In December 2003, a 6.7 earthquake struck the city of Bam in southeastern Iran. The city lost ove... more In December 2003, a 6.7 earthquake struck the city of Bam in southeastern Iran. The city lost over 40,000 inhabitants and the historic citadel of Arg-e Bam was destroyed, despite surviving numerous previous earthquakes during its 2000 year existence. The paper examines the reasons for the devastation and the needs for reconstruction aid in the future.
... Student migration to the West and, more recently, to Turkey, Cyprus, Malaysia, and Dubai, is ... more ... Student migration to the West and, more recently, to Turkey, Cyprus, Malaysia, and Dubai, is an alternative choice for upper middle ... of the reformist bloc in Parliament, and the associated intellectual and cultural ferment, effectively ended the second stage of moral policing in the ...
Iranian cities have been the scene of daily antigovernment protests by young women and men since ... more Iranian cities have been the scene of daily antigovernment protests by young women and men since September 16, the day Mahsa Jina Amini died in the custody of the “morality police” in Tehran. Over the next weeks, the waves of protests snowballed as the often very young demonstrators poured into the streets in some 160 cities, chanting antiregime slogans. Many women removed their mandatory headscarves at street protests to call for an end to the dual life forced upon them by the state's dress code. The protesters’ anti-authoritarian outrage met with broad public sympathy, moved beyond the discontented middle classes, and engaged significant segments of working-class youth and the ethnic Kurdish and Baluchi communities. However, workers, teachers, and other sectors of organized labor, who saw no immediate victory in sight, did not join the call for a national general strike. An estimated 500 demonstrators were killed, including 67 children, and more than 15,000 people were arrested. Three months of ongoing protests in Iran have garnered more international sanctions against the Islamic Republic. Though initially shaken, regime has doubled down in its brutality to eliminate the movement. The regime's reluctance to reform has convinced many observers that new waves of protest will follow, converging to break Iran's political impasse. This article outlines an analytical lens for understanding the movement's cultural transformative power as well as its challenges in achieving its political goals. I examine four critical aspects of this protest movement to explore where it stands in Iran's recent political turmoil. These include the radicalization of politics in Iran due to rising state violence over the past decade, the growing number of forced veiling dissidents, the contribution of the youth crisis to the protests, and finally, the confluence of ethnic outrage with women's and youth anti-authoritarian politics.
Environment And Planning D: Society And Space, Mar 9, 2018
This paper argues that the 'city' as a political entity is significant in struggles over the 'urb... more This paper argues that the 'city' as a political entity is significant in struggles over the 'urban', by identifying two moments of 'differential urbanization' in the Middle East. Our study in Iran and Palestine/Israel shows that the vision of the 'city' as a legitimizing space for political citizenship is at the heart of conflicting imaginaries: in Iran, 'cities of revolution' built through housing the poor around Tehran, and redistributive politics that stand on filling the 'rural/urban gap', and in Palestine, the new city of Rawabi as a city of Palestinian independence, where privatized urban development contrasts colonial spatialities with anti-colonial potentials. Thus, the right to the 'urban' involves claims for the 'city' that go beyond the capitalist logic of urbanization. This theorization points to a troubling gap in the planetary urbanization thesis, which moves from collapsing the 'urban/non-urban' divide into 'concentrated', extended' and 'differential' urbanization to diminishing the role of distinct sociospatial configurations in claims over the 'urban'. Our case studies show that examining the reconfiguration of inherited spatialities in the context of particular political regimes is imperative for epistemology of the 'urban' in its planetary stage. Urbanization otherwise remains an uninterrupted process towards a non-spatial 'urban condition'.
Iranian cities have been the scene of daily antigovernment protests by young women and men since ... more Iranian cities have been the scene of daily antigovernment protests by young women and men since September 16, the day Mahsa Jina Amini died in the custody of the "morality police" in Tehran. Over the next weeks, the waves of protests snowballed as the often very young demonstrators poured into the streets in some 160 cities, chanting antiregime slogans. Many women removed their mandatory headscarves at street protests to call for an end to the dual life forced upon them by the state's dress code. The protesters' anti-authoritarian outrage met with broad public sympathy, moved beyond the discontented middle classes, and engaged significant segments of working-class youth and the ethnic Kurdish and Baluchi communities. However, workers, teachers, and other sectors of organized labor, who saw no immediate victory in sight, did not join the call for a national general strike. An estimated 500 demonstrators were killed, including 67 children, and more than 15,000 people were arrested. Three months of ongoing protests in Iran have garnered more international sanctions against the Islamic Republic. Though initially shaken, regime has doubled down in its brutality to eliminate the movement. The regime's reluctance to reform has convinced many observers that new waves of protest will follow, converging to break Iran's political impasse. This article outlines an analytical lens for understanding the movement's cultural transformative power as well as its challenges in achieving its political goals. I examine four critical aspects of this protest movement to explore where it stands in Iran's recent political turmoil. These include the radicalization of politics in Iran due to rising state violence over the past decade, the growing number of forced veiling dissidents, the contribution of the youth crisis to the protests, and finally, the confluence of ethnic outrage with women's and youth anti-authoritarian politics.
این مصاحبه سال ۱۳۹۳ و بعد از یک سلسله اسیدپاشی در اصفهان و شهرهای دیگر انجام شده و من سعی کردهام... more این مصاحبه سال ۱۳۹۳ و بعد از یک سلسله اسیدپاشی در اصفهان و شهرهای دیگر انجام شده و من سعی کردهام تفاوت اسیدپاشی فردی و اسید پاشی سیاسی را توضیح دهم
شهرهای مختلف ایران دردو ماه گذشته عرصهی بروز و قوام جنبش «زن، زندگی، آزادی» بودهاند که گرچه با ... more شهرهای مختلف ایران دردو ماه گذشته عرصهی بروز و قوام جنبش «زن، زندگی، آزادی» بودهاند که گرچه با اعتراضات دههی گذشتهی کشور پیوندهایی دارد اما با چند ویژگی از آنها متمایز میشود. دربارهی این ویژگیها به صورت پراکنده مطالبی نوشته شده اما لازم است دربارهی آنها بیشتر تعمق کنیم و تأثیراتشان را بر جامعه و حکومت، بهویژه بر جمع بزرگتر ناراضیانِ کمتحرک ومعترضانِ صنفی واگرا بسنجیم. برخیها این جنبش را که از این پس آن را با نام آغازگرش جنبش ژینا میخوانم، با مفاهیم زنانهنگری، انقلاب فرهنگی، و مبارزه با بنیادگرایی مذهبی توصیف کردهاند. دیگران شناخت نسل جوان را کلید درک جنبش دانستهاند، نسلی که با ویژگیهایی چون خودمختاری، فردگرایی، تسلط به تکنولوژی ارتباطی و زندگی درفضای مجازی تعریف شده، خواهان آزادی در سبک زندگی است و با آرمانگرایی نسلهای قبل درتضاد است. در مقابل این دو گروه، عدهای هم حمایت جهانی بیسابقهی این جنبش و کنشگری مؤثر مهاجران ایرانی را سرمایهی کلیدی آن درپیشروی به سوی مقصد میدانند. این منظرهای متفاوت برخی از ظرفیتهای این جنبش را نشان میدهند اما تصویری از چالشها و موانع پیشاروی جنبش، که با انسداد سیاسی درحکومت ومحاصرهی بیرونی آن، دوچندان میشود ارائه نمیکنند. امروزه این وفاق نسبی وجود دارد که جنبش ژینا نشانهی گذار مردم از سیاست اصلاحی به دگرگونی ساختاری است. منظور از دگرگونی ساختاری در اینجا تعارض میانگین خواستهها با مختصات پایدارِ نظام سیاسی در جمهوی اسلامی است. اما به نظر میرسد که میل به گذار با توان عملی جامعه برای به صف کردن همهی نیروهایش که لازمهی چنین تحولی است همراه نیست. شبح انقلاب جماعت را تسخیر میکند اما وقتی نیروهای بهصفشده پس از مانورهای ساختارشکن خود به پشت سر نگاه میکنند نیرویی بر نیمکت ذخیره نیست تا جایشان را بگیرد و از سنگرهاشان محافظت کند. این تناقض چطور پدید آمده و چطور میتوان تا زمان حل آن از مواضع تسخیرشده حفاظت کرد؟ من پنج ویژگی جنبش را که همزمان نقاط قدرت و ضعف آن را دربردارد در این نوشته برمیشمارم و تناقض بین رؤیا و واقعیت جاری را از خلال آنها بررسی میکنم. این ویژگیها عبارتند از: یکم، فراگیری جنبش واهمیت تعداد معترضان؛ دوم، ساختارشکنی در جنبش مجازی و سیاست خیابانی؛ سوم، روسری در تلاقی انقلاب فرهنگی و انقلاب اجتماعی؛ چهارم، تنوع کنشگران و تکثر فضاهای کنش از محلی تا جهانی؛ و پنجم، فروپاشی قدرت میانجی. در این بحث به اهمیت تعدد شهرها و تنوع قومی جنبش اشاره میکنیم، چگونگی تبدیل حجاب اجباری و زندگی دوزیستی را به نماد سیاست مطیعسازی بررسی میکنیم و نشان میدهیم که خیابان در سالهای اخیر در تحمیل این زیست دوگانه نقش کلیدی داشت و صحنهی اصلی اعتراض علیه آن و عبور از پروژهی مطیعسازی هم هست. نشان میدهیم چگونه سیاستورزی در خیابان به احیای فعالیتهای مدنی کمک کرد و تلاقی آنها بازگشت به وضع بیحقی قدیم را دشوار ساخته است. در پایان، چشمانداز این جنبش را با توجه به این ویژگیها و رفتار و کردار دولت در مواجهه با آن بررسی میکنیم. معترضان دین بزرگی به گردن ما دارند، ازجمله برای این که اعتراضات آنها مثل پنجرهای که به عمق جامعه گشوده شود ما را به تماشای رنجها، آرزوها، جسارتها، همبستگیها، تنوع عقاید و اختلافات و تعارضات درونی جامعه برد و امکان فهم مشکلاتی را که پیشتر به سادگی قابل فهم نبودند فراهم کرد. بابت این فرصت سپاسگزار همهی آنها هستم.
This paper examines an extraordinary participatory initiative for regional endogenous development... more This paper examines an extraordinary participatory initiative for regional endogenous development of the Selseleh region of Lorestan Iran in the 1970s, at the time of Pahlavi’s passive revolution in Iran and the 1963 Land Reform that weakened the power of the landlords in rural Iran. My archive and fieldwork examine the ideas of the plan’s initiator, Majid Rahnema, a former minister and UN development scholar inspired by the Bandung Conference. I also examine how this project changed the balance of power between state and society as a precondition of people’s participation, beyond the dominant perception of the rural public as a poor population with no viable option to change their lives.
Iran's housing crisis is one of the worst in the world, considering indicators like unaffordabili... more Iran's housing crisis is one of the worst in the world, considering indicators like unaffordability and declining purchasing power, annual rent increases, and the growth of informal communities without city services. In this interview, I discuss why the housing regime in Iran is highly speculative, pushing half the population into extremely poor living conditions.
بحران مسکن ایران با شاخصهای بین المللی، از قبیل در استطاعت نبودن قیمــت خرید مســکن، متوســط افزایش ســالانهی اجاره و میزان رشــد سکونتگاههای غیررســمی که فاقد خدمات شهری هستند، بحرانی شدید و استثنایی در جهان است. در این مصاحبه من عواملی را که موجب سوداگری شدید در رژیم مسکن ایران میشود و نیمی از جمعیت را به فقر شدید سکونتی سوق میدهد بررسی میکنم.
This paper examines rapid reconstruction of the buildings in Tehran, a process similar to places ... more This paper examines rapid reconstruction of the buildings in Tehran, a process similar to places targeted for the planned extermination of the whole communities or war-torn cities like Berlin and Beirut, famous for “rising from the ashes”. Half of the residential buildings of mid-1980s' Tehran have been demolished and reconstructed in the last three decades. I examine how a casino real estate urban economy has emerged out of and rule this process.
Environment and Planning D: Society and Space 0(0): 1-17, 2018
This paper argues that the 'city' as a political entity is significant in struggles over the 'urb... more This paper argues that the 'city' as a political entity is significant in struggles over the 'urban', by identifying two moments of 'differential urbanization' in the Middle East. Our study in Iran and Palestine/Israel shows that the vision of the 'city' as a legitimizing space for political citizenship is at the heart of conflicting imaginaries: in Iran, 'cities of revolution' built through housing the poor around Tehran, and redistributive politics that stand on filling the 'rural/urban gap', and in Palestine, the new city of Rawabi as a city of Palestinian independence, where privatized urban development contrasts colonial spatialities with anti-colonial potentials. Thus, the right to the 'urban' involves claims for the 'city' that go beyond the capitalist logic of urbanization. This theorization points to a troubling gap in the planetary urbanization thesis, which moves from collapsing the 'urban/non-urban' divide into 'concentrated', extended' and 'differential' urbanization to diminishing the role of distinct sociospatial configurations in claims over the 'urban'. Our case studies show that examining the reconfiguration of inherited spatialities in the context of particular political regimes is imperative for epistemology of the 'urban' in its planetary stage. Urbanization otherwise remains an uninterrupted process towards a non-spatial 'urban condition'.
شوراها و تغیر «مسیر» حکمرانی شهری:
درباره گفتار واقتصاد سیاسی اصلاحات در تهران
اعظم خاتم
مقدم... more شوراها و تغیر «مسیر» حکمرانی شهری:
درباره گفتار واقتصاد سیاسی اصلاحات در تهران
اعظم خاتم
مقدمه
تبدیل شهرداری به نهادی شفاف، پاسخگو وعاری از فساد درسرفصل برنامه محمدعلی نجفی شهردار منتخب تهران قراردارد و او پیش وپس از انتخاب به این مقام درمرداد ۱۳۹۶ ازضرورت تغیرات ساختاری در شهرداری تهران دفاع کرده است. برنامهای که اوبه شورا ارائه کرد ازاولویتهای شهر مثل تامین آب ورفع آلودگی هوا هم سخن می گفت اما بخش عمده بحث حول شهرداری وتبدیل آن به نهادی شفاف، قانونپذیر وتسهیلگربه جای متصدی بود و «مبارزه با فساد» جای مهمی را دراصلاح ساختار شهرداری اشغال می کرد. این درحالی است که نزدیک به سه دهه قبل شهرداردیگر تهران غلامحسین کرباسچی، از ضرورت اصلاح ساختار شهرداری به منظورخودمختاری و تامین «استقلال مالی» آن سخن می گفت. چرا اولویت شهرداران پایتخت طی سه دهه چنین تغیر کرده و ابتکارات یک شهردار معضل عمده شهردار دیگر شده است؟ درایران فساد معضلی ملی ومحلی است. اما شائبه فساد درواگذاری املاک نجومی توسط شهرداری پوشش قانونی دارد درحالی که اختلاس در نظام بانکی نامش اختلاس است. به همین ترتیب عدم واریز درآمد حاصل ازفروش نفت به خزانه خلاف قانون است اما عدم واریز برخی درآمدهای شهرداریهای مناطق به حساب شهرداری مرکز یک رویه است. سابقه بحث فساد در شهرداری تهران به سال ۱۳۷۸ برمی گردد که شهردار تهران بابت فروش تراکم ساختمانی به عنوان یک رویه تامین مالی پروژه های شهر متهم و محاکمه شد.
از دیدگاه من در ادبیات شهرسازی کنونی دیگر پدیدهای به نام بافت فرسوده نداریم و استفاده از این واژه... more از دیدگاه من در ادبیات شهرسازی کنونی دیگر پدیدهای به نام بافت فرسوده نداریم و استفاده از این واژه بی اعتبار شده است. برای من بافت فرسوده یک تعبیر داشت و آن محلهای بود که عمده ساختمانهای آن قدیمی بودند. البته به تعبیر بسیاری از کارشناسان بافت فرســوده شامل محلات با معبر باریک یا قطعات کوچک زمین است و این تعاریف در طرح جامع تهران هم وارد شد اما معنا و اعتباری نداشت. هیچ محلهای بابت کوچک بودن قطعات ام ک آن دچار مشکل نمیشود یا حتی معابر باریک به خودی خود مشکلی نیست اماساختمان قدیمی درشرایط زلزله خیزی مشکل زاست.ظاهراًخطرزمین لرزه از ســر ما رفع شده و خیال مســوو ن از این جانب راحت است چون در این سالها با مجوزهای صادرشــده به همان محلا ت پرتراکم و غیرقابل نفوذ جمعیت تازهای را اضافه کردهاند. باید به این روند نقطه پایانی گذاشت. ساختمانهای محلا ت قدیمی و مرکزی تهران یک در میان نوسازی شدهاند و بقیه هم در روندی تدریجی توسط مالکان نوسازی خواهند شد. برای مسکن اجتماعی جای زیادی در این محلات نیست. به نظر من ساخت مسکن اجتماعی در بافت فرسوده نمیتواند اهداف کمی گسترده و سریعی را دنبال کند و
به این دلیل شعاری، غیرواقعبینانه و مغایر با منافع محلی است.
یک افسانه در مورد مسکن اجتماعی این
است که این سیاست متعلق به کشورهای پردرآمد و توسعه یافته است. ... more یک افسانه در مورد مسکن اجتماعی این است که این سیاست متعلق به کشورهای پردرآمد و توسعه یافته است. این در صدد توجیه بی اعتنایی سیاستمداران به موضوع اســتیجار اســت واین واقعیت را نادیده میگیرد که مهمترین اصل در سیاســت مســکن اجتماعی به رســمیت شــناختن اهمیــت اجاره ارزان بــرای تأمین زندگی حداقل برای گروههایی از جمعیت اســت که نه میتوانند وارد بازار خرید مسکن شوند و نه میتوانند از عهده اجاره معمول برآیند. مسکن اجتماعی این واقعیت را به رسمیت میشناســد که بخشــی از خانوارها در دورهای از حیات خود نمیتوانند با بازار اجاره بدون حمایت حداقل مناسبی از سرپناه را تأمین کنند و ممکن است به اتاقنشینی، خیابانخوابی و کارتنخوابی و امثالهم کشیده شوند.
تهيدســتان در برابر تهديد فقر و سياستهايي كه زندگيشان را تهديد
ميكندفاقداســتراتژینيستند.ماقبًلا... more تهيدســتان در برابر تهديد فقر و سياستهايي كه زندگيشان را تهديد
ميكندفاقداســتراتژینيستند.ماقبًلاازحاشيهنشينيبهعنوانپيشروی آرام تهيدستان به ســمت زندگي مدرن حرف ميزديم. امروز آصف بيات از »سياست حضور« و »بازتصرف« فضا در شهرهای نئوليبرال خاورميانه حرف ميزند. به نظرم مهم اســت كه توجه كنيم در جوامعي كه بهشدت بازارگرا شدهاند و تهيدســتان را ميرانند، ما شاهد گسترش شديد دستفروشي و تجمع بيكاران در هر گوشه و كنار هستيم؛ اين چيزی جز اين نيست كه فقر
بيرونيتر و رؤيتپذيرتر شده است.
Decentralization and Ambiguities of Local Politics in Tehran, 2017
The prospect of establishing direct popular elections for mayors has precipitated a heated debate... more The prospect of establishing direct popular elections for mayors has precipitated a heated debate in Iran, resulting in divisions within the conservative and reformist factions and even a reversal of their roles. In 2013 the Tehran Municipality submitted a proposal to the Ministry of Interior that would change the current system, in which mayors are chosen by popularly elected city councils. In 2016 the revised proposal was is in the process of being introduced as a bill to the Parliament, under the title “Integrated Urban Management.” The proposal has two main components: 1) it rescales the state by transferring several social, cultural and environmental functions from the central government to the municipal level; and 2) it calls for direct elections of mayors for cities with a population of over a million. This paper discusses the meaning and conception of the proposal among political factions, urban scholars and NGO activists in Iran.
Creating an Islamic society has been the cornerstone of the project of the Islamic Republic since... more Creating an Islamic society has been the cornerstone of the project of the Islamic Republic since 1979. Iran's regime has been successful in implementing fundamental changes in a number of key institutions over which it has held monopoly control - such as the legal system, the educational and school systems, the national radio and television, etc. Nevertheless, 28 years after the revolution, the project of shaping a monolithic Islamic society according to the proclaimed ideological vision of the regime has been a failure. Present-day Iran is de-facto a post-Islamist society, despite sustained efforts, often coercive, of the political regime to mold public culture and especially the young generations in its desired image. The aim of this paper is to analyze the successive Islamization policies of the Iranian state, and the causes and dynamics of its failures. In particular, I will focus on the successive attempts to police moral behavior by young people in public places in urban areas. In order to do this, I will concentrate on the activities of the Setad-e Amr-e be Ma'ruf va Nahy-e az Monkar, or the "Headquarters for commanding what is just and prohibiting what is forbidden". For the past 28 years, this moral police agency has been in charge of enforcing Islamic codes in urban public spaces. Its performance is an indication of the effectiveness of officially sanctioned Islamization policies of the Islamic Republic.
In December 2003, a 6.7 earthquake struck the city of Bam in southeastern Iran. The city lost ove... more In December 2003, a 6.7 earthquake struck the city of Bam in southeastern Iran. The city lost over 40,000 inhabitants and the historic citadel of Arg-e Bam was destroyed, despite surviving numerous previous earthquakes during its 2000 year existence. The paper examines the reasons for the devastation and the needs for reconstruction aid in the future.
... Student migration to the West and, more recently, to Turkey, Cyprus, Malaysia, and Dubai, is ... more ... Student migration to the West and, more recently, to Turkey, Cyprus, Malaysia, and Dubai, is an alternative choice for upper middle ... of the reformist bloc in Parliament, and the associated intellectual and cultural ferment, effectively ended the second stage of moral policing in the ...
Iranian cities have been the scene of daily antigovernment protests by young women and men since ... more Iranian cities have been the scene of daily antigovernment protests by young women and men since September 16, the day Mahsa Jina Amini died in the custody of the “morality police” in Tehran. Over the next weeks, the waves of protests snowballed as the often very young demonstrators poured into the streets in some 160 cities, chanting antiregime slogans. Many women removed their mandatory headscarves at street protests to call for an end to the dual life forced upon them by the state's dress code. The protesters’ anti-authoritarian outrage met with broad public sympathy, moved beyond the discontented middle classes, and engaged significant segments of working-class youth and the ethnic Kurdish and Baluchi communities. However, workers, teachers, and other sectors of organized labor, who saw no immediate victory in sight, did not join the call for a national general strike. An estimated 500 demonstrators were killed, including 67 children, and more than 15,000 people were arrested. Three months of ongoing protests in Iran have garnered more international sanctions against the Islamic Republic. Though initially shaken, regime has doubled down in its brutality to eliminate the movement. The regime's reluctance to reform has convinced many observers that new waves of protest will follow, converging to break Iran's political impasse. This article outlines an analytical lens for understanding the movement's cultural transformative power as well as its challenges in achieving its political goals. I examine four critical aspects of this protest movement to explore where it stands in Iran's recent political turmoil. These include the radicalization of politics in Iran due to rising state violence over the past decade, the growing number of forced veiling dissidents, the contribution of the youth crisis to the protests, and finally, the confluence of ethnic outrage with women's and youth anti-authoritarian politics.
Environment And Planning D: Society And Space, Mar 9, 2018
This paper argues that the 'city' as a political entity is significant in struggles over the 'urb... more This paper argues that the 'city' as a political entity is significant in struggles over the 'urban', by identifying two moments of 'differential urbanization' in the Middle East. Our study in Iran and Palestine/Israel shows that the vision of the 'city' as a legitimizing space for political citizenship is at the heart of conflicting imaginaries: in Iran, 'cities of revolution' built through housing the poor around Tehran, and redistributive politics that stand on filling the 'rural/urban gap', and in Palestine, the new city of Rawabi as a city of Palestinian independence, where privatized urban development contrasts colonial spatialities with anti-colonial potentials. Thus, the right to the 'urban' involves claims for the 'city' that go beyond the capitalist logic of urbanization. This theorization points to a troubling gap in the planetary urbanization thesis, which moves from collapsing the 'urban/non-urban' divide into 'concentrated', extended' and 'differential' urbanization to diminishing the role of distinct sociospatial configurations in claims over the 'urban'. Our case studies show that examining the reconfiguration of inherited spatialities in the context of particular political regimes is imperative for epistemology of the 'urban' in its planetary stage. Urbanization otherwise remains an uninterrupted process towards a non-spatial 'urban condition'.
Iranian cities have been the scene of daily antigovernment protests by young women and men since ... more Iranian cities have been the scene of daily antigovernment protests by young women and men since September 16, the day Mahsa Jina Amini died in the custody of the "morality police" in Tehran. Over the next weeks, the waves of protests snowballed as the often very young demonstrators poured into the streets in some 160 cities, chanting antiregime slogans. Many women removed their mandatory headscarves at street protests to call for an end to the dual life forced upon them by the state's dress code. The protesters' anti-authoritarian outrage met with broad public sympathy, moved beyond the discontented middle classes, and engaged significant segments of working-class youth and the ethnic Kurdish and Baluchi communities. However, workers, teachers, and other sectors of organized labor, who saw no immediate victory in sight, did not join the call for a national general strike. An estimated 500 demonstrators were killed, including 67 children, and more than 15,000 people were arrested. Three months of ongoing protests in Iran have garnered more international sanctions against the Islamic Republic. Though initially shaken, regime has doubled down in its brutality to eliminate the movement. The regime's reluctance to reform has convinced many observers that new waves of protest will follow, converging to break Iran's political impasse. This article outlines an analytical lens for understanding the movement's cultural transformative power as well as its challenges in achieving its political goals. I examine four critical aspects of this protest movement to explore where it stands in Iran's recent political turmoil. These include the radicalization of politics in Iran due to rising state violence over the past decade, the growing number of forced veiling dissidents, the contribution of the youth crisis to the protests, and finally, the confluence of ethnic outrage with women's and youth anti-authoritarian politics.
این مصاحبه سال ۱۳۹۳ و بعد از یک سلسله اسیدپاشی در اصفهان و شهرهای دیگر انجام شده و من سعی کردهام... more این مصاحبه سال ۱۳۹۳ و بعد از یک سلسله اسیدپاشی در اصفهان و شهرهای دیگر انجام شده و من سعی کردهام تفاوت اسیدپاشی فردی و اسید پاشی سیاسی را توضیح دهم
شهرهای مختلف ایران دردو ماه گذشته عرصهی بروز و قوام جنبش «زن، زندگی، آزادی» بودهاند که گرچه با ... more شهرهای مختلف ایران دردو ماه گذشته عرصهی بروز و قوام جنبش «زن، زندگی، آزادی» بودهاند که گرچه با اعتراضات دههی گذشتهی کشور پیوندهایی دارد اما با چند ویژگی از آنها متمایز میشود. دربارهی این ویژگیها به صورت پراکنده مطالبی نوشته شده اما لازم است دربارهی آنها بیشتر تعمق کنیم و تأثیراتشان را بر جامعه و حکومت، بهویژه بر جمع بزرگتر ناراضیانِ کمتحرک ومعترضانِ صنفی واگرا بسنجیم. برخیها این جنبش را که از این پس آن را با نام آغازگرش جنبش ژینا میخوانم، با مفاهیم زنانهنگری، انقلاب فرهنگی، و مبارزه با بنیادگرایی مذهبی توصیف کردهاند. دیگران شناخت نسل جوان را کلید درک جنبش دانستهاند، نسلی که با ویژگیهایی چون خودمختاری، فردگرایی، تسلط به تکنولوژی ارتباطی و زندگی درفضای مجازی تعریف شده، خواهان آزادی در سبک زندگی است و با آرمانگرایی نسلهای قبل درتضاد است. در مقابل این دو گروه، عدهای هم حمایت جهانی بیسابقهی این جنبش و کنشگری مؤثر مهاجران ایرانی را سرمایهی کلیدی آن درپیشروی به سوی مقصد میدانند. این منظرهای متفاوت برخی از ظرفیتهای این جنبش را نشان میدهند اما تصویری از چالشها و موانع پیشاروی جنبش، که با انسداد سیاسی درحکومت ومحاصرهی بیرونی آن، دوچندان میشود ارائه نمیکنند. امروزه این وفاق نسبی وجود دارد که جنبش ژینا نشانهی گذار مردم از سیاست اصلاحی به دگرگونی ساختاری است. منظور از دگرگونی ساختاری در اینجا تعارض میانگین خواستهها با مختصات پایدارِ نظام سیاسی در جمهوی اسلامی است. اما به نظر میرسد که میل به گذار با توان عملی جامعه برای به صف کردن همهی نیروهایش که لازمهی چنین تحولی است همراه نیست. شبح انقلاب جماعت را تسخیر میکند اما وقتی نیروهای بهصفشده پس از مانورهای ساختارشکن خود به پشت سر نگاه میکنند نیرویی بر نیمکت ذخیره نیست تا جایشان را بگیرد و از سنگرهاشان محافظت کند. این تناقض چطور پدید آمده و چطور میتوان تا زمان حل آن از مواضع تسخیرشده حفاظت کرد؟ من پنج ویژگی جنبش را که همزمان نقاط قدرت و ضعف آن را دربردارد در این نوشته برمیشمارم و تناقض بین رؤیا و واقعیت جاری را از خلال آنها بررسی میکنم. این ویژگیها عبارتند از: یکم، فراگیری جنبش واهمیت تعداد معترضان؛ دوم، ساختارشکنی در جنبش مجازی و سیاست خیابانی؛ سوم، روسری در تلاقی انقلاب فرهنگی و انقلاب اجتماعی؛ چهارم، تنوع کنشگران و تکثر فضاهای کنش از محلی تا جهانی؛ و پنجم، فروپاشی قدرت میانجی. در این بحث به اهمیت تعدد شهرها و تنوع قومی جنبش اشاره میکنیم، چگونگی تبدیل حجاب اجباری و زندگی دوزیستی را به نماد سیاست مطیعسازی بررسی میکنیم و نشان میدهیم که خیابان در سالهای اخیر در تحمیل این زیست دوگانه نقش کلیدی داشت و صحنهی اصلی اعتراض علیه آن و عبور از پروژهی مطیعسازی هم هست. نشان میدهیم چگونه سیاستورزی در خیابان به احیای فعالیتهای مدنی کمک کرد و تلاقی آنها بازگشت به وضع بیحقی قدیم را دشوار ساخته است. در پایان، چشمانداز این جنبش را با توجه به این ویژگیها و رفتار و کردار دولت در مواجهه با آن بررسی میکنیم. معترضان دین بزرگی به گردن ما دارند، ازجمله برای این که اعتراضات آنها مثل پنجرهای که به عمق جامعه گشوده شود ما را به تماشای رنجها، آرزوها، جسارتها، همبستگیها، تنوع عقاید و اختلافات و تعارضات درونی جامعه برد و امکان فهم مشکلاتی را که پیشتر به سادگی قابل فهم نبودند فراهم کرد. بابت این فرصت سپاسگزار همهی آنها هستم.
This paper examines an extraordinary participatory initiative for regional endogenous development... more This paper examines an extraordinary participatory initiative for regional endogenous development of the Selseleh region of Lorestan Iran in the 1970s, at the time of Pahlavi’s passive revolution in Iran and the 1963 Land Reform that weakened the power of the landlords in rural Iran. My archive and fieldwork examine the ideas of the plan’s initiator, Majid Rahnema, a former minister and UN development scholar inspired by the Bandung Conference. I also examine how this project changed the balance of power between state and society as a precondition of people’s participation, beyond the dominant perception of the rural public as a poor population with no viable option to change their lives.
Iran's housing crisis is one of the worst in the world, considering indicators like unaffordabili... more Iran's housing crisis is one of the worst in the world, considering indicators like unaffordability and declining purchasing power, annual rent increases, and the growth of informal communities without city services. In this interview, I discuss why the housing regime in Iran is highly speculative, pushing half the population into extremely poor living conditions.
بحران مسکن ایران با شاخصهای بین المللی، از قبیل در استطاعت نبودن قیمــت خرید مســکن، متوســط افزایش ســالانهی اجاره و میزان رشــد سکونتگاههای غیررســمی که فاقد خدمات شهری هستند، بحرانی شدید و استثنایی در جهان است. در این مصاحبه من عواملی را که موجب سوداگری شدید در رژیم مسکن ایران میشود و نیمی از جمعیت را به فقر شدید سکونتی سوق میدهد بررسی میکنم.
This paper examines rapid reconstruction of the buildings in Tehran, a process similar to places ... more This paper examines rapid reconstruction of the buildings in Tehran, a process similar to places targeted for the planned extermination of the whole communities or war-torn cities like Berlin and Beirut, famous for “rising from the ashes”. Half of the residential buildings of mid-1980s' Tehran have been demolished and reconstructed in the last three decades. I examine how a casino real estate urban economy has emerged out of and rule this process.
Environment and Planning D: Society and Space 0(0): 1-17, 2018
This paper argues that the 'city' as a political entity is significant in struggles over the 'urb... more This paper argues that the 'city' as a political entity is significant in struggles over the 'urban', by identifying two moments of 'differential urbanization' in the Middle East. Our study in Iran and Palestine/Israel shows that the vision of the 'city' as a legitimizing space for political citizenship is at the heart of conflicting imaginaries: in Iran, 'cities of revolution' built through housing the poor around Tehran, and redistributive politics that stand on filling the 'rural/urban gap', and in Palestine, the new city of Rawabi as a city of Palestinian independence, where privatized urban development contrasts colonial spatialities with anti-colonial potentials. Thus, the right to the 'urban' involves claims for the 'city' that go beyond the capitalist logic of urbanization. This theorization points to a troubling gap in the planetary urbanization thesis, which moves from collapsing the 'urban/non-urban' divide into 'concentrated', extended' and 'differential' urbanization to diminishing the role of distinct sociospatial configurations in claims over the 'urban'. Our case studies show that examining the reconfiguration of inherited spatialities in the context of particular political regimes is imperative for epistemology of the 'urban' in its planetary stage. Urbanization otherwise remains an uninterrupted process towards a non-spatial 'urban condition'.
شوراها و تغیر «مسیر» حکمرانی شهری:
درباره گفتار واقتصاد سیاسی اصلاحات در تهران
اعظم خاتم
مقدم... more شوراها و تغیر «مسیر» حکمرانی شهری:
درباره گفتار واقتصاد سیاسی اصلاحات در تهران
اعظم خاتم
مقدمه
تبدیل شهرداری به نهادی شفاف، پاسخگو وعاری از فساد درسرفصل برنامه محمدعلی نجفی شهردار منتخب تهران قراردارد و او پیش وپس از انتخاب به این مقام درمرداد ۱۳۹۶ ازضرورت تغیرات ساختاری در شهرداری تهران دفاع کرده است. برنامهای که اوبه شورا ارائه کرد ازاولویتهای شهر مثل تامین آب ورفع آلودگی هوا هم سخن می گفت اما بخش عمده بحث حول شهرداری وتبدیل آن به نهادی شفاف، قانونپذیر وتسهیلگربه جای متصدی بود و «مبارزه با فساد» جای مهمی را دراصلاح ساختار شهرداری اشغال می کرد. این درحالی است که نزدیک به سه دهه قبل شهرداردیگر تهران غلامحسین کرباسچی، از ضرورت اصلاح ساختار شهرداری به منظورخودمختاری و تامین «استقلال مالی» آن سخن می گفت. چرا اولویت شهرداران پایتخت طی سه دهه چنین تغیر کرده و ابتکارات یک شهردار معضل عمده شهردار دیگر شده است؟ درایران فساد معضلی ملی ومحلی است. اما شائبه فساد درواگذاری املاک نجومی توسط شهرداری پوشش قانونی دارد درحالی که اختلاس در نظام بانکی نامش اختلاس است. به همین ترتیب عدم واریز درآمد حاصل ازفروش نفت به خزانه خلاف قانون است اما عدم واریز برخی درآمدهای شهرداریهای مناطق به حساب شهرداری مرکز یک رویه است. سابقه بحث فساد در شهرداری تهران به سال ۱۳۷۸ برمی گردد که شهردار تهران بابت فروش تراکم ساختمانی به عنوان یک رویه تامین مالی پروژه های شهر متهم و محاکمه شد.
از دیدگاه من در ادبیات شهرسازی کنونی دیگر پدیدهای به نام بافت فرسوده نداریم و استفاده از این واژه... more از دیدگاه من در ادبیات شهرسازی کنونی دیگر پدیدهای به نام بافت فرسوده نداریم و استفاده از این واژه بی اعتبار شده است. برای من بافت فرسوده یک تعبیر داشت و آن محلهای بود که عمده ساختمانهای آن قدیمی بودند. البته به تعبیر بسیاری از کارشناسان بافت فرســوده شامل محلات با معبر باریک یا قطعات کوچک زمین است و این تعاریف در طرح جامع تهران هم وارد شد اما معنا و اعتباری نداشت. هیچ محلهای بابت کوچک بودن قطعات ام ک آن دچار مشکل نمیشود یا حتی معابر باریک به خودی خود مشکلی نیست اماساختمان قدیمی درشرایط زلزله خیزی مشکل زاست.ظاهراًخطرزمین لرزه از ســر ما رفع شده و خیال مســوو ن از این جانب راحت است چون در این سالها با مجوزهای صادرشــده به همان محلا ت پرتراکم و غیرقابل نفوذ جمعیت تازهای را اضافه کردهاند. باید به این روند نقطه پایانی گذاشت. ساختمانهای محلا ت قدیمی و مرکزی تهران یک در میان نوسازی شدهاند و بقیه هم در روندی تدریجی توسط مالکان نوسازی خواهند شد. برای مسکن اجتماعی جای زیادی در این محلات نیست. به نظر من ساخت مسکن اجتماعی در بافت فرسوده نمیتواند اهداف کمی گسترده و سریعی را دنبال کند و
به این دلیل شعاری، غیرواقعبینانه و مغایر با منافع محلی است.
یک افسانه در مورد مسکن اجتماعی این
است که این سیاست متعلق به کشورهای پردرآمد و توسعه یافته است. ... more یک افسانه در مورد مسکن اجتماعی این است که این سیاست متعلق به کشورهای پردرآمد و توسعه یافته است. این در صدد توجیه بی اعتنایی سیاستمداران به موضوع اســتیجار اســت واین واقعیت را نادیده میگیرد که مهمترین اصل در سیاســت مســکن اجتماعی به رســمیت شــناختن اهمیــت اجاره ارزان بــرای تأمین زندگی حداقل برای گروههایی از جمعیت اســت که نه میتوانند وارد بازار خرید مسکن شوند و نه میتوانند از عهده اجاره معمول برآیند. مسکن اجتماعی این واقعیت را به رسمیت میشناســد که بخشــی از خانوارها در دورهای از حیات خود نمیتوانند با بازار اجاره بدون حمایت حداقل مناسبی از سرپناه را تأمین کنند و ممکن است به اتاقنشینی، خیابانخوابی و کارتنخوابی و امثالهم کشیده شوند.
تهيدســتان در برابر تهديد فقر و سياستهايي كه زندگيشان را تهديد
ميكندفاقداســتراتژینيستند.ماقبًلا... more تهيدســتان در برابر تهديد فقر و سياستهايي كه زندگيشان را تهديد
ميكندفاقداســتراتژینيستند.ماقبًلاازحاشيهنشينيبهعنوانپيشروی آرام تهيدستان به ســمت زندگي مدرن حرف ميزديم. امروز آصف بيات از »سياست حضور« و »بازتصرف« فضا در شهرهای نئوليبرال خاورميانه حرف ميزند. به نظرم مهم اســت كه توجه كنيم در جوامعي كه بهشدت بازارگرا شدهاند و تهيدســتان را ميرانند، ما شاهد گسترش شديد دستفروشي و تجمع بيكاران در هر گوشه و كنار هستيم؛ اين چيزی جز اين نيست كه فقر
بيرونيتر و رؤيتپذيرتر شده است.
Decentralization and Ambiguities of Local Politics in Tehran, 2017
The prospect of establishing direct popular elections for mayors has precipitated a heated debate... more The prospect of establishing direct popular elections for mayors has precipitated a heated debate in Iran, resulting in divisions within the conservative and reformist factions and even a reversal of their roles. In 2013 the Tehran Municipality submitted a proposal to the Ministry of Interior that would change the current system, in which mayors are chosen by popularly elected city councils. In 2016 the revised proposal was is in the process of being introduced as a bill to the Parliament, under the title “Integrated Urban Management.” The proposal has two main components: 1) it rescales the state by transferring several social, cultural and environmental functions from the central government to the municipal level; and 2) it calls for direct elections of mayors for cities with a population of over a million. This paper discusses the meaning and conception of the proposal among political factions, urban scholars and NGO activists in Iran.
Creating an Islamic society has been the cornerstone of the project of the Islamic Republic since... more Creating an Islamic society has been the cornerstone of the project of the Islamic Republic since 1979. Iran's regime has been successful in implementing fundamental changes in a number of key institutions over which it has held monopoly control - such as the legal system, the educational and school systems, the national radio and television, etc. Nevertheless, 28 years after the revolution, the project of shaping a monolithic Islamic society according to the proclaimed ideological vision of the regime has been a failure. Present-day Iran is de-facto a post-Islamist society, despite sustained efforts, often coercive, of the political regime to mold public culture and especially the young generations in its desired image. The aim of this paper is to analyze the successive Islamization policies of the Iranian state, and the causes and dynamics of its failures. In particular, I will focus on the successive attempts to police moral behavior by young people in public places in urban areas. In order to do this, I will concentrate on the activities of the Setad-e Amr-e be Ma'ruf va Nahy-e az Monkar, or the "Headquarters for commanding what is just and prohibiting what is forbidden". For the past 28 years, this moral police agency has been in charge of enforcing Islamic codes in urban public spaces. Its performance is an indication of the effectiveness of officially sanctioned Islamization policies of the Islamic Republic.
پیشگفتار
مجموعه مقالات این کتاب به بررسی ارزش های نظری و عملی مفهوم قدرتمندی(که در فارسی بیشتر با... more پیشگفتار مجموعه مقالات این کتاب به بررسی ارزش های نظری و عملی مفهوم قدرتمندی(که در فارسی بیشتر با واژه توانمند سازی شناخته شده است) برای تحلیل روند های تغیر نابرابری ها و تبغیض های موجود به ویژه درزندگی زنان می پردازد. مفهوم قدرتمندی طی دهه هشتاد و نود میلادی در مباحث فمینیستی پیرامون قدرت و جنسیت سر بر آوردو هدف آن ارائه چارچوبی برای تحلیل فرایندهای تغیر ساختارهای قدرت جنسیتی توسط زنان بود. این کوشش نظری در وهله اول پاسخی بود به کمبود های موجود در نظریه های فمینیستی در باره قدرت و جنسیت که متاثر از اندیشه های فوکو ، تقش عاملیت انسانی و عوامل تغییر دهنده مناسبات قدرت موجود از جمله قدرت جنسیتی را نادیده می گذاشت. قدرتمندی طی دودهه گذشته توسط دو گروه از طرفداران و منتقدان توسعه برای سنجش وضعیت زنان و تغییرو تحولات موقعیت آنها به کار گرفته شده است. تهادهای بین المللی نظیر بانک جهانی این مفهوم را برای پرکردن خلاء های نظری پس ازشکست جدی سیاستهای توسعه در دهه هشتاد سودمند یافتند واز آن پس به طور مستمر در هزاران سند و بیانیه ملی و بین المللی آنرا به عنوان ابزاری برای سنجش اثرات سیاستهای توسعه بروضعیت گروه های محروم و مورد تبعیض از جمله زنان به کارگرفتند. کنفرانس جهانی زنان در پکن از این تحول استقبال کرد وبیانیه پکن از این چارجوب برای ارزیابی وضعیت زنان در کشورهای مختلف و مقایسه آنها با یکدیگر سود برد. این محبوبیت عمومی، سیاست قدرتمندی را به ابزار تدوین سیلست های از بالا مبدل کردوالبته با خالی شدن این گفتار از موضوع قدرت و پیچیدگی های ساختار ها و روابط مبتنی بر قدرت جنسیتی و ادعای اولیه آن در زمینه توجه به عاملیت انسانها ملازم بود. از اینجاست که واژه توانمندی که اشاره ای به مفهوم قدرت نداردو مفهوم قدرتمندی رابا دسترسی به منابع توسعه( آموزش، اشتغال و قدرت سیاسی و..)مترادف می سازد برازنده سیاستهای از بالا می تماید. امروزه واکاوی وتقد مستمر این مفهوم، به گونه ای که در ادبیات توسعه به کار گرفته شده، اینک خودادبیات قابل توجهی در زمینه تحلیل موقعیت زنان و عاملیت آنها درتغیر ساختار و مناسبات قدرت اجتماعی خلق کرده است. فمینیست ها بانقد مفهوم توانمندی در ادبیات توسعه، بار دیگر چارچوب "قدرتمندی" را برای تحلیل وضعیت زنان مفهوم پردازی می کنند. دکترویویان وی و فریدا شهیداز نظریه پردازان این مفهوم،در مقاله خود فرایندهای همزمان تولید قدرت وبی قدرتی را تحلیل می کنند.آنهابه کارگیری مفهومی چند پاره از قدرت ( قدرتمندی اقتصادی ، سیاسی ، آموزشی و بهداشتی وغیره.) و عدم توجه به تعامل موجود بین مناسبات قدرت بین فردی با ساختار های میانی و کلان قدرت ( از جمله مناسبات قدرت طبقاتی ، قومی و سیاسی و..)رامورد نقد قرار می دهند. نایلا کبیراز نظریه "انتخاب" و گزینش های استراتژیک برای تعریف مفهوم توانمندی سود می جوید.او نیز علیرغم نگرش پراگماتیستی،تقلیل مفهوم عاملیت به تصمیم¬گيری فردی وکنش¬های رؤیت¬پذیر رامورد نقد قرار می دهد و توجه را به انگیزه هاو معنای درونی قدرت و طیف گسترده کنش¬های هدفمندی چون چانه¬زنی، مذاکره، مقاومت و اعتراض و نیز فرایندهای پيچيده¬تر شناختِ جلب می کند.گزارش زوا وکسال و سالی بیدن از موسسه سیدا حاوی تعاریف و کاربرد های مفهوم در طرح های توسعه است ضمن آنکه نگرش انتقادی به این کاربردها نیز مورد توجه قرار می گیرد.مقاله دکتر مالوترا و دیگران نیز از جمله اسناد بانک جهانی انتخاب شده است.در عین حال باید اعتراف کنیم که این مجادله بحث تازه ای نیست و تا حدی مجادلات قدیمی در باره مفهوم قدرت رابه میان می کشد. بحث در باره قدرتمندی،خاصیت آنرا دارد که فراتراز استفاده های ابزاری به بحث نظری تمام عیاری مبدل شود که نمرکز آن به جای تغییرات فردی براثرگذاری عاملان اجتماعی وساختارهای موجد نابرابری باشد. همانطور که انتظار می رود در ایران این اصطلاح کمتر در ارتباط با زنان و بیشتر در حوزه فقرزدائی کاربرد داشته است. تهیه طرح های توانمند سازی سکونتگاه های غیررسمی از جمله موارد کاربرد این مفهوم در برنامه ریزی شهری ایران در دهه اخیر است. سندبرنامه چهارم توسعه نیزازاین مفهوم درحوزه فقرزدائی سود جست امادر مورد زنان از واژه عدالت جنسیتی استفاده کرد. اولین گزارش اهداف توسعه در ایران از مفهوم قدرت یابی زنان به عنوان یکی از اهداف توسعه یاد می کند. این سوای فعالیت های سازمان های غیر دولتی است که طی چند سال گذشته طرح هائی تحت عنوان توانمند سازی به اجرا گذاشته اند.
Beyond the Square: Urbanism and the Arab Uprisings, 2016
Many cities have specific public spaces and/or buildings associated with transformative political... more Many cities have specific public spaces and/or buildings associated with transformative political events. Across the greater Middle East, citizens have repeatedly turned to places such as Tahrir Square in Cairo and Taksim Square in Istanbul to serve as platforms for collective action. This phenomenon has recently been in evidence because of the Arab uprisings; however, it has much deeper roots that predate the events of the past five years. This essay examines one example of such a mobilized space—namely, Enqelab Street in Tehran. Host to some of Iran’s leading institutions of higher education, cultural centers, bookstores, and publishers, Enqelab Street is one of the capital’s most socially and culturally significant spaces. In part because of this, it has been a recurrent site of struggle between Iranians and their government and has played a central role in the country’s contemporary political transformations. The politicized character of Enqelab Street began to develop during the student movements of the 1950s–70s; however, it was the 1979 Revolution’s 18 months of ongoing demonstrations that solidified its symbolic and practical significance. More recently, the protest movement that emerged to challenge the 2009 presidential election results brought thousands of Tehranis back to the streets. Enqelab Street and Valiasr Street, which together form Tehran’s urban backbone, turned into staging grounds for disobedient citizens to claim their right to collective action as well as their right to reoccupy the symbolic spaces of the 1979 Revolution. In so doing, the movement revived memories of Enqelab Street from the Revolution and re-articulated its significance as a space of political mobilization and change. This essay traces the spatial and political history of Enqelab Street, with particular emphasis on its use during the 1979 Revolution and the 2009 election protests. Looking at the geographies and spatial practices of the two movements, I suggest that the Green Movement, which emerged out of the latter protests, mobilized Enqelab Street’s symbolism to forge a link with the street’s history. In so doing, it solidified the movement’s allegiance to the Revolution. At the same time, by turning to Valiasr Street as an alternative space of protest, the movement also sought to break with this history and move beyond it. I contend that this shift was necessary given the movement’s desire to both produce and engage with a new, more heterogeneous “public” comprised of different social, economic, and religious groups—and particularly of those that had been increasingly isolated following the establishment of the Islamic Republic.
Beyond the Square: Urbanism and the Arab Uprisings focuses on the urban spatial dynamics of the mass protest movements that have convulsed the Arab region since December 2010. The volume shifts attention away from public squares — and in particular Tahrir Square in Cairo — to consider the broader urban context in which the uprisings unfolded. The essays are topically and geographically diverse, exploring a range of sociospatial phenomena in countries that have been at the heart of the Arab uprisings as well as those countries that have appeared peripheral to the upheaval. This breadth of perspective highlights the centrality of space and spatial concerns to the ongoing political transformations in the region. In this way, the book provides a distinctive — and critical — analysis of one of the most significant political events of our time.
The urban land has become a highly contested issue in urban politics and planning as steep rise i... more The urban land has become a highly contested issue in urban politics and planning as steep rise in land prices has continued in last three-four decades. The value of land relative to GDP fell constantly in 19 th and first half of the 20 th century. Since then it started to increase. In 1980 economists suggested that just as increase in agricultural productivity led to a decline in the relative value of agricultural land, the relaxation of strict limits on urban development would lead to a decline in the relative value of urban property. As a result, the rising skyscrapers and development of the suburbs were to lower the prices of the urban land-by adding the land supply or increasing its productivity, in the process of planetary urbanization. 'Land grabbing' supposed to reflect the 'demand' for shelter (Ansoms 2014; Kaag and Zoomers 2014; Liberti 2013), and less regulation supposed to serve the " supply' side (Glaeser 2015). Looking at changing governance of urban land one decade after the 1979 revolution in Iran, this paper examines unleashed speculative activities in the real state market supported by the 1990 urban reform in Tehran. My focus is on major legal changes in land ownership, property rights and land use regulating practices and their dramatic effects on urban inequality and polarization of households' assets. Comparing the impacts of intensification policy (irregular extra construction permits for larger plots of land) on two different neighborhoods in Tehran, this paper suggests property rights matter most for wealth inequality, which tends to be more extreme and stable than income inequality. Intensification policy works against the very small landlords and tenants in Iran and condemned them to live in their old units till the building collapses. Tenants are the main losers of such policy.
In the 1980s, the post-revolution regime initiated a policy to provide affordable housing for urb... more In the 1980s, the post-revolution regime initiated a policy to provide affordable housing for urban poor and middle classes in Iran. in this interview, I examine how the policy changed in the subsequent decades, created a housing crisis that high rocketed by recent sanctions in 2017.
Roundtable: Iran’s Domestic Politics and Political Economy (Part 1), 2019
This two-part roundtable is organized to encourage discussion and research about how contemporary... more This two-part roundtable is organized to encourage discussion and research about how contemporary Iranian politics is shot through by localized as well as international debates about regulation, the provision of welfare, the consequences of sanctions, and demands for participation in policy-making. We have brought together five researchers who have studied Iran’s post-revolutionary politics as intimately connected with social formations and economic forces. The participants are Peyman Jafari, Azam Khatam, Ali Kadivar, Saira Rafiee, and Zep Kalb.
Iranian cities have been the scene of daily anti-government protests by young women and men since... more Iranian cities have been the scene of daily anti-government protests by young women and men since September 16, the day Jina Mahsa Amini died in the custody of the “morality police” in Tehran. Over the next weeks, the waves of protests snowballed as the often very young demonstrators poured into the streets in some 160 cities, chanting anti- regime slogans. Many women removed their mandatory headscarves at street protests to call for an end to the dual life forced upon them by the state’s dress code. The protesters’ anti-authoritarian outrage met with broad public sympathy, moved beyond the discontented middle classes, and engaged significant segments of working-class youth and the ethnic Kurdish and Baluchi communities. However, workers, teachers, and other sectors of organized labor, who saw no immediate victory in sight, did not join the call for a national general strike. An estimated 500 demonstrators were killed, including 67 children, and more than 15,000 people were arrested. Three months of ongoing protests in Iran have garnered more international sanctions against the Islamic Republic. Though initially shaken, regime has doubled down in its brutality to eliminate the movement. The regime’s reluctance to reform has convinced many observers that new waves of protest will follow, converging to break Iran’s political impasse. This paper outlines an analytical lens for understanding the movement’s cultural transformative power in changing women’s social lives as well as its challenges in achieving its broader political goals. In doing so, I examine four critical aspects of the movement including the radicalization of politics in Iran due to rising state violence over the past decade, growing rage against morality police among women, the contribution of the youth crisis to the protests, and finally, the confluence of ethnic outrage with women’s and youth anti-authoritarian politics.
Iran's housing crisis is one of the worst in the world, considering indicators like unaffordabili... more Iran's housing crisis is one of the worst in the world, considering indicators like unaffordability and declining purchasing power, annual rent increases, and the growth of informal communities without city services. In this interview, I discuss why housing regime in Iran id highly speculative, pushing half the population into extremly poor living conditions.
بحران مسکن ایران با شاخصهای بین المللی، از قبیل در استطاعت نبودن قیمــت خرید مســکن، متوســط افزایش ســالانهی اجاره و میزان رشــد سکونتگاههای غیررســمی که فاقد خدمات شهری هستند، بحرانی شدید و استثنایی در جهان است. در این مصاحبه من عواملی را که موجب سوداگری شدید در رژیم مسکن ایران میشود و نیمی از جمعیت را به فقر شدید سکونتی سوق میدهد بررسی میکنم.
Creating Local Democracy in Iran by Kina Tajbakhsh is one of the few books in English that examin... more Creating Local Democracy in Iran by Kina Tajbakhsh is one of the few books in English that examines the formation of city councils in Iran in the late 1990s. While the rise of the reform movement and its democratization agenda is a popular research and publication topic in Iranian studies around the world, its decentralization plan, achieved through the establishment of local councils is not among those topics. The same applies to the extensive literature on state-building in the Islamic Republic of Iran. This review examines how Tajbakhsh book deals with these two main issues.
Uploads
Papers by azam khatam
امروزه این وفاق نسبی وجود دارد که جنبش ژینا نشانهی گذار مردم از سیاست اصلاحی به دگرگونی ساختاری است. منظور از دگرگونی ساختاری در اینجا تعارض میانگین خواستهها با مختصات پایدارِ نظام سیاسی در جمهوی اسلامی است. اما به نظر میرسد که میل به گذار با توان عملی جامعه برای به صف کردن همهی نیروهایش که لازمهی چنین تحولی است همراه نیست. شبح انقلاب جماعت را تسخیر میکند اما وقتی نیروهای بهصفشده پس از مانورهای ساختارشکن خود به پشت سر نگاه میکنند نیرویی بر نیمکت ذخیره نیست تا جایشان را بگیرد و از سنگرهاشان محافظت کند. این تناقض چطور پدید آمده و چطور میتوان تا زمان حل آن از مواضع تسخیرشده حفاظت کرد؟ من پنج ویژگی جنبش را که همزمان نقاط قدرت و ضعف آن را دربردارد در این نوشته برمیشمارم و تناقض بین رؤیا و واقعیت جاری را از خلال آنها بررسی میکنم. این ویژگیها عبارتند از: یکم، فراگیری جنبش واهمیت تعداد معترضان؛ دوم، ساختارشکنی در جنبش مجازی و سیاست خیابانی؛ سوم، روسری در تلاقی انقلاب فرهنگی و انقلاب اجتماعی؛ چهارم، تنوع کنشگران و تکثر فضاهای کنش از محلی تا جهانی؛ و پنجم، فروپاشی قدرت میانجی. در این بحث به اهمیت تعدد شهرها و تنوع قومی جنبش اشاره میکنیم، چگونگی تبدیل حجاب اجباری و زندگی دوزیستی را به نماد سیاست مطیعسازی بررسی میکنیم و نشان میدهیم که خیابان در سالهای اخیر در تحمیل این زیست دوگانه نقش کلیدی داشت و صحنهی اصلی اعتراض علیه آن و عبور از پروژهی مطیعسازی هم هست. نشان میدهیم چگونه سیاستورزی در خیابان به احیای فعالیتهای مدنی کمک کرد و تلاقی آنها بازگشت به وضع بیحقی قدیم را دشوار ساخته است. در پایان، چشمانداز این جنبش را با توجه به این ویژگیها و رفتار و کردار دولت در مواجهه با آن بررسی میکنیم. معترضان دین بزرگی به گردن ما دارند، ازجمله برای این که اعتراضات آنها مثل پنجرهای که به عمق جامعه گشوده شود ما را به تماشای رنجها، آرزوها، جسارتها، همبستگیها، تنوع عقاید و اختلافات و تعارضات درونی جامعه برد و امکان فهم مشکلاتی را که پیشتر به سادگی قابل فهم نبودند فراهم کرد. بابت این فرصت سپاسگزار همهی آنها هستم.
بحران مسکن ایران با شاخصهای بین المللی، از قبیل در استطاعت نبودن قیمــت خرید مســکن، متوســط افزایش ســالانهی اجاره و میزان رشــد سکونتگاههای غیررســمی که فاقد خدمات شهری هستند، بحرانی شدید و استثنایی در جهان است. در این مصاحبه من عواملی را که موجب سوداگری شدید در رژیم مسکن ایران میشود و نیمی از جمعیت را به فقر شدید سکونتی سوق میدهد بررسی میکنم.
درباره گفتار واقتصاد سیاسی اصلاحات در تهران
اعظم خاتم
مقدمه
تبدیل شهرداری به نهادی شفاف، پاسخگو وعاری از فساد درسرفصل برنامه محمدعلی نجفی شهردار منتخب تهران قراردارد و او پیش وپس از انتخاب به این مقام درمرداد ۱۳۹۶ ازضرورت تغیرات ساختاری در شهرداری تهران دفاع کرده است. برنامهای که اوبه شورا ارائه کرد ازاولویتهای شهر مثل تامین آب ورفع آلودگی هوا هم سخن می گفت اما بخش عمده بحث حول شهرداری وتبدیل آن به نهادی شفاف، قانونپذیر وتسهیلگربه جای متصدی بود و «مبارزه با فساد» جای مهمی را دراصلاح ساختار شهرداری اشغال می کرد. این درحالی است که نزدیک به سه دهه قبل شهرداردیگر تهران غلامحسین کرباسچی، از ضرورت اصلاح ساختار شهرداری به منظورخودمختاری و تامین «استقلال مالی» آن سخن می گفت. چرا اولویت شهرداران پایتخت طی سه دهه چنین تغیر کرده و ابتکارات یک شهردار معضل عمده شهردار دیگر شده است؟ درایران فساد معضلی ملی ومحلی است. اما شائبه فساد درواگذاری املاک نجومی توسط شهرداری پوشش قانونی دارد درحالی که اختلاس در نظام بانکی نامش اختلاس است. به همین ترتیب عدم واریز درآمد حاصل ازفروش نفت به خزانه خلاف قانون است اما عدم واریز برخی درآمدهای شهرداریهای مناطق به حساب شهرداری مرکز یک رویه است. سابقه بحث فساد در شهرداری تهران به سال ۱۳۷۸ برمی گردد که شهردار تهران بابت فروش تراکم ساختمانی به عنوان یک رویه تامین مالی پروژه های شهر متهم و محاکمه شد.
به این دلیل شعاری، غیرواقعبینانه و مغایر با منافع محلی است.
است که این سیاست متعلق به کشورهای پردرآمد و توسعه یافته است. این در صدد توجیه بی اعتنایی سیاستمداران به موضوع اســتیجار اســت واین واقعیت را نادیده میگیرد که مهمترین اصل در سیاســت مســکن اجتماعی به رســمیت شــناختن اهمیــت اجاره ارزان بــرای تأمین زندگی حداقل برای گروههایی از جمعیت اســت که نه میتوانند وارد بازار خرید مسکن شوند و نه میتوانند از عهده اجاره معمول برآیند. مسکن اجتماعی این واقعیت را به رسمیت میشناســد که بخشــی از خانوارها در دورهای از حیات خود نمیتوانند با بازار اجاره بدون حمایت حداقل مناسبی از سرپناه را تأمین کنند و ممکن است به اتاقنشینی، خیابانخوابی و کارتنخوابی
و امثالهم کشیده شوند.
ميكندفاقداســتراتژینيستند.ماقبًلاازحاشيهنشينيبهعنوانپيشروی آرام تهيدستان به ســمت زندگي مدرن حرف ميزديم. امروز آصف بيات از »سياست حضور« و »بازتصرف« فضا در شهرهای نئوليبرال خاورميانه حرف ميزند. به نظرم مهم اســت كه توجه كنيم در جوامعي كه بهشدت بازارگرا شدهاند و تهيدســتان را ميرانند، ما شاهد گسترش شديد دستفروشي و تجمع بيكاران در هر گوشه و كنار هستيم؛ اين چيزی جز اين نيست كه فقر
بيرونيتر و رؤيتپذيرتر شده است.
امروزه این وفاق نسبی وجود دارد که جنبش ژینا نشانهی گذار مردم از سیاست اصلاحی به دگرگونی ساختاری است. منظور از دگرگونی ساختاری در اینجا تعارض میانگین خواستهها با مختصات پایدارِ نظام سیاسی در جمهوی اسلامی است. اما به نظر میرسد که میل به گذار با توان عملی جامعه برای به صف کردن همهی نیروهایش که لازمهی چنین تحولی است همراه نیست. شبح انقلاب جماعت را تسخیر میکند اما وقتی نیروهای بهصفشده پس از مانورهای ساختارشکن خود به پشت سر نگاه میکنند نیرویی بر نیمکت ذخیره نیست تا جایشان را بگیرد و از سنگرهاشان محافظت کند. این تناقض چطور پدید آمده و چطور میتوان تا زمان حل آن از مواضع تسخیرشده حفاظت کرد؟ من پنج ویژگی جنبش را که همزمان نقاط قدرت و ضعف آن را دربردارد در این نوشته برمیشمارم و تناقض بین رؤیا و واقعیت جاری را از خلال آنها بررسی میکنم. این ویژگیها عبارتند از: یکم، فراگیری جنبش واهمیت تعداد معترضان؛ دوم، ساختارشکنی در جنبش مجازی و سیاست خیابانی؛ سوم، روسری در تلاقی انقلاب فرهنگی و انقلاب اجتماعی؛ چهارم، تنوع کنشگران و تکثر فضاهای کنش از محلی تا جهانی؛ و پنجم، فروپاشی قدرت میانجی. در این بحث به اهمیت تعدد شهرها و تنوع قومی جنبش اشاره میکنیم، چگونگی تبدیل حجاب اجباری و زندگی دوزیستی را به نماد سیاست مطیعسازی بررسی میکنیم و نشان میدهیم که خیابان در سالهای اخیر در تحمیل این زیست دوگانه نقش کلیدی داشت و صحنهی اصلی اعتراض علیه آن و عبور از پروژهی مطیعسازی هم هست. نشان میدهیم چگونه سیاستورزی در خیابان به احیای فعالیتهای مدنی کمک کرد و تلاقی آنها بازگشت به وضع بیحقی قدیم را دشوار ساخته است. در پایان، چشمانداز این جنبش را با توجه به این ویژگیها و رفتار و کردار دولت در مواجهه با آن بررسی میکنیم. معترضان دین بزرگی به گردن ما دارند، ازجمله برای این که اعتراضات آنها مثل پنجرهای که به عمق جامعه گشوده شود ما را به تماشای رنجها، آرزوها، جسارتها، همبستگیها، تنوع عقاید و اختلافات و تعارضات درونی جامعه برد و امکان فهم مشکلاتی را که پیشتر به سادگی قابل فهم نبودند فراهم کرد. بابت این فرصت سپاسگزار همهی آنها هستم.
بحران مسکن ایران با شاخصهای بین المللی، از قبیل در استطاعت نبودن قیمــت خرید مســکن، متوســط افزایش ســالانهی اجاره و میزان رشــد سکونتگاههای غیررســمی که فاقد خدمات شهری هستند، بحرانی شدید و استثنایی در جهان است. در این مصاحبه من عواملی را که موجب سوداگری شدید در رژیم مسکن ایران میشود و نیمی از جمعیت را به فقر شدید سکونتی سوق میدهد بررسی میکنم.
درباره گفتار واقتصاد سیاسی اصلاحات در تهران
اعظم خاتم
مقدمه
تبدیل شهرداری به نهادی شفاف، پاسخگو وعاری از فساد درسرفصل برنامه محمدعلی نجفی شهردار منتخب تهران قراردارد و او پیش وپس از انتخاب به این مقام درمرداد ۱۳۹۶ ازضرورت تغیرات ساختاری در شهرداری تهران دفاع کرده است. برنامهای که اوبه شورا ارائه کرد ازاولویتهای شهر مثل تامین آب ورفع آلودگی هوا هم سخن می گفت اما بخش عمده بحث حول شهرداری وتبدیل آن به نهادی شفاف، قانونپذیر وتسهیلگربه جای متصدی بود و «مبارزه با فساد» جای مهمی را دراصلاح ساختار شهرداری اشغال می کرد. این درحالی است که نزدیک به سه دهه قبل شهرداردیگر تهران غلامحسین کرباسچی، از ضرورت اصلاح ساختار شهرداری به منظورخودمختاری و تامین «استقلال مالی» آن سخن می گفت. چرا اولویت شهرداران پایتخت طی سه دهه چنین تغیر کرده و ابتکارات یک شهردار معضل عمده شهردار دیگر شده است؟ درایران فساد معضلی ملی ومحلی است. اما شائبه فساد درواگذاری املاک نجومی توسط شهرداری پوشش قانونی دارد درحالی که اختلاس در نظام بانکی نامش اختلاس است. به همین ترتیب عدم واریز درآمد حاصل ازفروش نفت به خزانه خلاف قانون است اما عدم واریز برخی درآمدهای شهرداریهای مناطق به حساب شهرداری مرکز یک رویه است. سابقه بحث فساد در شهرداری تهران به سال ۱۳۷۸ برمی گردد که شهردار تهران بابت فروش تراکم ساختمانی به عنوان یک رویه تامین مالی پروژه های شهر متهم و محاکمه شد.
به این دلیل شعاری، غیرواقعبینانه و مغایر با منافع محلی است.
است که این سیاست متعلق به کشورهای پردرآمد و توسعه یافته است. این در صدد توجیه بی اعتنایی سیاستمداران به موضوع اســتیجار اســت واین واقعیت را نادیده میگیرد که مهمترین اصل در سیاســت مســکن اجتماعی به رســمیت شــناختن اهمیــت اجاره ارزان بــرای تأمین زندگی حداقل برای گروههایی از جمعیت اســت که نه میتوانند وارد بازار خرید مسکن شوند و نه میتوانند از عهده اجاره معمول برآیند. مسکن اجتماعی این واقعیت را به رسمیت میشناســد که بخشــی از خانوارها در دورهای از حیات خود نمیتوانند با بازار اجاره بدون حمایت حداقل مناسبی از سرپناه را تأمین کنند و ممکن است به اتاقنشینی، خیابانخوابی و کارتنخوابی
و امثالهم کشیده شوند.
ميكندفاقداســتراتژینيستند.ماقبًلاازحاشيهنشينيبهعنوانپيشروی آرام تهيدستان به ســمت زندگي مدرن حرف ميزديم. امروز آصف بيات از »سياست حضور« و »بازتصرف« فضا در شهرهای نئوليبرال خاورميانه حرف ميزند. به نظرم مهم اســت كه توجه كنيم در جوامعي كه بهشدت بازارگرا شدهاند و تهيدســتان را ميرانند، ما شاهد گسترش شديد دستفروشي و تجمع بيكاران در هر گوشه و كنار هستيم؛ اين چيزی جز اين نيست كه فقر
بيرونيتر و رؤيتپذيرتر شده است.
مجموعه مقالات این کتاب به بررسی ارزش های نظری و عملی مفهوم قدرتمندی(که در فارسی بیشتر با واژه توانمند سازی شناخته شده است) برای تحلیل روند های تغیر نابرابری ها و تبغیض های موجود به ویژه درزندگی زنان می پردازد. مفهوم قدرتمندی طی دهه هشتاد و نود میلادی در مباحث فمینیستی پیرامون قدرت و جنسیت سر بر آوردو هدف آن ارائه چارچوبی برای تحلیل فرایندهای تغیر ساختارهای قدرت جنسیتی توسط زنان بود. این کوشش نظری در وهله اول پاسخی بود به کمبود های موجود در نظریه های فمینیستی در باره قدرت و جنسیت که متاثر از اندیشه های فوکو ، تقش عاملیت انسانی و عوامل تغییر دهنده مناسبات قدرت موجود از جمله قدرت جنسیتی را نادیده می گذاشت. قدرتمندی طی دودهه گذشته توسط دو گروه از طرفداران و منتقدان توسعه برای سنجش وضعیت زنان و تغییرو تحولات موقعیت آنها به کار گرفته شده است. تهادهای بین المللی نظیر بانک جهانی این مفهوم را برای پرکردن خلاء های نظری پس ازشکست جدی سیاستهای توسعه در دهه هشتاد سودمند یافتند واز آن پس به طور مستمر در هزاران سند و بیانیه ملی و بین المللی آنرا به عنوان ابزاری برای سنجش اثرات سیاستهای توسعه بروضعیت گروه های محروم و مورد تبعیض از جمله زنان به کارگرفتند. کنفرانس جهانی زنان در پکن از این تحول استقبال کرد وبیانیه پکن از این چارجوب برای ارزیابی وضعیت زنان در کشورهای مختلف و مقایسه آنها با یکدیگر سود برد. این محبوبیت عمومی، سیاست قدرتمندی را به ابزار تدوین سیلست های از بالا مبدل کردوالبته با خالی شدن این گفتار از موضوع قدرت و پیچیدگی های ساختار ها و روابط مبتنی بر قدرت جنسیتی و ادعای اولیه آن در زمینه توجه به عاملیت انسانها ملازم بود. از اینجاست که واژه توانمندی که اشاره ای به مفهوم قدرت نداردو مفهوم قدرتمندی رابا دسترسی به منابع توسعه( آموزش، اشتغال و قدرت سیاسی و..)مترادف می سازد برازنده سیاستهای از بالا می تماید.
امروزه واکاوی وتقد مستمر این مفهوم، به گونه ای که در ادبیات توسعه به کار گرفته شده، اینک خودادبیات قابل توجهی در زمینه تحلیل موقعیت زنان و عاملیت آنها درتغیر ساختار و مناسبات قدرت اجتماعی خلق کرده است. فمینیست ها بانقد مفهوم توانمندی در ادبیات توسعه، بار دیگر چارچوب "قدرتمندی" را برای تحلیل وضعیت زنان مفهوم پردازی می کنند.
دکترویویان وی و فریدا شهیداز نظریه پردازان این مفهوم،در مقاله خود فرایندهای همزمان تولید قدرت وبی قدرتی را تحلیل می کنند.آنهابه کارگیری مفهومی چند پاره از قدرت ( قدرتمندی اقتصادی ، سیاسی ، آموزشی و بهداشتی وغیره.) و عدم توجه به تعامل موجود بین مناسبات قدرت بین فردی با ساختار های میانی و کلان قدرت ( از جمله مناسبات قدرت طبقاتی ، قومی و سیاسی و..)رامورد نقد قرار می دهند. نایلا کبیراز نظریه "انتخاب" و گزینش های استراتژیک برای تعریف مفهوم توانمندی سود می جوید.او نیز علیرغم نگرش پراگماتیستی،تقلیل مفهوم عاملیت به تصمیم¬گيری فردی وکنش¬های رؤیت¬پذیر رامورد نقد قرار می دهد و توجه را به انگیزه هاو معنای درونی قدرت و طیف گسترده کنش¬های هدفمندی چون چانه¬زنی، مذاکره، مقاومت و اعتراض و نیز فرایندهای پيچيده¬تر شناختِ جلب می کند.گزارش زوا وکسال و سالی بیدن از موسسه سیدا حاوی تعاریف و کاربرد های مفهوم در طرح های توسعه است ضمن آنکه نگرش انتقادی به این کاربردها نیز مورد توجه قرار می گیرد.مقاله دکتر مالوترا و دیگران نیز از جمله اسناد بانک جهانی انتخاب شده است.در عین حال باید اعتراف کنیم که این مجادله بحث تازه ای نیست و تا حدی مجادلات قدیمی در باره مفهوم قدرت رابه میان می کشد. بحث در باره قدرتمندی،خاصیت آنرا دارد که فراتراز استفاده های ابزاری به بحث نظری تمام عیاری مبدل شود که نمرکز آن به جای تغییرات فردی براثرگذاری عاملان اجتماعی وساختارهای موجد نابرابری باشد.
همانطور که انتظار می رود در ایران این اصطلاح کمتر در ارتباط با زنان و بیشتر در حوزه فقرزدائی کاربرد داشته است. تهیه طرح های توانمند سازی سکونتگاه های غیررسمی از جمله موارد کاربرد این مفهوم در برنامه ریزی شهری ایران در دهه اخیر است. سندبرنامه چهارم توسعه نیزازاین مفهوم درحوزه فقرزدائی سود جست امادر مورد زنان از واژه عدالت جنسیتی استفاده کرد. اولین گزارش اهداف توسعه در ایران از مفهوم قدرت یابی زنان به عنوان یکی از اهداف توسعه یاد می کند. این سوای فعالیت های سازمان های غیر دولتی است که طی چند سال گذشته طرح هائی تحت عنوان توانمند سازی به اجرا گذاشته اند.
The politicized character of Enqelab Street began to develop during the student movements of the 1950s–70s; however, it was the 1979 Revolution’s 18 months of ongoing demonstrations that solidified its symbolic and practical significance. More recently, the protest movement that emerged to challenge the 2009 presidential election results brought thousands of Tehranis back to the streets. Enqelab Street and Valiasr Street, which together form Tehran’s urban backbone, turned into staging grounds for disobedient citizens to claim their right to collective action as well as their right to reoccupy the symbolic spaces of the 1979 Revolution. In so doing, the movement revived memories of Enqelab Street from the Revolution and re-articulated its significance as a space of political mobilization and change.
This essay traces the spatial and political history of Enqelab Street, with particular emphasis on its use during the 1979 Revolution and the 2009 election protests. Looking at the geographies and spatial practices of the two movements, I suggest that the Green Movement, which emerged out of the latter protests, mobilized Enqelab Street’s symbolism to forge a link with the street’s history. In so doing, it solidified the movement’s allegiance to the Revolution. At the same time, by turning to Valiasr Street as an alternative space of protest, the movement also sought to break with this history and move beyond it. I contend that this shift was necessary given the movement’s desire to both produce and engage with a new, more heterogeneous “public” comprised of different social, economic, and religious groups—and particularly of those that had been increasingly isolated following the establishment of the Islamic Republic.
Beyond the Square: Urbanism and the Arab Uprisings focuses on the urban spatial dynamics of the mass protest movements that have convulsed the Arab region since December 2010. The volume shifts attention away from public squares — and in particular Tahrir Square in Cairo — to consider the broader urban context in which the uprisings unfolded. The essays are topically and geographically diverse, exploring a range of sociospatial phenomena in countries that have been at the heart of the Arab uprisings as well as those countries that have appeared peripheral to the upheaval. This breadth of perspective highlights the centrality of space and spatial concerns to the ongoing political transformations in the region. In this way, the book provides a distinctive — and critical — analysis of one of the most significant political events of our time.
The participants are Peyman Jafari, Azam Khatam, Ali Kadivar, Saira Rafiee, and Zep Kalb.
Three months of ongoing protests in Iran have garnered more international sanctions against the Islamic Republic. Though initially shaken, regime has doubled down in its brutality to eliminate the movement. The regime’s reluctance to reform has convinced many observers that new waves of protest will follow, converging to break Iran’s political impasse. This paper outlines an analytical lens for understanding the movement’s cultural transformative power in changing women’s social lives as well as its challenges in achieving its broader political goals. In doing so, I examine four critical aspects of the movement including the radicalization of politics in Iran due to rising state violence over the past decade, growing rage against morality police among women, the contribution of the youth crisis to the protests, and finally, the confluence of ethnic outrage with women’s and youth anti-authoritarian politics.
بحران مسکن ایران با شاخصهای بین المللی، از قبیل در استطاعت نبودن قیمــت خرید مســکن، متوســط افزایش ســالانهی اجاره و میزان رشــد سکونتگاههای غیررســمی که فاقد خدمات شهری هستند، بحرانی شدید و استثنایی در جهان است. در این مصاحبه من عواملی را که موجب سوداگری شدید در رژیم مسکن ایران میشود و نیمی از جمعیت را به فقر شدید سکونتی سوق میدهد بررسی میکنم.