Ήταν άδειο . Σχεδόν. Μόνο ένα χαρτί.
Ένα απλό χαρτί που δεν το είχα γράψει εγώ , έγραφε ...
"Πολλές φορές η πίστη μας χωρίζει, ενώ η αμφιβολία μας ενώνει" σκέψου το...
αυτά... ένα χρόνο και κάτι πριν...
Ο takis μου θύμισε ότι πέρασε ένας χρόνος, μόνο ένας χρόνος...ούτε ένας κόκκος άμμου στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, κι΄όμως σαν ολόκληρη ζωή μου φαίνεται ρίχνοντας μια ματιά πίσω.
Είναι βράδυ τώρα, και το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο. Έχει ησυχία απόψε, και εγώ κάθομαι με μια κούπα καφέ και ένα τσιγάρο μπροστά από την οθόνη.
Σκέφτομαι ότι έφυγα, χωρίς να πω ούτε ένα αντίο σε εσάς που με συντροφέψατε εδώ, σε αυτόν τον τόπο...
Έφυγα...έτσι...χωρίς να γνωρίζω ότι φεύγω. Έχασα τη φωνή μου μάλλον. Είναι περίεργη αυτή η εσωτερική φωνή. Φλύαρη κατά καιρούς και μετά...σωπαίνει. Ντύνεται το κουκούλι της και αυτή... Πεισμώνει στην σιωπή της...ειλικρινά δεν ξέρω...
Την έχασα όμως. Μου θύμωσε.
Μου θύμωσε γιατί ερχόταν σε αντίθεση με τις πράξεις μου. Το καταλαβαίνω τώρα.
Καταλαβαίνω πόσο καταλυτική στάθηκε εκείνη η φράση στο χαρτί που βρήκα πριν ένα χρόνο περίπου , στο κουτί μου.
Δεν γνώριζα λοιπόν ότι έφευγα και ξέχασα να πω εκείνο το αντίο...
Άρχισα να ψάχνω, για αυτά που μας χωρίζουν και αυτά που μας ενώνουν. Δεν ήξερα ότι είχα αρχίσει να ψάχνω.
Το κατάλαβα, όταν άρχισα να βρίσκω...
Δεν ήρθα εδώ για να σας πω τι βρήκα. Και εσείς τα γνωρίζεται αυτά. Απλά είναι...
Μόνο η αγάπη μας ενώνει. Μόνο ο φόβος μας χωρίζει.
Μιλούσα πολλές φορές για αγάπη γιατί ζούσα μέσα στον φόβο. Ένα είδος εξορκισμού ήταν. Μια άσκηση θάρρους. Μια προετοιμασία τελικά για να αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου. Έρχεται και αυτή η στιγμή...
Στεκόμαστε μόνοι, ολομόναχοι, μπροστά τους και μέχρι να ξημερώσει είναι βαθιά νύχτα. Το μόνο που υπάρχει είναι η υπόσχεση του ξημερώματος.
Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Ένα αντίο ήρθα να πω, εκείνο το ξεχασμένο...
Το όφειλα όμως. Αισθάνθηκα ότι με κάποιο τρόπο το χρωστούσα... Δεν είναι καλό να προχωράς στη ζωή με χρέη. Το γνωρίζουμε πια πολύ καλά όλοι μας.
Ούτε είναι καλό, να προχωράς στη ζωή μαζεύοντας άχρηστα που σε κάποια στιγμή μεταμφιέστηκαν σε χρήσιμα. Αυτό συνεχίζω να το μαθαίνω...
Στην ουσία, δεν χρειαζόμαστε και πάρα πολλά για να χαμογελάμε...
Εκεί έχω πιά καταλήξει.
Μια φράση μου έκανε πολύ καλή συντροφιά όλο αυτόν τον καιρό. Είναι ένα από αυτά που βρήκα στον δρόμο μου.
"Η πραγματικότητα δεν δημιουργεί φόβο.
Ο φόβος δημιουργεί πραγματικότητα".
και με αυτό σας αφήνω...
Να έχετε όλοι, καλό δρόμο.
αυτά... ένα χρόνο και κάτι πριν...
Ο takis μου θύμισε ότι πέρασε ένας χρόνος, μόνο ένας χρόνος...ούτε ένας κόκκος άμμου στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, κι΄όμως σαν ολόκληρη ζωή μου φαίνεται ρίχνοντας μια ματιά πίσω.
Είναι βράδυ τώρα, και το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο. Έχει ησυχία απόψε, και εγώ κάθομαι με μια κούπα καφέ και ένα τσιγάρο μπροστά από την οθόνη.
Σκέφτομαι ότι έφυγα, χωρίς να πω ούτε ένα αντίο σε εσάς που με συντροφέψατε εδώ, σε αυτόν τον τόπο...
Έφυγα...έτσι...χωρίς να γνωρίζω ότι φεύγω. Έχασα τη φωνή μου μάλλον. Είναι περίεργη αυτή η εσωτερική φωνή. Φλύαρη κατά καιρούς και μετά...σωπαίνει. Ντύνεται το κουκούλι της και αυτή... Πεισμώνει στην σιωπή της...ειλικρινά δεν ξέρω...
Την έχασα όμως. Μου θύμωσε.
Μου θύμωσε γιατί ερχόταν σε αντίθεση με τις πράξεις μου. Το καταλαβαίνω τώρα.
Καταλαβαίνω πόσο καταλυτική στάθηκε εκείνη η φράση στο χαρτί που βρήκα πριν ένα χρόνο περίπου , στο κουτί μου.
Δεν γνώριζα λοιπόν ότι έφευγα και ξέχασα να πω εκείνο το αντίο...
Άρχισα να ψάχνω, για αυτά που μας χωρίζουν και αυτά που μας ενώνουν. Δεν ήξερα ότι είχα αρχίσει να ψάχνω.
Το κατάλαβα, όταν άρχισα να βρίσκω...
Δεν ήρθα εδώ για να σας πω τι βρήκα. Και εσείς τα γνωρίζεται αυτά. Απλά είναι...
Μόνο η αγάπη μας ενώνει. Μόνο ο φόβος μας χωρίζει.
Μιλούσα πολλές φορές για αγάπη γιατί ζούσα μέσα στον φόβο. Ένα είδος εξορκισμού ήταν. Μια άσκηση θάρρους. Μια προετοιμασία τελικά για να αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου. Έρχεται και αυτή η στιγμή...
Στεκόμαστε μόνοι, ολομόναχοι, μπροστά τους και μέχρι να ξημερώσει είναι βαθιά νύχτα. Το μόνο που υπάρχει είναι η υπόσχεση του ξημερώματος.
Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Ένα αντίο ήρθα να πω, εκείνο το ξεχασμένο...
Το όφειλα όμως. Αισθάνθηκα ότι με κάποιο τρόπο το χρωστούσα... Δεν είναι καλό να προχωράς στη ζωή με χρέη. Το γνωρίζουμε πια πολύ καλά όλοι μας.
Ούτε είναι καλό, να προχωράς στη ζωή μαζεύοντας άχρηστα που σε κάποια στιγμή μεταμφιέστηκαν σε χρήσιμα. Αυτό συνεχίζω να το μαθαίνω...
Στην ουσία, δεν χρειαζόμαστε και πάρα πολλά για να χαμογελάμε...
Εκεί έχω πιά καταλήξει.
Μια φράση μου έκανε πολύ καλή συντροφιά όλο αυτόν τον καιρό. Είναι ένα από αυτά που βρήκα στον δρόμο μου.
"Η πραγματικότητα δεν δημιουργεί φόβο.
Ο φόβος δημιουργεί πραγματικότητα".
και με αυτό σας αφήνω...
Να έχετε όλοι, καλό δρόμο.
