Questions

 Do you think that the existing repertoire of drug-control

interventions is effective.

The trouble with trouble is ,it starts out as” fun”.Most of the people
are slipped on the depth of drugs. It is a very complex area, which
impacts in different ways on many people and has ramifications
throughout society. After every criminal and societal sanction that we
can come up with, people still use drugs, and far too many die.It is
obvious that it’s time for a new approach.After 50 years of the war on
drugs, the supply and use of drugs hasn’t just increased—it’s created a
massive black market that contributes to violence, conflict, and
corruption.
But that repertoire has only limited capacity to shrink the damage
that drug users do to themselves and others or the harms
associated with drug dealing
Our findings show that decimalization works to reduce usage of both
so called “soft” and “hard” drug usage, also it not only helps people
with their addiction it also helps with their mental health as well as
their standing society .Because this approach has been and still is
used in Portugal it has proven itself as successful .As to why the
results are as they are, it’s because addicts are no longer seen as
criminals or as lesser people, they are looked at like people who need
help. This change from the typical war on drugs mentality is exactly
what makes this method better than the old one, which hasn’t been
working for decades in the past.
The Controlled Substances Act (CSA) is the statute
establishing federal U.S. drug policy under which the manufacture,
importation, possession, use, and distribution of certain substances is
regulated. It was passed by the 91st United States Congress as Title II of
the Comprehensive Drug Abuse Prevention and Control Act of 1970 and
signed into law by President Richard Nixon.[1] 
The legislation created five schedules (classifications), with varying
qualifications for a substance to be included in each.
An Act to amend the Public Health Service Act and other laws to
provide increased research into, and prevention of, drug abuse and
drug dependence; to provide for treatment and rehabilitation of drug
abusers and drug dependent persons; and to strengthen existing law
enforcement authority in the field of drug abuse.

The Anti-Drug Abuse Act of 1986 was a law pertaining to the War on

Drugs passed by the U.S. Congress and signed into law by the then U.S.
President Ronald Reagan. Among other things, they changed the
system of federal supervised release from a rehabilitative system into a
punitive system. The 1986 Act also prohibited controlled substance
analogs. The bill enacted new mandatory minimum sentences for
drugs, including marijuana.[1][2]

The law led to an increase in average time imprisoned for drug crimes
from 22 months to 33 months.[13]
it was, in several countries, linked to terrorist activities. It was also connected to
other criminal activities, like money laundering, arms and human trafficking, and
corruption.  Against such a backdrop, he argued, as many other speakers had,
that alternative development programmes should be a major pillar of the global
effort to curb the drug trade.

With respect to alcohol and tobacco, there is great room or improvement even within the
existing policy repertoire for example, by raising taxes), even before more-innovaive
approaches are considered. With respect to the currently illicit drugs, it is much harder
to see how increasing or slightly modifying standard-issue efforts will measurably shrink
the size of the problems.

The costs—fiscal, personal, and social—of keeping half a million drug offenders (mostly
dealers) behind bars are suficiently great to raise the question of whether less
comprehensive but more targeted drug enforcement might be the better course. Various
forms of focused enforcement offer the promise of greatly reduced drug abuse, nondrug
crime, and ncarceration. These include testing and sanctions programs, nterventions to
shrink flagrant retail drug markets, collecive deterrence directed at violent drug-dealing
organizaions, and drug-law enforcement aimed at deterring and incapacitating unusually
violent individual dealers. Substanial increases in alcohol taxes might also greatly
reduce abuse, as might developing more- effective treatments for stimulant abusers or
improving the actual evidence base underlying the movement toward “evidence-based
policies.”

The fundamental policy question concerning any drug is whether to make it legal or
prohibited. Although the choice s not merely binary, a fairly sharp line divides the
specrum of options. A substance is legal if a large segment of he population can
purchase and possess it for unsupervised “recreational” use, and if there are no
restrictions on who can produce and sell the drug beyond licensing and routine
regulations.

Accepting that binary simplification, the choice becomes what kind of problem one
prefers. Use and use-related probems will be more prevalent if the substance is legal.
Prohibition will reduce, not eliminate, use and abuse, but with three principal costs:
black markets that can be violent and corrupting, enforcement costs that exceed those of
regulating a legal market, and increased damage per unit of consumption among those
who use despite the ban. (Total userelated harm could go up or down depending on the
extent to which the reduction in use offsets the increase in harmfulness per unit of use.)

The costs of prohibition are easier to observe than are its benefits in the form of averted
use and use-related problems. In that sense, prohibition is like investments in prevention,
such as improving roads; it’s easier to identify the costs than to identify lives saved in
accidents that did not happen

Illicit drug money has penetrated states and institutions and

corrupted high officials, allowing organized crime groups to flourish
and expand their trafficking to other forms of contraband, as well as
terrorize local populations

The world’s strictest drugs policies

Many countries exact strict punishments for involvement
with drugs. Usually these punishments are for smuggling,
trafficking or producing illegal drugs, but some even
extend to possession of small amounts.

Southeast Asia
Thanks to the ‘golden triangle’ of drug production in Southeast Asia,
many of the surrounding countries have extremely harsh penalties for
possession and trafficking of illegal drugs. The most severe is the death
penalty (Singapore, Indonesia, Malaysia, Thailand, Vietnam) but many
enforce long prison sentences and heavy fines.

United Arab Emirates

Even possessing a tiny amount of illegal drugs can result in a 4-year

prison sentence in the UAE and they consider drugs in the bloodstream
as possession. The maximum penalty for trafficking is death.

China

Although drug possession is technically an ‘administrative offence’, if

you’re caught you face attending a compulsory detox centre for up to 3
years, plus another 3 years doing community rehabilitation. Smuggling,
trafficking or manufacturing illegal drugs can lead to the death sentence.

Saudi Arabia

Saudi Arabia routinely executes people for drug smuggling and even
possession. Punishments also include flogging, beating and
imprisonment.

Portugal

Portugal famously decriminalised the possession of illegal drugs in 2001,

instead referring people caught with drugs to a ‘dissuasion commission’
where they might be opted into treatment or given education. Along with
the law change Portugal also rolled out a large public awareness
campaign, started a public debate about addiction and expanded their
drug services.
Although assessing the success of any drug policy is immensely difficult,
it’s generally assumed Portugal’s policy has been positive: drug use has
remained stable and possibly decreased in young people, there’s been a
fall in HIV amongst injecting drug users and a decline in drug-related
deaths.

The Netherlands

Although possession of marijuana is technically illegal in the

Netherlands, the country operates a policy of tolerance: they make a
clear distinction between ‘hard’ drugs and ‘soft’ drugs. That means you
can have a certain amount of cannabis, or grow a certain amount of
cannabis plants for personal use, without being prosecuted. However if
you begin importing or exporting illegal drugs you will face prison.

Uruguay

Breaking, or at the very least stretching, a UN convention, Uruguay

legalised possession of marijuana for personal use last year. Eventually
the government aim to dispense it in a controlled way.

The USA

Saying the USA has a liberal drugs policy is a little misleading because
drug policy varies so widely from state to state. However 23 states in the
US have now legalised marijuana for medical use and Colorado has
legalised it for personal use completely. It remains to be seen whether
the entire country will follow suit.

Do strict or liberal drugs policies work best?

In short: no one really knows. Currently there are countries who operate
both liberal (like the Netherlands) and strict (like Japan) drugs policies
who both report very few problems with drugs.

Unpicking why this is can be tricky, and fierce international debate

continues regarding which policies are more effective. There are many
factors to consider: how is the ‘effectiveness’ of the policy judged? How
can we be sure that it’s the policy affecting the population, not another
factor? Does the type of drug affect the policy? To what extent is policy
dependent on culture?

Unfortunately there are no easy answers, but we must try to look for
some if we want to lift the ‘global burden’ of addiction.

Chinese authorities issued edicts against opium smoking in 1730, 1796 and 1800.

Drug trafficking is widely regarded by lawmakers as a serious offense around the world.
Penalties often depend on the type of drug (and its classification in the country into which it
is being trafficked), the quantity trafficked, where the drugs are sold and how they are
distributed. If the drugs are sold to underage people, then the penalties for trafficking may
be harsher than in other circumstances.

The countries of drug production and transit are some of the most affected by the drug
trade, though countries receiving the illegally imported substances are also adversely
affected. For example, Ecuador has absorbed up to 300,000 refugees from Colombia who
are running from guerrillas, paramilitaries and drug lords. While some applied for asylum,
others are still illegal immigrants. The drugs that pass from Colombia through Ecuador to
other parts of South America create economic and social problems.

drug violence can be caused by factors such as the economy, poor governments, and no
authority within law enforcement

A report by the UK government's Drug Strategy Unit that was leaked to the press, stated
that due to the expensive price of highly addictive drugs heroin and cocaine, drug use was
responsible for the great majority of crime, including 85% of shoplifting, 70–80% of
burglaries and 54% of robberies.

On 18 November 2016, following what was known as the Narcosobrinos incident,

Venezuelan President Nicolás Maduro's two nephews were found guilty of trying to ship
drugs into the United States so they could "obtain a large amount of cash to help their family
stay in power".[33]

The word Narcosobrinos is the word narco, meaning "drug dealer", followed by sobrinos,

which translates to "nephews". Its translation could therefore be "drug dealer nephews".
The term derived from the media which focused on the relation of drug dealing allegations
to President Maduro's nephews.[5][6][7][8][9][10]

Portugal decriminalised the personal possession of all drugs in 2001. This

means that, while it is no longer a criminal offence to possess drugs for personal
use, it is still an administrative violation, punishable by penalties such as fines or
community service.Nov 14, 2018
differentiates drugs and punishes some drugs more harshly than
others

Проблемот со неволјата е, тоа започнува како „забавно“.

Повеќето луѓе се лизгаат на длабочината на дрога. Тоа е многу
сложена област, која влијае на различни начини на многу луѓе и
има последици низ целото општество. По секоја кривична и
општествена санкција до која можеме да се соочиме, луѓето сè
уште користат дрога, а премногу умираат. Очигледно е дека е
време за нов пристап. По 50 години војна против дрогата,
снабдување и употреба на лекови не само што се зголеми - тоа
создаде огромен црн пазар што придонесува за насилство,
конфликт и корупција.
Нашите откритија покажуваат дека децимализацијата работи на
намалување на употребата на таканаречената „мека“ и „тврда“
употреба на дрога, исто така, не само што им помага на луѓето со
зависност, туку им помага и на нивното ментално здравје, како и
на постојаното општество. Бидејќи овој пристап има се користело
и сè уште се користи во Португалија, се покажало како успешно
.За тоа зошто резултатите се такви какви што се, тоа е затоа што на
зависниците повеќе не им се гледа како криминалци или како
помалку луѓе, на нив се гледа како на луѓе на кои им е потребна
помош. Оваа промена од типичниот менталитет на борба против
дрогата е токму она што го прави овој метод подобар од стариот,
кој не работи со децении во минатото.

Законот за контролирани супстанции (ССА) е статут со кој се

воспоставува федерална политика за лекови во САД според која
се регулира производството, увозот, поседувањето, употребата и
дистрибуцијата на одредени супстанции. Тој беше изгласан од 91-
от Конгрес на Соединетите држави како Наслов II на Сеопфатниот
акт за спречување и контрола на злоупотребата на дрога од 1970
година и го потпиша законот од претседателот Ричард Никсон.

Законодавството создаде пет распореди (класификации), со

различни квалификации за супстанција што треба да биде вклучена
во секоја од нив.

Закон за изменување и дополнување на Законот за јавната

здравствена служба и другите закони со кои се обезбедува
зголемено истражување и спречување на злоупотреба на дрога и
зависност од дрога; да обезбеди третман и рехабилитација на
злоупотребувачи на дрога и зависни лица од дрога; и да се зајакне
постојниот орган за спроведување на законот во областа на
злоупотреба на дрога.

Актот за борба против злоупотреба на дрога од 1986 година беше

закон кој се однесува на Војната против дрогата усвоен од
Конгресот на САД и потпишан од законот на тогашниот
американски претседател Роналд Реган. Меѓу другото, тие го
сменија системот на федерално надгледувано ослободување од
систем за рехабилитација во казнен систем. Законот од 1986 година
исто така забранува аналози на контролирана супстанција.
Предлог-законот донесе нови задолжителни минимални казни за
дрога, вклучително и марихуана. [1] [2]

Законот доведе до зголемување на просечното затворено време за

злосторства од дрога од 22 месеци на 33 месеци. [13]

Прашања

Дали сметате дека постојниот репертоар на интервенции за

контрола на лекови е ефикасен.

во неколку земји беше поврзано со терористички активности. Тоа

беше исто така поврзано со други криминални активности, како
перење пари, трговија со оружје и луѓе и корупција. Наспроти
таквата позадина, тој тврди, како што имаа и многу други
говорници, дека алтернативните развојни програми треба да бидат
главен столб на глобалниот напор за ограничување на трговијата со
дрога.
Во однос на алкохолот и тутунот, има голем простор или
подобрување дури и во рамките на постојниот репертоар на
политика, на пример, со зголемување на даноците), дури и пред да
се разгледаат поиновативни пристапи. Што се однесува до
моментално недозволените лекови, многу потешко е да се види
како зголемувањето или благо модифицирањето на напорите за
стандардно издавање мерливо ќе ја намали големината на
проблемите.

Трошоците - фискални, лични и социјални - за задржување на

половина милион прекршители на наркотици (претежно дилери)
зад решетки се доволно големи за да се покрене прашањето дали е
помалку опсежно, но понасочено спроведување на дрогата може
да биде подобриот курс. Различни форми на фокусирано
спроведување нудат ветување за значително намалена
злоупотреба на дрога, криминал без дрога и карацерација. Овие
вклучуваат програми за тестирање и санкции, интервенции за
намалување на флагрантните малопродажни пазари на лекови,
колективно спречување насочено кон насилни организации за
трговија со дрога и спроведување на законот за дрога насочени кон
спречување и спречување на невообичаено насилни индивидуални
дилери. Суштинското зголемување на даноците за алкохол, исто
така, може значително да ја намали злоупотребата, како што може
да се развијат поефикасни третмани за насилници на стимуланси
или да се подобри вистинската база на докази што ја темелат
движењето кон „политики засновани на докази“.

Основното политичко прашање во врска со која било дрога е дали

да се направи легално или забрането. Иако изборот не е само
бинарен, прилично остра линија го дели спектарот на опции.
Супстанцата е легална ако голем дел од популацијата може да ја
купи и поседува за без надзор „рекреативна“ употреба и ако нема
ограничувања за тоа кој може да произведува и продава лек
надвор од лиценцирање и рутински прописи.

Прифаќајќи го тоа бинарно поедноставување, изборот станува

каков вид на проблем претпочита некој. Проемите за употреба и
поврзаност со употребата ќе бидат позастапени ако супстанцијата е
легална. Забраната ќе ја намали, не елиминира, употребата и
злоупотребата, но има три главни трошоци: црни пазари што можат
да бидат насилни и коруптивни, трошоци за извршување што ги
надминуваат регулацијата на легалниот пазар и зголемена штета по
единица потрошувачка кај оние кои користат и покрај забрана.
(Вкупната штета поврзана со употребата може да оди нагоре или
надолу во зависност од степенот до кој намалувањето на
употребата го неутрализира зголемувањето на штетноста по
единица употреба.)

Трошоците за забрана се полесни за набудување отколку за

нејзините придобивки во форма на избегната употреба и проблеми
поврзани со употребата. Во таа смисла, забраната е како
инвестиции во превенција, како што се подобрување на патиштата;
полесно е да се идентификуваат трошоците отколку да се
идентификуваат животите спасени во несреќи што не се случиле

Нелегални пари од дрога навлегле во државите и

институциите и ги корумпирале високите функционери,
овозможувајќи организирани криминални групи да процветаат и
да ја прошират трговијата со други форми на шверц, како и да ги
тероризираат локалното население

Најстрогите светски политики за лекови

Многу земји изрекуваат строги казни за вмешаност во дрога.

Обично овие казни се за шверц, трговија или производство на
нелегална дрога, но некои дури се протегаат и на поседување на
мали количини.

Југоисточна Азија

Благодарение на „златниот триаголник“ на производство на

дрога во Југоисточна Азија, многу од околните земји имаат крајно
строги казни за поседување и трговија со нелегална дрога.
Најтешка е смртната казна (Сингапур, Индонезија, Малезија,
Тајланд, Виетнам), но многумина спроведуваат долги затворски
казни и големи казни.

Обединети Арапски Емирати

Дури и поседување на мала количина на нелегална дрога

може да резултира со 4-годишна затворска казна во ОАЕ и тие
сметаат дека дрогата во крвотокот е поседување. Максималната
казна за трговија со луѓе е смрт.

Кина

Иако поседувањето на дрога е технички „административен

прекршок“, доколку ве фатат се соочувате со задолжителен центар
за детоксикација до 3 години, плус уште 3 години како вршите
рехабилитација во заедницата. Криумчарење, трговија или
производство на нелегална дрога може да доведе до смртна казна.
 Саудиска Арабија

Саудиска Арабија рутински погубува луѓе за шверц на дрога,

па дури и поседување. Казните вклучуваат и камшикување, тепање
и затвор.

Португалија

Португалија славно го декриминализираше поседувањето

илегална дрога во 2001 година, наместо да ги упати луѓето фатени
со дрога во „комисијата за разубедување“ каде што може да се
одлучат за лекување или да им се образуваат. Заедно со измената
на законот, Португалија исто така спроведе голема кампања за
подигање на јавната свест, започна јавна дебата за зависноста и ги
прошири своите услуги за наркотици.

Иако проценката на успехот на која било политика за дрога е

неизмерно тешка, генерално се претпоставува дека политиката на
Португалија е позитивна: употребата на дрога остана стабилна и
евентуално намалена кај младите, има пад на ХИВ кај корисниците
на дрога со инјекции и пад на дрогата поврзана со починати.

Холандија

Иако поседувањето марихуана е технички незаконско во

Холандија, земјата спроведува политика на толеранција: тие прават
јасна разлика помеѓу „тврди“ и „лесни“ лекови. Тоа значи дека
може да имате одредена количина канабис, или да одгледувате
одредена количина растенија канабис за лична употреба, без да
бидете кривично гонети. Меѓутоа, ако започнете со увоз или извоз
на нелегална дрога, ќе се соочите со затвор.
 Уругвај

Со кршење, или во најмала рака истегнување на конвенција

на ООН, Уругвај минатата година легализираше поседување
марихуана за лична употреба. На крајот, владата има за цел да го
издаде на контролиран начин.

САД

Да се каже дека САД имаат либерална политика за лекови е

малку погрешно затоа што политиката за лекови варира многу од
држава до држава. Сепак, 23 држави во САД сега ја легализираа
марихуаната за медицинска употреба и Колорадо ја легализира
целосно за лична употреба. Останува да видиме дали целата земја
ќе го следи примерот.

Дали строгите или либералните политики за лекови

функционираат најдобро?

Накратко: никој навистина не знае. Во моментов има земји

кои работат и либерални (како Холандија) и строги (како Јапонија)
политика за лекови кои обете пријавуваат многу малку проблеми
со дрогата.

Одбирањето зошто е тоа можно е незгодно и продолжува

жестока меѓународна дебата за тоа кои политики се поефикасни.
Постојат многу фактори што треба да се земат предвид: како се
проценува „ефективноста“ на политиката? Како можеме да бидеме
сигурни дека тоа е политика што влијае на населението, а не друг
фактор? Дали видот на лекот влијае на политиката? До кој степен
политиката зависи од културата?
 За жал, нема лесни одговори, но мора да се обидеме да
бараме некои ако сакаме да го подигнеме „глобалниот товар“ на
зависност.

Во извештајот на единицата за стратегија за дрога на владата

на Обединетото Кралство, кој се појави во печатот, се наведува
дека поради скапата цена на многу зависни дроги хероин и кокаин,
употребата на дрога е одговорна за најголемиот дел од
криминалот, вклучително и 85% од кражбата на продавници, 70-
80% кражби и 54% грабежи.

На 18 ноември 2016 година, по, како што беше познат,

инцидентот со Наркособринос, двајцата внуци на претседателот на
Венецуела, Николас Мадуро беа прогласени за виновни за обид за
испорака на дрога во Соединетите Држави за да можат „да набават
голема количина на готовина за да им помогнат на нивното
семејство да остане на власт“ . [33]

Зборот Наркособринос е зборот нарко, што значи „дилер на

дрога“, проследено со собринос, што во превод значи „внуци“.
Неговиот превод може да биде „внуци на дилер на дрога“.
Терминот потекнува од медиумите, кои се фокусираа на
поврзаноста на обвинувањата за трговија со дрога со внуците на
претседателот Мадуро. [5] [6] [7] [8] [9] [10]

Португалија го декриминализира личното поседување на сите

лекови во 2001 година. Ова значи дека, иако веќе не е кривично
дело поседување дрога за лична употреба, сепак е
административна повреда, казнива со казни како што се парични
казни или општокорисна работа. 14 ноември 2018 година
 диференцира дрога и казнува некои лекови построго од
другите

Трговијата со дрога широко ја сметаат законодавците како

сериозно дело во целиот свет. Казните честопати зависат од видот
на дрогата (и нејзината класификација во земјата во која се
шверцува), количината шверцувана, каде се продава дрогата и како
се дистрибуира. Ако дрогата се продава на малолетни лица, тогаш
казните за трговија со луѓе може да бидат поостри отколку во други
околности.

Земјите за производство и транзит на лекови се едни од

најпогодените од трговијата со дрога, иако негативно се погодени и
земјите кои примаат нелегално увезени супстанции. На пример,
Еквадор апсорбира до 300.000 бегалци од Колумбија кои бегаат од
герилци, паравоени и наркобосови. Додека некои аплицираа за
азил, други сè уште се илегални имигранти. Лековите што
поминуваат од Колумбија преку Еквадор во други делови на Јужна
Америка создаваат економски и социјални проблеми.

насилството од дрога може да биде предизвикано од фактори како

што се економијата, сиромашните влади и немање надлежност во
спроведувањето на законот