HEAVY METAL
Δεν σας κρύβω ότι είμαι οπαδός του Heavy Metal. (Hell Yeah!!!)
Για τους πιστούς του Metal λοιπόν, το παρακάτω βίντεο θα ανοίξει νέους ορίζοντες στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την αγαπημένη τους μουσική...
Ολόκληρο το άρθρο
Δεν σας κρύβω ότι είμαι οπαδός του Heavy Metal. (Hell Yeah!!!)
Για τους πιστούς του Metal λοιπόν, το παρακάτω βίντεο θα ανοίξει νέους ορίζοντες στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την αγαπημένη τους μουσική...
Η Ιστορία έχει έναν πολύ παράξενο τρόπο να επαναλαμβάνεται. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν μπορείς με ακρίβεια να κατανοήσεις το παρόν ή ακόμα και να προβλέψεις το μέλλον! Σαν κάποιο μικρό παιδί να παίζει ξανά και ξανά το ίδιο παιχνίδι αλλάζοντας μόνο τα "πιόνια" του ,κρατώντας ωστόσο το ίδιο πάντα "σενάριο". Παρακάτω λοιπόν ακολουθεί η ιστορία του John Law, του ανθρώπου που εφηύρε το χρήμα ως χαρτονόμισμα.
Γεννήθηκε σε μια πλούσια οικογένεια τραπεζιτών στο Εδιμβούργο της Σκοτίας το 1671. Από μικρός είχε δύο μεγάλες αγάπες: τα μαθηματικά και τις γυναίκες. Για το πρώτο οι δάσκαλοί του έμεναν έκπληκτοι από την ευφυΐα του. Ενώ όσον αφορά τις γυναίκες, η οικιακή τους βοηθός τον μάθαινε (στα κρυφά) για τους τρόπους συμπεριφοράς και αποπλάνησης στα αριστοκρατικά σαλόνια. Δεν πίστευε στο Θεό και αυτό ήταν πάλι κάτι πρωτότυπο γι' αυτό το παιδί, αν λάβουμε υπόψη μας ότι τότε όλοι πίστευαν και σέβονταν τη θέληση του Θεού. Ακόμα και όταν ο πατέρας του εγχειρίστηκε, εκείνος δεν περίμενε από το Θεό να τον γιατρέψει και αποδέχτηκε ότι βάσει στατιστικών πιθανοτήτων θα πέθαινε. Έτσι και έγινε. Μετά το θάνατο του πατέρα του κληρονόμησε όλη την οικογενειακή περιουσία έφυγε από την Σκοτία και πήγε στο Λονδίνο.
Η ζωή του δεν ήταν πια η ίδια. Έπαιζε χαρτιά και έχασε όλη την περιουσία του στο τζόγο. Σκότωσε για μια γυναίκα, σε μονομαχία έναν Άγγλο και έτσι εκδιώχτηκε από την Αγγλία ως δολοφόνος. Το μυαλό του όμως είχε γίνει πιο κοφτερό. Αποζητούσε τρόπους να βγάλει χρήματα. Θεωρούσε ανοησία να μετριέται το χρήμα με χρυσά τάλιρα, ενώ θα μπορούσε να τυπωθεί στο χαρτί.
Κανείς όμως δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά. Στην προσπάθειά του αυτή, γνώρισε πολύ κόσμο με επιρροή σε σημαντικές θέσεις των κρατών της Ευρώπης, αλλά κανείς δεν τον εμπιστευόταν, ώστε να υλοποιήσει την ιδέα του. Οι γυναίκες συνέχιζαν να πέφτουν στην αγκαλιά του, περνούσε καλά με τα λεφτά που έβγαζε από τις μικροαπατεωνιές του, όμως όλα αυτά δεν τον ικανοποιούσαν.
Ώσπου μια μέρα ο Δούκας της Ορλεάνης, τον όποιο γνώρισε στο Παρίσι, του έδωσε γαλλική υπηκοότητα. Όχι μονό αυτό! Το διόρισε ελεγκτή των οικονομικών! Τότε ο John Law πήγε στην Banque Generale και εκεί έκανε το όνειρο του πραγματικότητα. Το Χρήμα τυπώθηκε στο χαρτί, εγκεκριμένα μάλιστα από το κράτος της Γαλλίας. Το χρήμα έρεε άφθονο. Η οικονομία άρχισε να ανθίζει, η φτώχεια άρχισε να εξαλείφεται. Ο John ήταν πια, όχι μόνο ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ευρώπης, αλλά και ο πιο ευτυχισμένος. Το όραμά του έγινε πραγματικότητα. Βρήκε τον τρόπο να πολεμήσει τη φτώχεια.
Όμως η ευτυχία δεν κράτησε για πολύ. Οι άνθρωποι είναι άπληστοι σε οποιαδήποτε κοινωνία ή εποχή κι αν ζουν. Έτσι και τότε, το κράτος άρχισε να πληρώνει τα χρέη μέσω του τυπογραφείου του John με χάρτινα νομίσματα, τεράστια χρέη, και αφού τα πλήρωσε, τότε στην Γαλλία φάνηκε η γύμνια του εικονικού πλούτου. Ο πληθωρισμός είχε αυξηθεί πολύ, οι Γάλλοι έχασαν τις ανέσεις που είχαν συνηθίσει να ζουν, αυτό έφερε πανικό στη γαλλική κοινωνία και με τη σειρά της στην οικονομία της χώρας. Και η κρίση εξαπλώθηκε πολύ σύντομα και σ' όλη την Ευρώπη.
Οι πλούσιοι άρχισαν να χάνουν αρκετές περιουσίες, ενώ οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι. Σήμερα οι εγκυκλοπαίδειες θεωρούν ότι εκείνος ήταν ένας από τους λόγους που ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση το 1789. Προσπάθησε για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς να λάβει υπόψη του ότι εκτός από τους φτωχούς που θα έφτιαχναν τη ζωή τους, οι πλούσιοι θα προσπαθούσαν να ογκώνουν τις περιουσίες τους. Ήλπιζε μάλλον στο ότι οι άνθρωποι μπορεί να γίνουν όλοι ίσοι, ακόμα και στον πλούτο, αλλά δε σκέφτηκε την απληστία των ανθρώπων και έτσι αυτοεξορίστηκε στην Βενετία.
Συνέχισε να ζει από τα κέρδη που του έφερνε ο τζόγος, ποντάροντας πάντα στις πιθανότητες των φύλλων που είχε ο αντίπαλος. Πέθανε στη Βενετία. Και ο κόσμος δεν ήταν ποτέ ο ίδιος...
Ο Claude Cueni κυκλοφόρησε ένα ιστορικό μυθιστόρημα για τη ζωή του John Law με τίτλο "Το μεγάλο παιχνίδι" και τον χαρακτηρίζει ως "τον τέλειο συνδυασμό του Καζανόβα και του Μπιλ Γκέιτς".
Χαιρετώ τους υπομονετικούς φίλους του Υ!
Υπομονονετικούς γιατί τόσον καιρό έχουμε κάνει pause στο όλο θέμα λόγω "δημιουργικών αναζητήσεων" και μελλοντικών ιστολογικών ανακατατάξεων!
Κοινώς: Τα καλύτερα έρχονται! Και δεν αστειεύομαι καθόλου ως προς αυτό! Απλά λίγη υπομονή ακόμα...
Και για να γελάσουμε λίγο , μιας και έχουμε όλο το χρόνο να κλαίμε από εδώ και στο εξής (αναφέρομαι στην πνευματική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας) ορίστε ένα κατά τη γνώμη μου αστείο τραγούδι από ένα επίσης απάλευτο συγκρότημα.
Κυρίες και κύριοι...Το Πλοκάμι του Καρχαρία ερμηνεύει το Τραγούδι του Μπάζου!!!
Απολαύστε!
Υ.Γ. Δεκτές και οι αφιερώσεις σε (ας πούμε) αγαπημένα πρόσωπα!
Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Σε αδιάκοπο,ανελέητο πόλεμο.
Άθελά μας έχουμε επιλέξει στρατόπεδο και έχουμε στραφεί εναντίον των ίδιων μας των εαυτών. Είμαστε "Η Γενιά του Καθρέφτη".Εκεί βλέπουμε τον εχθρό να μας κοιτάει στα μάτια και να απειλεί τα όνειρά μας, την όμορφη εικόνα μας απέναντι στους ομοίους μας.
Το ρεπορτάζ στις ειδήσεις των 8 ήταν περίπου αυτό:
"Οι πολίτες βλέπουν θετικά το ενδεχόμενο τα εμπορικά καταστήματα να παραμένουν ανοιχτά τις Κυριακές. Αλλά και οι ίδιοι οι καταστηματάρχες θεωρούν ότι αυτός ίσως είναι ένας τρόπος να καλύψουν τα χαμένα έσοδά τους, ειδικότερα σε περιόδους όπως αυτή, που οι πωλήσεις έχουν πέσει αισθητά."
Κάπου εκεί ακούς κάποιους περαστικούς να σου λένε πόσο ωραία είναι τις Κυριακές, δεν προλαβαίνω άλλες μέρες,ήρθα με τα παιδιά μου και είναι πολύ όμορφα,μακάρι να ήταν έτσι κάθε Κυριακή,και γιατί όχι;Να ανοίγουν και Κυριακές και πάει λέγοντας.Επόμενο θέμα. Έρευνα: Τι αρέσει στις γυναίκες. Επόμενο θέμα.Μόδα.Επόμενο θέμα. Δώρα για τις Γιορτές. Επόμενο θέμα...
Και εσύ σκυθρωπός,βαριεστημένος,αξιολύπητος έτσι όπως χύνεσαι στον καναπέ σου, σκέφτεσαι τον εαυτό σου να φοράει τα ωραία ρουχαλάκια του, να κάνει σκι στην Αράχοβα, να ψωνίζει την Κυριακή στο κέντρο άχρηστα πράγματα για δώρα. Τη στιγμή αυτή έχεις ήδη διαλέξει στρατόπεδο. Είσαι και εσύ ένας από εμάς.
Καλώς ήρθες στη Γενιά μας. Στη Γενιά του Καθρέφτη.
Σύμπτωμα πρώτο: Όταν καθρεφτίζεσαι , δεν κοιτάς το είδωλο στα μάτια. Κοιτάς οπουδήποτε αλλού, αλλά όχι στα μάτια.
Σύμπτωμα δεύτερο: Δεν είσαι ευχαριστημένος με αυτό που σου δείχνει ο καθρέφτης. Και λέω ότι στο δείχνει ο καθρέφτης γιατί πολύ απλά εσύ είσαι τυφλός.
Στόχος επετεύχθη: Αυτός είναι ο εχθρός.Εσύ.Το είδωλο. Δεν είσαι εσύ αυτός. Κάποιο λάθος έγινε. Πώς έφτασες εδώ;Όχι δεν είσαι εσύ.
Θα επανορθώσεις. Ο Καθρέφτης δεν λέει ποτέ ψέμματα. Ήρθε η ώρα να κοιτάξεις και λίγο τον εαυτό σου. Αρκετά τον παραμέλησες.
Και κάπως έτσι καλέ μου φίλε μοιάζεις όλο και πιο πολύ στον διπλανό σου. Κάπως έτσι μού δείχνεις τον φίλο σου και σου λέω ποιος είσαι. Και κάπως έτσι εσύ γερνάς μα το είδωλο όχι. Κάπως έτσι πεθαίνεις: Χωρίς να έχεις προσφέρει τίποτα. Είσαι μια παράπλευρη απώλεια. Και τίποτα άλλο. Ένα νούμερο σε μια στατιστική.Και τίποτα άλλο. Ένα Τίποτα με ωραία ρούχα. Και τίποτα άλλο.Τέτοια είναι η Γενιά του Καθρέφτη.
Η Ελληνικές Τραγωδίες γίνονται φάρμακο για τα τραύματα των Βετεράνων
Γυρίζουν από τη μάχη παρέα με τους εφιάλτες τους. Όλο και περισσότεροι βετεράνοι στις ΗΠΑ παλεύουν με τη μετατραυματική διαταραχή και το Πεντάγωνο προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο τους με αναγνώσεις αρχαίων ελληνικών τραγωδιών. Ίσως οι ιστορίες αρχαίων πολεμιστών τούς κάνουν να νιώσουν λιγότερο μόνοι.
Στα μάτια του υπάρχουν οργή και πίκρα. Φωνάζει και πετάγεται σάλιο από το στόμα του. «Οδυσσέα... Θάνατος! Θάνατος!». Η ανάσα του ιδρώνει το μικρόφωνο. Και ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό του. Μπροστά του έχει αραδιασμένες σελίδες. Δεν απαγγέλλει όμως. Ζει τον ρόλο του. Είναι ο Φιλοκτήτης, πρωταγωνιστής της ομώνυμης τραγωδίας του Σοφοκλή.
Ένας πολεμιστής που παρατούν οι σύντροφοί του στη Λήμνο, στο ταξίδι τους για την Τροία, όταν τον δαγκώνει στο πόδι ένα ερπετό. Εκεί πέρασε ο Φιλοκτήτης δέκα χρόνια, ατιμασμένος, προδομένος, ξεχασμένος. Με το που τελειώνει ο ηθοποιός τον μονόλογό του, μια γυναίκα σηκώνεται από το ακροατήριο. Περνάει ανάμεσα από στρατιωτικές στολές και παίρνει το μικρόφωνο. Προσπαθεί να μιλήσει, αλλά την πνίγουν τα δάκρυα. Ο άντρας της ήταν βετεράνος του πολέμου στο Ιράκ, λέει. Όταν γύρισε από το πεδίο της μάχης κλειδώθηκε για δέκα μέρες στο δωμάτιό του. Απομονώθηκε. Ο γάμος τους δεν άντεξε. Ο πόλεμος τον είχε αλλάξει. Όπως είχε αλλάξει και τη ζωή των ηρώων σε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Αυτή ήταν μία από τις στιγμές που συγκλόνισαν τον Μπράιαν Ντόρις, δημιουργό του «Τheater of War» («Θέατρο του Πολέμου»). Ο θίασός του είχε βρεθεί στο Κάνσας, στο οχυρό Ράιλι, για να ανεβάσει σκηνές από τα έργα του Σοφοκλή «Αίας» και «Φιλοκτήτης». Το αμερικανικό Πεντάγωνο έχει δώσει 3,7 εκατομμύρια δολάρια στον θίασο του κ. Ντόρις για μια περιοδεία σε 100 στρατιωτικές βάσεις και σχολές μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2010. Στόχος του θιάσου είναι το κοινό- συνήθως βετεράνοι του Ιράκ και του Αφγανιστάν- να εξοικειωθεί με τις ψυχολογικές επιπτώσεις του πολέμου. Να μοιραστεί τις προσωπικές του ιστορίες. Και μέσα από τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες να οδηγηθεί στην κάθαρση.
Διαβάζοντας στις εφημερίδες τις ιστορίες βετεράνων Αμερικανών, ο Μπράιαν Ντόρις είδε στα πρόσωπα του καθενός έναν Φιλοκτήτη. Αισθάνθηκε ότι και αυτοί είχαν εγκαταλειφθεί από τη χώρα τους. Έτσι βρήκε ότι υπήρχαν κοινά σημεία ανάμεσα στις ελληνικές τραγωδίες και τη ζωή των Αμερικανών στρατιωτών. Ευεργετική δράση
«Όταν γράφτηκαν τα έργα του Σοφοκλή η Αθήνα βρισκόταν σε πόλεμο. Ο ίδιος ο Σοφοκλής ήταν στρατηγός. Και οι παραστάσεις στο θέατρο του Διονύσου δίνονταν μπροστά σε ένα κοινό που είχε πολεμήσει σε αρκετές μάχες», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Ντόρις. Εκτός από τον «Φιλοκτήτη», ο κ. Ντόρις έχει επιλέξει και τον «Αίαντα» για τις παραστάσεις του. Ο ήρωας αυτής της τραγωδίας νιώθει προδομένος όταν δεν του δίνονται τα όπλα του Αχιλλέα και προσπαθεί να σκοτώσει τους συντρόφους του. Η θεά Αθηνά παρεμβαίνει και τον στέλνει να επιτεθεί σε κοπάδια ζώων νομίζοντας πως σφάζει τους εχθρούς του. Όταν αντιλαμβάνεται την πλάνη του, ντροπιασμένος δίνει τέλος στη ζωή του. «Πριν από 2.500 χρόνια οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν για τη μετατραυματική διαταραχή», λέει ο κ. Ντόρις. «Αλλά αυτό που εμείς ονομάσαμε στον αμερικανικό εμφύλιο “η καρδιά του στρατιώτη” ή “κούραση της μάχης” στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Έλληνες το παρουσίαζαν με απίστευτα πλούσιο λεξιλόγιο. “Θεϊκή τρέλα” το αποκαλεί ο Σοφοκλής. Και σε μια σκηνή παρομοιάζει τον στρατιώτη με ένα πλοίο που συνάντησε αντίθετο άνεμο». Παρά τις ωμές περιγραφές, τον θάνατο και το αίμα που συναντάται σε αυτά τα έργα, το Πεντάγωνο τα επέλεξε γιατί γράφτηκαν χιλιάδες χρόνια πριν. Η απόσταση επιτρέπει στον θεατή να δει το έργο πιο ψύχραιμα. Ο ψυχίατρος Τζόναθαν Σέι αναγνωρίζει την ευεργετική δράση που μπορεί να έχει η αρχαία ελληνική τραγωδία στους βετεράνους ενός πολέμου. «Όταν επιστρέφουν από τη μάχη νομίζουν ότι κανείς δεν κατανοεί το πρόβλημά τους», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Σέι.
«Αυτές οι παραστάσεις μπορούν να τους δείξουν ότι δεν είναι μόνοι. Δεν είναι φρικιά».
Μόνο ένα τραπέζι και πέντε μικρόφωνα
ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ του θιάσου δεν μοιάζουν με αυτές που ανεβαίνουν στην Επίδαυρο. Δεν υπάρχουν σκηνικά ή κοστούμια. Μόνο ένα τραπέζι και πέντε μικρόφωνα. Από τους ηθοποιούς ξεχωρίζουν τα ονόματα των Πολ Τζιαμάτι (πρωταγωνιστής στην ταινία «Πλαγίως»)και Ντέιβιντ Στρέιθερν (υποψήφιος για Όσκαρ στην ταινία «Καληνύχτα και καλή τύχη»). Οι ηθοποιοί απαγγέλλουν από τρεις σκηνές των έργων «Αίας» και «Φιλοκτήτης». Στο τέλος καλούν τέσσερα άτομα για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους με το κοινό και ακολουθεί συζήτηση με τους θεατές. Ο κ. Σέι παρατηρεί ότι η κάθαρση επέρχεται πιο εύκολα όταν κάποιος παράγει την τέχνη, όχι όταν απλά παρακολουθεί.
«Αυτό που κάνουμε δεν είναι ψυχοθεραπεία», εξηγεί ο κ. Ντόρις. «Απλά ανοίγουμε μια πόρτα σε αυτούς τους ανθρώπους. Τους δείχνουμε ότι δεν είναι μόνοι. Το αρχαίο δράμα γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά σήμερα ανήκει σε όλον τον κόσμο. Δεν χρειάζεται να είσαι ακαδημαϊκός για να το κατανοήσεις ή να το ερμηνεύσεις. Χρειαζόμαστε αυτά τα έργα. Χρειαζόμαστε την απόσταση. Αυτό που κάνουμε είναι μια πράξη συνεργασίας με το παρελθόν, όχι μια ανασκαφή».(TA NEA)
Ολόκληρο το άρθρο
Η τελευταία έκδοση του ταξιδιωτικού οδηγού Lonely Planet κατέγραψε τις δέκα καλύτερες πόλεις για διασκέδαση στον κόσμο υπό τον τίτλο «Χίλιες Απόλυτες Εμπειρίες»:
1. ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ, ΣΕΡΒΙΑ: Η εποχή που τα αρνητικά δημοσιεύματα για τη Σερβία την άφηναν εκτός του «νυχτερινού γίγνεσθαι» έχει παρέλθει και οι τουρίστες συνειδητοποιούν τώρα αυτό που οι ντόπιοι πάντα γνώριζαν- το Βελιγράδι πραγματικά ξέρει να διασκεδάζει. Με τους πληθωρικούς κατοίκους του και τη φήμη του ως μέρος που συχνάζουν διανοούμενοι, το Βελιγράδι προσφέρει μεγάλη ποικιλία στη νυχτερινή ζωή-από μπαρ και εστιατόρια στην περιοχή Σκανταρλίγια ως τα νυχτερινά κλαμπ -ποταμόπλοια στο Σάβα και το Δούναβη.
2. ΜΟΝΤΡΕΑΛ, ΚΑΝΑΔΑΣ: Το «χαλαρό» Μόντρεαλ γίνεται όλο και δημοφιλέστερος προορισμός για τους τουρίστες, που απολαμβάνουν το ευ ζην σε ένα μέρος με δίγλωσσο περιβάλλον, καλή τοπική μπύρα και εξαιρετικό χιονοδρομικό κέντρο στο γειτονικό Μόν Ρουαγιάλ. Ο μεγάλος φοιτητικός πληθυσμός του Μόντρεαλ και η ατμοσφαιρική παλαιά συνοικία δίνουν στην πόλη έναν μποέμικο αέρα: καφέ, τζαζ κλαμπ, κατάμεστες ντισκοτέκ και επιπλέον το δημοφιλές φεστιβάλ κωμωδίας που διοργανώνεται κάθε Ιούλιο.
3.ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ, ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Με το μοναδικό συνδυασμό της ευρωπαϊκής με τη νοτιοαμερικανική κουλτούρα και το πάθος για το χορό, η πρωτεύουσα της Αργεντινής αποτελεί πρόσφορο έδαφος για μία ζωντανή νυχτερινή ζωή. Η μόδα και το ευρύ φάσμα διασκέδασης στα «barrios» του Μπουένος Άιρες. Τζαζ κλαμπ ή ολονύχτιος χορός, κάποια από τα κλαμπ και τα πολιτιστικά κέντρα προσφέρουν μαθήματα για να μάθει κανείς τάνγκο ή σάλσα. Στην πόλη μπορεί κάποιος να βρει τα πάντα: από ιρλανδικά παμπ και φολκλορική μουσική ως πάρτυ σε σπίτια.
4. ΝΤΟΥΜΠΑΙ, ΗΝΩΜΕΝΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΕΜΙΡΑΤΑ: Για όσους μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, η παγκόσμια πρωτεύουσα της ασταμάτητης κατανάλωσης είναι αξεπέραστη. Υπερπολυτελή ξενοδοχεία σε τεχνητά νησιά, υπερσύγχρονα εμπορικά κέντρα και πανάκριβα κοσμήματα στις βιτρίνες των καταστημάτων. Ωστόσο, το Ντουμπάι είναι ένα κοσμοπολίτικο μέρος με φανταχτερά μπαρ και κλαμπ.
5. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΕΛΛΑΔΑ: Μοντέρνα καταστήματα και εκθεσιακούς χώρους μπορεί να συναντήσει κάποιος στην πανέμορφη ελληνική πόλη. Η Θεσσαλονίκη καυχιέται για τη νυχτερινή της ζωή στη διάρκεια των χειμερινών μηνών που οι περισσότεροι φημισμένοι προορισμοί στην Ελλάδα βρίσκονται σε «χειμερία νάρκη»: από καλλιτεχνικά καφέ, μέχρι Λάτιν μπαρ και ντισκοτέκ και μπουζούκια. Αρκετά για να σας κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον μετά τις επισκέψεις σε βυζαντινές εκκλησίες και μουσεία.
6. ΛΑ ΠΑΣ, ΒΟΛΙΒΙΑ: Μην ξεχάσετε ότι το αλκοόλ χτυπάει στο κεφάλι στην πρωτεύουσα της Βολιβίας. Νυχτερινά κλαμπ, που ικανοποιούν κάθε γούστο. Οι ντόπιοι είναι φιλικοί και οι τουρίστες πολλοί σε αυτή την πολύγλωσση πόλη. Αγοράστε παραδοσιακά βότανα Aymara στην Αγορά των Μαγισσών (Mercado de Brujas) για να καταπολεμήσετε τους πονοκεφάλους.
7. ΚΕΙΠ ΤΑΟΥΝ, ΝΟΤΙΟΣ ΑΦΡΙΚΗ: Με το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 στον ορίζοντα, η Νότιος Αφρική θα είναι ιδανικός προορισμός για νυχτερινή διασκέδαση. Αφεθείτε στην πολυτέλεια και απολαύστε τις παραλίες υπό το φως του φεγγαριού. Στα ανατολικά και σε απόσταση δύο ωρών, στον Ινδικό Ωκεανό, βρίσκεται το παραλιακό χωριό Mossel Bay, με ακόμη ωραιότερες παραλίες. Οι επισκέπτες πρέπει να δοκιμάσουν τα φημισμένα νοτιοαφρικανικά κρασιά.
8. ΜΠΑΚΟΥ, ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ: Από τη δεκαετία του 90΄, όταν ξεκίνησε να γίνεται κέντρο για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Κασπίας Θάλασσας, το Μπακού απέκτησε νυχτερινή ζωή. Η εισροή χρημάτων από τα προγράμματα για την ενέργεια σε συνδυασμό με την παρουσία χιλιάδων ξένων εργαζόμενων στο συγκεκριμένο τομέα καθώς και εύπορων συμβούλων, έχει μετατρέψει το Μπακού σε μία όαση διασκέδασης.
9. ΟΚΛΑΝΤ, ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ: Αμέτρητα καφέ, μπαρ και εστιατόρια που απευθύνονται κυρίως σε νεαρόκοσμο. Κάποια από τα κλαμπ μένουν ανοιχτά όλο το 24ωρο.
10. ΤΕΛ ΑΒΙΒ, ΙΣΡΑΗΛ: Οπως και σε άλλα σημεία της Μεσογείου, η πρωτεύουσα του Ισραήλ ξενυχτάει. Ο κόσμος μαζεύεται στα νυχτερινά μαγαζιά μετά τα μεσάνυχτα και χορεύει μέχρι τα ξημερώματα. (ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Ολόκληρο το άρθρο
Είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς να ξοδεύουμε καθόλου χρήματα; Απογοητευμένος από τον άκρατο καταναλωτισμό, ο Μαρκ Μπόιλ αποφάσισε ότι έφθασε η στιγμή να δοκιμάσει. Και το κατάφερε. Στη διαδικασία αυτή δεν άλλαξε μόνο η σχέση του με το χρήμα αλλά και ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τη ζωή.Όλος ο κόσμος του Μαρκ Μπόιλ άλλαξε την ημέρα που αποφάσισε να σταματήσει να κάνει χρηματικές συναλλαγές. Ήταν εκείνη η ίδια ημέρα που αποκαλύφθηκε ο σκανδαλώδης τρόπος με τον οποίο οι τράπεζες χρησιμοποιούσαν τα «τοξικά» ομόλογα της αγοράς ακινήτων.
«Υποθέτω ότι οι σπόροι για την απόφασή μου να εγκαταλείψω κάθε μορφή οικονομικής συναλλαγής», εξηγεί ο 29χρονος οικονομολόγος στην εφημερίδα «Guardian», «είχαν φυτευτεί πριν από 7 χρόνια, λίγο πριν πάρω το πτυχίο μου στη διοίκηση επιχειρήσεων και στα οικονομικά σε πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας, όταν έφθασε στα χέρια μου ένα DVD για τον Γκάντι. Εκεί, ο Ινδός ηγέτης έλεγε πως “πρέπει εμείς να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να γίνει στον κόσμο”. Τότε, βέβαια, δεν είχα ιδέα τι αλλαγές θέλω». Πέρασε τα επόμενα 5 χρόνια διευθύνοντας εταιρείες βιολογικών τροφίμων, αλλά το 2007 κατάλαβε ότι ακόμα και οι επιχειρήσεις που στηρίζονται στο δίκαιο εμπόριο δεν είναι αρκετές για να αλλάξει η αγορά.
«Κοινωνική ομοιοπαθητική». Η στιγμή του «εύρηκα» ήρθε ένα απόγευμα, καθώς συζητούσε με έναν φίλο του για ζητήματα, όπως η οικολογική καταστροφή, οι άθλιες συνθήκες εργασίας, οι πόλεμοι για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Τότε ο Μαρκ συνειδητοποίησε ότι έβλεπε τον κόσμο με λάθος τρόπο, όπως κοιτάζει ο γιατρός τον ασθενή στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, δίνοντας σημασία στα συμπτώματα και όχι στις αιτίες. Και αποφάσισε να προχωρήσει στην «κοινωνική ομοιοπαθητική», όπως την ονόμασε.
«Πιστεύω», λέει, «ότι η βασική αιτία τόσων προβλημάτων στον κόσμο σήμερα είναι το ότι δεν βλέπουμε άμεσα τις επιπτώσεις των πράξεών μας. Η απόσταση ανάμεσα στον καταναλωτή και το προϊόν έχει μεγαλώσει πολύ. Εάν καλλιεργούσαμε εμείς οι ίδιοι την τροφή μας, δεν θα πετάγαμε το 1/3 όπως κάνουμε σήμερα. Εάν έπρεπε να καθαρίζουμε το πόσιμο νερό, δεν θα το σπαταλούσαμε τόσο εύκολα. Όσο υπάρχουν χρήματα αυτά τα προβλήματα θα παραμένουν. Γι΄ αυτό και τον περασμένο Νοέμβριο αποφάσισα να απαλλαγώ οριστικά από αυτά».
Το πρώτο βήμα ήταν να βρει ένα καταφύγιο για να μείνει. Μέσω του Freecycle- ενός δικτύου ανταλλαγής πραγμάτων ή και δωρεάς- εντόπισε ένα τροχόσπιτο που δεν ήθελε πλέον ο ιδιοκτήτης του. Χρειαζόταν και ένα μέρος για να το στήσει, οπότε τρεις φορές την εβδομάδα δήλωσε εθελοντής σε μια φάρμα βιολογικών προϊόντων κοντά στο Μπρίστολ με αντάλλαγμα να του επιτρέψουν να τοποθετήσει εκεί το τροχόσπιτο. Για να ζεσταθεί, χρησιμοποίησε σόμπα με καυσόξυλα την οποία έφτιαξε μόνος του από πεταμένα υλικά. Ξύλα πήρε από τα δέντρα που έκοβαν στη φάρμα. Ένα μέλος της κοινότητας Freeconomy (την εναλλακτική οικονομία, που εμφανίστηκε το 2007) τού έδειξε πώς να μαγειρεύει στη φωτιά.
Πουλιά αντί για... iΡod.
«Περνούσα πολλές ώρες έξω και έτσι άρχισα να παρατηρώ το φεγγάρι τον χειμώνα και το ηλιοβασίλεμα το καλοκαίρι», διηγείται ο Μπόιλ. «Τα πουλιά στα δέντρα έγιναν το iΡod μου, ενώ η παρατήρηση της φύσης γύρω μου μού έμαθε περισσότερα γι΄ αυτήν από όλα τα ντοκιμαντέρ που έχω δει στην τηλεόραση. Το μόνο αντικείμενο για το οποίο ξόδεψα λεφτά πριν αρχίσω το πείραμα (περίπου 400 ευρώ) ήταν ένας ηλιακός συλλέκτης ώστε να έχω αρκετό ρεύμα για ένα φως, το λάπτοπ και το τηλέφωνο (στο οποίο μπορούσα μόνο να δεχθώ κλήσεις). Όσο για τουαλέτα, έφτιαξα μια στην ύπαιθρο από ξύλινες παλέτες που μου χάρισαν σε ένα κοντινό ξυλουργείο. Μια και δεν μπορώ να αγοράσω χαρτί τουαλέτας, βοηθώ τους εφημεριδοπώλες να ξεφορτωθούν παλιές εφημερίδες... Πλένομαι στο ποτάμι και σπανίως χρησιμοποιώ σαπούνι, μόνο όταν είναι σπιτικό, ενώ για οδοντόβουρτσα χρησιμοποιώ ένα κόκαλο σουπιάς». Ποιο είναι το συμπέρασμα του Μαρκ Μπόιλ έπειτα από όλα αυτά; «Ότι προτιμώ να περνάω τον χρόνο μου στην ύπαιθρο φτιάχνοντας ψωμί παρά παρακολουθώντας κάποιο χαζοριάλιτι στην τηλεόραση. Κάποτε έβρισκα την ασφάλεια στα χρήματα, τώρα την αντλώ από τους φίλους και την τοπική κοινωνία. Κάποιοι από τους καλύτερούς μου φίλους είναι άνθρωποι που συνάντησα επειδή έπρεπε να χτίσω πραγματικές σχέσεις με τους άλλους βασισμένες στην εμπιστοσύνη και την ευγένεια και όχι στα χρήματα».
O χρόνος δεν κυλά με τον ίδιο τρόπο
Εκείνο που χρειάζεται περισσότερο ο Μαρκ Μπόιλ είναι η τροφή. Εκτός από όσα καλλιεργεί μόνος του, όπως πατάτες, φασόλια, καρότα και βολβούς, μαζεύει από τη φύση μανιτάρια και μούρα, ενώ συχνά παίρνει από εστιατόρια και σούπερ μάρκετ τρόφιμα που περισσεύουν. Πέρα από αυτά, προσπαθεί να διαδώσει τον τρόπο ζωής του. Συναντά ανθρώπους που σε γενικές γραμμές συμφωνούν μαζί του και τους εξηγεί πως μπορούν να τα καταφέρουν ακολουθώντας το παράδειγμά του. Και δεν παύει να τους υπενθυμίζει ότι ο χρόνος δεν κυλά το ίδιο σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν χρήματα. Για να πλύνει κάποιος τα ρούχα του στο πλυντήριο χρειάζεται μερικά λεπτά. Εκείνος χρειάζεται δύο ώρες για να τα πλύνει σε μια σκάφη με κρύο νερό, χρησιμοποιώντας ένα καθαριστικό που έφτιαξε ο ίδιος βράζοντας καρύδια. Για να καλύπτει την απόσταση των 40 χλμ. προς και από το Μπρίστολ χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο και ενέργεια απ΄ ό,τι εάν χρησιμοποιούσε τρένο ή λεωφορείο, αλλά είναι μια οικονομική εναλλακτική ιδέα σε σχέση με το γυμναστήριο. (ΤΑ ΝΕΑ)
Ολόκληρο το άρθρο
Ακούγοντας μουσική σήμερα άθελά μου έπεσα πάνω σε αυτά τα 3 τραγούδια. Ίσως να μην τα ξέρετε ή να μη σας αρέσουν. Όμως εμένα με πήγαν πάρα πολλά χρόνια πίσω..!Έτσι λοιπόν θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σας . Στο ένα από αυτά συμμετέχει και ο Σωτήρης Καλυβάτσης υποδυόμενος την Κότα Μπαμπέσα (?!) το 1995!!!
Διαβάζουμε στα ΝΕΑ:
"Στις ουρές για τη «βάφτιση» περίπου 13,5 εκατομμυρίων ανώνυμων καρτοκινητών τηλεφώνων θα κληθούν να στηθούν από σήμερα και μέχρι το τέλος του ερχόμενου Ιουλίου οι Έλληνες και οι αλλοδαποί χρήστες- κάτοχοί τους!
Για την ολοκλήρωση του έργου της καταγραφής- ταυτοποίησης του συνόλου των καρτοκινητών που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα έως και τις 30 Ιουλίου 2010 (μεσολαβούν συνολικά 215 εργάσιμες μέρες), που προβλέπει η σχετική νομοθετική ρύθμιση της προηγούμενης κυβέρνησης, θα πρέπει να αποκτούν ονοματεπώνυμο περίπου 62.800
καρτοκινητά την ημέρα!
Το μέτρο της ταυτοποίησης των καρτοκινητών προβλήθηκε ως «αναγκαίο» για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας αλλά και ενεργειών του κοινού εγκλήματος, ωστόσο εξακολουθεί να παρουσιάζει «μαύρες τρύπες», ικανές να τορπιλίσουν ακόμα και την ίδια την αναγκαιότητα- αποτελεσματικότητά του. Τα προβλήματα
Οι «μαύρες τρύπες» αφορούν κυρίως την αδυναμία διασταύρωσης των στοιχείων που θα προσκομίσουν οι κάτοχοι των καρτοκινητών στις εταιρείες, την πάταξη της «μαύρης αγοράς» που θα αναπτυχθεί με επίκεντρο τους παράνομους αλλοδαπούς, τον έλεγχο των εισαγόμενων ανώνυμων καρτοκινητών των τουριστών, το κόστος του όλου εγχειρήματος που θα καλυφθεί εξ ολοκλήρου από τις εταιρείες (εκτιμάται σε 3 ευρώ ανά αριθμό), αλλά και τον χρόνο ολοκλήρωσης της ταυτοποίησης.
Για τους αλλοδαπούς απαιτείται η προσκόμιση της άδειας παραμονής ή του ειδικού δελτίου ταυτότητας ομογενούς ή του ειδικού ταξιδιωτικού εγγράφου για πρόσφυγες ή πιστοποιητικού μη απέλασης ή άλλου νόμιμου εγγράφου, το οποίο θα αποδεικνύει τα στοιχεία τους. Για τους νέους έως 18 χρονών τις συνδέσεις θα «χρεώνονται» στο όνομά τους οι κηδεμόνες, ενώ οι παράνομοι μετανάστες δεν θα μπορούν να αποκτήσουν καρτοκινητό. Από τις 31 Ιουλίου 2010 όσα καρτοκινητά δεν δηλωθούν θα διακόπτεται η σύνδεσή τους.
Αν χαθεί
Σε περίπτωση κλοπής ή απώλειας του κινητού, οι κάτοχοι πρέπει να ενημερώνουν την εταιρεία και να διακόπτουν τη σύνδεση της συγκεκριμένης κάρτας, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις πιστωτικές κάρτες. Επίσης, σε περίπτωση μεταβίβασης θα πρέπει να δηλώνονται τα στοιχεία του νέου κατόχου. Ο πάροχος οφείλει να συγκεντρώσει και να διατηρεί τα στοιχεία έως και έναν χρόνο μετά τη διακοπή της σύνδεσης.
Το κόστος
Το κόστος που θα απαιτηθεί για τη δημιουργία και λειτουργία του μηχανισμού ταυτοποίησης των καρτοκινητών θα επιβαρύνει εξ ολοκλήρου τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και όχι τους συνδρομητές. Σημειώνεται, ωστόσο, πως οι εταιρείες θα μπορούν να καλύψουν εμμέσως το κόστος αυτό, αναπροσαρμόζοντας προς τα κάτω τις επιδοτήσεις για την προμήθεια συσκευών." (ΤΑ ΝΕΑ)
Ολόκληρο το άρθρο
Aθήνα 1842
Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Γάλλο αριστοκράτη Ζοζέφ Ζιλπέρ Zιρό ντε Πρανί και πιθανολογείται ότι πρόκειται για την πρώτη φωτογραφία που τραβήχτηκε στην Ελλάδα. Απεικονίζει τον ναό του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα. Αποτελεί δε μια απ' τις ακριβότερες φωτογραφίες του κόσμου, καθώς πουλήθηκε σε δημοπρασία του Οίκου Kρίστις στον Σεΐχη του Kατάρ, έναντι 789.000 ευρώ!
Αθήνα 1929
Η φωτογράφος Nelly's (Έλλη Σουγιουλτζόγλου Σεραϊδάρη) προκαλεί σκάνδαλο στην
συντηρητική κοινωνία της εποχής αλλά και στους συντηρητικούς αρχαιολόγους και
δημοσιογράφους, όταν φωτογραφίζει να χορεύουν γυμνές στην Ακρόπολη την Mona Paeva (πάνω) και την Ουγγαρέζα χορεύτρια Nikolska (κάτω).
15 Ιουνίου 1945
Ο Άρης Βελουχιώτης παγιδευμένος από την Εθνοφυλακή αυτοκτονεί.
Αποκεφαλίζεται και 3 ημέρες αργότερα το κεφάλι του, μαζί μ' αυτό του συντρόφου του Τζαβέλα, βρίσκονται στα Τρίκαλα όπου και κρέμονται σε έναν φανοστάτη της κεντρικής πλατείας σε δημόσια θέα για 2 ημέρες.
11 Ιουνίου 1963
Ο βουδιστής μοναχός, Thich Quang Duc, αυτοπυρπολείται ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταπίεση των βουδιστών απ' την κυβέρνηση του Βιετνάμ. Καθόλη την διάρκεια της αυτοπυρπόλησης δεν κουνήθηκε καθόλου απ' την θέση του.
Νότιο Βιετνάμ 1966
Ένα τεθωρακισμένο των ΗΠΑ σέρνει έναν νεκρό Βιετκόνγκ.
Απρίλιος 1980
Ένας ιεραπόστολος κρατά το σκελετωμένο χέρι ενός παιδιού που λιμοκτονεί στην Ουγκάντα.
30 Οκτωβρίου 1983
Η Kezban Ozer κλαίει μπροστά στα 5 νεκρά παιδιά της, θύματα του καταστροφικού σεισμού στην ανατολική Τουρκία.
Νοέμβριος 1992
Μια Σομαλή μητέρα σηκώνει στα χέρια της το άψυχο σώμα του παιδιού της,
το οποίο πέθανε από ασιτία.
23 Ιουνίου 2002
Μετά τον καταστροφικό σεισμό στο Ιράν, ένα παιδί περιστοιχισμένο από χωρικούς και στρατιώτες, κάθεται μπροστά από τον τάφο του πατέρα του και κλαίει, κρατώντας στα χέρια του ένα κομμάτι απ' το παντελόνι του. Η φωτογραφία τραβήχτηκε απ' τον τον Eric Gregorian..
ΗΠΑ 2004
Ο μικρός Ιρακινός Saleh, ο οποίος έχει ακρωτηριαστεί από αμερικανική βόμβα στο Ιράκ, νοσηλεύεται σε νοσοκομείο του Όκλαντ, στην Καλιφόρνια, για να πραγματοποιηθούν διορθωτικές επεμβάσεις. Τα άλλα παιδιά, αρχίζουν να τον κοροϊδεύουν για την εμφάνισή του και ο μικρός αναστατώνεται. Οι νοσοκόμες για να τον ηρεμήσουν δένουν πάνω στο ακρωτηριασμένο του χέρι, ένα μολύβι. Ο μικρός Saleh τότε ζωγραφίζει ένα αεροπλάνο που ρίχνει βόμβες. Η φωτογραφία ελήφθη από την Deanne Fitzmaurice και τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ το 2005.
Ιούλιος 2008
Μια φωτογραφία ντροπή. Σε μια παραλία της Νάπολι στην Ιταλία, δυο νεαρές Αθίγγανες, η 14χρονη Βιολέτα και η 16χρονη Χριστίνα, βούτηξαν στη θάλασσα για να δροσιστούν. Πνίγονται όμως καθώς δεν γνωρίζουν κολύμπι. Τα πτώματά τους μεταφέρονται και παραμένουν για 3 ώρες στην παραλία. Οι λουόμενοι που βρίσκονται εκεί κοντά, ατάραχοι και απαθείς, συνεχίζουν το μπάνιο τους και την ηλιοθεραπεία τους, σαν να μην πρόκειται για πτώματα ανθρώπων, αλλά για φύκια που ξέβρασε η θάλασσα.
Ολόκληρο το άρθρο