Μέσα
στην ένταση του έρωτα
που
διαλύει το μέταλλο
και
δίνει χρώμα στη σκουριά
πορεύομαι,
αγκαλιά
με την ηρεμία
και
το φωτεινό σου χαμόγελο.
Είναι
η λεπτομέρεια
που
γλυκαίνει το χρόνο
στο
δρόμο της επιστροφής.
Είναι
η όραση
που
αποκτάς ξαφνικά
όταν
νοιώθεις το βήμα των γλάρων.
Είναι η ακοή
ν´ακούς
τα πλοία
να
σε καλούν για άλλες θάλασσες.
Είναι
η αίσθηση
να
νοιώθεις το νερό να κολυμπά.
Είν´
η διάσταση
που
παίρνει το άπειρο
μέσα
στο μέλι των ματιών σου.
Είναι
το άπιαστο, το ονειρικό.
Να
χάνομαι!
Να
χάνομαι και να γελώ...
ανάγερτος
(Από τον " Κήπο του Ανάγερτου ", την πρώτη μου ποιητική συλλογή.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου