Όταν κλαίει το ποτάμι…

Χοροπατάει περίεργα

το ποτάμι όταν κλαίει

Υπόγειοι οι λυγμοί του

χαράζουν βαθιά

το πεπρωμένο του

Για δες τις φτέρες,

οι μέρες είναι που αγκομαχούν

στa πόδια της κοιλάδας

Με την ορμή των βουβαλιών

και με τα βέλη του ήλιου

παλεύουν

Σε ποδοπάτησαν

Εκμαγείο χάλκινο μέσα στη λάσπη

των χαμένων σου ελπίδων έγινες…

με μια ψευδαίσθηση, παράλογη και τραγική,

να θεωρείς το θάνατο στη λάσπη λύτρωση

και να βαδίζεις χαλκευμένος

εσύ, ο άλλοτε χαλκέντερος

Αξημέρωτες πια οι ώρες κι οι στιγμές

Άπλωσε τα χέρια σου στα φύλλα που σε γέννησαν

και εξαγνίσου μεσ’ στα θολά νερά

Νάματα νερά , καημού νερά

Αιώνια θα κυλάνε πάνω μας.

ανάγερτος

Η απορία

Με μια ζωή κι ένα σχοινί

στα χέρια και στους ώμους

μέσα σε ράγες φυλακές

περιπλανήθηκα.

Μοναδικό παιχνίδι οι σκιές

και η απορία

να δέσω για να μη χαθώ

 ή να χαθώ δεμένος

Ιδού η διχρωμία.

Γι’ αυτό, πολύ σ’ ευχαριστώ

που βρέθηκα χαμένος.

Την απορία έλυσες

κι ας είμαι πια δεμένος.

ανάγερτος

Μόνο που δεν...

Η ζωή θα ήταν ίσως πιο εύκολη
αν δε σε είχα ποτέ συναντήσει

Λιγότερος θρήνος
κάθε φορά που πρέπει να χωριστούμε
Λιγότερος φόβος
μπροστά στον επόμενο
και στον μεθεπόμενο χωρισμό.

Κι ακόμα
δεν θα ‘χε τόση
από εκείνη την αδύναμη νοσταλγία,
κάθε φορά που δεν είσαι εδώ
Τη νοσταλγία που θέλει μόνο το Αδύνατο
και το θέλει τώρα,
την αμέσως επόμενη στιγμή
Κι αφού αυτό δε γίνεται
πληγώνεται
και βαριανασαίνει

Η ζωή θα ήταν ίσως πιο εύκολη
αν δεν σε είχα συναντήσει
Μόνο που… δεν θα ήταν η ζωή μου…

Erich Fried 

Ψυχή μου! Μακριά σου μα τόσο κοντά σου…

Τι είναι ψυχή; Με ρώταγες...

Είν’ η ψυχή σαν το μυαλό και την καρδιά; Ζει μέσα μας;

Όχι, δεν είναι η ψυχή σαν το μυαλό και την καρδιά.

Η ψυχή είναι παιδί που η καρδιά σου το κρατά σφιχτά απ’ το χέρι, το κρατά στην αγκαλιά...να μη γλιστρήσει, να μην πέσει, να μην πονέσει.

Ακούει και το μυαλό η καρδιά.

Μαζί αποφασίζουν για την τροφή και το παιχνίδι της.

Είναι όμως στιγμές που αυτή ξεφεύγει...είτε γιατί είναι ατίθαση πολύ,

είτε γιατί ξεγελάει την καρδιά, είτε γιατί και η καρδιά το θέλει (τότε που δε ρωτάει το μυαλό, τότε που δεν αντέχει να τη βλέπει να υποφέρει...)

Και τότε, ο χρόνος μόνο διαφέρει… πάντα σχεδόν, κοντά σου γυρίζει πληγωμένη.

Είναι κάτι πουλιά, ψαροπούλια μεγάλα, φοβεροί βουτηχτάδες που ακόμα και στα πιο βαθιά νερά τη βρίσκουν για να τη ραμφίσουν.

Έτσι, κυλά η ζωή σου, μια στη χαρά και μια στη λύπη, παράλληλα με την ψυχή σου…μια να πετά χαρούμενα μακριά σου και μια να χάνεται στην αγκαλιά σου, να επουλώνεις τις πληγές με τα φιλιά σου.

Όλες οι ψυχές ίδιες είναι...όλες να πετάξουν θέλουν, να ζήσουν ελεύθερες, να χαθούν σε μαγικά ταξίδια. Η καρδιά και το μυαλό μας όμως είναι αυτά που καθορίζουν τη ζωή της ψυχής μας.

Και τι μεγάλη ειρωνεία! Η ζωή της ψυχής σου να καθορίζει τη ζωή σου.

Γιατί πρέπει να ξέρεις πάντα πως...

οι ζωές που εσύ ορίζεις κρατούν τα γκέμια και της δικής σου ζωής.

Έτσι, μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα του χρόνου αν κοιτάξεις θα δεις, ποιοί κουβαλούν σκλάβες ψυχές, ποιοί χαϊδεύουν πληγωμένες ψυχές και ποιοί γυρνούν χαμένοι με άδεια χέρια καρδιάς χωρίς ψυχές( χωρίς ψυχές, γιατί από μόνες τους σκλάβες παραδοθήκαν σε ότι πολύ αγάπησαν και  όχι γιατί χαθήκαν).

Δεν πεθαίνουν οι ψυχές…ζούνε για πάντα αγκαλιά με τις καρδιές.

Τη δική μου, τη δική σου…αυτών που τόσο αγάπησαν.

Πονά πολύ η πληγωμένη ψυχή...

Μα αν γινόταν να διαλέξω μια ψυχή να πορευτώ μαζί της τη ζωή μου,

πάλι αυτή θα διάλεγα.

Μα δεν υπάρχει χαρούμενη ψυχή; μου λες...

Υπάρχει...σου απαντώ

Είναι η ψυχή που ξενυχτά και δε ματώνει.

Μακριά σου, χωρίς πληγές.

Μακριά σου μα τόσο κοντά σου…

ανάγερτος

Ξόβεργα βράδια

Ξόβεργα βράδια καρτέρι στήνουν

πάνω σε σύρματα

κι απ’ τις σπηλιές τυφλοί ακροβάτες

στέλνουν μηνύματα

Μια νύχτα σαν κι αυτή

ακούμπησε με το αυτί τη γη

Μη σηκωθείς...περίμενε

σαν τ’ όνομά σου ακούσεις

Τα άλλα, τα μεγάλα, δεν ήρθανε ακόμα...

βαθιά πολύ είναι στο χώμα.

ανάγερτος

Θυμάμαι...

Θυμάμαι...

Πάντα έφευγες να ανταμώσεις το όνειρο

Έτσι έλεγες

Ήταν εσύ που την ξεγέλαγες,

ήταν αυτή που έκανε στραβά τα μάτια...

Δεν ξέρω

Το μόνο που ξέρω είναι πως τώρα

πονάς πιο πολύ

Είναι γιατί οι πληγές είναι πιο βαθιές

ή εγώ δεν αντέχω;

ανάγερτος

Είναι κάτι στιγμές

Είναι κάτι στιγμές, οι ίδιες πάντα,

λίγο προτού ο ήλιος κοιμηθεί

που τα κορμιά πονάνε

Είναι η ώρα που βγάζει ο ήλιος

βόλτα τις ψυχές

Δε νοιώθουν πόσο καίγονται,

αυτές γλεντάνε...

ανάγερτος

πέταξε τ' άρματα...

Στη βιωτή της ατέλειωτης

νύχτας

οι λογισμοί περιπολούν

αρματωμένοι

Μα σαν ελάφια ανταμώσεις

στην πηγή

πέταξε τ’ άρματα

που σου πληγώνουν το κορμί σου

Κι αν δεις να φεύγουν

δίχως θόρυβο, δίχως φωνή,

πέταξε τ’ άρματα κι απ’ την ψυχή σου

Γιατί, όποιος ελάφια

μεσ’ στη ζωή αντικρύζει

κορμί γυμνό, ψυχή γυμνή

έχει για άρματα

Ο θάνατος δε τον φοβίζει.

ανάγερτος

Αρνούμαι...

Στο αθέατο του πάθους

στην εσχατιά τ’ απόκρυφου

ανήμπορος σκυλεύω

της τρέλας τα απόκοσμα.

Αρνούμαι την άρνηση

της ειμαρμένης.

Αρνούμαι τη σωτηρία

που μου χάρισες ανέξοδα.

Αρνούμαι τους φθηνούς ικέτες.

Ξέρω πως για πάντα

υπάρχει για μένα κάποιος

μακριά απ’ το πλήθος.

ανάγερτος

Βότσαλα μαύρα

Βότσαλα μαύρα,

λέξεις  πληγές παραδομένες

εκεί που χάσκει

ο θάνατος.

Είναι το χάος

των απόκληρων;

O σκοτεινός ορίζοντας;

Είν’ το γαλάζιο του βυθού ή

 η ηχώ της ερημιάς

μεσ’ στην πανσέληνο,

που δίνουν σήμα;

ανάγερτος

Θέλω...

Θέλω να κάνω μαζί σου

αυτό που η Άνοιξη

κάνει με τις κερασιές…

Pablo Neruda