TITLE: Sweet But Psycho

AUTHOR: RosasVhiie
PLATFORM: Nobelista
CONVERTED: M.E. // PG Company

Any part of this softcopy is not to be spread for the security of the converter.
–S.A. // PGCompany

=========================================

PROLOGUE [Sweet But Psycho ]

Please, let me...go." She cried while pleading without even knowing who she's
asking.

I grin. I like how she pleaded for her freedom. Her sobs are very soothing music to
my ears while her pleas are like a lullaby trying to make me sleep.

Damn it. I like it how her two fucking robust bulky valleys bounceback as she tried
to get away from the chains that were now girded on her both pulses.

I wet my lips as I saw her ripped thighs trying to get away from her nighties.
While her legs were spread and chained on both edges of the bed. Her toes curled
trying to pull away from the chains.

“Please... Whoever you are. Let me go." She wept but it made me more devious.

“Just like how your name was created. I hope you understand well that you are mine,
Sana.” I clenched my jaw while intently gazing at her very perfect face with
flamboyance on my eyes.

“S-sino ka? Ba-bakit mo ako kilala?” She seemed distraught while her whole voice
was obviously covered with fear.

Am I that fearsome? I didn't do anything to her yet.

I picked up the flurry and reddish lash on the table and went to the bed where she
was supinely sprawled.

I let it touched on her neck.

“W-what are you go-going to do?”

“Just wait and you'll feel it." I saw it how she fisted her palms but she can't do
anything to it than to accept that dying tickling feeling of the flurry lashing on
her neck.
It made my mouth watered seeing her body erroneously bent.

“I want to own you so bad, but I'll do it once my name hitched yours,” I softly
whispered into her ear. I can sense how she shuddered.

“Nobody will marry a person like you.”

“Just wait, honey. You will soon marry the man you loathed the most. You can't
escape from me.”

“I will give you the world you wanted. I will give you whatever you wanted to have.
Just marry me and you will rule the world... Sana.”

I went out to my room...

I grin thinking how sweet I am, but I am a psycho.

CHAPTER 1 [Sweet But Psycho ]

“Ate!”

Dinig kong tawag sakin ng kapatid ko habang kinakatok ang mumunti kong kwarto.

Bagot akong bumangon sa kama saka kusot ang mga matang pinagbuksan ko siya ng
pintuan.

“Ano na naman ba 'yan, Hasa?!” inis kong tanong dito ngunit sinalubong ako ng
lintek na amoy na bulaklak ng patay. “Putang ina!” mura ko nang matusok ako sa
tangkay nito.

“Ate, nagpadala na naman ng bulaklak at tsokolate ang prince charming slash secret
admirer mo!” tili nito saka pumasok sa loob ng kwarto ko na walang paalam. Binangga
pa ako sa balikat. Bastos talaga—

“Ano?!” Saka ko lang napagtanto ang sinabi niya nang tuluyan na ngang makita ang
mga bulaklak at tsokolate na kinakain na niya. Lumapit ako sa kaniya saka inagaw
ang tsokolate na kinakain. “Akin na 'yan! Itapon mo lahat ng 'yan!” galit kong sabi
sa kaniya saka tinapakan ng aking paa ang mga bulaklak at tinapon sa basurahan ang
mga tsokolate.

Bumaba ako at sinalubong ako ni mama. “Ano naman ba 'yang ingay, Sana?”
nakapamewang nitong tanong sakin.

“Si Hasa kasi! Kung ano-ano nalang ang tinatanggap! Hindi man lang ba siya nag-
iisip kung mapapahamak ba siya o hindi?” inis ko namang tugon.

Nakakabwisit talaga 'yang kapatid ko na 'yan.

“Eh, bakit ka ba nagagalit, huh? Palagi namang nagpapadala ng bulaklak at tsokolate

ang kung sinuman iyang manliligaw mo? Wala namang bago!” Humugot ako ng hininga sa
sinabi ni Mama.

“Mama, hindi mo ako maiintindihan! Basta, simula ngayon wala nang tatanggap na
kahit ano mula sa kung sino. Hindi natin alam mamaya may lason pala 'yan o kaya
gayuma.” Ayoko na mangyari ulit ang nangyari last week. Ni hindi ko kilala ang
kumidnap sakin. Mabuti na nga lang siguro at hindi ako ginahasa.

“Hasa! Bumaba ka dito at ibigay mo sakin 'yang teddy bear! Susunugin ko 'yan!”
sigaw ko sa magaling kong kapatid. Bumaba naman agad siya.

“Anong teddy bear ate? May teddy bear ba? Saan?”

“Huwag mo na bilugin ang utak ko. Alam kong may mga teddy bear na kasama ang
bulaklak at tsokolate. Akin na!” Kaagad naman niya akong pinag-ilingan.

“Ate, wala talaga.” Umiling iling pa siya habang nakataas ang kaliwang kamay.
Halatang nagsisinungaling.

“Ilabas mo na, kung hindi ako ang hahalughog sa kwarto mo," banta ko sa kaniya.

“Sige na nga.” Nakanguso pa siya habang bagsak ang mga balikat na tumaas sa kwarto
niya.

Pagkababa niya ay kanda ugaga siya sa mga life-size teddy bear.

“Oh, bakit dalawa lang 'yan? Nasaan ang iba?”

“Sandali lang naman. Ikaw kaya ang magbuhat ng pagkalaki-laking teddies?” reklamo
niya.

“Nag-aaway na naman kayo?” Napalingon ako sa nagsasalita.

“Kuya, ikaw pala.” Ngiting ngiti si Hasa sa pinsan namin nang makita ito.

“Hasa, pagtimpla mo muna si kuya ng maiinom," utos ko. “Naisalba mo na naman ang
kagagahan niyan," baling ko saka naupo.
“Bakit ka nga pala nandito?” tanong ko sa pinsan kong ngingiti-ngiti na animo'y
abnormal na premature.

“Napadaan lang.” Napakamot siya sa ulo niya.

“Ate, wala na pala tayong asukal,” singit ni Hasa mula sa kusina.

“Mangutang ka muna sa tindahan. Sabihin mo babayaran ko mamaya kapag nanalo ako sa

pageant," muling utos ko rito.

Ako ang nagsisilibing breadwinner sa pamilya namin. Sumakabilang bahay na si Papa

habang si mama naman ay binubuhay din kami sa pagmamanicure. Ako naman ay nagpapart
time sa McDo habang nag-aaral. Kung minsan ay rumaraket sa gabi, katulad nalang
nitong pageant.

“Huwag kana mangutang, Hasa. Ito na pambili mo.” Bumunot si Kuya Choluss ng isang
libo sa pitaka niya saka iyon inabot sa kapatid ko na pinigilan ko naman agad.

“Hay naku, huwag na, pinsan. Mababayaran ko naman agad 'yan mamaya. Panigurado
namang mananalo ako doon,” pigil ko. “Saka, nakakahiya sa'yo. Bisita ka namin,”
puno ko.

Kumunot naman ang noo niya. “Ba't ka naman mahihiya sakin? Pamilya tayo, dapat
nagtutulungan,” aniya saka tuluyan na ngang binigay kay Hasa ang pera na agad naman
nitong tinanggap.

Hindi tulad ng pamilya namin, ang pamilya ng pinsan ko ay mayaman. May sariling
negosyo sila tita at tito habang lawyer naman si ate Brana at manager ng isang
sikat na international brand ang asawa nito. Dalawa lang din silang magkapatid,
panganay si Choluss tsaka may sarili na din siyang negosyo at hindi katulad ng
ibang mga anak na nakaasa sa pamilya.

“Hindi ba kayo pinapasok dito? Lahat kayo babae, walang lalaki na nagbabantay sa
inyo, ah?” Tumayo siya habang nililibot ang paningin sa kabuuan ng bahay.

“H-huh? Hindi naman kami pinapasok dito. Takot lang nila kay mama,”tugon ko naman.
Last time na may nanloob samin, ayun naospital. Paano ay hinabol ni mama ng itak.
Kapitbahay lang din namin na may gusto kay mama.

“Still. The strength of a woman is maybe durable, but still too weak compare to
men,” anito saka hinawakan ang plywood.

“Huwag mong galawin 'yan!” Tumakbo ako ngunit huli. Narinig ko nalang ang
paglagapak namin sa sahig. Pero bakit hindi nasaktan ang ulo ko? Nanlaki ang mga
mata ko nang makita ko siyang nakadapa sakin.
Ginawa niyang harang ang sarili niya para hindi ako matamaan ng plywood habang ang
isa niyang palad ay nadaganan ng ulo ko.

“Are you alright?” tanong niya sa ganoong sitwasyon. Umiling naman ako.

“Anong nangyari?” Sabay kaming napalingon sa pintuan. Agad naman siyang tumayo saka
maingat akong inalalayan sa pagbangon.

Pinaupo niya ako sa upuan saka inayos ang plywood na natumba. Nakita kong nadumihan
ang white polo niya habang may gasgas siya sa siko.

“Masakit ba?” nag-aalala kong tanong nang umupo siya. Tiningnan ko ang siko niya
nang hindi niya maintindihan ang sinasabi ko.

“No. This is nothing.” Tinago niya iyon pero lumapit ako at pilit na tiningnan ang
gasgas.

“Anong okay? Pumunta ka ditong makinis at walang gasgas tapos uuwi ka sa inyo na
napuruhan. Malalagot ako nito kay tita,” tugon ko saka kinuha ang alcohol at
betadine. Mayroon kami nito dahil nagmamanicure si mama, hindi pwedeng mawalan nito
dahil kapag nasugatan niya ang nagpapalinis sa kaniya ay ito ang pinanggagamot
niya.

Kung tutuusin ay okay lang naman talaga ang gasgas niya. Pero dahil mayaman siya ay
natural, hindi okay para sakin.

Maingat kong pinahiran ng alcohol ang gasgas saka ko nilagyan ng betadine ang bulak
at maingat na ginamot ang gasgas.

“Masyado ka kasing pakialamero,” sermon ko habang inayos ang band-aid. “Ayan.

Kawawa naman ang makinis mong siko, may gasgas na,” sabi ko saka binalik sa
aparador ang ginamit kong panggamot sa kaniya.

“T-thanks.”

“Okay ka lang ba? Ba't pinagpapawisan ka? May sakit ka ba?” Sinubukan kong hipuin
ang noo niya pero nahablot niya ang pulsuhan ko.

“I'm fine,” iwas ang mga mata na tugon niya.

“Ba't ang init ng palad mo?” usyoso ko. Hala siya? Konting gasa lang, nilalagnat
na? Iba nga naman ang mayayaman.

“I think I should go.” Nakapamulsa siyang tumayo. “And can't you go with the
pageant?”
“H-huh? Bakit naman? Sayang din 'yon, sampung libo. Isang linggo na naming konsumo
'yon.”

“I'll double the pay. Just... don't go.” Nag-iwas siya ng tingin pagkatapos sabihin
iyon.

“Naku! Huwag kana mag-abala. Pang date mo nalang 'yan sa nililigawan mo,” nakangiti
kong tugon saka tumayo. “Hatid na kita.” Pinaglingkis ko ang kamay ko sa braso niya
saka siya hinila.

“What are you doing?” malamig niyang tanong pero tiningnan ko lang siya saka
kinindatan. “Tss.”

“Next time, dalhin mo na dito ang nililigawan mo, ah? Gusto ko siyang makilatis,”
ani ko saka ako na ang nagbukas ng pinto niya sa driver's seat. “Bye, brother!”
Kaway ko nang makasakay siya. Tumango lang siya.

“Bakit matamlay ang mga mata niya?” wala sa sariling usyoso ko.

“Ano 'yon, ate?”

“Ay, tipaklong ka!” Muntikan ko na masuntok si Hasa kung nasa unahan ko lang siya.

“Angels 'yon!” aniya.

Inirapan ko naman siya saka pumasok sa bahay. Ewan ko ba, ang maldita ko sa kapatid
ko samantalang mabait naman ako sa lahat. Naiinis lang siguro ako kasi maarte siya.

Kinagabihan, habang nag-aayos ako para sa pageant ay narinig ko ang mga ingay ng
bakla sa baba. Paniguradong hinihintay ako ng mga iyon.

Kaagad akong bumaba at naroon na nga sila, nakapuwesto na si Yayi na magmemake-up

sakin habang inaayos ni Jols ang gown na susuutin ko.

“Ang ganda naman niyan!” puri ko habang hinahaplos ang kulay pula na mahabang gown.

“Syempre naman! Aketch pa ba? Eh, hindi dapat mapag-iwanan ang beauty ng diyosa
namin!” tugon naman ni Jols habang hinahawakan ang buhok ko.

“Osya, maupo kana mahal na reyna at ikaw ay aayusan na ng iyong mga fairy,” singit
naman ni Yayi. Ngumiti naman ako saka umupo kaharap ang salamin ng make-up box.
“Kung hindi lang pageant ang sasalihan mo, hindi kana aayusan. Bare face lang,
kabog mo na ang kalaban teh!” Natawa naman ako sa sinabi ni Jols.

“Ay, vakla! May nalamang tsismis ang aking alipores, guwapo daw ang isang judge!”
kinikilig na sabi ni Yayi kay Jols. Nakapikit lang ako habang nakikinig sa usapan
nila.

“Ay, oo vakla! Narinig ko! Isang vocalist daw ang peg ng Lolo mo,” tugon naman ni
Jols.

Napapangiti lang ako dahil sa kalandian ng mga ito.

Pagkatapos nila akong ayusan ay pumunta na kami sa covered court ng baranggay

namin. Hindi na namin kailangang sumakay ng tricycle dahil ilang bahay lang ang
pagitan ng covered court mula sa bahay namin.

“Hi, Sana.”

“Sana...mapansin mo rin ako.”

“Sana, mas lalo kang gumanda.”

Dinig kong biro ng mga tropang kanto sa baranggay namin. As usual, bumibirit na
naman ang mga vakla.

“Hoy, tigil-tigilan ninyo itong talent ko! Sana... Aware kayo na hindi kayo
pasado,” prangkang sabi ni Jols.

Sabay naman na nagsikamutan ang mga tambay. “Ito naman, 'di na mabiro,” sabi ng
isa. Ngumiti lang ako habang dumadaan sa harap nila.

“Mga kalalakihan nga naman, oo. Wala ng iba na nakita kundi ang ganda ng isang
babae,” sermon naman ni Yayi.

Okay lang naman sakin ang mga ginagawa ng tambay, as long as nirerespeto nila ako.
Tsaka, hindi naman sila nagka-catcall. Iyon ang pinakaayaw ko sa lahat.
Nakakabastos.

Pagkarating namin sa covered court ay dumiretso agad kami sa backstage. Medyo

marami-rami na ang contestant at konti nalang ang hindi dumating.

Agad akong umupo sa silyang nakalaan para sa akin.

“Hi, Sana,” bati sakin ni Jil. Isa sa mga contestant. Nakalaban ko na rin siya sa
isa sa mga pageant na sinalihan ko at magaling siya tsaka talented.

“Hello," nakangiti kong balik-bati sa kaniya. Nagkamustahan lang kami saka nag-usap
pampalipas oras bago nagsimula ang pageant.

Pang-number three ako, sinundan ko si Jil na pangnumber two.

Nang lumabas kami para sa introduction, agad kong nakita ang mga sumusuporta sakin.
Napangiti ako nang makita si mama at ang kapatid ko na todo cheer sakin.

Simple lang naman ang introduction na suot namin. White t-shirt na may print na
Search for Mr. And Ms. Nature 2019 habang kaniya-kaniya naman kaming isip kung
paano pagandahin ang simpleng white t-shirt at black low waisted pants.

Kaya ito, si Vakla naisip na gawin ko daw crop top saka i-unzip ng half ang jeans
tsaka hawakan ang waistband para medyo kita ang V-line ko.

Nang ako na ang rumampa para magpakilala ay narinig ko ang hiyawan ng mga tao
habang binabanggit ang pangalan ko.

I flashed a smile to them, especially the judges na late yata ang isa dahil vacant
pa ang upuan sa gitna.

I confidently walked with my chin up and smile on my face. Tumigil ako sa gitna
saka nag slow-motion ako sa pag-ikot bago kinuha ang mikropono.

“Sana Deverly Montelle, 20, Baranggay Tenyente!”, proud kong pagpapakilala sa

lahat. Napuno naman ng hiyawan at tilian ang buong covered court na pinapangunahan
nina Jols and Yayi.

Pagkatapos ng introduction ay sports attire ang kasunod. Gun shooter ang pinili
kong sports. Naka leather shorts at black racerback sleeveless na damit habang
leather boots na hanggang tuhod at clear eyeglass ang attire ko.

Kasunod ay ang bikini attire kung saan navy blue ang kulay ng two-piece na suot ko.
Nakalugay naman ang mahaba at maitim kong buhok. Sumunod ay talent. Interpretative
dance ang sakin. It's an intimate dance na hindi ko pa nagawa dati.

Pagkatapos ng talent portion ay gown competition made in recycled materials. Noong

ako na ang rarampa ay doon ko lang napansin ang judge sa gitna. Nanlaki ang mga
mata ko. Pero pinagpatuloy ko nalang ang paglalakad kahit naiilang sa paraan ng
pagkakatitig niya. Kanina pa ba siya ganyan kung tumingin? As if he's reading my
soul.

Nakuha ako sa top three finalists. Ibig sabihin ay pasok ako sa next round which is
Q and A.
Ako ang unang sumalang sa tanong at hindi ko alam kung malas ba o swerte dahil si
Choluss ang magtatanong sakin.

He cleared his throat before reading his question, but before that, pinasadahan
niya muna ako ng tingin mula ulo hanggang paa. I wonder what he was thinking, and
the way I saw the emotion in his eyes, I didn't want to know what he's thinking
anymore.

"So, here's my question contestant number three," there's that kind of the way he
looked at me again. As if he saw me as someone, not his cousin but a dearest lover.

"Do you believe in an incestuous love?"

CHAPTER 2 [Sweet But Psycho ]

Hindi agad ako nakapagsalita sa tanong na iyon. It was less expected of me

to be asked like that by him. My cousin.

Kung tutuusin ay madali lang naman mag reason out sa tanong na iyon, kung hindi
lang talaga siya ang nagtanong. It was too personal for me and at the same time too
awkward knowing that he's my cousin.

Halata din kay Mama ang pagkabigla sa tanong na iyon ni Choluss.

But then, I still able to fixed myself up and cleared my throat. I need this. I
needed money.

"Well, in this country where religious belief is important, I would say that it is
not favorable to have an incestuous relationship with your relatives." Hindi ko pa
tapos ang sagot ko ay kinuha na niya ang mikropono.

"Can you break down the topic? Set aside what people think, I wanna hear your own
opinion about the matter," seryoso niyang sabi.

Lumunok naman ako ng laway bago kinurot ng palihim ang hita ko kung saan naroon ang
isa ko pang kamay.

"In this millennial century, it does not matter to them whether what they love was
their relatives or not." Narinig ko naman ang mga pag-agree ng mga matatanda na
nanonood. "But for me, and as one of those millennials over there." Narinig ko ang
mga hiyawan ng mga kabataan nang banggitin ko ang salitang millennials. "I disagree
and not in favor of incest. And to add it more, being a religious person, it would
be shameful of me having an affair with my relative, thank you," sagot ko saka
tumalikod bago pa siya mag follow-up question.
Sa bawat salita na lumabas sa bibig ko, hindi ko siya tinapunan ng tingin. Ayokong
makita ang reaksyon niya.

Hindi ko alam pero naiilang ako sa tanong niya na iyon. Ayokong isipin na personal
iyon, pero hindi ko rin maiwasang isipin na parang ganoon na nga.

"Ma." Inabot ko kay mama ang sobre na napanalunan ko kanina sa pageant.

"Ano 'yan?" tanong niya habang hinahanda ang makakain namin.

"Budget po natin ngayong linggo."

"Ay, naku anak, huwag na. Itago mo nalang 'yan para sa pag-aaral mo. May kita naman
ako sa paglilinis, eh," tanggi ni mama pero pinilit ko pa rin siya na tanggapin
iyon.

Alam ko naman kasi na nahihirapan na siya sa paglilinis, hindi lang talaga siya
nagrereklamo pero mahahalata mo sa katawan niya ang pagod.

Minsan nga ay naisip kong patigilin na siya sa pagtatrabaho. Pero ano ba ang kaya
kong gawin? Rumaraket lang din naman ako. Hindi sapat ang kita ko para buhayin
kaming tatlo. Sa pag-aaral palang ni Hasa, hindi na sapat ang raket ni Mama.

"Ma, limang libo lang naman po 'yan, ang kalahati po sa limang libo ay bayad ko sa
kina Yayi, at ang sobra naman ay sakin. I'm sure sapat na 'yon para sa gastusin sa
pag-aaral ko ngayong sem." Hindi niya pa rin iyon tinanggap kaya no choice ako,
nilagay ko sa box niya kung saan naroon ang mga gamit niya sa paglilinis.

"Anak, dalaga ka. Kahit pa sabihing mayroon kang sapat na pera para sa pag-aaral,
dapat din marunong kang mag-ayos para sa sarili mo." Umupo siya sa upuan na gawa sa
kahoy saka hinarap ako. "Tingnan mo, ang ganda-ganda mo, wala ka dapat sa lugar na
ito, kung hindi lang kasi disgrasyado ang Papa mo."

"Ma, hindi ko naman kailangang mag-ayos para sa sarili ko. Ang iniisip ko lang
naman po ay kung kailan tayo makakaahon sa hirap." Lumapit ako sa kaniya saka siya
niyakap.

Sa totoo lang, ayoko ng drama sa buhay. Pero si mudang kasi, madrama.

Niyakap naman niya ako pabalik. "Sana ay makahanap ka ng lalaki na karapat-dapat

sa'yo, anak. Kung mangyayari 'yon, wala na akong mahihiling pa sa panginoon."

"Si Mama talaga ang drama. Tama na nga ang pag-iyak, nagkaka wrinkles na kayo
niyan, sige ka, wala nang manluluob satin kapag tumanda ka ng tuluyan," pakli ko
dahilan para paluin niya ang kamay ko.
"Ikaw talaga!" natatawa niyang sabi. "Sige na, tawagin mo na ang mga kaibigan mo,
kakain na tayo."

Lumabas naman ako sa kusina saka tinawag ang mga kaibigan ko. "Mga vakla, kakain na
tayo," tawag ko pero walang sumagot. Nang silipin ko ang sala ay napako ako sa
kinatatayuan ko.

Hilaw ang ngiti ko nang lumingon siya sakin. "Kuya, hindi ka pa pala umuwi," sambit
ko. Nakita kong umigting ang panga niya nang tawagin ko siyang Kuya.

"Ay, anak, dito 'yan matutulog ang pinsan mo. Nagpaalam iyan sa akin kanina,"
singit ni mama mula sa kusina na narinig yata ang tanong ko.

Nagulat ako sa sinabi ni mama. Saan siya matutulog? Dalawa lang ang kwarto sa
bahay. Ang akin at kay mama na katabi naman si Hasa.

Nakita ko kung paano nanlaki ang mga mata ng mga vakla sa narinig. Nakatitig lang
ang mga ito kay Choluss the whole time habang si Choluss naman ay nakatingin sakin.

Mabuti nalang ay bumaba ang maingay kong kapatid.

"Uy, Kuya, sayo galing 'to?" tanong nito habang inisa-isang buksan ang mga supot na
nasa center table. "Wow! Pagkain. Ito ang gusto ko sayo, Kuya, kapag nandito ka.
Nakakabusog," komento niya.

"Hasa, pumasok kana sa kusina, tulungan mo si Mama sa paghahanda ng makakain," utos

ko na siyang ikinasimangot niya pero sumunod din naman nang pandilatan ko siya ng
mga mata. Kinuha nito ang mga supot ng pagkain bago umalis.

Humarap naman ako kina Yayi at Jols. "Guys, kain na tayo," untag ko sa kanila. Pero
parang hindi yata gutom ang mga ito. "Guys!"

"Ahay, vaklang two!" sabay na sigaw nilang dalawa na para bang ngayon lang ako
narinig.

"Kakain na," pag-uulit ko. Ngayon lang yata nila naramdaman ang kirot sa kanilang
tiyan kaya sabay silang nagpunta sa kusina.

Naiwan naman kami ni Choluss sa sala. "Kuya-"

"Drop that."

"Ha?"
Tumayo naman siya saka ako maingat na hinatak papuntang kusina imbis na sagutin ang
tanong ko.

"Alam mo, Kuya?" panimula ng bida-bida kong kapatid. "Maganda sana kung dito ka
nalang araw-araw, nakak-" Sinipa ko naman siya sa ilalim ng mesa kaya nahinto siya
sa pagsasalita. Pinandilatan ko siya ng mga mata nang tingnan niya ako.

"Ahay! Tumpak ka d'yan, pinsan!" gatong ni Jols. Na nakikipinsan na rin.

"Magandang suhestyon 'yan, Hasa," Yayi seconded.

"Ay, naku, kayong mga bata kayo, maraming ginagawa sa buhay iyang pamangkin ko,"
kontra ni mama. Tumango naman ako.

"Oo nga, kaya imposibleng dito 'yan araw-araw," sabi ko sabay tingin sa kaniya na
ngayon ay nakatingin din sa gawi ko. Nasa kabilang kabisera siya, kaliwa't kanan
niya si Jols at Yayi. Habang si mama ay nasa kabilang kabisera din at kami ni Hasa
ang kaliwa't kanan niya.

Tinapon ko ang mga tingin ko sa plato dahil naiilang na ako. Bakit ganoon? Dati
naman hindi kahit ganyan siya tumingin sakin?

Sana, it's just a question. Why are you having a voluptuous thought about it?
Nagkataon lang talaga na siya ang nagtanong. I kept on reminding that to myself
hanggang sa natapos ang hapunan.

Nanatili pa saglit sina Jols at Yayi sa sala habang nanunuod ng TV at nag-uusap.

Habang nililigpit ang pinggan na pinagkainan ay pasimple kong tinanong si mama.

"Ma, saan matutulog si Kuya?" tanong ko habang nagpupunas ng mesa.

"Anak, pwede bang sa kwarto mo nalang? Pagkasyahin nalang natin ang sarili natin sa
kama ko," pakiusap ni mama.

"Pwede naman sa kwarto mo, ma. Pang-isahang tao lang 'yon, pwede doon si Kuya."
Kung tutuusin ay mas malawak ang kama ko kaysa sa kanila. "Tapos doon nalang tayo
sa kwarto, mas kasya tayo sa kama ko," suhestyon ko.

Pinang-ilingan naman iyon ni mama. "Anak, nakakahiya sa Kuya mo. Mas maganda ang
kama mo, hayaan mo na. Ngayong gabi lang naman anak." Wala akong nagawa kundi ang
magbuntong hininga.

Naabutan kong paalis na sina Jols at Yayi nang lumabas ako mula sa kusina.
"Sana, bachi-bachi na us, huh?" paalam ni Yayi saka kinuha ang make up box. Ganoon
din si Jols na tinulungan niyang magbuhat ng mga ginamit namin kanina sa pageant.

Hinatid ko sila palabas ng bahay saka bumalik. Si Hasa ay nanunuod pa rin ng TV.
Ako naman ay nagpaalam na umakyat para ihanda ang matutulugan ni Choluss. Pero ang
totoo ay umiiwas lang talaga ako sa kaniya.

Habang inaayos ang kama ay nakarinig ako ng kaluskos mula sa hagdan. Nang lingunin
ang nakabukas na pintuan ay nakita ko si Choluss na nakatayo doon habang nanunuod
sa ginagawa.

"Where will you sleep?" tanong niya sakin.

"Doon sa kwarto nina mama at Hasa," sagot ko naman habang tinuon ang atensyon sa
pag-aayos ng bedsheet.

"We can sleep together here."

"H-uh?" Nagulat ako sa sinabi niya pero kaagad ding nagbawi. "Hindi na, 'di rin
naman tayo kasya. Sa'yo palang lalamunin na ang buong kama," pagdadahilan ko.

"What's the difference between fitting ourselves here and fitting yourself in your
mother and sister's bed?"

"Saglit lang 'to, papalitan ko lang ang pillowcase, bedsheet at kumot." Iniba ko
ang usapan dahil ito na naman siya. Naglakad ako papunta sa tukador para sana kunin
ang pillowcase pero pinigilan niya ako.

"It's okay. Don't treat me as a visitor. I'm your cousin." Sa sinabi niya ay
nabawasan ang bigat sa dibdib ko. Atleast, he saw me as his cousin, not as someone.

THIRD PERSON'S POV

"Sigurado ka?" tanong ni Sana kay Choluss. Tila lasing naman siyang tumango.

"Yeah, I want it that way," 'cause I also want to smell your bed night scent.

Tumango naman si Sana, "Okay" saka lumapit sa pintuan kung saan siya nakatayo.
"Kung may kailangan ka, sabihin mo lang, tsaka kung gusto mong maligo, pasabi ka
kaagad para mahanda ko 'yong banyo," bilin nito bago siya nilagpasan. Nahigit niya
ang hininga nang maamoy ang natural nitong amoy. It's a natural sweet and raw scent
of a young lady. Pure and innocent.
Sinara niya ang pinto saka hinubad ang white T-shirt at pinatong iyon sa monoblock
chair bago sumampa sa kama. Nanuot sa kaniyang ilong ang amoy ng unan. Sana's
natural hair scent. Parang naaadik siya sa amoy nito. Pakiramdam niya ay nalalasing
at nahihipnotismo siya sa natural na amoy ng dalaga.

Fuck! A little longer...

SANA'S POV

"Ano ba naman kasi 'yan, ate! Ang sikip!" reklamo ni Hasa habang umuusod, umusod
din ako kaya nagkatulakan ang pwet namin.

"Hasa, ano ba! Patulugin mo si Mama kung ayaw mong matulog," nauubusan na ng
pasensya kong sabi.

Bakit ba kasi kami ang pinagtabi ni mama? Pwede namang siya ang nasa gitna para
hindi na kami nag-aaway.

"Kung bakit kasi ang arte mo! Hindi ka nalang natulog doon sa kwarto mo katabi si
Kuya Choluss," pagmamaktol niya dahilan para kurutin ko 'yong singit niya.

"Naririnig mo ba 'yang sinasabi mo? Lalaki 'yon,"

"Ano naman ngayon? Pinsan naman natin si Kuya," nagmamarunong niyang tugon.

"Kahit na, lalaki pa rin," I reasoned out saka kinuha ang unan at ginawang cuddling
pillow.

Nakaidlip ako ngunit nagising dahil sa bigat ng kamay ni Hasa na sumampal sa mukha
ko.

Hayst! Lintek talaga! Ang likot! Ito ang dahilan kung bakit naghiwalay kami ng
tulugan. Dahil sa sobrang likot matulog.

Napamura nalang ako sa isip nang dantayan niya ako. Shit! Ang init ng balat, parang
balat ng kalabaw.

Antok na antok na talaga ako. Gusto na bumigay ng mga mata ko pero hindi ako
makatulog dahil sa lintek na kalikutan ni Hasa, isama mo pa na pinagpapawisan na
ang leeg ko.

Nagdesisyon akong bumangon at nagpunta sa munting balkonahe namin na gawa sa kahoy.

Agad akong niyakap ng malamig na hangin, mas lalo tuloy akong inaantok. Umupo ako
sa monoblock at pinikit ang mga mata.

"Can't sleep?" Nagulat ako nang may narinig na boses mula sa gilid ko.

Nang magmulat ako ng mga mata at nilingon ang gilid ay nakita ko siya sa dulo.
Hindi talaga siya mapapansin dahil nasa dulo siya, idagdag pa na madilim. Maliban
nalang siguro kung doon ako pumwesto kanina.

"Gising ka pa pala," sambit ko. "Hindi ba komportable sa kama?" tanong ko sa

kaniya.

Binalik ko ang pagpikit ng aking mga mata habang hinihintay ang sagot niya.

"No, I just want to breathe some air." Tumango naman ako kahit hindi naman niya
iyon kita. Wala akong maisagot na tama.

"Sana, do you want to know why I asked you the question?"

CHAPTER 3 [Sweet But Psycho ]

Pinanatili kong nakapikit ang aking mga mata. Hindi ko alam kung gusto kong
malaman o hindi. Nagpanggap nalang akong tulog dahil ayokong pag-usapan.

Dahil sa pagpapanggap na iyon ay tuluyan nga akong nakatulog. Mabilis akong

bumangon nang magising ako sa sarili kong kama. Nang tingnan ang orasan ko ay alas
singko palang ng umaga.

Dali-dali akong nagsuot ng bra saka pinusod ang buhok ko. Naabutan ko si Choluss sa
sala na nakahiga sa mahabang upuan na gawa sa kahoy. Nasapo ko nalang ang noo ko.

Nilapitan ko siya saka tinapik sa braso. "Psst. Bakit dito ka natulog?" tanong ko
pagkamulat ng kaniyang puyat na mga mata.

"Bumangon ka d'yan, mapapagalitan ako ni mama sa ginagawa mo, doon ka matulog sa

kwarto ko." Pinilit ko siyang bumangon.

Oo nga't bumangon siya, pero hindi na bumalik sa pagtulog. Hindi ko na siya

pinilit, pumasok na ako sa kusina upang magtimpla ng kape.

"May gagawin ka ba ngayon?" Nagulat ako nang marinig siya mula sa likuran. Bakit ba
hindi ko siya naramdaman na sumunod pala sakin?

Humarap ako saka nilapag ang kape sa mesa. "May bibilhin lang ako saglit sa mall,"
tugon ko.

Kailangan ko ng cash notebook kasi 'yong nabili ko, dalawang araw palang, ubos na.
Nakakainis kasi konting mali lang sa entry, uulit na naman from the start. Hindi
lang ledger ang nauubos sakin, pati ink ng ballpen ko.

"Great, sabay kana sakin. Isama mo na rin si Hasa." Kumunot naman ang noo ko at
tinulak sa kaniya ang isang tasa ng kape.

Kung sasabay ako sa kaniya, okay lang. Pero kung isasama ko si Hasa bumili ng
journal, baka hindi ako makakabili. Kung anu-ano ang tinuturo ng babaing 'yon,
parang retarded.

"Bakit? May bibilhin ka?" usyoso ko at umupo habang kinukutaw ang sariling kape.

Sumimsim muna siya ng kape niya bago sumagot. "Sort of."

Nagkibit naman ako ng balikat saka ininom ang kape ko. Ilang minuto pa ay nagising
na si Mama.

"Ang aga niyo naman nagising?" tanong ni mama at nagtimpla ng sarili niyang kape.

"May lakad po kasi ako, Ma," sagot ko saka tumayo.

"Sasabay ka ba kay Choluss, anak?" Kung paano niya nalaman na kasama si Kuya
Choluss at hindi ko alam. Tumango nalang ako saka umakyat sa taas para maghanda.

"Ate!" dinig kong tawag ni Hasa sakin mula sa baba na parang nababagot na
kakahintay sakin. "Ate! Ba't ba ang tagal mo?! Aalis na tayo!"

"Oo, nandyan na!" sagot ko saka nagmadaling bumaba habang nagsusuklay. Umikot ang
mga mata ko nang makita ang pokpok kong kapatid.

Bwisit! Dinaig pa ako. May pa-lipstick at tube pang nalalaman. Samantalang ako,
hanggang hanging blouse at high-waisted shorts lang. Ni wala ngang pulbo ang mukha
ko, itong kapatid ko parang nagfa-foundation pa. At saan kaya ito kumuha ng pera
pambili ng mga ganitong gamit?

"Ganyan ka lang, ate? Lipstick o gloss lip, wala? May eyeshadow ako dito, gusto
mo?" Hinalungkat niya ang sling bag niya pero nilagpasan ko siya.

"Huwag mo akong idamay sa kaartehan mo, Hasa." Dumiretso ako sa labas ng bahay saka
hinintay sila sa kalsada kung saan naroon nakapark ang sasakyan ni Choluss.
Hindi lang naman minuto ang hinintay ko, sumunod din agad sila.

Pinindot niya ang key fob mula sa loob ng bulsa ng kaniyang pantalon habang
papalapit sa kinaroroonan ko. Ang manly niya lang tingnan sa puting white polo na
nakatupi ang sleeve hanggang siko habang naka-unbutton naman ang tatlong butones sa
kaniyang dibdib dahilan para makita ang balbon niya habang tuck-in naman ang
laylayan sa kulay tsokolate niyang jeans na may Armani belt.

Hindi ko alam kung saan siya nakatingin dahil may suot siyang aviator pero nanunuot
ang isang pares ng mga mata sa kabuuan ko. Kung kaniya at hindi ko alam. Pero
natatanging siya lang ang kayang magparamdam sakin ng ganoon.

Pinagbuksan niya ako ng pinto ng shotgun seat pagkalapit. Kaagad naman akong
pumasok habang si Hasa ay nauna na sa back seat.

"Ate, oh!" May inabot si Hasa sakin na parang lipstick.

Tiningnan ko lang naman 'yon habang nakataas ang isang kilay. Lumalabas ang
tinatago kong ugali kapag usapang kapatid. Either kami ang magka-away o may aaway
sa kaniya. Ngayon at kami ang magka-away. "Anong gagawin ko d'yan?"

Umikot naman ang mga mata niya. Sarap tusukin. "Subukan mong kainin, baka magkaroon
ng kulay ang balat mong maputla," sarkastikong sagot niya. Pinandilatan ko naman
siya ng mga mata. "Natural, i-apply mo sa dry lips mo!" asik niya.

"Kaya walang nanliligaw sa'yo, kasi hindi masarap tingnan ang labi mo," pahabol
niya pa. Narinig ko naman na bahagyang natawa si Choluss. Ang init sa pisngi na
naramdaman ko ay umakyat sa aking ulo.

"Bwisit ka talaga!" nanggagalaiti kong sigaw. Kahit kailan talaga hindi kami
nagkasundo minsan nitong malandi na 'to. 'Yong wala pa siyang sasabihin ay naiinis
na ako.

"Idadamay mo pa ako sa kaartehan mo!"

Binato ko sa kaniya ang lip liquid saka kinuha ang binigay sakin ng kaklase ko na
kulay tsokolate. Bagay daw kasi sakin kaya binigay niya, pero hindi ko naman
ginagamit. Mabuti nga ay nasa bag ko lang ito. Mas okay na 'to kaysa sa kulay
pulang lip liquid na inabot ni Hasa.

Gumilid ako paharap kay Choluss saka sinilip si Hasa. "May salamin ka ba?" tanong
ko sa kaniya.

Hinalungkat naman niya ang bag niya. Tss! Hindi ko talaga alam kung saan ito kumuha
ng pera pambili ng kalandian thingy niya.
"Ano na? Mahirap bang hanapin ang salamin sa dami ng gamit mo?" nauubusan na ng
pasensya kong tanong.

"Sandali lang naman!" reklamo niya habang hinahalungkat pa rin ang bag. "Hindi ko
yata nadala." Kumamot siya sa ulo niya.

Inirapan ko naman siya saka bumalik ng ayos sa pag-upo. Ibabalik ko na sana ang lip
liquid sa bag kaya lang ay inabot ni Choluss sakin ang aviator niya.

"Bakit?" I asked in clueless tine.

"Reflection," tangi niyang sagot habang nakatuon ang atensyon sa kalsada.

Kinuha ko naman agad nang na-gets. Pwede naman sana sa rearview mirror, kaya lang
nakakahiya naman kung gagalawin ko pa 'yon.

Pagkatapos kong lagyan ng kulay ang labi ko ay agad kong binalik sa kaniya ang
aviator niya.

"Salamat," nakangiti kong sabi habang inabot iyon sa kaniya.

Muntik na akong masubsob sa kaniya nang tapakan niya ang brake.

"Fuck!"

Mahina niyang mura pero umabot iyon sa tainga ko. Nakita kong gumalaw ang adam's
apple niya habang nakatingin sakin. Mali. Sa labi ko pala. Bahagyang umawang ang
bibig niya at parang nagpipigil sa paghinga.

"Fuck!"

Pinilig niya ang ulo niya saka pinagpatuloy ang pagmamaneho. Na-conscious tuloy ako
sa itsura ko habang nakanguso. Sabi sakin ng kaklase ko bagay daw sakin, pero
parang nakakita si Choluss ng multo nang makita ang labi ko.

Hindi kaya niloloko lang ako ng kaklase ko?

"Don't do it," dinig kong aniya.

Napalingon naman ako sa kaniya. "Ang alin?"

Nakita kong namula ang tainga niya habang gumagalaw ang lalagukan. "That... Pouting
your lips," namamaos niyang tugon.
"Oy, ate! Ang ganda ng lips mo, pustahan tayo pagdating natin sa mall, maraming
lalapit sa'yo. O kaya titingin." Sinamaan ko naman ng tingin si Hasa. Iyan ang ayaw
ko kapag sumasama siya sakin kapag may binibili ako sa national bookstore. Kapag
nasa mall kami, kung hindi gamit ang tinuturo, mga gwapong dumadaan o kaya
tumatambay sa coffee shop.

"Tigil-tigilan mo nga ako sa kala—" Hindi ko na pinagpatuloy ang sasabihin ko.

Ayokong magsalita ng hindi maganda sa kapatid ko kapag may lalaki o kaya ibang tao.
Babae din naman ako kahit papaano, ayokong mapahiya siya. Mamaya siya sakin pag-uwi
sa bahay.

Mabilis naman kaming nakarating sa pinakamalapit na mall. Pagkatapos magpark ni

Choluss ay agad akong bumaba.

Sabay lang din kaming nakalabas saka pumasok na sa loob. Nauna naman sa paglalakad
si Hasa habang lumilinga ang ulo sa kanan at kaliwa. Naghahanap na naman ng gwapo,
bwisit talaga!

"What's your perfume?" biglang tanong ni Choluss sakin habang nasa giliran ko siya.

"Herbench lang. Oriental Breeze," sagot ko habang naglalakad pa rin kami. "Bakit?"

Umiling naman siya. "Smelt good," komento niya.

Nagkibit ako ng balikat at ngumiti. Totoo naman kasi, kahit ako naaadik sa pabango
ko. Minsan ay nakikipag-agawan pa ako sa mga bumibili dahil palaging sold out.

Pumasok naman ako sa NBS saka nagpunta sa paper section at kumuha ng pinaka lowkey
na yellow pad saka nagpunta sa office supplies section at dumampot ng journal
sheet. Mas mura kasi 'to kaysa sa journal notebook.

Lumapit din ako sa ballpen section at pinili ko lang ang dalawang kulay na
mumurahin din. Kulay blue dahil required iyon sa accounting subject ko, at black
para sa lahat.

"May bibilhin ka ba dito?" tanong ko nang matapos ko na kuhanin lahat ng kailangan

kong bilhin.

Nakita kong may dala siyang tray saka kumuha ng mga journal, ledger, columnar
notebook, tambak na yellow pad na mamahalin, pati dalawang box na g-tech. Napalunok
ako sa sobrang dami noon. Ang ugat sa kaniyang mga kamay ay lalong naging visible
habang bitbit ang tray.

"Para saan 'yan?" Imposible naman kung para sa kompanya niya.

Hindi siya sumagot pero kinuha niya ang mga bagay na hawak ko saka lumapit sa
counter.

"Teka lang," pigil ko saka siya hinawakan sa braso. Alam ko na agad ang gagawin
niya. "Andami niyan. Hindi ko 'yan magagamit." Ginulo niya lang ang buhok ko habang
nakapila.

May nakita naman akong accounting book sa likod ng counter. Iyon ang libro na halos
naroon na lahat ng topic. Kaya lang siguradong mahal. Huminga nalang ako ng
malalim. Pupunta nalang ako sa library ng school saka magpapa xerox copy nalang ako
ng mga kailangan sa klase, sayang ang pera kung bibili ako. Pagkain na rin 'yon ng
ilang araw.

Pagkatapos niyang bayaran ang sigurado akong libo-libo na binili ay kumuha siya ng
boy saka inutusan iyon na ipalagay sa cart lahat ng pinamili.

Sumunod naman ako sa kaniya at nadatnan si Hasa na naghihintay sa labas ng NBS.

Nakalimutan kong allergy pala ito sa mga libro.

"Ate, Watsons muna tayo." Pipigilan ko na sana siya kaya lang ay pumasok na sa
loob. Magkagilid lang kasi ang Watsons at NBS. Wala naman akong nagawa nang pumasok
din si Choluss sa loob kaya sumunod na rin ako.

Napunta naman ako sa make-up section. Nakita ko 'yong sinabi sakin ng kaklase ko na
eyebrow gel.

"You want that?" Kaagad ko iyong binalik sa right place saka umiling.

Tumikhim ako. "Hindi, naalala ko lang 'yong sinabi sakin ng kaklase ko," sagot ko
sa kaniya saka umalis at lumapit sa hair section.

Nakita ko naman doon ang kapatid ko. Tss! Akala mo talaga may pera.

"Ate, gusto mo?" Tinaas niya ang kulay blue na sachet na may nakasulat na quick FX.

"Ano naman 'yan?"

"Pagkain," sarkastikong tugon niya. "Duh. Kita mong sunblock," aniya na may pag-
irap.

Binalik ko naman sa lalagyan ang sachet. "Sa labas lang ako. Dalian mo na d'yan,"
bilin ko saka lumabas at doon nalang sila hinintay.

Habang naghihintay ay nakita kong nahulog ni kuyang may brown na buhok ang panyo
niya habang dumaan sa harap ko. Kinuha ko naman iyon saka tinawag siya.

"Kuya, panyo niyo po nahulog." Inabot ko sa kaniya ang panyo niya nang harapin niya
ako. Nagulat pa siya at tumitig sakin saglit bago kinuha ang panyo niya.

"Thanks."

I just nodded and smiled a bit. Umalis na rin naman siya pero ilang sandali lang ay
bumalik din.

"Uhm.." Nagkamot siya sa batok niya at parang nahihiya sa sasabihin.

Nagtatanong ang mga mata ko habang nakataas ang dalawa kong kilay in a casual way.

"Pwede bang mahingi ang number mo?"

Naturo ko ang sarili ko. "Ah, kasi, uhm.. H-hindi kasi ako namimigay ng number sa
kahit na sino," I said in a very nice and friendly way. Pati boses ko ay malumanay.

Sinubukan kong huwag siyang mapahiya sa way ng pagkakasabi ko kaya lang mukhang
nag-fail ako.

"I'm Breg, and you are?" Inabot niya ang kamay niya sakin. Tiningnan ko ang
nakalahad niyang kamay sa ere.

"She's taken, so fuck off." Nagulat ako nang hawiin ni Choluss ang kamay ni Breg na
nakalahad sakin.

Madilim ang aura niya habang humihigpit ang kaniyang panga. Marami siyang paper bag
na dala pero nagawa niya pa akong hawakan sa pulsuhan. Hindi pa ako nagsasalita ay
hinila na niya ako palayo kay Breg.

"Ba't mo naman sinabi 'yon? Napahiya tuloy ang tao, nakikipagkilala lang naman siya
sakin," sabi ko habang patuloy pa rin siya sa paghila sakin. Hindi ko alam kung
makaramdam ng pagkapahiya para sa lalaki I relief para sakin.

"If you don't want someone talking to you, just tell them you're taken or fucking
married. It will fucking shut them up," may diin ang bawat salitang binitiwan niya.

Bakit ba galit na galit siya? Pero sabagay, kung ako kapag nakita ang kapatid ko ay
ganoon din siguro ang mararamdaman. Pero hindi ganoon ang magiging reaksyon. Lalaki
siya kaya may kasamang angas at gasping. Natural ba iyon sa mga lalaki?

Nang maalala ko ang kapatid ko ay lumingon ako sa likuran. Naningkit ang mga mata
ko nang makita na may bitbit siyang mga paper bag.

Bago pa ako makapalag ay pumasok na kami sa isang restaurant.

Masama ang tingin na binigay ko kay Hasa na ngayon ay inaayos ang mga paper bag sa
upuan niya habang si Choluss ay namimili ng pagkain sa menu.

"What do you want to eat?" Nang lumingon ako kay Choluss ay nakatingin na pala siya
sakin. Titig na titig at walang pakialam sa paligid.

Nagbaba ako ng tingin dahil hindi ko kayang sabayan ang nanunuot na titig niya.
Kinuha ko nalang ang menu at nanlaki ang mga mata ko nang makita ang mga presyo ng
pagkain. Mabilis ko iyong tiniklop saka binalik sa mesa.

"Hindi ko yata kayang kumain sa ganiyang presyo."

"Ako, kaya ko." Pinandilatan ko si Hasa pero hindi niya iyon pinansin at nagpatuloy
sa pagpili ng pagkain sa menu. Ang kapal ng mukha!

Mamaya ka sakin.

"Alright. I'll order for you," sabi ni Choluss habang nakatingin pa rin sakin at
nakakrus ang balikat sa harap habang ako at nasa kapatid ko ang tingin.

Tumayo naman ako many Hindi nakayanan ang mabibigat niyang tingin.

"Cr," paalam ko saka nagpuntang Cr. Nasi-stress ako sa bwisit kong kapatid! Talaga?
Sa kaniya lang?

Inayos ko muna ang sarili ko at tiningnan ang mukha sa salamin. Ano bang meron sa
mukha ko at kung tumitig siya at parang may dumi ako na gusto niyang tanggalin pero
Hindi niya magawa?

Nang nakuntento ako ay lumabas na rin.

"Juicekopo!" bulalas ko nang pagkabukas ko sa pinto ng CR ay naroon si Choluss,

nakaabang sakin habang nakakunot ang noo at madilim ang aura. "Anong ginagawa mo?"
Ang dalawa niya kasing kamay ay nakayukod sa magkabilang gilid ng pintuan kaya
muntikan na akong masubsob sa dibdib niya pagkalabas ko.

"Makakapatay yata ako."

CHAPTER 4 [Sweet But Psycho ]

 Umuwi kami sa bahay na hindi nagkikibuan ni Choluss. Paano, andami niyang
binili para samin. Hindi nga yata siya bumili para sa sarili niya. At bukod doon,
muntikan na niyang masuntok ang sales man na sunod nang sunod sakin sa department
store. Kung hindi ko lang siguro siya pinigilan, malamang nasuntok na nga niya ang
lalaki.

Umakyat ako sa itaas at tinapon ang sarili sa kama. Dumapa ako at binaon ko ang
mukha ko sa unan.

Nakakapagod ang araw na ito. Hapon na kasi kaming nakauwi. Halos buong araw din
kami na nasa labas.

"Are you mad?"

Nanigas ang katawan ko sa kama. Hindi ko man lang namalayan na nasa kuwarto ko pala
siya. Bakit ang lapit ng boses niya? Gumilid ako ng higa para tingnan siya pero
nagulat ako at muntik nang mahulog sa kama nang makita siyang nakaupo sa kama ko
habang nakasandal sa headboard. Mabuti nalang at naging maagap siya, mabilis niyang
nahawakan ang bewang ko at nahila palapit sa kaniya.

"Careful," ani niya sa baritonong boses.

Kumunot ang noo ko. Bakit iba ang pangangahulugan ko sa salitang iyon? Palihim kong
pinilig ang ulo ko saka bumangon. Ako na yata ang may problema.

Sakto namang tumunog ang cellphone ko kaya nakaiwas ako sa nagtatanong niyang mga
mata.

Kinuha ko iyon saka sinagot nang makita kung sino ang tumatawag.

"Ate Brana."

Tiningnan ko sa gilid ng aking mga mata si Choluss. May hinahalungkat siya sa mesa
ko at parang walang paki kung kausap ko ang kapatid niya.

"I heard you're a BSA student?" panimula ni Ate Brana.

"Opo, bakit po?" kunot ang noo na tanong ko. Bibihira lang kasi tumatawag si Ate.

"May mga libro ako dito for accounting, baka kasi kailangan mo. Naglilinis kasi ako
ng kwarto and balak ko na sana itapon ang mga school things ko." Nagliwanag naman
ang paningin ko nang marinig iyon.

"Talaga po?!" Halos mapatalon ako sa tuwa. I heard Choluss chuckled but I didn't
mind him.
"Yes, just pick up the books here in the mansion tomorrow." Kapagkuwan ay binaba na
niya ang tawag.

Nakangiti akong napatitig sa cellphone ko. Phew! Sa wakas, bawas burden na rin iyon
sa mga gawain ko sa school. Kailangan pa kasing pumila minsan sa library. Time-
consuming 'yon.

"You look happy, is there good news?" Napunta ang atensyon ko kay Choluss habang
nakangiti pa rin. Full smile, labas ngipin na parang nasa pageant lang. I could
feel my eyes twinkled.

Nakita ko kung paano umalon ang adam's apple niya.

"Masyadong mababaw ang kasiyahan ko," usal ko saka umupo sa monoblock. Hindi pa rin
makapaniwala sa sinabi ni Ate Brana.

Tumunog naman ang cellphone niya pero hindi niya iyon sinagot. Nakapamulsa siyang
tumayo. "I need to go."

Tumango lang ako. Kinuha niya iyong dalawang medium-size paper bag na nakapatong sa
mesa ko saka inabot sakin.

"Ano 'yan?" Hindi niya ako sinagot. Pinatong niya iyon sa kama saka lumabas sa
kwarto ko.

Hinablot ko iyon saka binuksan at nagulat sa nakita. Laglag ang panga ko nang
mabuksan ang isang paper bag na puno ng perfume na siyang ginagamit ko. Ang isa
naman ay mga make up.

Patakbo akong bumaba at umaasa na sana naroon pa siya sa baba.

"Si Kuya?" tanong ko kay Hasa na abala sa pagsukat ng mga damit.

"Umalis na," sagot niya na hindi nakatingin sakin. Tumakbo ako sa labas pero wala
na ang sasakyan niya.

Maaga akong nagising kinabukasan. May pasok ako ng alas otso ng umaga sa AFAR
pagkatapos ay pumuslit ako saglit para kuhanin ang mga libro na sinasabi ni Ate
Brana.

Pahirapan pa akong makapasok sa subdivision, mabuti nalang ay dala ko ang student

ID ko.
Saglit lang akong nag-door bell, pinagbuksan naman agad ako ng guwardiya at
pinapasok ng katulong nang makilala ako.

"Saglit lang po, tatawagin ko lang po si Ma'am Trex."

Umupo naman ako sa sofa habang hinihintay si Tita. Napatingin ako sa family
portrait nila. Halatang matagal na iyon dahil si Ate Brana ay karga palang ni tita
habang nakaupo sa deluxe chair at nasa gilid naman nito si Tito Almir kasama si
Choluss. Sampung taon palang yata si Choluss nito at grabe ang pagbabago sa mukha
niya. Kung may ibang anak na lalaki lang siguro si tito at tita, mapagkakamalan
kong hindi siya si Choluss.

"Hija, naparito ka?" boses ni Tita Trex ang pumutol sa titig ko sa family portrait
nila sa gitna ng wall ng sala. Tumayo naman agad ako saka nagbeso sa kaniya.

"Hello po, tita. Tumawag po kasi si Ate Brana kagabi, may ibibigay daw po siya
sakin na libro," nakangiti kong tugon.

"Libro ba 'kamo? May naalala akong binilin niya sakin, saglit lang," aniya saka
tumaas. Tumango ako at bumalik sa mga pictures nilang naka-frame.

Magkaiba ang itsura nilang magkapatid kung ang pagbabasehan ay ang present faces
nilang dalawa.

Ilang sandali lang ay bumaba na rin si tita. May bitbit siyang dalawang libro, 'yon
na marahil ang lumang libro na sinasabi ni Ate Brana.

"Ito ba iyon, hija?" Inabot sakin ni tita ang libro na agad ko namang kinuha at
tiningnan upang kumpirmahin.

"Opo, ito nga po iyon."

Pagkatapos kong makuha ang libro ay umalis na rin agad ako. Sinabay na rin ako ni
tita sa sasakyan niya at hinatid ako sa school.

"Thank you po, tita," pasalamat ko pagkarating sa gate ng unibersidad na

pinapasukan ko.

"Walang anuman, hija. Mag-aral nang mabuti," bilin niya in a motherly tone. Tumango
naman ako saka hinatid ng tingin ang sasakyan na unti-unting nawawala sa paningin
ko.

I went to my bloc and started reading the book that Ate Brana gave while waiting
for our prof.
"New book?" Natigil ako sa pagbabasa saka tinunghayan si Kc.

Umiling ako at binalik ang atensyon sa binabasa. "Hindi." Mukha ngang bago ang
libro. Masinop siguro si Ate Brana sa gamit niya kaya hanggang ngayon ay mukha pa
ring bago. "Bigay lang 'to," puno ko nang makita ang naiintrigang mga mata ni Kc.
Hindi naniniwala sa sinasabi ko. Mukha ba akong bumibili ng libro?

"Are you kidding me? That's the new and limited edition book of Carl C. Published
last year." My head creased to what she said. "Matagal ko na 'yang gustong bilhin,
kaya lang, out of budget ako."

"Baka nagkamali ka lang. Graduate na ang may-ari ng libro na ito, napaglumaan in

short," sagot ko.

Umupo siya sa harap kong upuan saka kinuha ang isang libro na nakapatong sa desk
ko.

Tinuro niya ang year book published sa dulo ng libro saka dinutdot sa mata ko.
"See? Y18."

Kung bago ito, bakit hindi nakabalot? Tsaka bakit naman bibili si Ate Brana ng
accounting at Lawbook?

"Besides, I'm sure hindi imitation 'yan. There's a signature on the back." Kinuha
ko iyon saka tiningnan ang likod. Meron nga, signature ni Carl Cruise.

Dumating ang prof namin sa law subject. As usual, sakin agad ang tingin niya.

"Miss Montelle. " Agad akong napatayo nang marinig ang apelyido ko. Lagi nalang
niya akong pinag-iinitan. Wala naman akong ginagawa.

"Prof," kabado kong tugon. Kumakalabog na ang puso ko habang naramdaman na ang
unti-unting pagdaloy ng lamig sa aking mga talampakan.

"Wala naman." Ngumiti siya sakin dahilan upang pagtakhan ko.

Ang weird. Ni minsan, hindi siya ngumingiti. One word to describe him— terror. At
mas lalong hindi niya ako tinawag para lang sa wala noon. What changed?

Natapos ang lecture at nagpa-quiz ang isa naming prof sa CA na sampung minuto lang
ang time limit over 25 items.

Okay, feeling ko naman hindi ako bagsak. Ang importante sakin ay ang cut-off grade.
Dumiretso ako sa McDo para magpart-time. Lagi among night-shift pero minsan ay
pinapasukan ko ang umaga lalo na kapag hindi papasukan ng naka-schedule. At minsan
naman ay nag-shi-shift ng sched ang branch manager namin. Doon na rin ako nagbihis.
Sayang ang ilang oras kung hindi ko iyon papasukan. Mag-o-over time ako ngayon,
alas nuebe pa naman ang pasok ko bukas.

"Hi, Sana," bati sakin ni J.

Hindi ko naman mapigilan ang pamulahan ng pisngi. Ang pogi niya talaga. Kainis.
Lalo na kapag ngumiti, kita ang pantay niyang maputing ngipin. Pero, ewan ko ba.
Hindi ko siya crush. Pinapakilig lang ako.

Dalawang oras at kalahati na ang nakalipas. Masasabi kong nakakapagod.

Linis. Mop. Hugas plato.

Mabuti nalang ay may dumating na nagpapart-time rin. Bago pa yata siya dahil hindi
siya pamilyar sakin.

"Sana, may nagpapabigay." Inabot sakin ni Hyde ang isang lunch box.

"Kanino galing?"

"Basta may nagpapabigay," aniya saka nilagay sa kamay ko, umalis naman agad siya
pagkatapos.

Kinuha ko iyon saka nilagay sa locker at bumalik sa trabaho. Napatingin naman ako
kay J. Namula siya at nahihiyang nagkamot sa batok. Ngumiti siya sakin bago bumalik
sa ginagawa.

Siya ba?

"Sana, may nag-request ng cold water. Pabigay naman, may inutos kasi sakin si
Manager," salubong sakin ni Hyde.

Kaagad naman akong kumuha ng cold water saka nilagay sa tray kasama ang paper
towel.

"Kanino ba ito, Hyde?" tanong ko kay Hyde.

"Sa dulo, 'yong may suot na cap malapit sa speaker," sagot niya habang abala sa
pagtanggal ng apron. Malamang, lalabas siya.

Lumabas naman ako sa kitchen saka hinanap ang sinasabi niyang tao. Takip-silim na
pero mabilis ko naman siyang nahanap, siya lang kasi ang kaisa-isang may suot na
cap.

Lumapit ako saka nilapag ang tubig na may sapin na paper towel. Iyon kasi ang
rules. Dapat may sapin na paper towel ang pagkain kapag siniserve.

"Here's your water, sir," sabi ko pagkalapag ng baso.

"Thanks."

"Miss, pakilinis naman ng table namin." Nilingon ko ang nasa likuran ko. May mga
pinagkainan doon na gawa ng previous customer.

Tumango naman ako. "Wait lang po, ma'am," sabi ko at naghagilap ng maglilinis.
Hindi ako naka-assign ngayon para maglinis ng table. Pero minsan kapag walang
masyadong ginagawa ay nagkukusa at tumutulong ako. Saktong nakita ko si J.

"J, pwede pakilinis din nito?" turo ko sa table na magulo.

"Sure thing, Miss beautiful," aniya saka ako kinindatan. Imbis na kiligin ay
napangiwi ako. Isa siguro sa dahilan kung bakit hindi ko siya crush, masyado siyang
gwapo to the point na hindi na siya kapani-paniwala.

Aalis na sana ako, but someone held my wrist.

"Did you eat the food?" Sinilip ko si Mister Cap Guy na siyang humawak sa pulsuhan
ko. Medyo dim kasi rito sa dulo kaya hindi ko siya masyadong naaninag kanina.

Gulat ako nang nakita ang itsura niya.

"K-kuya?" His jaw tightened as I called him brother. Humigpit ang hawak niya sa
wrist ko pero hindi naman masakit.

"Hindi ko pa kasi break time," tanging tugon ko 'tsaka binawi ang kamay. I thought
it was J who gave the food.

Hindi ko na siya napansin pa dahil may lumapit na babae sa kaniya at tinawag na rin
ako ng manager.

Alas diyes na ng gabi nang makauwi ako sa bahay. Naabutan ko si mama na nagkakape.

"Mano po, Ma."

"Kumain kana ba, anak?"

"Opo, Ma." Napansin kong namumutla siya. I mean, she's naturally pale, but this
time, she's paler than usual. "May sakit ka ba, Ma?" tanong ko nang medyo umubo
siya. Matagal ko nang napansin ang bahagyang pagbagsak ng katawan niya, pero iba na
ngayon. Namumutla na siya sa mas natural na kaputlaan ni mama.

"Ay, naku, anak. Huwag mo akong intindihin, pagod lang ako," sabi niya habang
minamasahe ang batok.

Kumuha naman ako ng tubig saka binigay sa kaniya. "Ngayon lang ba kayo umuwi?"
Ininom niya ang tubig at hindi ako sinagot.

"S'yanga pala, anak, may nag-deliver dito ng sala set, tsaka bulaklak at sobre,
para daw sayo." Kumunot ang noo ko nang ibigay ni mama sakin ang itim na sobre.

Naglakad ako papuntang sala at nakita nga roon ang mga sofa at center table. Tsaka
bagong TV set. Nakapatong sa center table ang bouquet of tulips.

Umakyat ako sa kwarto at binuksan ko ang itim na sobre saka binasa ang nakasulat.
'Don't hesitate to call me if you need something' pagkatapos ng sulat ay may numero
saka pangalan. Suldico?

Hindi ko alam pero kinabahan ako. Kinuha ko ang kwintas sa drawer saka tiningnan
ang palawit. S. Suldico. Ang kwintas na ito ang suot ko matapos akong kidnapin ng
kung sino.

Gusto kong umiyak sa kaba. Wala akong magawa para palisin ang pangamba ko. Para sa
nanay at kapatid ko. Bakit ganito? Mahirap lang naman kami. Bakit may
nagkakainteres sa pamilya ko?

Hindi ko gustong isipin ang mga iniisip ko na naging dahilan ng pag-aalala ko pero
wala akong nagawa kundi ang mag-isip at ma-paranoid.

Maaga akong nagising kinabukasan. Alas singko palang ng umaga ay nakahanda na ako
para magtrabaho. Kailangan kong pasukan ang irregular schedule ko, six to 8 am
dahil alas nuebe ay may pasok na ako sa school. Kailangan kong magdoble kayod.

Kailangan kong makaalis sa buhay na mayroon ako ngayon hangga't maaari. Winners
deified by losers and losers stooped by winners. At iyon ang ayokong mangyari.

Nag-iwan lang ako ng note sa ref saka gumayak na sa trabaho.

Ganoon ang ginagawa ko araw-araw. Hindi ko na inisip ang sulat. Pati na rin ang
bulaklak at ang mga pinadala ni Suldico. Nakakapagod na. Halos araw-araw nalang
siya nagpapadala ng mga bulaklak. Hindi ko na iyon tinapon katulad ng dati. Ang
sofa ay wala na akong nagawa pa, pati na rin iyong TV set. Hinayaan ko na.

Kapag nakikita ko ang mga gamit na iyon, pinapaalala sakin ng taong nagpadala niyon
kung gaano kahirap ang pamilya ko. Naiinsulto ako. Isang malaking sampal sa
pagkatao— hindi lang sakin, pati na rin kay mama. Hindi sa nagmamalaki ako, alam ko
naman na mahirap ang pinagmulan ng pamilya ko.

Marahil para sa iba, iniisip na maswerte ako dahil may taong hindi ko kilala pero
namamahagi ng grasya. Pero para sakin, hindi lang iyon nakakatakot, nakakababa pa
ng dignidad. Hindi ko alam kung ano ang mayroon sakin at pinagkainteresan ako ng
taong iyon, pero natatakot ako, baka pagdating ng araw, sisingilin niya ako sa mga
bagay na binigay niya pero hindi ko naman hinihingi.

Alas tres ng hapon natapos ang klase ko. Kailangan 3:30 ay makakarating ako sa
McDo.

Habang naghihintay ako ng jeep ay may humintong sasakyan sa harap ko. Binaba nito
ang windshield at nakitang si Choluss iyon.

Hindi ko magawang ngumiti.

"Anong ginagawa mo dito?"

"Fetching you."

A/N: IT'S SUL-DAY-KO (SULDICO)

CHAPTER 5 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 5

"Hindi ito ang daan papuntang McDo," sabi ko nang lumiko siya. Na-relax ako nang
naisip na baka sa diversion road siya dadaan.

"Stop working for today." Napalingon ako sa sinabi niya. Kumunot ang noo ko at
kalaunan ay ngumiti nang mapait.

"Maganda sana 'yang naisip mo. Kung mayaman lang ako. Pero kasi, magkaiba tayo ng
buhay na tinatamasa. Ako, kailangang magtrabaho para mabuhay. Ikaw naman—"
awtomatikong napahinto ako sa pagsasalita nang biglaan siyang pumreno.

Ginilid niya ang sasakyan sa isang tabi saka pinatong ang siko sa manibela.

"Maglalakad nalang ako."

"Stop."

I didn't listen, I unlocked the seatbelt, but then, I heard the locked sound of the
car's door.

"Sayang ang oras, paki-unlock."

"Stop," maawtoridad na aniya. This is not him. His raven eyes were fiery raging, as
well as his jaw was intact. I can even see the veins on his head.

"Lahat ng mayroon ako, pinaghirapan ko iyon." Hindi ko alam kung bakit niya
sinasabi sa akin ito pero wala akong panahon sa mga litanya niya. I needed to work.
"I've worked hard for these so that I can be fit for the woman I loved." Kinuha
niya ang foldable wallet niya sa compartment. May hinigit siya roon pero hindi
nakaligtas sa paningin ko ang litrato na nasa wallet niya.

May inabot siya sakin na isang card. "Use this." Hindi ko iyon inabot. Tiningnan ko
lang iyon saka tumingin sa mga mata niya.

Sigurado ako na ang Choluss na nakita ko sa family portrait ay kulay tsokolate ang
mga mata. Pero bakit ngayon ay itim? Posible bang nagbabago ang kulay ng mga mata
pagkaraan ng maraming taon? O baka iba ang Choluss na ito sa Choluss na nasa
portrait.

Palihim kong pinilig ang ulo ko. Baka nag-contact lense lang siya. Pero kahit
sarili ko ay hindi ko magawang kumbinsihin sa mga hinalang nabuo ng sarili kong
utak.

"I don't need your pity."

"Don't make me force you to take this." Walang emosyon ang mga mata ko na tinitigan
siya.

"I cannot be forced. So, please, unlock the door now." Naroon ang will na gustong
umalis sa kotse niya at magtrabaho.

"No," pagmamatigas na aniya saka minanubra ang kotse paalis.

This is how dominant a powerful person, yes. They will do what it pleases them. I
am independent, I can't be controlled by anyone just like that. It's my right to
say no and to decline. But what else I could do? He's domineering.

Wala akong nagawa kundi ang humingang malalim saka tumingin sa labas. Gusto kong
umiyak at magalit. No. I'm so mad that I wanna cry, but I won't. I won't cry.
Is this even a cousin relationship? He was acting like a mad boyfriend, and me—
it's so gross to say but I am acting like a girlfriend building up her pride. It
made my skin's hair rose at that thought.

Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin, ayoko rin siyang tanungin kaya pinikit
ko nalang ang mga mata ko at natulog.

Madilim na nang gumising ako. May leather jacket na nakapulupot sa katawan ko at

wala na rin siya sa driver's seat habang bukas naman ang pinto roon.

May naririnig akong hampas ng alon kaya lumabas ako. Nakabukas ang dalawang parking
lights ng kotse ni Choluss at sa dalampasigan ay nakita ko siyang nakatayo hindi
kalayuan sa kinatatayuan ko. Tinanggal ko ang suot kong sapatos saka nagyapak
palapit sa kaniya.

Malayo ang tingin niya habang may hawak siyang Cali drinks nang makalapit ako.
Sinasampal ang mukha ko sa hanging maalat, ang alon ay hinahalikan ang aking mga
paa habang nakalibing iyon nang bahagya sa maputing buhangin. Nililipad din ang
nakalugay kong buhok kaya napahawak ako sa aking sarili dahil sa lamig ng hanging
maalat kahit pa may jacket akong suot.

Nanatili akong tahimik at nakikiramdam lang sa kaniya. He took a breath audibly.

Hindi ko nakikita ang ekspresyon niya dahil madilim, pero alam kong may malalim
siyang iniisip.

Kahit naka-skirt ako ay umupo ako sa buhangin at hinayaan na basain ng alon ang
aking uniporme.

"Minsan, kailangan mo munang maramdaman ang mga bagay na nasa harap mo bago mo
makuha ang mga bagay na nasa malayo." Ramdam kong napatingin siya sakin pero
nanatiling nakatingin ako sa karagatan.

Hindi ko alam kung ano ang problema ng mga mayayamang tao. Maybe his problem is
love? Iyon naman palagi, mahirap makuha ang pag-ibig, iyon ang problema ng mga tao.
Love is something you won't know unless you have been there. And in my case, I
didn't know love for a certain someone because I've never been there. Ayaw ko rin
maramdaman. Hindi iyon ang priority ko sa buhay. When was the last time I feel
infatuated? Grade six? Tapos ang crush ko ay grade five. Nakakahiya iyon.

"Buhay lang naman ang problema ko. Kaya hindi ko alam kung ano ang iniisip at
pinoproblema mo." Huminga ako nang malalim. Naramdaman kong umupo rin siya sa tabi
ko.

"Is it okay to force someone to be with you?" Gumalaw ang kilay ko sa tanong niya.
Hindi ko inasahan iyon kahit na alam ko naman na babae ang bumabagabag sa kaniya.
The passion in his eyes confirmed it every time our eyes met. Parang pinapahirapan
siya palagi ng passion na iyon.

Ramdam ko ang titig niya at halatang naghihintay siya ng kasagutan sa sariling

tanong. Hindi ko siya nilingon. Nanatili ang mga mata ko sa harap.

"For me, it's not. Mas masarap sa pakiramdam kapag nakuha mo ang taong iyon with
all her heart." I sighed. Nakaka-relax ang tunog ng dagat na humahampas sa
dalampasigan.

Nang tingnan ko siya ay nakatingin pa rin siya sakin kaya nagtama ang aming mga
mata. Nakita ko ang kulay uwak niyang mga mata sa kabila ng dilim. Katulad ng uwak
ay nanunuot ang titig niya na gustong manuklaw.

"I tried, but I don't know when will it last." Binalik ko ang tingin ko sa
karagatan at pinakinggan lang siya. Hindi ako maka-relate pero siguro naman ay
sapat na sa kaniyang malaman niya na mayroong ako na handa siyang pakinggan. "Sana,
I can't wait any longer." Gulat akong napalingon sa kaniya pero sa paglingon ko ay
labi niya ang sumalubong sakin.

My lips parted in shock that gave him the way to insert his tongue inside. Parang
bato akong nanigas sa kinauupuan ko. Tibok ng puso ko sa kaba ang tangi kong
naririnig habang ang aking mga mata ay dilat na dilat sa sobrang gulat ng ginawa
niya. Nang maramdaman ang mainit niyang palad sa aking batok ay doon lang ako
natauhan at mabilis siyang naitulak.

"This is crazy..." Mabilis akong tumayo at lumayo sa kaniya. My heart. Parang

nagkarerahan ang aking puso sa pagtahip.

Naglakad ako palapit sa kotse at pumasok sa shotgun seat. This is bullshit! He just
kissed me. Why the hell did he do that?!

Oh, God!

Nakatulala lang ako sa loob at hindi man lang siya napansin na nakapasok na rin
pala at sinimulang buhayin ang sasakyan. Buong buo ang aking paglunok habang
sumasagi sa isip ko ang mainit niyang paghalik sakin.

Buong biyahe ay hindi ko siya kinibo. Naiinis ako at kinikilabutan. Ramdam ko pa

rin ang mainit at madulas niyang dila sa loob ng bibig ko. Hindi ko maiwasang
pagtayuan ng balahibo habang sumasagi sa isip ko ang ginawa niya.

It was forbidden. It's not right that he kissed his cousin on the lips, not just a
smack, but the hell?! It was...

Gusto kong mag-toothbrush. Maligo. At maglinis sa sarili. Kahit na sa labi iyon,

pakiramdam ko ay buong katawan ko ang nagawaran ng makasalanang labi ni Choluss.
God, I even wanna gargle holy water just to wash away the taste of his lips that
remained to mine.

Alas otso na ng gabi nang makarating kami. Hindi ko pa iyon namalayan kung hindi
niya lang hinawakan ang kamay ko na agad ko din namang nahila.

"Sana," tawag niya sakin pero hindi ko siya nilingon. Huminto ako at naghintay lang
sa susunod niyang sasabihin. "I am not sorry for kissing you. I regret nothing."
Dahil sa sinabi niya ay humarap ako at mabilis kong pinalipad ang palad ko sa
pisngi niya.

Akala ko mag-so-sorry siya sa ginawa niya. Akala ko itatanggi niya na dahil lang sa
alak kaya niya iyon nagawa. That he was just drunk— carried away by some mere
liquor. I know it's lame, but I was expecting him to say sorry and regret what he
did because we're cousin for goodness sake. But as I saw his raven eyes, I couldn't
see any repentance nor sorry in it, instead, it was territorial. Those eyes say
that I am his.

His jaw clenched but then he grinned that made my heart go rampant.

"I won't shrink back. I like you." Sinampal ko ulit siya. Malakas at nakakamanhid
sa palad. Gusto kong paulit-ulitin iyon hanggang sa makalimot sa mga ginawa at
sinabi niya.

"Don't show your face ever again. I hate you," I frantically said between our eye
contact. No blinks. No lies. I mean it. Thinking that we're cousin and he has that
special shitty feeling over me, it crept the hell out of me.

Binuksan ko ang pinto ng kotse saka padabog ko iyong sinara at tumakbo papuntang
bahay.

Mabilis akong umakyat sa itaas at sinarado ang pintuan ng kwarto ko. My heart beats
so loudly that I could even hear it. That I can sense it will creep out there,
rampaging.

Nagbihis ako ng damit pambahay saka sumampa sa kama habang nakalawit ang paa ko.
Madumi pa iyon kaya hindi ko pinatong sa kama.

Nakakainis dahil kahit wala naman akong ginagawa ay napagod ang utak ko, tuloy ay
nakatulog ako.

Alas diyes ng gabi ay nagising ako. Namamanhid ang paa ko dahil halos dalawang oras
iyong nakabitin. A pang of hunger swallowed me. Bumaba ako upang kumain at naabutan
doon si mama na nagkakape sa kusina.

"Kumain kana. Tapos na kami kumain, gigisingin sana kita kaya lang nakita kong
tulog na tulog ka." Pinaghain ako ni mama ng makakain. Ramdam ko ang titig niya sa
bawat galaw ko.
"Salamat, Ma." Ni hindi ko makuhang tumingin sa kaniya. Pakiramdam ko ay nagkasala
ako sa kaniya. Isang matinding kasalanan na kahit ang hagipin ang mga mata ay
pakiramdam ko mababasa niya kung ano iyon.

"'Nga pala, dinala ni Choluss dito ang bag at sapatos mo. Nakalimutan mo raw sa
kotse niya." Nawalan naman agad ako ng gana nang marinig ang pangalan niya, pinilit
ko nalang na tapusin ang nasa pinggan ko baka makahalata si mama sa inakto ko.
"Saan ba kasi kayo galing at basa kayo pareho?"

Uminom ako ng tubig saka niligpit ang pinagkainan ko. Ramdam ko pa rin ang titig
niya.

"Ma, anong alam mo sa pamilya nina Tita Trex?" I asked randomly instead of
answering her question. Pakiramdam ko ay kunti nalang ay malalaman niya na ang
nangyari kahit hindi naman talaga.

"Iyang tita mo, matalino. Ang namana niyang lupa mula sa Lolo mo ay binenta niya
upang ipuhunan sa negosyo. Nagkataon din na nakapagtapos si Ate sa pag-aaral at
iyong asawa niya naman ay may natapos din." Mapait na ngumiti si mama saka
nagbuntong hininga. "Si Choluss, sampung taon palang ay may sakit na iyang kanser.
Halos naging pangalawang tahanan na nila ang ospital dahil sa batang iyan,
kamuntikan na ring magdeklara ng bankruptcy ang negosyo ni Ate dahil sa
pagpapagamot sa kaniya."

Cancer? Nakaramdam naman ako ng awa sa narinig. Mabuti nalang at nabuhay siya. Pero
hindi ibig sabihin n'on ay napatawad ko na siya sa ginawa niya kanina. Hindi naman
siguro siya kulang sa pagmamahal hindi ba, at pati ako ay nagustuhan niya? Sa
itsura niya at estado sa buhay, madali niya lang makuha ang babae. Kusa nga
sigurong nagpapahiwatig ng nararamdaman ang mga ito sa kaniya.

"Hindi na kaya ng mga espesyalista ang kanser ni Choluss kaya nagdesisyon ang tita
mo na manirahan sa ibang bansa para doon ipagpatuloy ang gamutan. Kaya hayun,
nakahanap yata ng magandang trabaho ang Ate at Kuya, nagawa nilang palaguin ang
negosyo. Limang taon palang noon si Brana, doon na rin siya nagtapos sa pag-aaral."

"Kailan po sila bumalik dito sa Pilipinas?"

"Isang buwan bago ang ikalabin walong kaarawan mo." The day during my 18th birthday
was the day Suldico sent gifts to me. And now that I'm turning 21, he's still
sending me random things.

"Ilang taon na po ba si Ate Brana?"

"Biente singko."

Ate Brana and Choluss have a five-year gap, but Choluss doesn't look like 30.
Natigil lang ako sa pag-iisip nang umubo si mama. Hanggang ngayon hindi pa rin
nawala ang ubo niya. Nag-aalala na ako.

"Ma, uminom naman ba kayo ng gamot? Kung pwede itigil mo po muna iyang pagtatrabaho
mo, may ipon pa naman po ako, pahinga lang po muna kayo." Mas lalo yata siyang
pumayat ngayon. Lumulubog na iyong pisngi niya. Mas lalong nadepina ang cheekbones
niya.

Inalalayan ko si mama sa kwarto niya saka lumabas.

Nagpunta ako sa balkonahe at doon nagmuni muni. Bukas ay wala akong pasok, buong
araw akong makakapagtrabaho.

Maaga palang ay nagising na ako kinabukasan. Nagkape lang ako bago umalis, pero sa
pagbukas ko ng pintuan ng bahay ay muntik ko na matapakan ang isang pungkos ng
bulaklak. Sa tabi niyon ay isang malaking box na may kulay-lila na tali at mayroong
letter na nakaipit.

Kinuha ko iyon saka hinila ang tali at binuksan ang box. School uniform iyon at
sapatos. Binasa ko ang letter na nakaipit.

'Study well' — Suldico

Wala akong panahon para rito kaya nilagay ko ang mga iyon sa center table saka
umalis.

"Good morning, Sana." Ngumiti lang ako kay Sil. Siya iyong bago rito.

Inabala ko ang sarili ko sa pagtatrabaho. Halos lahat yata ng gawain ay inangkin

ko, maliban nalang sa mga gawaing panglalaki na hindi ko kaya. Hindi rin ako nag-
break-time. Sa pagsapit ng alas dose, doon lang ako huminto.

"Grabe ka, galit ka yata sa mundo," komento ni Jade.

"Parang pakiramdam ko tuloy wala akong kwenta dito," puno naman ni Lee.

"Mag-re-resign ka na din ba, Sana?" Pinangkunutan ko ng noo si Hyde. Dumating siya

kanina alas diyes ng umaga, siya ang pumalit kay Sil na may pasok naman ngayong
hapon.

"Sino ba ang nag-resign?" tanong ko.

"Si J."
"Huh? Bakit daw?" Pinangkibitan ako ni Hyde ng balikat.

"Sana, 'yong cellphone mo, may tumatawag," imporma ni Laz pagkagaling sa locker.

Kaagad naman akong nagpunta sa locker saka kinuha ang cellphone.

"Hasa, bakit?" Bigla akong kinabahan nang marinig ang hikbi niya.

"A-te...s-si M-mama.."

CHAPTER 6 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 6

Bumagsak ang mga balikat ko sa narinig. Hindi na ako nakapag-out sa trabaho. Mabuti
nalang at may kotse si Lee, kinapalan ko na ang aking mukha na magpahatid.

Walang tigil sa pagtulo ang mga luha ko hanggang sa makarating ng ospital kung saan
naroon si mama.

"Ate!"

Nakita ko si Hasa na naghihintay sa labas ng emergency room. Sinalubong niya ako ng

yakap at doon tumangis ng iyak.

"Anong nangyari?" si Anya ang tinanong ko dahil hindi ko makausap si Hasa na

nakayakap sakin habang umiiyak.

"K-kasi po, nakita po namin si Nanay Ysa na nakabulagta sa sahig habang duguan ang
bibig, sumuka po yata ng dugo." Napahawak ako sa bibig ko at walang ingay na
lumuha. Pinipigilan ang aking sarili na umiyak. Ayokong nakikitaan ako ng kapatid
ko ng kahinaan. Ako nalang ang masasandalan niya. I'm her strength, her last
resort.

Napatayo naman ako nang makita ang doctor na lumabas sa emergency room.

"Doc, kamusta po ang mama ko?" Hindi ko maitago ang kaba sa boses ko sa
pagtatanong.

"Ikaw po ba ang relative ng pasyente?" Mabilis akong tumango.

"Anak niya po." Natatakot ako sa kung paano ako tingnan ng doktor. Parang naaawa
siya. Dumistansya naman siya samin kaya sinundan ko siya. Ayaw niya yata na marinig
ng kapatid ko ang sasabihin niya.
Nasa isang pasilyo kami bago ako hinarap ng doktor. "Marami na kaming pasyente na
katulad ng nanay mo, hija. At sa kaso niya, iisa lang ang posibleng maging sakit ng
nanay mo."

"Doc, ano po ba ang sakit ng mama ko?"

"Posibleng may lung cancer ang pasyente." Napapikit ako habang kagat ang ibabang
labi. Hindi ko napigilan ang pagtulo ng aking mga luha. Wala na akong naiintindihan
sa sinabi ng doktor. Isa lang ang pumasok sa aking isipan, lung cancer.

Napako ako sa kinatatayuan ko. Tinapik ng doktor ang aking balikat bago ito umalis.
Sumandal ako sa pader at napadausdos habang nakahilamos ang aking mga palad sa
mukha saka doon umiyak. Akala ko sa mga drama ko lang ito makikita, nakakatawa na
ako rin ay posible ring dapuan ng ganitong klase ng kamalasan.

Hindi ko alam kung ilang oras akong nasa ganoong sitwasyon. Nakita ko si Lee sa
harap ko. Hindi pa pala siya umaalis.

"Nalipat na sa kwarto si tita." Tumango-tango ako bago tumayo at nagpunas ng luha.

"Salamat."

Huminga muna ako nang malalim bago pinihit ang doorknob papasok sa ward ni mama.
Napapikit ako nang makita ang mga apparatus sa katawan niya. Si Hasa na nagtatanong
ang mga mata ay hindi ko magawang tingnan.

Agad na namuo ang luha sa mga mata ko pero nagawa ko iyong pigilan na tumulo. Hindi
ko alam kung saan ako kukuha ng pera pambayad sa ospital na ito. Kahit siguro
ibenta ko ang mga organs ko ay hindi iyon sapat para maipagamot si mama. Kung si
Tita Trex nga na may maayos nabuhay, muntikan na hindi maipagamot si Choluss.

Napahinto ako. Tama. Si Tita Trex nalang ang pag-asa ko ngayon. Lumabas ako ng
kwarto saka pumara ng taxi papunta sa subdivision nina Tita.

Saktong pagdating ko roon ay siya ring dating ng kotse ni tita.

"Hija, naparito ka?" tanong niya pagkalabas.

"Tita, kailangan ko po ang tulong niyo," lumuluha na sabi ko. "Si Mama, nasa
ospital..."

"Mang Martin, aalis tayo." Muling pumasok si Tita sa van kasama ako. Paminsan-
minsan ay nililingon niya ako. Halatang may gustong sabihin pero hindi niya masabi-
sabi.
Walang kahit na anong laman sa isip ko kundi si Mama. Paano nalang kami ng kapatid
ko kapag may nangyari sa kaniya? Kapag nawala siya? Mabilis kong pinahid ang mga
luha ko pagkarating sa ospital. Hindi maaari.

Naroon pa rin si Lee pagkapasok namin ni tita. "Lee, nandito ka pa pala."

"Aalis na rin ako. Hinihintay lang kita, wala kasing matanda na kasama ang kapatid
mo dito." Tumango naman ako sa sinabi niya saka magalang na tumingin kay tita.

"Tita, si Lee po, katrabaho ko," pagpapakilala ko kay Lee. "Lee, tita ko, kapatid
ni Mama," pakilala ko naman kay tita.

"Magandang araw po," magalang na bati niya kay tita.

Tiningnan lang ni tita si Lee saka bumaling kay Mama na hanggang ngayon ay hindi pa
rin nagigising.

"Alis na po ako," paalam ni Lee. Hinatid ko naman siya sa labas ng pinto saka
bumalik sa loob.

"Kung bakit kasi pinili mo ang ganitong buhay," pakausap ni Tita kay Mama habang
hawak ang kamay.

Sa pagkakaalam ko, may lupang minana si mama mula kay lolo, pero binenta iyon ni
papa dahil sa sugal. Dalawa lang silang magkapatid ni mama. Kaya si Tita Trex lang
din ang tanging pag-asa ko.

"Kumain na ba kayo?" baling ni tita samin. Tiningnan ko naman si Hasa. Wala pa

akong umagahan at tanghalian, pero hindi naman ako gutom. Hindi nga ako
nakapagpalit ng damit. Naka-uniporme pa rin ako ng uniporme sa McDo. Wala rin akong
gana kumain. Paano ba ako magkakagana sa pagkain kung si mama, nakahandusay at
walang malay sa kama habang may nakakabit na apparatus sa katawan.

"Magpapadala ako ng pagkain dito, ito ba iyong reseta ng doktor para sa mga gamot?"
Tumango naman si Hasa nang tingnan ni tita ang papel sa mesa sa gilid. "O'sya,
bibilhin ko lang ito sa parmasya," paalam niya bago lumabas. Suminghap ako at
lumapit kay Hasa.

"Ate, ano na ang mangyayari kay mama?" naiiyak na tanong sakin ng kapatid ko. Kahit
ako ay hindi alam ang kasagutan sa tanong niya kaya ay niyakap ko nalang siya para
ma-comfort ko rin ang aking sarili.

"Magiging okay siya, gagaling si mama." Hindi ko alam kung sino ang niloloko ko.
Pero umaasa ako na gagaling si mama. Kailangan niyang gumaling. Kailangan namin
siya.
Lumipas ang ilang araw, hindi pa rin gumigising si mama. Habang tumatagal kami sa
ospital, lalong napapalaki ang gastusin namin. Nakakahiya na kina tita at tito
dahil sila lahat ang sumalo sa mga gastusin. Hanggang ngayon, under observation at
examination pa rin si Mama upang malaman kung talaga bang lung cancer ang sakit
niya.

Napunta ako sa chapel. Dito ako dinala ng mga paa ko habang hinihintay ang findings
ng mga eksperto.

Lord God, alam kong naging makasalanan ako. Nagtanim ako ng galit sa ama ko.
Sinisisi ko siya sa lahat ng kamalasan sa buhay namin. Pero kailanman, hindi ako
naging masamang anak kay mama. Naging mabuti akong tao, naging mabuting kapwa, wala
akong sinasaktan at tinatapakan na iba. Pinapasainyo ko po si mama, pagalingin niyo
po siya at sana hindi cancer ang sakit niya. Lord, kahit bawasan niyo ng ilang taon
ang buhay ko, buhayin niyo lang si mama, pagalingin niyo po siya. Kayo lang po ang
may kapangyarihan upang gawin ang mga bagay na imposible. Nakikiusap ako.

Bumalik ako sa kwarto at nadatnan doon si Doctor Lim kausap si Tita Trex.

"Doc, kamusta po ang Mama ko?" Tinapik ni tita ang likuran ko. Sa klase ng tingin
niya ay nawalan ako ng lakas hindi pa man sinabi ng doktor ang findings.

"I'm sorry to say this but the patient has a verified stage three lung cancer."
Parang nabingi ako sa sinabi ng doktor. Ayaw tanggapin ng sistema ko ang sinabi
niya kahit na alam kong posible.

"Ano po ba ang mga kailangang gawin? Dok, gawin niyo po lahat. Kahit ano,
pagalingin niyo po ang mama ko," pakiusap ko. Halos lumuhod ako sa harap ni Doktor
Lim. Hindi maaari.

"Tatapatin na kita, hija. Limitado lang ang aming kakayahan upang magpagaling ng
cancer patient." nagpanting ang tainga ko sa narinig. Limitado? Nagpapatawa ba siya
o ano?

"Bakit? Doktor ka hindi ba? Dahil ba wala kaming pera kaya ganiyan?" Wala bang mas
importante sa kanila kundi pera? Hindi ba importante sa kanila ang buhay ng iba?

"Mas malaki ang posibilidad na gumaling ang patient sa ibang bansa, maraming mga
eksperto ang pwedeng tumingin sa pasyente. But, you will need a huge amount of
money for that, excuse me."

Napangiti ako nang mapait habang tinatanaw ang unti-unting paglabo ng pigura ng
doktor. Sabagay, sanay na ang mga ito na makasalamuha ng lower class na mga tao.
I'm sure, iisa lang ang sinasabi nila sa mga taong mahirap na katulad namin. Na
ginagawa nila ang lahat ng makakaya nila, pero ang totoo, nagpapaka doktor lang
sila sa mga tao na kayang tapatan ang sahod nila. How I wish that this kind of
person should be the one who suffers a cancer sickness. Tutal naman, sila ang may
kayang magpagamot.

Saan ako kukuha ng malaking pera? Kahit hindi sabihin ni tita, alam kong sa
pagkakataong ito, hindi na niya kami matutulungan. Libo-libong pera na ang nawala
sa kanila para lang tulungan kami. At sa pagtulong, hindi lahat ay kayang maibigay.

Umuwi ako sa bahay upang kumuha ng damit. Nang makapasok ako sa sarili kong kwarto
ay doon ako umiyak. Doon ko nilabas lahat ng sama ng loob ko sa mundo, lahat ng
galit at lungkot ko.

"Bakit? Buong buhay ko hindi ako nagreklamo sa estado ko! Lahat, tinitiis ko! Pero
bakit ganito?! Bakit lalong pinapahirapan ang mga mahihirap?!" Nagwala ako sa
kwarto ko. Ginulo ko lahat ng gamit ko. Sa pagkakataong ito, naramdaman ko ang
sakit. Mas lalo kong naramdaman ang hirap ng buhay, kung gaano ako kahirap. Mas
lalong sinampal ng mundo ang pait ng buhay namin. Na kahit minsan ay hindi ko
ininda.

Sa pagkakataong ito, kinuwestyon ko ang Diyos. "Totoo ka ba talaga?! Kasi kung

totoo ka, hindi mo kami hahayaang maging ganito! Kung totoo ka, dapat pinakinggan
mo ako! Dapat hindi mo hinayaan si mama na maging ganoon! Nakikita mo ba kami?!
Bakit mo kami pinabayaan?!"

Gusto kong itapon lahat ng santos namin sa bahay, lahat ng kung anuman ang may
kinalaman sa kaniya, pero may nag-udyok sa akin na hindi. Na huwag kong gawin iyon.

"Dapat pa ba kitang pagkatiwalaan? Dapat pa ba kitang asahan? Ni hindi ko nga alam

kung dininig mo ba lahat ng panalangin ko!" Magkasabay na tumulo ang luha at sipon
ko habang napaluhod sa sahig.

"Akala ko ba pantay kami sa mga mata mo? Akala ko ba wala kang pinipili? Siguro,
katulad ka rin ng mga doktor na iyon, na nakikinig lang sa mga taong may pera."
Humagulgol ako ng iyak. Nakaluhod akong yumakap sa mga hita ko. Sobrang sakit.
Sobrang wasak ko. My insides are aching. I'm so worn out. I'm all jaded.

"Ang daya mo. Hindi naman ako nagreklamo sa lahat, sinasamba kita nang taos-puso.
Wala naman akong sinasaktang mga tao, naging mabuti akong anak. Nagpakumbaba ako,
ngayon lang naman ako humiling sayo ng malaki. Pero bakit hindi mo ako
mapagbigyan?" Umiiyak pa rin ako.

"Bakit mo ako pinabayaan? Nasaan kana? Ako ba ang kaparusahan sa lahat ng ginawa ni
papa?" Habang umiiyak ako ay parang may kumalabit sakin upang mapalingon sa gilid
ko. May nakita ako roon na papel, isang card.

Nagpapapansin sakin ang papel na iyon at parang sinasabi na kuhanin at pansinin ko

siya. Kahit alam kong papel lang iyon at hindi pera ay kinuha ko pa rin, baka
maghimala at kapag nahawakan ko ay maging cheque iyon.

Nang buksan ko ay ang dating sulat lang pala ng bwisit na Suldico na iyon.
'Don't hesitate to call me if you need something'

Totoo ka ba? Hindi ko alam pero kusang gumalaw ang mga kamay at paa ko. Hinanap ko
ang bag ko saka kinuha roon ang cellphone.

Nanginginig ang mga kamay na tinipa ang numero ni Suldico. Segundo lang ang tinagal
ay sinagot iyon ng baritonong boses.

"What do you need?"

Halos mabitiwan ko ang hawak kong cellphone sa sobrang lamig ng boses na iyon.
Parang yelo na may boses. Lumunok ako ng ilang beses saka nangangatal ang aking
labi na sinagot siya.

"K-kailangan ko ng...pera." Halos hindi ko marinig ang sarili kong boses. Pumiyok
rin ako sa huli kong salita. Suminghut-singhot pa ako dahil sa sipon na bumabara sa
aking ilong.

"Kailangan ko ang tulong mo. May sakit si mama, kailangan ko ng malaking halaga ng
pera para maipagamot siya." Pinigilan ko ang boses ko na huwag bumigay pero sa huli
ay bumigay pa rin. I wept silently. "Kailangan niyang mabuhay..." I break down. I
burst. It's too much to bear.

"Are you crying?" Biglang nagkaroon ng emosyon ang boses niya. Parang galit ngunit
nag-aalala. Importante ba iyong pag-iyak ko?

Binalewala ko ang tanong niya at dumiretso sa aking pakay. "Matutulungan mo ba ako?

Lahat gagawin ko bilang kapalit sa pagtulong mo." Para kay Mama. Lahat kaya kong
gawin. Natahimik naman ang nasa kabilang linya. "Please... Maawa ka, Suldico,"
tumatangis na pakiusap ko. He's my last hope. My last resort.

"What else can you do?" kalaunan ay tanong niya.

"Lahat. Alilain mo ako, ipakain mo ako sa mababangis na hayop. Pwede mo akong

maging alila panghabambuha—"

"Marry me."

"H-huh?"

"Marry me. Be my queen. Be a Missis Suldico and you won't have to beg for anything.
You can have everything. You will never look down. And above all, I will give you
the world you wanted. Just bear my name and be my wife, Sana."
 CHAPTER 7 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 7

Marry him? Be his queen? Mrs. Suldico? How can I marry someone I don't know who?
How can I marry an unknown person?

Katahimikan ang namayani sa kabilang linya. Kahit wala siya. Kahit wala ang
presensya niya. Ramdam ko ang tensyon. Ano bang mayroon sa lalaking ito na nagawang
pangatugin ang aking mga tuhod?

"Pag...pag-iisipan ko."

Pagkatapos niyon ay binaba ko ang tawag. How can I let myself entangle for the rest
of my life with someone I don't know? I can't just take a risk. Marriage is sacred.
I should marry someone I love.

Pero iisipin ko pa ba ang sarili ko? Paano na si mama? Ano ba ang kaya kong harapin
na posibleng mangyari? Ang makita si mama na kinukuha ng Diyos o ang makita ang
sarili kong nakatali sa iba?

Bakit kailangan kong maipit sa ganitong sitwasyon? Na kailangang mamili. Sarili ko

ba o pamilya ko?

Tumunog naman ang cellphone ko. Agad nanaog ang kaba sa aking puso nang nakitang si
Hasa ang tumatawag. Parang ayoko siyang sagutin. Natatakot na ako sa posible niyang
sabihin. Pero sa huli, sinagot ko pa rin iyon.

"Ate...si mama."

Mabilis kong dinampot ang mga damit ko at basta-basta nalang iyon nilagay sa bag.

"Papunta na ako." Wala na akong pakialam kung ano man iyong nailagay ko sa bag,
basta noong oras na napuno iyon ay umalis na ako sa bahay.

Halos lumipad ako nang makarating ang tricycle sa ospital. Hindi ko na nakuha ang
sukli at dumiretso na sa ICU.

Saktong lumabas ang doktor suot ang scrub suit. Umiling-iling siya pagkakita sakin.
At sa mga oras na iyon, alam ko na ang mga salitang lalabas sa kaniyang bibig ay
masamang balita.

"The patient needs to undergo surgical treatment before the disease will spread all
over her vital organs..."
Habang patuloy na nagpi-play sa utak ko ang sinabi ng doktor ay isang tao lang ang
naisip kong takbuhan. Siya lang ang makakatulong sakin.

"After the surgery, the patient will have to undergo chemotherapy or radiation."

Nanginginig ang aking mga kamay na pinindot ang call button ng cellphone. Ayokong
nakikita si mama na unti-unting binabawian ng buhay. Mas makakayanan ko pang makita
ang sarili na kasal sa lalaking hindi ko mahal at matali sa kaniya habambuhay,
kaysa ang makita si mama na habambuhay na mawawala sa amin. Hindi ko kakayanin.
Hindi ako handa.

"Have you decided?" Mas dumoble ang kaba na naramdaman ko nang narinig ang seryoso
at tila binalot sa nyebe niyang boses. His spine-chilling voice evoked every nerve
of me.

Lumunok ako ng laway. "Pumapayag na ako..." pikit ang mga mata kong tugon.
"Magpapakasal ako sa'yo..."

"Give me one hour. The doctors that you'll need will be there. Tell me if they
didn't come in time after one hour, then I'll be the one to withdraw the wedding."
Pagkatapos ay binaba niya ang tawag. May kasiguraduhan ang bawat salitang binitiwan
niya.

Katulad nga ng sinabi niya, isang oras ang hinintay ko. Hindi ko alam pero
nagtiwala ako, kahit imposibleng may doktor na makakapunta ng isang oras. Traffic
nga lang aabot ng dalawang oras. I'm hopeless that's why I hold onto his words. I
trusted his words.

Nawalan ako ng pag-asa nang makitang isang minuto nalang ay mag-iisang oras na.
Napatungo ako at tinitigan lang ang tiles na parang kukuhanin noon lahat ng
problema ko.

"We're on time!"

Napatayo ako nang makita ang mga foreigner na nagkukumahog sa paglalakad. May mga
nurses dito na abala sa pagsusuot ng kani-kanilang lab gown habang naglalakad sa
lobby. Marami sila at tila hari ng mga lobby.

Ngumiti sila sa akin nang huminto sa aking harapan. "You are Missis Suldico?" Hindi
ako nagsalita nang tanungin ako ng isa sa mga doktor na may luntiang mga mata.

"Don't worry, we'll do our best to save our lives." Naguguluhan akong tumingin sa
lalaking may kulay kalangitang mga mata.

Bakit nila isasalba ang buhay nila? Eh, buhay nga ni mama ang kailangan nilang
isalba.
"We need to do the surgical procedure first. The patient's condition has no time to
be transferred in Singapore," dinig kong usapan ng mga ito.

"We have to save the patient, or else, we're dead."

Hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari. Nakita ko nalang si mama na nilipat
sa operating room, maraming mga doctor ang pumasok doon suot ang kanilang scrub
suit at gloves at kung ano-ano pa.

Habang naghihintay ako sa mangyayari, dinala ulit ako ng mga paa ko sa chapel.
Hindi ko magawang tumingin sa krus na nakadikit sa dingding. Umupo ako sa bench at
sinimulan siyang kausapin. Hindi ko magawang magalit sa kaniya. Sa kabila ng lahat,
humingi pa rin ako ng tawad sa kaniya. Sa kabila ng lahat, humingi ako ng tulong sa
kaniya.

May naramdaman akong lumapit sakin. Umupo ang lalaking may suot na pormal na
kasuotan sa purong itim na kulay sa tabi ko pero halata ang distansya.

Nasa harapan ang tingin niya habang may inabot saking papeles at signpen.

Certificate of Marriage

Nakita kong nakapirma na roon si Suldico. Wyrlou Suldico ang tunay niyang pangalan.
Wala sa sariling pinirmahan ko ang marriage contract. Pumirma ako sa itaas ng
pangalan ko.

Wala ako sa tamang pag-iisip. Wala ako sa huwisyo. Ang tanging iniisip ko lang ay
gumaling si mama. Anuman ang mangyari sa akin ay hindi ko ito pagsisisihan.
Sapagkat alam kong kapalit ng aking kalayaan ay ang pagsalba ng buhay ni mama. Ang
tangi kong kayamanan.

May binigay sakin ang lalaki na isang maliit na kulay pulang box. Nang buksan ko
iyon ay nasilaw ako sa kinang ng diyamanteng singsing. Nasa harapan pa rin ang
tingin ng lalaki nang tingnan ko.

"Siya na raw ang magsusuot ng wedding ring," magalang na aniya bago tumayo
pagkakuha sa papeles. He made a courtesy before he walked out of the chapel.

Tinitigan ko lang ang singsing na nasa box. Nakatatakot iyong hawakan. Natatakot
akong suotin iyon. Masyadong maselan ang singsing na ito para mapunta sa
ordinaryong babae na katulad ko.

Sinara ko ang box nang tumunog ang cellphone ko. Tumatawag siya. Kumabog na naman
ang aking dibdib hindi pa man naririnig ang kaniyang boses.
"H-hello?" nanginginig ang mga labi kong sagot.

"Wear it. I want to see you wearing it." Hindi katulad ng dati noong una ko siyang
nakausap. Ngayon ay malumanay, magaan at malambing ang boses niya. Na tila ako
isang sanggol na umiiyak at kailangan niyang paamuin gamit ang kaniyang malamyos na
boses.

"P-paano mo naman makikita na suot ko nga ang singsing?"

"I'm always watching you." Lumikot ang ulo ko at hinanap ang taong may hawak na
cellphone. Ngunit wala akong nakita. Ako at ang isang matandang ginang lang ang
narito sa loob ng kapilya.

Narinig ko ang marahan niyang pagtawa. "Silly."

Nakikita niya nga ako? It's creepy knowing that he could see me while I couldn't.
Bakit pa nga ba ako nagtataka? He sent me gifts then and now. It's so sweet to know
that he's admiring me but too creepy to think that he's stalking me twenty-four
seven. Above all, I know nothing about him but his name if not for the marriage
contract that I signed.

"P-pwede ba kitang makita?" Natahimik naman ang nasa kabilang linya. Akala ko ay
naputol ang tawag ngunit nang tingnan iyon ay nakakonekta pa rin sa kaniya.

"Soon, my love," puno ng pag-asa na aniya bago tuluyan na nga siyang nawala sa
linya.

Tinanggal ko ang singsing na nakalibing sa silk cushion na nasa loob ng pulang box.
Nakita kong may nakaukit na mga letrang pahilig sa loob ng singsing na iyon na
binubuo ang mga salitang 'My love, Sana'.

Magmamadaling-araw na. Naghihintay pa rin ako sa resulta ng surgery. Bakit ang

tagal? Mag-aanim na oras na ang surgical operation pero wala pa ring doktor na
lumabas mula sa operating room. May nangyari bang hindi maganda sa loob?

May lumapit sa akin na dalawang babae. Matangkad ang mga ito na parang agent habang
may bitbit na paper bag.

"Madame, kumain daw po muna kayo at magpahinga," magalang na sabi ng babae na

nakapusod ang mahabang buhok. My cellphone beeped.

Take care of yourself, my love.

Pumasok ako sa malaking private room ng ospital at doon kumain. Parang hotel room
iyon sa sobrang laki at hindi mukhang ospital room dahil may mga gamit.
Nagdaan ang mga araw, nailipat na si mama sa private room. Dalawang araw pagkatapos
ng surgery ay nagising siya, pero nanghihina pa rin.

Maayos na ang lahat. Thrice a week ang chemotherapy niya. Nakapasok na rin si Hasa
sa pag-aaral, pero ako, hindi ko alam kung makakapasok pa ba ako.

"Anak." Lumapit ako kay mama nang tawagin niya ako. May nakakabit sa kaniyang
oxygen dahil nahihirapan pa siyang huminga. Hinawakan ko ang kamay niya pagkaupo sa
tabing upuan.

Napako ang mga mata niya sa palasingsingan ko kaya agad ko iyong naitago. Hindi ko
alam kung ano ang sasabihin sa kaniya. Paano ko ba sasabihin sa kaniya na kasal na
ako?

Nang tingnan ko ang mga mata niya, naroon ang lungkot pero kaagad ding nawala saka
pumeke siya ng ngiti. Hindi ko alam kung may alam na ba siya, pero nanatiling tikom
ang kaniyang bibig. Mabuti na rin iyon, hindi ko alam kung paano sasagutin ang mga
tanong niya kung mangyari man na magtanong siya.

May kumatok naman sa pinto kaya lumapit ako at pinagbuksan iyon. Ang lalaking
nagbigay sakin ng singsing ang naroon.

Tiningnan ko muna saglit si mama bago lumabas.

"You only have one week to tell her the truth. Pagkatapos ng isang linggo ay
lilipat ka na sa mansyon." Tumango ako bilang tugon. Naiintindihan ko ang bagay na
iyon. Tanggap ko kung anuman ang gustong gawin ni Suldico sa akin.

"Mayroon na ring lilipatang bahay ang kapatid at ina mo, huwag mo na silang
alalahanin dahil suportado sila ni boss." Pagkatapos nitong magsalita ay magalang
siyang yumuko at umalis.

Napasandal ako sa dingding. Paano ko ba sasabihin kay mama ang lahat? Paano ko
sasabihin na ang panganay niya ay kasal na?

Inayos ko muna ang sarili ko bago bumalik sa kwarto. Pumeke ako ng ngiti nang
tingnan niya ako.

Pinilit niyang ngumiti at hinawakan ang aking kamay. "Hindi mo na dapat iyon
ginawa..." Tumungo ako dahil awtomatiko ang pagtulo ng aking mga luha.

"Mama..." Gumalaw ang balikat ko dahil sa paghikbi.

"Nadugtungan nga ang buhay ko, pero ikaw, ikaw naman ang kapalit niyon." Mahigpit
ang hawak ko sa kamay niya saka iyon nilapat sa mga labi ko. Patuloy pa rin ang
pagtulo ng aking mga luha.

"Ayoko pong mawala kayo, Ma... Hindi ko po kaya."

"Anak, lahat tayo ay doon mapupunta." Hinaplos niya ang pisngi ko. "Maaaring
nakaligtas ako ngayon, pero taon lang ang itatagal ko." Doon ako humagulgol ng
iyak. Hinalikan ko ang kamay niya habang nakahawak iyon sa pisngi ko.

"Mahal na mahal kita, Ma. Bakit kita hahayaang mawala kung pwede ka pa namang
manatili? Lahat gagawin ko para sayo." Umiyak na rin si mama.

"Hindi. Pabigat na ako sa mga pangarap mo, anak. Sinakripisyo mo ang sarili mo at
pangarap para sakin," umiiyak na aniya habang pinipilit na makahinga nang maayos.
"Gusto ko lang na makita kang masaya at makapagtapos ng pag-aaral, iyon ang
pangarap ko para sa inyo ng kapatid mo, anak."

"Magpapatuloy ako sa pag-aaral, Ma. Paaaralin niya ako." Malungkot na ngumiti si

mama saka pinahid ang mga luha na sumusugat sa aking pisngi.

In-patient siya ng isang buwan. Isang linggo pagkatapos ko sabihin kay mama ang
lahat, ngayon ay ang araw na lilipat ako sa mansyon ni Wyrlou.

Marami sa kaniyang mga tauhan ang sumundo sakin at iisa lang ang lalaki roon. Iyong
lalaki lang na nagbigay sakin ng singsing, lahat ay mga babae na.

"Oras na po sa pag-alis, Madame." Tumango ako saka nilapitan si mama.

"Sige na, anak. Kaya na namin." Niyakap ko siya saka hinalikan sa noo.

"Dadalawin kita, Ma. Pangako 'yan."

Tumango naman siya saka ngumiti. "Kung hindi siya papayag, huwag mong pilitin.
Huwag mong galitin ang asawa mo, baka saktan ka." Tumango ako bilang pagsang-ayon
saka ulit siya hinalikan at niyakap. "Mahal kita, anak."

"I love you, too, Ma."

May sarili na akong bahay na uuwian. Nakakalungkot dahil hindi na si ama ang
bubungad sakin sa umaga at sa pag-uwi ko sa gabi.

"Hasa, alagaan mo si mama," bilin ko sa kapatid ko bago lumabas. May mga katulong
na nag-aalaga kay mama kapag nasa paaralan si Hasa, kaya kampante na rin ako na
umalis.
Pinagbuksan ako ng pintuan ng limousine ng tauhan ni Wrylou. Tinapunan ko muna
saglit ng tingin ang ospital bago tuluyang pumasok.

Tiningnan ako ng driver, babae rin siya. Nakaantabay sa aking sasabihin.

"Tara na," malungkot kong naiusal.

Ang limousine na sinasakyan ko ay napapagitnaan ng apat na sasakyan. Tig-dadalawa

sa harap at likod. Ayokong magtanong kung bakit ganito. Natatakot akong malaman
kung sino ang lalaking pinakasalan ko. Alam kong makapangyarihan ang aking
napangasawa. Sa isang pitik ng kaniya mga daliri, lahat ng gusto ay nakukuha.

Mula sa unang gate ng isang private village, wala akong nakikitang lalaki. Lahat ng
guwardiya ay babae. May mga hawak itong baril. Hindi nawawalan ng private guard ang
bawat daan na nalalagpasan namin hanggang sa narating na ang mansyon. Napakalaki
niyon.

Nang bumukas ang pintuan ay mga nakahilerang katulong ang bumungad sakin. Kailanman
ay hindi ko pinangarap ang magkaroon ng ganito kalaking bahay at maging ganito ang
buhay ko. Sapat na sakin na makaahon kami sa hirap at mamuhay na walang
pinoproblema.

"Welcome home, Missis Suldico," magalang na bati ng mga ito sa akin habang
nakayuko.

Halos kulay ginto ang nakikita ko sa buong mansyon. Simpleng disenyo lang ang
nakikita ko ngunit elegante iyon at bumagay sa mansyon. Lahat ng simple ay gusto
ko. May malaking chandelier na nakasabit sa gitna ng sala at iyon lang ang
engrande.

Tumunog ang cellphone ko at nakita na siya ang tumatawag. Katulad ng dati ay

kumabog sa takot ang aking dibdib.

"Welcome to our home, my love."

A/N: Wyrlou = we-yer-law

CHAPTER 8 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 8

Buong araw akong nasa kwarto lang. Parang gusto kong masuka sa sobrang laki. Hindi
ako sanay. Naliliyo ako.

Bumalik lang ako sa huwisyo nang makarinig ng katok.

"Madame, oras na po ng hapunan," si Yula. Siya iyong sabi niyang personal maid ko.

"Sasabay ba siya?" tanong ko na ang tinutukoy ay si Wyrlou.

Lumikot naman ang mga mata niya. "Hindi pa po namin nakikita si sir ni minsan,"
magalang niyang tugon.

Tumayo ako saka lumabas ng kwarto at bumaba papuntang kusina. Naabutan ko ang hapag
na maraming pagkain ngunit walang katao-tao sa mesa. Nakatayo lang ang mga katulong
sa gilid habang naghihintay sakin.

Ang lungkot ng hapag kainan. Napakalamig at ramdam ko ang pag-iisa ko. Malamig.
Malungkot. Walang buhay.

Binalingan ko ang mga katulong na hinahanda at nilalagyan ng pagkain ang aking

pinggan.

"Kumain na ba kayo?" Nagkatinginan naman sila saka sabay na tumungo. "Saluhan niyo
ako, samahan niyo ako sa pagkain."

"P-pero..."

"Hindi ako sanay kumain mag-isa, samahan niyo na ako." Napipilitan naman silang
sumunod sakin at umupo sa mga bakanteng upuan. They just sat there without
complaining and ate wordlessly. So, I guess, I have my words on them, huh?

"Madame, nakahanda na po ang bathtub sa pagligo niyo," imporma ni Yula pagkatapos

kong kumain.

Umakyat naman na ako sa itaas para magbabad. Napakalawak ng shower room pati na rin
ng bathtub na may nakalutang na mga rose petals, naaamoy ko rin ang ilang-ilang
fragrance na nagmumula sa bathtub at ang sarap niyon sa pakiramdam kapag
nalalanghap ang fragrance. Parang may kung anong init sa kaibuturan ko ang nagising
noong naamoy ko ang pabango na iyon.

Hinubad ko ang suot kong roba saka lumusong sa tubig. Pumasok naman si Yula saka
inabot sakin ang bath bomb as well as the loofah sponge, pagkatapos ay umalis na
siya.

Habang nakababad ako ay biglang nag-iba ang pakiramdam ko. Parang nagliliyab ang
katawan ko sa init. Tumatayo rin ang nipples ko at naninigas tapos ang init ng
pakiramdam ko sa aking katawan. I felt like I am aroused. My libido ascended the
moment I snuff the fragrance of that flower.
Tatawagin ko na sana si Yula pero biglang namatay ang ilaw kaya sobrang dilim ng
banyo.

Nakarinig ako ng yabag ng mga paa at mas lalong naging mabigat ang ambiance ng
silid. Iba ang presensya na nararamdaman ko.

"Yu-yula?" kinakabahan na tawag ko kay Yula pero wala akong natanggap na tugon kaya
mas lalo akong kinabahan.

Napasinghap ako nang may dumampi na isang mainit na palad ng tao sa aking balikat.

"S-sino ka?" Dumoble ang kaba ko nang makarinig ng paglusong sa aking tabi.
Napalunok ako ng magkasunod. I was about to shriek but his voice caught me in the
air.

"It's me...my love." Napapikit ako at kinilabutan nang matindi dahil sa mainit
niyang hininga na tumatama sa butas ng aking tainga nang bumulong siya sakin.

His voice was husky and deep and I didn't know what's with me today that I was
turned on by his baritone voice. It feels like I was under the love spell.

Dumadagundong sa kaba ang aking dibdib nang gumapang ang kamay niya mula sa aking
braso hanggang sa aking mga kamay kung saan hawak ko ang loofah sponge at ang
natutunaw na bath bomb.

Napaigtad ako nang kuhanin niya ang aking isang kamay at giniya iyon sa hubad
niyang mainit na katawan.

"Bath me, my love." Kabadong-kabado na bumangon ako saka lumuhod at nanginginig ang
aking mga kamay na pinaliguan siya. It's not totally a bath. It was just a simple
stroke with a loofah sponge. I have never done this before to anyone. Nakatatakot.
Nakapanghihina ng tuhod.

Parang may kung anong kuryente akong naramdaman nang magdikit ang madulas naming
mga balat.

Pikit mata kong hinagod ang loofah sponge sa kung saang parte ng kaniyang katawan.
Pero siniguro kong hanggang sa kaniyang matigas na tiyan lang iyon at hindi na
bumaba pa. He has abs, I can feel his veins on his arms as well as his triceps.
Malaki siyang tao.

Habang tumatagal ay mas lalong nagliyab sa apoy ang aking katawan. Nakapagtatakang
ang init ng aking pakiramdam ngunit nakababad naman ako sa tubig. May isa sa mga
professor ko ang nagsabi na mayroong apat na rason daw kung bakit umiinit ang
katawan ng isang tao, una; may lagnat, pangalawa; nakainom ng alak, pangatlo;
menstruation para sa babae, at pang-apat; sexual pleasure. The latter got me. But
why would I sexually arouse? I never felt this kind of tension before unless...
The ilang-ilang fragrance. It's Aphrodisiac.

Hindi kalaunan, unti-unting lumikot ang mga kamay ni Wyrlou. Nanigas ako nang
gumapang iyon sa aking hita, pero hindi ko naiwasan ang pagtibok sa pribadong parte
ng aking katawan na tila ba gusto nitong pasukin ng mga daliri ni Wyr.

Napakapit ako sa balikat niya nang matunton ng kaniyang kamay ang kaselanan ko.

"A-ahh.." I grunted in pain when he rubbed his fingers on my cunt. I was hurt. His
fingers were big and long.

Napakapit ako nang mahigpit sa braso niya nang magpasok siya ng isang daliri sa
loob ko.

"It hu..rts," nasabi ko nalang.

"You are so tight, my love..." Hinila niya ako palapit sa kaniya saka niyakap.

"A-ahh..." I moaned again when he added another finger inside my sheath. Kumawala
ang butil ng luha sa aking mga mata dahil sa sakit. Pakiramdam ko napunit iyon.

"It won't last," he said and claimed my lips, but to my surprise, I responded.
Parang nalasing ako at natuliro. Naging alipin ng sariling pagnanasa.

He started moving his fingers inside me while still enjoying his tongue inside my
mouth. Hindi ko alam kung paano siya tugunan, hindi ko alam kung paano humalik, I
just responded the way he moved his tongue, parang may ritmo iyon kaya mabilis
akong natuto.

Habol ko ang labi niya nang bumaba ang halik niya sa panga ko pababa hanggang leeg.

"W..yr..lou," ungol ko sa pangalan niya nang pisilin niya ang tumatayo at naninigas
kong nipples.

Parang mahihibang ako sa sarap ng pakiramdam na iyon na ngayon ko lang naramdaman.

"I like it when you call my name..." bulong niya saka ako pinangko at dinala sa
kama.

Nakapatay na rin ang ilaw ng kwarto kaya wala akong nakikita.

May sinuot siyang malamig na bagay sa palasingsingan ko pagkatapos ay may nilagay

din siya sa palad kong malamig na bagay. "Put it on my finger, my love," aniya.

It's a wedding ring.

Sinuot ko naman iyon sa ring finger niya pagkatapos ay hinalikan niya ako. It was
passionate. Intense. And thirsty.

"You're mine. Mine alone," bulong niya. His voice was serious, possessive, and very
territorial.

His kiss trailed down my neck until he reached my breasts. He sucked, licked, and
squeezed it, alternately.

"Ahh... W..yr..lou," I whimpered.

He descended until he reached my sheath. He lapped my clits senselessly. The way he

licked me, parang sinasabi niya na kaniya ako, ang katawan ko pati na rin ang
kaluluwa. Na wala nang iba pa ang pwedeng magmamay-ari sakin kundi siya lang.
That's how I sensed it. That's how he conveyed what he wants to say thru movement.
Owning me. Possessing me. Claiming me.

Tumaas ulit siya saka hinawakan ang dalawa kong kamay gamit ang isa niyang kamay.
He placed it over my head.

He spread my legs wider and began inserting his manhood inside me, slowly.
Napaliyad ako nang maramdaman ang sakit sa aking pagkababae.

"Aa--ahh..."

"Hush... It won't last." Tinuloy niya ang pagpasok ng kaniyang kahabaan sa akin.
Napaluha ako sa tindi ng sakit na iyon. Pakiramdam ko hinati sa dalawa ang aking
katawan nang isagad niya sa kaluban ko.

"Don't...move..please..." pakiusap ko nang tuluyan niya iyong naipasok.

Nakakuyom ang palad ko at ramdam kong bumaon doon ang aking mga kuko. Gusto ko
iyong igalaw pero nakahawak siya sa aking mga kamay at nakadiin iyon sa itaas ng
aking ulo. Tanging pagluha at pagkagat ng ibabang labi lamang ang aking nagawa.

He began moving kahit sinabi kong huwag siyang gumalaw. Sobrang sakit niyon ngunit
kalaunan ay unti-unti iyong nawala and sensual pleasure placing in. He started
moving faster, rough, and hard that I can't help myself but moaned, writhed, and
whimpered his name sensually.

"W..yr..lou."
Hawak niya pa rin ang mga kamay ko habang ang isa niyang kamay ay nakahawak sa
bewang ko habang gumagalaw nang walang awa.

"Ahh!"

Pinisil pisil niya ang nipples ko habang walang tigil sa kaniyang ginagawa.

I started to feel something inside my loins. Like water that any second it will
bang.

My body bent as well as my toes curled, Wyrlou moved faster than fast, rough, and
hard. Until my body convulsed followed by my cum. Wyrlou followed after me. I felt
his hot semen inside me, outflow all over my thighs.

Nanghihina siyang bumagsak sa ibabaw ko, nabitiwan niya rin ang kamay kong hawak
niya. He buried his face on my neck. It titillates me as he caught his breath.

He kissed and sucked my neck's skin for a short period of time.

"Remember that mark, I will keep on marking your neck for the rest of our lives.
You are mine, Sana. Mine alone. No one will own you but me. Just me. Wyrlou
Suldico."

Hindi ko na siya sinagot dahil inaantok na ako at gusto nang bumigay ng mga mata ko
hanggang sa tuluyan na nga akong nakatulog na walang iba na naririnig kundi ang mga
salitang pag-aari niya ako. Na ang buong ako ay kaniya lang.

Parang hinahati sa dalawa ang katawan ko pagkagising ko kinabukasan. I can't move

my lower extremities and my feminity sores like a salted wound. Poignant and it's
tender to the touch.

Napakapit ako sa bedsheet nang makita ang blood stains doon. I was deflowered. And
it's all because of that aphrodisiac. I was lost last night. I was darkened with
sexual pleasure. I can't even recognize if it was me last night.

Napatingin ako sa kamay ko. A gold shiny ring and a dazzling diamond. We're
married. He's my husband and I'm his wife now. Is it only natural if we did it? I
don't have any feelings towards him. Is it okay?

Tiningnan ko ang orasan sa bedside table at nakitang alas nuebe na ng umaga. Katabi
ng digital clock ay ang isang palumpon ng bulaklak. Inabot ko iyon saka kinuha ang
sulat na nakapaloob.

'Good morning, my love.'

May suot na akong isang manipis na nightdress. Sobrang nipis na nakikita ang aking
katawan, parang wala rin akong suot.

My attention was diverted when someone rapped the door. Inayos ko muna ang bedsheet
at tinakpan ang aking katawan bago tumugon.

"Pasok!"

Nakangiti naman na pumasok si Yula kasama ang isang doktor na babae.

"Madame, siya po si Doctora Isha, ang magchecheck sa inyo," pakilala niya saka
lumabas at iniwan kaming dalawa ni Doc.

"I finally met the beauty of Missis Suldico." Hindi ko alam kung komento iyon o
papuri pero ngumiti lang ako nang alanganin sa kaniya.

Lumapit siya sakin. "I'm your obstetrician-gynecologist, Madame. Doctora Ishani

Dmitry," pagpapakilala niya sa sarili. Tumango lang ako. Bukod sa naiilang na
bagong gising ay hindi rin ako kumportable sa aking kalagayan.

"Shall we start?" uminit ang mukha ko nang tingnan niya ako. "Don't worry, Madame.
Marami na akong patient. Most of them were shy as well."

"You mean, marami na ang naipakilala sayo si Wyr— I mean, asawa ko..." nahihiya
kong tanong na halos hindi mabanggit ang dalawang huling salita. I'm not jealous, I
was just curious.

Gulat naman siyang napatingin sakin kapagkuwan ay tumawa. "No, of course. What I
want to say was, I have lots of patients in my clinic," natatawa niyang pahayag.
Nahihiya naman akong tumango. Nakakailang na sa ganitong sitwasyon kami
nagkakilala. "And, you're the first woman that Mister Suldico introduced to me,"
dagdag niya pa habang inaayos ang posisyon ko.

It's okay for me, really. Hindi niya kailangang pabanguhin ang pangalan ng amo niya
sakin. It's as if I have a choice if I'd know the bad and dark sides of him.

Pinaupo niya ako sa kama saka pinasandal ang likuran sa headboard habang may naka-
assist na unan.

"Ouch!" I made a face when she tried to spread my legs apart. I was ashamed 'cause
I have no underwear.

"Is the pain bearable?" malumanay niyang tanong. Kagat-labi naman akong tumango.
"Just tell me if it's not."
May kung ano siyang ginawa sa pagkababae ko. Masakit iyon ngunit natitiis ko pa.
Nakita ko kung paano nag-iba ang mukha niya, parang napangiwi.

Tumayo siya saka ako inayos. "It's only natural to experience a labial tear during
first sex." Napaubo ako nang marinig ang salitang sex pero parang sanay na nga siya
roon. "Though you produced so much lube, your genital part was still lacerated,"
pagpapatuloy niya saka umiling.

"Malaking tao, natural malaki ang ari," dinig kong bulong niya habang may kinukuha
sa kaniyang bag. Lumikot naman ang aking mga mata at nagpanggap na walang narinig.

Nakita na kaya niya si Wyrlou sa personal? Natural. Hindi naman niya masasabing
malaking tao kung hindi pa. At kung ang pagbabasehan ko ay ang nangyare kagabi ay
tama siya. Malaking tao si Wyrlou.

"I will prescribe you some meds to lessen the pain and to heal the lacerated part
immediately, and..." Tiningnan niya ako. "No sexual intercourse not until the
laceration healed."

Umawang ang aking bibig at ramdam ko ang paggapang ng dugo papunta sa pareho kong
pisngi dala ng kahihiyan. May binigay siya saking mga gamot na kaagad ko namang
tinanggap. Hiyang-hiya ako sa kaniyang sinabi samantalang parang wala lamang iyon
sa kaniya.

"Pleasure to meet you, Madame."

CHAPTER 9 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 9

WYRLOU' POV

I was watching her through CCTV while she's snuffing the bouquet of flowers I gave
her. She's so fuckingly gorgeous. Fresh. Pure and innocent.

Her creamy skin gave me a hard erection. Her innocent eyes awakened the beast in
me. And her fucking good smell made me lose the little sanity I have preserved for
her.

I was distracted in ogling my wife through CCTV when someone rapped the door in my
office. I frowned and slouched on my reclining chair.

"Come in," I said, a bit irritated.

It was Lancer who came in. "Boss, Doctora Ishani's here."

"Let her in," I ordered while playing the sign pen on my fingers.

"How's she, Doc?" I asked coldly but she doesn't care at my tone.

She rapped my office table instead and stared at me audaciously. "To tell you what?
You just cut her deeply, and good news..." My head creased hearing her sarcasm kind
of tone. "No sex for so long that she's still in a laceration." My jaw dropped and
then clenched and dropped again. I shifted on my seat. Fuck. She's annoying. The
audacity of this woman to grin after dropping me such news.

"Is that even good fuckingly news?!" My eyes dilated with pissed but she walks near
the door.

"And I will suggest, my dear uncle, use some lube for hell's sake the next time you
do it. Have some fucking mercy on your wife," she said before wrenching the door.
"Obviously, she's so pure and innocent to be with a whore and full of malice man
like you." And then she slammed the door.

Fuck!

I shut down the CCTV and dialed Yula's number.

SANA' POV

Tatlong araw na ako sa mansyon ni Wyr. Medyo nakakalakad na ako pero hindi ako
pinayagan na lumabas ng kwarto maliban sa pagpapahangin sa veranda na nakakonekta
sa kwarto ko. Huwag daw akong bumaba at baka daw lumala ang sugat ko sa genital.

I was bothered while putting lotion on my thighs. Parang may pares ng mga mata ang
nakamasid sakin at pinapanood ang bawat galaw ko.

Dahan-dahan ang pagpahid ko ng lotion sa hita dahil medyo kumikirot iyong

pagkababae ko.

Pagkatapos kong maglagay ay nagbihis ako ng simpleng bestida na kulay melokoton.

Ewan ko, dahil pagdating ko rito ay may mga bago at mamahaling damit na ako sa
closet. Pati na rin mga sapatos, bag at kung anu-ano pang bagay na pambabae.
Mayroon din siyang mga gamit na nakalagay sa closet, pero hindi naman siya
nagpapakita. Ni minsan, hindi ko siya nakita kahit sa litrato. Minsan, nararamdaman
ko ang presensya niya sa gitna ng pagtulog ko. Pakiramdam ko, malapit siya sakin.
Kagabi, naramdaman kong may tumabi sakin at yumakap, pero kaninang paggising ko ay
wala naman akong katabi. Parang nanaginip ako na parang totoong nangyayari.

Umupo ako sa kama saka tinitigan ang singsing sa aking daliri. Ganito pala ang may
asawa, iyong pakiramdam na hindi ka na malaya. Parang habambuhay ka nang may
kabiyak. Kahit na wala ang presensya niya. Makita ko lang ang singsing sa aking
daliri ay pakiramdam ko habambuhay na akong hindi mag-iisa.

"Madame?" Bumalik ako sa sarili nang marinig ang tawag sakin ni Yula. May bitbit
siyang kulay gintong box.

"Pinadala po ni sir," aniya saka nilapag iyon sa kama katabi ko. Umalis naman agad
siya pagkatapos tumungo.

Curiously, binuksan ko iyon at nanlaki ang aking mga mata sa nakita sa loob. Dati
nakikita ko lang ito sa mga kaklase ko, pero ngayon nasa harapan ko na.

Isa-isa kong nilabas ang mga iyon sa loob ng box habang naginginig ang mga kamay.
Samsung brand lang ang pangarap kong gadgets, pero ngayon ay sobra ang nakuha ko.
Apple brand. Kinuha ko ang papel na nakalagay sa box pagkatapos kong malabas ang
MacBook.

'You will need these for your study, my love'

Huli na nang malaman kong nakangiti na pala ako. Tinampal ko ang aking magkabilang
pisngi para pigilan ang pagngiti na gumuhit sa aking labi.

Two weeks went by. Naghilom na ang sugat ko. Nakakaalis na rin ako. Hindi rin ako
sinubukang pigilan ng mga kasama ko rito. Marahil ay utos niya.

Pagod akong sumalampak sa sofa dito sa sala. Kadarating ko lang galing sa pagbisita
kay mama sa ospital. Masaya ako dahil pumayag si Wyr na bisitahin ko si mama. And
by next week, balik na rin ako sa pag-aaral. Hindi ko alam kung paano nangyari
iyon, pero sabi niya sakin makakapasok na raw ako. Kinausap niya yata si Dean at
hindi ko talaga alam kung ano o sino siya. Bakit ang dami niyang koneksyon?

Papikit na ang mga mata ko nang dumating ang mga katulong buhat ang itim na
malaking box.

"Ano 'yan?" usyoso ko nang ilapag nila iyon sa center table.

"Damit niyo po." Kumunot ang noo ko saka bumangon at binuksan iyon.

"Gown?" naiusal ko nang makita ang kulay itim na gown, katabi niyon ay ang
mabalahibong maskara pati na rin ng kulay maroon na takong. May nakita rin akong
invitation card sa loob.

His 34th birthday?

Tinawagan ko siya. Agad naman niya iyong sinagot na tila hinihintay ang aking
pagtawag.

"Birthday mo this Friday?" bungad na tanong ko sa kaniya.

"Hmm..." he replied with a hum. I gulped. I feel like I disturbed him. Parang pagod
at pinipilit lang na sagutin ako.

"O-okay-"

"Don't drop the call," pigil niya nang akma ko na sana iyong ibababa. Awtomatiko
ang paggapang ng kilabot sa buo kong katawan. The chills on my spine crept down my
soles after I heard his deep baritone. Can he really see me here?

"Magpahinga ka na. Halata sa boses mo ang pagod," saad ko pero nagbuntong hininga
lang siya.

"I miss you..." Hindi ako nakapagsalita. Dalawang linggo siyang hindi nagpakita
pagkatapos ng gabing iyon. And still, he always sent me flowers without getting
cloyed and surfeited.

"Are you alright now?" Kinabahan naman ako sa tanong niya. Magsisinungaling ba ako?
Natatakot kasi ako sa posible niyang gawin kung sasabihin kong okay na ako.

"Me-medyo..." Napahawak ako sa laylayan ng aking bestida habang pigil ang hiningang
nakapikit. The tension he made me feel was just too overwhelming. I heard him
grunted as if he was frustrated over something, and just like that, the call ended.

"Madame, ihahain ko na po ba ang hapunan?" tanong ni Xe. Ang kitchen staff.

Umiling ako. "Hindi na ako kakain, kayo nalang," tugon ko pero nanatili siya roon.
"Kumain na ako sa ospital," puno ko. Doon lang siya umalis. Hindi ko alam kung
bakit takot na takot ang mga kasambahay kapag may mga bagay akong hindi ginagawa na
nakasanayan ko nang gawin dito sa mansyon.

"Ihahanda ko na po ba ang bathtub?" tanong naman ni Yula.

"No, magsho-shower ako," sagot ko saka tumayo. "Pakisuyo nalang ako sa pag-akyat
nitong box sa kwarto ko," bilin ko bago umakyat sa itaas.

I snuff something strange in my room again. Kumunot ang noo ko at hinanap ang amoy
na iyon.

"Madame, saan po ito?" tanong ni Yula sakin bitbit ang box na may lamang gown
kaakibat ang dalawang kasambahay.
Tinuro ko naman ang kama. "Ilagay mo nalang d'yan, ako na ang mag-aayos niyan sa
closet." Sinunod naman niya ang sinabi ko. "Naaamoy mo ba iyon?" tanong ko habang
sinisinghot ang kakaibang amoy.

"Ang alin po?" She snuffs the smell as well. "Ang insenso?"

"Incense?" Tumango siya saka lumapit sa isang ginintuang incense burner na ngayon
ko lang nakita. Hindi ko iyon pansin noon.

"Ito po 'yon, Madame." Binuksan niya iyon saka kinuha ang nasa kalahating insenso.

"Matagal na ba 'yan?"

"Matagal na po. Odorless po palagi, kaya lang naubusan na po ng stock. Kaya

lavender incense po ngayon."

Tumango ako. "Mabango. Masarap sa pakiramdam," komento ko.

Inayos ko muna ang mga gamit na nasa box at nilagay iyon sa closet bago nagdesisyon
na mag-shower.

My muscles were loosened up the moment water dropped on my body. Ang sarap niyon sa
pakiramdam. Parang nawala lahat ng isipin ko.

Nasa kalagitnaan ako ng pagbabanlaw ng shower gel na nasa katawan ko nang bigla na
namang namatay ang ilaw sa banyo. Binalot na naman ang puso ko sa kaba. I swallowed
hard the moment I felt his presence from behind again.

Napasinghap ako nang yapusin niya ako mula sa likuran. Grabe ang kaba na naramdaman
ko sa oras na ito. Sa oras na lumapat ang mga labi niya sa batok ko ay nahigit ko
ang aking paghinga. Nakakakaba. Sobrang bigat ng kaniyang presensya.

Ang mga haplos ng mainit niyang palad ay nakakapanghina ng mga tuhod. Ang hininga
niyang tumatama sa aking leeg at ang kaniyang balbas na tumutusok sa aking balat ay
nakakakiliti.

Nakapikit ang aking mga mata na hinayaan siya sa kaniyang ginagawa sa akin. Gusto
kong lumayo at manlaban pero wala akong lakas. Kinukuha niya ang natitira kong
lakas. At kagaya ng una, natutuliro ako at parang nalalasing sa mga ginagawa niya
sa akin.

"W..yr.."
WYRLOU' POV

I missed her so fuckingly much. I can sense that she's unwilling. She's hesitant.
But still, she let me do what it pleases me to do on her body.

Good wife.

Her body was so fuckingly ravishing. I turned her around to face me and kissed her
neck. She stifled herself from moaning.

I kissed every part of her skin until I reached her two fucking luscious breasts.
They were delicious- a mouth-watering flesh.

I sucked her soft nipples and bit it off, slightly, while my fingers were reaching
her folds. She's wet and her flesh was throbbing.

"Ahh..." She whined as I draw one finger on her wet core, pulling and pushing. I
don't give a fuck whether she's fine now or not. I just wanna feel her.

Fuck! I want to see her bondage on my bed. I want to perform my fetish act on her.
I want to restrain her wrist. I want to hear her sobs, her pain. Yes, this is me.
My dark side. Her pain is my pleasure.

I can't get enough of her. I'm obsessed with her. I carried her out and put her on
the bed. Blindfolded her eyes and handcuffed her, chained her feet on both edges of
the bed, spreading her legs apart. And then I turned on the lights.

What a fucking view. This is me, my love. The man who kidnapped you is now your
husband.

She didn't utter any words. She remains silent and I hate it. I want her loud. I
want to hear her soothing voice.

I injected her a liquid drug. I want her wild— screaming as long as I am pleasuring
her; senseless.

I pour wine on my goblet while still savagely watching her nudity.

I love those globes. That slender creamy body. I love her tightness. Her innocence
and purity. I love the idea that I am the only one who gave her some kind of
filthiness. I love the idea that she is my territory.

As I finished my wine and assured that the drug I injected to her already run
through her body, I went on top of her.
I sucked and sipped her pink nipples. Finger fucking her fiercely.

"Ahh..." She moaned while trying to get away from the chains.

Go on. Just moan.

I withdraw my fingers outside her wet cunt and sucked her pearl-like a hungry
animal eating its prey. I played hard her clits; licking, sucking, and sipping like
it will feed my thirst for pleasure. Of her.

"Ahhh... W..yr!" she screamed in pleasure. That's right, my love. That's right.
That sounds like music. Her voice is my lullaby.

She's trying to resist from the chains that were girded on her pulses and ankles.
The more she's trying to get away, the more the chains were gripped, and the more I
want her—hard and intense.

"Ohhh...!" she whimpered as I massaged her globes fiercely and squeezed her
hardened nipples. Her body bent, her breathe was short and audible and her head
cocked from side to side while biting her lower lip. Her palms fisted as well.

I knelt down and plunged my full length on her core— hard and ruthless that made
her scream even more.

"Ohh!!.. W..yr.. Ahh!" I moved my hard erection wantonly. Holding her hips and
moved faster and rapid inside her.

I choke her while moving. I'm almost there. Fuck! I'm on my fucking climax. I choke
her even more, still moving faster.

"Acckk.." She was choked. Oh, I loved that sound.

I moved as fast as I could until I reached my peak. She cough as I let go of her
neck. It left a mark there.

I felt her release for the nth time. My hardness was still inside her core. Her
head moistened. There were drops of sweat all over her body, the same as mine.

My lips dropped on her neck. I sucked and sipped it again, and just like what I did
the last time I fucked her, I left a mark. A mark symbolizes that she's mine. Only
mine. And no one else's property but mine.

I did not stop her until I was satisfied. She's so fucking lascivious in the eyes
and so sinful in mind. So sultry to resist.
She's the only one who gave me this unending lewdness, lust, and desire. The woman
I married. The woman who's now my wife. My territory.

CHAPTER 10 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 10

"Madame, nandito na po ang make-up artist niyo."

Nahinto ako sa pagmamasid sa aking sarili sa harap ng salamin nang kumatok si Yula.
Hindi muna ako gumalaw at nanatiling nakatingin sa markang nasa aking leeg at wala
sa sariling hinawakan ko iyon. Ang markang nasa aking dalawang pulso na gawa sa
pagkakatali ay hindi pa rin nawawala. Hindi ko alam kung ano ang ginawa niya sa
akin noong gabing iyon. Kung ano iyong tinusok niya sa akin ay wala akong alam.

Hindi ko na hinayaang kumatok pa si Yula sa pangalawang pagkakataon, pinapasok ko

na agad sila.

Tatlo silang babae. Naalala ko tuloy sina Yayi at Jols sa dalawa. Kamusta na kaya
sila?

May binigay na brochure sakin ang isang babae. Pinapapili ako kung anong hairstyle
ang gusto ko pati na rin ng make up.

Tinuro ko ang twist updo hairstyle at smokey contoured naman ang make-up.
Pagkatapos ay sinimulan na nila akong ayusan.

"Dame, i-co-conceal po ba natin ang marka sa leeg niyo?" tanong ng babaing nag-me-
make-up sakin.

'Wear that mark with confidence'

Pinang-ilingan ko siya. "Huwag na."

Saktong pagkatapos nilang mag-ayos ay pumasok si Yula.

"Madame, paparating na daw si sir," imporma niya sakin. Tumango naman ako saka
pumasok sa closet at kinuha ang gown.

Isang konserbatibong itim na gown. Off-shoulder iyon ngunit mahaba ang sleeves at
diretso hanggang sakong ang haba na hapit naman sa aking katawan. Magaan at
kumportable ang satin na tela na may kulay gintong lace at kulay pilak na sequins.
Pagkatapos kong mag-ayos ay lumabas na rin ako ng closet bitbit ang simpleng purse
na kulay pilak din at ang mabalahibong de'garter na maskara bago bumaba.

Naabutan ko si Wyr na nakaupo sa sofa ng living room habang may hawak na kopitang
may lamang alak.

Agad akong kinilabutan nang sandaling nagtama ang aming mga mata. Mayroon siyang
mga mata na kasing asul ng karagatan at kasing lamig ng nyebe. Ngunit hindi
nakaligtas sa aking paningin ang pagkinang niyon nang pasadahan niya ako ng tingin.
Humahagod iyon at nanunuot sa aking kaluluwa at nakakapanghina ng tuhod.

Ako ang unang nag-iwas ng tingin. Parang kinukuha niya ang aking lakas habang
tumatagal ang aming titigan.

Kahit nakasuot siya ng maskara, alam kong sa likod ng maskarang iyon ay isang
Adonis. Sa tindig niya, nagsusumigaw ang pagiging makapangyarihan niya. Mayroon
siyang tumutubong balbas sa buong panga. Manipis ang pantay niyang mapulang labi at
nakasisilaw ang tainga niyang may nakakabit na diyamanteng hikaw.

Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sakin dahil napahinto pala ako sa
paglalakad.

Ngayong nakita ko na ang kabuuan niya maliban sa kaniyang buong mukha, naramdaman
ko ang isang pamilyar na presensya. Iyong malapad niyang balikat at maugat na mga
kamay, isang tao lang ang nakita kong may ganito— si Choluss. Ngunit may itim na
mga mata ang pinsan ko at walang suot na hikaw.

Ngumiti siya sakin saka ako hinapit palapit sa kaniya at walang sabi-sabing
hinalikan ako. Mabuti nalang at parang wala namang nangyari sa pintura na nasa
aking labi nang bitiwan iyon ng kaniyang bibig.

"You look ravishing tonight, my love," bulong niya na ikinapanindig ng aking

balahibo.

Inalalayan niya ako sa paglabas sa mansyon at pagpasok sa sasakyan. Bumaba ang

tingin ko sa kamay niyang nakahawak sa aking hita habang banayad iyong nakamasahe.
Suot niya ang singsing kapareho ng singsing ko na sinuot niya sakin.

Humilig siya sakin saka binaon ang mukha niya sa aking leeg. Slightly smelling me.
Nakikiliti ako dahil tinutusok ng kaniyang balbas ang balat ko sa aking leeg, bukod
doon ay nakakakiliti ang init ng kaniyang hininga.

May nararamdaman ba siya para sakin? Bakit niya ba ito ginagawa?

Kinagat na naman niya ang balat ko sa leeg sa mismong marka at sinipsip iyon. Hindi
ko alam na mahigpit na pala ang hawak ko sa kamay niya.
"You smells so good..." bulong niya pagkatapos dahilan para mas lalo akong
makiliti.

Mabuti nalang at huminto na ang sasakyan. Nakakanerbyos siyang kasama. Pumasok kami
sa isang magarbong gate na lagpas hanggang bubong ng gusali. Bumungad samin ang
isang maganda at napakalawak na hardin.

Lahat ng naroon ay may kaniya-kaniyang magarbo at mapagmataas na kasuotan. At lahat

sila ay nasa amin ang atensyon.

Nakalapat sa aking bewang ang palad ni Wyr habang magkadikit ang aming katawan sa
isat-isa.

Isang babaing matangkad at may pulang kasuotan ang lumapit sa amin. May hawak
siyang kopita na nasa kalahati ang lamang alak at nakangiti kay Wyr. Iyong kaniyang
mga mata ay naniningkit at tila ba inaakit si Wyr.

"Mister Suldico," parang nang-aakit siya sa paraan ng pagtawag niya kay Wyr.
Kumunot ang aking noo ngunit nanatili akong walang kibo. This is not my place to
make a scene. And besides, I don't hold the right to do so.

"Miss Cruzith." Humakbang si Miss Cruzith palapit sa amin at hinalikan si Wyr sa

pisngi. Dumistansya naman ako saka nag-iwas ng tingin.

"And who's this conservative lady beside you?" Parang ngayon lang nito napansin ang
presensya ko.

"She's my wife." Pinag-angkla ni Wyr ang aming braso habang pinakilala ako. Tumawa
naman si Ms. Cruzith na parang nagsasabi si Wyr ng isang nakakatawang biro.

"You are so funny, Mister Suldico." Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa habang
nakataas ang isang kilay at may nakakaintrigang ngisi.

Nawala ang ngisi niya nang makita ang kamay kong naka-angkla sa braso ni Wyrlou.
Kumikinang doon ang engagement ring ko pati na rin ng wedding ring.

Gumalaw ang panga ni Ms. Cruzith na parang ngumunguya ng bubblegum. Doubt and
disbelief crossed her eyes.

"Mister Suldico!" Isang lalaki naman ang lumapit sa gawi namin kaya napunta roon
ang aking atensyon. Binitiwan ko ang braso ni Wyr pero kaagad niya iyong binalik.

"Mister Deisteim, meet my wife, Sana Deverly Suldico." Ngumiti naman ako at
makipagkamay na sana pero tumikhim si Wyr.
Ngumiti lang si Mr. Deisteim sakin na parang naiintindihan nito ang pagtikhim ni
Wyr saka bumaling sa kaniya. It was an understandable signal conversation between
men.

"Can we talk for a while?"

"Sure," tugon naman ni Wyr. Nagpaalam naman siya sakin pero bago umalis ay
hinalikan muna ako sa pisngi.

"So, Missis Suldico," parang hindi makapaniwala na sambit niya sa apelyido ng asawa
ko. Akala ko umalis na itong si Ms. Cruzith, nakamasid lang pala.

"I don't know what's with you that I don't have except for the fact that you're
much younger than me." Pinangkunutan ko siya ng noo. Ano ba ang sinasabi nito?
"Totoo nga talagang mahilig sa bata si Mister Suldico." Tikom lang ang bibig ko.
Wala naman akong pakialam sa mga sinasabi niya.

"I'm sure, if not for that elegant gown and that luxurious jewelry of yours, I'm
pretty sure that you are nothing but a mere cheap lassie," pang-iinsulto niya. Her
slit-eyes ready to cut me.

I really didn't care about her trashy attitude towards me kaya tinalikuran ko siya
pero hinawakan niya ang balikat ko nang mahigpit. Sobrang higpit na halos bumaon
ang kuko niya sa balat ng braso ko kung hindi lang de-kalidad ang tela na suot ko.

"Don't you dare turn your back on me when I'm still on my words," nanggigigil na
sabi niya. Pinangkunutan ko lang ulit siya ng noo saka pilit na inalis ang kaniyang
kamay na nasa aking braso.

Wala akong sinabi dahil ayokong gumawa ng gulo. Halata naman na wala ako sa lugar
upang sagutin siya. At bukod pa roon, nirerespeto ko ang party ni Wyr, ayokong
sirain iyon at mas lalong ayoko siyang ipahiya sa lahat. Lalo pa at may reputasyon
siyang iniingatan sa mga naritong bisita.

Binitiwan niya lang ang braso ko nang may tumikhim sa aking likuran.

"Huwag mong hintayin na si Boss pa ang magtatanggal ng kamay mo sa braso ni

Madame," si Lancer, ang pinagkakatiwalaang tauhan ni Wyr. Siya lang naman kasi ang
lalaki na pwedeng lumapit sa akin.

Bahagya siyang lumapit sakin ngunit may distansya pa rin bago bumulong, "Dame,
hinihintay po kayo ni Boss sa table."

Tumango ako saka sinundan si Lancer. Nakita ko sa hindi kalayuan ang likuran ni
Wyr. Nakaupo siya sa pabilog na mesa at may kausap.
Nang makalapit kami sa likuran niya ay tumikhim si Lancer dahilan para mabaling ang
atensyon nila sa amin.

Kaagad na tumayo si Wyr saka ako pinaghila ng upuan sa tabi niya. Uupo na sana ako
roon nang maunahan ako ni Ms. Cruzith.

"What a gentleman," komento nito sabay hawak sa hita ni Wyr. Kahit sinong asawa ang
makakita sa ginagawa ng babaing ito ay maiinsulto. Hindi sa nagseselos ako, pero
wala ba siyang respeto sa sarili niya? Alam niyang may asawa na ang lalaking
nilalandi niya.

Kumuha si Lancer ng upuan mula sa kabilang mesa saka tinabi kay Wyr.

"Madame, if you please." Minostra niya ang upuan para sa akin.

Nang umupo ako ay hindi ko tinapunan ng tingin si Wyr. Kinuha ko ang kopita na
sinalinan ni Lancer ng alak.

"Oh, Missis Suldico," sarkastikong tawag ni Ms. Cruzith.

Lahat ay nakasuot ng maskara kaya hindi ko nakikita ang kanilang reaksyon pero alam
kong may namumuong tensyon.

Huminga ako nang malalim saka sumimsim ng wine. Tiningnan ko si Wyr sa gilid ng
aking mga mata at nakita ko kung paano umiigting ang kaniyang panga na tila
nagpipigil sa galit.

Bumaba ang tingin ko sa kaniyang hita na pinisil-pisil ng kaniyang katabi. Humigit

nang malalim na hininga si Wyr saka tinanggal ang mga kamay ni Ms. Cruzith.

"You may leave the party, Cruzith," may diin ang bawat salita na kaniyang
binitiwan. "'Cause I don't want to kill on my birthday," malamig ang boses na puno
niya pa. Mas lalo ko pang naramdaman ang tensyon sa mga taong nakapaikot sa mesa.
Mukhang hindi lang ako ang taong takot sa kaniya. People here chickened out for
Wyr.

"But I haven't given you my gift yet," malandi nitong turan.

Nanatili akong nakikinig sa kanila habang pinaglalaruan ang bibig ng kopita.

"Leave the gift and scram," nag-uutos ang boses na saad ni Wyr habang mahigpit ang
hawak sa kopita at mas lalong umigting ang panga. Tila aktibong bulkan na anumang
oras ay pwedeng sasabog.
Tumayo naman si Cruzith. Ang akala ko ay aalis na siya, ngunit hindi ko napigilan
ang pagsinghap nang kumandong siya paharap kay Wyr at walang pag-alinlangan na
hinalikan ang lalaki sa mismong harapan ko at ng mga tao.

Mabilis na naitulak ni Wyr si Cruzith dahilan upang tumama ang likuran nito sa
mesa. Mas lalong gumawa ng ingay iyon nang kalampagin ni Wyr ang mesa. Isang
mahabang katahimikan ang nanatili ngunit tila kidlat ang tensyon.

Humahangos sa paghinga si Wyr at anumang oras ay parang puputok na ang mga ugat
niya sa leeg.

"Disrespecting my wife means suicide and I know you know that, bitch!" Lumingon
siya kay Lancer at nilahad ang kanang kamay. May hinigit si Lancer na kung ano sa
likuran nito at nang ibigay iyon kay Wyr ay isa iyong baril. Suminghap ako nang
nakita iyon.

Padabog iyong nilagay ni Wyr sa mesa pagkatapos kuhanin iyon sa mga kamay ni
Lancer.

"Kill yourself," dalawang salita ngunit nanghina ako nang marinig iyon. Parang
tumigil ang mundo ko lalo na nang makita ang mga tao na nag-iwas ng tingin. Alam
ang pwedeng mangyari.

"Don't wait 'till I'll be the one to do it, Cruzith." Natataranta kong hinawakan
ang kamay ni Wyr upang pakalmahin siya.

"Wyr..." Umiling ako nang lumingon siya sakin.

"Everyone must know who they should fear." Parang tumigil sa pagtibok ang puso ko
nang kinuha niya ang baril at kinasa iyon. "Don't blame me for this, 'cause you've
been warned." Tinutok niya iyon sa sentido ni Cruzith na ngayon ay nangangatal na
ang labi habang nawala na sa linya ang kulay ng labi nito.

Stupid woman! Kung kilala niya ang kaharap ay hindi na dapat niya sinubukan! Now,
no one could save her.

"Wyr..." tawag ko pero parang wala na siyang naririnig. Namumula na iyong tainga
niya at lalong lumutang ang ugat niya sa likod ng palad.

"Lancer."

Hinarang ni Lancer ang kaniyang braso sa paningin ko at kasabay niyon ay ang

paglagapak ng kung ano sa lupa na naging rason upang umigtad ako. Ngunit hindi
nakaligtas sa aking mga mata ang kamay ni Cruzith na nakadipa malapit sa aking mga
paa.
"The party is over." Hindi ko na nakita ang pangyayari dahil hinila na ako ni Wyr
paalis.

Tinanggal niya ang suot na necktie pagkaupo sa sasakyan, pati ang apat na butones
sa bandang dibdib niya ay binuksan niya rin bago sumandal sa backrest. Inakbay niya
rin ang magkabilang braso sa headrest habang magkakrus ang hita.

Pinangunahan ako ng kaba nang lingunin niya ako. Ang kulay kalangitan niyang mga
mata ay nagbago mula sa galit ay naging malamlam nang makita ang natatakot kong mga
mata. Magkasunod akong lumunok ng laway nang bumaba ang paningin niya sa
nangangatal kong labi.

He leaned closer to me. "I'm in a sour mood, my love," bulong niya sakin.
"Lightened up my night," puno niya saka ako hinalikan sa leeg.

Habang tumatagal ay lalo akong natatakot sa kaniya. Ang bilis magbago ng panagano
niya. Kanina lang ay galit na galit siya, nang makita ako ay bigla nalang nawala
ang galit niya. Parang may sakit siya sa pag-iisip. Something bipolar...

CHAPTER 11 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 11

Ilang beses akong huminga nang malalim habang nagdadalawang isip kung pipihitin ko
ba ang pintuan ng bloc o hindi.

Ano ba ang sasabihin ko? Halos isang buwan akong nawala. You can do this, Sana.

Humigit ulit ako nang malalim na hininga for the last time bago nagdesisyon na
katukin ang pintuan. Nang buksan ko iyon ay lahat ng mga mata ng ka-bloc mates ko
ay nasa akin. Ngumiwi ako nang makita si Prof Azolado na napatigil sa pagsasalita.

"Mis—" Tumikhim si sir. "Miss Montelle, you're ten minutes late."

"Uh...Uhmm. K-kasi, prof, traffic p-po," pagdadahilan ko. Nakakahiya naman kung
sasabihin kong sa buong minuto na iyon ay nasa labas ako ng bloc at iniisip ang
sasabihing excuses.

Tumango naman si prof. "You may be seated," aniya saka bumalik sa pag-le-lecture.

'Yon na 'yon? Walang tanong kung bakit ako nawala ng ilang linggo? Walang sermon or
something? Nang naisip na baka magbago ang isip niya ay dali-dali akong naglakad
papunta sa upuan ko katabi ni Triana.

"Girl, ba't ngayon ka lang?" agad na tanong niya sakin habang nasa unahan ang mga
mata.
"May nangyari kasi," simpleng tugon ko saka nakinig kay sir.

Si Triana, siya iyong parang kaibigan ko na rito sa university. Madaldal, maganda

at matalino na medyo lokaret. Minsan, ako iyong kinukulit niya sa mga lectures na
hindi niya masyadong gets.

Patuloy sa pag-discuss si Sir Azolado at ilang oras pa ay dinismiss niya rin kami
sa wakas.

"That's all for today, dismissed."

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o hindi ngayong dinismiss na kami ni prof. Apat
na oras ang tinagal namin sa AFAR. Mabuti nalang at hindi siya nagpa-quiz.

"Deve, hindi ka pa ba aalis? Sabay kana sakin, I'll drop you in your house," alok
ni Tria habang inaayos ang bag. Ngumiti ako nang alanganin. Siguradong naghihintay
si Aliya sakin sa labas ng gate.

Si Aliya ang babaing tagahatid at sundo sakin. Mabuti nga ay hindi ako binabantayan
ng mga babaing tauhan ni Wyr sa loob ng campus.

"Hindi na, Tria," tanggi ko at sinabayan iyon ng ilang beses na pag-iling.

"Sigurado ka? Para makatipid ka na rin sa pamasahe mo."

"Hindi na talaga, maraming salamat," tanggi ko sa pangalawang pagkakataon.

Naguguluhan man ay tumango pa rin siya saka nagkibit ng balikat.

"Okay. Ingat ka," aniya habang sinakbit ang shoulder bag niya at umalis.

Nakahinga ako nang malalim nang magkani-kaniya ang mga bloc mates ko sa pag-alis
hanggang sa ako nalang ang natira. Doon lang ako umalis ng bloc.

"Madame." Nagulat ako sa pagsulpot ni Ali kasama ang parang dalawang agent.

"Anong ginagawa niyo dito?" gulat kong tanong sa kanila.

"Kanina pa po kasi kaming naghihintay sa labas, iyong mga kaklase mo po ay umalis

na, kayo nalang ang hindi lumabas. Natatakot po kami baka may nangyari sa inyo,"
pahayag ni Ali habang nakayuko.

Nauna naman ako sa paglalakad hanggang sa nakalabas kami sa gate. Nakiramdam muna
ako sa paligid bago tuluyang sumakay sa van.

"Diretso na po ba tayo, Dame?" tanong ni Ali habang sinimulang buhayin ang makina
ng sasakyan.

"Pupunta tayo sa ospital, dadalawin ko si mama," sagot ko saka tumingin sa rearview

mirror. Nakita ko naman siyang tumango saka sinimulang manyobrahin ang sasakyan.

"Dito na kayo sa labas maghintay," bilin ko pagkalabas ko ng sasakyan saka pumasok

sa loob ng ospital.

"Ate!" Nagliwanag ang nababagot na mukha ni Hasa nang makita akong pumasok sa
kuwarto.

"Kamusta si mama?" tanong ko pagkaupo.

"Katatapos niya lang sa chemo."

Tiningnan ko si mama na mahimbing na natutulog. Wala na siyang buhok, maputla rin

ang kaniyang labi na medyo tuyo.

"Baka kung anu-ano ang pinapakain mo kay mama, Hasa."

"Hindi, ah! Iyong nars ni Mama ang nagpapakain sa kaniya," agarang tugon niya
habang mariing nakatitig sakin.

"Bakit?" nag-aalala kong tanong. Malungkot siyang umiling.

"Nakakamiss pala kapag wala ka, ate," turan niya saka bumaling sa libro na kaniyang
binabasa. "Walang nangingialam sakin." Ngumuso naman siya.

Hindi lingid sa kaalaman ni Hasa na kasal ako kay Wyr. Pero ganoon pa man, hindi
siya nagtatanong tungkol sa napangasawa ko. Marahil ay alam niyang ang pinakasalan
ko ay ang lalaking nagpapadala sakin ng mga bulaklak araw-araw.

"'Sus! Kung alam ko lang, nagbunyi ka noong nawala ako," kunwari ay saad ko.

Sa aming dalawa, si Hasa ang maldita, sumasagot siya kay mama at minsan ay sakin,
pero madalang lang dahil lagi kong sinusupalpal. Pero sa aming dalawa, siya ang
vocal. Sinasabi niya ang totoo niyang nararamdaman at siya rin ang malambing.
Taliwas naman sakin. Kinikimkim ko ang tunay kong nararamdaman.

Nakarinig ako ng katok sa pintuan kaya tumayo ako at pinagbuksan ang kung sinuman.
"Lee?" Nilawakan ko ang pagkakabukas nang makita si Lee. May dala siyang isang
basket na prutas at bulaklak. "Pasok ka."

"Salamat."

May pinsan si Lee na kaklase ko noong high school ako— si Light. Naging malapit
kami ni Light at pinakilala niya ako kay Lee. Balak niya sana akong ligawan dati
pero umayaw ako. Mas focus ako sa pag-aaral noon at walang plano sa buhay pag-ibig.
Siya ang kauna-unahang tao na nagtapat sakin at siya rin ang unang tao na
tinanggihan ko. Ang sabi niya sakin, maghihintay daw siya. Dati ay hinahayaan ko
siya pero ngayon ay mukhang hindi na pwede.

Mayaman sila, pero noong nalaman niyang nag-pa-part-time ako sa McDo ay nag-apply
na rin siya upang sundan ako. Tumabi ako kay Hasa sa couch dahil si Lee ang umupo
sa dati kong inuupuan.

"Kamusta?"

Nagulat ako dahil seryoso ang pangangamusta niya. Mag-iisang buwan na rin kaming
hindi nagkikita.

"O-okay naman. Ikaw?" balik tanong ko saka pilit na ngumiti.

"Better." Seryoso pa rin siyang tumingin sakin. "Hindi ka na pumapasok sa trabaho.

Hinahanap kana nila."

"Hu-uh?" Nangapa ako ng sasabihin ko. Mabuti nalang at tumikhim si Hasa.

"Saglit lang. Maghahanda lang ako ng meryenda," paalam niya saka umalis.
Nagkatitigan naman kami ni Lee pagkaalis niya. I didn't know what to say.
Pakiramdam ko ay may napansin siya sa pagbabago ng buhay namin.

"You changed... A lot." Pinagsaklop niya ang mga daliri niya habang nakapatong ang
parehong braso sa kaniyang tuhod.

Lumikot naman ang mga mata ko dahil hindi ko alam kung paano siya titigan sa mga
mata. Parang binabasa niya kasi ako sa klase ng pagkakatitig niya sakin.

"Alam mong kaya kitang hintayin hanggang sa maging handa ka nang pumasok sa
pakikipagrelasyon 'di ba?" Mahigpit ang aking kapit sa gilid ng skirt ko.

"K-kasi..." nautal ako at nawalan ng salitang sasabihin. Ngumiti siya sakin pero
hindi naman nakikitaan ng kagalakan ang kaniyang mga mata.
"Kahit kailan pa 'yan, kaya kong maghintay, Sana. You are worthy in every way."

"L-Lee..."

Nakapamulsa siyang tumayo. He smiled faintly. "I'll go ahead. Binisita ko lang

talaga si tita, alam ko kasi na ngayon ang chemotherapy niya."

Ibig-sabihin ay palagi siya rito. At sa mga oras na hindi niya ako naaabutan ay
paniguradong tinatanong niya ang presensya ko kay Hasa.

Tumayo na rin ako saka siya hinatid sa labas ng ospital.

I clasped my palms together. "Lee..." untag ko sa kaniya nang marating namin ang
kotse niya.

Mabuti siyang tao. Alam kong masasaktan siya sa sasabihin ko pero kailangan at
dapat niyang malaman ang totoo. Hindi niya deserve ang masaktan pero mas lalong
hindi niya deserve ang umasa. Mas masasaktan siya.

"What is it?" Hinuli niya ang mga mata ko at hinawakan ang aking isang kamay.

"Lee, kasal na...ako," pumiyok ang boses ko sa huling salita ngunit mukhang hindi
siya nagulat sa sinabi ko. Alam na ba niya? "I'm sorry..."

"You love him?" Nakagat ko ang upper lip ko sa tanong niya. Tinapik naman niya ang
likod ng aking palad na hawak niya nang hindi ako sumagot. "I'm willing to wait."

"Lee, hindi mo kailangan maghintay. May babaing darating sa'yo para mahalin ka, at
hindi ako 'yon." Binawi ko ang kamay ko mula sa kaniya to give emphasis.

"Ikaw lang—"

"Lee!"

Hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko nang makita si Lee na nakabulagta sa semento

habang unti-unti na dumadanak sa semento ang dugo mula sa kaniyang ulo.

Gusto kong gumalaw at sumigaw para humingi ng tulong pero hindi kumilos ang katawan
ko. Parang naparalisa ako sa kinatatayuan at ang tanging nagawa ay tingnan siya.

"Tulong! Nurse!"

Mabuti nalang at nakita kami ng guwardiya. Pero ako, hindi pa rin makagalaw.
Nagkagulo na ang lahat pero ako ay gulantang pa rin. Mata ko lang ang gumagalaw.

Tanging bakas ng dugo ni Lee ang naiwan sa semento nang tumunog ang cellphone ko.
Nanginginig ang aking mga kamay na sinagot iyon nang makitang si Wyr ang tumatawag.

"Nobody has the right to hold you like that."

Nanlambot ang tuhod ko sa narinig kaya napaupo ako sa semento. Dumadagundong sa

kaba ang aking dibdib habang mas lalo namang nangatal ang buo kong sistema.

"You are mine, Sana. Mine. Do you get me? No one should own you." Malamig at parang
galit ang boses niya. May diin ang bawat salitang binitiwan niya.

Bago pa ako tuluyang nawalan ng malay ay may sumalo sakin.

"Madame."

Lahat ay naging malabo hanggang sa wala na akong narinig pa.

Dahan-dahan ang naging hakbang ko habang papalapit sa taong nakahiga sa malamig na

semento at may puting tela ang nakatalukbong sa buo niyang katawan. Hindi ko pa man
nakikita ay gusto ko nang sumigaw. Ayokong tanggapin na hanggang dito nalang siya.

Pikit-mata at sa nanginginig na kamay ay inalis ko ang takip niya sa mukha nang

tuluyang nakalapit. Nag-unahan sa pagtulo ang aking mga luha. Tila may nagkarerahan
sa pagpukpok ng kung anong bakal sa aking puso upang saktan at durugin ako.

"Lee... I'm sorry..." Napaluhod ako sa tiles nang makita ang malamig, maputla at
walang buhay na katawan ni Lee.

Halos hindi ako makahinga kakaiyak. "Lee... Patawad..." iyon lang ang palaging
lumalabas sa bibig ko habang humahangos dahil sa pag-iyak.

I can't breathe! I walloped my heart using my fist. Parang sinasakal ako upang
pigilan sa paghinga.

"Madame! Madame!"

"Patawarin mo ako, Lee."

"Madame! Gising!"

Nagising ako sa tapik ni Yula sa aking pisngi. Basang-basa ang aking pisngi unan
dahil sa luha nang bumangon.

"Anong nangyari?" Umiwas ng tingin si Yula sa tanong ko. Kumabog lalo sa kaba ang
aking dibdib. Tila hinahati ito ng pira-piraso. Hinawakan ko siya sa manggas niya.
"Sabihin mo sakin. Panaginip lang ang lahat hindi ba?"

"You may go now, Yula," Wyr's baritone voice struck like a calm thunder.

Pinahid ko ang sariling luha habang nakatingin sa kaniya na papalapit sakin.

"Anong nangyari?" Hindi niya ako sinagot at parang walang narinig na tanong mula
sakin. Umupo siya sa gilid ng kama saka hinaplos ang aking pisngi. "Anong ginawa
mo? Sabihin mo sakin na hindi ikaw ang gumawa niyon!"

Masama ko siyang tiningnan at gusto ko siyang suntukin at sampalin. Ang lalaking

nagtatago sa likod ng maskara ay isang masamang tao.

"Sabihin mo sakin na hindi ikaw 'yon!" Ayokong pagsisihan na nagpakasal ako sa

kaniya. Na pinakasalan ko ang isang demonyong tulad niya.

Tinitigan niya ako sa mga mata at ganoon din ako. Nagsukatan kami ng tingin at
walang kurapan niyang inamin ang kasalanang ginawa.

"I did it." Walang pagkurap niyang sagot sakin. Sa sobrang galit na naramdaman ko
ay pinagpapalo ko ang dibdib niya gamit ang dalawa kong kuyom na nga kamay.

"Ang sama mo! Napakasama mo! Bakit ang bilis sa 'yong pumatay ng tao?"
Pinagsusuntok ko siya nang buong lakas. Kung saan-saan ko na siya natatamaan pero
wala akong pakialam at hindi rin siya umilag.

"I hate you! I hate you!"

Hinuli niya ang dalawa kong pulso.

"Huwag mo akong hawakan!" Pilit kong binabawi ang dalawa kong kamay sa kaniya pero
masyado siyang malakas.

"I did that because of you."

Pinahid ko ang luha ko saka siya muling tiningnan nang masama. "Bakit? Anong ginawa
ko?"

Hindi niya ako sinagot. Namumula iyong tainga at leeg niya mula sa pinaghalong
suntok na natamo mula sa akin at sa kaniyang pinipigilang galit.
"Kaselos-selos ba 'yong ginawa niya? Pagtataksil ba iyon sa mga mata mo na hinayaan
ko siyang hawakan ang kamay ko?" sunod-sunod kong tanong sa kaniya.

"Protecting my territory is not about jealousy. It's my way of saying that you are
mine. That's my territorial way. Killing someone who is interested in you."

"Ang bait niyang tao. Siya ang unang tumulong sakin." Muli akong lumuha. "Hindi mo
kailangang pagtangkaan ang buhay niya kahit para sa akin lang. Kaya ko siyang
iwasan kung gusto mo. Dapat sinabi mo nalang sakin. Hindi mo siya kailangang
barilin, Wyr. Sinasaktan mo ang mga taong malapit sakin at sinasaktan mo rin ako."

Bumalik ako sa paghiga na nakatalikod sa kaniya. Naramdaman ko naman ang paglubog

sa likuran ko. Napakapit ako sa unan ko nang yumakap siya sakin.

"I'm sorry..." Mas lalo niyang siniksik ang sarili niya sakin habang binabaon ang
mukha niya sa batok ko at inamoy-amoy ang aking buhok.

Ilang beses na ba siyang nag-so-sorry sakin? Tuwing nakikita niya ang nga pasa sa
kamay ko dahil sa mahigpit na posas na nilalagay niya kapag ginagamit niya ako sa
kama, humihingi siya ng tawad. Kung dati ay naniniwala ako sa sinseridad ng
paghingi niya ng tawad, ngayon ay hindi na.

Nararamdaman kong nagiging masaya siya kapag nakikita niya akong nasasaktan. He's
more than a sadist. He's also a psycho. May sakit siya sa pag-iisip.

Hindi ko alam kung bakit siya ganiyan. Lahat ng lalaki, iniisip niyang aagawin ako
sa kaniya kaya mga babae ang binibigay niyang tagabantay sakin. Iyon ang una kong
napagtanto noong isang linggo palang ako sa mansyon. I thought it was just me who
assumed, pero noong nakita mismo ng aking mga mata ang ginawa niya kay Lee, sana
pala naging maagap ako. Sana hindi ko hinayaan si Lee na hawakan ako.

Noong unang gabi ko rito, akala ko nadala lang siya noong hinawakan niya ang dalawa
kong kamay sa itaas ng aking ulo, pero 'yon pala, sinadya niya iyon. Gusto niya
akong nakikita na nahihirapan kapag ginagamit niya ang katawan ko. Nakikita ko ang
kislap sa kaniyang mga mata kapag nakikita niya ang pasa sa aking pulso at ankles
despite how his apologies sound so sincere.

Habang tumatagal ay natatakot na ako sa kaniya. Sa posible niyang gawin kapag

lumuwag ulit ang turnilyo niya sa utak.

CHAPTER 12 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 12

From that day on, umiiwas na ako sa mga lalaki. Pati mga kaklase ko ay iniiwasan ko
na rin. Natatakot ako na baka may sumunod na naman kay Lee. Mabuti nalang talaga at
naagapan agad siya. Natanggal ang bala sa ulo niya pero hanggang ngayon ay nasa ICU
pa rin si Lee at hindi pa nagigising. Hindi ako bumisita pero kumukuha ako ng
update kay Hasa.

Sa bawat oras na naaalala ko ang nangyari, hindi ko napipigilan ang sarili ko na

ma-guilty. Nakukonsensya ako dahil wala naman siyang ginawang masama pero kailangan
niyang pagdaanan iyon.

"Girl? Hello?"

Napakurap-kurap ako nang sumikmat si Tria sa harap ko.

"Sorry. Ano 'yon?"

Naningkit ang mga mata niya habang mariin na nakatitig sakin. Bumaba ang tingin
niya sa kamay ko na kaagad ko naman iyong tinago sa ilalim ng mesa.

"May sakit ka ba?"

"Huh?" Naguguluhan akong tumingin sa kaniya. "Ba't mo naman natanong?"

"Kasi, halos isang buwan kang nawala. Tapos noong bumalik ka, may mga pasa ka sa
kamay, pati na rin sa ankles mo," naghihinala na sabi niya.

"Akala mo ba hindi ko napapansin? I'm sure kung hindi lang mahaba ang manggas ng
uniporme natin, may mga pasa ka rin sa braso. At..!" Huminto siya saglit kasabay ng
pagtaas ng kaniyang hintuturo. "Tuwing Lunes, fresh ang pasa mo. Sa Biyernes naman
ay maaga kang umaalis na parang hinahabol ang oras."

Uminom ako nang tubig sa mineral na bote saka lumikot ang aking mga mata. Ayoko
siyang tingnan. Kung alam niya lang.

"Sabihin mo na sakin ang totoo," pagpupumilit niya. Sa kaniyang mga mata ay

hinatulan niya na ako hindi pa man ako nagsisinungaling.

Mabilis ko siyang pinang-ilingan. "Wala 'to. Pinagtripan lang ako ng kapatid ko."

"Baka nakalimutan mong Dean's Lister itong kaharap mo?" nakataas ang kilay na saad
niya. "Kung wala kang sakit, eh, ano 'yan? Napano 'yan?"

"Nag-away kasi kami ni mama." Mas lalong tumikwas ang kilay niya habang mapanuri
ang mga mata niyang tumitig sakin. Hindi siya nadadala sa tugon ko.

"Pwede ba, Sana. I never heard you fought with your mother. Paano naman kayo mag-
aaway kung hindi ka naman sumasagot sa mama mo? Posible pa siguro ang mama at
kapatid mo mag-away." Tumungo ako habang nilalaro ang mga daliri ko sa kamay sa
ilalim ng mesa. "And to think na nagkaroon ka ng pasa, don't tell me every weekend
kayong nagkakasakitan? At ilang buwan kana ba na may mga pasa? Lima? Anim? What the
hell?!"

"Kasi ano..."

"Ano?"

"May..." May sikreto akong tinatago. Iyong dahilan kung bakit ako umiiwas sa
lalaki, kung bakit nawala ako ng ilang linggo noon. Kasi, nagpakasal ako sa isang
psychopath para mapagamot si mama.

I sighed. Hindi ko man lang mabuka ang aking bibig upang sabihin ang totoo.

"May anemia ka?"

Sasabihin ko ba? Iyong sitwasyon ko ngayon. Na nagpakasal ako sa isang psychopath,

bipolar at sadistang tao? Gusto kong mailabas ang totoo kong nararamdaman, dahil sa
totoo lang, gusto nang sumabog ang puso ko sa dami ng kinikimkim nito.

Hindi ko namalayan na lumuluha na pala ako. Tinabihan ako ni Tria saka ako niyakap.

"Okay lang 'yan, girl. Ilabas mo lang." Yumakap din ako sa kaniya at mas lalong
naiyak.

Ganito kahirap ang isang introvert na tao. Walang mapagsabihan at mapaglabasan ng

sama ng loob. Dahil ang akala kong tao na malapit sakin at pwedeng mapagsabihan ng
tunay kong nararamdaman ay tinaboy ko. Simula noong gabi na hinalikan ako ni
Choluss at sinampal siya ay hindi na siya nagparamdam. Siguro napagtanto niyang
mali ang ginawa niya. Baka nahiya siya sa ginawa niya kaya hindi na siya nagpakita
pa. Maigi na rin iyon. Sana makahanap siya ng babaing pwede niyang pagbalingan ng
tunay na pagmamahal.

Maswerte na nga siguro ako dahil sa kabila ng pagiging introvert ko, may mga taong
lumalapit sakin.

Iyong pakiramdam na gusto mong magpakamatay para matapos na ang lahat pero takot
kang mapunta sa impyerno.

Kung hindi lang siguro ako makaDiyos, matagal na akong nagpakamatay. Kung hindi
lang sana ako takot mapunta sa impyerno, matagal na akong sinundo ni Satanas. Kung
hindi lang kakambal ni papa si Satanas, matagal na sana akong nasa impyerno at
nagpasundo sa kaniya. E'di wala sana akong ganito na klase ng problema. Pero kung
sana lang hindi kami iniwan ni Papa at pinagpalit sa aeta niyang asawa, hindi sana
kami magiging ganito. Sana nasa kaniya ang responsibilidad at wala sa akin.
Kasalanan lahat ng ito ni papa. Napaka-iresponsable niya.

"Pasensya ka na." Nagpunas ako ng mga luha ko pagkatapos kong umiyak.

"Okay lang 'yon." Ngumiti siya sakin saka tinapik ang balikat ko.

"Sana, may partner ka na sa project? Tayo nalang?" si David. Umupo siya sa kaharap
kong upuan habang nakangiti.

"Uh...kasi..." Nakikiusap ang mga mata ko na tiningnan si Tria.

"Partner ko na si Sana, Dave." Nakahinga ako nang maluwag sa sinabi ni Tria. Mabuti
nalang at nabasa niya ang sinasabi ng mga mata ko.

"Akala ko si Beau ang partner mo?" Halatang nagugulahan si David.

"Hindi. Nagbago na ang isip ko, ngayon lang." Sinanggi ko siya sa paa. Magbibigay
nalang ng rason, obvious pang nagsisinungaling.

"Bakit ayaw mo kay Dave? Pogi naman. Mayaman at matalino at mukhang interesado
sa'yo," agad niyang tanong nang umalis ang lalaki.

Nagkibit ako nang balikat. "Manhater," komento niya.

Gabi na nang makarating ako sa mansyon. Dumaan pa kasi ako sa bahay na binili ni
Wyr para kina mama at Hasa.

Bago ako pumasok sa mansyon ay sinuot ko muna ang singsing. Tinatanggal ko kasi ito
kapag pumapasok ako sa campus.

"Madame!"

Nagtataka kong tiningnan ang mga kasambahay na nag-aabang sakin sa loob. All of
them were anxious. Si Yula ay parang nabuhayan ng dugo nang makita akong pumasok.

"Bakit?"

"Madame, kanina pa po naghihintay si sir sa kuwarto ninyo."

Kumabog ang dibdib ko sa narinig. "Anong araw ba ngayon?"

"Biyernes po."
Patakbo kong inakyat ang hagdan papuntang kuwarto. Nang marating ang pintuan ng
kuwarto namin ay humihingal ako, pinagsamang kaba at pagod ang nararamdaman ko.

Inayos ko muna ang aking sarili bago pinihit ang doorknob.

Nakapatay na ang ilaw sa loob ng kuwarto at ramdam ko rin ang mabigat na presensya
niya kaya naman mas dumoble ang kaba na nararamdaman ko ngayon.

"How's your study?"

Napaigtad ako nang marinig ang boses niya hindi kalayuan sakin. Parang nasa couch
siya nakapwesto.

"O-okay naman," kinakabahan kong tugon.

Pilit kong winaksi ang kaba na aking nararamdaman saka pumasok sa closet at
nagbihis.

SOMEONE' POV

Laki ang gulat ni Sana nang makita ang kama sa kaniyang paglabas. The lights were
turned on and there were bondages made out of leather on the bed.

Napasandal siya sa dingding nang lumapit sa kaniya si Wyr. He was holding eye
bondage that was wrapped around his palm while looking at her intensely. The veins
in his arms prevailed as well.

Sana swallowed hard while her heart throbbed so fast as usual. This was her first
time seeing him like that. Like there's some kind of demon possessed him.

She was caught off guard when Wyr put his palms on both sides of her shoulder.

"A-nong...g-gagawin mo?" Halos hindi siya makapagsalita dahil naunahan na siya ng

kaba. Tanging tibok ng puso niya ang kaniyang naririnig.

Mahigpit ang kapit niya sa laylayan ng kaniyang damit. Wyr unrolled the eye bondage
on his palm and tied it around her eyes. He then began undressing her. She bit her
lower lip when she felt coldness embracing her bare body caused by the air-
conditioner.

Binuhat siya ni Wyr saka pinadapa sa kama. He handcuffed her wrist on her back and
put a chained-choker on her neck. Mas lalo siyang kinabahan sa ginagawa nito sa
kaniya. Ang choker na nakatali sa kaniyang leeg ay kinonekta nito sa pagtali sa
kaniyang paa.

She couldn't move her feet 'cause it would choke her neck. Her body was restraining
her movement.

"Aackk!" She was choked when Wyr spanked her cheek butt.

Kinagat niya ang kaniyang labi at pinigilan ang sarili na gumalaw para hindi siya
masakal. Habang tumatagal ay lalong lumalakas ang bawat palo ni Wyr sa pang-upo
niya. At sa bawat pagpalo ng kaniyang asawa ay tanging pagluha lang ang kaniyang
nagawa.

Nangangalay na ang kaniyang ulo pati na rin ang kaniyang mga paa, ngunit tila
walang kapaguran si Wyr sa ginagawa nito sa kaniya.

The restraining of the bondage became more severe and tightened. Mas lalo nitong
hinigpitan ang tali sa kaniyang leeg at paa dahilan upang mamaluktot ang likuran
niya. Ilang dangkal nalang ang layo ng kaniyang mga paa sa kaniyang ulo.

SUMAMPA si Wyr sa kama at lumuhod paharap sa likuran ng kaniyang asawa na halata

ang paghihirap sa pawisan nitong hubad na katawan.

Nakikita niya ang pamumula ng magkabilang pisngi ng pang-upo nito dahil sa

pagsampal niya rito.

Hindi pa siya nakuntento, hinila niya ang mga paa nito palapit sa kaniya dahilan
upang masakal ito at maubo na masarap sa kaniyang pandinig.

Hindi pa natapos sa pag-ubo si Sana nang ipasok niya ang kaniyang kahabaan sa
kaselanan nito.

Imbis na ungol ang marinig mula rito ay ang nakakaasar nitong tunog sa pagkakasakal
ang lumabas sa bibig ni Sana. Kaya naman ay mas lalo niya pang sinagad at nilabas
pasok iyon nang walang habas.

Hindi siya tumigil hangga't hindi naririnig ang masarap sa tainga nitong ungol.

"Ahhh!!" habol ang hininga ni Sana na humalinghing. A moan of pain and pleasure
that Wyr has been aching for.

He moved even more after hearing her pained moans.

"Oh, fuck! Moan for me..!" aniya habang gumagalaw at sinasabayan ng pagsampal sa
pang-upo nito.
"Ahhh!... Ohh!" a tone of pain with a mixture of sobs was really soothing in his
ears. It gave him more pleasure.

Wyr moved his shaft back and forth— rapid and hard. He never stopped until he
reached his peak of pleasure. Until he was satisfied. Until his hot semen influx
inside her while the excess flowed over her ass.

He drew his two fingers inside her wet core moving it back and forth— hard and
rough.

He never stopped until she convulsed into spasm for the nth time. 'Till his fingers
numbed and fully soaked by her release.

It gave a loud sound in the room when he spanked her butt with force. Kasabay niyon
ay ang paggalaw ni Sana na halatang gusto nang matulog dahil lupaypay na ang ulo
nito.

UMUBO si Sana dahil nasakal siya sa paggalaw niya ng kaniyang mga paa. Gusto na
niyang matulog. Magkahalong pagod at sakit ng katawan ang kaniyang nararamdaman.
Paniguradong sa pagsapit ng araw ay hindi na naman siya makakabangon. Magkakaroon
na naman siya ng panibagong pasa sa katawan.

At katulad ng huli nitong ginagawa sa kaniya pagkatapos nitong gamitin ang kaniyang
katawan ay tinunton na naman ng mga labi ni Wyr ang leeg niya kung saan naroon ang
nag-iisa ngunit hindi nawawalang hickey. Pagkatapos nitong kagatin at sipsipin ang
balat ng kaniyang leeg ay bumulong na naman ito.

"You are mine."

Gusto na niyang matulog at ipahinga ang katawan ngunit hindi maaari. Hindi siya
pwedeng matulog. Kailangan niyang labanan ang antok at pagod. Gusto niyang makita
ang mukha ni Wyr at magagawa niya lang iyon kapag gising siya.

Gusto niyang makita ang mukha nito sa likod ng maskara. Ang kailangan niya lang
gawin ay linlangin ito. She needed to trick him. And that was to pretend that she
fell asleep.

Nagpanggap siyang tulog at nasa kalahating oras yata iyon bago tinanggal ni Wyr ang
tali sa kaniyang paa at leeg. Bumaon ang mukha niya sa unan nang tanggalin nito ang
choker. Tinanggal din nito ang kaniyang piring sa mata.

Narinig niya ang pagbukas ng pinto sa closet. Malamang ay kumuha ito ng night dress
upang ipasuot sa kaniya. Pinasuot nga nito sa kaniya ang manipis na bestidang
pantulog pagbalik saka siya inayos sa pagkakahiga.

May kung anong malamig na bagay itong pinahid sa kaniyang mga paa kung saan ramdam
niya pa ang tali roon kahit tinanggal na iyon ni Wyr. Tumaas ito at pinahiran din
ang kaniyang palapulsuhan pati na rin ang kaniyang leeg. Malamig iyon ngunit
masarap sa kaniyang pakiramdam at mabango rin.

Naging matalas ang kaniyang pandinig at nilabanan ang kaniyang antok. Alam niyang
maliligo ito at hinihintay niya lang iyon. Nang makarinig nga siya ng rumaragasang
tubig mula sa banyo ay kaagad siyang bumangon.

Kabado niyang tinahak ang pinto papalapit sa banyo. Dahan-dahan niyang pinihit ang
doorknob. Bahagyang nakaawang ang glass translucent door kaya sinilip niya si Wyr
sa loob. Nakatalikod ito sa kaniya. Both palms pinned on the wall while water
cascading down his broad shoulders and muscled back. May malaking dragon tattoo ito
sa likuran at sa magkabilaang pakpak ng dragon ay may mga salitang nakatatak. 'My
love, Sana.'

Nakayuko sa Wyr at hinintay niyang abutin nito ang shower gel dahil nasa
kinaroroonan niya ang gamit panligo.

Nanlaki ang kaniyang mga mata nang humarap si Wyr sa gawi niya. Muntikan na niyang
maisara nang pabalibag ang pintuan sa gulat. Pati ang flower vase ay kamuntikan na
rin niyang masagi sa sobrang gulat.

She felt her world stopped spinning so her heart stopped beating after seeing him.

Nanginginig ang buo niyang katawan na bumalik sa kama. Hindi niya alam kung ano ang
dapat na maramdaman. But she knew it's wrong. Everything was wrong. Sana pala
hinayaan niya nalang na hindi ito makilala. He's so evil to lure and deceive her!

Ngayong alam na niya na si Choluss ang lalaking pinakasalan niya at ang lalaking
gumagamit nang paulit-ulit sa katawan niya. Parang gusto na niyang mamatay.
Nandidiri siya sa sarili niya. She felt so dirty. She's disgusted.

Ilang saglit pa ay namatay na ang ilaw at naramdaman niya rin ang paglubog ng kama
sanhi na tumabi ito sa kaniya.

"Goodnight, my love." Muntik na siyang umiwas nang hinalikan siya nito sa labi.
Kinuha ng lalaki ang kaniyang kamay kung saan naroon ang kaniyang singsing sa
kasal.

Pinisil-pisil iyon ni Wyr saka yumakap sa kaniya. Habang ang isa niyang palad ay
nakakuyom. The truth that she had learned tonight was unacceptable, and she cringed
to that fact. It's true that there were millions of truths in the world, but some
were not intended for us to be happy after knowing it. Some were intended for us to
cause more suffering. To feel worse.

There were millions of truths in the world, but are we really happier to know them?
Not all truths were meant to unfold, 'cause there were truths that are better to
remain untold for our own good.
 CHAPTER 13 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 13

Hindi ko na alam ang gagawin ko. Nandidiri ako sa sarili ko. Ni hindi ko nga kayang
tingnan ang katawan ko sa salamin. Naaawa ako sa aking sarili pero hindi ako
nagsisisi na nagpakasal ako. Dahil naligtas n'on ang buhay ni mama. Nadugtungan ni
Wyr ang buhay ng nanay ko.

Ano ba ang dapat kong gawin? Dapat ba akong magpaalipin sa utang na loob? Noong
pumirma ako sa kontrata, alam kong hindi na ako malaya. Alam kong hawak at
kontrolado na niya ang buhay ko. Pero paano ko ba matatagalan ang ganitong buhay
kung alam kong pinsan ko siya? Kapag ginagamit niya ang katawan ko, nagagalit ako
sa sarili ko dahil wala akong kakayahan na pumalag. Na hinahayaan ko lang siya sa
ginagawa niya sakin.

Tama ba ang ganito? Kahit sa sarili kong tanong ay alam ko ang sagot.

"Dame, saan po tayo?"

"Sa simbahan," walang buhay kong sagot.

Ilang araw na ba akong lutang? Ilang araw na ba akong walang gana sa lahat? Parang
gusto ko nalang mamatay. Parang gusto ko nalang tumakbo. Hindi ko nga alam kung
saan ako kumukuha ng tapang na pakisamahan at harapin si Wyr.

"None of you shall approach to any that is near of kin to him, to uncover their
nakedness: I am the LORD."

Diyos ko, patawarin niyo po ako, hindi ko po alam ang ginagawa ko. Naging
makasalanan ako. Hinihingi ko po ang inyong kapatawaran.

Pagkatapos ng misa ay umalis din agad ako. Sana sa gagawin kong ito ay mahanap ko
ang sarili ko. Sana ay makahanap ako ng kapayapaan.

"Saan po tayo, Dame?" tanong ni Ali pagkapasok ko sa sasakyan.

"Sa talampas."

"Po?"

"Dalhin niyo ako sa isang malapit na talampas," mariin na turan ko habang nasa
kawalan ang tingin.
Ayoko na ng ganitong buhay. Pagod na ako. Ang utak at katawan ko. Parang habang
tumatagal ay nawawalan na ako ng buhay. Oo nga't humihinga ako pero parang wala
rin. Nakikita ako ng mga tao pero hindi nila ako nararamdaman. Hindi nila nakikita
ang aking paghihirap. Parang hangin. I despised myself. I deserted him for doing
this to me.

Bumaba ako nang huminto ang sasakyan. "Dito lang kayo," agad na pigil ko sa kanila.

Lumayo ako sa mga tauhan ni Wyr. Lumapit ako sa dulo ng talampas kung saan hindi
nila ako nakikita.

Nang masiguro kong walang nakakakita sakin ay hinubad ko ang suot kong takong at
sinabit ang isa sa ugat ng kahoy, ang isa naman ay tinapon ko sa bangin.

Bago ko nilagay ang bag sa lupa ay kinuha ko muna ang luma kong cellphone saka
tumakbo palayo. Wala akong ibang dala bukod sa luma kong cellphone.

Patuloy lang ako sa pagtakbo hanggang sa hindi ko na alam ang lugar na kinaroroonan
ko. Agad kong binuhay ang cellphone ko saka tinawagan si Ate Brana sa nanginginig
na mga kamay. Siya lang ang alam kong makakatulong sakin ngayon.

"Ate, tulungan mo ako," paghingi ko ng tulong sa kabadong boses nang sagutin niya
ang tawag ko. Anuman ang mangyari sakin ay nakahanda akong harapin. If running away
from him would fail, I'm willing to accept the punishment he'd serve to me.

"Sana? Bakit?" nag-aalala niyang tanong. The obvious frail in my voice was very
evident.

"Ate... naglayas ako...sa mansyon..." My tears cascaded down my cheeks.

"Oh, my gosh! Why did you do that?!" bulalas niya. Naroon ang gulat at takot.
"Nasaan ka?" Halata sa boses niya ang pag-aalala.

Sinabi ko sa kaniya ang eksaktong lugar kung nasaan ako.

"Listen to me, Sana. Turn off your phone and never let them see you, okay?" She's
really scared.

"Oo, ate."

Kagaya ng sinabi ni Ate Brana, pinatay ko ang cellphone ko at nagtago habang

hinihintay siya.

Mabilis naman niya akong natunton. Binuksan niya ang shotgun seat saka ako
pinapasok. May inabot siya sa aking supot.

"Change your clothes."

Umiling-iling siya pagkatapos kong isuot ang mga damit na binigay niya. Problemado
siyang humigit nang malalim na hininga saka pinaandar ang kotse. Pasulyap-sulyap
siya sakin saka umiiling at nagbubuntong hininga. Tila may gustong sabihin.

Huminto siya dahil may checkpoint. Bahagyang binaba ni Ate Brana ang windshield ng
kotse saka nagtanong sa pulis. "Ano pong mayroon, Kuya?"

"May tumalon po sa talampas, Ma'am."

Dumoble ang kaba na aking naramdaman. There's a lump in my throat that forbade me
from breathing.

"Ganoon po ba? Naku, iba na talaga ngayon ang isip ng mga tao. Baka malaki ang
problema. Sige po, Kuya. Alis na ako."

Nagkatinginan kami ni Ate Brana sa mga mata bago niya tinaas ulit ang windshield.
She's telling me her eyes to look at what chaos I've made.

"Ano bang nangyari? Bakit mo 'yon ginawa?" tanong niya habang nagmamaneho.

Hindi ako sumagot. Nanatili akong nakatingin sa labas ng bintana ng kotse. Hanggang
sa marating namin ang basement ng bahay nina tita.

"May secret passage d'yan papuntang secret room sa garden, hindi ka puwede
magpakita sa CCTV." Lumabas na si Ate Brana pagkatapos. Ako naman ay pumasok na sa
sinasabi niyang secret passage.

Pagkarating ko sa secret room ay naroon na siya at naghihintay sakin habang nakaupo

sa kama.

"Sabihin mo sakin ang totoo, Sana. Bakit ka umalis?"

Umupo ako sa couch kaharap niya. I draw enough air and stared at her faintly.
"Bakit hindi, Ate? Nalaman kong si Kuya Choluss ang taong pinakasalan ko. Pinsan ko
at kapatid mo." Nagsimula nang mamuo ang luha sa aking mga mata. I felt so
disgusted whenever I think that we're relatives and we're married. Binenta ko ang
aking sarili sa kaniya.

"Ano sa tingin mo ang gagawin ko? Sa bawat oras na naaalala kong kadugo ko ang
gumagamit ng katawan ko, halos mabaliw ako." Pinahid ko ang luha na bumagsak sa
aking pisngi. I quavered from frustrations, anxiety, and anger. Towards myself.
Towards him, above all!

"Sana..."

"Halos hindi ko kayang tingnan ang sarili ko sa salamin. Nandidiri ako at naaawa sa
sarili ko." Sinabunutan ko ang aking sarili. Shit, Sana! You are so filthy. Dirtier
than a prostitute!

"Sana, don't enrage the sweet but psychopath who can kill someone without blinking
just to protect his territory..." Nanigas ako sa kinauupuan ko sa sinabi ni Ate
Brana. "And you? You are his territory. At sa ginawa mo, paniguradong ginalit mo
siya."

"Hindi ba dapat ako ang magalit? Pinaikot niya ako. Bakit niya ba ito ginagawa?
Dahil lang sa...sa kagustuhang makuha ako?! Pinsan niya ako, Ate! Pamangkin siya ni
mama! How could he do this to me?!"

"He's not the person you thought he is. He's not the person you knew!"

"Oo, alam ko. Kaya nga ako napunta sa ganitong sitwasyon," pag-amin ko. "Pero hindi
mababago ang katotohanan na pinsan ko siya."

"He's not."

Napalingon ako sa pintuan kung saan pumasok si tita.

"You have to know the truth so that you'll understand why."

"Anong ibig niyo pong sabihin?" naguguluhan kong tanong. Alam ba ni Tita Trex ang
totoo? Mayroon ba silang nalalaman na hindi ko alam?

"Choluss died in lung cancer when he was fifteen. Kung kani-kanino kami nagkaroon
ng utang sa ibang bansa para lang maipagamot ang anak ko." Huminga nang malalim si
tita bago ulit nagpatuloy. Tears glistened in her eyes. "Pero mas malaki ang utang
namin kay Mister Suldico."

Kumunot ang noo ko. Anong kinalaman n'on sakin?

"The day of my son's funeral, Mister Suldico showed up. He offered us everything in
exchange for Choluss's name. Siya ang dahilan kung bakit nakabangon kami sa hirap,
kung bakit nakabayad kami sa lumpak-lumpak na pagkakautang. Binili niya ang
pangalan ng panganay ko, Sana." Hinawakan ni tita ang mga kamay ko na tila
pinapaintindi sakin ang mga bagay na wala namang kinalaman sa akin.

"Pero ano naman ang kinalaman ko roon, tita?" Naguguluhan kong tanong. "Wala kaming
utang sa kaniya."

"'Yan din ang tanong ko dati," sumingit si Ate Brana. "But one time, I saw his
wallet with your six-year-old picture in it," puno niya. "Yes, Sana. Dati pa, may
interes na siya sa'yo. Kung bakit niya binili ang pangalan ni Kuya, planado niya na
iyon."

"Hindi siya basta-bastang tao lang, Sana. Nakita ko kung gaano siya
kamakapangyarihan. Kaya tatanungin kita. Handa ka ba sa posibleng mangyari ngayong
umalis ka sa poder niya? Handa siyang pumatay para sa'yo. Oh, God knows how capable
he is of killing everyone who gets on his way in claiming you."

I know. The way how he unhesitatingly shoots Lee in the hospital. I know then how
much he's willing to waste lives for me.

Hindi ko na alam ang gagawin ko. Si mama at si Hasa. Paano na sila? Mali ba ang
naging desisyon ko? Pwede silang mapahamak. Bakit hindi ko naisip iyon? He could
kill them to trade me.

"Ako na ang bahala kina tita, ang importante ngayon ay makaalis ka na as soon as
possible." Tumayo si Ate Brana saka nag-impake ng mga gamit. "Hindi ka pwedeng
manatili dito."

Binigyan niya ako ng isang pares ng kasuotan. "Magbihis ka, aalis tayo mamayang
madaling araw."

Lumabas siya ng kuwarto pagkatapos. Tama ba ang desisyon ko? Kaya ko bang iwan sila
mama at ipagpalit sila para sa kalayaan ko?

Bahala na. Tulungan niyo po ako, Lord. Nagbihis ako ng panibagong damit. Pagkatapos
kong magbihis ay saktong pagpasok ni Ate Brana.

"Huwag kang lumabas. Aasikasuhin ko lang ang ticket mo paalis ng Metro. Maghanda
ka," bilin niya sakin saka ulit umalis.

Humiga ako sa kama habang hinihintay ang pagbalik ni Ate Brana. Sana lang tama ang
ginawa ko.

Mama, mag-iingat po kayo rito...

SOMEONE' POV

After Wyr learned the news, he went berserk. He threw all things he saw and even
killed Aliya without blinking. All of his underlings that served Sana from that
time were killed.
"Muster people. Don't stop searching for her fucking whereabouts and don't show
your fucking face on me without her! Am I understood?!"

"Yes, boss!"

"Search for her! I don't fucking care if you'll spend damn millions, billions nor
trillions just to keep her back!"

"Yes, sir!"

"Scram!"

Mabilis na umalis ang mga tauhan niya. His jaw was so tensed and his eyes were
dilated with fire and anger. Nobody dared to run away from him! From his fucking
life. Whoever dared to do will be punished.

He held a grip at his goblet that caused it to be shattered at his hand.

"Fuck!" Lahat ng mga gamit niya sa office table ay nasa sahig. He's really
rampaging.

Niluwagan niya ang necktie na suot saka kumuha ng wine at tinungga iyon. Halos
pumutok na ang ugat niya sa leeg at sentido sa sobrang galit na nararamdaman.

Tumunog naman ang cellphone niya at nakitang si Lancer iyon.

"Anything good to hear?" malamig at seryoso niyang tanong.

"Sinubukan na po naming halughugin lahat ng posible niyang puntahan, Boss. Pati na

rin ang lahat ng kopya ng CCTV na pwedeng nakuhanan siya ay kinuha namin. Pero wala
po kaming nakitang lead." He rapped the table after hearing Lancer's fucking
nonsense news.

"That's it?! Don't you dare tell me some fucking futility, Lancer! Don't show your
face to me nor hearing me your voice! Find her or I'll kill your bloodline!"
Pinatay niya ang tawag saka tinapon sa kung saan ang kaniyang cellphone.

"Damn it, Sana! Don't make me do some fucking stupid things and asperity again just
for you to show up!"

SANA' POV

Bumangon ako mula sa pagkakahiga nang pumasok si Ate Brana.

"Maghanda kana, aalis na tayo." Nakita ko ang hawak niyang mga papel. "Mabilis ka
nilang matutunton kapag pumaibang bansa ka. Paniguradong may mga tauhan na siya sa
airport."

"Saan ako pupunta?"

"Sa Mindanao."

Ang layo ng pupuntahan ko. Kapag may lakas na ako ng loob at kapag kaya ko nang
harapin si Wyr, babalik ako rito. Babalikan ko sila Mama.

Pinagpanggap ako ni Ate Brana bilang isang buntis. Mas mataas daw ang advantage ko
kapag ganito ang disguise ko.

"Tandaan mo, Sana. Kahit anong mangyari, huwag na huwag kang magpapahuli sa mga
tauhan niya. Ako na ang bahala kina tita. Alalahanin mo ang sarili mo." Tumango
naman ako. "Kapag may mga humaharang sa'yo, umakto kang manganganak kana."

"Salamat, Ate."

"Ipangako mo, mamuhay ka doon nang matiwasay, okay? Isipin mo nalang ang sarili
mo." Hinawakan niya ang kamay ko.

"Sanayin mo ang sarili mong mabuhay sa probinsya. Dalawang araw at kalahati bago ka
makarating sa Hinatuan. Naghihintay sa'yo si Nanay Silva, sa kaniya ka titira."

Binigay niya sakin ang cellphone na may litrato ni Nanay Silva. Siya iyong retired
mayordoma nila. Pampasaherong van ang sasakyan ko papuntang Mindanao.

"Pasensya kana kung ito lang ang kaya kong maibigay sa'yo." Inabot niya sakin ang
brown na sobre. "Fifty-thousand 'yan. Baka kasi kapag nag-withdraw ako ng pera sa
account namin ng asawa ko ay mahalata niya. Personal na kakilala siya ni Wyr."

"Naiintindihan ko, ate. Maraming salamat sa lahat." Niyakap ko siya nang mahigpit
kasabay n'on ay ang pagtulo ng aking luha.

Tinapik naman niya ang likuran ko saka hinagod. "Hindi ka dapat nila mahanap.
Tandaan mo 'yan," ilang beses na niyang pinaalala sakin iyon. Na dapat ay hindi ako
mahanap o mahuli ng mga tauhan ni Wyr. Kulang nalang idagdag niyang mamatay man
ako.

"P-paano...paano kung mahuli ako? Kung matunton nila ako?" kinakabahan kong tanong.
"Hindi dapat, Sana," buo ang boses na tugon niya.

"Paano nga kung ganoon ang mangyari? Anong mangyayari sakin?"

"Habang buhay kang...makukulong sa mundo niya. Hindi kana magiging malaya. Kung
paano ka niya tratuhin dati ay magiging iba na dahil ginalit mo siya." Katulad ko
ay umiiyak na rin siya. Naaawa siya sakin, alam ko. "He won't treat you the same
way anymore, Sana. Now that you run off, once you're captured, you will be treated
as his slave."

Pagkatapos ng ilang paulit-ulit na paalala sakin ni ate ay lumabas na ako sa

sasakyan niya saka pumasok sa pampasaherong van.

"Ikaw na ang bahala kay mama, ate," lumuluha kong pakiusap.

"Oo, mag-iingat ka."

CHAPTER 14 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 14

Tahimik lang ang probinsya. Wala masyadong usok hindi katulad sa syudad. Medyo
presko ang simoy ng hangin. Dito parang walang problema ang mga tao. Halos lahat ay
nakangiti kahit nahihirapan.

Ilang buwan na rin simula noong nakarating ako rito. Mababait ang mga tao. Lalung-
lalo na si Nanay Silva.

Nakangiti kong pinapanood ang papalubog na araw habang nakaupo sa buhangin sa

baybay dagat. Simple lang ang pamumuhay ng pamilya ni Nanay Silva. Ang asawa niya
ay pumapalaot upang manghuli ng isda habang siya ay may-bahay lang. Mayroon siyang
walong anak. Ang lima ay may asawa na. Tapos ang bunso ay babae at nag-aaral.

Masaya ang pamilya nila at hindi rin nila ako tinurin na iba. Parang mayroon akong
responsableng tatay dahil mas alaga pa ako ni Tatay Edo kaysa sa bunso niya. Dito
ko natagpuan ang tunay at masayang pamilya. Ganito pala kasaya kapag buo kayo.

Naalala ko tuloy sina mama at Hasa. Hindi na nga kami kumpleto, iniwan ko pa sila.
Kamusta na kaya sila ngayon? Nag-aaral pa rin ba si Hasa? Nagke-chemo pa rin ba si
mama? May gamot pa ba siyang ininom araw-araw? Even if I refused to entertain such
worries, I couldn't help myself but think of them.

"Puwede bang tumabi, anak?" nagpahid ako ng luha nang lumapit si 'Nay Silva.

"Alam mo, anak. Minsan ang buhay, parang ferris wheel 'yan. Masaya kapag nasa
itaas, sa sobrang saya, hindi mo na nai-enjoy ang tanawin dahil sa nararamdaman mo.
Minsan naman, nakakatakot, lalo na kung takot ka sa matatayog na lugar. Sa sobrang
takot mo, hindi mo nakikita at nabibigyang pansin ang ganda ng mundo." Nilingon ko
si Nanay Silva na ngayon ay nasa karagatan na ang pansin.

"Alam kong may pinagdadaanan ka. Pero huwag mong kalilimutan na hangga't kaya pa ng
katawan mong mabuhay, mabubuhay ka. Hindi sa lahat ng pagkakataon, galit sa'yo ang
mundo. Kasi, ang pinakamagandang ending ng kuwento ay iyong nagsimula sa pangit na
karanasan ang bida."

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko kay Nanay Silva. Kahit na hindi ako
nagkukuwento sa kanila tungkol sa buhay ko sa Maynila, naririnig at naiintindihan
ni Nanay Silva ang puso ko. Siguro, marami na siyang karanasan sa buhay. O kaya
naman ay bilang ina, naramdaman niya ang hinanakit sa puso ng isang anak.

"Alam mo naman siguro na hindi solusyon sa problema ang takbuhan ito?" kapagkuwan
ay tanong niya. Tumango ako. Alam ko. Pero hangga't maaari ay tatakbo ako.

"Alam ko naman iyon, nanay. Kumukuha at nag-iipon lang po ako ng lakas ng loob para
harapin ang mga bagay na iniwan ko sa syudad," tugon ko habang pinapanood ang alon
na hinahampas ang baybayin. It was very relaxing to hear the waves crashing on the
shore.

"Alam mo ba? Bago kami naging masayang pamilya, impyerno muna ang pinagdaanan
namin."

"Talaga po?" amuse kong tanong. Nakangiti siyang tumango. Hindi halata na ang
masaya nilang pamumuhay ngayon ay nagsimula sa kadiliman.

"Iyang asawa ko, sira ang ulo niyan noon. Pumapatay ng tao at walang sinisino.
Ginawang kabit iyong pinsan namin, sinasaktan hindi lang ako kundi pati na rin ang
mga anak namin." Gulat akong napalingon kay Nanay Silva. Hindi halata kay Tatay Edo
na ganoon siyang klase ng tao. Na kaya niyang manakit ng iba. Kahit nga hayop ay
parang hindi niya kayang manakit.

"Bata palang noon ang panganay namin, mga anim na taon. Si Benben palang ang bunso
ko." Tukoy niya sa panglimang anak niya. "Kung saan-saan kami tumatakbo kapag
lasing na iyang si Alfredo, hawak-hawak ang taga. Namumula ang mga mata dahil
ginagawang droga iyong syrup na gamot ng mga bata. Minsan ay ginagapos ako at
sinasaktan. Pinapanood niya pa ang panganay naming lalaki habang binababoy ako."

Napasinghap ako sa naging rebelasyon na iyon ni Nanay Silva. Ang bigat naman pala
ng pinagdaanan niya.

"Harap-harapan din kung makipagkadyutan sa pinsan namin," pagpapatuloy niya.

"Andami na niyang napatay na tao, pero hindi ko siya sinukuan kahit gaano pa kasama
ang isip niya."
"Bakit niyo po siya pinatawad?" usyoso ko. Hindi ko lubos maisip kung mapapatawad
ko pa ba ang taong kayang gawin sa akin iyon.

"Kung hindi ko siya pinatawad noon, wala kaming masayang pamilya ngayon. Kung
patuloy ko siyang titingnan bilang taong nagbigay sakin ng pasakit, lahat kami ay
makukulong sa nakaraang mapait." Pinatong niya ang mga kamay niya sa kamay kong
nasa aking tuhod. "Lahat ng tao ay pwedeng magbago hangga't humihinga pa."

Tumayo na si Nanay Silva pagkatapos niyang magkuwento habang ako ay nakatanga lang
sa kaniya. Ibang klase talaga ang nagagawa at kayang gawin ng pag-ibig.

"Sumunod ka na at tayo ay maghahapunan na." Bilin niya bago umalis.

Napakatapang pala ni Nanay Silva. Sa kabila ng lahat, nagawa niya pa ring

magpatawad.

Sumunod din agad ako kay Nay Silva at masaya kaming naghapunan. Kahit kailan ay
hindi ko naramdaman na iba ako sa kanila. Tinuturin nila akong pamilya. Maliban
nalang kay Miray, ang bunso nilang anak. Medyo maldita kasi iyon at magkasalungat
kami ng ugali. Sumasagot sa nanay niya, pero ganoon paman ay hindi naman siya
masama sakin. Nakikisama rin naman siya, 'yon nga lang ay medyo ilag sakin.

"Ana!"

Nilingon ko ang tumawag sakin. Ana ang tawag nila sakin dito, si 'Tay Edo ang may
pasimuno. Bulol kasi siya sa S kaya Ana nalang daw para mas madali.

"Bakit, Amboo?" si Amboo, ang binabaing anak ni Nay Silva, pang-anim sa magkapatid.
Kami ang pinakamalapit ni Amboo, dahil na rin siguro may kakilala akong mga bakla
kaya kami magkasundo.

"Gustu mu bang sumama?"

"Saan?"

"Swimming sa baybay kasama ang mga youth sa Sitio, bukas pagkatapus ng simba," sabi
niya sa matigas na Tagalog.

"Uh, nakakahiya naman sa mga kasamahan mo. Baka ano ang isipin."

"Anu ka ba! Sila nga ang nagyaya na isama ka, ih." Nakangiti niyang tugon. "Tsaka,
para na ren makilala mo sela at hinde ka mainip ditu sa bahay."

Alanganin naman akong ngumiti at tumango. Hindi talaga ako sanay makihalubilo sa
iba.
"Tsaka, mamayang alas sais ng hapun, pupunta sela sa bahay. May Bible study kasi,
gusto mu sumale?"

Bigla akong naiexcite nang marinig ang Bible study. Mabilis akong tumango.

"Oo ba! Hindi ko alam kung paano 'yan pero tungkol 'yan sa mga salita ng Diyos,
hindi ba?" I knew it's all about revelations.

Buong puso na ngumiti si Amboo. Ito ang gusto ko sa kaniya, malapit sa Diyos. Kaya
rin siguro kami malapit sa isa't-isa kasi may koneksyon kami sa itaas.

Nang hapon ding iyon ay nagsimula nga ang Bible study.

"He gives strength to the weary and increases the power of the weak. Even youths
grow tired and weary, and young men stumble and fall, but those who hope in the
Lord will renew their strength. They will soar on wings like eagles; they will run
and not grow weary, they will walk and not be faint.— Isaiah; Chapter twenty verse
twenty-nine to thirty-one."

Tahimik kaming lahat na binabasa ni Joseph ang Bible verse. Kilala siya bilang
maka-Diyos at malapit sa Panginoon. Siya ang palaging nag-li-lead sa lahat ng youth
pero hindi siya ang youth president.

Pagkatapos niyang basahin iyon ay isa-isang tumayo ang mga kasamahan namin. Hindi
ko sila naiintindihan dahil iba ang dayalekto nila, pero alam kong nagbibigay sila
ng opinyon tungkol sa taludtod na binasa.

Lahat ay may kani-kaniya silang pinaniniwalaan. At some point, parang napunta ako
sa lugar kung saan mas lalong pinatibay ang paniniwala ko sa Diyos. Lahat ng
nangyari sa buhay ko ay may dahilan. Kung bakit ako napunta sa lugar na ito ay
kagustuhan iyon ni God.

Pagkatapos ng Bible sharing ay masayang kumakain ang lahat sa mumunting meryenda na

hinanda namin nina Amboo at Miray. Masayahin sila at simple lang ang buhay. Hindi
ko sila masyadong nakakausap dahil hindi kami nagkakaintindihan.

"Manata pagtutuki ba, matunaw iton, dong." (Huwag mong titigan, matutunaw 'yan,
Dong)

Dinig kong sabi ni Puloy sa kapatid niyang si Dodong o Alvin sa totoong pangalan.
Si Dodong ang youth president nila.

"Haw! Kagtan da gayud si Dodong!" (Inlove na talaga si Dodong) Gatong naman ni

Lorna, ang pinsan ni Miray at ni Dodong sa magkabilang side ng pamilya.
"Aruy yagasuya ba." (May nagseselos) Dugtong ni Amboo na naging dahilan sa pagtawa
ng karamihan pero si Miray ay padabog na tumayo at nagpunta sa kusina. Parang
nainis sa sinabi ng kapatid niya.

Umiling-iling naman si Dodong saka kinuha ang gitara at sinimulan iyong kala-
kalabitin. Sa totoo lang ay sila iyong simpleng mga kabataan, walang arte sa
katawan at hindi nai-expose sa social media at mas pinapahalagahan ang personal
contact. Bagay na dehado kong nakikita sa syudad.

"Beauty queen of only eighteen she

Had some trouble with herself..."

Ang boses niya ay pangkaraniwan lang, ngunit lumamang siya dahil ang charmer niya
sa pagkalabit ng gitara. Nadala rin sa kung paano niya dalhin ang kanta.

Nakatitig lang ako sa kaniya habang abala ang kaniyang buong atensyon sa pagkanta
at pagkala-kalabit ng gitara.

"I don't mind spendin' everyday

Out on your corner in the pourin' rain..."

"Look for the girl with the broken smile

Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved, and she will be loved..."

Nahiya ako dahil tumingin siya sa gawi ko kaya nag-iwas ako ng tingin, pero hindi
nakaligtas sa paningin ko ang kumislap na kulay tsokolate niyang mga mata nang
pansamantala na nagkita ang aming mga mata.

Sumasabay na rin ang iba sa pagkanta. Lalo na si Princess habang ako ay sa labas
nalang ng bintana tumingin dahil naiilang sa ginawa kong pagtitig kay Dodong. Hindi
ako sanay may ganoong klase ng titig na tumatama sa akin, kahit noon pa.

"Ana, kanta ka rin," baling ni Amboo sakin.

"kamao kaw kumanta?"

"Huh?"

"Kung marunung ka daw bang kumanta?" translate ni Joseph sa tanong ni Puloy.

"Huo, nindot boses siton na bubaya," (Oo, maganda boses ng babaing 'yan) singit ni
Amboo.
"Kanta kaw," pangungumbinsi ni Lorna. Lahat sila ay naghihintay sa sagot ko.

"Susubukan ko."

Minsan ko na rin naging talent ang pagkanta at paggigitara sa pagpa-pageant.

Nag-stay pa ang mga youth sa bahay ng ilang oras bago nila napagdesisyunan na
umuwi.

"Ingat kayo."

"Ana, gihud kaw kisum, ah?" (Ana, sama ka bukas, ah?)

Nakangiti akong tumango kay Joseph. "Sige."

Kinabukasan nga pagkatapos ng simba ay bumalik lang kami sa bahay para magbihis ng
pang-swimming na damit saka kami nagpunta sa baybay kasabay sina Joseph at ang mga
youth members.

Marami akong nakilala pa na wala sa Bible study kagabi. Katulad nila Archie at
Elmer.

"Ayaw mo ba mag-swimming?" tanong ni Mayen saka umupo sa tabi ko.

"Mamaya nalang siguro."

"Mainit na ang dagat mamaya. Kaya maligo kana ngayon." Hindi tulad ng iba, si Mayen
ay nakapagtapos sa pag-aaral. Nagtatrabaho rin siya sa Maynila ng tatlong taon at
kauuwi niya lang rito last year.

"Sa ganda mong 'yan, hindi ko alam kung bakit ka napadpad sa ganitong lugar. 'Di
hamak na mas maganda naman ang Maynila kesa dito, 'no!" Komento niya.

Mas maganda nga rito kaysa sa Maynila. Malamig ang hangin. Walang ingay at usok ng
sasakyan maliban sa ingay na nagmumula sa speed boat na minsan ko lang naririnig.

"Bakit mas gusto mo ang Maynila?" usyoso ko. Nagkibit naman siya ng balikat habang
kumakain ng nilagang saging.

"Mas maraming opportunity sa Maynila kumpara dito. At kung mamalasin ka, kung hindi
mangingisda ang mapapangasawa mo, taong koprahan naman," natatawang aniya. She's
straight forward.
"Ano naman ang mapapala mo sa mayamang tao ngunit hindi naman pinapahalagahan ang
puso mo?" tutol ko. Kahit na sabihin nating praktikal siya kung mag-isip, pero
hindi ba mas okay naman ang simpleng tao lang pero may pagpapahalaga sa'yo? Hindi
naman mahalaga ang yaman, eh. Mas mahalaga ang malinis na kalooban, dahil ang yaman
ay napapalitan, ang kabutihan ay hindi.

Minsan, ang hinihiling mong bagay ay delubyo sa iba.

So far ay nagsaya ako sa swimming. Mas lalo kong nakilala ang mga kabataan.
Mababait sila at masayahin. At makikita mo rin ang friendship sa lahat. Iyong
pagkakaibiganan nila ay matibay.

Maraming pakulo ang swimming. Si Amboo ay maraming pa-games. Tuloy ay parang ayoko
nang maglakad pauwi dahil napagod ako nang husto.

"Ang saya pero nakakapagod!" bulalas ko habang pauwi na kami.

Naghiwa-hiwalay na ang lahat dahil uuwi na rin sila. Huminto kami dahil huminto si
Miray at Lorna.

"Amboo, gaya da ako mapauli. Ngadto naa ako kina Lorna." (Amboo, mamaya na ako
uuwi. Doon muna ako kina Lorna.)

Dinig kong kausap ni Miray kay Amboo. "Bahala kaw sang kanmo kinabuhi," (Bahala ka
sa buhay mo) parang balewalang tugon naman ni Amboo. "Tara, Ana."

Hinila niya ako pauwi sa bahay nila. Medyo malayo pa ang bahay na uuwian namin.
Nawala ang pagod ko dahil dinadaldal ako ni Amboo habang naglalakad.

"Parang may gustu sayu sina Joseph at Dodong," aniya habang naglalakad kami.

"Ngeh? Paano mo naman nasabi?"

"Wala lang. Pansin ko lang." Natawa ako sa sinabi niya. "Ikaw? Sino ang gusto mo sa
dalawa?"

"Wala," diretso kong tugon.

Nilingon niya ako dahil nauna siya sa paglalakad. "Talaga? 'kala mu ba hinde ko
nakikita ang pagtitig mu sa kaniya kagabe?"

"Wala nga. Na-amaze lang ako sa pagkanta niya." Dahil iyon naman ang totoo. Hindi
naman ako hipokritang tao. Kapag gusto ko ang isang bagay, aaminin ko. Pero kapag
hindi, walang dapat na paliwanag.
Inunahan ko siya sa paglalakad dahil alam kong hindi siya titigil. Konting kembot
nalang ay mararating na namin ang bahay.

"Hintayen moko!"

Napahinto kami sa paglalakad nang may sumigaw.

"Nasaan ang babae?!"

Nagtago kami ni Amboo sa puno ng niyog nang makita namin ang mga armadong
kalalakihan sa dalampasigan malapit sa bahay.

"Ama..!" (Ma..!)

Pinigilan ko si Amboo nang akmang tatakbo siya palapit kay Nanay Silva na nakaluhod
habang may baril na nakatutok sa kaniyang sentido.

"Wala akong alam sa hinahanap niyo!" pagmamatigas ni 'Nay Silva dahilan upang
sampalin siya ng lalaking may hawak na baril. Napapikit ako at tila dinurog nang
pino ang aking puso nang nakitang pumutok ang kaniyang labi.

Walang nakakatulong sa kaniya dahil malayo ang agwat ng kapitbahay.

"Lancer?" bulong ko nang maaninag si Lancer.

"Madame! Magpakita kana! Kung hindi, sasabog ang bungo ng ginang na ito!"

"Walang magpapakita sa iyo dahil wala naman dito ang hinahanap mo!"

Nakagat ko ang aking labi. 'Nay Silva... Kusang tumulo ang luha ko. Wala naman
silang ginagawa pero bakit kailangan nilang madamay?

Kumpara sa buhay ko, mas maraming masasaktan kapag si nanay ang napahamak.

"Magbibilang ako ng tatlo, Madame! Alam mong hindi ako nagbibiro!"

"Ipangako mo, mamuhay ka doon nang matiwasay. Huwag kang magpapahuli sa kaniya..."

"Isa!" Napaigtad kaming pareho ni Amboo nang magpaputok si Lancer sa ere.

"Dalawa!"
Sorry, Ate Brana. Nasayang ang pinaghirapan mo.

"Ana... Anong gagawin mo?" tanong ni Amboo nang tumayo ako. I shouldn't ruin
people's happiness to protect myself from the dark life that I have. After all, the
tragedy that I've been hiding was only the consequences of the decisions that I've
made in the first place. No one should suffer but me.

"Kailangan kong gawin ito, mapapahamak kayo," tugon ko saka umalis at naglakad
palapit kay Lancer. "Bitiwan niyo siya."

"Ana..." dinig kong sambit ni Nanay Silva sa nanghihinang boses. Her eyes were
asking me 'why'. I smiled faintly at her assuring her it will be alright. That I'll
be fine.

Matapang kong hinarap si Lancer. "Ako ang kailangan niyo, hindi ba?" Mariin akong
napapikit. For I knew then what life I'd be facing.

AN: Kamayo— DIALECT OF HINATUAN SDS.

CHAPTER 15 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 15

"Boss, nandito na siya."

Masama ang tingin na pinukol ko sa lalaking nakatalikod sakin. Ang sama niya!

"You may all leave," malamig at maawtoridad niyang utos sa mga tauhan niya habang
nanatiling nakaharap sa akin ang kaniyang likuran.

Pagkasara ng pinto ng huling umalis ay doon lang humarap sakin si Wyr. Madilim ang
mga mata niya habang maigting na nakakapit ang kaniyang panga.

"At last!" his voice roared. "Welcome home, my queen!" dugtong niya na puno ng
sarkasmo ang boses. Hindi nakaligtas ang galit sa baritono niyang boses.

Umupo siya sa mesa niya habang pinagmamasdan akong nakaluhod paharap sa kaniya.
Hindi ako nagpatinag. Masama ko rin siyang tinitigan.

"You've been a bad girl these past few months."

Hindi na siya nagtatago sa likod ng maskara. This time, nagpakita na siya ng

totoong mukha. Ang mukha ng taong kinamumuhian ko na dati kong tinuring kapamilya.

"You have to be punished." Sumimsim siya ng alak sa kopita.

"Bakit? Bakit mo ito ginagawa? Pinsan mo ako, Choluss!" galit kong sigaw sa kaniya.
I hate him! Every bit of him! Kinamumuhian ko ang lahat sa kaniya.

Mas lalo yata siyang nagalit sa sinabi ko dahil lumulutang na ang ugat sa kaniyang
sentido.

"You're not my fucking cousin! Damn it!" He angrily threw the goblet near to me.
The wineglass painfully shattered. Napaigtad ako sa gulat pero hindi na ako
nagpadala sa takot na nararamdaman. Bahala na. Anuman ang gawin niya sakin ay wala
na akong pakialam.

"Kahit anong gawin mo, pinsan at kapamilya ang turin ko sa'yo," maigting at mariin
kong sinabi.

"Then think of me that fucking way! I don't give damn care! You treated me as your
cousin? So be it! Go ahead!" galit niyang sigaw. Every word was articulately
announced like blazing fire.

His eyes darkened held me in contempt. Wrathful force shadowed him. Tinanggal niya
ang suot niyang sinturon habang mariin na nakatingin sa akin.

"A-anong gagawin mo?" I frailed as I watched him unbuckled his belt. Umismid siya
nang makita ang natatakot kong itsura.

"This cousin of yours will send you to heaven, my love." I chilled. Totally cold.
Lumapit siya habang isa-isang tinatanggal ang butones ng suot niyang polo. Napaupo
naman ako sa sahig habang nanginginig na hinihila ang sarili paatras.

"H-huwag..." pigil ko nang tuluyan siyang nakalapit sakin. He didn't listen. He

held my arms tightly and forced me to get up.

Gumalaw ang mga muscles ko sa mukha dahil sa higpit ng pagkakahawak niya. Kung dati
ay nakikita ko siyang parang sinasapian na demonyo, ngayon ay parang demonyo na nga
siya sa paningin ko lalo na't wala siyang suot na maskara. Kulang nalang ay bumuga
siya ng apoy sa akin upang ipakita sa akin ang nag-aapoy sa galit niyang mga mata.

Napasinghap ako nang punitin niya ang suot kong damit hanggang sa nagmistulang
basahan na gutay-gutay ang damit ko sa sahig. Mabilis na tumambad sa paningin niya
ang suot kong panloob.

"You're mine from the very start!" deklara niya habang puwersahan na tinanggal ang
aking suot na bra at tuluyan na nga akong nahubaran sa kaniyang harapan. I hardly
braved myself to cover my nakedness from him. "Too bad. You were implicated by an
irresponsible Fabian."

Hindi ko man alam kung paano niya nakilala ang aking ama. Ngunit may hinala na ako
na ayaw kong tanggapin.

"You were mine. You were meant for me. The moment you were sold to me by your
father before you were born in this world, Sana."

I balled my fists and clutched my jaw. Mas lalong namuo ang galit ko sa sarili kong
ama. Damn him! Siya ang dahilan ng lahat ng ito. Nanginginig ang aking katawan sa
magkahalong galit at sakit na nararamdaman.

"You were sold to be my wife! Remember that!" Walang luha na kumawala saking mga
mata. Pagod na akong umiyak. Nilukob na ng galit ang puso ko.

"Angkinin mo man ako ng ilang beses, hinding-hindi mo maaangkin ang puso ko,"
matigas kong sabi.

"I don't care."

Tinapon niya ako sa kama. Kumuyom ang mga kamay ko nang kuhanin niya ang leather na
panali sa katawan.

Hindi ako nakapagprotesta nang itali niya ang aking kaliwa't-kanang kamay sa
headboard ng kama. Mabigat ang aking bawat paghinga habang masama ang tingin sa
kaniya. Ibang-iba siya sa Choluss na nakilala ko.

Ang Choluss na kaharap ko ngayon ay hindi mo makikitaan ng awa. Puro makamundong

pagnanasa ang nakikita ko sa kaniyang mga mata habang hinahagod ng tingin ang aking
hubo't hubad na katawan.

Pagkatapos niya akong itali ay kinuha niya ang mahabang latigo at pinulupot ang
hawakan niyon sa kaniyang palad habang madilim ang tingin sakin.

Hindi niya pa man ginagawa ang balak niya ay nasasaktan na ako. Ramdam ko iyong
hapdi ng latigo saking katawan kahit hindi pa man iyon lumalapat sa balat ko.
Pakiramdam ko ay isang hataw lang ng latigo niya ay mamimilipit na ako sa sakit.

Pigil ko ang hininga ko nang unti-unti ay lumapit siya sa kama. Hinanda ko ang
sarili at katawan sa sakit nang inangat niya ang kamay niyang hawak ang latigo.

Pinikit ko ang mga mata ko at kinagat ang parehong labi habang pigil pa rin ang
hininga na hinintay ang latigo na dumapo sa kung saan mang parte ng aking katawan.
Namilipit ako sa sakit nang hatawin niya ang aking hita. Mahapdi at nanunuot ang
sakit sa aking laman dahil sa latigo. Hindi ko nagawang umilag dahil sa nakagapos
ako.

Sumunod niyang hinataw ang aking braso na naging dahilan sa pagkuyom ng palad ko.
Naramdaman ko ang pagbaon ng aking kuko pero wala pa ring lumabas na halinghing na
indikasyon ng nasasaktan mula sa aking bibig. Wala ni impit na ungol. I wouldn't
give him the satisfaction.

Pinagdiskitahan ko ang aking labi. Matindi ang pagkagat ko roon na halos malasahan
ko na ang sarili kong dugo mula roon.

"Scream! I want to hear your pain!"

Hindi siya tumigil sa paghataw sakin. Kung saan-saan ako nahahataw ng latigo niya.
Basang-basa na rin ng pawis ang aking katawan. Humahangos ako sa paghinga habang
nakapikit ang aking mga mata. Tumutulo rin ang pawis ko sa noo pero wala pa ring
boses na lumabas sa bibig ko.

"Damn it, Sana! Moan for me! Moan!" Galit ang boses niya at halatang frustrated.
Ilang beses niya akong walang awa na hinataw.

Napalimbag ang ulo't katawan ko nang hatawin niya ako sa bandang dibdib. Ang sakit!
Sobrang sakit.

"Ahhh!" sigaw ko nang hindi nainda ang sakit niyon. Hindi ko napigilan ang sarili
ko dahil tumagos hanggang buto ang sakit na iyon.

Mala-demonyo siyang humalakhak nang marinig ang boses ko.

"Good girl."

Ang mga pasakit na ito ang nakakapagpawala sa tunay kong naramdaman. Habang
tumatagal ay nagugustuhan ko iyong sakit ng hataw ng latigo ni Wyr. Habang
tumatagal ay palakas nang palakas ang hataw niya pero namamanhid na ang katawan ko,
wala na akong naramdamang sakit at hapdi.

Sumampa siya sa kama at pumatong sakin. Nakangisi na siya ngayon at ang kulay asul
niyang mga mata ay pinapalibutan ng pamumula. Parang may sore eyes na hindi ko
maintindihan.

Bahagyang umawang ang aking bibig nang tuntunin ng makasalanan niyang mga daliri
ang bakas ng hataw niya sa aking braso pataas sa aking leeg at bumaba iyon sa
pagitan ng aking dibdib.

Nakikita ko ang kislap sa kaniyang mga mata habang nakikita ang namumula kong
balat. Baliw!

"You are perfectly made for me, my love." Ginilid ko ang mukha ko at iniwasan ang
tingin niya. Demonyo ka!

Pinisil niya ang magkabila kong pisngi nang mahigpit at pilit hinuli ang aking mga
mata pero iniwas ko iyon.

"Fuck! Look at me!" galit niyang sigaw. Dumilim ulit ang mga mata niya habang
nanlilisik iyon na tumingin sakin. "I'm not giving you the right to do what you
wanted to!"

Masama ang tingin ko sa kaniya. Galit na galit ang puso at isip ko. Nagtagis na rin
ang aking bagang sa sobrang galit.

Pumikit nalang ako nang simulan niyang halikan ang aking labi habang nakakuyom
naman ang aking mga kamay.

Labag man sa kalooban ko ang ginagawa niya ay wala nang mawawala sakin. Lahat na ay
kinuha niya sakin. Pagkababae. Dignidad. Pangarap. At kalayaan.

Habang sinasamba ng makasalanan niyang labi at dila ang aking katawan, wala akong
iba na nararamdaman kundi galit. Lubos na galit sa sarili, kay Papa, kay Wyr at sa
mundo. Kung anuman ang plano ng Diyos para sa akin ay hihintayin ko nalang na
mangyari iyon.

Kung sino man ang anghel na ipadala niya at magliligtas sa akin dito ay maghihintay
nalang ako. Magtitiis sa mga ginagawang kagaguhan ni Wyr.

Nanlalanta ang aking katawan pagkatapos niyang gamitin iyon ng ilang beses.

"You have to eat healthy foods again. You lose too much of your weight," aniya
habang sinusuot ang kaniyang slacks.

Ginilid ko nalang ang ulo ko upang iwasan ang demonyo niyang pagmumukha at pumikit.
Nakatali pa rin ako habang hubad pa rin ang aking katawan. Kahit gaano kalamig ang
silid ay hindi ko iyon naramdaman dahil umaalab sa apoy ng galit ang puso ko.

Narinig ko ang tunog ng siper niya saka ang yabag ng kaniyang paa palapit sakin.
Bahagyang lumubog ang kama, indikasyon na umupo siya.

"Open your eyes."

Sinunod ko ang utos niya pero hindi ko siya tiningnan kaya hinawakan niya ang aking
baba at pinilit na ibaling iyon paharap sa kaniya.
Pinasadahan ng haplos ng hinlalaki niyang daliri ang aking labi. Nag-aapoy sa
makamundong pagnanasa ang mamula-mulang kulay asul niyang mga mata na pinagmamasdan
ang labi kong pinaglalaruan niya.

"From now on, I'm not your husband anymore," malamig niyang saad. Ayaw rin naman
kitang maging asawa!

Napapikit ako nang sakalin niya ang leeg ko. "I am now your master and you are now
my slave."

Mas lalong humigpit ang pagkakasakal niya sakin. Parang anumang segundo ay sasabog
ang ugat ko sa ulo dahil pumirmi ang aking dugo roon at hindi nakadaloy.

"Whatever I say, goes," may diin niyang sabi. Puno ng awtoridad ang boses na hindi
matitibag ng kahit na ano.

Napaubo ako nang bitiwan niya ang aking leeg. Habol ang aking hininga at hindi siya
sinagot.

Inisa-isa niyang tinanggal ang tali sa aking mga paa bago ang aking mga kamay.
Niyakap ko ang aking sarili nang tuluyan na akong nakawala sa pagkakagapos.

I winced when I curled my body and hugged my knees. Hindi ko siya tiningnan at
narinig nalang ang papalayong yabag ng kaniyang mga paa.

"Lock the door," dinig kong bilin niya sa kung sinuman ang nagbabantay sa labas ng
pintuan.

Hinila ko ang bedsheet at tinakip iyon sa humahapdi kong katawan. Nakatulog ako na
walang ibang iniisip kundi ang sukdulan niyang kasamaan.

SOMEONE' POV

Pagkalabas ni Wyr ay dumiretso sila sa lab. It's his place for everything.

Umupo siya sa isang reclining leather chair kung saan may mga apparatus para sa
kaniyang katawan. He leaned his back on the backrest while resting his arms on the
armrest.

May hinanda si Lancer na isang injection bago lumapit sa kaniya. He needed the drug
for his body, mind, as well as his heart. He was having sleepless nights after Sana
escaped.
"Go on, Lancer."

Nanginginig na nilapit ng lalaki ang karayom sa kaniyang pulso. Nagdilat siya ng

mga mata nang ilang minuto pa ay hindi niya naramdaman ang karayom sa kaniyang
pulso.

Lumalim ang gatla sa kaniyang noo nang nakita ang pagdadalawang isip sa mga mata ng
pinagkakatiwalaan niyang tauhan.

"We've been doing this for years, Lancer. Why taken aback?"

"You are engagingly mad, Boss. You might kill her."

"It's my fucking business, Lancer, not yours. Now, eject the damn drugs and do a
job well."

Lancer swallowed hard and injected the liquid on his veins.

Kailangan niya ang droga sa katawan upang walang maramdaman na kahit ano kapag
nakikita niya ang inosenteng mukha ng babae.

He needed to be firmed. His heart has to be cold, numb, and hard as stone. It
shouldn't be malleable just because he saw her innocent face. She hurt him once.
She's the cause of his insomnia lately. She awakened his anxiety.

This is the real him. Ruthless, puritanic, and austere.

After Lancer injected the drugs. He felt his usual self again. He remembered what
he'd done to Sana earlier. It gives him satisfaction seeing her reddish body full
of the trail from his whip. Seeing her suffer gives him pleasure.

Sana was made for him. She was perfectly made to be tarnished, defiled, and sullied
by him. Hindi pa ito pinanganak sa mundo ay kaniya na ang babae. Inaangkin niya na
ang kaniyang asawa.

Fabian has a huge amount of galore debts to him. A myriad debt that only his
daughter can suffice.

NAGISING si Sana nang maramdaman ang maligamgam na tubig na lumukob sa kaniyang

katawan.

She's on the tub bathe by Yula. "Anong ginagawa mo?"

Ngumiti lang sa kaniya si Yula.

"Kailangan pong gumaling ng mga sugat mo, Madame." Dahan-dahan ito kung gumalaw at
halatang iniingatan ang mga sugat niya.

Masarap sa kaniyang pakiramdam ang maligamgam na tubig. The sores on her body
slowly went transient. And she also felt calmer.

"Madame, sana hindi niyo nalang po iyon ginawa," kalaunan ay sabi ni Yula. Halata
sa boses nito ang pagkahabag sa kaniyang sinapit habang nakatingin sa mga bakas ng
latigo ni Wyr sa kaniyang makinis na balat. Only Yula had spared from the killings.
All of them were wiped out except her.

Hindi siya sumagot at nanatiling nakapikit ang mga mata.

"Ngayong nakakulong kana rito huwag mo nalang pong galitin si sir. Baka mas matindi
pa ang gagawin niya sa iyo kapag ginalit mo siya," nag-aalala nitong pahayag.

"Katulad ng ginawa niya sa kaniyang ama..."

CHAPTER 16 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 16

Lumipas ang araw, linggo at buwan. Hindi ko na alam kung kailan ako nakakulong sa
kuwartong ito. Hindi ko na rin nasisilayan ang labas, ang makalanghap ng hangin ay
hindi ko na nagagawa dahil ang bintana ay naka-lock ganoon din ang sliding door ng
balkonahe.

Ganoon pa rin si Wyr. Pumapasok sa loob, minsan ay galit at ako ang pinagbubuntunan
niya ng galit na iyon.

Pero habang tumatagal ay hinahanap-hanap ko na ang sakit ng latigo niya. Minsan ay

ako pa ang gumagawa ng dahilan upang galitin siya para lang saktan at parusahan
niya ako.

Katulad nalang ngayon, sinadya kong huwag kumain ng tanghalian. Alam kong magagalit
siya kapag ganoon. Hinihintay ko nalang na dumating ang gabi at tanggapin ang
parusa niya.

Oo, masokista na ako. Nagugustuhan at hinahanap-hanap ko na ang sakit. Parang sa

ganoon, pakiramdam ko ay buhay pa ako at may silbi sa mundo dahil napapasaya ko
siya sa simpleng pananakit niya sakin. At masaya rin ako kapag naramdaman iyong
latay ng latigo niya sa katawan ko. Masarap sa pakiramdam. Nabubuhay ang dugo ko.
Through the pain, I feel alive.
Biglang bumukas ang pinto at alam kong niluwa niyon si Wyr na galit na galit.
Padabog niyang sinara ang pinto at narinig ko ang pag-lock niyon.

"Do you know what's your crime today?!"

Hindi ako sumagot at nanatiling nakahiga patalikod sa kaniya. Puwersahan niyang

tinanggal ang kumot na nakatakip sakin saka kinuha ang aking braso dahilan upang
mapabangon ako.

Hindi ko siya tiningnan. Ang dating kaba na aking naramdaman ay hindi na ngayon
kaba, excitement na. Na-i-excite ako kapag nakikita siyang galit sakin. Naaamoy ko
na ang bango ng latigo ni Wyr. Nararamdaman ko na ang hataw niya sa katawan ko
hindi niya pa man ginagawa.

"Damn it! Answer me!"

"Hindi ko alam kung ano ang kasalanan ko." Kinalampag niya ang mesa sa narinig
niyang sagot sakin. My voice was plain and dull.

"You did not eat your meal! And you have the guts to sleep with your empty sto-
fucking-mach?!"

"Hindi ko alam na kasalanan na pala ngayon ang hindi kumain," pamimilosopo ko,
kahit alam kong ayaw na ayaw niya iyon.

"And you dare talk-back?!" Sinipa niya ang drawer malapit sakin pero hindi na
talaga ako kinakabahan o natatakot man lang. Mas masaya pa ako kapag mas lalo
siyang nagagalit. Mas masaya ako kapag tila kulog at kidlat sa kalangitan ang
kaniyang baritonong boses. Kasi alam kong mas matindi ang kaparusahan ng galit niya
kapag nagkaganoon.

"Stand!" Umalis ako sa kama saka tumayo sa gilid. Nakikita ko na naman ang mamula-
mula niyang kulay asul na mga mata.

"Get naked!"

Sinunod ko ang sinabi niya. Tinanggal ko lahat ng aking kasuotan at nang tuluyan na
nga akong nakahubad ay lumapit siya sakin.

"Kneel!" Lumuhod naman ako. Ang nanlilisik at galit na galit niyang mga mata ay
masarap sa paningin ko. Nasisiyahan ako kapag nagagalit siya.

Lumapit siya sa likuran ko saka hinataw ang aking likod nang pagkalakas-lakas— na
naririnig ko na ang huni ng latigo niya sa ere.
"You did not learn from your previous mistakes!" aniya saka ulit ako hinataw.

Ang sarap sa pakiramdam na dinadaplisan ako ng latigo. Nabubuhay ang dugo ko at

nagkakaroon ako ng kasiyahan sa ginagawa niyang iyon.

Yes, I'm a masochist now. Enjoying pleasure through pain. Sino nga ba ang mag-
aakala na pwede pala ang ganoon? Na pwede palang sa kabila ng sakit, naroon ang
saya at sarap ng pakiramdam. Kung dati ay palihim akong nagagalit sa kaniya dahil
sinasaktan niya ako, ngayon ay iba na. Sumasaya ako kapag nananakit siya.

Pagkatapos akong latiguhin ni Wyr ng dalawampung beses sa likod ay pinatayo niya

ako saka ginapos na naman ang mga kamay ko.

Tinaas niya ang magkasaklop kong mga palad sa itaas ng aking ulo habang mariin
iyong nakagapos.

Kinuha niya ang isang pamalo— paddle to be exact. Katamtaman lang ang laki pero
alam kong masakit iyon at tagos sa buto kapag pinalo niya iyon sa akin.

May iba na naman siyang play toy na ipararanas sakin. May ibang sakit na naman ba
akong hahanap-hanapin bukod sa sakit na dulot ng latigo?

"You never learn from a whip's pain. Now, you will suffer a painful sore from a
paddle."

Nahigit ko ang aking paghinga habang nakapikit naman ang aking mga mata nang paluin
niya ako sa magkabilang pisngi ng aking pang-upo.

"Stood still!" utos niya nang muntik na akong mapaluhod dahil sa lakas ng palo
niya.

Kahit nanghihina ang aking tuhod ay pinilit kong manatiling nakatayo. Nanunuot ang
sakit sa aking laman. Mabuti nalang talaga ay malaman ang parehong pisngi ng aking
pang-upo.

Nasugatan ko ang aking ibabang labi dahil sa tindi ng pagkakagat ko roon nang
paluin niya ako sa hita sa aking likuran.

Doon ko mas naramdaman ang sakit. Mas lalong nanuot iyon hanggang buto. Sinundan
niya pa iyon ng limang beses hanggang sa lalong numipis ang hapdi na may kasamang
kirot sa aking balat hanggang ilalim ng aking laman.

"Did you learn?!"

"Y-yes...s-sire."
"What?!"

"I'm sorry, sire..."

"Will you still repeat it?"

"No, sir."

"Good."

Hapong-hapo ako nang tanggalin niya ang tali sa aking mga kamay saka ako iniwan.

Nanghihina akong umupo sa dulo ng kama at nakalimutang pinalo niya pala ako sa
likod na hita kaya namilipit ako sa sakit nang lumapat ang balat ko sa kutson.

Hindi na ako nagpalipas sa pagkain pagkatapos ng gabing iyon. Hindi dahil natatakot
ako na paluin niya ulit ako, kundi dahil isang araw niya akong hindi pinakain
kinabukasan. Kahit tubig ay walang nagbigay sakin. Pero hinahanap-hanap ko pa rin
ang kalinga ng kaniyang latigo. Gusto ko ulit maranasan ang sakit. Ang makaramdam
ng sakit ang tanging paraan upang maramdaman kong buhay pa ako.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko para saktan niya ulit ako. Maliban sa
pagpalipas ng pagkain ay wala na. Sana ay may magkamali sa labas at magalit si Wyr
para ako ang maparusahan.

Baliw mang isipin na gusto kong saktan niya ako ay wala na akong pakialam.
Nasasayahan ako kapag sinasaktan niya ako.

Alam ko na. Magpanggap kaya akong may sakit? Nang sa ganoon ay magalit siya hindi
lang sa katulong, pati na rin sa akin.

SOMEONE' POV

Habang nakahiga si Sana sa kama at naghihintay sa pagdalaw ng latigo ni Wyr ay may

kumatok sa pintuan. Mabilis siyang bumangon expecting Wyr's heavy presence but it
was Yula who came in kaya bumagsak ang balikat niya at bumalik sa pagkakahiga.

"Madame, kakain na po." Umismid siya at may naisip na namang ideya.

Matamlay siyang bumangon saka pinanood si Yula na isa-isang nilalapag ang pagkain
sa mesa.
"Anong amoy iyon?" She snuffed the unpleasant smell coming from the direction of
the food.

Natakpan niya ang ilong at bibig saka nagmadaling pumasok sa banyo at doon dumuwal.
Inabot ng kaniyang hintuturong daliri ang lalamunan niya upang sumuka siya dahil
puro laway lang ang lumabas sa kaniyang bibig.

SAMANTALANG si Yula naman ay nagtataka sa inaakto ng kaniyang amo. Inamoy niya ang
lutong ulam from the head chef.

Mabango naman! Kontra ng kaniyang isip. Pinagmasdan niya ang kaniyang amo na ngayon
ay kalalabas lang mula sa banyo.

"Madame, okay lang po kayo?" kunot ang kaniyang noo na tanong kay Sana.

UMUPO si Sana sa gilid ng kama at umaktong walang nangyari. "Oo."

"Kain na po kayo." Nilapit ni Yula ang de-gulong na mesa sa kaniyang kinauupuan

ngunit hindi pa man nakalapit nang tuluyan ang mesa ay naduduwal na naman siya.

"Ilayo mo sa akin 'yan!" pigil na sigaw niya. "Ang baho!" puno niya pa saka humiga
at nagtalukbong ng comforter.

"Madame, masarap po ito."

"Ayoko niyan! Ilayo mo sakin 'yan," aniya saka mas lalong kinulong ang sarili sa
comforter. "Hindi ako kakain. Wala akong gana dahil masama ang pakiramdam ko."

Lumapit si Yula sa kaniya saka hinipo ang kaniyang leeg. Huminga ito nang malalim
nang maramdamang hindi naman siya mainit.

"Madame, bakit niyo po ba ito ginagawa? Magagalit na naman sa inyo si sir," nag-
aalalang pahayag nito na may kasamang pagbuntong hininga.

Maganda nga iyon, eh! Sigaw ng kaniyang isip.

"Wala akong pakialam! Papuntahin mo dito ang putang inang hayop mong amo!"

"Madame!" saway ni Yula na halatang natakot sa kaniyang sinabi. Siguradong

malilintikan siya kapag narinig ni Wyr na sinusumpa niya ang lalaki.

"Umalis kana, Yula. Hindi ako kakain hangga't hindi mo kasama ang amo mo."
"Pero- Madame, wala po dito si sir. Umalis po, sa makalawa pa po ang balik."

"Ano?!" Napabalikwas siya ng bangon sa narinig at mas lalong nagalit sa sinabi ni

Yula. Ang latigo! Nanghihinayang na sigaw ng kaniyang isip na tila pagkain iyon na
nasayang.

Sa sobrang inis na naramdaman niya ay ginulo niya ang hapag kainan niya dahilan
upang tumilapon ang mga pagkain sa sahig. Sinipa naman niya ang mesa upang matumba
iyon.

"Ayokong kumain! Lumayas kayo!" sigaw niya na nagpapahiwatig ng galit.

Halata sa mga mata ni Yula ang pagkabigla sa kaniyang pinakita. It's her first time
seeing Sana mad.

She wanted to taste the whip again. She wants to get whipped. Her body has been
aching for that pleasurable pain. Her mind and soul wants it so much. She's missing
being hurt by the whip.

She wants to see her body having bruised and cuts. It gives her inexplicable
pleasure, satisfaction, and happiness.

"Get out, Yula! Let me starve to death!" She pointed the door with the eyes dilated
indicative of anger.

Halatang hindi alam ni Yula kung ano ang gagawin. Paniguradong kapag nalaman iyon
ni Wyr ay malalagot na naman siya, pero wala siyang pakialam maramdaman niya lang
ulit ang sarap ng dulot ng latigo.

She badly wants it. To feel the pain is the equivalent of being alive.

It's just so crazy and insane of her thinking to hurt herself.

It's been seven days since Wyr's last visit. And up until now, that feind man
didn't even show his shadow on her.

And she's missing the whip lashing her body. The longer he doesn't show, the more
she aches for pain.

Konti nalang talaga, sasaktan niya na ang sarili. Mababaliw na siya sa kuwarto
kaiisip kung ano ang gagawin. She threw all things she saw. Damn it! How crazy she
can be just to feel the pain again.

"SIR," halata sa boses ni Yula na kinakabahan nang makita si Wyr.

Kagagaling niya lang sa business transactions kaya naman ay pagod siya. Dapat ay sa
makalawa pa ang balik niya, pero mas pinili niyang umuwi nang mas maaga.

"Sully, prepare me some wine and deliver it to our room," istriktong utos niya.
"Yula, prepare the tub."

He scowled when Yula just stood there and obviously trembling.

"What?!" His glabella went deeper seeing the unstable Yula.

Ang kaninang plano niya sana na magpahinga sa sofa habang hinihintay ang mga
katulong na matapos sa kaniyang utos ay hindi niya na ginawa.

Tumayo siya at mabilis na umakyat sa kwarto nila ni Sana.

"What the hell is this?!" He exclaimed when he saw the food scattered all over the
floor.

Mabilis na tumayo si Sana. "Wyr!" mahihimigan ng kasiyahan ang boses nito nang
makita siya.

"What the hell have you done?!" Mabilis itong lumuhod paharap sa kaniya.

"Master, nagkasala ako. Parusahan mo ako."

He blinked multiple times looking at her with disbelief. When did she admit her
mistakes? When did she accept punishment with arms wide open? And lastly, why she
seemed so happy despite her sins?

He saw her eyes glimmers hearing his raging voice. He can even sense her joyous
mellifluous voice uttering the word parusahan.

Imbis na magalit ay naguluhan siya sa inakto ng babae. This isn't supposed to be

happening. Imbis na matakot ito ay tila masaya pa habang hinihintay ang kaniyang
parusa.

Ilang minuto niyang tinitigan ang babae— scrutinizing her actions.

"Master, nagkasala ako-"

"Stop!"
Sinadya niya talagang maggalit-galitan. And he saw it, the sparks in her eyes
hearing his mad voice.

Matagal na niya itong napapansin. Na para bang sinasadya nalang nitong magkamali
para parusahan niya. Pero nawala ang hinala niya noong nag-sorry ang babae sa
kaniya nang paluin niya iyon ng paddle.

Is she some kind of masochist? Tanong niya sa isip.

That shouldn't be! Sana should suffer. He should hear her screaming in pain. She
shouldn't enjoy the pain. He should be the one enjoying it!

How can he enjoy seeing her suffer when she's now the one who enjoys the pleasure
of pain? Bakit yata tila nabaliktad ang kaniyang plano?

A/N: Sana is the living definition of the term masochist. This happened in real
life tho she's purely fictional but the term masochist does not just exist in the
BDSM community. Here in our country the term sadist barely recognized but known and
specified as abusive and the masochist as maltreated- mostly women( that's why VAWC
existed for some reason) It's true that they craved for physical pain.

This story is not made to romanticize abuse, this is based on a true story long
years ago when VAWC still not existed at that moment, so please, do not judge. This
is my first time writing such a story and maybe my last. I just wanna share the
dark side of the world of women under the domination of their men.

CHAPTER 17 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 17

Gusto kong saktan niya ako, pero bakit iba ang nangyari? Hindi ba dapat pinarusahan
niya na ako dahil sa kasalanan ko?

Napahinto siya sa kaniyang pagbabasa nang lumabas ako sa shower habang nakatuwalya
lang. Nakakunot ang kaniyang noo habang pinagmamasdan ako mula paa hanggang ulo at
bumaba iyon sa aking braso. Mas lalong lumalim ang gatla sa kaniyang noo habang
mariin ang titig doon.

Nakapantulog na siya habang nakaupo sa kama at nakasandal sa headboard. Simula

noong umuwi siya rito ay dito na siya natutulog at gumagawa ng mga trabaho na
inuuwi niya mula sa kumpanya niya.

Binalik niya ang atensyon sa binabasa ngunit sumulyap ulit sakin at nangungunot ang
noo. Nakailang beses niya iyong ginawa. Nang hindi siya nakatiis ay nilapag niya
ang mga binabasang dokumento sa bedside table saka lumapit sakin.

Tama ba ang nakikita ko? Galit ang kaniyang mga mata? Ngayon ko nalang ulit siya
nakitang galit. Sasaktan na ba niya ako?

Hinablot niya ang braso ko. Nagtagis ang kaniyang bagang habang mas lalo namang
nangunot ang kaniyang noo at halos magkadikit na ang dalawang makapal niyang kilay.

"Who did this?" malamig niyang tanong habang nasa aking braso na may pasa ang
kaniyang atensyon.

Binawi ko ang braso ko saka siya tinalikuran pero pinaharap niya ako ulit.

"Tell me who did this?" may diin ang boses niyang tanong, nagtitimpi. Halatang
pinipigilan ang galit.

"Wala 'yan."

"Damn it! Don't play bushes here!" sigaw niya. "Tell me who?!"

"Anong gagawin mo kapag nalaman mo kung sino?" pangahas kong sinalubong ang mga
titig niya. "Parurusahan mo ba? Sasaktan mo?"

"Yes! I will even kill that fucking bastard who dared hurt you!" diretso niyang
sagot. Walang pagkurap ang mga mata habang lumalabas ang ugat sa kaniyang sentido.

Nagliwanag naman ang aking mukha sa narinig. "Kung gano'n...saktan at parusahan mo

ako." Nabitiwan niya ang braso ko sa narinig niya mula sa akin. His eyes couldn't
believe what I said to him.

"What? You..." He bit his lips and drew a loud breath.

"Oo, Wyr! Sinasaktan ko ang sarili ko!" Walang pag-alinlangan kong sagot sa hindi
niya masabi-sabing tanong. "Gusto ko ulit maramdaman ang sakit! Gusto kong saktan
at parusahan mo ako!"

"Shut it! Damn!"

Kinuha ko ang mga kamay niya at hindi siya pinakinggan. "Ayan! Saktan mo ako!
Parusahan! Pakiusap..."

"Stop it!"

"Ano? Sawa kana ba sakin? May ibang babae kana bang sinasaktan at pinaparusahan?!
Ayaw mo na ba sa katawan ko, huh?!"
Naguguluhan siyang tumitig sa akin na para bang hindi siya makapaniwala sa sinabi
ko.

"No, of course..." naging mahinahon ang boses niya, nanunuyo at naninimbang.

"Kung gano'n, saktan mo ako! Gusto kong maramdaman ang sakit! Bakit hindi mo na ako
pinaparusahan? Andami kong ginawang kasalanan." Halos magmakaawa ako. I really
craved for the same pain his whip had given me. The sores. All.

Hindi siya sumagot at nanatiling nakatitig sakin. Guilt. Iyan ang nakikita ko sa
kaniyang mga mata.

"Bakit? Ito naman ang gusto mo hindi ba? Ang saktan ako?" Uminit ang aking mga
mata. Did I really crave for that pain that it made me cry so bad? Umawang ang
bibig niya at tumikom ulit. "Saktan mo ako nang paulit-ulit. Hindi ako
magrereklamo."

"You...you are despicable..." Binawi niya ang kamay niya mula sa pagkakahawak ko
saka umalis sa kwarto.

Sa sobrang inis na aking naramdaman ay nagwala ako.

"Arghh!" Sinabunutan ko ang sarili kong buhok saka umupo sa kama. Baliw na ba ako?
Dahil sa oras na ito, gusto ko ulit saktan ang sarili ko...

Third Person POV

Isang nakakabinging sigaw ang nagmula sa kwarto ng mag-asawang Suldico.

Hindi alam ang gagawin ng kasambahay na si Yula nang makita ang walang malay na amo
niyang babae sa kama. A bloody bed.

Sana slashed her wrist.

Mabilis naman na pumasok ang lahat at parehong nagulat sa nakita. Mabuti na lamang
at maagap si Lancer. Binalot niya ng kumot ang katawan nitong tanging tuwalya lang
ang suot saka binuhat ang kanilang Madame pababa.

Halata sa lahat ang takot, lalung-lalo na si Yula na namumutla. Hindi niya alam ang
gagawin, kung tatawagan ba ang boss niya upang ipaalam ang nangyari o hindi.

"Tauhan kami ng Suldico Corporation." Pinakita ni Lancer ang badge niya bilang
patunay na nagsasabi siya ng totoo. "Ang babaing ito ay asawa ng boss namin. Gawin
niyo ang lahat para maligtas ang buhay ni Madame," mahihimigan ng pagbabanta ang
boses ni Lancer habang kausap ang doktor. Naroob ang awtoridad at kasiguruhan sa
mga sinabi.

Mabilis na kumilos ang mga doktor na halatang natakot pagkarinig palang ng

pangalang Suldico.

"What?!"

Dagliang kumilos si Wyr at sumakay sa kotse niya nang marinig ang balita. Halos
paliparin niya ang sasakyan makaabot lang nang mabilis sa ospital. Fuck! He had
never felt scared like this before. His heart was erratically thumping. Mixtures of
fear and anger coated in his heart.

Pagkarating niya ay kaagad siyang dumiretso sa private room kung saan naroon ang
kaniyang asawa.

Gulat naman ang lahat nang makita siya. "All of you..." mariin niyang sinabi,
"scram!" nag-unahang lumabas ang lahat ng kaniyang tauhan sa galit niyang utos.

Umigting ang panga niya at nagngalit ang kaniyang ngipin habang pinagmamasdan ang
babae na may IV sa pulso at namumutla ang labi.

Pumamewang siya at hindi alam ang gagawin. How can this woman so cruel on herself?

SANA' POV

Nagising ako na malabo ang paningin at masakit ang parehong pulso. Ang unang
bumungad sakin ay ang kulay tsokolateng kisame nang tuluyan na nga akong
nakapagmulat ng mga mata.

Nakita ko si Wyr sa gilid ng kama hawak ang kaliwang palad ko habang nakaupo at
natutulog— nakapatong ang noo sa kama.

Anong problema ng lalaking ito? Malawak naman ang foldable sofa sa living room.

Sinubukan kong bawiin ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya pero humihigpit iyon
kapag hinihila ko.

"Tsk! Nagpapanggap pang tulog!" asik ko. Sinong tao ba ang natutulog pero alam ang
pangyayari sa mundo? Walang iba. Si Wyr. A pang of anger hits me.

Narinig ko ang tik-tak ng wall clock. 4/12 am. Kaya naman pala ako nagugutom na.
Madaling araw na pala.

Tiningnan ko ang kaliwa kong pulso. May kulay puting benda roon. Malamang sa ginawa
kong paglaslas iyon. Ang OA ng mga tao. Hindi naman malalim ang laslas pero dinala
pa ako sa ospital. Tsk! Tsaka, 'di ko naman balak mag-suicide. Ang sarap lang
talaga sa pakiramdam kapag naramdaman ko 'yong sakit kaya napasobra.

Pinindot-pindot ko ang benda dahil kumikirot— at masarap sa pakiramdam iyon.

"What the hell are you doing?!" Biglang nagising si Wyr at iyon ang bumungad sa
kaniya— ang pagpindot ko sa aking benda.

"Nagugutom ako." Hinimas ko ang aking tiyan at hindi siya sinagot. Tumayo naman
siya saka kinuhanan ako ng pagkain. Bumalik siya sa tabi ko dala ang bowl na may
lamang pagkain.

"Ako na!" Babawiin ko na sana ang bowl pero hindi niya binigay.

"How can you feed yourself if you're both hands—"

"Kaya ko!" putol ko sa sinasabi niya. "Tsaka, mas gusto kong naramdaman ang sakit."

"Here we go again!"

Sawa na ba siya? Binalewala ko ang pagiging OA ng isip ko. Nitong nakaraang araw,
ang sensitive ko. Tsaka mabilis mainis. Malapit na siguro ang mens ko. Hayst!

Ilang beses muna kami nagtalo ni Wyr pero matigas at pursigido siyang subuan ako
kaya ako na ang sumuko.

Alas otso ng umaga ay dumalaw si Doktora Hindi-Ko-Kilala.

"How is she, doc?" agad na tanong ng bida-bidang si Wyr. Kainis! Ikaw ba ang
pasyente?! Ikaw ba?! Inirapan ko nalang siya pero sa utak ko ay ilang beses ko na
siyang binara.

"Doc, okay naman na ako 'di po ba? Pwede na akong ma-discharge?"

"Okay naman na ang pasyente. Mababaw lang ang sugat niya sa pulso." Hindi ako
pinansin ni doktora. Kay Wyr siya nakatingin at obvious na ito ang kinakausap niya.
"Don't worry, Mister Suldico. She's fine now." Doon niya lang ako binalingan ng
tingin.

"But..." kinabahan ako sa but ni doc. Ano? May sakit ba ako? Sa pag-iisip?

"But what?" usyoso ni Wyr. Hinawakan ko ang kamay ng doktora saka nakiusap sa
kaniya sa pamamagitan ng mga mata. May sakit nga yata ako.
"Can I talk to my patient first?" baling niya kay Wyr na naghihintay ng kasagutan
sa tanong.

"Sige na. Layas. Girl's talk 'to, huwag kang bading!" Pagpapalayas ko sa kaniya,
pero sa kaloob-looban ko ay kinakabahan na ako sa tingin ng doktora.

Huminga muna nang malalim si Wyr at bumaling sakin bago lumabas ng kwarto. Hay.
Akala ko talaga 'di siya makikinig. Himala yata at sinunod niya ako? Ako ba master?
Sa pagkakaalam ko, slave niya ako?

"Ano po ba iyong sasabihin niyo, doktora?"

"Missis Suldico, you are nine weeks pregnant," nakangiting imporma ng doktor. Akala
ko naman may sakit ako. Bun– ano?! Nanlaki ang aking mga mata sa napagtanto.

"Po?" T-teka? Ako? Buntis? No way!

"Kailan po ba ang huling menstrual period mo? The last love-making?" Follow up
question ba ito sa Q and A? Ba't ang hirap sagutin? Walang kalendaryo sa mansyon.
Nakakulong ako. Malay ko ba kung kailan ang huli kong menstruation? Basta ang alam
ko, matagal na iyon. Matagal naman talaga ang isang buwan hindi ba?

"S-sandali. Nagkakamali ka, dok. Ba't naman ako mabubun– hindi pwede 'to."

"We can't be mistaken by this. You are two months and a week pregnant. Test results
won't lie, Missis Suldico." Ngumiti siya sakin at ang mga mata ay kumikinang sa
tuwa. What the—!

Nasapo ko ang noo ko. Anong gagawin ko? Tinunghayan ko si doktora saka kabadong
hinawakan ang kamay niya.

"Dok, pwede po bang huwag mong sabihin ito sa a..asa..wa ko?" pakiusap ko sa
kaniya. My voice quivered and fidgeted. Kumunot naman ang noo niya. "Hayaan niyo
pong ako ang magsabi," dugtong ko nang nakita ang pagkalito niya. I'm sure she
wouldn't want to lie or hide a secret from him. Takot ang lahat na magkamali kay
Wyr.

Ngumiti siya. "Surprise news?" parang kinikilig niyang sabi habang nakangiti.

Napipilitan akong ngumiti at tumango.

"Well, kung iyan ang gusto mo, pero mas maganda sana kung ngayon palang ay alam na
ni Mister. So that I can further explain to him the pros and cons, 'cause the
baby's heartbeat is weak. Mahina ang kapit ng baby. You must careful and you might
bleed or worse miscarriage the angel. You can have bed rest if needed," mahaba
niyang paliwanag pero hindi ko naman siya inintindi. Isa lang ang iniisip ko. Kung
paano itago kay Wyr ang pagbubuntis ko.

Sigurado akong kapag nalaman niya ang balita ay may gagawin siyang hindi maganda.
At sa pagkakakilala ko kay Wyr, siya ang tipo na taong hindi handa upang maging
ama.

Nakangiti at maaliwalas ang itsura ni dok nang nagpaalam. I stared at her leaving
the room.

I sighed.

Wala sa sariling napahawak ako sa tiyan ko. Anong gagawin ko sa'yo, little one?

"Are you hungry or something?"

"H-huh?" Bumaba ang mga mata niya sa kamay kong nakahawak sa tiyan. Ni hindi ko man
lang siya namalayang pumasok. "A-ah, k-kasi, medyo mahapdi ang tiyan ko. Gutom na
yata ako."

Nanatili pa ako sa ospital ng tatlong araw bago tuluyang na-discharge.

Nakatulala kong tinitigan ang papagaling ko nang sugat sa pulso. Kung hindi ko ito
ginawa, hindi ko malalaman na buntis pala ako. Baka sukdulan pa ang ginawa ko sa
sarili ko kapag nagkataon.

"Madame?"

Bumalik ako sa sarili nang untagin ako ni Yula. Hindi ko man lang namalayan na
nakapasok na pala siya.

"Kanina ka pa ba d'yan?" Umiling naman siya habang nakakunot ang noo at may
mapanghinalang mga mata na pinagmamasdan ako.

"Bakit?" usyoso ko. Parang may gusto siyang itanong sakin habang nakatitig.

Suminghap siya ng hangin at bumaba ang tingin sa aking tiyan.

"Buntis ka po ba?"

"H-huh?!" Gulat ako sa tanong niya. Halata na ba ang baby bump ko? Lumikot ang
aking mga mata sa tanong niya. I was obviously and greatly affected. "Paano mo
naman nasabi?"
Hindi niya ako sinagot. Lumapit siya sa vanity table saka hinalungkat ang drawer.
Huminto siya sa paghahalungkat nang makita ang kaniyang hinahanap.

"Walang bawas?"

Winagayway niya ang walang bawas na isang box ng pasador.

"Anong absorbent pad ang ginagamit mo kapag nireregla ka?" na-iintriga niyang
tanong. "Madame, wala po kayong maitatago sakin. Personal maid mo ako," she
declared with a sigh and walked to me.

"Tama ka," pag-amin ko. "Buntis nga ako." Wala namang silbi kung itatanggi ko sa
kaniya ito. Kung sino man ang unang makakaalam, si Yula iyon. Babae siya, natural
na manghihinala siya sa kinikilos at pag-iiba ng reaksyon ng aking katawan. Mas
maigi na rin na alam niya ang lahat sa akin upang matulungan niya ako sa
pagbubuntis.

Kuminang ang kaniyang mga mata. "Alam na ba ni sir?" natutuwa niyang tanong.

"Bakit niya kailangang malaman?"

"Syempre, siya ang ama," pahayag niya na para bang ang tanga ko para itanong pa
iyon.

"Hindi niya pa alam. At wala akong balak na sabihin."

"Pero, Madame—"

"Nakita mo naman kung paano lumuwag ang turnilyo niya sa utak, hindi ba? Maaaring
mabait siya sakin ngayon pero paano sa mga sumunod na araw? Paano kapag nalaman
niyang buntis ako tapos...tapos may gagawin siyang masama sakin na ikapahamak ng
baby sa tiyan ko?" paranoid mang sabihin pero hindi ko maiwasang posible iyong
mangyari. Hindi ko naman nababasa ang iniisip ni Wyr.

"Paano naman kung hindi? Paano kung kabaliktaran sa iniisip mo? Paano kung
magbabago siya—"

"Hindi basta-bastang nagbabago ang isang adik, Yula. Magtiwala ka sakin, ilang
beses na iyang pinaramdam sa amin ni Papa. Na magbabago siya, pero lalo lang siyang
lumala," kontra ko. Imposibleng magbago ang isang taong lulong sa droga dahil lang
sa nalaman niyang magkakaanak na siya.

Ayokong matulad kay mama na sinasaktan siya ni papa habang pinagbubuntis niya si
Hasa. Malaking salot sa isip ng isang tao ang droga. At iyon ang kinamumuhian ko sa
lahat. Iba talaga ang nagagawa ng siyensa.

"Kung ganoon naman pala bakit hindi mo siya simulang baguhin?"

"Huh?"

"Nakikita ko kung gaano siyang nag-alala sa'yo noong nalaman niyang naospital ka.
Mahal ka niya, balakid lang sa pagmamahal na iyon ang bisyo niya."

"Hindi niya ako mahal. Dahil kung mahal niya ako, hindi niya ako ikukulong rito."

"Natatakot lang siya na baka mawala ka ulit sa kaniya." Umupo siya sa harapan ko at
hinawakan ang aking mga kamay. "Alam niyo bang gabi-gabi siyang hindi nakakatulog
noong nawala ka? Kailangan niya pang uminom ng sleeping pills para lang
makapagpahinga. Mahal ka niya, Madame. Ngunit mali ang pakahulugan niya sa bagay na
iyon. Subukan mong buksan ang isip niya sa tamang pakahulugan ng pag-ibig."

Gusto kong paniwalaan ang mga sinabi ni Yula. Pero mayroong parte sa isip ko na
huwag magpadala. Natatakot akong sumugal sa isang bagay na walang kasiguraduhan.

"Puso ang nakakapagpabago sa isang tao, Madame. Hahayaan mo bang dumating ang araw
na isilang mo anak mong puno ka ng pangamba dahil sa ama niya? Kahit anong gawin
mo, Madame, hindi mo habambuhay na maitatago ang baby mo sa sinapupunan."

Sa sinabi ni Yula ay naalala ko si Nanay Silva. Handa ba akong sumugal?

"Mapang-angkin ang pag-ibig niya. Makasarili. Insecure sa puso at isipan dahil

hindi niya naramdaman na nasusuklian ang mabangis niyang pagmamahal kaya ganito
siya. Kinukulong ka at inaangkin sa paraang walang makaaagaw sa'yo. Gumagawa siya
ng sariling mundo kung saan...iniisip niyang kayong dalawa ay wagas na
nagmamahalan..."

CHAPTER 18 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 18

Tama si Yula. He defined love as possessive and territorial because he was used to
claiming everything. He was territorial and possessive. A very jealous man.

"Lahat ng tao ay pwedeng magbago hangga't humihinga pa."

Kung magbabago man siya ay hindi ganoon kadali iyon. Kapag nalaman niyang buntis
ako, walang kasiguraduhan kung ano ang pwede niyang gawin.

Mabilis akong napabangon sa pagkakahiga nang yakapin ni Wyr ang tiyan ko mula sa
likuran.

Halatang nagulat siya sa ginawa ko. "What's wrong?" kunot noong tanong niya at
bumangon na rin saka binuksan ang lampshade.

Alam kong makikitaan na ako ngayon ng takot sa mukha. Nang napagtanto ko ang aking
ginawa ay napakurap-kurap ako.

"W-wala. Nagulat lang ako." Sa sobrang bilis ng kilos ko ay hindi ko na namalayang

nakatayo na pala ako habang yakap ang comforter.

Inabot ni Wyr ang kamay niya sakin habang ang mga mata niya ay sinasabing lumapit
ka. Mapupungay at naninimbang.

Natatakot at nanginginig ang aking mga kamay na inabot iyon saka lumapit sa kaniya.
Hinila niya ako pahiga saka niyakap at inamoy na naman ang aking buhok. Bagay na
lagi niyang ginagawa sa akin. Na masasabi kong nakasanayan niya nang gawin at
nakasanayan ko na rin sa kaniya.

Napapikit nalang ako at nagdasal na sana ay hindi niya mapansin at maramdaman ang
bahagyang paglaki ng aking tiyan.

Nakatulog ako sa ganoong sitwasyon. Puno ng pangamba ang aking puso at isip.

"Urkkk!!"

Binuhay ko ang gripo pagkatapos kong sumuka. Kapagkuwan ay sumandal ako sa sink ng
banyo dahil sa pagkahilo. Tuwing umaga akong nahihilo, naduduwal at sinisikmura.
Pero iba yata ang gising ko ngayon. Sobra akong nanghina. Pakiramdam ko ay
bumabaliktad ang sikmura ko pagkatapos sumakay ng roller coaster.

"Madame, okay lang po ba kayo?" tanong ni Yula sa labas ng pinto. Halaga ang pag-
aalala sa boses.

Hindi ko siya sinagot dahil nasusuka na naman ako.

"Urkkk!!"

Sumuka ako nang sumuka kahit wala iyong laman hanggang sa naramdaman ang pagsakit
ng aking tiyan. Sa simula ay medyo kaya ko pa ngunit palala iyon nang palala.

"Ah-! A--ray!" Napahawak ako sa puson ko dahil humihilab iyon. Sobrang sakit na
tila binabatak ang aking laman.
"Madame!"

Gulat ang mga mata ni Yula na tumingin sa hita ko. May naramdaman akong mainit na
likido na dumaloy doon at nang tingnan ko iyon ay mas lalo akong nanghina. I felt
goosebumps. I was terrified of seeing the blood flowing down my legs.

"Ang...ba..by ko.."

"Tulong! Tulungan niyo kami!" sigaw ni Yula habang nakaalalay sa akin.

"'Yong baby ko..." Nag-aalala kong sambit habang sapo ang aking puson. Napaupo na
ako sa sahig dahil sa sakit. Takot na takot ako at hindi naiwasang mag-panic. Oh,
God!

"Tulong!" Natatakot na rin si Yula. "Huwag po kayong gumalaw, Madame."

Iniwan ako ni Yula dahil humingi siya ng tulong sa labas. Pagkabalik niya ay kasama
na niya si Lancer na halatang nagulat ngunit mabilis niya naman akong kinarga.

"Madame, kapit lang po kayo," aniya habang karga ako pababa ng mansyon hanggang sa
nakasakay kami ng van.

"Dalian mo, Santi!"

"Ang baby ko..." umiiyak kong sambit.

Nakarating kami sa ospital na wala akong iba na bukambibig kundi ang baby ko.
Pinasakay nila ako sa stretcher at ang huli kong narinig ay ang, "Hanggang dito
nalang po kayo..." bago ako nawalan ng malay.

Nagising ako na nasa isang kwarto na naman. Hindi na sumasakit ang puson ko pero
nanghihina naman ako.

Sakto namang pagkabangon ko sa aking kalahating katawan ang siyang pagpasok ni

Doctora Ishani? Ba't nandito siya?

"Gising kana pala," pahayag niya habang papalapit sakin.

"Doc, kamusta po ang baby ko?" agad kong tanong sa kaniya habang hawak ang aking
tiyan. Her eyes were gloomy watching me caressing my womb. Nahahabag ang kaniyang
mga mata na tumingin sakin.

She sighed and I saw hesitation crossed her eyes.

"Doc..." I called her. Hindi ko maitatanggi ang pangamba ko sa titig niyang iyon.

"I'm sorry to inform you, but...the baby's heartbeat can barely be detected..."

Kumunot ang aking noo sa narinig.

"Anong ibig mong sabihin? Wala na ang anak ko?" kasabay ng tanong ko ay ang pagtulo
ng aking luha. Ngayon nalang ulit lumabas ang luha sa aking mga mata.

"No, I'm saying that there's a seventy percent possibility of the baby that he or
she will lose a hold any moment."

"Parang sinabi niyo rin na wala na siya!" Hindi ko napigilan ang sarili kong
mapasigaw. Kasalanan ko ba kung bakit iyon nangyari?

"No, there's still a possibility that it won't happen if you'll do my

instructions," giit niya sakin. Hindi ko alam kung pinapagaan ang aking kalooban o
ano.

"Kung gano'n, sabihin mo kung ano ang dapat kong gawin."

Tumango muna siya bago luminga-linga na parang may hinahanap. "Where's your
husband?"

Doon naman ako natauhan. Imposibleng hindi niya alam ang tungkol sa akin. Lalong-
lalo na ang pagbubuntis ko.

Huminga naman nang malalim si doktora saka ulit bumaling sakin. "Nevermind. I'll
just discuss his part to him."

Hinarap niya ako. "The things you need to do are bed rest for three weeks, daily
vitamin intake— foods or supplements. Avoid stress, overthinking is the main
factor. The environment, you need fresh air and C vitamin. No to working that
exerts strength. And take care of yourself very well. Avoid caffeine beverages,
smoke prone places, and alcohol. Then, it's up to the baby's will either he or she
will survive. At nasa tamang pag-aalaga iyon."

May kung ano pa siyang sinabi sa akin 'tsaka may kung anong bagay siyang nilagay sa
tiyan ko. Pinindot-pindot niya rin ang balat ko at nirepaso ang kulay niyon.

Ngayong nagkaroon ako ng pagkakataong pagmasdan siya sa malapitan, mayroon silang

pagkaparehong anggulo ni Wyr.

Nasaan kaya ang taong iyon? Bakit kaya hindi siya nagpunta o dumalaw man lang?
Imposibleng hindi niya alam ang nangyari sa akin. Eh, ano naman kung wala siya?
Bakit ko naman hinahanap ang lalaking iyon?

"I just told you earlier, avoid overthinking," paalala ni doktora. Halata ba sakin?
Masyado bang halata ang emosyon sa aking mga mata?

"Doc, ilang araw na po ako rito?"

Parang nag-isip muna si doktora bago ako sinagot. "Two days."

Dalawang araw. Sa dalawang araw ba na iyon ay dumalaw man lang ba siya? Natatakot
ako na baka sa oras na ito ay iniisip niya kung ano ang gagawin niya sa amin ng
bata. Iniisip niya ba na ipalaglag ang baby namin?

Dumaan pa ang ilang araw ay walang Wyr na nagpakita sa akin. Mas lalo akong
kinakabahan. Panglimang araw na ito ngayon.

"Yula, nakahanap kana ba ng durian?" tanong ko kay Yula habang nakahiga at

nakatalikod sa gawi ng pintuan na narinig kong bumukas. I knew it's her.

"Madame..." mahihimigan ng lungkot ang boses niya. Malamang ay hindi siya

nakahanap. Na naman.

I sighed. Parang gusto kong umiyak.

"Okay lang. Hayaan mo na." Maingat akong pumihit para harapin siya pero nagulat ako
nang makita si Wyr na nasa likuran ko— nakatayo at nakatitig sa akin. Sa likuran
niya ay naroon si Yula.

Abot hanggang langit ang kaba ko nang makita ang malamig niyang kulay asul na mga
mata.

"You are pregnant," parang pinapaalala niya iyon sa sarili niya. Na parang gusto
niya akong sigawan at saktan pero ang paalala na iyon ang pumipigil sa kaniya na
gawin. Pero tama ba ang nakikita ko sa mga mata niya? May pag-aalinlangan habang
tinitingnan ang tiyan ko. "And yet, you hide the truth from me." Mahihimigan sa
boses niya na hindi siya natutuwa.

Umalis naman na si Yula, iniwan kaming dalawa ni Wyr sa loob.

"Did you plan this?" Walang kasing lamig sa yelo ang boses na tanong niya. Though
controlled, his prodigal eyes were telling me a lot of things and one emotion is
prominent. His eyes were burning with anger ready to scorch me and destroy the
whole me into ashes.
"Ang alin?" naguguluhan kong tanong.

Lumapit siya sa akin habang gumagalaw ang panga niya. Mahigpit hinawakan niya ang
braso ko. Huminga nang malalim ngunit hindi iyon sapat upang huwag sumabog. Before
he could control his emotions, it blows-up like a temper tantrums volcano.

"Are you planning to run away again?! That's why you did not tell me the truth
about your pregnancy?! Huh?!" umalingawngaw ang galit na boses niya sa apat na
sulok ng kwarto ng ospital ba tila galit na galit na dragon.

"Let me clear this to your mind. You will be forever bound in me! You can't escape
away from me, again!" Mas lalong humigpit ang hawak niya sa braso ko. "Never
again!"

"Ano ba, Wyr. Nasasaktan ako," kalmado kong sambit. Wala naman talaga akong
pakialam kahit masaktan niya ako, eh. Kung ako lang ang madadamay. Kaya lang ay
naalala ko ang sinabi ni doktora. Maliit lang ang tsansa sa kapit ng baby. Ayokong
mawala ang tsansang iyon.

Nang makitang halos magkulay ube na ang braso ko ay doon niya lang iyon binitiwan.
Hindi pa rin nagbago ang madilim na ekspresyon ng kaniyang mukha. Malamig ang mga
mata, gumagalaw ang panga pati na rin ng tainga na namumula.

"Bakit mo naman naisip na aalis ulit ako?" tanong ko sa kaniya na naging dahilan sa
pagtitig niya sa akin. "Sa tingin mo ba makakaalis pa ako gayong nakakulong ako sa
malaking kwarto mo? Saan naman ako pupunta kung sakali?"

Lumamlam bigla ang mga mata niya at doon lang yata napagtanto ang lahat. Masyado
siyang nagpapaalipin sa paranoid niyang isip. He was too driven with his emotions
that he couldn't tell what's what anymore.

"Hindi ko sinabi sa iyo ang totoo dahil natatakot ako. Baka kapag nalaman mo, hindi
mo matanggap ang baby at ipapalaglag mo siya. Natatakot ako sa posible mong gawin,"
mahaba kong pahayag. Nagbago man ang ekspresyon ng mukha niya pero hindi pa rin
nawala ang pag-aalinlangan at pagdadalawang isip sa kaniyang mga mata tuwing
bumababa ang mga mata niya sa aking tiyan. Iniisip niya ba na hindi kaniya ang
baby?

At wala akong balak sabihin sa iyo ang totoo kung hindi lang ako nagkableeding.

Pitong araw ako sa ospital. At ngayon ang araw na uuwi kami sa mansyon. Nakawheel
chair ako dahil hindi pwede sa akin ang maglakad. Pagkalabas namin sa ospital ay
nakaabang na ang SUV sa exit.

Lumabas doon si Wyr saka ako binuhat papasok sa loob nang dahan-dahan. Simula noong
araw din na iyon ay nagbago ang pakikitungo sa akin ni Wyr. Parang iyong dati lang
noong hindi ko pa kilala ang totoong siya, sweet at maalalahanin.
"Careful," aniya nang marahan akong gumalaw pagkahinto ng sasakyan sa gate ng
mansyon.

Mas lalo yatang dumami ang mga tagabantay? Sa gate palang ay dumoble ang dami nila.

"Hold on." Nilagay niya ang dalawa kong kamay sa kaniyang batok saka ako binuhat
papasok sa mansyon. Seryoso siya habang naglalakad.

"Welcome home po, Madame!" magalang na bati ng mga katulong sa akin.

Hindi ako binigyan ni Wyr ng pagkakataong magpasalamat, diniretso niya ako sa itaas
ng kuwarto namin.

Binago na ang lahat sa kuwarto, hindi katulad ng dati, mas maaliwalas na ngayon.
Iba na rin ang amoy ng silid. Amoy scented candle. Nakabukas na ang naglalakihang
bintana pati na rin ang sliding door sa veranda.

"Balik kulungan na naman ako." Hindi ko sinadyang i-voice out iyon, dapat ay sa
isip ko lang iyon sinabi pero naisatinig ko.

Napahinto siya sa pagbalat ng prutas at nilingon ako. Hindi ko siya pinansin at

nahiga nalang sa kama saka pumikit dahil hindi rin naman ako pwedeng magpalakad-
lakad.

Naramdaman kong umupo siya sa kama. Hinawakan niya ang kamay ko kaya napamulat ako
ng aking mga mata.

"Let's start a new life."

Seryoso ang kaniyang mga mata na tumingin sa akin. Bahagya niyang pinisil ang likod
ng aking palad.

Natatakot ako. Nangangamba at puno ng pag-aalinlangan ang puso ko. Ngunit gayun pa
man ay pilit akong ngumiti at tumango. Gusto ko siyang bigyan ng pagkakataong
magbago para sa magiging anak namin. And I think, it's not bad to do so.

Napangiti siya saka dinampian ng halik ang likod ng aking palad. "Thank you."

"Do you want to eat an apple?" Tumango lang ako saka siya sinundan ng tingin.

Dumating ang sumunod na araw at buwan. Medyo halata na ang umbok sa tiyan ko.
Nakikita ko rin ang pagbabago ni Wyr. Pinipilit niyang magbago at nakikita ko ang
improvement niya. Pero tuwing nakikita ko siyang tumitingin sa tiyan ko ay naroon
ang pag-aalinlangan sa kaniyang mga mata sa hindi ko malamang dahilan. Nag-aadjust
siya, oo. Pero ano ba iyong pagdadalawang isip sa kaniyang mga mata?

Alam ko sa sarili kong wala akong anuman na nararamdaman sa kaniya. Hindi pa rin
mawala sa isip kong minsan ko rin siyang tinurin na pinsan at kadugo.

Hindi ko rin alam kung darating ba ang araw na magagawa ko siyang mahalin. Kung
para sa anak namin, pwede nga siguro. Pero hindi naman natuturo ang pagmamahal,
kusa iyong darating, at kung kailan? Hindi ko alam.

Nagising ako sa kalagitnaan ng gabi. Nang lingunin ko si Wyr sa tabi ko ay parang

binabangungot siya kaya binuksan ko ang lampshade sa bedside table.

"Wyr? Gising!" Niyugyog ko siya upang gisingin. Namamawis na ang kaniyang noo. "Wyr
— ackk!"

Hindi ko siya natapos na gisingin dahil sinakal niya ako. Pinalo ko ang kamay
niyang mahigpit ang hawak sa aking leeg.

"W--yr--!"

Kinapa ko ang baso sa bedside table dahil palagi akong umiinom ng vitamins tuwing
umaga at gabi.

Sana lang ay may lamang tubig. Mabilis kong sinaboy sa mukha ni Wyr ang baso na may
lamang tubig.

Napaubo ako nang nagising siya at binitiwan ang leeg ko. Mabilis siyang bumangon at
binuksan ang malaking ilaw sa kwarto.

"He shouldn't be born," he uttered anxiously.

Gulat akong napatingin sa kaniya. May hinalughog siya sa personal drawer niya.
Beads of sweat sprang on his head. Eyes were dilated.

"Ano bang pinagsasabi mo?"

"He will kill me! He will snatch you away from me! He shouldn't be born!" May
kinuha siya sa drawer niya at nang makita ko ay isa iyong injection.

Nanlamig ang buo kong katawan sa naiisip niyang gawin sa akin at sa baby.

"Please, huwag mong gawin 'yan," pagmamakaawa ko. Pinangunahan ako ng takot na
halos hindi ako makagalaw habang nakatingin sa kaniya at sa injection.
"He will kill me just like how I did to my father! He shouldn't be born!" dilat na
dilat ang kaniyang mga mata na sigaw. Lumapit siya sakin.

Bumangon naman ako saka umiwas sa kaniyang. "Ano bang nangyayari sa'yo? Panaginip
lang 'yon!"

Umatras ako at sa takot ko ay nasagi ko iyong lampshade kaya nabasag.

"Pakiusap. Hindi magiging lalaki ang anak natin. Babae siya, pangako. Nararamdaman
ko."

Hindi siya nakinig. No. Parang bingi siya at mas lalo lang siyang lumapit sakin
habang nanlilisik iyong kaniyang mga mata. Kinuha ko ang nabasag na lampshade saka
iyon tinutok sa aking leeg.

I had no choice but to trade my life.

"Sige. Oras na itusok mo 'yan sa akin ay pareho kaming mawawala ng anak mo," banta
ko sa kaniya. Nanginginig ang labi at basag ang boses. "Ang sabi mo sakin ay
magsimula ulit tayo..." I broke down. My tears are his weakness.

Parang natauhan siya sa kaniyang ginawa nang makita akong umiiyak. At sa isang
iglap ay naging maamo ulit ang itsura niya saka binitiwan ang injection.

"Sabi mo sa akin ay magbabago ka..."

Lumuluha pa rin ako sa sobrang takot. Kinabig niya ako palapit saka niyakap.

"Hush...I'm sorry..."

CHAPTER 19 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 19

BABALA: HUWAG PAPALINLANG SA LALAKING MABALBON ANG DIBDIB— PSYCHOPATH 'YAN.

Pagkatapos ng gabing iyon ay mas bumawi si Wyr sa akin. Ilang beses humingi ng
tawad at nangakong hindi niya na uulitin.

Minsan ay dinadala niya ako sa labas at nag-di-dinner kami sa mga mamahaling

restaurant.

"What do you think of this?" Tinuro niya ang isang crib na kulay pink. Namimili
kami ng mga gamit ng baby kahit hindi pa namin alam ang gender.

Ilang beses niya akong kinumbinsi na magpa-ultrasound pero hindi ako pumayag. Kahit
sinasabi niyang excited lang siya na makita ang heartbeat ng baby namin ay alam ko
kung ano talaga ang dahilan niya sa pamimilit sa akin. Gusto niyang masiguro na
babae nga ang magiging anak namin.

Natatakot ako na baka mali ang pakiramdam ko. Dahil sa ngayon, iyon lang ang
pinanghahawakan ko. Gabi-gabi rin akong nagdarasal na sana ay babae siya.

"Naku, sir. Hindi po kayo magkakamaling bilhin 'yan. Limited lang po ang crib na
iyan at iyan na ang panghuling item namin."

Tiningnan ko ang crib. Malawak iyon at kasing laki ng king size bed. May de-tiklop
din iyong mosquito net at may bell. Malambot naman ang kama na may nakabalot na
plastic.

"We'll buy this."

Tiningnan ako ng saleslady. "Ang ganda mo po, tapos blooming. Sigurado akong baby
girl 'yan."

Napatingin ako kay Wyr sa sinabi ng saleslady. Nakita ko kung paano kumislap ang
kulay asul niyang mga mata sa narinig sa saleslady.

"Ganoon ba?"

May pinagawang kwarto si Wyr para sa magiging anak namin. Lahat ay pambabae ang
disenyo. Habang lumalaki ang tiyan ko ay lalo akong nangangamba at nag-aalala sa
magiging gender ni baby.

Ano ba ang gagawin niya kapag lalaki ito? Ngayon ay kabuwanan ko na. The second
week of the month of February ang speculation ng labor ko.

Habang hinimas-himas ko ang aking tiyan ay bumukas ang pintuan ng kwarto namin.

Nakangiting si Wyr ang niluwa doon. "The photographer's here."

Noong nakaraang buwan ay painter ang narito. Pinipinta kaming dalawa ni Wyr sa
hardin ng mansyon. Ngayon ay photographer naman.

Maingat niya akong inalalayan papunta sa isang kwarto. Dalawang babae na may edad
ang naghihintay sa amin sa loob. Parehong may hawak na camera at buong puso na
nakangiti sa amin.
Isang shawl ang binigay sakin ng babaing may maiksing buhok bago ako inalalayan ng
isa niyang kasama papasok sa maliit na parang dressing room.

Naghubad ako at ginawang cover ang shawl sa aking dibdib at niladlad iyon upang
matakpan ang private part ko down there.

Parang huminto ang ikot ng aking mundo nang nakita ko si Wyr pagkalabas ko. Bakit
parang iba ang dating niya sa akin ngayon? Nakita ko naman na siya na nakaboxer
shorts, halos gabi-gabi siyang ganiyan pero bakit iba siya ngayon? Bakit parang mas
lalo siyang naging gwapo sa aking paningin? Epekto ba ito ng pagbubuntis ko.

Mabalbon talaga ang dibdib niya at sa bandang puso ay naroon ang buo kong pangalan.
Halata ang triceps niya at ang maugat niyang braso. Parang may kaniya-kaniyang
linya rin ang muscles niya sa abdomen. Napalunok ako nang bumaba ang aking mga mata
sa kaniyang pusod na may balbon din pababa sa kaniyang puson.

Nag-iwas ako ng tingin at parang ang init ng silid kahit na fully air-conditioned
iyon. Pakiramdam ko umakyat ang dugo ko sa aking mukha at nag-stay na parang wala
nang balak umalis.

Tumikhim siya saka lumapit sa akin. Namumula ang kaniyang dibdib, leeg, tainga at
buong mukha habang umaalon ang kaniyang lalagukan at lumikot din ang kaniyang mga
mata. Bigla namang nag-click ang camera kaya nagulat ako.

"Nice shot!" gigil ng isang photographer.

Naiilang naman akong tumingin kay Wyr na ngayon ay nailang din. Bakit kasi
kailangan nude? At bakit ganiyan siya?

Lumuhod naman si Wyr saka hinalikan ang aking tiyan, niyakap at pinagkinggan ang
nasa loob. Sa bawat ginagawa niya ay ang magkasunod na click ng camera.

"She kicked me!" parang bata siyang naaliw nang gumalaw ang baby. His eyes danced
with happiness and awe.

Natawa naman ako sa ginawa niya. Hanggang sa nawala ang ilang namin at nagtawanan
nalang.

"Tatawag nalang po kami kapag tapos na. May napili na po ba kayong frame for the
portrait?"

Tinuro ko ang gold frame sa brochure. May vines na nakaukit sa gilid. Simple lang
iyon pero elegante. Bagay sa maternity room na pinagawa ni Wyr malapit sa kuwarto
namin. Ang maternity painting naman ay nasa living room nakasabit.
Habang nanunuod kami ng movie sa kwarto sa ground floor— dito na kami pumipirme
dahil hindi na ako pwedeng umakyat-baba sa mansyon sapagkat kabuwanan ko na.
Nakaramdam na naman ako ng call of nature.

Tumayo ako nang dahan-dahan. "Restroom again?" tanong ni Wyr.

Humawak ako sa balakang ko bago inayos ang manipis na roba.

"How many times did you go to the comfort room tonight?" Hindi iyon tanong. Pinatay
niya ang TV saka bumaling sakin. "Are you sure you didn't feel anything?"
paninigurado niya.

Umiling naman ako. Maliban sa pag-iihi ay wala na.

"Oh, fuck!" Dinig kong mura ni Wyr nang papasok na sana ako sa banyo.

Nilingon ko siya ngunit nasa kama ang tingin niya kung saan doon ako nakaupo. May
bloodstains.

"Shit!" mura niya ulit saka nagmadaling inabot ang cellphone at tinawagan si Lancer
upang ipahanda ang sasakyan.

Pagkatapos ay kinuha niya ang makapal na roba at pinasuot iyon sa akin— pinalitan
ang kaninang manipis.

"Anong nangyayari?" naguguluhan kong tanong sa kaniya.

"Fuck! You're going to labor soon!"

"Sa susunod na linggo pa—"

"Oh, damn that counting!"

Binuhat niya ako na para bang hindi ako mabigat. Kahit na malaki siyang tao,
dumoble naman ang timbang ko pero parang wala lang iyon sa kaniya.

Bakit parang mas madami pa siyang alam kaysa sa akin na manganganak?

Mabilis kaming nakarating sa ospital. Agad akong pinasakay sa wheelchair at pinasok

sa isang sterile room. Moderno ang kagamitan at halatang bago. May mga doktors at
nars din na naghihintay habang naka-scrub suit.

"Mister Suldico. Madame."

Magalang na bumati ang mga ito sa amin. Inalalayan ako ng mga ito upang pahigain sa
parang stretcher na hindi pagkatapos akong bihisan at ipatanggal ang underwear ko.
Lahat naman sila ay babae maliban kay Wyr.

"Check dilation."

May kung anong pinasok sila sa bungad ko saglit. "Five cm po, dok."

Hinimas ng doktora ang tiyan ko. Parang pinapakiramdaman iyon. Nagsuot siya ng
stethoscope saka pinakinggan ang tiyan ko.

"What do you feel, Madame?" Umiling ako bilang sagot. "What did you do before you
came here?"

"Umihi?" patanong kong tugon. I didn't mean to be sarcastic. Baka lang kasi
kailangan niya ng specific na sagot.

"For how many times?"

"Maraming beses."

"She went to the comfort room seven times, on the attempt of eight, she bleeds,"
sabat na Wyr. Hindi ako makapaniwala! Talagang nakaaabang siya sa bawat galaw ko.

Tumango naman ang doktor. "The water bag already bang."

"Check dilation again."

"Eight cm."

Tinurukan nila ako ng karayom at dextrose tsaka may tinurok silang gamot doon.
Pampahilab yata iyon.

Limang minuto yata ay naramdaman kong humilab na ang tiyan ko. Ngumiwi ako dahil
simula sa aking likuran ay dumaloy ang sakit hanggang puson ko.

"Ah!" Huminga ako nang huminga at kumukuha ng oxygen sa ere. Ang sakit! Hindi ko
maintindihan ang sakit.

Lumapit sakin si Wyr na hindi maipinta ang mukha habang pinagmamasdan ang gulanit
kong mukha. Naiinis ako sa kaniya. Parang gusto ko siyang sabunutan at sampalin
dahil siya ang dahilan ng lahat. Kung hindi niya ba naman ako binuntis! Bwisit!
Pasarap lang! May gana pang manakit!

"Ow! Manganganak na yata ako! Ang sakit, dok!"

"Hush... Madame, preserve your energy."

Hinawakan ako ni Wyr sa kamay kaya pinisil ko iyon nang sobrang higpit dahil sa
sakit ng tiyan ko.

Pinapwesto na nila ako. Pinabukaka dahil bestidang mahaba naman ang suot ko, iyong
lab gown yata nila ito. Tsaka may nilagay silang parang kumot sa tiyan ko hanggang
sa hita.

"Madame, hingang malalim and... Push!"

Marami ang nakaalalay sa akin. Ang iba ay minamasahe pababa ang tiyan ko. Si Wyr na
nasa gilid ko ay kawawa. Kung saan-saan ko siya nakakalmot, iyong suot niyang lab
gown ay halos mapunit sa sobrang higpit ng hawak ko roon hanggang sa naabot ko ang
kaniyang buhok.

"Konti pa..."

"Ayoko na! Dok, masakit!!"

"Madame, konting push pa."

Hindi na ako nagsalita. Bwisit! Ang sakit!

"Madame, the baby's head is almost here! Push!"

"Mmmpp!!!"

"Push! Malapit na!"

"Mmmppp!!!"

Ilang push yata iyon na sinabi ni doktora. Ang sakit sakit! Ayoko na! Hindi na ako
uulit!

Nilagay ni Wyr ang gilid ng palad niya sa bibig ko. "Bite it." Parang naiinip na
siya sa sobrang tagal lumabas ng baby.
Sa huling ere ko kasabay ng pagkagat ko sa gilid ng palad niya ay narinig ko pa ang
pagkapunit ng aking balat sa pagkababae.

Sobrang drained ng energy ko bago ko narinig ang unang iyak ng baby ko. Sobrang
sarap sa pakiramdam na marinig siyang umiiyak. Parang hinahaplos ang puso ko na
marinig ang iyak niya. Parang sa kabila ng hirap at sakit ay masasabi kong worth it
ang lahat dahil narinig ko ang iyak niya.

Pinagpapawisan ako at gustong-gusto nang bumigay ng aking mga mata.

"'Yong baby ko... Dok..."

"A baby girl Suldico!"

Nabuhayan ako ng dugo sa narinig na gender. Naiiyak ako na niyakap si baby na

nilagay ni doktora sa aking dibdib.

Ang init ng luha ko na dumaloy sa aking pisngi. Ang liit-liit niya. She's a
beauty...

Hinawakan niya ang hintuturo ko at ang sarap sa pakiramdam— mainit sa puso.

HASA' POV

Unang tapak ko palang sa private room ni ate sa ospital ay napataas na ang maganda
kong kilay. Umangat naman ang gilid ng mapula kong labi nang ikutin ng mapang-akit
kong mga mata ang kalooban.

Parang hindi naman room ng ospital ito sa sobrang ganda! Parang suite ito sa gara
at laki.

Agad na nakita ko si ate na natutulog sa kama— hindi stretcher! Wow! Grabe! Grabe!
Samantalang sabi ni mama sakin, noong pinanganak niya ako ay sa bahay lang. Ngayon,
si ate, nanganak sa isang mamahaling ospital.

Nagising yata ang mahal na reyna dahil gumalaw ang dextrose niya. Umikot ang mga
mata ko nang nagmulat siya ng mga mata. Kainis! Alam kong maganda ang mga mata ko,
pero bakit mas maganda ang sa kaniya? No wonder kung bakit gusto siya ni Lee.

Nakakainis! Ang perpekto ng buhay ng ate ko, hindi lang mukha at katawan. Hindi
niya na kailangang magpapansin sa taong mahal niya dahil kusa na siyang pinapansin.
Samantalang ako? Ayon, ang sleeping prince ko, nakahimlay at hanggang ngayon,
comatose pa rin. Hihintayin ko nalang yata na pumuti ang uwak bago magising 'yon.
Pero sa paggising niya, alam kong hindi ako ang hahanapin niya. Kundi ang magaling
kong kapatid na may anak at asawa na. It really hurts! Ang magmahal nang ganito...
Ang sarap niyang sabunutan. Kasi kahit walang make-up; dry ang natural na mapulang
labi, mapungay ang brown na mga mata, mamula-mula ang makinis na fez, walang suklay
pero shiny hair, hindi naliligo pero amoy shower, kahit nanganak maganda pa rin ang
katawan. At...! Mabait— katangian na hindi ko achieved. Kaya pala hindi ako gusto
ni Lee. Sige, salamat nalang sa lahat, Lee.

"Si mama?" tanong niya pagkakita sa akin.

"Nasa bahay, kasama si Nurse Jin." Ang personal nars ni mama.

"And wirs my pamangkin?"

"Nasa infant room pa."

Umupo ako sa single sofa— parang pang reyna ang design. Yeast! Secret billionaire
ang sister ko. Mas mayaman pa yata ang pamangkin ko kaysa sa mga businessman sa
bansa.

"Ano ang biznez ng hubby mo, ate? Drug lord? Mafia? Smuggler? Ang yaman, eh!"

Hindi ako sinagot ng mahal na reyna at nag-iwas pa ng mga mata. Tsk! Ni isang
beses, hindi ko pa nakikita ang pagmumukha ng misteryoso niyang asawa. Pangit ba at
nagtatago?

Saglit pa akong naghintay ay dumating ang dalawang nars. Tulak-tulak ang parang
trolley pero hindi. Sakay niyon ang aking pamangkin. Katatapos lang siguro ng
screening dahil gising si baby.

"Ito na si baby girl Suldico."

"Wow! Baby blue eyes!" bulalas ko. Wat da pak?! "Porener!"

Ilang beses kong tinitigan si baby. Sparkling blue eyes na parang diamond na
kinikindatan ako. Grabe talaga ang dugo ng mga Arges! Kuhang-kuha ni baby kung
hindi lang blue eyes. Arges is my mama's maiden name. Share ko lang. Baka kailangan
niyo ng info.

"Grabe, sis, may porener akong pamangkin!"

Kahit kasisilang palang nito ay may kurba na ang maitim ngunit manipis niyang
kilay. Manipis ang mamula-mula niyang labi. Makapal ang pilik mata. Heart shape fez
ngunit soft-edged ang panga. Matangos ang ilong at pinkish ang skin! Bongga! Isang
tao lang ang nakikita ko— "Kuya Choluss baby girl version!" Kung hindi lang blue
eyes ang bilugang mga mata.
"Hasaney!" saway ni Ate pero hindi ko siya pinansin.

"Anong name?" Tiningnan ko ang name tag. Okay, fine. Muntik na akong nahimatay nang
makita ang diamond name tag niya. "Dapat Hasaney Sellevey the second. Para naman
may ambag ang ganda ko!"

"Sayrna Louver."

Napalingon ako sa kabubukas lang na pintuan. "Kuya Choluss! Long time no see but
now see now!" pakli ko pero parang hindi niya nagustuhan ang pagtawag ko sa
pangalan niya. "Gusto mong maging ninong, k'ya?"

"Hasa!"

Ba't parang nag-iba ang temperatura sa silid? Dati naman kapag binibiro ko si Kuya,
okay lang sa kaniya kahit masungit ang itsura niya. Ngayon parang ang intense niya.
Anyare teh? The boy from nowhere na ba?

"Ganda ng contact lense natin, ah? EO?" Hindi siya sumagot. Sungit!

"Kuya, parang mag-ama kayo ni Baby Sayr? Tapos yaya si ate! Haha!"

Okay, sabi ko nga hindi na ako magbibiro. Parang may regla ang mga tao rito. Lalo
na iyong lalaking may contact lense.

"I'm the father."

Nanlaki ang mga mata ko nang ideklara niya iyon sa akin habang na'kay ate ang
atensyon. Ano 'yon? FYI lang ganoon? Para sa kaalaman ko lang? But— What? No way!

A/N: HEY-SA-NI (HASANEY)

CHAPTER 20 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 20

"Paano mo ba siya naging asawa?"

"Pinakasalan niya ako? Ang bobo mo talaga!"

"Ate, paano mo nga naging asawa si Kuya Choluss?!" parang naiinis at nawawalan na
siya ng pasensya sa pagtatanong.
"Hindi nga siya si Choluss!"

"Okay! Si Wey-whatever! Basta si Mister Blue Eyes!" aniya na halatang hindi

mabigkas sa tama ang pangalan ni Wyr.

Sinamaan ko siya ng tingin. "Bakit hindi mo siya tanungin? Close kayo hindi ba?"

"Noon 'yon! Ngayon? Neve'maynd! Parang handa siyang pumatay nang walang kurapan,
eh. Nakakatakot."

Alam kong hindi siya titigil sa pangungulit. Hindi kasi nakakatulog ito sa gabi
kapag may mga tanong na hindi nasasagot. Para sa ikatatahimik ng buhay ko ay sinabi
ko sa kaniya ang mga nalalaman ko. At ang bruha, overacting!

"Naglayas ka? Nang hindi namin nalalaman?"

"Kasasabi ko lang 'di ba?" Inirapan ko siya. Hindi pala nila nalaman ang pagkawala
ko. Hindi ba pumunta si Wyr sa bahay upang hanapin ako?

Nilagay niya ang hintuturo sa kaniyang baba at parang nag-isip. Wow! Nag-isip.
Kailan pa ginagamit ng bruhang 'to ang isip niya? "Hmm...Kaya pala dati palang, iba
na ang tingin niya sa'yo kaysa sakin. Parang may something. Mukha siyang shabu."

"Ano?" Halata bang adik siya?

"Sha-bu. Shabuhay mo lang kakalampag! Ayiee, naninikip otong, kinikilig. Tsk! Tsk!"

"Tigil-tigilan mo ako, Hasa! Ulo mo kakalampagin ko!" banta ko sa kaniya pero mas
nang-inis pa siya.

"Nang mainlab siya sa'yo kala mo pag-ibig niya ay tunay—"

"Tumigil ka nga, hindi maganda ang boses mo. Gigisingin mo lang si baby," sita ko.
Iniba pa ang lyrics. Siraulo. Nag-aadik yata 'to kasama si Wyr.

"Kamusta na pala si Lee?" pag-iiba ko ng usapan.

"Pakialam mo?" tunog bitter niyang tanong.

"Nag-aalala lang ako sa tao. Bumibisita ka pa doon hindi ba?"

"Huwag mo nang itanong. Magpokus ka nalang sa pagiging ulirang ina mo," aniya saka
ako tinalikuran.

SOMEONE' POV

Palakad-lakad si Sana sa harap ng crib habang si Baby Sayr ay umiiyak.

"Ano ba ang gusto mo? Ayaw mo sa gatas ko, umiiyak ka kapag kinakarga," naiiyak
niyang kausap sa baby. Hindi malaman ang gagawin.

"Sana..." Pumasok ang kaniyang ina saka mabilis na binuhat si Sayr. "Umiiyak na,
oh."

Mas lalo siyang naiyak nang buhatin ng mama niya ang bata at tumigil ito sa pag-
iyak.

Ayaw niya sakin! Sigaw ng kaniyang isip.

"Bakit, huh? Baby? Ang ganda ganda ng baby namin."

Her mother played Baby Sayr while baby talking. Pagkatapos niyang umuwi sa mansyon
ay pansamantalang namalagi ang kaniyang ina at kapatid upang umalalay sa kaniya
dahil hindi siya pumayag na iba ang mag-aalaga sa kaniya at sa anak niya.

Pumasok siya sa banyo saka roon umiyak. Hindi siya karapat-dapat maging nanay dahil
hindi niya magawang patahanin ang kaniyang sariling anak— iyon ang nasa isip niya.
Ayaw din nito sa sarili niyang gatas at mas gusto ang gatas na tinitimpla.

Pagkatapos ng tatlong araw sa kaniyang panganganak ay nakaranas siya ng baby blues.

An experienced after a mother gave birth to her child. She became moody, irritable
and cried excessively. Hearing a baby's wept made her more anxious and stress.

Dalawang linggo rin na nilabanan ni Sana ang karanasan na iyon. Nilabanan niya
dahil sabi ng doktor niya ay maaaring maging postpartum iyon pagdating ng buwan
kapag hindi nawala na pwedeng tumagal ng taon bago mawala.

SANA' POV

Habang nilalaro ko si baby ay pumasok si Wyr. Nag-iwas siya ng tingin nang magtama
ang aming mga mata. Lumabas siya ulit saka sinarado ang pintuan. Ni hindi matingnan
ang anak namin.

Nagtataka ang aking mga mata habang napako iyon sa nakasaradong pintuan. Ayaw kong
isipin na iniiwasan niya kami ni baby, pero hindi ko maiwasan na parang ganoon na
nga. Ni minsan ay hindi ko siya nakitang hinawakan o kinarga man lang ang anak
namin. Ni lumapit ay hindi niya ginawa. Ano bang problema niya?

Saglit akong nalungkot nang tingnan si baby.

"Nag-aadjust lang si daddy, okay?" Nilaro-laro ko ang maliliit niyang daliri habang
ang kaniyang mga mata ay kumikislap na parang diamond. Inosente.

"Mahal ka ni mommy."

Pinaulanan ko siya ng halik sa pisngi. I hope you stay like this forever, little
one. Sana ay hindi mo maranasan ang karahasan ng mundo, anak. Sana habambuhay
kitang maaalagaan nang maituro ko sa'yo ang mga tama sa buhay.

Kahit nanlalagkit na ako at hindi pa nakaligo ay okay lang. Masiguro ko lang na

maayos at naaalagaang mabuti ang anak ko. Ganito pala ang pakiramdam ng isang ina.
Lahat ay gagawin mo para sa anak.

Kinagabihan ay pinindot ko ang intercom upang paakyatin si Yula.

"Madame, may kailangan po kayo?" agad niyang tanong pagkarating.

"Pakitawag naman si Hasa. Kailangan ko lang ng mag-aalaga kay baby, maliligo lang
ako."

"Madame, nagpaalam po si Miss Hasa na aalis siya at malelate siya sa pag-uwi."

"Si Mama, tulog na?"

"Opo. Nagpapahinga na po si Ma'am." Tinanguan ko siya.

"Sige. Makakaalis kana."

Pabagsak akong umupo sa kama. Binuhat ko si baby saka nilapag sa crib. Ang himbing
ng tulog niya. Ang sarap panoorin.

Habang inaayos ko ang kulambo niya sa crib ay pumasok si Wyr.

"You're still awake."

Hindi iyon tanong at halata ang gulat sa kaniyang mga mata nang makita ako.
Iniiwasan niya ba talaga kami?
"Pwede bang pakitingnan saglit si baby? Maliligo lang ako saglit."

I saw how his breathing stopped mid-air. Nag-aalinlangan ang mga mata niya pero
tumango pa rin siya nang sulyapan si baby na mahimbing ang tulog.

"Kapag nagising siya, kargahin mo nalang. Busog naman siya, eh," bilin ko bago
pumasok sa banyo ng kwarto namin.

Napagdesisyunan kong sa kwarto muna namin si baby hanggang mag-three ito.

Gaya ng sinabi ko ay saglit lang akong naligo. Umiiyak si baby pagkalabas ko ng

banyo ngunit wala si Wyr sa kwarto.

Kahit na nakatuwalya lang ay dinaluhan at pinatahan ko muna si Sayr. Puno na siguro

ang diaper niya kaya nagising.

Pinalitan ko muna siya ng diaper bago kinarga at hinele. Saktong bumalik si Wyr na
pawisan at halatang hindi mapakali.

"Saan ka galing?"

"Garden."

"Anong nangyayari sa'yo? Iniwan mo si baby na mag-isa."

"I'm sorry," paghingi niya ng pasensya na halatang labas sa ilong. Pumasok siya sa
banyo na parang walang nangyari. Maliligo yata.

Sinubukan kong ilagay si baby pabalik sa crib pero nagigising siya at umiiyak.
Hindi pa ako nakakapagbihis. Ilang beses akong sumubok na ibalik siya pero ganoon
pa rin.

Pagbalik ni Wyr ay naka-boxers na siya. Nagkatitigan muna kami bago niya binaba ang
kaniyang mga mata sa nakatuwalya kong katawan.

"Why aren't you still draping yourself?"

"Nagigising at umiiyak kapag binabalik ko sa crib."

Umiling siya saka pumasok sa closet. Pagbalik niya ay dala na niya ang night dress
ko.

"Let me drape you."

"Huh?"

Nagkasalubong ang pareho niyang kilay. "You can't stay up all night with just a
towel on your body."

Lumapit siya sakin kaya nag-init ang pisngi ko. Ba't ba ako naiilang? Sobra pa rito
ang ginawa niya noon sakin kung tutuusin.

"H-hindi mo naman kailangang gawin 'yan, eh. Ako na ang magbibihis, ikaw na ang
magbuhat kay baby."

Halatang siya ang nagulat sa suhestyon ko. Tumaas ang pareho kong kilay. "Ano?"
Gusto ko siyang tarayan sa inaasta niya.

Napipilitan niyang kinuha si baby sa bisig ko. Halatang kinakabahan.

Mabilis naman akong nagbihis pagkatapos niyang kuhanin si Baby Sayr sa akin.
Napangiti ako nang makita siyang buhat ang anak namin. Ito ang unang pagkakataon na
ginawa niya ito. Ang cute. Ang sarap panoorin na karga niya ang maliit na bata.

"Akin na." Kinuha ko pabalik si baby na muntik na niyang mabitiwan. Gising pala ito
at nakatingin sa kaniya.

Pansin kong aligaga at hindi siya mapakali. Ano bang nangyayari sa kaniya? Hindi
naman siya ganito noong buntis ako.

Umalis na naman siya. Wala akong nagawa kundi sundan siya ng tingin hanggang sa
nakalabas ng kwarto.

Pagkatapos makatulog ni baby ay kinuha ko ang tyansang iyon upang makapagpahinga.

Nagising ako bandang alas kuwatro ng umaga dahil naramdaman kong bumangon si Wyr at
umalis.

Saan na naman pupunta iyon?

Bumangon ako para sana sundan siya pero nagising si baby at umiyak kaya inuna ko
muna siyang patahanin at asikasuhin.

Treinta minutos yata ang tinagal bago siya bumalik. Nagulat pa siya nang makita
akong karga si baby.

"Why did you wake up?"

"Nagising si baby, eh. Saan ka galing?"

Umupo siya sa kama bago ako sinagot. "Kitchen. I was thirsty," tugon niya.

Kitchen? Tapos pinagpapawisan? Winaksi ko ang hinala ko sa isipan saka pinagtuonan

ng pansin ang anak namin.

"Good morning, pips!" masayang bati ni Hasa sa hapag kainan.

"Saan ka galing kagabi? Ba't hindi ka nagpaalam?"

Nakita ko kung paano siya napatingin kay Wyr sa tanong ko. I saw her throat moved
from gulping.

"N-nagpaalam naman a-ako kay Y-Yula, eh," nauutal niyang tugon saka umiwas ng
tingin. Balisa ang babae.

Hindi siya ganito makipag-usap sakin kahit guilty pa siya. Mapangahas ang mga mata
niyang tititigan ako kahit pa may nagawa siyang mali. Pero ngayon, nininerbyos siya
sa hindi malamang dahilan. At halatang-halata ang takot sa kaniyang mga mata at sa
nanginginig niyang mga labi.

"Saan ka naman nagpunta?" usyoso ko. Ngayon ay hindi na siya makasubo sa sobrang
panginginig ng kamay.

"D-doon sa...b-bar."

Halos hindi niya mabanggit ang huling salita. Huminga ako nang malalim saka
nagpatuloy sa pagkain bago tumayo pagkatapos.

"Bilisan mo ang pagkain, Hasa," matigas kong sinabi, bag-uutos. Sa pagkakataong

'to, nanaig ang pagiging ate ko. Nag-angat siya ng tingin sa akin na halatang
naguguluhan. "Paliliguan pa natin si baby," malamig ang boses na puno ko bago
kinuha si baby sa trolley at umalis sa dining area.

May tinatago siya sakin. Nararamdaman ko. At kung ano ay malalaman ko rin 'yon.
Hindi niya ako matataguan ng sikreto. Buong buhay namin ay magkasama kami sa iisang
bubong. Ako palagi ang uma-attend sa lahat ng school meetings niya. Sa lahat ng
event, ako ang una niyang sinasabihan.

Ilang saglit pa nang makarating ako sa kwarto ay sumunod din agad si Hasa.

"Paliliguan na ba natin si baby?" excited niyang tanong. Nilingon niya si baby na

mahimbing ang tulog. "Tulog pa, eh."
Malamig ang mga mata na tiningnan ko siya. "Saan ka galing kagabi?" I asked with
arms across my chest.

"Huh?"

"Uulitin ko pa ba o dadagdagan ko pa?" Hindi siya sumagot at nag-iwas lang ng

tingin. "Anong ginawa mo kagabi?"

"S-sa b-bar nga..! Kasama ko sina Yayi." Pilit niyang tinatagan ang boses ngunit
nabigo siya. It cracked down with an obvious fidgety.

"Tatawagan ko sina Yayi at itatanong kung nag-bar ka ba talaga."

"Huwag!" Agad na lumapit siya sakin at hinawakan ang kamay ko. "Sorry...
Nagsinungaling ako." She bit her lips and looked down on her feet.

"So, saan ka nga?"

"Sa h-hospital. Dinalaw si Lee..." naiilang niyang tugon.

"Bakit kailangan mo itong itago kung sa ospital ka lang naman pala pumunta?"
Nanatili lang siyang nakayuko at hindi na kumibo pa. "Anong oras ka umuwi? At
subukan mong magsinungaling sa sagot mo, kakalbuhin kita."

"A-alas kuwatro."

"Anong tinatago niyo ni Wyr, Hasa?"

Nanlaki ang kaniyang mga mata na napatingin sa akin. Halata ang takot doon.

Kumunot ang noo ko nang magsimulang gumilid ang mga luha niya sa mga mata.
Hinawakan ko siya sa magkabilang balikat at gulat sa inakto. Some ideas build-up my
head but...

"May ginawa ba siya sa'yo?" I asked anxiously. Umiling siya ng ilang beses bilang
tugon. "Kung ganoon bakit nagkaganiyan ka?"

"Ate... S-si Kuya..." Napahagulgol siya habang yakap ako.

"Ano ba, Hasa?!" naiinis kong sabi. "Ano ba ang nangyayari sa'yo?"
Hinarap ko siya pero patuloy lang siya sa pag-iyak. Ano ba ang nangyayari?

Nang may kumatok at pumasok si Wyr ay agad siyang nagpunas ng luha.

"Nag-break kami ni James."

"Ano?!" naguguluhan kong tanong. Nangungusap ang kaniyang mga mata na tumingin
sakin saka siniringan si Wyr.

Nakuha ko naman agad ang gusto niyang iparating.

"Kuya, ganiyan ba talaga kayong mga lalaki? Hindi kuntento sa isa?"

Nakita ko kung paano nagkasalubong ang makapal na kilay ni Wyr sa wirdong tanong ni
Hasa. Weird naman talaga dahil bigla-bigla nalang siyang nagtatanong.

"I'm contented with my wife," walang pag-alinlangan na sagot ni Wyr na parang wala
lang. Na parang wala siyang pakialam sa sagot niya dahil hindi niya iyon kailangan
patunayan sa lahat.

"Oh, e'di kayo na! Ikaw na mahal na reyna!" Binalingan ako ni Hasa. Ang mga mata
niya ay nangungusap na sumunod ako bago siya umalis.

"Bantayan mo muna saglit si baby."

Hindi ko na hinintay na tumugon si Wyr. Sumunod din agad ako kay Hasa. Nakita ko
siyang nakaabang sakin sa labas.

Hinila naman niya ako paalis hanggang sa narating namin ang pinakadulo ng second
floor.

Tinuro niya ang kulay ginto na pintuan. "Nakita ko d'yan si kuya kagabi. May gina—"

"May kailangan po kayo, Madame?"

"—Ay, tipaklong!" gulat na naibulalas ni Hasa pagkasulpot ni Lancer.

Hinarap ko si Lancer. "Anong meron sa loob?" Turo ko sa kwarto.

"Bodega po 'yan, Madame."

Hindi ko na pinilit si Lancer na magsabi ng totoo. Ang loyalty niya ay na'kay Wyr.
"Madame, tawag po kayo ni sir. Gising na daw po si Señorita." Biglang dating ni
Yula.

Hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon na itanong kay Hasa kung ano ginagawa ni Wyr
sa loob ng silid na iyon.

Pagkarating ko sa kwarto ay nakita ko siya hawak ang kutsilyo pambalat ng prutas

habang mariin ang titig kay baby.

"Anong gagawin mo sa kutsilyo?"

Kinuha ko si baby sa crib. Hindi ba dapat nakakaramdam ako ng seguridad sa kaniya?

Bakit parang banta pa siya sa seguridad namin ni baby? Bakit parang bumabalik siya
sa dati noong first-trimester ko?

"Just want to peel an apple."

Lumapit siya sa mesa saka kumuha ng prutas na parang natural lang iyon.

Kinagabihan ay kahit antok na antok na ako ay hindi ako natulog. Pinilit kong
magising.

Alas dose ng hating gabi ay bumangon si Wyr. Narinig ko ang pagbukas at pagsara ng
pintuan kaya hinintay ko muna ang ilang minuto bago bumangon. Kinuha ko ang manipis
kong roba saka lumabas at nagpunta sa dulong kwarto.

Nang masiguro kong naroon si Wyr ay pinihit ko ang doorknob at tinulak ko ang
pintuan.

"Wyr?" Halata sa mga mata niya ang gulat nang nakita ako. "Ito ba ang
pinagkakaabalahan mo tuwing gabi, huh?" Nilibot ko ang aking mga mata sa loob. Tama
ako. Hindi nga ito bodega. Dahil may mga teknolohiya rito na parang pang-
laboratoryo.

"Sana..."

Galit akong bumaling sa kaniya nang napagtanto kung ano at para saan ang kwartong
ito. "Sabihin mo nga sakin. Ano 'to? Gumagamit ka na naman ba ng droga, huh?!"

"My love..." He tried to go near me but I stopped him.

"Ano ba?! Sagutin mo ang tanong ko! Gumagamit kana naman ba?! Huh, Wyr?!" parang
bulkan ako na sumabog. Nanaig ang disappointment ko kaysa sa galit sa kaniya.
Ginulo ko ang mga bagay na nakikita ko. Sinira ang mga teknolohiya. Iyong mga tubo
at iba pa. Lalong lalo na iyong mga injection na alam kong droga. Ang mga bagay na
ito ang nagwasak sa pamilya namin, at kung mamalasin ay sa magiging pamilya ko.

"Ito ba ang pinagkakaabalahan mo tuwing gabi? Ito ba?! Sumagot ka, Wyr!"

Parang kandila na naupos ang pasensya ko. Bumalik ang lahat ng nararamdaman ko.
Napaupo ako sa sahig nang sumagot at umamin siya.

"Y-yes..."

CHAPTER 21 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 21

"Bakit?! Ano ba ang kulang?! Gaano mo ba kamahal ang bisyo na 'yan at hindi mo
kayang iwan?! Ang sabi mo ay magbabago kana! Nangako ka, Wyr!" Nangilid ang mga
luha ko sa galit. I gritted my teeth and clenched my jaw.

"Yes, I did try my best to change!" he shouted frustratedly. "But damn it! Every
time I saw her blue eyes, it reminds me of my damn fucking sins! Of my freaking
past! Of how I was! It reminds me of who I really fucking am. Of how I killed my
father! My men! And every person I killed! It reflects my bad deeds... And these,
these whole things are my scapegoat from the reality..." He was hopeless. His eyes
were lost.

Umiling ako. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Pagod na ako.

"Sana noong nangako ka sa akin na magbabago ka. Handa ka sana sa mga posibleng
pagbabago."

Sobra akong nabigo sa kaniya. Ganitong-ganito noon sina mama at papa. Hindi ko alam
na mauulit pala iyon sa akin.

"I'm sorry..."

"Ilang beses mo na bang sinabi 'yan? May mababago ba sa sorry mo? Binigo mo ako,
Wyr," I uttered weakly. Disappointments coated in my voice. At alam kong ganoon din
sa aking mga mata. Sinubukan niya akong lapitan pero umatras ako. "Pagod na ako.
Hindi ko na alam kung ano ang gagawin sa'yo. Hindi na kita kayang unawain at
intindihin pa."

Puno ng kabiguan ang boses na sabi ko sa kaniya. Tinalikuran ko na siya dahil hindi
ko siya kayang tingnan pa.
"I'm sorry, please... I'll change, this time. Please..." Niyakap niya ako mula sa
likuran pero pagod na ako.

"Tama na muna. Kung gusto mong magbago, gawin mo nalang."

Pilit kong tinanggal ang mga kamay niyang nakayakap sa tiyan ko pero ang higpit ng
kapit niya.

"Wyr, ano ba?! Tama na! Pagod na ako!" Puwersahan kong tinanggal ang mga kamay niya
at nagawa ko iyon. Gusto kong magwala pero pinigilan ko ang sarili ko. Katulad
noon. Tuwing nakikita ko sina mama at papa na nagtatalo. Si mama palagi ang
nagtitiis at nagpipigil na huwag lumaki ang away.

Agad akong lumabas at nakita si Hasa sa sala ng second floor.

"Ate, anong nangyayari?"

"Gisingin mo si mama at mag-impake ka, aalis tayo," utos ko sa kapatid ko.

"No!" Wyr's voice roared like a wrathful thunder. Akala ko ay hindi siya sumunod.
"No one will leave! Nobody will go outside this mansion!" galit niyang sigaw.

"At ano? Hahayaan ko nalang na dumating ang araw na isa sa amin ng anak mo ang
sasaktan mo?!" galit ko na ring sigaw. "Kailangan niya ng pamilya! Ng ina at ama!
Pero kung ganitong klase na buhay din lang naman ang kagigisnan niya, mabuti pa'y
huwag nalang!"

"Why is it so easy for you to give up on me? Why is it so hard for you to
understand my situation?" His voice broke at eyes shattered in pain.

"Ikaw? Bakit ang bilis mong sukuan ang gusto mong pagbabago? Bakit ang bilis mong
matukso sa bisyo mo?" balik tanong ko sa kaniya. "Okay lang sa akin na idamay mo
ako sa patapon mong buhay. Pero huwag ang anak natin," I said tightly. Putting
emphasis to prove a point.

Dumating naman si Yula na halatang nagulat sa pangyayari.

"Yula, ipahanda mo ang sasakyan."

"No! Don't you dare, Yula!" may pagbabanta na pigil ni Wyr.

"Talaga bang pinapangandalakan mo sa mga tao kung gaano kang minamanipula ng droga,
huh?!" Nilapitan ko siya saka pinagsusuntok sa dibdib. Gusto ko nang makawala.
Ayokong lumaki ang anak ko na ganito kami. Ayokong lumaki siya na nagtatanim ng
sama ng loob sa ama niya. Sisirain ng kasamaan ang puso niya. Masasaktan siya.

"Magpahinga na muna tayo. Dahil pagod na ako. Huwag mong hintayin ang oras at
panahon na susukuan na kita, kaya please, palayain mo muna kami."

"I'm so sorry..."

Hindi ko siya pinakinggan. Umalis ako at pumasok sa kwarto at nag-impake.

"Please, don't do this. Don't leave me, my love." Hinarang niya ang mga kamay niya
sa maleta at nagmamakaawa sa akin.

"Kung gusto mong magbago, gawin mo para sa sarili mo. At kapag handa kana, bukas
ang bahay para sa'yo. Pero sa ngayon, baka kailangan muna naming mawala para
marealize mo kung ano ang hindi mo kayang mawala. Kami ba ng anak mo o ang bisyo
mo."

Pagkatapos kong mag-impake ay sinuotan ko ng jacket si baby. Sakto namang dating ni

Yula.

"Nakahanda na po ang sasakyan."

Binuhat ko si baby saka lumabas nang hindi tinatapunan ng tingin si Wyr. Naroon na
rin sina mama sa sasakyan. Pumasok ako sa loob bago tumunghay sa veranda ng kwarto
namin. Naroon siya, nakatingin sa sasakyang lulan kami. Ilang saglit pa ay lumabas
na rin si Yula dala ang maleta saka sumakay. We left the mansion without me looking
back.

Oo nga at hinayaan niya kaming umalis, pero bantay sarado naman kami ng mga tauhan
niya. Pinapagitnaan ng tig-tatatlong sasakyan- likod at harap; ang sinasakyan namin
na minamanubra ni Lancer.

"Sigurado ka ba sa ginagawa mo, anak?" tanong ni mama pagkarating namin sa bahay na

binigay ni Wyr para sa kanila ni Hasa.

"Ma, kailangan kong gawin para sa anak namin. Kailangan niyang matuto. At kung
hindi siya tuluyang magbago, tama lang na ilayo ko si Baby Sayr palayo sa kaniya."

Ayokong hintayin ang araw na pati si Sayr ay sasaktan niya. At ayoko ring dumating
sa punto na katatakutan siya ng anak namin hanggang sa magalit ito nang tuluyan sa
kaniya. Ayokong matulad si baby sa akin na lumaking kinamumuhian si papa. Na
magpahanggang ngayon ay pinagtabihan ko pa rin siya ng galit. At mas lalong ayoko
na lumaki si Sayr na puno ng poot at galit ang puso niya.

Hinatid ko si mama sa kwarto niya. "Magpahinga po muna kayo, Ma. Alas dos palang ng
madaling araw."

"Nars Jin, ikaw na ang bahala kay mama," bilin ko kay Nars Jin na siyang personal
nurse ni mama.

Kinaumagahan ay maaga akong nagising o mas magandang sabihin na maagang bumangon

dahil hindi naman na ako nakatulog pa pagkarating namin dito.

"Good morning, po."

Kumunot ang noo ko sa mga nakahilerang katulong na naglilinis sa bahay. Iyong iba
ay pamilyar sa akin, mga katulong sa mansion.

"Anong ginagawa niyo dito?"

"Pinadala po kami dito ni Sir, Madame."

Sumilip ako sa bintana dahil parang may nagkakagulo roon sa labas. Nakita ko naman
si Lancer na kinakausap ang mga sentries.

Lumabas ako saka kinausap si Lancer.

"Anong ginagawa ng mga iyan dito?" agad kong tanong.

"Pinadala po kami ni Sir."

Suminghap ako ng hangin upang kontrolin ang sarili. "Paalisin mo na sila, Lancer,"
mariing utos ko.

"Madame, hindi po pwede. Kung mangyayari man iyon, baka pababalikin din po kayo sa
mansyon. Kailangan niyo po ng security at protection."

Wala akong nagawa kun'di ang magbuntong hininga at umalis. Nakaalis nga kami sa
mansyon, pero parang hawak niya pa rin kami. Alam ko naman na oras-oras na
nagrereport si Lancer sa kaniya.

"Madame? Madame?"

Nagising ako sa katok na nagmumula sa labas ng pintuan ng kwarto namin ni baby sa

kalagitnaan ng gabi.

Tiningnan ko ang alarm clock sa bedside table. Alas onse.

"Madame?" boses iyon ni Yula.

Bumangon ako saka siya pinagbuksan. "Bakit?"

"Si Sir po, nasa labas. Basang-basa sa ulan."

Lumapit ako sa bintana saka sinilip ang labas. Rumaragasa ang malakas na ulan at sa
labas ng gate ay naroon ang kotse ni Wyr habang siya ay nakasandal sa nakasaradong
pinto.

"Ano bang ginagawa niya rito? Bakit hindi niyo siya pinapasok?" Sinilip ko ulit si
Wyr. Nakita kong may mga tauhan siyang sinubukan siyang payungan ngunit tinutulak
niya ito.

"Hindi daw po siya aalis hangga't hindi ka nakakausap."

Nasapo ko ang noo ko saka kinuha ang roba. "Gisingin mo si Hasa. Papuntahin mo dito
sa kwarto para magbantay kay baby."

Sinunod naman iyon ni Yula. Habang naghihintay kay Hasa ay nakasilip lang ako sa
bintana. Halatang lasing.

"Ano ba 'yan?" Pupungas pungas pa si Hasa na pumasok sa kwarto.

"Bantayan mo muna si baby."

Umalis na ako pababa suot ang roba. Ano bang ginawa niya buong araw? Dalawang araw
palang kaming nawala, nagkaganiyan na siya.

Binigyan ako ni Yula ng malaking payong. Ang lamig-lamig ng hangin sa labas.

Napakalakas ng ulan na may kasamang hangin. Paano niya natitiis ang lamig?

"Ganito mo ba patutunayan ang sarili mo?! Ang magpakalasing at magpakabasa sa

ulan?" sermon ko sa kaniya pagkalabas ko sa gate.

Paliko-liko siyang lumapit sa akin saka ako niyakap nang mahigpit. Muntik na akong
matumba dahil sa bigat niya.

"My love..."

Amoy alak siya. Wala sigurong ibang inatupag ito buong araw kun'di ang magpakalango
sa alak. Sobrang lasing...
"Wyr, umalis kana. Kung gusto mo akong makausap, huwag sa ganitong estado mo sa
sarili."

Mas humigpit ang yakap niya sa akin. "Please, my love...let's go back home. Come
back to our home, please..."

Narinig ko ang paghikbi niya. Ayokong isipin na dahil sa amin kaya siya umiiyak.
Lasing lang siya kaya gano'n.

"May napatunayan kana ba sa akin? Ganitong sarili mo ba ang gusto mong mamulatan ng
anak mo?"

Hindi siya kumibo at nanatiling nakabaon ang mukha niya sa leeg ko sa gitna ng
malakas na ulan. Nang silipin ko ang mukha niya ay nakatulog na siya. Seryoso?!

"Lancer, tulungan mo akong ipasok itong boss mo sa loob."

Apat na tao ang umalalay kay Wyr papasok sa bahay. Mabigat na nga siya at malaki
ang katawan, mas lalo pang bumigat dahil sa alak.

"Idiretso niyo siya sa bakanteng kwarto sa taas." Binalingan ko si Yula. "Maghanda

ka ng maligamgam na tubig at bimpo. Samahan mo na rin ng tsaa."

Sumunod ako sa itaas kung saan naroon si Wyr sa pinakadulong kwarto.

"My love..." Palimbag-limbag siya sa kama habang basa ang kasuotan. "Sana,
please..."

"Huwag kang malikot, Wyr," naiinis kong sabi habang inisa-isang tinatanggal at
binubuksan ang butones ng kaniyang basang polo pagkatapos kong natanggal ang
kaniyang sapatos. Kainis talaga! Pati ako ay basa. Baka magkasakit ako nito at
mahawa ang anak ko.

"My love..." Hinawakan niya ang dalawa kong kamay sa kalagitnaan ng pagtanggal ko
sa butones ng polo niya. Pinipilit na idilat ang mga matang lasing.

"Bitiw, Wyr. Iiwan kita dito," banta ko pero imbis na matakot siya ay niyakap niya
pa ako palapit sa kaniya kaya napasubsob ako sa dibdib niya. "Ano ba?! Nababasa
ako!"

"Please, don't give up on me..." pagsusumamo niya.

"Hindi naman ako sumuko, nagpapahinga lang."

Tinanggal ko ang mga kamay niyang nakahawak sa bewang ko saka ulit siya inayos.

Dumating naman si Yula dala ang mga sinabi ko.

"Lagay mo nalang dito." Tinuro ko ang bedside table.

"Madame," tawag niya. Nagtatanong ang aking mga mata na tiningnan siya.

"Bakit?"

"Basa po kayo, baka magkasakit ka."

"Roba lang ito." Hinubad ko ang roba ko kaya night dress nalang na silk ang tangi
kong suot. Umalis naman na si Yula nang masiguro na okay lang ako.

Pagkatapos kong hubarin ang suot niyang pang-itaas ay pinunasan ko siya gamit ang
binasang bimpo sa maligamgam na tubig.

Okay, here comes trouble sa pantalon niya. Nag-iinit ang aking buong mukha habang
tinatanggal ang sinturon niya. Natural ba talagang maumbok 'yan o sinadya niyang
patayuin? I mean his bulge. May ganiyan ba talaga na parang may tinatago siyang
malaking saging sa loob ng pantalon?

Pinilig ko ang ulo ko. Ang dumi ng isip ko. Nag-aadik na rin ba ako? Bahagya kong
tinampal ang aking magkabilang pisngi bago ulit siya tinanggalan ng pang-ibabang
kasuotan. Parang nakuryente ako nang ibaba ko ang siper niya. Pakiramdam ko gumalaw
iyong ano niya.

Pagkatapos ng pakiramdam ko ilang oras yata iyon kahit minuto lang ay natapos ko
rin siyang punasan at damitan ng roba dahil wala naman siyang damit dito.

Ngayon, paano ko siya mapapainom nitong tsaa? Nagsalin muna ako sa tea glass ng
tsaa na nasa teapot bago nagdesisyon na gisingin siya pero hindi siya nagising.
Bahala nga siya sa buhay niya! Matanda na siya.

Kinumutan ko muna siya bago ako tumayo pero sa pagtayo ko ay hinigit niya ako
pahiga sa kaniyang tabi saka ako niyakap at dinantayan

"Stay."

"Gising kana?" Hindi siya sumagot. "Kainis ka talaga Wyrlou Suldico!" Pinilit kong
bumangon pero ang bigat ng mga paa niyang nakadantay sa akin.
"Ano ba?!" naiinis na talaga ako sa lalaking 'to! Nagtama ang aming mga mata nang
nagmulat siya ng mga mata. Malungkot iyon at nangungulila. Kanino naman? Ngayon ko
lang napansin na tumanda yata siya ng ilang taon. Dalawang araw lang kaming nawala
pero ang balbas niya ay tumutubo na naman. Ako palagi ang pinapa-shave niya sa
balbas niya sa panga, pero ngayong wala ako, hindi na niya alam kung paano?

Bumaba ang tingin niya sa labi ko. Bago pa ako nakaiwas ay naangkin na niya ang
labi ko. Ngunit bago pa iyon bumaba sa aking leeg ay pinigilan ko na siya. Kinuha
ko ang pagkakataong iyon upang makatayo.

"M-may tsaa d'yan, inumin mo nang mahimasmasan ka."

Kaagad akong umalis sa kwartong iyon pagkatapos. Nakakainis! Bakit nanlambot ang
tuhod ko sa halik na iyon? Dumoble rin ang kaba ko at pakiramdam ko ang init ng
paligid gayong umuulan naman.

Pinilit kong binalewala ang kung anuman ang nararamdaman ko. Bumalik ako sa kwarto
at nakita roon si Hasa na antok na antok habang naghihintay sa akin.

"Ate, lasing ka? Ba't ang pula mo?"

"Umalis kana nga. Ang daldal mo," pagtataboy ko sa kaniya.

"Ewan nga sa'yo. Ikaw yata ang gumagamit ng droga, eh. Adik," komento niya bago
lumabas ng kwarto.

Sumalampak naman ako sa kama pagkatapos kong i-check si baby. Naalala ko na naman
ang halik niya. Ilang beses na ba niya akong hinalikan? Pero bakit ngayon ko lang
napansin ang lambot ng labi niya?

Wala sa sariling napahawak ako sa labi ko. Ba't parang nagustuhan ko ang halik niya
na iyon?

CHAPTER 22 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 22

Nagising ako kinabukasan na may nakayakap sakin habang hawak ang kamay ko. Nang
nagmulat ako ng aking mga mata ay isang pares ng kulay asul na mga mata ang
sumalubong sakin.

"Wyr?!"

Mabilis pa ako sa magnanakaw na dumistansya sa kaniya at tuwid na tumayo. Umalon

ang adam's apple niya nang bumaba iyon mula sa aking mukha pababa sa nakatayo kong
dede. Bastos!
Mabilis kong natakpan ang sarili ko at nagpunta nalang sa banyo. Manipis lang ang
suot kong nighties kaya sigurado akong bakat ang nipples ko. Sinuot ko ang roba ko
at lumabas.

Pagbalik ko ay sinalubong ako ng yakap ni Wyr.

"Come back to us, please... Come back home. I can't sleep without you." Mahigpit
ang yakap niya sa akin na para bang takot siyang mawala ako sa kaniya. "I can't
afford to lose you, my love..."

"Wyr."

"Let's go home, please..."

"Saan ba sa sinabi ko ang mahirap intindihin? Sa ginagawa mo ay lalo mo lang

pinatunayan na tama lang talaga na umalis kami. Nagpunta ka ditong lasing na lasing
habang nagpakabasa sa ulan. Mas lalo mo lang dinagdagan ang isipin ko imbis na
dapat kay baby lang ang atensyon ko. Iyon ba ang gusto mong patunayan? Wala akong
nakikitang dahilan upang bumalik, Wyr."

"My love, two days were enough to torture me... I can't bear the pain anymore."

Nararamdaman ko ang hinanakit sa mga salita niya. Pero maniniwala pa ba ako?

"At kung hindi ka magbabago, habambuhay kaming mawawala sa'yo."

"I can change. I will change. This time, please... Give me one last chance. I
promise.." Lumuhod siya sa harapan ko yakap ang aking bewang. Binaon niya ang
kaniyang mukha sa bandang puson ko.

"Pagod na ako sa mga pangako mo. Gawin mo nalang at ipakita sa akin ang sinasabi
mong pagbabago."

"Please...my love."

"Tumayo kana. Hindi mo ako madadala sa pagmamakaawa at pagluhod mo," pagmamatigas

ko. Wyr, pagdating sa pakikipagtigasan, walang-wala iyong bataan mo sa katigasan
ko!

"What do you want me to do?"

Napatingin ako sa kaniya. Seryoso siya kaya nag-iwas ako ng tingin. "Hindi mo
gugustuhin ang gusto kong mangyari."
"Tell me, I'll try," hamon niya.

Huminga muna ako nang malalim. Alam kong magagalit siya sa sasabihin ko, pero
susugal ako.

"Gusto kong... magparehab ka."

Natahimik siya. Mas lalong humigpit ang yakap niya sa bewang ko.

"Is that what you want?"

Alam kong nakatingin na siya sa akin pero nasa kawalan ang mga mata ko. Tingnan
natin kung hanggang saan ang kaya mong gawin para samin.

"Look at me. Is that what you want?"

"Iyon ang dapat." Sinalubong ko ang mga mata niya. "Iyon lang ang paraan upang
magtiwala ulit ako sa'yo. Iyong nakikita kang totoong nagbabago at hindi lang sa
salita. At kahit pa bumalik kami sa mansyon at hindi na kita nakikitang ginagawa
ang mga bagay na iyon, maghihinala at maghihinala pa rin ako sa'yo. Tiwala ko ang
nasira mo, Wyr. Sobra mo akong binigo."

Tuwid siyang tumayo. "If that's what it pleases you. Then, yes. I'll do it."

Gulat akong napatingin sa kaniya. Sa sobrang galak ko ay niyakap ko siya. "Thank

you," naisatinig ko nalang.

"Just come back to our home." Niyakap niya ako pabalik.

Ang akala ko ay hindi siya papayag. Inaasahan kong magagalit siya sakin pero hindi
iyon ang nangyari. Pumayag siya sa kagustuhan ko.

Sa araw din na iyon ay bumalik kami sa mansyon kasama sina mama at Hasa.

Humingi siya sakin ng dalawang araw upang ihanda ang sarili niya. At sa mga araw na
magkasama kami ay nakita ko ang ibang side niya. Determinado talaga siyang magbago,
nakikita ko kung paano niyang nilabanan ang temptasyon sa bisyo niya. Hindi niya
hinahayaan ang sarili niyang mapag-isa, gusto niyang may kasama lalong lalo na ako.

"Stop gawking at my abs. You can touch them, I'm all yours, mi amor," aniya sabay
kindat.
Sinamaan ko siya ng tingin. "Kapal mo. Ikaw nga itong minamanyak ako."

"Guilty as charged." Diretso ang tingin niyang tugon.

Ngumisi siya saka unti-unting lumapit sa kinauupuan ko habang nagpupunas siya sa

basa niyang buhok gamit ang towelette.

"Anong gagawin mo? Hawak ko si baby, basa ka!" kinakabahan kong sabi ngunit mas
lalong lumaki ang ngisi niya.

"Relax. I won't eat you." Yumuko siya saka ako ninakawan ng halik sa labi. Hindi
ako nakaiwas dahil hawak ko si baby. Adik pa rin.

"Iww! Get a room. Maglalampungan nalang kayo dito pa sa pool. Kaaga-aga," maarteng
turan ni Hasa sa gilid namin. Umiling nalang ako sa kaartehan niya.

"Anong oras alis mo bukas?" tanong ko kay Wyr habang pinapanood ang mga kumikislap
na bituin sa kalangitan dito sa veranda at nagpapahangin na rin.

Humigpit ang yakap niya sa akin mula sa likuran. "Nine in the morning," malungkot
niyang turan.

"Wyr?" tawag ko sa kaniya.

"Hmm?"

"Salamat." Hinarap ko siya saka niyakap. "Salamat dahil kahit alam mong mahirap,
ginawa mo pa rin. Salamat dahil handa kang gawin ang tama kahit pa hindi madali
para sa'yo."

Nagsimulang mangilid ang luha ko. Sa mga araw na magkasama kami, hindi siya gumawa
ng mga bagay na alam niyang masasaktan ako. Lalo na sa gabi, magkahiwalay kami ng
kwarto dahil natutukso siyang gawin ang mga bagay na nakasanayan niyang gawin sa
akin.

Hinalikan niya ang noo ko, kasabay niyon ay ang mainit na patak ng luha na alam
kong galing sa mga mata niya.

"Anything for our family. Take care of yourself. Don't skip your meals. And take
care of our baby. I will be a good father and a husband after a year, but now, I'm
sorry."

Mahigpit siyang nakayakap sa akin na parang ayaw na niyang bumitiw. Ang unang yakap
na naramdaman ko sa kaniyang safe ako.
"I love you...so much."

Unang beses kong narinig mula sa kaniya ang mga katagang iyon. Mga salitang alam
kong mula sa puso niya.

Kinabukasan ay nakahanda na ang lahat ng gamit niya. Nasa sala na ang dalawang
maleta habang kausap niya lahat ng kaniyang tauhan sa hardin.

Alas otso y media dumating ang van na susundo sa kaniya papuntang The Haven Rehab
Center.

"Ingat ka,"bilin ko.

Sa kauna-unahang pagkakataon ay kusa niyang kinuha si Baby Sayr sa bisig ko saka

hinalikan. "I love you, my princess."

Binalik niya sa akin si baby saka ako dinampian ng halik sa noo, tungki ng ilong,
at sa huli ay ang labi na tumagal ng ilang minuto.

"I love you so much." Mahigpit niya akong niyakap. "I'll miss you. Take care of
everything."

Kasunod ay binalingan niya si Mama na nasa wheelchair. "Mama."

Unang beses niyang tinawag si mama ng mama. May halong respeto at pagmamahal.
Nagmano siya kay mama saka niya niyakap.

"Kuya, ako? Hindi mo yayakapin? Baka ma-deads ka roon, sayang naman, wala ka nang
tyansang mayakap ang beauty ni Hasa— the gorgeous."

Natatawang niyakap siya ni Wyr. "Take care."

"Baka ikaw? Malay mo, pagdating mo dito may ibang asawa na si Ate."

Umiling lang si Wyr. "Hindi niya nga ako kayang mahalin, magmamahal pa kaya siya ng
iba?"

Nakagat ko ang pareho kong labi sa sinabi niya. Pansin niya pala. Unang beses ko
siyang narinig na nagtatagalog. At mas naging gwapo siya sa paningin ko.

Sinundan ko siya ng tingin na sumakay sa van. Simple lang ang suot niya. Jeans at
white long sleeve shirt. Wala na rin siyang suot na kahit anong alahas maliban sa
wedding ring namin.
Bawal ang cellphone o kahit anong nagkokonekta sa labas ng The Haven. Ibig sabihin
ay walang kontak. Bawal din bumisita sa kaniya.

"Ate," untag sakin ni Hasa. Tiningnan ko siya. "Pasok na tayo sa loob."

Kanina pa pala ako tulala. Kanina pa rin pala umalis ang van.

Nang mawala siya, naramdaman ko ang pag-iisa ko. Parang nawala ang kalahati sakin.
Malungkot ako at nangungulila sa hindi ko malamang dahilan. At doon ko lang
napagtanto na sa kaibuturan ng puso ko, may puwang siya sa akin.

Tama siya. Hindi na ako magmamahal ng iba, dahil sa kaniya palang, hindi na sapat
ang puso ko.

After 3 years...

Nagdaan ang araw, buwan at taon. Nasa rehab pa rin si Wyr. Pero alam kong mabuti na
ang lagayan niya.

Nalaman ko nalang kay Lancer na lahat ng mga iligal na negosyo ni Wyr ay pinasunog
niya. Pati na ang laboratoryo niya. Pina-raid ang mga drug dean pero hindi siya
maturo dahil walang nakakakilala sa kaniya. Hindi kilala kung sino ang nagmamay-ari
ng mga iligal na negosyong iyon.

Ang tanging natira sa mga negosyo niya ay ang mga legal business. Lalong lalo na
iyong Hope Suldico Mall. Sabi ni Lancer ay pangalan ko raw sa Ingles. 24 years na
ang negosyong iyon at sa mismong kaarawan ko ang anibersaryo— December 23. Dati
palang talaga, kilala na niya ako.

"Happy birthday, Baby Sayr!" sabay-sabay na bati naming lahat.

"Da-di."

"Yes, daddy."

Lagi niya iyong binabanggit habang nakaturo sa portrait namin sa sala. Simpleng
selebrasyon lang ang hinanda namin para sa kaniya. Mga malapit na tao lang din ang
imbitado.

"Hi." Lumingon ako sa boses na iyon.

"Lee. Ba't nandito ka? Nasaan si Hasa?"

Gising na si Lee, pero wala siyang maalala sa kaniyang nakaraan. At ang alam niya,
si Hasa ang taong nililigawan niya.

"She's in the living room."

"May kailangan ka ba?" tanong ko sa kaniya pero nakatitig lang siya sakin. Titig na
titig na para bang sa memorya niya, inaalala niya ako.

Umiling naman siya makailang saglit lang. "I just think you are very familiar to
me. You know? That they called connection... string that pulled me up on you."
Pinilig niya ang ulo niya. "Nevermind."

Sinundan ko nalang siya ng tingin na pumasok sa loob. Sumunod na rin ako.

Masaya ang lahat pero hindi ko nagawang magsaya nang tuluyan. Mayroon sa puso ko
ang lungkot at bigat at iyon ang nagpipigil sa akin upang hindi sumaya nang
tuluyan. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako makakaramdam ng ganito.

"Anak." Sumalubong sakin si mama papunta sa sala. Halata sa kaniya ang alinlangan.

"Bakit, Ma?"

"May...may naghahanap sa'yo."

Kumunot ang noo ko. Wala akong inaasahang bisita ngayong araw.

"Sino naman po, Ma?"

"Nasa sala siya, naghihintay."

Kinabahan naman ako sa seryosong mukha ni mama. Lumapit si Hasa saka kinuha si baby
na karga ko. Halata sa kanila ang takot.

Naguguluhan naman akong nagpunta sa living room. Nakita ko ang isang lalaki na
nakatayo patalikod sa akin. Pinagmamasdan niya ang portrait namin ni Wyr sa sala.

Tumikhim naman ako upang kuhanin ang atensyon niya para lang mapako ako sa
kinatatayuan ko nang lumingon siya sa gawi ko.

"Anong ginagawa mo dito?" malamig kong tanong. Parang sa isang iglap ay bumalik ang
lahat sa dati. Nagbalik ang galit ko at nag-aalab ang aking puso.
"Anak."

Kumulo ang dugo ko sa narinig.

"Wala kang karapatang tawagin akong anak." Ni hindi ko namalayang matindi na palang
nakakuyom ang aking mga kamay.

Hindi ko siya kayang tingnan sa mga mata dahil nawawalan na ako ng respeto sa
kaniya.

"Patawarin mo ako."

"Iyon lang ba?" Hindi ko pa rin siya tinatapunan ng tingin. Kinamumuhian ko siya.
Sobra ang pagkamuhi ko sa kaniya. "Umalis kana dahil hindi ko kayang ibigay ang
gusto mo."

"Alam kong nagkamali ako—"

"Hindi ka nagkamali dahil sinadya mong gawin ang mga bagay na ginawa mo. Hindi mo
lang sinira ang buhay at pangarap ko, winasak mo pa ang puso ko na dapat ay
pinoprotektahan mo! Dahil ama kita at anak mo ako! Ngayon sabihin mo sa akin, paano
kita mapapatawad ngayong alam kong sa simula palang, pinlano mo ang lahat?"

"Anak."

"Hindi mo ako, anak, dahil matagal nang patay ang ama ko. Dati pang nasusunog ang
kaluluwa niya sa impyerno."

Umalis ako saka nagpunta sa kwarto. Bakit pa siya bumalik at nagpakita sa amin?
Maayos na ang buhay namin na sinira niya. At ngayon, may gana siyang magpakita at
hingin ang bagay na kahit kailan, hinding-hindi ko ibibigay sa kaniya.

"Anak, maayos na nagpunta dito ang papa mo upang humingi ng kapatawaran."

Hindi ko alam na sumunod pala si mama sa akin. Hinarap ko siya at umiyak sa bisig
niya.

"Hindi ko siya kayang harapin nang maayos, Ma, na hindi nagagalit sa kaniya. Paano
mo siya nagawang pakisamahan na hindi nagagalit ngayong siya ang sumira sa buhay
natin? Siya ang dahilan kung bakit tayo naghihirap at nagdurusa."

Hinagod naman ni mama ang likuran ko.

"Anak, matanda na ako. Kung magtatanim pa ako ng galit sa papa mo, ako lang rin ang
magdudusa."

Hinarap niya ako saka pinunasan ang mga luha sa aking parehong pisngi gamit ang
kaniyang hinlalaki.

Tinuro niya ang puso ko. "Hangga't may poot r'yan sa puso mo, hinding-hindi ka
magkakaroon ng tunay na kasiyahan dahil ang puso mo ay hindi pa tuluyang nakawala
sa nakaraan."

CHAPTER 23 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 23

"Mama! Si ate!" nininerbyos na sabi sa akin ni Hasa. Kumunot naman ang noo ko.
Anong nangyayari sa babaing 'to at nagkanda-mali mali na ang mga sinasabi?

"Ako ba o si Mama?"

"Basta! Si Mama!"

Hinila niya ako papuntang kwarto. Mabuti nalang at hawak ni Yula si baby.

"Ano bang nangyaya— Ma!" Mabilis akong lumapit kay mama na nakabulagta sa sahig at
walang malay. "Tawagin mo si Lancer!" utos ko kay Hasa.

"Ma? Ma, gising."

Pumasok si Lancer sa loob at mabilis namin na nadala si mama sa ospital.

Pansin kong simula nang nagpakita ulit si papa sa amin pagkatapos ng ilang taon ay
ang pagsimulang panghihina ni mama.

Bumagsak ang katawan niya at naging matamlay. Lumabas si Doctor Zandru mula sa
emergency room na kaagad kong nilapitan.

"Doc..."

"I'm sorry, Missis Suldico, we did our best to stop the disease to spread all over
her vital organs, but—"

Napahilamos nalang ako sa aking mukha. Hindi ko na inintindi pa ang sinabi ni doc.
"—the patient's condition depends on how her body will fight the disease. But she
only has a limited time to continue living..."

Tinapik ni Doc ang balikat ko saka umalis.

Pumasok ako sa kwartong pinagdalhan kay mama. Nakahiga siya at may mga tubo na
nakakabit sa kaniya. Nang nagmulat siya ng mga mata ay lumapit ako sa kaniya.

"Anak, gusto kong... makita at makausap...ang... papa...mo."

Tumango ako. Sa kabila ng paghihirap niya ay si papa pa rin ang nasa isip niya. Ang
taong ilang beses na winasak ang buhay namin. Ilang beses na sinaktan ang puso
niya.

Sa kagustuhan ni mama na makita at makausap si papa ay hinanap ko siya. Sa isang

iskwater area ko siya natagpuan. Kumatok ako ng dalawang beses.

"Saglit lang..!"

Sobrang tanda na ng boses niya. Pinagbuksan niya ako ng pintuan at nagulat siya
dahil hindi niya inaasahan ang pagpunta ko.

"Anak? P-pasok ka."

Nakita ko kung paano sumigla ang boses niya pati na rin ang pagkislap ng kaniyang
mga mata.

Ito ba ang klaseng buhay ang pinagpalit niya sa amin? Pang-isahang tao lang ang
kasya sa bahay na ito.

"Pasensya kana, hindi kita inasahan na maparito. Hindi tuloy ako nakapaghanda ng
meryenda. Anong gusto mo? Orange juice? Oo, tama. Paborito mo iyon—"

"Hindi na kailangan," putol ko. "Hindi din naman ako magtatagal. Nandito lang ako
kasi gusto kang makita at makausap ni mama. At hindi ko alam kung bakit hanggang
ngayon, sa kabila ng lahat ng kasalanan mo, kaya ka pa rin niyang pakisamahan at
gusto ka pa rin niyang makita at makausap. Dapat ay kinalimutan kana niya dahil
wala ka namang ginawa na maganda sa buhay namin."

Nagpunas ako ng mga luha na kumawala sa mga mata ko.

"Malala na ang lung cancer ni mama." Nakita kong nagulat siya sa sinabi ko. Sino
nga ba naman ang hindi? Malakas pa si mama noong nakita niya ito sa mansyon. "Gusto
ka niyang makita sa huling sandali ng buhay niya." Tumayo na ako bago pa ako maawa
sa itsura niya. "Hihintayin kita sa kotse." Huling salita ko bago lumabas.

Humahangos ako sa paghinga pagkalabas ko. Naiinis at nagagalit ako sa kaniya. Dahil
bakit ngayon lang siya nagpakita kung kailan limitado na lang ang buhay ni mama?

"Ma?" Tumulak ako sa loob saka nilapitan siya. "Nandito na po si papa."

Hinawakan niya ang kamay ko. "Anak, huwag kang magalit sa papa mo. Alam mo ba?
Noong desi nuwebe ka ay nagkita kami? Sabi niya sa akin ayaw niyang bumalik at
magpakita sa iyo dahil nahihiya siya sa mga nagawa niyang kasalanan. Noong birthday
ni Baby Sayr, pinilit ko siyang magpakita sa'yo dahil ayokong mamatay na may galit
d'yan sa puso mo. Mahina na ako, anak."

Hindi ko siya sinagot. Bakit ang hirap gawin? Ang hirap patawarin ng kauna-unahang
tao na nagwasak sa puso ko na dapat ay siya ang pagpoprotekta sa akin.

"Alam mo ba kung bakit namamatay ang isang tao?" Umiling ako sa tanong niya habang
umiiyak. "Dahil tapos na ang misyon ng taong iyon dito sa mundo. Tapos na ang
pagsisilbi niya."

Mas lalo akong naiyak sa sinabi ni mama. Pakiramdam ko, sinasabi niya sa akin na
handa na siyang mawala.

"Anak, alam ko, d'yan sa puso mo, may puwang pa rin ang papa mo, dahil...hindi mo
naman siya tatawaging papa kung wala na hindi ba?"

"Patawarin mo siya, anak. Kahit para sa anak mo at sa sarili mo. Para sa pamilya
mo." Kinuha niya ang kamay ko saka hinalikan iyon dahilan upang mas lalo akong
napaiyak. "Alam kong hindi madali, pero sana...magawa mo. Dahil ang pagpapatawad
ang makapagpapalaya sa iyo sa lahat ng pait at sakit d'yan sa puso mo."

Pagkatapos ng usapan namin ay pumasok na si papa.

"Gusto kong lumabas at magpahangin."

Hindi ko na siya pinigilan na tanggalin ang mga nakakabit sa kaniya. Tanging

dextrose nalang ang natira. Nilipat namin siya sa wheelchair.

"Salamat, anak."

"Huwag kang magpasalamat sakin. Ginagawa ko ito para kay mama, hindi para sa'yo."

Si papa ang nagtulak sa kaniya papuntang park ng ospital.

Nasa malayo ako habang pinapanood sila na nag-uusap. Hindi dapat ganito ang buhay
namin. Dapat ay masayang pamilya kami. Pero bakit ganito? Bakit kailangang may
masaktan? May maiwan? At bakit kailangang may mawala bago humingi ng tawad at
magpatawad?

Nakita ko kung paanong unti-unting bumagsak ang kamay ni mama. Hanggang sa huling
sandali ng buhay niya, si papa parin ang pinili niya.

Gumalaw din ang mga balikat ni papa indikasyon na umiiyak siya.

Ma...

Hindi ko alam kung kailan ko matatanggap ang lahat. Kung kailan ko siya kayang
patawarin. Ang alam ko lang, hindi ko iyon magagawa sa ngayon.

"Madame, kumain po muna kayo."

Hindi ko pinansin si Yula. Nanatiling nasa kabaong ang tingin ng namamaga kong mga
mata. Hindi ko alam kung paano ko tatanggapin ito. Ang pagbabago sa buhay namin.

Patuloy lang sa pagdaloy ang aking mga luha.

"Madame, si Señorita Sayr po, hinahanap kayo sa kwarto."

Parang zombie akong tumayo at naglakad pataas sa kwarto namin. Naabutan ko roon ang
anak ko na umiiyak habang hinahanap ang daddy at mommy niya.

Binuhat at niyakap ko siya. "Wala na si lola. Sayang at hindi mo na siya maaabutan

sa paglaki mo."

Habang pinapatulog ko si baby ay bumukas ang pintuan. Pumasok si papa. Ang kapal ng
mukha niyang pumasok nang walang pahintulot!

"Anong ginagawa mo dito?"

"Anak, alam kong mahirap tanggapin—"

"Mahirap para sa'yo? Talaga ba?" Wala akong pakialam kung ano ang iisipin ng mga
taong nakakarinig sa tono ng pananalita ko. Binigay ko muna si Baby kay Yula. "Ni
minsan sa buhay ni mama, ikaw at ikaw lang ang minahal niya, alam mo ba 'yon? At
hindi ko alam kung bakit ikaw? Ngayong buong buhay niya, wala kang ibang ginawa
kun'di wasakin siya ng paulit-ulit."

Dinuro ko ang puso niya. "Ni katiting na pagmamahal niya ay hindi ka karapat-dapat
para roon. Ang tigas ng puso mo noong mga panahon na sana...sana ay masaya at buo
tayo! Bakit ngayon ka pa nagbalik?! Kung kailan wala na siya? Kung kailan hindi na
kailanman mabubuo ang pamilya natin?"

Umiiyak na rin siya pero hindi man lang nagawang tunawin ng luha ang tumigas kong
puso. "Ang sabi niya sa akin bago siya nawala, ikaw at si Hasa ang pinakamaganda
kong naibigay sa kaniya. Kaya kahit na ilang beses ko siyang nasaktan, puso niya pa
rin ang nanaig, dahil minsan sa buhay niya, nangyari kayo ng kapatid mo."

"Sana, anak, darating ang araw na mapatawad mo ako." Umiling ako habang nangingilid
ang luha.

Dumating ang araw na hinatid na namin si mama sa huling hantungan niya. Sobrang
umiiyak ako na halos yakapin ko ang kabaong niya. Hindi ko matanggap ang pagkawala
niya.

Nag-iisa na naman ako. Wala akong karamay. Ang nag-iisang lalaki na nagparamdam
sakin ng pagmamahal ay wala sa tabi ko. Wala sa oras kung kailan kailangan ko siya.
Kailangan ko nang masasandalan.

Wyr, nasaan kana ba? Kailangan kita ngayon. Kailangan ko nang karamay. Kailangan ka
namin ng anak mo. Sa sobrang pag-iyak ko ay naubusan ako ng hangin at nahimatay.

Nagising nalang ako sa isang pamilyar na kwarto. Ang kwartong tatlong taon kong
hindi binisita. Ang kwarto namin ni Wyr.

"My love..."

Naiyak ako sa pamilyar na baritono niyang boses. Nandito na siya, sa tabi ko.
Mabilis ko siyang niyakap at doon humahagulgol sa dibdib niya.

"Wyr...wala na si Mama."

Niyakap niya rin ako pabalik at hinagod ang likuran ko.

"I'm sorry. I'm late. But I'm here now. I won't leave you anymore..."

"Ate, gising!"

Nagising akong may luha sa aking mga mata. Agad na hinagilap ko si Wyr.

"Nasaan siya?"

"Sino?"
"Si Wyr?"

Kumunot ang noo ni Hasa.

"Wala pa si kuya. Nasa rehab pa siya."

Bigla akong kinabahan sa hindi ko malaman na dahilan. Kumatok si Yula bago pumasok
dala ang cellphone.

"Madame, may tawag po kayo." Inabot niya sa akin ang cellphone.

Nang tingnan ko kung sino ang tumatawag ay hindi iyon nakarehistro sa contacts ko.

"Hello?"

"Yes, hello? Is this Missis Suldico?" isang tinig ng babae ang sumagot sa kabilang
linya.

"Ito nga po, sino po sila?"

"Missis Suldico, this is Mother Cely from The Haven Rehab Center."

"Bakit po?"

"Na-car crash po ang sinasakyang van ni Mister Suldico pauwi. Kasalukuyan po siyang
nasa operating room ng Mariano Hospital."

Nabitiwan ko ang hawak kong cellphone sa narinig. Nanlambot ako at pakiramdam ko ay

nawala lahat ng dugo ko sa katawan.

"Ate, anong nangyari?"

Nagmadaling pumasok si Lancer. "Madame, si Boss—"

Natigil siya sa kaniyang sinasabi nang makita ang itsura ko. Marahil ay alam na rin
niya ang nangyari.

Wyr...

Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa Mariano Hospital. Blangko ang isip ko at
ayaw tanggapin ng aking sistema ang buong pangyayari. Katatapos ko lang ihatid si
mama sa huling hantungan niya, tapos ngayon, si Wyr ay nasa operating room.

May isang pares ng pambabaeng paa ang huminto sa harap ko. Nakayuko ako kaya ang
pulang takong niya ang una kong nakita.

"You must be someone's loved ones from the car crashed, right?"

Nag-angat ako ng tingin at una kong nakita ang maliit niyang mukha. Halata sa mga
mata at kutis porselana niyang balat na Chinese siya. Balingkinitan ang katawan at
mahaba ang makintab niyang maitim na buhok.

Naglahad siya ng kaniyang kamay. "I'm Xylin, ako ang nagdala sa kanila dito sa
ospital."

Tinanggap ko iyon at magpapakilala na sana ngunit may tumawag sa akin.

"Missis Suldico."

Pareho kaming lumingon ni Xylin sa doctor.

"You are Wyrlou Suldico's wife?" Bumaling sakin ang babae. Ang singkit niyang mga
mata ay lalong sumingkit at kung paano niya banggitin ang salitang wife ay may
pagkadisgusto sa tinig niya.

Hindi ko na siya nasagot dahil lumapit na ang doktor sa akin.

"May mga kailangan po kayong i-fill up para sa surgical procedure ni Mister

Suldico."

Dinala nila ako sa information office saka may binigay na mga papel sa akin. Marami
akong nilagay doon tungkol kay Wyr pero ang iba ay hindi ko naman alam kaya si
Lancer ang minabuti kong pasagutin, katulad nalang ng allergy at iba na hindi ko
nalalaman kay Wyr. Doon ko napagtanto na alam ni Wyr ang lahat sakin ngunit
kakarampot lamang ang nalalaman ko sa kaniya.

Magwawalong oras na ako sa paghihintay dito sa bench na matapos ang operasyon pero
wala pang doktor ang lumabas mula sa operating room.

May tumabi naman sa akin at nang nilingon ko ay si Xylin lang pala. Nalaman kong
siya ang naghatid sa mga pasyente kasama na si Wyr. Ang iba ay dead on arrival, ang
iba ay 50/50 katulad ni Wyr. Ang hindi ko alam ay kung bakit narito pa si Xylin
samantalang good Samaritan lang naman siya at walang sinumang kamag-anak sa
nasabing aksidente.
"Ang bait ng asawa mo, 'no? Maalalahanin at maalaga," may diin ang huling salita at
kung banggitin niya iyon ay parang kilala niya nang lubusan si Wyr, parang nakasama
na niya ito ng matagal.

Nilingon ko siya. "Paano mo nakilala ang asawa ko?" kunot ang noo kong tanong.

Nawala ang ngiti niya sa labi nang banggitin ko ang salitang asawa ko. Ang kaninang
kumikislap niyang mga mata ay napalitan ng pagkadisgusto.

"I'm a volunteered Zumba instructor sa The Haven. Tinuturuan namin sila ng healthy
lifestyle through exercise. At siya palagi ang nakikita kong nag-iisa habang
pinaglalaruan ang singsing niya sa daliri."

"Hindi ba halata na physically fit ang asawa ko?"

"Tinuturuan din namin sila ng mga agricultural works." Hindi niya inintindi ang
sarkastiko kong tanong.

Kumuyom ang mga palad ko. Kung paano siyang nagbalik-tanaw sa nangyari sa kaniya sa
rehab ay parang nangangarap siya. Ang akala ko ay hindi na niya iintindihin ang
tanong ko.

"Ang sarap nga ng asawa mo, eh— I mean, ang sexy."

Ewan ko pero ngayon pa lang ay sinasabi ko na. Ayoko sa hitad na ito. Maganda lang
siya dahil maliit ang mukha. I gave her that.

Ngumiti ako sa kaniya. "Sexy. Pero para sa akin lang."

CHAPTER 24 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 24

Dalawang linggo pagkatapos ng operasyon ngunit nasa ICU si Wyr. Hindi pa gumigising
at inoobserbahan ng mga doktor ang response ng katawan niya.

Sa nagdaan na tatlong taon ay nag-iba na siya. Semi-kalbo na ang buhok niya at

malinis ang kaniyang panga. Medyo nagkaroon ng laman ang muscles niya ngunit hindi
naging balakid iyon upang hindi makita ang fitness. Mas lalo siyang pumuti at
bumata.

Kailan ka ba magigising?

Dumaan ang linggo at buwan ay hindi pa rin nagigising si Wyr. Pero stable na siya
at hinihintay nalang na masilayan ng lahat ang kulay asul niyang mga mata.
"Anong balak mo sa buhay? Tatlong taon ka namin na hindi nakita at nakausap, tapos
ngayon may balak kang matulog hangga't kailan mo gusto? Tangina mo talaga!"

Kung wala lang siyang mga tubo sa katawan ay sinuntok ko na siya.

"Ang galing mo talagang manakit. Wala kang ginagawa pero sinasaktan mo ako."

"Kapag talaga hindi ka pa nagising, lalayo kami ni baby. Iiwan ka namin."

Pumasok si Yula sa loob suot din ang lab gown.

"Madame, hinahanap ka po ni Señorita sa mansyon."

Tumango ako saka tumayo. Ganito ang buhay ko sa nagdaang buwan. Bahay, ospital,
baby, at Wyr.

Wala na akong panahon sa ibang bagay. Hindi pwedeng pumunta si baby sa ospital
dahil bawal ang bata below 11 years old unless patient.

"Mami..!"

"Pauwi na kasi si mami!"

Naabutan ko sila ni Hasa sa kwarto. Umiiyak si Sayr habang inaalo siya ni Hasa.

"Ayan na, mami, oh."

Agad na tumahan ang anak ko sa pag-iyak nang makita ako.

"Mami! Dadi... Mami!"

"Hushh... You can't see daddy yet."

Habang lumalaki siya ay nagiging kamukha niya lalo si Wyr. Bilog ang kulay asul
niyang mga mata na kumikinang.

Tumunog ang cellphone ko makailang saglit lang. "Hasa, sagutin mo," utos ko kay
Hasa dahil pinapatulog ko si baby.

Kinuha naman ni Hasa ang cellphone ko mula sa bag.

"Sino?"

"Si Mobile Legend."

"Huh?"

"Si Lancer. Basta, huwag kana magtanong. Ikaw na nga lang nang-uutos," naiinis
niyang turan saka sinagot ang tawag. "Hello?...o bakit sakin mo sinasabi?...ay, oo
nga, cellphone niya pala 'to."

Umiling nalang ako sa kashunga-an niya. "Maghintay—Wat?!" Nalukot ang noo ko nang
lumaki ang mga mata niya at lumakas ang boses. "Uki!" Binaba niya ang cellphone.
"Dimunyu ka!" sigaw niya sa cellphone.

"Anong sabi?"

"May sinabi ba?" tila nag-isip pa siya kung ano ang sinabi ni Lancer. Hindi ko alam
kung tanga ba talaga siya o sinasadya niya. Wala naman kaming lahi na retarded sa
awa ng Diyos. Pero mukhang magkakaroon na kami. "Ah, oo! Gising na daw si kuya,"
kaswal niyang tugon.

Naningkit ang mga mata ko. "Huwag ka ngang magbiro, Hasa."

Kumiling ang ulo niya. "Mukha ba akong joker?"

"Hindi. Mukha kang liar." Inirapan ko siya. "Ano ngang sabi?!" nawawalan na ng
pasensya kong tanong.

"Shut up! Wala akong sasabihin. Liar pala, ah?"

"Isa!"

"Sabing gising na daw si kuya! Ba't ba ako gagawa ng kwento?"

"Eh, bakit ganiyan ka umasta?"

"Ano ba gusto mo? Maghisterikal sa tuwa? Eh, hindi ko naman 'yun asawa!"

Sa sobrang inis ko sa kaniya ay binato ko siya ng laruan ni baby. Nakakainis

talaga! Hindi ko alam kung paano siya naging top sa klase. Puro kalokohan lang
naman ang alam. Kung ako proctor nito, hindi ito makakapagtest sakin hangga't hindi
umayos sa pagsagot.
Tumunig ulit ang cellphone ko. Tiningnan niya iyon. "Si Valdez."

"Umayos ka, Hasa!"

"Totoo naman! Si Valdez, 'yong artista. Si Eula ba 'yon?"

"Akin na nga!"

Nilahad ko ang kamay ko. Binigay naman niya ang cellphone sa nakabukas kong palad.

"Yula?"

"Madame, gising na po si sir." Napatingin ako kay Hasa na ngayon ay nakataas na ang
isang kilay habang lumabi ng 'sama ako.'

"Sige, pupunta na ako. Pwede bang umuwi ka muna dito? Bantayan mo muna si baby."

Pwede ko nang iwan si baby kay Yula since malaki naman na siya. Kampante na ako.
At, hindi naman magtatagal si Hasa roon. Ewan ko ba kung bakit pa ito sasama.

Mabilis na nakarating sina Yula kasama si Lancer na sumundo sa amin.

"Sino ang nagsilbing bantay sa labas ng kwarto ni Wyr?" tanong ko kay Lancer habang
papunta kami sa ospital.

Tiningnan naman niya ako sa rearview mirror. "Si Jon po, Madame, at ang mga tauhan
niya."

Tumango ako. Si Jon ang right hand in command ni Lancer. Ang pinagkakatiwalaan
niyang leader sentry.

Naabutan namin si Wyr na nirerepaso ng doctor ang kaniyang mga mata. Pagkatapos
niyon ay saktong dumating si Xylin.

"Omg! Thank goodness you're awake, Lou!"

Mahigpit niya itong niyakap sa mismong harapan namin. Halatang hindi alam kung ano
ang gagawin ni Wyr sa dumidikit na si Xylin.

Eksaheradang tumikhim si Hasa habang nakataas ang kaliwang kilay niya 90 degrees at
nakatupi ang mga braso sa kaniyang dibdib.
Sinuklian din siya ni Xylin ng pagtataray sa mukha.

"Who are you?"

Lahat kami ay napatingin sa nagsasalita na si Wyr. Inosente at naguguluhan ang

kaniyang mga mata na nagsasalit-salitan sa aming tatlo.

"Why am I here?"

Napakurap-kurap nalang ako at hindi nakapagsalita. Ano ang ibig niyang sabihin?

"Kuya naman, h'wag mong gayahin si Lee. Pabibo ka rin, eh 'no?" pakli ni Hasa
ngunit mas lalo lang nalukot ang mukha ni Wyr.

"Ahm, Lou? How about me, do you remember me?" Turo ni Xylin sa sarili niya. At
bakit ka naman niya dapat maalala? Sino ka ba?

"Duh? Paano ka niya maaalala? Itsura mo palang kalimut-limot na." Siniko ko ang
nagmamalditang si Hasa. Pinandilatan ko siya ng mga mata nguniy inirapan niya lang
ako. Lumaki lang ng ilang pulgada ang tapang na!

"Doc, anong nangyari?" baling ko sa doktor. May isa pang doktor ang pumasok sa loob
saka kami pinalabas.

Nakailang buntong hininga na ako habang hinihintay ang findings ng doktor. Habang
ang dalawa naman ay masama ang tinginan sa isa't-isa. Ang maldita at palaban na si
Hasa ay parang siya pa iyong legal wife sa teleserye. Ang laki ng pinaglalaban.
Hiyang-hiya naman ako.

Habang tumatagal sila sa loob ay lalong nadaragdagan ang kabang nararamdaman ko.
Pinagkiskis ko ang pareho kong palad habang palakad-lakad sa labas ng kwarto.

Mas lalong kumabog sa kaba ang dibdib ko nang bumukas ang pintuan.

"Doc!" sabay-sabay na tawag naming tatlo.

"Missis Suldico."

Malungkot na tumingin sa akin ang doctor. Alam ko na ang ganiyang klase ng tingin.
Ilang beses ko na 'yang nakikita sa kanila.

"May temporary memory loss ang pasyente."

Bumagsak ang balikat ko sa narinig. Tatlong taon siyang nawala? Tapos na-coma ng
ilang buwan, at sa paggising niya, ito ang bubungad sa akin?

Mapakla akong ngumiti habang may kumawalang butil na luha sa aking mga mata.

"Doc, dapat bang maging masaya kapag ganoon ang nangyari?" Gulat ngunit naguguluhan
ang doktor sa tanong ni Hasa. "Kasi, parang may nagbunyi na isa d'yan, eh. Hindi ko
sinasabing si Aha—Xylin ito, ah? 'Di ba, Xylin?"

"What?!" Tila kumukulong takure ang mukha ni Xylin. Kulang nalang makita ang usok
sa magkabilang tainga niya.

"Hindi ba? Kumukuti-kutitap nga ang mga mata mo na parang patay-sinding ilaw sa
morgue, eh!"

Tinakpan ko ang matabil na si Hasa. "Pasensya na po, Doc. Kalalabas niya lang po sa
mental, eh."

Hinila ko siya palayo. Nakakahiya talaga ang babaing 'to. Hatak atensyon!

"Ano ba, ate! Obvious naman sa babaing 'yon na may gusto siya kay kuya! Unang kita
ko palang sa babaing 'yan anaconda detected na 'yan sa amazon self ko. Mukha niya
palang parang basic math problem na! Hindi na kailangan ng equation at solution
dahil isang tingin mo lang, alam mo na ang sagot! Dakilang ahas!"

"Hasa, huwag ka ngang mag-iskandalo dito. Nasa ospital tayo," pigil ko sa kaniya.
Bakit parang siya pa itong galit na galit na parang inaapi?

Umikot ang mga mata niya. Nagmamaldita na naman.

"Umuwi kana, bukas na bukas din ay mag-check in ka sa isang malapit na hotel dito.
Isama mo si baby para madali siyang puntahan."

Hindi siya sumagot at tinalikuran ako. Maldita talaga!

Pumasok ako sa loob ng kwarto ni Wyr. Kausap niya si Xylin habang nagtatawanan
sila.

Tumikhim ako para makuha ang atensyon nila. Unang lumingon sakin si Wyr. Ang
kaninang ngiti niya ay unti-unting napawi at napalitan ng pagkaseryoso.

Pilit akong ngumiti. "Hi."

Seryoso pa rin siya. Halatang hindi ako kilala at hindi alam kung sino ako sa buhay
niya.

"Who are you?"

Nakagat ko ang pareho kong labi at napapikit ng saglit. Ba't parang ang sakit? Ba't
may kirot na kumudlit sa puso ko? Ako iyong babaing inaangkin mo.

"Ako si Hope."

Kumunot ang noo niya. "Who are you...in my life?"

Pinisil-pisil ko ang aking palad sa likuran ko. Please, huwag kang umiyak. I looked
above to suppress my tears that are falling.

"I'm your—"

"Lou, do you need anything? Fruits or orange juice—"

"Allergy siya sa orange."

Naalala kong sinulat iyon ni Lancer sa patient's form.

"Favorite niya ang apple, kaya lang ay baka hindi siya makatulog. Kailangan niya ng
pahinga."

Nakita kong tumirik ang mga mata niya. Lumapit ako kay Wyr at umupo sa gilid ng
kama saka hinawakan ang kamay niya. "Gusto mo ba ng tsaa?"

Bumaba ang tingin niya sa kamay niyang hawak ko saka tumingin sa akin at ngumiti.

"I think, I need to go."

Mabuti kung gano'n. "Gano'n ba? Hatid na kita sa labas."

Tumayo ako para sana ilakad siya sa labas pero hinawakan ni Wyr ang kamay ko. Sabay
kaming napatingin ni Xylin doon.

"Stay."

Nakikiusap ang mga mata niya.

"It's okay. Kaya ko naman umalis mag-isa," ani Xylin. Inayos niya ang bag niya saka
nagmadaling lumabas. Sinundan ko nalang siya ng tingin hanggang sa nasara niya ang
pintuan.

Binalingan ko si Wyr saka tipid na binigyan ng ngiti. "Magpahinga kana."

"Don't leave," paniniguro niya. Tinanguan ko siya saka sinuklay ang medyo mahaba na
niyang dati ay semi-kalbo na buhok. Tumutubo na rin ang balbas niya sa panga.

Marami akong gustong itanong sa kaniya. Bakit tatlong taon siya sa rehab
samantalang sabi niya ay isang taon lang ang itatagal doon. Pero alam ko naman na
hindi niya ako masasagot dahil nakalimutan niya. Ano nga ba ang nangyari bakit
lumabis ang taon na inilagi niya sa The Haven?

"Asawa mo ako...pero alam kong limot mo ang katotohanang iyon." Parang tanga ako na
kinakausap siyang tulog. "Nakalimutan mo rin kung paano at kailan. Ang pananakit mo
sa akin. At ang pangako mo na babawi ka. Lahat ng kasalanan mo sakin ay nakalimutan
mo rin."

Gusto ko lang naman siyang tulungan. Pero bakit kailangan humantong sa ganito?

Isang buwan siyang naka-confine sa ospital at ngayon ang araw na uuwi na siya sa
bahay. Ang inosente pa rin ng mukha niya simula noong nagising siya mula sa coma.
Parang lahat sa paningin niya ay bago.

"Sana, can we talk?"

Nilingon ko si Xylin. Napag-alaman kong anak siya ng may-ari ng ospital na ito kaya
palagi siyang nandito.

Lumabas ako ng kwarto kasama siya. "Ano 'yon?"

"I hope you won't mind me visiting him at your home." Hindi iyon pakiusap o ano.
Parang sinasabi niya lang na bibisita siya sa mansyon sa paraang hindi bastos pero
nagtataray.

Mas maiintindihan ko pa na labas pasok siya dito dahil anak siya ng may-ari. Medyo
may power siya upang bumisita. Pero kung pati sa bahay ay bibisitahin niya si Wyr,
may iba pa siyang agenda.

Sasagot na sana ako na hindi basta-bastang nakakapasok ang kung sino roon pero
nagsalita ulit siya.

"Bibisita ako bukas. Take care of your husband," aniya saka umalis.
Hindi ko alam kung sadya bang dense siya na ayaw ko sa kaniya o binalewala niya
lang iyon. Imposible kasing hindi niya naramdaman. Samantalang kay Hasa palang,
paiiyakin na siya sa mga salita nito.

"Dadi!"

Excited na sumalubong sa amin si Baby Sayr sa labas palang ng gate.

"Who is she?"

"Si Baby Sayr, anak natin."

Lumapit si baby sa kaniya saka tinaas ang dalawa nitong kamay. "Dadi lift."
Tumingkayad pa siya para magpabuhat sa daddy niya. Sabik na sabik talaga siya sa
kalinga ng isang ama. Ilang beses niyang hinahanap si Wyr noong nagkaisip siya. At
sa litrato niya lang iyon nakikita, inaangkin niya nang daddy niya ito.

Lumuhod naman ako para pantayan siya. "Baby, daddy's still weak. He can't carry
you."

Pagpapaintindi ko pero ngumuso ang mapula niyang labi.

"No, it's okay," pigil ni Wyr.

Bahagya siyang yumuko saka binuhat si Sayr. Halata sa mga mata ng anak ko kung
gaano siyang sumaya nang mayakap ang ama niya sa unang beses.

"Daddy," sambit niya habang sinusundot ng maliit niyang hintuturo ang bridge ng
ilong ni Wyr.

Kinabukasan nga ay bumisita si Xylin. Nagulat pa si Hasa sa presensya nito.

"Ano nga pala ang ginagawa mo dito?" nagmamalditang tanong ni Hasa.

"Isn't it obvious? I'm here to visit."

"Wow, ah?" Pumalakpak si Hasa. "Andami mo namang time? Bakit kaya hindi mo nalang
bisitahin ang mga taong fifty-fifty ngunit tuluyang binawian ng buhay? Balita ko
kahapon bumigay ang isa sa mga pasyente niyo na kasama sa aksidente. Bakit hindi
iyon ang pagtuonan mo ng pansin? Para naman hindi halata ang pagiging malandi mo.
May kape din sa lamay, baka kapag ininom mo iyon magigising ka sa kahibangan mo."
Natawa naman ang mga kasambahay namin sa pagiging prangka ni Hasa. Pati si Yula ay
bumungisngis. Mabuti nalang at nasa itaas si Wyr, nagpapahinga. Hindi niya makikita
ang tensyon at gulong sinimulan ni Hasa.

"Why are you so mean?" Umakto itong nagpupunas ng luha. Bipolar yata itong babaing
'to, kanina lang ay tinatarayan niya si Hasa.

Nasagot lang ang tanong ko nang marinig ko ang yabag ng mga paa ni Wyr.

"Why are you crying, Xylin?"

Mabilis siyang dinaluhan ni Wyr at inalo. Parehong naningkit ang mga mata namin ni
Hasa nang mas lalo itong umiyak na may halong hikbi.

"I'm just here to visit you, Lou. But your wife and her sister conjoined to bully
me."

Napanganga nalang ako sa narinig.

"Breezy moves ang peste..!" nanggagalaiting pahayag ni Hasa habang pinapatay na sa

tingin si Xylin.

CHAPTER 25 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 25

HASA' POV

"Bakit mo ba hinahayaan ang babaitang 'yan na lumapit lapit kay kuya? Kumukulo
talaga ang dugo ko kapag nakikita ko ang hugis apple niyang pagmumukha. Halatang
temptasyon!"

Nanggigigil talaga ako sa babaing 'yon. Lantaran kung lumandi. May pa Lou-Lou pang
nalalaman! Dede niya malawlaw!

"Magtigil ka nga, Hasa. Wala namang ginagawang masama sa'yo ang tao."

"Sakin wala. Pero sa'yo? Hindi ka ba natatakot na baka hindi lang Scarborough shoal
ang tangayin ng made in China na babaing 'yan? Baka magising ka nalang balang araw
na wala ka na ngang asawa, wala pang ama ang anak mo!"

Hindi ko talaga alam kung bakit kampante siya na nililingkisan na ng ahas ang asawa
niya. Siguro maiintindihan ko pa siya kung hindi nakalimot si kuya dahil sobrang
obsessed nito sa kaniya, pero hindi, eh! Nakalimot!
"Alam mo, Hasa, kung talagang mahal ako ni Wyr, kahit pa nakalimutan niya ako sa
isip niya, hinding-hindi ako makakalimutan ng puso niya."

Dense ba siya? Kahit tanga ako, hindi ko iisipin 'yan.

"Alam mo, ate? Tanga lang ang magsasabi ng ganiyan sa asawa niyang may amnesia.
Tandaan mong wala siyang naalala sa nakaraan niyo. Kahit gaano pa ka-devoted ang
asawa mo sa'yo, tandaan mong noon 'yon. At kahit gaano pa siya kabaliw sa'yo, ang
pagmamahal ay hindi man nakakalimutan, pero naibabaling din sa iba. Si Lee, hindi
ba?"

"May tiwala ako kay Wyr," aniya habang pinapanood sina kuya at Xylin sa pool area
na nagtatawanan. Hindi ko narinig ang tawa ni Xylin, sagitsit ng ahas ang naririnig
ng precious ears ko.

"Minsan ding nagtiwala ang Diyos kay Eva, pero anong nangyari? Nakumbinsi si Eva na
kumain ng apple sa pesteng ahas na 'yan! Baka magising ka nalang balang araw, hindi
lang apple ang kinakain ng asawa mo, baka pati tahong na panes ay ipakain rin ng
Xylin na 'yan."

Hindi niya ako sinagot, humigit lang siya ng malalim na hininga.

"'Yang sobrang kabaitan mo, minsan bawasan mo rin kahit konti, hindi naman 'yan
everyday meal na hindi ka mabubuhay kapag wala 'yan."

Alam ko naman na nagtitimpi lang siya sa babaing 'yon. Pilit niya lang
pinapakisamahan dahil baka magalit si kuya.

"Naku! Konting konti nalang talaga! Ipapakain ko na ang ahas na 'yan sa lion!"
bulalas ko nang tumawa ito at may kasamang paghampas sa balikat ni kuya.

"May lion kaba?"

"Wala. Pero parang mapipilitan akong mag-alaga ng lion para sa babaing 'yan. Hay,
naku! Kapag may babaing ginaganyan si Lee, hindi lang lion kakain sa kaniya!"

Oo, nga't bobo ako sa math. Hindi ako nakakapag-analyze nang mabilis. Pero ang
babaing 'yon ay hindi mo pa nakikita ang math problem, halatang malaki talaga ang
problema! Hindi ko pa na-i-so-solve ay alam ko na ang sagot!

"Hindi talaga tawa ang naririnig ko kay Xylin. Sagitsit ng ahas. At alam mo kung
ano ang sinasabi?" Binalingan niya ako.

"Ano?"
"Natoy, ako 'to si Xylin, na aagawin at tutuksuhin ka," naaasar kong sinabi habang
pinagmamasdan ang dalawa. Ang sarap din minsan kutusan ni kuya, eh. Kahit nga ako
alam na nilalandi siya. Siguradong pansin niya rin iyon. Bobo lang?

"Kahit simbahan, pinapasok din ng ahas. 'Yong asawa mo pa kaya?" Sa sobrang inis ko
ay hinila ko siya papasok sa bahay.

"Teka lang, ano bang ginagawa mo?"

Hindi ko siya sinagot. Diretso lang ako sa paghila sa kaniya hanggang sa umabot
kami sa kwarto ko. Nagpunta ako sa closet at kumuha ng ilang pares na bikini.

Tingnan nalang natin ngayon Xylin! Akala yata ng babaing 'yon porket nakalimutan ni
kuya ang nakaraan ay may pag-asa na siya. In her not-so-wet dreams!

"Ayan! Mamili ka at suotin mo!" Nilapag ko sa kama ang mga napili kong bikini. "Mas
bagay sa'yo ang itim, pero mas hot ka sa maroon. Huwag 'yang nude, masyadong
inosente."

"Ayoko. Nagagalit si Wyr kapag nagsusuot ako ng ganiyan."

Hindi ko mapigilang pang-irapan siya. "Noon 'yon! At ano naman kung magalit siya?
Asawa ka! Hindi ka asawa lang!"

Hinigit ko siya saka tinulak sa closet. Sanay naman siyang nagsusuot ng ganiyan
dahil sa pageant. Ang hot nga niya tingnan. Kung hindi lang siya maagang nag-asawa
ay malamang ngayon, kasama na siya sa mga Binibining Pilipinas candidates.

Habang hinihintay ko siya ay nagbihis na rin ako saka tinawagan 'yong mga kaibigan
ko. Eh, sa gusto ko nang may kakuntsaba!

Hindi naman talaga naliligo sina kuya at Xylin. Nag-uusap lang sila sa pool. Balak
ko ay akitin ni ate si kuya para itsapwera si Ahas!

SANA' POV

"Ano ba, ate! Huwag ka ngang manang d'yan! Hubarin mo ang robe mo!"

Pilit na hinihila ni Hasa ang tali ng roba sa gilid ko pero pinipigilan ko iyon.
Ewan ko ba pero nahihiya akong nagsusuot ng ganito sa harap ni Wyr.

Sa huli ay nanaig ang lakas ni Hasa. Natanggal niya ang roba ko. Napapikit ako nang
muntik na akong mahulog sa pool, 'buti nalang may humawak sa bewang ko.
Nang nagmulat ako ay ang seryosong mukha ni Wyr ang nakita ko. Sobrang lapit niya
sa akin at sobra rin ang kaba na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung sa takot ba
ito o sa presensya niya at sa katawan namin na magkadikit.

"Are you okay?"

Tumayo ako nang tuwid saka nag-iwas ng tingin. Namataan ko kung paano pumangit ang
timpla ng mukha ni Xylin sa nakita niya.

Saktong dating naman ng mga kaibigan ni Hasa kasama na roon sina Yayi at Jols.

Nagmistulang party ang pool area. Umahon ako at sa pag-ahon ko ay lumapit si Xylin.

Hindi ko siya pinansin at tinalikuran siya ngunit nakarinig ako ng tunog ng malakas
na tampisaw kasunod noon ang halakhak mula sa lahat.

Nang lumingon ako ay nakita ko si Xylin na nasa swimming pool na. Nakataas na ang
suot na bestida.

"Xylin!" Tutulungan ko na sana siya ngunit mabilis na nag-dive si Wyr. "Are you
alright?" nag-aalalang tanong ni Wyr sa kaniya.

Tinuro niya ako. "You witch!" galit niyang sigaw sa akin.

Tinuro ko ang aking sarili sa gulat. "Anong ginawa ko?" Natawa nalang ako nang
bahagya nang mapagtanto ko ang gusto niyang iparating kay Wyr.

"What did you do?" malamig na tanong ni Wyr sa akin pagkaahon nila sa tubig.

"Wala akong ginawa. Hindi ko nga alam kung paano siyang nahulog sa pool," depensa
ko sa sarili ko.

"You pushed me! How could you?!"

"Alam nating pareho na hindi kita tinulak at wala akong kinalaman sa pagkahulog
mo," kalmado kong saad.

"Are you saying that I did it myself? How can I hurt myself?"

"Baka baliw kana?" sumingit si Hasa na naka-ismid.

"How can Xylin hurt herself when she's pregnant?"

Gulat akong napalingon kay Wyr. Buntis? And who's the father?

"Sinasabi mo bang sinadya ko iyon? Na tinulak ko siya? Wyr, ano bang makukuha ko
kung gagawin ko iyon?" Nainis ako at medyo nasaktan. Alam kong nakalimutan niya
lahat. Pero ano ba namang masama kung tanungin niya muna ako kung ginawa ko ba!
Hindi iyong kukumpruntahin niya agad ako na hindi ko man lang nasabi ang side ko.

Dati siya pa nagtatanggol sa akin dahil alam niyang inosente ako at hindi ko kayang
manakit. Naalala ko pa kung anong sinabi niya dati kay Cruzith bago niya ito
pinatay. Tapos ngayon, pagbibintangan niya ako?

Dala ng inis ko ay tinalikuran ko sila saka umalis sa pool area. Nagkaroon naman ng
komosyon pagkaalis ko. Nakita ko pa si Xylin na nahimatay. Ginagamit niya ang
pagiging buntis niya para maawa ang asawa ko sa kaniya? Xylin, ano ba talaga ang
plano mo? Ano ba talaga ang sadya mo sa pamilya ko?

HASA' POV

Sa sobrang inis ko kay Xylin ay binihisan ko siya ng scrub suit ng mga kasambahay.
Nawalan ng malay, eh. E'di hindi siya makapagreklamo.

Barumbadong ginising ko siya pagkatapos gamit ang aking mga paa. Pinagkrus ko ang
mga braso ko sa harap ng dibdib.

"Hindi na ako magpaliguy-ligoy pa, sasabihin ko na ang gusto kong sabihin. Layuan
mo ang pamilya namin. Kung ano man iyang binabalak mo ay magtigil ka. Buntis ka,
hindi ba? Dapat alam mo rin kung ano ang mararamdaman ng anak ni kuya kapag sinira
mo sila."

Tumayo siya saka inayos ang basa niyang buhok. Kontrabidang inismiran niya ako.

"Inutusan ka ba ng ate mo para kausapin ako?" nakataas kilay niyang tanong.

"Ako na ang nagmamalasakit sa'yo na kausapin ka dahil hindi mo gugustuhin na

makausap si ate. Mabait siya, oo. Pero pagsinagad mo, demonyo."

Tumikwas ang peke niyang kilay. "Paki sabi d'yan sa ate mo na hindi ako sumusuko sa
laban na alam kong may laban ako."

Wow! Iba rin talaga kumpyansa nitong bruhang 'to! Palong-palo si Pia Wurtsbach na
confidently beautiful with a heart! Siya, confidently snake with a poisoned apple.

"Alam mo? Pareho tayo ng will. Lumalaban sa mga bagay na alam nating may laban
tayo. Ang tawag doon, fighter."
Ngumiti siya sa sinabi ko. Nagustuhan niya? Lihim akong humalakhak.

"'Yon nga lang, may pinagkaiba tayo, eh. Ako, pinaglalaban ko ang nararamdaman ko
dahil alam kong pwede, ikaw ba? Hindi fighter tawag sa'yo. Mang-aagaw na, desperada
pa."

Nawala ang ngiti niya at napalitan ng galit at inis. I'm not that good to soothe
someone else's mind. I'm good at racking it.

"How dare you—"

"Oh, bakit? Tamaan ka? Guilty? Maraming mga lalaki d'yan kung kating-kati kana,
huwag kang assumera sa taong kahit kailan ay sa asawa niya lang papatong. Hindi
sa'yo! You hear me? Not over your musty cunt!"

Sinalo ko ang nagmamagaling niyang pulso. Iww, hindi ako nagpapadapo ng kung sinu-
sino lang. Kay Lee lang ang lahat sa akin.

"Hindi mo ako gugustuhing makalaban," banta ko.

Padabog kong binitiwan ang kamay niya dahilan upang mapaupo siya pabalik sa kama.
Tiningnan ko muna siya nang masama bago umalis. Kung si ate nakakapagtimpi, ako
hindi. Maiksi lang ang pasensya ko. Mas naman ang mga palad ko. Sanay yata ito sa
sabunutan at kalmutan. Iyong kalmutan, para kay Lee lang. Rawr!

SANA' POV

Naligo ako sa itaas at nagbihis na rin. Pagkatapos ay bumaba ako upang kuhanin sana
si baby sa yaya niya pero nakita ko ang guestroom na bukas. Doon siguro
pinagpahinga si Xylin.

Nagpunta ako ng kusina para kumuha ng tubig bago umakyat muli sa guest room. Gusto
ko siyang kausapin nang maayos para layuan ang pamilya ko. Ayoko na ng gulo.

"Oh, Lou..."

Iyon ang narinig ko bago ko tinulak ang pintuan ng guestroom. Kasabay ng pagtulak
ko ay ang hindi ko matanggap na senaryo.

Nakita ko si Wyr at Xylin na naghahalikan habang hubad ang kalahating katawan ng

babae na nakatalikod sa akin. Rinig na rinig ko iyong halik na para bang gutom
sila sa isa't-isa. Si Wyr ay nakahawak sa magkabilang braso ni Xylin.
Sa sobrang panginginig ng katawan ko ay nabitiwan ko ang baso dahilan upang mabasag
iyon at gumawa ng ingay.

"Hope..."

Halatang gulat siya at guilty sa nakita ko. Bago pa tuluyang bumagsak ang luha ko
ay tumalikod na ako at tumakbo sa hindi ko malamang direksyon.

Sobrang sakit sa puso ang nakita ko. Parang paulit-ulit na sinasaksak ng punyal ang
aking dibdib habang binubudburan ng asin ang sugat.

Patuloy lang ako sa pagtakbo at hindi ko na alam kung saang parte ako ng pribadong
village napunta. Habang tumatakbo ako ay patuloy sa pagdaloy ang walang hanggan
kong luha.

Masakit pa sa latigo niya at pamalo ang ginawa niya sa akin. Sobra pa sa pisikal na
sugat. Dahil ang sugat na iyon ay kayang gamutin ng betadine at anumang gamot,
samantalang ang sugat sa puso ko ay hindi kayang hilumin ng medisina.

Hindi ko ito inasahan sa kaniya kahit gaano pa siya kasalbahe. Hindi ko siya
pinaghinalaan. Nagtiwala ako sa kaniya na hindi siya magpapatukso. Tama nga si
Hasa. Kahit gaano ka kamahal ng isang tao, kaya ka pa ring pagtaksilan nito.

Nakalabas na yata ako sa village dahil may nakikita na akong mga sasakyan. Sobrang
nanlalabo na ang mga mata ko pero wala akong pakialam. Hinayaan ko ang mga luha
kong pumatak.

Napahagulgol ako sa isang tabi. Ang sakit. Pinukpok ko ang dibdib ko dahil hindi ko
na kaya pa ang sakit at pinipigilan ako nito sa paghinga. Ito ang unang beses na
nasaktan ang puso ko ng sobra. Ni hindi ko nga ito naramdaman kay papa kahit gaano
niya kaming nasaktan.

"Hope..."

Mas lalo akong humagulgol sa iyak nang marinig ko ang boses niya.

"I'm sorry..."

Wyr, bakit?

"Bakit ka nag-so-sorry?"

Sinubukan kong ikontrol ang boses ko na huwag mabasag pero nabigo ako. Mas masakit
pala kapag pinipigilan ang nararamdaman. Tila ako sinasakal.
"Bakit kung kailan kita minahal, doon mo lang pinakita na hindi ka nga karapat-
dapat sa pagmamahal na iyon? Bakit kung kailan natutunan na kitang mahalin, doon ka
lang nagloko, Wyr? Bakit? At bakit ang sakit?" Hinawakan ko nang mahigpit ang damit
ko sa bandang dibdib na may kasamang madiin na paghagod.

"She initiated the kiss."

"At tumugon ka? Tumugon ka hindi ba? Hindi mo siya tinulak? At nakahubad pa sa
kalahati ang katawan?"

"I don't know... I just did. I'm also a man. I was tempted."

Sinampal ko siya sa sobrang lame ng excuses niya. Nasampal ko na siya dati, noong
siya pa si Choluss. At hindi iyon malakas. Ngayon ay namanhid ang palad ko ngunit
nabawasan naman ang bigat sa dibdib ko. "Alam kong lalaki ka! Pero hindi ka lalaki
lang! May asawa't anak ka! At iyan pa ang unang sumagi sa isip mo?! A man with
needs?! And you were tempted?!" Hindi ako makapaniwala sa huli kong tanong. "Una sa
lahat, bakit nasa guestroom ka?"

Doon palang sa tanong na iyon ay nakakapanghinala na siya.

"I brought her dried dress, that's why I was there. She changed her clothes—"

"At habang nagbibihis siya, nakatingin ka? Pinapanuod siya, ganoon ba?"

Sa sobrang pag-iyak ko ay sininok ako na may kasamang hindi matigil-tigil na

paghikbi. Sobrang sakit.

"No, I turned around because I want to talk to her after she finished. She said she
already finished changing clothes so I turned around to face her but she kissed me
on the process."

"Hindi ko na alam, Wyr." Umiling ako. "Hindi ko na alam kung paniniwalaan pa kita."

Nilagpasan ko siya habang nanlalabo ang mga mata ko. Kung gusto niyang makausap si
Xylin, bakit hindi niya muna kinausap bago hinayaan na magbihis?

Sa paglalakad ko ay isang naka-full speed na kotse ang sumalubong sakin. Hindi ako
nakagalaw sa sobrang bigla. Nanigas ako sa kinatatayuan.

Oh, God! May anak pa ako!

"Sana!"
 CHAPTER 26 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 26

Naitulak ako ni Wyr at siya ang pumalit sa pwesto ko. Huli na nang sinubukan niyang
tumalon. Nasagi na siya ng kotse.

Awtomatiko na napalingon ako sa papalayong kotse. Nakita ko ang plate number.

"Boss!"

Mabuti nalang at kasama si Lancer sa paghahanap sa akin. Hindi ako sumama sa

ospital. Umuwi ako sa bahay.

"Mami!"

Sinalubong ako ng yakap sa binti ng anak ko. Pinunasan ko ang luha ko saka siya
binuhat.

"Where's Dadi, Mami?"

Pinaglalaruan ng kaniyang hintuturo ang pisngi ko.

Noong nakita ko si Wyr na nakabulagta sa kalsada, napagtanto kong hindi ko siya

kayang mawala sa akin. At iyon ang ayaw kong mangyari, ang nakadepende ang puso ko
sa kaniya. Gusto kong ibalik ang sarili ko na kayang mabuhay na walang lalaki sa
tabi. Na kayang tumayo na hindi dumedepende sa iba. Hindi dahil nagmahal ako ay
dapat mawawala na ako. Na hindi porke't nasa kaniya na ang puso ko, dapat ay nasa
kaniya na rin ang buhay ko.

Gusto kong umalis. Pero napapagitnaan ako sa pag-alis at pananatili. Naaawa ako sa
anak ko. Nakokonsensya ako kapag nakikita ang inosente niyang mukha.

Sinend ko kay Lancer ang plate number ng kotse na nagtangka sa buhay ko. Pagkatapos
ay nagpahinga ako nang makatulog si baby sa room niya.

Ang sakit. Naalala ko na naman ang nangyari. Tumulo na naman ang luha ko at dumoble
ang sakit ng tarak ng punyal sa aking dibdib. Pakiramdam ko walang nakakaintindi sa
sakit na nararamdaman ko. Wala akong kahati at karamay sa bigat ng aking dibdib.

Ilang oras na akong nakahiga pero hindi pa rin ako makatulog. Gusto kong umiyak
nang umiyak na may karamay. Na kahit walang kausap basta may nakikinig.
Natagpuan ko nalang ang sarili ko na pinapaandar ang kotse. Hindi ako masyadong
marunong ngunit alam ko na ang basic. Mabuti nalang at pinilit ako ni Hasa na mag-
aral sa pagmamaneho.

Wala akong ibang inisip sa buong pagmamaneho ko kun'di ang nangyari kanina. As
usual, tumulo na naman ang luha ko. Mabilis ko iyong pinahid dahil nanlalabo na ang
paningin ko.

Narating ko ang lugar na hindi ko inaasahan. Sa ganitong sitwasyon kung saan

mabigat ang puso ko at nasasaktan, sa lugar ng taong kinamumuhian ko ng sobra ako
napunta at dinala ng mga kamay ko.

Nagdadalawang isip ako kung kakatok ba ako o hindi pero biglang bumukas ang
pintuan.

"Anak?"

Halatang hindi niya ako inaasahan. Hindi pa man ako nakakapagsalita ay lumuha na
ako. Pakiramdam ko siya iyong taong maiintindihan ako at pakikinggan sa lahat ng
nasa kalooban ko.

Nagmadali akong tumalikod at nakailang hakbang lang ay tinawag niya ako.

"Sana, saglit lang."

Huminto ako pero hindi ako lumingon.

"Alam kong may pinagdadaanan ka. Kung anuman ang gusto mong sabihin, handa akong
makinig."

Dahil sa sinabi niya ay nag-break down ako. "Bakit ganiyan kayo? Bakit ang sipag
niyong manakit?" Humagulgol ako.

Hindi siya sumagot at nanatiling nakatayo sa likod ko. Patuloy lang ako sa pag-
iyak. "Wala naman akong ginawang masama. Lahat ay ginawa ko para sa pamilya ko.
Pero bakit ganito? Bakit sa tuwing sinusubukan kong ayusin ang pamilya ko, ako ang
nasasaktan? Ako ang dehado?"

Ilang saglit na katahimikan ang namayani nang sumagot siya.

"Kasi nagmahal ka. Kaya ka nasasaktan dahil nagmahal ka. Ako, nasaktan kita dahil
may kapiraso sa puso mo na nilaan mo sa akin. Binigay mo sa akin pero walang
nabalik sa'yo. Ang taong nagmamahal, palaging hindi buo ang puso. Binigay mo ang
mga kapirasong iyon sa mga taong mahal mo."
Hinarap ko siya. "Mali ba kapag gano'n? Mali bang mamigay ng pagmamahal na walang
kapalit?" Patuloy sa pagtulo ang mga luha ko.

Ngumiti siya sakin saka umiling. "Hindi mali ang magmahal. Nakita mo ba kung ano
ang ginawa ng Diyos? Nagmahal siya at pinamigay ang mga kapiraso ng puso niya sa
lahat na wala na ngang natira sa kaniya. Pero anak, hindi ka Diyos. Nagmahal ka,
oo. Pero dapat magtira ka rin para sa sarili mo. Magtira ka ng kapiraso ng puso mo
para sa'yo. At ang kapirasong iyon ang dapat na higit na matimbang sa lahat."

Lumapit siya sa akin saka ako pinantayan ng tingin.

"Dapat ba kitang sisihin? Ang mga salita mo ngayon na dapat sinabi mo sa akin noon
bilang ama, hindi ka ba nanghihinayang at nagsisisi dahil hindi mo ako nagabayan na
dapat ay ginagawa ng isang ama?"

Naging ganito ako dahil hindi ko alam kung gaano kasarap ang pagmamahal dahil hindi
ko iyon naramdaman sa lalaking dapat ay ang una kong pag-ibig, si papa. Imbis ay
siya ang naging una kong kabiguan. Hindi ko alam kung paano magbigay ng pagmamahal
dahil hindi naman iyon tinuturo sa paaralan. Dapat ay tinuturo iyon ng isang ama sa
anak niyang babae. At ina sa anak niyang lalaki.

Kinabukasan ay nagpunta ako sa hardin habang hinayaan si baby na maglaro sa

playground. Nakaupo lang ako sa bench at pinapanood ang anak ko.

"Madame."

Boses iyon ni Lancer mula sa aking likuran. Hindi ako kumibo at hinayaan siyang
magsalita kung anuman ang sasabihin niya.

"Gising na po si boss."

"Ganoon ba?" walang buhay kong tugon.

"Nakilala na rin po ang may-ari ng kotse."

"Mabuti kung ganoon," balewala kong sagot. Ayoko pa rin siya kayang makita.
Nasasaktan ako at naaalala ko ang ginawa niya.

"Hindi niyo po ba itatanong kung sino? Hindi niyo po ba dadalawin si boss?"

"Hindi na kailangan. Kay Xylin palang, okay na siya." Nanatiling nasa pulang rosas
ang mga mata ko pero wala roon ang atensyon ko. "Siya ba?"

"Po?"
"Siya ba ang dahilan kung bakit...natagalan si Wyr sa rehab? Kung bakit tatlong
taon siya doon imbis na isang taon lang? Si Xylin ba?"

"Madame..."

"Hindi ako bobo, Lancer. Alam kong kahit bawal ang contact sa loob ng The Haven ay
may koneksyon pa rin kayo ni Wyr. Hindi dapat siya uuwi hindi ba? Kung hindi lang
namatay si mama."

Nilingon ko si Lancer na ngayon ay nakayuko. Hindi siya sumagot o kumibo man lang.
It stretched and emphasized my doubt even more.

"Matagal na akong nasaktan. May isasakit pa ba sa nararamdaman ko kung malalaman

kong totoo nga ang analisasyon ko? Lancer, wala na. Ubos na ako."

"Wala po ako sa lugar upang sabihin ang nalalaman ko."

Tumango lang ako. Loyal nga pala siya sa boss niya.

"Isa lang po ang masasabi ko. May rason po ang lahat."

Umalis siya pagkatapos. I had enough. I'm tired of being like this. I'm done
extending my patience for someone unworthy.

Dumating si Yula sa hardin.

"Madame, nandito na po ang mga tao na pinapunta niyo."

"Susunod na ako."

Tumayo na ako saka kinuha si baby na naglalaro bago pumasok sa mansyon. Naabutan ko
ang mga tao na pinapunta ko. Binigay ko si baby kay Yula bago dinaluhan ang mga ito
sa sala. Iyong isa ay nirepaso ako mula ulo hanggang paa habang magkasalubong ang
parehong kilay. Ang isa ay mariin akong tinitigan.

Ngumiti ako sa kanila nang matamis. Lahat sila ay lalaki na mag-aayos sa akin mula
ulo hanggang paa.

"Shall we start?"

Kinindatan ko ang isang lalaki na may nakasabit na measuring tape sa batok. Nakita
ko naman siya na namula ang tainga saka nag-iwas ng tingin.
Napaismid nalang ako.

Sinimulan na nila akong ayusan. Pinaayos ko lang ang shape ng kilay ko at

nagpagupit ng buhok hanggang balikat na pina-bleach ko naman at pinakulayan ng
emerald color pagkatapos. Ang nakakatawa ay ang lalaking kinindatan ko ay siyang
kumuha ng body statistics ko. Parang nadadarang siya kapag magkadikit ang aming mga
balat.

Tumawa nalang ako nang bahagya.

Kinabukasan ay nagpunta ako sa shooting room ni Wyr. Nag-aral ako kung paano
bumaril with the help of range master, si Sieg. Buong araw kong ginugol ang sarili
ko sa shooting range. Lalo akong ginaganahan kapag naaalala ko ang halikan nina Wyr
at Xylin.

Bago ako haharap sa kanila, sisiguraduhin kong kaya ko sila.

Isang linggo kong hindi dinalaw sa Wyr sa ospital. At nabalitaan ko kay Yula na
nagalit ito nang malaman ang ginawa ko. Iyong mga lalaki na hinayaan kong hawakan
ako. Lalong-lalo na kay Seig.

Ngayon ang araw na pupunta ako at bibisita sa kaniya kung humihinga pa ba siya o
hindi na. Baka lang kasi ay ililibing na pala siya hindi ko man lang nalalaman.

Habang tinatahak ko ang daan papunta sa kwarto ni Wyr ay napapalingon ang mga tao
sa gawi ko. Kung dati ay tumitingin lang, ngayon ay habol tingin na makikitaan ng
paghanga sa mga mata. They appreciate my beauty, too bad, I am intangled to a
selfish someone with no appreciation.

Pero hindi talaga iyon ang kumuha ng atensyon ko. Nasa malayo palang ako ay rinig
na rinig ko na ang boses ni Xylin mula sa labas ng kwarto ni Wyr.

"Papasukin niyo ako, ano ba?!"

Hindi siya pumasok o hindi siya pinapasok? Himala. Nang makarating ako sa tapat ng
pintuan, sa likod ni Xylin, ay tumikhim ako.

"Oh, what a miracle? You came." Bumaba ang tingin niya sa katawan ko habang
nakataas ang tip ng isa niyang kilay. "Are you done crying?"

Suminghal ako ng tawa. "Ganito ba ang itsura ng umiiyak? Hindi naman ako na-inform.
Gumaganda pala lalo ang umiiyak? Try mo rin minsan, baka gumanda ka."

Hinawakan niya ang braso ko. "Put away your kinky hands on my shoulder. O
pipilipitin ko 'yan?"
Umismid siya, nanghahamon. "Try me," hamon niya with a smug look.

"Huwag mong hayaan na makakalimutan kong buntis ka. Hindi mo magugustuhan ang
gagawin ko kapag nagkataon."

Hindi siya bumitiw. Talagang sinasagad niya ako, huh? Hinawakan ko ang kamay niya
na nakahawak sa braso ko. I held a grip on it.

"Go ahead. Ipakita mo sa lahat na hindi ka talaga mabait."

Humalakhak ako sa sinabi niya. "Hindi naman talaga ako mabait." Ngumiti ako saka
bumulong. "Kaya dumistansya ka, lumaki ako sa squatter's area."

Magkaiba ang mabait sa mabuti. At ako? Mabuti, hindi mabait. Kaya kong lumaban sa
mga taong sinasagad ang kabutihan ko. Hinarang niya ang sarili niya sa nakasaradong
pintuan, pinipigilan akong pumasok sa loob.

Bago niya pa ako masampal ay inunahan ko na siya. "Just... a thank you slap."
Nginitian ko siya dahil bumakat ang five fingers ko sa maputla niyang pisngi.
Bumibigat na pala ang kamay ko. Hindi ko man lang namamalayan.

Sinubukan niyang lumaban pero nasampal ko ulit siya sa kabilang pisngi. "Thank you
for pushing myself to my limits."

Sinangga ko ang palad niya na sumubok ulit na sampalin ako. Hinawakan ko siya sa
magkabilang braso. "And for bringing the dormant beast resting within me." And with
that, I pushed her aside. Masyado yatang napalakas dahil tumilapon siya sa sahig.

"Ouch! My baby!"

Masama bang isipin na sana ay mamatay na siya? Imbis na maawa ay natuwa pa ako.
Kasalanan ko bang malnourished siya kaya siya natumba? Hindi ko na kasalanan kung
hindi niya maprotektahan ang sarili niya. In the first place, siya ang nauna. Ang
kapal naman ng mukha niyang maghanap ng gulo, hindi naman pala niya kayang lumaban.

Pumasok ako sa loob ng kwarto at iniwan siya na naghihinagpis sa sahig. Poor thing,
wala siya sa ospital niya para may umasikaso sa mga kadramahan niya.

"I saw it," saad ni Wyr pagkapasok ko.

"Ang alin?" pagmamaang-maangan ko. Lumapit ako sa mesa saka nagbalat ng orange.

"You don't have to hurt her. I already get rid of her."

"Hindi ko naman sinabing layuan mo siya, ah? Bakit hindi mo nalang pinapasok para
walang away?"

Sumubo ako ng orange saka umupo sa sofa kaharap niya. Pinatong ko ang kanan kong
hita sa kaliwa.

Hindi siya kumibo at nanatiling nakapako ang kaniyang mga mata sa kilos ko. May
nagbago sakin, at hindi niya iyon pansin. Dati ay pants at bestidang maluwag ang
suot ko. Ngayon ay fitted na at ang dating flats na ngayon ay heels na.

"Hindi mo ba ako sasagutin?"

"But she's pregnant."

"Concerned ka? Samantalang dati ay pinagtangkaan mo pa nga ang buhay namin ng anak
natin noong buntis ako. Tapos ngayon sa hindi mo kaano-ano, nag-aalala ka?"
Naningkit ang mga mata ko. "O baka naman anak mo ang pinagbubuntis niya?"

Tumayo ako at lumapit sa kaniya. "Gaano siya kasarap? Gaano siya kagaling sa kama?
Nasatisfy ka ba? Masaya ba?"

Tinanggal ko ang butones ng damit niya. "Ganito ba?"

Siniil ko siya ng halik. Kinagat ko ang dila niya nang sumagi na naman sa isip ko
ang halikan nila ni Xylin.

"Maganda ba ang katawan niya kapag walang damit?!"

Hinubad ko ang suot kong dress. Halatang nagulat siya sa ginawa ko.

"Ano ba ang kulang sa akin, huh?! Sabihin mo! Sumagot ka!"

"Marami ang nagkakagusto sa akin. Pero bakit sa'yo ako napunta? Bakit ikaw ang
minahal ko?"

I kissed him again, and before I could cut the kiss, he responded until I lost my
real motive. For once, he owned me again...

CHAPTER 27 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 27
Inayos ko ang nagulo kong buhok pagkatapos kong masuot ang dress ko sa harap niya.
I put my red lipstick on and my heels on the latter. But I forgot something, zipper
up pala ang likod ng dress na ito.

"Pataas ng zipper."

Patalikod akong umupo sa kandungan niya saka hinawi ang buhok ko sa likuran,
paharap.

Gusto niya ba maglaro? Pwes, pagbibigyan ko siya.

Pagkatapos niyang i-zipper ang likod ng dress ko ay hinarap ko siya saka inayos ang
damit niya. I gave him a quick smack kiss and stood up.

Halatang nabigla siya sa mga pangyayari at sa biglaan kong pagbabago. If this is

the only way to drive him nuts, I will do it. I will use my charm and body to make
him fall for me, harder than before, and deeply in love with me to the point that
he can't help himself but get drown.

Sisiguraduhin kong kami ni baby ang pipiliin niya. Kung nagawa niyang maghanap ng
iba, ibig sabihin lang n'on ay may kulang sa akin bilang asawa niya. And I'm sure
it's all about being not good enough in bed.

Nagpunta ako sa CR ng kwarto upang maghugas ng kamay, ngunit pabalik na sana ako
nang marinig ko ang usapan nila ng pinagkakatiwalaan niyang tauhan.

"Tama po ang hinala niyo, Boss. Siya nga po."

"I see." Katahimikan ang namutawi pansamantala. "Did you feel something strange
about my wife these past few days?"

"Wala naman po, Boss. Bukod po sa hinayaan niyang may lalaki na lumalapit sa
kaniya. At ang paghawak ng baril."

"She changed. She's not like this for long years. She's always been a conservative
woman."

Tumikwas ang pareho kong kilay. Akala niya ba bobo ako? Nang tawagin niya ako sa
totoo kong pangalan noong muntikan na akong mabangga, alam kong nagpapanggap lang
siya. Hindi totoong nakalimot siya sa nakaraan. Balak mong takasan ang kasalanan mo
sakin dahil bistado kana? Wyr, I'm not that naive.

Pinihit ko ang doorknob ng banyo na parang wala akong narinig.

"Oh, Lancer, ikaw pala," tawag pansin ko at patay malisya siyang nginitian.
"Aalis na din po ako."

"Uuwi ako. Sabay na tayo." Binalingan ko si Wyr. Okay na siya. Nakakalakad at wala
nang sugat maliban sa benda sa kaniyang sentido. "When will you be discharged?"

"Tomorrow noon."

Tumango ako saka kinuha ang pouch ko. Nauna na si Lancer sa paglabas.

"Kailangan ko na umuwi."

Hindi ko na siya hinintay na sumagot, naglakad na ako palabas pero tinawag niya ako
pagkapihit ko ng doorknob. Huminto ako pero hindi humarap. Hinihintay ko lang siya
na sabihin ang gusto niyang sabihin. Ngunit minuto na yata ang tinagal, wala pa rin
siyang sinasabi.

Tumulak na ako nang tuluyan palabas. A little neglect will do the trick.

"Lancer."

Humarap siya sakin. "Bakit po, Madame?"

Tinitigan ko siya nang mabuti. "Ano bang tinatago niyo ni Wyr?" kumpronta ko.

Hindi siya kumibo. Alam ko naman na hindi niya ako sasagutin. "Nevermind."
Tumalikod na ako saka umakyat sa kwarto.

Naligo muna ako saka pinuntahan si Sayr sa kwarto niya. Mahimbing ang tulog niya
katabi ang life-size teddy. Hinalikan ko muna siya sa noo bago umalis at nagpunta
sa sarili kong kwarto. Ngunit saktong pagkasara ko ng pintuan ng kwarto ko ay may
nakita akong anino sa veranda.

Nagmadali kong binuksan ang sliding door ng veranda at hinanap kung saan nagmula
ang anino. Nakita ko ang anino sa bintana ni Sayr.

Kinuha ko ang baril ni Wyr sa drawer saka lumabas ng kwarto. Mabilis kong pinihit
ang doorknob nang marinig ang hikbi ng anak ko.

"Sino ka?!"

Purong itim ang suot ng tao na nakatalikod sa akin. Hindi ito lumingon at tumakbo
palabas ng veranda. Bago ito nakatalon ay nabaril ko ito sa balikat.
Agad namang naalarma ang mga nagbabantay nang makarinig ng putok ng baril.

"Mommy!"

Nanggigigil akong lumapit sa anak ko. Niyakap ko siya at pinatahan. Sobra akong
nag-aalala sa kaniya. Paanong nakalusot ang taong iyon samantalang bantay sarado
ang mansyon? Pagkatapos kong mapakalma si Sayr ay pinabantayan ko muna siya kay
Yula.

"Nahanap niyo ba?"

Agad kong tanong pagkarating ko sa sala.

"Mukhang alam ng taong iyon ang pasikot-sikot dito, Madame."

"Alam ko. Kaya nga nakalusot hindi ba?! Ang tanong ko, kung nahanap ninyo?!" galit
kong sigaw. How could they be careless? Anak ko ang puntirya ng taong iyon!

Lahat sila ay napayuko. Mas lalo akong nagalit. Isang tao lang, hindi pa mahanap?!

"Paano kayo nalusutan sa dami niyo?! Ano bang ginagawa niyo at nahanapan kayo ng
butas, huh?! Pasalamat kayo at walang nangyari sa anak ko, kung nagkataon, malamig
na kayong bangkay ngayon!"

Humahangos ako sa sobrang galit. Sobra akong nag-alala kay Sayr. Paano kung hindi
ko napansin ang anino na iyon? What would happen to my baby? Ang hayop na iyon!
Humanda siya sakin kapag nahuli ko siya. Hindi ko ito mapapalagpas!

Maaga kong sinugod si Wyr sa ospital kinabukasan. Nag-aapoy ang dibdib ko sa galit.

"Bwisit ka! Nang dahil sa mga kagaguhan mo, pati anak ko nadamay!" galit na sigaw
ko pagbungad kay Wyr.

Sinampal-sampal ko siya at sinikmuraan pagkatapos ay binunot ko ang baril ni Lancer

sa likod saka kinasa bago tinutok kay Wyr.

"Sagutin mo ako, Wyr." Galit akong tumitig sa kaniya habang nakaigting ang bagang.
Hindi. I breathed in and out. Pumikit ako at kinalma ang sarili. Hindi. Hindi ito
ang tamang oras upang komprotahin siya.

Sa sobrang inis ko ay tinapon ko ang baril saka padabog na sinarado ang pintuan
pagkalabas ko. Nang makalabas ako ng ospital ay nakita ko si Xylin na kalalabas
lang sa kotse niya. Agad na nandilim ang paningin ko pagkakita sa kaniya. Lintek
kang babae ka!

Nilapitan ko siya. "Walang hiya ka! Pinagtangkaan mo na nga ang buhay ko pati anak
ko idadamay mo?!"

Hinila ko ang buhok niya mula sa likuran at sinabunutan. Pinukpok ko ang ulo niya
sa nakasaradong pinto ng kaniyang kotse.

Nandidilim na ang paningin ko. Nanginginig ang katawan ko sa galit. Mahigpit ang
hawak ko sa buhok niya na halos anit niya ay umaangat na.

Pilit siyang nanlaban pero hindi niya ako kayang labanan. Bukod sa matangkad ako ay
nakatalikod siya sakin. Kaya nagagawa kong gawin ang mga bagay na gusto kong gawin
sa kaniya.

Hindi pa ako nakuntento, sinipa ko ang parehong likuran ng kaniyang tuhod dahilan
upang mapaluhod siya.

Walang nakakakita sa amin dahil nasa dulo ito ng parking lot. Walang nakakatulong
sa kaniya, at kung meron mang susubok ay hindi ko iyon hahayaan.

Hinila ko ang buhok niya pababa upang patunghayin siya. Nang makatunghay siya at
nagtama ang aming mga mata, doon ko siya pinaulanan ng sampal sa bunganga hanggang
sa namamaga na ang labi niya. Tingnan natin kung kaya pang humalik niyan sa taong
may asawa na.

Inipit ko ang parehong pisngi niya gamit ang aking daliri. "Hindi ba binalaan na
kita? Lumaki ako sa squatter's area kaya walang batas ang makakapagpigil sa akin
mapatay lang kitang hinayupak na malandi ka!"

Hinila ko siya papunta sa kotse ko. Pinasok sa compartment at ni-lock.

Nagawa kong magtimpi sa kaniya ng ilang buwan. Ni hindi ko siya kinompronta noong
pinagtangkaan niya ang buhay ko. Ngayong anak ko ang dinamay niya, hindi ko siya
hahayaang makalagpas sa kasalanan niya. Sobra na ang ilan. Nagtitimpi ako dahil
buntis siya, pero ngayong nalaman ko ang totoo. I won't say sorry. She should plead
for her life.

Wala akong pakialam kung mapapatay ko siya. Anak ko ang dinamay niya at handa akong
pumatay para kay Sayr.

Narating ko ang mansyon. Kaagad kong binuksan ang compartment at nakita ko siyang
wala nang malay.

Tumawag ako ng tauhan saka pinabuhat si Xylin papuntang shooting room.

"Itali niyo siya sa target at padipahin. Patungan niyo na rin ng mansanas ang itaas
ng ulo, balikat at braso."

Pinapanood ko lang ang mga tauhan ni Wyr na ginawa ang inuutos ko. Prenteng nakaupo
sa upuan habang hinihintay na matapos ang kanilang ginagawa.

Pero nahirapan silang lagyan ng mansanas ang sinabi kong parte ng katawan ni Xylin
dahil tulog siya.

Nilingon ko ang lalaking nasa aking giliran. "Kumuha ka ng malansang dugo mula sa
ahas. Siguraduhin mong marami at malamig."

"Yes, Madame."

Natapos nilang itali si Xylin at 30 minutes yata bago dumating ang taong inutusan
ko na kumuha ng dugo. Sobrang lamig niyon at may yelo pang nilagay.

Lumapit ako Kay Xylin saka sinabuyan ang mukha niya upang magising. Napaubo siya
dahil sa amoy.

"What's this fishy smell?!" maarteng turan niya habang nakangiwi.

"Malansa ba? Dugo iyan mula sa lahi mo, nagulat ka pa yata? Hindi ka ba aware na
ganito kalansa ang dugo mo?"

"You, bitch!"

"Hush. Tsk! Tsk! Tsk!" Tinutok ko ang nguso ng baril sa labi niya. "Do you want me
to prove to you how bitch I could be when I'm mad?"

Pumitik ako. Senyales na lagyan na siya ng mansanas.

Gusto niyang kumawala mula sa pagkakagapos ngunit masyadong mahigpit ang gapos sa
kaniya. "You'll pay for this!" Tumikwas lang ang kilay ko sa banta niya.

"Hihintayin ba kita sa lamay? O sa bangko?"

"What are you going to do?!" Takot na takot siya nang ikasa ko ang baril.

"Gusto kong sabihin mo kung ano ang balak mo sa pamilya ko! Bakit mo ko binalak na
patayin?!" nanggagalaiti kong tanong.
"You're not...really my target. Si Wyr dapat ang target ko! Siya ang gusto kong
patayin at parusahan! Pero sagabal ka. Hindi ikaw ang gusto kong sagasaan, pero
alam kong ililigtas ka niya kaya ikaw ang tinarget ko. Pero ang putang ina mong
asawa, hanggang ngayon, buhay pa!" her voice struck like a lightning. Nakita ko ang
galit sa mga mata niya. Sobrang nag-aalab ang apoy sa kaniyang mga mata.

"Malalaman natin kung nagsasabi ka ng totoo."

Tinutok ko ang baril sa apple target na nasa palad niya. Malayo ako mula sa kaniya.
Mga sampu hanggang kinse metro.

"Huwag kang gumalaw kung ayaw mong mamatay."

Inasinta ko ang mansanas sa parehong palad niya. Pasalamat siya at hindi ako bulag.

"Bakit mo ginawa 'yon? Anong kasalanan niya sa'yo?" malamig kong tanong.

Masama siyang tumitig sa kawalan. "He killed my sister!" she spouted with emphasis
each word she announced. "She's pregnant with Wyr's blood runs through her baby!
And he knows the truth!"

I scowled at her. Si Wyr? "Sinungaling! You're lying!"

"Then shoot me!"

Binaril ko ang mansanas sa magkabilang balikat niya. No, hindi totoo 'yan. Gusto
niya lang kaming tuluyan na masira ni Wyr. She's a snake with venomous bites.

"Sino ang kapatid mo?"

"My half-sister is Cruzith Mariano," she proudly announced and met my eyes with a
smug face.

Parang binuhusan ako ng malamig na yelo sa narinig. Si Cruzith. Iyong babaing 'yon?
Kaya ba mapangahas siya sa harap ni Wyr dahil alam niyang may laban siya? Pero
bakit pinatay pa rin siya ni Wyr?

Pinakawalan ko si Xylin. Ako ang dahilan kung bakit namatay ang kapatid niya at ang
magiging anak sana nito. Dahil sakin kaya iyon nagawa ni Wyr.

"I did not kill her."

Napalingon ako sa likuran ko. It's him. Wyrlou Suldico.

Mas lalong nag-alab sa galit si Xylin. Her eyes were now on a slit ready to slash
him. Xylin struggled from the ties like a provoked snake.

"Huwag mo nang ipagkaila. Pinatay mo siya, noong gabi ng birthday mo!" I said to
him. I witnessed it too.

Umiling siya sa sinabi ko. "I did not. I just slapped her and she fell on the
ground. You saw her hands on your feet, right?"

Naalala ko. Iyong kamay ni Cruzith sa paa ko. Kaya ba wala akong narinig na putok
ng baril? Akala ko ay nilagyan niya lang ng silencer ang baril.

"Pero pinatay mo pa rin siya!" galit na sumingit si Xylin.

"She took her own life!" Wyr's voice thundered.

"At dahil iyon sa'yo! Hindi niya kinaya ang nalaman niya! Na sa kabila ng lahat,
kahit alam mong buntis siya sa anak niyo, nagpakasal ka pa rin sa iba!"

"She's not bearing my child 'cause nothing ever happened to us." Tumingin siya
sakin. His eyes were pleading me to believe him 'cause he's telling the truth.

"Sinungaling ka! She told me everything before she took her life!"

"Then she's lying to you!" Hinarap siya ni Wyr. "My business partner is the one who
owned the baby. He raped her that's why she took her life!"

Ibig sabihin ay wala talaga siyang kasalanan? Na hindi niya binaril si Cruzith
noong birthday niya? Nahusgahan ko siya nang gabing 'yon. Natakot ako sa kaniya
para lang sa wala? He has mercy after all.

"No... She will never lie to me!" The wrathful fire in her eyes wavered.

"But she did," Wyr said nonchalantly.

Umiyak nalang si Xylin habang basang-basa siya sa dugo ng ahas. Gusto ko siyang
kaawaan pero nanaig ang galit ko sa kaniya sa kabila ng lahat. Nabiktima siya sa
kasinungalingan ni Cruzith at ngayon ay ayaw niyang maniwala.

"Umalis kana, Xylin."

Masama siyang tumingin sakin. Minanduan ko ang mga tauhan na kalagan siya. Tumayo
siya saka mabilis na tumakbo papunta sa kinaroroonan ko. Masyadong mabilis ang
pangyayari. Naagaw niya ang baril na hawak ko.

"Because of you! She killed herself!" she blazed away. Parang baliw siya na tatawa
at iiyak tapos tatawa ulit.

"She's the only family I have." Her voice broke. She's like a distressed broken
child. Corrupted with wrongful intentions.

Hindi ko napigilan ang sarili kong maawa sa kaniya. Tinutok niya ang baril sa
sentido niya.

"Xylin, huwag!" I tried to stop her but it's too late.

Huli na. Nakalabit na niya ang baril. Bumulagta siya sa sahig ngunit nakapagsalita
pa siya habang dumadanak sa sahig ang dugo mula sa kaniyang ulo.

"May y...your con..science haunt you... to the grave, Wyr... Karma knows...best..."

CHAPTER 28 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 28

"I need an explanation." Matapang ko siyang hinarap. Kahit na nalaman ko ang

totoong intensyon ni Xylin, hindi pa rin iyon sapat upang matahimik ako. Kailangan
ko ang paliwanag niya sa lahat. From one year to three years in rehab? And the
amnesia acting of him and the rest.

Nakatupi ang mga braso ko sa aking dibdib habang nakataas ang kilay paharap sa
kaniya, hinihintay ang kaniyang paliwanag. Mukhang mahaba-haba ang paliwanag niya.
But it's okay, alas dos palang naman ng hapon.

"Bakit three years ka sa rehab?" I glared at him. She chickened out like a scared
puppy at my flaring eyes.

"I really want to go home after one year, but Xylin introduced herself. She told me
that her sister Cruzith was pregnant and took her own life because of me. She wants
my sympathy. I said sorry and she told me it's alright since it was all from the
past. But I doubt that, so I extended my stay in rehab to get to know her more."

Nanatiling nakataas ang kilay ko habang seryoso akong nakikinig sa kaniya. I'm
still not convinced.

"She was the one who caused my accident."

Gusto ko siyang yakapin pero nanaig ang pride ko. Bahala siya sa buhay niya.
Matanda na siya.

"Bakit ka nagpanggap na may amnesia ka?"

"I had to do it. I had to get her trust. I want to make her think that I forgot
what happened. And, she told me she's pregnant with someone who doesn't want a baby
for me to pity her."

"But she's not pregnant."

Tumango siya. "I know. But how did you know?"

Nagkibit-balikat ako. "I blackmailed Lancer."

Noong gabi na nabaril ko si Xylin sa balikat, tinakot ko si Lancer na sasabihin ko

kay Wyr ang nangyari sa kwarto ni Sayr. Alam kong natatakot siya noon dahil buhay
niya ang nakataya kapag nalaman ni Wyr ang pagpapabaya niya since siya ang head ng
sentries at lahat na may kinalaman sa mansyon. Binlackmail ko siya upang sabihin
ang mga nalalaman niya. Kaya, kung anuman ang mga paliwanag ni Wyr ngayon, half of
it ay alam ko na.

"Bakit mo tinugon ang halik niya?"

Hindi agad siya tumugon at nanatiling nakatingin sa akin. Lumamlam ang mga mata
niya.

"Parte ba iyon sa plano mo?" nanlamig ang aking boses. Seryoso na ako. Masakit
iyong nakita ko. He gulped at my pained expression.

"Yes. I had to do it. If I did not respond to the kiss, she won't believe in
herself that she already had my trust in her. She will still doubt me."

Inirapan ko siya. "Wala akong pakialam sa paliwanag mo. Tumugon ka pa rin."

Lumabas ako ng kwarto at iniwan siya. Hanggang ngayon ay naiinis pa rin ako kapag
naalala ko ang halik na iyon. Sakto naman na dumating si Seig. Tinawagan ko kasi
siya kanina upang magturo. Half meant for it kasi gusto ko lang inisin si Wyr. Alam
ko kasing ayaw niya kay Seig.

Nagpunta kami sa outdoor shooting range. Hindi pa kasi nila tapos linisin ang
shooting room. Naroon pa rin ang amoy ng malansang dugo ng ahas. Nagpunta kami ni
Seig sa golf area ni Wyr. Doon niya pinagpatuloy ang pagtuturo.

Nasa likod ko siya at tinuruan niya ako sa tamang hawak ng baril— kahit alam ko na
ito. Tsansing lang talaga siya. Pareho kaming may suot na headphone. Wyr, kung
nanunuod ka man, mamatay kana sa inggit. I just wanna get even with him, but I know
this won't be enough. Pero okay na rin. At least, maiinis siya sa makikita.

Hindi ko pa nabaril ang lata ngunit nabutas na iyon at bull's eye pa. Lumingon ako
sa gilid hindi kalayuan sa amin. At talaga naman! Wyr was proudly seating on the
bench while playing at his .45 caliber. Sinubukang bumitiw ni Seig sa akin pero
pinigilan ko siya.

"Continue. Don't mind him. He's a psycho." Sinamaan ko ng tingin si Wyr bago
bumalik sa pag-sight sa target ngunit binaril na naman ni Wyr iyon, at hindi lang
iyon, lahat ng target— habang naglalakad palapit sa amin.

"Umalis ka muna, Seig." Masama kong tinitigan ang tarantado. "Ano bang problema
mo?!" singhal ko.

"Nothing's my problem. I'm just jealous. That's it," walang pakialam niyang sinabi.
May ego ba siya o sadyang vocal lang? Iyong iba ay ipagkakaila ang pagseselos, pero
ang lalaking ito, harap-harapang umaamin.

Prente siyang nakatingin sa akin. Nirepaso niya ang suot ko. I'm wearing a sports
bra and high waisted shorts with a clear spectacle in my eyes.

"You should have told me if you want to learn how to shoot. I'm a better shooter
than anyone."

Hindi ba halata? Kaya mo nga ako nabuntis! Gusto ko iyong isigaw sa kaniya pero
nanaig ang hiya.

"Paano ko sasabihin sa'yo? When every time you're near, hindi target ang gusto kong
barilin. Iyang pagmumukha mo!"

"Yula is good."

"I don't need a good mentor. I need expert and master in this art and need a
handsome mentor, not a beauty. Para kapag may ibang babae ka na naman, alam kong
asintado kita sa malayuan."

Ngumisi siya saka niyakap ako mula sa likuran. "You're so harsh, my love," he said
in a soft melodious voice.

Nag-init ang pisngi ko pero siniko ko pa rin siya. "Hayst! Ano ba?! Umalis ka nga
d'yan!" kunwari ay naiirita kong singhal. Pero imbis na makinig siya ay kinuha niya
ang baril at hinawakan ang kamay ko. Siya ang nagturo sakin. Nakakainis!

Kinagabihan ay nagulat siya sa set up ng kwarto. Lalong-lalo na ang kama. Hindi ito
ganito kaninang hapon, inayos ko ito noong nilaro niya si Sayr sa hardin.
Seryoso siyang lumapit sa kama. Habang ako ay nakangisi.

"What's your plan?"

Ini-stretch ko ang handle ng latigo. "I'm planning to do this to you."

Kumunot ang noo niya at halatang hindi gusto ang iniisip ko.

"Doesn't it sounds fun? You? Bondage and discipline in bed? You're hurting me and
always made me cry."

Gusto ko nang humagalpak sa tawa dahil sa hindi maipinta niyang itsura. Halatang
hindi siya makapaniwala sa new version ko.

"Ayaw mo ba?" Lumabi ako. "Siguro maganda ito kung ginagawa ko ito sa iba habang
nanunuod ka? Hindi ba iyon naman ang gusto mo?" Kinuha ko ang cellphone at
tinawagan si Seig. "Ang nakikitang may nasasaktan na iba? Hindi ba sumasaya ka
kapag ganoon?" pang-aasar ko. I know we shouldn't live with the past. But I love
bringing up the history of us. Especially seeing his expression.

Hindi siya nakasagot at nanatiling nakatulala sa akin. "Kay Seig ko nalang ito
gagawin. Gwapo naman siya at—"

"Darn it! You can do everything you want with me!"

Lihim kong nakagat ang ibabang labi ko upang pigilan ang tawa at pinanatiling
seryoso ang aking mukha. Nagbibiro lang naman talaga ako. I wouldn't dare do this
thing to him.

"Talaga? Too late, I already called him."

Ni-loud speaker ko ang cellphone ko at narinig niya ang pagsagot ni Seig.

"Yes, Seig—"

Sa isang iglap ay nahablot niya ang cellphone ko at tinapon sa kung saan at walang
pasubali akong hinalikan. Mainit at nakakapanlambot ng tuhod.

Bibigay na sana ako ngunit nang ipikit ko ang aking mga mata ay ang imahe nila ni
Xylin na naghahalikan ang aking nakikita. Kumalas ako at malakas siyang nasampal
dahilan upang magulat siya sa ginawa ko.
Natutop ko na lamang ang aking bibig sa nagawa. Ang lakas niyon. Ramdam ko ang
hapdi saking palad.

Agad kong siyang dinaluhan. "Okay ka lang? Masakit ba?" Nag-aalala kong hinaplos
ang pisngi niyang namumula. "Sorry, naalala ko lang kasi ang halikan ninyo ni
Xylin." Napangiwi ako dahil bumakat doon ang lima kong daliri sa kaniyang pisngi.
Masyado na yatang bumibigat ang kamay ko habang tumatagal. "Kasalanan mo! Hinalikan
mo pa kasi, eh!" Gusto ko tuloy ulit siyang sampalin. Nakakagigil pala. Kahit na
nakaraan na. Hindi talaga basta-bastang nakakalimot ang mga babae kapag nagawan ng
kasalanan.

Huminga nalang siya nang malalim saka ako niyakap. "I'm sorry. Tell me what to do
for you to forget? Hmm?" he asked me while slowly romancing my neck. Hands roamed
over my body. I let him do it until we end up in bed.

Ang tili ni Sayr ang narinig ko kinabukasan. Nadagdagan ang aking kaba nang malakas
na kumatok si Yula.

"Madame!"

May halong kaba ang kaniyang boses habang kumakatok pa rin. Nagmadali akong
bumangon saka kinuha ko ang aking roba.

"Ano 'yon?" tanong ko pagkabukas ng pinto.

"Si...si.."

Hindi niya natapos ang sinasabi niya dahil sa pagkautal. Hinila nalang niya ako
pababa.

"Ano bang nangyayari?" kabado kong tanong. Ang aga-aga, bad news na naman?

Hindi niya ako sinagot hanggang sa narating namin ang hallway papuntang hardin.
Pagkabukas ko ng pintuan ay tumambad sa akin ang nagkalat na kulay dugo na rose
petals.

"Mommy," nakangiti na tawag ni Sayr habang may hawak na basket na may mga rose
petals at may flower crown sa kaniyang ulo.

I sighed in relief and calmed my erratic heartbeat. Hihimatayin yata ako sa kaba
kanina. Lumapit siya sakin saka ako binigyan ng flower crown na hawak ng bakante
niyang kamay. Pagkatapos ay naglakad siya habang nilalagyan ng rose petals ang
daanan. Ngumingiti tuwing lumilingin sakin. Aww! My baby!

Kunot-noo ko iyong tinunton ng lakad hanggang sa narating ko ang pavilion. Naiyak

ako nang makita si Wyr na naghihintay sa akin doon. Purong puti ang kaniyang
kasuotan habang may hawak na gitara.

May binulong siya sa anak namin at tumango naman si baby. Pagkatapos ay lumapit
siya sakin kapagkuwan ay lumingon sa aking likuran... And then Wyr strums the
guitar.

Sir, I'm a bit nervous

'Bout being you here today
Still not really sure what I'm going to say
So bare with me, please
If I take up too much of your time,

Nakagat ko ang labi ko habang unti-unting nag-iinit ang aking mga mata. My heart
sank to the view. He's better now. Way too better than before. Parang walang
malagim na nangyari noon sa amin.

See in this box is a ring for your oldest

She's my everything and all that I know is
It would be such a relief if I knew that we were on the same side
Very soon I'm hoping that I...

Tumingin siya sa akin, nakangiti. Sa mesa kung saan siya malapit ay ang red velvet
box na maliit na sigurado akong singsing ang laman niyon.

Can marry your daughter

And make her my wife
I want her to be the only girl that I love for the rest of my life
And give her the best of me 'till the day that I die, yeah

Kinuha ni Sayr ang box na iyon saka binigay kay papa na nasa likuran ko.

I'm gonna marry your princess

And make her my queen
She'll be the most beautiful bride that I've ever seen

Kinuha ni papa ang box saka binigay pabalik kay Wyr at tinapik ang balikat nito
habang tumatango. His eyes glistened with tears.

I can't wait to smile

When she walks down the aisle
On the arm of her father
On the day that I marry your daughter

"Wala akong karapatan na humindi o umoo. Dahil hindi ko siya nabigyan ng kasiyahan
na dapat ay sa akin nagmula." Lumingon siya sa akin. "Wala din akong karapatan na
sabihing ingatan mo siya at huwag saktan, dahil ako mismo na ama niya ay nasaktan
siya at hindi iningatan. Mahalin mo nalang ang anak ko nang higit pa sa buhay mo,
dahil iyon ang ginawa ko na sigurado akong hindi nabawasan kailanman."
Lumuha nalang ako. Walang hanggan ang luha ko, at ngayon, hindi iyon dahil sa
nasaktan ako ng dalawang lalaking mahal ko, kundi dahil masaya ako. Papa was my
first love and first heartbreak and Wyrlou Suldico will be my last heartbreak and
one great true love. Hindi na ako magmamahal pa. Ang dalawang lalaki na nasa harap
ko na siyang nagbigay ng hindi maipaliwanag na sakit ngunit ang lahat ng iyon ay
masasabi kong worth it. At kung papipiliin ako, ganoong desisyon pa rin noon ang
gagawin ko.

Niluhod ni Wyr ang isa niyang tuhod saka binuksan ang box.

"My love, I knew that I hurt you so much for the past years. I wasn't an ideal
husband. I was a burden instead of sharing your burden with me."

Patuloy lang ako sa pag-iyak. "But this time, I promise, I will treat you better
than the best a husband can. I will serve you, my queen. Will you share with me
your half for the rest of our lives? In sickness and in health. Until death parted
us? 'Cause I will share you my whole damn life and my everything... Will you marry
me?"

Ngumiti ako saka tumango. "Yes. I will marry you."

Nilagay niya sa kaliwang palasingsingan ang singsing dahil hindi na kasya sa kanan.

Pagkatapos niyang isuot iyon ay biglang umulan ng iba't-ibang kulay ng rose petals
ang paligid. Nakita ko nalang ang dalawang chopper na siyang may pakana ng lahat.

"No more secrets?"

Umiling siya. "I'm naked now. No more secrets."

"Kiss!"

Napalingon ako sa paligid. Naroon lahat ng malalapit namin na kakilala. Sina Yayi
at Jols. Tito at tita, si Ate Brana at ang asawa't anak niya. Si Hasa at Lee. Si
Lancer at Yula. Sayang, wala na si mama. Hindi na niya ito nakita. Ang mga tao sa
paligid na masaya na.

Ma, sana masaya ka rin.

Lumapag ang isang chopper at binaba niyon ang isang pare.

Ngumuso ako kay Wyr. "Hindi pa nga ako nakakaligo. Kagigising ko lang."
Tiningnan ko ang suot ko. Nightgown at roba habang nakatsinelas? Samantalang siya
ay pormang-porma.

Ngumiti lang siya saka ako dinampian ng halik sa labi. "You are beautifully made.
And I will still and will always love you."

"Mahal din kita," naluluha kong tugon saka tumingkayad at hinuli ng halik ang
kaniyang labi.

CHAPTER 29 [Sweet But Psycho ]

CHAPTER 29

I woke up without Wyr by my side. I frowned but smiled at the end. This isn't new.
He's always doing this every year. Same date.

Nang bumangon ako ay hindi na ako nagulat sa mga nakakalat na rose petals sa kwarto
pati na rin sa kama. May note na nakalagay katabi ng alarm clock. Tiningnan ko muna
ang oras bago ang note. Alas nuebe na pala. Masyado akong napasarap sa tulog.
Binasa ko ang note at napangiti nalang. 'Wake up, my love. Happy 3rd anniversary.'

Napangiti nalang ako. He always did this thing. He never failed to remember our
anniversary. Bumaba na ako at sinundan ang mga pitalya ng rosas hanggang sa
narating ko ang kusina.

Nakita ko siyang nakatalikod habang naghahanda ng makakain. Hindi muna ako lumapit
at pinapanood lang ang sexy niyang galaw.

"Good morning."

Napangiti nalang ako. Kilalang-kilala niya ang presensya ko. Wala na talaga akong
maitatago sa kaniya. Lumapit ako saka siya niyakap at hinalikan sa labi. "Good
morning."

"Seat down, my queen." Pinaghila niya ako ng upuan pagkatapos ako dampian ng good
morning kiss.

"Nasaan sila?" tanong ko pagkaupo. Ang instrumental music mula sa stereo ang
tanging nagsilbing ingay sa buong mansyon.

"They went shopping."

"Ang mga kasambahay?"

"On the leave."

Nilagyan niya ng pagkain ang plato ko. Kaming dalawa lang talaga ngayong araw.
Noong second-anniversary namin ay nasa hardin kami. We always like this. I am
fighting for the time. And we are seizing the moment that we wasted years ago.

"Wyr, may sasabihin ako."

"Later. Just eat first."

Nilagyan niya ang plato ko ng salted mustard greens. Specialty niya. Pumikit ako
bago ko sinubukang kainin iyon pero nasuka ako nakailang subo palang.

"Hey, are you alright?" nag-aalalang tanong niya habang hinahagod ang likuran ko.

Tumango naman ako saka nagmumog ng mouthwash.

"Have you tried to have some test? Like pregnancy test? You're always having this
morning sickness."

Doon ako natauhan. Hindi pa man sigurado ay naiiyak na ako. Tumawag siya kay Hasa
upang magpabili ng PT. Sinamahan niya ako sa kwarto upang magpahinga.

"Sorry, nasayang tuloy ang effort mo."

"It's alright. We have so much time and anniversary to celebrate."

I was emotional. Niyakap ko siya at may patak ng luha na kumawala sa mga mata ko.
"I love you."

"I love you more. Do you want an apple?"

Ngumiti ako't umiling. Dumating naman na si Hasa dala ang tatlong PT habang
nakabusangot ang mukha.

"Kainis! May date pa kami ni Lee!" reklamo niya.

"Si Sayr?"

"I'm here, Mommy!"

Sumampa siya sa kama saka ako niyakap at hinalik-halikan.

"How's your shopping, baby?"

"Not good."

"Why?"

"Tita Hasa and Tito Lee-"

"Hep, Hep! Tara na nga. Ang daldal mo." Tinakpan niya ang bibig ni Sayr saka
kinarga paalis.

Kinuha ko naman ang PT saka nagpunta sa CR nang makaramdam ako ng pagkaihi.

Pumikit muna ako at huminga nang malalim bago nag-try. Huminga muna ako nang
malalim saka sinilip ang PT makailang minuto ang lumipas. Una ay may isang red line
tapos sinundan ng isa pa na medyo malabo hanggang sa naging malinaw. Inulit ko iyon
sa panibagong pregnancy test. Napaiyak ako nang makita ulit ang dalawang malinaw na
guhit.

"What's taking you so long? Are you alright?" naiinip na tanong ni Wyr mula sa
labas.

Mabilis kong pinunasan ang luha ko at sumigaw, "Wait lang!"

Tiningnan ko muna ang sarili ko sa salamin at nag-ayos bago lumabas. Nadatnan ko

siyang palakad-lakad sa labas ng pintuan. Huminto lang siya nang nakita ako.

"What's the result?" seryosong tanong niya. Hopeful eyes.

Malungkot akong nag-iwas ng tingin. Sa nakikita niya ay parang alam na niya ang
sagot.

"It's alright. We have a lot of time-"

"It's positive." Ngumiti ako sa kaniya. Halatang nagulat siya sa deklarasyon ko.
Sobrang saya ng mga mata niya sa narinig.

"Really?!" His gloomy face lit up. Tumango ako saka niya binuhat at inikot sa ere.
"Oh, God! You made me so happy!" Halata sa boses niya ang ligaya kaya wala akong
nagawa kundi ang maiyak. My heart sank and was so overwhelmed after hearing his
ecstatic voice.

"Ibaba mo ako. Nahihilo ako, Wyr!"

"I'm sorry."

Nakangiti pa rin siya. Paano ko ba sasabihin sa kaniya ngayong masaya siya sa

nalaman niya? Ngumiti ako pero sinasakal ako sa sariling emosyon.

"Saglit lang." Pumasok ako sa banyo saka roon lihim na umiyak. Hindi ko kaya.
Sobrang saya niya.

I'm sorry. I'm sorry, Wyr. I have to do it. I have to decide...

Mas lalong naging maalaga si Wyr sa akin. Lahat ng kailangan ko ay isang pitik niya
lang sa mga tauhan niya ay nand'yan na.

"My love."

Nakangiting nilingon ko siya habang kumakain ng abokado na may gatas. Kalalabas

niya lang galing CR.

"What's this?" Pinakita niya ang puting bote ng gamot.

"Iyan ba? Anti-dehydration pills 'yan kasi lagi akong nasusuka, pero hindi ko na
iyan iniinom, masama daw sa pagbubuntis ko," tugon ko at bumalik sa pagkain.

Tumango naman siya sa sagot ko saka tumabi sakin. Tiningnan niya ang alarm clock.

"It's eight o'clock now. Time to rest."

Hinila niya ako palapit saka kinuha ang baso na may abukado at inabutan ako ng
tubig. Pagkatapos ay inayos ang unan ko saka pinahiga at niyakap.

"Wyr?"

"Hmm?"

"Kung mahihirapan ako sa panganganak at kailangan mong mamili sa amin ni baby,

gusto kong siya ang piliin mo."

"What are you talking about?" Halata sa boses niya ang pagkadisgusto sa sinabi ko.
Ayaw niya talaga ng mga ganitong usapin. Ang gusto niya masaya lang lahat. Pero
hindi ganoon ang mundo. Sometimes, sadness made us stronger.
"Wala lang. May napapanood kasi ako na kahit second baby na nila, nahihirapan sila
sa panganganak," sangga ko.

Niyakap niya ako lalo. "Stop it. You are overthinking things, my love," aniya saka
siniksik ang mukha sa aking leeg saka ilang minuto lang at nakatulog na siya. Iyon
ang hindi nawala sa kaniya. Sa leeg ko siya nakakatulog. Paano kapag nawala na ako?
Paano siya makakatulog?

Kinabukasan ay nagdesisyon kami na pumunta sa clinic ni Doctora Ishani para sa

check-up. Sinama namin si Sayr dahil aliw na aliw sa kaniya ang doktora.

"Where are you going?" tanong ni Wyr nang lumabas ako sa kotse.

"Nakalimutan ko ang bag ko."

"Stay. I'll get it," pigil niya saka siya ang lumabas.

Bumalik ako sa loob ng kotse at hinintay nalang siya.

"Mommy, what's on your nose?"

"Huh?" Hinawakan ko ang ilong ko at may nakapa na likido. Nang tingnan ko iyon ay
dugo.

Mabilis kong pinunasan ang ilong ko gamit ang kulay pink kong panyo.

Humikbi naman si Sayr sa nakikitang dugo. Halata ang takot niya.

"This is nothing, baby. Mommy is fine," alo ko sa kaniya saka siya hinalikan
kasabay ng pagpatak ng aking luha.

"But there's blood." Naiiyak na tinuro niya ang panyo. Tinago ko ang panyo sa aking
bulsa ng bestida nang bumukas ang pintuan. Wyr went inside and started the engine.

Nakarating kami sa clinic ni doktora na pamangkin pala ni Wyr na anak ng foster

sister niya na namatay pagkapanganak kay Doc Ishani.

"Hi, Doc," nakangiting bati ko pagkapasok.

Lumabas saglit si Wyr dahil kailangan akong i-check ni doc.

"No bleeding but the baby's health weakened," naguguluhan na komento niya
pagkatapos.
"Are you sure you did what I told you? Did you eat healthy foods?"

Tumango ako. "Yes, Doc."

"I will prescribe you food supplements and vitamins, make sure to take it every
day." Tumango ako kahit bawal iyon sa kalusugan ko. "What's that on your arms?"

Hinawakan ko ang braso kong may pasa. "Aksidente na nabato ni Sayr ng laruan niya,"
pagsisinungaling ko. For heaven's sake. Hindi niya pwedeng malaman.

Tumango naman siya. "Next time, be careful. Baka sa tiyan mo tatama. It must be
hurtful, nagkapasa ka, eh." Ngumiwi siya at nagbuntong hininga na tiningnan ang
pasa ko.

Dumating naman sina Wyr at Sayr. Nag-usap konti saka nagpaalam na kami.

"Wyr, okay ka lang?" tanong ko pagkalabas namin. Kanina pa malalim ang iniisip niya
at hindi kumikibo.

Tumango lang siya habang seryoso sa pagmamaneho. Nakarating kami sa mansyon na

hindi siya kumikibo. Dumiretso siya sa taas, sa kwarto namin. Iniwan ko naman muna
si Sayr kay Yula saka sinundan si Wyr sa taas.

"May problema ba?" tanong ko.

"Do you have something to tell me?" balik na tanong niya. Iba na ang mood. Malamig
ang baritonong boses. Ganitong ganiyan siya ay alam kong may hindi siya nagustuhan.

Umiling ako. "Wala naman," kunot ang noo kong tugon.

"Then I have something to ask of you." Mas lalo siyang sumeryoso.

"Ano 'yon?"

Seryoso pa rin siya at hindi makatingin sakin. May kinuha siyang bagay sa leather
jacket na suot niya. Nang ilabas niya iyon ay ang bote iyon ng gamot na iniinom ko
dati.

"Tell me, what is this really for?"

He breathed heavily. Sinusubukan niyang ikalma ang sarili niya upang huwag magalit
sakin pero klaro iyon sa namumula niyang mukha at maigting na mga panga.
"Wyr, sabi ko naman sa'yo 'di ba? Anti-de-"

"Fuck! Damn it!"

Napaigtad ako nang itapon niya ang bote ng tableta sa kung saan. Tumilapon ang mga
laman niyon. Lumalabas ang litid sa kaniyang leeg at sentido sa sobrang galit. I
could see tears in his eyes.

"Why did you hide the truth?! Why did you fight alone?!"

My jaw dropped and knees wobbled. Sunod-sunod ang pag-agos ng luha ko. Hindi ako
nakapagsalita. Umiyak lang ako.

"Since when did you learn your sickness?"

I sobbed and answered him.

"Apat na buwan na."

"Why you did not tell me then? I thought no more secrets?" His voice broke, tears
fell down his cheeks, silently weeping. Parang mas marami pa ang luha niya kaysa
sakin. Sobra siyang nasaktan sa paglihim ko. "Sana, we promised right? We oathed to
each other. In sickness and in health we'll fight together! But why did you fight
that damn disease alone?"

"Sorry... I'm sorry." Sininok ako sa pag-iyak. "Balak ko naman talagang sabihin,
eh. Kaya lang... nalaman kong... buntis ako. At alam kong may gagawin ka. Alam kong
mas pipiliin mo ako—"

"Of course! I will always choose you! I will choose no one but you!" he shouted
frustratedly, he wept obviously.

"—At ayokong mangyari 'yon! Isang buhay ang tatanggalan mo ng karapatan upang
masilayan ang ganda ng mundo."

"Why are you so selfless?! Why do you have to love somebody first before yourself?"
Lumapit siya sakin saka lumuhod. Umiiyak pa rin habang umiiling. "Please...let's
abort the baby and continue your medication. Undergo surgical treatment. Please...
I beg you to please..." He broke down.

Lumayo ako sa kaniya. "Ayoko. Please, kahit ngayon lang sundin mo ako. May buhay na
'to. Nararamdaman mo ba?" Kinuha ko ang kamay niya saka nilagay sa tiyan ko. "Kasi
ako, oo. Nararamdaman ko siya, Wyr. Kadugtong siya ng buhay ko," lumuluha kong
sinabi, still looking on the brighter side.
"Do you think this isn't hard for me to choose? To decide? But I need you in our
lives. Our daughter needs you. We can have more babies just please, gain back your
health. Undergo a chemotherapy. Please, my love, hear me..."

Mahirap din naman ito sakin. Pero hindi kaya ng konsensya ko na may buhay akong
tatanggalan ng karapatan na mabuhay para lang mabuhay ako. Para lang maligtas ako
sa kamatayan ko.

Sarili kong anak, tatanggalan ko ng karapatan? Ayoko. Gusto ko siyang mabuhay.

Gusto kong masilayan niya ang ganda at masayang mundo. Na sa kabila ng mga balakid
sa buhay, makikita niya pa rin ang ganda nito.

"Wyr...intindihin mo naman ako. Intindihin mo ang nararamdaman ko bilang ina. This

baby is part of my life." Napaupo siya sa sahig habang lugmok sa pag-iyak.

Hindi ko nakayanan ang makita siyang ganoon. Umalis ako sa kwarto at nagpunta sa
hardin. Halos hindi ako makahinga sa sobrang pag-iyak.

Patawarin niyo ako. Patawad...

Isang linggo na akong hindi kinibo ni Wyr. Ang lamig-lamig niya sakin. Ni tapunan
ako ng tingin ay hindi niya magawa. Naiintindihan ko naman ang nararamdaman niya.
Alam kong pinoproseso palang ng utak niya ang lahat. Kung masakit sakin, mas msakit
sa kaniya. Mas masakit ang maiwan habang punong-puno ng alaala ang lahat.

"Damn it!"

Nagulat ako nang biglang nakarinig ng kalampag mula sa banyo at ang malakas na mura
ni Wyr. Nagmadali naman akong pumasok.

"Wyr..."

Hawak niya ang vitamin supplement na nireseta ni doc sakin. Gumagalaw ang kaniyang
panga habang mariin ang hawak sa bote ng vitamins. Veins protrude on his temples
while looking at the bottle.

"This is bad for your health! Damn it!"

"Pero kailangan 'yan ni baby," malumanay kong sabi. Mas lalo lang siyang nagalit
sakin. Nagsimula na naman akong umiyak. "Wyr naman...ayusin natin 'to. Bakit imbis
na alalahanin mo ang mangyayari, bakit hindi nalang ang ngayon? Bakit hindi nalang
natin sulitin ang mga panahon na kaya ko pa, na pwede pa? Bakit mo iniisip ang
mangyayari?"
Napaluhod ako sa sobrang pag-iyak. Hinahabol ko ang aking paghinga at nang makita
niyang nahihirapan na ako sa paghinga, doon niya lang ako dinaluhan at inalo.

"I'm sorry..." Niyakap niya ako. Ramdam ko ang mainit na pagpatak ng kaniyang luha
saking balat.

"Pwede naman akong mag-undergo ng surgical operation kapag natapos ang labor ko,
'di ba?" I sobbed.

Tumango siya. "Yes, we'll do that."

Alam kong sinusunod niya lang ako. Alam kong pinapaniwala niya lang ang sarili niya
na pwede pa iyon. But my stage four lung cancer got worsened as days passed. I may
survive as I'll give birth to my second baby, but I know, I can't make it to live
longer.

Maraming nag-suggest na pwede naman akong mag-undergo ng chemo pero hindi inadvised
ni Doc Ishani dahil mahina at maselan ang pagbubuntis ko, lalo na noong first-
trimester ko may risk daw na pwedeng makuhanan ako. Iyon din ang sinabi ng
pulmonary specialist ko.

The day has come that my hair loss occurred in my third trimester. Kabuwanan ko,
nagsimulang nanlagas ang buhok ko. Nagda-dry na rin ang aking balat at namumutla
ang aking labi. Nanghihina at tuluyang bumagsak ang aking katawan. In-patient na
ako sa ospital at hinihintay nalang ang labor ko.

Ngumiti ako sa lalaking kapapasok lang sa kwarto. Alam ko naman na hanggang ngayon
ay nagsisisi pa rin siya.

Lumuha ako sa harap niya. "Pa, salamat. Dahil binigay mo si Wyr sakin. Sa lahat ng
mga kasalanan at pagkakamali mo, si Wyr ang pinakamagandang nagawa mo. Salamat
dahil kung hindi mo ako binenta sa kaniya, hindi ako matututong magmahal at
magpatawad."

Pinahid niya ang luha ko habang siya ay umiiyak. "Anak, lumaban ka. Kaya mo 'yan."

Tumango ako. "Oo, Pa. Lalaban ako. Pagkatapos kong manganak ay magpapagamot ako."

"Patawarin mo ako anak sa lahat." Nabasag ang boses niya. Si papa ang kilalang
barumbado sa dati naming tinitirhan. Kilalang matapang at walang sinisino. Pero sa
akin. Sa amin. Umiyak siya. Pinakita niya ang kahinaan niya.

"Matagal na kitang napatawad. Ayaw ko lang talagang tanggapin sa sarili ko na sa

kabila ng lahat, nanaig pa rin ang pagmamahal ko sa'yo. Tama si mama, tuluyan lang
akong liligaya kung matuto akong magpatawad sa mga taong nanakit sakin. At nagawa
ko. Sa loob ng tatlong taon, naramdaman ko ang totoong kaligayahan dahil nawala ang
tinik sa puso ko noong natanggap ko sa puso ko na napatawad na kita."
Mahigpit ang hawak ko sa kamay niya. Suminghap ako ng hangin at namilipit sa sakit.

"Anak, okay ka lang?"

"Medyo sumasakit na ang bewang ko."

EPILOGUE [Sweet But Psycho ]

EPILOGUE

WYR' POV

It must be hard for her. As I looked at her day by day, she's getting weaker and
weaker. Her color became more pallid, so was her head is hairless. Her skin's dry
but it didn't stop me to love her more. She's still beautiful. I still love her,
every minute. I fell in love with her even more. I realized how much I loved her
now that I've seen her like this. The love I feel towards her was ineffable. It was
beyond me. Beyond measurement.

Why can't I share her burden with me? I want to take away all of her pain and
agony, but why can't God let me do more than just a husband? Why can't he just let
us happy? Is this my doom?

It's been two weeks since she delivered a healthy baby boy. And damn that chemo-
fucking-therapy. It's all useless. Nothing good happened to her. How I wish I was
in her position. Atleast, once in my life, I saw her happy and healthy with our
children. I don't want to get left behind while she... While I am watching her
slowly dying on my sight. It's unbearable. The pain is excruciatingly killing me by
piecemeal.

"Alam mo ba? Sabi sakin ni mama, kaya daw namamatay ang isang tao ay dahil tapos na
ang misyon niya sa mundo."

She started it again. The conversation with so much pain and sadness. Tears welled
up her eyes. She sobbed but smiled at me.

"Salamat, dahil dumating ka sa buhay ko. Tinuruan mo akong magmahal, magpatawad at

magbigay ng ilang beses na pagkakataon. Ikaw ang misyon ko sa buhay at ako ang
misyon mo. Nabago kita at nabago mo ako." She held a grip on my hands. "Kapag
nawala na ako, huwag kang magalit sa kaniya. Ayaw niya lang talaga akong mahirapan
pa. Gusto kong, ipakilala mo ang mga anak natin sa Kaniya. I want them God-fearing
and God is their life center."

Damn it! How can I do that if I can't live without her?! Does she know that she's
the air that I breathed? She's my life.
"Gusto ko pang lumaban. Gustong-gusto ko pa. Gusto ko pang makita si Hope na lumaki
at inalagaan. Gusto ko siyang gabayan kung ano ang tunay na pagmamahal. Silang
dalawa ng anak natin, Wyr..."

Her tears fell down her cheeks. "Gustuhin ko man, pero ayaw na ng katawan ko.
Nanghihina na ako." She struggled with breathing. "Sabi sakin ni Nanay Silva,
hangga't kaya pa ng katawan, lumaban ka." She coughed blood. I immediately wiped it
off. It's hard. It's fucking hard to see her slowly losing a life time.

"Patawarin mo ako kung hindi ko na matutupad ang pangako kong tumanda kasama ka.
Makita ang mga anak natin at mga apo. Hindi na kita masasamahan, Wyr. Patawad..."

"Why does it have to be like this? Why can't he let us be happy?" I broke down. I
questioned Him. She introduced me to Him and this is what He'd give me?

She smiled. She's still beautiful. Her smile didn't fail to make my heartbeat go
insane.

"Siguro...ang buhay na ito ay hindi para sa atin. Kung mabuhay man akong muli,
gusto kong kung paano tayo nagkita at ang rason na iyon, gusto ko ganoon pa rin
hanggang sa ikalawang buhay natin. Kapag nangyari iyon, mamahalin kita nang higit
pa sa lahat. Kahit ibig sabihin n'on ay kakalabanin ko ang sarili ko. Ipaglalaban
pa rin kita."

I can't afford to lose her. Why her?! Of all people?! Why does the love of my life?
Why my heart?! Why my life?!

"My love?" My endless tears fell on my cheeks as she called me for the first time
with that endearment I longed to hear. I wanna stop loving her. I wanna kill my
heart to stop beating for her. For I know that this will only work if she's alive.
It would kill me too if she's gone. But how I'd do that if stop loving her means
losing myself too? "Ang ganda ng boses mo, alam mo ba?"

And this is her first time complimenting something over me.

"Pwede mo ba akong kantahan habang nagpapahinga ako?"

Though it's hard, I still nod my head as my tears never stopped from falling.

Every fight needs mending

Every start has an end
Like the sunrise and the sunset
That's just how it is

She's smiling genuinely as she listened to me singing. My tears never stop and I
did not stop crying. I'm not prepared by this ending. I want her for the rest of my
life. But life never wants us to spend each other's company.

Love on borrowed time

Will never be yours nor mine
I need you like you need me
The way we ought to be

We vowed to stay together until our hair turns to gray. I need her so much. I don't
know how would I if she'll leave me. How would I live without you, My Hope? You are
my hope. You are my life. You are everything to me. With you gone is my life
sentence too.

Oh, it's good to be true,

If our hopes and dreams come true
Wish that I had more
Of this borrowed time
If only it would last a lifetime.

She held my hands tightly like she's afraid to leave me from behind. I can feel her
that she wants to stay and live as she promised me. But she's tired. I know this
time, she couldn't do it.

"I love you, my love..."

I burst into tears when her grip loosened up until her hand slips away from mine.

Now that you've gone away

You seem so close
But you're miles and miles away

I kissed her on the lips. And a drop of tear from my eyes fell on her cheeks.

"You've been a fighter. You did well, My Sana. Rest well, my love. May our souls be
born again and will live together for the rest of our lives. If that will happen, I
will love you more than everything. I swear. I'll let you slave me in every way. I
love you so much..."

I wept silently while holding her hands. Life is not fair. There's no tangible
treasure who can buy life, 'cause if there is, I should have taken all my money
just to brought her back to life. I'm willing to be poorer than rat just to make
her stay alive. 'Cause without her, what else mattered? Wealth, success, and
luxuries. It made no sense at all. Without My Sana, all things will be worthless.
She is my great success. My wealthiest treasure. My luxurious home. With her, I am
complete. I wouldn't ask for more.

A certain disease leads me to her. She became my life. And it didn't cross my mind
that I would lose her for the same reason. I once had her and lost her forever
because of that certain disease they called 'lung cancer'.
Sana Deverly Montelle- Suldico, my wife, my heart, my hope, my air, my
everything...and my love, died in lung cancer three o'clock and 12 minutes in the
morning. September 29. She left me. Alone. Taking my whole life with her.

Now, where do I start? Where do I'll go? I'm pathless. Lifeless. 'Cause she left me
taking my whole life. I love her so much.

I am Wyrlou Suldico was once an addict, psycho and ruthless. But now, I am
lifeless. Worthless. Breathless. And soulless. She took my whole life. But she
never took me with her.

HASA' POV

Labin-walong taon na nagtiis si Kuya sa lahat. 18 years of being dead in waiting.

Bearing sadness in his whole life since Ate Sana died. He's lifeless. Wala na ang
masiglahin na si kuya. Ang malambing na si kuya.

Minsan ay dinadaan niya sa pagkanta ang nararamdaman niya. Lihim na umiiyak sa

kwarto nila yakap ang unan nila ni ate. Hindi na nagtatrabaho. Pero saludo pa rin
ako sa kaniya. Hindi siya bumalik sa pagdudroga. Kung ako siguro nasa kalagayan
niya ay nagpakamatay na ako.

Ang pagmamahalan nina kuya at ate sa isa't-isa ay ang pagmamahalan na walang

kapantay. Walang hanggan. Na kahit sa kabilang buhay, alam nila na sila pa rin ang
para sa isa't-isa. It's rare to find extreme love these days. Walang kapantay ang
pagmamahal niya sa ate ko. I witnessed it with my eyes.

Kung may tapang lang ako na katulad ng kay ate, siguro hindi naging ganito ang
buhay ko. Kung hindi lang ako duwag. I wouldn't leave with what could have beens.

Wala na ring buhay ang mansyon. It's so nostalgic and archaic. Dull and gloomy.
Hindi katulad ng dati na masaya, maaliwalas, at may buhay. Ngayon ay katulad ni
kuya. Walang buhay. Lahat ay nalungkot. Hindi katulad noon. Araw-araw tila pasko.
It's so bright. I could see gleaming lights in our eyes. Touches of laughter echoed
in every corner of the mansion. People were happy.

How could a happy home full of love and vibrantly alive become a homeless house?
Without her, this mansion is never called home again. It never feels like home.

Three o'clock and 12 minutes in the morning, I went to the kitchen to get myself a
cup of water. Napadaan ako sa kwarto nila ni kuya at ate. Nakaawang ang pintuan
ngunit wala akong narinig na humihikbi. Bago iyon sa paningin. Sa pandinig na hindi
siya umiiyak.

Sa hindi ko malaman na dahilan, nausyoso ako kaya pumasok ako. Lagi ko kasi siyang
nilalapitan upang bigyan ng motivation para mabuhay. Para sa mga anak nila ni ate.
Sa murang edad, Sayr is now the new President in all kuya's company. Since hindi
naman na siya nagtatrabaho.

Pagkapasok ko ay agad kong nalanghap ang pabango ni ate. Sa lahat ng kwarto. Dito
ko naramdamang buhay na buhay ang kapatid ko. Naroon ang mga gamit. Hindi nagalaw
kung paano niya iniwan ang lahat. Sa kwartong 'to, pakiramdam ko nandito pa siya.
Buhay na buhay ang kaniyang presensya. Lalung-lalo na ang amoy. Paano ba siya
makaka-move on if he keeps on dwelling from the past? Why did he live in the past
where it will kill him more? And then I realized, it's their memories he's living.
She lived in their memories. Doon lang pala siya kumukuha ng lakas.

Nakita ko si kuya sa kama. Natutulog. Mahimbing at parang hindi humihinga. Huh?!

May nasipa akong bagay sa sahig. In-on ko ang ilaw at nakitang bote iyon ng gamot.
Nang basahin ko iyon ay isang bote ng sleeping pills na mauubos na ang laman.
Maraming nakakalat na bote ng sleeping pills sa ilalim ng kama. Bakit hindi ko ito
naisip? Malungkot siya at alam kong pati sa pagtulog ay si ate ang nasa isip niya.
Dati ay naalala kong tinatawanan namin siya ni ate dahil isisiksik niya lang ang
mukha sa leeg ng kapatid ko ay nakakatulog na agad siya. Paano nga ba siya
makakatulog bukod sa dumepende sa isang bagay na pwedeng tumulong sa kaniya?

Nagmadali kong nilapitan si kuya at pilit na pinaharap pero nanigas na siya.

Nanlambot ang mga tuhod ko at kusang tumulo ang aking mga luha nang makita siya.
Unshaven whiskers. Wrinkled skin. Pallid face. But through 18 years, ngayon ko lang
nakita ang itsura niyang masaya at maaliwalas. Sa pagtulog niya ay natuwa siyang
ganito. Alam niyang mawawala na siya. May hawak siyang papel at nang basahin ko
iyon ay lalo akong napaiyak sa sakit. Masaya ka ba, kuya? Magkasama na ba kayo ni
ate ngayon?

All through the years, he's fighting for his lifeless soul. 18 years na siyang
umiinom ng sleeping pills para lang maka-survive nang ganito katagal at umabot sa
legal age si Hope, pero hindi ba dapat 21 years dapat ang hihintayin niya? Mayroon
pa siyang utang na tatlong taon.

Nabasa sa luha ang papel na may sulat niya. I stared at his cozy face habang
tumutulo ang luha ko. You did great, Kuya Wyr. Naging mabuti kang ama sa mga anak
mo. Lalung-lalo na kay Sayr. Hindi mo sila pinabayaan. Ako na ang bahala sa dalawa,
kuya at ate. Continue your journey. Your happiness here was short-lived, may you
continue your love story there endlessly.

Muli kong tiningnan at binasa ang sulat at napaiyak nalang lalo.

"May our souls born again to live our lives in a lifetime. And when that time
comes, hurt me then and I will still fight for you. We will fight each other's
happiness. I love you, My Sana, My Love..."

I stared at him before I covered him with the bedsheet. Three o'clock and 12
minutes in the morning, on the same day of September when my sister died 18 years
ago, her husband who loved her beyond measures, endlessly and extremely, Wyrlou
Suldico, my brother in law, today, chased my sister in the afterlife.

The End-

Letter of Appreciation [Sweet But Psycho ]

Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is
not proud. It does not dishonor others, it is not self-seeking, it is not easily
angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices
with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres.

Love never fails. But where there are prophecies, they will cease; where there are
tongues, they will be stilled; where there is knowledge, it will pass away. For we
know in part and we prophesy in part, but when completeness comes, what is in part
disappears.

1 Corinthians 13:4-10

THANK YOU FOR READING THE OVERWHELMING LOVE STORY OF WYR AND SANA'S JOURNEY TO THE
ENDLESS, EXTREME, AND FORGIVING LOVE, MI LOVES!❤

I pray you guys to find your own 1 Corinthians 13:4-10. I pray you to find the
endless kind of love Sana has found and Wyr has selflessly given. The kind of love
they shared extremely.❤