AutocadLT PDF Users-Guide PLK

AutoCAD LT 2012
Podręcznik użytkownika
Luty 2011
© 2011 Autodesk, Inc. All Rights Reserved. Except as otherwise permitted by Autodesk, Inc., this publication, or parts thereof, may not be reproduced
in any form, by any method, for any purpose.
Certain materials included in this publication are reprinted with the permission of the copyright holder.
Trademarks
The following are registered trademarks or trademarks of Autodesk, Inc., and/or its subsidiaries and/or affiliates in the USA and other countries: 3DEC
(design/logo), 3December, 3December.com, 3ds Max, Algor, Alias, Alias (swirl design/logo), AliasStudio, Alias|Wavefront (design/logo), ATC, AUGI, AutoCAD,
AutoCAD Learning Assistance, AutoCAD LT, AutoCAD Simulator, AutoCAD SQL Extension, AutoCAD SQL Interface, Autodesk, Autodesk Intent, Autodesk
Inventor, Autodesk MapGuide, Autodesk Streamline, AutoLISP, AutoSnap, AutoSketch, AutoTrack, Backburner, Backdraft, Beast, Built with ObjectARX
(logo), Burn, Buzzsaw, CAiCE, Civil 3D, Cleaner, Cleaner Central, ClearScale, Colour Warper, Combustion, Communication Specification, Constructware,
Content Explorer, Dancing Baby (image), DesignCenter, Design Doctor, Designer's Toolkit, DesignKids, DesignProf, DesignServer, DesignStudio, Design
Web Format, Discreet, DWF, DWG, DWG (logo), DWG Extreme, DWG TrueConvert, DWG TrueView, DXF, Ecotect, Exposure, Extending the Design Team,
Face Robot, FBX, Fempro, Fire, Flame, Flare, Flint, FMDesktop, Freewheel, GDX Driver, Green Building Studio, Heads-up Design, Heidi, HumanIK, IDEA
Server, i-drop, Illuminate Labs AB (design/logo), ImageModeler, iMOUT, Incinerator, Inferno, Inventor, Inventor LT, Kynapse, Kynogon, LandXplorer,
LiquidLight, LiquidLight (design/logo), Lustre, MatchMover, Maya, Mechanical Desktop, Moldflow, Moldflow Plastics Advisers, MPI, Moldflow Plastics
Insight, Moldflow Plastics Xpert, Moondust, MotionBuilder, Movimento, MPA, MPA (design/logo), MPX, MPX (design/logo), Mudbox, Multi-Master Editing,
Navisworks, ObjectARX, ObjectDBX, Opticore, Pipeplus, PolarSnap, PortfolioWall, Powered with Autodesk Technology, Productstream, ProMaterials,
RasterDWG, RealDWG, Real-time Roto, Recognize, Render Queue, Retimer, Reveal, Revit, RiverCAD, Robot, Showcase, Show Me, ShowMotion, SketchBook,
Smoke, Softimage, Softimage|XSI (design/logo), Sparks, SteeringWheels, Stitcher, Stone, StormNET, StudioTools, ToolClip, Topobase, Toxik, TrustedDWG,
U-Vis, ViewCube, Visual, Visual LISP, Volo, Vtour, WaterNetworks, Wire, Wiretap, WiretapCentral, XSI.
All other brand names, product names or trademarks belong to their respective holders.
Disclaimer
THIS PUBLICATION AND THE INFORMATION CONTAINED HEREIN IS MADE AVAILABLE BY AUTODESK, INC. "AS IS." AUTODESK, INC. DISCLAIMS ALL
WARRANTIES, EITHER EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT LIMITED TO ANY IMPLIED WARRANTIES OF MERCHANTABILITY OR FITNESS FOR A
PARTICULAR PURPOSE REGARDING THESE MATERIALS.
Published by:
Autodesk, Inc.
111 McInnis Parkway
San Rafael, CA 94903, USA
Spis treści
Znajdowanie informacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Rozdział 1 Szukanie potrzebnych informacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

Dostęp do pomocy i inne źródła informacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .3
Przegląd panelu InfoCenter oraz Autodesk Exchange . . . . . . . . . . . . . . .3
Poznawanie produktu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .4
Przeglądanie pliku Readme . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .5
Dołącz do Programu na rzecz zaangażowania klientów . . . . . . . . . . . . . . . . .6
Rozdział 2 Uzyskiwanie informacji z rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7

Uzyskiwanie ogólnych informacji o rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
Liczenie obiektów w rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8
Interfejs użytkownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11
Rozdział 3 Narzędzia w Oknie aplikacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

Menu aplikacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13
Wyszukiwanie poleceń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13
Dostęp do narzędzi podstawowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14
Przeglądania plików . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15
Pasek narzędzi szybkiego dostępu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 20
iii
Wstążka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Wstążka — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Wyświetlanie i organizacja wstążki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24
Dostosuj wstążkę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29
Kursory w obszarze rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31
Narzędzie ViewCube . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32
Ikona LUW . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Rozdział 4 Inne lokalizacje narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35

Uzyskiwanie dostępu do klasycznego paska menu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Paski narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Paski stanu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Pasek stanu aplikacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Pasek stanu rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Porady dotyczące klawiszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Okno wiersza polecenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41
Wprowadzanie poleceń w wierszu polecenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41
Wpisywanie zmiennych systemowych w wierszu polecenia . . . . . . . . . . . 45
Nawigacja i edycja w obrębie okna poleceń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Przełączanie między oknami dialogowymi a wierszem polecenia . . . . . . . . 49
Zakotwicz, Zmień wielkość i Ukryj okno poleceń . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Menu skrótów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Palety narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57
Tworzenie i używanie narzędzi z obiektów i obrazów . . . . . . . . . . . . . . 57
Tworzenie i korzystanie z narzędzi polecenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61
Zmiana ustawień palety narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64
Sterowanie właściwościami narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Dostosowanie palet narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70
Organizacja palety narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 74
Zapisywanie i udostępnianie palet narzędzi i grup palet narzędzi . . . . . . . . 76
DesignCenter . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79
Przegląd DesignCenter . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79
Podstawowe elementy okna DesignCenter . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80
Dostęp do zasobów poprzez DesignCenter . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82
Dodawanie zasobów za pomocą DesignCenter . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Pobieranie zasobów z Internetu za pomocą DesignCenter Online . . . . . . . 90
Content Explorer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Przegląd narzędzia Content Explorer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Zależności między narzędziem Content Explorer a usługą Content
Service . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Okno narzędzia Content Explorer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Sposób indeksowania zawartości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104
Foldery obserwowane . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107
Zarządzanie źródłami zawartości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
Podstawowe wyszukiwanie za pomocą narzędzia Content Explorer . . . . . 121
iv | Spis treści
Zaawansowane wyszukiwanie za pomocą narzędzia Content
Explorer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122
Zarządzanie zapisanymi wyszukiwaniami w narzędziu Content
Explorer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
Przeglądanie folderów w narzędziu Content Explorer . . . . . . . . . . . . . 127
Filtrowanie wyników w narzędziu Content Explorer . . . . . . . . . . . . . . 128
Sortowanie i grupowanie wyników w narzędziu Content Explorer . . . . . . 130
Dostosowywanie widoku w narzędziu Content Explorer . . . . . . . . . . . . 131
Wykonywanie zadań dotyczących plików w narzędziu Content
Explorer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Wykonywanie zadań z obiektami w narzędziu Content Explorer . . . . . . . 134
Właściwości zdefiniowane przez użytkownika w celu wyszukiwania w
narzędziu Content Explorer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135
Rozwiązywanie problemów z narzędziem Content Explorer . . . . . . . . . . 139
Rozdział 5 Dostosowywanie środowiska rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 145

Ustawianie opcji interfejsu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 145
Konfigurowanie obszaru rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 145
Przełączanie między modelem a nazwanymi układami . . . . . . . . . . . . . 154
Określanie czcionek aplikacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 159
Określanie zachowania okien dokowalnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164
Sterowanie wyświetlaniem pasków narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173
Dostrajanie wydajności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179
Tworzenie obszarów roboczych właściwych dla zadania . . . . . . . . . . . . . . . . 182
Dostosowywanie uruchamiania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 185
Migrowanie ustawień niestandardowych i plików . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
Rozpoczynanie rysunków i zapisywanie ich . . . . . . . . . . . . 189
Rozdział 6 Rozpoczynanie rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191

Rozpoczynanie nowego rysunku — omówienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191
Określenie jednostki i formaty jednostek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 193
Określanie jednostek miary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 193
Ustawianie konwencji formatowania jednostek . . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Korzystanie z pliku szablonu rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 197
Dodawanie do rysunków danych identyfikacyjnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . 200
Określanie położenia geograficznego rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 202
Rozdział 7 Otwieranie lub zapisywanie rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207

Otwieranie rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Praca z wieloma otwartymi rysunkami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 212
Przeglądanie otwartych rysunków i układów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 212
Przełączanie między otwartymi rysunkami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 213
Spis treści | v
Przełączanie między układami w bieżącym rysunku . . . . . . . . . . . . . . 217
Transferowanie informacji pomiędzy otwartymi rysunkami . . . . . . . . . . 220
Zapisywanie rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 221
Wyszukiwanie pliku rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 227
Określanie ścieżek wyszukiwania i lokalizacji plików . . . . . . . . . . . . . . . . . . 229
Rozdział 8 Naprawa, przywracanie i odzyskiwanie plików rysunku . . . . . . . . . 231

Naprawa uszkodzonego pliku rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 231
Tworzenie i przywracanie plików kopii zapasowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 234
Naprawianie po awarii systemu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 236
Sterowanie rzutami rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241
Rozdział 9 Zmiana widoków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 243

Panoramowanie lub powiększanie widoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 243
Narzędzie Panorama i zmiana powiększenia z użyciem narzędzia
SteeringWheel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 248
Przegląd narzędzia SteeringWheel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 248
Koło Nawigacja 2D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 250
Narzędzia nawigacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 251
Zapisywanie i przywracanie widoków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 255
Sterowanie stylem rzutowania 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 258
Definiowanie rzutowania równoległego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 258
Wybór wstępnie ustawionych widoków 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 259
Definiowanie widoku 3D za pomocą wartości współrzędnych lub
kątów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 260
Zmiana bieżącego widoku na widok płaszczyzny XY . . . . . . . . . . . . . . 262
Ukrywanie linii lub cieniowanie obiektów 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 263
Ukrywanie linii w obiektach 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 263
Wykonywanie prostego cieniowania obiektów 3D . . . . . . . . . . . . . . . 266
Rozdział 10 Używanie narzędzi wyświetlania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269

SteeringWheels — nawigacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269
Omówienie narzędzi SteeringWheel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269
Narzędzia nawigacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 271
Korzystanie z paska nawigacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 276
Dostępne narzędzia nawigacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 277
Zmiana położenia i orientacji paska nawigacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . 278
Sterowanie wyświetlaniem narzędzi nawigacyjnych na pasku
nawigacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 279
Korzystanie z myszy 3D firmy 3Dconnexion w celu nawigowania w
widokach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 280
vi | Spis treści
Rozdział 11 Wyświetlanie wielu widoków w obszarze modelu . . . . . . . . . . . . . 283
Ustawianie rzutni obszaru modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 283
Wybór i używanie bieżącej rzutni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 286
Zapisywanie i przywracanie rozmieszczenia rzutni modelowej . . . . . . . . . . . . 288
Organizowanie rysunków i układów . . . . . . . . . . . . . . . . . 291
Rozdział 12 Tworzenie rysunków z pojedynczym widokiem (obszar modelu) . . . 293

Szybki start do rysowania w obszarze modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 293
Rysowanie, skalowanie i opisywanie w obszarze modelu . . . . . . . . . . . . . . . . 295
Rozdział 13 Tworzenie układów wielowidokowych (obszar papieru) . . . . . . . . . 301

Szybki start dla układów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 301
Przetwarzanie układów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 303
Praca z obszarem modelu i obszarem papieru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 305
Praca w obszarze modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 305
Praca w nazwanym układzie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 307
Dostęp do Obszaru modelu z poziomu rzutni układu . . . . . . . . . . . . . . 310
Eksportowanie układu do obszaru modelu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 312
Tworzenie i modyfikowanie rzutni układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 316
Dodawanie znacznika daty i czasu do układów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 319
Sterowanie widokiem w rzutniach układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 321
Skalowanie widoków w rzutniach układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 321
Sterowanie widocznością w rzutniach układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . 324
Skalowanie rodzajów linii w rzutniach układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . 330
Wyrównywanie widoków w rzutniach układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . 331
Obracanie widoków w rzutniach układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 333
Ponowne użycie układów i ustawień układów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 335
Rozdział 14 Praca z arkuszami w zestawie arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 339

Wstęp do zestawów arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 339
Opis interfejsu Menedżera zestawów arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 341
Tworzenie zestawu arkuszy i zarządzanie nim . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 344
Tworzenie zestawu arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 344
Organizowanie zestawu arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 347
Tworzenie i modyfikowanie arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 350
Dołączanie informacji do arkuszy i zestawów arkuszy . . . . . . . . . . . . . 359
Publikowanie, przesyłanie i archiwizacja zestawów arkuszy . . . . . . . . . . . . . . 363
Używanie zestawów arkuszy w grupie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 368
Tworzenie i modyfikowanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . 373
Spis treści | vii

Rozdział 15 Sterowanie właściwościami obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 375
Praca z właściwościami obiektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 375
Właściwości obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 375
Wyświetlanie i zmiana właściwości obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . 377
Kopiowanie właściwości między obiektami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 381
Praca z warstwami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 382
Warstwy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 382
Zarządzanie złożonymi rysunkami za pomocą warstw . . . . . . . . . . . . . 383
Tworzenie i nazywanie warstw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 389
Zmiana ustawień i właściwości warstw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 393
Nadpisania właściwości warstw w rzutniach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 396
Filtrowanie i sortowanie listy warstw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 402
Uzgadnianie nowych warstw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 409
Używanie powiadomień o nowych warstwach . . . . . . . . . . . . . . . . . . 410
Praca ze stanami warstw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 413
Praca z kolorami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 421
Ustawianie bieżącego koloru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 422
Zmiana koloru obiektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 425
Używanie Palet kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 427
Praca z rodzajami linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Rodzaje linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Wczytywanie rodzajów linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 431
Ustawianie bieżącego rodzaju linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 434
Zmiana rodzaju linii obiektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 436
Sterowanie skalą rodzaju linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 437
Wyświetlanie rodzajów linii dla krótkich segmentów i polilinii . . . . . . . . 439
Sterowanie szerokością linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 441
Szerokości linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 441
Wyświetlanie szerokości linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 443
Ustawianie bieżącej szerokości linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 445
Zmiana szerokości linii obiektu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 447
Sterowanie wyświetlaniem i zmianą właściwości wybranych obiektów . . . . . . . . 449
Sterowanie wyświetlaniem polilinii, kreskowania, wypełnień
gradientowych, szerokości linii i tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 449
Sterowanie przezroczystością obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 452
Sterowanie sposobem wyświetlania obiektów nakładających się . . . . . . . . 454
Sterowanie wyświetlaniem obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 456
Rozdział 16 Narzędzia do precyzyjnego rysowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 459

Praca w lokalnym układzie współrzędnych (LUW) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 459
Omówienie lokalnego układu współrzędnych (LUW) . . . . . . . . . . . . . 459
Sterowanie lokalnym układem współrzędnych (LUW) . . . . . . . . . . . . . 461
Praca z definicjami nazwanych LUW i wstępnie ustawionych
orientacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 464
Sterowanie wyświetlaniem ikony lokalnego układu współrzędnych . . . . . . 466
viii | Spis treści

Wprowadź współrzędne określające punkty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 469
Wprowadzanie współrzędnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 469
Wprowadzanie współrzędnych 2D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 472
Wprowadzanie współrzędnych 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 476
Korzystanie z wprowadzania dynamicznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 482
Lokalizacja względem obiektów (tryby lokalizacji) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 490
Używanie trybów lokalizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 490
Menu Lokalizacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 493
Ustawianie pomocy wizualnych dla trybów lokalizacji (AutoSnap) . . . . . . 494
Zastępowanie ustawień trybów lokalizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 496
Ograniczanie ruchu kursora . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 498
Dopasowanie siatki i skoku siatki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 498
Używanie blokowania prostokątnego (tryb Orto) . . . . . . . . . . . . . . . . 505
Używanie śledzenia biegunowego i skoku biegunowego . . . . . . . . . . . . 506
Blokowanie kąta dla jednego punktu (kąta) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 511
Łączenie lub odsuwanie punktów i współrzędnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 511
Łączenie wartości współrzędnych (filtry współrzędnych) . . . . . . . . . . . . 511
Śledzenie do punktów na obiektach (śledzenie lokalizacji) . . . . . . . . . . . 514
Śledzenie położenia punktu odsuniętego (śledzenie) . . . . . . . . . . . . . . 517
Określanie odległości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 519
Bezpośrednie podawanie odległości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 519
Odsunięcie od tymczasowych punktów odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . 520
Określanie odstępów na obiektach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 520
Wyodrębnianie informacji geometrycznej z obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . 526
Pobieranie odległości, kątów i położenia punktów . . . . . . . . . . . . . . . 526
Uzyskiwanie informacji o właściwościach Pole i Masa . . . . . . . . . . . . . 528
Używanie kalkulatora . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 533
Używanie Kalkulatora . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 533
Używanie kalkulatora wiersza polecenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 549
Rozdział 17 Tworzenie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553

Rysowanie obiektów liniowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553
Rysowanie linii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553
Rysowanie polilini . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 555
Rysowanie prostokątów i wieloboków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 559
Rysowanie linii podwójnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 562
Rysowanie odręczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 567
Rysowanie obiektów krzywoliniowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 569
Rysowanie łuków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 569
Rysowanie okręgów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 574
Rysowanie łuków polilinii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 576
Rysowanie pierścieni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 581
Rysowanie elips . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 582
Rysowanie splajnów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 585
Rysowanie geometrii konstrukcyjnej i odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 591
Rysowanie punktów odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 591
Spis treści | ix
Rysowanie linii konstrukcyjnych (i półprostych) . . . . . . . . . . . . . . . . 592
Tworzenie i łączenie obszarów (Regiony) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 594
Tworzenie chmurek wersji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 599
Rozdział 18 Zaznaczanie i modyfikowanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 603

Wybieranie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 603
Indywidualnie wybieranie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 603
Wybieranie wielu obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 606
Zapobieganie zaznaczeniu obiektów jako wybranych . . . . . . . . . . . . . . 609
Wybieranie obiektów według właściwości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 611
Dostosowywanie wybierania obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 615
Grupowanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 621
Poprawianie błędów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 628
Wymazywanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 630
Wytnij, skopiuj i wklej za pomocą schowka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 634
Modyfikowanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 637
Wybieranie metody modyfikowania obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . 637
Modyfikowanie obiektów za pomocą uchwytów . . . . . . . . . . . . . . . . . 639
Przesuwanie i obracanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 649
Kopiowanie, określanie szyku i tworzenie odbić lustrzanych
obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 656
Zmiana wielkości i kształtu obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 679
Zaokrąglanie, fazowanie, przerywanie lub łączenie obiektów . . . . . . . . . 690
Rozbijanie obiektów złożonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 703
Modyfikowanie polilinii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 704
Modyfikowanie splajnów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 710
Rozdział 19 Dodawanie więzów do geometrii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 715

Omówienie więzów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 715
Geometryczne ograniczanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 719
Omówienie więzów geometrycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 719
Stosowanie i usuwanie więzów geometrycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . 721
Wyświetlanie i sprawdzanie więzów geometrycznych . . . . . . . . . . . . . 726
Modyfikowanie obiektów, do których zastosowano więzy
geometryczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 729
Ograniczanie odległości i kątów między obiektami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 732
Omówienie więzów wymiarowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 733
Sterowanie wyświetlaniem więzów wymiarowych . . . . . . . . . . . . . . . . 736
Modyfikowanie obiektów, w których zastosowano więzy dynamiczne . . . . 738
Ograniczanie projektu z użyciem formuł i równań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 742
Formuły i równania — omówienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 742
Sterowanie geometrią za pomocą Menedżera parametrów . . . . . . . . . . 743
Organizowanie parametrów w grupy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 748
x | Spis treści
Definiowanie bloków i tworzenie do nich odniesień . . . . . . . 751
Rozdział 20 Praca z blokami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 753

Przegląd bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 753
Wstawianie bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 755
Praca z blokami dynamicznymi na rysunkach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 760
Bloki dynamiczne — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 760
Praca z parametrami operacji w blokach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 761
Praca z parametrami kluczowymi bloku w blokach . . . . . . . . . . . . . . . 764
Usuwanie definicji bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 765
Rozdział 21 Tworzenie i modyfikowanie bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 767

Definiowanie bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 767
Tworzenie bloków na rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 767
Tworzenie plików rysunku do wykorzystania w formie bloków . . . . . . . . 769
Sterowanie właściwościami koloru i rodzaju linii w blokach . . . . . . . . . . 772
Zagnieżdżanie bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 774
Tworzenie bibliotek bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 775
Używanie palet narzędzi do organizowania bloków . . . . . . . . . . . . . . . 776
Tworzenie geometrii konstrukcji w bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 776
Dołączanie danych do bloków (atrybuty bloków) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 777
Przegląd atrybutów bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 777
Definiowanie atrybutów bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 780
Wyodrębnianie danych atrybutów bloku (zaawansowane) . . . . . . . . . . . 783
Modyfikowanie bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 789
Modyfikowanie definicji bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 790
Modyfikowanie danych w atrybutach bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 792
Modyfikowanie definicji atrybutu bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 794
Rozbijanie odniesienia do bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 799
Rozdział 22 Dodawanie zachowań do bloków (bloków dynamicznych) . . . . . . . 801

Bloki dynamiczne — przegląd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 801
Tworzenie bloków dynamicznych — szybki start . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 802
Tworzenie i edycja bloków dynamicznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 803
Przegląd Edytora bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 804
Tworzenie niestandardowych narzędzi autorskich bloku . . . . . . . . . . . . 806
Bloki testowe w obrębie Edytora bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 809
Modyfikowanie definicji bloków dynamicznych . . . . . . . . . . . . . . . . . 810
Dodawanie parametrów operacji do bloków dynamicznych . . . . . . . . . . . . . . 812
Operacje i parametry — omówienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 812
Dodawanie parametrów do bloków dynamicznych . . . . . . . . . . . . . . . 816
Dodawanie operacji do bloków dynamicznych . . . . . . . . . . . . . . . . . 817
Określanie właściwości dla bloków dynamicznych . . . . . . . . . . . . . . . 831
Określanie zestawów wartości dla bloków dynamicznych . . . . . . . . . . . 836
Spis treści | xi
Określanie wartości kąta i odległości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 839
Określanie uchwytów dla bloków dynamicznych . . . . . . . . . . . . . . . . 839
Sterowanie widocznością obiektów w bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 846
Praca z modelami 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 851
Rozdział 23 Tworzenie modeli 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 853

Tworzenie modeli szkieletowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 853
Dodawanie grubości 3D do obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 855
Opisywanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 859
Rozdział 24 Praca z opisami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 861

Opisy — omówienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 861
Skalowanie opisów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 862
Skalowanie opisów — omówienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 863
Ustawianie skali opisu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 865
Tworzenie obiektów opisowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 867
Wyświetlanie obiektów opisowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 889
Dodawanie i zmienianie odwzorowania skali . . . . . . . . . . . . . . . . . . 891
Określanie orientacji opisów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 893
Rozdział 25 Kreskowanie, wypełnienia i przykrycia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 897

Przegląd wzorów kreskowania i wypełnień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 897
Określanie obszarów kreskowania i wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 905
Sterowanie wyglądem kreskowań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 910
Wybieranie wypełnienia lub wzoru kreskowania . . . . . . . . . . . . . . . . 910
Sterowanie punktem początkowym kreskowania . . . . . . . . . . . . . . . . 917
Sterowanie skalą wzorów kreskowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 920
Ustawianie nadpisań właściwości dla kreskowań i wypełnień . . . . . . . . . 922
Sterowanie wyświetlaniem obwiedni kreskowania . . . . . . . . . . . . . . . 925
Sterowanie porządkiem rysowania kreskowań i wypełnień . . . . . . . . . . . 928
Modyfikowanie kreskowań i wypełnień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 929
Modyfikowanie właściwości kreskowań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 929
Modyfikowanie dopasowania, skali i obrotu kreskowania . . . . . . . . . . . 930
Zmiana kształtu kreskowania lub wypełnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . 931
Ponowne tworzenie obwiedni kreskowania lub wypełnienia . . . . . . . . . . 934
Tworzenie pustego obszaru do zakrycia obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 935
Rozdział 26 Etykiety i uwagi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 939

Omówienie Etykiet i Uwag . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 939
Tworzenie tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 942
xii | Spis treści

Tworzenie tekstu – omówienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 942
Tworzenie tekstu jednowierszowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 946
Tworzenie tekstu wielowierszowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 951
Tworzenie i edytowanie kolumn w tekście wielowierszowym . . . . . . . . . 975
Importowanie tekstu z pliku zewnętrznego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 978
Tworzenie linii odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 980
Obiekty linii odniesienia – omówienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 980
Tworzenie i modyfikowanie linii odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . 982
Modyfikowanie linii odniesienia przy użyciu uchwytów . . . . . . . . . . . . 990
Praca ze stylami linii odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 993
Dodawanie zawartości do linii odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 995
Używanie pól w tekście . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 999
Wstawianie pól . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 999
Aktualizowanie pól . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1004
Używanie hiperłączy w polach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1006
Praca ze stylami tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1008
Przegląd stylów tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1009
Przypisywanie czcionek tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1011
Ustawianie wysokości tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1019
Ustawianie kąta pochylenia tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1021
Ustawianie poziomej lub pionowej orientacji tekstu . . . . . . . . . . . . . . 1022
Zmiana tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1023
Przegląd zmiany tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1023
Zmiana tekstu jednowierszowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1024
Zmiana tekstu wielowierszowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1026
Znajdowanie i zamienianie tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1029
Zmiana skali tekstu i wyrównania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1031
Sprawdzanie pisowni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1033
Używanie zewnętrznego edytora tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1037
Używanie zewnętrznego edytora tekstu – przegląd . . . . . . . . . . . . . . 1037
Formatowanie tekstu wielowierszowego w zewnętrznym edytorze
tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1038
Rozdział 27 Tabele . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1043

Tworzenie i modyfikowanie tabel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1043
Łączenie tabeli z danymi zewnętrznymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1047
Praca ze stylami tabel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1051
Dodawanie tekstu lub bloków do tabel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1053
Używanie formuł w komórkach tabeli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1058
Rozdział 28 Wymiary i tolerancje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1063

Zrozumienie podstawowych pojęć wymiarowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1063
Przegląd wymiarowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1063
Części wymiaru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1066
Wymiary zespolone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1067
Spis treści | xiii

Stosowanie styli wymiarowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1070
Przegląd stylów wymiarowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1070
Porównanie stylów wymiarowania i zmiennych . . . . . . . . . . . . . . . . 1071
Sterowanie geometrią wymiarów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1073
Sterowanie tekstem wymiarowym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1082
Sterowanie wartościami wymiarowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1094
Ustawienie skali wymiarów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1107
Tworzenie wymiarów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1110
Tworzenie wymiarów liniowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1110
Tworzenie wymiarów promieniowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1118
Tworzenie wymiarów kątowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1125
Tworzenie wymiarów współrzędnościowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1128
Tworzenie wymiarów długości łuku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1130
Modyfikowanie istniejących wymiarów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1132
Zmiana wymiaru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1132
Stosowanie nowego stylu wymiarowania do istniejących wymiarów . . . . . 1156
Zastępowanie stylu wymiarowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1157
Dodawanie tolerancji geometrycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1159
Przegląd tolerancji geometrycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1160
Pasowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1162
Punkt odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1163
Pola tolerancji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1163
Tolerancje złożone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1164
Kreślenie i publikowanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . 1167
Rozdział 29 Określanie ustawień drukowania i publikowania . . . . . . . . . . . . . 1169

Zapisywanie ustawień wydruku jako nazwanych ustawień strony . . . . . . . . . . 1169
Ponowne wykorzystanie nazwanych ustawień strony . . . . . . . . . . . . . . . . . 1172
Określanie ustawień strony . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1176
Wybieranie drukarki lub plotera dla układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1176
Wybór rozmiaru papieru dla układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1177
Określanie orientacji rysunku na układzie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1182
Ustawienie obszaru wydruku dla układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1183
Dopasowywanie odsunięcia wydruku układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1185
Ustawienie skali wydruku dla układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1186
Ustawienie skali szerokości linii dla układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1188
Wybór tabeli stylów wydruku dla układu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1189
Ustawienia rzutni cieniowanej oraz opcji wydruku dla układu . . . . . . . . 1192
Inne sposoby tworzenia ustawień strony . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1194
Używanie Kreatora układu do określania ustawień strony . . . . . . . . . . 1194
Importowanie ustawień z pliku PCP lub PC2 do układu . . . . . . . . . . . 1195
Rozdział 30 Drukowanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1197
xiv | Spis treści

Drukowanie — omówienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1197
Używanie ustawień strony do określania ustawień wydruku . . . . . . . . . . . . . 1202
Wybór drukarki lub plotera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1204
Określanie obszaru wydruku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1205
Ustawianie rozmiaru papieru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1206
Położenie rysunku na papierze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1209
Określanie obszaru drukowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1209
Ustalanie położenia wydruku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1211
Ustawianie orientacji rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1211
Sterowanie wydrukiem obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1212
Ustawianie skali wydruku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1212
Ustawienie opcji dla drukowanych obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1215
Używanie stylów wydruku do sterowania drukowanymi obiektami . . . . . 1219
Używanie tabel stylów wydruku zależnych od kolorów . . . . . . . . . . . . 1228
Używanie nazwanych tabel stylów wydruku . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1229
Zmiana ustawień stylu wydruku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1237
Podgląd wydruku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1249
Drukowanie plików do innych formatów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1250
Drukowanie plików DWF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1251
Drukowanie plików DWFx . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1252
Drukowanie do plików DXB . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1253
Drukowanie do formatów plików rastrowych . . . . . . . . . . . . . . . . . 1254
Drukowanie plików Adobe PDF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1256
Drukowanie plików Adobe PostScript . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1258
Tworzenie plików wydruku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1260
Rozdział 31 Publikowanie rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1263

Przegląd publikowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1263
Tworzenie i modyfikowanie zestawu rysunków do opublikowania . . . . . . . . . 1266
Tworzenie zestawu rysunków papierowych lub pliku wydruku . . . . . . . . . . . 1270
Publikowanie zestawów arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1271
Ponowne publikowanie zestawu rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1276
Wyświetlanie elektronicznego zestawu rysunków w programie Autodesk Design
Review . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1277
Ustawianie opcji publikowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1279
Współdzielenie danych między plikami . . . . . . . . . . . . . . 1285
Rozdział 32 Odwoływanie się do innych plików rysunkowych . . . . . . . . . . . . 1287

Przegląd odniesień do rysunków (odnośniki) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1287
Dołączanie i odłączanie plików wskazywanych przez odnośniki . . . . . . . . . . . 1290
Dołączanie odniesień do rysunku (odnośniki) . . . . . . . . . . . . . . . . . 1290
Zagnieżdżanie i nakładanie odniesień do rysunków . . . . . . . . . . . . . . 1296
Ustawienie ścieżek do rysunków z odniesień . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1298
Spis treści | xv
Odłączanie plików wskazywanych przez odnośniki . . . . . . . . . . . . . . 1300
Aktualizacja i archiwizacja rysunków, do których istnieją odniesienia . . . . . . . 1301
Aktualizacja zamocowań odniesień do rysunków . . . . . . . . . . . . . . . 1301
Rysunki archiwalne zawierające odniesienia do rysunków (ustalanie) . . . . 1304
Przytnij odnośniki i bloki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1305
Edytowanie rysunków wskazywanych przez odnośniki . . . . . . . . . . . . . . . . 1310
Edycja w osobnym oknie rysunku wskazywanego przez odnośnik . . . . . . 1310
Edycja wybranych obiektów w rysunkach i blokach wskazywanych przez
odnośniki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1311
Używanie zestawu roboczego do rysunków i bloków wskazywanych przez
odnośniki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1315
Zapisywanie rysunków i bloków wskazywanych przez odnośniki . . . . . . 1317
Edycja odnośników i bloków z zagnieżdżaniem, obiektami OLE lub
atrybutami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1319
Rozwiązywanie błędów z rysunkami wskazywanymi przez odniesienia . . . . . . . 1320
Brakujące odniesienia zewnętrzne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1320
Cykliczne odniesienia zewnętrzne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1322
Rozwiązywanie konfliktów nazw w odniesieniach zewnętrznych . . . . . . 1322
Śledzenie operacji na odniesieniach zewnętrznych (plik dziennika) . . . . . 1324
Zwiększanie szybkości działania przy opracowywaniu dużych rysunków
wskazywanych przez odnośniki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1327
Przegląd wczytywania na żądanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1327
Usuwanie odnośników na dużych rysunkach . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1328
Praca z wczytywaniem na żądanie w dużych rysunkach . . . . . . . . . . . . 1329
Stosowanie indeksów warstw i położenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1331
Ustalanie ścieżki dla tymczasowych kopii plików odnośników . . . . . . . . 1332
Rozdział 33 Łączenie i osadzanie danych (OLE) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1335

Przegląd łączenia i osadzania obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1335
Importowanie obiektów OLE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1338
Przegląd importowania obiektów OLE do rysunków . . . . . . . . . . . . . 1338
Łączenie obiektów OLE w rysunkach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1339
Osadzanie obiektów OLE w rysunkach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1342
Eksportowanie obiektów OLE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1345
Edytowanie obiektów OLE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1347
Rozdział 34 Praca z danymi w innych formatach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1351

Konwertowanie formatów plików rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1351
Zrozumienie skutków zmian formatu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1353
Zapisywanie ustawień konwersji pod kątem przyszłego użycia . . . . . . . . 1359
Zapisywanie list plików do konwersji wsadowych . . . . . . . . . . . . . . . 1360
Importowanie plików innych formatów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1361
Przekształcanie plików DXF na format DWG . . . . . . . . . . . . . . . . . 1361
Importowanie plików DGN programu MicroStation . . . . . . . . . . . . . 1362
Wstawianie plików WMF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1369
xvi | Spis treści

Dołączanie plików jako podkładań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1371
Przegląd informacji na temat podkładań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1371
Dołączanie, skalowanie i odłączanie podkładań . . . . . . . . . . . . . . . . 1372
Praca z podkładaniami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1383
Zarządzanie rysunkami zawierającymi podkładania i ich
publikowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1396
Dołączanie plików obrazów rastrowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1403
Przegląd obrazów rastrowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1404
Dołączanie, skalowanie i odłączanie obrazów rastrowych . . . . . . . . . . . 1406
Modyfikowanie obrazów rastrowych i ich obwiedni . . . . . . . . . . . . . . 1410
Zarządzanie obrazami rastrowymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1417
Usprawnianie działania programu podczas pracy z obrazami . . . . . . . . 1422
Eksport rysunków do innych formatów plików . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1425
Eksportowanie plików DWF i DWFx . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1425
Eksportowanie plików PDF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1427
Eksportowanie plików DXF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1429
Eksportowanie plików DGN programu MicroStation . . . . . . . . . . . . . 1430
Eksportowanie plików WMF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1432
Eksportowanie plików rastrowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1433
Używanie rysunków z innych wersji i aplikacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1435
Praca z rysunkami we wcześniejszych wydaniach . . . . . . . . . . . . . . . 1435
Zapisywanie rysunków w poprzednich formatach plików rysunków . . . . 1439
Praca z rysunkami programu AutoCAD w programie AutoCAD LT . . . . 1443
Praca z obiektami niestandardowymi i pomocniczymi . . . . . . . . . . . . 1446
Rozdział 35 Dostęp do zewnętrznych baz danych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1449

Zarządzanie plikami za pomocą programu Autodesk Vault . . . . . . . . . . . . . 1449
Praca grupowa z innymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1451
Rozdział 36 Zabezpieczanie i podpisywanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . 1453

Szyfrowanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1453
Przegląd szyfrowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1453
Oglądanie rysunków chronionych hasłem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1454
Podpisywanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1456
Przegląd Podpisów cyfrowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1456
Osobiste podpisywanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1458
Oglądanie rysunków z podpisami cyfrowymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1464
Rozdział 37 Użycie sieci Internet do kalibrowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1471

Pierwsze kroki z dostępem do Internetu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1471
Dodawanie hiperłączy do rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1472
Przegląd zastosowania hiperłączy w rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1472
Spis treści | xvii

Udostępnianie pliku lub strony WWW poprzez hiperłącze . . . . . . . . . . 1473
Stosowanie hiperłącza do tworzenia wiadomości e-mail . . . . . . . . . . . 1478
Używanie hiperłączy w blokach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1479
Stosowanie hiperłącza do tworzenia nowego rysunku . . . . . . . . . . . . . 1480
Praca z plikami rysunków przez Internet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1481
Otwieranie i zapisywanie plików rysunków z internetu . . . . . . . . . . . . 1481
Udostępnianie plików rysunku użytkownikom w innych krajach . . . . . . 1485
Dostęp Buzzsaw dla współpracy projektowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1487
Zastosowanie programu AutoCAD WS do współpracy nad plikami
rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1493
Praca z odnośnikami zewnętrznymi przez Internet . . . . . . . . . . . . . . 1497
Pakowanie zestawu plików do transmisji internetowej . . . . . . . . . . . . 1499
Przeglądanie plików i przypisywanie im znaczników z użyciem przeglądarki
Design Review . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1505
Tworzenie stron WWW za pomocą kreatora Opublikuj w sieci . . . . . . . . . . . 1508
Użycie usługi Autodesk Seek do dodawania i udostępniania rysunków . . . . . . . 1509
Rozdział 38 Korzystanie ze znaczników w celu przejrzenia projektu . . . . . . . . 1513

Przegląd korzystania ze znaczników w celu przejrzenia projektu . . . . . . . . . . 1513
Publikowanie rysunków w celu przejrzenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1514
Wstawianie znaczników . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1515
Przeglądanie znaczników . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1515
Odpowiadanie na znaczniki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1521
Ponowne publikowanie zestawu znaczników . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1523
Renderowanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1525
Rozdział 39 Rysowanie widoków izometrycznych 2D . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1527

Ustawianie izometrycznej siatki/skoku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1527
Rysowanie widoków izometrycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1529
Słownik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1531
Indeks . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1557
xviii | Spis treści

Znajdowanie informacji
1
2
Szukanie potrzebnych
informacji 1
Istnieje wiele sposobów znajdowania informacji na temat korzystania z programu i dostępnych jest wiele
zasobów.
Program AutoCAD LT działa często intuicyjnie, lecz gdy zajdzie potrzeba wyszukania informacji, można
zaoszczędzić czas i uniknąć niespodzianek, korzystając z systemu Pomocy. System Pomocy ma budowę
strukturalną, w której łatwo odszukać potrzebne informacje.
Dostęp do pomocy i inne źródła informacji

Panelu InfoCenter można użyć do wyszukiwania informacji i do uzyskiwania dostępu do
aplikacji Autodesk Exchange z usługami i zasobami w trybie online.
Przegląd panelu InfoCenter oraz Autodesk Exchange

InfoCenter stanowi wygodny sposób wyszukiwania tematów w systemie pomocy; zarejestruj
się w Autodesk ID, otwórz program Autodesk Exchange i wyświetl opcje w menu Pomoc.
Umożliwia on również wyświetlanie informacji o produktach, aktualizacji i powiadomienia.
PORADA W celu uzyskania najlepszych wyników podczas korzystania z pola wyszukiwania

w panelu InfoCenter lub w programie Autodesk Exchange, należy wprowadzić przynajmniej
dwa słowa kluczowe.
3
Autodesk Exchange dla programu AutoCAD LT
Autodesk Exchange udostępnia sieć WWW bezpośrednio w produkcie. Wyświetlane są w
nim karty, które udostępniają następujące źródła informacji:
■ Początek. Zapewnia szeroką gamę zawartości, w tym powiadomienia, wskazówki

ekspertów, nagrania wideo i łącza do blogów. Jeśli jest dostępne połączenie z Internetem,
z poziomu karty Narzędzia główne można uzyskać dostęp do Bazy wiedzy, Centrum
komunikacyjnego oraz Centrum subskrypcji.
■ Pomoc. Otwiera system pomocy programu AutoCAD LT.
UWAGA Karty źródeł online nie są dostępne we wszystkich językach czy dla wszystkich
produktów i instalacji. Program Autodesk Exchange można skonfigurować do pracy
wyłącznie w trybie bez połączenia z Internetem (offline). Wówczas będą wyświetlane
tylko karty Narzędzia główne i Pomoc.
Aktualizacje produktu i powiadomienia

Za każdym razem, gdy zostaną udostępnione nowe informacje, InfoCenter powiadamia o
tym użytkownika, wyświetlając komunikat w dymku. Kliknij łącze w komunikacie numeru
pozycji, aby otworzyć artykuł lub powiadomienie.
Jeśli użytkownik nie chce otrzymywać powiadomień, powinien w oknie dialogowym Opcje,
na karcie System, wyłączyć opcję Powiadamianie o kolejnych pozycjach.
Skrócone omówienie
Polecenia
OPCJE
Dostosowuje ustawienia programu.
Poznawanie produktu
Najnowsze informacje o szkoleniach firmy Autodesk można znaleźć na stronie
http://www.autodesk.com/training-plk lub uzyskać w lokalnych biurach firmy Autodesk.
Na całym świecie istnieje ponad 1200 ośrodków ATC,

Autoryzowane ośrodki szkoleniowe ----- które prowadzą szkolenia odpowiadające lokalnej
specyfice pracy.
4 | Rozdział 1 Szukanie potrzebnych informacji

Autodesk Official Training Courseware (AOTC) to
Oficjalne materiały szkoleniowe techniczne materiały szkoleniowe opracowane przez
----- firmę Autodesk. Materiały AOTC można nabyć u
Autodesk (AOTC)
lokalnego sprzedawcy lub dystrybutora albo
zamówić w sklepie internetowym Autodesk.
Autodesk e-Learning dla klientów Autodesk

Nauczanie przez sieć Internet ----- Subscription zawiera interaktywne lekcje
zorganizowane w katalogi według produktów.
W ramach programu Autodesk Developer jest

Sieć programistyczna Autodesk (ADN) ----- zapewniona pomoc techniczna pełnoetatowym
profesjonalnym programistom, którzy chcą tworzyć
oprogramowanie oparte na produktach Autodesk.
Autodesk Consulting oferuje usługi pomocne w

Konsultacje ----- organizowaniu procesów oraz zaawansowane
szkolenia, które umożliwiają klientom zwiększenie
wydajności i udoskonalenie swoich produktów.
Strona Produkty i usługi innych firm (Partner Products

Produkty i usługi innych firm ----- & Services) zawiera listę dostępnych zasobów dla
produktu Autodesk z zakresu branży użytkownika.
Przeglądanie pliku Readme

Informacje z ostatniej chwili dotyczące oprogramowania zostały umieszczone w pliku
Readme w trybie online.
Zaleca się przejrzenie zawartości pliku Readme w trybie online zawierającego najnowsze
informacje na temat zalecanego sprzętu, zaktualizowane instrukcje instalacji i znane
problemy z oprogramowaniem.
Przeglądanie pliku Readme | 5

Wyświetl plik Readme w trybie online
Dołącz do Programu na rzecz zaangażowania klientów

Jeśli użytkownik zdecyduje się na uczestnictwo w Programie na rzecz zaangażowania
klientów, do firmy Autodesk będą przekazywane określone informacje dotyczące sposobu
korzystania z programu AutoCAD LT. Informacje te dotyczą m.in. tego, z jakich funkcji
najczęściej korzysta użytkownik, jakie napotyka problemy, a także innych zagadnień, które
mogą być przydatne w określeniu kierunku dalszego rozwoju produktu.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz poniższe łącza.
■ Dowiedz się więcej na temat Programu na rzecz zaangażowania klientów firmy

Autodesk: http://www.autodesk.com/cip
■ Zapoznaj się z zasadami zachowania poufności informacji firmy Autodesk:

http://www.autodesk.com/cipprivacy
Po dołączeniu do programu będzie można przeglądać raporty pomagające zoptymalizować

korzystanie z programu AutoCAD LT.
Włączanie lub wyłączanie Programu na rzecz zaangażowania klientów
1 Na pasku narzędzi InfoCenter po prawej stronie przycisku Pomoc kliknij strzałkę

listy rozwijanej.
2 Kliknij opcję Program na rzecz zaangażowania klientów.
3 W oknie dialogowym Program na rzecz zaangażowania klientów wybierz opcję

rozpoczęcia lub zakończenia uczestnictwa.
4 Kliknij przycisk OK.
6 | Rozdział 1 Szukanie potrzebnych informacji

Uzyskiwanie informacji z
rysunków 2
Można uzyskiwać ogólne informacje z rysunków, w tym informacje identyfikacyjne i liczbę zawartych w nich
obiektów
W rysunku przechowywane są typy informacji nieodnoszące się do obiektów na rysunku, ale udostępniające
przydatne informacje na temat zachowania rysunku, ustawień zmiennych systemowych, liczby obiektów,
informacje opisowe itp.
Uzyskiwanie ogólnych informacji o rysunku

Można pobierać ogólne informacje o pliku rysunku.
Są to:
■ Niestandardowe informacje opisowe na temat rysunku (DWGWŁAŚCIWOŚCI)
■ Czas spędzony nad rysunkiem (CZAS)
Te informacje mogą być pomocne przy dokumentowaniu rysunku i pozwalają określić łączny
czas spędzony nad plikiem rysunku.
Patrz także:
■ Wpisywanie zmiennych systemowych w wierszu polecenia na stronie 45
■ Dodawanie do rysunków danych identyfikacyjnych na stronie 200
■ Wyodrębnianie informacji geometrycznej z obiektów na stronie 526
■ Porównanie stylów wymiarowania i zmiennych na stronie 1071
7
Polecenia
DWGWŁAŚCIWOŚCI
Ustawia i wyświetla właściwości pliku bieżącego rysunku.
CZAS
Wyświetla dane o dacie i godzinie dotyczące rysunku.
Zmienne systemowe
CDATE
Zapisuje bieżącą datę i godzinę w formacie dziesiętnym.
DATE
Zapisuje bieżącą datę i godzinę w formacie zmodyfikowanej daty juliańskiej.
SAVENAME
Zawiera nazwę pliku i ścieżkę do katalogu, w którym został zapisany ostatnio zapisany
rysunek.
Liczenie obiektów w rysunku

Można policzyć obiekty w rysunku za pomocą polecenia SWYBIERZ.
Polecenie SWYBIERZ powoduje wyświetlenie okna dialogowego Szybki wybór
umożliwiającego utworzenie zbioru wskazań na podstawie kryterium filtrowania. Zestawy
wskazań można filtrować na podstawie właściwości, takich jak kolor linii czy typ obiektu.
Tworzenie zestawu wskazań na podstawie kryterium filtrowania w oknie dialogowym
Szybki wybór pozwala policzyć obiekty określonego typu zawarte w rysunku.
Aby policzyć obiekty określonego typu zawarte w rysunku
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Narzędzia ➤ Szybki wybór.
2 W oknie dialogowym Szybki wybór wykonaj następujące czynności:

■ Z listy Zastosuj do wybierz opcję Cały rysunek.
■ Kliknij przycisk Wybierz obiekty, aby zaznaczyć grupę obiektów. Naciśnij klawisz
Enter. Z listy Zastosuj do wybierz Bieżące.
8 | Rozdział 2 Uzyskiwanie informacji z rysunków

3 Z listy Typ obiektu wybierz typ obiektu, który chcesz policzyć.
4 Z listy Właściwości wybierz właściwość należącą do typu obiektów, które chcesz

policzyć.
5 Z listy Operator wybierz = Równy.
6 Z listy Wartość wybierz wartość właściwości typu obiektów, które chcesz policzyć.
W wierszu polecenia jest wyświetlana liczba obiektów.
Polecenia
SWYBIERZ
Tworzy zbiór wskazań w oparciu o kryteria filtrowania.
Liczenie obiektów w rysunku | 9

10
Interfejs użytkownika
11
12
Narzędzia w Oknie aplikacji
3
Użyj menu aplikacji, wstążki i innych elementów w oknie aplikacji, aby uzyskać dostęp do często używanych
poleceń i kontrolować działanie produktu.
Menu aplikacji
Kliknij przycisk aplikacji, aby wyszukać polecenia lub uzyskać dostęp do narzędzi
umożliwiających utworzenie, otwarcie lub opublikowanie pliku.
Wyszukiwanie poleceń
Przeprowadź wyszukiwanie w czasie rzeczywistym poleceń na pasku narzędzi szybkiego
dostępu, w menu aplikacji lub na wstążce.
Pole wyszukiwania jest wyświetlane w górnej części menu aplikacji. Wyniki wyszukiwania
mogą zawierać polecenia menu, podstawowe etykiety narzędzi, ciągi tekstowe wiersza
polecenia. Można wprowadzić dowolny wyszukiwany termin w dowolnym języku.
13
Polecenia
CUI
W produkcie zarządza elementami dostosowanego interfejsu użytkownika.
OPCJE
Dostęp do narzędzi podstawowych

Dostęp do narzędzi podstawowych umożliwia otwarcie lub opublikowanie pliku w menu
aplikacji.
Kliknięcie przycisku aplikacji umożliwia szybkie wykonanie następujących czynności:
■ Tworzenie, otwieranie lub zapisywanie pliku
■ Testowanie, odtwarzanie i usuwanie pliku
■ Drukowanie i publikowanie pliku
14 | Rozdział 3 Narzędzia w Oknie aplikacji

■ Uzyskiwanie dostępu do okna dialogowego Opcje
■ Zamykanie programu AutoCAD LT
UWAGA Program AutoCAD LT można również zamknąć, klikając dwukrotnie przycisk

Aplikacja.
Polecenia
CUI
OPCJE
Przeglądania plików
Przeglądanie, sortowanie i dostęp do obsługiwanych plików, które były ostatnio otwierane.
Ostatnie dokumenty
Wyświetlaj ostatnio używane pliki na liście Ostatnie dokumenty.
Domyślnie na początku listy Ostatnie dokumenty jest wyświetlany plik, który był używany
jako ostatni.
Przeglądania plików | 15
Pliki unieruchomione
Wyświetlany z prawej strony przycisk pinezki umożliwia zachowanie wybranego pliku na
liście, nawet jeśli później zostaną zapisane inne pliki. Plik będzie wyświetlany na dole listy
dopóki nie zostanie wyłączony przycisk pinezki.
Opcje sortowania i grupowania

Lista rozwijana u góry listy Ostatnie dokumenty umożliwia sortowanie i grupowanie plików
według następujących kryteriów:
■ Nazwa pliku
■ Rozmiar pliku
■ Typ pliku
■ Data ostatniej modyfikacji pliku
Aby zmienić opcje podglądu ostatnich dokumentów

1 Kliknij menu aplikacji, a następnie kliknij opcję Najnowsze dokumenty.
2 W polu tekstowym Znajdź kliknij menu Opcje wyświetlania.
3 Wybierz opcję wyświetlania.
UWAGA Wybrana opcja wyświetlania podglądu pozostanie zastosowana zarówno na

liście Dokumenty, jak i Otwarte dokumenty.

Aby zmienić liczbę wyświetlanych ostatnich dokumentów
1 Kliknij Narzędzia ➤ Opcje.
2 W oknie dialogowym Opcje kliknij kartę Otwórz i zapisz.
3 W menu Przeglądarka w polu tekstowym ➤ Liczba ostatnio używanych plików

wprowadź liczbę ostatnio używanych dokumentów, które mają zostać wyświetlone.
Można wybrać dowolną liczbę od 0 do 50.
Polecenia
CUI
OPCJE
Obecnie otwarte dokumenty

Na liście otwartych dokumentów wyświetlane są tylko pliki obecnie otwarte.
Na początku listy otwartych dokumentów jest wyświetlany plik, który został otwarty jako
ostatni. Aby plik stał się plikiem bieżącym, należy go kliknąć na liście.
Aby zmienić opcje podglądu obecnie otwartych dokumentów
1 Kliknij menu aplikacji, a następnie kliknij opcję Otwarte dokumenty.
2 W polu tekstowym Znajdź kliknij menu Opcje wyświetlania.
3 Wybierz opcję wyświetlania.

UWAGA Wybranie opcji wyświetlania podglądu będzie miało zastosowanie do szybkiego
menu Ostatnie dokumenty i Otwarte dokumenty.
Polecenia
CUI
OPCJE
Podgląd dokumentów
Widok miniatur plików wymienionych na listach Ostatnie dokumenty i Otwarte dokumenty.
Po umieszczeniu kursora nad plikiem z którejkolwiek listy zostanie wyświetlony podgląd
tego pliku oraz następujące informacje:
■ Ścieżka przechowywania pliku
■ Data ostatniej modyfikacji pliku
■ Wersja programu użytego do utworzenia pliku
■ Nazwisko osoby, która ostatnio zapisała plik
■ Nazwisko osoby, która obecnie edytuje plik
Ponadto istnieje możliwość dołączenia miniatury pliku obok plików na liście. Aby zmienić
ikonę pliku w podgląd w postaci miniatury, kliknij listę rozwijaną u góry listy Ostatnie
dokumenty lub Otwarte dokumenty i wybierz spośród opcji: małe ikony, duże ikony, małe
obrazy lub duże obrazy.
Polecenia
CUI
OPCJE
Pasek narzędzi szybkiego dostępu

Na pasku narzędzi szybkiego dostępu wyświetlane są narzędzia najczęściej używane.

Podgląd historii cofania i ponownego wykonania
Pasek narzędzi szybkiego dostępu wyświetla opcje cofania i ponownego wykonania zmian
w pliku. Aby cofnąć lub ponownie wykonać zmianę wcześniejszą od ostatniej, kliknij
przycisk menu rozwijanego z prawej strony przycisków COFAJ i ODTWÓRZ.
Dodawanie poleceń i narzędzi sterujących

Do paska narzędzi szybkiego dostępu można dodać nieograniczoną liczbę narzędzi.
Narzędzia, które wykraczają poza maksymalną długość paska narzędzi są wyświetlane na
przycisku rozwijanym.
Aby dodać przycisk wstążki do paska narzędzi szybkiego dostępu, kliknij prawym
przyciskiem myszy przycisk na wstążce i kliknij polecenie Dodaj do paska narzędzi szybkiego
dostępu. Przyciski są dodawane na prawo od domyślnych poleceń paska narzędzi szybkiego
dostępu.
Przesuwanie paska narzędzi szybkiego dostępu

Przycisk dostosowania umożliwia umieszczenie paska narzędzi szybkiego dostępu powyżej
lub poniżej wstążki.
Pasek narzędzi szybkiego dostępu | 21

Patrz także:
■ Paski narzędzi szybkiego dostępu
■ Paski narzędzi na stronie 36
Aby dodać polecenie do paska narzędzi Szybki dostęp

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy pasek narzędzi Szybki dostęp.
2 Kliknij polecenie Dostosuj pasek narzędzi Szybki dostęp.
3 W edytorze Dostosuj interfejs użytkownika (CUI) przeciągnij polecenie z listy poleceń

na żądaną pozycję na pasku narzędzi Szybki dostęp.
Aby przenieść wiele poleceń, przytrzymaj klawisz CTRL i zaznacz wybrane polecenia.
Aby usunąć polecenie z paska narzędzi szybkiego dostępu

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy polecenie, które ma zostać usunięte.
2 Kliknij opcję Usuń z paska narzędzi szybkiego dostępu.
Polecenia
CUI
Wstążka
Wstążka to paleta, na której są wyświetlane narzędzia oparte na zadaniach i elementy
sterujące.
Wstążka — przegląd
Wstążka jest wyświetlana domyślnie podczas otwierania pliku. Zapewnia ona dostęp do
kompaktowej palety wszystkich narzędzi potrzebnych do utworzenia lub zmodyfikowania
rysunku.

Polecenia
CUI
WSTĄŻKA
Otwiera okno wstążki.
WSTĄŻKAZAMKNIJ
Zamyka okno wstążki.
Zmienne systemowe
MTEXTTOOLBAR
Steruje wyświetlaniem paska narzędzi Formatowanie tekstu.
RIBBONCONTEXTSELECT
Steruje sposobem wyświetlania kontekstowych kart wstążki po pojedynczym lub
dwukrotnym kliknięciu obiektu.
RIBBONCONTEXTSELLIM
Umożliwia ograniczenie liczby obiektów, które można zmienić jednorazowo za pomocą
elementów sterujących właściwościami na wstążce lub za pośrednictwem karty
kontekstowej.
RIBBONDOCKEDHEIGHT
Umożliwia ustalenie, czy wysokość wstążki zamocowanej poziomo ma być dostosowana
do wysokości aktualnej karty czy do wstępnie określonej wysokości.
Wstążka — przegląd | 23
RIBBONSELECTMODE
Określa, czy zbiór wskazań bezpośrednich ma pozostawać wybrany po wywołaniu
kontekstowej karty wstążki i zakończeniu polecenia.
RIBBONSTATE
Wskazuje, czy paleta wstążki jest otwarta, czy zamknięta.
TABLETOOLBAR
Steruje wyświetlaniem paska narzędzi Tabela.
Wyświetlanie i organizacja wstążki

Wstążka jest wyświetlana w poziomie lub w pionie.
Wstążka pozioma jest wyświetlana u góry okna. Wstążkę pionową można zadokować do
lewej lub prawej krawędzi okna pliku.
Wstążka pionowa można również przenosić w oknie pliku lub na drugi monitor.
Karty i panele wstążki

Wstążka składa się z kilku paneli, zgrupowanych na kartach oznaczonych według zadania.
Panele wstążki zawierają wiele poleceń, które dotychczas znajdowały się na paskach narzędzi
i w oknach dialogowych.
Niektóre panele wstążki umożliwiają wyświetlanie okna dialogowego związanego z danym

panelem. Program do uruchamiania okna dialogowego reprezentuje ikona w formie strzałki
( ), znajdującą się w prawym dolnym narożniku panelu. Program do uruchamiania okna
dialogowego wskazuje na możliwość wyświetlenia powiązanego okna dialogowego.
Powiązane okno dialogowe jest wyświetlane po kliknięciu programu uruchamiającego
okno dialogowe.

Aby określić, które karty i panele wstążki mają być wyświetlane, kliknij prawym przyciskiem
myszy wstążkę, a następnie kliknij lub usuń nazwy kart lub paneli w menu skrótów.
Ruchome panele
Przeciągając panel z karty wstążki do obszaru graficznego lub na drugi monitor, możesz
go umieścić w żądanym miejscu. Ruchomy panel pozostaje otwarty dopóki nie zostanie
umieszczony z powrotem na wstążce, nawet jeśli przełączysz karty wstążki.
Panele wysuwane
Strzałka w środkowej części tytułu panelu ( ) oznacza, że można go wysunąć w celu
wyświetlenia dodatkowych narzędzi i elementów sterujących. Kliknij pasek tytułu otwartego
panelu, aby wyświetlić panel wysuwany. Panel wysuwany domyślnie zamyka się
automatycznie po kliknięciu innego panelu. Aby panel pozostał rozszerzony, należy kliknąć
ikonę pinezki ( ) znajdującą się w lewym dolnym narożniku wysuwanego panelu.
Wyświetlanie i organizacja wstążki | 25

Kontekstowe karty wstążki
Podczas wybierania określonego typu obiektu lub wykonywania niektórych poleceń w
miejsce paska narzędzi lub okna dialogowego jest wyświetlana specjalna kontekstowa karta
wstążki. Karta kontekstowa jest zamykana po zakończeniu wykonywania polecenia.
Pola wyboru
Pola wyboru pozwalają na włączanie i wyłączanie poszczególnych opcji. Trzeci, pośredni
stan występuje, gdy ustawienie jest różne dla kilku obiektów.
Przełączniki
W zależności od ilości miejsca dostępnego na pionowej lub poziomej wstążce przełączniki
mogą zwijać się w jeden przycisk. Pojedynczy przełącznik zapewnia cykliczne przechodzenie
poprzez wszystkie elementy listy lub działa jak przycisk rozdzielony, którego górna połowa
stanowi przełącznik, a kliknięcie ikony strzałki znajdującej się w dolnej połowie powoduje
wyświetlenie listy rozwijanej zawierającej wszystkie elementy listy.

Suwaki
Gdy opcja może być wykonana z różną intensywnością, udostępniany jest suwak
umożliwiający sterowanie ustawieniami od wartości niższych do wyższych lub odwrotnie.
Patrz także:
■ Tworzenie obszarów roboczych właściwych dla zadania na stronie 182
Aby wyświetlić wstążkę

■ Kliknij kolejno menu Narzędzia ➤ Palety ➤ Wstążka.
UWAGA Na wstążce są wyświetlane panele wstążki skojarzone z ostatnio używanym

obszarem roboczym.
Aby wyświetlić panele wstążki skojarzone z konkretnym obszarem roboczym, należy

kliknąć kolejno menu Narzędzia ➤ Obszary robocze.
Aby zminimalizować wstążkę

1 Pierwszy przycisk umożliwia przełączanie między stanem pełnej wstążki, stanem
domyślnej wstążki i stanem zminimalizowanej wstążki.
2 Drugi przycisk rozwijany umożliwia wybranie stanu zminimalizowanej wstążki.

Istnieją cztery stany zminimalizowanej wstążki:
■ Minimalizuj do kart: minimalizuje wstążkę w taki sposób, że wyświetlane są
tylko tytuły kart.
■ Minimalizuj do tytułów paneli: minimalizuje wstążkę w taki sposób, że

wyświetlane są tylko tytuły kart i paneli.
■ Minimalizuj do przycisków paneli: minimalizuje wstążkę w taki sposób, że

wyświetlane są tylko tytuły kart i przyciski paneli.
■ Przejdź przez wszystkie: przechodzi cyklicznie przez wszystkie cztery stany

wstążki w kolejności: pełna wstążka, minimalizuj do przycisków paneli,
minimalizuj do tytułów paneli, minimalizuj do kart.
Wyświetlanie i organizacja wstążki | 27

Aby wyświetlić lub ukryć panel wstążki
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy w dowolnym miejscu na wstążce. W polu Panele
zaznacz lub odznacz nazwę panelu.
UWAGA Niektóre karty zawierają dodatkowe panele, które są domyślnie ukryte.
Polecenia
CUI
WSTĄŻKA
WSTĄŻKAZAMKNIJ
Zmienne systemowe
MTEXTTOOLBAR
RIBBONBGLOADRIBBONCONTEXTSELECT
Określa, czy podczas bezczynności procesora do pamięci są wczytywane karty wstążki
przy użyciu procesu w tle.
RIBBONCONTEXTSELECT
RIBBONCONTEXTSELLIM
kontekstowej.
RIBBONDOCKEDHEIGHT

RIBBONSELECTMODE
RIBBONSTATE
TABLETOOLBAR
Dostosuj wstążkę
Istnieją następujące sposoby dostosowania wstążki:
■ Za pomocą edytora Dostosuj interfejs użytkownika można tworzyć lub modyfikować

panele wstążki. Zobacz rozdział Wstążka w dokumentacji Podręcznik dostosowywania.
■ Możliwą do dostosowywania grupę palet narzędzi można skojarzyć z każdą kartą na

wstążce. Kliknij kartę wstążki prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić listę
dostępnych grup palet narzędzi.
■ Można zmienić kolejność kart wstążki. Kliknij kartę, którą chcesz przesunąć, a następnie
przeciągnij ją do żądanego położenia i zwolnij przycisk myszy.
■ Kolejność paneli wstążki można zmienić. Kliknij panel do przesunięcia, przeciągnij go

do żądanego położenia i zwolnij.
■ Za pomocą okna dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika można przekształcać

paski narzędzi w panele wstążki. Zobacz rozdział Wstążka w dokumentacji Podręcznik
dostosowywania.
Patrz także:
■ Wstążka
Aby skojarzyć grupę palet narzędzi z kartą wstążki
1 Kliknij kartę Zarządzaj ➤ panel Dostosowanie ➤ Interfejs użytkownika.
2 W edytorze Dostosuj interfejs użytkownika (CUI), na karcie Dostosuj, w panelu

Dostosowywanie w <nazwa pliku> kliknij symbol plus (+) obok węzła Obszary
robocze, aby go rozwinąć.
Dostosuj wstążkę | 29
3 Wybierz obszar roboczy zawierający kartę wstążki, do której ma zostać przypisana
grupa palet narzędzi.
4 W okienku Elementy obszaru roboczego kliknij znak plus (+) obok węzła Karty
wstążki, aby go rozwinąć.
5 Wybierz kartę wstążki, której ma zostać przypisana grupa palet narzędzi.
6 W panelu Właściwości, w polu Grupa palet narzędzi kliknij strzałkę skierowaną w

dół i wybierz grupę palet narzędzi, która ma zostać przypisana karcie wstążki.
Aby wyświetlić grupę palet narzędzi skojarzoną kartą wstążki

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy kartę wstążki i kliknij polecenie Pokaż pokrewną
grupę palet narzędzi.
Polecenia
CUI
WSTĄŻKA
WSTĄŻKAZAMKNIJ
Zmienne systemowe
MTEXTTOOLBAR
RIBBONCONTEXTSELECT

RIBBONCONTEXTSELLIM
kontekstowej.
RIBBONDOCKEDHEIGHT
RIBBONSELECTMODE
RIBBONSTATE
TABLETOOLBAR
Kursory w obszarze rysunku

W obszarze rysunku wygląd kursora zmienia się w zależności od czynności wykonywanych
przez użytkownika.
■ Jeśli zostanie wyświetlony monit, aby określić położenie punktu, kursor jest wyświetlany
jako krzyż nitkowy
■ Jeśli zostanie wyświetlony monit o wybranie obiektu, kursor zmienia się na mały
kwadrat o nazwie wskaźnik zbioru wskazań
■ Jeśli użytkownik nie pracuje w poleceniu, kursor jest wyświetlany jako kombinacja
krzyża nitkowego i wskaźnika zbioru wskazań
■ Jeśli zostanie wyświetlony monit o wpisanie tekstu, kursor będzie wyświetlany jako
pionowy pasek
Na poniższych ilustracjach kursory te są wyświetlane w kolejności.
W oknie dialogowym Opcje (polecenie OPCJE) można zmienić wielkość krzyża nitkowego
i wskaźnika zbioru wskazań. Aby uzyskać więcej informacji na temat dostosowywania tych
i innych elementów interfejsu, zobacz Ustawianie opcji interfejsu na stronie 145.
Kursory w obszarze rysunku | 31

Polecenia
OPCJE
Zmienne systemowe
CURSORSIZE
Określa wielkość krzyża nitkowego jako procent wielkości ekranu.
PICKBOX
Ustala rozmiar wskaźnika wyboru obiektów w pikselach.
Narzędzie ViewCube
Narzędzie ViewCube jest przydatne do sterowania orientacją widoków 3D.
To narzędzie jest dostępne w większości produktów firmy Autodesk i zapewnia jednolity
interfejs podczas korzystania z różnych produktów.
Zamiast tego widoki 3D można przeciągać za pomocą polecenia 3DORBITA, a kliknięcie

prawym przyciskiem myszy udostępnia dodatkowe opcje wyświetlania 3D.
Patrz także:
■ Korzystanie z narzędzi nawigacji 3D

Polecenia
NAVVCUBE
Ikona LUW
W obszarze rysunku zostanie wyświetlona ikona reprezentująca oś XY prostokątnego
układu współrzędnych, zwanego lokalnym układem współrzędnych, czyli LUW.
Ikonę LUW można wybierać, przesuwać i obracać, aby zmienić bieżący LUW. LUW jest
przydatny w widoku 2D i niezbędny w widoku 3D. Dodatkowe informacje o LUW zawiera
Praca w lokalnym układzie współrzędnych (LUW) na stronie 459.
Można określić, czy ikona LUW jest widoczna, i zmienić jej wygląd za pomocą polecenia
LUWSYMB, opcja Właściwości.
Patrz także:
■ Omówienie lokalnego układu współrzędnych (LUW) na stronie 459
■ Sterowanie lokalnym układem współrzędnych (LUW) na stronie 461
■ Sterowanie wyświetlaniem ikony lokalnego układu współrzędnych na stronie 466
Polecenia
PLAN
Powoduje wyświetlenie ortogonalnego widoku płaszczyzny XY określonego układu LUW.
Ikona LUW | 33
LUW
Ustawia początek i orientację bieżącego LUW.
LUWSYMB
Steruje widocznością, położeniem, wyglądem i możliwością wyboru ikony LUW.

Inne lokalizacje narzędzi
4
Używając standardowych narzędzi klasycznego paska menu, pasków narzędzi, palet narzędzi, pasków stanu,
menu skrótów i Design Center, można wyszukać więcej poleceń, ustawień i trybów.
Uzyskiwanie dostępu do klasycznego paska menu

Podmenu paska menu można rozwinąć na kilka sposobów. Można również określić menu
zastępcze.
Klasyczny pasek menu można wyświetlać w górnej części obszaru rysunku. W klasycznym
obszarze roboczym programu AutoCAD LT jest domyślnie wyświetlany klasyczny pasek
menu.
UWAGA Klasyczny pasek menu jest domyślnie wyłączony w obszarach roboczych

Rysowanie 2D i Opis, jak również Modelowanie 3D.
35
Można określić menu, które będą wyświetlane w przeglądarce menu we wszystkich obszarach
roboczych, dostosowując plik CUIx i wczytując go do programu.
Patrz także:
■ „Menu rozwijane i menu skrótów” w Podręczniku dostosowywania
Aby wyświetlić klasyczny pasek menu

■ Na pasku narzędzi Edytora bloku kliknij menu rozwijane Dostosowywanie ➤ Pokaż
pasek menu.
Zmienne systemowe
MENUBAR
Steruje wyświetlaniem paska menu.
Paski narzędzi
Aby uruchomić polecenia, wyświetlić przyciski rozwijane paska narzędzi i etykiety narzędzi,
skorzystaj z przycisków na paskach narzędzi. Można wyświetlić, ukryć, zamocować lub
zmienić rozmiar pasków narzędzi.
Paski narzędzi zawierają przyciski uruchamiające polecenia. W trakcie przesuwania myszy
lub urządzenia wskazującego nad przyciskiem paska narzędzi, etykieta narzędzi wyświetla
nazwę przycisku. Przyciski z małym czarnym trójkątem w prawym dolnym rogu są
przyciskami rozwijanymi pasków narzędzi zawierającymi powiązane polecenia. Zatrzymaj
kursor nad ikoną i przytrzymaj lewy przycisk myszy, aż wyświetli się przycisk rozwijany
paska narzędzi.
Pasek narzędzi szybkiego dostępu na górze okna aplikacji jest domyślnie wyświetlany.
®
Pasek ten jest podobny do pasków narzędzi w programach pakietu Microsoft Office.
®
Zawiera on najczęściej używane polecenia programu AutoCAD LT , takie jak KREŚL,
COFAJ i ODTWÓRZ, a także standardowe polecenia pakietu Microsoft Office, takie jak
Nowy, Otwórz czy Zapisz. Więcej informacji na temat paska narzędzi szybkiego dostępu
znajduje się w Pasek narzędzi szybkiego dostępu na stronie 20.
UWAGA Pasek narzędzi można przekształcić w panel wstążki, używając okna

dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika.
36 | Rozdział 4 Inne lokalizacje narzędzi

Wyświetlanie lub ukrywanie, mocowanie i zmiana rozmiarów pasków
narzędzi
Paski narzędzi można wyświetlać i ukrywać, a ponadto można zapisać swoje wybory jako
obszar roboczy. Można także utworzyć własne paski narzędzi.
UWAGA Można wybierać z listy pasków narzędzi dostępnych na karcie Widok w panelu
Okna znajdującym się na wstążce.
Pasek narzędzi jest wyświetlany jako ruchomy lub zadokowany. Ruchomy pasek narzędzi
może być wyświetlany w dowolnym miejscu w obszarze rysunku i można przeciągnąć go
w inne miejsce, zmienić jego rozmiar lub go zadokować. Zadokowany pasek narzędzi jest
dołączony do dowolnej krawędzi obszaru rysunku. Pasek narzędzi zadokowany przy górnej
krawędzi obszaru rysunku znajduje się pod wstążką. Zadokowany pasek można przenieść
w inne miejsce obszaru zamocowania.
Patrz także:
■ „Paski narzędzi” w Podręczniku dostosowywania
■ Wstążka w Podręczniku dostosowywania
Aby wyświetlić pasek narzędzi

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ Paski narzędzi.
2 Wybierz pasek narzędzi z listy.
PORADA Można również kliknąć prawym przyciskiem myszy dowolny pasek

narzędzi i wybrać pasek narzędzi z menu skrótów.
CUI
Zmienne systemowe
TOOLTIPS
Steruje wyświetlaniem etykiet na wstążce, paskach narzędzi i innych elementach interfejsu
użytkownika.
Paski narzędzi | 37
Paski stanu
Paski stanu aplikacji i rysunku zawierają przydatne informacje i przyciski umożliwiające
włączanie i wyłączanie narzędzi rysowania.
Pasek stanu aplikacji

Na pasku stanu aplikacji jest wyświetlana wartość współrzędnych kursora, narzędzia
rysunkowe i narzędzia Szybkiego podglądu oraz skalowania opisów.
Przyciski narzędzi rysowania można wyświetlać jako ikony lub tekst. Można bez trudu
zmieniać ustawienia skoku, bieguna, trybu lokalizacji i śledzenia, używając menu skrótów
odpowiednich narzędzi rysowania.
Można przeglądać otwarte rysunki i układy w rysunku oraz przełączać się między nimi.
Można także wyświetlać narzędzia skalowania opisów.
Za pomocą przycisku Obszar roboczy można przełączać obszary robocze i wyświetlać
nazwę bieżącego obszaru roboczego. Przycisk blokowania blokuje paski narzędzi i okna w
bieżącej pozycji. Aby rozszerzyć obszar rysunku, kliknij przycisk Wyczyść ekran.
Aby sterować wyświetlaniem ikon i powiadomień na pasku stanu

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy w nieużywanym obszarze paska stanu aplikacji.
2 W elemencie rozwijanym paska stanu kliknij opcję Ustawienia zasobnika.

3 W oknie dialogowym Ustawienia zasobnika włącz lub wyłącz następujące opcje
wyświetlania:
■ Wyświetlaj ikony usług.Wyświetla zasobnik po prawej stronie paska stanu oraz
ikony usług. Jeśli opcja jest wyłączona, zasobnik nie jest wyświetlany.
■ Wyświetlaj powiadomienia usług. Wyświetla powiadomienia usług, takich jak

Centrum komunikacyjne. Po wyłączeniu opcji Wyświetlaj powiadomienia usług,
opcja ta będzie niedostępna.
4 Po włączeniu opcji Wyświetlaj powiadomienia usług, ustaw czas wyświetlania

powiadomień lub wybierz Wyświetlaj do zamknięcia.
Aby sterować wyświetlaniem przycisków na pasku stanu

2 W elemencie rozwijanym paska stanu wybierz dowolną nazwę przycisku, aby zmienić
sposób wyświetlania.
Aby sterować wyświetlaniem wskaźnika współrzędnych na pasku stanu

2 W elemencie rozwijanym paska stanu wybierz lub usuń wybór opcji Wartości
współrzędnych kursora.
USTAWZASOBNIK
Steruje wyświetlaniem ikon i powiadomień w zasobniku paska stanu.
Zmienne systemowe
STATUSBAR
Steruje wyświetlaniem pasków stanu aplikacji i rysunku.
WORKSPACELABEL
Określa, czy ma być wyświetlana nazwa bieżącego obszaru roboczego na pasku stanu.
Pasek stanu aplikacji | 39

Pasek stanu rysunku
Pasek stanu rysunku zawiera kilka narzędzi do skalowania opisów.
Różne narzędzia są wyświetlane dla obszaru modelu i obszaru papieru.
Włączony pasek stanu rysunku jest wyświetlany u dołu obszaru rysunku. Gdy pasek stanu
rysunku jest wyłączony, wówczas narzędzia znajdujące się na nim są przenoszone na pasek
stanu aplikacji.
Gdy pasek stanu rysunku jest włączony, można użyć menu Pasek stanu rysunku, aby wybrać
narzędzie, które ma być wyświetlane.
Aby włączyć lub wyłączyć pasek stanu rysunku

2 W menu rozwijanym paska stanu kliknij opcję Pasek stanu rysunku.
Aby sterować wyświetlaniem przycisków na pasku stanu rysunku

■ Kliknij strzałkę po prawej od paska stanu rysunku i wybierz lub usuń zaznaczenie
dowolnej nazwy opcji.
Zmienne systemowe
STATUSBAR
Porady dotyczące klawiszy

Używając klawiatury, można uzyskać dostęp do menu aplikacji, paska narzędzi szybkiego
dostępu i wstążki.
Naciśnij przycisk Alt, aby wyświetlić klawisze skrótów wspólnych narzędzi w oknie aplikacji.

Po wybraniu porady dotyczącej klawiszy zostanie wyświetlonych więcej porad dla tego
narzędzia.
Okno wiersza polecenia
Wprowadzanie poleceń w wierszu polecenia

Polecenia można wpisać za pomocą klawiatury. Niektóre plecenia posiadają aliasy zwane
skrótami nazw poleceń.
Polecenia, zmienne systemowe, opcje, komunikaty i monity wyświetlane są w dokowalnym
oknie zwanym oknem poleceń, którego wielkość można zmienić. Wiersz na dole okna
poleceń jest nazywany wierszem polecenia. Wiersz polecenia wyświetla przebieg operacji
i pozwala na dokładne prześledzenie działania programu.
■ Aby wprowadzić polecenie za pomocą klawiatury, wprowadź w wierszu polecenia pełną

nazwę polecenia, a następnie naciśnij klawisz Enter lub klawisz spacji.
■ Aby powtórzyć poprzednie polecenie, naciśnij klawisz Enter lub klawisz spacji bez
wprowadzania polecenia.
Okno wiersza polecenia | 41

UWAGA Gdy opcja Wprowadzanie dynamiczne jest włączona i ustawiona na
wyświetlanie monitów dynamicznych, możliwe jest wprowadzanie poleceń w etykiecie
narzędzi w pobliżu kursora.
Wyświetlanie prawidłowych poleceń i zmiennych systemowych

Domyślnie w programie AutoCAD LT nazwa polecenia lub zmiennej systemowej jest
uzupełniana automatycznie podczas wpisywania. Ponadto wyświetlana jest lista poprawnych
możliwości wyboru. Polecenie AUTOUZUPEŁNIANIE umożliwia kontrolowanie zestawu
używanych funkcji automatycznych.
Jeśli funkcja automatycznego uzupełnienia jest wyłączona, w wierszu polecenia można
wpisać literę, a następnie nacisnąć klawisz TAB, co spowoduje cykliczne przełączanie
wszystkich poleceń rozpoczynających się tą literą. Naciśnij klawisz Enter lub klawisz spacji,
aby uruchomić polecenie lub zmienną systemową.
Wprowadzanie alternatywnych nazw poleceń

Niektóre polecenia mają też alternatywne nazwy. Przykładowo zamiast wprowadzać ciąg
linia w celu uruchomienia polecenia LINIA można wprowadzić znak l. Alternatywne nazwy
poleceń są nazywane aliasami poleceń i są zdefiniowane w pliku acadlt.pgp.
Informacje na temat definiowania własnych aliasów znajdują się Tworzenie aliasów poleceń
w Podręczniku dostosowywania.
Określanie opcji poleceń

Po wpisaniu poleceń w wierszu polecenia wyświetlony zostanie zestaw opcji lub okno
dialogowe. Przykładowo, po wpisaniu okrąg w wierszu polecenia zostanie wyświetlony
następujący monit:
Określ środek okręgu lub [3P/2P/Ssr]:
Punkt środkowy można określić przez podanie wartości współrzędnych X, Y lub przez
kliknięcie położenia w obszarze rysunku za pomocą urządzenia wskazującego.
Aby wybrać inną opcję, należy wpisać literę znajdującą się w nawiasach przy opcjach.
Można wpisać małą lub wielką literę. Przykładowo, aby wybrać opcję trzech punktów (3P),
należy wpisać 3p.
Uruchamianie poleceń
Aby wykonać polecenia, naciśnij klawisz Spacja lub Enter albo kliknij prawym przyciskiem
urządzenia wskazującego po wpisaniu nazw poleceń lub odpowiedzi na monity. Instrukcje
w Pomocy zakładają, że po każdym wpisie należy nacisnąć klawisz Enter i dlatego nie
zawierają opisu tej czynności.

Powtarzanie i anulowanie poleceń
Aby powtórzyć użyte przed chwilą polecenie, naciśnij klawisz Enter lub Spacja albo kliknij
wiersz polecenia prawym przyciskiem urządzenia wskazującego.
Polecenie można również powtórzyć przez wpisanie wiele, spacji i nazwy polecenia, jak
w poniższym przykładzie:
Polecenie: wiele okrąg
Aby anulować wykonywane polecenie, naciśnij klawisz ESC.
Przerwanie polecenia innym poleceniem lub zmienną systemową

Wiele poleceń może być używanych w trybie nakładkowym: mogą być wprowadzane w
wierszu polecenia podczas używania innych poleceń. W dokumentacji Opis poleceń nazwy
poleceń nakładkowych są poprzedzone apostrofem.
Aby użyć polecenia w trybie nakładkowym, wprowadź apostrof (') przed wpisaniem
polecenia w jakimkolwiek monicie. W wierszu polecenia podwójny nawias trójkątny (>>)
poprzedza zgłoszenia wyświetlane dla poleceń nakładkowych. Po zakończeniu wykonywania
polecenia nakładkowego program wznawia oryginalne polecenie. W poniższym przykładzie
podczas rysowania linii włączana jest siatka i odstępom między jej węzłami nadana jest
wartość 1 jednostki, a następnie kontynuowane jest rysowanie linii.
Polecenie: linia
Określ pierwszy punkt: 'siatka
>>Odstępy węzłów siatki (X) albo [Tak/Nie/Skok/Różne] <0.000>: 1
Wznawianie polecenia LINIA
Określ pierwszy punkt:
Zazwyczaj w trybie nakładkowym mogą zostać wykonane polecenia, które nie wybierają
obiektów, tworzą nowe obiekty lub kończą sesję rysunkową. Zmiany wprowadzone w
oknach dialogowych otwartych w trybie nakładkowym zostaną zastosowane dopiero po
zakończeniu wykonywania przerwanego polecenia. Podobnie, nowa wartość zmiennej
systemowej, zresetowana w trybie nakładkowym, zostanie zastosowana po rozpoczęciu
kolejnego polecenia.
Patrz także:
■ „Skróty klawiaturowe” w Podręczniku dostosowywania
Aby skopiować ostatnio użyte polecenie

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy w wierszu polecenia.
2 Kliknij opcję Ostatnie polecenia.
Wprowadzanie poleceń w wierszu polecenia | 43

3 Kliknij polecenie, które ma być używane.
Aby zmienić opcje automatycznego uzupełnienia dla wiersza polecenia

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy w dowolnym miejscu w wierszu polecenia.
2 W menu kliknij opcję Autouzupełnianie.
3 Kliknij opcję.
AUTOUZUPEŁNIANIE
Określa, jakie typy automatycznych funkcji klawiszy są dostępne w wierszu polecenia.
WIELE
Powtarza następne polecenie, aż do anulowania.
OPCJE
WKLEJ
Wkleja obiekty ze schowka do bieżącego rysunku.
Zmienne systemowe
AUTOCOMPLETEDELAY
Określa ilość czasu, jaka upływa przed wyświetleniem automatycznych funkcji klawiszy
w wierszu polecenia.
AUTOCOMPLETEMODE
Określa, jakie typy automatycznych funkcji klawiszy są dostępne w wierszu polecenia.
CMDNAMES
Wyświetla nazwę bieżącego aktywnego polecenia i polecenia nakładkowego.
TOOLTIPSIZE
Ustawia rozmiar wyświetlania etykiet rysunkowych i tekstu automatycznego zakończenia

Wpisywanie zmiennych systemowych w wierszu polecenia
Zmienne systemowe to ustawienia sterujące działaniem poszczególnych poleceń.
Włączają też i wyłączają tryby, takie jak tryb lokalizacji, siatka lub orto. Mogą ustawiać
domyślne skale dla wzorów kreskowania. Mogą przechowywać informacje o bieżącym
rysunku i konfiguracji programu. Czasami zmiennych systemowych można użyć do zmiany
ustawienia. W innych przypadkach zmiennej systemowej używa się do wyświetlenia
bieżącego stanu.
Przykładowo zmiana wartości zmiennej systemowej GRIDMODE włącza i wyłącza
wyświetlanie siatki. W takim przypadku zmienna systemowa GRIDMODE jest
funkcjonalnym odpowiednikiem polecenia SIATKARYS. DATE jest zmienną systemową
tylko do odczytu, która przechowuje bieżącą datę. Jej wartość można wyświetlić, lecz nie
można jej zmienić.
Zmienne Bitcode
Niektóre zmienne systemowe są kontrolowane przy użyciu bitcode. W przypadku takich
zmiennych podawane są wartości określające unikalne połączenie zachowań. Przykładowo
zmienna systemowa LOCKUI udostępnia następujące wartości bitcode:
0 Paski narzędzi i okna nie są zablokowane
1 Zadokowane paski narzędzi są zablokowane
2 Zadokowane lub zakotwiczone okna są zablokowane
4 Ruchome paski narzędzi są zablokowane
8 Przestawne okna są zablokowane
Po ustawieniu zmiennej LOCKUI na 1 + 4 = 5, zablokowane zostaną wyłącznie zadokowane

i ruchome paski narzędzi; zadokowane, zakotwiczone ani ruchome okna nie zostaną
zablokowane.
UWAGA Użytkownik może sprawdzać lub zmieniać ustawienia zmiennych systemowych

w trybie nakładkowym, to znaczy w trakcie działania innego polecenia. Jednak nowe
wartości zostaną wprowadzone po zakończeniu przerwanego polecenia.
Aby zmienić ustawienia zmiennej systemowej

1 W wierszu polecenia podaj nazwę zmiennej systemowej. Przykładowo, wprowadź
gridmode, aby zmienić ustawienie siatki.
Wpisywanie zmiennych systemowych w wierszu polecenia | 45

2 Aby zmienić stan zmiennej GRIDMODE, wprowadź 1 (włączona) lub 0 (wyłączona).
Aby pozostawić bieżącą wartość zmiennej systemowej, naciśnij klawisz Enter.
Aby wyświetlić pełną listę zmiennych systemowych

1 Kliknij menu Narzędzia ➤ Zapytania ➤ Ustaw zmienną systemową..
2 Po zgłoszeniu Nazwa zmiennej wprowadź ?.
3 W monicie Podaj zmienne systemowe do wyświetlenia naciśnij Enter.
ZMSYS
Wyświetla listę wartości zmiennych systemowych lub zmienia je.
Nawigacja i edycja w obrębie okna poleceń

W oknie poleceń można dokonać edycji tekstu, aby poprawić lub powtórzyć polecenia.
Należy korzystać ze standardowych klawiszy:
■ Strzałka w górę, w dół, w lewo i w prawo
■ Wstaw, Usuń
■ Page Up, Page Down
■ Home, End
■ Backspace
Dowolne polecenie użyte w bieżącej sesji można powtórzyć, przechodząc przez polecenia
w oknie poleceń za pomocą klawiszy Strzałka w górę i Strzałka w dół oraz naciskając klawisz
Enter. Naciśnięcie klawiszy Ctrl+C domyślnie kopiuje podświetlony tekst do schowka.
Naciśnięcie klawiszy Ctrl+V wkleja tekst ze Schowka do okna tekstowego lub okna poleceń.
Po kliknięciu prawym przyciskiem myszy w oknie poleceń lub oknie tekstowym wyświetla
się menu skrótów, z którego można wybrać sześć ostatnio używanych poleceń, skopiować
zaznaczony tekst lub całą historię polecenia, wkleić tekst lub przywołać okno dialogowe
Opcje.
W przypadku większości poleceń wiersz polecenia zawierający dwa lub trzy wiersze
wcześniejszych zgłoszeń, nazywanych historią polecenia, wystarcza do przeglądania i edycji.
Aby obejrzeć więcej niż jeden wiersz historii polecenia, należy przewinąć tekst historii lub

powiększyć okno poleceń, przeciągając jego krawędź. W przypadku poleceń wyświetlających
tekst, takich jak LISTA, można powiększyć okno poleceń lub nacisnąć klawisz F2, aby
otworzyć okno tekstowe.
Korzystanie z okna tekstowego

Okno tekstowe jest podobne do okna poleceń. Można w nim wpisywać polecenia i
wyświetlać zgłoszenia oraz komunikaty. Okno tekstowe zawiera pełną historię poleceń dla
bieżącej sesji roboczej. Okno tekstowe umożliwia przeglądanie obszernych danych
wyjściowych takich poleceń jak LISTA, które wyświetlają szczegółowe informacje dotyczące
zaznaczonych obiektów. Aby poruszać się po historii poleceń do przodu i do tyłu można
użyć strzałek przewijania na prawej krawędzi okna.
Aby wyróżnić tekst, naciśnij klawisz SHIFT z dowolnym innym klawiszem. Przykładowo,
kombinacja SHIFT+HOME zaznacza cały tekst w oknie tekstowym od miejsca, w którym
znajduje się kursor do początku linii.
Aby skopiować cały tekst z okna tekstowego do schowka, należy użyć polecenia
KOPIUJHIST.
Aby zapisać polecenie w pliku dziennika, użyj polecenia PLIKHISTTAK.
Patrz także:
■ Zakotwicz, Zmień wielkość i Ukryj okno poleceń na stronie 50
■ Korzystanie z wprowadzania dynamicznego na stronie 482
Aby zamknąć okno tekstowe

■ W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie gekran
UWAGA Okno tekstowe można również zamknąć, naciskając klawisz F2 albo używając
standardowych elementów sterujących systemu Windows.
Aby skopiować tekst z okna tekstowego do wiersza polecenia

1 Jeśli okno tekstowe nie zostanie wyświetlone, kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel
Okna ➤ Okno tekstowe.
2 Wybierz tekst do skopiowania.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy w oknie polecenia lub oknie tekstowym. Kliknij
polecenie Wklej do wiersza polecenia.
Nawigacja i edycja w obrębie okna poleceń | 47

Tekst zostanie skopiowany do schowka, a następnie wklejony do wiersza polecenia.
Po naciśnięciu klawisza Enter polecenia będą wykonywane kolejno, tak jak skrypt.
Tekst można także skopiować i wkleić za pomocą kombinacji klawiszy Ctrl+C i
Ctrl+V.
Aby wyświetlić okno tekstowe
■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ Okno tekstowe.
Okno tekstowe zostanie wyświetlone na tle obszaru rysunkowego.
KOPIUJ_S
Kopiuje zaznaczone obiekty do schowka.
KOPIUJHIST
Kopiuje tekst historii wiersza polecenia do schowka.
GEKRAN
Przełącza z okna tekstowego do obszaru rysunku.
PLIKHISTNIE
Zamyka plik dziennika historii poleceń otwarty za pomocą polecenia PLIKHISTTAK.
PLIKHISTTAK
Zapisuje zawartość historii poleceń do pliku.
WKLEJ
TEKRAN
Otwiera okno tekstowe.
Zmienne systemowe
LOGFILEMODE
Określa, czy zawartość historii poleceń jest zapisywana w pliku dziennika.

LOGFILENAME
Określa ścieżkę i nazwę pliku dziennika historii poleceń dla bieżącego rysunku.
LOGFILEPATH
Określa ścieżkę do plików dziennika historii poleceń dla wszystkich rysunków w sesji.
Przełączanie między oknami dialogowymi a wierszem polecenia

Zamiast korzystać z okna dialogowego, można wyświetlić zgłoszenia w wierszu polecenia
lub ponownie powrócić do okna. Opcja ta jest wykorzystywana głównie przy wykonywaniu
skryptów.
Niektóre z funkcji są dostępne zarówno w wierszu polecenia, jak i w oknie dialogowym.
W przypadku wielu poleceń można wpisać myślnik przed nazwą polecenia, aby zgłoszenia
były wyświetlane w wierszu polecenia zamiast w oknie dialogowym. Przykładowo wpisanie
warstwa w wierszu polecenia wyświetla okno Menedżera właściwości warstw. Wpisanie
-warstwa w wierszu polecenia wyświetla odpowiedniki opcji w wierszu polecenia.
Ukrywanie okien dialogowych jest przydatne ze względu na zgodność ze starszymi wersjami
programu AutoCAD LT® i podczas korzystania z plików skryptów. Mogą istnieć niewielkie
różnice w opcjach dostępnych w oknie dialogowym i w wierszu polecenia.
Następujące zmienne systemowe mają wpływ na wyświetlanie okien dialogowych:
■ ATTDIA steruje wyświetlaniem okna dialogowego polecenia WSTAWpodczas

wprowadzania wartości atrybutów.
■ CMDNAMES wyświetla nazwę (w wersji angielskiej) bieżącego aktywnego polecenia

i polecenia nakładkowego.
■ EXPERT steruje wyświetlaniem niektórych okien dialogowych ostrzeżeń.
■ FILEDIA steruje wyświetlaniem okien dialogowych stosowanych w przypadku poleceń,

które odczytują i zapisują pliki. Przykładowo, gdy wartość zmiennej FILEDIA wynosi
1, polecenie NZAPISZ wyświetla okno dialogowe Zapisz rysunek jako. Gdy zmienna
FILEDIA ma wartość 0, polecenie NZAPISZ wyświetla zgłoszenia w wierszu polecenia.
W procedurach opisanych w tej dokumentacji przyjmuje się, że zmienna FILEDIA ma
wartość 1. Nawet gdy zmienna FILEDIA ma wartość 0, można wyświetlić okno
dialogowe, wpisując tyldę (~) w pierwszym zgłoszeniu.
Zmienne FILEDIA i EXPERT są przydatne podczas uruchamiania poleceń za pomocą

skryptów.
Aby użyć polecenia w wierszu polecenia

■ W przypadku większości poleceń należy wpisać minus (-) przed nazwą polecenia.
Przełączanie między oknami dialogowymi a wierszem polecenia | 49

■ W przypadku okien dialogowych, które służą do otwierania i zapisywania plików,
należy przypisać zmiennej FILEDIA wartość 0.
GEKRAN
Przełącza z okna tekstowego do obszaru rysunku.
Zmienne systemowe
ATTDIA
Określa, czy przy wprowadzaniu wartości atrybutów polecenie WSTAW korzysta z okna
dialogowego.
CMDNAMES
Wyświetla nazwę bieżącego aktywnego polecenia i polecenia nakładkowego.
EXPERT
Steruje pojawianiem się pewnych monitów.
FILEDIA
Wyłącza wyświetlanie okien dialogowych nawigacji plików.
Zakotwicz, Zmień wielkość i Ukryj okno poleceń

Można dostosować do swoich preferencji położenie i wygląd okna poleceń.
Mocowanie okna poleceń

Okno poleceń jest domyślnie zadokowane. Zadokowane okno poleceń ma taką samą
szerokość jak okno programu AutoCAD LT. Gdy wpisywany tekst jest dłuższy od szerokości
wiersza polecenia, zostanie wyświetlone okno zawierające cały tekst.
Okno poleceń można rozłączyć i uczynić je oknem ruchomym, przeciągając je poza region
zamocowania. Region zamocowania to krawędź okna aplikacji AutoCAD pozwalająca na
zamocowanie paska narzędzi, palety lub okna poleceń. Ruchome okno poleceń można
przenieść w dowolne miejsce na ekranie i zmienić jego szerokość oraz wysokość za pomocą
urządzenia wskazującego.
Aby zamocować ponownie ruchome okno poleceń, przeciągnij je do regionu zamocowania
okna programu AutoCAD LT.

Zakotwiczanie okna poleceń
Okno poleceń można zakotwiczyć z lewej lub z prawej strony okna programu AutoCAD
LT. Po zakotwiczeniu okno poleceń pozostaje widoczne na ekranie, ale jest
zminimalizowane, co pozwala na jego szybkie wywołanie w razie konieczności. Pozwala
to również zwiększyć wielkość widocznego obszaru rysunku. Aby można było wybrać
stronę zakotwiczenia, okno poleceń musi być już ruchome. Aby zakotwiczyć okno poleceń,
należy się upewnić, że jest ono ruchome, a następnie kliknąć prawym przyciskiem myszy
jego pasek tytułu i wybrać polecenie Zakotwiczenie w lewo lub Zakotwiczenie w prawo.
Zmiana wielkości okna poleceń

Rozmiar okna poleceń w pionie można zmienić, przeciągając pasek podziału znajdujący
się na górnej krawędzi okna, jeśli jest ono zadokowane na dole, lub na dolnej krawędzi
okna, jeśli jest ono zadokowane na górze.
Ukrywanie okna poleceń

Ukrywanie i ponowne wyświetlanie wierszu polecenia można zrealizować w jeden z
następujących sposobów:
■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Wiersz polecenia.
■ Kliknij menu Narzędzia ➤ Wiersz polecenia.
■ Naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+9.
Po ukryciu wiersza polecenia można nadal wpisywać polecenia. Jednak niektóre polecenia
i zmienne systemowe zwracają wartości do wiersza polecenia, dlatego może być wskazane
ponowne wyświetlenie wiersza polecenia w tych wystąpieniach.
UWAGA Informacje na temat opcji wyświetlania okien dokowalnych (np. autoukrywanie

i przezroczystość) znajdują się w sekcji „Sterowanie wyświetlaniem okien dokowalnych”
w temacie Ustawianie opcji interfejsu na stronie 145.
Aby uczynić okno poleceń ruchomym

■ Kliknij uchwyt zmiany położenia (dwa paski) na lewej krawędzi zadokowanego okna
poleceń i przeciągnij je z regionu zadokowania, aż pojawi się grube obramowanie.
Przesuń okno w dowolne miejsce obszaru rysunku programu AutoCAD LT.
Aby ustalić przezroczystość dla ruchomego okna poleceń

1 W ruchomym oknie Polecenie kliknij przycisk Właściwości i wybierz opcję
Przezroczystość.
Zakotwicz, Zmień wielkość i Ukryj okno poleceń | 51

2 W oknie dialogowym Przezroczystość przesuń suwak na lewo, aby okno poleceń było
mniej przezroczyste lub na prawo, aby było bardziej przezroczyste.
Granicami tego przedziału jest nieprzezroczystość i przezroczystość. Po wybraniu
opcji Wyłącz przezroczystość dla wszystkich palet okno poleceń nie może być
przezroczyste.
Aby zamocować okno poleceń

■ Wskaż pasek tytułu i przeciągnij okno poleceń, aż znajdzie się ono nad górnym lub
dolnym obszarem zamocowania okna programu AutoCAD LT. Gdy okno poleceń
osiągnie taką samą szerokość jak okno programu AutoCAD, zwolnij przycisk myszy,
aby je zamocować.
Region zamocowania to krawędź okna aplikacji AutoCAD pozwalająca na zamocowanie
paska narzędzi, palety lub okna poleceń.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy pasek tytułu okna poleceń i wybierz polecenie
Dozwolone dokowanie.
UWAGA Aby określić, czy okno poleceń może być zamocowane, kliknij prawym
przyciskiem myszy pasek tytułu okna poleceń i wybierz polecenie Dozwolone
dokowanie.
Aby zmienić wielkość zadokowanego okna poleceń

1 Umieść kursor na poziomym pasku podziału, aby zmienił się w podwójną linię i
strzałki.
2 Przeciągnij w pionie pasek podziału, aż okno poleceń będzie miało żądaną wielkość.
Aby ukryć okno poleceń
■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Wiersz polecenia.
UWAGA Niektóre polecenia i zmienne systemowe zwracają wartości do wiersza

polecenia. W takim przypadku lepiej jest wyświetlić wiersz polecenia. Aby wyświetlić
wiersz polecenia, gdy jest ukryty, naciśnij kombinację klawiszy CTRL+9. Metoda
alternatywna:

LINPOL
Powoduje wyświetlenie okna wiersza polecenia.
LINPOLUKRYJ
Powoduje ukrycie okna Wiersz polecenia.
Zmienne systemowe
PALETTEOPAQUE
Określa, czy palety mogą być przezroczyste.
Menu skrótów
Menu skrótów umożliwia szybki dostęp do poleceń odpowiadających bieżącemu działaniu.
Kliknięcie prawym przyciskiem myszy w różnych obszarach ekranu spowoduje wyświetlenie
różnych menu skrótów. Menu skrótów zwykle zawierają opcje
■ Powtórz ostatnio wprowadzone polecenie
■ Anuluj bieżące polecenie
■ Wyświetl listę ostatnich danych wprowadzonych przez użytkownika
■ Wytnij, kopiuj i wklej ze Schowka
■ Wybierz inną opcję polecenia
■ Wyświetl okno dialogowe, np. Opcje lub Dostosowywanie
■ Cofnij ostatnio wpisywane polecenie
Działanie prawego przycisku myszy można dostosować w taki sposób, aby krótkie naciśnięcie
odpowiadało naciśnięciu klawisza Enter, a dłuższe naciśnięcie powodowało wyświetlenie
menu skrótów.
Menu skrótów można dostosowywać za pomocą pliku dostosowywania (CUIx). Główny
plik CUIx domyślnie jest nazwany acadlt.cuix.
Patrz także:
■ „Tworzenie podmenu” w Podręczniku dostosowywania
Menu skrótów | 53
Aby wyświetlić menu skrótów
1 Przesuń wskaźnik myszy nad obszar, element lub ikonę.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy lub naciśnij odpowiadający mu klawisz urządzenia

wskazującego.
Zawartość menu skrótów będzie zależała od jego bieżącego położenia. Gdy wybrany
zostanie jeden obiekt lub kilka obiektów, naciśnięcie prawego przycisku myszy w
obszarze rysunku spowoduje wyświetlenie menu skrótów z opcjami edycji. Menu
skrótów można również wyświetlić w trakcie wykonywania polecenia NFRAGM lub
ZOOM.
Aby wyłączyć wszystkie menu skrótów w obszarze rysunku

1 Kliknij menu Narzędzia ➤ Opcje.
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Preferencje użytkownika, w obszarze

Standardowe zachowanie Windows usuń Menu skrótów w obszarze rysunku.
3 Aby sterować osobno wyświetlaniem menu skrótów Domyślne, Edycja i Polecenie,

wybierz Menu skrótów w Obszarze rysunku. Dostosowanie prawego przycisku myszy.
4 W oknie dialogowym Dostosowywanie prawego przycisku, w obszarze Tryb domyślny

lub Tryb edycji, wybierz jedną z poniższych opcji, aby sterować działaniem programu
po naciśnięciu prawego przycisku myszy, gdy nie jest wykonywane żadne polecenie:
■ Powtórz ostatnie polecenie.Powtarza ostatnie polecenie. Wybranie tej opcji
powoduje wyłączenie menu skrótów Domyślne i Edycja. Kliknięcie prawym
przyciskiem myszy odpowiada naciśnięciu klawisza Enter.
■ Menu skrótów. Wyświetla menu skrótów Domyślne lub Edycja.
5 W wycinku Tryb poleceń wybierz jedną z następujących opcji, aby określić działanie
prawego przycisku myszy w obszarze rysunku w trakcie wykonywania polecenia:
■ Podaj. Wyłącza menu skrótów Polecenie. Kliknięcie prawym przyciskiem myszy
odpowiada naciśnięciu klawisza Enter.
■ Menu skrótów: zawsze dostępneWyświetla menu skrótów Polecenie.
■ Menu skrótów: dostępne, gdy opcje poleceń są obecne. Umożliwia

wyświetlenie menu skrótów Polecenia tylko wtedy, gdy opcje polecenia są aktualnie
dostępne w wierszu polecenia. Opcje w wierszu polecenia są ujęte w nawiasy
kwadratowe. Jeżeli nie ma dostępnych opcji, kliknięcie prawym przyciskiem
myszy oznacza naciśnięcie klawisza Enter.
Oprócz włączania i wyłączania menu skrótów Domyślne, Edycja i Polecenie można

dostosowywać wyświetlane w menu opcje. Przykładowo, do menu skrótów Edycja

można dodać opcje, które będą wyświetlane tylko wówczas, gdy do edycji wybrano
okręgi.
Aby włączyć funkcję detekcji czasu kliknięcia prawym przyciskiem myszy

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Preferencje użytkownika, w części Standardowe

zachowanie Windows kliknij Dostosowywanie prawego przycisku.
3 W oknie dialogowym Dostosowywanie prawego przycisku wybierz Włącz detekcję

czasu kliknięcia prawym przyciskiem myszy.
Można określić czas dłuższego kliknięcia. Domyślnie wynosi on 250 milisekund
4 Kliknij przycisk Zastosuj i zamknij.
5 W oknie dialogowym Opcje kliknij przycisk OK.
Aby sterować wyświetlaniem ostatnio wprowadzonych danych

1 W wierszu polecenia wprowadź inputhistorymode.
2 Wprowadź sumę jednej lub większej ilości następujących wartości:

■ 0. Nie jest wyświetlana historia wprowadzanych danych.
■ 1. W wierszu polecenia wyświetlana jest historia wprowadzanych danych. Dostęp

do nich można uzyskać za pomocą klawiszy strzałka w górę i w dół.
■ 2. W menu skrótów wyświetlana jest historia danych wprowadzonych dla

bieżącego polecenia.
■ 4. W menu skrótów wyświetlana jest historia danych wprowadzonych dla bieżącej

sesji.
■ 8. Na rysunku wyświetlane są znaczniki dla ostatnio wprowadzonych danych na

temat położenia punktu.
Wartością domyślną jest 15.
3 (Opcjonalnie) W wierszu polecenia wprowadź cmdinputhistorymax.
4 Wprowadź wartość, która będzie kontrolować ilością niepowtarzających się danych,

wprowadzonych w wierszu polecenia, które będą zapamiętywane i dostępne do
wyświetlenia jako niedawno wprowadzone.
Menu skrótów | 55
KOPIUJ_S
KOPIUJHIST
Kopiuje tekst historii wiersza polecenia do schowka.
CUI
WYTNIJ
Kopiuje wybrane obiekty do schowka i usuwa je z rysunku.
OPCJE
NFRAGM
Umożliwia przesunięcie widoku w płaszczyźnie ekranu.
WKLEJ
WŁAŚCIWOŚCI
Steruje właściwościami istniejących obiektów.
USTAWZASOBNIK
U
Cofa ostatnią operację.
ZOOM
Zwiększa lub zmniejsza powiększenie widoku w bieżącej rzutni.
Zmienne systemowe
CMDINPUTHISTORYMAX
Ustala maksymalną liczbę poprzednich wartości wprowadzonych przez użytkownika,
które są przechowywane dla monitu polecenia.

INPUTHISTORYMODE
Określa zawartość i położenie historii danych wejściowych użytkownika.
PICKFIRST
Określa, czy obiekty wybiera się przed czy po wydaniu polecenia.
SHORTCUTMENU
Określa, czy menu skrótów trybu standardowego, edycji i poleceń są dostępne w obszarze
rysunku.
TRAYICONS
Określa, czy na pasku stanu wyświetlany jest zasobnik.
TRAYNOTIFY
Określa, czy w zasobniku pasku stanu wyświetlane są powiadomienia na temat usług.
TRAYTIMEOUT
Steruje czasem (w sekundach), co jaki wyświetlane są powiadomienia o usługach.
Palety narzędzi
Palety narzędzi to karty w oknie Palety narzędzi, które stanowią efektywną metodę
organizowania, udostępniania i umieszczania bloków, kreskowań i innych narzędzi. Palety
narzędzi mogą również zawierać narzędzia opracowane przez inne firmy.
Tworzenie i używanie narzędzi z obiektów i obrazów

Narzędzie można utworzyć przeciągając obiekty z rysunku do palety narzędzi. Następnie
można skorzystać z nowego narzędzia, aby utworzyć obiekty z takimi samymi
właściwościami jak obiekt przeciągany do palety narzędzi.
Palety narzędzi to karty w oknie Palety narzędzi. Elementy dodawane do palety narzędzi
nazywają się narzędziami. Narzędzie można utworzyć przeciągając poniższe elementy do
palety narzędzi, po jednym za każdym razem:
■ Obiekty geometryczne, takie jak linie, okręgi i polilinie
■ Wymiary
■ Bloki
■ Kreskowania
Palety narzędzi | 57
■ Pełne wypełnienia
■ Wypełnienia gradientowe
■ Obrazy rastrowe
■ Odnośniki
■ Tabele
UWAGA Przeciągając obiekt na paletę narzędzi, można przełączyć kartę, przytrzymując

obiekt nad kartą przez kilka sekund.
Następnie można skorzystać z nowego narzędzia, aby utworzyć obiekty w rysunku z takimi
samymi właściwościami jak obiektu przeciąganego do palety narzędzi. Przykładowo, po
przeciągnięciu z rysunku do palety narzędzi czerwonego okręgu o szerokości linii .05 mm
nowe narzędzie będzie tworzyło czerwony okrąg o szerokości linii wynoszącej .05 mm.
Jeśli do palety narzędzi zostanie przeciągnięty blok lub odnośnik, nowe narzędzie będzie
wstawiało blok lub odnośnik o takich samych właściwościach.
Po przeciągnięciu obiektu geometrycznego lub wymiarowania do palety narzędzi, nowe
narzędzie tworzone jest automatycznie z odpowiednim przyciskiem rozwijanym. Przyciski
rozwijane narzędzia wymiarowania dostarczają na przykład zestaw stylów wymiarowania.
Kliknij strzałkę z prawej strony ikony narzędzia w palecie narzędzi, aby wyświetlić przycisk
rozwijany. W przypadku użycia narzędzia z przycisku rozwijanego obiekt na rysunku ma
takie same właściwości jak oryginalne narzędzie z palety narzędzi.
Wstawianie bloków i dołączanie odnośników

Można wybrać opcję wyświetlania monitu o podanie kąta obrotu (zaczynając od 0) w
momencie klikania i wstawiania bloku lub odnośnika. Ta opcja ignoruje kąt określony w
sekcji Rotacja okna dialogowego Właściwości narzędzia. Monit o podanie kąta obrotu nie
jest wyświetlany w razie przeciągania bloku bądź odnośnika zewnętrznego lub jeśli w
początkowym wierszu polecenia wstawienia wprowadzone zostanie polecenie Obróć.
Bloki wstawione metodą przeciągania z palety narzędzi często po wstawieniu muszą być
obracane lub skalowane. Podczas przeciągania bloków z palety można korzystać z trybów
lokalizacji. Jednak w takim przypadku skok siatki zostanie wyłączony. Aby zastąpić normalne
ustawienia skali podczas korzystania z narzędzia, można ustawić skalę pomocniczą dla
bloku lub narzędzia kreskowania. (Skala pomocnicza mnoży bieżące ustawienia skali
użytkownika przez skalę wydruku lub skalę wymiarowania).
Bloki wstawione z palety narzędzi są automatycznie skalowane zgodnie ze stosunkiem
jednostek w bloku i bieżącym rysunku. Jeśli na przykład w bieżącym rysunku jednostką są
metry, a w bloku centymetry, stosunek jednostek wynosi 1 m/100 cm. Po przeciągnięciu
do rysunku blok zostanie wstawiony w skali 1/100.

UWAGA W oknie dialogowym Opcje, na karcie Parametry użytkownika parametr
Jednostki elementu źródłowego i Jednostki rysunku docelowego są używane, gdy
parametry Skala przemieść i upuść bloku źródłowego i rysunku docelowego mają
wartość Bez jednostek.
Aktualizowanie definicji bloku na palecie narzędzi

Definicja bloku w bieżącym rysunku nie jest automatycznie aktualizowana po
zmodyfikowaniu bloku w rysunku źródłowym. Aby zaktualizować definicję bloku w
bieżącym rysunku, kliknij prawym przyciskiem myszy narzędzie blok na palecie narzędzi
i kliknij polecenie Przedefiniuj w menu skrótów.
Jeśli opcja Przedefiniuj jest niedostępna, oznacza to, że źródło definicji bloku jest plikiem
rysunku, a nie blokiem umieszczonym w pliku rysunku. Aby zaktualizować definicję bloku
utworzoną przez wstawienie pliku rysunku, użyj funkcji DesignCenter. Więcej informacji
znajduje się w temacie Dodawanie zasobów za pomocą DesignCenter na stronie 85.
UWAGA Jeśli plik źródłowego rysunku dla narzędzia bloku zostanie przeniesiony do
innego folderu, należy zmodyfikować narzędzie, które się do niego odwołuje, klikając
prawym przyciskiem myszy narzędzie, a następnie określając nowy folder pliku
źródłowego w oknie dialogowym Właściwości narzędzia.
Patrz także:
■ Sterowanie właściwościami narzędzi na stronie 66
■ Dostosowanie palet narzędzi na stronie 70
■ Dodawanie zasobów za pomocą DesignCenter na stronie 85
■ Określanie zachowania okien dokowalnych na stronie 164
Aby otworzyć blok na palecie narzędzi w Edytorze bloku

1 Jeśli okno Palety narzędzi nie zostało jeszcze otwarte, kliknij kolejno kartę Widok
➤ panel Palety ➤ Palety narzędzi.
2 W menu skrótów ikony bloku kliknij opcję Edytor bloku.
UWAGA Blok z palety narzędzi może znajdować się na innym rysunku. Rysunek
zawierający definicję bloku zostanie otwarty w Edytorze bloku.
Tworzenie i używanie narzędzi z obiektów i obrazów | 59

Aby dodać lub usunąć przycisk rozwijany narzędzia
1 Na palecie narzędzi kliknij prawym przyciskiem myszy obiekt geometryczny lub
narzędzie wymiarowania, którego menu rozwijane ma zostać dodane lub usunięte.
Kliknij polecenie Właściwości.
2 W oknie dialogowym Właściwości narzędzia, w obszarze Polecenie kliknij w polu

Użyj przycisku rozwijanego.
3 Z listy rozwijanej wybierz Tak, aby dodać lub Nie, aby usunąć dowolny przycisk.
UWAGA W przypadku usunięcia przycisku rozwijanego i ponownego dodania

obraz, nazwa i opis (etykiety narzędzi) wyświetlane w palecie narzędzi dla każdego
narzędzia w przycisku rozwijanym mogą być niedokładne. Aby to naprawić, należy
przywrócić domyślne ustawienia obrazu, nazwy i opisu. Zobacz To change the
image, name, and description of a flyout tool to the default settings.
Aby dostosować przycisk rozwijany narzędzi

1 Na palecie narzędzi kliknij prawym przyciskiem myszy obiekt geometryczny lub
narzędzie wymiarowania, którego menu rozwijane ma zostać dostosowane. Kliknij
polecenie Właściwości.
2 W oknie dialogowym Właściwości narzędzia, w obszarze Polecenie kliknij w polu

Opcje przycisku rozwijanego. Kliknij przycisk [ ].
3 W oknie dialogowym Opcje przycisku rozwijanego wybierz narzędzia, które mają

zostać ukryte lub wyświetlone w przycisku rozwijanym. Kliknij przycisk OK. (Należy
wybrać co najmniej jedno narzędzie).
4 W oknie dialogowym Właściwości narzędzia kliknij przycisk OK.
Aby wyświetlić monit dla kąta obrotu podczas wstawiania bloku lub
odnośnika z palety narzędzi
1 W palecie narzędzi kliknij prawym przyciskiem myszy blok lub odnośnik. Kliknij
2 W oknie dialogowym Właściwości narzędzia, w części Wstawianie kliknij Monit dla

kąta obrotu.
3 Z listy rozwijanej wybierz Tak.

UWAGA Ta opcja ignoruje kąt określony w obszarze Obrót z okna dialogowego
Właściwości narzędzia. Monit o podanie kąta obrotu nie jest wyświetlany w
przypadku przeciągania bloku bądź odnośnika, lub jeśli w początkowym wierszu
polecenia wstawienia wprowadzone zostanie polecenie obróć.
ADAPTACJA
Dostosowuje palety narzędzi i grupy palet narzędzi.
PALETYNARZĘDZI
Otwiera okno Palety narzędzi.
PALETYNARZĘDZIZAMKNIJ
Zamyka okno Palety narzędzi.
JEDN
Steruje formatem i dokładnością wyświetlania współrzędnych i kątów.
Zmienne systemowe
INSUNITSDEFSOURCE
Ustala jednostki elementu źródłowego, gdy zmienna INSUNITS jest ustawiona na 0.
INSUNITSDEFTARGET
Ustawia wartość jednostek rysunku docelowego, gdy zmienna INSUNITS jest ustawiona
na 0.
PALETTEOPAQUE
TPSTATE
Wskazuje, czy okno Palety narzędzi jest otwarte czy zamknięte.
Tworzenie i korzystanie z narzędzi polecenia

Można utworzyć narzędzie na palecie narzędzi, które wykonuje pojedyncze polecenie lub
ciąg poleceń.
Tworzenie i korzystanie z narzędzi polecenia | 61

Możliwe jest dodanie często używanych poleceń do palety narzędzi. Jeśli okno dialogowe
Dostosuj jest otwarte, na paletę narzędzi można przeciągnąć narzędzia z paska narzędzi
lub okna edytora Dostosuj interfejs użytkownika (CUI).
UWAGA Na paletę narzędzi nie można przeciągać poleceń z paska narzędzi szybkiego
dostępu.
Po dodaniu polecenia do palety narzędzi można kliknąć narzędzie, aby wykonać polecenie.
Kliknięcie narzędzia Zapisz na palecie narzędzi powoduje na przykład zapisanie rysunku
w ten sam sposób, jak przy użyciu przycisku Zapisz na pasku narzędzi szybkiego dostępu.
Można także utworzyć narzędzie, które wykonuje ciąg poleceń lub skrypt.
UWAGA Chociaż narzędzia na paletach można klikać, gdy wyświetlony jest edytor
Dostosuj interfejs użytkownika (CUI), wyniki takiego działania mogą być
nieprzewidywalne. Zaleca się nie używać żadnych narzędzi na paletach, gdy wyświetlony
jest edytor Dostosuj interfejs użytkownika (CUI).
Aby utworzyć narzędzie polecenia z przycisku paska narzędzi
UWAGA Nie można przeciągać poleceń z paska narzędzi szybkiego dostępu.
1 Upewnij się, że wyświetlany jest pasek narzędzi zawierający polecenie, które ma być
dodane do palety narzędzi.
Jeżeli wymagany pasek narzędzi nie jest wyświetlany, na wstążce kliknij kolejno kartę
Widok ➤ panel Okna ➤ Paski narzędzi ➤ , a następnie wczytaną grupę adaptacji
i pasek narzędzi, który ma zostać wyświetlony. Można również kliknąć menu Narzędzia
➤ Paski narzędzi na pasku menu i wybrać pasek narzędzi z listy.
2 Kliknij kartę Zarządzaj ➤ Panel Dostosowanie ➤ Palety narzędzi.
UWAGA Nawet jeśli w trakcie tej procedury nie zostaną wprowadzone żadne
zmiany w oknie dialogowym Dostosuj, musi być ono otwarte podczas dodawania
narzędzi polecenia do palety narzędzi.
3 W programie przeciągnij polecenie (przycisk) z paska narzędzi na paletę narzędzi i

nie zwalniając przycisku urządzenia wskazującego, ustaw kursor w miejscu na palecie
narzędzi, w którym ma zostać umieszczone dane narzędzie.
Zostanie wyświetlona linia pozioma wskazująca miejsce, w którym zostanie
umieszczone narzędzie.
4 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego.

5 W oknie dialogowym Dostosuj kliknij przycisk Zamknij.
Aby utworzyć narzędzie polecenia z edytora Dostosuj interfejs użytkownika

(CUI)
1 Kliknij kartę Zarządzaj ➤ panel Dostosowanie ➤ Interfejs użytkownika.

Jeśli edytor CUI przykrywa okno Palety narzędzi, należy przesunąć go na bok.
2 W okienku Lista poleceń przeciągnij polecenie z paska narzędzi do palety narzędzi i

nie zwalniając przycisku urządzenia wskazującego, ustaw kursor w tym miejscu palety
narzędzi, w którym ma zostać umieszczone dane narzędzie.
Zostanie wyświetlona linia pozioma wskazująca miejsce, w którym zostanie
umieszczone narzędzie.
4 W edytorze Dostosuj interfejs użytkownika (CUI) kliknij przycisk Zamknij.
Aby utworzyć narzędzie polecenia, które wykonuje niestandardową

sekwencję poleceń (zaawansowane)
2 W programie przeciągnij polecenie z paska narzędzi na paletę narzędzi i nie zwalniając

przycisku urządzenia wskazującego, ustaw kursor w miejscu na palecie narzędzi, w
którym ma zostać umieszczone dane narzędzie.
4 Kliknij prawym przyciskiem narzędzie na palecie narzędzi. Kliknij polecenie

Właściwości.
5 W oknie dialogowym Właściwości narzędzia zmień nazwę i opis na ciągi odpowiednie

dla makra lub skryptu.
6 W obszarze Polecenia, w polu Ciąg polecenia wprowadź ciąg poleceń lub skrypt.
Aby skorzystać z narzędzia polecenia

1 Na palecie narzędzi kliknij narzędzie polecenia lub przeciągnij i upuść narzędzie na
rysunku, którego chcesz użyć.
Tworzenie i korzystanie z narzędzi polecenia | 63

2 Odpowiadaj na wszelkie wyświetlane monity polecenia.
CUI
ADAPTACJA
PALETYNARZĘDZI
Zmiana ustawień palety narzędzi

Opcje i ustawienia dla palet narzędzi są dostępne z menu skrótów wyświetlanych po
kliknięciu prawym przyciskiem myszy w różnych obszarach okna Palety narzędzi.
Okno Palety narzędzi można zamocować przy prawej lub lewej krawędzi okna aplikacji.
Przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl, aby nie dopuścić do zakotwiczenia okna Palety narzędzi
podczas przenoszenia.
Menu skrótów okna Paleta narzędzi zawiera
■ Dozwolone dokowanie. Włącza lub wyłącza możliwość zakotwiczenia lub zaczepienia

okna palety. Po wybraniu tej opcji okno palety można zakotwiczyć po przeciągnięciu
go nad obszar zakotwiczenia z boku okna programu. Zadokowane okno przylega do
boku okna aplikacji i powoduje zmianę rozmiarów obszaru rysunku. Włączenie tej
opcji udostępnia również polecenia Zakotwiczenie w lewo i Zakotwiczenie w prawo.
■ Zakotwiczenie w lewo lub Zakotwiczenie w prawo. Dołącza okno palety do karty

kotwicy z lewej lub prawej strony okna programu. Okno palety jest rozwijane i zwijane,
gdy przesuwa się przez nie kursor. Gdy zaczepione okno palety jest otwarte, jego
zawartość przykrywa obszar rysunku. Zaczepionego okna palety nie można ustawić w
położeniu otwartym.
■ Autoukrywanie. Steruje wyświetlaniem ruchomego okna palety. Jeśli opcja ta jest

wybrana, a kursor przesuwa się poza okno palety, wyświetlany jest tylko pasek tytułu
okna palety. Po usunięciu zaznaczenia tej opcji okno palety pozostaje otwarte na stałe.

Pasek tytułu okna palety można wyświetlić w postaci ikon lub tekstu z menu skrótów
paska tytułu.
■ Przezroczystość. Ustawia przezroczystość okna palety, aby nie zasłaniało obiektów

znajdujących się pod nim.
■ Widoki. Zmienia rozmiar i styl wyświetlania ikon na palecie narzędzi.
Patrz także:
Aby zmienić efekt najazdu okna Palety narzędzi

■ W oknie Palety narzędzi, na które paska tytułu kliknij przycisk Autoukrywanie.
UWAGA Efekt najazdu jest dostępny tylko wtedy, gdy okno Palety narzędzi nie jest
zamocowane.
Aby zmienić przezroczystość okna Palety narzędzi

1 W oknie Palety narzędzi, na które paska tytułu kliknij przycisk Właściwości. Kliknij
polecenie Przezroczystość.
2 W oknie dialogowym Przezroczystość, w obszarze Ogólne ustaw poziom

przezroczystości dla okna Palety narzędzi, jeśli nie jest stosowane jego zbliżenie.
3 W obszarze Przejście dopasuj poziom przezroczystości dla okna Palety narzędzi, gdy
jest stosowane jego zbliżenie.
Zmiana ustawień palety narzędzi | 65

UWAGA Przezroczystość jest dostępna tylko wtedy, gdy okno Palety narzędzi nie
jest zakotwiczone lub zaczepione.
Aby zmienić styl wyświetlania ikon w oknie Palety narzędzi

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy puste pole w oknie Palety narzędzi. Kliknij przycisk
Opcje widoku.
2 W oknie dialogowym Opcje widoku wybierz opcję wyświetlania ikon do zmiany.

Można także zmienić wielkość ikon.
3 Kliknij pole listy w obszarze Zastosuj do, a następnie wybierz opcję Bieżąca paleta
albo Wszystkie palety.
CUI
PALETYNARZĘDZI
Zmienne systemowe
PALETTEOPAQUE
TPSTATE
Sterowanie właściwościami narzędzi

Można zmienić właściwości dowolnego narzędzia z palety narzędzi.
Gdy narzędzie znajduje się na palecie narzędzi, można zmienić jego właściwości.
Przykładowo, można zmienić skalę wstawienia bloku lub kąt wzoru kreskowania.

Aby zmienić właściwości narzędzia w palecie narzędzi, kliknij je prawym przyciskiem
myszy, a następnie kliknij opcję Właściwości, aby wyświetlić okno dialogowe Właściwości
narzędzia. Okno dialogowe Właściwości narzędzia ma następujące kategorie właściwości:
■ Polecenie. Steruje wyświetlaniem menu rozwijanego narzędzia i ciągu poleceń

narzędzia.
■ Tabela. Steruje stylem tabeli, liczbą wierszy i kolumn oraz kierunkiem przepływu.
■ Właściwości Wstaw, Dołącz lub Wzór. Sterują właściwościami konkretnego obiektu,

np. skalą, obrotem i kątem.
■ Właściwości Ogólne. Zastępują bieżące ustawienia właściwości rysunku, takie jak

warstwa, kolor i rodzaj linii.
Można zwinąć i rozwinąć kategorie właściwości przez kliknięcie przycisków ze strzałkami.
Określanie innej ikony dla narzędzia

Można zastąpić ikonę narzędzia określonym obrazem. Jest to przydatne, gdy ikony
generowane automatycznie są zbyt trudne do rozpoznania.
Aby zastąpić obraz, kliknij prawym przyciskiem myszy narzędzie na palecie narzędzi, a
następnie kliknij polecenie Określ obraz.
Aby przywrócić domyślny obraz narzędzia, kliknij je prawym przyciskiem myszy i kliknij
polecenie Usuń określony obraz.
Sterowanie właściwościami narzędzi | 67

Aktualizowanie ikony dla narzędzia
Ikona bloku, odnośnika lub obrazu rastrowego w palecie narzędzi nie jest automatycznie
aktualizowana wraz ze zmianą jego definicji. Jeżeli zostaną zmienione definicje bloków,
odnośników lub obrazu rastrowego, możliwe jest uaktualnienie ikony przez kliknięcie
prawym przyciskiem myszy narzędzia na palecie i wybranie polecenia Uaktualnij obraz
narzędzia. Przed zaktualizowaniem obrazu narzędzia należy zawsze zapisać rysunek.
Ewentualnie można usunąć narzędzie, a następnie przywrócić je, korzystając z
™
DesignCenter .
Określanie zmiany właściwości dla narzędzi

W niektórych przypadkach może zajść potrzeba zastąpienia określonych właściwości
narzędzia innymi wartościami. Przykładowo, kreskowanie można automatycznie umieścić
na wcześniej wybranej warstwie, bez względu na bieżące ustawienie warstwy. Przez
automatyczne ustawienie właściwości podczas tworzenia pewnych obiektów można
zaoszczędzić czas i zredukować błędy.
W oknie dialogowym Właściwości narzędzia znajdują się obszary dla każdego możliwego
zastąpienia właściwości.
Nadpisanie właściwości warstwy wpływa na kolor, rodzaj i szerokość linii, styl wydruku
oraz przezroczystość. Zmiana właściwości warstwy jest rozwiązywana następująco:
■ Jeśli rysunek nie zawiera warstwy, zostanie ona utworzona automatycznie.
■ Jeśli warstwa, do której dodawane są elementy, jest wyłączona lub zablokowana, zostaje
tymczasowo odblokowana lub włączona.
Aby zmienić właściwości narzędzia z palety narzędzi

1 Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie na palecie narzędzi. Kliknij polecenie
Właściwości.
2 W oknie dialogowym Właściwości narzędzia kliknij dowolną właściwość na liście i

określ nową wartość lub ustawienie.
■ Właściwości wyświetlane w kategorii Wstaw, Dołącz lub Wzór sterują
właściwościami konkretnego obiektu, np. skalą, obrotem i kątem.
■ Właściwości wyświetlane w kategorii Ogólne zastępują bieżące ustawienia

właściwości rysunku, takie jak warstwa, kolor i rodzaj linii.
■ Podczas korzystania z narzędzia skala pomocnicza dla narzędzia bloku lub

kreskowania zastępuje normalne ustawienia skali. (Skala pomocnicza mnoży
bieżące ustawienia skali użytkownika przez skalę wydruku lub skalę
wymiarowania).

Można również zmienić wielkość okna dialogowego Właściwości narzędzia lub zwinąć
i rozwinąć kategorie właściwości przez kliknięcie przycisków ze strzałkami.
UWAGA Jeśli dla narzędzia posiadającego przycisk rozwijany zostaną określone

obraz, nazwa lub opis, wówczas są one wyświetlane w palecie narzędzi dla każdego
narzędzia w przycisku rozwijanym. Aby przywrócić domyślne ustawienia obrazu,
nazwy i opisu narzędzia rozwijanego, odpowiednie pola należy pozostawić puste
w oknie dialogowym Właściwości narzędzia.
Aby odświeżyć obraz narzędzia bloku na palecie narzędzi

1 Prawym przyciskiem myszy kliknij narzędzie na palecie narzędzi.
2 Kliknij Aktualizuj obraz narzędzia.
UWAGA Przed zaktualizowaniem obrazu narzędzia należy zawsze zapisać rysunek.
Aby zmienić obraz narzędzia na palecie narzędzi

Określ obraz.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik obrazu znajdź i wybierz plik obrazu, który będzie
używany.
3 Kliknij polecenie Otwórz, aby przypisać nowy obraz.
UWAGA Jeśli dla narzędzia posiadającego przycisk rozwijany określono obraz,

wówczas jest on wyświetlany w palecie narzędzi dla każdego narzędzia w przycisku
rozwijanym.
Aby przywrócić domyślne ustawienia obrazu, nazwy lub opisu narzędzia

rozwijanego
Właściwości.
2 W oknie dialogowym Właściwości narzędzia kliknij prawym przyciskiem myszy w

obszarze obrazu. Kliknij polecenie Usuń określony obraz.
3 Kliknij w polu Nazwa i usuń tekst.
Sterowanie właściwościami narzędzi | 69

4 Kliknij w polu Opis i usuń tekst.
UWAGA Zostawienie pustych pól Obraz, Nazwa i Opis w oknie dialogowym

Właściwości narzędzia spowoduje przywrócenie domyślnych ustawień obrazu,
nazwy i opisu narzędzia rozwijanego.
ADAPTACJA
PALETYNARZĘDZI
TPNPRZEJDŹ
Wyświetla podaną paletę narzędzi lub grupę palet.
Zmienne systemowe
PALETTEOPAQUE
TPSTATE
Dostosowanie palet narzędzi

Do palety narzędzi można dodać narzędzie na kilka sposobów.
Korzystając z przycisku Właściwości na pasku tytułu okna Palety narzędzi, można tworzyć
nowe palety narzędzi. Następujące metody umożliwiają dodawanie narzędzi do palety
narzędzi:
■ Przeciągnij na paletę narzędzi jeden z następujących elementów: obiekty geometryczne,

takie jak linie, okręgi i polilinie; wymiary; kreskowania; wypełnienia gradientowe; bloki;
odnośniki; obrazy rastrowe; tabele.

■ Przeciągnij rysunki, bloki i kreskowania z DesignCenter do palety narzędzi. Rysunki
dodane do palety narzędzi zostaną po przeciągnięciu do rysunku wstawione w postaci
bloków.
■ Aby przeciągnąć przyciski paska narzędzi na paletę narzędzi, skorzystaj z okna

dialogowego Dostosuj.
■ Użyj edytora Dostosuj interfejs użytkownika (CUI), aby przeciągnąć polecenia z okienka
Lista poleceń do palety narzędzi.
■ Narzędzia można przenosić i kopiować między paletami za pomocą poleceń Wytnij,

Kopiuj i Wklej.
■ Z menu skrótów można zarządzać paletami narzędzi, tworząc nowe palety od podstaw,
zmieniając ich nazwy, usuwając je lub przenosząc.
UWAGA Gdy wyświetlony jest edytor Dostosuj interfejs użytkownika (CUI), tworzenie
i zmiana nazw palety narzędzi jest niewskazana.
■ Utwórz wypełnioną paletę przez kliknięcie prawym przyciskiem myszy folderu, pliku
rysunku lub bloku w DesignCenter (widok drzewa), a następnie wybierz z menu skrótów
opcję Utwórz paletę narzędzi.
Dostosowanie palet narzędzi | 71

■ Każdy panel na wstążce można skojarzyć z grupą palet narzędzi, którą można dowolnie
dostosowywać. Kliknij panel wstążki prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić listę
dostępnych grup palet narzędzi.
UWAGA Jeśli plik rysunku źródłowego dla narzędzia bloku, odnośnika lub obrazu
rastrowego jest przenoszony do innego folderu, należy zmodyfikować narzędzie, które
odnosi się do rysunku, klikając prawym przyciskiem myszy narzędzie w oknie dialogowym
Właściwości narzędzia i podając nowy folder pliku źródłowego.
Zmiana kolejności narzędzi i palet narzędzi

Po wstawieniu narzędzi w palecie narzędzi, można je inaczej rozmieścić, przeciągając je
wewnątrz palety lub sortując. Do palety narzędzi można dodawać także tekst i linie
oddzielające.
Karta palety narzędzi może być przesuwana w górę i w dół listy za pomocą poleceń
dostępnych w menu skrótów palety narzędzi lub w oknie dialogowym Dostosuj. W podobny
sposób można usuwać palety narzędzi, które nie będą używane. Usunięte palety narzędzi
zostaną utracone, jeśli nie zostaną zapisane poprzez eksport do pliku. Można sterować
ścieżką dostępu do palet narzędzi na karcie Pliki, w oknie dialogowym Opcje. Ścieżka ta
może określać współdzielone położenie sieciowe.
Palety narzędzi tylko do odczytu

Jeśli plik palety narzędzi ma przypisany atrybut tylko do odczytu, w dolnym rogu tej palety
pojawi się ikona blokady. Oznacza to, że palety narzędzi nie można zmodyfikować. Można
jedynie zmienić jej ustawienia wyświetlania i rozmieszczenie ikon.
Aby przypisać palecie narzędzi atrybut „tylko do odczytu”, kliknij prawym przyciskiem
myszy plik palety narzędzi (ATC) w jednej z następujących lokalizacji:
■ Windows XP: <dysk>:\Documents and Settings\<nazwa użytkownika>\Application

Data\Autodesk\AutoCAD LT 2012\<wersja>\<język>\Support\ToolPalette\Palettes
■ Windows Vista lub Windows 7: <dysk>:\users\<nazwa

użytkownika>\AppData\Roaming\Autodesk\AutoCAD LT
2012\<wersja>\<język>\Support\ToolPalette\Palettes
W menu skrótów kliknij polecenie Właściwości. Na karcie Ogólne kliknij opcję Tylko do
odczytu, a następnie kliknij przycisk OK.

Aby utworzyć paletę narzędzi
1 Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Palety narzędzi.
2 W oknie Palety narzędzi, na które paska tytułu kliknij przycisk Właściwości. Kliknij
polecenie Nowa paleta.
3 W polu tekstu lokalnego wprowadź nazwę nowej palety.
Aby skojarzyć grupę palet narzędzi z panelem wstążki
1 Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Palety narzędzi.
2 Na wstążce kliknij prawym przyciskiem myszy wybraną kartę wstążki i kliknij opcję
Grupa palet narzędzi.
3 Kliknij dostępną grupę palet narzędzi na liście.
4 Kliknij kolejno menu Narzędzia ➤ Obszary robocze ➤ Zapisz bieżący jako.
5 W oknie dialogowym Zapisz obszar roboczy wprowadź nazwę dla nowego obszaru
roboczego lub wybierz nazwę z listy rozwijanej. Kliknij przycisk Zapisz.
Aby wyświetlić grupę palet narzędzi skojarzoną z panelem wstążki.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy panel wstążki i kliknij polecenie Pokaż pokrewną
grupę palet narzędzi.
Aby dodać tekst do palety narzędzi

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy puste pole w oknie Palety narzędzi. Kliknij Dodaj
tekst.
2 W polu tekstowym dodaj tekst, który ma być wyświetlany w oknie.
3 W razie potrzeby przeciągnij tekst do odpowiedniego miejsca w oknie.
Aby dodać linię oddzielającą do palety narzędzi

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy puste pole w oknie Palety narzędzi. Kliknij Dodaj
separator.
2 W razie konieczności przeciągnij linię oddzielającą do odpowiedniego miejsca w

oknie.
Dostosowanie palet narzędzi | 73

ADAPTACJA
PALETYNARZĘDZI
Zmienne systemowe
PALETTEOPAQUE
TPSTATE
Organizacja palety narzędzi

Organizacja palety narzędzi do grupy i określać, które grupy są wyświetlane.
Jeśli na przykład jest kilka palet zawierających wzory kreskowania, wówczas można użyć
polecenia ADAPTACJA, aby utworzyć nową grupę palet o nazwie Wzory kreskowania.
Można wówczas dodać wszystkie palety narzędzi, które zawierają wzory kreskowania, do
grupy Wzory kreskowania.
Po ustawieniu grupy Wzór kreskowania jako bieżącą, tylko palety narzędzi w grupie są
wyświetlane w oknie Palety narzędzi.
Położenie palet narzędzi i grup palet narzędzi

Domyślna ścieżka dla plików palet z narzędziami jest ustawiana na karcie Pliki w oknie
dialogowym Opcje, w obszarze Położenie plików palet narzędzi. Palety narzędzi mogą być
przechowywane w różnych lokalizacjach, dzięki czemu można korzystać z palet stworzonych
przez użytkownika oraz charakterystycznych dla firmy.
Grupy palet narzędzi zapisywane są w ustawieniach programu użytkownika.
Aby uzyskać informacje na temat udostępniania palet narzędzi i grup palet narzędzi, zobacz
Zapisywanie i udostępnianie palet narzędzi i grup palet narzędzi na stronie 76.

Aby utworzyć grupę palet narzędzi
2 W oknie dialogowym Dostosuj w obszarze Grupy palet kliknij prawym przyciskiem

myszy puste dolne pole. Kliknij Nowa grupa.
UWAGA Jeśli w obszarze Grupy palet nie ma żadnej grupy, można utworzyć grupę,
przeciągając paletę narzędzi z obszaru Palety do obszaru Grupy palet.
3 Wprowadź nazwę grupy palet narzędzi.
4 Kliknij przycisk Zamknij.
Aby dodać paletę narzędzi do grupy palet narzędzi
2 W oknie dialogowym Dostosuj przeciągnij paletę narzędzi z obszaru Palety do grupy

w obszarze Grupy palet.
Aby skopiować i wkleić paletę narzędzi z jednej grupy do innej
2 W oknie dialogowym Dostosuj w obszarze Grupy palet wybierz paletę narzędzi, którą
chcesz skopiować.
3 Przenosząc wybraną paletę narzędzi do innej grupy, przytrzymaj wciśnięty klawisz

Ctrl.
kopia palety narzędzi zostanie wyświetlona w nowym położeniu.
Aby wyświetlić grupę palet narzędzi

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy pasek tytułu okna Palety narzędzi.
2 Wybierz nazwę grupy palety narzędzi, która ma zostać wyświetlona.
Organizacja palety narzędzi | 75

Aby wyświetlić wszystkie palety narzędzi
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy pasek tytułu okna Palety narzędzi. Kliknij Wszystkie
palety.
Aby usunąć grupę palet narzędzi
2 W oknie dialogowym Dostosowywanie, w sekcji Grupy palet kliknij prawym

przyciskiem myszy grupę palet narzędzi. Kliknij przycisk Usuń.
ADAPTACJA
PALETYNARZĘDZI
TPNPRZEJDŹ
Wyświetla podaną paletę narzędzi lub grupę palet.
Zapisywanie i udostępnianie palet narzędzi i grup palet narzędzi

Eksportowanie i importowanie plików palet narzędzi (XTP) i grupę palet narzędzi, pliki
(XPG) w celu udostępnienia ich innym użytkownikom.
UWAGA tylko do odczytu plików palet narzędzi, ikona blokady jest wyświetlana w
dolnym rogu palety narzędzi. Oznacza to, że palety narzędzi nie można zmodyfikować.
Można jedynie zmienić jej ustawienia wyświetlania i rozmieszczenie ikon.
Eksportowanie palet narzędzi i grup palet narzędzi

W niektórych przypadkach podczas eksportowania dostosowanej palety narzędzi w tym
samym położeniu, w którym znajduje się plik XTP, automatycznie tworzony jest folder

obrazów o tej samej nazwie co eksportowana paleta narzędzi. Ten folder obrazów zawiera
obrazy ikon używanych w wyeksportowanej palecie narzędzi. Folder jest tworzony, jeśli
eksportowana paleta narzędzi zawiera dowolny z następujących elementów:
■ Narzędzia zawartości utworzone przez użytkownika
■ Narzędzia polecenia zawierające określone przez użytkownika ikony (obrazy) palety

narzędzi
OSTRZEŻENIE Należy unikać Kopiowanie palety narzędzi (ATC) pomiędzy wersjami.

Wykonanie tej czynności może spowodować wystąpienie potencjalnych problemów
podczas migracji do nowszej wersji. Więcej informacji na ten temat znajduje się
Migrowanie ustawień niestandardowych w Podręczniku dostosowania.
Importowanie palet narzędzi i grup palet narzędzi

W przypadku importowania palet narzędzi i grup palet narzędzi należy najpierw
zaimportować wszystkie palety narzędzi. Po zaimportowaniu wszystkich palet narzędzi
można zaimportować grupy palet narzędzi.
Podczas importowania dostosowanej palety narzędzi ten folder obrazu musi znajdować
się w tym samym położeniu co importowany plik XTP, aby ikony były wyświetlane w
palecie narzędzi.
Palet narzędzi można używać tylko w tej wersji programu AutoCAD LT, w której zostały
utworzone. W programie AutoCAD LT 2012 nie można na przykład użyć palety narzędzi,
która została utworzona w programie AutoCAD 2005. Palety narzędzi można przenieść z
poprzedniej wersji do bieżącej wersji, korzystając z opcji Migrowanie ustawień
niestandardowych.
OSTRZEŻENIE Jeśli palety narzędzi wysyłane są do osoby, która nie używa tego samego
produktu opartego na programie AutoCAD lub wersji, której palety zostały utworzone,
możliwe, że narzędzia nie będą działały prawidłowo lub nie będą dostępne.
Aby wyeksportować paletę narzędzi lub grupę palet narzędzi
2 W oknie dialogowym Dostosuj wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Eksportowanie palety narzędzi. - W obszarze Palety kliknij prawym przyciskiem
myszy paletę narzędzi. Kliknij przycisk Eksportuj.
Zapisywanie i udostępnianie palet narzędzi i grup palet narzędzi | 77

■ Eksportowanie grupy palet narzędzi. - W obszarze Grupy palet kliknij prawym
przyciskiem myszy grupę palet narzędzi. Kliknij polecenie Eksportuj wszystko,
aby wyeksportować wszystkie grupy palet narzędzi.
3 W oknie dialogowym Eksportuj <element> określ nazwę i położenie pliku. Kliknij

przycisk Zapisz.
Aby zaimportować paletę narzędzi lub grupę palet narzędzi
2 W oknie dialogowym Dostosuj wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Importowanie palety narzędzi. - W obszarze Palety kliknij prawym przyciskiem
myszy, a następnie kliknij polecenie Importuj.
■ Importowanie grupy palet narzędzi. - W obszarze Grupy palet kliknij prawym

przyciskiem myszy istniejącą grupę palet narzędzi lub pusty obszar, a następnie
kliknij polecenie Importuj.
3 W oknie dialogowym Importuj <element> znajdź plik, który ma zostać zaimportowany.

Kliknij przycisk Otwórz.
ADAPTACJA
PALETYNARZĘDZI

DesignCenter
Można przeciągać zasoby z rysunku źródłowego do bieżącego. Rysunki, bloki i wzory
kreskowania można przeciągnąć na paletę narzędzi. Rysunki źródłowe mogą znajdować
się na dysku, w lokalizacjach sieciowych lub na witrynach WWW. Ponadto, gdy otwartych
jest kilka rysunków, DesignCenter można wykorzystać do usprawnienia procesu rysowania,
przenosząc między rysunkami ich zawartość, np. definicje warstw, układy i style tekstu.
Przegląd DesignCenter
Za pomocą DesignCenter można:
■ Przeglądać zasoby rysunków, takie jak biblioteki rysunków lub symboli, na własnym
komputerze, na dyskach sieciowych i stronach internetowych
■ Przeglądać w plikach rysunków tabele z definicjami nazwanych obiektów, takich jak

bloki czy warstwy, a następnie wstawiać, dołączać lub kopiować i wklejać te definicje
do bieżącego rysunku
■ Aktualizować (zmieniać) definicję bloku
■ Tworzyć skróty do rysunków, folderów i często odwiedzanych stron w Internecie
■ Dodawać do rysunku zasoby, takie jak odnośniki, bloki i wzory kreskowania
■ Otwierać pliki rysunków w nowym oknie
■ Przeciągać rysunki, bloki i wzory kreskowania na paletę narzędzi dla wygodnego dostępu
ADCENTER
Zarządza zawartością rysunku i wstawia obiekty jako bloki, odnośniki i wzory kreskowania.
ADCPRZEJDŹ
Wczytuje określony plik rysunku DesignCenter, folder lub ścieżkę sieciową.
Zmienne systemowe
ADCSTATE
Określa, czy okno programu DesignCenter będzie otwarte czy zamknięte.
DesignCenter | 79
Podstawowe elementy okna DesignCenter
Można sterować wielkością, położeniem i wyglądem okna DesignCenter.
Organizacja okna DesignCenter

Okno DesignCenter jest podzielone na obszar ze strukturą zasobów (z lewej strony) i obszar
zasobów (z prawej strony). Widok struktury (drzewo) służy do przeglądania źródeł zasobów
i wyświetlania ich w obszarze zasobów. Korzystając z obszaru zasobów, można zasoby
dodać do rysunku lub do palety narzędzi.
Niezamocowane okno DesignCenter zostanie wyświetlone zgodnie z przedstawioną
ilustracją.
Poniżej obszaru zasobów można wyświetlić podgląd lub opis wybranego rysunku, bloku,
wzoru kreskowania lub odnośnika. Pasek narzędzi u góry okna udostępnia wiele opcji i
operacji.
Sterowanie wielkością, położeniem i wyglądem okna DesignCenter

Można sterować rozmiarem, położeniem i wyglądem okna DesignCenter. Wiele spośród
tych opcji można ustawić, klikając prawym przyciskiem myszy i wybierając opcję z menu
skrótów.
■ Rozmiar okna DesignCenter można zmienić, przeciągając pasek między obszarem

zawartości a widokiem drzewa lub przeciągając krawędź okna.
■ Okno DesignCenter można zamocować, przeciągając je nad prawy lub lewy region
mocowania, aż zostanie zamocowane. Okno DesignCenter można też zamocować
dwukrotnie, klikając pasek tytułu.
■ Okno DesignCenter można odczepić, przeciągając je poza obszar powyżej paska narzędzi
lub poza region mocowania. Przytrzymanie wciśniętego klawisza Ctrl podczas
przeciągania zapobiegnie zamocowaniu okna.
■ Aby zakotwiczyć okno DesignCenter, wybierz polecenie Zakotwiczenie w prawo lub

Zakotwiczenie w lewo z menu skrótów. Zakotwiczone okno DesignCenter rozwija się
i zwija, gdy przesuwa się nad nim kursor. Jeśli zakotwiczone okno DesignCenter jest
otwarte, jego zawartość nakłada się na obszar rysunku. Nie można go ustawić w
położeniu otwartym.
■ Jeśli okno DesignCenter jest ruchome, za pomocą polecenia Autoukrywanie można je

ustawić w taki sposób, aby się rozwijało i zwijało, gdy przesunie się nad nim kursor.

Pasek narzędzi DesignCenter
Pasek narzędzi DesignCenter steruje nawigacją i wyświetlaniem informacji w widoku
drzewa i w obszarze zasobów. Aby uzyskać więcej informacji na temat tych przycisków,
zobacz polecenie ADCENTER. Te same opcje nawigacji i wyświetlania są dostępne w menu
skrótów. Kliknij prawym przyciskiem myszy obszar zasobów okna DesignCenter, aby
wyświetlić menu.
Patrz także:
Aby zmienić efekt najazdu dla okna DesignCenter
1 Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ DesignCenter.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy pasek tytułu DesignCenter. Kliknij polecenie

Autoukrywanie.
Gdy opcja rozwijania DesignCenter jest włączona, po przesunięciu kursora poza okno
DesignCenter widok drzewa oraz obszar zasobów zostaną zwinięte i pozostanie
widoczny tylko pasek tytułu okna. Po przesunięciu kursora nad paskiem tytułu, okno
DesignCenter zostanie przywrócone.
Aby zabezpieczyć okno DesignCenter przed zamocowaniem
2 Na pasku tytułowym DesignCenter kliknij opcję Właściwość. Naciśnij klawisz Ctrl

podczas przesuwania myszy.
Aby wyświetlić i ukryć widok drzewa DesignCenter
2 Na pasku narzędzi DesignCenter kliknij przycisk Przełącz widok drzewa.
Podstawowe elementy okna DesignCenter | 81

ADCENTER
ADCPRZEJDŹ
Zmienne systemowe
ADCSTATE
Dostęp do zasobów poprzez DesignCenter

Widok drzewa w lewej części okna DesignCenter i cztery karty DesignCenter ułatwiają
szukanie i wczytywanie zasobów do obszaru zasobów.
Karta Foldery
Karta Foldery wyświetla strukturę ikon nawigacyjnych:
■ Sieci i komputery
■ Adresy sieciowe (URL)
■ Napędy dysków lokalnych
■ Foldery
■ Rysunki i związane z nimi pliki pomocnicze
■ Odnośniki, układy, style kreskowania oraz nazwane obiekty w rysunkach: bloki, warstwy,
rodzaje linii, style tekstu, style wymiarowania, style tabel, style wielolinii odniesienia i
style wydruku
Kliknij element w widoku drzewa, aby wyświetlić jego zasoby w obszarze zasobów. Kliknij
znak plus (+) lub minus (-), aby wyświetlić lub ukryć w strukturze dodatkowe poziomy.
Przez dwukrotne kliknięcie elementu struktury można również wyświetlić jej niższe

poziomy. Po naciśnięciu prawego przycisku w obszarze struktury zostanie wyświetlone
menu skrótów z kilkoma związanymi opcjami.
Karty programu DesignCenter i witryna Autodesk Seek

Karty Otwarte rysunki, Historia i DC Online oraz witryna Autodesk Seek oferują
alternatywne metody uzyskiwania dostępu do zawartości.
■ Otwarte rysunki.Wyświetla listę otwartych rysunków. Kliknij plik rysunku, a następnie

wybierz z listy jedną z tabel definicji, aby wczytać zasoby do obszaru zasobów.
■ Historia.Wyświetla listę plików otwartych poprzednio za pomocą DesignCenter. Kliknij

dwukrotnie na pliku rysunku na liście, aby przejść do widoku drzewa na karcie Foldery
i wczytać zasoby do obszaru zasobów.
■ Karta DC Online. Oferuje zasoby ze strony WWW DesignCenter Online zawierającej

bloki, biblioteki symboli, katalogi wyrobów gotowych (producenci) i katalogi online.
■ Autodesk Seek. Oferuje zasoby strony WWW Autodesk Seek zawierającej bloki,
biblioteki symboli, zawartość pochodzącą od producenta i katalogi online. Witryna
Autodesk Seek nie jest dostępna we wszystkich regionach i dla wszystkich produktów.
UWAGA Opcja DesignCenter Online (karta DC Online) jest domyślnie wyłączona. Można
ją włączyć przy użyciu Narzędzia kontroli Menedżera CAD na stronie 92. Nie jest jednak
dostępna w polskojęzycznych wersjach produktu.
Dodaj często używane zasoby do folderu Ulubione

DesignCenter pozwala odszukać zasoby, do których potrzebny jest szybki i stały dostęp.
Widok drzewa i obszar zasobów mają opcje odwołujące się do folderu Ulubione. Folder
Ulubione może zawierać skróty do zasobów przechowywanych na dysku lokalnym lub
sieciowym, jak również znajdujących się w Internecie.
Po wybraniu rysunku, folderu lub innego elementu z zasobów oraz kliknięciu opcji Dodaj
do Ulubionych, skrót do tego obiektu pojawi się w folderze Ulubione. Oryginalny plik lub
folder nie zostanie aktualnie przeniesiony, a wszystkie utworzone skróty będą
przechowywane w folderze Ulubione. Skróty zapisane w folderze Ulubione mogą być
kopiowane, przenoszone i usuwane w Eksploratorze WindowsR.
Aby zmienić źródło zasobów wyświetlanych w DesignCenter
Dostęp do zasobów poprzez DesignCenter | 83

2 W oknie DesignCenter wybierz jedną z następujących kart:
■ Foldery. Wyświetla listę dysków lokalnych i sieciowych.
■ Otwarte rysunki. Wyświetla listę otwartych rysunków.
■ Historia. Wyświetla listę ostatnich 20 lokalizacji udostępnionych poprzez

DesignCenter.
■ DC Online. Wyświetla zasoby online z Internetu.
■ Autodesk Seek. Oferuje zasoby strony WWW Autodesk Seek zawierającej bloki,
biblioteki symboli, zawartość pochodzącą od producenta i katalogi online. Witryna
Autodesk Seek nie jest dostępna we wszystkich regionach i dla wszystkich
produktów.
UWAGA Opcja DesignCenter Online (karta DC Online) jest domyślnie wyłączona.

Można ją włączyć przy użyciu Narzędzia kontroli Menedżera CAD na stronie 92.
Nie jest jednak dostępna w polskojęzycznych wersjach produktu.
Aby zmienić w DesignCenter folder dla przycisku Przywróć
2 W widoku drzewa przejdź do folderu, który ma być folderem głównym.
3 Kliknij folder prawym przyciskiem myszy. Kliknij Ustaw jako folder główny.
Po kliknięciu przycisku Przywróć DesignCenter automatycznie wczyta ten folder.
Aby dodać elementy do folderu Ulubione w DesignCenter
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy element w widoku drzewa DesignCenter lub w

obszarze zasobów. Kliknij Dodaj do ulubionych.
Aby wyświetlić zasoby folderu Ulubione w DesignCenter

2 W oknie DesignCenter kliknij przycisk Ulubione.
Podczas pracy z widokiem drzewa można użyć karty Foldery, aby przejść do folderu
Ulubione.
Aby zorganizować folder Ulubione w DesignCenter
2 W oknie DesignCenter kliknij przycisk Ulubione.
3 Kliknij prawym przyciskiem tło obszaru zasobów. Kliknij Organizuj ulubione.

Folder Ulubione Autodesk zostanie otwarty w oknie.
ADCENTER
ADCPRZEJDŹ
SEEK
Otwiera przeglądarkę i wyświetla stronę domową Autodesk Seek.
Zmienne systemowe
ADCSTATE
Dodawanie zasobów za pomocą DesignCenter

Prawa część okna DesignCenter działa na wyświetlanych w niej zasobach.
Dwukrotne kliknięcie na pozycji w obszarze zasobów wyświetla kolejne poziomy szczegółów.
Przykładowo, dwukrotne kliknięcie na obrazie rysunku powoduje wyświetlenie kilku ikon,
w tym ikon bloków. Dwukrotne kliknięcie ikony Bloki wyświetla obrazy wszystkich bloków
w rysunku.
Dodawanie zasobów za pomocą DesignCenter | 85

Dodawanie zasobów do rysunku
Zasoby z obszaru zasobów można dodać do bieżącego rysunku na kilka sposobów:
■ Aby dodać element, przeciągnij go do obszaru rysunku, korzystając z domyślnego

ustawienia, jeśli zostało zdefiniowane.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy w obszarze zasobów, aby wyświetlić menu skrótów
z opcjami.
■ Kliknij dwukrotnie na bloku, aby wyświetlić okno dialogowe Wstaw. Kliknij dwukrotnie
na wzorze, aby wyświetlić okno dialogowe Kreskowanie obwiedni i wypełnienie.
Możliwy jest podgląd zasobów graficznych, takich jak rysunki, odnośniki czy bloki, a także
wyświetlanie opisów tekstowych, gdy są dostępne.
Aktualizowanie definicji bloków za pomocą DesignCenter

Inaczej niż w przypadku odnośników, zmiana pliku źródłowego definicji bloku nie powoduje
automatycznej aktualizacji definicji bloków w rysunkach, w których się znajdują. W
DesignCenter można określić, czy definicja bloku powinna być aktualizowana w bieżącym
rysunku. Plik źródłowy definicji bloku może być plikiem rysunkowym lub blokiem
zagnieżdżonym w rysunku biblioteki symboli.
Po kliknięciu prawym przyciskiem myszy bloku lub pliku rysunku w obszarze zasobów z
wyświetlonego menu skrótów wybierz Tylko przedefiniuj lub Wstaw i przedefiniuj, aby
zaktualizować wybrany blok.
Otwieranie rysunków poprzez DesignCenter

W oknie DesignCenter można otworzyć rysunek z obszaru zasobów, korzystając z menu
skrótów, naciskając klawisz Ctrl podczas przeciągania rysunku lub przeciągając ikonę
rysunku w dowolne miejsce poza obszarem grafiki obszaru rysunku. Nazwa rysunku
dodawana jest do listy historii DesignCenter w celu szybkiego dostępu w przyszłych sesjach.
Dodawanie elementów DesignCenter do palety narzędzi

Można dodawać rysunki, bloki i wzory kreskowania z DesignCenter do bieżącej palety
narzędzi.
■ Z obszaru zasobów DesignCenter można przeciągnąć jeden lub kilka elementów do

bieżącej palety narzędzi.
■ W widoku drzewa DesignCenter należy kliknąć prawym przyciskiem myszy, a następnie

za pomocą menu skrótów utworzyć nową paletę narzędzi z bieżącego folderu, pliku
rysunku lub ikony bloku.

Po dodaniu do palety narzędzi rysunki zostaną wstawione w postaci bloków po
przeciągnięciu do bieżącego rysunku.
UWAGA Z obszaru zasobów można wybrać wiele bloków i wzorów kreskowania, a

następnie dodać je do palety narzędzi.
Aby utworzyć paletę narzędzi zawierającą zasoby DesignCenter
2 Wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy wybrany element w widoku drzewa
DesignCenter. Kliknij Utwórz paletę narzędzi. Nowa paleta będzie zawierała
rysunki, bloki lub wzory kreskowania pochodzące z wybranego elementu.
■ Kliknij prawym przyciskiem tło obszaru zasobów DesignCenter. Kliknij Utwórz

paletę narzędzi. Nowa paleta będzie zawierała rysunki, bloki lub wzory
kreskowania pochodzące z obszaru zasobów.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy rysunek w widoku drzewa DesignCenter lub

w obszarze zasobów. Kliknij polecenie Utwórz paletę narzędzi bloków. Nowa
paleta będzie zawierała bloki z wybranego rysunku.
Do palety narzędzi można przeciągnąć dodatkowe rysunki, bloki lub wzory

kreskowania z obszaru zasobów DesignCenter.
Aby wczytać obszar zasobów z okna dialogowego Przeglądaj DesignCenter
2 W oknie DesignCenter użyj jednej z następujących metod:

■ Przeciągnij do obszaru zasobów element z listy wyników wyszukiwania.
■ Kliknij dwukrotnie element na liście wyników wyszukiwania.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy element na liście wyników wyszukiwania.

Kliknij Wczytaj do obszaru zasobów.
3 W obszarze zasobów DesignCenter kliknij dwukrotnie na ikonie Bloki.

Aby wczytać obszar zasobów DesignCenter z biblioteką symboli
2 Na pasku narzędzi DesignCenter kliknij Przywróć.
3 W obszarze zasobów kliknij dwukrotnie rysunek z biblioteki symboli, który ma zostać

wczytany do DesignCenter, a następnie kliknij dwukrotnie na ikonie Bloki.
Wybrana biblioteka symboli zostanie wczytana do obszaru zasobów DesignCenter.
UWAGA Jako folder macierzysty można ustawić dowolny folder, który zawiera rysunki
z biblioteki symboli. Gdy folder macierzysty znajduje się w innej ścieżce, przejdź do
folderu, który zawiera rysunki z biblioteki symboli i kliknij na nim prawym przyciskiem
myszy. Kliknij Ustaw jako folder główny.
Aby wczytać obszar zasobów DesignCenter ze wzorami kreskowania
2 Na pasku narzędzi DesignCenter kliknij Przeglądaj.
3 W oknie dialogowym Znajdź kliknij pole Szukaj. Kliknij Pliki wzoru kreskowania.
4 Na karcie Pliki wzorów kreskowania, w okienku Szukaj nazwy wprowadź *.
5 Kliknij Znajdź teraz.
6 Kliknij dwukrotnie na jednym ze znalezionych plików wzorów kreskowania.

Wybrany plik wzorów kreskowania zostanie wczytany do DesignCenter.
Aby otworzyć rysunek korzystając z DesignCenter
2 W oknie DesignCenter wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę rysunku w obszarze zasobów
DesignCenter. Kliknij Otwórz w oknie.
■ Naciśnij klawisz Ctrl i przeciągnij ikonę rysunku z obszaru zasobów okna

DesignCenter do obszaru rysunku.

■ Przeciągnij ikonę rysunku z obszaru zasobów DesignCenter do dowolnego miejsca
w oknie aplikacji, poza obszarem rysunku. (Po przeciągnięciu ikony rysunku do
obszaru rysunku w bieżącym rysunku zostanie utworzony blok).
Aby zaktualizować definicję bloku korzystając z DesignCenter
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy blok w obszarze zasobów DesignCenter. Kliknij

Tylko przedefiniuj lub Wstaw i przedefiniuj.
UWAGA Jeśli źródłem bloku do zaktualizowania jest cały plik rysunku, a nie
definicja bloku w pliku rysunku, kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę tego
rysunku w obszarze zasobów okna DesignCenter. Kliknij Wstaw jako blok.
Aby otworzyć blok z okna DesignCenter w Edytorze bloku
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Palety ➤ DesignCenter .
2 W menu skrótów ikony bloku kliknij opcję Edytor bloku.
ADCENTER
ADCPRZEJDŹ
Zmienne systemowe
ADCSTATE

Pobieranie zasobów z Internetu za pomocą DesignCenter Online
DesignCenter Online udostępnia wcześniej przygotowane zasoby, np. bloki, biblioteki
symboli, zasoby producentów i katalogi online.
Przegląd DesignCenter Online

DesignCenter Online udostępnia wcześniej przygotowane zasoby, np. bloki, biblioteki
symboli, zasoby producentów i katalogi online. Zasoby te mogą być użyte w popularnych
aplikacjach projektowych, ułatwiając tworzenie rysunków.
Aby uzyskać dostęp do DesignCenter Online, wybierz kartę DC Online w oknie
DesignCenter. Po otwarciu okna DesignCenter Online można przeglądać, wyszukiwać i
pobierać potrzebne zasoby.
UWAGA Opcja DesignCenter Online (Karta DC Online) jest domyślnie wyłączona. Można
W oknie DesignCenter Online wyświetlane są dwa okienka — prawe i lewe. Prawe okienko
to obszar zasobów. Obszar zasobów wyświetla elementy lub foldery wybrane w lewym
okienku. Lewe okienko może wyświetlać jeden z czterech następujących widoków:
■ Lista kategorii. Wyświetla foldery zawierające biblioteki części znormalizowanych,

katalogi wyrobów gotowych (producenci) i bazy elementów w sieci WWW.
■ Przeglądaj. Szuka zasobów online. Pytania o elementy mogą być wyrażeniami

zawierającymi operatory logiczne i wielowyrazowe ciągi tekstowe.
■ Ustawienia. Steruje liczbą wyświetlanych kategorii i elementów na każdej stronie w

obszarze zasobów będących wynikiem przeszukania lub nawigacji folderów.

■ Kolekcje. Określa rodzaje zasobów wyświetlanych w DesignCenter Online.
Można wybrać widok przez wskazanie nagłówka na górze lewego okienka.
Po wybraniu folderu w lewym okienku wszystkie jego zasoby zostaną wczytane do obszaru
zasobów. Z obszaru zasobów można wybrać element w celu wczytania do obszaru podglądu.
Elementy można pobierać przeciągając je z obszaru podglądu do rysunku lub na paletę
narzędzi albo zapisując je na dysku.
UWAGA Gdy karta DC Online nie jest dostępna w oknie DesignCenter, należy
skontaktować się z administratorem sieci lub CAD, aby uzyskać dostęp do DesignCenter
Online.
Poufność DesignCenter Online

DesignCenter Online jest interaktywnym modułem, który wymaga podłączenia do Internetu
w celu dostarczania zasobów i informacji. Podczas każdego połączenia DesignCenter Online
wysyła informację do firmy Autodesk, aby wróciła poprawna informacja. Wszystkie
informacje są wysyłane anonimowo, aby zapewnić ich poufność.
Do firmy Autodesk przesyłane są następujące informacje:
■ Nazwa produktu. Nazwa produktu, w którym został uruchomiony DesignCenter

Online
■ Numer wersji produktu. Wersja produktu
■ Język produktu. Wersja językowa produktu
■ Przypadkowy numer identyfikacyjny. DesignCenter Online przypisuje przypadkowy

numer identyfikacyjny do każdej osoby używającej tego modułu. Identyfikator ten
służy do przywracania widoków Kolekcje i Ustawienia po otwarciu DesignCenter
Online.
Autodesk tworzy statystyki na podstawie informacji wysyłanych przez DesignCenter Online

w celu monitorowania działania tego modułu oraz sposobów jego udoskonalenia. Firma
Autodesk zarządza informacjami otrzymanymi lub zebranymi od użytkowników zgodnie
z opublikowaną polityką prywatności, która jest dostępna na stronie
http://www.autodesk.com/privacy-plk.
Pobieranie zasobów z Internetu za pomocą DesignCenter Online | 91

Włączanie lub wyłączanie karty DC Online
Narzędzie kontroli Menedżera CAD włącza i wyłącza kartę DC Online w oknie
DesignCenter. Informacje na temat używania tego narzędzia są dostępne po jego
zainstalowaniu z kreatora instalacji, po uruchomieniu narzędzia i kliknięciu przycisku
Pomoc w oknie Narzędzie kontroli Menedżera CAD.
Aby zainstalować Narzędzie kontroli Menedżera CAD

1 Przejrzyj Warunki licencji na oprogramowanie Autodesk dotyczącej Twojego kraju
lub regionu. Musisz zaakceptować tę umowę licencyjną, aby kontynuować instalację.
Wybierz kraj lub region, kliknij opcję Zgadzam się, a następnie kliknij przycisk Dalej.
UWAGA Jeśli nie akceptujesz warunków licencji i chcesz przerwać instalację, kliknij
opcję Anuluj.
2 Na stronie Przejrzyj — Konfiguruj — Instaluj kliknij opcję Zainstaluj, aby

zaakceptować domyślną lokalizację instalacji.
Jeśli chcesz zainstalować narzędzie w innej ścieżce instalacji, kliknij opcję Konfiguruj,
określ ścieżkę, kliknij opcję Konfigurowanie ukończone, a następnie kliknij opcję
Zainstaluj.
3 Gdy zostanie wyświetlona strona Instalacja ukończona, kliknij przycisk Zakończ.
ADCENTER
Rodzaje zasobów DesignCenter Online

Za pomocą DesignCenter Online zasoby umieszczane są w folderach według kategorii.
W folderach DesignCenter Online można pobierać różne rodzaje zasobów. Oto następujące
rodzaje zasobów, które można pobrać:
■ Części znormalizowane. Części znormalizowane, które są powszechnie stosowane w

projekcie. Części te obejmują bloki dla aplikacji architektonicznych, mechanicznych i
GIS.
■ Producenci. Bloki i modele 3D, które można zlokalizować i pobrać przez kliknięcie
łącza do witryny WWW producenta.

■ Katalogi elementów. Wykazy bibliotek z katalogu handlowego można przeszukać
pod kątem części i bloków.
W widoku Kolekcje należy wybrać kategorie zasobów online, które mają być wyświetlane
w widoku Lista kategorii.
UWAGA Opcja DesignCenter Online (Karta DC Online) jest domyślnie wyłączona. Można
Aby wyświetlić foldery zasobów w widoku Lista kategorii

■ W DesignCenter Online, w lewym okienku kliknij na górze nagłówek, a następnie Lista
kategorii.
W lewym okienku okna zostaną wyświetlone foldery kategorii.
Pobierz zasoby z sieci WWW

Można pobrać zasoby z sieci WWW i wykorzystać je w rysunkach.
Przeglądanie zasobów
W widoku Lista kategorii, w lewym okienku można wybierać foldery i przeglądać ich
zawartość. Foldery te mogą zawierać podfoldery.
Po wskazaniu folderu lub elementu wewnątrz folderu jego zawartość zostanie wyświetlona
w obszarze Elementy. Po wybraniu bloku, w obszarze podglądu zostaną wyświetlone dane
graficzne i opis bloku.

Przeglądanie zasobów
Podczas wyszukiwania elementów w zasobach online w DesignCenter Online można
budować zapytania z operatorami logicznymi i ciągami wielowyrazowymi. Przeszukiwanie
można uruchomić przez wskazanie lupy lub wybierając Szukaj z rozwijanego nagłówka na
górze lewego okienka.
Sterowanie liczbą kategorii i elementów na stronie

W widoku Ustawienia można sterować liczbą kategorii lub elementów, które zostaną
wyświetlone w obszarze zasobów jako wynik przeszukania lub nawigacji folderów.
Kolekcje
Można wybrać rodzaj zasobów, który będzie przeglądany lub wyszukiwany. W okienku
Kolekcje można określić rodzaje zasobów, które będą wyświetlane po każdym uruchomieniu
DesignCenter Online. Przykładowo, gdy w rysunkach stosowane będą bloki
architektoniczne, wybierz kolekcje, które zawierają elementy architektoniczne. Po dokonaniu
wyboru wybrane kategorie zostaną wyświetlone.
Pobieranie zasobów
Aby pobrać zasoby z Internetu, należy zlokalizować folder zawierający żądane zasoby.
Następnie należy wskazać obraz zasobów w obszarze zasoby. Zasoby oraz informacje na
ich temat zostaną wyświetlone w obszarze podglądu. Blok można przeciągnąć bezpośrednio
z obszaru podglądu do rysunku lub na paletę narzędzi bądź zapisać go na dysku w celu
późniejszego wykorzystania.
Patrz także:
■ Użycie usługi Autodesk Seek do dodawania i udostępniania rysunków na stronie 1509
Aby przeszukać zasoby w DesignCenter Online

1 W DesignCenter Online, w lewym okienku kliknij na górze nagłówek, a następnie
kliknij Przeglądaj.
2 W widoku Przeglądaj wprowadź jeden wyraz lub ciągi wielowyrazowe.

UWAGA Łącze Need Help dostarcza więcej informacji na temat wyszukiwania,
łącznie z przykładami zastosowania operatorów logicznych w zapytaniach.
Aby wybrać kolekcje zasobów

Kolekcje.
2 W widoku Kolekcje zaznacz żądane kolekcje.
3 Wybierz Aktualizacja kolekcji.

W lewym okienku zostaną wyświetlone wybrane kategorie.
Aby pobrać zasoby na dysk

Lista kategorii.
2 W folderach Kategoria wybierz element zasobów.
3 W obszarze Podgląd, pod obrazem elementu kliknij Zapisz ten symbol jako.
4 W oknie dialogowym Zapisz jako określ położenie i nazwę pliku.
5 Kliknij przycisk Zapisz.

Zasoby zostaną pobrane na dysk.
Aby pobrać zasoby do rysunku

Lista kategorii.
2 W folderach Kategoria wybierz element zasobów, aby go wyświetlić w obszarze

Podgląd.
3 Przeciągnij obraz z obszaru Podgląd do rysunku lub na paletę narzędzi.
ADCENTER

Content Explorer
Za pomocą narzędzia Content Explorer można wyszukać i uzyskać dostęp do plików
projektu i obiektów projektu lokalnie lub z serwerów w sieci, bez opuszczania środowiska
programu CAD.
Przegląd narzędzia Content Explorer

Content Explorer grupuje zawartość projektową z różnych folderów, które zostały określone
do monitorowania przez usługę Content Service.
Za pomocą narzędzia Content Explorer można indeksować zawartość projektową w celu
zapewnienia szybkiego dostępu, katalogować obiekty w poszczególnych plikach i wyszukiwać
zawartość w folderach lokalnych, folderach sieciowych i w bibliotece witryny Autodesk
Seek.
Za pomocą narzędzia Content Explorer można
■ Przeglądać zawartość projektową w folderach lokalnych, folderach sieciowych i

bibliotece witryny Autodesk Seek oraz uzyskiwać natychmiastowy dostęp do plików i
obiektów ze środowiska programu AutoCAD
■ Przechodzić do plików DWG, uzyskiwać dostęp do bloków, warstw, rodzajów linii,

stylów itp. oraz wstawiać je.
■ Wyszukiwanie obiektów, tekst, wszystkie atrybuty (łącznie z atrybutów bloku) i pliki

w określonych folderów lokalnych i sieciowych.
UWAGA Jeśli folder pobierania plików biblioteki Autodesk Seek Library zostanie
określony jako folder obserwowany, indeksowane będą także wszystkie pobierane
pliki.
■ Wskazywać określone odniesienia do bloku lub ciągi tekstowe i automatycznie

przechodzić do zawierającego je pliku
■ Otwierać z narzędzia Content Explorer dowolny plik i powiększać obraz do dowolnego

atrybutu w nim zawartego
■ Zapisywać parametry wyszukiwania w celu uzyskania natychmiastowego dostępu do

zawartości projektowej zgodnej z wymaganiami projektu
■ Dostosowywać sposób wyświetlania wyników w celu uproszczenia środowiska pracy
UWAGA Foldery na komputerze lokalnym lub sieciowym należy przed skatalogowaniem

i zindeksowaniem ich zawartości określić jako foldery obserwowane.

Zależności między narzędziem Content Explorer a usługą
Content Service
Usługa Content Service jest składnikiem towarzyszącym aplikacji klienckiej do wyszukiwania
Content Explorer instalowanej z programem AutoCAD i jego pochodnymi.
Usługa Content Service to program indeksujący, który monitoruje czynności w folderach
obserwowanych na komputerze, na którym jest zainstalowany. Podczas monitorowania
tych folderów obserwowanych usługa Content Service w sposób ciągły aktualizuje indeks
istotnymi metadanymi skojarzonymi ze wszystkimi plikami projektu i obiektami projektu
w tych folderach obserwowanych.
Przy wykonywaniu wyszukiwania za pomocą narzędzia Content Explorer indeks
utrzymywany przez usługę Content Service jest sprawdzany pod kątem dopasowań do
kryteriów wyszukiwania. Ponieważ indeks jest w sposób ciągły aktualizowany przez usługę
Content Service, wyniki wyszukiwania są wyświetlane natychmiast. Dzięki opisanej
możliwości wyszukiwania w czasie rzeczywistym można utworzyć niestandardowe
wyszukiwania dla tysięcy plików i natychmiast wyświetlić tylko te pliki i obiekty, które są
potrzebne w projekcie.
Jeśli planowane jest przeszukiwanie folderów w kilku różnych komputerach sieciowych,
usługę Content Service należy zainstalować na każdym z nich, a foldery należy dodać do
listy folderów obserwowanych w celu indeksowania. Każdy komputer z uruchomionym
programem AutoCAD lub pochodną programu AutoCAD z narzędziem Content Explorer
może uzyskać dostęp do komputerów sieciowych z uruchomioną usługą Content Service
i otrzymywać wyniki wyszukiwania w czasie rzeczywistym.
Zależności między narzędziem Content Explorer a usługą Content Service | 97

UWAGA Aby uzyskać więcej informacji, należy zapoznać się z pomocą usługi Content
Service.
Content Service jako usługa osobista lub publiczna.

Usługa Content Service jest zainstalowana jako osobista lub publiczna w zależności od
sposobu używania.
Osobisty Service
■ Przy instalowaniu programu AutoCAD usługa Content Service jest automatycznie

instalowana na systemie lokalnym jako usługa osobista. Oznacza to, że użytkownik
będzie uzyskiwać dostęp do plików projektowych za pomocą programu AutoCAD, a
do zarządzania folderami obserwowanymi będzie używane narzędzie Content Explorer
w programie AutoCAD.
usługi publiczne
■ Jeśli program AutoCAD nie będzie używany na komputerze sieciowym, ale użytkownik
chce dodać znajdujące się na nim foldery obserwowane, należy używać usługi Content
Service jako usługę publiczną. Oznacza to, że należy ręcznie zainstalować usługę Content
Service na komputerze sieciowym. Foldery obserwowane mogą być następnie zarządzane

przy użyciu konsoli administracyjnej usługi Autodesk Content Service. Jednakże,
użytkownicy programu AutoCAD na innych komputerach będzie mógł do
wyszukiwania i dostępu do nich.
UWAGA Należy odnieść się do usługi zawartości pliku pomocy, aby uzyskać więcej
informacji na temat używania Content Service na komputerze.
Okno narzędzia Content Explorer

Content Explorer jest skutecznym programem indeksującym i wyszukującym, o
kompaktowym i efektywnym układzie, podobnym do okna Menedżera odnośników
programu ACAD.
Podobnie jak inne okna podrzędne w programie AutoCAD, można skonfigurować,
Przezroczystość, Automatyczne zwijanie i dokowanie preferencji. Zobacz Określanie
zachowania okien dokowalnych na stronie 164 więcej informacji na temat zawartości okna
narzędzia Content Explorer.
Okno narzędzia Content Explorer | 99

Obraz Funkcja Opis
Wstecz Przywołuje ostatnio wyświetlane

wyniki. Ostatnie wyniki mogą
pochodzić z przeglądania,
wyszukiwania lub przywoływania
ulubionych.
Przykład: wykonano wyszukiwanie,
które zwróciło wiele wyników. Plik
został dwukrotnie kliknięty w celu
przejrzenia jego zawartości. Kliknij

Obraz Funkcja Opis
przycisk Wstecz, aby powrócić do
wyników wyszukiwania.
Można klikać przycisk Wstecz aż do
pierwszego wyszukiwania
wykonanego po zainicjowaniu sesji
Góra Przechodzi ścieżką nawigacji

okruszkowej o jeden krok do góry po
każdym kliknięciu.
Przycisk Góra można klikać do chwili
osiągnięcia najwyższego poziomu dla
określonego źródła zawartości.
Widok główny Kliknij ikonę Widok główny, aby

powrócić do najwyższego poziomu
widoku głównego. W tym widoku są
wyświetlane lokalne foldery, które są
aktualnie obserwowane i in-
deksowane.
Foldery obserwowane w komputerze
lokalnym można dodawać i usuwać
na najwyższym poziomie widoku
głównego.
Autodesk Seek Kliknij w witrynie Autodesk Seek, aby

przejść do witryny Autodesk Seek. Ten
element źródłowy umożliwia dostęp
do produktu dostępne w witrynie
Autodesk Seek.
Komputer sieciowy Kliknij sieć komputerze, aby powrócić

do poziomu głównego z sieci. W tym
widoku są wyświetlane foldery
sieciowe, które są aktualnie
obserwowane i indeksowane.
Foldery obserwowane w komputerze
sieciowym można dodawać i usuwać
w konsoli administracyjnej usługi
Content Service. Aby uzyskać więcej

Obraz Funkcja Opis
informacji, należy zapoznać się z
pomocą usługi Content Service.
Pole Szukaj W polu Szukaj wprowadź ciąg

wyszukiwania, aby znaleźć pliki i ob-
iekty, które spełniają określone
kryteria. Tylko bieżący element
źródłowy jest przeszukiwany.
Wyniki są wyświetlane na podstawie
bieżących ustawień filtra.
Ostatnie wyszukiwania Kliknij przycisk Wyszukaj, aby

przeprowadzić wyszukiwanie. Aby
wyświetlić poprzednie wyszukiwania,
kliknij rozwijaną strzałkę
wyszukiwania.
Zapisane wyszukiwania Kliknij zapisane wyszukiwania, aby

zapisać bieżący ciąg wyszukiwania.
Wybierz zapisane wyszukanie ro-
zwijaną, aby wyświetlić listę
zapisanych wyszukiwań. W tym menu
kontekstowym można również
usunąć zapisane wyszukiwania,
edytować nazwy istniejących
wyszukiwań i zapisywać nowe
wyszukiwania.
Dodaj folder obserwowany Kliknij przycisk Dodaj folder

obserwowany, aby dodać nowy folder
lokalny do widoku głównego w celu
monitorowania i indeksowania. Mo-
żna również dodać folder,
przeciągając i upuszczając go z okna
Eksploratora Windows do widoku
głównego.
Wyświetlanie wyników i Foldery są stale indeksowane pod

oczekujących kątem wszystkich zmian, dodawania
lub usuwania. Gdy proces in-
deksowania folderu jest w toku, ale

Obraz Funkcja Opis
nie wszystkie informacje są jeszcze
dostępne, w tym oknie jest
wyświetlana ikona oczekiwania.
Filtr Aby włączyć bieżące ustawienia filtru,

kliknij jego ikonę. Kliknij strzałkę ro-
UWAGA Filtr jest wyłączone, gdy
zwijaną filtru, aby określić, które typy
przeglądanie i Wyszukiwanie w
plików i obiekty są wyświetlane
witrynie Autodesk Seek.
podczas przeglądania lub
przeszukiwania folderu.
Jeśli filtr jest aktywny, ikona zostaje
podświetlona, informując, że nie
wszystko jest wyświetlane na
podstawie wymagań dotyczących
filtru.
Opcje widoku Kliknij przycisk Opcje widoku, aby

przejść przez wielkości ikon. Kliknij
strzałkę rozwijaną Opcje widoku, aby
skonfigurować rozmiar ikony, określić,
czy foldery zostaną wyświetlone jako
miniatury lub w widoku
szczegółowym, które etykiety zostaną
wyświetlone i w jaki sposób zostaną
pogrupowane wyniki.
Konfigurowanie ustawień Kliknij przycisk Konfiguruj, aby dod-

awać, usuwać, włączyć i wyłączyć
Źródła zawartości.
Uruchamianie narzędzia Content Explorer

Dostęp do narzędzia Content Explorer za pomocą jednej z następujących metod:
■ Przejdź do karty wtyczki i kliknij przycisk Przeglądaj.

■ W wierszu polecenia wprowadź polecenie CONTENTEXPLORER.
Aby zamknąć narzędzie Content Explorer

Zamknij narzędzie Content Explorer za pomocą jednej z następujących metod:
■ W oknie narzędzia Content Explorer kliknij ikonę Zamknij.
■ W wierszu polecenia wprowadź polecenie CONTENTEXPLORERCLOSE.
Można także przełączać okna, tak aby nie jest wyświetlane po kliknięciu przycisku Eksploruj
ponownie.
Aby określić stan okna narzędzia Content Explorer

■ W wierszu polecenia wprowadź polecenie CONTENTEXPLORERSTATE, aby uzyskać
zmienną tylko do odczytu wskazującą, czy okno narzędzia Content Explorer jest otwarte,
czy zamknięte.
Sposób indeksowania zawartości

Gdy folder jest określony jako obserwowany, usługa Content Service towarzysząca narzędziu
Content Explorer indeksuje wszystkie pliki projektu i obiekty projektu w folderze, w tym
skojarzone metadane.
Usługa Content Service monitoruje w tle foldery i aktualizuje indeksy, aby odzwierciedlić
wszystkie zmiany w obiektach i plikach projektu, w tym nowe obiekty i foldery, zmiany w
istniejących plikach i usunięte elementy.
Narzędzie Content Explorer podczas wykonywania wyszukiwania odwołuje się do
utrzymywanego indeksu. Ponieważ indeks jest nieustannie uaktualniany, za pomocą
narzędzia Content Explorer można natychmiast uzyskać wyniki w czasie rzeczywistym.

Indeksowanie etapów
Indeksowanie odbywa się w trzech etapach, z głębszym indeksowaniem występującym w
każdym kolejnym etapie. Etapy te mogą być określane przez miniatury wyświetlane w oknie
Etap Wyświetlana ikona Opis
1 Plik został wykryty przez indekser.

W tym etapie, nazwa pliku i standardowych
okien właściwości zostały wyodrębnione.
Można wyszukiwać nazw plików i okna wła-
ściwości, ale nie można przeglądać zawartość
pliku.
UWAGA Ponieważ indeksowane są wszystkie

teksty i atrybuty w plikach, utworzenie
początkowego indeksu plików zawartych w
folderach indeksowanych może potrwać
trochę czasu.
2 Miniatura i DWG-specific właściwości pliku są

wykrywane. Indeksowane są wszystkie ob-
iekty i cały tekst na rysunku, włącznie z
atrybutami bloku.
Teraz można wyszukać właściwości DWG, ale
nie można przeglądać zawartość pliku.
3 Plik został całkowicie zindeksowany.

Teraz można poznać lub wyszukiwania
zawartości w pliku.
! wystąpił problem podczas przeprowadzania

indeksowania ten plik.
Wybierz plik i naciśnij CTRL + N, aby uzyskać
więcej informacji dotyczących problemu.
Sposób indeksowania zawartości | 105

Co podlega indeksowaniu?
Indeksowane są cały tekst i wszystkie atrybuty w plikach, w tym atrybuty bloków. Ponadto
po wybraniu folderu w celu monitorowania indeksowane są następujące obiekty:
■ Definicje bloków
■ Odniesienia do bloków
■ Style wymiarowania
■ Warstwy
■ Układy
■ Rodzaje linii
■ Style wielolinii odniesienia
■ Style tabeli
■ Style tekstu
■ Odnośniki
■ Hiperłącza
Wyświetlanie statystyk indeksowania w narzędziu Content Explorer

Można przejrzeć indeksowanie stan plików na karcie Statystyka konfiguracja ustawień w
oknie dialogowym.
Aby przejrzeć statystyki indeksowania w narzędziu Content Explorer
1 W narzędziu Content Explorer kliknij przycisk Konfiguruj.
2 W oknie dialogowym konfiguracji ustawień, wybierz opcję komputerze lokalnym

lub sieciowym źródła elementów i kliknij kartę Statystyka.

3 Przejrzyj procent folderów, które zostały indeksowana i procent pliki, które były
indeksowane w tych folderach.
Na przykład na ilustracji powyżej 100 procent foldery zostały indeksowane bez błędu,
ale tylko 21 procent plików jest już indeksowane.
4 Kliknij przycisk Wyświetl plik dziennika, aby zapoznać się z bardziej szczegółową
listę zdarzeń indeksowania i określ wszystkie problemy.
5 Jeśli usługa indeksowania przestanie działać bez żadnych bieżących operacji, należy
usunąć i ponownie dodać folder obserwowany do indeksowania.
Ta operacja rozpocznie się proces indeksowania i będzie rozwiązać większość
problemów.
UWAGA Karta Statystyka jest także dostępna w konsoli administracyjnej usługi

Autodesk Content Service. Aby uzyskać więcej informacji, należy zapoznać się z
pomocą usługi Autodesk Content Service.
Foldery obserwowane
Folder obserwowany to folder, który został wybrany do operacji monitorowania i
indeksowania w ramach usługi Content Service.
Źródłem zawartości może być komputer domowy, usługa Autodesk Seek lub określone
położenie sieciowe. Podczas przeszukiwania źródła elementów, którym jest komputer
lokalny lub sieciowy, przeszukiwane są wszystkie foldery obserwowane. Zwrócone zostają
wszystkie pliki lub obiekty projektu w tych folderach, które spełniają kryteria wyszukiwania.
Foldery obserwowane mogą znajdować się w lokalnym komputerze, w którym zainstalowany
jest program AutoCAD lub pochodna pionowa programu AutoCAD, lub w komputerze
sieciowym, w którym działa usługa Content Service. Foldery obserwowane można
Foldery obserwowane | 107

skonfigurować w dwóch różnych miejscach, w zależności od tego, czy są one lokalne, czy
sieciowe.
Foldery lokalne
W przypadku dodawania do indeksu wyszukiwania w celu obserwacji folderów lokalnych
lub jeśli będą monitorowane foldery pobierania usługi Autodesk Seek, foldery obserwowane
można skonfigurować za pomocą narzędzia Content Explorer.
Foldery sieciowe
Foldery w komputerze sieciowym muszą być indeksowane i monitorowane przez usługę
Content Service. Usługa Content Service działa w tle, monitorując czynności w folderach
obserwowanych i aktualizując pojedynczy indeks, aby odzwierciedlić zmiany. Foldery
obserwowane w komputerze sieciowym można dodawać i usuwać w konsoli
administrowania usługi Autodesk Content Service.
Istnieją pewne zasady dotyczące sposobu obserwacji przez usługę Content Service folderów
w komputerze sieciowym. Ważne jest zrozumienie tych reguł przed wybraniem folderu
jako obserwowanego.
Reguły dla folderów obserwowanych w komputerze sieciowym

■ Folder docelowy musi być skonfigurowany jako udostępniony. Jeśli folder nie jest
udostępniony, nie będzie wyświetlany na liście wyboru Wybierz folder do obserwacji.
■ Umożliwienie usłudze Content Service indeksowania folderu udostępnionego oznacza

zezwolenie wszystkim na wyszukiwanie zawartości folderu obserwowanego, nawet jeśli
niektóre pliki są tylko do odczytu. Użytkownicy nie będą jednak mieli dostępu do
zawartości tylko do odczytu; zawartość będą widzieli wyłącznie po przejściu do niej
lub w przypadku spełnienia przez nią kryteriów wyszukiwania.
■ Jeśli najwyższy poziom folderu jest udostępniony i określony jako folder obserwowany,
wszystkie foldery wewnątrz niego również są udostępnione i indeksowane, niezależnie
od ustawień udostępniania. Jeśli udostępnianie zawartości wewnątrz hierarchii folderu
jest niepożądane, należy przenieść go do prywatnej lokalizacji lub utworzyć nową
hierarchię danych udostępnianych.
■ Jeśli folder najwyższego poziomu jest udostępniony, zawartość wewnątrz niego jest
indeksowana, ale dane równoległe do folderu najwyższego poziomu nie są indeksowane.
Dodaj foldery obserwowane

Foldery można dodawać do listy folderów obserwowanych w narzędziu Content Explorer
lub za pomocą konsoli administrowania usługi Autodesk Content Service. Foldery do listy
folderów obserwowanych należy zasadniczo dodawać za pomocą narzędzia Content

Explorer. Jeśli jednak konieczne jest dodanie folderów do listy folderów obserwowanych,
a program AutoCAD lub pochodna pionowa programu AutoCAD nie jest zainstalowana,
w celu określenia folderów obserwowanych można użyć konsoli administrowania usługi
Autodesk Content Service.
UWAGA Aby uzyskać więcej informacji, należy zapoznać się z pomocą usługi Autodesk
Content Service.
Folder do obserwacji można dodać za pomocą narzędzia Content Explorer na podstawie

źródła zawartości, które zostały wybrane. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Zarządzanie
źródłami zawartości na stronie 109.
Patrz także:
■ Sposób indeksowania zawartości na stronie 104
■ Zarządzanie źródłami zawartości na stronie 109
■ Zrozumienie Głównego źródła elementów na stronie 112
■ Zrozumienie sieci źródła elementów na stronie 118
Zarządzanie źródłami zawartości

Źródła elementów są położenia, w których zawartość projektu jest przechowywany.
źródła elementów może być lokalnym dysku komputera, sieci lub na stronie WWW, takie
jak Autodesk Seek.
Można wyszukać tylko jednego źródła elementów. Podczas przeszukiwania lokalnego dysku
lub komputera sieciowego, można wyszukać wszystkie foldery obserwowane dla tego źródła
danych w tym samym czasie lub zawęzić wyszukiwanie do określonego folderu w
ograniczenia liczby przeszukiwanych plików i obiektów.
W menu rozwijanym wybierz źródła zawartości.
Zarządzanie źródłami zawartości | 109

Typ aktualnie wybranego źródła zawartości jest reprezentowany przez niepowtarzalną
ikonę.
Ikona Źródło zawartości
Widok główny. Źródło zawartości widoku

głównego reprezentuje wszystkie foldery
obserwowane na lokalnym napędzie.
UWAGA Jeśli komputer lokalny służy innym

jako komputer sieciowy, widoczna będzie
wyłącznie ikona Sieć.
Sieć. Źródło zawartości Sieć reprezentuje fol-

dery obserwowane w komputerze sieciowym.
Komputer sieciowy jest identyfikowany przez
jego nazwę sieci.
Autodesk Seek. Z tego widoku można

przeglądać, sprawdzać i pobierać zawartość
witryny Autodesk Seek.
Źródła zawartości można dodawać, usuwać, włączać lub wyłączać w oknie dialogowym
Skonfiguruj ustawienia.

Patrz także:
■ Zrozumienie Seek źródła elementów na stronie 115
Dodawanie źródła zawartości

Dodaj nowe źródło zawartości do listy źródeł dostępnych dla wyszukiwania.
1 W oknie narzędzia Content Explorer kliknij ikonę Skonfiguruj ustawienia

.
2 W oknie dialogowym Skonfiguruj ustawienia kliknij przycisk Dodaj zawartość sieci.
3 Wpisz nazwę komputera w sieci, który chcesz dodać do listy Źródła zawartości. Na
tym komputerze musi być uruchomiona usługa Autodesk Content Service.
UWAGA Więcej informacji na temat konfigurowania folderów obserwowanych

na komputerze sieciowym można znaleźć w pomocy usługi Autodesk Content
Service.

Komputer sieciowy jest dodawany jako dostępne źródło zawartości.
Usuwanie źródła zawartości

Usuwanie źródeł zawartości, których nie ma już potrzeby przeglądać ani w nich wyszukiwać
oraz które nie są już dostępne.

.
2 Na liście Źródła zawartości kliknij prawym przyciskiem myszy źródło zawartości,

które chcesz usunąć, i wybierz opcję Usuń.
Źródło zawartości zostanie usunięte z listy i nie będzie dostępne do przeglądania ani
wyszukiwania.

Aby wyłączyć tymczasowo źródła elementów
Jeśli komputer sieciowy stanie się niedostępny i nie ma być wyświetlany liście wyszukiwania,
można tymczasowo wyłączyć źródło zawartości.

.
2 W panelu Źródła zawartości listy, usuń zaznaczenie pola wyboru obok źródła
elementów, które chcesz wyłączyć.
Źródło zawartości jest wyłączone z wyszukiwania i przeglądania, ale pozostaje na
liście źródeł zawartości jako dostępne.
Włączanie źródła zawartości

.
2 W panelu Źródła zawartości listy, zaznacz pole wyboru obok źródła elementów, które
chcesz włączyć.
Źródło zawartości zostanie włączone do wyszukiwania i przeglądania.
Zrozumienie Głównego źródła elementów

Widok główny reprezentuje lokalne foldery systemowe, które są aktualnie indeksowane i
monitorowane.
Foldery dodane do widoku głównego są obserwowane pod kątem zdarzeń systemu plików,
takich jak dodanie, zapisanie i usunięcie. Proces indeksowania jest regularnie uruchamiany
w celu zachowania aktualności katalogu plików i obiektów znajdujących się w folderach
obserwowanych. Pliki można łatwo znaleźć w określonych folderach na podstawie kryteriów
wyszukiwania, takich jak data ostatniej aktualizacji, autor, wartość właściwości lub typ
pliku.
Można skonfigurować jedno położenie jako folder źródłowy w celu monitorowania całej
zawartości. Można również utworzyć oddzielne miejsca na pliki, na przykład folder
archiwum i folder zawartości bieżącego projektu.
UWAGA Położenia sieciowe nie są lokalnymi źródłami danych.

Widok główny składa się z folderów lokalnych, które zostały określone jako przeznaczone
do indeksowania. Można dodać więcej folderów, aby początek dla indeksowania i
przeglądanie lub usunąć te, które nie są już potrzebne
Widok główny konfiguruje się, dodając i usuwając foldery. Foldery w widoku głównym
będą monitorowane pod kątem aktualizacji i indeksowane. Wyszukiwanie obejmuje tylko
zawartość znajdującą się w folderach obserwowanych.
Element Opis
Start źródła elementów Widok główny zawiera listę folderów in-

deksowanych i dodatkowe informacje, w
zależności od wybranego widoku.
Dodaj folder obserwowany Kliknij przycisk Dodaj folder obserwowany,

aby dodać nowy folder do źródła elementów
w widoku głównym w celu monitorowania i
indeksowania. Można również dodać folder,
przeciągając i upuszczając go z okna
Eksploratora Windows do widoku głównego.
UWAGA Dodanie folderu do widoku

głównego nie powoduje przeniesienia folderu
ani jego zawartości.
Po kliknięciu przycisku Dodaj folder

obserwowany zostanie otwarte okno
dialogowe Znajdź folder w celu ułatwienia
nawigacji do odpowiedniego folderu. Można
także utworzyć nowy folder w hierarchii,
klikając przycisk Nowy folder w oknie
dialogowym Znajdź folder.
UWAGA Foldery dodane już do widoku

głównego w celu indeksowania są
wyświetlane na szaro, obok nich znajduje się
natomiast czerwony znacznik wyboru.
Usuń Kliknij folder prawym przyciskiem myszy i

wybierz opcję Usuń, aby usunąć wybrane
położenie folderu z widoku głównego. Aby
usunąć folder z widoku głównego, można
również przeciągnąć go z tego widoku i upu-
ścić poza oknem.

Element Opis
Folder, który został usunięty, nie jest już in-
deksowany.
UWAGA Usuwanie folderu z widoku

głównego nie powoduje usunięcia go z
systemu plików.
Patrz także:
■ Foldery obserwowane na stronie 107
■ Podstawowe wyszukiwanie za pomocą narzędzia Content Explorer na stronie 121
Dodawanie folderu do widoku głównego

1 Otwórz okno narzędzia Content Explorer.
2 Kliknij ikonę Widok główny , aby przejść do widoku głównego.
3 Kliknij przycisk Dodaj folder obserwowany, aby otworzyć okno dialogowe Przeglądaj
w poszukiwaniu folderu.
4 Przejdź do folderu, który chcesz dodać do indeksu, i kliknij przycisk OK.

Folder zostanie dodany do widoku głównego.
Można również kliknąć opcję Nowy folder, a następnie utworzyć nowy folder w
określonej hierarchii plików. Wybierz nowy folder i kliknij przycisk OK, aby dodać
go do widoku głównego.
UWAGA Dodanie folderu do widoku głównego nie powoduje przeniesienia folderu

ani jego zawartości.
Usuwanie folderu z widoku głównego

1 Uruchom narzędzie Content Explorer.

2 Kliknij ikonę Widok główny , aby przejść do widoku głównego.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy folder, który chcesz usunąć z widoku głównego,
a następnie z menu kontekstowego wybierz pozycję Usuń.
Folder zostanie usunięty z widoku głównego i nie będzie indeksowany.
UWAGA Foldery usuwane z widoku głównego nie są usuwane z systemu plików.
Zrozumienie Seek źródła elementów

Produkty w witrynie Autodesk Seek można przeglądać i wyszukiwać z widoku wyszukiwania
w narzędziu Content Explorer.
Z widoku wyszukiwania można przejść do szczegółowych specyfikacji każdego produktu
lub wybrać pliki projektu, aby je pobrać i przeciągnąć do otwartego rysunku.
Sprawdź produktów za pomocą witryny Autodesk Seek

Kliknij dwukrotnie obiekt, aby wyświetlić więcej informacji na jego temat, na przykład
opis lub specyfikacje techniczne. Można również określić, które pliki są dostępne do
pobrania.
UWAGA Obecnie można pobierać tylko pliki z rozszerzeniem .dwg.
Wyszukiwanie za pomocą witryny Autodesk Seek

W widoku wyszukiwania pliki można wyszukiwać według producenta lub specyfikacji
produktu. Można również wstawić pliki bezpośrednio do rysunku bez dostępu do
zewnętrznej witryny WWW.
Dostęp do witryny Autodesk Seek Online

Seek źródła treści wyświetla zasoby online znaleziony w witrynie Autodesk Seek
(http://seek.autodesk.com). Z widoku wyszukiwania można pobrać zawartość i wstawić ją
bezpośrednio do rysunku. Dostęp do zewnętrznej witryny można także uzyskać, klikając
opcję Wyświetl produkty w witrynie Autodesk Seek.
Dostęp do produktów online można uzyskać, klikając menu Wyświetl produkty w witrynie
Autodesk Seek. Nowe okno jest otwierane od razu z aktywną witryną Autodesk Seek.
Wyniki wyszukiwania są wyświetlane zgodnie z wyszukiwaniem wprowadzonym w
narzędziu Content Explorer.

UWAGA Więcej informacji znajduje się w temacie dotyczącym witryny Autodesk Seek.
Element Opis
Seek źródła elementów Widok wyszukiwania umożliwia wyszukiwanie

zawartości online w witrynie Autodesk Seek
i wstawianie elementów bezpośrednio do
otwartego rysunku bez każdorazowego
uzyskiwania dostępu do zewnętrznej strony
WWW.
Widok produktów w witrynie Autodesk Seek Otwiera osobne okno zawierające bezpo-
średnio witrynę Autodesk Seek, w której mo-
żna zapoznać się z dostępnymi elementami.
Patrz także:
■ Użycie usługi Autodesk Seek do dodawania i udostępniania rysunków na stronie 1509
Aby poznać zawartości

2 Kliknij ikonę wyszukiwania , aby przejść do widoku wyszukiwania.
3 Wprowadź parametry wyszukiwania w polu Szukaj.
4 Przejdź do pliku, który ma być eksplorowany.
5 Kliknij prawym przyciskiem plik i wybierz opcję Eksploruj.

Zostaną wyświetlone: opis i specyfikacje pliku. Można również wyświetlić pliki DWG,
które są dostępne do pobrania.
UWAGA Kliknij przycisk Wstecz, aby powrócić do poprzedniego widoku.

Aby wstawić i otwórz zawartości
3 Wprowadź parametry wyszukiwania w polu Szukaj.
4 Przejdź do produktu, który ma być wstawiony do rysunku.

■ Aby otworzyć i wstawić – kliknij prawym przyciskiem na pliku i wybierz opcję
Otwórz, aby pobrać i otwórz plik.
■ Aby wstawić - przeciągnij i upuść plik do środowiska CAD lub kliknij prawym
przyciskiem myszy plik, a następnie wybierz polecenie Wstaw.
■ Aby pobrać – kliknij prawym przyciskiem na pliku i wybierz plik.
Wszystkie powyższe czynności, plik jest dodawany do pobrania folder określony w

witrynie Autodesk Seek.
UWAGA Jeśli folder plików pobierania elementów Autodesk Seek jest folderem
obserwowanym, wyszukiwania w źródle elementów Home będą obejmować
pobrane elementy Seek.
Dostęp do witryny Autodesk Seek Online

1 Uruchom narzędzie Content Explorer.
3 Kliknij opcję Wyświetlaj produkty w witrynie Autodesk Seek.

Zostanie otwarte osobne okno z witryną Autodesk Seek.
UWAGA Więcej informacji znajduje się w temacie dotyczącym witryny Autodesk

Seek.

Zrozumienie sieci źródła elementów
sieci źródła treści reprezentuje folderów systemowych, które są aktualnie indeksowana i
monitorowane na komputerze.
Foldery wyświetlane w źródle elementów sieciowych są obserwowane pod kątem zdarzeń
systemu plików, takich jak Dodaj, Zapisz i Usuń. Proces indeksowania jest regularnie
uruchamiany w celu zachowania aktualności katalogu plików i obiektów znajdujących się
w folderach obserwowanych. Pliki można łatwo znaleźć w określonych folderach na
podstawie kryteriów wyszukiwania, takich jak data ostatniej aktualizacji, autor, wartość
właściwości lub typ pliku.
Foldery obserwowane na komputerze sieciowym można skonfigurować na dwa sposoby:
■ Jeśli na komputerze sieciowym nie ma zainstalowanego programu AutoCAD ani

pochodnej pionowej programu AutoCAD, uruchom narzędzie Content Explorer i
dodaj foldery przy użyciu okna dialogowego konfiguracji ustawień narzędzia Autodesk
Content Explorer.
■ Jeśli na komputerze sieciowym nie ma zainstalowanego programu AutoCAD ani

pochodnej pionowej programu AutoCAD, uruchom konsolę administracyjną usługi
Autodesk Content Service i dodaj foldery przy użyciu okna dialogowego Dodaj folder
obserwowany.
Podczas przeszukiwania źródła elementów sieciowych, przeszukiwane są tylko folderów

obserwowane na komputerze sieciowym. Aby wyszukać różne sieci, należy wybrać źródło
elementów z listy rozwijanej Źródło zawartości.
Jeśli na komputerze sieciowym, na którym chcesz dodać foldery obserwowane, nie ma

zainstalowanego programu AutoCAD ani pochodnej pionowej programu AutoCAD, można
dodawać i usuwać foldery obserwowane za pomocą narzędzia Content Explorer przy użyciu
okna dialogowego ustawień konfigurowania narzędzia Autodesk Content Explorer.

UWAGA Foldery na komputerze sieciowym muszą być ustawione jako współdzielone
przed ich dodaniem jako foldery obserwowane na komputerze sieciowym. Tylko
komputer sieciowy z uruchomioną usługą Content Service może zostać dodany jako
źródło elementów sieciowych w narzędziu Content Explorer.
Jeśli na komputerze sieciowym nie ma zainstalowanego programu AutoCAD ani pochodnej

pionowej programu AutoCAD, można określić foldery obserwowane dla tego komputera
przy użyciu konsoli administracyjnej usługi Autodesk Content Service.
Foldery te muszą być współdzielone, aby można było je dodać jako foldery obserwowane.
Jeśli folder nie jest skonfigurowany, aby być współdzielone, nie będzie wyświetlana na liście
dostępnych foldery, aby dodać dla obserwacji.
UWAGA W celu dodania folderów obserwowanych zaleca się użycie narzędzia Content
Explorer, chyba że trzeba dodać foldery obserwowane na komputerze, na którym nie
jest zainstalowany ani program AutoCAD, ani pochodna pionowa programu AutoCAD.
Patrz także:
■ Foldery obserwowane na stronie 107

Aby dodać lub usunąć foldery obserwowane w narzędziu Content Explorer

.
2 Kliknij polecenie Dodaj folder obserwowany, aby uruchomić okno dialogowe Dodaj
folder obserwowany.
3 Przejdź do folderu, w którym chcesz dodać, wybierz go, a następnie kliknij przycisk
OK.
Folder zostanie dodany do listy folderów obserwowanych.
4 Aby usunąć folder, kliknij prawym przyciskiem myszy folder na liście Foldery
obserwowane i wybierz polecenie Usuń.
Folder nie jest dostępny dla wyszukiwania lub przeglądania w narzędziu Content
Explorer.
Aby dodać lub usunąć foldery obserwowane z konsoli administracyjnej usługi

Autodesk Content Service
1 Otwórz Eksploratora Windows i przejdź do folderu, który chcesz dodać jako folder
obserwowany.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy na folderze i wybierz Właściwości.
3 Wybierz kartę udostępniania i upewnij się, że folder jest ustawiona na współdzielone.

Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Opcje.
4 Uruchom konsolę administracyjną usługi Autodesk Content Service, wykonując

jedną z następujących czynności:
W systemie Windows XP:
■ Przejdź do menu Start ➤ Programy ➤ Autodesk ➤ konsola administrowania

usługą Content Service. ➤
W przypadku systemu Windows 7:
■ Przejdź do menu Start ➤ Wszystkie programy ➤ Autodesk ➤ konsola

administrowania usługą Content Service. ➤
5 Kliknij przycisk Dodaj folder obserwowany.

6 W oknie dialogowym Wybierz foldery obserwowane wybierz folder, który ma być
obserwowany, lub kliknij przycisk Nowy, aby utworzyć nowy folder.
UWAGA Jeżeli folder jest potrzebne, nie znajduje się na liście, upewnij się, że jest
skonfigurowany jako folder współdzielony.
7 Kliknij przycisk OK, aby dodać wybrany folder do listy folderów obserwowanych.
Usługa Content Service będzie teraz indeksować i monitorować wszystkie czynności
w tym folderze.
8 Powtórz czynności opisane w punktach od 5 do 7 dla każdego folderu, który ma być

obserwowany przez usługę Content Service.
Nowe foldery obserwowane pojawiają się automatycznie w określonym źródle
elementów sieciowych w narzędziu Content Explorer.
9 Aby usunąć folder z listy folderów obserwowanych, kliknij prawym przyciskiem

myszy folder, a następnie wybierz polecenie Usuń.
10 Kliknij przycisk Tak w oknie dialogowym Usuń folder.

Folder nie jest już obserwowany i nie może być przeszukiwany ani przeglądany przy
użyciu narzędzia Content Explorer.
Podstawowe wyszukiwanie za pomocą narzędzia Content

Explorer
Funkcja wyszukiwania pozwala szybko zlokalizować pliki spełniające kryteria wyszukiwania.
Po podaniu szukanego ciągu w polu wyszukiwania narzędzie Content Explorer sprawdza
indeks i zwraca pliki zawierające nazwę pliku, autora, słowo kluczowe, komentarz, nazwę,
temat lub tytuł zgodne z kryteriami wyszukiwania. Zostaną także zwrócone wszystkie
obiekty z nazwą pliku, która spełnia kryteria określone w ciągu wyszukiwania.
Oprócz właściwości pliku i obiektów można również szukać tekstu zawartego w:
■ Tekstem wielowierszowym
■ Tabele
■ Pola
■ Wielolinie odniesienia
■ Wymiary
■ Hiperłącza
Podstawowe wyszukiwanie za pomocą narzędzia Content Explorer | 121

Zostaną także zwrócone wszystkie atrybuty bloków, które spełniają kryteria wyszukiwania.
UWAGA Funkcja wyszukiwania jest względna. Jeśli przeglądany jest podfolder, narzędzie
Content Explorer wyszuka tylko pliki i foldery w bieżącym folderze.
Wyniki wyszukiwania dla lokalnych i sieciowych Źródła zawartości są wyświetlane 100 do

strony.
Wyniki wyszukiwania dla Seek źródła elementów zostaną wyświetlone 20 do strony.
Wyszukiwanie za pomocą symboli wieloznacznych

Podczas określania kryteriów wyszukiwania można użyć symboli wieloznacznych.
znaków wieloznacznych
* Reprezentuje dowolną liczbę znaków w ciągu.
? Reprezentuje jeden znak w ciągu.
Mechanizm wyszukiwania domyślnie przyjmuje, że na końcu ciągu znajduje się gwiazdka

(*), dzięki czemu nie trzeba jej umieszczać na końcu wyszukiwanej frazy.
Aby wykonać wyszukiwanie podstawowe w narzędziu Content Explorer

1 W polu wyszukiwania wprowadź ciąg tekstowy, który chcesz wyszukać.
Podczas wyszukiwania można używać symboli wieloznacznych.
2 Naciśnij klawisz Enter lub kliknij przycisk Wyszukaj.

Zostaną wyświetlone pliki spełniające kryteria wyszukiwania.
UWAGA Jeśli wyniki wyszukiwania nie są zgodne z oczekiwaniami, należy zmienić

ustawienia filtru lub doprecyzować wyszukiwanie.
Zaawansowane wyszukiwanie za pomocą narzędzia Content

Explorer
Zaawansowane wyszukiwanie można wykonywać za pomocą filtrów typu obiektu, par
właściwość:wartość lub operatorów logicznych.
Można uściślić wyszukiwanie, używając kombinacji pairings ciąg i wartości.

Nazwa właściwości i pary wartości
Para właściwość:wartość jest nazwą właściwości i wyszukiwaną wartością. Aby wyszukać
właściwość z określoną wartością, w polu wyszukiwania wprowadź dane jako
właściwość:wartość.
Wprowadź na przykład author:jsmith w polu Szukaj, aby znaleźć wszystkie pliki
DWG, których autorem jest JSmith.
W ciągu wyszukiwania można użyć więcej niż jednej pary właściwość:wartość. Można na
przykład wyszukać wszystkie pliki rysunków identyfikowane jako siedziska, które zostały
utworzone przez jsmith, wprowadzając w polu wyszukiwania objecttype:seating
author:jsmith.
Można utworzyć niestandardowe właściwości i wartości dla plików w oknie dialogowym
Właściwości programu AutoCAD. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w
rozdziale Właściwości zdefiniowane przez użytkownika w celu wyszukiwania w narzędziu
Content Explorer na stronie 135.
Pary atrybutów i wartości

Para atrybut:wartość jest blokiem zawierającym atrybut i wyszukiwaną wartość. Aby
wyszukać atrybut bloku o określonej wartości, w polu wyszukiwania wprowadź dane jako
atrybut:wartość.
Wprowadź na przykład Designedby:JohnDoe w polu Wyszukaj, aby znaleźć wszystkie
obiekty projektowane przez Johna Doe.
Wyszukiwanie tekstu pod kątem określonej wartości

Za pomocą wyszukiwania podstawowego można wprowadzić ciąg tekstowy, a aparat
wyszukiwania zwróci wszystkie mające nazwę, słowa kluczowe, tytuł, autora lub inne
właściwości spełniające kryteria określone w ciągu, jak również wszystkie pliki zawierające
ten ciąg i obiekty o nazwach odpowiadających ciągowi tekstowemu. Czasami tego typu
ciąg wyszukiwania zwróci więcej wyników, niż to jest potrzebne.
Użyj pary tekst:ciąg w celu wyszukania tylko elementów tekstowych, takich jak linie
odniesienia, pola, hiperłącza, tekst wielowierszowy, tabele lub dowolny tekst, który może
być wyświetlany na rysunku. Ten typ parametru wyszukiwania nie będzie wyszukiwał
właściwości na poziomie pliku, takich jak autor czy tytuł.
Aby wyszukać określony ciąg tekstowy, wprowadź dane jako tekst:ciąg w polu
wyszukiwania.
Wprowadź na przykład tekst:przejrzane w polu Wyszukaj, aby znaleźć wszystkie
pliki z elementami tekstowymi zawierającymi ciąg „przejrzane”.
Zaawansowane wyszukiwanie za pomocą narzędzia Content Explorer | 123

wyszukiwania i operatory logiczne
Aby jeszcze bardziej zawęzić wyniki wyszukiwania, można użyć operatorów.
Aby na przykład wyszukać wszystkie pliki oznaczone jako siedzisko, które nie zostały
utworzone przez autora JSmith, wprowadź objecttype:seating NOT
author:jsmith w polu wyszukiwania.
Operatory
AND Szuka ciągów x i y w dowolnej kolejności. Wyszukiwanie jan AND kowalski zwraca wszystko,
co zawiera oba te słowa.
OR Szuka ciągu x lub y. Wyszukiwanie jan OR kowalski zwraca wszystko, co zawiera którekolwiek
z tych słów.
NOT Szuka ciągu x, ale nie y. Wyszukiwanie jan NOT kowalski zwraca wszystko, co zawiera jan,
ale nie zawiera kowalski.
"" Szuka dokładnej frazy znajdującej się w cudzysłowie. Wyszukiwanie "jan kowalski" zwraca
wszystko, co zawiera dokładną frazę jan kowalski.
Aby wykonać wyszukiwanie zaawansowane w narzędziu Content Explorer

1 W polu Szukaj wprowadź ciąg tekstowy lub parę właściwość:wartość do wyszukania.
Użyj operatorów, aby doprecyzować wyszukiwanie.
2 Naciśnij klawisz Enter lub kliknij przycisk Wyszukaj.
UWAGA Jeśli wyniki wyszukiwania nie są zgodne z oczekiwaniami, należy zmienić

ustawienia filtru lub doprecyzować wyszukiwanie.
Zarządzanie zapisanymi wyszukiwaniami w narzędziu Content

Explorer
Zapisane wyszukania elementu pozwala uchwycić określony ciąg wyszukiwania w jednym
kliknięciem.
Można usunąć wszystkie czynności wymagane do wyszukiwania określonych plików lub
obiektów przez zapisywanie ciąg wyszukiwania.
Na przykład, możesz zapisać wyszukiwania, które umieszcza wszystkie meble utworzone
przez określoną projektanta. Aby uzyskać szybki dostęp do tych mebli, za każdym razem

wybierz wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie. Ponieważ indeksy są aktualizowane w sposób
ciągły, wszystkie nowe pliki, które spełniają kryteria wyszukiwania są wyświetlane przy
każdym wyszukiwanie zostanie wykorzystana.
W menu rozwijanym można również usuwać wstępnie zdefiniowane wyszukiwania,
edytować ich nazwy i zapisywać nowe.
Zapisywanie, edytowanie i usuwanie wyszukiwań w narzędziu

Content Explorer
Zapisywanie i ponowne używanie wcześniejszych wyszukiwań pozwala zaoszczędzić czas.
Można zarządzać zapisanymi wyszukaniami na liście rozwijanej Zapisane wyszukania.
Pięć ostatnio wprowadzonych ciągów wyszukiwania jest przechowywanych w polu
wyszukiwania na liście rozwijanej. Po wprowadzeniu tekstu, który pasuje do początkowych
znaków poprzednio wprowadzonego ciągu wyszukiwania, wyświetlana jest sugestia.
Wyniki zapisanego wyszukiwania wyświetlane w widoku głównym zostały przefiltrowane
i pogrupowane na podstawie bieżących ustawień. W celu doprecyzowania sposobu
wyświetlania wyników wyszukiwania można zastosować funkcję sortowania i grupowania
elementów.
Zapisane wyszukania można usunąć lub zmodyfikować ich nazwy na liście rozwijanej
sposobu zapisania i ostatniego wyszukiwania .
Aby zapisać wyszukiwanie w narzędziu Content Explorer
1 Wykonywanie wyszukiwania, a następnie kliknij przycisk Zapisz wyszukiwania

.
2 Podaj nazwę zapisanego wyszukania i naciśnij klawisz Enter.

Wyszukanie zostanie zapisane.
Aby zmienić nazwę wyszukiwania w narzędziu Content Explorer
1 Na liście rozwijanej zapisanych wyszukań kliknij przycisk Edytuj obok

ostatniego ciągu wyszukiwania, którego nazwę chcesz zmienić.
2 Podaj nową nazwę zapisanego wyszukania i naciśnij klawisz Enter.
Zarządzanie zapisanymi wyszukiwaniami w narzędziu Content Explorer | 125

Nazwa wyszukania zostanie zmieniona.
Aby usunąć zapisane wyszukiwanie w narzędziu Content Explorer
■ Kliknij przycisk Usuń obok wyszukania, które chcesz usunąć z listy rozwijanej
zapisanych wyszukań.
Aby utworzyć zapisane wyszukiwanie w narzędziu Content Explorer

1 Wyszukaj plik lub przejdź do niego.
2 Kliknij przycisk Zapisz wyszukiwania ikony.
3 W polu wprowadź nazwę wstępnie zdefiniowanego wyszukania. Wyszukanie zostanie

dodane do listy zapisanych wyszukań.
Aby użyć zapisanego wyszukiwania w narzędziu Content Explorer

Wstępnie zdefiniowanego wyszukiwania można użyć w dowolnym momencie, aby uzyskać
szybki dostęp do indeksowanych plików i obiektów.
■ Kliknij listę rozwijaną z zapisanymi wyszukiwaniami i wybierz wstępnie

zdefiniowane wyszukiwanie. Nazwa wyszukania zostanie zmieniona. Konfigurowanie
sortowania, rozmiar ikon lub inne ustawienia do własnych potrzeb.
Aby ustawić domyślne wyszukiwanie w narzędziu Content Explorer

Domyślne wyszukiwanie jest wykonywane za każdym razem, gdy okno narzędzia Content
Explorer zostanie otwarte po raz pierwszy. Domyślne wyszukiwanie można zmienić w
menu rozwijanym zapisanych wyszukań.
■ Kliknij listę rozwijaną z zapisanymi wyszukiwaniami , a następnie kliknij po

lewej stronie zapisanego wyszukiwania, które ma zostać ustawione jako domyślne.
Znacznik wyboru wskazuje, że zapisane wyszukiwanie będzie domyślnym widokiem
po kolejnym otwarciu okna narzędzia Content Explorer.

■ Kliknij znacznik wyboru obok zapisanego wyszukiwania, aby usunąć wraz z ustawieniem
wyszukiwania jako domyślnego.
PORADA Wyszukaj ostatnio zmodyfikowane pliki, a następnie zapisz konfigurację jako

wyszukiwanie domyślne. Za każdym razem po otwarciu okna narzędzia Content Explorer
wykonywane jest nowe wyszukiwanie, a ostatnio używane pliki są wyświetlane.
Wybierz zapisane wyszukiwanie w narzędziu Content Explorer

Po wykonaniu zapisanego wyszukiwania można zobaczyć wykonane wyszukiwanie,
sprawdzając ścieżkę historii nawigacji. Można także wrócić do poprzedniego wyszukiwania
lub określić ścieżkę folderu, który był przeszukiwany.
określić ścieżkę wyszukiwania
■ Umieść wskaźnik myszy nad nazwą zapisanego wyszukiwania w historii nawigacji. Na

etykiecie wyświetlana jest ścieżka folderu, który był przeszukiwany.
Powrót do poprzedniego wyszukiwania
■ Podczas pracy w zapisanym wyszukiwaniu kliknij przycisk Wstecz , aby

zakończyć zapisane wyszukiwanie i wrócić do poprzednich wyników wyszukiwania.
Przeglądanie folderów w narzędziu Content Explorer

Użytkownik może z łatwością przeglądać pliki projektu, jak również obiekty zawarte w
plikach.
■ Kliknij dwukrotnie folder, aby przejrzeć jego zawartość.
■ Kliknij dwukrotnie plik, aby przejrzeć obiekty w nim zawarte.
Przeglądanie folderów w narzędziu Content Explorer | 127

■ Kliknij dwukrotnie definicję bloku, aby przejrzeć odniesienia do niego
■ Kliknij przycisk ze strzałką w górę , aby przejść do nadrzędnego folderu, pliku

lub obiektu w bieżących wynikach wyszukiwania.
Podczas przeglądania obiektów w pliku kliknięcie przycisku ze strzałką w górę
spowoduje na przykład powrót do pliku nadrzędnego. W trakcie przeglądania odniesień
do bloku kliknięcie przycisku ze strzałką w górę spowoduje przeniesienie do definicji
bloku.
UWAGA Kliknięcie przycisku ze strzałką w górę odpowiada cofnięciu się o jeden

krok w ścieżce historii nawigacji.
■ Kliknij przycisk Wstecz , aby wrócić do poprzedniego przeglądania wyników.
UWAGA Jeśli wyniki przeglądania nie są zgodne z oczekiwaniami, należy zmienić

ustawienia filtru.
Korzystanie z historii nawigacji
■ Podczas przeglądania kolejne kroki zapisywane są w historii nawigacji.
■ Kliknij element historii nawigacji , aby przejść bezpośrednio do tego położenia.
■ Kliknij pierwszy element historii nawigacji, aby powrócić do poziomu głównego źródła
zawartości podczas wyszukiwania lub przeglądania.
Filtrowanie wyników w narzędziu Content Explorer

Ten filtr pozwala wybrać typy obiektów, określoną datę, Data zakresów oraz daty względne
do wyświetlenia w wyszukiwania lub Przeglądaj wyniki.
Ustawienia filtru pozostają bez zmian podczas ponownego wyszukiwania i przeglądania,
dopóki nie zostaną zmienione lub filtr nie zostanie wyłączony. Jeśli wyniki wyszukiwania
nie są zgodne z oczekiwaniami, należy sprawdzić ustawienia filtru, aby upewnić się, że są
one aktualne.

UWAGA Filtr jest wyłączone, gdy za pomocą Seek źródła elementów.
Steruje wyświetlaniem siatki
Ikona filtru jest przełącznikiem. Gdy ikona filtru jest rozjaśniona

, wszystkie zwracane wyniki wyszukiwania i przeglądania są oparte na ustawieniach filtru.
■ Gdy ikona filtru nie jest rozjaśniona , kliknij filtr, aby wyświetlić wyniki
na podstawie ustawień filtru.
■ Gdy ikona filtru jest rozjaśniona , kliknij ją, aby wyłączyć filtr i wyświetlić
wszystkie obiekty niezależnie od daty i czasu.
Aby filtrować wg typu w narzędziu Content Explorer
1 Kliknij listę rozwijaną Filtr i wybierz kartę Typ.
2 Zaznacz pola wyboru dla typów obiektów, które mają być wyświetlane podczas
wyszukiwania lub przeglądania.
Domyślnie podczas wyszukiwania i przeglądania wszystkie obiekty są wyświetlane.
3 Po określeniu wszystkich ustawień kliknij poza menu filtrów, aby zastosować wyniki.
Aby filtrować wg daty w narzędziu Content Explorer
1 Kliknij listę rozwijaną Filtr i wybierz kartę Data.
2 Wybierz, czy chcesz przefiltrować wyniki według daty utworzenia, czy daty modyfikacji
pliku.
3 Wybierz względne daty z rozwijalnego menu.
4 Po określeniu wszystkich ustawień kliknij poza menu filtrów, aby zastosować wyniki.
Filtrowanie wyników w narzędziu Content Explorer | 129

Sortowanie i grupowanie wyników w narzędziu Content Explorer
Sposobem, w jaki wyniki są wyświetlane, można sterować za pomocą opcji sortowania i
grupowania.
Filtr umożliwia doprecyzowanie, które obiekty są wyświetlane podczas przeglądania lub
wyszukiwania, natomiast opcje sortowania i grupowania określają sposób wyświetlania
tych wyników.
sortować wyniki
Domyślnie wyniki można sortować w pięciu kolumnach:
■ Nazwa
■ Typ
■ Data utworzenia
■ Data modyfikacji
■ Położenie
Kliknij kolumnę, aby posortować wyniki na jej podstawie. Kliknij ponownie kolumnę, aby
odwrócić kolejność sortowania.
Grupa wyników
Czasami nawet po doprecyzowaniu wyszukiwania może być przydatne pogrupowanie
wyników na podstawie określonego typu właściwości. Wyniki można grupować według
nazwy, typu, daty utworzenia i daty modyfikacji.
Gdy opcja Grupuj wg jest włączona, wyniki są łączone na podstawie wybranej kolumny.
Jeśli na przykład włączona jest opcja Grupuj wg i wybrana została kolumna Typ, wyniki
zostaną pogrupowane według typu obiektów-bloków, stylów wymiarowania, warstw itp.
Jeśli została wybrana kolumna Nazwa, wyniki są pogrupowane alfabetycznie: A-H, I-P,
Q-Z, 0-9 itd.
Po ustaleniu właściwości, według których wyniki mają zostać pogrupowane, można zwinąć
lub rozwinąć grupy w zależności od preferencji wyświetlania.
Aby posortować wyniki

■ Kliknij nagłówek kolumny, aby posortować wyniki na jej podstawie.
Kliknij ponownie kolumnę, aby odwrócić kolejność sortowania.

Wyświetlanie wyników w grupach
1 Kliknij listę rozwijaną Opcje widoku i wybierz opcję Grupuj wg.
2 W menu Grupuj wg wybierz właściwości, według których chcesz pogrupować wyniki

przeglądania i wyszukiwania.
3 Wybierz, czy wyniki mają zostać posortowane w kolejności rosnącej, czy malejącej.
4 Kliknij poza menu Grupuj wg, aby zastosować ustawienia.
Aby wyświetlić wyniki bez grupowania ich
1 Kliknij kolejno: listę rozwijaną Opcje widoku ➤ Grupuj wg ➤ Brak,

aby wyłączyć wszystkie grupy.
2 Kliknij poza menu Grupuj wg, aby zastosować zmiany.
Aby zwinąć lub rozwinąć grupy

Po wybraniu sposobu grupowania wyników można określić, czy zostaną one ukryte, czy
wyświetlone.
■ Kliknij nagłówek grupy, aby ją rozwinąć lub zwinąć.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy nagłówek grupy, a następnie opcje Rozwiń wszystkie
lub Zwiń wszystkie, aby wykonać tę operację na wszystkich grupach na stronie.
Dostosowywanie widoku w narzędziu Content Explorer

Podczas wyszukiwania lub przeglądania wyniki są wyświetlane poniżej pola wyszukiwania.
Kliknij ikonę Opcje widoku , aby skonfigurować rozmiar ikony i sposób

wyświetlania folderów: miniatury lub widok szczegółowy. Gdy został wybrany widok
miniatur, można również wybrać, które nagłówki kolumn i etykiety obiektów są wyświetlane.
Można również wybrać nagłówki kolumn są wyświetlane.
Dostosowywanie widoku w narzędziu Content Explorer | 131

Aby skonfigurować rozmiar ikony
■ Kliknij ikonę Opcje widoku , aby przejść przez wielkości ikon.
pięć ikona rozmiary są:

■ Bardzo duże
■ Duże
■ Średni
■ Małe
■ Bardzo mały
Aby skonfigurować sposób wyświetlania folder Wyniki
1 Kliknij listę rozwijaną Opcje widoku i z menu kontekstowego wybierz

Widok miniatur lub Widok szczegółów.
2 Jeśli został wybrany Widok miniatur, można również wybrać wyświetlanie nagłówków
kolumn lub etykiet tekstowych dla folderów, zaznaczając odpowiednie pola wyboru.
Wykonywanie zadań dotyczących plików w narzędziu Content

Explorer
Po wybraniu zlokalizuj element, można wykonać różne zadania z plików programu
AutoCAD.
Zadanie Dostęp
Przeglądanie Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz

opcję Eksploruj, aby wyświetlić zawartość
pliku.
UWAGA Możesz również dwukrotnie kliknąć

plik, aby wyświetlić jego zawartość. Jest to
domyślna czynność dla wszystkich plików.

Zadanie Dostęp
Przejście do folderu Kliknij prawym przyciskiem myszy plik i

wybierz polecenie Przejdź do folderu, aby
przejść bezpośrednio do folderu
zawierającego plik.
Otwieranie rysunku Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz

opcję Otwórz rysunek, aby otworzyć plik w
bieżącej sesji programu AutoCAD. Aby
otworzyć plik, można go także przeciągnąć z
okna wyświetlania i upuścić w sesji programu
AutoCAD pod warunkiem, że żadne inne pliki
nie są obecnie otwarte.
Otwórz i znajdź tekst Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz

polecenie Otwórz i znajdź tekst, aby otworzyć
rysunek i wyszukać dowolny tekst.
UWAGA Jeśli opcja jest nieaktywna, wówczas

nie jest tekst w pliku rysunku.
Ogólnie, polecenie spowoduje automatyczne

wyróżnienie i powiększenie do tekstu, z
wyjątkiem w następujących przypadkach:
■ Tekst jest konkretnej właściwości tak nie
jest, aby podświetlić na ekranie.
■ Tekst jest obiektem definicji właściwości,
która nie została instantiated w pliku. Na
przykład atrybut bloku dla bloku, który
nie został wstawiony nie będzie
wyróżniony.
UWAGA Można zamiast tego

sprawdź właściwości na bloku, aby
wyświetlić tekst.
Wstawianie Kliknij prawym przyciskiem myszy plik i

wybierz opcję Wstaw, aby wstawić go do
bieżącego dokumentu AutoCAD. Aby wstawić
plik, można go także przeciągnąć z okna
wyświetlania i upuścić w bieżącym
dokumencie.
Wykonywanie zadań dotyczących plików w narzędziu Content Explorer | 133

Zadanie Dostęp
Dołączanie Kliknij prawym przyciskiem myszy plik, a

następnie wybierz polecenie Dołącz, aby
dołączyć go jako odniesienie zewnętrzne do
bieżącego dokumentu AutoCAD.
Właściwości Kliknij prawym przyciskiem myszy plik i

wybierz opcję Właściwości, aby wyświetlić
listę tylko do odczytu zawierającą właściwości
pliku zapisane w indeksie.
Wykonywanie zadań z obiektami w narzędziu Content Explorer

Po odnalezieniu obiektu, można wykonać różne zadania z obiektów programu AutoCAD.
Zadanie Dostęp
Przeglądanie Kliknij dwukrotnie definicję bloku lub kliknij

prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję
UWAGA Ta funkcja jest dostępna tylko dla
Eksploruj, aby wyświetlić wystąpienia definicji
odniesień do bloku.
bloku.
Przejście do folderu Kliknij prawym przyciskiem myszy obiekt i

wybierz polecenie Przejdź do folderu, aby
przejść bezpośrednio do folderu
zawierającego obiekt.
Kliknij prawym przyciskiem myszy definicję
bloku i wybierz polecenie Przejdź do folderu,
aby przejść bezpośrednio do pliku
nadrzędnego zawierającego definicję bloku.
Otwieranie rysunku Kliknij prawym przyciskiem myszy obiekt i

wybierz opcję Otwórz, aby otworzyć rysunek
zawierający wybrany obiekt.
Otwórz i znajdź tekst Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz

polecenie Otwórz i znajdź tekst, aby otworzyć
rysunek i wyszukać dowolny tekst.
UWAGA Jeśli opcja jest nieaktywna, wówczas

nie jest tekst w pliku rysunku.

Zadanie Dostęp
Ogólnie, polecenie spowoduje automatyczne
wyróżnienie i powiększenie do tekstu, z
wyjątkiem w następujących przypadkach:
■ Tekst jest konkretnej właściwości tak nie
jest, aby podświetlić na ekranie.
■ Tekst jest obiektem definicji właściwości,
która nie została instantiated w pliku. Na
przykład atrybut bloku dla bloku, który
nie został wstawiony nie będzie
wyróżniony.
UWAGA Można zamiast tego

sprawdź właściwości na bloku, aby
wyświetlić tekst.
Otwórz i zoom Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz

opcję Otwórz i zoom, aby otworzyć rysunek
w bieżącej sesji programu AutoCAD i wyróżnić
wybrany obiekt.
Wstawianie Kliknij prawym przyciskiem myszy obiekt i

wybierz opcję Wstaw, aby wstawić go do
bieżącego dokumentu AutoCAD. Aby wstawić
obiekt, można go także przeciągnąć z okna
wyświetlania i upuścić w bieżącym
dokumencie.
Właściwości Kliknij prawym przyciskiem myszy obiekt i

wybierz opcję Właściwości, aby wyświetlić
listę tylko do odczytu zawierającą właściwości
obiektu zapisane w indeksie.
Właściwości zdefiniowane przez użytkownika w celu

wyszukiwania w narzędziu Content Explorer
Wyszukiwania można doprecyzować na podstawie właściwości skojarzonych z plikami
rysunków.
Właściwości zdefiniowane przez użytkownika w celu wyszukiwania w narzędziu Content Explorer | 135
Dodając właściwości niestandardowe do pliku rysunku, można utworzyć unikalne etykiety
do wyszukiwania i grupowania.
Jeśli na przykład podczas projektowania stale używa się kilku plików mebli, do każdego
pliku o nazwie TYP MEBLA można dodać nową właściwość i nadać każdemu z nich
odpowiednią wartość, na przykład KRZESŁO. Wówczas podczas wyszukiwania plików
mających właściwość TYP MEBLA i wartość KRZESŁO, zostaną pobrane tylko pliki
spełniające to kryterium.
Zrozumienie okno dialogowe Właściwości rysunku w programie

AutoCAD
oknie dialogowym Właściwości programu AutoCAD zawiera cztery karty, które
zorganizować właściwości.
W tym miejscu jest opis każdego z karty:
Karta Opis
Ogólne Karta Ogólne zawiera podstawowe właściwo-

ści na poziomie systemu.
Podsumowanie Karta Podsumowanie zawiera właściwości

pliku, które może wypełnić użytkownik. Wła-
ściwości te obejmują tytuł, temat, autora,
słowa kluczowe i komentarze dotyczące pliku.
Jeśli plik znajduje się w folderze
obserwowanym, podczas jego zapisywania
właściwości te są indeksowane i mogą być
przeszukiwane za pomocą narzędzia Content
Explorer.
PORADA Wartości właściwości zawartych w

karcie Podsumowanie przeszukiwane są
automatycznie podczas wyszukiwania przy
użyciu ogólnego ciągu. Uzupełnij te wartości
jak najszybciej, aby zacząć doprecyzowanie
wyszukiwania za pomocą funkcji
wyszukiwania właściwość:wartość.
Statystyka Karta Statystyka zawiera daty utworzenia i

modyfikacji pliku. Jest na niej również
wyświetlana nazwa ostatniej osoby, która

Karta Opis
zapisała plik, a także wszystkie informacje o
wersji związane z plikiem.
Niestandardowe Karta Niestandardowe zawiera wszystkie

utworzone przez użytkownika właściwości
pliku. Kliknij przycisk Dodaj, aby utworzyć
parę właściwość:wartość, a następnie kliknij
przycisk Zapisz. Jeśli plik znajduje się w fol-
derze obserwowanym, nowe właściwości są
indeksowane i mogą być przeszukiwane za
pomocą narzędzia Content Explorer.
Można tworzyć niestandardowe wartości właściwości dla różnych plików rysunku. Wartości
tych właściwości mogą być wykorzystane do zlokalizowania plików w folderach
obserwowanych podczas wyszukiwania za pomocą narzędzia Content Explorer.
Aby dodać właściwości z pliku rysunku

1 Z menu aplikacji AutoCAD wybierz kolejno opcje Narzędzia rysunkowe
➤ Właściwości rysunku.
2 Kliknij kartę Podsumowanie i wprowadź żądane wartości w poszczególnych polach.
3 Kliknij kartę Niestandardowe.
4 Na karcie Niestandardowe kliknij przycisk Dodaj.
5 Wprowadź nową właściwość i żądaną wartość dla tego pliku.
6 Kliknij przycisk Zapisz, aby dodać właściwość i określoną wartość do pliku.

Jeśli plik znajduje się w folderze obserwowanym, nowa właściwość jest automatycznie
indeksowana. Właściwości i wartości można przeszukiwać za pomocą narzędzia
Content Explorer.
Wyświetlanie właściwości widoku w indeksowanym pliku lub obiekcie

Istnieje możliwość wyświetlania właściwości, które zostały zindeksowane dla pliku lub
obiektu. Wiedząc, które właściwości zostały zindeksowane, można tworzyć skuteczniejsze
ciągi wyszukiwania.
1 Kliknij prawym przyciskiem myszy obiekt lub plik, dla którego chcesz wyświetlić
właściwości, i wybierz opcję Właściwości.
Właściwości zdefiniowane przez użytkownika w celu wyszukiwania w narzędziu Content Explorer | 137
Zostanie wyświetlone okno ze wszystkimi właściwościami, które zostały zindeksowane,
włącznie z właściwościami domyślnymi i wszystkimi właściwościami utworzonymi
przez użytkownika.
UWAGA Właściwości pogrubione są domyślnymi.

PORADA zaawansowanych użytkowników można dodać właściwości
niestandardowe do listy za pomocą wyszukiwania podstawowego
Connect.Service.exe.config pliku i postępując zgodnie z instrukcjami zawartymi
w sekcji <BasicSearchProperties> nagłówka.
2 Wybierz inny obiekt lub plik, aby wyświetlić jego właściwości.

Okno właściwości jest automatycznie uaktualniane, tak aby były w nim wyświetlane
właściwości, które zostały zindeksowane dla wybranego pliku lub obiektu.
Należy użyć zapisanego wyszukiwania za pomocą zdefiniowanej

przez użytkownika właściwości w narzędziu Content Explorer
Za pomocą funkcji zapisanych wyszukiwań w połączeniu z właściwościami i wyszukiwaniem
można utworzyć szybki dostęp do najczęściej używanych plików.
Jeśli na przykład podczas projektowania często używa się plików mebli, można do nich
dodać właściwość TYP MEBLA z odpowiednimi wartościami, na przykład SIEDZISKO.
Następnie można utworzyć wyszukiwanie, które znajduje wszystkie pliki z właściwością
TYP MEBLA i wartością SIEDZISKO, a następnie zapisać to wyszukiwanie w cel szybszego
jego wywołania, gdy następnym razem wystąpi potrzeba znalezienia opcji siedziska dla
projektu.
Wyszukiwania można doprecyzować przez grupowanie i filtrowanie wyników odpowiednio
do własnych preferencji. Wyniki TYP MEBLA dla wartości SIEDZISKO mogą na przykład
zostać pogrupowane w oknie wyświetlania w zależności od tego, czy zostały zmodyfikowane
ostatnio, czy nie.
Patrz także:
■ Zaawansowane wyszukiwanie za pomocą narzędzia Content Explorer na stronie 122
■ Zarządzanie zapisanymi wyszukiwaniami w narzędziu Content Explorer na stronie 124
Rozwiązywanie problemów z narzędziem Content Explorer

Sekcja z informacjami na temat rozwiązywania problemów zawiera przydatne wskazówki
dotyczące rozwiązywania problemów z narzędizem Content Explorer.
Usługa Content Service nie jest zainstalowana

Dostępne są dwa komponenty pomocne w lokalizowaniu plików. Narzędzie Content
Explorer to interfejs umożliwiający przeglądanie i wyszukiwanie folderów obserwowanych.
Rozwiązywanie problemów z narzędziem Content Explorer | 139

Usługa Content Service to usługa indeksująca pliki i umożliwiająca wyszukiwanie. Przy
pierwszej instalacji programu AutoCAD funkcja Autodesk Content Explorer jest
automatycznie uwzględniana w instalacji. Usługa Content Service również jest instalowana,
ale ponieważ usługa ta działa niezależnie od programu AutoCAD, wyświetlana jest jako
oddzielny programu w oknie Dodaj lub usuń programy.
W przypadku odinstalowania tej usługi interfejs narzędzia Content Explorer nie będzie
działał w programie AutoCAD.
Aby ponownie zainstalować usługę Content Service
1 Uruchom kreator instalacji programu AutoCAD.
2 Kliknij przycisk narzędzia i programy narzędziowe.
3 Na ekranie Ustawienia konfiguracji wybierz jedną z następujących opcji w obszarze

Autodesk Content Service:
■ For Personal Access — wybierz tę opcję, aby używać programu AutoCAD z
narzędziem Content Explorer na komputerze użytkownika.
■ For Public Access — wybierz tę opcję, jeśli chcesz indeksować pliki na lokalnym
komputerze, tak aby wszyscy użytkownicy korzystający z narzędzia Content
Explorer mogli łączyć się z tym komputerem, a także przeglądać i wyszukiwać
pliki.
UWAGA Więcej informacji na temat planowania instalacji można znaleźć w

pliku pomocy usługi Content Service.
4 Kliknij przycisk Zainstaluj, aby rozpocząć instalację.
Można dostarczyć plik nie może wykonać operację błędu

Jeżeli w oknie narzędzia Content Explorer zostanie wyświetlony błąd z komunikatem o
niemożliwości wykonania tej operacji, może to być spowodowane jedną z poniższych
przyczyn:
■ Jeśli próbujesz uzyskać dostęp do źródła elementów sieciowych lub usługi Autodesk
Seek, nawiązanie połączenia może nie być możliwe ze względu na utratę lub przerwanie
połączenia z Internetem. Sprawdź połączenie z Internetem, aby upewnić się, że jest on
nadal połączony.
■ Jeśli próbujesz uzyskać dostęp do źródła elementów sieciowych lub usługi Autodesk
Seek, a połączenie internetowe jest prawidłowe:
■ Użytkownik może nie być możliwe, aby połączyć się z powodu błędu DNS. Można
sprawdzić, czy jest to problem, którym chcesz się połączyć sieci komputer za pomocą

Eksploratora Windows (na przykład spróbuj łączenie z\\COMPUTERNAME).
Jeśli nie można łączyć w ten sposób, a następnie może być uprawnienia, DNS lub
sieci problem w Ogólne. Należy się upewnić, że można uzyskać dostęp do sieci
komputerowej, korzystając z Eksploratora Windows, ponieważ jeśli użytkownik
nie może uzyskać dostęp do komputera w sieci za pomocą programu Eksplorator
Windows, nie będzie można uzyskać dostęp do komputera sieciowego za pomocą
■ Usługa Content Service mogła zostać zatrzymana. Upewnij się, że jest ona nadal
uruchomiona, wpisując Services w oknie wyszukiwania z menu Start systemu
Windows. W oknie Usługi znajdź usługę Autodesk Content Service na liście usług
i sprawdź, czy jest ona uruchomiona, a jako Typ uruchomienia wybrano opcję
Automatycznie.
■ Podczas próby połączenia z komputerem sieciowym mogą wystąpić problemy z

zaporą sieciową. Po zainstalowaniu tworzona jest reguła przychodząca dla Zapory
systemu Windows, które umożliwia działanie usługi Autodesk Content Service na
porcie 50248 za pomocą protokołu TCP (ma to zastosowanie do profilu Domena).
Można sprawdzić te ustawienia na liście Inbound zasady Zapora systemu Windows.
1 Wprowadź Zapora systemu Windows w oknie wyszukiwania w menu Start
systemu Windows.
2 Gdy zostanie wyświetlone okno Zapory systemu Windows, kliknij opcję

Reguły przychodzące w lewym okienku, a następnie znajdź usługę Autodesk
Content Service na liście reguł przychodzących.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy usługę Autodesk Content Service i wybierz

opcję Właściwości.
4 Wybierz kartę Zaawansowane.
5 Wybierz kartę Protokoły i porty, aby zobaczyć ustawienia dla usługi Autodesk
Content Service.
Upewnij się, że usługa Autodesk Content Service działa na porcie 50248 i
korzysta z protokołu TCP. Inne ustawienia mogą powodować problemy z
połączenia.
Nie można otwierać lub wstawić pliku z komputera sieciowego w narzędziu

Content Explorer
Usługa Autodesk Content Service działa jako system lokalnym na komputerze, na którym
jest zainstalowana. Indeksuje ona wszystkie pliki, do których ma dostęp w określonych

folderach obserwowanych. Wyszukiwanie jest oparty na uprawnienia do lokalnej system--
nawet w przypadku wyszukiwania ze zdalnego klienta.
Podczas wyszukiwania dowolnego użytkownika można wyświetlić wszystkie pliki, które
są indeksowane. Jeśli użytkownik nie można otworzyć i wstawić dowolny z tych plików,
sprawdź, czy uprawnień Windows dla tych plików dozwolone lokalne systemu dostęp.
Tekst i obiekty w odnośniku zewnętrznym nie można wyszukać

Jeśli plik zawiera odnośniki zewnętrzne, tekst i obiekty w tych odnośników nie będą
wyodrębniane dla pliku nadrzędnego. W związku z tym tekst i obiekty w odnośniku
zewnętrznym nie będzie można wyszukać w zawartości pliku nadrzędnego.
Nie można znaleźć karty Wtyczki na wstążce lub przycisk Explorer nie jest
wyświetlany na karcie Wtyczki
Jeśli karta Wtyczki nie jest wyświetlana na wstążce lub przycisk Explorer nie jest wyświetlany
na karcie Wtyczki wstążki, może to być spowodowane niewczytaniem narzędzia Content
Explorer jako rozszerzenie.
Aby ręcznie wczytać narzędzie Content Explorer jako rozszerzenie
1 Przejdź do wiersza polecenia programu AutoCAD.
2 Wpisz WCZYTAJCUI.
3 Jeśli polecenie CONTENTEXPLORER znajduje się na liście, kliknij przycisk Usuń,

aby usunąć ją z pamięci.
4 Przeglądaj dla pliku contentexplorer.cuix.
5 Po określeniu położenia pliku, kliknij przycisk Wczytaj, aby ponowne wczytywanie

go.
Na wstążce powinna się teraz pojawić karta Wtyczki oraz przycisk Explorer.
UWAGA Narzędzie Content Explorer można także uruchomić z wiersza poleceń,

wpisując CONTENTEXPLORER.
Każdorazowo przy otwarciu pliku w narzędziu Content Explorer otwierane

jest okno dialogowe Menedżer zestawów arkuszy
Jeśli okno dialogowe Menedżer zestawów arkuszy jest otwierane za każdym razem, gdy
otwierany jest plik w narzędziu Content Explorer, jest to spowodowane ustawieniem
zmiennej systemowej SSMAUTOOPEN. Zmień ustawienia, aby wyłączyć okno dialogowe.
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz SSMAUTOOPEN.

Brak dostępu do narzędzia Content Explorer na wstążce programu AutoCAD
escad
AutoCAD ecscad nie obsługuje interfejsu wstążki. Użyj następujących poleceń, aby otwierać
i zamykać okno narzędzia Content Explorer.
■ Aby otworzyć narzędzie Content Explorer, wprowadź CONTENTEXPLORER w wierszu

polecenia.
■ Aby zamknąć narzędzie Content Explorer, wprowadź CONTENTEXPLORERCLOSE

Indeksowanie jest procesem tworzenia błędów

Istnieje wiele przyczyn, proces indeksowania może wystąpić problem. W przypadku
podejrzenia problemów dotyczących indeksowania folderów obserwowanych można
przejrzeć statystyki indeksowania w celu uzyskania szczegółowych informacji na temat
błędów.
Aby przejrzeć statystyki indeksowania w narzędziu Content Explorer
1 W narzędziu Content Explorer kliknij przycisk Konfiguruj.
2 W oknie dialogowym konfiguracji ustawień wybierz opcję komputerze lokalnym lub

sieciowym źródła elementów i kliknij kartę Statystyka.
3 Rozwiń statystykę indeksowania pliku lub folderu, aby wyświetlić listę znanych
problemów.
4 Jeśli usługa indeksowania przestanie działać bez żadnych bieżących operacji, należy
usunąć i ponownie dodać folder obserwowany do indeksowania.
Ta operacja rozpocznie się proces indeksowania i będzie rozwiązać większość
problemów.

UWAGA Karta Statystyka jest także dostępna w konsoli administracyjnej usługi
Autodesk Content Service. Aby uzyskać więcej informacji, należy zapoznać się z
pomocą usługi Autodesk Content Service.

Dostosowywanie
środowiska rysunku 5
Wiele ustawień środowiskowych okna i rysunku można zmienić w oknie dialogowym Opcje. Można na
przykład zmienić częstotliwość automatycznego zapisywania rysunku do pliku tymczasowego, a cały program
można połączyć z folderami zawierającymi często używane pliki.
Użytkownik może tworzyć obszary robocze, aby określić środowisko graficzne odpowiednie dla jego potrzeb.
Różne ustawienia można dobierać eksperymentalnie, do chwili uzyskania środowiska graficznego, najlepiej
odpowiadającego bieżącym potrzebom użytkownika.
Ustawianie opcji interfejsu

Można dopasować obszar rysunku i interfejs aplikacji do własnego sposobu pracy.
Konfigurowanie obszaru rysunku

Istnieje możliwość dopasowania schematów wyświetlania i koloru użytych w oknach rysunku
i aplikacji oraz sterowania zachowaniem funkcji ogólnych, takich jak edycja uchwytów.
Wiele ustawień jest dostępnych w menu skrótów i w oknie dialogowym Opcje.
Niektóre elementy interfejsu użytkownika, np. obecność i położenie elementów menu i palet,
można określić i zapisać za pomocą Edytor Dostosuj interfejs użytkownika.
Niektóre ustawienia wpływają na sposób pracy w obszarze rysunku:
■ Schemat kolorów (okno dialogowe Opcje, karta Ekran, Kolory). Można określić
ciemny lub jasny schemat kolorów całego interfejsu użytkownika. Ustawienia te wpływają
na tło ramki okna, pasek stanu, pasek tytułu, menu aplikacji, paski narzędzi i palety.
145
■ Kolory tła (Okno dialogowe Opcje, karta Ekran). Użytkownik określa kolory tła
używane na kartach układów i karcie Model oraz kolor używany w przypadku monitów
i krzyżów nitkowych.
■ Ikona układu LUW i kursor krzyży nitkowych (okno dialogowe Opcje, karta
Modelowanie 3D). Użytkownik określa, czy opcje wyświetlania 3D i etykiety dla ikony
układu LUW można ustawić na karcie Modelowanie 3D okna dialogowego Opcje.
■ Styl, rozmiar i kolor ikony LUW (okno dialogowe Ikona LUW). Można kontrolować
wygląd ikony układu LUW w obszarze modelu i w obszarze papieru.
■ Kolory przypisane osiom X, Y i Z (okno dialogowe Opcje, karta Ekran, Kolory) W

widokach 3D wszystkie elementy interfejsu skojarzone z osiami X, Y i Z układu LUW
mają specjalnie przypisane kolory. Oś X jest pokolorowana lub zabarwiona na czerwono,
oś Y na zielono, a oś Z na niebiesko. Zabarwienia te można włączyć lub wyłączyć w
oknie dialogowym Kolory okna rysunku.
■ Wyczyść ekran. Obszar rysunku można rozszerzyć tak, by oprócz niego były
wyświetlane tylko pasek menu, pasek stanu i okno poleceń, za pomocą przycisku
czyszczenia ekranu na pasku stanu aplikacji. Aby przywrócić poprzednie ustawienia,
kliknij ten przycisk ponownie.
■ Zmiany widoku.Zmiany widoku podczas wykonywania operacji Zoom lub Nowy

fragment lub przechodzeniu z jednego widoku do innego mogą być płynne lub
natychmiastowe (polecenie OPCJEPW). Ustawieniem domyślnym jest płynna zmiana
widoku.
Etykiety narzędzi
Kilka typów etykiet narzędzi dostarcza informacji podręcznych, które zapewniają interakcję
z użyciem pasków narzędzi, funkcji lokalizacji i operacji rysowania.
Etykiety narzędzi można wyświetlać na paskach narzędzi, w menu aplikacji, na wstążce i
w oknach dialogowych. Początkowo jest wyświetlana podstawowa etykieta narzędzia. W
przypadku dłuższego zatrzymania wskaźnika myszy na elemencie etykieta rozszerza się,
wyświetlając dodatkowe informacje. Można dostosować zarówno sposób wyświetlania, jak
i zawartość etykiety narzędzia.
Patrz także:
■ Karta Ekran (okno dialogowe Opcje) w Opisie poleceń
■ Dostosowywanie interfejsu użytkownika w Podręczniku dostosowywania
■ Etykiety kontekstowe w Podręczniku dostosowywania
146 | Rozdział 5 Dostosowywanie środowiska rysunku

■ Tworzenie etykiet narzędzi oraz rozszerzonej pomocy dla poleceń w Podręczniku
dostosowywania
Aby ustawić opcje

1 Kliknij przycisk Aplikacja. W dolnej części menu Aplikacja kliknij element Opcje.
2 W oknie dialogowym Opcje kliknij kartę.
3 Ustaw opcje w żądany sposób.
4 Wykonaj jedną lub obie z poniższych czynności:

■ Kliknij przycisk Zastosuj, aby zapisać bieżące ustawienia opcji w rejestrze systemu.
■ Wskaż przycisk OK, aby zapisać bieżące ustawienia opcji w rejestrze systemu i
zamknąć okno dialogowe Opcje.
Aby dostosować kolory elementów okna aplikacji

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Ekran kliknij przycisk Kolory.
3 W oknie dialogowym Kolory okna rysunku wybierz kontekst, a następnie element

interfejsu, który ma zostać zmieniony.
4 Wybierz żądany kolor z listy Kolory.

Aby określić własny kolor, na liście Kolor wskaż pozycję Wybierz kolor.
5 W celu przywrócenia kolorów domyślnych kliknij polecenie Przywróć bieżący element,

Przywróć bieżący kontekst lub Przywróć wszystkie konteksty.
6 Kliknij Zastosuj i Zamknij, aby zapisać bieżące ustawienia opcji w rejestrze systemu
i zamknąć okno dialogowe.
7 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Opcje.
Aby zmienić wygląd przejść między widokami

1 W wierszu polecenia wprowadź opcjepw.
2 W oknie dialogowym Przejścia widoków zaznacz co najmniej jedną z następujących

opcji:
■ Włącz animację przy nowym fragmencie i zoom. Powoduje płynną zmianę
widoków podczas panoramowania i powiększania.
Konfigurowanie obszaru rysunku | 147

■ Włącz animację przy obrotach widoku. Powoduje płynną zmianę widoku
podczas zmiany kąta widoku.
■ Włącz animację podczas skryptu. Powoduje płynną zmianę widoków podczas

działania skryptu.
3 Ustawianie szybkości przejścia za pomocą suwaka.
4 Aby zachować wydajność płynnych zmian widoku, ustaw minimalną liczbę klatek
na sekundę. Jeżeli płynna zmiana widoku nie może utrzymać takiej prędkości, używane
będą zmiany natychmiastowe.
Aby wyświetlić ukryte okna dialogowe wiadomości

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie System, w obszarze Opcje ogólne kliknij

przycisk Ustawienia ukrytych wiadomości.
3 Zostanie wyświetlone okno dialogowe Ustawienia ukrytych wiadomości.
4 Zaznacz odpowiednią nazwę okna dialogowego w katalogu drzewa.
Aby włączyć lub wyłączyć etykiety narzędzi

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Ekran, w obszarze Elementy okna kliknij opcję
Pokaż etykiety narzędzi.
Polecenia
CZYŚĆEKRANWŁ
Czyści ekran pasków narzędzi i okien dokowalnych (poza wierszem polecenia).
CZYŚĆEKRANWYŁ
Przywraca stan ekranu sprzed wykonania polecenia CZYŚĆEKRANWŁ.

TRDYNAM
Steruje sposobem wyświetlania obiektów przeciąganych.
OPCJE
ROZDZ
Ustawia rozdzielczość obiektów w bieżącej rzutni.
OPCJEPW
Wyświetla zmianę w widoku jako płynne przejście.
Zmienne systemowe
APPLYGLOBALOPACITIES
Umożliwia zastosowanie ustawień przezroczystości do wszystkich palet.
CALCINPUT
Określa, czy wyrażenia matematyczne i stałe globalne są wyliczane w polach tekstowych
i liczbowych okien i okien dialogowych.
CLEANSCREENSTATE
Określa, czy stan czystego ekranu jest włączony czy wyłączony.
CURSORSIZE
DRAGMODE
Steruje wyświetlaniem obiektów podczas przeciągania.
DRAGP1
Podczas używania akceleracji programowej określa, ile wektorów system ma narysować
podczas przeciągania obiektów w rzutni 2D, zanim nastąpi pobranie nowej próbki z
myszy.
DRAGP2
Gdy używana jest akceleracja programowa, określa, ile wektorów system rysuje podczas
przeciągania obiektów w rzutni 2D przed sprawdzeniem, czy pojawiła się aktualizacja
stanu myszy.
EXEDIR
Wyświetla ścieżkę folderu pliku wykonywalnego AutoCAD LT.

EXTNAMES
Ustala parametry dla nazw obiektów posiadających nazwy (takich jak rodzaje linii i
warstwy), przechowywanych w tabelach symboli.
GLOBALOPACITY
Umożliwia sterowanie poziomem przezroczystości wszystkich palet.
GRIPCOLOR
Steruje kolorem uchwytów, które nie są wybrane.
GRIPHOT
Steruje kolorem wybranych uchwytów.
GRIPS
Umożliwia sterowanie wyświetlaniem uchwytów na wybranych obiektach.
HELPPREFIX
Umożliwia ustawienie ścieżki do pliku dla systemu Pomocy.
INSUNITS
Określa wartość jednostek rysunku automatycznego skalowania bloków, obrazów lub
odnośników w przypadku wstawiania ich lub dołączania do rysunku.
INSUNITSDEFSOURCE
INSUNITSDEFTARGET
na 0.
INTELLIGENTUPDATE
Steruje częstotliwością odświeżania grafiki.
ISAVEBAK
Zwiększa szybkość zapisów przyrostowych, szczególnie w przypadku większych rysunków.
ISAVEPERCENT
Określa dopuszczalną wielkość pustej przestrzeni w pliku rysunku.
LOCALE
Wyświetla kod, który wskazuje bieżące środowisko.

LOCALROOTPREFIX
Przechowuje pełną ścieżkę do katalogu głównego, w którym zainstalowane zostały lokalne
pliki dostosowywania.
LOCKUI
Blokuje położenie i rozmiar pasków narzędzi i okien dokowalnych, takich jak DesignCenter
i paleta Właściwości.
LOGFILEMODE
LOGFILENAME
LOGFILEPATH
MTEXTED
Ustawia w aplikacji edycję wielowierszowych obiektów tekstowych.
OLEQUALITY
Ustawia domyślną jakość kreślenia dla obiektów OLE.
OLESTARTUP
Określa, czy aplikacja źródłowa osadzonego obiektu OLE jest wczytywana podczas
kreślenia.
OSNAPCOORD
Określa, czy współrzędne wprowadzane w wierszu polecenia mają nadpisywać stałe tryby
lokalizacji.
PAPERUPDATE
Steruje wyświetlaniem ostrzegawczego okna dialogowego podczas próby drukowania
układu o rozmiarze papieru innym niż określony domyślnie dla pliku konfiguracji plotera.
PALETTEOPAQUE
PICKADD
Określa, czy kolejne wskazania zastępują bieżący zbiór wskazań czy są do niego dodawane.

PICKAUTO
Steruje automatycznymi oknami do wyboru obiektów.
PICKBOX
PICKDRAG
Steruje metodą rysowania okna wyboru.
PICKFIRST
PICKSTYLE
Steruje wyborem grup i kreskowania zespolonego.
PSTYLEPOLICY
Określa tryb stylu wydruku, zależny od koloru lub nazwany, który jest używany w
przypadku otwierania rysunku utworzonego w starszej wersji programu niż AutoCad
2000 lub tworzenia od początku nowego rysunku bez korzystania z szablonu rysunku.
QTEXTMODE
Steruje sposobem wyświetlania tekstu.
RASTERPREVIEW
Określa, czy obrazy podglądu BMP są zapisywane z rysunkiem.
ROLLOVEROPACITY
Umożliwia ustawienie przezroczystości palety, kiedy kursor znajdzie się nad nią.
ROLLOVERTIPS
Steruje wyświetlaniem etykiet kontekstowych, gdy kursor zostanie umieszczony na
obiekcie.
SAVEFILE
Przechowuje nazwę pliku automatycznego zapisu.
SAVEFILEPATH
Określa ścieżkę do folderu dla wszystkich plików, które są zapisywane automatycznie
podczas bieżącej sesji.
SAVETIME
Ustala odstęp (w minutach) między automatycznymi zapisami.

SHORTCUTMENU
Określa, czy menu skrótów trybu standardowego, edycji i poleceń są dostępne w obszarze
rysunku.
SHORTCUTMENUDURATION
Określa, jak długo musi być naciśnięty prawy przycisk urządzenia wskazującego, aby
wyświetlić menu skrótów w obszarze rysunku.
SPLINESEGS
Określa liczbę segmentów liniowych, które mają być wygenerowane dla każdej polilinii
dopasowanej do splajnu przez opcję Splajn polecenia EDPLIN.
TDUSRTIMER
Przechowuje licznik czasu użytkownika.
TOOLTIPMERGE
Łączy etykiety narzędzi rysunku w jedną etykietę.
TOOLTIPS
użytkownika.
USERNAME
Określa nazwę użytkownika.
VISRETAIN
Kontroluje właściwości warstw zależnych od odnośników.
VTDURATION
Ustawia czas trwania płynnej zmiany widoku w milisekundach.
VTENABLE
Określa, kiedy używane są płynne zmiany widoku.
VTFPS
Ustawia minimalną prędkość płynnej zmiany widoku w ramkach na sekundę.
XLOADCTL
Włącza i wyłącza wczytywanie odnośników na żądanie oraz określa, czy odnośnik otwiera
rysunek, do którego się odnosi, czy kopię.

Przełączanie między modelem a nazwanymi układami
Można sterować sposobem przełączania między modelem a nazwanymi układami.
Interfejs klasyczny zawiera kartę Model i co najmniej jedną kartę układu. Aby zwiększyć
przestrzeń w obszarze rysunku, można wyłączyć te karty i używać równoważnych przycisków
na pasku stanu. Opcja wyboru jednego z dwóch rodzajów interfejsu jest dostępna w menu
skrótów, na karcie Model i na karcie układu, a także w menu skrótów przycisku
Model/Układ na pasku stanu.
UWAGA Dostęp do wszystkich opcji menu skrótów jest możliwy tylko z tych kart.
Aby zamienić kartę układu i kartę Model na przyciski paska stanu

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy kartę Model lub kartę układu. Kliknij polecenie
Ukryj karty Układ i Model
Aby wyłączyć kartę Model i kartę układu

■ Na pasku stanu kliknij prawym przyciskiem myszy przycisk Model lub układ. Kliknij
polecenie Wyświetl karty układu i modelu.
Polecenia
TRDYNAM
OPCJE
ROZDZ
Zmienne systemowe
APERTURE
Ustawia (w pikselach) rozmiar wyświetlania celownika w trybie lokalizacji względem
obiektów.

CALCINPUT
CLEANSCREENSTATE
CURSORSIZE
DCTCUST
Wyświetla ścieżkę i nazwę pliku bieżącego niestandardowego słownika pisowni.
DCTMAIN
Wyświetla trzyliterowe słowo kluczowe dla bieżącego głównego słownika pisowni.
DEFPLSTYLE
Określa domyślny styl wydruku dla nowych obiektów w rysunku w przypadku otwierania
rysunku utworzonego w starszej wersji programu niż AutoCad 2000 lub tworzenia od
początku nowego rysunku bez korzystania z szablonu rysunku.
DRAGMODE
EXEDIR
EXTNAMES
FILLMODE
Określa, czy kreskowania i wypełnienia, bryły 2D i szerokie polilinie mają być wypełniane.
GRIPBLOCK
Steruje wyświetlaniem uchwytów w blokach.
GRIPCOLOR
GRIPHOT
Przełączanie między modelem a nazwanymi układami | 155

GRIPS
INSUNITS
INSUNITSDEFSOURCE
INSUNITSDEFTARGET
na 0.
INTELLIGENTUPDATE
ISAVEBAK
ISAVEPERCENT
LOCALE
LOCALROOTPREFIX
LOCKUI
LOGFILEMODE
LOGFILENAME
LOGFILEPATH

MTEXTED
OLEQUALITY
OLESTARTUP
kreślenia.
OSNAPCOORD
lokalizacji.
PAPERUPDATE
PALETTEOPAQUE
PICKADD
PICKAUTO
PICKBOX
PICKDRAG
PICKFIRST
PICKSTYLE
Przełączanie między modelem a nazwanymi układami | 157

PSTYLEPOLICY
QTEXTMODE
RASTERPREVIEW
ROLLOVERTIPS
obiekcie.
SAVEFILEPATH
SAVEFILEPATH
SAVETIME
SPLINESEGS
TDUSRTIMER
TOOLTIPMERGE
TOOLTIPS
użytkownika.
USERNAME

VISRETAIN
VTDURATION
VTENABLE
VTFPS
XLOADCTL
Określanie czcionek aplikacji

Czcionki używane w oknie aplikacji i w oknie tekstowym można zmienić.
Istnieje możliwość określenia czcionki wyświetlanej w oknie aplikacji i oknie tekstowym.
Aby zmienić czcionkę aplikacji, należy użyć karty Ekran (okno dialogowe Opcje).
UWAGA To ustawienie nie ma wpływu na tekst w rysunkach.
Aby zmienić czcionkę wyświetlaną w oknie poleceń

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Ekran, w obszarze Elementy okna kliknij

Czcionki.
3 W oknie dialogowym Czcionka okna wiersza polecenia wybierz właściwą Czcionkę,

Styl czcionki i Rozmiar.
Podgląd wybranej czcionki zostanie wyświetlony w polu Próbka czcionki wiersza
polecenia.
4 Kliknij Zastosuj i Zamknij, aby zapisać bieżące ustawienia opcji w rejestrze systemu
i zamknąć okno dialogowe.
5 W oknie dialogowym Opcje kliknij przycisk OK.
Określanie czcionek aplikacji | 159

Polecenia
OPCJE
Zmienne systemowe
APERTURE
obiektów.
CALCINPUT
CLEANSCREENSTATE
CURSORSIZE
DCTCUST
DCTMAIN
DEFPLSTYLE
DRAGMODE
EXEDIR

EXTNAMES
FILLMODE
GRIPBLOCK
GRIPCOLOR
GRIPHOT
GRIPS
INSUNITS
INSUNITSDEFSOURCE
INSUNITSDEFTARGET
na 0.
INTELLIGENTUPDATE
ISAVEBAK
ISAVEPERCENT
LOCALE

LOCALROOTPREFIX
LOCKUI
LOGFILEMODE
LOGFILENAME
LOGFILEPATH
MTEXTED
OLEQUALITY
OLESTARTUP
kreślenia.
OSNAPCOORD
lokalizacji.
PAPERUPDATE
PALETTEOPAQUE
PICKADD

PICKAUTO
PICKBOX
PICKDRAG
PICKFIRST
PICKSTYLE
PSTYLEPOLICY
QTEXTMODE
RASTERPREVIEW
ROLLOVERTIPS
obiekcie.
SAVEFILEPATH
SAVEFILEPATH
SAVETIME

SPLINESEGS
TDUSRTIMER
TOOLTIPMERGE
TOOLTIPS
użytkownika.
USERNAME
VISRETAIN
VTDURATION
VTENABLE
VTFPS
XLOADCTL
Określanie zachowania okien dokowalnych

Okna, takie jak wstążka, paleta Właściwości, palety narzędzi i panel DesignCenter, można
dokować, kotwiczyć lub ustawiać jako przestawne.

Ustawienia dla tych i innych opcji są często zmieniane w menu skrótów, które jest otwierane
przez kliknięcie prawym przyciskiem myszy paska tytułu palety lub okna.
■ Zmiana wielkości. Aby zmienić wielkość okna, przeciągnij krawędź okna. Aby zmienić
wielkość okienek w oknie, które je zawiera, przeciągnij pasek między okienkami.
■ Dozwolone dokowanie. Ta opcja umożliwia zamocowanie lub zakotwiczenie

dokowalnego okna. Zadokowane okno przylega z jednej strony do okna aplikacji, co
powoduje zmianę rozmiaru obszaru rysunku.
■ Kotwica. Dokowalne okno lub paletę doczepia się lub zakotwicza z lewej lub prawej
strony obszaru rysunku. Zakotwiczone okno rozwija się i zwija, gdy przesuwa się nad
nim kursor. Jeśli zakotwiczone okno jest otwarte, jego zawartość nakłada się na obszar
rysunku. Zakotwiczonego okna nie można ustawić na otwarte. W celu zakotwiczenia
okna należy wcześniej zaznaczyć opcję Dozwolone dokowanie.
■ Autoukrywanie. Okno przestawne rozwija się i zwija, gdy przesuwa się nad nim kursor.
Po wyłączeniu tej opcji okno pozostaje stale otwarte. Zamocowane okna z włączonym
autoukrywaniem pojawiają się jako pasek wewnątrz aplikacji.
■ Przezroczystość. Ustawia ogólny stopień przezroczystości okna, a także stopień jego

przezroczystości w przypadku ustawienia na nim wskaźnika myszy. Dzięki tej opcji
okno staje się przezroczyste i nie przesłania obiektów znajdujących się pod nim. Okno
staje się bardziej nieprzezroczyste po ustawieniu na nim wskaźnika myszy. Ta opcja
nie jest dostępna dla wszystkich okien.
Określanie zachowania okien dokowalnych | 165

Istnieje możliwość ukrycia wszystkich palet jednocześnie za pomocą polecenia
UKRYJPALETY i włączenia wszystkich ukrytych palet za pomocą polecenia
POKAŻPALETY.
UWAGA Jeśli paleta została z powrotem włączona ręcznie i przesunięta, nie będzie na
nią miało wpływu polecenie POKAŻPALETY.
Aby zakotwiczyć dokowalne okno

1 W górnej części paska tytułowego palety lub okna kliknij przycisk Właściwości. Kliknij
polecenie Dozwolone dokowanie.
2 Kliknij ponownie przycisk Właściwości. Kliknij polecenie Zakotwiczenie w prawo

lub Zakotwiczenie w lewo.
Aby zmienić okno zakotwiczone na ruchome

Wykonaj jedną z następujących operacji:
■ W górnej części paska tytułowego palety lub okna kliknij przycisk Właściwości. Wyczyść
pole wyboru Dozwolone dokowanie.
■ Jeśli zakotwiczone okno jest otwarte, przesuń jego pasek tytułu od podstawy kotwiczenia.
■ Kliknij dwukrotnie podstawę kotwiczenia.

Aby zamocować okno lub paletę
1 W górnej części paska tytułowego palety lub okna kliknij przycisk Właściwości. Kliknij
polecenie Dozwolone dokowanie.
2 Kliknij i przeciągnij okno lub paletę do położenia zamocowania z prawej lub lewej
strony obszaru rysunku.
3 Gdy zarys okna zostanie wyświetlony w obszarze zamocowania, zwolnij przycisk.
UWAGA Aby umieścić pasek narzędzi w regionie zamocowania, lecz bez

mocowania go, przeciągnij pasek narzędzi, przytrzymując wciśnięty klawisz Ctrl.
Aby usunąć zamocowanie okna lub palety

Zastosuj jedną z poniższych metod:
■ W górnej części paska tytułowego palety lub okna kliknij przycisk Właściwości. Wyczyść
pole wyboru Dozwolone dokowanie.
■ Kliknij dwukrotnie podwójne paski z boku lub u góry okna.
■ Ustaw kursor na podwójnych paskach z boku lub u góry okna, przytrzymaj wciśnięty
lewy przycisk urządzenia wskazującego i przesuń okno poza obszar zamocowania.
Aby włączyć lub wyłączyć autoukrywanie ruchomej palety lub okna

■ W górnej części paska tytułowego palety lub okna kliknij przycisk Autoukrywanie.
Jeśli opcja Autoukrywanie jest włączona, okna przestawne rozwijają się i zwijają, gdy
przesuwa się nad nimi kursor. Po wyłączeniu tej opcji całe okno pozostaje otwarte na stałe.
UWAGA Ta procedura dotyczy palety Narzędzia, okna DesignCenter, palety Właściwości

i kilku innych palet.
Polecenia
TRDYNAM
UKRYJPALETY
Umożliwia ukrycie aktualnie wyświetlanych palet (w tym wiersza polecenia).

PLIKHISTNIE
PLIKHISTTAK
OPCJE
REVDATE
Wstawia lub aktualizuje blok zawierający nazwę użytkownika, bieżącą datę i godzinę oraz
nazwę rysunku.
POKAŻPALETY
Przywraca wyświetlanie ukrytych palet.
ROZDZ
OPCJEPW
Zmienne systemowe
APERTURE
obiektów.
CALCINPUT
CLEANSCREENSTATE
CURSORSIZE
DCTCUST

DCTMAIN
DEFPLSTYLE
DRAGMODE
EXEDIR
EXTNAMES
FILLMODE
GRIPBLOCK
GRIPCOLOR
GRIPHOT
GRIPS
INSUNITS
INSUNITSDEFSOURCE

INSUNITSDEFTARGET
na 0.
INTELLIGENTUPDATE
ISAVEBAK
ISAVEPERCENT
LOCALE
LOCALROOTPREFIX
LOCKUI
LOGFILEMODE
LOGFILENAME
LOGFILEPATH
MTEXTED
OLEQUALITY
OLESTARTUP
kreślenia.

OSNAPCOORD
lokalizacji.
PAPERUPDATE
PALETTEOPAQUE
PICKADD
PICKAUTO
PICKBOX
PICKDRAG
PICKFIRST
PICKSTYLE
PSTYLEPOLICY
QTEXTMODE
RASTERPREVIEW

ROLLOVERTIPS
obiekcie.
SAVEFILEPATH
SAVEFILEPATH
SAVETIME
SPLINESEGS
TDUSRTIMER
TOOLTIPMERGE
TOOLTIPS
użytkownika.
USERNAME
VISRETAIN
VTDURATION
VTENABLE
VTFPS

XLOADCTL
Sterowanie wyświetlaniem pasków narzędzi

Zachowaniem pasków narzędzi można sterować podobnie do sterowania zachowaniem
okien dokowalnych.
Aby wyświetlić lub ukryć paski narzędzi, kliknij prawym przyciskiem myszy dowolny pasek
narzędzi w celu wyświetlenia listy pasków narzędzi. Znacznik umieszczony obok nazwy
paska narzędzi oznacza, że pasek jest wyświetlany. Aby wyświetlić lub ukryć znacznik,
kliknij nazwę paska narzędzi.
Pasek narzędzi może być zadokowany lub ruchomy. Zadokowany pasek narzędzi jest
dołączony do dowolnej krawędzi obszaru rysunku. Pasek narzędzi zadokowany przy górnej
krawędzi obszaru rysunku znajduje się pod wstążką. Aby usunąć zadokowanie paska
narzędzi, kliknij podwójne paski i przeciągnij go do obszaru rysunku. Można kliknąć pasek
tytułu i przeciągnąć go w nowe miejsce lub zadokować. Można zmienić wielkość ruchomego
paska narzędzi, przeciągając jego krawędź.
Blokowanie położenia pasków narzędzi i dokowalnych okien

Po rozmieszczeniu pasków narzędzi i zamocowaniu lub zakotwiczeniu okien lub uczynieniu
ich ruchomymi zgodnie z wymaganiami można zablokować ich położenie. Zablokowane
okna i paski narzędzi można mimo to zamykać i otwierać, a także dodawać do nich elementy
i usuwać je. Aby odblokować je tymczasowo, naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl.
Aby zablokować położenie i rozmiar pasków narzędzi i dokowalnych okien

■ Wykonaj jedną z poniższych czynności:
■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Okna ➤ Blokowanie okna ➤ Ruchome paski
narzędzi/panele.
■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Okna ➤ Blokowanie okna ➤ Zadokowane paski

narzędzi/panele.
■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Okna ➤ Blokowanie okna ➤ Okna przestawne.
■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Okna ➤ Blokowanie okna ➤ Okna zadokowane.
Ikona blokady w zasobniku systemowym pokazuje, czy paski narzędzi i dokowalne okna
są zablokowane. Aby odblokować ich położenie tymczasowo, przytrzymaj klawisz Ctrl.
Sterowanie wyświetlaniem pasków narzędzi | 173

Polecenia
CZYŚĆEKRANWŁ
Czyści ekran pasków narzędzi i okien dokowalnych (poza wierszem polecenia).
CZYŚĆEKRANWYŁ
Przywraca stan ekranu sprzed wykonania polecenia CZYŚĆEKRANWŁ.
TRDYNAM
UKRYJPALETY
Umożliwia ukrycie aktualnie wyświetlanych palet (w tym wiersza polecenia).
PLIKHISTNIE
PLIKHISTTAK
OPCJE
REVDATE
nazwę rysunku.
POKAŻPALETY
Przywraca wyświetlanie ukrytych palet.
ROZDZ
OPCJEPW

Zmienne systemowe
APERTURE
obiektów.
CALCINPUT
CLEANSCREENSTATE
CURSORSIZE
DCTCUST
DCTMAIN
DEFPLSTYLE
DRAGMODE
EXEDIR
EXTNAMES
FILLMODE
GRIPBLOCK

GRIPCOLOR
GRIPHOT
GRIPS
INSUNITS
INSUNITSDEFSOURCE
INSUNITSDEFTARGET
na 0.
INTELLIGENTUPDATE
ISAVEBAK
ISAVEPERCENT
LOCALE
LOCALROOTPREFIX
LOCKUI
LOGFILEMODE

LOGFILENAME
LOGFILEPATH
MTEXTED
OLEQUALITY
OLESTARTUP
kreślenia.
OSNAPCOORD
lokalizacji.
PAPERUPDATE
PALETTEOPAQUE
PICKADD
PICKAUTO
PICKBOX
PICKDRAG
PICKFIRST

PICKSTYLE
PSTYLEPOLICY
QTEXTMODE
RASTERPREVIEW
ROLLOVERTIPS
obiekcie.
SAVEFILEPATH
SAVEFILEPATH
SAVETIME
SPLINESEGS
TDUSRTIMER
TOOLTIPMERGE
TOOLTIPS
użytkownika.

USERNAME
VISRETAIN
VTDURATION
VTENABLE
VTFPS
XLOADCTL
Dostrajanie wydajności
Funkcja dostrajania wydajności sprawdza możliwości zainstalowanej w komputerze karty
graficznej oraz sterownika wyświetlania grafiki 3D. Na tej podstawie jest ustalane, czy ma
być używana akceleracja programowa, czy sprzętowa dla funkcji, które obsługują obie
metody.
Funkcje, które nie mogą prawidłowo działać w systemie, są wyłączane. Niektóre funkcje
mogą działać, ale korzystanie z nich jest niewskazane w przypadku danej karty graficznej
lub sterownika wyświetlania grafiki 3D. Ryzyko włączenia tych funkcji ponosi użytkownik.
Aby uzyskać informacje na temat dostępnych opcji, zobacz KONFIG3D.
UWAGA W przypadku używania karty graficznej, która nie obsługuje wszystkich

dostępnych efektów sprzętowych, można tworzyć rysunek przy użyciu emulacji
programowej.
Funkcja dostrajania wydajności tworzy dziennik zawierający informacje o karcie graficznej

i sterowniku grafiki 3D znalezionych w systemie; jest tam również informacja, czy efekty
są włączone. W sekcji Bieżący stan efektów są wyświetlone ustawienia bieżącego sterownika
Dostrajanie wydajności | 179

wyświetlania grafiki. Przykładowa sekcja Bieżący stan efektów może mieć następującą
postać:
Zwiększona wydajność 3D: Dostępna i włączona
Wyświetlanie z wygładzaniem: Dostępne i wyłączone
Narzędzie cieniowania Goocha: Dostępne i używa sprzętu
Oświetlenie według pikseli: Dostępne i wyłączone
Wyświetlanie pełnego cienia: Dostępne i wyłączone
Kompresja tekstury: Dostępne i wyłączone
Zaawansowane efekty materiałów: Dostępne i wyłączone
Historia tworzona przez funkcję dostrajania wydajności nie tylko zawiera informacje na
temat bieżącego sterownika aplikacji, ale także informacje na temat wszystkich dostępnych
sterowników aplikacji oraz obsługiwanych przez nie efektów. Te informacje znajdują się
w sekcji Dostępne sterowniki aplikacji i obsługa efektów. Na podstawie wyświetlonych
informacji można podjąć najlepszą decyzję, czy dla karty graficznej użyć sterownika aplikacji
(a jeśli tak, to którego), czy sterownika oprogramowania. Sekcja Dostępne sterowniki
aplikacji i obsługa efektów może mieć następującą postać:
Sterownik oprogramowania
Obsługa efektów:
Zwiększona wydajność 3D: Niedostępne
Wyświetlanie z wygładzaniem: Nie dotyczy
Narzędzie cieniowania Goocha: Tylko emulacja programowa
Oświetlenie według pikseli: Niedostępne
Wyświetlanie pełnego cienia: Niedostępne
Kompresja tekstury: Niedostępna
Zaawansowane efekty materiałów: Nie dotyczy
Sterownik Autodesk: Certyfikowany

Obsługa efektów:
Zwiększona wydajność 3D: Dostępna
Wyświetlanie z wygładzaniem: Dostępne
Narzędzie cieniowania Goocha: Dostępne
Oświetlenie według pikseli: Dostępne
Wyświetlanie pełnego cienia: Dostępne
Kompresja tekstury: Dostępna
Zaawansowane efekty materiałów: Dostępne
UWAGA Wyświetlanie cieni odwzorowanych obiektów w rzutniach i używanie funkcji

oświetlenia według pikseli wymaga użycia przyspieszenia sprzętowego.
Aktualizacje certyfikacji
W miarę testowania kolejnych kart graficznych i sterowników wyświetlania 3D są one
dodawane do listy w witrynie WWW firmy Autodesk. W dowolnym momencie można

sprawdzić, czy są dostępne aktualizacje i pobrać najnowszą listę. W oknie dialogowym
Optymalizacja wydajności kliknij przycisk Sprawdź aktualizacje.
Aby włączyć lub wyłączyć przyspieszenie sprzętowe
1 Na pasku stanu kliknij opcję Dostrajanie wydajności.
2 W oknie dialogowym Optymalizacja wydajności zaznacz lub wyczyść zaznaczenie

pola wyboru Uaktywnij przyspieszenie sprzętowe, aby włączyć lub wyłączyć
przyspieszenie sprzętowe.
Aby wyświetlić dziennik dostrajania wydajności
2 W oknie dialogowym Dostrajanie wydajności kliknij przycisk Pokaż historię

dostrajania.
3 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okna dialogowe.
Aby sprawdzić, czy są dostępne aktualizacje certyfikacji kart i sterowników

grafiki
2 W oknie dialogowym Optymalizacja wydajności kliknij przycisk Sprawdź aktualizacje.

Zostanie wyświetlona strona WWW z opisem programu certyfikacji.
3 Poszukaj własnej karty i sterownika grafiki na liście. Po ich znalezieniu postępuj

zgodnie z instrukcjami pobierania.
Polecenia
KONFIG3D
Określa włączenie lub wyłączenie przyspieszenia sprzętowego i zapewnia metodę
sprawdzenia aktualizacji sterownika.
Dostrajanie wydajności | 181

Tworzenie obszarów roboczych właściwych dla zadania
Obszary robocze to zestawy menu, pasków narzędzi, palet i wstążek paneli sterowania
pogrupowanych i zorganizowanych tak, aby można było pracować w niestandardowym
zadaniowym środowisku rysowania.
Podczas korzystania z obszaru roboczego wyświetlane są tylko te menu, paski narzędzi i
palety, które są związane z zadaniem. Ponadto w obszarze roboczym może być wyświetlana
wstążka, specjalna paleta z zadaniowymi panelami sterowania.
Aby uzyskać więcej informacji na temat używania wstążki, zobacz temat Wstążka na stronie
22.
Między obszarami roboczymi można się z łatwością przełączać. Następujące obszary robocze
są fabrycznie zdefiniowane w produkcie:
■ Rysowanie 2D i opis
■ AutoCAD — wersja standardowa
Gdy wprowadzane są zmiany w wyświetlaniu rysunku (np. przenoszenie, ukrywanie lub

wyświetlanie paska narzędzi albo grupy palet narzędzi), można zapisać bieżące ustawienia
wyświetlania w obszarze roboczym, aby można je było wykorzystać w przyszłości.
Przełączanie obszarów roboczych

Gdy zajdzie potrzeba pracy przy innym zadaniu niż zadanie bieżące, za pomocą ikony
Obszary robocze dostępnej na pasku stanu można przełączyć do innego obszaru roboczego.
UWAGA Do zapisanych obszarów roboczych można również przejść z poziomu paska

narzędzi szybkiego dostępu.

Tworzenie lub zmiana obszaru roboczego
Możliwe jest tworzenie własnych obszarów roboczych i modyfikowanie domyślnych. Aby
utworzyć lub zmienić obszar roboczy, użyj jednej z następujących metod:
■ Wyświetl, ukryj lub zmień kolejność pasków narzędzi i okien, zmodyfikuj ustawienia
wstążki, a następnie zapisz bieżący obszar roboczy, korzystając z ikony Obszary robocze
na pasku narzędzi szybkiego dostępu, paska stanu, paska narzędzi Obszary robocze
lub menu Okno, albo użyj polecenia PRZESROBOCZA.
■ W przypadku szerszych zmian otwórz okno dialogowe Dostosuj interfejs użytkownika,

aby skonfigurować środowisko obszaru roboczego.
Można sterować kolejnością wyświetlania zapisanego obszaru roboczego i innymi opcjami

za pomocą okna dialogowego Ustawienia obszaru roboczego.
UWAGA Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia lub modyfikowania obszarów
roboczych oraz współdziałania menu i pasków narzędzi z obszarami roboczymi, zobacz
Dostosowywanie obszarów roboczych w Podręczniku dostosowywania.
Wybieranie przykładowego obszaru roboczego

Do produktu jest dołączony przykładowy obszar roboczy, na którym można
eksperymentować. Ten wstępnie zdefiniowany obszar roboczy pokazuje, jak obszar roboczy
pozwala usprawnić wykonywanie zadań.
Tworzenie obszarów roboczych właściwych dla zadania | 183

Przykładowy obszar roboczy znajduje się w następującej lokalizacji:
<napęd>:\Documents and Settings\<nazwa użytkownika>\Application
Data\Autodesk\AutoCAD LT 2012\<wersja>\<język
produktu>\Support\acadltSampleWorkspaces.cuix
Aby użyć przykładowego obszaru roboczego, należy go najpierw przenieść do głównego
pliku dostosowywania (CUIx). Więcej informacji na temat przenoszenia obszaru roboczego
znajduje Migracja i przenoszenie dostosowywania się w Podręczniku dostosowywania.
Aby przełączyć obszary robocze

1 Na pasku stanu kliknij ikonę Przełączanie pomiędzy obszarami roboczymi.
2 Z listy obszarów roboczych wybierz obszar roboczy, na który chcesz przełączyć.

Obszar roboczy ze znacznikiem jest bieżącym obszarem roboczym.
Aby zmienić ustawienia obszaru roboczego

1 Kliknij menu Narzędzia ➤ Obszary robocze ➤ Ustawienia obszaru roboczego.
2 W oknie dialogowym Ustawienia obszaru roboczego zmień ustawienia według potrzeb.
Aby zapisać obszar roboczy

1 Narzędzia ➤ Obszary robocze ➤ Zapisz bieżący jako.
2 W oknie dialogowym Zapisz obszar roboczy wprowadź nazwę dla nowego obszaru
roboczego lub wybierz nazwę z listy rozwijanej.
Polecenia
PRZESROBOCZA
Tworzy, modyfikuje i zapisuje obszary robocze oraz wybiera bieżący obszar roboczy.
ZAPISZPR
Zapisuje obszar roboczy.

USTAWPR
Ustawia opcje obszarów roboczych.
Zmienne systemowe
WORKSPACELABEL
Określa, czy ma być wyświetlana nazwa bieżącego obszaru roboczego na pasku stanu.
WSAUTOSAVE
Zapisuje zmiany wprowadzone w obszarze roboczym, gdy użytkownik przełączy się na
inny obszar roboczy.
WSCURRENT
W wierszu polecenia zwraca nazwę bieżącego obszaru roboczego i ustawia obszar roboczy
jako bieżący.
Dostosowywanie uruchamiania
Przełączniki wiersza polecenia mogą określić dla każdego projektu oddzielne procedury
uruchamiania.
Aby określić kilka opcji podczas uruchamiania programu, można użyć przełączników
wiersza polecenia. Możliwe jest na przykład uruchomienie skryptu, otwarcie określonych
plików szablonów rysunkowych i wyświetlenie określonego widoku, gdy rysunek jest
otwarty. Za pomocą przełączników wiersza polecenia można również przygotować kilka
ikon programu, z których każda posiada inne opcje startu programu.
Przełączniki wiersza polecenia to parametry, które można dodać do wiersza polecenia
® ®
acadlt.exe skojarzonego z ikoną skrótu systemu Microsoft Windows lub oknem
dialogowym Uruchamianie systemu Windows. W wierszu polecenia można umieścić kilka
przełączników. Następna tabela zawiera wykaz poprawnych przełączników.
/b Nazwa skryptu Wskazuje skrypt, który będzie uruchomiony po

uruchomieniu programu (b oznacza proces
wsadowy). Skrypty można użyć do ustawiania
parametrów w nowym pliku rysunku. Program
przyjmuje plik SCR.
/t Nazwa pliku szablonu Tworzy nowy rysunek w oparciu o szablon lub

rysunek prototypowy. Program przyjmuje plik
DWT.
Dostosowywanie uruchamiania | 185

/c Folder konfiguracyjny Określa ścieżkę do używanego pliku
konfiguracji sprzętowej. Można określić folder
lub konkretny plik. Program przyjmuje plik CFG.
/v Nazwa widoku Definiuje konkretny widok rysunku do

wyświetlenia po uruchomieniu programu.
/w Domyślny obszar roboczy Wskazuje, który obszar roboczy z wczytanych

plików CUIx ma być przywracany podczas
uruchamiana.
Zapis użycia przełączników wiersza polecenia ma postać:

"dysk:nazwa ścieżki\acadlt.exe" ["nazwarysunku"] [/przełącznik "nazwa"]
Gdy używana jest opcja przełącznika, po nazwie przełącznika należy wpisać spację i ujętą
w cudzysłów nazwę pliku, ścieżki lub widoku. Przykładowo, następujący wpis uruchamia
program z folderu o nazwie AutoCAD LT 2012 za pomocą pliku szablonu
rysunkowegoarch1.dwt, przywraca nazwany widok PLAN1 i wykonuje plik skryptu
startup.scr.
"d:\ AutoCAD LT 2012\acadlt.exe”/t "d:\AutoCAD LT 2012\template\arch1" /v "plan1" /b
"startup"
UWAGA Przełączniki wiersza polecenia zastępują wartości w oknie Opcje tylko dla
bieżącej sesji. Nie zmieniają rejestru systemu.
Aby uruchomić program z przełącznikiem wiersza polecenia

1 Na pulpicie Windows kliknij ikonę programu prawym przyciskiem myszy. Kliknij
2 W programie AutoCAD LT, w oknie dialogowym Właściwości, na karcie Skrót, w

polu Docelowy dokonaj edycji parametrów przełącznika przy użyciu następującej
składni:
"dysk:nazwa ścieżki\acadlt.exe" ["nazwa rysunku"] [/przełącznik "nazwa"]
Użytkownik ma do dyspozycji następujące przełączniki:
/b Nazwa skryptu (b oznacza proces wsadowy)
/t Nazwa pliku szablonu
/c Folder konfiguracyjny

/v Nazwa widoku
/w Domyślny obszar roboczy
Przykładowo wprowadź polecenie "d:\AutoCAD LT 2012\acadlt.exe" /t "d:\AutoCAD

LT 2012\template\arch1" /v "plan1" /b "startup"
Migrowanie ustawień niestandardowych i plików

Migrowanie ze starszej wersji programu AutoCAD LT pozwala na używanie ustawień
niestandardowych i plików w najnowszej wersji.
Jednym z wyzwań podczas przechodzenia z poprzedniej wersji programu AutoCAD LT
do najnowszej wersji jest doprowadzenie nowej wersji do takiego samego wyglądu i
zachowania jak poprzednia. Istnieje możliwość użycia narzędzia Migrowanie ustawień
niestandardowych oraz edytora dostosowywania interfejsu użytkownika (CUI) w celu
migracji i przeniesienia wielu ustawień niestandardowych i plików do nowej wersji.
Patrz także:
■ Migrowanie ustawień i plików niestandardowych z poprzednich wersji w Podręczniku

dostosowywania
■ Dostosowywanie podstawowe w Podręczniku dostosowywania
■ Dostosowywanie interfejsu użytkownika w Podręczniku dostosowywania
Migrowanie ustawień niestandardowych i plików | 187

188
Rozpoczynanie rysunków i
zapisywanie ich
189
190
Rozpoczynanie rysunku
6
Wszystkie rozpoczynane rysunki bazują na domyślnym pliku szablonu rysunku albo na niestandardowym
pliku szablonu rysunku utworzonym przez użytkownika. W plikach szablonów rysunków są przechowywane
domyślne ustawienia, style i dane dodatkowe.
Rozpoczynanie nowego rysunku — omówienie

Przed rozpoczęciem rysowania konieczne jest wybranie układu jednostek rysunku, które będą
w nim stosowane, a następnie wybranie pliku szablonu rysunku odpowiedniego dla tych
jednostek.
Wybieranie jednostek rysunku

Jednostka rysunku może być równa calowi, milimetrowi lub jednostce dowolnego innego
układu miar. Aby uzyskać więcej informacji na temat jednostek rysunku, zobacz sekcję
Określanie jednostek miary na stronie 193.
Wybieranie pliku szablonu rysunku

W momencie rozpoczynania nowego rysunku program AutoCAD LT uzyskuje dostęp do
pliku szablonu rysunku w celu określenia wielu domyślnych ustawień, takich jak dokładność
jednostek, style wymiarowania, nazwy warstw, tabelka rysunkowa i inne ustawienia. Wiele
z ustawień zależy od tego, czy plik szablonu rysunku ma być używany z rysunkiem
utworzonym w calach, stopach, milimetrach czy innych jednostkach miar.
191
Dostosowywanie pliku szablonu rysunku
Dzięki dostosowaniu własnego pliku szablonu rysunku można zaoszczędzić sobie pracy
przy zmianie ustawień, a także zagwarantować standaryzowane ustawienia.
Wybieranie pliku szablonu rysunku Rozpocznij nowy rysunek oraz wybierz plik szablonu
----- rysunku najbardziej zbliżony do dziedziny
wykonywanej pracy i jednostki miary.
Określanie jednostek i dokładności ----- Określ dokładność i format jednostek.
Definiowanie różnych stylów ----- Określ wartości i ustawienia dla tekstu, wymiarów i
innych stylów.
Określanie dodatkowych ustawień ----- Określ inne ustawienia, w tym warstwy, odstępy
siatki, rodzaje linii i układy.
Zapisywanie pliku szablonu rysunku

----- Zapisz plik w folderze szablonów (Template) z
rozszerzeniem pliku DWT.
Dla różnych projektów można utworzyć kilka plików szablonów rysunku; jeden z nich
można wybrać po kliknięciu opcji Nowy.
192 | Rozdział 6 Rozpoczynanie rysunku

Polecenia
NOWY
Tworzy nowy rysunek.
OPCJE
NZAPISZ
Zapisuje kopię bieżącego rysunku pod nową nazwę pliku.
Zmienne systemowe
MEASUREMENT
Określa, które wzory kreskowania i rodzaje plików: angielskie czy metryczne używane są
w bieżącym rysunku.
Określenie jednostki i formaty jednostek

Przed rozpoczęciem rysowania należy wybrać jednostki miar, które mają zostać użyte w
danym rysunku. Należy także ustawić format, dokładność i inne konwencje istotne dla
współrzędnych i odległości.
Określanie jednostek miary

Przed rozpoczęciem rysowania należy zdecydować, jakiej wielkości będzie odpowiadała
jedna jednostka rysunku w zależności od rodzaju wykonywanego projektu. Możliwa jest
konwersja jednostek miar rysunku za pomocą skalowania.
Każdy tworzony obiekt jest mierzony w jednostkach rysunku. Przed rozpoczęciem rysowania
należy zdecydować, jakiej wielkości będzie odpowiadała jedna jednostka rysunku w
zależności od rodzaju wykonywanego projektu. Rysunek będzie tworzony w rozmiarze
właściwym dla przyjętej konwencji.
Na przykład obiekty przedstawione na rysunku mogą reprezentować dwa budynki, gdzie
długość każdego z nich wynosi 125 stóp lub przekrój części mechanicznej mierzony jest w
milimetrach.
Określenie jednostki i formaty jednostek | 193

Konwersja jednostek rysunku
Jeżeli konieczna jest zmiana systemu miar, a rysowanie zostało rozpoczęte w jednym z
systemów (metrycznym lub calowym), należy użyć polecenia SKALA. Nastąpi
przeskalowanie geometrii modelu z użyciem odpowiedniego współczynnika konwersji, co
zapewni uzyskanie poprawnych odległości i wymiarów.
Przykładowo, aby dokonać konwersji jednostek rysunku z cali na centymetry, należy
przeskalować geometrię modelu za pomocą współczynnika 2.54. Aby dokonać konwersji
jednostek z centymetrów do cali, należy użyć współczynnika 1/2.54 lub 0.3937.
Patrz także:
■ Ustawienie skali wymiarów na stronie 1107
Aby dokonać konwersji jednostek rysunku z cali na centymetry
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Skala.
2 W wierszu polecenia Wybierz obiekty wprowadź ws

Wszystkie obiekty na rysunku zostaną wybrane do skalowania.
3 Dla punktu bazowego wprowadź *0,0.

Skalowanie zostanie wykonane względem globalnego układu współrzędnych, a
położenie punktu początkowego rysunku pozostanie w punkcie początkowym GUW.
4 Podaj współczynnik skali 2.54 (jeden cal odpowiada 2.54 cm).

Wszystkie obiekty na rysunku są teraz 2.54 raza większe i odpowiadają równoważnym
odległościom wyrażonym w centymetrach.
Aby dokonać konwersji jednostek rysunku z centymetrów na cale

2 W wierszu polecenia Wybierz obiekty wprowadź ws
Wszystkie obiekty na rysunku zostaną wybrane do skalowania.
3 Dla punktu bazowego wprowadź *0,0.

Skalowanie zostanie wykonane względem globalnego układu współrzędnych, a
położenie punktu początkowego rysunku pozostanie w punkcie początkowym GUW.
4 Podaj współczynnik skali 0.3937 (przelicznik wynosi 2.54 centymetra na cal).

Wszystkie obiekty na rysunku są teraz mniejsze, aby odzwierciedlić odległości
wyrażone w calach.
Polecenia
JEDN
SKALA
Powiększa lub zmniejsza wybrane obiekty, zachowując po przeprowadzeniu skalowania
pierwotne proporcje.
Zmienne systemowe
LUNITS
Ustala styl notacji dla jednostek liniowych.
LUPREC
Ustawia dokładność wyświetlania jednostek liniowych i współrzędnych.
MEASUREINIT
Określa, czy w rysunku tworzonym od początku stosowane są angielskie czy metryczne
ustawienia standardowe.
MEASUREMENT
UNITMODE
Steruje formatem wyświetlania jednostek.
Określanie jednostek miary | 195

Ustawianie konwencji formatowania jednostek
Istnieje możliwość ustawienia formatu i liczby miejsc dziesiętnych, które będą używane
podczas wprowadzania i wyświetlania jednostek kątowych.
Ustawianie jednostek liniowych

Dostępnych jest kilka powszechnie stosowanych konwencji określających format i
dokładność współrzędnych i odległości liniowych wyświetlanych na palecie Właściwości,
przy wprowadzaniu dynamicznym, na pasku stanu i w innych lokalizacjach.
Jako przykład podano trzy odmiany wprowadzania dynamicznego.
Ustawianie jednostek kątowych

Istnieje możliwość określenia, czy kąty dodatnie będą mierzone zgodnie z ruchem
wskazówek zegara, czy przeciwnym, oraz kierunku kąta 0 (zwykle jest to wschód lub północ).
Wartości kątów można podawać w gradach, radianach lub jednostkach geodezyjnych, a
także w stopniach, minutach i sekundach.
Podczas określania współrzędnych biegunowych dla kątów wyrażonych w jednostkach
geodezyjnych należy ustalić kierunek kątów, tj. północ, południe, zachód lub wschód.
Przykładowo, aby wprowadzić współrzędne względne dla linii własności o długości 72 stóp
i 8 cali rysowanej pod kątem 45 stopni w kierunku północnym oraz 20 minut i 6 sekund
w kierunku wschodnim, należy wprowadzić wyrażenie: @72'8"<n45d20'6"e.
Pojęcia dokładności i zaokrąglania

Po określeniu dokładności wyświetlania jednostek wyświetlane wartości współrzędnych i
odległości będą zaokrąglane. Jednak wewnętrzna dokładność współrzędnych i odległości
jest zawsze zachowana niezależnie od dokładności wyświetlania.
Przykładowo, jeżeli dokładność wyświetlania jednostek w zapisie dziesiętnym jest ustawiona
na 1 (lub 0.0), wówczas wyświetlane współrzędne zostaną zaokrąglone do jednego miejsca
po przecinku. W związku z tym współrzędne 0.000,1.375 będą wyświetlane jako 0.0,1.4,
ale dokładność wewnętrzna zostanie zachowana.

Polecenia
JEDN
Zmienne systemowe
ANGBASE
Ustawia kąt bazowy o wartości 0 w bieżącym układzie LUW.
ANGDIR
Ustawia kierunek kątów dodatnich.
AUNITS
Ustawia jednostkę kątów.
AUPREC
Określa dokładność wyświetlania jednostek kątowych i współrzędnych.
LUNITS
LUPREC
MEASUREINIT
MEASUREMENT
UNITMODE
Steruje formatem wyświetlania jednostek.
Korzystanie z pliku szablonu rysunku

Dzięki plikowi szablonu rysunku jest zapewniona spójność w tworzonych rysunkach przez
zagwarantowanie jednolitych stylów i ustawień.
Korzystanie z pliku szablonu rysunku | 197

Wybieranie pliku szablonu rysunku
Wraz z produktem AutoCAD LT jest instalowany zestaw plików szablonów rysunku. Wiele
z nich jest dostępnych dla jednostek calowych lub metrycznych, a niektóre są
zoptymalizowane pod kątem modelowania 3D. Wszystkie pliki szablonu rysunku mają
rozszerzenie .dwt.
Dzięki szablonom rysunku można szybko rozpocząć nowy rysunek, jednak wzorem
postępowania powinno być utworzenie szablonów rysunku specyficznych dla uwarunkowań
konkretnej firmy i rodzaju tworzonych w niej rysunków.
Tworzenie pliku szablonu rysunku

Jeśli istnieje potrzeba utworzenia kilku rysunków używających takich samych konwencji
i ustawień domyślnych, zamiast określać konwencje i ustawienia domyślne dla każdego z
rysunków osobno, można zaoszczędzić czas, tworząc własne pliki szablonów rysunków
lub korzystając z już istniejących. Konwencje i ustawienia zazwyczaj przechowywane
w plikach szablonów obejmują:
■ Dokładność i format jednostek na stronie 193
■ Tabelki rysunkowe i ramki na stronie 755
■ Nazwy warstw na stronie 383
■ Odstęp przyciągania i siatki na stronie 498
■ Style tekstu na stronie 1008
■ Style wymiarowania na stronie 1070
■ Style wielolinii odniesienia na stronie 993
■ Style tabel na stronie 1051
■ Rodzaje linii na stronie 430
■ Szerokości linii na stronie 441
■ Układy na stronie 303
■ Ustawienia strony na stronie 1176
Domyślnie pliki szablonu rysunku są przechowywane w folderze szablon, gdzie są łatwo

dostępne. Woknie dialogowym Opcje można określić domyślne ustawienia dla folderu
szablonu i dla pliku szablonu rysunku.

Patrz także:
■ Stosowanie hiperłącza do tworzenia nowego rysunku na stronie 1480
Aby utworzyć rysunek przez wybranie pliku szablonu

1 Kliknij menu Aplikacja i kliknij menu Nowe ➤ Rysunek.
2 W oknie dialogowym Wybierz szablon wybierz szablon z listy.
3 Kliknij przycisk Otwórz.

Aby rozpocząć nowy rysunek bez używania pliku szablonu, kliknij strzałkę obok
przycisku Otwórz. Wybierz jedną z opcji „brak szablonu” z listy.
Aby utworzyć plik szablonu rysunku z istniejącego rysunku

1 Kliknij przycisk Aplikacja i kliknij opcję Otwórz ➤ Rysunek.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik wybierz plik, który będzie używany jako szablon.
Kliknij przycisk OK.
3 Wymaż wszystkie obiekty w rysunku, które mają zostać usunięte.
4 Kliknij przycisk Aplikacja i kliknij opcję Zapisz jako ➤ Szablon rysunku AutoCAD.
Pliki DWT muszą być zapisane w formacie bieżącego pliku rysunku. Aby utworzyć
plik DWT w poprzednim formacie, zapisz plik w wybranym formacie DWG, a
następnie zmień rozszerzenie pliku DWG na DWT.
5 W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako, w polu tekstowym Nazwa pliku, wprowadź
nazwę szablonu rysunku.
7 Wprowadź opis dla szablonu rysunku.

Nowy szablon zostanie zapisany w folderze template.
Polecenia
NOWY
Tworzy nowy rysunek.
Korzystanie z pliku szablonu rysunku | 199

OTWÓRZ
Otwiera istniejący plik rysunku.
OPCJE
NZAPISZ
Zmienne systemowe
MEASUREMENT
Dodawanie do rysunków danych identyfikacyjnych

Rysunkami można zarządzać w prostszy sposób, jeśli zostaną do nich przypisane słowa
kluczowe lub inne informacje.
Korzystanie z Eksploratora Windows

Właściwości rysunku pomagają go zidentyfikować. Niektóre właściwości rysunku są
przechowywane przez system operacyjny, na przykład: rodzaj, położenie i rozmiar rysunku.
W pliku rysunku wartości te mają atrybut tylko do odczytu i można je zmienić tylko w
Eksploratorze Windows.
Korzystanie z narzędzia Znajdź

Te informacje mogą być używane w narzędziu Znajdź w standardowym oknie dialogowym
wyboru plików. Przykładowo można wyszukać wszystkie pliki utworzone w określonym
dniu lub pliki zmienione wczoraj.
Użyj programu Finder

Program Finder może służyć do określania położenia plików rysunku. Przykładowo można
wyszukać wszystkie pliki utworzone w określonym dniu lub pliki zmienione wczoraj.
Korzystanie z DesignCenter
Użytkownik może tworzyć dodatkowe właściwości w plikach rysunku. Można zapisać
autora, tytuł i temat pliku, a także przypisać słowa kluczowe, hiperłącza, ścieżki katalogów
oraz ustawić właściwości niestandardowe dla swoich rysunków. Właściwości te mogą być
wykorzystane do zlokalizowania plików rysunku w DesignCenter, w narzędziu Wyszukaj,

na karcie Zaawansowane. Aby uzyskać więcej informacji na temat składnika DesignCenter,
zobacz sekcję Dostęp do zasobów poprzez DesignCenter na stronie 82.
Wyświetlanie właściwości w polach

Użytkownik może przypisać właściwości rysunku do pola w obiekcie tekstowym. Więcej
informacji na temat pól znajduje się w Używanie pól w tekście na stronie 999.
Wyświetlanie właściwości aktywnego rysunku

1 Kliknij przycisk aplikacji, a następnie kliknij opcję Narzędzia rysunkowe ➤
Właściwości rysunku.
2 W oknie dialogowym Właściwości rysunku, na wybranych kartach można przejrzeć

różnego typu informacje.
Definiowanie właściwości rysunku

1 Kliknij przycisk aplikacji, a następnie kliknij opcję Narzędzia rysunkowe ➤
Właściwości rysunku.
2 W oknie dialogowym Właściwości rysunku wprowadź na poniższych kartach

odpowiednie dane.
■ Karta Podsumowanie. Podaj tytuł rysunku, temat, autora, słowa kluczowe,
komentarz i domyślny adres dla danych hiperłącza w rysunku. Przykładowo
można dodać słowo kluczowe Autodesk do wybranych plików rysunku, a następnie
korzystając z DesignCenter, znaleźć wszystkie pliki rysunków zawierające to słowo
kluczowe. W bazie hiperłączy można wpisać adres internetowy lub ścieżkę dostępu
do folderu na dysku sieciowym.
■ Karta Niestandardowe. Kliknij Dodaj. W oknie dialogowym Dodaj właściwości

niestandardowe wprowadź nazwę i wartość dla właściwości niestandardowej.
Kliknij przycisk OK. Nowa właściwość niestandardowa zostanie wyświetlona
wraz z wartością na karcie Niestandardowe. Informacje te mogą być
wykorzystywane do zaawansowanego wyszukiwania w DesignCenter.
Dodawanie do rysunków danych identyfikacyjnych | 201

Polecenia
DWGWŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
CDATE
DATE
TDCREATE
Przechowuje lokalną godzinę i datę utworzenia rysunku.
TDINDWG
Przechowuje całkowity czas edycji rysunku, który jest całkowitym czasem, jaki upłynął
między zapisami bieżącego rysunku.
TDUCREATE
Przechowuje uniwersalną godzinę i datę utworzenia rysunku.
TDUPDATE
Przechowuje lokalną godzinę i datę ostatniej aktualizacji/zapisu.
TDUUPDATE
Przechowuje uniwersalny czas i datę ostatniej aktualizacji/zapisu.
Określanie położenia geograficznego rysunku

Dla obiektów w rysunku można określić położenie geograficzne, orientację i poziom.
Te informacje będą użyteczne przy przeprowadzeniu analiz słońca, analiz środowiska, przy
eksportowaniu do formatu AutoCAD Map 3D i przy pracy z programem Google Earth.
Sposoby określania informacji o położeniu geograficznym:
■ Ręczne wprowadzenie długości i szerokości geograficznej oraz wysokości
■ Zaimportowanie pliku KML lub KMZ z odpowiednimi informacjami geograficznymi

■ Importowanie położenia z programu Google Earth
Podczas określania położenia geograficznego rysunku jest tworzony znacznik geograficzny.

Znacznik geograficzny jest wizualnym przedstawieniem informacji o położeniu i jest on
tworzony w określonym punkcie rysunku.
Nie można go wybrać, ale można sterować jego widocznością za pośrednictwem zmiennej
systemowej GEOMARKERVISIBILITY.
W obszarze wyświetlania współrzędnych na pasku stanu można wyświetlić szerokość i
długość geograficzną wskazywane przez kursor.
Określanie położenia geograficznego rysunku

1 W wierszu polecenia wpisz wyrażenie połgeogr.
2 Kliknij opcję wprowadzania wartości położenia.
3 (Opcjonalne) Wybierz format długości i szerokości geograficznej lub kliknij opcję

Użyj mapy, aby określić najbliższe miasto i strefę czasową.
4 Określ współrzędne w osi X, Y i Z na rysunku odpowiadające danym geograficznym.

Kąt kierunku północnego jest obliczany po wybraniu punktu z odniesieniem do
położenia geograficznego.
Importowanie pliku KML lub KMZ do rysunku

2 Kliknij przycisk Importuj plik KML lub KMZ.
3 Przejdź do położenia pliku KML lub KMZ. Kliknij przycisk Otwórz.
Określanie położenia geograficznego rysunku | 203

UWAGA Jeśli w plikach KML lub KMZ występują odniesienia do wielu położeń,
będzie używane tylko pierwsze położenie. W przypadku wyświetlenia okna
dialogowego Znaleziono wiele położeń należy kliknąć opcję Zamknij.
4 Kliknij lub wprowadź współrzędne położenia w formacie X, Y, Z globalnego układu

współrzędnych (GUW).
5 Kliknij, aby określić kierunek północny.

W miejscu o określonych współrzędnych zostanie wstawiony znacznik geograficzny.
Importowanie położenia geograficznego z programu Google Earth

1 Uruchom program Google Earth i wybierz położenie.
3 Kliknij przycisk Importuj bieżące położenie z programu Google Earth.
4 Kliknij przycisk Kontynuuj.
5 Kliknij lub wprowadź współrzędne położenia w formacie X, Y, Z globalnego układu

współrzędnych (GUW).
6 Kliknij, aby określić kierunek północny.

Znacznik geograficzny jest tworzony w określonym punkcie rysunku.
Edytowanie lub usuwanie znacznika geograficznego

■ Kliknij opcję Edytuj bieżące położenie geograficzne.
■ Kliknij opcję Usuń położenie geograficzne.
Polecenie
POŁGEOGR
Określa informacje dotyczące położenie geograficznego dla pliku rysunku.

WSTAW
Wstawia blok lub rysunek do bieżącego rysunku.
XDOŁĄCZ
Wstawia plik DWG jako odnośnik zewnętrzny (xref).
Zmienne systemowe
GEOLATLONGFORMAT
Steruje formatem wartości długości i szerokości geograficznej w oknie dialogowym
Położenie geograficzne oraz na pasku stanu współrzędnych w trybie geograficznym.
GEOMARKERVISIBILITY
Steruje widocznością znaczników geograficznych.
Określanie położenia geograficznego rysunku | 205

206
Otwieranie lub
zapisywanie rysunku 7
Rysunki można odszukać i otworzyć na kilka sposobów, nawet jeśli są uszkodzone. Można automatyczne
zapisywać i tworzyć kopie zapasowe rysunków.
Otwieranie rysunku
Rysunki do pracy są otwierane w taki sam sposób, jak w innych aplikacjach. Oprócz tego
można wybrać spośród kilku innych metod.
Aby otworzyć rysunek, można
■ Użycie polecenia Otwórz z menu Plik spowoduje wyświetlenie okna dialogowego Wybierz
plik. Jeśli wartość zmiennej systemowej FILEDIA wynosi 0, zostanie wyświetlona wersja
wiersza poleceń zamiast okna dialogowego nawigacji pliku.
■ Używając polecenia Otwórz na pasku narzędzi szybkiego dostępu, wyświetl okno

dialogowe Wybierz plik.
■ Dwukrotnie kliknąć na ikonie rysunku w Eksploratorze Windows, aby uruchomić program

AutoCAD LT® i otworzyć rysunek. Jeżeli program został uruchomiony wcześniej, wybrany
rysunek zostanie otwarty w bieżącej sesji programu, a nie w drugiej.
■ Przeciągnąć ikonę rysunku z Eksploratora Windows do programu AutoCAD LT.

Jeżeli ikona zostanie upuszczona gdziekolwiek poza obszarem rysunku — na przykład
na wierszu polecenia lub pustej przestrzeni w pobliżu pasków narzędzi — rysunek także
zostanie otwarty. Jednak w przypadku, gdy jeden rysunek zostanie przeciągnięty do
obszaru rysunku innego otwartego rysunku, nowy rysunek nie zostanie otwarty, lecz
wstawiony w postaci odniesienia do bloku.
■ Użyj okna DesignCenter w celu otwarcia rysunków.
207
Praca z rysunkami podczas wczytywania
Można pracować z rysunkami, nie otwierając ich całkowicie. Jest to użyteczne podczas
pracy z dużymi rysunkami, gdy użytkownik chce natychmiast rozpocząć pracę. Korzystanie
z tej funkcji wymaga spełnienia trzech warunków.
■ Rysunek musi być zapisany w obszarze papieru.
■ Wartość zmiennej systemowej OPENPARTIAL musi wynosić 1.
■ Zmienna systemowa INDEXCTL musi mieć ustawioną wartość różną od zera.
Jeśli spełnione są te warunki, można tworzyć lub modyfikować widoczne obiekty, wykonać
operacje nfragm lub zoom, wyłączyć lub zablokować warstwy i wykonać wszelkie inne
operacje, które nie wymagają wyświetlania obiektów niewidocznych podczas ostatniego
zapisywania rysunku.
UWAGA W tych warunkach funkcja szybkiego podglądu nie będzie w pełni funkcjonalna
podczas wczytywania.
Rozwiąż brakujące odniesienia

Po otwarciu rysunku zostanie wyświetlone powiadomienie (w postaci komunikatów i okien
dialogowych zadań), kiedy nie będzie można odnaleźć odniesienia. W oknie dialogowym
zadania Odniesienia — nierozpoznane pliki odniesień kliknij opcję Aktualizuj lokalizację
plików wskazywanych przez odniesienia, aby otworzyć paletę Odnośniki zewnętrzne i
wprowadzić zmiany w brakujących odniesieniach zewnętrznych.
W poniższej tabeli przedstawiono niektóre z odniesień, których może brakować, oraz
sposoby ich obsługi.
Brakujące typy odniesień Opis
Odnośniki Brakujące odnośniki są wynikiem braku możliwości

rozstrzygnięcia ostatniego znanego położenia odnośnika,
obrazu rastrowego lub podkładania przez program
AutoCAD LT. Aby rozstrzygnąć brakujące odniesienie
zewnętrzne, należy odszukać plik i zaktualizować jego
położenie za pomocą palety Odnośniki zewnętrzne.
Aby uzyskać informacje dotyczące rozstrzygania
brakujących plików wskazywanych przez odniesienia,
zobacz
■ Brakujące odniesienia zewnętrzne na stronie 1320
■ Dołączanie plików obrazów rastrowych na stronie
1403
208 | Rozdział 7 Otwieranie lub zapisywanie rysunku

Brakujące typy odniesień Opis
■ Dołączanie plików jako podkładań na stronie 1371
Kształty Brakujące pliki kształtów są często wynikiem używania

jako typu linii kształtów niestandardowych. Należy przejść
do pliku brakującego typu linii lub umieścić plik kształtu
w folderze z rysunkiem lub jedną ze ścieżek obsługujących
zdefiniowanych w oknie dialogowym Opcje.
Dzięki poleceniu eTransmit można uniknąć sytuacji, w której będzie brakować plików
podczas operacji udostępniana rysunków innym użytkownikom poza firmą. Aby uzyskać
więcej informacji na temat polecenia eTransmit zobacz Pakowanie zestawu plików do
transmisji internetowej na stronie 1499.
Praca z dużymi obiektami

W programie obsługiwana granica wielkości obiektów jest większa niż w poprzednich
wersjach. Dzięki zwiększonym ograniczeniom wielkości obiektów można tworzyć większe
i bardziej złożone modele. Zwiększone ograniczenia wielkości obiektów mogą powodować
problemy z niezgodnością ze starszymi formatami plików rysunków (AutoCAD LT 2007
i wcześniejsze).
Podczas pracy z rysunkami, w przypadku których może istnieć konieczność wymiany ich
z innymi przy użyciu programu AutoCAD LT 2009 i wcześniejszymi wersjami tego
programu, należy wybrać wartość zmiennej systemowej LARGEOBJECTSUPPORT
wynoszącą 0. Ustawienie wartości zmiennej systemowej LARGEOBJECTSUPPORT
wynoszącej 0 spowoduje generowanie ostrzeżeń, kiedy rysunek będzie zawierać duże
obiekty, których nie będzie można otworzyć w wersjach programu wcześniejszych niż
wersja .
Pliki rysunku TrustedDWG™

Pliki DWG, DWT oraz DWS tworzone za pomocą aplikacji firmy Autodesk oraz aplikacji
opartych na technologii RealDWG™ są plikami, które w programach firmy Autodesk są
uważane za zaufane. Po otwarciu pliku TrustedDWG na pasku stanu aplikacji lub rysunku
pojawia się następująca ikona.
Jeżeli wartość zmiennej systemowej DWGCHECK wynosi 1 (włączona), zostanie
wyświetlone pole alertu, jeśli
■ Plik rysunku jest w formacie AutoCAD 14 lub nowszym oraz
■ Plik rysunku nie został utworzony za pomocą aplikacji firmy Autodesk ani aplikacji
opartej na technologii RealDWG.
Otwieranie rysunku | 209

Aby uzyskać więcej informacji na temat plików TrustedDWG, kliknij ikonę TrustedDWG.
Naprawianie uszkodzonych plików rysunku

W pewnych okolicznościach może nastąpić uszkodzenie pliku rysunku. Może to być
spowodowane problemami ze sprzętem lub błędami transmisji. Uszkodzony rysunek będzie
można odzyskać. Zobacz Naprawa, przywracanie i odzyskiwanie plików rysunku na stronie
231.
Zmiana domyślnego folderu rysunku

Przy każdym uruchomieniu programu AutoCAD LT folder Moje dokumenty jest ścieżką
domyślną w każdym oknie dialogowym wyboru pliku.
Opcjonalnie, program AutoCAD LT można uruchomić w folderze określonym we
właściwości skrótu „Rozpocznij w ”. Nadaj zmiennej REMEMBERFOLDERS wartość 0 i
użyj zmodyfikowanego skrótu, aby uruchomić program AutoCAD LT z folderu określonego
we właściwości „Rozpocznij w ”.
Patrz także:
■ Przegląd DesignCenter na stronie 79
■ Otwieranie i zapisywanie plików rysunków z internetu na stronie 1481
■ Przegląd korzystania ze znaczników w celu przejrzenia projektu na stronie 1513
Zmiana domyślnego folderu rysunków

1 W wierszu polecenia wprowadź polecenie rememberfolders, a następnie wprowadź
wartość 0.
2 Na pulpicie Windows kliknij prawym przyciskiem myszy na ikonie programu

AutoCAD LT. Kliknij polecenie Właściwości.
3 Kliknij kartę Skrót.
4 W okienku Rozpocznij w wprowadź ścieżkę folderu, który będzie folderem domyślnym

przy otwieraniu i zapisywaniu plików rysunku.
Aby włączyć obsługę dla granic wielkości dużych obiektów

1 Kliknij przycisk Aplikacja i kliknij element Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz i zapisz, w obszarze Zapisz plik odznacz
pole wyboru Zachowaj zgodność wielkości rysunku.
Polecenia
ZAMKNIJ
Zamyka bieżący rysunek.
ZAMKNIJWS
Zamyka wszystkie aktualnie otwarte rysunki.
ETRANSMIT
Pakuje zbiór plików dla internetowego przekazu.
OTWÓRZ
OPCJE
CZYJ
Podaje informacje o właścicielu otwieranych plików rysunków.
Zmienne systemowe
DWGCHECK
Sprawdza rysunki na wystąpienie potencjalnych problemów podczas ich otwierania.
FILEDIA
INDEXCTL
Określa, czy indeksy warstw i przestrzenny są tworzone i zapisywane w plikach rysunków.
LARGEOBJECTSUPPORT
Określa granicę rozmiaru obsługiwanych wielkich obiektów podczas otwierania i
zapisywania rysunków.
Otwieranie rysunku | 211

OPENPARTIAL
Określa, czy plik rysunku może być używany, zanim zostanie w pełni otwarty.
REMEMBERFOLDERS
Określa domyślną ścieżkę wyświetlaną w standardowych oknach dialogowych wyboru
pliku.
ROAMABLEROOTPREFIX
Przechowuje pełną ścieżkę do folderu głównego, w którym zostały zainstalowane przenośne
Praca z wieloma otwartymi rysunkami

Otwarte rysunki i układy można przeglądać i przełączać w rysunku; pomiędzy otwartymi
rysunkami można transferować informacje.
Przeglądanie otwartych rysunków i układów

Funkcja szybkiego podglądu umożliwia łatwe przeglądanie, a także przełączanie pomiędzy
otwartymi rysunkami i obszarem modelu oraz układami w otwartym rysunku. Są one
wyświetlane w postaci miniatur, jako tzw. szybki podgląd obrazów u dołu okna aplikacji.
Narzędzia szybkiego podglądu na pasku stanu aplikacji pełnią następujące funkcje:
■ Rysunki szybkiego widoku

Wyświetlają wszystkie otwarte rysunki w wierszu obrazów szybkiego podglądu
rysunków. Ponadto istnieje możliwość przeglądania i przełączania między obszarem
modelu i układami w otwartym rysunku podczas przesuwania kursora nad obrazem
szybkiego podglądu rysunków. Więcej informacji znajduje się w temacie Przełączanie
między otwartymi rysunkami na stronie 213.
■ Układy szybkiego podglądu

Wyświetla obszar modelu i układy w bieżącym rysunku w wierszu szybkiego podglądu
obrazów układów. Aby wyświetlić opcje układu, kliknij prawym przyciskiem myszy
obraz szybkiego podglądu układów. Więcej informacji znajduje się w temacie
Przełączanie między układami w bieżącym rysunku na stronie 217.
Do obsługiwanych formatów plików należą DWG, DWT, DXF i DWS.

UWAGA Aby wyświetlić narzędzia szybkiego podglądu, należy wyświetlić pasek stanu
aplikacji.
Polecenia
PODGLRYS
Wyświetla otwarte rysunki i układy w rysunku w obrazach podglądu.
PODGLRYSZAMKNIJ
Zamyka obrazy podglądu otwartych rysunków i układów w rysunku.
PODGLARK
Wyświetla obrazy podglądu obszaru modelu i układów w rysunku.
PODGLARKZAMKNIJ
Zamyka obrazy podglądu obszaru modelu i układów w rysunku.
Zmienne systemowe
STATUSBAR
Przełączanie między otwartymi rysunkami

Można przeglądać i przełączać wszystkie otwarte rysunki i układy w rysunku o
dwupoziomowej strukturze za pomocą narzędzia szybkiego podglądu rysunków.
Na pierwszym poziomie wyświetlany jest szybki podgląd obrazów otwartych rysunków,
na drugim poziomie wyświetlane są obrazy obszaru modelu i wszystkich układów w rysunku.
Po kliknięciu przycisku Szybki podgląd rysunków na pasku stanu wszystkie otwarte rysunki
będą wyświetlane w postaci miniatur w jednym wierszu. Obraz bieżącego rysunku jest
wyróżniony domyślnie. Przesuwanie kursora nad obrazem spowoduje, że wszystkie układy
i model danego rysunku będą wyświetlane w jednym wierszu powyżej szybkiego podglądu
rysunku.
Przełączanie między otwartymi rysunkami | 213

Pasek narzędzi Szybki podgląd
Pasek narzędzi wyświetlany poniżej szybkiego podglądu rysunków zawiera następujące
opcje:
■ Unieruchom szybki podgląd rysunków

Unieruchamia wiersz szybkiego podglądu obrazów rysunków, aby był zawsze widoczny
podczas pracy w edytorze rysunków.
■ Nowy
Tworzy rysunek, który jest również wyświetlany na końcu wiersza szybkiego podglądu
obrazów.
■ Otwórz
Otwiera istniejący rysunek, który jest również wyświetlany na końcu wiersza szybkiego
podglądu obrazów.
■ Zamknij
Zamyka wszystkie obrazy szybkiego podglądu.
Korzystanie z narzędzia Szybki podgląd rysunków

Narzędzie szybkiego podglądu rysunków umożliwia wykonanie dowolnej z poniższych
czynności:
■ Kliknij obraz szybkiego podglądu rysunków, aby wybrać rysunek jako aktualny.
■ Przesuń kursor nad obrazem szybkiego podglądu rysunków, aby wyświetlić przyciski
Zapisz i Zamknij w górnych narożnikach obrazu, aby zapisać lub zamknąć rysunek.
■ Przesuń kursor nad szybkim podglądem rysunków, aby wyświetlić podgląd obrazów
obszaru modelu i układów w rysunku.

■ Zamknij wszystkie rysunki, z wyjątkiem tego, nad którym chcesz pracować, za pomocą
menu skrótów.
■ Zamknij i zapisz wszystkie otwarte rysunki.
■ Umożliwia wyświetlanie rysunków w oknach rozmieszczonych sąsiadująco w pionie

lub poziomie, lub rozmieszczonych kaskadowo.
Więcej opcji układów jest dostępnych za pomocą szybkiego podglądu obrazów układów.
Więcej informacji znajduje się w temacie Przełączanie między układami w bieżącym rysunku
na stronie 217.
PORADA Jeśli często pracujesz z wieloma otwartymi rysunkami lub układami w rysunku,
możesz używać wielu monitorów do wyświetlenia wszystkich wierszy szybkiego
podglądu obrazów.
Aktualizowanie obrazów szybkiego widoku

Obrazy szybkiego podglądu nie są aktualizowane dynamicznie podczas pracy z nimi. Są
one aktualizowane w momencie przełączania między obszarem modelu a układami; można
również użyć polecenia UAKTUALNIJMINIATURY.
Gdy w rysunku nie jest przechowywany obraz dla obszaru modelu, wyświetlany jest obraz
zastępczy.
Obraz zastępczy jest wyświetlany w następujących przypadkach:
■ Kiedy obszar modelu nie zostanie zainicjalizowany
■ Gdy zmienna systemowa UPDATETHUMBNAIL ma wartość 0. W takim przypadku

obraz nie jest aktualizowany nawet po użyciu polecenia UAKTUALNIJMINIATURY.
Przełączanie między otwartymi rysunkami | 215

W przypadku rysunku zapisanego w formacie DXF obraz rysunku nie jest przechowywany.
Obraz nie jest aktualizowany nawet po użyciu polecenia UAKTUALNIJMINIATURY.
Wyświetlany jest tylko obraz statyczny.
Aby przeglądać i przełączać otwarte rysunki
1 Kliknij pasek stanu.

Wiersz szybkiego podglądu obrazów jest wyświetlany u dołu okna programu.
2 Kliknij szybki podgląd obrazu, z którym chcesz pracować.
Aby przeglądać i przełączać układy w rysunku
1 Kliknij pasek stanu.

2 Przesuń kursor nad obrazem rysunków, aby wyświetlić podgląd modelu i układów
w rysunku.
3 Kliknij szybki podgląd obrazów, aby wybrać rysunek lub układ jako bieżący.
Aby zmienić rozmiar szybkiego podglądu obrazów
1 Na pasku stanu kliknij opcję .

2 Aby zmienić wielkość obrazu szybkiego podglądu, ustaw wskaźnik myszy na nim,
trzymaj wciśnięty klawisz Ctrl i użyj kółka przewijania.

Polecenia
PODGLRYS
Wyświetla otwarte rysunki i układy w rysunku w obrazach podglądu.
PODGLRYSZAMKNIJ
Zamyka obrazy podglądu otwartych rysunków i układów w rysunku.
SYSWINDOWS
Zmienia układ okien i ikon, gdy okno aplikacji jest współużytkowane z aplikacjami
zewnętrznymi.
UAKTUALNIJMINIATURY
Ręcznie aktualizuje miniatury podglądu nazwanych widoków, rysunków i układów.
Zmienne systemowe
QVDRAWINGPIN
Określa domyślny stan wyświetlania obrazów podglądu rysunków.
UPDATETHUMBNAIL
Steruje aktualizowaniem podglądu miniatur dla widoków i układów.
Przełączanie między układami w bieżącym rysunku

Narzędzie Szybki podgląd układów umożliwia podgląd i szybkie przełączanie między
obszarem modelu a układami w bieżącym rysunku.
Kliknięcie przycisku Szybki podgląd układów na pasku stanu spowoduje wyświetlenie

obszaru modelu i układów w rysunku w poziomym wierszu.
Przełączanie między układami w bieżącym rysunku | 217

Można kreślić lub opublikować podczas przesuwania kursora nad szybkim podglądem
obrazu układu. Pasek narzędzi wyświetlany poniżej szybkiego podglądu obrazów rysunków
zawiera następujące opcje:
■ Unieruchom szybki podgląd układów

Unieruchamia wiersz szybkiego podglądu obrazów układów, aby był zawsze widoczny
podczas pracy w edytorze rysunków.
■ Nowy układ
Tworzy układ, który jest również wyświetlany na końcu wiersza szybkiego podglądu
obrazów.
■ Opublikuj
Uruchamia okno dialogowe Opublikuj umożliwiające publikowanie układów.
■ Zamknij szybki podgląd układów

Zamyka wszystkie obrazy szybkiego podglądu układów.
Narzędzie szybkiego podglądu układów umożliwia wykonanie dowolnej z poniższych

czynności:
■ Aby wyświetlić skojarzony układ lub model w obszarze rysunku, należy kliknąć obraz
■ Aby wyświetlić przyciski Kreśl i Opublikuj, należy przesunąć wskaźnik myszy na obraz
■ Aby wyświetlić menu skrótów z dodatkowymi opcjami, prawym przyciskiem myszy

należy kliknąć obraz
■ Aby dynamicznie zmienić wielkość sekcji szybkiego podglądu obrazów, przytrzymaj

wciśnięty klawisz Ctrl i użyj kółka przewijania

PORADA Jeśli często pracujesz z wieloma otwartymi rysunkami lub układami w rysunku,
możesz używać wielu monitorów do wyświetlenia wszystkich wierszy szybkiego
podglądu obrazów.
Jeśli wiersz szybkiego podglądu obrazów nie mieści się w obszarze wyświetlania aplikacji,
można go przewinąć, używając strzałek wyświetlanych z prawej i lewej strony wiersza. Aby
wyświetlić inne obrazy, przewiń widok.
UWAGA Funkcja szybkiego podglądu nie będzie w pełni funkcjonalna, jeśli rysunek
jest nadal otwierany i nie jest całkowicie wczytany.
Aktualizowanie obrazów układu szybkiego podglądu

Obrazy szybkiego podglądu układów nie są aktualizowane dynamicznie w przypadku pracy
nad układem. Są one aktualizowane w momencie przełączenia między układami lub użycia
polecenia UAKTUALNIJMINIATURY.
Gdy dla rysunku nie jest przechowywany obrazu układu, wyświetlany jest obraz zastępczy.
Obraz zastępczy jest wyświetlany w następujących przypadkach:
■ Gdy układ nie zostanie zainicjowany
■ Gdy zmienna systemowa UPDATETHUMBNAIL ma wartość 0. W takim przypadku

obraz nie jest aktualizowany nawet po użyciu polecenia UAKTUALNIJMINIATURY.
Aby zaktualizować obraz miniatury
UWAGA Sprawdź, czy ustawiona wartość zmiennej systemowej updatethumbnail nie

wynosi 0
1 W wierszu polecenia wprowadź polecenie uaktualnijminiatury.
Przełączanie między układami w bieżącym rysunku | 219

2 Na pasku stanu kliknij opcję .
Polecenia
KREŚL
Drukuje rysunek na ploterze, drukarce lub do pliku.
OPUBLIKUJ
Publikuje rysunki do plików DWF, DWFx i PDF albo do ploterów.
PODGLARK
Wyświetla obrazy podglądu obszaru modelu i układów w rysunku.
PODGLARKZAMKNIJ
Zamyka obrazy podglądu obszaru modelu i układów w rysunku.
UAKTUALNIJMINIATURY
Ręcznie aktualizuje miniatury podglądu nazwanych widoków, rysunków i układów.
Zmienne systemowe
QVLAYOUTPIN
Steruje domyślnym stanem wyświetlania obrazów podglądu obszaru modelu i układów
w rysunku.
UPDATETHUMBNAIL
Steruje aktualizowaniem podglądu miniatur dla widoków i układów.
Transferowanie informacji pomiędzy otwartymi rysunkami

Bardzo łatwo można przenosić informacje między rysunkami otwartymi w jednej sesji.
Gdy zostanie otwartych wiele rysunków podczas jednej sesji, można:
■ Tworzyć odniesienia do innych rysunków.
■ Kopiować i wklejać pomiędzy rysunkami

■ Przeciągać wybrane obiekty z jednego rysunku do drugiego, klikając prawym
przyciskiem urządzenia wskazującego
■ Polecenie Uzgodnij właściwości (UZGWŁAŚCIWOŚCI) umożliwia skopiowanie

właściwości obiektów jednego rysunku do obiektów w innym rysunku.
■ Aby dokładnie umieszczać obiekty, należy używać trybów lokalizacji, polecenia Kopiuj
z punktem bazowym (KOPIUJBAZA), polecenia Wklej z oryginalnymi współrzędnymi
(WKLEJORYG).
Aby przełączać między otwartymi rysunkami

Należy wykonać jedną z następujących czynności:
■ Na pasku stanu kliknij narzędzie Szybki podgląd rysunków.
■ Aby rysunek stał się aktywny, kliknij w dowolne miejsce na jego obszarze.
■ Naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+F6 lub Ctrl+Tab.
Polecenia
KOPIUJBAZA
Kopiuje wybrane obiekty do schowka wraz z określonym punktem bazowym.
WKLEJORYG
Wkleja obiekty ze schowka do bieżącego rysunku, używając oryginalnych współrzędnych.
OPCJE
PASEKZADAŃ
Umożliwia sterowanie tym, czy wiele otwartych rysunków ma być wyświetlanych na
pasku zadań systemu Windows osobno, czy jako zgrupowane.
Zapisywanie rysunku
Pliki rysunków do dalszego wykorzystania należy zapisać tak samo, jak w innych aplikacjach.
Można również określić ustawienia dla automatycznego zapisu i tworzenia kopii
zapasowych, jak również można zapisać tylko wybrane obiekty.
Zapisywanie rysunku | 221

Podczas pracy z rysunkiem należy go często zapisywać. Zapisywanie chroni przed utratą
pracy na wypadek awarii zasilania lub innego niespodziewanego zdarzenia. Aby utworzyć
nową wersję rysunku bez naruszania oryginału, można zapisać go pod inną nazwą.
Pliki rysunków mają rozszerzenie .dwg i dopóki nie zostanie zmieniony domyślny format
plików, w którym zapisywane są rysunki, formatem tym będzie ostatni format pliku rysunku.
Jest to optymalny format dla kompresji plików i do pracy w sieci.
Limit długości nazwy pliku DWG (włącznie ze ścieżką) wynosi 256 znaków.
UWAGA Jeśli wartość zmiennej systemowej FILEDIA wynosi 0, zostanie wyświetlona

wersja wiersza poleceń zamiast okna dialogowego nawigacji pliku.
Zapisywanie fragmentu rysunku

Aby utworzyć nowy plik rysunku na podstawie części istniejącego rysunku, należy użyć
polecenia PISZBLOK. Dzięki temu poleceniu można wybrać obiekty lub określić definicję
bloku w bieżącym rysunku, a następnie zapisać je w nowym pliku rysunku. Razem z nowym
rysunkiem można także zapisać jego opis.
Zapisywanie rysunku w pliku o innym formacie

Użytkownik może zapisać rysunek w poprzedniej wersji formatu rysunku (DWG) lub w
formacie pliku wymiany rysunku (DXF) albo zapisać go jako plik szablonu. W oknie
dialogowym Zapisz rysunek jako wybierz format.
Zapisywanie dokładności wizualnej dla obiektów opisowych

Ta opcja umożliwia zachowanie wierności wizualnej obiektów opisowych podczas pracy
z nimi, gdy są one wyświetlane w programie AutoCAD LT 2007 i we wcześniejszych jego
wydaniach. Dokładnością wizualną steruje zmienna systemowa SAVEFIDELITY.
Jeśli praca odbywa się głównie w obszarze modelu, zaleca się wyłączenie wierności wizualnej
(należy nadać zmiennejSAVEFIDELITY wartość 0). Jeśli jednak trzeba wymieniać rysunki
z innymi użytkownikami, a wierność układu jest istotna, wówczas należy włączyć wierność
wizualną (nadać zmiennej SAVEFIDELITY wartość 1).
UWAGA Ustawienie zmiennej systemowej SAVEFIDELITY nie ma wpływu na zapisywanie

rysunku w formacie plików rysunku programu ani pliku DXF.
Obiekty opisowe mogą mieć wiele reprezentacji skali. Gdy dokładność wizualna jest
włączona, obiekty opisowe są rozbijane, a reprezentacje skali zapisywane (w bloku bez
nazwy) na osobnych warstwach, których nazwy są tworzone przez dopisanie numeru do
nazwy oryginalnej warstwy. Jeśli blok zostanie rozbity w programie AutoCAD LT 2007
lub w jego wcześniejszym wydaniu, a następnie rysunek zostanie otwarty w programie
AutoCAD LT 2008 lub nowszym, wówczas odwzorowania skali stają się osobnymi obiektami

opisowymi i każdy z nich ma osobną skalę opisu. Nie zaleca się edytowania i tworzenia
obiektów na tych warstwach w programie AutoCAD LT 2007 i wcześniejszych jego
wydaniach w rysunkach utworzonych za pomocą programu AutoCAD LT 2008 i nowszych
wydaniach.
Jeśli ta opcja nie jest wybrana, w układzie modelu jest wyświetlana pojedyncza reprezentacja
obszaru modelu. W układzie modelu może być wyświetlonych więcej obiektów opisowych,
w zależności od ustawienia ANNOALLVISIBLE. Także w rzutniach obszaru papieru może
być wyświetlonych więcej obiektów o rozmiarach innych niż w programie AutoCAD LT
2008 i nowszych jego wydaniach.
Skrócenie czasu potrzebnego do zapisania pliku rysunku

Można skrócić czas potrzebny do zapisania pliku rysunku, jeśli zamiast zapisów pełnych
zostaną zadeklarowane zapisy przyrostowe. Zapis przyrostowy aktualizuje tylko te fragmenty
zapisywanego rysunku, które zostały zmodyfikowane.
Przy zapisach przyrostowych pliki rysunku będą zawierały procent potencjalnie nieużywanej
przestrzeni. Procent ten zwiększa się po każdym zapisie przyrostowym, aż osiągnie określone
maksimum, przy którym zostanie wykonany pełny zapis. Procentowy przyrost zapisu
można ustawić na karcie Otwórz i zapisz w oknie dialogowym Opcje lub ustawiając wartość
zmiennej systemowej ISAVEPERCENT. Jeśli zmienna systemowa ISAVEPERCENT ma
wartość 0, wszystkie zapisy są zapisami pełnymi.
Aby zredukować rozmiar plików rysunku, zaleca się wykonywanie pełnych zapisów (ze
zmienną ISAVEPERCENT ustawioną na 0) przed przesłaniem lub archiwizacją rysunku.
Praca w środowisku międzynarodowym

Gdy pliki rysunku są współużytkowane z firmami z innych krajów lub regionów, w nazwach
plików rysunku mogą znaleźć się znaki, które nie są używane w innych językach.
Jeśli plik rysunku został utworzony w innej wersji językowej systemu operacyjnego, wystąpią
następujące efekty:
■ Jeśli obsługa tego języka jest zainstalowana, znaki nazwy pliku są widoczne w
Eksploratorze Windows.
■ Jeśli obsługa tego języka nie jest zainstalowana, w Eksploratorze Windows znaki nazwy
pliku są widoczne jako prostokąty i wyświetlane jest okno dialogowe oferujące
zainstalowanie dodatku Language Pack.
W obu przypadkach można otworzyć plik rysunku, począwszy od programu AutoCAD

LT 2007 ponieważ produkt jest zgodny ze standardem Unicode.

UWAGA Gdy pliki rysunku są współużytkowane z firmami korzystającymi z
wcześniejszych wersji produktu, w przypadku języków azjatyckich i języków, w których
występują znaki akcentowane, możliwe jest uniknięcie problemów z nazwami plików.
W tych sytuacjach podczas tworzenia nazwy pliku nie należy używać wysokich wartości
ASCII, czyli znaków mających wartość szesnastkową 80 lub większą.
Zachowywanie zgodności z ograniczeniami dotyczącymi dużych obiektów

W rysunkach zapisanych w starszych formatach plików (AutoCAD LT 2007 lub wersje
wcześniejsze) nie są obsługiwane obiekty większe od 256 MB. W formacie plików rysunków
programu te ograniczenia zostały zlikwidowane, umożliwiając zapisywanie obiektów o
większych rozmiarach.
Podczas zapisywania do starszego formatu pliku rysunku (AutoCAD LT 2007 i wcześniejsze)
rysunek nie może zawierać dużych obiektów, w przeciwnym podczas próby otwarcia
rysunku mogą wystąpić problemy ze zgodnością. Zmienna systemowa
LARGEOBJECTSUPPORT steruje ograniczeniami dotyczącymi wielkości użytych dużych
obiektów i komunikatami ostrzegawczymi wyświetlanymi podczas zapisywania rysunku.
Poniżej wyjaśniono sposób określania ograniczeń dotyczących wielkości obiektów w
rysunkach:
■ Wielkość plików rysunków nie może przekraczać wewnętrznego ograniczenia równego

4 GB. Ta wartość jest liczona jako całkowita wielkość wszystkich nieskompresowanych
obiektów w rysunku. Ponieważ plik rysunku jest normalnie skompresowany, końcowa
wielkość pliku rysunku zapisanego na dysku będzie inna w zależności od wielkości i
liczby obiektów w rysunku.
■ Żaden pojedynczy obiekt w rysunku nie może przekroczyć ograniczenia wielkości

równego 256 MB w stanie nieskompresowanym. Na przykład wielkość obiektu siatki
zapisanego do pliku i skompresowanego może wynosić 75 MB, natomiast ten sam
obiekt jako nieskompresowany może zajmować 257 MB.
W tego typu sytuacjach rysunku nie można zapisać w formacie pliku AutoCAD LT 2007
ani we wcześniejszych formatach, chyba że użytkownik rozwiąże zaistniałe problemy.
Ograniczenia związane z wielkością można ominąć, rozbijając rysunek lub obiekty na kilka
rysunków lub obiektów.
UWAGA Praca z dużymi obiektami i rysunkami jest bardziej wydajna w 64-bitowej wersji
programu AutoCAD LT. Jednakże tworzone pliki rysunków mogą być zbyt duże, aby
można je było otworzyć w 32-bitowej wersji programu AutoCAD LT.
Patrz także:
■ Zapisywanie rysunków w poprzednich formatach plików rysunków na stronie 1439

■ Praca z rysunkami we wcześniejszych wydaniach na stronie 1435
■ Eksport rysunków do innych formatów plików na stronie 1425
■ Tworzenie plików rysunku do wykorzystania w formie bloków na stronie 769
■ Tworzenie i przywracanie plików kopii zapasowej na stronie 234
■ Udostępnianie plików rysunku użytkownikom w innych krajach na stronie 1485
■ Otwieranie i zapisywanie plików rysunków z internetu na stronie 1481
Aby zapisać rysunek automatycznie

1 Kliknij przycisk Aplikacja. W dolnej części menu Aplikacja kliknij przycisk Opcje.
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz i Zapisz wybierz Automatyczny zapis.
3 Podaj odpowiednią liczbę w polu Liczba minut między zapisami. Kliknij przycisk
OK.
Aby utworzyć kopię zapasową z poprzedniej wersji rysunku podczas

zapisywania rysunku
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz i zapisz wybierz Twórz kopię zapasową
przy każdym zapisie. Kliknij przycisk OK.
Aby zachować czytelność wizualną obiektów opisowych

1 Kliknij przycisk Aplikacja i kliknij element Opcje.
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz i zapisz w sekcji Zapis pliku zaznacz
opcję Zachowaj wizualną wierność dla obiektów opisowych.
Aby zachować zgodność dużych obiektów ze starszymi formatami plików

rysunków
1 Kliknij przycisk Aplikacja, a następnie element Opcje.
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz i zapisz, w obszarze Zapisz plik wybierz
opcję Zachowaj zgodność wielkości rysunku.

Polecenia
BLOK
Tworzy definicję bloku na podstawie wybranych obiektów.
OPCJE
SZAPISZ
Zapisuje bieżący rysunek, korzystając z podanego domyślnego formatu pliku.
REZYGNUJ
Zamyka program.
ZAPISZ
Zapisuje rysunek pod bieżącą lub podaną nazwą.
NZAPISZ
PISZBLOK
Zapisuje obiekt lub konwertuje blok na plik.
Zmienne systemowe
DWGCHECK
Sprawdza rysunki na wystąpienie potencjalnych problemów podczas ich otwierania.
DWGNAME
Zawiera nazwę bieżącego rysunku.
DWGPREFIX
Zawiera ścieżkę dostępu (dysk/folder) do rysunku.
DWGTITLED
Pokazuje, czy bieżący rysunek został nazwany.

FILEDIA
ISAVEBAK
ISAVEPERCENT
LARGEOBJECTSUPPORT
Określa granicę rozmiaru obsługiwanych wielkich obiektów podczas otwierania i
zapisywania rysunków.
RASTERPREVIEW
SAVEFIDELITY
Określa, czy rysunek ma być zapisywany z dokładnością wizualną.
SAVEFILE
SAVEFILEPATH
SAVENAME
Zawiera nazwę pliku i ścieżkę do katalogu, w którym został zapisany ostatnio zapisany
rysunek.
SAVETIME
Wyszukiwanie pliku rysunku

Możliwe jest szukanie rysunku za pomocą filtrów nazwy, położenia i właściwości, czyli
słów kluczowych, które zostały dodane do rysunku, lub ciągów tekstu zawierających
określone słowo lub frazę.
■ Aby odszukać rysunek wykorzystując filtry nazwy, położenia i daty, należy użyć
narzędzia Wyszukaj w Microsoft® Windows®. Możliwe jest także określenie słowa lub
frazy, którą zawiera plik rysunku. Użytkownik może wyszukać wszystkie dane tekstowe,
Wyszukiwanie pliku rysunku | 227

oprócz tekstów w tabelach i polach oraz odnośnikach zawartych w plikach rysunków.
Do obsługiwanych typów plików rysunku należą DWG, DWF, DWT i DWS.
■ Aby wyszukać cechę rysunku w Microsoft Windows, taką jak tekst lub słowo kluczowe,
dodane do rysunku przez użytkownika, należy użyć okna dialogowego Wyszukaj w
DesignCenter™.
■ Aby wyświetlić podgląd pliku rysunku, użyj okna dialogowego Wybierz plik dla
polecenia OTWÓRZ. Jeżeli jest włączona zmienna systemowa RASTERPREVIEW,
zostanie automatycznie wygenerowany podgląd w postaci obrazu rastrowego, który
zostanie zapisany razem z rysunkiem podczas jego zapisywania.
Patrz także:
■ Dostęp do zasobów poprzez DesignCenter na stronie 82
■ Praca z arkuszami w zestawie arkuszy na stronie 339
Wyszukiwanie plików
1 Kliknij przycisk Aplikacja i kliknij opcję Otwórz ➤ Rysunek.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik kliknij pozycję Narzędzia ➤ Znajdź
3 W oknie dialogowym Znajdź, na karcie Nazwa i położenie określ typ i nazwę pliku
oraz ścieżkę.
Do określenia nazwy pliku można użyć znaków specjalnych.
4 Aby skorzystać z filtru daty, na karcie Data modyfikacji kliknij Wszystkie pliki lub
Znajdź wszystkie pliki utworzone lub zmodyfikowane.
Można wyszukiwać rysunki zmodyfikowane w określonym przedziale czasu lub w
ciągu określonej liczby miesięcy lub dni.
5 Kliknij Znajdź teraz.
6 Z wyników wyszukiwania wybierz jeden lub kilka plików. Kliknij przycisk OK.
7 W oknie dialogowym Wybierz plik kliknij Otwórz.

Polecenia
OTWÓRZ
Określanie ścieżek wyszukiwania i lokalizacji plików

Można określić ścieżki wyszukiwania używane do lokalizacji plików pomocniczych, takich
jak typ czcionki, rysunki, rodzaje linii i wzory kreskowania. Można także podać położenie
plików tymczasowych, co ma duże znaczenie podczas pracy w środowisku sieciowym.
Karta Pliki (okno dialogowe Opcje) umożliwia określenie ścieżki wyszukiwania, której
program używa do wyszukiwania plików pomocniczych, takich jak czcionki, rysunki,
rodzaje linii i wzory kreskowania. Zmienna systemowa MYDOCUMENTSPREFIX
przechowuje położenie folderu Moje dokumenty bieżącego użytkownika.
Działająca ścieżka wyszukiwania plików pomocniczych zawiera listę ścieżek dostępnych i
istniejących w bieżącej strukturze folderów systemowych (obejmującej systemowe
mapowanie sieci). Stosowanie tych opcji poprawia działanie, gdy pliki te są wczytane.
Za pomocą karty Pliki (okno dialogowe Opcje), można określić położenie plików
tymczasowych. Pliki tymczasowe są tworzone na dysku, a następnie usuwane po wyjściu
z programu. Folderem tymczasowym jest folder tymczasowy używany przez system
operacyjny. Jeżeli zaplanowano uruchomienie programu z folderu zabezpieczonego przed
zapisem (na przykład w przypadku pracy w sieci lub z plikami otwartymi na płycie CD),
należy określić inne położenie dla plików tymczasowych.
Wybrany przez użytkownika folder tymczasowy nie może być chroniony przed zapisem,
a dysk zawierający ten folder powinien dysponować wystarczającą ilością miejsca dla plików
tymczasowych. Zalecane jest regularne, ręczne usuwanie plików z tego folderu. Zapewni
to wystarczającą ilość miejsca dla plików tymczasowych. Jeżeli jest za mało miejsca dla
plików tymczasowych, mogą wystąpić błędy i niestabilna praca programu.
Jeżeli ma być używany plik zawierający niestandardowe elementy interfejsu, należy go
określić w elemencie Pliki dostosowania na karcie Pliki (okno dialogowe Opcje). Domyślny
plik dostosowywania to acadlt.cuix.
Aby zmienić ścieżkę wyszukiwania

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Pliki kliknij znak plus (+) umieszczony z lewej
strony rodzaju ścieżki, która ma zostać zmieniona.
Określanie ścieżek wyszukiwania i lokalizacji plików | 229

3 Wskaż ścieżkę, którą należy zmienić.
4 Kliknij Przeglądaj, aby przejrzeć napędy i foldery.
5 Wybierz napęd i folder, który ma być użyty. Kliknij przycisk OK.
Polecenia
OPCJE
Zmienne systemowe
MYDOCUMENTSPREFIX
Przechowuje ścieżkę do folderu Moje dokumenty dla bieżącego zalogowanego
użytkownika.

Naprawa, przywracanie i
odzyskiwanie plików
rysunku
8
Jeżeli plik rysunku jest uszkodzony lub program niespodziewanie zakończył pracę, możliwe jest odzyskanie
niektórych lub wszystkich danych przez zastosowanie poleceń, które wyszukują i naprawiają błędy, lub przez
przywrócenie pliku kopii zapasowej.
Naprawa uszkodzonego pliku rysunku

Jeżeli plik rysunku został uszkodzony, użytkownik może odzyskać niektóre lub wszystkie
dane przez zastosowanie poleceń, które wyszukują i naprawiają błędy.
Naprawa i odzyskiwanie
W przypadku wystąpienia błędu informacja diagnostyczna jest zapisywana w pliku acad.err,
którego można użyć w celu zgłoszenia problemu.
Plik rysunku zostanie oznaczony jako uszkodzony w przypadku wykrycia uszkodzonych
danych lub próby zapisania pliku po wystąpieniu błędu programu. Jeżeli uszkodzenie nie
jest poważne, rysunek można naprawić, otwierając go. Podczas otwierania uszkodzonych
plików, które wymagają naprawy, jest wyświetlane powiadomienie dotyczące naprawy. Można:
■ NAPRAW. Przeprowadza test i dokonuje próby otwarcia dowolnego pliku rysunku.
■ NAPRAWWSZ. Analogicznie do polecenia napraw, działa na wszystkich zagnieżdżonych

odnośnikach. Wyniki są wyświetlane w oknie Zapis zmian naprawiania rysunku.
■ TEST. Umożliwia wyszukanie i naprawienie błędów w bieżącym rysunku.
■ RECOVERAUTO. Umożliwia sterowanie powiadomieniami dotyczącymi naprawy

wyświetlanymi przed otwarciem uszkodzonego pliku rysunku lub po jego otwarciu.
231
Przykład: testowanie plików
Testowanie pliku generuje opis problemów związanych z plikiem rysunku i zalecenia
dotyczące ich usunięcia. Po uruchomieniu testu należy określić, czy program ma dokonać
próby naprawy wykrytych problemów. Wygenerowany raport jest podobny do poniższego
przykładu:
Testowanie nagłówka
Nazwa DXF Wartość bieżąca Atest Domyślnie
PDMODE 990 — 2040
UCSFOLLOW 811 lub 0
Znaleziono błąd w testowanych zmiennych nagłówka
Przetestowano 4 bloki
Przejście 1 przetestowano 4 obiekty
Przejście 2 przetestowano 4 obiekty
Liczba znalezionych błędów 2, naprawiono 2
Jeśli nie zostanie wybrana opcja naprawienia błędów, ostatnie wyrażenie zmieni się na:
Liczba znalezionych błędów 2, naprawiono 0.
Jeśli zmienna systemowa AUDITCTL ma wartość 1 (tak), wynik testu przywracania zostanie
zapisany w pliku dziennika testu (ADT).
W przypadku naprawy wysoki poziom spójności pliku rysunku może nie zostać zachowany.
Program odzyskuje z uszkodzonego pliku maksymalną ilość informacji.
Aby naprawić uszkodzony plik rysunku

1 Kliknij przycisk Aplikacja, a następnie opcję Narzędzia rysunkowe ➤ Napraw ➤
Napraw.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik zaznacz odpowiedni plik. Kliknij przycisk Otwórz.
Po przeprowadzeniu testu wszystkie obiekty z błędami są przechowywane w
poprzednim zbiorze wskazań, aby ułatwić do nich dostęp. Wynik testu jest zapisywany
w dzienniku testu (ADT), jeśli zmienna systemowa AUDITCTL ma wartość 1 (tak).
Aby naprawić plik rysunku uszkodzony z powodu awarii systemu

1 Jeżeli program napotka problem i nie może kontynuować pracy, wyświetlony zostanie
komunikat błędu oraz, dla niektórych błędów, kod błędu. Należy zapisać numer kodu
błędu, zapisać zmiany, o ile to możliwe, i zamknąć program, przechodząc do systemu
operacyjnego.
2 Uruchom ponownie program.
232 | Rozdział 8 Naprawa, przywracanie i odzyskiwanie plików rysunku

3 W oknie Naprawianie rysunku, w obszarze Pliki kopii zapasowych kliknij dwukrotnie
węzeł rysunkowy, aby go rozwinąć. Na liście kliknij dwukrotnie wybrany plik rysunku
lub plik kopii zapasowej, aby go otworzyć.
W przypadku wykrycia uszkodzenia rysunku wyświetli się zapytanie, czy użytkownik
chce kontynuować.
4 Wprowadź t, aby kontynuować.

Po próbie naprawy rysunku zostanie wyświetlony raport. Wynik testu jest zapisywany
w dzienniku testu (ADT), jeśli zmienna systemowa AUDITCTL ma wartość 1 (tak).
5 W zależności od tego, czy naprawa się powiodła, należy wykonać jedną z następujących
czynności:
■ Jeżeli naprawa powiedzie się, rysunek zostanie otwarty. Zapisz plik rysunku.
■ Jeżeli program nie może naprawić rysunku, zostanie wyświetlony komunikat. W

takim przypadku należy wybrać jeden z innych rysunków lub plików kopii
zapasowej z okna Naprawianie rysunku i rozpocząć od kroku 3.
Aby naprawić otwarty rysunek
1 Kliknij przycisk Aplikacja, a następnie opcję Rysunek ➤ Test.
2 Po wyświetleniu monitu Czy usunąć wszystkie napotkane błędy? wpisz t

lubn.
Polecenie TEST umieszcza wszystkie obiekty z błędami w poprzednim zbiorze
wskazań, aby ułatwić do nich dostęp. Wynik testu jest zapisywany w dzienniku testu
(ADT), jeśli zmienna systemowa AUDITCTL ma wartość 1 (tak).
UWAGA Jeśli rysunek zawiera błędy, których polecenie TEST nie jest w stanie
naprawić, użyj polecenia NAPRAW. Polecenie NAPRAW naprawia każdy wskazany
plik DWG niebędący bieżącym plikiem rysunku.
Przywracanie rysunku z pliku kopii zapasowej

1 W Eksploratorze Windows odszukaj plik kopii zapasowej o rozszerzeniu .bak.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy plik kopii zapasowej. Kliknij przycisk Zmień
nazwę.
3 Podaj nową nazwę, używając dla pliku rozszerzenia .dwg.
4 Otwórz ten plik w taki sam sposób, jak każdy inny plik rysunku programu.
Naprawa uszkodzonego pliku rysunku | 233

Polecenia
TEST
Sprawdza spójność rysunku i naprawia niektóre błędy.
NAPRAWRYSUNEK
Wyświetla listę plików rysunku, które można odzyskać po awarii programu lub systemu.
OPCJE
NAPRAW
Naprawia uszkodzony plik rysunku i otwiera go.
NAPRAWWSZ
Zmienne systemowe
AUDITCTL
Określa, czy funkcja TEST generuje plik raportu testu (ADT).
RECOVERAUTO
Umożliwia sterowanie powiadomieniami dotyczącymi naprawy wyświetlanymi przed
otwarciem uszkodzonego pliku rysunku lub po jego otwarciu.
REPORTERROR
Określa, czy w przypadku nieoczekiwanego zakończenia pracy programu do firmy
Autodesk wysyłany jest raport o błędzie.
Tworzenie i przywracanie plików kopii zapasowej

Pliki kopii zapasowej zapewniają bezpieczeństwo danych rysunku. W przypadku problemów
użytkownik może przywrócić plik kopii zapasowej rysunku.
Błędy w rysunku mogą być spowodowane problemami sprzętowymi, brakiem lub spadkiem
napięcia, błędami użytkownika lub problemami z oprogramowaniem. Zapisując regularnie
swoją pracę, można zminimalizować utratę danych w przypadku awarii systemu. W
przypadku problemów użytkownik może przywrócić plik kopii zapasowej rysunku.

Korzystanie z plików kopii zapasowych
Na karcie Otwórz i zapisz (okno dialogowe Opcje) można określić, że pliki kopii zapasowej
są tworzone podczas zapisywania rysunku. W takim przypadku przy zapisywaniu rysunku
poprzednia jego wersja zostanie zapisana w postaci pliku o tej samej nazwie i rozszerzeniu
.bak. Plik kopii zapasowej znajduje się w tym samym folderze jak plik rysunku.
Można powrócić do wersji rysunku zapisanej w pliku kopii zapasowej, zmieniając
rozszerzenie pliku .bak w Eksploratorze Windows na plik o rozszerzeniudwg. Aby zapobiec
zastąpieniu pliku oryginalnego, można skopiować go do innego folderu.
Automatyczne zapisywanie rysunków w określonych odstępach czasu

Po włączeniu opcji automatycznego zapisywania rysunek będzie zapisywany w określonych
odstępach czasu. Domyślnie automatycznie zapisywane pliki mają tymczasowo przypisaną
nazwę nazwapliku_a_b_nnnn.sv$.
■ Nazwapliku to nazwa bieżącego rysunku.
■ a określa, ile razy dany plik rysunku został otwarty w tej samej sesji.
■ b określa, ile razy dany plik rysunku został otwarty w różnych sesjach.
■ nnnn to liczba losowa.
Takie tymczasowe pliki są automatycznie usuwane przy zamykaniu rysunku. Pliki te nie
są usuwane w przypadku awarii programu lub utraty zasilania.
Aby odzyskać poprzednią wersję rysunku z automatycznie zapisanego pliku, należy przed
zamknięciem programu zmienić nazwę tego pliku poprzez zmianę jego rozszerzenia na
.dwg (z .sv$).
Patrz także:
■ Naprawianie po awarii systemu na stronie 236
Przywracanie rysunku z pliku kopii zapasowej

1 W Eksploratorze Windows odszukaj plik kopii zapasowej o rozszerzeniu .bak.
2 Wybierz plik do zmiany nazwy. Nie musisz go otwierać.
3 Kliknij menu Plik ➤ Zmień nazwę
4 Podaj nową nazwę pliku, używając rozszerzenia .dwg.
5 Otwórz ten plik w taki sam sposób, jak każdy inny plik rysunku programu.
Tworzenie i przywracanie plików kopii zapasowej | 235

Polecenia
OPCJE
Zmienne systemowe
ISAVEBAK
Naprawianie po awarii systemu

Program może zakończyć pracę niespodziewanie na skutek problemu sprzętowego, utraty
zasilania lub problemu z oprogramowaniem. W takim przypadku możliwe jest przywrócenie
plików rysunku, które były otwarte.
W przypadku awarii programu wyniki bieżącej pracy można zapisać w innym pliku. Plik
ten używa formatu NazwaPlikuRysunku_recover.dwg, gdzie NazwaPlikuRysunku jest nazwą
pliku bieżącego rysunku.
Rozwiązywanie problemów z plikami rysunku

Podczas uruchamiania programu AutoCAD LT po awarii programu lub systemu uruchomi
się Menedżer naprawy rysunku. Menedżer naprawy rysunku wyświetla listę wszystkich
plików rysunku, które były otwarte. Lista zawiera następujące typy plików rysunku:
■ Pliki rysunku (DWG)
■ Pliki szablonów rysunku (DWT)
UWAGA Pliki niezapisane, które były otwarte podczas awarii, nie będą wyświetlane
przez Menedżera naprawy rysunku. Po rozpoczęciu pracy należy regularnie zapisywać
rysunki.
Dla każdego rysunku można wybrać i otworzyć jeden z poniższych plików, o ile takie
istnieją:
■ NazwaPlikuRysunku_recover.dwg
■ NazwaPlikuRysunku_a_b_nnnn.sv$
■ NazwaPlikuRysunku.dwg

■ NazwaPlikuRysunku.bak
UWAGA pliki rysunku, kopie zapasowe i pliki naprawione są uporządkowane według

datowników — czasu zapisania ich po raz ostatni.
Aby wyświetlić do czterech plików wg powyższej listy, należy dwa razy kliknąć węzeł
rysunkowy z najwyższego poziomu listy Kopie zapasowe. Kliknięcie prawym przyciskiem
myszy dowolnego węzła na liście Pliki kopii zapasowej spowoduje wyświetlenie opcji menu
skrótów.
Jeżeli okno Naprawianie rysunku zostanie zamknięte przed naprawieniem wszystkich
uszkodzonych rysunków, można je otworzyć później za pomocą polecenia
NAPRAWRYSUNEK.
Wyślij automatycznie raport o błędzie do firmy Autodesk

Jeżeli program napotka problem i zostanie nieoczekiwanie zamknięty, można przesłać
raport o błędzie do firmy Autodesk, aby ułatwić diagnozowanie problemów występujących
w oprogramowaniu. Raport o błędzie zawiera informację o stanie systemu użytkownika w
chwili wystąpienia błędu. Można do niego dodać również inne informacje dotyczące
wykonywanej wtedy operacji. Zmienna systemowa REPORTERROR steruje dostępnością
funkcji sporządzania raportu błędów.
Aby otworzyć Menedżera naprawy rysunku

■ Kliknij przycisk Aplikacja, a następnie opcję Narzędzia rysunkowe ➤ Otwórz
Menedżera naprawy rysunku.

Lista Pliki kopii zapasowej zawiera wszystkie rysunki, które wymagają przywrócenia
z powodu nieoczekiwanej awarii programu lub systemu.
Aby przywrócić rysunek za pomocą Menedżera naprawy rysunku

1 Jeśli będzie to konieczne, kliknij przycisk Aplikacja, a następnie opcję Narzędzia
rysunkowe ➤ Otwórz Menedżera naprawy rysunku.
2 W Menedżerze naprawy rysunku, na liście Pliki kopii zapasowej kliknij dwukrotnie

węzeł rysunkowy, aby wyświetlić wszystkie dostępne rysunki i pliki kopii zapasowej.
3 Kliknij dwukrotnie plik, aby go otworzyć.

Uszkodzony plik rysunku zostanie automatycznie naprawiony, jeżeli będzie to
możliwe.
Naprawianie po awarii systemu | 237

Aby usunąć rysunek z Menedżera naprawy rysunku
1 Jeśli będzie to konieczne, kliknij przycisk Aplikacja, a następnie opcję Narzędzia
rysunkowe ➤ Otwórz Menedżera naprawy rysunku.
2 Wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Przywróć rysunek, a następnie go zapisz.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy na węźle rysunkowym. Kliknij przycisk Usuń.
Aby zwinąć lub rozwinąć wszystkie węzły w Menedżerze naprawy rysunku

■ W obszarze ostatniego węzła rysunku na liście kliknij prawym przyciskiem myszy
obszar Pliki kopii zapasowej. Kliknij przycisk Zwiń wszystkie.
Aby włączyć lub wyłączyć raportowanie błędów

1 W wierszu polecenia wprowadź reporterror.
2 Wprowadź 0, aby wyłączyć raportowanie lub 1, aby je włączyć.
Polecenia
NAPRAWRYSUNEK
Wyświetla listę plików rysunku, które można odzyskać po awarii programu lub systemu.
NAPRAWRYSUNEKUKRYJ
Zamyka Menedżera naprawy rysunku.
OPCJE
NAPRAW
Zmienne systemowe
DRSTATE
Określa, czy okno Menedżer naprawy rysunku jest otwarte czy zamknięte.

ISAVEBAK
RECOVERYMODE
Określa, czy informacja o naprawianiu rysunku jest zapisywana po awarii systemu.
REPORTERROR
Określa, czy w przypadku nieoczekiwanego zakończenia pracy programu do firmy
Autodesk wysyłany jest raport o błędzie.
Naprawianie po awarii systemu | 239

240
Sterowanie rzutami
rysunku
241
242
Zmiana widoków
9
Można wyświetlać powiększenia detali w rysunku lub w tym samym powiększeniu oglądać kolejne jego
fragmenty. Jeśli widoki zostaną zapisane pod wybraną nazwą, można je później przywrócić.
Panoramowanie lub powiększanie widoku

Widok można panoramować, aby zmienić jego położenie w obszarze rysunku lub zmienić
jego powiększenie.
Za pomocą opcji Szybki polecenia NFRAGM można dynamicznie panoramować obraz,
przesuwając urządzenie wskazujące. Polecenie NFRAGM działa jak panoramowanie w
fotografii, czyli nie zmienia powiększenia i położenia obiektów w rysunku. Zmienia się tylko
widok.
Widok można zmniejszać i zwiększać za pomocą polecenia Zoom, które działa podobnie jak
opcja przybliżania i oddalania w aparacie fotograficznym. Polecenie ZOOM nie zmienia
bezwzględnej wielkości obiektów w rysunku. Zmienia tylko powiększenie rysunku.
W czasie opracowywania szczegółów większego rysunku często zachodzi potrzeba obejrzenia
efektu pracy w szerszej perspektywie. Polecenie ZOOM poprzedni umożliwia szybki powrót
do poprzedniego widoku.
Poniżej opisano najczęściej wykorzystywane opcje.
243
Powiększanie określonego obszaru prostokątnego
Obszar prostokątny rysunku można szybko powiększyć, określając jego dwa wierzchołki
po przekątnej.
Lewy dolny wierzchołek obszaru staje się lewym dolnym wierzchołkiem nowego obrazu.
Kształt powiększonego obszaru nie musi odpowiadać powstałemu widokowi, pasującemu
do kształtu rzutni.
Zoom w czasie rzeczywistym

Używając opcji Szybki, można dynamicznie przesunąć urządzenie wskazujące do dołu lub
do góry. Kliknięciem prawym przyciskiem myszy można wyświetlić menu skrótów z
dodatkowymi opcjami.
Powiększ jeden lub więcej obiektów

Polecenie ZOOM obiekt umożliwia wyświetlenie widoku w największym powiększeniu,
które obejmuje wszystkie zaznaczone obiekty.
Powiększenie w celu wyświetlenia wszystkich obiektów w rysunku

Polecenie ZOOM zakres umożliwia wyświetlenie widoku w największym możliwym
powiększeniu, które obejmuje wszystkie obiekty w rysunku. Widok ten obejmuje obiekty
na warstwach, które są wyłączone, ale nie obejmuje obiektów na warstwach zablokowanych.
Polecenie ZOOM wszystko umożliwia wyświetlenie granic siatki zdefiniowanych przez
użytkownika albo zakresu rysunku w zależności od tego, który z widoków jest większy.
244 | Rozdział 9 Zmiana widoków

Patrz także:
■ Skalowanie widoków w rzutniach układu na stronie 321
■ Urządzenia wskazujące
■ Paski narzędzi na stronie 36
Aby panoramować przez przeciąganie
1 Kliknij kartę Widok ➤ panel Nawigacja ➤ Orbita.
2 Po wyświetleniu wskaźnika reprezentującego rękę kliknij i przytrzymaj przycisk

urządzenia wskazującego w trakcie przesuwania.
UWAGA Jeśli używana jest mysz z kółkiem, należy przytrzymać wciśnięty przycisk
z kółkiem i przesunąć mysz.
3 Aby wyjść, naciśnij klawisz Enter lub Esc albo kliknij prawym przyciskiem myszy.
Aby uzyskać widok panoramiczny poprzez podanie punktów
1 Kliknij menu Widok ➤ Nowy fragment ➤ Punkt .
2 Określ punkt bazowy. Jest to punkt, który zamierzasz zmienić.
Panoramowanie lub powiększanie widoku | 245

3 Określ drugi punkt (punkt przesunięcia). Jest to nowe położenie punktu, który został
wybrany na początku.
Aby powiększyć przez przeciąganie

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Nawigacja ➤ listę rozwijaną Zoom ➤
Szybki.
2 Po wyświetleniu kursora w postaci szkła powiększającego kliknij i przytrzymaj

wciśnięty przycisk urządzenia wskazującego i przeciągnij pionowo, aby zmniejszyć
bądź zwiększyć powiększenie.
3 Aby wyjść, naciśnij klawisz Enter lub Esc albo kliknij prawym przyciskiem myszy.
Aby powiększyć obszar przez określenie obwiedni

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Nawigacja ➤ listę rozwijaną Zoom ➤ Okno.
2 Określ pierwszy wierzchołek prostokątnego obszaru, który ma być wyświetlony w

powiększeniu.
3 Określ przeciwległy wierzchołek.

Opcja Okno jest wybierana automatycznie, jeśli punkt zostanie określony bezpośrednio
po uruchomieniu polecenia ZOOM.
Aby wyświetlić zakres rysunku przez powiększenie

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Nawigacja ➤ listę rozwijaną Zoom ➤ Zakres.
Wszystkie obiekty w rysunku są wyświetlane w największym możliwym powiększeniu, ale

nadal pasują do bieżącej rzutni lub obszaru rysunku.

Aby wyświetlić granice siatki przez powiększenie
■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Nawigacja ➤ listę rozwijaną Zoom ➤
Wszystko.
Granice siatki rysunku wypełniają bieżącą rzutnię lub obszar rysunku. Jeżeli istnieją obiekty
poza granicami siatki, zostaną zawarte w powiększeniu.
Aby przywrócić poprzedni widok

Poprzedni.
Zoom Poprzedni przywraca tylko poprzednie widoki (powiększenie i położenie), nie

odtwarza natomiast poprzedniego stanu edytowanego rysunku.
Polecenia
NFRAGM
COFAJ
Odwraca skutki wydanych poleceń.
ROZDZ
OPCJEPW
ZOOM
Zmienne systemowe
EXTMAX
Przechowuje prawy górny narożnik zakresu rysunku.
Panoramowanie lub powiększanie widoku | 247

EXTMIN
Przechowuje lewy dolny narożnik zakresu rysunku.
MBUTTONPAN
Steruje zachowaniem trzeciego przycisku lub kółka na urządzeniu wskazującym.
RTDISPLAY
Steruje wyświetlaniem obrazów rastrowych i obiektów OLE podczas działania poleceń
Szybki zoom i Nfrag.
VTENABLE
VTDURATION
VTFPS
WHIPARC
Określa, czy wyświetlane okręgi i łuki są gładkie.
ZOOMFACTOR
Określa, o ile zmieni się powiększenie, gdy kółko myszy poruszy się do przodu lub do
tyłu.
Narzędzie Panorama i zmiana powiększenia z użyciem

narzędzia SteeringWheel
Narzędzie SteeringWheel to menu śledzące umożliwiające uzyskanie dostępu do różnych
narzędzi nawigacji 2D w ramach pojedynczego narzędzia.
Przegląd narzędzia SteeringWheel

Narzędzie SteeringWheel, zwane również kołem, pozwala oszczędzić czas, łącząc narzędzia
nawigacji 2D w ramach pojedynczego interfejsu.

Koło jest podzielone na różne sekcje zwane segmentami. Każdy segment koła reprezentuje
jedno narzędzie nawigacyjne.
Koło Nawigacja 2D
Wyświetlanie kół i korzystanie z nich

Naciśnięcie i przeciąganie segmentu jest podstawowym trybem interakcji. Po wyświetleniu
koła kliknij jeden z segmentów i przytrzymaj wciśnięty przycisk urządzenia wskazującego,
aby uaktywnić narzędzie nawigacyjne. Przeciągnij, aby zmienić orientację bieżącego widoku.
Zwolnienie przycisku powoduje powrót do koła.
Aby wyświetlić koło

Wykonaj jedną z poniższych czynności:
■ Kliknij menu Widok ➤ SteeringWheels.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy okno rysunku, a następnie kliknij polecenie

SteeringWheels.
■ Na pasku narzędzi kliknij element SteeringWheels.
Aby zamknąć koło

Użyj jednej z następujących metod, aby zamknąć koło:
■ Naciśnij klawisz Esc lub Enter
■ Kliknij przycisk Zamknij
■ Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij polecenie Zamknij

koło
Przegląd narzędzia SteeringWheel | 249

Polecenia
NAVSWHEEL
Zapewnia dostęp do ulepszonych narzędzi nawigacyjnych wyświetlanych w położeniu
kursora, umożliwiających szybkie wybranie żądanej opcji.
Koło Nawigacja 2D
Koło Nawigacja 2D jest podstawowym narzędziem nawigacyjnym w widokach 2D.
To koło zapewnia dostęp do podstawowych narzędzi nawigacyjnych 2D i jest szczególnie
przydatne, gdy do systemu jest podłączone urządzenie wskazujące, które nie jest wyposażone
w kółko przewijania. Koło zawiera narzędzia Panorama i Zoom.
Dostępne są następujące opcje segmentów koła Nawigacja 2D:
■ Panorama. Zmienia położenie bieżącego widoku przez wyświetlenie nowego fragmentu.
■ Zoom. Dopasowuje powiększenie bieżącego widoku.
■ Przewił . Przywraca ostatnią orientację widoku. Można przesuwać do tyłu lub do

przodu, klikając i przeciągając w lewo lub prawo.
Polecenia
NAVSWHEEL

Narzędzia nawigacyjne
Narzędzia nawigacyjne zmieniają orientację bieżącego widoku modelu.
Wyświetlanie modelu można regulować, zwiększając lub zmniejszając powiększenie, z
jakim obiekty są wyświetlane, obracając model i w różny sposób zmieniając jego orientację
za pomocą narzędzi SteeringWheel i myszy 3Dconnexion do nawigacji 3D. Narzędzie
nawigacyjne Autodesk® ViewCube® umożliwia utworzenie obszaru modelu zdefiniowanego
jako widok domowy i używanie widoków standardowych do przywracania znanych rzutni
modelu.
Polecenia
NAVSWHEEL
Narzędzie Panorama
Narzędzie Panorama zmienia położenie bieżącego widoku modelu przez wyświetlenie
nowego fragmentu.
Gdy narzędzie Panorama jest aktywne, wyświetlany jest kursor tego narzędzia
(czworoboczna strzałka). Przeciąganie urządzenia wskazującego powoduje przesuwanie
modelu w tym samym kierunku. Jeśli np. kursor jest przeciągany w górę, model będzie się
przesuwał w górę, jeśli zaś w dół, to w dół.
PORADA Po osiągnięciu przez kursor krawędzi ekranu można kontynuować korzystanie

z narzędzia Panorama, przeciągając kursor dalej, aby zawinął się wokół ekranu.
Narzędzia nawigacyjne | 251

Aby wyświetlić nowy fragment widoku za pomocą narzędzia Panorama z
koła
1 Wyświetl koło Nawigacja 2D.
2 Kliknij segment Panorama. Przytrzymaj przycisk urządzenia wskazującego i

przeciągnij, aby zmienić pozycję modelu.
3 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby wrócić do koła.
4 Kliknij przycisk Zamknij, aby zamknąć koło.
Polecenia
NAVSWHEEL
Narzędzie Przewiń
Narzędzie Przewiń przywraca ostatni widok. Można także przełączać w przód i w tył
poprzednie widoki.
Jeśli używasz narzędzi nawigacyjnych do zmiany orientacji widoku modelu, poprzedni
widok jest zapisywany w historii nawigacji. W historii nawigacji jest przechowywane
odwzorowanie poprzednich widoków modelu wraz z miniaturą. Dla każdego okna
utrzymywana jest oddzielna historia nawigacji; po zamknięciu okna będzie ona niedostępna.
Przewijanie historii nawigacji dotyczy konkretnego widoku.
Narzędzie Przewiń umożliwia pobieranie poprzednich widoków z historii nawigacji.
Używając historii nawigacji, możesz przywrócić poprzedni widok lub przewinąć wszystkie
zapisane widoki.

2 Kliknij segment Przewiń.
Aby przywrócić poprzedni widok z użyciem panelu Historia przewijania

2 Kliknij i przytrzymaj segment Przewiń.

Zostanie wyświetlony panel Historia przewijania.
3 Przytrzymując przycisk urządzenia wskazującego, przeciągnij w lewo lub w prawo,

aby przywrócić poprzedni widok.
Przeciągnięcie w lewo powoduje przywrócenie starszego poprzedniego widoku.
Przeciągnięcie w prawo spowoduje przywrócenie widoku, który jest nowszy od tego,
który jest aktualnie wyświetlany. Aby wyświetlić widoki dostępne po prawej stronie,
konieczne jest, aby narzędzie Przewiń zostało już wcześniej użyte. Bieżące położenie
w historii nawigacji jest wskazywane przez pomarańczowe pole, które jest przeciągane
wzdłuż panelu Historia przewijania.
Polecenia
NAVSWHEEL
Narzędzie Zoom
Narzędzie Powiększenie dopasowuje powiększenie bieżącego widoku modelu.
Narzędzie Zoom umożliwia zmianę powiększenia modelu. Dostępne są następujące
kombinacje kliknięć myszy i klawiszy, które umożliwiają sterowanie zachowaniem narzędzia
Zoom:
■
■ Kliknij, przytrzymując klawisz SHIFT.Jeśli przed kliknięciem narzędzia Zoom na kole
przytrzymasz klawisz SHIFT, bieżący widok zostanie pomniejszony o 25%. Powiększenie
jest wykonywane na podstawie bieżącego położenia kursora, a nie bieżącego punktu
obrotu.

UWAGA Jeśli narzędzie Zoom zostanie uruchomione za pomocą koła Pełna
nawigacja, to aby używać kombinacji klawisza CTRL+kliknięcie i klawisza
SHIFT+kliknięcie, należy włączyć opcję stopniowego powiększania w oknie
dialogowym właściwości narzędzi SteeringWheel.
■ Kliknij, przytrzymując klawisz CTRL.Jeśli przytrzymasz klawisz CTRL przed kliknięciem

narzędzia Zoom na kole, bieżący widok zostanie powiększony o 25%. Powiększenie
jest wykonywane na podstawie bieżącego punktu obrotu, a nie położenia kursora.
■ Kliknij i przeciągnij. Jeśli klikniesz narzędzie Zoom i przytrzymasz przycisk urządzenia

wskazującego, możesz dopasować powiększenie modelu, przeciągając w górę i w dół.
Podczas zmiany powiększenia modelu za pomocą narzędzia Powiększenie nie można

wykonać powiększenia większego niż punkt centralny ani mniejszego niż poza zakres
modelu.
Powiększanie widoku jednym kliknięciem

2 Kliknij segment Powiększenie.
Aby pomniejszyć i powiększyć widok przez przeciąganie

2 Kliknij i przytrzymaj segment Powiększenie.

Wskaźnik myszy ulegnie zmianie na wskaźnik myszy Powiększenie.
3 Przeciągnij urządzenie wskazujące pionowo, aby powiększyć lub zmniejszyć.

Polecenia
NAVSWHEEL
Zapisywanie i przywracanie widoków

Określone widoki można zapisać z nazwami i następnie przywrócić je do układu i wydruku
lub gdy konieczne jest odniesienie się do określonych szczegółów.
Widok nazwany utworzony za pomocą polecenia WIDOK zawiera określone powiększenie,
pozycję i orientację. W każdej sesji rysowania można za pomocą polecenia ZOOM poprzedni
przywrócić do 10 wcześniejszych widoków w każdej rzutni.
Nazwane widoki są zapisywane razem z rysunkiem i są gotowe do użycia w każdej chwili.
Przy tworzenia układu użytkownik może przywrócić nazwany widok do rzutni w układzie.
Zapisywanie widoku
Przy nazywaniu i zapisywaniu widoku zapisywane są następujące ustawienia:
■ Powiększenie, środek i kierunek widoku
■ Położenie widoku (model lub konkretny nazwany układ)
■ Widoczność warstw na rysunku podczas zapisywania widoku
■ Lokalny układ współrzędnych
Przywracanie nazwanego widoku

Nazwane widoki stosuje się do:
■ Przywróć widok często używany podczas pracy w obszarze modelu.
■ Przywróć widok na arkuszu, która jest powiększony w obszarze zainteresowania w

układzie.
■ W przypadku wielu rzutni modelu lub układu, inny widok należy przywrócić na każdej
z nich.
Zapisywanie i przywracanie widoków | 255

Poprzedni.
Zoom Poprzedni przywraca tylko poprzednie widoki (powiększenie i położenie), nie

odtwarza natomiast poprzedniego stanu edytowanego rysunku.
Aby wyświetlić poprzedni widok za pomocą Szybki NFRAGM oraz Szybki

ZOOM
■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Przejdź ➤ listę rozwijaną Zoom ➤ Poprzedni
Aby przywrócić zapisany widok

■ Jeśli w obszarze modelu znajduje się więcej niż jedna rzutnia, kliknij wewnątrz
rzutni zawierającej widok, który ma zostać przywrócony.
■ W przypadku pracy z układem wybierz rzutnię.
2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Widoki ➤ Menedżer widoków.
3 W Menedżerze widoku na liście Widoki wybierz widok, który ma zostać przywrócony.
4 Kliknij polecenie Ustaw bieżącą. Kliknij przycisk OK.
Aby zmienić nazwę widoku
2 W Menedżerze widoku kliknij nazwę widoku, która ma zostać zmieniona. Jeśli widok
nie jest jeszcze wyświetlony, rozwiń odpowiednią listę Widok, a następnie kliknij
nazwę widoku.
3 W sekcji Ogólne panelu Właściwości wybierz nazwę widoku. Podaj nową nazwę.

Aby zmienić właściwości widoku
2 W Menedżerze widoku kliknij nazwę widoku, która ma zostać zmieniona. Jeśli widok
nie jest jeszcze wyświetlony, rozwiń odpowiednią listę Widok, a następnie kliknij
nazwę widoku.
3 W panelu Właściwości kliknij właściwość, która ma zostać zmieniona.
4 Określ nową wartość właściwości, wprowadzając ją lub wybierając z listy wartości.

Aby usunąć nazwany widok
2 W Menedżerze widoku kliknij widok, a następnie kliknij przycisk Usuń.
Aby przeglądać listę zapisanych rozmieszczeń rzutni
■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Rzutnie ➤ Nazwane.
Lista zapisanych rzutni jest wyświetlana w oknie dialogowym Rzutnie, na karcie Nazwane
rzutnie.
Aby przywrócić domyślny widok i układ LUW

➤ Kliknij menu Widok ➤ Widoki 3D ➤ Widok planarny ➤ Globalny układ LUW.
Polecenia
WIDOK
Zapisuje i przywraca nazwane widoki obszaru modelu, widoki układów i widoki wstępnie
ustawione.
Zapisywanie i przywracanie widoków | 257

RZUTNIE
Tworzy wiele rzutni w obszarze modelu lub w obszarze papieru.
ZOOM
Sterowanie stylem rzutowania 3D

Model 3D można wyświetlić w rzutowaniu zarówno równoległym, jak i perspektywicznym.
Definiowanie rzutowania równoległego

Można zdefiniować rzutowanie równoległe.
Aby określić punkt lub kąt w obszarze modelu, można:
■ Wybrać wstępnie ustawiony widok 3D z paska narzędzi Widok.
■ Wprowadzić współrzędne lub kąty określające punkt obserwacji w przestrzeni 3D.
■ Wyświetlić widok płaszczyzny XY bieżącego układu LUW, zapisanego układu LUW

lub układu GUW.
Widok w przestrzeni 3D jest dostępny tylko w obszarze modelu. Pracując w obszarze

papieru, nie można używać poleceń przeglądania 3D, takich jak polecenie PKTOBS lub
PLAN do definiowania widoków obszaru papieru. Widok w obszarze papieru jest zawsze
widokiem planu. Zmienna systemowa PERSPECTIVE umożliwia wyłączenie widoku
perspektywicznego w rysunkach utworzonych w programie AutoCAD.
Polecenia
PLAN
PKTOBS
Ustawia kierunek obserwacji dla wizualizacji 3D w rysunku.

Zmienne systemowe
PERSPECTIVE
Określa, czy w bieżącej rzutni wyświetlany jest perspektywiczny widok roboczy.
VIEWDIR
Przechowuje kierunek widoku w bieżącej rzutni, wyrażony we współrzędnych układu
LUW.
WORLDVIEW
Określa, czy dane wprowadzone do polecenia PKTOBS są względne wobec układu GUW
(domyślnie) czy bieżącego układu LUW.
Wybór wstępnie ustawionych widoków 3D

Standardowe wstępnie zdefiniowane widoki prostokątne i izometryczne można wybierać
poprzez nazwę lub opis.
Szybkim sposobem ustawienia widoku jest wybór jednego z wstępnie zdefiniowanych
widoków 3D. Standardowe wstępnie zdefiniowane widoki prostokątne i izometryczne
można wybierać poprzez nazwę lub opis. Widoki te reprezentują najczęściej używane opcje:
Góra, Dół, Przód, Lewo, Prawo i Wstecz. Ponadto widok można ustawić za pomocą opcji
izometrycznych: Izometryczny SW (południowy zachód), Izometryczny SE (południowy
wschód), Izometryczny NE (północny wschód) i Izometryczny NW (północny zachód).
Działanie widoków izometrycznych przypomina spoglądanie z góry na sześcian. Przechodząc
do lewego dolnego wierzchołka sześcianu, patrzy się na sześcian w widoku izometrycznym
SW. Przechodząc do prawego górnego wierzchołka sześcianu, patrzy się na sześcian w
widoku izometrycznym NE.
Aby skorzystać ze wstępnie ustawionego widoku 3D

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Widoki ➤ Menedżer widoków.
■ Następnie wybierz wstępnie ustawiony widok (Z góry, Z dołu, Z lewej itp.).
Wybór wstępnie ustawionych widoków 3D | 259

Polecenia
WIDOK
ustawione.
Definiowanie widoku 3D za pomocą wartości współrzędnych

lub kątów
Można zdefiniować kierunek obserwacji przez wprowadzenie wartości współrzędnych
punktu lub pomiaru dwóch kątów obrotu.
Punkt ten reprezentuje stanowisko obserwatora w przestrzeni 3D podczas oglądania modelu,
patrząc w kierunku punktu o współrzędnych 0,0,0. Wartości współrzędnych punktu
obserwacji są wyrażone względem globalnego układu współrzędnych, chyba że wartość
zmiennej systemowej WORLDVIEW zostanie zmieniona. Konwencje definiowania
standardowych widoków różnią się w projektowaniu architektonicznym i w projektowaniu
mechanicznym. W projektowaniu architektonicznym, rzut płaszczyzny XY jest widokiem
z góry lub widokiem planu. W projektowaniu mechanicznym rzut płaszczyzny XY jest
widokiem z przodu.
Widok można obracać za pomocą polecenia ODPKTOBS. Poniższa ilustracja przedstawia
widok zdefiniowany przez dwa kąty względem osi X i płaszczyzny XY GUW.
Aby ustawić widok za pomocą współrzędnych punktu obserwacji

1 Kliknij menu Widok ➤ Widoki 3D ➤ Rzutnia.
2 Kliknij punkt wewnątrz kompasu, aby określić punkt obserwacji. Wybrany punkt
obserwacji zostanie użyty do oglądania rysunku w kierunku 0,0,0.

Aby ustawić widok za pomocą dwóch kątów obrotu
2 Wprowadź o (Obrót), aby określić nowy kierunek, wykorzystując dwa kąty.
3 Podaj kąt na płaszczyźnie XY mierzony od dodatniej osi X.
4 Wprowadź kąt względem płaszczyzny XY określający pozycję obserwatora podczas

oglądania modelu w kierunku 0,0,0.
Aby ustawić standardowe widoki poleceniem PKTOBS (konwencja

architektoniczna)
2 Wprowadź współrzędne odpowiednie dla właściwego punktu obserwacji:

■ Wprowadź 0,0,1 dla widoku z góry (planarnego).
■ Wprowadź 0,-1,0 dla widoku z przodu.
■ Wprowadź 1,0,0 dla widoku z prawej strony.
■ Wprowadź 1,-1,1 dla widoku izometrycznego.
Aby ustawić standardowe widoki poleceniem PKTOBS (konwencja

architektoniczna)
2 Wprowadź współrzędne odpowiednie dla właściwego punktu obserwacji:

■ Wprowadź 0,1,0 dla widoku z góry.
■ Wprowadź 0,0,1 dla widoku z przodu.
■ Wprowadź 1,0,0 dla widoku z prawej strony.
■ Wprowadź 1,1,1 dla widoku izometrycznego. Ten widok odpowiada widokowi

z punktu obróconego w prawo o 45 stopni i do góry o 35.267 stopni.
Definiowanie widoku 3D za pomocą wartości współrzędnych lub kątów | 261

Polecenia
WIDOK
ustawione.
PKTOBS
Ustawia kierunek obserwacji dla wizualizacji 3D w rysunku.
Zmienne systemowe
WORLDVIEW
Zmiana bieżącego widoku na widok płaszczyzny XY

Można zmienić bieżący punkt obserwacji, aby uzyskać widok planarny bieżącego układu
LUW, zapisanego wcześniej układu LUW lub układu GUW.
Widok planarny to widok widziany z punktu na dodatniej osi Z w kierunku początku
układu (0,0,0). W efekcie uzyskujemy widok płaszczyzny XY.
Można przywrócić widok i układ współrzędnych domyślne dla większości rysunków przez
ustawienie orientacji układu LUW względem układu GUW, a następnie sprowadzenie
widoku 3D do widoku planarnego.
Aby zmienić bieżący widok na widok płaszczyzny XY

1 Kliknij menu Widok ➤ Widoki 3D ➤ Widok planu.
2 Wybierz jedną z poniższych opcji:

■ Bieżący (dla bieżącego układu LUW)
■ Globalny (dla GUW)
■ Nazwany (dla zapisanego układu LUW)
UWAGA Polecenie PLAN zmienia kierunek obserwacji. Nie zmienia bieżącego

układu LUW. Dla wszystkich współrzędnych wprowadzanych lub wyświetlanych
po wykonaniu polecenia PLAN nadal obowiązuje bieżący układ LUW.

Polecenia
PLAN
Zmienne systemowe
VIEWDIR
Przechowuje kierunek widoku w bieżącej rzutni, wyrażony we współrzędnych układu
LUW.
VIEWTWIST
Przechowuje kąt obrotu widoku dla bieżącej rzutni mierzony względem GUW.
WORLDVIEW
Ukrywanie linii lub cieniowanie obiektów 3D

Można wygenerować obraz z ukrytymi liniami lub prosty, cieniowany obraz obiektów
wyświetlanych w bieżącej rzutni.
Ukrywanie linii w obiektach 3D

Pomijanie, całkowite—lub częściowe—, wyświetlania obiektów które są umieszczone za
innymi obiektami w widokach 3D.
Można wygenerować obraz z ukrytymi liniami obiektów wyświetlanych w bieżącej rzutni.
Reprezentacje z ukrywaniem linii częściowo— lub całkowicie— usuwają z obrazu linie,
krawędzie i inne obiekty umieszczone za następującymi typami obiektów:
■ Obiekty o niezerowej grubości
■ Okręgi
■ Dwuwymiarowe bryły
■ Szerokie polilinie
■ Powierzchnie i bryły 3D (podczas oglądania modeli utworzonych w programie

AutoCAD)
Ukrywanie linii lub cieniowanie obiektów 3D | 263

Ilustracja poniżej została utworzona za pomocą linii, które zostały zmodyfikowane przy
użyciu wyciągania prostego przez nadanie im grubości różnej od zera.
Obiekty na wyłączonych, lecz nie zablokowanych warstwach również mogą przesłaniać

inne obiekty.
Można dostosowywać sposób wyświetlania ukrytych linii zmieniając ustawienia w oknie
dialogowym Ustawienia linii ukrytych.
Wyświetlanie widoków z usuniętymi ukrytymi liniami

W trakcie przeglądania można tymczasowo pominąć ukryte linie za pomocą polecenia
UKRYJ.
Polecenie UKRYJ pomija wszystkie ukryte linie w widoku. Po ponownym wygenerowaniu
widoku wszystkie obiekty będą wyświetlane normalnie.
Patrz także:
■ Ustawienie opcji dla drukowanych obiektów na stronie 1215
Aby usunąć z widoku wszystkie ukryte linie

■ Kliknij menu Widok ➤ Ukryj.
Ukryte linie zostaną ponownie wyświetlone po ponownym wygenerowaniu rysunku.
Aby zmienić właściwości wyświetlania ukrytych linii

1 W wierszu polecenia wprowadź ustawlu.
2 Zmień ustawienia w oknie dialogowym Ustawienia linii ukrytych.
Aby przywrócić ukryte linie w widoku

■ Kliknij menu Widok ➤ Regen.
Obiekty ukryte w bieżącej rzutni są przywracane do normalnego widoku.

Aby ukryć linie w widokach układu
1 Wybierz rzutnię, w której zamierzasz ukryć linie.
2 Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ paletę Właściwości.
3 Na palecie Właściwości, w części Różne, z listy Wydruk cieniowany wybierz Ukryty.
Aby wyświetlić ukryte linie w bieżącej rzutni

1 Wybierz rzutnię, w której zamierzasz wyświetlić ukryte linie.
2 Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ paletę Właściwości.
3 Na palecie Właściwości, w części Różne, z listy Wydruk cieniowany wybierz Jak

wyświetlony.
Aby włączyć lub wyłączyć linie ukryte drukowanych obiektów

nieznajdujących się w widokach układu
1 Kliknij kartę Format wyjściowy ➤ panel Wydruk ➤ Ustawienia strony.
2 W Menedżerze ustawień strony wybierz ustawienia strony, a następnie kliknij przycisk

Zmień.
3 W oknie dialogowym Ustawienia strony w obszarze Opcje wydruku wybierz opcję

Ukryj obiekty obszaru papieru.
Polecenia
UKRYJ
Ponownie generuje model szkieletowy 3D z pominiętymi liniami ukrytymi.
USTAWLU
Zmienia właściwości wyświetlenia linii ukrytych.
WWIDOK
Tworzy rzutnie układów i steruje nimi.
Ukrywanie linii w obiektach 3D | 265

USTAWIENIASTR
Steruje układem papieru, urządzeniem drukującym, rozmiarem papieru i innymi
ustawieniami każdego nowego układu.
REGEN
Ponownie generuje cały rysunek z bieżącej rzutni.
Zmienne systemowe
HALOGAP
Określa przerwę, jaka będzie wyświetlana, gdy jeden obiekt jest przykryty przez inny
obiekt.
HIDEPRECISION
Steruje dokładnością ukrywania i cieniowania.
HIDETEXT
Umożliwia określenie, czy obiekty tekstowe utworzone za pomocą poleceń TEKST lub
WTEKST mają być przetwarzane w przypadku wydania polecenia UKRYJ.
INTERSECTIONCOLOR
Określa kolor polilinii przecięcia.
INTERSECTIONDISPLAY
Określa wyświetlenie polilinii przecięcia.
OBSCUREDCOLOR
Określa kolor zasłoniętych linii.
OBSCUREDLTYPE
Określa rodzaj linii dla linii zasłoniętych.
Wykonywanie prostego cieniowania obiektów 3D

Można utworzyć prosty cieniowany obraz obiektów wyświetlanych w bieżącej rzutni.
Można utworzyć prosty cieniowany obraz obiektów wyświetlanych w bieżącej rzutni.
Cieniowanie wypełnia wybrane obiekty pełnym kolorem i usuwa wyświetlanie linii
umieszczonych za cieniowanymi obiektami. Każdy obiekt jest cieniowany z użyciem jego
bieżącego koloru.

W każdym widoku można wykonać cieniowanie obiektów następujących typów:
■ Obiekty 3D o grubości różnej od zera
■ Okręgi
■ Wieloboki z pełnym wypełnieniem
■ Szerokie polilinie
■ Powierzchnie i bryły 3D (podczas oglądania modeli utworzonych w programie

AutoCAD)
Wybieranie opcji cieniowania

W systemach wyświetlających mniej niż 256 kolorów polecenie CIENIUJ tworzy obraz o
usuniętych ukrytych liniach i wyświetlonych ścianach z oryginalnymi kolorami i bez efektu
świetlnego.
Są cztery opcje cieniowania:
■ 256 kolorów. Tworzy cieniowane powierzchnie bez wyróżniania krawędzi. Dla pełnego
efektu działania tej opcji wymaganych jest 256 kolorów.
■ 256 kolorów, krawędzie zaznaczone. Tworzy cieniowane powierzchnie w kolorze

tła z krawędziami wyróżnionymi. Dla pełnego efektu działania tej opcji wymagane jest
wyświetlanie 256-kolorowe przy standardowej mapie 256 kolorów programu.
■ 16 kolorów, linie ukryte. Symuluje wyświetlanie linii ukrytych. Powierzchnie

wieloboków malowane są w kolorze tła, a kolor widocznych krawędzi określany jest
przez kolor obiektu. Można korzystać z każdego rodzaju monitora, łącznie z
monochromatycznym.
■ Wypełnienie 16 kolorów. Rysuje powierzchnie czołowe w ich oryginalnym kolorze,

ale ich nie cieniuje. Program ukrywa linie ukryte i śledzi widoczne krawędzie w kolorze
tła. Tego ustawienia można używać na dowolnym rodzaju monitora.
UWAGA Polecenie CIENIUJ tworzy jedynie cieniowanie płaskie.
Aby utworzyć widok cieniowany

■ Kliknij kolejno menu Widok ➤ Cieniuj. Kliknij metodę cieniowania.
Obiekty w bieżącej rzutni są cieniowane z użyciem ich bieżącego koloru.
Aby usunąć płaskie cieniowanie z widoku

■ Kliknij menu Widok ➤ Regen.
Wykonywanie prostego cieniowania obiektów 3D | 267

Obiekty cieniowane w bieżącej rzutni są przywracane do normalnego widoku.
Polecenia
UKRYJ
Ponownie generuje model szkieletowy 3D z pominiętymi liniami ukrytymi.
REGEN
CIENIUJ
W bieżącej rzutni wyświetla płasko cieniowany obraz rysunku.
STYLCIENIOWANIA
Steruje wyświetlaniem cieniowania brył w bieżącej rzutni.
Zmienne systemowe
INTERSECTIONCOLOR
Steruje kolorem polilinii w przecięciu powierzchni 3D, gdy stylem wizualnym jest Model
szkieletowy 2D.
INTERSECTIONDISPLAY
Steruje wyświetlaniem polilinii w przecięciu powierzchni 3D, gdy stylem wizualnym jest
Model szkieletowy 2D.
SHADEDGE
Steruje cieniowaniem krawędzi.
SHADEDIF
Ustala współczynnik rozproszenia światła odbitego w stosunku do światła otoczenia.

Używanie narzędzi
wyświetlania 10
Narzędzia wyświetlania umożliwiają nawigowanie po rysunku w różnych widokach.
SteeringWheels — nawigacja
Narzędzia SteeringWheel to menu śledzące, które umożliwiają dostęp do różnych narzędzi
nawigacyjnych 2D i 3D z poziomu jednego narzędzia.
Omówienie narzędzi SteeringWheel

Narzędzia SteeringWheel to menu śledzące podzielone na różne części zwane segmentami.
Każdy segment koła reprezentuje jedno narzędzie nawigacyjne.
Narzędzia SteeringWheel zwane kołami pozwalają zaoszczędzić czas, ponieważ udostępniają
wiele często używanych narzędzi nawigacyjnych na jednym interfejsie. Koła są
charakterystyczne dla zadań i umożliwiają nawigację oraz orientowanie modelu w różnych
widokach.
UWAGA W obszarze papieru będzie dostępne tylko Koło 2D.
Wyświetlanie kół i korzystanie z nich

Naciśnięcie i przeciąganie segmentu jest podstawowym trybem interakcji. Po wyświetleniu
koła kliknij jeden z segmentów i przytrzymaj wciśnięty przycisk urządzenia wskazującego,
aby uaktywnić narzędzie nawigacyjne. Przeciągnij, aby zmienić orientację bieżącego widoku.
Zwolnienie przycisku powoduje powrót do koła.
269
Wygląd kół
Można sterować wyglądem kół, przełączając dostępne style kół lub dopasowując ich wielkość
i nieprzezroczystość. Koła (z wyjątkiem koła nawigacji 2D) mogą być wyświetlane w dwóch
stylach: duże i małe.
Wielkość koła decyduje o tym, jak duże są segmenty i etykiety na kole; poziom
nieprzezroczystości decyduje o widoczności obiektów modelu za kołem.
Etykiety, komunikaty i tekst kursora narzędzia kół

Etykiety narzędzi są wyświetlane po ustawieniu kursora nad przyciskiem koła. Etykiety
narzędzi są wyświetlane poniżej koła i informują, jaka operacja zostanie wykonana w
przypadku kliknięcia segmentu lub przycisku.
Komunikaty narzędzi i tekst kursora są podobne do etykiet narzędzi, ale są wyświetlane w
przypadku użycia jednego z narzędzi nawigacyjnych z koła. Komunikaty narzędzia są
wyświetlane po uaktywnieniu narzędzia nawigacyjnego i dostarczają podstawowych
instrukcji dotyczących sposobu użycia narzędzia. Tekst kursora narzędzia wyświetla nazwę
aktywnego narzędzia nawigacyjnego obok kursora myszy. Wyłączenie komunikatów i
tekstu kursora narzędzia ma wpływ tylko na komunikaty wyświetlane podczas używania
małych kół lub dużego koła Pełna nawigacja.
Aby wyświetlić koło

■ Kliknij kolejno Pasek nawigacji ➤ menu rozwijane Steering Wheels ➤ Koło 2D.
Aby zamknąć koło

■ Naciśnij klawisz Esc lub Enter
■ Kliknij przycisk Zamknij
Polecenia
NAVSWHEEL
270 | Rozdział 10 Używanie narzędzi wyświetlania

Narzędzia nawigacyjne
Narzędzia nawigacyjne zmieniają orientację bieżącego widoku modelu.
Wyświetlanie modelu można regulować, zwiększając lub zmniejszając powiększenie, z
jakim obiekty są wyświetlane, obracając model i w różny sposób zmieniając jego orientację
za pomocą narzędzi SteeringWheel i myszy 3Dconnexion do nawigacji 3D. Narzędzie
nawigacyjne Autodesk® ViewCube® umożliwia utworzenie obszaru modelu zdefiniowanego
jako widok domowy i używanie widoków standardowych do przywracania znanych rzutni
modelu.
Narzędzie Panorama
Narzędzie Panorama zmienia położenie bieżącego widoku modelu przez wyświetlenie
nowego fragmentu.
Gdy narzędzie Panorama jest aktywne, wyświetlany jest kursor tego narzędzia
(czworoboczna strzałka). Przeciąganie urządzenia wskazującego powoduje przesuwanie
modelu w tym samym kierunku. Jeśli np. kursor jest przeciągany w górę, model będzie się
przesuwał w górę, jeśli zaś w dół, to w dół.
PORADA Po osiągnięciu przez kursor krawędzi ekranu można kontynuować korzystanie

z narzędzia Panorama, przeciągając kursor dalej, aby zawinął się wokół ekranu.
Przesuwanie widoku narzędziem Panorama

1 Wyświetl koło Nawigacja 2D, jedno z kół Pełna nawigacja lub małe koło Widok
obiektu.
2 Kliknij i przytrzymaj wciśnięty segment Panorama.

Kursor zostanie zmieniony na kursor Panorama.
3 Przeciągnij, aby zmienić położenie modelu.

Włączanie narzędzia Panorama środkowym przyciskiem myszy
1 Wyświetl koło Nawigacja 2D, koło Pełna nawigacja lub jedno z małych kół.
2 Naciśnij i przytrzymaj wciśnięte kółko przewijania lub środkowy przycisk myszy.

Kursor zostanie zmieniony na kursor Panorama.
3 Przeciągnij, aby zmienić położenie modelu.
4 Zwolnij kółko lub przycisk urządzenia wskazującego, aby wrócić do koła.
Polecenia
NAVSWHEEL
Narzędzie Przewiń
Narzędzie Przewiń przywraca ostatni widok. Można także przełączać w przód i w tył
poprzednie widoki.
Jeśli używasz narzędzi nawigacyjnych do zmiany orientacji widoku modelu, poprzedni
widok jest zapisywany w historii nawigacji. W historii nawigacji jest przechowywane
odwzorowanie poprzednich widoków modelu wraz z miniaturą. Dla każdego okna
utrzymywana jest oddzielna historia nawigacji; po zamknięciu okna będzie ona niedostępna.
Przewijanie historii nawigacji dotyczy konkretnego widoku.
Narzędzie Przewiń umożliwia pobieranie poprzednich widoków z historii nawigacji.
Używając historii nawigacji, możesz przywrócić poprzedni widok lub przewinąć wszystkie
zapisane widoki.
Gdy nastąpi zmiana widoku, poprzedni widok zostanie zarejestrowany w historii nawigacji.
Jeśli zmiana widoku została dokonana za pomocą koła, automatycznie zostanie
wygenerowana miniatura i dodana do interfejsu użytkownika narzędzia Przewiń. Jeśli

zmiana widoku nie została dokonana za pomocą koła, miniatura jest generowana tylko
wtedy, gdy wartość zmiennej systemowej CAPTURETHUMBNAILS wynosi 2. Generowanie
miniatur przy zmianach widoku można włączyć lub wyłączyć w oknie dialogowym
Ustawienia SteeringWheels.

1 Wyświetl koło.
2 Kliknij segment Przewiń.
Aby przywrócić poprzedni widok z użyciem panelu Historia przewijania

1 Wyświetl koło.
2 Kliknij i przytrzymaj segment Przewiń.

Zostanie wyświetlony panel Historia przewijania.
3 Przytrzymując przycisk urządzenia wskazującego, przeciągnij w lewo lub w prawo,

aby przywrócić poprzedni widok.
Przeciągnięcie w lewo powoduje przywrócenie starszego poprzedniego widoku.
Przeciągnięcie w prawo spowoduje przywrócenie widoku, który jest nowszy od tego,
który jest aktualnie wyświetlany. Aby wyświetlić widoki dostępne po prawej stronie,
konieczne jest, aby narzędzie Przewiń było już używane wcześniej. Bieżące położenie
w historii nawigacji jest wskazywane przez pomarańczowe pole, które jest przeciągane
wzdłuż panelu Historia przewijania.
Aby określić, czy mają być wyświetlane miniatury przewijania

1 Wyświetl koło.
2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij polecenie Ustawienia

menu kołowego SteeringWheel.
3 W oknie dialogowym Ustawienia SteeringWheels wybierz jedną z następujących

opcji:
■ Nigdy — Miniatury będą wyświetlane tylko przy zmianach widoku dokonanych
za pomocą narzędzi SteeringWheel.
■ Na żądanie, gdy wspornik zostanie przesunięty na pustą ramkę — miniatury

są wyświetlane na żądanie w przypadku zmiany poprzedniego widoku, jeśli jest
używany interfejs użytkownika narzędzia Przewiń.
■ Automatycznie, gdy nastąpi zmiana widoku — Miniatury są wyświetlane w

przypadku wszystkich zmian widoku zapisanych w historii nawigacji.

Polecenia
NAVSWHEEL
Narzędzie Zoom
Narzędzie Powiększenie dopasowuje powiększenie bieżącego widoku modelu.
Narzędzie Zoom umożliwia zmianę powiększenia modelu. Dostępne są następujące
kombinacje kliknięć myszy i klawiszy, które umożliwiają sterowanie zachowaniem narzędzia
Zoom:
■ Kliknij, przytrzymując klawisz SHIFT.Jeśli przed kliknięciem narzędzia Zoom na kole

przytrzymasz klawisz SHIFT, bieżący widok zostanie pomniejszony o 25%. Powiększenie
jest wykonywane na podstawie bieżącego położenia kursora, a nie bieżącego punktu
obrotu.
UWAGA Jeśli narzędzie Zoom zostanie uruchomione za pomocą koła Pełna

nawigacja, to aby używać kombinacji klawisza CTRL+kliknięcie i klawisza
SHIFT+kliknięcie, należy włączyć opcję stopniowego powiększania w oknie
dialogowym właściwości narzędzi SteeringWheel.
■ Kliknij, przytrzymując klawisz CTRL.Jeśli przytrzymasz klawisz CTRL przed kliknięciem

narzędzia Zoom na kole, bieżący widok zostanie powiększony o 25%. Powiększenie
jest wykonywane na podstawie bieżącego punktu obrotu, a nie położenia kursora.
■ Kliknij i przeciągnij. Jeśli klikniesz narzędzie Zoom i przytrzymasz przycisk urządzenia

wskazującego, możesz dopasować powiększenie modelu, przeciągając w górę i w dół.
■ Kliknij, przytrzymując klawisz CTRL, i przeciągnij. Jeśli używasz kół Pełna nawigacja
lub małego koła Widok obiektu, możesz sterować punktem docelowym
wykorzystywanym przez narzędzie Zoom. Jeśli zostanie przytrzymany wciśnięty klawisz
CTRL, narzędzie Zoom będzie korzystać z położenia poprzedniego punktu obrotu
określonego za pomocą narzędzia Zoom, Orbita lub Środek.

UWAGA Jeśli narzędzie Zoom zostanie uruchomione za pomocą koła Pełna nawigacja,
to aby używać kombinacji klawisza CTRL+kliknięcie i klawisza SHIFT+kliknięcie, należy
włączyć opcję stopniowego powiększania w oknie dialogowym właściwości narzędzi
SteeringWheel.
UWAGA Podczas używania narzędzia Zoom na kole Pełna nawigacja lub koła Widok
obiektu, punkt w widoku, w którym nastąpiło kliknięcie staje się punktem środkowym
dla przyszłych operacji Orbita do czasu użycia narzędzia Zoom lub Środek. Naciśnięcie
klawisza CTRL przed kliknięciem segmentu Zoom powoduje, że punkt środkowy nie
zmienia się.
Ograniczenia powiększenia
Podczas zmiany powiększenia modelu za pomocą narzędzia Zoom nie można wykonać
powiększenia większego niż punkt ogniska ani mniejszego niż poza zakres modelu. Kierunek,
w którym można powiększać i pomniejszać, jest sterowany przez punkt centralny ustawiony
za pomocą narzędzia Środek.
Podczas zmiany powiększenia modelu za pomocą narzędzia Powiększenie nie można
wykonać powiększenia większego niż punkt centralny ani mniejszego niż poza zakres
modelu.
Powiększanie widoku jednym kliknięciem

1 Wyświetl koło.
2 Prawym przyciskiem myszy kliknij koło, a następnie kliknij polecenie Ustawienia

menu kołowego SteeringWheel.
3 W oknie dialogowym Ustawienia SteeringWheels w obszarze Narzędzie Powiększenie

wybierz opcję Włącz powiększenie przyrostowe jednym kliknięciem.
5 Wyświetl koło Pełna nawigacja lub małe koło Widok obiektu.
6 Kliknij segment Powiększenie.

Powiększenie modelu zostanie zwiększone i przybliżysz się do modelu. Jeśli w trakcie
klikania klina Powiększenie będzie naciśnięty klawisz Shift, model zostanie
zmniejszony. Można też przytrzymać klawisz Ctrl, aby powiększyć model.
Aby pomniejszyć i powiększyć widok przez przeciąganie

1 Wyświetl Koło nawigacji 2D, jedno z kół Pełna nawigacja lub małe koło Widok
obiektu.
2 Kliknij i przytrzymaj segment Powiększenie.

Kursor zostanie zmieniony na kursor narzędzia Zoom.
3 Aby zmienić powiększenie, przeciągnij w pionie.
Zmiana powiększenia przewijaniem kółka myszki po wyświetleniu koła

1 Wyświetl jedno z innych kół niż duże koło Przegląd budynku.
2 Aby zwiększyć lub zmniejszyć powiększenie widoku, przewiń kółkiem do przodu lub
do tyłu.
Polecenia
NAVSWHEEL
Korzystanie z paska nawigacji

Pasek nawigacji zapewnia dostęp do narzędzi nawigacyjnych wspólnych dla wszystkich
produktów i do narzędzi nawigacyjnych danego produktu.

Dostępne narzędzia nawigacyjne
Pasek nawigacji jest elementem interfejsu użytkownika zapewniającym dostęp zarówno
do narzędzi nawigacyjnych ujednoliconych, jak i związanych z danym produktem.
Ujednolicone narzędzia nawigacyjne (takie jak ShowMotion®, 3Dconnexion® i

SteeringWheels®) to narzędzia, które można znaleźć w wielu produktach Autodesk.
Narzędzia nawigacyjne specyficzne dla produktu są unikatowe dla produktu. Pasek nawigacji
jest przestawny wzdłuż jednego z boków bieżącego okna modelu.
Narzędzia nawigacji są uruchamiane za pomocą kliknięcia jednego z przycisków na pasku
nawigacji lub przez wybranie jednego z narzędzi na liście wyświetlanej po kliknięciu
mniejszej części przycisku podziału.
Następujące ujednolicone narzędzia nawigacyjne są dostępne na pasku nawigacji:
■ SteeringWheelKolekcja kół służących do szybkiego przełączania pomiędzy specjalnymi

narzędziami nawigacyjnymi.
■ 3Dconnexion. Zestaw narzędzi nawigacyjnych umożliwiający zmianę orientacji

bieżącego widoku modelu za pomocą myszy 3D firmy 3Dconnexion.
Następujące narzędzia nawigacyjne specyficzne dla produktu są dostępne na pasku nawigacji:
■ Panorama. Przesuwa widok równolegle do ekranu.
■ Narzędzia Zoom. Zestaw narzędzi nawigacyjnych do zwiększania lub zmniejszania

powiększenia bieżącego widoku modelu.
Korzystanie z paska nawigacji w obszarze papieru

W obszarze papieru są dostępne tylko narzędzia nawigacyjne 2D (takie jak 2D
SteeringWheels, Panorama, Zoom i narzędzia trybu 2D 3Dconnexion).
Patrz także:
■ SteeringWheels — nawigacja na stronie 269
■ Panoramowanie lub powiększanie widoku na stronie 243
Dostępne narzędzia nawigacyjne | 277

Polecenia
PASEKNAW
Udostępnia narzędzia orientowania i nawigacji w jednym miejscu.
Zmienne systemowe
NAVBARDISPLAY
Umożliwia sterowanie wyświetlaniem paska nawigacji we wszystkich rzutniach.
Zmiana położenia i orientacji paska nawigacji

Pasek nawigacji można swobodnie wyrównywać względem krawędzi bieżącego okna.
Aby zmienić położenie paska nawigacyjnego wzdłuż jednego z boków bieżącego okna,
należy przeciągnąć uchwyt na nim.
Jeśli brzeg okna, względem którego wyrównano pasek nawigacji, jest zbyt krótki, aby
wyświetlić cały pasek, zostanie on odpowiednio skrócony. Jeśli pasek jest skrócony,
wyświetlany jest przycisk Więcej narzędzi sterujących, który zastępuje przycisk Dostosuj.
Po kliknięciu przycisku Więcej narzędzi sterujących wyświetlane jest menu zawierające
niewyświetlone narzędzia nawigacyjne.
Swobodna zmiana położenia paska nawigacyjnego wzdłuż krawędzi

bieżącego okna
1 Kliknij uchwyt wyświetlany wzdłuż górnej części paska nawigacyjnego.
2 Przeciągnij pasek nawigacyjny wzdłuż krawędzi okna, gdzie ma być wyświetlany.
3 Zwolnij przycisk urządzenia wskazującego, aby przeorientować pasek nawigacyjny

wzdłuż krawędzi okna.
4 Przeciągnij pasek nawigacyjny wzdłuż krawędzi okna, aby dostosować jego położenie
względem krawędzi okna.
Wyświetlanie lub ukrywanie paska nawigacyjnego

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Okna ➤ menu rozwijane Interfejs
użytkownika ➤ Pasek nawigacyjny.
2 Wybierz lub anuluj wybór paska nawigacyjnego.

Polecenia
PASEKNAW
Zmienne systemowe
NAVBARDISPLAY
Sterowanie wyświetlaniem narzędzi nawigacyjnych na pasku

nawigacji
Menu Dostosuj umożliwia sterowanie doborem narzędzi nawigacyjnych ujednoliconych
i specyficznych dla produktu wyświetlanych na pasku nawigacji.
Aby wyświetlić menu Dostosuj, kliknij przycisk Dostosuj znajdujący się w prawej dolnej
części paska nawigacji. W menu Dostosuj kliknij narzędzia nawigacyjne, które mają być
wyświetlane na pasku nawigacji. Położenie narzędzi nawigacyjnych na pasku nawigacji
jest wstępnie zdefiniowane i nie może być zmienione.
Przycisk 3Dconnexion będzie wyświetlany na pasku nawigacyjnym tylko po zainstalowaniu

sterownika 3Dconnexion i włączeniu go.
Dostosowanie paska nawigacji

1 Na pasku nawigacji kliknij przycisk Dostosuj.
2 W menu Dostosuj kliknij narzędzie nawigacyjne, które chcesz wyświetlić na pasku

nawigacji.
Znacznik wyboru obok nazwy narzędzia nawigacyjnego wskazuje, że jest ono
wyświetlane na pasku nawigacji. Odznacz narzędzie nawigacji, aby usunąć je z paska
nawigacji.
Sterowanie wyświetlaniem narzędzi nawigacyjnych na pasku nawigacji | 279

Zamiast tego można kliknąć prawym klawiszem myszy na pasku nawigacyjnym i kliknąć
opcję Usuń z paska nawigacji.
Polecenia
PASEKNAW
Zmienne systemowe
NAVBARDISPLAY
Korzystanie z myszy 3D firmy 3Dconnexion w celu nawigowania

w widokach
Mysz firmy 3Dconnexion to mysz 3D używana do zmiany orientacji modelu i nawigacji
w jego widoku. Urządzenie jest wyposażone w czujnik nacisku poruszający się we wszystkich
kierunkach. Aby przesuwać, powiększać/pomniejszać i obracać bieżący widok, pchnij,
ciągnij lub przechyl nasadkę czujnika.
Gdy nastąpi zmiana widoku wywołana działaniem myszy 3D firmy 3Dconnexion, orientacja
narzędzia ViewCube zostanie zmieniona, tak aby odzwierciedlany był bieżący widok.
Korzystając z paska nawigacji, można zmienić zachowanie myszy 3D firmy 3Dconnexion.

Opcje myszy 3Dconnexion można zmienić z poziomu paska nawigacyjnego.
Opcje urządzenia 3Dconnexion na pasku nawigacyjnym
Opcja Opis Przykład
Tryb 2D Umożliwia nawigację w widoku tylko za Przesuwaj nasadkę czujnika, aby przesuwać
pomocą opcji nawigacji 2D. Widok przesuwa i powiększać/pomniejszać widok.
się w kierunku nasadki czujnika.
Ustawienia urządzenia 3Dconnexion Umożliwia wyświetlenie okna dialogowego Umożliwia dostosowanie prędkości nawigacji
Ustawienia urządzenia 3Dconnexion, co zmian widoku.
pozwala na zmianę ustawień myszy 3D firmy
3Dconnexion.
W zablokowanych rzutniach opcje paska nawigacji są wyłączone (w tym opcje narzędzia

3Dconnexion). Manipulowanie głowicą sterującą myszy 3D firmy 3Dconnexion będzie
powodować tylko przesuwanie widoku obiektu (narzędzie Panorama) i zmianę powiększenia
tego widoku (narzędzie Zoom).
UWAGA Mimo że narzędzia nawigacyjne 3Dconnexion i inne są zsynchronizowane,

korzystanie z jednego tymczasowo wyłącza inne.
Korzystanie z klawiszy zarządzania widokami w myszy 3D firmy 3Dconnexion

Korzystając z przycisków dostępnych w niektórych modelach myszy 3D firmy 3Dconnexion,
można uzyskać dostęp do różnych widoków (takich jak Góra, Przód, Lewo, Prawo lub
Początek). Edytor konfiguracji przycisków służy do dostosowywania operacji wykonywanych
po naciśnięciu tych przycisków. Klikając dowolny przycisk znajdujący się na urządzeniu,
można:
■ Dopasować widok do zakresu modelu. Umożliwia obrócenie widoku obiektu wokół

środka sceny i wykonanie pomniejszenia w celu dopasowania sceny do rzutni.
■ Zmienić orientację bieżącego widoku na widok standardowy. Umożliwia

przywrócenie uprzednio zdefiniowanego widoku obiektu.
■ Zachować czułość wyboru. Umożliwia zmianę orientacji modelu wokół

zdefiniowanego punktu obrotu na podstawie bieżącego wyboru.
Korzystanie z myszy 3D firmy 3Dconnexion w celu nawigowania w widokach | 281

Polecenia
PASEKNAW
Zmienne systemowe
NAVBARDISPLAY

Wyświetlanie wielu
widoków w obszarze
modelu
11
Aby wyświetlić jednocześnie wiele widoków, można podzielić obszar rysunku w układzie modelu na oddzielne
obszary zwane rzutniami obszaru modelu. Można zapisać ustawienia rzutni obszaru modelu w celu późniejszego
wykorzystania.
Ustawianie rzutni obszaru modelu

W układzie modelu można podzielić obszar rysunku na jeden lub wiele sąsiadujących widoków
zwanych rzutniami obszaru modelu.
Rzutnie to obszary wyświetlające różne widoki modelu użytkownika. W czasie pracy w
układzie modelu można podzielić obszar rysunku na jeden lub wiele sąsiadujących widoków
zwanych rzutniami obszaru modelu. W dużych lub złożonych rysunkach wyświetlenie wielu
widoków skraca czas potrzebny na powiększenie, pomniejszenie lub panoramowanie
pojedynczego widoku. Pominięte w jednym widoku błędy będą widoczne w innych.
Rzutnie utworzone w układzie modelu wypełniają całkowicie obszar rysunku i nie nakładają
się na siebie. Po wprowadzeniu zmian w jednej rzutni inne zostaną automatycznie
zaktualizowane. Na ilustracji przedstawiono trzy rzutnie obszaru modelu.
283
Rzutnie można też tworzyć w układzie nazwanym (obszar papieru). Rzutnie te, zwane
rzutniami układu, służą do organizowania widoków rysunku w arkuszu. Użytkownik może
przemieszczać rzutnie układu oraz zmieniać ich rozmiar. Za pomocą rzutni układu
użytkownik ma więcej możliwości sterowania wyświetlanym obrazem. Przykładowo, może
zablokować niektóre warstwy wybranej rzutni układu, nie powodując zmian w innych
rzutniach układu. Aby uzyskać więcej informacji na temat rzutni oraz rzutni układu, zobacz
Tworzenie układów wielowidokowych (obszar papieru) na stronie 301.
Użycie rzutni modelowych

Za pomocą rzutni obszaru modelu możliwe jest:
■ Panoramowanie; zoom; ustawianie trybów lokalizacji, siatki i ikony układu LUW; oraz
przywracanie widoków nazwanych.
■ Rysowanie z jednej rzutni na drugą w czasie wykonywania polecenia.
■ Nadawanie nazwy rozmieszczeniom rzutni w celu ponownego użycia w układzie modelu

lub wprowadzenia ich w układzie nazwanym.
Dzielenie i łączenie rzutni modelowych

Poniższe przykłady ilustrują domyślne ustawienia rzutni obszaru modelu.
284 | Rozdział 11 Wyświetlanie wielu widoków w obszarze modelu

Rzutnie obszaru modelu można rozdzielać i łączyć. Dwie rzutnie można połączyć, jeśli
mają wspólną krawędź tej samej długości.
Aby podzielić rzutnię w układzie modelu

1 Jeśli istnieje więcej niż kilka rzutni, należy wskazać punkt wewnątrz rzutni, która ma
zostać dodatkowo podzielona.
2 Aby wskazać, ile rzutni obszaru modelu należy utworzyć, wykonaj jedną z
następujących czynności:
■ Kliknij menu Widok ➤ Rzutnie ➤ 2 rzutnie.
■ Kliknij menu Widok ➤ Rzutnie ➤ 3 rzutnie.
■ Kliknij kolejno menu Widok ➤ Rzutnie ➤ 4 rzutnie.
3 W okienku Następny określ układ nowych rzutni.
Aby połączyć dwie rzutnie w układzie modelu
1 Kliknij kartę Widok ➤ panel Rzutnie ➤ Rzutnie, Dołącz.
2 Kliknij wewnątrz rzutni obszaru modelu zawierającej widok, który ma zostać

zachowany.
3 Kliknij wewnątrz rzutni, która ma być połączona z pierwszą rzutnią.
Aby przywrócić jedną rzutnię w układzie modelu

■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Rzutnie ➤ Rzutnie ➤ Lista konfiguracji
rzutni ➤ Pojedynczo
Aby przejść z układu nazwanego do układu modelu

■ Kliknij kartę Model na dole obszaru rysunku.
Ustawianie rzutni obszaru modelu | 285

Polecenia
MOBSZAR
Przełącza z nazwanego układu (obszar papieru) do układu modelu.
RZUTNIE
Zmienne systemowe
MAXACTVP
Ustala maksymalną liczbę rzutni, które mogą być jednocześnie aktywne w układzie.
CTAB
Zwraca nazwę bieżącego układu na rysunku.
TILEMODE
Wybiera kartę Model lub kartę ostatniego układu jako bieżącą.
Wybór i używanie bieżącej rzutni

Jeśli użytkownik używa wielu rzutni, jedna z nich jest rzutnią bieżącą i reaguje na wejścia
kursora i polecenia widoku.
W bieżącej rzutni kursor pojawia się nie jako strzałka, lecz jako krzyżyk, a obwiednie rzutni
są podświetlone. Rzutnię bieżącą można zmienić w dowolnej chwili z wyjątkiem sytuacji,
gdy wykonywane jest polecenie Przeglądaj.
Aby ustawić rzutnię jako bieżącą, należy kliknąć wewnątrz niej; można też przełączać
między istniejącymi rzutniami, naciskając klawisze Ctrl+R..
Aby narysować linię wykorzystując dwie rzutnie obszaru modelu, należy rozpocząć przez
kliknięcie na bieżącą rzutnię, następnie uczynić drugą rzutnię bieżącą przez kliknięcie
wewnątrz niej i określić punkt końcowy linii w drugiej rzutni. W dużym rysunku można
wykorzystać tę metodę do narysowania linii od szczegółu w jednym narożniku do szczegółu
w odległym narożniku.

Aby ustalić bieżącą rzutnię
■ Kliknij gdziekolwiek w obrębie rzutni.
Aby przemieszczać się po rzutniach bez klikania

■ Naciskaj klawisze CTRL+R wielokrotnie.
Zmienne systemowe
CVPORT
Ustala numer identyfikacyjny bieżącej rzutni.
VIEWCTR
Przechowuje środek widoku w bieżącej rzutni.
VIEWSIZE
Przechowuje wysokość widoku wyświetlanego w bieżącej rzutni, zmierzonego w
jednostkach rysunku.
Wybór i używanie bieżącej rzutni | 287

Zapisywanie i przywracanie rozmieszczenia rzutni
modelowej
Ustawienia rzutni modelowych mogą zostać zapisane pod określoną nazwą i przywrócone.
Nie trzeba konfigurować rzutni i widoków za każdym razem, gdy są potrzebne. Polecenie
RZUTNIE umożliwia zapisanie rozmieszczeń rzutni; następnie można je przywrócić według
nazwy. Ustawienia zapisane dla rzutni to między innymi
■ Liczba i położenie rzutni
■ Widoki zawarte w rzutniach
■ Ustawienia siatki i trybu lokalizacji dla każdej rzutni
■ Ustawienia wyświetlania ikony układu LUW dla każdej rzutni
Można utworzyć listę, przywrócić i usunąć dostępne rozmieszczenia rzutni. Rozmieszczenie

rzutni zapisane na w układzie modelu można wstawić do układu nazwanego.
Aby zapisać rozmieszczenia rzutni pod określoną nazwą
1 Kliknij kartę Widok ➤ panel Rzutnie ➤ Nazwane.
2 W oknie dialogowym Rzutnie, na karcie Nowe rzutnie, w polu Nowa nazwa wprowadź
nazwę konfiguracji rzutni.
Nazwa może mieć długość do 255 znaków i zawierać litery, cyfry i takie znaki specjalne,
jak znak dolara ($), łącznik (-) i podkreślenie (_).
UWAGA Rozmieszczenia rzutni można zapisać tylko w układzie modelu.
Aby przywrócić zapisane rozmieszczenie rzutni
2 W oknie dialogowym Rzutnie, na karcie Nazwane rzutnie, wybierz nazwę konfiguracji

rzutni z listy.

Aby usunąć zapisane rozmieszczenie rzutni
2 W oknie dialogowym Rzutnie, na karcie Nazwane rzutnie zaznacz nazwę konfiguracji

rzutni, która ma zostać usunięta.
3 Naciśnij klawisz DELETE.
Aby przeglądać listę zapisanych rozmieszczeń rzutni
■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Rzutnie ➤ Nazwane.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Rzutnie.
Wszystkie zapisane w rysunku rozmieszczenia rzutni zostaną wyświetlone na liście Nazwane

rzutnie, na karcie Nazwane rzutnie.
Polecenia
NNAZWA
Zmienia nazwy przypisane takim elementom jak warstwy i style wymiarowania.
RZUTNIE
Zapisywanie i przywracanie rozmieszczenia rzutni modelowej | 289

290
Organizowanie rysunków i
układów
291
292
Tworzenie rysunków z
pojedynczym widokiem
(obszar modelu)
12
Aby utworzyć dwuwymiarowy rysunek zawierający jeden widok, można utworzyć cały rysunek wraz z opisem
w obszarze modelu. Jest to tradycyjna metoda tworzenia rysunków w programie AutoCAD LT®.
W ten sposób można narysować budynek, część mechanizmu lub obszar geograficzny odzwierciedlony w
rzeczywistej skali (1:1), a tekst, wymiary i tabelkę rysunkową w skali zgodnej z zamierzoną skalą wydruku.
Szybki start do rysowania w obszarze modelu

Proces tworzenia i drukowania pliku rysunku w obszarze modelu różni się znacząco od
procesu stosowanego w rysowaniu ręcznym.
W programie AutoCAD LT dostępne są dwa równoległe środowiska reprezentowane przez
model i nazwane układy.
Przy tworzeniu dwuwymiarowego rysunku zawierającego jeden widok można utworzyć cały
rysunek wraz z opisem w obszarze modelu, nie używając układu. Jest to tradycyjna metoda
tworzenia rysunków w programie AutoCAD LT. Jest to prosta metoda, ale ma następujące
ograniczenia
■ Jest odpowiednia wyłącznie dla rysunków dwuwymiarowych
■ Nie obsługuje wielu widoków ani ustawień warstwy zależnych od widoku
■ Skalowanie opisu i tabelki rysunkowej wymaga obliczeń, jeśli nie są używane obiekty
opisowe na stronie 1541.
Za pomocą tej metody można zawsze rysować obiekty geometryczne w pełnej skali (1:1), a
tekst, wymiary i inne opisy w skali, która nada odpowiedni rozmiar podczas wydruku rysunku.
293
Aby uzyskać informacje dotyczące używania obiektów opisowych i automatycznego
skalowania opisów, zobacz Skalowanie opisów na stronie 862.
Patrz także:
■ Tworzenie układów wielowidokowych (obszar papieru) na stronie 301
Polecenia
MOBSZAR
NNAZWA
RZUTNIE
Zmienne systemowe
CVPORT
MAXACTVP
TILEMODE
VIEWCTR
Przechowuje środek widoku w bieżącej rzutni.
VIEWSIZE
Przechowuje wysokość widoku wyświetlanego w bieżącej rzutni, zmierzonego w
jednostkach rysunku.
294 | Rozdział 12 Tworzenie rysunków z pojedynczym widokiem (obszar modelu)

Rysowanie, skalowanie i opisywanie w obszarze modelu
Jeżeli rysunek jest tworzony i drukowany w obszarze modelu, należy określić i zastosować
współczynnik skali dla opisu obiektów przed rozpoczęciem drukowania.
Rysować i drukować można w całości w obszarze modelu. Metoda ta dotyczy głównie
dwuwymiarowych rysunków z pojedynczym widokiem. W przypadku tej metody używany
jest następujący proces:
■ Określanie jednostki miary rysunku (jednostek rysunku).
■ Określanie stylu wyświetlania jednostki rysunku.
■ Przeliczanie i ustawianie skali dla wymiarów, opisów i bloków.
■ Rysowanie w pełnej skali (1:1) w obszarze modelu.
■ Tworzenie opisu i wstawianie bloków w obszarze modelu.
■ Drukowanie rysunku we wstępnie określonej skali.
W celu automatycznego skalowania opisów można też używać obiektów opisowe na stronie
1541. Aby uzyskać informacje dotyczące używania obiektów opisowych i automatycznego
Określanie jednostek miary

Przed rozpoczęciem rysowania w obszarze modelu należy określić jednostki miary (jednostki
rysunku), które mają zostać użyte. Należy zdecydować, jakim wartościom odpowiada
jednostka, tj. calom, milimetrom, kilometrom czy innym jednostkom miary. Podczas
rysowania części silnika jedna jednostka rysunku może oznaczać jeden milimetr. Podczas
rysowania mapy terenu jedna jednostka może oznaczać jeden kilometr.
Określanie stylu wyświetlania jednostek rysunku

Po określeniu jednostki rysunku należy określić styl wyświetlania jednostki rysunku,
określający rodzaj i dokładność jednostki. Przykładowo, wartość 14.5 może być wyświetlana
jako 14.500, 14-1/2 lub 1'2-1/2”.
Styl wyświetlania jednostek rysunku można określić za pomocą polecenia JEDN. Domyślnym
rodzajem jednostek rysunku są jednostki dziesiętne.
Ustawienie skali opisów i bloków

Przed rozpoczęciem rysowania należy ustawić skalę dla wymiarów, opisów i bloków w
rysunku. Wcześniejsze ustawienie skali tych elementów zapewnia poprawność ich rozmiarów
podczas drukowania końcowego rysunku.
Rysowanie, skalowanie i opisywanie w obszarze modelu | 295

Należy wprowadzić skalę dla następujących obiektów:
■ Tekst. Wysokość tekstu można ustawić podczas jego tworzenia lub można określić
stałą wysokość tekstu w stylu tekstu (STYL).
■ Wymiary. Skalę wymiarów można ustawić w stylu wymiarowania (WYMSTYL) lub

za pomocą zmiennej systemowej (DIMSCALE).
■ Rodzaje linii. Skalę dla nieciągłych rodzajów linii można ustawić za pomocą zmiennych
systemowych CELTSCALE i RLSKALA.
■ Wzory kreskowania. Skalę dla wzorów kreskowania można ustawić w oknie

dialogowym Kreskowanie i wypełnienie (HATCH) lub za pomocą zmiennej systemowej
(HPSCALE).
■ Bloki. Skalę dla wstawianych bloków można określić podczas ich wstawiania lub przez
określenie skali wstawiania w oknie dialogowym Wstaw (WSTAW) lub w panelu
DesignCenter (ADCENTER).
Zmienne systemowe używane na potrzeby wstawiania bloków to:INSUNITS,
INSUNITSDEFSOURCE i INSUNITSDEFTARGET. Dotyczy to również obramowania
rysunku i tabelki rysunkowej.
W celu automatycznego skalowania opisów można też używać obiektów opisowe na stronie
1541. Aby uzyskać informacje dotyczące używania obiektów opisowych i automatycznego
Określanie współczynnika skali dla wydruku

Jeśli rysunek ma być drukowany z układu modelu, należy obliczyć dokładny współczynnik
skali poprzez konwersję skali rysunku do współczynnika 1:n. Jest to stosunek jednostek
wydruku do jednostek rysunku, które reprezentują rzeczywiste wymiary obiektów podczas
rysowania.
Przykładowo, jeśli planowany jest wydruk w skali 1/4 cala = 1 stopa, współczynnik skali
48 należy obliczyć w następujący sposób:
1/4” = 12”
1 = 12 x 4
1 (jednostka wydruku) = 48 (jednostki rysunku)
Stosując to samo obliczenie, współczynnik skali dla 1 centymetra = 1 metr wynosi 100, a
współczynnik skali dla 1 cala = 20 stóp wynosi 240.

Przykładowe współczynniki skali
Przykładowe współczynniki skali architektonicznej podane w tabeli można użyć do
obliczenia wysokości tekstu w obszarze modelu.
Skala Współczynnik skali Aby wydrukować Ustaw rozmiar

tekst w skali tekstu
1 cm = 1 m 100 3 mm 30 cm
1/8" = 1'-0" 96 1/8" 12"
3/16" = 1'-0" 64 1/8" 8"
1/4" = 1'-0" 48 1/8" 6"
3/8" = 1'-0" 32 1/8" 4"
1/2" = 1'-0" 24 1/8" 3"
3/4" = 1'-0" 16 1/8" 2"
1" = 1'-0" 12 1/8" 1.5"
1 1/2" = 1'-0" 8 1/8" 1.0"
Podczas pracy w jednostkach metrycznych można drukować na arkuszu o wymiarach 210

x 297 mm (format A4), ze współczynnikiem skali 20. Granice siatki oblicza się w następujący
sposób:
210 x 20 = 4200 mm
297 x 20 = 5900 mm
Patrz także:
■ Określenie jednostki i formaty jednostek na stronie 193
Aby określić styl wyświetlania jednostek rysunku
1 Kliknij menu Format ➤ Jednostki.
2 W oknie dialogowym Jednostki rysunku ustaw wartości jednostek dla rysunku.

3 Po zmianie ustawień jednostek przykłady można obejrzeć w oknie Przykładowy
wygląd.
■ W polu Długość wybierz rodzaj jednostek i dokładność. Ustawienie to określa
styl wyświetlania jednostek rysunku liniowego.
■ W wycinku Jednostki rysunku dla Bloków DesignCenter wybierz jednostkę, którą

program ma używać do skalowania bloków, obrazów i innych zasobów
wstawianych do rysunku. Jeżeli zasoby wstawiane do rysunku mają nie być
skalowane, należy wybrać Bez jednostek.
■ W polu Kąt wybierz typ kąta i dokładność. Ustawienie to określa styl wyświetlania
jednostek kątowych rysunku. Domyślnie, początkowy kąt 0 stopni wskazuje
godzinę trzecią (wschód).
■ Aby określić kierunek pomiaru kąta, wybierz Kierunek, a następnie wybierz kąt
bazowy w oknie dialogowym Zwrot. Zwrot kąta steruje punktem, od którego
program mierzy kąty i kierunkiem, w którym są mierzone. W przypadku wybrania
opcji Inny można wprowadzić dowolny kąt lub kliknąć Kąt, aby określić kąt za
pomocą urządzenia wskazującego. Domyślnym kierunkiem dla kątów dodatnich
jest kierunek przeciwny do ruchu wskazówek zegara.
4 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć każde okno dialogowe.
Polecenia
ADCENTER
WYMSTYL
Tworzy i modyfikuje style wymiarowania.
WSTAW
RODZLIN
Wczytuje, ustawia i modyfikuje rodzaje linii.
RLSKALA
KREŚL

STYL
Tworzy, modyfikuje lub określa style tekstu.
JEDN
Zmienne systemowe
CELTSCALE
Ustala bieżący globalny współczynnik skali rodzaju linii dla obiektów.
DIMSCALE
Ustala globalny współczynnik skali stosowany do zmiennych wymiarowania, które
określają rozmiary, odległości lub odsunięcia.
HPSCALE
Umożliwia ustawienie współczynnika skali wzoru kreskowania.
HPSPACE
Umożliwia określenie odstępu między liniami wzoru kreskowania dla wzorów utworzonych
przez użytkownika.
INSUNITS
INSUNITSDEFSOURCE
INSUNITSDEFTARGET
na 0.
LTSCALE
Ustala globalny współczynnik skali rodzaju linii.
LUNITS
TEXTSIZE
Ustala domyślną wysokość dla nowych obiektów tekstu, stworzonych w bieżącym stylu
tekstu.

300
Tworzenie układów
wielowidokowych (obszar
papieru)
13
Obszar papieru jest środowiskiem układu arkusza, w którym można określić rozmiar arkusza, dodać tabelkę
rysunkową, wyświetlić wiele widoków modelu, tworzyć wymiary i dopisać uwagi do rysunku.
Szybki start dla układów

Dostępne są dwa różne środowiska pracy lub „obszary”, w których można tworzyć obiekty
w rysunku.
Standardowo model zbudowany z obiektów geometrycznych tworzony jest w obszarze
trójwymiarowym zwanym obszarem modelu. Ostateczny układ określonych widoków i
opisów modelu zostaje utworzony w dwuwymiarowym obszarze zwanym obszarem papieru.
Obszary te są dostępne z poziomu co najmniej dwóch kart znajdujących się na dole obszaru
rysunku: karty Model i co najmniej jednej karty układu nazwanego.
UWAGA Układy mogą być reprezentowane przez karty, które mogą być ukryte. Pojawiają
się wówczas jako przyciski na pasku stanu u dołu w środku okna aplikacji.
Podczas pracy w obszarze modelu przedmiot jest rysowany w skali 1:1. Aby przedstawić
arkusz rysunku podczas pracy w układzie nazwanym, można utworzyć kilka rzutni układu,
wymiarów, uwag i tabelek rysunkowych.
301
Każda rzutnia układu przypomina ramkę obrazu zawierającą “fotografię” modelu w obszarze
modelu. Każda rzutnia układu zawiera widok modelu w skali i orientacji, które zostały
wcześniej określone. Ponadto można określić, które warstwy będą widoczne w każdej z
rzutni układu.
Po zorganizowaniu układu można wyłączyć warstwę zawierającą obiekty rzutni układu.
Widoki są nadal widoczne i można drukować układ, nie wyświetlając obwiedni rzutni.
ARKUSZ
Tworzy i zmienia układy rysunku.
KREATORARKUSZA
Tworzy nową kartę układu i określa ustawienia strony i drukowania.
MOBSZAR
MODEL
Umożliwia przełączenie z obszaru papieru na obszar modelu w rzutni układu.
WWIDOK
USTAWIENIASTR
USTAWIENIASTRWE
Importuje zdefiniowane przez użytkownika ustawienia strony do nowego układu rysunku.
302 | Rozdział 13 Tworzenie układów wielowidokowych (obszar papieru)

PAPIER
W układzie umożliwia przełączanie z obszaru modelu w rzutni na obszar papieru.
RZUTNIE
RWARSTWA
Ustawia widoczność warstwy w obrębie rzutni.
MAXACTVP
PSLTSCALE
Steruje skalowaniem rodzajów linii obiektów wyświetlanych w rzutniach obszaru papieru.
TILEMODE
Przetwarzanie układów
Korzystając z nazwanego układu w celu przygotowania rysunku do utworzenia wydruku,
należy wykonać serię czynności.
Przedmiot rysunku projektuje się w obszarze modelu, a przygotowuje do wydruku w
układzie nazwanym w obszarze papieru. Rysunek zawsze ma przynajmniej jeden nazwany
układ.
Zanim będzie można użyć układu, musi on zostać zainicjowany. Przed inicjalizacją układ
nie zawiera żadnych informacji o ustawieniach strony. Zainicjowane układy można
wykorzystywać do rysowania i wydruku.
Układ po inicjalizacji i zapisaniu można dodać do zestawów arkuszy jako arkusze.
Opis procesu
Przygotowując układ, zwykle należy wykonać następujące czynności:
■ Utwórz model przedmiotu w obszarze modelu.
■ Zainicjuj nazwany układ.
■ Określ ustawienia strony układu, takie jak urządzenie wyjściowe, rozmiar papieru,
obszar rysunku, skala wyjściowa oraz orientacja rysunku.
Przetwarzanie układów | 303

■ Wstaw do układu tabelkę rysunkową (chyba że używany jest szablon rysunku, który
posiada już tabelkę rysunkową).
■ Utwórz nową warstwę dla rzutni układu.
■ Utwórz rzutnie układu i rozmieść je w układzie.
■ Ustaw orientację, skalę i widoczność warstwy dla widoku w każdej z rzutni układu.
■ Dodaj wymiary i uwagi zgodnie z potrzebami.
■ Wyłącz warstwę zawierającą rzutnie układu.
■ Utwórz wydruk dla układu.
W celu opisywania rysunku w obszarze modelu i automatycznego skalowania opisów

można też używać obiektów opisowe na stronie 1541. Aby uzyskać informacje dotyczące
używania obiektów opisowych i automatycznego skalowania opisów, zobacz Skalowanie
opisów na stronie 862.
Inne sekcje tego rozdziału zawierają szczegółowe informacje na temat tworzenia, używania
i modyfikowania układów oraz rzutni układów.
ARKUSZ
KREATORARKUSZA
MOBSZAR
MODEL
WWIDOK
USTAWIENIASTR

KREŚL
USTAWIENIASTRWE
PAPIER
RWARSTWA
VPMAX
Powiększa rzutnię bieżącego układu na potrzeby edycji.
VPMIN
Przywraca rzutnię bieżącego układu.
RZUTNIE
MAXACTVP
TILEMODE
Praca z obszarem modelu i obszarem papieru

Przełączanie między obszarem modelu i papieru usprawnia wykonywanie niektórych zadań.
Do tworzenia i edycji modelu można używać obszaru modelu. Obszaru papieru można
używać do składania arkusza rysunku i definiowania widoków.
Praca w obszarze modelu

Domyślnie pracę rozpoczyna się w nieograniczonym obszarze rysunku zwanym obszarem
modelu. W obszarze modelu można rysować, przeglądać i edytować model.
Najpierw należy zdecydować, czy jednostka ma reprezentować jeden milimetr, jeden
centymetr, jeden cal, jedną stopę albo jakąkolwiek inną wygodną lub zwyczajowo przyjętą
jednostkę. Następnie należy utworzyć model w skali 1:1.
Praca z obszarem modelu i obszarem papieru | 305

W obszarze modelu można przeglądać i edytować obiekty obszaru modelu. Kursor w formie
krzyża nitkowego jest aktywny w całym obszarze rysunku.
W obszarze modelu można także definiować nazwane widoki, wyświetlane w rzutniach

układu.
Aby uaktywnić kartę Model

Wykonaj jedną z następujących czynności, aby ustawić kartę Model jako bieżącą:
■ Kliknij kartę Model.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy dowolną kartę układu lub kartę Model. Kliknij
polecenie Uaktywnij kartę Model.
■ Jeśli karta Model i karty układu są ukryte, kliknij przycisk Model na pasku stanu u dołu
okna aplikacji.
MOBSZAR
MODEL
PAPIER
MAXACTVP

TILEMODE
Praca w nazwanym układzie

Nazwane układy umożliwiają dostęp do obszaru zwanego obszarem papieru. W obszarze
papieru można umieścić tabelkę rysunkową, utworzyć rzutnie układu do wyświetlenia
widoków, zwymiarować rysunek i dodawać opisy.
W obszarze papieru jedna jednostka reprezentuje rzeczywistą odległość na arkuszu papieru.
Jednostki będą wyrażone w milimetrach albo w calach, w zależności od tego, w jaki sposób
zostaną skonfigurowane ustawienia strony.
W nazwanym układzie można również przeglądać i edytować obiekty obszaru papieru,
takie jak rzutnie układu i tabelki rysunkowe. Można również przesunąć obiekt (np. linię
odniesienia lub tabelkę rysunkową) z obszaru modelu na obszar papieru (i na odwrót).
Kursor w formie krzyża nitkowego jest aktywny w całym obszarze układu.
Utwórz dodatkowe nazwane układy

Domyślnie, nowy rysunek uruchamia się z dwoma nazwanymi układami: Układ1 i Układ2.
Jeżeli zostanie użyty szablon rysunku lub otworzony zostanie istniejący rysunek, układy
na rysunku mogą mieć inne nazwy.
Nowy układ można utworzyć przy użyciu jednej z poniższych metod:
■ Dodaj nowy układ bez żadnych ustawień, a następnie określ ustawienia w Menedżerze
ustawień strony.
■ Skorzystaj z kreatora Utwórz układ, aby utworzyć układ i określić ustawienia.
■ Skopiuj układ i jego ustawienia z bieżącego pliku rysunku.
■ Zaimportuj układ z istniejącego pliku szablonu rysunku (DWT) lub pliku rysunku
(DWG).
Praca w nazwanym układzie | 307

UWAGA Na rysunku można utworzyć wiele układów. Każdy z nich może zawierać inne
ustawienia układu strony. Aby uniknąć niejasności podczas transmisji i publikowania
rysunków, zwykle zaleca się tworzenie tylko jednego nazwanego układu dla każdego
rysunku.
Użycie Kreatora układu do określenia ustawień układu

Nowy układ można utworzyć przy użyciu kreatora Utwórz układ. Kreator prosi o podanie
informacji o ustawieniach układu, takich jak
■ Nazwa dla nowego układu
■ Drukarka skojarzona z układem
■ Rozmiar papieru dla układu
■ Orientacja rysunku na papierze
■ Tabelka rysunkowa
■ Informacje o ustawieniach rzutni
■ Położenie dla konfiguracji rzutni w układzie
Informacje wpisane w kreatorze można później edytować. Kliknij kolejno kartę Wyniki
pracy ➤ panel Drukuj ➤ Menedżer ustawień strony.
Aby przenieść obiekt z obszaru modelu na obszar papieru (lub na odwrót)

1 Kliknijkartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Zmień obszar.
2 Wybierz jeden lub więcej obiektów do przeniesienia.
3 Aby zakończyć polecenie, naciśnij klawisz Enter.
Aby uaktywnić poprzedni układ

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy dowolną kartę układu lub kartę Model.
2 Kliknij polecenie Uaktywnij poprzedni układ.
Aby wybrać wszystkie układy

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy dowolną kartę układu. Kliknij polecenie Wybierz
wszystkie układy.

ARKUSZ
KREATORARKUSZA
MOBSZAR
MODEL
WWIDOK
USTAWIENIASTR
KREŚL
USTAWIENIASTRWE
PAPIER
RZUTNIE
RWARSTWA
CTAB
Zwraca nazwę bieżącego układu na rysunku.
CVPORT
Praca w nazwanym układzie | 309

LAYOUTCREATEVIEWPORT
Określa, czy dla każdego nowego układu dodanego do rysunku tworzona jest
automatycznie rzutnia.
MAXACTVP
PLOTROTMODE
Steruje orientacją wydruku.
TILEMODE
Dostęp do Obszaru modelu z poziomu rzutni układu

Z poziomu rzutni układu można uzyskać dostęp do obszaru modelu, aby edytować obiekty,
blokować i odblokowywać warstwy oraz dostosowywać widok.
Po utworzeniu obiektów rzutni układu można przejść do obszaru modelu, aby wykonać
następujące zadania:
■ Tworzenie i modyfikowanie obiektów w obszarze modelu wewnątrz rzutni układu.
■ Wyświetlanie nowego fragmentu widoku wewnątrz rzutni układu i zmiana widoczności

warstwy.
Użyta metoda dostępu do obszaru modelu zależy od planowanej operacji.
Tworzenie i modyfikowanie obiektów w rzutni układu

Aby utworzyć lub zmodyfikować obiekty, można użyć przycisku Maksymalizuj rzutnię na
pasku stanu, co spowoduje, że rzutnia układu wypełni okno aplikacji. Punkt środkowy i
ustawienia widoczności warstwy dla rzutni układu zostaną zachowane, a otaczające obiekty
będą wyświetlane.
Podczas pracy w obszarze modelu można wyświetlić nowy fragment i zwiększyć lub
zmniejszyć obraz (zoom). Po przywróceniu rzutni w celu powrotu do obszaru papieru,
położenie i skala obiektów w rzutni układu są przywracane.
UWAGA W przypadku stosowania polecenia KREŚL, gdy rzutnia jest zmaksymalizowana,

układ zostaje przywrócony przez wyświetleniem okna dialogowego Wydruk. Jeżeli
rysunek jest zapisywany i zamykany przy zmaksymalizowanej rzutni, rysunek otwiera
się z przywróconym nazwanym układem.

W przypadku przełączenia do domyślnego obszaru modelu w celu wprowadzenia zmian,
ustawienia widoczności warstwy będą dotyczyły całego rysunku, a nie tylko tej rzutni
układu. Ponadto widok nie jest wyśrodkowany ani powiększany w ten sam sposób, jak w
rzutni układu.
Dostosowanie widoku w rzutni układu

Aby wyświetlić nowy fragment widoku i zmienić widoczność warstw, kliknij dwukrotnie
wewnątrz rzutni układu i przejdź do obszaru modelu. Obwiednia rzutni staje się grubsza,
a kursor krzyża nitkowego staje się widoczny tylko w bieżącej rzutni. Wszystkie aktywne
rzutnie w układzie pozostają widoczne w trakcie pracy. NaMenedżer właściwości warstw
można zablokować i odblokować warstwy w bieżącej rzutni, a następnie wyświetlić nowy
fragment widoku. Aby powrócić do obszaru papieru, kliknij dwukrotnie pusty obszar w
układzie poza rzutnią. Wprowadzone zmiany zostaną wyświetlone w rzutni.
W przypadku ustawienia skali w rzutni układu przed przejściem do obszaru modelu można
zablokować skalę, aby uniknąć jej zmian. Gdy skala jest już zablokowana, nie można używać
polecenia ZOOM w obszarze modelu.
Aby przełączyć się pomiędzy obszarem modelu i obszarem papieru w

układzie
W układzie użyj jednej z następujących metod:
■ W obszarze papieru kliknij dwukrotnie wewnątrz rzutni układu.
Znajdujesz się obecnie w obszarze modelu. Wybrana rzutnia układu staje się rzutnią
bieżącą. Można zmienić wyświetlany fragment widoku i właściwości warstwy. Aby
wprowadzić znaczące zmiany w modelu, zaleca się użycie polecenia VPMAX w celu
zmaksymalizowania rzutni układu lub przełączenia do karty Model.
■ W obszarze modelu w rzutni układu kliknij dwukrotnie poza rzutnią.

Znajdujesz się obecnie w obszarze papieru. Można utworzyć i zmodyfikować obiekty
w układzie.
■ Aby przejść z obszaru modelu do innej rzutni układu, należy kliknąć dwukrotnie
wewnątrz innej rzutni układu lub naciskać klawisze Ctrl+R, aby przełączać między
istniejącymi rzutniami układu.
Dostęp do Obszaru modelu z poziomu rzutni układu | 311

Aby edytować w zmaksymalizowanej rzutni układu
1 Kliknij obwiednię rzutni układu, aby ją wybrać.
UWAGA Można zmaksymalizować zablokowaną rzutnię i zmodyfikować obiekty.

Po przywróceniu rzutnia jest ponownie zablokowana.
2 Na pasku stanu kliknij przycisk Maksymalizuj rzutnię.

Można przywrócić rzutnię i zmaksymalizować inną rzutnię, klikając jedną ze strzałek
obok przycisku Maksymalizuj rzutnię.
3 Dokonaj zmian.
4 Aby powrócić do rzutni układu, kliknij przycisk na pasku stanu Przywróć rzutnię.
Punkt środkowy i powiększenie powrócą do ustawień, które obowiązywały przed
zmaksymalizowaniem rzutni.
MOBSZAR
MODEL
PAPIER
VPMAX
Powiększa rzutnię bieżącego układu na potrzeby edycji.
VPMIN
Przywraca rzutnię bieżącego układu.
VPMAXIMIZEDSTATE
Określa, czy rzutnia jest zmaksymalizowana czy nie.
Eksportowanie układu do obszaru modelu

Istnieje możliwość eksportowania wszystkich widocznych obiektów z bieżącego układu do
obszaru modelu.

Wszystkie widoczne obiekty można eksportować z bieżącego układu do obszaru modelu
za pomocą polecenia EKSPORTARKUSZA. Eksportowane są również obiekty znajdujące
się poza obwiedniami papieru układu.
Niektóre obiekty nie zostaną eksportowane do rysunku obszaru modelu. Są to następujące
obiekty:
■ Materiały
■ Kamery
■ Światła
■ Nazwane widoki
■ Obiekty na warstwach, które są wyłączone lub zablokowane
■ Obiekty obszaru modelu niewidoczne w danej rzutni
Zmiany w eksportowanych obiektach

Podczas eksportowania zmienia się typ niektórych obiektów lub obiekty są zmieniane w
celu zmaksymalizowania wierności wizualnej z układem.
Typ obiektu Reprezentacja w eksportowanym rysunku
Wymiary Wymiary przekraczające obwiednie rzutni układu są rozbijane.
Ograniczenia Więzy wymiarowe są usuwane.
Blok standardowy lub Bloki standardowe lub dynamiczne, z atrybutami lub bez nich,
dynamiczny (z przekraczające obwiednie rzutni układu są przekształcane na nowe
atrybutami lub bez bloki bez nazwy. Atrybuty są przekształcane na obiekty tekstowe
nich) w bloku.
UWAGA Ustawienie Pozwól rozbić (w definicji bloku) jest

ignorowane, jeśli blok przekracza obwiednie rzutni układu.
Obiekty opisowe Obiekty stają się nieopisowe.
Odnośnik Odnośnik z obiektami zagnieżdżonymi przekraczającymi obwiednie

rzutni układu jest przekształcany na odniesienie do bloku i rozbijany.
Rzutnia układu Rzutnie układu są reprezentowane przez polilinię lub przyciętą

rzutnię.
Eksportowanie układu do obszaru modelu | 313

Typ obiektu Reprezentacja w eksportowanym rysunku
Obiekty niestandar- Obiekty niestandardowe są rozbijane i przekształcane na bloki bez

dowe nazwy.
Odnośnik przycięty za Odnośniki przycięte za pomocą polecenia PRZYTODN są

pomocą polecenia przekształcane na przycięte odniesienia do bloków.
PRZYTODN
Style wizualne Używany jest styl wizualny Model krawędziowy 2D.
Rzutnie z widokiem Obiekty w rzutni z widokiem perspektywicznym są rzutowane

perspektywicznym równolegle.
UWAGA Tabela nie zawiera obiektów, które mogą być przycięte bezpośrednio bez
zmieniania ich typu.
Wizualne zmiany obiektów

Nie wszystkie wyświetlane obiekty układu będą wyświetlane tak samo na karcie modelu
eksportowanego rysunku. Dotyczy to m.in. następujących wystąpień:
■ Ten sam obiekt wyświetlany w wielu rzutniach staje się wieloma obiektami w
wyeksportowanym rysunku obszaru modelu. Ponadto obiekty są przekształcane i często
skalowane. W obu przypadkach może to wpływać na wyodrębniane dane bloków.
■ Niektóre obiekty są przekształcane lub rozbijane w celu przycięcia.
■ Każda z rzutni w układzie może mieć inny styl wizualny; tylko jeden styl wizualny
może być stosowany w obszarze modelu.
■ Polilinie o szerokości przyciętej przez obwiednię rzutni mogą być niedokładnie przycięte
w wyeksportowanym rysunku.
Zalecenia
Podczas eksportowania układu do obszaru modelu należy pamiętać o następujących
kwestiach:
■ Aktywność rzutni obszaru modelu może spowodować pogorszenie wydajności polecenia

EKSPORTARKUSZA.
■ W eksportowanym rysunku rzutnia wyświetla oryginalny rodzaj linii, który może nie
pasować do wyglądu oryginalnego rysunku. W takim przypadku należy przypisać
rodzaj linii Ciągła do rzutni w rysunku oryginalnym.

■ Skalowanie rodzaju linii może być niedokładne w przypadku obiektów w odnośnikach
i blokach, jeśli PSLTSCALE wynosi 0.
■ Jeśli występuje problem z odnośnikami podczas eksportowania, należy odłączyć

nierozwikłane odnośniki lub ręcznie ustalić odnośniki, a następnie użyć polecenia
EKSPORTARKUSZA.
■ Obiekty Superhatch (z narzędzi Express Tools) są eksportowane, ale kreskowania mogą

być przesunięte poza oryginalne obwiednie. Polecenie UTNIJ można wykorzystać do
naprawiania problemów z wyglądem eksportowanego rysunku.
Aby eksportować układ do rysunku obszaru modelu
1 Kliknij menu Plik ➤ Eksportuj układ do modelu.
UWAGA Polecenia EKSPORTARKUSZA można używać tylko na karcie układu.
2 W oknie dialogowym Eksportowanie układu do rysunku obszaru modelu wprowadź

nazwę pliku.
3 Wybierz lokalizację, w której chcesz zapisać plik. Domyślną lokalizacją jest lokalizacja
bieżącego rysunku.
4 Kliknij Zapisz.
Aby uzyskać lepszą wierność wizualną rysunku zawierającego obiekty AEC

1 W otwartym rysunku wprowadź polecenie aectoacad. Polecenie AECTOACAD
tworzy nowy plik DWG ze wszystkimi obiektami AEC rozbitymi na podstawowe
obiekty AutoCAD.
UWAGA Zaleca się wybranie opcji Wstaw jako typu ustalania podczas używania
plecenia AECTOACAD.
2 Przejdź do przekształconego rysunku. Kliknij przycisk Otwórz.
3 W wierszu polecenia wprowadź polecenie eksportarkusza.
Eksportowanie układu do obszaru modelu | 315

EKSPORTARKUSZA
Tworzy wizualną reprezentację bieżącego układu w obszarze modelu nowego rysunku.
Tworzenie i modyfikowanie rzutni układu

Można utworzyć jedną rzutnię układu, w której pojawi się cały układ graficzny, lub utworzyć
kilka rzutni w układzie. Po utworzeniu rzutni można zmienić ich rozmiar, właściwości
oraz skalę, a także przenieść je w razie potrzeby.
UWAGA Ważne jest, aby rzutnie zostały utworzone na swojej warstwie. Przed
wydrukowaniem rysunku można wyłączyć warstwę i wydrukować układ bez obwiedni
rzutni układu.
Polecenie WWIDOK udostępnia kilka opcji tworzenia jednej lub wielu rzutni układu.
Można także skorzystać z polecenia KOPIUJ oraz SZYK, aby utworzyć wiele rzutni układu.
Tworzenie nieregularnych rzutni układu

Można utworzyć nową rzutnię o nieregularnej obwiedni, przekształcając obiekt narysowany
w obszarze papieru w rzutnię układu.

Polecenie WWIDOK umożliwia tworzenie nieprostokątnych rzutni.
■ Opcja Obiekt pozwala na wybranie zamkniętych obiektów, takich jak okrąg lub
zamknięta polilinia utworzona w obszarze papieru, celem ich przekształcenia na rzutnię
układu. Po utworzeniu rzutni obiekt definiujący obwiednię rzutni jest z nią skojarzony.
■ Opcja Wielobok umożliwia utworzenie nieprostokątnej rzutni układu za pomocą

określenia punktów. Monity są te same jak monity tworzenia polilinii.
UWAGA Aby pominąć wyświetlanie obwiedni rzutni układu, wyłącz warstwę

nieregularnej rzutni, zamiast ją blokować. Jeśli warstwa nieprostokątnej rzutni układu
jest zablokowana, rzutnia nie jest przycinana poprawnie.
Ponowne definiowanie obwiedni rzutni układu

Można zmienić obwiednię rzutni układu za pomocą polecenia PRZYTRZUT. Można
wybrać istniejący obiekt jako nową obwiednię lub określić nową obwiednię za pomocą
punktów. Nowa obwiednia nie przycina starej obwiedni, lecz ją ponownie definiuje.
Nieprostokątna rzutnia składa się z dwóch obiektów: samej rzutni i obwiedni tnącej. Można
zmienić rzutnię, obwiednię tnącą lub oba obiekty.
UWAGA Na palecie Właściwości domyślnym wyborem dla nieprostokątnej rzutni jest

Rzutnia. Jest to spowodowane tym, że najczęściej zmieniane są właściwości rzutni, a
nie obwiedni tnącej.
Zmiana rozmiarów rzutni układu

Aby zmienić kształt lub wielkość rzutni układu, można użyć do edycji wierzchołków jej
granicy uchwytów, w taki sam sposób jak przy edycji innych obiektów za pomocą uchwytów.
Aby utworzyć nową rzutnię układu

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Rzutnie ➤ Nowa.
2 W oknie dialogowym Rzutnie, na karcie Nowe rzutnie, w obszarze Rzutnie

standardowe wybierz opcję Pojedyncza.
3 Kliknij, aby określić jeden z narożników nowej rzutni układu.
4 Kliknij, aby określić przeciwległy narożnik.

Nowy obiekt rzutni układu staje się dostępny i wyświetlany jest w widoku domyślnym.
Aby dopasować widok, kliknij dwukrotnie w rzutni układu w celu przejścia do obszaru
modelu.
Tworzenie i modyfikowanie rzutni układu | 317

Aby utworzyć konfigurację rzutni w układzie
1 Kliknij kartę układu.
2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Rzutnie ➤ Nowa.
3 W oknie dialogowym Rzutnie, na karcie Nowe rzutnie, w obszarze Rzutnie

standardowe wybierz z listy żądaną konfigurację rzutni.
4 W wycinku Ustawienia wybierz 2D lub 3D.

Po wybraniu ustawienia 3D zbiór standardowych rzutów 3D pojawi się w każdej
rzutni tej konfiguracji.
5 W pozycji Odstępy między rzutniami wybierz wymagane odstępy pomiędzy rzutniami.
6 Aby zmienić widok, wybierz rzutnię w obrazie podglądu. W obszarze Zmień widok
na wybierz widok z listy widoków standardowych.
Lista zawiera rzut z góry, z dołu, z przodu, z tyłu, z lewej, z prawej i widok
izometryczny oraz nazwane rzuty, które zostały zapisane w rysunku. Wybrany rzut
zostanie wyświetlony w obszarze Podgląd.
8 W obszarze rysunku określ dwa punkty, wskazujące obszar, który ma zawierać

konfigurację rzutni.
Aby wstawić nazwaną konfigurację rzutni do układu

2 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Rzutnie ➤ Nazwana.
3 W oknie dialogowym Rzutnie, w karcie Rzutnie nazwane wybierz konfigurację

nazwanej rzutni z listy.
5 Określ w układzie położenie dla nazwanej konfiguracji rzutni.
Aby zmodyfikować właściwości rzutni układu przy użyciu palety Właściwości

1 Kliknij granicę rzutni układu, której właściwości zamierzasz zmienić.
2 Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Właściwości
3 W palecie Właściwości wybierz wartość dla właściwości, którą zamierzasz zmienić.

Wprowadź nową wartość lub wybierz nowe ustawienie z listy.

Nowe ustawienie właściwości lub wartość zostaną przypisane do wybranej rzutni
układu.
Aby przyciąć obwiednię rzutni układu

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Rzutnie ➤ Przytnij.
2 Wybierz rzutnię do przycięcia.
3 (Opcjonalnie) Wprowadź d (delete — usuń), aby usunąć istniejącą obwiednię tnącą.
5 ■ Wprowadź p (polygonal — wielobok), aby określić serię punktów definiujących

obwiednię wieloboczną.
■ Wybierz obiekt obszaru papieru, który będzie definiować nową obwiednię rzutni.
WWIDOK
WŁAŚCIWOŚCI
PRZYTRZUT
Przycina obiekty układu rzutni i zmienia kształt obramowania rzutni.
RZUTNIE
MAXACTVP
Dodawanie znacznika daty i czasu do układów

Można śledzić wersje rysunku przez wstawienie informacji identyfikującej nazwę pliku,
datę i godzinę wersji oraz nazwisko osoby, która je zmieniła.
Dodawanie znacznika daty i czasu do układów | 319

Informacja o zmianach jest wstawiana w formularzu atrybutów, które zostały zapisane w
bloku o nazwie REVDATE i jest automatycznie aktualizowana według potrzeb. Atrybuty
zawierają informacje, a blok jest nazwaną grupą atrybutów. Do atrybutów należą
■ REVDATE, data i godzina
■ FNAME, nazwa pliku rysunku bez ścieżki i rozszerzenia
■ USER, nazwisko osoby edytującej rysunek
Jeśli znacznik daty i czasu nie zostanie wstawiony podczas tworzenia rysunku, można
wstawić go później. W wybrane miejsce zostanie wstawiony blok. W razie konieczności
blok taki można rozbić i ponownie umieścić pojedyncze atrybuty. Po tej czynności zapisanie
ustawionych atrybutów jako bloku o nazwie REVDATE sprawi, że będą one aktualizowane
przy każdym użyciu polecenia REVDATE.
UWAGA W celu zmodyfikowania bloku REVDATE można również użyć edytora bloku.
Domyślnie nazwa użytkownika umieszczana obok znacznika daty i godziny jest nazwiskiem
osoby podanym w czasie instalacji. Jeśli inna osoba pracuje nad rysunkiem, można zmienić
nazwę przy użyciu polecenia REVDATE.
Można także zmienić formaty daty i czasu przez użycie ikony Ustawień Lokalnych w
folderze Panel sterowania Windows.
Patrz także:
■ „Praca z blokami”
Aby dodać datę i czas do istniejącego rysunku

1 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie revdate.
Jeśli data i czas już zostały wprowadzone, są one aktualizowane. W przeciwnym
wypadku przejdź do kroku 2.
2 Określ punkt wstawienia daty i czasu.
3 Określ kąt obrotu (0 lub 90 stopni) daty i czasu.
Aby zmienić nazwę użytkownika wyświetlaną w znaczniku daty i czasu

2 W karcie System zmień wpis na liście Nazwa użytkownika.

REVDATE
nazwę rysunku.
CZAS
Wyświetla dane o dacie i godzinie dotyczące rysunku.
CDATE
DATE
TDCREATE
TDINDWG
Przechowuje całkowity czas edycji rysunku, który jest całkowitym czasem, jaki upłynął
między zapisami bieżącego rysunku.
TDUCREATE
TDUPDATE
Sterowanie widokiem w rzutniach układu

Podczas tworzenia układu można dodać jego rzutnie działające jak okna do obszaru modelu.
Wyświetlany widok można kontrolować w każdej rzutni układu.
Skalowanie widoków w rzutniach układu

Aby dokładnie zeskalować każdy wyświetlony widok w wydruku, ustaw skalę każdego
widoku względem obszaru papieru.
Skalę rzutu można zmienić za pomocą
■ Napalecie Właściwości
Sterowanie widokiem w rzutniach układu | 321

■ Opcja XP polecenia ZOOM
■ Skala rzutni na pasku stanu
UWAGA Za pomocą polecenia EDLISTYSKAL można zmienić listę skal wyświetlanych

we wszystkich listach widoków i skal wydruków. Po dodaniu nowej skali do domyślnej
listy skal nową skalę można dodać do rysunku przyciskiem Reset w oknie dialogowym
Edytuj skale rysunku.
W czasie pracy w układzie współczynnik skali widoku w rzutni układu wyznacza stosunek
między rzeczywistym rozmiarem modelu wyświetlonym w rzutni i rozmiarem układu. Jest
on wynikiem podziału jednostek obszaru papieru przez jednostki obszaru modelu.
Przykładowo, dla rysunku o skali 1:4 współczynnik skali będzie odzwierciedlać stosunek
jednej jednostki obszaru papieru do czterech jednostek obszaru modelu lub 1:4.
Skalowanie lub rozciąganie granic rzutni układu nie zmienia skali widoku w rzutni.
Podczas tworzenia nowego rysunku na podstawie szablonu w nowym rysunku są stosowane
skale pochodzące z szablonu. Skale z profilu użytkownika nie są importowane.
Blokowanie skali rzutni układu

Po ustawieniu skali rzutni nie można wykonywać powiększenia wewnątrz rzutni bez zmiany
jej skali. Jeśli skala rzutni zostanie najpierw zablokowana, można wykonać powiększenie,
otrzymując widoki na różnych poziomach szczegółowości bez zmiany skali rzutni.
Blokowanie skali blokuje skalę ustawioną dla wybranej rzutni. Po zablokowaniu skali można
kontynuować wprowadzanie zmian do geometrii w rzutni, nie zmieniając skali rzutni. Jeśli
włączone jest blokowanie skali rzutni, większość poleceń wyświetlania, takich jak PKTOBS,
PLAN i WIDOK nie działa w tej rzutni.
UWAGA Blokowanie skali rzutni jest również możliwie dla rzutni o nieregularnym
kształcie. W celu zablokowania rzutni nieprostokątnej należy wykonać dodatkową
czynność napalecie Właściwości, aby wybrać obiekt rzutni, a nie obwiednię tnącą rzutni.
Obiekty opisowe a skalowanie

Obiekty opisowe są zdefiniowane zgodnie z wysokością papieru, a nie wielkością modelu,
i jest im przypisana co najmniej jedna skala. Te obiekty są skalowane zgodnie z bieżącym
ustawieniem skali opisu; w układzie lub na wydruku są one automatycznie przedstawiane
we właściwej wielkości. Skala opisu określa rozmiar obiektów opisowych względem geometrii
modelu w rysunku.
W oknie dialogowym Domyślna lista skal można określić domyślne listy skal stosowane
w rzutniach układu, układach stron i przy drukowaniu.

Aby uzyskać więcej informacji na temat skalowania opisu, zobacz temat Skalowanie opisów
na stronie 862.
Aby zmodyfikować skalę rzutni układu przy użyciu palety Właściwości

1 Upewnij się, że znajdujesz się w karcie układu w obszarze papieru.
2 Kliknij granicę rzutni, której skalę zamierzasz zmienić.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij polecenie Właściwości.
4 Na palecie Właściwości wybierz Skala standardowa, a następnie wybierz nową skalę

z listy.
Wybrana skala zostanie zastosowana w rzutni.
UWAGA Aby użyć skali niestandardowej, podaj ją w polu Skala niestandardowa

na palecie Właściwości.
Aby włączyć blokadę skali rzutni układu

1 W układzie kliknij rzutnię, której skala ma zostać zablokowana.
2 W razie konieczności otwórz paletę Właściwości.
3 Na palecie Właściwości obok opcji Wyświetlanie zablokowane wybierz Tak.

Skala bieżącej rzutni jest zablokowana. Zmiana współczynnika powiększenia rzutni
ma wpływ jedynie na obiekty obszaru papieru.
EDLISTYSKAL
Steruje listą skal dostępnych w przypadku rzutni układu, układów stron i drukowania.
WWIDOK
WŁAŚCIWOŚCI
RZUTNIE
Skalowanie widoków w rzutniach układu | 323

ZOOM
Sterowanie widocznością w rzutniach układu

Widocznością obiektów wyświetlanych w rzutniach układu można sterować na kilka
sposobów. Są one użyteczne do zmniejszania czasu ponownego generowania ekranu oraz
uwypuklania lub ukrywania różnych elementów rysunku.
Patrz także:
■ Wyświetlanie obiektów opisowych na stronie 889
Blokowanie określonych warstw w rzutni układu

Główną zaletą stosowania rzutni układu jest możliwość selektywnego blokowania warstw
w każdej rzutni układu. Można także określić domyślne ustawienia widoczności dla nowych
rzutni i warstw. W rezultacie, w każdej rzutni układu można oglądać inne obiekty.
W bieżącej rzutni układu oraz w kolejnych rzutniach można blokować i odblokowywać
warstwy, nie zmieniając innych rzutni. Zablokowane warstwy są niewidoczne. Nie są one
ponownie generowanie ani drukowane. Na ilustracji warstwa pokazująca teren została
zablokowana w jednej rzutni.
Odblokowanie warstw powoduje przywrócenie ich widoczności. Najprostszy sposób na

zablokowanie lub odblokowanie warstwy w bieżącej rzutni to skorzystanie zMenedżer
właściwości warstw.
NaMenedżer właściwości warstw użyj kolumny po prawej stronie oznaczonej Zablokuj w
rzutni, aby zablokować jedną lub więcej warstw w bieżącej rzutni układu. Kolumnę Zablokuj

w rzutni można wyświetlić jedynie w układzie. Określ bieżącą rzutnię układu, klikając
dwukrotnie w dowolnym miejscu wewnątrz jej granic.
Automatyczne blokowanie lub odblokowywanie warstw w nowych rzutniach

układu
Można określić domyślne ustawienia widoczności dla określonych warstw we wszystkich
nowych rzutniach układu. Przykładowo, można ograniczyć wyświetlanie wymiarów przez
zablokowanie warstwy WYMIARY dla wszystkich nowych rzutni. Podczas tworzenia rzutni
wymagającej określenia wymiarów można zastąpić ustawienie domyślne przez zmianę
ustawienia bieżącej rzutni. Zmiana domyślnych ustawień nowych rzutni nie wpłynie na
istniejące rzutnie.
Tworzenie nowych warstw, zablokowanych dla wszystkich rzutni

Można tworzyć nowe warstwy, które są zablokowane dla wszystkich istniejących i nowych
rzutni układu. Następnie można odblokować warstwy w wybranych rzutniach. Jest to szybki
sposób na utworzenie nowej warstwy widocznej jedynie w pojedynczej rzutni.
Aby zablokować lub odblokować warstwy w bieżącej rzutni układu

1 Kliknij dwukrotnie wewnątrz rzutni układu, aby ustawić ją jako bieżącą.
2 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Właściwości warstwy.
3 W oknie Menedżer właściwości warstw wybierz warstwę, która ma zostać zablokowana

lub odblokowana.
Aby wybrać więcej niż jedną warstwę, naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl. Aby wybrać
sekwencję warstw, naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift.
4 Dla jednej z wybranych warstw kliknij ikonę w kolumnie Zablokuj w rzutni.
Aby wyświetlić listę warstw zablokowanych w bieżącej rzutni

2 Kliknij dwukrotnie wewnątrz rzutni układu, aby ustawić ją jako bieżącą.
4 W Menedżerze właściwości warstw, w kolumnie Zablokuj w rzutni odszukaj ikonę

Zablokuj/Odblokuj w bieżącej rzutni.
Aby zablokować lub odblokować warstwy we wszystkich rzutniach

Sterowanie widocznością w rzutniach układu | 325

3 W oknie Menedżer właściwości warstw wybierz jedną lub więcej warstw do

zablokowania lub odblokowania.
4 W kolumnie Zablokowane kliknij ikonę, aby zablokować/odblokować.
Aby zablokować lub odblokować warstwy w obszarze papieru

2 Upewnij się, że znajdujesz się w obszarze papieru. (Na pasku stanu opcja PAPIER
jest włączona).
4 W oknie Menedżer właściwości warstw wybierz warstwę, która ma być zablokowana

lub odblokowana.
5 W kolumnie Zablokowane kliknij ikonę, aby zmienić stan warstwy. Ikona słoneczka
oznacza, że warstwa została odblokowana. Ikona śnieżynki oznacza, że warstwa została
zablokowana.
Aby zablokować lub odblokować warstwy we wszystkich nowych rzutniach

3 W oknie Menedżer właściwości warstw wybierz warstwę, która ma być automatycznie

zablokowana lub odblokowana dla nowo tworzonych rzutni.
4 W kolumnie Zablokuj w nowej rzutni kliknij ikonę, aby zmienić stan warstwy. Ikona
słoneczka oznacza, że warstwa została odblokowana. Ikona śnieżynki oznacza, że
warstwa została zablokowana.
Aby utworzyć nowe warstwy, które są zablokowane we wszystkich rzutniach

3 Kliknij przycisk Nowa warstwa, aby utworzyć warstwę.

4 Zmień nazwę nowej warstwy.
5 Kliknij ikonę w kolumnie Zablokowane, aby zmienić stan warstwy na zablokowany.

Ikona słoneczka oznacza, że warstwa została odblokowana. Ikona śnieżynki oznacza,
że warstwa została zablokowana.
WARSTWA
Zarządza warstwami i ich właściwościami.
RWARSTWA
Obiekty ekranu w rzutniach układu

Intensywność oznacza zastosowanie mniejszej ilości tuszu do wydruku obiektów. Obiekty
wyglądają bardziej niewyraźnie na ekranie jako wydruk na papierze. Intensywność może
być pomocna przy rozróżnianiu obiektów w rysunku bez zmiany właściwości ich koloru.
Aby przypisać stopień intensywności do obiektu, należy najpierw przypisać do obiektu styl
wydruku, a następnie zdefiniować w nim stopień intensywności.
Można przypisać wartość intensywności z przedziału od 0 do 100. Domyślne ustawienie
100 jest jednoznaczne z wyświetlaniem i drukowaniem obiektu z normalnym nasyceniem
koloru (tuszu). Wartość intensywności 0 oznacza, że obiekty wykreślone są bez tuszu i
niewidoczne są w rzutni.
Patrz także:
Aby zastosować intensywność do obiektów w rzutni układu

1 Kliknij menu Plik ➤ Menedżer stylów wydruku.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy plik CTB lub STB. Kliknij przycisk Otwórz.
3 W oknie Edytora tabeli stylów wydruku, na karcie Widok formularza wybierz styl
wydruku, który ma zostać zmodyfikowany.
4 W oknie Intensywność podaj wartość intensywności koloru z przedziału od 1 do 100.
5 Kliknij Zapisz i zamknij.

6 Kliknij kolejno kartę Wyniki pracy ➤ panel Drukuj ➤ Menedżer ustawień strony.
7 W oknie dialogowym Ustawienia strony na karcie Urządzenie drukujące wybierz

modyfikowaną tabelę stylów wydruku z listy Tabela stylów wydruku (Przypisanie
pisaków).
8 Kliknij dwukrotnie w obszarze rzutni układu zawierającej obiekty, których

intensywność kolorów ma zostać zmieniona.
9 Wybierz obiekty, których styl wydruku ma zostać zmieniony.
10 Kliknij prawym przyciskiem myszy w obszarze rysunku, a następnie kliknij polecenie

Właściwości.
11 Na palecie Właściwości użyj jednego z następujących sposobów:

■ Jeśli używane są nazwane tabele stylów wydruku, w oknie Właściwości obok Stylu
wydruku wybierz styl, który został zmodyfikowany w Edytorze tabeli stylów
wydruku. Jeśli żądany styl wydruku nie znajduje się na liście, wybierz Inny i ustaw
Aktywną tabelę stylów wydruku na tę, która była edytowana w Edytorze tabeli
stylów wydruku. Z listy Style wydruku w oknie dialogowym Wybierz styl wydruku
wybierz edytowany styl wydruku.
■ Jeśli używane są tabele stylów wydruku zależnych od koloru, obok pola Kolor
wybierz kolor, którego styl wydruku był edytowany w Edytorze tabeli stylów
wydruku.
USTAWIENIASTR
WŁAŚCIWOŚCI
Włączanie i wyłączanie rzutni układu

Można zaoszczędzić czas przez wyłączenie kilku rzutni lub ograniczenie liczby aktywnych
rzutni.
Wyświetlenie dużej liczby aktywnych rzutni układu może spowodować spadek wydajności
systemu podczas ponownego generowania każdej rzutni. Można zaoszczędzić czas przez

wyłączenie kilku rzutni lub ograniczenie liczby aktywnych rzutni. Poniższa ilustracja
pokazuje efekt wyłączenia dwóch rzutni.
Nowe rzutnie układu są włączane domyślnie. W przypadku wyłączenia nieużywanych

rzutni układu można kopiować rzutnie bez konieczności oczekiwania na ich ponowne
generowanie.
Jeśli zawartość określonej rzutni układu nie będzie drukowana, można tę rzutnię wyłączyć.
Aby włączać i wyłączać rzutnie przy użyciu palety Właściwości

1 Upewnij się, że znajdujesz się w karcie układu w obszarze papieru.
2 Kliknij granicę rzutni, która ma zostać włączona lub wyłączona.
4 Na palecie Właściwości, w obszarze Inne wybierz Włącz, a następnie wybierz Tak

lub Nie, aby włączyć lub wyłączyć rzutnię.
Dla rzutni o nieregularnych granicach, na palecie Właściwości wybierz Wszystkie
(2), a następnie przed zmianą dowolnej właściwości rzutni wybierz Rzutnia (1).
WWIDOK
USTAWIENIASTR
WŁAŚCIWOŚCI

RZUTNIE
MAXACTVP
Skalowanie rodzajów linii w rzutniach układu

Można przeskalować rodzaje linii na podstawie jednostek rysunku obszaru, w którym
obiekt ten został utworzony, lub zeskalować rodzaj linii na podstawie jednostek obszaru
papieru.
Można tak ustawić wartość zmiennej systemowej PSLTSCALE, aby zachowane było takie
samo skalowanie rodzaju linii dla obiektów wyświetlanych w różnych powiększeniach w
układzie i w rzutni układu. Przykładowo, jeśli zmienna PSLTSCALE ma wartość 1
(domyślną), ustaw linię kreskową jako bieżący rodzaj linii, a następnie narysuj linię w
układzie obszaru papieru.
W układzie utwórz rzutnię ze współczynnikiem powiększenia 1x, ustaw ją jako bieżącą, a
następnie narysuj linię, używając tego samego rodzaju linii kreskowej. Linie kreskowe
powinny wyglądać jednakowo. Po zmianie współczynnika powiększenia rzutni na 2x skale
rodzaju linii dla linii kreskowej w układzie i linii kreskowej w rzutni układu będą takie
same, niezależnie od różnicy we współczynniku skali.
Po włączeniu zmiennej systemowej PSLTSCALE można nadal sterować długościami kresek
za pomocą zmiennych systemowych RLSKALA i CELTSCALE. Na poniższej ilustracji
wzory rodzajów linii w rysunku z lewej strony zostały wyskalowane, aby były takie same
niezależnie od skali widoku. W rysunku po prawej skala rodzaju linii jest zgodna ze skalą
każdego widoku.
Patrz także:
■ Ustawienie skali szerokości linii dla układu na stronie 1188

Aby globalnie przeskalować rodzaje linii w obszarze papieru
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Rodzaj linii.
2 W oknie Menedżer rodzajów linii kliknij Pokaż szczegóły.
3 W polu Globalny współczynnik skali wprowadź globalną skalę, która ma być

zastosowana do rodzajów linii.
RODZLIN
PSLTSCALE
Wyrównywanie widoków w rzutniach układu

Elementy rysunku można ustawić przez wyrównanie widoku w jednej rzutni układu do
widoku innej rzutni.
Aby uzyskać wyrównanie pod kątem, w poziomie lub pionie, można przesunąć rzutnie w
stosunku do odległości zdefiniowanej przez wyświetlaną geometrię obszaru modelu.
Wyrównywanie widoków w rzutniach układu | 331

Aby precyzyjnie dopasować widoki w układzie, można utworzyć geometrię konstrukcyjną,
użyć trybów lokalizacji dla obiektów w obszarze modelu wyświetlanych w rzutniach lub
użyć jednej z pomocy
Aby wyrównać obiekty między rzutniami przy użyciu linii konstrukcyjnej

1 Upewnij się, że znajdujesz się w karcie układu.
2 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia konstrukcyjna.
3 Określ punkt w pierwszej rzutni. Określ drugi punkt, aby ustawić linię wyrównania.
Wybierz punkt, który może zostać połączony z obiektami w drugiej rzutni. Użyj
trybów lokalizacji względem obiektów, aby uzyskać większą dokładność.
4 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Przesuń.

5 Wybierz rzutnię do wyrównania z pierwszą rzutnią. Naciśnij klawisz Enter.
6 Po monicie o wskazanie punktu bazowego wskaż punkt w drugiej rzutni. Wybierz

punkt, który odpowiada punktowi wybranemu w pierwszej rzutni.
7 Po wyświetleniu pytania o drugi punkt przytrzymaj klawisz Shift i kliknij prawym

przyciskiem myszy. Kliknij kolejno menu Lokalizacja względem
obiektu ➤ Prostopadle.
8 Kliknij utworzoną linię konstrukcyjną.

Pierwsza i druga rzutnia oraz ich obiekty zostały wyrównane.
UWAGA Podczas wyrównywania obiektów w rzutniach skala rzutni powinna być

taka sama.
PRZESUŃ
Powoduje przesunięcie obiektu o określoną odległość w określonym kierunku.
LUW
LUWSYMB
MENLUW
Zarządza definicjami LUW.
LUWSYMB
Obracanie widoków w rzutniach układu

Za pomocą zmiennej systemowej VPROTATEASSOC można obrócić cały widok w rzutni
układu.
Gdy dla zmiennej VPROTATEASSOC jest wybrana wartość, widok w rzutni zostaje
obrócony wraz z rzutnią. Jeśli dla zmiennej systemowej VPROTATEASSOC zostanie
wybrana wartość 0, widok nie ulega zmianie po wprowadzeniu obrotu rzutni.
Obracanie widoków w rzutniach układu | 333

Cały widok można także obrócić w rzutni układu, zmieniając układ LUW i używając
polecenia PLAN.
Za pomocą polecenia LUW można obrócić płaszczyznę XY o dowolny kąt wokół osi Z. Po
wybraniu polecenia PLAN widok obraca się, dopasowując się do kierunku płaszczyzny XY.
UWAGA Polecenie OBRÓĆ obraca tylko pojedyncze obiekty i nie powinno być używane
do obracania widoku.
Obracanie widoku w rzutni

➤ Wybierz rzutnię z widokiem, który zamierzasz obrócić.
UWAGA Jeśli dla zmiennej VPROTATEASSOC zostanie wybrana wartość 0, widok w

rzutni nie zostanie obrócony po wprowadzeniu obrotu rzutni.
Aby obrócić widok przez zmianę układu LUW

1 Upewnij się, że znajdujesz się w karcie układu.
2 Kliknij dwukrotnie wewnątrz rzutni, której obiekty zamierzasz obrócić.
3 Upewnij się, że bieżący układ LUW jest równoległy do płaszczyzny obrotu (ikona
układu LUW powinna wyglądać normalnie).
4 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Współrzędne ➤ Globalny.
5 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Współrzędne ➤ Z.
6 Aby obrócić widok o 90 stopni zgodnie z ruchem wskazówek zegara, wprowadź 90.
Aby obrócić widok o 90 stopni w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara,
wprowadź -90.
7 Kliknij kolejno menu Widok ➤ Widoki 3D ➤ Widok planarny ➤ Bieżący układ

LUW.
Cały widok obróci się wewnątrz rzutni. Może być konieczne ponowne określenie
skali rzutni.

PLAN
LUW
LUWSYMB
MENLUW
LUWSYMB
VIEWTWIST
Przechowuje kąt obrotu widoku dla bieżącej rzutni mierzony względem GUW.
VPROTATEASSOC
Określa, czy widok w rzutni jest obracany z rzutnią podczas obrotu rzutni.
Ponowne użycie układów i ustawień układów

Podczas tworzenia układu można wykorzystać informacje z istniejącego szablonu.
Szablon układu jest układem zaimportowanym z pliku DWG lub DWT. Podczas tworzenia
układu można wykorzystać informacje z istniejącego szablonu. W programie znajdują się
przykładowe szablony układu, które mogą być wykorzystane przy projektowaniu nowego
środowiska układu. Obiekty obszaru papieru oraz ustawienia strony w istniejącym szablonie
zostaną użyte w nowym układzie. W ten sposób obiekty układu, w tym również wszystkie
obiekty rzutni, zostaną wyświetlone w obszarze papieru. Można zostawić dowolne obiekty
istniejące w importowanym szablonie lub je usunąć. Obiekty obszaru modelu nie zostaną
zaimportowane.
Szablony układów mają rozszerzenie.dwt. Do bieżącego rysunku można zaimportować
szablon układu lub układ z dowolnego rysunku lub szablonu rysunku.
Zapisywanie szablonu układu

Każdy rysunek może być zapisany jako szablon rysunku (plik DWT), łącznie ze wszystkimi
obiektami i ustawieniami układu. Układ można zapisać w nowym pliku DWT, wybierając
Ponowne użycie układów i ustawień układów | 335

opcję Zapisz jako polecenia ARKUSZ. Plik szablonu zostanie zapisany w katalogu plików
szablonów rysunku zgodnie z ustawieniami na karcie Pliki (okno dialogowe Opcje). Szablon
układu posiada rozszerzenie .dwt lub .dwg, podobnie jak szablon lub plik rysunku, ale nie
zawiera wielu informacji zbędnych dla układu.
Podczas tworzenia nowego szablonu układu wszelkie nazwane obiekty, takie jak bloki,
warstwy i style wymiarowania używane w układzie, są zapisywane wraz z szablonem. Przy
importowaniu tego szablonu do nowego układu tabele definicji są importowane jako część
ustawień układu. Zaleca się skorzystanie z opcji Zapisz jako polecenia UKŁAD przy
tworzeniu nowego szablonu układu. Podczas korzystania z opcji Zapisz jako nieużywane
elementy tabeli definicji nie są zapisywane z plikiem. Nie są również dodawane do nowego
układu, do którego importowany jest szablon.
Podczas wstawiania układu z rysunku lub szablonu, który nie został utworzony za pomocą
opcji Zapisz jako polecenia UKŁAD, elementy tabeli definicji używane w rysunku, ale nie
w układzie, zostaną wstawione wraz z układem. Aby wyeliminować zbędne elementy tabeli
definicji, użyj polecenia USUŃ.
Wstawianie układu za pomocą DesignCenter

Za pomocą okna DesignCenter można przeciągnąć układ z obiektami z dowolnego rysunku
do bieżącego rysunku.
Jeśli do wstawiania układu do rysunku użyto DesignCenter, tworzony jest nowy układ,
zawierający wszystkie obiekty obszaru papieru, tabele definicji oraz definicje bloku z układu
źródłowego. Zbędne obiekty obszaru papieru można usunąć. Aby wyeliminować wszelkie
zbędne informacje o tabeli definicji z nowego układu, użyj polecenia USUŃ.
Aby utworzyć układ za pomocą szablonu układu

1 Kliknij menu Wstaw ➤ Układ ➤ Układ z szablonu.
2 W oknie dialogowym Wybierz szablon z pliku wybierz z listy plik szablonu rysunku.
4 W oknie dialogowym Wstaw układy wybierz szablon układu z listy. Kliknij przycisk
OK.
Nowy układ zostanie utworzony na podstawie wybranego szablonu układu. Nowemu
układowi zostanie przypisana nazwa Układ z kolejnym numerem, wraz z nazwą
zaimportowanego dołączonego układu.
Przykładowo, jeśli z szablonu wstawiany jest układ o nazwie ANSI D, a na rysunku
istnieją już dwa układy o nazwach Układ1 i Układ2, nowy układ otrzyma nazwę
Układ3 — ANSI D.

Aby zapisać szablon układu
1 W wierszu polecenia wprowadź układ.
2 W wierszu polecenia wprowadź j, aby zapisać bieżący układ jako szablon.
3 Wprowadź nazwę zapisywanego układu.
4 W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako wprowadź nazwę zapisywanego pliku

szablonu rysunku.
5 Z listy Plik typu wybierz Szablon rysunku (*.dwt).
6 Kliknij Zapisz.
Aby wstawić układ za pomocą funkcji DesignCenter

2 W widoku drzewa odszukaj rysunek zawierający układ, który ma być ponownie użyty.
3 Kliknij dwukrotnie nazwę rysunku, aby rozszerzyć jego opcje.
4 Wybierz ikonę Układy, aby wyświetlić poszczególne układy w obszarze strony.
5 Aby wstawić układ do bieżącego rysunku, można skorzystać z jednej z następujących

opcji:
■ Przeciągnąć ikonę układu z obszaru zasobów do obszaru rysunku.
■ Wybrać układ w obszarze zasobów i kliknąć prawym przyciskiem myszy. Kliknąć

Dodaj układ.
■ Kliknąć dwukrotnie układ w obszarze zasobów.
ADCENTER
ARKUSZ
USTAWIENIASTR
Ponowne użycie układów i ustawień układów | 337

KREATORPCWE
Uruchamia kreatora importowania ustawień wydruku z pliku konfiguracji PCP i PC2 do
modelu lub bieżącego nazwanego układu (obszar papieru).
USUŃ
Usuwa z rysunku nieużywane elementy, takie jak warstwy czy definicje bloków.
TDCREATE
TDUCREATE
TDUPDATE
TDUUPDATE
Przechowuje uniwersalny czas i datę ostatniej aktualizacji/zapisu.

Praca z arkuszami w
zestawie arkuszy 14
Za pomocą Menedżera zestawów arkuszy można organizować układy rysunków w nazwane zestawy arkuszy.
Arkusze w zestawie arkuszy mogą być przesyłane, publikowane i archiwizowane jako jednostka.
Zestawy arkuszy ułatwiają organizowanie i zarządzanie rysunkami w projekcie oraz poprawiają komunikację
w grupie roboczej.
Wstęp do zestawów arkuszy

Zestaw arkuszy jest uporządkowanym zbiorem arkuszy z kilku plików rysunku. Arkusz jest
wybranym układem z pliku rysunku.
Zestawy rysunków są głównym obiektem wymiany dla większości grup projektowych. Zestawy
rysunków służą komunikacji w zakresie ogólnych założeń projektowych oraz udostępniają
dokumentację i specyfikacje projektu. Ręczne zarządzanie zestawami rysunków może być
skomplikowane i czasochłonne.
Za pomocą Menedżera zestawów arkuszy można zarządzać rysunkami tak jak zestawami
arkuszy. Zestaw arkuszy jest uporządkowanym i nazwanym zbiorem arkuszy z kilku plików
rysunku. Arkusz jest wybranym układem z pliku rysunku. Układ można importować z
dowolnego rysunku do zestawu arkuszy jako kolejny arkusz.
339
Zestawy arkuszy można przesyłać, publikować i archiwizować jako jednostkę.
Polecenia
NOWYZESTAWARKUSZY
Tworzy nowy plik danych zestawu arkuszy zarządzający układami rysunku, ścieżkami
pliku i danymi projektu.
OTWÓRZZESTAWARKUSZY
Otwiera wybrany zestaw arkuszy.
ZESTAWARKUSZY
Otwiera Menedżera zestawów arkuszy.
UKRYJZESTAWARKUSZY
Zamyka Menedżera zestawów arkuszy.
Zmienne systemowe
SSFOUND
Wyświetla ścieżkę zestawu arkuszy i nazwę pliku, jeśli zestaw arkuszy zostanie znaleziony.
SSLOCATE
Określa, czy zestaw arkuszy skojarzony z rysunkiem zostaje zlokalizowany i otwarty, gdy
otwierany jest rysunek.
340 | Rozdział 14 Praca z arkuszami w zestawie arkuszy

SSMAUTOOPEN
Steruje zachowaniem wyświetlania Menedżera zestawów arkuszy, gdy otwierany jest
rysunek skojarzony z arkuszem.
SSMPOLLTIME
Określa, czy drukowanie zestawu arkuszy, pliku wydruku wieloarkuszowego lub pliku
buforowania wydruku może zostać przerwane przez inne zadania drukowania.
SSMSHEETSTATUS
Steruje, w jaki sposób dane stanu są odświeżane w zestawie arkuszy.
SSMSTATE
Określa, czy okno Menedżer zestawów arkuszy jest otwarte czy zamknięte.
Opis interfejsu Menedżera zestawów arkuszy

Używając opcji sterowania w Menedżerze zestawów arkuszy, można tworzyć, organizować
i zarządzać arkuszami w zestawie arkuszy.
W oknie Menedżera zestawów arkuszy można korzystać z następujących kart i opcji

sterowania:
Sterowanie zestawem arkuszy. Wyświetla listę opcji menu do tworzenia nowego zestawu
arkuszy, otwierania istniejącego zestawu arkuszy lub przełączania między otwartymi
zestawami arkuszy.
Opis interfejsu Menedżera zestawów arkuszy | 341

Karta Lista arkuszy. Wyświetla uporządkowaną listę wszystkich arkuszy w zestawie arkuszy.
Każdy arkusz w zestawie jest określonym układem w pliku rysunku.
Karta Widoki arkuszy. Wyświetla uporządkowaną listę wszystkich widoków arkuszy w
zestawie arkuszy. Wyświetlone zostaną tylko widoki arkuszy utworzonych w programie
AutoCAD 2005 lub wersjach późniejszych.
Karta Widoki modelu. Wyświetla listę ścieżek i nazw folderów dla rysunków zawierających
widoki obszaru modelu, które mają zostać użyte w zestawie arkuszy.
■ Kliknij folder, aby wyświetlić listę plików rysunku znajdujących się w tym folderze.
■ Kliknij plik rysunku, aby wyświetlić listę nazwanych widoków obszaru modelu, które
można umieścić w bieżącym arkuszu.
■ Kliknij dwukrotnie widok, aby otworzyć rysunek go zawierający.
■ Kliknij widok prawym przyciskiem myszy lub przeciągnij go do bieżącego arkusza.
Przyciski. Umożliwia wygodny dostęp do najczęściej używanych operacji dla bieżącej karty.
Widok drzewa Wyświetla zawartość karty.
Szczegóły lub podgląd. Wyświetla informacje opisowe lub miniaturę aktualnie wybranego
elementu w widoku drzewa.
Czynności, które można wykonać w widoku drzewa

W widoku drzewa można wykonać następujące czynności:
■ Kliknąć prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić menu skrótów zawierające funkcje
powiązane z aktualnie zaznaczonym elementem.
■ Kliknąć dwukrotnie elementy, aby je otworzyć. Jest to wygodna metoda otwierania

plików rysunku z karty Lista arkuszy lub Widoki modelu. Aby rozwinąć lub zwinąć
elementy widoku drzewa, można również kliknąć je dwukrotnie.
■ Kliknąć jeden lub więcej elementów, aby wybrać je do operacji, takich jak otwieranie,
publikowanie czy przesyłanie.
■ Kliknąć pojedynczy element, aby wyświetlić informacje opisowe lub podgląd miniatury
zaznaczonego arkusza, widoku lub pliku rysunku.
■ Przeciągnąć elementy w widoku drzewa, aby zmienić ich kolejność.

UWAGA Aby efektywnie korzystać z Menedżera zestawów arkuszy, można klikać prawym
przyciskiem myszy elementy widoku drzewa w celu uzyskania dostępu do odpowiednich
menu skrótów. W obszarze rysunku możliwe jest uzyskanie dostępu do menu skrótów,
które są potrzebne do przeprowadzania operacji na zestawach arkuszy. W tym celu
zaznacz Menu skrótów na karcie Parametry użytkownika, w oknie dialogowym Opcje,
w rejonie Obszar rysunku.
Polecenia
NOWYZESTAWARKUSZY
ZESTAWARKUSZY
UKRYJZESTAWARKUSZY
Zmienne systemowe
SSFOUND
SSLOCATE
SSMAUTOOPEN
SSMPOLLTIME
Opis interfejsu Menedżera zestawów arkuszy | 343

SSMSHEETSTATUS
SSMSTATE
Tworzenie zestawu arkuszy i zarządzanie nim

Istnieje kilka sposobów tworzenia i organizowania zestawu arkuszy. Można również dołączyć
istotne informacje do zestawu arkuszy i jego komponentów.
Tworzenie zestawu arkuszy

Zestaw arkuszy można utworzyć za pomocą kreatora tworzenia zestawu arkuszy. Dzięki
kreatorowi można utworzyć zestaw arkuszy od podstaw w oparciu o istniejące rysunki lub
użyć przykładowego zestawu arkuszy jako szablonu.
Układy z wybranych plików rysunku zostaną zaimportowane do zestawu arkuszy.
Skojarzenia oraz informacje definiujące zestaw arkuszy są przechowywane w pliku danych
zestawu arkuszy (DST).
Podczas tworzenia nowego zestawu arkuszy za pomocą kreatora Utwórz zestaw arkuszy,
tworzony jest nowy folder jako domyślne położenie zestawów arkuszy. Ten nowy folder,
o nazwie Zestawy arkuszy AutoCAD, zostanie umieszczony w folderze Moje dokumenty.
Domyślne położenie pliku zestawów arkuszy można zmienić, ale zalecane jest
przechowywanie pliku DST razem z plikami projektu.
UWAGA Plik DST powinien być przechowywany w położeniu sieciowym dostępnym

dla wszystkich użytkowników zestawów arkuszy w sieci. Powinien być także zmapowany
do tego samego dysku logicznego. Zaleca się przechowywanie pliku DST i rysunków
arkuszy w tym samym folderze. Jeżeli zachodzi konieczność przeniesienia całego zestawu
arkuszy albo zmianie uległ serwer lub nazwa folderu, plik DST nadal będzie w stanie
zlokalizować arkusze na podstawie ścieżki względnej.
Czynności przygotowawcze
Przed rozpoczęciem tworzenia zestawu arkuszy należy wykonać następujące czynności:
■ Połączenie plików rysunku. Przenieś pliki rysunku, które mają być użyte w zestawie,
do niewielkiej liczby folderów. Uprości to zarządzanie zestawem arkuszy.
■ Usuwanie powtarzających się kart układów. Zaleca się, aby każdy rysunek, który
ma być użyty w zestawie arkuszy, posiadał tylko jeden układ do wykorzystania jako

arkusz w zestawie arkuszy. Jest to istotne, aby arkusze były dostępne dla wielu
użytkowników. Tylko jeden arkusz może być otwarty w rysunku w danym momencie.
■ Tworzenie szablonu tworzenia arkusza. Utwórz lub określ plik szablonu rysunku
(DWT), który ma być użyty przez zestaw arkuszy do tworzenia nowych arkuszy. Plik
szablonu rysunku nazywany jest szablonem tworzenia arkusza. Plik szablonu określa
się w oknie dialogowym Właściwości zestawu arkuszy lub Właściwości podzestawu.
■ Tworzenie pliku zastępowania ustawień strony. Utwórz lub określ plik DWT, w
którym będą przechowywane ustawienia strony dotyczące wydruku i publikowania.
Plik ten, zwany plikiem zastępowania ustawień strony, może być użyty do zastosowania
pojedynczego ustawienia strony dla wszystkich arkuszy w zestawie arkuszy przez
zastąpienie poszczególnych ustawień strony przechowywanych w każdym rysunku.
UWAGA Możliwe jest stosowanie kilku układów z tego samego pliku rysunku jako
oddzielnych arkuszy w zestawie arkuszy, jednak nie jest to zalecane. Uniemożliwia to
jednoczesny dostęp wielu użytkowników do każdego układu. Może to również zmniejszyć
możliwości zarządzania oraz skomplikować organizowanie zestawów arkuszy.
Tworzenie zestawu arkuszy z przykładowego zestawu arkuszy

W oknie kreatora tworzenia zestawu arkuszy, po wybraniu opcji tworzenia nowego zestawu
z zestawu przykładowego, przykładowy zestaw arkuszy udostępnia ustawienia domyślne
i strukturę organizacyjną dla nowego zestawu arkuszy. Można również określić, że foldery
będą tworzone odpowiednio do ścieżek dostępu do podzestawów zestawu arkuszy.
Po utworzeniu pustego arkusza za pomocą tej opcji można importować układy lub tworzyć
arkusze pojedynczo.
Tworzenie zestawu arkuszy z istniejących plików rysunku

W oknie kreatora tworzenia zestawu arkuszy, po wybraniu opcji tworzenia nowego zestawu
z istniejących plików rysunku, podaj jeden lub więcej folderów zawierających pliki rysunku.
Za pomocą tej opcji można określić, że organizacja podzestawu arkusza powieli strukturę
folderów plików rysunku. Układy z tych rysunków mogą być zaimportowane do zestawu
arkuszy automatycznie.
Dla każdego dodatkowego folderu można w prosty sposób dodać więcej folderów
zawierających rysunki, klikając przycisk Przeglądaj.
Tworzenie kopii zapasowej i odzyskiwanie plików danych zestawów arkuszy

Opracowanie danych przechowywanych w pliku danych zestawu arkuszy wymaga wiele
pracy, dlatego należy tworzyć kopie zapasowe plików DST, tak jak tworzy się je dla plików
rysunku.
Tworzenie zestawu arkuszy | 345

W przypadku uszkodzenia pliku DST lub poważnego błędu użytkownika można odzyskać
wcześniej zapisany plik danych zestawu arkuszy. Przy każdym otwarciu pliku danych
zestawu arkuszy bieżący plik danych zestawu arkuszy jest kopiowany do pliku kopii
zapasowej (DS$). Plik kopii zapasowej ma tę samą nazwę i znajduje się w tym samym
katalogu jak bieżący plik danych zestawu arkuszy.
Aby odzyskać poprzednią wersję pliku danych zestawu arkuszy, należy najpierw upewnić
się, że żaden inny użytkownik w sieci nie pracuje z tym zestawem arkuszy. Zaleca się
skopiowanie istniejącego pliku DST pod inną nazwą. Następnie zmień rozszerzenie pliku
kopii zapasowej z DS$ na DST.
Polecenia
NOWYZESTAWARKUSZY
ZESTAWARKUSZY
UKRYJZESTAWARKUSZY
Zmienne systemowe
SSFOUND
SSLOCATE
SSMAUTOOPEN

SSMPOLLTIME
SSMSHEETSTATUS
SSMSTATE
Organizowanie zestawu arkuszy

W przypadku dużego zestawu arkuszy bardzo pomocne jest organizowanie arkuszy i
widoków w widoku drzewa.
Na karcie Lista arkuszy można łączyć arkusze w zbiory zwane podzestawami. Na karcie
Widoki arkuszy można łączyć widoki w zbiory zwane kategoriami.
Stosowanie podzestawów arkuszy

Podzestawy arkuszy są często skojarzone z określoną dziedziną, taką jak projektowanie
architektoniczne czy mechaniczne. Przykładowo, w przypadku projektowania
architektonicznego można użyć podzestawu o nazwie Strukturalny; w projektowaniu
mechanicznym można użyć podzestawu o nazwie Standardowe elementy złączne. W
niektórych przypadkach przydatne może być utworzenie podzestawów skojarzonych ze
stanem przeglądania lub ukończenia.
Można zagnieżdżać podzestawy w innych podzestawach. Po utworzeniu lub zaimportowaniu
arkuszy lub podzestawów można w prosty sposób zmienić ich kolejność poprzez
przeciąganie w widoku drzewa.
Organizowanie zestawu arkuszy | 347

Stosowanie kategorii widoków
Kategorie widoków są często skojarzone z funkcją. Przykładowo, w przypadku projektowania
architektonicznego można użyć kategorii widoków o nazwie Elewacje; w projektowaniu
mechanicznym można użyć kategorii widoków o nazwie Rozbite.
Można wyświetlić widoki według kategorii lub arkusza, na którym są umieszczone.
Można zagnieżdżać kategorie w innych kategoriach. Aby przenieść widok do innej kategorii,
przeciągnij go w widoku drzewa lub skorzystaj z opcji menu skrótów Ustaw kategorię.
Aby utworzyć nowy podzestaw na liście arkuszy
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Menedżer zestawów arkuszy.
2 W oknie Menedżer zestawów arkuszy, na karcie Lista arkuszy kliknij prawym

przyciskiem myszy węzeł zestawu arkuszy (u góry listy) lub istniejący podzestaw.
Kliknij polecenie Nowy podzestaw.
3 W oknie dialogowym Właściwości podzestawu, w polu Nazwa podzestawu wprowadź

nazwę nowego podzestawu. Kliknij przycisk OK.
Nowy podzestaw można przeciągnąć w dowolne miejsce na liście arkuszy, nawet
poniżej innych podzestawów.
UWAGA Jeśli nowy podzestaw ma być utworzony w istniejącym podzestawie,

można kliknąć prawym przyciskiem myszy istniejący podzestaw. W menu skrótów
kliknij polecenie Nowy podzestaw.
Aby utworzyć nową kategorię widoków na liście widoków

2 W oknie Menedżer zestawów arkuszy, na karcie Widoki arkuszy kliknij przycisk
Pokaż wg kategorii.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy węzeł zestawu arkuszy (na górze listy). Kliknij
polecenie Nowa kategoria widoku.
4 W oknie dialogowym Kategoria widoków, w polu Nazwa kategorii wprowadź nazwę

nowej kategorii.
5 Jeżeli wyświetli się lista bloków, wybierz bloki objaśnień, które mają być użyte dla
widoków w tej kategorii widoków. Bloki można dodać do listy, klikając przycisk Dodaj
bloki.
Aby usunąć podzestaw z listy arkuszy
2 W oknie Menedżer zestawów arkuszy, na karcie Lista arkuszy przeciągnij wszystkie

arkusze poza podzestaw, który ma zostać usunięty.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy podzestaw, który ma być usunięty. Kliknij

polecenie Usuń podzestaw.
Aby usunąć kategorię widoków z listy widoków
2 W oknie Menedżer zestawów arkuszy, na karcie Widoki arkuszy kliknij przycisk

Pokaż wg kategorii.
3 Przeciągnij wszystkie widoki na zewnątrz kategorii widoku, która ma zostać usunięta.
4 Kliknij prawym przyciskiem myszy kategorię widoków, która ma być usunięta. Kliknij
polecenie Usuń kategorię.
Polecenia
NOWYZESTAWARKUSZY
Organizowanie zestawu arkuszy | 349

ZESTAWARKUSZY
UKRYJZESTAWARKUSZY
Zmienne systemowe
SSFOUND
SSLOCATE
SSMAUTOOPEN
SSMPOLLTIME
SSMSHEETSTATUS
SSMSTATE
Tworzenie i modyfikowanie arkuszy

W oknie Menedżer zestawów arkuszy jest dostępnych kilka opcji tworzenia arkuszy i
dodawania widoków za pomocą menu skrótów lub przycisków kart. Modyfikacja arkusza
powinna być zawsze wykonywana w otwartym zestawie arkuszy.

Najczęstsze operacje na arkuszach zostały opisane poniżej. Dostęp do poleceń można
uzyskać, klikając prawym przyciskiem myszy element w widoku drzewa w celu wyświetlenia
odpowiedniego menu skrótów.
■ Importuj układ rysunku jako arkusz. Po utworzeniu zestawu arkuszy można

zaimportować jeden lub kilka układów z istniejących rysunków. Układ można inicjować,
klikając jego kartę, aby aktywować wcześniej nieużywany układ. Przed zainicjowaniem
układ nie zawiera żadnych ustawień wydruku. Na zainicjowanych układach można
rysować, można je publikować i dodawać do zestawów arkuszy jako arkusze (po
zapisaniu rysunku). Jest to szybka metoda tworzenia wielu arkuszy z arkuszy zapisanych
w kilku rysunkach. W bieżącym rysunku można przeciągnąć kartę układu do obszaru
arkuszy karty Lista arkuszy w Menedżerze zestawów arkuszy.
■ Tworzenie nowego arkusza. Zamiast importowania istniejącego układu można

utworzyć nowy arkusz. Po umieszczeniu widoków w arkuszu pliki rysunku skojarzone
z widokami zostaną dołączone do rysunku arkusza jako odnośniki. Plik rysunku arkusza
jest tworzony przy użyciu formatu AutoCAD 2004 lub AutoCAD 2007, w zależności
od formatu określonego na karcie Otwórz i zapisz w oknie dialogowym Opcje.
■ Modyfikowanie arkusza. Aby otworzyć rysunek z zestawu arkuszy, kliknij dwukrotnie

zestaw na karcie Lista arkuszy. W celu wybrania wielu arkuszy naraz użyj klawiszy
SHIFT lub CTRL. Aby przejrzeć arkusz, użyj menu skrótów do otwarcia rysunku w
trybie tylko do odczytu.
UWAGA Modyfikacja arkusza powinna być zawsze wykonywana w otwartym

zestawie arkuszy w oknie Menedżera zestawów arkuszy. Zapewnia to aktualizację
wszystkich danych skojarzonych z tym arkuszem.
■ Zmień nazwę i numer arkusza. Po utworzeniu arkusza można zmienić jego nazwę i
numer. Można również określić inny plik rysunku skojarzony z arkuszem.
UWAGA Jeśli zmieniasz nazwę układu, aktualizowany jest również odpowiedni

tytuł arkusza w zestawie arkuszy i odwrotnie.
■ Usuwanie arkusza z zestawu arkuszy. Usunięcie arkusza z zestawu arkuszy anuluje

skojarzenie arkusza z zestawem arkuszy, ale nie usuwa pliku rysunku ani układu.
■ Ponowne skojarzenie arkusza. Jeśli arkusz zostanie przeniesiony do innego katalogu,

należy ponownie skojarzyć go z zestawem arkuszy poprzez poprawienie ścieżki dostępu
za pomocą okna dialogowego Właściwości arkusza. Dla każdego przeniesionego rysunku
arkusza ścieżki do Oczekiwanego układu i Znalezionego układu są wyświetlone w oknie
dialogowym Właściwości arkusza. Aby ponownie skojarzyć arkusz, kliknij ścieżkę
Oczekiwanego układu, a następnie kliknij, aby odnaleźć nowe miejsce położenia arkusza.
Tworzenie i modyfikowanie arkuszy | 351

UWAGA Można łatwo potwierdzić, czy arkusz znajduje się w oczekiwanym folderze,
sprawdzając Szczegóły u dołu karty Lista arkuszy. Jeśli wybrany arkusz nie znajduje
się w oczekiwanym położeniu, informacje o ścieżce położenia oczekiwanego i
położenia znalezionego zostaną wyświetlone w polu Szczegóły.
■ Dodawanie widoku do arkusza. Z karty Widoki modelu można w prosty sposób

dodać widok do arkusza, umieszczając nazwany widok obszaru modelu lub cały rysunek
na bieżącym arkuszu.
UWAGA Po utworzeniu nazwanego widoku obszaru modelu należy zapisać rysunek,

aby dodać ten widok do karty Widoki modelu. Aby zaktualizować widok drzewa
Menedżera zestawów arkuszy, na karcie Widoki modelu kliknij Odśwież.
■ Dodawanie bloków etykiet do widoków. Za pomocą Menedżera zestawów arkuszy

można automatycznie dodawać etykiety do widoków i szczegółów podczas ich
umieszczania. Etykiety zawierają dane skojarzone z odpowiednim widokiem.
■ Dodawanie bloków objaśnień do widoków. Bloki objaśnień to symbole, które

stanowią odniesienia do innych arkuszy. Bloki objaśnień posiadają wiele nazw
specyficznych dla branży, na przykład: znaczniki odniesienia, klucze szczegółów,
markery szczegółów, klucze przekroju budynku itd. Bloki objaśnień zawierają dane
skojarzone z odpowiednim arkuszem i widokiem.
UWAGA Umieszczając na arkuszu widok lub blok objaśnienia z polami danych,

upewnij się, czy bieżąca warstwa jest odblokowana.
■ Tworzenie arkusza tytułowego i spisu treści. Pierwszy arkusz w zestawie arkuszy

jest zwykle arkuszem tytułowym, zawierającym opis zestawu arkuszy i tabelę zawierającą
listę wszystkich arkuszy w zestawie arkuszy. Tabelę tę, zwaną tabelą listy arkuszy, można
utworzyć w otwartym arkuszu. Tabela automatycznie obejmie wszystkie arkusze w

zestawie arkuszy. Po utworzeniu tabeli listy arkuszy można edytować, aktualizować i
usuwać zawartość komórek tej tabeli.
Za pomocą menu skrótów arkuszy i zestawów arkuszy oraz tylko arkuszy można
utworzyć tabelę zawierającą listę arkuszy. Tabelę zawierającą listę arkuszy można
również utworzyć dla wielu podzestawów i arkuszy. Dowolne arkusze dodane później
do podzestawu są automatycznie dodawane do tabeli zawierającej listę arkuszy.
UWAGA Możliwe jest uzyskanie dostępu do menu skrótów w obszarze rysunku,

które są potrzebne do przeprowadzania operacji na tabelach list arkuszy. W tym
celu zaznacz Menu skrótów na karcie Parametry użytkownika, w oknie dialogowym
Opcje, w rejonie Obszar rysunku.
Tworzenie bloków objaśnień i bloków etykiet (zaawansowane)

Jeżeli w zestawie arkuszy zostanie utworzony blok, który ma być używany jako blok
objaśnień lub blok etykiet, należy użyć pola miejsca. Będą w nim wyświetlane takie
informacje, jak tytuł widoku lub numer arkusza. Blok objaśnień lub etykiet powinien być
zdefiniowany w pliku DWG lub DWT, wskazanym w oknie dialogowym Właściwości
zestawu arkuszy. Następnie można wstawić blok objaśnień lub etykiet z menu skrótów na
karcie Widoki arkuszy w oknie Menedżer zestawów arkuszy.
Aby w polu danych wyświetlane były prawidłowe informacje na temat widoku lub arkuszy,
w których zostanie ono wstawione, podczas definiowania bloku pole należy włączyć do
atrybutów bloku, nie tekstu. Aby stworzyć definicję atrybutów bloku, należy wstawić pole
miejsca jako wartość, wybrać Ustawienie wstępne i określić znacznik.
UWAGA Podczas tworzenia własnych bloków etykiet i bloków objaśnień należy ustawić
wartość Ustawienie wstępne dla wszystkich definicji atrybutów, aby uniknąć monitów
podczas umieszczania bloków w rysunku.
Aby uzyskać więcej informacji o polach, zobacz Wstawianie pól na stronie 999.
Umieszczanie widoku arkusza (Zaawansowane)

Menedżer zestawów arkuszy automatyzuje i rozszerza proces dodawania widoków do
arkusza. Widok na arkuszu, nazywany widokiem arkusza, składa się z kilku powiązanych
wartości: odnośnika lub geometrii w obszarze modelu, rzutni układu w arkuszu i nazwanego
widoku w obszarze papieru.
■ Widok arkusza może wyświetlać obszar modelu z innego pliku rysunku. W tym
przypadku rysunek jest dołączany do bieżącego rysunku jako odnośnik. Warstwy tego
pliku rysunku są wyświetlone tylko w utworzonym widoku arkusza.

UWAGA Odnośnik jest dołączany przy użyciu ścieżki względnej. Jeśli trzeba zmienić
ścieżkę na bezwzględną, należy użyć palety Odnośniki.
■ Rzutnia układu wyświetlająca widok obszaru modelu jest tworzona w bieżącym arkuszu.
■ Nazwany widok obejmujący obszar rzutni układu jest tworzony w obszarze papieru.
Po umieszczeniu widoku arkusza na arkuszu wszystkie warstwy w bieżącym rysunku (w

tym warstwa 0) są zablokowane w nowej rzutni utworzonej przez widok. Warstwy są
wyświetlane jako zablokowane w kolumnie Zablokuj w rzutni Menedżera właściwości
warstw.
W razie potrzeby usunięcia widoku arkusza z arkusza można usunąć rzutnię układu, aby
usunąć widok. Jednak aby usunąć wszystkie nieużywane elementy, należy odłączyć odnośnik
i usunąć nazwany widok obszaru papieru.
UWAGA Najprostszą metodą usunięcia widoku arkusza zaraz po jego wstawieniu jest
użycie polecenia COFAJ.
Patrz także:
■ Używanie pól w tekście na stronie 999
Aby zaimportować układ z bieżącego rysunku jako arkusz

1 Jeśli karty Model i Układ nie są widoczne u dołu obszaru rysunku, kliknij prawym
przyciskiem myszy pasek stanu i kliknij polecenie Wyświetlaj karty Układ oraz Model.

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy kartę układu, a następnie kliknij polecenie
Importuj układ jako arkusz.
■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Menedżer zestawów arkuszy.
■ Przeciągnij kartę układu do obszaru Arkusze karty Lista arkuszy Menedżera

zestawów arkuszy.
3 Kliknij Import wybranych.

Aby zaimportować arkusze z kilku rysunków jako arkusze
2 W oknie Menedżer zestawów arkuszy, na karcie Lista arkuszy kliknij prawym

przyciskiem myszy węzeł zestawu arkuszy, węzeł podzestawu lub węzeł arkusza.
Kliknij polecenie Importuj układ rysunku jako arkusz.
3 W oknie dialogowym Importuj układ rysunku jako arkusz kliknij Przeglądaj rysunki
i przejdź do rysunku, który ma być używany.
Aby wybrać jednocześnie kilka rysunków, naciśnij i przytrzymaj klawisz SHIFT lub
CTRL, klikając pliki rysunków.
4 Zaznacz pola wyboru układów, które mają być zaimportowane jako arkusze w
bieżącym zestawie arkuszy. Kliknij Import wybranych.
5 (Opcjonalnie) Na karcie Lista arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy nowo

zaimportowany arkusz. Kliknij polecenie Zmień nazwę i numer.
6 (Opcjonalnie) W oknie dialogowym Zmień nazwę i numer arkusza zmień nazwę i

numer. Kliknij przycisk OK.
UWAGA Zmiany numerów i tytułów arkuszy nie powodują zmiany nazwy pliku
rysunku, o ile nie była zaznaczona opcja zmiany nazwy pliku.
Aby otworzyć plik rysunku tylko do odczytu wewnątrz zestawu arkuszy
2 W oknie Menedżer zestawów arkuszy otwórz zestaw arkuszy.
3 Na karcie Lista arkuszy kliknij arkusz prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie
Otwórz tylko do odczytu.
Aby ponownie skojarzyć arkusz w zestawie arkuszy
3 Na karcie Lista arkuszy otwórz arkusz, który ma zostać ponownie skojarzony.

4 W oknie Menedżer zestawów arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy ten arkusz.
Kliknij polecenie Usuń arkusz.
5 Zapisz plik rysunku.
6 W oknie Menedżer zestawów arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy Zestaw

arkuszy. Kliknij polecenie Importuj układ rysunku jako arkusz.
7 W oknie dialogowym Importuj układ rysunku jako arkusz kliknij Przeglądaj rysunki.
Odszukaj rysunek, który ma być użyty.
8 Zaznacz pole wyboru układu, który ma być ponownie skojarzony jako arkusz w
bieżącym zestawie arkuszy. Kliknij Import wybranych.
Aby dodać widok do arkusza
3 Na karcie Lista arkuszy wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Kliknij dwukrotnie arkusz, aby go otworzyć.
■ Utwórz nowy arkusz i otwórz go.
4 Na karcie Widoki modelu kliknij znak plus (+) umieszczony obok folderu, aby
wyświetlić listę rysunków w folderze.
5 Na liście plików rysunku wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Aby dodać widok obszaru modelu do arkusza, kliknij znak plus (+) umieszczony
obok pliku rysunku. Spowoduje to wyświetlenie listy jego nazwanych widoków
obszaru modelu. Kliknij widok obszaru modelu prawym przyciskiem myszy.
■ Aby dodać cały rysunek jako widok do arkusza, kliknij plik rysunku prawym
przyciskiem myszy.
6 Kliknij polecenie Wstaw na arkusz.
UWAGA Można również przeciągnąć widok obszaru modelu lub rysunek z karty
Widoki modelu do arkusza.
7 Kliknij arkusz prawym przyciskiem myszy. Kliknij skalę dla widoku arkusza.
8 Określ punkt wstawienia dla widoku arkusza.

Podany widok zostanie dodany do arkusza. Jeśli blok etykiety arkusza jest określony
za pomocą właściwości zestawu arkuszy, etykieta widoku wyświetlająca specyficzne
informacje o widoku zostanie automatycznie umieszczona na arkuszu.
Aby dodać tabelę listy arkuszy
3 Prawym przyciskiem myszy kliknij nazwę zestawu arkuszy, zestaw, podzestaw lub
wiele nazw zestawów arkuszy i podzestawów. Kliknij polecenie Wstaw tabelę listy
arkuszy.
4 W oknie dialogowym Wstaw tabelę listy arkuszy wykonaj następujące czynności:

■ Ustaw styl tabeli w grupie Ustawienia stylu tabeli.
■ Na karcie Dane tabeli określ Tekst tabeli i dodaj, usuń lub zmień kolejność wpisów
w kolumnie.
■ Na karcie Podzestawy i arkusze wybierz podzestawy i arkusze, które zostaną

uwzględnione w tabeli zawierającej listę arkuszy.
UWAGA Późniejsze dodawanie arkuszy do podzestawu powoduje

automatycznie wyświetlanie monitu o aktualizację tabeli zawierającej listę
arkuszy.
Aby dodać blok, który będzie używany do objaśnień widoków arkusza
3 Na karcie Widoki arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy węzeł zestawu arkuszy.
4 W oknie dialogowym Właściwości zestawu arkuszy kliknij Bloki objaśnień. Kliknij

przycisk [...].
5 W oknie dialogowym Lista bloków wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Kliknij blok na liście bloków.

■ Kliknij przycisk Dodaj i określ nowy blok, który ma być dodany do listy.
6 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe.
Aby zmienić domyślny blok używany do etykiet widoku arkusza
3 Na karcie Widoki arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy węzeł zestawu arkuszy.
4 W oknie dialogowym Właściwości zestawu arkuszy kliknij Blok etykiety dla widoków.
Kliknij przycisk [...].
5 W oknie dialogowym Wybierz blok określ nowy blok, który ma zostać użyty jako
domyślny blok etykiety widoku.
Aby dodać blok objaśnień do arkusza
3 Na karcie Widoki arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy widok, z którym ma

zostać skojarzone objaśnienie. Kliknij polecenie Wstaw blok objaśnień.
4 Określ punkt wstawienia bloku objaśnień.

Blok objaśnień zostanie umieszczony na arkuszu. Blok objaśnień automatycznie
wyświetli specyficzne informacje o widoku, z którym jest skojarzony.
Polecenia
NOWYZESTAWARKUSZY

ZESTAWARKUSZY
UKRYJZESTAWARKUSZY
Zmienne systemowe
SSFOUND
SSLOCATE
SSMAUTOOPEN
SSMPOLLTIME
SSMSHEETSTATUS
SSMSTATE
Dołączanie informacji do arkuszy i zestawów arkuszy

Zestawy arkuszy, podzestawy i arkusze zawierają kilka rodzajów informacji. Informacje te,
zwane właściwościami, obejmują tytuły, opisy, ścieżki dostępu oraz właściwości
niestandardowe.
Dołączanie informacji do arkuszy i zestawów arkuszy | 359

Różne właściwości dla różnych poziomów (właścicieli)
Zestawy arkuszy, podzestawy i arkusze odpowiadają różnym poziomom organizacji, a
każdy z nich zawiera inny rodzaj właściwości. Wartości tych właściwości określa się podczas
tworzenia zestawu arkuszy, podzestawu lub arkusza.
Dodatkowo można określić właściwości niestandardowe dla zestawu arkuszy i dla arkusza.
Wartości właściwości niestandardowych są charakterystyczne dla każdego arkusza.
Przykładowo, właściwość niestandardowa może zawierać nazwisko projektanta. Wartości
właściwości niestandardowych są charakterystyczne dla projektu. Przykładowo, właściwość
niestandardowa może zawierać numer umowy.
Nie można tworzyć właściwości niestandardowych dla podzestawów.
Przeglądanie i edycja właściwości

Właściwości można przeglądać i edytować z karty Lista arkuszy, klikając prawym
przyciskiem myszy nazwę zestawu arkuszy, podzestawu lub arkusza. W menu skrótów
kliknij polecenie Właściwości. Właściwości i wartości wyświetlone w oknie dialogowym
Właściwości zależą od dokonanego wyboru. Wartości właściwości można edytować, klikając
je.
Aby edytować właściwości zestawu arkuszy, podzestawu, arkusza lub

kategorii widoków

■ Na karcie Lista arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy węzeł zestawu arkuszy,
podzestaw lub arkusz.
■ Na karcie Widoki arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy kategorię widoków.
4 Kliknij polecenie Właściwości.
5 W wyświetlonym oknie dialogowym kliknij dowolne pole i wprowadź zmiany.
Aby utworzyć właściwość niestandardową dla zestawu arkuszy

3 Na karcie Lista arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy węzeł zestawu arkuszy.
Kliknij polecenie Właściwości.
4 W oknie dialogowym Właściwości zestawu arkuszy kliknij przycisk Edycja właściwości

niestandardowych.
5 W oknie dialogowym Właściwości niestandardowe wykonaj jedną z poniższych

czynności:
■ Kliknij Dodaj, aby utworzyć nową właściwość niestandardową dla zestawu arkuszy.
Kliknij nazwę i wartość domyślną, aby wprowadzić dane w tych polach. Aby
przypisać tę właściwość do zestawu arkuszy, sprawdź, czy Zestaw arkuszy jest
zaznaczony w obszarze Właściciel.
■ Kliknij nazwę i wartość domyślną, aby zmienić dane w tych polach.
■ Kliknij właściwość niestandardową na liście. Kliknij przycisk Usuń, aby usunąć

właściwość.
Aby utworzyć właściwość niestandardową dla arkusza
3 Na karcie Lista arkuszy kliknij prawym przyciskiem myszy węzeł zestawu arkuszy.
4 W oknie dialogowym Właściwości zestawu arkuszy kliknij przycisk Edycja właściwości

niestandardowych.
5 W oknie dialogowym Właściwości niestandardowe wykonaj jedną z poniższych

czynności:
■ Kliknij Dodaj, aby utworzyć nową właściwość niestandardową dla arkusza. Kliknij
nazwę i wartość domyślną, aby wprowadzić dane w tych polach. Aby przypisać
tę właściwość do arkusza, sprawdź, czy Arkusz został zaznaczony w obszarze
Właściciel.
■ Kliknij nazwę i wartość domyślną, aby zmienić dane w tych polach. Za pomocą
tej metody można zmienić wartość dla każdego arkusza w zestawie arkuszy.
■ Kliknij właściwość niestandardową na liście. Kliknij przycisk Usuń, aby usunąć

właściwość.
Dołączanie informacji do arkuszy i zestawów arkuszy | 361

Polecenia
NOWYZESTAWARKUSZY
ZESTAWARKUSZY
UKRYJZESTAWARKUSZY
Zmienne systemowe
SSFOUND
SSLOCATE
SSMAUTOOPEN
SSMPOLLTIME
SSMSHEETSTATUS
SSMSTATE

Publikowanie, przesyłanie i archiwizacja zestawów
arkuszy
Po uporządkowaniu rysunków w zestaw arkuszy można go publikować, przesyłać i
archiwizować jako pakiet.
■ Publikowanie zestawu arkuszy:Użyj funkcji publikowanie, aby wydrukować zestaw

arkuszy na ploterze w normalnej lub odwróconej kolejności. Więcej informacji znajduje
się w temacie Publikowanie zestawu arkuszy. Z zestawu lub części zestawu arkuszy
można tworzyć jedno- i wieloarkuszowe pliki DWF i DWFx.
Aby uzyskać więcej informacji o plikach DWF, zobacz Drukowanie plików DWF na
stronie 1251.
Aby uzyskać więcej informacji o plikach DWFx, zobacz Drukowanie plików DWFx na
stronie 1252.
■ Ustawienie opcji właściwości uwzględnianych w opublikowanym pliku DWF lub

DWFx: Użytkownik może zdecydować, jakiego rodzaju informacje ujawnić w
opublikowanych plikach DWF lub DWFx. Typy metadanych, które mogą zostać
umieszczone, obejmują: właściwości arkusza i zestawu arkuszy, atrybuty i właściwości
bloków, dynamiczne właściwości i atrybuty bloków oraz właściwości obiektów
niestandardowych. Tego rodzaju dane są dołączane tylko podczas publikowania plików
DWF lub DWFx. Nie są dostępne podczas drukowania.
■ Transmitowanie zestawu arkuszy: Umieszczony w pakiecie zestaw lub część zestawu

arkuszy można wysłać przez Internet. Więcej informacji znajduje się w temacie
Pakowanie zestawu plików do transmisji internetowej na stronie 1499.
■ Archiwum zestawu arkuszy: Pakiet zestawu arkuszy lub wybranej części zestawu
arkuszy ustawiony do przechowywania. Jest to czynność podobna do tworzenia pakietu
dla zestawu przekazu, należy jedynie określić katalog dla archiwum. Pakiet nie jest
wysyłany. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz polecenie ARCHIWIZACJA.
Używanie ustawień strony

Ustawienia strony udostępniają ustawienia używane przy publikowaniu i drukowaniu.
Podczas tworzenia zestawu arkuszy można określić plik szablonu rysunku (DWT)
zawierający jedno lub więcej ustawień strony dla wszystkich nowych arkuszy. Plik DWT
nazywany jest szablonem tworzenia arkusza.
Inny plik DWT, zwany plikiem zastępowania ustawień strony, zawiera ustawienia strony,
które można zdefiniować i zastąpić nimi ustawienia strony każdego arkusza. Plik
zastępowania ustawień strony określa się w oknie dialogowym Właściwości zestawu arkuszy.
Publikowanie, przesyłanie i archiwizacja zestawów arkuszy | 363

Podczas publikowania zestawu arkuszy można zastosować ustawienia strony zdefiniowane
w każdym pliku rysunku, wykorzystać zastępujące wartości ustawień strony dla wszystkich
plików rysunku lub opublikować do pliku DWF lub DWFx.
UWAGA Przy nadpisaniach ustawień strony można użyć zmiennej systemowej

PUBLISHCOLLATE, aby określić, czy drukowanie zestawu arkuszy może być przerwane
przez inne zadanie drukowania.
Zapisywanie zaznaczonych arkuszy

Można zaznaczyć część zestawu arkuszy do opublikowania lub przesłania. Na karcie Lista
arkuszy można zaznaczyć pojedyncze arkusze, używając standardowych metod zaznaczania
plików systemu Microsoft® Windows® — podczas zaznaczania elementów należy przytrzymać
naciśnięty klawisz CTRL lub SHIFT. Wszystkie arkusze podzestawu można zaznaczyć,
klikając węzeł podzestawu.
Konieczne może być powtórne wykonanie czynności dla tej samej grupy arkuszy w zestawie
arkuszy. Aby przyspieszyć zaznaczanie arkuszy i zapewnić wybór tych samych arkuszy za
każdym razem, można użyć Menedżera zestawów arkuszy, aby ponownie zaznaczać grupy
arkuszy według nazwy. Nazwane grupy arkuszy określa się jako wybory arkuszy. Wybory
arkuszy można tworzyć i zarządzać nimi za pomocą przycisku Wybór arkuszy u góry karty
Lista arkuszy.
Aby zapisać wybór arkuszy
3 Na karcie Lista arkuszy kliknij arkusze i podzestawy, które mają być włączone do
wyboru arkuszy.
Aby zaznaczyć kilka elementów z listy, można użyć klawisza CTRL lub SHIFT.
4 W oknie Menedżera listy arkuszy, obok prawego górnego rogu, kliknij przycisk Wybór
arkuszy. Kliknij Utwórz.
5 W oknie dialogowym Nowy wybór arkuszy podaj nazwę wyboru arkuszy. Kliknij
przycisk OK.
Aby przywrócić wybór arkuszy

3 Na karcie Lista arkuszy, obok prawego górnego rogu, kliknij przycisk Wybór arkuszy.
Wybierz nazwę wyboru arkuszy, który ma zostać przywrócony.
Wybór arkuszy zostanie aktywowany i jest gotowy do publikowania i przesyłania.
Aby zmienić nazwę lub usunąć wybór arkuszy
Kliknij Zarządzaj.
4 W oknie dialogowym Wybór arkuszy wybierz nazwę wyboru arkuszy i wykonaj jedną
z poniższych czynności:
■ Kliknij Zmień nazwę, aby zmienić nazwę wyboru arkuszy. Wprowadź nową nazwę
wyboru arkuszy.
■ Kliknij przycisk Usuń, aby usunąć nazwę wyboru arkuszy z listy. Kliknij Tak, aby
potwierdzić usunięcie tej nazwy wyboru arkuszy.
Aby zmodyfikować istniejący wybór arkuszy
UWAGA Nie można bezpośrednio modyfikować wyboru arkuszy. Zamiast tego aktywuj
wybór arkuszy i zmodyfikuj go, usuń jego nazwę, a następnie w jego miejscu utwórz
nowy wybór arkuszy.
Wybierz nazwę wyboru arkusza, który ma być zmieniony.
4 Aby dodać lub usunąć elementy z wyboru arkuszy, użyj klawisza CTRL.
arkuszy. Kliknij Zarządzaj.

6 Kliknij przycisk Usuń, aby usunąć nazwę wyboru arkuszy z listy. Kliknij Tak, aby
potwierdzić usunięcie tej nazwy wyboru arkuszy.
7 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Wybór arkuszy.
arkuszy. Kliknij Utwórz.
9 W oknie dialogowym Nowy wybór arkuszy podaj nazwę wyboru arkuszy. Kliknij
przycisk OK.
Aby opublikować plik DWF lub DWFx, uwzględniając informacje o warstwach,

blokach, zestawach arkuszy i arkuszach.
2 W oknie Menedżer zestawów arkuszy, na karcie Lista arkuszy wybierz zestaw arkuszy,
który ma być opublikowany w pliku DWF lub DWFx.
3 Kliknij przycisk Opublikuj. Kliknij Opcje publikowania zestawu arkuszy.
4 Kliknij odpowiednie opcje w obszarze Opcje danych DWF okna dialogowego Opcje
publikowania zestawu arkuszy, aby zmienić ich stan na Dołącz, w zależności od tego,
które elementy mają zostać uwzględnione w publikowanym pliku DWF lub DWFx.
■ Informacje o warstwach
■ Informacje o zestawach arkuszy (atrybuty, które można dołączać, to: opis i

właściwości niestandardowe)
■ Informacje o arkuszach (atrybuty, które mogą zostać dołączone, to: tytuł arkusza,
numer arkusza, opis, zestaw arkuszy, podzestaw i właściwości niestandardowe
zestawu)
■ Informacja o blokach
UWAGA Niektóre właściwości arkusza są zawsze publikowane w pliku DWF

lub DWFx (niezależnie od tego, jakie ustawienia są wprowadzone w oknie
dialogowym Opcje publikowania zestawu arkuszy). Do tych właściwości należą:
nazwa arkusza, wielkość arkusza, autor, twórca, data utworzenia i data
modyfikacji.

Aby opublikować plik DWF lub DWFx przy użyciu pliku szablonu, z
uwzględnieniem właściwości i atrybutów bloku
2 W oknie Menedżer zestawów arkuszy, na karcie Lista arkuszy wybierz zestaw arkuszy,
który ma być opublikowany w pliku DWF lub DWFx.
3 Kliknij przycisk Opublikuj. Kliknij Opcje publikowania zestawu arkuszy.
4 W oknie dialogowym Opcje publikowania zestawu arkuszy, w obszarze Opcje danych

DWF, Informacje o bloku kliknij, aby wyświetlić listę rozwijaną i wybierz opcję Dołącz.
5 W obszarze Opcje danych DWF, Plik szablonu bloku wybierz plik szablonu bloku,
który ma być użyty lub utwórz nowy. Kliknij przycisk OK.
Do opublikowanego pliku DWF lub DWFx zostanie dołączony plik szablonu bloku,
definiujący bloki i ich właściwości oraz atrybuty.
Polecenia
ARCHIWIZACJA
Pakuje pliki bieżącego zestawu arkuszy na potrzeby archiwizacji.
NOWYZESTAWARKUSZY
ZESTAWARKUSZY
UKRYJZESTAWARKUSZY

Zmienne systemowe
PUBLISHCOLLATE
SSFOUND
SSLOCATE
SSMAUTOOPEN
SSMSHEETSTATUS
SSMSTATE
Używanie zestawów arkuszy w grupie

Można używać zestawów arkuszy w grupie, obsługującej dostęp do sieci, współpracę
internetową oraz przesyłanie poczty e-mail. Do grupy mogą także należeć osoby używające
oprogramowania, które nie zawiera Menedżera zestawów arkuszy.
Praca w grupie korzystającej z Menedżera zestawów arkuszy

Podczas pracy z zestawami arkuszy w grupie każdy jej członek powinien posiadać dostęp
sieciowy do pliku danych zestawu arkuszy (DST) oraz do plików szablonów rysunku (DWT)
skojarzonych z zestawem arkuszy. Każdy członek grupy może otworzyć zestaw arkuszy,
aby wczytać informacje zestawu arkuszy z pliku DST do Menedżera zestawów arkuszy.
Wszelkie zmiany dokonane przez członka grupy powodują otwarcie pliku DST i
aktualizowanie informacji w nim zapisanych. Każde otwarcie pliku DST powoduje
wyświetlenie ikony blokady obok nazwy zestawu arkuszy, w lewym górnym rogu Menedżera
zestawów arkuszy.
Zielona kropka w ikonie blokady oznacza, że plik DST został

tymczasowo zablokowany przez sesję Menedżera zestawów arkuszy z tego komputera.

Czerwona kropka oznacza, że plik DST został tymczasowo
zablokowany przez sesję na komputerze innej osoby z grupy.
Żółta kropka na ikonie blokady oznacza, że arkusz znajduje się w

stanie specjalnym, na przykład jego właściwości pliku mogą być tylko do odczytu.
Inni członkowie grupy mogą automatycznie zobaczyć zmiany wprowadzone w zestawie
arkuszy za pomocą widoku drzewa w Menedżerze zestawów arkuszy.
Jeśli każdy członek grupy posiada dostęp do plików DWT zestawu, nowe pliki rysunku i
ich arkusze tworzone są przy użyciu tego samego pliku szablonu rysunku, a ustawienia
strony dla tych rysunków są również standaryzowane.
UWAGA Jeśli kilkoro użytkowników ma dostęp do tych samych plików arkusza z poziomu
innych dysków logicznych w sieci, każdy z nich kolejno będzie monitowany o ponowne
zapisanie arkusza przy użyciu swojego dysku logicznego. Aby uniknąć zbędnych zapisów,
użytkownicy powinni w miarę możliwości przypisywać arkuszom te same dyski logiczne.
Dane o stanie arkuszy w bieżącym zestawie arkuszy są także dostępne dla innych członków
grupy. Dane o stanie są wyświetlane w widoku drzewa i mogą wskazywać jedną z
następujących opcji:
Arkusz jest dostępny do edycji.
Arkusz jest zablokowany.
Brak arkusza lub arkusz został odnaleziony w nieoczekiwanym miejscu.

Aktywne arkusze pozostałych członków zespołu są automatycznie sprawdzane w celu
wykrycia zmian stanu. Widok drzewa w sesji okna Menedżer zestawów arkuszy jest
odpowiednio aktualizowany. Gdy aktywne jest polecenie, cykl sprawdzania w sesji jest
pomijany. Aby wywołać aktualizację statusu zestawu, kliknij Odśwież stan arkusza na karcie
Lista arkuszy.
Aby wyświetlić więcej informacji w obszarze Szczegóły Menedżera zestawów arkuszy,
można kliknąć dowolny arkusz.
UWAGA W przypadku problemów z siecią lub gdy program zakończy niespodziewanie

pracę, może być wyświetlana błędnie ikona blokady. Jeżeli podejrzewane jest wystąpienie
problemu, kliknij arkusz, aby wyświetlić więcej informacji.
Używanie zestawów arkuszy w grupie | 369

Praca w grupie nieużywającej Menedżera zestawów arkuszy
Z pewnymi ograniczeniami można używać zestawów arkuszy w grupie, której członkowie
nie mają dostępu do sieci lub Menedżera zestawów arkuszy. Ci użytkownicy mogą korzystać
z programu AutoCAD LT lub ze starszej wersji programu AutoCAD LT. W takim przypadku
nie wszyscy członkowie będą mieli dostęp do pliku DST. Jednak istotne informacje z pliku
DST są zapisywane (umieszczane w pamięci podręcznej) w każdym pliku rysunku, a
informacje o zestawie arkuszy, takie jak właściwości niestandardowe, są zachowywane,
kiedy rysunek jest używany przez innych członków grupy.
Po dokonaniu zmian informacji w pliku DST przez jednego z członków grupy informacje
w niektórych plikach rysunków mogą wymagać aktualizacji. W otwartym zestawie arkuszy
zaktualizuj arkusz przez otwarcie i zapisanie go.
Można automatycznie zaktualizować wszystkie arkusze w zestawie za pomocą opcji Zapisz
ponownie wszystkie arkusze w menu skrótów zestawu arkuszy. Pliki rysunków zapisane
w poprzednim formacie pliku DWG są zapisywane bez zmiany tego formatu.
UWAGA W środowisku sieciowym należy sprawdzić, czy wszystkie pliki rysunku używane
w bieżącym zestawie arkuszy i otwarte przez innych użytkowników zostały zamknięte
przed wykonaniem działania Zapisz ponownie wszystkie arkusze.
Polecenia
NOWYZESTAWARKUSZY
ZESTAWARKUSZY
UKRYJZESTAWARKUSZY
Zmienne systemowe
SSFOUND

SSLOCATE
SSMAUTOOPEN
SSMPOLLTIME
SSMSHEETSTATUS
SSMSTATE
Używanie zestawów arkuszy w grupie | 371

372
Tworzenie i modyfikowanie
obiektów
373
374
Sterowanie właściwościami
obiektów 15
Obiekty na rysunku można uporządkować, a także można sterować sposobem ich wyświetlania oraz
drukowania przez zmianę ich właściwości, takich jak warstwa, rodzaj linii, kolor, szerokość linii, przezroczystość
i styl drukowania.
Praca z właściwościami obiektu

Właściwości obiektu w rysunku można zmienić za pomocą palety Właściwości lub panelu
Szybkie właściwości.
Właściwości obiektów
Każdy rysowany obiekt posiada pewne właściwości. Niektóre właściwości, na przykład
warstwa, kolor, rodzaj linii, przezroczystość czy styl wydruku, mają zastosowanie do większości
obiektów. Inne właściwości dotyczą tylko niektórych obiektów. Przykładowo, właściwościami
okręgu są promień i obszar, a właściwościami linii są długość i kąt.
Większość właściwości ogólnych można przypisywać bezpośrednio do obiektów lub do
warstw, na których obiekty się znajdują.
■ Jeśli właściwość ma wartość JAKWARSTWA, do obiektu zostaje przypisana wartość

właściwości określona dla warstwy, na której znajduje się obiekt.
Przykładowo, jeśli do linii znajdującej się na warstwie 0 przypisano kolor JAKWARSTWA,
a warstwa 0 ma kolor czerwony, wówczas linia zostanie narysowana kolorem czerwonym.
■ Gdy do właściwości przypisana jest określona wartość, wartość ta ma pierwszeństwo

przed wartością określoną dla warstwy.
Przykładowo, jeśli do linii znajdującej się na warstwie 0 przypisano kolor niebieski, a
warstwa 0 ma kolor czerwony, wówczas linia zostanie narysowana kolorem niebieskim.
375
Właściwości obiektu można określić i zmienić za pomocą palet Właściwości i Szybkie
właściwości oraz za pomocą kontrolek dostępnych na karcie Narzędzia główne, panelu
Właściwości wstążki.
Patrz także:
■ Sterowanie właściwościami koloru i rodzaju linii w blokach na stronie 772
ZMCECHY
Zmienia właściwości obiektu.
WŁAŚCIWOŚCI
WŁAŚCIWOŚCIZAMKNIJ
Zamyka paletę Właściwości.
QUICKPROPERTIES
Wyświetla dane właściwości wybranych obiektów.
CECOLOR
Ustala kolor dla nowych obiektów.
CELTYPE
Ustala rodzaj linii dla nowych obiektów.
CELWEIGHT
Ustala szerokość linii dla nowych obiektów.
CETRANSPARENCY
Umożliwia ustawienie poziomu przezroczystości dla nowych obiektów.
CLAYER
Ustala bieżącą warstwę.
CPLOTSTYLE
Steruje bieżącym stylem wydruku dla nowych obiektów.
376 | Rozdział 15 Sterowanie właściwościami obiektów

PLOTTRANSPARENCYOVERRIDE
Umożliwia określenie, czy ma być drukowana przezroczystość obiektów.
PROPOBJLIMIT
Ogranicza liczbę obiektów, które mogą zostać zmienione w jednym momencie za pomocą
palet Właściwości i Szybkie właściwości.
QPMODE
Określa, czy jest wyświetlana paleta Szybkie właściwości, gdy są wybrane obiekty.
RIBBONCONTEXTSELLIM
kontekstowej.
TRANSPARENCYDISPLAY
Umożliwia określenie, czy ma być wyświetlana przezroczystość obiektu.
Wyświetlanie i zmiana właściwości obiektów

Można wyświetlać i modyfikować bieżące właściwości wszystkich obiektów na rysunku.
Używanie palety Właściwości

Paleta Właściwości wyświetla bieżące ustawienia właściwości obiektu lub grupy obiektów.
Można modyfikować wartości wszystkich właściwości, które nie są przeznaczone wyłącznie
do odczytu.
■ Jeśli wybrano jeden lub więcej obiektów, paleta Właściwości wyświetla wyłącznie
właściwości wspólne dla wszystkich obiektów należących do zbioru wskazań.
■ Jeśli nie wybrano żadnych obiektów, paleta Właściwości wyświetla wyłącznie ogólne
właściwości bieżącej warstwy, nazwę tabeli stylów wydruku dołączonej do warstwy,
właściwości widoku oraz informacje na temat układu LUW.
Aby uzyskać więcej informacji na temat sterowania wyświetlaniem i zachowaniem palety

Właściwości, zobacz Określanie zachowania okien dokowalnych na stronie 164.
Sterowanie zachowaniem dwukrotnego kliknięcia

Jeśli włączone są zmienne systemowe DBLCLKEDIT i PICKFIRST (ustawienie domyślne),
dwukrotne kliknięcie obiektu powoduje w przypadku większości obiektów wyświetlenie
palety Szybkie właściwości.
Wyświetlanie i zmiana właściwości obiektów | 377

Dwukrotne kliknięcie kilku typów obiektów zamiast palety Szybkie właściwości powoduje
otwarcie edytora lub uruchomienie specyficznego dla obiektu polecenia. Te typy obiektów,
to m.in. bloki, polilinie, splajny, tekst i inne.
Użyj okna dialogowego Dostosuj interfejs użytkownika (CUI), aby określić, jaka paleta lub
polecenie jest używane po dwukrotnym kliknięciu każdego typu obiektu.
Korzystanie z panelu Właściwości na Wstążce

Panel Właściwości znajdujący się na karcie Narzędzia główne zapewnia wygodny sposób
sprawdzania lub zmieniania ustawień właściwości, takich jak kolor, warstwa czy rodzaj
linii. Panel Właściwości działa podobnie do palety Właściwości.
■ Jeśli nie wybrano żadnych obiektów, w panelu są wyświetlane domyślne właściwości

obiektów utworzonych w przyszłości.
■ Jeśli wybrano co najmniej jeden obiekt, dla elementów sterujących są wyświetlane

bieżące właściwości wybranych obiektów.
■ Jeśli wybrano co najmniej jeden obiekt i ich właściwości się różnią, elementy sterujące
tych właściwości będą puste.
■ Jeśli wybrano co najmniej jeden obiekt, a właściwość ulegnie zmianie na wstążce,

wybrane obiekty ulegną zmianie do określonej wartości.
Zachowanie wydajności podczas zmiany właściwości obiektu

Ze względów związanych z wydajnością liczba obiektów, które można zmienić jednorazowo
za pomocą panelu Właściwości i opcji Warstwy na wstążce, palety Właściwości i palety
Szybkie właściwości, jest ograniczona. Domyślne wartości zmiennych systemowych, które
sterują tymi ograniczeniami to
■ Panel Właściwości: 2500 obiektów (RIBBONCONTEXTSELLIM)
■ Warstwy: 2500 obiektów (RIBBONCONTEXTSELLIM)
■ Paleta Właściwości: 25 000 obiektów (PROPOBJLIMIT)
■ Paleta Szybkie właściwości: 25 000 obiektów (PROPOBJLIMIT)
Aby zmienić właściwości większej liczby obiektów, można zmienić wartości domyślne ich
zmiennych systemowych lub użyć poleceńZMIEŃ bądź ZMCECHY .

Patrz także:
■ Sterowanie właściwościami koloru i rodzaju linii w blokach na stronie 772
■ Wybieranie obiektów według właściwości na stronie 611
■ Ustawianie opcji interfejsu na stronie 145
■ Szybkie właściwości w Podręczniku dostosowywania
Aby zmienić właściwości palety Szybkie właściwości

1 Kliknij kolejno menu Narzędzia ➤ Ustawienia rysunkowe.
2 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe na karcie Szybkie właściwości wybierz

opcję Szybkie właściwości Tak.
3 Wybierz tryb położenia palety Szybkie właściwości.
4 W obszarze Ustawienia rozmiaru wybierz lub usuń zaznaczenie opcji Automatyczne

zwijanie, aby rozwinąć lub zwinąć paletę Szybkie właściwości. Jeśli ta opcja jest
wybrana, wprowadź wartość wysokości w polu tekstowym.
CUI
USTAWIENIARYS
Ustawia siatkę i skok, śledzenie lokalizacji biegunowej i lokalizacji względem obiektów,
tryby lokalizacji względem obiektów, wprowadzanie dynamiczne i szybkie właściwości.
ID
Wyświetla wartości współrzędnych układu LUW określonego położenia.
LISTA
WŁAŚCIWOŚCI
Wyświetlanie i zmiana właściwości obiektów | 379

WŁAŚCIWOŚCIZAMKNIJ
Zamyka paletę Właściwości.
QUICKPROPERTIES
USTJAKWAR
Zmienia nadpisania właściwości wybranych obiektów na wartość JakWarstwa.
CETRANSPARENCY
DBLCLKEDIT
Steruje uruchamianiem edytowania przez dwukrotne kliknięcie w obszarze rysunku.
LUPREC
OPMSTATE
Wskazuje, czy paleta Właściwości jest otwarta, zamknięta, czy ukryta.
PALETTEOPAQUE
PICKFIRST
PROPOBJLIMIT
Ogranicza liczbę obiektów, które mogą zostać zmienione w jednym momencie za pomocą
palet Właściwości i Szybkie właściwości.
QPLOCATION
Ustawia lokalizację palety Szybkie właściwości.
QPMODE
Określa, czy jest wyświetlana paleta Szybkie właściwości, gdy są wybrane obiekty.
RIBBONCONTEXTSELLIM
kontekstowej.

SETBYLAYERMODE
Określa, które właściwości są wybierane dla polecenia USTJAKWAR.
TRANSPARENCYDISPLAY
Kopiowanie właściwości między obiektami

Można kopiować pewne lub wszystkie właściwości z jednego obiektu do innego, używając
opcji Uzgodnij właściwości.
Rodzaje właściwości, które można skopiować, to między innymi kolor, warstwa, rodzaj
linii, skala rodzaju linii, szerokość linii, styl wydruku, przezroczystość, nadpisania
właściwości rzutni oraz grubość 3D.
Domyślnie, wszystkie dostępne właściwości są automatycznie kopiowane z pierwszego
wybranego obiektu do pozostałych obiektów. Aby nie kopiować danej właściwości, użyj
opcji Ustawienia, by pominąć jej kopiowanie. Opcję tę można wybrać w dowolnym
momencie wykonywania polecenia.
Aby skopiować właściwości z jednego obiektu do innych obiektów
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Schowek ➤ Uzgodnij właściwości.
2 Wybierz obiekt, którego właściwości mają zostać skopiowane.
3 Aby określić, jakie właściwości mają być skopiowane, wprowadź u (Ustawienia). W

oknie dialogowym Ustawienia właściwości wyczyść elementy, które nie będą
kopiowane (domyślnie wszystkie są zaznaczone). Kliknij przycisk OK.
4 Wybierz obiekty, do których mają zostać zastosowane wybrane właściwości, i naciśnij

klawisz Enter.
Kopiowanie właściwości między obiektami | 381

UZGWŁAŚCIWOŚCI
Stosuje właściwości wybranego obiektu do innych obiektów.
Praca z warstwami
Warstwy są jak przezroczyste nakładki, na których się organizuje i grupuje obiekty w
rysunku.
Warstwy
Warstwy są używane do grupowania informacji w rysunku według funkcji oraz do
wymuszania określonego rodzaju linii, koloru i innych standardów.
Warstwy są odpowiednikiem przezroczystych folii nakładanych na rysunek. Są też
podstawowym narzędziem zarządzania w rysunku. Warstwy służą do grupowania informacji
w rysunku według funkcji oraz do wymuszania określonego rodzaju linii, koloru i innych
standardów.
Przy tworzeniu warstw można skojarzyć podobne obiekty, przypisując je do tej samej
warstwy. Przykładowo, można umieścić linie konstrukcyjne, tekst, wymiary i tabelki
rysunkowe na różnych warstwach. Następnie można sterować:
■ Widocznością lub przyciemnieniem obiektów na warstwie w każdej rzutni
■ Sposobem wydruku obiektów
■ Kolorem przypisanym do wszystkich obiektów na warstwie
■ Domyślnym rodzajem i szerokością linii przypisanymi do wszystkich obiektów na

warstwie
■ Możliwością zmieniania obiektów na warstwie

■ Wyświetlaniem obiektów z różnymi właściwościami warstw w poszczególnych rzutniach
układu.
Każdy rysunek zawiera warstwę o nazwie 0. Warstwy 0 nie można usunąć ani zmienić jej
nazwy. Służy to dwóm celom:
■ Zagwarantowaniu, że każdy rysunek będzie zawierać przynajmniej jedną warstwę
■ Udostępnieniu specjalnej warstwy służącej do sterowania kolorami w blokach
UWAGA Zaleca się utworzenie kilku nowych warstw organizujących rysunek niż całego
rysunku na warstwie 0.
Aby uzyskać więcej informacji na temat sterowania wyświetlaniem i działaniem Menedżera

właściwości warstw, zobacz Określanie zachowania okien dokowalnych na stronie 164.
CLASSICLAYER
Umożliwia otwarcie starszego typu Menedżera właściwości warstw.
WARSTWA
SHOWLAYERUSAGE
Wyświetla ikony w Menedżerze właściwości warstw w celu pokazania, czy warstwy są
używane.
Zarządzanie złożonymi rysunkami za pomocą warstw

Warstw można użyć do sterowania widocznością obiektów i przypisywania im właściwości.
Warstwy mogą być zablokowane, aby zapobiec modyfikacji obiektów.
Można zmniejszyć złożoność wizualizacji rysunku i poprawić wydajność wyświetlania,
kontrolując rodzaj wyświetlanych lub drukowanych obiektów. Przykładowo, można używać
warstw do kontrolowania właściwości i widoczności podobnych obiektów, takich jak części
elektryczne czy wymiary. Można również zablokować warstwę, aby uchronić znajdujące
się na niej obiekty przed przypadkowym zaznaczeniem i modyfikacją.
Zarządzanie złożonymi rysunkami za pomocą warstw | 383

Sterowanie widocznością obiektów na warstwie
Warstwy w rysunku mogą stać się niewidoczne w przypadku ich wyłączenia lub
zablokowania. Wyłączenie lub zablokowanie warstw jest bardzo użyteczne, gdy potrzebny
jest nieograniczony widok podczas pracy z detalami na konkretnej warstwie lub grupie
warstw, oraz gdy nie potrzeba drukować szczegółów, takich jak linie odniesienia. Wybór
między zablokowaniem warstwy lub jej wyłączeniem zależy od sposobu pracy i wielkości
danego rysunku.
■ Tak/Nie. Obiekty na wyłączonych warstwach są niewidoczne, ale mogą nadal ukrywać

obiekty, gdy używane jest polecenie UKRYJ. Włączenie i wyłączenie warstw nie
regeneruje rysunku.
■ Zablokuj/Odblokuj. Obiekty na zablokowanych warstwach są niewidoczne i nie

zakrywają innych obiektów. W większych rysunkach zablokowanie zbędnych warstw
przyspiesza operacje, z którymi się wiąże wyświetlanie i regeneracja. Odblokowanie
jednej lub więcej warstw może spowodować ponowne generowanie rysunku. Blokowanie
i odblokowanie warstw zajmuje więcej czasu niż ich włączanie i wyłączanie.
W układzie można blokować warstwy w poszczególnych rzutniach układu.
UWAGA Zamiast włączać i wyłączać blokowanie warstwy, można ją przyciemnić przez

zamknięcie. Zobacz temat „Blokowanie obiektów na warstwie” poniżej.
Sterowanie przezroczystością warstw

Przezroczystość warstw i rzutni układu umożliwia ulepszenie rysunku przez ograniczenie
widoczności wszystkich obiektów na konkretnych warstwach zgodnie z potrzebami.
Przezroczystość warstwy (lub rzutni układu) można ustawić na Menedżer właściwości
warstw.
Po zastosowaniu przezroczystości do warstwy wszystkie obiekty dodane do tej warstwy są
tworzone na tym samym poziomie przezroczystości. Właściwość przezroczystości na
warstwie jest ustawiona na JakWarstwa.
Przypisywanie warstwie domyślnego koloru i rodzaju linii

Z każdą warstwą są skojarzone właściwości, takie jak kolor, rodzaj linii czy przezroczystość,
które są przyjmowane dla wszystkich obiektów na tej warstwie, gdy ustawieniem jest
JakWarstwa.
Na przykład ustawienie dla palety Właściwości właściwości JAKWARSTWA gdy nie jest
wybrany żaden obiekt powoduje, że kolor dla nowych obiektów jest określony przez
ustawienia koloru dla warstwy na Menedżer właściwości warstw.

Ustawienie określonego koloru wpalecie Właściwości gdy nie są zaznaczone żadne obiekty
powoduje, że ten kolor jest używany dla wszystkich nowych obiektów i zastępuje domyślny
kolor dla bieżącej warstwy. Taka sama sytuacja występuje w przypadku właściwości Rodzaj
linii, Szerokość linii, Przezroczystość i Styl wydruku na palecie Właściwości .
Ustawienie JAKBLOK powinno być używane tylko do tworzenia bloków. Zobacz Sterowanie
właściwościami koloru i rodzaju linii w blokach na stronie 772.
Zastępowanie właściwości warstwy w rzutni układu

Niektóre właściwości warstwy można zmienić, korzystając z nadpisań w oparciu o rzutnię
w układach. Używanie nadpisań właściwości warstw to efektywny sposób wyświetlania
obiektów z różnymi ustawieniami właściwości koloru, rodzaju linii, szerokości linii,
przezroczystości i stylu wydruku. Nadpisania właściwości warstw są stosowane do bieżącej
rzutni układu.
Jeśli na przykład obiekty na warstwie Elektryczna mają być wyświetlane wyraźnie w jednej
z dwóch rzutni układu, należy określić nadpisanie właściwości Kolor na warstwie Elektryczna
dla obu rzutni. Ustawiając kolor czerwony dla jednej rzutni i szary dla drugiej, można w
prosty sposób osiągnąć cel bez zmieniania globalnej właściwości kolor przypisanej do
warstwy. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w rozdziale Nadpisania właściwości
warstw w rzutniach na stronie 396.
Blokowanie obiektów na warstwie

Gdy dana warstwa jest zablokowana, żaden ze znajdujących się na niej obiektów nie może
zostać zmodyfikowany do chwili jej odblokowania. Zablokowanie warstwy zmniejsza
prawdopodobieństwo przypadkowego zmodyfikowania obiektu. Nadal można zastosować
tryb lokalizacji do obiektów na warstwie zablokowanej, jak również przeprowadzać inne
operacje, które nie powodują modyfikacji obiektu.
Istnieje możliwość zaciemnienia obiektów na warstwach zamkniętych, aby były one
wyświetlane jako bardziej przygaszone niż inne obiekty. Służy to dwóm celom:
■ Można łatwo zobaczyć, które obiekty są na zamkniętych warstwach.
■ Można ograniczyć złożoność wizualną rysunku zachowując odniesienia wizualne i

możliwości lokalizacji względem obiektu dla tych obiektów..
Zmienna systemowa LAYLOCKFADECTL steruje przyciemnianiem stosowanym do

zamkniętych warstw. Zamknięte warstwy, które zostały przyciemnione, są drukowane
normalnie.
Po zablokowaniu warstwy zawierającej przezroczyste obiekty widoczność tych obiektów
jest dalej ograniczana przez określenie wartości zaciemnienia zablokowanej warstwy.

UWAGA Uchwyty nie są wyświetlane dla obiektów znajdujących się na zamkniętych
warstwach.
Aby skopiować obiekt na inną warstwę

1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Kopiuj obiekty na nową warstwę.
2 Wybierz obiekty do skopiowania.
3 Naciśnij klawisz Enter.
4 Wybierz obiekt na warstwie, na której ma być umieszczony kopiowany obiekt.

■ Określ punkt bazowy, a następnie drugi punkt dla położenia obiektu na warstwie
docelowej.
■ Wprowadź przesunięcie w postaci wartości współrzędnych kartezjańskich,

biegunowych, walcowych lub sferycznych. W odpowiedzi na monit o drugi punkt
przesunięcia naciśnij klawisz Enter.
Sterowanie przezroczystością obiektów lub rzutni układu na warstwie

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Właściwości warstwy.
2 W Menedżerze właściwości warstw wybierz warstwę. Kliknij kolumnę Przezroczystość

lub Przezroczystość rzutni.
UWAGA Kolumna Przezroczystość rzutni będzie dostępna tylko, kiedy karta układu
będzie aktywna.
3 W oknie dialogowym Przezroczystość warstwy kliknij listę rozwijaną, aby wybrać

poziom przezroczystości lub wprowadź wartość między 0 a 90.

PORADA Aby ustawić ten sam poziom przezroczystości dla wielu wybranych warstw,
naciśnij klawisz CTRL i kliknij, aby wybrać więcej niż jedną warstwę. Następnie kliknij
kolumnę Przezroczystość lub Przezroczystość rzutni, aby wyświetlić okno dialogowe
Przezroczystość warstwy.
Aby włączyć lub wyłączyć opcję Zawsze pokazuj w oknie dialogowym Spacer
warstwowy
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Spacer warstwowy.
2 W oknie dialogowym Spacer warstwowy, na liście warstw kliknij dwukrotnie warstwę,

dla której ma być włączona opcja Zawsze pokazuj. Aby wybrać więcej niż jedną
warstwę, naciśnij klawisz SHIFT i kliknij dwukrotnie dodatkowe warstwy.
Obok każdej warstwy z włączoną opcją Zawsze pokazuj wyświetlana jest gwiazdka
(*). Te warstwy są wyświetlane na rysunku niezależnie od tego, czy są określone w
aktywnym filtrze.
Aby wyświetlić wybrane warstwy, wyłączając wszystkie pozostałe warstwy
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Izoluj.
2 Wybierz obiekt na warstwie, która ma być odizolowana.

Wybrana warstwa zostanie odizolowana.
UWAGA Aby przywrócić stan warstw sprzed ich odizolowania, należy użyć
polecenia WARODIZO. Wszelkie zmienione ustawienia zostaną zachowane.
Aby skopiować właściwości z jednej warstwy do innych warstw
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Match.
2 Wybierz obiekt, którego warstwa ma zostać zmieniona. Naciśnij klawisz Enter.
3 Wybierz obiekt na warstwie, na którą ma zostać przeniesiony.

Obiekt zostanie przeniesiony na wybraną warstwę.

Aby przypisać kolor do warstwy
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Właściwości warstwy
2 W Menedżerze właściwości warstw wybierz warstwę. Kliknij ikonę koloru.
3 Wybierz kolor oknie dialogowym Wybierz kolor.
Aby zmienić właściwości więcej niż jednej warstwy
2 W widoku listy Menedżera właściwości warstw użyj jednej z następujących metod

wyboru warstw:
■ Przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl i wybierz nazwy warstw.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Pokaż filtry na liście warstw,
aby wyświetlić znacznik, a następnie wybierz filtr warstw.
3 Kliknij ikony odpowiadające właściwościom, które mają zostać zmienione.
CLASSICLAYER
KOPIUJNAWAR
Kopiuje dowolną liczbę obiektów do innej warstwy.
LAYCUR
Zmienia właściwość warstwy wybranych obiektów na bieżącą.
LAYDEL
Usuwa wszystkie obiekty z warstwy i usuwa warstwę.
WARSTWA

LAYFRZ
Blokuje warstwę wybranych obiektów.
WARIZO
Ukrywa lub blokuje wszystkie warstwy oprócz warstw wybranych obiektów.
LAYMCH
Zmienia warstwę zaznaczonych obiektów, tak aby odpowiadała warstwie docelowej.
WARZMAKT
Ustawia warstwę wybranego obiektu jako warstwę bieżącą.
LAYMRG
Scala wybrane warstwy w warstwę docelową, usuwając poprzednie warstwy z rysunku.
LAYOFF
Wyłącza warstwę wybranego obiektu.
LAYON
Włącza wszystkie warstwy w rysunku.
WARODB
Odblokowuje wszystkie warstwy w rysunku.
WARODIZO
Przywraca wszystkie warstwy ukryte lub zamknięte za pomocą polecenia WARIZO.
SPACERWAR
Wyświetla obiekty na wybranych warstwach i ukrywa obiekty na wszystkich pozostałych
warstwach.
LAYLOCKFADECTL
Steruje stopniem przygaszania obiektów na zablokowanych warstwach.
Tworzenie i nazywanie warstw

Można utworzyć nową warstwę i nadać jej nazwę dla każdej pojęciowej grupy obiektów
(takich jak ściany czy wymiary) i przypisać właściwości do poszczególnych warstw.
Organizując obiekty na warstwach, można określać widoczność i właściwości ogromnej
grupy obiektów osobno dla każdej warstwy i szybko wprowadzać zmiany.
Tworzenie i nazywanie warstw | 389

UWAGA Liczba warstw, które można utworzyć w rysunku, oraz liczba obiektów, które
można utworzyć na poszczególnych warstwach, jest praktycznie nieograniczona.
Nazwy warstw należy dobierać w przemyślany sposób

Nazwa warstwy może zawierać do 255 znaków (dwubajtowych lub alfanumerycznych):
litery, cyfry, odstępy i kilka znaków specjalnych. Nazwy warstw nie mogą zawierać
następujących znaków:
<>/\“:;?*|=‘
W wielu wypadkach wybrana nazwa warstwy wynika zer standardów obowiązujących w
firmie, branży lub narzuconych przez klienta.
Menedżer właściwości warstw sortuje warstwy alfabetycznie według nazwy. Jeśli użytkownik
opracuje własny schemat nazw, wówczas należy uważnie dobierać nazwy warstw. Stosowanie
wspólnych przedrostków w nazwach warstw zawierających powiązane komponenty rysunku
ułatwia jednoczesne lokalizowanie i manipulowanie grupami warstw.
UWAGA Przy konsekwentnym użyciu określonego schematu warstw można ustawić

szablon rysunku wraz z przypisanymi warstwami, rodzajami linii i kolorami. Aby uzyskać
więcej informacji na temat tworzenia szablonów, zobacz Korzystanie z pliku szablonu
rysunku na stronie 197.
Kopiowanie warstw z innego rysunku

™
Funkcja DesignCenter umożliwia kopiowanie warstw z jednego rysunku do innego za
pomocą przeciągnięcia warstwy. Przykładowo, rysunek może zawierać wszystkie
standardowe warstwy potrzebne w określonym projekcie. Można utworzyć nowy rysunek
i użyć DesignCenter, aby przeciągnąć wstępnie zdefiniowane warstwy do nowego rysunku,
oszczędzając czas i zapewniając zgodność między rysunkami.
Można również przeciągnąć lub skopiować warstwy poprzez dwukrotne kliknięcie lub
wybranie z menu skrótów pozycji Wstaw.
UWAGA Przed przeciągnięciem warstw w DesignCenter należy rozwiązać ewentualny

problem powielania nazw warstw.
Wybór warstwy do rysowania

Podczas rysowania nowo tworzone obiekty są wstawiane na bieżącą warstwę. Bieżącą
warstwą może być warstwa domyślna (0) lub warstwa utworzona i nazwana przez
użytkownika. Aby przełączać warstwy, należy nadać jednej z nich status warstwy bieżącej.
Wszystkie tworzone obiekty kojarzone będą z nową bieżącą warstwą i będą korzystać z jej
ustawień koloru, rodzaju linii oraz innych właściwości. Warstwie zablokowanej lub zależnej
od odnośnika zewnętrznego nie można nadać statusu warstwy bieżącej.

Usuwanie warstw
Nieużywane warstwy można usunąć z rysunku za pomocą polecenia USUŃ lub usuwając
warstwę na Menedżer właściwości warstw. Można usunąć tylko te warstwy, do których nie
ma żadnych odnośników. Do warstw z odniesieniami zalicza się warstwa 0 i DEFPOINTS,
warstwy zawierające obiekty (w tym obiekty w definicjach bloku), bieżąca warstwa i warstwy
zależne od odnośników zewnętrznych.
OSTRZEŻENIE Pracując nad rysunkiem z projektu realizowanego w grupie lub z

rysunkiem opartym na zbiorze standardowych warstw, zachowaj ostrożność przy
usuwaniu warstw.
Aby utworzyć nową warstwę
2 W oknie Menedżer właściwości warstw kliknij przycisk Nowa warstwa.

Nazwa warstwy, na przykład WARSTWA1, jest automatycznie dodawana do listy
warstw.
3 Podaj nową nazwę warstwy, wpisując ją na wyróżnionej nazwie warstwy.
4 Aby zmienić właściwości, kliknij ikony.

Po kliknięciu koloru, rodzaju linii, szerokości linii lub stylu wydruku wyświetlane
jest okno dialogowe.
5 (Opcjonalnie) Kliknij kolumnę Opis i wprowadź tekst.
Aby usunąć nieużywaną warstwę
2 W Menedżerze właściwości warstw wybierz warstwę. Kliknij przycisk Usuń warstwę.

Warstwy, do których przypisane są obiekty, nie mogą zostać usunięte, dopóki obiekty
te nie zostaną przypisane do innej warstwy lub usunięte. Warstwy 0 i DEFPOINTS
oraz bieżąca warstwa nie mogą zostać usunięte.
Tworzenie i nazywanie warstw | 391

Aby usunąć wszystkie nieużywane warstwy
1 Kliknij opcję Plik ➤ Narzędzia rysunkowe ➤ Usuń.

W oknie dialogowym Usuń wyświetlony zostanie widok drzewa dla typów obiektów
z elementami, które mogą zostać usunięte (z rysunku).
2 Aby usunąć warstwy, do których nie istnieją odniesienia, użyj jednej z poniższych
metod.
■ Aby usunąć wszystkie warstwy bez odniesień, wybierz Warstwy.
■ Aby usunąć określone warstwy, kliknij dwukrotnie Warstwy, aby rozszerzyć

widok drzewa. Wybierz warstwy, które mają być usunięte.
3 Jeśli element do usunięcia nie znajduje się na liście, wybierz Przeglądaj elementy,
których nie można usunąć, wybierz warstwę i przeczytaj objaśnienie.
4 Przy każdym usuwanym elemencie z listy pojawia się monit o potwierdzenie. Aby
uniknąć konieczności potwierdzania każdego usuwanego elementu, wyczyść opcję
Potwierdzaj usuwanie każdego elementu.
5 Kliknij przycisk Usuń.
6 Aby potwierdzić usunięcie każdego z elementów, odpowiedz na monit przez wybranie

Tak, Nie lub Tak na wszystkie, jeśli wybrany został więcej niż jeden element.
CLASSICLAYER
WARSTWA
USUŃ
CLAYER

Zmiana ustawień i właściwości warstw
Można zmienić nazwę warstwy i dowolne jej właściwości, w tym kolor i rodzaj linii. Można
także przenieść obiekty z jednej warstwy do drugiej.
Ponieważ wszystkie elementy na rysunku są skojarzone z warstwą, jest bardzo
prawdopodobne, że podczas planowania i tworzenia rysunku trzeba będzie zmienić elementy
umieszczone na warstwie lub sposób, w jaki wyświetlane są warstwy w połączeniu z innymi
warstwami. Można:
■ Przypisać obiekty jednej warstwy do innej.
■ Zmienić nazwę warstwy.
■ Zmienić domyślny kolor, rodzaj linii lub inne właściwości warstwy.
Przypisanie obiektu do innej warstwy jest użyteczne wtedy, gdy obiekt został utworzony
na niewłaściwej warstwie lub w przypadku zmiany organizacji warstw. Jeśli kolor, rodzaj
linii lub inne właściwości obiektu nie zostały wyraźnie określone, obiekt będzie mieć
właściwości tej warstwy, do której zostanie przypisany.
Właściwości warstwy można zmienić na Menedżer właściwości warstw. Aby zmienić
ustawienia, kliknij ikony, i zmień nazwę warstwy lub zmień opisy.
Zmiany wprowadzone w Menedżerze właściwości warstw można grupować, włączając
opcję Połącz zmianę właściwości warstwy na karcie Parametry użytkownika w oknie
dialogowym Opcje. Tworzenie i usuwanie warstw będzie śledzone jako unikatowe pozycje
listy Cofaj.
Aby zmienić warstwę jednego lub więcej obiektów

1 Wybierz obiekty, których warstwa ma zostać zmieniona.
3 W Menedżerze właściwości warstw wybierz warstwę, którą chcesz przypisać do

obiektów.
4 Naciśnij klawisz ESC, aby usunąć zaznaczenie.
Aby zmienić standardowy rodzaj linii przypisany do warstwy

.
Zmiana ustawień i właściwości warstw | 393

2 W oknie Menedżer właściwości warstw wybierz rodzaj linii dla zmienianej warstwy.
3 Jeżeli w oknie dialogowym Wybierz rodzaj linii nie jest wyświetlony potrzebny rodzaj
linii, kliknij Wczytaj i zastosuj jedną z następujących metod:
■ W oknie dialogowym Wczytaj lub uaktualnij rodzaje linii wybierz jeden lub więcej
rodzajów linii do wczytania. Kliknij przycisk OK, aby wrócić do okna dialogowego
Wybierz rodzaj linii.
■ W oknie dialogowym Wczytaj lub uaktualnij rodzaje linii kliknij Plik, aby otworzyć
dodatkowe pliki definicji rodzaju linii (LIN). Wybierz jeden lub więcej rodzajów
linii do wczytania. Kliknij przycisk OK, aby wrócić do okna dialogowego Wybierz
rodzaj linii.
4 Wybierz rodzaj linii, który ma być użyty. Kliknij przycisk OK, aby powrócić do okna
Menedżer właściwości warstw.
Aby zmienić nazwę warstwy
2 W Menedżerze właściwości warstw wybierz warstwę. Kliknij nazwę lub naciśnij

klawisz F2.
3 Wprowadź nową nazwę.
Aby zmienić nazwę więcej niż jednej warstwy
1 Kliknij polecenie Format ➤ Zmień nazwę.
2 W oknie dialogowym Zmień nazwę, na liście Nazwane obiekty wybierz opcję Warstwy.
3 W polu Stara nazwa podaj starą nazwę, używając symboli wieloznacznych.

Przykładowo, podaj stairs$*.
4 W polu Zmień na podaj nową nazwę, używając symboli wieloznacznych, np. wprowadź
s_*.
Dla tego przykładu uzyskano następujące wyniki: nazwy warstw STAIR$LEVEL-1,
STAIR$LEVEL-2, STAIR$LEVEL-3 zostały zmienione na: S_LEVEL-1, S_LEVEL-2,
S_LEVEL-3.

ZMIEŃ
Zmienia właściwości istniejących obiektów.
ZMCECHY
CLASSICLAYER
WARSTWA
WŁAŚCIWOŚCI
USUŃ
NNAZWA
USTJAKWAR
Zmienia nadpisania właściwości wybranych obiektów na wartość JakWarstwa.
CLAYER
LAYERMANAGERSTATE
Wskazuje, czy okno Menedżer właściwości warstw jest otwarte, czy zamknięte.
SETBYLAYERMODE
Określa, które właściwości są wybierane dla polecenia USTJAKWAR.
Zmiana ustawień i właściwości warstw | 395

Nadpisania właściwości warstw w rzutniach
Obiekty można wyświetlać w różny sposób, ustawiając nadpisania właściwości koloru,
rodzaju linii, szerokości linii, przezroczystości oraz stylu wydruku i stosując je do
poszczególnych rzutni układu.
Stosowanie nadpisań właściwości jest efektywnym sposobem wyświetlania obiektów w
poszczególnych rzutniach z różnymi właściwościami bez zmieniania właściwości JakWarstwa
i JakBlok. Przykładowo można spowodować wyraźniejsze wyświetlanie obiektów przez
zmianę ich koloru. Ponieważ nadpisania właściwości nie zmieniają globalnych właściwości
warstw, można spowodować różne wyświetlanie obiektów w różnych rzutniach bez
konieczności tworzenia duplikatów geometrii lub używania odniesień mających różne
ustawienia warstw.
Ustawienia nadpisania właściwości dla koloru i szerokości linii zostały określone na

warstwie Okablowanie dla rzutni po prawej stronie. Należy zwrócić uwagę, że w tej
warstwie kolor i szerokość linii są inne niż w rzutni po prawej stronie.
OtwarcieMenedżer właściwości warstw z poziomu karty układu powoduje wyświetlenie

pięciu kolumn dla nadpisań właściwości warstw
■ Kolor rzutni
■ Rodzaj linii rzutni
■ Szerokość linii rzutni
■ Przezroczystość rzutni
■ Styl wydruku rzutni (dostępne jedynie w rysunkach ze stylem nazwanego wydruku)

Gdy dla warstwy jest określone nadpisanie właściwości, wówczas w Menedżerze właściwości
warstw jest automatycznie tworzony filtr Nadpisania rzutni.
Jeśli nie chcesz wyświetlać bądź drukować nadpisań właściwości, nadaj zmiennej systemowej
VPLAYEROVERRIDESMODE wartość 0. Obiekty będą wyświetlane i drukowane przy
użyciu globalnych właściwości warstw.
UWAGA Nadpisania właściwości można ustawiać, nawet jeśli zmienna systemowa

VPLAYEROVERRIDESMODE ma wartość 0.
Nadpisania właściwości na warstwach odniesień nie są zachowywane, gdy zmienna

systemowa VISRETAIN ma wartość 0.
Rozpoznawanie warstw mających nadpisania właściwości

Warstwy zawierające nadpisania właściwości są identyfikowalne w Menedżerze właściwości
warstw otwartym z karty układu. To, które warstwy mają nadpisania właściwości, można
stwierdzić w następujący sposób:
■ Kolor tła jest wyświetlany dla każdego ustawienia nazwy warstwy, nadpisania i
odpowiedniej właściwości globalnej.
■ W etykiecie narzędzi są wyświetlone informacje o nadpisaniach właściwości, gdy

wskaźnik myszy zostanie umieszczony nad ikoną stanu warstwy zawierającej nadpisania.
■ W kolumnie Status jest wyświetlana inna ikona.
■ W widoku drzewa, w którym są wyświetlone jedynie warstwy mające nadpisania rzutni,

jest wyświetlany predefiniowany filtr Nadpisania rzutni.
Warstwy mające nadpisania właściwości można także rozpoznać poza Menedżerem

właściwości warstw. Inne fragmenty interfejsu użytkownika pozwalające stwierdzić, które
warstwy mają nadpisania właściwości, to:
■ Pasek narzędzi Warstwy. Za nazwami warstw dla bieżącej rzutni jest wyświetlany kolor
tła. W przypadku nadpisań koloru, zamiast koloru globalnego jest wyświetlany kolor
nadpisania.
Nadpisania właściwości warstw w rzutniach | 397

■ Pasek narzędzi Właściwości. Jest na nim wyświetlony kolor tła JakWarstwa (rzutnia)
dla warstw i obiektów, którym przypisano nadpisania właściwości. Nadpisane
właściwości są wyświetlane dla koloru, rodzaju oraz szerokości linii zamiast właściwości
globalnych.
■ Panel warstw na wstążce. Kolor tła jest wyświetlany za nazwami warstw na liście
rozwijanej Warstwa. Nadpisane właściwości są wyświetlane dla koloru, rodzaju oraz
szerokości linii zamiast właściwości globalnych.
■ Panel właściwości na wstążce. Kolor tła jest wyświetlany za elementami sterującymi

koloru, rodzaju linii, szerokości linii i stylu wydruku. Nadpisane właściwości są
wyświetlane dla koloru, rodzaju oraz szerokości linii zamiast właściwości globalnych.
■ Paleta Właściwości. Jest na nim wyświetlony kolor tła JakWarstwa (rzutnia) dla warstw
i obiektów, którym przypisano nadpisania właściwości. Nadpisane właściwości są
wyświetlane dla koloru, rodzaju oraz szerokości linii zamiast właściwości globalnych.
UWAGA Kolor tła dla nadpisań rzutni można zmienić w oknie dialogowym Ustawienia
warstw.
Nadpisania właściwości ustawione na warstwie Oświetlenie dla bieżącej rzutni są sygnalizowane

przez niebieski kolor tła.
Rozpoznawanie rzutni mających nadpisania właściwości warstw

Użyj zmiennej systemowej VPLAYEROVERRIDES, aby sprawdzić, czy bieżąca rzutnia
zawiera nadpisania właściwości warstw. Gdy zmienna systemowa VPLAYEROVERRIDES
ma wartość 1, rzutnia zawiera nadpisania.
Palety Właściwości można także użyć, aby stwierdzić, czy rzutnia zawiera nadpisania.
Napalecie Właściwości jest wyświetlone pole Nadpisania właściwości warstwy. Widoczna
w nim wartość jest identyczna jak wartość zmiennej VPLAYEROVERRIDES.

Usuwanie nadpisań właściwości warstwy
Kliknięcie prawym przyciskiem myszy warstwy naMenedżer właściwości warstw powoduje
wyświetlenie menu skrótów, zawierającego opcje usuwania nadpisań właściwości. Można
usunąć
■ Pojedyncze nadpisania właściwości z wybranej warstwy dla wybranej rzutni lub

wszystkich wybranych rzutni
■ Wszystkie nadpisania właściwości z wybranej warstwy dla wybranej rzutni lub

wszystkich wybranych rzutni
■ Wszystkie nadpisania właściwości z wszystkich wybranych warstw dla wybranej rzutni

lub wszystkich wybranych rzutni
UWAGA Inna metoda usuwania nadpisań właściwości to użycie menu skrótów po

kliknięciu obramowania wybranej rzutni lub wybranych rzutni. Można usunąć nadpisania
rzutni dla wszystkich warstw dla tej rzutni.
Aby przypisać nadpisania właściwości dla bieżącej rzutni układu

1 Na karcie układu kliknij dwukrotnie wewnątrz rzutni, aby uczynić ją bieżącą.
3 W Menedżerze właściwości warstw w kolumnach Kolor rzutni, Rodzaj linii rzutni,

Szerokość linii rzutni oraz Styl wydruku rzutni zaznacz właściwości globalne, które
mają być nadpisane.
Aby usunąć nadpisanie z warstwy dla bieżącej rzutni układu

3 W Menedżerze właściwości warstw kliknij prawym przyciskiem myszy nadpisanie

właściwości na warstwie, która ma zostać usunięta.
4 Kliknij polecenie Usuń zmiany rzutni dla ➤ Nadpisanie właściwości (Kolor, Rodzaj
linii, Grubość linii, Styl wydruku) ➤ Tylko w bieżącej rzutni.

Aby usunąć nadpisanie z warstwy dla wszystkich rzutni układu
3 W Menedżerze właściwości warstw kliknij prawym przyciskiem myszy nadpisanie

właściwości na warstwie, które chcesz usunąć.
4 Kliknij polecenie Usuń zmiany rzutni dla ➤ Nadpisanie właściwości (Kolor, Rodzaj
linii, Grubość linii, Styl wydruku) ➤ We wszystkich rzutniach.
Aby usunąć wszystkie nadpisania z warstwy dla bieżącej rzutni układu

3 W Menedżerze właściwości warstw kliknij warstwę prawym przyciskiem myszy.
4 Kliknij polecenie Usuń zmiany rzutni dla ➤ Wybrane warstwy ➤ Tylko w bieżącej
rzutni.
Aby usunąć wszystkie nadpisania dla wszystkich rzutni układu

1 Kliknij kartę Układ.
3 W Menedżerze właściwości warstw zaznacz filtr Nadpisania rzutni.
4 Kliknij prawym przyciskiem dowolną warstwę. Kliknij polecenie Usuń zmiany rzutni
dla ➤ Wszystkie warstwy ➤ We wszystkich rzutniach.
Aby sprawdzić, czy bieżąca rzutnia zawiera nadpisania właściwości warstw

1 Aby ustawić rzutnię jako bieżącą, kliknij dwukrotnie w jej obszarze.
2 W wierszu polecenia wprowadź vplayeroverrides.
Jeśli wyświetlona wartość VPLAYEROVERRIDES jest równa 1, to rzutnia zawiera nadpisania

rzutni warstwy. Jeśli zostanie wyświetlona wartość 0, to nie znaleziono nadpisań.

Sterowanie przezroczystością obiektów lub rzutni układu na warstwie
2 W Menedżerze właściwości warstw wprowadź wartość między 0 a 90 w kolumnach

Przezroczystość lub Przezroczystość rzutni dla każdej warstwy, która ma się stać
przezroczysta.
UWAGA Kolumna Przezroczystość rzutni będzie dostępna tylko wtedy, kiedy

będzie aktywna karta Układ.
Aby nie wyświetlać ani nie drukować nadpisań rzutni warstwy

1 W wierszu polecenia wprowadź polecenie vplayeroverridesmode.
2 Wprowadź 0.
Aby zmienić kolor tła dla nadpisania właściwości
2 W Menedżerze właściwości warstw kliknij opcję Ustawienia.
3 W oknie dialogowym Ustawienia warstwy wybierz kolor dla nadpisania koloru tła
rzutni.
Aby zapisać nadpisania rzutni warstwy w stanie warstw

1 Na karcie układu kliknij dwukrotnie wewnątrz rzutni, aby ją uaktywnić.
2 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Menedżer stanów warstw.
3 W oknie Menedżer stanów warstw wybierz Nowy.
4 W oknie dialogowym Nowy stan warstw do zapisania podaj nazwę dla nowego stanu
warstw lub wybierz nazwę z listy. (Opcjonalnie) Dodaj opis.

6 Kliknij przycisk Zamknij, aby wyjść z okna Menedżer stanów warstw.
ZMCECHY
CLASSICLAYER
WARSTWA
WŁAŚCIWOŚCI
USUŃ
NNAZWA
CLAYER
VPLAYEROVERRIDES
Wskazuje, czy dla rzutni bieżącego układu istnieją jakiekolwiek warstwy ze zmianami
właściwości rzutni.
VPLAYEROVERRIDESMODE
Określa, czy są wyświetlane i drukowane nadpisania właściwości warstw dla rzutni układu.
Filtrowanie i sortowanie listy warstw

Nazwy warstw znajdujących się w Menedżerze właściwości warstw można wybierać oraz
sortować je według nazwy lub właściwości, takich jak kolor lub widoczność.
Filtr warstw ogranicza wyświetlanie nazw warstw w Menedżerze właściwości warstw i w
obszarze sterowania Warstwy na pasku narzędzi Warstwy. W dużych rysunkach można
używać filtrów warstw do wyświetlenia tylko tych warstw, które są potrzebne do pracy.

Istnieją dwa rodzaje filtrów warstw
■ Filtry właściwości warstw. Wybierają warstwy, które mają wspólne nazwy lub inne
właściwości. Przykładowo, można zdefiniować filtr, który wybierze wszystkie warstwy
koloru czerwonego o nazwach zawierających litery mech.
■ Filtry grup warstw. Wybierają warstwy, które zostały wstawione do filtru podczas
definiowania go, bez względu na ich nazwy lub właściwości. Zaznaczone warstwy
można dodać z listy warstw, przeciągając je do filtru.
Widok drzewa Menedżera właściwości warstw zawiera domyślne filtry warstw oraz wszystkie
filtry utworzone i zapisane w bieżącym rysunku. Ikona obok filtru warstw wskazuje typ
filtru. Wyświetlanych jest pięć domyślnych filtrów
■ Wszystkie. Wyświetla wszystkie warstwy w bieżącym rysunku. (Filtr jest zawsze

wyświetlony).
■ Wszystkie używane. Wyświetla wszystkie warstwy bieżącego rysunku, na których

zostały narysowane obiekty. (Filtr jest zawsze wyświetlony).
■ Odnośnik. Jeżeli do rysunku zostały dołączone odnośniki, wyświetla wszystkie warstwy,

do których istnieją odwołania z innych rysunków.
■ Nadpisania rzutni. Jeśli dla bieżącej rzutni istnieją warstwy mające nadpisania
właściwości, wyświetla wszystkie warstwy mające nadpisania właściwości.
■ Nowe warstwy nieuzgodnione. Jeśli od moment ostatniego otwarcia rysunku nowe

warstwy zostały dodane, zapisane, ponownie wczytane lub wydrukowane, wyświetla
listę nowych nieuzgodnionych warstw. Więcej informacji na ten temat można znaleźć
w rozdziale Uzgadnianie nowych warstw na stronie 409.
UWAGA Nie można zmieniać nazw, edytować ani usuwać domyślnych filtrów.
Jeżeli filtr warstw został już nazwany i zdefiniowany, można wybrać go w widoku drzewa,
aby wyświetlić warstwy w widoku listy. Można także zastosować filtr do paska narzędzi
Warstwy, aby za pomocą opcji Warstwy wyświetlać tylko warstwy w bieżącym filtrze.
Po wybraniu filtru w widoku drzewa i kliknięciu go prawym przyciskiem myszy można
skorzystać z opcji menu skrótów, aby usunąć filtr, zmienić jego nazwę lub zmodyfikować
go. Przykładowo, można skonwertować filtr właściwości warstw na filtr grup warstw. Można
także zmienić właściwości wszystkich warstw w filtrze. Opcja Oddziel grupę wyłącza
wszystkie warstwy, których nie ma w wybranym filtrze.
Filtrowanie i sortowanie listy warstw | 403

Definiowanie Filtru właściwości warstw
Filtr właściwości warstw jest definiowany w oknie dialogowym Właściwości filtru warstw,
w którym można wybrać i dołączyć do definicji filtru poniższe kryteria:
■ Nazwy warstw, kolory, rodzaje linii, grubości linii i style wydruku
■ Czy warstwy są używane
■ Czy warstwy są włączone, czy wyłączone
■ Czy warstwy są zablokowane, czy odblokowane w aktywnej rzutni lub we wszystkich

rzutniach
■ Czy warstwy są zablokowane, czy odblokowane
■ Czy warstwy zostały ustawione na drukowanie
Do filtrowania warstw według nazw można używać symboli wieloznacznych. Przykładowo,

aby wyświetlić tylko te warstwy, których nazwy rozpoczynają się od ciągu mech, można
wpisać mech*. Pełna lista znaków uniwersalnych znajduje się w sekcji „Znaki uniwersalne”.
Warstwy w filtrze właściwości warstw mogą się zmienić po zmianie właściwości warstwy.
Jeśli na przykład zostanie zdefiniowany filtr właściwości warstw o nazwie Budowa, który
wybiera wszystkie warstwy z ciągiem znaków budowa w nazwie i rodzajem linii
CONTINUOUS, a następnie zostaną zmienione rodzaje linii w kilku z tych warstw, warstwy
z nowymi rodzajami linii nie będą już częścią filtru Budowa i nie będą wyświetlane po
zastosowaniu tego filtru.
Filtry właściwości warstw mogą być zagnieżdżane w innych filtrach właściwości lub w
filtrach grup.
Definiowanie Filtru grupy warstw

Filtr grupy warstw wybiera tylko te warstwy, które zostały do niego przypisane. Jeżeli
właściwości warstw przypisanych do filtru zostaną zmienione, warstwy te nadal będą częścią
filtru. Filtry grupy warstw mogą być zagnieżdżane tylko w innych filtrach grupy warstw.
PORADA Warstwy z listy warstw mogą być dołączone do filtru przez kliknięcie i
przeciągnięcie zaznaczonych warstw do filtru.
Odwracanie filtru warstwy

Można także odwrócić filtr warstwy. Przykładowo, jeśli wszystkie informacje o planie
budowy znajdują się w wielu warstwach, których nazwy zawierają słowo budowa, można
wyświetlić wszystkie informacje oprócz danych planu budowy, tworząc najpierw definicję

filtru sortującego warstwy według nazwy (*budowa*), a następnie używając opcji Odwróć
filtr.
Sortowanie warstw
Po utworzeniu warstw można je sortować według nazwy lub innych właściwości. W
Menedżerze właściwości warstw kliknij nagłówek kolumny, aby posortować warstwy według
właściwości zawartej w tej kolumnie. Nazwy warstw można posortować rosnąco lub malejąco
w porządku alfabetycznym.
Symbole wieloznaczne
Do sortowania warstw według nazw można zastosować symbole wieloznaczne.
Symbol Definicja
# (krzyżyk) Oznacza dowolną cyfrę
@ (at) Oznacza dowolną literę
. (kropka) Oznacza dowolny znak niealfanumeryczny
* (gwiazdka) Oznacza dowolny ciąg tekstowy i może być używana w każdym

przeszukiwanym ciągu
? (znak zapytania) Oznacza dowolny pojedynczy znak, np. ?BC odpowiada ABC, 3BC
itd.
~ (tylda) Oznacza wszystkie ciągi z wyjątkiem ciągów odpowiadających

wzorcowi, np.: ~*AB* oznacza wszystkie ciągi z wyjątkiem ciągu
zawierającego AB
[] Oznacza dowolny ze znaków ujętych w nawiasach, np.: [AB]C

oznacza AC i BC
[~] Oznacza dowolny ze znaków nieujętych w nawiasach, np. [~AB]C

może oznaczać XC, ale nie AC
[-] Określa zakres pojedynczego znaku. Przykładowo, [A-G]C oznacza

AC, BC itd. aż do GC, ale nie HC
` (odwrócony apostrof) Odczytuje następny znak dosłownie. Przykładowo, `~AB oznacza

~AB

UWAGA Aby przefiltrować nazwę warstwy zawierającą znak symbolu wieloznacznego,
należy poprzedzić symbol znakiem odwróconego apostrofu (`), tak aby nie został
zinterpretowany jako symbol wieloznaczny.
Patrz także:
■ Uzgadnianie nowych warstw na stronie 409
Aby szybko filtrować wyświetlane warstwy według nazwy
2 W oknie dialogowym Menedżer właściwości warstw kliknij w polu Znajdź warstwę

poniżej widoku drzewa.
3 (Opcjonalnie) Aby ograniczyć zakres wyszukiwania, wybierz filtr warstw w widoku

drzewa.
4 Podaj ciąg zawierający symbole wieloznaczne.

Widok listy wyświetli wszystkie warstwy, których nazwy odpowiadają ciągowi.
Przykładowo, po wpisaniu *mech* zostaną wyświetlone wszystkie warstwy, których
nazwy zawierają ciąg mech.
Ten szybki filtr jest odrzucany po zamknięciu Menedżera właściwości warstw.
Aby filtrować wyświetlane warstwy według właściwości
2 W oknie Menedżer właściwości warstw kliknij przycisk Nowy filtr właściwości.
3 W oknie dialogowym Właściwości filtru warstw podaj nazwę dla filtru.
4 W polu Definicja filtru ustaw właściwości warstw, które będą użyte do zdefiniowania
filtru.
■ Aby filtrować wg nazwy, użyj symboli wieloznacznych.
■ Aby filtrować wg właściwości, kliknij w kolumnie odpowiedniej właściwości.

Niektóre właściwości wyświetlają okna dialogowe po kliknięciu przycisku [...].
■ Aby wybrać więcej niż jedną wartość właściwości, kliknij prawym przyciskiem
myszy wiersz w definicji filtru. Kliknij polecenie Powiel wiersz. Wybierz inną
wartość tej właściwości w następnym wierszu.

Przykładowo, definicja filtru, który wyświetla warstwy włączone w kolorze żółtym
lub czerwonym, ma dwa wiersze. Pierwszy wiersz definicji filtru ma ikonę Włącz
i kolor czerwony. Drugi wiersz ma ikonę Włącz i kolor żółty.
Aby filtrować listę nazw warstw poprzez wybranie warstw
2 W oknie Menedżer właściwości warstw kliknij przycisk Nowy filtr grupy.

W widoku drzewa zostanie utworzony nowy filtr grupy o nazwie FILTR GRUPY1.
3 Wprowadź nazwę dla filtru.
4 W widoku drzewa kliknij Wszystko lub jeden z pozostałych węzłów, aby wyświetlić
warstwy w widoku listy.
5 W widoku listy wybierz warstwy, które mają być dodane do filtru, i przeciągnij je na
nazwę filtru w widoku drzewa.
Aby zagnieździć filtr warstw w innym filtrze warstw
2 W widoku drzewa Menedżera właściwości warstw wybierz filtr warstw.

■ Nowy filtr właściwości warstw może być zagnieżdżany w filtrze grupy lub w innym
filtrze właściwości.
■ Nowy filtr grupy warstw może być zagnieżdżany tylko w innym filtrze grupy.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Nowy filtr właściwości lub
Nowy filtr grupy.
4 Zastosuj jedną z poniższych metod:

■ W przypadku nowego filtru właściwości wyświetlane jest okno dialogowe
Właściwości filtru warstw. W polu Definicja filtru ustaw właściwości warstw,
które będą użyte do zdefiniowania filtru. Kliknij przycisk OK.

■ W przypadku nowego filtru grupy filtr jest dodawany do widoku drzewa. Zmień
jego nazwę, wybierz filtr nadrzędny, by wyświetlić jego warstwy w widoku listy,
a następnie przeciągnij warstwy z widoku listy na nowy filtr grupy warstw.
Aby posortować listę warstw w oknie Menedżer właściwości warstw
■ Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Właściwości warstwy
■ W Menedżerze właściwości warstw kliknij nagłówek dowolnej kolumny.
Aby odwrócić kierunek sortowania, kliknij go drugi raz.
Aby usunąć warstwę z filtru grupy warstw
2 W widoku drzewa Menedżera właściwości warstw wybierz filtr grupy.
3 Wybierz warstwę do usunięcia.
4 Kliknij prawym przyciskiem myszy w obszarze listy. Kliknij polecenie Usuń z filtru
grupy.
CLASSICLAYER
WARSTWA
MAXSORT
Ustala maksymalną liczbę nazw symboli lub bloków sortowanych przez polecenia
wyświetlające listy nazw.

Uzgadnianie nowych warstw
Nieuzgodnione warstwy to nowe warstwy dodane do rysunku, które nie zostały
potwierdzone przez użytkownika i ręcznie ustawione jako uzgodnione.
Uzgadnianie nowych warstw to proces ręcznego przeglądania nowych warstw celu uniknięcia
błędów przed wydrukowaniem rysunku lub przywróceniem stanu warstw.
Nieuzgodnione warstwy to warstwy dodane do rysunku lub do dołączonych odniesień od
momentu ostatniego sprawdzenia listy warstw. Lista warstw jest sprawdzana pod kątem
obecności nowych warstw, gdy zostanie użyte polecenie, takie jak KREŚL. W nowych
rysunkach baza warstw jest tworzona przy pierwszym zapisie lub wydruku rysunku. Przy
pierwszym zapisie rysunku jest tworzona baza warstw i wszystkie warstwy obecne w
zapisanym rysunku są oznaczane jako uzgodnione (nie nowe). Warstwy dodane po
pierwszym zapisaniu rysunku są uznawane za nowe warstwy nieuzgodnione.
UWAGA Linia bazowa warstw jest tworzona, gdy zmienna systemowa LAYEREVAL ma
wartość 1 lub 2.
Gdy zostanie użyte polecenie określone w oknie dialogowym Ustawienia warstwy lub w
zmiennej systemowej LAYEREVAL, to jest sprawdzana lista warstw i porównywana z bazą
warstw. Jeśli istnieją nowe warstwy, zostanie wyświetlone powiadomienie i w Menedżerze
właściwości warstw zostanie automatycznie utworzony i uaktywniony filtr Nowe warstwy
nieuzgodnione.
Warstwy nieuzgodnione stają się uzgodnionymi w wyniku kliknięcia prawym przyciskiem
myszy i kliknięcia polecenia Uzgodnij warstwę. Gdy warstwa zostanie uzgodniona, to jest
usuwana z filtru Nowe warstwy nieuzgodnione. Gdy nowe warstwy zostaną uzgodnione,
filtr Nowe warstwy nieuzgodnione jest usuwany.
UWAGA Jednocześnie można uzgodnić wiele nieuzgodnionych warstw.
CLASSICLAYER
Uzgadnianie nowych warstw | 409

WARSTWA
LAYERNOTIFY
Określa, czy ma być wyświetlany alert w przypadku znalezienia nieuzgodnionych nowych
warstw.
LAYEREVAL
Określa, czy dla nowych warstw, po ich dodaniu do rysunku lub do dołączonych
odnośników, ma być wyznaczana lista warstw.
Używanie powiadomień o nowych warstwach

Można otrzymywać powiadomienia o dodaniu do rysunku nowych warstw przed
wykonaniem pewnych zadań, takich jak drukowanie, zapis czy przywracanie stanu warstw.
Ważne jest, aby użytkownik pamiętał, że istnieje możliwość dodania bez jego wiedzy nowych
warstw do rysunku lub do dołączonego odniesienia. Można uniknąć ewentualnych
problemów, takich jak drukowanie obiektów dodanych do rysunku w wyniku dodania
nowej warstwy.
Można określić, czy rysunek ma być sprawdzany pod kątem obecności nowych warstw.
Można określić, które polecenia, takie jak ZAPISZ lub KREŚL, powodują sprawdzenie
przez program listy warstw i powiadamianie o obecności nowych warstw. Może to dotyczyć
warstw dodanych do dołączonych odniesień.
Zmienne systemowe LAYEREVAL oraz LAYERNOTIFYdziałają razem i określają, czy
lista warstw jest sprawdzana i czy ma miejsce powiadamianie. Obie zmienne systemowe
są zapisywane w rysunku, dzięki czemu użytkownik może określać, które rysunki są
sprawdzane pod kątem obecności nowych warstw. Gdy jest rozpoczynany projekt, może
nie być potrzebna wiedza o dodawaniu nowych warstw. W przypadku rysunków bliskich
ukończenia może być istotna wiedza o wprowadzeniu do rysunku nowych informacji w
wyniku dodania nowych warstw.
LAYEREVALCTL steruje ogólną lista filtrów Nowe warstwy nieuzgodnione zawartej w
Menedżerze właściwości warstw, która jest weryfikowana dla nowych warstw. Jeśli
zaznaczona jest opcja Powiadomienie o nowej warstwie (LAYEREVALCTL = 1), funkcja
powiadamiania o nowej warstwie jest włączona i działa zgodnie ze zmiennymi systemowymi
LAYEREVAL i LAYERNOTIFY rysowania. Jeśli LAYEREVALCTL = 0, powinien być
wyświetlany Brak filtru (filtr Nieuzgodnione warstwy). Jeżeli filtr jest wyświetlany, zostanie
wyłączony.
Domyślnie zmienna systemowa LAYEREVAL jest ustawiona tak, aby były wykrywane
nowe warstwy dodane do dołączonych odniesień, ale nie do rysunku. Zmienna systemowa

LAYERNOTIFY jest ustawiona tak, aby były odbierane powiadomienia o nowych warstwach
w momencie otwarcia rysunku, wczytywania, ponownego wczytywania, dołączenia
odniesienia lub przywrócenia stanu warstw. Aby zmienić te ustawienia, można użyć
zmiennych systemowych lub okna dialogowego Ustawienia warstwy.
Gdy powiadamianie o warstwach jest włączone, na pasku stanu jest wyświetlana ikona
Nowe warstwy nieuzgodnione.
W tym czasie można wyświetlić nowe warstwy, klikając ikonę prawym przyciskiem myszy
i klikając w menu skrótów łącze Wyświetl nowe warstwy nieuzgodnione. Kliknięcie łącza
powoduje otwarcie Menedżera właściwości warstw i automatyczne wybranie filtru Nowe
warstwy nieuzgodnione. Wszystkie nowe warstwy dodane do rysunku lub do dołączonych
odniesień są wyświetlane w widoku listy.
Nowe warstwy są nieuzgodnione, ponieważ nie były zweryfikowane. Proces ręcznego
oznaczania warstw jako uzgodnionych usuwa je z listy Nowe warstwy nieuzgodnione.
(Zobacz temat Uzgadnianie nowych warstw na stronie 409, aby uzyskać więcej informacji).
Do momentu uzgodnienia warstw powiadomienie będzie wyświetlane przy każdym użyciu
polecenia inicjującego powiadomienie.
Za pomocą zmiennej systemowej LAYERNOTIFY lub okna dialogowego Ustawienia
warstwy można wyłączyć powiadamianie o nowych warstwach, ale warstwy wciąż będą
sprawdzane pod kątem obecności nowych warstw. Wprawdzie powiadomienie nie jest
wyświetlane, ale wciąż można sprawdzić, czy pojawiły się nowe warstwy, klikając prawym
przyciskiem myszy ikonę na pasku stanu. W menu skrótów kliknij opcję Wyświetl nowe
warstwy nieuzgodnione.
Powiadamianie o nowych warstwach na potrzeby wydruku

Gdy polecenie KREŚL zostanie wskazane w oknie dialogowym Ustawienia warstwy jako
polecenie inicjujące wyświetlenie powiadomienia o nowych warstwach, zamiast ikony na
pasku stanu jest wyświetlane okno dialogowe. Komunikat zawiera informację, że w rysunku
pojawiły się nowe warstwy od momentu ostatniego sprawdzenia listy pod kątem obecności
nowych warstw. Kliknij przycisk Tak w oknie dialogowym, aby wyświetlić listę nowych
warstw w Menedżerze właściwości warstw, przed rozpoczęciem wydruku.
Używanie powiadomień o nowych warstwach | 411

Zapisywanie pliku szablonu (DWT)
Podczas zapisywania rysunku jako plik szablonu (DWT) w oknie dialogowym Opcje
szablonu można określić, że warstwy będą zapisywane w rysunku jako nieuzgodnione lub
uzgodnione. Domyślnie wszystkie warstwy są zapisywane jako nieuzgodnione, więc gdy
nowy rysunek będzie tworzony na podstawie szablonu, linia bazowa warstw nie zostanie
utworzona do momentu pierwszego zapisania rysunku jako pliku DWG.
Jeśli plik szablonu jest zapisywany ze wszystkimi warstwami uzgodnionymi, wówczas jest
tworzona baza warstw. To oznacza, że gdy do rysunku utworzonego na podstawie pliku
szablonu zostaną dodane nowe warstwy, wszelkie tworzone nowe warstwy są nieuzgodnione
i powiadomienie o nowych warstwach są wyświetlane przy pierwszym zapisie lub wydruku
rysunku.
Otwieranie wielu rysunków

Podczas jednoczesnego otwierania wielu rysunków jest wyświetlane powiadomienie dla
każdego rysunku zawierającego nowe warstwy. Takie zachowanie ma miejsce, jeśli jest
włączone powiadamianie o nowych warstwach polecenie OTWÓRZ jest ustawione w
zmiennej systemowej LAYERNOTIFY dla każdego rysunku.
Aby włączyć lub wyłączyć powiadamianie o nowej warstwie
3 W oknie dialogowym Ustawienia warstw kliknij opcję Wyznacz nowe warstwy dodane
do rysunku.
4 Kliknij opcję Powiadom o obecności nowych warstw. Zaznacz jedną lub kilka opcji.
6 Kliknij przycisk OK, aby opuścić Menedżera właściwości warstw.

Aby określić, kiedy jest wyświetlane powiadomienie o nowej warstwie
3 W oknie dialogowym Ustawienia warstw kliknij opcję Wyznacz nowe warstwy dodane
do rysunku.
4 Kliknij opcję Powiadom o obecności nowych warstw.
5 Wybierz polecenia, które będą powodować sprawdzenie listy warstw pod kątem
obecności nowych warstw.
CLASSICLAYER
WARSTWA
LAYEREVALCTL
Steruje ogólną listą filtrów Nowe warstwy nieuzgodnione, znajdującą się w Menedżerze
właściwości warstw, która jest wyznaczana dla nowych warstw.
LAYERNOTIFY
warstw.
LAYEREVAL
Praca ze stanami warstw

Ustawienia warstwy można zapisać jako nazwane stany warstw. Umożliwia to ich późniejsze
przywracanie, edytowanie, importowanie z innych rysunków i plików, a także eksportowanie
do wykorzystania w innych rysunkach.
Praca ze stanami warstw | 413

Zapisywanie, przywracanie i edytowanie stanów warstw
Można zapisać bieżące ustawienia warstw w stanie warstw, wprowadzać zmiany stanu
warstw i przywracać je później w rysunku.
Można zapisać bieżące ustawienia warstw w rysunku jako nazwany stan warstwy i przywrócić
je później. Zapisując ustawienia warstw, można zaoszczędzić czas przy przywracaniu
określonych ustawień dla wszystkich warstw w trakcie różnych faz opracowywania rysunku
lub w celu wydrukowania.
Zapisywanie ustawień warstwy

Na ustawienia warstwy składają się stany warstw, takie jak włączona lub zablokowana, i
właściwości warstw, takie jak kolor lub rodzaj linii. W nazwanym stanie warstw można
wybrać stany i właściwości warstw, które będą później przywracane. Przykładowo, można
wybrać tylko przywracanie warstw Zablokowanych/Odblokowanych, pomijając wszystkie
inne ustawienia. Po przywróceniu stanu warstw wszystkie ustawienia zachowują bieżące
wartości, a zmianie ulegnie jedynie stan zablokowania poszczególnych warstw.
Zapisywanie ustawień nadpisań właściwości warstw

Gdy warstwa zawiera nadpisania właściwości rzutni, to te ustawienia są zapisywane w stanie
warstw, gdy jest aktywna rzutnia zawierająca nadpisania.
Jeśli stan warstw jest zapisany w obszarze modelu, wszelkie ustawienia nadpisań właściwości
warstw nie są uwzględniane. Dzieje się tak, ponieważ dla każdej właściwości warstwy można
zapisać tylko jedną wartość w stanie warstw. Jeśli nadpisania właściwości warstw muszą
być zapisane w stanie warstw, należy uaktywnić rzutnie na karcie układu, a następnie
zapisać stan warstw.
Przywracanie ustawień warstwy

Przy przywracaniu nazwanego stanu warstwy, są przywracane ustawienia warstw (stany i
właściwości warstw) określone przy zapisaniu i przywróceniu stanu warstw. W oknie
Menedżer stanów warstw można określić konkretne ustawienia, które mają być
przywrócone. Niezaznaczone ustawienia właściwości warstwy pozostają niezmienione w
rysunku.
Jeśli rysunek zawiera warstwy dodane od momentu ostatniego zapisu stanu warstw, to
można dodać te warstwy. Edytując stan warstwy i korzystając z okna dialogowego
Wybieranie warstw dodawanych do stanu warstw, można wybrać warstwy, które mają być
dodane do stanu warstw.
UWAGA Aby otrzymywać powiadomienia o dodaniu nowej warstwy do rysunku, użyj

zmiennych systemowych LAYEREVAL oraz LAYERNOTIFY.

Podczas przywracanie stanów warstw mogą wystąpić następujące dodatkowe zachowania
■ Podczas przywracania stanu warstw jako bieżąca jest ustawiana warstwa, która była
bieżącą w momencie zapisania stanu warstw. Jeżeli ta warstwa już nie istnieje, bieżąca
warstwa nie zostanie zmieniona.
■ Jeśli rzutnia układu jest aktywna w momencie przywracania stanu warstw oraz jest
włączona opcja przywracania Widoczność w bieżącej rzutni, to wszystkie warstwy,
które muszą być widoczne w rzutni, są włączane i odblokowywane w obszarze modelu.
Wszystkie warstwy, które nie powinny być widoczne w rzutni, mają ustawianą opcję
Zablokuj w rzutni w bieżącej rzutni, a widoczność obszaru modelu nie zmienia się.
W panel Warstwy, który zawiera WSTĄŻKA, znajdują się elementy sterujące do zaznaczania
i przywracania zapisanych stanów warstw, w tym elementy sterujące dostępne z Menedżera
właściwości warstw. Nazwa ostatniego przywróconego stanu warstw jest wyświetlana w
panelu Warstwa. Gdy warstwy są modyfikowane, tak aby bieżący stan warstwy nie był już
stanem bieżącym, a zamiast nazwy ostatnio przywróconego stanu warstw jest wyświetlany
tekst „Niezapisany stan warstwy”.
Przywracanie ustawień nadpisań właściwości

Gdy w oknie Menedżer stanów warstw jest włączona opcja przywracania Zastosuj
właściwości jako nadpisania rzutni, nadpisania rzutni są przywracane w rzutni, która była
bieżąca w momencie przywrócenia stanu warstwy.
Gdy stan warstw zostanie zapisany w obszarze modelu i przywrócony w obszarze papieru,
■ Można określić, czy właściwości takie jak kolor, rodzaj linii, szerokość linii,
przezroczystość i styl wydruku mają być przywracane jako nadpisania rzutni.
■ Nadpisania rzutni są stosowane do bieżącej rzutni układu.
■ Warstwy wyłączone lub zablokowane w obszarze modelu mają ustawianą opcję Zablokuj
w nowej rzutni w Menedżerze właściwości warstw dla aktywnej rzutni układu.
Gdy stan warstw jest zapisany w obszarze papieru i przywrócony w obszarze modelu,
■ Nadpisania właściwości warstw są przywracane jako globalne właściwości warstw w

obszarze modelu.
■ Warstwy zablokowane w rzutni układu są także zablokowane obszarze modelu.
Edytowanie zapisanych ustawień warstw

Za pomocą okno dialogowego Edycja stanu warstw można modyfikować właściwości
poszczególnych warstw zapisanych w stanie warstw.

Wszystkie właściwości inne niż nazwa warstwy mogą być edytowane. Można jednocześnie
zmieniać właściwości wielu warstw.
Można także dodać warstwy do stanu warstw za pośrednictwem okna dialogowego
Wybieranie warstw dodawanych do stanu warstw. Jeśli na przykład nowe warstwy były
dodane od czasu ostatniego zapisu stanu warstw, to można je dodać i ponownie zapisać
stan warstw. Aby usunąć warstwy, należy użyć przycisku Usuń w oknie dialogowym Edycja
stanu warstw.
Stany warstw w odniesieniach

Gdy rysunek zawierający stany warstw zostanie wstawiony do rysunku głównego, to w
Menedżerze właściwości warstw są wyświetlane stany warstw odniesień. Stany warstw są
wyświetlane według nazw i mogą być oglądane w oknie dialogowym Edycja stanu warstw.
Gdy odniesienie zawierające stany warstw jest dołączone do rysunku głównego, to te
warstwy są także wymieniane w Menedżerze właściwości warstw. Wprawdzie mogą być
przywrócone, ale nie można ich edytować. Stany warstw odniesień są rozpoznawalne,
ponieważ nazwa stanu warstw jest poprzedzana nazwą rysunku odniesienia i oddzielana
dwoma znakami podkreślenia. (Przykład: Nazwa odniesienia__Nazwa stanu warstw). Gdy
odniesienie jest związane z rysunkiem głównym, stany warstw są rozpoznawalne na
podstawie znaków $0$ wyświetlanych między nazwą odniesienia i nazwą stanu warstw.
(Przykład: Nazwa odniesienia$0$Nazwa stanu warstw).
Stany warstw z zagnieżdżonych odniesień są także uwzględniane. Stany warstw z odniesień
są usuwane z rysunku głównego, gdy odniesienie zostanie odłączone lub usunięte.
Aby zapisać ustawienia warstwy w nazwanym stanie warstw

1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Stan warstw.
2 Na liście rozwijanej Stany warstw kliknij opcję Nowy stan warstw.
3 W oknie dialogowym Nowy stan warstw do zapisania podaj nazwę dla nowego stanu
warstw lub wybierz nazwę z listy.
4 (Opcjonalnie) Dodaj opis.
6 W Menedżerze stanów warstw wybierz właściwości warstw, które mają być domyślnie
przywracane.
7 (Opcjonalnie) Zaznacz opcję Wyłącz warstwy nie znalezione w stanie warstw.

Gdy ta opcja jest zaznaczona i przywrócony zostanie nazwany stan warstw, rysunek
będzie wyglądał tak samo jak po zapisaniu nazwanego stanu warstw.

Aby przywrócić stan warstw
2 Na liście rozwijanej Stan warstw wybierz opcję Zarządzaj stanami warstw.
3 W oknie dialogowym Menedżer stanów warstw wybierz nazwany stan warstwy.
4 Kliknij opcję Więcej, aby wybrać dowolne właściwości warstw, które chcesz
przywrócić.
5 Kliknij przycisk Przywróć.
Aby dodać warstwy do stanu warstw

3 W Menedżerze stanów warstw wybierz nazwany stan warstw, do którego chcesz

dodać warstwy.
4 Kliknij przycisk Edycja.
5 W oknie dialogowym Edycja stanu warstw kliknij przycisk Dodaj.
6 W oknie dialogowym Wybieranie warstw dodawanych do stanu warstw zaznacz

warstwy, które chcesz dodać.
8 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Edycja stanu warstw.
Aby usunąć warstwy ze stanu warstw

3 W oknie dialogowym Menedżer stanów warstw wybierz nazwany stan warstw, z

którego mają zostać usunięte warstwy.
5 W oknie dialogowym Edycja stanu warstw zaznacz warstwy, które mają być usunięte
i kliknij przycisk Usuń.

7 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Edycja stanu warstw.
Aby dołączyć opis i właściwości materiału do stanu warstw zaimportowanego

z wcześniejszego wydania
3 W Menedżerze stanów warstw zaznacz stan warstw zaimportowany z wcześniejszego

wydania.
4 Kliknij przycisk Przywróć, aby przywrócić stan warstw.
5 Otwórz Menedżera stanów warstw. Kliknij Nowy.
6 W oknie dialogowym Nowy stan warstw do zapisania wprowadź nową nazwę stanu
warstw. W polu Opis wprowadź opisowy tekst dotyczący ustawień warstw.
8 (Opcjonalnie) Kliknij przycisk Usuń, aby usunąć starszy stan warstw.
Opis i właściwości materiału są zapisywane ze zaktualizowanym stanem warstw.
Aby wybrać stan warstw do przywrócenia

3 W oknie dialogowym Menedżer stanów warstw wybierz stan warstw do przywrócenia.
4 Kliknij opcję Więcej, aby wybrać dowolne właściwości warstw, które chcesz
przywrócić.
5 Kliknij przycisk Przywróć.

Okno dialogowe Menedżera stanów warstw zostanie zamknięte.

WARSTAN
Umożliwia zapisywanie i przywracanie nazwanych stanów warstw, oraz zarządzanie nimi.
LAYERNOTIFY
warstw.
LAYEREVAL
Importowanie i eksportowanie stanów warstw

Można importować ustawienia warstw z innych rysunków i eksportować stany warstw.
Można importować stany warstw zapisane w plikach rysunków (DWG, DWS oraz DWT)
oraz z plików stanów warstw (LAS). Podczas importowania stanów warstw z pliku rysunku
można wybrać kilka stanów warstw do importowania w oknie dialogowym Wybierz stany
warstw. Eksportowane stany warstw są tworzone jako pliki LAS.
Jeśli stan warstw jest importowany z rysunku i zawiera właściwość warstw, taką jak rodzaj
linii lub styl wydruku, która nie jest wczytana lub dostępna w bieżącym rysunku, to ta
właściwość jest automatycznie importowana z takiego rysunku.
Jeśli stan warstw jest importowany z pliku LAS i zawiera właściwości rodzaj linii lub styl
wydruku nieistniejące w rysunku, to jest wyświetlany komunikat z powiadomieniem, że
właściwość nie może być przywrócona.
UWAGA Jeśli stan warstw zawiera więcej niż jedną właściwość, których nie można
przywrócić z pliku LAS, to wyświetlany komunikat sygnalizuje tylko pierwszą napotkaną
właściwość, której nie można przywrócić.
Gdy z pliku LAS lub z innego rysunku są importowane stan warstw będące duplikatami
stanów warstw w bieżącym rysunku, można zastąpić istniejące stany warstw lub nie
importować ich.
Stany warstw mogą być importowane do wcześniejszych wydań programu.
Stany warstw z warstwy LMAN

Nie można importować stanów warstw utworzonych za pomocą narzędzia Express Tool
LMAN. Gdy nie ma stanów warstw do zaimportowania, wyświetlany jest komunikat.

Dostęp do stanów warstw LMAN można uzyskać za pośrednictwem Menedżera stanów
warstw. Przy pierwszym otwarciu Menedżera stanów warstw w rysunku zawierającym
stany warstw LMAN, są one przekształcane na stany warstw AutoCAD. W oknie
dialogowym jest wyświetlana liczba stanów warstw, które zostały przekształcone.
Gdy bieżący rysunek nie zawiera nazwanych stanów warstw, to są zachowywane nazwy
stanów warstw LMAN. Jeśli bieżący rysunek zawiera stany warstw, nazwy stanów warstw
LMAN są wyświetlane z przedrostkiem „LMAN”, po którym następuje nazwa oryginalnego
stanu warstw.
Aby importować zapisane ustawienia warstw z innego rysunku

3 W oknie dialogowym Menedżer stanów warstw kliknij opcję Importuj.
4 W oknie dialogowym Import stanu warstw wybierz nazwę pliku z rozszerzeniem

.dwg, .dws lub .dwt. Kliknij przycisk Otwórz.
5 W oknie dialogowym Wybierz stany warstw wybierz stany warstw do importowania.

6 Aby przywrócić teraz nazwany stan warstw, wybierz go w Menedżerze stanów warstw.
i kliknij przycisk Przywróć. Kliknij przycisk Zamknij, aby go nie przywracać.
Jeżeli nazwany stan warstw zostanie przywrócony, Menedżer stanów warstw zostanie
zamknięty.
Aby importować zapisane ustawienia warstw z pliku stanu warstw (LAS)

3 W oknie dialogowym Menedżer stanów warstw kliknij opcję Importuj.

4 W oknie dialogowym Import stanu warstw zaznacz plik LAS, z którego chcesz
importować stany warstw. Kliknij przycisk Otwórz.
5 Kliknij przycisk Tak, aby przywrócić nazwany stan warstw teraz. Kliknij przycisk
Nie, aby bez przywracania dodać go do Menedżera stanów warstw.
Jeżeli nazwany stan warstw zostanie przywrócony, Menedżer stanów warstw zostanie
zamknięty.
Aby eksportować zapisany stan warstw

3 W oknie dialogowym Menedżer stanów warstw wybierz plik nazwanego stanu warstw
(LAS) do wyeksportowania. Kliknij Eksport.
4 W oknie dialogowym Eksport stanu warstw określ, gdzie chcesz wyeksportować plik
stanu warstw.
5 Kliknij Zapisz, aby zamknąć okno dialogowe.
WARSTAN
Umożliwia zapisywanie i przywracanie nazwanych stanów warstw, oraz zarządzanie nimi.
LAYERNOTIFY
warstw.
LAYEREVAL
Praca z kolorami
Kolory pomagają wizualnie grupować obiekty. Kolory można przypisywać do obiektów
według warstw lub pojedynczo.
Praca z kolorami | 421

Ustawianie bieżącego koloru
Do wizualnego identyfikowania obiektów można używać kolorów. Kolor można przypisać
do obiektu przez warstwę lub przez osobne określenie tego koloru, niezależnie od ustawień
warstwy.
Przypisanie kolorów według warstwy pozwala na łatwą identyfikację warstw w rysunku.
Osobne przypisanie kolorów pozwala na dodatkowe rozróżnienie między obiektami
znajdującymi się na tej samej warstwie. Kolor może być również używany do wskazywania
grubości linii przy wydrukach zależnych od koloru.
Przypisując kolor do obiektów, można używać różnych palet kolorów, w tym
■ Indeks kolorów programu AutoCAD LT (ACI)
■ True Color
®
■ Kolory PANTONE
■ Książkami kolorów RAL™ Classic i RAL Design

®
■ DIC Color Guide
■ Kolory z importowanych palet kolorów.
Kolory ACI
Kolory ACI są standardowymi kolorami używanymi w programie AutoCAD LT. Każdy
kolor jest identyfikowany przez numer ACI (AutoCAD Color Index), czyli liczbę całkowitą
od 1 do 255. Nazwy standardowych kolorów są dostępne tylko dla kolorów o numerach
od 1 do 7. Kolory są przypisane następująco: 1 Czerwony, 2 Żółty, 3 Zielony, 4 Błękitny, 5
Niebieski, 6 Fioletowy, 7 Biały/Czarny.
True Color
Kolory True Color są definiowane przy użyciu 24 bitów, co pozwala na wyświetlanie ponad
szesnastu milionów kolorów. Kolory true color można określać, używając modelu RGB
lub HSL. Model RGB umożliwia określenie czerwonego, zielonego i niebieskiego
komponentu koloru. Model HSL pozwala określić wartości barwy, nasycenia i jaskrawości
koloru.
Palety kolorów
Program AutoCAD LT zawiera kilka standardowych palet kolorów PANTONE. Można
również importować inne palety kolorów, takie jak zestawy kolorów DIC i RAL.
Importowanie palet kolorów zdefiniowanych przez użytkownika zwiększa możliwości
wyboru kolorów.

Palety kolorów można instalować w systemie za pomocą karty Pliki w oknie dialogowym
Opcje. Po wczytaniu palety kolorów można wybierać z niej kolory i stosować je do obiektów
na rysunkach.
Wszystkie obiekty są tworzone przy wykorzystaniu bieżącego koloru, który jest wyświetlany
w właściwość Kolor palety Właściwości, gdy nie jest wybrany żaden obiekt. Bieżący kolor
można również ustawić za pomocą okna dialogowego Wybierz kolor.
Jeśli dla bieżącego koloru jest ustawiona wartość JAKWARSTWA, obiekty będą tworzone
za pomocą koloru przypisanego do bieżącej warstwy. Aby bieżący kolor nie został przypisany
do bieżącej warstwy, można osobno określić inny kolor.
Jeśli dla bieżącego koloru jest ustawiona wartość JAKBLOK, obiekty będą tworzone za
pomocą koloru 7 (biały lub czarny), dopóki nie zostaną zgrupowane w blok. Po wstawieniu
do rysunku blok przyjmuje bieżące ustawienie kolorów.
Palety kolorów PANTONE®

Firma Pantone zaktualizowała układ PANTONE MATCHING SYSTEM® serią publikacji
PANTONE® PLUS SERIES, zawierającą chromatyczne ułożenie kolorów. W produktach
opartych na programie AutoCAD wartości RGB kolorów PANTONE, które są przypisane
do obiektów są zachowywane we wszystkich bieżących i starszych plikach rysunków.
Pliki palety kolorów (.acb) zapewniają dostęp przez okno dialogowe Wybierz kolor do
nazwy wszystkich kolorów i palet kolorów PANTONE. Te pliki .acb są instalowane w
folderze \Support\Color w folderze instalacyjnym programu AutoCAD LT.
Aby ustawić kolor ACI dla wszystkich nowych obiektów
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Kolor obiektu.
2 Na liście rozwijanej Kolor obiektu kliknij kolor, aby nowe obiekty były rysowane w
tym kolorze, albo kliknij pozycję Wybierz kolor, aby wyświetlić okno dialogowe
Wybierz kolor, i wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Na karcie Kolor indeksu kliknij kolor albo wprowadź jego nazwę lub numer w
polu Kolor.
■ Na karcie Kolor indeksu kliknij polecenie JAKWARSTWA, aby rysować obiekty

kolorem przypisanym do bieżącej warstwy.
■ Na karcie Kolor indeksu kliknij polecenie JAKBLOK, aby rysować nowe obiekty
bieżącym kolorem do czasu zgrupowania obiektów w blok. Po wstawieniu bloku
do rysunku obiekty w bloku przyjmują bieżące ustawienie kolorów.
Ustawianie bieżącego koloru | 423

Przycisk Kolor wyświetla bieżący kolor.
Aby określić dla wszystkich nowych obiektów kolor w trybie True Color
2 Na liście Kolor obiektu. Kliknij opcję Wybierz kolor, aby wyświetlić okno dialogowe
wyboru kolorów.
3 W oknie dialogowym Wybierz kolor, na karcie True Color, wykonaj jedną z

■ Wybierz model HSL w polu Model. Określ kolor, wpisując wartość w polu Kolor
lub podając osobno wartości w polach Barwa, Nasycenie i Jaskrawość.
■ Wybierz model RGB w polu Model. Określ kolor, wpisując wartość w polu Kolor
lub podając osobno wartości komponentu czerwonego, zielonego i niebieskiego.

Aby określić kolor dla wszystkich nowych obiektów za pomocą palety

kolorów
2 Na liście Kolor obiektu kliknij opcję Wybierz kolor.
3 W oknie dialogowym Wybierz kolor, na karcie Paleta kolorów, wskaż paletę kolorów
w polu Paleta kolorów.
4 Aby wybrać kolor, kliknij jego pole. Aby przejrzeć zawartość palety kolorów, użyj
strzałek suwaka.

KOLOR
Ustawia kolor nowych obiektów.

CECOLOR
Zmiana koloru obiektu

Kolor obiektu można zmienić przez ponowne przypisanie go do innej warstwy, zmianę
koloru warstwy lub osobne przypisanie koloru do obiektu.
Kolor obiektu można zmienić na trzy sposoby:
■ Przypisać obiekt do innej warstwy z innym kolorem. Jeśli dla koloru obiektu jest
ustawiona wartość JAKWARSTWA i obiekt zostanie przeniesiony na inną warstwę,
to przyjmie on kolor nowej warstwy.
■ Zmienić kolor przypisany do warstwy, na której znajduje się obiekt. Jeśli dla koloru
obiektu jest ustawiona wartość JAKWARSTWA, przyjmuje on kolor swojej warstwy.
Po zmianie koloru przypisanego do warstwy wszystkie znajdujące się na niej obiekty,
które mają właściwość JAKWARSTWA, zostaną automatycznie zaktualizowane.
■ Określić osobno kolor obiektu, aby zastąpić kolor warstwy. Można osobno określić
kolor każdego z obiektów. Aby zastąpić kolor obiektu określony przez warstwę innym
kolorem, zmień kolor istniejącego obiektu z wartości JAKWARSTWA na określony
kolor, na przykład czerwony.
Jeśli określony kolor ma być ustawiony dla wszystkich nowo tworzonych obiektów, zmień
właściwość Kolor na palecie Właściwości , gdy żadnym obiektom nie przypisano za pomocą
właściwości JAKWARSTWA określonego koloru.
Patrz także:
■ Nadpisania właściwości warstw w rzutniach na stronie 396
Aby zmienić warstwę obiektu

1 Wybierz obiekty, których warstwa ma zostać zmieniona.
3 W Menedżerze właściwości warstw kliknij element sterujący Warstwy.
4 Wybierz warstwę, do której mają być przypisane obiekty.
Zmiana koloru obiektu | 425

Aby zmienić kolor przypisany do warstwy
2 W oknie Menedżer właściwości warstw wybierz kolor, który ma zostać zmieniony.
3 W oknie dialogowym Wybierz kolor wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Na karcie Indeks kliknij kolor lub wprowadź numer ACI koloru (1-255) albo
nazwę w polu Kolor. Kliknij przycisk OK.
■ Na karcie True Color wybierz model koloru HSL w opcji Model koloru oraz
określ kolor wpisując wartość koloru w oknie Kolor lub określając wartości w
oknach Barwa, Nasycenie i Jaskrawość. Kliknij przycisk OK.
■ Na karcie Palety kolorów wybierz paletę w polu Paleta kolorów, wybierz kolor,
odnajdując go w palecie kolorów (za pomocą strzałek w górę i w dół) i klikając
kolor. Kliknij przycisk OK.
Aby zmienić kolor obiektu, zastępując kolor warstwy

1 Wybierz obiekty, których kolor ma zostać zmieniony.
2 Kliknij kartę Widok ➤ panel Właściwości ➤ Właściwości.

Opcjonalnie można kliknąć prawym przyciskiem myszy jeden z obiektów, a następnie
kliknąć opcję Właściwości.
3 Na palecie Właściwości wybierz opcję Kolor.

W prawej kolumnie zostanie wyświetlona strzałka.
4 Kliknij strzałkę i wybierz kolor z listy albo kliknij polecenie Wybierz kolor, aby
otworzyć okno dialogowe wyboru kolorów. Jeśli zostanie otwarte okno dialogowe
Wybierz kolor, wykonaj jedną z następujących czynności:
nazwę w polu Kolor.
■ Na karcie True Color wybierz model koloru HSL w opcji Model koloru oraz
określ kolor wpisując wartość koloru w oknie Kolor lub określając wartości w
oknach Barwa, Nasycenie i Jaskrawość. Kliknij przycisk OK.

■ Na karcie True Color wybierz model kolorów RGB w polu Model kolorów. Określ
kolor, wpisując wartość w polu Kolor lub podając osobno wartości komponentu
czerwonego, zielonego i niebieskiego.
■ Na karcie Palety kolorów wybierz paletę w polu Paleta kolorów, wybierz kolor,
odnajdując go w palecie kolorów (za pomocą strzałek w górę i w dół) i klikając
ZMIEŃ
ZMCECHY
KOLOR
WŁAŚCIWOŚCI
CECOLOR
Używanie Palet kolorów

Przypisując kolory do obiektów, można wybierać kolory z palet, które zostały wczytane do
systemu.
Używając palet kolorów, można wybierać kolory z szerokiej gamy kolorów
niestandardowych. Palety kolorów zawierają pliki innych firm albo pliki zdefiniowane
przez użytkownika, zawierające nazwane próbki kolorów. Kolory te mogą poprawić jakość
rysunków i zoptymalizować wybór kolorów używanych w rysunkach. Kolory zdefiniowane
w paletach kolorów można stosować do obiektów na rysunku, korzystając z karty Paleta
kolorów w oknie dialogowym Wybierz kolor..
Pliki palet kolorów muszą mieć rozszerzenie .acb, aby mogły być rozpoznane w programie.
Aby uzyskać dostęp do kolorów palety kolorów z okna dialogowego Wybierz kolor, należy
najpierw skopiować pliki palety kolorów do określonej lokalizacji palety kolorów.
Używanie Palet kolorów | 427

Na karcie Pliki okna dialogowego Opcje można określić katalog, w którym są
przechowywane palety kolorów. Można określić kilka katalogów. Zostaną one zapisane w
profilu użytkownika.
Palety kolorów są ułożone alfabetycznie i podzielone na strony, które można przeglądać.
Na jednej stronie znajduje się nie więcej niż 10 kolorów. Jeśli przeglądana paleta nie jest
podzielona na strony, program automatycznie tworzy strony, z których każda zawiera nie
więcej niż siedem kolorów.
Aby zainstalować paletę kolorów
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Pliki, kliknij Położenie palety kolorów.
3 Kliknij przycisk Dodaj, aby dodać nowe położenie palet kolorów.
4 W pustym polu tekstowym podaj nowe położenie.
Aby wyszukać próbki kolorów w palecie kolorów
2 Na liście Kolor obiektu kliknij opcję Wybierz kolor.
3 W oknie dialogowym Wybierz kolor, na karcie Palety kolorów z listy rozwijanej Paleta
kolorów wybierz paletę kolorów.
Pole tekstowe Kolor jest dostępne dopiero po wybraniu próbki koloru znajdującej
się w palecie.
4 W obszarze Kolor wprowadź numer poszukiwanej próbki koloru i naciśnij klawisz

Tab.
W polu tekstowym Kolor oraz w polu próbki koloru zostanie wyświetlony
wyszukiwany kolor lub kolor najbardziej zbliżony do wyszukiwanego.
5 Kliknij przycisk OK, aby zastosować kolor.

Aby zmienić standardowe położenie plików palet kolorów
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Pliki, kliknij dwukrotnie Położenie palety

kolorów.
3 Wybierz następujące standardowe położenie:

C:\Program Files\[bieżący numer wersji programu AutoCAD LT]\support\color
4 Kliknij nazwę katalogu, aby ją zmodyfikować.
5 Podaj nowe położenie w polu tekstowym.
Aby zdefiniować wiele katalogów do przechowywania palet kolorów
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Pliki, kliknij Położenie palety kolorów.
3 Kliknij przycisk Dodaj, aby dodać nowe położenie palet kolorów.
4 W pustym polu tekstowym podaj nowe położenie.
ZMIEŃ
ZMCECHY
KOLOR
WŁAŚCIWOŚCI
Używanie Palet kolorów | 429

CECOLOR
Praca z rodzajami linii

W rysunku można stosować różne rodzaje linii, aby odróżnić obiekty od siebie i zwiększyć
przejrzystość rysunku.
Rodzaje linii
Rodzaj linii jest powtarzalnym układem kresek, kropek i przerw wyświetlanym w linii lub
krzywej. Rodzaj linii można przypisać do obiektu wg warstwy lub określić go osobno,
niezależnie od ustawień warstwy.
Oprócz rodzaju linii można również ustawić skalę, aby móc kontrolować wielkość kresek
i przerw. Można również tworzyć niestandardowe rodzaje linii.
UWAGA Takie rodzaje linii nie powinny być mylone z liniami drukowanymi przez
niektóre plotery. Oba typy linii złożonych z kresek wyglądają podobnie. Nie korzystaj z
obu typów równocześnie, gdyż nie da się przewidzieć skutków takiego działania.
Niektóre definicje rodzajów linii zawierają tekst i symbole.
Istnieje możliwość zdefiniowania niestandardowego rodzaju linii, który spowoduje

automatyczne orientowanie osadzonego tekstu tak, aby zawsze zapewnić jego czytelność.
Aby uzyskać więcej informacji na temat kontrolowania tekstu w rodzajach linii, zobacz
temat Tekst w niestandardowych rodzajach linii.
Patrz także:
■ „Niestandardowe rodzaje linii” w Podręczniku dostosowywania

RODZLIN
ODWRÓĆ
Umożliwia odwrócenie wierzchołków wybranych linii, polilinii, splajnów i helis, co jest
użyteczne w przypadku rodzajów linii zawierających tekst lub szerokich polilinii z
początkami i końcami o różnych szerokościach.
Wczytywanie rodzajów linii

Przy rozpoczęciu pracy można wczytać rodzaje linii potrzebne do projektu, aby były
dostępne, gdy będziesz ich potrzebować.
Aby sprawdzić, które z rodzajów linii są obecnie dostępne, można wyświetlić spis rodzajów
linii wczytanych do rysunku lub przechowywanych w pliku LIN (definicja rodzaju linii).
Ten program zawiera następujące pliki definicji rodzajów linii: acadlt.lin i acadltiso.lin.
Wybór pliku rodzaju linii zależy od tego, czy korzystasz z jednostek angielskich czy
metrycznych.
■ Dla jednostek angielskich należy użyć pliku acadlt.lin.
■ Dla jednostek metrycznych należy użyć pliku acadltiso.lin.
Oba pliki definicji rodzaju linii zawierają kilka złożonych rodzajów linii.
W przypadku wybrania rodzaju linii, którego nazwa zaczyna się od ACAD_ISO, podczas
drukowania można korzystać z opcji szerokości pisaka ISO.
Informacje o rodzaju linii, do którego nie ma odwołań, można usunąć za pomocą polecenia
USUŃ lub przez usuniecie rodzaju linii wMenedżer rodzajów linii. Rodzajów linii
JAKBLOK, JAKWARSTWA i CONTINUOUS nie można usunąć.
Aby wczytać rodzaj linii
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Rodzaj linii .
2 Na liście rozwijanej Rodzaj linii kliknij opcję Inne. Następnie w oknie dialogowym
Menedżer rodzajów linii kliknij opcję Wczytaj.
3 W oknie dialogowym Wczytaj lub uaktualnij rodzaje linii wybierz rodzaj linii. Kliknij
przycisk OK.
Wczytywanie rodzajów linii | 431

Jeśli potrzebny rodzaj linii nie został wyświetlony, kliknij Plik. W oknie dialogowym
Wybierz plik rodzajów linii wskaż plik LIN, którego rodzaje linii mają zostać
wyświetlone, i kliknij go. W oknie dialogowym wyświetlone zostaną definicje rodzajów
linii przechowywanych w wybranym pliku LIN. Wybierz rodzaj linii. Kliknij przycisk
OK.
Można przytrzymać naciśnięty klawisz Ctrl, aby wybrać kilka rodzajów linii, lub
klawisz Shift, aby wybrać zakres rodzajów linii.
Aby wyświetlić listę rodzajów linii wczytanych w bieżącym rysunku
2 Kliknij dowolne miejsce poza polem, aby je zamknąć.
Aby wyświetlić listę rodzajów linii w pliku definicji
3 W oknie dialogowym Wczytaj lub uaktualnij rodzaj linii kliknij Plik.
4 W oknie dialogowym Wybierz plik rodzajów linii wskaż plik LIN (plik definicji
rodzaju linii), którego rodzaje linii mają zostać wyświetlone. Kliknij przycisk Otwórz.
W oknie dialogowym wyświetlone zostaną definicje rodzajów linii przechowywanych
w wybranym pliku LIN.
5 W oknie dialogowym Wczytaj lub uaktualnij rodzaj linii kliknij Anuluj.
6 Kliknij Anuluj, aby zamknąć Menedżera rodzajów linii.
Aby usunąć nieużywany rodzaj linii
Menedżer rodzajów linii wybierz rodzaj linii. Kliknij przycisk Usuń.

Wybrany rodzaj linii zostaje usunięty. Nie można usunąć następujących rodzajów
linii: JAKBLOK, JAKWARSTWA, CONTINUOUS oraz tych, które są aktualnie
używane.
1 Kliknij karta Narzędzia ➤ panel Narzędzia rysunkowe ➤ Usuń.

Okno dialogowe Usuń wyświetla widok drzewa dla typów obiektów z elementami,
które mogą zostać usunięte.
2 W celu usuwania warstw, do których nie istnieją odniesienia, użyj jednej z poniższych
metod.
■ Aby usunąć wszystkie rodzaje linii bez odniesień, wybierz Rodzaje linii.
■ Aby usunąć określone rodzaje linii, kliknij dwukrotnie Rodzaje linii, aby rozszerzyć
widok drzewa. Wybierz rodzaje linii, które mają zostać usunięte.
Jeśli element do usunięcia nie znajduje się na liście, wybierz Przeglądaj elementy,
których nie można usunąć.
3 Przy każdym usuwanym elemencie z listy pojawia się żądanie potwierdzenia. Aby

Aby potwierdzić usunięcie każdego z elementów, odpowiedz na monit przez wybranie
RODZLIN
USUŃ
NNAZWA
Wczytywanie rodzajów linii | 433

MEASUREINIT
MEASUREMENT
Ustawianie bieżącego rodzaju linii

Wszystkie obiekty są tworzone przy wykorzystaniu bieżącego rodzaju linii.
Bieżący rodzaj linii można ustawić za pomocą:
■ kontrolki Rodzaj linii na panelu Właściwości lub paska narzędzi
■ właściwości Rodzaj linii na palecie Właściwości
■ Menedżer rodzajów linii
Jeśli dla bieżącego rodzaju linii jest ustawiona wartość JAKWARSTWA, obiekty są tworzone
za pomocą rodzaju linii przypisanego do bieżącej warstwy.
Jeśli dla bieżącego rodzaju linii jest ustawiona wartość JAKBLOK, obiekty są tworzone za
pomocą rodzaju linii CONTINUOUS, dopóki nie zostaną zgrupowane w blok. Po
wstawieniu bloku do rysunku obiekty te przyjmują bieżące ustawienie rodzaju linii.
Aby bieżący rodzaj linii nie został przypisany do bieżącej warstwy, można osobno określić
inny rodzaj linii.
Program nie wyświetla rodzajów linii następujących obiektów: tekstu, punktów, rzutni,
kreskowania i bloków.
Aby określić rodzaj linii dla wszystkich nowych obiektów
Można przytrzymać naciśnięty klawisz Ctrl, aby wybrać kilka rodzajów linii, lub
klawisz Shift, aby wybrać zakres rodzajów linii.

3 W oknie dialogowym Menedżer rodzajów linii wykonaj jedną z następujących
czynności:
■ Wskaż rodzaj linii i wybierz Bieżący, aby rysować wszystkie nowe obiekty przy
użyciu tego rodzaju linii.
■ Wybierz JAKWARSTWA, aby rysować nowe obiekty za pomocą rodzaju linii

przypisanego do bieżącej warstwy.
■ Wybierz JAKBLOK, aby rysować nowe obiekty za pomocą bieżącego rodzaju linii
do czasu zgrupowania ich w blok. Po wstawieniu bloku do rysunku obiekty w
bloku przyjmują bieżące ustawienie rodzaju linii.
UWAGA Naciśnięcie przycisku Rodzaj linii powoduje wyświetlenie bieżącego rodzaju

linii. Jeśli rodzaj linii, który ma zostać użyty, jest wczytany, kliknij przycisk Rodzaj linii i
kliknij rodzaj linii, aby ustawić go jako bieżący.
Aby zmienić rodzaj linii przypisany do warstwy
2 W oknie Menedżer właściwości warstw wybierz rodzaj linii, którego nazwa ma zostać
zmieniona.
3 W oknie dialogowym Wybierz rodzaj linii wybierz rodzaj linii. Kliknij przycisk OK.
4 Ponownie kliknij przycisk OK.
RODZLIN
CELTYPE
Ustala rodzaj linii dla nowych obiektów.
Ustawianie bieżącego rodzaju linii | 435

Zmiana rodzaju linii obiektu
Rodzaj linii obiektu można zmienić przez ponowne przypisanie go do innej warstwy,
zmianę rodzaju linii warstwy lub osobne przypisanie rodzaju linii do obiektu.
Rodzaj linii obiektu można zmienić na trzy sposoby:
■ Przypisać obiekt do innej warstwy z innym rodzajem linii. Jeśli dla rodzaju linii obiektu
jest ustawiona wartość JAKWARSTWA i obiekt zostanie przeniesiony na inną warstwę,
przyjmie on rodzaj linii nowej warstwy.
■ Zmienić rodzaj linii przypisany do warstwy, na której znajduje się obiekt. Jeśli dla
rodzaju linii obiektu jest ustawiona wartość JAKWARSTWA, przyjmie on rodzaj linii
swojej warstwy. Po zmianie rodzaju linii przypisanego do warstwy wszystkie obiekty
znajdujące się na tej warstwie i mające rodzaj linii JAKWARSTWA zostaną
automatycznie zaktualizowane.
■ Określić rodzaj linii obiektu, zastępując rodzaj linii warstwy. Można osobno określić
rodzaj linii każdego z obiektów. Aby zastąpić rodzaj linii obiektu określony przez
warstwę innym rodzajem, zmień dla obiektu wartość rodzaju linii JAKWARSTWA na
inny rodzaj linii, np. KRESKOWA.
Jeśli określony rodzaj linii ma być ustawiony dla wszystkich nowo tworzonych obiektów,
zmień właściwość Rodzaj linii na palecie Właściwości , gdy żadnym obiektom nie przypisano
za pomocą właściwości JAKWARSTWA określonego rodzaju linii.
Patrz także:
Aby zmienić standardowy rodzaj linii przypisany do warstwy
2 W oknie Menedżer właściwości warstw wybierz rodzaj linii, którego nazwa ma zostać
zmieniona.

3 W oknie dialogowym Wybierz rodzaj linii wybierz rodzaj linii.
Jeśli potrzebny rodzaj linii nie został wyświetlony, kliknij Wczytaj. Wybierz rodzaj
linii i kliknij przycisk OK, lub kliknij przycisk Plik, aby utworzyć dodatkowy plik
definicji rodzaju linii (LIN).
Aby zmienić rodzaj linii obiektu, zastępując rodzaj linii warstwy

1 Wybierz obiekty, którym ma być przypisany inny rodzaj linii.
2 Kliknij karta Początek ➤ panel Palety ➤ Właściwości.
3 Na palecie Właściwości kliknij element sterujący Rodzaj linii.
4 Wybierz rodzaj linii, który ma być przypisany do obiektów.
ZMIEŃ
ZMCECHY
WARSTWA
RODZLIN
WŁAŚCIWOŚCI
Sterowanie skalą rodzaju linii

Dzięki zmianie współczynnika skali rodzaju linii globalnie lub indywidualnie dla każdego
obiektu, można korzystać z tego samego rodzaju linii w różnych skalach.
Domyślnie globalna i indywidualna skala rodzaju linii są ustawione na 1.0. Im mniejsza
skala, tym więcej powtórzeń kreskowania na jednostkę rysunkową. Przykładowo, przy
Sterowanie skalą rodzaju linii | 437

ustawieniu 0.5 wyświetlane są dwa powtórzenia wzoru w definicji rodzaju linii na każdą
jednostkę rysunku. Krótkie segmenty liniowe, które nie mogą zawierać jednego pełnego
wzoru rodzaju linii, są wyświetlane jako ciągłe. Można użyć mniejszej skali rodzaju linii
dla linii, które są zbyt krótkie, by zawierać nawet jedną sekwencję kresek.
Menedżer rodzajów liniiwyświetla Globalny wsp. skali i Bieżącą skalę obiektu.
■ Wartość Globalny współczynnik skali służy do sterowania zmienną systemową

RLSKALA, która zmienia globalnie skalę rodzaju linii obiektów nowych i istniejących.
■ Bieżący współczynnik skali steruje zmienną systemową CELTSCALE, która ustawia

skalę rodzaju linii obiektów nowych i istniejących.
Zmienna CELTSCALE jest mnożona przez zmienną LTSCALE w celu ustalenia wyświetlanej
skali rodzaju linii. Można zatem w prosty sposób zmieniać globalnie lub indywidualnie
skale rodzajów linii w rysunkach.
W układzie skale typu linii w różnych rzutniach można dopasować za pomocą zmiennej
systemowej PSLTSCALE.
Aby zmienić skalę rodzaju linii wybranych obiektów

1 Wybierz obiekty, których skala rodzaju linii ma być zmieniona.

Opcjonalnie kliknij prawym przyciskiem myszy jeden z obiektów. Kliknij polecenie
Właściwości.
3 Na palecie Właściwości wybierz pole Skala rodzaju linii i wprowadź nową wartość.
Aby ustawić skalę rodzaju linii wybranych obiektów
2 Na liście rozwijanej Rodzaj linii kliknij opcję Inne.
3 W oknie Menedżer rodzajów linii kliknij Pokaż szczegóły, aby rozwinąć okno
dialogowe.
4 Wprowadź nową wartość w polu Bieżąca skala obiektu.

Aby globalnie zmienić skalę rodzaju linii
2 W oknie Menedżer rodzajów linii kliknij Pokaż szczegóły, aby rozwinąć okno
dialogowe.
3 Wprowadź nową wartość Globalnego współczynnika skali.
Polecenia
RODZLIN
Zmienne systemowe
CELTSCALE
Ustala bieżący globalny współczynnik skali rodzaju linii dla obiektów.
LTSCALE
Ustala globalny współczynnik skali rodzaju linii.
PSLTSCALE
Wyświetlanie rodzajów linii dla krótkich segmentów i polilinii

Można wyśrodkować wzór rodzaju linii każdego segmentu polilinii a także sterować
wyświetlaniem rodzaju linii w krótkich segmentach.
Jeżeli linia jest zbyt krótka, by zmieścić jedną sekwencję kreskowania, wynikiem będzie
linia ciągła między punktami końcowymi, tak jak na poniższym rysunku.
Wyświetlanie rodzajów linii dla krótkich segmentów i polilinii | 439

Krótkie segmenty można dostosować, używając niższych wartości ich indywidualnych skal
rodzaju linii. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Sterowanie skalą rodzaju linii na stronie
437.
W przypadku polilinii można określić, czy wzór rodzaju linii będzie rozłożony symetrycznie
w każdym segmencie, czy też zachowa ciągłość na całej długości między wierzchołkami.
Do określenia tych ustawień służy zmienna PLINEGEN.
Aby ustawić sposób wyświetlania rodzaju linii dla wszystkich nowych polilinii
1 W wierszu polecenia wprowadź plinegen.
2 Wprowadź 1, aby wzór rodzaju linii był ciągły na całej długości polilinii 2D, albo 0,
aby wyśrodkować wzór rodzaju linii w każdym segmencie.
Aby zmienić sposób wyświetlania rodzaju linii dla istniejących polilinii

1 Wybierz polilinię, w przypadku której zostanie zmieniony sposób wyświetlania rodzaju
linii.
3 Na palecie Właściwości kliknij Generowanie rodzaju linii, a następnie wybierz

Włączone lub Wyłączone.

WŁAŚCIWOŚCI
PLINEGEN
Ustala sposób generowania rodzaju linii przy wierzchołkach polilinii 2D.
Sterowanie szerokością linii

Można sterować grubość linii obiektu zarówno podczas wyświetlania rysunku, jak i
drukowania.
Szerokości linii
Szerokości linii są wartościami szerokości przypisanymi do obiektów graficznych oraz
niektórych rodzajów tekstu.
Używając szerokości linii, można tworzyć grube i cienkie linie, by pokazać przecięcia w
przekrojach, głębokość na poziomach, linie wymiarowe i znaczniki oraz różnice w
szczegółach. Przykładowo, przypisując inne szerokości linii do różnych warstw, można w
prosty sposób odróżnić zabudowę nową, istniejącą i przeznaczoną do rozbiórki. Szerokości
linii nie są wyświetlane, jeśli nie jest wybrany przycisk Szerokość linii na pasku stanu.
Nie można wyświetlać szerokości linii w czcionkach TrueType, obrazach rastrowych,
punktach i pełnych wypełnieniach (bryłach 2D). Szerokie polilinie wyświetlają szerokość
linii tylko wtedy, gdy są wyświetlane poza widokiem planu. Można zachować szerokość
linii przy eksportowaniu rysunków do innych aplikacji lub wycinaniu obiektów do Schowka.
Szerokości linii w obszarze modelu wyświetlane są w pikselach i nie zmieniają się podczas
powiększania lub pomniejszania obrazu. Dlatego nie można używać szerokości linii do
odzwierciedlania dokładnej szerokości obiektu w obszarze modelu. Przykładowo, aby
narysować obiekt o rzeczywistej szerokości 0.5 cala, nie używaj szerokości linii. Zamiast
tego użyj polilinii o szerokości 0.5 cala do przedstawienia obiektu.
Można również drukować obiekty w rysunku z niestandardowymi wartościami szerokości
linii. Aby dostosować wartość szerokości linii tak, aby drukować z nowymi wartościami,
skorzystaj z Edytora tabeli stylów wydruku.
Skala szerokości linii w rysunkach

Obiekty rysowane liniami o określonej szerokości zostaną wydrukowane z dokładnie taką
samą szerokością linii, jaka została przypisana. Standardowe ustawienia tych wartości to
Sterowanie szerokością linii | 441

JAKWARSTWA, JAKBLOK i Standard. Wyświetlane są w calach lub w milimetrach
(milimetry są używane jako jednostki standardowe). Początkowa wartość wszystkich warstw
wynosi 0.25 mm; jest ona określona przez zmienną systemową LWDEFAULT.
Linia o przypisanej szerokości 0.025 mm lub mniej jest wyświetlana w obszarze modelu
jako linia o grubości 1 piksela i jest drukowana najcieńszą grubością dostępną na określonym
urządzeniu drukującym. Wartości szerokości linii wprowadzane w wierszu polecenia są
zaokrąglane do najbliższej wcześniej zdefiniowanej wartości.
W oknie dialogowym Ustawienia szerokości linii można ustalić jednostki szerokości linii
i wartość standardową. Dostęp do okna dialogowego Ustawienia szerokości linii można
uzyskać za pomocą polecenia SZERLIN, klikając prawym przyciskiem myszy przycisk
Szerokość linii na pasku stanu i wybierając polecenie Ustawienia.
Patrz także:
■ Rysowanie polilini na stronie 555
Aby przypisać szerokość do polilinii
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Polilinia.
2 Określ początek pierwszego segmentu polilinii.
3 Podaj sz (Szerokość).
4 Wprowadź wartość szerokości na początku segmentu linii.
5 Wprowadź wartość szerokości na końcu segmentu linii.
6 Określ koniec pierwszego segmentu polilinii.
7 Wprowadź sz, aby określić inne szerokości dla następnego segmentu, lub naciśnij
klawisz Enter, aby zakończyć polecenie.
Aby przypisać szerokość linii do warstwy
2 W Menedżerze właściwości warstw wybierz warstwę. Kliknij szerokość linii skojarzoną

z tą warstwą.
3 W oknie dialogowym Szerokość linii wybierz z listy szerokość linii.

Aby ustawić skalę wyświetlania szerokości linii na karcie Model
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Grubość linii.
2 Na liście rozwijanej Grubość linii kliknij opcję Ustawienie grubości linii.
3 W oknie dialogowym Ustawienia szerokości linii, w obszarze Dopasuj skalę

wyświetlania, przesuń suwak, aby zmienić skalę.
SZERLIN
Ustawia bieżącą szerokość linii, opcje wyświetlania szerokości linii i jednostki szerokości
linii.
PLINIA
Tworzy polilinię 2D, pojedynczy obiekt, który składa się z segmentów linii i łuków.
LWDEFAULT
Ustala wartość standardowej szerokości linii.
LWDISPLAY
Steruje wyświetlaniem szerokości linii obiektów.
LWUNITS
Określa, czy jako jednostki szerokości linii wyświetlane są cale czy milimetry.
Wyświetlanie szerokości linii

Szerokości linii mogą być włączane i wyłączane w rysunku i są wyświetlane inaczej w
obszarze modelu niż w układzie obszaru papieru.
■ W obszarze modelu wartość szerokości linii 0 wyświetlana jest jako jeden piksel, a inne
szerokości linii jako szerokości w pikselach proporcjonalne do ich rzeczywistej wielkości.
■ W układzie obszaru papieru szerokości linii wyświetlane są z dokładną szerokością

wydruku.
Wyświetlanie szerokości linii | 443

Czas ponownego generowania w programie AutoCAD zwiększa się w przypadku szerokości
linii przekraczających jeden piksel. Aby zoptymalizować pracę programu, należy wyłączyć
wyświetlanie szerokości linii.
Wyświetlanie szerokości linii można włączyć lub wyłączyć, klikając przycisk Szerokość linii
na pasku stanu. Ustawienie to nie zmienia szerokości linii na wydruku.
Wyświetlanie szerokości linii w obszarze modelu

Współczynnik powiększenia obrazu (zoom) nie ma wpływu na wyświetlanie szerokości
linii. Przykładowo, linia o szerokości czterech pikseli jest zawsze wyświetlana czterema
pikselami na ekranie, niezależnie od używanej skali powiększenia. Aby linie na obiektach
były wyświetlane jako grubsze lub cieńsze w układzie modelu, użyj polecenia SZERLIN,
aby określić skalę ich wyświetlania. Zmiana skali wyświetlania nie ma wpływu na szerokość
linii na wydruku.
W obszarze modelu łączone linie o określonej szerokości tworzą łączenie skośne bez
końcówek. Styl połączeń i zakończenia obiektów z przypisanymi szerokościami linii można
ustalić za pomocą stylów wydruku.
UWAGA Różne style zakończeń i połączeń obiektów z szerokościami linii wyświetlane

są jedynie w pełnym podglądzie wydruku, za pomocą poleceńPDRUK lub KREŚL.
Wyświetlanie szerokości linii w układach

W układach i podglądzie wydruku szerokości linii są wyświetlane w rzeczywistych
jednostkach, a ich wygląd na ekranie zależy od współczynnika powiększenia. Drukowaniem
i skalowaniem szerokości linii w rysunku można sterować w oknie dialogowym Wydruk
lub w Okno dialogowe Ustawienia strony.
Aby wyświetlić lub ukryć szerokości linii

■ Kliknij przycisk Szerokość linii na pasku stanu.
■ Zaznacz lub wyczyść opcję Wyświetlanie szerokości linii w oknie dialogowym

Ustawienia szerokości linii.
■ Nadaj zmiennej systemowej LWDISPLAY wartość 0 lub 1.
WARSTWA

SZERLIN
linii.
EDPLIN
Edytuje polilinie.
PLINIA
KREŚL
LWDEFAULT
LWDISPLAY
LWUNITS
PLINEWID
Przechowuje standardową szerokość polilinii.
Ustawianie bieżącej szerokości linii

Bieżąca szerokość linii jest szerokością używaną do rysowania obiektów do momentu
ustawienia innej szerokości jako bieżącej.
Wszystkie obiekty są tworzone przy wykorzystaniu bieżącej szerokości linii. Bieżącą
szerokość linii można ustawić za pomocą:
■ kontrolki Szerokość linii na panelu Właściwości lub paska narzędzi
■ właściwości Szerokość linii na palecie Właściwości
■ okna dialogowego Ustawienia szerokości linii
■ zmiennej systemowej CELWEIGHT
Jeśli dla bieżącej szerokości linii jest ustawiona wartość JAKWARSTWA, obiekty są tworzone
za pomocą szerokości linii przypisanej do bieżącej warstwy.
Ustawianie bieżącej szerokości linii | 445

Jeśli dla bieżącej szerokości linii jest ustawiona wartość JAKBLOK, obiekty są tworzone za
pomocą domyślnej szerokości linii, dopóki nie zostaną zgrupowane w blok. Po wstawieniu
do rysunku blok przyjmuje bieżące ustawienie szerokości linii.
Aby bieżąca szerokość linii nie została przypisana do bieżącej warstwy, można osobno
określić inną szerokość linii.
Obiekty na rysunkach utworzonych w starszych wersjach programu AutoCAD LT mają
przypisaną wartość szerokości linii JAKWARSTWA, a dla wszystkich warstw jest ustawiona
wartość STANDARD. Przypisana do obiektów szerokość linii wyświetlana jest w postaci
wypełnienia w kolorze przypisanym do obiektu.
Aby ustawić szerokość linii jako bieżącą podczas tworzenia obiektów
3 W oknie dialogowym Ustawienia szerokości linii wybierz szerokość linii.
UWAGA Aby szerokość linii była wyświetlana zgodnie z bieżącym ustawieniem, włącz
opcję Pokaż szerokość linii w oknie dialogowym Pokaż szerokość linii.
WARSTWA
SZERLIN
linii.
EDPLIN
Edytuje polilinie.
PLINIA
KREŚL

LWDEFAULT
LWDISPLAY
LWUNITS
PLINEWID
Zmiana szerokości linii obiektu

Szerokość linii obiektu można zmienić przez ponowne przypisanie go do innej warstwy,
zmianę szerokości linii warstwy lub osobne przypisanie szerokości linii do obiektu.
Szerokość linii obiektu można zmienić na trzy sposoby:
■ Przypisać obiekt do innej warstwy z inną szerokością linii. Jeśli dla szerokości linii
obiektu jest ustawiona wartość JAKWARSTWA i obiekt zostanie przeniesiony na inną
warstwę, przyjmie on szerokość linii nowej warstwy.
■ Zmienić szerokość linii przypisaną do warstwy, na której znajduje się obiekt. Jeśli dla
szerokości linii obiektu jest ustawiona wartość JAKWARSTWA, przyjmie on szerokość
linii swojej warstwy. Po zmianie szerokości linii przypisanej do warstwy wszystkie
znajdujące się na niej obiekty przyjmują wartość linii JAKWARSTWA i są
automatycznie aktualizowane.
■ Określić szerokość linii obiektu, zastępując szerokość linii warstwy. Można osobno
określić szerokość linii każdego z obiektów. Aby zastąpić szerokość linii obiektu zależną
od warstwy inną szerokością, zmień wartość szerokości linii z JAKWARSTWA na inną.
Jeśli określona szerokość linii ma być ustawiona dla wszystkich nowo tworzonych obiektów,
zmień właściwość Szerokość linii na palecie Właściwości , gdy żadnym obiektom nie
przypisano za pomocą właściwości JAKWARSTWA określonej szerokości linii.
Patrz także:
Zmiana szerokości linii obiektu | 447

Aby zmienić szerokości linii polilinii, pierścienia, prostokąta lub wieloboku
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Edytuj polilinie.
2 Wybierz jeden lub więcej obiektów polilinii.
3 Podaj sz (Szerokość) i podaj nową wartość dla wszystkich segmentów.
WARSTWA
SZERLIN
linii.
EDPLIN
Edytuje polilinie.
PLINIA
KREŚL
LWDEFAULT
LWDISPLAY
LWUNITS
PLINEWID

Sterowanie wyświetlaniem i zmianą właściwości
wybranych obiektów
Można określić sposób wyświetlania i drukowania obiektów nakładających się na siebie
oraz niektórych innych rodzajów obiektów.
Sterowanie wyświetlaniem polilinii, kreskowania, wypełnień

gradientowych, szerokości linii i tekstu
Wyświetlanie pewnych rodzajów obiektów można uprościć, aby zwiększyć wydajność
programu.
Wydajność wyświetlania zwiększa się, gdy szerokie polilinie i pierścienie wypełnione
jednorodnie (bryły 2D), kreskowania, wypełnienia gradientowe i tekst są wyświetlane w
uproszczonej formie. Uproszczone wyświetlanie zwiększa również szybkość tworzenia
wydruków testowych.
Wyłączanie wypełnienia
Po wyłączeniu trybu Wypełniania szerokie polilinie, wypełnione wieloboki, wypełnienia
gradientowe oraz kreskowania wyświetlane są w formie zarysów. Z wyjątkiem wzorów
kreskowania i wypełnień gradientowych, wypełnienia są automatycznie wyłączane dla
widoku ukrytego i widoków niebędących widokami planu w trzech wymiarach.
Używanie trybu MTekst

Jeżeli włączono tryb Mtekst w rysunku, w którym znajduje się wiele tekstu zawierającego
złożone czcionki, wyświetlana lub drukowana jest tylko prostokątna ramka określająca
tekst.
Sterowanie wyświetlaniem i zmianą właściwości wybranych obiektów | 449

Wyłączanie szerokości linii
Każda szerokość linii powyżej jednego piksela może spowolnić działanie programu. Aby
poprawić wydajność wyświetlania podczas pracy, wyłącz szerokości linii. Szerokość linii
można włączyć lub wyłączyć, wybierając przycisk Szerokość linii na pasku stanu. Szerokości
linii są zawsze drukowane w rzeczywistych rozmiarach, bez względu na to, czy ich
wyświetlanie jest włączone.
Aktualizowanie wyświetlania
W przypadku nowych obiektów automatycznie stosowane są bieżące ustawienia wyświetlania
wypełnień i tekstu. Z wyjątkiem szerokości linii, aby zaktualizować wyświetlanie istniejących
obiektów przy użyciu tych ustawień, konieczne jest użycie polecenia REGEN.
Patrz także:
■ Zarządzanie złożonymi rysunkami za pomocą warstw na stronie 383
■ Wyświetlanie szerokości linii na stronie 443
■ Używanie czcionek TrueType na stronie 1012
Aby włączyć lub wyłączyć wyświetlanie obszarów wypełnionych
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wyświetlanie, w obszarze Wydajność

wyświetlania, zaznacz opcję Zastosuj pełne wypełnienie.
Zaznaczenie wskazuje, że tryb Wypełnienia jest włączony.
4 Aby wyświetlić zmiany, kliknij menu Widok ➤ Regen.

Aby włączyć lub wyłączyć wyświetlanie tekstu
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wyświetlanie, w obszarze Wydajność

wyświetlania, wybierz Pokaż tylko ramkę granicy tekstu.
Znacznik pokazuje, że tekst jest wyświetlany jako prostokątna ramka.
4 Aby wyświetlić zmiany, kliknij menu Widok ➤ Regen.
Aby włączyć lub wyłączyć szerokość linii
3 W oknie dialogowym Ustawienia szerokości linii włącz lub wyłącz opcję Wyświetlanie
szerokości linii.
USTAWIENIARYS
WYPEŁNIJ
Steruje wypełnianiem obiektów takich, jak kreskowania, bryły 2D i szerokie polilinie.
SZERLIN
linii.
MTEKST
Steruje wyświetlaniem i drukowaniem tekstów i atrybutów.
Sterowanie wyświetlaniem polilinii, kreskowania, wypełnień gradientowych, szerokości linii i tekstu | 451
REGEN
FILLMODE
LWDISPLAY
QTEXTMODE
TEXTFILL
Steruje wypełnianiem czcionek TrueType podczas kreślenia.
TEXTQLTY
Ustawia rozkład dokładności krzyżowań obrysów tekstu.
Sterowanie przezroczystością obiektów

Istnieje możliwość sterowania poziomem przezroczystości obiektów i warstw.
Manipulując poziomem przezroczystości wybranych obiektów lub warstw, można ulepszyć
rysunki lub ograniczyć widoczność obszarów, które są zamieszczone w rysunku tylko
informacyjnie.

Przezroczystość można ustawić na JakWarstwa, JakBlok lub na określoną wartość.
brak przezroczystych obiektów wybrane obiekty mają przezroczystość 75%
WAŻNE Z powodów wydajności drukowanie przezroczystości jest domyślnie wyłączone.

Aby wydrukować przezroczyste obiekty, wybierz opcję Przezroczystość wydruku w
oknie dialogowym Wydruk lub oknie dialogowym Ustawienia strony.
Sterowanie poziomem przezroczystości obiektów

1 Wybierz obiekty, których poziom przezroczystości ma zostać zmieniony.
2 W panelu Właściwości dostępnym na karcie Narzędzia główne przeciągnij suwak

Przezroczystość lub wprowadź wartość od 0 do 90 w polu Przezroczystość.
3 Naciśnij klawisz Esc, aby ustawić poziom przezroczystości i anulować wybór

elementów.
PORADA Poziomem przezroczystości można również sterować z poziomu palety

Właściwości, dwukrotnie klikając obiekt.
Dwukrotne kliknięcie kreskowania lub wypełnienia spowoduje wyświetlenie karty

kontekstowej wstążki Edytor kreskowania zawierającej element sterujący przezroczystością
dla tych obiektów.
Sterowanie przezroczystością obiektów | 453

ZMCECHY
ZMIEŃ
WARSTWA
CETRANSPARENCY
TRANSPARENCYDISPLAY
Sterowanie sposobem wyświetlania obiektów nakładających

się
Można określić, które z nachodzących na siebie obiektów znajdą się na wierzchu.
Zwykle obiekty nachodzące na siebie, takie jak tekst, szerokie polilinie i wieloboki
wypełnione jednolicie, są wyświetlane w takim porządku, w jakim zostały utworzone:
nowsze obiekty umieszczone są na wierzchu obiektów już istniejących.
Można użyć polecenia PORZWYŚ, aby zmienić kolejność rysowania (a tym samym również
kolejność wyświetlania i drukowania) dowolnego obiektu. Zmienna systemowa
TEKSTNAWIERZCH powoduje zmianę porządku wyświetlania całego tekstu i wszystkich
wymiarów w rysunku. Element HATCHTOBACK umożliwia zmianę porządku rysowania
kreskowań i gradientów oraz pełnych wypełnień w rysunku.
UWAGA Nie można sterować nakładającymi się obiektami między obszarem modelu
i obszarem papieru. Można sterować nimi jedynie wewnątrz tego samego obszaru.

Aby zmienić porządek wyświetlania nachodzących na siebie obiektów
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Zmień ➤ listę rozwijaną Kolejność
rysowania.
2 Na liście rozwijanej kolejności rysowania kliknij jedną z opcji.
3 Wybierz obiekty, których porządek wyświetlania ma zostać zmieniony, i naciśnij

klawisz Enter.
4 Wybierz obiekty odniesienia i naciśnij klawisz Enter. (Ten krok jest konieczny tylko
dla opcji Nad obiekty i Pod obiekty).
PORZWYŚ
Zmienia porządek wyświetlania obrazów i innych obiektów.
HATCHTOBACK
Umożliwia ustawienie porządku rysowania wszystkich kreskowań w rysunku tak, aby
były ułożone za wszystkimi pozostałymi obiektami.
SWYBIERZ
REGEN
WYBIERZ
Umieszcza wybrane obiekty w zestawie Poprzedni zbiór wskazań.
TEKSTNAWIERZCH
Przesuwa cały tekst i wszystkie wymiary na wierzch, przed wszystkie inne obiekty rysunku.
PISZBLOK
DRAWORDERCTL
Steruje domyślnym zachowaniem wyświetlania nakładających się obiektów podczas ich
tworzenia lub edycji.
Sterowanie sposobem wyświetlania obiektów nakładających się | 455

HPDRAWORDER
Steruje porządkiem wyświetlania kreskowań i wypełnień.
SORTENTS
Steruje sortowaniem obiektów w celu zachowania porządku rysowania dla wielu operacji.
Sterowanie wyświetlaniem obiektów

Sterowanie wyświetlaniem obiektów przez izolowanie lub ukrywanie zbioru wskazań.
Elementy ISOLATEOBJECTS i HIDEOBJECTS umożliwiają utworzenie tymczasowego
widoku rysunku za pomocą wybranych izolowanych lub ukrytych obiektów. Dzięki temu
można oszczędzić czas na śledzenie obiektów na różnych warstwach. Jeśli obiekty zostaną
wyizolowane, w widoku będą widoczne tylko te wyizolowane obiekty. Użyj polecenia
UNISOLATEOBJECTS, aby ponownie wyświetlić obiekty. Po zamknięciu i ponownym
otwarciu rysunku wszystkie poprzednio ukryte obiekty zostaną wyświetlone. Zmienna
systemowa OBJECTISOLATIONMODE umożliwia określenie, czy obiekty mają pozostać
ukryte między sesjami rysunku.
Ikona żarówki na pasku stanu wskazuje, że co najmniej jeden obiekt jest wyizolowany lub
ukryty. Kliknięcie ikony żarówki umożliwia dostęp do opcji izolowania, anulowania
izolowania lub ukrycia obiektów.
Izolowanie obiektów
1 Wybierz obiekty do wyizolowania.
2 Kliknij prawym klawiszem myszy w obszarze rysunku, a następnie kliknij opcję Izoluj
➤ Izoluj obiekty.
Tylko wybrane obiekty są wyświetlane. Wszystkie inne obiekty zostaną ukryte.
3 Aby ponownie wyświetlić ukryte obiekty, kliknij prawym klawiszem w obszarze

rysunku i wybierz opcję Izoluj ➤ Zakończ izolację obiektów.
Ukrywanie obiektów
1 Wybierz obiekty do ukrycia.
2 Kliknij prawym klawiszem myszy w obszarze rysunku, a następnie kliknij opcję Izoluj
➤ Ukryj obiekty.
Wybrane obiekty zostaną ukryte.
3 Aby ponownie wyświetlić ukryte obiekty, kliknij prawym klawiszem w obszarze

rysunku i wybierz opcję Izoluj ➤ Zakończ izolację obiektów.

Utrzymywanie obiektów jako ukrytych lub wyizolowanych między sesjami
rysowania
1 Przed ukryciem lub wyizolowaniem obiektów należy ustawić zmienną systemową
OBJECTISOLATIONMODE na wartość 1.
2 Spowoduje ukrycie lub wyizolowanie obiektów w rysunku. W przypadku zapisania,

zamknięcia i ponownego otwarcia rysunku wybrane obiekty pozostaną ukryte lub
wyizolowane.
HIDEOBJECTS
Umożliwia ukrycie wybranych obiektów.
ISOLATEOBJECTS
Powoduje wyświetlenie wybranych obiektów na różnych warstwach; niewybrane obiekty
zostaną ukryte.
UNISOLATEOBJECTS
Pozwala na wyświetlenie poprzednio ukrytych obiektów.
OBJECTISOLATIONMODE
Umożliwia określenie, czy ukryte obiekty mają pozostać ukryte między sesjami rysunku.
Sterowanie wyświetlaniem obiektów | 457

458
Narzędzia do precyzyjnego
rysowania 16
Można korzystać z różnych narzędzi do precyzyjnego rysowania, które usprawniają tworzenie dokładnych
rysunków bez wykonywania żmudnych obliczeń.
Praca w lokalnym układzie współrzędnych (LUW)

LUW jest aktywnym układem współrzędnych, który określa płaszczyznę XY (płaszczyzna
robocza) i kierunek osi Z do rysowania i modelowania.
Omówienie lokalnego układu współrzędnych (LUW)

LUW jest aktywnym układem współrzędnych, który określa płaszczyznę XY (płaszczyznę
roboczą) i kierunek osi Z do rysowania i modelowania. Początek LUW i jego osie X, Yi Z
można ustawić wedle własnych potrzeb. LUW jest bardzo przydatny w projektowaniu 2D i
niezbędny w projekcie 3D, ponieważ steruje elementy zawierające
■ Płaszczyznę XY (czylipłaszczyznę roboczą), na której obiekty są tworzone i modyfikowane
■ Pozioma i pionowa orientacja używana w odniesieniu do elementów, takich jak tryb

Orto, śledzenie biegunowe i śledzenie lokalizacji względem obiektów
■ Linia trasowania i kąt siatki, wzory kreskowania, tekst i obiekty wymiarów
■ Początek i orientacja wprowadzania współrzędnych oraz bezwzględne kąty odniesienia
Opis globalnego układu współrzędnych (GUW)

GUW jest stałym Kartezjańskim układem współrzędnych. Wewnętrznie wszystkie obiekty
są definiowane przez ich współrzędne GUW, a na nowym rysunku GUW i LUW pokrywają
459
się. Jest on jednak zwykle wygodniejszy do tworzenia i edycji obiektów na podstawie LUW,
który można dostosowywać do własnych potrzeb.
Opis ikony LUW

Ikona LUW wskazuje położenie i orientację bieżącego LUW. Ikoną LUW można
manipulować za pomocą uchwytów. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji
Ikona LUW na stronie 33i opisie polecenia LUWSYMB.
UWAGA Jeśli w rzutni nie będzie widoczne położenie początku LUW, ikona LUW będzie
wyświetlana zamiast niego w lewym dolnym narożniku rzutni.
Patrz także:
■ Praca z definicjami nazwanych LUW i wstępnie ustawionych orientacji na stronie 464
Aby przywrócić LUW tak, aby pokrywał się z GUW

■ Kliknij uchwyt początku LUW, a następnie kliknij opcję Globalny.
Aby przywrócić poprzedni LUW

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę LUW, a następnie kliknij opcję Poprzedni.
Polecenia
LUW
460 | Rozdział 16 Narzędzia do precyzyjnego rysowania

LUWSYMB
MENLUW
Zmienne systemowe
ELEVATION
Przechowuje bieżący poziom nowych obiektów względem bieżącego układu LUW.
PUCSBASE
Przechowuje nazwę układu LUW, który definiuje początek i orientację ustawień
prostokątnego układu LUW tylko w obszarze papieru.
UCSFOLLOW
Generuje widok planu przy każdej zmianie układu LUW.
UCSNAME
Przechowuje nazwę bieżącego układu współrzędnych dla bieżącej rzutni w bieżącym
obszarze.
UCSORG
Przechowuje początek bieżącego układu współrzędnych dla bieżącej rzutni w bieżącym
obszarze.
UCSORTHO
Określa, czy związane z prostokątnym układem LUW ustawienie jest wywoływane
automatycznie, gdy wywoływany jest widok prostokątny.
UCSXDIR
Przechowuje kierunek X bieżącego układu LUW dla bieżącej rzutni w bieżącym obszarze.
UCSYDIR
Przechowuje kierunek Y bieżącego LUW dla bieżącej rzutni w bieżącym obszarze.
Sterowanie lokalnym układem współrzędnych (LUW)

Dostosuj początek i orientację LUW za pomocą uchwytów początku i osi LUW, menu
skrótów ikony LUW lub polecenia LUW.
Sterowanie lokalnym układem współrzędnych (LUW) | 461

Ikonę LUW względem można wyrównać istniejących obiektów, takich jak powierzchnie
3D lub krawędzie.
Aby dopasować LUW do istniejącego obiektu 3D

1 Kliknij ikonę LUW, a następnie kliknij przycisk Przenieś i dopasuj.
2 Przeciągnij ikonę LUW na część obiektu, z którą ma zostać wyrównany.
3 Kliknij, aby umieścić nowy LUW.
Aby określić początek nowego LUW za pomocą uchwytu początku

1 Kliknij ikonę LUW.
2 Wybierz i przeciągnij kwadratowy uchwyt początku do nowego położenia.

Początek LUW (0,0,0) zostanie określony w podanym punkcie.
PORADA Aby umieścić odniesienie z precyzją, należy użyć trybów lokalizacji i

przyciągania do siatki lub wprowadzić określoną współrzędną X, Y, Z.
Aby określić nowy LUW za pomocą trzech punktów

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę LUW, a następnie kliknij opcję 3 punkty.
2 Określ nowy punkt początkowy.
3 Określ punkt na dodatniej części osi X nowego LUW.
4 Określ punkt na dodatniej części płaszczyzny XY nowego LUW.
Aby obrócić LUW wokół osi X, Y lub Z

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę LUW, a następnie kliknij opcję Obróć oś.
Kliknij X, Y lub Z.
Podczas przeciągania kursora LUW obróci się w kierunku dodatnim wokół określonej
osi (zobacz Apply the Right-Hand Rule). Można również określić kąt obrotu.
PORADA Umieść kursor na uchwytach na końcach osi X, Y i Z, aby uzyskać dostęp

do opcji obracania.
Aby zmienić orientację osi Z

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę LUW, a następnie kliknij opcję oś Z.

2 Określ punkt nowego początku (0,0,0).
3 Określ punkt leżący na dodatniej części osi Z.
Polecenia
LUW
LUWSYMB
MENLUW
Zmienne systemowe
UCSFOLLOW
UCSNAME
obszarze.
UCSORG
obszarze.
UCSORTHO
UCSXDIR
UCSYDIR
Sterowanie lokalnym układem współrzędnych (LUW) | 463

Praca z definicjami nazwanych LUW i wstępnie ustawionych
orientacji
Można utworzyć i zapisać dowolną liczbę definicji LUW. Każda definicja LUW może mieć
własny początek i własne osie X, Y i Z. Można wybrać spośród kilku wstępnie ustawionych
orientacji.
Patrz także:
■ Omówienie lokalnego układu współrzędnych (LUW) na stronie 459
UWAGA Domyślnie panel Współrzędne w obszarze roboczym Rysowanie i opisy jest

ukryty. Aby wyświetlić panel Współrzędne, kliknij kartę Widok, a następnie kliknij prawym
przyciskiem myszy i wybierz opcję Pokaż panele, po czym kliknij opcję Współrzędne.
Aby zapisać definicję LUW

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę LUW, a następnie kliknij kolejno opcje
nazwany LUW ➤ Zapisz.
2 Wprowadź nazwę.
Nazwy mogą zawierać do 255 znaków, takich jak litery, cyfry oraz znaki specjalne:
dolar ($), łącznik (-) i podkreślenie (_).
Aby przywrócić definicję nazwanego LUW

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę LUW, kliknij opcję Nazwany LUW, a
następnie kliknij definicję LUW, którą chcesz przywrócić.
Aby wybrać wstępnie ustawioną orientację LUW
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Współrzędne ➤ Nazwane LUW.
2 W oknie dialogowym LUW, na karcie Orto LUW, wybierz z listy orientację LUW.
3 Kliknij przycisk Ustaw jako bieżący.

LUW zostanie zmieniony zgodnie z wybraną opcją.

Aby zmienić nazwę definicji LUW
2 W oknie dialogowym LUW na karcie Nazwane LUW kliknij prawym przyciskiem

myszy definicję LUW, którego nazwę chcesz zmienić, a następnie kliknij opcję Zmień
nazwę.
Aby usunąć definicję LUW
2 W oknie dialogowym LUW na karcie Nazwane LUW wybierz definicję LUW, którą
zamierzasz usunąć.
3 Naciśnij klawisz Delete.

Nie można usunąć bieżącego LUW ani LUW z nazwą domyślną BEZ NAZWY.
Polecenia
LUW
MENLUW
LUWSYMB
Zmienne systemowe
PUCSBASE
Przechowuje nazwę układu LUW, który definiuje początek i orientację ustawień
prostokątnego układu LUW tylko w obszarze papieru.
Praca z definicjami nazwanych LUW i wstępnie ustawionych orientacji | 465

UCSFOLLOW
UCSNAME
obszarze.
UCSORG
obszarze.
UCSORTHO
UCSXDIR
UCSVP
Określa, czy układ LUW w aktywnych rzutniach pozostaje niezmieniony czy zmienia się,
odzwierciedlając układ LUW bieżącej rzutni.
UCSYDIR
Sterowanie wyświetlaniem ikony lokalnego układu

współrzędnych
Ikona lokalnego układu współrzędnych (ikona LUW) pomaga wizualizować bieżącą
orientację LUW. Dostępnych jest kilka wersji tej ikony. Można zmieniać ich rozmiar,
położenie i kolor.
Aby wskazać położenie i orientację LUW, ikona LUW wyświetlana jest w punkcie
początkowym LUW albo w dolnym lewym narożniku bieżącej rzutni.
Podczas pracy w środowisku 2D można wybrać styl ikony reprezentującej układ LUW jako
2D lub 3D. Cieniowany styl ikony reprezentuje układ LUW w środowisku 3D.

Polecenie LUWSYMB umożliwia wybranie wyświetlania ikony układu LUW w postaci
dwuwymiarowej lub trójwymiarowej. Ikona LUW z cieniem zostaje wyświetlona po otwarciu
rysunku z zacienionym widokiem 3D, utworzonego w programie AutoCAD. Aby wskazać
punkt początkowy i orientację LUW, można wyświetlić ikonę LUW w punkcie początkowym
LUW za pomocą polecenia LUWSYMB.
Ikona LUW i wiele rzutni

Gdy pracujesz z wieloma rzutniami, każda z nich ma własną ikonę LUW.
Wyświetlanie i ukrywanie ikony LUW

W pewnych sytuacjach może być konieczne ukrycie ikony LUW. Za pomocą polecenia
LUWSYMB można wyłączyć ikonę LUW w pojedynczej rzutni lub we wszystkich rzutniach.
Każdy układ zawiera również ikonę LUW w obszarze papieru.
Ikonę LUW można również ukryć, gdy bieżący styl wizualny ustawiono na Model
szkieletowy 2D za pomocą zmiennej systemowej UCS2DDISPLAYSETTING.
Różnice typów ikony LUW

Ikona LUW jest wyświetlana na różne sposoby, pokazując orientację płaszczyzny roboczej.
Na poniższych ilustracjach przedstawiono kilka możliwych rodzajów ikony LUW.
Można użyć polecenia LUWSYMB, aby wybrać ikonę dwu- lub trójwymiarową. Za pomocą
tego polecenia można także zmienić wielkość, kolor i szerokość linii w trójwymiarowej
ikonie układu LUW.
Ikona złamanego ołówka zastępuje dwuwymiarową ikonę LUW, gdy kierunek obserwacji
leży w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny XY LUW. Ikona złamanego ołówka wskazuje,
że krawędź płaszczyzny XY jest niemal prostopadła do kierunku obserwacji. Ikona ta
ostrzega, aby do określania współrzędnych nie używać urządzenia wskazującego.
Sterowanie wyświetlaniem ikony lokalnego układu współrzędnych | 467

Jeśli do lokalizacji punktu używane jest urządzenie wskazujące, jest on normalnie
umieszczany na płaszczyźnie XY. Gdy LUW zostanie obrócony w taki sposób, że oś Z leży
w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny ekranu —to znaczy, jeśli płaszczyzna XY jest
zwrócona krawędzią do obserwatora — określenie położenia punktu będzie utrudnione.
W takim przypadku punkt zostanie umieszczony na płaszczyźnie równoległej do aktualnej
płaszczyzny obserwacji, która również zawiera początek LUW. Przykładowo, jeśli kierunek
obserwacji przebiega wzdłuż osi X, współrzędne określone przy użyciu urządzenia
wskazującego będą znajdowały się na płaszczyźnie YZ, która zawiera punkt początkowy
LUW.
Ikona LUW 3D pomoże Ci wyobrazić sobie, na którą płaszczyznę będą rzutowane
współrzędne. W przypadku ikony LUW 3D nie jest wykorzystywana ikona złamanego
ołówka.
UWAGA Domyślnie panel Współrzędne w obszarze roboczym Rysowanie i opisy jest

ukryty. Aby wyświetlić panel Współrzędne, kliknij kartę Widok, a następnie kliknij prawym
przyciskiem myszy i wybierz opcję Pokaż panele, po czym kliknij opcję Współrzędne.
Aby włączyć lub wyłączyć wyświetlanie ikony LUW
■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Współrzędne ➤ Ikona przełączania.

Zaznaczenie wskazuje, czy ikona jest włączona, czy wyłączona.
Aby wyświetlić ikonę LUW w początku LUW
■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Współrzędne ➤ Początek.

Ikona LUW jest wyświetlana w punkcie początkowym bieżącego układu współrzędnych.
Zaznaczenie wskazuje, czy opcja jest włączona, czy wyłączona.
Aby zmienić wygląd ikony LUW

1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Współrzędne ➤ Właściwości dla ikony LUW.
2 Zmień ustawienia w oknie dialogowym Ikona LUW.

Polecenia
LUWSYMB
BIEŻSTYLWIZ
Ustawia styl wizualny w bieżącej rzutni.
Zmienne systemowe
UCS2DDISPLAYSETTING
Wyświetla ikonę LUW, gdy aktywny jest styl wizualny Model szkieletowy 2D.
UCSICON
Wyświetla symbol lokalnego układu współrzędnych dla bieżącej rzutni lub układu.
Wprowadź współrzędne określające punkty

Jeżeli wskutek działania polecenia zostanie wyświetlony monit o podanie punktu, należy
określić punkt urządzeniem wskazującym lub wpisać wartość współrzędnych w wierszu
polecenia.
Wprowadzanie współrzędnych
Można wprowadzić współrzędne dwuwymiarowe jako współrzędne kartezjańskie (X,Y)
albo biegunowe. Gdy opcja wprowadzania dynamicznego jest włączona, wartości
współrzędnych można wprowadzać w etykietach narzędzi obok kursora.
Współrzędne kartezjańskie i biegunowe

Kartezjański układ współrzędnych składa się z trzech osi, X, Y i Z. Wprowadzając wartości
współrzędnych, wskaż odległość punktu (w jednostkach) i jego kierunek (+ lub -) w stosunku
do osi X, Y i Z względem początku układu współrzędnych (0, 0, 0).
W przestrzeni 2D można określać punkty na płaszczyźnie XY nazywanej również płaszczyzną
roboczą. Płaszczyzna robocza przypomina płaski arkusz papieru w kratkę. Wartość X
w kartezjańskim układzie współrzędnych określa odległość w poziomie, a wartość Y określa
odległość w pionie. Punkt początkowy (0, 0) oznacza punkt przecięcia tych dwóch osi.
Wprowadź współrzędne określające punkty | 469

Do lokalizowania punktu za pomocą współrzędnych biegunowych wykorzystywana jest
odległość i kąt. Zarówno w przypadku współrzędnych kartezjańskich jak i biegunowych
można wprowadzić współrzędne bezwzględne w oparciu o punkt początkowy (0, 0) lub
względne w oparciu o ostatni określony punkt.
Inną metodą wprowadzenia współrzędnej względnej jest przesunięcie kursora w celu
określenia kierunku, a następnie bezpośrednie podanie odległości. Ta metoda nazywana
jest bezpośrednim wprowadzeniem odległości.
Można wprowadzać współrzędne w notacji naukowej, dziesiętnej, inżynierskiej,
architektonicznej lub ułamkowej. Można wprowadzać wartości kątów w gradach, radianach
i jednostkach geodezyjnych lub w stopniach, minutach i sekundach. Polecenie JEDN steruje
formatem jednostek.
Wyświetlanie współrzędnych na pasku stanu

Bieżące położenie kursora jest wyświetlane jako wartość współrzędnych na pasku stanu.
Istnieją trzy typy wyświetlania wartości współrzędnych: statyczny, dynamiczny oraz

odległość i kąt.
■ Wyświetlanie statyczne. Aktualizowane jest tylko wtedy, gdy zostanie określony

punkt.
■ Wyświetlanie dynamiczne. Jest aktualizowane podczas ruchu kursora.
■ Wyświetlanie odległości i kąta. Aktualizuje względną odległość (odległość<kąt)

podczas ruchu kursora. Opcja ta jest dostępna tylko wtedy, gdy rysowane są linie albo
inne obiekty monitujące o podanie kilku punktów.
Patrz także:
■ Wprowadzanie współrzędnych kartezjańskich na stronie 472
■ Wprowadzanie współrzędnych biegunowych na stronie 474
■ Wprowadzanie współrzędnych 3D na stronie 476
Aby wprowadzić współrzędne względne w stosunku do GUW

■ Poprzedź wartości współrzędnych gwiazdką (*).

Wprowadzając @*2,0,0, określisz punkt położony w odległości dwóch jednostek w kierunku
X od ostatnio podanego punktu względem GUW. Wprowadzając @2,0,0, określisz punkt
położony w odległości dwóch jednostek w kierunku X od ostatnio podanego punktu
względem LUW.
W praktyce większość współrzędnych wprowadza się raczej względem LUW, a nie GUW.
Aby wyświetlić wartości współrzędnych punktu
1 Kliknij kolejno kartę Początek ➤ panel Narzędzia ➤ ID punktu.
2 Wybierz położenie, które ma zostać zidentyfikowane.

W wierszu polecenia są wyświetlane współrzędne X, Y, Z.
Aby wizualnie zlokalizować punkt
1 Kliknij kolejno kartę Początek ➤ panel Narzędzia ➤ ID punktu.
2 W wierszu polecenia wprowadź wartości współrzędnych punktu, którego położenie

ma zostać ustalone.
Aby zmienić sposób wyświetlania współrzędnych w pasku stanu

■ Kliknij wyświetlanie współrzędnych w monicie Określ następny punkt.
■ Naciśnij klawisze Ctrl+I.
■ Dla zmiennej systemowej COORDS ustaw wartość 0, aby wybrać wyświetlanie statyczne,
wartość 1, aby wybrać wyświetlanie dynamiczne lub wartość 2, aby wybrać wyświetlanie
odległości i kąta.
Polecenia
ID
Wprowadzanie współrzędnych | 471

LISTA
Zmienne systemowe
COORDS
Steruje formatem i częstotliwością aktualizacji współrzędnych na linii stanu.
LASTPOINT
Przechowuje ostatni określony punkt wyrażony jako współrzędne układu LUW przestrzeni
bieżącej.
Wprowadzanie współrzędnych 2D
Dwuwymiarowe bezwzględne i względne współrzędne kartezjańskie oraz biegunowe
precyzyjnie określają położenie obiektów na rysunku.
Wprowadzanie współrzędnych kartezjańskich

Aby zlokalizować punkty podczas tworzenia obiektu, można używać współrzędnych
kartezjańskich (prostokątnych) względnych lub bezwzględnych.
Aby wskazać punkt za pomocą wartości współrzędnych, wprowadź wartości X i Y rozdzielone
przecinkiem (X, Y). Wartość X jest odległością dodatnią lub ujemną, w jednostkach, wzdłuż
osi poziomej. Wartość Y jest dodatnią lub ujemną odległością, w jednostkach, wzdłuż osi
pionowej.
Współrzędne bezwzględne odnoszą się do początku LUW (0, 0), czyli miejsca przecięcia
osi X i Y. Używaj współrzędnych bezwzględnych, gdy znasz dokładne wartości X i Y punktu.
Po włączeniu opcji wprowadzania dynamicznego współrzędne bezwzględne można określić
z użyciem przedrostka #. Przedrostek # nie będzie używany, jeżeli współrzędne są
wprowadzane w wierszu polecenia zamiast w etykiecie narzędzi. Przykładowo, wprowadzenie
współrzędnych #3,4 określa punkt w odległości 3 jednostek wzdłuż osi X i 4 jednostek
wzdłuż osi Y od początku LUW. Aby uzyskać więcej informacji na temat opcji wprowadzania
dynamicznego, zobacz sekcję Korzystanie z wprowadzania dynamicznego na stronie 482.
Następujący przykład ilustruje rysowanie linii rozpoczynającej się w punkcie o współrzędnej
X wynoszącej -2 i współrzędnej Y wynoszącej 1 oraz końcu w punkcie 3, 4. Do etykiety
narzędzi wprowadź następujące dane:
Polecenie: linia
Od punktu: #-2,1
Do punktu: #3,4

Linia zostanie narysowana w następujący sposób:
Wartości współrzędnych względnych odnoszą się do ostatniego podanego punktu. Stosuj

współrzędne względne, jeśli znasz położenie punktu względem poprzedniego punktu.
Aby określić współrzędne względne, należy poprzedzić wartości współrzędnych znakiem
@. Przykładowo, jeśli wprowadzisz @3,4, określony zostanie punkt w odległości 3 jednostek
na osi X i 4 jednostek na osi Y od ostatniego wskazanego punktu.
Następujący przykład ilustruje rysowanie boków trójkąta. Pierwszy z boków to linia, która
zaczyna się w punkcie o współrzędnych bezwzględnych -2, 1 i kończy w punkcie
przesuniętym o 5 jednostek na osi X i 0 jednostek na osi Y. Drugi bok to linia, która zaczyna
się na końcu pierwszego boku i kończy się w punkcie przesuniętym o 0 jednostek na osi X
i 3 jednostki na osi Y. Ostatni bok rysowany jest przy użyciu współrzędnych względnych
w celu powrotu do punktu początkowego.
Polecenie: linia
Od punktu: #-2,1
Do punktu: @5,0
Do punktu: @0,3
Do punktu: @-5,-3
Wprowadzanie współrzędnych 2D | 473

Aby wprowadzić bezwzględne współrzędne kartezjańskie (2D)
■ W odpowiedzi na monit o punkt wprowadź współrzędne w etykiecie narzędzi w
następującym formacie:
#x,y
Jeśli opcja wprowadzania dynamicznego jest wyłączona, współrzędne należy
wprowadzać w wierszu polecenia, używając następującego formatu:
x,y
Aby wprowadzić względne współrzędne kartezjańskie (2D)

■ W odpowiedzi na monit o punkt, wprowadź współrzędne w następującym formacie:
@x,y
Zmienne systemowe
COORDS
Wprowadzanie współrzędnych biegunowych

Aby lokalizować punkty podczas tworzenia obiektów, można używać bezwzględnych lub
względnych współrzędnych biegunowych (odległości i kąta).
Aby użyć współrzędnych biegunowych do określenia punktu, wprowadź odległość i kąt,
oddzielone nawiasem trójkątnym (<).
Domyślnie wartość kąta rośnie w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara i
zmniejsza się zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara. Aby określić kierunek zgodny
z ruchem wskazówek zegara, wprowadź kąt o wartości ujemnej. Przykładowo, wprowadzenie
1<315 spowoduje umieszczenie punktu w tym samym miejscu co 1<-45. Konwencje miar
kątowych dla bieżącego rysunku można zmieniać poleceniem JEDN.

Bezwzględne współrzędne biegunowe są mierzone od początku LUW (0, 0), czyli punktu
przecięcia osi X i Y. Używaj bezwzględnych współrzędnych biegunowych, gdy znasz dokładną
odległość i kąt położenia punktu.
Po włączeniu opcji wprowadzania dynamicznego współrzędne bezwzględne można określić
z użyciem przedrostka #. Przedrostek # nie będzie używany, jeżeli współrzędne są
wprowadzane w wierszu polecenia, zamiast w etykiecie narzędzi. Przykładowo, jeśli
wprowadzisz #3<45, określony zostanie punkt umieszczony w odległości 3 jednostek od
punktu początkowego pod kątem 45 stopni od osi X. Aby uzyskać więcej informacji na
temat opcji wprowadzania dynamicznego, zobacz sekcję Korzystanie z wprowadzania
dynamicznego na stronie 482.
Następny przykład ilustruje rysowanie dwóch linii za pomocą bezwzględnych współrzędnych
biegunowych, przy zastosowaniu domyślnego ustawienia kierunku kąta. Do etykiety
narzędzi wprowadź następujące dane:
Polecenie: linia
Od punktu: #0,0
Do punktu: #4<120
Do punktu: #5<30
Wartości współrzędnych względnych odnoszą się do ostatniego podanego punktu. Stosuj

współrzędne względne, jeśli znasz położenie punktu względem poprzedniego punktu.
Aby określić współrzędne względne, poprzedź wartości współrzędnych znakiem @.
Przykładowo, jeśli wprowadzisz @1<45, określony zostanie punkt w odległości 1 jednostki
od ostatniego wskazanego punktu, pod kątem 45 stopni od osi X.
Poniższy przykład ilustruje rysowanie linii z użyciem współrzędnych biegunowych. Na
każdej ilustracji linia zaczyna się w punkcie oznaczonym, jako punkt poprzedni.
Polecenie: linia
Od punktu: @3<45
Do punktu: @5<285

Aby wprowadzić bezwzględne współrzędne biegunowe (2D)
#odległość<kąt
odległość<kąt
Aby wprowadzić względne współrzędne biegunowe (2D)

■ W odpowiedzi na monit o punkt, wprowadź współrzędne w następującym formacie:
@odległość<kąt
Polecenia
JEDN
Zmienne systemowe
COORDS
Wprowadzanie współrzędnych 3D
Za pomocą współrzędnych kartezjańskich, walcowcyh lub sferycznych można zlokalizować
punkty podczas tworzenia obiektów w obszarze 3D.

Wprowadzanie współrzędnych kartezjańskich 3D
Współrzędne kartezjańskie 3D określają precyzyjne położenie punktu względem trzech
osi: X, Y i Z.
Wartości współrzędnych kartezjańskich 3D (X, Y, Z) wprowadza się podobnie jak wartości
współrzędnych 2D (X, Y). Oprócz określenia wartości X i Y określa się także wartość Z za
pomocą następującego formatu:
X,Y,Z
UWAGA W poniższych przykładach przyjęto, że wprowadzanie dynamiczne jest

wyłączone, i że współrzędne wprowadzane są w wierszu polecenia. Po włączeniu opcji
wprowadzania dynamicznego współrzędne bezwzględne należy określać z użyciem
przedrostka #.
Na poniższej ilustracji, wartości współrzędnych 3, 2, 5 wskazują punkt położony w odległości

3 jednostek wzdłuż dodatniej osi X, 2 jednostek wzdłuż dodatniej osi Y i 5 jednostek wzdłuż
dodatniej osi Z.
Korzystanie z domyślnych wartości osi Z

Po wpisaniu wartości współrzędnych w postaci X,Y, współrzędna Z jest kopiowana z
ostatniego wprowadzonego punktu. W rezultacie można określić jedną lokalizację w
formacie X,Y,Z, a kolejne lokalizacje przy użyciu formatu X,Y. Wartość Z pozostanie stała.
Przykładowo, po wpisaniu następujących współrzędnych linii
Od punktu: 0,0,5
Do punktu: 3,4

wartość współrzędnej Z dla obu końców linii będzie wynosić 5. Po utworzeniu nowego lub
otwarciu istniejącego rysunku domyślna początkowa wartość współrzędnej Z jest większa
niż 0.
Używanie współrzędnych względnych i bezwzględnych

Podobnie jak w przypadku współrzędnych 2D, można wprowadzić bezwzględne wartości
współrzędnych, które odnoszą się do początku układu współrzędnych, lub współrzędne
względne, odnoszące się do ostatnio wprowadzonego punktu. Aby wprowadzić współrzędne
względne, należy poprzedzić wartości znakiem @. Przykładowo, jeśli wprowadzisz @1,0,0
określony zostanie punkt przesunięty o 1 jednostkę w kierunku dodatnim wzdłuż osi X od
poprzedniego punktu. Aby w wierszu polecenia wprowadzić współrzędne bezwzględne,
nie trzeba podawać przedrostka.
Digitalizacja współrzędnych
Po wprowadzeniu współrzędnych poprzez digitalizację, wartość Z dla wszystkich
współrzędnych wynosi 0. Aby określić domyślną wysokość powyżej lub poniżej płaszczyzny
Z = 0 na potrzeby digitalizacji bez przesuwania układu LUW, można użyć polecenia
POZIOM.
Aby wprowadzić bezwzględne współrzędne (3D)

#x,y,z
x,y,z
Aby wprowadzić względne współrzędne (3D)

■ W odpowiedzi na monit o punkt wprowadź współrzędne w następującym formacie:
@x,y,z
Polecenia
SIATKARYS
W bieżącej rzutni wyświetla wzór siatki.

SKOK
Ogranicza ruchy wskaźnika do określonych odstępów.
PULPIT
Kalibruje, konfiguruje, włącza i wyłącza dołączony pulpit graficzny.
LUW
LUWSYMB
JEDN
Zmienne systemowe
COORDS
ELEVATION
TABMODE
Steruje trybem pulpitu.
Wprowadzanie współrzędnych walcowych

Współrzędne walcowe 3D opisują precyzyjnie położenie względem początku LUW w
płaszczyźnie XY, kąt względem osi X w płaszczyźnie XY i wartość Z.
Wprowadzanie współrzędnych walcowych jest odpowiednikiem 3D wprowadzania
biegunowych współrzędnych 2D. Określana jest dodatkowa współrzędna na osi prostopadłej
do płaszczyzny XY. Współrzędne walcowe opisują położenie punktów przez określenie
odległości od początku LUW w płaszczyźnie XY, kąta od osi X w płaszczyźnie XY i wartości
współrzędnej Z. Można określić punkt, używając bezwzględnych współrzędnych walcowych
i następującej składni:
X<[kąt względem osi X],Z

przedrostka #.
Na poniższej ilustracji współrzędna 5<30,6 wskazuje punkt odsunięty o 5 jednostek

względem początku bieżącego LUW, 30 stopni od osi X w płaszczyźnie XY i 6 jednostek
wzdłuż osi Z.
Gdy trzeba zdefiniować punkt względem poprzedniego punktu, a nie początku LUW,
można wpisać względną współrzędną walcową, stosując prefiks @. Przykładowo względna
współrzędna walcowa @4<45,5 wskazuje punkt położony 4 jednostki w płaszczyźnie XY
od ostatniego wprowadzonego punktu, pod kątem 45 stopni od dodatniego kierunku osi
X oraz 5 jednostek w kierunku Z.
Aby wprowadzić względne współrzędne walcowe

■ W odpowiedzi na monit o punkt wprowadź wartości współrzędnych w następującym
formacie:
@x<kąt względem osi X,z
Przykładowo, współrzędne @4<60,2 określają punkt odległy o 4 jednostki wzdłuż osi X od

ostatniego zmierzonego punktu pod kątem 60 stopni względem dodatniej osi X i 2 jednostki
w dodatnim kierunku Z .

Polecenia
JEDN
Zmienne systemowe
COORDS
Wprowadzanie współrzędnych sferycznych

Współrzędne walcowe 3D określają położenie jako odległość od początku bieżącego LUW,
kąt względem osi X w płaszczyźnie XY oraz kąt względem płaszczyzny XY.
Współrzędne sferyczne w przestrzeni wprowadza się podobnie jak współrzędne biegunowe
na płaszczyźnie. Aby określić punkt, należy podać jego odległość od początku bieżącego
układu współrzędnych, kąt względem osi X a (w płaszczyźnie XY) oraz kąt względem
płaszczyzny XY. Wartość każdego kąta musi zostać poprzedzona otwierającym nawiasem
ostrym (<), zgodnie z przykładem poniżej:
X<[kąt względem osi X]<[kąt względem płaszczyzny XY]

przedrostka #.
Na poniższej ilustracji współrzędne 8<60<30 wskazują punkt położony w odległości 8

jednostek od początku bieżącego LUW w płaszczyźnie XY, pod katem 60 stopni względem
osi X w płaszczyźnie XY i 30 stopni względem osi Z w płaszczyźnie XY. Współrzędne 5<45<15
wskazują punkt położony w odległości 5 jednostek od początku LUW, pod kątem 45 stopni
względem osi X w płaszczyźnie XY i 15 stopni względem płaszczyzny XY.

Gdy trzeba zdefiniować punkt względem poprzedniego punktu, wprowadź wartości
względnych współrzędnych walcowych, poprzedzając je znakiem @.
Aby wprowadzić względne współrzędne sferyczne

■ W odpowiedzi na monit o punkt wprowadź wartości współrzędnych w następującym
formacie:
@x<kąt względem osi x<kąt względem płaszczyzny xy
Przykładowo, współrzędne @4<60<30 określają punkt w odległości 4 jednostek od ostatniego

punktu, pod kątem 60 stopni względem dodatniej osi X w płaszczyźnie XY i 30 stopni od
płaszczyzny XY.
Polecenia
JEDN
Zmienne systemowe
COORDS
Korzystanie z wprowadzania dynamicznego

Opcja Wprowadzanie dynamiczne pozwala korzystać z interfejsu poleceń umieszczonego
obok kursora, co pomaga skupić się na obszarze rysunku.

Gdy jest włączona opcja wprowadzania dynamicznego, w etykietach narzędzi w pobliżu
wskaźnika są wyświetlane informacje aktualizowane na bieżąco podczas ruchu kursora.
Gdy aktywne jest polecenie, etykiety narzędzi służą do wprowadzania danych.
Po wpisaniu wartości w polu wprowadzania i naciśnięciu klawisza Tab w polu zostanie
wyświetlona ikona blokady, a ruchy kursora będą ograniczane przez wprowadzoną wartość.
Można wtedy wprowadzić wartość dla drugiego pola wprowadzania. Można też wpisać
wartość i nacisnąć klawisz Enter — drugie pole wprowadzania zostanie zignorowane, a
wartość będzie interpretowana jako bezpośrednie wpisanie odległości.
Czynności konieczne do wykonania polecenia lub używania uchwytów są podobne do
obowiązujących dla wiersza polecenia. Różnica polega na tym, że można skupić uwagę w
pobliżu kursora.
Wprowadzanie dynamiczne nie ma w założeniu zastępować wiersza poleceń. Wiersz poleceń
można ukryć — zwiększy to obszar do rysowania; w przypadku niektórych operacji jego
wyświetlenie może jednak okazać się konieczne.
Klawiszem F2 można ukryć lub wyświetlić monity i komunikaty o błędach, stosownie do
potrzeb. Można również odczepić okno poleceń i rozwijać je lub zwijać za pomocą
Autoukrywania.
Aby włączyć lub wyłączyć funkcję wprowadzania dynamicznego
Kliknij przycisk wprowadzania dynamicznego na pasku stanu, aby włączyć lub

wyłączyć funkcję wprowadzania dynamicznego. Opcja wprowadzania dynamicznego
zawiera trzy komponenty: wprowadzanie przy kursorze, wprowadzanie wymiarów i monity
dynamiczne. Aby sterować tym, co jest wyświetlane przez każdy komponent, gdy włączona
jest opcja wprowadzania dynamicznego, kliknij prawym przyciskiem myszy przycisk
wprowadzania dynamicznego i kliknij opcję Ustawienia.
UWAGA Możliwe jest czasowe wyłączenie tej opcji przez przytrzymanie klawisza F12.
Wprowadzanie przy kursorze

Gdy włączona jest opcja Wprowadzanie przy kursorze i aktywne jest jakieś polecenie,
położenie krzyża nitkowego jest wyświetlane jako współrzędne w etykiecie narzędzi w
pobliżu kursora. Wartości współrzędnych można wprowadzić do etykiety narzędzi zamiast
do wiersza polecenia.
Domyślnie dla drugiego i kolejnych punktów obowiązują względne współrzędne biegunowe
(względne współrzędne kartezjańskie dla polecenia PROSTOK). Nie ma potrzeby
wpisywania znaku @. Jeśli zamierzasz stosować współrzędne bezwzględne, używaj
przedrostka w postaci krzyżyka (#). Przykładowo, aby przemieścić obiekt do początku
układu współrzędnych, w odpowiedzi na monit o drugi punkt wprowadź #0,0.
Korzystanie z wprowadzania dynamicznego | 483

Ustawienia wprowadzania przy kursorze służą do zmiany domyślnego formatu
współrzędnych i kontrolowania, kiedy wyświetlane są etykiety narzędzi danych wskaźnika.
Wprowadzanie wymiarów
Jeśli jest włączona opcja Wprowadzanie wymiarów, to gdy w toku działania polecenia
zostanie wyświetlony monit o podanie drugiego punktu, w etykietach narzędzi będą
wyświetlane wartości odległości i kąta. Wartości w etykietach narzędzi wymiarowych
zmieniają się podczas ruchu kursora. Aby przejść do wartości, która ma zostać zmieniona,
naciśnij klawisz Tab. Wprowadzanie wymiarów jest dostępne dla elementów ŁUK, OKRĄG,
ELIPSA, LINIA i PLINIA.
Gdy do edytowania obiektu używane są uchwyty, etykiety narzędzi wprowadzania wymiarów

mogą wyświetlać następujące informacje:
■ Długość pierwotna
■ Długość, która zmienia się podczas ruchu kursora.
■ Zmiana długości
■ Kąt
■ Zmiana kąta podczas ruchu uchwytu
■ Promień łuku

Aby wyświetlać tylko niektóre informacje, posłuż się ustawieniami wprowadzania wymiarów.
Podczas rozciągania obiektów za pomocą uchwytów i podczas tworzenia nowych uchwytów
przy wprowadzaniu wymiarów wyświetlane są tylko kąty ostre, tzn. wszystkie kąty
wyświetlane są jako nie większe niż 180 stopni. Zatem kąt 270 stopni będzie wyświetlany
jako 90 stopni niezależnie od ustawienia zmiennej systemowej ANGDIR (określonej w
oknie dialogowym Jednostki rysunku). Dodatni kierunek kątów podawanych podczas
tworzenia nowych obiektów określany jest na podstawie położenia kursora.
Monity dynamiczne
Gdy włączona jest opcja Monity dynamiczne, monity są wyświetlane w pobliżu kursora.
Wartości współrzędnych można wprowadzić do etykiety narzędzi zamiast do wiersza
polecenia. Naciśnięcie klawisza ze strzałką w dół pozwala wyświetlić i wybrać opcje.
Naciśnięcie klawisza ze strzałką w górę pozwala wyświetlić ostatnio wprowadzone dane.
UWAGA Aby wkleić tekst w etykiecie narzędzi monitu dynamicznego, wprowadź literę,
usuń ją klawiszem Backspace, a następnie wklej tekst. W innym przypadku wpis zostanie
wklejony do rysunku jako tekst.
Aby wprowadzić wartości współrzędnych w etykietach narzędzi

wprowadzania dynamicznego
1 Na pasku stanu sprawdź, czy przycisk Wprowadzanie dynamiczne jest

włączony.
2 Do wprowadzania wartości współrzędnych lub wyboru opcji użyj jednej z poniższych

metod:
■ Aby wprowadzić współrzędne biegunowe, należy wprowadzić odległość od
pierwszego punktu i nacisnąć klawisz Tab, a następnie wprowadzić kąt i ponownie
nacisnąć klawisz Enter.

■ Aby wprowadzić współrzędne biegunowe, wprowadź współrzędną X i przecinek
(,), a następnie współrzędną Y i naciśnij klawisz Enter.
■ Jeżeli obok monitu jest widoczna ikona strzałki, przytrzymaj klawisz STRZAŁKA
W DÓŁ, dopóki obok opcji nie będzie wyświetlona kropka. Naciśnij klawisz
Enter.
■ Naciśnij klawisz STRZAŁKA W GÓRĘ, aby uzyskać dostęp do ostatnio

wprowadzanych współrzędnych, lub kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz
polecenie Ostatnie wprowadzenia, aby wybrać współrzędne z menu skrótów.
UWAGA W przypadku wprowadzania wymiarów po wpisaniu wartości w polu

wprowadzania i naciśnięciu klawisza Tab w polu zostanie wyświetlona ikona blokady,
a ruchy kursora będą ograniczane przez wprowadzoną wartość.
Poprawianie błędów literowych w etykietach narzędzi wprowadzania

dynamicznego
■ Jeśli etykieta narzędzi wprowadzania dynamicznego wyświetla czerwoną ramkę błędu,
zaznaczony jest bieżący wpis. Pisanie na zaznaczonym tekście powoduje jego zastąpienie.
Do poprawienia wpisu można również użyć klawiszy STRZAŁKA W PRAWO,
STRZAŁKA W LEWO, Backspace i Delete. Po wprowadzeniu poprawki naciśnij klawisz
Tab, przecinek (,) lub lewy nawias ostry (<), aby usunąć czerwoną ramkę i dokończyć
wpisywanie współrzędnych.
■ Jeżeli do etykiety narzędzi wprowadzania przy kursorze wpisane zostaną znaki @, #

lub * i konieczna jest ich zmiana, można po prostu wpisać dowolny znak. Nie ma
potrzeby używania klawisza BACKSPACE.
Aby określić współrzędne względne lub bezwzględne w etykietach narzędzi

wprowadzania przy kursorze
■ Aby wprowadzić bezwzględne wartości współrzędnych, gdy w etykiecie narzędzi
wyświetlane są współrzędne względne, wprowadź znak # celem tymczasowego
zastąpienia zmiennej systemowej DYNPICOORDS.
■ Aby wprowadzić względne wartości współrzędnych, gdy w etykiecie narzędzi

wyświetlane są współrzędne bezwzględne, wprowadź znak @ celem tymczasowego
zastąpienia zmiennej systemowej DYNPICOORDS.
■ Aby wprowadzić współrzędne globalnego układu współrzędnych (GUW), wprowadź

*.

UWAGA Podczas wprowadzania przy kursorze można użyć menu skrótów w celu
uzyskania dostępu do przedrostków # i *.
Aby zmienić kolor, wielkość i przezroczystość etykietek

2 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, na karcie Wprowadzanie dynamiczne,

kliknij element Wygląd etykiety narzędzi rysunkowej.
3 Aby wyświetlić okno dialogowe Wybierz kolor, w którym można określić kolor dla
etykietek w wybranym obszarze, w oknie dialogowym Wygląd etykiety narzędzi, w
obszarze Kolor, kliknij Kolor modelu lub Kolor układu.
4 W obszarze Rozmiar przesuń suwak w prawo, aby powiększyć etykiety narzędzi lub
w lewo, aby je zmniejszyć. Wartość domyślna 0 jest na środku.
5 Przesuń suwak w obszarze Przezroczystość. Im niżej będzie ustawiony, tym bardziej

przezroczysta będzie etykieta narzędzi. Wartość 100 sprawia, że etykieta narzędzi
staje się nieprzezroczysta.
6 W obszarze Zastosuj do wybierz jedną z opcji:

■ Zastąp ustawienia SO dla wszystkich etykietek rysunkowych. Zastosuje
ustawienia do wszystkich etykietek, zastępując ustawienia w systemie operacyjnym.
■ Użyj ustawień tylko dla etykietek wprowadzania dynamicznego. Stosuje

ustawienia tylko dla etykiet rysunkowych używanych dla opcji wprowadzania
dynamicznego.
Aby zmienić ustawienia wprowadzania przy kursorze


w obszarze Wprowadzanie przy kursorze, kliknij przycisk Ustawienia.
3 W oknie dialogowym Ustawienia wprowadzania przy kursorze, wybierz format

biegunowy lub kartezjański jako domyślny.
4 Wybierz względne lub bezwzględne współrzędne jako domyślne.
5 W obszarze Widoczność wybierz jedną z możliwych opcji:

■ Przy podawaniu danych współrzędnych. Gdy włączona jest opcja wprowadzania
przy kursorze, etykiety narzędzi są wyświetlane tylko na czas wprowadzania
współrzędnych.

■ Gdy polecenie poprosi o punkt. Jeśli jest włączona opcja wprowadzania przy
kursorze, etykiety narzędzi są wyświetlane, gdy polecenie monituje o punkt.
■ Zawsze — nawet bez polecenia. Etykiety narzędzi wyświetlane są zawsze, gdy

opcja wprowadzania przy kursorze jest włączona.
Aby zmienić ustawienia wprowadzania wymiarów


w obszarze Wprowadzanie wymiarów, kliknij przycisk Ustawienia.
3 W oknie dialogowym ustawień wprowadzania dynamicznego wybierz format

biegunowy lub kartezjański jako domyślny.
4 W obszarze Widoczność wybierz jedną z możliwych opcji:

■ Pokaż naraz tylko 1 pole danych. Jeżeli do rozciągnięcia obiektu używana jest
edycja za pomocą uchwytów, wyświetlana jest tylko etykieta narzędzi
wprowadzania wymiaru odległości.
■ Pokaż naraz 2 pola danych. Jeżeli do rozciągnięcia obiektu używana jest edycja
za pomocą uchwytów, wyświetlane są etykiety narzędzi wprowadzania wymiarów
odległości i kąta.
■ Pokaż jednocześnie poniższe pola danych. Jeżeli do rozciągnięcia obiektu

używana jest edycja za pomocą uchwytów, wyświetlane są wybrane etykiety
narzędzi wprowadzania wymiarów. Zaznacz jedno lub więcej pól wyboru.
Aby wyświetlać monity w etykietach narzędzi

2 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe na karcie Wprowadzanie dynamiczne

w obszarze Monity dynamiczne zaznacz pole wyboru Pokaż monity i wprowadzanie
wartości obok krzyża nitkowego.

Polecenia
USTAWIENIARYS
Zmienne systemowe
DYNDIGRIP
Określa, które wymiary dynamiczne są wyświetlane podczas rozciągania za pomocą
uchwytów.
DYNDIVIS
Określa, ile wymiarów dynamicznych jest wyświetlanych podczas rozciągania za pomocą
uchwytów.
DYNMODE
Włącza i wyłącza wprowadzanie dynamiczne.
DYNPICOORDS
Określa, czy wprowadzanie przy kursorze używa względnego czy bezwzględnego formatu
dla współrzędnych.
DYNPIFORMAT
Określa, czy wprowadzanie przy kursorze wykorzystuje dla współrzędnych format
biegunowy czy kartezjański.
DYNPIVIS
Steruje wyświetlaniem wprowadzania przy kursorze.
DYNPROMPT
Steruje wyświetlaniem monitów w etykietkach wprowadzania dynamicznego.
DYNTOOLTIPS
Określa, które etykiety narzędzi można zmienić, zmieniając ustawienia wyglądu etykietek.
TEMPOVERRIDES
Włącza i wyłącza przyciski tymczasowej zmiany.

TOOLTIPMERGE
Lokalizacja względem obiektów (tryby lokalizacji)

Zamiast wprowadzać współrzędne, można określić punkty względem istniejących obiektów,
takie jak punkty końcowe linii lub punkty środka okręgów.
Używanie trybów lokalizacji

Tryby lokalizacji służą do dokładnego określania lokalizacji na obiektach. Korzystając z
trybu lokalizacji, można na przykład narysować linię do środka okręgu lub punktu symetrii
segmentu polilinii.
Można określić tryb lokalizacji za każdym razem, gdy wyświetlany jest monit o punkt.
Domyślnie znacznik i etykieta narzędzi są wyświetlane, kiedy przesuwasz kursor nad
™
punktem lokalizacji na obiekcie. Ta funkcja, nazywana AutoSnap , dostarcza użytkownikowi
informacji, które tryby lokalizacji są włączone.
Lista trybów lokalizowania obiektów znajduje się w sekcji OBIEKT.
Określanie trybu lokalizacji

Aby określić tryb lokalizacji w odpowiedzi na monit o punkt, można:
■ Nacisnąć klawisz Shift i kliknąć prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić menu
skrótów Lokalizacja obiektu.
■ W odpowiedzi na monit o punkt kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz tryb

lokalizacji w podmenu nadpisania przyciągania
■ Kliknąć przycisk trybu lokalizacji na pasku narzędzi Lokalizacja.
■ Wprowadzić nazwę trybu lokalizacji obiektu w wierszu polecenia.
■ Na pasku stanu kliknij prawym przyciskiem myszy przycisk trybów lokalizacji względem
obiektu

Gdy tryb lokalizacji obiektu jest określany w odpowiedzi na monit o punkt, tryb lokalizacji
obiektu obowiązuje tylko dla punktu, który będzie określany jako następny.
UWAGA Tryby lokalizacji działają tylko w przypadku, gdy wyświetlany jest monit o
punkt. Jeśli spróbujesz użyć trybu lokalizacji w wierszu polecenia, zostanie wyświetlony
komunikat o błędzie.
Stosowanie stałych trybów lokalizacji

Aby stale używać jednego lub kilku trybów lokalizacji, można włączyć stałe tryby lokalizacji.
Przykładowo, można ustawić Centrum jako stały tryb lokalizacji, gdy zamierzasz połączyć
liniami środki kilku okręgów.
Możliwe jest określenie jednego lub więcej stałych trybów lokalizacji na karcie Lokalizacja,
umieszczonej w oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, które jest dostępne z menu
Narzędzia. Jeżeli włączonych jest kilka stałych trybów lokalizacji, to w danej lokalizacji
może być użyty więcej niż jeden tryb lokalizacji. Przed określeniem punktu można użyć
klawisza Tab do przechodzenia cyklicznego przez wszystkie dostępne możliwości.
Aby włączyć lub wyłączyć działające tryby lokalizacji, kliknij przycisk OSNAP na pasku
stanu lub naciśnij klawisz F3.
UWAGA Jeżeli tryby lokalizacji mają ignorować obiekty zakreskowane, ustaw dla
zmiennej systemowej OSOPTIONS wartość 1.
Aby zlokalizować punkt geometryczny na obiekcie

1 Po wyświetleniu monitu o punkt przytrzymaj naciśnięty klawisz Shift i kliknij prawym
przyciskiem myszy w obszarze rysunku. Następnie wybierz tryb lokalizacji, który
zamierzasz zastosować.
2 Przesuń kursor nad wybrany punkt.

Jeżeli włączona jest funkcja AutoSnap, kursor automatycznie przesuwa się do
wybranego punktu, a znacznik i etykieta narzędzi wskazują jego lokalizację.
3 Wybierz obiekt.
Kursor przechodzi do najbliższej możliwej lokalizacji na wybranym obiekcie.
Aby ustawić stałe tryby lokalizacji

1 Kliknij menu Narzędzia ➤ Ustawienia rysunkowe.
2 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, na karcie Lokalizacja, wybierz potrzebne

tryby lokalizacji.
Używanie trybów lokalizacji | 491

Aby włączyć lub wyłączyć stałe tryby lokalizacji podczas pracy
■ Na pasku stanu kliknij przycisk Obiekt lub naciśnij klawisz F3.
Jeżeli stałe tryby lokalizacji zostały ustawione, poprzednie ustawienia są włączane lub
wyłączane.
Aby tymczasowo włączyć lub wyłączyć stałe tryby lokalizacji, przytrzymaj podczas pracy
klawisz F3.
Aby ustawić ignorowanie obiektów zakreskowanych w trybach lokalizacji

1 W wierszu polecenia wprowadź osoptions.
2 Wprowadź 1.
Polecenia
CELOWNIK
obiektów.
OPCJE
OBIEKT
Ustawia stałe tryby lokalizacji względem obiektu.
Zmienne systemowe
APBOX
Włącza lub wyłącza wyświetlanie celownika AutoSnap.
AUTOSNAP
Decyduje o wyświetlaniu znacznika, etykiety narzędzi i przyciągania AutoSnap.
OSMODE
Ustala stałe tryby lokalizacji.

OSNAPCOORD
lokalizacji.
OSOPTIONS
Automatycznie pomija lokalizacje na obiektach kreskowania.
Modyfikatory poleceń
MTP (Modyfikator polecenia)
Ustala położenie punktu środkowego między dwoma punktami.
Menu Lokalizacja
Tryb lokalizacji można określić szybko i wygodnie korzystając z menu skrótów.
Po jednoczesnym naciśnięciu klawisza Shift i kliknięciu prawym przyciskiem myszy lub
po naciśnięciu odpowiedniego przycisku na innym urządzeniu wskazującym w miejscu
kursora zostanie wyświetlone menu z trybami lokalizacji. Można również kliknąć prawym
przyciskiem myszy podczas monitu o punkt i kliknąć opcję Nadpisanie przyciągania.
Domyślnie menu z trybami lokalizacji wyświetla tryby lokalizacji i opcje śledzenia. Możez
zmienić opcje, modyfikując plik dostosowywania. Główny plik dostosowywania dostarczony
z produktem nosi nazwę acadlt.cuix.
Patrz także:
■ Używanie trybów lokalizacji na stronie 490
■ „Menu rozwijane i menu skrótów” w Podręczniku dostosowywania
Aby wyświetlić menu z trybami lokalizacji

1 Wprowadź dowolne polecenie monitujące o punkt. Przykładowo wprowadź linia.
2 Po wyświetleniu monitu Od punktu przytrzymaj naciśnięty klawisz Shift i kliknij

prawym przyciskiem myszy.
Zostanie wyświetlone menu z trybami lokalizacji, z którego można wybrać opcję
trybu lokalizacji.
Menu Lokalizacja | 493

Polecenia
OBIEKT
Ustawianie pomocy wizualnych dla trybów lokalizacji (AutoSnap)

™
Tryby lokalizacji obejmują pomoc wizualną AutoSnap umożliwiającą efektywniejsze użycie
trybów lokalizacji. AutoSnap wyświetla znacznik i etykietę narzędzi, gdy przesuwasz kursor
nad lokalizacją na obiekcie.
Narzędzia AutoSnap
AutoSnap składa się z następujących narzędzi lokalizacji:
■ Znacznik. Wyświetla lokalizację na obiekcie, gdy kursor przesuwa się nad obiektem
lub w jego pobliżu. Kształt znacznika zależy od zaznaczanej lokalizacji.
■ Etykieta narzędzi. W niewielkiej chorągiewce, w miejscu, w którym znajduje się kursor,

znajduje się opis lokalizowanej części obiektu.
■ Przyciąganie. Przyciąga i zatrzymuje kursor w najbliższych wykrytych punktach

lokalizacji. Daje wskazówkę wizualną podobną do lokalizacji na siatce.
■ Celownik.Ramka wyświetlana wokół krzyży nitkowych, określająca obszar, wewnątrz

którego analizowane są lokalizacje. Można włączyć lub wyłączyć wyświetlanie celownika
oraz zmieniać jego wielkość.
Znaczniki, etykiety narzędzi i przyciąganie AutoSnap są domyślnie włączone. Ustawienia

AutoSnap można zmienić na karcie Pomoce rysunkowe w oknie dialogowym Opcje.
Używanie funkcji AutoSnap do potwierdzania lub zmiany trybu lokalizacji

Jeśli określono więcej niż jeden stały tryb lokalizacji względem obiektów, za pomocą klawisza
Tab można cyklicznie przechodzić przez wszystkie punkty lokalizacji dostępne dla danego
obiektu.
Aby zmienić ustawienia funkcji AutoSnap
1 Kliknij kolejno menu Narzędzia ➤ Opcje.

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Pomoce rysunkowe, zmień ustawienia według
potrzeby:
■ Znacznik. Włącza lub wyłącza znacznik.
■ Przyciąganie. Włącza lub wyłącza przyciąganie.
■ Wyświetl etykietę narzędzi AutoSnap. Włącza lub wyłącza etykietę narzędzi

AutoSnap.
■ Wyświetl celownik AutoSnap. Włącza i wyłącza ramkę celownika po określeniu

lokalizacji. Jeżeli funkcja AutoSnap nie jest używana, ustawienie to nie ma wpływu
na lokalizację.
■ Kolory znacznika AutoSnap 2D i 3D. Zmienia kolor znaczników.
■ Rozmiar znacznika AutoSnap. Dostosowuje wielkość znacznika.
Polecenia
CELOWNIK
obiektów.
OPCJE
OBIEKT
Zmienne systemowe
APBOX
Włącza lub wyłącza wyświetlanie celownika AutoSnap.
AUTOSNAP
OSMODE
Ustawianie pomocy wizualnych dla trybów lokalizacji (AutoSnap) | 495

Zastępowanie ustawień trybów lokalizacji
Podczas pracy można tymczasowo włączać lub wyłączać stałe tryby lokalizacji, korzystając
z klawiszy zmiany. Klawisze zmiany czasowej mogą być także używane do innych pomocy
rysunkowych, na przykład trybu Orto lub trybu Biegunowego.
Na przykład, jeżeli ustawiono działające tryby lokalizacji, to aby wyłączyć je dla jednego
punktu, wystarczy przytrzymać klawisz F3. Po zwolnieniu klawisza stałe tryby lokalizacji
zostaną przywrócone.
Istnieją także klawisze zmiany czasowej dla indywidualnych trybów lokalizacji. Klawisze
zmiany zostały tak ustawione, aby łatwo było je odnaleźć bez odrywania wzroku od rysunku.
Klawisze na poniższej ilustracji są domyślnymi klawiszami, ale można zmienić ich
przypisania i dodać nowe według potrzeb.
Przytrzymaj klawisz Shift i jeden z następujących klawiszy tymczasowego nadpisania:
1 Zastąpienie lokalizacji: Koniec 5 Wyłącza wszystkie opcje śledzenia i

lokalizacji
2 Wymusza wybór trybu lokalizacji 6 Zastąpienie lokalizacji: Centrum
3 Włącza lub wyłącza tryb śledzenia 7 Zastąpienie lokalizacji: Symetria

lokalizacji
4 Włącza lub wyłącza tryb lokalizacji (OB-

IEKT)

Klawisze zmiany czasowej są także dostępne dla innych pomocy rysunkowych, które ustawia
się w oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe.
Patrz także:
■ „Dopasowanie siatki i skoku siatki”
■ „Używanie blokowania prostokątnego (tryb Orto)”
■ „Używanie śledzenia biegunowego i skoku biegunowego”
■ „Korzystanie z wprowadzania dynamicznego”
■ Skróty klawiaturowe w Podręczniku dostosowywania
Aby tymczasowo zastąpić ustawienia stałych trybów lokalizacji

■ Podczas pracy przytrzymaj klawisz F3.
Po zwolnieniu klawisza bieżące stałe tryby lokalizacji zostaną przywrócone.
Zastępowanie ustawień trybów lokalizacji | 497

Aby zmienić czas reakcji klawiatury dla klawiszy zmiany czasowej
1 W Panelu sterowania systemu Windows kliknij ikonę Klawiatura.
2 W oknie dialogowym Właściwości klawiatury, na karcie Szybkość, przeciągnij suwak

Częstotliwość powtarzania, aby ustawić czas reakcji klawiatury. Następnie kliknij
przycisk OK.
Polecenia
CUI
ADAPTACJA
OPCJE
OBIEKT
Zmienne systemowe
OSMODE
TEMPOVERRIDES
Ograniczanie ruchu kursora

Dostępnych jest kilka narzędzi, które mogą być wykorzystane do ograniczenia lub
zablokowania ruchu kursora.
Dopasowanie siatki i skoku siatki

Aby zwiększyć wydajność rysowania, można wyświetlać prostokątną siatkę i przyciągać do
niej obiekty. Można również sterować jej odstępami, kątem i wyrównaniem.

Siatka jest prostokątnym układem kropek lub linii rozciągniętym na obszarze określonym
jako granice siatki. Siatka pełni rolę papieru milimetrowego umieszczonego pod kalką.
Korzystanie z siatki ułatwia wyrównywanie obiektów i określanie odległości między nimi.
Punkty siatki nie są drukowane.
Tryb skoku ogranicza przemieszczanie się krzyży niktowych do zdefiniowanych węzłów.
Przy włączonym trybie skoku kursor wydaje się przystawać lub przyciągać do niewidzialnej
siatki. Tryb ten jest przydatny do określenia dokładnych punktów za pomocą klawiszy
strzałek lub urządzenia wskazującego.
Tryby siatki i skoku są niezależne, ale często są włączane jednocześnie.
Sterowanie stylem wyświetlania i obszarem siatki

Siatkę można wyświetlać jako prostokątną siatkę kropek lub prostokątną siatkę linii. Siatka
jest wyświetlana w postaci kropek, jeśli zmienna systemowa STYLCIENIOWANIA ma
wartość Model szkieletowy 2D. Siatka jest wyświetlana w postaci linii, jeśli zmienna
systemowa STYLCIENIOWANIA ma wartość Ukryty.
Domyślnie osie X i Y LUW są wyświetlane w innych kolorach niż linie siatki. Kolor można
określić w oknie dialogowym Kolory okna rysunku. To okno dialogowe jest dostępne na
karcie Pomoce rysunkowe.
Za pomocą polecenia GRANICE można sterować obszarem rysunku pokrytym przez siatkę.
Dostępna jest opcja usunięcia granic i pokrycie siatką całej płaszczyzny XY lokalnego układu
współrzędnych (LUW). Dostęp do tej opcji można uzyskać z okna dialogowego Ustawienia
rysunkowe; można też użyć GRIDDISPLAY zmiennej systemowej.
Sterowanie częstotliwością głównych linii siatki

Jeśli siatka jest wyświetlana w postaci linii, a nie kropek, ciemniejsze linie, zwane głównymi
liniami siatki, są wyświetlane w równych odstępach. W przypadku pracy w jednostkach
dziesiętnych, stopach lub calach linie siatki są szczególnie przydatne do szybkiego mierzenia
odległości. Częstotliwość głównych linii siatki można określić w oknie dialogowym
Dopasowanie siatki i skoku siatki | 499

Ustawienia rysunkowe.
Aby wyłączyć wyświetlanie głównych linii siatki, należy ustawić dla ich częstotliwości
wartość 1.
UWAGA Jeśli siatka jest wyświetlana w postaci linii, granice siatki są również wyświetlane
jako linie ciemniejsze. Nie należy ich mylić z głównymi liniami siatki.
UWAGA Jeśli siatka jest wyświetlana w postaci linii i dla zmiennej SNAPANG jest
ustawiona wartość różna od 0, siatka nie jest wyświetlana. Zmienna SNAPANG nie
wpływa na wyświetlanie siatki złożonej z kropek.
Dynamiczna zmiana siatki przy powiększaniu

Podczas powiększania i zmniejszania rysunku odstępy linii siatki są automatycznie
dopasowywane do nowego powiększenia. Nazywa się to adaptacyjnym wyświetlaniem
siatki.
Jeśli na przykład rysunek zostanie pomniejszony, gęstość wyświetlanych linii siatki
automatycznie się zmniejszy. Jeśli natomiast rysunek zostanie powiększony, pojawią się
dodatkowe linie siatki w tej samej proporcji, co główne linie siatki.

Zmiana odstępów siatki i skoku
Podczas pracy można włączać i wyłączać tryb skoku i siatki oraz zmieniać odstępy skoku
i siatki. Można czasowo włączyć lub wyłączyć tryb Skok za pomocą klawisza zmiany.
Odstępy skoku nie muszą odpowiadać odstępom siatki. Przykładowo, można ustalić duży
odstęp między węzłami siatki, który będzie stanowił odniesienie, natomiast do dokładnego
umieszczania punktów można określić mniejsze odstępy.
Zmiana kąta oraz bazy siatki i skoku

Aby rysować wzdłuż określonego kierunku lub kąta, można zmienić kąt siatki i skoku,
obracając lokalny układ współrzędnych (LUW). Obrót ten ponownie wyrównuje krzyże
nitkowe na ekranie, tak aby pasowały do nowego kąta. W poniższym przykładzie LUW
zostaje obrócony o 30 stopni w celu dopasowania go do kąta kotwiczenia.
Punkty siatki i skoku są zawsze dopasowane do początku LUW. Jeśli trzeba przesunąć
siatkę i początek skoku siatki, należy przesunąć LUW.
Patrz także:
■ „Ustawianie izometrycznej siatki/skoku”
■ Zastępowanie ustawień trybów lokalizacji na stronie 496
Aby wyświetlić siatkę i ustawić odstępy

2 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, na karcie Skok i siatka zaznacz pole

wyboru Siatka, aby wyświetlić siatkę.
3 Upewnij się, że w obszarze Typ skoku zostały wybrane pozycje Skok siatki oraz Skok
prostokątny.
4 W polu Odstępy węzłów siatki X wprowadź odstęp siatki w poziomie w określonych

jednostkach.

5 Aby użyć tej samej wartości dla odstępów siatki w pionie, naciśnij klawisz Enter.
Można także podać nową wartość dla Odstępów węzłów siatki Y.
Aby włączyć tryb skoku i ustawić jego wielkość

2 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, na karcie Skok i siatka, wybierz opcję

Włącz skok.
3 Upewnij się, że w obszarze Typ skoku zostały zaznaczone pozycje Skok siatki oraz
Skok prostokątny.
4 W polu Określ skok X wprowadź odstęp skoku w poziomie w określonych jednostkach.
5 Aby użyć tej samej wartości dla odstępu lokalizacji w pionie, naciśnij klawisz Enter.
Można także podać nową wartość w polu Określ skok Y.
Aby ustawić granice siatki

1 Kliknij menu Format ➤ Granice rysunku.
2 W wierszu polecenia wprowadź wartości współrzędnych punktu stanowiącego lewy

dolny róg granic siatki.
3 Wprowadź wartości współrzędnych punktu stanowiącego prawy górny róg granic

siatki.
Granice siatki zostaną ustawione jako obszar prostokątny określony przez te dwa punkty.
Aby tymczasowo zastąpić tryb Skok

■ Podczas pracy przytrzymaj klawisz F9.
Po zwolnieniu klawisza tryb Skok zostanie przywrócony.
Aby obrócić kąt siatki i skoku oraz zmienić punkt bazowy
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Współrzędne ➤ Z.
2 Wprowadź kąt obrotu LUW.
3 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Współrzędne ➤ Początek.

4 Określ nowy punkt początkowy LUW.
Aby zmienić sposób wyświetlania siatki z kropek na linie lub odwrotnie

1 W wierszu polecenia wprowadź STYLCIENIOWANIA.

■ Aby siatka była wyświetlana jako kropki, wybierz opcję Model szkieletowy 2D.
■ Aby siatka była wyświetlana jako linie, wybierz opcję Ukryte linie.
Aby zmienić częstotliwość głównych linii siatki

1 Jeśli to konieczne, w wierszu polecenia wprowadź STYLCIENIOWANIA i określ styl
wizualny Ukryte.
3 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, na karcie Skok i siatka, określ liczbę w

polu Główna linia co.
Polecenia
USTAWIENIARYS
SIATKARYS
GRANICE
Ustawia granice wyświetlania siatki w bieżącym modelu lub nazwanym układzie i steruje
nimi.
STYLCIENIOWANIA

SKOK
Zmienne systemowe
GRIDDISPLAY
Steruje ograniczeniami wyświetlania siatki.
GRIDMODE
Steruje wyświetlaniem siatki.
GRIDMAJOR
Określa częstotliwość głównych linii siatki w porównaniu z częstotliwością podrzędnych
linii siatki.
GRIDUNIT
Określa podziałkę siatki (X i Y) dla bieżącej rzutni.
LIMCHECK
Steruje tworzeniem obiektów poza granicami siatki.
LIMMAX
Przechowuje prawy górny narożnik granic siatki bieżącego obszaru wyrażony we
współrzędnych globalnych.
LIMMIN
Przechowuje lewy dolny narożnik granic siatki dla bieżącego obszaru, wyrażony we
współrzędnych globalnych.
SNAPANG
Ustala kąt obrotu siatki lokalizacyjnej/pomocniczej dla bieżącej rzutni względem bieżącego
układu LUW.
SNAPBASE
Ustawia początek siatki lokalizacyjnej/pomocniczej dla bieżącej rzutni względem bieżącego
układu LUW.
SNAPMODE
Steruje trybem Skok.
SNAPTYPE
Ustawia rodzaj lokalizacji dla bieżącej rzutni.

SNAPUNIT
Ustala skok dla bieżącej rzutni.
TEMPOVERRIDES
Używanie blokowania prostokątnego (tryb Orto)

Można ograniczyć ruch kursora do ruchu tylko w poziomie albo tylko w pionie, co
umożliwia wygodniejsze i bardziej precyzyjne tworzenie i modyfikowanie obiektów.
Przy tworzeniu lub przesuwaniu obiektów można użyć trybu Orto w celu ograniczenia
kursora do osi poziomych lub pionowych. Podczas ruchu kursora linia pomocnicza
przebiega wzdłuż osi pionowej lub poziomej, w zależności od tego, która jest bliżej.
Orientacja bieżącego lokalnego układu współrzędnych (LUW) określa kierunki poziomy
i pionowy. W widokach 3D tryb Orto dodatkowo ogranicza ruch kursora do kierunków
w górę i w dół. W tym przypadku w etykiecie narzędzi kąt wyświetlany jest jako +Z lub -Z.
PORADA Przy włączonym trybie Orto należy użyć metody bezpośredniego

wprowadzania odległości, aby utworzyć linie prostokątne o określonej długości lub
przesunąć obiekty o określone odległości.
Tryb Orto można włączyć i wyłączyć w dowolnej chwili podczas rysowania i edycji. Tryb
Orto jest ignorowany w przypadku podania współrzędnych lub określenia trybu lokalizacji.
Aby czasowo włączyć lub wyłączyć tryb Orto, należy przytrzymać klawisz tymczasowego
nadpisania — Shift. Gdy używany jest klawisz zmiany czasowej, nie jest dostępna opcja
bezpośredniego wprowadzenia odległości.
Informacje na temat rysowania lub edycji obiektów pod kątami, które nie są równoległe
do osi poziomych lub pionowych, znajdują się w rozdziale Używanie śledzenia biegunowego
i skoku biegunowego na stronie 506.
Jeśli jest włączone ustawienie skoku izometrycznego, ma ono pierwszeństwo przed LUW
przy określaniu kierunków poziomego i pionowego.
UWAGA Tryb Orto oraz śledzenie biegunowe nie mogą być włączone jednocześnie.
Włączenie trybu Orto wyłącza śledzenie biegunowe.
Patrz także:
Używanie blokowania prostokątnego (tryb Orto) | 505

Włączanie i wyłączanie trybu Orto
■ Na pasku stanu kliknij przycisk Orto.
Aby czasowo włączyć lub wyłączyć tryb Orto podczas pracy, należy przytrzymać klawisz
tymczasowego nadpisania — Shift. Gdy używany jest klawisz zmiany czasowej, nie jest
dostępna opcja bezpośredniego wprowadzenia odległości.
UWAGA Włączenie trybu Orto automatycznie wyłącza śledzenie biegunowe.
Polecenia
ORTO
Ogranicza ruchy wskaźnika do ruchu w kierunku poziomym lub pionowym.
Zmienne systemowe
ORTHOMODE
Ogranicza ruch kursora do prostopadłych odcinków.
TEMPOVERRIDES
Używanie śledzenia biegunowego i skoku biegunowego

Śledzenie biegunowe ogranicza ruch kursora do określonych kątów. Skok biegunowy
ogranicza ruch kursora do określonych wartości wzdłuż kąta biegunowego.
Podczas tworzenia lub modyfikacji obiektów można używać śledzenia biegunowego, aby
wyświetlić tymczasowe ścieżki dopasowania zdefiniowane przez określone kąty biegunowe.
W widokach 3D śledzenie biegunowe dodatkowo zapewnia ścieżkę dopasowania w
kierunkach w górę i w dół. W tym przypadku w etykiecie narzędzi kąt wyświetlany jest
jako +Z lub -Z.
Kąty biegunowe są określone względem bieżącego lokalnego układu współrzędnych (LUW)
i zgodnie z ustawieniem konwencji kąta bazowego na rysunku. Kierunek kąta bazowego
można ustawić w oknie dialogowym Jednostki rysunku (JEDN).

Aby lokalizować obiekty w określonej odległości wzdłuż ścieżki wyrównania, należy użyć
funkcji PolarSnap™. Przykładowo, na poniższym rysunku narysowano linię o długości
dwóch jednostek z punktu 1 do punktu 2, a następnie narysowano linię o długości dwóch
jednostek do punktu 3 pod kątem 45 stopni do linii. Po włączeniu 45-stopniowego przyrostu
kąta biegunowego wyświetlana jest ścieżka wyrównania i etykieta narzędzi, kiedy kursor
znajdzie się nad kątem 0 lub 45 stopni. Ścieżka wyrównania i etykieta narzędzi znikają po
odsunięciu kursora od kąta.
Podczas przesuwania kursora w pobliżu kątów biegunowych wyświetlane są ścieżki

wyrównania i etykiety narzędzi. Kąt domyślny wynosi 90 stopni. Aby narysować własny
obiekt, użyj ścieżki wyrównania i etykiety narzędzi. Można użyć śledzenia biegunowego
wraz z trybami lokalizacji Punkt przecięcia lub Pozorne przecięcie, aby znaleźć punkt, w
którym ścieżka wyrównania przecina inny obiekt.
UWAGA Tryb Orto oraz śledzenie biegunowe nie mogą być włączone jednocześnie.
Włączenie śledzenia biegunowego wyłącza tryb Orto. Podobnie Skok biegunowy i skok
siatki nie mogą być włączone w tym samym czasie. Włączenie Skoku biegunowego
wyłącza skok siatki.
Określanie kątów biegunowych (śledzenie biegunowe)

Śledzenia biegunowego można użyć w celu śledzenia wzdłuż przyrostów kątów biegunowych
90, 60, 45, 30, 22.5, 18, 15, 10 i 5 stopni. Można również określić inne wartości kątów.
Poniższy rysunek pokazuje ścieżkę wyrównania przy przesunięciu kursora o 90 stopni z
przyrostem kąta biegunowego ustawionym na 30 stopni.
Orientacja 0 zależy od kąta ustawionego w oknie dialogowym Jednostki rysunku. Kierunek

skoku (zgodny z ruchem wskazówek zegara lub w kierunku przeciwnym) zależy od kierunku
jednostek podanym przy ustawieniu jednostek miary.
Używanie śledzenia biegunowego i skoku biegunowego | 507

Można czasowo włączyć lub wyłączyć śledzenie biegunowe za pomocą klawisza zmiany.
Opcja bezpośredniego wprowadzenia odległości nie jest dostępna, gdy do śledzenia
biegunowego używany jest klawisz zmiany czasowej.
Określanie odległości biegunowych (śledzenie biegunowe)

Skok biegunowy ogranicza ruchy kursora do określonych przyrostów odległości biegunowej.
Przykładowo, jeżeli zostanie podana długość 4 jednostek, kursor lokalizuje z pierwszego
określonego punktu miejsca odległe o 0, 4, 8, 16 jednostek itd. Podczas przesuwania kursora
etykieta narzędzi wskazuje najbliższy przyrost skoku biegunowego. Aby ograniczyć
wprowadzenie punktu do odległości biegunowej, śledzenie biegunowe i Skok biegunowy
muszą być włączone. Można czasowo wyłączyć wszystkie opcje śledzenia i lokalizacji,
używając klawisza zmiany.
Patrz także:
Aby włączyć i wyłączyć śledzenie biegunowe
■ Naciśnij klawisz F10 lub kliknij przycisk Biegun na pasku stanu.

Aby czasowo włączyć lub wyłączyć śledzenie biegunowe, należy podczas pracy nacisnąć
klawisz F10.
Aby ustawić odległości skoku biegunowego

2 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, na karcie Skok i siatka, wybierz Włącz

skok.
3 W polu Typ skoku wybierz opcję Skok biegunowy.
4 W obszarze Odstępy biegunowe podaj odległość biegunową.
5 Wybierz kartę Śledzenie biegunowe i zaznacz opcję Włącz śledzenie biegunowe.
6 Wybierz kąt z listy Przyrost kąta.

Można określić własne kąty, wybierając najpierw opcję Kąty dodatkowe, a następnie
Nowy.

Aby rysować obiekty za pomocą śledzenia biegunowego
1 Włącz śledzenie biegunowe i użyj dowolnego polecenia rysowania, na przykład ŁUK,
OKRĄG lub LINIA.
Śledzenia biegunowego można również używać w poleceniach edycji, takich jak
KOPIUJ i PRZESUŃ.
2 Przesuwając kursor w celu określenia punktów, można zauważyć kropkowaną linię

śledzenia pojawiająca się przy określonych kątach śledzenia. Punkty, które określasz,
gdy linia jest wyświetlona, są dopasowane do kąta śledzenia biegunowego.
Aby rysować obiekty za pomocą odległości biegunowej

1 Włącz skok i śledzenie biegunowe.
Upewnij się, że Skok biegunowy jest wybrany w oknie dialogowym Ustawienia
rysunkowe, na karcie Siatka i Skok.
2 Uruchom polecenie rysowania, np. LINIA.
3 Przesuwając kursor, zauważ, że kropkowana linia śledzenia biegunowego wyświetla

etykietę narzędzi pokazującą odległość i kąt.
4 Określ punkt.
Długość nowej linii jest zgodna z długością biegunową.
Aby ustawić kąty śledzenia biegunowego

2 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, na karcie Śledzenie biegunowe, wybierz

opcję Włącz śledzenie biegunowe.
3 Na liście Przyrost kąta wybierz kąt śledzenia biegunowego.
4 Aby ustawić kąty dodatkowe, wybierz Kąty dodatkowe. Kliknij Nowy. W okienku
tekstowym podaj wartość kąta.
5 W obszarze Pomiar kąta biegunowego określ, czy przyrosty śledzenia biegunowego

odnoszą się do LUW, czy do ostatnio utworzonego obiektu.
Na pasku stanu kliknij prawym przyciskiem myszy . Kliknij dostępną wartość kąta
lub przycisk Ustawienia, aby ustawić dodatkowe kąty śledzenia.
Używanie śledzenia biegunowego i skoku biegunowego | 509

Polecenia
USTAWIENIARYS
SKOK
JEDN
Zmienne systemowe
ANGBASE
ANGDIR
AUTOSNAP
POLARANG
Ustala przyrost kąta biegunowego.
POLARDIST
Ustala przyrost skoku, gdy wartością zmiennej systemowej SNAPTYPE jest 1 (Skok
biegunowy).
POLARMODE
Steruje ustawieniami śledzenia biegunowego i lokalizacji.
SNAPTYPE
Ustawia rodzaj lokalizacji dla bieżącej rzutni.
TEMPOVERRIDES

TRACKPATH
Steruje wyświetlaniem ścieżek dopasowywania śledzenia biegunowego oraz śledzenia
lokalizacji.
Blokowanie kąta dla jednego punktu (kąta)

Można określić zmianę kąta, aby zablokować kursor dla następnego wstawianego punktu.
Aby wprowadzić zmianę kąta, wprowadź lewy nawias ostry (<), a następnie wartość kąta
za każdym razem, gdy polecenie prosi o podanie punktu. W poniższej sekwencji poleceń
pokazano 30-stopniowe nadpisanie kąta zastosowane podczas działania polecenia LINIA.
Polecenie: linia
Określ pierwszy punkt: Podaj punkt początkowy linii
Określ następny punkt lub [Cofnij]: <30
Zmiana kąta: 30
Określ następny punkt lub [Cofnij]: Określ punkt
Określony kąt blokuje kursor i posiada priorytet wyższy od Skoku siatki, trybu Orto i Skoku
biegunowego. Wprowadzanie współrzędnych i lokalizacja względem obiektów mają wyższy
priorytet niż zmiana kąta.
Łączenie lub odsuwanie punktów i współrzędnych

Aby określić nowe położenie punktów, można połączyć współrzędne kilku punktów lub
określić odstępy od istniejących obiektów.
Łączenie wartości współrzędnych (filtry współrzędnych)

Za pomocą filtrów współrzędnych można wyodrębniać pojedyncze wartości współrzędnych
punktów z istniejących obiektów.
Filtry współrzędnych określają nowe położenie w układzie współrzędnych przy użyciu
wartości X z jednej lokalizacji, wartości Y z drugiej lokalizacji, a dla współrzędnych 3D,
wartość Z z trzeciej lokalizacji. Jeżeli filtry współrzędnych są stosowane z trybami lokalizacji,
to wyodrębniają wartości współrzędnych istniejących obiektów.
Filtry współrzędnych są powszechnie używane do lokalizacji środka prostokąta i do
wyznaczenia rzutowania punktu 3D na płaszczyznę XY LUW.
Aby określić filtr w wierszu polecenia, wprowadź kropkę i co najmniej jedną z liter X, Y lub
Z. Następna część ograniczona jest do określonych wartości współrzędnych.
Blokowanie kąta dla jednego punktu (kąta) | 511

Przykład: stosowanie filtrów współrzędnych w 2D.
Na rysunku poniżej otwór w płytce mocującej został wyśrodkowany w prostokącie przez
znalezienie wartości współrzędnych X, Y punktów symetrii poziomych i pionowych
segmentów linii płytki.
Oto sekwencja dla wiersza polecenia:

Polecenie: okrąg
Określ środek okręgu lub [3p/2p/Ssr (sty sty promień)]: .x
punktu: sym
Wybierz linię poziomą na dolnej krawędzi płytki
punktu: (potrzebne YZ): sym
Wybierz linię pionową na lewej krawędzi płytki
Średnica/<Promień> Określ promień otworu
Filtry współrzędnych działają tylko wtedy, gdy program monituje o wprowadzenie punktu.
Próba użycia filtru współrzędnych w wierszu polecenia powoduje wyświetlenie komunikatu
o błędzie.
Przykład: stosowanie filtrów współrzędnych w 3D

Ten przykład pokazuje, jak wykorzystać filtry współrzędnych do utworzenia obiektu typu
punkt (centroidy) w środku obiektu 3D. Ukryte linie zostały usunięte w celu zwiększenia
czytelności. Wartość współrzędnej X nowego punktu jest pobierana z pierwszej określonej
lokalizacji, wartość Y z drugiej lokalizacji, a wartość Z z trzeciej. Trzy wartości zostały
połączone w celu uzyskania wartości współrzędnych nowego punktu.
Polecenie: punkt
Punkt: .x
z sym
wybranego obiektu 1)
(potrzebne Z): .y
z sym
wybranego obiektu (2)
(potrzebne Z): sym
wybranego obiektu 3)

Aby użyć filtrów współrzędnych do określania punktu w 2D
1 W odpowiedzi na monit o punkt podaj filtr współrzędnej (.x lub .y).
Przykładowo, wprowadź .x, aby określić wartość X jako pierwszą.
2 Aby wyodrębnić pierwszą wartość współrzędnej, określ punkt.

Przykładowo, jeśli w etapie 1 została wprowadzona wartość .x, to wartość X jest
współrzędną tego punktu.
3 Aby wyodrębnić następną wartość współrzędnej, określ inny punkt.

Położenie nowego punktu łączący w sobie wartości współrzędnych znalezione w
punktach określonych w etapie 2 i 3.
UWAGA Zamiast określać punkt w etapach 2 i 3, można podać wartość liczbową.
Aby użyć filtrów współrzędnych do określania punktu 3D

1 Po monicie o punkt podaj filtr współrzędnej (.x, .y, .z, .xy, .xz lub .yz).
Przykładowo, wprowadź .x, aby określić pierwszą wartość X.
2 Aby wyodrębnić określoną wartość (wartości) współrzędnej, określ punkt.

Przykładowo, jeśli w etapie 1 została wprowadzoana wartość .x, to wartość X jest
współrzędną tego punktu.
3 Po monicie o pozostałe współrzędne wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wyodrębnij pozostałe wartości współrzędnych, określając punkt.
■ Wprowadź kolejny filtr współrzędnych i wróć do etapu 2.
Przykładowo, jeśli w etapie 1 wprowadzona została wartość .x, określ drugi punkt,
aby wyodrębnić jednocześnie współrzędne Y iZ, albo wprowadź .y lub .z, aby osobno
określić wartości Y i Z.
Położenie nowego punktu łączący w sobie wartości współrzędnych pobranych
z punktów określonych w etapie 2 i 3.
UWAGA Zamiast określać punkt w etapach 2 i 3, można podać wartość liczbową.
Łączenie wartości współrzędnych (filtry współrzędnych) | 513

Polecenia
Filtry współrzędnych (Modyfikator polecenia)
Składa wartości X, Y i Z z różnych punktów, aby określić pojedynczy punkt.
Śledzenie do punktów na obiektach (śledzenie lokalizacji)

Można rysować obiekty pod określonymi kątami lub w określonym położeniu w stosunku
do innych obiektów, w kierunkach nazywanych ścieżkami wyrównania.
™
Funkcja AutoTrack pomaga w rysowaniu obiektów pod określonymi kątami lub w
określonych relacjach do innych obiektów. Po włączeniu funkcji AutoTrack, tymczasowe
ścieżki wyrównania pomagają tworzyć obiekty pod precyzyjnie określonymi kątami. Funkcja
AutoTrack zawiera dwie opcje śledzenia: śledzenie biegunowe i śledzenie lokalizacji
względem obiektu.
Funkcję AutoTrack można włączyć lub wyłączyć za pomocą przycisków Biegun i Śledzenie
na pasku stanu. Klawisze zmiany czasowej służą do włączania i wyłączania śledzenia
lokalizacji lub do wyłączenia wszystkich opcji śledzenia i lokalizacji. Zobacz ilustrację
klawiatury w rozdziale Zastępowanie ustawień trybów lokalizacji na stronie 496.
Śledzenie lokalizacji działa w połączeniu z lokalizacją względem obiektów. Przed
rozpoczęciem śledzenia z punktu trzeba ustawić tryb lokalizacji.
Śledzenie lokalizacji względem obiektu

Funkcja śledzenia lokalizacji względem obiektu służy do śledzenia wzdłuż ścieżek
wyrównania w oparciu o punkty lokalizacji. Punkty zaznaczane są znakiem plus (+).
Jednocześnie można prześledzić do siedmiu punktów. Względem wyznaczonego punktu
wyświetlać się będą poziome, pionowe lub biegunowe ścieżki wyrównania podczas
umieszczania kursora w miejscu ich przebiegu. Przykładowo, można wybrać punkt na
ścieżce w oparciu o punkt końcowy, punkt symetrii obiektu lub punkt przecięcia dwóch
obiektów.
UWAGA Istnieje możliwość śledzenia lokalizacji obiektu w trybie Styczny lub Prostopadły
z ostatniego wskazanego punktu w poleceniu, nawet jeśli funkcja śledzenia lokalizacji
obiektu jest wyłączona.
Na poniższej ilustracji włączony został tryb lokalizacji Koniec. Aby rozpocząć rysowanie
linii, należy kliknąć jej punkt początkowy (1), przesunąć kursor na koniec innej linii (2),
aby go zaznaczyć, a następnie przesunąć kursor wzdłuż poziomej ścieżki wyrównania, aby
wskazać punkt końcowy rysowanej linii (3).

Zmiana ustawień śledzenia lokalizacji obiektów
Domyślnie śledzenie charakterystycznych punktów obiektu jest śledzeniem prostokątnym.
Ścieżki wyrównania wyświetlane są pod kątami 0, 90, 180, i 270 stopni w stosunku do
wywołanych punktów obiektu. Można również użyć kątów śledzenia biegunowego. W celu
śledzenia punktów na obiektach program automatycznie wyznacza punkty na obiekcie.
UWAGA Można tak zmienić ustawienia, aby punkty były wyznaczane dopiero po
naciśnięciu klawisza Shift.
Zmiana wyświetlania ścieżki wyrównania

Można zmienić sposób wyświetlania ścieżek dopasowania AutoTrack i sposób, w jaki
program będzie wyznaczał na obiektach charakterystyczne punkty podczas ich śledzenia.
Domyślnie ścieżki wyrównania biegną przez całe okno rysunku. Można je skrócić lub nie
wyświetlać ich wcale.
Wskazówki dotyczące śledzenia lokalizacji obiektów

W trakcie używania funkcji AutoTrack (śledzenia biegunowego lub śledzenia lokalizacji)
można zorientować się, jak najlepiej ułatwić sobie wykonywanie pracy. Oto kilka
przykładów.
■ Użyj trybów lokalizacji Prostopadły, Koniec, Symetria wraz ze śledzeniem punktów

na obiekcie, aby narysować punkty na prostopadłej do punktów końcowych i punktów
symetrii obiektów.
■ Użyj trybów lokalizacji Styczny i Koniec wraz ze śledzeniem punktów na obiekcie, aby
narysować punkty styczne w punktach końcowych łuków.
■ Użyj śledzenia punktów na obiekcie wraz z tymczasowymi punktami śledzenia. Po

monicie o punkt wprowadź tt, a następnie określ tymczasowy punkt śledzenia. Obok
punktu zostanie wyświetlony niewielki znak + . Przy przesuwaniu kursora względem
tymczasowego punktu wyświetlone zostaną ścieżki wyrównania AutoTrack. Aby usunąć
punkt, wystarczy umieścić kursor z powrotem nad symbolem +.
■ Po wyznaczeniu punktu na obiekcie należy bezpośrednio wprowadzić odległość, aby

precyzyjnie określić odległość od wyznaczonego punktu wzdłuż ścieżki wyrównania.
Śledzenie do punktów na obiektach (śledzenie lokalizacji) | 515

Aby określić monit o punkt, wybierz tryb lokalizacji, przesuń kursor, aby wyświetlić
ścieżkę wyrównania, a następnie wprowadź odległość w wierszu polecenia.
UWAGA Opcja bezpośredniego wprowadzenia odległości nie jest dostępna, gdy

do śledzenia lokalizacji używany jest klawisz zmiany czasowej.
■ W celu określenia sposobu wyznaczania punktów należy skorzystać z opcji na karcie

Pomoce rysunkowe w oknie dialogowym Opcje, gdzie są dostępne opcje Automatycznie
i uzyskiwane po naciśnięciu klawisza SHIFT. Domyślnie punkty wyznaczane są
automatycznie. Przeprowadzając operacje na rysunku w pobliżu kilku innych obiektów,
można nacisnąć klawisz Shift, aby tymczasowo wyłączyć wyznaczanie punktu.
Aby włączyć i wyłączyć śledzenie lokalizacji względem obiektu
■ Naciśnij klawisz F11 albo kliknij przycisk na pasku stanu.

Aby czasowo włączyć lub wyłączyć śledzenie lokalizacji, podczas pracy przytrzymaj
naciśnięty klawisz F11.
Aby zmienić ustawienia funkcji AutoTrack

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Pomoce rysunkowe, w obszarze Ustawienia

AutoTrack, wybierz lub pomiń jedną z opcji wyświetlania ścieżek wyrównania:
■ Wyświetl biegunowy wektor śledzenia. Steruje wyświetlaniem ścieżki
wyrównania w trybie śledzenia punktów na obiektach. Jeśli opcja jest wyłączona,
ścieżka nie jest wyświetlana.
■ Wyświetl pełnoekranowy wektor śledzenia. Steruje wyświetlaniem ścieżki

wyrównania w trybie śledzenia punktów na obiektach. Po wyłączeniu ścieżka
wyrównania będzie wyświetlana jedynie od wywołanego punktu obiektu do
kursora
■ Wyświetl etykietę narzędzi AutoTrack.Steruje wyświetlaniem etykietek

AutoTrack. Etykiety narzędzi informują o rodzaju trybu lokalizacji (śledzenie
lokalizacji punktów na obiektach), kącie wyrównania i odległości od poprzedniego
punktu.

3 W obszarze Wybór punktu odniesienia wybierz sposób wyznaczania punktów w
trakcie śledzenia punktów na obiekcie
■ Automatycznie. Wyznacza punkty automatycznie. Po wybraniu tej opcji można
będzie tymczasowo wyłączyć wyznaczanie punktu obiektu, naciskając klawisz
Shift.
■ Shift, aby wyznaczyć. Powoduje, że punkty są wyznaczane tylko po naciśnięciu

klawisza Shift, kiedy kursor znajduje się nad punktem lokalizacji obiektu.
Polecenia
USTAWIENIARYS
OPCJE
Zmienne systemowe
AUTOSNAP
POLARMODE
Steruje ustawieniami śledzenia biegunowego i lokalizacji.
TRACKPATH
Steruje wyświetlaniem ścieżek dopasowywania śledzenia biegunowego oraz śledzenia
lokalizacji.
Śledzenie położenia punktu odsuniętego (śledzenie)

Śledzenie umożliwia wskazanie punktu przez odsunięcie poziome i pionowe od ciągu
punktów tymczasowych.
Metody śledzenia można użyć za każdym razem, gdy program monituje o punkt. Funkcja
śledzenia wykorzystuje urządzenie wskazujące do określenia punktu poprzez pionowe i
poziome odsunięcie od ciągu punktów tymczasowych. Po rozpoczęciu śledzenia i określeniu
początkowego punktu odniesienia następny punkt odniesienia może wystąpić tylko na linii
Śledzenie położenia punktu odsuniętego (śledzenie) | 517

prowadzącej pionowo lub poziomo od tego punktu. Kierunek odsunięcia wskazywany jest
przez linię rozciągnięcia. Kierunek odsunięcia można zmienić, przesuwając kursor przez
punkt odniesienia. Można śledzić dowolną liczbę punktów. Najczęściej śledzenie stosuje
się z trybami lokalizacji względem obiektu oraz bezpośrednim wprowadzeniem odległości.
Przykładowo śledzenie można zastosować do odnalezienia środka prostokąta bez używania
linii konstrukcyjnych. Rozpocznij śledzenie i podaj punkt symetrii linii poziomej. Przeciągnij
kursor pionowo i podaj punkt symetrii linii pionowej (2). Naciśnij klawisz Enter, aby
zaakceptować punkt (3) w środku prostokąta.
Aby użyć śledzenia w celu określenia punktu

1 Uruchom polecenie rysowania, np. LINIA.
2 Przytrzymaj naciśnięty klawisz Shift i kliknij prawym przyciskiem myszy w obszarze

rysunku. Kliknij polecenie Śledzenie.
3 Określ punkt.
4 Przesuwaj kursor w górę, w dół, w lewo albo w prawo, aż pojawi się linia rozciągnięcia.
Kierunek przesuwania wpływa na kierunek śledzenia. Jeśli kursor zostanie przesunięty
ze strony lewej do prawej, trzeba przesunąć go bezpośrednio nad ostatnio określonym
punktem, aby móc przesunąć go w dół lub w górę.
5 Określ drugi punkt.
6 Naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć śledzenie.

Punkt początkowy linii znajduje pozorne przecięcie ścieżek pionowych lub poziomych
wychodzących z określonych punktów. Położenie zależy od kierunku przesunięcia
kursora po określeniu pierwszego punktu.
ŚLEDZENIE (Modyfikator polecenia)
Ustala położenie punktu na podstawie kilku punktów tymczasowych.

Określanie odległości
Podczas określania punktu można wprowadzić odległości, odsunięcia i odmierzone odstępy.
Bezpośrednie podawanie odległości

Położenie punktu można wskazać przez przeniesienie kursora celem określenia kierunku,
a następnie wprowadzenie odległości.
Aby szybko określić długość linii bez wprowadzania wartości współrzędnych, można
określić punkt, przesuwając kursor tak, aby wskazywał kierunek, a następnie podać odległość
od pierwszego punktu. Można wprowadzić odległości i punkty obliczone za pomocą
Kalkulatora programu AutoCAD LT (CAL).
Zarówno polecenia CAL, jak i Kalkulatora można używać w sposób przezroczysty w celu
obliczenia odległości i punków dla poleceń wymagających wprowadzenia danych. Więcej
informacji znajduje się w temacie Używanie Kalkulatora na stronie 533.
Bezpośredniego wprowadzenia odległości używa się również do określania punktów dla
wszystkich poleceń wymagających więcej niż jednego punktu. Przy włączonym trybie Orto
lub trybie śledzenia biegunowego ta metoda pozwala skutecznie rysować linie o określonej
długości i kierunku oraz przenosić i kopiować obiekty.
UWAGA Metoda bezpośredniego wprowadzenia odległości nie jest dostępna, gdy

używane są klawisze zmiany czasowej dla trybu Orto, śledzenia lokalizacji lub śledzenia
biegunowego.
Patrz także:
■ Używanie śledzenia biegunowego i skoku biegunowego na stronie 506
■ Blokowanie kąta dla jednego punktu (kąta) na stronie 511
Aby narysować linię z wykorzystaniem metody bezpośredniego

wprowadzania
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia.
2 Określ pierwszy punkt, a następnie przesuń urządzenie wskazujące, aby linia ciągnięcia
rozciągnęła się pod tym samym kątem co linia, która ma zostać narysowana.
3 Wprowadź odległość w wierszu polecenia.

Rysowana jest linia o określonej długości i określonym kącie.
Określanie odległości | 519

Polecenia
LINIA
Tworzy prostoliniowe segmenty linii.
Bezpośrednie wprowadzenie odległości (Modyfikator polecenia)
Umieszcza następny punkt w określonej odległości w kierunku wskaźnika.
Odsunięcie od tymczasowych punktów odniesienia

Można ustalić tymczasowy punkt odniesienia jako punkt bazowy do odsuwania następnych
punktów.
Polecenie Od ustala tymczasowy punkt odniesienia, który służy jako punkt bazowy do
odsuwania następnych punktów. Metoda Od nie ogranicza kursora wyłącznie do ruchu
prostokątnego. Metoda Od zazwyczaj jest używana w połączeniu z trybami lokalizacji.
Aby odsunąć punkt od tymczasowego punktu odniesienia

1 W odpowiedzi na monit o punkt wprowadź od. Można też nacisnąć klawisz Shift i
kliknąć prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić menu lokalizacji obiektów i wybrać
polecenie Od.
2 Aby zdefiniować odsunięcie od punktu na istniejącym obiekcie, określ tryb lokalizacji.

Następnie wybierz punkt lokalizacji.
3 Wprowadź współrzędne względne (tzn. @1,1).
OD (Modyfikator polecenia)
Umieszcza punkt odsunięty od punktu odniesienia w poleceniu.
Określanie odstępów na obiektach

Wzdłuż obiektów można zaznaczyć równe odległości.

Określanie odstępów na obiektach
Omówione są dwie opcje zaznaczania równych odległości wzdłuż obiektów.
Czasami konieczne jest utworzenie punktów lub wstawienie symboli (bloków) w równych
odstępach na obiekcie.
Można:
■ Określ długość segmentów (ZMIERZ)
■ Określ liczbę równych segmentów (PODZIEL)
Można zmierzyć lub podzielić linie, łuki, splajny, okręgi, elipsy i polilinie. Przy zastosowaniu
obydwu metod można zidentyfikować odstępy, wstawiając punkt albo blok.
Określając punkty, można zastosować tryb lokalizacji Punkt, aby wyrównać inne obiekty
we właściwych odstępach na mierzonych lub dzielonych obiektach. Określając bloki, można
utworzyć precyzyjne konstrukcje geometryczne lub wstawić znaczniki niestandardowe.
Bloki mogą się obracać w każdym punkcie wstawienia.
Nie można wstawić bloku, jeśli nie został on wcześniej zdefiniowany w rysunku. Atrybuty
zmienne w bloku nie są uwzględniane, jeśli wstawione zostaną odniesienia do bloku.
Punkty lub bloki narysowane za pomocą polecenia ZMIERZ lub PODZIEL są umieszczane
w zbiorze wskazań. Dlatego, jeśli zamierzasz je edytować od razu, skorzystaj z opcji
Poprzedni polecenia WYBIERZ.
Patrz także:
■ Praca z blokami na stronie 753
Polecenia
BLOK
ODTPUNKT
Określa styl wyświetlania i rozmiar obiektów typu punkt.
PODZIEL
Tworzy obiekty punktowe lub bloki w równych odległościach wzdłuż wymiaru długości
obiektu lub jego obwodu.
Określanie odstępów na obiektach | 521

ZMIERZ
Tworzy obiekty typu punkt lub bloki w wymierzonych odstępach wzdłuż obiektu lub na
jego obwodzie.
PISZBLOK
Zmienne systemowe
PDMODE
Ustala sposób wyświetlania obiektu typu punkt.
PDSIZE
Ustala rozmiar wyświetlanego obiektu typu punkt.
Określanie odmierzonych odstępów na obiekcie

Można zaznaczyć równe odległości od jednej krawędzi wybranego obiektu.
Aby umieścić na obiekcie znaczniki w określonych odstępach, można użyć polecenia
ZMIERZ. Odstępy można oznaczać punktami lub blokami. Ostatni segment mierzonego
obiektu może być krótszy niż określono.
Punkt początkowy odmierzania lub podziału zależy od typu obiektu. W przypadku linii
lub otwartych polilinii punktem początkowym jest punkt końcowy leżący najbliżej
wskazanego punktu. W przypadku zamkniętych polilinii jest to punkt początkowy polilinii.
Podział okręgu rozpoczyna się od punktu na obwodzie, położonym pod kątem zgodnym
z bieżącym kątem skoku. Przykładowo, jeśli kąt skoku wynosi 0, okrąg jest dzielony od
punktu położonego w pozycji wskazówek zegara wskazujących godzinę trzecią, w kierunku
przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
Gdy znacznik punktowy jest wyświetlany w postaci kropki (ustawienie domyślne), zmierzone
długości mogą nie być widoczne. Styl znaczników punktów można zmienić za pomocą
okna dialogowego Styl punktu (ODTPUNKT). Zmienna systemowa PDMODE określa
także wygląd znaczników punktowych. Przykładowo, można tak zmienić wartość, aby
punkty były wyświetlane w postaci krzyżyków.Zmienna systemowa PDSIZE określa wielkość
punktów.
Aby wstawić na obiekcie punkty w ustalonych odstępach

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ menu rozwijane Punkt
➤ Zmierz.

2 Wybierz linię, łuk, splajn, okrąg, elipsę lub polilinię.
3 Podaj długość odstępu lub określ ją, wskazując dwa punkty.

Punkty zostaną umieszczone na obiekcie w określonych odstępach.
Aby wstawić na obiekcie bloki w ustalonych odstępach

1 Jeśli to konieczne, utwórz blok, który będzie wstawiany.
➤ Zmierz.
4 Wprowadź o(blOk).
5 Podaj nazwę bloku, który będzie wstawiany.
6 Wprowadź t, aby obracać bloki w celu wyrównania do mierzonego obiektu. Wprowadź

n, aby użyć kąta obrotu o wartości 0 stopni.
7 Podaj długość odstępu lub określ ją, wskazując dwa punkty.

Bloki zostaną wstawione na obiekcie w określonych odstępach.
Polecenia
BLOK
ODTPUNKT
ZMIERZ
jego obwodzie.
Zmienne systemowe
PDMODE

PDSIZE
Dzielenie obiektu na równe segmenty

Wybrany obiekt można podzielić na określoną liczbę części o równej długości.
Na obiekcie można rozmieścić punkty lub bloki w równych odstępach. W wyniku tej
operacji obiekt nie jest dzielony na kilka pojedynczych obiektów. Określane jest tylko
położenie miejsc podziału, które mogą służyć jako geometryczne punkty odniesienia.
Punkt początkowy odmierzania lub podziału zależy od typu obiektu. W przypadku linii
lub otwartych polilinii punktem początkowym jest punkt końcowy leżący najbliżej
wskazanego punktu. W przypadku zamkniętych polilinii jest to punkt początkowy polilinii.
Podział okręgu rozpoczyna się od punktu na obwodzie, położonym pod kątem zgodnym
z bieżącym kątem skoku. Przykładowo, jeśli kąt skoku wynosi 0, okrąg jest dzielony od
punktu położonego w pozycji wskazówek zegara wskazujących godzinę trzecią, w kierunku
przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
Gdy znacznik punktowy jest wyświetlany w postaci kropki (ustawienie domyślne), segmenty
mogą nie być widoczne. Styl znaczników punktów można zmienić za pomocą okna
dialogowego Styl punktu (ODTPUNKT). Zmienna systemowa PDMODE określa także
wygląd znaczników punktowych. Przykładowo, można tak zmienić wartość, aby punkty
były wyświetlane w postaci krzyżyków. Zmienna systemowa PDSIZE określa wielkość
punktów.
Aby zaznaczyć na obiekcie równe odstępy za pomocą punktów

➤ Podziel.
3 Wprowadź potrzebną liczbę segmentów.

Pomiędzy każdymi dwoma segmentami umieszczany jest punkt.

Aby zaznaczyć na obiekcie równe odstępy za pomocą bloków
1 Jeśli to konieczne, utwórz blok, który będzie wstawiany.
➤ Podziel.
4 Wprowadź o (blOk).
5 Podaj nazwę bloku, który będzie wstawiany.
6 Wprowadź t, aby obracać bloki w celu wyrównania do dzielonego obiektu. Wprowadź

n, aby użyć kąta obrotu o wartości 0 stopni.
7 Wprowadź potrzebną liczbę segmentów.
Polecenia
BLOK
ODTPUNKT
PODZIEL
PISZBLOK
Zmienne systemowe
PDMODE
PDSIZE

Wyodrębnianie informacji geometrycznej z obiektów
Za pomocą poleceń pobierania informacji i wyliczeń można uzyskać informacje o obiektach
na rysunku i wykonać potrzebne obliczenia.
Pobieranie odległości, kątów i położenia punktów

Istnieje możliwość uzyskania informacji o stosunku między określonymi dwoma lub
wieloma punktami: na przykład o odległości między nimi lub kącie, który tworzą w
płaszczyźnie XY.
Aby określić relację między punktami, można wyświetlić
■ Odległość między nimi
■ Kąt między punktami na płaszczyźnie XY
■ Kąt między punktami względem płaszczyzny XY
■ Wartość Delta, czyli przyrost odległości X, Y i Z między punktami
Za pomocą polecenia ID można wyświetlić wartości współrzędnychX, Y i Z określonego

punktu.
Patrz także:
■ Overview of Coordinate Entry
Aby obliczyć odległość i kąt między dwoma punktami:

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Narzędzia ➤ listę rozwijaną
Zmierz ➤ Odległość.

2 Określ dwa punkty definiujące odległość, która ma zostać obliczona.

Wartość odległości zostanie wyświetlona w wierszu polecenia w formacie bieżących
jednostek.
Aby obliczyć odległość i kąt między wieloma punktami:

Zmierz ➤ Odległość.
2 Określ pierwszy i drugi punkt dla odległości, która ma zostać obliczona.
3 Określ kolejny punkt lub punkty dla odległości, która ma zostać obliczona.

Wartość odległości zostanie wyświetlona w wierszu polecenia w formacie bieżących
jednostek.
Polecenia
ODLEG
Mierzy odległość i kąt między dwoma punktami.
ID
ZMIERZGEOM
Mierzy odległość, promień, kąt, pole powierzchni i objętość wybranych obiektów lub
ciągu punktów.
Zmienne systemowe
DISTANCE
Przechowuje odległość wyliczoną przez zmienną ODLEG.
Pobieranie odległości, kątów i położenia punktów | 527

Uzyskiwanie informacji o właściwościach Pole i Masa
Można wyświetlić właściwości pole i obwód zdefiniowane przez wybrane obiekty lub ciąg
punktów.
Można też obliczyć pole powierzchni i obwód dla ciągu punktów. Można także uzyskać
właściwości pole, obwód oraz masa kilku typów punktów.
PORADA Szybkim sposobem obliczenia pola ograniczonego przez kilka obiektów na

powierzchni 2D jest użycie polecenia OBWIEDNIA. Za pomocą polecenia OBWIEDNIA
można wybrać punkt na powierzchni w celu utworzenia zamkniętej polilinii lub regionu.
Do obliczenia pola powierzchni i obwodu polilinii lub regionu można użyć palety
Właściwości lub polecenia LISTA.
Użycie poleceń do obliczania pola powierzchni:

Dzięki poleceniom ZMIERZGEOM i POLE można określić serię punktów lub wybrać
obiekt, dla których ma zostać obliczone pole powierzchni. W razie potrzeby obliczenia
sumy pola powierzchni wielu obiektów można dodawać lub odejmować po jednym obszarze
ze zbioru wskazań i odczytywać sumę aktualizowaną na bieżąco. Do wybierania obiektów
nie można użyć okna wybierającego ani przecinającego.
Całkowite pole powierzchni i obwód są zapisywane w zmiennych systemowych AREA i
PERIMETER.
Oprócz pola powierzchni dzięki poleceniu ZMIERZGEOM można uzyskać informacje
geometryczne dotyczące obiektów, takie jak odległość, promień, kąt i objętość.
Definiowanie obszaru
Można zmierzyć dowolny zamknięty obszar zdefiniowany przez określone punkty. Punkty
muszą leżeć na płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny XY bieżącego LUW.

Obliczanie pola powierzchni lub obwodu obiektu.
Można obliczyć pole powierzchni oraz obwód okręgów, elips, polilinii, wieloboków,
obszarów i brył 3D programu AutoCAD. Wyświetlane informacje zależą od typu wybranego
obiektu:
■ Okręgi. Wyświetlanie pola powierzchni i obwodu.
■ Elipsy, zamknięte polilinie, wieloboki, krzywe zamknięte typu splajn i obszary.

Wyświetlanie pola powierzchni i obwodu. W przypadku szerokich polilinii pole
definiowane jest przez punkt centralny szerokości.
■ Obiekty otwarte, takie jak otwarte krzywe typu splajn i otwarte polilinie.
Wyświetlanie pola powierzchni i długości. Pole powierzchni jest obliczane dla obszaru
zamkniętego prostą linią biegnącą od punktu początkowego do punktu końcowego.
■ Bryły 3D programu AutoCAD. Wyświetlane jest całkowite pole powierzchni 3D dla

obiektu.
Przykład: obliczanie pól powierzchni
Uzyskiwanie informacji o właściwościach Pole i Masa | 529

Połączone obszary
Obliczanie pól połączonych

Istnieje możliwość obliczenia całkowitego pola powierzchni wielu obszarów, określając
punkty lub wybierając obiekty. Przykładowo, można zmierzyć całkowitą powierzchnię
wybranych pokoi na planie mieszkania.
Odejmowanie powierzchni od pól połączonych

Podczas obliczeń można odjąć więcej niż jeden obszar od połączonego obszaru. Na przykład
jeśli obliczono pole powierzchni rzutu, można odjąć pole powierzchni pokoju.
Przykład: odejmowanie pól

W następującym przykładzie zamknięta polilinia reprezentuje obrys metalowej płytki z
dwoma dużymi otworami. Najpierw jest obliczane pole powierzchni polilinii, a następnie
jest odejmowane pole powierzchni każdego otworu. Wyświetlane jest pole powierzchni i
obwód każdego obiektu, a po każdym działaniu użytkownika podawana jest aktualizowana
na bieżąco wartość całkowita.
Kolejność wierszy poleceń:
Polecenie: pole
Określ pierwszy narożnik lub [Obiekt/Dodaj/Odejmij]: d
Określ pierwszy narożnik lub [OBiekt/Odejmij]: b
(DODAWANIE) Wybierz obiekty: wybierz polilinie (1)
Pole = 0.34; Obwód = 2.71
Całkowite pole powierzchni = 0.34
(DODAWANIE) Wybierz obiekty: Naciśnij klawisz Enter
Określ pierwszy narożnik lub [OBiekt/Odejmij]: o
Określ pierwszy narożnik lub [Obiekt/Dodaj]: o
(RÓŻNICA) Wybierz obiekty: Wybierz dolny okrąg (2)
Pole = 0.02; Obwód = 0.46
(RÓŻNICA) Wybierz obiekty: Wybierz górny okrąg (3)
Pole = 0.02; Obwód = 0.46
(RÓŻNICA) Wybierz okrąg lub polilinię: Naciśnij klawisz Enter
Określ pierwszy narożnik lub [Obiekt/Dodaj]: Naciśnij klawisz Enter

W celu wyświetlenia pola powierzchni płyty można także użyć polecenia REGION, aby
przekształcić płytę i otwory w regiony, odjąć otwory, a następnie użyć palety Właściwości
lub polecenia LISTA.
PORADA W celu przekształcenia wartości z jednego układu jednostek na inny należy

użyć polecenia CALlub Kalkulatora. Więcej informacji znajduje się w temacie Używanie
Kalkulatora na stronie 533.
Obliczanie właściwości masa

Za pomocą polecenia PARAMFIZ można przeanalizować bryły 3D oraz regiony 2D pod
kątem ich właściwości fizycznych, takich jak objętość, pole powierzchni, momenty
bezwładności, środek ciężkości itd. Dodatkowo można zapisać w pliku tekstowym wyniki
obliczeń.
Patrz także:
■ Tworzenie i łączenie obszarów (Regiony) na stronie 594
■ Właściwości obiektów na stronie 375
Aby obliczyć pole zdefiniowanego obszaru

Zmierz ➤ Pole.
2 Określ kolejne punkty definiujące obwód pola powierzchni, które ma zostać zmierzone.
Naciśnij klawisz Enter.
Pierwszy i ostatni punkt jest łączony, tworząc zamknięty obszar. Pole powierzchni i
obwód jest wyświetlany w formacie bieżących jednostek.
Aby obliczyć pole powierzchni obiektu

Zmierz ➤ Pole.
2 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie o (Obiekt).
3 Wybierz obiekt.
Uzyskiwanie informacji o właściwościach Pole i Masa | 531

Pole powierzchni i obwód wybranego obiektu są wyświetlane w formacie bieżących
jednostek.
Aby dodać obszar w trakcie obliczeń

Zmierz ➤ Pole.
2 Wprowadź d (Dodaj).

■ Podaj punkty, aby określić obszar, który ma zostać dodany. Naciśnij klawisz
Enter.
■ Wprowadź o (Obiekt) i wybierz obiekty, które zamierzasz dodać.

Pole powierzchni każdego nowego obszaru i aktualizowane na bieżąco pole
powierzchni sumy wszystkich obszarów są wyświetlane w formacie bieżących
jednostek.
4 Naciśnij klawisz Enter dwukrotnie, aby zakończyć polecenie.
Aby odjąć obszar w trakcie obliczeń

1 Gdy wyświetlone jest pole łączne, wprowadź j (odeJmij).

■ Podaj punkty, aby określić obszar, który ma zostać odjęty. Naciśnij klawisz Enter.
■ Wprowadź o (Obiekt) i wybierz obiekty, które zamierzasz odjąć
Wyświetlane pole powierzchni sumy wszystkich obszarów jest aktualizowane na

bieżąco i ulega aktualizacji wraz z definiowaniem nowych obszarów.
Polecenia
POLE
Zawiera wartość ostatniego pola obliczonego za pomocą polecenia POLE.

LISTA
PARAMFIZ
Oblicza parametry fizyczne regionów lub brył 3D programu AutoCAD.
ZMIERZGEOM
Mierzy odległość, promień, kąt, pole powierzchni i objętość wybranych obiektów lub
ciągu punktów.
WŁAŚCIWOŚCI
KALKULATOR
Otwiera Kalkulator.
JEDN
Zmienne systemowe
AREA
Zawiera wartość ostatniego pola obliczonego za pomocą polecenia POLE.
PERIMETER
Przechowuje ostatnią wartość obwodu wyliczoną za pomocą polecenia POLE lub LISTA.
Używanie kalkulatora
Podczas pracy z programem można uzyskać dostęp do funkcji kalkulatora. Można użyć
interfejsu Kalkulatora lub polecenia CAL w wierszu polecenia w trybie przezroczystym,
gdy polecenie jest aktywne lub nie.
Używanie Kalkulatora
Za pomocą Kalkulatora, którego interfejs wygląda i działa jak kalkulator ręczny, można
dokonywać przeliczeń matematycznych, naukowych i geometrycznych. Kalkulator
umożliwia także konwersję jednostek miar, zmianę właściwości obiektów i szacowanie
wyrażeń.
Używanie kalkulatora | 533

Działanie Kalkulatora
Kalkulator posiada podstawowe funkcje, podobnie jak większość standardowych
kalkulatorów matematycznych.
Ponadto Kalkulator ma także funkcje właściwe dla programu AutoCAD LT, takie jak
funkcje geometryczne, pole Konwersja jednostek i pole Zmienne.
W odróżnieniu od większości kalkulatorów, Kalkulator umożliwia tworzenie wyrażeń. Dla
większej wygody nie wylicza natychmiast wyniku po kliknięciu funkcji. Zamiast tego
użytkownik tworzy wyrażenie, które można łatwo edytować. Po zakończeniu należy wcisnąć
znak równości (=) lub nacisnąć klawisz Enter. Później możliwe jest wyszukanie wyrażenia
w polu Historia, zmodyfikowanie go i przeliczenie wyników.
Za pomocą Kalkulatora można
■ Wykonywać obliczenia matematyczne i trygonometryczne
■ Przeglądać poprzednio wprowadzone obliczenia
■ Używać kalkulatora z paletą Właściwości, aby zmieniać właściwości obiektów
■ Przeliczać jednostki miar
■ Wykonywać obliczenia geometryczne związane z określonymi obiektami
■ Kopiować i wklejać wartości oraz wyrażenia między paletą Właściwości a wierszem

polecenia
■ Wykonywać obliczenia na liczbach mieszanych (ułamki), stopach i calach
■ Definiować zmienne kalkulatora, przechowywać je oraz ich używać
■ Używać funkcji geometrycznych polecenia CAL

Zmiana wielkości i wyglądu Kalkulatora
Kliknięcie przycisku Więcej/Mniej na kalkulatorze spowoduje, że będą wyświetlane tylko
pola Historia i Dane wejściowe. Można korzystać ze strzałek rozwiń/zwiń, aby otwierać
lub zamykać pola. Można także sterować wielkością, położeniem i wyglądem Kalkulatora.
Zobacz Ustawianie opcji interfejsu na stronie 145.
Polecenia
KALKULATOR
Otwiera Kalkulator.
Używanie Kalkulatora | 535

KALKULATORZAMKNIJ
Zamyka Kalkulator.
Zmienne systemowe
QCSTATE
Określa, czy kalkulator jest otwarty czy zamknięty.
Dostęp do Kalkulatora i zrozumienie jego działania

Kalkulator może być używany bezpośrednio, jak kalkulator biurkowy, lub nakładkowo
wewnątrz polecenia lub palety Właściwości.
Istnieją trzy sposoby pracy z Kalkulatorem w tym programie:
■ W trybie bezpośrednim z menu Narzędzia, paska Standardowe, menu skrótów lub

wiersza polecenia.
■ W trybie nakładkowym podczas wykonywania polecenia z menu skrótów lub z wiersza

polecenia
■ W trybie nakładkowym z palety Właściwości
Metoda, którą wybierzesz, zależy od tego, w jaki sposób korzystasz z Kalkulatora.
Używanie Kalkulatora w trybie bezpośrednim

Gdy korzystasz z Kalkulatora w trybie bezpośrednim, możesz wykonywać obliczenia i
konwersje jednostek, tak jak w kalkulatorze biurkowym. Aby przenosić wyniki obliczeń
do innych części programu lub programów zewnętrznych, można skorzystać ze Schowka
systemu Windows (Ctrl+C, Ctrl+V). Obliczenia, które są wykonywane w trybie
bezpośrednim, nie zmieniają niczego na rysunku.
Bezpośredni dostęp do Kalkulatora można uzyskać na trzy sposoby:
■ Kliknij menu Narzędzia ➤ Palety ➤ Kalkulator.
■ Na standardowym pasku narzędzi kliknij przycisk Kalkulator.
■ W edytorze rysunku (gdy nie jest aktywne żadne polecenie) kliknij prawym przyciskiem
myszy, a potem kliknij polecenie Kalkulator.
■ W wierszu polecenia wprowadź kalkulator.

Używanie Kalkulatora w trybie nakładkowym podczas trwania polecenia
Podczas trwania polecenia można uzyskać dostęp do Kalkulatora w trybie nakładkowym
w następujący sposób:
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić menu skrótów. Kliknij polecenie
Kalkulator.
Obliczenia przesyłane do wiersza polecenia mają wpływ na rysunek. Przykładowo, jeśli jest
rysowana linia za pomocą polecenia LINIA i do wiersza polecenia zostanie wklejone
wyrażenie z kalkulatora, to w następnym punkcie linii zostaną użyte wyniki, które mogą
być odległością lub wartością współrzędnej. W Kalkulatorze kliknięcie klawisza Zastosuj
spowoduje wklejenie wartości do rysunku na podstawie tego wyrażenia.
UWAGA Kliknięcie przycisku Zastosuj podczas używania Kalkulatora w trybie

nakładkowym do obliczania wartości bezpośredniego wprowadzenia odległości
spowoduje przeniesienie wartości do wiersza polecenia. Aby użyć tej wartości, należy
umieścić krzyże nitkowe tak, aby określić kierunek, a potem nacisnąć klawisz Enter.
Używanie Kalkulatora w trybie nakładkowym z palety Właściwości

Aby zmodyfikować właściwości i ponownie zastosować obliczone wyniki wyrażeń do
obiektów w rysunku, można uzyskać dostęp do Kalkulatora w trybie nakładkowym z palety
Właściwości. W tym celu wykonaj następujące czynności:
■ W palecie Właściwości kliknij dowolne okienko, które zawiera wartość numeryczną.

Następnie kliknij przycisk Kalkulator, który pojawi się w okienku.
■ Po obliczeniu wartości przenieś wynik do palety Właściwości, klikając przycisk Zastosuj.
Zostaną zmienione właściwości rysunku lub obiektu a zmiany będą wyświetlone na rysunku.
Obliczanie wyrażeń matematycznych w oknie dialogowym

Wyrażenia matematyczne można również wprowadzić i wyliczyć w oknie dialogowym,
stosując format = wyrażenie <Alt+Enter>.
UWAGA W tym celu należy się upewnić się, czy zmienna systemowa CALCINPUT ma
wartość 1.

Aby użyć Kalkulatora
■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Kalkulator.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy obszar rysunku, aby wyświetlić menu skrótów.
Kliknij polecenie Kalkulator.
Aby użyć Kalkulatora podczas trwania polecenia

■ W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie 'kalkulator lub 'kalk.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić menu skrótów. Kliknij polecenie
Kalkulator.
Aby użyć Kalkulatora z paletą Właściwości
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Właściwości.
2 Otwórz paletę Właściwości.
3 Kliknij jeden lub więcej obiektów.
4 Kliknij okienko z wartością numeryczną.
5 Kliknij przycisk Kalkulator w okienku.
Polecenia
KALKULATOR
Otwiera Kalkulator.
KALKULATORZAMKNIJ
Zamyka Kalkulator.

Wprowadzanie, wyliczanie i odszukiwanie wyrażeń
W niniejszym rozdziale opisano następujące zagadnienia: wprowadzanie wyrażeń w
Kalkulatorze zgodnie ze standardowymi matematycznymi regułami pierwszeństwa
operatorów, przeglądanie i pobieranie poprzednich obliczeń w obszarze historii oraz zasady
używania angielskich jednostek długości, pola powierzchni i objętości.
Kalkulator oblicza wartość wyrażenia zgodnie z następującymi regułami pierwszeństwa:
■ Najpierw obliczane są wyrażenia w nawiasach, począwszy od najbardziej wewnętrznych
■ Operatory są używane w standardowej kolejności: najpierw potęgowanie, następnie

mnożenie i dzielenie, a na końcu dodawanie i odejmowanie.
■ Operatory o jednakowym priorytecie od lewej do prawej
Pole Dane wejściowe to obszar, do którego wprowadza się wyrażenia i uzyskuje wyniki. W
Kalkulatorze istnieją dwa sposoby wprowadzania danych w polu Dane wejściowe. Można
wprowadzać wyrażenia za pomocą przycisków klawiatury numerycznej Kalkulatora,
klawiatury komputera lub klawiatury numerycznej. Przed użyciem klawiatury numerycznej
wciśnij klawisz NUMLOCK.
Aby wyliczyć wartość wyrażenia, kliknij znak równości (=) na klawiaturze numerycznej
Kalkulatora lub naciśnij klawisz Enter na klawiaturze.
Składnia wyrażeń
Składnia wyrażeń w Kalkulatorze oraz wyrażeń w kalkulatorze dostępnym w wierszu
polecenia jest taka sama. Przykładowo, aby wykonać operację na wektorach lub
współrzędnych 5, 2, 0, należy wpisać [5,2,0] w polu Dane wejściowe.
W celu wczytania wartości zmiennej systemowej można użyć funkcji GETVAR. Składnia
jest następująca:
getvar(nazwa_zmiennej)
Więcej informacji zawiera sekcja CAL.
Używanie pola Historia

Pole Historia stale zapamiętuje obliczenia, podobnie jak taśma papierowa kalkulatora
biurowego. Za pomocą pola Historia można przeglądać poprzednie działania i ponownie
wprowadzać je w polu Dane wejściowe w celu zastosowania z innymi parametrami.

Zasady wyświetlania i postępowania z jednostkami
W Kalkulatorze obowiązują następujące zasady:
■ Wyniki obliczeń są zawsze wyrażane w formacie dziesiętnym, o ile jakaś odległość nie
została wprowadzona w stopach i calach.
■ Wartości kątowe wprowadzone w polu Dane wejściowe przyjmowane są jako stopnie,

niezależnie od ustawień w oknie dialogowym Jednostki rysunku. Aby określić radiany,
grady i stopnie należy dodać r, g, lub d po wartości kąta.
■ Wyniki obliczeń kątowych są zawsze wyświetlane w kątach z pełną dokładnością

programu AutoCAD.
Jeżeli jednostki rysunku są ustawione na jednostki architektoniczne, kalkulator wyświetla

wyniki obliczeń jednostek angielskich w formacie architektonicznym i zaokrągla z
dokładnością wyświetlania (LUPREC), określoną na rysunku. Wyniki wszystkich innych
obliczeń są wyświetlane w formacie dziesiętnym z pełną dokładnością.
Można oddzielić stopy, cale i ułamki cali za pomocą kreski lub spacji. Mogą też pozostać
nieoddzielone. Do wprowadzenia poprawnie sformatowanych wartości w stopach i calach,
można używać którejkolwiek z następujących składni:
■ 5' lub 60"
■ 5'-9" lub 5' 9" lub 5'9"
■ 5'-1/2" lub 5' 1/2" lub 5'1/2"
■ 5'-9-1/2" lub 5' 9-1/2" lub 5'9-1/2"
■ 5'-9 1/2" lub 5' 9 1/2" lub 5'9 1/2"
Opcjonalnie można użyć podwójnego apostrofu (''), aby wyznaczyć cale do obliczeń
liniowych. Przykładowo, zamiast wpisywać 5’9-1/2”, można wpisać 5'9-1/2.
OSTRZEŻENIE Jeżeli używasz jednostek angielskich, Kalkulator interpretuje minus lub

kreskę (-) jako separator jednostek, a nie jako znak odejmowania. Aby zaznaczyć
odejmowanie, wprowadź przynajmniej jeden znak spacji przed znakiem odejmowania
lub po nim. Przykładowo, aby odjąć 9” od 5’, wprowadź 5’ -9”, a nie 5'-9".
Kalkulatora można też używać do przeliczania stóp kwadratowych i stóp sześciennych.

Aby wprowadzić stopy kwadratowe lub sześcienne, wprowadź jednostki, używając
następujących skrótów:
■ sq. ft. lub sq ft

■ cu. ft. lub cu ft
Konwersja jednostek dziesiętnych na jednostki angielskie

W przypadku pomiarów odległości należy wprowadzić znak cali (") po liczbie w
wyświetlanych wynikach. Jeśli np. obliczona odległość wynosi 15, wprowadź " po 15, naciśnij
klawisz Enter lub kliknij symbol =. Wynik zostanie wyświetlony w calach jako 1'-3".
W przypadku wyników obliczanych wprowadź wartości początkowe w stopach (') i calach
("), aby wyświetlić wyniki w stopach i calach. Na przykład:
■ 5 * 6 = 30
■ 5" * 6 = 2'-6"
■ 5" * 6" = 30 kw. cale
■ 5" * 0'-6" = 0,208333333 kw st.
Aby zmienić kolor czcionki wartości lub wyrażenia w polu Historia

Kalkulatora
1 Kliknij prawym przyciskiem myszy obszar Historia. Kliknij polecenie Kolor czcionki
wartości lub Kolor czcionki wyrażenia.
2 W oknie dialogowym Kolor kliknij Kolor podstawowy lub kliknij Definiuj kolory
niestandardowe.
Używając funkcji Definiuj kolory niestandardowe, można wybrać kolor
niestandardowy i dodać go do kolorów niestandardowych.

Zostaną wyświetlone kolory wybrane dla wartości i wyrażeń w polu Historia.
Aby zmodyfikować właściwość w palecie Właściwości za pomocą Kalkulatora

2 Wybierz obiekt.
UWAGA Kalkulator wyświetlany podczas pracy z paletą Właściwości będzie

tymczasowo ukryty, jeżeli używany jest kalkulator modalny z palety Właściwości.
3 W części Geometria palety Właściwości kliknij wartość właściwości.

Po prawej stronie wartości zostanie wyświetlona mała ikona kalkulatora.

UWAGA Zmienione mogą być tylko właściwości, które są wyświetlone z białym
tłem.
4 Kliknij ikonę kalkulatora.

Kalkulator otwiera się i wyświetla bieżącą wartość obiektu w polu Dane wejściowe.
5 Wykonaj obliczenia na wyświetlonej wartości i kliknij przycisk znaku równości (=).

Nowa wartość zostanie wyświetlona w polu Dane wejściowe.
6 Kliknij przycisk Zastosuj.
UWAGA Przycisk Zastosuj jest dostępny tylko dla właściwości dających się
edytować, opartych na wartościach liczbowych.
Kalkulator zostanie zamknięty, a nowa wartość będzie wyświetlona w palecie

Właściwości. Obiekt zostanie zmodyfikowany na rysunku.
Aby uzyskać wartości współrzędnych X, Y, Z dla punktu za pomocą

Kalkulatora
1 UWAGA Przycisk Pobierz współrzędne na pasku narzędzi Kalkulator korzysta z
funkcji cur.
Na pasku narzędzi Kalkulator kliknij przycisk Pobierz współrzędne.

Kalkulator zostanie tymczasowo zamknięty i zostanie wyświetlony monit o wskazanie
punktu.
2 Kliknij punkt na rysunku.

Kalkulator otworzy się i wyświetli wartości współrzędnych tego punktu w polu Dane
wejściowe.
Aby zmierzyć odległość między dwoma punktami za pomocą Kalkulatora

1 UWAGA Przycisk Odległość między dwoma punktami na pasku narzędzi Kalkulator
korzysta z funkcji sit (p1,p2).
Na pasku narzędzi Kalkulator kliknij przycisk Odległość między dwoma punktami.

dwóch punktów.
2 Na rysunku kliknij pierwszy, a następnie drugi punkt.

Kalkulator otworzy się i w polu Dane wejściowe wyświetli odległość między dwoma
punktami.
Aby określić kąt nachylenia linii określonej przez dwa punkty za pomocą
Kalkulatora
1 UWAGA Przycisk Kąt nachylenia linii określonej przez dwa punkty korzysta z funkcji
ang(p1,p2).
Na pasku narzędzi Kalkulator kliknij przycisk Kąt nachylenia linii określonej przez
dwa punkty.
dwóch punktów.
2 Podaj wartości współrzędnych dla pierwszego i drugiego punktu.

Kalkulator otworzy się i do wartości lub wyrażenia, które znajduje się w polu Dane
wejściowej, dołączy wartość kąta między dwoma punktami.
Aby za pomocą Kalkulatora wyznaczyć przecięcie linii określonych czterema

punktami
1 UWAGA Przycisk Punkt przecięcia dwóch linii określonych przez cztery punkty
korzysta z funkcji ill(p1,p2,p3,p4).
Na pasku narzędzi Kalkulator kliknij przycisk Punkt przecięcia dwóch linii określonych
przez cztery punkty.
Kalkulator zostanie tymczasowo zamknięty i zostanie wyświetlony monit o określenie
dwóch punktów.
2 Wprowadź wartości współrzędnych dla pierwszego punktu linii pierwszej, a potem

drugiego punktu linii pierwszej. Następnie wprowadź wartości współrzędnych dla
pierwszego punktu linii drugiej i drugiego punktu linii drugiej.
Kalkulator otworzy się i do wartości lub wyrażenia, które znajduje się w polu Dane
wejściowej, dołączy wartość wyliczonego wyrażenia.
Polecenia
KALKULATOR
Otwiera Kalkulator.

KALKULATORZAMKNIJ
Zamyka Kalkulator.
Przeliczanie jednostek miar

W polu Jednostki miar można uzyskać równoważne wartości dla różnych jednostek miar.
Przeliczanie jednostek jest możliwe dla długości, powierzchni, objętości i wartości kątowych.
W zależności od tego, który typ jednostek wybierzesz, możesz wybrać listę jednostek, które
będą przeliczane, i listę jednostek, na które będą przeliczane.
Okno Wartość do przeliczenia wyświetla się automatycznie z pola Dane wejściowe. Można
także wprowadzić inną wartość. Wartość po przeliczeniu zostanie wyświetlona w oknie
Wartość po przeliczeniu. Można wkleić ten wynik do pola Dane wejściowe, klikając ikonę
Kalkulator w oknie Wartość po przeliczeniu.
UWAGA W oknie Wartość do przeliczenia należy wprowadzić wartości dziesiętne bez

oznaczeń jednostek.
Aby przeliczyć jednostki za pomocą Kalkulatora

1 W polu Przeliczanie jednostek, wybierz kategorię jednostek na liście Typ jednostek.
2 Na liście Przekształć z wybierz typ jednostki, która będzie przeliczana.
3 Na liście Przekształć na wybierz typ jednostki, na którą będzie przeliczana inna

jednostka.
4 W oknie Wartość do przeliczenia wprowadź wartość, która ma być przeliczona.

Naciśnij klawisz Enter.
Przeliczona wartość zostanie wyświetlona w oknie Wartość
Aby skopiować wynik przeliczenia jednostek do pola Dane wejściowe

■ Na pasku tytułu Przeliczanie jednostek kliknij przycisk Zwróć wartość przeliczenia do
obszaru wprowadzania.
Przeliczona wartość zostanie wyświetlona w polu Dane wejściowe.

Aby przeliczyć radiany na stopnie
1 Na klawiaturze numerycznej wprowadź wartość w radianach.
2 W obszarze Naukowy kliknij przycisk r2d.
3 Na klawiaturze numerycznej kliknij przycisk równości (=).

Wynik przeliczenia zostanie wyświetlony w polu Dane wejściowe.
Aby przeliczyć stopnie na radiany

1 Na klawiaturze numerycznej wprowadź wartość w stopniach.
2 W obszarze Naukowy kliknij przycisk d2r.
3 Na klawiaturze numerycznej kliknij przycisk równości (=).

Wynik przeliczenia zostanie wyświetlony w polu Dane wejściowe.
Polecenia
KALKULATOR
Otwiera Kalkulator.
KALKULATORZAMKNIJ
Zamyka Kalkulator.
Tworzenie i używanie zmiennych w kalkulatorze

Pole Zmienne kalkulatora przechowuje zmienne kalkulatora, z których można korzystać
w miarę potrzeb. Zmiennymi kalkulatora mogą być stałe lub funkcje.
Do definiowania, przechowywania i wyszukiwania zmiennych kalkulatora można użyć
pola Zmienne. Zmiennymi kalkulatora mogą być stałe (współrzędne/wektory, liczby
rzeczywiste i całkowite) lub funkcje. W obszarze Zmienne można:
■ Kliknąć zmienną kalkulatora, aby w okienku Szczegóły na dole pola Zmienne wyświetlić
informacje, takie jak wartość, typ i opis.
■ Kliknąć dwukrotnie zmienną, aby wprowadzić ją do pola Dane wejściowe Kalkulatora.
Dodatkowe operacje są dostępne w menu skrótów w polu Zmienne.

Tworzenie nowych zmiennych kalkulatora
Można utworzyć nową zmienną kalkulatora za pomocą menu skrótów w polu Zmienne.
Podczas definiowania nowych zmiennych kalkulatora w oknie dialogowym Definicja
zmiennej obowiązują następujące zasady:
■ Stałe. Każde wyrażenie, wprowadzone w oknie tekstowym Wartość lub Wyrażenie

zostanie obliczone zanim zapisana zostanie zmienna kalkulatora. Zmienne kalkulatora,
które są zdefiniowane jako stałe, są dostępne globalnie. Można uzyskać dostęp do nich
i używać ich w różnych rysunkach i sesjach.
■ Funkcje. Każde wyrażenie wprowadzone do okna tekstowego Wartość lub Wyrażenie

jest przechowywane jako tekst. Funkcje są wyliczane, gdy zostaną wprowadzone do
pola Dane wejściowe.
Tworzenie stałych globalnych

W celu utworzenia stałej globalnej można zastosować jedną z następujących metod:
■ Wprowadź wyrażenie do pola Dane wejściowe, używając formatu

$nazwa_zmiennej=wartość. Przykładowo, aby zdefiniować złotą liczbę z dokładnością
8 cyfr po przecinku jako stałą globalną nazywaną Phi, w polu Dane wejściowe wprowadź
$Phi=1.61803399.
■ Kliknij przycisk Nowa zmienna na pasku tytułu pola Zmienne. W oknie dialogowym
Definicja zmiennej kliknij Stała i wypełnij pozostałe okienka.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy obszar Zmienne. Kliknij polecenie Nowa zmienna.
Dostęp do stałych globalnych

Można uzyskać dostęp do stałych globalnych i wprowadzić je do pola Dane wejściowe w
następujący sposób:
■ Kliknij dwukrotnie zmienną w polu Zmienne.
■ Kliknij zmienną z listy zmiennych kalkulatora i kliknij przycisk Zwróć zmienną do

obszaru wprowadzania.
■ Wprowadź symbol dolara ($), a po nim nazwę zmiennej. Następnie naciśnij klawisz
Enter.
Aby wprowadzić zmienną globalną w okienku tekstowym lub cyfrowym okna dialogowego,
użyj składni: =$nazwa_zmiennej, po czym naciśnij klawisz END. Przykładowo, aby użyć
poprzednio wspomnianej globalnej zmiennej Phi, wprowadź =$Phi i naciśnij klawisz END.

UWAGA W Kalkulatorze z bezpośrednich odniesień za pomocą nazw zmiennych
globalnych w okienkach tekstowych lub numerycznych okien dialogowych można
korzystać tylko w przypadku stałych.
Używanie funkcji skrótów

W kategorii Funkcje skrótów zostały zdefiniowane i zapisane przykładowe zmienne
kalkulatora. Są to wyrażenia geometryczne, które łączą funkcje CAL z trybem lokalizacji
Punkt końcowy. Poniższa tabela zawiera zdefiniowane zmienne, które są dostępne w polu
Zmienne kalkulatora.
Zmienna Skrót dla Opis
dee dist(end,end) Odległość między dwoma punktami końcowymi
ille ill(end,end,end,end) Punkt przecięcia dwóch linii zdefiniowanych przez

cztery punkty końcowe
mee (end+end)/2 Środek między dwoma punktami końcowymi
nee nor(end,end) Wektor jednostkowy w płaszczyźnie XY i normalna

do dwóch punktów końcowych
rad rad Promień wybranego okręgu, łuku lub segmentu

łukowego polilinii
vee vee(end,end) Wektor utworzony na podstawie dwóch punktów

końcowych
vee1 vec1(end,end) Wektor jednostkowy utworzony na podstawie

dwóch punktów końcowych
Można z łatwością modyfikować powyższe zmienne kalkulatora lub tworzyć własne. Więcej
informacji na ten temat można znaleźć w opisie polecenia CAL.
Organizowanie zmiennych w kategorie

Można zorganizować zmienne kalkulatora w polu Zmienne, dzieląc je na kilka kategorii.
W wyniku tego powstanie jednopoziomowa struktura drzewa. Kategoria Funkcje skrótów
została już utworzona i zawiera kilka funkcji.
Do tworzenia, zmiany nazwy lub usuwania kategorii zmiennych należy w polu Zmienne
używać menu skrótów.

Aby użyć zdefiniowanej wcześniej zmiennej w wyrażeniu Kalkulatora
1 W obszarze Zmienne kliknij zmienną, która ma być użyta.
2 Na pasku tytułu Zmienne, kliknij przycisk Zwróć zmienną do obszaru wprowadzania.

Zmienna zostanie wyświetlona w polu Dane wejściowe jako część wyrażenia.
Aby utworzyć nową zmienną w Kalkulatorze

1 Na pasku tytułu Zmienne kliknij przycisk Nowa zmienna.
2 W oknie dialogowym Definicja zmiennej, w obszarze Typ zmiennej, wybierz opcję

Stała lub Funkcja.
3 W oknie dialogowym Definicja zmiennej, w obszarze Nazwa właściwości zmiennej,

wprowadź nazwę dla zmiennej. Nazwy zmiennych nie mogą zawierać spacji ani
znaków specjalnych.
4 W obszarze grupowania właściwości zmiennej kliknij Nowa.
5 W oknie dialogowym Definicja kategorii, w obszarze Nazwa właściwości kategorii,

wprowadź nazwę dla nowej kategorii.
6 W obszarze Opis wprowadź opis dla nowej kategorii. Kliknij przycisk OK.
7 W oknie dialogowym Definicja kategorii, w obszarze Wartość lub Wyrażenie,

wprowadź wartość lub wyrażenie dla nowej zmiennej.
8 W obszarze Opis wprowadź opis dla nowej zmiennej. Kliknij przycisk OK.
Nowa zmienna zostanie wyświetlona w polu Zmienne.
Aby edytować zmienną w Kalkulatorze

1 W obszarze Zmienne kliknij zmienną, która ma być edytowana.
2 Na pasku tytułu Zmienne kliknij przycisk Edycja zmiennej.
3 W oknie dialogowym Definicja zmiennej edytuj zmienną. Kliknij przycisk OK.
Aby usunąć zmienną w Kalkulatorze

1 W obszarze Zmienne kliknij zmienną, która ma być usunięta.
2 Na pasku tytułu Zmienne kliknij przycisk Usuń.
Aby stworzyć nową zmienną globalną w polu Dane wejściowe Kalkulatora

■ W polu Dane wejściowe wprowadź następującą składnię: $nazwa_zmiennej=zmienna.

Przykładowo, można wprowadzić $Phi=1.618
UWAGA W nazwach zmiennych globalnych nie są rozróżniane małe i wielkie litery.
Kalkulator dodaje stałą globalną do listy zmiennych w polu Zmienne.
Aby uzyskać dostęp do stałej globalnej z okna lub oknadialogowego

■ W dowolnym oknie tekstowym lub numerycznym wprowadź wyrażenie za pomocą
składni: =$nazwa_zmiennej, a następnie naciśnij klawisz END.
Polecenia
KALKULATORZAMKNIJ
Zamyka Kalkulator.
KALKULATOR
Otwiera Kalkulator.
Zmienne systemowe
CALCINPUT
Używanie kalkulatora wiersza polecenia

Wprowadzenie wyrażenia do kalkulatora w wierszu polecenia umożliwia szybkie rozwiązanie
problemu matematycznego lub ustalenie położenia punktów na rysunku.
Polecenie CAL uruchamia kalkulator geometryczny umożliwiający wykonywanie działań
na wyrażeniach wektorowych (kombinacji punktów, wektorów i liczb) oraz obliczanie
wyrażeń z wartościami rzeczywistymi i całkowitymi. Kalkulator wykonuje standardowe
funkcje matematyczne. Zawiera również zestaw procedur geometrycznych do
przeprowadzania operacji na punktach, wektorach i geometrii programu AutoCAD LT.
Za pomocą polecenia CAL można:
■ Obliczyć wektor dwóch punktów, długość wektora, wektor normalny (prostopadły do

płaszczyzny XY) lub punkt na linii
Używanie kalkulatora wiersza polecenia | 549

■ Obliczyć odległość, promień lub kąt
■ Określić punkt za pomocą urządzenia wskazującego
■ Podać ostatnio wskazany punkt lub przecięcie
■ Użyć trybów lokalizacji jako zmiennych w wyrażeniach
■ Wykonać konwersję współrzędnych między GUW i LUW
■ Filtrować komponenty X, Y, Z wektora.
■ Obrócić punkt wokół osi
Obliczanie wyrażeń
Polecenie CAL wyznacza wartość wyrażeń zgodnie ze standardowymi regułami
matematycznymi kolejności wykonywania działań.
Operatory matematyczne w kolejności obliczania

Operator Operacja
() Grupowanie wyrażeń
^ Podnoszenie do potęgi
*, / Mnożenie i dzielenie liczb
+, - Dodawanie i odejmowanie liczb
Obliczanie współrzędnych punktów

Polecenia CAL można użyć do wyznaczenia punktu lub obliczenia liczby wewnątrz
polecenia.
Przykładowo należy wprowadzić (mid+cen)/2, aby określić punkt położony w połowie
odległości między punktem symetrii linii a środkiem okręgu.
W następującym przykładzie polecenie CAL zostało użyte jako narzędzie konstrukcyjne.
Lokalizuje ono środek nowego okręgu, a następnie oblicza jego promień jako piątą część
promienia istniejącego okręgu
Oto sekwencja wierszy polecenia:
Polecenie: okrąg
Określ środek okręgu lub [3P/2P/Ssr]: 'kalk
>> Wyrażenie: (mid+cen)/2

>> Wybierz element dla trybu lokalizacji SYM: Wybierz linię wycięcia (1)
>> Wybierz element dla trybu lokalizacji CEN: Wybierz duży okrąg (2)
Średnica/<Promień>: 'kalk
>> Wyrażenie: 1/5*rad
>> Wybierz okrąg, łuk lub segment polilinii dla funkcji RAD: Wybierz duży okrąg (3).
Obliczanie wyrażeń matematycznych w oknie dialogowym

Wyrażenia matematyczne można również wprowadzić i wyliczyć w oknie dialogowym,
stosując format = wyrażenie <Alt+Enter>.
UWAGA W tym celu należy się upewnić się, czy zmienna systemowa CALCINPUT ma
wartość 1.
Uruchamianie kalkulatora z poziomu wiersza polecenia

■ W wierszu polecenia wprowadź CAL. Następnie wprowadź wyrażenie CAL.
■ W wierszu, w którym jest wykonywane polecenie, wprowadź ‘CAL, aby uruchomić

kalkulator w trybie nakładkowym. Następnie wprowadź wyrażenie CAL, aby obliczyć
wartość dla monitu.
Polecenia
CAL
Oblicza wyrażenia matematyczne i geometryczne.
Zmienne systemowe
CALCINPUT
Używanie kalkulatora wiersza polecenia | 551

552
Tworzenie obiektów
17
Istnieje możliwość tworzenia wielu obiektów geometrycznych od prostych linii i okręgów do splajnów i elips.
Na ogół obiekty rysunkowe są tworzone przez wskazanie punktów za pomocą urządzenia wskazującego lub
przez wpisanie wartości współrzędnych w wierszu polecenia.
Rysowanie obiektów liniowych

Linia, czyli obiekt najbardziej podstawowy, może być segmentem lub serią segmentów
połączonych.
Rysowanie linii
Można zamknąć sekwencję segmentów linii, w taki sposób, że pierwszy i ostatni segment
będą połączone.
Można przypisać liniom właściwości, takie jak kolor, rodzaj linii i grubość linii. Aby uzyskać
więcej informacji na temat właściwości, zobaczPraca z właściwościami obiektu na stronie
375.
Musisz określić położenia, które dokładnie definiują punkty końcowe każdej linii. Można:
■ Wprowadzić współrzędne punktu końcowego za pomocą współrzędnych bezwzględnych

lub względnych.
■ Określić lokalizację obiektu względem istniejącego obiektu. Przykładowo, można wybrać

środek okręgu jako punkt końcowy linii.
■ Włączyć tryb siatki i znaleźć lokalizację.
Istnieje kilka innych sposobów precyzyjnego tworzenia linii. Można na przykład odsunąć
linię od linii istniejącej, a następnie skrócić lub wydłużyć do żądanej długości. Jest to bardzo
wygodna metoda.
553
Zastosuj obiekty typu polilinia zamiast obiekty typu linia, aby połączyć kilka segmentów
w jeden obiekt.
Patrz także:
■ Wprowadź współrzędne określające punkty na stronie 469
■ Dopasowanie siatki i skoku siatki na stronie 498
■ Odsuwanie obiektu na stronie 675
■ Przerywanie i łączenie obiektów na stronie 701
Aby rysować linie
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia.
2 Określ punkt początkowy.

Istnieje możliwość użycia urządzenia wskazującego lub wprowadzenia wartości
współrzędnych w wierszu polecenia.
3 Zakończ pierwszy segment linii przez określenie punktu końcowego.

Aby cofnąć poprzedni segment linii podczas polecenia LINIA, wprowadź u lub kliknij
Cofnij na pasku narzędzi.
4 Określ punkty końcowe innych segmentów linii.
5 Naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć, lub z, aby zamknąć serię segmentów linii.
Aby rozpocząć nową linię w punkcie końcowym linii poprzednio rysowanej, uruchom
ponownie polecenie LINIA i naciśnij klawisz Enter w odpowiedzi na monit Określ
punkt początkowy.
Polecenia
LINIA
554 | Rozdział 17 Tworzenie obiektów

PÓŁPROSTA
Tworzy linię rozpoczynającą się w punkcie i ciągnącą się do nieskończoności.
PROSTA
Tworzy linię o nieskończonej długości.
Rysowanie polilini
Polilinia to sekwencja połączonych segmentów utworzonych jako pojedynczy obiekt. Można
utworzyć prostoliniowe segmenty linii, segmenty łuków lub kombinacje obu.
Polilinie są idealne do zastosowania w następujących aplikacjach:
■ Linie konturu w aplikacjach topograficznych, izobarycznych i innych naukowych
■ Schematy połączeń i układy elektronicznych schematów montażowych
■ Schematy procesów i instalacji rurowych
Polilinie można tworzyć za pomocą kilku poleceń, w tym takich jak:PLINIA, PROSTOK,
WIELOBOK, PIERŚCIEŃ, OBWIEDNIA i REVCLOUD. Wynikiem wszystkich tych
poleceń są obiekty typu LWPOLYLINE (polilinia uproszczona).
Polecenie 3WPLINIA umożliwia tworzenie niepłaskich polilinii o typie obiektu POLILINIA.
Mniej opcji jest dostępnych w przypadku polilinii 3D.
Utworzoną polilinię można edytować za pomocą uchwytów lub polecenia EDPLIN.
Polecenie ROZBIJ umożliwia przekształcenie polilinii w pojedyncze linie i segmenty łuków.
UWAGA Polilinię dopasowaną do splajnu utworzoną za pomocą polecenia EDPLIN

można przekształcić w prawdziwy obiekt splajnu za pomocą polecenia SPLAJN.
Tworzenie szerokich polilinii

Można rysować polilinie o różnej szerokości przy użyciu opcji Szerokość i Półszerokość.
Można ustawić szerokość pojedynczych segmentów i sprawić, by zwężały się zgodnie z
szerokością. Opcje te stają się aktywne po ustawieniu punktu początkowego polilinii.
Rysowanie polilini | 555

Opcje Szerokość i Półszerokość ustawiają szerokość następnego segmentu rysowanej
polilinii. Szerokości większe od zera wytworzą szerokie linie, wypełnione, gdy tryb Wypełnij
jest włączony i podkreślone, gdy tryb Wypełnij jest wyłączony.
Przecięcia sąsiednich szerokich segmentów są z reguły ukośne. Jednak niestyczne segmenty
łukowe, kąty ostre i segmenty wykorzystujące rodzaj linii kreska-kropka nie są ścinane.
Tworzenie polilinii z obwiedni obiektów

Polilinię można utworzyć na podstawie obwiedni obiektów, które tworzą zamknięty obszar,
za pomocą polecenia OBWIEDNIA. Polilinia utworzona za pomocą tej metody jest osobnym
obiektem, różnym od obiektów użytych do jej utworzenia.
Aby przyspieszyć proces wybierania obwiedni w dużych lub złożonych rysunkach, można
określić grupę potencjalnych obwiedni, nazywaną zbiorem obwiedni. Grupę tę tworzy się
przez zaznaczenie obiektów, które mają być używane do zdefniowania obwiedni.
Patrz także:
■ Rysowanie prostokątów i wieloboków na stronie 559
■ “Modify Complex Objects” on page 79
■ Sterowanie szerokością linii na stronie 441
Aby narysować polilinię złożoną z prostych segmentów
2 Określ pierwszy punkt polilinii.

4 Kontynuuj określanie punktów końcowych segmentów, jeśli zachodzi taka potrzeba.
5 Naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć polilinię, lub wprowadź z, aby ją zamknąć.
Aby rozpocząć nową polilinię w punkcie końcowym poprzednio rysowanej, uruchom
ponownie polecenie PLINIA i w odpowiedzi na monit Określ punkt początkowy
naciśnij klawisz Enter.
Aby narysować polilinię złożoną z linii i łuku
2 Określ początek segmentu polilinii.
3 Określ punkt końcowy segmentu polilinii

■ Przełącz na tryb Łuk, wpisując ł (Łuk) w wierszu polecenia.
■ Powróć do trybu Linia, wprowadzając l (Linia).
4 Określ dodatkowe segmenty polilinii, jeśli potrzeba.
Aby utworzyć szeroką polilinię
2 Określ punkt początkowy segmentu linii
3 Podaj sz (szerokość).
4 Wprowadź wartość szerokości dla początku segmentu linii.
5 Określ szerokość końcową segmentu linii, używając jednej z poniższych metod:

■ Aby utworzyć segment linii równej szerokości, naciśnij klawisz Enter.
■ Aby utworzyć zwężający się segment linii, wprowadź różne szerokości.
Rysowanie polilini | 557

Aby utworzyć polilinię obwiedni
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Obwiednia.
2 W oknie dialogowym Tworzenie obwiedni, na liście Typ obiektu, wybierz Polilinia.
3 W wycinku Zbiór obwiedni wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Aby utworzyć zbiór obwiedni z wszystkich obiektów widocznych w bieżącej
rzutni, wybierz Bieżąca rzutnia. Należy unikać używania tej opcji dla dużych,
złożonych rysunków.
■ Aby określić, które obiekty zostaną zawarte w zbiorze obwiedni, wybierz Nowy.
Zaznacz obiekty, które będą używane do utworzenia obwiedni. Wybranie tej opcji
spowoduje automatyczne wybranie opcji Istniejący zbiór.
4 Kliknij Wybierz punkty.
5 Podaj punkty wewnątrz każdego obszaru, który ma tworzyć polilinię obwiedni.

Obszar ten musi być całkowicie zamknięty; oznacza to, że nie może być odstępu
pomiędzy obiektami zamykającymi. Można wybrać kilka obszarów. Kliknij
Wykrywanie wysp, jeżeli wewnętrzne zamknięte obszary mają być częścią Zbioru
obwiedni.
6 Naciśnij klawisz Enter, aby utworzyć polilinię obwiedni i zakończyć polecenie.

Polecenie utworzy polilinię w kształcie obwiedni. Ponieważ polilinia ta nakłada się
na obiekty użyte do jej utworzenia, może być niewidoczna. Można jednak ją przesuwać,
kopiować lub zmieniać tak samo, jak wszystkie inne polilinie.
Polecenia
3WPLINIA
Tworzy polilinię 3D.
OBWIEDNIA
Tworzy region lub polilinię na podstawie zamkniętego obszaru.
ROZBIJ
Rozbija obiekt złożony na obiekty składowe.

WYPEŁNIJ
EDPLIN
Edytuje polilinie.
PLINIA
WIELOBOK
Tworzy zamkniętą polilinię o segmentach jednakowej długości.
PROSTOK
Tworzy polilinię w kształcie prostokąta.
Zmienne systemowe
FILLMODE
HPBOUND
Steruje typem obiektu utworzonego poleceniami KRESKUJ i OBWIEDNIA.
PLINECONVERTMODE
Określa metodę dopasowywania używaną podczas przekształcania splajnów w polilinie.
PLINEGEN
PLINETYPE
Określa, czy stosowane są zoptymalizowane polilinie 2D.
PLINEWID
Rysowanie prostokątów i wieloboków

Możliwe jest szybkie tworzenie prostokątów i wieloboków regularnych. Tworzenie
wieloboków jest prostą metodą rysowania równobocznych trójkątów, kwadratów,
pięcioboków, sześcioboków itp.
Rysowanie prostokątów i wieloboków | 559

Jeżeli jest to konieczne, można zastosować polecenie ROZBIJ, aby przekształcić wynikową
polilinię w linie.
Rysowanie prostokątów
Za pomocą polecenia PROSTOK można tworzyć zamknięte polilinie o kształcie prostokąta.
Rysowanie wieloboków regularnych

Za pomocą polecenia WIELOBOK można tworzyć zamknięte polilinie, które mają od 3
do 1024 równych boków. Poniższa ilustracja przedstawia wieloboki narysowane trzema
metodami. W każdym przypadku określone zostały dwa punkty.
Patrz także:
Aby narysować wielobok opisany na okręgu
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Wielokąt.
2 W wierszu polecenia wprowadź liczbę boków.
3 Określ środek wieloboku (1).
4 Wprowadź o, aby określić wielobok opisany na okręgu.
5 Podaj długość promienia (2).

Aby narysować wielobok przez określenie jednej krawędzi
3 Wprowadź e (krawędziE).
4 Określ punkt początkowy segmentu wieloboku.
5 Określ punkt końcowy segmentu wieloboku.
Aby narysować wielobok wpisany
3 Określ środek wieloboku.
4 Wprowadź w, aby określić wielobok wpisany w okrąg.
5 Podaj długość promienia.
Aby narysować prostokąt
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Prostokąt.
2 Określ pierwszy narożnik prostokąta.
3 Określ przeciwległy narożnik prostokąta
Polecenia
OBWIEDNIA
ROZBIJ
Rysowanie prostokątów i wieloboków | 561

WIELOBOK
Tworzy zamkniętą polilinię o segmentach jednakowej długości.
PROSTOK
Tworzy polilinię w kształcie prostokąta.
Zmienne systemowe
FILLMODE
HPBOUND
PLINEWID
POLYSIDES
Ustala domyślną liczbę boków dla polecenia WIELOBOK.
SNAPANG
układu LUW.
Rysowanie linii podwójnych

Każdy segment linii podwójnej i jego zakończenie, czyli odcinek łączący punkty końcowe
linii podwójnej, jest w rzeczywistości oddzielnym obiektem, który może być modyfikowany
osobno.
Linie podwójne mogą być użyteczne podczas rysowania ścian w planach budynków. Każdy
segment linii podwójnej i jego zakończenie, czyli odcinek łączący punkty końcowe linii
podwójnej, jest w rzeczywistości oddzielnym obiektem, który może być modyfikowany
osobno.
Linię podwójną można utworzyć jako segmenty proste lub jako łuki. Szerokość określa
odległość między liniami. Szerokość można określić przed narysowaniem linii podwójnej
lub po podaniu pierwszego punktu.
Sterowanie położeniem linii podwójnych

Linia ciągnięcia jest linią pomocniczą określającą położenie linii podwójnej. Linię podwójną
można wyśrodkować albo odsunąć w prawo lub w lewo w stosunku do linii ciągnięcia.

Ujemna wartość odsunięcia odsuwa linię podwójną na lewo od podanych punktów; wartość
dodatnia odsuwa ją w prawą stronę. Lewą i prawą stronę można określić, wyobrażając
sobie, że stoi się na punkcie początkowym linii i patrzy na jej zakończenie.
Ustawianie wyglądu punktów końcowych

Zakończenia linii podwójnych mogą być otwarte, zamknięte lub różne na każdym końcu.
Jeśli zakończenia są uaktywnione, program łączy lub zakańcza podane końce. Wybranie
opcji Auto powoduje automatyczne zakończenie tylko tych końców, które nie zostały
zlokalizowane względem obiektu.
Sterowanie wyglądem punktów przecięcia

Istnieje możliwość określenia, czy polecenie DLINIA ma tworzyć przerwę w linii podwójnej,
linii lub łuku podczas lokalizowania względem nich linii podwójnej. Jeśli opcja Zakończenia
jest włączona, odstęp może być niewidoczny.
Lokalizowanie linii podwójnych względem obiektów

Można rozpocząć lub zakończyć linię podwójną, znajdując istniejący obiekt. Aby
przyspieszyć ten proces, można podać w pikselach wielkość obszaru, na którym program
będzie szukał potencjalnych obiektów. Linia podwójna zostanie rozpoczęta lub zakończona
poprzez zlokalizowanie jej względem obiektów znalezionych w obszarze szukania. Każda
z odnóg linii podwójnej zostanie dopasowana tak, aby utworzone zostało czyste połączenie
z obiektem.
Aby narysować segment linii podwójnych

1 Kliknij menu Rysuj ➤ Linia podwójna.
2 Określ punkt początkowy (1)
Rysowanie linii podwójnych | 563

3 Określ punkt końcowy (2).
4 Podaj następne punkty. Aby usunąć poprzednio określony punkt, w wierszu polecenia
wprowadź U lub -u.
5 Aby połączyć punkt początkowy z końcowym, wprowadź z (zamknij). W przeciwnym

razie naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć rysowanie linii podwójnej.
Aby narysować segment łukowy linii podwójnej


3 W wierszu polecenia wpisz ł (Łuk).
4 Określ punkt, aby utworzyć łuk, korzystając z metody trzech punktów, lub w wierszu
polecenia wprowadź jedną z następujących opcji:
■ Aby narysować łuk przez określenie środka i punktu końcowego lub kąta
rozwarcia, wprowadź śro. Następnie określ punkt środkowy, kąt rozwarcia i drugi
punkt (opcjonalnie) oraz punkt końcowy.
■ Aby narysować łuk przez podanie punktu końcowego i kąta rozwarcia lub środka,
wprowadź e. Następnie określ punkt końcowy i kąt rozwarcia.
5 Aby narysować segment linii prostej, wprowadź L (linia) i podaj kolejne punkty.
6 Aby połączyć punkt początkowy z końcowym, wprowadź z (zamknij). W przeciwnym

razie naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć rysowanie linii podwójnej.
Aby określić szerokość linii podwójnej

2 W wierszu polecenia wprowadź s (Szerokość). Następnie określ nową szerokość.
3 Określ punkt początkowy linii podwójnej.
Aby ustawić linię ciągnięcia do rysowania linii podwójnych

2 W wierszu polecenia wprowadź g (ciąGnij).
3 Określ odstęp linii podwójnej od podanych punktów. Wprowadź L (lewo), śr (środek)

lub p (prawo). Jeśli punkt wstawienia ma być umieszczony w określonej odległości
od linii środka, podaj odległość.
4 Określ punkt kontynuacji linii podwójnej.
Aby ustawić zakończenia dla linii podwójnych

2 W wierszu polecenia wprowadź k (zaKończenia).
3 Wprowadź jedną z poniższych opcji:

■ Aby zamknąć oba końce linii podwójnej, wprowadź o (oba).
Rysowanie linii podwójnych | 565

■ Aby zamknąć tylko punkt końcowy, wprowadź k (koniec).
■ Aby zamknąć tylko punkt początkowy, wprowadź p (punkt początkowy).
■ Aby pozostawić oba końce otwarte, wprowadź b (brak).
■ Aby automatycznie zamknąć końce, które nie są dołączone do obiektów

(domyślnie), wprowadź a (auto).
4 Określ punkt kontynuacji linii podwójnej.
Aby utworzyć przerwę w miejscu przecięcia linii podwójnych

2 W wierszu polecenia wprowadź r (Rozłącz).
3 Wprowadź tak.
4 W wierszu polecenia wprowadź s (Skok).
5 Wprowadź tak.
6 Określ punkt (1) w pobliżu innej linii podwójnej, linii lub łuku.
Aby zlokalizować obiekty podczas rysowania linii podwójnych.

2 W wierszu polecenia wprowadź s (Skok).

3 Określ jedną z następujących opcji:
■ Aby włączyć tryb lokalizacji, wprowadź tak.
■ Aby zmienić rozmiar obszaru lokalizacji, wprowadź o (obszar). Następnie

wprowadź liczbę od 1 do 10 określającą ilość pikseli w obszarze wyszukiwania.
5 Określ punkt istniejącego obiektu, aby zakończyć rysowanie linii podwójnej.
Polecenia
DLINIA
Tworzy podwójną linię, używając segmentów prostoliniowych i łuków.
Rysowanie odręczne
Szkicowanie jest przydatne do tworzenia nieregularnych obwiedni lub do przerysowywania
za pomocą digitizera.
Utwórz kilka odręcznych szkiców za pomocą polecenia SZKICUJ. Szkice odręczne składają
się z wielu segmentów linii przekształcanych w linię, polilinię lub splajn.
Istnieje możliwość określenia odległości krzywej splajnu od szkicu odręcznego.
W przypadku wszystkich typów szkiców należy ustawić minimalną odległość (przyrost)
segmentów linii. Krótkie segmenty linii zapewniają większą dokładność, ale mogą znacznie
zwiększyć wielkość pliku rysunku.
Przed rozpoczęciem szkicowania sprawdź, czy dla zmiennej systemowej CELTYPE jest
ustawiona bieżąca wartość rodzaju linii JAKWARSTWA. W przypadku szkicowania z
użyciem rodzajów linii typu kropki lub kreski mniejsze segmenty linii mogą stać się
niewidoczne.
Rysowanie odręczne | 567

Szkicowanie w trybie Pulpit
Trybu Pulpit należy używać z digitizerem. Szkicowanie w trybie Pulpit jest bardzo przydatne
do przerysowywania map wykonanych na papierze, bezpośrednio do rysunku. Podczas
szkicowania nie można wyłączyć trybu Pulpit.
Gdy jest włączony tryb Pulpit, to program można tak skonfigurować, aby odwzorowywał
układ współrzędnych rysunku wykonanego na papierze na globalny układ współrzędnych.
W ten sposób powstaje korelacja między współrzędnymi krzyża nitkowego, pulpitu i
oryginalnego rysunku wykonanego na papierze. Po konfiguracji programu, w celu
uzgodnienia współrzędnych oryginalnego rysunku, może okazać się, że obszar, który jest
wyświetlany na ekranie nie jest obszarem żądanym (nie pokrywa się z obszarem
odwzorowującym żądany obszar oryginalnego rysunku). Aby tego uniknąć, przed
rozpoczęciem szkicowania należy użyć polecenia ZOOM w celu wyświetlenia całego obszaru
roboczego.
Rysowanie odręcznych szkiców

1 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie szkic i naciśnij klawisz Enter.
2 Naciśnij ponownie klawisz Enter, aby zaakceptować ostatnio zapisane wartości typu,
przyrostu i tolerancji.
Polecenia
SZKICUJ
Tworzy ciąg odręcznie narysowanych segmentów linii.
Zmienne systemowe
DIGITIZER
Umożliwia rozpoznanie digitizerów podłączonych do systemu.
MAXTOUCHES
SKETCHINC
Ustawia przyrost wartości dla polecenia SZKICUJ.
SKPOLY
Umożliwia ustalenie, czy polecenie SZKICUJ ma generować linie, polilinie czy splajny.

SKTOLERANCE
Rysowanie obiektów krzywoliniowych

Do obiektów krzywoliniowych należą łuki, okręgi, łuki polilinii, pierścienie, elipsy i splajny.
Rysowanie łuków
Aby narysować łuk, można określić różne kombinacje środka, końca, punktu początkowego,
promienia, kąta cięciwy i zwrotu.
Łuki można tworzyć na kilka sposobów. Z wyjątkiem pierwszej metody, są one rysowane
przeciwnie do kierunku wskazówek zegara, od punktu początkowego do końcowego.
Rysowanie łuków przez podanie trzech punktów

Łuk można utworzyć przez określenie 3 punktów. W tym przykładzie punkt początkowy
łuku został zlokalizowany względem końca linii. Drugi punkt łuku został zlokalizowany
względem środkowego okręgu na ilustracji.
Rysowanie łuków przez podanie początku, środka i końca

Łuk można utworzyć, podając punkt początkowy, środek i trzeci punkt określający punkt
końcowy.
Promień jest określany na podstawie odległości między punktem początkowym a środkiem.
Punkt końcowy jest określany na podstawie linii od środka, przechodzącej przez trzeci
punkt. Wynikowy łuk jest tworzony zawsze w lewo od punktu początkowego.
Korzystając z innych opcji można określić, czy pierwszy ma być punkt początkowy czy
punkt środkowy.
Rysowanie obiektów krzywoliniowych | 569

Rysowanie łuków przez podanie początku, środka i kąta
Łuk można utworzyć, podając punkt początkowy, środek i kąt rozwarcia łuku.
Drugi koniec łuku jest określany przez określenie kąta rozwarcia łuku, w którym środek
łuku stanowi wierzchołek. Wynikowy łuk jest tworzony zawsze w lewo od punktu
początkowego.
punkt środkowy.
Kąt rozwarcia wyznacza koniec łuku. Użyj metody Początek, Koniec, Kąt, kiedy znasz oba
punkty końcowe, ale nie możesz wybrać punktu środkowego.
Rysowanie łuków przez podanie początku, środka i długości

Łuk można utworzyć, podając punkt początkowy, środek i długość cięciwy.
Drugi koniec łuku jest określany na podstawie długości cięciwy między punktem

początkowym i końcowym łuku. Wynikowy łuk jest tworzony zawsze w lewo od punktu
początkowego.
punkt środkowy.
Długość cięciwy łuku wyznacza kąt rozwarcia.
Rysowanie łuków przez podanie początku, końca i kąta

Łuk można utworzyć, podając punkt początkowy, punkt końcowy i kąt rozwarcia łuku.
Kąt rozwarcia łuku między punktami końcowymi łuku determinuje środek i promień łuku.
Rysowanie łuków przez podanie początku, końca oraz kierunku

Łuk można utworzyć, podając punkt początkowy, punkt końcowy i kierunek stycznej w
punkcie początkowym.
Kierunek stycznej można określić, ustalając położenie punktu na żądanej linii stycznej albo
wpisując kąt. Ustalenie, który punkt końcowy steruje styczną, jest możliwe przez zmianę
kolejności określania dwóch punktów końcowych.
Rysowanie łuków dzięki podaniu początku, końca oraz promienia

Łuk można utworzyć, podając punkt początkowy, punkt końcowy i promień.
Kierunek wypukłości łuku jest ustalany na podstawie kolejności, w której zostaną określone
punkty końcowe. Promień można określić, wprowadzając jego wartość bezpośrednio lub
określając punkt w odległości równej żądanej długości promienia.
Rysowanie łuków | 571

Rysowanie przyległych stycznych łuków i linii
Zaraz po utworzeniu łuku można rozpocząć tworzenie linii stycznej do łuku w punkcie
końcowym, uruchamiając polecenie LINIAi naciskając klawisz Enter w odpowiedzi na
monit Określ pierwszy punkt. Należy podać jedynie długość linii.
Natychmiast po utworzeniu linii lub łuku można utworzyć łuk, który będzie styczny w
punkcie końcowym, uruchamiając polecenie ŁUK i naciskając klawisz Enter po wyświetleniu
monitu Określ punkt początkowy. Należy podać jedynie punkt końcowy łuku.
Patrz także:
Aby narysować łuk przez określenie trzech punktów

1 Kliknij kolejno kartę Początek ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Łuk ➤ 3 punkty.
3 Określ punkt na łuku.
4 Określ punkt końcowy.
Aby narysować łuk przez określenie punktu początkowego, środka i końca

1 Kliknij kolejno kartę Początek ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Łuk ➤ Początek,
środek, koniec.
3 Określ środek.
4 Określ punkt końcowy.

Aby kontynuować łuk linią styczną
1 Zakończ łuk.
3 Naciśnij klawisz Enter przy pierwszym monicie.
4 Wprowadź długość linii i naciśnij klawisz Enter.
LINIA Aby kontynuować łuk łukiem stycznym

1 Zakończ łuk.
2 Kliknij kolejno kartę Początek ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Łuk ➤ Szereg.
3 Określ drugi koniec łuku stycznego.
Polecenia
ŁUK
Tworzy łuk.
LINIA
ODSUŃ
Tworzy koncentryczne okręgi, linie równoległe i krzywe równoległe.
ROZDZ
Zmienne systemowe
ANGDIR
Rysowanie łuków | 573

LASTANGLE
Przechowuje końcowy kąt ostatnio wprowadzonego łuku względem płaszczyzny XY
bieżącego układu LUW w bieżącym obszarze.
WHIPARC
Rysowanie okręgów
Aby tworzyć okręgi, można określić różne kombinacje środka, promienia, średnicy, punktów
na obwodzie i punktów innych obiektów.
Okręgi można tworzyć na kilka sposobów. Metoda domyślna polega na podaniu środka i
promienia. Trzy inne sposoby na narysowanie okręgu pokazano na ilustracji.
Rysowanie okręgu stycznego do innych obiektów

Punkt styczności jest punktem, w którym obiekt dotyka do innego obiektu, nie przecinając
go. W celu utworzenia okręgu stycznego do innych obiektów należy wybrać te obiekty i
podać promień okręgu. Na poniższej ilustracji rysowany okrąg jest pogrubiony, a punkty
1 i 2 wyznaczają obiekty, do których jest on styczny.

Aby utworzyć okrąg styczny w trzech punktach, należy ustawić stały tryb lokalizacji OBIEKT
na Styczny i utworzyć okrąg za pomocą metody trzech punktów.
Patrz także:
■ Rysowanie widoków izometrycznych na stronie 1529
Aby narysować okrąg przez określenie środka i promienia lub średnicy

■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Okrąg
➤ Środek, promień.
■ Kliknij kolejno kartę Początek ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Okrąg ➤ Środek,
średnica.
2 Określ środek.
3 Określ promień lub średnicę.
Aby utworzyć okrąg styczny do dwóch obiektów

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Okrąg
➤ Styczny, styczny, promień.

Polecenie uruchamia tryb lokalizacji Styczny.
2 Wybierz pierwszy obiekt, do którego okrąg będzie styczny.
3 Wybierz drugi obiekt, do którego okrąg będzie styczny.
4 Określ promień okręgu.
Rysowanie okręgów | 575

Polecenia
OKRĄG
Tworzy okrąg.
ODSUŃ
Zmienne systemowe
CIRCLERAD
Ustala domyślny promień okręgu.
WHIPARC
Rysowanie łuków polilinii

Polilinia to sekwencja połączonych segmentów linii utworzonych jako pojedynczy obiekt.
Można utworzyć prostoliniowe segmenty linii, segmenty łuków lub kombinacje obu.
Wielosegmentowe linie zapewniają udogodnienia edycji niedostępne dla pojedynczych

linii. Przykładowo, można dopasować ich szerokość i krzywiznę. Po utworzeniu polilinii
można ją zmodyfikować za pomocą polecenia EDPLIN lub użyć polecenia ROZBIJ, aby
przekształcić polilinię w poszczególne segmenty łuku i linie. Można:
■ Przekształcić dopasowaną do splajnu polilinię w prawdziwy splajn za pomocą polecenia

SPLAJN
■ Użyć zamkniętych polilinii, aby utworzyć wielobok
■ Utworzyć polilinię z obwiedni nakładających się obiektów

Tworzenie polilinii łukowych
Podczas rysowania segmentów łukowych w polilinii pierwszy punkt łuku staje się punktem
końcowym poprzedniego segmentu. Można określić kąt, środek, kierunek lub promień
łuku. Można także zakończyć łuk przez określenie drugiego punktu i punktu końcowego.
Tworzenie zamkniętych polilinii

Można narysować zamkniętą polilinię, aby utworzyć wielobok. Aby zamknąć polilinię,
określ punkt początkowy ostatniego boku obiektu, wprowadź z (Zamknij) i naciśnij klawisz
Enter.
Tworzenie szerokich polilinii

Można rysować polilinie o różnej szerokości przy użyciu opcji Szerokość i Półszerokość.
Można ustawić szerokość pojedynczych segmentów i sprawić, by zwężały się zgodnie z
szerokością. Opcje te stają się aktywne po ustawieniu punktu początkowego polilinii.
Opcje Szerokość i Półszerokość ustawiają szerokość następnego segmentu rysowanej

polilinii. Jeśli wybierzesz opcję szerokości zerowej (0), utworzona zostanie cienka linia.
Szerokości większe od zera wytworzą szerokie linie, wypełnione, gdy tryb Wypełnij jest
włączony i podkreślone, gdy tryb Wypełnij jest wyłączony. Opcja Półszerokość ustawia
szerokość przez określenie odległości od środka szerokiej polilinii do krawędzi zewnętrznej.
Zwężenie
W przypadku stosowania opcji Szerokość wyświetlony zostanie monit o wprowadzenie
szerokości początkowej i szerokości końcowej. Wprowadzając różne wartości, można
zwęzić polilinię. Punkty początkowe i końcowe szerokiego segmentu polilinii leżą na środku
linii. Przecięcia sąsiednich szerokich segmentów są z reguły ukośne. Jednak niestyczne
segmenty łukowe, kąty ostre i segmenty wykorzystujące rodzaj linii kreska-kropka nie są
ścinane.
Tworzenie polilinii z obwiedni obiektów

Można utworzyć polilinię z obwiedni nakładających się obiektów, które tworzą zamknięty
obszar. Polilinia utworzona za pomocą metody obwiedni jest osobnym obiektem, różnym
od obiektów użytych do jej utworzenia. Można ją edytować tak samo jak inne polilinie.
Aby przyspieszyć proces wybierania obwiedni w dużych lub złożonych rysunkach, można
określić grupę potencjalnych obwiedni, nazywaną zbiorem obwiedni. Grupę tę tworzy się
przez zaznaczenie obiektów, które mają zostać użyte do zdefiniowania obwiedni.
Rysowanie łuków polilinii | 577

Patrz także:
■ Modyfikowanie splajnów na stronie 710
■ Modyfikowanie polilinii na stronie 704
Aby narysować polilinię złożoną z prostych segmentów
2 Określ pierwszy punkt polilinii.
Aby rozpocząć nową polilinię w punkcie końcowym poprzednio rysowanej, uruchom
ponownie polecenie PLINIA i w odpowiedzi na monit Określ punkt początkowy
naciśnij klawisz Enter.
Aby narysować polilinię złożoną z linii i łuku
2 Określ początek segmentu polilinii.

■ Przełącz na tryb Łuk, wpisując ł (Łuk) w wierszu polecenia.
■ Powróć do trybu Linia, wprowadzając l (Linia).

4 Określ dodatkowe segmenty polilinii, jeśli potrzeba.
Aby utworzyć szeroką polilinię
2 Określ punkt początkowy segmentu linii
4 Wprowadź wartość szerokości dla początku segmentu linii.
5 Określ szerokość końcową segmentu linii, używając jednej z poniższych metod:

■ Aby utworzyć segment linii równej szerokości, naciśnij klawisz Enter.
■ Aby utworzyć zwężający się segment linii, wprowadź różne szerokości.
Aby utworzyć polilinię obwiedni
2 W oknie dialogowym Tworzenie obwiedni, na liście Typ obiektu, wybierz Polilinia.
3 W wycinku Zbiór obwiedni wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Aby utworzyć zbiór obwiedni z wszystkich obiektów widocznych w bieżącej
rzutni, wybierz z listy Bieżąca rzutnia. Należy unikać używania tej opcji dla dużych,
złożonych rysunków.
■ Aby określić, które obiekty zostaną zawarte w zbiorze obwiedni, wybierz Nowy.
Zaznacz obiekty, które będą używane do utworzenia obwiedni. Wybranie tej opcji
spowoduje automatyczne wybranie opcji Istniejący zbiór.
5 Podaj punkty wewnątrz każdego obszaru, który ma tworzyć polilinię obwiedni.
Rysowanie łuków polilinii | 579

Obszar ten musi być całkowicie zamknięty; oznacza to, że nie może być odstępu
pomiędzy obiektami zamykającymi. Można wybrać kilka obszarów.
6 Naciśnij klawisz Enter, aby utworzyć polilinię obwiedni i zakończyć polecenie.

Polecenie utworzy polilinię w kształcie obwiedni. Ponieważ polilinia ta nakłada się
na obiekty użyte do jej utworzenia, może być niewidoczna. Można jednak ją przesuwać,
kopiować lub zmieniać tak samo, jak wszystkie inne polilinie.
Polecenia
3WPLINIA
Tworzy polilinię 3D.
OBWIEDNIA
ODSUŃ
EDPLIN
Edytuje polilinie.
PLINIA
ROZDZ
Zmienne systemowe
FILLMODE
HPBOUND
PLINECONVERTMODE

PLINEGEN
PLINETYPE
PLINEWID
Rysowanie pierścieni
Pierścienie to wypełnione okręgi, które w rzeczywistości są zamkniętymi poliliniami o
pewnej szerokości.
Aby utworzyć pierścień, należy określić jego średnicę zewnętrzną i wewnętrzną oraz jego
środek. Można kontynuować tworzenie wielokrotnych kopii o tej samej średnicy określając
inne punkty środka. Aby utworzyć wypełnione okręgi, należy określić wymiar wewnętrzny
o wartości 0.
Aby utworzyć pierścień
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Pierścień.
2 Określ średnicę wewnętrzną (1).
3 Określ średnicę zewnętrzną (2).
4 Określ środek pierścienia (3).
5 Określ środek innego pierścienia lub naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć polecenie.
Rysowanie pierścieni | 581

Polecenia
PIERŚCIEŃ
Tworzy wypełniony okrąg lub szeroki pierścień.
WYPEŁNIJ
Zmienne systemowe
DONUTID
Ustala standardową wartość wewnętrznej średnicy pierścienia.
DONUTOD
Ustala standardową wartość zewnętrznej średnicy pierścienia.
FILLMODE
Rysowanie elips
Elipsa jest określana przez dwie osie, które definiują jej długość i szerokość. Dłuższa oś
nazywa się osią główną, a krótsza osią mniejszą.

Poniższe ilustracje pokazują dwie różne elipsy utworzone przez określenie osi i odległości.
Trzeci punkt określa tylko odległość i niekoniecznie określa koniec osi.
Jeżeli rysunek jest wykonywany na płaszczyźnie izometrycznej symulującej trzy wymiary,

to można wykorzystać elipsy do przedstawienia okręgów z pewnego kąta pochylenia.
Najpierw trzeba włączyć funkcję Skok izometryczny w oknie dialogowym Ustawienia
rysunkowe (polecenie USTAWIENIARYS).
Patrz także:
■ Rysowanie widoków izometrycznych na stronie 1529
Aby narysować okrąg izometryczny

2 W oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, na karcie Skok i siatka, w obszarze Styl

i typ skoku, kliknij Skok izometryczny. Kliknij przycisk OK.
3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Elipsa
➤ Oś, koniec.
4 wprowadź i, aby wybrać opcję rysowania okręgów izometrycznych.
Rysowanie elips | 583

5 Określ środek okręgu.
6 Określ promień lub średnicę okręgu.
Aby narysować prawdziwą elipsę przez określenie punktów końcowych i

odległości
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Elipsa ➤
Oś, koniec.
2 Określ pierwszy punkt końcowy pierwszej osi (1).
3 Określić drugi punkt końcowy pierwszej osi (2).
4 Przesuń urządzenie wskazujące z dala od środka symetrii i kliknij, aby określić

odległość (3) dla połowy długości drugiej osi.
Aby narysować łuk eliptyczny przez określenie kata początkowego i

końcowego
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Elipsa ➤
Łuk eliptyczny.
2 Określ punkty końcowe pierwszej osi (1 i 2).
3 Określ odległość aby zdefiniować połowę długości drugiej osi (3).
4 Określ kąt początkowy (4).
5 Określ kąt końcowy (5).

Łuk eliptyczny jest rysowany przeciwnie do kierunku ruchu wskazówek zegara
pomiędzy punktem początkowym a końcowym.

Polecenia
ELIPSA
Tworzy elipsę lub łuk eliptyczny.
Zmienne systemowe
ANGDIR
PELLIPSE
Określa rodzaj elipsy utworzonej za pomocą polecenia ELIPSA.
Rysowanie splajnów
Splajn jest gładką krzywą przechodzącą przez lub w pobliżu zbioru punktów, które mają
wpływ na kształt krzywej.
Poleceniami SPLAJN i POŁĄCZENIE można utworzyć krzywe NURBS (Nonuniform
rational B-splines, niejednorodne wymierne splajny typu B), określane dla uproszczenia
splajnami.
Domyślnie splajn jest połączeniem segmentów łuku wielomianów stopnia 3 (sześciennego).
Splajny sześcienne to typ, który występuje najczęściej. Przypominają one splajny tworzone
ręcznie za pomocą elastycznych pasków zniekształcanych w punktach danych przez wartości
wyrażone jako wagi.
W poniższym przykładzie poleceniem SPLAJN utworzono podświetloną obwiednię
betonowego chodnika.
Rysowanie splajnów | 585

W projekcie pola golfowego poleceniem POŁĄCZENIE utworzono splajny między liniami
a łukami. Wynikowe splajny są styczne do wybranych linii i krzywych, bez zmiany długości
wybranych obiektów.
Wyjaśnienie wierzchołków sterujących i punktów dopasowania

Splajny można tworzyć lub edytować za pomocą wierzchołków sterujących (WS) lub
punktów dopasowania. Splajn po lewej stronie wyświetla wierzchołki sterujące wzdłuż
wieloboku sterującego, a splajn po prawej stronie wyświetla punkty dopasowania.
Opcje dostępne w ramach polecenia SPLAJN zależą od metody użytej do tworzenia splajnu.
Polecenia POKAŻPUNKTSTER i UKRYJPUNKTSTER określają, czy wierzchołki sterujące
są wyświetlane na splajnie nawet wtedy, gdy nie jest on wybrany.
Trójkątny uchwyt na wybranym splajnie umożliwia przełączanie między wyświetlaniem
wierzchołków sterujących i wyświetlaniem punktów dopasowania. Okrągłe i kwadratowe
uchwyty umożliwiają zmodyfikowanie wybranego splajnu. Aby uzyskać więcej informacji,
zobacz Modyfikowanie splajnów na stronie 710.

WAŻNE Przełączenie z wyświetlania wierzchołków sterujących na wyświetlanie punktów
dopasowania powoduje automatyczną zmianę splajnu na stopień 3. Splajny utworzone
za pomocą równania wyższego stopnia, prawdopodobnie zmienią w wyniku tego kształt.
Tworzenie splajnów za pomocą wierzchołków sterujących

Podczas tworzenia splajnów za pomocą wierzchołków sterujących między wskazanymi
punktami są wyświetlane linie tymczasowe, tworzące wielokąt sterujący, określający kształt
splajnu.
Zaletą zmiany kształtu splajnu za pomocą wierzchołków sterujących jest wysoki poziom
kontroli, jaki zapewnia ta metoda. Korzystając z tej metody można również określić niższy
lub wyższy stopień wielomianu, w tym stopień 1 (liniowy), stopień 2 (kwadratowy), stopień
3 (sześcienny), i tak dalej, aż do stopnia 10.
Tworzenie splajnów za pomocą punktów dopasowania

Podczas tworzenia splajnów za pomocą punktów dopasowania, krzywa przechodzi przez
określone punkty i jest określana przez odstępy między węzłami matematycznymi w krzywej.

Można określić rozmieszczenie tych węzłów, korzystając z opcji parametryzacji węzłów;
ich zastosowanie pozwala uzyskać różne krzywe, przedstawione w przykładzie.
UWAGA Nie istnieje idealny wybór parametryzacji węzłów dla wszystkich przypadków.
Najczęściej używana jest parametryzacja długości cięciwy, a parametryzacja pierwiastka
kwadratowego (dośrodkowa) często daje lepsze krzywe, w zależności od zestawu danych.
Gdy wartość parametru Tolerancja wynosi 0, splajn przechodzi bezpośrednio przez punkty
dopasowania. Wraz ze wzrostem wartości tolerancji splajn przechodzi bliżej punktów
dopasowania. Opcjonalnie można określić kierunek stycznej dla splajnu na każdym końcu.
UWAGA Metoda punktów dopasowania zawsze daje splajn stopnia 3.
Przypadki specjalne
Można utworzyć splajn o parabolicznym kształcie, określając stopień 2 dla splajnu
utworzonego za pomocą dokładnie 3 wierzchołków sterujących, jak pokazano na rysunku
po lewej stronie. Splajny 3 stopnia, utworzone za pomocą 4 wierzchołków sterujących,
mają taki sam kształt jak krzywe Beziera stopnia 3, co pokazano na rysunku po prawej
stronie.
Splajn można zamknąć w taki sposób, że punkt początkowy i punkt końcowy będą się
pokrywać i będą styczne. Zamknięte splajny są domyślnie matematycznie okresowe, co
oznacza, że mają one najgładszą (C2) ciągłość w punkcie zamknięcia.
W przykładzie oba splajny są zamknięte, a punkt zamknięcia jest oznaczony kropką. Wynik
ustawienia zmiennej systemowej SPLPERIODIC na okresową jest wyświetlany po lewej
stronie, a wynik wcześniejszego ustawienia jest wyświetlany po prawej stronie.

UWAGA Starsza metoda tworzenia krzywych NURBS polegała na utworzeniu polilinii,
a następnie, za pomocą opcji Splajn polecenia EDPLIN, utworzeniu tylko przybliżonej
polilinii dopasowanej do splajnu.
Patrz także:
Aby narysować splajn
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Splajn.
2 (Opcjonalnie) Wprowadź m (Metoda). Następnie wprowadź f (Punkty dopasowania)

lub cv (Wierzchołki sterujące).
3 Określ pierwszy punkt splajnu.
4 Określ następny punkt splajnu. Podaj następne punkty.
5 Naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć, lub wprowadź c (Zamknij), aby zamknąć
splajn.
Aby narysować splajn styczny do i łączący dwie linie lub krzywe
1 Kliknij kolejno kartę Zmień ➤ Krzywe stapiania profili.
2 (Opcjonalnie) Wprowadź con (Ciągłość) i podaj opcję styczności.
3 Wybierz linię lub krzywą w pobliżu punktu końcowego.
4 Wybierz inną linię lub krzywą blisko punktu końcowego.

Aby przekształcić polilinie dopasowane do splajnu na splajn
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Splajn.
2 Wprowadź o (Obiekt).
3 Wybierz polilinię dopasowaną do splajnu i naciśnij klawisz Enter.

Wybrany obiekt zmieni się z polilinii na splajn.
Polecenia
POŁĄCZENIE
Tworzy splajn w odstępie między dwiema wybranymi liniami lub krzywymi.
UKRYJPUNKTSTER
Umożliwia wyłączenie wyświetlania wierzchołków sterujących dla wszystkich krzywych
i powierzchni NURBS.
POKAŻPUNKTSTER
Umożliwia wyświetlenie wierzchołków sterujących dla określonych krzywych lub
powierzchni NURBS.
EDPLIN
Edytuje polilinie.
PLINIA
SPLAJN
Tworzy gładką krzywą przechodzącą przez zbiór punktów dopasowania lub obok niego
albo zdefiniowaną przez wierzchołki w tolerancji kształtu i położenia.
EDSPLAJN
Zmienia parametry splajnu lub konwertuje polilinie dopasowane do splajnu na splajn.
Zmienne systemowe
PLINECONVERTMODE

SPLPERIODIC
Określa, czy zamknięte splajny i powierzchnie NURBS są generowane z właściwościami
okresowymi w celu zachowania najgładszej ciągłości w punkcie zamknięcia lub szwu.
Rysowanie geometrii konstrukcyjnej i odniesienia

Linie konstrukcyjne i punkty odniesienia są tymczasowymi obiektami pomagającymi w
dokładnym rysowaniu.
Rysowanie punktów odniesienia

Obiekty punktowe są przydatne jako węzły lub geometria odniesienia dla lokalizacji obiektu
i odsunięć względnych.
Można ustawić styl punktów i ich rozmiar względem ekranu w jednostkach absolutnych.
Zmiana stylu punktów:
■ Czyni je bardziej widocznymi i łatwiejszymi do odróżnienia od kropek siatki.
■ Wpływa na wyświetlanie wszystkich obiektów punktowych w rysunku.
■ Wymaga użycia polecenia REGEN, aby zmiana stała się widoczna
Aby określić styl i wielkość punktu
1 Kliknij menu Format ➤ Styl punktu.
2 W oknie dialogowym Styl punktu, ustal styl punktu.
3 W oknie dialogowym Rozmiar punktu określ rozmiar względem ekranu albo w

jednostkach bezwzględnych.
Aby utworzyć obiekt punktowy

1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ listę rozwijaną Punkt ➤ Wiele
punktów.
2 Określ położenie punktu.

Punkt można zlokalizować wykorzystując tryb lokalizacji Punkt.
Rysowanie geometrii konstrukcyjnej i odniesienia | 591

Polecenia
ODTPUNKT
PUNKT
Tworzy obiekt typu punkt.
Zmienne systemowe
PDMODE
PDSIZE
Rysowanie linii konstrukcyjnych (i półprostych)

Linie biegnące w nieskończoność w jednym lub dwóch kierunkach są nazywane
odpowiednio półprostymi oraz liniami konstrukcyjnymi i mogą być stosowane jako
odnośniki do tworzenia innych obiektów.
Przykładowo, za pomocą linii konstrukcyjnych można znaleźć środek trójkąta, przygotować
różne widoki tego samego elementu lub utworzyć tymczasowe przecięcia, do wykorzystania
przy lokalizacji obiektów.
Linie nieskończone nie zmieniają całego obszaru rysunku. Dlatego też ich nieskończone
wymiary nie mają wpływu na zoom lub punkty obserwacyjne i są pomijane przez polecenia
wyświetlające zakres rysunku. Można przesuwać, obracać lub kopiować linie nieskończone
tak jak wszystkie inne elementy. Można utworzyć linie nieskończone na warstwie linii
konstrukcyjnej, którą można zablokować lub wyłączyć przed drukowaniem.
Linie konstrukcyjne
Linia konstrukcyjna (określana również jako proste) może być umieszczona w dowolnym
miejscu przestrzeni trójwymiarowej. Jej orientację można określić na kilka sposobów.
Metoda domyślna tworzenia linii to metoda dwóch punktów: aby zdefiniować orientację,
określa się dwa punkty. Pierwszy punkt, czyli korzeń, jest pojęciowym punktem symetrii
linii konstrukcyjnej, tzn. punktem zlokalizowanym przez tryb lokalizacji Symetrii.

Linie konstrukcyjne można tworzyć na kilka różnych sposobów.
■ Poziome i pionowe. Można tworzyć linie konstrukcyjne przechodzące przez określony

punkt i równoległe do osi X lub Y bieżącego układu LUW.
■ Kąt. Metoda z użyciem kąta umożliwia tworzenie prostej na dwa sposoby. Wybiera się
linie odniesienia a następnie tworzy linię konstrukcyjną pod określonym kątem tej
linii, albo tworzy się ją względem poziomej osi, określając kąt, a następnie punkt przez
który linia konstrukcyjna powinna przechodzić.
■ Dwusieczna. Tworzy prostą konstrukcyjną dzielącą wskazany kąt na połowy. Należy

wskazać wierzchołek kąta i linie tworzące kąt.
■ Odsunięcie. Tworzy linię konstrukcyjną równoległą do wskazanej linii bazowej. Należy

określić odległość odsunięcia, wskazać linię bazową, a następnie określić, po której
stronie linii bazowej zostanie umieszczona linia konstrukcyjna.
Półproste
Półprosta to linia w przestrzeni trójwymiarowej posiadająca jeden punkt początkowy i
rozciągnięta do nieskończoności. W odróżnieniu od linii konstrukcyjnych, które rozciągnięte
są w dwóch kierunkach, półprosta rozciągnięta jest tylko w jednym kierunku. Użycie
półprostych zamiast linii konstrukcyjnych może poprawić czytelność rysunku. Podobnie
jak w przypadku linii konstrukcyjnych, półproste są ignorowane w poleceniach wyświetlania
zakresu rysunku.
Aby utworzyć linię konstrukcyjną przez określenie dwóch punktów
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Linia konstrukcyjna.
2 Określ punkt, aby zdefiniować punkt początkowy linii konstrukcyjnej.
3 Określ drugi punkt, przez który linia konstrukcyjna ma przebiegać.
Rysowanie linii konstrukcyjnych (i półprostych) | 593

4 Kontynuuj tworzenie linii konstrukcyjnych zgodnie z wymogami rysunku.
Wszystkie pozostałe proste będą przechodzić przez pierwszy podany punkt.
Aby utworzyć półprostą
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Półprosta.
2 Określ punkt początkowy półprostej.
3 Wybierz punkt, przez który ma przechodzić półprosta.
4 Określ kolejne punkty, aby utworzyć następne potrzebne półproste.

Wszystkie pozostałe półproste będą zaczynały się w pierwszym podanym punkcie.
Polecenia
PÓŁPROSTA
Tworzy linię rozpoczynającą się w punkcie i ciągnącą się do nieskończoności.
PROSTA
Tworzy linię o nieskończonej długości.
Tworzenie i łączenie obszarów (Regiony)

Regiony są to zamknięte obszary 2D posiadające parametry fizyczne, takie jak środki masy
figury geometrycznej lub środki ciężkości. Można łączyć istniejące regiony w jeden złożony
region.
Regiony można wykorzystać do
■ Wyodrębniania informacji o projekcie, takich jak powierzchnie i środki masy figury

geometrycznej za pomocą PARAMFIZ
■ Kreskowania i cieniowania

■ Łączenie prostych obiektów w bardziej złożone bezpośrednio przy użyciu operacji
logicznych.
Istnieje możliwość tworzenia regionów na podstawie obiektów tworzących zamknięte pętle.

Pętle mogą być kombinacjami linii, polilinii, okręgów, łuków, elips, łuków eliptycznych i
splajnów otaczających obszar.
Regiony można tworzyć za pomocą polecenia REGION, aby przekształcić zamknięty obiekt
do regionu i poleceniaOBWIEDNIA , aby utworzyć region z obszaru zamkniętego przez
obiekty. Regiony można łączyć przez ujednolicenie, odejmowanie lub przecinanie ich.
Obiekty połączono za pomocą polecenia SUMA:
Obiekty połączono za pomocą polecenia RÓŻNICA:
Obiekty połączono za pomocą polecenia ILOCZYN:
Tworzenie i łączenie obszarów (Regiony) | 595

Niepoprawne obwiednie
Brak możliwości określenia obwiedni może być spowodowany tym, że określony punkt
wewnętrzny nie znajduje się w pełni w zamkniętym obszarze. Po użyciu polecenia
OBWIEDNIA wokół niepołączonych punktów końcowych obwiedni są wyświetlane okręgi
w kolorze czerwonym, co umożliwia zidentyfikowanie przerw w obwiedni.
Okręgi w kolorze czerwonym pozostają wyświetlane nawet po zakończeniu działania

polecenia. Są one usuwane po wybraniu zamkniętej obwiedni lub za pomocą poleceń
PRZERYS, REGENlub REGENW.
Aby zdefiniować regiony
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Region.
2 Wybierz obiekty, z których zostanie utworzony region.

Te obiekty muszą tworzyć zamknięty obszar, taki jak okrąg lub zamknięta polilinia.

W wierszu polecenia zostanie wyświetlony komunikat o liczbie wykrytych pętli i
utworzonych regionów.

Aby zdefiniować regiony za pomocą obwiedni
2 W oknie dialogowym Tworzenie obwiedni, na liście Typ obiektu, wybierz Region.
4 Wskaż na rysunku punkt wewnątrz każdego zamkniętego obszaru, który ma zostać

zdefiniowany jako region, i naciśnij klawisz Enter.
Punkt ten jest nazywany punktem wewnętrznym.
UWAGA Można wykonać nowy zbiór obwiedni, aby ograniczyć obiekty użyte do
wyznaczenia obwiedni.
Aby połączyć regiony przez sumowanie
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Edycja brył ➤ Suma.
2 Wybierz pierwszy region do sumowania.
3 Wybierz kolejny region.

Regiony do sumowania można wybrać w dowolnej kolejności.
4 Kontynuuj wybieranie regionów lub naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć polecenie.
Polecenie przekształca wybrane regiony na nowy złożony region.
Aby połączyć regiony przez sumowanie
1 Kliknij kolejno menu Modyfikuj ➤ Region ➤ Suma.
2 Wybierz pierwszy region do sumowania.
3 Wybierz kolejny region.

Regiony do sumowania można wybrać w dowolnej kolejności.
Polecenie przekształca wybrane regiony na nowy złożony region.
Tworzenie i łączenie obszarów (Regiony) | 597

Aby połączyć regiony przez odejmowanie
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Edycja brył ➤ Odejmij.
2 Wybierz co najmniej jeden region, od którego zostanie odjęty inny region, i naciśnij
klawisz Enter.
3 Wybierz region do odjęcia i naciśnij klawisz Enter.

Obszary wybranych regionów są odejmowane od obszaru wcześniej wybranych
regionów.
Aby połączyć regiony przez znalezienie przecięć
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Edycja brył ➤ Przecięcie.
2 Wybierz pierwszy region do przecięcia.
3 Wybierz kolejny przecinający region.

Regiony, dla których wyznaczana będzie część wspólna, można wskazać w dowolnej
kolejności.
Polecenie przekształci wybrane regiony w nowy region zdefiniowany przez część
wspólną wybranych regionów.
Polecenia
OBWIEDNIA
ILOCZYN
PARAMFIZ
REGION
Przekształca obiekt zamykający obszar w obiekt regionu.

RÓŻNICA
SUMA
Zmienne systemowe
DELOBJ
Określa, czy geometria użyta do utworzenia innych obiektów ma być zachowywana czy
usuwana.
Tworzenie chmurek wersji

Chmurki wersji są poliliniami składającymi się z segmentów łukowych. Są wykorzystywane
do zwracania uwagi na części rysunku podczas jego oceny.
Podczas przeglądania lub zaznaczania rysunków, można zwiększyć wydajność pracy przez
użycie funkcji Chmurki wersji do wyróżniania swoich uwag. Polecenie REVCLOUD tworzy
polilinię z łuków formującą obiekt w kształcie chmurki. Można wybrać styl chmurki wersji:
Normalny lub Kaligrafia. Jeśli wybierzesz styl Kaligrafia, tekst chmurki wersji będzie
wyglądać tak, jakby był napisany piórem do kaligrafii.
Chmurkę wersji można utworzyć od podstaw albo przekształcić obiekt, na przykład okrąg,
elipsę, polilinię lub splajn, w chmurkę wersji. Podczas przekształcania obiektu w chmurkę
wersji oryginalny obiekt jest usuwany, jeśli wartość zmiennej systemowej DELOBJ wynosi
1 (wartość domyślna).
Można określić minimalną i maksymalną domyślną długość dla łuków chmurek wersji.
Podczas rysowania chmurki można zmieniać wielkość łuków, wskazując punkty dla
krótszych segmentów łuków. Można także edytować poszczególne długości łuków i cięciw
chmurki, dostosowując punkty.
Polecenie REVCLOUD przechowuje ostatnią użytą długość łuku jako wielokrotność
zmiennej systemowej DIMSCALE, aby zapewnić spójność między rysunkami o różnych
współczynnikach skali.
Przed użyciem polecenia REVCLOUD należy się upewnić, że cały obszar, który zostanie
objęty chmurką, jest widoczny. Polecenie CHMURKA nie obsługuje przezroczystości ani
panoramowania i powiększania w czasie rzeczywistym.
Tworzenie chmurek wersji | 599

Aby utworzyć chmurkę wersji od początku
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Chmurka wersji.
2 W wierszu polecenia określ długość minimalną i maksymalną nowego łuku lub określ
punkt początkowy chmurki wersji.
Domyślna wartość minimalnej i maksymalnej długości łuku i wynosi 0.5000 jednostek.
Długość maksymalna nie może być większa niż trzykrotna wartość długości
minimalnej.
3 Poprowadź krzyże nitkowe wzdłuż ścieżki chmurki. Klikając punkty wzdłuż ścieżki,
można modyfikować wielkości łuków.
4 Naciśnij klawisz Enter w dowolnym momencie, aby zakończyć rysowanie chmurki

wersji.
Aby zamknąć chmurkę wersji, wróć do punktu początkowego.
Aby utworzyć chmurki wersji w stylu Kaligrafia
2 W wierszu polecenia wprowadź styl.
3 W wierszu polecenia wprowadź kaligrafia.
4 Naciśnij klawisz Enter, aby zapisać ustawienia kaligrafii i kontynuować polecenie,

lub naciśnij klawisz ESC, aby je zakończyć.
Aby przekształcić obiekt w chmurkę wersji
2 W wierszu polecenia określ minimalną i maksymalną długość łuku lub naciśnij klawisz
Enter.
Domyślna wartość minimalnej i maksymalnej długości łuku i wynosi 0.5000 jednostek.
minimalnej.
3 Wybierz okrąg, elipsę, polilinię lub splajn, który ma zostać przekształcony w chmurkę
wersji.

Aby odwrócić kierunek łuków, wprowadź tak w wierszu polecenia i naciśnij klawisz
Enter.
4 Naciśnij klawisz Enter, aby przekształcić wybrany obiekt w chmurkę wersji.
Aby zmienić domyślne długości łuków dla chmurek wersji
2 W wierszu polecenia podaj nową minimalną długość łuku i naciśnij klawisz Enter.
3 W wierszu polecenia podaj nową maksymalną długość łuku i naciśnij klawisz Enter.
minimalnej.
4 Naciśnij klawisz Enter, aby kontynuować polecenie, albo klawisz ESC, aby je
zakończyć.
Aby edytować poszczególne długości łuków lub cięciw w chmurce wersji

1 Zaznacz na rysunku chmurkę wersji, która ma zostać wyedytowana.
2 Przesuń punkty wzdłuż ścieżki chmurki, aby zmienić długość łuków i cięciw.
Polecenia
REVCLOUD
Za pomocą polilinii tworzy chmurkę wersji.
Zmienne systemowe
DIMSCALE
DELOBJ
usuwana.
Tworzenie chmurek wersji | 601

602
Zaznaczanie i
modyfikowanie obiektów 18
Można wybrać obiekty, przejrzeć i zmodyfikować właściwości obiektów oraz wykonać podstawowe i specyficzne
dla określonego typu obiektów operacje edycyjne.
Wybieranie obiektów
Dostępnych jest wiele opcji dotyczących wybierania i edytowania obiektów.
Indywidualnie wybieranie obiektów

W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty można wybrać jeden lub kilka indywidualnych
obiektów.
Używanie kursora zbioru wskazań

Kiedy kwadratowy kursor zbioru wskazań jest ustawiony w pozycji, w której obiekt może
być wybrany, obiekt zostanie wyróżniony. Kliknij, aby wybrać obiekt.
Rozmiar wskaźnika zbioru wskazań można określić na karcie Wybór w oknie dialogowym
Opcje.
Wybieranie obiektów nakładających się na siebie lub znajdujących się blisko

siebie
Czasem trudno jest wybrać obiekty nakładające się na siebie lub znajdujące się blisko siebie.
Na ilustracji dwie linie i okrąg leżą wewnątrz wskaźnika zbioru wskazań.
603
Jeśli podgląd wyboru jest włączony, można cyklicznie przełączać obiekty, wyróżniając
obiekt znajdujący się na wierzchu lub, przytrzymując wciśnięty klawisz Shift, naciskać
klawisz Spacja. Kiedy żądany obiekt zostanie wyróżniony, kliknij lewym przyciskiem myszy,
aby go wybrać.
Jeśli podgląd wyboru jest wyłączony, należy przytrzymać wciśnięte klawisze Shift oraz
Spacja przy monicie Wybierz obiekty i klikać lewym przyciskiem myszy, aby przełączać
obiekty, dopóki nie zostanie wyróżniony żądany obiekt, a następnie nacisnąć klawisz Enter.
Aby przerwać wybieranie cykliczne, naciśnij klawisz Esc.
Usuwanie wyboru obiektów

Aby usunąć obiekty z bieżącego zbioru wskazań, należy wybrać je ponownie, przytrzymując
naciśnięty klawisz Shift.
Aby wybrać pojedynczy obiekt

1 Po wyświetleniu monitu Wybierz obiekty dowolnego polecenia przesuń prostokątny
kursor zbioru wskazań tak, aby stykał się z obiektem, który został oznaczony.
2 Kliknij obiekt.
Zaznaczony obiekt zostanie wyróżniony.
3 Naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć wybieranie obiektów.
UWAGA Jeśli zmienna systemowa PICKFIRST ma wartość 1 (wybór

elementu/czynności), można wybierać obiekty przed wprowadzeniem polecenia.
Aby zmienić rozmiar kursora wyboru zbioru wskazań

2 Na karcie Wybór, w polu Rozmiar wskaźnika zbioru wskazań ustaw rozmiar wskaźnika
za pomocą suwaka.
604 | Rozdział 18 Zaznaczanie i modyfikowanie obiektów

Aby cyklicznie przełączać wybierane obiekty
1 W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty przytrzymaj wciśnięte klawisze Shift +
SPACJA. Kliknij jak najbliżej żądanego obiektu.
2 Powtarzaj kliknięcie, aż właściwy obiekt zostanie wyróżniony.
3 Naciśnij klawisz Enter, aby wybrać obiekt.
UWAGA Jeśli podgląd wyboru jest włączony, można cyklicznie przełączać obiekty,
wyróżniając obiekt znajdujący się na wierzchu, a następnie przytrzymując wciśnięty
klawisz Shift i równomiernie naciskając klawisz SPACJA. Kiedy żądany obiekt zostanie
wyróżniony, kliknij lewym przyciskiem myszy, aby go wybrać.
Aby usunąć zaznaczenie obiektów

■ Naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift. Kliknij obiekty, które mają zostać usunięte ze
zbioru wskazań.
WŁAŚCIWOŚCI
WYBIERZ
3DSELECTIONMODE
Umożliwia sterowanie pierwszeństwem wyboru wizualnie nakładających się obiektów
oraz obiektów, które fizycznie się przenikają, podczas korzystania ze stylów wizualnych
3D.
HIGHLIGHT
Steruje wyróżnianiem obiektów; nie ma wpływu na obiekty wybrane uchwytami.
PICKADD
PICKAUTO
PICKBOX
Indywidualnie wybieranie obiektów | 605

PICKDRAG
PICKFIRST
Wybieranie wielu obiektów

W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty można wybrać kilka obiektów jednocześnie.
Określanie prostokątnego obszaru wyboru

Aby zdefiniować powierzchnię prostokątną, należy określić dwa przeciwne wierzchołki.
Tło wewnątrz prostokąta zmieni kolor i stanie się przezroczyste. Kierunek, w którym kursor
jest przeciągany od jednego punktu do drugiego, decyduje o tym, które obiekty zostaną
wybrane.
■ Okno wybierające. Aby wybrać tylko te obiekty, które znajdują się całkowicie w
obszarze prostokąta, należy przeciągnąć kursor z lewej na prawo.
■ Wybór przecięciem. Aby wybrać te obiekty, które znajdują się wewnątrz prostokąta
lub są przecięte przez jego krawędź, należy przeciągnąć kursor z prawej na lewo.
Podczas wybierania obiektów za pomocą okna zazwyczaj cały obiekt musi być zawarty
wewnątrz obszaru wyboru. Jednak, jeśli obiekt z przerywanym rodzajem linii

(kropkowanym) widoczny jest tylko częściowo w rzutni, a wszystkie widoczne wektory
linii znajdują się w oknie wybierającym, cały obiekt zostaje zaznaczony.
Wybieranie obiektów w obszarze o nieregularnym kształcie

Określ punkty, aby zdefiniować obszar o nieregularnym kształcie. Użyj wieloboku
zawierającego, aby wybrać obiekty, które w całości zawarte są wewnątrz obszaru wyboru.
Użyj wieloboku przecinającego, aby wybrać obiekty zawarte wewnątrz lub przecięte
obszarem wyboru.
Określanie krawędzi wybierającej

W przypadku złożonego rysunku należy użyć krawędzi wybierającej. Krawędź wybierająca
wygląda jak polilinia i wybiera tylko te obiekty, przez które przechodzi. Poniższa ilustracja
pokazuje, jak za pomocą krawędzi można wybrać kilka komponentów.
Używanie innych opcji wybierania

Aby wyświetlić wszystkie dostępne metody wybierania, wpisz . w odpowiedzi na monit
Wybierz obiekty. Aby uzyskać informacje na temat wszystkich opcji wybierania, zobacz
temat WYBIERZ.
Usuwanie obiektów ze zbioru wskazań

Aby usunąć obiekty ze zbioru wskazań, można wpisać u (Usuń) w odpowiedzi na monit
Wybierz obiekty i użyć dowolnej opcji wyboru. Aby przy użyciu opcji Usuń powrócić do
dodawania obiektów do zbioru wskazań, wprowadź d (Dodaj).
Wybieranie wielu obiektów | 607

Aby usunąć obiekty z bieżącego zbioru wskazań, można także nacisnąć i przytrzymać
klawisz Shift i ponownie wybrać obiekty albo nacisnąć klawisz Shift i narysować okno
wybierające. Obiekty można wielokrotnie dodawać i usuwać ze zbioru wskazań.
Aby Wyświetlić listę opcji monitu Wybierz obiekty

■ Wprowadź ? w odpowiedzi na monit Wybierz obiekty.
Aby wybierać obiekty wewnątrz obszaru o nieregularnym kształcie

1 W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty wprowadź ow (okno — wielobok)
2 Określ punkty definiujące obszar, w którym całkowicie zawierają się obiekty, które
mają zostać wybrane.
3 Naciśnij klawisz Enter, aby domknąć wieloboczny obszar wyboru i zakończyć

wybieranie obiektów.
Aby wybrać obiekty przecięciem obszaru o nieregularnym kształcie

1 W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty wprowadź zw.
2 Określ punkty definiujące obszar zawierający lub przecinający obiekty, które mają
zostać wybrane.
3 Naciśnij klawisz Enter, aby domknąć wieloboczny obszar wyboru i zakończyć

wybieranie obiektów.
Aby wybrać obiekty za pomocą krawędzi

1 W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty wprowadź k (krawędź).
2 Określ punkty, aby utworzyć krawędź przechodzącą przez obiekty, które mają zostać
wybrane.
3 Naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć wybieranie.
Aby usunąć kilka obiektów ze zbioru wskazań

1 W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty wprowadź u (usuń).
2 Wprowadź dowolną opcję wyboru, na przykład zw (przecięcie wielobokiem) lub k

(krawędź) i wybierz obiekty, które mają zostać usunięte ze zbioru wskazań.
Aby powrócić do trybu dodawania obiektów do zbioru wskazań, wprowadź d (Dodaj)

WŁAŚCIWOŚCI
SWYBIERZ
WYBIERZ
HIGHLIGHT
PICKADD
PICKAUTO
PICKBOX
PICKDRAG
PICKFIRST
PREVIEWEFFECT
Określa efekty wizualne stosowane w podglądzie wyboru obiektów.
Zapobieganie zaznaczeniu obiektów jako wybranych

Można zapobiec zaznaczaniu i modyfikowaniu obiektów znajdujących się na danej warstwie
przez jej zablokowanie.
Najczęściej zablokowanie warstwy ma na celu zapobieżenie przypadkowemu
zmodyfikowaniu niektórych obiektów. Zablokowanie warstwy nie blokuje wykonania
innych operacji. Przykładowo, warstwę zablokowaną można uczynić warstwą bieżącą, a
także dodać do niej obiekty. Można także użyć zapytań (takich jak LISTA), używać trybu
Zapobieganie zaznaczeniu obiektów jako wybranych | 609

lokalizacji dla wskazania punktów obiektów umieszczonych na zamkniętych warstwach,
a także zmieniać kolejność rysowania obiektów tych warstwach.
Aby ułatwić odróżnianie warstw zablokowanych od odblokowanych, można wykonać
następujące czynności:
■ Ustawić wskaźnik myszy nad obiektem, aby zobaczyć, czy wyświetlona jest ikona
blokady.
■ Przyciemnić obiekty na warstwach zablokowanych.
UWAGA Uchwyty nie są wyświetlane dla obiektów znajdujących się na zablokowanych

warstwach.
Aby zablokować lub odblokować warstwę

2 W oknie Menedżera właściwości warstw kliknij ikonę kłódki dla każdej warstwy,
która ma zostać zablokowana.

Jeśli ikona przedstawia zamkniętą kłódkę, warstwa jest zablokowana, a zawarte na
niej obiekty nie mogą być wybierane do edycji.
Aby zablokować lub odblokować warstwę, zaznaczając obiekt na tej warstwie

1 Kliknij kartę Model.
2 Wykonaj jedną z następujących czynności:
■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Zablokuj.
■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Zablokuj.
3 Wybierz obiekt na warstwie, która ma zostać zablokowana lub odblokowana.

WARSTWA
WARIZO
Ukrywa lub blokuje wszystkie warstwy oprócz warstw wybranych obiektów.
LAYLCK
Blokuje warstwę wybranego obiektu.
LAYULK
Odblokowuje warstwę wybranego obiektu.
LAYLOCKFADECTL
Steruje stopniem przygaszania obiektów na zablokowanych warstwach.
Wybieranie obiektów według właściwości

Właściwości obiektów i typy obiektów mogą stanowić kryterium włączania obiektów do
zbioru wskazań lub wykluczania ich z niego.
Aby szybko zdefiniować zbiór wskazań na podstawie określonych kryteriów filtrowania,
należy użyć elementu
■ Opcja Szybki wybór (SWYBIERZ) na palecie Właściwości umożliwia odfiltrowanie

zbiorów wskazań według właściwości (np. koloru) i typu obiektu
■ Okno dialogowe Filtry wyboru obiektów (FILTR) umożliwia filtrowanie zbiorów

wskazań według właściwości i typu obiektu
■ Wybierz podobne (SELECTSIMILAR), aby wybrać podobne obiekty tego samego typu
na podstawie określonych zgodnych właściwości.
Jeśli do obiektu dodano dane klasyfikacji za pomocą aplikacji Autodesk lub aplikacji innej
firmy, można także wybierać obiekty w oparciu o właściwości klasyfikacji. Za pomocą
filtrów wybierania obiektów można nazwać i zapisać filtry celem ich przyszłego użycia.
Jeśli zbiór wskazań ma być filtrowany według koloru albo rodzaju lub szerokości linii za
pomocą filtrów wyboru obiektu, należy zwrócić uwagę, czy dla jakichkolwiek obiektów na
rysunku wartością tych właściwości jest JAKWARSTWA. Przykładowo, obiekt może być
czerwony, ponieważ dla jego koloru wybrano opcję JAKWARSTWA, a obiekt znajduje się
na warstwie koloru czerwonego.
Wybieranie obiektów według właściwości | 611

Domyślnie obiekty tego samego typu są uznawane za podobne, jeśli znajdują się na tej
samej warstwie i, w przypadku bloków i innych obiektów wskazywanych przez odniesienia,
ich nazwy są identyczne. Podobiekty są uznawane tylko na poziomie obiektu. Na przykład
po wybraniu wierzchołka siatki polecenie SELECTSIMILAR spowoduje wybranie innych
obiektów siatkowych, a nie tylko wierzchołków siatki.
UWAGA Jeśli do obiektu dodano dane klasyfikacji, np. za pomocą aplikacji takiej jak
®
AutoCAD Map 3D, a plik klasyfikacji (XML) jest dostępny, można także wybierać obiekty
w oparciu o właściwości klasyfikacji. W szczególności można wybrać klasyfikację w polu
Typ obiektu oraz właściwość w polu Właściwości.
Patrz także:
■ Dostosowywanie wybierania obiektów na stronie 615
■ Praca z warstwami na stronie 382
Aby utworzyć zbiór wskazań za pomocą funkcji Szybki wybór
2 W oknie dialogowym Szybki wybór z listy Zastosuj do wybierz opcję Cały rysunek.
3 Z listy Typ obiektu wybierz opcję Wiele.
4 Z listy Właściwości wybierz opcję Kolor.
5 Z listy Operator wybierz opcję Równy.
6 W obszarze Wartość określ kolor.
7 W polu Sposób zastosowania wybierz opcję Dołącz do nowego zbioru wskazań.
Aby wyłączyć obiekty ze zbioru wskazań

Można wyłączyć obiekty z obecnie wybranego zbioru, korzystając z opcji Wyłącz z nowego
zbioru wskazań. W poniższym przykładzie ze zbioru wybranych obiektów zostaną wyłączone
wszystkie okręgi o promieniu większym od 1.
1 Zaznacz kilka obiektów.

3 W oknie dialogowym Szybki wybór z listy Zastosuj do wybierz Bieżący wybór.
4 W polu Typ obiektu wybierz Okrąg.
5 W polu Właściwości wybierz Promień.
6 Z listy Operator wybierz opcję Większy od.
7 W polu Wartość wprowadź 1.
8 W polu Sposób zastosowania wybierz Wyłącz z nowego zbioru wskazań.

Wszystkie okręgi o promieniu większym niż 1 zostaną usunięte ze zbioru wskazać.
Aby dodać obiekty do zbioru wskazań

Można użyć opcji Szybki Wybór, aby dodać obiekty do obecnie wybranego zbioru wskazań.
W poniższym przykładzie do obecnie wybranego zbioru wskazań zostaną dodane wszystkie
obiekty rysunku zawierające hiperłącza o nazwach zaczynających się od bld1_
2 W oknie dialogowym Szybki wybór wybierz Dołącz do bieżącego zbioru wskazań.
3 W polu Typ obiektu wybierz opcję Wiele.
4 Z listy Właściwości wybierz opcję Hiperłącze.
5 Z listy Operator wybierz opcję Zgodny z wzorcem.
6 W polu Wartość wprowadź bld1_*.
7 W polu Sposób zastosowania wybierz opcję Dołącz do nowego zbioru wskazań.
Aby nazwać i zapisać listę filtrowania

1 W wierszu polecenia wprowadź filtr.
2 W oknie dialogowym Filtry wyboru obiektów, w polu Wybierz filtr wybierz filtr, np.:
Linia.
3 Kliknij Dodaj do listy.
4 W polu Zapisz jako podaj nazwę filtru, na przykład Filtrlinii
Wybieranie obiektów według właściwości | 613

5 Kliknij Zapisz jako.

Filtr zostanie zastosowany, umożliwiając wybranie z rysunku tylko linii. Podczas
wybierania obiektów filtr zostanie zastosowany do wszystkich obiektów w obszarze
wyboru.
Aby użyć nazwanego filtru

1 W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty wprowadź 'filtr (Apostrof oznacza, że
polecenie jest wywoływane w trybie nakładkowym).
2 W oknie dialogowym Filtry wyboru obiektów, w obszarze Wybierz filtr zaznacz filtr,
który ma zostać użyty. Kliknij przycisk Zastosuj.
3 Użyj okna przecinającego, aby wybrać obiekty.

Wybrane zostaną wyłącznie te obiekty wybrane w oknie przecinającym, które spełniają
kryteria określone w filtrze.
Tworzenie zbioru wskazań obiektów podobnych

1 Wprowadź wyrażenie selectsimilar.
2 Wprowadź wyrażenie us (ustawienia).
3 W oknie dialogowym Wybór kryterium podobieństwa wybierz właściwości, które

muszą być zgodne dla obiektów tego samego typu, aby obiekty zostały uznane za
podobne.
Jeśli nie zostaną wybrane żadne właściwości, zostaną wybrane obiekty tego samego
typu.
5 Wybierz obiekty, które mają stanowić kryterium wyboru.
6 Naciśnij klawisz Enter, aby wybrać obiekty podobne.
FILTR
Tworzy listę wymagań, które musi spełnić obiekt, aby zostać włączony do zbioru wskazań.
WŁAŚCIWOŚCI

SWYBIERZ
WYBIERZ
SELECTSIMILAR
Umożliwia dodanie podobnych obiektów do zbioru wskazań na podstawie wybranych
obiektów.
PICKADD
PICKAUTO
PICKBOX
PICKDRAG
PICKFIRST
SELECTSIMILARMODE
Umożliwia określenie, które właściwości muszą być zgodne dla obiektu tego samego typu,
aby został on wybrany poleceniem SELECTSIMILAR.
Dostosowywanie wybierania obiektów

Można kontrolować kilka aspektów związanych z wybieraniem obiektów. Można
kontrolować: czy najpierw wpisywane jest polecenie czy wybierane są obiekty; wielkość
kursora zbioru wskazań; oraz w jaki sposób wyświetlane są wybrane obiekty.
W przypadku poleceń używających monitu Wybierz obiekty można:
■ Najpierw wpisać polecenie, a następnie wybrać obiekty
■ Najpierw wybrać obiekty, a następnie wpisać polecenie
Dostosowywanie wybierania obiektów | 615

Można także określić:
■ Czy możliwy będzie podgląd obiektów, które mają być wybrane, podczas wybierania
■ Czy wybrane obiekty są wyróżniane
■ Jak definiowane są obszary wyboru i jak są tworzone zbiory wskazań
Wybieranie najpierw polecenia

Gdy użytkownik posługuje się poleceniem edycji, wyświetlany jest monit Wybierz obiekty,
a krzyż nitkowy zostaje zastąpiony wskaźnikiem zbioru wskazań. Można odpowiedzieć na
monit Wybierz obiekty na kilka sposobów:
■ Wybierając obiekty pojedynczo.
■ Kliknij pusty obszar. Przeciągnij wskaźnik, aby zdefiniować prostokątny obszar.
■ Podaj opcję wyboru. Wprowadź ?, aby wyświetlić wszystkie opcje wyboru.
■ Łącząc metody wybierania. Przykładowo, aby wybrać z obszaru rysunku większość

obiektów, można wybrać wszystkie obiekty, a następnie usunąć ze zbioru wskazań
niektóre obiekty.
■ Wprowadź 'filtr, aby użyć nazwanego filtru wyboru. Apostrof oznacza, że polecenie
zostanie wykonane w trybie nakładkowym.
Wybieranie najpierw obiektów

Można użyć jednej z dwóch metod wybierania obiektów przed uruchomieniem polecenia:
■ Użyj polecenia WYBIERZ i wprowadź ?, aby wyświetlić wszystkie opcje wyboru.

Wszystkie wybrane obiekty zostaną umieszczone w poprzednim zbiorze wskazań. Aby
użyć poprzedniego zbioru wskazań, wprowadź p w odpowiedzi na monit Wybierz
obiekty każdego kolejnego polecenia.
■ Jeżeli włączono opcję wyboru elementu/czynności, przed wprowadzeniem polecenia

takiego jak PRZESUŃ, KOPIUJ lub WYMAŻ należy wybrać obiekty w wierszu
polecenia. Korzystając z tej metody, można wybierać obiekty, klikając je pojedynczo
lub używając wyboru automatycznego.
■ Wprowadź SWYBIERZ, aby dokonać filtrowania zbioru wskazań. Następnie wprowadź

p w odpowiedzi na monit Wybierz obiekty każdego kolejnego polecenia.

Zaznaczanie obiektów, które mają być wybrane
Obiekty, nad którymi przesuwany jest wskaźnik zbioru wskazań, są podświetlane, dzięki
czemu użytkownik widzi, który obiekt zostanie zaznaczony po kliknięciu. Po określeniu
obszaru do wybrania wielu obiektów, tło obszaru staje się przezroczyste.
Takie efekty podglądu wyboru są włączone domyślnie. Można je wyłączyć za pomocą
zmiennej systemowej SELECTIONPREVIEW. Podgląd wyboru obiektów nie jest dostępny,
jeżeli zmienna systemowa PICKBOX ma ustawioną wartość 0.
Sterowanie wyglądem wybranych obiektów

Domyślnie wybrane obiekty są wyświetlane liniami kreskowanymi. Można przyspieszyć
działanie programu, ustawiając wartość zmiennej systemowej HIGHLIGHT na 0.
Wyłączenie wyróżniania wybranych obiektów nie wpływa na wyświetlanie uchwytów
Konfigurowanie domyślnych metod wybierania

Domyślne metody wybierania to:
■ Używanie podglądu wyboru i efektów zmiany właściwości obszaru wyboru.
■ Wybieranie obiektów przed wprowadzeniem polecenia (wybór elementu/czynności)

lub po wprowadzeniu polecenia. (PICKFIRST)
■ Aby dołączyć obiekty do zbioru wskazań, naciśnij klawisz Shift. (PICKADD)
■ Kliknij i przeciągnij — powstanie okno wybierające. W przeciwnym razie konieczne

jest dwukrotne kliknięcie, aby zdefiniować narożniki okna wyboru. (PICKDRAG)
■ Po kliknięciu pustego obszaru okno wybierające lub przecinające uruchomi się

automatycznie. Można także wpisać c lub w, aby określić wybór okna przecinającego.
(PICKAUTO)
■ Zmienia wielkość wskaźnika zbioru wskazań. (PICKBOX)
■ Wybiera wszystkie obiekty w grupie, jeżeli wybrany został tylko jeden obiekt w tej
grupie.
■ Dołącza obwiednie do zbioru wskazań, jeżeli zostało wybrane kreskowanie.
Aby zmienić rozmiar kursora zbioru wskazań

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wybór w sekcji Rozmiar wskaźnika zbioru
wskazań przesuń suwak w taki sposób, aby wskaźnik zbioru wskazań uzyskał
odpowiedni rozmiar.
Aby zmienić ustawienia wybierania obiektów
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wybór, wprowadź zmiany w obszarach Podgląd

wyboru i Tryby wyboru oraz zmień wielkość wskaźnika zbioru wskazań.
Aby włączyć lub wyłączyć podgląd wyboru
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wybór, wybierz lub zrezygnuj z opcji:

■ Wybranie opcji Gdy polecenie jest aktywne spowoduje wyświetlenie zaznaczenia.
■ Wybranie opcji Gdy żadne polecenie nie jest aktywne spowoduje wyświetlenie
zaznaczenia.
■ Wybierz obydwie te opcje, aby włączyć podgląd wyboru, kiedykolwiek będzie

dostępny.
■ Podgląd wyboru zostanie całkowicie wyłączony, jeżeli żadna z tych opcji nie
będzie zaznaczona.
Aby zmienić wygląd podglądu wyboru
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wybór, kliknij Ustawienia efektu wizualnego.
3 W oknie dialogowym Ustawienia efektu wizualnego wybierz jedną z następujących

opcji:
■ Kreskowanie Wyświetla linie kreskowane.

■ Pogrubienie. Wyświetla linie pogrubione.
■ Oba Wyświetla linie kreskowane i pogrubione.
Aby wyłączyć obiekty z podglądu wyboru
3 W oknie dialogowym Ustawienia efektu wizualnego kliknij Opcje zaawansowane.
4 W oknie dialogowym Zaawans. opcje podglądu wybierz jedną z następujących opcji,

aby wyłączyć obiekty z podglądu wyboru:
■ Pomiń obiekty na warstwach zamkniętych
■ Odnośniki
■ Tabele
■ Grupy
■ Wiele wierszy
■ Kreskowania
Aby zmienić wygląd obszaru wyboru
3 W oknie dialogowym Ustawienia efektu wizualnego zmień dowolne z następujących

ustawień:
■ Wskaż wybrany obszar Wybierz, aby wyświetlić efekt dla obszarów wyboru.
■ Kolor okna wybierającego Wybierz kolor lub kliknij Wybierz kolor, aby
wyświetlić okno dialogowe Wybierz kolor. (zmienna systemowa
WINDOWAREACOLOR)

■ Kolor okna przecinającego. Wybierz kolor lub kliknij Wybierz kolor, aby
wyświetlić okno dialogowe Wybierz kolor. (zmienna systemowa
CROSSINGAREACOLOR)
■ Pochłanianie obszaru wyboru. Aby ustawić przezroczystość obszarów wyboru,

przesuń suwak. Im niżej będzie ustawienie, tym bardziej przezroczysty będzie
obszar wskazań. Nastawienie na wartość 100 sprawi, że obszar będzie
nieprzezroczysty. (zmienna systemowa SELECTIONAREAOPACITY)
4 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć każde okno dialogowe.
FILTR
Tworzy listę wymagań, które musi spełnić obiekt, aby zostać włączony do zbioru wskazań.
WŁAŚCIWOŚCI
SWYBIERZ
CROSSINGAREACOLOR
Steruje kolorami wybranego obszaru podczas wyboru oknem przecinającym.
DRAGMODE
HIGHLIGHT
PICKADD
PICKAUTO
PICKBOX

PICKDRAG
PICKFIRST
PREVIEWEFFECT
Określa efekty wizualne stosowane w podglądzie wyboru obiektów.
PREVIEWFILTER
Wyłącza określone typy obiektów z podglądu wyboru.
SELECTIONAREA
Steruje wyświetlaniem efektów dla obszarów wyboru.
SELECTIONAREAOPACITY
Steruje przezroczystością obszaru wyboru podczas wybierania za pomocą okna
wybierającego i przecinającego.
SELECTIONPREVIEW
Steruje wyświetlaniem podglądu wyboru.
WINDOWAREACOLOR
Steruje kolorem przezroczystego obszaru wskazań podczas wybierania oknem.
Grupowanie obiektów
Grupa jest zapisanym zbiorem obiektów, które można wybierać i poddawać edycji razem
lub osobno. Grupy to łatwy sposób połączenia elementów rysunku, którymi trzeba operować
jak jednostką.
Patrz także:
Przegląd grup
Grupa jest zapisanym zbiorem obiektów, które można wybierać i poddawać edycji razem
lub osobno. Grupy to łatwy sposób połączenia elementów rysunku, którymi trzeba operować
jak jednostką. Można je utworzyć szybko, używając nazwy domyślnej.
Grupowanie obiektów | 621

Podczas pracy z rysunkiem można modyfikować komponenty grup, dodając do nich nowe
obiekty lub usuwając istniejące.
Pod niektórymi względami grupy przypominają bloki, które także służą do łączenia obiektów
w nazwane zbiory. Na przykład grupy są zapisywane i odtwarzane w następnych sesjach.
Edycja indywidualnych obiektów jest jednak łatwiejsza w grupach niż w blokach, ponieważ
blok musi zostać rozbity przed edycją jego elementów. Inaczej niż bloki, grupy nie mogą
należeć do kilku rysunków jednocześnie.
GRUPA
Umożliwia tworzenie zapisanych zestawów obiektów zwanych grupami i zarządzanie
nimi.
NAJWYBGRUPĘ
Otwiera starszego Menedżera grup.
SROZBIJGRUPĘ
Usuwa definicję grupy z rysunku.
GROUPDISPLAYMODE
Steruje wyświetlaniem i uchwytami grup, gdy zaznaczanie grup jest włączone.
PICKFIRST
PICKSTYLE
Tworzenie grup
Można wybrać obiekty, które zostaną włączone do grupy, a także przypisać do grupy nazwę
i opis.
Podczas definiowania grupy można ją nazwać i dołączyć opis. Po skopiowaniu grupa
otrzymuje domyślną nazwę Ax i zostaje uznana za nienazwaną.
Obiekty na rysunku mogą należeć do więcej niż jednej grupy, a grupy mogą być zagnieżdżane
w innych grupach. Rozbicie zagnieżdżonej grupy przywraca oryginalną konfigurację jej
elementów.

Jeśli wybieranie grup jest włączone (zmienna systemowa PICKSTYLE ma wartość 1 lub
3), wybranie elementu istniejącej grupy w celu włączenia do nowej powoduje wybranie
wszystkich elementów poprzedniej grupy. Aby włączyć wybieranie poszczególnych obiektów
w grupie, należy wyłączyć wybieranie grup (ustawić wartość zmiennej systemowej
PICKSTYLE na 0 lub 2).
Nienazwane grupy nie będą wyświetlane na liście w Group Manager, dopóki nie zostanie
włączona opcja Dołącz nienazwane.
Nazwane grupy nie są zachowywane, gdy rysunek zostaje użyty jako odnośnik zewnętrzny
lub wstawiony jako blok. Grupy takie można jednak powiązać, a następnie rozbić odnośnik
zewnętrzny lub blok, aby uzyskać dostęp do grupy jako grupy nienazwanej.
UWAGA Należy unikać tworzenia dużych grup, zawierających kilkaset lub kilka tysięcy
obiektów. Duża grupa znacznie spowalnia pracę programu.
Aby utworzyć grupę nienazwaną

1 Wybierz obiekty, które mają zostać skojarzone w grupie.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Grupy ➤ Grupa.

Zostanie utworzona nienazwana grupa zawierająca zaznaczone obiekty. Grupie tej
przypisana zostanie nazwa domyślna, na przykład *A1.
Grupy nienazwane nie są wyświetlane w Menedżerze grup, o ile nie zostanie włączona
opcja Włącz nienazwane grupy.
Aby utworzyć grupę nazwaną
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Grupy ➤ Grupa.
2 W wierszu polecenia wprowadź n i wpisz nazwę grupy.
3 Wybierz obiekty, które mają zostać pogrupowane, i naciśnij klawisz Enter.

Dla wybranych obiektów zostanie utworzona nazwana grupa.
GRUPA
nimi.

NAJWYBGRUPĘ
PICKSTYLE
Wybieranie obiektów w grupach

Dostępnych jest kilka metod wybierania grup. Można między innymi wybierać grupy za
pomocą ich nazw lub wybierać poszczególne obiekty należące do grupy.
Domyślnie grupy są wybieralne. Oznacza to, że wybranie dowolnego elementu grupy
powoduje wybranie wszystkich obiektów w grupie. Można wówczas poddać grupę edycji
jako całość. Wybranie obiektu należącego do wielu grup powoduje wybranie wszystkich
grup, do których należy obiekt. Wyłącz opcję wybierania grup, aby zgrupowane obiekty
wybierać oddzielnie.
PORADA Włącz lub wyłącz wybór grup, naciskając klawisze Ctrl+H lub Shift+Ctrl+A.
Wszystkie elementy wybieralnych grup można również wybrać za pomocą cyklicznego

wybierania obiektów (na przykład można wybrać obiekt pokrywający się z innym obiektem).
Edycja elementów grupy za pomocą uchwytów możliwa jest po wskazaniu grupy przy
użyciu urządzenia wskazującego w wierszu polecenia.
Wybieranie grupy
Najprostszym sposobem wybrania grupy przy włączonym wyborze grup jest kliknięcie
grupy obiektów. Jeśli jednak zachodzi potrzeba uzyskania dostępu do grupy zagnieżdżonej
lub odszukania i wybrania określonej grupy, należy skorzystać z Menedżera grup. Grupy
można także wybierać, wpisując polecenie grupa i nazwę grupy w odpowiedzi na dowolny
monit Wybierz obiekty.
Aby określić, czy wszystkie pogrupowane obiekty mogą być wybierane

pojedynczo
■ Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Grupy ➤ Włącz/wyłącz wybór grup
■ W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie pickstyle. Wprowadź wartość 1, aby włączyć

wybieranie grupy. Obiekty w obrębie grupy będą mogły być wybierane tylko jako grupa,
a nie pojedynczo.

■ W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie pickstyle. Wprowadź wartość 0, aby wyłączyć
wybieranie grupy. Obiekty w obrębie grupy będą mogły być wybierane tylko pojedynczo,
a nie jako grupa.
■ W dowolnym momencie wybieranie grupy można włączyć lub wyłączyć, naciskając

klawisze Ctrl+H lub Ctrl+Shift+A.
Aby określić wybieralność dla danej grupy
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Grupy ➤ Nazwane grupy.
2 W oknie Menedżera grup wybierz grupę.
3 W polu Wybierz kliknij ikonę żarówki, aby zmieniła kolor z szarego na żółty.
PORADA W wierszu polecenia wprowadź NAJWYBGRUPĘ, aby otworzyć klasycznego

Menedżera grup.
Aby określić, do których grup należy obiekt

1 Zaznacz obiekt w obszarze rysunku.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Grupy ➤ Nazwane grupy.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy, gdy kursor znajdzie się nad którąś z grup. Kliknij
polecenie Wyczyść wszystkie.
4 Kliknij prawym przyciskiem myszy, gdy kursor znajdzie się nad którąś z grup. Kliknij
Pokaż grupy dla wybranych obiektów.
Obiekty zostaną wyróżnione w kolumnie Grupa.
GRUPA
nimi.
NAJWYBGRUPĘ

GROUPDISPLAYMODE
Steruje wyświetlaniem i uchwytami grup, gdy zaznaczanie grup jest włączone.
PICKSTYLE
Edytowanie grup
Grupy można modyfikować na wiele sposobów — można zmieniać ich członkostwo,
modyfikować ich właściwości, zmieniać ich nazwy i opisy lub usuwać je z rysunku.
Edycja obiektów jako grupy

Jeśli jest włączona opcja wybierania grup, można przenosić, kopiować, obracać i
modyfikować grupy w taki sam sposób jak pojedyncze obiekty. Jeśli zachodzi potrzeba
edytowania poszczególnych obiektów należących do grupy, należy wyłączyć opcję wybierania
grup lub wybrać indywidualne obiekty do edycji za pomocą uchwytów. Więcej informacji
znajduje się w temacie Wybieranie obiektów w grupach na stronie 624.
Zmiana komponentów grupy, nazwy lub opisu

W dowolnym momencie można określić, które obiekty mają zostać dodane do grupy lub
usunięte z niej. Można również zmienić nazwę grupy lub zmienić jej opis. Jeśli usunięcie
obiektu lub usunięcie go z grupy powoduje, że grupa staje się pusta, grupa pozostaje
zdefiniowana, ale nie zawiera żadnych elementów.
UWAGA Rozbicie obiektu, na przykład bloku lub kreskowania, które należy do grupy,
nie powoduje automatycznego dodania powstałych komponentów do żadnej grupy.
Usuwanie grup
Definicję grupy można usunąć, aby rozbić zawarte w niej obiekty.
W wyniku tego obiekty są niezgrupowane, ale pod żadnym innym względem nie są
zmienione.
Aby usunąć grupę

1 Wybierz grupę w obszarze rysunku.
2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Grupy ➤ Rozbij grupę.

Obiekty są rozgrupowane.

Aby dodać lub usunąć obiekty
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Grupy ➤ Edycja grupy.
2 Wybierz grupę w obszarze rysunku
3 W odpowiedzi na zapytanie wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wprowadź d w celu dodania obiektów
■ Wprowadź u, aby usunąć obiekty
4 Wybierz obiekty w celu dodania do lub usunięcia z grupy.

Obiekty zostaną dodane do lub usunięte z wybranej grupy.
Aby zmienić nazwę grupy
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Grupy ➤ Edycja grupy.
2 Wybierz grupę w obszarze rysunku
3 W wierszu polecenia wprowadź nnazwa.

Nazwa grupy zostanie zmieniona.
EDYTUJGRUPĘ
Dodaje i usuwa obiekty z wybranej grupy lub zmienia nazwę wybranej grupy.
SROZBIJGRUPĘ
Usuwa definicję grupy z rysunku.
NAJWYBGRUPĘ
ROZBIJGRUPĘ
Usuwa zespolenia obiektów z grupy.

PICKSTYLE
Poprawianie błędów
Można prześledzić i cofnąć wszystkie wykonane niedawno operacje.
Cofanie pojedynczej operacji

Najprostszą metodą śledzenia wstecz jest korzystanie z poleceń COFAJ lub Uw celu
wycofania pojedynczej operacji. Wiele poleceń posiada własną opcję C (cofaj), która
umożliwia poprawienie błędów bez opuszczania wiersza polecenia. Przykładowo, podczas
tworzenia linii i polilinii można wpisać c, aby cofnąć ostatni utworzony segment.
UWAGA Domyślnie polecenie COFAJ jest ustawione w ten sposób, że podczas cofania
lub ponawiania poleceń kolejne polecenia nfragm i zoom są łączone w jedną operację.
Jednak polecenia nfragm i zoom uruchomione z menu nie są łączone i zawsze są
wyświetlane jako odrębne operacje.
Cofanie kilku operacji równocześnie

Podczas pracy użyj opcji Zaznacz polecenia COFAJ, aby zaznaczyć daną operację. Następnie
będzie możliwe użycie polecenia COFAJ w celu cofnięcia wszystkich wykonanych operacji,
począwszy od zaznaczonej operacji. Użyj opcji Początek i Koniec polecenia COFAJ, aby
zdefiniować zestaw akcji, które mają być traktowane jako grupa.
Możliwe jest również cofnięcie kilku operacji równocześnie za pomocą listy Cofnij na pasku
narzędzi Standardowy.
Odwracanie efektu polecenia Cofnij

Można odwrócić efekt pojedynczej operacji C lub COFAJ, używając polecenia ODTWÓRZ
bezpośrednio po użyciu polecenia C lub COFAJ.
Możliwe jest również odwrócenie kilku operacji równocześnie za pomocą listy ODTWÓRZ
na pasku narzędzi Standardowy.
Wymazywanie obiektów
Można usunąć dowolny z narysowanych obiektów. Jeżeli przypadkowo zostanie usunięty
niewłaściwy obiekt, można użyć polecenia COFAJ lub ODDAJ, aby go przywrócić.
Więcej informacji znajduje się w temacie Wymazywanie obiektów na stronie 630.

Anulowanie polecenia
Działanie polecenia można anulować, naciskając klawisz Esc.
Aby cofnąć ostatnie polecenie

■ Kliknij menu Edycja ➤ Cofnij.
Aby cofnąć określoną liczbę operacji

1 Na pasku narzędzi Standardowy kliknij strzałkę listy Cofnij.
Wyświetlana jest lista operacji, które można cofnąć, począwszy od ostatniej.
2 Użyj opcji przeciągania, aby wybrać operacje, które mają zostać cofnięte.
3 Kliknij, aby cofnąć wybrane operacje.
Aby przywrócić cofniętą operację

■ Kliknij menu Edycja ➤ Odtwórz.
Jedynie czynność bezpośrednio poprzedzająca użycie polecenia COFAJ może zostać

przywrócona za pomocą polecenia ODTWÓRZ. Polecenia ODTWÓRZ nie można użyć
w celu powtórzenia wykonanego polecenia.
Aby odtworzyć określoną liczbę cofniętych operacji

1 Na pasku narzędzi Standardowy kliknij strzałkę listy Odtwórz.
Wyświetlana jest lista operacji, których cofnięcie można odtworzyć, począwszy od
ostatniej.
2 Użyj opcji przeciągania, aby wybrać operacje, które mają zostać odtworzone.
3 Kliknij, aby odtworzyć wybrane operacje.
WYMAŻ
Usuwa obiekty z rysunku.
OPCJE
Poprawianie błędów | 629

ODDAJ
Przywraca usunięte obiekty.
ODTWÓRZ
Odwraca efekt działania poprzednich poleceń COFAJ lub C.
WODTWÓRZ
Odwraca efekty wielokrotnego działania polecenia Cofaj lub C.
U
COFAJ
UNDOCTL
Wskazuje stan opcji Auto, Tryb, i Grupa polecenia COFAJ.
UNDOMARKS
Przechowuje liczbę znaczników umieszczonych przez opcję Zaznacz w strumieniu
sterowania polecenia COFAJ.
Wymazywanie obiektów
Istnieje wiele sposobów usuwania obiektów z rysunku i czyszczenia ekranu.
Usuwanie nieużywanych definicji, styli i obiektów

Istnieje możliwość usunięcia nieużywanych obiektów nazwanych i nienazwanych przy
użyciu polecenia USUŃ. Niektóre z nienazwanych obiektów można usunąć, w tym definicje
bloku, style wymiarów, warstwy, rodzaje linii i style tekstu. Dzięki poleceniu USUŃ można
również usunąć geometrię o długości zero oraz opróżnić obiekty tekstowe.
Usuń powielone obiekty

Powielone i nakładające się linie, łuki, polilinie i segmenty można usunąć z tych typów
obiektów za pomocą polecenia USUŃPOWIELONE. Ustaw wartość tolerancji i określ, czy
właściwości obiektu, takie jak warstwa, kolor lub styl wydruku, są uwzględniane, czy
ignorowane podczas porównywania przypuszczalnie powielonych obiektów. Polecenie
USUŃPOWIELONE również udostępnia metodę konsolidacji obiektów.

Czyszczenie ekranu
Można usunąć przypadkowe piksele, które są pozostałościami po operacjach edycji z obszaru
wyświetlania, za pomocą polecenia REGEN lub REGENW.
Patrz także:
■ Poprawianie błędów na stronie 628
Aby wymazać obiekt
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Wymaż.
2 W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty użyj metody wyboru obiektów, aby wybrać
obiekty przeznaczone do wymazania, lub wprowadź opcję:
■ Wprowadź o (ostatni), aby usunąć ostatni narysowany obiekt.
■ Wprowadź p (poprzedni), aby wymazać ostatni zbiór wskazań.
■ Wprowadź w, aby wymazać wszystkie obiekty na rysunku.
■ Wprowadź ?, aby wyświetlić listę wszystkich metod wyboru obiektów.
Aby usunąć powielone obiekty

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Usuń powielone
obiekty
2 W odpowiedzi na monit Wybierz obiekty użyj metody wyboru, aby wybrać obiekty.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Usuń powielone obiekty.
4 Opcjonalnie:
■ Określ wartość tolerancji.
■ Wybierz właściwości, które mają być ignorowane podczas porównania obiektów.
■ Ustaw dodatkowe opcje, aby zoptymalizować segmenty polilinii, połączyć obiekty

lub zachować skojarzenie.
Wymazywanie obiektów | 631

Powielone obiekty zostaną usunięte.
Aby przywrócić ostatni wymazany obiekt

■ W wierszu polecenia wprowadź oddaj.
Zostaną przywrócone ostatnie obiekty usunięte za pomocą poleceń WYMAŻ, BLOK i

PISZBLOK.
Aby wyciąć obiekty do Schowka

1 Wybierz obiekty do wycięcia.
2 Kliknij karta Początek ➤ panel Narzędzia ➤ Wytnij. Można także nacisnąć

kombinację klawiszy Ctrl+X.
Wybrane obiekty są dostępne do wklejenia do innych aplikacji systemu Windows.
1 Kliknij menu aplikacji ➤ Narzędzia rysunkowe ➤ Usuń.

Okno dialogowe Usuń wyświetla widok drzewa dla typów obiektów z elementami,
które mogą zostać usunięte.
2 W celu usuwania warstw, do których nie istnieją odniesienia, użyj jednej z poniższych
metod.
■ Aby usunąć wszystkie rodzaje linii bez odniesień, wybierz Rodzaje linii.
■ Aby usunąć określone rodzaje linii, kliknij dwukrotnie Rodzaje linii, aby rozszerzyć
widok drzewa. Wybierz rodzaje linii, które mają zostać usunięte.
Jeśli element do usunięcia nie znajduje się na liście, wybierz Przeglądaj elementy,
których nie można usunąć.

Usuwanie geometrii o zerowej długości i pustych obiektów tekstowych
1 Kliknij menu aplikacji ➤ Narzędzia rysunkowe ➤ Usuń.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Usuń.
2 Wybierz opcję Usuń geometrię o zerowej długości i puste obiekty tekstowe.
WYTNIJ
WYMAŻ
ODDAJ
USUŃPOWIELONE
Usuwa powielone lub nakładające się linie, łuki oraz polilinie. Łączy również obiekty
częściowo nakładające się lub ciągłe.
USUŃ
PRZERYS
Odświeża obraz wyświetlany w bieżącej rzutni.
REGEN
Wymazywanie obiektów | 633

COFAJ
Wytnij, skopiuj i wklej za pomocą schowka

Kiedy zachodzi potrzeba użycia w innej aplikacji obiektów znajdujących się w pliku rysunku,
obiekty te można wyciąć lub skopiować do Schowka, a następnie wkleić je ze Schowka w
innej aplikacji.
Wycinanie obiektów
Wycinanie usuwa wybrane obiekty z rysunku i zachowuje je w Schowku. Wybrane obiekty
są teraz dostępne do wklejenia do innych programów.
Kopiowanie obiektów
Można użyć Schowka w celu skopiowania części lub całości rysunku do dokumentu
utworzonego w innej aplikacji. Obiekty są kopiowane w formacie wektorowym, co pozwala
na ich wstawienie w innej aplikacji z najwyższą rozdzielczością. Informacje przechowywane
w schowku mogą następnie zostać wklejone do innych programów.
UWAGA Jeśli skopiowany obiekt jest osadzony, zaktualizowanie oryginalnego rysunku

nie spowoduje aktualizacji kopii osadzonej w innym programie.
Wklejanie obiektów
Aplikacje korzystają z różnych wewnętrznych formatów do przechowywania informacji
w Schowku. Podczas kopiowania obiektów do Schowka informacja jest przechowywana
we wszystkich dostępnych formatach. Podczas wklejania zawartości ze schowka do rysunku
używany jest format zawierający największą ilość informacji.
Można jednak zmienić te ustawienia i przekształcić wklejane informacje do formatu
programu AutoCAD LT. Ponieważ jest to najłatwiejszy format do edycji, format programu
AutoCAD LT jest formatem preferowanym przy kopiowaniu obiektów do i z programu
AutoCAD LT. Format ten pozostawia wszystkie ważne informacje o obiektach, w tym
odniesienia do bloków i informacje 3D.
Format metapliku Windows (obrazek) zawiera informacje wektorowe ekranu, zatem pliki
takie mogą być skalowane i drukowane bez utraty rozdzielczości. Należy korzystać z tego
formatu, wklejając obiekty do aplikacji Windows obsługujących pliki WMF. Metapliki
wklejone do programu AutoCAD LT mają wyższą rozdzielczość niż bitmapy (pliki BMP),
lecz trudniej nimi manipulować niż obiektami programu AutoCAD LT. Bitmapy są plikami
rastrowymi składającymi się ze wzoru pikseli i są zazwyczaj używane w aplikacjach
rysunkowych.

Kolor obiektu nie ulega zmianie po skopiowaniu do Schowka. Przykładowo, białe obiekty
wklejone na białe tło nie będą widoczne. Użyj zmiennych systemowych WMFBKGND i
WMFFOREGND, aby określić, czy tło lub pierwszy plan mają być traktowane jako
przezroczyste podczas wklejania obiektów typu metaplik w innych aplikacjach.
Połączony lub osadzony obiekt można wstawić ze Schowka do rysunku za pomocą polecenia
WKLEJ_S. Jeśli wklejone informacje zostaną przekonwertowane do formatu programu
AutoCAD LT, obiekt jest wstawiany jako odniesienie do bloku. Aby edytować wklejone
informacje, użyj polecenia ROZBIJ w celu rozbicia odniesienia do bloku na jego obiekty
składowe. Podczas konwersji metapliku systemu Windows przechowywanego w Schowku
do formatu programu AutoCAD LT można utracić dokładność skalowania. Aby zachować
właściwe skalowanie, zapisz obiekty oryginalnego rysunku w postaci bloku (PISZBLOK),
a następnie wstaw je do programu AutoCAD LT za pomocą polecenia (WSTAW).
Aby wyciąć obiekty do Schowka

1 Wybierz obiekty do wycięcia.
2 Kliknij karta Początek ➤ panel Narzędzia ➤ Wytnij.

Można także nacisnąć kombinację klawiszy Ctrl+X.
Obiekty można wklejać również do innych aplikacji systemu Windows.
Aby skopiować obiekty do Schowka

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Narzędzia ➤ Kopiuj przycięcie.
Można także nacisnąć kombinację klawiszy Ctrl+C.
Aby wkleić obiekty ze Schowka
■ Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Narzędzia ➤ Wklej.

Można także nacisnąć kombinację klawiszy Ctrl+V.
Obiekty obecnie znajdujące się w Schowku zostaną wklejone do rysunku.
Wytnij, skopiuj i wklej za pomocą schowka | 635

Aby przekonwertować wklejaną informację na format pliku rysunku
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Narzędzia ➤ Wklej specjalnie.
2 W oknie dialogowym Wklej specjalnie wybierz Wklej.
3 Z listy formatów wybierz Obraz.
KOPIUJBAZA
Kopiuje wybrane obiekty do schowka wraz z określonym punktem bazowym.
KOPIUJ_S
WYTNIJ
WKLEJBLOK
Obiekty ze schowka wkleja w postaci bloku do bieżącego rysunku.
WKLEJ
WKLEJORYG
Wkleja obiekty ze schowka do bieżącego rysunku, używając oryginalnych współrzędnych.
WKLEJ_S
Wkleja obiekty ze schowka do bieżącego rysunku i steruje formatem danych.
WMFWE
Importuje plik w formacie Windows Metafile.
WMFOPCJE
Ustawia opcje polecenia WMFWE.
WMFWY
Zapisuje obiekty do pliku WMF.

CLIPBOARD
Pokazuje stan Schowka.
OLEHIDE
Określa wyświetlanie i drukowanie obiektów OLE.
WMFBKGND
Określa wyświetlanie tła, gdy obiekty są wstawiane do metaplików Windows (WMF).
WMFFOREGND
Steruje przypisaniem koloru pierwszego planu, gdy obiekty są wstawiane w formacie
metapliku Windows (WMF).
Modyfikowanie obiektów
Rozmiar, kształt i położenie obiektów można modyfikować.
Patrz także:
■ Praca z obiektami niestandardowymi i pomocniczymi na stronie 1446
■ Modyfikowanie istniejących wymiarów na stronie 1132
Wybieranie metody modyfikowania obiektów

Poniżej przedstawiono metody uzyskiwania dostępu do opcji edycji:
Metody Opisy
Wiersz polecenia Należy najpierw wprowadzić polecenie, a

następnie wybrać obiekty, które mają zostać
zmodyfikowane. Zamiast tego można wybrać
najpierw obiekty, a następnie wydać
polecenie.
Menu skrótów Należy wybrać obiekt i kliknąć go prawym

przyciskiem myszy, aby wyświetlić menu
skrótów zawierające odpowiednie opcje.
Kliknij dwukrotnie Dwukrotnie kliknąć obiekt, aby wyświetlić

paletę Właściwości lub, w niektórych
przypadkach, okno dialogowe lub edytor
Modyfikowanie obiektów | 637

Metody Opisy
odpowiadający typowi wybranego obiektu.
(Operacje inicjowane dwukrotnym
kliknięciem klawisza myszy można określić
dla każdego typu obiektu, dostosowując plik
CUIx i wczytując go do programu).
Uchwyty Użyj uchwytów, aby zmienić kształt,

przesunąć, obrócić i manipulować obiektami:
■ Tryby uchwytów. Wybierz uchwyt ob-
iektu, aby pracować ze standardowym
trybem pracy uchwytów —Rozciągnij —
albo naciśnij klawisz Enter lub spacji, aby
cyklicznie przełączać dodatkowe tryby
pracy uchwytów — przesuń, obróć, skala
i lustro.
■ Uchwyty wielofunkcyjne. Dla wielu ob-
iektów można również umieścić kursor
na uchwycie, aby uzyskać dostęp do
menu z opcjami edycji danego obiektu,
a czasami danego uchwytu.
Patrz także:
■ Zmiana tekstu na stronie 1023
■ Wybieranie obiektów na stronie 603
■ Modyfikowanie istniejących wymiarów na stronie 1132
■ Wyświetlanie i zmiana właściwości obiektów na stronie 377
■ Praca z obiektami niestandardowymi i pomocniczymi na stronie 1446
■ „Operacje inicjowane dwukrotnym kliknięciem myszy” w Podręczniku dostosowywania
CUI

DRAGMODE
WŁAŚCIWOŚCI
WYBIERZ
DBLCLKEDIT
Steruje uruchamianiem edytowania przez dwukrotne kliknięcie w obszarze rysunku.
DRAGMODE
GRIPMULTIFUNCTIONAL
Określa metodę dostępu do opcji uchwytów wielofunkcyjnych.
PICKADD
PICKFIRST
Modyfikowanie obiektów za pomocą uchwytów

Uchwyty są wyświetlane w ważnych punktach wybranych obiektów.
Korzystanie z uchwytów obiektu

Istnieje możliwość zmiany kształtu i przesuwania obiektów lub manipulacji nimi w inny
sposób przy użyciu innych typów i trybów pracy uchwytów.
Przegląd
Można użyć uchwytów na różne sposoby:
■ Używanie trybów pracy uchwytów. Wybierz uchwyt obiektu, aby pracować ze

standardowym trybem pracy uchwytów —Rozciągnij — albo naciśnij klawisz Enter
lub spacji, aby cyklicznie przełączać dodatkowe tryby pracy uchwytów — przesuń,
obróć, skala i lustro. Można również kliknąć prawym przyciskiem myszy wybrany
uchwyt, aby wyświetlić wszystkie dostępne opcje w menu skrótów.
Modyfikowanie obiektów za pomocą uchwytów | 639

■ Korzystanie z uchwytów wielofunkcyjnych. Dla wielu obiektów można również
umieścić kursor na uchwycie, aby uzyskać dostęp do menu z opcjami edycji danego
obiektu, a czasami danego uchwytu. Za pomocą klawisza Ctrl można przechodzić
kolejno przez opcje menu uchwytów.
Obiekty z uchwytami wielofunkcyjnymi

Następujące obiekty mają uchwyty wielofunkcyjne udostępniające opcje dotyczące
określonych obiektów, a w niektórych przypadkach określonych uchwytów:
■ obiekty 2D: linie, polilinie, łuki, łuki eliptyczne i splajny.
■ obiekty opisowe: obiekty wymiarowania i wielolinie odniesienia.
Ważne uwagi
■ Uchwyty nie są wyświetlane dla obiektów znajdujących się na zablokowanych warstwach.
■ Po wybraniu wielu obiektów, które mają pokrywające się uchwyty, można edytować
te obiekty za pomocą trybów pracy uchwytów; jednakże wszystkie opcje dotyczące
konkretnego obiektu uchwytu nie są dostępne.
Wskazówki dotyczące rozciągania za pomocą uchwytów

■ Jeśli wybrano więcej niż jeden uchwyt w obiekcie w celu jego rozciągnięcia, kształt
obiektu między wybranymi uchwytami pozostanie nienaruszony. Aby wybrać więcej
niż jeden uchwyt, naciśnij i trzymaj wciśnięty klawisz Shift, a następnie wybierz
odpowiednie uchwyty.

■ Uchwyty tekstu, odniesień do bloków, środkowych punktów linii, środków okręgów
oraz obiektów punktowych przesuwają obiekt, zamiast go rozciągać.
■ Kiedy obiekt 2D znajduje się na płaszczyźnie innej niż płaszczyzna bieżącego LUW,
obiekt jest rozciągany na płaszczyźnie, na której został utworzony, a nie na płaszczyźnie
bieżącego LUW.
■ Można wybrać uchwyt kwadrantu w celu rozciągnięcia okręgu lub elipsy, a następnie,
po monicie o nowy promień w wierszu polecenia, określić długość — zamiast
przesuwania uchwytu — taka odległość jest mierzona od środka okręgu, a nie od
wybranego uchwytu.
Ograniczanie wyświetlania uchwytów w celu zwiększenia szybkości działania

programu
Istnieje możliwość ograniczenia maksymalnej liczby obiektów, dla których będą wyświetlane
uchwyty. Na przykład jeśli rysunek zawiera obiekty typu kreskowanie lub polilinie z wieloma
uchwytami, wybranie takich obiektów może zająć dużo czasu. Zmienna systemowa
GRIPOBJLIMIT umożliwia wyłączenie wyświetlania uchwytów, kiedy początkowy zbiór
wskazań zawiera większą od określonej liczbę obiektów. Limit ten nie ma zastosowania,
jeśli do bieżącego zbioru wskazań są dodawane obiekty.
Patrz także:
■ Wybieranie metody modyfikowania obiektów na stronie 637
■ Modyfikowanie kreskowań i wypełnień na stronie 929
■ Modyfikowanie geometrii wymiarów na stronie 1132
■ Praca z blokami dynamicznymi na rysunkach na stronie 760
Aby włączyć uchwyty

1 W wierszu polecenia wprowadź opcje.
2 W oknie dialogowym Opcje na karcie Wybór zaznacz opcję Pokaż uchwyty.
Aby dokonać edycji obiektów przy użyciu uchwytów

1 Wybierz obiekty do edycji.

2 Wykonaj co najmniej jedną z następujących czynności:
■ Wybierz i przesuń uchwyty, aby rozciągnąć obiekt.
UWAGA W przypadku niektórych uchwytów obiektu, na przykład uchwytów

odniesienia do bloku, opcja Rozciągnij przesunie obiekt, zamiast go rozciągać.
■ Naciśnij klawisz Enter lub spację, aby przejść do trybów pracy uchwytów przesuń,
obróć, skaluj lub lustro albo kliknij prawym przyciskiem myszy wybrany uchwyt,
aby wyświetlić menu skrótów zawierające wszystkie dostępne tryby uchwytów i
inne opcje.
■ Umieść kursor na uchwycie, aby wyświetlić i uzyskać dostęp do menu uchwytów

wielofunkcyjnych (jeśli dostępne), a następnie naciśnij klawisz Ctrl, aby cyklicznie
przełączać między dostępnymi opcjami.
3 Przesuń urządzenie wskazujące i kliknij.
PORADA Aby skopiować obiekt, naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl do momentu kliknięcia
w celu zmiany położenia uchwytu.
Aby rozciągnąć wiele obiektów za pomocą uchwytów

1 Wybierz kilka obiektów do rozciągnięcia.
2 Naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift i kliknij kilka uchwytów, aby je podświetlić.
3 Zwolnij klawisz Shift i kliknij uchwyt, aby wybrać go jako uchwyt bazowy.
OPCJE
DYNINFOTIPS
Określa, czy podczas edycji za pomocą uchwytów są wyświetlane wskazówki dotyczące
użycia klawiszy Shift i Ctrl.
GRIPBLOCK

GRIPCOLOR
GRIPCONTOUR
Umożliwia określenie koloru lica uchwytu.
GRIPHOT
GRIPHOVER
Steruje kolorem wypełnienia niewybranych uchwytów, gdy kursor zatrzyma się nad nimi.
GRIPMULTIFUNCTIONAL
GRIPOBJLIMIT
Pomija wyświetlanie uchwytów, gdy zbiór wskazań zawiera większą liczbę obiektów od
podanej.
GRIPS
GRIPSIZE
Ustala rozmiar ramki uchwytu w pikselach.
GRIPTIPS
Steruje wyświetlaniem etykiet uchwytów w trakcie trzymania kursora nad blokami
dynamicznymi i obiektami niestandardowymi, które obsługują etykiety uchwytów.
Tworzenie wielu kopii przy użyciu uchwytów

Można wykonać wiele kopii obiektów w czasie ich modyfikowania w dowolnym trybie
uchwytów.
Przykładowo, korzystając z opcji Kopiuj, można obrócić wybrane obiekty, pozostawiając
kopie we wszystkich miejscach określanych za pomocą urządzenia wskazującego.

Można także utworzyć wiele kopii, przytrzymując naciśnięty klawisz Ctrl w czasie wybierania
pierwszego punktu. Przykładowo, korzystając z uchwytów w trybie rozciągania, można
rozciągnąć obiekt taki jak linia, a następnie skopiować go w dowolne miejsce obszaru
rysunku. Będzie tworzonych wiele kopii, dopóki nie zostaną wyłączone uchwyty.
UWAGA Gdy obiekty opisowe na stronie 1541 zawierające kilka odwzorowań skali na
stronie 1540 są wielokrotnie kopiowane za pomocą uchwytów, wówczas kopiowane jest
tylko bieżące odwzorowanie skali.
Definiowanie skoku odsunięcia lub skoku obrotu

Można umieścić wiele kopii w regularnych odstępach za pomocą skoku odsunięcia. Skok
odsunięcia jest definiowany jako odległość między oryginalnym obiektem a jego następną
kopią. W poniższym przykładzie układu oświetlenia pierwsza kopia symbolu lampy została
umieszczona w odległości dwóch jednostek. Wszystkie pozostałe kopie zostały również
rozmieszczone w jednakowych odstępach (dwóch jednostek).
Przytrzymanie wciśniętego klawisza Ctrl podczas wybierania punktów wielu kopii za

pomocą urządzenia wskazującego powoduje, że wskaźnik graficzny będzie przyciągany do
punktu odsunięcia w oparciu o dwa ostatnio wybrane punkty. Na poniższej ilustracji punkt
symetrii linii 1 ma współrzędne 8,5. Linia 2 została skopiowana w trybie rozciągania przy
naciśniętym klawiszu Ctrl w oparciu o ten punkt symetrii. Jej punkt symetrii ma współrzędne
9,5. W oparciu o to odsunięcie trzecia linia zajmie położenie wyznaczone współrzędnymi
10,5.
W ten sam sposób za pomocą skoku obrotu można umieszczać wiele kopii w równych
odstępach kątowych wokół uchwytu bazowego. Skok obrotu jest definiowany jako kąt
między danym obiektem i jego następną kopią, gdy wykorzystywany jest tryb uchwytów
Obrót. Naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl, aby użyć skoku obrotu.

Aby utworzyć kopie w dowolnym trybie uchwytów
2 Wybierz kliknięciem uchwyt bazowy na obiekcie.

Wybrany uchwyt zostanie wyróżniony i tryb rozciągania, standardowy tryb uchwytów,
zostanie uaktywniony.
3 Przełączaj cyklicznie tryby uchwytów, naciskając klawisz Enter do chwili wyświetlenia

żądanego trybu.
Można także kliknąć prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić tryby i opcje menu
skrótów.
4 Wprowadź k (Kopiuj) lub naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl podczas rozciągania,

przesuwania, obracania lub skalowania.
Będzie tworzonych wiele kopii, dopóki nie zostaną wyłączone uchwyty.
5 Wprowadź lub określ dodatkowe dane wejściowe wymagane przez bieżący tryb
uchwytów.
6 Aby wyłączyć uchwyty, naciśnij klawisz Enter, SPACJA lub Esc.
Aby utworzyć skok odsunięcia dla wielu kopii za pomocą uchwytów



trybu Przesuń.

skrótów.
4 Wprowadź k (kopiuj).
5 Przesuń kursor i kliknij.

Skok odsunięcia jest odległością między wybranym uchwytem i miejscem określonym
dla kopii.
6 Przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl i umieść dodatkowe kopie, określając kolejne

miejsca.
Kopie te są tworzone z taką samą odległością skoku odsunięcia co ostatnia kopia.
Aby utworzyć skok obrotu dla wielu obracanych kopii za pomocą uchwytów
1 Wybierz obiekty do obrócenia.


trybu Obrót.
skrótów.
4 Wprowadź k (kopiuj).

Skok obrotu jest kątem między wybranym uchwytem a miejscem określonym dla
kopii.
6 Przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl i umieść dodatkowe kopie, określając kolejne

miejsca.
Kopie te są tworzone z takim samym kątem skoku co pierwsza kopia.
Aby utworzyć odbicie lustrzane z zachowaniem obiektów oryginalnych za

pomocą uchwytów
1 Wybierz obiekty do lustrzanego odbicia.


trybu Lustro.
skrótów.
4 Naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl (lub wprowadź k, Kopiuj), aby zachować obraz
oryginalny, a następnie określ drugi punkt osi odbicia.
Podczas tworzenia lustrzanych odbić obiektów często użyteczne jest włączenie trybu
Orto.
OPCJE
GRIPBLOCK
GRIPCOLOR
GRIPCONTOUR
GRIPHOT
GRIPS
GRIPSIZE

Sterowanie uchwytami w blokach
Można określić, czy dla bloku ma być wyświetlany jeden czy wiele uchwytów.
Można określić, czy wybrane odniesienie do bloku wyświetla jeden uchwyt w punkcie
wstawiania czy wiele uchwytów skojarzonych z obiektami zgrupowanymi wewnątrz tego
bloku.
Patrz także:
■ Korzystanie z uchwytów obiektu na stronie 639
Aby włączyć lub wyłączyć uchwyty w blokach
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wybór, zaznacz lub wyczyść opcję Włącz
uchwyty wewnątrz bloków.
OPCJE
GRIPBLOCK
GRIPCOLOR

GRIPCONTOUR
GRIPHOT
GRIPS
GRIPSIZE
Przesuwanie i obracanie obiektów

Możliwe jest przesuwanie obiektów w inne położenia i zmiana ich orientacji przez obrócenie
ich o określony kąt lub względem innych obiektów.
Przesuwanie obiektów
Można przesuwać obiekty w określonym kierunku i o określoną odległość od oryginalnego
położenia.
Aby precyzyjnie przesuwać obiekty, należy używać współrzędnych, skoku siatki, trybów
lokalizacji i innych narzędzi.
Określanie odległości za pomocą dwóch punktów

Obiekt może zostać przesunięty za pomocą punktu bazowego i drugiego punktu, które
wyznaczają kierunek i odległość przesunięcia. W tym przykładzie przesuwany jest blok
reprezentujący okno. Następnie zaznacz obiekty do przesunięcia (1). Następnie należy
określić punkt bazowy przesunięcia (2) i drugi punkt (3). Obiekt zostanie przesunięty z
punktu o taki dystans i odległość, jaką wyznaczają punkty 2 i 3.
Przesuwanie i obracanie obiektów | 649

Korzystanie z funkcji rozciągania i przesuwania
Można również użyć polecenia ROZCIĄGNIJ do przesunięcia obiektów, jeżeli wszystkie
ich końce leżą całkowicie wewnątrz okna wyboru. Aby przesunąć obiekt o określony kąt,
należy włączyć tryb Orto lub śledzenie biegunowe.
Praktycznym przykładem jest przesunięcie drzwi w ścianie. Drzwi na obrazku są zawarte
całkowicie w oknie przecinającym, a linia ściany znajduje się tylko częściowo w obszarze
wyboru.
W rezultacie przesunięte zostaną tylko końce, które znajdują się w oknie przecinającym.
Przeciąganie, edycja uchwytami lub posuwanie obiektów

Wybrane obiekty można przesunąć przez przeciąganie, edycję za pomocą uchwytów lub
podsuwanie.
Obiekty można przeciągać w rysunku lub między otwartymi rysunkami i innymi aplikacjami.
Przeciąganie za pomocą prawego przycisku urządzenia wskazującego pozwala określić
operację przeniesienia, skopiowania lub utworzenia bloku z przeciąganych obiektów.
Przeciąganie ignoruje wszystkie ustawienia przyciągania.
Aby posunąć wybrane obiekty w przyrostach prostopadłych, naciśnij klawisz Ctrl+klawisze
strzałek. Tryb przyciągania ma wpływ na kierunek i odległość posuwania obiektów.
■ Posuń obiekty z wyłączonym trybem przyciągania: obiekty przesuwają się dwa

piksele naraz; ruch odbywa się względem ekranu i jest prostopadły do niego niezależnie
od kierunku widoku lub orientacji LUW.
■ Posuń obiekty z włączonym trybem przyciągania: obiekty są przesuwane o odstępy

określone przez bieżący tryb przyciągania; ruch jest prostopadły do osi X i Y bieżącego
LUW oraz względny w stosunku do kierunku widoku.
Patrz także:
■ Modyfikowanie obiektów za pomocą uchwytów na stronie 639
■ Osadzanie obiektów OLE w rysunkach na stronie 1342

Aby przesunąć obiekt przy użyciu dwóch punktów
2 Wybierz obiekty do przesunięcia.
3 Określ punkt bazowy przesunięcia.

Wybrane przez użytkownika obiekty zostaną przesunięte do nowego położenia
wyznaczonego przez odległość i kierunek między pierwszym a drugim punktem.
Aby przenieść obiekt przy użyciu przesunięcia
2 Wybierz obiekt do przesunięcia.
3 Wprowadź przesunięcie w postaci wartości współrzędnych kartezjańskich,

biegunowych, walcowych lub sferycznych. Nie należy wpisywać symbolu @, ponieważ
spodziewane są współrzędne względne.
4 Po wyświetleniu monitu o podanie drugiego punktu naciśnij klawisz Enter.

Wartości współrzędnych zostaną użyte jako przesunięcie względne, a nie jako
położenie punktu bazowego. Wybrane obiekty są przesuwane do nowego położenia
określonego przez wprowadzone względne wartości współrzędnych.
Aby przesunąć obiekt z obszaru modelu do obszaru papieru (lub odwrotnie)

1 Kliknij kartę Układ.
2 Kliknijkartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Zmień obszar.
3 Wybierz jeden lub więcej obiektów do przesunięcia.

Obiekt jest przenoszony do nowej przestrzeni i odpowiednio do niej skalowany.

Aby przenieść przez rozciąganie
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Rozciągnij.
2 Wybierz obiekty za pomocą okna przecinającego.

Okno przecinające musi zawierać przynajmniej jeden wierzchołek lub punkt końcowy.
Okno przecinające można określić, klikając, przesuwając urządzenie wskazujące w
lewo i klikając ponownie.

■ Określ punkt bazowy przesunięcia, a następnie drugi punkt.
■ Wprowadź przesunięcie w postaci wartości współrzędnych kartezjańskich,

biegunowych, walcowych lub sferycznych. Nie należy wpisywać symbolu @,
ponieważ spodziewane są współrzędne względne. W odpowiedzi na monit o drugi
punkt przesunięcia naciśnij klawisz Enter.
Wszystkie obiekty z przynajmniej jednym wierzchołkiem lub punktem końcowym

zawartym wewnątrz okna przecinającego zostaną rozciągnięte. Wszystkie obiekty,
które znalazły się w całości w oknie przecinającym, będą przesuwane bez rozciągania.
Polecenia
ZMOBSZAR
Przenosi obiekty między obszarem modelu i obszarem papieru.
PRZESUŃ
Powoduje przesunięcie obiektu o określoną odległość w określonym kierunku.
WŁAŚCIWOŚCI
ROZCIĄGNIJ
Rozciąga obiekty przecięte oknem wyboru lub wielobokiem.
Zmienna systemowa
SNAPUNIT
Ustala skok dla bieżącej rzutni.

Bezpośrednie wprowadzenie odległości (Modyfikator polecenia)
Umieszcza następny punkt w określonej odległości w kierunku wskaźnika.
Obracanie obiektów
Obiekty na rysunkach można obracać wokół określonych punktów.
Aby określić kąt obrotu, można wpisać wartość kąta, przeciągnąć za pomocą kursora lub
określić kąt odniesienia, który ma zostać dopasowany do wartości absolutnej.
Obracanie obiektów o podany kąt

Podaj wartości kąta obrotu w zakresie od 0 do 360 stopni. Można również wprowadzać
wartości w radianach, gradach lub jednostkach geodezyjnych. Wprowadzenie dodatniej
wartości kąta obraca obiekty zgodnie z ruchem wskazówek zegara lub przeciwnie, w
zależności od ustawień kierunku kąta bazowego w oknie dialogowym Jednostki rysunku.
Obracanie obiektu przez przesuwanie

Przeciąganie obiektu wokół punktu bazowego i określenie drugiego punktu. Dla większej
dokładności można użyć trybu Orto, śledzenia biegunowego lub trybów lokalizacji.
Przykładowo, można obrócić widok planu domu przez wybranie obiektów(1), określenie
punktu bazowego (2) i określenie kąta obrotu za pomocą przeciągnięcia do innego punktu
(3).
Obracanie obiektów do kąta bezwzględnego

Za pomocą opcji Odniesienie można obrócić obiekt i dopasować do wartości bezwzględnej.
Przykładowo: aby obrócić część ilustracji tak, aby krawędź przekątnej obróciła się o 90
stopni, należy wybrać obiekty, które mają zostać obrócone (1, 2), określić punkt bazowy
(3) i wprowadzić opcję Odniesienie. Aby wprowadzić kąt odniesienia, należy określić dwa
punkty końcowe przekątnej (4, 5). Aby wprowadzić nowy kąt, należy wpisać 90.

Patrz także:
■ Obracanie widoków w rzutniach układu na stronie 333
Aby obrócić obiekt
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Obróć.
2 Wybierz obiekt do obrócenia.
3 Określ punkt bazowy obrotu.

■ Wprowadź kąt obrotu.
■ Przeciągnij obiekt wokół punktu bazowego i określ położenie, do którego ma

nastąpić obrót.
■ Aby stworzyć kopię wybranych obiektów, należy wpisać k.
■ Wprowadź o, aby obrócić wybrane obiekty o kąt bezwzględny względem kąta

odniesienia.
Obracanie obiektów do kąta bezwzględnego
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Obróć.
2 Wybierz obiekty do obrócenia.
3 Określ punkt bazowy obrotu.
4 Wprowadź o (Odniesienie).

5 Podaj kąt odniesienia lub określ dwa położenia punktów.
Spowoduje to określenie urojonej linii, która zostanie obrócona do nowego kąta.
6 Aby określić punkt, należy podać nowy kąt.

Wartość, która będzie wprowadzona dla nowego kąta, jest wartością bezwzględną,
nie względną. Zamiast tego, jeżeli zostanie określony punkt, kąt odniesienia zostanie
obrócony do punktu.
Polecenia
OBRÓĆ
Obraca obiekty wokół punktu bazowego.
Dopasowywanie obiektów
Można przesunąć, obrócić lub pochylić obiekt, aby dopasować go do innego obiektu.
W poniższym przykładzie dwie pary punktów są używane w celu wyrównania rur w
przestrzeni 2D za pomocą polecenia WYRÓWNAJ. Lokalizacje punktów końcowych
obiektu umożliwiają precyzyjne wyrównanie rur.
Aby wyrównać dwa obiekty w obszarze 2D
1 Kliknij kolejno menu Modyfikuj ➤ Operacje 3D ➤ Dopasuj.
2 Wybierz obiekty, które mają zostać wyrównane.
3 Określ punkt źródłowy, a następnie odpowiadający mu punkt docelowy. Aby obrócić

obiekt, określ drugi punkt źródłowy, a następnie drugi punkt docelowy.

Wybrane obiekty są przenoszone z punktu źródłowego do punktu docelowego. Drugi
i trzeci punkt, jeśli zostały określone, służą do obracania i pochylania obiektów.
Polecenia
WYRÓWNAJ
Dopasowuje położenie obiektów w odniesieniu do innych obiektów w przestrzeni 2D i
3D.
Zmienne systemowe
Kopiowanie, określanie szyku i tworzenie odbić lustrzanych

obiektów
Można tworzyć duplikaty obiektów na rysunku, które są identyczne lub podobne do
Kopiowanie obiektów
Patrz także:
■ Bezpośrednie podawanie odległości na stronie 519
■ Osadzanie obiektów OLE w rysunkach na stronie 1342
■ Obiekty szyku na stronie 659
Można kopiować obiekty w określonym kierunku i o określoną odległość od położenia

oryginalnego.
Aby precyzyjnie kopiować obiekty, należy używać współrzędnych, skoku siatki, trybów
lokalizacji i innych narzędzi.
Do szybkiego przesuwania i kopiowania obiektów można również używać uchwytów.

Określanie odległości za pomocą dwóch punktów
Obiekt może zostać skopiowany za pomocą punktu bazowego i drugiego punktu, które
wyznaczają kierunek i odległość przesunięcia. W tym przykładzie kopiowany jest blok
reprezentujący komponent elektroniczny. Zaznacz oryginalny obiekt, który ma zostać
skopiowany. Następnie należy określić punkt bazowy przesunięcia (1) i drugi punkt (2).
Obiekt zostanie skopiowany z punktu o taki dystans i odległość, jaką wyznaczają punkty
1 i 2.
Określanie odległości za pomocą współrzędnych względnych

Obiekt można również skopiować w oparciu o względną odległość, wprowadzając wartości
współrzędnych dla pierwszego punktu i naciskając klawisz Enter dla drugiego punktu.
Wartości współrzędnych zostaną użyte jako przesunięcie względne, a nie jako położenie
punktu bazowego.
UWAGA Nie należy dołączać znaku @, jak zwykle robi się przy współrzędnych
względnych, ponieważ w tym wypadku program oczekuje tych współrzędnych.
Aby skopiować obiekt w określonej odległości, można także użyć bezpośredniego

wprowadzania odległości w trybie Orto lub w śledzeniu biegunowym.
Tworzenie wielu kopii

Za pomocą operacji KOPIUJ można utworzyć wiele kopii z określonego zbioru wskazań i
punktu bazowego.
Opcje uwzględniają następujące czynności:
■ Tworzenie kopii w określonych położeniach lub przesunięciach
■ Automatyczne rozmieszczanie określonej liczby kopii we wzorze liniowym.
Kopiowanie, określanie szyku i tworzenie odbić lustrzanych obiektów | 657

Przesuwanie i kopiowanie obiektów przez przeciąganie
Obiekty można również wybierać i przeciągać w nowe miejsce, używając lewego przycisku
myszy ponad jednym z wybranych obiektów; aby utworzyć kopię, należy nacisnąć klawisz
Ctrl. Za pomocą tej metody można przeciągać obiekty między otwartymi rysunkami i
innymi aplikacjami.
Jeśli w operacji przeciągania zostanie użyty prawy przycisk myszy zamiast lewego, zostanie
wyświetlone menu skrótów. Opcje menu obejmują polecenia Przenieś tutaj, Kopiuj tutaj,
Wklej jako blok i Anuluj.
Aby skopiować obiekt przy użyciu dwóch punktów
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Kopiuj.
3 Określ punkt bazowy.
4 Określ drugi punkt. Naciśnij klawisz Enter.
Tworzenie obiektu na podstawie wybranego obiektu

1 Wybierz obiekt, na którym ma zostać oparty nowy obiekt.
2 Kliknij prawym klawiszem myszy, a następnie wybierz opcję Dodaj wybrane.
3 Stosuj się do monitów, aby utworzyć obiekt podobny do wybranego.

Polecenia
ADDSELECTED
Umożliwia utworzenie nowego obiektu na podstawie typu obiektu i ogólnych właściwości
wybranego obiektu.
KOPIUJ
Kopiuje obiekty w określonej odległości i w określonym kierunku.
NKOPIUJ
Kopiuje obiekty, które są zawarte w odnośniku, blok lub podkładania DGN.
Zmienne systemowe
COPYMODE
Określa, czy polecenie KOPIUJ jest automatycznie powtarzane.
Obiekty szyku
Tworzy wiele kopii obiektów, które są równomiernie rozłożone we wzorze prostokątnym
lub kołowym albo wzdłuż określonej ścieżki.
Przegląd szyków
Tworzy kopie obiektów ułożonych we wzór zwany szykiem.
Dostępne są trzy rodzaje szyków:
■ Prostokątny
■ Ścieżka
■ Biegunowy

Zespolenie szyku sterowania
Zespolenie umożliwia szybkie wprowadzanie zmian w szyku z zachowaniem zależności
między elementami. Szyki mogą być skojarzone lub nieskojarzone.
■ Skojarzone. Elementy są zawarte w pojedynczym obiekcie szyku, podobnie jak w bloku.

Edycja właściwości obiektu w szyku, na przykład odstępów lub liczby elementów.
Nadpisanie właściwości elementu lub zastępowanie obiektów źródłowych elementu.
Edycja obiektów źródłowych elementu w celu zmiany wszystkich elementów, które
odnoszą się do tych obiektów źródłowych.
■ Nieskojarzone. Elementy w szyku są tworzone jako obiekty niezależne. Zmiany

wprowadzone w jednym elemencie nie będą miały wpływu na inne elementy.
Tworzenie szyków prostokątnych

W szykach prostokątnych elementy są rozmieszczane w dowolnej kombinacji wierszy,
kolumn i poziomów.
Dynamiczny podgląd pozwala szybko uzyskać liczbę i odstęp między wierszami i
kolumnami. Dodawanie poziomów w celu utworzenia szyku 3D.
liczba wierszy i kolumn oraz odstępy między wierszami i kolumnami w szyku zwiększają
się i zmniejszają podczas przesuwania kursora. Domyślnie szyk ma poziom 1.

Szyk można obracać wokół punktu bazowego w płaszczyźnie XY. Podczas tworzenia osie
wierszy i kolumn są prostopadłe do siebie; w przypadku szyków skojarzonych osie kątów
można później edytować.
Aby utworzyć szyk prostokątny

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Szyk prostokątny.
2 Wybierz obiekty, które mają zostać umieszczone w szyku, i naciśnij klawisz Enter.
3 Określ punkt w przeciwległym narożniku siatki, aby ustawić liczbę wierszy i kolumn.
Podczas definiowania szyku wyświetlany jest podgląd siatki.
4 Określ punkt w przeciwległym narożniku siatki, aby ustawić odstępy między wierszami
i kolumnami.
Polecenia
SZYK
Tworzy kopie obiektów ustawionych w szyk 2D lub 3D.
ZAMKNIJSZYK
Zapisuje lub odrzuca zmiany wprowadzone w obiektach źródłowych szyku i zamyka stan
edycji szyku.
EDYTUJSZYK
Edytuje szyk skojarzony obiektów i ich obiektów źródłowych.
ŚCIEŻKASZYK
Równomiernie rozkłada kopie obiektów wzdłuż ścieżki lub części ścieżki.
SZYKBIEGUN
Równomiernie rozkłada kopie obiektów w szyku kołowym wokół punktu środkowego
lub osi obrotu.
SZYKPROST
Układa kopie obiektów w dowolnej kombinacji wierszy, kolumn i poziomów.

USTAWIENIARYS
GETENV
Umożliwia wyświetlanie wartości określonych zmiennych rejestru systemowego.
SETENV
Ustawia wartości określonych zmiennych zapisanych w rejestrze.
LUW
JEDN
Zmienne systemowe
ANGBASE
ANGDIR
ARRAYEDITSTATE
Wskazuje, czy rysunek jest w stanie edycji szyku aktywowanym podczas edycji obiektów
źródłowych szyku skojarzonego.
ARRAYTYPE
Określa domyślny typ szyku.
DELOBJ
usuwana.
SNAPANG
układu LUW.
Tworzenie szyku wzdłuż ścieżki

W szykach wzdłuż ścieżki elementy są rozłożone równomiernie wzdłuż ścieżki lub jej części.

Ścieżka może być linią, polilinią, polilinią 3D, splajnem, helisą, łukiem, okręgiem lub elipsą.
Rozkład elementów sterowania

Rozkład elementów wzdłuż ścieżki można mierzyć i dzielić.
■ Zmierz. Szyk jest zgodny ze ścieżką, gdy jest edytowany, ale liczba obiektów i odstępy
między nimi nie zmieniają się. Jeśli ścieżka jest edytowana i staje się zbyt krótka, aby
wyświetlić wszystkie obiekty, liczba jest dopasowywana automatycznie.
■ Podziel. Liczba obiektów i długość ścieżki określają odstępy między obiektami w szyku.
Obiekty są zawsze rozmieszczone równomiernie wzdłuż całej ścieżki. Gdy szyk jest
skojarzony, odstępy między obiektami automatycznie dopasowują się w miarę zmian
długości ścieżki po jej utworzeniu.
Aby utworzyć szyk wzdłuż ścieżki

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Szyk wzdłuż ścieżki.
2 Wybierz obiekty, które mają zostać umieszczone w szyku, i naciśnij klawisz Enter.
3 Wybierz krzywą definiującą.

Podczas definiowania szyku wyświetlany jest podgląd.
4 (Opcjonalnie) Wprowadź o (Orientacja) i określ punkt bazowy, lub naciśnij klawisz

ENTER, aby użyć końca wybranej ścieżki jako punkt bazowy. , a następnie wybierz
jedną z następujących metod:
■ Kierunek, aby wyrównać z kierunek rozpoczęcia ścieżki.
■ Normalny. Obiekty są wyrównywane prostopadle do początkowego kierunku

ścieżki.

■ Określ odległość między elementami.
■ Wprowadź p (podziel), aby równomiernie rozmieścić elementy wzdłuż całej

długości ścieżki.
■ Wprowadź c (całkowite) i określ całkowitą odległość między pierwszym a ostatnim

elementem.
■ Wpisz E (wyrażenia) i zdefiniować wyrażenie.
Polecenia
SZYK
ZAMKNIJSZYK
edycji szyku.
EDYTUJSZYK
ŚCIEŻKASZYK
SZYKBIEGUN
lub osi obrotu.

SZYKPROST
USTAWIENIARYS
LUW
JEDN
GETENV
SETENV
Zmienne systemowe
ANGBASE
ANGDIR
ARRAYEDITSTATE
ARRAYTYPE
DELOBJ
usuwana.
SNAPANG
układu LUW.

Tworzenie szyków biegunowych
W przypadku szyków biegunowych elementy są rozłożone równomiernie w ruchu kołowym
wokół określonego punktu środkowego lub osi obrotu.
Podczas tworzenia szyku biegunowego za pomocą punktu środkowego osią obrotu jest oś
Z bieżącego LUW. Oś obrotu można ponownie zdefiniować, określając dwa punkty.
Kierunek, w którym szyk jest rysowany, zależy od tego, czy zostanie wprowadzona dodatnia
czy ujemna wartość kąta wypełnienia. Dla szyków skojarzonych można zmienić kierunek
na palecie Właściwości.
Aby utworzyć szyk biegunowy

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Szyk biegunowy.
2 Wybierz obiekty do ustawienia w szyku.

■ Określ punkt środkowy.
■ Określ punkt bazowy.
■ Wprowadź a (oś obrotu) i określ dwa punkty, aby zdefiniować niestandardową

oś obrotu.

Podczas definiowania szyku wyświetlany jest podgląd.
4 Określ liczbę elementów.
5 Określ kąt wypełnienia.
Szyk można również utworzyć, określając kąt między elementami.
Polecenia
SZYK
ZAMKNIJSZYK
edycji szyku.
EDYTUJSZYK
ŚCIEŻKASZYK
SZYKBIEGUN
lub osi obrotu.
SZYKPROST
USTAWIENIARYS
LUW

JEDN
GETENV
SETENV
Zmienne systemowe
ANGBASE
ANGDIR
ARRAYEDITSTATE
ARRAYTYPE
DELOBJ
usuwana.
SNAPANG
układu LUW.
Edycja szyków skojarzonych

Szyki skojarzone modyfikuje się przez edycję właściwości szyku, zastosowanie nadpisania
elementów szyku, zastąpienie wybranych elementów lub edycję obiektów źródłowych.
Edycja właściwości szyku

W celu edycji właściwości szyku należy użyć polecenia EDYTUJSZYK, palety Właściwości
lub uchwytów.
Typ uchwytów i wyświetlane opcje menu dynamicznego zależą od typu szyku.

Stosowanie nadpisań elementów
Przytrzymując klawisz Ctrl, kliknij elementy w szyku, aby wymazać, przesunąć, obrócić
lub przeskalować wybrane elementy bez wpływu na resztę szyku. Zresetuj szyk, aby usunąć
wszystkie nadpisania elementu.

Zastępowanie elementów
Zastąp wybrane elementy innymi obiektami. Wszystkie nadpisania elementu zostaną
zachowane. Zamiast wybierać pojedyncze elementy, można zastąpić wszystkie elementy,
które odnoszą się do oryginalnych obiektów źródłowych.
Edycja obiektów źródłowych

W celu edycji obiektów źródłowych elementu należy uaktywnić stan edycji dla wybranego
elementu. Wszystkie zmiany (w tym tworzenie nowych obiektów) są natychmiast stosowane
do wszystkich elementów odwołujących się do tego samego zestawu obiektów źródłowych.
Zapisz lub odrzuć zmiany, aby zakończyć edycję.
Aby zmienić liczbę elementów w szyku prostokątnym

1 Wybierz szyk.
2 Umieść kursor na uchwycie narożnika, aby wyświetlić menu uchwytów.

Pozycja Uchwyt narożny jest wyświetlana na pierwszym elemencie w ostatniej
kolumnie szyku prostokątnego.

3 Kliknij opcję Liczba wierszy i kolumn.
4 Przesuń kursor, aby zwiększyć lub zmniejszyć liczbę wierszy i kolumn, a następnie
kliknij.
Aby dostosować odstępy między obiektami w szyku wzdłuż ścieżki

1 Wybierz szyk.
2 W palecie Właściwości w opcji Metoda ustaw właściwość Zmierz.
3 Kliknij uchwyt Odstęp między elementami.

Uchwyt Odstęp między elementami jest wyświetlany w drugim elemencie w pierwszym
rzędzie szyku wzdłuż ścieżki. Ten uchwyt jest wyświetlany tylko wtedy, gdy w szyku
istnieją co najmniej trzy elementy.
4 Przesuń kursor wzdłuż ścieżki, aby zmniejszyć lub zwiększyć odległość między
elementami, a następnie kliknij.
Aby zmienić kąt pomiędzy elementami w szyku biegunowym

1 Wybierz szyk.
2 Kliknij uchwyt Kąt między.

Uchwyt Kąt między jest wyświetlany na drugim elemencie w pierwszym rzędzie szyku
biegunowego. Ten uchwyt jest wyświetlany tylko wtedy, gdy w szyku istnieją co
najmniej trzy elementy.
3 Przesuń kursor, aby zwiększyć lub zmniejszyć kąt między elementami, a następnie
kliknij.
Polecenia
SZYK
ZAMKNIJSZYK
edycji szyku.
EDYTUJSZYK

ŚCIEŻKASZYK
SZYKBIEGUN
lub osi obrotu.
SZYKPROST
USTAWIENIARYS
LUW
JEDN
GETENV
SETENV
Zmienne systemowe
ANGBASE
ANGDIR
ARRAYEDITSTATE
ARRAYTYPE

DELOBJ
usuwana.
SNAPANG
układu LUW.
Ograniczenia rozmiarów szyku

Liczba elementów szyku, która może zostać wygenerowana za pomocą jednego wywołania
polecenia SZYK, wynosi około 100 000.
Wielkość ta jest sterowana przez ustawienie wartości MaxArray w rejestrze. Jeśli dla szyku
zostanie określona duża liczba wierszy i kolumn, utworzenie kopii szyku może zająć dłuższy
czas.
Ten limit można zmienić, ustawiając zmienną MaxArray w rejestrze systemowym za
pomocą polecenia SETENV i wprowadzając liczbę z przedziału od 100 do 10000000 (dziesięć
milionów).
Zmienna MaxArray w rejestrze systemowym jest sprawdzana podczas używania polecenia
EDYTUJSZYK. Okno dialogowe zadania Obiekt ograniczenia szyku zostanie wyświetlone,
jeśli całkowita liczba zmodyfikowanego szyku przekroczy bieżącą wartość zmiennej
MaxArray.
UWAGA Podczas zmiany wartości MaxArray użytkownik musi wpisać nazwę MaxArray,
uwzględniając wielkość poszczególnych liter.
Polecenia
SZYK
ZAMKNIJSZYK
edycji szyku.
EDYTUJSZYK

ŚCIEŻKASZYK
SZYKBIEGUN
lub osi obrotu.
SZYKPROST
USTAWIENIARYS
LUW
JEDN
GETENV
SETENV
Zmienne systemowe
ANGBASE
ANGDIR
ARRAYEDITSTATE
ARRAYTYPE

DELOBJ
usuwana.
SNAPANG
układu LUW.
Odsuwanie obiektu
Odsunięcie obiektu tworzy nowy obiekt, którego kształt jest równoległy do kształtu
oryginalnego obiektu.
Jeśli na przykład polecenie zostanie użyte na okręgu lub łuku, zostanie utworzony większy
albo mniejszy okrąg lub łuk, w zależności od strony wybranej do odsunięcia. W przypadku
odsunięcia polilinii wynikiem jest polilinia równoległa do oryginalnej.
PORADA Wysoce efektywną techniką rysunkową jest odsuwanie obiektów, a następnie

ucinanie lub wydłużanie ich końców.
Użyj ODSUŃ do odsunięcia następujące typy obiektów:
■ Linie
■ Łuki
■ Okręgi

■ Elipsy i łuki eliptyczne (tworzące owalny splajn)
■ polilinie 2D
■ Linie konstrukcyjne (proste) i półproste
■ Splajny
Szczególne przypadki odsuniętych polilinii i splajnów

Polilinie 2D są odsunięte jako pojedyncze segmenty linii, czego wynikiem są albo przecięcia,
albo przerwy między segmentami. Aby zakończyć odsunięcie, przecinające się linie są
ucinane, a przerwy są wypełniane.
Splajny są ucinane automatycznie, jeśli odległość odsunięcia jest zbyt długa.
Aby odsunąć obiekt przez określenie odległości
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Odsunięcie.
2 Określ odległość odsunięcia.

Można wpisać wartość albo użyć urządzenia wskazującego.
3 Wybierz obiekt do odsunięcia.
4 Określ punkt, aby określić, czy obiekt ma być odsunięcie na zewnątrz lub do wewnątrz
od pierwotnego obiektu.
5 Wybierz inny obiekt przeznaczony do odsunięcia albo naciśnij klawisz Enter, aby
zakończyć działanie polecenia.
Aby odsunąć obiekt przez wskazanie punktu
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Odsunięcie.
2 Wprowadź p (przez).
3 Wybierz obiekt do odsunięcia.
4 Określ punkt przez który ma przechodzić odsunięcie obiektu.
5 Wybierz inny obiekt przeznaczony do odsunięcia albo naciśnij klawisz Enter, aby
zakończyć działanie polecenia.
Polecenia
ODSUŃ
Zmienne systemowe
OFFSETDIST
Ustala standardową odległość odsunięcia.
OFFSETGAPTYPE
Określa, jak traktowana jest potencjalna przerwa między segmentami polilinii w przypadku
odsunięcia zamkniętych polilinii.

Odbicia lustrzane obiektów
Można tworzyć odbicia obiektów według określonej osi, aby stworzyć symetryczne lustrzane
odbicie.
Jest ono użyteczne przy tworzeniu symetrycznych obiektów, ponieważ można szybko
narysować połowę obiektu, a następnie utworzyć jej lustrzane odbicie, zamiast rysować
cały obiekt.
Obiekty są odwracane względem osi zwanej osią odbicia. Aby określić tymczasową oś
odbicia, należy podać dwa punkty. Można wybrać, czy oryginalne obiekty mają być
zachowane czy usunięte.
Domyślnie podczas tworzenia lustrzanych odbić tekstów, kreskowań, atrybutów i definicji

atrybutów nie są one odwracane ani obracane do góry nogami. Wyrównanie i justowanie
tekstu jest takie samo, jakie było przed utworzeniem odbicia lustrzanego. Jeśli tekst ma być
odwrócony, należy ustawić dla zmiennej systemowej MIRRTEXT wartość 1.
Zmienna MIRRTEX ma wpływ na tekst tworzony za pomocą poleceń TEKST, ATRDEF,

WTEKST, definicje atrybutów oraz atrybuty zmienne. Atrybuty stałych i tekstu, które są
częścią wstawianego bloku, są odwracane podczas tworzenia odbicia lustrzanego niezależnie
od wartości zmiennej MIRRTEXT.
Polecenie MIRRHATCH wpływa na obiekty kreskowania utworzone za pomocą polecenia
GRADIENT lub KRESKUJ. Zmienna systemowa MIRRHATCH umożliwia sterowanie
tym, czy kierunek wzoru kreskowania jest odwracany, czy zachowywany.

Aby dokonać odbicia lustrzanego obiektów w dwóch wymiarach
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Lustro.
2 Wybierz obiekty do lustrzanego odbicia.
3 Określ pierwszy punkt osi odbicia.
5 Naciśnij klawisz Enter, aby zachować obiekty oryginalne, lub wprowadź y, aby je
usunąć.
Polecenia
LUSTRO
Tworzy lustrzaną kopię wybranych obiektów.
Zmienne systemowe
MIRRHATCH
Umożliwia określenie sposobu odzwierciedlania wzorów kreskowania przez polecenie
LUSTRO.
MIRRTEXT
Umożliwia określenie sposobu odzwierciedlania tekstu przez polecenie LUSTRO.
Zmiana wielkości i kształtu obiektów

Dostępnych jest kilka metod modyfikowania długości istniejących obiektów względem
innych obiektów, symetrycznie i asymetrycznie.
Ucinanie i wydłużanie obiektów

Obiekty można skracać lub wydłużać, aby zetknęły się z krawędziami innych obiektów.
Oznacza to, że można najpierw utworzyć obiekt taki jak linia, a później dostosować go tak,
aby dokładnie pasował między inne obiekty.
Zmiana wielkości i kształtu obiektów | 679

Obiekty wybierane jako krawędzie tnące lub krawędzie obwiedni nie muszą przecinać
ucinanych obiektów. Obiekt można uciąć lub wydłużyć do krawędzi rzutowanej lub do
ekstrapolowanego przecięcia — to znaczy do miejsca, w którym obiekty przecięłyby się,
gdyby zostały rozciągnięte.
Jeżeli w odpowiedzi na monit Wybierz obiekty użytkownik nie określi obwiedni i naciśnie
klawisz Enter, wszystkie wyświetlane obiekty staną się potencjalnymi obwiedniami.
UWAGA Aby wybrać krawędzie tnące lub krawędzie obwiedni obejmujące bloki, można
użyć pojedynczego wyboru, opcji Przecięcie, Krawędź i Wybierz wszystkie.
Ucinanie obiektów
Można ucinać obiekty tak, by dokładnie kończyły się na krawędziach obwiedni
zdefiniowanych przez inne obiekty.
Przykładowo, można gładko uporządkować przecięcie dwóch ścian za pomocą opcji
przycinania.
Ten sam obiekt może być jedną z krawędzi tnących i jednym z ucinanych obiektów.
Przykładowo, na rysunku oprawy oświetleniowej okrąg jest jednocześnie krawędzią tnącą
dla linii konstrukcyjnych oraz obiektem, który zostanie ucięty.
Gdy ucinanie dotyczy kilku obiektów, zastosowanie różnych metod wyboru obiektów może
ułatwić wskazanie właściwych krawędzi tnących i obiektów do ucięcia. W poniższym
przykładzie krawędzie tnące są wybierane za pomocą okna przecinającego.

W następnym przykładzie seria obiektów do ucięcia została wybrana za pomocą metody
wyboru krawędzi.
Można ucinać obiekty do najbliższych punktów, w których wzajemnie się przecinają.

Zamiast wybierać krawędzie tnące, należy nacisnąć klawisz Enter. Następnie, po wybraniu
obiektów do ucięcia, najbliższy wyświetlany obiekt będzie zachowywał się jak krawędź
tnąca. W tym przykładzie przecinające się linie ścian zostaną ucięte, aby powstało gładkie
przejście.
UWAGA Obiekty można wydłużać bez opuszczania polecenia UTNIJ. Naciśnij i

przytrzymaj klawisz Shift, a następnie wybierz obiekty, które mają zostać wydłużone.
Wydłużanie obiektów
Wydłużanie działa w ten sam sposób co ucinanie. Można wydłużać obiekty tak, by dokładnie
kończyły się na krawędziach obwiedni zdefiniowanych przez inne obiekty. W tym
przykładzie linie zostaną wydłużone do okręgu, który definiuje krawędź obwiedni.

Wydłużanie splajnu zachowuje kształt oryginalnego fragmentu splajnu, ale wydłużona
część jest liniowa i styczna do końca oryginalnego splajnu.
UWAGA Obiekty można ucinać bez opuszczania polecenia WYDŁUŻ. Naciśnij i

przytrzymaj klawisz Shift, a następnie wybierz obiekty do ucięcia.
Ucinanie i wydłużanie szerokich polilinii

Szerokie polilinie 2D ucina się i wydłuża w ich linii środkowej. Końce szerokich polilinii
są zawsze prostokątne. Przycięcie szerokiej polilinii pod kątem powoduje, że część polilinii
wystaje poza krawędź tnącą.
Podczas ucinania i wydłużania zwężającego się segmentu polilinii 2D następuje korekta
szerokości wydłużanego segmentu, aby kontynuować oryginalne zwężanie do punktu
nowego końca segmentu. Jeśli w wyniku korekty powstałby segment o ujemnej szerokości,
dla końca segmentu ustalana jest szerokość 0.
Ucinanie i wydłużanie polilinii dopasowanych do splajnu

Ucięcie polilinii dopasowanej do splajnu zamienia dopasowanie na zwykłe segmenty
polilinii.

Wydłużanie polilinii dopasowanej do splajnu dodaje nowy wierzchołek do ramki kontrolnej
polilinii.
Ucinanie lub wydłużanie w przestrzeni 3D

Można uciąć jeden obiekt drugim obiektem lub przedłużyć obiekt do dowolnego obiektu
w przestrzeni bez względu na to, czy obiekty są na tej samej płaszczyźnie co krawędź cięcia
czy też równoległe do krawędzi tnących lub krawędzi obwiedni. W poleceniach UTNIJ i
WYDŁUŻ należy wybrać opcje Projekt i Krawędź, aby wybrać jeden z trzech rodzajów
rzutowania do ucinania i wydłużania:
■ Płaszczyzna XY bieżącego układu LUW
■ Płaszczyzna bieżącego widoku
■ Prawdziwa bryła 3D, nie projekcja
Patrz także:
Aby wydłużyć obiekt
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Wydłuż.
2 Wybierz obiekty, które mają służyć jako krawędzie obwiedni.

Aby wybrać wszystkie obiekty na rysunku jako potencjalne krawędzie obwiedni,
naciśnij klawisz Enter bez wybierania obiektów.
3 Wybierz obiekty do wydłużenia.
Aby uciąć obiekt
1 Kliknij kartę Początek ➤ panel Zmiana ➤ Utnij .
2 Wybierz obiekty, które mają służyć jako krawędzie tnące.

Aby wybrać wszystkie obiekty na rysunku jako potencjalne krawędzie tnące, naciśnij
klawisz Enter bez wybierania obiektów.
3 Wybierz obiekty do ucięcia.

Aby wydłużyć obiekty w modelach szkieletowych 3D
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Wydłuż .
2 Wybierz krawędź obwiedni wydłużania (1).
3 Wprowadź e (krawędź).
4 Wprowadź w (wydłuż).
5 Wprowadź p (projekt).
6 Wprowadź u (układ LUW).
7 Wybierz obiekty do wydłużenia (2).
Aby uciąć w przestrzeni 3D za pomocą płaszczyzny bieżącego widoku
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Utnij .
2 Wybierz krawędź tnącą do ucięcia (1).
4 Wprowadź w (widok)
5 Wybierz obiekt do ucięcia (2).

Aby uciąć obiekty w modelach szkieletowych 3D
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Utnij .
2 Wybierz krawędzie tnące do użycia w operacji ucinania (1).
4 Wprowadź n (nie).
5 Wybierz obiekt do ucięcia (2 i 3).
Polecenia
PRZERWIJ
Przerywa wybrany obiekt między dwoma punktami.
WYDŁUŻ
Wydłuża obiekty tak, aby stykały się z krawędziami innych obiektów.
POŁĄCZ
Łączy punkty końcowe obiektów liniowych i zakrzywionych w celu utworzenia
pojedynczego obiektu.
PRZEDŁUŻ
Zmienia długość obiektów i kąty rozwarcia łuków.
WŁAŚCIWOŚCI
UTNIJ
Ucina obiekty tak, aby stykały się z krawędziami innych obiektów.

Zmienne systemowe
EDGEMODE
Steruje, w jaki sposób polecenia UTNIJ i WYDŁUŻ określają krawędzie tnące i krawędzie
obwiedni.
PROJMODE
Ustala bieżący tryb rzutowania dla operacji ucinania i wydłużania.
Zmiana wielkości lub kształtu obiektów

Można zmieniać rozmiar obiektów, aby je wydłużyć lub skrócić tylko w jednym kierunku
lub aby je proporcjonalnie zwiększyć lub zmniejszyć.
Można także rozciągnąć pewne obiekty, przesuwając ich końce, wierzchołki lub punkty
sterujące.
Przedłużanie obiektów
Za pomocą polecenia PRZEDŁUŻ można zmienić kąt rozwarcia łuku i długość
następujących obiektów:
■ Linie
■ Łuki
■ Otwarte polilinie
■ Łuki eliptyczne
■ Otwarte splajny
Wyniki tej operacji są podobne do wydłużania i ucinania. Można:
■ Dynamicznie przeciągnąć punkt końcowy obiektu
■ Określić procentowo nową długość lub kąt względem całkowitej długości lub kąta
■ Określić przyrost długości lub kąta, mierzony od punktu końcowego
■ Określić całkowitą bezwzględną długość lub kąt rozwarcia

Rozciąganie obiektów
Za pomocą polecenia ROZCIĄGNIJ można zmienić położenie punktów końcowych
obiektów, które leżą częściowo lub całkowicie wewnątrz okna przecinającego.
■ Obiekty, które są częściowo zawarte w oknie przecinającym, zostaną rozciągnięte.
■ Obiekty, które w całości znajdują się wewnątrz okna przecinającego lub które zostały
wybrane indywidualnie, zostaną przesunięte, a nie rozciągnięte.
Aby rozciągnąć obiekt, należy określić punkt bazowy, a następnie punkt przesunięcia.
Aby precyzyjnie rozciągać obiekty, należy używać lokalizacji względem obiektu, przyciągania
do siatki i wprowadzania współrzędnych względnych.
Skalowanie obiektów za pomocą współczynnika skali

Za pomocą polecenia SKALA można sprawić, że obiekt będzie jednolicie większy lub
mniejszy. Aby dokonać skalowania obiektu, należy określić punkt bazowy i współczynnik
skali. Można też określić długość, która będzie użyta jako współczynnik skali bazujący na
bieżących jednostkach rysunku.
Współczynnik skali większy niż 1 powiększa obiekt. Współczynnik skali między 0 a 1
zmniejsza obiekt.
Skalowanie zmienia wielkość wszystkich wymiarów wybranego obiektu. Współczynnik
skali większy niż 1 powiększa obiekt. Współczynnik skali mniejszy niż 1 zmniejsza obiekt.
UWAGA Gdy obiekty opisowe na stronie 1541 są używane w powiązaniu z poleceniem

SKALA, położenie obiektu jest skalowane względem punktu bazowego operacji
skalowania, ale rozmiar obiektu się nie zmienia.

Skalowanie obiektów za pomocą wymiaru odniesienia
Skalować można również za pomocą odniesienia. Skalowanie za pomocą odniesienia
odniesienie wykorzystuje istniejące wymiary jako bazę dla nowego rozmiaru. Aby wykonać
takie skalowanie, należy określić bieżący wymiar, a następnie nowy żądany rozmiar.
Przykładowo, jeśli jeden bok obiektu ma długość 4.8 jednostki i należy go rozciągnąć do
7.5 jednostki, należy podać 4.8 jako długość odniesienia.
Można użyć opcji Odniesienie do przeskalowania całego rysunku. Przykładowo, należy
użyć tej opcji, gdy oryginalne jednostki rysunku powinny zostać zmienione. Wybierz
wszystkie obiekty na rysunku. Następnie użyj opcji Odniesienie w celu wybrania dwóch
punktów i określenia żądanej odległości. Wszystkie obiekty na tym rysunku zostaną
odpowiednio przeskalowane.
Patrz także:
Aby rozciągnąć obiekt
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Rozciągnij.
2 Wybierz obiekty za pomocą okna przecinającego.

Okno przecinające musi zawierać przynajmniej jeden wierzchołek lub punkt końcowy.

■ Wprowadź przesunięcie w postaci względnych współrzędnych kartezjańskich,
biegunowych, walcowych lub sferycznych. Nie należy wpisywać symbolu @,
ponieważ spodziewane są współrzędne względne. Naciśnij klawisz Enter w
odpowiedzi na monit o podanie drugiego punktu przesunięcia.
■ Określ punkt bazowy dla odniesienia, a następnie drugi punkt, aby ustalić
odległość i kierunek.
Wszystkie obiekty z przynajmniej jednym wierzchołkiem lub punktem końcowym

zawartym wewnątrz okna przecinającego zostaną rozciągnięte. Wszystkie obiekty,
które znalazły się w całości w oknie przecinającym lub zostały wybrane indywidualnie,
będą przesuwane bez rozciągania.

Aby skalować obiekt za pomocą współczynnika skali
2 Wybierz obiekt do skalowania.
3 Określ punkt bazowy.
4 Wprowadź współczynnik skali lub przeciągnij i kliknij, aby określić nową skalę.
Aby skalować obiekt za pomocą odniesienia
2 Wybierz obiekt do skalowania.
3 Wybierz punkt bazowy.
4 Wprowadź o (Odniesienie).
5 Wybierz pierwszy i drugi punkt odniesienia lub podaj wartość długości odniesienia.
Aby zmienić długość obiektu przez rozciąganie
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Przedłuż.
2 Wprowadź pd (przeciąganie dynamiczne).
3 Wybierz obiekt do przedłużenia.
4 Przeciągnij punkt końcowy najbliższy wskazanemu punktowi i określ nowy punkt

końcowy obiektu.
Wybrany obiekt zostanie przedłużony lub skrócony bez zmiany swojego położenia
i kierunku.

Polecenia
POŁĄCZ
PRZEDŁUŻ
Zmienia długość obiektów i kąty rozwarcia łuków.
EDPLIN
Edytuje polilinie.
WŁAŚCIWOŚCI
SKALA
Powiększa lub zmniejsza wybrane obiekty, zachowując po przeprowadzeniu skalowania
pierwotne proporcje.
EDSPLAJN
ROZCIĄGNIJ
Zmienne systemowe
PLINECONVERTMODE
Zaokrąglanie, fazowanie, przerywanie lub łączenie obiektów

Obiekty mogą się stykać zaokrąglonymi lub spłaszczonymi narożnikami. Można również
tworzyć luki w obiektach.
Tworzenie zaokrągleń
Zaokrąglenie łączy dwa obiekty za pomocą łuku, który jest styczny do obiektów i ma
określony promień.

Zarówno narożnik wewnętrzny, jak i zewnętrzny jest nazywany zaokrągleniem. Można je
tworzyć za pomocą polecenia ZAOKRĄGL.
Zaokrąglać można:
■ Łuki
■ Okręgi
■ Elipsy i łuki eliptyczne
■ Linie
■ Polilinie
■ Półproste
■ Splajny
■ Proste
Polecenie ZAOKRĄGL może być używane do zaokrąglenia wszystkich narożników polilinii

za pomocą jednego polecenia. Użyj opcji Wiele, aby zaokrąglić więcej niż jedną grupę
obiektów bez opuszczania polecenia.
UWAGA Zaokrąglenia kreskowanej obwiedni, która została stworzona z segmentów

liniowych, powoduje usunięcie skojarzenia kreskowania. Jeśli obwiednia kreskowania
została zdefiniowana z polilinii, skojarzenie zostanie zachowane.
Gdy oba zaokrąglane obiekty leżą na tej samej warstwie, to łuk zaokrąglenia zostanie
utworzony na tej warstwie. W przeciwnym wypadku zostanie on umieszczony na warstwie
bieżącej. Warstwa wpłynie na właściwości obiektu, w tym kolor i rodzaj linii.
Zamiast łuk, można użyć POŁĄCZENIE, aby utworzyć splajn, który łączy dwie linie lub
krzywe i styczne do nich.
Ustalanie promienia zaokrąglenia

Promień zaokrąglenia jest promieniem łuku łączącego zaokrąglane obiekty. Zmiana
promienia zaokrąglenia będzie miała wpływ na nowe zaokrąglenia. Po ustawieniu promienia
Zaokrąglanie, fazowanie, przerywanie lub łączenie obiektów | 691

zaokrąglenia na 0 zaokrąglane obiekty są ucinane lub wydłużane, dopóki nie będą się
przecinać, ale nie jest tworzony żaden łuk.
Aby zastąpić bieżący promień zaokrąglenia wartością 0, należy podczas wybierania obiektów
nacisnąć i przytrzymać klawisz Shift.
Ucinanie i wydłużanie zaokrąglonych obiektów

Można użyć opcji Utnij do określenia, czy wybrane obiekty będą ucinane lub wydłużane
na końcach wynikowego łuku czy też pozostaną niezmienione.
Kontrolowanie położenia zaokrąglenia

W zależności od położenia wybranych punktów łuk zaokrąglenia może powstać w kilku
różnych miejscach. Na ilustracjach pokazano różnice w wybranych punktach i powstałych
zaokrągleniach.

Zaokrąglanie kombinacji linii i polilinii
Aby zaokrąglić linie za pomocą polilinii, każda linia lub jej przedłużenie musi przecinać
jeden z segmentów polilinii. Jeśli włączony jest tryb ucinania, zaokrąglane obiekty i tworzony
łuk zaokrąglenia zostaną połączone w jedną nową polilinię.
Zaokrąglanie całej polilinii

Można zaokrąglić całą polilinię lub usunąć z niej istniejące zaokrąglenia.
Po ustawieniu niezerowego promienia zaokrąglenia polecenie ZAOKRĄGL dodaje łuki
zaokrąglenia w każdym wierzchołku, w którym spotykają się dwa wystarczająco długie
segmenty polilinii.
Jeśli dwa liniowe segmenty polilinii są rozdzielone segmentem łuku między nimi, polecenie
ZAOKRĄGL usuwa segment łuku i zastępuje go nowym segmentem łuku z bieżący promień
zaokrąglenia.
Gdy promień zaokrąglenia ma wartość 0, łuki zaokrąglenia nie zostaną wstawione. Jeżeli
dwa segmenty polilinii są rozdzielone jednym segmentem łuku, polecenie ZAOKRĄGL
usuwa ten łuk i przedłuża linie dopóki się nie przetną.

Zaokrąglanie linii równoległych
Można zaokrąglać równoległe linie, półproste i proste. Bieżący promień zaokrąglenia
dopasowuje się tymczasowo, tworząc łuk, który jest styczny do obu obiektów i umieszczony
na płaszczyźnie wspólnej dla nich.
Pierwszy wybrany obiekt musi być linią lub półprostą, lecz drugi obiekt może być linią,
prostą lub półprostą. Łuk zaokrąglenia połączy dwie linie, jak pokazano na ilustracji.
Aby ustawić promień zaokrąglenia
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Zaokrągl.
2 Wprowadź p (promień).
3 Wprowadź promień zaokrąglenia.
4 Wybierz obiekty do zaokrąglenia.
Aby zaokrąglić dwa segmenty linii
2 Wybierz pierwszą linię.
3 Wybierz drugą linię.
Aby zaokrąglić bez ucinania
2 W razie potrzeby wprowadź t (Utnij). Wprowadź n (nie).
3 Wybierz obiekty do zaokrąglenia.

Aby zaokrąglić całą polilinię
2 Wprowadź p (polilinia).
3 Wybierz polilinię.
Aby zaokrąglić wiele grup obiektów
2 Wprowadź w (wiele).
Zostanie wyświetlony monit.
3 Wybierz pierwszą linię albo wprowadź opcję i jej wartości. Wybierz pierwszą linię.

Monit główny zostanie wyświetlony ponownie.
5 Wybierz pierwszą linię dla następnego zaokrąglenia albo naciśnij klawisz Enter lub
Esc, aby zakończyć działanie polecenia.
Polecenia
ZAOKRĄGL
Zaokrągla krawędzie obiektów.
Zmienne systemowe
FILLETRAD
Przechowuje bieżący promień zaokrąglenia obiektów 2D.
TRIMMODE
Określa, czy wybrane krawędzie fazowania i zaokrąglania będą przycinane.

Tworzenie fazowań
Fazowanie łączy dwa obiekty, które stykają się w spłaszczonym lub ukośnym narożniku.
Fazowanie łączy obiekty za pomocą linii ustawionej pod kątem. Jest ono zwykle używane
do prezentowania fazowanej krawędzi narożnika.
Można sfazować:
■ Linie
■ Polilinie
■ Półproste
■ Proste
Polecenia FAZUJ można także używać do fazowania wszystkich narożników polilinii za

pomocą jednego polecenia.
UWAGA Fazowanie kreskowanej obwiedni, która została utworzona z segmentów

liniowych, powoduje usunięcie skojarzenia kreskowania. Jeśli obwiednia kreskowania
została zdefiniowana z polilinii, skojarzenie zostanie zachowane.
Jeśli oba obiekty leżą na tej samej warstwie, linia fazowania zostanie również narysowana
na tej warstwie. W innym wypadku linia fazowania rysowana jest na warstwie bieżącej.
Warstwa wpłynie na właściwości obiektu, w tym kolor i rodzaj linii.
Użyj opcji Wiele, aby wykonać fazowanie więcej niż jednej grupy obiektów bez opuszczania
polecenia.
Fazowanie z podaniem długości fazy

Wymiar fazy jest wielkością, o jaką jest skracany lub wydłużany każdy obiekt, aby połączyć
się z linią fazowania lub osiągnąć punkt przecięcia z drugim obiektem. Jeśli wartości obu
faz są równe zero, to oba obiekty zostaną wydłużone lub skrócone do punktu ich przecięcia
bez rysowania linii fazowania. Aby zmienić bieżącą odległość fazowania na 0, należy podczas
wybierania obiektów nacisnąć i przytrzymać klawisz Shift.

W następnym przykładzie dla pierwszej fazy został podany wymiar 0.5, a dla drugiej 0.25.
Po określeniu długości faz zostały wybrane dwie linie.
Ucinanie i wydłużanie fazowanych obiektów

Standardowo podczas fazowania obiekty są ucinane, ale stosując opcję Utnij, można ustalić,
czy obiekty zostaną ucięte czy też pozostaną niezmienione.
Fazowanie z podaniem długości i kąta

Można fazować dwa obiekty, określając na pierwszym obiekcie punkt początkowy linii
fazowania, a następnie kąt, jaki linia fazowania tworzy z tym obiektem.
W tym przykładzie zostanie wykonana faza między dwoma liniami, w której linia fazowania
zaczyna się 1.5 jednostki od końca pierwszej linii i będzie biegła pod kątem 30 stopni do
tej linii.
Fazowanie polilinii i segmentów polilinii

Jeżeli dwa wybrane do fazowania obiekty są segmentami jednej polilinii, to muszą ze sobą
sąsiadować lub być rozdzielone tylko jednym segmentem łuku. Jeżeli są one rozdzielone

segmentem łuku, jak pokazano na ilustracji, fazowanie usunie łuk i zastąpi go linią
fazowania.
Fazowanie całej polilinii

Podczas fazowania całej polilinii fazowane jest każde przecięcie. W celu uzyskania
najlepszych rezultatów powinno się zachować równe długości pierwszej i drugiej fazy.
W tym przykładzie długości faz mają równe wartości.
Podczas fazowania całej polilinii fazowane są tylko te segmenty, które są na tyle długie, aby
dostosować wymiar fazy. Na następnej ilustracji niektóre segmenty polilinii są za krótkie,
aby można je było fazować.
Aby ustawić odległości fazowania
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Fazuj.
2 Wprowadź o (odległości).
3 Podaj wymiar pierwszej fazy.

4 Podaj wymiar drugiej fazy.
5 Wybierz linie do fazowania.
Aby sfazować dwa nierównoległe segmenty linii
2 Wybierz pierwszą linię.
Aby sfazować przez określenie długości i kąta fazowania
2 Wprowadź k (kąt).
3 Podaj wymiar fazy od narożnika na pierwszej linii.
4 Podaj kąt fazowania.
5 Wybierz pierwszą linię. Następnie wybierz drugą linię.
Aby sfazować bez ucinania
2 Wprowadź u (ucinanie).
3 Wprowadź n (nie).
4 Wybierz obiekty do fazowania.
Aby sfazować całą polilinię
2 Wprowadź p (polilinia).

Fazowanie polilinii zostanie wykonane za pomocą bieżącej metody fazowania i z
użyciem standardowych wartości.
Aby sfazować wiele zbiorów obiektów
2 Wprowadź w (wiele).
Zostanie wyświetlony monit.
3 Wybierz pierwszą linię albo wprowadź opcję i jej wartości, a następnie wybierz
pierwszą linię.

Monit główny zostanie wyświetlony ponownie.
5 Wybierz pierwszą linię dla następnego zaokrąglenia albo naciśnij klawisz Enter lub
Esc, aby zakończyć działanie polecenia.
Polecenia
FAZUJ
Ukosuje krawędzie obiektów.
Zmienne systemowe
CHAMFERA
Ustawia pierwszy wymiar fazy, gdy zmienna CHAMMODE ma wartość 0.
CHAMFERB
Ustawia drugi wymiar fazy, gdy zmienna CHAMMODE ma wartość 0.
CHAMFERC
Ustawia długość fazy, gdy zmienna CHAMMODE ma wartość 1.
CHAMFERD
Ustawia kąt fazy, gdy zmienna CHAMMODE ma wartość 1.

CHAMMODE
Ustala metodę wprowadzania dla polecenia FAZUJ.
PREVIEWCREATIONTRANSPARENCY
TRIMMODE
Określa, czy wybrane krawędzie fazowania i zaokrąglania będą przycinane.
Przerywanie i łączenie obiektów

Możliwe jest rozdzielenie obiektu na dwa obiekty, z odstępem lub bez odstępu między
nimi. Można także łączyć obiekty, aby utworzyć pojedynczy obiekt lub wiele obiektów.
Przerywanie obiektów
Za pomocą polecenia PRZERWIJ można utworzyć przerwę w obiekcie, co spowoduje
powstanie dwóch obiektów z odstępem między nimi. Polecenie PRZERWIJ jest często
używane do tworzenia miejsca na blok lub tekst.
Aby przerwać obiekt bez tworzenia przerwy, należy określić obydwa punkty przerwania
w tym samym miejscu.
Przerwy można tworzyć w większości obiektów geometrycznych oprócz bloków, wymiarów,
multilinii i regionów. Ewentualnie można użyć polecenia ROZBIJ dla tych typów obiektów
i utworzyć przerwy w geometrii z usuniętym skojarzeniem.
Łączenie obiektów
Użyj polecenia POŁĄCZ, aby połączyć punkty końcowe linii, łuków, łuków eliptycznych,
polilinii, polilinii 3D i splajnów w pojedynczy obiekt.
Wynik operacji łączenia różni się w zależności od wybranych obiektów. Typowe
zastosowania
■ Zastępowanie dwóch współliniowych linii pojedynczą.
■ Zamykanie szczelin w linii, które wynikły z przerwania.

■ Zamykanie łuku w postaci okręgu lub łuku eliptycznego w postaci elipsy. Aby uzyskać
dostęp do opcji Zamknij, wybierz pojedynczy łuk lub łuk eliptyczny.
■ Łączenie kilku długich polilinii w mapę topograficzną.
■ Łączenie dwóch splajnów z pozostawieniem między nimi punktu podziału.
Zazwyczaj połączenie obiektów stykających się końcami, które nie leżą w tej samej
płaszczyźnie, powoduje utworzenie polilinii 3D i splajnów.
UWAGA Można również użyć opcji Połącz w poleceniu EDPLIN, aby połączyć serię linii,
łuków i polilinii w jedną polilinię
Patrz także:
■ Modyfikowanie multilinii
Aby przerwać obiekt
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Przerwij.
2 Wybierz obiekt do przerwania.

Domyślnie punkt, w którym wybrano obiekt, jest pierwszym punktem przerwania.
Aby wybrać inną parę punktów przerwania, wprowadź p (pierwszy) i określ pierwszy
punkt.
3 Określ drugi punkt przerwania.

Aby przerwać obiekt bez tworzenia przerwy, należy wpisać @0,0, aby określić
poprzedni punkt.
Aby połączyć obiekty
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Połącz.
2 Wybierz obiekt źródłowy lub wybierz wiele obiektów do połączenia.
3 Poprawne obiekty to: linie, łuki, łuki eliptyczne, polilinie 3D, polilinie i splajny.

Polecenia
PRZERWIJ
Przerywa wybrany obiekt między dwoma punktami.
POŁĄCZ
Rozbijanie obiektów złożonych

Możliwe jest przekształcanie obiektów złożonych, takich jak polilinie, wymiary, kreskowania
lub odniesienia do bloków, na pojedyncze elementy.
Można rozbijać złożone obiekty, takie jak polilinie, wymiary, kreskowania lub odniesienia
do bloków, aby przekształcić je na pojedyncze elementy. Przykładowo, rozbicie polilinii
utworzy proste linie i łuki. Rozbicie odniesienia do bloku lub wymiaru skojarzonego zastąpi
je kopiami obiektów składających się na ten blok lub wymiar.
Rozbijanie wymiarów i kreskowań

Gdy użytkownik rozbija wymiar lub kreskowanie, wszelkie skojarzenia są tracone, a wymiar
lub kreskowanie zostaje zamienione na pojedyncze obiekty takie jak linie, tekst, punkty i
obszary 2D. Aby wymiary były rozbijane automatycznie podczas ich tworzenia, ustaw dla
zmiennej systemowej DIMASSOC wartość 0.
Rozbijanie polilinii
Rozbijanie polilinii odrzuca wszelkie skojarzone informacje dotyczące szerokości. Powstające
w wyniku rozbicia linie i łuki pokrywają się z linią środkową polilinii. Gdy zostanie rozbity
blok zawierający polilinię, należy ją rozbić oddzielnie. Po rozbiciu pierścienia jego szerokość
przyjmuje wartość 0.
Rozbijanie odniesień do bloków

Podczas rozbijania bloku z atrybutami wartości atrybutów zostają utracone, pozostają
wyłącznie definicje atrybutów. Kolory i rodzaje linii obiektów w rozbitych odniesieniach
do bloków mogą być zmieniane.
Rozbijanie obiektów złożonych | 703

UWAGA Wstawienie bloków za pomocą polecenia WWSTAW (wstawianie wielokrotne)
powoduje utworzenie obiektu Wielokrotne wstawienie bloku, którego nie można rozbić
bezpośrednio. Obiekt Wielokrotne wstawienie bloku można przekształcić w obiekt bloku
za pomocą narzędzia Express Tool FLATTEN.
Rozbijanie odnośników
Odnośnik zewnętrzny (odnośnik) jest połączonym (lub dołączonym) do innego rysunku
plikiem rysunku. Nie można rozbijać odnośników i zależnych od nich bloków.
Aby rozbić obiekt
1 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Rozbij.
2 Wybierz obiekt do rozbicia.

W przypadku większości obiektów nie widać efektów rozbicia.
Polecenia
ROZBIJ
XPLODE
Zmienne systemowe
DIMASSOC
Steruje zespoleniem obiektów wymiarowania oraz tym, czy wymiary są rozbite.
EXPLMODE
Określa, czy polecenie ROZBIJ obsługuje bloki o nierównych współczynnikach skali.
Modyfikowanie polilinii
Opcje edycji polilinii umożliwiają zmianę kształtu i sposobu wyświetlania obiektów typu
polilinie. Oddzielne polilinie można także łączyć.

Polilinie można modyfikować za pomocą polecenia EDPLIN, palety Właściwości lub
uchwytów.
■ Przesuwając, dodając lub usuwając poszczególne wierzchołki
■ Dla całej polilinii można ustalić jednakową szerokość lub sterować szerokością każdego
segmentu
■ Tworzyć przybliżenia splajnu zwanymi poliliniami dopasowanymi do splajnu
■ Wyświetlać nieciągłe rodzaje linii z kreskowaniem lub bez niego przed każdym
wierzchołkiem lub po nim
■ Zmiana orientacji tekstu w rodzaju linii polilinii przez odwrócenie jej kierunku
Modyfikowanie polilinii za pomocą uchwytów
UWAGA Aby uzyskać ogólne informacje na temat pracy z uchwytami, zobacz

Modyfikowanie obiektów za pomocą uchwytów na stronie 639.
Uchwyty polilinii oferują pewne opcje, w zależności od
■ Położenie uchwytu (wierzchołek/punkt symetrii).
■ Typ segmentu (linia/łuk).
■ Typ polilinii (standardowa, dopasowana do krzywej lub dopasowana do splajnu).
Opcje menu uchwytów polilinii

Opcja Animacja
Rozciągnij lub Rozciągnij wierzchołek.

Należy określić punkt rozciągania.
Dodaj wierzchołek. Należy określić punkt dla

nowego wierzchołka.
Usuń wierzchołek. Usuń wybrany wierzcho-

łek.
Konwertuj na łuk. Należy określić punkt

symetrii prostego segmentu, aby przekształcić
go w segment łuku.
Modyfikowanie polilinii | 705

Opcja Animacja
Konwertuj na linię. Należy określić punkt

symetrii segmentu łuku, aby przekształcić go
w prosty segment.
Zwrot stycznej. Manipulowanie kierunkami

stycznej umożliwia przedefiniowanie kształtu
polilinii dopasowanej do krzywej.
Łączenie segmentów polilinii

Do otwartej polilinii można połączyć linię, łuk lub inną polilinię, jeżeli końce tych obiektów
są połączone lub leżą blisko siebie.
Jeśli końce nie pokrywają się, ale znajdują się w określonej, konfigurowalnej odległości,
nazywanej długością połączenia, końce są łączone przez ich ucięcie, przedłużenie lub
połączenie nowym segmentem.
Polilinie dopasowane do splajnu po połączeniu powracają do ich pierwotnego kształtu.
Polilinii nie można połączyć w kształt Y.
Jeżeli właściwości kilku łączonych w polilinię obiektów różnią się, wynikowa polilinia
dziedziczy właściwości obiektu wybranego jako pierwszy.
Patrz także:
■ Wybieranie metody modyfikowania obiektów na stronie 637
■ Omówienie więzów na stronie 715
■ Ucinanie i wydłużanie obiektów na stronie 679
Aby zmodyfikować polilinię
2 Wybierz polilinię do zmodyfikowania.
3 Jeżeli wybrany obiekt jest splajnem, linią lub łukiem, wyświetlany jest następujący
monit:
Wybrany obiekt nie jest polilinią.

Czy przekształcić go w polilinię? <T>: Wprowadź t lub n albo naciśnij klawisz Enter
Wpisanie t spowoduje przekształcenie obiektu w pojedynczy segment polilinii 2D,
który można następnie poddać edycji.
Przed konwersją wybranego splajnu wyświetlany jest następujący monit:
Określ dokładność <10>: Wprowadź nową wartość dokładności lub naciśnij klawisz
Enter
Zmienna systemowa PLINECONVERTMODE określa, czy polilinie są tworzone z
wykorzystaniem segmentów liniowych lub łukowych. Jeśli dla zmiennej systemowej
PEDITACCEPT jest ustawiona wartość 1, ten monit nie jest wyświetlany, a wybrany
obiekt jest automatycznie przekształcany w polilinię.
4 Przeprowadź edycję polilinii, wprowadzając jedną lub więcej z poniższych opcji:

■ Wprowadź z (zamknij), aby utworzyć zamkniętą polilinię.
■ Wprowadź p (Połącz), aby połączyć z polilinią linie, splajny, łuki lub polilinie.
■ Wprowadź sz (szerokość), aby określić nową jednolitą szerokość dla całej polilinii.
■ Wprowadź ew, aby edytować wierzchołek.
■ Wprowadź d (Dopasuj), aby utworzyć polilinię dopasowaną do łuku, gładką

krzywą składającą się z łuków połączonych końcami.
■ Wprowadź j (splajn), aby dokonać aproksymacji do splajnu.
■ Wprowadź p (polilinia), aby usunąć dodatkowe wierzchołki wstawione przez

dopasowanie lub krzywą splajnu i wyprostować wszystkie segmenty polilinii.
■ Wprowadź l (rodzajlinii), aby wygenerować rodzaj linii jako ciągły wzór przez
wierzchołki polilinii.
■ Wpisz o (Odwróć), aby odwrócić kolejność wierzchołków polilinii.
■ Wprowadź c (cofnij), aby wycofać operacje przeprowadzone od rozpoczęcia

polecenia EDPLIN.
5 Wprowadź k (koniec), aby zakończyć działanie polecenia. Naciśnij klawisz Enter,

aby zamknąć polecenie EDPLIN.
Aby odwrócić linie, polilinie, splajny lub helisy
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Odwróć.
2 Wybierz linię, polilinię, splajn lub helisę do odwrócenia.

Aby połączyć polilinie, splajny, linie i łuki w jedną polilinię
2 Wybierz polilinię, splajn, linię lub łuk do edycji. W przypadku wybrania splajnu, linii
lub łuku naciśnij klawisz Enter, aby przekształcić wybrany obiekt w polilinię.
3 Wprowadź d (dołącz).
4 Wybierz jedną lub wiele polilinii, splajnów, linii lub łuków stykających się końcami.
Wszystkie wybrane polilinie, splajny, linie lub łuki zostaną połączone w jedną polilinię.
Aby usunąć wierzchołek polilinii
3 Wprowadź e (edwierzch).
Pierwszy wierzchołek jest oznaczony symbolem X. Użyj opcji Nast, aby przenieść
symbol X na wierzchołek poprzedzający ten, który ma zostać usunięty.
4 Wprowadź o (prostuj).
5 Użyj opcji Nast, aby przenieść symbol X na wierzchołek następujący bezpośrednio

po tym, który ma zostać usunięty.
6 Wprowadź r (realizuj).
Wierzchołek zostaje usunięty z polilinii. Wierzchołki po obu stronach usuniętego
wierzchołka zostają połączone prostym segmentem polilinii.
7 Wprowadź k (Koniec), aby zakończyć edycję wierzchołków.
Aby zwęzić szerokość pojedynczych segmentów polilinii
2 Wybierz polilinię do edycji.

3 Wprowadź e (edwierzch).
Pierwszy wierzchołek zostanie zaznaczony przez X. Należy przesunąć znacznik do
odpowiedniego wierzchołka, korzystając z opcji Nast lub Poprz.
5 Wprowadź nową wartość szerokości początkowej i końcowej, a następnie naciśnij

klawisz Enter, aby przejść do następnego wierzchołka. Powtórz kroki 4 i 5 dla każdego
segmentu.
6 Wprowadź c (cofnij), aby wycofać operacje przeprowadzone od rozpoczęcia polecenia

EDPLIN.
7 Wprowadź k (Koniec), aby zakończyć edycję wierzchołków.
Polecenia
EDPLIN
Edytuje polilinie.
POŁĄCZ
ODWRÓĆ
Zmienne systemowe
GRIPS
GRIPMULTIFUNCTIONAL

GRIPSUBOBJMODE
Określa, czy w momencie wybierania podobiektów uchwyty mają być automatycznie
ustawiane jako aktywne.
PEDITACCEPT
Wyłącza wyświetlanie zgłoszenia Wybrany obiekt nie jest polilinią w poleceniu PEDIT.
PLINECONVERTMODE
SPLINESEGS
SPLINETYPE
Ustala typ krzywej wygenerowanej przez opcję Splajn polecenia EDPLIN.
Modyfikowanie splajnów
Patrz także:
■ Rysowanie splajnów na stronie 585
■ Korzystanie z uchwytów obiektu na stronie 639
Istnieje kilka metod edycji splajnów i zmiany ich podstawowych parametrów

matematycznych.
Splajny można edytować za pomocą uchwytów wielofunkcyjnych, poleceń EDSPLAJN i
3DEDITBAR oraz palety Właściwości. Oprócz tych operacji splajny można ucinać, wydłużać
i zaokrąglać.
Edytowanie splajnów za pomocą uchwytów

Opcje uchwytów wielofunkcyjnych to między innymi dodanie wierzchołków sterujących
i zmiana kierunku stycznej splajnu w jego punktach końcowych. Wyświetl menu opcji,
umieszczając kursor na uchwycie.

Dostępne opcje edycji za pomocą uchwytów wielofunkcyjnych różnią się w zależności od
tego, czy dla splajnu są wyświetlane wierzchołki sterujące (WS), czy punkty dopasowania.
splajn po lewej stronie wyświetla wierzchołki sterujące, a po prawej stronie punkty
dopasowania.
Aby przełączyć między wyświetlaniem wierzchołków sterujących a wyświetlaniem punktów

dopasowania, kliknij trójkątny uchwyt.
WAŻNE Przełączenie między wyświetlaniem wierzchołków sterujących i punktów

dopasowania powoduje automatyczną zmianę splajnu na stopień 3. Splajny utworzone
za pomocą równania wyższego stopnia, prawdopodobnie zmienią w wyniku tego kształt.
Ogólnie edycja splajnu za pomocą wierzchołków sterujących zapewnia dokładniejszą

kontrolę nad zmianą kształtu małego fragmentu krzywej niż edycja splajnu za pomocą
punktów dopasowania.
Modyfikowanie splajnów | 711

Aby uzyskać większą kontrolę we fragmencie splajnu kosztem bardziej skomplikowanego
kształtu splajnu, do tego fragmentu można wstawić dodatkowe wierzchołki sterujące. Opcja
rozdrobnienia dodaje węzeł do splajnu, w wyniku czego wybrany wierzchołek sterujący
jest zastępowany dwoma.
Edytowanie splajnów za pomocą polecenia EDSPLAJN

Polecenie EDSPLAJN zapewnia dodatkowe opcje edycji, takie jak dodawanie punktu
podziału do splajnu oraz dołączenia splajnu do innego przyległego obiektu, takiego jak
linia, łuk lub splajn. Tak jak pokazano na rysunku, obiekty są dołączane do splajnów z klasą
ciągłości C0.
Edytowanie splajnów za pomocą palety

Paleta Właściwości udostępnia kilka parametrów i opcji splajnów, takich jak stopień splajnu,
szerokość każdego punktu sterującego, metodę parametryzacji węzłów używaną wraz z

punktami dopasowania oraz opcję określającą, czy splajn jest zamknięty. Więcej informacji
znajduje się w temacie Rysowanie splajnów na stronie 585.
Utnij, Wydłuż i Zaokrągl splajnów

Ucięcie splajnu skraca go bez zmiany kształtu pozostałej części. Wydłużanie splajnu wydłuża
go przez dodanie części liniowej, która jest styczna do końca splajnu (ciągłość C1). Jeśli
kształt splajnu zostanie później zmieniony, styczność części liniowej nie jest zachowywana.
Ucięcie splajnu skraca go bez zmiany kształtu pozostałej części.

Zaokrąglenie splajnu tworzy łuk, który jest styczny do splajnu i innych wybranych obiektów.
Splajn może zostać rozszerzony o część liniową w celu dokończenia operacji zaokrąglania.
Więcej informacji znajduje się w temacie Modyfikowanie obiektów za pomocą uchwytów

na stronie 639.
Aby przekształcić splajn w polilinię
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Modyfikuj ➤ Edytuj splajn.
2 Wybierz splajn do przekształcenia.
3 Aby przekształcić obiekt w polilinię, wprowadź p.
4 Określ wartość dokładności lub naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć polecenie.
Modyfikowanie splajnów | 713

Polecenia
POŁĄCZ
SPLAJN
Tworzy gładką krzywą przechodzącą przez zbiór punktów dopasowania lub obok niego
albo zdefiniowaną przez wierzchołki w tolerancji kształtu i położenia.
EDSPLAJN
ODWRÓĆ
Zmienne systemowe
GRIPS
PLINECONVERTMODE

Dodawanie więzów do
geometrii 19
Dzięki rysowaniu parametrycznemu można dodawać więzy do geometrii, aby zapewnić, że projekt będzie
zgodny z określonymi wymaganiami.
Omówienie więzów
UWAGA Ten temat zamieszczono wyłącznie ze względu na zapewnienie zgodności z
programem AutoCAD. W programie AutoCAD LT technologia rysowania parametrycznego
jest ograniczona do wyświetlania i ukrywania wiązań, edycji ograniczonej geometrii i
zmiany wartości w Menedżerze parametrów.
Rysowanie parametryczne to technika projektowania z użyciem więzów. Więzy stanowią

skojarzenia i ograniczenia stosowane względem geometrii 2D.
Istnieją dwa ogólne typy więzów:
■ Więzy geometryczne sterują relacjami obiektów względem siebie
■ Więzy wymiarowe sterują wartościami odległości, długości, kątów i promieni obiektów
Na następującym rysunku pokazano więzy geometryczne i wymiarowe z domyślnym formatem

i ustawieniami widoczności.
715
Po przesunięciu wskaźnika ponad obiekt, względem którego zastosowano więzy, będzie
zawsze wyświetlany wskaźnik w kolorze niebieskim.
W fazie projektowania konkretnego projektu dzięki więzom można wymusić określone

założenia podczas eksperymentowania z różnymi rozwiązaniami lub wprowadzania zmian.
Modyfikacje obiektów mogą powodować automatyczne dopasowanie innych obiektów
oraz zawężenie zmian dla wartości odległości i kątów.
Dzięki więzom można:
■ Zachować specyfikacje i wymagania projektu, ograniczając geometrię w rysunku.
■ Natychmiastowo zastosować wiele więzów geometrycznych do obiektów.
■ Wprowadzić do więzów wymiarowych formuły i równania.
■ Efektywnie wprowadzać zmiany w projekcie, zmieniając wartość konkretnej zmiennej.
NAJLEPSZY SPOSÓB POSTĘPOWANIA Zaleca się, aby najpierw zastosować więzy

geometryczne w celu określenia kształtu projektu, a następnie zastosować więzy
wymiarowe w celu określenia wielkości obiektów w projekcie.
Projektowanie z użyciem więzów

Podczas tworzenia lub modyfikowania projektu rysunek będzie w jednym z następujących
stanów:
■ Bez więzów. Do geometrii nie zastosowano żadnych więzów.
■ Nie w pełni ograniczony. Do geometrii zastosowano pewną liczbę więzów.
■ W pełni ograniczony Do geometrii zastosowano wszystkie odpowiednie więzy

geometryczne i wymiarowe. W pełni ograniczony zestaw obiektów musi również
zawierać co najmniej jeden więz typu Unieruchomienie, aby zablokować położenie
geometrii.
716 | Rozdział 19 Dodawanie więzów do geometrii

W związku z tym istnieją dwie ogólne metody projektowania z użyciem więzów:
■ Można pracować w nie w pełni ograniczonym rysunku i wprowadzać zmiany na bieżąco

przy użyciu poleceń edycji, uchwytów i dodawania lub zmiany więzów.
■ Można najpierw utworzyć rysunek i w pełni go ograniczyć, a następnie sterować

projektem wyłącznie przez wyłączanie więzów i zastępowanie więzów geometrycznych,
a także zmianę wartości w więzach wymiarowych.
Wybór metody powinien zależeć od preferowanych metod projektowania i wymagań

dyscypliny pracy.
UWAGA Program uniemożliwia zastosowanie więzów, w wyniku których powstałaby

geometria nadmiernie ograniczona.
Użycie więzów z blokami i odnośnikami

Więzy można zastosować między następującymi elementami:
■ Obiekt w rysunku i obiekt w odniesieniu do bloku.
■ Obiekt w odniesieniu do bloku i obiekt w innym odniesieniu do bloku (nie między

obiektami w tym samym odniesieniu do bloku).
■ Punkt wstawienia odnośnika i obiektu lub bloku, ale nie dla wszystkich obiektów w
odnośnikach.
Po zastosowaniu więzów do odniesień do bloków obiekty zawarte w bloku są automatycznie

dostępne do wyboru. Nie ma konieczności naciskania klawisza Ctrl na potrzeby wyboru
podobiektu. Wynikiem dodania więzów do odniesienia do bloku może być jego przesunięcie
lub obrócenie.
UWAGA Zastosowanie więzów do bloków dynamicznych spowoduje wyłączenie

wyświetlania ich uchwytów dynamicznych. Za pomocą palety Właściwości można nadal
zmieniać wartości w bloku dynamicznym, ale aby ponownie wyświetlić uchwyty
dynamiczne, należy najpierw usunąć więzy z bloku dynamicznego.
Więzów można używać w definicjach bloków, w wyniku czego powstają bloki dynamiczne.
Wielkością i kształtem bloków dynamicznych można sterować bezpośrednio w rysunku.
Więcej informacji znajduje się w temacie Dodawanie więzów do bloków dynamicznych.
Omówienie więzów | 717

Usuwanie lub wyłączanie więzów
Istnieją dwie metody anulowania efektów działania więzów w razie potrzeby wprowadzenia
zmian w projekcie:
■ Usunięcie poszczególnych więzów, a następnie zastosowanie nowych. Po umieszczeniu

wskaźnika na ikonie więzu geometrycznego więz można usunąć, używając klawisza
Delete lub menu skrótów.
■ Aby wprowadzić zmiany, należy więzy w wybranych obiektach zwolnić tymczasowo.

Przy wybranym uchwycie lub po określeniu opcji w trakcie polecenia edycji krótkie
naciśnięcie klawisza Shift spowoduje przełączenie między wyłączeniem więzów a
utrzymaniem ich działania.
Wyłączone więzy nie są zachowywane podczas edycji. Więzy są przywracane automatycznie,

jeśli będzie to możliwe, po zakończeniu procesu edycji. Więzy, które nie będą już poprawne,
zostaną usunięte.
UWAGA Polecenie USUŃWIĘZY powoduje usunięcie wszystkich więzów wymiarowych

i geometrycznych z obiektu.
PASEKWIĘZÓW
Umożliwia wyświetlenie lub ukrycie więzów geometrycznych zastosowanych w obiekcie.
USTAWWIĘZGEOM
Steruje wyświetlaniem więzów geometrycznych na paskach więzów.
WYŚWIETLWW
Umożliwia wyświetlenie lub ukrycie więzów dynamicznych skojarzonych ze zbiorem
wskazań obiektów.
USUŃWIĘZY
Usuwa wszystkie więzy geometryczne i wymiarowe ze zbioru wskazań obiektów.
LISTA
PARAMETRY
Otwiera okno palety Menedżer parametrów, która zawiera wszystkie parametry więzu
wymiarowego, parametry odniesienia i zmienne użytkownika w bieżącym rysunku.

ZAMKNIJPARAM
Zamyka paletę Menedżer parametrów.
EDTEKST
Edytuje wybraną wielolinię, obiekt tekstu jednowierszowego lub tekst w obiekcie wymiaru.
CONSTRAINTBARMODE
Umożliwia sterowanie wyświetlaniem więzów geometrycznych na paskach więzów.
CONSTRAINTNAMEFORMAT
Steruje formatem tekstu więzów wymiarowych.
CONSTRAINTRELAX
Określa, czy podczas edycji obiektu więzy są wymuszane, czy zwalniane.
CONSTRAINTSOLVEMODE
Steruje zachowaniem więzów podczas stosowania więzów lub ich edycji.
DIMCONSTRAINTICON
Wyświetla ikonę kłódki obok tekstu więzu wymiarowego.
Geometryczne ograniczanie obiektów

Więzy geometryczne określają relacje między obiektami geometrycznymi 2D lub punktami
obiektów względem siebie.
Omówienie więzów geometrycznych

programem AutoCAD. W programie AutoCAD LT technologia rysowania
parametrycznego jest ograniczona do wyświetlania i ukrywania wiązań, edycji
ograniczonej geometrii i zmiany wartości w Menedżerze parametrów.
Istnieje możliwość określenia więzów geometrycznych między obiektami 2D lub punktami

obiektów. W przypadku późniejszego zmodyfikowania ograniczonej geometrii więzy
zostaną zachowane.
Dzięki temu użycie więzów geometrycznych umożliwia uwzględnienie w rysunku wymagań
projektowych.
Geometryczne ograniczanie obiektów | 719

Na przykład na poniższym rysunku do geometrii zastosowano następujące więzy.
■ Każdy punkt końcowy jest ograniczony, aby pokrywał się z punktem końcowym każdego
sąsiadującego obiektu — te więzy są wyświetlane jako niewielkie kwadraty w kolorze
niebieskim.
■ Linie pionowe są ograniczone tak, aby zachowywać równoległość względem siebie i

aby zachowywać równość długości względem siebie.
■ Lewa linia pionowa jest ograniczona, aby zachowywać prostopadłość do linii poziomej.
■ Linia pozioma jest ograniczana, aby zachowywać poziomość.
■ Położenie okręgu i linia pozioma są ograniczone, aby pozostawały unieruchomione w

przestrzeni — te więzy są wyświetlane jako ikony blokady.
UWAGA Zablokowana geometria nie jest skojarzona z inną geometrią bez

połączonych z nią więzów geometrycznych.
Jednakże geometria nie jest w pełni ograniczona. Przy użyciu uchwytów można zmienić
promień łuku, średnicę okręgu, długość linii poziomej i długość linii pionowych. Aby
określić te odległości, konieczne jest zastosowanie więzów wymiarowych.
UWAGA Więzy można dodawać do segmentów w polilinii tak, jakby były osobnymi
obiektami.
Patrz także:
■ Omówienie więzów wymiarowych na stronie 733

Polecenia
PASEKWIĘZÓW
USTAWWIĘZGEOM
USUŃWIĘZY
LISTA
Zmienne systemowe
CONSTRAINTBARMODE
CONSTRAINTRELAX
CONSTRAINTSOLVEMODE
Stosowanie i usuwanie więzów geometrycznych

Więzy geometryczne umożliwiają skojarzenie obiektów geometrycznych razem lub
określenie unieruchomionego położenia lub kąta.

Stosowanie i usuwanie więzów geometrycznych | 721

Na przykład można określić, że konkretna linia powinna zawsze zachowywać prostopadłość
względem innej linii, że łuk oraz okrąg powinny zawsze pozostawać koncentryczne
względem siebie albo że linia powinna zawsze być styczna do łuku.
W momencie stosowania więzu następują dwa zdarzenia:
■ Wybrany obiekt jest dopasowywany automatycznie do określonego więzu.
■ Domyślnie obok ograniczonego obiektu jest wyświetlana ikona wiązania w kolorze

szarym, jak pokazano na poprzednim rysunku, a po przesunięciu wskaźnika myszy na
ograniczony obiekt obok niego jest wyświetlany niewielki niebieski znacznik.
Po zastosowaniu więzów pozwalają one tylko na takie zmiany w geometrii, które nie
spowodują naruszenia więzów. Zapewnia to metodę testowania opcji projektowych lub
wprowadzania zmian przy zachowaniu wymagań i specyfikacji projektu.
UWAGA Kolejność, w jakiej zostaną wybrane dwa obiekty podczas stosowania więzu,
ma w niektórych przypadkach znaczenie. Typowo drugi wybrany obiekt jest
dopasowywany do obiektu pierwszego. Na przykład w przypadku wybrania więzu
prostopadłości obiekt wybrany jako drugi zostanie dopasowany tak, aby zachowywał
prostopadłość względem pierwszego obiektu.
Więzy geometryczne można zastosować wyłącznie do obiektów 2D. Nie można ograniczać
obiektów między obszarem modelu a obszarem papieru.

Określanie punktów dostępnych dla więzu
W przypadku niektórych więzów zamiast wybierania obiektów należy określić punkty
dostępne dla więzu na obiektach. To zachowanie jest podobne do lokalizowania względem
obiektów, ale położenia nie muszą być tylko punktami końcowymi, punktami symetrii i
punktami wstawienia.
Na przykład wiązanie pokrywania się może ograniczać położenie punktu końcowego jednej
linii względem punktu końcowego innej linii.
Na obiekcie zostanie wyświetlony następujący znacznik po ustawieniu wskaźnika na tym
obiekcie.
Znacznik umożliwia potwierdzenie, czy został określony zamierzony punkt do ograniczenia.

Ikony wiązań unieruchomienia, poziomości i pionowości wskazują, czy do obiektu lub
punktu zastosowano wiązania.
Więz Punkt Obiekt
Napraw
Poziomy
Pionowo
Ikona wiązania symetrii wskazuje, czy identyfikuje on symetryczny punkt lub obiekt, czy
symetryczną linię.
Więz Punkt Obiekt Linia
Symetryczny
Po zatrzymaniu kursora na ikonie są wyświetlane znaczniki punktu więzu, co wskazuje, że

punkty zostały ograniczone. Nie trzeba zatrzymywać wskaźnika na ikonie w celu
zidentyfikowania więzów zastosowanych do punktów wybranego obiektu.

Jeśli więz poziomości lub pionowości nie jest równoległy lub prostopadły względem
bieżącego układu LUW, jest wyświetlany inny zestaw ikon paska więzów.
Używanie więzów unieruchomienia

Więz unieruchomienia powoduje skojarzenie punktu dostępnego dla więzu na obiekcie
lub samego obiektu z ustalonym położeniem względem Globalnego Układu Współrzędnych.
Często właściwym rozwiązaniem będzie określenie wiązania unieruchomienia w ważnym
elemencie geometrycznym. Spowoduje to zablokowanie położenia tego punktu lub obiektu
i zapobiegnie zmianie położenia geometrii podczas wprowadzania zmian w projekcie.
W przypadku unieruchomienia obiektu kąt linii lub środek łuku albo okręgu również
będzie unieruchomiony.
Stosowanie wielu więzów geometrycznych

Wiele więzów geometrycznych względem obiektów można zastosować ręcznie lub
automatycznie.
W razie potrzeby automatycznego zastosowania wszystkich istotnych więzów
geometrycznych do projektu można użyć polecenia AUTOWIĘZYGEOM względem
obiektów wybranych w rysunku. Ułatwia to ograniczanie kształtu geometrycznego projektu;
w zależności od projektu mogą występować przypadki, w których będzie istnieć potrzeba
zastosowania dodatkowych więzów geometrycznych.
Polecenie AUTOWIĘZYGEOM również zapewnia ustawienia, w których można określić
następujące opcje:
■ Jakie więzy geometryczne zastosować
■ W jakiej kolejności stosować więzy geometryczne
■ Jakie tolerancje są używane do określania, czy obiekty mają orientację poziomą, pionową
czy są stykające się

UWAGA W wyniku działania polecenia AUTOWIĘZYGEOM nie są stosowane więzy
unieruchomienia. Konieczne jest zastosowanie tych więzów osobno. Więzy równej
długości stosowane poleceniem AUTOWIĘZYGEOM powodują zmianę wielkości
wybranych łuków do promienia o tej samej długości. Nie są one stosowane względem
długości łuków.
Aby w pełni ograniczyć wielkość i proporcje projektu będzie później konieczne zastosowanie
więzów wymiarowych.
Usuwanie więzów geometrycznych

Więzu geometrycznego nie można modyfikować, ale można go usunąć i zastosować nowy.
Kilka opcji więzów, w tym Usuń, jest dostępnych z poziomu menu skrótów wyświetlanego
po kliknięciu prawym przyciskiem myszy ikony więzu w rysunku.
Wszystkie więzy ze zbioru wskazań można usunąć w pojedynczej operacji z użyciem
polecenia USUŃWIĘZY.
Polecenia
PASEKWIĘZÓW
USTAWWIĘZGEOM
Zmienne systemowe
CONSTRAINTBARMODE
CONSTRAINTRELAX
CONSTRAINTSOLVEMODE

Wyświetlanie i sprawdzanie więzów geometrycznych
Istnieje możliwość optycznego określenia, które obiekty są skojarzone z więzem
geometrycznym albo które więzy są skojarzone z dowolnym obiektem.
Ikony więzów świadczą o sposobie ograniczenia obiektów. Na pasku więzów jest wyświetlana
jedna lub wiele ikon reprezentujących więzy geometryczne zastosowane do obiektu.
W razie potrzeby odsunięcia pasków więzów można je przeciągnąć; można również sterować
tym, czy są one wyświetlane, czy ukryte.
Sprawdzanie więzów geometrycznych na obiektach

Skojarzenie więzów geometrycznych z obiektami można potwierdzić na dwa sposoby.
■ Po zatrzymaniu wskaźnika ikony więzu na pasku więzów obiekty skojarzone z tym

więzem geometrycznym zostaną podświetlone.
■ Po zatrzymaniu wskaźnika na obiekcie, do którego zastosowano więzy geometryczne,

zostaną podświetlone wszystkie paski więzów skojarzone z tym obiektem.

Funkcje podświetlania upraszczają pracę z więzami, szczególnie jeśli w rysunku zastosowano
wiele więzów.
Sterowanie wyświetlaniem pasków więzów

Więzy geometryczne i paski więzów można wyświetlać lub je ukrywać, zarówno osobno,
jak i globalnie. Można wykonać dowolną z następujących operacji:
■ Wyświetlenie lub ukrycie wszystkich więzów geometrycznych.
■ Wyświetlenie lub ukrycie określonych typów więzów geometrycznych.
■ Wyświetlenie lub ukrycie wszystkich więzów geometrycznych skojarzonych z wybranym

obiektem.
■ Tymczasowe wyświetlanie więzów geometrycznych wybranego obiektu
Okno dialogowe Ustawienia więzów umożliwia sterowanie typami więzów geometrycznych,

które są wyświetlane lub ukryte na paskach więzów.
Istnieje możliwość takiego skonfigurowania pasków więzów, aby były one automatycznie
i tymczasowo wyświetlane, kiedy będzie wybrana ograniczona geometria. Po anulowaniu
wyboru geometrii tymczasowo wyświetlone paski więzów zostaną ukryte.
Ukrycie więzów geometrycznych może być użyteczne podczas analizowania projektu, aby
odfiltrować wyświetlane więzy geometryczne. Na przykład można wybrać wyświetlenie
ikon tylko dla więzów równoległości. Następnie można wybrać wyświetlenie ikon tylko
dla więzów prostopadłości.
UWAGA Ze względu na czytelność rysunku więzy pokrywania się domyślnie są

wyświetlane jako niewielkie kwadraty w kolorze jasnoniebieskim. W razie potrzeby ich
wyłączenia można użyć opcji w oknie dialogowym Ustawienia więzów.
Wyświetlanie i sprawdzanie więzów geometrycznych | 727

Wyświetlanie lub ukrywanie więzu geometrycznego
1 Kliknij kolejno kartę Parametryczny ➤ panel Geometryczny ➤ Pokaż/ukryj.
2 Wybierz ograniczone obiekty.
4 Wybierz jedną z następujących opcji:

■ Pokaż. Powoduje wyświetlenie więzów geometrycznych.
■ Ukryj. Powoduje ukrycie więzów geometrycznych.
■ Przywróć. Powoduje wyświetlenie więzów geometrycznych i resetuje pasek

więzów do domyślnego położenia względem skojarzonych z nimi parametrów.
Aby wyświetlić wszystkie więzy geometryczne

➤ Kliknij kolejno kartę Parametryczny ➤ panel Geometryczny ➤ Pokaż wszystko.
Aby ukryć wszystkie więzy geometryczne

➤ Kliknij kolejno kartę Parametryczny ➤ panel Geometryczny ➤ Ukryj wszystko.
Aby zmienić ustawienia paska więzów za pomocą menu skrótów paska

więzów
1 Wybierz ograniczony obiekt.
2 Upewnij się, że pasek więzów jest widoczny dla wybranego obiektu.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy pasek więzów, a następnie opcję Ustawienia paska
więzów.
4 W oknie dialogowym Ustawienia więzów na karcie Geometryczny zaznacz lub odznacz

odpowiednie pola wyboru.

5 Użyj suwaka lub wprowadź wartość, aby ustawić poziom przezroczystości pasków
więzów w rysunku. Wartością domyślną jest 50.
Polecenia
PASEKWIĘZÓW
USTAWWIĘZGEOM
Zmienne systemowe
CONSTRAINTBARMODE
CONSTRAINTRELAX
CONSTRAINTSOLVEMODE
Modyfikowanie obiektów, do których zastosowano więzy

geometryczne
Ograniczone obiekty geometryczne można edytować za pomocą uchwytów, poleceń
edycyjnych lub wyłączając więzy geometryczne lub stosując je.
Z definicji więzy geometryczne zastosowane do obiektów geometrycznych zmniejszają
zakres operacji edycji, które można wykonać na tych obiektach.
Modyfikowanie obiektów, do których zastosowano więzy geometryczne | 729

Modyfikowanie ograniczonych obiektów za pomocą uchwytów
Ograniczoną geometrię można zmodyfikować z użyciem trybów edycji uchwytów. W
geometrii zostaną zachowane wszystkie zastosowane więzy.
Na przykład po ograniczeniu linii tak, aby zachowywała ona styczność do okręgu, będzie
ją można obrócić oraz zmienić jej długość i punkty końcowe, ale linia lub jej przedłużenie
pozostaną styczne do okręgu.
Jeśli okrąg byłby zamiast tego łukiem, linia lub jej przedłużenie pozostaną styczne do łuku
lub jego przedłużenia.
Wyniki modyfikowania nie w pełni ograniczonych obiektów są zależne od tego, jakie więzy
już zostały zastosowane i jakie typy obiektów biorą w tym udział. Na przykład jeśli nie
zastosowano więzu promienia, zamiast punktu styczności linii zostałby zmodyfikowany
promień okręgu.
Zmienna systemowa CONSTRAINTSOLVEMODE określa sposób zachowania się obiektu

po zastosowaniu więzów lub kiedy do jego edycji zostaną użyte uchwyty.
NAJLEPSZY SPOSÓB POSTĘPOWANIA Zakres niespodziewanych zmian można

zmniejszyć, stosując dodatkowe więzy geometryczne lub wymiarowe. Typowy wybór
to wiązanie pokrywania się lub unieruchomienia.

Modyfikowanie ograniczonych obiektów za pomocą poleceń edycji
Do modyfikowania ograniczonej geometrii można użyć poleceń edycyjnych, takich jak
PRZESUŃ, KOPIUJ, OBRÓĆ, SKALAi ROZCIĄGNIJ. W wyniku operacji więzy
zastosowane do obiektów są zachowywane.
UWAGA Polecenia UTNIJ, WYDŁUŻ, PRZERWIJ i POŁĄCZ w niektórych okolicznościach

mogą spowodować usunięcie więzów.
Aby uzyskać informacje na temat tymczasowego wyłączania więzów, zobacz sekcję

Omówienie więzów na stronie 715.
Aby przeprowadzić edycję ograniczonej geometrii przy pomocy uchwytów

2 Kliknij uchwyty i przeciągnij, aby przeprowadzić edycję geometrii.
Aby wyłączyć więz

1 Kliknij ograniczony obiekt, aby go wybrać.
2 Przesuń wskaźnik myszy na uchwyt.

Uchwyty zostaną wyświetlone w kolorze czerwonym, co oznacza, że obiekt został
wybrany.
3 Kliknij uchwyt.
4 Naciśnij i zwolnij klawisz Shift.
5 Przesuń obiekt. Obiekt można przesunąć swobodnie, ponieważ nie jest już
ograniczony.
Po wyłączeniu więzów paski więzów dla obiektu nie będą już wyświetlane (jeśli były
włączone).
Aby usunąć więz geometryczny

2 Upewnij się, że pasek więzów jest widoczny dla wybranego obiektu.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy pasek więzów. Kliknij przycisk Usuń.

Paski więzów dla usuniętego więzu nie będą już wyświetlane dla obiektu.
Modyfikowanie obiektów, do których zastosowano więzy geometryczne | 731

Aby usunąć wszystkie więzy geometryczne z obiektu
2 Kliknij kolejno kartę Parametryczny ➤ panel Zarządzaj ➤ Usuń wiązanie.
UWAGA Wszystkie więzy geometryczne i wymiarowe zostaną usunięte z obiektu.
Polecenia
PASEKWIĘZÓW
USTAWWIĘZGEOM
Zmienne systemowe
CONSTRAINTBARMODE
CONSTRAINTRELAX
CONSTRAINTSOLVEMODE
Ograniczanie odległości i kątów między obiektami

Odległościami lub kątami między obiektami geometrycznymi 2D lub punktami na obiektach
można sterować przez zastosowanie więzów wymiarowych i określenie wartości. Geometrię
można również ograniczyć z użyciem zmiennych i równań.

Omówienie więzów wymiarowych
Więzy wymiarowe sterują wielkością i proporcjami projektu. Mogą one służyć ograniczaniu
następujących zależności:
■ Odległości między obiektami lub między punktami na obiektach.
■ Kąty między obiektami lub między punktami na obiektach.
■ Wielkości łuków lub okręgów.
Na przykład na następującym rysunku pokazano więzy liniowości, dopasowania, kątowe

i średnicy.
W przypadku zmiany wartości więzu wymiarowego wszystkie więzy obiektu zostaną

obliczone, a obiekty, na które jest wywierany wpływ, zostaną zaktualizowane automatycznie.
Ponadto więzy można bezpośrednio dodawać do segmentów w polilinii tak, jakby były
osobnymi obiektami.
UWAGA Liczba miejsc dziesiętnych wyświetlana w więzach wymiarowych jest sterowana

przez zmienne systemowe LUPREC i AUPREC.
Omówienie więzów wymiarowych | 733

Porównanie więzów wymiarowych z obiektami typu wymiary
Więzy wymiarowe różnią się od obiektów typu wymiary następująco:
■ Więzy wymiarowe są używane w fazie projektowej rysunku, a wymiary są typowo

tworzone w fazie dokumentacji.
■ Więzy wymiarowe sterują wielkościami lub kątami obiektów, a wymiary są sterowane

przez obiekty.
■ Domyślnie więzy wymiarowe nie są obiektami, są wyświetlane z zastosowaniem tylko

jednego stylu wymiarowego, zachowują tę samą wielkość podczas zmiany powiększenia
i nie są drukowane
W razie potrzeby wydrukowania rysunku z więzami wymiarowymi lub użycia stylów

wymiarowania można zmienić postać więzu wymiarowego z dynamicznego na opisowy.
Więcej szczegółowych informacji na ten temat zawiera sekcja Stosowanie więzów
wymiarowych.
Definiowanie zmiennych i równań

Dzięki Menedżerowi parametrów można zdefiniować niestandardowe zmienne użytkownika,
do których można tworzyć odniesienia z więzów wymiarowych i z innych zmiennych
użytkownika. Zdefiniowane wyrażenia mogą zawierać różne wstępnie zdefiniowane funkcje
i stałe.
Aby uzyskać więcej informacji na temat używania zmiennych i równań z więzami, zobacz
sekcję Ograniczanie projektu z użyciem formuł i równań na stronie 742.
Patrz także:
■ Omówienie więzów geometrycznych na stronie 719
■ Stosowanie więzów wymiarowych
■ Ograniczanie projektu z użyciem formuł i równań na stronie 742

Polecenia
WYŚWIETLWW
wskazań obiektów.
USUŃWIĘZY
LISTA
PARAMETRY
-PARAMETRY
ZAMKNIJPARAM
EDTEKST
Zmienne systemowe
CONSTRAINTRELAX
CONSTRAINTSOLVEMODE
DIMCONSTRAINTICON
Omówienie więzów wymiarowych | 735

Sterowanie wyświetlaniem więzów wymiarowych
Więzy dynamiczne lub więzy — wymiary bloku można w rysunku wyświetlić lub ukryć.
Wyświetlenie lub ukrycie więzów dynamicznych

Istnieje możliwość ukrycia wszystkich więzów dynamicznych, aby zwiększyć czytelność
rysunku podczas pracy z samymi więzami geometrycznymi, lub w razie potrzeby
kontynuowania innego zadania w rysunku. W razie potrzeby ich wyświetlanie można
włączyć z poziomu wstążki lub poleceniem WYŚWIETLWW.
Domyślnie w przypadku wybrania obiektu skojarzonego z ukrytym więzem dynamicznym
zostaną tymczasowo wyświetlone wszystkie więzy dynamiczne skojarzone z tym obiektem.
Więzy dynamiczne można wyświetlić lub ukryć dla wszystkich obiektów lub dla zbioru
wskazań.
Wyświetlenie lub ukrycie więzów — wymiarów bloku

Wyświetlaniem więzów — wymiarów bloku można sterować podobnie do sterowania
wymiarami — należy przypisać je do warstwy i włączyć ją lub wyłączyć zgodnie z
potrzebami. Dla więzów — wymiarów bloku można również określić właściwości obiektu,
takie jak styl wymiaru, kolor i grubość linii.
Wyświetlanie lub ukrywanie dynamicznych więzów wymiarowych
1 Kliknij kolejno kartę Parametryczny ➤ panel Wymiarowy ➤ Pokaż/ukryj.
2 Wybierz ograniczone obiekty.
4 Wybierz jedną z następujących opcji:

■ Pokaż. Powoduje wyświetlenie więzów wymiarowych.
■ Ukryj. Powoduje ukrycie więzów wymiarowych.

Polecenia
WYŚWIETLWW
wskazań obiektów.
USUŃWIĘZY
LISTA
PARAMETRY
-PARAMETRY
ZAMKNIJPARAM
EDTEKST
Zmienne systemowe
CONSTRAINTRELAX
CONSTRAINTSOLVEMODE
DIMCONSTRAINTICON
Sterowanie wyświetlaniem więzów wymiarowych | 737

Modyfikowanie obiektów, w których zastosowano więzy
dynamiczne
Długościami, odległościami i kątami obiektów można sterować, zmieniając wartości więzów,
manipulując więzami wymiarowymi przy pomocy uchwytów lub zmieniając zmienne
użytkownika lub wyrażenia skojarzone z więzami wymiarowymi.
Edycja wyrażeń, wartości i nazw więzu wymiarowego

Nazwy, wartości i wyrażenia skojarzone z więzami wymiarowymi można edytować za
pomocą edycji lokalnej:
■ Kliknij dwukrotnie więz wymiarowy, wybierz więz wymiarowy i użyj menu skrótów
albo polecenia EDTEKST
■ Otwórz paletę Właściwościpaletę Properties Inspector i wybierz więz wymiarowy
■ Otwórz Menedżer parametrów i wybierz więz wymiarowy z listy lub z rysunku.
■ Dostosuj paletę Szybkie właściwości, aby wyświetlać kilka właściwości więzów.
Do innych więzów dynamicznych odniesienia można tworzyć przez wybranie ich podczas
edycji lokalnej.
UWAGA Dla parametru odniesienia nie można edytować właściwości Wyrażenie ani
Wartość.
Modyfikowanie więzów wymiarowych przy użyciu uchwytów

Ograniczony obiekt można zmodyfikować, korzystając z uchwytów trójkątnych lub
kwadratowych znajdujących się na skojarzonym więzie wymiarowym.
Uchwyty trójkątne w więzach wymiarowych umożliwiają zmianę wartości więzu przy
utrzymaniu działania samego więzu.
Na przykład długość linii przekątnej można zmienić, używając uchwytów trójkątnych w
więzie wymiarowym Dopasowany. Linia przekątna zachowuje kąt i położenie jednego z
jej punktów końcowych.

Uchwyt kwadratowy w więzie wymiarowym umożliwia zmianę położenia tekstu i innych
elementów.
Dynamiczne więzy wymiarowe mają mniejszy zakres możliwości położenia tekstu niż więzy
— wymiary bloku.
UWAGA Uchwyty trójkątne nie są dostępne dla więzów wymiarowych, z których

występują odniesienia do innych wartości więzu w wyrażeniach.
Aby uzyskać informacje na temat tymczasowego wyłączania więzów, zobacz sekcję

Omówienie więzów na stronie 715.
Patrz także:
■ Omówienie więzów na stronie 715
Aby przeprowadzić edycję więzu wymiarowego przy użyciu uchwytów:

2 Kliknij uchwyty i przeciągnij je, aby przeprowadzić edycję geometrii.
Modyfikowanie obiektów, w których zastosowano więzy dynamiczne | 739

Aby przeprowadzić lokalną edycję więzu wymiarowego:
1 Kliknij dwukrotnie więz wymiarowy, aby wyświetlić lokalny edytor.
2 Wprowadź nową nazwę, wartość lub wyrażenie (nazwa=wartość).
3 Naciśnij klawisz Enter, aby potwierdzić zmiany.
Aby przeprowadzić edycję więzu wymiarowego za pośrednictwem palety

Właściwości:
1 Wybierz więz wymiarowy, kliknij prawym przyciskiem myszy w obszarze rysunku i
kliknij opcję Właściwości.
2 Wprowadź nowe wartości w polach tekstowych Nazwa, Wyrażenie i Opis.
Aby wyłączyć więz wymiarowy:

1 Kliknij ograniczony obiekt w rysunku, aby go wybrać.
Na obiekcie zostaną wyświetlone uchwyty, co oznacza, że został on wybrany.
2 Przesuń wskaźnik na uchwyt. Kolor uchwytu ulegnie zmianie na czerwony.
3 Kliknij uchwyt.
4 Naciśnij i zwolnij klawisz Shift.
5 Przesuń obiekt do żądanego położenia.

Nastąpi wyłączenie więzu dla obiektu; powinno być teraz możliwe jego przesuwanie.
Aby przeprowadzić edycję wymiarów za pośrednictwem palety Menedżer

parametrów:
1 Kliknij kolejno kartę Parametryczny ➤ panel Zarządzaj ➤ Menedżer parametrów.
2 Kliknij dwukrotnie zmienną, która ma zostać poddana edycji.
3 Aby przejść między kolumnami, należy nacisnąć klawisz Tab.
4 Zmień wartości w odpowiedniej kolumnie.
UWAGA Dostępne do edycji są tylko kolumny Nazwa, Wyrażenie i Opis.

Polecenia
WYŚWIETLWW
wskazań obiektów.
USUŃWIĘZY
LISTA
PARAMETRY
-PARAMETRY
ZAMKNIJPARAM
EDTEKST
Zmienne systemowe
CONSTRAINTRELAX
CONSTRAINTSOLVEMODE
DIMCONSTRAINTICON
Modyfikowanie obiektów, w których zastosowano więzy dynamiczne | 741

Ograniczanie projektu z użyciem formuł i równań
Geometrią można sterować za pośrednictwem wyrażeń matematycznych, w tym nazw
więzów wymiarowych, zmiennych użytkownika i funkcji.
Formuły i równania — omówienie

Formuły i równania mogą być reprezentowane jako wyrażenia w parametrach więzów

wymiarowych lub przez zdefiniowanie zmiennych użytkownika. Na przykład na
następującym rysunku przedstawiono projekt, w którym występuje ograniczenie okręgu
do środka prostokąta o polu równym temu prostokątowi.
Parametry więzu wymiarowego Długość i Szerokość są ustawione na stałe. Więzy d1 i d2

są wyrażeniami prostymi, z których występują odniesienia do parametrów Długość i
Szerokość. Parametr więzu wymiarowego Promień jest ustawiony na wyrażenie, które
zawiera funkcję pierwiastka kwadratowego, nawiasy (w celu określania kolejności operacji),
zmienną użytkownika Pole, operator dzielenia oraz stałą pi. Wszystkie te parametry są
wyświetlane w Menedżerze parametrów.

Jak widać, część równania służąca określaniu pola powierzchni okręgu jest zawarta w
parametrze więzu wymiarowego Promień, a część została zdefiniowana jako zmienna
użytkownika. Zamiast tego całe wyrażenie sqrt (Długość * Szerokość/PI) można przypisać
parametrowi więzu wymiarowego Promień zdefiniowanemu w zmiennej użytkownika lub
innej kombinacji.
Ochrona wyrażeń w więzach dynamicznych

Jeśli odniesienie z wymiarowego więzu dynamicznego wskazuje na co najmniej jeden
parametr, to nazwa wiązania jest poprzedzona przedrostkiem fx:. Ten przedrostek jest
wyświetlany tylko w rysunku. Ma on na celu uniknięcie przypadkowego nadpisania
parametrów i formuł, kiedy format nazwy wymiaru jest ustawiony jako Wartość lub Nazwa,
co powoduje wyłączenie wyświetlania parametrów i formuł.
Polecenia
PARAMETRY
-PARAMETRY
Sterowanie geometrią za pomocą Menedżera parametrów

W Menedżerze parametrów są wyświetlane parametry więzów wymiarowych, parametry
odniesienia i zmienne użytkownika, które można także tworzyć, edytować i organizować.
Sterowanie geometrią za pomocą Menedżera parametrów | 743

W Menedżerze parametrów można łatwo tworzyć, modyfikować i usuwać parametry.

W Menedżerze parametrów można wykonać następujące operacje:
■ Kliknij nazwę parametru więzu wymiarowego, aby podświetlić więz na rysunku.
■ Aby zmodyfikować nazwę lub wyrażenie, kliknij dwukrotnie te elementy.
■ Aby usunąć parametr więzu wymiarowego lub zmienną użytkownika, kliknij prawym
przyciskiem myszy, a następnie kliknij opcję Usuń.
■ Aby posortować listę parametrów według nazwy, wyrażenia lub wartości, kliknij
nagłówek kolumny.
Użycie operatorów w wyrażeniach

W przypadku parametrów więzów wymiarowych i zmiennych użytkownika w wyrażeniach
są obsługiwane następujące operatory:
Operator Opis
+ Dodawanie
- Odejmowanie lub negacja jednoskładnikowa
% Modulo zmiennoprzecinkowe
* Mnożenie
/ Dzielenie
^ Wykładnik potęgi
() Nawias, separator wyrażeń
. Separator dziesiętny

UWAGA Jeżeli używane są jednostki calowe, znak minus lub myślnik (–) jest w
Menedżerze parametrów interpretowany jako separator jednostek, a nie jako znak
odejmowania. Aby zaznaczyć odejmowanie, wprowadź przynajmniej jeden znak spacji
przed znakiem odejmowania lub po nim. Przykładowo, aby odjąć 9” od 5’, wprowadź
5’ -9”, a nie 5'-9".
Rozumienie pierwszeństwa w wyrażeniach

Wyrażenia są obliczane zgodnie z następującymi matematycznymi, standardowymi regułami
pierwszeństwa:
1 Najpierw obliczane są wyrażenia w nawiasach, począwszy od najbardziej wewnętrznych
2 Operatory w standardowej kolejności: jednoskładnikowa negacja (1), wykładniki

potęgi (2), mnożenie i dzielenie (3) oraz dodawanie i odejmowanie (4)
3 Operatory o jednakowym priorytecie od lewej do prawej
Funkcje obsługiwane w wyrażeniach

Następujące funkcje są dostępne do użycia w wyrażeniach:
Funkcja Składnia
Cosinus cos(wyrażenie)
Sinus sin(wyrażenie)
Styczna tan(wyrażenie)
Arcus cosinus acos(wyrażenie)
Arcus sinus asin(wyrażenie)
Arcus tangens atan(wyrażenie)
Cosinus hiperboliczny cosh(wyrażenie)
Sinus hiperboliczny sinh(wyrażenie)
Tangens hiperboliczny tanh(wyrażenie)
Arcus cosinus acosh(wyrażenie)

hiperboliczny

Funkcja Składnia
Arcus sinus hiperboliczny asinh(wyrażenie)
Arcus tangens atanh(wyrażenie)

hiperboliczny
Pierwiastek kwadratowy sqrt(wyrażenie)
Funkcja Signum (–1, 0, 1) sign(wyrażenie)
Zaokrąglanie do round(wyrażenie)
najbliższej liczby ca-
łkowitej
Obcięcie miejsc trunc(wyrażenie)

dziesiętnych
Zaokrąglanie w dół floor(wyrażenie)
Zaokrąglanie w górę ceil(wyrażenie)
Wartość absolutna abs(wyrażenie)
Największy składnik w max(wyrażenie1;wyrażenie2)

tablicy
Najmniejszy składnik w min(wyrażenie1;wyrażenie2)

tablicy
Stopnie w radiany d2r(wyrażenie)
Radiany w stopnie r2d(wyrażenie)
Logarytm o podstawie e ln(wyrażenie)
Logarytm o podstawie 10 log(wyrażenie)
Wykładnik potęgi, exp(wyrażenie)

podstawa e
Wykładnik potęgi, exp10(wyrażenie)

podstawa 10

Funkcja Składnia
Potęga pow(wyrażenie1;wyrażenie2)
Losowa liczba dziesiętna Random

(0-1)
Oprócz tych funkcji dostępne do użycia w wyrażeniach są również stałe pi i e.
Aby w wyrażeniu utworzyć odniesienie do zmiennej:

2 Kliknij dwukrotnie zmienną, dla której ma zostać utworzone odniesienie.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy komórkę w kolumnie Nazwa, a następnie kliknij

opcję Kopiuj.
4 Kliknij dwukrotnie kolumnę Wyrażenie, w której ma zostać uwzględniona zmienna

wskazywana przez odniesienie.
5 Kliknij prawym przyciskiem myszy kolumnę Wyrażenie, a następnie opcję Wklej.
Aby uwzględnić funkcję w wyrażeniu:

2 Kliknij dwukrotnie kolumnę Wyrażenie zmiennej, do której ma zostać dodana funkcja.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy kolumnę Wyrażenie, a następnie opcję Wyrażenia.
4 Wybierz funkcję, aby ją wstawić do kolumny Wyrażenie.
Aby zmodyfikować parametr użytkownika:

2 Kliknij dwukrotnie kolumny zmiennej, która ma zostać poddana edycji.

3 Zmień wartości odpowiednich kolumn.
UWAGA Dostępne do edycji są tylko kolumny Nazwa, Wyrażenie i Opis.
Aby wybrać ograniczony obiekt skojarzony z parametrem użytkownika:

2 Kliknij zmienną wymiarową, aby wyświetlić skojarzony obiekt w rysunku.
Polecenia
PARAMETRY
-PARAMETRY
Organizowanie parametrów w grupy

Parametry zdefiniowane przez użytkownika i wymiarowe można organizować w grupy;
można też określać, czy mają być one wyświetlane na liście Menedżera parametrów.
Jeśli w rysunku występuje wiele parametrów zdefiniowanych przez użytkownika i
wymiarowych, użyteczne może być utworzenie kilku grup parametrów za pomocą
Menedżera parametrów, a następnie przypisanie parametrów do co najmniej jednej grupy
pojedynczą operacją przeciągania i upuszczania. W wyniku tych operacji można wyświetlić
jednocześnie jedną grupę parametrów, co pozwala na zorganizowanie i ograniczenie ich
pokazywania w Menedżerze parametrów. Dlatego grupy parametrów można używać jako
filtru wyświetlania dla listy parametrów.
Rozwinięcie drzewa filtrów w Menedżerze parametrów pozwala na wyświetlenie wszystkich
filtrów grup utworzonych w bieżącym obszarze, w obszarze modelu lub w układzie. Istnieją

dwa wstępnie zdefiniowane filtry wyświetlane na drzewie filtrów, których nie można
edytować:
■ Wszystkie. Umożliwia wyświetlenie wszystkich parametrów w bieżącym obszarze.
■ Wszystkie użyte w wyrażeniach. Umożliwia wyświetlenie wszystkich parametrów

użytych w wyrażeniach lub zdefiniowanych przez wyrażenie.
Po zastosowaniu opcji Odwróć filtr zostaną wyświetlone wszystkie parametry, które nie
należą do grupy (zamiast wyłącznie tych parametrów, które należą do grupy).
Wyszukiwanie parametrów
W polu edycji Menedżera parametrów można wprowadzać znaki i symbole wieloznaczne,
takie jak *, na potrzeby wyszukiwania parametrów według nazwy. Spowoduje to
natychmiastowe odfiltrowanie listy parametrów podczas wpisywania znaków.
Tworzenie, modyfikowanie i usuwanie grupy parametrów

2 W Menedżerze parametrów można wykonać następujące działania:

■ Utworzyć grupę parametrów. Kliknij przycisk Grupa parametrów i podaj nazwę
grupy.
■ Zmień nazwę grupy parametrów. Kliknij prawym przyciskiem myszy grupę

parametrów, wybierz opcję Zmień nazwę, a następnie podaj nową nazwę grupy.
■ Usunąć grupę parametrów. Kliknij prawym przyciskiem myszy grupę

parametrów, a następnie wybierz opcję Usuń.
Dodawanie parametrów do grup parametrów i ich usuwanie

2 W Menedżerze parametrów można:

■ Dodać parametry do dowolnej grupy parametrów zdefiniowanej przez
użytkownika. Wybierz parametry, które chcesz dodać do grupy parametrów.
Przeciągnij i upuść wybrane parametry do grupy parametrów na drzewie filtrów.
Parametr może należeć do wielu grup.
Organizowanie parametrów w grupy | 749

■ Usuwać parametry z grupy. Wybierz parametry do usunięcia. Kliknij prawym
klawiszem myszy wybrane parametry i wybierz opcję Usuń z filtru grupy.
Polecenia
PARAMETRY
-PARAMETRY
ZAMKNIJPARAM

Definiowanie bloków i
tworzenie do nich
odniesień
751
752
Praca z blokami
20
Blok jest jednym lub większą liczbą obiektów, które zostały połączone w pojedynczy obiekt. Bloki wspomagają
powtórne wykorzystanie obiektów w tym samym rysunku lub innych rysunkach.
Przegląd bloków
Przechowywanie bloków i odwoływanie się do nich
Każdy plik rysunku zawiera tabelę definicji bloku zawierającą wszelkie definicje bloku, a te
składają się z wszystkich informacji skojarzonych z blokiem. To właśnie te definicje są
wywoływane przy wstawianiu bloków do rysunku.
Każdy prostokąt poniżej reprezentuje oddzielny plik rysunku i jest podzielony na dwie części:
■ Tabela definicji bloku
■ Obiekt w rysunku
Przy wstawianiu bloku jest też wstawiane odniesienie do niego. Informacje z definicji bloku
nie są kopiowane do obszaru rysunku. Natomiast tworzone jest połączenie między
753
odniesieniem do bloku a definicją bloku. W ten sposób, jeśli zmieniona została definicja
bloku, to wszystkie odwołania takiego bloku są automatycznie aktualizowane.
Opcja USUŃ umożliwia usunięcie nieużywanych definicji bloków z rysunku.
Bloki i warstwy
Blok może zostać utworzony z obiektów znajdujących się na różnych warstwach,
narysowanych z użyciem różnych kolorów, rodzajów i szerokości linii. Mimo iż blok jest
zawsze wstawiany na bieżącą warstwę, to odniesienie do bloku przechowuje informacje o
oryginalnej warstwie, kolorze i rodzaju linii obiektów składających się na blok. Można
określić, czy obiekty w bloku mają zachować swoje oryginalne właściwości czy też mają
odziedziczyć swoje właściwości z ustawień bieżącej warstwy, koloru, rodzaju i szerokości
linii.
Bloki opisowe
Można również tworzyć bloki opisowe na stronie 1541. Aby uzyskać więcej informacji na
temat tworzenia bloków opisowych i używania ich, zobacz Tworzenie opisowych bloków
i atrybutów na stronie 885.
Patrz także:
■ Skalowanie opisów na stronie 862
■ Tworzenie opisowych bloków i atrybutów na stronie 885
BLOK
USUŃ
PISZBLOK
MAXSORT
Ustala maksymalną liczbę nazw symboli lub bloków sortowanych przez polecenia
wyświetlające listy nazw.
754 | Rozdział 20 Praca z blokami

Wstawianie bloków
Podczas wstawiania bloku określa się jego odniesienie, współczynnik skali i kąt obrotu.
Skalowanie odniesień do bloków

W odniesieniu do bloku można określić różne wartości skali dla osi X, Y i Z.
Blok, w którym są używane inne jednostki rysunku niż te, które określono dla rysunku,
jest automatycznie skalowany o współczynnik równy stosunkowi między tymi dwiema
jednostkami.
Edycja właściwości niestandardowych i wartości atrybutów

Jeśli zostanie wstawione odniesienie do bloku zawierające możliwe do edycji niestandardowe
właściwości lub atrybuty, to ich wartości można zmienić za pomocą palety Właściwości
podczas wstawiania bloku. Niestandardowe właściwości i atrybuty bloku można edytować
za pomocą palety Właściwości, jeśli blok został wybrany w dowolny z następujących
sposobów:
■ W oknie dialogowym Wstaw po kliknięciu przycisku OK.
■ Przy użyciu polecenia -WSTAW po wprowadzeniu nazwy bloku.
■ Przez kliknięcie narzędzia bloku w palecie narzędzi.
Wstawianie plików rysunku jako bloków

Przy wstawianiu całego pliku rysunku do innego rysunku informacje o rysunku są
kopiowane do tabeli bloków bieżącego rysunku jako definicja bloku. Kolejne wstawienia
odwołują się do tej definicji bloku, ale mają inne położenie, skalę i kąt obrotu, jak
przestawiono na poniższej ilustracji.
Wstawianie bloków | 755

Odnośniki zawarte we wstawianych rysunkach mogą nie być wyświetlane poprawnie, chyba
że zostały uprzednio wstawione lub dołączone do rysunku docelowego.
Wstawianie bloków z palet narzędzi

Można wstawiać bloki z palet narzędzi, przeciągając narzędzie bloku na rysunek lub klikając
narzędzie bloku, a następnie określając punkt wstawienia.
Można wybrać opcję wyświetlania monitu o podanie kąta obrotu (zaczynając od 0) w
momencie klikania i wstawiania bloku. Po wybraniu tej opcji kąt określony w oknie
dialogowym Właściwości narzędzia, w polu Obrót, jest ignorowany. Monit o podanie kąta
obrotu nie będzie wyświetlany podczas przeciągania bloku lub odnośnika albo jeśli w
monicie wiersza polecenia podczas pierwszego wstawiania wprowadzono polecenie obrót.
Bloki wstawione metodą przeciągania z palety narzędzi często po wstawieniu muszą być
obracane lub skalowane. Podczas przeciągania bloków z palety można korzystać z trybów
lokalizacji, jednak skok siatki zostanie wtedy wyłączony.
Podczas przeciągania bloku z palety narzędzi do rysunku jest on automatycznie skalowany
z uwzględnieniem współczynnika, który jest stosunkiem jednostek zdefiniowanych w bloku
do jednostek zdefiniowanych na bieżącym rysunku. Przykładowo, gdy jednostką rysunku
są metry, a blok został zdefiniowany w centymetrach, współczynnikiem jednostek będzie
1 m/100 cm. Po przeciągnięciu do rysunku blok ten zostanie wstawiony w skali 1/100.
UWAGA W oknie dialogowym Opcje, na karcie Parametry użytkownika parametr

Jednostki elementu źródłowego i Jednostki rysunku docelowego są używane, gdy
parametry Skala przeciągnij i upuść bloku źródłowego lub rysunku docelowego mają
wartość Bez jednostek.
Wstawianie bloków z bibliotek bloków

Można wstawiać do bieżącego pliku rysunku jeden lub więcej definicji bloków z istniejącego
pliku rysunku. Ten sposób jest wygodny przy wstawianiu bloków z rysunków bibliotek

bloków. Rysunek biblioteki bloków zawiera definicje bloków symbolów o podobnej funkcji.
Te definicje bloków są zapisane razem w jednym pliku rysunku, by ułatwić dostęp do nich
i zarządzanie nimi.
Wstawianie bloków za pomocą funkcji DesignCenter

Funkcji DesignCenter można użyć do wstawiania bloków z bieżącego rysunku lub z innego
rysunku. Wystarczy przeciągnąć i upuścić nazwę bloku. Dwukrotne kliknięcie nazw
obiektów umożliwia dokładne określenie położenia, obrotu i skali bloku.
Patrz także:
■ Przegląd bloków na stronie 753
■ Tworzenie bibliotek bloków na stronie 775
■ Praca z blokami dynamicznymi na rysunkach na stronie 760
■ Dodawanie tekstu lub bloków do tabel na stronie 1053
■ Dodawanie zasobów za pomocą DesignCenter na stronie 85
■ Tworzenie i używanie narzędzi z obiektów i obrazów na stronie 57
Aby wstawić blok zdefiniowany na bieżącym rysunku
1 Kliknij kartę Początek ➤ panel Blok ➤ Wstaw.
2 W oknie dialogowym Wstaw, w oknie Nazwa wybierz nazwę z listy definicji bloków.
3 Jeśli do określenia punktu wstawienia, skali i obrotu ma być użyte urządzenie

wskazujące, zaznacz opcję Wybierz na ekranie. W przeciwnym wypadku wprowadź
wartości w polach Punkt wstawienia, Skala i Obrót.

4 Aby obiekty bloku zostały wstawione indywidualnie, a nie jako jeden blok, zaznacz
opcję Rozbij.
Aby wstawić plik rysunku jako blok przez przeciąganie

1 W Eksploratorze Windows lub dowolnym folderze kliknij ikonę pliku rysunku i
przeciągnij na ekran graficzny programu
Po zwolnieniu przycisku pojawi się monit o podanie punktu wstawienia.
2 Określ punkt wstawienia, skalę i kąt obrotu.
Aby wstawić blok za pomocą funkcji DesignCenter

1 Jeśli nie jest jeszcze otwarte okno DesignCenter, kliknij menu Narzędzia ➤ Palety ➤
DesignCenter.
2 Wykonaj jedną z poniższych czynności, aby wyświetlić zawartość do wstawienia:

■ Na pasku narzędzi DesignCenter kliknij przycisk Drzewo. Kliknij folder
zawierający rysunek, który ma zostać wstawiony.
■ Kliknij ikonę pliku rysunku wyświetlanego w drzewie.
3 Wykonaj jedną z poniższych czynności, aby wstawić zawartość:

■ Przeciągnij plik rysunku lub blok do bieżącego rysunku. Opcję tę wykorzystuj do
szybkiego wstawiania bloku, gdy jego dokładne położenie zostanie określone
później.
■ Kliknij dwukrotnie plik rysunku lub blok, który ma zostać wstawiony do bieżącego
rysunku. Opcja ta służy do określania dokładnego położenia, obrotu i skali bloku
w chwili jego wstawiania. Można z niej skorzystać także w celu aktualizacji
odniesienia do bloku na rysunku z oryginalnego pliku źródłowego rysunku.
Zmiana właściwości bloku w czasie jego wstawiania

2 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Blok ➤ Wstaw.
3 W oknie dialogowym Wstaw, w oknie Nazwa wybierz nazwę z listy definicji bloków.
4 Kliknij opcję Wybierz na ekranie, aby jeden lub wiele z poniższych elementów określić
za pomocą urządzenia wskazującego:
■ Punkt wstawienia

■ Skalowanie
■ Obracanie
6 W palecie Właściwości zmień właściwości bloku (lub bloku dynamicznego).
ADCENTER
PODZIEL
WSTAW
ZMIERZ
jego obwodzie.
ATTDIA
dialogowego.
INSNAME
Ustawia nazwę bloku domyślnego dla polecenia WSTAW.
INSUNITS
INSUNITSDEFSOURCE
INSUNITSDEFTARGET
na 0.

Praca z blokami dynamicznymi na rysunkach
Odniesienie do bloku dynamicznego można zmienić trakcie rysowania.
Bloki dynamiczne — przegląd

Odniesienia do bloków dynamicznych zawierają uchwyty lub niestandardowe właściwości
zmieniające sposób wyświetlania odniesienia w rysunku po jego wstawieniu. Na przykład
wielkość odniesienia do bloku dynamicznego drzwi może ulec zmianie po wstawieniu do
rysunku odniesienia do bloku. Bloki dynamiczne umożliwiają wstawianie jednego bloku,
którego kształt, wielkość lub konfiguracja mogą ulegać zmianie, zamiast wstawiania jednej
z wielu definicji bloków statycznych.
Praca z parametrami operacji

W blokach dynamicznych zawierających parametry operacji są wyświetlane uchwyty
skojarzone z punktem, obiektem lub regionem w definicji bloku. W momencie edycji
uchwytu jest wykonywana skojarzona operacja zmieniająca sposób wyświetlania odniesienia
do bloku.
Ustawienie kursora na uchwycie spowoduje wyświetlenie etykiety narzędzia lub monitu z
objaśnieniem parametru związanego z uchwytem. Wyświetlaniem etykiety narzędzi steruje
zmienna systemowa GRIPTIPS.
Niektóre bloki dynamiczne są zdefiniowane w taki sposób, że figury wewnątrz bloku mogą
być edytowane do rozmiarów określonych w definicji bloku. W przypadku używania
uchwytu do edycji odniesienia do bloku w miejscu prawidłowych wartości dla odniesienia

do bloku wyświetlane są znaki zaznaczeń. Po zmianie wartości właściwości bloku na wartość
inną niż określona w definicji parametr dopasuje się do najbliższej poprawnej wartości.
WSTAW
WŁAŚCIWOŚCI
PRZYWRÓĆBLOK
Przywraca domyślne wartości definicji bloku w przypadku odniesień do bloku
dynamicznego.
BTMARKDISPLAY
Określa, czy dla odniesień do bloków dynamicznych mają być wyświetlane znaczniki
zbiorów wartości.
GRIPTIPS
Praca z parametrami operacji w blokach

Uchwyty i paleta Właściwości umożliwiają manipulowanie odniesieniem do bloku
zawierającym parametry operacji.
Zmiana bloków zawierających parametry operacji przy użyciu uchwytów

Blokiem zawierającym parametry operacji można manipulować za pomocą
niestandardowych uchwytów. Na przykład podczas przeciągania uchwytu na krześle w
poniższym odniesieniu do bloku krzesło zostanie przesunięte.
Praca z parametrami operacji w blokach | 761

W poniższej tabeli przedstawiono różne typy uchwytów niestandardowych, które może
zawierać blok dynamiczny.
Rodzaj Manipulowanie uchwytami na rysunku

uchwytu
Standar- Wewnątrz płaszczyzny w dowolnym kierunku

dowy
Liniowy Do przodu lub do tyłu w określonym kierunku lub wzdłuż

osi
Obracania Wokół osi
Odwracania Klikany, aby odwrócić odniesienie do bloku dynamicznego
Dopasowania Wewnątrz płaszczyzny w dowolnym kierunku; przesuwany

nad obiektem, powoduje dopasowanie odniesienia do bloku
do obiektu
Przeglądania Klikany, aby wyświetlić listę elementów
Praca z właściwościami niestandardowymi

Po wybraniu odniesienia do bloku dynamicznego, w obszarze Niestandardowe palety
Właściwości zostaną wyświetlone właściwości niestandardowe. W przypadku zmiany
wartości właściwości niestandardowej odniesienie do bloku zostanie odpowiednio
zaktualizowane.

Praca z uchwytami przeglądania
Odniesienie do bloku zawierające uchwyt przeglądania umożliwia określenie wstępnie
ustawionej wartości zmieniającej sposób wyświetlania odniesienia do bloku. Nowa wielkość
jest wyświetlana w obszarze Niestandardowe palety Właściwości.
Sterowanie widocznością odniesień do bloków

Definicja bloku może zawierać uchwyt stanu widoczności określający kilka graficznych
reprezentacji pojedynczego odniesienia do bloku.
Praca z parametrami operacji w blokach | 763

Resetowanie bloku w celu wyświetlenia domyślnej geometrii
Podczas resetowania odniesienia do bloku blok zostaje przywrócony do ustawienia
domyślnego określonego w definicji bloku. Na przykład blok stać się ponownie
dynamicznym, jeśli zostanie przeprowadzone niejednolite skalowanie lub zostanie rozbite
odniesienie do bloku dynamicznego.
PRZYWRÓĆBLOK
Przywraca domyślne wartości definicji bloku w przypadku odniesień do bloku
dynamicznego.
GRIPDYNCOLOR
Steruje kolorem uchwytów niestandardowych dla bloków dynamicznych.
Praca z parametrami kluczowymi bloku w blokach

Menedżer parametrów umożliwia manipulowanie odniesieniami do bloków zawierającymi
parametry kluczowe bloku.
Parametry kluczowe bloku są autoryzowane wyrażeniami matematycznymi, które mają
wpływ na geometrię odniesienia do bloku. Są w nich wyświetlane dynamiczne, możliwe
do edycji właściwości niestandardowe, którymi można manipulować poza Edytorem bloku
podobnie do parametrów operacji.
Odniesienie do bloku z więzem (kolor szary) i parametrem

kluczowym bloku (kolor niebieski, z uchwytem)
W przypadku wybrania odniesienia do bloku zawierającego parametry wiązania bloku,

edytowalne parametry są wymienione na liście w Menedżerze parametrów. W przypadku
zmiany wartości parametru odniesienie do bloku zostanie odpowiednio zaktualizowane.

PARAMETRY
Usuwanie definicji bloków

Aby zmniejszyć wielkość rysunku, można usunąć nieużywane definicje bloków. Można
usunąć odniesienie do bloku w rysunku, wymazując je. Jednak definicja bloku pozostanie
wówczas w tabeli definicji bloków.
Aby usunąć nieużywane definicje bloku i zmniejszyć wielkość rysunku, należy w dowolnym
momencie podczas sesji rysowania zastosować polecenie USUŃ.
Wszystkie odniesienia do bloku muszą być wymazane przed usunięciem definicji bloku.
Patrz także:
Aby usunąć definicję bloku
1 Kliknij opcję Plik ➤ Narzędzia rysunkowe ➤ Usuń.

W oknie dialogowym Usuń wyświetlane jest drzewo nazwanych obiektów, które
mogą być usuwane.
2 Dostępnych jest kilka metod usuwania bloków:

■ Aby usunąć bloki nieposiadające odwołań, wybierz Bloki. Aby włączyć w to bloki
zagnieżdżone, zaznacz opcję Usuń elementy zagnieżdżone.
■ Aby usunąć określone bloki, kliknij dwukrotnie Bloki w celu rozwinięcia widoku
drzewa Bloki. Wybierz bloki do usunięcia.
Jeśli element, który ma zostać usunięty, nie znajduje się na liście, wybierz Pokaż
elementy, których nie można usunąć.
Usuwanie definicji bloków | 765

5 Wybierz kolejne elementy do usunięcia lub wybierz Zamknij.
USUŃ

Tworzenie i modyfikowanie
bloków 21
Definicja bloku jest zbiorem obiektów zgrupowanych razem jako jeden obiekt nazwany z punktem bazowym
i unikatowymi właściwościami.
Definiowanie bloków
Bloki tworzy się przez skojarzenie obiektów i nadanie im nazwy.
Tworzenie bloków na rysunku

Po zdefiniowaniu bloku na rysunku można wstawić na nim jego odniesienie dowolną liczbę
razy. Stosuj tę metodę do szybkiego tworzenia bloków.
Każda definicja bloku zawiera nazwę bloku, jeden lub większą liczbę obiektów, współrzędne
punktu bazowego, wykorzystywanego do wstawiania bloku, oraz dane dotyczące wszelkich
skojarzonych atrybutów.
Punkt bazowy wykorzystywany jest jako punkt odniesienia dla lokalizacji bloku podczas jego
wstawiania. Załóżmy, że jako punkt bazowy określony został lewy dolny narożnik obiektu
w bloku. Później, przy wstawianiu bloku, pojawi się monit o punkt wstawienia. Punkt bazowy
bloku jest wstawiany w wybranym przez użytkownika punkcie wstawienia.
Definicja bloku na ilustracji zawiera nazwę, PLUG_VALVE, cztery linie i punkt bazowy na
przecięciu dwóch ukośnych linii. Wyjaśnienie przedstawionej schematycznie reprezentacji
zawiera rozdział Przegląd bloków na stronie 753.
767
Ilustracja przedstawia typową kolejność tworzenia definicji bloku na rysunku.
Do tworzenia bloków, które są zapisywane razem z rysunkiem, można także użyćEdytor

bloku .
Patrz także:
■ Przegląd Edytora bloku na stronie 804
Aby zdefiniować blok dla bieżącego rysunku

1 Utwórz obiekty, które znajdą się w definicji bloku.
2 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Blok ➤ Utwórz.
3 W oknie dialogowym Definicja bloku, w polu Nazwa wprowadź nazwę bloku.
4 W polu Obiekty zaznacz opcję Przekształć w blok.

Aby oryginalne obiekty użyte do utworzenia definicji bloku pozostały na rysunku,
upewnij się, że opcja Usuń nie jest zaznaczona. Jeśli opcja ta jest zaznaczona, to
oryginalne obiekty zostaną usunięte z rysunku. W razie potrzeby można użyć polecenia
ODDAJ, aby je przywrócić.
768 | Rozdział 21 Tworzenie i modyfikowanie bloków

5 Kliknij Wybierz obiekty.
6 Użyj urządzenia wskazującego do wybrania obiektów, które mają być włączone do

definicji bloku. Naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć wybieranie obiektów.
7 W oknie dialogowym Definicja bloku, w polu Punkt bazowy, określ punkt wstawienia
bloku za pomocą jednej z następujących metod.
■ Kliknij polecenie Wybierz punkt, aby określić punkt za pomocą urządzenia
wskazującego.
■ Wprowadź współrzędne X,Y,Z punktu.
8 W polu Opis podaj opis definicji bloku. Ten opis jest wyświetlany w oknie dialogowym
DesignCenter™ (ADCENTER).

Blok jest zdefiniowany na bieżącym rysunku i może być wstawiany dowolnym
momencie.
BLOK
Tworzenie plików rysunku do wykorzystania w formie bloków

Można tworzyć pliki rysunków w celu ich wstawiania jako bloków do innych rysunków.
Pojedyncze pliki rysunków są łatwe do tworzenia i stosowania jako źródła definicji bloków.
Zbiory symboli mogą być przechowywane jako pojedyncze pliki rysunków i pogrupowane
w foldery.
Tworzenie plików rysunku do wykorzystania w formie bloków | 769

Tworzenie nowego pliku rysunku
Istnieją dwie metody tworzenia plików rysunku:
■ Polecenia ZAPISZ i NZAPISZ umożliwiają utworzenie oraz zapisanie pliku pełnego

rysunku.
■ Utwórz i zapisz w nowym rysunku tylko wybrane obiekty z bieżącego rysunku,

korzystając z poleceń EKSPORT lub PISZBLOK.
Za pomocą obu metod tworzy się zwykły plik rysunku, który może być wstawiany jako
blok do innego pliku rysunku. Stosowanie polecenia PISZBLOK jest zalecane, kiedy chce
się utworzyć kilka wersji symbolu jako oddzielne pliki rysunku lub plik rysunku bez
opuszczania bieżącego rysunku.
Zmiana punktu bazowego rysunków, które będą używane jako bloki

Domyślnie jako punkt bazowy dla plików wstawianych jako bloki wykorzystywany jest
GUW (globalny układ współrzędnych) z punktem początkowym (0,0,0). Punkt bazowy
można zmienić, otwierając rysunek oryginalny i używając polecenia BAZA do określenia
nowego punktu bazowego dla wstawienia. Przy wstawianiu kolejnego bloku stosowany jest
nowy punkt bazowy.
Aktualizacja zmian na bieżącym rysunku

Jeżeli oryginalny rysunek zmieniany jest po jego wstawieniu, to zmiany te nie wpływają na
bieżący rysunek. Aby zmiany w oryginalnym rysunku były uwzględniane w bieżącym
rysunku, należy dołączyć oryginalny rysunek jako zewnętrzny odnośnik zamiast wstawiać
go jako blok. Więcej informacji na temat odnośników zawiera rozdział Odwoływanie się
do innych plików rysunkowych na stronie 1287.
Korzystanie z obiektów obszaru papieru w blokach

Obiekty znajdujące się w obszarze papieru nie są uwzględniane przy wstawianiu rysunku
jako bloku. Aby wstawić takie obiekty do innego rysunku, utwórz z tych obiektów blok i
zapisz go w osobnym pliku rysunku, a następnie wstaw blok lub plik rysunku do innego
rysunku.
Aby utworzyć nowy plik rysunku z wybranych obiektów

1 Otwórz istniejący rysunek lub utwórz nowy.
2 W wierszu polecenia wprowadź piszblok.
3 W oknie dialogowym Zapisz blok wybierz Obiekty.

Aby oryginalne obiekty wykorzystane do utworzenia nowego rysunku pozostały na
rysunku, upewnij się, że opcja Usuń z rysunku nie jest zaznaczona. Jeśli opcja ta jest
zaznaczona, to oryginalne obiekty zostaną usunięte z rysunku. W razie potrzeby
można użyć polecenia ODDAJ, aby je przywrócić.

nowego rysunku. Naciśnij klawisz Enter, aby zakończyć wybieranie obiektów.
6 W oknie dialogowym Pisz blok w pozycji Punkt bazowy określ położenie punktu
początkowego (0,0,0) dla nowego rysunku za pomocą jednej z następujących metod:
■ Kliknij przycisk Wybierz, aby określić punkt za pomocą urządzenia wskazującego.
■ Wprowadź współrzędne X,Y,Z punktu.
7 W polu Miejsce docelowe wprowadź ścieżkę i nazwę pliku nowego rysunku albo
kliknij przycisk [...], aby wyświetlić standardowe okno dialogowe wyboru pliku.

Z wybranych obiektów zostanie utworzony nowy rysunek.
Aby utworzyć nowy plik rysunku z istniejącej definicji bloku
1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Blok ➤ Utwórz.
2 W oknie dialogowym Definicja bloku, w polu Nazwa wybierz blok do zmiany.
3 W polu Nazwa wprowadź nową nazwę.
4 W polu Opis podaj lub zmień opis nowego pliku rysunku. Kliknij przycisk OK.
ADCENTER
BAZA
Ustala punkt bazowy wstawienia bieżącego rysunku.
BLOK
Tworzenie plików rysunku do wykorzystania w formie bloków | 771

EKSPORT
Zapisuje obiekty w rysunku w innym formacie pliku.
WSTAW
ODDAJ
PISZBLOK
Sterowanie właściwościami koloru i rodzaju linii w blokach

Przypisywanie właściwości rodzaju linii i koloru
Generalnie przy wstawianiu bloku kolory, rodzaje i szerokości linii obiektów w blokach
zachowują swoje oryginalne ustawienia niezależnie od bieżących ustawień na rysunku.
Można jednak tworzyć bloki z obiektami, które dziedziczą bieżące ustawienia koloru,
rodzaju i szerokości linii. Obiekty te mają właściwości ruchome.
Istnieją trzy możliwości sterowania właściwościami koloru, rodzaju i szerokości linii
obiektów przy wstawianiu odniesienia do bloku.
■ Obiekty w bloku nie dziedziczą właściwości koloru, rodzaju i szerokości linii z bieżących
ustawień. Właściwości obiektów w bloku nie zmieniają się, niezależnie od bieżących
ustawień.
W przypadku tej opcji zalecane jest ustawienie koloru, rodzaju linii i szerokości linii
indywidualnie dla każdego obiektu w definicji bloku: nie należy używać ustawień
JAKBLOK lub JAKWARSTWA dla koloru, długości linii i szerokości linii podczas
tworzenia tych obiektów.
■ Obiekty w bloku dziedziczą tylko właściwości koloru, rodzaju i szerokości linii

przypisane do bieżącej warstwy.
W przypadku tej opcji przed utworzeniem obiektów, które zostaną włączone do definicji
bloku, ustaw bieżącą warstwę na 0, a dla koloru, rodzaju i szerokości linii wybierz opcję
JAKWARSTWA.
■ Obiekty dziedziczą właściwości koloru, rodzaju i szerokości linii z bieżącego,

jednoznacznego ustawienia tych właściwości, to znaczy, że zastępują one ustawienia
tych właściwości dla bieżącej warstwy. Jeżeli ustawienia tych właściwości nie były
jednoznaczne, to właściwości te są dziedziczone z ustawień przypisanych do bieżącej
warstwy.

W przypadku tej opcji przed utworzeniem obiektów, które zostaną włączone do definicji
bloku, należy określić bieżący kolor lub rodzaj linii przy użyciu opcji JAKBLOK.
Aby obiekty w bloku Utwórz obiekty na tych Utwórz obiekty z tymi

warstwach właściwościami
Zachowywały oryginalne Dowolna z wyjątkiem 0 (zero) Dowolna opcja z wyjątkiem

właściwości JAKBLOK i JAKWARSTWA
Dziedziczyły właściwości z 0 (zero) JAKWARSTWA

bieżącej warstwy
Dziedziczyły najpierw wła- Dowolny JAKBLOK

ściwości indywidualne, a
następnie właściwości
warstwy
Ruchome właściwości mają także zastosowanie do bloków zagnieżdżonych, gdzie odniesienia

do bloków i obiekty wchodzące w ich skład korzystają z ustawień wymaganych przez
ruchome właściwości.
Zmiana koloru i rodzaju linii w bloku

Jeśli obiekty wchodzące w skład bloku zostały utworzone z właściwościami ruchomymi,
można zmienić ich kolor i rodzaj linii.
Jeśli blok nie został utworzony z ruchomymi właściwościami koloru i rodzaju linii, to
jedyną metodą zmiany jego właściwości jest przedefiniowanie bloku.
Patrz także:
■ Sterowanie właściwościami obiektów na stronie 375
KOLOR
WARSTWA
Sterowanie właściwościami koloru i rodzaju linii w blokach | 773

RODZLIN
WŁAŚCIWOŚCI
Zagnieżdżanie bloków
Nie można wstawiać bloków, które odwołują się do siebie, i jest to jedyne ograniczenie dla
bloków zagnieżdżonych.
Patrz także:
■ Dodawanie więzów do bloków dynamicznych
BLOK

Tworzenie bibliotek bloków
Biblioteka bloków jest kolekcją definicji bloków zebranych w pojedynczym pliku rysunku.
Można korzystać z bibliotek bloków dostarczanych przez Autodesk lub firmy trzecie lub
tworzyć swoje własne.
Można utworzyć zestaw definicji tematycznie powiązanych bloków przez umieszczenie
ich w jednym pliku rysunku. Pliki rysunków utworzonych tą metodą nazywane są
bibliotekami symboli lub bibliotekami bloków. Takie definicje bloków mogą być wstawiane
indywidualnie do dowolnego rysunku. Rysunki biblioteki bloków różnią się od innych
plików rysunku tylko sposobem użycia.
Stosując polecenie BLOK do zdefiniowania każdej definicji bloku w rysunku biblioteki
bloków, można dołączyć krótki opis bloku.
Opcjonalnie można także wprowadzać opisy definicji każdego bloku, wstawiając je w
obszarze rysunku biblioteki. Oprócz geometrii bloku można dołączyć tekst z nazwą bloku,
datą utworzenia, datą ostatniej modyfikacji i innymi komentarzami lub konwencjami.
Tworzy to wizualny indeks bloków na rysunku biblioteki bloków.
Za pomocą funkcji Design Center można przeglądać i kopiować do bieżącego rysunku

indywidualne definicje bloków z rysunków bibliotek bloków (lub z dowolnego istniejącego
rysunku). Funkcja DesignCenter nie zastępuje istniejącej definicji bloku na rysunku tą,
która pochodzi z innego rysunku.
Aby utworzyć rysunek biblioteki bloku

1 Rozpocznij nowy rysunek.
2 Zdefiniuj blok.
3 Powtórz krok 2 dla każdej powiązanej definicji bloku, która ma zostać utworzona.
4 Zapisz rysunek, nadając mu nazwę odpowiednią dla rysunku biblioteki.

Bloki te można wstawiać do dowolnego rysunku za pomocą funkcji DesignCenter
(ADCENTER).
Tworzenie bibliotek bloków | 775

BLOK
Używanie palet narzędzi do organizowania bloków

W celu organizowania bloków, które są zapisane w jednym lub kilku plikach rysunku,
można używać palet narzędzi.
Po dodaniu narzędzia bloku do palety narzędzi odniesienie do bloku można wstawić,
przeciągając je z palety narzędzi do rysunku lub klikając i umieszczając je w rysunku. Więcej
informacji na temat używania palet narzędzi do organizowania i wstawiania bloków znajduje
się w sekcji Tworzenie i używanie narzędzi z obiektów i obrazów na stronie 57.
PALETYNARZĘDZI
Tworzenie geometrii konstrukcji w bloku

Obiekty można przekształcić w geometrię konstrukcji w Edytorze bloku.
Można utworzyć geometrię konstrukcyjną, która będzie wyświetlana w Edytorze bloku,
ale nie w edytorze rysunku.
W poniższym przykładzie do definicji bloku po lewej stronie dodano więzy symetrii.
Jednakże może zaistnieć potrzeba, aby oś symetrii nie była wyświetlana, kiedy blok zostanie
wstawiony do rysunku. W przykładzie po prawej stronie oś symetrii została przekształcona
w linię kreskowaną, która nie będzie wyświetlana, kiedy blok zostanie wstawiony do rysunku.
Geometrię konstrukcji (polecenie BKONSTR) można dodać do zbiorów wskazań starych

operacji. Stany widoczności nie mają wypływu na geometrię konstrukcji. Geometria jest

odfiltrowywana ze zbioru wskazań w poleceniu BWSTAN w momencie jej dodania lub
usunięcia ze stanu widoczności.
UWAGA W przypadku rozbicia bloku zawierającego geometrię konstrukcji w

poprzednich wersjach programu AutoCAD geometria będzie w rysunku ukryta.
Patrz także:
■ Rysowanie geometrii konstrukcyjnej i odniesienia na stronie 591
■ Dodawanie więzów do geometrii na stronie 715
BKONSTR
Przekształca geometrię w geometrię konstrukcyjną.
BWSTAN
Tworzy, ustawia lub usuwa stan widoczności w bloku dynamicznym.
BLOCKTESTWINDOW
Określa, czy okno testowania bloku jest bieżące.
Dołączanie danych do bloków (atrybuty bloków)

Do bloków można dołączać informacje, które można następnie wyodrębnić, np. w celu
utworzenia zestawienia komponentów lub innego raportu.
Przegląd atrybutów bloków

Atrybut jest etykietą z danymi dołączonymi do bloku. Przykładowe dane, które mogą być
umieszczone w atrybucie, to numery części, ceny, uwagi oraz nazwy właścicieli. Etykieta
równoważna jest nazwie kolumny w tabeli bazy danych. Na poniższej ilustracji
przedstawiono blok z czterema atrybutami: typ, producent, model i koszt.
Dołączanie danych do bloków (atrybuty bloków) | 777

Atrybuty na ilustracji to atrybuty linii pojedynczej. Można także tworzyć atrybuty multilinii,
aby zapisać dane takie jak adres czy opis.
Informacje z atrybutów wyodrębnione z rysunku mogą być przetwarzane w arkuszach
kalkulacyjnych lub bazach danych w celu sporządzenia list części, zestawień komponentów
itp. Z blokiem może być skojarzony więcej niż jeden atrybut pod warunkiem, że każdy
atrybut posiada inną etykietę.
Atrybuty mogą być także „niewidoczne”. Atrybut niewidoczny nie jest wyświetlany
i drukowany; jednakże informacja o atrybucie jest przechowywana w rysunku i może zostać
zapisana w pliku wyodrębniania dla późniejszego wykorzystania w programie bazy danych.
Za każdym razem przy wstawianiu bloku o zmiennych atrybutach pojawia się monit o
wprowadzenie danych, które będą zachowane razem z blokiem. Bloki mogą także zawierać
atrybuty stałe, których wartości się nie zmieniają. W przypadku wstawiania bloków o stałych
atrybutach użytkownik nie jest proszony o wprowadzanie wartości.
Można także tworzyć atrybuty opisowe na stronie 1541. Aby uzyskać więcej informacji na
temat tworzenia atrybutów opisowych i ich używania, zobacz Tworzenie opisowych bloków
i atrybutów na stronie 885.
Patrz także:
■
■ Modyfikowanie danych w atrybutach bloku na stronie 792

ATRDEF
Tworzy definicję atrybutu do przechowywania danych w bloku.
ATRWID
Steruje nadpisaniami widoczności wszystkich atrybutów bloku w rysunku.
ATRRED
Zmienia dane atrybutu w bloku.
EDYCJAPODKUR
Zmienia zawartość tekstową atrybutu w bloku.
ODTEKST
Umożliwia edycję tekstu jednowierszowego, tekstu wymiarowego, definicji atrybutów i
ramek sterujących elementów.
WŁAŚCIWOŚCI
AFLAGS
Określa właściwości atrybutów.
ATTDIA
dialogowego.
ATTIPE
Określa, który pasek narzędzi Formatowanie tekstu jest używany z edytorem lokalnym
do modyfikowania atrybutów multilinii.
ATTMODE
Decyduje o wyświetlaniu atrybutów.
ATTMULTI
Określa, czy można tworzyć atrybuty multilinii.
ATTREQ
Kontroluje, czy polecenie WSTAW używa domyślnych ustawień atrybutów podczas
wstawiania bloków.
Przegląd atrybutów bloków | 779

Definiowanie atrybutów bloku
Charakterystyka obejmuje etykietę, która jest nazwą atrybutu, monit wyświetlany podczas
wstawiania bloku, informację o wartości, formatowanie tekstu, położenie w bloku i wszelkie
tryby opcjonalne (Niewidoczny, Stały, Weryfikowalny, Wstępnie ustawiony, Zablokuj
położenie oraz Wiele linii).
Jeżeli zamierzasz wyodrębniać dane z atrybutów do listy części, możesz chcieć zachować
listę utworzonych etykiet atrybutów. Ta informacja o etykietach może być potrzebna później
podczas tworzenia pliku szablonu atrybutu.
Wybieranie trybów atrybutu

Tryby atrybutu kontrolują zachowanie atrybutów w blokach. Można na przykład
kontrolować
■ Czy atrybut jest widoczny lub niewidoczny w rysunku.
■ Czy atrybut ma stałą wartość, na przykład numer katalogowy.
■ Czy atrybut można przenosić względem pozostałej części bloku.
■ Czy atrybut jest atrybutem pojedynczej linii czy multilinii.
Jeśli atrybut ma stałą wartość, wówczas w momencie wstawiania bloku nie będzie
wyświetlany monit. Jeśli atrybut ma zmienną wartość, taką jak numer zasobu na komputerze,
wówczas w momencie wstawiania bloku będzie wyświetlany monit.
Omówienie atrybutów pojedynczej linii i multilinii

Istnieje kilka różnic między atrybutami pojedynczej linii i multilinii.
■ Atrybuty pojedynczej linii są ograniczone do 255 znaków z interfejsu użytkownika.
■ Atrybuty multilinii zapewniają więcej opcji formatowania niż atrybuty pojedynczej

linii.
■ Podczas edytowania atrybutów pojedynczej linii i multilinii wyświetlane są różne

edytory.
■ Dla atrybutów wielu linii wyświetlane są cztery uchwyty podobne do uchwytów obiektów
WTEKST, natomiast atrybuty pojedynczej linii mają tylko jeden uchwyt.
■ Gdy rysunek zostanie zapisany w formacie programu AutoCAD LT 2007 lub starszym,
atrybut wielu linii jest przekształcany na kilka atrybutów pojedynczej linii, po jednym
na każdy wiersz tekstu oryginalnego atrybutu wielu linii. Jeśli plik rysunku zostanie

otwarty w bieżącym wydaniu programu, wówczas te atrybuty pojedynczej linii są
automatycznie łączone w atrybut multilinii.
UWAGA Jeśli atrybut wielu linii przebędzie pełną drogę do wcześniejszego wydania
programu, wówczas różnice między tymi dwoma typami atrybutów mogą spowodować
ucięcie bardzo długich wierszy tekstu i utratę formatowania. Jednak przed obcięciem
znaków program AutoCAD LT wyświetla pole komunikatu umożliwiające anulowanie
tej operacji.
Poprawianie błędów w definicjach atrybutów bloków

Jeśli został popełniony błąd, można użyćpalety Właściwości lub poleceniaODTEKST, aby
wprowadzić pewne zmiany definicji atrybutu przed skojarzeniem go z blokiem. Jeśli zachodzi
konieczność wprowadzenia głębszych zmian, należy usunąć definicję atrybutu i utworzyć
nowy.
Dołączanie atrybutów do bloków

Po utworzeniu jednej lub kilku definicji atrybutów dołącza się je do bloku podczas
definiowania lub przedefiniowywania. Pojawi się wtedy monit o wybranie obiektów
mających wejść w skład definicji. Należy wtedy włączyć do zbioru wszystkie atrybuty, które
mają być dołączone do bloku.
Aby użyć kilku atrybutów jednocześnie, należy je zdefiniować, a następnie dołączyć do
tego samego bloku. Przykładowo użytkownik może zdefiniować atrybuty, oznaczając je
„Rodzaj”, „Producent”, „Model” i „Koszt”, a następnie dołączyć je do bloku KRZESŁO.
Zwykle kolejność monitów o atrybuty jest taka sama, jak kolejność wybierania atrybutów
podczas tworzenia bloku. Jednak jeżeli do wybierania atrybutów stosowane było okno
(przecinające lub wybierające), to kolejność monitów będzie odwrotna do kolejności, w
jakiej tworzone były atrybuty. Menedżer atrybutów bloków służy do zmiany kolejności
monitów o informacje o atrybutach podczas wstawiania odniesienia do bloku.
Po otwarciu definicji bloku w Edytor blokumożna użyć okna dialogowego Kolejność
atrybutów (polecenia BATRKOLEJ), aby zmienić kolejność wyświetlania monitów o
informacje podczas wstawiania odniesienia do bloku.
Definiowanie atrybutów bloku | 781

Stosowanie atrybutów bez dołączania ich do bloków
Mogą być także tworzone samodzielne atrybuty. Po zdefiniowaniu atrybutów i zapisaniu
rysunku plik tego rysunku może być wstawiony do innego rysunku. Po wstawieniu rysunku
pojawi się monit o wprowadzenie wartości atrybutów.
Aby utworzyć definicję atrybutu
1 Kliknij kartę Początek ➤ panel Blok ➤ Zdefiniuj atrybut.
2 W oknie dialogowym Definicja atrybutu ustaw tryby atrybutu oraz wprowadź etykietę,
punkt wstawienia i opcje formatowania tekstu.
3 (Opcjonalnie) Określ wartości w sekcjach Opcje tekstu i Szerokość obwiedni.
4 (Opcjonalnie) Kliknij przycisk Edytor tekstu wielowierszowego, aby użyć lokalnego

edytora tekstu do sformatowania atrybutów w rysunku.

Po utworzeniu definicji atrybutu należy ją wybrać podczas tworzenia definicji bloku.
Jeśli definicja atrybutu jest zawarta w bloku, za każdym razem przy wstawianiu bloku
pojawia się monit o ciąg tekstowy określony dla atrybutu. Podczas każdego wystąpienia
bloku można podać inną wartość atrybutu.
Aby edytować definicję atrybutu przed skojarzeniem atrybutu z blokiem
1 Kliknij menu Modyfikuj ➤ Obiekt ➤ Tekst.
2 Wybierz atrybut do edycji.
3 W oknie dialogowym Edycja definicji atrybutu określ etykietę, monit i domyślną

wartość atrybutu. Następnie kliknij przycisk OK.
Aby zmienić kolejność monitów definicji atrybutów
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Blok ➤ Edytor bloku.
2 W Edytorze bloku wybierz atrybut bloku.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy w obszarze rysunku edytora bloku.
4 Kliknij Kolejność atrybutów.

5 W oknie dialogowym Kolejność atrybutów wybierz definicję atrybutu.
6 Kliknij strzałkę W górę lub W dół, aby zmienić kolejność monitów definicji atrybutów.
7 Powtarzaj kroki 2 i 3, aż lista definicji atrybutów będzie miała żądaną kolejność.
ATRDEF
ATRWID
Steruje nadpisaniami widoczności wszystkich atrybutów bloku w rysunku.
BATRKOLEJ
Określa kolejność atrybutów bloku.
ODTEKST
WŁAŚCIWOŚCI
AFLAGS
Określa właściwości atrybutów.
ATTIPE
ATTMULTI
Wyodrębnianie danych atrybutów bloku (zaawansowane)

Informacje zawarte w atrybutach można wyodrębnić z rysunku i zapisać w oddzielnym
pliku tekstowym, umożliwiając w ten sposób analizę w programie bazy danych. Ta
właściwość jest użyteczna przy tworzeniu list części na podstawie danych wprowadzonych
Wyodrębnianie danych atrybutów bloku (zaawansowane) | 783

do bazy danych rysunku. Wyodrębnianie informacji o atrybutach nie zmienia istniejącego
rysunku.
Aby utworzyć listę części
■ Utwórz i wyedytuj definicje atrybutów
■ Wprowadź wartości atrybutów przy wstawianiu bloków
■ Utwórz plik szablonu, a następnie wyodrębnij informacje o atrybutach do pliku

tekstowego
Aby wyodrębnić informacje o atrybutach, najpierw za pomocą dowolnego edytora tekstu

utwórz plik szablonu wyodrębniania atrybutów, a następnie w programie AutoCAD LT
wygeneruj plik wyodrębniania atrybutów, a na zakończenie z pomocą programu
przetwarzającego bazy danych otwórz ten plik. Jeżeli zamierzasz wyodrębniać informacje
o atrybutach do pliku DXF, to nie jest konieczne tworzenie pliku szablonu pobierania
atrybutów.
UWAGA Należy upewnić się, że plik wyodrębniania atrybutów nie ma takiej samej
nazwy, jak plik szablonu.
Tworzenie pliku szablonu wyodrębniania atrybutów

Przed wyodrębnieniem danych atrybutów należy utworzyć plik ASCII szablonu, aby
zdefiniować strukturę pliku zawierającego wyodrębnione informacje o atrybutach. Plik
szablonu zawiera informacje o nazwie etykiety, typie danych, długości pola i liczbie miejsc
dziesiętnych danych, które mają zostać wyodrębnione.
Każde pole w pliku wzorcowym odczytuje informacje z odniesień do bloków na rysunku.
Każda linia w pliku szablonu (obejmująca nazwę pola, jego szerokość i dokładność zapisu
liczb) określa jedno pole, które będzie zapisane w pliku wyodrębniania atrybutów. Każdy
rekord w pliku wyodrębniania atrybutów obejmuje wszystkie zdefiniowane pola w kolejności
podawanej w pliku szablonu.
Następujący plik szablonu zawiera 15 możliwych pól. N oznacza liczbę, C oznacza znak,
www jest trzycyfrową liczbą oznaczającą całkowitą długość pola, a ddd jest trzycyfrową
liczbą, oznaczającą liczbę miejsc dziesiętnych, jakie mają być wyświetlane.
BL:NAMECwww000 (nazwa bloku)
BL:LEVELNwww000 (poziom zagnieżdżenia bloku)
BL:X Nwwwddd(X współrzędna X punktu wstawienia bloku)
BL:Y Nwwwddd(współrzędna Y punktu wstawienia bloku)
BL:Z Nwwwddd(współrzędna Z punktu wstawienia bloku)
BL:NUMBERNwww000 (licznik bloku, jak WWSTAW)
BL:HANDLECwww000 (uchwyt bloku, jak WWSTAW)

BL:LAYERCwww000 (nazwa warstwy dla wstawiania bloku)
BL:ORIENT Nwwwddd(kąt obrotu bloku)
BL:XSCALE Nwwwddd(współczynnik skali dla osi X)
BL:YSCALE Nwwwddd(współczynnik skali dla osi Y)
BL:ZSCALE Nwwwddd(współczynnik skali dla osi Z)
BL:XEXTRUDE Nwwwddd(komponent X kierunku wyciągania prostego bloku)
BL:YEXTRUDE Nwwwddd(komponent Y kierunku wyciągania prostego bloku)
BL:ZEXTRUDE Nwwwddd(komponent Z kierunku wyciągania prostego bloku)
liczbaNwwwddd (etykieta atrybutu liczbowego)
znakCwww000 (etykieta atrybutu tekstowego)
Plik szablonu może zawierać dowolną liczbę pól BL:xxxxxxx, ale musi zawierać co najmniej
jedno pole etykiety atrybutu. Pola etykiet atrybutów określają jakie atrybuty, a wraz z nimi
jakie bloki, zostaną włączone do pliku wyodrębniania atrybutów. Jeśli blok zawiera tylko
niektóre z określonych atrybutów, brakujące wartości zostaną puste lub wypełnią je zera,
w zależności od typu pola – tekstowego lub liczbowego.
W pliku szablonu atrybutu nie powinno się umieszczać komentarzy.
Ilustracja i tabela przedstawiają przykład typu danych, które można wyodrębnić: nazwa
bloku, producent, numer modelu i koszt.
Pole Znak (C) lub Dane Maksymalna Miejsca dziesiętne

numeryczne (N) długość pola
Nazwa bloku C 040 000
Producent C 006 000
Model C 015 000
Koszt N 006 002
Można utworzyć dowolną liczbę plików szablonu w zależności od sposobu użytkowania

danych. Każda linia pliku szablonu opisuje jedno pole pliku wyodrębniania atrybutów.

Postępuj zgodnie z poniższymi dodatkowymi wskazówkami:
■ Umieść znak spacji między etykietą atrybutu a daną tekstową lub liczbową. Użyj klawisza
spacji, a nie Tab do wstawiania spacji.
■ Na końcu każdego wiersza należy nacisnąć klawisz Enter, również po wpisaniu

ostatniego wiersza.
■ Każdy plik szablonu wyodrębniania atrybutów musi zawierać przynajmniej jedno pole
etykiety atrybutu, a dane pole może występować w pliku tylko raz.
Poniższy przykład przedstawia plik szablonu

BL:NAME C008000 (nazwa bloku, 8 znaków)
BL:X N007001 (współrzędna X, format nnnnnn.d)
BL:Y N007001 (współrzędna Y, format nnnnnn.d)
SUPPLIER C016000 (nazwa producenta, 16 znaków)
MODEL C009000 (numer modelu, 9 znaków)
PRICE N009002 (cena jednostkowa, format nnnnnnnn.dd)
UWAGA Kod formatowania dla pól numerycznych zawiera separator dziesiętny w

całkowitej długości pola. Przykładowo, minimalna szerokość pola potrzebna do
wyświetlania liczby 249,95 to 6 znaków, a odpowiadający jej kod formatu ma postać
N006002. Pola znakowe nie korzystają z ostatniej z trzech cyfr kodu formatu.
Tworzenie pliku wyodrębniania atrybutów

Po utworzeniu pliku szablonu można wyodrębnić informacje o atrybutach za pomocą
jednego z następujących formatów:
■ Plik wartości rozdzielonych przecinkami (CDF)
■ Plik wartości rozdzielonych spacjami (SDF)
■ Format DXF
Format CDF tworzy plik zawierający jeden rekord dla każdego odniesienia do bloku
znajdującego się na rysunku. Pola danych w każdym rekordzie są oddzielone od siebie
przecinkami, a pola tekstowe są ujęte w cudzysłowie. Format ten może być czytany
bezpośrednio przez niektóre programy baz danych.
Format SDF także tworzy pliki zawierające po jednym rekordzie dla każdego odniesienia
do bloku na rysunku. Pola każdego rekordu mają stałą długość i nie stosuje się żadnych

separatorów pól ani ograniczników ciągów tekstowych. Polecenie Copy programu dBASE
III. SDF tworzy także pliki w formacie SDI. Operacja Dołącz z... SDF umożliwia wczytanie
pliku w formacie dBASE IV, który może być z łatwością przetwarzany w innych programach
napisanych w języku FORTRAN.
DXF tworzy podzestaw formatu DXF zawierający tylko odniesienia do bloków, atrybuty i
obiekty końca sekwencji. Opcja ta nie wymaga tworzenia pliku szablonu do wyodrębniania
atrybutów. Rozszerzenie .dxx odróżnia pliki wyodrębniania atrybutów w formacie DXF
od innych plików używających tego formatu.
Korzystanie z pliku wyodrębniania atrybutów

W pliku wyodrębniania atrybutów zapisane są wartości i inne informacje dla etykiet
określonych w pliku szablonu.
Jeżeli przy użyciu przykładowego szablonu określono format CDF, to plik wynikowy może
wyglądać następująco:
'BIURKO', 120.0, 49.5, 'ACME INDUST.', '51-793W', 379.95
'KRZESŁO', 122.0, 47.0, 'ACME INDUST.', '34-902A', 199.95
'BIURKO', -77.2, 40.0, 'TOP DRAWER INC.', 'X-52-44',249.95
Domyślnie pola tekstowe są ujęte w cudzysłów pojedynczy (apostrofy). Domyślnym znakiem
oddzielającym pola jest przecinek. Te standardowe wartości można zmienić, używając
następujących dwóch rekordów szablonu:
C:QUOTE c (znak oddzielający pola tekstowe)
C:DELIM c (znak oddzielający pola)
Pierwszy znak następujący po ciągu C:QUOTE lub C:DELIM nie będący spacją zostaje
określony jako odpowiedni znak separatora. Przykładowo, jeśli ciągi znaków mają być
ujmowane w cudzysłów, należy w pliku szablonu wyodrębniania atrybutów umieścić
następujący wpis:
C:QUOTE "
Separator pól tekstowych nie może być znakiem, który może wystąpić w polu tekstowym.
Podobnie separator pól nie może być znakiem, który może wystąpić w polu liczbowym.
Jeżeli przy użyciu przykładowego szablonu wybrano format SDF, plik wynikowy wyglądać
może następująco.
(NAZWA) (X) (Y) (DOSTAWCA) (MOBSZAR) (CENA)
BIURKO 120.0 49.5 ACME INDUST. 51-793W 379.95
KRZESŁO 122.0 47.0 ACME INDUST. 34-902A 199.95

(NAZWA) (X) (Y) (DOSTAWCA) (MOBSZAR) (CENA)
BIURKO -77.2 40.0 TOP DRAWER X-52-44 249.95

INC.
Kolejność pól odpowiada kolejności pól w plikach szablonów. Pliki te mogą być używane
w innych programach (np. arkuszach kalkulacyjnych) przetwarzających zawarte w nich
dane według potrzeb. W dokumentacji programu arkusza kalkulacyjnego można znaleźć
informacje na temat sposobu pobierania danych z innych aplikacji. Jeżeli plik zostanie
otwarty za pomocą edytora tekstu lub procesora tekstu, zawarte w nim dane można wklejać
jako tekst do rysunku.
Bloki zagnieżdżone
Wiersz BL:LEVEL w pliku szablonu określa poziom zagnieżdżenia odniesienia do bloku.
Blok wstawiony do rysunku ma poziom zagnieżdżenia 1. Odniesienie do bloku będące
częścią innego bloku ma poziom zagnieżdżenia 2 itd.
Dla zagnieżdżonego odniesienia do bloku wartości współrzędnych X,Y i Z, współczynniki
skali, kierunek wyciągnięcia oraz kąt obrotu dotyczą rzeczywistego położenia, orientacji i
obrotu zagnieżdżonego bloku w globalnym układzie współrzędnych.
W pewnych złożonych przypadkach zagnieżdżone odniesienia do bloków nie mogą być
odpowiednio odwzorowane za pomocą dwóch współczynników skali lub kąta obrotu, np.
odniesień obróconych w przestrzeni 3D. W takim przypadku współczynnik skali i kąt
obrotu w rekordzie wyodrębnionym z pliku będą miały wartość zero.
Obsługa błędów
Jeśli pole nie jest dostatecznie szerokie, aby pomieścić dane, zostaną one przycięte i pojawi
się następujący komunikat:
** Przepełnienie pola w rekordzie <numer rekordu>
Błąd ten może wystąpić na przykład, jeśli pole BL:NAME ma szerokość 8 znaków, a nazwa
jednego z bloków na rysunku zawiera 10 znaków.
Aby utworzyć plik szablonu wyodrębniania atrybutów

1 Uruchom program Notatnik.
Można użyć dowolnego edytora tekstowego, który może zapisywać pliki w formacie
ASCII.
2 Wprowadź dane szablonu do Notatnika. Więcej informacji na temat formatowania

można znaleźć w rozdziale Wyodrębnianie danych atrybutów bloku (zaawansowane)
na stronie 783.

3 Zapisz plik z rozszerzeniem .txt.
Aby wyodrębnić dane o specyficznej etykiecie, wstaw nazwę etykiety w miejsce pola
"liczbowego" lub "tekstowego".
OSTRZEŻENIE Nie można używać znaku tabulatora podczas tworzenia szablonu w

edytorze tekstu. Jeśli użyte zostanie wyrównywanie tabulatorem, plik informacji
atrybutów nie zostanie utworzony. Aby wyrównać kolumny, wstaw zwykłe spacje za
pomocą klawisza SPACJA. Użycie tabulatora może spowodować niepoprawne
wyrównywanie.
Aby wyodrębnić informacje atrybutów

1 W wierszu polecenia wprowadź atrwyc.
2 W oknie dialogowym Wyodrębnianie atrybutów określ właściwy format pliku: CDF,

SDF lub DXF.
3 Wybierz przycisk Wybierz obiekty, aby określić obiekty, z których zostaną

wyodrębnione atrybuty.
Można wybrać na rysunku jeden blok lub kilka bloków.
4 Określ plik szablonu, wpisując jego nazwę, albo kliknij przycisk Plik szablonu i wybierz
plik za pomocą okna dialogowego.
5 Określ plik wyjściowy z wyciągiem atrybutów przez wprowadzenie nazwy pliku lub
wybranie przycisku Plik wyjściowy w celu odszukania potrzebnego pliku.
ATRWYC
Wyodrębnia do pliku dane atrybutu, tekstu informacyjnego skojarzonego z blokiem.
Modyfikowanie bloków
Można modyfikować definicję lub odniesienie do bloku już wstawionego do rysunku.
Modyfikowanie bloków | 789

Modyfikowanie definicji bloku
Można przedefiniować definicje bloków na bieżącym rysunku. Przedefiniowanie definicji
bloku ma wpływ zarówno na wcześniejsze, jak i na przyszłe wstawianie bloku do bieżącego
rysunku i wszelkie skojarzone z tym blokiem atrybuty.
Istnieją dwie metody przedefiniowywania definicji bloku:
■ Modyfikacja definicji bloku na bieżącym rysunku.
■ Modyfikacja definicji bloku na rysunku źródłowym i wstawienie go ponownie do

bieżącego rysunku.
Wybór metody zależy od tego, czy zmiany mają zostać wprowadzone tylko w bieżącym
rysunku czy również w rysunku źródłowym.
Modyfikowanie definicji bloku na bieżącym rysunku

Aby zmodyfikować definicję bloku, należy wykonać procedurę tworzenia nowego bloku,
ale podać dla niej nazwę bloku już istniejącego. Nowa definicja zastąpi istniejącą definicję
bloku, a wszystkie odniesienia do tego bloku na rysunku zostaną natychmiast
zaktualizowane, zgodnie z nową definicją.
Aby zaoszczędzić czas, można wstawić i rozbić oryginalny blok, a następnie utworzyć nową
definicję bloku z tych obiektów.
Aktualizacja definicji bloku pochodzącego z pliku rysunku

Definicje bloków utworzonych na bieżącym rysunku przez ich wstawienie z pliku rysunku
nie są automatycznie aktualizowane po zmodyfikowaniu oryginalnego rysunku. Polecenie
WSTAW umożliwia zaktualizowanie definicji bloku na podstawie pliku rysunku.
Aktualizacja definicji bloku pochodzącego z biblioteki rysunków

(Zaawansowane)
Funkcja DesignCenter nie zastępuje istniejącej definicji bloku na rysunku tą, która pochodzi
z innego rysunku. Aby zaktualizować definicję bloku pochodzącą z rysunku biblioteki,
należy użyć polecenia PISZBLOK w celu utworzenia osobnego pliku rysunku na podstawie
bloku rysunku biblioteki. Następnie skorzystaj z polecenia WSTAW, aby zastąpić definicję
bloku na rysunku, w którym używany jest ten blok.
UWAGA Opisy bloków są czyszczone podczas używania polecenia WSTAW. Użyj Schowka
w celu skopiowania opisu bloku, który jest wyświetlany w oknie dialogowym Definicja
bloku, z jednej definicji i wklejenia do innej definicji.

Modyfikowanie opisu bloku
Aby zmodyfikować opis definicji bloku w funkcji DesignCenter, skorzystaj z polecenia
BLOK. W oknie dialogowym Definicja bloku można dodać opisy do dowolnej liczby
istniejących bloków.
Przedefiniowywanie atrybutów bloku

Można dołączyć atrybuty do bloku podczas ich definiowania lub podczas zmiany definicji
bloku. Kiedy pojawi się monit o wybranie obiektów mających wejść w skład definicji bloku,
należy włączyć do zbioru wskazań potrzebne atrybuty. Zmiana definicji atrybutów w
definicji bloku ma następujący wpływ na wcześniej wstawione odniesienia do bloku:
■ Atrybuty posiadające stałe wartości są zamieniane przez dowolne atrybuty stałe.
■ Atrybuty zmienne pozostają niezmienione, nawet jeśli nowa definicja bloku nie posiada
atrybutów.
■ Nowe atrybuty nie pojawiają się w istniejących odniesieniach do bloku.
Patrz także:
■ Dołączanie danych do bloków (atrybuty bloków) na stronie 777
■ Modyfikowanie definicji bloków dynamicznych na stronie 810
Aby zmodyfikować istniejącą definicję bloku

1 Wybierz blok do modyfikowania.
2 Kliknij blok prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Właściwości z menu

skrótów.
3 Na palecie Właściwości zaznacz i zmień współrzędne położenia X i Y, skalę, kąt obrotu

i inne właściwości.
Aby zaktualizować definicję bloku pochodzącą z pliku rysunku

1 Jeśli nie jest jeszcze otwarte okno DesignCenter, kliknij menu Narzędzia ➤ Palety ➤
DesignCenter.
2 W widoku drzewa kliknij folder zawierający plik rysunku, z którego pochodzi blok.
3 W polu zawartości (po prawej stronie) kliknij plik rysunku prawym przyciskiem
myszy.
4 Z menu skrótów wybierz polecenie Wstaw jako blok.
Modyfikowanie definicji bloku | 791

5 W oknie dialogowym Wstaw kliknij przycisk OK.
6 W oknie dialogowym Blok – Ponownie zdefiniuj blok kliknij przycisk Ponownie

zdefiniuj blok.
7 Naciśnij klawisz ESC, aby zakończyć polecenie.
Aby zmodyfikować opis bloku

1 Kliknij menu Modyfikuj ➤ Obiekt ➤ Opis bloku.
2 W oknie dialogowym Definicja bloku z listy Nazwa wybierz blok, dla którego ma
zostać zmodyfikowany opis.
3 W pozycji Opis podaj lub zmień opis definicji bloku.
5 W oknie dialogowym Blok – Ponownie zdefiniuj blok kliknij przycisk Ponownie

zdefiniuj blok.
BLOK
ROZBIJ
WŁAŚCIWOŚCI
Modyfikowanie danych w atrybutach bloku

Aby edytować wartości atrybutów dołączonych do bloku, można użyć jednej z następujących
metod:
■ Kliknij dwukrotnie blok, aby wyświetlić okno dialogowe Edycja atrybutów
■ Otwórz paletę Właściwości i wybierz blok
Za pomocą uchwytów można także zmienić położenie atrybutów w bloku. W przypadku

atrybutów multilinii można także przesuwać uchwyty, aby zmienić szerokość tekstu.

Patrz także:
■ Modyfikowanie definicji bloku na stronie 790
Aby edytować dane atrybutów
1 Kliknij menu Modyfikuj ➤ Obiekty ➤ Atrybut ➤ .Jeden.
2 Wybierz blok do edycji.
3 W oknie dialogowym Edycja atrybutów wprowadź potrzebne zmiany w wartościach

atrybutów i kliknij przycisk OK.
ATRRED
Zmienia dane atrybutu w bloku.
EDYCJAPODKUR
ATRSYN
Aktualizuje odniesienia do bloku, korzystając z nowych i zmienionych atrybutów z
określonej definicji bloku.
MENATR
Zarządza atrybutami definicji wybranego bloku.
RATRRED
Edytuje atrybuty w odniesieniu do bloku.
ATTIPE
ATTMULTI
Modyfikowanie danych w atrybutach bloku | 793

Modyfikowanie definicji atrybutu bloku
Atrybuty w definicjach bloków można modyfikować za pomocą Menedżer atrybutów
bloków. Można na przykład zmodyfikować:
■ Właściwości definiujące sposób przypisywania wartości i to, czy przypisana wartość

będzie widoczna w obszarze rysunku
■ Właściwości definiujące wyświetlanie na rysunku tekstu atrybutu
■ Właściwości definiujące warstwę z atrybutem oraz kolor, szerokość i rodzaj jego linii
Domyślnie wszelkie zmiany atrybutu są stosowane do wszystkich odniesień do bloków

istniejących na bieżącym rysunku.
Zmiana właściwości atrybutu istniejących odniesień do bloku nie wpływa na przypisane
im wartości. Przykładowo, w bloku zawierającym atrybut Koszt o wartości 19.99 wartość
19.99 pozostanie niezmieniona, jeśli etykieta atrybutu zostanie zmieniona z Koszt na Koszt
jednostkowy.
Aktualizacja atrybutów o tych samych nazwach etykiet może prowadzić do
nieprzewidywalnych efektów. Do znalezienia powtarzających się etykiet i ich zmiany należy
użyć Menedżera atrybutów bloków.
Jeśli atrybuty stałe lub zagnieżdżone bloki atrybutów uległy modyfikacji pod wpływem
wprowadzonych zmian, należy użyć polecenia REGEN, aby zaktualizować wyświetlanie
tych bloków w obszarze rysunku.
Zmiana kolejności wartości atrybutów

Podczas definiowania bloku kolejność wskazywania atrybutów określa kolejność
wyświetlania monitów o informacje o atrybutach podczas wstawiania bloku. W celu zmiany
kolejności monitów o wartość atrybutów należy użyć Menedżera atrybutów bloków.
Usuwanie atrybutów bloku

Istnieje możliwość usunięcia atrybutów z definicji bloku i wszystkich jego odniesień na
bieżącym rysunku. Atrybuty usunięte z istniejących odniesień do bloku nie zostaną
wyświetlone na rysunku do czasu jego ponownego wygenerowania za pomocą polecenia
REGEN.
Nie można usunąć wszystkich atrybutów z bloku; co najmniej jeden atrybut musi pozostać.
Jeśli potrzeba usunąć wszystkie atrybuty, należy przedefiniować blok.

Aktualizacja odniesień do bloku
Można aktualizować atrybuty wszystkich odniesień do bloków na bieżącym rysunku, aby
odzwierciedlić zmiany dokonane w definicji bloku. Przykładowo, można użyć Menedżera
atrybutów bloków w celu zmiany właściwości atrybutu w kilku definicjach bloku na rysunku,
ale pominąć automatyczną aktualizację istniejących odniesień po wprowadzeniu zmian.
Dopiero kiedy wszystkie wprowadzane w atrybutach zmiany są gotowe, można je zastosować
do wszystkich bloków występujących na bieżącym rysunku.
Ponadto można użyć polecenia ATRSYN, aby zaktualizować właściwości atrybutów w
odniesieniach do bloków w celu dopasowania ich definicji bloku lub aby zaktualizować
wystąpienie bloku po ponownym zdefiniowaniu atrybutu bloku za pomocą polecenia
BLOK, -BLOK lub BEDYCJA.
Aktualizacja właściwości atrybutu w odniesieniach do bloku nie wpływa na wartości
przypisane tym atrybutom.
Edycja atrybutów w odniesieniach do bloku

Można wybrać atrybut w odniesieniu do bloku i zmienić jego właściwości za pomocą palety
Właściwości albo użyć Rozszerzonego edytora atrybutów do modyfikowania wszystkich
atrybutów w wybranym odniesieniu do bloku.
Patrz także:
■ Definiowanie atrybutów bloku na stronie 780
■ Modyfikowanie definicji bloku na stronie 790
Aby edytować atrybuty przypisane do definicji bloku
1 Kliknij kartę Początek ➤ panel Blok ➤ Zarządzaj atrybutami.
2 W Menedżerze atrybutów bloków wybierz blok z listy lub kliknij Wybierz blok w
celu wskazania bloku w obszarze rysunku.
3 Na liście atrybutów kliknij dwukrotnie atrybut do edycji lub zaznacz go i wybierz

przycisk Edycja.
4 W oknie dialogowym Edycja atrybutu dokonaj potrzebnych zmian atrybutu, a

następnie kliknij przycisk OK.
Modyfikowanie definicji atrybutu bloku | 795

Aby określić, czy zmiany są stosowane do istniejących odniesień do bloku
2 W Menedżerze atrybutów bloków kliknij Ustawienia.
3 W oknie dialogowym Ustawienia wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Aby zastosować zmiany do istniejących odniesień do bloku, wybierz opcję
Zastosuj zmiany do istniejących odniesień.
■ Aby zastosować zmiany wyłącznie do nowo wstawianych bloku, usuń zaznaczenie

opcji Zastosuj zmiany do istniejących odwołań.
Aby wyróżnić powtarzające się etykiety atrybutów w bloku
2 W Menedżerze atrybutów bloków kliknij Ustawienia.
3 W oknie dialogowym ustawienia wybierz Zaznacz podwójne etykiety.
Aby zmienić kolejność monitów dla wartości atrybutów
Dla wybranych atrybutów pojawi się lista kolejności monitów.
3 Aby przesunąć atrybut w górę listy, wybierz atrybut, a następnie kliknij polecenie Do
góry. Aby przesunąć atrybut w dół, wybierz atrybut i kliknij polecenie Na dół.
UWAGA Przyciski przesuwania w górę i w dół są niedostępne dla atrybutów o

stałej wartości (Tryb=C).

Aby usunąć atrybut definicji bloku i wszystkich jego odniesień
3 (Opcjonalnie) Jeśli atrybut nie powinien zostać usunięty z istniejących wystąpień

bloku, wybierz polecenie Ustawienia i w wyświetlonym oknie dialogowym usuń
zaznaczenie opcji Zastosuj zmiany do istniejących odwołań.
4 W Menedżerze atrybutów bloków wybierz atrybut z listy, a następnie kliknij przycisk

Usuń.
Usunięte z istniejących wystąpień bloku atrybuty są nadal wyświetlane do chwili
ponownego wygenerowania rysunku za pomocą polecenia REGEN.
Aby zaktualizować istniejące odniesienia do bloku przy użyciu

zmodyfikowanych atrybutów
3 Wybierz Synchronizuj, aby zaktualizować zmienione atrybuty we wszystkich

odniesieniach do bloku dla wybranych bloków.
Aby zaktualizować atrybuty w odniesieniach do bloków dla wybranej definicji

bloku
1 Kliknij kartę Początek ➤ panel Blok ➤ Synchronizacja atrybutów.
2 W odpowiedzi na zapytanie wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wprowadź nazwa, a następnie wprowadź nazwę bloku, którego odniesienia mają
zostać zaktualizowane.
■ Wprowadź ?, aby wyświetlić listę bloków, a następnie wprowadź nazwa i nazwę

bloku.
■ Naciśnij klawisz Enter i użyj urządzenia wskazującego, aby wybrać blok w obszarze
rysunku.
Modyfikowanie definicji atrybutu bloku | 797

Jeśli podany blok nie istnieje albo nie zawiera atrybutów, wyświetlony zostanie
komunikat błędu.
Inna możliwość
1 Kliknij kartę Początek ➤ panel Blok ➤ Edytuj pojedynczy atrybut.
2 W obszarze rysunku wybierz blok do edycji.
3 W Rozszerzonym edytorze atrybutów wybierz atrybut do edycji. Można zmienić

wartość atrybutu lub przejść do następnej karty, aby dokonać edycji jego właściwości.
4 Po dokonaniu potrzebnych zmian wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wybierz Zastosuj, aby wprowadzić zmiany. Rozszerzony edytor atrybutów
pozostanie otwarty.
Po późniejszym wybraniu Anuluj w celu opuszczenia programu zmiany dokonane
w Rozszerzonym edytorze atrybutów nie zostaną cofnięte, jeśli wcześniej wybrany
został przycisk Zastosuj.
■ Kliknij przycisk OK, aby zapisać zmiany i zamknąć Rozszerzony edytor atrybutów.
■ Kliknij Wybierz blok, aby zmienić atrybuty innego bloku. Jeśli zmiany w bieżącym
bloku nie zostały zapisane, przed wybraniem nowego bloku pojawi się monit, aby
to zrobić.
EDYCJAPODKUR
ATRSYN
Aktualizuje odniesienia do bloku, korzystając z nowych i zmienionych atrybutów z
określonej definicji bloku.
MENATR
Zarządza atrybutami definicji wybranego bloku.
RATRRED
Edytuje atrybuty w odniesieniu do bloku.

ATTIPE
ATTMULTI
Rozbijanie odniesienia do bloku

Jeżeli potrzeba zmodyfikować osobno jeden lub więcej obiektów wchodzących w skład
bloku, to można rozbić odniesienie do bloku na komponenty obiektów. Po dokonaniu
zmian można:
■ Utworzyć nową definicję bloku
■ Przedefiniować istniejącą definicję bloku
■ Pozostawić komponenty obiektów bez zmian dla innych użytkowników
W przypadku wykonania rozbicia odniesienia do bloku jest ono dzielone na elementy

składowe; jednak definicja bloku nadal pozostaje w rysunku, co umożliwia jej późniejsze
wstawienie.
Można automatycznie rozbijać odniesienia do bloków przy ich wstawianiu przez zaznaczenie
opcji Rozbij w oknie dialogowym Wstaw.
Aby sterować właściwościami podczas rozbijania obiektu

1 Wprowadź polecenie xplode.
2 Wybierz obiekt do rozbicia.
3 Jeśli zaznaczono więcej niż jeden obiekt, wprowadź i, aby sterować właściwościami
poszczególnych obiektów, lub g, aby sterować właściwościami wszystkich wybranych
obiektów.
4 Wprowadź opcję właściwości, która ma zostać zmieniona.

Właściwość zostanie zastosowana do obiektu złożonego i ponownie zostanie
wyświetlony monit.
5 Podaj inną opcję lub wprowadź e, aby rozbić wybrane obiekty.

Wybrane obiekty zostaną rozbite, a określone właściwości zostaną zastosowane do
komponentów obiektów.
Rozbijanie odniesienia do bloku | 799

ROZBIJ
XPLODE

Dodawanie zachowań do
bloków (bloków
dynamicznych)
22
Odniesienie do bloku dynamicznego nie jest stałą częścią rysunku. Może być zmieniane podczas pracy nad
rysunkiem.
Bloki dynamiczne — przegląd

Definicje bloków dynamicznych pozwalają na edycję odniesienia do bloku poza Edytorem
bloku. Zawierają one reguły lub parametry określające zmianę wyglądu odniesienia do bloku
po jego wstawieniu do rysunku.
Dynamiczne odniesienie do bloku powoduje wstawienie jednego bloku, który można edytować
na kilka sposobów. Na przykład zamiast utworzenia wielu bloków drzwi wewnętrznych o
różnych wielkościach można utworzyć jeden blok drzwi z możliwością zmiany wielkości.
Użytkownik autoryzuje bloki dynamiczne parametrami kluczowymi bloku lub parametrami
operacji.
UWAGA Nie jest zalecane korzystanie z parametrów kluczowych bloku i parametrów

operacji w tej samej definicji bloku.
Ograniczanie definicji bloku

W definicji bloku parametry kluczowe bloku:
■ Kojarzą obiekty nawzajem ze sobą.
■ Ograniczają geometrię lub wymiary.
801
Po wstawieniu bloku do rysunku parametry kluczowe bloku można edytować jako
właściwości, korzystając z Menedżera właściwości.
Dodawanie operacji i parametrów do definicji bloku

W definicji bloku operacjami i parametrami można określić reguły określające zachowanie
bloku po wstawieniu go do rysunku.
W zależności od określonej geometrii bloku lub parametru z tym parametrem można

skojarzyć operację. Parametr jest reprezentowany w rysunku jako uchwyt. Podczas edycji
uchwytu skojarzona operacja określa, jakie aspekty odniesienia do bloku zostaną zmienione.
Parametry operacji, podobnie jak parametry więzów, mogą zawierać edytowalne właściwości
zmieniane z poziomu Menedżera właściwości.
Tworzenie bloków dynamicznych — szybki start

Świadomość, jak blok powinien ulegać zmianom lub
przesunięciom i które części będą zależeć od innych.
Zaplanuj treść bloku. ----- Przykład: Wielkość bloku będzie zmienna, a po
zmianie jego wielkości zostanie wyświetlona
dodatkowa geometria.
Narysuj geometrię bloku w obszarze rysunku lub w

Edytorze bloku.
UWAGA Jeśli do zmiany sposobu wyświetlania

Narysuj geometrię. ----- geometrii będą używane stany widoczności,
wskazane może być pominięcie na tym etapie części
geometrii. Więcej informacji znajduje się w temacie
Sterowanie widocznością obiektów w bloku na
stronie 846.
802 | Rozdział 22 Dodawanie zachowań do bloków (bloków dynamicznych)

Dodaj poszczególne parametry lub zestawy
Dodaj parametry. ----- parametrów w celu zdefiniowania geometrii, na którą
będzie miała wpływ operacja lub manipulacja. Należy
pamiętać o obiektach, które będą zależne od siebie.
W razie konieczności, w przypadku pracy z

Dodaj operacje. ----- parametrami operacji na stronie 817, należy dodać
odpowiednie operacje w celu zdefiniowania
zachowania geometrii przy manipulowaniu nią.
Dodaj właściwości określające sposób wyświetlania

Zdefiniuj właściwości
----- bloku w obszarze rysunku. Właściwości
niestandardowe. niestandardowe mają wpływ na uchwyty, etykiety i
wstępnie ustawione wartości dla geometrii bloku.
Aby przetestować blok przed zapisaniem go, na

Przetestuj blok. ----- wstążce na karcie kontekstowej Edytor bloku w
panelu Otwórz/Zapisz kliknij opcję Testuj blok.
BEDYCJA
Otwiera definicję bloku w Edytorze bloku.
BLOK
TESTUJBLOK
Wyświetla okno w Edytorze bloku umożliwiające testowanie bloku dynamicznego.
Tworzenie i edycja bloków dynamicznych

W Edytorze bloku znajdują się narzędzia umożliwiające dodawanie zachowania
dynamicznego do definicji bloku.
Tworzenie i edycja bloków dynamicznych | 803

Przegląd Edytora bloku
W Edytorze bloku można:
■ Zdefiniować blok.
■ Dodać parametr operacji.
■ Zdefiniowanie atrybutów
■ Zarządzanie stanami widoczności
■ Przetestować i zapisać definicję bloku.
LUW w Edytorze bloku

W Edytorze bloku początek ikony układu LUW definiuje punkt bazowy dla bloku. Punkt
bazowy dla bloku można zmienić, przesuwając geometrię względem początku ikony LUW
lub dodając parametr punktu bazowego.
Polecenie LUW nie jest dostępne w Edytorze bloku. Należy pamiętać o następujących
regułach:
■ Do istniejącej definicji bloku 3D można przypisać parametry, ale odniesienia do bloku

nie można edytować wzdłuż osi Z.
■ Wprawdzie do bloku dynamicznego zawierającego bryły można dodać operacje, nie

jest jednak możliwa edycja brył w obrębie odniesienia do bloku dynamicznego (na
przykład: rozciągnięcie bryły, przesunięcie otworu wewnątrz bryły itp.).
UWAGA Okno polecenia powinno być wyświetlane w Edytorze bloku, tak jak są w nim
wyświetlane monity dotyczące niemal wszystkich aspektów tworzenia bloków
dynamicznych.
Patrz także:
■ Definiowanie atrybutów bloku na stronie 780
Aby otworzyć istniejącą definicję bloku w Edytorze bloku
1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Blok ➤ Edytuj.
2 W oknie dialogowym Edycja definicji bloku wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Wybierz definicję bloku z listy.

■ Wybierz <Bieżący rysunek>, jeżeli jest on definicją bloku, który ma być otwarty.
Aby utworzyć nową definicję bloku w Edytorze bloku
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Blok ➤ Utwórz.
2 W oknie dialogowym Edycja definicji bloku wprowadź nazwę dla nowej definicji
bloku. Kliknij przycisk OK.
3 Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Otwórz/Zapisz ➤ Zapisz blok.
UWAGA Umożliwia to zachowanie definicji bloku nawet, jeśli żadne obiekty nie
zostały dodane w obszarze rysunku Edytora bloku.
4 Kliknij przycisk Zamknij edytor bloku.
Aby otworzyć plik rysunku zapisany jako blok (niedynamiczny) w Edytorze

bloku
1 Kliknij przycisk Aplikacja i kliknij kolejno Otwórz ➤ Rysunek.
2 Otwórz plik rysunku, który został zapisany jako blok.
4 W oknie dialogowym Edycja definicji bloku wybierz <Bieżący rysunek>. Kliknij

przycisk OK.
Aby otworzyć plik rysunku zapisany jako blok dynamiczny w Edytorze bloku
1 Kliknij przycisk Aplikacja i kliknij kolejno Otwórz ➤ Rysunek.
2 Otwórz plik rysunku, który został zapisany jako blok.

Wyświetlone zostanie ostrzeżenie informujące o tym, że plik rysunku zawiera elementy
autorskie.
3 W oknie dialogowym ostrzeżenia kliknij Tak, aby otworzyć rysunek w Edytorze bloku.
Przegląd Edytora bloku | 805

Aby zobaczyć właściwości definicji bloku w Edytorze bloku
2 W oknie dialogowym Edycja definicji bloku wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Wybierz definicję bloku z listy.
■ Wybierz <Bieżący rysunek>, jeżeli jest on definicją bloku, który ma być otwarty.
5 W oknie palety właściwości, w polu Blok, wyświetl właściwości definicji bloku.
BZAMKNIJ
Zamyka Edytor bloku.
BEDYCJA
OPCJE
WŁAŚCIWOŚCI
BLOCKEDITLOCK
Blokuje możliwość otwierania edytora bloku i edytowania definicji bloków dynamicznych.
Tworzenie niestandardowych narzędzi autorskich bloku

Palety autorskie bloku umożliwiają utworzenie niestandardowych narzędzi na potrzeby
autoryzowania bloków dynamicznych.
Tych palet, podobnie jak w przypadku palet narzędzi, można użyć do dodawania
parametrów i operacji do definicji bloku dynamicznego.

Zmiana właściwości narzędzi
W oknie dialogowym Właściwości narzędzia można zmienić następujące właściwości
narzędzi niestandardowych:
■ Opis narzędzia
■ Typ parametru
■ Skojarzone operacje
■ Punkt kluczowy parametru, z którym operacja jest związana (jeśli dotyczy)
■ Obraz palety narzędzi
UWAGA Parametrów ani operacji znajdujących się w Edytorze bloku nie można
przeciągnąć do zwykłej palety narzędzi.
Stosowanie zestawów parametrów

Na karcie Zestawy parametrów palet autorskich bloku można dodać do definicji bloku
dynamicznego najczęściej łączone parametry i operacje.
Przy pierwszym dodaniu zestawu parametrów do definicji bloku dynamicznego po każdej
operacji wyświetlana jest ikona alarmowa. Wskazuje to konieczność skojarzenia zbioru
wskazań z każdą operacją. Aby skojarzyć operację ze zbiorem wskazań, można dwukrotnie
kliknąć żółtą ikonę alarmową (lub użyć polecenia BZESTOPERACJI) oraz postępować
zgodnie z monitami wiersza polecenia.
UWAGA Podczas wstawania zestawu parametrów przeglądania dwukrotne kliknięcie

żółtej ikony alarmowej powoduje wyświetlenie okna dialogowego Tabela przeglądowa
właściwości. Operacje przeglądania są skojarzone z danymi, które są dodawane do tej
tabeli, nie do zbioru wskazań.
Patrz także:
■ Dodawanie parametrów do bloków dynamicznych na stronie 816
■ Operacje — omówienie na stronie 817
■ Sterowanie właściwościami narzędzi na stronie 66
■ Organizacja palety narzędzi na stronie 74
Tworzenie niestandardowych narzędzi autorskich bloku | 807

Aby skopiować zestaw parametrów
2 W oknie dialogowym Edycja definicji bloku, w obszarze Blok do utworzenia lub edycji
wybierz nazwę z listy, a następnie kliknij przycisk OK.
3 Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Zarządzaj ➤ Palety autorskie.
4 W oknie Palety autorskie bloku, na karcie Zestawy parametrów kliknij prawym

przyciskiem myszy zestaw parametrów. Kliknij Kopiuj.
5 Kliknij prawym przyciskiem myszy w dowolnym miejscu palety, do której ma być

dodany zestaw parametrów (z wyjątkiem zestawu parametrów). Kliknij przycisk
Wklej.
Dodawanie i usuwanie operacji ze zbioru parametrów
2 W oknie dialogowym Edycja definicji bloku, w obszarze Blok do utworzenia lub edycji
wybierz nazwę z listy, a następnie kliknij przycisk OK.
3 Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Zarządzaj ➤ Palety autorskie.
4 W oknie Palety autorskie bloku, na karcie Zestawy parametrów kliknij prawym

przyciskiem myszy zestaw parametrów. Kliknij polecenie Właściwości.
5 W oknie dialogowym Właściwości narzędzia, w polu Parametr, kliknij Operacje, a

następnie kliknij przycisk [...]
6 W oknie dialogowym Operacje dodawania, w polu Obiekt operacji do dodania,

wybierz operację z listy.
7 Kliknij opcję Dodaj lub Usuń.
8 (Opcjonalne) Aby dodać lub usunąć dodatkowe operacje, powtórz kroki 3 i 4.
10 W oknie dialogowym Właściwości narzędzia kliknij przycisk OK.

BPALETAAUTOR
Otwiera okno Palety autorskie bloku w Edytorze bloku.
BPALETAAUTORZAMKNIJ
W Edytorze bloku zamyka okno Palety autorskie bloku.
BEDYCJA
PALETYNARZĘDZI
BLOCKEDITOR
Określa, czy Edytor bloku jest otwarty.
Bloki testowe w obrębie Edytora bloku

Przetestuj definicję bloku przed zapisaniem zmian lub zamknięciem Edytora bloku.
W oknie testowania bloku jest odzwierciedlana bieżąca definicja bloku znajdująca się w
Edytorze bloku. Okno testowania bloku zostanie zamknięte w przypadku:
■ Otwarcia innej definicji bloku.
■ Zapisania bieżącej definicji bloku pod inną nazwą.
■ Zamknięcia Edytora bloku.
UWAGA Jeśli program AutoCAD LT zostanie zamknięty podczas pracy w oknie Testuj
blok, monit o zapisanie pliku nie zostanie wyświetlony.
TESTUJBLOK
Wyświetla okno w Edytorze bloku umożliwiające testowanie bloku dynamicznego.
BLOCKTESTWINDOW
Określa, czy okno testowania bloku jest bieżące.
Bloki testowe w obrębie Edytora bloku | 809

Modyfikowanie definicji bloków dynamicznych
Poprawianie błędów w parametrach operacji
W następujących przypadkach zostanie wyświetlona żółta ikona alarmu:
■ Parametr nie jest skojarzony z operacją.
■ Operacja nie jest skojarzona z parametrem lub zbiorem wskazań.
Aby usunąć przyczynę tych błędów, zatrzymaj kursor na żółtej ikonie alarmu aż do
wyświetlenia etykiety narzędzia z opisem problemu. Następnie kliknij dwukrotnie więz i
stosuj się do wyświetlanych monitów.
Zapisywanie bloków dynamicznych

W momencie zapisywania definicji bloku bieżące wartości geometrii i parametrów w bloku
stają się domyślnymi wartościami odniesienia do bloku. Domyślnym stanem widoczności
dla odniesienia do bloku jest stan widoczności wyświetlany na początku listy w oknie
dialogowym Zarządzanie stanami widoczności.
UWAGA Po kliknięciu menu Plik ➤ Zapisz w Edytorze bloku zostanie zapisany rysunek,
ale bez definicji bloku. Należy jawnie zapisać definicję bloku w Edytorze bloku.
Aby zapisać kopię bieżącej definicji bloku w Edytorze bloku pod nową nazwą
2 Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Otwórz/Zapisz ➤ Zapisz blok jako.
3 W oknie dialogowym Zapisz blok jako wprowadź nazwę nowej definicji bloku. Kliknij
przycisk OK.
4 Aby zapisać w rysunku definicję bloku, kliknij menu Plik ➤ Zapisz.

Aby zapisać bieżącą definicję bloku w postaci nowego pliku rysunku:
2 Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Otwórz/Zapisz ➤ Zapisz blok jako.
3 W oknie dialogowym Zapisz blok jako wprowadź nazwę nowej definicji bloku.
4 Zaznacz pole wyboru Zapisz definicję bloku w pliku rysunku. Kliknij przycisk OK.
5 W oknie dialogowym Przeglądanie plików rysunków kliknij przycisk Zapisz.
BOPERACJA
Dodaje operację do definicji bloku dynamicznego.
BNARZOPERACJI
BZESTOPERACJI
Określa zbiór wskazań obiektów skojarzonych z operacją w definicji bloku dynamicznego.
BSKOJARZ
W definicji bloku dynamicznego kojarzy operację z parametrem.
BZAMKNIJ
Zamyka Edytor bloku.
BEDYCJA
BZESTAWUCHWYTÓW
Tworzy, usuwa lub resetuje uchwyty skojarzone z parametrem.
BPARAMETER
Do definicji bloku dynamicznego dodaje parametr z uchwytami.
Modyfikowanie definicji bloków dynamicznych | 811

BTABWYSZUKANIA
Wyświetla lub tworzy tabelę przeglądową definicji bloku dynamicznego.
BZAPISZ
Zapisuje definicję bieżącego bloku.
BZAPISZ
Zapisuje kopię definicji bieżącego bloku pod nową nazwą.
BWSTAN
Dodawanie parametrów operacji do bloków

dynamicznych
Do bloków dynamicznych można dodać operacje i parametry, aby określić, jakie powinno
być zachowanie bloku po wstawieniu go do rysunku.
Operacje i parametry — omówienie

Parametry, operacje i ich zależności są wyświetlane na różne sposoby w Edytorze bloku.
Można określić ustawienia dla niektórych z tych elementów.
Operacje
Operacja jest reprezentowana przez nazwę i ikonę (błyskawicę) w Edytorze bloku. Operacje
są pogrupowane w paski, w których są wyświetlane wszystkie operacje skojarzone z
parametrem.

Zatrzymanie wskaźnika na ikonie operacji do wyświetlenia
■ Skojarzony parametr
■ Skojarzony zbiór wskazań
■ Dodatkowe obiekty należące do operacji
UWAGA W celu użycia polecenia BSKOJARZ konieczne jest najpierw ustawienie zmiennej
systemowej na wartość BACTIONBARMODE 0.
Narzędzia niestandardowe
Można tworzyć niestandardowe narzędzia autorskie bloku, do których dostęp można
uzyskać z poziomu palet autorskich bloku Aby zachować narzędzia domyślne na paletach
autorskich bloków, należy utworzyć nową paletę dla niestandardowych narzędzi autorskich
bloku. Narzędzie zestawu parametrów można skopiować z jednej z istniejących palet i
wkleić do nowej palety.
Operacje i parametry — omówienie | 813

Zależności
Wybranie parametru, uchwytu lub operacji w Edytorze bloku powoduje podświetlenie
skojarzonych z nim obiektów. Nazywane jest to wyróżnianiem zależności. Istnieje możliwość
włączenia lub wyłączenia wyróżniania zależności.
Poniższy przykład przedstawia sposób tworzenia efektu otaczającego dla skojarzonego
parametru (Odległość) oraz operacji (Rozciągnij) w przypadku wybrania uchwytu
niestandardowego w Edytorze bloku.
Poniższa tabela wyszczególnia, co zostanie wyróżnione w przypadku wybrania

poszczególnych elementów w Edytorze bloku.
Obiekt wybrany w Obiekty o wyróżnionych zależnościach

Edytorze bloku
Parametr Skojarzone uchwyty i operacje
Uchwyt Skojarzone parametry i operacje
Operacja Skojarzone parametry, uchwyty i zbiór wskazań (geometria)
Określanie ustawień dla parametrów i operacji w Edytorze bloku
2 Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Zarządzaj ➤ Uruchamianie okna
dialogowego.
3 W oknie dialogowym Ustawienia edytora bloku ustaw żądane opcje.
Aby określić kolor tekstu dla operacji w Edytorze bloku

1 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie bactionbarmode.
2 Wpisz 0, aby wyświetlić obiekty operacji poprzednich wersji.

3 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie bactioncolor.
4 Podaj jedną z poniższych wartości:

■ JAKWARSTWA
■ JAKBLOK
■ Wartość całkowita od 1 do 255.
6 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie regen, aby ponownie wygenerować

rysunek.
PASEKZMNAKONSTR
Powoduje wyświetlenie lub ukrycie pasków operacji zbioru wskazań parametrów.
BEDYCJA
BEDYCJAUSTAW
Wyświetla okno dialogowe Ustawienia edytora bloku.
BLOK
REGEN
BACTIONBARMODE
Określa, czy paski operacji lub stare obiekty operacji są wyświetlane w Edytorze bloku.
BACTIONCOLOR
Ustawia kolor tekstu operacji wykonywanych w edytorze bloku.
BDEPENDENCYHIGHLIGHT
Określa, czy zaznaczenie parametru, operacji lub uchwytu w edytorze bloku będzie
powodowało zaznaczanie obiektów zależnych.
Operacje i parametry — omówienie | 815

BGRIPOBJCOLOR
Ustawia kolor uchwytów w edytorze bloku.
BGRIPOBJSIZE
Ustawia rozmiar wyświetlania niestandardowych uchwytów w edytorze bloku w
odniesieniu do rozdzielczości ekranu.
BPARAMETERCOLOR
Ustawia kolor parametrów w edytorze bloku.
BPARAMETERFONT
Ustawia czcionki stosowane dla nazw parametrów i operacji w edytorze bloku.
BPARAMETERSIZE
Ustawia długość tekstu nazw parametrów i funkcji w edytorze bloku w odniesieniu do
rozdzielczości ekranu.
BPTEXTHORIZONTAL
Wymusza wyświetlanie tekstu dla parametrów operacji i parametrów więzów w edytorze
bloku w układzie poziomym.
BTMARKDISPLAY
Określa, czy dla odniesień do bloków dynamicznych mają być wyświetlane znaczniki
zbiorów wartości.
BVMODE
Decyduje, w jaki sposób obiekty ustawione jako niewidoczne w bieżącym stanie
widoczności są wyświetlane w edytorze bloku.
Dodawanie parametrów do bloków dynamicznych

Uchwyty
Gdy użytkownik dodaje parametr do definicji bloku dynamicznego, dodawane są uchwyty
do kluczowych punktów parametru. Punkty kluczowe są częściami parametru, których
można użyć do zmiany odniesienia do bloku. Przykładowo, parametr liniowy ma punkty
kluczowe w punkcie bazowym i punkcie końcowym. Odległością parametru można
manipulować z dowolnego punktu kluczowego.
W Edytorze bloku można określić rozmiar i kolor wyświetlanego uchwytu. Ustawienie to
nie wpływa na wielkość i kolor uchwytów w odniesieniu do bloku.

Patrz także:
■ Określanie zestawów wartości dla bloków dynamicznych na stronie 836
■ Określanie właściwości dla bloków dynamicznych na stronie 831
■ Wyodrębnianie danych atrybutów bloku (zaawansowane) na stronie 783
BEDYCJA
BPARAMETER
BZAPISZ
Zapisuje definicję bieżącego bloku.
Dodawanie operacji do bloków dynamicznych

Operacje określają, w jaki sposób zmieni się lub przesunie geometria odniesienia do bloku
dynamicznego, gdy zmienią się właściwości niestandardowe odniesienia do bloku na
rysunku.
Operacje — omówienie
Ogólnie operację należy skojarzyć z parametrem i następującymi elementami:
■ Punkt charakterystyczny. Punkt parametru sterujący operacją.
■ Zbiór wskazań. Geometria, na którą operacja będzie miała wpływ.
Dodawanie operacji do bloków dynamicznych | 817

W przypadku przesuwania uchwytu w powyższym przykładzie zostanie rozciągnięta tylko
geometria w zbiorze wskazań.
BEDYCJA
BOPERACJA
BZESTOPERACJI
BSKOJARZ
BTABWYSZUKANIA
WŁAŚCIWOŚCI
Operacje przesuwania
Umożliwiają przesunięcie wybranych obiektów na określoną odległość i pod określonym
kątem.
Stosowanie operacji przesuwania względem parametru punktu

Operacja przesuwania skojarzona z parametrem punktu powoduje przesunięcie wszystkich
obiektów w zbiorze wskazań w dowolnym kierunku. Parametr punktu stanowi położenie
uchwytu dla operacji przesuwania w odniesieniu do bloku.

Zastosowanie operacji przesuwania względem parametru liniowego
Operacja przesuwania skojarzona z parametrem liniowym powoduje przesunięcie wszystkich
obiektów w zbiorze wskazań tylko w kierunku parametru liniowego. Parametr punkt
charakterystyczny stanowi położenie uchwytu w odniesieniu do bloku.
Stosowanie operacji przesuwania względem parametru biegunowego

Operacja przesuwania skojarzona z parametrem biegunowym powoduje przesunięcie
wszystkich obiektów w zbiorze wskazań w dowolnym kierunku. W odniesieniu do bloku
parametr punkt charakterystyczny stanowi:
■ Położenie uchwytu przesuwania
■ Odsunięcie od wybranych obiektów
Zastosowanie operacji przesuwania względem parametru biegunowego daje te same wyniki,

co zastosowanie operacji przesuwania względem parametru punktu.
BEDYCJA
BOPERACJA
BZESTOPERACJI
BSKOJARZ
BTABWYSZUKANIA
WŁAŚCIWOŚCI

Operacje skalowania
Umożliwiają przeskalowanie wybranych obiektów względem punktu bazowego określonego
przez operację.
Stosowanie operacji skalowania względem parametru liniowego

Operacja skalowania zastosowana względem parametru liniowego powoduje przeskalowanie
wybranych obiektów w kierunku parametru.
Stosowanie operacji skalowania względem parametru biegunowego

Operacja skalowania zastosowana względem parametru biegunowego powoduje
przeskalowanie wybranych obiektów według określonych odległości i kąta. Wprawdzie
zachowanie wynikowej geometrii będzie takie same, jak przy operacji skalowania
zastosowanej względem parametru liniowego, ale sposób manipulowania uchwytami w
palecie Właściwości będzie inny.
Stosowanie operacji skalowania względem parametru XY

Operacja skalowania zastosowana względem parametru XY powoduje przeskalowanie
wybranych obiektów tylko w kierunku X i Y określonym przez parametr. Wprawdzie
zachowanie wynikowej geometrii będzie takie same, jak w przypadku operacji skalowania
zastosowanej względem parametru liniowego, ale sposób manipulowania uchwytami w
palecie Właściwości będzie inny.
BEDYCJA
BOPERACJA
BZESTOPERACJI
BSKOJARZ
BTABWYSZUKANIA

WŁAŚCIWOŚCI
Operacje rozciągania
Umożliwiają przesunięcie i rozciągnięcie obiektów o określoną odległość w określonym
kierunku względem punktu bazowego określonego przez operację.
Stosowanie operacji rozciągania względem parametru punktu

Operacja rozciągania zastosowana względem parametru punktu powoduje przesunięcie i
rozciągnięcie wybranych obiektów na określoną odległość i pod określonym kątem.
Stosowanie operacji rozciągania względem parametru liniowego lub

biegunowego
Operacja rozciągania zastosowana względem parametru liniowego powoduje przesunięcie
i rozciągnięcie wybranych obiektów na określoną odległość w kierunku parametru.
Stosowanie operacji rozciągania względem parametru XY

Operacja rozciągania zastosowana względem parametru XY powoduje rozciągnięcie
wybranych obiektów tylko w kierunku X i Y określonym przez parametr.
BEDYCJA
BOPERACJA
BZESTOPERACJI
BSKOJARZ
BTABWYSZUKANIA

WŁAŚCIWOŚCI
Operacje rozciągania biegunowego

Umożliwiają obracanie, przesuwanie i rozciąganie obiektów o określony kąt oraz odległość.
Stosowanie operacji rozciągania biegunowego względem parametru

biegunowego
Operację rozciągania biegunowego można zastosować wyłącznie do parametru biegunowego.
Po zastosowaniu tej operacji wybrane obiekty są rozciągane, podobnie jak w przypadku
operacji rozciągania. Jednakże operacja rozciągania biegunowego dodatkowo umożliwia
rozciągnięcie obiektów pod dowolnym kątem.
BEDYCJA
BOPERACJA
BZESTOPERACJI
BSKOJARZ
BTABWYSZUKANIA
WŁAŚCIWOŚCI
Operacje obracania
Umożliwiają obracanie wybranych obiektów.
Operacja obracania jest zawsze skojarzona z parametrem obracania.

Zależne i niezależne punkty bazowe
Przy zastosowaniu operacji obracania można wybrać, czy punkt bazowy operacji ma być
zależny czy niezależny od punktu bazowego parametru.
BEDYCJA
BOPERACJA
BZESTOPERACJI
BSKOJARZ
BTABWYSZUKANIA
WŁAŚCIWOŚCI
Operacje odwracania
Umożliwiają odbicie lustrzane wybranych obiektów w odniesieniu do bloków dynamicznych
wokół określonej linii odbicia.
Operacja odwracania jest zawsze skojarzona z parametrem odwracania.
BEDYCJA
BOPERACJA

BZESTOPERACJI
BSKOJARZ
BTABWYSZUKANIA
WŁAŚCIWOŚCI
Operacje szyku
Umożliwiają skopiowanie i utworzenie szyku obiektów we wzorze o kształcie prostokąta.
Stosowanie operacji szyku względem parametru liniowego

Operacja szyku zastosowana względem parametru liniowego powoduje skopiowanie i
utworzenie szyku z wybranych obiektów we wzorze o kształcie prostokąta tylko wzdłuż
parametru.
Stosowanie operacji szyku względem parametru biegunowego

Operacja szyku zastosowana względem parametru biegunowego powoduje skopiowanie
wybranych obiektów i utworzenie z nich szyku we wzorze w kształcie prostokąta w
dowolnym kierunku i pod dowolnym kątem.
Stosowanie operacji szyku względem parametru XY

Operacja szyku zastosowana względem parametru XY powoduje skopiowanie i utworzenie
szyku z wybranych obiektów tylko w kierunku X i Y określonym przez parametr.
BEDYCJA
BOPERACJA

BZESTOPERACJI
BSKOJARZ
BTABWYSZUKANIA
WŁAŚCIWOŚCI
Operacje przeglądania
Tabele przeglądania umożliwiają skojarzenie wartości parametru dla odniesienia do bloku
dynamicznego z innymi określonymi danymi (na przykład z numerem części lub modelem).
Dane z odniesień do bloku można wyodrębnić podobnie, jak wyodrębnia się dane atrybutów
bloku.
Jeśli wartości parametrów w odniesieniu do bloku dynamicznego odpowiadają wierszowi
wartości właściwości wejściowych w tabeli przeglądowej, to odpowiednie wartości
właściwości tabeli przeglądowej zostaną przypisane do odniesienia do bloku. Te właściwości
i wartości przeglądania wyświetlane są na palecie Właściwości w polu Niestandardowe.
Tabele przeglądowe obsługują:
■ Wszystkie właściwości liczbowe (na przykład odległość i kąty dla punktu, parametry
liniowe, biegunowe, XY i obracania).
■ Właściwości parametru ciągu tekstowego (na przykład wartości parametru odwracania

i widoczności)
UWAGA Parametrów kluczowych bloku nie można dodawać do tabeli przeglądowej.

Zamiast tego należy użyć tabeli właściwości bloku. Więcej informacji znajduje się w
temacie Użycie Tabeli właściwości bloku.

Dodawanie właściwości i wartości do tabeli przeglądowej
Tabela przeglądowa właściwości składa się z właściwości wejściowych oraz właściwości
przeglądania.
■ Właściwości wejściowe.Parametry. Każdy z parametrów może odpowiadać jednej

kolumnie (z wyjątkiem parametrów punktu bazowego, linii trasowania i przeglądania).
Etykieta parametru jest używana jako nazwa właściwości.
■ Właściwości przeglądania. Parametry przeglądania. Każdy z parametrów przeglądania

może odpowiadać jednej kolumnie. Etykieta parametru przeglądania służy jako nazwa
właściwości.
Aby dodać wartości do komórek w każdej kolumnie, należy kliknąć komórkę i wprowadzić
wartość. Jeżeli zdefiniowano zestaw wartości dla właściwości wejściowej (parametru) w
tabeli, zostanie wyświetlona lista rozwijana dostępnych wartości. Postępuj zgodnie ze
wskazówkami zawartymi w Określanie wartości dla tabel przeglądowych na stronie 827.
Wartości niestandardowe
W tabeli przeglądowej, w której nie są używane zestawy wartości, wartościom parametrów
niezgodnym z wierszem wartości właściwości wejściowych z tabeli przeglądowej są
przypisywane wartości odpowiadające elementowi <Niepowiązany>. Domyślna wartość
to Niestandardowy.
Włączanie odwrotnego przeglądania

Właściwość przeglądania z włączonym odwrotnym przeglądaniem powoduje dodanie
uchwytu przeglądania do odniesienia do bloku dynamicznego. Po kliknięciu tego uchwytu
zostanie wyświetlona lista rozwijana wartości przeglądania tej kolumny. Odpowiadające
właściwości wejściowe wybranej pozycji listy są przypisywane do odniesienia do bloku.

Aby włączyć odwrotne przeglądanie dla właściwości przeglądania, każdy z wierszy w tabeli
przeglądowej musi być unikatowy. Aby sprawdzić, czy nie wystąpiły błędy lub puste
komórki, w oknie dialogowym Tabela przeglądowa właściwości kliknij opcję Test. Opcje
menu skrótów służą także do wstawiania, usuwania oraz zmiany kolejności wierszy.
Określanie wartości dla tabel przeglądowych

Poniższe zasady dotyczą określania wartości w tabelach przeglądowych:
■ Stosowanie przecinka jako separatora między wartościami.
■ Można określić liczbę unikatowych wartości oddzielonych przecinkami. Przykładowo:

5,6,7 5.5,6.25.
■ Aby określić zakres, użyj nawiasów [ ] w celu określenia zakresu zawierającego wartości
oddzielone przecinkiem lub zastosuj nawiasy okrągłe ( ), aby określić, że zakres nie
zawiera wartości oddzielonych przecinkiem.
■ Aby określić ciągły zakres, należy użyć pary wartości oddzielonych przecinkiem,
zamkniętych w nawiasach lub nawiasach kwadratowych. Przykładowo: [3,10] określa
dowolną wartość między 3 i 10, włącznie z 3 i 10; (3,10) określa dowolną wartość między
3 i 10, bez wartości 3 i 10.
■ Aby określić zakres niezamknięty, należy użyć wartości z przecinkiem, zamkniętych

w nawiasach lub nawiasach kwadratowych. Przykładowo: [,5] określa wartość mniejszą
lub równą 5; (5,) określa wartość większą niż 5.
■ W komórce tabeli nie można stosować więcej niż 256 znaków.
■ Zapis możliwy jest w jednostkach architektonicznych i mechanicznych (na przykład

15'1/4").
■ Jeżeli zostanie podana wartość w nieobowiązującym formacie, po przejściu do innej

komórki w tabeli wartość zostanie zresetowana do ostatniej wartości.
Patrz także:
■ Wyodrębnianie danych atrybutów bloku (zaawansowane) na stronie 783
Aby dodać operację przeglądania do definicji bloku dynamicznego
2 W Edytorze bloku, w oknie Palety autorskie bloku, na karcie Operacje, kliknij

narzędzie Operacja przeglądania.

3 W obszarze rysunku Edytora bloku wybierz jeden lub więcej parametrów przeglądania,
które mają być skojarzone z operacją. (Z parametrami przeglądania można skojarzyć
jedynie operację przeglądania).
4 Określ położenie operacji.
5 W oknie dialogowym Tabela przeglądowa właściwości wypełnij tabelę.
8 Po zakończeniu pracy z Edytorem bloku kliknij przycisk Zamknij edytor bloku.
Modyfikowanie tabeli przeglądowej, gdy paski operacji są wyświetlane w

Edytorze bloku
1 Umieść kursor na ikonie operacji przeglądania.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Wyświetl tabelę przeglądową.
Wyświetlanie i dodawanie właściwości do tabeli przeglądowej

1 W Edytorze bloku kliknij dwukrotnie operację przeglądania w definicji bloku
dynamicznego.
2 W oknie dialogowym Tabela przeglądowa właściwości kliknij Dodaj właściwości.
3 W lewym dolnym rogu okna dialogowego Dodaj właściwości parametru kliknij opcję
Dodaj właściwości wprowadzania lub Dodaj właściwości przeglądania.
4 Na liście Właściwości parametru wybierz właściwości parametru, które mają być

dodane do tabeli przeglądowej. Aby wybrać więcej niż jedną właściwość, przytrzymaj
wciśnięty klawisz Ctrl.
6 W oknie dialogowym Tabela przeglądowa właściwości kliknij pustą komórkę i wykonaj

■ Wybierz wartość z listy rozwijanej. (Lista rozwijana jest wyświetlana tylko, gdy
dla parametru został określony zestaw wartości).
■ Podaj wartość.

Umożliwienie lub anulowanie możliwości przeglądania odwrotnego
2 W Edytorze bloku kliknij dwukrotnie operację przeglądania w definicji bloku

dynamicznego.
3 W oknie dialogowym Tabela przeglądowa właściwości u dołu kolumny Przegląd

właściwości wykonaj jedną z operacji:
■ Kliknij opcję Tylko do odczytu, a następnie wybierz z listy opcję Pozwól na
odwrotne przeglądanie.
■ Kliknij opcję Pozwól na odwrotne przeglądanie, a następnie wybierz z listy pozycję

Tylko do odczytu.
UWAGA Opcję Pozwól na odwrotne przeglądanie można wybrać tylko po

wprowadzeniu danych do kolumny.
BOPERACJA
BEDYCJA
BTABWYSZUKANIA
BPARAMETER
Użycie operacji łańcuchowych

Parametry: punktowy, liniowy, biegunowy, XY i obracania mają właściwość nazywaną
Operacje łańcuchowe. Właściwość ta wpływa na zachowanie parametru, jeśli parametr jest
częścią zbioru wskazań operacji.

Przykładowo, można włączyć parametr punktowy do zbioru wskazań operacji rozciągania,
która jest skojarzona z parametrem liniowym. W razie edycji parametru liniowego w
odniesieniu do bloku skojarzona z nim operacja rozciągania powoduje zmiany w zbiorze
wskazań. Parametr punktowy jest edytowany przez zmianę parametru liniowego, ponieważ
parametr punktowy jest zawarty w zbiorze wskazań.
Poniższy przykład przedstawia definicję bloku w Edytorze bloku. Parametr punktowy
(oznaczony etykietą Położenie) zawarty jest w zbiorze wskazań operacji rozciągania.
Jeżeli właściwość Operacje łańcuchowe dla parametru punktowego jest ustawiona na Tak,
wówczas zmiana parametru liniowego wywoła operację przesuwania skojarzoną z
parametrem punktowym. Skutek będzie podobny jak w przypadku edycji parametru
punktowego w odniesieniu do bloku za pomocą uchwytu lub właściwości niestandardowej.
Jeżeli właściwość Operacje łańcuchowe jest ustawiona na Nie, to operacja przesuwania

skojarzona z parametrem nie zostanie rozpoczęta, jeżeli wystąpią zmiany parametru
liniowego. Dlatego okrąg nie zostanie przesunięty.

Aby określić właściwość Operacje łańcuchowe dla parametru punktowego,
liniowego, biegunowego, XY lub obracania
2 W edytorze bloku kliknij menu Narzędzia ➤ Właściwości. Zostanie wyświetlona

paleta Właściwości.
3 W Edytorze bloku wybierz parametr punktowy, liniowy, biegunowy, XY lub obracania.
4 Na palecie Właściwości, w polu Różne, kliknij Operacje łańcuchowe.
5 Z listy rozwijanej wybierz Tak lub Nie.
7 (Opcjonalnie) Po zakończeniu pracy z Edytorem bloku kliknij przycisk Zamknij

edytor bloku.
BEDYCJA
BPARAMETER
WŁAŚCIWOŚCI
Określanie właściwości dla bloków dynamicznych

Z poziomu palety Właściwości można sterować sposobem wyświetlania parametrów.
Właściwości niestandardowe
W Edytorze bloku można określić właściwości parametru w definicji bloku dynamicznego.
Niektóre właściwości mogą być wyświetlone na rysunku jako właściwości niestandardowe
dla odniesień do bloków dynamicznych. Właściwości te wyświetlane są w polu
Niestandardowe na palecie Właściwości.
Określanie właściwości dla bloków dynamicznych | 831

Inne właściwości parametru, takie jak właściwość Zestaw wartości i Operacje łańcuchowe,
definiują, w jaki sposób odniesienie do bloku będzie funkcjonowało na rysunku.
Przypisywanie etykiet do parametrów

Po wybraniu odniesienia do bloku dynamicznego w rysunku do niestandardowych
właściwości w palecie Właściwości są przypisywane etykiety parametrów. Można określić,
czy te właściwości niestandardowe będą wyświetlane dla odniesienia do bloku, po wybraniu
go na rysunku. Właściwości te można także pobrać za pomocą kreatora wyodrębniania
atrybutów.
Dobrą metodą jest określenie unikatowej etykiety dla parametru wewnątrz bloku.
Nadpisania współczynnika odległości

Właściwość współczynnika odległości umożliwia zmianę wartości parametru o określony
współczynnik. Przykładowo, jeśli współczynnik odległości dla operacji rozciągania zostanie
ustawiony na 2, skojarzona geometria w odniesieniu do bloku zostanie powiększona o
dwukrotność odległości, na jaką przesunięty zostanie uchwyt.
Nadpisania odsunięcia kąta

Właściwość odsunięcia kąta umożliwia zwiększenie lub zmniejszenie kąta zmienianej
wartości parametru o określoną wartość. Przykładowo, jeżeli odsunięcie kąta operacji
przesuwania zostanie nastawione na wartość 90, wówczas odniesienie do bloku przesunie
się o 90 stopni poza wartość kąta ruchu uchwytu.
Lista właściwości dla parametrów operacji

Dostępne są następujące właściwości dostosowywania zachowania parametrów operacji.
Nazwa właściwości Opis Skojarzony

parametr
■ Nazwa kąta Umożliwia zdefiniowanie etykiety dla ■ Punktowy

parametru. Wyświetlane w obszarze rysunku
■ Nazwa odległości ■ Liniowy
Edytora bloku i właściwości niestandar-
■ Odwróć nazwę dowych odniesienia do bloku, kiedy jest ■ Biegunowy
■ Nazwa odległości wybrany uchwyt. ■ XY
poziomej ■ Obracania
■ Nazwa ■ Odwracania
przeglądania
■ Widoczności
■ Nazwa położenia
■ Przeglądania
■ Nazwa odległości
pionowej

parametr
■ Nazwa widoczno-
ści
■ Opis kąta Umożliwia zdefiniowanie opisu wyja- ■ Punktowy

śniającego działanie parametru. Ciąg
■ Opis odległości ■ Liniowy
tekstowy będzie wyświetlany w etykiecie
■ Opis odwrócenia narzędzia, kiedy wskaźnik myszy znajdzie się ■ Biegunowy
■ Opis odległości na nazwie położenia. ■ XY
poziomych ■ Obracania
■ Opis położenia ■ Odwracania
■ Opis odległości ■ Widoczności
pionowych
■ Przeglądania
■ Opis widoczności
■ Ciąg opisu
przeglądania
■ Nazwa stanu ba- Powoduje wyświetlenie etykiety w elemencie Odwrócenie

zowego Parametr odwracania po wyświetleniu okre-
ślonego obiektu tak, jak został narysowany
■ Nazwa stanu
(Stan bazowy), lub po przeprowadzeniu na
odwróconego
nim manipulacji (Stan odwrócony).
Wyświetlane we właściwościach niestandar-
dowych odniesienia do bloku po wybraniu
uchwytu.
Typ bazowego Umożliwia określenie dla operacji Obróć, czy Obróć

punkt bazowy dla obrotu ma być zależny od
punktu bazowego parametru, czy od niezale-
żnego punktu bazowego określonego w
definicji bloku.
Typ odległości Umożliwia określenie, czy odległość ■ Przesuwanie

przesunięcia ma być wartością parametru X,
■ Rozciąganie
Y, czy wartością współrzędnych X i Y od
punktu bazowego parametru.
Pokaż właściwości Umożliwia określenie, czy dla wybranego ■ Punktowy

odniesienia do bloku na palecie Właściwości
■ Liniowy

parametr
mają być wyświetlane właściwości niestandar- ■ Biegunowy
dowe.
■ XY
■ Obrót
■ Odwracania
■ Widoczności
■ Przeglądania
Patrz także:
■ Definiowanie parametrów użytkownika w blokach dynamicznych
■ Określanie zestawów wartości dla bloków dynamicznych na stronie 836
■ Użycie operacji łańcuchowych na stronie 829
■ Określanie uchwytów dla bloków dynamicznych na stronie 839
Aby określić sposób wyświetlania właściwości niestandardowych w

odniesieniu do bloku dynamicznego
1 Upewnij się, że paleta Właściwości została wyświetlona. W przeciwnym razie Kliknij
kolejno menu Narzędzia ➤ Palety ➤ Właściwości.
3 W Edytorze bloku wybierz parametr.
4 Na palecie Właściwości w obszarze Różne kliknij opcję Pokaż właściwości.
5 Na liście rozwijanej wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Wybierz Tak, aby wyświetlić właściwości niestandardowe odniesienia do bloku.
■ Wybierz Nie, aby zaznaczyć, że właściwości niestandardowe nie będą wyświetlane

dla odniesienia do bloku.

edytor bloku.
Aby określić, że odniesienie do bloku dynamicznego można rozwijać

1 Otwórz definicję bloku w Edytorze bloku
2 Upewnij się, czy w Edytorze bloku nie jest wybrany żaden element.
3 Na palecie Właściwości, w polu Blok, kliknij Pozwól rozbić.

edytor bloku.
Aby zabezpieczyć przed nierównomiernym skalowaniem w odniesieniu do

bloku dynamicznego
1 Otwórz definicję bloku w Edytorze bloku
2 Upewnij się, czy w Edytorze bloku nic nie zostało wybrane.
3 Na palecie Właściwości, w polu Blok, kliknij Skaluj proporcjonalnie.

edytor bloku.
BEDYCJA
BPARAMETER

WŁAŚCIWOŚCI
Określanie zestawów wartości dla bloków dynamicznych

Zestaw wartości jest zakresem lub listą wartości określonych dla parametru. Wartości te
można wyświetlić dla odniesienia do bloku w postaci listy rozwijanej obok etykiety
parametru w polu Niestandardowe na palecie Właściwości. Gdy użytkownik zdefiniuje
zestaw wartości parametru, parametr zostaje ograniczony do tych wartości podczas
manipulowania odniesieniem do bloku na rysunku. Przykładowo, jeżeli zostanie
zdefiniowany parametr liniowy w bloku, który reprezentuje okno dla wartości 20, 40 i 60,
to sprawi on, że okno będzie mogło być rozciągnięte tylko do 20, 40 i 60 jednostek.
Gdy użytkownik tworzy listę wartości parametru, do zestawu wartości dodawana jest
automatycznie wartość parametru istniejąca w definicji. Jest to domyślna wartość dla
odniesienia do bloku, kiedy wstawiana jest do rysunku.
UWAGA Jeżeli wartości w zestawie wartości zostaną ponownie zdefiniowane po dodaniu

właściwości parametru do tabeli przeglądowej, należy zaktualizować tabelę przeglądową,
aby nowe wartości zostały dopasowane w zestawie wartości.
Dodawanie lub usuwanie zestawu wartości dla parametru

4 Na palecie Właściwości, w polu Zestaw wartości, kliknij jedną z poniższych opcji:

■ Typ kątowych

■ Typ odległości
■ Typ poziomych
■ Typ pionowych
5 Na listy rozwijanej wybierz Lista.
6 Na palecie Właściwości, w polu Zestaw wartości, kliknij jedną z poniższych opcji:

■ Lista wartości kątowych
■ Lista wartości odległości
■ Lista wartości poziomych
■ Lista wartości pionowych
7 Kliknij przycisk [...].
8 W oknie dialogowym Dodaj wartość odległości/kąt wprowadź jedną lub wiele wartości
oddzielonych przecinkami albo, aby usunąć wartość, wybierz ją z listy.
9 Kliknij opcję Dodaj lub Usuń.

edytor bloku.
Aby określić zestaw wartości przyrostu dla parametru liniowego,

biegunowego, XY lub obracania
3 W Edytorze bloku wybierz parametr liniowy, biegunowy, XY lub obracania.
4 Na palecie Właściwości, w polu Zestaw wartości, kliknij Typ odległości, Typ kątowych,
Typ poziomych lub Typ pionowych.
5 Z listy rozwijanej wybierz Przyrost.
Określanie zestawów wartości dla bloków dynamicznych | 837

6 Na palecie Właściwości, w polu Zestaw wartości, kliknij Przyrost odległości, Przyrost
kątowych, Przyrost poziomych lub Przyrost pionowych, a następnie wprowadź wartość
przyrostu parametru.
7 Kliknij Minimum odległości, Minimum kątowych, Minimum poziomych lub

Minimum pionowych, a następnie wprowadź minimalną wartość dla parametru.
8 Kliknij Maksimum odległości, Maksimum kątowych, Maksimum poziomych lub

Maksimum pionowych, a następnie wprowadź maksymalną wartość dla parametru.

edytor bloku.
Aby określić minimalne i maksymalne wartości dla parametru liniowego,

biegunowego, XY lub obracania
3 W Edytorze bloku wybierz parametr liniowy, parametr XY lub parametr obracania.
4 Na palecie Właściwości, w polu Zestaw wartości, kliknij Minimum odległości,

Minimum kątowych, Minimum poziomych lub Minimum pionowych, a następnie
wprowadź minimalną wartość parametru.
5 Kliknij Maksimum odległości, Maksimum kątowych, Maksimum poziomych lub

Maksimum pionowych, a następnie wprowadź maksymalną wartość dla parametru.

edytor bloku.

BEDYCJA
BPARAMETER
WŁAŚCIWOŚCI
Określanie wartości kąta i odległości

Nadpisania operacji są właściwościami operacji, które nie mają wpływu na odniesienie do
bloku aż do jego zmodyfikowania w rysunku. Nadpisań współczynnika odległości można
używać z następującymi operacjami:
■ Przesuwanie na stronie 818
■ Rozciąganie na stronie 821
■ Rozciąganie biegunowe na stronie 822
Te właściwości nadpisywania operacji można określić, postępując zgodnie z monitami

wiersza polecenia podczas dodawania operacji do definicji bloku dynamicznego. Można
także określić te właściwości na palecie Właściwości, wybierając operację w Edytorze bloku.
WŁAŚCIWOŚCI
Określanie uchwytów dla bloków dynamicznych

Typ parametru Rodzaj uchwytu Operacje, które można
skojarzyć z parametrem
Punktowy Standardowy Przesuwanie, rozciąganie
Określanie wartości kąta i odległości | 839

Typ parametru Rodzaj uchwytu Operacje, które można
skojarzyć z parametrem
Liniowy Liniowy Przesuwanie, skalowanie,

rozciąganie, szyk
Biegunowy Standardowy Przesuwanie, skalowanie,

rozciąganie, rozciąganie
biegunowe, szyk,
XY Standardowy Przesuwanie, skalowanie,

rozciąganie, szyk
Obracania Obracania Obrót
Odwracania Odwracania Odwracanie
Dopasowania Dopasowania Nic (Operacja jest niejawnie

skojarzona z parametrem i w
nim zawarta).
Widoczności Przeglądania Nic (Operacja jest niejawnie

skojarzona ze stanem
widoczności i sterowana
przez niego).
Przeglądania Przeglądania Przeglądanie
Bazowy Standardowy Nic
Gdy do definicji bloku dynamicznego dodawany jest parametr, do bloku automatycznie

dodawane są uchwyty niestandardowe skojarzone z punktami kluczowymi parametru.
Wszystkie parametry (oprócz parametru dopasowania, który zawsze wyświetla jeden
uchwyt) mają właściwość nazywaną Liczba uchwytów. Gdy w Edytorze bloku wybierany
jest parametr, na palecie Właściwości wyświetlany jest element Liczba uchwytów.
Właściwość ta umożliwia określenie liczby uchwytów z wstępnie ustawionej listy, które
mają być wyświetlane dla parametru.

UWAGA W przypadku parametrów, które nie zostały skojarzone z operacją, nie są
wyświetlane uchwyty.
Jeżeli zostanie określone, że parametr ma mieć 0 uchwytów, nadal można edytować

odniesienie do bloku dynamicznego za pomocą palety Właściwości (jeżeli blok został w
ten sposób zdefiniowany).
Jeżeli definicja bloku dynamicznego zawiera stany widoczności na stronie 846 lub tabelę
przeglądową na stronie 825, to można zdefiniować blok w ten sposób, aby jedynym
wyświetlanym uchwytem był uchwyt przeglądania. Kliknięcie tego uchwytu na odniesieniu
do bloku powoduje wyświetlenie listy rozwijanej. Podczas wybierania elementu z listy może
zmienić się sposób wyświetlania odniesienia do bloku.
Uchwyty są dodawane automatycznie do punktów kluczowych parametru. Położenie

uchwytu można zmienić w obszarze bloku względem skojarzonego punktu kluczowego na
parametrze. W razie zmiany położenia uchwytu jest on nadal przypisany do punktu
kluczowego, z którym jest skojarzony.
UWAGA Uchwyty nie są wyświetlane dla punktów kluczowych, które nie są skojarzone
z operacją.
Typ parametru dodawanego do definicji bloku dynamicznego określa typ uchwytów

dodawanych do bloku.
Rodzaj Manipulowanie uchwytami na Skojarzone parametry

uchwytu rysunku
Standar- Wewnątrz płaszczyzny w dowolnym Bazowy, punktowy,

dowy kierunku biegunowy i XY
Liniowy Do przodu lub do tyłu w określonym Liniowy

kierunku lub wzdłuż osi
Obracania Wokół osi Obracania
Określanie uchwytów dla bloków dynamicznych | 841

Rodzaj Manipulowanie uchwytami na Skojarzone parametry
uchwytu rysunku
Odwracania Kliknij, aby odwrócić odniesienie do Odwracania

bloku dynamicznego
Dopasowanai Wewnątrz płaszczyzny w dowolnym Dopasowania

kierunku; przesuwanie nad obiektem
wymusza dopasowanie odniesienia do
bloku do obiektu
Przeglądania Kliknij, aby wyświetlić listę elementów Widoczności,

przeglądania
Określanie etykietek na uchwytach

Każdy z parametrów bloku dynamicznego ma jedno lub kilka pól opisu z wyjątkiem
parametrów punktu bazowego i wyrównania.
Parametr Opis
Punkt Opis położenia
Liniowy Opis odległości
Biegunowy Opis odległości, opis kata
XY Opis odległości poziomej, opis odległości pionowej
Obrót Opis kąta
Odwrócenie Opis pliku
Widoczno- Opis widoczności

ść
Przeglądanie Opis przeglądania
Wyrównanie Ustawione na wartość „Dopasowuje blok do obiektu”
Punkt ba- Nie jest potrzebna specjalna etykieta narzędzi

zowy

Określanie wstawiania cyklicznego dla uchwytów w blokach dynamicznych
Uchwyty w blokach dynamicznych są wyposażone we właściwość nazywaną Cyklicznie. Po
ustawieniu tej właściwości na Tak uchwyt staje się dostępnym punktem wstawienia
odniesienia do bloku dynamicznego. Wstawiając odniesienie do bloku dynamicznego na
rysunku, można użyć klawisza Ctrl, aby przechodzić między dostępnymi uchwytami i
wybrać ten, który będzie punktem wstawienia bloku.
Aby określić liczbę uchwytów niestandardowych wyświetlanych dla

parametru w bloku dynamicznym
3 Na palecie Właściwości, w polu Różne, kliknij Liczba uchwytów, a następnie wybierz

liczbę uchwytów, które mają być wyświetlane dla parametru.

edytor bloku.
Aby zmienić położenie uchwytu w definicji bloku dynamicznego
2 W Edytorze bloku wybierz uchwyt niestandardowy (nie uchwyt standardowy

skojarzony z punktem kluczowym parametru).
3 Wykonaj jedną z poniższych czynności, aby ponownie umieścić uchwyt:

■ Przeciągnij uchwyt do innego położenia w obszarze bloku.
■ Na palecie Właściwości, w polu Geometria, wprowadź wartość dla właściwości

X bazowego i Y bazowego. (Wartości te odnoszą się do punktu bazowego
parametru).

edytor bloku.
Aby zresetować domyślne położenia uchwytów w definicji bloku

dynamicznego
2 W edytorze bloku, w wierszu polecenia wprowadź wyrażenie bzestawuchwytów.
3 Wybierz uchwyt, dla którego ustawienie uchwytu (uchwytów) ma zostać zresetowane.
4 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie reposition.

edytor bloku.
Aby włączyć lub wyłączyć cykliczne wstawianie uchwytu niestandardowego

w odniesieniu do bloku dynamicznego
2 W edytorze bloku w wierszu polecenia wprowadź wyrażenie bkolejcykl.
3 W oknie dialogowym Kolejność wstawiania cyklicznego wybierz uchwyt z listy i

kliknij Cyklicznie, aby włączyć lub wyłączyć cykliczne przechodzenie dla uchwytu.
(Znacznik w kolumnie Cyklicznie oznacza, że włączona jest opcja cykliczności dla
tego uchwytu).

edytor bloku.

Aby zmodyfikować kolejność cyklicznego wstawiania uchwytów
niestandardowych w odniesieniu do bloku dynamicznego
2 W edytorze bloków w wierszu polecenia wprowadź wyrażenie bkolejcykl.
3 W oknie dialogowym Kolejność wstawiania cyklicznego wybierz uchwyt z listy i

kliknij W górę lub W dół. (Znacznik w kolumnie Cyklicznie oznacza, że włączona
jest opcja cykliczności dla tego uchwytu).
4 Powtarzaj krok 2 tak długo, aż zakończysz modyfikowanie kolejności wyboru

uchwytów.

edytor bloku.
BEDYCJA
BKOLEJCYKL
Zmienia kolejność cyklicznego przełączania uchwytów w przypadku odniesienia do bloku
dynamicznego.
BZESTAWUCHWYTÓW
Tworzy, usuwa lub resetuje uchwyty skojarzone z parametrem.
BPARAMETER
GRIPTIPS

Sterowanie widocznością obiektów w bloku
Dzięki stanom widoczności można utworzyć blok z różnymi reprezentacjami graficznymi.
Przykładowo, można używać czterech następujących symboli spoiny. Stosując statusy
widoczności, można połączyć te symbole spoiny w pojedynczy blok dynamiczny.
Po połączeniu geometrii w Edytorze bloku należy dodać parametr widoczności.

Dla każdego symbolu spoiny można utworzyć inny stan widoczności i nadać im nazwy
(na przykład SPO1, SPO2, SPO3 oraz SPO4). W następnym przykładzie stan widoczności
SPO1 jest wyświetlany w Edytorze bloku. Geometria wyświetlana w stanie przyciemnienia
nie jest widoczna w stanie widoczności SPO1.
Na karcie kontekstowej Edytora bloku jest wyświetlana nazwa bieżącego stanu widoczności.
Ten obszar paska narzędzi udostępnia także kilka narzędzi do pracy ze stanami widoczności.
Istnieje możliwość ukrycia niektórych obiektów geometrycznych w danym stanie. Przycisk
Tryb widoczności (BVMODE) umożliwia określenie, czy geometria jest wyświetlana.
Tworzenie nowego stanu widoczności

2 Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Widoczność ➤ Stany widoczności.
3 W oknie dialogowym Stany widoczności kliknij Nowy.
4 W oknie dialogowym Nowy stan widoczności podaj nazwę dla nowego stanu
widoczności.

■ Kliknij opcję Ukryj wszystkie istniejące obiekty w nowym stanie.
■ Kliknij opcję Pokaż wszystkie istniejące obiekty w nowym stanie.
■ Kliknij opcję Zostaw wido. istn. obiek. niezmienioną w nowym stanie.
Aby ustawić stan widoczności jako bieżący
3 Wybierz stan widoczności, który ma zostać ustawiony jako bieżący.
Zmiana nazwy lub usunięcie stanu widoczności
3 W oknie dialogowym Stany widoczności wybierz stan widoczności z listy.

■ Kliknij opcję Zmień nazwę i podaj nową nazwę dla stanu widoczności.
Sterowanie widocznością obiektów w bloku | 847

■ Kliknij opcję Usuń.
Określanie w bieżącym stanie widoczności, czy obiekty mają być widoczne

czy niewidoczne
■ Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Widoczność ➤ Pokaż.
■ Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Widoczność ➤ Ukryj.
3 W obszarze rysunku wybierz obiekty. Naciśnij klawisz Enter.
4 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie bieżący. Naciśnij klawisz Enter.
Określanie we wszystkich stanach widoczności, czy obiekty mają być

widoczne czy niewidoczne
2 W obszarze rysunku Edytora bloku wybierz obiekty, które mają być widoczne we
wszystkich stanach widoczności.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy w obszarze rysunku i wybierz jedną z

■ Widoczność obiektu ➤ Pokaż dla wszystkich stanów
■ Widoczność obiektu ➤ Ukryj dla wszystkich stanów
Wyświetlanie lub ukrywanie niewidocznej geometrii dla stanów widoczności

2 Kliknij kolejno kartę Edytor bloku ➤ panel Widoczność ➤ Tryb widoczności.
Aby zmienić kolejność listy stanów widoczności dla odniesienia do bloku

dynamicznego
4 Kliknij W górę lub W dół, aby zmienić kolejność.
5 Powtarzaj kroki 2 i 3, aż lista stanów widoczności będzie miała żądaną kolejność.
Aby ustawić domyślny stan widoczności dla odniesienia do bloku

dynamicznego
4 Klikaj W górę, aż wybrany stan widoczności będzie się znajdował na górze listy.
BEDYCJA
Sterowanie widocznością obiektów w bloku | 849

BPARAMETER
BWUKRYJ
Sprawia, że obiekty w definicji bloku dynamicznego są niewidzialne przy bieżącym stanie
widoczności lub we wszystkich stanach widoczności.
BWPOKAŻ
Sprawia, że obiekty w definicji bloku dynamicznego są widoczne w bieżącym stanie
widoczności lub we wszystkich stanach widoczności.
BWSTAN
BVMODE
Decyduje, w jaki sposób obiekty ustawione jako niewidoczne w bieżącym stanie
widoczności są wyświetlane w edytorze bloku.

Praca z modelami 3D
851
852
Tworzenie modeli 3D
23
W programie AutoCAD LT istnieje możliwość wyświetlania obiektów 3D z takich produktów, jak AutoCAD.
Tworzenie obiektów 3D jest ograniczone do obiektów o niezerowej grubości w przestrzeni lub obiektów,
które można wyświetlać przy użyciu stylu wizualnego modelu szkieletowego.
Tworzenie modeli szkieletowych

Model szkieletowy jest reprezentacją krawędziową lub szkieletową obiektu 3D ze świata
rzeczywistego zbudowaną z linii i krzywych.
Modele szkieletowe składają się tylko z punktów, linii i krzywych, które opisują krawędzie
obiektu. Ponieważ każdy obiekt tworzony jako model szkieletowy musi być niezależnie
narysowany i umieszczony w przestrzeni, ten rodzaj modelowania może być często bardzo
czasochłonny.
Model szkieletowy można wykorzystać, aby:
■ Obejrzeć model z dowolnego punktu (punktu obserwacji)
■ Automatycznie wygenerować standardowe prostokątne i pomocnicze rzuty
■ Łatwo wygenerować rozbite widoki
■ Analizować przestrzenne zależności i najmniejszą odległość między narożnikami i

krawędziami oraz sprawdzać zachodzenie
■ Zredukować liczbę koniecznych prototypów
Zmienna systemowa ISOLINES steruje liczbą linii reprezentacji stosowanych do

wizualizowania fragmentów zakrzywionych modelu szkieletowego. Zmienna systemowa
FACETRES steruje wygładzeniem obiektów cieniowanych i obiektów z ukrytymi liniami.
853
Metody tworzenia modeli szkieletowych
Można tworzyć modele szkieletowe przez umieszczenie dowolnego obiektu 2D w dowolnym
miejscu przestrzeni 3D, wykorzystując takie metody jak:
■ Należy wpisać współrzędne 3D definiujące położenie obiektu względem osi X, Y i Z.
■ Określ domyślną płaszczyznę konstrukcyjną (płaszczyznę XY w układzie LUW), na

której będzie rysowany obiekt.
■ Przesuwanie lub kopiowanie obiektu do wybranego miejsca w przestrzeni 3D już po

utworzeniu.
Modelowanie szkieletowe jest umiejętnością, która wymaga praktyki i doświadczenia.

Najlepszym sposobem nauczenia się tworzenia modeli szkieletowych jest rozpoczęcie od
prostych modeli i stopniowe przechodzenie do modeli bardziej złożonych.
Porady przydatne w pracy z modelami szkieletowymi

Tworzenie modeli szkieletowych 3D może być trudniejsze i bardziej czasochłonne niż
tworzenie ich rzutów 2D. Poniżej jest kilka wskazówek, które pomogą w efektywnej pracy:
■ Należy zaplanować i zorganizować model tak, aby wyłączyć warstwy i zmniejszyć

wizualne skomplikowanie modelu. Kolor może pomóc w odróżnianiu obiektów w
różnych widokach.
■ Należy tworzyć geometrię konstrukcyjną, aby definiować podstawowy zarys modelu.
■ Warto używać wielu widoków, a w szczególności widoków izometrycznych, aby uprościć

wizualizację modelu i wybieranie obiektów.
■ Warto eksperymentować z ustawieniami układu LUW w przestrzeni 3D. Płaszczyzna

XY bieżącego układu LUW działa jako płaszczyzna konstrukcyjna dla płaskich obiektów
takich jak okręgi i łuki. Układ LUW wyznacza również płaszczyznę operacji dla ucinania
i wydłużania, odsuwania i obracania obiektów.
■ Należy uważnie używać trybów lokalizacji i skoku siatki, aby zapewnić właściwą
dokładność modelu.
■ Należy używać filtrów współrzędnych do rzutów prostopadłych i łatwej lokalizacji

punktów w przestrzeni 3D w oparciu o położenie punktów innych obiektów.
Rzutowanie linii prostopadłej od punktu 3D na płaszczyznę XY

854 | Rozdział 23 Tworzenie modeli 3D

2 Użyj trybu lokalizacji, aby określić punkt na obiekcie, który nie znajduje się na
płaszczyźnie XY układu LUW.
To miejsce definiuje pierwszy punkt linii.
3 Wprowadź .xy, a następnie wprowadź @ w wierszu polecenia.

Operacja ta pobiera wartości współrzędnych X i Y pierwszego punktu.
4 Wprowadź 0, aby określić wartość współrzędnej Z.

Wartości X i Y wyodrębnione z pierwszego punktu są łączone z nową wartością
współrzędnej Z (0) w celu zakończenia definiowania drugiego punktu.
Polecenia
LUW
Zmienne systemowe
ELEVATION
FACETRES
ISOLINES
Określa liczbę linii konturu wyświetlanych na powierzchniach zakrzywionych brył 3D.
Dodawanie grubości 3D do obiektów

Użyj właściwości grubości, aby nadać obiektom wygląd 3D.
Grubość 3D obiektu jest odległością, na której obiekt jest wydłużany, czyli pogrubiany,
powyżej lub poniżej jego położenia w przestrzeni. Grubość dodatnia jest wyciągana prosto
w kierunku dodatnim osi Z; grubość ujemna jest wyciągana prosto w dół (kierunek ujemny
osi Z). Grubość zero (0) oznacza, że obiekt nie może zostać pogrubiony do stanu 3D.
Dodawanie grubości 3D do obiektów | 855

Orientacja układu LUW, kiedy obiekt został utworzony, określa kierunek Z. Obiekty o
grubości niezerowej mogą być cieniowane oraz mogą zakrywać inne obiekty.
Właściwość Grubość zmienia wygląd następujących obiektów:
■ Obszary 2D
■ Łuki
■ Okręgi
■ Linie
■ Polilinie (również polilinie dopasowane do splajnów, prostokątów, wieloboków,

obwiedni oraz pierścieni)
■ Tekst (tylko gdy został utworzony jako tekst jednowierszowy za pomocą czcionki SHX)
■ Trasy
■ Punkty
Modyfikacja grubości obiektów innego rodzaju nie ma wpływu na ich wygląd.

Użytkownik może ustawić grubość domyślną dla tworzonych obiektów, ustawiając zmienną
systemową THICKNESS. W przypadku istniejących obiektów należy zmieniać właściwość
grubości na palecie Właściwości.
Grubość 3D jest stosowana jednolicie do całego obiektu: jeden obiekt nie może posiadać
różnych grubości.
Aby zobaczyć wpływ grubości na obiekt, może zaistnieć potrzeba zmiany punktu
obserwacyjnego 3D.
Aby ustawić grubość 3D dla nowych obiektów

1 Kliknij menu Format ➤ Grubość.
2 W wierszu polecenia wprowadź wartość grubości.

W przypadku tworzenia nowych obiektów mają one określoną grubość 3D.
856 | Rozdział 23 Tworzenie modeli 3D

Aby zmienić grubość 3D istniejących obiektów
1 Zaznacz obiekty, których grubość 3D ma zostać zmieniona.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy jeden z obiektów Kliknij Właściwości.
3 Na palecie Właściwości wybierz pole Grubość i wprowadź nową wartość.

Wybrane obiekty ulegną zmianie, aby wyświetlić określoną grubość 3D.
Polecenia
POZIOM
Ustawia poziom i grubość wyciągnięcia nowych obiektów.
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
THICKNESS
Ustala bieżącą grubość 3D.
VIEWMODE
Przechowuje tryb Widok dla bieżącej rzutni.
Dodawanie grubości 3D do obiektów | 857

858
Opisywanie rysunków
859
860
Praca z opisami
24
Podczas opisywania rysunku można używać pewnych narzędzi i właściwości, aby ułatwić sobie pracę z
opisami.
Opisy — omówienie
Opisy to uwagi i inne typy symboli objaśniających bądź obiektów używanych typowo do
dodawania informacji do rysunku.
Przykłady opisów obejmują
■ Etykiety i uwagi
■ Tabele
■ Wymiary i tolerancje
■ Kreskowania
■ Objaśnienia
■ Bloki
Typy obiektów używanych do tworzenia opisów obejmują
■ Kreskowania
■ Tekst (jedno- lub wielowierszowy)
■ Tabele
■ Wymiary
■ Tolerancje
861
■ Linie odniesienia i wielolinie odniesienia
■ Bloki
■ Atrybuty
Polecenia
ATRDEF
BLOK
WYMSTYL
KRESKUJ
Wypełnia obszar zamknięty lub wybrane obiekty wzorem kreskowania, pełnym
wypełnieniem lub wypełnieniem gradientowym.
WIELOLODNSTYL
Tworzy i zmienia style wielolinii odniesienia.
WTEKST
Tworzy obiekt tekstu wielowierszowego.
SKALAOBIEKTU
Dodaje lub usuwa obsługiwane skale obiektów opisowych.
STYL
TEKST
Tworzy jednowierszowy obiekt tekstowy.
Skalowanie opisów
Proces skalowania opisów można zautomatyzować w różnych rzutniach układu i w obszarze
modelu.
862 | Rozdział 24 Praca z opisami

Skalowanie opisów — omówienie
Obiekty zazwyczaj używane do opisywania rysunków mają właściwość nazywaną Opisowy
na stronie 1541. Ta właściwość umożliwia automatyzację procesu skalowania opisów, dzięki
czemu są drukowane i wyświetlane we właściwym rozmiarze.
Zamiast tworzyć wiele opisów w różnych rozmiarach i na osobnych warstwach, można
włączyć właściwość Opisowy według obiektu lub stylu i ustawić skalę opisu dla rzutni
modelu lub układu. Skala opisu określa rozmiar obiektów opisowych względem geometrii
modelu w rysunku.
Następujące obiekty są typowo używane do opisywania rysunków i zawierają właściwość
Opisowy.
■ Tekst
■ Wymiary
■ Kreskowania
■ Tolerancje
■ Wielolinie odniesienia
■ Bloki
■ Atrybuty
Gdy właściwość Opisowy tych obiektów jest włączona (ma wartość Tak), są one określane
jako obiekty opisowe.
Dla obiektów opisowych definiuje się rozmiar papieru. skala opisu na stronie 1547 ustawiona
dla rzutni układu i obszaru modelu określa rozmiar obiektów opisowych w tych obszarach.
Zapisywanie w starym formacie pliku rysunku

Ustaw zmienną systemową SAVEFIDELITY na wartość 1 podczas zapisywania rysunku
zawierającego obiekty opisowe w starszym formacie pliku (AutoCAD LT 2007 lub
wcześniejszy). Spowoduje to zachowanie czytelności wizualnej rysunku po jego otwarciu
w wersji wcześniejszej od AutoCAD LT 2008 przez zapisanie poszczególnych reprezentacji
każdej skali każdego obiektu opisowego. Pojedyncze obiekty są zapisywane w warstwach
używanych w celu organizowania obiektów o tej samej skali. Ustawienie wartości 0 dla
zmiennej systemowej SAVEFIDELITY w przypadku otwierania rysunku w wydaniu
programu AutoCAD LT 2008 lub nowszym powoduje wzrost wydajności. Aby uzyskać
więcej informacji na temat zapisywanie w formatach poprzednich wersji, zobacz Zapisywanie
rysunku na stronie 221.
Skalowanie opisów — omówienie | 863

Przebieg prac podczas opisywania rysunków
Następujące kroki odzwierciedlają typowy proces opisywania rysunku w sposób
umożliwiający automatyczne skalowanie opisów.
1 Utwórz style opisowe na stronie 872.
2 W obszarze modelu ustaw skalę opisu, z jaką opisy będą drukowane lub wyświetlane
na stronie 865.
3 Utwórz obiekty opisowe za pomocą stylów opisowych na stronie 872.
Jeśli jeden lub kilka obiektów opisowych trzeba wyświetlić w dodatkowej skali, wykonaj
następujące kroki.
1 Wprowadź dodatkową skalę do obiektów opisowych na stronie 891.
2 Ustaw skalę opisu na nową skalę na stronie 866 (rozmiar obiektów opisowych
obsługujących nową skalę zostanie zmieniony na podstawie skali opisu).
3 Przenieś obiekty opisowe odpowiednio do nowej skali.
Podczas tworzenia arkuszy należy wykonać następujące kroki.
1 Utwórz nowy układ na stronie 301 lub ustaw układ jako bieżący na stronie 308.
2 Utwórz rzutnie na stronie 317.
3 Ustaw skalę opisu dla każdej rzutni na stronie 866. (Dla każdej rzutni skala opisu i
skala rzutni powinny być identyczne).
Aby uzyskać więcej informacji na temat określania widoczności obiektów opisowych,

zobacz Wyświetlanie obiektów opisowych na stronie 889. Aby uzyskać więcej informacji
na temat dodawania skali do obiektów, zobacz Dodawanie i zmienianie odwzorowania
skali na stronie 891.
Polecenia
SKALAOBIEKTU

Zmienne systemowe
ANNOAUTOSCALE
Aktualizuje obiekty w sposób powodujący obsługę skali opisu w reakcji na zmianę skali
opisu.
CANNOSCALE
Ustawia nazwę bieżącej skali opisu w przypadku obszaru bieżącego.
CANNOSCALEVALUE
Zwraca wartość bieżącej skali opisu.
MSLTSCALE
Skaluje, według skali opisu, rodzaje linii wyświetlane na karcie Model.
Ustawianie skali opisu

Skala opisu na stronie 1547 to ustawienie zapisywane w obszarze modelu, rzutniach układu
i widokach modelu. Obiekty opisowe na stronie 1541 dodawane do rysunku korzystają z
bieżącej skali opisu, są skalowane na podstawie ustawienia tej skali i automatycznie
wyświetlane we właściwym rozmiarze w obszarze modelu.
Przed dodaniem obiektów opisowych do modelu należy ustawić skalę opisu. Należy wziąć
pod uwagę ostateczne ustawienie skali dla rzutni, w której będą wyświetlane opisy. Skala
opisu powinna być identyczna jak skala rzutni, w której obiekty opisowe będą wyświetlane
w układzie (lub jak skala wydruku przy drukowaniu z obszaru modelu). Jeśli na przykład
obiekty opisowe będą wyświetlane w rzutni o skali 1:2, wówczas należy ustawić skalę opisu
1:2.
Podczas pracy w układzie Model lub gdy jest wybrana rzutnia, bieżąca skala opisu jest
wyświetlana na pasku stanu. Można użyć pasków stanu do zmiany skali opisu. Listę skal
opisów można zresetować do domyślnej listy skal zapisanych w profilu użytkownika w
oknie dialogowym Domyślna lista skal.
Można użyć zmiennej systemowej ANNOAUTOSCALE do zaktualizowania obiektów
opisowych, aby automatycznie korzystały z bieżącej skali przy zmianie skali opisu. Zmienna
ANNOAUTOSCALE jest domyślnie wyłączona, aby zapewnić mniejszy rozmiar pliku i
zwiększyć szybkość pracy. Przy wyłączonej zmiennej ANNOAUTOSCALE przycisk

jest wyświetlany w ten sposób po prawej stronie paska stanu.
Użyj zmiennej systemowej CANNOSCALE, aby określić domyślne ustawienie skali opisu.
Ustawianie skali opisu | 865

Listę skal opisów w rysunku można zresetować do domyślnej listy skal metrycznych lub
calowych zdefiniowanej w rejestrze za pośrednictwem okna dialogowego Domyślna skala.
Nieużywane skale w rysunku są usuwane, a dostosowana lista skal z profilu użytkownika
jest scalana z rysunkiem
Patrz także:
■ Pasek stanu rysunku na stronie 40
Aby określić skalę opisu podczas pracy na karcie Model.

1 Kliknij strzałkę obok wyświetlonej skali opisu po prawej stronie paska stanu rysunku
lub aplikacji.
2 Wybierz skalę z listy.
Aby określić skalę opisu dla rzutni układu

1 Wybierz rzutnię na karcie układu.
2 Kliknij strzałkę obok wyświetlonej skali opisu po prawej stronie paska stanu rysunku
lub aplikacji.
3 Wybierz skalę z listy.
Aby określić domyślną skalę opisu

1 W wierszu polecenia wprowadź cannoscale.
2 Podaj nazwę skali. Naciśnij klawisz ENTER.
Polecenia
SKALAOBIEKTU
Zmienne systemowe
ANNOAUTOSCALE
Aktualizuje obiekty w sposób powodujący obsługę skali opisu w reakcji na zmianę skali
opisu.

CANNOSCALE
Ustawia nazwę bieżącej skali opisu w przypadku obszaru bieżącego.
CANNOSCALEVALUE
Zwraca wartość bieżącej skali opisu.
MSLTSCALE
Tworzenie obiektów opisowych

Obiekty zazwyczaj używane do opisywania rysunków mają właściwość nazywaną Opisowy
na stronie 1541. Gdy właściwość Opisowy tych obiektów jest włączona (ma wartość Tak),
są one określane jako obiekty opisowe.
Tworzenie obiektów opisowych — omówienie

Podczas dodawania opisów do rysunku można włączyć właściwość Opisowy na stronie
1541 tych obiektów. Te obiekty opisowe są skalowane zgodnie z bieżącym ustawieniem skala
opisu na stronie 1547 i automatycznie wyświetlane we właściwym rozmiarze.
Obiekty opisowe są zdefiniowane zgodnie z wysokością papieru i wyświetlane w rozmiarze
określonym na podstawie skali opisu.
Następujące obiekty mogą być obiektami opisowymi (mają właściwość Opisowy):
■ Kreskowania
■ Tekst (jedno- lub wielowierszowy)
■ Wymiary
■ Tolerancje
■ Linie odniesienia i wielolinie odniesienia (utworzone za pomocą WIELOLODN)
■ Bloki
■ Atrybuty
Tworzenie obiektów opisowych | 867

Wiele okien dialogowych używanych do utworzenia takich obiektów zawiera pole wyboru
Opisowy umożliwiające uczynienie obiektów opisowymi. Istniejące obiekty można także
zmienić na opisowe, zmieniając właściwość opisową w palecie Właściwości.
W przypadku ustawienia kursora myszy nad obiektem opisowym korzystającym z jednej
skali opisu obok kursora pojawi się ikon . Jeśli obiekt korzysta z więcej niż jednej
skali opisu, wówczas pojawia się ikona .

Style tekstu, wymiarowania i wielolinii odniesienia także mogą być opisowe. Style opisowe
umożliwiają tworzenie obiektów opisowych.
Wierność wizualna dla obiektów opisowych

Podczas pracy z obiektami opisowe na stronie 1541 ta opcja umożliwia zachowanie wierności
wizualnej dla tych obiektów, gdy są wyświetlane w programie AutoCAD LT 2007 i we
wcześniejszych jego wydaniach. Dokładnością wizualną steruje zmienna systemowa
SAVEFIDELITY.
Jeśli praca odbywa się głównie w obszarze modelu, zalecane jest wyłączenie wierności
wizualnej (nadać zmiennej SAVEFIDELITY wartość 0). Jeśli jednak trzeba wymieniać
rysunki z innymi użytkownikami, a wierność układu jest istotna, wówczas należy włączyć
wierność wizualną (nadać zmiennej SAVEFIDELITY wartość 1).
UWAGA Zmienna systemowa SAVEFIDELITY nie ma wpływu na zapisywanie rysunku

w formacie plików rysunku programu ani pliku DXF.
Obiekty opisowe mogą mieć wiele reprezentacji skali na stronie 1540. Gdy dokładność
wizualna jest włączona, obiekty opisowe są rozbijane, a reprezentacje skali zapisywane (w
blok bez nazwy na stronie 1531) na osobnych warstwach, których nazwy są tworzone przez
dopisanie numeru do nazwy oryginalnej warstwy. Jeśli blok zostanie rozbity w programie
AutoCAD LT 2007 lub w jego wcześniejszym wydaniu, a następnie rysunek zostanie otwarty
w programie AutoCAD LT 2008 lub nowszym, wówczas odwzorowania skali stają się
osobnymi obiektami opisowymi i każdy z nich ma osobną skalę opisu. Nie zaleca się
edytowania i tworzenia obiektów na tych warstwach w programie AutoCAD LT 2007 i

wcześniejszych jego wydaniach w rysunkach utworzonych za pomocą programu AutoCAD
LT 2008 i nowszych wydaniach.
Jeśli ta opcja nie jest wybrana, w układzie modelu jest wyświetlana pojedyncza reprezentacja
obszaru modelu. W układzie modelu może być wyświetlonych więcej obiektów opisowych,
w zależności od ustawienia ANNOALLVISIBLE. Także w rzutniach obszaru papieru może
być wyświetlonych więcej obiektów o rozmiarach innych niż w programie AutoCAD LT
2008 i nowszych jego wydaniach.
Patrz także:
■ Praca ze stylami opisowymi na stronie 871
Polecenia
ATRDEF
BLOK
WYMSTYL
HATCH
WIELOLODNSTYL
WTEKST
STYL
TEKST

Praca ze stylami opisowymi
Można zminimalizować liczbę kroków podczas opisywania rysunku, stosując style opisowe.
Opisowe style tekstu, wymiarowania i wielolinii odniesienia umożliwiają tworzenie obiektów
opisowe na stronie 1541.
Okna dialogowe używane do tworzenia takich obiektów zawierają pole wyboru Opisowy
umożliwiające uczynienie stylów opisowymi. Ikona jest wyświetlana przed nazwami

stylów opisowych w oknach dialogowych i w palecie Właściwości.
Należy określić wartość Wysokość tekstu na papierze dla każdego tworzonego opisowego
stylu tekstu. Ustawienie Wysokość tekstu na papierze określa wysokość tekstu w obszarze
papieru.
UWAGA Jeśli dla stylu wymiarowania lub wielolinii odniesienia zostanie określona
wartość Wysokość tekstu, wówczas to ustawienie zastąpi ustawienie stylu Wysokość
tekstu na papierze.
Jeśli style zostaną przedefiniowane jako opisowe lub nieopisowe, istniejące obiekty
odwołujące się do tych stylów nie będą automatycznie aktualizowane, aby odzwierciedlały
właściwość Opisowy stylu lub definicji. Należy użyć polecenia OPISAKTUAL, aby
zaktualizować istniejące obiekty, tak aby odzwierciedlały bieżącą właściwość opisową stylu.
Jeśli zostanie zmieniona właściwość Styl istniejącego obiektu (opisowego lub nieopisowego),
wówczas właściwość Opisowy będzie odpowiadała nowemu stylowi. Jeśli styl nie ma

ustalonej wysokości (wartość Wysokość tekstu jest równa 0), wysokość papieru dla obiektu
jest obliczana na podstawie bieżącej wysokości obiektu i skali opisu.
Patrz także:
■ Praca ze stylami tekstu na stronie 1008
■ Tworzenie tekstu opisowego na stronie 873
■ Stosowanie styli wymiarowania na stronie 1070
■ Tworzenie opisowych wymiarów i tolerancji na stronie 877
■ Praca ze stylami linii odniesienia na stronie 993
■ Tworzenie opisowych linii odniesienia i wielolinii odniesienia na stronie 882
Aby utworzyć styl opisowy

■ Wykonaj kroki z jednej z poniższych procedur
■ Aby utworzyć nowy opisowy styl tekstu na stronie 874
■ Aby zmienić istniejący tekst nieopisowy na opisowy na stronie 874
■ Aby utworzyć nowy opisowy styl wymiarowania na stronie 878
■ Aby zmienić istniejący styl wymiarowania na opisowy na stronie 879
■ Aby utworzyć nowy opisowy styl wielolinii odniesienia na stronie 882
■ Aby zmienić istniejący styl wielolinii odniesienia na opisowy na stronie 883
Aby utworzyć obiekty opisowe ze stylów opisowych

■ Wykonaj kroki z jednej z poniższych procedur
■ Aby utworzyć opisowy tekst jednowierszowy na stronie 875
■ Aby utworzyć opisowy tekst wielowierszowy na stronie 875
■ Aby utworzyć wymiar opisowy na stronie 879
■ Aby utworzyć opisową wielolinię odniesienia na stronie 883

Polecenia
OPISAKTUAL
Aktualizuje istniejące obiekty opisowe tak, aby były zgodne z bieżącymi właściwościami
ich stylów.
WYMSTYL
WIELOLODNSTYL
STYL
Tworzenie tekstu opisowego

Użyj tekstu opisowe na stronie 1541 dla uwag i etykiet w rysunku. Tekst opisowy tworzy
się przy użyciu opisowego stylu tekstu, który określa wysokość tekstu na papierze.
Bieżąca skala opisu na stronie 1547 automatycznie określa wyświetlany rozmiar tekstu w
rzutniach obszaru modelu lub obszaru papieru.
Jeśli na przykład tekst ma być wyświetlany na papierze z wysokością 3/16”, można
zdefiniować styl tekstu w taki sposób, aby miał wysokość papieru równą 3/16”. Podczas
dodawania tekstu do rzutni, która ma skalę 1/2”=1’0”, bieżąca skala opisu, która jest
ustawiona jako identyczna ze skalą rzutni, powoduje automatyczne skalowanie tekstu, tak
aby był wyświetlany z wysokością równą w przybliżeniu 4.5".
Można także zmienić istniejący nieopisowy tekst na opisowy, zmieniając wartość właściwości
Opisowy tekstu na Tak (Włączony). Dotyczy to każdego tekstu tworzonego za pomocą
stylów tekstu lub przy użyciu poleceń TEKST oraz WTEKST.
Można określić orientację opisowych obiektów tekstu, tak aby odpowiadała orientacji
papieru. Aby uzyskać więcej informacji na temat określania orientacji obiektów opisowych,
zobacz Określanie orientacji opisów na stronie 893.
Patrz także:
■ Tworzenie tekstu na stronie 942

■ Określanie orientacji opisów na stronie 893
Aby utworzyć nowy opisowy styl tekstu
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Tekst ➤ Styl tekstu.
2 W oknie dialogowym Styl tekstu kliknij przycisk Nowy.
3 W oknie dialogowym Nowy styl tekstu podaj nazwę nowego stylu.
5 W oknie dialogowym Styl tekstu w sekcji Rozmiar zaznacz pole wyboru Opisowy.
6 W polu Wysokość tekstu na papierze wprowadź wysokość tekstu widocznego na

papierze.
8 (Opcjonalnie) Kliknij opcję Ustaw jako bieżący, aby określić styl jako bieżący styl
tekstu.
Aby zmienić istniejący tekst nieopisowy na opisowy
2 W oknie dialogowym Styl tekstu z listy Style wybierz styl.
UWAGA Ikona obok nazwy stylu tekstu oznacza, że styl jest już opisowy.
3 W sekcji Rozmiar wybierz opcję Opisowy.

papierze.
tekstu.

Aby utworzyć opisowy tekst jednowierszowy
2 W oknie dialogowym Styl tekstu, z listy Style wybierz styl tekstu opisowego.
UWAGA Ikona obok nazwy stylu oznacza, że styl jest opisowy.
3 Kliknij opcję Ustaw jako bieżący, aby określić styl jako bieżący styl tekstu.
5 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Tekst ➤ Tekst jednowierszowy .
6 Określ punkt wstawiania pierwszego znaku.
7 Określ kąt obrotu tekstu.
8 Wprowadź tekst.
Aby utworzyć opisowy tekst wielowierszowy
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Tekst ➤ Tekst wielowierszowy.
2 Określ przeciwległe rogi ramki obwiedni, aby określić szerokość obiektu tekstu
wielowierszowego. Zostanie wyświetlony Edytor tekstu lokalnego.

■ Na pasku narzędzi Formatowanie tekstu, w formancie Styl tekstu kliknij strzałkę
i wybierz z listy istniejący opisowy styl tekstu.
■ Kliknij przycisk Opisowy na pasku narzędzi, aby utworzyć opisowy tekst

wielowierszowy.
4 Wprowadź tekst.
5 Na pasku narzędzi Formatowanie tekstu kliknij przycisk OK.

Aby zmienić istniejący tekst wielowierszowy na opisowy lub nieopisowy
1 Kliknij dwukrotnie obiekt tekstu wielowierszowego. Zostanie wyświetlony Edytor
tekstu lokalnego.
2 Kliknij przycisk Opisowy na pasku narzędzi, aby zmienić istniejący tekst

wielowierszowy na opisowy lub nieopisowy.
Po naciśnięciu przycisku Opisowy tekst jest opisowy. Gdy przycisk nie jest naciśnięty,
wówczas tekst jest nieopisowy.
3 Kliknij przycisk OK, aby zapisać zmiany.
Aby zmienić istniejący tekst (jedno- lub wielowierszowy) na opisowy lub

nieopisowy
1 Na rysunku wybierz obiekt tekstowy.
3 W palecie Właściwości w sekcji Tekst kliknij opcję Opisowy.
Aby zaktualizować tekst, tak by odzwierciedlał bieżącą właściwość Opisowy

stylu tekstu
2 W oknie dialogowym Styl tekstu z listy Style wybierz styl użyty dla tekstu, który ma
zostać zaktualizowany.
UWAGA Ikona obok nazwy stylu oznacza, że styl jest już opisowy.
3 W sekcji Rozmiar wybierz opcję Opisowy.

papierze.

tekstu.
8 Na rysunku zaznacz wszystkie obiekty tekstowe (jedno- i wielowierszowe), które

chcesz zaktualizować.
9 W wierszu polecenia wprowadź opisaktual.
Aby zmienić wysokość, jaką będzie mieć tekst opisowy na papierze

1 Na rysunku wybierz obiekt tekstowy.
3 W palecie Właściwości, w sekcji Wysokość tekstu na papierze, wprowadź nową

wartość.
Polecenia
WTEKST
STYL
TEKST
Tworzenie opisowych wymiarów i tolerancji

Za pomocą opisowych stylów wymiarowania można tworzyć wymiary opisowe na stronie
1541 dla miar w rysunku.
Opisowe style wymiarowania umożliwiają tworzenie wymiarów, w których wszystkie
elementy wymiaru, takie jak tekst, odstępy i strzałki są jednolicie skalowane na podstawie
skala opisu na stronie 1547.

Po skojarzeniu wymiaru z obiektem opisowym skojarzenie wymiaru zostanie utracone.
Można także zmienić istniejący nieopisowy wymiar na opisowy, zmieniając wartość
właściwości wymiaru Opisowy na Tak (Włączony).
UWAGA Jeśli bieżący styl wymiarowania to Opisowy, wartość DIMSCALE jest

automatycznie zerowana i nie ma wpływu na skalę wymiarowania.
Można tworzyć również opisowe tolerancje. Tolerancje geometryczne przedstawiają

dozwolone odchylenia kształtu, profilu, orientacji, położenia i bicia wskazanego obiektu.
Patrz także:
■ Wymiary i tolerancje na stronie 1063
■ Stosowanie styli wymiarowania na stronie 1070
Aby utworzyć nowy opisowy styl wymiarowania
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Styl wymiarowania.
2 W oknie dialogowym Menedżer stylów wymiarowania kliknij przycisk Nowy.
3 W oknie dialogowym Utwórz nowy styl wymiarowania wprowadź nazwę nowego

stylu.
4 Zaznacz opcję Opisowy.

6 W oknie dialogowym Nowy styl wymiarowania wybierz odpowiednią kartę i wprowadź
zmiany, aby zdefiniować styl wymiarowania.
wymiarowania.
Aby zmienić istniejący styl wymiarowania na opisowy
2 W oknie dialogowym Menedżer stylów wymiarowania z listy Style wybierz styl.
UWAGA Ikona obok nazwy stylu wymiarowania oznacza, że styl jest już
opisowy.
3 Kliknij przycisk Zmień.
4 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Dopasowanie, w obszarze

Skala elementów wymiaru wybierz opcję Opisowy.
wymiarowania.
Aby utworzyć wymiar opisowy
2 W oknie dialogowym Menedżer stylów wymiarowania z listy Style wybierz opisowy

styl wymiarowania.
Ikona obok nazwy stylu wymiarowania oznacza, że styl jest opisowy. Jeśli
styl opisowy nie istnieje, konieczne będzie najpierw jego utworzenie. Aby uzyskać

informacje na temat tworzenia stylu wymiaru opisowego, zobacz temat Aby utworzyć
nowy opisowy styl wymiarowania na stronie 878.
5 Kliknij kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ listę rozwijaną Wymiar ➤ , wybierz typ
wymiaru lub w wierszu polecenia wprowadź polecenie wymiar.
Jeśli jest wyświetlane okno dialogowe Wybierz skalę opisu, wybierz domyślną skalę
dla nowego wymiaru i kliknij opcję OK.
6 Umieść wymiar w obszarze rysunku.
7 Wybierz nowy wymiar i kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij opcję Skala
obiektu opisowego ➤ Dodaj/Usuń skale.
8 W oknie dialogowym Skala opisu kliknij przycisk Dodaj.
9 W oknie dialogowym Dodaj skale do obiektu wybierz skale obiektu, które mają zostać
przypisane do wymiaru. Kliknij przycisk OK.
10 W oknie dialogowym Skala obiektu opisowego kliknij przycisk OK.
Aby zmienić istniejący wymiar na opisowy lub nieopisowy

1 Na rysunku zaznacz wymiar.
3 Na palecie Właściwości, w polu Różne, kliknij opcję Opisowy.
Aby zaktualizować wymiary, tak by odzwierciedlały bieżące właściwości

Opisowy stylu wymiarowania
2 W oknie dialogowym Menedżer stylów wymiarowania z listy Style wybierz styl.

UWAGA Ikona obok nazwy stylu wymiarowania oznacza, że styl jest już
opisowy.

Skala elementów wymiaru wybierz opcję Opisowy.
wymiarowania.
8 Na rysunku zaznacz wszystkie wymiary, które chcesz zaktualizować.
9 W wierszu polecenia wprowadź opisaktual.
Aby utworzyć tolerancję opisową

1 Postępuj według kolejności opisanej w Aby utworzyć tolerancje geometryczne na
stronie 1161.
Polecenia
WYMSTYL
STYL

Zmienne systemowe
DIMANNO
Tworzenie opisowych linii odniesienia i wielolinii odniesienia

Linie odniesienia i wielolinie odniesienia na stronie 1552 służą do dodawania objaśnień do
rysunków. Można tworzyć opisowe na stronie 1541 linie odniesienia za pomocą opisowych
stylów wymiarowania, a wielolinie za pomocą opisowych stylów wielolinii odniesienia.
Podczas tworzenia linii odniesienia tworzy się dwa odrębne obiekty: linię odniesienia oraz
tekst, blok lub tolerancję skojarzone z linią odniesienia. Podczas tworzenia wielolinii tworzy
się pojedynczy obiekt.
Jeśli styl wielolinii odniesienia jest opisowy, wówczas skojarzony z nią tekst także jest
opisowy, niezależnie od ustawienia Opisowy stylu tekstu lub tolerancji.
UWAGA Zaleca się, aby podczas tworzenia bloku zawartości wielolinii odniesienia
tworzyć elementy inne niż opisowe.
Bloki użyte w liniach odniesienia i wieloliniach odniesienia muszą być inne niż opisowe.
Właściwość Opisowa linii odniesienia i wielolinii odniesienia można zmienić w palecie
Właściwości..
Patrz także:
■ Tworzenie linii odniesienia na stronie 980
■ Praca ze stylami linii odniesienia na stronie 993
Aby utworzyć nowy opisowy styl wielolinii odniesienia

1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wielolinie odniesienia ➤ Styl wielolinii
odniesienia.
2 W oknie dialogowym Menedżer stylów wielolinii odniesienia kliknij przycisk Nowy.
3 W oknie dialogowym Tworzenie nowego stylu wielolinii odniesienia wprowadź nazwę

nowego stylu i zaznacz opcję Opisowa.

5 W oknie dialogowym Zmodyfikuj styl wielolinii odniesienia wybierz odpowiednią
kartę i wprowadź odpowiednie zmiany, aby zdefiniować styl wielolinii odniesienia.
wielolinii odniesienia.
Aby zmienić istniejący styl wielolinii odniesienia na opisowy

odniesienia.
2 W oknie dialogowym Menedżer stylów wielolinii odniesienia z listy Style wybierz

styl.
UWAGA Ikona obok nazwy stylu wielolinii odniesienia oznacza, że styl

jest już opisowy.
4 W oknie dialogowym Zmodyfikuj styl wielolinii odniesienia, na karcie Struktura linii

odniesienia, w sekcji Skala zaznacz opcję Opisowa.
Aby utworzyć opisową wielolinię odniesienia

odniesienia.
2 W oknie dialogowym Menedżer stylów wielolinii odniesienia, z listy Style wybierz

opisowy styl wielolinii odniesienia.

UWAGA Ikona obok nazwy stylu wielolinii odniesienia oznacza, że styl
jest opisowy.
5 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wielolinie odniesienia ➤ Wielolinia odniesienia.
6 Wybierz punkt dla grota linii odniesienia.
7 Wybierz ostatni punkt linii odniesienia.
8 Określ szerokość tekstu.
9 Wprowadź tekst.
Aby zmienić istniejącą linię odniesienia lub wielolinię odniesienia na opisową

lub nieopisową
1 Na rysunku zaznacz linię odniesienia lub wielolinię odniesienia.
Polecenia
WIELOLODNSTYL
STYL

Tworzenie opisowych bloków i atrybutów
Aby użyć obiektów geometrycznych do opisania rysunku, należy połączyć obiekty w
definicję bloku opisowego.
Definicja bloku opisowego na stronie 1541 umożliwia tworzenie opisowego odniesienia do
bloku. Opisowe odniesienia do bloku i atrybuty początkowo odzwierciedlają bieżącą skalę
opisu w momencie wstawienia. Opisowe odniesienia do bloku należy wstawiać ze
współczynnikiem jednostki równym 1.
Nie można zmienić właściwości Opisowe poszczególnych odniesień do bloku.

Aby określić rozmiar papieru bloku, należy zdefiniować blok w obszarze papieru lub w
układzie Model z parametrem skala opisu na stronie 1547 określonym jako 1:1.
Podczas tworzenia bloków opisowych i obiektów opisowych w blokach oraz podczas pracy
z nimi należy zwrócić uwagę na następujące kwestie:
■ Bloki nieopisowe mogą zawierać obiekty opisowe, które są skalowane przy użyciu
współczynnika skali bloku oprócz skali opisu.
■ Bloki opisowe nie mogą rezydować w blokach opisowych.
■ Opisowe odniesienia do bloku są skalowane jednolicie przy użyciu bieżącej skali opisu
oraz dowolnej skali użytkownika zastosowanej do odniesienia do bloku.
■ Bloki zawierające obiekty opisowe nie powinny być skalowane ręcznie.
Można zdefiniować atrybuty opisowe dla bloków opisowych i nieopisowych. Należy używać
atrybutów opisowych w odniesieniu do bloków nieopisowych, jeśli geometria w bloku ma

być wyświetlana na papierze na podstawie skali rzutni, ale tekst atrybutu ma być wyświetlany
z wartością Wysokość tekstu na papierze zdefiniowaną dla atrybutu.
Można określić orientację bloków opisowych, tak aby odpowiadała orientacji papieru. Aby
uzyskać więcej informacji na temat określania orientacji obiektów opisowych, zobacz
Określanie orientacji opisów na stronie 893.
Można użyć zmiennej systemowej ANNOTATIVEDWG, aby określić, czy cały rysunek
ma się zachowywać jak blok opisowy wstawiony do innego rysunku. Zmienna systemowa
ANNOTATIVEDWG staje się zmienną tylko do odczytu, jeśli rysunek zawiera obiekty
opisowe.
UWAGA Ustawienie INSUNITS jest ignorowane podczas wstawiania bloków opisowe

na stronie 1541 do rysunku.
Patrz także:
■ Dołączanie danych do bloków (atrybuty bloków) na stronie 777
■ Określanie orientacji opisów na stronie 893
Aby utworzyć definicję bloku opisowego
1 Kliknij kolejno kartę Bloki i odnośniki ➤ panel Blok ➤ Utwórz.
2 W oknie dialogowym Definicja bloku, w polu Nazwa wprowadź nazwę bloku.
3 W polu Obiekty zaznacz opcję Przekształć w blok.
5 W sekcji Zachowanie wybierz opcję Opisowy.

definicji bloku. Naciśnij klawisz ENTER, aby zakończyć wybieranie obiektów.
7 W oknie dialogowym Definicja bloku w sekcji Punkt bazowy określ punkt wstawienia
bloku.

Aby zaktualizować istniejące odniesienia do bloku, tak by były opisowe
2 W oknie dialogowym Definicja bloku, w polu Nazwa kliknij strzałkę i wybierz nazwę
bloku, który ma zostać zaktualizowany, tak aby był opisowy.

Istniejące w rysunku odniesienia do bloku są teraz opisowe.
Aby utworzyć definicję atrybutu opisowego
1 Kliknij kolejno kartę Bloki i odnośniki ➤ panel Atrybuty ➤ Definiuj atrybuty.
2 W oknie dialogowym Definicja atrybutu określ Stany atrybutu oraz wprowadź

informację Etykieta, Punkt wstawienia oraz Opcje tekstu.
3 W sekcji Opcje tekstu zaznacz opcję Opisowy.
6 Naciśnij klawisz ENTER.
Polecenia
ATRDEF
BLOK
Zmienne systemowe
ANNOTATIVEDWG
Określa, czy rysunek, po wstawieniu do innego rysunku, ma się zachowywać jak blok
opisowy.

Tworzenie kreskowań opisowych
Użyj kreskowania opisowego, aby symbolicznie przedstawić materiał, taki jak piasek, beton,
stal, ziemia itp.
Kreskowanie opisowe na stronie 1541 jest zdefiniowane zgodnie z rozmiarem papieru.
Można tworzyć osobne obiekty kreskowania opisowego, a także opisowe wzory kreskowania.
Definicje wzorów kreskowania przechowywane w pliku aclt.pat zawierają informacje o
tym, czy wzór jest opisowy, czy nie. Jeśli wybrany wzór kreskowania jest opisowy, należy
zaznaczyć pole wyboru Opisowy dostępne w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie.
Zmienna systemowa HPANNOTATIVE umożliwia określenie, czy nowe kreskowania
mają być opisowe. Domyślnie nowe obiekty kreskowania nie są opisowe.
Orientacja kreskowań opisowych zawsze jest zgodna z orientacją układu.
Patrz także:
■ Przegląd definicji wzorów kreskowania w Podręczniku dostosowywania
Aby utworzyć obiekt kreskowania opisowego
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Rysuj ➤ Kreskowanie.
2 W wierszu polecenia wprowadź ustawienia.
3 W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie kliknij pozycję Dodaj: Wybierz

obiekty.
4 Określ obiekt lub obiekty, które zamierzasz kreskować.
5 W sekcji Opcje wybierz opcję Opisowy.

Aby zmienić istniejący obiekt kreskowania na opisowy

1 W obszarze modelu w wierszu polecenia wprowadź cannoscale.
2 Wprowadź skalę ustawioną dla rzutni, w której jest wyświetlane kreskowanie.
3 Na rysunku zaznacz kreskowanie.
4 W palecie Właściwości, w sekcji Wzór, kliknij opcję Opisowy.
Polecenia
HATCH
Zmienne systemowe
HPANNOTATIVE
Wyświetlanie obiektów opisowych

W przypadku przestrzeni modelu lub rzutni układu można wyświetlić wszystkie obiekty
opisowe lub tylko te, które są zgodne z bieżącą skalą opisową.
Ogranicza to konieczność używania wielu warstw do zarządzania widocznością opisów.
Do wybierania ustawienia wyświetlania dla obiektów opisowych używa się przycisku
Widoczność opisu po prawej stronie paska stanu aplikacji lub rysunku.
Widoczność opisu jest domyślnie włączona. Gdy widoczność opisu jest włączona,
wyświetlane są wszystkie obiekty opisowe. Gdy widoczność opisu jest wyłączona ,

wówczas są wyświetlane jedynie obiekty opisowe w bieżącej skali.
Wyświetlanie obiektów opisowych | 889

Ogólnie mówiąc, należy wyłączać widoczność opisów z wyjątkiem sytuacji, gdy sprawdza
się rysunek utworzony przez inną osobę lub podczas dodawania skal do istniejących
obiektów opisowych.
Widoczność opisu jest sterowana także przez zmienną systemową ANNOALLVISIBLE.
Aby obiekt opisowy był widoczny, musi być włączona warstwa, na której znajduje się obiekt.
Jeśli obiekt obsługuje kilka skal opisu, wówczas będzie wyświetlany w bieżącej skali.
Gdy zmienna systemowa MSLTSCALE ma wartość 1 (domyślnie), rodzaje linii wyświetlane
na karcie Model są skalowane zgodnie ze skalą opisu.
Patrz także:
■ Pasek stanu rysunku na stronie 40
Aby wyświetlić lub ukryć w rysunku obiekty opisowe

➤ Na pasku stanu aplikacji kliknij przycisk Widoczność opisu.
Po wyświetleniu przycisku zostaną wyświetlone wszystkie obiekty opisowe.
Po wyświetleniu przycisku wyświetlane są jedynie obiekty zgodne z bieżącą

skalą opisu.
Zmienne systemowe
ANNOALLVISIBLE
Ukrywa lub wyświetla obiekty opisowe, które nie obsługują bieżącej skali opisu.
MSLTSCALE
SELECTIONANNODISPLAY
Określa, czy dodatkowe reprezentacje skali mają być tymczasowo wyświetlane w stanie
przyciemnionym, gdy zostanie wybrany obiekt opisowy.

Dodawanie i zmienianie odwzorowania skali
Jeśli w rysunku jest tworzony obiekt opisowe na stronie 1541, to jest przez niego obsługiwana
jedna skala opisu na stronie 1547, która była bieżącą skalą opisu w chwili tworzenia obiektu.
Można aktualizować obiekty opisowe, tak aby obsługiwały dodatkowe skale opisu.
Gdy jest aktualizowany obiekt opisowy, aby obsługiwał dodatkowe skale, wówczas
wprowadza się do obiektu dodatkowe odwzorowania skali na stronie 1540.
Jeśli na przykład opisowa wielolinia odniesienia obsługuje dwie skale opisu, wówczas ma
dwa odwzorowania skali.
Po zaznaczeniu obiektu opisowego w odwzorowaniu skali obsługującej skalę opisu
wyświetlane są uchwyty skali opisu. Tych uchwytów można używać do manipulowania
bieżącym odwzorowaniem skali. Wszystkie inne odwzorowania skali obiektu są wyświetlane
jako przyciemnione, gdy zmienna systemowa SELECTIONANNODISPLAY ma wartość
1 (domyślna).
Użyj polecenia OPISRESET, aby zresetować położenie wszystkich odwzorowań skali dla
obiektu opisowego na odpowiadające bieżącemu odwzorowaniu skali.
Aby dodać bieżącą skalę opisu do obiektu opisowego
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Skalowanie opisu ➤ Dodaj/Usuń skale.
2 Na rysunku zaznacz jeden lub kilka obiektów opisowych.
Dodawanie i zmienianie odwzorowania skali | 891

Aby usunąć bieżącą skalę opisu z obiektu opisowego
2 Na rysunku zaznacz jeden lub kilka obiektów opisowych.
Aby automatycznie aktualizować obiekty opisowe, by obsługiwały bieżącą

skalę opisu
■ Na pasku stanu rysunku lub aplikacji kliknij przycisk , aby był wyświetlany jako
Aby dodać skalę opisu do obiektu opisowego
2 W obszarze rysunku zaznacz jeden lub kilka obiektów opisowych.
4 W oknie dialogowym Skala obiektu opisowego kliknij przycisk Dodaj.
5 W oknie dialogowym Dodaj skale do obiektu zaznacz jedną lub więcej skal, które
mają być dodane do obiektu. (Naciśnij i przytrzymaj klawisz SHIFT, aby zaznaczyć
więcej niż jeden obiekt).
7 W oknie dialogowym Skala obiektu opisowego kliknij przycisk OK.
Aby usunąć skalę opisu z obiektu opisowego
2 W obszarze rysunku zaznacz jeden lub kilka obiektów opisowych.

4 W oknie dialogowym Skala obiektu opisowego zaznacz jedną lub więcej skal, które
mają być usunięte z obiektu. (Aby zaznaczyć więcej niż jedną skalę, naciśnij i
przytrzymaj klawisz SHIFT).
UWAGA Nie można usunąć skali 1:1.
Polecenia
OPISRESET
Resetuje położenia wszystkich alternatywnych odwzorowań skali wybranych obiektów
opisowych.
SKALAOBIEKTU
Zmienne systemowe
SELECTIONANNODISPLAY
Określa, czy dodatkowe reprezentacje skali mają być tymczasowo wyświetlane w stanie
przyciemnionym, gdy zostanie wybrany obiekt opisowy.
Określanie orientacji opisów

Bloki oraz teksty opisowe na stronie 1541 mogą mieć określoną orientację odpowiadającą
orientacji układu. Orientacja kreskowań opisowych zawsze jest zgodna z orientacją układu.
Nawet jeśli widok w rzutni układu jest obrócony lub rzutnia jest nieplanarna, orientacja
tych obiektów w rzutni układu będzie odpowiadać orientacji układu.
Określanie orientacji opisów | 893

Atrybuty opisowe w blokach odpowiadają orientacji papieru bloku.
Patrz także:
■ Tworzenie opisowych bloków i atrybutów na stronie 885
■ Tworzenie kreskowań opisowych na stronie 888
Aby uzgodnić orientację opisowego stylu tekstu z orientacją arkusza
2 W oknie dialogowym Styl tekstu, z listy Style wybierz styl tekstu opisowego.
UWAGA Ikona obok nazwy stylu oznacza, że styl jest opisowy.
3 W sekcji Rozmiar zaznacz opcję Dopasuj orientację tekstu do układu.
Aby uzgodnić orientację definicji bloku opisowego z orientacją arkusza

2 W oknie dialogowym Definicja bloku, w sekcji Nazwa zaznacz blok.
4 W sekcji Zachowanie zaznacz opcję Uzgodnij orientację bloku z układem.
Aby uzgodnić orientację istniejącego obiektu tekstu opisowego z orientacją

arkusza
1 Na rysunku zaznacz obiekt tekstu opisowego.
3 W oknie dialogowym Styl tekstu, w obszarze Wielkość wybierz opcję Uzgodnij

orientację z układem.
Określanie orientacji opisów | 895

896
Kreskowanie, wypełnienia
i przykrycia 25
■ Przegląd wzorów kreskowania i wypełnień na stronie 897
■ Określanie obszarów kreskowania i wypełnienia na stronie 905
■ Sterowanie wyglądem kreskowań na stronie 910
■ Tworzenie pustego obszaru do zakrycia obiektów na stronie 935
Przegląd wzorów kreskowania i wypełnień
Kreskowania i wypełnienia nie muszą być obramowane. Na następującym rysunku

kreskowania betonu są obramowane, natomiast kreskowania ziemi są nieobramowane.
897
Domyślnie kreskowania obramowane są zespolone, co oznacza, że obiekt typu kreskowanie
jest zespolony z obwiedniami kreskowania, a zmiany wprowadzone w obwiedniach są
automatycznie stosowane w kreskowaniu.
Aby zachować zespolenie, obwiednia musi mimo wszystko całkowicie otaczać kreskowanie.
Linia trasowania i orientacja wzoru kreskowania są wyznaczane, obok elementów sterujących
interfejsu użytkownika, przez bieżące położenie i orientację lokalnego układu
współrzędnych.
Inną metodą sterowania wzorami kreskowania jest przesunięcie lub obrócenie układu
LUW.
UWAGA Domyślnie podczas przesuwania myszy po zamkniętych obszarach jest

wyświetlany podgląd kreskowania. Aby skrócić czas odpowiedzi w dużych rysunkach,
należy wyłączyć funkcję podglądu kreskowania za pomocą zmiennej systemowej
HPQUICKPREVIEW lub zmniejszyć czas przed tymczasowym anulowaniem podglądu za
pomocą zmiennej systemowej HPQUICKPREVTIMEOUT.
Zamiast tego obszary z wypełnieniem pełnym można utworzyć, korzystając z:
■ Bryły 2D (OBSZAR)
■ Szerokie polilinie (PLINIA)
■ Pierścienie (PIERŚCIEŃ)
Aby przeciągnąć wzory kreskowania do rysunku

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Zawartość ➤ Design Center.
898 | Rozdział 25 Kreskowanie, wypełnienia i przykrycia

UWAGA Ta procedura opisuje, jak używać DesignCenter do przeciągania wzorów
kreskowania do rysunków. Można także przeciągać wzory kreskowania z palety
narzędzi.
2 Na pasku narzędzi DesignCenter kliknij Przeglądaj.
3 W oknie dialogowym Szukaj wykonaj następujące czynności:

■ Z listy rozwijanej Szukaj wybierz opcję Pliki wzorów kreskowania.
■ Z listy rozwijanej W wybierz napęd, w którym zainstalowano program.
■ Potwierdź, że wybrano podfoldery wyszukiwania.
■ Na karcie Pliki wzorów kreskowania w polu Szukaj nazwy wprowadź * (gwiazdka).
4 Kliknij Szukaj teraz.

Domyślny plik wzorów kreskowania to acadlt.pat lub acadltiso.pat. Wyniki
wyszukiwania mogą wyświetlić ten sam plik w różnych położeniach.
UWAGA Dla wygody dostępu można dodać plik do Ulubionych, wybierając go i

klikając przycisk Ulubione. W folderze Ulubione na liście folderów DesignCenter
zostanie wyświetlony skrót do pliku PAT.
5 W polu wyników wyszukiwania dwukrotnie kliknij nazwę pliku, aby wczytać wzory
kreskowania do obszaru zawartości DesignCenter.
6 (Opcjonalnie) Kliknij prawym przyciskiem myszy wzór, aby wyświetlić menu skrótów
zawierające następujące opcje:
■ KRESKUJ. Powoduje otwarcie okna dialogowego Kreskowanie i wypełnienie.
■ Kopiuj. Powoduje zachowanie wzoru kreskowania w schowku.
■ Utwórz paletę narzędzi. Umożliwia utworzenie nowej palety narzędzi

zawierającej wybrany wzór.
7 Z obszaru zawartości programu DesignCenter przeciągnij wzór kreskowania do

zamkniętego obszaru w rysunku lub na paletę narzędzi.
UWAGA Jeśli skala wzoru kreskowania jest zbyt duża lub mała, zostaje wyświetlony
komunikat o błędzie. Skalę dowolnego wzoru kreskowania można dopasować
przez wybranie go w celu wyświetlenia okna dialogowego Edytor kreskowania.
Jeśli wstążka jest zamknięta, należy użyć palety Właściwości lub polecenia EDKRESK.
Przegląd wzorów kreskowania i wypełnień | 899

Kreskowanie lub wypełnianie obszarów (wstążka włączona)
2 W panelu Właściwości wybierz jedną z opcji z listy rozwijanej Typ kreskowania.
3 W panelu Wzór kliknij wzór kreskowania lub wypełnienie.
4 Określ punkt wewnątrz każdego obszaru do zakreskowania.
5 Na wstążce zgodnie z potrzebami wprowadź zmiany w ustawieniach.

W panelu Właściwości można zmienić kolory i typ kreskowania oraz zmodyfikować
poziom przezroczystości, kąt lub skalę kreskowania.
6 (Opcjonalne) Rozwiń panel Opcje i wybierz jedną z opcji porządku rysowania na

dole listy rozwijanej.
Użytkownik może zmienić porządek wyświetlania kreskowania tak, aby kreskowanie
było wyświetlane przed lub za obwiednią kreskowania albo przed lub za każdym
innym obiektem.
7 Naciśnij klawisz Enter albo na wstążce kliknij przycisk Zamknij, aby zastosować
kreskowanie i zakończyć polecenie.
Kreskowanie lub wypełnianie obszarów (wstążka wyłączona)
1 Wydaj polecenie Kreskuj z poziomu menu lub paska narzędzi.
2 W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie, w obszarze Obwiednie, kliknij

opcję Dodaj: Wskaż punkty.
3 Wskaż punkt wewnątrz każdego obszaru, który ma być kreskowany, i naciśnij klawisz
Enter.
4 W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie wybierz wzór lub opcję Bryła z listy
Wzór.
Aby zobaczyć, jak wzór kreskowania będzie wyglądał, kliknij przycisk Podgląd. Po
zakończeniu oglądania podglądu naciśnij klawisz Esc, aby wrócić do okna dialogowego.
5 W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie dokonaj zmian według potrzeb.

Aby uzyskać dostęp do dodatkowych opcji, kliknij przycisk Więcej opcji w prawej
dolnej części okna dialogowego.
6 (Opcjonalne) Z listy rozwijanej Porządek rysowania wybierz jedną z opcji.

Użytkownik może zmienić porządek wyświetlania kreskowania tak, aby kreskowanie
było wyświetlane przed lub za obwiednią kreskowania albo przed lub za każdym
innym obiektem.
7 Kliknij przycisk OK, aby zastosować kreskowanie.
Kreskowanie wybranych obiektów (wstążka włączona)
2 W panelu Obwiednie kliknij opcję Wybierz.
3 Wybierz obiekty, które mają być kreskowane.
Kreskowanie wybranych obiektów (wstążka wyłączona)
2 W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie, w obszarze Obwiednie, kliknij

opcję Dodaj: Wybierz obiekty.
3 Wybierz obiekty, które mają być kreskowane, a następnie naciśnij klawisz Enter.
Polecenia
ADCENTER
GRADIENT
Wypełnia obszar zamknięty lub wybrane obiekty wypełnieniem gradientowym.
KRESKUJ

EDKRESK
Modyfikuje istniejące kreskowanie lub wypełnienie.
HATCHTOBACK
UZGWŁAŚCIWOŚCI
WŁAŚCIWOŚCI
LUW
Zmienne systemowe
GFANG
Umożliwia określenie kąta wypełnienia gradientowego.
GFCLR1
Umożliwia określenie koloru dla jednokolorowego wypełnienia gradientowego lub
pierwszego koloru dla dwukolorowego wypełnienia gradientowego.
GFCLR2
Umożliwia określenie drugiego koloru dla dwukolorowego wypełnienia gradientowego.
GFCLRLUM
Umożliwia określenie poziomu zabarwienia lub odcienia w jednokolorowym wypełnieniu
gradientowym.
GFCLRSTATE
Umożliwia określenie, czy wypełnienie gradientowe ma używać jednego czy dwóch
kolorów.
GFNAME
Umożliwia określenie wzoru wypełnienia gradientowego.
GFSHIFT
Umożliwia określenie, czy wzór w wypełnieniu gradientowym ma być wycentrowany,
czy przesunięty w górę i na lewo.

HPANG
Umożliwia ustawienie kąta dla nowych wzorów kreskowania.
HPANNOTATIVE
Umożliwia sterowanie tym, czy nowy wzór kreskowania ma być opisowy.
HPASSOC
Umożliwia sterowanie tym, czy kreskowania i wypełnienia mają być opisowe.
HPBACKGROUNDCOLOR
Umożliwia sterowanie kolorem tła dla wzorów kreskowania.
HPBOUND
HPBOUNDRETAIN
Umożliwia określenie, czy dla nowych kreskowań i wypełnień mają być tworzone obiekty
typu obwiednia.
HPCOLOR
Umożliwia ustawienie domyślnego koloru dla nowych kreskowań.
HPDLGMODE
Steruje wyświetlaniem okna dialogowego Kreskowanie i wypełnienie oraz Edycja
kreskowania.
HPDOUBLE
Określa kreskowanie na krzyż dla wzorów użytkownika.
HPDRAWORDER
HPGAPTOL
Zbiór obiektów, który prawie zamyka pewien obszar, traktuje jak zamkniętą obwiednię
kreskowania.
HPINHERIT
Umożliwia określenie, czy podczas tworzenia kreskowania z użyciem opcji Właściwości
dziedziczone w poleceniu KRESKUJ i EDKRESK mają być dziedziczone początki
kreskowania.

HPISLANDDETECTION
Umożliwia określenie sposobu traktowania wysp w obwiedni kreskowania.
HPISLANDDETECTIONMODE
Steruje, czy wykrywane są wewnętrznie zamknięte obwiednie, nazywane wyspami.
HPLAYER
Umożliwia określenie domyślnej warstwy dla nowych kreskowań i wypełnień.
HPMAXAREAS
Ustawia maksymalną liczbę zamkniętych obszarów pojedynczego obiektu kreskowania,
która nie uniemożliwia automatycznego przełączania między kreskowaniami brył i wzorów
podczas powiększania obrazu.
HPMAXLINES
Ustawia maksymalną liczbę linii kreskowania generowanych podczas operacji kreskowania.
HPNAME
Umożliwia ustawienie domyślnej nazwy wzoru kreskowania.
HPOBJWARNING
Ustala liczbę obiektów obwiedni, które mogą być wybrane przed wyświetleniem
ostrzeżenia.
HPORIGIN
Umożliwia określenie punktu początku kreskowania dla nowych wzorów kreskowania
względem bieżącego lokalnego układu współrzędnych.
HPORIGINMODE
Steruje sposobem określania domyślnego punktu początkowego kreskowania.
HPQUICKPREVIEW
Określa, czy podczas określania obszaru kreskowania jest wyświetlany podgląd
kreskowania.
HPQUICKPREVTIMEOUT
Ustawia maksymalny czas generowania podglądu kreskowania, zanim podgląd zostanie
automatycznie anulowany.
HPSCALE

HPSEPARATE
Umożliwia określenie, czy podczas działania na kilku zamkniętych obwiedniach jest
tworzony pojedynczy obiekt kreskowania, czy oddzielne obiekty kreskowania.
HPSPACE
przez użytkownika.
HPTRANSPARENCY
Umożliwia określenie domyślnej przezroczystości dla nowych kreskowań i wypełnień.
MIRRHATCH
LUSTRO.
PICKSTYLE
Określanie obszarów kreskowania i wypełnienia

Obwiednie dla kreskowania lub wypełnienia można zdefiniować na podstawie istniejących
obiektów lub określonych punktów obwiedni.
Do określenia obwiedni geometrycznych 2D kreskowania lub wypełnienia można użyć
jednej z kilku metod.
■ Określić punkt w obszarze, który jest zawarty w obiekcie.
■ Wybrać obiekty, w których zawarty jest obszar.
■ Określ punkty obwiedni za pomocą opcji Rysuj w poleceniu -KRESKUJ.
■ Przeciągnąć wzór kreskowania do zamkniętego obszaru z palety narzędzi lub z programu

DesignCenter.
UWAGA Zamknięte obszary mogą być kreskowane, tylko jeśli znajdują się na
płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny XY bieżącego układu LUW.
Tworzenie kreskowania zespolonego

Kreskowania zespolone są aktualizowane automatycznie w momencie zmodyfikowania
ich obwiedni. Niewielkie zmiany w obwiedni kreskowania zespolonego nie wymagają
wymazywania ani ponownego tworzenia kreskowania.
Określanie obszarów kreskowania i wypełnienia | 905

Zespolenie kreskowania jest domyślnie włączone i jest sterowane przez zmienną systemową
HPASSOC. Zespoleniem kreskowania można również sterować, korzystając z następujących
narzędzi w interfejsie użytkownika:
■ Okno dialogowe Kreskowanie i wypełnienie
■ Okno dialogowe Edycja kreskowania
■ Panel kreskowania na wstążce
■ Paleta Właściwości
Kreskowania niezespolone nie są aktualizowane podczas edycji ich oryginalnych obwiedni.
Kreskowanie zamkniętych obszarów w obwiedniach

Zamknięte obszary w obwiedniach kreskowania są zwane wyspami. W interfejsie
użytkownika są dostępne cztery style wykrywania wysp:
■ Normalne wykrywanie wysp
■ Wykrywanie wysp zewnętrznych (zalecane)
■ Ignoruj wykrywanie wysp
■ Bez wykrywania wysp (starszego zachowanie podobne do stylu Ignoruj)
Jeśli jest stosowany styl Normalne wykrywanie wysp, to po określeniu wyświetlonego

wewnętrznego wskazanego punktu wyspy pozostaną niekreskowane, a wyspy wewnątrz
innych wysp będą kreskowane.

Poniżej porównano wyniki opcji przy używaniu tego samego wskazanego punktu.
UWAGA Obiekty tekstowe są traktowane jak wyspy. Jeśli wykrywanie wysp będzie
włączone, to w wyniku zawsze pozostanie prostokątna przestrzeń wokół tekstu.
Dołączanie obiektów do zestawu obwiedni

Podczas kreskowania niewielkiego obszaru w dużym, skomplikowanym rysunku można
oszczędzić czas, wybierając mniejszy zbiór obiektów w rysunku do wzięcia pod uwagę przy
ustalaniu obwiedni kreskowania.
Rozpoznawanie szczelin w obwiedniach kreskowania

Jeśli określony punkt wewnętrzny nie znajduje się wewnątrz w pełni zamkniętego obszaru,
na niepołączonych punktach końcowych obwiedni zostaną wyświetlone czerwone okręgi
ułatwiające rozpoznawanie szczelin.

Po zakończeniu polecenia KRESKUJ czerwone okręgi wciąż będą wyświetlane. Zostaną
one usunięte po określeniu innego punktu wewnętrznego dla kreskowania albo po użyciu
polecenia PRZERYS, REGEN lub REGENW.
Aby zakreskować obszar, którego obwiednia nie jest całkowicie zamknięta, należy wykonać
■ Ustal położenie przerw i zmodyfikuj obiekty typu obwiednie tak, aby tworzyły zamkniętą
obwiednię.
■ Ustaw zmienną systemową HPGAPTOL na odpowiednio dużą wartość, aby połączyć

przerwy. Zmienna systemowa HPGAPTOL ma zastosowanie tylko do przerw między
obiektami geometrycznymi, które spotkałyby się, gdyby zostały wydłużone.
UWAGA Domyślnie podczas przesuwania myszy po obramowanych obszarach jest

wyświetlany podgląd kreskowania. Aby zwiększyć czas odpowiedzi w dużych rysunkach,
należy wyłączyć funkcję podglądu kreskowania (zmienna systemowa HPQUICKPREVIEW)
lub zmniejszyć limit czasu oczekiwania na podgląd (zmienna
systemowaHPQUICKPREVTIMEOUT).
Patrz także:
■ Zmiana kształtu kreskowania lub wypełnienia na stronie 931
Definiowanie zbioru obwiedni w złożonym rysunku (wstążka włączona)
2 Rozwiń panel Obwiednie i kliknij przycisk Wybierz nowy zbiór obwiedni na dole,
po lewej stronie rozwiniętego panelu.
3 Wybierz obiekty do rozważenia dla kreskowania i naciśnij klawisz Enter.

Wybranie obiektów oknem przecinającym jest często najlepszą metodą.
4 Wskaż punkt wewnątrz każdego obszaru, który ma być kreskowany.

Definiowanie zbioru obwiedni w złożonym rysunku (wstążka wyłączona)
2 W prawej dolnej części okna dialogowego Kreskowanie i wypełnienie kliknij przycisk

Więcej opcji.
3 W obszarze Zbiór obwiedni kliknij opcję Nowa.
4 Wybierz obiekty do rozważenia dla kreskowania i naciśnij klawisz Enter.

Wybranie obiektów oknem przecinającym jest często najlepszą metodą.
5 W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie kliknij element Dodaj: Wskaż

punkty.
Polecenia
KRESKUJ
EDKRESK
Zmienne systemowe
HPANG
HPASSOC

HPBOUND
HPBOUNDRETAIN
typu obwiednia.
HPGAPTOL
Zbiór obiektów, który prawie zamyka pewien obszar, traktuje jak zamkniętą obwiednię
kreskowania.
HPISLANDDETECTION
HPQUICKPREVIEW
kreskowania.
HPQUICKPREVTIMEOUT
HPSEPARATE
Sterowanie wyglądem kreskowań

Istnieje możliwość określenia wypełnienia lub wzoru kreskowania i sterowania jego
wyrównaniem i skalą.
Wybieranie wypełnienia lub wzoru kreskowania

Dostępne są trzy typy wzorów kreskowania i dwa typy wypełnień.
■ Wstępnie zdefiniowane wzory kreskowania. Dostępnych jest ponad 70 wzorów

kreskowania ANSI, ISO i innych standardów branżowych. Można również użyć wzorów

kreskowania z bibliotek wzorów kreskowania dostarczonych przez inne firmy. Wzory
kreskowania definiuje się w plikach acadlt.pat i acadltis.pat.
■ Wzory kreskowania zdefiniowane przez użytkownika. Istnieje możliwość

zdefiniowania wzoru kreskowania, w którym będzie stosowany bieżący rodzaj linii z
określonymi odstępami i kątem.
■ Niestandardowe wzory kreskowania. W pliku pat można zdefiniować niestandardową

definicję wzoru kreskowania.
■ Pełne wypełnienie. Wypełnienie obszaru pełnym kolorem przez wybranie wstępnie

zdefiniowanego kreskowania OBSZAR.
■ Wypełnienie gradientowe. Wypełnienie zamkniętego obszaru gradientem kolorów.

Wypełnienie gradientowe może być wyświetlane jako zabarwienie (kolor zmieszany
z białym), cieniowanie (kolor zmieszany z czarnym) lub gładkie przejście między
dwoma kolorami.
Dostępne są również gradienty naśladujące kolory wyświetlane na walcu, sferze lub innych
kształtach.
UWAGA Nie można używać stylów wydruku do sterowania drukowanym kolorem

wypełnień gradientowych.
Przypisywanie koloru tła do wzorów kreskowania

Do wstępnie zdefiniowanych, zdefiniowanych przez użytkownika i niestandardowych
wzorów kreskowania można przypisywać kolor wypełnienia tła. Kolor wypełnienia tła ma
ten sam poziom przezroczystości, co sam wzór.
Patrz także:
■ Modyfikowanie właściwości kreskowań na stronie 929
■ „Przegląd definicji wzorów kreskowania” w Podręczniku dostosowywania
Tworzenie kreskowania z zastosowaniem wstępnie zdefiniowanego wzoru

kreskowania (wstążka włączona)
Wybieranie wypełnienia lub wzoru kreskowania | 911

2 W panelu Właściwości wybierz opcję Wzór z listy rozwijanej Typ kreskowania.
3 (Opcjonalne) W panelu Właściwości kliknij nadpisanie koloru z listy rozwijanej Kolor

kreskowania. Określ inne opcje, zgodnie z potrzebami.
4 W panelu Wzór kliknij wzór kreskowania.
Tworzenie kreskowania z zastosowaniem wstępnie zdefiniowanego wzoru

kreskowania (wstążka wyłączona)
2 W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie, na karcie Kreskowanie, w obszarze

Typ i wzór, kliknij opcję Wstępnie zdefiniowany z listy rozwijanej Typ.
3 Wybierz wzór z listy rozwijanej Wzór.
4 (Opcjonalne) Wybierz nadpisanie koloru z listy rozwijanej Kolor. Określ inne opcje,
zgodnie z potrzebami.
5 W obszarze Obwiednie kliknij opcję Dodaj: Wskaż punkty.
Enter.
Wypełnianie obszaru pełnym kolorem (wstążka włączona)
2 W panelu Właściwości kliknij opcję Bryła na liście rozwijanej Typ kreskowania lub
w panelu Wzór.
3 (Opcjonalne) W panelu Właściwości kliknij nadpisanie koloru z listy rozwijanej Kolor

kreskowania. Określ inne opcje, zgodnie z potrzebami.

Wypełnianie obszaru pełnym kolorem (wstążka wyłączona)

3 Kliknij opcję Bryła na liście rozwijanej Wzór.
4 (Opcjonalne) Wybierz nadpisanie koloru z listy rozwijanej Kolor. Określ inne opcje,
Enter.
Polecenia
GRADIENT
Wypełnia obszar zamknięty lub wybrane obiekty wypełnieniem gradientowym.
KRESKUJ
EDKRESK
HATCHTOBACK
UZGWŁAŚCIWOŚCI

WŁAŚCIWOŚCI
LUW
Zmienne systemowe
GFANG
Umożliwia określenie kąta wypełnienia gradientowego.
GFCLR1
Umożliwia określenie koloru dla jednokolorowego wypełnienia gradientowego lub
pierwszego koloru dla dwukolorowego wypełnienia gradientowego.
GFCLR2
Umożliwia określenie drugiego koloru dla dwukolorowego wypełnienia gradientowego.
GFCLRLUM
Umożliwia określenie poziomu zabarwienia lub odcienia w jednokolorowym wypełnieniu
gradientowym.
GFCLRSTATE
Umożliwia określenie, czy wypełnienie gradientowe ma używać jednego czy dwóch
kolorów.
GFNAME
Umożliwia określenie wzoru wypełnienia gradientowego.
GFSHIFT
Umożliwia określenie, czy wzór w wypełnieniu gradientowym ma być wycentrowany,
czy przesunięty w górę i na lewo.
HPANG
HPANNOTATIVE
HPASSOC

HPBACKGROUNDCOLOR
HPBOUND
HPBOUNDRETAIN
typu obwiednia.
HPCOLOR
HPDOUBLE
HPDRAWORDER
HPINHERIT
kreskowania.
HPISLANDDETECTION
HPLAYER
HPMAXAREAS
HPMAXLINES

HPNAME
HPOBJWARNING
ostrzeżenia.
HPINHERIT
kreskowania.
HPORIGIN
HPORIGINMODE
HPQUICKPREVIEW
kreskowania.
HPQUICKPREVTIMEOUT
HPSCALE
HPSEPARATE
HPSPACE
przez użytkownika.
HPTRANSPARENCY

MIRRHATCH
LUSTRO.
Sterowanie punktem początkowym kreskowania

Każdy ze wzorów kreskowania jest dopasowywany względem punktu początkowego.
Zmiana punktu początkowego spowoduje przesunięcie wzoru.
Domyślnie wzory kreskowania są dopasowywane do punktu początkowego lokalnego
układu współrzędnych (LUW). Niekiedy jest jednak konieczne przesunięcie punktu
początkowego kreskowania. Przykładowo, jeśli tworzony jest wzór cegły, wówczas można
rozpocząć całą cegłą w lewym dolnym narożniku kreskowanego obszaru przez określenie
nowego punktu początkowego.
Ten początek kreskowania i jego zachowanie zależą od ustawień w interfejsie użytkownika

sterujących zmiennymi systemowymi HPORIGIN, HPORIGINMODE i HPINHERIT.
Zamiast tego wzorami kreskowania można sterować, zmieniając położenie i orientację
układu LUW.
Patrz także:
■ Modyfikowanie dopasowania, skali i obrotu kreskowania na stronie 930
Określanie wyrównania wzoru kreskowania (wstążka włączona)
4 W panelu Początek kliknij opcję Ustaw początek i podaj punkt w rysunku.

Wzór kreskowania zostanie wyrównany względem tego punktu.
5 W panelu Właściwości określ kąt kreskowania.
Sterowanie punktem początkowym kreskowania | 917

Zamiast tego początkiem i obrotem wzoru kreskowania można sterować przez zmianę
początku i obrotu lokalnego układu współrzędnych (LUW) przed utworzeniem kreskowania.
Określanie wyrównania wzoru kreskowania (wstążka wyłączona)

3 Wybierz wzór kreskowania z listy rozwijanej Wzór.
4 W obszarze Początek kreskowania kliknij opcję Określony początek, a następnie opcję

Ustaw nowy początek. Określ punkt w rysunku.
Wzór kreskowania zostanie wyrównany względem tego punktu.
5 W obszarze Kąt i skala określ kąt kreskowania do obrócenia wzoru kreskowania.
Enter.
Zamiast tego początkiem i obrotem wzoru kreskowania można sterować przez zmianę
początku i obrotu lokalnego układu współrzędnych (LUW) przed utworzeniem kreskowania.
Polecenia
KRESKUJ
EDKRESK

WŁAŚCIWOŚCI
LUW
Zmienne systemowe
HPINHERIT
kreskowania.
HPORIGIN
HPORIGINMODE
HPQUICKPREVIEW
kreskowania.
HPQUICKPREVTIMEOUT
HPSCALE
HPSEPARATE
HPSPACE
przez użytkownika.
Sterowanie punktem początkowym kreskowania | 919

Sterowanie skalą wzorów kreskowania
Skalę wzorów kreskowania można ustawić oddzielnie lub może ona być ustawiana
automatycznie na podstawie skali każdej rzutni układu.
■ W przypadku utworzenia wzorów kreskowania wyłącznie na potrzeby pojedynczego

widoku lub przy stałej skali bieżącą skalę kreskowania można ustawić ręcznie,
korzystając z interfejsu użytkownika lub za pośrednictwem zmiennej systemowej
HPSCALE.
■ W przypadku pracy z rzutniami układów w innych skalach można zastosować

automatycznie współczynniki skali przez uczynienie ich opisowymi. Ta metoda jest
bardziej efektywna niż tworzenie duplikatów wzorów kreskowania z różnymi
współczynnikami skali. Więcej informacji na temat używania skalowania opisowego
znajduje się w sekcji Tworzenie kreskowań opisowych na stronie 888.
UWAGA Aby zapobiec przypadkowemu utworzeniu nadmiernej liczby linii kreskowania,

maksymalna ich liczba utworzona w pojedynczej operacji kreskowania jest ograniczona.
To ograniczenie zapobiega problemom z pamięcią i wydajnością. Jednakże maksymalną
liczbę linii kreskowania można zmienić za pośrednictwem zmiennej systemowej
HPMAXLINES. Podobnie liczba zamkniętych obszarów w pojedynczym kreskowaniu jest
ograniczona przez zmienną systemową HPMAXAREAS.
Patrz także:
■ Modyfikowanie dopasowania, skali i obrotu kreskowania na stronie 930
■ Tworzenie kreskowań opisowych na stronie 888
Ustawianie skali wzoru kreskowania (wstążka włączona)
4 W panelu Właściwości wprowadź skalę wzoru kreskowania.

Ustawianie skali wzoru kreskowania (wstążka wyłączona)

3 Wybierz wzór z listy rozwijanej Wzór.
4 W obszarze Kąt i skala wprowadź nową wartość skali lub kliknij strzałkę rozwijaną,
aby wyświetlić listę skal.
Enter.
Polecenia
KRESKUJ
EDKRESK
UZGWŁAŚCIWOŚCI
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
HPANNOTATIVE
Sterowanie skalą wzorów kreskowania | 921

HPINHERIT
kreskowania.
HPMAXAREAS
HPMAXLINES
HPOBJWARNING
ostrzeżenia.
HPINHERIT
kreskowania.
HPSCALE
HPSPACE
przez użytkownika.
Ustawianie nadpisań właściwości dla kreskowań i wypełnień

Istnieje możliwość określenia domyślnego koloru, warstwy i przezroczystości kreskowań
odrębnie od innych obiektów.
Obiekty typu kreskowanie mają dodatkową zdolność, której są pozbawione inne typy
obiektów. Istnieje możliwość wybrania warstwy, koloru i ustawień przezroczystości, które
będą automatycznie stosowane do każdego nowego kreskowania bez względu na bieżące
ustawienia właściwości. Pozwala to oszczędzić czas.
Na przykład można określić, że wszystkie nowe kreskowania będą automatycznie tworzone
na określonej warstwie, bez względu na ustawienie bieżącej warstwy.

UWAGA Jeśli bieżące ustawienia właściwości mają nie być nadpisywane, należy wybrać
opcję Użyj bieżących dla ustawień przezroczystości, koloru i warstwy kreskowania.
Patrz także:
■ Modyfikowanie właściwości kreskowań na stronie 929
■ Sterowanie sposobem wyświetlania obiektów nakładających się na stronie 454
Ustawianie nadpisania przezroczystości dla nowych kreskowań (wstążka

włączona)
2 W panelu Właściwości przeciągnij suwak Przezroczystość kreskowania lub wprowadź

wartość.
Wszystkie nowe obiekty typu kreskowanie będą używać tej wartości przezroczystości
zamiast bieżącej wartości używanej przez wszystkie pozostałe obiekty.
Ustawianie nadpisania przezroczystości dla nowych kreskowań (wstążka

wyłączona)
2 W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie, w obszarze Opcje, wybierz element

Wartość z listy rozwijanej Przezroczystość.
3 Wprowadź wartość przezroczystości lub przeciągnij suwak.
Enter.
Ustawianie nadpisań właściwości dla kreskowań i wypełnień | 923

Wszystkie nowe obiekty typu kreskowanie będą używać tej wartości przezroczystości
zamiast bieżącej wartości używanej przez wszystkie pozostałe obiekty.
Polecenia
KRESKUJ
EDKRESK
HATCHTOBACK
UZGWŁAŚCIWOŚCI
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
HPANNOTATIVE
HPASSOC
HPBACKGROUNDCOLOR
HPCOLOR
HPDRAWORDER

HPINHERIT
kreskowania.
HPLAYER
HPSCALE
HPSEPARATE
HPTRANSPARENCY
MIRRHATCH
LUSTRO.
Sterowanie wyświetlaniem obwiedni kreskowania

Aby utworzyć kreskowania bez obramowania, można ukryć lub usunąć obwiednie.
Aby utworzyć kreskowania niezawierające żadnych obwiedni, należy wykonać jedną z
■ Wymazać obwiednie istniejącego kreskowania.
■ Przyciąć istniejące kreskowanie do obiektów przecinających krawędzie kreskowania.

Po przycinaniu wymaż obiekty.
■ Zdefiniuj punkty obwiedni kreskowania opcją Rysuj polecenia -KRESKUJ.
Sterowanie wyświetlaniem obwiedni kreskowania | 925

Aby ukryć obwiednie kreskowania, należy przypisać obwiednie do innej warstwy niż
kreskowanie, a następnie wyłączyć lub zablokować warstwę obwiedni. W tej metodzie jest
zachowywane zespolenie kreskowania.
Patrz także:
■ Zmiana kształtu kreskowania lub wypełnienia na stronie 931
Tworzenie nieobramowanego kreskowania

1 W wierszu polecenia wprowadź KRESKUJ.
2 Wpisz p, aby określić Właściwości.
3 Wprowadź nazwę wzoru. Przykładowo, wprowadź ziemia, aby wybrać wzór ZIEMIA.
4 Określ skalę i kąt dla wzoru kreskowania.
5 Wprowadź y, aby określić opcję Rysuj obwiednię.
6 Wprowadź n, aby odrzucić obwiednię polilinii po zdefiniowaniu obszaru kreskowania.
7 Określ punkty, aby zdefiniować obwiednię. Wprowadź z, aby zamknąć obwiednię

polilinii.
8 Naciśnij dwukrotnie klawisz Enter, aby utworzyć kreskowanie.
Polecenia
-KRESKUJ
Pozwala na wypełnienie zamkniętego obszaru lub wybranych obiektów wzorem
kreskowania lub pełnym wypełnieniem albo wypełnieniem gradientowym za pomocą
monitów poleceń.

WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
HPANG
HPBOUNDRETAIN
typu obwiednia.
HPCOLOR
HPDLGMODE
kreskowania.
HPDOUBLE
HPMAXAREAS
HPMAXLINES
HPNAME
HPOBJWARNING
ostrzeżenia.
HPINHERIT
kreskowania.
Sterowanie wyświetlaniem obwiedni kreskowania | 927

HPORIGIN
HPORIGINMODE
HPSCALE
HPSPACE
przez użytkownika.
HPTRANSPARENCY
Sterowanie porządkiem rysowania kreskowań i wypełnień

Określenie porządku rysowania kreskowania umożliwia sterowanie tym, czy jest ono
wyświetlane za czy przed obwiednią kreskowania albo za lub przed innymi obiektami.
To zachowanie jest sterowane przez zmienną systemową HPDRAWORDER.
W przypadku rysunków zawierających wiele kreskowań poleceniem HATCHTOBACK
można wyświetlić wszystkie kreskowania za innymi obiektami.
Polecenia
HATCHTOBACK
Zmienne systemowe
HPDRAWORDER

Modyfikowanie kreskowań i wypełnień
Obwiednie i właściwości kreskowania można zmienić; można też ponownie utworzyć
kreskowania obwiedni.
Modyfikowanie właściwości kreskowań

Właściwości kreskowań można modyfikować bezpośrednio lub skopiować je z innego
obiektu tego typu.
Do modyfikowania właściwości kreskowania są dostępne następujące narzędzia:
■ Elementy sterujące panelu Kreskowanie. Są wyświetlane na wstążce po wybraniu

kreskowania.
■ Okno dialogowe Edycja kreskowania. Dostęp do okna dialogowego można uzyskać

poleceniem EDKRESK.
■ Paleta Właściwości..
■ Menu skrótów Kreskuj. Dostęp do menu można uzyskać, klikając prawym klawiszem
myszy kreskowanie.
■ Menu dynamiczne Kreskowanie. Dostęp do menu można uzyskać, zatrzymując

wskaźnik myszy na uchwycie sterującym wybranego kreskowania.
■ Wiersz polecenia. Podaj-EDKRESK.
Właściwości kreskowania można skopiować z jednego kreskowania do drugiego

następującymi metodami:
■ Używając przycisku Właściwości dziedziczone w oknie dialogowym Edycja

kreskowania. Powoduje skopiowanie wszystkich właściwości specyficznych dla
kreskowania.
■ Używając polecenia Uzgodnij właściwości. Polecenie UZGWŁAŚCIWOŚCI

umożliwia skopiowanie ogólnych właściwości i właściwości specyficznych dla
konkretnego kreskowania, z wyjątkiem początku kreskowania.
Patrz także:
Modyfikowanie kreskowań i wypełnień | 929

Polecenia
EDKRESK
HATCHTOBACK
UZGWŁAŚCIWOŚCI
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
HPDLGMODE
kreskowania.
HPINHERIT
kreskowania.
Modyfikowanie dopasowania, skali i obrotu kreskowania

Przesuwanie, skalowanie i obracanie wzorów kreskowania umożliwia wyrównywanie ich
z istniejącymi obiektami.
Aby przesunąć wzór kreskowania, należy zmienić położenie punktu początkowego
kreskowania. Narzędzia w interfejsie użytkownika odpowiadające tym ujętym na liście w
elemencie Modyfikowanie właściwości kreskowań na stronie 929 zawierają opcje określania
nowego punktu początkowego, określania innego kąta obrotu i zmiany skali wzoru
kreskowania.
W niektórych przypadkach może być łatwiej przesunąć lub obrócić lokalny układ
współrzędnych, aby wykonać dopasowywanie względem istniejących obiektów, a następnie
ponownie utworzyć kreskowanie.

Modyfikowanie właściwości kreskowania
1 Wybierz obiekt typu kreskowanie.
2 Zmień żądane ustawienia kreskowania na karcie Edytor kreskowania na wstążce,

menu Modyfikuj, pasek narzędzi Modyfikuj lub wprowadź w wierszu polecenia
wyrażenie edkresk.
3 W interfejsie użytkownika w panelu na karcie Edytor kreskowania lub w oknie

dialogowym Edycja kreskowania zmień ustawienia lub właściwości kreskowania
Polecenia
EDKRESK
UZGWŁAŚCIWOŚCI
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
HPDLGMODE
kreskowania.
HPINHERIT
kreskowania.
Zmiana kształtu kreskowania lub wypełnienia

Kształt kreskowania zespolonego można zmienić przez zmodyfikowanie obwiedni. Kształt
kreskowania niezespolonego można zmienić przez zmodyfikowanie kreskowania.
Zmiana kształtu kreskowania lub wypełnienia | 931

Modyfikowanie zakresów wypełnień i kreskowań zespolonych
Jeśli zostały zmodyfikowane obwiednie kreskowania zespolonego, a w wyniku tego
obwiednia pozostała zamknięta, kreskowanie zespolone zostanie zaktualizowane
automatycznie. Jeśli wynikiem zmian będzie otwarta obwiednia, kreskowanie utraci
zespolenie z obwiedniami, ale samo pozostanie niezmienione.
Po wybraniu kreskowania zespolonego w środku zakresów kreskowania będzie wyświetlany

okrągły uchwyt zwany uchwytem sterującym. Po zatrzymaniu wskaźnika myszy na uchwycie
sterującym zostanie wyświetlone menu skrótów z kilkoma opcjami kreskowania; kliknięcie
prawym klawiszem myszy spowoduje wyświetlenie dodatkowych opcji.
Kreskowanie można również zmienić, edytując uchwyty zespolonych obwiedni. Aby łatwo
wybrać wszystkie obiekty w złożonej obwiedni, należy użyć opcji Wyświetl obiekty typu
obwiednie.
Jeśli obwiednia jest polilinią lub splajnem, zostaną wyświetlone uchwyty wielofunkcyjne.
Więcej informacji znajduje się w temacie Korzystanie z uchwytów obiektu na stronie 639.
Modyfikowanie zakresów kreskowań i wypełnień niezespolonych

Po wybraniu niezespolonego kreskowania zostaną na nim wyświetlone uchwyty
wielofunkcyjne. Te uchwyty umożliwiają modyfikowanie zakresów kreskowania i niektórych
właściwości kreskowania.

Po zatrzymaniu wskaźnika niezespolonym,myszy na uchwycie lub na kreskowaniu zostanie
wyświetlone w menu uchwytów kilka opcji edycji na podstawie typu uchwytu. Na przykład
uchwyt segmentu liniowego zawiera opcję przekształcenia segmentu w łuk lub dodania
wierzchołka.
UWAGA W przypadku dużych zmian można przy pomocy polecenia UTNIJ ograniczyć
obszar zajęty przez obiekt kreskowania, a poleceniem ROZBIJ rozłożyć kreskowanie na
obiekty składowe.
Patrz także:
Polecenia
ROZBIJ
UTNIJ
Ucina obiekty tak, aby stykały się z krawędziami innych obiektów.
Zmienne systemowe
GRIPS
Zmiana kształtu kreskowania lub wypełnienia | 933

Ponowne tworzenie obwiedni kreskowania lub wypełnienia
Należy utworzyć nową obwiednię dla niezespolonego lub niezwiązanego kreskowania bądź
wypełnienia.
Opcja Odtwórz obwiednię umożliwia wygenerowanie zamkniętej polilinii lub regionu
wokół wybranego kreskowania lub wypełnienia. Można także określić, że nowa obwiednia
ma być skojarzona z kreskowaniem.
Ponowne utworzenie obwiedni kreskowania lub wypełnienia (wstążka

włączona)
1 Wybierz kreskowanie.
2 Na wstążce, w panelu Obwiednie, kliknij opcję Odtwórz obwiednię.
3 W wierszu polecenia określ typ obiektu do utworzenia jako nową obwiednię i to, czy
obwiednia ma być zespolona z kreskowaniem.
Ponowne utworzenie obwiedni kreskowania lub wypełnienia (wstążka

wyłączona)
1 Wydaj polecenie Modyfikuj kreskowanie z poziomu menu lub paska narzędzi albo
wprowadź wyrażenie edkresk w wierszu polecenia.
2 Wybierz kreskowanie.
3 W oknie dialogowym Edycja kreskowania, w obszarze Obwiednie, kliknij opcję

Odtwórz obwiednię.
4 Określ typ obiektu do utworzenia jako nowej obwiedni.
5 Określ, czy ma być tworzone zespolenie obwiedni z kreskowaniem.

Polecenia
EDKRESK
Zmienne systemowe
HPDLGMODE
kreskowania.
HPBOUND
HPBOUNDRETAIN
typu obwiednia.
HPSEPARATE
Tworzenie pustego obszaru do zakrycia obiektów

Utworzenie wielobocznego obszaru zwanego przykrywającym umożliwia maskowanie
bazowych obiektów bieżącym kolorem tła.
Obiekt przykrywający pokrywa istniejące obiekty pustym obszarem, aby zrobić miejsce dla
uwag lub aby ukryć szczegóły. Obszar ten jest zdefiniowany ramką przykrycia, którą można
włączyć w celu edycji i wyłączyć podczas drukowania.
Polecenie PRZYKRYJ umożliwia utworzenie obiektu przykrycia, jak również sterowanie

tym, czy ramki przykrycia są w rysunku wyświetlone czy ukryte.
Tworzenie pustego obszaru do zakrycia obiektów | 935

Jeśli polilinia jest używana do utworzenia obiektu przykrywającego, musi być zamknięta,
zawierać tylko segmenty linii i mieć zerową szerokość.
Używanie w układzie obiektów przykrywających

Obiekty przykrywające można utworzyć w układzie w obszarze papieru w celu
zamaskowania obiektów w obszarze modelu. Jednakże należy upewnić się, że obiekt
przykrywający będzie prawidłowo drukowany: w oknie dialogowym Ustawienia strony, w
obszarze Ustawienia drukowania, należy usunąć zaznaczenie opcji Drukuj obszar arkusza
ostatni.
UWAGA Obiekt przykrywający ma właściwości podobne do obrazu rastrowego, a jego

wymagania do druku są takie same. Do drukowania potrzebny jest ploter rastrowy ze
sterownikiem obsługującym technologię ADI 4.3 lub systemowym sterownikiem drukarki.
Patrz także:
Aby przykryć istniejące obiekty pustym obszarem
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Znacznik ➤ Przykryj.
2 Wskaż punkty w kolejności definiującej obwód obszaru, który ma zostać przykryty.
Aby wyłączyć lub włączyć wszystkie ramki przykrycia
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Znacznik ➤ Przykryj.
2 W wierszu polecenia wpisz r (Ramki).
3 Wpisz włącz lub wyłącz i naciśnij klawisz Enter.

Polecenia
PRZYKRYJ
Umożliwia utworzenie obiektu maskowania i sterowanie tym, czy ramki maskowania
będą wyświetlane w rysunku.
Tworzenie pustego obszaru do zakrycia obiektów | 937

938
Etykiety i uwagi
26
Można tworzyć i modyfikować teksty różnych rodzajów, w tym teksty z liniami odniesienia. Można
konfigurować ustawienia większości stylów tekstów, definiując je.
Omówienie Etykiet i Uwag

Tekst można utworzyć na kilka sposobów. Do wprowadzania krótkich, prostych opisów
należy użyć tekstów jednowierszowych. Do wprowadzania dłuższych opisów z formatowaniem
wewnętrznym należy użyć tekstu wielowierszowego (wtekst).
Chociaż cały wprowadzony tekst używa bieżącego stylu tekstu, który ustala domyślną czcionkę
i ustawienia formatowania, użytkownik może w dowolny sposób dostosowywać wygląd
tekstu. Istnieje kilka narzędzi pozwalających na zmianę skali tekstu i wyrównania, znajdowanie
i zamienianie tekstu oraz sprawdzanie pisowni.
Tekst zawierający wymiar lub tolerancje tworzony jest za pomocą poleceń wymiarowania.
Można także tworzyć teksty wielowierszowe z liniami odniesienia.
Aby utworzyć tekst jednowierszowy
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Tekst jednowierszowy.
2 Określ punkt wstawienia pierwszego znaku. Po naciśnięciu klawisza ENTER program

umieszcza nowy tekst bezpośrednio poniżej ostatnio utworzonego obiektu tekstowego
(jeśli taki istnieje).
3 Określ wysokość tekstu. Zapytanie to jest wyświetlane, jeżeli wysokość tekstu w bieżącym
stylu tekstu ustalona została na 0.
Punkt wstawiania tekstu łączy z kursorem linia gumowa. Kliknij, aby ustawić wysokość
tekstu za pomocą długości linii gumowej.
939
Można wpisać wartość kąta lub użyć do tego celu urządzenia wskazującego.
5 Wprowadź tekst. Na końcu każdego wiersza naciśnij klawisz ENTER. Wprowadź

kolejne linie tekstu, według potrzeby.
UWAGA Tekst, który byłby trudny do odczytania (bardzo mały, bardzo duży lub
obrócony), jest wyświetlany w rozmiarze umożliwiającym przeczytanie, w orientacji
poziomej, tak aby łatwo było go czytać i edytować.
Jeśli w czasie wykonywania tego polecenia zostanie określony inny punkt, kursor
zostanie przeniesiony w ten punkt i możliwe będzie kontynuowanie pisania. Po
każdym naciśnięciu klawisza ENTER lub określeniu punktu powstaje nowy obiekt
tekstowy.
6 Naciśnij klawisz ENTER w pustej linii tekstu w celu zakończenia polecenia.
Aby utworzyć tekst wielowierszowy

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Tekst wielowierszowy.
wielowierszowego.
Jeśli wstążka jest aktywna, wyświetlana jest karta kontekstowa wstążki WTEKST. Jeśli
wstążka nie jest aktywna, wyświetlany jest Edytor tekstu lokalnego.
3 Aby ustawić wcięcie pierwszego wiersza każdego akapitu, odpowiednio przesuń suwak
wcięcia pierwszego wiersza znajdujący się na linijce. Aby ustawić wcięcie dla innych
wierszy każdego akapitu, przesuń suwak akapitu.
4 Aby ustawić tabulatory, kliknij linijkę w miejscu, w którym ma zostać umieszczony

tabulator.
5 Aby użyć stylu tekstu innego niż domyślny, na wstążce kliknij kartę Opis, panel Tekst.
Na liście rozwijanej wybierz żądany styl tekstu.
6 Wprowadź tekst.
940 | Rozdział 26 Etykiety i uwagi

7 Aby zastąpić bieżący styl tekstu, należy zaznaczyć:
■ Aby zaznaczyć jeden lub więcej znaków, trzeba kliknąć i przeciągnąć nad znakami
urządzenie wskazujące.
■ Aby zaznaczyć słowo, należy je kliknąć dwukrotnie.
■ Aby wybrać paragraf, należy ustawić kursor na paragrafie i kliknąć trzykrotnie.
8 Na wstążce można przeprowadzić następujące zmiany formatowania:

■ Aby zmienić czcionkę w zaznaczonym tekście, należy wybrać czcionkę z listy.
■ Aby zmienić wysokość zaznaczonego tekstu, należy podać nową wartość w okienku
Wysokość.
UWAGA Wartość wysokości tekstu wielowierszowego jest resetowana na 0,

jeśli jego wysokość domyślna nie została zmodyfikowana podczas tworzenia.
■ Aby w tekście napisanym czcionką TrueType zastosować pogrubienie lub kursywę

albo dla tekstu napisanego dowolną czcionką zastosować podkreślenie lub
nadkreślenie, należy kliknąć odpowiedni przycisk na wstążce. Dla czcionek SHX
nie są obsługiwane pogrubianie i kursywa.
■ Aby zastosować kolor dla zaznaczonego tekstu, należy wybrać kolor z Listy
kolorów. Kliknij Inny, aby otworzyć okno dialogowe Wybieranie koloru.
9 Aby zapisać zmiany i wyjść z edytora, użyj następujących metod:

■ Na kontekstowej karcie wstążki WTEKST w panelu Zamknij kliknij pozycję
Zamknij edytor tekstu.
■ Kliknij w obszarze rysunku poza obszarem edytora.
■ Naciśnij klawisze CTRL+ENTER.
Polecenia
ODTEKST
WIELOLODN
Tworzy obiekt wielolinii odniesienia.
Omówienie Etykiet i Uwag | 941

WTEKST
PISOWNIA
Sprawdza pisownię w rysunku.
STYL
TEKST
Zmienne systemowe
DIMASZ
Steruje rozmiarem grotów strzałek linii wymiarowej i linii odniesienia.
DIMLDRBLK
Określa typ strzałki dla linii odniesienia.
Tworzenie tekstu
Tekst można utworzyć za pomocą kilku metod, w zależności od potrzeb.
Patrz także:
Tworzenie tekstu – omówienie

Tekst dodawany do rysunków wprowadza do nich rozmaite informacje. Może on być
złożoną specyfikacją, zawartością tabelki rysunkowej, etykietą lub nawet częścią rysunku.
Tekst jednowierszowy
Do wprowadzania krótkich tekstów, nie wymagających różnych czcionek i wielu linii,
można tworzyć tekst jednowierszowy. Tekst jednowierszowy jest najwygodniejszy przy
etykietach.

Tekst wielowierszowy
Do długich, złożonych zapisów należy utworzyć tekst wielowierszowy (paragraf). Tekst
wielowierszowy zawiera kilka linii tekstu lub akapitów, które wypełniają obszar o określonej
szerokości; w kierunku pionowym może się on rozciągać w nieskończoność.
Niezależnie od liczby linii, każdy zestaw paragrafów utworzony w jednej sesji edycyjnej
tworzy pojedynczy obiekt, który można przesuwać, obracać, usuwać, kopiować i skalować
lub tworzyć jego lustrzane odbicie.
Tekst wielowierszowy udostępnia więcej opcji edycyjnych niż tekst jednowierszowy.
Przykładowo, użytkownik może zmienić dla pojedynczych znaków, wyrazów lub zdań w
akapitach zastosowana czcionkę, kolor i wysokość tekstu, jak również wprowadzić
podkreślenie.
Tekst opisowy
Tekst opisowe na stronie 1541 stosuje się w uwagach i etykietach rysunku. Tekst opisowy
tworzy się przy użyciu opisowego stylu tekstu, który określa wysokość tekstu na papierze.
Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia tekstu opisowego i korzystania z niego,
zobacz Tworzenie tekstu opisowego na stronie 873.
Patrz także:


3 Określ wysokość tekstu. Zapytanie to jest wyświetlane, jeżeli wysokość tekstu w

bieżącym stylu tekstu ustalona została na 0.

Tworzenie tekstu – omówienie | 943

tekstowy.

wielowierszowego.

tabulator.
6 Wprowadź tekst.



Wysokość.



Polecenia
WTEKST
TEKST
Tworzenie tekstu – omówienie | 945

Zmienne systemowe
MTEXTED
STYL
TEXTED
Określa interfejs użytkownika wyświetlany w celu edycji tekstu jednowierszowego.
TEXTFILL
TEXTQLTY
TEXTSIZE
tekstu.
TEXTSTYLE
Ustala nazwę bieżącego stylu tekstu.
Tworzenie tekstu jednowierszowego

Tekstu jednowierszowego można używać do tworzenia jednego lub kilku wierszy tekstu,
gdzie każdy wiersz jest niezależnym obiektem, który można przenosić i modyfikować oraz
zmieniać jego format.
Użyj tekstu jednowierszowego (TEKST), aby utworzyć dowolną liczbę wierszy tekstu, każdy
wiersz kończąc naciśnięciem klawisza Enter. Każda linia tekstu jest niezależnym obiektem,
który można przenosić i modyfikować oraz zmieniać jego format.
Przy tworzeniu tekstu jednowierszowego jest do niego przypisywany styl tekstu i
dopasowanie. Styl tekstu ustala domyślne właściwości obiektu tekstowego. Dopasowanie
określa, która część znaku tekstu jest dopasowana do punktu wstawienia. Użyj polecenia
TEKST, aby wpisać tekst lokalnie, lub wprowadź polecenie-text, aby wpisać tekst w wierszu
polecenia zamiast lokalnie.
W tekście jednowierszowym można wstawiać pola. Pole jest tekstem wyświetlającym dane,
które mogą się zmieniać. Gdy pole jest aktualizowane, wyświetlana jest jego ostatnia wartość.

Dla tekstu jednowierszowego stosowane są takie same style tekstu, jak dla tekstu
wielowierszowego. Przy tworzeniu tekstu przypisywany jest mu istniejący styl, którego
nazwa wprowadzana jest po zgłoszeniu opcji Styl. Jeśli użytkownik zamierza sformatować
poszczególne słowa i znaki, powinien użyć tekstu wielowierszowego.
Użytkownik może również rozmieścić linię tekstu między dwoma określonymi punktami.
Opcja ta rozciąga lub ściska tekst, aby wypełnić nim wyznaczony obszar.
Zmienna systemowa TEXTED określa interfejs użytkownika wyświetlany w celu edycji
tekstu jednowierszowego.
Dopasowywanie tekstu jednowierszowego

Przy tworzeniu tekstu można go dopasować. Oznacza to, że można wyrównać tekst używając
jednej z opcji dopasowania pokazanych na poniższych ilustracjach. Dopasowanie do lewej
jest dopasowaniem domyślnym. Aby ustawić tekst do lewej, nie należy wprowadzać opcji
po zgłoszeniu Wyrównanie.
Tworzenie tekstu jednowierszowego | 947

Patrz także:


3 Określ wysokość tekstu. Zapytanie to jest wyświetlane, jeżeli wysokość tekstu w

bieżącym stylu tekstu ustalona została na 0.



tekstowy.
Aby określić styl tekstu podczas tworzenia tekstu jednowierszowego

2 Wprowadź s (Styl).
3 Po zgłoszeniu Nazwa stylu wprowadź nazwę istniejącego stylu tekstowego.

Jeśli najpierw ma być wyświetlana lista stylów tekstu, wprowadź ? i naciśnij dwukrotnie
klawisz ENTER.
4 Kontynuuj tworzenie tekstu.
Aby dopasować tekst jednowierszowy podczas tworzenia

2 Wprowadź w (Wyrównanie).
3 Wprowadź opcje dopasowania. Przykładowo, wprowadź br, aby dopasować tekst do

prawego dolnego rogu.
4 Kontynuuj tworzenie tekstu.
Tworzenie tekstu jednowierszowego | 949

Polecenia
MTEKST
STYL
TEKST
Zmienne systemowe
FONTALT
Określa dodatkową czcionkę, która jest wykorzystywana w przypadku, gdy podany plik
czcionki nie może zostać odnaleziony.
FONTMAP
Określa wykorzystywany plik odwzorowania czcionek.
MIRRTEXT
QTEXTMODE
TEXTED
TEXTEVAL
Decyduje o sposobie obliczania ciągów tekstowych wprowadzonych za pomocą polecenia
-TEKST.
TEXTFILL
TEXTQLTY

TEXTSIZE
tekstu.
TEXTSTYLE
Tworzenie tekstu wielowierszowego

Obiekt tekstu wielowierszowego (WTEKST) zawiera jeden lub kilka akapitów tekstu,
którymi można manipulować jak pojedynczym obiektem.
Tekst wielowierszowy – przegląd

Tekst wielowierszowy (wtekst) można utworzyć, wprowadzając lub importując tekst.
W Edytor tekstu lokalnego można utworzyć jeden lub kilka akapitów tekstu
wielowierszowego (wtekst). Tekst w wierszu polecenia można również wpisać w przypadku
użycia polecenia -WTEKST. Można wstawiać tekst z pliku zapisanego w formacie ASCII
lub RTF.
Przed wpisaniem lub importowaniem tekstu należy określić przeciwległe rogi ramki
obwiedni tekstu, która definiuje szerokość akapitów w obiekcie tekstu wielowierszowego.
Długość obiektu tekstu wielowierszowego zależy od ilości tekstu, a nie od długości ramki
obwiedni. Tekst wielowierszowy można przesuwać lub obracać za pomocą uchwytów.
UWAGA Rozmiar wielowierszowych obiektów tekstowych i zaimportowanych plików

tekstowych jest ograniczony do 256 kB.
Edytor tekstu lokalnego umożliwia dopasowanie ramki ograniczającej, która definiuje

wielkość obiektu tekstu wielowierszowego, a także tworzenie i edycję tabulatorów i wcięć
na linijce wzdłuż górnej krawędzi. Edytor jest przezroczysty, podczas wprowadzania tekstu
widać, czy tekst nie zachodzi na inne obiekty.
Aby wyłączyć przezroczystość podczas pracy, kliknij prawym przyciskiem myszy w edytorze
tekstu lokalnego i w menu skrótów kliknij opcję Tło nieprzezroczyste. Można także ustawić
nieprzezroczyste tło wprowadzonego tekstu wielowierszowego i ustalić jego kolor.
W tekście wielowierszowym można także wstawiać pola. Pole jest tekstem wyświetlającym
dane, które mogą się zmieniać. Gdy pole jest aktualizowane, wyświetlana jest jego ostatnia
wartość.
Tworzenie tekstu wielowierszowego | 951

Styl tekstu
Większość cech tekstu jest ustawianych za pomocą stylu tekstu, który ustawia domyślną
czcionkę i inne opcje, takie jak odstęp między liniami, wyrównanie i kolor. Można używać
bieżącego stylu tekstu lub wybrać nowy. Styl tekstu STANDARD to styl domyślny.
W obiekcie tekstu wielowierszowego można zastąpić bieżący styl tekstu stosując
formatowanie: podkreślanie, pogrubianie czy różne czcionki dla pojedynczych znaków.
Można tworzyć tekst piętrowy, na przykład ułamki lub tolerancje geometryczne, a także
wstawiać znaki specjalne, w tym znaki Unicode dla czcionek TrueType.
UWAGA Nie wszystkie czcionki tekstu SHX i TrueType obsługują znaki Unicode.
Właściwości tekstu
Na palecie Właściwości można wyświetlić i zmienić właściwości obiektu tekstu
wielowierszowego, w tym właściwości charakterystyczne dla tekstu.
■ Wyrównanie określa czy podczas pisania tekst jest wstawiany zgodnie z ograniczeniami
ramki obwiedni i ustawia kierunek wprowadzania tekstu.
■ Odstęp między wierszami steruje wielkością przestrzeni między liniami tekstu.
■ Szerokość określa szerokość ramki obwiedni, czyli miejsce zawinięcia tekstu do

następnego wiersza.
■ Tło wstawia nieprzezroczyste tło, które maskuje obiekty pod tekstem.

wielowierszowego.

tabulator.

6 Wprowadź tekst.


Wysokość.




Aby wstawić symbole lub znaki specjalne w tekście wielowierszowym
1 Jeśli wstążka jest aktywna, kliknij dwukrotnie obiekt tekstu wielowierszowego w celu
otwarcia karty kontekstowej wstążki WTEKST. Jeśli wstążka nie jest aktywna,
wyświetlany jest Edytor tekstu lokalnego.
2 Kliknij opcję Symbol na karcie kontekstowej wstążki lub na rozwiniętym pasku

narzędzi.
3 Kliknij jedną z opcji w menu lub kliknij Inny, aby wyświetlić okno dialogowe Tablica
znaków.
Aby uzyskać dostęp do okna dialogowego Tablica znaków, należy mieć zainstalowany
program charmap.exe . Informacje o dodawaniu programów do systemu znajdują
® ®
się w pomocy systemu Microsoft Windows .
4 W oknie dialogowym Tablica znaków wybierz czcionkę.
5 Wybierz znak i użyj jednej z poniższych metod:

■ Aby wstawić jeden znak, przeciągnij wybrany znak do edytora.
■ Aby wstawić kilka znaków, kliknij Wybierz, by dodać każdy znak do pola Znaki
do skopiowania. Po wybraniu wszystkich potrzebnych znaków kliknij Kopiuj.
Kliknij prawym przyciskiem myszy w polu edytora. Kliknij Wklej.
6 Aby zapisać zmiany i wyjść z edytora, użyj jednej z następujących metod:

Aby dodać nieprzezroczyste tło lub wypełnienie do tekstu wielowierszowego

2 Kliknij opcję Maska tła na karcie kontekstowej wstążki. Kliknij prawym przyciskiem
myszy w polu edytora. Kliknij Maska tła.
3 W oknie dialogowym Maska tła zaznacz Użyj maski tła.
4 Podaj wartość Współczynnika odsunięcia obwiedni.

Ta wartość bazuje na wysokości tekstu. Współczynnik 1.0 odpowiada dokładnie
obiektowi tekstu wielowierszowego. Współczynnik 1.5 (domyślny) poszerza tło o 0.5
wysokości tekstu.
5 W polu Kolor wypełnienia wykonaj jedną z poniższych operacji:

■ Wybierz opcję Użyj koloru tła rysunku.
■ Wybierz kolor dla tła lub kliknij Wybierz kolor, aby otworzyć okno dialogowe
Wybieranie koloru.
6 Kliknij przycisk OK, aby powrócić do edytora.

Nieprzezroczyste tło zostanie zastosowane po zamknięciu edytora.
Aby zmienić ustawienie wygładzania czcionek systemu Windows w celu

poprawienia widoczności tekstu w edytorze tekstu wielowierszowego
1 Kliknij prawym przyciskiem myszy na pulpicie systemu Windows. Kliknij Właściwości.
2 W oknie dialogowym Właściwości: Ekran kliknij kartę Wygląd.
3 Kliknij przycisk Efekty.
4 W oknie dialogowym Efekty wyczyść pole wyboru Użyj następującej metody

wygładzania krawędzi czcionek ekranowych.
5 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Efekty.
6 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Właściwości: Ekran.
Polecenia
WTEKST

MTEKST
STYL
Zmienne systemowe
MTEXTCOLUMN
Określa domyślne ustawienie kolumny obiektu WTEKST.
MTEXTED
MTEXTFIXED
Ustawia rozmiar wyświetlania i orientację tekstu wielowierszowego w określonym edytorze
tekstu.
MTEXTTOOLBAR
MTJIGSTRING
Ustawia zawartość tekstu przykładowego w położeniu kursora, gdy rozpoczęte jest
polecenie WTEKST.
QTEXTMODE
TEXTFILL
TEXTQLTY
TEXTSIZE
tekstu.
TEXTSTYLE

Wyrównanie tekstu wielowierszowego
Wyrównywanie obiektów tekstu wielowierszowego steruje dopasowaniem tekstu i
kierunkiem tekstu względem punktu wstawiania.
Wyrównywanie steruje dopasowaniem tekstu i kierunkiem tekstu względem punktu
wstawienia. Tekst jest wyrównywany do lewej lub do prawej strony, do obwiedni tekstu,
która określa szerokość tekstu. Tekst jest wpisywany od punktu wstawienia, który może
się znajdować w środku, u góry lub u dołu wynikowego obiektu tekstu.
Dla tekstów wielowierszowych istnieje dziewięć ustawień wyrównywania.
Jeżeli pojedyncze słowo jest dłuższe od szerokości paragrafu, będzie się ono rozciągać poza
obwiednię paragrafu.
Aby wyrównać tekst wielowierszowy
2 Wybierz obiekt tekstu wielowierszowego.

3 Na palecie Właściwości wybierz jedną z opcji wyrównania.
4 Kliknij poza paletą Właściwości.
Polecenia
WŁAŚCIWOŚCI
Formatowanie znaków w tekście wielowierszowym

W tekście wielowierszowym można nadpisać styl tekstu i zastosować różne formatowanie
pojedynczych słów i znaków.
Zmiany formatu będą miały wpływ tylko na zaznaczony tekst. Bieżący styl tekstu nie ulegnie
zmianie.
Można określić inną czcionkę, inną wysokość tekstu lub inny kolor, a także zastosować
pogrubienie, kursywę, podkreślenie i nadkreślenie. Można także ustawić kąt pochylenia,
zmienić odstępy między znakami oraz powiększyć lub zmniejszyć szerokość znaków. Opcja
Usuń formatowanie z menu skrótów edytora tekstu lokalnego resetuje atrybuty znaków
wybranego tekstu do bieżącego stylu tekstu i koloru tekstu.
Ustawienie wysokości tekstu określa wysokość dużych liter tekstu. Aby uzyskać więcej
informacji na temat obliczania wysokości, zobacz sekcję WTEKST.
Patrz także:
■ Używanie zewnętrznego edytora tekstu na stronie 1037
Aby sformatować znaki w tekście wielowierszowym

2 Wybierz tekst, który ma zostać sformatowany:


3 Wprowadź następujące zmiany formatu na karcie kontekstowej wstążki lub na pasku

narzędzi:
■ Aby zmienić wysokość zaznaczonego tekstu, podaj nową wartość w okienku

Wysokość.

■ Aby zastosować kolor do zaznaczonego tekstu, należy wybrać kolor z Listy

kolorów. Kliknij Inny, aby wyświetlić okno dialogowe Wybieranie koloru.
■ Aby określić kąt pochylenia dla tekstu, wprowadź wartość między -85 a 85.
Dodatni kąt pochylenia powoduje pochylenie tekstu na prawo. Ujemny kąt
pochylenia powoduje pochylenie tekstu na lewo.
■ Aby zmienić odstępy między literami w wybranym tekście, wprowadź nową

wartość.
■ Aby zmienić szerokość znaków w wybranym tekście, wprowadź nową wartość.

Polecenia
ODTEKST

WTEKST
WŁAŚCIWOŚCI
STYL
Zmienne systemowe
TEXTFILL
TEXTSTYLE
Tworzenie listy w tekście wielowierszowym

W tekście wielowierszowym można tworzyć listy wypunktowane oznaczone literami i
numerami lub proste wyliczenia.
Wiersze tekstu wielowierszowego mogą zostać sformatowane jako lista. Numeracja listy
dostosowuje się automatycznie podczas dodawania i odejmowania elementów lub
przemieszczania ich w górę i w dół listy. Formatowanie list można usuwać i ponownie
dodawać w ten sam sposób, w jaki się to robi w większości edytorów tekstu.
Korzystanie z automatycznego formatowania list

Domyślnie formatowanie listy jest stosowane zawsze, gdy tekst wygląda jak lista. Jako lista
traktowany jest tekst spełniający wszystkie poniższe kryteria:
■ Na początku wiersza występuje jeden lub kilka znaków, takich jak litera, cyfra bądź
symbol.
■ Po literze lub cyfrze występuje znak przestankowy.
■ Odstęp po znaku przestankowym jest utworzony przez naciśnięcie klawisza Tab.
■ Tekst po odstępie jest zakończony naciśnięciem klawisza Enter lub Shift+Enter.

UWAGA Jeżeli formatowanie listy nie ma być stosowane do wszystkich wierszy, które
spełniają powyższe kryteria, należy wyłączyć opcję Zezwalaj na punktory i listy. (Kliknij
prawym przyciskiem myszy w edytorze tekstu lokalnego, kliknij opcję Punktory i listy
➤ Zezwalaj na punktory i listy). Gdy pole wyboru Zezwalaj na punktory i listy nie jest
zaznaczone, to nie można tworzyć nowych sformatowanych list w obiekcie tekstu
wielowierszowego.
Aby utworzyć listę, należy użyć jednej z następujących metod:
■ Zastosuj formatowanie do nowego lub zaznaczonego tekstu.
■ Użyj opcji Auto-lista (standardowo włączona) i wprowadź element listy.
■ Jeżeli opcja Auto-lista jest wyłączona, wprowadź elementy listy, a następnie zamknij i
otwórz edytor, aby przekonwertować tekst na listę.
Stosowanie formatowania listy

Podczas używania formatowania listy można określić punktory, wielkie i małe litery oraz
liczby. Ustawienia domyślne są stosowane dla typów list zdefiniowanych przez użytkownika.
Po literach i cyfrach wstawiana jest kropka. Listy zagnieżdżone używają podwójnych
punktorów, liter lub liczb. Elementy są wyświetlane z wcięciem o szerokości wyznaczonej
przez punkty tabulacji na linijce Edytora tekstu lokalnego.
Używanie Auto-listy do stworzenia listy

Jeżeli opcja Auto-lista jest włączona, lista jest tworzona podczas pisania. Można stosować
litery, liczby i symbole.
Przykładowo w edytorze wprowadź \U+25CB, naciśnij klawisz Tab, a następnie wprowadź
dowolny tekst. Polecenie to spowoduje utworzenie punktora w postaci pustego kółka.
Nie wszystkie symbole mogą być dostępne w tablicy znaków dla określonej czcionki tekstu.
Określając tekst w formacie Unicode bezpośrednio (w tym przypadku: \U+25CB), można
jednak uzyskać żądaną postać punktora.
UWAGA Po wprowadzeniu tekstu w formacie Unicode lub symbolu należy nacisnąć

klawisz tab; w przeciwnym razie punktor pozostanie osobnym znakiem.
Symbol można także wkleić z okna dialogowego Tablica znaków.

Podczas tworzenia listy następujące znaki mogą być stosowane jako znaki interpunkcyjne
po liczbie lub literze, ale nie mogą być stosowane jako punktory:
Znak Opis
. Kropka
: Dwukropek
) Nawias zamykający
> Zamykający nawias ostry
] Zamykający nawias kwadratowy
} Zamykający nawias klamrowy
Wklejanie listy z innego dokumentu

W przypadku skopiowania listy zagnieżdżonej (lista w liście) z edytora tekstu i wklejenia
jej do tekstu wielowierszowego punktory, które są wyświetlane jako puste kółka, mogą nie
zostać sformatowane jak inne punktory w tekście wielowierszowym. Jest tak, ponieważ
punktor może być literą, taką jak o, a nie punktorem dla zagnieżdżonych list. Formatowanie
zagnieżdżonej listy można usunąć, a następnie zastosować je ponownie, aby zmienić
wypunktowanie na podwójne punktory.
Aby sformatować tekst wielowierszowy jako listę

wielowierszowego.
3 Aby rozwinąć pasek zadań Formatowanie tekstu, kliknij przycisk Opcje ➤ Pokaż
opcje.
4 Jeżeli tekst wielowierszowy jest konwertowany na listę, zaznacz akapity.
UWAGA Formatowanie list jest dostępne tylko wtedy, gdy zaznaczona jest opcja
Zezwalaj na punktory i listy (domyślnie jest zaznaczona).

5 Na rozwiniętym pasku narzędzi kliknij numerowanie, punktory lub wielkie litery.
■ Numerowanie. Do elementów listy używa liczb i kropek.
■ Punktory. Do elementów listy używa punktorów lub innych symboli.
■ Wielkie litery. Do elementów listy używa wielkich liter i kropek. Jeżeli lista ma
więcej elementów niż liter w alfabecie, sekwencja będzie kontynuowana – będą
używane podwójne litery. Aby używać małych liter, kliknij prawym przyciskiem
myszy w polu edytora. Kliknij polecenie Punktory i listy ➤ Literowane ➤ Małe
litery.
6 Wprowadź tekst, jeżeli mają być utworzone nowe elementy listy.
7 Aby zakończyć listę i przejść do nowego wiersza, naciśnij ENTER. Kliknij przycisk,
który został kliknięty do rozpoczęcia listy.

Aby usunąć formatowanie z tekstu wielowierszowego

2 Wybierz elementy listy.
opcje.
4 Na rozwiniętym pasku zadań kliknij przycisk aktywnej listy, aby ją wyłączyć:

Numerowanie, Punktory lub Wielkie litery.
UWAGA Jeżeli lista używa małych liter, kliknij Wielkie litery, aby przekonwertować
listę na wielkie litery. Następnie kliknij opcję Wielkie litery, aby ją wyłączyć.


Aby utworzyć listę oznaczoną numerami lub liczbami podczas pisania tekstu
wielowierszowego.
opcje.
4 Kliknij Punktory i listy. Sprawdź, czy zaznaczone są opcje Zezwalaj na listy

automatyczne i Zezwalaj na punktory i listy.
5 Wprowadź literę lub liczbę i kropkę (lub inny znak przestankowy).

Jako znaki przestankowe po literach lub liczbach mogą być używane następujące
znaki: kropka (.), dwukropek (:), nawias zamykający ()), zamykający nawias ostry (>),
zamykający nawias kwadratowy (]) i zamykający nawias klamrowy (}).
6 Naciśnij przycisk TAB.
7 Wprowadź tekst danego elementu listy. Naciśnij ENTER, aby przejść do następnego
elementu, lub naciśnij SHIFT+ENTER, aby dodać zwykły akapit przed następnym
elementem.
Elementowi zostanie automatycznie nadane oznaczenie liczbowe lub literowe, według
kolejności.
8 Naciśnij klawisz ENTER dwa razy, aby zakończyć listę.

■ Kliknij ikonę zamykania edytora w panelu Tekst wielowierszowy.

Aby utworzyć listę wypunktowaną w tekście wielowierszowym podczas
pisania tekstu
wielowierszowego.
3 W panelu Opcje kliknij ikonę Opcje .
4 Kliknij Punktory i listy. Sprawdź, czy zaznaczone są opcje Zezwalaj na listy

automatyczne oraz Zezwalaj na punktory i listy.
5 Rozpocznij wiersz wpisując \U+2022 (ciąg Unicode oznaczający punktor) lub wybierz
znak punktora albo innego symbolu.
UWAGA Jako punktorów nie można używać następujących znaków: kropki (.),
dwukropka (:), nawiasu zamykającego ()), zamykającego nawiasu ostrego (>),
zamykającego nawiasu kwadratowego (]) i zamykającego nawiasu klamrowego
(}).
6 Możesz także kliknąć kolejno Opcje ➤ Symbol ➤ Inny.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Tablica znaków.
7 Kliknij dwukrotnie symbol, aby skopiować go do schowka.
8 Zamknij okno dialogowe Tablica znaków.
9 Wklej symbol w rysunku i naciśnij klawisz strzałki w górę oraz klawisz End, aby
przenieść kursor z powrotem do tego samego wiersza.
10 Naciśnij przycisk TAB.
11 Wprowadź tekst danego elementu listy. Naciśnij ENTER, aby przejść do następnego
elementu, lub naciśnij SHIFT+ENTER, aby dodać zwykły akapit przed następnym
elementem.
Znak punktora jest automatycznie dodawany do następnego elementu.
12 Naciśnij klawisz ENTER dwa razy, aby zakończyć listę.


Aby przesunąć niżej element listy w tekście wielowierszowym

2 Umieść kursor na rozpoczęciu elementu listy i naciśnij TAB.

Element zostanie przesunięty o jeden poziom w dół i rozpocznie listę zagnieżdżoną.
3 Naciśnij ENTER, aby rozpocząć następny element na tym samym poziomie, lub
naciśnij SHIFT+TAB, aby przesunąć ten element w górę o jeden poziom.

Aby rozdzielić istniejącą listę

2 Wybierz sekwencję elementów listy lub umieść kursor na początku elementu listy,
gdzie ma być rozpoczęta nowa lista.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy w polu edytora. Kliknij polecenie Punktory i listy
➤ Od początku.
Wybrane elementy zostaną ponumerowane jako osobna sekwencja. Jeżeli zostaną
wybrane elementy w środku listy, niewybrane elementy poniżej wybranych także
staną się częścią nowej listy.
4 Aby kontynuować oryginalną listę poniżej nowej listy, wybierz pierwszy element
poniżej nowej listy.
5 Kliknij prawym przyciskiem myszy w polu edytora. Kliknij polecenie Punktory i listy
➤ Kontynuuj.

Numeracja wybranego elementu i elementów następujących po nim zostanie
zmieniona. Kontynuowana będzie poprzednia lista.

■ Kliknij przycisk OK na pasku narzędzi.
Aby przekonwertować listy w tekście wielowierszowym na normalny tekst

2 Kliknij prawym przyciskiem myszy w polu edytora. Kliknij Punktory i listy. Usuń
zaznaczenie opcji Zezwalaj na punktory i listy.
Zwykły tekst zachowa punktory, numery i litery. Jeżeli zostanie dodany element do
listy, kolejność numerów lub liter nie zostanie zmieniona.
Polecenia
ODTEKST
WTEKST
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
TEXTFILL
TEXTQLTY

Wcięcie w tekście wielowierszowym i używanie tabulatorów
Wcięcia akapitów w obiekcie tekstu wielowierszowego można kontrolować. Linijka w
Edytorze tekstu lokalnego pokazuje ustawienia dla bieżącego akapitu.
Tabulatory i wcięcia ustawione przed rozpoczęciem wpisywania tekstu są stosowane dla
całego obiektu tekstu wielowierszowego. Aby zastosować inne tabulatory i wcięcia do
pojedynczych akapitów, kliknij pojedynczy akapit albo zaznacz kilka akapitów i zmień
ustawienia.
Suwaki na linijce pokazują wcięcia względem lewej strony ramki obwiedni. Górny suwak
ustawia wcięcie dla pierwszego wiersza akapitu, a suwak dolny ustawia wcięcie dla
pozostałych wierszy akapitu.
Znaki znajdujące się na linijce oznaczają domyślne ustawienia tabulatora. Po kliknięciu
linijki w celu ustawienia tabulatora na linijce zostanie wyświetlony mały znak
przypominający literę L i oznaczający niestandardowe ustawienie tabulatora. Można usunąć
niestandardowy tabulator, przeciągając znak tabulatora poza linijkę.
Aby utworzyć akapit z wcięciem

2 Wybierz akapit, który ma zostać wcięty.
3 Na linijce przesuń górny suwak wcięcia do miejsca, w którym ma się zaczynać pierwszy
wiersz akapitu.
UWAGA Na linijce widoczne są tabulatory i wcięcia ustawione dla zaznaczonych

akapitów lub, jeśli nie zaznaczono tekstu, dla akapitu, w którym znajduje się kursor.
Znaki znajdujące się na linijce oznaczają domyślne ustawienia tabulatora. Aby
ustawić tabulatory, kliknij linijkę w miejscu, w którym ma zostać umieszczony
tabulator.

4 Przesuń dolny suwak wcięcia do miejsca, w którym mają się zaczynać pozostałe
wiersze akapitu.
Po wykonaniu tej czynności, do akapitów dłuższych niż jeden wiersz zostanie
ustawione zawijanie linii.
5 Aby zmienić wcięcie, zaznacz akapity, które mają zostać zmienione, kliknij linijkę,
aby ustawić nowe tabulatory, i przesuń suwaki wcięcia.

Polecenia
ODTEKST
WTEKST
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
TEXTFILL
TEXTQLTY

Określanie odstępu między liniami w tekście wielowierszowym
Odstępy między liniami dla tekstu wielowierszowego to odległości między linią bazową
(dołem) wiersza tekstu a linią bazową kolejnego wiersza tekstu. Współczynnik odstępu
między wierszami ma zastosowanie do całego obiektu tekstu wielowierszowego, a nie
zaznaczonych wierszy.
Wielkość odstępu między liniami może zostać ustalona jako wielokrotność tzw.
pojedynczego odstępu lub jako wartość bezwzględna. Odstęp pojedynczy to 1.66 raza
wysokość znaków tekstu.
Standardowy styl odstępów między liniami, Przynajmniej, automatycznie zwiększa odstępy
między wierszami, aby pomieścić znaki zbyt duże, by zmieściły się w liniach o odstępach
ustawionych dla obiektu tekstu wielowierszowego. Aby wyrównać odstępy między wierszami
w tabelach, należy użyć ustawienia Dokładnie.
Aby upewnić się, że odstęp między liniami jest identyczny w różnych obiektach tekstu
wielowierszowego, należy używać opcji Dokładnie i ustalać taką samą wartość współczynnika
odstępu dla wszystkich obiektów tekstu wielowierszowego.
UWAGA Użycie opcji Dokładnie może powodować, ze większe znaki znajdujące się w
danej linii będą nakładać się na sąsiednie linie.
Aby zmienić odstępy między liniami w tekście wielowierszowym
2 Wybierz obiekt tekstu wielowierszowego do edycji.
3 Na palecie Właściwości wybierz dla Stylu odstępu linii jedną z poniższych opcji:
■ Przynajmniej.Dopasowuje wiersze tekstu automatycznie w oparciu o wysokość
największego znaku w wierszu. Dla linii z wyższymi znakami ustalany jest większy
odstęp między wierszami. To jest ustawienie domyślne.
■ Dokładnie. Ustala jednolity odstęp między wszystkimi liniami tekstu, bez względu
na różnice w formatach, takich jak czcionka czy wysokość tekstu.
4 Zmień odstępy między liniami podając ich nową wartość dla dowolnej z poniższych
opcji. Dwie opcje odstępu między liniami umożliwiają różne sposoby ustawienia tego
samego parametru:
■ Współczynnik odstępu linii. Ustawia odstępy między liniami na wielokrotność
odstępu pojedynczego. Odstęp pojedynczy to 1.66 raza wysokość znaków tekstu.

■ Odległość odstępu linii. Ustawia odstęp między liniami na wartość bezwzględną
mierzoną w jednostkach rysunku. Poprawne wartości mieszczą się między 0.0833
a 1.3333.
UWAGA Po zamknięciu palety Właściwości wartość drugiej opcji odstępu między liniami
zostanie zaktualizowana, by odpowiadać podanej wartości odstępu między liniami.
Polecenia
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
TSPACEFAC
Steruje odstępami wierszy tekstu wielowierszowego, mierzonymi jako współczynnik
wysokości tekstu.
TSPACETYPE
Steruje typem odstępów między liniami używanym w tekście wielowierszowym.
Tworzenie znaków piętrowych w tekście wielowierszowym

Znaki reprezentujące ułamki i tolerancje mogą być formatowane zgodnie z kilkoma
standardami.
Tekst piętrowy odnosi się do formatów ułamków i tolerancji zastosowanych do znaków w
obiektach tekstu wielowierszowego i wieloliniach odniesienia.

Aby określić, jak ma być tworzony tekst piętrowy, używa się znaków specjalnych.
■ Znak / (slash) określa układ piętrowy tekstu oddzielony kreską poziomą.
■ Znak # (hash) określa układ piętrowy tekstu oddzielony kreską ukośną.
■ Karetka (^) tworzy ułamek tolerancji ustawiony pionowo i nierozdzielony kreską.
Aby ręcznie ustawić znaki piętrowo za pomocą lokalnego edytora tekstu, zaznacz tekst do
sformatowania (łącznie ze znakiem specjalnym) i kliknij prawym przyciskiem myszy. W
menu skrótów kliknij polecenie Piętrowo.
Automatyczne ustawianie piętrowe znaków liczbowych i tolerancji

Można określić, że znaki liczbowe wpisane przed i po znaku ukośnika, funta lub karetki
mają być automatycznie ustawiane piętrowo. Przykładowo wpisanie 1#3, a następnie znaku
nieliczbowego lub spacji powoduje domyślnie wyświetlenie okna dialogowego Właściwości
Autoułamków; ustawienia można zmienić woknie dialogowym Właściwości ułamków, aby
określić preferencje formatowania.
Funkcja autoułamków dotyczy tylko znaków liczbowych sąsiadujących bezpośrednio ze
znakiem ukośnika, funta i karetki. W przypadku tolerancji automatyczne tworzenie ułamków
zapewniają także znaki +, - oraz znak dziesiętny.
Patrz także:

■ Używanie zewnętrznego edytora tekstu na stronie 1037
Aby utworzyć tekst piętrowy

wielowierszowego.
3 Ustaw żądany styl tekstu oraz inne właściwości tekstu wielowierszowego na karcie
kontekstowej wstążki WTEKST lub w Edytorze tekstu lokalnego.
4 Wprowadź tekst, który ma być przekształcony na układ piętrowy, rozdzielony jednym

z następujących znaków:
■ Znak / (slash) określa układ piętrowy tekstu oddzielony kreską poziomą.
■ Znak # (hash) określa układ piętrowy tekstu oddzielony kreską ukośną.
■ Karetka (^) tworzy ułamek tolerancji nieoddzielony kreską.
Gdy użytkownik wprowadzi liczby rozdzielone znakami ułamkowymi, a następnie

wprowadzi znak nienumeryczny lub naciśnie klawisz SPACJA, zostanie wyświetlone
okno dialogowe Właściwości Autoułamków.
5 W oknie dialogowym Właściwości Autoułamków można włączyć automatyczne

ustawianie w piętra cyfr (nie tekstu nienumerycznego) i usuwanie przerw wiodących.
Użytkownik może również określić, czy znak / (slash) będzie tworzył ułamek
rozdzielony kreską ukośną, czy też ułamek z kreską poziomą. Aby nie używać opcji
Autoułamki, naciśnij Anuluj, aby zamknąć okno dialogowe.
6 Zaznacz tekst, który ma być ustawiony piętrowo, i kliknij przycisk Piętrowo znajdujący
się na pasku narzędzi.

Aby zmienić właściwości ułamka

1 Kliknij dwukrotnie obiekt tekstu wielowierszowego, który ma zostać wyedytowany.

2 Wybierz tekst piętrowy na karcie kontekstowej wstążki WTEKST (menu rozwijane
na karcie Formatowanie) lub w Edytorze tekstu lokalnego.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy w polu edytora. Kliknij Właściwości.
4 W oknie dialogowym Właściwości ułamków zmień odpowiednie ustawienia.
5 Aby ustawić automatyczne przekształcanie na ułamki, kliknij Autoułamki.

Aby ustawić tekst liniowo

1 Kliknij dwukrotnie obiekt tekstu wielowierszowego, który ma zostać wyedytowany.
2 Wybierz tekst piętrowy na karcie kontekstowej wstążki WTEKST (menu rozwijane

na karcie Formatowanie) lub w Edytorze tekstu lokalnego.
3 Kliknij Ułamki na pasku narzędzi Formatowanie tekstu.

Polecenia
WTEKST
Zmienne systemowe
TSTACKALIGN
Steruje pionowym dopasowaniem tekstu piętrowego.

TSTACKSIZE
Określa procentową wysokość tekstu piętrowego w stosunku do bieżącej wysokości
wybranego tekstu.
Tworzenie i edytowanie kolumn w tekście wielowierszowym

Przy użyciu opcji kolumn i uchwytów kolumn lokalnego edytora tekstu można tworzyć i
edytować wiele kolumn.
Za pomocą lokalnego edytora tekstu oraz w trybie edycji uchwytem można utworzyć i
edytować wiele kolumn. Edycja kolumn w trybie edycji uchwytem umożliwia obserwację
zmian w trakcie ich wprowadzania.
Kolumny podlegają kilku zasadom. Wszystkie kolumny mają identyczne szerokości i
odstępy. Odstęp to odległość między kolumnami. Wysokość kolumn jest stała, chyba że
zostanie dodane więcej tekstu, niż może pomieścić kolumna, lub uchwyt edycji zostanie
przesunięty w celu zmiany wysokości kolumny.
Edycja kolumn w lokalnym edytorze tekstu

Podczas pracy z kolumnami w lokalnym edytorze tekstu kolumny znajdują się w ramce.
Pasek linijki rozciąga się w poprzek wszystkich kolumn, ale jest aktywny jedynie dla bieżącej
kolumny.
Dodanie tekstu do kolumny o arbitralnej wysokości nie spowoduje zwiększenia jej

wysokości, nawet jeśli tekst wypełnia już kolumnę. Tekst przejdzie do następnej kolumny.
Można także wstawić podział kolumny, aby wymusić kontynuację tekstu w następnej
kolumnie. Za każdym razem, gdy jest wstawiany podział kolumny, zakłada się, że bieżąca
wysokość kolumny jest stała. Aby usunąć podział, zaznacz ją i usuń albo użyj klawisza
Backspace, gdy kursor znajduje się bezpośrednio na prawo od podziału.
Edycja kolumn w palecie Właściwości

Za pośrednictwem palety Właściwości można określić kolumny statyczne lub dynamiczne,
wyłączyć kolumny i zmienić szerokość kolumn oraz wielkość odstępu między kolumnami.
Tworzenie i edytowanie kolumn w tekście wielowierszowym | 975

Zmiana szerokości kolumn za pomocą palety daje efekty podobne do uzyskiwanych za
pomocą uchwytów. Paleta to jedyne miejsce, w którym można zmienić ustawienie odstępu
między kolumnami.
Aby utworzyć wiele kolumn w lokalnym edytorze tekstu

2 W lokalnym edytorze tekstu wybierz opcję i podopcję kolumny z listy kolumn. Można
wybrać kolumny Dynamiczne lub Statyczne.
Opcja Kolumny dynamiczne ma dwie podopcje: Wysokość automatyczna lub
Wysokość ręcznie. Opcja Kolumny statyczne pozwala określić liczbę kolumn.
3 Dostosuj szerokość kolumn, przesuwając strzałki zlokalizowane u dołu z lewej strony

pierwszej kolumny.
UWAGA Strzałki na linijce u góry po prawej stronie służą do określania odstępu

między kolumnami, ale nie szerokości kolumn.
Aby dostosować szerokość kolumn za pomocą uchwytów

1 Zaznacz obszar poza obiektem wtekst. Zniknie pasek narzędzi w lokalnym edytorze
tekstu.
2 Kliknij raz w obszarze tekstu – pojawią się uchwyty.

Uchwyty sterują położeniem obiektu wtekst, szerokością odstępów między kolumnami
oraz poziomymi i pionowymi ruchami kolumn.
Na poniższej ilustracji przedstawiono korzystanie z uchwytów w odniesieniu do elementu

Kolumny dynamiczne — Wysokość ręcznie.

Na poniższej ilustracji przedstawiono korzystanie z uchwytów w odniesieniu do kolumn
statycznych.
Tworzenie i edytowanie kolumn w tekście wielowierszowym | 977

UWAGA Ogólnie mówiąc, uchwyty aktualizują obiekt wtekst po zwolnieniu przycisku
myszy.
Polecenia
WTEKST
Zmienne systemowe
MTEXTCOLUMN
Określa domyślne ustawienie kolumny obiektu WTEKST.
Importowanie tekstu z pliku zewnętrznego

Do rysunku można wstawić pliki tekstowe typu TXT lub RTF utworzone w edytorze tekstu,
importując tekst lub przeciągając ikonę pliku z Eksploratora Windows.

Importowanie plików TXT lub RTF z innych źródeł jest najelastyczniejszym rozwiązaniem.
Przykładowo, użytkownik może utworzyć plik tekstowy standardowych uwag, które
umieszcza w rysunku. Importowany tekst staje się obiektem tekstu wielowierszowego,
który można edytować i formatować. Tekst importowany z pliku TXT dziedziczy bieżący
styl tekstu. Tekst importowany z pliku RTF dziedziczy nazwę bieżącego stylu tekstu, ale
zachowuje oryginalne czcionki i format. Wielkość importowanych plików tekstowych jest
ograniczona do 256 kB; muszą mieć one rozszerzenie pliku typu .txt lub .rtf.
Jeżeli plik tekstowy został przeciągnięty do rysunku, to szerokość tekstu określona jest
przez znaki łamania i końca linii w oryginalnym dokumencie. Jeżeli do rysunku
przeciągnięty został plik RTF, to tekst jest wstawiany jako obiekt OLE.
Jeżeli tekst z innego programu został wklejony ze schowka, to staje się on obiektem OLE.
W przypadku użycia schowka do wklejania tekstu z innego pliku, tekst jest wstawiany jako
odniesienie do bloku i zachowuje swój oryginalny styl tekstu.
Patrz także:
■ Importowanie obiektów OLE na stronie 1338
Aby importować pliki tekstowe

wielowierszowego.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy w polu edytora. Kliknij Importuj tekst.

Wielkość importowanego pliku tekstowego jest ograniczona do 256 kB.
4 W oknie dialogowym Wybierz plik kliknij dwukrotnie plik przeznaczony do importu

lub zaznacz ten plik. Kliknij Otwórz.
Tekst zostanie zaimportowany w miejscu, w którym znajduje się kursor.
5 Wprowadź do tekstu potrzebne zmiany.

■ Naciśnij kombinację klawiszy Ctrl+Enter.
Importowanie tekstu z pliku zewnętrznego | 979

Aby wstawić plik tekstowy używając metody przeciągnij i upuść
1 Otwórz Eksploratora Windows, upewniwszy się, że nie wypełnia on ekranu.
2 Wyświetl folder zawierający plik TXT lub RTF, który potrzebujesz.
3 Przeciągnij ikonę pliku TXT lub RTF do rysunku. Pliki TXT zostaną wstawione jako
obiekty tekstu wielowierszowego, przy użyciu bieżącego stylu tekstu. Pliki RTF zostaną
wstawione jako obiekty OLE.
Polecenia
WTEKST
Tworzenie linii odniesienia

Do linii odniesienia można dodawać zawartość, jak również ją tworzyć i modyfikować.
Obiekty linii odniesienia – omówienie

Obiekt linii odniesienia jest linią lub splajnem z grotem strzałki na jednym końcu i obiektem
tekstu wielowierszowego lub blokiem na drugim.
Czasami krótka pozioma linia, zwana linią łączącą, łączy tekst lub blok i ramki sterujące
obiektu z linią odniesienia.
Linia łącząca i linia odniesienia są skojarzone z obiektem tekstu wielowierszowego lub
blokiem, dlatego przy przenoszeniu linii łączącej zawartość i linia odniesienia również są
przenoszone.

Kiedy włączone jest wymiarowanie zespolone, a do zlokalizowania grotu strzałki linii
odniesienia używana jest lokalizacja, linia odniesienia jest kojarzona z obiektem, do którego
dołączony jest grot strzałki. Przy zmianie położenia obiektu zmieniane jest także położenie
grotu strzałki, a linia łącząca jest odpowiednio rozciągana.
UWAGA Nie należy mylić obiektu linii odniesienia z linią odniesienia, która jest
automatycznie generowaną częścią linii wymiarowej.
Aby utworzyć linie odniesienia za pomocą prostych

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Wielolinia odniesienia.
2 W wierszu polecenia wprowadź o, aby wybrać opcje.
3 Wprowadź l, aby określić linie odniesienia
4 Wprowadź t, aby określić typ linii odniesienia.
5 Wprowadź s, aby określić proste linie odniesienia.
6 Kliknij na rysunku punkt początkowy grotu linii odniesienia.
7 Kliknij punkt końcowy linii odniesienia.
8 Wprowadź zawartość obiektu WTEKST.
Obiekty linii odniesienia – omówienie | 981

Polecenia
LODNIES
Tworzy linię łączącą opis z elementem.
WIELOLODN
SLODNIES
Tworzy linię odniesienia z opisem.
Zmienne systemowe
DIMASSOC
DIMGAP
Ustala odległość wokół tekstu wymiarowego przy przerywaniu linii wymiarowej w celu
umieszczenia tekstu.
DIMLDRBLK
MLEADERSCALE
Ustawia globalny współczynnik skali stosowany do obiektów wielolinii odniesienia.
Tworzenie i modyfikowanie linii odniesienia

Obiekt linii odniesienia składa się z grota strzałki, opcjonalnej poziomej linii łączącej, linii
lub krzywej odniesienia oraz tekstu wielowierszowego lub bloku.
Można utworzyć linię odniesienia od dowolnego punktu lub elementu rysunku i sterować
jej wyglądem podczas rysowania. Linie odniesienia mogą być prostymi segmentami lub
gładkimi krzywymi splajnu.

Obiekt wielolinii odniesienia (lub wielolinia odniesienia) składa się z linii odniesienia i
uwagi. Może on zostać utworzony na zasadzie: najpierw grot strzałki, najpierw zakończenie
lub najpierw zawartość. Jeśli użyto stylu wielolinii odniesienia, wówczas na podstawie tego
stylu można utworzyć wielolinię odniesienia.
Obiekty wielolinii odniesienia mogą zawierać wiele linii odniesienia, a każda z nich może
składać się z dowolnej liczby segmentów, więc jedna uwaga może wskazywać na wiele
obiektów na rysunku. Właściwości segmentu linii odniesienia można modyfikować za
pomocą palety Właściwości . . Dodawanie lub usuwanie linii odniesienia z obiektu wielolinii
odniesienia umożliwia użycie polecenia WIELOLODNEDYCJA lub wybranie opcji z menu
uchwytu linii odniesienia (zobacz Modyfikowanie linii odniesienia przy użyciu uchwytów
na stronie 990).
Opisowe wielolinie odniesienia zawierające wiele segmentów linii odniesienia mogą mieć
różne groty w poszczególnych odwzorowaniach skali. Poziome linie łączące oraz groty
strzałek mogą mieć różne rozmiary oraz różne odstępy linii łączącej w zależności od
odwzorowania skali. Wygląd poziomej linii łączącej wielolinii odniesienia, a także typ linii
odniesienia (prosta lub splajn) oraz liczba segmentów linii odniesienia pozostaje
niezmieniona we wszystkich reprezentacjach skali. Więcej informacji znajduje się w temacie
Tworzenie opisowych linii odniesienia i wielolinii odniesienia na stronie 882.
Rozmieszczanie linii odniesienia

Wielolinie odniesienia można rozmieszczać w celu uporządkowania i ujednolicenia rysunku.
Obiekty wielolinii odniesienia z blokami jako zawartość mogą być zbierane i dołączane do
jednej linii łączącej. Za pomocą polecenia WIELOLODNZBIERZmożna zbierać wielolinie
odniesienia poziomo, pionowo lub w określonym obszarze, w zależności od potrzeb
rysunkowych.
Tworzenie i modyfikowanie linii odniesienia | 983

Obiekty wielolinii odniesienia mogą być rozmieszczane równomiernie wzdłuż określonej
linii. Za pomocą polecenia WIELOLODNDOPASUJmożna wyrównać wybrane wielolinie
odniesienia i równomiernie je rozmieścić.
Zespalanie linii odniesienia z obiektami

Kiedy wymiarowanie zespolone jest włączone (zmienna systemowa DIMASSOC), grot
strzałki linii odniesienia może być skojarzony z miejscem na obiekcie za pomocą narzędzia
lokalizacji. Jeśli obiekt zmieni położenie, grot strzałki będzie nadal z nim połączony, linia
odniesienia zostanie rozciągnięta, lecz tekst wielowierszowy pozostanie na miejscu.
Patrz także:
■ Tworzenie opisowych linii odniesienia i wielolinii odniesienia na stronie 882
■ Modyfikowanie linii odniesienia przy użyciu uchwytów na stronie 990
Aby utworzyć linie odniesienia za pomocą prostych


5 Wprowadź s, aby określić proste linie odniesienia.
Tworzenie linii odniesienia dołączonej pod kątem do bloku zawartości

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Styl wielolinii odniesienia.
2 W oknie Menedżer stylów wielolinii odniesienia kliknij przycisk Nowy.
3 W oknie dialogowym Tworzenie nowego stylu wielolinii odniesienia określ nazwę

nowego stylu wielolinii odniesienia.
4 W oknie dialogowym Zmodyfikuj styl wielolinii odniesienia na karcie Struktura linii

odniesienia w obszarze Ustawienia linii łączącej odznacz pole wyboru Automatycznie
dołącz linię łączącą.
5 Na karcie Zawartość obok pozycji Typ wielolinii odniesienia wybierz opcję Zawartość
bloku.
6 W oknie dialogowym Opcje bloku obok pozycji Zamocowanie wybierz jedną z

■ Środek zakresu: powoduje dołączenie linii odniesienia do zakresu środka
zawartości bloku.
■ Punkt wstawienia: dołącza linię odniesienia do zawartości bloku z dowolnego

określonego punktu.
8 W Menedżerze stylów wielolinii odniesienia kliknij przycisk Zamknij.

■ Tworzenie obiektu wielolinii odniesienia
■ Stosowanie nowego stylu wielolinii odniesienia do istniejącego obiektu wielolinii

odniesienia

Aby utworzyć splajn odniesienia z tekstem lub blokiem
5 Wprowadź p, aby określić linię odniesienia splajnu.
Aby dokonać edycji tekstu linii odniesienia

1 Kliknij dwukrotnie tekst, który ma zostać poddany edycji.
wstążka nie jest aktywna, zarówno dla tekstu jednowierszowego, jak i dla tekstu
wielowierszowego wyświetlany jest Edytor tekstu lokalnego. Pasek narzędzi
Formatowanie tekstu nie jest dostępny dla tekstu jednowierszowego.
2 Edycja tekstu.
Aby utworzyć wiele linii odniesienia z tego samego opisu

1 Zaznacz wielolinię odniesienia.

■ Umieść kursor na uchwycie linii łączącej i w menu uchwytu wybierz polecenie
Dodaj linię odniesienia.

■ Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wielolinie odniesienia ➤ Dodaj linię
odniesienia.
3 Określ punkt końcowy dla nowej linii odniesienia.
Aby usunąć linię odniesienia z opisu

1 Zaznacz wielolinię odniesienia.

■ Umieść kursor na uchwycie punktu końcowego linii odniesienia i w menu uchwytu
wybierz polecenie Usuń linię odniesienia.
■ Na pasku narzędzi Wielolinia odniesienia kliknij opcję Usuń linię odniesienia, a

następnie wybierz linie odniesienia do usunięcia. Naciśnij klawisz ENTER.
Aby wyrównać i rozmieścić linie odniesienia
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wielolinie odniesienia ➤ Dopasuj.
2 Zaznacz wielolinie do wyrównania. Naciśnij klawisz ENTER.
3 Na rysunku określ punkt początkowy, aby rozpocząć wyrównywanie. Wybrany punkt

jest położeniem grotu linii łączącej.
4 Aby zmienić odstępy między obiektami wielolinii odniesienia, wprowadź s i określ

jedną z następujących metod ustalania odstępów:
■ Rozprosz. Rozmieszcza zawartość równomiernie między dwoma wybranymi
punktami.
■ Użyj bieżących. Używa bieżących odstępów między wieloliniami odniesienia.
■ Ustaw równolegle, Umieszcza zawartość w taki sposób, że wszystkie ostatnie

segmenty w wybranych wieloliniach odniesienia będą równoległe.
5 Na rysunku kliknij punkt, aby zakończyć wyrównywanie.

Aby zebrać wiele uwag do dołączenia do jednej linii łączącej
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wielolinie odniesienia ➤ Zbierz. Na

pasku narzędzi Wielolinia odniesienia kliknij przycisk Zbierz wielolinie odniesienia.
2 Zaznacz wielolinie w takiej kolejności, w jakiej mają być zbierane. Ostatnia wybrana
wielolinia odniesienia zachowa swoją linię łączącą. Naciśnij klawisz ENTER.
Aby utworzyć linię łączącą z wieloma segmentami

2 W oknie Menedżer stylów wielolinii odniesienia kliknij przycisk Nowy, aby utworzyć
nowy styl wielolinii odniesienia.

4 W oknie dialogowym Modyfikowanie stylu wielolinii odniesienia zaznacz kartę

Struktura linii odniesienia.
5 W polu grupy Ograniczenia zaznacz pole wyboru Maksymalne wartości punktów

linii odniesienia. W polu po prawej stronie określ maksymalną liczbę punktów, o
podanie których mają być wyświetlane monity podczas tworzenia nowej wielolinii
odniesienia. Kliknij przycisk OK.
6 W oknie Menedżer stylów wielolinii odniesienia kliknij opcję Ustaw jako bieżący,
aby zastosować nowy styl wielolinii odniesienia do nowo tworzonych wielolinii
odniesienia.
Zmiana właściwości wielolinii odniesienia

1 Naciśnij klawisz CTRL i wybierz segment linii odniesienia.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy i z menu skrótów wybierz pozycję Właściwości.
3 Na palecie Właściwości określ właściwości segmentu.

Polecenia
ODTEKST
WIELOLODN
WIELOLODNDOPASUJ
Ustawia wybrane obiekty wielolinii odniesienia jako współliniowe i wprowadza odstępy.
WIELOLODNZBIERZ
Organizuje wybrane wielolinie odniesienia zawierające bloki w wiersze lub kolumny i
wyświetla wynik za pomocą jednej linii odniesienia.
WIELOLODNEDYCJA
Dodaje linie odniesienia do obiektu wielolinii odniesienia lub je z niego usuwa.
WIELOLODNSTYL
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
DIMASSOC
DIMASZ
DIMCLRD
Przypisuje kolory do linii wymiarowych, strzałek i wymiarowych linii odniesienia.
DIMGAP

DIMLDRBLK
DIMSCALE
DIMTAD
Steruje pionowym położeniem tekstu względem linii wymiarowej.
DIMTXTDIRECTION
Określa kierunek odczytu tekstu wymiarowego.
MLEADERSCALE
Modyfikowanie linii odniesienia przy użyciu uchwytów

Bezpośrednio za pomocą uchwytów wielofunkcyjnych można tworzyć wiele edycji linii
odniesienia. Można dodawać i usuwać linie odniesienia, dodawać i usuwać wierzchołki,
przedłużać lub przesuwać linię łączącą lub przesuwać tekst linii odniesienia.
Aby uzyskać dostęp do opcji, umieść kursor na uchwycie.
■ Na uchwycie linii łączącej można wybrać opcje:

■ Przesuń, aby przesunąć linię łączącą linii odniesienia.
■ Przedłuż linię łączącą, aby wydłużyć linię łączącą.
■ Dodaj linię odniesienia, aby dodać jedną lub więcej linii odniesienia.

■ Na uchwycie punktu końcowego linii odniesienia można wybrać opcje:
■ Przesuń, aby przesunąć punkt końcowy linii odniesienia.
■ Dodaj wierzchołek, aby dodać wierzchołek do linii odniesienia.
■ Usuń linię odniesienia, aby usunąć wybraną linię odniesienia.
■ Na uchwycie wierzchołka linii odniesienia można wybrać opcje:

■ Rozciągnij, aby przesunąć wierzchołek.
■ Dodaj wierzchołek, aby dodać wierzchołek na linii odniesienia.
■ Usuń wierzchołek, aby usunąć wierzchołek.
Patrz także:
■ Modyfikowanie linii odniesienia przy użyciu uchwytów na stronie 990
Aby zmodyfikować linie odniesienia za pomocą uchwytów

1 Wybierz linię odniesienia, którą chcesz zmodyfikować.
2 Umieść kursor na uchwycie punktu końcowego linii odniesienia, uchwycie wierzchołka

lub uchwycie linii łączącej.
3 Kliknij wybraną opcję.
4 Kliknij, aby określić położenie wykonywanej operacji.
Polecenia
ODTEKST
WIELOLODN
WIELOLODNDOPASUJ
Ustawia wybrane obiekty wielolinii odniesienia jako współliniowe i wprowadza odstępy.
Modyfikowanie linii odniesienia przy użyciu uchwytów | 991

WIELOLODNZBIERZ
Organizuje wybrane wielolinie odniesienia zawierające bloki w wiersze lub kolumny i
wyświetla wynik za pomocą jednej linii odniesienia.
WIELOLODNEDYCJA
Dodaje linie odniesienia do obiektu wielolinii odniesienia lub je z niego usuwa.
WIELOLODNSTYL
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
DIMASSOC
DIMASZ
DIMCLRD
DIMGAP
DIMLDRBLK
DIMSCALE
DIMTAD
DIMTXTDIRECTION

MLEADERSCALE
Praca ze stylami linii odniesienia

Wyglądem linii odniesienia steruje styl wielolinii odniesienia. Można użyć domyślnego
stylu wielolinii odniesienia, STANDARD, lub utworzyć własny styl wielolinii odniesienia.
Styl wielolinii odniesienia może określać formatowanie linii łączących, linii odniesienia,
grotów strzałek i zawartości. Przykładowo styl wielolinii odniesienia STANDARD korzysta
z prostej linii odniesienia z zamkniętym wypełnionym grotem strzałki i wielowierszowym
tekstem zawartości.
UWAGA Bloków opisowych nie można używać jako zawartości ani grotów strzałek
obiektów wielolinii odniesienia.
Po zdefiniowaniu stylu wielolinii odniesienia można go ustawić jako bieżący styl wielolinii
odniesienia używany przy wywołaniu polecenia WIELOLODN.
Aby zdefiniować styl linii odniesienia

2 W oknie Menedżer stylów wielolinii odniesienia kliknij przycisk Nowy.

4 W oknie dialogowym Zmodyfikuj styl wielolinii odniesienia na karcie Format linii

odniesienia zaznacz lub odznacz następujące opcje:
■ Typ Określa typ linii łączącej. Można wybrać linię prostą, splajn lub brak linii
łączącej.
■ Kolor. Określa kolor linii łączącej.
■ Rodzaj linii. Określa rodzaj linii łączącej.
■ Szerokość linii. Określa szerokość linii łączącej.
5 Określ symbol i rozmiar grota strzałki wielolinii odniesienia.
Praca ze stylami linii odniesienia | 993

6 Na karcie Struktura linii odniesienia zaznacz lub wyczyść następujące opcje:
■ Maksymalne wartości punktów linii odniesienia. Określa maksymalną liczbę
punktów dla linii odniesienia.
■ Kąt pierwszego i drugiego segmentu. Określa kąt pierwszego i drugiego

segmentu linii łączącej.
■ Linia łącząca – Ustawienie poziome. Dołącza poziomą linię łączącą do zawartości

■ Ustaw odległość linii łączącej. Określa stałą odległość dla linii łączącej wielolinii
odniesienia.
7 Na karcie Zawartość wybierz dla wielolinii odniesienia zawartość będącą tekstem lub
blokiem. Jeśli obiekt wielolinii odniesienia zawiera tekst, wówczas zaznacz lub wyczyść
■ Standardowy tekst. Określa domyślny tekst zawartości wielolinii odniesienia.
Tutaj można wstawić pole.
■ Styl tekstu. Określa predefiniowany styl tekstu atrybutu. Wyświetlane są aktualnie

wczytane style tekstu.
■ Kąt tekstu. Określa kąt obrotu tekstu wielolinii odniesienia.
■ Kolor tekstu. Określa kolor tekstu wielolinii odniesienia.
■ Wysokość papieru. Określa wysokość, z jaką tekst będzie wyświetlany w obszarze

papieru.
■ Obramuj tekst. Otacza ramką zawartość tekstową wielolinii odniesienia, która

znajduje się w polu tekstowym.
■ Zamocowanie. Steruje zamocowaniem linii łączącej do tekstu wielolinii

odniesienia.
■ Odstęp linii łączącej. Określa odległość między linią łączącą a tekstem wielolinii
odniesienia.
Jeśli jako zawartość jest określony blok, zaznacz lub wyczyść następujące opcje:
■ Blok źródłowy. Określa blok użyty jako zawartość wielolinii odniesienia.
■ Zamocowanie. Określa sposób dołączenia bloku do obiektu wielolinii odniesienia.

Blok można zamocować, określając granice, punkt wstawienia lub punkt środkowy
bloku.

■ Kolor. Określa kolor bloku zawartości wielolinii odniesienia. Domyślnie jest
zaznaczona opcja JakBlok.
Aby zastosować styl linii odniesienia do istniejącej linii odniesienia

1 Wybierz wielolinię odniesienia, do której chcesz zastosować nowy styl.
2 Na wstążce kliknij kartę Opis, panel Wielolinie odniesienia. Na liście rozwijanej

wybierz żądany styl wielolinii odniesienia.
3 Aby utworzyć nowy styl, kliknij ikonę Styl wielolinii odniesienia.
Polecenia
WIELOLODNSTYL
Zmienne systemowe
CMLEADERSTYLE
Ustawia nazwę bieżącego stylu wielolinii odniesienia.
Dodawanie zawartości do linii odniesienia

Na potrzeby opatrywania etykietami części na rysunku linie odniesienia mogą zawierać
tekst wielowierszowy lub bloki.
Linie odniesienia zawierające tekst wielowierszowy

Zawartość linii odniesienia może być tekstem wielowierszowym. Tekst może być wstawiany
domyślnie podczas tworzenia stylu linii odniesienia. W opisach linii odniesienia można
stosować i modyfikować styl tekstu, kolor, wysokość oraz wyrównanie. Można także odsunąć
obiekt tekstu wielolinii odniesienia, określając odstęp linii łączącej w bieżącym stylu linii
odniesienia.
Można tworzyć opisowe wielolinie odniesienia, których zawartość jest w postaci tekstu.
Zawartość tekstowa będzie skalowana zgodnie z określonym odwzorowaniem skali.
Ustawienia szerokości, justowania, zamocowania i obrotu zawartości tekstowej mogą się
Dodawanie zawartości do linii odniesienia | 995

różnić w zależności od określonego odwzorowania skali. Faktyczna zawartość tekstowa
nie może się zmieniać wraz z odwzorowaniem skali.
Istnieje kilka opcji umieszczania tekstu wielowierszowego jako zawartości obiektu linii
odniesienia.
Góra górnej linii
Środek górnej linii
Dół górnej linii
Podkreśl górną linię
Środek tekstu
Środek dolnej linii
Dół dolnej linii

Podkreśl dolną linię
Podkreśl cały tekst
Linie odniesienia zawierające bloki

Wielolinie odniesienia bloki jako zawartość wielolinia odniesienia odniesienia blok.
UWAGA Bloków opisowych nie można używać jako zawartości ani grotów strzałek
obiektów wielolinii odniesienia.
Bloki mogą być połączone z wielolinią odniesienia przez dołączenie linii łączącej do
wybranego punktu wstawienia na bloku. Można także połączyć wielolinię odniesienia do
punktu środkowego zaznaczonego bloku.
Można tworzyć opisowe wielolinie odniesienia, których zawartość jest w postaci bloku.
Zawartość bloku będzie skalowana zgodnie z określonym odwzorowaniem skali. Wszelkie
atrybuty w zawartości bloku nie zmienią się wraz z odwzorowaniem skali. Nieopisowe
obiekty wielolinii odniesienia można skalować za pomocą zmiennej systemowej
MLEADERSCALE.
Patrz także:
Polecenia
ODTEKST
WYMSTYL
Dodawanie zawartości do linii odniesienia | 997

WIELOLODN
WTEKST
OPCJE
WŁAŚCIWOŚCI
USUŃ
MTEKST
PISOWNIA
STYL
TEKST
Zmienne systemowe
DIMGAP
FONTALT
FONTMAP
MLEADERSCALE

MTEXTED
QTEXTMODE
TEXTFILL
TEXTQLTY
Używanie pól w tekście

Pole jest aktualizowanym tekstem wyświetlającym dane, które mogą się zmieniać podczas
pracy nad rysunkiem. Gdy pole jest aktualizowane, wyświetlana jest jego ostatnia wartość.
Wstawianie pól
Pole jest tekstem zawierającym instrukcje do wyświetlania danych, które mogą się zmieniać
podczas pracy nad rysunkiem.
Gdy pole jest aktualizowane, wyświetlana jest jego ostatnia wartość. Przykładowo, wartość
pola Nazwapliku jest nazwą pliku. Jeżeli nazwa pliku zmieni się, po zaktualizowaniu pola
zostanie wyświetlona nowa nazwa pliku.
Pola można wstawiać do każdego rodzaju tekstu (z wyjątkiem tolerancji), włącznie z tekstem
w komórkach tabel, atrybutach i definicjach atrybutów. Gdy aktywne jest dowolne polecenie
związane z tekstem, wstawienie pola dostępne jest w menu skrótów.
Pola danych miejsca bloku mogą być zastosowane do definiowania atrybutów bloków
podczas pracy w Edytor bloku.
Pole, dla którego nie ma wartości, wyświetla myślniki (----). Przykładowo, pole Autor
ustawiane w oknie dialogowymoknie dialogowym Właściwości rysunku, może być puste.
Zmiana wyglądu pola

Tekst pola używa tego samego stylu tekstu co obiekt tekstu, w który jest wstawiony.
Domyślnie pola wyświetlane są na jasno szarym tle, które nie jest drukowane (zmienna
systemowa FIELDDISPLAY).
Opcje formatowania w oknie dialogowym Pole kontrolują wygląd wyświetlanego tekstu.
Dostępne opcje zależą od typu pola. Przykładowo, format pól daty zawiera opcje
Używanie pól w tekście | 999

wyświetlania dnia tygodnia i godziny, a format pól nazwanych obiektów zawiera opcje
wielkości liter.
Edycja pola
Pole jest częścią obiektu tekstowego i może być edytowane w edytorze tekstów. Najprostszym
sposobem edycji pola jest dwukrotne kliknięcie obiektu tekstowego zawierającego pole, a
następnie dwukrotne kliknięcie pola w celu wyświetlenia okna dialogowego Pole. Te operacje
są również dostępne w menu skrótów.
Jeżeli aktualizacja pola nie będzie już wymagana, można zachować wartość, która jest
aktualnie wyświetlana, konwertując pole na tekst.
Wyrażenie pola, składające się ze znaków zakończenia i kodu pola, wyświetlane jest w oknie
dialogowym Pole, ale nie może być edytowane.
Aby wstawić pole w tekście

1 Kliknij dwukrotnie tekst, by wyświetlić odpowiednie okno dialogowe edycji tekstu.
2 Ustaw kursor w miejscu, w którym ma pojawić się tekst pola, a następnie kliknij
prawym przyciskiem myszy. Kliknij Wstaw pole.
Aby uzyskać dostęp z klawiatury, naciśnij CTRL+ F.
3 W oknie dialogowym Pole, w polu Kategoria pola, wybierz Wszystko lub kategorie.
Pola w wybranej kategorii zostaną wyświetlone na liście Nazwy pola.
4 Z listy Nazwy pola wybierz pole.

Bieżąca wartość większości pól wyświetlana jest w oknie tekstowym po prawej stronie
kategorii pola. Bieżąca wartość pola daty jest wyświetlana na liście Przykłady.
5 Wybierz format i inne opcje.

Przykładowo, gdy jest wybrane pole NamedObject, należy wybrać typ (np. warstwę
lub styl tekstu) i nazwę (np. 0 dla warstwy lub STANDARD dla stylu tekstu).
Wyrażenie pola wyświetla wyrażenie będące podstawą pola. Nie można go edytować,
ale pozwala ono zapoznać się ze sposobem konstruowania pól.
6 Kliknij przycisk OK, aby wstawić pole.

Pole wyświetli swoją bieżącą wartość w tekście po zamknięciu okna dialogowego Pole.
Aby wstawić pole w tabeli

1 Kliknij dwukrotnie wewnątrz komórki tabeli, aby wybrać ją do edycji.

3 W oknie dialogowym Pole, w polu Kategoria pola, wybierz Wszystko lub kategorie.
4 Z listy Nazwy pola wybierz pole.

Bieżąca wartość pola wyświetlana jest w oknie tekstowym po prawej stronie kategorii
pola.
5 Wybierz format i inne opcje.
6 Kliknij przycisk OK, aby wstawić pole.

Pole wyświetli swoją bieżącą wartość po przejściu do następnej komórki.
Aby użyć pola do wyświetlenia właściwości obiektu

1 Kliknij dwukrotnie obiekt tekstowy, by wyświetlić odpowiednie okno dialogowe
edycji tekstu.
3 W oknie dialogowym Pole, w polu Kategoria pola, wybierz Wszystko.
4 Z listy Nazwy pola wybierz Obiekt.
5 W polu Typ obiektu kliknij przycisk Wybierz obiekt i wybierz obiekt w rysunku.
6 W oknie dialogowym Pole, w polu Właściwość, wybierz właściwość, której wartość

ma być wyświetlona w tekście.
Przykładowo, pole może wyświetlić promień wybranego okręgu.
7 Wybierz format dla tekstu.

Bieżąca wartość właściwości obiektu zostanie wyświetlona w tekście.
Aby sformatować pole wartości

edycji tekstu.
2 Kliknij dwukrotnie pole, które ma zostać sformatowane.

Wyświetlone zostanie okno dialogowe Pole. Jeżeli pole jest dostępne do formatowania,
wyświetli się przycisk Format pola.
3 Kliknij Format pola.
Wstawianie pól | 1001

W oknie dialogowym Dodatkowy format będzie wyświetlana bieżąca wartość pola.
Jeżeli zostanie wybrana jakaś opcja, wynik zostanie wyświetlony w polu Podgląd.
4 Wprowadź współczynnik konwersji, aby zastosować do wartości bieżącej.

Przykładowo, aby przekonwertować cale na milimetry, wprowadź 0.03937.
5 Wprowadź dowolny tekst, który ma być wyświetlany przed wartością pola lub po
niej.
Przykładowo, wprowadź mm dla milimetrów.
6 Wybierz separator dziesiętny. Wybierz Nic lub Przecinek, aby pogrupować tysiące.
7 Wybierz opcję, aby pominąć zera:

■ Wiodące: pomija zera wiodące we wszystkich polach wartości dziesiętnej.
Przykładowo, wartość 0.5000 wyświetlana jest jako .5000.
■ Końcowe: pomija zera końcowe we wszystkich polach wartości dziesiętnej.

Przykładowo, wartość 12.5000 wyświetlana jest w postaci 12.5, a 30.0000
wyświetlana jest w postaci 30.
■ 0 stóp: pomija oznaczenie stóp w polu wartości stóp i cali, gdy wartość jest
mniejsza niż stopa. Przykładowo, wartość 0'-6 1/2" wyświetlana jest w postaci 6
1/2".
■ 0 cali: pomija oznaczenie cali w polu wartości stóp i cali, gdy odległość jest
całkowitą liczbą stóp. Przykładowo, wartość 1'-0" wyświetlana jest w postaci 1'.

W oknie dialogowym Pole wartość pola jest wyświetlana w Podglądzie w takim
formacie, jaki został wybrany.
Aby edytować pole

edycji tekstu.
2 Kliknij dwukrotnie pole, które ma zostać wyedytowane.

Wyświetlone zostanie okno dialogowe Pole.
3 Dokonaj zmian.
4 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Pole.
5 Zamknij edytor tekstów.

Polecenia
POLEDANYCH
Tworzy tekst wielowierszowy z polem, które można aktualizować automatycznie podczas
zmiany wartości pola.
ZNAJDŹ
Wyszukuje określony tekst i opcjonalnie zastępuje go innym tekstem.
WSTAW
LISTA
WTEKST
PISOWNIA
TABELA
Tworzy pustą tabelę.
EKSPORTTABELI
Eksportuje dane z tabeli w formacie pliku CSV.
STYLTABELI
Tworzy, modyfikuje lub określa style tabel.
UAKTUALNIJPOLADANYCH
Ręcznie aktualizuje pola w wybranych obiektach na rysunku.
Zmienne systemowe
CTABLESTYLE
Ustawia nazwę bieżącego stylu tabeli.
FIELDDISPLAY
Określa, czy pola są wyświetlane z szarym tłem.
Wstawianie pól | 1003

FIELDEVAL
Steruje sposobem aktualizacji pól.
Aktualizowanie pól
Gdy pole jest zaktualizowane, wyświetla swoją ostatnią wartość. Można zaktualizować pola
pojedynczo lub zaktualizować wszystkie pola w jednym lub kilku wybranych obiektach
tekstowych.
Można także ustawić pola tak, aby były aktualizowane automatycznie, gdy rysunek jest
otwierany, zapisywany, drukowany, ponownie generowany lub wysyłany przez element
ETRANSMIT.
Ustawienia w elemencie Karta Parametry użytkownika (okno dialogowe Opcje) zapewniają
kontrolę nad tym, czy pola są aktualizowane automatycznie, czy na żądanie (zmienna
systemowa FIELDEVAL). Pola daty nie można zaktualizować automatycznie bez względu
na ustawienie FIELDEVAL.
Pola kontekstowe w blokach i odnośnikach

Niektóre pola są kontekstowe; to znaczy, ich wartość jest inna w zależności od obszaru lub
układu, w którym się znajdują. Przykładowo, ponieważ każdy układ może mieć dołączone
różne ustawienia strony, wartość wyświetlana w polu OrientacjaWydruku może być różna
w różnych układach tego samego rysunku.
Lista pól kontekstowych
NazwaUrządzenia
NazwaUstawieńStrony
RozmiarPapieru
DataWydruku
OrientacjaWydruku
SkalaWydruku
TabelaStylówWydruku
Aby zapewnić zgodność z poprzednimi wersjami programu, pola kontekstowe w blokach

i odnośnikach nie są aktualizowane po wstawieniu ich do rysunku; w zamian pola

wyświetlają ostatnią zapamiętaną wartość. Z tego względu, jeżeli pola kontekstowe mają
być używane w blokach, np. w tabelce rysunkowej, należy wstawić je jako atrybuty.
UWAGA Pola ZmiennaLisp i Menedżer zestawów arkuszy nie są dostępne w programie

AutoCAD LT. Rysunki utworzone w programie AutoCAD, które zawierają pola te mogą
być otwierane; wyświetlane są przy tym wartości zapisane w buforze.
Zgodność z poprzednimi wersjami

Gdy rysunek z polami jest otwierany w programie AutoCAD 2004 lub wcześniejszym, pola
nie są aktualizowane; pokazują wartość ostatnio wyświetlaną w rysunku przed jego
otwarciem. Jeżeli w polu nie zostaną wprowadzone żadne zmiany, będzie ono aktualizowane
normalnie po otwarciu w wydaniu, które obsługuje pola.
Patrz także:
■ Praca z rysunkami programu AutoCAD w programie AutoCAD LT na stronie 1443
Aby ręcznie zaktualizować pole danych

1 Kliknij dwukrotnie tekst.
2 Wybierz pole danych, które ma zostać zaktualizowane, i kliknij prawym przyciskiem

myszy. Kliknij Aktualizuj pole.
Aby ręcznie zaktualizować wiele pól danych
1 Kliknij kolejno kartę Bloki i odnośniki ➤ panel Dane ➤ Aktualizowanie pól.
2 Gdy pojawi się monit Wybierz obiekty, wybierz obiekty zawierające pola danych,
które mają zostać zaktualizowane, i naciśnij klawisz ENTER.
Wszystkie pola danych w wybranych obiektach zostaną zaktualizowane.
Aby automatycznie zaktualizować pola danych

1 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie fieldeval.
2 Podaj kod bitowy będący sumą poniższych wartości:

■ 0: Nie aktualizowane
■ 1: Aktualizowane przy otwieraniu
■ 2: Aktualizowane przy zapisywaniu
Aktualizowanie pól | 1005

■ 4: Aktualizowane przy drukowaniu
■ 8: Aktualizowane przy użyciu polecenia ETRANSMIT
■ 16: Aktualizowane przy ponownym generowaniu
Przykładowo, aby aktualizować pola danych tylko wtedy, gdy plik jest otwierany,
zapisywany lub drukowany, podaj 7.
Polecenia
POLEDANYCH
Zmienne systemowe
FIELDDISPLAY
FIELDEVAL
Używanie hiperłączy w polach

Pole danych Hiperłącze przypisuje hiperłącze do dowolnego fragmentu tekstu.
Pole danych Hiperłącze działa w ten sam sposób, co hiperłącze dołączane do obiektu. Gdy
kursor zostanie ustawiony nad tekstem, pojawi się kursor hiperłącza z etykietą narzędzi
opisującą to hiperłącze. Naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl i kliknij, aby skorzystać z łącza.
UWAGA W polu danych Hiperłącze jest używana bezwzględna ścieżka do pliku; za

pomocą polecenia HIPERŁĄCZE można tworzyć hiperłącza ze ścieżką względną.

Aby dodać pole danych hiperłącza do tekstu
2 Ustaw kursor w miejscu, w którym ma pojawić się tekst hiperłącza.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy w polu edytora. Kliknij Wstaw pole.
4 W oknie dialogowym Pole, w polu Kategoria pola, wybierz Dołączony.
5 W polu Nazwa pola, wybierz Hiperłącze i kliknij przycisk Hiperłącze.
6 W oknie dialogowym Wstaw Hiperłącze użyj jednej z poniższych metod, by określić

lokalizacje:
■ W wycinku Podaj nazwę pliku lub strony WWW podaj ścieżkę i nazwę pliku, z
którym zostanie powiązane hiperłącze.
■ W polu Szukaj kliknij przycisk Plik, Strona WWW lub Cel. Przejdź do lokalizacji,
do której ma prowadzić łącze. Kliknij przycisk Otwórz lub OK.
7 (Opcjonalnie) W polu Tekst do wyświetlenia podaj domyślny tekst łącza wyświetlany

w tekście wielowierszowym i etykiecie narzędzi podpowiedzi.

W tekście wielowierszowym pojawi się hiperłącze z podanym tekstem. Użyj kombinacji

CTRL+kliknięcie, aby przejść do połączonej lokalizacji.
Polecenia
POLEDANYCH
Używanie hiperłączy w polach | 1007

ZNAJDŹ
WSTAW
LISTA
WTEKST
PISOWNIA
TABELA
EKSPORTTABELI
STYLTABELI
Zmienne systemowe
CTABLESTYLE
FIELDDISPLAY
FIELDEVAL
Praca ze stylami tekstu

Podczas wpisywania tekstu w rysunku bieżący styl tekstu określa czcionkę tekstu, rozmiar,
kąt, orientację i inne cechy.

Przegląd stylów tekstu
Z każdym tekstem na rysunku skojarzony jest styl. Po wprowadzeniu tekstu w programie
jest używany bieżący styl tekstu.
Bieżący styl tekstu ustawia czcionkę, wielkość, kąt pochylenia, orientację i inne cechy tekstu.
Aby utworzyć tekst za pomocą innego stylu tekstu, styl taki należy ustawić jako bieżący.
Tabela przedstawia ustawienia dla stylu tekstu STANDARD.
Ustawienia bieżącego stylu tekstu są wyświetlane w wierszu polecenia. Bieżący styl tekstu
można używać lub modyfikować albo utworzyć lub wczytać nowy styl tekstu. Po utworzeniu
stylu, użytkownik może modyfikować jego cechy, zmienić mu nazwę lub usunąć styl, gdy
nie będzie już dłużej potrzebny.
Tworzenie i modyfikowanie stylów tekstu

Poza domyślnym stylem STANDARD, musisz utworzyć styl tekstu, którego będziesz
używać.
Nazwy stylów tekstu mogą mieć do 255 znaków długości. Mogą one zawierać litery, cyfry
oraz znaki specjalne: symbole dolara ($), podkreślenia (_) i myślniki (-). Jeżeli nie zostanie
wpisana nazwa stylu tekstu, style tekstu zostaną automatycznie nazwane Styln, gdzie n jest
liczbą zaczynającą się od 1.
Użytkownik może zmodyfikować istniejący styl tekstu, zmieniając ustawienia w oknie
dialogowym Styl tekstu. Użytkownik może również zaktualizować istniejący tekst,
odzwierciedlając zmiany wprowadzone do stylu tekstu.
Niektóre ustawienia stylu tekstu w różny sposób wpływają na obiekty stanowiące tekst
jedno- i wielowierszowy. Przykładowo, zmiana opcji Odwrócony i Wstecz nie ma wpływu
na tekst wielowierszowy. Zmiana opcji Współczynnik szerokości i Pochylenie nie wpływa
na tekst jednowierszowy.
Jeżeli nazwa istniejącego stylu tekstu została zmieniona, to dla każdego tekstu, gdzie użyta
została stara nazwa stylu zastosowana zostanie nowa nazwa stylu.
Nieużywane style tekstu można usunąć z rysunku za pomocą polecenia USUŃ lub usuwając
style tekstu z poziomu okna dialogowego Style tekstu. Styl tekstu STANDARD nie może
być usunięty.
Zmiana stylu tekstu

Przy zmianie stylu tekstu dla obiektu tekstu wielowierszowego, zmienione ustawienia
stosowane są do całego obiektu, ale niektóre sposoby formatowania dla pojedynczych
Przegląd stylów tekstu | 1009

znaków nie będą wykonywane. Poniższa tabela przedstawia rezultat zmiany stylu tekstu
na formatowanie znaków.
Formatowanie Zachowane?
Pogrubiona Nie
Kolor Tak
Czcionka Nie
Wysokość Nie
Kursywa Nie
Ułamki Tak
Podkreślanie Tak
Tekst opisowy Style

W uwagach i etykietach rysunku można zastosować tekst opisowe na stronie 1541. Tekst
opisowy tworzy się przy użyciu opisowego stylu tekstu, który określa wysokość tekstu na
papierze.
Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia tekstu opisowego i korzystania z niego,
zobacz Tworzenie tekstu opisowego na stronie 873.
Patrz także:
Aby ustawić bieżący styl tekstu

■ Na wstążce kliknij kartę Opis, ➤ panel Tekst. Na liście rozwijanej Styl tekstu wybierz
żądany styl tekstu.

Polecenia
USUŃ
STYL
Zmienne systemowe
FONTALT
FONTMAP
TEXTSIZE
tekstu.
TEXTSTYLE
Przypisywanie czcionek tekstu

Można przypisać czcionkę jako część definicji stylu tekstu. Od typu tekstu, z jakim pracujesz,
zależy kilka czynników.
Przypisywanie czcionek tekstu – przegląd

Czcionki definiują kształty znaków tekstowych. W programie oprócz skompilowanych
czcionek symboli (SHX) użytkownik może użyć czcionek TrueType.
Dana czcionka może być używana w wielu stylach tekstu. Jeżeli zespół projektowy używa
standardowej czcionki, użytkownik może zmodyfikować inne ustawienia stylu tekstu, aby
utworzyć zbiór stylów tekstu, które używają standardowej czcionki na wiele sposobów.
Poniższa ilustracja pokazuje tę samą czcionkę użytą w różnych stylach tekstu, które mają
różne ustawienia pochylenia tekstu.
Przypisywanie czcionek tekstu | 1011

Czcionkę do stylu tekstu można przypisać przez wybranie pliku czcionki z listy w oknie
dialogowym Styl tekstu.
Polecenia
STYL
Zmienne systemowe
FONTALT
FONTMAP
Używanie czcionek TrueType

Na wyświetlanie czcionek TrueType w rysunku wpływa kilka czynników.
Czcionki TrueType w rysunku są zawsze wyświetlane jako wypełnione; jednak podczas
drukowania to zmienna systemowa TEXTFILL steruje tym, czy czcionki będą wypełnione.
Standardowo zmienna TEXTFILL ma wartość 1 w celu drukowania czcionek wypełnionych.

Edytor tekstu lokalnego może wyświetlać tylko czcionki, które są rozpoznawane przez
system operacyjny. Ponieważ czcionki SHX nie są rozpoznawane przez system operacyjny,
edytor tekstu lokalnego używa odpowiednika TrueType, jeśli do edycji zostanie wybrana
czcionka SHX lub inna czcionka innego typu niż TrueType.
Patrz także:
■ Ustawianie wysokości tekstu na stronie 1019
Aby przypisać czcionkę TrueType do stylu tekstu

1 Kliknij kartę Opis ➤ panel Tekst ➤ Przycisk uruchamiania panelu.
2 W oknie dialogowym Styl tekstu, w obszarze Nazwa stylu, kliknij Nowy.
3 W oknie dialogowym Nowy styl tekstu podaj nazwę dla nowego stylu. Kliknij przycisk
OK.
4 W obszarze Nazwa czcionki wybierz z listy czcionkę TrueType.

Przed nazwami czcionek TrueType wyświetlana jest ikona TrueType.
5 Aby zaktualizować tekst bieżącego stylu w rysunku, kliknij przycisk Zastosuj.
Polecenia
MTEKST
STYL
Zmienne systemowe
QTEXTMODE
TEXTFILL

TEXTQLTY
Korzystanie z czcionek w pracach o charakterze

międzynarodowym
Istnieje kilka czynników wpływających na wybór, wpisywanie i wyświetlanie
międzynarodowych tekstów w rysunkach.
Program obsługuje standard kodowania znaków Unicode. Czcionki SHX zakodowane w
standardzie Unicode mogą zawierać znacznie więcej znaków niż zdefiniowano w systemie;
dlatego, aby używać znaków, które nie są bezpośrednio dostępne z klawiatury, można
wpisać sekwencję \U+nnnn, gdzie nnnn reprezentuje szesnastkową wartość znaku Unicode.
Począwszy od programu AutoCAD LT 2007 wszystkie czcionki SHX są kodowane w
standardzie Unicode, z wyjątkiem zestawu czcionek azjatyckich, lepiej znanego jako duża
czcionka. Przy wyborze czcionki do prac o charakterze międzynarodowym można się
zdecydować na czcionki TrueType lub Big Font.
Pliki azjatyckich czcionek SHX Big Font

Alfabety azjatyckie zawierają tysiące znaków spoza zestawu ASCII. Aby obsłużyć takie
teksty, program udostępnia specjalny typ definiowania kształtu określany jako Big Font.
Użytkownik może ustawić styl tekstu, aby użyć zarówno plików czcionki zwykłej, jak
i plików Big Font.
Azjatyckie czcionki Big Font dostarczane z produktem

Nazwa pliku czcionki Opis
@extfont2.shx Pionowa czcionka japońska (kilka znaków obrócono,

aby zachowywały się poprawnie w tekstach
pisanych pionowo)
bigfont.shx Czcionka japońska, podzbiór znaków
chineset.shx Czcionka języka chińskiego (tradycyjnego)
extfont.shx Rozszerzona czcionka japońska, poziom 1
extfont2.shx Rozszerzona czcionka japońska, poziom 2
gbcbig.shx Czcionka języka chińskiego (uproszczonego)

Azjatyckie czcionki Big Font dostarczane z produktem
Nazwa pliku czcionki Opis
whgdtxt.shx Czcionka koreańska
whgtxt.shx Czcionka koreańska
whtgtxt.shx Czcionka koreańska
whtmtxt.shx Czcionka koreańska
Po określeniu czcionki za pomocą polecenia -STYL program zakłada, ze pierwsza nazwa

dotyczy czcionki zwykłej, a druga (oddzielona przecinkiem) jest czcionką Big Font. Jeżeli
zostanie wprowadzona tylko jedna nazwa, program założy, ze jest to normalna czcionka,
a powiązana z nią czcionka Big Font została usunięta. Wprowadzając przecinek przed
nazwą pliku czcionki albo po niej, można zmieniać tylko jedną czcionkę bez wpływania
na drugą, jak to pokazano w poniższej tabeli.
Określanie czcionek zwykłych i Big Fonts w wierszu polecenia

Wprowadź... Aby określić...
[nazwa czcionki],[nazwa Big Font] Zarówno czcionki zwykle, jak również Big Font
[nazwa czcionki], Tylko czcionkę zwykłą (bez zmiany Big Font)
,[nazwa Big Font] Tylko Big Font (bez zmiany czcionki zwykłej)
[nazwa czcionki] Tylko czcionkę zwykłą (z usunięciem istniejącej Big

Font)
ENTER (brak odpowiedzi) Bez zmiany
UWAGA Długie nazwy plików, które zawierają przecinki, jako nazwy plików czcionek
nie będą akceptowane. Przecinek jest interpretowany jako separator dla par czcionek
SHX–Big Font.
Patrz także:
■ Czcionki zastępcze na stronie 1016

Aby przypisać azjatycką czcionkę SHX do stylu tekstu
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Styl tekstu.
2 W oknie dialogowym Styl tekstu, w obszarze Nazwa stylu, kliknij Nowy.
3 W oknie dialogowym Nowy styl tekstu podaj nazwę dla nowego stylu. Kliknij przycisk
OK.
4 W obszarze Nazwa czcionki wybierz nazwę pliku czcionek SHX, a następnie zaznacz
pole wyboru Używaj czcionek Big Font, aby wybrać dużą czcionkę dla języków
azjatyckich.
Po wybraniu opcji Użyj Big Font Styl czcionki zmienia się na Big Font. Można wybrać
tylko czcionki SHX, natomiast nazwy Big Font są tylko wyświetlane na liście Big Font.
5 Aby zobaczyć efekt na przykładzie różnych znaków, wprowadź ciąg tekstowy w oknie
tekstowym po lewej stronie przycisku Podgląd. Kliknij przycisk Podgląd.
6 Aby zaktualizować tekst bieżącego stylu w rysunku, kliknij przycisk Zastosuj.
Polecenia
STYL
Czcionki zastępcze
Czcionka użyta na rysunku, ale niedostępna aktualnie w twoim systemie zostaje
automatycznie zastąpiona inną czcionką.
Program przystosowuje czcionki, których nie ma w systemie, zastępując je innymi
czcionkami.
Określanie innych czcionek

Jeżeli na rysunku są określone czcionki, których nie ma w systemie, zostanie automatycznie
wstawiona czcionka, która została wybrana jako czcionka zastępcza. Domyślnie używany
jest plik simplex.shx. Aby określić inną czcionkę, wprowadź nazwę pliku czcionki zastępczej,
zmieniając zmienną systemową FONTALT. Jeśli jest używany styl tekstu wykorzystujący

dużą czcionkę (lub zestaw czcionek azjatyckich), można ją przypisać do innej czcionki
używając zmiennej systemowej FONTALT. Ta zmienna systemowa wykorzystuje domyślną
parę plików czcionek txt.shx i bigfont.shx. Więcej informacji znajduje się w temacie
Korzystanie z czcionek w pracach o charakterze międzynarodowym na stronie 1014.
®
W poprzednich wydaniach programu, można było wyświetlać czcionki PostScript w
rysunku. W późniejszych wersjach nie jest możliwe wyświetlanie czcionek PostScript,
dlatego firma Autodesk dostarczyła odpowiedniki czcionek TrueType. Czcionki Postscript
zostały przypisane do odpowiadających im czcionek TrueType w pliku przypisania czcionek.
Ponadto, jeśli czcionka TrueType jest niedostępna, można określić inną czcionkę TrueType.
Warto wybrać czcionkę podobną to pierwotnej, aby uniknąć problemów z długością i
zawijaniem tekstu.
Jeżeli czcionka domyślna nie obsługuje znaków wprowadzonych w Edytorze tekstu lokalnego
(polecenie WTEKST), zastępowana jest czcionką alternatywną.
Kody CIF i MIF wprowadzone w lokalnym edytorze tekstu lub za pomocą polecenia TEKST
są teraz automatycznie przekształcane tak, aby były wyświetlane jako rzeczywiste znaki.
Edytowanie pliku odwzorowania czcionek

Plik odwzorowania czcionek to lista czcionek tekstu i ich zamienników. Jeśli nie można
odnaleźć czcionki używanej w rysunku, zastępuje ją inna czcionka, określona na podstawie
pliku odwzorowania czcionek.
Każdy wiersz pliku odwzorowania czcionek zawiera nazwę pliku czcionek (bez nazwy
katalogu i ścieżki), po którym następuje średnik (;) i nazwa pliku czcionek zastępczych.
Nazwa pliku czcionek zastępczych zawiera rozszerzenie, takie jak .ttf.
Plik odwzorowania czcionek to zwykły plik tekstowy ASCII z rozszerzeniem .fmp. Domyślny
plik odwzorowania czcionek to acadlt.fmp. Przypisania czcionek określone w pliku
odwzorowania czcionek można zmienić przy użyciu dowolnego edytora tekstu ASCII
Przykładowo można wprowadzić następujący zapis w pliku odwzorowania czcionek, aby
określić, że plik czcionki times.ttf będzie zamiennikiem dla pliku czcionki timesnr.pfb:
timesnr;times.ttf

Poniższa tabela przedstawia reguły zastępowania czcionek używane, kiedy nie można
zlokalizować pliku czcionek podczas otwierania rysunku.
Zastępowanie czcionek
Rozszerzenie Pierwszy etap Drugi etap Trzeci etap Czwarty etap
pliku odwzorowania odwzorowania odwzorowania odwzorowania
czcionki czcionki czcionki czcionki
.ttf Używa tabeli Używa czcionki Windows zastępuje

odwzorowania zdefiniowanej w stylu podobną czcionką
czcionek tekstu
.shx Używa tabeli Używa czcionki Używa FONTALT Wymaga podania

odwzorowania zdefiniowanej w stylu nowej czcionki
czcionek tekstu
.pbf Używa tabeli Używa FONTALT Wymaga podania

odwzorowania nowej czcionki
czcionek
Wyświetlanie czcionek zastępczych

Dla czcionek dodatkowych lub niestandardowych czcionek SHX, które nie mają
odpowiedników TrueType program dostarcza jedną z kilku różnych czcionek typu TrueType
nazywanych czcionkami zastępczymi. W oknie dialogowym Edytora tekstu lokalnego
czcionki zastępcze mają inny wygląd niż czcionki, które przedstawiają, aby zaznaczyć, że
są one zastępstwem dla czcionek używanych w rysunku.
Aby sformatować znaki przez przypisanie jednej z tych czcionek, utwórz styl tekstu
używający tej czcionki, a następnie zastosuj ten styl tekstu do znaków.
Aby określić plik przypisania czcionek

2 Na karcie Pliki, na liście, kliknij dwukrotnie Edytor tekstu, Słownik, i Nazwy plików
czcionek.
3 Kliknij dwukrotnie Plik przypisania czcionek.

Plik acadlt.fmp jest wybrany domyślnie.
4 Aby zmienić plik odwzorowania czcionek, kliknij dwukrotnie strzałkę, aby wybrać
nowy plik w oknie dialogowym Wybierz plik. Wybierz plik, następnie kliknij Otwórz.

5 W wierszu polecenia wprowadź regen, aby przekształcić istniejący tekst odwzorowując
nowe przypisanie czcionek.
Aby określić domyślną czcionkę zastępczą

1 W wierszu polecenia wprowadź fontalt.
2 Wprowadź nazwę pliku czcionki zastępczej.
Polecenia
WTEKST
OPCJE
Zmienne systemowe
FONTALT
FONTMAP
Ustawianie wysokości tekstu

Wysokość tekstu określa wielkość liter używanej czcionki w jednostkach rysunkowych.
Z wyjątkiem czcionek TrueType, wartość ta dotyczy zwykle rozmiaru wielkich liter.
Jeśli w stylu tekstu wysokość zostanie ustawiona na stałą, program pominie zapytanie o
wysokość podczas tworzenia tekstu jednowierszowego. Jeśli w stylu tekstu wysokość zostanie
ustawiona na 0, program zapyta o wysokość za każdym razem, kiedy tworzony będzie tekst
jednowierszowy. Należy ustawić wartość 0, jeśli program ma pytać o wysokość tekstu za
każdym razem, kiedy tworzony jest tekst.
Ustawianie wysokości tekstu | 1019

Czcionki TrueType
Dla czcionek TrueType wartość określoną jako wysokość tekstu stanowi wysokość dużej
litery oraz obszar powyżej litery zarezerwowany dla akcentów i innych znaków używanych
w językach innych niż angielski. Względna wysokość tekstu dla wielkich liter i znaków
akcentowych jest określana przez projektanta czcionki; dlatego jest różna dla każdej z
czcionek.
Oprócz obszaru zarezerwowanego dla wielkich liter i znaków akcentowych, czcionki
TrueType mają dodatkowy obszar zarezerwowany dla elementów znaków wychodzących
poza linię bazową znaków; na przykład y, j, p, g i q.
Kiedy wysokość tekstu zostanie wymuszona dla całego tekstu w edytorze, cały obiekt tekstu
wielowierszowego jest skalowany, łącznie z jego szerokością.
Aby ustawić wysokość tekstu w stylu tekstu
2 W oknie dialogowym Styl tekstu wybierz styl z listy Nazwa stylu.
3 W wycinku Czcionka, w okienku Wysokość, wprowadź wysokość tekstu (w

jednostkach rysunku).
4 Aby zaktualizować istniejący tekst, który używa tego stylu tekstu, kliknij Zastosuj.
Polecenia
STYL
Zmienne systemowe
TEXTSIZE
tekstu.
TEXTSTYLE

Ustawianie kąta pochylenia tekstu
Kąt pochylenia określa pochylenie tekstu do przodu lub do tyłu. Kąt ten reprezentuje
odchylenie od kąta 90 stopni.
Wprowadzenie wartości między –85 a 85 czyni tekst pochyłym. Dodatni kąt pochylenia
powoduje pochylenie tekstu na prawo. Ujemny kąt pochylenia powoduje pochylenie tekstu
na lewo.
Aby ustawić kąt pochylenia tekstu w stylu tekstu
3 W wycinku Efekty wprowadź kąt z przedziału od -85 do 85 w okienku Kąt pochylenia.

Dodatni kąt pochylenia powoduje pochylenie tekstu na prawo. Ujemny kąt pochylenia
powoduje pochylenie tekstu na lewo.
4 Aby zaktualizować istniejący tekst, używający tego stylu tekstu, kliknij Zastosuj.
Polecenia
STYL
Ustawianie kąta pochylenia tekstu | 1021

Ustawianie poziomej lub pionowej orientacji tekstu
Tekst może być ustawiony pionowo lub poziomo. Tekst może mieć orientację pionową
tylko wtedy, gdy skojarzona z nim czcionka obsługuje podwójną orientacją.
Linie tekstu można zorientować pionowo lub poziomo. Tekst może mieć orientację pionową
tylko wtedy, gdy skojarzona z nim czcionka obsługuje podwójną orientacją. Użytkownik
może utworzyć kilka linii tekstu pionowego. Każda kolejna linia tekstu zostanie narysowana
z prawej strony poprzedniej linii. Kąt obrotu dla tekstu pionowego wynosi 270 stopni.
UWAGA Orientacja pionowa nie jest dostępna dla czcionek TrueType i symboli.
Tekst pionowy dla języków azjatyckich
■ Czcionki SHX Czcionki SHX — tekst do wyświetlania pionowego można tworzyć za

pomocą czcionek Big Font i SHX, tak jak w poprzednich wersjach. Najlepiej użyć
polecenia tekstu jednowierszowego TEKST, a nie WTEKST. Styl pionowy można
wybrać w oknie dialogowym Styl tekstu.
■ Czcionki TrueType Nadal można wybierać czcionki zaczynające się od znaku @, ale
teraz tekst jest automatycznie obracany o 270 stopni. (W programie AutoCAD 2005 i
wcześniejszych wersjach tekst trzeba było obracać ręcznie). W tekście pionowym jest
już obsługiwany pionowy ruch kursora.
Aby ustawić orientację pionową w stylu tekstu
3 W obszarze Efekty zaznacz Pionowy.

4 Aby zaktualizować istniejący tekst, używający tego stylu tekstu, kliknij Zastosuj.
Polecenia
STYL
Zmiana tekstu
Można zmieniać zawartość tekstu, formatowanie i właściwości, takie jak skala i wyrównanie.
Przegląd zmiany tekstu

Tekst można modyfikować jak każdy inny obiekt, niezależnie od tego, czy został utworzony
za pomocą elementu TEKST, WTEKST czyWIELOLODN.
Może on być przesuwany, obracany, usuwany i kopiowany. Właściwości tekstu można
zmieniać na palecie Właściwości.
Można także edytować istniejący tekst i tworzyć jego lustrzane odbicie. Zmienna systemowa
MIRRTEXT steruje tym, czy podczas tworzenia odbicia lustrzanego obiektów w rysunku
odwracany ma być również tekst.
Polecenia
ODTEKST
ZNAJDŹ
WŁAŚCIWOŚCI
Zmiana tekstu | 1023

Zmienne systemowe
MIRRTEXT
MTEXTTOOLBAR
TEXTFILL
TEXTQLTY
Zmiana tekstu jednowierszowego

W przypadku tekstu jednowierszowego można zmieniać jego zawartość, formatowanie i
właściwości.
Tekst jednowierszowy można zmieniać za pomocą polecenia ODTEKST i WŁAŚCIWOŚCI.
Polecenia ODTEKST można użyć, jeśli jest konieczna zmiana jedynie zawartości tekstu, a
nie formatowania lub właściwości obiektu tekstowego. Polecenia WŁAŚCIWOŚCI używa
się do zmiany zawartości tekstu, stylu tekstu, położenia, orientacji, wielkości, wyrównania
i innych właściwości.
Obiekty tekstowe mają także uchwyty, które można wykorzystywać do przesuwania,
skalowania i obracania. Tekst jednowierszowy ma uchwyty w lewym dolnym narożniku
linii bazowej i w punkcie dopasowania.
Efekt polecenia zależy od wybranego uchwytu.

Aby dokonać edycji tekstu jednowierszowego
1 Kliknij menu Zmień ➤ Obiekt ➤ Tekst ➤ Edycja.
2 Wybierz obiekt tekstu jednowierszowego.
3 Wprowadź nowy tekst w Edytorze tekstu lokalnego.
4 Naciśnij ENTER.
5 Wskaż następny obiekt tekstowy do edycji lub naciśnij klawisz ENTER, aby zakończyć
polecenie.
Aby zmienić właściwości obiektów tekstu jednowierszowego

1 Wybierz obiekt tekstu jednowierszowego.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy zaznaczony obiekt. Kliknij Właściwości.
3 Na palecie Właściwości wprowadź nowy tekst, a następnie zmień formatowanie oraz

inne właściwości.
Polecenia
ODTEKST
WŁAŚCIWOŚCI
TEKST
Zmienne systemowe
TEXTED
TEXTFILL
Zmiana tekstu jednowierszowego | 1025

TEXTQLTY
Zmiana tekstu wielowierszowego

Położenie i zawartość obiektów tekstu wielowierszowego można zmieniać za pomocą palety
Właściwości, edytora tekstu lokalnego i uchwytów.
Po utworzeniu tekstu wielowierszowego można użyć palety Właściwości, aby zmienić
■ Przypisanie stylu tekstu
■ Wyrównanie
■ Szerokość
■ Obrót
■ Odstępy między liniami
Ponadto do zmiany formatowania, takiego jak pogrubienie i podkreślenie, oraz do zmiany

szerokości obiektu tekstu wielowierszowego można użyć:
■ Karty kontekstowej wstążki Edytor tekstu
■ Formatowanie tekstu – pasek narzędzi
■ Edytor tekstu lokalnego
■ Uchwyty
Zmiana położenia tekstu

Do przesuwania obiektów tekstu wielowierszowego można używać wielu typowych poleceń
modyfikacji i uchwytów. W obiekcie tekstu wielowierszowego uchwyty wyświetlane są w
czterech rogach obwiedni tekstu, a w niektórych przypadkach również w punkcie
wyrównania.
Polecenia WYMLINIOWY lub LODNIES tworzą tekst wielowierszowy bez konieczności
określania obwiedni ograniczającej; obiekty te mają tylko jeden uchwyt w punkcie
wyrównania.
Gdy trzeba wyrównać lub przenieść obiekty tekstu wielolinii odniesienia, to można użyć
trybów lokalizacji Punkt lub Baza, aby zapewnić precyzję. Jeśli wartość zmiennej systemowej

OSNAPNODELEGACY wynosi 0, wówczas przy lokalizacji obiektu Węzeł tekst
wielowierszowy będzie ignorowany.
Patrz także:
■ Sterowanie wyświetlaniem polilinii, kreskowania, wypełnień gradientowych, szerokości

linii i tekstu na stronie 449
Aby zmienić tekst wielowierszowy

1 Wybierz obiekt tekstu wielowierszowego.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy zaznaczony obiekt. Kliknij Właściwości.
3 Na palecie Właściwości wprowadź nowy tekst i zmień formatowanie oraz inne

ustawienia.
Aby zmienić szerokość obiektu tekstu wielowierszowego

1 Kliknij dwukrotnie obiekt tekstu wielowierszowego.
2 W Edytorze tekstu lokalnego użyj jednej z następujących funkcji:

■ Przenieś kursor nad prawy koniec linijki tak, aby zmienił się w podwójną strzałkę.
Podczas przeciągania kursora w prawo, aby rozciągnąć linijkę zostaje wyświetlona
etykieta narzędzi z szerokością. Zwolnij przycisk myszy, aby ustawić szerokość.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy dół linijki. Kliknij opcję Szerokość tekstu
wielowierszowego. W oknie dialogowym wprowadź szerokość w jednostkach
rysunku.

Zmiana tekstu wielowierszowego | 1027

Polecenia
ODTEKST
ZNAJDŹ
EDWTEKST
Edytuje tekst wielowierszowy.
WŁAŚCIWOŚCI
STYL
Zmienne systemowe
CENTERMT
Określa, w jaki sposób uchwyty rozciągają tekst wielowierszowy, który jest wyśrodkowany
poziomo.
MIRRTEXT
MTEXTED
MTEXTTOOLBAR
OSNAPNODELEGACY
Określa, czy funkcja lokalizacji względem węzłów może służyć do lokalizowania względem
wielowierszowych obiektów tekstowych.
TEXTFILL

TEXTQLTY
Znajdowanie i zamienianie tekstu

Za pomocą polecenia ZNAJDŹ można łatwo znaleźć i zamienić tekst.
Do wyszukiwania i zastępowania tekstu jest używane polecenie ZNAJDŹ. Zastępowanie
sekwencji znaków bazuje tylko na zawartości tekstu. Formatowanie znaków i właściwości
tekstu nie ulegają zmianie.
Podczas wyszukiwania tekstu w środowisku 3D rzutnia jest tymczasowo zmieniana na
dwuwymiarową, aby tekst nie był zasłaniany przez obiekty 3D na rysunku.
Funkcja ZNAJDŹ umożliwia wyszukiwanie symboli wieloznacznych.
Znak Definicja
# (krzyżyk) Oznacza dowolną cyfrę
@ (małpa) Oznacza dowolną literę
. (kropka) Oznacza dowolny znak niealfanumeryczny
* (gwiazdka) Oznacza dowolny ciąg tekstowy i może być używana w każdym

przeszukiwanym ciągu
? (znak zapytania) Oznacza dowolny pojedynczy znak, np. ?BC odpowiada ABC, 3BC
itd.
~ (tylda) Oznacza wszystkie ciągi z wyjątkiem ciągów odpowiadających

wzorcowi, np.: ~*AB* oznacza wszystkie ciągi z wyjątkiem ciągu
zawierającego AB
[] Oznacza dowolny ze znaków ujętych w nawiasach, np.: [AB]C

oznacza AC i BC
[~] Oznacza dowolny ze znaków nieujętych w nawiasach, np. [~AB]C

może oznaczać XC, ale nie AC
[-] Określa zakres pojedynczego znaku. Przykładowo, [A-G]C oznacza

AC, BC itd. aż do GC, ale nie HC
Znajdowanie i zamienianie tekstu | 1029

Znak Definicja
` (odwrócony apostrof) Odczytuje następny znak dosłownie. Przykładowo `~AB oznacza

~AB
Aby wyszukać pliki rysunkowe, które zawierają określona frazę lub słowo, należy użyć
narzędzia Wyszukaj systemu Microsoft® Windows®. Za pomocą narzędzia Wyszukaj można
odszukać wszystkie dane tekstowe oprócz tekstów w tabelach i polach oraz w odnośnikach
zawartych w plikach rysunków.
Aby wyszukać określony tekst w rysunku
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Tekst ➤ Znajdź tekst.
2 W oknie Znajdź wprowadź szukany tekst.
3 W obszarze Znajdź w określ części rysunku, które mają zostać przeszukane, lub kliknij
przycisk Wybierz obiekty, aby wybrać co najmniej jeden obiekt tekstowy.
4 Kliknij przycisk Rozwiń opcje wyszukiwania, aby określić opcje wyszukiwania i typy
tekstu dla określonej frazy.
5 Kliknij przycisk Znajdź.
6 Przejrzyj wyniki wyszukiwania, używając jednej z następujących opcji:

■ Aby wyświetlić wszystkie wyniki w tabeli, zaznacz pole wyboru Lista wyników.
■ Aby skupiać się pojedynczo na poszczególnych wynikach, pozostaw pole Lista

wyników niezaznaczone.
Aby zastąpić tekst za pomocą okna dialogowego tekst Znajdź i zamień
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Tekst ➤ Znajdź tekst.
2 W oknie Znajdź wprowadź szukany tekst.
3 W obszarze Znajdź w określ części rysunku, które mają zostać przeszukane, lub kliknij
przycisk Wybierz obiekty, aby wybrać co najmniej jeden obiekt tekstowy.
4 Kliknij przycisk Rozwiń opcje wyszukiwania, aby określić opcje wyszukiwania i typy
tekstu dla określonej frazy.

5 W oknie Zamień na wprowadź tekst, który ma zastąpić wyszukany tekst.
6 Kliknij przycisk Znajdź.
7 Przejrzyj wyniki wyszukiwania, używając jednej z następujących opcji:

■ Aby wyświetlić wszystkie wyniki w tabeli, zaznacz pole wyboru Lista wyników.
■ Aby skupiać się pojedynczo na poszczególnych wynikach, pozostaw pole Lista

wyników niezaznaczone.
8 Użyj jednej z poniższych metod do zastąpienia tekstu:

■ Aby zastąpić jedynie odnalezione wystąpienie ciągu tekstowego, kliknij przycisk
Zastąp.
■ Aby zastąpić wszystkie wystąpienia szukanego ciągu tekstowego, kliknij przycisk

Zastąp wszystko.
■ Jeśli wyniki wyszukiwania zostały wyświetlone w tabeli (wybrana została opcja

Lista wyników), możesz wybrać określone wyniki z listy, przytrzymując naciśnięty
klawisz CTRL i klikając te wyniki. Możesz także wybrać grupę sąsiadujących
wyników, trzymając naciśnięty klawisz Shift i klikając pierwszy, a następnie ostatni
wynik z tej grupy.
Zmiana skali tekstu i wyrównania

Jest dostępnych kilka poleceń umożliwiających jednoczesną zmianę skali jednego lub kilku
obiektów tekstu albo atrybutów lub ich punktów wstawiania bez zmiany położenia obiektów.
Można jednocześnie zmienić skalę jednego lub kilku obiektów tekstu, atrybutów i definicji
atrybutów lub ich punktów wstawiania bez zmiany położenia obiektów.
Zmiana skali wielu obiektów tekstu wielowierszowego

Rysunek może zawierać setki obiektów tekstowych, które muszą być skalowane, a skalowanie
ich indywidualnie byłoby bardzo męczące. Polecenie SKALUJTEKST umożliwia zmianę
skali jednego lub wielu obiektów tekstowych, takich jak tekst zwykły, tekst wielowierszowy
i atrybuty. Można określić względny współczynnik skali lub bezwzględną wysokość tekstu
albo przeskalować wybrany tekst tak, aby dopasować wysokość istniejącego tekstu. Każdy
obiekt tekstowy jest skalowany za pomocą tego samego współczynnika skali i utrzymuje
swoje dotychczasowe położenie.
Zmiana skali tekstu i wyrównania | 1031

Konwersja wysokości tekstu między obszarem modelu a obszarem papieru
Polecenie KONPRZESTRZ umożliwia obliczenie równoważnych odległości między
jednostkami obszaru modelu a jednostkami obszaru papieru. Używając nakładkowo
polecenia KONPRZESTRZ, można podać polecenia z wartościami odległości lub długości
względem innego obszaru. Przykładowo, można w obszarze modelu utworzyć obiekt
tekstowy odpowiadający wysokością innym obiektom tekstowym w układzie. W obszarze
modelu można wpisać
Polecenie: tekst
Określ punkt początkowy tekstu lub [Wyrównanie / Styl]: 1.3
Określ wysokość <0.375>: 'spacetrans
>>Określ odległość obszaru papieru <1.000>: 3/8
Kontynuacja polecenia TEKST
Określ wysokość <0.375>: 1.173
Po zakończeniu polecenia w obszarze modelu tworzony jest obiekt tekstowy o wysokości
1.173, widocznej jako 3/8 podczas przeglądania z układu.
UWAGA Polecenie KONPRZESTRZ nie jest dostępne z karty Model w widoku

perspektywicznym.
Aby uzyskać więcej informacji na temat nakładkowego uruchamiania poleceń, zobacz

Wprowadzanie poleceń w wierszu polecenia na stronie 41.
Zmiana wyrównania obiektów tekstu bez zmiany ich położenia

Aby zdefiniować punkt wstawiania tekstu bez przenoszenia tekstu, należy użyć polecenia
WYRÓWNAJTEKST. Przykładowo, tabela lub harmonogram mogą zawierać tekst położony
poprawnie, ale każdy obiekt tekstu w tabeli powinien być wyrównany do prawej, a nie do
lewej, aby możliwe było dodawanie pozycji i dalsze modyfikacje.
Aby skalować obiekty tekstu wielowierszowego bez zmiany ich położenia
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Tekst ➤ Skala.
2 Wybierz jeden lub więcej obiektów tekstu wielowierszowego naciśnij klawisz ENTER.
3 Wybierz jedną z opcji justowania lub naciśnij klawisz ENTER, aby zaakceptować
bieżące justowanie tekstu.
4 Wprowadź s, a następnie wprowadź współczynnik skali, który ma zostać zastosowany

do każdego obiektu wtekst.

Polecenia
WYRÓWNAJTEKST
Zmienia punkt wyrównania wybranych obiektów tekstowych, nie zmieniając ich lokalizacji.
WŁAŚCIWOŚCI
SKALUJTEKST
Zwiększa lub zmniejsza wybrane obiekty tekstowe bez zmiany ich położenia.
KONPRZESTRZ
Oblicza równoważne długości obszaru modelu i obszaru papieru w układzie.
Sprawdzanie pisowni
Można sprawdzać pisownię każdego tekstu podczas jego wprowadzania w rysunku. Można
także określić konkretny słownik używany do dostosowania wielu niestandardowych
słowników sprawdzania pisowni i zarządzania nimi.
Można sprawdzać pod względem pisowni każdy tekst w rysunku, tj.:
■ Tekst jednowierszowy i wielowierszowy
■ Tekst wymiarowy
■ Wielolinia odniesienia — tekst
■ Tekst wewnątrz atrybutów bloków
■ Tekst w odnośnikach
Funkcja sprawdzania pisowni umożliwia wyszukiwanie w rysunku lub jego określonych

obszarach błędnie wpisanych wyrazów. Jeśli zostanie znaleziony błędnie wpisany wyraz,
będzie on wyróżniony i zostanie powiększony obszar rysunku zawierający ten wyraz, dzięki
czemu będzie można z łatwością go przeczytać.
Sprawdzanie pisowni podczas pisania

Edytor tekstu lokalnego domyślnie pozwala sprawdzać pisownię podczas wprowadzania
w nim dowolnego tekstu. Każdy wprowadzony wyraz jest sprawdzany pod kątem
Sprawdzanie pisowni | 1033

poprawności pisowni. Wyraz jest uznawany za wprowadzony w przypadku wykrycia jednej
z następujących czynności:
■ Naciśnięcie klawisza spacji lub Enter
■ Przeniesienie kursora w inne miejsce Edytora tekstu lokalnego.
Wyrazy napisane z błędami są

podkreślane czerwoną linią
kropkowaną.
Jako napisane z błędami uznawane są wszystkie wyrazy, których nie odnaleziono w bieżącym
słowniku. Propozycje prawidłowej pisowni są wyświetlane po kliknięciu podkreślonego
wyrazu prawym przyciskiem myszy.
Przełączanie słowników
Funkcja Sprawdź pisownię zawiera kilka głównych słowników, które są dostępne w różnych
językach. Można także utworzyć dowolną liczbę słowników niestandardowych przełączać
się między nimi zgodnie z potrzebami.
Podczas sprawdzania pisowni słowa w rysunku są porównywane ze słowami w bieżącym
słowniku głównym. Wszystkie słowa dodawane przez użytkownika będą przechowywane
w słowniku niestandardowym, który został ustalony jako bieżący w czasie sprawdzania
pisowni. Przykładowo, można dodać nazwy własne, dzięki czemu nie będą one traktowane
jak błędne słowa.
UWAGA Domyślnie program AutoCAD udostępnia jeden przykładowy słownik

niestandardowy zawierający słowa takie jak AutoCAD i Autodesk.
Aby sprawdzić pisownię w innym języku, należy zmienić słownik główny.

Słowniki można zmieniać w oknie dialogowym Słowniki lub przez podanie nazwy słownika
w zmiennej systemowej DCTMAIN lub DCTCUST. Aby przejrzeć listę z nazwami plików
słowników głównych, zobacz polecenie DCTMAIN.
UWAGA W nazwie pliku słownika niestandardowego nie może się znajdować jakikolwiek
znak ze strony kodowej innej niż bieżąca. Jeśli słownik niestandardowy jest udostępniany
w kilku lokalizacjach lub językach, nie należy używać znaków innych niż ASCII.

Tworzenie i edycja słowników niestandardowych
Słownik niestandardowy to lista wyjątków pisowni wprowadzonych przez użytkownika.
Pliki zawierające je mają rozszerzenie .cus. Użytkownik może użyć edytora tekstu ASCII,
aby dodać i usunąć wyrazy lub połączyć słowniki.
Aby sprawdzić pisownię
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Tekst ➤ Sprawdź pisownię.
2 Kliknij opcję wyboru miejsca do sprawdzenia. Kliknij przycisk Rozpocznij. Jeśli nie
zostaną znalezione żadne blednie napisane słowa, zostanie wyświetlony odpowiedni
komunikat. Jeżeli zostanie znaleziony błąd pisowni, będzie wyświetlone okno Sprawdź
pisownię z błędnie wpisanym wyrazem. Wyraz zostanie wyróżniony, a obszar rysunku
powiększony.

■ Aby poprawić wyraz, wybierz wyraz alternatywny z listy Propozycje lub wprowadź
wyraz w oknie Propozycje. Kliknij Zmień lub Zmień wszystkie.
■ Aby pozostawić wyraz bez zmiany, wybierz Zignoruj lub Zignoruj wszystkie.
■ Aby pozostawić wyraz bez zmian i dodać go do słownika, kliknij przycisk Dodaj
do słownika.
4 Powtórz krok 3 dla każdego błędnie napisanego wyrazu. Kliknij przycisk Zamknij,
aby zakończyć.
UWAGA Aby anulować poprzednią operację sprawdzania pisowni lub szereg operacji
w oknie dialogowym Sprawdź pisownię, kliknij przycisk Cofnij.
Aby sprawdzić pisownię w atrybucie bloku
2 W oknie dialogowym Sprawdź pisownię kliknij przycisk Ustawienia.
3 W oknie dialogowym Ustawienia sprawdzania pisowni kliknij pozycję Atrybuty bloku.

4 W oknie dialogowym Sprawdź pisownię kliknij przycisk Rozpocznij.
Sprawdzanie pisowni | 1035

■ Aby poprawić wyraz, wybierz wyraz alternatywny z listy Propozycje lub wprowadź
wyraz w oknie Propozycje. Kliknij Zmień lub Zmień wszystkie.
■ Aby pozostawić wyraz bez zmiany, wybierz Zignoruj lub Zignoruj wszystkie.
■ Aby pozostawić wyraz bez zmian i dodać go do słownika, kliknij przycisk Dodaj
do słownika.
6 Powtórz krok 5 dla każdego błędnie napisanego wyrazu. Kliknij przycisk Zamknij,
aby zakończyć.
Aby przełączać słowniki podczas sprawdzania pisowni
2 W oknie dialogowym Sprawdź pisownię kliknij przycisk Słowniki.

■ Aby zmienić słownik główny, wybierz słownik z listy Bieżący słownik główny.
■ Aby zmienić słownik niestandardowy, wybierz słownik z listy Bieżący słownik

niestandardowy.
Aby dodać słownik niestandardowy lub listę słów
2 W oknie dialogowym Sprawdź pisownię kliknij przycisk Słowniki.
3 W oknie dialogowym Słowniki z listy Bieżący słownik niestandardowy wybierz

polecenie Zarządzaj słownikami niestandardowymi.
4 Z listy Słowniki niestandardowe wybierz pozycję Dodaj i przejdź do lokalizacji

słownika. Aby utworzyć nowy słownik niestandardowy, wybierz opcję Nowy i
wprowadź nazwę słownika. Nazwa musi zawierać znak .cus (rozszerzenie)
5 Kliknij przycisk OK. Nowo wybrany słownik będzie wyróżniony jako bieżący słownik
niestandardowy.

6 Aby zaimportować listę wyrazów do swojego słownika niestandardowego, kliknij
pozycję Importuj.
7 Kliknij OK.
Polecenia
PISOWNIA
Zmienne systemowe
DCTCUST
DCTMAIN
Używanie zewnętrznego edytora tekstu

Domyślnym edytorem tekstu jest karta kontekstowa wstążki WTEKST (jeśli wstążka jest
aktywna) lub Edytor tekstu lokalnego (jeśli wstążka nie jest aktywna), ale można także
używać dowolnego innego edytora tekstu, który zapisuje pliki w formacie ASCII.
Używanie zewnętrznego edytora tekstu – przegląd

Można korzystać z dowolnego edytora, takiego jak Microsoft Notatnik, który zapisuje pliki
w formacie ASCII.
Aby wybrać inny edytor tekstu, należy go wskazać za pomocą zmiennej systemowej
MTEXTED.
Jeśli do utworzenia tekstu wielowierszowego jest używany zewnętrzny edytor tekstu, to
najpierw w wierszu polecenia należy określić właściwości obiektu tekstowego. Zostanie
otwarty edytor tekstu, w którym należy wprowadzić tekst. Po zamknięciu edytora tekstu
tekst jest wstawiany w obrębie określonego limitu szerokości.
Podczas używania zewnętrznego edytora należy stosować specjalne kody do oznaczania
formatowania.
Używanie zewnętrznego edytora tekstu | 1037

Przy edytowaniu tekstu za pomocą zewnętrznego edytora należy stosować te same kody
formatu. Aby uniknąć utraty danych formatowania podczas wprowadzania zmian do tekstu,
należy użyć tego samego edytora, w którym powstał tekst oryginalny.
Polecenia
WTEKST
OPCJE
Zmienne systemowe
MTEXTED
Formatowanie tekstu wielowierszowego w zewnętrznym

edytorze tekstu
Korzystając z zewnętrznego edytora tekstu użytkownik formatuje tekst poprzez
wprowadzanie kodów formatowania.
Użytkownik może utworzyć tekst z podkreśleniem, z przekreśleniem i utworzyć zapis
piętrowy (ułamek). Użytkownik może również zmienić kolor, czcionkę i wysokość tekstu.
Użytkownik może zmienić odstęp między znakami tekstu lub zwiększyć samodzielnie
szerokość znaków. Aby zastosować formatowanie, należy użyć kodów formatowania
znajdujących się w poniższej tabeli.
Kody formatowania dla akapitów

Kod Działanie Wprowadź … Aby uzyskać …
formatowania
\0...\o Włącza przekreślenie Autodesk \OAutoCAD\o

i je wyłącza
\L...\l Włącza podkreślenie Autodesk \LAutoCAD\l

i je wyłącza

formatowania
\~ Wstawia nierozdzielającą Autodesk AutoCAD\~LT

spację
\\ Wstawia ukośnik lewy Autodesk \\AutoCAD
\{...\} Wstawia otwierającą i Autodesk \{AutoCAD LT\}

zamykającą klamrę
\Cwartość; Zmienia Autodesk \C2; AutoCAD

określony kolor
\ nazwa pliku; Zmienia Autodesk \Ftimes; AutoCAD

określony plik czcionki
\Hwartość; Zmienia Autodesk \H2; AutoCAD

wysokość tekstu określoną
w
jednostkach rysunku
\Hwartość x; Zmienia wysokość tekstu Autodesk \H3x; AutoCAD

o wielokrotność
wysokości bieżącej
\S...^...; Tworzy tekst piętrowy, 1.000\S+0.010^-0.000;

sterowany symbolami /, #
lub ^
\Twartość; Dostosowuje tekst między \T2; Autodesk

znakami. Poprawne warto-
ści należą do przedziału od
.75 do 4 razy oryginalna
odległość między znakami.
Formatowanie tekstu wielowierszowego w zewnętrznym edytorze tekstu | 1039

formatowania
\Qkąt; Zmienia kąt pochylenia \Q20; Autodesk
\Wwartość; Zmienia współczynnik \W; Autodesk

szerokości, aby otrzymać
rozciągnięty tekst
\A Ustawia wartość \A1;1\S1/2

dopasowania; dostępne
wartości: 0, 1, 2
(dół, środek, góra)
\P Kończy paragraf Autodesk\PAutoCAD
Nawiasy mogą być zagnieżdżane do ośmiu poziomów.

Kody sterujące można także stosować w celu wpisywania znaków specjalnych, takich jak
tolerancja czy symbole wymiarowe. Zobacz WTEKST.
Przykład: formatowanie tekstu w zewnętrznym edytorze tekstu

Ten przykład opisuje sposób utworzenia tekstu z poniższej ilustracji

Wszystkie poniższe linie zostały wpisane w zewnętrznym edytorze tekstu:
{{\H1.5x; Big text} \A2; over text\A1;/\A0; under text}\P
{\odBazy: 1 \S1/2;}\P
{\Srodek: 1 \S1/2;}\P
{\A2;Topline: 1 \S1/2;}\P
{Tolerancje: ;1,000\H.75x;\S+0,010^-0,000;}\P
{Architektoniczne: 9-{\H.666x;\A2;11\A1;/\A0;16}\A2;"}\P
Aby określić zewnętrzny edytor tekstu

1 Po zgłoszeniu Polecenie wprowadź mtexted.
2 Po zgłoszeniu wykonaj jedną z następujących czynności:

■ Wprowadź ścieżkę i nazwę pliku wykonywalnego edytora tekstu ASCII, który
ma być używany do tworzenia lub edycji tekstu wielowierszowego.
■ Wprowadź wewnętrzny, aby przywrócić wewnętrzny edytor tekstu programu.
Aby utworzyć tekst wielowierszowy w zewnętrznym edytorze tekstu

1 Aby określić edytor tekstu, w wierszu polecenia wprowadź mtexted. Następnie podaj
ścieżkę edytora, który będzie używany.
2 Kliknij kolejno: karta Narzędzia główne ➤ panel Opisywanie ➤ Tekst wielowierszowy.
Formatowanie tekstu wielowierszowego w zewnętrznym edytorze tekstu | 1041

3 Określ pierwszy narożnik prostokąta obwiedni ograniczającego tekst wielowierszowy.
4 Określ przeciwległy narożnik prostokąta obwiedni ograniczającego tekst

wielowierszowy.
5 Wprowadź tekst w edytorze tekstu. Wprowadź \P,aby zakończyć akapit i rozpocząć

nowy akapit w nowym wierszu. (Upewnij się, ze została wpisana wielka litera P).
6 Po wpisaniu tekstu zapisz zmiany i wyjdź z edytora tekstu.
Polecenia
WTEKST
OPCJE
Zmienne systemowe
MTEXTED

Tabele
27
Tabela jest prostokątnym zestawieniem komórek zawierających opisy, głównie tekst, ale również bloki. Tabele
pojawiają się w wielu różnych formach, na wielu arkuszach do tworzenia zestawów rysunkowych. W przemyśle
AEC tabele często są nazywane „schematami” i zawierają informacje o materiałach potrzebnych do konstrukcji
projektowanego budynku. W przemyśle wytwórczym są one często redukowane do „BOM” (zestawienia
komponentów).
Obiekt tabeli tworzy tabelę dowolnej wielkości, którą można wykorzystać do wielu celów, między innymi
jako listę lub indeks zestawu arkuszy rysunkowych.
Tworzenie i modyfikowanie tabel

Tabela jest obiektem zawierającym dane zawarte w wierszach i kolumnach. Obiekt tabeli
można utworzyć na podstawie pustej tabeli lub stylu tabeli. Tabelę można także powiązać z
danymi w arkuszu programu Microsoft Excel.
Po utworzeniu tabeli można kliknąć dowolną linię siatki tabeli, aby ją zaznaczyć, a następnie
zmodyfikować przy użyciu palety Właściwości lub uchwytów.
Gdy zostanie zmieniona wysokość lub szerokość tabeli, wówczas zmieni się jedynie wiersz
na stronie 1552 i kolumna na stronie 1535 sąsiadujące z zaznaczonym uchwytem. Zostanie
zachowana wysokość i szerokość tabeli. Aby zmienić wielkość tabeli proporcjonalnie do
1043
wielkości edytowanego wiersza lub kolumny, należy podczas używania uchwytu kolumny
przytrzymać naciśnięty klawisz Ctrl.
Rozbijanie tabeli na wiele części

Tabelę zawierającą wiele danych można podzielić na podstawowe i pomocnicze fragmenty
tabeli. Użyj uchwytów podziału tabeli u dołu tabeli, aby tabela obejmowała kilka kolumn
na rysunku lub aby manipulować różnymi utworzonymi wcześniej fragmentami tabeli.
Modyfikowanie komórki tabeli

Można kliknąć wewnątrz komórki, aby ją zaznaczyć. Uchwyty są wyświetlane pośrodku
obramowań komórek. Kliknij wewnątrz innej komórki, aby przenieść zaznaczenie do tej
komórki. Przeciągnij uchwyty komórki, aby powiększyć lub pomniejszyć komórkę i jej
kolumnę lub wiersz.
UWAGA Gdy komórka jest zaznaczona, kliknij dwukrotnie, aby edytować tekst komórki.
Można również rozpocząć wprowadzanie tekstu, gdy komórka jest podświetlona, aby
zastąpić jej bieżącą zawartość.
Aby zaznaczyć więcej niż jedną komórkę, kliknij i przeciągnij kursor nad kilkoma
komórkami. Można również nacisnąć i przytrzymać klawisz Shift i kliknąć wewnątrz innej
komórki, aby wybrać te dwie komórki i wszystkie komórki znajdujące się między nimi.
1044 | Rozdział 27 Tabele

Kliknięcie wewnątrz komórki tabeli, gdy wstążka jest aktywna, powoduje wyświetlenie
karty kontekstowej wstążki Tabela. Jeśli wstążka nie jest aktywna, wyświetlany jest także
pasek narzędzi Tabela. Za pomocą tego paska można
■ Wstawianie oraz usuwanie wierszy i kolumn
■ Scalać i rozdzielać komórki
■ Dopasuj style komórek
■ Zmieniać wygląd obramowań komórki
■ Edytować formatowanie i wyrównanie danych
■ Blokować i odblokowywać komórki do edycji
■ Wstawianie bloków, pól i formuł
■ Tworzenie i edytowanie stylów komórki
■ Łączenie tabeli z danymi zewnętrznymi
Po zaznaczeniu komórki kliknij prawym przyciskiem myszy i użyj opcji z menu skrótów,
aby wstawić lub usunąć kolumny i wiersze, połączyć sąsiednie komórki lub dokonać innych
zmian. Gdy komórki są wybrane, użycie klawiszy Ctrl+Y spowoduje powtórzenie ostatniej
operacji.
UWAGA Użycie kombinacji klawiszy Ctrl+Y spowoduje powtórzenie tylko tej ostatniej
operacji, która została wykonana za pośrednictwem menu skrótów, karty kontekstowej
wstążki Tabela lub paska narzędzi Tabela.
Dodawanie tabeli do palety narzędzi

Po dodaniu tabeli do palety narzędzi właściwości palety (na przykład styl tabeli i liczba
wierszy i kolumn) oraz zmienione właściwości komórek (na przykład dopasowanie i
szerokość linii ramki) są zapisywane w definicji narzędzia. Tekst, zawartość bloku oraz
formatowanie znaków są również zapisane w definicji narzędzia.
Dostosowywanie wyświetlania oznaczeń literowych kolumn i numerów

rzędów
Domyślnie Edytor tekstu lokalnego wyświetla litery kolumn i numery rzędów po zaznaczeniu
komórki do edycji. Użyj zmiennej systemowej TABLEINDICATOR, aby włączyć lub
wyłączyć wyświetlanie tego edytora.
Tworzenie i modyfikowanie tabel | 1045

Aby ustawić nowy kolor tła, wybierz tabelę, kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij
polecenie Kolor wskaźnika tabeli w menu skrótów. Kolor czcionki, rozmiar, styl i kolor
linii są kontrolowane w ustawieniach tytułów kolumn w bieżącym stylu tabeli.
Patrz także:
■ Dodawanie tekstu lub bloków do tabel na stronie 1053
Aby w bieżącym rysunku utworzyć narzędzie z tabeli

1 W bieżącym rysunku zaznacz tabelę.
2 Za pomocą prawego przycisku myszy przeciągnij tabelę do palety narzędzi i, nie

zwalniając przycisku myszy, ustaw kursor w tym miejscu palety narzędzi, w którym
ma zostać umieszczone narzędzie.
Można przejść do innej karty, ustawiając nad nią wskaźnik myszy na kilka sekund.
Czarna linia oznacza miejsce, w którym będzie znajdować się narzędzie.
3 Zwolnij przycisk myszy.
UWAGA Wszystkie formatowania, właściwości tabeli oraz właściwości komórki

zostaną zapisane w narzędziu palety narzędzi wraz z tekstem i zawartością bloku.
POLEDANYCH
ZNAJDŹ
WSTAW
LISTA
WTEKST

PISOWNIA
TABELA
EDYCJATABELI
Edytuje tekst w komórce tabeli.
EKSPORTTABELI
STYLTABELI
CTABLESTYLE
FIELDDISPLAY
FIELDEVAL
TABLETOOLBAR
Łączenie tabeli z danymi zewnętrznymi

Tabelę można połączyć z danymi w pliku programu Microsoft Excel (XLS, .XLSX lub CSV).
Tabelę można połączyć z całym arkuszem, pojedynczym wierszem, pojedynczą kolumną,
komórką lub zakresem komórek programu Excel.
UWAGA Program Microsoft Excel musi być zainstalowany, aby było możliwe korzystanie
łączy danych programu Microsoft Excel. Aby można było utworzyć łącze z plikiem typu
XLSX, musi być zainstalowany program Microsoft Excel 2007.
Łączenie tabeli z danymi zewnętrznymi | 1047

Dane można pobierać z programu Microsoft Excel do tabeli za pomocą trzech następujących
metod:
■ Jako formuły z dołączonymi obsługiwanymi formatami danych.
■ Jako dane będące wynikami obliczeń formuł w programie Excel (niedołączone

obsługiwane formaty danych).
■ Jako dane będące wynikami obliczeń formuł w programie Excel (z dołączonymi

formatami danych).
W tabeli zawierającej łącza danych wokół komórek z łączami są wyświetlane wskaźniki.

Jeśli wskaźnik myszy zostanie umieszczony na łączu danych, zostaną wyświetlone informacje
na temat łącza.
Jeśli połączony arkusz kalkulacyjny został zmieniony, na przykład w wyniku dodania

wiersza lub kolumny, tabela w rysunku może być aktualizowana przy użyciu polecenia
AKTUALŁĄCZEDANYCH. Analogicznie, jeśli zostały wprowadzone do tabeli w rysunku,
wówczas można zaktualizować połączony arkusz kalkulacyjny, korzystając z tego samego
polecenia.

Domyślnie łącze danych jest zablokowane do edycji, aby wykluczyć przypadkowe zmiany
w połączonym arkuszu kalkulacyjnym. Można zablokować komórki przed zmianą danych,
formatu lub zarówno danych, jak i formatu. Aby odblokować dane, należy kliknąć opcję
Blokowanie na karcie kontekstowej wstążki Tabela lub na pasku narzędzi Tabela.
Aby połączyć tabelę z zewnętrznym arkuszem kalkulacyjnym.

1 W tabeli wybierz komórki, które zostaną połączone.
2 Kliknij opcję Łącze komórki na karcie kontekstowej wstążki Tabela lub na pasku
narzędzi Tabela.
3 W widoku drzewa Menedżera łączy danych zaznacz opcję Utwórz nowe łącze danych
programu Excel.
4 W oknie dialogowym Podaj nazwę łącza danych wprowadź nazwę łącza danych.
5 Kliknij przycisk [...], aby wyszukać plik XLS lub CSV do połączenia.
6 W oknie dialogowym Nowe łącze danych programu Excel wykonaj jedną z

■ Ustaw parametr Łącze na wartość Nazwany zakres. Kliknij przycisk OK.
■ Ustaw parametr Łącze na wartość Zakres. Wprowadź poprawny zakres arkusza

programu Excel (na przykład A1:D17). Kliknij przycisk OK.
Łączenie tabeli z danymi zewnętrznymi | 1049

7 Wybierz nowe łącze danych w widoku drzewa Menedżera łączy danych. Kliknij
przycisk OK.
Aby usunąć łącze do zewnętrznego arkusza kalkulacyjnego.

1 Kliknij wewnątrz komórki znajdującej się w połączonej tabeli, aby zaznaczyć komórkę.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij polecenie Łącza danych ➤

Odłącz łącze danych.
Aby utworzyć nazwany zakres w programie Microsoft Excel

1 W programie Microsoft Excel otwórz skoroszyt lub arkusz, którego chcesz używać.
2 Wybierz zakres komórek, które mają funkcjonować jako połączony zakres.
3 W polu Nazwa wprowadź nazwę zakresu komórek, a następnie naciśnij klawisz Enter.
4 Jeśli to konieczne, powtórz kroki 2 oraz 3, aby określić dodatkowe połączone zakresy.
5 Z menu Plik (Microsoft Excel) wybierz polecenie Zapisz.
Aby otworzyć zewnętrzny arkusz kalkulacyjny za pomocą łącza danych

1 Zaznacz dowolną komórkę w połączonej tabeli lub zakresie połączonych komórek.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij polecenie Łącza danych ➤

Otwórz plik łącza danych.
ŁĄCZEDANYCH
Umożliwia wyświetlenie okna dialogowego Łącze danych.
AKTUALŁĄCZEDANYCH
Aktaulizuje dane, pobierając je z ustanowionego zewnętrznego łącza danych lub je do
niego wysyłając.
DATALINKNOTIFY
Steruje powiadamianiem o zaktualizowanych i brakujących łączach danych.

Praca ze stylami tabel
Wyglądem tabeli steruje styl tabeli. Można użyć domyślnego stylu tabeli, STANDARD, lub
utworzyć własny styl tabeli.
Podczas tworzenia nowego stylu tabeli można określić tabelę początkową. Tabela początkowa
to tabela w rysunku użyta jako przykład formatowania nowego stylu tabeli. Po wybraniu
tabeli można określić strukturę i zawartość do skopiowania z tej tabeli do stylu tabeli.
Style komórki mogą być utworzone i zastosowane w tabeli w momencie wstawienia nowej
tabeli. Styl tabeli może określać różne style komórki w każdym typie wiersza, aby wyświetlać
różne justowanie i formatowanie tekstu i różne linie siatki. Te style komórki są określane
w momencie wstawiania tabeli. Przykładowo styl tabeli STANDARD zawiera styl komórki
składający się ze scalania komórek z wyśrodkowanym tekstem. Ten styl komórki o nazwie
Tytuł można określić jako komórkę pierwszego wiersza tabeli. Spowoduje to utworzenie
wiersza tytułu u góry nowej tabeli.
Tabela może być odczytywana od góry do dołu lub od dołu do góry. Liczba kolumn i wierszy
jest niemal nieograniczona.
Właściwości obramowania w stylu komórki tabeli sterują sposobem wyświetlania linii
siatki dzielącej tabelę na komórki. Obramowania wiersza tytułowego, wiersza nagłówków
kolumn i wierszy danych mogą mieć inną szerokość linii, kolor i mogą być lub nie być
wyświetlane. Obraz podglądu Styl komórki w prawym dolnym rogu okna dialogowego Styl
tabeli jest aktualizowany wraz ze zmianą opcji obramowania.
Wygląd tekstu w komórkach tabeli jest sterowany przez styl tekstu określony w bieżącym
stylu komórki. Można użyć dowolnego stylu tekstu w rysunku lub utworzyć nowy. Można
także użyć DesignCenter, aby skopiować styl z innych rysunków.
Można zdefiniować dane i formatowanie dla dowolnego stylu komórki w stylu tabeli.
Można także zastąpić dane i formatowanie konkretnych komórek. Przykładowo można
ustawić formatowanie wszystkich wierszy nagłówków kolumn w taki sposób, aby tekst był
wpisany wielkimi literami, a następnie zaznaczyć pojedynczą komórkę tabeli, aby tekst był
wyświetlany małymi literami. Typ danych wyświetlanych w wierszu oraz formatowanie
dla typu danych jest sterowane przez opcje formatowania wybierane w oknie dialogowym
Format komórki tabeli.
Patrz także:
Aby zdefiniować lub zmodyfikować styl komórki
Praca ze stylami tabel | 1051

2 Wybierz styl tabeli zawierający styl komórki, który chcesz zmodyfikować, lub kliknij
przycisk Nowy, aby utworzyć nowy styl tabeli.
3 W oknie dialogowym Styl tabeli z listy rozwijanej Style komórek wybierz styl, który
chcesz zmodyfikować, lub utwórz nowy styl komórki, klikając przycisk z prawej strony
listy rozwijanej.
Aby utworzyć styl tabeli na podstawie istniejącej tabeli

1 Kliknij linię siatki, aby zaznaczyć tabelę.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij polecenie Styl tabeli ➤ Zapisz
jako nowy styl tabeli.
Aby utworzyć styl komórki na podstawie istniejącej komórki

1 Kliknij wewnątrz komórki, aby utworzyć na jej podstawie styl komórki.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie kliknij polecenie Styl komórki ➤

Zapisz jako nowy styl komórki.
Aby zastosować nowy styl dla tabeli

1 Kliknij linię siatki, aby zaznaczyć tabelę.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Styl tabeli.
3 Na przycisku rozwijanym Styl tabeli wybierz z listy styl tabeli.

Nowy styl tabeli zostanie zastosowany do tabeli.
UWAGA Jeśli poprzedni styl tabeli zawierał wiersz tytułowy, a nowy go nie zawiera,
tekst tytułu zostanie umieszczony w pierwszej komórce tabeli, a pozostałe komórki
pierwszego wiersza pozostaną puste.
4 Naciśnij dwukrotnie klawisz Esc, aby usunąć zaznaczenie.
ZNAJDŹ

WSTAW
LISTA
WTEKST
PISOWNIA
TABELA
EDYCJATABELI
EKSPORTTABELI
STYLTABELI
CTABLESTYLE
FIELDDISPLAY
FIELDEVAL
Dodawanie tekstu lub bloków do tabel

Dane komórki tabeli mogą zawierać tekst i wiele bloków.
Po utworzeniu tabeli pierwsza komórka jest podświetlona i można rozpocząć wprowadzanie
tekstu. Wysokość wiersza komórki jest zwiększana, aby pomieścić liczbę linii tekstu. Aby
Dodawanie tekstu lub bloków do tabel | 1053

przejść do następnej komórki, należy nacisnąć klawisz Tab lub użyć klawiszy strzałek, aby
przesuwać się w lewo, w prawo, w górę i w dół. Tekst komórki można szybko edytować,
klikając dwukrotnie w wybranej komórce lub zaczynając wprowadzanie tekstu w celu
zastąpienia bieżącej zawartości komórki.
Przy wstawianiu bloku do komórki tabeli blok może zostać automatycznie dopasowany
do rozmiarów komórki lub komórka może zostać dopasowana tak, aby pomieściła blok.
Bloki można wstawiać za pomocą paska narzędzi Tabela lub za pomocą menu skrótów.
Do komórki tabeli można wstawić wiele bloków. Jeśli w komórce tabeli znajduje się kilka
bloków, należy użyć okna dialogowego Zarządzanie zawartością komórki, aby dostosować
sposób wyświetlania zawartości komórki.
W obszarze komórki klawisze strzałek przesuwają kursor. Aby formatować tekst,

importować tekst lub dokonać innych zmian w tekście komórki, należy użyć paska narzędzi
Tabela i menu skrótów.
Patrz także:
■ Tworzenie tekstu wielowierszowego na stronie 951
Aby zdefiniować lub zmodyfikować formaty danych

1 Kliknij w tabeli komórki, w których zostaną ponownie zdefiniowane dane i
formatowanie.

2 Na pasku narzędzi Tabela kliknij przycisk Format danych.
3 Wybierz typ danych, format i inne opcje dla wybranych komórek tabeli.
4 Wprowadź dane do wybranych komórek. Wybrany typ i format danych określają

sposób wyświetlania danych.
Aby zmienić właściwości komórek w tabeli

1 Kliknij wewnątrz komórki, która ma zostać zmieniona.
Naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift i kliknij wewnątrz innej komórki, aby wybrać te
dwie komórki i wszystkie komórki znajdujące się między nimi.

■ Aby zmienić jedną lub więcej właściwości, na palecie Właściwości kliknij wartość,
która ma zostać zmieniona, i wprowadź lub wybierz nową wartość.
■ Aby przywrócić właściwości domyślne, kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij

polecenie Usuń zmiany właściwości.
Aby skopiować właściwości komórki do innych komórek

1 Kliknij wewnątrz komórki, której właściwości mają zostać skopiowane.
2 (Opcjonalne) Aby wyświetlić bieżące właściwości wybranej komórki tabeli, naciśnij

klawisze Ctrl+1, co spowoduje otwarcie palety Właściwości.
Zostaną skopiowane wszystkie właściwości komórki z wyjątkiem rodzaju komórki:
tekst lub blok.
3 Na pasku narzędzi Tabela kliknij przycisk Dopasuj komórkę.

Kursor przyjmuje postać pędzla.
4 Aby skopiować właściwości do innej komórki tabeli w rysunku, kliknij wewnątrz

komórki.
5 Kliknij prawym przyciskiem myszy lub naciśnij klawisz Esc, aby zatrzymać kopiowanie
właściwości.
Aby zmienić szerokość linii, rodzaj linii, lub kolor obramowania komórek
tabeli
1 Kliknij wewnątrz komórki, która ma zostać zmieniona.

Naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift i kliknij wewnątrz innej komórki, aby wybrać te
dwie komórki i wszystkie komórki znajdujące się między nimi.
2 Na pasku narzędzi Tabela kliknij przycisk Obramowanie komórki.
3 W oknie dialogowym Właściwości obramowania komórki wybierz szerokość, rodzaj

i kolor linii. Aby wybrać obramowanie z podwójnej linii, wybierz opcję Linia
podwójna.
Aby uzgodnić właściwości obramowania z ustawieniami stylu tabeli zastosowanego
dla tabeli, użyj polecenia JAKBLOK.
4 Kliknij jeden z klawiszy rodzaju obramowania, aby określić, które ramki mają zostać
zmodyfikowane, lub wybrać ramkę w obrazie podglądu.
6 Aby anulować wybór, przesuń kursor poza paletę Właściwości i naciśnij klawisz Esc
lub wybierz inną komórkę.
Aby wstawić blok do komórki tabeli

1 Zaznacz komórkę i kliknij ją prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie
Wstaw ➤ blok.
2 W oknie dialogowym Wstaw wybierz blok z listy bloków w rysunku lub kliknij
Przeglądaj, aby odszukać blok w innym rysunku.
3 Określ następujące właściwości bloku:

■ Wyrównanie komórki. Określa dopasowanie bloku w komórce tabeli. Blok jest
ustawiany na środku, na górze lub na dole względem górnej lub dolnej krawędzi
komórki. Blok jest ustawiany w środku, z lewej lub z prawej strony względem
lewej lub prawej krawędzi komórki.
■ Skala. Określa skalę odniesienia do bloku. Podaj wartość lub wybierz Dopasuj
automatycznie, aby przeskalować blok w celu wypełnienia wybranej komórki.
■ Kąt obrotu. Określa kąt obrotu dla bloku.

Jeśli blok ma przypisane atrybuty, wyświetlone zostanie okno dialogowe Edycja
atrybutów.
Aby wstawić pole do komórki tabeli

1 Kliknij dwukrotnie wewnątrz komórki tabeli.

2 Na pasku narzędzi Tabela kliknij opcję Wstaw pole lub naciśnij klawisze Ctrl+F.
3 W oknie dialogowym Pole wybierz kategorię z listy Kategoria pola, aby wyświetlić
nazwy pól w tej kategorii.
4 Wybierz pole.
5 Wybierz format lub inne opcje dostępne dla tego pola.
POLEDANYCH
ZNAJDŹ
WSTAW
LISTA
UZGWŁAŚCIWOŚCITABELI
Stosuje właściwości wybranej komórki tabeli do innych komórek tabeli.
WTEKST
PISOWNIA
TABELA
EDYCJATABELI
EKSPORTTABELI

STYLTABELI
CTABLESTYLE
FIELDDISPLAY
FIELDEVAL
Używanie formuł w komórkach tabeli

Komórki tabeli mogą zawierać formuły, które wykonują obliczenia, używając wartości z
innych komórek.
Gdy jest zaznaczona komórka tabeli, można wprowadzać formuły z paska narzędzi Tabela
lub za pomocą menu skrótów. Można także otworzyć Edytor tekstu lokalnego i wpisać
formułę do komórki ręcznie.
Wstawianie formuł
W formułach są odwołania do komórek. Komórki są identyfikowane przez literę oznaczającą
kolumnę i numer oznaczający rząd. Przykładowo, komórka w lewym górnym rogu jest
oznaczona jako A1. Scalone komórki używają numerów komórek, które przed połączeniem
znajdowały się lewym górnym rogu. Zakres komórek jest określany przez oznaczenie
pierwszej i ostatniej komórki oraz dwukropek między nimi. Przykładowo, zakres A5:C10
zawiera komórki w rzędach od 5 do 10, w kolumnach A, B i C.
Formuła musi się rozpoczynać od znaku równości (=). Formuły sumy, wartości średniej i
liczby wystąpień ignorują puste komórki i takie, które nie zawierają wartości numerycznej.
Inne formuły wyświetlają komunikat o błędzie (#), jeżeli jakakolwiek komórka w wyrażeniu
arytmetycznym jest pusta lub zawiera wartość nienumeryczną.
Aby użyć komórki w innej tabeli w tym samym rysunku, należy użyć opcji Komórka. Po
wybraniu komórki zostanie otwarty Edytor tekstu lokalnego, dzięki czemu można wpisać
pozostałą część formuły.

Kopiowanie formuł
Gdy formuła jest kopiowana do innej komórki, zakres zostaje zmieniony, aby obejmować
nowe położenie. Przykładowo, jeżeli formuła w A10 sumuje wartości od A1 do A9, to po
skopiowaniu jej do B10, zakres zostanie zmieniony. Będzie teraz sumować wartości z
komórek od B1 do B9.
Jeżeli adres komórki ma pozostać bez zmian po skopiowaniu i wklejeniu formuły, należy
dodać znak dolara ($) do części adresu komórki, która ma pozostać niezmieniona.
Przykładowo, jeżeli wprowadzi się $A10, to zmieni się rząd a kolumna pozostanie
niezmieniona. Po wprowadzeniu $A$10, obydwie wartości — rząd i kolumna — pozostaną
niezmienione.
Automatyczne wstawianie danych

Można automatycznie zwiększać wartości danych w sąsiednich komórkach tabeli, korzystając
z uchwytu Autowypełnienie. Przykładowo tabela z kolumną zawierającą daty może mieć
daty wprowadzane automatycznie przez wpisanie pierwszej prawidłowej daty i przeciągnięcie
uchwytu Autowypełnienia.
Liczby będą automatycznie zwiększane o wartość 1, jeśli zostanie zaznaczona i przeciągnięta
jedna komórka. Analogicznie daty będą wyliczane na podstawie zwiększenia daty o jeden
dzień, jeśli będzie zaznaczona tylko jedna komórka. Jeśli dwie komórki zostaną ręcznie
wypełnione datami różniącymi się o tydzień, wartości pozostałych komórek będą zwiększane
o tydzień.
Patrz także:
Dodawanie formuł do komórek tabeli

1 Zaznacz komórkę tabeli, w której będzie umieszczona formuła, klikając wewnątrz
niej. Zostanie wyświetlony pasek narzędzi Tabela.
2 Na pasku narzędzi Tabela kliknij jedną z następujących opcji:

■ Wstaw formułę ➤ Średnia
■ Wstaw formułę ➤ Suma
■ Wstaw formułę ➤ Liczba
■ Wstaw formułę ➤ Komórka
3 Stosuj się do wyświetlanych monitów.
4 Formuła może być edytowana.
Używanie formuł w komórkach tabeli | 1059

5 Aby zapisać zmiany i zamknąć edytor, kliknij obszar rysunku poza edytorem.
Aby ręcznie wpisać formułę do komórki

Zostanie otwarty Edytor tekstu lokalnego.
2 Wprowadź formułę (funkcję lub wyrażenie arytmetyczne), tak jak w przykładzie

poniżej:
■ =sum(a1:a25,b1). Sumuje wartości z 25 pierwszych wierszy kolumny A i
pierwszego wiersza kolumny B.
■ =average(a100:d100). Wylicza średnią z wartości w pierwszych 4 kolumnach

rzędu 100.
■ =count(a1:m500). Wyświetla całkowitą liczbę komórek z kolumn od A do M,

w rzędach od 1 do 100.
■ =(a6+d6)/e1. Dodaje wartość z A6 do D6 i dzieli wynik przez wartość z komórki

E1.
Aby zdefiniować zakres komórek, użyj dwukropka. Aby określić pojedyncze
komórki, użyj przecinka. Formuła musi zaczynać się od znaku równości (=) i
może zawierać następujące znaki: plus (+), minus (-), znak mnożenia (*), znak
dzielenia (/), wykładnik (^) i nawias ().
3 Aby zapisać zmiany i zamknąć edytor, kliknij obszar rysunku poza edytorem.
W komórce zostanie wyświetlony wynik obliczeń.
Aby zmienić kolor tła liter kolumn i numerów wierszy

1 Kliknij linię siatki, aby wybrać tabelę.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Kolor wskaźnika tabeli.
3 W oknie dialogowym Wybierz kolor, wybierz kolor.

Kolor czcionki, rozmiar, styl i kolor linii są kontrolowane w ustawieniach tytułów
kolumn w bieżącym stylu tabeli.
Aby automatycznie wypełnić komórki zwiększanymi danymi.

2 Wprowadź wartość liczbową; na przykład 1 lub 01/01/2000.

3 Naciśnij strzałkę w dół i wprowadź następną odpowiednią wartość liczbową.

Aby zmienić format danych komórki, kliknij komórkę prawym przyciskiem myszy.
Wybierz polecenie Format danych.
5 Wybierz komórkę lub komórki, z których chcesz zwiększyć dane.
6 Kliknij uchwyt w prawym dolnym rogu komórki lub komórek.

Aby zmienić opcje autowypełnienia, kliknij prawym przyciskiem myszy uchwyt
Autowypełnienie w prawym dolnym rogu wybranego zakresu komórek i wybierz
opcję Autowypełnienie.
7 Przeciągnij uchwyt poprzez komórki, które chcesz wypełnić automatycznie

zwiększanymi wartościami. Na prawo od uchwytu jest wyświetlany podgląd wartości
dla kolejnych komórek.
POLEDANYCH
WTEKST
TABELA
EKSPORTTABELI
STYLTABELI
CTABLESTYLE
Używanie formuł w komórkach tabeli | 1061

FIELDDISPLAY
FIELDEVAL
TABLEINDICATOR
Steruje wyświetlaniem numerów rzędów i liter kolumn, gdy Edytor tekstu lokalnego jest
otwarty do edytowania komórki tabeli.

Wymiary i tolerancje
28
Do rysunku można dodać wymiary za pomocą kilku poleceń wymiarowania. Aby ustawić format wymiarowania
i zachować standard określony dla projektu lub przemysłowy standard wymiarowania, należy posłużyć się
stylami wymiarowania.
Zrozumienie podstawowych pojęć wymiarowania

Można utworzyć kilka rodzajów wymiarów oraz sterować ich wyglądem, ustawiając style
wymiarowania i zmieniając wymiary indywidualnie.
Przegląd wymiarowania
Wymiarowanie jest procesem dodawania do rysunku opisów zawierających wielkości
zmierzonych obiektów.
Można tworzyć wymiary dla wielu różnych typów obiektów w wielu kierunkach. Podstawowe
typy wymiarowania
■ Liniowy
■ Promieniowy (promień, średnica i ucięcie)
■ Kątowy
■ Współrzędne
■ Długość łuku
Wymiary liniowe mogą być poziome, pionowe, normalne, obrócone, dopasowane do linii
bazowej lub szeregowe. Kilka przykładów zostało przedstawionych na ilustracji.
1063
UWAGA Aby uprościć organizację rysunku i skalowanie wymiarów, zaleca się tworzenie
wymiarów na układach, a nie w obszarze modelu.
Aby utworzyć wymiar

1 Utwórz warstwę, na której będą wymiary. Ta warstwa powinna być warstwą bieżącą.
2 Kliknij kartę układu w pobliżu lewego dolnego rogu okna programu.
3 Kliknij menu Wymiar. Kliknij opcję wymiarowania.
4 Wykonuj polecenia z wiersza polecenia.
Polecenia
WYMKĄTOWY
Tworzy wymiar kątowy.
WYMŁUK
Tworzy wymiar długości łuku.
PRZERWYMIAR
Rozbija lub przywraca linie wymiarowe i pomocnicze w miejscach, w których przecinają
one inne obiekty.
WYMŚREDNICA
Tworzy wymiar średnicy okręgu lub łuku.
1064 | Rozdział 28 Wymiary i tolerancje

WYMEDYCJA
Edytuje tekst wymiarowy i linie pomocnicze.
PRZERWYMIAR
Dodaje lub usuwa informacje dotyczące sprawdzania w przypadku wybranego wymiaru.
WYMSKRÓCONY
Tworzy wymiary ucięte dla okręgów i łuków.
PRZERWYMIAR
Umożliwia dodanie linii ucięcia do wymiaru liniowego lub dopasowanego albo usunięcie
jej stamtąd.
WYMLINIOWY
Tworzy wymiar liniowy.
WYMWSPÓŁRZ
Tworzy wymiary współrzędnościowe.
WYMPROMIEŃ
Tworzy wymiar promienia okręgu lub łuku.
DOCZEPWYMIAR
Kojarzy lub ponownie kojarzy wybrane wymiarowania z obiektami lub punktami obiektów.
PRZERWYMIAR
Dopasowuje odstępy między wymiarami liniowymi lub kątowymi.
WYMSTYL
WYMEDTEKST
Przesuwa i obraca tekst wymiarowy oraz przenosi linię wymiarową.
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
DIMASSOC
Przegląd wymiarowania | 1065

Części wymiaru
Oto lista części wymiaru wraz z ich opisami.
Wymiary mają kilka wyróżniających je elementów: tekst wymiarowy, linie wymiarowe,
groty strzałek i linie pomocnicze.
Tekst wymiarowy jest ciągiem tekstowym, który zazwyczaj wskazuje wartość pomiaru.
Tekst może również zawierać przedrostki, przyrostki oraz tolerancje.
A Linia wymiarowa wskazuje kierunek i zasięg wymiaru. W wymiarach kątowych linia
wymiarowa jest łukiem.
Groty strzałek, nazywane również znakami zakończenia, są wyświetlane na każdym końcu
linii wymiarowych. Dla strzałek lub znaków zaznaczeń można określić różne rozmiary i
kształty.
Linie pomocnicze, nazywane również liniami rzutowania, rozciągają się do elementu do
linii wymiaru.
Znacznik środka jest małym krzyżykiem, który oznacza środek okręgu lub łuku.
Linie środkowe są liniami łamanymi, które oznaczają środek okręgu lub łuku.

Polecenia
WYMSTYL
Wymiary zespolone
Wymiary mogą być zespolone, niezespolone lub rozbite. Wymiary zespolone dopasowują
się do zmian w obiektach geometrycznych, które określają.
Zespolenie wymiaru definiuje zależność między obiektami geometrycznymi a wymiarem
podającym ich odległość i kąty. Dostępne są trzy typy zespolenia między obiektami
geometrycznymi a wymiarami.
■ Wymiary zespolone. Automatycznie dopasowują wartości położenia, orientacji i

miary przy modyfikacji obiektów geometrycznych z nimi skojarzonych. Wymiary w
układzie mogą być skojarzone z obiektami w obszarze modelu. Wartość zmiennej
systemowej DIMASSOC wynosi 2.
■ Wymiary niezespolone. Wybierane i zmieniane z geometrią, którą mierzą. Wymiary

niezespolone nie zmieniają się podczas zmiany przypisanych im obiektów
geometrycznych. Zmienna wymiarowania DIMASSOC przyjmuje wartość 1.
■ Wymiary rozbite. Zawierają zestaw oddzielnych obiektów zamiast pojedynczego

obiektu wymiaru. Zmienna systemowa DIMASSOC przyjmuje wartość 0.
Aby sprawdzić, czy wymiar jest zespolony, czy niezespolony, należy zaznaczyć wymiar i
wykonać jedną z poniższych czynności:
■ Użyj palety Właściwości, aby wyświetlić właściwości wymiarowej.
■ Zastosuj polecenie LISTA w celu wyświetlenia właściwości wybranego wymiarowania.
Wymiar jest uważany za zespolony, nawet wtedy gdy tylko jeden z jego końców jest
skojarzony z obiektem geometrycznym. Polecenie DOCZEPWYMIAR wyświetla zespolone
i niezespolone elementy wymiaru.
Użyj okna dialogowego Szybki wybór, aby przefiltrować wymiary zespolone lub
niezespolone.
Wymiary zespolone | 1067

Sytuacje specjalne i ograniczenia
Po otwarciu rysunku zmodyfikowanego we wcześniejszej wersji programu lub po otwarciu
rysunku z zewnętrznymi odnośnikami, które zostały zmienione, konieczne może być użycie
polecenia REGENWYM, aby zaktualizować wymiary zespolone po panoramowaniu lub
przybliżaniu.
Choć wymiary zespolone obsługują większość typów obiektów, nie obsługują następujących:
■ Kreskowania
■ Obszarów 2D
■ Obiekty o niezerowej grubości
■ Obrazy
■ DWF, DGN i podkładanie PDF
Przy wyborze obiektów do wymiarowania należy upewnić się, czy wybrane obiekty nie
zawierają bezpośrednio nakładających się obiektów, które nie obsługują wymiarowania
zespolonego, takich jak obszary 2D.
Zespolenie nie jest utrzymywane między wymiarem a odniesieniem do bloku, jeśli blok
jest przedefiniowany.
Zespolenie nie jest utrzymywane między wymiarem a bryłą 3D, jeśli kształt bryły 3D jest
zmieniany.
Aby uzyskać więcej informacji o pracy z wymiarami zespolonymi w połączeniu z
poprzednimi wydaniami, zobacz Zapisywanie rysunków w poprzednich formatach plików
rysunków na stronie 1439.
Patrz także:
■ Zmienianie zespolenia wymiarów na stronie 1136
Aby zmienić domyślne tworzenie wymiarów zespolonych

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Parametry użytkownika, w obszarze

Wymiarowanie zespolone, wybierz lub usuń zaznaczenie pola Zastosuj wymiarowanie
zespolone.

3 Wykonaj jedną lub obie z poniższych czynności:
■ Kliknij przycisk Zastosuj, aby zapisać bieżące ustawienia opcji w rejestrze systemu.
■ Kliknij przycisk OK, aby zapisać bieżące ustawienia opcji w rejestrze systemu i
zamknąć okno dialogowe Opcje.
Wszystkie kolejno tworzone w rysunku wymiary będą używały nowych ustawień. W

przeciwieństwie do większości innych ustawień opcji, zespalanie wymiarowania jest
zapisywane w pliku rysunku zamiast w rejestrze systemowym.
Polecenia
ODCZEPWYMIAR
Usuwa zespolenie z wybranych wymiarów.
DOCZEPWYMIAR
REGENWYM
Aktualizuje położenie wszystkich wymiarów zespolonych.
ROZBIJ
LISTA
OPCJE
Zmienne systemowe
DIMASSOC
Wymiary zespolone | 1069

Stosowanie styli wymiarowania
Wyglądem wymiarów można sterować przez zmianę ustawień. Dla wygody i ułatwienia
stosowania standardów wymiarowania, ustawienia te można zapisać w stylach
wymiarowania.
Przegląd stylów wymiarowania

Styl wymiarowania jest nazwanym zbiorem ustawień wymiarowania, które sterują wyglądem
wymiarowania, i takich elementów, jak styl strzałki, położenie tekstu i tolerancje brzegowe.
Style wymiarowania tworzy się, aby określić format wymiarów w sposób szybki i zapewnić
zgodność wymiarowania ze standardami danego projektu lub branży.
■ Tworzony wymiar używa ustawień bieżącego stylu wymiarowania.
■ Jeżeli ustawienia w stylu zostaną zmienione, automatycznie zostaną zmienione wszystkie

wymiary na rysunku, który używa danego stylu.
■ Użytkownik może tworzyć podstyle wymiarowania, które dla określonych typów

wymiarów różnią się od bieżącego stylu wymiarowania.
■ Jeżeli jest to konieczne, możliwa jest tymczasowa zmiana stylu wymiarowania.
Aby ustawić bieżący styl wymiarowania

■ Na pasku narzędzi Style, w pozycji Style wymiarowania, kliknij strzałkę i wybierz styl
wymiarowania z listy.
Aby utworzyć podstyl wymiaru
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Styl wymiarowania.
2 W Menedżerze stylów wymiarowania wybierz styl, na podstawie którego chcesz

utworzyć podstyl. Kliknij Nowy.
3 W oknie dialogowym Utwórz nowy styl wymiarowania wybierz typ wymiaru, który
chcesz zastosować do podstylu z listy Użyj dla. Kliknij przycisk Kontynuuj.
4 W oknie dialogowym Nowy styl wymiarowania wybierz odpowiednią kartę i wprowadź

zmiany, aby zdefiniować podstyl wymiarowania.
6 Kliknij przycisk Zamknij, aby wyjść z okna Menedżer stylów wymiarowania.

Polecenia
WYMSTYL
Porównanie stylów wymiarowania i zmiennych

Można przeglądać wszystkie ustawienia w stylu wymiarowania. Style wymiarowania używane
w rysunkach wywoływanych zewnętrznie są odróżniane od tych z bieżącego rysunku.
Można wyświetlić listę stylów wymiarowania w bieżącym rysunku. Można również
wyświetlić wszystkie zmienne systemowe wymiarowania oraz ich bieżący status lub też
tylko te zmienne systemowe, na które wpływają style wymiarowania.
Podczas wyświetlania bieżących statusów wszystkich zmiennych systemowych
wymiarowania wyświetlane są bieżące zmiany stosowane w bieżących stylach wymiarowania.
Można także wyświetlić różnice między nazwanym stylem wymiarowania a bieżącym
stylem wymiarowania.
Używanie stylów wymiarowania z odnośników

Program wyświetla nazwy stylów wymiarowania z odnośników przy użyciu tej samej
składni, jak dla innych nazwanych obiektów, które są zależne od elementów zewnętrznych.
Podczas przeglądania stylów wymiarowania z odnośnika zewnętrznego za pomocą
Menedżera stylów wymiarowania nazwa odnośnika jest wyświetlana na Liście stylów w
postaci Odnośnik:„nazwa rysunku” z każdym stylem odnośnika widocznym pod nazwą
rysunku..
Przykładowo, jeśli plik rysunku baseplat.dwg ma styl wymiarowania nazywany
FRACTIONAL-1 i baseplat.dwg jest dołączany jako odnośnik do nowego rysunku, styl
odnośnika wyświetlany jest na liście Style Menedżera stylów wymiarowania jako
Odnośnik:baseplat.dwg i pod nazwą rysunku widnieje FRACTIONAL-1.
Style wymiarowania z odnośników można przeglądać, ale nie można ich modyfikować lub
zmieniać na bieżące. Stylu wymiarowania z odnośnika zewnętrznego można użyć jako
szablonu do tworzenia nowego stylu wymiarowania w bieżącym rysunku.
Aby wyświetlić wszystkie ustawienia wymiarowania dla bieżącego stylu

wymiarowania
Porównanie stylów wymiarowania i zmiennych | 1071

2 W oknie Menedżer stylów wymiarowania wybierz styl z listy Style.
3 Kliknij Porównaj.
Zostaną wyświetlone lista zmiennych systemowych wymiarowania, ich bieżące
ustawienia i krótki opis. Zmiany są zawarte.
Aby wyświetlić ustawienia dla istniejącego stylu wymiarowania
2 W Menedżerze stylów wymiarowania wprowadź nazwę stylu wymiarowania lub

wybierz wymiar, którego styl chcesz obejrzeć.
Zostanie wyświetlona lista zmiennych systemowych, ich ustawień i krótki opis. Zmiany
nie są zawarte.
Aby wyświetlić style wymiarowania w bieżącym rysunku
2 W Menedżerze stylów wymiarowania, w pozycji Lista, wybierz Wszystkie style lub

Styl używany.
Aby porównać style wymiarowania
2 W oknie Menedżer stylów wymiarowania wybierz styl do porównania z listy Style.
Zostanie wyświetlone porównanie bieżącego stylu do wybranego.

Polecenia
WYMSTYL
Sterowanie geometrią wymiarów

Można sterować wyglądem linii wymiarowych, linii pomocniczych, grotów strzałek i
znaczników środka.
Sterowanie liniami wymiarowymi

Można sterować właściwościami linii wymiarowych, takimi jak kolor, szerokość linii i
odstępy.
Można sterować kilkoma aspektami linii wymiarowych. Można:
■ Określić kolor i szerokość linii na potrzeby wyświetlania i drukowania
■ Pominąć linie wymiarowe lub, jeżeli linia jest przecięta przez tekst, pominąć jedną lub
obydwie jej części
■ Sterować odstępami pomiędzy kolejnymi liniami wymiarowymi w wymiarowaniu z

linią bazową
Sterowanie geometrią wymiarów | 1073

■ Sterować odległością, na jaką będzie wydłużona linia wymiarowa poza linie pomocnicze
w wymiarowaniu architektonicznym (strzałki ukośne i kropki)
Aby zmienić wyświetlanie linii wymiarowych
2 W Menedżerze stylów wymiarowania wybierz styl, który ma zostać zmieniony. Kliknij

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Linie, zmień ustawienia

w obszarze Linie wymiarowe.
Polecenia
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMCLRD
DIMDLE
Ustala odległość, na jaką linia wymiarowa jest przedłużona poza pomocniczą linię
wymiarową, gdy zamiast grotów strzałek rysowane są pochylone kreski.
DIMDLI
Steruje odstępem linii wymiarowych od wymiarów bazowych.

DIMGAP
DIMLTYPE
Ustala rodzaj linii dla linii wymiarowej.
DIMLWD
Przypisuje szerokość linii do linii wymiarowych.
DIMSD1
Steruje pomijaniem pierwszej linii wymiarowej wraz z grotem strzałki.
DIMSD2
Steruje pomijaniem drugiej linii wymiarowej wraz z grotem strzałki.
DIMSOXD
Pomija groty strzałek, jeśli nie jest dostępna wystarczająca ilość miejsca między liniami
pomocniczymi.
DIMTOFL
Steruje rysowaniem linii wymiarowej między pomocniczymi liniami wymiarowymi nawet
wtedy, gdy tekst umieszczany jest poza tymi liniami.
Sterowanie liniami pomocniczymi

Można zmieniać właściwości linii pomocniczych: kolor, szerokość linii, przedłużenie i
odległość przesunięcia.
Można:
■ Określić kolor i szerokość linii na potrzeby wyświetlania i drukowania
■ Pominąć jedną lub obie linie pomocnicze, jeżeli nie są potrzebne lub jeżeli nie ma
wystarczająco dużo miejsca

■ Określić, na jaką odległość od linii wymiarowych przedłużone będą linie pomocnicze
(przedłużenie)
■ Sterować odsunięciem linii pomocniczej, odległością pomiędzy punktem początkowym

linii pomocniczej a faktycznym początkiem linii pomocniczej
■ Określić stałą długość linii pomocniczych, od linii wymiarowej do punktu początkowego

linii pomocniczej
■ Określić rodzaj linii nieciągłej, zwykle stosowanej do oznaczania linii środkowych
■ Zmienić kąt nachylenia linii pomocniczych wybranych wymiarów

Linie pomocnicze o stałej długości
Można określić styl wymiarowania, który określa całkowitą długość linii pomocniczej od
linii wymiarowej do punktu początkowego wymiarowania.
Odległość odsunięcia linii pomocniczej od punktu początkowego nigdy nie będzie mniejsza
niż wartość określona w zmiennej systemowej DIMEXO.
Patrz także:
■ Tworzenie wymiarów z pochylonymi liniami pomocniczymi na stronie 1117
Aby zmodyfikować wyświetlanie linii pomocniczych

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Linie, w obszarze Linie

pomocnicze, zmień ustawienia według potrzeb.
Polecenia
WYMSTYL

Zmienne systemowe
DIMCLRE
Umożliwia przypisanie kolorów do linii pomocniczych, znaczników środka i linii
środkowych.
DIMDLE
DIMEXE
Określa, jak daleko poza linię wymiarową przedłużane są pomocnicze linie wymiarowe.
DIMEXO
Określa, jak daleko od punktów początkowych odsuwane są linie pomocnicze.
DIMFXL
Ustawia długość całkowitą linii pomocniczych, od linii wymiarowej do początku wymiaru.
DIMFXLON
Określa, czy linie pomocnicze mają stałą długość.
DIMLTEX1
Ustala rodzaj linii dla pierwszej pomocniczej linii wymiarowej.
DIMLTEX2
Ustala rodzaj linii dla drugiej pomocniczej linii wymiarowej.
DIMLWE
Przypisuje szerokość linii do linii pomocniczych.
DIMSE1
Ukrywa pierwszą pomocniczą linię wymiarową.
DIMSE2
Ukrywa drugą pomocniczą linię wymiarową.
Sterowanie grotami strzałek wymiarowania

Możliwe jest sterowanie symbolami grotów strzałek wymiarowania i linii odniesienia.
Można zmieniać następujące właściwości: typ, rozmiar i widoczność.

Użytkownik może wybrać spośród standardowych typów grotów lub stworzyć własny typ.
Ponadto można
■ Pominąć wyświetlanie grotów lub użyć tylko jednego grotu
■ Zastosować inny typ grotu do każdego końca linii wymiarowej
■ Ustawić rozmiar grotów strzałek
■ Zmienić kierunek grotu za pomocą menu skrótów wymiarowania
UWAGA Groty, których kierunki zmieniono, wyglądają tak samo w wersjach późniejszych
od programu AutoCAD 2002. Jednak podczas edycji rysunku z przełączonymi kierunkami
grotów w wersjach wcześniejszych niż AutoCAD 2006, kierunki grotów powrócą do
oryginalnego ustawienia.
Patrz także:
■ Dostosowywanie grotów strzałek na stronie 1080
Aby wybrać grot strzałki

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Symbole i strzałki, w

obszarze Groty strzałek, wybierz rodzaj grotu strzałki dla pierwszego punktu
końcowego linii wymiarowej.
Do drugiego grotu strzałki automatycznie zostanie przypisany ten sam rodzaj.
4 Aby dla drugiego końca linii wymiarowej ustawić inny rodzaj grotu strzałki, wybierz
rodzaj grotu z Listy drugiej.
5 W oknie Wielkość wprowadź wielkość dla grotu strzałki.
Aby zmienić kierunek grotu strzałki

1 W wierszu polecenia wybierz wymiar w pobliżu grotu, którego kierunek ma zostać
zmieniony.

2 Kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij Odwróć strzałkę.
Polecenia
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMCLRD
DIMDLE
DIMSD1
Steruje pomijaniem pierwszej linii wymiarowej wraz z grotem strzałki.
DIMSD2
Steruje pomijaniem drugiej linii wymiarowej wraz z grotem strzałki.
Dostosowywanie grotów strzałek

Można tworzyć niestandardowe groty strzałek.
Groty strzałek są zapisane jako definicje bloków. Aby używać własnych grotów strzałek,
podaj nazwę istniejącej definicji bloku. Aby uzyskać więcej informacji o tworzeniu bloków,
zobacz Tworzenie bloków na rysunku na stronie 767.
UWAGA Nie można używać bloków opisowych jako niestandardowych grotów strzałek
dla wymiarów i linii odniesienia.
Wielkość grotów strzałek opiera się na globalnym współczynniku skali wymiaru. Gdy
tworzony jest wymiar, w miejsce grotów strzałek wstawiany jest blok. Dla współczynników
skali X i Y obiektu jest ustawiana skala globalna rozmiaru grotu strzałki. Linia wymiarowa
jest przycinana przez odstęp tekstu x jednostki skali globalnej na każdym końcu. Aby
przyciąć linię wymiarową, wstawiany jest najbardziej wysunięty w prawo blok z zerowym
kątem obrotu dla wymiarowania poziomego. Blok wysunięty najbardziej w lewo jest
obracany o 180 stopni dookoła punktu wstawiania.

UWAGA Punkt wstawienia bloku jest zdefiniowany jako niestandardowa strzałka na
wymiarze lub linii odniesienia, co ma wpływ na jego położenie. Aby uzyskać więcej
informacji o zmianie punktu wstawienia bloku, zobacz temat Tworzenie plików rysunku
do wykorzystania w formie bloków na stronie 769.
Przy skalowaniu wg obszaru papieru obliczany jest współczynnik skali przed zastosowaniem
go do wartości rozmiaru grotu strzałki.
Patrz także:
■ Tworzenie bloków na rysunku na stronie 767
Aby użyć własnego symbolu grotu strzałki

Zmień.
3 W Menedżerze stylów wymiarowania, na karcie Symbole i strzałki, w pozycji Groty

strzałek, wybierz Użytkownika z listy Grot pierwszej strzałki.
4 W oknie dialogowym Wybierz niestandardowy blok strzałki wprowadź nazwę bloku.

5 Aby wybrać inny niestandardowy grot strzałki dla drugiego grotu strzałki, powtórz
kroki 3 i 4 wybierając opcję Użytkownika z listy Grot drugiej strzałki (opcjonalnie).
Polecenia
BLOK
WYMSTYL

PISZBLOK
Zmienne systemowe
DIMASZ
DIMBLK
Ustala nazwę bloku wyświetlanego na końcach linii wymiarowych.
DIMBLK1
Ustala grot strzałki dla pierwszego końca linii wymiarowej, gdy włączona jest zmienna
DIMSAH.
DIMBLK2
Ustala grot strzałki dla drugiego końca linii wymiarowej, gdy włączona jest zmienna
DIMSAH.
DIMCLRD
DIMDLE
DIMSAH
Steruje wyświetlaniem bloków strzałek użytkownika na końcach linii wymiarowej.
DIMTSZ
Określa rozmiar pochylonych kresek rysowanych zamiast grotów strzałek w wymiarach
liniowych, promienia i średnicy.
Sterowanie tekstem wymiarowym

Można sterować umieszczaniem tekstu wymiarowego, grotów strzałek i linii odniesienia
względem linii wymiarowych i pomocniczych.

Dopasowanie tekstu wymiarowego do linii pomocniczych
Tekst wymiarowy i strzałki zazwyczaj występują między liniami pomocniczymi, jeśli jest
na to dostatecznie wiele miejsca. Można określić rozmieszczenie tych elementów, kiedy
tego miejsca jest niewiele.
Wiele czynników, takich jak wielkość odstępów między liniami pomocniczymi czy wielkość
grotów strzałek, ma wpływ na to, jak tekst wymiarowy i groty strzałek są dopasowane
wewnątrz linii pomocniczych. Zwykle stosowane jest dopasowanie najlepsze do danego
obszaru. Jeśli to możliwe, zarówno tekst, jak i groty strzałek są umieszczane pomiędzy
liniami pomocniczymi, bez względu na wybraną opcję dopasowania.
Kiedy tworzony jest nowy wymiar, można wybrać położenie tekstu poprzez wpisanie
współrzędnych lub użycie urządzenia wskazującego. Jest to określane jako położenie tekstu
określone przez użytkownika. Alternatywnie, program może obliczyć pozycję tekstu. Opcje
automatycznego dopasowania tekstu i grotów strzałek są wyświetlane na karcie Dopasowanie
w oknie dialogowym Zmień/Nowy styl wymiarowania.
Przykładowo, można określić, że tekst i groty strzałek mają znajdować się razem. W takim
wypadku, jeśli nie ma wystarczającej ilości miejsca dla obu pomiędzy liniami pomocniczymi,
oba umieszczane są na zewnątrz. W przypadku gdy istnieje wolne miejsce tylko na tekst
albo groty strzałek, można określić, który z tych elementów zostanie umieszczony między
liniami pomocniczymi.
Poniższe ilustracje ukazują, w jaki sposób program stosuje najlepsze dopasowanie dla
grotów strzałek i tekstu.
Jeśli nie ma wystarczającej ilości miejsca na tekst pomiędzy liniami pomocniczymi,

automatycznie może zostać utworzona linia odniesienia. Jest to bardzo użyteczne, gdy tekst
znajdujący się poza liniami pomocniczymi kolidowałby z inną geometrią, na przykład w
wymiarach szeregowych. Umieszczenie tekstu na prawo lub na lewo od linii odniesienia
jest określane przez ustawienie poziomego wyrównania na karcie Tekst w oknie dialogowym
Zmień/Nowy styl wymiarowania. Groty strzałek i tekst można również dopasować przez
zmianę ich rozmiaru.
Sterowanie tekstem wymiarowym | 1083

Nawet jeśli groty strzałek znajdują się poza liniami pomocniczymi, można narysować linię
pomiędzy liniami. Jest to nazywane wymuszaniem linii wewnętrznej. Zostało to zilustrowane
poniżej.
Dopasowanie tekstu wymiaru średnicy

Można narysować kilka różnych wymiarów średnicy w zależności od rozmieszczenia tekstu,
poziomych ustawień na karcie Tekst w oknie dialogowym Zmień/Nowy styl
wymiarowaniaoraz tego, czy na karcie Dopasowanie w oknie dialogowym Zmień/Nowy
styl wymiarowania wybrano opcję Zawsze rysuj linię między liniami wymiarowymi.
Aby umieścić tekst między liniami pomocniczymi

Zmień.

Opcje dopasowania, wybierz opcję.

Jeśli jest wystarczająca ilość miejsca, tekst jest wstawiany pomiędzy liniami
pomocniczymi.
Aby wymusić linię wewnętrzną i wybrać opcję dopasowania

Zmień.

Dopasowanie precyzyjne, wybierz opcję Zawsze rysuj linię między liniami
wymiarowymi.
4 W pozycji Opcje Dopasowania wybierz opcję.
Polecenia
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMATFIT
Określa sposób ustawienia tekstu wymiarowego i strzałek, gdy brakuje miejsca do ich
umieszczenia między pomocniczymi liniami wymiaru.
DIMJUST
Steruje poziomym wyrównaniem tekstu wymiarowego.

DIMLWD
Przypisuje szerokość linii do linii wymiarowych.
DIMTAD
DIMTXTDIRECTION
DIMTIH
Steruje położeniem tekstu wymiarowego między liniami pomocniczymi dla wszystkich
rodzajów wymiarów z wyjątkiem wymiarów współrzędnościowych.
DIMTIX
Steruje rysowaniem tekstu między pomocniczymi liniami wymiarowymi.
DIMTOFL
DIMTOH
Steruje położeniem tekstu wymiarowego na zewnątrz pomocniczych linii wymiarowych.
DIMTVP
Steruje położeniem tekstu wymiarowego w pionie, powyżej lub poniżej linii wymiarowej.
DIMUPT
Steruje działaniem kursora w przypadku tekstu umieszczanego przez użytkownika.
Sterowanie położeniem tekstu wymiarowego

Tekst wymiarowy można umieścić ręcznie oraz określić jego dopasowanie i orientację.
Program udostępnia kilka ustawień wyrównywania, które ułatwiają zgodność ze standardami
międzynarodowymi, ale można też wybrać własne położenie dla tekstu.

Wiele ustawień jest niezależnych. Przykładowe obrazy w Menedżer stylów wymiarowania
są dynamicznie aktualizowane tak, aby zilustrować, w jaki sposób tekst pojawia się po
zmianie ustawień.
Dopasowywanie tekstu wymiarowego

Bez względu na to, czy tekst jest w obrębie linii pomocniczych, czy poza nimi, można
wybrać, czy ma być dopasowany względem linii wymiarowych, czy ma pozostać poziomy.
Następujące przykłady pokazują dwie kombinacje tych opcji.
Domyślnym ustawieniem dopasowania tekstu jest dopasowanie poziome, nawet dla

wymiarów pionowych.
Poziome umieszczanie tekstu wymiarowego

Pozycja tekstu wzdłuż linii wymiarowych w stosunku do linii pomocniczych nazywana
jest położeniem tekstu. Aby samemu umieścić tekst podczas tworzenia wymiaru, należy
użyć opcji Wstaw tekst ręcznie na karcie Dopasowanie, w oknie dialogowym Zmień/Nowy
styl wymiarowania. Aby automatycznie umieścić tekst na środku linii wymiarowania, na
jakiejkolwiek linii pomocniczej lub nad linią pomocniczą, należy użyć opcji położenia
tekstu.

Pierwszy i drugi linia pomocnicza są definiowane przez kolejność określania początku linii
pomocniczych przy tworzeniu wymiarowania. W wymiarach kątowych, drugą linią
pomocniczą jest linia położona od pierwszej w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek
zegara. Na poniższych ilustracjach, 1 jest początkiem pierwszej linii pomocniczej, a 2
drugiej.
Jeśli rozmieszczasz tekst ręcznie, możesz podczas tworzenia wymiaru umieścić tekst w
dowolnym miejscu wzdłuż linii wymiarowej, wewnątrz lub na zewnątrz linii pomocniczych.
Opcja ta umożliwia elastyczność i jest szczególnie użyteczna wtedy, gdy przestrzeń jest
ograniczona. Jednak opcje dopasowania poziomego zapewniają większą dokładność i
zgodność między wymiarami.
Pionowe umieszczanie tekstu wymiarowego

Pozycja tekstu względem linii wymiarowej nazywana jest pionowym położeniem tekstu.
Tekst może być umieszczony nad lub pod linią wymiarową albo pośrodku linii wymiarowej.
Według standardów ANSI tekst wyśrodkowany zazwyczaj rozdziela linię wymiarową.
Według standardów ISO jest on zazwyczaj ponad lub poza linią wymiarową. Przykładowo,

standardy ISO pozwalają na pojawianie się tekstu wymiaru kątowego w jeden z poniższych
sposobów.
Inne ustawienia takie jak Dopasowanie Tekstu, mają wpływ na pionowe dopasowanie
tekstu. Jeśli na przykład wybrana jest opcja Dopasowanie Poziome, tekst wewnątrz linii
pomocniczych oraz wyśrodkowany wewnątrz linii wymiarowej jest poziomy, tak jak zostało
to pokazane na pierwszej ilustracji z lewej. Tekst ma ustawienie poziome nawet wtedy, gdy
sama linia wymiarowa nie jest pozioma.
Aby dopasować tekst do linii wymiarowej

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Tekst, w obszarze

Dopasowanie tekstu, wybierz Zgodne z linią wymiarową.
Aby umieścić tekst na drugiej linii pomocniczej

Zmień.

3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Tekst, w obszarze Położenie
tekstu, z listy Poziome, wybierz Nad 2 pom. linią wym.
Pole przykładu ilustruje Twój wybór.
Aby ręcznie określić położenie tekstu wymiarowego

Zmień.

Dopasowanie precyzyjne, wybierz Umieść tekst ręcznie podczas wymiarowania.

Podczas tworzenia wymiarów, można przesuwać tekst wzdłuż linii wymiarowej. Użyj
urządzenia wskazującego do wprowadzenia współrzędnych, aby określić położenie
linii wymiarowej i tekstu.
Aby umieścić tekst nad linią wymiarową

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Tekst, w obszarze Położenie

tekstu, z listy Pionowe wybierz Nad.
Pole przykładu ilustruje Twój wybór.

Polecenia
WYMSTYL
WYMEDTEKST
Zmienne systemowe
DIMJUST
DIMTAD
DIMTXTDIRECTION
DIMTIH
DIMTOH
DIMTVP
DIMUPT
Sterowanie wyglądem tekstu wymiarowego

W tekście wymiarowym można umieścić przedrostki, przyrostki i tekst użytkownika. Można
także sterować stylem i formatem tekstu wymiarowego.
Program umożliwia jednoczesne stosowanie tekstu użytkownika, przedrostków i
przyrostków określonych w stylu wymiarowania oraz wygenerowanych wymiarów.
Przykładowo, użytkownik może dodać symbol średnicy jako przedrostek liczby wymiarowej

lub dodać w postaci przyrostka skrót jednostki, taki jak mm. Tekst w tym kontekście odnosi
się do całego tekstu wymiarowego, przedrostków i przyrostków, podstawowych i
dodatkowych jednostek oraz tolerancji brzegowych. Tolerancje geometryczne sterowane
są niezależnie.
Tekst wymiarowy jest traktowany jako pojedynczy ciąg tekstowy, tworzony i formatowany
przy użyciu edytora tekstu.
Sterowanie stylem tekstu wymiarowego

Wygląd tekstu wymiarowego jest kontrolowany przez styl tekstu wybrany na karcie Tekst
w oknie dialogowym Zmień/Nowy styl wymiarowania. Podczas tworzenia stylu
wymiarowego można wybrać styl tekstu, a także określić kolor i wysokość tekstu niezależnie
od ustawienia wysokości tekstu w bieżącym stylu. Można również określić odstęp między
bazowym tekstem wymiarowym a otaczającą go ramką.
Style tekstu używane dla wymiarów są tymi samymi stylami tekstu, które są używane przez
każdy tekst utworzony w rysunku.
Więcej informacji znajduje się w temacie Praca ze stylami tekstu na stronie 1008.
Wstawianie tekstu użytkownika do wymiarów

Oprócz przedrostków i przyrostków określonych dla jednostek podstawowych i
dodatkowych, podczas wymiarowania można również wstawić własny tekst. Ponieważ
przedrostki, przyrostki i tekst użytkownika są pojedynczym ciągiem tekstowym, można
reprezentować piętra tolerancji i stosować zmiany w czcionce, wielkości i innych
właściwościach tekstu za pomocą edytora.
Aby dodać tekst użytkownika nad lub pod linią wymiarową, należy użyć symbolu separatora
\X. Tekst występujący przed tym symbolem jest wyrównywany do i powyżej linii
wymiarowej. Tekst występujący po symbolu \X jest wyrównywany do i poniżej linii
wymiarowej. Odstęp między tekstem a linią wymiarową jest określana przez wartość
Odsunięcie od linii wymiarowej na karcie Tekst w oknie dialogowym Zmień/Nowy styl
wymiarowania.
Przykład: tekst użytkownika w wymiarach

W tym przykładzie, podstawowy pomiar wymiaru wynosi 5.08, a zastępczym pomiarem
jest 2.00. Jednostki podstawowe mają przyrostek H7/h6, a zastępcze mają przyrostekcale.
Podczas tworzenia wymiaru, w zgłoszeniu tekstowym należy wpisać następujący ciąg
formatu:
<> H7/h6\XZobacz informację 26\P[ ]

Nawiasy ostre reprezentują jednostki podstawowe, a nawiasy kwadratowe jednostki
dodatkowe. \X oddziela tekst ponad linią wymiarową od tekstu poniżej tej linii. \P jest
przerwą między akapitami.
Tekst wynikowy wygląda w następujący sposób:
Aby sterować stylem tekstu w wymiarach

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Tekst, w obszarze Wygląd

tekstu wybierz styl tekstu.
4 Jeśli bieżący styl tekstu nie ma stałej wysokości, wprowadź wysokość tekstu w polu
Wysokość tekstu.
5 W pozycji Tolerancje wprowadź wysokość wartości tolerancji w polu Skalowanie

wysokości.
6 W polu Odsunięcie od linii wymiarowej wprowadź wartość dla odstępu dookoła

bazowego tekstu wymiarowego.
7 Wybierz kolor w polu Kolor tekstu.
8 Kliknij przycisk OK
Polecenia
WYMSTYL

Zmienne systemowe
DIMCLRT
Przypisuje kolory do tekstu wymiarowego.
DIMGAP
DIMTFAC
Określa współczynnik skali dla wysokości tekstu ułamków i wartości tolerancji względem
wysokości tekstu wymiarowego, według ustawień w zmiennej DIMTXT.
DIMTFILL
Określa tło tekstu wymiarowego.
DIMTFILLCLR
Ustawia kolor tła tekstu wymiarowego.
DIMTXSTY
Określa styl tekstu wymiarowego.
DIMTXT
Określa wysokość tekstu wymiarowego, o ile bieżący styl tekstu nie ma ustalonej wysokości.
DIMTXTDIRECTION
Sterowanie wartościami wymiarowania

Wartości numeryczne odległości wyświetlane w wymiarach mogą występować w kilku
formatach. Użytkownik może decydować o wyglądzie wartości numerycznych odległości.
Sterowanie wyświetlaniem jednostek wymiarowania

Wartości numeryczne wymiarów mogą być wyświetlane w jednym lub dwóch systemach
miary. W każdym przypadku można sterować szczegółami prezentowania wartości
numerycznych.
Ustawienia jednostek podstawowych sterują wyświetlaniem wartości wymiaru, włączając
w to format, dokładność i separator dziesiętny. Przykładowo, symbol średnicy można dodać
jako przedrostek, tak jak to widać na ilustracji. Każdy określony przedrostek zastępuje

przedrostki normalnie używane dla wymiarów średnicy i promienia (są to odpowiednio
znaki Unicode 2205 i R).
Ustawienia te są dostępne na karcie Jednostki podstawowe w oknie dialogowym

Zmień/Nowy styl wymiarowania.
Sterowanie wyświetlaniem jednostek dodatkowych

Wymiary można jednocześnie tworzyć w dwóch systemach miar. Popularne użycie tej
funkcji to dodawanie wymiarów w stopach i calach do rysunków utworzonych z jednostkami
metrycznymi. Jednostki dodatkowe pojawiają się w tekście wymiarowym w nawiasach
kwadratowych ([]). Jednostki dodatkowe nie mogą być stosowane do wymiarów kątowych.
Jeśli wymiarowanie w jednostkach dodatkowych jest włączone podczas edycji wymiaru
liniowego, pomiar jest mnożony przez określoną zmienną wartość skali. Wartość ta
reprezentuje liczbę jednostek dodatkowych na bieżącą jednostkę pomiaru. Wartością
domyślną dla jednostek angielskich jest 25.4, czyli liczba milimetrów na cal. Wartość
domyślna dla jednostek metrycznych to 0.0394, czyli liczba cali na milimetr. Liczba miejsc
dziesiętnych określana jest przez wartość dokładności dla jednostek dodatkowych.
Jeśli na przykład dla jednostek angielskich ustawienie skali zmiennej ma wartość domyślną,
25.4, a wartość dokładności wynosi 0.00, wymiar może wyglądać jak na poniższym
przykładzie.
Sterowanie wartościami wymiarowania | 1095

Aby dodać i sformatować jednostki podstawowe

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Jednostki podstawowe, w

obszarze Wymiary liniowe lub kątowe wybierz format oraz wartość dokładności dla
jednostek podstawowych.
4 W pozycji Wymiary liniowe wprowadź dowolny przedrostek i przyrostek dla

wyświetlanego wymiaru.
Aby dodać i sformatować jednostki dodatkowe

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Jednostki dodatkowe,

wybierz Wyświetl jednostki dodatkowe.
4 W obszarze Jednostki dodatkowe

■ Wybierz z listy format jednostek.
■ Wybierz wartość dokładności dla jednostek dodatkowych.
■ Wprowadź jakikolwiek przedrostek lub przyrostek dla wyświetlanego wymiaru,

włącznie ze znakiem spacji, aby zachować odstęp między wymiarem a
przedrostkiem i przyrostkiem.

Polecenia
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMALT
Steruje wyświetlaniem dodatkowych jednostek wymiarów.
DIMALTD
Steruje liczbą miejsc dziesiętnych w jednostkach dodatkowych.
DIMALTF
Steruje współczynnikiem skali jednostek dodatkowych.
DIMALTTD
Ustala liczbę miejsc dziesiętnych dla wartości tolerancji wymiarów w jednostkach
dodatkowych.
DIMALTU
Ustawia format jednostek dla jednostek dodatkowych we wszystkich podstylach
wymiarowania z wyjątkiem kątowego.
DIMALTZ
Steruje pomijaniem zer dla wartości wymiarów jednostek dodatkowych.
DIMAPOST
Określa przedrostek lub przyrostek tekstu (lub oba) w wymiarach zapisanych w
jednostkach dodatkowych dla wszystkich rodzajów wymiarów z wyjątkiem kątowych.
DIMAUNIT
Ustala format jednostek dla wymiarów kątowych.
DIMDEC
Ustala liczbę miejsc dziesiętnych dla wartości tolerancji jednostek podstawowych
wymiarów.

DIMDSEP
Określa jednoznakowy separator dziesiętny, używany przy tworzeniu wymiarów o
dziesiętnym formacie jednostek.
DIMLFAC
Ustala współczynnik skali dla wymiarów liniowych.
DIMLUNIT
Ustala jednostki dla wszystkich typów wymiarów oprócz kątowych.
DIMPOST
Określa przedrostek lub przyrostek tekstu (lub obydwa) dla wymiarów.
DIMTDEC
Ustala liczbę miejsc dziesiętnych wyświetlanych w wartościach tolerancji wymiarów dla
jednostek podstawowych w wymiarze.
Zaokrąglanie wartości wymiarów

Można zaokrąglać wartości numeryczne w wymiarach i tolerancjach brzegowych.
Można zaokrąglać wszystkie wartości wymiarów poza przeznaczonymi dla wymiarów
kątowych. Przykładowo, jeżeli ustaloną wartością zaokrąglenia będzie 0.25, wszystkie
odległości zostaną zaokrąglone do najbliższej wartości będącej wielokrotnością 0.25
jednostki. Liczba cyfr wyświetlana po separatorze dziesiętnym zależy od dokładności
ustalonej dla jednostek podstawowych i dodatkowych oraz wartości tolerancji.
Aby zaokrąglić wartości wymiarowania

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Jednostki podstawowe, w

obszarze Wymiary liniowe, wprowadź wartość zaokrąglenia.
Polecenia
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMRND
Zaokrągla wszystkie odległości wymiarowania do podanej wartości.
Pomijanie zer w wymiarach

W numerycznej części tekstu wymiarów można pomijać początkowe i końcowe zera. Można
także określić jednostkę dodatkową odległości wymiaru.
Jeżeli pominięte zostaną zera wiodące w wymiarach dziesiętnych, 0.500 stanie się .500.
Jeżeli pominięte zostaną zera końcowe, 0.500 stanie się 0.5. Użytkownik może pominąć
oba zera: końcowe i wiodące — w takim wypadku 0.5000 stanie się .5 a 0.0000 stanie się
0.
W przypadku odległości wymiarów o wartości mniejszej niż jedna jednostka można określić
wyświetlanie odległości wymiaru w jednostkach dodatkowych. Jeśli odległość jest wyrażona
w m, wartości odległości mniejsze niż jeden m można wyświetlać w cm lub mm.

Tabela pokazuje efekty wybrania różnych opcji i przedstawia przykłady architektonicznego
stylu jednostek. Jeśli stopy mają ułamkowe cale, liczba cali podawana jest jako zero, bez
względu na to, jaka opcja została wybrana. Stąd, wymiar 4'-3/4" staje się 4'-0 3/4".
Pomijanie zer dla stóp i cali

Opcja Efekty Przykłady
Nie wybrano Wypisuje zero stóp i zero 0'-0 1/2" 0'-6" 1'-0" 1'-0
żadnej opcji cali 3/4"
wybrano 0 Pomija 0 cali (uwzględnia 0 0'-0 1/2" 0'-6" 1' 1'-0

cali stóp) 3/4"
Wybrano zero Pomija 0 stóp (uwzględnia 1/2" 6" 1'-0" 1'-0

stóp 0 cali) 3/4"
Wybrano 0 Pomija zero stóp i cyfrę zero 1/2" 6" 1' 1'-0
stóp i 0 cali przy calach 3/4"
Aby pominąć zera w wartościach wymiaru

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Jednostki podstawowe

lub na karcie Jednostki dodatkowe, w obszarze Pomijanie zer, wybierz jedno z
poniższych:
■ Współczynnik jednostek dodatkowych: pomija zera wiodące w wartościach
dziesiętnych.
■ Końcowe.Pomija zera końcowe w wartościach dziesiętnych.
■ 0 stóp. Pomija wyświetlanie 0 stóp w wartościach stóp.
■ 0 cali. Pomija wyświetlanie 0 cali w wartościach cali.

Wyświetlanie wartości wymiaru w jednostkach dodatkowych

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Jednostki podstawowe

lub na karcie Jednostki dodatkowe, w obszarze Pomijanie zer, wybierz opcję Wiodące.
■ Współczynnik jednostek dodatkowych: ustawia liczbę jednostek dodatkowych
jednostki głównej. Ta opcja jest używana w celu wyświetlania odległości wymiaru
w jednostkach dodatkowych, gdy wartość wymiaru jest mniejsza od jednej
jednostki. Przykładowo wprowadź wartość 100, jeśli przyrostek to m, a przyrostek
jednostki dodatkowej ma być wyświetlany w cm.
■ Przyrostek jednostek dodatkowych: zawiera przyrostek jednostki dodatkowej

tekstu wymiarowego. Można wprowadzić tekst lub użyć kodów sterujących do
wyświetlania symboli specjalnych. Przykładowo wprowadź cm, aby zapis .96 m
wyświetlić w postaci 96 cm.
Polecenia
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMALTTZ
Steruje pomijaniem zer w zapisie wartości tolerancji.
DIMALTZ
Steruje pomijaniem zer dla wartości wymiarów jednostek dodatkowych.
DIMAZIN
Blokuje wyświetlanie zer w wymiarach kątowych.

DIMTZIN
DIMZIN
Steruje pomijaniem zer w zapisie wartości jednostek podstawowych.
Wyświetlanie tolerancji brzegowych

Tolerancje brzegowe są wartościami wskazującymi, że ilość zmierzonej odległości może
się różnić. Można sterować wyświetlaniem tolerancji brzegowych i określić ich wyświetlanie
za pomocą kilku styli.
Tolerancja brzegowa podaje o ile zmierzony wymiar może się różnić. Poprzez określenie
tolerancji w produkcji można kontrolować stopień dokładności potrzebny dla danej funkcji.
Funkcja jest aspektem części, takim jak punkt, linia, oś czy powierzchnia.
Tolerancje można zastosować bezpośrednio do wymiaru, poprzez dołączenie tolerancji do
tekstu wymiarowego. Te tolerancje wymiarów wskazują największy i najmniejszy
dopuszczalny rozmiar wymiaru. Można również zastosować tolerancje geometryczne, które
wskazują odchylenia form, profilu, orientacji, położenia oraz bicia.
Tolerancje brzegowe mogą zostać określone z teoretycznie dokładnych pomiarów. Są one
nazywane wymiarami bazowymi i mają narysowaną ramkę dookoła siebie.
Jeśli wartości wymiaru mogą różnić się w obu kierunkach, podane wartości ujemna i
dodatnia zostają dołączone do wartości wymiaru jako tolerancje odchylenia. Jeśli wartości
odchylenia tolerancji są równe, wyświetlane są ze znakiem i określa się je mianem tolerancji
symetrycznej. W przeciwnym razie wartość dodatnia wzrasta ponad wartość ujemną.
Jeśli tolerancje zostaną zastosowane jako ograniczenia, program używa podanych wartości
— dodatniej i ujemnej, aby obliczyć wartość maksymalną i minimalną. Wartości te zastępują
wartość wymiaru. Jeśli określone są ograniczenia, górny limit poprzedza limit dolny.

Format tolerancji brzegowych
Można sterować położeniem pionowym wartości tolerancji w odniesieniu do głównego
tekstu wymiarowego. Tolerancję może dopasować do szczytu, dołu lub środka tekstu
wymiarowego.
Oprócz pionowego umiejscowienia wartości tolerancji można określić także wyrównanie

w poziomie górnej i dolnej wartości tolerancji. Górną i dolną wartość tolerancji można
wyróżniać przy użyciu symboli operacyjnych lub separatorów dziesiętnych.
Pomijanie zer można kontrolować w taki sam sposób, jak dla jednostek podstawowych czy
dodatkowych. Pomijanie zer w tolerancjach brzegowych wywołuje ten sam efekt, co przy
jednostkach podstawowych i dodatkowych. Jeżeli użytkownik ukryje zera wiodące, zapis
0.5 przyjmie postać .5, a jeśli pominie zera kończące, w miejsce zapisu 0.5000 zostanie
wyświetlone 0.5.

Patrz także:
■ Dodawanie tolerancji geometrycznych na stronie 1159
Aby określić metody dla tolerancji brzegowych

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Tolerancja, w obszarze

Format tolerancji, wybierz metodę z listy Metoda, a następnie wykonaj jedną z
poniższych czynności:
■ Jeśli wybrane zostały Limity, wprowadź górny i dolny limit odchylenia tolerancji
w odpowiednich polach.
■ Jeśli wybierzesz tolerancje Symetryczne, wartość dolna jest niedostępna, ponieważ

potrzebna jest tylko jedna wartość.
■ Jeśli wybrana została Podstawowa, wprowadź wartość w polu Odsunięcie od linii

wymiarowej (na karcie Tekst), aby określić odstęp między tekstem a otaczającą
go ramką.
Aby dopasować i pominąć zera w wartościach tolerancji

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Tolerancja, w obszarze

Format tolerancji, wybierz dopasowanie z listy Położenie pionowe.
4 Aby pomijać zera w jednostkach podstawowych lub dodatkowych, w obszarze

Pomijanie zer, wybierz Wiodące, aby pomijać zera wiodące. Wybierz Kończące, aby
pomijać zera kończące.

Polecenia
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMALTTD
Ustala liczbę miejsc dziesiętnych dla wartości tolerancji wymiarów w jednostkach
dodatkowych.
DIMALTTZ
DIMGAP
DIMLIM
Tworzy granice wymiarów jako standardowy tekst wymiarowy.
DIMTDEC
Ustala liczbę miejsc dziesiętnych wyświetlanych w wartościach tolerancji wymiarów dla
jednostek podstawowych w wymiarze.
DIMTFAC
Określa współczynnik skali dla wysokości tekstu ułamków i wartości tolerancji względem
wysokości tekstu wymiarowego, według ustawień w zmiennej DIMTXT.
DIMTM
Określa minimalną (lub mniejszą) granicę tolerancji dla tekstu wymiarowego, gdy zmienna
DIMTOL lub DIMLIM jest włączona.
DIMTOL
Dołącza tolerancje do tekstu wymiarowego.

DIMTP
Ustala maksymalną (lub wyższą) granicę tolerancji dla tekstu wymiarowego, gdy włączona
jest zmienna DIMTOL lub DIMLIM.
DIMTZIN
Sterowanie wyświetlaniem ułamków

Można sterować formatem ułamków wyświetlanych w wymiarach.
Format ułamków w wymiarach można ustawić za pomocą zmiennej systemowej DIMFRAC,
jeśli dla zmiennej systemowej DIMLUNIT została wybrana wartość 4 (architektura) lub 5
(ułamkowy).
Na poniższej ilustracji przedstawiono różne dostępne formaty zapisu ułamków.
Ustawienia te są dostępne na karcie Jednostki podstawowe w oknie dialogowym

Zmień/Nowy styl wymiarowania.
Określanie formatu ułamków

Zmień.
3 W oknie dialogowym Styl wymiarowania na karcie Jednostki podstawowe w obszarze

Wymiary liniowe, wybierz jeden z poniższych formatów ułamków:
■ Poziomo
■ Ukośnie
■ Nie w stosie

Polecenia
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMFRAC
Określa format ułamków, gdy zmienna DIMLUNIT jest ustawiona na wartość 4
(architektoniczny) lub 5 (ułamkowy).
DIMLUNIT
Ustala jednostki dla wszystkich typów wymiarów oprócz kątowych.
Ustawienie skali wymiarów

Można określić rozmiar wymiarów w rysunku. Ustawienie rozmiaru wymiarów zależy od
metody wybranej do rysowania i drukowania rysunków.
Skala wymiarowania wpływa na wielkość geometrii wymiarowej względem obiektów w
rysunku. Skala wymiarowania wpływa na wielkości, takie jak wysokość tekstu i wielkość
grotów strzałek, oraz przesunięcia, takie jak przesunięcie linii pomocniczej od punktu
początkowego.
Te wielkości i odsunięcia powinny zostać ustawione na wartości odpowiadające ich
rzeczywistej wielkości drukowania. Skala wymiarowania niestosuje globalnego
współczynnika skali do tolerancji, zmierzonych długości, współrzędnych lub kątów.
UWAGA Do sterowania globalnym współczynnikiem skali wymiarów wyświetlanych

w rzutni układu można użyć skalowania opisowego. Tworzone wymiary opisowe są
skalowane zgodnie z bieżącą skalą opisu i automatycznie wyświetlane we właściwym
rozmiarze.
Ustawienie skali wymiarowania zależy od tego, jak ułożysz swój rysunek. Istnieją trzy
metody tworzenia wymiarów w układzie rysunku.
■ Wymiarowanie w obszarze modelu dla drukowania w obszarze modelu. Jest to

tradycyjna metoda używana przy rysunkach z pojedynczym widokiem. W celu
Ustawienie skali wymiarów | 1107

utworzenia wymiarów, które są odpowiednio skalowane do drukowania, należy
odpowiednio ustawić zmienną systemową DIMSCALE, aby odwrócić zamierzoną skalę
wydruku. Przykładowo jeśli skala wydruku wynosi 1/4, dla zmiennej DIMSCALEnależy
wybrać wartość 4.
■ Wymiarowanie w obszarze modelu dla drukowania w obszarze papieru. Ta metoda

była preferowana dla złożonych rysunków z wieloma widokami w wydaniach
wcześniejszych od AutoCAD 2002. Z metody tej należy korzystać, jeśli wymiarowanie
w rysunku będzie wywoływane przez inne rysunki (odnośniki) lub przy tworzeniu
wymiarów izometrycznych w widokach izometrycznych 3D. Aby zapobiec wyświetlaniu
wymiarów z jednej rzutni układu w innych rzutniach układów, należy utworzyć warstwę
wymiarów do każdej rzutni układu i zablokować ją w pozostałych rzutniach układów.
Aby utworzyć wymiary, które są skalowane automatycznie do wyświetlania w układzie
obszaru papieru, należy nadać zmiennej systemowej DIMSCALE wartość 0.
■ Wymiary w układach. Jest to najprostsza metoda wymiarowania. Wymiary w obszarze

papieru są tworzone przez wybranie obiektów w obszarze modelu lub określenie pozycji
przyciągania obiektów w obszarze modelu. Domyślnie, zespolenie między wymiarami
obiektów w obszarze papieru i modelu jest zachowywane. W przypadku wymiarów
utworzonych w układzie obszaru papieru nie jest konieczne skalowanie dodatkowe:
nie ma potrzeby zmiany domyślnej wartości zmiennych DIMLFAC i DIMSCALE
wynoszącej 1.0000.
UWAGA Podczas wymiarowania obiektów obszaru modelu w obszarze papieru za

pomocą wymiarów zespolonych, automatycznie dopasowywane są wartości wymiarów
dla skali wyświetlania każdej z rzutni. To dopasowanie jest łączone z bieżącym
ustawieniem zmiennej systemowej DIMLFAC i jest raportowane przez polecenie LISTA
jako zmiana stylu wymiarowania. Dla wymiarów niezespolonych należy zmienną
systemową DIMLFAC ustawić ręcznie.
Patrz także:
■ Rysowanie, skalowanie i opisywanie w obszarze modelu na stronie 295
Aby ustawić ogólną skalę wymiarowania

Zmień.

Skala elementów wymiaru, wprowadź wartość dla skali globalnej.
Aby ustawić skalę wymiarowania dla wymiarów obszaru modelu w układach

Zmień.
3 W oknie dialogowym Modyfikuj styl wymiarowania, na karcie Dopasowanie, w

obszarze Skala elementów wymiaru wybierz opcję Skaluj wymiary do układu (obszar
papieru).
Aby ustawić skalę wymiarowania dla tworzenia wymiarów w układzie

1 Wybierz kartę układu, aby przejść do obszaru papieru.
2 Aby tworzyć wymiary w obszarze papieru za pomocą wartości odpowiednich dla

obszaru modelu, użyj trybu przyciągania do punktów w obszarze modelu z obszaru
papieru lub wybierz obiekty bezpośrednio.
Zmienna systemowa DIMLFAC może być zmieniana, jeśli konieczna jest konwersja
wartości wymiarów liniowych między angielskim a metrycznym systemem miar.
Polecenia
REGENWYM
Ustawienie skali wymiarów | 1109

WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMASSOC
DIMLFAC
Ustala współczynnik skali dla wymiarów liniowych.
DIMSCALE
Tworzenie wymiarów
Można utworzyć wszystkie ze standardowych typów wymiarowania.
Tworzenie wymiarów liniowych

Można utworzyć wymiary liniowe z poziomymi, pionowymi i dopasowanymi liniami
wymiarowymi. Te wymiary liniowe mogą być także piętrowe lub tworzone od jednego
końca do drugiego.
Przegląd tworzenia wymiarowania liniowego

Wymiary liniowe mogą być poziome, pionowe lub dopasowane. Z wymiarami
dopasowanymi, linia wymiarowa jest równoległa do linii (rzeczywistej lub wyobrażonej)
pomiędzy punktami początkowymi linii pomocniczych. Wymiary bazowy (lub równoległy)
i szeregowy (lub łańcuchowy) są seriami kolejnych wymiarów opartych na wymiarze
liniowym.
Na wszystkich czterech ilustracjach punkty początkowe linii pomocniczych są ustawione
odpowiednio na 1 i 2. Położenie linii wymiarowej określone jest na 3.

Podczas tworzenia wymiarów liniowych można zmieniać treść, kąt tekstu lub kąt linii
wymiarowej.
Polecenia
WYMNORMALNY
Tworzy wymiar liniowy dopasowany.
WYMBAZA
Tworzy wymiar liniowy, kątowy lub współrzędnościowy od linii bazowej poprzedniego
lub wybranego wymiaru.
WYMSZEREG
Tworzy wymiar rozpoczynający się od linii pomocniczej utworzonego uprzednio wymiaru.
WYMEDYCJA
WYMLINIOWY
Tworzenie wymiarów liniowych | 1111

WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMDLI
Tworzenie wymiarów poziomych i pionowych

Wymiary można tworzyć, używając tylko komponentów pionowych lub poziomych
położenia lub za pomocą określonych obiektów.
Program automatycznie stosuje wymiar poziomy lub pionowy według podanych punktów
początkowych linii pomocniczej lub też położenia, w którym wybrany zostanie obiekt;
jednakże można to zmienić przy tworzeniu wymiaru poprzez określenie, czy wymiar ma
być poziomy, czy pionowy. Przykładowo, na poniższym rysunku wymiar poziomy jest
rysowany domyślnie, chyba że użytkownik określi rysowanie wymiaru pionowego.
Aby utworzyć wymiar poziomy lub pionowy
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Liniowy.
2 Naciśnij klawisz Enter, aby wybrać obiekt do zwymiarowania, albo określ początki
pierwszej i drugiej linii pomocniczej.
3 Przed określeniem położenia linii wymiarowej, można zmienić kierunek

wymiarowania, a także dokonać edycji tekstu, kąta tekstu lub kąta linii wymiarowej.
■ Aby obrócić linie pomocnicze wprowadź o (Obróć). Następnie wprowadź kąt
linii wymiarowej.

■ Aby dokonać edycji tekstu, wprowadź w (Wtekst). Sprawdź tekst w Edytorze
tekstu lokalnego. Kliknij przycisk OK.
Edycja w obrębie nawiasów (<>) lub ich zastąpienie zmienia lub usuwa wartość
wymiaru obliczoną przez program. Dodanie tekstu przed nawiasami lub po nich
dodaje tekst przed wartością wymiaru lub po niej.
■ Aby obrócić tekst, wprowadź k (Kąt). Następnie wprowadź kąt tekstu.
4 Określ położenie linii wymiarowej.
Polecenia
WYMLINIOWY
Zmienne systemowe
DIMEXO
Tworzenie wymiarów dopasowanych

Można tworzyć wymiary odpowiadające podanym miejscom lub obiektom.
W wymiarach dopasowanych linia wymiarowa jest równoległa do początków linii
pomocniczych. Ilustracja przedstawia dwa przykłady wymiarowania dopasowanego.
Wybrano obiekt (1), i określono położenie wymiaru dopasowanego (2). Linie pomocnicze
wymiarowania są kreślone automatycznie.

Aby utworzyć wymiar dopasowany
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Dopasowany.
3 Przed określeniem położenia linii wymiarowej można dokonać edycji tekstu lub
zmienić kąt tekstu. Edycja w obrębie nawiasów (<>) lub ich zastąpienie zmienia lub
usuwa wartość wymiaru obliczoną przez program. Dodanie tekstu przed nawiasami
lub po nich dodaje tekst przed wartością wymiaru lub po niej.
■ Aby dokonać edycji tekstu przy użyciu wielu wierszy, wprowadź polecenie w
(WTEKST). Sprawdź tekst w Edytorze tekstu lokalnego. Kliknij przycisk OK.
■ Aby dokonać edycji tekstu, używając pojedynczego wiersza tekstu, wprowadź t

(TEKST). Sprawdź tekst w wierszu polecenia i naciśnij klawisz Enter.
■ Aby obrócić tekst, wprowadź k (Kąt). Następnie wprowadź kąt tekstu.
Polecenia
WYMNORMALNY
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMEXO
Tworzenie wymiarów od bazy i szeregowych

Wymiary linii bazowej są wymiarami wielokrotnymi mierzonymi od tej samej linii bazowej.
Wymiary szeregowe są wielokrotnymi wymiarami umieszczonymi jeden za drugim.

Użytkownik musi utworzyć wymiar liniowy, dopasowany lub kątowy przed utworzeniem
wymiarów linii bazowej lub wymiarów szeregowych. Wymiary linii bazowej tworzy się
przyrostowo od wymiaru ostatnio utworzonego w bieżącej sesji.
Zarówno wymiary linii bazowej, jak i wymiary szeregowe są mierzone od poprzedniej linii
pomocniczej, chyba że użytkownik określi inny punkt jako punkt początkowy.
PORADA Umieść kursor uchwycie punktu końcowego linii wymiarowej, aby szybko
uzyskać dostęp do poleceń Linia bazowa lub Kontynuuj w menu uchwytu. Więcej
informacji znajduje się w temacie Użycie uchwytów linii wymiarowej na stronie 1134.
Aby utworzyć bazowy wymiar liniowy
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Baza.

Domyślnie, punkt początkowy ostatnio utworzonego wymiaru liniowego jest używany
jako pierwsza linia pomocnicza dla nowego wymiaru bazowego. Zostanie wyświetlone
zapytanie od drugą linię wymiarową.
2 Do wybrania początku drugiej linii pomocniczej użyj trybu lokalizacji lub naciśnij
klawisz Enter, aby wybrać dowolny wymiar jako wymiar bazowy.
Program automatycznie umieszcza drugą linię wymiarową w odległości podanej w
opcji Odstępy między liniami bazowymi, w Menedżerze stylów wymiarowania, na
karcie Linie.
3 Użyj trybu lokalizacji do określenia punktu początkowego następnej linii pomocniczej.
4 Kontynuuj wybieranie punktów początkowych linii pomocniczych.

Aby utworzyć szeregowy wymiar liniowy
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Kontynuacja.

Program używa punktu początkowego drugiej linii pomocniczej istniejącego wymiaru
jako punktu początkowego pierwszej linii pomocniczej.
2 Użyj trybu lokalizacji do określenia punktów początkowych dodatkowych linii

pomocniczych.
Polecenia
WYMBAZA
WYMSZEREG
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMDLI
Tworzenie wymiarów obróconych

W wymiarowaniu obróconym linia wymiarowa jest umieszczona pod kątem do początków
linii pomocniczych.
Ilustracja obrazuje przykład wymiaru obróconego. W przykładzie kąt podany dla obrotu
wymiaru pokrywa się z kątem okna.

Aby utworzyć wymiar obrócony
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Liniowy.
3 Aby obrócić linię wymiarową, wprowadź o (Obróć). Następnie wprowadź kąt linii
wymiarowej.
Polecenia
WYMNORMALNY
WYMLINIOWY
Tworzenie wymiarów z pochylonymi liniami pomocniczymi

Można tworzyć wymiary z liniami pomocniczymi, które nie są prostopadłe do linii
wymiarowych.
Linie pomocnicze są zazwyczaj rysowane prostopadle do linii wymiarowej. Jednak, jeżeli
linie pomocnicze kolidują z innymi obiektami rysunku, użytkownik może zmienić kąt ich
nachylenia po narysowaniu wymiaru.
Nowe wymiary nie są zmieniane po zmianie wymiarowania na pochylone.

Aby pochylić linie pomocnicze
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Pochyl.
2 Wybierz wymiar.
3 Podaj wartość kąta pochylenia lub określ dwa punkty.
Polecenia
WYMEDYCJA
Tworzenie wymiarów promieniowych

Wymiary promieniowe mierzą promień i średnicę łuków i okręgów za pomocą opcjonalnych
linii środkowych lub znaczników środka.
Istnieją dwa typy wymiarów promieniowych:
■ Polecenie WYMPROMIEŃ służy do mierzenia promienia łuku lub okręgu i wyświetlania

wymiaru z literą R umieszczoną z przodu.

■ Polecenie WYMŚREDNICAsłuży do mierzenia średnicy łuku lub okręgu i wyświetla
symbol średnicy przed wymiarem.
Dla poziomego tekstu wymiarowego, jeśli kąt linii wymiaru promieniowego jest większy
niż 15 stopni od poziomu, program rysuje obok tekstu wymiarowego linię zaczepienia,
nazywaną także dogleg lub linią łączącą o długości jednego grotu strzałki.
Sterowanie liniami pomocniczymi

Gdy jest wymiarowany łuk, wówczas wymiar promienia lub średnicy nie musi być
umieszczony bezpośrednio wzdłuż łuku. Jeśli wymiar znajduje się poza końcem łuku,
zostanie narysowana linia pomocnicza stanowiąca kontynuację wymiarowanego łuku albo
nie zostanie narysowana żadna linia pomocnicza. Jeśli linia pomocnicza jest pomijana
(wyłączona), linia wymiarowa wymiaru promienia lub wymiaru średnicy jest rysowana
przez punkt centralny łuku, a nie do linii pomocniczej.
Zmienna systemowa DIMSE1 określa, czy wymiary promienia i wymiary średnicy są

rysowane z linią pomocniczą, jeśli znajdują się poza końcem łuku. Jeśli wyświetlanie
wydłużenie łuku nie jest pomijane, między łukiem i wydłużeniem łuku tworzona jest
przerwa. Wielkość tej przerwy jest określana przez zmienną systemową DIMEXO.
Tworzenie wymiarów promieniowych | 1119

Kontrolowanie linii środkowych i znaczników środka
W zależności od ustawień stylu wymiarowania, znaczniki środka i linie są generowane
automatycznie dla wymiarów średnicy i promienia. Rysowane są jedynie wtedy, gdy linia
wymiarowa jest umieszczona poza okręgiem lub łukiem. Można tworzyć linie środkowe i
znaczniki środka bezpośrednio za pomocą polecenia WYMCENTRUM.
W obszarze Znaczniki środka na karcie Symbole i strzałki w oknie dialogowym Nowy/Zmień
styl wymiarowania można kontrolować wielkość i widoczność linii środkowych i znaczników
środka. Dostęp do ustawień można także uzyskać przy użyciu zmiennej systemowej
DIMCEN.
Rozmiar linii środkowej jest długością segmentów linii środkowej, które wychodzą poza
okrąg lub łuk. Jest to również wielkość przerwy między znacznikiem środka i początkiem
linii symetrii. Rozmiar znacznika środka jest odległością między środkiem okręgu lub łuku
a końcem znacznika środka.
Tworzenie skróconych wymiarów promieni

Za pomocą polecenia WYMSKRÓCONY można tworzyć ucięte wymiary promieniowe,
jeśli środek łuku lub okręgu wypada poza układem i nie może zostać wyświetlony w swoim

rzeczywistym położeniu. Punkt początkowy wymiaru może zostać określony w bardziej
dostępnym miejscu, zwanym nadpisaniem położenia środka.
W obszarze Kąt ucięcia wymiaru promienia na karcie Symbole i strzałki w oknie dialogowym
Nowy/Zmień styl wymiarowania można kontrolować domyślny kąt ucięcia.
Po utworzeniu skróconego wymiaru promienia można zmienić ucięcie i położenie środka
■ Używając uchwytów do przenoszenia elementów
■ Zmieniając położenie elementów za pomocą palety Właściwości
■ Używając polecenia ROZCIĄGNIJ
UWAGA Skrócone wymiary promieni można oglądać w wersjach wcześniejszych niż

AutoCAD 2006, ale nie można ich edytować. Ponadto, jeżeli wprowadzi się znaczne
zmiany w geometrii, wpływ tych zmian na skrócone wymiary promieni może być
zaskakujący.
Patrz także:
■ Dopasowanie tekstu wymiarowego do linii pomocniczych na stronie 1083

Aby utworzyć wymiar średnicy
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Średnica.
2 Wybierz łuk lub okrąg do wymiarowania.
3 Wprowadź potrzebne opcje:

■ Aby dokonać edycji tekstu wymiarowego, wprowadź t (Tekst) lub w(Wtekst).
■ Aby zmienić kąt tekstu wymiarowego, wprowadź k (Kąt).
4 Określ położenie linii odniesienia.
Aby utworzyć wymiar promienia
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Promień.
2 Wybierz łuk, okrąg lub segment łukowy polilinii.

4 Określ położenie linii odniesienia.
Aby utworzyć skrócony wymiar promienia
1 Kliknij menu Wymiar ➤ Skrócony.
2 Wybierz łuk, okrąg lub segment łukowy polilinii.
3 Wybierz punkt początku wymiaru (zastąpienie położenia środka).
4 Określ punkt kąta linii wymiarowej i położenie tekstu wymiarowego.

5 Określ następny punkt położenia uciętego wymiaru.
Aby automatycznie utworzyć linie środkowe z wymiarami promieniowymi

Zmień.
3 W oknie dialogowym Modyfikuj styl wymiarowania, na karcie Symbole i strzałki, w

obszarze Znaczniki środka kliknij opcję Linia.
4 W polu Rozmiar wprowadź długość przedłużenia linii środkowej. Kliknij przycisk

OK.
Efekty wprowadzanych zmian są wyświetlane w obszarze przykładu okna dialogowego.
Aby utworzyć linie środkowe i znaczniki środka na łuku lub okręgu

Zmień.
3 W oknie dialogowym Modyfikuj styl wymiarowania, na karcie Symbole i strzałki, w

obszarze Znaczniki środka kliknij opcję Linia.
4 W polu Rozmiar wprowadź długość przedłużenia linii środkowej. Kliknij przycisk

OK.
6 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Znacznik środka.
7 Wybierz łuk lub okrąg.

Aby zmienić opcję wyświetlania wydłużenia łuku dla wymiarów promienia
lub średnicy
1 Zaznacz wymiar promienia lub wymiar średnicy, dla którego chcesz pominąć
wydłużenie łuku.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy na rysunku. Kliknij polecenie Właściwości.
3 Na palecie Właściwości, w kategorii Linie i strzałki kliknij pozycję Pomocnicza linia

wymiarowa.
4 Kliknij strzałkę obok pozycji Pomocnicza linia wymiarowa i wybierz z listy opcję
Włącz lub Wyłącz.
■ Jeśli wydłużenie łuku ma być wyświetlane, wybierz opcję Włącz.
■ Jeśli wydłużenie łuku nie ma być wyświetlane, wybierz opcję Wyłącz.
5 Aby anulować wybór wymiaru, naciśnij klawisz Esc.
Polecenia
WYMCENTRUM
Rysuje znacznik środka lub osie okręgów lub łuków.
WYMŚREDNICA
Tworzy wymiar średnicy okręgu lub łuku.
WYMSKRÓCONY
Tworzy wymiary ucięte dla okręgów i łuków.
WYMPROMIEŃ
Tworzy wymiar promienia okręgu lub łuku.
WYMSTYL
Przechowuje nazwę bieżącego stylu wymiaru.
Zmienne systemowe
DIMATFIT
Określa sposób ustawienia tekstu wymiarowego i strzałek, gdy brakuje miejsca do ich
umieszczenia między pomocniczymi liniami wymiaru.

DIMCEN
Steruje rysowaniem okręgu lub znaczników środka łuku i linii osiowych za pomocą
poleceń WYMCENTRUM, WYMŚREDNICA i WYMPROMIEŃ.
DIMEXO
DIMJOGANG
Określa kąt odcinka poprzecznego linii wymiarowej w wymiarze uciętego promienia.
DIMJUST
DIMSE1
Ukrywa pierwszą pomocniczą linię wymiarową.
DIMTAD
DIMTXTDIRECTION
DIMTIH
DIMTMOVE
Ustala zasady przesuwania tekstu wymiarowego.
DIMTOFL
DIMTOH
DIMUPT
Tworzenie wymiarów kątowych

Wymiary kątowe mierzą kąt między dwiema liniami lub trzema punktami.
Tworzenie wymiarów kątowych | 1125

Aby zmierzyć kąt między dwoma promieniami okręgu, należy wskazać okrąg i określić
punkty końcowe kąta. Podczas wyboru najpierw należy wybrać obiekty, a następnie oznaczyć
położenie wymiaru. Można również wymierzyć kąt określając wierzchołek kąta i punkty
końcowe. Podczas tworzenia wymiaru można dokonać zmian zawartości tekstu i
dopasowania przed określeniem położenia linii wymiarowej.
UWAGA Można utworzyć wymiary bazowe i szeregowe wymiary kątowe względne do

istniejących wymiarów kątowych. Wymiary bazowe i szeregowe wymiary kątowe są
ograniczone do 180 stopni lub mniej. Aby uzyskać wymiary bazowe i szeregowe wymiary
kątowe większe od 180 stopni, należy zastosować edycję za pomocą uchwytów, aby
rozciągnąć położenie linii pomocniczej istniejącego wymiaru bazowego lub
szeregowego.
Linie wymiarowe
Jeśli do określenia kąta wykorzystywane są dwie proste, nierównoległe linie, łuk linii
wymiarowej obejmuje kąt zawarty między tymi dwiema liniami. Jeśli łuk linii wymiarowej
nie dochodzi do jednej bądź obu wymiarowanych linii, program rysuje jedną lub dwie linie
pomocnicze, aby przecinały łuk linii wymiarowej. Łuk ma zawsze mniej niż 180 stopni.
Wymiarowanie okręgów i łuków

Jeśli do określenia kąta zostaną użyte łuk, okrąg lub trzy punkty, program rysuje linię
wymiarową jako łuk między liniami pomocniczymi. Pomocnicze linie wymiarowe są
rysowane od punktów końcowych ramion kąta do przecięcia z łukiem wymiarowym.
Położenie określone przez użytkownika dla liniowego łuku wymiarowego określa kwadrant
wymiarowanego kąta.
Wymiar w kwadrancie
Wymiar kątowy może być miarą konkretnego kwadrantu powstającego podczas
wymiarowania kąta między punktami końcowymi linii lub łuku i środkiem okręgu lub
między dwoma wierzchołkami. Gdy jest tworzony wymiar kątowy, wówczas można mierzyć
cztery kąty. Określając kwadrant, można zagwarantować zwymiarowanie odpowiedniego

kąta. Umieszczając wymiar kątowy po określeniu kwadrantu, można umieścić tekst
wymiarowy poza liniami pomocniczymi wymiaru. Linia wymiarowa jest automatycznie
wydłużana.
Aby utworzyć wymiar kątowy
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Kątowy.

■ Aby wymiarować okrąg, wybierz okrąg w pierwszym punkcie końcowym kąta, a
następnie określ drugi punkt końcowy kąta.
■ Aby wymiarować inny obiekt, wybierz pierwszą, a następnie drugą linię.

Edycja w obrębie nawiasów (<>) lub ich zastąpienie zmienia lub usuwa obliczoną
wartość wymiaru. Dodanie tekstu przed nawiasami lub po nich dodaje tekst przed
wartością wymiaru lub po niej.
■ Aby ograniczyć wymiar do kwadrantu, wprowadź w (kWadrant) i wprowadź

kwadrant, który należy zmierzyć.
4 Określ położenie łuku linii wymiarowej.
Polecenia
WYMKĄTOWY
Tworzenie wymiarów kątowych | 1127

WYMBAZA
WYMSZEREG
Zmienne systemowe
DIMADEC
Określa liczbę cyfr po kropce dziesiętnej wyświetlaną w tekście wymiaru kątowego.
DIMAUNIT
Ustala format jednostek dla wymiarów kątowych.
DIMDEC
Ustala liczbę miejsc dziesiętnych dla wartości tolerancji jednostek podstawowych
wymiarów.
Tworzenie wymiarów współrzędnościowych

Wymiary współrzędnościowe są miarą prostopadłej odległości od punktu początkowego
nazywanego odniesieniem do wymiarowanego elementu, takiego jak otwór w części.
Wymiary te zapobiegają narastaniu błędów przez utrzymanie odpowiednich odsunięć
elementów od punktu odniesienia.
Wymiary współrzędnościowe składają się z wartości X lub Y oraz linii odniesienia. X-wymiary
współrzędnościowe punktu odniesienia X mierzą odległość elementu od punktu odniesienia
wzdłuż osi X. Y-wymiary współrzędnościowe punktu odniesienia Y mierzą odległość wzdłuż
osi Y.

Umiejscowienie punktu odniesienia
Położenie i orientacja bieżącego układu LUW określa wartości współrzędnościowe. Przed
utworzeniem wymiarów współrzędnościowych zwykle zmienia się początek układu LUW,
tak aby był zgodny z odniesieniem.
Umiejscowienie linii odniesienia

Po określeniu położenia elementu pojawia się monit o podanie punktu końcowego linii
odniesienia. Domyślnie punkt końcowy linii odniesienia określony przez użytkownika
automatycznie określa, czy są tworzone wymiary współrzędnościowe X i Y. Przykładowo
można utworzyć wymiar współrzędnościowy X, określając położenie punktu końcowego
linii odniesienia znajdującego się bliżej osi pionowej niż poziomej.
Po utworzeniu wymiaru współrzędnościowego można w prosty sposób przenieść linię

odniesienia oraz tekst wymiaru za pomocą edycji uchwytem. Tekst wymiarowy jest zawsze
wyrównany do linii odniesienia wymiaru współrzędnościowego.
Tworzenie wymiarów współrzędnościowych | 1129

Aby utworzyć wymiary współrzędnościowe
1 Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Współrzędne ➤ Początek.
2 W odpowiedzi na monit Określ nowy punkt początku określ punkt początku.

Określony punkt początku jest używany do zdefiniowania wartości skojarzonej z
wymiarem współrzędnościowym. Typowo punkt początku jest zdefiniowany w
modelu.
3 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Współrzędnościowy.
4 Jeżeli wymagane są linie odniesienia współrzędnych, włącz tryb Orto.
5 W zapytaniu Wybierz położenie elementu podaj położenie punktu.
6 Wprowadź x lub y.
Ten punkt można pominąć, upewniając się, że punkt końcowy linii odniesienia
współrzędnych jest bliski pionu dla współrzędnej X lub bliski poziomu dla
współrzędnej Y.
7 Określ punkt końcowy linii odniesienia współrzędnych.
Polecenia
WYMWSPÓŁRZ
Tworzy wymiary współrzędnościowe.
LUW
Tworzenie wymiarów długości łuku

Wymiary długości łuku określają długość łuku lub segmentu łukowego polilinii.
Typowe zastosowania wymiarów długości łuku to określanie długości skoku krzywki lub
długość kabla. Aby odróżnić je od wymiarów liniowych lub kątowych, wymiary długości
łuku wyświetlane są domyślnie z symbolem łuku.

Ponad tekstem wymiarowym lub przed nim wyświetlany jest symbol łuku. Styl położenia
można zmienić na karcie Symbole i strzałki w oknie dialogowym Nowy/Zmień styl
wymiarowania.
Linie pomocnicze wymiaru długości łuku mogą być prostokątne lub promieniowe.
UWAGA Prostokątne linie pomocnicze są wyświetlane tylko gdy kąt rozwarcia łuku jest
mniejszy niż 90 stopni.
Aby utworzyć wymiar długości łuku
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Długość łuku.
2 Wybierz łuk lub segment łukowy polilinii.
Polecenia
WYMŁUK
Tworzy wymiar długości łuku.
WYMSTYL
Tworzenie wymiarów długości łuku | 1131

WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
DIMARCSYM
Określa sposób wyświetlania symbolu łuku w wymiarze długości łuku.
Modyfikowanie istniejących wymiarów

Można modyfikować wszystkie komponenty istniejących wymiarów obiektów indywidualnie
lub za pomocą stylów wymiarowania.
Zmiana wymiaru
Wymiary można modyfikować, tak aby zawierały więcej informacji niż tylko wartość
wymiaru. Wymiary można także modyfikować wizualnie, używając przerwań i odstępów
między nimi.
Modyfikowanie wymiarów — omówienie

Może się zdarzyć, że po umieszczenie wymiaru trzeba będzie zmodyfikować informacje
przedstawiane przez ten wymiar. Do wymiaru liniowego można dodać ucięcie linii, aby
zasygnalizować, że wartość wymiaru nie odzwierciedla faktycznie wymiarowanej wartości,
albo dodać wymiar sprawdzający sygnalizujący, z jaką częstotliwością należy sprawdzać
wymiar wytwarzanej części.
Czasem modyfikuje się wymiar w celu zwiększenia jego czytelności. Można zagwarantować,
że linie pomocnicze i wymiarowe nie będą zasłaniać innych obiektów. Można zmienić
położenie tekstu wymiarowego. Można dostosować położenie wymiarów liniowych, tak
aby były równomierne odstępy między nimi.
Najprostszym sposobem edycji poszczególnych wymiarów jest użycie uchwytów
wielofunkcyjnych wymiaru.
Modyfikowanie geometrii wymiarów

Można modyfikować wymiary za pomocą poleceń edycji programu oraz za pomocą edycji
uchwytów.

Edycja za pomocą uchwytów jest najszybszym i najprostszym sposobem edycji wymiarów.
Sposób edycji wymiarów zależy od tego czy wymiary są zespolone.
Modyfikacja wymiarów zespolonych

Wymiary zespolone zachowują swój związek z obiektami w wielu poleceniach edycyjnych,
które dotyczą wybranych jednocześnie wymiarów i skojarzonej geometrii. Przykładowo,
przy przesuwaniu, kopiowaniu lub układaniu wymiaru i jego geometrii, każdy wymiar
zachowuje zespolenie ze swoimi obiektami.
W pewnych okolicznościach wymiary są automatycznie odłączane, uwzględniając poniższe
przypadki
■ Jeśli skojarzony obiekt geometryczny zostaje wymazany
■ Jeśli na skojarzonym obiekcie geometrycznym jest wykonywana operacja logiczna,

taka jak SUMA lub RÓŻNICA
■ Jeśli do wydłużenia wymiaru równolegle do jego linii wymiarowej wykorzystywane są

uchwyty
■ Jeśli zespolenie z obiektem geometrycznym zostało określone za pomocą przyciągnięcia

obiektu do Pozornego przecięcia, a przesunięcie obiektu usunęło to przecięcie
W innych przypadkach wymiar może być skojarzony częściowo. Przykładowo, jeśli wymiar
liniowy jest skojarzony z końcami dwóch obiektów geometrycznych, a jeden z nich zostanie
usunięty, skojarzenie z pozostałym zostanie zachowane. Odłączony koniec wymiaru
liniowego może być skojarzony z innym obiektem geometrycznym za pomocą polecenia
DOCZEPWYMIAR.
UWAGA Jeśli wymiar jest odłączony, w wierszu polecenia jest wyświetlane ostrzeżenie.
Modyfikacja wymiarów niezespolonych

Dla wymiarów niezespolonych, w przypadku gdy wymiarowane obiekty są poddawane
edycji, zbiór wskazań musi zawierać punkty definiujące dany wymiar lub wymiar nie ulega
aktualizacji. Punkty definiujące określają położenie wymiaru. Przykładowo, aby rozciągnąć
wymiar, zbiór wskazań musi zawierać właściwe punkty definicji. Punkty te można łatwo
wprowadzić włączając uchwyty lub wybierając obiekt tak, aby wyróżnić uchwyty.
Punkty definiujące dla każdego typu wymiaru są oznaczone na następujących ilustracjach.
Punkt środkowy tekstu wymiarowego jest punktem definiującym dla wszystkich typów
wymiarów.
Zmiana wymiaru | 1133

Jeśli nie widać wierzchołka kąta, punkty definiujące są umieszczane na końcach linii
tworzących kąt. W przykładzie kąta wyznaczonego dwiema liniami, punkt definiujący
umieszczony jest na środku wymiarowanego łuku.
UWAGA Punkty definiujące są rysowane na specjalnej warstwie DEFPOINTS, której

zawartość nie jest drukowana.
Użycie uchwytów linii wymiarowej

Umieść kursor na uchwycie w punkcie końcowym linii wymiarowej, aby szybko uzyskać
dostęp do następujących funkcji:
■ Rozciągnij. Rozciąga pomocnicze linie wymiarowe, aby przesunąć linię wymiarową

dalej lub bliżej wymiarowanego obiektu. Użyj monitu w wierszu polecenia, aby określić
inny punkt bazowy lub skopiować linii wymiarową. Jest to domyślne zachowanie
uchwytu.

■ Wymiar szeregowy.Wywołuje polecenie WYMSZEREG.
■ Wymiar od bazy.Wywołuje polecenie WYMBAZA.
■ Odwróć strzałkę. Odwraca kierunek grotu strzałki wymiaru.
Modyfikowanie wymiarów rozbitych

Wymiary rozbite można edytować tak samo, jak inne obiekty, ponieważ stanowią one
kolekcję oddzielnych obiektów: linii, obszarów 2D i tekstu. Czasami trzeba rozbić wymiar
w celu dokonania takich zmian, jak utworzenie przerwy w linii wymiarowej lub pomocniczej.
Po rozbiciu wymiaru nie można go zespolić z powrotem w obiekt wymiarowania.
Patrz także:
■ Modyfikowanie wymiarów — omówienie na stronie 1132
■ Zmienianie zespolenia wymiarów na stronie 1136
■ Sterowanie geometrią wymiarów na stronie 1073
Polecenia
WYMEDYCJA
ODCZEPWYMIAR
DOCZEPWYMIAR
ROZBIJ
ROZCIĄGNIJ

Zmienne systemowe
DIMASSOC
Zmienianie zespolenia wymiarów

Zmiana zespolenia wymiarów może być potrzebna w różnych sytuacjach, np. przy
dodawaniu zespolenia do wymiarów utworzonych w poprzedniej wersji programu.
Sytuacje wymagające zmiany zespolenia wymiarów obejmują między innymi:
■ Przedefiniowanie zespolenia w rysunku, który został zasadniczo zmieniony.
■ Dodanie zespolenia do wymiarów, które zostały częściowo odłączone.
■ Dodanie zespolenia do wymiarów utworzonych w rysunkach z poprzednich wersji

programu.
■ Usuwanie zespolenia z wymiarów w rysunkach, które będą używane w wersjach

wcześniejszych niż AutoCAD 2002 przez użytkowników, którzy nie chcą mieć na
rysunkach żadnych obiektów zastępczych.
Zespolenie wymiarów z różnymi obiektami

Za pomocą polecenia DOCZEPWYMIAR można wybrać jeden lub więcej wymiarów i
przejść przez punkty początkowe pomocniczych linii wymiarowych każdego z wymiarów.
Dla każdego punktu początkowego linii pomocniczej można określić nowy punkt zespolenia
na obiekcie geometrycznym. Punkty zespolenia określają dołączenia linii pomocniczych
do obiektów geometrycznych.
UWAGA Ważną rzeczą podczas tworzenia lub modyfikowania wymiarów zespolonych

jest uważne umieszczenie ich punktów zespolenia w taki sposób, aby podczas
późniejszych zmian w projekcie obiekty geometryczne, które będą zmieniane,
powodowały zmianę skojarzonych z nimi wymiarów.
Podczas używania polecenia DOCZEPWYMIAR wyświetlany jest znacznik wskazujący,

czy każdy kolejny punkt początkowy pomocniczej linii wymiarowej jest zespolony, czy
niezespolony. Kwadrat ze znakiem X oznacza, że punkt jest skojarzony z obiektem, natomiast
znak X bez kwadratu oznacza brak skojarzenia punktu z obiektem. Użyj trybu lokalizacji
do określenia nowego skojarzenia dla punktu początkowego linii pomocniczej lub naciśnij
klawisz Enter, aby przejść do następnego punktu początkowego linii pomocniczej.
UWAGA Znacznik znika podczas wykonywania panoramowania lub zoomu.

Zmiana wymiarów niezespolonych na zespolone
Wszystkie niezespolone wymiary w rysunku można zmienić na zespolone. Zaznacz wszystkie
niezespolone wymiary, a następnie użyj polecenia DOCZEPWYMIAR, aby przejść kolejno
wymiary, zespalając każdy z nich z obiektami geometrycznymi.
Zmiana wymiarów zespolonych na niezespolone

Wszystkie wymiary zespolone w rysunku można zmienić na wymiary niezespolone. Wybierz
wszystkie wymiary zespolone, a następnie użyj polecenia ODCZEPWYMIAR, aby
skonwertować je na wymiary niezespolone.
Patrz także:
■ Wymiary zespolone na stronie 1067
Aby zespolić lub zespolić ponownie wymiary
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Doczep.
2 Wybierz jeden lub więcej wymiarów do zespolenia (lub ponownego zespolenia).

■ Określ nową pozycję punktu początkowego linii pomocniczej.
■ Wprowadź s i wybierz obiekt geometryczny, który ma zostać zespolony z

wymiarem.
■ Naciśnij klawisz Enter, aby przejść do następnego punktu początkowego linii

pomocniczej.
■ Naciśnij klawisz Esc, aby zakończyć polecenie, zachowując wszystkie wykonane

dotąd skojarzenia.
4 Powtórz poprzedni krok odpowiednią ilość razy.
Aby odłączyć wymiar

1 W wierszu polecenia wprowadź polecenie ODCZEPWYMIAR.
2 Wybierz jeden lub kilka wymiarów do odłączenia i naciśnij klawisz Enter, aby
zakończyć.

Polecenia
ODCZEPWYMIAR
DOCZEPWYMIAR
REGENWYM
ROZBIJ
Zmienne systemowe
DIMASSOC
Modyfikowanie teksu wymiarowego

Po utworzeniu wymiaru można zmieniać położenie i orientację istniejącego tekstu
wymiarowego lub zastąpić go nowym.
Po utworzeniu wymiaru, można obrócić istniejący tekst lub zastąpić go nowym tekstem.
Można przenieść tekst do nowego położenia lub z powrotem do dawnego położenia, które
jest położeniem zdefiniowanym przez bieżący styl wymiarowania. Na ilustracji położenie
wyjściowe znajduje się powyżej i na środku linii wymiarowej.

Podczas obracania lub zastępowania tekstu wymiarowego najpierw należy określić zmianę,
np. kąt obrotu tekstu. Podczas przenoszenia tekstu wymiarowego, wybiera się pojedynczy
wymiar do przeniesienia.
Można przenosić tekst wymiarowy w lewo, w prawo lub do środka linii wymiarowej lub
do dowolnego położenia wewnątrz lub na zewnątrz linii pomocniczych. Szybką i prostą
metodą dokonania tego jest wykorzystanie uchwytów. Jeżeli tekst jest przenoszony w górę
lub w dół, bieżące dopasowanie pionowe tekstu względem linii wymiarowej nie zmienia
się, dzięki czemu linie wymiarowe i linie pomocnicze są odpowiednio zmieniane. Rysunek
pokazuje wyniki przeniesienia tekstu do dołu i w prawo. Tekst pozostaje wyśrodkowany
pionowo w stosunku do linii wymiarowej.
Użycie uchwytów tekstu wymiarowego

Umieść kursor na uchwycie tekstu wymiarowego, aby szybko uzyskać dostęp do
następujących funkcji:
■ Rozciągnij. Jest to domyślne zachowanie uchwytu:

■ Jeśli tekst jest umieszczany na linii wymiarowej, polecenie Rozciągnij przesuwa
linię wymiarową dalej lub bliżej wymiarowanego obiektu. Użyj monitu w wierszu
polecenia, aby określić inny punkt bazowy lub skopiować linii wymiarową.
■ Jeśli tekst jest umieszczany z dala od linii wymiarowej, z lub bez linii odniesienia,
polecenie Rozciągnij przesuwa tekst bez przesuwania linii wymiarowej.
■ Przesuń z linią wymiarową. Umieszcza tekst na linii wymiarowej i przesuwa linię

wymiarową dalej lub bliżej wymiarowanego obiektu (bez dodatkowych monitów).
■ Przesuń tylko tekst. Umieszcza tekst wymiarowy bez przesuwania linii wymiarowej.
■ Przesuń z linią odniesienia. Umieszcza tekst wymiarowy z linią odniesienia na linii

wymiarowej.

■ Nad linią wymiarową. Umieszcza tekst wymiarowy nad linią wymiarową (na lewo od
linii wymiarowej dla wymiarów pionowych).
■ Środek pionowo. Umieszcza tekst wymiarowy w taki sposób, że linia wymiarowa

przecina środek pionowy tekstu.
■ Resetuj położenie tekstu. Umieszcza tekstu wymiarowego z powrotem w jego

położeniu domyślnym (lub początkowym) na podstawie aktywnego stylu wymiarowania.
Patrz także:
■ Sterowanie tekstem wymiarowym na stronie 1082
■ Modyfikowanie wymiarów — omówienie na stronie 1132
Aby obrócić tekst wymiarowy
1 Karta Opis ➤ panel Wymiary ➤ Kąt tekstu.
2 Wskaż wymiar, który ma być edytowany.
3 Podaj nowy kąt dla tekstu.
Aby przywrócić tekst wymiarowy do pozycji wyjściowej

1 Wybierz tekst wymiarowy, który ma powrócić do pozycji wyjściowej.
2 Umieść kursor na uchwycie tekstu i w menu uchwytu kliknij opcję Resetuj położenie
tekstu.
Aby zastąpić istniejący tekst wymiarowy nowym tekstem

1 Kliknij menu Zmień ➤ Obiekt ➤ Tekst ➤ Edycja.
2 Wybierz tekst wymiarowy, który ma być edytowany.
3 Wprowadź nowy tekstu wymiarowy w Edytorze tekstu lokalnego. Kliknij przycisk

OK.
Aby przenieść tekst na lewą stronę linii wymiarowej
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Wyrównaj do lewej.

2 Wybierz wymiar.
Tekst wymiarowy zostaje wyrównany do lewej wzdłuż linii wymiarowej w obrębie
linii pomocniczych. Można zaznaczyć opcje Do środka lub Do prawej, aby przemieścić
tekst do środka lub do prawej strony linii wymiarowej.
Aby ustawić odstępy między liniami wymiarowymi dla wymiarów bazowych

i szeregowych

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Linie, w pozycji Linie

wymiarowe, w okienku Odstępy między liniami bazowymi podaj odległość między
liniami wymiarowymi dla wymiarów bazowego i szeregowego.
Aby zmienić odsunięcie punktu początkowego wydłużenia

Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Linie, w pozycji Linie

pomocnicze, wprowadź nową wartość dla Odsunięcia od punktu początkowego.

Polecenia
ODTEKST
WYMEDYCJA
WYMEDTEKST
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
DIMCLRT
Przypisuje kolory do tekstu wymiarowego.
DIMDSEP
Określa jednoznakowy separator dziesiętny, używany przy tworzeniu wymiarów o
dziesiętnym formacie jednostek.
DIMJUST
DIMTAD
DIMTXTDIRECTION
DIMTIH
DIMTMOVE
Ustala zasady przesuwania tekstu wymiarowego.

DIMTOH
DIMTVP
DIMUPT
MTEXTED
Ucięcie wymiaru
Linie ucięcia służą do przedstawiania wartości wymiaru, dla którego w wymiarze liniowym
nie jest wyświetlana rzeczywista miara. Najczęściej zmierzona wartość wymiaru jest mniejsza
niż wartość wyświetlana.
Ucięcie składa się z dwóch równoległych linii i linii skrzyżowanej, które to linie tworzą
dwa kąty o mierze 40 stopni. Wysokość ucięcia jest określana na podstawie liniowej wartości
ucięcia liniowego stylu wymiarowania.
Gdy do wymiaru liniowego zostanie dodane ucięcie, jego położenie można określić za
pomocą uchwytu. Aby zmienić położenie ucięcia, zaznacz wymiar, a następnie wybierz
uchwyt. Przesuń uchwyt do innego punktu wzdłuż linii wymiarowej. Na palecie
Właściwości, w obszarze Linie i strzałki można także dostosować wysokość symbolu ucięcia
na wymiarze liniowym.
Aby dodać ucięcie do wymiaru liniowego
1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Opis ➤ Linia skrócona.

2 Zaznacz wymiar liniowy.
3 Określ punkt na linii wymiarowej, aby umieścić ucięcie.
Aby dodać ucięcie do wymiaru liniowego na podstawie środka zaznaczone

linii wymiarowej.
2 Zaznacz wymiar liniowy.
3 Naciśnij klawisz Enter, aby umieścić ucięcie w środku wybranej linii wymiarowej.
Aby zmienić położenie ucięcia za pomocą uchwytów

1 Gdy nie jest aktywne żadne polecenie, zaznacz wymiar liniowy z ucięciem, którego
położenie chcesz zmienić.
2 Zaznacz uchwyt w środku ucięcia.

Wybrany uchwyt zostanie wyróżniony i tryb rozciągania, domyślny tryb uchwytów,
3 Przeciągnij krzyż nitkowy wzdłuż linii wymiarowej, a następnie kliknij, aby zmienić
położenie ucięcia.
PORADA Jeśli chcesz przenieść ucięcie wzdłuż linii wymiarowej, nie zmieniając
położenia linii, włącz tryb Orto.
Aby usunąć ucięcie
2 Wprowadź u (Usuń) i naciśnij klawisz Enter.
3 Zaznacz wymiar liniowy, z którego chcesz usunąć ucięcie.
Aby zmodyfikować wysokość ucięcia za pomocą palety Właściwości

1 Gdy nie jest aktywne żadne polecenie, zaznacz wymiar liniowy z ucięciem, którego
wysokość chcesz zmienić

2 Kliknij prawym przyciskiem myszy nad oknem rysunku. Kliknij polecenie
Właściwości.
3 W palecie Właściwości rozwiń pozycję Linie i strzałki.
4 Zaznacz opcję Współczynnik wysokości ucięcia i wprowadź wysokość ucięcia.
5 Kliknij poza paletą Właściwości. Naciśnij klawisz Esc.
Polecenia
WYMNORMALNY
WYMBAZA
WYMSZEREG
LINWYMSKR
Umożliwia dodanie linii ucięcia do wymiaru liniowego lub dopasowanego albo usunięcie
jej stamtąd.
WYMLINIOWY
WYMSTYL
Przekształcanie wymiarów w wymiary sprawdzające

Wymiary sprawdzające umożliwiają skuteczne przekazanie informacji, jak często należy
sprawdzać wytwarzane części, aby zagwarantować, że wartości wymiarów i tolerancji
znajdują się w określonym zakresie.
Podczas pracy nad częściami, które przed zainstalowaniem w końcowym produkcie muszą
spełnić konkretne wymogi dotyczące wartości tolerancji i wymiarów, można użyć wymiaru
sprawdzającego, aby określić częstotliwość testowania części.

Można dodać wymiar sprawdzający do dowolnego typu obiektu wymiarowania; składa się
on z ramki i wartości tekstowych. Ramka wymiaru sprawdzającego jest zbudowana z dwóch
linii równoległych, a zakończenie jest okrągłe lub kwadratowe. Wartości tekstowe są
rozdzielone pionowymi liniami. Wymiar sprawdzający może zawierać do trzech różnych
pól informacji: etykieta sprawdzania, wartość wymiaru oraz szybkość sprawdzania.
Pola wymiaru sprawdzającego

Etykieta sprawdzania Tekst służący do określenia poszczególnych wymiarów
sprawdzających. Etykieta jest umieszczona w lewej sekcji wymiaru sprawdzającego.
Wartość wymiaru Wyświetlana wartość wymiaru jest taka sama jak wartość przed dodaniem
wymiaru sprawdzającego. Wartość wymiaru może zawierać tolerancje, tekst (zarówno
przedrostek, jak i przyrostek) oraz mierzoną wartość. Wartość wymiaru jest umieszczona
w środkowej sekcji wymiaru sprawdzającego.
Szybkość sprawdzania Tekst, który służy do określenia częstotliwości sprawdzania wartości

wymiaru; wyrażona w procentach. Szybkość jest umieszczona w prawej sekcji wymiaru
sprawdzającego.
Wymiary sprawdzające można dodać do wymiaru dowolnego rodzaju. Bieżąca wartość

wymiaru sprawdzającego jest wyświetlana na palecie Właściwości w obszarze Różne.
Wartości obejmują właściwości używane do sterowania wyglądem ramki oraz tekst wartości
etykiety i szybkości.
Aby utworzyć wymiar sprawdzający
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Sprawdź.
2 W oknie dialogowym Wymiar sprawdzający kliknij opcję Wybierz wymiary.

Zostanie zamknięte okno dialogowe Wymiar sprawdzający. Pojawi się monit o
wybranie wymiarów.
3 Zaznacz wymiar, który ma być wymiarem sprawdzającym. Aby wrócić do okna

dialogowego, należy nacisnąć klawisz Enter.

4 W sekcji Kształt określ rodzaj ramki.
5 W sekcji Etykieta/Szybkość sprawdzania określ odpowiednie opcje.

■ Zaznacz pole wyboru Etykieta i wprowadź odpowiednią etykietę do pola
tekstowego.
■ Zaznacz pole wyboru Szybkość sprawdzania i wprowadź odpowiednią

częstotliwość do pola tekstowego.
Aby zmodyfikować wymiar sprawdzający za pośrednictwem okna

dialogowego Sprawdzanie.

wybranie wymiarów.
3 Zaznacz wymiar sprawdzający, który chcesz zmodyfikować. Aby wrócić do okna

4 W sekcji Kształt wprowadź odpowiednie zmiany typu ramki.
5 W sekcji Etykieta/Szybkość sprawdzania wprowadź odpowiednie zmiany etykiety i

częstotliwości.
Aby usunąć wymiar sprawdzający

wybranie wymiarów.
3 Zaznacz wymiar, z którego chcesz usunąć wymiar sprawdzający. Aby wrócić do okna
4 Kliknij opcję Usuń sprawdzanie.

Aby zmodyfikować wymiar sprawdzający za pomocą palety Właściwości

1 Gdy nie jest aktywne żadne polecenie, zaznacz wymiar sprawdzający, który chcesz
zmodyfikować.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy nad oknem rysunku. Kliknij polecenie

Właściwości.
3 W palecie Właściwości kliknij dwukrotnie tytuł okienka Inne, aby je rozwinąć.
4 Określ nowe wartości kształtu, etykiety i częstotliwości.
5 Kliknij poza paletą Właściwości. Naciśnij klawisz Esc.
Polecenia
WYMSPR
Dodaje lub usuwa informacje dotyczące sprawdzania w przypadku wybranego wymiaru.
Przerwanie linii wymiarowej

Stosując przerwania wymiaru, można uniknąć sytuacji, w której linie wymiarowe,
pomocnicze i odniesienia wydają się częścią projektu.
Przerwania wymiaru mogą być dodawane do wymiaru lub wielolinii odniesienia
automatycznie lub ręcznie. Wybór metody umieszczenia przerwania wymiaru zależy od
liczby obiektów przecinających linię wymiarową lub wielolinię odniesienia.
Przerwania wymiaru można dodawać do następujących obiektów wymiarowych i linii

odniesienia:
■ Wymiary liniowe, w tym wyrównane lub obrócone

■ Wymiary kątowe, w tym 2- i 3-punktowe
■ Wymiary promieniowe, w tym typu promień, średnica i ucięcie
■ Wymiary długości łuku
■ Wymiary współrzędnościowe
■ Wielolinie odniesienia z zastosowanymi prostymi liniami odniesienia
W następujących obiektach wymiarowych i linii odniesienia nie są obsługiwane przerwania

wymiaru:
■ Wielolinie odniesienia z zastosowanymi liniami odniesienia w postaci splajnów
■ Linie odniesienia utworzone za pomocą polecenia LEADER
W następującej tabeli opisano warunki, gdy nie mają zastosowania lub nie są obsługiwane
przerwania wymiaru.
Wyjątki w przerwaniach wymiaru

Warunek Opis
Bez przerwań w odno- Nie są obsługiwane przerwania wymiaru w wymiarach lub

śnikach i blokach wieloliniach odniesienia w odnośnikach i blokach. Jednak ob-
iekty w odnośnikach lub blokach mogą być używane jako
krawędzie tnące dla przerwań wymiarów w wymiarach lub
wieloliniach odniesienia nieznajdujących się w odnośnikach
lub blokach.
Bez przerwań na grocie Przerwania wymiarów nie mogą być umieszczane na grocie
strzałki i tekście strzałki ani na tekście wymiarowym. Jeśli przerwanie wymiaru
wymiarowym ma się pojawić na tekście wymiarowym, wówczas zaleca się
użycie opcji maski tła. Jeśli punkt przecięcia obiektu i wymiaru
znajduje się na strzałce lub tekście wymiarowym, wówczas
przerwanie wymiaru nie będzie wyświetlane, dopóki przecinany
obiekt lub wymiar bądź wielolinia odniesienia nie zostaną
przesunięte.
Bez przerwań na Nie są obsługiwane automatyczne przerwania dla obiektów i

wymiarach wymiarów bądź wielolinii odniesienia znajdujących się w
przestrzennych różnych obszarach. Aby przerwać wymiar lub wielolinię
odniesienia znajdujące się w innym obszarze, należy użyć opcji
Ręcznie polecenia PRZERWYMIAR.

Przerwania wymiaru można również usunąć z wymiaru lub wielolinii odniesienia za pomocą
opcji Usuń polecenia PRZERWYMIAR. Podczas ich usuwania usuwane są wszystkie
przerwania wymiaru z wybranych wymiarów lub wielolinii odniesienia, ale zawsze można
dodać je pojedynczo.
Następujące obiekty mogą być używane jako krawędzie tnące podczas dodawania przerwania
wymiaru:
■ Wymiar
■ Linia odniesienia
■ Linia
■ Okrąg
■ Łuk
■ Splajn
■ Elipsa
■ Polilinia
■ Tekst
■ Tekstem wielowierszowym
■ Bloki, ale ograniczone do obiektów wymienionych na tej liście
■ Odnośniki, ale ograniczone do obiektów wymienionych na tej liście
Automatyczne przerwania wymiaru

Aby automatycznie utworzyć przerwania wymiaru, należy wybrać wymiar lub wielolinię
odniesienia, a następnie użyć opcji Auto polecenia PRZERWYMIAR. Automatyczne
przerwania wymiaru są aktualizowane za każdym razem, gdy ma miejsce modyfikacja
wymiaru, wielolinii odniesienia bądź przecinanych obiektów.
Wielkość odstępu przerwania wymiaru

Wielkością przerwania wymiaru można sterować na karcie Symbole i strzałki w oknie
dialogowym Nowy/Zmień styl wymiarowania. Na określony rozmiar rzutuje rozmiar
przerwania wymiaru, skala wymiarowania oraz bieżąca skala opisu dla bieżącej rzutni. Aby
uzyskać więcej informacji na temat skalowania opisu, zobacz temat Skalowanie opisów na
stronie 862.

Przerwanie wymiaru tworzone przez zaznaczenie obiektu
Zamiast umieszczać przerwanie wymiaru dla każdego obiektu przecinającego wymiar lub
wielolinię odniesienia można określić przecinane obiekty, które mają być użyte. Przerwania
wymiaru dodawane przez zaznaczenie przecinanych obiektów są aktualizowane za każdym
razem przy modyfikacji wymiaru, wielolinii odniesienia bądź przecinanych obiektów.
Przerwania wymiaru tworzone przez wybranie dwóch punktów

Przerwanie wymiaru można umieścić, wybierając dwa punkty na wymiarze, linii
pomocniczej lub linii odniesienia, aby określić rozmiar i umiejscowienie przerwania.
Przerwania wymiaru dodawane ręcznie przez wybranie dwóch punktów nie są
automatycznie aktualizowane przy modyfikacji wymiaru, wielolinii odniesienia lub
przecinanego obiektu.
Jeśli zatem nastąpi przeniesienie wymiaru lub wielolinii odniesienia z ręcznie dodanym
przerwaniem wymiaru lub modyfikacja przecinanego obiektu, może być konieczne
przywrócenie wymiaru lub wielolinii odniesienia, a następnie ponowne dodanie przerwania
wymiaru. Na rozmiar przerwania wymiaru tworzonego przez wybranie dwóch punktów
nie ma wpływu wartość bieżącej skali wymiaru lub skali opisu dla bieżącej rzutni.
Aby automatycznie utworzyć przerwania wymiaru dla każdego przecinanego

obiektu
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Przerwij.
2 Zaznacz wymiar lub wielolinię odniesienia.
3 Wprowadź a (Auto) i naciśnij klawisz Enter.
Aby utworzyć pojedyncze przerwanie wymiaru na podstawie przeciętego

obiektu
3 Zaznacz obiekt przecinający wymiar lub wielolinię odniesienia. Naciśnij klawisz Enter.

Aby utworzyć ręczne przerwanie wymiaru
3 Wprowadź r (Ręcznie) i naciśnij klawisz Enter.
4 Na linii wymiarowej, pomocniczej lub odniesienia określ pierwszy punkt dla

przerwania wymiaru.
5 Na linii wymiarowej, pomocniczej lub odniesienia określ drugi punkt dla przerwania
wymiaru.
Aby jednocześnie utworzyć przerwania wymiaru dla wielu wymiarów lub

2 Wprowadź wi (WIele) i naciśnij klawisz Enter.
3 Zaznacz wymiary lub wielolinie odniesienia, do których mają być dodane przerwania
wymiaru.
Aby usunąć przerwania wymiaru z wymiaru lub wielolinii odniesienia
Aby usunąć wszystkie przerwania wymiaru z wymiarów lub wielolinii

odniesienia
2 Wprowadź wi (Wiele) i naciśnij klawisz Enter.

3 Wybierz wymiary lub wielolinie odniesienia, z których mają być usunięte przerwania
wymiaru, i naciśnij klawisz Enter.
Polecenia
PRZERWYMIAR
Rozbija lub przywraca linie wymiarowe i pomocnicze w miejscach, w których przecinają
one inne obiekty.
WYMSTYL
Dostosowywanie odstępów między wymiarami

W rysunku można automatycznie dostosować istniejące wymiary liniowe i kątowe, tak aby
były równomiernie oddalone lub wyrównane względem linii wymiarowej.
Równoległe wymiary liniowe i kątowe można utworzyć w rysunku na wiele sposobów. Za
pomocą poleceń WYMLINIOWY i WYMKĄTOWY można umieścić jeden wymiar naraz;
można użyć poleceń WYMBAZA oraz WYMSZEREG, aby ułatwić sobie umieszczanie
kolejnych wymiarów liniowych w oparciu o wcześniej umieszczony wymiar liniowy.
Polecenie WYMBAZA korzysta ze zmiennej systemowej DIMDLI podczas tworzenia
równomiernie rozmieszczonych wymiarów, ale gdy wymiar zostanie umieszczony, zmiana
wartości tej zmiennej nie wpływa na odstępy między wymiarami. Jeśli zostanie zmieniony
rozmiar tekstu lub będzie zmieniona skala wymiarów, to wymiary pozostaną na wyjściowych
miejscach, co może spowodować nakładanie linii i tekstów wymiarowych.
Za pomocą polecenia PRZESTRZWYM można rozmieścić nakładające się lub
nierównomiernie rozmieszczone wymiary liniowe lub kątowe. Zaznaczone wymiary muszą
być wymiarami liniowymi lub kątowymi tego samego typu (obrócone lub wyrównane),
równoległymi lub koncentrycznymi i na tych samych liniach pomocniczych. Wymiary
liniowe i kątowe można także wyrównać, używając wartości odstępu równej 0.
Na poniższej ilustracji przedstawiono równoległe wymiary liniowe, które nie są
równomiernie rozłożone, a następnie te same wymiary równomiernie rozłożone w wyniku
użycia polecenia PRZESTRZWYM.

Aby automatycznie równomiernie rozłożyć równoległe wymiary liniowe
lub kątowe
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Dopasuj odstępy.
2 Zaznacz wymiar, którego chcesz użyć jako wymiaru bazowego podczas równomiernego
rozmieszczania wymiarów.
3 Zaznacz następny wymiar, który ma być równomiernie rozmieszczony.
4 Kontynuuj wybieranie wymiarów, a następnie naciśnij klawisz Enter.
Aby równomiernie rozłożyć równoległe wymiary liniowe lub kątowe na

podstawie odległości
3 Zaznacz następny wymiar, który ma być równomiernie rozmieszczony.
5 Podaj wartość odstępu lub naciśnij klawisz Enter.
Aby rozmieścić równolegle wymiary liniowe lub kątowe

3 Zaznacz następny wymiar, który ma być wyrównany.
5 Wprowadź 0 i naciśnij klawisz Enter.
Polecenia
WYMNORMALNY
WYMKĄTOWY
WYMBAZA
WYMSZEREG
WYMLINIOWY
PRZESTRZWYM
Dopasowuje odstępy między wymiarami liniowymi lub kątowymi.
WYMSTYL
Zmienne systemowe
DIMDLI

Stosowanie nowego stylu wymiarowania do istniejących
wymiarów
Istniejące wymiary można modyfikować stosując różne style wymiarowania. W przypadku,
gdy do stylu wymiarowania wprowadzane są zmiany, można zdecydować, czy aktualizować
wymiary skojarzone z danym stylem wymiarowania.
Gdy tworzony jest wymiar, bieżący styl wymiarowania jest z nim kojarzony. Styl ten jest
stosowany dla danego wymiaru, chyba że zostanie wykorzystany nowy styl lub zmiany
stylu wymiarowania.
Istniejące wymiary można modyfikować stosując różne style wymiarowania. W przypadku,
gdy do stylu wymiarowania wprowadzane są zmiany, można zdecydować, czy aktualizować
wymiary skojarzone z danym stylem wymiarowania.
Dla wybranych wymiarów można przywrócić istniejący styl wymiarowania lub zastosować
styl bieżący łącznie ze zmianami stylu wymiarowania.
Aby zastosować bieżący styl wymiarowania do istniejących wymiarów
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Aktualizuj.
2 Zaznacz wymiary, które zamierzasz zaktualizować do bieżącego stylu wymiarowania.
Aby przywrócić styl wymiarowania

2 W Menedżerze stylów wymiarowania wybierz styl wymiarowania, który ma zostać

przywrócony. Kliknij przycisk Ustaw jako bieżący.
Inna możliwość
■ Na pasku narzędzi Style kliknij strzałkę w pozycji Style wymiarowania i wybierz styl
wymiarowania.

Polecenia
WYMZMIEŃ
Steruje zastępowaniem zmiennych systemowych używanych w wybranych wymiarach.
WYMSTYL
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
DIMCLRD
Zastępowanie stylu wymiarowania

Za pomocą zmian stylów wymiarowania można tymczasowo zmienić systemowe zmienne
wymiarowania bez zmiany bieżącego stylu wymiarowania.
Zmiana stylu wymiarowania jest zmianą specyficznych ustawień w bieżącym stylu
wymiarowania. Odpowiada ona zmianie zmiennej systemowej wymiarowania bez zmiany
bieżącego stylu wymiarowania.
Użytkownik może zdefiniować zmiany stylu wymiarowania dla pojedynczych wymiarów
lub dla bieżącego stylu wymiarowania.
■ Dla poszczególnych wymiarów użytkownik może chcieć utworzyć zmiany, aby pominąć
pomocnicze linie wymiarowe lub zmienić położenie tekstu i strzałek, tak aby nie
nakładały się one na geometrię rysunku, bez utworzenia innego stylu wymiarowania.
■ Można również ustawić zmiany dla bieżącego stylu wymiarowania. Wszystkie wymiary,
jakie użytkownik tworzy w stylu zawierają zmiany dopóki nie zostaną one usunięte,
zapisane w nowym stylu lub inny styl nie zostanie ustawiony jako bieżący. Przykładowo,
w przypadku wybrania opcji Zastąp w Menedżer stylów wymiarowaniai zmiany koloru
pomocniczych linii wymiarowania na karcie Linie w oknie dialogowym Zmień bieżący
styl wymiarowania, bieżący styl wymiarowania pozostanie niezmieniony. Nowa wartość
koloru jest przechowywana w zmiennej systemowej DIMCLRE. Następny tworzony
wymiar będzie zawierał linie pomocnicze w nowym kolorze. Zmiany stylu
wymiarowania można zapisać jako nowy styl wymiarowania.
Zastępowanie stylu wymiarowania | 1157

Niektóre parametry wymiaru są wspólne dla rysunku lub stylu wymiarowania i dlatego
podlegają tylko stałym zmianom ustawień stylu. Pozostałe zwykle stosuje się zależnie od
przypadku i mogą być one wykorzystywane bardziej skutecznie jako zmiany. Przykładowo,
w rysunku stosowane są zwykle jednego typu groty strzałek, dlatego też zdefiniowanie ich
typu jako elementu stylu wymiarowania jest bardzo przydatne. Pomijanie linii pomocniczych
stosowane jest w pojedynczych przypadkach i bardziej odpowiednie dla zmiany stylu
wymiarowania.
Ustawienia zmian stylu wymiarowania można dokonać na kilka sposobów. Można zmienić
albo opcje w oknach dialogowych, albo ustawienia zmiennej systemowej w wierszu
polecenia. Zmiana zostaje odwrócona poprzez przywrócenie ustawień do ich oryginalnych
wartości. Zmiany są stosowane w tworzonym wymiarze i wszystkich kolejnych wymiarach
tworzonych przy użyciu danego stylu wymiarowania, aż do odwrócenia zmiany lub
wprowadzenia innego bieżącego stylu wymiarowania.
Przykład: zmiana stylu wymiarowania przez zastępowanie z wiersza

polecenia
Bieżący styl wymiarowania może zostać zmieniony podczas tworzenia wymiaru poprzez
wpisanie nazwy jakiejkolwiek zmiennej systemowej w zapytaniu. W tym przykładzie zmianie
poddany jest kolor linii wymiarowej. Zmiana dotyczy również kolejnych tworzonych
wymiarów, aż do odwrócenia zmiany lub ustawienia innego bieżącego stylu wymiarowania.
Polecenie: wymzmień
Podaj nazwę zmiennej wymiarowania do zmiany lub [Usuń zmiany]: dimclrd
Wprowadź nową wartość zmiennej wymiarowania <JAKBLOK>:5
Wprowadź nazwę zmiennej wymiarowania do zmiany: Podaj nazwę innej zmiennej
wymiarowania lub naciśnij klawisz Enter
Wybierz obiekty: Użyj dowolnej metody wyboru obiektów i naciśnij klawisz Enter po
zakończeniu
Aby ustawić zmiany stylu wymiarowania
2 W oknie Menedżer stylów wymiarowania, w opcji Styl, zaznacz styl, dla którego ma
zostać utworzona zmiana. Kliknij Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień bieżący styl wprowadź zmiany do stylu, klikając na

poszczególnych kartach.
4 Kliknij przycisk OK, aby wrócić do okna Menedżer stylów wymiarowania.

Zmiany stylu wymiarowania są wyświetlane pod modyfikowanym przez nie stylem
na liście nazw stylów wymiarowania.

Aby zastosować zmiany stylu wymiarowania
2 W oknie Menedżer stylów wymiarowania wybierz Zmień.
3 W oknie dialogowym Zmień bieżący styl wprowadź zmiany stylu. Kliknij przycisk
OK.
Program wyświetla< zmiany stylu > pod nazwą stylu wymiarowania w oknie
dialogowym Menedżer stylów wymiarowania. Po utworzeniu zmian dla stylu
wymiarowania, użytkownik może kontynuować modyfikację stylów wymiarowania,
porównywać je z innymi stylami wymiarowania lub usuwać i zmieniać nazwy
ustawionych elementów zmiany.
Polecenia
WYMZMIEŃ
Steruje zastępowaniem zmiennych systemowych używanych w wybranych wymiarach.
WYMSTYL
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
DIMCLRD
Dodawanie tolerancji geometrycznych

Można dodawać tolerancje geometryczne, które przedstawiają dozwolone odchylenia
kształtu, profilu, orientacji, położenia i bicia wskazanego obiektu.
Dodawanie tolerancji geometrycznych | 1159

Przegląd tolerancji geometrycznych
Tolerancje geometryczne przedstawiają dozwolone odchylenia kształtu, profilu, orientacji,
położenia i bicia wskazanego obiektu.
Tolerancje geometryczne można dodawać do rysunku w ramkach sterujących elementu.
Ramki zawierają wszystkie informacje o tolerancjach dla pojedynczego wymiaru. Tolerancje
geometryczne można tworzyć razem z liniami odniesienia lub bez nich, w zależności od
tego czy zostaną utworzone za pomocą polecenia TOLERANCJA czy LODNIES.
Ramka sterująca elementu składa się z dwóch lub więcej komponentów. Pierwsza część
ramki sterującej elementu zawiera symbol charakterystyki geometrycznej, do której
stosowana jest tolerancja, na przykład położenia, profilu, kształtu, orientacji lub bicia.
Tolerancje kształtu określają prostość, płaskość, kulistość i cylindryczność; profile określają
linie i powierzchnie. Na rysunku charakterystykę geometryczną stanowi położenie.
Do zmiany ramek sterujących można używać większości poleceń edycji, a do ich lokalizacji
trybów lokalizacji obiektu. Można także dokonać ich edycji za pomocą uchwytów.
UWAGA W przeciwieństwie do wymiarów i linii odniesienia, tolerancje nie mogą zostać

skojarzone z obiektami geometrycznymi.
Można także tworzyć tolerancje opisowe na stronie 1541. Aby uzyskać więcej informacji na
temat tworzenia tolerancji opisowych i korzystania z nich, zobacz temat Tworzenie
opisowych wymiarów i tolerancji na stronie 877.

Patrz także:
■ Tworzenie opisowych wymiarów i tolerancji na stronie 877
Aby utworzyć tolerancje geometryczne
1 Kliknij kolejno kartę Opis ➤ panel Wymiary ➤ Tolerancja.
2 W oknie dialogowym Tolerancja geometryczna kliknij pierwszy kwadracik w opcji

Sym i wybierz symbol do wstawienia.
3 W pozycji Tolerancja 1 kliknij pierwsze czarne pole, aby wstawić symbol średnicy.
4 W polu Tekst wprowadź pierwszą wartość tolerancji.
5 Aby dodać pasowania (opcjonalnie), kliknij drugie czarne pole, a następnie w oknie
Pasowania kliknij symbol, który ma zostać wstawiony.
6 W oknie dialogowym Tolerancja geometryczna wprowadź drugą wartość tolerancji

(opcjonalnie) w taki sam sposób, jak pierwszą.
7 W pozycjach Baza 1, Baza 2, Baza 3 podaj literę odniesienia bazy.
8 Kliknij czarne pole, aby wstawić symbol pasowania dla każdego odnośnika bazy.
9 W polu Wysokość podaj wysokość.
10 Kliknij Pole tolerancji, aby wstawić symbol.
11 W okienku Identyfikator danej dodaj wartość danej.
12 kliknij przycisk ok.
13 W rysunku określ położenie ramki sterującej elementu.
Aby utworzyć tolerancję geometryczną z linią odniesienia

1 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie lodnies.
2 Określ punkt początkowy linii odniesienia.
3 Określ drugi punkt linii odniesienia.
4 Naciśnij klawisz Enter dwukrotnie, aby wyświetlić opcje opisu.
5 Wprowadź t (Tolerancja) i utwórz ramkę sterującą.
Przegląd tolerancji geometrycznych | 1161

Ramka sterująca elementu jest dołączona do punktu końcowego linii odniesienia.
Polecenia
LODNIES
TOLERANCJA
Tworzy tolerancje geometryczne zawarte w tolerancji kształtu i położenia.
Pasowania
Pasowania odnoszą się do elementów, których rozmiar może się różnić.
Druga część zawiera wartość tolerancji. W zależności od typu sterującego, wartość tolerancji
jest poprzedzona symbolem średnicy, a symbol następujący po wartości to symbol
pasowania.
Pasowania odnoszą się do elementów, których rozmiar może się różnić.
■ W pasowaniu maksymalnym (symbol M lub MMC) jest zawarta maksymalna ilość

materiału podana w ograniczeniach.
■ Przy MMC otwór ma średnicę minimalną, natomiast szyb ma średnicę maksymalną.
■ W pozycji pasowanie minimalne (symbol L lub LMC) jest zawarta minimalna ilość
materiału podana w ograniczeniach.
■ W LMC otwór ma średnicę maksymalną, natomiast szyb ma średnicę minimalną.
■ Niezależnie od rozmiaru elementu (symbol S lub RFS) element może mieć dowolny
rozmiar w określonych granicach.
Polecenia
LODNIES

TOLERANCJA
Punkt odniesienia
W ramce sterującej elementu, za wartością tolerancji znajdują się co najwyżej trzy litery
odniesienia podstawy wymiarowej i ich zmienne symbole.
Teoretycznie, podstawą wymiarową jest ściśle określony punkt, oś lub płaszczyzna, względem
której są dokonywane pomiary i sprawdzane wymiary. Najlepiej można to wyjaśnić za
pomocą dwóch lub trzech płaszczyzn prostopadłych względem siebie. Cały układ tych
płaszczyzn nazywany jest układem odniesienia.
Ilustracja przedstawia układ odniesienia, względem którego sprawdzane są wymiary części.
Polecenia
LODNIES
TOLERANCJA
Pola tolerancji
Tolerancje odwzorowania są używane do ukonkretniania tolerancji.
Punkt odniesienia | 1163

Tolerancje odwzorowania są podane dodatkowo do tolerancji położenia w celu
dokładniejszego określenia tolerancji. Przykładowo, sterują one polem tolerancji
prostopadłości elementu osadzonego.
Symbol każdej tolerancji odwzorowania ( ) jest poprzedzony wartością wysokości,
określającą minimalne pole tolerancji. Symbol wysokości i pola tolerancji odwzorowania
są wyświetlane w ramce poniżej ramki sterującej elementami, tak jak to pokazano na
rysunku.
Polecenia
LODNIES
TOLERANCJA
Tolerancje złożone
Tolerancja złożona określa dwie tolerancje tych samych charakterystyk geometrycznych
jednego elementu lub wielu elementów o różnych wymaganiach dotyczących punktu
odniesienia. Jedna tolerancja opisuje funkcji modelu, natomiast druga tolerancja opisuje
funkcję każdego elementu należącego do modelu. Tolerancje funkcji indywidualnych
elementów mają większe ograniczenia niż tolerancje funkcji całego zbioru elementów.
Na rysunku punkt przecięcia A i B jest nazywany osią odniesienia i jest punktem, od którego
obliczana jest pozycja wzoru.
Tolerancja złożona może określić zarówno średnicę zbioru otworów, jak i średnicę każdego
otworu osobno, jak przedstawiono na rysunku.

Podczas dołączania tolerancji złożonej do rysunku, należy podać pierwszą linię ramki
sterującej elementu, a następnie wybrać ten sam symbol charakterystyki geometrycznej
dla drugiej linii ramki sterującej elementu. Geometryczna ramka symbolu zostanie
rozszerzona poza obydwie linie. Następnie należy utworzyć drugą linię symboli tolerancji.
Polecenia
LODNIES
TOLERANCJA
Tolerancje złożone | 1165

1166
Kreślenie i publikowanie
rysunków
1167
1168
Określanie ustawień
drukowania i publikowania 29
Przed rozpoczęciem drukowania lub publikowania rysunku należy określić ustawienia wpływające na wydruk.
Aby oszczędzić czas, można zapisać te ustawienia jako nazwane ustawienia strony.
Zapisywanie ustawień wydruku jako nazwanych ustawień

strony
Jeśli potrzeba wydrukować ten sam układ na różne sposoby lub chce się skorzystać z tych
samych opcji dla różnych układów, należy użyć ustawień nazwanych.
Przed rozpoczęciem drukowania rysunku należy określić ustawienia wpływające na wygląd
i format wydruku. Aby oszczędzić czas, można zapisać te ustawienia jako nazwane ustawienia
strony.
Na przykład, po uzyskaniu dostępu do układu po raz pierwszy zostanie wyświetlona jedna
rzutnia układu, na którym linia kreskowa oznacza obszar drukowania papieru dla aktualnie
skonfigurowanego rozmiaru papieru i drukarki lub plotera.
1169
Ponadto ustawienia strony zawierają także wiele innych ustawień i opcji, takich jak
■ Orientacja wydruku: pionowo lub poziomo
■ Skala wydruku
■ Czy szerokości linii mają być drukowane
■ Styl cieniowania
Domyślnie podczas pierwszego dostępu do układu jest on inicjowany i są do niego

przypisywane domyślne ustawienia strony. Do domyślnych ustawień strony są przypisywane
nazwy, takie jak *model*, *układ1*, *układ2* itd.
Aby utworzyć nowe nazwane ustawienie strony
1 Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Drukuj ➤ Menedżer ustawień strony.
2 W oknie Menedżer ustawień strony, w części Ustawienia strony kliknij Nowe.
3 W oknie dialogowym Nowe ustawienia strony wprowadź nazwę dla nowych ustawień
strony.
4 W części Rozpocznij z, wybierz ustawienia strony z listy. Po kliknięciu OK ustawienia

określone w wybranych ustawieniach strony zostaną wyświetlone w oknie Ustawienia
strony.
6 W oknie dialogowym Ustawienia strony zmień wymagane ustawienia. Kliknij przycisk

OK.
Nowe ustawienia strony zostaną wyświetlone w liście Ustawienia strony w Menedżerze
ustawień strony.
7 Aby zastosować nowe ustawienia strony w bieżącym układzie, kliknij przycisk Ustaw
jako bieżący w Menedżerze ustawień strony.
8 W oknie Menedżer ustawień strony kliknij przycisk Zamknij.
Aby zmodyfikować ustawienia strony układu

1 Kliknij kartę układu, dla którego mają być zmodyfikowane ustawienia strony.
1170 | Rozdział 29 Określanie ustawień drukowania i publikowania

3 W Menedżerze ustawień strony, w obszarze Ustawienia strony wybierz ustawienia
strony do zmodyfikowania.
4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony zmodyfikuj wymagane ustawienia. Kliknij

przycisk OK.
Aby zastosować nazwane ustawienia strony układu do innego układu

1 Kliknij kartę układu, do którego mają być zastosowane inne ustawienia strony układu.
3 W Menedżerze ustawień strony, w obszarze Ustawienia strony wybierz nazwane

ustawienia strony, które mają być zastosowane do wybranego układu w obszarze
rysunku.
Polecenia
OPCJE
USTAWIENIASTR
KREŚL
MENPLOT
Wyświetla Menedżera ploterów, w którym można dodać lub zmienić konfigurację plotera.
USTAWIENIASTRWE
Zapisywanie ustawień wydruku jako nazwanych ustawień strony | 1171

Ponowne wykorzystanie nazwanych ustawień strony
Jako nazwane ustawienia strony można zapisać ustawienia urządzenia drukującego i inne
ustawienia strony. Można je później modyfikować i importować do innego rysunku.
Nazwane ustawienia strony są zapisywane w bieżącym pliku rysunku i można je importować
do innych plików rysunku oraz stosować do innych układów.
Jeśli potrzeba wydrukować ten sam układ na różne sposoby lub chce się skorzystać z tych
samych opcji dla różnych układów, należy użyć ustawień nazwanych.
Nazwane ustawienia strony można zastosować do obszaru modelu lub układu, korzystając
z Menedżera ustawień strony. Inne opcje dostępne w Menedżerze ustawień strony
■ Zastosowanie nazwanych ustawień strony zapisanych w jednym układzie do innego

układu w tym samym rysunku
■ Modyfikowanie ustawień strony w dowolnym momencie
■ Importowanie nazwanych ustawień strony z innego rysunku i stosowanie ich do

układów w bieżącym rysunku
Można także stosować różne nazwane ustawienia strony do tego samego układu, aby
osiągnąć określone wyniki podczas drukowania. Przykładowo, użytkownik może zechcieć
utworzyć nazwane ustawienia strony w następującej tabeli, aby kontrolować w ten sposób
skalowanie i rozmiar papieru.
Nazwa ustawień Opis

strony
Bez skalowania Drukuje w skali 1:1, arkusz w ro-

zmiarze E
Skala 1 do 2 Drukuje w skali 1:2, arkusz w ro-

zmiarze C
Robocza Drukuje do plotera z

ustawieniami wydruku
roboczego
Końcowa Drukuje na ploterze wysokiej

jakości
Dopasuj do arkusza Dopasowuje do rozmiaru

papieru, arkusz w rozmiarze A

Po określeniu nazwanych ustawień strony dla układu, każdorazowo podczas drukowania
układu jest on drukowany z podanymi ustawieniami.
Aby zastosować nazwane ustawienia strony w układzie

1 Kliknij kartę układu, do którego mają być zastosowane nazwane ustawienia strony.

ustawienia strony z listy.
UWAGA Nienazwane ustawienia strony wyświetlone są w Menedżerze ustawień

strony z gwiazdkami po obu stronach nazwy układu. Nienazwane ustawienia strony
nie mają tej samej funkcjonalności, co nazwane ustawienia strony. Przykładowo,
jeśli jako bieżące dla innego układu ustawiono nienazwane ustawienia strony,
ustawienia te zostaną zastosowane do układu. Jeśli dokonano zmian w oryginalnych
nienazwanych ustawieniach strony, zmiany te nie przenoszą się do układu, do
którego zastosowane zostały nienazwane ustawienia strony.
Aby zmodyfikować nazwane ustawienia strony

ustawienia strony z listy.

3 Kliknij Zmień.
Ponowne wykorzystanie nazwanych ustawień strony | 1173

4 W oknie dialogowym Ustawienia strony wprowadź wymagane zmiany. Kliknij przycisk
OK.
Aby zaimportować nazwane ustawienia strony z innego rysunku
2 W oknie Menedżer ustawień strony kliknij Importuj.
3 W oknie dialogowym Wybierz ustawienia strony z pliku wybierz plik rysunku, z

którego mają zostać zaimportowane jedne lub wiele nazwanych ustawień strony.
Kliknij przycisk Importuj.
4 W oknie dialogowym Importuj ustawienia strony wybierz jedne lub więcej ustawień
strony do zaimportowania. Kliknij przycisk OK.
Jeśli ustawienie strony o takiej samej nazwie już istnieje w rysunku, wyświetlony
zostanie monit, aby zdefiniować je ponownie przy użyciu ustawień zaimportowanych
lub anulować operację.
Zaimportowane ustawienia strony zostają wyświetlone w Menedżerze ustawień strony
na liście ustawień strony.
UWAGA Jednocześnie można zaimportować zarówno ustawienia strony dla

obszaru modelu, jak i układu. Jednakże zaimportowane ustawienia strony dla
obszaru modelu wyświetlane są w Menedżerze ustawień strony, tylko jeśli karta
modelu była bieżącą w momencie otwarcia Menedżera ustawień strony. Podobnie,
zaimportowane ustawienia strony dla układu wyświetlane są w Menedżerze
ustawień strony, tylko jeśli karta układu była bieżącą w momencie otwarcia
Menedżera ustawień strony.
Aby usunąć nazwane ustawienia strony
2 W Menedżerze ustawień strony, w obszarze Ustawienia strony kliknij prawym

przyciskiem myszy nazwane ustawienia strony, które mają zostać usunięte. Kliknij
przycisk Usuń.

Aby zmienić nazwę ustawień strony
2 W Menedżerze ustawień strony, w obszarze Ustawienia strony kliknij prawym

przyciskiem myszy nazwane ustawienia strony, których nazwa ma zostać zmieniona.
Kliknij polecenie Zmień nazwę.

3 Wprowadź nową nazwę dla ustawień strony
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
Ponowne wykorzystanie nazwanych ustawień strony | 1175

USTAWIENIASTRWE
Określanie ustawień strony

Ustawienia strony są powiązane z obszarem modelu i układami oraz zapisywane w pliku
rysunku. Ustawienia określone w ustawieniach strony determinują wygląd i format wyniku
końcowego.
Wybieranie drukarki lub plotera dla układu

Aby wydrukować układ, wybierz urządzenie drukujące lub ploter w oknie dialogowym
Ustawienia strony. Można również wyświetlić szczegóły dotyczące nazwy i położenia
urządzenia, a także zmienić jego konfigurację.
Wybrana drukarka lub ploter w oknie dialogowym Ustawienia strony określają obszar
drukowania układu. Obszar ten wskazuje linia kreskowa w układzie. Zmiana rozmiaru
papieru albo urządzenia drukującego lub plotera może spowodować zmianę obszaru
drukowania strony rysunku.
Patrz także:
■ Wybór drukarki lub plotera na stronie 1204
■ „Sterowanie ustawieniami urządzenia i dokumentu pliku PC3”W dokumentacji

Urządzenia peryferyjne i sterowniki
Aby wybrać drukarkę lub ploter dla układu

1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być określony ploter lub drukarka.

4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w obszarze Drukarka/Ploter wybierz z listy

drukarkę lub ploter. Kliknij przycisk OK.

Aby zmienić konfigurację drukarki lub plotera określonego w ustawieniach
strony
1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być określony ploter lub drukarka.

4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Drukarka/Ploter kliknij polecenie

Właściwości.
6 W Edytorze konfiguracji plotera zmień wymagane ustawienia. Kliknij przycisk OK.
7 W oknie dialogowym Ustawienia strony kliknij przycisk OK.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
USTAWIENIASTRWE
Wybór rozmiaru papieru dla układu

Użytkownik może wybrać rozmiary papieru ze standardowej listy lub dodać niestandardowe
rozmiary papieru, używając Edytora konfiguracji plotera.
Użytkownik może wybrać rozmiar papieru ze standardowej listy formatów. Rozmiary
papieru dostępne na liście ustalane są przez urządzenie drukujące wybrane dla układu.
Wybór rozmiaru papieru dla układu | 1177

Gdy używany ploter został skonfigurowany do drukowania rastrów, użytkownik musi
określić rozmiar wydruku w pikselach.
UWAGA Użytkownik może dodać niestandardowe rozmiary papieru przechowywane

w pliku konfiguracyjnym plotera (PC3), używając Edytora konfiguracji plotera.
Jeżeli użytkownik używa drukarki systemowej, rozmiar papieru jest określany przez
domyślne ustawienia dokumentów, ustawione w Panelu sterowania systemu Windows.
Domyślny rozmiar papieru jest wyświetlany w oknie dialogowym Ustawienia strony, gdy
użytkownik tworzy nowy układ dla skonfigurowanego urządzenia. Jeżeli użytkownik zmieni
rozmiar papieru w oknie dialogowym Ustawienia strony, nowy format papieru zostanie
zapisany z układami i zastąpi format zapisany w pliku konfiguracyjnym plotera (PC3).
Patrz także:
■ „Sterowanie ustawieniami urządzenia i dokumentu pliku PC3”W dokumentacji

Urządzenia peryferyjne i sterowniki
Aby ustawić rozmiar papieru dla układu

1 Kliknij kartę układu, dla której ma być ustawiony rozmiar papieru.

4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w obszarze Rozmiar papieru wybierz z listy

rozmiar papieru. Kliknij przycisk OK.
Aby uruchomić Edytor konfiguracji plotera
1 Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Drukuj ➤ Menedżer ploterów.
2 W oknie Menedżer ploterów kliknij dwukrotnie plik konfiguracyjny plotera (PC3),

który ma być poddany edycji.
Zostanie wyświetlone okno Edytor konfiguracji plotera.

Aby dodać niestandardowy rozmiar papieru z pliku roboczego

3 W oknie Edytor konfiguracji plotera, na karcie Ustawienia urządzenia i dokumentu

kliknij dwukrotnie opcję Rozmiary papieru użytkownika i kalibracja, aby wyświetlić
opcje kalibracji i rozmiaru papieru.
4 Wybierz opcję Niestandardowe rozmiary papieru.
5 W sekcji Niestandardowe rozmiary papieru kliknij przycisk Dodaj.
6 W kreatorze Niestandardowy rozmiar papieru na stronie Początek wybierz opcję

Rozpocznij od podstaw. Kliknij przycisk Dalej.
7 Na stronie Rozmiar arkusza na liście Jednostki wybierz Cale lub Milimetry dla
rozmiaru papieru.
Kiedy drukowany jest raster bezwymiarowy, taki jak BMP lub TIFF, wielkość wydruku
określana jest w pikselach, a nie w calach lub milimetrach.
8 Na listach Szerokość i Długość określ szerokość i długość papieru. Kliknij przycisk

Dalej.
UWAGA Każdy ploter posiada maksymalny obszar drukowania, zależny od tego

gdzie chwyta papier i jak daleko dosięga ramię pisaka. Jeśli tworzysz rozmiar
papieru większy od rozmiarów dostępnych w Kreatorze niestandardowego rozmiaru
papieru, sprawdź, czy twój ploter jest w stanie drukować w nowych rozmiarach.
9 W ekranie Obszar drukowania użyj opcji Górny, Dolny, Lewy i Prawy do określenia
marginesów obszaru drukowania. Kliknij przycisk Dalej.
10 Na stronie Nazwa rozmiaru papieru podaj nazwę rozmiaru papieru. Kliknij przycisk
Dalej.
11 Na stronie Nazwa pliku podaj nazwę pliku PMP.
12 Na stronie Zakończ określ, czy papier w źródle papieru jest w arkuszach, czy w roli.
13 Wybierz opcję Wydrukuj Stronę Testową, aby sprawdzić rozmiar niestandardowy.

Drukowany jest krzyż, który określa rozmiar papieru, i prostokąt określający obszar
drukowania. Jeśli wszystkie boki prostokąta nie są drukowane, należy zwiększyć
obszar drukowania.

14 Kliknij Zakończ, aby wyjść z kreatora niestandardowych rozmiarów papieru.
Aby dodać nowy, niestandardowy rozmiar papieru, zaczynając od

istniejącego rozmiaru papieru


ustawienia kalibracji i rozmiaru papieru.
5 W sekcji Niestandardowe rozmiary papieru kliknij przycisk Dodaj.
6 W kreatorze Niestandardowy rozmiar papieru, na stronie Początek, wybierz opcję

Użyj istniejącego.
7 Z listy istniejących standardowych rozmiarów papieru wybierz rozmiar papieru, na

którym ma być oparty tworzony niestandardowy rozmiar papieru.
8 Wykonaj instrukcje zawarte w sekcji To add a custom paper size from scratch, aby
kontynuować konfigurowanie w Kreatorze niestandardowych rozmiarów papieru.
Nowy rozmiar papieru jest rozmiarem zdefiniowanym przez użytkownika, a nie
rozmiarem standardowym.
Aby edytować niestandardowy rozmiar papieru



5 W obszarze Niestandardowe rozmiary papieru wybierz rozmiar papieru z listy. Kliknij
polecenie Edycja.
6 W kreatorze Niestandardowy rozmiar papieru wprowadź zmiany w rozmiarze papieru,

obszarze drukowania, nazwie niestandardowego rozmiaru papieru i źródle.
Aby usunąć niestandardowy rozmiar papieru


5 W obszarze Niestandardowe rozmiary papieru wybierz rozmiar papieru z listy.
Aby zmodyfikować standardowy rozmiar użytkownika
2 W oknie Menedżera ploterów kliknij dwukrotnie plik konfiguracyjny plotera (PC3),


4 Wybierz opcję Zmień standardowe rozmiary papieru.
5 Pod opcją Zmień standardowe rozmiary papieru wybierz rozmiar papieru, który
chcesz dostosować. Kliknij Zmień.
6 W kreatorze Niestandardowy rozmiar papieru dostosuj obszar drukowania tak, jak

to konieczne. Kliknij Zakończ, aby wyjść z kreatora niestandardowych rozmiarów
papieru.

Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
MENPLOT
Określanie orientacji rysunku na układzie

Użytkownik może określić orientację rysunku na papierze przy użyciu ustawień Poziomo
i Pionowo.
Opcja Poziomo tak ustawia papier, aby jego długa krawędź była w poziomie, a opcja
Pionowo tak ustawia papier, aby jego krótka krawędź była w poziomie. Zmiana orientacji
w efekcie obraca papier pod rysunkiem.
Zarówno w orientacji pionowej, jak i poziomej, można wybrać Drukuj odwrócony, aby
zdecydować, czy najpierw ma być drukowana górna, czy dolna część rysunku.
Mimo że można określić orientację rysunku w obu oknach dialogowych Drukuj i Ustawienia
strony, własności Ustawień strony są zawsze zapisywane i widoczne w układzie. W oknie
dialogowym Drukuj użytkownik może zmienić parametry ustawienia strony dla
pojedynczego wydruku, jednak ustawienia zastosowane przez użytkownika nie zostaną
zapisane w układzie. Aby zapisać ustawienia wprowadzone przez użytkownika w oknie
dialogowym Drukuj, należy kliknąć przycisk Zastosuj do układu w oknie dialogowym
Drukuj.
Jeżeli zmieniono orientację rysunku, początek układu pozostaje w lewym dolnym narożniku
obróconej strony.
Aby określić orientację drukowanego rysunku

1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być ustawiona orientacja rysunku.

4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Orientacja rysunku wykonaj jedną

z poniższych czynności:
■ Jeżeli rysunek jest ustawiony poziomo, wybierz Pozioma.
■ Jeśli rysunek jest ustawiony pionowo, wybierz Pionowa.
■ Aby obrócić rysunek o 180 stopni, wybierz Pionowa lub Pozioma, a następnie
wybierz opcję Drukuj odwrócony.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
Ustawienie obszaru wydruku dla układu

Można zaznaczyć obszar wydruku w celu określenia, co ma się znaleźć na wydruku.
Przygotowując wydruk z obszaru modelu lub układu, można zdefiniować obszar wydruku,
aby określić, co znajdzie się na wydruku. Podczas tworzenia nowego układu domyślną
opcją obszaru wydruku jest Układ. Opcja Układ spowoduje wydrukowanie wszystkich
obiektów zawartych wewnątrz obszaru drukowania określonego formatu papieru.
Opcja Ekran drukuje wszystkie obiekty wyświetlane w rysunku. Opcja Zakres drukuje
wszystkie widoczne obiekty w rysunku. Opcja Widok powoduje wydruk zapisanego widoku.
Do zdefiniowania obszaru, który ma być wydrukowany, można użyć opcji obszaru wydruku
Okno.
Ustawienie obszaru wydruku dla układu | 1183

Patrz także:
■ Określanie obszaru wydruku na stronie 1205
Aby ustalić obszar wydruku i dopasować wyświetlanie

1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być ustawiony obszar drukowania i dopasowane
wyświetlanie.

4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Obszar wydruku wybierz jedną z

poniższych opcji:
■ Układ. Drukuje wszystkie obiekty położone wewnątrz obszaru drukowania
papieru. Opcja ta jest dostępna tylko z karty układu.
■ Granice. Drukuje lub wykreśla obszar objęty bieżącymi granicami siatki. Opcja
ta jest dostępna tylko z karty Model.
■ Zakres. Drukuje wszystkie obiekty rysunku.
■ Ekran. Drukuje wszystkie obiekty wyświetlane w obszarze rysunku.
■ Widok. Drukuje lub wykreśla zapisany widok. Należy wybrać z listy nazwany
widok.
■ Okno. Drukuje obiekty zawarte w obszarze zdefiniowanym przez użytkownika.

Należy wybrać opcję Okno, a następnie odpowiedzieć na monit, by zdefiniować
obszar. Kliknij przycisk Okno, aby poddać edycji zdefiniowany obszar.

Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
Dopasowywanie odsunięcia wydruku układu

Obszar drukowania arkusza rysunku jest definiowany przez wybrane urządzenie drukujące
i prezentowany w układzie linią przerywaną. Po zmianie urządzenia wyjściowego obszar
drukowania może też się zmienić.
Odsunięcie wydruku określa odsunięcie obszaru wydruku względem lewego dolnego
narożnika (początek) obszaru drukowania lub krawędzi papieru.
Geometrię na papierze można odsunąć, wprowadzając dodatnią lub ujemną wartość w
polach odsunięcia X i Y. Może to spowodować przycięcie obszaru wydruku.
Jeśli wybrane zostanie drukowanie obszaru innego niż cały układ, można wyśrodkować
wydruk na kartce papieru.
Aby dopasować odsunięcie wydruku układu

1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być dopasowane odsunięcie wydruku.
Dopasowywanie odsunięcia wydruku układu | 1185


4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w obszarze Odsunięcie wydruku wprowadź

wartość w jednostkach dla X, dla Y lub dla obu parametrów. Kliknij przycisk OK.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
Zmienne systemowe
PLOTOFFSET
Określa, czy odsunięcie wydruku jest określane względem obszaru wydruku czy też
krawędzi papieru.
Ustawienie skali wydruku dla układu

Podczas wydruku układu rysunku użytkownik określa dokładną skalę układu lub
dopasowuje obraz do rozmiaru papieru.
Normalnie układ drukowany jest w skali 1:1. Aby określić inną skalę układu, należy ustawić
skalę wydruku układu w oknie dialogowym Ustawienia strony lub Drukuj. W oknach tych
można wybrać skalę z listy lub wpisać skalę.
UWAGA Listę skal można modyfikować za pomocą zmiennej EDLISTYSKAL.

Gdy użytkownik chce obejrzeć wstępną wersję projektu, dokładna skala nie zawsze jest
ważna. Użytkownik może użyć ustawienia Dopasuj do arkusza, aby wydrukować układ na
całym papierze, w maksymalnym możliwym powiększeniu.
Patrz także:
■ Rysowanie, skalowanie i opisywanie w obszarze modelu na stronie 295
Aby ustalić skalę wydruku dla układu

1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być ustawiona skala wydruku.

4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Skala wydruku, wybierz skalę z

listy Skala.
Podczas drukowania układu domyślną skalą jest 1:1. Aby ustalić niestandardową
skalę wydruku, wprowadź wartości w polach Cale lub Milimetry oraz w polach
Jednostki. Typ jednostki jest określany na podstawie mapy materiału, można go
jednak zmienić w oknie listy.
Aby podczas drukowania ustawić opcję Dopasuj do arkusza

1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być ustawiona skala wydruku na Dopasuj do
arkusza.

4 Kliknij Zmień.
Ustawienie skali wydruku dla układu | 1187

5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Skala wydruku, wybierz Dopasuj
do arkusza.
UWAGA Jeśli obszar wydruku jest ustawiony na Układ, nie można zaznaczyć opcji
Dopasuj do arkusza.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
EDLISTYSKAL
Ustawienie skali szerokości linii dla układu

Można skalować szerokości linii proporcjonalnie w układzie ze skalą wydruku.
Zwykle szerokość linii określa szerokości linii obiektów drukowanych i jest drukowana w
rozmiarze linii niezależnym od skali wydruku. Najczęściej do drukowania układu używa
się domyślnej skali wydruku 1:1. Jednakże, jeżeli użytkownik chce drukować układ o
rozmiarze E, który jest skalowany w taki sposób, aby np. dopasować się jak najlepiej do
arkusza papieru o rozmiarze A, może określić, aby szerokości linii były skalowane
proporcjonalnie do nowej skali.
Patrz także:
Aby przeskalować szerokość linii w układzie

1 Kliknij kartę układu, dla którego mają być skalowane szerokości linii.


4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Skala wydruku, wybierz Skaluj

szerokość linii.
Szerokości linii w bieżącym układzie są skalowane proporcjonalnie do przypisanej
skali wydruku. Gdy użytkownik pracuje na karcie Model, opcja ta nie jest dostępna.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
Wybór tabeli stylów wydruku dla układu

Tabela stylów wydruku jest zbiorem stylów wydruku przypisanych do układu lub obszaru
modelu.
Styl wydruku jest właściwością obiektu, podobną do rodzaju linii i koloru. Dlatego można
go przypisać do obiektu lub warstwy; będzie on sterować właściwościami drukowanego
obiektu.
Wybranie opcji Pokaż style wydruku w części Tabela stylów wydruku (Przypisania pisaków)
powoduje, że właściwości stylów wydruku przypisanych do obiektów wyświetlane są w
wybranym układzie.
Wybór tabeli stylów wydruku dla układu | 1189

Patrz także:
■ Sterowanie wydrukiem obiektów na stronie 1212
Aby wybrać tabelę stylów wydruku dla układu

1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być wybrana tabela stylów wydruku.

4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Tabela stylów wydruku wybierz

tabelę z listy.
Aby utworzyć nową tabelę stylów wydruku dla układu

1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być utworzona nowa tabela stylów wydruku.

4 Kliknij Zmień.

Nowy z listy.
6 Postępuj zgodnie z instrukcjami w kreatorze (kreator Dodaj tabelę stylów wydruku

zależnych od koloru lub kreator Dodaj tabelę nazwanych stylów wydruku).

Aby edytować tabelę stylów wydruku dla układu
1 Kliknij kartę układu, dla którego ma być edytowana tabela stylów wydruku.

4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Tabela stylów wydruku wybierz z

listy tabelę stylów wydruków, która ma być edytowana.
7 W oknie Edytor tabeli stylów wydruku wprowadź żądane zmiany. Kliknij przycisk
Zapisz i zamknij.
Aby wyświetlić style wydruku w układzie

1 Kliknij kartę układu, dla którego mają być wyświetlone style wydruków.

4 Kliknij Zmień.

opcję Pokaż style wydruku.
Wybór tabeli stylów wydruku dla układu | 1191

Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
MENSTYLÓW
Wyświetla Menedżera stylów wydruku, w którym można przejrzeć tabele stylów wydruku.
Ustawienia rzutni cieniowanej oraz opcji wydruku dla układu

Rzutnia cieniowana i ustawienia opcji wydruku wpływają na drukowanie obiektów i są
przechowywane w ustawieniach strony.
Rzutnia cieniowana i opcje wydruku wpływają na drukowanie obiektów. Opcje drukowania
rzutni cieniowanej umożliwiają elastyczną prezentację projektów trójwymiarowych. Autor
projektu może sterować wyglądem wydruku, wybierając sposób drukowania rzutni oraz
określając rozdzielczość.
Opcje drukowania rzutni cieniowanej

Dzięki opcjom wydruku cieniowanego można wybrać, czy obiekty cieniowane będą
drukowane tak, jak są wyświetlone, w postaci modelu szkieletowego, czy ukryte.
Opcje wydruku rzutni cieniowanej stosują się do wszystkich obiektów w rzutni i obszarze
modelu. W przypadku użycia opcji Cieniowane tabele stylów wydruku uwzględnione w
ustawieniach strony nie mają wpływu na wydruk.
UWAGA Drukowanie rzutni cieniowanej wymaga urządzenia obsługującego wydruki

rastrowe. Większość nowoczesnych ploterów i drukarek to urządzenia obsługujące
raster.
Patrz także:
Aby ustawić opcje rzutni cieniowanej dla układu

1 Kliknij kartę układu, dla którego mają być ustawione opcje rzutni cieniowanej.


4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Opcje rzutni cieniowanej wybierz

żądane ustawienia.
Aby ustalić opcje wydruku dla układu

1 Kliknij kartę układu, dla którego mają być ustawione opcje wydruku.

4 Kliknij Zmień.
5 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w części Opcje drukowania, wybierz żądane

ustawienia.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
Ustawienia rzutni cieniowanej oraz opcji wydruku dla układu | 1193

Inne sposoby tworzenia ustawień strony
Istnieje kilka innych sposobów tworzenia nazwanych ustawień strony.
Używanie Kreatora układu do określania ustawień strony

Nowy układ można utworzyć przy użyciu Kreatora tworzenia układu.
Kreator prosi o podanie informacji o ustawieniach układu, takich jak
■ Nazwa dla nowego układu
■ Drukarka skojarzona z układem
■ Rozmiar papieru dla układu
■ Orientacja rysunku na papierze
■ Tabelka rysunkowa
■ Informacje o ustawieniach rzutni
■ Położenie dla konfiguracji rzutni w układzie
Informacje wpisane w kreatorze można później edytować. Kliknij kolejno kartę
Wyjście ➤ panel Drukuj ➤ Menedżer ustawień strony. W oknie dialogowym

Menedżer ustawień strony kliknij przycisk Zmień.
Aby utworzyć układ przy użyciu kreatora

1 Kliknij menu Wstaw ➤ Układ ➤ Kreator układu.
2 Na każdej stronie kreatora Utwórz układ wybierz odpowiednie ustawienia dla nowego
układu.
Po zakończeniu nowy układ będzie ustawiony jako bieżąca karta Układ.
Polecenia
KREATORARKUSZA

USTAWIENIASTR
Importowanie ustawień z pliku PCP lub PC2 do układu

Użytkownik może importować ustawienia wydruku i układu z pliku PCP lub PC2 do
bieżącego układu.
Podczas pracy z rysunkami utworzonymi w programie AutoCAD 14 lub wcześniejszych
wersjach można wykonać import ustawień układu i wydruku zawartych w pliku PCP lub
PC2 i zastosować je do bieżącego układu. Ustawienia zapisane w pliku PCP lub PC2
obejmują
■ Obszar wydruku
■ Obrót
■ Rozmiar papieru
■ Skala wydruku
■ Początek wydruku
■ Odsunięcie wydruku
Oprócz tego, plik PC2 zawiera informacje o rozdzielczości, które zostały zmodyfikowane
przez kalibrację plotera. Użytkownik może również, za pomocą Kreatora dodawania tabeli
stylów wydruku, zaimportować i zapisać w tabeli stylów wydruku informacje o przypisaniu
pisaków.
Aby zaimportować informacje o urządzeniu drukującym i przypisaniu pisaków, użytkownik
może użyć Kreatora importu ustawień wydruku PCP lub PC2, w którym może wybrać plik
z ustawieniami PCP lub PC2. Użytkownik może również wybrać do zmiany dowolne
zaimportowane ustawienia w oknie dialogowym Ustawienia strony.
Aby zaimportować ustawienia z pliku PCP lub PC2 do bieżącego układu

1 W wierszu polecenia wprowadź kreatorpcwe.
2 W Kreatorze importu ustawień wydruku PCP lub PC2 wybierz plik z ustawieniami
PCP lub PC2, które zostaną zaimportowane do bieżącego układu.
Importowanie ustawień z pliku PCP lub PC2 do układu | 1195

Polecenia
KREATORPCWE

Drukowanie rysunków
30
Po zakończeniu pracy nad rysunkiem użytkownik może go wydrukować na kilka sposobów. Można
wydrukować rysunek na papierze lub utworzyć plik do wykorzystania w innej aplikacji. W obu przypadkach
należy wybrać ustawienia wydruku.
Drukowanie — omówienie
Zrozumienie terminów i koncepcji związanych z drukowaniem ułatwia drukowanie w
programie.
Czy wykonuję drukowanie?

Terminy drukowanie i plotowanie mogą być używane wymiennie dla określenia wydruku
CAD. Historycznie rzecz biorąc, drukarki drukowały wyłącznie tekst, natomiast plotery —
grafikę wektorową. W miarę wzrostu wydajności drukarek, po uzyskaniu przez nie zdolności
tworzenia wysokiej jakości obrazów rastrowych danych wektorowych, rozróżnienie w dużej
mierze zanikło.
Na określenie towarzyszącego drukowaniu na papierze dostarczania wielu arkuszy rysunku
w formie elektronicznej używa się zbiorczego terminu publikowanie. Ponadto możliwość
tworzenia plastikowych i metalowych modeli fizycznych w konstrukcji jest określana jako
drukowanie 3D.
Menedżer ploterów
Menedżer ploterów to okno, które zawiera listę plików konfiguracji plotera (PC3) dla
wszystkich instalowanych drukarek niesystemowych. Pliki konfiguracji plotera mogą być
®
także tworzone dla drukarek systemowych Windows , jeśli mają być używane domyślne
właściwości inne niż właściwości ustawione w systemie Windows. Ustawienia konfiguracji
plotera określają port, jakość grafiki rastrowej i wektorowej, rozmiary papieru i właściwości
niestandardowe zależne od typu plotera.
1197
Menedżer ploterów zawiera kreatora Dodaj ploter, który jest podstawowym narzędziem
do tworzenia konfiguracji ploterów. Kreator Dodaj ploter prosi o podanie informacji o
ploterze, który ma być skonfigurowany.
Układy
Układ reprezentuje arkusza rysunku i zawiera zwykle
■ Ramkę rysunku i tabelkę rysunkową
■ Jedną lub więcej rzutni układu, w których wyświetlane są widoki obszaru modelu
■ Ogólne uwagi, etykiety i, jeśli to możliwe, wymiary
■ Tabele i zestawienia
Zazwyczaj plik rysunku zawiera tylko jeden układ, ale można utworzyć dowolną wymaganą
liczbę układów. Podczas pierwszego wyświetlenia układ jest inicjowany i zostają do niego
przypisane domyślne ustawienia strony.
Zainicjowane układy można modyfikować, można je publikować i dodawać do zestawów
arkuszy jako arkusze.
Ustawienia stron
Podczas tworzenia układu użytkownik określa ploter i ustawienia, takie jak rozmiar papieru
i orientacja. Ustawienia te są zapisywane na rysunku jako ustawienia strony. Każdy układ
może zostać skojarzony z innymi ustawieniami strony.
Tymi ustawieniami dla układów i dla przestrzeni modelu można zarządzać za pomocą
Menedżera ustawień strony. Ustawienia strony można nazywać i zapisywać, by użyć ich
dla innych układów.
Jeśli podczas tworzenia układu użytkownik nie określi wszystkich parametrów w oknie
dialogowym Ustawienia strony, może skonfigurować stronę przed jej wydrukiem. lub nawet
zastąpić ją na czas wydruku innym ustawieniem. Dla bieżącego wydruku użytkownik może
użyć tymczasowo nowej konfiguracji strony lub zapisać nową konfigurację strony.
Style wydruku
Styl wydruku jest opcjonalną metodą sterowania sposobem drukowania poszczególnych
obiektów lub warstw. Przypisanie stylu wydruku do obiektu lub warstwy zastępuje podczas
drukowania właściwości, takie jak kolor, szerokość linii i rodzaj linii. Styl wydruku ma
wpływ wyłącznie na wygląd drukowanych obiektów.
W tabelach stylów wydruku są gromadzone grupy stylów wydruku, zapisywane następnie
w pliku, który można zastosować później podczas drukowania.
1198 | Rozdział 30 Drukowanie rysunków

Menedżer stylów wydruku to folder, zawierający wszystkie dostępne tabele stylów wydruku,
wraz z kreatorem dodawania stylu wydruku.
Są dwa rodzaje stylów wydruku: zależne od koloru i nazwane. Rysunek może używać tylko
jednego typu tabeli stylów wydruku. Użytkownik może przekształcić tabelę stylów wydruku
z jednego typu na drugi. Może również zmienić rodzaj tabeli używanej przez rysunek.
Dla tabel wydruku zależnych od koloru kolor obiektu określa, jak jest on drukowany. Pliki
tabel stylów wydruku mają rozszerzenie .ctb. Użytkownik nie może przypisać tego rodzaju
stylu wydruku bezpośrednio do obiektów. Natomiast sposobem drukowania obiektu można
sterować poprzez zmianę koloru obiektu. Przykładowo, wszystkie obiekty, którym został
przypisany kolor czerwony, zostaną wydrukowane w taki sam sposób.
Tabele nazwanych stylów wydruku używają stylów, które są przypisywane bezpośrednio
do obiektów i warstw. Pliki tabel nazwanych stylów wydruku mają rozszerzenie .stb.
Stosowanie tych stylów umożliwia drukowanie każdego obiektu w rysunku inaczej,
niezależnie od koloru obiektu.
Znak wydruku
Znak wydruku jest wierszem tekstu dodawanym do tworzonego wydruku. Położenie tego
tekstu na wydruku można określać w oknie dialogowym Znak wydruku. Należy włączyć
tę opcję, aby dodać odpowiedni znak wydruku — zawierający nazwę rysunku, nazwę układu,
datę i godzinę itp. do — rysunku drukowanego na dowolnym urządzeniu. Można wybrać
zapisywanie znaku rysunku w pliku dziennika zamiast jego drukowania lub oprócz
drukowania.
WAŻNE Plik rysunku lub plik szablonu rysunku, który został utworzony za pomocą
wersji edukacyjnej programu, zawsze będzie drukowany z następującym znakiem
wydruku: UTWORZONY PRZEZ PRODUKT EDUKACYJNY AUTODESK. Bloki i odnośniki
utworzone za pomocą wersji edukacyjnej i używane w wersji komercyjnej również będą
drukowane z tym znakiem wydruku.
Patrz także:
■ Określanie ustawień drukowania i publikowania na stronie 1169
■ „Używanie ploterów i drukarek”W dokumentacji Urządzenia peryferyjne i sterowniki
Aby wydrukować rysunek
1 Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Drukuj ➤ Drukuj.
Drukowanie — omówienie | 1199

2 W oknie dialogowym Drukuj, na karcie Drukarka/Ploter, wybierz ploter z listy Nazwa.
3 W polu Rozmiar papieru wybierz potrzebny format.
4 (Opcjonalnie) W polu Liczba kopii podaj liczbę kopii do wydrukowania.
5 W polu Obszar wydruku wybierz fragment rysunku do wydrukowania.
6 W polu Skala wydruku z listy Skala wybierz skalę.
7 Aby uzyskać więcej opcji, kliknij przycisk Więcej opcji.
8 (Opcjonalnie) W polu Tab. stylów wydruku (przyp. pisaków) wybierz tabelę stylów
wydruku.
9 (Opcjonalnie) W polach Opcje rzutni cieniowanej i Opcje wydruku wybierz

odpowiednie ustawienia.
UWAGA Znakowanie wydruku odbywa się tylko podczas wydruku i nie jest
zapisywane z rysunkiem.
10 W polu Orientacja rysunku wybierz orientację.
Aby uruchomić drukowanie z poziomu wiersza polecenia, a nie z okna dialogowego, należy
użyć polecenia -KREŚL.
Aby włączyć lub wyłączyć drukowanie w tle

1 Kliknij menu Aplikacja ➤ Opcje.
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wydruk i publikacja, w polu Opcje

przetwarzania w tle, zaznacz lub odznacz opcję Włącz proces kreślenia w tle podczas
Drukowania.
UWAGA Przy wydruku w tle można natychmiast wrócić do rysunku. Podczas

przetwarzania w tle zadania wydruku można sprawdzić jego stan, ustawiając kursor
nad ikoną plotera na pasku statusu. Można także sprawdzić szczegółowe informacje
o wszystkich zakończonych zadaniach z bieżącej sesji programu.

Sprawdzanie stanu zadania wydruku przetwarzanego w danym momencie
w tle
■ Ustaw wskaźnik myszy nad ikoną plotera w zasobniku systemowym. Pojawi się etykieta
narzędzi ze stanem wydruku.
Aby anulować część lub wszystkie zadania wydruku przetwarzane w tle

■ Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę plotera na pasku statusu. Kliknij polecenie
Anuluj arkusz <nazwa arkusza> lub Anuluj całe zadanie.
Aby sprawdzić szczegółowe informacje o zakończonych zadaniach wydruku

■ Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Drukuj ➤ Wyświetl szczegóły.
■ Na pasku statusu kliknij ikonę plotera.
2 W oknie dialogowym Szczegóły wydruku i publikacji przejrzyj informacje o

zakończonych zadaniach wydruku.
Polecenia
OPCJE
USTAWIENIASTR
KREATORPCWE
KREŚL
Drukowanie — omówienie | 1201

ZNAKWYDRUKU
Umieszcza znaki wydruku w określonym narożniku każdego rysunku i rejestruje to w
pliku.
MENPLOT
MENSTYLÓW
VIEWPLOTDETAILS
Wyświetla informacje o ukończonych zadaniach drukowania i publikowania.
Zmienne systemowe
BACKGROUNDPLOT
Określa status włączenia opcji drukowania w tle dla drukowania i publikowania.
Używanie ustawień strony do określania ustawień

wydruku
W ustawieniach strony można zapisać ustawienia dla zadań drukowania i użyć ich ponownie.
Po wybraniu ustawień strony w oknie dialogowym Drukuj, ustawienia z ustawień strony
zostaną dodane do okna dialogowego Drukuj. Można wydrukować z tymi ustawieniami
lub zmienić niektóre z nich i dopiero potem wydrukować.
Wszystkie ustawienia określone w oknie dialogowym Drukuj można zapisać jako nowe
nazwane ustawienia strony, klikając przycisk Dodaj w polu Ustawienia strony.
Wszystkie ustawienia określone w oknie dialogowym Drukuj, bez względu na to, czy zostały
wczytane z ustawień strony z listy Ustawienia strony, czy zostały ustawione samodzielnie,
mogą być zapisane w układzie do kolejnej operacji wydruku.
Patrz także:
■ Określanie ustawień drukowania

Aby wydrukować rysunek z ustawieniami określonymi w ustawieniach strony
2 W oknie dialogowym Drukuj, na karcie Ustawienia strony, wybierz ustawienia strony.
3 (Opcjonalnie) Zmień jakieś ustawienia w oknie dialogowym Drukuj.
4 Aby zapisać te ustawienia w układzie, kliknij przycisk Zastosuj do układu.
5 Kliknij przycisk Drukuj.
Aby zapisać ustawienia strony jako nowe nazwane ustawienia strony
2 W oknie dialogowym Drukuj zmień ustawienia.
3 W obszarze Ustawienia strony kliknij przycisk Dodaj.
4 W oknie dialogowym Dodaj ustawienia strony podaj nazwę dla nowych nazwanych
ustawień strony. Kliknij przycisk OK.
Aby zapisać ustawienia wydruku do układu

1 Wybierz kartę układu.
3 W oknie dialogowym Drukuj, na karcie Ustawienia strony, wybierz ustawienia strony

lub określ ustawienia osobno.
4 Kliknij przycisk Zastosuj do układu.
Polecenia
USTAWIENIASTR
Używanie ustawień strony do określania ustawień wydruku | 1203

KREŚL
MENPLOT
Wybór drukarki lub plotera

Przed wydrukowaniem rysunku należy wybrać drukarkę lub ploter. Wybór urządzenia
wpływa na obszar drukowania rysunku.
Po wybraniu urządzenia drukującego lub kreślącego można także łatwo wydrukować
rysunek z ustawieniami domyślnymi w oknie dialogowym Drukuj.
Patrz także:
■ Określanie ustawień drukowania i publikowania na stronie 1169
Aby wybrać drukarkę lub ploter

Jeśli już wcześniej został ustawiony rozmiar papieru nieobsługiwany przez wybrane
urządzenie drukujące, program wyświetli ostrzeżenie, że użyty zostanie rozmiar
papieru obsługiwany przez drukarkę. Kliknij przycisk OK, kiedy zostanie wyświetlone
ostrzeżenie.
3 Po wybraniu plotera można kontynuować konfigurację w celu wyboru rozmiaru

papieru, a jeśli rozmiar papieru jest prawidłowy, to należy wybrać OK, aby
wydrukować rysunek.
Polecenia
USTAWIENIASTR

KREŚL
MENPLOT
Określanie obszaru wydruku

Podczas drukowania rysunku użytkownik musi określić obszar rysunku, który zostanie
wydrukowany.
Okno dialogowe Drukuj w polu Obszar wydruku zawiera poniższe opcje.
■ Układ lub granice. Podczas drukowania układu drukuje wszystko, co mieści się w
obszarze drukowania określonej wielkości, z punktem początkowym obliczonym od
punktu 0,0 układu. Podczas drukowania karty Model drukuje cały obszar rysunku
zdefiniowany przez granice siatki. Jeżeli bieżąca rzutnia nie wyświetla widoku planu,
to opcja ta działa tak samo jak opcja Zakres.
■ Zakres. Drukuje fragment bieżącego obszaru rysunku zawierający obiekty. Zostanie

wydrukowana cała geometria z bieżącego obszaru. Przed wydrukiem rysunek może
być ponownie generowany w celu przeliczenia zakresu.
■ Ekran. Drukuje widok wyświetlany w bieżącej rzutni na karcie Model lub bieżący widok
obszaru papieru wyświetlany na karcie układu.
■ Widok. Drukuje widok zapisany wcześniej za pomocą polecenia WIDOK. Można

wybrać nazwany widok z listy dostępnych widoków. Opcja ta nie jest dostępna, jeżeli
wcześniej nie zapisano widoku.
■ Okno. Drukuje każdy wybrany fragment rysunku. Należy wskazać przycisk Okno, aby
za pomocą urządzenia wskazującego określić dwa przeciwległe narożniki obszaru do
wydrukowania lub wpisać wartości współrzędnych.
Aby ustalić obszar rysunku podczas drukowania
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Obszar wydruku wybierz fragment rysunku,

który ma być wydrukowany.
3 Zmień odpowiednio inne ustawienia. Kliknij przycisk OK, aby wydrukować rysunek.
Określanie obszaru wydruku | 1205

Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
Ustawianie rozmiaru papieru

Podczas drukowania rysunku wybierz rozmiar papieru, który ma zostać użyty.
Jeżeli drukowanie jest wykonywane z układu, to rozmiar papieru powinien zostać wcześniej
określony w oknie dialogowym Ustawienia strony. W przypadku drukowania z obszaru
modelu podczas wydruku należy określić rozmiar papieru.
W oknie dialogowym Drukuj wybierz rozmiar papieru, który ma zostać użyty. Lista
rozmiarów papieru zależy od drukarki lub plotera wybranego w oknie dialogowym Drukuj
lub Ustawienia strony. Lista dostępnych ploterów zawiera wszystkie obecnie skonfigurowane
urządzenia systemowe Windows i te, dla których użytkownik zainstalował niesystemowe
sterowniki.
Edytując skojarzony z danym ploterem plik PC3, użytkownik może również ustalić domyślny
rozmiar papieru, który będzie używany podczas tworzenia nowych układów dla większości
ploterów. Dla systemowych drukarek Windows można użyć tej metody, aby określić inne
domyślne rozmiary strony dla systemu Windows i tego programu.
UWAGA Jeśli zmiennej systemowej PAPERUPDATE zostanie przypisana wartość 0,

wyświetli się monit z informacją, że istniejący rozmiar papieru układu nie jest obsługiwany
przez wybrany ploter. Jeśli zmiennej systemowej PAPERUPDATE zostanie przypisana
wartość 1, format papieru zostanie automatycznie zaktualizowany i zastąpiony
domyślnym formatem rozmiaru plotera.
Używanie niestandardowego rozmiaru papieru

Jeśli potrzebny jest format papieru, którego nie ma na liście w oknie dialogowym Drukuj
lub Ustawienia strony, można dodać niestandardowy rozmiar papieru dla niesystemowego
plotera, korzystając z Edytora konfiguracji plotera. W zasadzie użytkownik nie może dodać
niestandardowego rozmiaru papieru do drukarek systemowych Windows, ponieważ
dozwolone formaty papieru i obszar drukowania zostały już określone przez producenta.

Użytkownik może jednak zmodyfikować obszar drukowania dla formatów papieru
skojarzonych z drukarką systemową Windows.
Aby wybrać rozmiar papieru dla bieżącego wydruku
2 W oknie dialogowym Drukuj, na karcie Drukarka/Ploter wybierz ploter z okna Nazwa.
3 W obszarze Rozmiar papieru wybierz rozmiar papieru z listy.

Wyświetlane na liście formaty papieru zależą od wybranego plotera.
Aby ustawić domyślny rozmiar papieru dla układu
1 Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Drukuj ➤ Ustawienia strony.
2 W Menedżerze ustawień strony, polu Ustawienia strony, należy wybrać układ, dla
którego ma zostać ustawiony rozmiar papieru. W przeciwnym razie wybierz układ.
Kliknij Zmień.
3 W oknie dialogowym Ustawienia strony, w obszarze Rozmiar papieru wybierz z listy

rozmiar papieru. Kliknij przycisk OK.
Wyświetlane na liście formaty papieru zależą od plotera wybranego w ustawieniach
strony.

Układ odzwierciedli wprowadzone zmiany.
Aby ustawić domyślny rozmiar papieru dla plotera
3 Kliknij przycisk Właściwości.

Zostanie wyświetlone okno Edytor konfiguracji plotera.
4 Aby określić domyślny rozmiar papieru za pomocą jednej z następujących metod:

■ Dla niesystemowego plotera wybierz źródło i rozmiar w obszarze Nośnik.
Ustawianie rozmiaru papieru | 1207

■ Dla drukarki systemowej wybierz w drzewie pozycję Właściwości niestandardowe.
Następnie w obszarze Niestandardowe okno dialogowe wybierz Właściwości
niestandardowe.
5 Wybierz odpowiedni rozmiar papieru.
UWAGA Dostępne formaty papieru zależą od drukarki lub plotera. Niektórzy

producenci ploterów mogą sterować rozmiarem papieru w oknie Edytora
konfiguracji plotera w inny sposób.
Aby utworzyć lub edytować niestandardowy rozmiar papieru dla drukarki

niesystemowej
1 Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Drukuj ➤ Zarządzaj ploterami.
2 W oknie Menedżer ploterów kliknij dwukrotnie plik PC3, którego konfiguracja ma

być zmodyfikowana.
3 W oknie Edytor konfiguracji plotera, na karcie Ustawienia urządzenia i dokumentu,

w pozycji Rozmiary papieru użytkownika i kalibracja wybierz pozycję Niestandardowe
rozmiary papieru
4 Ustal nowy rozmiar papieru za pomocą jednej z następujących metod:

■ Aby dodać niestandardowy rozmiaru papieru, kliknij Dodaj i wykonaj instrukcje
w Kreatorze niestandardowego rozmiaru papieru. Użytkownik określa rozmiar
papieru, obszar drukowania i nazwę nowego rozmiaru papieru.
■ Aby edytować istniejący rozmiar papieru, w obszarze Niestandardowe rozmiary

papieru wskaż rozmiar papieru i kliknij Edycja. Uruchamiany jest Kreator
niestandardowego rozmiaru papieru. Zmień dowolne ustawienia rozmiaru
papieru.

Po wybraniu pliku PC3 nowy lub zmodyfikowany rozmiar papieru będzie dostępny
w oknie dialogowym Drukuj, jak również w oknie dialogowym Ustawienia strony.

UWAGA Zdefiniowanie niestandardowego rozmiaru papieru dla niesystemowego
sterownika powoduje dołączenie do pliku konfiguracyjnego pc3 parametru PMP
(plot model parameter). Plik PMP zawiera informacje o niestandardowej kalibracji
plotera i niestandardowym rozmiarze papieru. Domyślnie pliki PMP są
przechowywane w folderze Drv.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
MENPLOT
Zmienne systemowe
PAPERUPDATE
Położenie rysunku na papierze

Istnieje kilka możliwości ustawiania rysunku na papierze. Można określić obszar
drukowania, ustawić położenie wydruku i orientację.
Określanie obszaru drukowania

Obszar drukowania jest zaznaczony w układzie ramką narysowaną linią kreskową. Obszar
drukowania zależy od wybranego plotera i wybranego rozmiaru papieru.
Położenie rysunku na papierze | 1209

OSTRZEŻENIE Jeśli użytkownik skonfiguruje ploter na korzystanie z funkcji oszczędzania
papieru, takich jak kreślenie obszaru wydruku lub zagnieżdżanie, ploter prawdopodobnie
nie użyje ustawionych w programie specyfikacji obszaru drukowania i odsunięcia
wydruku.
Jeśli użytkowany ploter zgłasza nieprawidłowy obszar drukowania dla danego rozmiaru
papieru, obszar ten można poprawić w obszarze Zmień standardowe rozmiary papieru i
w opcji Zmień standardowe rozmiary papieru (obszar drukowania) na karcie Ustawienia
urządzenia i dokumentu w Edytorze konfiguracji ploterów.
UWAGA Opcja Zmień standardowe rozmiary papieru nie jest funkcją marginesów. W
oknie dialogowym Drukuj, w polu Odsunięcie wydruku określ, w którym miejscu na
stronie będzie drukowany rysunek.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
MENPLOT

Ustalanie położenia wydruku
Obszar drukowania arkusza rysunku jest definiowany przez wybraną drukarkę lub ploter,
ale można zmieniać położenie wydruku względem obszaru drukowania lub krawędzi
papieru.
Ustawienia w polu Obszar wydruku okna dialogowego Drukuj określają obszar wydruku
względem lewego dolnego narożnika (początku) obszaru drukowania lub krawędzi papieru,
zależnie od ustawienia wybranego w polu Określenie odsunięcia wydruku względem (okno
dialogowe Opcje, karta Wydruk i publikacja). Pole Odsunięcie wydruku okna dialogowego
Drukuj wyświetla wybraną opcję odsunięcia w nawiasach.
Rysunek można przesunąć na papierze, podając dodatnie lub ujemne wartości w polach
odsunięcia X i Y. Może to spowodować przycięcie obszaru wydruku. Jeśli Obszar wydruku
ma ustawienia inne niż Układ (Zakres, Ekran, Widok lub Okno), można wybrać również
opcję Centruj wydruk.
UWAGA W przypadku określenia innej drukarki lub plotera, obszar drukowania może
się zmienić.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
MENPLOT
Ustawianie orientacji rysunku

Orientacja rysunku określa, czy rysunek będzie ustawiony poziomo (dłuższa krawędź
rysunku jest pozioma), czy też pionowo (dłuższa krawędź rysunku jest pionowa). Orientacja
rysunku jest określana w oparciu o wielkość wybranego papieru. Użytkownik może również
wydrukować odwrócony rysunek.
Ustalanie położenia wydruku | 1211

Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
MENPLOT
Zmienne systemowe
PLOTROTMODE
Steruje orientacją wydruku.
Sterowanie wydrukiem obiektów

Użytkownik może sterować sposobem drukowania obiektów przez ustawienie skali wydruku,
zastosowanie stylów wydruku i tabel stylów wydruku oraz określenie odpowiednich
właściwości warstwy obiektu.
Ustawianie skali wydruku

Podczas określania skali dla drukowanego rysunku użytkownik może wybrać skalę z listy,
wpisać własną skalę lub wybrać opcję Dopasuj do arkusza, aby rysunek został dopasowany
i wypełnił maksymalnie wybrany format papieru.
Zasadniczo użytkownik rysuje obiekty naturalnej wielkości. To znaczy, że użytkownik
decyduje o tym, jak interpretuje wielkość równą jednej jednostce rysunkowej (cal, milimetr,
metr) i rysuje w skali 1:1. Jeśli na przykład jednostką miary są milimetry, każda jednostka
w rysunku odpowiada jednemu milimetrowi. Podczas drukowania rysunku użytkownik
określa dokładną skalę lub dopasowuje obraz do rozmiaru papieru.

Większość rysunków końcowych jest drukowana w dokładnie określonej skali. Metoda
ustalania skali wydruku zależy od tego, czy drukowanie odbywa się z obszaru modelu, czy
też z układu:
■ W obszarze modelu użytkownik może ustalić skalę w oknie dialogowym Drukuj. Skala
ta odpowiada stosunkowi wydrukowanych jednostek do jednostek używanych podczas
rysowania modelu.
■ W układzie użytkownik pracuje z dwiema skalami. Pierwsza skala dotyczy całego układu
rysunku i zazwyczaj jest to skala 1:1. Druga jest skalą samego modelu wyświetlanego
w rzutniach układu. Skala w każdej z tych rzutni odpowiada stosunkowi rozmiaru
papieru do wielkości modelu w rzutni.
UWAGA Za pomocą polecenia EDLISTYSKAL można zmienić listę skal wyświetlanych

we wszystkich listach widoków i skal wydruków.
Ustalanie określonej skali

Podczas wydruku wybrany rozmiar papieru określa rodzaj jednostek, cale lub milimetry.
Przykładowo, jeżeli rozmiar papieru jest w mm, podanie 1 w polu mm i 10 w polu jedn
spowoduje wydrukowanie rysunku, w którym każdy wydrukowany milimetr będzie
odpowiadał 10 rzeczywistym milimetrom.
Ilustracje przedstawiają żarówkę wydrukowaną w trzech różnych skalach.
Skalowanie rysunku z dopasowaniem do papieru

Podczas wstępnego przeglądania rysunków dokładna skala nie zawsze jest ważna.
Użytkownik może użyć ustawienia Dopasuj do arkusza, aby wydrukować arkusz na całym
papierze w maksymalnym możliwym powiększeniu. Wysokość lub szerokość rysunku jest
dopasowywana odpowiednio do wysokości lub szerokości papieru.
Gdy użytkownik wybierze opcję Dopasuj do arkusza, wówczas zmieni się zawartość okienek
tekstowych, aby odzwierciedlić stosunek jednostek wydrukowanych do jednostek
rysunkowych. Skala jest aktualizowana po każdej zmianie rozmiaru papieru, plotera,
Ustawianie skali wydruku | 1213

początku wydruku, orientacji lub wielkości drukowanego obszaru w oknie dialogowym
Drukuj.
UWAGA Ta opcja nie jest dostępna, kiedy obszar wydruku jest ustawiony na Układ.
Aby drukować za pomocą skali standardowej
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Skala wydruku, wybierz skalę w okienku

Skala.
3 Kliknij przycisk OK, aby wydrukować rysunek.
Aby drukować za pomocą skali niestandardowej
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Skala wydruku, wprowadź skalę

niestandardową. Skala wymaga podania dwóch wartości, liczby jednostek
drukowanych (cale lub milimetry) na liczbę jednostek rysunkowych. Typ jednostki
jest określany na podstawie mapy materiału, można go jednak zmienić w oknie listy.
Gdy użytkownik wprowadzi niestandardową skalę, w okienku Skala automatycznie
zostanie wybrana pozycja Niestandardowa, nawet jeśli wpisana skala będzie
odpowiadała standardowej skali umieszczonej na liście. Skala niestandardowa jest
stosunkiem liczby jednostek wydrukowanych do jednostek rysunkowych.
Przykładowo, zapisy 1:12 i 2:24 określają wydruk w tej samej skali.
Aby skalować rysunek z dopasowaniem do papieru
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Skala wydruku, wybierz opcję Dopasuj do

arkusza.
Skala wynikowa obliczana jest automatycznie. W okienkach skali niestandardowej
wyświetlony zostanie stosunek jednostek na wydruku do jednostek rysunku.

UWAGA Ta opcja nie jest dostępna, kiedy obszar wydruku jest ustawiony na Układ.
Polecenia
USTAWIENIASTR
KREŚL
EDLISTYSKAL
Ustawienie opcji dla drukowanych obiektów

W oknach dialogowych Drukuj i Ustawienia strony użytkownik może wybrać opcje
wpływające na sposób drukowania obiektów.
■ Wydruk rzutni cieniowanej. Określa opcje wydruku cieniowanego: Jak wyświetlany,

Model szkieletowy lub Ukryty. Efekt tego ustawienia jest odzwierciedlany na podglądzie
wydruku, ale nie w układzie.
■ Szerokości linii drukowanych obiektów. Określa, że zostaną wydrukowane szerokości

linii przypisane do obiektów i warstw.
■ Drukowanie przezroczyste. Umożliwia określenie, że poziomy przezroczystości

zastosowane do obiektów i warstw będą uwzględniane podczas drukowana. Opcja
Drukowanie przezroczystości ma zastosowanie tylko do wydruków w modelu
szkieletowym i ukrytych. Inne style wizualne, takie jak Realistyczny, Koncepcyjny czy
Cieniowany, zawsze są drukowane z uwzględnieniem przezroczystości.
WAŻNE To ustawienie można nadpisać przez zmienną systemową

PLOTTRANSPARENCYOVERRIDE.
■ Drukuj ze stylami wydruku. Określa, czy rysunek zostanie wydrukowany z użyciem

stylów wydruku. Wybranie tej opcji powoduje automatyczne drukowanie szerokości
linii. Jeśli opcja ta nie zostanie wybrana, obiekty zostaną wydrukowane zgodnie z
przypisanymi do nich właściwościami, których nie zmieni styl wydruku.
Ustawienie opcji dla drukowanych obiektów | 1215

■ Drukuj obszar arkusza ostatni. Określa, że obiekty z obszaru modelu zostaną
wydrukowane przed obiektami z obszaru papieru.
■ Ukryj obiekty obszaru papieru. Określa, czy działanie Ukryj ma zastosowanie do

obiektów w rzutni układu. Efekt tego ustawienia jest odzwierciedlany na podglądzie
wydruku, ale nie w układzie.
■ Znak wydruku włączony. Włącza i umieszcza znaki wydruku w określonym narożniku

każdego rysunku i może dodawać je do pliku dziennika. Ustawienia znaku wydruku
są określone w oknie dialogowym Znak wydruku, w którym można określić informacje,
jakie mają się pojawić w oznaczeniu rysunku, np. nazwa rysunku, data i czas, skala
wydruku i inne.
■ Zapisz zmiany do układu. Zapisuje zmiany w układzie dokonane w oknie dialogowym

Drukuj.
Aby ustawić opcje wydruku cieniowanego na karcie Model
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Opcje rzutni cieniowanej wybierz

odpowiednią opcję z listy Wydruk cieniowany.
Aby ustawić opcje wydruku cieniowanego na karcie układu

1 Wybierz rzutnię układu.
2 Dwukrotnie kliknij granicę rzutni, aby wyświetlić paletę Właściwości.
3 Na palecie Właściwości kliknij opcję Wydruk cieniowany.
4 Wybierz opcję z listy rozwijanej Wydruk cieniowany.
Aby usunąć ukryte linie podczas drukowania z karty Model
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Opcje rzutni cieniowanej wybierz opcję

Ukryte z listy Wydruk cieniowany.

Aby usunąć ukryte linie podczas drukowania z karty układu
1 Wybierz rzutnię układu.
2 Dwukrotnie kliknij granicę rzutni, aby wyświetlić paletę Właściwości.
3 Na palecie Właściwości kliknij opcję Wydruk cieniowany.
4 Wybierz Ukryte z listy rozwijanej Wydruk cieniowany.
Aby drukować szerokości linii
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Opcje wydruku wybierz Drukuj szerokości

linii.
Użytkownik może zmienić tę opcję tylko wtedy, gdy wyłączona (niezaznaczona) jest
opcja Drukuj ze stylami wydruku.
Ustawienie opcji dla drukowanych obiektów | 1217

Drukowanie przezroczystości
Opcja Drukowanie przezroczystości ma zastosowanie tylko do wydruków w modelu
szkieletowym i ukrytych. Inne style wizualne, takie jak Realistyczny, Koncepcyjny czy
Cieniowany, zawsze są drukowane z uwzględnieniem przezroczystości.
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Opcje kreślenia wybierz opcję Drukowanie

przezroczystości.
OSTRZEŻENIE Włączenie tej opcji może ograniczyć szybkość drukowania, nawet jeśli
rysunek nie zawiera przezroczystych obiektów. W przypadku zmiennej systemowej
PLOTTRANSPARENCYOVERRIDE domyślnie uwzględniane jest ustawienie Drukowanie
przezroczystości, ale można ją określić tak, aby przezroczystość była drukowana zawsze
lub nigdy.
Aby wyłączyć style wydruku
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Opcje wydruku wyłącz opcję Drukuj ze

stylami wydruku.
Aby zmienić kolejność drukowania obiektów
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Opcje wydruku wybierz Drukuj obszar

papieru na końcu. Wyłączyć opcję Drukuj obszar papieru na końcu, aby najpierw
drukować obszar papieru.

Aby ukryć obiekty obszaru papieru podczas drukowania z karty układu
2 W oknie dialogowym Drukuj, w obszarze Opcje wydruku wybierz Ukryj obiekty

obszaru papieru.
Polecenia
SZERLIN
linii.
OPCJE
USTAWIENIASTR
KREŚL
ZNAKWYDRUKU
Umieszcza znaki wydruku w określonym narożniku każdego rysunku i rejestruje to w
pliku.
WŁAŚCIWOŚCI
Używanie stylów wydruku do sterowania drukowanymi

obiektami
Stosując style wydruku, użytkownik może sterować wyglądem drukowanego obiektu.
Używanie stylów wydruku do sterowania drukowanymi obiektami | 1219

Przegląd stylów wydruku
Styl wydruku jest właściwością obiektu, podobną do rodzaju linii i koloru. Styl wydruku
może być przypisany do obiektu lub do warstwy. Styl wydruku steruje następującymi
właściwościami drukowania obiektu:
■ Kolor
■ Wyrównywanie kolorów
■ Skala szarości
■ Numer pisaka
■ Pisak wirtualny
■ Intensywność
■ Rodzaj linii
■ Szerokość linii
■ Przezroczystość
■ Styl zakończenia linii
■ Styl połączenia linii
■ Styl wypełnienia
Style wydruku pozwalają na większą elastyczność, gdyż użytkownik zgodnie z potrzebami

projektu może użyć stylów wydruku, aby zastąpić inne właściwości obiektów lub je wyłączyć.
Grupy stylów wydruku zapisywane są w dwóch rodzajach tabel stylów wydruku: zależne
od koloru (CTB) lub nazwane (STB). Tabele stylów wydruku zależnych od koloru bazują
na kolorze obiektu. Nazwane style wydruku mogą być przypisane do obiektu niezależnie
od jego koloru.
Polecenia
KONWERSJACTB
Przekształca tabelę stylów wydruku zależnych od kolorów (CTB) w tabelę nazwanych
stylów wydruku (STB).

KONWERSJASTYLWYDRUKU
Przekształca bieżący rysunek w nazwane lub zależne od kolorów style wydruku.
OPCJE
USTAWIENIASTR
Zmienne systemowe
CPLOTSTYLE
Steruje bieżącym stylem wydruku dla nowych obiektów.
DEFLPLSTYLE
Określa domyślny styl wydruku dla wszystkich warstw rysunku w przypadku otwierania
rysunku utworzonego w starszej wersji programu niż AutoCad 2000 lub dla warstwy 0
w przypadku tworzenia od początku nowego rysunku bez korzystania z szablonu rysunku.
DEFPLSTYLE
PSTYLEMODE
Wskazuje, czy bieżący rysunek wykorzystuje tryb stylu wydruku zależnego od koloru czy
tryb nazwanego stylu wydruku.
PSTYLEPOLICY
Wybór rodzaju tabeli stylów wydruku

Tabela stylów wydruku jest zbiorem stylów wydruku przypisanych do układu lub karty
Model. Istnieją dwa rodzaje tabel stylów wydruku: tabele stylów wydruku zależnych od
koloru i tabele nazwanych stylów wydruku.
Tabele wydruku zależne od koloru (CTB) korzystają z koloru obiektu do określania
parametrów takich jak szerokość linii. Każdy czerwony obiekt w rysunku zostanie

wydrukowany w taki sam sposób. Chociaż użytkownik może modyfikować style wydruku
w tabeli stylów wydruku zależnych od koloru, nie może jednak dodawać ani usuwać stylów
wydruku. W tabeli stylów wydruku zależnych od koloru jest 256 stylów, jeden dla każdego
koloru.
Tabele z nazwanymi stylami wydruku (STB) zawierają style wydruku zdefiniowane przez
użytkownika. Po zastosowaniu tabeli nazwanych stylów wydruku obiekty mające ten sam
kolor (w rysunku) mogą być wydrukowane w różny sposób, zgodnie z przypisanym stylem
wydruku. Tabela nazwanych stylów wydruku może zawierać dowolną liczbę stylów,
odpowiadającą potrzebom projektu. Nazwane style wydruku mogą być przypisane do
obiektów lub warstw, w taki sam sposób, jak inne właściwości.
Aby ustalić rodzaj tabeli stylów wydruku dla nowych rysunków

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wydruk i publikacja kliknij przycisk Ustawienia

tabeli stylów wydruku.
3 W oknie dialogowym Ustawienia tabeli stylów wydruku wybierz Użyj stylów wydruku
zależnych od koloru lub Użyj nazwanych stylów wydruku.
4 (Opcjonalnie) W polu Domyślna tabela stylów wydruku wybierz domyślną tabelę

stylów wydruku.
5 (Opcjonalnie) Gdy zostanie wybrana opcja Użyj nazwanych stylów wydruku, wybierz
style wydruku, które zostaną przypisane do warstwy 0 i nowych obiektów.
UWAGA Ustawienie rodzaju tabel stylów wydruku dla nowych rysunków nie ma
wpływu na rysunki istniejące.
Polecenia
OPCJE
Przełączanie rodzaju tabeli stylów wydruku

Użytkownik może zmienić rodzaj używanej w rysunku tabeli stylów wydruku zależnych
od koloru lub nazwanych.

Za pomocą polecenia KONWERSJASTYLWYDRUKU można zmienić rodzaj używanej
w rysunku tabeli stylów wydruku zależnej od koloru lub nazwanej.
Podczas wymiany używanych w rysunku tabel stylów zależnych od koloru na tabele
nazwanych stylów wydruku każda tabela dołączona do układów w rysunku zostanie usunięta,
a w to miejsce zostanie dołączona tabela nazwanych stylów wydruku. Jeżeli po konwersji
trzeba użyć stylów zdefiniowanych w tabelach stylów wydruku zależnych od koloru, należy
najpierw przekształcić wszystkie tabele stylów wydruku zależnych od koloru na tabele
nazwanych stylów wydruku.
Podczas wymiany używanych w rysunku tabel nazwanych stylów wydruku na tabele stylów
wydruku zależnych od koloru nazwy stylów wydruku przypisane do obiektów w rysunku
zostaną utracone.
Ponadto poza zmianą typu używanych w rysunku tabel stylów wydruku można użyć
polecenia KONWERSJACTB, aby przekształcić tabele stylów wydruku zależnych od koloru
na tabele nazwanych stylów wydruku. Nie można jednak przekształcić tabeli nazwanych
stylów wydruku na tabelę stylów wydruku zależnych od kolorów.
Aby konwertować rysunek w celu użycia nazwanych stylów wydruku

1 W wierszu polecenia wprowadź konwersjastylwydruku.
2 Kliknij przycisk OK, gdy pojawi się okno z alertem.
3 W oknie dialogowym Wybierz plik wybierz tabelę nazwanych stylów wydruku dla
karty Model i układów, które używają tabel stylów wydruku o tej samej nazwie.
4 Kliknij polecenie Otwórz.

Wyświetlony zostanie komunikat z potwierdzeniem konwersji rysunku.
UWAGA Gdy opcja Pokaż style wydruku została już zaznaczona w oknie
dialogowym, użytkownik musi wprowadzić w wierszu polecenia regen, aby
wyświetlić ustawienia stylu wydruku.
Aby konwertować rysunek w celu użycia stylów wydruku zależnych od koloru

1 W wierszu polecenia wprowadź konwersjastylwydruku.

Wyświetlony zostanie komunikat z potwierdzeniem konwersji rysunku.
Aby konwertować tabelę stylów wydruku zależnych od koloru na tabelę

nazwanych stylów wydruku
1 W wierszu polecenia wprowadź konwersjactb.

2 W oknie dialogowym Wybierz plik zaznacz nazwę tabeli stylów wydruku do konwersji,
a następnie kliknij polecenie Otwórz. Domyślnie tabele stylów wydruku są zapisywane
w folderze Style wydruku.
3 Wprowadź nazwę nowej tabeli stylów wydruku. Kliknij przycisk Zapisz.
4 Kliknij przycisk OK, gdy pojawi się okno z alertem.
UWAGA Do zmiany nazw stylów wydruku należy używać Edytora tabel stylów wydruku
przed użyciem stylu wydruku z jakimkolwiek rysunkiem.
Polecenia
KONWERSJACTB
Przekształca tabelę stylów wydruku zależnych od kolorów (CTB) w tabelę nazwanych
stylów wydruku (STB).
KONWERSJASTYLWYDRUKU
Przekształca bieżący rysunek w nazwane lub zależne od kolorów style wydruku.
OPCJE
Przypisywanie tabel stylów wydruku do układów

Przypisując do każdego układu w rysunku różne tabele stylów wydruku, użytkownik może
sterować sposobem drukowania obiektów.
Tabela stylów wydruku ma wpływ na obszar modelu i obiekty obszaru papieru. Aby
wydrukować rysunek bez stosowania właściwości stylu wydruku, należy wybrać Brak z listy
tabel stylów wydruku.
Gdy użytkownik używa nazwanych tabel stylów wydruku, styl wydruku jest przypisywany
bezpośrednio do każdego obiektu w rysunku lub obiekt dziedziczy styl wydruku przypisany
do warstwy obiektu.
Aby wyświetlić w układzie efekty użytej tabeli stylów wydruku, należy wybrać Wyświetl
style wydruku na karcie Tabela stylów wydruku w oknie dialogowym Ustawienia strony.

UWAGA Jeśli użytkownik wstawia do bieżącego rysunku odnośnik zewnętrzny, to
wszystkie zdefiniowane w nim tabele stylów wydruku również zostaną wstawione do
rysunku. Użytkownik może zmodyfikować wygląd obiektów poprzez edycję dołączonych
tabel stylów wydruku w oknie Edytor tabel stylów wydruku.
Aby przypisać tabelę stylów wydruku do układu

1 Wybierz kartę Model lub kartę układu, do której zostanie przypisana tabela stylów
wydruku.
3 W oknie Menedżer ustawień strony kliknij przycisk Zmień.
4 W obszarze Tabela stylów wydruku (przypisanie pisaków) z listy wybierz tabelę stylów
wydruku.
5 W oknie dialogowym Pytanie kliknij opcję Tak lub Nie, aby określić, czy wybrana
tabela ma być zastosowana tylko do bieżącej karty, czy też do wszystkich układów.
Opcja ta jest dostępna tylko dla karty Model.
6 Aby obejrzeć w układzie efekty zastosowania tabeli stylów wydruku, wybierz Wyświetl
style wydruku.
Opcja ta jest dostępna tylko dla układów.
UWAGA Gdy opcja Pokaż style wydruku została już zaznaczona w oknie dialogowym,
użytkownik musi wprowadzić w wierszu polecenia regen, aby wyświetlić ustawienia
stylu wydruku.
Aby obejrzeć w układzie efekty zastosowanej tabeli stylów wydruku

1 Wybierz kartę układu, w której będą oglądane efekty zastosowania tabeli stylów
wydruku.
3 W oknie Menedżer ustawień strony kliknij przycisk Zmień.

4 W oknie Ustawienia strony, w polu Tabl. stylów wydruku (przyp. pisaków), zaznacz
opcję Pokaż style wydruku.

W układzie będą widoczne efekty zastosowania tabeli stylów wydruku.
Polecenia
USTAWIENIASTR
Zarządzanie tabelami stylów wydruku

W Menedżerze stylów wydruku użytkownik może dodać, usunąć, zmienić nazwę, skopiować
i zmodyfikować tabele stylów wydruku.
Tabele stylów wydruku zależne od koloru (CTB) i nazwane (STB) są domyślnie
przechowywane w folderze Style wydruku. Ten folder jest znany także jako Menedżer stylów
wydruku.
W Menedżerze stylów wydruku użytkownik może dodać, usunąć, zmienić nazwę, skopiować
i zmodyfikować tabele stylów wydruku. Menedżer stylów wydruku wyświetla wszystkie
dostępne tabele stylów wydruku.
Aby utworzyć tabelę stylów wydruku

1 Kliknij menu Narzędzia ➤ Kreatory ➤ Dodaj tabelę stylów wydruku.
2 Przeczytaj pierwszą stronę. Kliknij przycisk Dalej.
3 Na stronie Początek można wybrać używanie pliku konfiguracyjnego (CFG) lub pliku
konfiguracyjnego plotera (PCP lub PC2) do zaimportowania ustawień pisaka,
utworzenia nowej tabeli stylów wydruku w oparciu o istniejącą tabelę stylów wydruku
lub zacząć od nowa. Jeśli użytkownik skorzysta z istniejącej tabeli stylów wydruku,
to nowa tabela będzie tym samym rodzajem tabeli, co oryginał. Kliknij przycisk Dalej.
4 Na stronie Wskaż tabelę stylów wydruku wybierz Tabela stylów wydruku zależnych
od koloru lub Tabela nazwanych stylów wydruku.

5 Jeśli użytkownik importuje ustawienie pisaków z pliku PCP, PC2 lub CFG albo tworzy
nową tabelę stylów wydruku na podstawie tabeli istniejącej, powinien określić plik
na stronie Znajdź plik. Jeśli zostanie użyty plik CFG, to może być konieczne wybranie
konfiguracji plotera, którą należy zaimportować. Kliknij przycisk Dalej.
6 Na stronie Nazwa pliku wprowadź nazwę nowej tabeli stylów wydruku. Kliknij
przycisk Dalej.
7 Na stronie Koniec użytkownik może zmodyfikować nową tabelę stylów wydruku

przez wybranie Edytora tabel stylów wydruku. Można przypisać nową tabelę stylów
wydruku, tak aby była używana we wszystkich rysunkach.
8 Kliknij przycisk Koniec.

Nowa tabela stylów wydruku będzie dostępna w oknach dialogowych Drukuj
i Ustawienia strony dla wszystkich rysunków używających tabel stylów wydruku
zależnych od koloru.
Aby zmienić nazwę tabeli stylów wydruku
1 Kliknij polecenie Format ➤ Styl wydruku.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy styl wydruku, którego nazwę chcesz zmienić.
Kliknij polecenie Zmień nazwę.
3 Podaj nową nazwę pliku. Dodaj takie samo rozszerzenie pliku (.ctb lub .stb). Po
zakończeniu naciśnij klawisz ENTER.
Tabela ze zmienioną nazwą będzie dostępna w oknach dialogowych Drukuj i
Ustawienia strony dla wszystkich rysunków używających tego rodzaju tabel stylów
wydruku.
Aby zmienić opis tabeli stylów wydruku
2 Kliknij dwukrotnie plik tabeli stylów wydruku, której opis ma być zmieniony.
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku, na karcie Ogólne, wprowadź nowy opis tabeli
stylów wydruku.
4 Kliknij przycisk Zapisz i zamknij.

Aby edytować style wydruku w tabeli stylów wydruku
2 Kliknij dwukrotnie tabelę stylów wydruku, która ma być modyfikowana.
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku, na karcie Widok formularza, w obszarze Style
wydruku wybierz styl wydruku i zmienić ustawienia.
4 Wybierz Zapisz i zamknij.
Polecenia
MENSTYLÓW
Używanie tabel stylów wydruku zależnych od kolorów

Zastosowanie stylów wydruku zależnych od koloru do sterowania wyglądem drukowanych
obiektów powoduje, że wszystkie obiekty o tym samym kolorze (w rysunku) zostaną
wydrukowane w taki sam sposób.
Gdy rysunek używa tabel stylów wydruku zależnych od koloru, użytkownik nie może
przypisać stylu wydruku do poszczególnych obiektów lub warstw. Właściwości stylu
wydruku przypisywane są do obiektu przez zmianę koloru obiektu lub warstwy.
Użytkownik może przypisać tabele stylów wydruku zależnych od koloru do układów.
Można używać kilku uprzednio zdefiniowanych tabel stylów wydruku zależnych od koloru,
edytować istniejące tabele stylów wydruku oraz tworzyć własne.
Pliki tabel stylów wydruku zależnych od koloru są przechowywane w folderze Style wydruku
i mają rozszerzenie .ctb.
Używanie uprzednio zdefiniowanych tabel stylów wydruku zależnych od

koloru
W folderze Style wydruku, znanym również jako Menedżer stylów wydruku, zainstalowano
kilka tabel stylów wydruku zależnych od koloru.
Tabela Opis
acadlt.ctb Domyślna tabela stylów wydruku

Tabela Opis
fillPatterns.ctb Ustala, że pierwszych 9 kolorów używa pierwszych 9 wzorów

wypełnienia, a wszystkie pozostałe użyją stylu wypełnienia
przypisanego do obiektu
grayscale.ctb Wszystkie kolory drukuje w odcieniach szarości
monochrome.ctb Wszystkie kolory drukuje kolorem czarnym
Nic Nie stosuje żadnej tabeli stylów wydruku
screening 100%.ctb Dla wszystkich kolorów używa 100% atramentu
UWAGA Można przypisać tabele stylów wydruku zależnych od koloru do układu, jeśli
rysunek został ustawiony tak, aby używać tabel stylów wydruku zależnych od koloru.
Patrz także:
■ Przypisywanie tabel stylów wydruku do układów na stronie 1224
Polecenia
MENSTYLÓW
Używanie nazwanych tabel stylów wydruku

Użytkownik może tworzyć, usuwać i stosować style wydruku tylko w tabeli nazwanych
stylów wydruku. Użytkownik może zdefiniować dowolną liczbę stylów wydruku, zgodnie
z potrzebami projektu.
Używanie nazwanych tabel stylów wydruku | 1229

Użyj nazwanych stylów wydruku
Nazwane style wydruku są przypisane do obiektów i warstw w taki sam sposób, jak rodzaj
linii i kolor.
Obiekt, którego styl wydruku jest ustawiony na JAKWARSTWA, dziedziczy styl wydruku
przypisany do jego warstwy.
Użyj palety Właściwości, aby zmienić styl wydruku dla obiektu, a dla warstwy użyj okna
dialogowego Menedżer właściwości warstw.
Ponieważ do każdego układu mogą być przypisane różne tabele stylów wydruku, a tabela
nazwanych stylów wydruku może zawierać dowolną liczbę stylów wydruku, obiekt lub
warstwa mogą mieć przypisany styl wydruku, który nie występuje we wszystkich tabelach
stylów wydruku. W tym wypadku nie będzie stylu wydruku w oknie dialogowym Wybierz
styl wydruku; zostaną użyte domyślne właściwości wydruku obiektu. Przykładowo, tabela
nazwanych stylów wydruku Styl1 zawiera style wydruku A i B. Tabela nazwanych stylów
wydruku Styl2 zawiera style wydruku B i C. W układzie, który używa tabeli Styl1, wszystkie
obiekty z przypisanym stylem wydruku C zostaną zgłoszone jako obiekty, którym brakuje
stylu wydruku. Obiekty z przypisanym w tym układzie stylem wydruku C zostaną
wydrukowane zgodnie z ich domyślnymi ustawieniami.
Aby zmienić styl wydruku obiektu

Można zmienić styl wydruku obiektu jedynie wtedy, gdy w rysunku są używane tabele
nazwanych stylów wydruku. Jeśli w rysunku są używane tabele stylów wydruku zależne od
koloru, należy zmienić kolor obiektu, aby zmienić jego wygląd na wydruku.
1 Wybierz jeden lub kilka obiektów, którym należy zmienić styl wydruku.
PORADA Można również kliknąć prawym przyciskiem myszy w obszarze rysunku,

a następnie kliknąć opcję Właściwości.
3 Na palecie Właściwości wybierz styl wydruku z listy dostępnych stylów wydruku.

Kliknij pole Styl wydruku.
Lista zawiera style wydruku już używane przez obiekty i istniejące w tabeli dołączonej
do bieżącego układu.
4 Aby wybrać styl wydruku z innej tabeli, wskaż pozycję Inny. W oknie dialogowym
Wybierz styl wydruku użytkownik może dołączyć do bieżącego układu inną tabelę
stylów wydruku i wybrać z niej odpowiedni styl wydruku.

5 Aby zmodyfikować bieżącą tabelę stylów wydruku, kliknij polecenie Edytor.
6 Po zakończeniu kliknij przycisk OK.

Zmiany wprowadzone na palecie Właściwości są natychmiastowe. Gdy użytkownik
zmieni tabelę stylów wydruku dołączoną do bieżącego układu, będzie to miało wpływ
zarówno na obszar modelu, jak i na obszar papieru.
Aby zmienić styl wydruku warstwy

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Warstwy ➤ Menedżer warstw.
2 W oknie Menedżer właściwości warstw wybierz warstwę, której należy zmienić

przypisany styl wydruku.
3 W kolumnie Styl wydruku kliknij bieżący styl wydruku. Wybierz wymagany styl
wydruku.
4 Aby wybrać styl wydruku z innej tabeli, należy wybrać aktywną tabelę z listy Aktywne
tabele stylów wydruku.
Lista ze stylami wydruku zostanie zmieniona i będzie teraz zawierać style z wybranej
tabeli.
5 Aby zmodyfikować wybraną tabelę stylów wydruku, kliknij Edytor. Zmień ustawienia
zgodnie z potrzebami, a następnie kliknij przycisk Zapisz i zamknij.

Można zmienić styl wydruku warstwy tylko wtedy, gdy w rysunku są używane tabele
nazwanych stylów wydruku. Jeśli w rysunku są używane tabele stylów zależnych od
koloru, to aby zmienić wygląd drukowanego obiektu umieszczonego na danej warstwie,
należy zmienić kolor tej warstwy.
UWAGA Właściwość styl wydruku obiektu może mieć wartość JAKWARSTWA, aby
dziedziczyć styl wydruku warstwy.
Aby ustawić bieżący styl wydruku

1 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Właściwości ➤ Styl wydruku.
2 W oknie dialogowym Bieżący styl wydruku wybierz z listy styl wydruku.

Wyświetlane na liści style wydruku są dostępne w bieżącej tabeli stylów wydruku.
3 Aby wybrać styl wydruku z innej tabeli, wybierz potrzebną tabelę z listy Aktywne
tabele stylów wydruku.
Lista ze stylami wydruku zostanie zmieniona i będzie teraz zawierać style z wybranej
tabeli.
4 Aby zmodyfikować wybraną tabelę stylów wydruku, kliknij polecenie Edytor.

Wprowadź potrzebne zmiany. Kliknij przycisk Zapisz i zamknij.

Styl wydruku ustalony jako bieżący zostanie przypisany nowym obiektom tworzonym
w rysunku.
Użytkownik może zmienić bieżący styl wydruku tylko wtedy, gdy rysunek używa
tabel nazwanych stylów wydruku. Gdy rysunek używa tabel stylów wydruku zależnych
od koloru, wówczas aby zmienić wygląd wydrukowanych obiektów i warstw, należy
zmienić kolor.
UWAGA Właściwość bieżącego stylu wydruku może być ustalona na JAKWARSTWA,

aby przejąć styl wydruku bieżącej warstwy.
Polecenia
WARSTWA
STYLWYDRUKU
Steruje nazwanymi stylami wydruku dołączonymi do bieżącego układu i może zostać
przypisany do obiektów.
WŁAŚCIWOŚCI
Zarządzanie nazwanymi stylami wydruku

W oknie Edytor tabel stylów wydruku użytkownik może dodawać, usuwać, zmieniać nazwy
i kopiować style wydruku w tabeli nazwanych stylów wydruku.

W oknie Edytor tabel stylów wydruku można również zmieniać ustawienia stylów wydruku
w tabelach nazwanych stylów i stylów zależnych od koloru.
UWAGA Użytkownik nie może usunąć ani zmodyfikować stylu wydruku NORMALNY.
Nie może również dodawać, usuwać, kopiować lub zmieniać nazwy stylów wydruku w
tabeli nazwanych stylów wydruku, jeśli do tej tabeli zostanie dołączona tabela
odwzorowania kolorów. Tabela odwzorowania kolorów wiąże każdy styl wydruku z
kolorem ACI.
Patrz także:
■ Zmiana ustawień stylu wydruku na stronie 1237
Aby utworzyć nazwany styl wydruku

2 Kliknij dwukrotnie plik STB, do którego ma być dodany styl wydruku.
3 (Opcjonalnie) Aby styl wydruku zajął odpowiednią pozycję na liście, w karcie Z

widoku wybierz styl wydruku, który ma poprzedzać dodawany nowy styl wydruku.
4 W karcie Widok formularza lub Widok tabeli kliknij polecenie Dodaj styl.
5 W oknie dialogowym Dodaj styl wydruku wprowadź nazwę stylu wydruku.
UWAGA Użytkownik nie może zmodyfikować stylu wydruku NORMALNY.
Aby skopiować nazwany styl wydruku

2 Kliknij dwukrotnie plik STB, który ma być zmodyfikowany.
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku na karcie Widok formularza kliknij prawym
przyciskiem myszy styl wydruku, który ma zostać skopiowany. Kliknij polecenie
Kopiuj.

4 Kliknij prawym przyciskiem myszy styl wydruku. Kliknij polecenie Wklej. Aby styl
zajął na liście odpowiednią pozycję, należy kliknąć prawym przyciskiem myszy styl
wydruku, który ma poprzedzać dodawany nowy styl wydruku.
5 W oknie dialogowym Dodaj styl wydruku wprowadź nazwę stylu wydruku.
UWAGA Użytkownik nie może kopiować stylów wydruku, jeśli tabela stylów wydruku
wykorzystuje tabelę odwzorowania kolorów. Użytkownik nie może skopiować stylów
wydruku z tabeli stylów wydruku zależnych od koloru.
Aby zmienić opis stylu wydruku

2 Kliknij dwukrotnie plik tabeli stylów wydruku zawierającej styl wydruku, którego
opis ma być zmieniony.
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku, na karcie Widok formularza wybierz styl
wydruku, którego opis ma być zmieniony.
4 W sekcji Opis zmień opis stylu wydruku.

Użytkownik może wybrać dodatkowe style wydruku i zmodyfikować ich opisy lub
ustawienia.
Aby zmienić nazwę nazwanego stylu wydruku

2 Kliknij dwukrotnie plik STB ze stylem wydruku, którego nazwa ma zostać zmieniona.
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku na karcie Widok formularza kliknij prawym
przyciskiem myszy styl wydruku, którego opis ma być zmieniony. Kliknij polecenie
Zmień nazwę.

4 Podaj nową nazwę dla stylu wydruku.
UWAGA Użytkownik nie może zmienić nazwy stylu wydruku NORMALNY. Użytkownik
nie może zmieniać nazw stylów wydruku z tabeli stylów wydruku zależnych od koloru.
Aby usunąć nazwany styl wydruku

2 Kliknij dwukrotnie plik STB, który ma być zmodyfikowany.
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku, na karcie Widok formularza wybierz styl
wydruku, który zostanie usunięty z listy stylów wydruku.
4 Kliknij przycisk Usuń styl.
Użytkownik nie może usunąć stylów wydruku, jeśli tabela stylów wydruku wykorzystuje
tabelę odwzorowania kolorów. Użytkownik nie może usunąć stylów wydruku z tabeli
stylów wydruku zależnych od koloru.
Polecenia
STYLWYDRUKU
MENSTYLÓW

Używanie uprzednio zdefiniowanych nazwanych tabel stylów
wydruku
Oprócz domyślnej tabeli stylów wydruku instalowana jest jedna dodatkowa tabela
nazwanych stylów wydruku. Wszystkie tabele nazwanych stylów wydruku mają rozszerzenie
stb.
■ acadlt.stb: Domyślna tabela stylów wydruku
■ Monochrome.stb: Wszystkie kolory są drukowane jako czarny
■ Brak: Nie zastosowano tabeli stylów wydruku
UWAGA Tabele nazwanych stylów wydruku będą dostępne tylko, jeśli rysunek został
skonfigurowany pod kątem użycia takiego właśnie typu tabel.
Patrz także:
■ Przypisywanie tabel stylów wydruku do układów na stronie 1224
Polecenia
STYLWYDRUKU
MENSTYLÓW
Usuwanie tabel odwzorowania kolorów

Jeśli użytkownik usunie tabelę odwzorowania kolorów, to tabela stylów wydruku nie będzie
mogła już dłużej być używana do przypisywania stylów wydruku do starych rysunków.
Tabele nazwanych stylów wydruku, które powstały z wykorzystaniem plików CFG, PCP
lub PC2, zawierają tabele odwzorowania kolorów utworzone na podstawie wcześniejszych
odwzorowań pisaków. Tabele stylów wydruku zależne od koloru posiadają również tabele
odwzorowania kolorów. Podczas otwierania rysunku w wersji programu wcześniejszej niż
AutoCAD 2000 tablice odwzorowania kolorów są używane do odwzorowania stylów

wydruku na kolory, a więc także do obiektów o danym kolorze. Dzięki temu można
upodobnić sposób drukowania rysunków do poprzednich wersji programu.
Jeśli w tabeli stylów wydruku istnieje tabela odwzorowania kolorów, to użytkownik nie
może w niej dodać, usunąć lub zmienić nazwy stylów.
Jeśli tabela odwzorowania zostanie usunięta, to tabela stylów wydruku będzie zwykłą tabelą
stylów wydruku i nie będzie można jej używać do przypisywania stylów wydruku do starych
rysunków. Stosowanie stylów wydruku będzie jednak możliwe dla nowych rysunków.
OSTRZEŻENIE W przypadku usunięcia tabeli odwzorowania kolorów nie można

automatycznie przypisać stylów wydruku do otwieranych po raz pierwszy rysunków
wykonanych wcześniej.
Aby usunąć tabelę odwzorowania kolorów
2 Kliknij dwukrotnie tabelę stylów wydruku, która ma być zmodyfikowana.
3 W Edytorze tabeli stylów wydruku, na karcie Ogólne, kliknij opcję Usuń tablicę
odwzorowania kolorów R14.
4 Przeczytaj ostrzeżenie. Kliknij przycisk Tak, aby usunąć tabelę odwzorowania kolorów,
lub kliknij przycisk Nie, aby pozostawić tabelę nieusuniętą.
Polecenia
MENSTYLÓW
Zmiana ustawień stylu wydruku

Użytkownik może modyfikować style wydruku w oknie Edytor tabel stylów wydruku.
Zmiany wprowadzone do stylu wydruku będą miały wpływ na obiekty, do których styl ten
został przypisany.
Zmiana ustawień stylu wydruku | 1237

Przegląd ustawień stylów wydruków
Użytkownik może otworzyć Edytor tabel stylów wydruku, klikając dwukrotnie plik CTB
lub STB w Menedżerze ploterów. Edytor tabel stylów wydruku wyświetla style wydruku
zawarte w określonej tabeli stylów wydruku.
Karta Ogólne zawiera podstawowe informacje o tabeli. Karty Widok tabela i Widok
formularz umożliwiają modyfikowanie ustawień stylów wydruku na dwa sposoby. Karta
Widok tabeli jest przydatna przy małej liczbie stylów wydruku. W przypadku używania
wielu stylów wydruku przydatna może być karta Formularz.
W tabeli nazwanych stylów wydruku styl wydruku NORMALNY reprezentuje domyślne
właściwości obiektu (styl wydruku nie jest zastosowany). Nie można zmodyfikować ani
usunąć stylu NORMALNY.
Aby edytować ustawienia stylu wydruku
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku, na karcie Widok formularz, w obszarze Style
wydruku wybierz styl wydruku, który ma być zmodyfikowany.
4 W obszarze Właściwości kliknij strzałkę obok właściwości, którą chcesz zmienić.

Wybierz opcję z listy.
5 Zmodyfikuj inne właściwości lub style wydruku.
Polecenia
MENSTYLÓW

Ustawianie koloru, intensywności, skali szarości i wyrównania
w tabelach stylów wydruku
Za pomocą stylu wydruku użytkownik może przypisać właściwości, takie jak kolor,
intensywność koloru, skala szarości i wyrównanie koloru.
Przypisywanie kolorów stylu wydruku

Domyślnym ustawieniem koloru dla stylu wydruku jest Użyj koloru obiektu. Przy tym
ustawieniu obiekt zachowuje swój kolor przypisany bezpośrednio do obiektu lub poprzez
warstwę. Jeśli zostanie przypisany kolor stylu wydruku, podczas drukowania ten kolor
zastąpi kolor obiektu. Można określić jeden spośród 255 kolorów zawartych w ACI, true
color lub kolor z palety kolorów. Ploter musi być skonfigurowany do użycia True color,
jeśli mają być użyte style wydruku True color.
UWAGA Jeśli jest używana tabela stylów wydruku zapisana w programie AutoCAD
2000 lub nowszym, to wartości True Color zmieniają się na najbardziej zbliżone w palecie
bieżącej wersji programu.
Używanie intensywności
Można wybrać ustawienie intensywności kolorów określające ilość atramentu zużywaną
podczas drukowania na papierze. Dopuszczalne są wartości z zakresu od 0 do 100. Wybranie
0 powoduje zredukowanie koloru do bieli. Wybranie 100 powoduje wyświetlenie koloru
z jego pełną intensywnością. Ustawienie intensywności kolorów będzie widoczne tylko
wtedy, gdy ploter zostanie skonfigurowany dla wydruków kolorowych lub w odcieniach
szarości. Ponadto ploter musi obsługiwać wyrównywanie kolorów.
Używanie wyrównania
Ploter używa wyrównywania do otrzymywania zbliżonych kolorów za pomocą wzorów
kropkowych, dających wrażenie drukowania za pomocą większej liczby kolorów niż liczba
kolorów dostępna w używanym ploterze. Jeśli ploter nie obsługuje wyrównywania kolorów,
ustawienie tego parametru zostanie zignorowane.
Najczęstszą przyczyną wyłączania wyrównywania kolorów jest potrzeba uniknięcia
nieprawidłowych linii z powodu wyrównywania kolorów cienkich wektorów oraz
otrzymanie bardziej wyraźnych kolorów. Po wyłączeniu wyrównywania następuje
odwzorowanie kolorów do najbardziej zbliżonego, co ogranicza liczbę kolorów użytych
do wydruku. Wyrównywanie kolorów jest dostępne bez względu na to, czy użytkownik
użyje koloru obiektu, czy też przypisze kolor za pomocą stylu wydruku.
UWAGA Wyrównywanie kolorów wyłącza ustawienie stylu łączenia linii.

Przekształć na skalę szarości
Po wybraniu opcji Konwersja na skalę szarości kolory obiektów są konwertowane na skalę
szarości, jeśli ploter ją obsługuje. Kolor żółty jest drukowany w jasnych odcieniach szarości.
Kolory ciemne są drukowane w ciemnych odcieniach szarości. Po wyłączeniu opcji
Konwersja na skalę szarości jako kolory obiektów używane są wartości RGB. Konwersja
na skalę szarości jest dostępna bez względu na to, czy użytkownik użyje koloru obiektu,
czy też przypisze kolor za pomocą stylu wydruku.
Aby przypisać kolor stylu wydruku
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy plik CTB lub STB. Kliknij polecenie Otwórz.
3 W Edytorze tabeli stylów wydruku na karcie Arkusz danych kliknij pole Kolor, aby
zmienić styl wydruku.
4 Na liście rozwijanej Kolor kliknij kolor, który ma zostać użyty, lub kliknij polecenie
Wybierz kolor, aby wyświetlić okno dialogowe Wybierz kolor i wykonaj jedną z
nazwę w polu Kolor. Kliknij przycisk OK.
■ Na karcie True Color w polu Model koloru określ kolor. (Wprowadź wartość
koloru w polu Kolor lub określ wartości w polach Barwa, Nasycenie i Jaskrawość).
■ Na karcie palety kolorów w polu Paleta kolorów wybierz kolor (użyj strzałek w
górę i w dół, a następnie kliknij kolor). Kliknij przycisk OK.
Aby określić intensywność drukowanych kolorów
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku, na karcie Widok formularz, wybierz styl
wydruku, który ma być zmodyfikowany.
4 W okienku Intensywność wprowadź wartość intensywności koloru z przedziału od

1 do 100.

5 Po zakończeniu kliknij przycisk Zapisz i zamknij.
W oknie Edytor tabeli stylów wydruku użytkownik może zmodyfikować właściwości
w kilku stylach wydruku.
UWAGA Powszechną praktyką podczas stosowania parametru intensywności

kolorów jest przypisanie wszystkim kolorom w stylu wydruku koloru czarnego,
aby intensywność była określana procentową zawartością czerni.
Aby włączyć lub wyłączyć wyrównywanie kolorów
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku, na karcie Formularz wybierz styl wydruku,
który ma zostać zmodyfikowany, i wybierz Wyrównanie.
4 Wybierz opcję Tak lub Nie.

Aby włączyć lub wyłączyć konwersję na skalę szarości
wydruku, który ma zostać zmodyfikowany, i wybierz Skala szarości.
4 Wybierz opcję Tak lub Nie.


Polecenia
MENSTYLÓW
Przypisywanie numerów pisaków i pisaków wirtualnych w

tabelach stylów wydruku
Przypisanie pisaków jest różnie używane w ploterach, w zależności od tego, czy jest to
ploter pisakowy, czy też inny rodzaj drukarki, np. drukarki laserowej.
Przypisywanie pisaków do stylów wydruku

Ustawienie Użyj numeru przypisanego pisaka w oknie Edytor tabel stylów wydruku
przypisuje do każdego stylu wydruku pisak fizyczny. Pisaki fizycznie znajdujące się w
ploterze są opisane w pliku konfiguracji plotera (PC3). Gdy użytkownik używa plotera
pisakowego, musi podać dane dotyczące koloru, szybkości i szerokości każdego pisaka w
sekcji Konfiguracja pisaków okna Edytor konfiguracji plotera.
Przykładowo, gdy użytkownik określa dane pisaka w oknie Edytor konfiguracji plotera,
powinien określić, że pisak nr 1 jest czarny, o grubości 0,010 cala, a pisak nr 2 jest czerwony,
o grubości 0,020 cala. W oknie Edytor tabeli stylów wydruku użytkownik może przypisać
pisak nr 1 do stylu wydruku o nazwie WODOCIĄGI, a pisak nr 2 do stylu wydruku o nazwie
KANALIZACJA.
Użytkownik może przypisać pisak do stylu wydruku przez wybranie spośród 32 numerów
pisaków w polu Użyj numeru przypisanego pisaka. Wartością domyślną jest 1. Jeśli kolor
w stylu wydruku ma ustaloną wartość Użyj koloru obiektu lub jeśli modyfikowany jest styl
wydruku w tabeli stylów zależnych od kolorów, użytkownik nie może zmienić przypisanego
numeru pisaka.
Jeśli użytkownik wybierze wartość 0, w polu pojawi się pozycja Automatyczny. Dane
wprowadzone w sekcji Charakterystyka pisaków (okno Edytor konfiguracji plotera) są
używane do wybrania pisaka o kolorze najbliższym kolorowi, jakim ma być wydrukowany
obiekt.
Przypisywanie ustawienia pisaków do ploterów bezpisakowych

Wiele ploterów, które nie używają pisaków, może symulować pracę plotera pisakowego
przez użycie pisaków wirtualnych. W wielu urządzeniach użytkownik może sterować
pisakami wirtualnymi za pomocą oprogramowania lub korzystając z panelu sterującego
ploterem.

Jeśli użytkownik steruje pisakami za pomocą oprogramowania, ustawienia Szerokości linii,
Rodzaj linii, Intensywność kolorów, Styl zakończenia linii, Styl łączenia linii oraz Styl
wypełnienia ustalone w Tabeli stylów wydruku zastępują bieżące ustawienia z panelu
sterowania plotera.
Jeśli użytkownik wyłączy sterowanie atrybutami pisaków za pomocą oprogramowania
(zazwyczaj wykonywane na ploterze), oprogramowanie może wybrać pisak wirtualny, lecz
nie może sterować szerokością linii, rodzajem linii, stylem zakończenia i łączenia linii,
stylem wypełniania ani kolorem. W programie użytkownik wybiera sterowanie urządzeniem
(pisak wirtualnym), wybierając 255 pisaków wirtualnych w obszarze Głębia kolorów na
karcie Ustawienia urządzenia i dokumentu w oknie Edytor konfiguracji plotera. Wybranie
innej głębi kolorów określa sterowanie programowe.
W oknie Edytor tabel stylów wydruku w obszarze Nr pisaka wirtualnego, użytkownik może
wybrać numer pisaka wirtualnego z przedziału od 1 do 255. Wprowadź 0 lub
Automatyczny, aby wirtualnemu pisakowi przypisywane były wartości z ACI.
Podczas tworzenia tabeli stylów wydruku ważne jest, aby użytkownik pamiętał, że może
ona być użyta z różnymi ploterami i w zależności od plotera oraz trybu jego pracy części
tabeli mogą być niedostępne.
■ Podczas drukowania na ploterze pisakowym z pisakami ustawionymi przez użytkownika

przypisanie numerów pisaków wirtualnych i kolorów zostanie zignorowane.
■ Podczas drukowania na ploterze pisakowym z automatycznym ustawieniem pisaków

pisaki zostaną wybrane zgodnie z kolorem obiektu i szerokością linii obiektu. Numery
pisaków wirtualnych zostaną zignorowane.
■ Podczas drukowania na ploterze rastrowym w trybie rastrowym przypisanie numerów

pisaków fizycznych i numerów pisaków wirtualnych zostanie zignorowane.
■ Podczas drukowania na ploterze rastrowym w trybie pisaków wirtualnych zignorowane

zostanie wszystko oprócz numerów pisaków wirtualnych.
UWAGA Jeśli do przetwarzania plików wydruku używana jest inna aplikacja niż do ich
tworzenia i zmienione są atrybuty pisaka, drukowanie bez wykorzystania pisaków
wirtualnych spowoduje brak powiązania między pisakami a kolorami obiektów w
programie. W tym przypadku trudno będzie zastosować dodatkowe atrybuty pisaków.
Aby określić numer pisaka wirtualnego

3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku, w karcie Widok formularza, wybierz styl
wydruku, jaki ma zostać zmieniony i wybierz Pisak wirtualny.
4 W polu Numer pisaka wirtualnego wprowadź liczbę z przedziału od 1 do 255 0 lub

Automatyczny, aby program przypisał kolor ACI drukowanego obiektu do pisaka
wirtualnego.

Polecenia
MENSTYLÓW
Sterowanie szerokością i rodzajem drukowanych linii

Zarówno szerokości linii, jak i rodzaje linii mogą być przypisane do obiektu jako właściwość
lub sterowane podczas wydruku za pomocą stylu wydruku. Ustawienia szerokości lub
rodzaju linii w stylu wydruku zastępują szerokość lub rodzaj linii drukowanego obiektu
podczas wydruku.
Przypisywanie i wyświetlanie grubości linii

Po wybraniu pola Szerokość linii w Edytorze tabel stylów wydruku wyświetlana jest
przykładowa szerokość linii oraz odpowiadająca jej wartość numeryczna. Domyślnym
ustawieniem grubości linii w stylu wydruku jest Użyj grubości linii obiektu. Można zmienić
istniejącą grubość linii, jeśli żądana grubość jest niedostępna.
Aby sprawdzić szerokości linii stylu wydruku w układzie, należy zaznaczyć opcję Pokaż
style wydruku w polu Tabl. stylów wydruku w oknie dialogowym Ustawienia strony.
Przypisywanie rodzaju linii

Po wybraniu pola Rodzaj linii w Edytorze tabel stylów wydruku wyświetlana jest lista
zawierająca przykład i opis każdego rodzaju linii. Domyślnym ustawieniem rodzaju linii
w stylu wydruku jest Użyj rodzaju linii obiektu.
Ustawienie opcji Dopasowanie adaptacyjne powoduje przypisanie rodzaju linii do
właściwości obiektu lub do stylu wydruku. Opcja ta dopasowuje skalę rodzaju linii, tak by

uzupełnić wzór rodzaju linii. Jeśli opcja Dopasowanie adaptacyjne nie zostanie włączona,
linia może zakończyć się w środku wzoru. Należy wyłączyć opcję Dopasowanie adaptacyjne,
jeśli skala rodzaju linii jest ważna. Należy włączyć opcję Dopasowanie adaptacyjne, jeśli
kompletne wzory rodzajów linii są ważniejsze niż prawidłowe skalowanie rodzaju linii.
W stylach wydruku, dla rodzajów linii i wzorów wypełnień nie-ISO, użytkownik może
zastosować globalny współczynnik skali.
Patrz także:
■ Praca z rodzajami linii na stronie 430
Aby ustawić szerokość drukowanej linii
4 Wskaż strzałkę Szerokość linii i wybierz z listy szerokość linii. Aby określić, jakiej
grubości linii obiektów należy użyć, wybierz opcję Użyj grubości linii obiektu.

Aby ustawić rodzaj drukowanej linii
4 Wskaż strzałkę Rodzaj linii i wybierz z listy rodzaj linii. Aby określić, że ma być użyty
rodzaj linii obiektu, wybierz opcję Użyj rodzaju linii dla obiektu.

5 Aby dopasować skalę rodzaju linii pozwalającą na drukowanie kompletnego wzoru
rodzaju linii, na karcie Widok formularz wybierz Tak w okienku Dopasowanie
adaptacyjne.

Aby zastosować skalowanie do rodzajów linii i wzorów wypełnienia nie-ISO
3 W oknie Edytor tabel stylów wydruku, na karcie Ogólne, wybierz Zastosuj globalny
współczynnik skali dla rodzajów linii nie-ISO.
Opcja ta skaluje rodzaje linii i wzory wypełnienia zgodnie z określoną przez
użytkownika wartością.
4 W okienku Współczynnik skali wprowadź odpowiedni współczynnik skali.
Polecenia
MENSTYLÓW
Przypisywanie stylów zakończenia i łączenia drukowanych linii

Użytkownik może ustalić style zakończenia i łączenia linii dla obiektów, które mają
przypisaną szerokość linii, w postaci właściwości obiektu lub parametru w stylu wydruku.
Przypisywanie stylu zakończenia linii

W programie zawarte są następujące opcje stylów zakończenia linii:
■ Proste
■ Kwadratowe

■ Zaokrąglone
■ Trójkątne
Domyślnym ustawieniem dla stylu zakończenia linii jest Użyj stylu zakończenia obiektu,
którym jest zaokrąglenie. Przypisz styl zakończenia linii w stylu wydruku, aby podczas
drukowania zastąpić domyślny styl zakończenia linii obiektu.
UWAGA Teksty SHX drukowane są najlepiej ze stylami zaokrąglonego zakończenia i

łączenia linii.
Przypisywanie stylu łączenia linii

W programie zawarte są następujące opcje stylów połączenia linii:
■ Narożnikowe
■ Ścięte
■ Zaokrąglone
■ Trójkątne
Domyślnym ustawieniem dla stylu łączenia linii jest Użyj stylu połączenia obiektu, którym
jest zaokrąglenie. Przypisz styl łączenia linii w stylu wydruku, aby podczas drukowania
zastąpić domyślny styl łączenia linii obiektu.
Aby przypisać styl zakończenia lub styl łączenia linii
3 W Edytorze stylów wydruku, na karcie Arkusz danych, kliknij pole Styl zakończenia
linii lub Styl łączenia linii, aby zmienić styl wydruku.
4 Wybierz opcję z listy rozwijanej.

Polecenia
MENSTYLÓW
Przypisywanie stylów drukowanego wypełnienia

Do wydruku polilinii, pierścieni, obiektów kreskowanych jednolicie i brył można przypisać
wiele opcji stylu wypełnienia.
Program zawiera następujące opcje stylu wypełnienia dla drukowania szerokich polilinii,
pierścieni, obiektów zakreskowanych (wypełnienie) i jednolitych:
■ Pełna
■ Szachownica
■ Paski skrzyżowane
■ Karo
■ Paski poziome
■ Paski ukośne na lewo
■ Paski ukośne na prawo
■ Kwadratowe
■ Kropki
■ Paski pionowe
Domyślnym ustawieniem jest Użyj stylu wypełnienia obiektu. Przypisz styl wypełnienia w
stylu wydruku, aby podczas drukowania zastąpić styl wypełnienia obiektu.
W stylach wydruku, dla rodzajów linii i wzorów wypełnień nie-ISO, użytkownik może
zastosować globalny współczynnik skali.
Patrz także:

Aby przypisać styl wypełnienia
3 W Edytorze tabeli stylów wydruku na karcie Arkusz danych kliknij pole Styl
wypełnienia, aby zmienić styl wydruku.
4 Wybierz styl wypełnienia z listy rozwijanej.
Polecenia
MENSTYLÓW
Podgląd wydruku
Dobrym zwyczajem jest generowanie podglądu drukowanego rysunku przed przesłaniem
go do wydruku do drukarki lub plotera. Generowanie podglądu oszczędza czas i materiał.
W oknie dialogowym Drukuj można sprawdzić, jak będzie wyglądać rysunek po
wydrukowaniu. Podgląd pokazuje dokładnie wygląd rysunku po wydrukowaniu, łącznie
z szerokościami linii, wzorami wypełnień i opcjami stylu wydruku.
Podczas podglądu rysunku aktywne paski narzędzi i palety programu są ukrywane, a
wyświetlany jest tymczasowy pasek narzędzi zawierający przyciski do drukowania,
przesuwania i zmiany powiększenia rysunku.
W oknach dialogowych Drukuj i Ustawienia strony znajduje się dodatkowa miniaturka
podglądu, która wyświetla obszar drukowania i położenie rysunku na stronie.
Aby uzyskać podgląd wydruku
2 W oknie dialogowym Drukuj kliknij przycisk Podgląd.

Zostanie otwarte okno podglądu, a kursor zmieni ikonę na szybki zoom.
Podgląd wydruku | 1249

3 Kliknij prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić menu skrótów z następującymi
opcjami: Drukuj, Nfragm, Zoom, Zoom okno lub Zoom poprzedni (oryginalne
powiększenie podglądu).
4 Naciśnij klawisz ESC, aby zamknąć okno podglądu i powrócić do okna dialogowego
Drukuj.
5 W razie konieczności wprowadź dodatkowe zmiany do ustawień wydruku i powtórnie

wyświetl podgląd drukowanego rysunku.
6 Gdy ustawienia są poprawne, kliknij przycisk OK, aby wydrukować rysunek.
Polecenia
NFRAGM
KREŚL
PDRUK
Wyświetla rysunek tak, jak zostanie wydrukowany na ploterze.
ZOOM
Zmienne systemowe
RASTERPREVIEW
Drukowanie plików do innych formatów

Rysunki można eksportować i drukować w kilku formatach, w tym DWF, DWFx, DXF,
PDF oraz WMF (metaplik Windows). Użytkownik może również zapisać rysunki w
formatach obrazów, używając specjalnie do tego celu przygotowanych sterowników
ploterów.

Drukowanie plików DWF
Można tworzyć pliki DWF (pliki dwuwymiarowej grafiki wektorowej) w celu publikowania
rysunków w sieci WWW lub intranecie.
Pliki DWF można tworzyć przy użyciu programu. Plik DWF jest dwuwymiarowym plikiem
wektorowym, którego użytkownik może użyć do publikowania rysunków programu w
sieci WWW lub intranecie. Każdy plik DWF może zawierać jeden lub więcej arkuszy
rysunków.
Pliki DWF mogą być otwierane, przeglądane i drukowane przez dowolną osobę używającą
®
programu Autodesk Design Review. Przeglądarka plików DWF umożliwia także
®
wyświetlanie zawartości plików DWF w przeglądarce Microsoft Internet Explorer 5.01
lub nowszej. Pliki DWF podtrzymują panoramowanie i powiększanie w czasie rzeczywistym
oraz zapewniają kontrolę nad wyświetlaniem warstw i nazwanych widoków.
Patrz także:
■ Publikowanie rysunku na stronie 1263
■ Przeglądanie plików i przypisywanie im znaczników z użyciem przeglądarki Design

Review na stronie 1505
Aby wydrukować plik DWF
2 W oknie dialogowym Drukuj, w polu Drukarka/ploter, z listy Nazwa wybierz

konfigurację DWF6 ePlot.pc3.
3 Ustaw odpowiednio pozostałe opcje wydruku dla pliku DWF.
5 W oknie dialogowym Przeglądaj w poszukiwaniu pliku wydruku wybierz położenie

i podaj nazwę dla pliku DWF.
Drukowanie plików DWF | 1251

Polecenia
KREŚL
Drukowanie plików DWFx

Można tworzyć pliki DWFx (DWF i XPS) w celu publikowania rysunków w sieci WWW
lub intranecie.
Drukowanie do plików DWFx umożliwia plik konfiguracyjny DWFx ePlot (XPS
Compatible). Każdy plik DWFx może zawierać jeden lub więcej arkuszy rysunków.
Pliki DWFx mogą być otwierane, przeglądane i drukowane przez dowolną osobę używającą
jednej z następujących aplikacji:
■ W programie Internet Explorer można przeglądać i drukować geometrie 2D plików

DWFx.
■ W programie Projekt Autodesk Design Review można przeglądać całe pliki DWFx,
powiększać i panoramować ich zawartość, włączać i wyłączać warstwy oraz oznaczać
rysunki.
Patrz także:
■ Publikowanie rysunku na stronie 1263

Aby wydrukować plik DWFx
2 W grupie Drukarka/ploter kliknij listę rozwijaną Nazwa i wybierz z niej konfigurację

DWFx ePlot (XPS Compatible).pc3.
3 Ustaw odpowiednio pozostałe opcje wydruku dla pliku DWFx.

i podaj nazwę dla pliku DWFx.
Polecenia
KREŚL
Drukowanie do plików DXB

Formaty plików DXB (plik binarny wymiany rysunków) są obsługiwane przez niesystemowy
sterownik plików DXB. Jest to format zwykle stosowany do „spłaszczenia” rysunków 3D
do 2D.
Plik wynikowy jest zgodny ze sterownikiem ADI DXB dostarczanym z poprzednimi
wydaniami programu. Sterownika DXB dotyczą następujące ograniczenia sterownika ADI:
■ Sterownik tworzy 16-bitowe pliki DXB zawierające wyłącznie wektory.
■ Sygnał wyjściowy DXB jest monochromatyczny, wszystkie wektory mają kolor 7.
■ Obrazy rastrowe i osadzone obiekty OLE nie są obsługiwane.
■ Sterownik ignoruje grubości linii obiektu i stylu wykresów.
Patrz także:
■ „Konfiguracja dla pliku wyjściowego”W dokumentacji Urządzenia peryferyjne i

sterowniki
Aby utworzyć plik DXB

1 Użytkownik powinien sprawdzić, czy posiada skonfigurowany sterownik dla
drukowania do plików DXB. (Zobacz temat Konfiguracja dla pliku wyjściowego w
dokumentacji Urządzenia peryferyjne i sterowniki).
Drukowanie do plików DXB | 1253

konfigurację formatu DXB.
4 Ustaw odpowiednio pozostałe opcje wydruku dla pliku DXB.

i podaj nazwę dla pliku DXB.
Polecenia
KREŚL
Drukowanie do formatów plików rastrowych

Niesystemowe sterowniki rastrowe obsługują kilka formatów plików rastrowych,
obejmujących Windows BMP, CALS, TIFF, PNG, TGA, PCX oraz JPEG. Sterownik rastrowy
jest najczęściej stosowany do kreślenia plików przeznaczonych dla publikacji.
Wszystkie, oprócz jednego, formaty obsługiwane przez ten sterownik tworzą
„bezwymiarowe” pliki rastrowe, których rozmiary są wyrażone w pikselach, a nie w calach
czy milimetrach. Format Wymiarowy CALS przeznaczony jest dla ploterów które akceptują
pliki CALS. Jeżeli twój plik współpracuje z plikami CALS, musisz sprecyzować rzeczywisty
rozmiar papieru i rozdzielczość. Określ rozdzielczość w punktach na cal w okienku Grafika
wektorowa w Edytorze konfiguracji plotera.
Domyślnie sterownik rastrowy drukuje tylko do plików. Jednakże w kreatorze Dodaj ploter
na stronie Porty można wybrać opcję Pokaż wszystkie porty. Opcję tę można uruchomić
także w Edytorze konfiguracji plotera na karcie Porty. Dzięki temu wszystkie porty w twoim
komputerze stają się dostępne dla konfiguracji. Gdy sterownik jest skonfigurowany na
kreślenie do portu, początkowo kreśli on do pliku, a następnie kopiuje ten plik do danego
portu. Aby drukowanie odbywało się bez przeszkód, upewnij się, że urządzenie przyłączone
do skonfigurowanego portu akceptuje i przetwarza dany plik. Dalszych informacji szukaj
w dokumentacji dostarczonej przez producenta urządzenia.
Typ, wielkość i głębia kolorów pliku rastrowego wyznacza rozmiar otrzymanego pliku.
Pliki rastrowe mogą bardzo się rozrastać. Należy użyć tylko potrzebnego wymiaru (w
pikselach) i niezbędnej głębi kolorów.

Dla wydruków rastrowych użytkownik może skonfigurować kolor tła w oknie dialogowym
Właściwości w Edytorze konfiguracji plotera. Jeśli zmienisz kolor tła na inny, wszystkie
obiekty kreślone w tym kolorze staną się niewidzialne.
Patrz także:

sterowniki
Aby utworzyć plik rastrowy

1 Użytkownik powinien sprawdzić, czy posiada skonfigurowany sterownik dla
drukowania do plików rastrowych. (Zobacz temat Konfiguracja dla pliku wyjściowego
w dokumentacji Urządzenia peryferyjne i sterowniki).

konfigurację formatu rastrowego.
4 Ustaw odpowiednio pozostałe opcje wydruku dla pliku rastrowego.

i podaj nazwę dla pliku rastrowego.
Polecenia
BMPWY
Zapisuje wskazane obiekty do pliku w (niezależnym od platformy) formacie BMP.
JPGWY
Zapisuje wybrane obiekty do pliku w formacie JPEG.
KREŚL
Drukowanie do formatów plików rastrowych | 1255

PNGWY
Zapisuje wybrane obiekty do pliku w formacie Portable Network Graphics (PNG).
TIFWY
Zapisuje wybrane obiekty w pliku o formacie TIFF.
Zmienne systemowe
RASTERDPI
Określa rozmiar papieru i skalowanie wydruku podczas zmiany urządzeń wyjściowych
z wymiarowego do bezwymiarowego lub odwrotnie.
Drukowanie plików Adobe PDF

Korzystając ze sterownika DWG na PDF, można tworzyć z rysunków pliki w formacie
Adobe® Portable Document Format (PDF).
Adobe® Portable Document Format (PDF) to standard elektronicznej wymiany informacji.
Pliki PDF można łatwo rozpowszechniać w celu wyświetlania i drukowania w programie
Adobe Reader dostępnym bezpłatnie w witrynie WWW firmy Adobe. Używając plików
PDF, można współużytkować rysunki praktycznie z każdym.
Podobnie jak w przypadku plików DWF6, pliki PDF są generowane w formacie wektorowym
w celu zachowania dokładności. Rysunki przekształcane w format PDF można łatwo
rozpowszechniać w celu przeglądania i drukowania za pomocą programu Adobe Reader
w wersji 7 lub nowszej.
Należy wykorzystać okno dialogowe Właściwości w Edytorze konfiguracji plotera do
dostosowania formatu wyjściowego. Aby otworzyć to okno, należy na karcie Ustawienia
urządzenia i dokumentu, ze struktury hierarchicznej wybierz pozycję Właściwości
niestandardowe. Następnie w obszarze Niestandardowe okno dialogowe kliknij przycisk
Właściwości niestandardowe.
Dane wyjściowe PDF można dostosować, określając rozdzielczość. W Edytorze konfiguracji
ploterów, w oknie dialogowym Właściwości niestandardowe można określić rozdzielczość
obrazów wektorowych i rastrowych w zakresie od 150 dpi do maksymalnie 4800 dpi. Można
również określić rozdzielczości niestandardowe dla obrazów wektorowych, gradientowych,
kolorowych i czarno-białych.

UWAGA Mimo że obiekty przezroczyste i przykrywające są poprawnie wyświetlane w
przeglądarce PDF, mogą nie być drukowane z tą samą wiernością wizualną w przypadku
korzystania z domyślnych ustawień wydruku. Jeśli rysunek zawiera obiekty przezroczyste,
konieczne może być dopasowanie pewnych ustawień w programie Adobe Acrobat.
Ustaw dla opcji Transparency Flattening wartość „Print as Image” lub zmniejsz wartość
Raster/Vector Balance w programie Adobe Acrobat. Aby uzyskać więcej informacji,
zajrzyj do dokumentacji dostarczonej przez firmę Adobe.
Patrz także:

sterowniki
Aby wydrukować plik PDF

konfigurację DWG to ePlot.pc3.
3 Ustaw odpowiednio opcje wydruku pliku PDF.

i podaj nazwę dla pliku PDF.
Aby wydrukować plik PDF w orientacji poziomej

konfigurację DWG na ePlot.pc3.
3 W sekcji Rozmiar papieru wybierz rozmiar papieru, którego dłuższy wymiar jest
podany najpierw. Przykładowo ANSI A (11.00 x 8.50 cali).

i podaj nazwę dla pliku PDF.
Drukowanie plików Adobe PDF | 1257

Polecenia
KREŚL
Drukowanie plików Adobe PostScript

Za pomocą sterownika Adobe PostScript użytkownik może wykorzystać rysunki programu
DWGs w wielu programach do komputerowego składu tekstu i z narzędziami typu Adobe
Acrobat Portable Document Format (PDF).
Niesystemowego sterownika PostScript można użyć do drukowania rysunków na drukarkach
PostScript i do plików PostScript. Użyj formatu pliku PS dla drukarek i formatu pliku EPS
dla plików. Jeśli kreślisz do sprzętowego portu wyjściowego, automatycznie nastawiony
jest sygnał wyjściowy PS. Gdy użytkownik drukuje do pliku i zamierza skopiować (wysłać)
ten plik na drukarkę, powinien skonfigurować wydruk w formacie PS.
Należy wykorzystać okno dialogowe Właściwości w Edytorze konfiguracji plotera do
dostosowania formatu wyjściowego. Aby otworzyć to okno, należy na karcie Ustawienia
urządzenia i dokumentu, ze struktury hierarchicznej wybierz pozycję Właściwości
niestandardowe. Następnie w obszarze Niestandardowe okno dialogowe kliknij przycisk
Właściwości niestandardowe.
Sterownik PostScript podtrzymuje trzy typy PostScript.
■ Poziom 1: Używaj dla większości ploterów.
■ Poziom 1.5: Używaj dla ploterów współpracujących z kolorowymi obrazami.
■ Poziom 2: Gdy używany ploter obsługuje Poziom 2 PostScript, można użyć tego
formatu, aby otrzymać mniejsze pliki i dzięki temu skrócić czas ich wydruku.
Opcje Kod Tokenize PostScript i Kompresja, w oknie dialogowym Właściwości

niestandardowe PostScript, redukują rozmiar plików wyjściowych i poprawiają czas
drukowania w urządzeniach współdziałających z tymi opcjami. Jeśli podczas drukowania
występują problemy, spróbuj wyłączyć te opcje. Jeśli efekt drukowania bez parametrów
optymalizacji będzie zadowalający, użytkownik może próbować włączać kolejno te opcje,
aby określić, które z nich obsługuje używana drukarka.

Niektóre aplikacje małej poligrafii współpracują tylko z Poziomem 1 PostScript. Jeśli masz
problemy z używaniem plików EPS, spróbuj obniżyć poziom PostScript i wyłączyć powyżej
opisaną optymalizację.
Włączenie miniatury rysunku do twojego pliku EPS powiększy go, ale umożliwi szybkie
przeglądanie wielu aplikacji. Przegląd WMF jest dla systemu Windows; przegląd EPSF jest
dla systemu Macintosh i innych platform.
UWAGA Załączenie obu obrazów podglądu może trzykrotnie zwiększyć rozmiar pliku.
Patrz także:
■ Eksportowanie plików PostScript

sterowniki
Aby wydrukować plik PostScript

1 Użytkownik powinien sprawdzić, czy posiada skonfigurowany sterownik plotera do
drukowania do plików w formacie PostScript. (Zobacz temat „Konfiguracja dla pliku
wyjściowego” w dokumentacji Urządzenia peryferyjne i sterowniki).

konfigurację formatu PostScript.
4 Ustaw odpowiednio pozostałe opcje wydruku dla pliku PostScript.

i podaj nazwę dla pliku PostScript.
Polecenia
KREŚL
Drukowanie plików Adobe PostScript | 1259

Tworzenie plików wydruku
Użytkownik może tworzyć pliki wydruku, które można wykorzystać w oprogramowaniu
do drukowania w tle lub oddać do biura wykonującego usługę drukowania.
Patrz także:
■ „Ustawianie konfiguracji szczegółowej urządzenia”w dokumentacji Urządzenia

peryferyjne i sterowniki
Aby utworzyć plik wydruku (PLT)

konfigurację plotera.
UWAGA Trzeba używać poprawnej konfiguracji plotera dla urządzenia

wyjściowego, aby utworzyć prawidłowy plik PLT.
3 Jeżeli opcja Drukuj do pliku jest dostępna i nie jest zaznaczona, zaznacz ją.
4 Ustaw odpowiednio pozostałe opcje wydruku dla pliku wydruku.

i podaj nazwę dla pliku wydruku.
Aby utworzyć plik wsadowy dla buforowania wydruku

Pliki wydruku są przeznaczone do użytku z programami do buforowania wydruków lub
do przekazania do firmy usługowej sporządzającej wydruki. Prostego pliku wsadowego
można użyć do drukowania plików PLT.
1 Otwórz edytor tekstu i zapisz plik wsadowy w folderze, w którym są zapisane pliki
PLT.
2 Nadaj nazwę pliku wsadowemu, na przykład MójBufor.bat
3 Dodaj następujący pojedynczy wiersz do pliku wsadowego:

copy %1 \\serwer\drukarka

Symbol %1 to parametr zastępowany nazwą pliku .plt wysyłanego do urządzenia
wyjściowego.
PORADA Jeśli urządzenie wyjściowe jest podłączone do komputera, wówczas

można zastąpić ścieżkę serwera wydruku portem drukarki, takim jak LPT1.
4 Zapisz plik wsadowy i zamknij edytor tekstu.
Aby wydrukować plik (PLT) z pliku wsadowego

W tej procedurze jest używany plik wsadowy utworzony w procedurze To create a batch
file for plot spooling.
1 Otwórz okno wiersza polecenia i zmień katalogi na katalog zawierający plik PLT i
plik wsadowy buforowania.
2 W wierszu polecenia wprowadź:

MójBufor.bat MójRysunek.plt
gdzie MójBufor.bat to nazwa utworzonego pliku wsadowego, a MójRysunek.plt to

nazwa pliku wydruku.
Plik PLT jest kopiowany do urządzenia wyjściowego i powstaje rysunek.
Polecenia
KREŚL
Tworzenie plików wydruku | 1261

1262
Publikowanie rysunku
31
Publikowanie jest uproszczoną alternatywą dla drukowania wielu rysunków. Można w prosty sposób
opublikować zestaw rysunków jako pojedynczy, elektroniczny, wieloarkuszowy plik DWF, DWFx lub PDF.
Publikowanie rysunku elektronicznego jako pliku DWF, DWFx lub PDF oszczędza czas i zwiększa wydajność,
udostępniając dokładne, skompresowane odwzorowania rysunków w łatwym do rozpowszechniania i
przeglądania pliku.
W programie Autodesk Design Review można przeglądać i drukować pliki DWF i DWFx. W programie
Internet Explorer 7 można przeglądać i drukować geometrie 2D plików DWFx.
Przegląd publikowania
Zestaw rysunków elektronicznych jest cyfrowym odpowiednikiem zestawu drukowanych
rysunków. Tworzenie elektronicznego zestawu rysunków polega na opublikowaniu rysunków
w pliku DWF, DWFx lub PDF.
Publikowanie pozwala na tworzenie w prosty sposób zestawu rysunków elektronicznych.
rysunków. Tworzenie elektronicznego zestawu rysunków polega na opublikowaniu rysunków
w pliku DWF, DWFx lub PDF.
Zestaw rysunków papierowych można utworzyć, publikując zestaw arkuszy dla plotera
podanego w ustawieniach strony każdego arkusza.
Używając okna dialogowego Opublikuj, można utworzyć zbiór rysunków do opublikowania
i zapisać listę jako plik opisów zestawu rysunków DSD (Drawing Set Descriptions). Można
dostosowywać zestaw rysunków dla określonego użytkownika, jak również dodawać i usuwać
arkusze w miarę rozwoju projektu. Po utworzeniu list arkuszy rysunkowych w oknie
dialogowym Opublikuj można opublikować rysunki na następujące sposoby:
■ Do plotera określonego w ustawieniach strony każdego arkusza (włączając rysunki, jakie

mają być wydrukowane do pliku)
1263
■ Pojedynczy, wieloarkuszowy plik DWF, DWFx lub PDF
■ Wiele, jednoarkuszowych plików DWF, DWFx lub PDF
Publikowanie w programie Autodesk Design Review

Publikowanie rysunku elektronicznego jako pliku DWF lub DWFx oszczędza czas i zwiększa
wydajność, udostępniając dokładne, skompresowane odwzorowania rysunków w łatwym
do rozpowszechniania i przeglądania pliku. Pozwala to również zachować integralność
oryginalnych rysunków.
Opublikowane pliki DWF mają format wektorowy (poza wstawionymi obrazami
rastrowymi), co zapewnia zachowanie dokładności.
Pliki DWFx są tworzone z zastosowaniem formatu XPS firmy Microsoft. Pliki DWFx to
archiwa ZIP zawierające także metadane. Metadane te można przeglądać tylko w programie
Autodesk Design Review.
W programach Internet Explorer 7 i Autodesk Design Review można przeglądać i drukować
ogólne grafiki. Rozbudowane metadane DWFx można przeglądać tylko w programie
Przeglądanie i drukowanie plików DWF i DWFx umożliwia program Autodesk Design
Review. Pliki DWF i DWFx można rozprowadzać za pomocą poczty e-mail, stron FTP,
stron internetowych projektu lub płyt CD.
Można określić, które właściwości i atrybuty związane z blokami mają zostać udostępnione
innym użytkownikom korzystającym z programu Autodesk Design Review. Można na
przykład przedstawić wykonawcy instalacji rurowych plik DWF lub DWFx zawierający
dane atrybutów bloku o elementach instalacji rurowej określonych w danych rysunku. Z
tego samego zestawu arkuszy można tylko dołączyć dane atrybutów bloku o punktach
oświetleniowych dla wykonawcy instalacji elektrycznej.
Domyślnie publikowane zadania przetwarzane są w tle, tak aby można było niezwłocznie
powrócić do rysunku. W tym samym czasie w tle może być przetwarzane tylko jedno
publikowane zadanie. Podczas przetwarzania zadania w tle można sprawdzić jego status,
umieszczając kursor nad ikoną plotera po prawej stronie paska stanu. Można również
obejrzeć szczegóły wszystkich wykonanych zadań wydrukowanych lub opublikowanych
w bieżącej sesji.
Aby sprawdzić status publikowanego zadania przetwarzanego w tle

■ Umieść kursor nad ikoną plotera na pasku stanu. Pojawi się etykieta narzędzi ze stanem
zadania.
1264 | Rozdział 31 Publikowanie rysunku

Aby anulować część lub całe publikowane zadanie przetwarzane w tle
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę plotera na pasku stanu. Kliknij polecenie
Anuluj arkusz <nazwa arkusza> lub Anuluj całe zadanie.
Aby obejrzeć szczegóły opublikowanych zadań

■ Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Drukuj ➤ Wyświetl szczegóły.
■ Na pasku statusu kliknij ikonę plotera.
2 W oknie dialogowym Szczegóły drukowania i publikowania obejrzyj szczegóły

opublikowanych zadań.
Aby włączyć lub wyłączyć publikowanie w tle za pomocą okna dialogowego

opcji
2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wydruk i publikacja, w polu Opcje

przetwarzania w tle zaznacz lub wyłącz opcję Włącz drukowanie w tle podczas
publikowania.
Aby włączyć lub wyłączyć publikowanie w tle za pomocą okna dialogowego

publikowania
1 Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Opublikuj ➤ Opublikuj.
2 W grupie Opublikuj zaznacz lub usuń zaznaczenie pola wyboru Opublikuj w tle.
USTAWIENIASTR
Przegląd publikowania | 1265

OPUBLIKUJ
BACKGROUNDPLOT
Określa status włączenia opcji drukowania w tle dla drukowania i publikowania.
Tworzenie i modyfikowanie zestawu rysunków do

opublikowania
Można utworzyć kolekcję arkuszy rysunków do jednoczesnego opublikowania w jednym
lub wielu plikach DWF, DWFx lub PDF. Można dostosowywać zestaw rysunków dla
określonego użytkownika, jak również dodawać i usuwać arkusze w zestawie rysunków,
zmieniać ich kolejność i ich nazwy oraz kopiować je w miarę rozwoju projektu.
Można publikować bezpośrednio w formacie elektronicznym, który może być
rozpowszechniany pocztą elektroniczną, na stronach FTP, stronach WWW projektu lub
dyskach CD. Można zapisać zestaw rysunków utworzony w celu opublikowania w pliku
opisów zestawów rysunków (DSD).
UWAGA Należy usunąć arkusze rysunków, które nie mają być włączone do zestawu
rysunków. Układy muszą zostać zainicjowane przed opublikowaniem. (Układ jest
inicjowany, jeśli jego rozmiar papieru jest określony w ustawieniach strony jako dowolny
rozmiar, inny niż 0 x 0).
Aby utworzyć zestaw rysunków do opublikowania

1 Otwieranie rysunku. Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Opublikuj ➤ Opublikuj.
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Opublikuj. Jeśli w menu skrótów zaznaczona

jest opcja Dołącz układy podczas dodawania arkuszy, na liście arkuszy będą
wyświetlane wszystkie układy w bieżącym rysunku.
2 W oknie dialogowym Opublikuj można zmodyfikować listę arkuszy w następujący

sposób:
■ Dodaj arkusze. Aby dodać arkusze z innych rysunków, kliknij przycisk Dodaj
arkusze (lub przeciągnij rysunki z pulpitu). W oknie dialogowym Wybierz rysunki
dokonaj wyboru rysunków. Kliknij przycisk Wybierz, aby dodać je do listy arkuszy
w oknie dialogowym Opublikuj. Wszystkie układy rysunku stają się oddzielnymi
arkuszami na liście arkuszy rysunku. Można usunąć konkretne arkusze, jeśli nie
mają być częścią zestawu rysunków. Układ musi zostać zainicjowany (jego rozmiar

papieru musi być określony w ustawieniach strony jako dowolny rozmiar inny
niż 0 x 0), zanim będzie można go opublikować.
UWAGA Aby podczas dodawania arkusza do zestawu rysunków dołączyć wszystkie

układy, upewnij się, że opcja Dołącz układy podczas dodawania arkuszy, znajdująca
się w menu skrótów, jest zaznaczona.
■ Dołączanie układów modelu. Jeśli dołączony zostanie niezainicjowany układ

modelu (rozmiar papieru nie jest określony w ustawieniach strony lub ma
ustawioną wartość 0 x 0), zostanie on oznaczony jako Niezainicjowany w kolumnie
Status listy arkuszy. Może on zostać wydrukowany, jeśli zostanie dla niego wybrane
zastąpienie układu strony w oknie dialogowym Opublikuj, z listy rozwijanej
ustawień strony, w polu Ustawienia strony listy arkuszy.
UWAGA Aby podczas dodawania arkuszy do zestawu rysunków dołączyć model,

upewnij się, że opcja Dołącz model podczas dodawania arkuszy, znajdująca się w
menu skrótów, jest zaznaczona.
■ Usuń arkusze. Aby usunąć arkusze z listy, zaznacz jeden lub więcej arkuszy na
liście. Kliknij przycisk Usuń arkusze. Aby usunąć wszystkie arkusze, kliknij
zaznaczenie prawym przyciskiem myszy. Kliknij przycisk Usuń wszystko.
■ Zmień kolejność arkuszy. Aby zmienić kolejność arkuszy o jedno miejsce na

liście, zaznacz arkusz. Kliknij przycisk Przesuń arkusz w górę lub Przesuń arkusz
w dół. Arkusze w zestawie rysunków są wyświetlane lub drukowane w porządku
wyświetlonym na liście.
■ Zmień nazwę arkusza. Aby zmienić nazwę arkusza, zaznacz go na liście i kliknij
prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Zmień nazwę arkusza. Podaj nową
nazwę arkusza.
■ Zmień ustawienia strony. Aby zmienić ustawienia strony dla układu, wybierz
arkusz i z listy Ustawienia strony wybierz nazwany układ strony lub zaznacz
więcej niż jeden arkusz i kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie
Zmień ustawienia strony. Z listy Ustawienia strony wybierz ustawienia strony
lub wybierz opcję Importuj, aby zaimportować ustawienia strony z innego rysunku
lub szablonu. W oknie dialogowym Importuj ustawienia strony wybierz rysunek
zawierający jedno lub więcej ustawień strony. Kliknij przycisk Importuj. Z listy
Ustawienia strony wybierz nazwane ustawienia strony.
Tworzenie i modyfikowanie zestawu rysunków do opublikowania | 1267

UWAGA Zmień ustawienia strony dla każdego układu, w zależności od żądanego
rezultatu. Ustawienia strony obszaru modelu można zastosować jedynie do arkuszy
obszaru modelu; ustawienia strony obszaru papieru można zastosować jedynie
do arkuszy obszaru papieru.
■ Kopiuj arkusze. Aby skopiować jeden lub więcej arkuszy rysunku, wybierz arkusze
z listy i kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Kopiuj wybrane
arkusze. Skopiowane arkusze rysunku zostają dodane i podświetlone na końcu
listy arkuszy. Po skopiowaniu arkusza jego nazwa zostaje utworzona przez dodanie
-kopia(n) na końcu nazwy oryginalnego arkusza. Jeśli na przykład użytkownik
utworzy jedną kopię arkusza o nazwieInstalacje, skopiowany arkusz zostanie
nazwany Instalacje—Kopia(1). Przy każdym kopiowaniu tego samego arkusze
wartość n jest zwiększana o 1. Dzięki tworzeniu kopii arkusza można utworzyć
różne ustawienia strony i inne ustawienia dla tego samego arkusza.
3 Gdy lista arkuszy rysunku jest gotowa i skonfigurowana dla zestawu rysunków, kliknij
przycisk Zapisz listę.
4 W oknie dialogowym Zapisz listę jako, w polu Nazwa pliku wprowadź nazwę listy.
Kliknij przycisk Zapisz.
Lista zestawów rysunków jest zapisywana jako plik DSD (Opis zestawu rysunków).
Aby skopiować arkusze w zestawie rysunków do opublikowania
2 Upewnij się, czy arkusze, które mają zostać skopiowane, znajdują się na liście w oknie
dialogowym Opublikuj.
3 Kliknij wybór prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Kopiuj wybrane arkusze.
Skopiowane arkusze rysunku zostają dodane i podświetlone na końcu listy arkuszy.
Po skopiowaniu arkusza jego nazwa zostaje utworzona przez dodanie -kopia(n) na
końcu nazwy oryginalnego arkusza.
Jeśli na przykład użytkownik utworzy jedną kopię arkusza o nazwieInstalacje,
skopiowany arkusz zostanie nazwany Instalacje-Kopia(1).
Przy każdym kopiowaniu tego samego arkusze wartość n jest zwiększana o 1. Dzięki
tworzeniu kopii arkusza można utworzyć różne ustawienia strony i inne ustawienia
dla tego samego arkusza.

Aby zmienić ustawienia strony jednego lub wielu arkuszy w zestawie
rysunków do opublikowania
2 Upewnij się, czy arkusze, dla których mają zostać zmienione ustawienia strony,
znajdują się na liście w oknie dialogowym Opublikuj.
3 Zaznacz jeden lub więcej arkuszy na liście.
4 Kliknij wybór prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Zmień ustawienia strony.
5 Z listy Ustawienia strony wybierz ustawienia strony, które mają zostać zastosowane
dla arkuszy rysunku.

Aby opublikować wiele układów w rysunku

1 W obszarze rysunku kliknij kartę układu, który ma zostać opublikowany.
2 Naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl, a następnie kliknij inne karty układów, które
mają zostać opublikowane.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy jedną z zaznaczonych kart układów. Kliknij

polecenie Publikuj wybrane układy.
4 W oknie dialogowym Opublikuj zmień ustawienia wybranych układów.
5 Kliknij przycisk Opublikuj.
OPUBLIKUJ
Tworzenie i modyfikowanie zestawu rysunków do opublikowania | 1269

Tworzenie zestawu rysunków papierowych lub pliku
wydruku
Zestaw rysunków można opublikować do plotera lub do pliku wydruku.
Można zbierać arkusze rysunku do dostosowanego zestawu rysunków i publikować arkusze
do plotera nazwanego w ustawieniach strony każdego arkusza. Jeśli nazwane urządzenie
drukujące jest ploterem papieru, wynikiem będzie zestaw rysunków papierowych.
Jeśli ploter jest skonfigurowany, aby drukować do pliku, arkusze zostaną zapisane do plików
w miejscu określonym w oknie dialogowym Opcje publikowania. Plik wydruku każdego
arkusza rysunku jest zapisywany pod tą samą nazwą co arkusz, z odpowiednim
rozszerzeniem pliku (na przykład .plt, .jpg lub .bmp). Domyślne położenie może zostać
zmienione w oknie dialogowym Opcje, na karcie Wydruk i publikacja, w polu Drukuj do
pliku.
Aby opublikować wiele arkuszy

1 Przytrzymaj wciśnięty klawisz Shift i kliknij, aby wybrać karty arkusza.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Opublikuj wybrane układy.
3 W oknie dialogowym Opublikuj wybierz opcję Ploter, PDF, DWF lub DWFx z listy
rozwijanej Opublikuj do: i kliknij opcję Opublikuj.
USTAWIENIASTR
KREŚL
MENPLOT
OPUBLIKUJ

Publikowanie zestawów arkuszy
Można opublikować elektroniczny zestaw rysunków w postaci pliku DWF, DWFx lub PDF.
Można łączyć arkusze rysunków w skonfigurowane zestawy rysunków elektronicznych.
rysunków. Pozwala to na udostępnianie pracy klientom, dostawcom lub osobom w firmie,
które mogą potrzebować rysunków w celu przejrzenia lub do uwzględnienia w dokumentacji.
Elektroniczny zestaw rysunków można zapisać jako
■ Pojedynczy, wieloarkuszowy plik DWF, DWFx lub PDF
■ Wiele jednoarkuszowych plików DWF, DWFx lub PDF
Zestaw rysunków opublikowany w postaci elektronicznej można wysłać jako załącznik

e-mail, udostępnić go z użyciem stron współpracy typu Autodesk Buzzsaw lub w witrynie
internetowej. Używając programu Autodesk Design Review, można przeglądać lub drukować
tylko potrzebne układy.
Można użyć domyślnego zainstalowanego sterownika plotera lub zmodyfikować ustawienia
konfiguracji, takie jak głębia kolorów, kompresja pliku, obsługa czcionek i inne opcje.
Modyfikacja oryginalnego pliku konfiguracji plotera ma wpływ na wszystkie drukowane
i publikowane w przyszłości pliki DWF, DWFx lub PDF.
WAŻNE Przed wprowadzeniem jakichkolwiek zmian należy utworzyć kopię oryginalnego

pliku konfiguracji plotera.
Patrz także:
■ Ustawianie opcji publikowania na stronie 1279

Tworzenie pliku DWF, DWFx lub PDF za pomocą funkcji publikowania

1 Otwieranie rysunku. Kliknij kolejno kartę Wyjście ➤ panel Opublikuj ➤ Opublikuj.
Zostanie wyświetlone okno dialogowe Opublikuj. Jeśli zaznaczona jest opcja Dołącz
układy podczas dodawania arkuszy, w menu skrótów lub w oknie dialogowym
Opublikuj, wszystkie układy w bieżącym rysunku są wyświetlone na liście arkuszy.
Publikowanie zestawów arkuszy | 1271

2 W oknie dialogowym Opublikuj arkusze rysunku można zmodyfikować listę rysunków
w następujący sposób:
■ Dodaj arkusze. Aby dodać arkusze z innych rysunków, kliknij przycisk Dodaj
arkusze (lub przeciągnij rysunki z pulpitu). W oknie dialogowym Wybierz rysunki
dokonaj wyboru rysunków. Kliknij przycisk Wybierz, aby dodać je do listy arkuszy
w oknie dialogowym Opublikuj. Wszystkie układy rysunku stają się oddzielnymi
arkuszami na liście arkuszy rysunku. Należy usunąć arkusze, które nie mają być
włączone do zestawu rysunków.
UWAGA Aby dołączyć wszystkie układy przy dodawaniu arkuszy do zestawu

rysunków, zaznacz opcję Dołącz kartę Arkusze przy dodawaniu arkuszy w menu
skrótów lub na karcie Układ, w grupie Dołącz przy dodawaniu arkuszy.
■ Dołączanie układów modelu. Jeśli dołączony zostanie niezainicjowany układ

modelu (rozmiar papieru nie jest określony w ustawieniach strony lub ma
ustawioną wartość 0 x 0), zostanie on oznaczony jako Niezainicjowany w kolumnie
Status listy arkuszy. Może on zostać wydrukowany, jeśli zostanie dla niego wybrane
zastąpienie układu strony w oknie dialogowym Opublikuj, z listy rozwijanej
ustawień strony, w polu Ustawienia strony listy arkuszy.
UWAGA Aby dołączyć obszar modelu przy dodawaniu arkuszy do zestawu

rysunków, zaznacz opcję Dołącz kartę Model przy dodawaniu arkuszy w menu
skrótów lub na karcie Model, w grupie Dołącz przy dodawaniu arkuszy.
■ Usuń arkusze. Aby usunąć arkusze z listy, wybierz jeden lub więcej arkuszy z
listy, a następnie kliknij przycisk Usuń arkusze. Aby usunąć wszystkie arkusze,
kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij przycisk Usuń wszystko.
■ Zmień kolejność arkuszy. Aby zmienić kolejność arkuszy o jedno miejsce na

liście, zaznacz arkusz. Kliknij przycisk Przesuń arkusz w górę lub Przesuń arkusz
w dół. Arkusze w zestawie rysunków są wyświetlane lub drukowane w porządku
wyświetlonym na liście.
■ Zmień nazwę arkusza. Aby zmienić nazwę arkusza, zaznacz go na liście i kliknij
prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Zmień nazwę arkusza. Podaj nową
nazwę arkusza.
■ Zmień ustawienia strony. Aby zmienić ustawienia strony dla układu, wybierz
arkusz i z listy Ustawienia strony wybierz nazwany układ strony lub zaznacz
więcej niż jeden arkusz i kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie
Zmień ustawienia strony. Z listy Ustawienia strony wybierz ustawienia strony
lub wybierz opcję Importuj, aby zaimportować ustawienia strony z innego rysunku
lub szablonu. W oknie dialogowym Importuj ustawienia strony wybierz rysunek

zawierający jedno lub więcej ustawień strony. Kliknij przycisk Importuj. Z listy
Ustawienia strony wybierz nazwane ustawienia strony.

■ Kopiuj arkusze. Aby skopiować jeden lub więcej arkuszy rysunku, wybierz arkusze
z listy i kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Kopiuj wybrane
arkusze. Skopiowane arkusze rysunku zostają dodane i podświetlone na końcu
listy arkuszy. Po skopiowaniu arkusza jego nazwa zostaje utworzona przez dodanie
-kopia(n) na końcu nazwy oryginalnego arkusza. Jeśli na przykład użytkownik
utworzy jedną kopię arkusza o nazwieInstalacje, skopiowany arkusz zostanie
nazwany Instalacje—Kopia(1). Przy każdym kopiowaniu tego samego arkusze
wartość n jest zwiększana o 1. Dzięki tworzeniu kopii arkusza można utworzyć
różne ustawienia strony i inne ustawienia dla tego samego arkusza.
3 Gdy lista arkuszy rysunku jest gotowa i skonfigurowana dla zestawu rysunków, kliknij
przycisk Zapisz listę arkuszy.
UWAGA Przed kliknięciem przycisku Zapisz listę arkuszy upewnij się, że rysunek
został zapisany.
4 W oknie dialogowym Zapisz listę jako, w polu Nazwa pliku wprowadź nazwę listy.
Lista zestawów rysunków jest zapisywana jako plik DSD (opis zestawu rysunków).
5 W oknie dialogowym Opublikuj, w obszarze Opublikuj w kliknij opcję Format DWF

i wybierz opcję Plik DWF lub Plik DWFx. Kliknij przycisk Opublikuj.
6 W oknie dialogowym Określ plik DWF wprowadź nazwę pliku.

Pole Pliki typu ma wartość DWF lub DWFx, w zależności od wybranego formatu
DWF.
7 Kliknij przycisk Wybierz, aby podać nazwę i położenie docelowe dla pliku DWF lub
DWFx.
UWAGA Możesz także podać adres URL, aby plik DWF lub DWFx został załadowany
na serwer FTP lub witrynę WWW.
8 Kliknij przycisk Zapisz, aby rozpocząć tworzenie elektronicznego zestawu rysunków.

Jeśli włączona jest opcja publikowania w tle, animowana ikona plotera po prawej
stronie paska stanu wskazuje, że zadanie publikowania jest w toku.
9 Aby zobaczyć informacje o przetwarzanym zadaniu publikowania, kliknij prawym

przyciskiem myszy ikonę plotera znajdującą się z prawej strony paska stanu. Kliknij
polecenie Zobacz szczegóły drukowania i publikowania.
Informacje w oknie dialogowym Szczegóły drukowania i publikowania są również
zapisywane do pliku dziennika drukowania i publikowania.
10 Jeśli zainstalowano odpowiednią przeglądarkę, można wyświetlić zawartość pliku

DWF lub DWFx. Prawym przyciskiem myszy kliknij ikonę plotera po prawej stronie
paska stanu. Kliknij Widok pliku DWF.
Tworzenie pliku DWF, DWFx lub PDF za pomocą programu Eksplorator

Windows
1 Otwórz Eksploratora Windows.
2 Zaznacz rysunki do opublikowania jako pliki DWF lub DWFx.

Aby zaznaczyć grupę sąsiadujących (lub niesąsiadujących) plików, klikając pliki,
przytrzymaj naciśnięty klawisz Ctrl (lub klawisz Shift).
UWAGA Używając menu skrótów w Eksploratorze Windows, można publikować

tylko pliki 2D DWF i 2D DWFx.
3 Kliknij wybór prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Opublikuj plik DWF.
W tymczasowej sesji programu AutoCAD pojawi się okno dialogowe Określ plik
DWF.
4 W polu Pliki typu określ wartość *.dwfx lub *.dwf.
5 Wpisz nazwę pliku lub wybierz plik.

Program AutoCAD publikuje plik rysunku, używając następujących opcji:
Typ DWF = Wieloarkuszowy
Hasło = Wyłączone
Informacje o warstwie = Nie dołączaj
Informacje o bloku = Nie dołączaj
Plik DWF/DWFx/PDF jest domyślnie zapisywany w tej samej lokalizacji co wybrane

pliki rysunków.

Tworzenie pliku DWF, DWFx lub PDF i wysyłanie za pomocą poczty e-mail
przy użyciu programu Eksplorator Windows
1 Otwórz Eksploratora Windows.
2 Zaznacz rysunki do opublikowania w plikach DWF lub DWFx.

Aby zaznaczyć grupę sąsiadujących (lub niesąsiadujących) plików, klikając pliki,
przytrzymaj naciśnięty klawisz Ctrl (lub klawisz Shift).
UWAGA Używając menu skrótów w Eksploratorze Windows, można publikować

tylko pliki 2D DWF i 2D DWFx.
3 Kliknij wybór prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Opublikuj plik DWF i
wyślij w wiadomości e-mail.
W tymczasowej sesji programu AutoCAD wyświetlane okno dialogowe Określ plik
DWF.
4 W polu Pliki typu określ wartość *.dwfx lub *.dwf.
5 Wpisz nazwę pliku lub wybierz plik.

Plik DWF lub DWFx zawiera następujące ustawienia:
Typ DWF = Wieloarkuszowy
Hasło = Wyłączone
Informacje o warstwie = Nie dołączaj
Informacje o bloku = Nie dołączaj
6 Program AutoCAD otwiera domyślnego klienta poczty e-mail, a w nim — nową

wiadomość e-mail z utworzonym plikiem DWF lub DWFx jako załącznikiem.
USTAWIENIASTR
OPUBLIKUJ

PUBLISHHATCH
Określa, czy wzory kreskowań publikowane w formacie DWF lub DWFx po otwarciu w
programie Autodesk Impression mają być traktowane jako jeden obiekt.
Ponowne publikowanie zestawu rysunków

Można ponownie publikować listy arkuszy rysunku zapisane poprzednio w formacie DSD
(opisy zestawów rysunków).
Po zaktualizowaniu rysunków można ponownie opublikować zestaw rysunków. Ponowne
opublikowanie kolekcji arkuszy rysunku jest proste, jeśli zestaw rysunków został zapisany
w pliku DSD (Opis zestawu rysunków).
Aby ponownie opublikować zestaw rysunków
2 Jeżeli rysunek jest otwarty, kliknij prawym przyciskiem myszy w oknie dialogowym
Opublikuj arkusze rysunku. Kliknij przycisk Usuń wszystko, aby usunąć układy z
listy arkuszy rysunków.
3 W oknie dialogowym Opublikuj kliknij przycisk Wczytaj listę arkuszy.
4 W oknie dialogowym Wczytaj listę arkuszy wybierz położenie pliku DSD lub pliku
BP3. Kliknij przycisk Wczytaj.
Arkusze rysunku w zapisanym zestawie rysunków zostaną wyświetlone na liście.
5 W grupie Opublikuj w zaznacz kliknięciem opcję Format DWF. Kliknij opcję Plik
DWF lub opcję Plik DWFx.
6 Kliknij przycisk Opublikuj, aby uruchomić proces.

Animowana ikona plotera po prawej stronie paska stanu wskazuje, że zadanie
publikowania jest w toku.
7 Jeśli włączona jest opcja publikowania w tle, można zobaczyć informacje o

przetwarzanym zadaniu publikowania. Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę
plotera znajdującą się z prawej strony paska stanu. Kliknij polecenie Zobacz szczegóły
drukowania i publikowania. Informacje w oknie dialogowym Szczegóły drukowania
i publikowania są również zapisywane do pliku dziennika drukowania i publikowania.

OPUBLIKUJ
Wyświetlanie elektronicznego zestawu rysunków w

programie Autodesk Design Review
Opublikowany elektroniczny zestaw rysunków w formacie DWF lub DWFx można
przeglądać i drukować w programie Autodesk Design Review.
Opublikowany zestaw rysunków jest cyfrowym odpowiednikiem wydruków na papierze
utworzonych z oryginalnych rysunków. Zestaw rysunków, który jest zapisywany jako plik
DWF lub DWFx, może być przeglądany i drukowany przez dowolną osobę używającą
programu Autodesk Design Review.
UWAGA W przypadku plików DWFx można przeglądać geometrie 2D w programie

Internet Explorer 7.
Za pomocą programu Autodesk Design Review można otwierać, przeglądać i drukować

wszystkie formaty plików DWF i DWFx oraz obrazy w formatach rastrowych. Można
panoramować, powiększać i przeglądać pojedyncze arkusze rysunków oraz rzutnie. Można
również przeglądać informacje dotyczące warstwy, danych i właściwości zestawu arkuszy
oraz właściwości niestandardowe, jeżeli są zawarte w pliku DWF lub DWFx. Podczas
przesuwania kursora przez geometrię DWF lub DWFx w przeglądarce obiekty zawierające
dane skojarzone są podświetlane na czerwono. Aby uzyskać więcej informacji na temat
programu Autodesk Design Review, zobacz Przeglądanie plików i przypisywanie im
znaczników z użyciem przeglądarki Design Review na stronie 1505.
Odbiorcy zestawów rysunków w formacie DWF lub DWFx nie muszą znać ani posiadać
programu. Używając programu Autodesk Design Review, można z dowolnego miejsca na
świecie przeglądać i drukować wysokiej jakości układy.
Program Autodesk Design Review działa jako samodzielna aplikacja lub aplikacja osadzona
w dowolnej aplikacji, która obsługuje formanty ActiveX, takiej jak Microsoft® Internet
Explorer.
Informacje o produkcie i łącze pobierania programu Autodesk Design Review znajdują się
na stronie Products (Produkty) w witrynie internetowej firmy Autodesk.
Patrz także:

Wyświetlanie elektronicznego zestawu rysunków w programie Autodesk Design Review | 1277

Aby wyświetlić plik 2D DWFx w programie Internet Explorer 7
■ Kliknij i przeciągnij plik DWFx do okna programu Internet Explorer 7.
■ Kliknij przycisk OK w oknie dialogowym programu Internet Explorer.

Zawartość pliku DWFx zostanie wyświetlona w nowym oknie.
UWAGA Jeśli funkcja blokowania wyskakujących okienek jest włączona, wybierz

opcję Zezwalaj na zablokowaną zawartość i kliknij przycisk Tak w wyświetlonym
monicie.
Aby wyświetlić ostatnio opublikowany plik DWF

■ W programie kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę plotera po prawej stronie paska
stanu. Kliknij opcję Widok pliku DWF.
UWAGA Ta opcja jest dostępna w sytuacji, gdy na komputerze jest zainstalowana

odpowiednia przeglądarka.
Plik DWF jest wyświetlany w programie Autodesk Design Review (jeśli jest zainstalowany)
lub w zainstalowanej przeglądarce DWF Viewer (jeśli program Autodesk Design Review
nie jest zainstalowany).
Aby wyświetlić ostatnio opublikowany plik DWFx

■ W programie kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę plotera po prawej stronie paska
stanu. Kliknij opcję Widok pliku DWF.
Ta opcja jest dostępna w sytuacji, gdy na komputerze jest zainstalowana odpowiednia
przeglądarka.
Plik DWFx jest wyświetlany w jednej z aplikacji (jeśli są zainstalowane): Autodesk
Design Review (domyślnie) lub Internet Explorer 7 (tylko pliki 2D DWFx).
OPUBLIKUJ

Ustawianie opcji publikowania
Istnieje możliwość ustawienia opcji publikowania, takich jak położenie pliku wyjściowego,
opcje nazwy pliku wieloarkuszowego, ochrona hasłem oraz dołączanie (lub nie) informacji
o warstwach.
Można także wybrać typy informacji prezentowanych w opublikowanych plikach DWF,
DWFx lub PDF oraz czy rysunki mają być publikowane automatycznie.
Można dołączyć następujące typy metadanych:
■ Blok właściwości standardowych oraz blok właściwości i atrybutów niestandardowych
■ Właściwości zawarte w obiektach niestandardowych
Do określenia bloków i właściwości, które będą zamieszczone w opublikowanym pliku

DWF, DWFx lub PDF, służy plik szablonu bloku (BLK). Do tworzenia lub zmiany ustawień
pliku szablonu bloku (BLK) używane jest okno dialogowe szablonu bloku. Można również
użyć plików BLK utworzonych za pomocą kreatora Wyodrębnianie atrybutów.
Po zmianie ustawień w oknie dialogowym Opcje publikowania można zapisać ustawienia
w pliku opisu zestawu rysunków (DSD), aby użyć ich przy ponownym publikowaniu
rysunków.
W Okno dialogowe Opcje publikowania automatycznego można także określić, czy plik
DWF, DWFx lub PDF ma być tworzony automatycznie po zapisaniu lub zamknięciu
rysunku.
UWAGA Plików PDF nie można chronić hasłem.
Określanie położeń plików wynikowych i ich typów, nazw oraz ustawień

zabezpieczeń dla formatu DWF, DWFx, PDF i plików wydruku
1 Kliknij kolejno kartę Wyniki pracy ➤ panel Wydruk ➤ Drukowanie zbiorcze.
2 Kliknij Opcje publikowania.
3 W oknie dialogowym Opcje publikowania zmień żądane ustawienia. Kliknij przycisk

OK.
UWAGA W hasłach plików DWF i DWFx jest rozróżniana wielkość liter. Hasło lub
wyrażenie może składać się z liter, cyfr, znaków interpunkcyjnych lub znaków
niezgodnych ze standardem ASCII. Listę haseł i nazwy zabezpieczonych nimi plików
DWF lub DWFx należy przechowywać w bezpiecznym miejscu. Jeżeli hasło zostanie
zgubione lub zapomniane, nie będzie można go odtworzyć. Plików PDF nie można
chronić hasłem.
Ustawianie opcji publikowania | 1279

Określanie wyświetlania monitu o nazwę wieloarkuszowego pliku DWF,
DWFx lub PDF
2 W grupie Opublikuj w kliknij opcję Format DWF.
3 Kliknij opcję Plik DWF lub opcję Plik DWFx.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Opcje publikowania.
5 W okienku Opcje ogólne DWF, w obszarze Typ DWF wybierz z listy rozwijanej opcję
Wieloarkuszowy DWF.
6 W oknie dialogowym Opcje publikowania wybierz opcję Monit o nazwę, aby program
monitował o podanie nazwy pliku przy każdej operacji publikowania pliku DWF.
8 W oknie dialogowym Opublikuj kontynuuj wykonywanie zadań publikowania, a

następnie zamknij to okno dialogowe.
Dołączanie informacji o warstwie lub bloku do opublikowanego pliku DWF,

DWFx lub PDF
UWAGA Można użyć plików szablonów bloków (BLK) utworzonych za pośrednictwem

okna dialogowego opcji publikowania lub plików BLK utworzonych za pośrednictwem
kreatora Wyodrębnianie atrybutów.

5 W elemencie Opcje danych DWF wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ W obszarze Informacje o warstwie kliknij listę rozwijaną i wybierz z niej opcję
Dołącz.
■ W obszarze Informacje o bloku kliknij listę rozwijaną i wybierz z niej opcję Dołącz.

UWAGA Domyślne ustawienie opcji Informacje o bloku i Informacje o warstwie
to Nie dołączaj. Jeżeli dołączanie informacji o bloku lub warstwie zostanie włączone,
będzie można włączać lub wyłączać poszczególne warstwy podczas wyświetlania
lub drukowania pliku DWF, a także za pomocą przeglądarki przeglądać lub
drukować informacje dotyczące właściwości i atrybutów bloku zawarte w pliku
DWF lub DWFx.

Aby utworzyć plik szablonu bloku (BLK)


5 W okienku Opcje danych DWF, w obszarze Informacje o bloku kliknij listę rozwijaną
i wybierz z niej opcję Dołącz.
6 Kliknij w opcjach danych DWF, plik szablonu bloku, aby wyświetlić listę rozwijaną,
a następnie kliknij polecenie Utwórz.
Otworzy się okno dialogowe szablonu bloku do publikowania, w którym w polu bloku
rysunku źródłowego wyświetlany będzie bieżący rysunek.
UWAGA Zbiór roboczy rysunków z tej listy jest całkowicie niezależny od rysunków,
jakie mają zostać opublikowane.

■ Jeżeli rysunek zawiera właściwości bloku, jakie mają zostać dołączone do
opublikowanego pliku DWF lub DWFx, kliknij opcję Wyszukaj bloki.
Program przeszukuje plik DWG w poszukiwaniu niepowtarzalnych definicji
bloku oraz właściwości i atrybutów z nimi skojarzonych.
■ Jeżeli rysunek nie zawiera właściwości bloku, które mają zostać umieszczone w
opublikowanym pliku DWF lub DWFx, kliknij przycisk Dodaj.
Wyświetlone zostanie okno dialogowe Wybierz rysunki. Wybierz rysunki, aby
dodać je do listy rysunków źródłowych bloku. Można również dodawać i usuwać

rysunki zawierające bloki docelowe, których właściwości mają zostać zawarte w
opublikowanym pliku DWF lub DWFx. Kliknij przycisk Wyszukaj bloki.
Plik DWG jest przeszukiwany w poszukiwaniu wszystkich niepowtarzalnych
definicji bloku oraz właściwości i atrybutów z nimi skojarzonych.
UWAGA Domyślnie dołączone są ustawienia dla bloków zagnieżdżonych i

bloków w odnośnikach zewnętrznych. Jeżeli te ustawienia bloków mają zostać
pominięte, kliknij przycisk Opcje w oknie dialogowym Opublikuj szablon bloku
i wyłącz odpowiednie opcje.
8 W oknie dialogowym Opublikuj szablon bloku, w obszarze Dane bloku do

opublikowania, Niepowtarzalne bloki z rysunków źródłowych, Zaznacz bloki do
opublikowania zaznacz nazwy bloków, które mają zostać dołączone do
opublikowanych plików DWF lub DWFx. Prawym przyciskiem myszy można wybrać
lub usunąć zaznaczenia wszystkich pól.
9 W obszarze Dane bloku do opublikowania, Właściwości wybranych bloków, Zaznacz

bloki do opublikowania zaznacz właściwości, które mają zostać dołączone do
opublikowanych plików DWF lub DWFx. Prawym przyciskiem myszy można wybrać
lub usunąć zaznaczenia wszystkich pól.
Na liście wyświetlane są wszystkie właściwości wybranych bloków.
UWAGA W przypadku wybrania bloku z listy i usunięcia zaznaczeń jego właściwości

w wynikowym pliku DWF lub DWFx opublikowana zostanie tylko nazwa bloku;
informacje dotyczące właściwości nie zostaną dołączone.
10 Kliknij przycisk Zapisz, aby przypisać nazwę i zapisać plik szablonu bloku. Kliknij
przycisk OK.
Nowy plik szablonu bloku jest teraz dostępny w obszarze opcji danych pliku DWF
okna dialogowego szablonu bloku do opublikowania.

Aby edytować plik szablonu bloku (BLK)


5 W okienku Opcje danych DWF, w obszarze Informacje o bloku kliknij listę rozwijaną
i wybierz z niej opcję Dołącz.
6 Kliknij w opcjach danych DWF, Plik szablonu bloku, aby wyświetlić listę rozwijaną
i wybierz pozycję Edycja.
7 W oknie dialogowym wyboru szablonu bloku kliknij plik szablonu bloku, który ma
być edytowany, a następnie kliknij przycisk Wybierz.
UWAGA Zbiór roboczy rysunków z tej listy jest całkowicie niezależny od rysunków,
które mają zostać opublikowane.
8 W oknie dialogowym szablonu bloku do opublikowania kliknij przycisk Wyszukaj

bloki.
Program przeszukuje pliki DWG w poszukiwaniu niepowtarzalnych definicji bloku
oraz właściwości i atrybutów z nimi skojarzonych.
UWAGA Domyślnie dołączone są ustawienia dla bloków zagnieżdżonych i bloków

w odnośnikach zewnętrznych. Jeżeli te ustawienia bloków mają zostać pominięte,
kliknij przycisk Opcje w oknie dialogowym Opublikuj szablon bloku i wyłącz
odpowiednie opcje.
9 W obszarze danych bloku do opublikowania, niepowtarzalne bloki z rysunków

źródłowych, opcja sprawdzania bloków do opublikowania, wybierz lub usuń
zaznaczenie nazw bloków, które mają zostać zawarte w opublikowanych plikach
DWF.
10 W obszarze Dane bloku do opublikowania, Właściwości wybranych bloków, Zaznacz

bloki do opublikowania zaznacz lub usuń zaznaczenie właściwości, które mają zostać
dołączone do opublikowanych plików DWF lub DWFx.
Na liście wyświetlane są wszystkie właściwości wybranych bloków.
UWAGA W przypadku wybrania bloku z listy i usunięcia zaznaczeń jego właściwości

w wynikowym pliku DWF lub DWFx opublikowana zostanie tylko nazwa bloku;
informacje dotyczące właściwości nie zostaną dołączone.
11 Kliknij przycisk Zapisz. Kliknij przycisk OK.

Zmieniony plik szablonu bloku jest teraz dostępny w obszarze opcji danych pliku
DWF okna dialogowego szablonu bloku do opublikowania.


OPUBLIKUJAUTO
Automatycznie Publikuje rysunki do plików DWF, DWFx lub PDF w określonym
położeniu.
OPUBLIKUJ
AUTODWFPUBLISH
Określa, czy pliki DWF (Design Web Format) są tworzone automatycznie po zapisaniu
lub zamknięciu plików rysunków (DWG).
AUTOMATICPUB
Steruje automatycznym tworzeniem plików elektronicznych (DWF/PDF) po zapisaniu
lub zamknięciu plików rysunku (DWG).

Współdzielenie danych
między plikami
1285
1286
Odwoływanie się do innych
plików rysunkowych 32
Wstawione odnośniki są dołączane, ale nie wstawiane, do rysunków. Z tego względu stosowanie odnośników
pozwala tworzyć rysunki o znacznie większych rozmiarach.
Patrz także:
Przegląd odniesień do rysunków (odnośniki)

Korzystając z odniesień do rysunków, można:
■ Koordynować pracę z innymi osobami, odwołując się do innych rysunków, aby nadążać
za zmianami wprowadzanymi przez innych projektantów. Można także składać rysunek
główny z rysunków komponentów, które mogą podlegać zmianom w procesie
projektowania.
■ Zagwarantować pracę z najnowszą wersją odniesienia zewnętrznego. W momencie

otwarcia rysunku wszystkie rysunki wskazywane przez odnośniki są automatycznie
ponownie ładowane, dzięki czemu ich wygląd odzwierciedla najnowszy stan plików
wskazywanych przez odnośniki.
■ Przechowywać nazwy warstw, stylów wymiarowania, stylów tekstu i innych elementów

nazwanych w rysunku, oddzielnie od należących do rysunków z odniesieniami.
■ Trwale łączyć odniesienia zewnętrzne z bieżącym rysunkiem, gdy projekt jest ukończony
i gotowy do archiwizacji.
1287
UWAGA Podobnie jak odniesienie do bloku, odnośnik jest wyświetlany w bieżącym
rysunku jako pojedynczy obiekt. Nie można jednak rozbić odnośnika bez uprzedniego
ustalenia go.
Patrz także:
■ DesignCenter na stronie 79
Polecenia
ADCENTER
BAZA
Ustala punkt bazowy wstawienia bieżącego rysunku.
ZEWODN
Otwiera paletę Odnośniki.
ZEWODNZAMKNIJ
Zamyka paletę Odnośniki.
ODNZAMKNIJ
Umożliwia zapisanie lub porzucenie zmian wprowadzonych w czasie lokalnej edycji
odniesienia (odnośnika lub definicji bloku).
ODNEDYCJA
Umożliwia edycję odnośnika lub definicji bloku bezpośrednio w bieżącym rysunku.
ODNUSTAW
Umożliwia dodanie obiektów do zestawu roboczego lub usunięcie ich z niego podczas
lokalnej edycji odniesienia (odnośnika lub definicji bloku).
NNAZWA
XDOŁĄCZ
1288 | Rozdział 32 Odwoływanie się do innych plików rysunkowych

USTAL
Wiąże dowolną liczbę definicji obiektów nazwanych w odnośniku z bieżącym rysunkiem.
PRZYTODN
Przycina wyświetlaną część wybranego odnośnika lub odniesienia do bloku do określonej
obwiedni.
ODNOŚNIK
Uruchamia polecenie ZEWODN.
Zmienne systemowe
ERSTATE
Wskazuje, czy paleta Odnośniki jest otwarta czy zamknięta.
INDEXCTL
INSBASE
Przechowuje punkt wstawienia bazowego ustawiony przez polecenie BAZA, co wyraża
się jako współrzędna układu LUW bieżącej przestrzeni.
VISRETAIN
XCLIPFRAME
Określa, czy obwiednie przycinania odnośnika w bieżącym rysunku są widoczne lub
drukowane.
XEDIT
Określa, czy bieżący rysunek może być lokalnie edytowany, gdy odwołuje się do niego
inny rysunek.
XLOADCTL
XLOADPATH
Tworzy ścieżkę do przechowywania tymczasowych kopii plików odnośników
wczytywanych na żądanie.
Przegląd odniesień do rysunków (odnośniki) | 1289

Dołączanie i odłączanie plików wskazywanych przez
odnośniki
Na plikach wskazywanych przez odnośniki można wykonać kilka operacji.
Dołączanie odniesień do rysunku (odnośniki)

Do bieżącego rysunku można wstawić dowolny plik graficzny jako odniesienie zewnętrzne
lub odnośnik xref.
W przypadku dołączenia pliku rysunku jako odnośnika tworzone jest łącze od rysunku
wskazywanego przez odniesienia do bieżącego rysunku. Wszystkie zmiany wprowadzane
w rysunku wskazywanym przez odniesienia są wyświetlane w bieżącym rysunku w
momencie jego otwarcia lub ponownego wczytania.
Ten sam plik rysunku można dołączyć jako odnośnik do wielu rysunków jednocześnie.
Można też dołączyć wiele rysunków do pojedynczego rysunku.
Narzędzia dołączania odnośników

Odnośnik można dołączyć, stosując wiele metod:
■ Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ paletę Odnośniki.
■ W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie zewodn
■ W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie dołącz.
™
Można także programu użyć DesignCenter , aby dołączyć odnośniki do rysunku. Użyj
narzędzia DesignCenter do prostych załączników, wyświetlania podglądu odniesień do
rysunków wraz z ich opisami oraz do szybkiego umiejscawiania odniesień przez
przeciąganie.
Odnośnik można dołączyć przez przeciągnięcie go z DesignCenter lub kliknięcie polecenia
Dołącz odnośnik w menu skrótów.
Zapisana ścieżka użyta do lokalizacji odnośnika może być ścieżką bezwzględną, względną
(częściowo określoną) lub może jej nie być.
Jeśli odnośnik zewnętrzny zawiera zmienne atrybuty bloków, to są one ignorowane.
UWAGA W przypadku korzystania z palety Odnośniki zaleca się włączenie funkcji

automatycznego ukrywania lub zakotwiczenie tej palety. Paleta zostanie wtedy
automatycznie ukryta po określeniu punktu wstawienia odnośnika zewnętrznego.

Otrzymywanie powiadomień o dołączonych odnośnikach
Ikona odnośnika jest wyświetlana w prawym dolnym rogu okna aplikacji (na pasku stanu),
kiedy odnośniki są dołączone do rysunku.
Jeśli brakuje jednego lub kilku odnośników, do ikony odnośnika dołączany jest znak
wykrzyknika. Kliknięcie ikony odnośnika spowoduje wyświetlenie palety Odnośniki.
Podświetlanie odnośników w rysunku

Aby wyszukać odnośnik w złożonym rysunku, należy wybrać element na palecie Odnośniki
w celu podświetlenia wszystkich widocznych wystąpień w rysunku. I na odwrót, aby
podświetlić nazwę odnośnika w palecie Odnośniki, należy go wybrać na rysunku.
UWAGA Zmienna systemowa ERHIGHLIGHT określa, czy obiekty, do których występują

odniesienia, są wyróżnione. Podświetlanie można wyłączyć, aby zwiększyć wydajność.
Dołączanie odniesień do rysunku (odnośniki) | 1291

Sterowanie właściwościami warstw, do których istnieją odniesienia
Można określić widoczność, kolor, rodzaj linii i inne właściwości warstw odnośnika. Zmiany
te mogą być trwałe lub tymczasowe. Jeżeli zmienna systemowa VISRETAINma wartość 0,
zmiany te będą miały wpływ wyłącznie na bieżącą sesję rysunku. Zmiany są odrzucane w
chwili zakończenia sesji rysowania oraz przy ponownym wczytaniu lub odłączeniu
odnośnika.
Można również sterować zaciemnieniem wyświetlania odnośnika DWG. Zmienna
systemowa XDWGFADECTL definiuje procent zaciemniania wszystkich odnośników
DWG.
Obwiednie tnące odnośnika

Rysunki mogą zawierać przycięte odnośniki. Aby wyświetlić obwiednię tnącą, można
włączyć zmienną systemową XCLIPFRAME.
Dołączenia z produktów edukacyjnych

W przypadku otwarcia, wstawiania lub dołączania odnośnika z produktu edukacyjnego
firmy Autodesk, wydruk rysunku zawiera następujący napis: „UTWORZONY W WERSJI
EDUKACYJNEJ PRODUKTU FIRMY AUTODESK.”

Patrz także:
■ Zagnieżdżanie i nakładanie odniesień do rysunków na stronie 1296
■ Przytnij odnośniki i bloki na stronie 1305
■ Ustawienie ścieżek do rysunków z odniesień na stronie 1298
Aby dołączyć odnośnik zewnętrzny
1 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤ pozycję Dołącz.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik odnośnika wybierz pliki, które mają zostać
dołączone, a następnie kliknij przycisk Otwórz.
3 W oknie dialogowym Dołącz odnośnik, w polu Typ odnośnika, wybierz opcję

Zamocowanie.
4 Określ punkt wstawienia, skalę i kąt obrotu. Włącz opcję Wskaż na ekranie, aby użyć
Dołączony odnośnik zawiera wszystkie odnośniki zagnieżdżone.
Aby dołączyć lub nałożyć odnośnik za pomocą DesignCenter
2 W obszarze zawartości lub w oknie dialogowym Wyszukaj odszukaj odnośnik do

pliku DWG, który ma zostać dołączony lub nałożony.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy. Przenieś odnośnik do pliku DWG do otwartego

rysunku.
4 Zwolnij prawy przycisk urządzenia wskazującego. Kliknij opcję Dołącz jako odnośnik.
5 W oknie dialogowym Odnośnik, w polu Typ, wybierz opcję Dołączony lub

Nakładkowy.

6 Wprowadź wartości dla punktu wstawienia, skali i obrotu lub wybierz opcję Określ
na ekranie, aby użyć urządzenia wskazującego.

Odnośnik można również dołączyć przez przeciągnięcie lub kliknięcie opcji Dołącz
jako odnośnik w menu skrótów.
Aby wyświetlić pliki odnośników według typów na palecie Odnośniki

1 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤ uruchamianie okna dialogowego.
2 Na palecie Odnośniki, w okienku Odniesienia pliku kliknij przycisk Lista.
3 Kliknij kolumnę Ikona.

Dołączone pliki odnośników zostaną posortowane według typów w widoku listy.
Aby dopasować zaciemnienie wyświetlania odnośnika DWG
1 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤ Przygaszanie odnośnika.
2 Przeciągnij suwak, aby dostosować zaciemnienie wyświetlania odnośnika DWG.

Odnośnik DWG zostanie przygaszony wraz z przeciąganiem suwaka.
Polecenia
ADCENTER
ZEWODN
ZEWODNZAMKNIJ

USTAWZASOBNIK
XDOŁĄCZ
ODNOŚNIK
Zmienne systemowe
ERHIGHLIGHT
Pozwala na określenie, czy nazwy odniesień lub obiekty odniesień mają być podświetlane
po wybraniu ich odpowiedników na palecie Odnośniki lub w oknie rysunku.
ERSTATE
Wskazuje, czy paleta Odnośniki jest otwarta czy zamknięta.
INDEXCTL
TRAYICONS
TRAYNOTIFY
TRAYTIMEOUT
VISRETAIN
XDWGFADECTL
Steruje przyciemnianiem wszystkich obiektów odnośników DWG.
XLOADCTL

XLOADPATH
XREFNOTIFY
Steruje powiadamianiem o zaktualizowanych i brakujących odnośnikach.
Zagnieżdżanie i nakładanie odniesień do rysunków

Dołączone odniesienia (odnośniki) do rysunków DWG mogą być zagnieżdżane: czyli
można dołączyć odnośnik zawierający inny odnośnik.
Odnośniki mogą być zagnieżdżane w innych odnośnikach, czyli można dołączyć odnośnik
zawierający inny odnośnik. Można dołączyć dowolną liczbę kopii danego odnośnika, a
każda z nich może posiadać inny punkt wstawienia, skalę oraz obrót.
Na następującej ilustracji, rysunek master.dwg odnosi się do rysunków a.dwg i b.dwg.
Rysunek a.dwg odnosi się do rysunku c.dwg. W rysunku master.dwg, c.dwg jest
zagnieżdżonym odnośnikiem.
Można także nałożyć odnośnik zewnętrzny na rysunek. Inaczej niż w przypadku dołączonych
odnośników, odnośnik nałożony nie jest dołączany do rysunku, kiedy jest on
wykorzystywany jako odnośnik do innego projektu. Nałożone odnośniki są stosowane w
celu wspóldzielenia danych w środowiskach sieciowych. Dzięki nakładaniu odnośników
można zobaczyć dany rysunek w odniesieniu do innych grup bez jego zmiany przez
dołączenie odnośnika.
Na poniższej ilustracji kilka osób pracuje z rysunkami, do których odwołuje się rysunek
master.dwg. Osoba pracująca z rysunkiem a.dwg musi nadzorować zakończenie pracy
przez osobę pracującą z rysunkiem b.dwg, ale nie chce tworzyć odnośnika do rysunku

b.dwg, ponieważ zostałoby to wyświetlone dwukrotnie w rysunku master.dwg. Dlatego
osoba ta nakłada rysunek b.dwg, który nie zostaje uwzględniony, kiedy do rysunku a.dwg
odnosi się rysunek master.dwg.
UWAGA Korzystając z funkcji rysowania parametrycznego, można ograniczyć obiekty

na rysunku tylko względem punktu wstawiania odnośnika, ale nie względem
zagnieżdżonych w nim obiektów.
Zapisane ścieżki względne i odnośniki zagnieżdżone

Zapisana ścieżka użyta do lokalizacji odnośnika może być ścieżką bezwzględną, względną
(częściowo określoną) lub może jej nie być. Dla odnośników zagnieżdżonych ścieżka
relatywna zawsze odnosi się do katalogu bezpośredniego rysunku głównego, a nie do
otwartego w danym momencie rysunku.
Patrz także:
Aby nałożyć odnośnik
1 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤ pozycję Dołącz.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik odnośnika wybierz plik, który ma zostać dołączyć,
a następnie kliknij przycisk Otwórz.
3 W oknie dialogowym Odniesienie zewnętrzne w polu Typ odniesienia wybierz

Nakładkowy.
4 Określ punkt wstawienia, skalę i kąt obrotu. Włącz opcję Wskaż na ekranie, aby użyć
Zagnieżdżanie i nakładanie odniesień do rysunków | 1297

Użycie opcji Nakładkowy nie obejmuje zagnieżdżonych odnośników.
Polecenia
ZEWODN
Zmienne systemowe
XREFTYPE
Określa domyślny typ odnośnika podczas dołączania lub nakładania odnośnika.
Ustawienie ścieżek do rysunków z odniesień

Możliwe jest wyświetlenie i edycja nazwy pliku oraz ścieżki używanej podczas lokalizowania
odnośnika rysunku (odnośnika). Z opcji tej należy skorzystać, jeśli plik odnośnika został
przeniesiony do innego folderu lub zmieniono jego nazwę od czasu jego dołączenia.
Można wybrać jeden z trzech rodzajów informacji o ścieżce folderu, zapisywanych z
dołączonym odnośnikiem: ścieżka bezwzględna, ścieżka względna i brak ścieżki.
Określ pełną (bezwzględną) ścieżkę

Ścieżka bezwzględna jest w pełni określoną hierarchią folderów opisującą położenie pliku.
Ścieżka bezwzględna obejmuje literę lokalnego dysku twardego, adres URL witryny lub
literę dysku serwera sieciowego.
Określanie ścieżki względnej

Ścieżki względne są częściowo określonymi ścieżkami folderów, przyjmującymi literę
bieżącego dysku lub folder rysunku głównego. To najbardziej elastyczna opcja,
umożliwiająca przenoszenie zbioru rysunków z bieżącego dysku na inny, używający tej
samej struktury folderów.
Jeśli plik, do którego występuje odwołanie, znajduje się na innym lokalnym dysku twardym
lub na serwerze sieciowym, opcja ścieżki względnej jest niedostępna.
Konwencja określania względnej ścieżki folderu jest następująca:
\ Sprawdź folder główny dysku rysunku głównego

ścieżka Idź określoną ścieżką z folderu rysunku głównego
\\ ścieżka Idź określoną ścieżką z folderu głównego (na dysku)
.\\ ścieżka Idź określoną ścieżką z folderu rysunku głównego
..\\ ścieżka Przejdź o jeden poziom folderów wyżej z folderu rysunku głównego i idź
następującą ścieżką
..\..\\ ścieżka Przejdź dwa poziomy folderów wyżej z folderu rysunku głównego i idź
określoną ścieżką
UWAGA Jeśli rysunek zawierający pliki odnośników jest przenoszony lub zapisywany
w innej ścieżce, na innym dysku lokalnym lub na innym serwerze sieciowym, należy
zmienić wszystkie ścieżki względne, tak aby zawierały nowe położenie rysunku głównego,
albo zmienić położenie plików, do których występują odwołania.
Określenie braku ścieżki

Kiedy informacje o ścieżce są zapisywane w dołączonym odniesieniu zewnętrznym,
inicjowane jest wyszukiwanie w następującej kolejności:
■ Bieżący folder rysunku głównego
■ Pomocnicze ścieżki wyszukiwania zdefiniowane na karcie Pliki okna dialogowego

Opcje
® ®
■ Folder Rozpocznij w, określony w skrócie do aplikacji systemu Microsoft Windows
Określenie opcji braku ścieżki jest przydatne podczas przenoszenia zbioru rysunków do
innej hierarchii folderów lub do nieznanej hierarchii folderów.
Kiedy rysunek wskazywany przez odniesienie został przeniesiony

Jeśli rysunek zawiera odnośnik, który został przeniesiony do innego folderu, program
wyświetli komunikat w pozycji danego odnośnika podczas wczytywania rysunku. Komunikat
ten informuje, że wczytanie odnośnika o podanej ścieżce jest niemożliwe. Po określeniu
nowej ścieżki odnośnik jest ponownie wczytywany do rysunku.
Zmiana ścieżki dostępu odniesienia do pliku DWG

1 Kliknij menu Wstaw ➤ Odnośniki.
2 W palecie Odniesienia zewnętrzne wybierz nazwę odniesienia do pliku DWG.
3 W sekcji Znaleziono w wykonaj następujące czynności:

■ Wprowadź ścieżkę odnośnika.
Ustawienie ścieżek do rysunków z odniesień | 1299

■ Kliknij w polu edycji, a następnie kliknij wyświetlony przycisk przeglądania (...).
Wybierz właściwy odnośnik, do którego prowadzi nowa ścieżka.

Program wczytuje odnośnik i ponownie generuje rysunek z uaktualnionym
odnośnikiem.
Polecenia
ODNOŚNIK
Zmienne systemowe
Odłączanie plików wskazywanych przez odnośniki

Aby całkowicie usunąć z rysunku odniesienia do plików DWG (odnośniki), należy je
odłączyć, a nie wymazywać.
Wymazywanie odnośników nie usuwa na przykład definicji warstw skojarzonych z tymi
odnośnikami. Opcja Odłącz usuwa odnośniki i wszystkie skojarzone z nimi informacje.
Aby odłączyć odnośnik
1 Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Odnośniki.
2 W palecie Odnośniki wybierz nazwę odniesienia do pliku DWG.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy odniesienie do pliku DWG i z menu skrótów

wybierz polecenie Odłącz.
Polecenia
ZEWODN

Aktualizacja i archiwizacja rysunków, do których istnieją
odniesienia
Rysunki, do których istnieją odniesienia (odnośniki), można zaktualizować, aby były w
bieżącej wersji. Można również wybrać sposób traktowania odnośników podczas archiwizacji
rysunku.
Aktualizacja zamocowań odniesień do rysunków

W chwili otwarcia rysunku wszystkie odniesienia do rysunku (odnośniki) są automatycznie
aktualizowane. Odnośniki można również aktualizować w dowolnym czasie, aby mieć
pewność, że wyświetlana jest najnowsza wersja rysunku.
Po otwarciu rysunku wszystkie odnośniki są automatycznie aktualizowane. Użyj opcji
Wczytaj ponownie palety Odniesienia zewnętrzne, aby zaktualizować odnośniki i
zagwarantować wyświetlanie najnowszej wersji rysunku.
Po dokonaniu zmiany i zapisaniu rysunku z odniesieniem zewnętrznym w środowisku

sieciowym zmiany będą dostępne innym użytkownikom niezwłocznie po ponownym
wczytaniu przez nich odnośników otwartych rysunków.
Otrzymywanie powiadomień o zmienionych odnośnikach

Po dołączeniu odnośników do rysunku program sprawdza co jakiś czas, czy pliki, do których
prowadzą odniesienia, uległy zmianom od ostatniego wczytania odnośników. Zmienna
systemowa XREFNOTIFY steruje powiadamianiem o odnośnikach.
Domyślnie, jeśli plik, do którego prowadzą odniesienia, został zmieniony, zostaje
wyświetlony komunikat w pobliżu ikony odnośnika w prawym dolnym rogu okna aplikacji
(na pasku stanu). Kliknij łącze powiadomienia, aby ponownie załadować wszystkie
zmienione odnośniki.
Aktualizacja i archiwizacja rysunków, do których istnieją odniesienia | 1301

Jeżeli powiadomienie zostanie zamknięte bez ponownego wczytania, do ikony odnośnika
dodawany jest wykrzyknik. Kliknięcie ikony odnośnika spowoduje wyświetlenie palety
Odnośniki.
Domyślnie program co pięć minut sprawdza, czy odnośniki uległy zmianom. Można
zmienić liczbę minut między sprawdzeniami, nadając zmiennej systemowej rejestru
XNOTIFYTIME za pomocą polecenia (setenv "XNOTIFYTIME" "n"), gdzie n to liczba
minut z przedziału od 1 do 10080 (siedem dni).
UWAGA Zmieniając wartość XNOTIFYTIME, należy wpisać XNOTIFYTIME, zachowując

pisownię wielkimi literami, jak pokazano.
Aktualizacja odnośników z włączoną opcją wczytywania na żądanie

Jeżeli żądanie wczytywania jest włączone podczas wczytywania lub aktualizowania odnośnika
■ Po ustawieniu zmiennej systemowej XLOADCTL na wartość 1 rysunek wskazywany

przez odniesienia pozostaje otwarty i jest zablokowany. Nikt inny nie może dokonywać
zmian tego rysunku.
■ Po nadaniu zmiennej systemowej XLOADCTL wartości 2 otwierana i blokowana jest

kopia tymczasowa najnowszej wersji pliku. Inne osoby mogą otwierać i wprowadzać
zmiany w rysunku.
Aby uzyskać więcej informacji na temat wczytywania na żądanie, zobacz Zwiększanie

szybkości działania przy opracowywaniu dużych rysunków wskazywanych przez odnośniki
na stronie 1327.
Aby aktualizować dołączony odnośnik

2 W palecie Odniesienia zewnętrzne wybierz nazwę odniesienia, które ma zostać

wczytane.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij polecenie Wczytaj.
UWAGA Jeśli wybrany rysunek został zmodyfikowany od chwili otwarcia bieżącego

rysunku, odnośnik zostanie uaktualniony.

Polecenia
ZEWODN
ZEWODNZAMKNIJ
USTAWZASOBNIK
Zmienne systemowe
INDEXCTL
TRAYICONS
TRAYNOTIFY
TRAYTIMEOUT
XEDIT
inny rysunek.
XLOADCTL
XLOADPATH
Aktualizacja zamocowań odniesień do rysunków | 1303

Rysunki archiwalne zawierające odniesienia do rysunków
(ustalanie)
Podczas archiwizacji ostatecznych wersji rysunków zawierających odnośniki można wybrać
sposób ich zapisu w rysunku.
Przy archiwizowaniu ukończonych rysunków zawierających odnośniki istnieją dwie
możliwości:
■ Zapisywanie odnośników z wersją ostateczną rysunku
■ Powiązanie odnośników z finalną wersją rysunku
Zapisanie rysunków odnośnika razem z finalną wersją rysunku wymaga, by wszystkie

rysunki były zawsze dostępne razem. Wszystkie zmiany w rysunku odniesienia będą
odzwierciedlane w ostatecznej wersji rysunku.
Aby zapobiec przypadkowemu uaktualnieniu finalnej wersji rysunku w chwili
zmodyfikowania rysunków w odniesieniach, należy powiązać odnośniki z finalną wersją
rysunku (ustalić je).
Ustalenie odnośnika w rysunku powoduje, że staje się on częścią rysunku, a nie odwołaniem
do pliku zewnętrznego. Można ustalać całą bazę danych rysunku odnośnika, włączając
wszystkie jego zależne od odnośników nazwane obiekty (bloki, style wymiarowanie, warstwy,
rodzaje linii i style tekstu) za pomocą opcji ODNOŚNIK Ustal. Więcej informacji można
znaleźć w Rozwiązywanie konfliktów nazw w odniesieniach zewnętrznych na stronie 1322.
Ustalenie odnośników ułatwia także przesyłanie rysunków do przeglądu lub korekty.
Zamiast wysyłać rysunek główny wraz ze wszystkimi rysunkami odniesień, można użyć
opcji Ustal, aby przekształcić potrzebne odnośniki w bloki bieżącego rysunku.
UWAGA Nie można ustalać odnośników zawierających obiekty zastępcze. Więcej

informacji można znaleźć w Praca z obiektami niestandardowymi i pomocniczymi na
stronie 1446.
Aby ustalić odnośnik w bieżącym rysunku

1 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤ uruchamianie okna dialogowego.
2 W palecie Odniesienia zewnętrzne wybierz nazwę odniesienia, które ma zostać

ustalone.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij polecenie Ustal.

4 W oknie Ustal odnośniki wybierz jedną z następujących opcji:
■ Ustal przekształca zawarte w odnośniku obiekty w odniesienie do bloku. Definicje
nazwanych obiektów są dodawane do bieżącego rysunku z przedrostkiem $n $,
gdzie n to liczba, zwiększana kolejno od 0.
■ Wstaw także przekształca zawarte w odnośniku obiekty w odniesienie do bloku.

Definicje nazwanych obiektów są łączone z bieżącym rysunkiem bez dodawania
przedrostka.
5 Wybierz przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe.
Polecenia
ZEWODN
USTAL
Zmienne systemowe
XEDIT
inny rysunek.
Przytnij odnośniki i bloki

Można określić obwiednie tnące w taki sposób, aby był wyświetlany ograniczony fragment
rysunku odnośnika lub odniesienia do bloku.
Istnieje możliwość przycinania odnośników, takich jak podkładania DGN, DWF, IMAGE,
PDF i odniesienia do bloków. Dzięki obwiedni tnącej można określić części odnośnika lub
odniesienia do bloku, które mają być wyświetlane, ukrywając dublujące się części odniesienia
wewnątrz obwiedni lub na zewnątrz niej.
Przytnij odnośniki i bloki | 1305

Obwiednia tnąca obraz może być polilinią, prostokątem lub wielobokiem z wierzchołkami
umieszczonymi w obrębie granic obrazu. Można zmienić obwiednię przyciętego obrazu.
W momencie przycinania obwiedni obiekty w odnośniku lub bloku nie są modyfikowane;
zmianie ulega wyłącznie sposób ich wyświetlania.
Dzięki poleceniom PRZYTODN, DGNPRZYT, DWFPRZYT, PDFPRZYT i IMAGECLIP
można sterować następującymi opcjami wyświetlania:
Steruje widocznością przyciętego obszaru odnośnika lub odniesienia do bloku. Gdy
przycinanie jest wyłączone, obwiednia nie jest wyświetlana i cały odnośnik lub blok są
widoczne, przy założeniu że obiekty znajdują się na warstwach, które są włączone i
odblokowane.
Wyniki przycinania można włączyć lub wyłączyć za pomocą poleceń przycinania. To
określa, czy odcięty obszar jest ukryty, czy wyświetlany.
Sterowanie widocznością w obwiedni tnącej. Wyświetlaniem obwiedni tnącej można

sterować dzięki ramce tnącej. Zmienna systemowa przycinania dla podkładań XREF, PDF,
DGN, DWG i IMAGE to kolejno: XCLIPFRAME, PDFFRAME, DGNFRAME,
DWGFRAME i IMAGEFRAME.
Zmiana obszaru na ukryty wewnątrz lub na zewnątrz obwiedni tnącej Kiedy zaistnieje
potrzeba wyświetlenia ukrytych części przyciętego odniesienia lub odwrotnie, należy użyć
uchwytów do zmiany wyświetlania odnośników lub bloków. Dzięki uchwytom
umieszczonym w punkcie symetrii na pierwszej krawędzi obwiedni tnącej można odwrócić
wyświetlanie przyciętego odniesienia wewnątrz lub na zewnątrz obwiedni.

Uchwyty są widoczne i można ich użyć, kiedy zmienna systemowa przycinania jest włączona,
odniesienie jest wybrane i przycięte.
Opcje edycji
Po przycięciu odnośnika lub odniesienia do bloku można te elementy przesuwać, kopiować
lub obracać tak samo, jak nieprzycięty odnośnik lub odniesienie do bloku. Obwiednia tnąca
zmienia położenie wraz z odniesieniem. Jeżeli odnośnik zawiera zagnieżdżone przycięte
odnośniki, w rysunku pojawiają się ich stosowne fragmenty. Jeżeli zostanie przycięty
odnośnik nadrzędny, zagnieżdżone odnośniki również zostaną odpowiednio przycięte.
Zmiana wielkości obwiedni tnących

Aby zmienić kształt lub wielkość obwiedni tnącej dla odnośników i odniesień do bloków,
można użyć do edycji jej wierzchołków uchwytów, w taki sam sposób, jak przy edycji z ich
pomocą innych obiektów.
W przypadku edycji przy użyciu uchwytu obszaru prostokątnego można utrzymać zamknięty
prostokątny kształt obwiedni tnącej prostokąta z czterema bokami lub kwadratu, ponieważ
dwa wierzchołki po tej samej stronie prostokątnej obwiedni tnącej są edytowane razem.
UWAGA Obwiednie tnące nie umożliwiają wyświetlania przecinających się nawzajem

obwiedni wielobocznych. Zostanie wyświetlony komunikat o błędzie, a obwiednia
zostanie przywrócona do ostatniej obwiedni.

Ograniczenia obwiedni tnących
Podczas przycinania wskazywanego przez odniesienia rysunku lub bloku występują
następujące ograniczenia:
■ Obwiednia tnąca może być określona w dowolnym miejscu trójwymiarowej przestrzeni,

ale zawsze stosuje się do płaszczyzny równoległej do bieżącego układu LUW.
■ Jeżeli zostanie wybrana polilinia, obwiednia tnąca zostanie ustawiona w płaszczyźnie

polilinii.
■ Obrazy w odnośnikach lub blokach są zawsze przycinane w ramach prostokątnego

obszaru obejmowanego przez odniesienie. W rzeczywistości po zastosowaniu wieloboku
przycinającego do obrazów w rysunkach odniesień zewnętrznych, zostaną one
zastosowane do obwiedni tnącej prostokątnej, zawierającej ten wielobok.
Patrz także:
■ Przycinanie obrazów rastrowych na stronie 1411
■ Przycinanie podkładań na stronie 1391
Aby przyciąć odnośnik

1 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤ pozycję Przytnij odnośnik.
2 Zaznacz odnośnik.
3 Po wyświetleniu monitu określ nową obwiednię, naciskając klawisz Enter.
4 Wybierz polilinię albo określ prostokątną lub wieloboczną obwiednię tnącą. Określ
rogi lub wierzchołki obwiedni.
5 (Opcjonalnie) Użyj opcji Odwróć przytnij, aby zmienić obszar, który ma być ukryty
na zewnątrz na ukryty wewnątrz obwiedni tnącej.
Odnośnik jest przycinany na podstawie określonego obszaru.
UWAGA Można użyć polecenia DGNPRZYT, DWFPRZYT, PDFPRZYT lub PRZYTOBR, aby
przyciąć odpowiadające im dołączenia odnośników: DGNDOŁĄCZ, DWFDOŁĄCZ,
PDFDOŁĄCZ lub DOŁĄCZOBR.
Aby odwrócić przycięte odniesienie

1 Wybierz odnośnik lub odniesienie do bloku, które ma zostać przycięte.
2 Ustaw parametry XCLIPFRAME, DWFFRAME, DGNFRAME, IMAGEFRAME lub

PDFFRAME na wartość 1. To spowoduje, że obwiednia tnąca zostanie wyświetlona.

3 Wybierz obwiednię tnącą, aby wyświetlić uchwyt w punkcie symetrii na pierwszej
krawędzi obwiedni tnącej.
4 Kliknij uchwyt, aby odwrócić wyświetlanie odniesienia przyciętego wewnątrz lub na

zewnątrz obwiedni.
Polecenia
DGNPRZYT
Przycina wyświetlanie określonego podkładania DGN do określonej obwiedni.
DWFPRZYT
Umożliwia przycięcie wyświetlania wybranego podkładania DWF lub DWFx do określonej
obwiedni.
PRZYTOBR
Umożliwia przycięcie wyświetlania określonego obrazu do określonej obwiedni.
PDFPRZYT
Przycina wyświetlanie określonego podkładania PDF do określonej obwiedni.
PRZYTODN
Przycina wyświetlaną część wybranego odnośnika lub odniesienia do bloku do określonej
obwiedni.
Zmienne systemowe
DGNFRAME
Określa, czy ramki podkładania DGN są widoczne lub drukowane w bieżącym rysunku.
DWFFRAME
Określa, czy ramki podkładania DWF lub DWFx są widoczne lub drukowane w bieżącym
rysunku.
FRAMESELECTION
Kontroluje, czy ramki obrazu, podkładania lub przycięty odnośnik, mogą być wybrane.
IMAGEFRAME
Decyduje o tym, czy ramki obrazu będą wyświetlane i drukowane.

XCLIPFRAME
Określa, czy obwiednie przycinania odnośnika w bieżącym rysunku są widoczne lub
drukowane.
Edytowanie rysunków wskazywanych przez odnośniki

Rysunki wskazywane przez odnośniki mogą być edytowane przez bezpośrednie otwarcie
lub za pośrednictwem odnośnika z miejsca w bieżącym rysunku. Można edytować definicję
bloku bezpośrednio z dowolnego wybranego odniesienia do bloku.
Edycja w osobnym oknie rysunku wskazywanego przez odnośnik

Chociaż najprostszą i najbardziej bezpośrednią metodą edycji odnośników jest otwarcie
pliku źródłowego rysunku, do którego istnieją odniesienia, istnieje alternatywa, która może
być wygodniejsza.
Jeśli konieczna jest edycja obiektów obszaru modelu w odnośniku, dostęp do odnośnika
lub zagnieżdżonego odnośnika można uzyskać bezpośrednio z palety Odnośniki lub
korzystając z polecenia OTWÓRZODN. Wybierz odnośnik, a następnie korzystając z menu
skrótów na palecie, otwórz w osobnym oknie jego plik źródłowy. Po zapisaniu zmian
zamknij rysunek źródłowy, zapisz z powrotem edytowane odnośniki na stronie 1317 w
wyjściowym rysunku i wznów pracę.
UWAGA Upewnij się, czy do rysunku, do którego istnieją odniesienia, odnoszą się
również inne rysunki, a wprowadzone zmiany są odpowiednie dla innych wystąpień.
Patrz także:
■ Edycja odnośników i bloków z zagnieżdżaniem, obiektami OLE lub atrybutami na

stronie 1319
■ Edycja wybranych obiektów w rysunkach i blokach wskazywanych przez odnośniki

na stronie 1311
Aby dokonać edycji odnośnika w oddzielnym oknie
1 Kliknij kartę Widok ➤ panel Palety ➤ paletę Odnośniki.
2 W palecie Odnośniki wybierz odnośnik do edycji.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij polecenie Otwórz.

Edycja zagnieżdżonych odnośników w oddzielnym oknie
1 Wybierz odnośnik zawierający zagnieżdżone odnośniki.
2 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie otwórzodn i naciśnij klawisz Enter.
3 W oknie dialogowym Otwieranie plików odniesień wybierz zagnieżdżony odnośnik

z drzewa odniesień. Aby wybrać wiele odnośników, naciśnij klawisz Ctrl.

Plik źródłowy wybranych odnośników zostanie otwarty w nowym oknie, w którym
można edytować, zapisać i zamknąć rysunek.
Polecenia
ZEWODN
OTWÓRZODN
Otwiera wybrany odnośnik w nowym oknie.
Edycja wybranych obiektów w rysunkach i blokach

wskazywanych przez odnośniki
W odnośnikach i blokach w rysunku bieżącym można wprowadzić zmiany, nie otwierając
rysunku odniesienia ani nie rozbijając i powtórnie definiując bloku. Bloki i odnośniki są
traktowane jak odniesienia.
Poprzez edycję odniesienia w rysunku głównym użytkownik może wprowadzić zmiany do
odniesienia na tle zawartości bieżącego rysunku.
Często rysunek zawiera jeden lub więcej odnośników, jak również wiele odniesień do
bloków. Pracując z odniesieniami do bloków, można wybrać blok, zmodyfikować go,
wyświetlić i wyedytować jego właściwości, a także zaktualizować definicję bloku.
Pracując z odnośnikami, można je edytować w rysunku bieżącym, zmodyfikować jego
obiekty i powtórnie zachować je w rysunku. Użytkownik może wprowadzić drobne zmiany
bez konieczności przechodzenia tam i z powrotem między rysunkami.
Edycja wybranych obiektów w rysunkach i blokach wskazywanych przez odnośniki | 1311

PORADA Polecenie NKOPIUJ umożliwia szybkie skopiowanie do bieżącego rysunku
jednego lub więcej wybranych obiektów zagnieżdżonych w rysunku lub bloku, do
którego istnieje odniesienie.
Zrozumienie zestawów roboczych

Obiekty wybrane z wybranego odnośnika lub bloku są tymczasowo wyodrębniane i są
dostępne do edycji w bieżącym rysunku. Zestaw wyodrębnionych obiektów jest zwany
zestawem roboczym; w celu zaktualizowania definicji bloku lub odnośnika można go
zmodyfikować i zapisać ponownie.
Obiekty stanowiące zestaw roboczy wizualnie różnią się od innych obiektów bieżącego
rysunku. Wszystkie obiekty w bieżącym rysunku, oprócz obiektów zestawu roboczego, są
zaciemnione.
Sterowanie zaciemnianiem obiektów

Zmienna systemowa XFADECTL steruje sposobem wyświetlania obiektów podczas edycji
odniesienia lokalnie. Zestaw obiektów wydzielonych do edycji jest wyświetlany normalnie.
Wszystkie pozostałe obiekty rysunku, w tym obiekty bieżącego rysunku oraz w odnośnikach
nienależących do zestawu roboczego, są zaciemnione. Wartość ta określa intensywność
wyświetlania obiektów nienależących do zestawu roboczego. Im wyższa jest wartość
zmiennej systemowej XFADECTL, tym bardziej zaciemniony jest obiekt.
UWAGA Obiekty poza zestawem roboczym nie są zaciemniane podczas edycji lokalnej
odnośników, chyba że polecenie BIEŻSTYLWIZ ma wartość ustawioną na model
szkieletowy 2D.

Korzystanie z karty kontekstowej wstążki Edycja odnośnika
Zaznaczenie obiektów zagnieżdżonych, gdy wstążka jest aktywna, powoduje wyświetlenie
karty kontekstowej wstążki Edycja odnośnika. Korzystając z przycisków na karcie
kontekstowej wstążki Edycja odnośnika, można dodać obiekty do zestawu roboczego lub
usunąć je z niego, a także odrzucić lub ponownie zapisać zmiany w odnośniku. Karta
kontekstowa wstążki Edycja odnośnika jest automatycznie zamykana po ponownym
zapisaniu lub odrzuceniu zmian w zestawie roboczym.
Używanie paska narzędzi Edycja odnośnika

Jeśli wstążka nie jest aktywna, po wybraniu obiektów zagnieżdżonych do edycji wyświetlany
i aktywowany jest pasek narzędzi Edycja odnośnika. Korzystając z przycisku na pasku
narzędzi Edycja odnośnika, można dodać obiekty do lub usunąć z zestawu roboczego, a
także odrzucić lub ponownie zapisać zmiany w odnośniku. Pasek narzędzi Edycja odnośnika
znika automatycznie po ponownym zapisaniu zmian lub ich odrzuceniu, chyba że jest
zamocowany.
UWAGA Aby wprowadzić poważne zmiany w odniesieniu, należy otworzyć rysunek

odniesienia i edytować bezpośrednio w pliku. Wykorzystując możliwość lokalnej edycji
odniesienia, użytkownik, wprowadzając w odniesieniu duże zmiany, może tymczasowo
zwiększyć rozmiar pliku bieżącego rysunku.
Patrz także:
■ Edycja w osobnym oknie rysunku wskazywanego przez odnośnik na stronie 1310
■ Edycja odnośników i bloków z zagnieżdżaniem, obiektami OLE lub atrybutami na

stronie 1319
Aby lokalnie edytować odnośnik lub odniesienie do bloku
1 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤ Edytuj odniesienie.
2 Wewnątrz bieżącego rysunku wybierz obiekt odwołania do edycji.

Jeżeli wybrany obiekt odwołania należy do innych odnośników zagnieżdżonych,
wszystkie odwołania dostępne w edycji zostaną wyświetlone w oknie dialogowym
Edycja odnośnika.
3 W oknie dialogowym Edycja odnośnika zaznacz odnośnik, który ma zostać poddany

edycji.
Plik odnośnika jest blokowany, aby zapobiec jednoczesnemu otwarciu pliku przez
kilku użytkowników. Użytkownik nie może modyfikować odwołania w rysunku
Edycja wybranych obiektów w rysunkach i blokach wskazywanych przez odnośniki | 1313

głównym, jeżeli plik rysunku odnośnika jest aktualnie używany przez innego
użytkownika.
5 Wybierz obiekty, które mają zostać zmodyfikowane w odnośniku, i naciśnij klawisz

Enter.
Obiekty, które zostaną wybrane, staną się zestawem roboczym. Domyślnie wszystkie
inne obiekty są zablokowane i zaciemnione.
6 Przeprowadź edycję obiektów w zestawie roboczym. Kliknij opcję Zapisz zmiany w

odnośniku.
Obiekty w zestawie roboczym są zapisywane w odnośniku, a odnośnik lub blok są
aktualizowane.
Polecenia
NKOPIUJ
ODNZAMKNIJ
ODNEDYCJA
ODNUSTAW
STYLCIENIOWANIA
Zmienne systemowe
BINDTYPE
Decyduje o sposobie obsługi nazw odnośników podczas lokalnego ustalania lub edytowania
tych odnośników.

REFEDITNAME
Wyświetla nazwę edytowanego odniesienia.
XEDIT
inny rysunek.
XFADECTL
Umożliwia określenie ilości zaciemnienia podczas lokalnej edycji odniesienia. To
ustawienie ma wpływ tylko na obiekty, które nie są edytowane w odniesieniu.
Używanie zestawu roboczego do rysunków i bloków

wskazywanych przez odnośniki
Aby edytować rysunek wskazywany przez odnośnik w bieżącym rysunku, należy użyć
zestawu roboczego, aby zidentyfikować obiekty należące do definicji odnośnika
zewnętrznego lub bloku, a nie do bieżącego rysunku.
Podczas edycji odwołania w rysunku głównym użytkownik może dodawać lub usuwać
obiekty z zestawu roboczego. Jeżeli podczas edytowania użytkownik utworzy nowy obiekt,
zostanie on prawie zawsze automatycznie dodany do zestawu roboczego. Obiekty, które
nie znajdują się w zestawie roboczym, są wyświetlane na rysunku jako zaciemnione.
Gdy obiekt odnośnika jest częścią zestawu roboczego, użytkownik może wybrać ten obiekt
do edycji, nawet jeżeli został narysowany na zablokowanej warstwie w pliku odnośnika.
Użytkownik może odblokować warstwę obiektu i go wyedytować. Zmiany wprowadzone
do obiektu mogą być zapisane, lecz stan warstwy w pliku odniesienia nie ulegnie zmianie,
pozostanie ona nadal zablokowana lub odblokowana.
Podczas zapisywania zmian z powrotem do pliku źródłowego odniesienia obiekt usunięty
z zestawu roboczego zostanie dodany do rysunku głównego i usunięty z odniesienia. Obiekt
dodany do zestawu roboczego jest usuwany z rysunku głównego i przywracany do
odniesienia podczas zapisywania zmian.
Korzystanie z karty Odnośnik zewnętrzny na wstążce

Wybranie odnośnika do edycji lokalnej, gdy wstążka jest aktywna, powoduje wyświetlenie
karty kontekstowej wstążki Edycja odniesienia. Przyciski do edycji na karcie kontekstowej
(Dodaj do zestawu roboczego, Usuń z zestawu roboczego, Odrzuć zmiany oraz Zapisz
zmiany) są aktywne tylko podczas edycji lokalnej odnośnika. Karta kontekstowa jest
ukrywana automatycznie po zapisaniu lub odrzuceniu zmian wprowadzonych w odnośniku.
Jeśli wstążka nie jest aktywna, podczas edycji lokalnej odnośnika wyświetlany jest pasek
narzędzi Edycja odnośnika. Nazwa zaznaczonego odnośnika jest wyświetlana na pasku
Używanie zestawu roboczego do rysunków i bloków wskazywanych przez odnośniki | 1315

narzędzi. Przyciski do edycji na pasku narzędzi (Dodaj do zestawu roboczego, Usuń z
zestawu roboczego, Zamknij odniesienie i Zapisz zmiany w odniesieniu) są aktywne tylko
podczas edycji lokalnej odnośnika. Przycisk Edycja bloku lub odnośnika staje się aktywny
za każdym razem, gdy jest wyświetlany pasek narzędzi, a sesja edycyjna odniesienia nie
trwa już wewnątrz bieżącego rysunku. Pasek narzędzi Edycja odnośników jest ukrywany
automatycznie po wprowadzeniu zmian do odniesienia i ich zapisaniu lub odrzuceniu.
Aby dodać obiekty do zestawu roboczego

1 Kliknij menu Narzędzia ➤ Edycja lokalna odnośników i bloków ➤ Dodaj do zestawu
roboczego.
2 Zaznacz obiekty do dodania. Można także przed użyciem opcji Dodaj ustawić zmienną
systemową PICKFIRST na wartość 1 i utworzyć zbiór wskazań.
Polecenie ODNUSTAW może być używane jedynie z obiektami w obszarze papieru
lub modelu, w którym zainicjowano polecenie ODNEDYCJA.
Aby usunąć obiekty ze zbioru wskazań

1 Kliknij menu Narzędzia ➤ Edycja lokalna odnośników i bloków ➤ Usuń z zestawu
roboczego.
2 Zaznacz obiekty, które mają zostać usunięte. Można także przed użyciem opcji Usuń
ustawić zmienną systemową PICKFIRST na wartość 1 i utworzyć zbiór wskazań.
Polecenie ODNUSTAW może być używane jedynie z obiektami w obszarze papieru
lub modelu, w którym zainicjowano polecenie ODNEDYCJA.
Polecenia
ODNZAMKNIJ
ODNEDYCJA

ODNUSTAW
Zmienne systemowe
XEDIT
inny rysunek.
Zapisywanie rysunków i bloków wskazywanych przez odnośniki

Podczas edycji w rysunku głównym definicji odniesienia zewnętrznego lub bloku można
zapisać lub odrzucić zmiany.
Podczas edycji odniesienia do bloku w rysunku głównym można zapisać lub odrzucić
zmiany wprowadzone do odniesienia. W przypadku zapisania zmian w odniesieniu rysunek
jest ponownie generowany.
Po zapisaniu zmian zmieni się definicja bloku, a wszystkie wystąpienia tego bloku po
ponownej generacji będą odzwierciedlały wprowadzone zmiany. Jeżeli użytkownik odrzuci
zmiany, zestaw roboczy jest usuwany, a odniesienie do bloku powraca do pierwotnego
stanu.
Podobnie podczas edycji odnośnika lokalnie w rysunku głównym użytkownik może zapisać
wprowadzone zmiany lub je odrzucić. Obiekty w zestawie roboczym dziedziczące
właściwości niezdefiniowane oryginalnie w odnośniku zachowują te nowe właściwości.
Przykładowo, odnośnik zawiera warstwy A, B i C, a rysunek główny zawiera warstwę D.
Jeżeli podczas edycji odniesienia lokalnie w rysunku głównym nowe obiekty zostaną
narysowane na warstwie D i zmiany zostaną zapisane z powrotem do odniesienia, program
skopiuje warstwę D do rysunku odnośnika.
Jeżeli użytkownik usunie obiekty z zestawu roboczego i zapisze zmiany, obiekty te zostaną
usunięte z odniesienia i dodane do bieżącego rysunku. Zmiany dokonane na obiektach
bieżącego rysunku (nie w odnośnikach lub w blokach) nie są odrzucane. Jeżeli usuwany
obiekt nie należy do zestawu roboczego, nie zostanie przywrócony nawet po odrzuceniu
zmian. Użytkownik może przywrócić rysunek do poprzedniego stanu, używając polecenia
COFAJ. Jeśli zostały wprowadzone do odnośnika zmiany, które nie były zamierzone, i
zostało użyte polecenie ODNZAMKNIJ do ich zapisania, należy za pomocą polecenia
COFAJ anulować wszystkie zmiany wprowadzone w czasie sesji edycji odniesienia. Po
cofnięciu niechcianych zmian należy użyć polecenia ODNZAMKNIJ, aby zapisać zmiany
w celu przywrócenia pliku odnośnika do poprzedniego stanu.
Zapisywanie rysunków i bloków wskazywanych przez odnośniki | 1317

OSTRZEŻENIE Podczas edycji odnośnika lokalnie w rysunku głównym, jeżeli użytkownik
usunie obiekt, który nie należy do zestawu roboczego, po zamknięciu sesji edycyjnej
odnośnika obiekt ten nie zostanie przywrócony, nawet gdy użytkownik odrzuci
wprowadzone zmiany.
Obiekty należące do bieżącego rysunku, którym podczas edycji zostały przypisane nowe
właściwości zdefiniowane oryginalnie w odnośniku, zachowują te właściwości. Właściwości
przejęte z rysunku odnośnika są przypisane do bieżącego rysunku. Przykładowo, warstwa
odnośnika o nazwie MIEJSCE zostanie wyświetlona w bieżącym rysunku jako $#$MIEJSCE,
kiedy zostanie przypisana do obiektu poza zestawem roboczym.
UWAGA Gdy użytkownik wyedytuje i zapisze zmiany wprowadzone do odnośnika

podczas sesji edycyjnej w rysunku bieżącym, podgląd oryginalnego rysunku nie będzie
już dostępny aż do momentu otwarcia i zapisania rysunku odniesienia.
Aby zapisać zmiany w zmodyfikowanych odnośnikach i blokach

■ Kliknij menu Narzędzia ➤ Edycja lokalna odnośników i bloków ➤ Zapisz zmiany
w odniesieniu.
UWAGA Zamiast tego można także kliknąć przycisk Zapisz zmiany w odnośniku na
karcie kontekstowej wstążki Edytuj odniesienie lub na pasku narzędzi OdnEdyc.
Aby odrzucić wszystkie zmiany w zmodyfikowanych odnośnikach i blokach

■ Kliknij przycisk Odrzuć zmiany w odniesieniu na karcie kontekstowej wstążki Edytuj
odniesienie lub na pasku narzędzi OdnEdyc.
Polecenia
ODNZAMKNIJ
OTWÓRZODN
Otwiera wybrany odnośnik w nowym oknie.

Edycja odnośników i bloków z zagnieżdżaniem, obiektami OLE
lub atrybutami
Jeżeli wybrane do wyedytowania odniesienie posiada dołączone odnośniki lub definicje
bloków, odniesienie i jego zagnieżdżone odniesienia zostaną wyświetlone i będą dostępne
w oknie dialogowym Edycja odnośnika. Zagnieżdżone odniesienia zostaną wyświetlone
tylko wtedy, gdy wybrany obiekt jest częścią zagnieżdżonego odniesienia. W danej chwili
może być wybrane do wyedytowania tylko jedno odniesienie. Jeżeli użytkownik edytuje
odniesienie, które zawiera obiekty OLE, zostaną one wyświetlone, lecz nie mogą być wybrane
do edycji.
Jeżeli do edycji zostanie wybrane odniesienie do bloku z atrybutami, użytkownik może

wyświetlić w obiekcie odniesienia definicje atrybutów i udostępnić je do edycji. Atrybuty
mogą być niewidoczne, a definicje atrybutów będą dostępne dla edycji wraz z wybraną
geometrią obiektu odniesienia. W przypadku zapisywania zmian w odniesieniu do bloku,
oryginalnego odniesienia pozostają niezmienione. Nowe i zmienione definicje atrybutów
mają wpływ na kolejne wstawiania bloku; atrybuty w wystąpieniach istniejącego bloku
pozostają nienaruszone.
Patrz także:
■ Edycja w osobnym oknie rysunku wskazywanego przez odnośnik na stronie 1310
■ Edycja wybranych obiektów w rysunkach i blokach wskazywanych przez odnośniki

na stronie 1311
Edycja odnośników i bloków z zagnieżdżaniem, obiektami OLE lub atrybutami | 1319

Polecenia
ZEWODN
ODNEDYCJA
ODNUSTAW
Rozwiązywanie błędów z rysunkami wskazywanymi

przez odniesienia
Jeżeli plik odniesienia nie może zostać wczytany podczas otwierania rysunku, wyświetlany
jest komunikat o błędzie.
Brakujące odniesienia zewnętrzne

Jeżeli podczas otwierania rysunku nie można ustalić położenia rysunku, do którego istnieje
odniesienie, dostępnych jest kilka opcji.
Program przechowuje ścieżkę folderu rysunku, do którego istnieje odniesienie. Za każdym
razem przy otwieraniu lub drukowaniu rysunku bądź korzystaniu z opcji Wczytaj ponownie
palety Odnośniki, program sprawdza ścieżkę folderu, aby określić nazwę i położenie pliku
rysunku, do którego istnieją odniesienia.
Jeśli nazwa lub położenie pliku rysunku uległy zmianie, program nie może ustalić położenia
lub ponownie wczytać odnośnika i wyświetlany jest komunikat o błędzie zawierający ścieżkę
folderu i nazwę brakującego pliku rysunku.
Po każdorazowym wstawieniu brakującego odnośnika program wyświetla na rysunku tekst
zawierający ścieżkę folderu brakującego odnośnika. Aby zaktualizować lub poprawić ścieżkę,
można użyć opcji Ścieżka polecenia ODNOŚNIK.
Wraz z komunikatami o błędach wyświetlanymi w wierszu polecenia może zostać
wyświetlone okno dialogowe zadania umożliwiające zignorowanie wszystkich brakujących
odnośników lub zaktualizowanie położeń ich folderów. Paleta Odnośniki umożliwia
zaktualizowanie położeń nierozstrzygniętych odnośników.

Aby uniknąć takich błędów, upewnij się, że w przypadku przenoszenia lub dystrybucji
plików rysunków z dołączonymi odnośnikami uwzględniane są wszystkie pliki, do których
istnieją odniesienia.
Zmień ścieżki zagnieżdżonych odnośników

Podczas otwierania rysunku i wczytywania zagnieżdżonego odnośnika program próbuje
najpierw znaleźć odnośnik na jego oryginalnej ścieżce. Jeśli odnośnik nie zostanie
odnaleziony, rozpoczyna się wyszukiwanie w następującej kolejności:
■ Bieżący folder rysunku głównego
■ Pomocnicze ścieżki wyszukiwania zdefiniowane na karcie Pliki okna dialogowego

Opcje
® ®
■ Folder Rozpocznij w, określony w skrócie do aplikacji systemu Microsoft Windows
Ta kolejność wyszukiwania gwarantuje, że zmiany wprowadzone w odnośniku zostaną

odzwierciedlone w bieżącym rysunku oraz że odnośnik zostanie odszukany, nawet jeśli
zmieni się jego położenie.
Patrz także:
■ Aktualizacja zamocowań odniesień do rysunków na stronie 1301
Aby zmienić ścieżkę odnośnika
2 W palecie Odniesienia zewnętrzne wybierz nazwę odniesienia zewnętrznego.
3 W sekcji Znaleziono w wykonaj następujące czynności:

■ Wprowadź ścieżkę odnośnika.
■ Kliknij przycisk [...] i poszukaj odnośnika w nowej ścieżce.
Polecenia
ZEWODN
Brakujące odniesienia zewnętrzne | 1321

Cykliczne odniesienia zewnętrzne
Jeśli plik odniesienia zawiera sekwencję zagnieżdżonych odniesień odwołujących się do
siebie samych, wyświetlany jest komunikat o błędzie.
Rysunek, który zawiera sekwencję zagnieżdżonych odnośników skierowanych z powrotem
do siebie samego, jest odnośnikiem zapętlonym. Jeżeli na przykład do rysunku A zostanie
dołączony rysunek B, który następnie odwołuje się do rysunku C, a ten z kolei dołączony
zostanie do rysunku A, to struktura odniesień A>B>C>A jest strukturą zapętloną.
Jeżeli program wykryje odniesienie zapętlone, wyświetla ostrzeżenie z pytaniem, czy
użytkownik chce kontynuować. W przypadku odpowiedzi Tak program wczytuje odnośnik
i odnośniki zagnieżdżone do chwili wykrycia zapętlenia. W przypadku odpowiedzi Nie
proces jest wstrzymywany, a odnośnik nie jest dołączany.
Jeśli podczas wczytywania rysunku zostanie napotkany odnośnik cykliczny, pojawi się
komunikat o błędzie i odnośnik cykliczny dla bieżącej sesji zostanie zerwany. Przykładowo,
jeśli istnieje odniesienie cykliczne A>B>C>A i zostanie otwarty rysunek a.dwg, program
wykrywa i przerywa zapętlenie między c.dwg a a.dwg. Program wyświetla następujący
komunikat o błędzie:
Przerwanie cyklicznego odniesienia z C do bieżącego rysunku.
Polecenia
ZEWODN
Rozwiązywanie konfliktów nazw w odniesieniach zewnętrznych

Podczas dołączania odnośnika nazwy jego bloków, stylów wymiarowania, warstw, rodzajów
linii i stylów tekstu są odróżniane od już występujących w bieżącym rysunku.
Typowa definicja odniesienia zewnętrznego zwykle zawiera obiekty, takie jak linie i łuki.
Zawiera także zależne od odniesień definicje bloków, stylów wymiarowania, warstw,
rodzajów linii i stylów tekstu. Podczas dołączania odniesienia program odróżnia nazwy
nazwanych obiektów zależnych od odniesień w bieżącym rysunku, poprzedzając je nazwą
rysunku, na który wskazuje odniesienie i znakiem kreski pionowej ( | ). Przykładowo, w
Menedżerze właściwości warstw zależny od odnośników nazwany obiekt to warstwa o
nazwie STAL we wskazywanym rysunku o nazwie schody.dwg i jest on wymieniany jako
SCHODY|STAL.

Podczas dołączania odnośnika definicje zależnych nazwanych obiektów nie są dodawane
do rysunku w sposób trwały. Natomiast definicje te są wczytywane z pliku rysunku, do
którego prowadzą odniesienia przy każdym jego uaktualnieniu.
Ustalanie definicji zależnych od odnośników

Definicja zależnego od odnośnika obiektu nazwanego może się zmienić, jeśli plik rysunku,
do którego prowadzi odniesienie, jest modyfikowany. Przykładowo, nazwa warstwy z
rysunku, do którego prowadzi odniesienie, może ulec zmianie, jeśli rysunek, do którego
prowadzą odniesienia, jest modyfikowany. Nazwa warstwy może nawet zniknąć, jeśli
zostanie usunięta z rysunku, do którego prowadzą odniesienia. Dlatego program nie zezwala
na bezpośrednie używanie warstw zależnych od odnośników lub innych nazwanych
obiektów. Przykładowo, nie można wstawić bloku zależnego od odnośników ani określić
bieżącej warstwy jako zależnej od odnośników i dodawać do niej nowych obiektów.
Aby uniknąć ograniczeń dla nazwanych obiektów zależnych od odnośników, można ustalić
je w bieżącym rysunku. Ustalanie powoduje, że zależne od odnośników nazwane obiekty
stają się stałą częścią bieżącego rysunku.
Kiedy zależne od odnośników nazwane obiekty są łączone z rysunkiem za pomocą ustalania,
można ich używać tak samo jak nazwanych obiektów własnych rysunku. Po powiązaniu
nazwanego obiektu zależnego od odnośników pionowa kreska ( | ) jest usuwana z nazwy
i zastępowana dwoma symbolami dolara ($$) rozdzielonymi cyfrą (zazwyczaj zero): na
przykład wskazywana warstwa SCHODY|STAL zostaje zmieniona na SCHODY$0$STAL.
Można następnie użyć polecenia NNAZWA, aby zmienić nazwę SCHODY$0$STAL na
STAL.
Określenie warstwy, której rodzaj linii jest inny niż CONTINUOUS, powoduje, że ustalony
zostaje także rodzaj linii odniesienia. Po zastosowaniu polecenia USTAL do bloku, wszystkie
nazwane obiekty, które są skojarzone z obiektem w bloku, również są ograniczane. Jeśli
blok zawiera odwołania do odnośnika zewnętrznego, program ustala ten odnośnik i
wszystkie jego symbole zależne.
Aby ustalić nazwane obiekty zależne od odnośników na bieżącym rysunku

1 Kliknij menu Modyfikuj ➤ Obiekt ➤ Odnośnik zewnętrzny ➤ Ustal.
2 W oknie dialogowym Ustal kliknij znak plus (+) obok odniesienia.

Lista zawiera pięć typów definicji nazwanych obiektów (Blok, Styl wymiarowania,
Warstwa, Rodzaj linii i Styl tekstu).
3 Kliknij znak plus (+) obok jednego z typów definicji.

Zostanie wyświetlona lista nazw elementów tabeli definicji.
4 Wybierz definicję nazwanego obiektu. Kliknij polecenie Dodaj.

Definicja nazwanego obiektu zostanie wyświetlona w obszarze Definicje do ustalenia.
Rozwiązywanie konfliktów nazw w odniesieniach zewnętrznych | 1323

5 W razie potrzeby powtórz kroki 3 i 4.
Aby zmienić nazwy warstw, stylów wymiarowania i innych symboli

nazwanych
1 Kliknij polecenie Format ➤ Zmień nazwę.
2 W oknie dialogowym Zmień nazwę wybierz rodzaj obiektu nazwanego, a następnie

element, którego nazwa ma zostać zmieniona.
3 W polu Zmień na (poniżej dotychczasowej nazwy elementu) podaj nową nazwę.
4 Kliknij opcję Zmień na. Kliknij przycisk OK.
Polecenia
NNAZWA
USTAL
Śledzenie operacji na odniesieniach zewnętrznych (plik

dziennika)
Istnieje możliwość zapisywania działań związanych z dołączaniem, odłączaniem i ponownym
wczytywaniem odnośników wykonywanych podczas otwierania rysunku zawierającego
odnośniki.
Ten plik dziennika jest prowadzony tylko wówczas, jeśli zmienna systemowa XREFCTL
ma wartość 1. Wartością domyślną jest 0.
Plik dziennika jest zwykłym plikiem tekstowym (ASCII) o takiej samej nazwie, jak nazwa
pliku bieżącego rysunku i rozszerzeniu .xlg. Jeśli zostanie wczytany rysunek o nazwie
przykład.dwg, program szuka pliku dziennika o nazwie sample.xlg w bieżącym folderze.
Jeżeli plik nie istnieje, tworzony jest nowy plik z tą nazwą.

Kiedy plik dziennika zostanie utworzony dla rysunku, program kontynuuje zapisywanie
w nim zdarzeń. Program zapisuje w pliku dziennika sekcję tytułu za każdym razem, gdy
plik ten jest otwierany. Jeżeli plik będzie zbyt duży, użytkownik może go usunąć.
Przykład: sekcja tytułu z pliku dziennika odnośników

Ta sekcja tytułu zawiera nazwę bieżącego rysunku, datę i godzinę oraz wykonaną operację.
=============================
Rysunek: detal
Data/Godzina: 09/28/99 10:45:20
Działanie: Dołącz odnośnik
=============================
Podczas odłączania lub ponownego wczytywania program umieszcza w pliku, bezpośrednio

pod sekcją tytułu, poziomy zagnieżdżenia wszystkich odnośników objętych tą operacją.
Aby obejrzeć drzewo odniesień zewnętrznych w bieżącym rysunku, użyj polecenia Odłącz
lub Wczytaj, a następnie zapoznaj się z wpisami dodanymi do pliku dziennika.
Przykład: wpis w pliku dziennika przedstawiający odniesienia zagnieżdżone

W poniższym przykładzie odnośnik ENTRY_DR zawiera dwa odniesienia zagnieżdżone:
SPRZĘT i PANELE. Odnośniki SPRZĘT i PANELE zawierają po dwa odnośniki.
==============================
Rysunek: detal
Data/Godzina: 10/05/99 15:47:39
Działanie: Wczytaj odnośnik
=============================
Odnośniki zagnieżdżone w odnośniku:
ENTRY_DR
-SPRZĘT Odnośnik
--ZAMEK Odnośnik
--ZAWIASY Odnośnik
-PANELE Odnośnik
--GÓRNE Odnośnik
--DOLNE Odnośnik
Program wpisuje do pliku dziennika pozycję dla każdego nazwanego obiektu zależnego
od odnośników, tymczasowo dodanego do bieżącego rysunku, i każdy wykryty błąd.
Większość komunikatów błędów jest wyświetlana na ekranie oraz wpisywana do pliku
dziennika.
Śledzenie operacji na odniesieniach zewnętrznych (plik dziennika) | 1325

Przykład: plik dziennika zawierający wyniki dołączenia odnośnika
Następujący przykład przedstawia fragment pliku dziennika, z pozycjami wygenerowanymi
podczas dołączania odnośnika zewnętrznego SCHODY do bieżącego rysunku test.dwg.
Plik dziennika zawiera dołączoną tabelę definicji (symboli) i nazwę dodanej definicji wraz
z zapisem jej stanu.
==============================
Rysunek: test
Data/Godzina: 12/18/99 14:06:34
Działanie: Dołącz Odnośnik
=============================
Dołącz odnośnik SCHODY: \ACAD\DWGS\SCHODY.dwg
Poszukiwanie w ścieżce wyszukiwania ACAD
Aktualizacja tabeli symboli bloków:
Dodanie symbolu: SCHODY|RYGIEL
Dodanie symbolu: SCHODY|RYGIEL
...
aktualizacja bloku zakończona
Aktualizacja tabeli symboli rodzajów linii:
Dodanie symbolu: SCHODY|DASHED
Dodanie symbolu: SCHODY|CENTER
Dodanie symbolu: SCHODY|PHANTOM
aktualizacja rodzaju linii zakończona
Aktualizacja tabeli symboli warstw:
Dodanie symbolu: SCHODY|METAL
Dodanie symbolu: SCHODY|DĄB
...
aktualizacja warstw zakończona
wczytano SCHODY
Aby skorzystać z pliku dziennika odnośników

1 W wierszu polecenia wprowadź xrefctl.
2 Wprowadź 1, aby włączyć opcję rejestrowania, lub 0, aby ją wyłączyć.

Domyślnie rejestrowanie jest wyłączone.

Polecenia
ODNOŚNIK
Zmienne systemowe
XREFCTL
Określa, czy tworzone są pliki dzienników (XLG) odnośników.
Zwiększanie szybkości działania przy opracowywaniu

dużych rysunków wskazywanych przez odnośniki
Istnieje kilka możliwości pozwalających przyspieszyć działanie podczas korzystania z
odniesień do dużych rysunków.
Przegląd wczytywania na żądanie

Program używa wczytywania na żądanie i zapisuje rysunki z wewnętrznymi indeksami,
aby zwiększyć szybkość działania przy opracowywaniu dużych rysunków, do których
istnieją odniesienia i które zostały przycięte lub mają wiele obiektów na zablokowanych
warstwach. Podczas wczytywania na żądanie do pamięci wczytywane są tylko te dane
rysunku odniesienia, które są niezbędne do ponownego generowania bieżącego rysunku.
Innymi słowy, dane, do których istnieją odniesienia, są odczytywane „na żądanie”.
Funkcja wczytywania na żądanie jest dostępna w powiązaniu ze zmiennymi systemowymi
INDEXCTL, XLOADCTL i XLOADPATH.
Polecenia
ODNOŚNIK
Zwiększanie szybkości działania przy opracowywaniu dużych rysunków wskazywanych przez odnośniki | 1327
Zmienne systemowe
INDEXCTL
XLOADCTL
XLOADPATH
Usuwanie odnośników na dużych rysunkach

Po usunięciu z rysunku bieżącego rysunku, do którego istnieje odniesienie (odnośnik), ten
pierwszy otwiera się o wiele szybciej i używa mniej pamięci.
Z pliku rysunku zostanie usunięta definicja odnośnika, lecz zostanie zachowany wewnętrzny
drogowskaz do rysunku, do którego istnieje odniesienie. Odnośnik nie zostanie wyświetlony
i żadne dane obiektów niegraficznych nie pojawią się w rysunku. Użytkownik może jednak
przywrócić te wszystkie dane przez powtórne wczytanie odnośnika. Gdy zmienna systemowa
XLOADCTL (wczytywanie na żądanie) ma wartość 1, usunięcie rysunku odblokuje
oryginalny plik.
Użytkownik powinien usunąć plik odnośnika, jeżeli nie jest on potrzebny w bieżącej sesji
rysunku, lecz może być użyty później w czasie drukowania rysunku. Użytkownik może
zachować w rysunku listę roboczą usuniętych odnośników, które może wczytać, gdy znowu
będą potrzebne.
Aby usunąć odnośnik
2 Na palecie Odnośniki wybierz nazwę odnośnika, który ma zostać zwolniony.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij polecenie Usuń.

Polecenia
ZEWODN
Zmienne systemowe
XLOADCTL
Praca z wczytywaniem na żądanie w dużych rysunkach

Podczas wczytywania na żądanie do pamięci wczytywane są tylko te dane odniesienia, które
są niezbędne do ponownego generowania bieżącego rysunku.
Aby osiągnąć maksymalne korzyści z wczytywania odniesień na żądanie, konieczne jest
zapisanie rysunków odniesień z indeksami warstw i położenia. Korzyści wydajności
przetwarzania z wczytywania na żądanie będą najbardziej widoczne, gdy:
■ Przycięcie odnośnika w programie pozwala wyświetlać tylko jego niewielką część. W

rysunku wskazywanym przez odnośnik jest zapisywany indeks przestrzenny.
■ Zablokuj kilka warstw odnośnika. Rysunek wskazywany przez odnośnik jest zapisywany
z indeksem warstw.
Jeżeli jest włączone wczytywanie na żądanie i istnieje przycięty odnośnik, który został
zapisany z indeksem przestrzennym, obiekty w bazie danych odniesienia zewnętrznego
zawarte w obszarze przycięcia stanowią większość obiektów wczytanych do rysunku. Jeżeli
obszar przycięcia został zmodyfikowany, to w razie konieczności z rysunku odnośnika
zostanie wczytanych więcej obiektów. Podobnie jeżeli odnośnik posiada wiele
zablokowanych warstw, które zostały zapisane z indeksem warstw, to tylko obiekty
znajdujące się na odblokowanych warstwach zostaną wczytane do rysunku bieżącego. Jeśli
warstwy zależne od odnośnika zostaną odblokowane, program odczyta geometrię z rysunku
wywoływanego zgodnie z potrzebami.
Po włączeniu wczytywania na żądanie program umieszcza na wszystkich rysunkach
odniesień blokadę, umożliwiając wczytywanie na bieżąco dowolnej geometrii z rysunku.
Inni użytkownicy mogą otwierać rysunki tych odniesień, ale nie mogą zapisywać w nich
zmian. Jeżeli inny użytkownik chciałby zmodyfikować odnośnik, który został wczytany na
żądanie do innego rysunku, może użyć wczytywania na żądanie z opcją Kopiuj.
Praca z wczytywaniem na żądanie w dużych rysunkach | 1329

Jeśli jest włączone wczytywania na żądanie z opcją Kopiuj, program tworzy tymczasową
kopię rysunku wskazywanego przez odnośnik i wczytuje na żądanie plik tymczasowy. W
ten sposób można wczytywać na żądanie rysunek odnośnika zewnętrznego i udostępnić
oryginalny rysunek odniesienia do modyfikacji. Po wyłączeniu wczytywania na żądanie
program odczytuje całość rysunku odniesienia niezależnie od widoczności warstw i
wystąpień przycięcia.
Indeksy warstwy i indeksy przestrzenne zostały dodane w programach AutoCAD Release
14 i AutoCAD LT 97. Jeżeli do rysunku zapisanego w wersjach wcześniejszych prowadzi
odniesienie, użytkownik nie będzie mógł skorzystać z takiego samego usprawnienia
działania, jak z rysunkami zapisanymi z indeksami. Dla maksymalnego usprawnienia
działania programu należy korzystać z wczytywania na żądanie rysunków, do których
prowadzą odnośniki, zapisanymi z indeksami warstw i przestrzennymi włączonymi w
programie AutoCAD Release 14, AutoCAD LT 97 lub późniejszych wersjach.
Aby włączyć wczytywanie na żądanie

2 W oknie dialogowym Opcje, karta Otwórz i zapisz, w polu Odniesienia zewnętrzne

wybierz opcję Zablokowany, Odblokowany lub Odblokowany z kopią.
Polecenia
ZEWODN
Zmienne systemowe
INDEXCTL
XLOADCTL

Stosowanie indeksów warstw i położenia
W celu uzyskania maksymalnej korzyści z wczytywania na żądanie zaleca się, aby użytkownik
zapisywał rysunki używane jako odnośniki z indeksami warstw i położenia.
Indeks warstw jest listą przedstawiającą, jakie obiekty są na jakich warstwach. Lista ta jest
wykorzystywana, kiedy program odwołuje się do rysunku w trybie wczytywania na żądanie,
aby określić, które obiekty zostaną wczytane i wyświetlone. Obiekty na zablokowanych
warstwach w rysunku wskazywanym przez odniesienie nie zostaną wczytane, jeśli ten
rysunek posiada indeks warstw i jest wczytywany na żądanie.
Indeks położenia porządkuje obiekty zgodnie z ich położeniem w trójwymiarowej
przestrzeni. Taka organizacja usprawnia określanie obiektów, które mają być wczytane do
rysunku podczas wczytywania na żądanie i przycinania rysunku wskazywanego przez
odnośnik. Jeśli wczytywanie na żądanie jest włączone, a rysunek został dołączony jako
przycięty odnośnik, program korzysta z indeksu położenia w rysunku wywoływanym
zewnętrznie w celu określenia obiektów leżących wewnątrz obwiedni tnącej. Program
wczytuje je następnie do bieżącej sesji.
Indeksy położenia i warstw są najbardziej użyteczne w rysunkach, które zostaną użyte jako
odnośniki innych rysunków, w których dostępne jest wczytywanie w trybie na żądanie.
Nie ma żadnych korzyści używania indeksowania i trybu wczytywania na żądanie jeśli
rysunku nie zostaną użyte jako odnośniki.
Aby zapisać rysunek z indeksami warstw i przestrzennymi

1 W wierszu polecenia wprowadź INDEXCTL.
2 Wprowadź 1, 2 lub 3, w zależności od tego, jak rysunek ma zostać zapisany.

Jeśli zmienna systemowa INDEXCTL ma wartość 1, powstaje indeks warstw. Jeśli
zmienna systemowa INDEXCTL ma wartość 2, powstaje indeks przestrzenny. Jeśli
zmienna systemowa INDEXCTL ma wartość 3, powstaje indeks warstw i przestrzenny.
Jeśli zmienna systemowa INDEXCTL ma wartość 0, nie powstaje żaden indeks.
Polecenia
ZEWODN
Stosowanie indeksów warstw i położenia | 1331

Zmienne systemowe
INDEXCTL
TREEDEPTH
Określa maksymalną głębokość, to jest liczbę podziałów przestrzennego drzewa indeksów
na gałęzie.
TREEMAX
Ogranicza wykorzystanie pamięci podczas ponownej generacji rysunku przez ograniczenie
maksymalnej liczby węzłów przestrzennego indeksu (drzewo-okt).
XLOADCTL
Ustalanie ścieżki dla tymczasowych kopii plików odnośników

Dzięki włączeniu wczytywania kopii na żądanie można sterować położeniem kopii rysunków
wskazywanych przez odnośniki.
Jeśli zostanie włączone wczytywanie na żądanie, zmienna systemowa XLOADPATH może
być użyta do wskazania ścieżki do miejsca, w którym są umieszczane kopie rysunków
wskazywanych przez odnośniki. Określona przez użytkownika ścieżka pozostaje w mocy
dla wszystkich sesji rysunkowych, do czasu aż użytkownik określi inną ścieżkę. Jeśli nie
podano wartości zmiennej systemowej XLOADPATH, tymczasowe kopie plików są
umieszczane w standardowym folderze plików tymczasowych.
Jeśli okaże się, że utworzenie odniesień do rysunków w sieci bardzo spowalnia pracę,
wówczas zaleca się takie ustawienie zmiennej XLOADPATH, aby wskazywała na folder
lokalny, a zmiennej XLOADCTL nadanie wartości 2, aby pliki wskazywane przez odnośniki
były wczytywane na żądanie z dysku lokalnego. Następnie, aby zminimalizować liczbę
plików tymczasowych tworzonych przez wielu użytkowników odwołujących się do tego
samego rysunku, mogą oni ustawić zmienną systemową XLOADPATH, aby wskazywała
wspólny folder. Dzięki temu wiele sesji programu będzie mogło współużytkować te same
kopie tymczasowe wywoływanych rysunków.
Aby ustalić ścieżkę dla kopii odnośników

1 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie xloadpath.
2 Wprowadź nazwę folderu używanego do przechowywania tymczasowych kopii plików

odnośników (zazwyczaj jest to folder na komputerze lokalnym).

Polecenia
ZEWODN
OPCJE
Zmienne systemowe
XLOADPATH
Ustalanie ścieżki dla tymczasowych kopii plików odnośników | 1333

1334
Łączenie i osadzanie
danych (OLE) 33
Technologia OLE (Object linking and embedding) jest funkcją systemu Windows umożliwiającą łączenie w
dokumencie danych pochodzących z różnych aplikacji. Przykładowo, można utworzyć układ programu
Adobe PageMaker zawierający rysunek programu AutoCAD LT lub utworzyć rysunek AutoCAD LT
zawierający wszystkie lub niektóre elementy arkusza kalkulacyjnego Microsoft Excel.
Przegląd łączenia i osadzania obiektów

Łączenie i osadzanie obiektów jest sposobem korzystania z informacji z jednej aplikacji w
drugiej. Aby użyć mechanizmu OLE, niezbędne są aplikacje źródłowe i docelowe obsługujące
OLE.
Zarówno łączenie, jak i osadzanie wstawiają dane z jednego dokumentu do drugiego.
Połączone i osadzone obiekty OLE można także edytować z aplikacji docelowej. Jednakże
łączenie i osadzanie w odmienny sposób przechowuje informacje.
Relacja między osadzaniem i łączeniem jest podobna do relacji między wstawianiem bloku
i tworzeniem odniesienia zewnętrznego.
Obiekty osadzone
Osadzony obiekt OLE jest kopią danych z innego dokumentu. Po osadzeniu obiektów nie
istnieje żadne połączenie z dokumentem źródłowym i wszelkie zmiany wprowadzone w
dokumencie źródłowym nie zostaną odzwierciedlone w dokumentach docelowych. Obiekty
należy osadzać, gdy użytkownik chce mieć możliwość użycia aplikacji, w której zostały
utworzone, do edycji, ale nie chce, aby obiekt OLE był zaktualizowany po modyfikacji
informacji w dokumencie źródłowym.
1335
Obiekty połączone
Obiekt połączony jest odwołaniem do danych przechowywanych w innym dokumencie.
Obiekty należy łączyć, gdy użytkownik chce korzystać z tych samych informacji w więcej
niż jednym dokumencie. Wówczas po zmianie oryginalnych danych wystarczy zaktualizować
jedynie połączenia w celu aktualizacji dokumentu zawierającego obiekty OLE. Można
również ustawić połączenia tak, aby były aktualizowane automatycznie.
Po połączeniu rysunku konieczne jest zapewnienie dostępu do aplikacji źródłowej i do
połączonego dokumentu. Po zmianie nazwy lub przeniesieniu aplikacji lub dokumentu
może być konieczne ponowne ustanowienie połączenia.
Kontrola jakości wydruku obiektów OLE

Obiekty OLE są traktowane jak obiekty rastrowe, gdy używany jest ploter rastrowy. Ponieważ
duże, o wysokiej rozdzielczości i wielokolorowe obrazy rastrowe mogą bardzo podnosić
koszty wydruku, można ustawić zmienną systemową OLEQUALITY w celu kontrolowania
wydruku każdego obiektu OLE. Domyślne ustawienie, Wybierz automatycznie, przypisuje
1336 | Rozdział 33 Łączenie i osadzanie danych (OLE)

poziom jakości wydruku, bazując na typie obiektu. Im wyższe ustawienie jakości, tym
więcej czasu i pamięci jest zużywanych podczas wydruku.
Dodatkowo można dopasować jakość wydruku OLE w Edytorze konfiguracji plotera. Opcja
Grafika wyświetla okno dialogowe Grafika rastrowa, w którym można zmieniać jakość
wydruku obiektów OLE.
UWAGA Zagnieżdżone obiekty OLE mogą powodować problemy. Przykładowo, arkusz

Excel osadzony w dokumencie Word może powodować błąd wydruku. Także obiekt
OLE, który nie znajduje się w bieżącej płaszczyźnie widoku, nie jest drukowany, ale ramka
jest drukowana w oparciu o ustawienie zmiennej systemowej OLEFRAME.
Patrz także:
■ Wytnij, skopiuj i wklej za pomocą schowka na stronie 634
Aby ustalić jakość wydruku obiektów OLE

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Wydruk i publikacja, z listy Jakość wydruku

OLE wybierz jedno z poniższych ustawień:
■ Monochromatyczny. Przykładowo arkusze kalkulacyjne
■ Grafika niskiej jakości. Przykładowo kolorowy wykres kołowy z tekstem
■ Grafika wysokiej jakości. Przykładowo fotografia
■ Wybierz automatycznie. Przypisana jakość wydruku bazuje na typie pliku
3 Kliknij Zastosuj, by kontynuować ustawianie opcji lub kliknij przycisk OK, by zamknąć
okno dialogowe.
Polecenia
KOPIUJ_P
Kopiuje widok bieżący do schowka w celu nawiązania połączeń z innymi aplikacjami
OLE.
WSTAWOBJ
Wstawia połączony lub osadzony obiekt.
Przegląd łączenia i osadzania obiektów | 1337

OLE_p
Aktualizuje, zmienia i anuluje istniejące połączenia OLE.
Zmienne systemowe
OLEHIDE
Importowanie obiektów OLE

Do rysunku można importować informacje z innych aplikacji obsługujących OLE.
Przegląd importowania obiektów OLE do rysunków

Aby jako obiekt OLE wstawić informacje z innych aplikacji, należy użyć jednej z poniższych
metod:
■ Skopiować lub wyciąć informacje z istniejącego pliku i wkleić je do rysunku.
■ Importować istniejący plik utworzony w innej aplikacji.
■ Otworzyć inną aplikację z poziomu rysunku i utworzyć niezbędną informację.
Przy wstawianiu informacji należy określić punkt wstawienia.

Obiekt OLE wyświetlany jest domyślnie z ramką, która nie jest drukowana. Obiekty OLE
są nieprzezroczyste i są drukowane jako nieprzezroczyste; zasłaniają obiekty pod nimi.
Obiekty OLE obsługują porządek wyświetlania. Można sterować wyświetlaniem obiektów
OLE na dwa sposoby:
■ Ustawienie zmiennej systemowej OLEHIDE steruje włączaniem i wyłączaniem

wyświetlania wszystkich obiektów OLE w obszarze papieru, obszarze modelu lub w
obu obszarach.
■ Należy wyłączyć lub zablokować warstwę, aby ukryć obiekty OLE umieszczone na tej
warstwie.
Przy drukowaniu obiektów OLE z tekstem rozmiar tekstu odpowiada w przybliżeniu

rozmiarowi tekstu w aplikacji źródłowej.
UWAGA Obiekty OLE w rysunkach nie są wyświetlane i drukowane w odnośnikach

zewnętrznych i odniesieniach do bloku.

Polecenia
WSTAWOBJ
OLE_p
OLESKALA
Umożliwia określenie wielkości, skali i innych właściwości wybranego obiektu OLE.
OPCJE
WKLEJ_S
Zmienne systemowe
MSOLESCALE
Steruje wielkością obiektów OLE z tekstem, który jest wprowadzany do obszaru modelu.
OLEHIDE
Łączenie obiektów OLE w rysunkach

Po połączeniu informacji z innego dokumentu z rysunkiem informacja ta może zostać
zaktualizowana po wprowadzeniu zmian do dokumentu źródłowego.
Informacje pochodzące z dokumentu utworzonego w innej aplikacji można połączyć z
rysunkiem programu. Przykładowo, do rysunku można wstawić rozkład zajęć, który będzie
automatycznie aktualizowany. Użytkownik może również zainstalować ikony multimedialne,
które będą uaktywniane po dwukrotnym kliknięciu.
Aktualizowanie połączeń
Po zmianie informacji w połączonym dokumencie połączenia mogą być aktualizowane
albo automatycznie, albo ręcznie. Domyślnie połączenia są aktualizowane automatycznie.
Za pomocą polecenia OLE_p można określić automatyczny lub ręczny sposób aktualizacji.
Łączenie obiektów OLE w rysunkach | 1339

Ponowne ustalanie połączeń
Ponieważ połączenie odwołuje się do położenia połączonego dokumentu, konieczne jest
ponowne ustalenie połączenia, jeżeli dokument ten zmieni położenie lub nazwę.
Przerywanie połączeń
Przerwanie połączenia nie usuwa z rysunku wstawionych informacji. Usuwa natomiast
połączenie z łączonym dokumentem. Połączenie można przerwać, gdy nie ma potrzeby
dalszego aktualizowania danych.
Aby połączyć obiekty w rysunku

1 Uruchom aplikację źródłową i otwórz dokument.
2 Wybierz informacje, które użytkownik zamierza połączyć z rysunkiem i skopiować

je do Schowka.
3 Otwórz rysunek.
4 Kliknij kolejno kartę Narzędzia główne ➤ panel Schowek ➤ lista rozwijana Wklej
➤ Wklejanie specjalne.
5 W oknie dialogowym Wklej specjalnie wybierz opcję Wklej łącze.

Wklej łącze wkleja zawartość Schowka do bieżącego rysunku i tworzy łącze do pliku
w aplikacji źródłowej. Jeżeli użytkownik kliknie przycisk Wklej, zawartość Schowka
zostanie osadzona, a nie połączona.
6 W polu Jako wybierz format danych.
Aby połączyć cały plik jako obiekt OLE w rysunku

1 Otwórz rysunek.
2 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Dane ➤ Obiekt OLE.
3 W oknie dialogowym Wstaw obiekt wybierz opcję Utwórz z pliku.
4 Wybierz połączenie. Kliknij przycisk Przeglądaj.
5 W oknie dialogowym Przeglądaj wybierz plik do połączenia z rysunkiem. Kliknij

przycisk Otwórz.

6 W oknie dialogowym Wstaw obiekt kliknij przycisk OK.
Cały plik zostanie połączony z rysunkiem.
Aby ręcznie zaktualizować odnośnik

1 Kliknij menu Edycja ➤ Połączenia OLE.
2 W oknie dialogowym Łącza wybierz połączenia, które mają zostać zaktualizowane.
3 Kliknij przycisk Aktualizuj teraz.
UWAGA Jeżeli użytkownik chce wybrać połączenia z obszaru rysunku, a nie z listy w
oknie dialogowym Łącza, należy wybrać obiekty OLE przed wykonaniem kroku 1.
Aby przełączyć łącze do obiektu OLE

1 Wybierz w rysunku obiekt OLE, którego połączenie ma zostać zmienione.
3 W oknie dialogowym Łącza kliknij przycisk Zmień źródło.
4 W oknie dialogowym Zmień źródło przeszukaj foldery i znajdź plik źródłowy.
5 Wybierz plik źródłowy. Kliknij przycisk Otwórz.
Aby przerwać łącze do obiektu OLE

1 Wybierz połączony obiekt, z którym połączenie ma zostać zerwane.
3 W oknie dialogowym Łącza kliknij opcję Przerwij łącze.
4 Kliknij przycisk Tak.
Łączenie obiektów OLE w rysunkach | 1341

Polecenia
WSTAWOBJ
OLE_p
OLESKALA
OPCJE
OPCJE
WKLEJ_S
Zmienne systemowe
OLEHIDE
Osadzanie obiektów OLE w rysunkach

Po osadzeniu w rysunku danych z innego dokumentu dane te nie będą aktualizowane po
wprowadzeniu zmian w dokumencie źródłowym.
W rysunku można osadzić obiekt, kopiując go do Schowka, a następnie wklejając do pliku
rysunku. Przykładowo, można osadzić logo firmy utworzone w innej aplikacji w rysunku.
Przeciąganie obiektów do rysunku

Wybrane dane i grafiki można przeciągać do rysunku z okna innej aplikacji. Obie aplikacje
muszą być uruchomione i widoczne na ekranie. Ta druga aplikacja musi obsługiwać ActiveX,
aby przeciągać informacje między aplikacjami. Obiekty przeciągnięte do rysunku są
osadzone a nie połączone.

Przeciąganie danych odpowiada operacji wycinania i wklejania. Informacja jest usuwana
z jednego dokumentu i wklejana do innego. Przytrzymanie naciśniętego klawisza CTRL
podczas przeciągania jest równoważne z operacją kopiowania i wklejania, gdyż powstaje
kopia informacji, bez wpływu na zawartość oryginalnego dokumentu.
Aby osadzić obiekt OLE w rysunku

1 Otwórz dokument w aplikacji źródłowej.
2 Skopiuj do Schowka potrzebne do osadzenia informacje.
3 Otwórz rysunek.
4 Kliknij kartę Narzędzia główne ➤ panel Narzędzia ➤ Wklej.
Aby utworzyć obiekt w innej aplikacji i osadzić go w rysunku

1 Otwórz rysunek.
2 Kliknij kartę Bloki i odniesienia ➤ panel Dane ➤ Obiekt OLE.
3 W oknie dialogowym Wstawianie obiektu, w polu Typ obiektu wybierz opcję Utwórz
nowy.
4 W obszarze Typ obiektu wybierz aplikację. Kliknij przycisk OK.

Zostanie otwarta aplikacja źródłowa.
5 W aplikacji serwera utwórz informacje potrzebne do wstawienia. Zapisz dokument.
6 W menu Plik aplikacji źródłowej kliknij polecenie Zamknij i wróć.
7 Zamknij aplikację źródłową.

Obiekt OLE zostanie osadzony w rysunku.
Aby określić nową wysokość lub szerokość dla obiektu OLE

1 Kliknij prawym przyciskiem myszy obiekt OLE. Kliknij polecenie Właściwości.
2 W palecie Właściwości podaj nowe wartości szerokości i wysokości lub podaj w

procentach skalę szerokości lub skalę wysokości.
Osadzanie obiektów OLE w rysunkach | 1343

UWAGA Po włączeniu przełącznika Zachowaj proporcje, gdy użytkownik zmieni
wysokość lub szerokość, drugi wymiar automatycznie ulegnie zmianie, zachowując
bieżące proporcje. Przykładowo, po zmianie wysokości do 50 procent szerokość
automatycznie przyjmie wartość 50 procent. Należy wyłączyć opcję Zachowaj
proporcje, jeżeli użytkownik zamierza zmienić tylko wysokość lub tylko szerokość.
3 Kliknij przycisk OK, aby zastosować zmiany.
Aby skalować tekst w obiekcie OLE w oparciu o występującą w nim czcionkę

1 Wybierz obiekt OLE.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Rozmiar tekstu.
3 W oknie dialogowym Rozmiar tekstu OLE wybierz czcionkę.

Lista Czcionka OLE zawiera wszystkie czcionki, które wystąpiły w wybranym obiekcie
OLE.
4 Wybierz rozmiar punktu.

Lista Rozmiar punktu OLE zawiera wszystkie rozmiary wybranej czcionki.
5 W polu Wysokość tekstu podaj wartość w jednostkach rysunkowych.

Jest to wartość wysokości tekstu napisanego określoną wielkością wybranej czcionki.
Przykładowo, po wybraniu 10-punktowej czcionki Arial i wpisaniu .5 w polu
Wysokość tekstu cały tekst w wybranym obiekcie OLE, który aktualnie jest napisany
10-punktową czcionką Arial, będzie miał wysokość 0.5 jednostki rysunkowej. Cały
pozostały tekst w obiekcie zmieni wysokość proporcjonalnie do wybranej czcionki.
Rozmiar obiektu OLE dopasuje się do nowych rozmiarów tekstu.
Polecenia
WSTAWOBJ
OLESKALA
OPCJE

OPCJE
WKLEJ
WKLEJ_S
Zmienne systemowe
OLEHIDE
OLEQUALITY
OLESTARTUP
kreślenia.
Eksportowanie obiektów OLE

Można łączyć lub osadzać widok rysunku w innej aplikacji obsługującej OLE.
Łączenie widoków z innymi dokumentami

Rysunek może być dokumentem źródłowym połączonym z jednym lub kilkoma
dokumentami w innych aplikacjach. Polecenie KOPIUJ_P kopiuje widok bieżącej rzutni
do schowka. Potem można wkleić widok do dokumentu docelowego.
Po wklejeniu nienazwanego widoku do dokumentu, do widoku zostanie przypisana nazwa
typu OLE1. Jeżeli potem rysunek zostanie zamknięty, zostanie wyświetlony monit z prośbą
o zapisanie zmian w nowo utworzonym widoku. Aby ustanowić łącze i zapisać nazwę
widoku, OLE1, należy zapisać rysunek.
Osadzanie obiektów rysunku w innych dokumentach

Obiekty można wybierać i osadzać je w dokumentach utworzonych w innych aplikacjach.
Osadzanie wstawia kopie wybranych obiektów w dokumencie docelowym. Jeżeli program
AutoCAD LT zostanie użyty do edycji obiektu OLE z poziomu dokumentu docelowego,
obiekt nie zostanie zaktualizowany w oryginalnym rysunku.
Eksportowanie obiektów OLE | 1345

Aby osadzić obiekty w innym dokumencie
1 Kliknij menu Edycja ➤ Kopiuj.
2 W obszarze rysunku wybierz obiekty, które mają być osadzone, a następnie naciśnij
klawisz ENTER.
Wybrane obiekty zostaną skopiowane do Schowka.
3 Uruchom aplikację docelową i otwórz nowy lub istniejący dokument.
4 Wklej zawartość Schowka do dokumentu, postępując zgodnie z zasadami osadzania

zawartości Schowka w danej aplikacji docelowej.
Aby połączyć widok w innym dokumencie

1 Zapisz rysunek, który ma zostać połączony z innym dokumentem, aby nadać mu
nazwę.
2 Jeżeli wyświetlanych jest wiele rzutni, wybierz rzutnię.
3 W wierszu polecenia wprowadź wyrażenie kopiuj_p.
4 Otwórz nowy lub istniejący dokument w aplikacji docelowej.
5 Wklej zawartość Schowka do tego dokumentu, postępując zgodnie z procedurą

wstawiania połączonych danych do tej aplikacji.
Wstawiony obiekt OLE jest wyświetlany w dokumencie i może być edytowany w
programie AutoCAD LT z poziomu aplikacji docelowej.
Polecenia
KOPIUJ_S
KOPIUJ_P
Kopiuje widok bieżący do schowka w celu nawiązania połączeń z innymi aplikacjami
OLE.
WYTNIJ

WSTAWOBJ
OLE_p
Zmienne systemowe
WMFBKGND
WMFFOREGND
Steruje przypisaniem koloru pierwszego planu, gdy obiekty są wstawiane w formacie
metapliku Windows (WMF).
Edytowanie obiektów OLE

Obiekt OLE, połączony lub osadzony w rysunku, można zmodyfikować przez dwukrotne
kliknięcie, które powoduje otwarcie aplikacji źródłowej tego obiektu.
Obiekty OLE można wybierać dowolną metodą wyboru i wprowadzać zmiany większością
poleceń edycyjnych, paletą Właściwości lub uchwytami. Przy używaniu uchwytów do
zmiany rozmiaru obiektu OLE, kształt obiektu nie zmieni się, jeżeli w palecie Właściwości
zablokowany jest współczynnik proporcji. Te polecenia edycyjne nie są dostępne w
przypadku obiektów OLE: PRZERWIJ, FAZUJ, ZAOKRĄGL i PRZEDŁUŻ.
W stylu wizualnym 2D gdy obiekt OLE jest obracany lub nie jest przedstawiany w widoku
planu, jego zawartość jest tymczasowo ukrywana i wyświetlana jest tylko ramka. Zawartość
jest zawsze pokazywana w stylu wizualnym 3D.
Na palecie Właściwości, właściwości ogólne dla obiektu OLE dotyczą jego ramki.
Ponieważ uchwyty wyświetlane są na ramce, edycja uchwytami nie jest dostępna, gdy ramka
nie jest wyświetlana. Aby wyświetlić ramkę, należy zmienić ustawienie zmiennej systemowej
OLEFRAME.
Edycja informacji w obiektach OLE

Informacje zawarte w obiekcie OLE, połączonym lub osadzonym, można modyfikować
przez dwukrotne kliknięcie, które powoduje otwarcie aplikacji źródłowej tego obiektu.
Edytowanie obiektów OLE | 1347

Edycja obiektów OLE, gdy AutoCAD LT jest aplikacją źródłową
Dokument zawierający połączone rysunki przechowuje położenie tych plików. Można je
edytować albo z poziomu aplikacji docelowej, albo w programie źródłowym. Program musi
być wczytany lub dostępny w systemie wraz z dokumentem, który ma być modyfikowany.
Rysunek programu AutoCAD LT osadzony w dokumencie może być edytowany tylko z
poziomu aplikacji docelowej. Dwukrotne kliknięcie obiektu OLE uruchomi program.
Edycja oryginalnego rysunku w programie nie wpłynie na dokumenty, w których osadzony
jest ten rysunek.
Patrz także:
■ Kopiowanie obiektów na stronie 656
Aby edytować połączony rysunek z poziomu aplikacji docelowej

1 Otwórz dokument zawierający połączony rysunek (np. plik Microsoft Word).
2 Kliknij dwukrotnie na połączonym rysunku.

Rysunek się otworzy.
3 Wprowadź do rysunku potrzebne zmiany.
4 Aby zapisać zmiany w rysunku, kliknij menu Plik ➤ Zapisz.
5 Aby powrócić do docelowej aplikacji, kliknij menu Plik ➤ Koniec.

Rysunek zostanie zmieniony we wszystkich dokumentach, które mają z nim
połączenie.
W jaki sposób połączenie to zostanie zaktualizowane, zależy od aplikacji docelowej.
Niektóre aplikacje obsługują automatyczne aktualizowanie połączeń; inne wymagają
od użytkownika samodzielnego aktualizowania połączeń.
Aby edytować połączony rysunek w aplikacji źródłowej

1 uruchom program i otwórz połączony rysunek.
2 Wprowadź do rysunku i widoku potrzebne zmiany.
3 Aby zapisać zmiany w rysunku, kliknij menu Plik ➤ Zapisz.
4 W razie konieczności zaktualizuj połączenie w dokumencie docelowym.

Rysunek zostanie zmieniony we wszystkich dokumentach, które mają z nim
połączenie.

W jaki sposób połączenie to zostanie zaktualizowane, zależy od aplikacji docelowej.
Niektóre aplikacje obsługują automatyczne aktualizowanie połączeń; inne wymagają
od użytkownika samodzielnego aktualizowania połączeń.
Edytowanie obiektów osadzonych

1 Otwórz dokument, który zawiera osadzone obiekty programu AutoCAD LT (na
przykład plik Microsoft Word).
2 Kliknij dwukrotnie osadzony obiekt, aby uruchomić program i wyświetlić obiekty.
3 Wprowadź potrzebne zmiany.
4 Aby zapisać zmiany w osadzonych obiektach, kliknij menu Plik ➤ Aktualizuj.
5 Aby powrócić do aplikacji docelowej, kliknij kolejno menu Plik ➤ Koniec.
Aby przywrócić obiektowi OLE jego oryginalne rozmiary i kształty

1 Wybierz obiekt OLE.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie OLE ➤ Resetuj.

Resetuj jest także dostępne w oknie dialogowym Rozmiar tekstu.
Aby sterować wyświetlaniem obiektów OLE

1 W wierszu polecenia wprowadź olehide

■ 0 Wyświetla obiekty OLE zarówno w obszarze papieru, jak i w obszarze modelu.
■ 1 Wyświetla obiekty OLE tylko w obszarze papieru.
■ 2 Wyświetla obiekty OLE tylko w obszarze modelu.
■ 3 Nie wyświetla obiektów OLE.
Aby włączyć lub wyłączyć ramki obiektów OLE

1 W wierszu polecenia wprowadź oleframe

■ 0 Ramka nie jest wyświetlana ani drukowana.
■ 1 Ramka jest wyświetlana i drukowana.
Edytowanie obiektów OLE | 1349

■ 2 Ramka jest wyświetlana, ale nie jest drukowana.
Ramka musi być wyświetlana, by widoczne były uchwyty.
Polecenia
KOPIUJ_S
WYTNIJ
WYMAŻ
WKLEJ
U
Zmienne systemowe
OLEFRAME
Określa, czy na obiektach OLE na rysunku wyświetlana i drukowana jest ramka.
OLEHIDE

Praca z danymi w innych
formatach 34
Użytkownik może pracować z różnymi typami plików, w tym z plikami utworzonymi w innych aplikacjach
i plikami utworzonymi we wcześniejszych wersjach programu. Można także określić ścieżki wyszukiwania
rysunków i plików pomocniczych.
Konwertowanie formatów plików rysunków

Pliki rysunków oparte na programie AutoCAD można konwertować do innych formatów
rysunków AutoCAD.
Można wybrać format pliku, opcje konwersji i żądany typ wyjściowy.
Dzięki narzędziu PRZEKSZTAŁĆDWG można przekształcać pliki DWG programu AutoCAD
między następującymi formatami danych:
■ AutoCAD 2010/LT 2010
■ AutoCAD 2007/LT2007
■ AutoCAD R14, AutoCAD LT 98, AutoCAD LT 97
UWAGA Zmiany formatów plików rysunków pomiędzy podanymi powyżej wersjami

produktów opartych na programie AutoCAD następują na podstawie wcześniejszego
formatu.
Podczas konwersji pliki rysunków można wybrać w oknie dialogowym bez otwierania. Pliki
mogą być konwertowane pojedynczo lub w partiach; mogą nadpisać pliki oryginalne lub
1351
zostać umieszczone razem w folderze plików bądź skompresowane w samorozpakowującym
się pliku EXE lub w pliku ZIP w innym położeniu.
Określanie typu generowanych danych

Konfiguracja konwersji steruje typem generowanych danych konwertowanych plików
rysunków. W oknie dialogowym Zmień konfigurację przekształcenia, w obszarze Typ
pakietu przekształcenia, dostępne do wyboru są następujące opcje:
■ Zastąp (nadpisz) istniejące pliki
■ Utwórz pliki rysunków w określonym folderze
■ Połącz pliki rysunków w samorozpakowujący się plik wykonywalny
■ Połącz pliki rysunków w plik ZIP
Wybrany typ pakietu konwersji steruje dostępem do kilku innych opcji w oknie dialogowym.
Określanie opcji konfiguracji konwersji

1 Kliknij kolejno przycisk Aplikacja ➤ Zapisz jako ➤ Przekształć plik DWG.
2 W oknie dialogowym Przekształć plik DWG kliknij opcję Konfiguracje konwersji.
3 W oknie dialogowym Konfiguracje przekształcenia wykonaj jedną z następujących

czynności:
■ Kliknij poprzednio zapisaną konfigurację konwersji na liście, a następnie kliknij
opcję Zamknij.
■ Kliknij opcję Nowy, aby otworzyć okno dialogowe Nowa konfiguracja

przekształcenia. Po wprowadzeniu nowej nazwy kliknij opcję Kontynuuj, aby
powrócić do okna dialogowego Zmień konfigurację przekształcenia.
■ Kliknij poprzednio zapisaną konfigurację konwersji, a następnie przycisk

Modyfikuj. Zostanie wyświetlone okno dialogowe Zmień konfigurację konwersji.
4 (Opcjonalnie) W oknie dialogowym Zmień konfigurację przekształcenia określ

wszystkie opcje, które mają ulec zmianie, a następnie kliknij przycisk OK.
Konwertowanie rysunku opartego na programie AutoCAD do formatu innego

wydania
1352 | Rozdział 34 Praca z danymi w innych formatach

2 Kliknij przycisk Dodaj plik znajdujący się w dolnej części okna dialogowego Przekształć
plik DWG.
3 W oknie dialogowym Wybierz plik przejdź do folderu pliku rysunku do

przekonwertowania.
4 Kliknij nazwę pliku rysunku, a następnie kliknij przycisk Otwórz.
5 (Zalecane) W oknie dialogowym Przekształć plik DWG kliknij opcję Konfiguracje

konwersji. W oknie dialogowym Konfiguracje konwersji utwórz nową konfigurację
konwersji, zmodyfikuj ją lub wybierz poprzednio utworzoną. Kliknij przycisk Zamknij.
6 W oknie dialogowym Przekształć plik DWG kliknij opcję Konwertuj.
7 Jeśli w konfiguracji konwersji określono plik EXE lub ZIP, przejdź do żądanego
folderu docelowego i kliknij go dwukrotnie, aby go wybrać. W razie potrzeby
wprowadź nową nazwę pliku.
PRZEKSZTAŁĆDWG
Umożliwia przekształcenie wersji formatu rysunku dla wybranych plików rysunków.
Zrozumienie skutków zmian formatu

Rysunek można konwertować do formatu zgodnego z poprzednimi wersjami produktu
AutoCAD LT. Należy jednak pamiętać o kilku ograniczeniach.
W tym procesie tworzony jest rysunek, w którym informacje specyficzne dla bieżącej wersji
programu są usuwane i przekształcane w inny typ obiektu. Podczas konwertowania rysunku
w pliku dziennika tworzona jest lista zmienionych lub utraconych informacji.
Ponieważ konwersja rysunku na format wcześniejszej wersji może spowodować utratę
pewnych danych, zalecane jest nadanie plikowi innej nazwy, aby zapobiec zastąpieniu
bieżącego pliku rysunku.
Więzy dynamiczne
Więzy dynamiczne utworzone w produktach opartych na programie AutoCAD 2010 nie
są wyświetlane w formacie DWG TrueView.
Zrozumienie skutków zmian formatu | 1353

Zespolenie w wymiarach
Wymiary skojarzone utworzone w produktach opartych na programie AutoCAD 2002 lub
nowszym na ogół zachowują zespolenie podczas konwertowania do poprzedniej wersji i
ponownego otwierania w bieżącej wersji produktu opartego na programie AutoCAD.
Dokładność wizualna wymiarów

Następujące ulepszenia wymiarowania nie tracą wierności wizualnej w poprzednich wersjach
programu, jeśli nie są edytowane:
■ Przerwania wymiaru
■ Ucięte wymiary liniowe
■ Wymiary sprawdzające
■ Wymiary kątowe wymiarowane za pomocą opcji kwadrantu
■ Linie przedłużenia łuku dla wymiarów promienia i średnicy
Wierność wizualna dla obiektów opisowych

W oknie dialogowym Zmień konfigurację przekształcenia można określić, czy obiekty
opisowe zachowają dokładność wizualną podczas wyświetlania w produktach opartych na
programie AutoCAD 2007 i wersjach wcześniejszych.
Obiekty opisowe mogą mieć wiele odwzorowań skali. Gdy dokładność wizualna jest
włączona, obiekty opisowe są rozkładane, a reprezentacje skali są zapisywane w osobnych
warstwach. Nazwy tych warstw są tworzone przez dodanie numeru do nazw oryginalnych
warstw.
Jeśli nie wybrano opcji dokładności wizualnej dla obiektów opisowych, na karcie Model
jest wyświetlana pojedyncza reprezentacja obszaru modelu. W zależności od ustawienia,
po zapisaniu rysunku dodatkowe obiekty opisowe mogą być wyświetlane na karcie Model,
a dodatkowe obiekty mogą być wyświetlane w rzutniach obszaru papieru o rozmiarach
innych niż w produktach opartych na programie AutoCAD 2008 i nowszych wersjach.
Bloki opisowe
Jeśli w rysunku programu AutoCAD 2008 blok opisowy nie ma ustawionej orientacji na
papierze zgodnej z układem i zawiera atrybuty wielowierszowe utworzone na podstawie
stylu tekstu, który nie jest ustawiony tak, aby był zgodny z orientacją układu, położenia
tych atrybutów mogą zostać przesunięte w przypadku otwarcia tego rysunku w produkcie
opartym na programie AutoCAD LT 2007 lub wcześniejszej wersji.

Nadpisania właściwości warstwy
W przypadku konwertowania rysunku programu AutoCAD 2008 zawierającego nadpisania
właściwości warstw, nadpisania nie będą widoczne w poprzednich wersjach. Ustawienia
nadpisania właściwości są zachowywane, gdy rysunek jest zapisywany we wcześniejszej
wersji, i są widoczne, gdy rysunek zostanie ponownie otwarty w produkcie opartym na
programie AutoCAD 2008.
W przypadku ustawienia w poprzednich wersjach produktów opartych na programie
AutoCAD podczas zapisywania rysunku zmiennej systemowej VISRETAIN na wartość 0
warstwy odnośników zawierające nadpisania właściwości rzutni nie są zachowywane po
otwarciu w formacie DWG TrueView.
Po otwarciu rysunku programu AutoCAD 2008 we wcześniejszej wersji programu
nadpisania właściwości mogą być wyświetlane w postaci miniatury. Gdy rysunek zostanie
zapisany z kartą układu, a następnie otwarty w poprzedniej wersji programu, te nadpisania
właściwości nie będą wyświetlane.
Obiekty tekstu wielowierszowego

Niektóre opcje odstępów między akapitami oraz między wierszami akapitu nie są
obsługiwane, gdy obiekt tekstu wielowierszowego programu AutoCAD 2008 zostanie
otwarty w programie AutoCAD 2007 i wersjach wcześniejszych.
Następujące funkcje formatowania tekstu wielowierszowego nie dadzą żadnej dokładności
wizualnej w poprzednich wersjach programu:
■ Akapity z wyjustowanym wyrównaniem
■ Akapity z rozłożonym wyrównaniem
■ Pola zawijające się w kolumnach
■ Pola zawijające się w wierszach, które mają nowe wyrównanie akapitu
■ Akapity bez domyślnego wyrównania w obiektach tekstu wielowierszowego, które nie

mają justowania do lewej na poziomie obiektu
Następujące funkcje formatowania tekstu wielowierszowego zapewnią pewien stopień

dokładności wizualnej w poprzednich wersjach (gdy jest możliwe dodawanie spacji lub
zastępowanie tekstu za pomocą spacji):
■ Akapity bez domyślnego wyrównania (innego niż justowane lub rozłożone) w obiektach
tekstu wielowierszowego, które mają justowanie do lewej na poziomie obiektu.
■ Akapity z tabulatorami, w których zastosowano wyrównania tabulatorów (środek, do

prawej, dziesiętne).

■ Akapity z odstępami między wierszami. które można aproksymować za pomocą
„wysokich” odstępów.
Tekst wielowierszowy z nowym formatowaniem edytowany i zapisany we wcześniejszych

wersjach programu utraci nowe formatowanie po ponownym otwarciu w produktach
opartych na programie AutoCAD 2008.
Tabele i wyodrębnianie danych

Edytowanie tabel programu AutoCAD 2008 we wcześniejszych wersjach programu
spowoduje usunięcie formatowania tabel programu AutoCAD. Podobnie komórki tabel
programu AutoCAD 2008 z długim blokiem i ciągami tekstu mogą wykraczać poza komórkę
po otwarciu we wcześniejszym wydaniu programu.
W przypadku tabel utworzonych za pomocą kreatora wyciągu danych w produktach
opartych na programie AutoCAD 2008 wyodrębnionych danych nie można edytować ani
aktualizować w poprzednich wersjach programu.
Materiały (renderowanie)
W produktach opartych na programie AutoCAD 2008 wprowadzono nowe mapy
proceduralne dla materiałów i jaskrawości. Rysunki utworzone w wersjach programu
wcześniejszych niż AutoCAD 2007, które zawierają materiały, wymagają konwersji. Program
AutoCAD 2008 może automatyczne przekonwertować stare materiały do formatu programu
AutoCAD 2008. Jednak podczas zapisywania w formatach poprzednich wersji programu
AutoCAD występują pewne problemy z wiernością.
■ Mapy proceduralne Szachownica, Szum, Plamka, Płytki i Fale nie są dostępne w

programie AutoCAD 2007 i wcześniejszych wersjach. Nie są one widoczne po otwarciu
rysunku programu AutoCAD 2008 w programie AutoCAD 2007. Mapy Marmur i
Drewno są dostępne, ale materiały mogą wyglądać nieco inaczej.
■ Zachowanie kanału mapowania Pochłanianie w przypadku typu materiału Realistyczny

zostało poprawione w programie AutoCAD LT 2008. W programie AutoCAD 2008
kanał mapowania Pochłanianie zachowuje się jak mapa przezroczystości, gdzie kolor
biały jest przezroczysty, a kolor czarny jest nieprzezroczysty (jest to takie samo
zachowanie jak w wersjach programu wcześniejszych niż AutoCAD 2007). W programie
AutoCAD 2007 kolor biały reprezentował obszary nieprzezroczyste, a kolor czarny
obszary przezroczyste.
■ Obrót odwzorowania kulistego jest inny w programach opartych na programie

AutoCAD 2008. Po otwarciu rysunku utworzonego w wersji programu wcześniejszej
niż AutoCAD 2008 krawędź odwzorowania jest przesunięta w stronę wartości dodatnich
na osi Y. W programie AutoCAD 2008 krawędź jest przesunięta w stronę wartości
dodatnich na osi X.

Oświetlenie (renderowanie)
Produkty oparte na programie AutoCAD 2008 udostępniają dwie opcje oświetlenia:
oświetlenie standardowe (ogólne) i oświetlenie fotometryczne. Poprzednie wersje zapewniały
tylko oświetlenie standardowe (ogólne). Nie jest wymagana jawna konwersja świateł z
formatu programu AutoCAD 2007 do formatu programu AutoCAD 2008. Rysunki z
programu AutoCAD 2007 są domyślnie otwierane w programie AutoCAD 2008 przy użyciu
procesu roboczego oświetlenia standardowego (ogólnego). Dodatkowe właściwości
fotometryczne oferowane przez program AutoCAD 2008 stają się dostępne bezpośrednio
po włączeniu w rysunku procesu roboczego oświetlenia fotometrycznego.
Proces konwersji jest wymagany w przypadku rysunków z oświetleniem utworzonych w
wersjach programu wcześniejszych niż AutoCAD 2007. Produkty oparte na programie
AutoCAD zawierają zmienną systemową 3DCONVERSIONMODE, która umożliwia
automatyczną konwersję rysunków z oświetleniem w formacie starszych wersji do formatu
oświetlenia programów AutoCAD 2007 i AutoCAD 2008.
Inne problemy z wiernością oświetlenia:
■ Światła w blokach. Światła w blokach utworzone w programie AutoCAD 2008 nie

zawsze są wyświetlane w programie AutoCAD 2007.
■ Oświetlenie tekstur. W programie AutoCAD 2007 i wcześniejszych wersjach nie

można dodawać oświetlenia do tekstur tak, jak w programie AutoCAD 2008.
■ Cienie podłoża. Intensywność cieni podłoża w programie AutoCAD 2008 zależy od

jasności i kąta padania światła.
Obiekty niestandardowe programu AutoCAD Architecture (ACA)

W formacie DWG TrueView, obiekty niestandardowe ACA (wcześniej zwane ADT) nie
są uaktualniane podczas konwertowania zawierającego je rysunku do innego formatu
rysunku. Jest to bardzo pożądane.
Natomiast w sytuacji, gdy odblokowanie obiektów ACA występuje w produktach opartych
na programie AutoCAD, wszystkie obiekty ACA są uaktualniane do najnowszego formatu
ACA. Może to powodować problemy, gdy użytkownicy programu AutoCAD w najnowszej
wersji współpracują z użytkownikami programu ACA w wersji wcześniejszej o kilka wydań.
Użytkownicy programu AutoCAD mogą otworzyć plik ACA i zapisać go w formacie
AutoCAD 2004, stosowanym w poprzedniej wersji programu ACA, ale obiekty ACA zostaną
zmienione w wersje programu AutoCAD 2008. Jeśli te uaktualnione obiekty ACA zostaną
napotkane w programie ACA, zostaną potraktowane jako obiekty zastępcze.

Dodatkowe ograniczenia zapisywania we wcześniejszych wersjach
Konwertowanie rysunków do formatu programu AutoCAD 2007 podlega następującym
ograniczeniom:
■ Podkładania DGN nie są wyświetlane w wersjach wcześniejszych niż AutoCAD 2008.
■ Wielolinie odniesienia są wyświetlane jako obiekty zastępcze w wersjach programu

wcześniejszych niż AutoCAD 2008.

ograniczeniom:
■ Geometria bloków dynamicznych może być zdefiniowana ponownie, niezależnie od

elementów dynamicznych bloku. Geometria w odniesieniu do bloku nie jest
aktualizowana podczas otwierania rysunku w produktach opartych na programie
AutoCAD 2007 lub nowszych.

ograniczeniom:
■ Wielkość pliku może się zwiększyć.
■ Szyfrowanie i podpisy cyfrowe nie są zachowywane.
Konwertowanie rysunków w formatach programów AutoCAD Release 14/AutoCAD LT

98/AutoCAD LT 97 podlega następującym ograniczeniom:
■ Hiperłącza są konwertowane na dołączone adresy URL programu AutoCAD Release

14.
■ Łącza bazy danych i etykiety wolnostojące są konwertowane na łącza programu

AutoCAD Release 14 i wyświetlane atrybuty.
■ Etykiety podłączonej bazy danych są konwertowane na tekst wielowierszowy i obiekty

linii odniesienia, a informacje o ich łączach są niedostępne. Dołączane etykiety są
przywracane w przypadku otwierania rysunku w programie AutoCAD 2000 lub
nowszym.
■ Długość łuku i obiekty wymiaru uciętego mogą nie zachowywać w programie AutoCAD
Release 14 pierwotnego koloru.
■ Format DWG TrueView nie konwertuje ustawień szerokości pisaka na szerokości linii.

PRZEKSZTAŁĆDWG
Zapisywanie ustawień konwersji pod kątem przyszłego użycia

Po wybraniu żądanych opcji konwersji można zapisać często używane ustawienia, tak aby
zaoszczędzić czas w przyszłości.
Podczas pracy nad projektem prawdopodobnie często trzeba będzie przekształcać pliki. W
ramach narzędzia Przekształć plik DWG zapewniono możliwość nazwania i zapisania
ustawień konwersji. W oknie dialogowym Konfiguracje przekształcenia jest wyświetlana
lista zapisanych konfiguracji konwersji, z której można wybrać odpowiednią, gdy
konwertowany jest zbiór plików.
Domyślna konfiguracja konwersji ma nazwę Standardowa. Na podstawie takiej konfiguracji
konwersji można utworzyć jedną lub wiele nowych konfiguracji konwersji, nadając im
odpowiednie nazwy. Następnie, w zależności od potrzeb, można je zmodyfikować lub
usunąć.
W przypadku wykonywania konwersji rysunków z zastosowaniem identycznych ustawień
wystarczy zmodyfikować konfigurację konwersji Standardowa zgodnie z wymaganiami;
nie będzie trzeba zapisywać kolejnych.
Określanie istniejącej konfiguracji konwersji

2 W oknie dialogowym Przekształć plik DWG, w obszarze Wybierz konfigurację

konwersji, kliknij konfigurację konwersji do użycia.
3 (Opcjonalne) Aby sprawdzić ustawienia w konfiguracji konwersji, kliknij opcję

Konfiguracje konwersji i, w oknie dialogowym Konfiguracje konwersji, kliknij opcję
Modyfikuj. Po zakończeniu kliknij przycisk Anuluj.
4 Kliknij przycisk Konwertuj lub przycisk Zamknij.
Określanie opcji konfiguracji konwersji

2 W oknie dialogowym Przekształć plik DWG kliknij opcję Konfiguracje konwersji.
Zapisywanie ustawień konwersji pod kątem przyszłego użycia | 1359

3 W oknie dialogowym Konfiguracje przekształcenia wykonaj jedną z następujących
czynności:
■ Kliknij poprzednio zapisaną konfigurację konwersji na liście, a następnie kliknij
opcję Zamknij.
■ Kliknij opcję Nowy, aby otworzyć okno dialogowe Nowa konfiguracja

przekształcenia. Po wprowadzeniu nowej nazwy kliknij opcję Kontynuuj, aby
powrócić do okna dialogowego Zmień konfigurację przekształcenia.
■ Kliknij poprzednio zapisaną konfigurację konwersji, a następnie przycisk

Modyfikuj. Zostanie wyświetlone okno dialogowe Zmień konfigurację konwersji.
4 (Opcjonalnie) W oknie dialogowym Zmień konfigurację przekształcenia określ

wszystkie opcje, które mają ulec zmianie, a następnie kliknij przycisk OK.
PRZEKSZTAŁĆDWG
Zapisywanie list plików do konwersji wsadowych

W przypadku powtarzających się konwersji wybrane do konwersji pliki rysunków można
zapisać na liście, zwanej listą przetwarzania wsadowego.
Listy przetwarzania wsadowego są zapisywane jako pliki BCL, które można otwierać i
wyświetlać w edytorze tekstu, takim jak Notatnik. Dodane pliki można dowolnie usuwać
z listy, usuwając zaznaczenie odpowiedniego pola wyboru.
Z poziomu okna dialogowego Przekształć plik DWG można również wykonać następujące
operacje:
■ Dodać plik rysunku do bieżącej listy (domyślnie pustej).
■ Wyczyścić listę, aby rozpocząć nową.
■ Otworzyć poprzednio zapisaną listę przetwarzania wsadowego.
■ Dodać poprzednio zapisaną listę przetwarzania wsadowego do bieżącej listy.
■ Zapisać bieżącą listę przetwarzania wsadowego do tego samego lub nowego pliku BCL.

Za pomocą tych elementów sterujących można łatwo utworzyć i zmodyfikować zbiór
plików przetwarzania wsadowego.
Zapisywanie listy plików rysunków na potrzeby wielu operacji konwersji

2 Kliknij przycisk Dodaj plik znajdujący się w dolnej części okna dialogowego Przekształć
plik DWG.
3 W oknie dialogowym Wybierz plik przejdź do folderu pliku rysunku do

przekonwertowania.
4 Kliknij nazwę pliku rysunku, a następnie kliknij przycisk Otwórz.
5 Powtórz kroki 2-4 dla każdego rysunku, który chcesz dodać.
6 W oknie dialogowym Przekształć plik DWG kliknij opcję Zapisz listę.
7 W oknie dialogowym Zapisz listę przekształceń wpisz nazwę pliku dla każdego pliku
listy przetwarzania wsadowego (BCL). Kliknij przycisk Zapisz.
8 W oknie dialogowym Przekształć plik DWG kliknij opcję Zamknij.
PRZEKSZTAŁĆDWG
Importowanie plików innych formatów

Do rysunku można importować pliki inne niż pliki DWG utworzone w innych aplikacjach.
Przekształcanie plików DXF na format DWG

Plik DXF (format wymiany rysunków) jest typem pliku wymiany rysunków używanym do
przesyłania danych między różnymi aplikacjami.
Plik DXF (format wymiany rysunków) jest reprezentacją ASCII lub binarną pliku rysunku.
Jest często używany do wymiany danych rysunkowych między innymi programami CAD.
Plik DXF można konwertować do formatu DWG, otwierając go i zapisując w formacie
DWG. Można następnie pracować z wynikowym plikiem rysunku tak jak z każdym innym
plikiem rysunku.
Importowanie plików innych formatów | 1361

Aby otworzyć plik DXF
1 Kliknij menu Plik ➤ Otwórz.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik, z listy Pliki typu, wybierz pozycję DXF (*.dxf).
3 Odszukaj i wybierz plik DXF do importu lub wpisz nazwę pliku DXF w pole Nazwa
pliku.
Polecenia
OTWÓRZ
Importowanie plików DGN programu MicroStation

Pliki rysunków w formacie DGN programu MicroStation® można importować do plików
DWG.
Podczas importowania podstawowe dane DGN są przekształcane na odpowiednie dane
pliku DWG. Istnieje kilka opcji przekształcania określających sposób, w jaki są obsługiwane
niektóre dane, takie jak elementy tekstowe czy odnośniki. Użytkownicy nie tylko mogą
operować elementami tekstowymi i odnośnikami, ale mogą również wybierać jednostki
konwersji na podstawie ustawień jednostek DGN oraz, co najważniejsze, wyświetlać podgląd
przekształcenia odwzorowania lub tworzyć i stosować własne konfiguracje odwzorowania
(zobacz DGNODWZOR).
Wymiana i wielokrotne używanie podstawowych danych rysunkowych są pomocne w
zbiorowych projektach. Przykładowo firmy usługowe, takie jak AEC, czy
projektowo-konstrukcyjne mogą importować dane map tłumaczenia utworzone w
programie Microstation do planu otoczenia utworzonego w produkcie opartym na
programie AutoCAD. Dane DGN mogą służyć jako precyzyjne informacje referencyjne
do tworzenia planu otoczenia.
UWAGA Polecenie DGNIMPORT nie ogranicza się do plików z rozszerzeniami .dgn.

Obsługuje ono wszystkie pliki DGN, nawet jeśli nie mają one rozszerzenia .dgn.

Omówienie ograniczeń
Możliwości importu i eksportu DGN mają zapewniać podstawową wymianę informacji
między plikami DGN programu MicroStation w wersji 7/8 a plikami DWG programu
AutoCAD. Jednak konwersja danych z jednego formatu na drugi całkowicie odmienny
nieuchronnie wiąże się kompromisami i zastąpieniami.
■ Proste obiekty geometryczne, takie jak linie łuki i okręgi oraz właściwości takie jak
przypisania warstw odpowiadają sobie bezpośrednio w formatach danych DWG i DGN.
■ Dane dotyczące wbudowanych funkcji lub zawierające modyfikacje są przybliżane

wizualnie. Przykładowo teksty i wymiary mogą mieć specjalistyczne formatowanie, a
definicje kolorów mogą być dostosowane.
■ Niektórych danych nie można skonwertować bezpośrednio. Przykładowo funkcje

charakterystyczne dla produktu, takie jak pola danych czy bloki dynamiczne, mogą
być reprezentowane wizualnie ale nie pod względem zachowania.
■ Program AutoCAD obsługuje tylko kolory linii. W związku z tym wszystkie elementy
w pliku DGN, którym w programie MicroStation ustawiono właściwość koloru dla
symbolu, po zaimportowaniu jako blok utracą to ustawienie.
■ Podczas importowania plików DGN zawierających wielolinie nie będą wyświetlane

żadne rodzaje linii skojarzone z wieloliniami.
■ Upewnij się, że bloki utworzone w programie MicroStation są skalowane jednorodnie.

Elementy ze stylami linii DGN w niejednorodnie przeskalowanych blokach są w
programie MicroStation wyświetlane inaczej.
■ Wszystkie ustawienia modyfikatorów stylu linii dla elementu w pliku DGN są tracone
podczas eksportowania ich z programu AutoCAD z powrotem do programu
MicroStation.
■ Właściwość zamknięcia zamkniętej polilinii lub wieloboku DGN jest podczas

importowania pliku DGN do programu AutoCAD automatycznie ustawiana na Nie.
Dzieje się tak w celu zapewnienia, że rodzaje linii wyświetlane są poprawnie.
Zobacz Tabela przekształceń polecenia DGNIMPORT, aby uzyskać szczegółowe dane

dotyczące zakresu importowania obiektów programu MicroStation i innych danych.
Zobacz Tabela odwzorowania jednostek polecenia DGNIMPORT, aby uzyskać szczegółowe
dane dotyczące konwersji jednostek podczas importowania obiektów programu
MicroStation.
Importowanie plików DGN programu MicroStation | 1363

Zalecenia
Aby zoptymalizować transfer danych z formatu pliku DGN programu MicroStation®, należy
poprosić twórcę rysunków programu MicroStation o uwzględnienie następujących zaleceń:
■ Tworzyć osobny plik DGN dla każdego modelu projektu
■ Nie odwoływać się do modeli arkusza z modeli projektu.
■ Minimalizować używanie obiektów niestandardowych i innych danych występujących

wyłącznie w programie MicroStation.
■ Używać ustawienia ByLevel dla właściwości kolor, styl linii i waga.
■ Używać prostych wzorów i stylów wzorów.
■ Używać czcionek tekstowych TrueType, a nie tekstowych czcionek SHX
■ Używać zdefiniowanych stylów do wymiarów oraz tekstu, a nie stylu „brak”.
■ Jeśli to możliwe używać prostych stylów wymiarowania.
■ Używać komórek udostępnionych, a nie normalnych (bibliotecznych).
■ Podstawowe prace wykonywać w jednym formacie, DWG lub DGN, a nie przełączać
się nieustannie między nimi.
Podczas importowania pliku DGN określać jednostki konwersji (główne lub dodatkowe)
na podstawie jednostek rysunkowych pliku DWG. Przykładowo, jeśli zostanie przekazany
plik DGN, w którym główne jednostki są określone jako metry, a jednostki dodatkowe
jako milimetry, natomiast jednostkami rysunkowymi w pliku DWG mają być metry,
wówczas w oknie dialogowym Import ustawień DGN należy wybrać jednostki główne. To
spowoduje dopasowanie metrów w pliku DGN do metrów w pliku DWG.
Importowanie niestandardowych definicji stylu linii

Jeśli plik DGN nie zawiera definicji rodzajów linii, a takie definicje nie występują w żadnym
z plików .rsc w ścieżce pomocniczej, wszystkie rodzaje linii z pliku DGN są w programie
AutoCAD wyświetlane jako ciągły rodzaj linii. Aby upewnić się, że niestandardowe rodzaje
linii będą wyświetlane, skopiuj odpowiednie pliki .rsc do ścieżki pomocniczej lub dodaj
ścieżkę pliku RSC do ścieżki wyszukiwania w programie AutoCAD w oknie dialogowym
Opcje (karta Pliki, Ścieżka wyszukiwania plików pomocniczych).
Pliki RSC są określone przez ustawienie zmiennej konfiguracyjnej MS_SYMBRSRC w
katalogu określonym przez ustawienie MS_RSRCPATH w programie MicroStation.

Import ustawień DGN
Jeśli w oknie dialogowym Import ustawień DGN zostanie wybrana opcja Importuj do
bieżącego rysunku i opcja Przekształć odniesienia w bloki lub odniesienia zewnętrzne (w
sekcji Odnośniki zewnętrzne DGN), wszystkie pliki DGN, do których będą występować
odniesienia, zostaną przekształcone w odniesienia do bloku. Jeśli nie zostanie wybrana
opcja Importuj do bieżącego rysunku, tylko opcja Przekształć odniesienia w bloki lub
odniesienia zewnętrzne, to wszystkie pliki DGN wskazywane przez odniesienia zostaną
przekształcone w odniesienia zewnętrzne DWG.
Standardowe style linii programu MicroStation

Plik DGN można dołączyć jako podkładanie lub zaimportować plik DGN do rysunku.
Zaleca się, aby nie używać standardowych stylów linii programu MicroStation od 1 do 7,
ponieważ ich skalowanie opiera się na współrzędnych urządzenia wyjściowego. Aby uzyskać
najlepsze wyniki, należy stosować niestandardowe style linii.
Zarządzanie konfiguracjami odwzorowania przekształcenia

W przypadku operacji importu i eksportu plików DGN można zarządzać konfiguracjami
odwzorowania przekształcenia. Istnieje możliwość tworzenia, modyfikowania, zmiany
nazwy lub usuwania przekształceń odwzorowań na podstawie standardów CAD ustalonych
w firmie użytkownika, takich jak:
■ Zmiana nazw poziomów DGN w odpowiednie nazwy poziomów DWG
■ Zmiana odwzorowania nieobsługiwanych stylów linii DGN w style linii DWG
■ Zmiana odwzorowania grubości linii i dopasowanie odwzorowania kolorów
Można więc usprawnić proces importowania/eksportowania, jednocześnie minimalizując

ilość znacznych zmian.
Okno dialogowe Konfiguracje odwzorowania DGN jest wyświetlane po kliknięciu przycisku
Konfiguracje odwzorowania w oknie dialogowym Import ustawień DGN lub Eksport
ustawień DGN. Można również wprowadzić polecenie DGNODWZOR w wierszu polecenia.
Aby zaimportować rysunek DGN programu MicroStation
1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Import ➤ Import.
2 W oknie dialogowym Import pliku, w polu Pliki typu, wybierz pozycję MicroStation
DGN (*.dgn).

3 Odszukaj i wybierz plik DGN, który chcesz importować lub w polu Nazwa pliku
wpisz nazwę pliku DGN.
5 W oknie dialogowym Import ustawień DGN wybierz z listy model projektu i określ
odpowiednie opcje importu.
Aby utworzyć nową konfigurację odwzorowania DGN

1 W oknie dialogowym Import (lub Eksport) ustawień DGN kliknij przycisk
Konfiguracje odwzorowania. Zostanie wyświetlone okno dialogowe Konfiguracje
odwzorowania DGN.
2 Kliknij Nowy. Zostanie wyświetlone okno dialogowe Nowa konfiguracja

odwzorowania.
3 W polu Nowa nazwa konfiguracji odwzorowania DGN wprowadź nazwę konfiguracji

odwzorowania.
4 W polu Bazujące na wybierz konfigurację odwzorowania. Jeśli nie istnieje żadna

konfiguracja odwzorowania, ustawieniem domyślnym jest standardowa konfiguracja
odwzorowania.
5 Wybierz typ odwzorowania.
6 Kliknij przycisk Kontynuuj. Zostanie wyświetlone okno dialogowe Zmień konfigurację

odwzorowania DGN.
7 Określ odwzorowanie właściwości dla importu (lub eksportu) DGN.
Aby zmienić nazwę konfiguracji odwzorowania DGN

1 W oknie dialogowym Konfiguracje odwzorowania DGN wybierz konfigurację
odwzorowania, której nazwę chcesz zmienić.
UWAGA Wybranie konfiguracji odwzorowania Standardowa powoduje wyłączenie

przycisku Zmień nazwę.
2 Kliknij polecenie Zmień nazwę.
3 Wprowadź nową nazwę konfiguracji odwzorowania.
4 Kliknij w dowolnym miejscu poza polem tekstowym.

Możesz również kliknąć prawym przyciskiem myszy nazwę konfiguracji odwzorowania
na liście konfiguracji odwzorowania, kliknąć polecenie Zmień nazwę i przejść do kroku 3.
Aby zmodyfikować konfigurację odwzorowania DGN

odwzorowania, którą chcesz zmodyfikować.

przycisku Modyfikuj.
2 Kliknij Zmień. Zostanie wyświetlone okno dialogowe Zmień konfigurację

odwzorowania DGN: <konfiguracja_odwzorowania>.
3 Określ odwzorowanie właściwości dla importu (lub eksportu) DGN.

na liście konfiguracji odwzorowania, kliknąć polecenie Zmień i przejść do kroku 3.
Aby usunąć konfigurację odwzorowania DGN

odwzorowania, którą chcesz usunąć.

przycisku Usuń.
3 W odpowiedzi na monit Usuń konfigurację odwzorowania kliknij przycisk Tak.

na liście konfiguracji odwzorowania i kliknąć przycisk Usuń.
Aby dodać właściwości z pliku DGN

1 W oknie dialogowym Konfiguracje odwzorowania DGN kliknij przycisk Zmień.

2 W oknie dialogowym Zmień konfigurację odwzorowania DGN kliknij przycisk Dodaj

właściwości z pliku DGN.

3 Zostanie wyświetlone okno dialogowe Dodaj właściwości z pliku DGN. Wybierz plik
DGN i kliknij przycisk Otwórz.
Unikatowe właściwości pliku zostaną dodane u dołu kolumny DGN na każdej karcie
(Poziom, Rodzaj linii, Szerokość linii i Kolor).
UWAGA Właściwości powtarzające się zostaną zignorowane.
Aby dodać właściwości z pliku rysunku

1 W oknie dialogowym Konfiguracje odwzorowania DGN kliknij przycisk Zmień.

2 W oknie dialogowym Zmień konfigurację odwzorowania DGN kliknij przycisk Dodaj

właściwości z pliku rysunku.
3 Zostanie wyświetlone okno dialogowe Dodaj właściwości z pliku rysunku. Wybierz

plik rysunku i kliknij przycisk Otwórz.
Unikatowe właściwości pliku zostaną dodane u dołu kolumny DWG na każdej karcie
(Poziom, Rodzaj linii, Szerokość linii i Kolor).
UWAGA Właściwości powtarzające się zostaną zignorowane.
Polecenia
DGNIMPORT
Importuje dane z pliku DGN do nowego pliku DWG lub bieżącego pliku DWG, w
zależności od zmiennej systemowej DGNIMPORTMODE.
DGNODWZOR
Określa lokalizację pliku dgnsetups.ini, w którym są przechowywane konfiguracje
odwzorowań DGN.

Zmienne systemowe
DGNIMPORTMAX
Umożliwia ustawienie maksymalnej liczby elementów przekształcanych podczas
importowania pliku DGN.
DGNIMPORTMODE
Określa domyślne zachowanie polecenia DGNIMPORT.
DGNMAPPINGPATH
odwzorowań DGN.
Wstawianie plików WMF

Pliki WMF (Windows metafile format) są często używane do produkcji Klipartów i innych
nietechnicznych obrazów potrzebnych w rysunkach. Można wstawiać pliki WMF do pliku
rysunku jako blok. W odróżnieniu od bitmap czy plików rastrowych, pliki w formacie
WMF zawierają informacje wektorowe, które mogą być skalowane i drukowane bez utraty
rozdzielczości. Jeśli plik WMF zawiera bryły 2D lub szerokie linie, można wyłączyć ich
wyświetlanie, aby poprawić wydajność.
Pliki WMF mogą zawierać zarówno informacje wektorową i rastrową. Jednakże program
wykorzystuje z pliku WMF tylko informacje o wektorach. Kiedy plik WMF zawierający
informacje rastrowe jest importowany do programu, informacje rastrowe są ignorowane.
Patrz także:
■ Importowanie tekstu z pliku zewnętrznego na stronie 978
Aby wstawić plik WMF
1 Kliknij opcję Wstaw ➤ Metaplik Windows.
2 W oknie dialogowym Import pliku WMF wybierz plik, który ma zostać otwarty.
Kliknij przycisk Otwórz.
3 Określ punkt wstawienia pliku WMF.
4 Aby określić skalę, użyj jednej z następujących metod:

■ Aby określić umowną ramkę, której wymiary będą odpowiadały współczynnikowi
skali, wprowadź n (Narożnik) w wierszu polecenia. Określ przeciwległy narożnik
Wstawianie plików WMF | 1369

ponad i z prawej strony punktu wstawienia, aby zapobiec wstawieniu lustrzanego
odbicia obrazu.
■ Aby określić współczynniki skali w kierunkach trzech osi układu, podaj xyz.
■ Aby ustawić skalę X i Y, wpisz skalę w wierszu polecenia. Użytkownik może ustalić
różne współczynniki skali dla kierunku poziomego i pionowego. Wpisz 1 aby
zachować bieżącą skalę. Wprowadzić większą liczbę, aby powiększyć obraz. (Podaj
2 aby powiększyć obraz dwukrotnie.) Wprowadź wartość dodatnią, mniejszą od
1, aby zmniejszyć obraz. (Podaj O.5, aby o połowę zmniejszyć obraz.) Zwróć
uwagę, że korzystanie z tej opcji bardzo utrudnia import pliku WMF w określonej
skali lub rozmiarze.
5 Określ kąt obrotu.
Aby sterować wyświetlaniem pełnych wypełnień i szerokich linii w plikach

WMF
1 Kliknij kartę Bloki i odniesienia ➤ panel Import ➤ Plik WMF.
2 W oknie dialogowym Import WMF kliknij opcję Narzędzia ➤ Opcje.
3 W oknie dialogowym Opcje importu WMF wybierz lub wyczyść Model szkieletowy
(bez wypełniania) i Szerokie linie, aby ustalić sposób wyświetlania wypełnionych
obszarów i szerokich linii. Domyślnie opcje te są włączone.
5 Zaimportuj plik WMF w standardowy sposób.
Polecenia
IMPORT
Umożliwia importowanie plików różnych formatów do bieżącego rysunku.
WMFWE
Importuje plik w formacie Windows Metafile.
WMFOPCJE
Ustawia opcje polecenia WMFWE.

Dołączanie plików jako podkładań
Pliki DWF, DWFx, PDF i DGN można w rysunku wyświetlić jako podkładania.
Przegląd informacji na temat podkładań

Istnieje możliwość podłożenia geometrii 2D przechowywanych w plikach DWF, DWFx,
DGN i PDF, a następnie lokalizowania względem tej geometrii.
Podkładania, podobnie jak dołączone obrazy rastrowe, są źródłem zawartości wizualnej,
ale umożliwiają także lokalizowanie obiektów i ich przycinanie. W przeciwieństwie do
odnośników, podkładania nie mogą być związane w rysunku.
Podkładać można następujące typy plików:
■ DWF: Plik DWF (Design Web Format) jest formatem plików o wysokim poziomie
kompresji, tworzonym na podstawie plików DWG.
■ DWFx — przyszłościowa wersja formatu DWF — to format oparty na specyfikacji

XML Paper Specification (XPS) firmy Microsoft.
■ PDF: Format wymiany dokumentów firmy Adobe System.
■ DGN: Format platformy Microstation firmy Bentley System. Obsługa plików DGN
jest ograniczona do plików V7/V8 DGN oraz obiektów 2D. Obiekty 2D są importowane
lub dołączane z pełnymi informacjami o współrzędnych (X, Y, Z), które są dostępne
w oryginalnym pliku. Jeśli plik zawiera bryły 3D, powierzchnie lub inne obiekty 3D,
zostanie wyświetlone ostrzeżenie. Ta struktura nie jest obsługiwana w tym pliku.
Dołączanie plików jako podkładań | 1371

Karta kontekstowa wstążki umożliwia pracę z podkładaniami
W przypadku wybrania podkładania, kiedy wstążka jest aktywna, zostanie wyświetlony
element Karta kontekstowa wstążki Podkładanie DWF, Kontekstowa karta wstążki
Podkładanie PDF lub Karta kontekstowa wstążki Podkładanie DGN w zależności od typu
wybranego podkładania. Karta kontekstowa zawiera opcje dopasowywania, przycinania i
wyświetlania podkładań. Kontekstowa karta wstążki zostanie automatycznie zamknięta
po anulowaniu wybrania podkładania.
Dołączanie, skalowanie i odłączanie podkładań

Istnieje możliwość dodawania i usuwania odniesień do podkładań w obrębie plików rysunku
lub zmiany ich względnej wielkości.
Dołączanie plików jako podkładań

Plik DWF, DWFx, DGN lub PDF można dołączyć do rysunku jako podkładanie.
Tworzenie odniesień i umieszczanie plików podkładań w plikach rysunków można
przeprowadzić tak samo, jak z obrazami rastrowymi; nie są one w rzeczywistości częścią
pliku rysunku. Podobnie jak pliki rastrowe, podkładanie DWF jest połączone z plikiem
rysunku nazwą ścieżki. Ścieżkę do pliku można w dowolnym momencie zmienić lub usunąć.
UWAGA Mimo że pliki podkładań są reprodukcjami ich rysunków źródłowych, nie są

one tak dokładne, jak pliki rysunków. Podkładania będą wykazywać pewne rozbieżności
w zakresie precyzji.
Dołączając podkładania w ten sposób można użyć plików w rysunku bez znaczącego
zwiększania wielkości pliku rysunku. Podkładania DWF i PDF można wyświetlać tylko w
stylu wizualnym Model szkieletowy 2D. Podkładania DGN można wyświetlać w dowolnym
stylu wizualnym.
PORADA Wybrane obiekty można skopiować z pliku podkładania DGN do bieżącego

rysunku za pomocą polecenia NKOPIUJ.
Patrz także:
■ Aby uzyskać informacje o sposobie rozpoznawania podkładań wskazywanych przez

odniesienia, zobacz temat Podświetlanie odniesień zewnętrznych w rysunku w sekcji
Dołączanie i odłączanie plików wskazywanych przez odnośniki na stronie 1290.

Dołączanie plików PDF
Istnieje kilka elementów specyficznych do plików PDF, których nie trzeba brać pod uwagę
z plikami DWF i DGN. Do plików PDF z więcej niż jedną stroną jest dołączana jedna
strona w równocześnie (w przeciwieństwie do jednego arkusza jednocześnie w przypadku
plików DWF lub jednego modelu jednocześnie w przypadku plików DGN). Dodatkowo
odnośniki hipertekstowe z plików PDF są przekształcane w prosty tekst, a cyfrowe podpisy
nie są obsługiwane.
Przeciąganie plików podkładań

Podkładania można przeciągać bezpośrednio do rysunku. Po przeciągnięciu pliku na
rysunek można wprowadzić
■ nazwę arkusza (DWF i DWFx),
■ numer strony (PDF)
■ lub numer modelu (DGN)
z pliku w wierszu polecenia, a następnie określić punkt wstawiania, współczynnik skali i

obrót.
Wielokrotne dołączanie podkładania

Istnieje możliwość wielokrotnego ponownego dołączenia podkładania, traktując go jako
blok. Każde podkładanie ma własną obwiednię tnącą i ustawienia kontrastu, zaciemnienia
i monochromatyczności. Jednak nie można ustalić podkładania względem rysunku ani
edytować lub modyfikować zawartości podkładania.
Warstwy w plikach podkładania

Jeśli plik podkładania zawiera warstwy, po dołączeniu pliku będzie można sterować
sposobem ich wyświetlania. Jeśli plik nie zawiera informacji dotyczącej warstw, w oknie
dialogowym Warstwy podkładania nie będą wyświetlane żadne informacje o warstwach.
Pliki podkładań w odnośnikach

Odniesienia do pliku DWG (odnośniki) w rysunku mogą zawierać podkładanie. W takiej
sytuacji obiekty w podkładaniu będą w nadrzędnym pliku DWG widoczne.
Przykładowo rysunek A zawiera podkładanie DWF pokazujące pewne szczegóły
mechaniczne. Zawartość rysunku A należy dołączyć do bieżącego rysunku B. Jeśli rysunek
A zostanie dołączony do rysunku B jako odnośnik, podkładanie DWF dołączone wcześniej
do rysunku A również będzie obecne.
Dołączanie, skalowanie i odłączanie podkładań | 1373

Wszystkie ustawienia właściwości wprowadzone w podkładaniu w odniesieniu (np.
obwiednie tnące) będą wyświetlane tak, jak w macierzystym rysunku.
Chronione hasłem pliki podkładania

Jeśli plik dołączany jako podkładanie jest chroniony hasłem, po jego wybraniu zostanie
wyświetlony monit o podanie hasła. Nie będzie można dołączyć pliku, aż do poprawnego
wprowadzenia hasła.
Po dołączeniu do pliku DWG podkładania zostanie wyświetlony monit o podanie hasła
pliku podkładania przy każdym otwarciu pliku DWG. Jeśli plik DWG jest również chroniony
hasłem lub dołączono odnośniki do innych chronionych rysunków, mogą być wyświetlane
wielokrotne monity o hasła.
Również w przypadku zmiany ścieżki podkładania do pliku wymagającego hasła zostanie
wyświetlony monit o podanie hasła.
UWAGA Wielkość liter jest rozróżniana w hasłach do plików DWF, DWFx i PDF, natomiast
nie jest rozróżniana w hasłach do plików DWG. Aby ułatwić synchronizację haseł do
plików DWG i DWF, sprawdź, czy hasło do pliku DWF, DWFx i PDF jest zgodne z hasłem
do pliku DWG i czy składa się tylko z wielkich liter.
Aby dołączyć podkładanie DWF lub DWFx

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤ Dołącz.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik odniesienia wybierz plik, który ma zostać

dołączony.
4 W oknie dialogowym Dołącz podkładanie DWF wybierz pojedynczy arkusz lub użyj
klawisza SHIFT lub CTRL do wybrania wielu arkuszy.
5 Aby określić punkt wstawienia, skalę lub obrót pliku podkładania, użyj jednej z
następujących metod:
■ Wybierz opcję Określ na ekranie, aby dołączyć podkładanie DWF zgodnie z
wybranym położeniem, skalą i pod wybranym kątem za pomocą urządzenia
wskazującego.
■ Wyłącz opcję Określ na ekranie i wprowadź wartości w polach Punkt wstawienia,

Skala lub Obrót.

Aby dołączyć podkładanie PDF
2 W oknie dialogowym Wybierz plik odniesienia wybierz plik PDF, który ma zostać
dołączony.
4 W oknie dialogowym Dołącz podkładanie DWF wybierz pojedynczy arkusz lub użyj
klawisza SHIFT lub CTRL do wybrania wielu arkuszy.
■ Wybierz opcję Określ na ekranie, aby dołączyć podkładanie zgodnie z wybranym
położeniem, skalą i pod wybranym kątem za pomocą urządzenia wskazującego.
■ Usuń zaznaczenie opcji Określ na ekranie i wprowadź wartości dla parametrów

Punkt wstawienia, Skala i Obrót w wierszu polecenia.
Aby dołączyć podkładanie DGN

2 W oknie dialogowym Wybierz plik odniesienia wybierz plik DGN, który ma zostać
dołączony.
3 Kliknij opcję Otwórz.
4 W oknie dialogowym Dołącz podkładanie DGN wybierz nazwę modelu i kliknij

przycisk OK.
■ Wybierz opcję Określ na ekranie, aby dołączyć podkładanie zgodnie z wybranym
położeniem, skalą i pod wybranym kątem za pomocą urządzenia wskazującego.
■ Usuń zaznaczenie opcji Określ na ekranie i wprowadź wartości dla parametrów

Punkt wstawienia, Skala i Obrót w wierszu polecenia.

Polecenia
DOŁĄCZ
Wstawia odnośnik, obraz rastrowy lub podkładanie (pliki DWF, DWFx, PDF lub DGN)
DGNDOŁĄCZ
Umożliwia wstawianie do bieżącego rysunku pliku DGN jako podkładania.
DWFDOŁĄCZ
Umożliwia wstawianie do bieżącego rysunku pliku DWF lub DWFx jako podkładania.
ZEWODN
DOŁĄCZOBR
Wstawia odniesienie do pliku obrazu.
NKOPIUJ
PDFDOŁĄCZ
Umożliwia wstawienie do bieżącego rysunku pliku PDF jako podkładania.
XDOŁĄCZ
Zmienne systemowe
ERHIGHLIGHT
Pozwala na określenie, czy nazwy odniesień lub obiekty odniesień mają być podświetlane
po wybraniu ich odpowiedników na palecie Odnośniki lub w oknie rysunku.
Odpowiedniki terminów programu MicroStation w programie

AutoCAD
Przy dołączaniu plików DGN jako podkładań pomocne jest rozumienie różnic między
terminologią produktów MicroStation a AutoCAD.

W poniższej tabeli opisano wiele różnych terminów używanych w programie MicroStation
i ich odpowiedniki w programie AutoCAD, jeśli są one dostępne.
Odpowiedniki terminów MicroStation i AutoCAD

Termin MicroStation Termin AutoCAD Uwagi
AccuSnap Obiekt Narzędzie rysunkowe do

automatycznych lokalizacji.
DGN LUW Akronimy układu współrzędnych.

DGN = Auxiliary Coordinate System
(pomocniczy układ współrzędnych)
LUW = lokalny układ współrzędnych
ustawienie JakPoziom ustawienie Ustawienie określające, czy kolor,

JAKWARSTWA szerokość linii i styl linii będą
konfigurowane dla poszczególnych
poziomów (warstw).
Biblioteki komórek Brak Brak odpowiednika w terminologii

programu AutoCAD.
Komórki: udostępnione i Bloki W programie AutoCAD wszystkie bloki

zwykłe zachowują się jak komórki
udostępniane. W terminologii programu
AutoCAD nie ma odpowiednika zwykłej
komórki.
Model projektu Obszar modelu Tryb pracy DWG w programie AutoCAD

zezwala tylko na jeden model. Tryb
pracy z plikami DGN w programie
MicroStation zezwala na używanie wielu
modeli.
Plik DGN Plik DWG Macierzysty format pliku każdego

programu.
Rozbij element Rozbij Polecenie używane do obniżania

poziomu typów elementów/obiektów.
Przykładowo, można obniżyć poziomy
komórek/bloków do geometrii.

Atrybuty elementu Właściwości Nazwa charakterystyk elementów/ob-

iektów.
Dopasuj widok Zoom zakres Polecenie powiększenia wszystkich bie-

żących elementów rysunku.
■ Narzędzie dopasowania widoku
programu MicroStation („Fit View”)
dopasowuje tylko widoczną
geometrię.
■ Obszar „Zoom zakres” będzie
zawierać warstwy, których
wyświetlanie wyłączono.
Uchwyty Uchwyty Wierzchołki geometrii, które można

wybierać i którymi można manewrować.
Wpisywanie Wiersz polecenia Miejsce ręcznego wprowadzania

poleceń/zmiennych.
Poziomy Warstwy Struktura organizacyjna używana do

kontrolowania wyglądu obiektów w
rysunku.
Style linii Rodzaje linii Ustawianie używane do kontrolowania

wyglądu linii w rysunku.
Scal w głównym Ustalanie odnośnika Wstawianie odnośnika do bieżącego

rysunku.
Centrum komunikatów Okno tekstowe Miejsce, w którym są wyświetlane

tekstowe komunikaty programu.
Parasolid ACIS Macierzyste jądro modelowania 3D ka-

żdego programu.
Kreskowanie Kreskowanie Wypełnianie określonego obszaru

określonym wzorem.

Tabele pisaków Style wydruku Używane do sterowania sposobem

wyświetlania linii podczas drukowania
lub kreślenia.
Materiały referencyjne Odnośniki: Odnośniki do bieżącego rysunku są

dołączenia, nakład- przechowywane zewnętrznie, co
ania i podkładania zmniejsza rozmiar pliku, ale nadal umo-
żliwia dostęp do geometrii przy
rysowaniu i drukowaniu. W programie
Microstation mogą istnieć odnośniki z
zagnieżdżaniem (Live nesting) lub bez
zagnieżdżania (No nesting). Odnośniki
bez zagnieżdżania są konwertowane na
nakładki w programach opartych na
programie AutoCAD.
Program MicroStation w wersji 7 nie
obsługuje odniesień zagnieżdżonych.
Plik ziarna Plik szablonu Pliki te są używane jako punkt

rysunku początkowy dla nowo tworzonych
plików i miejsce przechowywania
najczęściej używanych ustawień.
W przypadku polecenia DGNEKSPORT
wybrany plik ziarna określa jednostki
główne i dodatkowe, które są używane
do przekształcenia na format DGN, a
także wartości rozdzielczości i
dokładności.
Model arkusza Układ rysunku Zwykle używane do kontrolowania

(obszar papieru) wydruku rysunku.
Linia inteligentna Polilinia Linie z wielu segmentów.
Etykiety Atrybuty Element używany do przechowywania

informacji tekstowych w komórce
(bloku).
Widok Rzutnia Używane do sterowania widocznością

różnych sekcji rysunku.

Atrybuty widoków Ustawienia Brak bezpośredniego odpowiednika w

rysunkowe terminologii programu AutoCAD. Pod-
obne opcje można znaleźć w obszarze
paska zadań/ustawień rysunkowych
programu AutoCAD.
Jednostki robocze Jednostki rysunku Używane do sterowania wartości

wejściowych poleceń zależnych od
wartości jednostek.
Polecenia
DGNDOPAS
Dopasowuje ustawienia zaciemnienia, kontrastu i monochromatyczności podkładania
DGN.
DGNDOŁĄCZ
DGNPRZYT
DGNEKSPORT
Tworzy jeden lub więcej plików DGN z bieżącego rysunku.
DGNIMPORT
Importuje dane z pliku DGN do nowego pliku DWG lub bieżącego pliku DWG, w
zależności od zmiennej systemowej DGNIMPORTMODE.
DGNWARSTWY
Steruje wyświetlaniem warstw w podkładaniu DGN.
DGNODWZOR
Umożliwia tworzenie i edytowanie ustawień odwzorowań DGN zdefiniowanych przez
użytkownika.

Zmienne systemowe
DGNFRAME
DGNIMPORTMAX
Umożliwia ustawienie maksymalnej liczby elementów przekształcanych podczas
importowania pliku DGN.
DGNMAPPINGPATH
odwzorowań DGN.
DGNOSNAP
Określa, czy lokalizacja jest aktywna dla geometrii w podkładaniach DGN, które są
dołączone do rysunku.
Odłączanie plików podkładań

Podkładania, które nie są już wymagane, można odłączyć od pliku rysunku.
Po odłączeniu podkładania wszystkie jego wystąpienia oraz ścieżka połączenia z plikiem
zostaną z rysunku usunięte.
Aby tymczasowo ukryć podkładanie, zamiast je odłączać, można je usunąć z pamięci. Ta
operacja powoduje zapamiętanie położenia podkładania na użytek późniejszego ponownego
wczytania.
UWAGA Usunięcie poszczególnych wystąpień podkładania nie jest tym samym co jego
odłączenie. Aby połączenie pliku rysunku z plikiem obrazu zostało usunięte, musi zostać
wykonana operacja odłączania obrazu.
Aby odłączyć podkładanie
1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ Odniesienie ➤ .
2 W palecie Odnośniki, w okienku Odniesienia do plików wybierz podkładanie,

podkładanie, które ma zostać odłączone.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy podkładanie i kliknij polecenie Odłącz.

Podkładanie nie będzie już połączone z plikiem rysunku. Wszystkie wystąpienia
podkładania są usuwane z rysunku.

UWAGA Usunięcie poszczególnych wystąpień podkładania nie jest tym samym co jego
odłączenie. Aby połączenie pliku rysunku z plikiem obrazu zostało usunięte, musi zostać
wykonana operacja odłączania obrazu.
Polecenia
ZEWODN
Usunięcie z pamięci plików podkładania

Aby zwiększyć wydajność, podkładania z pliku rysunku można usunąć.
Kiedy podkładanie nie będzie już potrzebne w bieżącej sesji rysunku, można zwiększyć
wydajność, tymczasowo usuwając je z pamięci. Usunięte z pamięci podkładania nie są
wyświetlane ani drukowane. Wskutek usunięcia z pamięci podkładania nie nastąpi usunięcie
jego połączenia z rysunkiem. W przypadku braku wystarczającej ilości pamięci do otwarcia
wielu podkładań w rysunku, podkładania zostaną automatycznie usunięte z pamięci.
Aby usunąć podkładanie z pamięci lub wczytać je ponownie
2 W okienku Odniesienia pliku zaznacz opcję Podkładanie DGN.
3 Kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij polecenie Usuń lub Wczytaj ponownie.
Gdy podkładanie DGN jest usunięte, to wciąż jest połączone z plikiem rysunku, ale
nie jest wyświetlane w rysunku.
Polecenia
ZEWODN

Praca z podkładaniami
Jeśli do rysunku dołączono podkładania, można sterować wyświetlaniem warstw, używaniem
funkcji lokalizowania względem obiektu oraz dopasowywać ustawienia wyświetlania.
Sterowanie wyświetlaniem warstw w podkładaniu

W podkładaniu można włączać i wyłączać warstwy.
Po dołączeniu pliku domyślnie wszystkie widoczne warstwy podkładania będą włączone.
Na ogół ze względu na wygodę stosowne jest wyłączenie wszystkich zbędnych warstw, aby
ograniczyć złożoność wizualną projektu, nad którym trwa praca.
Należy użyć polecenia DWFWARSTWY, PDFWARSTWY, DGNWARSTWY lub

UWARSTWYalbo kliknąć prawym przyciskiem myszy wybrane podkładanie i kliknąć
opcję Warstwy w menu skrótów.
UWAGA Jeśli okno dialogowe Warstwy podkładania jest puste, w podkładaniu nie
będzie warstw.
Praca z podkładaniami | 1383

Dzięki palecie Właściwości można określić, czy jakiekolwiek warstwy są w podkładaniu
wyłączone.
■ Jeśli nie jest wyłączona żadna warstwa, wówczas właściwość Nadpisanie wyświetlania
warstwy ma wartość Brak.
■ Jeśli co najmniej jedna warstwa jest wyłączona, wówczas właściwość Nadpisanie

wyświetlania warstwy ma wartość Zastosowano.
Aby włączyć lub wyłączyć warstwy w podkładaniu

1 Wybierz podkładanie, klikając jego obramowanie.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy, a następnie wykonaj jedną z następujących

czynności:
■ Jeśli jest to podkładanie DWF lub DWFx, kliknij opcję Warstwy DWF.
■ Jeśli jest to podkładanie PDF, kliknij opcję Warstwy PDF.
■ Jeśli jest to podkładanie DGN, kliknij opcję Warstwy DGN.
3 W oknie dialogowym Warstwy podkładania kliknij ikonę reprezentującą żarówkę

odpowiadającą nazwie warstwy, która ma zostać włączona lub wyłączona.
Klikając, można użyć klawiszy CTRL oraz SHIFT, aby zaznaczyć kilka warstw.
4 Kliknij przycisk Zastosuj, aby zapisać zmiany lub kliknij przycisk OK, by zapisać i
zamknąć.
Polecenia
DGNWARSTWY
DWFWARSTWY
Steruje wyświetlaniem warstw w podkładaniu DWF lub DWFx.
PDFWARSTWY
Steruje wyświetlaniem warstw w podkładaniu PDF.
UWARSTWY
Steruje wyświetlaniem warstw w podkładaniu DWF, DWFx, PDF lub DGN.

WŁAŚCIWOŚCI
Modyfikowanie położenia, skali lub obrotu podkładania

Po dołączeniu pliku podkładania należy określić położenie, skalę lub obrót podkładania.
Te ustawienia można również zmodyfikować później, podczas rysowania.
Domyślnie punkt wstawienia pliku ma współrzędne 0, 0, 0, współczynnik skali wynosi 1,
a kąt obrotu 0. Dostępne są ogólne polecenia modyfikujące, takie jak przesunięcie,
skalowanie, obrót, odbicie lustrzane, szyk i inne. Po wybraniu podkładania można je
zmodyfikować, używając opcji w palecie Właściwości.
PORADA Dwukrotne kliknięcie podkładania DWFx spowoduje otwarcie palety

właściwości tego podkładania.
Użycie uchwytów z podkładaniami

Zachowanie podkładania zasadniczo odpowiada zachowaniu obrazu rastrowego, niemniej
od tej reguły istnieje wyjątek związany ze sposobem działania uchwytów. Ich zachowanie
jest bowiem bliższe zachowaniu bloków. W normalnej sytuacji w podkładaniu jest
wyświetlany tylko uchwyt bazowy. Uchwytu bazowego można użyć do zmiany położenia
podkładania w rysunku. Jeśli utworzono obwiednię tnącą, zostaną wyświetlone dodatkowe
uchwyty w każdym narożniku obwiedni. Zobacz Przycinanie podkładań na stronie 1391.
Uchwyt punktu bazowego znajduje się w dolnym lewym narożniku podkładania.
Aby przeprowadzić edycję położenia, skali lub obrotu podkładania z użyciem

palety Właściwości
1 W rzutni rysunku kliknij dwukrotnie podkładanie, które ma zostać zmodyfikowane.

2 W palecie Właściwości wyświetl obszar geometrii i wykonaj jedną z poniższych
czynności:
■ Aby zmienić położenie podkładania, zmień ustawienia parametrów X położenia,
Y położenia lub Z położenia.
■ Aby zmienić skalę, szerokość lub wysokość podkładania, zmień ustawienia

parametrów Skala, Szerokość lub wysokość.
■ Aby zmienić obrót podkładania, zmień ustawienie parametru Obrót.
Aby przeprowadzić edycję położenia podkładania z użyciem uchwytu

bazowego
1 Kliknij ramkę dołączonego podkładania.
2 Aby zmienić położenie podkładania, kliknij uchwyt bazowy.
3 Przeciągnij kursor w nowe położenie i kliknij ponownie, aby umieścić podkładanie.
Polecenia
DWFDOŁĄCZ
Umożliwia wstawianie do bieżącego rysunku pliku DWF lub DWFx jako podkładania.
DGNDOŁĄCZ
PDFDOŁĄCZ
Umożliwia wstawienie do bieżącego rysunku pliku PDF jako podkładania.
WŁAŚCIWOŚCI
Używanie funkcji lokalizowania przy pracy z podkładaniami

Lokalizowanie względem obiektów umożliwia rysowanie lub edycję obiektów względem
precyzyjnie określonego położenia.

Funkcja lokalizowania podkładania działa podobnie do lokalizowania typowych obiektów,
z tą różnicą, że można ją włączać i wyłączać niezależnie od zwykłego lokalizowania obiektów
i że ma zastosowanie jedynie do obiektów w dołączonym pliku.
Lokalizowanie względem podkładań PDF jest podobne do lokalizowania względem geometrii

rysunku. Jednakże lokalizowanie względem obiektu może nie dawać efektów zgodnych z
oczekiwaniami, w zależności od sposobu, w jaki został utworzony plik PDF. Na przykład
jeśli plik PDF został utworzony na podstawie zeskanowanych schematów
architektonicznych, plik PDF będzie obrazem rastrowym, a nie obrazem opartym na
wektorach. Dlatego lokalizowanie względem obiektów nie będzie funkcjonować. Dodatkowo
geometria z pliku PDF utworzona na zewnątrz programu AutoCAD LT może zawierać
niestandardowe punkty lokalizowania, takie jak okręgi bez punktów środkowych.
Zmienne systemowe DWFOSNAP, PDFOSNAP, DGNOSNAP i UOSNAP umożliwiają
włączanie i wyłączanie funkcji lokalizowania.
Lokalizowanie względem obiektów można również włączać i wyłączać z poziomu menu
skrótów. Aby wyświetlić opcję menu dotyczącą lokalizowania, należy wybrać podkładanie
i kliknąć prawym przyciskiem myszy.
Aby zlokalizować obiekt względem punktu geometrycznego w podkładaniu

1 Przesuń kursor nad wybrany punkt.
Jeśli zmienna systemowa UOSNAP jest włączona, wskaźnik myszy automatycznie
zostanie zablokowany do położenia lokalizowania w rysunku.
2 Wybierz obiekt w rysunku.

Kursor przechodzi do najbliższej możliwej lokalizacji na wybranym obiekcie.

Zmienne systemowe
DGNOSNAP
Określa, czy lokalizacja jest aktywna dla geometrii w podkładaniach DGN, które są
dołączone do rysunku.
DWFOSNAP
Określa, czy lokalizacja względem obiektu jest aktywna dla geometrii w podkładaniach
DWF lub DWFx dołączonych do rysunku.
PDFOSNAP
DWF dołączonych do rysunku.
UOSNAP
DWF, DWFx, PDF lub DGN dołączonych do rysunku.
Dopasowywanie kontrastu, zaciemnienia, monochromii i

kolorów tła podkładania
Istnieje możliwość zmodyfikowania ustawień kontrastu, zaciemnienia i monochromii
podkładania. Jeśli podkładanie jest widoczne, można również dopasować kolory podkładania
na podstawie kolorów tła AutoCAD.
Dopasowywanie tych ustawień nie wpływa na wyjściowy plik ani na inne wystąpienia
podkładania w rysunku. W palecie Właściwości po wybraniu podkładania można zmienić
kontrast, zaciemnienie, monochromię i kolory. Można również zastosować polecenia
DWFDOPAS, PDFADJUST, DGNDOPAS lub DOPASUJ.
W przypadku zmiany wartości kontrastu, zaciemnienia i monochromii będzie to mieć
wpływ na przyszły wydruk.
Dostosowywanie kolorów tła

Opcja Dostosuj kolory tła umożliwia sterowanie widocznością kolorów podkładania na tle
kolorów rysunku. Domyślne ustawienie Tak wskazuje, że kolory tła podkładania i
środowiska rysunku są analizowanie, aby sprawdzić, czy oba są jasne lub ciemne bądź jeden
jest ciemny, a drugi jasny. Jeśli jedno tło jest jasne, a drugie jest ciemne, kolory podkładania
są odwracane, aby podkładanie było widoczne. Jeśli ustawienie zostanie zmienione na Nie,

stosowane będą pierwotne kolory podkładania. W zależności od kolorów tła podkładanie
może być niewidoczne.
Aby użyć palety Właściwości do dopasowania ustawienia kontrastu,

zaciemnienia, monochromii i koloru tła
1 Aby wyświetlić paletę Właściwości, należy dwukrotnie kliknąć podkładanie.
2 Na palecie Właściwości wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Dopasuj kontrast, wprowadzając nową wartość.
■ Zaciemnienie można dopasować, wprowadzając nową wartość.
■ Włącz lub wyłącz monochromię.
■ W polu Dostosowywanie kolorów tła ustaw opcję Tak lub Nie.
Wygląd podkładania jest aktualizowany w czasie rzeczywistym w miarę wprowadzania

dostosowań w palecie Właściwości.
Aby użyć polecenia DWFDOPAS do dopasowania ustawień zaciemnienia,

kontrastu i monochromii podkładania DWF
1 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odnośnik ➤ Dopasuj.
2 Wybierz podkładanie DWF, które ma zostać dopasowane.
3 W menu Określ opcje podkładania DWF wybierz jedno z następujących poleceń:

■ Wybierz polecenie Zaciemnienie i wpisz wartość zaciemnienia.
■ Wybierz polecenie Kontrast i wpisz wartość kontrastu.
■ Wybierz polecenie Monochromatyczny i ustaw wartość monochromatyczności

jako Włącz lub Wyłącz.
Wygląd podkładania DWF jest aktualizowany po wpisaniu nowej wartości i zakończeniu

polecenia.
Aby użyć polecenia PDFDOPAS do dopasowania ustawień zaciemnienia,

kontrastu i monochromii podkładania PDF

2 Wybierz podkładanie PDF, które ma zostać dopasowane.
3 W menu Określ opcje podkładania PDF wybierz jedno z następujących poleceń:


Wygląd podkładania PDF zostanie zaktualizowany po wpisaniu nowej wartości i

zakończeniu polecenia.
Aby użyć polecenia DGNDOPAS do dopasowania ustawień zaciemnienia,

kontrastu i monochromii podkładania DGN
2 Wybierz podkładanie DGN, które ma zostać dopasowane.
3 W menu Określ opcje podkładania DGN wybierz jedno z następujących poleceń:


Wygląd podkładania PDF zostanie zaktualizowany po wpisaniu nowej wartości i

zakończeniu polecenia.
Polecenia
DWFDOPAS
Dostosowuje ustawienia zaciemnienia, kontrastu i monochromatyczności podkładania
DWF lub DWFx.
DGNDOPAS
DGN.

PDFADJUST
PDF.
WŁAŚCIWOŚCI
Przycinanie podkładań
Do przycięcia podkładania można użyć obwiedni tnącej.
Istnieje możliwość zdefiniowania części podkładania, która ma zostać wyświetlona i
wydrukowana, ustawiając obwiednię tnącą z użyciem poleceń DGNPRZYT, DWFPRZYT,
PDFPRZYT, DGNCLIP, PRZYTOBR, PRZYTRZUT i PRZYTODN. Obwiednia tnąca
może być zamkniętą polilinią, prostokątem lub wielobokiem z wierzchołkami zawartymi
wewnątrz obszaru podkładania. Każde wystąpienie podkładania może zawierać tylko jedną
obwiednię tnącą. Poszczególne wystąpienia tego samego podkładania mogą mieć różne
obwiednie.
Poniżej pokazano przykład podkładania ze wstawkami o wielobocznych (w) i prostokątnych
(r) obwiedniach tnących:
Kiedy obwiednia tnąca stanie się niepotrzebna, można ją usunąć z podkładania; podkładanie
wówczas zostanie wyświetlone z oryginalną obwiednią. Można również odwrócić wybór,
który obszar ma być ukrywany, wewnątrz czy na zewnątrz obwiedni tnącej. Dzięki uchwytom
umieszczonym w punkcie symetrii na pierwszej krawędzi obwiedni tnącej można odwrócić
wyświetlanie przyciętego odniesienia wewnątrz lub na zewnątrz obwiedni.

Za pośrednictwem zmiennych systemowych ramki tnącej można sterować wyświetlaniem
obwiedni tnących i uchwytów. Zmiennymi systemowymi ramki tnącej są FRAME,
PDFFRAME, DGNFRAME, DWFFRAME, XCLIPFRAME i IMAGEFRAME.
Patrz także:
■ Przycinanie obrazów rastrowych na stronie 1411
Aby przyciąć podkładanie

1 Kliknij obwiednię podkładania, aby ją wybrać.
2 Kliknij kartę Kontekstowe ➤ panel Przycinanie ➤ Utwórz obwiednię tnącą.
3 W wierszu polecenia wpisz s (Wybierz polilinię), p (Wielobok), r (Prostokątny) lub

i (Obróć obwiednię tnącą), a następnie narysuj określoną obwiednię tnącą na
podkładaniu.
Aby narysować obwiednię przez wybranie polilinii, narysuj kształt wieloboczny (lub
nałóż go) utworzony z użyciem polilinii na podkładaniu. Następnie kliknij opcję
Utwórz obwiednię tnącą i wybierz polilinię do utworzenia obwiedni.

Aby narysować obwiednię wieloboczną, zostanie wyświetlony monit o określenie
kolejnych wierzchołków. Aby zakończyć rysowanie wielokąta, należy nacisnąć klawisz
Enter lub kliknąć prawym przyciskiem myszy w dowolnym miejscu obszaru rysunku.
Aby określić nową obwiednię przyciętego podkładania

1 Wybierz przycięte podkładanie.
2 Kliknij kartę Kontekstowe ➤ panel Przycinanie ➤ Utwórz obwiednię tnącą.
3 Wpisz t (Tak), aby usunąć starą obwiednię.
4 W wierszu polecenia wpisz s (Wybierz polilinię), p (Wielobok), r (Prostokątny) lub

i (Obróć obwiednię tnącą), a następnie narysuj określoną obwiednię tnącą na
podkładaniu.
Aby narysować obwiednię przez wybranie polilinii, narysuj kształt wieloboczny (lub
nałóż go) utworzony z użyciem polilinii na podkładaniu. Następnie kliknij opcję
Utwórz obwiednię tnącą i wybierz polilinię do utworzenia obwiedni.
Jeśli rysujesz wielokątną obwiednię, pojawi się monit o określenie kolejnych
wierzchołków. Aby zakończyć rysowanie wielokąta, należy nacisnąć klawisz Enter
lub kliknąć prawym przyciskiem myszy w dowolnym miejscu obszaru rysunku.
Aby przeprowadzić edycję istniejącej obwiedni przyciętego podkładania

2 Kliknij jeden z uchwytów narożnika i przeciągnij go w nowe położenie.
3 Kliknij ponownie, aby ustawić uchwyt narożnika.
Więcej informacji znajduje się w temacie Modyfikowanie obiektów za pomocą uchwytów

na stronie 639.
Aby pokazać lub ukryć obciętą część podkładania

1 Wybierz przycięte podkładanie, które ma zostać wyświetlone lub ukryte.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij polecenie Właściwości.
3 Przewiń do obszaru Różne i zaznacz pole Tak lub Nie dla opcji Pokaż przycięte.

Aby usunąć obwiednię przyciętego podkładania
2 Kliknij kartę kontekstową ➤ panel Przycinanie ➤ Usuń przycinanie.

Obwiednia przyciętego podkładania jest usunięta, a oryginalna obwiednia podkładania
zostaje przywrócona.
Polecenia
DGNPRZYT
DWFPRZYT
Umożliwia przycięcie wyświetlania wybranego podkładania DWF lub DWFx do określonej
obwiedni.
PDFPRZYT
Przycina wyświetlanie określonego podkładania PDF do określonej obwiedni.
WŁAŚCIWOŚCI
Ukrywanie i pokazywanie ramek podkładania

Wokół podkładania lub obwiedni tnącej można wyświetlić i wydrukować ramkę.
Ramka jest wizualnym obramowaniem, ilustrującym zakres podkładania lub przyciętą
obwiednię podkładania. Gdy ramki podkładania są ukryte, obcięte podkładania są nadal
wyświetlane do określonych granic obwiedni; tylko obwiednia jest ukryta.
Zmienne systemowe DWFFRAME, PDFFRAME, DGNFRAME lub FRAME umożliwiają
nie tylko wyświetlenie ramek, ale również określenie, czy mają one być drukowane, czy
nie. Zmienna systemowa FRAME powoduje zmianę ustawienia dla wszystkich podkładań
w rysunku, bez względu na typ.
UWAGA Podkładania można wybierać, jeśli nie leżą na zablokowanej warstwie, np. jeśli
podkładanie jest częścią nazwanego zbioru wskazań utworzonego z użyciem opcji
Wszystko.

Poniższy przykład pierwszego planu przedstawia podkładanie z widoczną ramką:
Przykład pierwszego planu przedstawia podkładanie z widoczną ramką.
Aby ukryć lub wyświetlić ramki podkładania

Wykonaj następujące operacje:
1 Aby ukryć ramki, kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤ listę rozwijaną
Ustawienia ramki ➤ Ukryj ramki
2 Aby wyświetlić i wydrukować ramki, kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie ➤
listę rozwijaną Ustawienia ramki ➤ Wyświetl i wydrukuj ramki.
3 Aby wyświetlić ramki bez drukowania, kliknij kartę Wstaw ➤ panel Odniesienie
➤ listę rozwijaną Ustawienia ramki ➤ Wyświetl ramki, ale nie drukuj ich.

Zmienne systemowe
DGNFRAME
DWFFRAME
Określa, czy ramki podkładania DWF lub DWFx są widoczne lub drukowane w bieżącym
rysunku.
FRAME
Steruje wyświetlaniem ramek we wszystkich obrazach, podkładaniach i przyciętych
odniesieniach zewnętrznych.
FRAMESELECTION
PDFFRAME
Określa, czy jest widoczna ramka podkładania PDF.
Zarządzanie rysunkami zawierającymi podkładania i ich

publikowanie
Paleta Odnośniki umożliwia przeglądanie i manipulowanie podkładaniami oraz zmianę
ich ścieżek.
Przeglądanie informacji o podkładaniu

Paleta Odnośniki umożliwia przeglądanie informacji o plikach podkładań dołączonych do
rysunku. W tym samym miejscu można również podkładania wczytać, usunąć je z pamięci
programu i wykonać inne operacje.
Paleta Odnośniki umożliwia wyświetlanie informacji o podkładaniu w postaci listy lub
struktury drzewiastej. Aby sterować sposobem wyświetlania informacji w palecie Odnośniki,
należy kliknąć przycisk Lista lub Drzewo w prawym górnym narożniku. Na liście
wyświetlana jest nazwa każdego podkładania w rysunku, jego stan wczytania, rozmiar
pliku, data ostatniej modyfikacji oraz ścieżka wyszukiwania. W strukturze drzewiastej
wyświetlane są podkładania w układzie, który pokazuje ich poziom zagnieżdżenia w
odnośnikach i blokach. Stan wczytania, rozmiar i inne informacje nie są wyświetlane
w strukturze drzewiastej.

W obu widokach można wyświetlić informacje o podkładaniu; dołączyć lub odłączyć
podkładanie; wczytać lub usunąć z pamięci podkładanie; odszukać i zapisać nową ścieżkę
wyszukiwania.
Korzystanie z listy
Na liście wyświetlane są wszystkie podkładania dołączone do bieżącego rysunku, lecz nie
ma informacji o liczbie wystąpień. Jest to domyślny sposób wyświetlania informacji
o obrazach. Podkładania można posortować według kategorii przez wskazanie nagłówka
kolumny. Zmiana szerokości kolumny następuje przez przeciągnięcie jej krawędzi w prawo
lub w lewo.
Na liście wyświetlane są następujące informacje:
■ Nazwa pliku DWF, DWFx, PDF lub DGN
■ Status (wczytany lub nie wczytany, albo nie odnaleziony)
■ Rozmiar pliku
■ Typ pliku
■ Data i czas ostatniego zapisu
■ Nazwa zapisanej ścieżki
Jeżeli program nie może odnaleźć podkładania, zostanie wyświetlony stan Nie znaleziono.
Jeżeli podkładanie nie ma odwołania, nie będą dołączane żadne jego wystąpienia. Jeżeli
podkładanie nie zostało wczytane, jego stan określony zostanie jako Niewczytane.
Podkładania ze stanem Usunięto lub Nie znaleziono nie są wyświetlane w rysunku.
Drzewo
Na górnym poziomie widoku drzewa są wyświetlane pliki DWF, DWFx, PDF i DGN w
porządku alfabetycznym. W większości przypadków, plik podkładania jest połączony
Zarządzanie rysunkami zawierającymi podkładania i ich publikowanie | 1397

bezpośrednio z rysunkiem i wyświetlany na górnym poziomie struktury. Jeśli jednak
odnośnik lub blok zawiera dołączone podkładanie, program wyświetla dodatkowe poziomy.
Przeglądanie szczegółowych informacji o podkładaniu

Istnieje możliwość wyświetlenia podglądu wybranego podkładania i wyświetlenia szczegółów
pliku DWF, DWFx, PDF i DGN, w tym
■ Nazwa odnośnika
■ Stan
■ Rozmiar pliku
■ Typ pliku
■ Czas utworzenia obrazu
■ Zapisano ścieżkę
■ Znaleziony w ścieżce
Aby wyświetlić listę podkładań dołączonych do rysunku
2 W palecie Odnośniki kliknij przycisk Lista.
Aby wyświetlić nazwy podkładań i ich poziomy zagnieżdżenia w obrębie

odnośników i bloków
2 W palecie Odnośniki kliknij przycisk Drzewo.
Aby wyświetlić stan nadpisań warstwy podkładania

1 Zaznacz podkładanie, którego stan nadpisań warstwy ma zostać wyświetlony.
3 W palecie Właściwości przewiń do pozycji Inne i zobacz stan wyświetlania warstwy

w opcji Nadpisanie wyświetlania warstwy.

Polecenia
ZEWODN
DWFWARSTWY
Steruje wyświetlaniem warstw w podkładaniu DWF lub DWFx.
DGNWARSTWY
PDFWARSTWY
Steruje wyświetlaniem warstw w podkładaniu PDF.
UWARSTWY
Steruje wyświetlaniem warstw w podkładaniu DWF, DWFx, PDF lub DGN.
WŁAŚCIWOŚCI
Zmiana ścieżek plików podkładań

Można zmienić ścieżkę pliku DWF, DWFx, PDF lub DGN, na który wskazują odniesienia,
lub wyszukać podkładanie, które nie zostało znalezione.
Po otwarciu rysunku zawierającego dołączony plik DWF, DWFx, PDF lub DGN ścieżka
wybranego podkładania jest wyświetlana na palecie Odnośniki w obszarze Znaleziony w
na liście Szczegóły. Wyświetlona ścieżka jest rzeczywistą ścieżką położenia, w którym został
znaleziony plik źródłowy. Ścieżka położenia, w którym plik źródłowy został pierwotnie
dołączony, jest wyświetlana w polu Zapisana ścieżka.
Podczas wyszukiwania pliku program przeszukuje poniższe ścieżki i foldery w następującej
kolejności:
■ Ścieżka określona przy dołączaniu podkładania
■ Folder zawierający bieżący plik rysunku
■ Pomocnicze ścieżki wyszukiwania określone na karcie Pliki w oknie dialogowym Opcje
■ Folder Rozpocznij w określony w skrócie do programu

Gdy użytkownik otworzy rysunek z plikiem DWF, DWFx, PDF lub DGN, który aktualnie
nie zajmuje położenia określonego przez zapisaną ścieżkę ani przez żadną ze zdefiniowanych
ścieżek, zostanie wyświetlony stan Nie znaleziono (w palecie Odnośniki, na liście
Odniesienia do plików, w kolumnie Stan), a pole Znaleziono w na liście Szczegóły będzie
puste.
Aby uzyskać więcej informacji na temat ścieżek bezwzględnych, ścieżek względnych i nazw
projektów, zobacz Ustawienie ścieżek do rysunków z odniesień na stronie 1298.
Aby zmienić ścieżkę podkładania
2 W palecie Odnośniki wybierz podkładanie, którego ścieżka ma zostać zmieniona.

Kliknij wielokropek [...] po prawej stronie pola Znaleziono w.
3 W oknie dialogowym Wybierz plik wybierz nową ścieżkę. Kliknij przycisk Otwórz.
Nowa ścieżka zostanie wyświetlona w kolumnie Zapisana ścieżka.
Polecenia
ZEWODN
OPCJE
Zmienne systemowe
DGNMAPPINGPATH
odwzorowań DGN.
Publikowanie, zapisywanie i transmitowanie za pomocą usługi

eTransmit rysunków zawierających podkładania
W przypadku transmitowania pliku za pomocą usługi eTransmit podkładania DWF, DWFx,
PDF lub DGN są śledzone i zarządzane.

Wydruk i publikacja
Gdy plik rysunku zawierający podkładanie jest drukowany lub publikowany jako nowy
plik, zostanie w tym procesie uwzględniona całość widocznej geometrii. Jednak w nowym
pliku nie zostaną opublikowane żadne dane dotyczące warstw pochodzące z dołączonego
oryginalnego pliku DWF, DWFx, PDF lub DGN.
Zapisywanie w poprzednim formacie DWG

W przypadku zapisania rysunku zawierającego podkładania w starszym formacie DWG
należy zwrócić uwagę na następujące wyjątki:
■ W wersjach wcześniejszych od programu AutoCAD 2007 podkładania DWF nie są

wyświetlane i nie są zastępowane przez obiekt zastępczy.
■ W wersjach wcześniejszych od programu AutoCAD 2008 podkładania DWFx nie są

wyświetlane i nie są zastępowane przez obiekt zastępczy.
■ Podkładania PDF nie są obsługiwane w wersjach wcześniejszych od wersji AutoCAD

2010 (chyba że został zainstalowany pakiet dodatkowy Bonus Pack).
■ Podkładania DGN są obsługiwane wyłącznie w wersji AutoCAD 2008 i nowszych. Nie

będą one wyświetlane w starszych wersjach programu AutoCAD. Podobnie w przypadku
zapisania rysunku w programie AutoCAD 2009 program AutoCAD 2008 rozpozna
podkładanie, jeśli będzie ono plikiem programu MicroStation w wersji 8.
eTransmit
Po użyciu funkcji eTransmit dołączone podkładania można śledzić i zarządzać nimi w ten
sam sposób, co dołączonymi obrazami rastrowymi.
Polecenia
DGNEKSPORT
EKSPORT
DWFEKSPORT
Tworzy plik DWF i umożliwia ustawienie nadpisań konfiguracji poszczególnych stron
metodą arkusz po arkuszu.

DWFXEKSPORT
Tworzy plik DWFx i umożliwia ustawienie nadpisań konfiguracji poszczególnych stron
PDFEKSPORT
Tworzy plik PDF i umożliwia ustawienie nadpisań konfiguracji poszczególnych stron
USTAWEKSPORT
Umożliwia dopasowanie ustawień strony i wyboru rysunku podczas eksportowania do
pliku DWF, DWFx lub PDF.
OPUBLIKUJ
KREŚL
Zmienne systemowe
EXPORTEPLOTFORMAT
Ustawia domyślny elektroniczny typ pliku wyjściowego: PDF, DWF lub DWFx.
EXPORTMODELSPACE
Określa, jaka część rysunku zostanie wyeksportowana z obszaru modelu do pliku DWF,
DWFx lub PDF.
EXPORTPAGESETUP
Określa, czy w przypadku bieżących ustawień strony eksportowanie zostanie wykonane
do pliku DWF, DWFx czy PDF.
Menedżer odnośników a podkładania

Dzięki Menedżerowi odniesień można wyświetlać podkładania DWF, DWFx, PDF i DGN
dołączone do pliku DWG oraz edytować ścieżki dołączonych plików.
Dzięki Menedżerowi odniesień można sprawdzić wszystkie zależności plików, które mogą
być związane z plikiem rysunku. Podkładania można również wczytać, usunąć je z pamięci
programu, a także wykonać inne operacje różnego typu. Właściwości zgłaszane przez
Menedżera odnośników obejmują
■ Typ pliku

■ Stan
■ Nazwa pliku
■ Nazwa odnośnika
■ Znaleziono ścieżkę
■ Rysunek główny
■ Wersja rysunku głównego
Listę odnośników można przeglądać według rysunku lub typu odnośnika.
UWAGA Jeśli statusem podkładania jest Nieznaleziony lub Usunięty, jest ono
wyświetlane w rysunku jako ramka obwiedni podkładania.
Aby sprawdzić podkładania za pomocą Menedżera odnośników

1 Kliknij menu Start (Windows) ➤ Wszystkie programy (Programy) ➤ Autodesk
➤ AutoCAD LT 2012 ➤ Menedżer odnośników.
2 W Menedżerze odnośników kliknij przycisk Dodaj rysunki.
3 Wybierz rysunki w oknie dialogowym Dodaj rysunki, a następnie kliknij przycisk

Otwórz.
Dołączanie plików obrazów rastrowych

W rysunkach można oglądać i manipulować obrazami rastrowymi i ścieżkami skojarzonych
plików.
W programie można dodawać obrazy rastrowe do opartych na wektorach rysunków, a
następnie wyświetlać i drukować otrzymany plik. Istnieje wiele przyczyn dla łączenia
obrazów rastrowych z plikami wektorowymi, jak skanowanie dokumentów, faksów czy
mikrofilmów; używanie fotografii satelitarnej; używanie fotografii cyfrowych; tworzenie
efektów takich, jak logo i znaki wodne; dodawanie renderowanych komputerowo obrazów.
Dołączanie plików obrazów rastrowych | 1403

Przegląd obrazów rastrowych
Obrazy rastrowe składają się z prostokątnej siatki małych kwadratów lub kropek zwanych
pikselami. Przykładowo, zdjęcie domu składa się z szeregu kolorowych pikseli. Obraz
rastrowy jest zbiorem pikseli tworzących wyraźną siatkę.
Obrazy rastrowe, tak jak inne obrazy, można kopiować, przesuwać lub przycinać. Obraz
rastrowy można zmodyfikować za pomocą uchwytów, ustalić jego kontrast, obciąć obraz
prostokątnymi lub wielokątnymi granicami lub użyć go jako krawędź cięcia.
Formaty plików obrazu obsługiwane przez program obejmują większość formatów
używanych w głównych aplikacjach do pracy z obrazami grafiki komputerowej, zarządzania
dokumentami oraz z systemami informacji kartograficznych i geograficznych (GIS).
8-bitowe, kolorowe 8- lub 24-bitowe. Obrazy z 16-bitową głębią kolorów nie są obsługiwane.
Kilka formatów plików przyjmuje obrazy z przezroczystymi pikselami. Po włączeniu
przezroczystości dla obrazu, program rozpoznaje przezroczyste piksele i grafika w obszarze
graficznym jest przez nie widoczna. (W dwukolorowych obrazach, piksele tła są traktowane
jakby były przezroczyste.) Obrazy przezroczyste mogą być w odcieniach szarości lub
kolorowe.
UWAGA Chociaż rozszerzenie nazwy pliku jest wyświetlone w tabeli, program określa
format pliku na podstawie zawartości pliku, nie na podstawie rozszerzenia.
Karta kontekstowa wstążki umożliwia pracę z obrazami rastrowymi

W przypadku wybrania obrazu, kiedy wstążka jest aktywna, zostanie wyświetlony element
Kontekstowa karta wstążki obrazu. Karta kontekstowa zawiera opcje dopasowywania,
przycinania i wyświetlania obrazów. Kontekstowa karta wstążki zostanie automatycznie
zamknięta po anulowaniu wybrania obrazu.
Obsługiwane formaty plików obrazu

Typ Opis i wersja Rozszerzenie pliku
BMP Format mapy bitowej Windows i OS/2 .bmp, .dib, .rle

CALS-I Mil-R-Raster I .gp4, .mil, .rst, .cg4, .cal
DDS Powierzchnia Microsoft DirectDraw .dds
DOQ Kwady USGS Digital Orthophoto .doq
ECW Podwyższona kompresja oparta na fali .ecw

elementarnej
FLIC FLIC Autodesk Animator Animation .flc, .fli
GeoSPOT GeoSPOT (pliki BIL muszą towarzyszyć .bil

plikom HDR i PAL, z danymi korelacji, w
tym samym katalogu)
HDR High Dynamic Range Image .hdr
IG4 Image Systems Group 4 .ig4
JPEG2000 Standard kompresji opartej na fali .jp2, .j2k

elementarnej opracowany przez grupę
Joint Photographics Expert Group
JFIF lub JPEG Joint Photographics Expert Group .jpg, .jpeg
MrSID Multiresolution Seamless Image Database .sid
NITF National Imagery Transmission Format .nitf
UWAGA Pliki NITF zawierające dane

rzędnych wymagają programu AutoCAD
Raster Design
OpenEXR Obraz HDR firmy Industrial Light & Magic .exr
PCX Picture PC Paintbrush Picture .pcx
PICT Picture Macintosh Picture .pct
PNG Portable Network Graphic .png
Przegląd obrazów rastrowych | 1405

PSD Dokument Adobe Photoshop .psd
RLC Run-Length Compressed .rlc
TARGA True Vision Raster-Based Data Format .tga
TIFF Tagged Image File Format .tif, .tiff
Polecenia
OBRAZ
Wyświetla paletę Odnośniki.
DOŁĄCZOBR
Dołączanie, skalowanie i odłączanie obrazów rastrowych

Można dodawać i usuwać odniesienia do obrazów rastrowych w obrębie plików rysunku
lub zmieniać ich względny rozmiar.
Dołączanie obrazów rastrowych

Do pliku rysunkowego można dołączyć odwołanie do pliku z obrazem rastrowym poprzez
ścieżkę dołączanego obrazu. Plik obrazu może być przechowywany w Internecie.
Obrazy mogą być umieszczane w plikach rysunkowych, lecz podobnie do odnośników, nie
są rzeczywistą częścią pliku rysunku. Obraz jest przyłączony do pliku rysunku poprzez
nazwę ścieżki. W każdej chwili ścieżki przyłączonych obrazów można zmienić lub usunąć.
Przez dołączenie obrazów przy użyciu dołączonych ścieżek do obrazów lub przez
przeciągnięcie obrazów przy użyciu okna DesignCenter™ można je umieszczać w rysunku,
tylko nieznacznie zwiększając rozmiar pliku. Zobacz Dodawanie zasobów za pomocą
DesignCenter na stronie 85.

Po przyłączeniu obrazu można dołączać go wielokrotnie, używając go jak bloku. Każde
wystąpienie obrazu ma własną obwiednię i własne ustawienia jasności, kontrastu,
zaciemnienia i przezroczystości.
UWAGA Programy AutoCAD 2000, AutoCAD LT 2000 i nowsze wersje nie obsługują
plików TIFF skompresowanych metodą LZW, z wyjątkiem wersji anglojęzycznych
sprzedawanych w USA i Kanadzie. Aby wstawić do rysunku pliki TIFF utworzone za
pomocą kompresji LZW, należy je ponownie zapisać przy wyłączonej kompresji LZW.
Aby uzyskać informacje o sposobie rozpoznawania obrazów wskazywanych przez

odniesienia, zobacz temat Podświetlanie odniesień zewnętrznych w rysunku w sekcji
Dołączanie i odłączanie plików wskazywanych przez odnośniki na stronie 1290.
Dostęp do obrazów rastrowych przez Internet

Projektanci i producenci przechowują obrazy swoich projektów lub produktów w Internecie.
Można w prosty sposób uzyskać dostęp do plików obrazów przechowywanych w Internecie.
Nazwy URL plików obrazów są przechowywane w rysunku.
Dostęp do obrazów przez Internet oszczędza czas i umożliwia szybką dystrybucję projektów.
Przykładowo architekt, który zamierza pokazać klientowi, jak będzie wyglądać projektowany
dla niego gabinet, tworzy renderowany obraz gabinetu, wysyła go na stronę WWW, a
następnie dołącza obraz do pliku rysunku jak URL; każda zmiana wprowadzona do projektu
może być natychmiast uaktualniona. Więcej informacji znajduje się w temacie Odwoływanie
się do innych plików rysunkowych na stronie 1287.
Aby dołączyć obraz
1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Odniesienia ➤ Dołącz.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik obrazu, wybierz z listy nazwę pliku lub wprowadź
nazwę pliku obrazu do okienka Nazwa pliku. Kliknij przycisk Otwórz.
3 W oknie dialogowym Obraz, określ punkt wstawienia, skalę lub obrót, korzystając
z jednej z następujących metod:
■ Wybierz opcję Określ na ekranie, aby wstawić obraz w wybranym położeniu,
skali i pod wybranym kątem za pomocą urządzenia wskazującego.

Skala lub Obrót.
Aby sprawdzić jednostkę miary dla obrazu kliknij opcję Szczegóły.
Dołączanie, skalowanie i odłączanie obrazów rastrowych | 1407

Aby dołączyć i skalować obraz z internetu
2 W oknie Wybierz plik obrazu kliknij przycisk Przeglądaj WWW.
3 W oknie dialogowym Przeglądaj WWW, w okienku Szukaj wpisz URL dla położenia
pliku obrazu.
4 W okienku Nazwa pliku, wprowadź nazwę pliku obrazu. Kliknij przycisk Otwórz.
Obraz można także wybrać, klikając go prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie
Właściwości. Można zaznaczyć, skopiować oraz wkleić pełny adres URL obrazu do
okienka Nazwa pliku.
5 W oknie dialogowym Obraz kliknij przycisk OK.
6 Po wyświetleniu monitu określ punkt wstawienia i współczynnik skali.
Polecenia
OBRAZ
DOŁĄCZOBR
Skalowanie obrazów rastrowych

Można kontrolować wielkość obrazu rastrowego w rysunku, aby zgadzała się ze skalą
rysunku.
W momencie dołączania obrazu, można ustalić współczynnik skali obrazu rastrowego tak,
aby skala geometrii obrazu odpowiadała skali geometrii w rysunku. Domyślny współczynnik
skali obrazu wynosi 1, a domyślną jednostką dla wszystkich obrazów jest „Brak”. Plik obrazu
może zawierać informacje o rozdzielczości, definiującej liczbę kropek na cal (DPI), w
zależności od tego jak obraz był skanowany.
Jeżeli obraz posiada informację o rozdzielczości, program łączy ją ze współczynnikiem
skali i jednostką miary rysunku, aby przeskalować obraz w rysunku. Przykładowo, jeśli
obraz jest zeskanowanym obrazem blueprint, gdzie 1 cal równa się 50 stopom, lub 1:600,
a dany rysunek jest skonfigurowany tak, że 1 jednostka odpowiada 1 calowi, w oknie
dialogowym Obraz w polu Skala wybierz polecenie Określ na ekranie. Aby skalować obraz,

należy oczyścić pole Określ na ekranie i wpisać 600 W skali. Program dołączy następnie
obraz w skali, która dopasuje geometrię obrazu do geometrii w rysunku.
Jeśli dla dołączonego pliku obrazu nie jest określona rozdzielczość, program ustawi
standardową szerokość obrazu rastrowego, czyli jedną jednostkę. Dlatego po załączeniu
pliku obrazu szerokość obrazu w jednostkach jest równa współczynnikowi skali obrazu
rastrowego.
Aby dołączyć i skalować obraz
2 W oknie dialogowym Wybierz plik obrazu, wybierz z listy nazwę pliku lub wprowadź
nazwę pliku obrazu do okienka Nazwa pliku. Kliknij przycisk Otwórz.
3 W oknie dialogowym Obraz, określ punkt wstawienia, skalę lub obrót, korzystając
z jednej z następujących metod:
■ Wybierz opcję Określ na ekranie, aby wstawić obraz w wybranym położeniu,
skali i pod wybranym kątem za pomocą urządzenia wskazującego.

Skala lub Obrót.
Aby sprawdzić jednostkę miary dla obrazu kliknij opcję Szczegóły.
Polecenia
OBRAZ
DOŁĄCZOBR
Odłączanie obrazów rastrowych

Do rysunku można dołączyć odwołanie do pliku obrazu.
Można odłączyć od rysunku obrazy, które przestaną być potrzebne. Po odłączeniu obrazu
wszystkie jego wystąpienia, definicja obrazu oraz połączenie z rysunkiem zostaną usunięte.
Sam plik obrazu nie ulegnie zmianie.
Dołączanie, skalowanie i odłączanie obrazów rastrowych | 1409

UWAGA Usunięcie poszczególnych wystąpień obrazu nie jest jednoznaczne
z odłączeniem obrazu. Musi być wykonana operacja odłączania obrazu, aby połączenie
pliku rysunku z plikiem obrazu zostało usunięte.
Aby odłączyć obraz

2 W palecie Odnośniki kliknij prawym przyciskiem myszy nazwę obrazu.
3 Kliknij polecenie Odłącz.

Obraz nie jest już dołączony do pliku rysunku, i wszystkie wystąpienia obrazu zostają
usunięte z rysunku.
Polecenia
ZEWODN
Modyfikowanie obrazów rastrowych i ich obwiedni

Można kontrolować obwiednie tnące i właściwości wyświetlania obrazu rastrowego.
Pokazywanie i ukrywanie obwiedni obrazów rastrowych

Można określić, czy obwiednie przycinające obraz rastrowy będą wyświetlane w rysunku,
czy zostaną ukryte.
Obwiednie obrazów można ukryć. Po ukryciu obwiednie nie będą wyświetlane ani
drukowane. Ukrycie obwiedni zabezpiecza również przed wybraniem obrazu za pomocą
urządzenia wskazującego, zapobiegając w ten sposób przypadkowemu przesunięciu lub
zmodyfikowaniu obrazu. Jednakże jeśli obrazy nie leżą na zablokowanej warstwie, wciąż
będzie można je wybrać, na przykład gdy obraz jest częścią nazwanego zbioru wskazań
utworzonego z użyciem opcji Wszystko. Gdy obwiednie obrazu są ukryte, obcięte obrazy
są nadal wyświetlane do ich określonych granic obwiedni; tylko obwiednia jest ukryta.
Pokazywanie lub ukrywanie obwiedni obrazów ma wpływ na wszystkie obrazy dołączone
do rysunku.

UWAGA Gdy ramka obrazu jest wyłączona, nie można wybierać obrazów za pomocą
opcji Wybierz lub Okno funkcji WYBIERZ.
Aby pokazywać/ukryć obwiednie obrazu

1 Kliknij menu Zmień ➤ Obiekt ➤ Obraz ➤ Ramka.
2 Aby ukryć obwiednie obrazów, wprowadź 0; aby wyświetlić i drukować obwiednie

obrazów, wprowadź 1; aby wyświetlić otocznie obrazów bez możliwości drukowania,
wprowadź 2.
Polecenia
IMAGEFRAME
Zmienne systemowe
FRAMESELECTION
Przycinanie obrazów rastrowych

Dzięki obwiedni tnącej można w rysunku przyciąć i wyświetlić określone części obrazu
rastrowego.
Dzięki obwiedni tnącej będą wyświetlane tylko te części obrazu, które mają być widoczne.
Przycinając obraz, można zdefiniować potrzebną jego część, która zostanie wyświetlona i
wydrukowana, przycinając obraz z użyciem polecenia PRZYTOBR. Obwiednia tnąca obraz
może być polilinią, prostokątem lub wielobokiem z wierzchołkami umieszczonymi w
obrębie granic obrazu. Obwiednię przyciętego obrazu można zmienić. Przyciętą obwiednię
obrazu można również usunąć. W przypadku usunięcia obwiedni tnącej zostanie
wyświetlony oryginalny obraz.
Modyfikowanie obrazów rastrowych i ich obwiedni | 1411

Można odwrócić wybór, który obszar ma być ukrywany, wewnątrz czy na zewnątrz obwiedni
tnącej. Dzięki uchwytom umieszczonym w punkcie symetrii na pierwszej krawędzi obwiedni
tnącej można odwrócić wyświetlanie przyciętego odniesienia wewnątrz lub na zewnątrz
obwiedni.
Zmienna systemowa IMAGEFRAME umożliwia sterowanie widocznością obwiedni tnącej.
Patrz także:
■ Przycinanie podkładań na stronie 1391
Aby przyciąć obraz

1 Kliknij menu Zmień ➤ Przytnij ➤ Obraz.
2 Przez wskazanie obwiedni wybierz obraz, z którego fragment zostanie wycięty.
3 W wierszu polecenia wprowadź o (nowa Obwiednia).
4 Wpisz w (Wieloboczny) lub p (Prostokątny), a następnie narysuj obwiednię obrazu.

Aby odwrócić przycięty obraz

1 Ustaw wartość parametru RAMKAOBR na 1. Spowoduje to wyświetlenie obwiedni
tnących.
2 Wybierz przyciętą obwiednię. Uchwyt powinien być widoczny w punkcie symetrii

pierwszej krawędzi przyciętej obwiedni.
3 Kliknij uchwyt, aby odwrócić bieżący obszar przycinania odnośnika. Uchwyt będzie
teraz wskazywać w drugą stronę.
Aby zmienić obwiednię przyciętego obrazu

2 Przez wskazanie obwiedni wybierz obraz, z którego fragment zostanie wycięty.
3 Wpisz o (nowa Obwiednia).
4 Wpisz n (Nie) lub t (Tak), aby usunąć starą obwiednię.
5 Wpisz p (Wieloboczny) lub r (Prostokątny), a następnie narysuj nową obwiednię

obrazu.
Obwiednie przyciętego obrazu można zmodyfikować za pomocą uchwytów. Zobacz
Modyfikowanie obiektów za pomocą uchwytów na stronie 639.
Aby pokazać lub ukryć obciętą część obrazu

1 Wybierz przycięty obraz który ma być wyświetlony lub ukryty.
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy w obszarze rysunku. Kliknij polecenie Właściwości.
3 W palecie Właściwości wybierz Tak lub Nie na liście Pokaż obraz.
Aby usunąć obwiednię przyciętego obrazu

2 Wybierz fragment obrazu przez wskazanie jego obwiedni, która ma być usunięta.

3 Wpisać u (Usuń).
Obwiednia przyciętego obrazu jest usunięta, a oryginalna obwiednia obrazu zostaje
przywrócona.
Polecenia
PRZYTOBR
Umożliwia przycięcie wyświetlania określonego obrazu do określonej obwiedni.
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
IMAGEFRAME
Zmiana jasności, kontrastu i zaciemnienia obrazu rastrowego

Można zmienić kilka właściwości wyświetlania obrazu rastrowego w rysunku, aby uprościć
jego oglądanie lub uzyskać efekty specjalne.
Dla wyświetlania, jak również dla drukowania obrazu rastrowego można ustawić jasność,
kontrast i zanik, które nie będą miały wpływu na oryginalny plik obrazu rastrowego oraz
na pozostałe wystąpienia tego obrazu w rysunku. Ustawianie jasności polega na
przyciemnianiu i rozjaśnianiu obrazu. Ustawienie kontrastu pozwala poprawić ostrość
obrazów słabej jakości. Ustawienie zaniku poprawia czytelność geometrii rysunku, na
którym umieszczone zostały obrazy rastrowe, tworzy również efekt znaku wodnego na
wydrukach.
Obrazy dwukolorowe nie mogą być dostosowywane pod kątem jasności, kontrastu lub
zaciemnienia. Wyświetlane na ekranie obrazy zanikają do bieżącego tła ekranu, a na
wydrukach ulegają rozjaśnieniu.
Aby dostosować jasność, kontrast i zaciemnienie obrazu

1 Kliknij menu Zmień ➤ Obiekt ➤ Obraz ➤ Dopasuj.
2 Wybierz obraz, który ma być zmodyfikowany.

3 W oknie dialogowym Dopasowanie obrazu do ustawienia jasności, kontrastu i zaniku
obrazu należy użyć odpowiedniego suwaka lub wprowadzić potrzebną wartość.
Domyślną wartością zarówno dla jasności, jak i dla kontrastu jest 50. Maksymalna
wartością dla jasności jest 100, a minimalną 0. Domyślną wartością zaniku jest 0. Dla
zaniku można ustawić maksymalnie wartość 100.
Polecenia
DOPASOBR
Steruje jasnością, kontrastem i wartością zaciemnienia obrazów.
WŁAŚCIWOŚCI
Modyfikowanie koloru i przezroczystości dla dwukolorowych

obrazów rastrowych
Dwukolorowe obrazy rastrowe są obrazami, które składają się tylko z koloru pierwszego
planu i tła. Można zmienić kolor tła i włączyć lub wyłączyć przezroczystość dla koloru tła.
Dwutonowe obrazy rastrowe są obrazami składającymi się tylko z koloru pierwszego planu
i tła. Po dołączeniu takiego obrazu piksele pierwszego planu są wyświetlane w aktualnie
ustawionym kolorze. Oprócz standardowych zmian, jakie można wprowadzić do
dołączonego obrazu, w dwukolorowych obrazach można dodatkowo zmienić kolor
pierwszego planu i włączyć lub wyłączyć przezroczystość tła.
UWAGA Obrazy dwutonowe i ich obwiednie są wyświetlane w tym samym kolorze.
Aby zmienić kolor i przezroczystość dwukolorowego obrazu

3 W palecie Właściwości, aby zmienić kolor obrazu, kliknij Kolor.

4 Na rozwijanej liście Kolor wybierz kolor lub kliknij przycisk Wybierz kolor, aby
otworzyć okno dialogowe Wybierz kolor. W oknie dialogowym Wybierz kolor wskaż
5 Aby zmienić tło wybranego obrazu na przezroczyste lub zmienić tło obrazu
z przezroczystego na nieprzejrzyste, wybierz Tak lub Nie z listy Przezroczystość.
Aby zmienić tylko przezroczystość dwukolorowego obrazu

1 Kliknij menu Zmień ➤ Obiekt ➤ Obraz ➤ Przezroczystość.

Aby zmienić kolor tła wybranego obrazu na przezroczysty, wpisz tak. Wpisz nie,
aby zmienić kolor tła na nieprzezroczysty.
Polecenia
WŁAŚCIWOŚCI
PRZEZROCZYSTOŚĆ
Steruje przezroczystością lub jej brakiem w tle obrazu.

Zarządzanie obrazami rastrowymi
Można przeglądać i wykonywać działania na obrazach rastrowych i zmieniać ścieżki do
plików obrazów za pomocą palety Odnośniki.
Wyświetlanie informacji o obrazie rastrowym

Dla obrazów rastrowych dołączonych do rysunku można przejrzeć określone informacje
dotyczące plików tych obrazów. Korzystając z palety Odnośniki, można również obrazy
wczytać, usunąć je z pamięci programu i wykonać inne operacje.
W palecie Odnośniki można przeglądać informacje dotyczące obrazów albo w postaci listy,
albo struktury drzewa w okienku Odniesienia pliku. Aby sterować sposobem wyświetlania
informacji w palecie Odnośniki, należy kliknąć przycisk Lista lub Drzewo w prawym górnym
narożniku. Na liście wyświetlana jest nazwa każdego obrazu w rysunku, jego stan wczytania,
rozmiar, data ostatniej modyfikacji oraz ścieżka wyszukiwania. W strukturze drzewiastej
wyświetlane są obrazy w układzie, który pokazuje ich poziom zagnieżdżenia w rysunkach
odniesienia i blokach. Stan, rozmiar i inne informacje są wyświetlane poniżej w okienku
Szczegóły.
W obu widokach można wyświetlić informacje o obrazie; dołączyć lub odłączyć obraz;
wczytać lub usunąć z pamięci obraz; odszukać i zapisać nową ścieżkę wyszukiwania.
Korzystanie z listy
Na liście wyświetlane są obrazy i wszelkie inne odnośniki dołączone do bieżącego rysunku,
lecz nie ma informacji o liczbie wystąpień. Jest to domyślny sposób wyświetlania informacji
o obrazach. Odnośniki można posortować według kategorii przez wskazanie nagłówka
kolumny. Zmiana szerokości kolumny następuje przez przeciągnięcie jej krawędzi w prawo
lub w lewo.
Na liście wyświetlane są następujące informacje:
■ Nazwa obrazu lub wybranego odnośnika
■ Status (wczytany lub nie wczytany, albo nie odnaleziony)
■ Rozmiar pliku
■ Typ pliku
■ Data i czas ostatniego zapisu
■ Nazwa zapisanej ścieżki
Zarządzanie obrazami rastrowymi | 1417

Jeżeli nie można odnaleźć obrazu, stan obrazu zostanie określony jako Nie znaleziono.
Obrazy nie znalezione są w rysunku wyświetlane w postaci obwiedni, nawet jeśli w zmiennej
systemowejIMAGEFRAME została wybrana opcja ukrycia obwiedni. Jeżeli nie istnieje
odwołanie do obrazu, nie zostaną dołączone żadne jego wystąpienia. Jeżeli obraz nie został
wczytany jego status określony zostanie jako Usunięto. Obrazy ze statusem Usunięto lub
Nie znaleziono nie są wyświetlane w rysunku.
Drzewo
Na górnym poziomie widoku drzewa pliki odniesienia są wyświetlane w kolejności
dołączania. W większości przypadków plik obrazu jest połączony bezpośrednio z rysunkiem
i wyświetlany na górnym poziomie struktury. Jeśli jednak odniesienie lub blok pliku DWG
zawiera dołączony obraz, program wyświetla dodatkowe poziomy.
Przeglądanie dodatkowych informacji o pliku obrazu

W dolnych okienkach palety Odnośniki można przeglądać wybrane obrazy lub wyświetlić
szczegóły pliku obrazu, takie jak:
■ Nazwa obrazu
■ Ścieżka aktywna (położenie pliku obrazu)
■ Czas utworzenia obrazu
■ Rozmiar pliku
■ Typ pliku
■ Kolor
■ Głębia kolorów
■ Rozmiar obrazu (szerokość i wysokość w pikselach, rozdzielczość i domyślna wielkość)
Przeglądanie informacji o obrazie w oknie tekstowym

Informacje o obrazie można wyświetlić w wierszu polecenia. Informacje o obrazie
wyświetlane w wierszu polecenia zawierają nazwę obrazu, ścieżkę, liczbę definicji oraz
liczbę wystąpień obrazu dołączonego do rysunku.
Aby wyświetlić listę obrazów załączonych do rysunku
1 Kliknij kartę Wstaw ➤ Odniesienie ➤ .

2 W palecie Odnośniki kliknij przycisk Lista.
Aby wyświetlić nazwy obrazów i ich poziomy zagnieżdżenia w obrębie

odnośników i bloków pliku DWG
2 W palecie Odnośniki kliknij przycisk Drzewo.
Aby uzyskać podgląd obrazu i przeglądać szczegóły pliku

2 Na palecie Odnośniki wybierz plik obrazu.
3 Jeśli okienko Przeglądanie nie jest otwarte, kliknij przycisk Podgląd.

Wyświetlany zostanie podgląd pliku.
4 Aby przeglądać szczegóły pliku, kliknij przycisk Szczegóły.

Zostaną wyświetlone szczegółowe informacje o pliku (rozmiar obrazu).
Aby uzyskać podgląd obrazu, który nie został dołączony
1 Kliknij menu Wstaw ➤ Odniesienie do obrazu rastrowego.
2 W oknie dialogowym Wybierz plik obrazu, wybierz plik obrazu, którego podgląd ma
być wyświetlony.
Jeżeli podgląd obrazu nie zostanie wyświetlony, należy kliknąć przycisk Pokaż podgląd.
4 W oknie dialogowym Obraz kliknij opcję Szczegóły.

Zostaną wyświetlone szczegółowe informacje o pliku obrazu.
Aby przeglądać informacje o obrazie w oknie tekstowym

1 W wierszu polecenia wpisz -obraz.
2 Wprowadź ?(Lista).
3 Naciśnij klawisz Enter, aby wyświetlić listę wszystkich obrazów.

W oknie tekstowym informacja o obrazie jest wyświetlana w postaci listy.

Polecenia
ZEWODN
DOŁĄCZOBR
Przypisanie opisowych nazw obrazom rastrowym

Gdy nazwa pliku obrazu rastrowego niedostatecznie identyfikuje obraz, można dodać
nazwę opisową, korzystając z palety Odnośniki.
Nazwy obrazów nie muszą być zgodne z nazwami plików obrazów. Gdy obraz zostanie
dołączony do rysunku, jako nazwy obrazu program używa nazwy pliku bez rozszerzenia.
Nazwy obrazów są przechowywane w tabeli symboli; można więc zmienić nazwę obrazu
bez wpływu na nazwę pliku obrazu. Program akceptuje w nazwach plików obrazów do 255
znaków. Poza literami i cyframi, nazwy mogą posiadać spacje i inne znaki specjalne
® ®
nieużywane przez Microsoft Windows lub AutoCAD LT do innych celów.
Gdy użytkownik dołączy i umieści w rysunku obrazy o tej samej nazwie, lecz z dwóch
różnych katalogów, program doda do nazw obrazów numer porządkowy.
Aby zmienić nazwę obrazu
2 W palecie Odnośniki, w okienku Szczegóły wybierz, a następnie zmień nazwę obrazu.
Polecenia
ZEWODN

Zmiana ścieżek do plików obrazów rastrowych
Korzystając z palety Odnośniki, można zmienić ścieżkę do pliku obrazu rastrowego, do
którego odwołuje się rysunek, lub odszukać obraz, który nie został odnaleziony przez
program.
Po otwarciu rysunku zawierającego dołączony obraz ścieżka wybranego obrazu zostanie
wyświetlona na palecie Odnośniki w okienku Szczegóły w obszarze Znaleziony w.
Wyświetlona ścieżka jest bieżącą ścieżką, gdzie program znalazł plik obrazu. Ścieżka, gdzie
plik obrazu był pierwotnie dołączony, jest wyświetlona w polu Zapisana ścieżka.
Aby znaleźć plik obrazu, program przeszukuje poniższe ścieżki i foldery w następującej
kolejności:
■ Ścieżka określająca, gdzie dołączane są obrazy
■ Folder zawierający bieżący plik rysunku
■ Ścieżka wyszukiwania projektu określona na karcie Pliki w oknie dialogowym Opcje
■ Pomocnicze ścieżki wyszukiwania określone na karcie Pliki w oknie dialogowym Opcje
■ Folder Rozpocznij w określony w skrócie do programu
W przypadku otwarcia rysunku z obrazem, który aktualnie nie zajmuje położenia

określonego przez zapisaną ścieżkę ani przez żadną ze zdefiniowanych ścieżek, na liście
obrazów palety Odnośniki zostanie wyświetlony stan Nie znaleziono, a pole Znaleziono w
będzie puste.
Można usunąć ścieżkę pliku z nazwy pliku lub określić ścieżkę względną, edytując ścieżkę
we właściwościach Znaleziono w, a następnie klikając przycisk OK w oknie dialogowym
Wybierz plik obrazu.
Aby uzyskać więcej informacji na temat ścieżek bezwzględnych, ścieżek względnych i nazw
projektów, zobacz Ustawienie ścieżek do rysunków z odniesień na stronie 1298.
Aby zmienić ścieżkę do obrazu
2 W palecie Odnośniki wybierz obraz, którego ścieżka ma zostać zmieniona.
3 W okienku Szczegóły kliknij przycisk Przeglądaj dla pola Znaleziono w.
4 W oknie dialogowym Wybierz plik obrazu wybierz nową ścieżkę. Kliknij przycisk
OK.
Nowa ścieżka jest wyświetlana jako właściwość Znaleziono w.

Polecenia
ZEWODN
OPCJE
Zmienne systemowe
Usprawnianie działania programu podczas pracy z obrazami

Można ograniczyć wymagania co do wydajności systemu przy pracy z dużymi lub wieloma
małymi obrazami rastrowymi.
Wczytywanie i usuwanie obrazów rastrowych

Można usprawnić działanie programu przez usunięcie z pamięci obrazów, które nie będą
już potrzebne w bieżącej sesji rysunkowej. Usunięte obrazy nie będą wyświetlane ani
drukowane; wyświetlana będzie tylko obwiednia takiego obrazu. Usunięcie obrazu nie
zmienia połączenia obrazu z rysunkiem. W razie braku wystarczającej ilości pamięci do
otwarcia wielu dołączonych obrazów w rysunku, obrazy zostaną automatycznie usunięte.
W palecie Odnośniki za pomocą przycisku Wczytaj ponownie można ponownie wczytać
usunięty z pamięci obraz lub zaktualizować wczytany już obraz przez ponowne wczytanie
go z określonej ścieżki do katalogu. Gdy rysunek zostanie zamknięty po usunięciu obrazu,
program nie wczyta pliku obrazu przy ponownym otwarciu rysunku; użytkownik musi
sam wczytać taki obraz.
Aby usuwać i ponownie wczytywać obrazy
2 W palecie Odnośniki, w okienku Odniesienia pliku kliknij prawym przyciskiem myszy

nazwę obrazu, a następnie kliknij polecenie Usuń lub Wczytaj ponownie.
Zmieni się stan wybranego obrazu.
Wszystkie wystąpienia wybranych dołączonych obrazów zostaną usunięte z pamięci
lub ponownie wczytane.

Aby wyświetlać określone wystąpienia obrazu
1 Wybierz obrazy, które nie mają być wyświetlane.
3 W palecie Właściwości wybierz Tak lub Nie na liście Pokaż obraz.
Polecenia
ZEWODN
WŁAŚCIWOŚCI
Poprawianie szybkości wyświetlania obrazów rastrowych

Aby usprawnić wyświetlanie obrazów, można zmienić jakość wyświetlania obrazów, ukryć
obrazy aktualnie niepotrzebne, pracować z wybranymi fragmentami obrazów lub wyłączyć
wyróżnianie wybranych obrazów.
Aby usprawnić wyświetlanie obrazów, można zmienić jakość wyświetlania obrazów z
domyślnej wysokiej jakości na jakość roboczą. Obrazy wyświetlane w trybie roboczym mają
większą ziarnistość (zależną od typu pliku obrazu), lecz są wyświetlane szybciej niż obrazy
wysokiej jakości. Użyj zmiennej systemowej JAKOŚĆOBR do sterowania jakością obrazu.
Można podnieść jakość obrazu rastrowego, wyświetlając go w trybie True Color (24 lub
32 bitów na piksel), przez włączenie lub wyłączenie określonych opcji na karcie Ekran,
w oknie dialogowym Opcje. Gdy program wyświetla obrazy o optymalnej jakości, wydłuża
się znacznie czas ponownej generacji. Aby usprawnić wyświetlanie obrazów, należy podczas
pracy z rysunkiem zmniejszyć liczbę kolorów w systemowych ustawieniach wyświetlacza.
Można skrócić czas przerysowania ekranu, ukrywając obrazy, które nie będą potrzebne
w bieżącej sesji rysunkowej. Ukryte obrazy nie będą wyświetlane ani wydrukowane; zostanie
wyświetlona tylko obwiednia obrazu. Można wybrać do ukrycia obraz bez względu na
lokalny układ współrzędnych (układ LUW) obowiązujący w bieżącej rzutni
Praca z fragmentami obrazów

Fragmentacja obrazu polega na pracy z małym porcjami dużych obrazów, które są
wczytywane do programu o wiele szybciej niż cały obraz. Przy edycji lub zmianie
Usprawnianie działania programu podczas pracy z obrazami | 1423

jakichkolwiek właściwości obrazu, program generuje ponownie tylko zmodyfikowaną
część, skracając czas operacji. Format TIFF (Tagged Image File Format) jest jedynym
formatem z fragmentacją obrazu, który obsługuje program. Czytnik TIFF obsługuje
wszystkie typy obrazów:
■ Dwukolorowe (1 bit na piksel)
■ W skalach szarości i indeksowanym kolorze (8 bitów na piksel)
■ True Color (24 lub 32 bity na piksel)
Porcje obrazów TIFF można zapisać za pomocą większości narzędzi skanujących obrazy.
Porcje obrazu nie powinny być mniejsze niż 64 x 64 piksele i nie większe niż 512 x 512
pikseli. Inne czytniki plików, które obsługują formaty porcjowania, takie jak CALS Type
II, są oferowane przez innych producentów.
Wyłączanie wyróżniania podczas wybierania obrazów

Przez wybranie opcji Wyróżniaj tylko ramkę obrazu na karcie Ekran, w oknie dialogowym
Opcje, można włączyć lub wyłączyć wyróżnianie (które identyfikuje wybór obrazu
rastrowego lub ramki obrazu). Można to również ustawić bezpośrednio w zmiennej
systemowej IMAGEHLT. Domyślnie zmienna systemowa IMAGEHLT ma ustawioną
wartość 0, aby wyróżniać tylko ramkę obrazu rastrowego. Wyłączenie wyróżniania całego
obrazu usprawnia działanie programu.
Aby zmienić jakość wyświetlania

1 Kliknij menu Zmień ➤ Obiekt ➤ Obraz ➤ Jakość.
2 Wpisz r (Robocza) lub s (Wysoka).

Obrazy zostaną wyświetlone z określoną dokładnością.
Aby pokazać lub ukryć obraz

3 W palecie Właściwości, aby pokazać lub ukryć obraz, wybierz Tak lub Nie na liście
Pokaż obraz.
4 Z listy Przezroczystość wybierz Tak lub Nie, aby przełączyć tło obrazu
z przezroczystego na nieprzezroczyste.

Polecenia
JAKOŚĆOBR
Steruje jakością wyświetlenia obrazów.
OPCJE
WŁAŚCIWOŚCI
Zmienne systemowe
IMAGEHLT
Określa, czy zaznaczany jest cały obraz rastrowy czy tylko jego ramka.
Eksport rysunków do innych formatów plików

Jeśli użytkownik chce wykorzystać informacje z pliku rysunku w innej aplikacji, może
konwertować dany plik do konkretnego formatu, eksportując go.
Eksportowanie plików DWF i DWFx

Zestawy rysunków są głównym obiektem wymiany dla większości grup projektowych.
Tworzenie zestawu rysunków do rozprowadzenia może być skomplikowane i czasochłonne.
Elektroniczne zestawy rysunków są zapisywane jako pliki DWF lub DWFx. Przeglądanie
i drukowanie plików DWF i DWFx umożliwia program Autodesk Design Review.
Aby wydrukować pojedynczy rysunek, użyj okna dialogowego Drukuj.
Patrz także:
■ Eksportowanie plików PDF na stronie 1427

Eksport rysunków do innych formatów plików | 1425

Aby wyeksportować rysunek do pliku DWF
1 Kliknij kartę Format wyjściowy ➤ panel Eksport do pliku DWF/PDF ➤ Eksport
➤ DWF
2 W oknie dialogowym Zapisz jako DWF wybierz żądane opcje, wpisz nazwę pliku i
kliknij opcję Zapisz.
Aby wyeksportować rysunek do pliku DWFx

➤ DWFx.
2 W oknie dialogowym Zapisz jako DWFx wybierz żądane opcje, wpisz nazwę pliku i
kliknij opcję Zapisz.
Aby wyeksportować wiele arkuszy do pliku DWF lub DWFx

3 W oknie dialogowym Opublikuj wybierz opcję DWF lub DWFx z listy rozwijanej
Opublikuj do: i kliknij opcję Opublikuj.
Polecenia
DGNEKSPORT
EKSPORT
DWFEKSPORT
Tworzy plik DWF i umożliwia ustawienie nadpisań konfiguracji poszczególnych stron
DWFXEKSPORT
Tworzy plik DWFx i umożliwia ustawienie nadpisań konfiguracji poszczególnych stron

PDFEKSPORT
USTAWEKSPORT
OPUBLIKUJ
KREŚL
Zmienne systemowe
DWFFORMAT
Ustawia domyślny format DWF lub DWFx dla danych wyjściowych w określonych
poleceniach.
EXPORTEPLOTFORMAT
EXPORTMODELSPACE
Określa, jaka część rysunku zostanie wyeksportowana z obszaru modelu do pliku DWF,
DWFx lub PDF.
EXPORTPAGESETUP
Eksportowanie plików PDF

Rysunek można wyeksportować jako plik PDF, aby ułatwić udostępnianie informacji innym
grupom projektantów.
Zestawy rysunków są głównym obiektem wymiany dla większości grup projektowych.
Tworzenie zestawu rysunków do rozprowadzenia może być skomplikowane i czasochłonne.
Zestawy rysunków w postaci elektronicznej są zapisywane jako pliki PDF.
Aby zapisać pojedynczy rysunek jako plik PDF, użyj okna dialogowego Drukuj.
Eksportowanie plików PDF | 1427

Patrz także:
■ Eksportowanie plików DWF i DWFx na stronie 1425

Aby wyeksportować rysunek do pliku PDF

➤ PDF.
2 W Okno dialogowe Zapisz jako PDFoknie dialogowym Zapisz jako PDF wybierz
żądane opcje, wpisz nazwę pliku i kliknij opcję Zapisz.
Aby wyeksportować wiele arkuszy

3 W oknie dialogowym Opublikuj wybierz opcję PDF z listy rozwijanej Opublikuj do:
i kliknij opcję Opublikuj.
Polecenia
EKSPORT
PDFEKSPORT
USTAWEKSPORT
OPUBLIKUJ
KREŚL

Zmienne systemowe
EXPORTEPLOTFORMAT
EXPORTPAGESETUP
Eksportowanie plików DXF

Rysunek można wyeksportować w formacie DXF, pozwalającym na odczyt informacji
rysunkowych przez inne systemy CAD.
Rysunek można wyeksportować jako plik DXF. Pliki DXF to pliki tekstowe lub binarne,
zawierające informację rysunkową, która może być odczytana przez inne programy CAD.
W przypadku gdy użytkownik pracuje z konsultantami posługującymi się programem
CAD, który odczytuje pliki DXF, rysunek może być współużytkowany po zachowaniu go
w formacie DXF.
Użytkownik może zwiększać dokładność zmiennoprzecinkową formatu DXF do 16 liczb
po przecinku i zapisać rysunek w formacie ASCII lub w formacie zerojedynkowym. Format
ASCII zmienia plik na plik tekstowy, który może być odczytywany i edytowany; format
binarny jest dużo mniejszy, dzięki czemu dużo szybciej się z nim pracuje.
Jeżeli użytkownik nie chce zapisywać całego rysunku, może wyeksportować tylko wybrane
obiekty. Opcja ta służy do usuwania obcych materiałów z plików rysunkowych.
Aby utworzyć plik DXF

1 Kliknij menu Plik ➤ Zapisz jako.
2 W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako, z listy Pliki typu, wybierz format DXF.
■ Aby zapisać cały rysunek w formacie DXF, przejdź do kroku 4.
■ Aby zapisać konkretne obiekty w formacie DXF, kliknij menu Narzędzia ➤

Opcje.W oknie dialogowym Opcje Zapisz jako, wybierz żądany format DXF i
zaznacz opcję Wybierz obiekty. Wpisz wartość dla liczby miejsc dziesiętnych
określających dokładność. Kliknij przycisk OK.
3 W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako, wybierz folder i wpisz nazwę pliku. Kliknij
przycisk Zapisz.
Rozszerzenie .dxf zostaje dodane do nazwy pliku.
4 Aby zapisać określone obiekty, należy je wybrać i nacisnąć klawisz Enter.
Eksportowanie plików DXF | 1429

Polecenia
NZAPISZ
Eksportowanie plików DGN programu MicroStation

Pliki DWG utworzone w produkcie opartym na programie AutoCAD można eksportować
do pliku w formacie DGN programu MicroStation®.
Podczas eksportu podstawowe dane pliku DWG są przekształcane na odpowiednie dane
pliku DGN. Istnieje kilka opcji określających sposób, w jaki są obsługiwane niektóre dane,
takie jak odnośniki, zakres dynamiczny pliku DGN (zgodnie z określeniem jednostek
głównych i dodatkowych) oraz czy w pliku DGN mają być akceptowane dane z niezerowymi
współrzędnymi Z.
Wymiana i wielokrotne używanie podstawowych danych rysunkowych są pomocne w
zbiorowych projektach. Przykładowo firmy usługowe, takie jak AEC, czy
projektowo-konstrukcyjne, korzystające z produktu opartego na programie AutoCAD,
mogą eksportować dane plan otoczenia do formatu MicroStation, aby mogła z nich
skorzystać firma zajmująca się projektowaniem krajobrazu lub wydział planowania miasta.
Standardowe (domyślne) przekształcenie odwzorowania jest używane do odwzorowywania
warstw, rodzajów linii, szerokości linii i kolorów stosowanych w formacie DWG na warstwy,
style linii, szerokości linii i kolory stosowane w formacie DGN. Elementy te można ponownie
odwzorować na podstawie standardów CAD firmy, usprawniając w ten sposób proces
eksportu i minimalizując konieczność edycji wynikowego pliku DGN (zobacz
DGNODWZOR).
Omówienie ograniczeń
Możliwości importu i eksportu DGN mają zapewniać podstawową wymianę informacji
między plikami DGN programu MicroStation a plikami DWG programu AutoCAD. Jednak
konwersja danych z jednego formatu na drugi, całkowicie odmienny, nieuchronnie wiąże
się kompromisami i zastąpieniami.
■ Proste obiekty geometryczne, takie jak linie łuki i okręgi oraz właściwości takie jak
przypisania warstw odpowiadają sobie bezpośrednio w formatach danych DWG i DGN.
■ Dane dotyczące wbudowanych funkcji lub zawierające modyfikacje są przybliżane

wizualnie. Przykładowo teksty i wymiary mogą mieć specjalistyczne formatowanie, a
definicje kolorów mogą być dostosowane.

■ Niektórych danych nie można skonwertować bezpośrednio. Przykładowo funkcje
charakterystyczne dla produktu, takie jak bloki dynamiczne, mogą być reprezentowane
wizualnie, ale nie pod względem zachowania.
■ Odniesienia zagnieżdżone nie są scalane w główny plik DGN w przypadku

eksportowania pliku DWG zawierającego odniesienia zagnieżdżone jako pliku V7
DGN. Odniesienia zagnieżdżone nie są wyświetlane w głównym pliku DGN, ale łańcuch
odniesień nadal istnieje.
■ Obiekty AEC nie są obsługiwane i użytkownicy muszą użyć polecenia

EXPORTTOAUTOCAD w celu przekonwertowania ich na podstawowe obiekty ACAD
przed eksportem do pliku DGN.
■ Program AutoCAD nie obsługuje eksportowania definicji rodzajów linii w plikach

DGN. Jeśli plik DGN zawiera definicje rodzajów linii, ale pliki .rsc nie zawierają tych
definicji w ścieżce Symbology (Symbolika) programu MicroStation, to w przypadku
wyeksportowania pliku DGN z programu AutoCAD i otwarcia go w programie
MicroStation rodzaje linii nie będą wyświetlane poprawnie z powodu braku ich definicji.
Zobacz Tabela konwersji DGNEKSPORT, aby uzyskać szczegółowe informacje dotyczące

zakresu eksportowania obiektów DWG i innych danych do plików DGN.
UWAGA Rysunków, które zawierają podkładania DGN w wersji 8 nie należy eksportować
do plików w formacie DGN w wersji 7. W pliku DGN w wersji 7 nie można wyświetlać
odniesień DGN w wersji 8, ponieważ format plików DGN w wersji 8 nie stanowi
prawidłowego pliku projektu dla wynikowego pliku DGN w wersji 7.
Zalecenia
Aby zoptymalizować transfer danych do pliku w formacie DGN programu MicroStation,
należy uwzględnić następujące zalecenia:
■ Minimalizować używanie obiektów niestandardowych i innych danych występujących

wyłącznie w produktach opartych na programie AutoCAD.
■ W maksymalnym stopniu używać prostych stylów linii.
■ Używać prostych kreskowań i stylów kreskowania.
■ Używać prostych gradientów i stylów gradientów.
■ Jeśli to możliwe używać prostych stylów wymiarowania.
■ Używać czcionek tekstowych TrueType, a nie tekstowych czcionek SHX
■ Podstawowe prace wykonywać w jednym formacie, DWG lub DGN, a nie przełączać
się nieustannie między nimi.
Eksportowanie plików DGN programu MicroStation | 1431

Podczas eksportowania danych z pliku DWG do plików DGN należy określić jednostki
konwersji pliku źródłowego DGN (jednostki główne lub dodatkowe) poprawnie oparte na
jednostkach rysunkowych pliku DWG. Jeśli na przykład plik DWG eksportowany do pliku
DGN ma ustawione cale, a plik źródłowy DGN, do którego jest eksportowany plik, ma
jednostki główne ustawione jako stopy, oraz jednostki dodatkowe ustawione jako cale,
wówczas należy wybrać jednostki dodatkowe w oknie dialogowym Eksport pliku DGN.
Jeśli zostaną wybrane główne jednostki zamiast dodatkowych, wówczas skala importowanego
pliku DWG będzie nieprawidłowa. Przykładowo 36-calowe drzwi byłyby wyświetlane jako
drzwi o rozmiarze 36 stóp.
OSTRZEŻENIE Niektóre programy obsługujące pliki DGN nie obsługują znaków

rozszerzonych, które system Windows uznaje jako poprawne w nazwach plików. Z tego
powodu podczas używania polecenia DGNEKSPORT zaleca się nieużywanie w nazwach
plików akcentowanych znaków azjatyckich.
Aby wyeksportować rysunek DGN programu MicroStation
1 Kliknij kartę Eksport ➤ panel Wyślij ➤ Eksportuj.
2 W oknie dialogowym Eksport danych, w polu Pliki typu, wybierz pozycję V8 DGN
(*.dgn) lub V7 DGN (*.dgn).
3 Określ nazwę pliku DGN w polu Nazwa pliku. Nie używaj akcentowanych znaków
azjatyckich.
5 W oknie dialogowym Eksport ustawień DGN określ odpowiednie opcje eksportu>.
Polecenia
DGNEKSPORT
Eksportowanie plików WMF

Wybrane obiekty można eksportować do pliku WMF (format metapliku Windows).

Chociaż pliki WMF mogą zawierać zarówno dane wektorowe, jak i rastrowe, produkty
oparte na programie AutoCAD eksportują tylko dane wektorowe.
Aby utworzyć plik Windows Metafile (WMF)
1 Kliknij kartę Eksport ➤ panel Wyślij ➤ Eksportuj.
2 W oknie dialogowym Eksport danych, z listy Pliki typu, wybierz pozycję Metafile
(*.wmf).
3 Wybierz folder i wpisz nazwę pliku. Kliknij przycisk Zapisz.
4 Wybierz obiekty, które mają zostać uwzględnione w eksportowanym pliku.
Polecenia
EKSPORT
WMFWY
Zapisuje obiekty do pliku WMF.
Zmienne systemowe
WMFBKGND
Eksportowanie plików rastrowych

Użytkownik może utworzyć w rysunku niezależne od urządzeń obrazy rastrowe.
Do eksportowania obiektów do niezależnych od urządzeń obrazów rastrowych w formatach
BMP, JPEG, TIFF i PNG służy kilka poleceń.
W obrazie rastrowym obiekty są wyświetlane tak samo, jak wyglądają na ekranie, włączając
obiekty w rzutniach cieniowanych.
Formaty plików, takie jak JPEG, są podczas tworzenia kompresowane. Skompresowane
pliki zajmują mniej miejsca na dysku, ale mogą nie dać się odczytać przez pewne aplikacje.
Eksportowanie plików rastrowych | 1433

Aby utworzyć plik mapy bitowej (BMP)
1 W wierszu polecenia wprowadź bmpwy.
2 W oknie dialogowym Zapisz jako obraz rastrowy wybierz folder i podaj nazwę pliku.
Wprowadzenie rozszerzenia .Rozszerzenie bmp zostanie dodane do nazwy pliku.
3 Zaznacz obiekty, które mają zostać zapisane.
Aby utworzyć plik JPEG (JPG)

1 W wierszu polecenia wprowadź jpgwy.
Wprowadzenie rozszerzenia .Rozszerzenie jpg zostanie dodane do nazwy pliku.
Aby utworzyć plik TIFF (TIF)

1 W wierszu polecenia wprowadź tifwy.
Wprowadzenie rozszerzenia .Rozszerzenie tif zostanie dodane do nazwy pliku.
Aby utworzyć plik PNG (Portable Network Graphics)

1 W wierszu polecenia wprowadź pngwy.
Wprowadzenie rozszerzenia .Rozszerzenie png zostanie dodane do nazwy pliku.

Polecenia
BMPWY
Zapisuje wskazane obiekty do pliku w (niezależnym od platformy) formacie BMP.
EKSPORT
JPGWY
Zapisuje wybrane obiekty do pliku w formacie JPEG.
PNGWY
Zapisuje wybrane obiekty do pliku w formacie Portable Network Graphics (PNG).
TIFWY
Zapisuje wybrane obiekty w pliku o formacie TIFF.
Używanie rysunków z innych wersji i aplikacji

Można udostępniać pliki rysunkowe programu AutoCAD i AutoCAD LT, pliki rysunkowe
wcześniejszych wersji oraz pliki rysunkowe zawierające obiekty niestandardowe. W
niektórych przypadkach istnieją jednak ograniczenia.
Praca z rysunkami we wcześniejszych wydaniach

Podczas pracy z rysunkami utworzonymi w programie AutoCAD LT 2008 (i w nowszych
jego wersjach) w programie AutoCAD LT 2007 (i w starszych jego wersjach) należy pamiętać
o następujących kwestiach związanych z dokładnością wizualną.
Dokładność wizualna dla obiektów opisowych w poprzednich wersjach

Za pomocą zmiennej systemowej SAVEFIDELITY można określić, że opisowe na stronie
1541 obiekty zachowają dokładność wizualną, gdy będą wyświetlane w programie AutoCAD
LT 2007 (i wcześniejszych wersjach).
Jeśli praca odbywa się głównie w obszarze modelu, wówczas zaleca się wyłączenie
dokładności wizualnej (nadać zmiennej SAVEFIDELITY wartość 0). Jeśli jednak trzeba
wymieniać dane z innymi użytkownikami, a dokładność układu jest istotna, wówczas należy
włączyć dokładność wizualną (nadać zmiennej SAVEFIDELITY wartość 1).
Używanie rysunków z innych wersji i aplikacji | 1435

Obiekty opisowe mogą mieć wiele reprezentacji skali na stronie 1540. Gdy wierność wizualna
jest włączona, obiekty opisowe są rozkładane, a reprezentacje skali są zapisywane (w blok
bez nazwy na stronie 1531) w osobnych warstwach. Nazwy tych warstw są tworzone przez
dodanie numeru do nazw oryginalnych warstw. Jeśli blok zostanie rozbity w programie
AutoCAD LT 2007 (lub w jego wcześniejszej wersji), a następnie rysunek zostanie otwarty
w programie AutoCAD LT 2008 lub nowszym, wówczas odwzorowania skali staną się
osobnymi obiektami opisowymi i każdy z nich będzie miał jedną skalę opisu. Nie zaleca
się edytowania i tworzenia obiektów na tych warstwach podczas pracy w programie
AutoCAD LT 2007 (i jego wcześniejszych wersjach) z rysunkami utworzonymi za pomocą
programu AutoCAD LT 2008 (i nowszych wersji).
Jeśli nie wybrano opcji dokładności wizualnej dla obiektów opisowych, na karcie Model
jest wyświetlana pojedyncza reprezentacja obszaru modelu. W zależności od ustawienia
zmiennej systemowej ANNOALLVISIBLE na karcie Model może być wyświetlanych więcej
obiektów opisowych niż w programie AutoCAD LT 2008 i nowszych wersjach. Podobnie
więcej obiektów może być wyświetlanych w rzutniach obszaru papieru o rożnych
rozmiarach.
Aby zapoznać się z procedurą ustawiania wierności wizualnej dla obiektów opisowych,
zobacz To save drawings with visual fidelity for annotative objects.
Właściwości obiektów opisowych we wcześniejszych wydaniach

Jeśli w rysunku programu AutoCAD 2008 blok opisowy nie ma ustawionej orientacji na
papierze zgodnej z układem i zawiera atrybuty wielowierszowe utworzone na podstawie
stylu tekstu, który nie jest ustawiony tak, aby był zgodny z orientacją układu, położenia
tych atrybutów mogą zostać przesunięte w przypadku otwarcia tego rysunku w programie
AutoCAD LT 2007 (lub we wcześniejszych wersjach).
Nadpisania właściwości warstw we wcześniejszych wydaniach

Po otwarciu rysunku programu AutoCAD 2008 zawierającego nadpisania właściwości
warstw nadpisania nie będą widoczne. Ustawienia nadpisania właściwości są zachowywane,
gdy rysunek jest zapisywany we wcześniejszej wersji, i są widoczne, gdy rysunek zostanie
ponownie otwarty w programie AutoCAD 2008.
Jeśli rzutnia zawierająca nadpisania właściwości warstw zostanie usunięta, gdy rysunek
będzie otwarty w poprzedniej wersji programu, wówczas ustawienia nadpisania nie zostaną
zachowane i nie będą widoczne, gdy rysunek zostanie otwarty w programie AutoCAD LT
2008.
Jeśli zmienna systemowa VISRETAIN ma wartość 0, gdy rysunek zostanie otwarty we
wcześniejszej wersji programu, wówczas warstwy odnośników zawierające nadpisania
właściwości rzutni nie są zachowywane.

Po otwarciu rysunku programu AutoCAD 2008 w poprzedniej wersji programu nadpisania
właściwości mogą być wyświetlane w postaci miniatury. Gdy rysunek zostanie zapisany z
kartą układu, a następnie otwarty w poprzedniej wersji programu, te nadpisania właściwości
nie będą wyświetlane.
Podkładania DGN we wcześniejszych wydaniach

Podkładania DGN nie są wyświetlane w wersjach wcześniejszych niż AutoCAD LT 2008.
Ulepszenia wymiarowania we wcześniejszych wydaniach

Edytowanie ulepszeń wymiarowania programu AutoCAD 2008 w poprzedniej wersji
programu powoduje, że są one tracone. Jeśli te wymiary nie zostaną zmienione, zostaną
przywrócone po otwarciu rysunku w programie AutoCAD 2008.
Następujące ulepszenia wymiarowania nie tracą wierności wizualnej w poprzednich wersjach
programu, jeśli nie są edytowane:
■ Przerwania wymiaru
■ Ucięte wymiary liniowe
■ Wymiary sprawdzające
■ Wymiary kątowe wymiarowane za pomocą opcji kwadrantu
■ Linie przedłużenia łuku dla wymiarów promienia i średnicy
Obiekty typu wielolinia odniesienia w poprzednich wersjach

Wielolinie odniesienia są wyświetlane jako obiekty zastępcze w wersjach programu
wcześniejszych niż AutoCAD 2008. Zmienna systemowa PROXYSHOW steruje
wyświetlaniem obiektów zastępczych w rysunku.
Akapit WTEKST oraz odstępy między wierszami akapitu we wcześniejszych

wydaniach
Niektóre nowe opcje odstępów między akapitami oraz między wierszami akapitu nie są
obsługiwane, gdy obiekt tekstu wielowierszowego programu AutoCAD 2008 zostanie
otwarty w programie AutoCAD LT 2007 (lub wcześniejszych wersjach).
Następujące funkcje formatowania tekstu wielowierszowego nie dadzą żadnej wizualnej
dokładności we wcześniejszych wersjach programu:
■ Akapity z wyjustowanym wyrównaniem
■ Akapity z rozłożonym wyrównaniem
Praca z rysunkami we wcześniejszych wydaniach | 1437

■ Pola zawijające się w kolumnach
■ Pola zawijające się w wierszach, które mają nowe wyrównanie akapitu
■ Akapity bez domyślnego wyrównania w obiektach tekstu wielowierszowego, które nie

mają justowania do lewej na poziomie obiektu
Następujące funkcje formatowania tekstu wielowierszowego zapewnią pewną dokładność

wizualną w poprzednich wersjach (gdy jest możliwe dodawanie światła lub zastępowanie
tekstu za pomocą światła):
■ Akapity bez domyślnego wyrównania (innego niż justowane lub rozłożone) w obiektach
tekstu wielowierszowego, które mają justowanie do lewej na poziomie obiektu.
■ Akapity z tabulatorami, w których zastosowano nowe wyrównania tabulatorów (środek,

do prawej, dziesiętne).
■ Akapity z nowymi odstępami między wierszami. które można „aproksymować” za

pomocą „wysokich” odstępów.
Tekst wielowierszowy z nowym formatowaniem edytowany i zapisany we wcześniejszych

wersjach programu utraci nowe formatowanie po ponownym otwarciu w programie
AutoCAD 2008.
Tabele we wcześniejszych wydaniach

Edytowanie tabel programu AutoCAD 2008 we wcześniejszych wersjach programu
spowoduje usunięcie formatowania tabel programu AutoCAD. Podobnie komórki tabel
programu AutoCAD 2008 z długim blokiem i ciągami tekstu mogą wykraczać poza komórkę
po otwarciu we wcześniejszym wydaniu programu.
Tabele wyodrębniania danych w poprzednich wersjach

W przypadku tabel utworzonych za pomocą kreatora wyodrębniania danych w programie
AutoCAD 2008 wyodrębnionych danych nie można edytować ani aktualizować w
poprzednich wersjach programu.
Obsługa wielu języków w starszych wersjach

Właściwości rysunku w programie AutoCAD 2008 są zapisywane za pomocą znaków
Unicode. Na przykład jeśli rysunek w najnowszym formacie, który zawiera wielojęzyczne
właściwości rysunku, zostanie zapisany w formacie rysunku programu w wersji 2004,
właściwości rysunku zostaną zapisane za pomocą macierzystych znaków bieżącego języka
systemu Windows. Jeśli nie będzie można przekonwertować znaków tekstu na znaki
macierzyste, tekst zostanie zapisany za pomocą kodów CIF (\U+nnnn) lub MIF (\M+nxxxx).

Podczas zapisywania rysunku w formacie najnowszej wersji programu w formacie programu
w wersji 2004 każdy nowy symbol lub nazwa słownikowa (na przykład nazwa układu,
nazwa stylu tekstu, nazwa stylu wymiarów) tworzona w programie AutoCAD 2008 jest
zapisywana w języku, który był używany podczas tworzenia nazwy symbolu.
Aby wyświetlać i edytować rysunki, w których zastosowano znaki z języków nieokreślonych
dla systemu operacyjnego, należy się upewnić, że w systemie operacyjnym komputera jest
zainstalowana obsługa języków dodatkowych. Język można określić w oknie dialogowym
Opcje regionalne i językowe, które jest dostępne z Panelu sterowania systemu Windows.
(Tekst, który używa czcionek SHX, można wyświetlać bez obsługi języków dodatkowych).
Style tekstu dla języków azjatyckich, które używają czcionki wieloznakowej i SHX, mogą
obsługiwać znaki tylko z tej samej strony kodowej. Na przykład style tekstu, które używają
japońskiej czcionki wieloznakowej, nie obsługują znaków niemieckich czy koreańskich.
(Obsługiwane są znaki angielskie, które są częścią każdej strony kodowej). Obsługa wielu
języków dla języków nieazjatyckich jest możliwa dla stylów tekstu, które używają czcionki
SHX, przy wyłączonej czcionce wieloznakowej. (Czcionka SHX musi definiować wymagane
znaki).
Wcześniejsze wersje programu AutoCAD nie zawierały obsługi wielu języków. Na przykład
po zapisaniu pliku w formacie AutoCAD 2000 treść wielojęzycznego tekstu
wielowierszowego może zostać uszkodzona. Jest to najbardziej prawdopodobne przy
otwieraniu i zapisywaniu rysunków w systemie operacyjnym, którego ustawienia językowe
różnią się od ustawień systemu, na którym rysunek został ostatnio zapisany.
UWAGA Opisane powyżej ograniczenia dotyczą również rysunków zawierających

odnośniki do plików rysunków zapisanych w starszych wersjach.
Aby zapisać rysunki z dokładnością wizualną dla obiektów opisowych

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz i zapisz w sekcji Zapis pliku zaznacz
opcję Zachowaj wizualną wierność dla obiektów opisowych.
Zapisywanie rysunków w poprzednich formatach plików

rysunków
Użytkownik może zapisać utworzony rysunek w formacie zgodnym z poprzednimi wersjami
produktu.
Zapisywanie rysunków w poprzednich formatach plików rysunków | 1439

Można zapisać rysunek utworzony w bieżącym wydaniu programu w formacie zgodnym
z poprzednimi wersjami. W tym procesie tworzony jest rysunek, w którym informacje
specyficzne dla bieżącej wersji programu są usuwane i przekształcane w inny typ obiektu.
Jeśli korzystasz z bieżącego wydania programu do otwarcia rysunku utworzonego w
poprzednim wydaniu i nie doda on żadnej informacji specyficznej dla bieżącego wydania,
to może zapisać taki rysunek w formacie wydania poprzedniego, nie tracąc danych.
UWAGA Aby korzystać z plików programu AutoCAD w wersji 12 lub programu AutoCAD
LT w wersji 2, zapisz rysunek za pomocą opcji AutoCAD R12/LT2 DXF.
Jeżeli konieczne jest zachowanie oryginalnego formatu rysunku utworzonego w poprzednim

wydaniu, można albo oznaczyć plik jako tylko do odczytu, albo otworzyć go w bieżącej
wersji programu i użyć opcji Pliki typu w oknie dialogowym Zapisz rysunek jako, aby
zapisać plik w jego pierwotnym formacie.
Ponieważ zapis rysunku w formacie wydania wcześniejszego może spowodować utratę
pewnych danych, należy się upewnić, że nadano mu inną nazwę, aby zapobiec zastąpieniu
bieżącego rysunku. Jeżeli bieżący rysunek został zastąpiony, można przywrócić zastąpioną
wersję z pliku kopii zapasowej (nazwa pliku.bak), który jest tworzony podczas procesu
zapisywania.
Utrzymanie zespolenia w wymiarach

Wymiary zespolone utworzone w programie AutoCAD 2002 lub nowszym na ogół
zachowują zespolenie podczas zapisywania pliku z poprzedniej wersji programu i otwierania
go w wersji bieżącej. Jeśli jednak obiekty wymiarowane zostały zmienione w poprzedniej
wersji pliku do tego stopnia, że zostały z nich utworzone nowe obiekty, zespolenia mogą
ulec zmianie po otwarciu pliku w bieżącej wersji programu. Jeśli na przykład linia
wymiarowana została przecięta w połowie, to z dwóch wynikających z tej operacji obiektów
tylko jeden zachowa zastosowane wymiarowanie obiektu liniowego.
Zespolenie wymiarów nie jest zachowywane, kiedy rysunek jest zapisywany jako plik DXF
programu AutoCAD R12/LT 2, a następnie otwierany w bieżącej wersji.
Zapisywanie rysunków z wielkimi obiektami

W rysunkach zapisanych w starszych formatach plików (AutoCAD LT 2007 lub wersje
wcześniejsze) nie są obsługiwane obiekty większe od 256 MB. Aby uzyskać więcej informacji
na temat zapisywania rysunków zawierających duże obiekty w poprzednich wersjach, patrz
temat Zachowywanie zgodności z ograniczeniami dotyczącymi dużych obiektów na stronie
224.

Ograniczenia zapisywania we wcześniejszych wersjach
Zapisywanie w formacie Release 2000/LT 2000 posiada następujące ograniczenia:
■ Wielkość pliku może się zwiększyć.
■ Szyfrowanie i podpisy cyfrowe nie są zachowywane.
Zapisywanie rysunku w formacie wersji 14/LT 98/LT 97 ma następujące ograniczenia:
■ Hiperłącza są konwertowane do wersji 14/LT 98/LT 97 dołączonych adresów URL.
■ Łącza bazy danych i etykiety wolnostojące są konwertowane do łączy wersji 14/LT

98/LT 97 i wyświetlanych atrybutów.
■ Etykiety podłączonej bazy danych są konwertowane na tekst wielowierszowy i obiekty

linii odniesienia, a informacje o ich łączach są niedostępne. Dołączane etykiety są
przywracane w przypadku otwierania rysunku w programie AutoCAD 2000 lub
nowszym.
■ Geometria bloków dynamicznych może być zdefiniowana ponownie, niezależnie od

elementów dynamicznych bloku. Geometria w odniesieniu do bloku nie jest
aktualizowana podczas otwierania rysunku w programie AutoCAD LT 2012 lub
nowszym.
■ Wymiary tworzone za pomocą poleceń WYMŁUK i WYMSKRÓCONY mogą w

wersjach 14/LT 98/LT 97 nie zachowywać pierwotnych kolorów.
Zapisywanie w formacie Release 12/LT 2 DXF posiada następujące ograniczenia:
■ Szerokości polilinii i wzory kreskowania zostają skonwertowane do polilinii i wzorów

kreskowania Release 12.
■ Wszystkie bryły, ciała, regiony, elipsy, linie odniesienia, multilinie, półproste, tolerancje
i proste konstrukcyjne są przekształcane na linie, łuki i okręgi.
■ Grupy, złożone rodzaje linii, obiekty OLE i obrazy podglądu nie są wyświetlane.
■ Następuje utrata wielu obiektów, jeśli zapiszesz rysunek jako wersja 12 i otworzysz go
w wersji 2000/LT 2000 lub późniejszej.
■ Układy wielokrotne oraz ich nazwy są tracone. Zapisywane są tylko karty Model oraz
karta bieżącego układu.
■ Spacje w nazwach arkuszy oraz ich obiektów są konwertowane na podkreślenia, a

maksymalna długość nazwy jest ograniczana do 32 znaków.
Zapisywanie rysunków w poprzednich formatach plików rysunków | 1441

■ Plików podkładań DWF lub DWFx dołączonych do rysunków nie można zapisywać
w formacie DXF w wersji 12/LT 2.
Zapisywanie rysunku w formacie poprzedniego wydania programu

2 W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako, w polu Nazwa pliku, podaj nową nazwę
rysunku.
3 W polu Typy plików zaznacz wybrany format pliku programu AutoCAD lub
AutoCAD LT.
Polecenia
KONWERSJA
Optymalizuje polilinie 2D i kreskowania zespolone utworzone w programie AutoCAD
LT 95 lub wcześniejszym.
OPCJE
ZAPISZ
NZAPISZ
Zmienne systemowe
PLINETYPE

Praca z rysunkami programu AutoCAD w programie AutoCAD
LT
AutoCAD LT oferuje pełną zgodność podczas pracy z rysunkami programu AutoCAD.
Użytkownik powinien jednak rozumieć, jak AutoCAD LT obsługuje funkcje
charakterystyczne dla programu AutoCAD.
Praca z polami
W programie AutoCAD można wstawiać pola zmiennych Lisp, które nie są dostępne w
programie AutoCAD LT. Rysunki utworzone w programie AutoCAD zawierające pola
zmiennych Lisp można otwierać bez błędów w programie AutoCAD LT; wyświetlana jest
wtedy wartość zbuforowana.
Praca z wieloma układami współrzędnych użytkownika

W AutoCAD można używać różnych układów współrzędnych użytkownika dla każdej
rzutni w jednym rysunku. W programie AutoCAD LT można w każdym pliku rysunku
wykorzystywać tylko jeden układ współrzędnych. Zachowanie programu AutoCAD LT
jest takie samo, jak w poprzednich wydaniach.
Po otwarciu pliku rysunku programu AutoCAD w AutoCAD LT, program AutoCAD LT
wykorzystuje tylko układ LUW z bieżącej rzutni. Jeżeli użytkownik edytuje rysunek w
AutoCAD LT, a następnie zapisze i ponownie otworzy ten rysunek w programie AutoCAD,
może dostrzec pewne niezgodności w używaniu układu LUW. Układy współrzędnych
użytkownika, które zostały ustawione indywidualnie w AutoCAD, prawdopodobnie ulegną
zmianie, jeśli korzystanie z nich zostało uaktywnione w sesji programu AutoCAD LT.
Praca z cieniowaniem obszarów 2D i brył 3D programu AutoCAD LT

W programie AutoCAD style wizualne udostępniają opcje cieniowania i modelu
szkieletowego obiektów w bieżącej rzutni. Program AutoCAD LT nie obsługuje stylów
wizualnych. W poleceniu STYLCIENIOWANIA w programie AutoCAD LT dostępne są
tylko opcje Model szkieletowy 2D i Ukryte. Polecenie STYLCIENIOWANIA w programie
AutoCAD LT umożliwia wyłączenie stylów wizualnych w rzutniach utworzonych w
programie AutoCAD. Operacja ta ujawni podstawową geometrię, dlatego użytkownik
będzie mógł łatwo edytować rysunek i stosować do geometrii precyzyjne narzędzia
rysunkowe, takie jak tryby lokalizacji.
OSTRZEŻENIE Po użyciu polecenia STYLCIENIOWANIA w programie AutoCAD LT w celu

wyłączenia cieniowania brył utworzonych w programie AutoCAD, nie będzie innej
możliwości powtórnego włączenia tej opcji poza skorzystaniem z polecenia COFAJ.
Jeżeli dokonano zmian na obiekcie, jedynie w programie AutoCAD można ponownie
włączyć jego cieniowanie.
Praca z rysunkami programu AutoCAD w programie AutoCAD LT | 1443

Praca z więzami
Niektóre rysunki, z którymi może zetknąć się użytkownik, będą zawierać wymagania
projektowe wymuszone wewnątrz rysunku za pośrednictwem więzów. Użycie więzów
umożliwia wymuszenie wymagań podczas eksperymentowania z różnymi zmianami
projektu.
Ograniczony obiekt będzie podczas edycji lub przesuwania modyfikowany w przewidywalny
sposób. Zmiana pojedynczej zmiennej może spowodować, że wszystkie powiązane obiekty
ulegną zmianie automatycznie, zapewniając łatwe i efektywne wielokrotne wprowadzanie
zmian.
Istnieją dwa ogólne typy obsługiwanych więzów: geometryczne i wymiarowe.
■ Więzy geometryczne określają relacje między obiektami geometrycznymi 2D lub

punktami obiektów względem siebie.
Paski więzów umożliwiają wyświetlenie więzów geometrycznych zastosowanych do
obiektów. Paski więzów są widoczne tylko w momencie umieszczenia wskaźnika ponad
podświetlonymi węzłami.
■ Więzy wymiarowe sterują odległościami lub kątami między obiektami geometrycznymi

2D w rysunku.
Głównymi więzami wymiarowymi są: więzy dynamiczne, opisowe i odniesienia.
■ Więzy dynamiczne (domyślnie) — służą do ograniczania obiektów i są wyświetlane
na żądanie.
■ Więzy opisowe — służą do tworzenia skojarzonych zmiennych, odległości

odsunięcia i innych.
■ Wymiary sterowane (tylko do odczytu) — więzy wymiarowe typu tylko do odczytu

(dynamiczne lub opisowe).

Po umieszczeniu wskaźnika ponad ograniczonym obiektem zostanie wyświetlony specjalny
znacznik informujący, że obiekt jest ograniczony.
W programie AutoCAD LT można wykonać następujące operacje:
■ Wyświetlić rysunki zawierające więzy utworzone z użyciem programu AutoCAD.
■ Wyświetlić i edytować więzy wymiarowe i geometryczne.
UWAGA Nie można tworzyć więzów w programie AutoCAD LT.
Praca z blokami dynamicznymi

W programie AutoCAD można dodać nowe parametry więzu do bloku dynamicznego w
Edytorze bloku. W programie AutoCAD LT można otworzyć rysunki zawierające definicję
bloku zawierającą więzy geometryczne lub wymiarowe albo tabelę właściwości bloku, ale
nie można dodawać nowych parametrów do definicji bloku.
Podczas pracy z ograniczonymi blokami dynamicznymi w Edytorze bloku w programie
AutoCAD LT można modyfikować ograniczone wartości i usuwać więzy, ale nie można
dodawać więzów w Edytorze bloku. Gdy aktualnym trybem jest Edytor bloku, więzami
można zarządzać z poziomu karty Parametryczne.
Modyfikowanie chmur punktów 3D

Mimo że nie można indeksować ani dołączyć chmury punktów w programie AutoCAD
LT, to można otworzyć rysunki utworzone w programie AutoCAD zawierające chmury
punktów. Kiedy dołączony plik chmury punktów zostanie odblokowany, można wybrać
chmurę punktów uchwytem, który jest wyświetlany w środku ciężkości chmury punków.
UWAGA Nie można rozbić chmury punktów.
Wyłączanie widoku perspektywicznego w rysunku AutoCAD

Aby wyłączyć widok perspektywiczny rysunku AutoCAD otwartego w programie AutoCAD
LT, należy ustawić wartość zmiennej systemowej PERSPECTIVEna 0. Widoku
perspektywicznego nie można włączyć w rysunku otwartym w programie AutoCAD LT.
Zmienne systemowe
FIELDDISPLAY
Praca z rysunkami programu AutoCAD w programie AutoCAD LT | 1445

PERSPECTIVE
Określa, czy w bieżącej rzutni wyświetlany jest perspektywiczny widok roboczy.
POINTCLOUDDENSITY
Umożliwia określenie liczby punktów wyświetlanych jednocześnie dla wszystkich chmur
punktów w widoku rysunku.
Praca z obiektami niestandardowymi i pomocniczymi

Obiekty pomocnicze udostępniają dodatkowe możliwości programowi i produktom z nim
związanym. Kiedy aplikacja, która utworzyła obiekt niestandardowy nie jest dostępna, na
jego miejsce podstawiany jest obiekt zastępczy.
®
Obiekt niestandardowy jest obiektem utworzonym przez aplikację ObjectARX (AutoCAD
Run-Time Extension), która ma bardziej specjalizowane możliwości niż standardowe
obiekty programu AutoCAD LT. Obiekty niestandardowe to bryły parametryczne
® ®
(AutoCAD Mechanical), symbole inteligentnych interaktywnych drzwi (AutoCAD
®
Architecture), wieloboki (AutoCAD Map 3D) oraz obiekty wymiarowania zespolonego
(AutoCAD i AutoCAD LT).
Oprócz firmy Autodesk, wielu producentów oprogramowania używa ObjectARX do pisania
programów tworzących graficzne i niegraficzne obiekty niestandardowe przydatne w ich
aplikacjach opartych na AutoCAD.
Obiekty zastępcze
Obiekt zastępczy zastępuje obiekt niestandardowy, kiedy aplikacja ObjectARX, która
utworzyła obiekt niestandardowy, jest niedostępna dla programu AutoCAD LT lub innej
aplikacji głównej. Później, gdy aplikacja jest dostępna, obiekty zastępcze są zastępowane
niestandardowymi.
Obiekty zastępcze mają znacznie zmniejszone możliwości w porównaniu do
odpowiadających im obiektów niestandardowych. Możliwość edycji obiektów zastępczych
jest uzależniona od nadrzędnej aplikacji ObjectARX. Działania takie jak wymazywanie i
przenoszenie obiektu lub zmiana właściwości obiektu mogą, ale nie muszą być możliwe
na obiekcie zastępczym.
Podczas otwierania rysunku może zostać wyświetlone okno dialogowe informujące o
zastosowaniu obiektów zastępczych. Okno dialogowe informuje o całkowitej liczbie obiektów
zastępczych w rysunku (graficznych i niegraficznych), o nazwie brakującej aplikacji i
dostarcza potrzebne informacje o rodzaju obiektu zastępczego i stanie wyświetlania. Można
użyć tego okna dialogowego do sterowania wyświetlaniem obiektów zastępczych.

Odblokowanie obiektów
Odblokowanie obiektów jest narzędziem umożliwiającym edycję i wyświetlanie obiektów
niestandardowych w aplikacji głównej, kiedy aplikacja, która utworzyła obiekt
niestandardowy, jest niedostępna.
Odblokowanie obiektów zezwala obiektom niestandardowym na bardziej inteligentne
zachowanie niż obiekty zastępcze. Odblokowanie obiektów umożliwia także pracę w grupie
roboczej w przypadku używania innych produktów firmy Autodesk.
Gdy aplikacja ObjectARX nie zostanie zainstalowana w systemie, można sprawdzić, czy w
Internecie jest dostępne narzędzie do odblokowania obiektów. Jeśli na przykład użytkownik
otrzyma rysunek z obiektami utworzonymi w programie AutoCAD Architecture, który
nie jest zainstalowany w systemie, z Internetu zostanie pobrany program AEC Object
Enabler, aby umożliwić przejrzenie tych rysunków zgodnie z ich przeznaczeniem.
Program sprawdzi lub nie sprawdzi dostępności narzędzi do odblokowania obiektów, w
zależności od stanu Opcji odblokowania obiektów na karcie System w oknie dialogowym
Opcje.
Pełną listę aktualnie dostępnych odblokowań obiektów można znaleźć w witrynie sieci
Web firmy Autodesk pod adresem http://www.autodesk.com/enablers (strona może zostać
wyświetlona w języku angielskim).
Klasyfikacja obiektów
®
Jeżeli jakaś aplikacja, na przykład Autodesk Map 3D, została użyta w celu dodania
klasyfikacji elementu (obiektu) do obiektu, klasyfikację tę można przejrzeć na palecie
Właściwości w pozycji Nazwa klasy. Jeśli w skojarzonym pliku klasyfikacji (XML) brakuje
klasyfikacji obiektu lub jeśli skojarzony plik klasyfikacji nie istnieje, w pozycji Nazwa klasy
wyświetlany jest znak wykrzyknika. Więcej informacji na temat wymagań związanych z
®
tworzeniem klasyfikacji elementów znajduje się w dokumentacji programu AutoCAD
Map 3D.
Można także używać funkcji Szybkie wybieranie, aby zaznaczać obiekty według Nazw klasy
i Właściwości klasy.
Polecenia
EXPORTTOAUTOCAD
Tworzy nowy plik DWG, w którym wszystkie obiekty AEC są rozbite.
Praca z obiektami niestandardowymi i pomocniczymi | 1447

Zmienne systemowe
PROXYGRAPHICS
Określa, czy obrazy obiektów zastępczych są zapisywane w rysunku.
PROXYNOTICE
Wyświetla ostrzeżenie podczas tworzenia obiektów zastępczych.
PROXYSHOW
Steruje wyświetlaniem obiektów zastępczych na rysunku.
PROXYWEBSEARCH
Określa, w jaki sposób program sprawdza odblokowania obiektów.

Dostęp do zewnętrznych
baz danych 35
Można używać programu do skojarzenia lub połączenia danych przechowywanych w zewnętrznych bazach
danych, takich jak dBASE, Oracle i Microsoft Access z obiektami graficznymi. Użytkownik może korzystać
ze wszystkich elementów zewnętrznych baz danych bez znajomości składni baz danych i zapytań. Rozdział
ten nie zawiera jednak szczegółowego opisu koncepcji projektowania ani też semantyki SQL (Structured
Query Language).
Zarządzanie plikami za pomocą programu Autodesk Vault

Program Vault oferuje większe możliwości zarządzania plikami i śledzenia zmian. Prowadzona
jest kontrola wersji plików głównych, co ułatwia przywracanie wcześniejszych wersji plików.
Więcej informacji na temat korzystania z programu Vault zawiera Pomoc tego programu.
UWAGA Główne komponenty programu Autodesk Vault można pobrać z witryny Autodesk
Subscription.
Patrz także:
■ Dostęp do Centrum subskrypcji
1449
1450
Praca grupowa z innymi
1451
1452
Zabezpieczanie i
podpisywanie rysunków 36
Można zapewnić bezpieczne środowisko do wysyłania i otrzymywania danych i zarządzać autentycznością
rysunków. Hasło chroni rysunek, kodując go, a podpis cyfrowy identyfikuje pojedynczego użytkownika lub
organizację poprzez cyfrowy ID (certyfikat).
Szyfrowanie rysunków
Jeśli do rysunku dołączone jest hasło, szyfruje ono rysunek i zapobiega oglądaniu rysunku
przez nieautoryzowane osoby.
Przegląd szyfrowania
Szyfrowanie oparte na hasłach pomaga w zabezpieczaniu danych rysunku przy współpracy
nad projektami. Szczególnie jeśli rysunek został zabezpieczony hasłem, można zapobiec
nieautoryzowanemu dostępowi do tego rysunku po wysłaniu go do innych osób.
Jeśli do rysunku dołączone jest hasło, szyfruje ono rysunek i zapobiega oglądaniu rysunku
przez nieautoryzowane osoby. Można wybrać żądany poziom szyfrowania. Hasła pomagają
we współpracy nad projektami, zabezpieczając dane po wysłaniu ich do innych osób.
Hasło szyfrowania rysunku różni się od pozostałych typów haseł rysunku, takich jak hasło
używane z funkcją eTransmit, ponieważ istnieje możliwość określania poziomu szyfrowania.
Podstawowym przeznaczeniem szyfrowania jest zapobieganie kradzieży danych rysunku.
Szyfrowanie może też być używane do utrzymywania poufności danych.
UWAGA W przypadku dołączania hasła i podpisu cyfrowego do rysunku należy najpierw

dołączyć hasło. Zmiany w plikach, łącznie z dodawaniem haseł, unieważniają ich podpisy
cyfrowe.
1453
Polecenia
OPCJEBEZP
Określa hasło lub opcje podpisu cyfrowego pliku rysunku.
Oglądanie rysunków chronionych hasłem

Aby obejrzeć dane zawarte w rysunku chronionym hasłem, należy uzyskać i wprowadzić
hasło. Po wprowadzeniu hasła zostaje ono przypisane do rysunku, nawet jeśli rysunek jest
modyfikowany i zapisywany, chyba że hasło zostanie usunięte.
Wprowadzanie hasła w celu obejrzenia rysunku

Aby oglądać dane zawarte w rysunku chronionym hasłem, należy otworzyć rysunek w
zwykły sposób i wprowadzić hasło. Hasła nie rozróżniają wielkich i małych liter.
Jeśli właściwości rysunku, takie jak tytuł, autor, temat i słowa kluczowe, nie zostały
zaszyfrowane podczas dołączania hasła, można je oglądać w oknie dialogowym Właściwości
®
w programie Eksplorator Windows firmy Microsoft .
Rysunek chroniony hasłem może zawierać odnośniki do rysunków chronionych hasłami.

Jeśli zostanie otwarty chroniony hasłem rysunek zawierający odnośniki, należy podać hasło
dla bieżącego rysunku. Następnie należy wprowadzić hasła wszystkich odnośników, których
hasła różnią się od hasła wprowadzonego podczas bieżącej sesji. Określone hasło dla rysunku
lub odnośnika zewnętrznego należy zwykle wprowadzić jeden raz podczas sesji.
Rysunek i jego zewnętrzne odnośniki są chronione hasłami do chwili usunięcia haseł. Hasła
są zwykle usuwane przed przeprowadzaniem operacji wsadowych na plikach, chyba że
pliki są podpisywane przez użytkownika.
Jeśli dane w rysunku chronionym hasłem zostaną z jakiegoś powodu odczytane przez
program, hasło musi zostać wprowadzone przynajmniej raz podczas sesji używania
programu.
Aby obejrzeć rysunek chroniony hasłem

3 W oknie dialogowym Hasło wprowadź hasło.
1454 | Rozdział 36 Zabezpieczanie i podpisywanie rysunków

Polecenia
OPCJEBEZP
Oglądanie odnośników chronionych hasłem

Istnieje możliwość oglądania rysunków zawierających odnośniki do rysunków chronionych
hasłem.
Jeśli otwierany jest chroniony hasłem rysunek zawierający odnośniki, należy wprowadzić
hasło dla każdego odnośnika, którego hasło różni się od hasła bieżącego rysunku.
Wprowadzane są tylko te hasła, które nie zostały wprowadzone do tej pory. Przykładowo,
jeśli odnośnik zewnętrzny ma takie samo hasło, jak rysunek, do którego uzyskano dostęp
podczas bieżącej sesji programu, jak otwarty rysunek lub odnośnik zewnętrzny, nie trzeba
wprowadzać ponownie tego samego hasła.
Aby oglądać rysunek zawierający odnośniki chronione hasłem

3 Jeśli w oknie dialogowym Hasło zostanie wyświetlony monit o podanie wymaganych

haseł, wpisz je. Kliknij przycisk OK.
Polecenia
OPCJEBEZP
Oglądanie właściwości zaszyfrowanego rysunku

Można oglądać właściwości rysunku, takie jak tytuł, autor, temat i słowa kluczowe, jeśli
nie zostały one zaszyfrowane podczas dołączania hasła do rysunku.
Jeśli właściwości rysunku nie zostały zaszyfrowane podczas dołączania hasła, można oglądać
właściwości w oknie dialogowym Właściwości używanego systemu operacyjnego.
Oglądanie rysunków chronionych hasłem | 1455

Aby oglądać właściwości zaszyfrowanego rysunku
1 W programie Eksplorator Windows znajdź plik, którego właściwości mają zostać
wyświetlone.
2 Kliknij nazwę pliku prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Właściwości.
Polecenia
OPCJEBEZP
Podpisywanie rysunków
Podpisy cyfrowe zapewniają autentyczność danych, a także tworzą bezpieczne środowisko
dla wymiany danych. Użytkownik uzyskuje możliwość współpracy przy projektach,
przesyłania plików przez Internet oraz pewność, że pliki nie zostały zmienione.
Przegląd Podpisów cyfrowych

Podpis cyfrowy ułatwia współpracę nad projektami. Odbiorcy rysunków otrzymują pewne
informacje na temat autora zestawu rysunków oraz tego, czy od czasu złożenia na nich
podpisu cyfrowego były one modyfikowane.
Oto kilka zalet korzystania z podpisów cyfrowych:
■ Odbiorcy plików podpisanych cyfrowo mogą mieć pewność, że organizacje lub osoby
wysyłające pliki są tymi właśnie osobami lub organizacjami.
■ Podpis cyfrowy gwarantuje, że plik nie został zmieniony od chwili jego podpisania.
■ Podpisany plik nie może zostać odrzucony jako niewłaściwy. Składający podpis nie
może wyrzec się pliku, twierdząc, że podpis został sfałszowany.
Podpis cyfrowy nie jest tym samym, co podpis elektroniczny. Podpis cyfrowy potwierdza
tożsamość użytkownika oraz autentyczność rysunku, natomiast podpis elektroniczny jest
tylko elektroniczną wersją podpisu użytkownika. Może on być fałszowany i kopiowany i
nie posiada żadnej wartości ochronnej.
W identyfikatorach cyfrowych używane są dwa klucze — klucz publiczny, który może być
użyty przez dowolną osobę do potwierdzenia podpisu cyfrowego, oraz klucz prywatny,

który jest znany tylko użytkownikowi identyfikatora cyfrowego. Klucz prywatny jest
używany do tworzenia podpisu cyfrowego. Aby uzyskać dodatkowe informacje na temat
identyfikatorów cyfrowych, podpisów cyfrowych oraz kluczy publicznych i prywatnych,
należy wyszukać te terminy w Internecie.
Podpisy można dołączać do plików, które są kompatybilne z formatami pliku rysunku
programu AutoCAD 2000, łącznie z plikami utworzonymi za pomocą funkcji eTransmit.
Aby dołączyć podpis do wielu plików jednocześnie lub aby dołączyć podpis do pliku
kompatybilnego z formatem pliku rysunku programu AutoCAD 2000 lub późniejszym
formatem pliku rysunku, zobacz „Okno dialogowe Dołącz podpisy cyfrowe” w temacie
Opis poleceń.
UWAGA Po załączeniu do pliku rysunku podpis cyfrowy będzie uznany za poprawny

lub niepoprawny. Nie można usunąć sygnatury cyfrowej z pliku rysunku. Jeśli podpis
cyfrowy był błędnie załączony do rysunku, zapisz rysunek w formacie DXF, otwórz plik
DXF, a następnie zapisz go w formacie DWG.
Polecenia
OPCJEBEZP
SPRAWDŹSYG
Wyświetla informacje o podpisie cyfrowym dołączonym do pliku rysunku.
Zmienne systemowe
SIGWARN
Określa, czy pokazywane jest ostrzeżenie, gdy otwierany jest plik z dołączonym podpisem
cyfrowym.
Narzędzia
Dołączanie podpisów cyfrowych
Dołącza podpis cyfrowy do plików.
Przegląd Podpisów cyfrowych | 1457

Osobiste podpisywanie rysunków
Jeśli do pliku zostanie dołączony podpis cyfrowy, każda osoba oglądająca plik jest
powiadamiana o modyfikacjach dokonanych po podpisaniu pliku. Modyfikacja pliku
unieważnia podpis cyfrowy.
Uzyskiwanie identyfikatora cyfrowego

Aby dołączyć podpis cyfrowy do pliku, należy uzyskać identyfikator cyfrowy (certyfikat)
wydawany przez ośrodek certyfikacji. Identyfikator cyfrowy identyfikuje osobę lub
organizację.
identyfikator cyfrowy zawiera nazwę, numer seryjny, datę ważności oraz inne informacje
potwierdzające podpis cyfrowy. W ośrodku certyfikacji uzyskać można identyfikatory
cyfrowe o poziomach ochrony Niskim, Średnim i Wysokim.
■ Niski. Niski poziom ochrony powinien być używany podczas szybkiego podpisywania
wielu plików. Podpis cyfrowy jest automatycznie dołączany do wszystkich typów plików,
które są poprawne dla podpisu cyfrowego.
■ Średni. Średni poziom ochrony powinien być używany, jeśli użytkownik ma być
informowany, jeśli aplikacja próbuje utworzyć podpis z identyfikatorem cyfrowym
użytkownika. Użytkownik jest informowany za każdym razem, gdy podpis cyfrowy
zawierający identyfikator cyfrowy użytkownika jest dołączany do pliku.
■ Wysoki. Wysoki poziom ochrony powinien być używany, jeśli podpis jest poufny i
istnieje potrzeba ochrony komputera w przypadku podpisywania pliku. Przed
podpisaniem pliku należy za każdym razem podać hasło.
Istnieje opcja automatycznego dołączania podpisu do rysunku po jego zapisaniu. Można

również podpisywać wiele dokumentów jednocześnie, jako zadanie wsadowe, a także
podpisywać zestawy rysunków eTransmittal.
Aby uzyskać identyfikator cyfrowy w internecie

1 W przeglądarce WWW otwórz wyszukiwarkę internetową i wyszukaj termin
„certyfikat cyfrowy.”
2 Kliknij jeden z wyników wyszukiwania, aby uzyskać informacje na temat dostawcy

identyfikatora cyfrowego oraz sposobu uzyskania identyfikatora cyfrowego.

Polecenia
OPCJEBEZP
SPRAWDŹSYG
Zmienne systemowe
SIGWARN
cyfrowym.
Narzędzia
Dołączanie podpisu do pojedynczego pliku

Dołączanie podpisu cyfrowego do pliku upewnia użytkownika, że odbiorcy pliku są
powiadamiani o modyfikacjach.
Istnieje opcja dołączania podpisu po zapisaniu pliku. Do jednego pliku może być dołączony
pojedynczy podpis cyfrowy.
UWAGA Jeśli nie jest używane narzędzie Dołącz podpisy cyfrowe, należy podpisać
każdy rysunek osobno.
Aby ustawić opcję dołączania podpisu po zapisaniu pliku

■ Kliknij menu Narzędzia ➤ Opcje. W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz
i zapisz, kliknij Opcje bezpieczeństwa.
■ Kliknij menu Plik ➤ Zapisz jako. W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako
kliknij menu Narzędzia ➤ Opcje bezpieczeństwa.
2 W oknie dialogowym Opcje bezpieczeństwa, na karcie Podpis cyfrowy, wybierz opcję

Dołącz podpis cyfrowy po zapisaniu rysunku.
Osobiste podpisywanie rysunków | 1459

UWAGA W oknie dialogowym Opcje bezpieczeństwa można dołączać podpisy

cyfrowe tylko do tych plików, które są kompatybilne z formatem pliku rysunku
programu AutoCAD 2000 lub nowszego.
Polecenia
OPCJEBEZP
SPRAWDŹSYG
Zmienne systemowe
SIGWARN
cyfrowym.
Narzędzia
Dołączanie podpisów cyfrowych do wielu plików

Dołączanie podpisu cyfrowego do zestawu plików upewnia użytkownika, że osoba oglądająca
pliki będzie informowana o zmianach w plikach dokonanych po ich podpisaniu.
Podpis cyfrowy może być dołączany do następujących typów plików:
■ pliki EXE i ZIP tworzone przez eTransmit
■ Pliki DWG i DWT są kompatybilne zarówno z formatami pliku rysunku programu

AutoCAD 2000, jak i z wersjami późniejszymi.
Podczas dołączania podpisu cyfrowego do zestawu plików, można wybrać pliki pojedynczo
z narzędzia podpisywania lub przeciągnąć je do narzędzia z programu Eksplorator Windows.

Aby dołączyć podpis cyfrowy do wielu plików
1 Kliknij menu Start (Windows), polecenie ➤ Wszystkie programy ➤ Autodesk
➤ AutoCAD LT 2012 ➤ Dołącz podpisy cyfrowe.
2 W oknie dialogowym Dołącz podpisy cyfrowe kliknij opcję Dodaj pliki.
3 W oknie dialogowym Wybierz plik zaznacz pliki, do których ma zostać dołączony

podpis cyfrowy. Kliknij przycisk Otwórz.
UWAGA W oknie dialogowym Opcje bezpieczeństwa można dołączać podpisy

cyfrowe tylko do plików, które są kompatybilne z formatem pliku rysunku programu
AutoCAD 2000 lub późniejszych jego wersji.
4 W oknie dialogowym Dołącz podpisy cyfrowe, w polu Wybierz identyfikator

(certyfikat) cyfrowy, wybierz identyfikator cyfrowy, który zostanie dołączony do
plików wybranych z listy Pliki do podpisania.
5 Z listy Pobierz datownik z wybierz usługę czasu, aby dodać datownik do podpisanych
plików. W przypadku rezygnacji z datownika użyj opcji domyślnej Bez datownika.
6 W polu Komentarz dodaj informacje dotyczące podpisywanych plików.
7 Kliknij przycisk Podpisz pliki.
8 Jeśli plik, który ma zostać podpisany, jest plikiem tylko do odczytu, wyświetlane jest
okno dialogowe Plik tylko do odczytu. Wykonaj jedną z poniższych czynności:
■ Aby podpisać plik tylko do odczytu, kliknij przycisk Tak.
■ Aby podpisać wszystkie pliki tylko do odczytu, wybierz opcję Użyj tej samej
odpowiedzi dla wszystkich dalszych plików tylko do odczytu. Kliknij przycisk
Tak.
■ Aby anulować podpis cyfrowy dla pojedynczego pliku tylko do odczytu, kliknij
przycisk Nie.
■ Aby anulować podpis cyfrowy dla wszystkich plików tylko do odczytu, kliknij
przycisk Anuluj.
UWAGA Jeśli wybrano Wysoki lub Średni poziom ochrony podczas uzyskiwania
identyfikatora cyfrowego, przy każdej próbie dołączenia podpisu cyfrowego do
pliku wyświetlany jest komunikat.
9 Po podpisaniu wszystkich plików w komunikacie Podpisywanie zakończone

wyświetlana jest liczba podpisanych plików. Kliknij przycisk OK.

Dla plików, które zostały pomyślnie podpisane, w kolumnie Status listy Pliki do
podpisania wyświetlany jest tekst „Podpisany”.
UWAGA Podczas jednoczesnego podpisywania wielu plików stają się one plikami tylko
do odczytu, aby zapobiec przypadkowemu unieważnieniu podpisu cyfrowego.
Polecenia
OPCJEBEZP
SPRAWDŹSYG
Zmienne systemowe
SIGWARN
cyfrowym.
Narzędzia
Dodawanie komentarza i sygnatury czasowej

Do podpisu cyfrowego można dodać komentarz i sygnaturę czasową.
Przy dodawaniu sygnatury czasowej do podpisu cyfrowego z odpowiednich serwerów
pobierana jest bieżąca godzina. Podczas przesyłania plików rysunku przez Internet lub
współpracy nad projektami można wskazać określony serwer, aby utworzyć precyzyjną,
spójną sygnaturę czasową.
Dokładne wartości daty i godziny udostępniają niektóre organizacje rządowe (takie jak
National Institute of Standards and Technology lub US Naval Observatory) oraz instytucje
publiczne (takie jak California Institute of Technology). Sygnaturę czasową można również
utworzyć, korzystając z własnego serwera, przez zmodyfikowanie pliku timesrvr.txt lub

utworzenie niestandardowego pliku tekstowego zawierającego serwery, które mają być
używane podczas dodawania sygnatury czasowej do podpisu cyfrowego.
Plik timesrvr.txt znajduje się w katalogu instalacyjnym programu. Lokalizacja domyślna
katalogu instalacyjnego programu to \Program Files\AutoCAD LT 2012. Aby dodać nowy
serwer, otwórz plik timesrvr.txt w dowolnym edytorze tekstu, na przykład Notatniku, i
dodaj do niego wymagane informacje o serwerze. Informacje, które należy dodać do pliku
timesrvr.txt podczas dodawania własnego serwera, to opis i nazwa serwera. Podany opis
będzie wartością wyświetlaną w menu rozwijanym, a nazwa serwera oznacza jego adres
URL. Format informacji o poszczególnych serwerach zawartych w pliku timesrvr.txt musi
być następujący:
Opis (nazwa_serwera)
Na przykład:
National Institute of Standards and Technology (time.nist.gov)
UWAGA Każdy dodawany serwer musi zajmować osobny wiersz w używanym pliku
tekstowym.
Aby użyć innego niż timesrvr.txt pliku zawierającego dostępne serwery czasu, które będą
używane podczas tworzenia sygnatury czasowej podpisu cyfrowego, należy zmienić zmienną
środowiskową ADSKSIGTIMESRVR. Zmienną tę można na przykład zmienić na
c:\temp\mytimelist.txt
Aby wybrać serwer czasu i dodać komentarz

■ Kliknij menu Narzędzia ➤ Opcje. W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz
i zapisz, kliknij Opcje bezpieczeństwa.
■ Kliknij menu Plik ➤ Zapisz jako. W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako
kliknij menu Narzędzia ➤ Opcje bezpieczeństwa.
2 W oknie dialogowym Opcje bezpieczeństwa, na karcie Podpis cyfrowy, wybierz opcję

Dołącz podpis cyfrowy po zapisaniu rysunku.
3 Z listy Pobierz datownik z wybierz jeden z serwerów czasu.
4 W oknie Komentarz dodaj uwagę.
Aby dodać serwer czasu do listy Serwer czasu

1 Odszukaj i otwórz plik timesrvr.txt.

Plik timesrvr.txt zawiera informacje o usłudze czasu.
2 W pliku timesrvr.txt, dodaj usługę czasu, która ma zostać użyta. Użyj następującego
formatu:
Opis (nazwa_serwera)
Na przykład:
National Institute of Standards and Technology (time.nist.gov)
3 Zapisz plik.
UWAGA Aby użyć innego niż timesrvr.txt pliku zawierającego dostępne serwery czasu,
które będą używane podczas tworzenia sygnatury czasowej podpisu cyfrowego, należy
zmienić zmienną środowiskową ADSKSIGTIMESRVR. Przykładowo, zmień zmienną na
c:\temp\mytimelist.txt.
Polecenia
OPCJEBEZP
SPRAWDŹSYG
Zmienne systemowe
SIGWARN
cyfrowym.
Narzędzia
Oglądanie rysunków z podpisami cyfrowymi

Podpisy cyfrowe są sposobem elektronicznego weryfikowania autentyczności podpisów
dołączonych do plików rysunku.

Rysunki z podpisami cyfrowymi — omówienie
Podpis cyfrowy identyfikuje osobę lub organizację za pomocą identyfikatora cyfrowego
(certyfikatu) i pozwala na weryfikację pliku. Weryfikacja pliku jest szczególnie ważna
podczas współpracy nad projektami lub przesyłania plików przez Internet. Podpis cyfrowy
zweryfikować można w odpowiednim programie lub w programie Eksplorator Windows.
Za pomocą opcji podpisów cyfrowych uzyskać można następujące informacje o podpisanych
plikach:
■ Czy plik został zmieniony po podpisaniu.
■ Czy tożsamość osób podpisujących jest prawdziwa.
■ Czy osoby podpisujące mogą być śledzone (co zapobiega fałszowaniu).
Podpis cyfrowy zostanie unieważniony z następujących powodów:
■ Plik został uszkodzony podczas dołączania podpisu.
■ Plik został uszkodzony podczas przesyłania.
■ Identyfikator cyfrowy utracił ważność.
UWAGA Aby zachować poprawny status podpisu cyfrowego, nie dodawaj hasła oraz
nie modyfikuj ani nie zapisuj pliku, do którego jest już dołączony podpis cyfrowy.
Modyfikacje, takie jak dodawanie haseł, należy przeprowadzić przed podpisaniem pliku.
Dane podpisu nie pozostaną nietknięte, jeśli dane rysunku zostaną zmodyfikowane,
zapisane lub wyeksportowane.
Oglądanie szczegółów podpisu cyfrowego

Jeśli otrzymano plik zawierający podpis cyfrowy, można sprawdzić, czy plik został
zmodyfikowany po jego podpisaniu oraz uzyskać inne informacje.
Na pasku statusu wyświetlana jest ikona, jeśli plik zawiera informacje o podpisie cyfrowym.
Klikając ikonę, zweryfikować można następujące informacje:
■ Ważność pliku
■ To, czy plik został zmodyfikowany po podpisaniu
■ Osobę lub organizację, która podpisała plik
■ Datownik oraz uwagi dołączone do pliku
Oglądanie rysunków z podpisami cyfrowymi | 1465

■ Wystawcę (ośrodek certyfikacji) identyfikatora cyfrowego
■ Daty„Ważny do” oraz „Ważny od” dla identyfikatora cyfrowego
Podpisy cyfrowe działają w odniesieniu do plików kompatybilnych z formatami pliku

rysunku programu AutoCAD 2000 i późniejszych jego wersji. Jeśli użytkownik otrzyma
podpisany plik i zapisze go, jest on uznawany za zmodyfikowany, a podpis jest unieważniany.
Zwykle jednak nadal dostępne są informacje o tym pliku. Jeśli użytkownik otrzyma
podpisany plik rysunku i zapisze ten plik, informacje o podpisie zostaną utracone.
UWAGA Jeżeli zmienna systemowa SIGWARN jest włączona i otwierany jest plik z
poprawnym podpisem, to wyświetlany jest status podpisu cyfrowego. Jeśli zmienna
systemowa SIGWARN jest wyłączona, a otwiera się plik, stan podpisu cyfrowego jest
wyświetlany, tylko jeśli podpis jest nieważny.
Można obejrzeć również właściwości pliku rysunku w programie Eksplorator Windows w

celu sprawdzenia i weryfikacji podpisu cyfrowego. Niektóre systemy operacyjne wyświetlają
zmodyfikowaną ikonę dla rysunku, który posiada dołączony poprawny podpis cyfrowy.
Wyświetlanie zmodyfikowanej ikony może spowodować spowolnienie pracy komputera
(w zależności od szybkości procesora i wielkości pliku), istnieje więc możliwość wyłączenia
wyświetlania.
Aby zweryfikować podpis podczas otwierania pliku

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz i zapisz, wybierz opcję Wyświetl

informacje o podpisach cyfrowych.
4 Otwórz plik podpisany.

W oknie dialogowym Treść podpisu cyfrowego, na liście Inne pola, wybierz szczegóły
dotyczące podpisu cyfrowego, takie jak właściciel, daty utworzenia i wygaśnięcia
identyfikatora cyfrowego oraz numer seryjny.
Aby zweryfikować podpis za pomocą ikony Weryfikuj podpisy cyfrowe

1 Otwórz plik podpisany.
2 Na pasku statusu kliknij ikonę Weryfikuj podpisy cyfrowe.
3 W oknie dialogowym Zatwierdź podpis cyfrowy, jeśli plik posiada ważny podpis
cyfrowy, kliknij polecenie Przeglądaj podpis podstawowy.

Okno dialogowe Zawartość podpisu cyfrowego wyświetla szczegóły podpisu cyfrowego,
takie jak osoba podpisująca, daty ważności identyfikatora cyfrowego, numer seryjny,
datownik oraz usługę czasu.
5 Jeśli plik zawiera odnośnik zewnętrzny (xref), który zawiera podpis cyfrowy, wybierz
okno dialogowe Zatwierdź podpisy cyfrowe. Kliknij polecenie Wyświetl podpis
odnośnika, aby przeglądać odnośniki skojarzone z plikiem.
Aby zweryfikować podpis w programie Eksplorator Windows

1 W programie Eksplorator Windows odszukaj plik, którego podpis cyfrowy ma zostać
sprawdzony.
Niektóre systemy operacyjne wyświetlają zmodyfikowaną ikonę dla rysunku, który
posiada dołączony poprawny podpis cyfrowy.
2 Kliknij nazwę pliku prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Właściwości.
3 W oknie dialogowym Właściwości, jeśli plik zawiera podpis cyfrowy, wyświetlana

jest karta Podpis cyfrowy. Kliknij kartę Podpisy cyfrowe, aby obejrzeć szczegóły
podpisu cyfrowego.
Ikona Podpis poprawny jest wyświetlana, jeśli podpis cyfrowy jest poprawny, a ikona
Podpis niepoprawny jest wyświetlana, jeśli podpis cyfrowy nie jest poprawny.
4 Z listy Inne pola wybierz opcję, aby obejrzeć szczegóły podpisu cyfrowego, takie jak
wystawca, opis oraz data ważności identyfikatora cyfrowego. Można również zobaczyć
datownik oraz usługę czasu.
5 Po zakończeniu oglądania informacji podpisu cyfrowego kliknij przycisk OK.
Aby zidentyfikować podpisany plik w programie Eksplorator Windows

■ W programie Eksplorator Windows odszukaj pliki, które mają zostać sprawdzone na
obecność podpisu cyfrowego. Podpisane pliki są wyświetlane z ikoną Podpisy cyfrowe.
Aby włączyć lub wyłączyć wyświetlanie ikony Podpisy cyfrowe w programie

Eksplorator Windows
1 W programie Eksplorator Windows odszukaj plik z ikoną podpisu cyfrowego.

2 Kliknij nazwę pliku prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Włącz/wyłącz
ikony podpisów cyfrowych
3 Zaznacz pole wyboru obok opcji Weryfikuj podpisy cyfrowe i wyświetl ich ikony, aby
włączyć wyświetlanie ikon w programie Eksplorator Windows lub wyczyść pole
wyboru, aby wyłączyć wyświetlanie ikon.
4 Kliknij przycisk OK. Wyloguj się z systemu Windows, a następnie zaloguj się
ponownie.
Aby zapobiec wyświetlaniu statusu podpisu dla poprawnych podpisów

2 W oknie dialogowym Opcje, na karcie Otwórz i zapisz, wyczyść pole wyboru dla opcji
Wyświetl informacje o podpisie cyfrowym.
Polecenia
OPCJEBEZP
SPRAWDŹSYG
Zmienne systemowe
SIGWARN
cyfrowym.
Narzędzia

Instalowanie certyfikatu głównego
Jeśli otrzymano plik zawierający podpis cyfrowy pochodzący z ośrodka certyfikacji, który
nie jest rozpoznawany w używanym systemie operacyjnym, może zaistnieć potrzeba
uzyskania certyfikatu głównego (najwyższego w hierarchii certyfikatów) przed
stwierdzeniem, czy identyfikator cyfrowy w podpisie cyfrowym jest poprawny.
Identyfikatory cyfrowe działają na zasadzie hierarchii zaufania. W hierarchii zaufania
certyfikat główny jest identyfikatorem cyfrowym ośrodka wydającego certyfikaty. Popularne
przeglądarki, takie jak Microsoft Internet Explorer, zawierają certyfikaty główne
ważniejszych dostawców certyfikatów, dlatego te certyfikaty cyfrowe są automatycznie
obdarzane zaufaniem.
Jeśli otrzymano plik, który jest podpisany identyfikatorem cyfrowym wydanym przez
innego dostawcę (na przykład wydział IT firmy użytkownika), nie można zweryfikować
identyfikatora cyfrowego do chwili otrzymania głównego certyfikatu.
Aby uzyskać certyfikat główny

1 Aby uzyskać certyfikat główny, należy skontaktować się z organizacją lub osobą, która
dołączyła podpis cyfrowy do bieżącego pliku.
2 Po otrzymaniu certyfikatu głównego kliknij menu Start (Windows) ➤ Ustawienia

➤ Panel sterowania ➤ Opcje internetowe.
3 W oknie dialogowym Właściwości internetowe, na karcie Zawartość, kliknij opcję

Certyfikaty.
4 W Menedżerze certyfikatów kliknij przycisk Importuj, aby uruchomić Kreatora

importu certyfikatów.
5 Wykonaj instrukcje wyświetlane na ekranie, aby uzyskać certyfikat główny dla

bieżącego pliku.
Polecenia
OPCJEBEZP
SPRAWDŹSYG

Zmienne systemowe
SIGWARN
cyfrowym.
Narzędzia

Użycie sieci Internet do
kalibrowania 37
Użytkownik ma dostęp i przechowuje rysunki i powiązane pliki w Internecie.
Pierwsze kroki z dostępem do Internetu

Przed przesłaniem lub zapisaniem plików pod adresem internetowym lub intranetowym
należy uzyskać uprawnienia dostępu i podjąć środki ostrożności.
W poniższym temacie i w innych termin Internet używany jest zarówno w odniesieniu do
Internetu, jak i intranetu. Intranet to sieć prywatna, w której zastosowano te same standardy,
co w Internecie.
Aby zapisać pliki pod adresem Internetu, użytkownik musi posiadać dostateczne prawa
dostępu do katalogu, w którym przechowywane są te pliki. Należy skontaktować się z
administratorem sieci lub Dostawcą usług internetowych (ISP), aby otrzymać prawo dostępu
potrzebne do pracy z plikami.
Aby skorzystać z narzędzi internetowych z tym programem, użytkownik musi mieć dostęp
do Internetu lub intranetu oraz Microsoft Internet Explorer 6.1 Service Pack 1 (lub wersję
późniejszą).
Jeśli użytkownik łączy się z Internetem przez sieć firmy, powinien dokonać konfiguracji
serwera proxy. Serwery proxy pełnią rolę barier ochronnych, zabezpieczających dane sieci
firmy przed potencjalnym ryzykiem wydostania się ich na zewnątrz.
Aby otrzymać szczegółowe informacje na temat konfiguracji serwera proxy w środowisku
®
sieciowym, należy zapoznać się z apletem Internet w Panelu sterowania systemu Windows
lub skontaktować się z administratorem sieci.
1471
Polecenia
PRZEGLĄDAJ
Uruchamia domyślną przeglądarkę internetową zdefiniowaną w rejestrze systemu.
HIPERŁĄCZE
Dołącza do obiektu hiperłącze lub modyfikuje istniejące hiperłącze.
Zmienne systemowe
HYPERLINKBASE
Określa ścieżkę wykorzystywaną dla wszystkich względnych hiperłączy w rysunku.
INETLOCATION
Przechowuje adres internetowy używany przez polecenie BROWSER i okno dialogowe
Przeglądaj sieć WWW.
Dodawanie hiperłączy do rysunku

Można dodać hiperłącza, które zapewniają skoki do rysunków użytkownika do określonych
plików lub stron internetowych.
Przegląd zastosowania hiperłączy w rysunku

Hiperłącza to prosty i użyteczny sposób szybkiego łączenia różnych dokumentów (takich
jak inne rysunki, zestawienia materiałów lub harmonogramy projektów) z rysunkiem.
Hiperłącza są wskaźnikami tworzonymi w rysunku zapewniającymi skoki do skojarzonych
plików. Przykładowo, użytkownik może utworzyć hiperłącze uruchamiające edytor tekstu
i otwierające określony plik lub hiperłącze aktywujące przeglądarkę WWW i wczytujące
podaną stronę HTML. Użytkownik może również określić w pliku nazwane miejsce, aby
przejść widoku w pliku rysunku lub znacznik w edytorze tekstu. Hiperłącza można dołączać
do dowolnego obiektu graficznego na rysunku programu AutoCAD LT. Hiperłącza to
prosty i użyteczny sposób szybkiego łączenia różnych dokumentów (takich jak inne rysunki,
zestawienia materiałów lub harmonogramy projektów) z rysunkiem programu AutoCAD
LT.
W rysunkach można tworzyć hiperłącza bezwzględne oraz względne. Pełne hiperłącza
przechowują w pełni określoną ścieżkę do lokalizacji pliku. Hiperłącza względne
1472 | Rozdział 37 Użycie sieci Internet do kalibrowania

przechowują częściową ścieżkę do pliku względem domyślnego adresu URL lub katalogu
określonego przez zmienną systemową HYPERLINKBASE.
Polecenia
DOŁĄCZURL
Dołącza hiperłącza do obiektów lub obszarów rysunku.
ODŁĄCZURL
Usuwa hiperłącza z rysunku.
GOTOURL
Otwiera plik lub stronę internetową skojarzoną z hiperłączem dołączonym do obiektu.
HIPERŁĄCZE
Zmienne systemowe
HYPERLINKBASE
Udostępnianie pliku lub strony WWW poprzez hiperłącze

Hiperłącza mogą wskazywać na pliki przechowywane lokalnie, na dysku sieciowym lub w
Internecie czy też w nazwanych położeniach w rysunkach, takich jak widoki.
Domyślnie kursor hiperłącza i etykiety narzędzi są wyświetlane, kiedy krzyże nitkowe są
umieszczone nad obiektem, który ma dołączone hiperłącze. Można wówczas przytrzymać
wciśnięty klawisz CTRL i kliknąć (CTRL + kliknąć), aby rozwinąć łącze.
UWAGA Aby było możliwe otwarcie plików skojarzonych z hiperłączami, zmienna

systemowa PICKFIRST musi mieć wartość 1. Można wyłączyć kursor hiperłącza, etykiety
narzędzi i menu skrótów w oknie dialogowym Opcje na karcie Parametry użytkownika.
Udostępnianie pliku lub strony WWW poprzez hiperłącze | 1473

Po utworzeniu hiperłącza do rysunku i określeniu nazwanego widoku, do którego prowadzi
łącze, widok jest przywracany po otwarciu hiperłącza. Można również utworzyć hiperłącze,
które otwiera rysunek w określonym układzie.
Stosowanie względnych i bezwzględnych ścieżek w hiperłączach

Ścieżki względne dają użytkownikowi większą elastyczność działania i są łatwiejsze w edycji
od połączeń bezwzględnych. Za pomocą hiperłączy względnych użytkownik może
aktualizować ścieżkę względną dla wszystkich hiperłączy w rysunku jednocześnie, zamiast
edytować każde hiperłącze osobno.
Należy używać bezwzględnego hiperłącza podczas tworzenia łącza do dokumentu, który
nie jest zawarty w tym samym pliku lub którego ścieżka względna nie jest znana.
Przykładowo należy użyć hiperłącza bezwzględnego do utworzenia łącza z rysunkiem
znajdującym się na innym dysku sieciowym. Jeżeli pliki, do których odwołują się hiperłącze
bezwzględne, zostaną przeniesione do innego katalogu, wówczas edycja ścieżek tych
hiperłączy może być czasochłonna.
Aby utworzyć hiperłącze bezwzględne do innego pliku

1 W obszarze graficznym wybierz jeden lub kilka obiektów, aby dołączyć do nich
hiperłącze.
2 Kliknij kartę Wstaw ➤ panel Dane ➤ Hiperłącze.

■ W wycinku Podaj nazwę pliku lub strony WWW, podaj ścieżkę i nazwę pliku, z
którym zostanie powiązane hiperłącze.
■ Kliknij przycisk Plik. Zlokalizuj plik, z którym zostanie powiązane hiperłącze.

Wybierz przycisk Otwórz.
4 (Opcjonalnie) Jeśli jest tworzone hiperłącze do rysunku, należy wybrać Cel, aby
określić nazwane miejsce w rysunku, do którego będzie odwoływało się tworzone
hiperłącze i:
■ Wybierz nazwane miejsce.
■ Kliknij przycisk OK.
5 (Dodatkowo) Wprowadź opis dla hiperłącza w polu Tekst do pokazania.

Tworzenie hiperłącza do nazwanego położenia
1 Tworzenie hiperłącza (zobacz Aby utworzyć hiperłącze bezwzględne do innego pliku
na stronie 1474).
3 Wybierz obiekt graficzny, z którym skojarzone jest hiperłącze.
4 W okienku Podaj nazwę pliku lub strony, wprowadź znak hash (#) po nazwie pliku,
do którego zostanie dołączone hiperłącze, a następnie podaj nazwane miejsce. Nie
należy wprowadzać spacji między nazwą pliku, do którego odnosi się hiperłącze
znakiem hash (#) i nazwanym miejscem.
Aby dokonać edycji hiperłącza dołączonego do obiektu graficznego
2 W obszarze rysunkowym wybierz jeden lub więcej obiektów graficznych, które używają
tego samego hiperłącza.
3 W oknie dialogowym Edycja hiperłącza podaj nowe wartości. Kliknij przycisk OK.
Aby usunąć hiperłącze z obiektu graficznego

4 Kliknij opcję Usuń Hiperłącze. Kliknij przycisk OK.
Aby otworzyć plik skojarzony z określonym hiperłączem

1 W obszarze rysunkowym wybierz obiekt graficzny z ustalonym hiperłączem.

2 Do rozwiązania łącza użyj jednej z poniższych metod:
■ Naciśnij i przytrzymaj klawisz CTRL i kliknij.
■ Kliknij prawym przyciskiem myszy. Kliknij polecenie Hiperłącze. Wybierz nazwę

hiperłącza. Każde hiperłącze posiada opis albo pełen URL do odpowiedniego
pliku.
UWAGA Jeśli wyświetlanie kursora hiperłącza zostało wyłączone, opcje hiperłącza

nie są dostępne w menu skrótów. Kursor hiperłącza, etykiety narzędzi i menu
skrótów można włączyć w oknie dialogowym Opcje na karcie Parametry
użytkownika. Aby było możliwe otwarcie plików skojarzonych z hiperłączami,
zmienna systemowa PICKFIRST musi mieć wartość 1.
Aby włączyć i wyłączyć wyświetlanie kursora hiperłącza

1 Kliknij menu aplikacji ➤ przycisk Opcje.
2 W oknie dialogowym Opcje na karcie Parametry użytkownika zaznacz lub wyczyść

opcje Wyświetl kursor hiperłącza, Etykieta narzędzi i Menu skrótów.
3 Kliknij przycisk Zastosuj lub OK.
Aby ustawić ścieżkę względną dla wszystkich hiperłączy w rysunku
1 Kliknij menu aplikacji ➤ Narzędzia rysunkowe ➤ Właściwości rysunku.
2 Na karcie Podsumowanie wprowadź względną ścieżkę w oknie dialogowym Adres

baz. hiperłącza.
Aby utworzyć względne hiperłącze
hiperłącze.
3 Podaj nazwę pliku, który zostanie dołączony w polu Podaj nazwę pliku lub strony
WWW.

Nie należy wprowadzać nazwy pliku ze ścieżką, gdyż zostanie utworzone hiperłącze
bezwzględne.
Polecenia
DOŁĄCZURL
ODŁĄCZURL
DWGWŁAŚCIWOŚCI
GOTOURL
HIPERŁĄCZE
HIPERŁĄCZEOPCJE
Steruje wyświetlaniem wskaźnika hiperłącza, etykiet narzędzi i menu skrótów.
OPCJE
Zmienne systemowe
HYPERLINKBASE
PICKFIRST

Stosowanie hiperłącza do tworzenia wiadomości e-mail
Zazwyczaj hiperłącza są używane w rysunku, aby skojarzyć obiekty graficzne ze związanymi
tematycznie dokumentami. W niektórych przypadkach może się jednak przydać wstawienie
hiperłącza, które po uaktywnieniu tworzy wiadomość e-mail.
Przykładowy projekt opracowywany jest przez kilku projektantów, odpowiedzialnych za
aktualizowanie w rysunku różnych komponentów. Po dodaniu do rysunku nowych
komponentów projektanci mogą dołączyć do nich hiperłącza zawierające ich adresy e-mail.
Jest to wygodny sposób identyfikowania autorów różnych komponentów rysunku, jak
również przesyłania pod odpowiedni adres wiadomości związanych z opracowywanym
projektem.
Aby utworzyć hiperłącze z adresem e-mail

hiperłącze.
2 Kliknij kartę Bloki i odniesienia ➤ panel Dane ➤ Hiperłącze.
3 W oknie dialogowym Wstaw hiperłącze, pod opcją Łącze do, kliknij Adres e-mail.
4 W polu Adres e-mail podaj adres odbiorcy.
5 (Dodatkowo) W polu Temat podaj temat wiadomości.

Po otwarciu hiperłącza z adresem e-mail domyślna aplikacja obsługująca pocztę
elektroniczną utworzy nową wiadomość o określonym adresie i temacie (jeśli
określono). Użytkownik może następnie wpisać tekst wiadomości i wysłać ją pocztą
elektroniczną.
Polecenia
HIPERŁĄCZE
Zmienne systemowe
PICKFIRST

Używanie hiperłączy w blokach
Hiperłącza mogą być skojarzone z blokami, obejmując zagnieżdżone w tych blokach obiekty.
Jeżeli bloki zawierają jakiekolwiek względne hiperłącza, po wstawieniu bloków do rysunku
połączenia te przyjmują względną ścieżkę podstawową bieżącego rysunku.
Po wskazaniu w obszarze rysunkowym elementu bloku, który zawiera kilka hiperłączy,
dostępne połączenia zostaną wyświetlone w menu skrótów Hiperłącze. Użytkownik może
uaktywnić dowolne hiperłącze skojarzone z wybranym elementem bloku oraz zmodyfikować
lub usunąć hiperłącze skojarzone ze szczególnym wystąpieniem bloku.
Przypuśćmy, że użytkownik posiada blok, który zawiera linię i okrąg. Linia posiada
hiperłącze o nazwie linia, a okrąg posiada hiperłącze o nazwie okrąg. Ten konkretny blok
posiada hiperłącza o nazwie blok, które zostało dołączone po wstawieniu bloku. Po wybraniu
elementu bloku użytkownik może otworzyć hiperłącze skojarzone z tym elementem lub
dowolne hiperłącze skojarzone z tym właśnie wystąpieniem bloku. Jeśli na przykład zostanie
wybrana linia, można otworzyć hiperłącze linia lub hiperłącze blok. Jeżeli wybranym
elementem bloku będzie okrąg, można otworzyć połączenie okrąg lub połączenie blok. W
obu przypadkach można edytować lub odłączać tylko hiperłącze blok skojarzone z tym
właśnie wystąpieniem bloku.
Aby zmodyfikować lub usunąć zagnieżdżone w bloku hiperłącza, trzeba najpierw rozbić
blok.
Aby otworzyć plik skojarzony z hiperłączem zawartym w bloku

1 W obszarze rysunkowym wskaż blok z dołączonymi hiperłączami.


pliku.
Polecenia
DOŁĄCZURL
ODŁĄCZURL
Używanie hiperłączy w blokach | 1479

GOTOURL
HIPERŁĄCZE
Stosowanie hiperłącza do tworzenia nowego rysunku

Hiperłącza mogą być skojarzone z plikami szablonów rysunków, aby można było szybko
rozpoczynać nowe rysunki.
Po uaktywnieniu hiperłącza, które wskazuje plik szablonu rysunkowego (DWT), powstanie
nowy plik rysunkowy w oparciu o ten szablon; bieżący plik szablonu nie zostanie otwarty.
Jest to wygodny sposób tworzenia zestawu znormalizowanych szablonów rysunkowych, z
których może korzystać cały zespół projektowy. Ponieważ uruchamianie plików szablonów
przez hiperłącze powoduje otwarcie nowego rysunku, nie ma ryzyka przypadkowego
zastąpienia oryginalnego szablonu.
Aby otworzyć plik szablonu rysunku (DWT) skojarzony z hiperłączem

1 W obszarze graficznym wybierz obiekt graficzny z dołączonym hiperłączem, które
odwołuje się do pliku DWT.


pliku.
Zostanie otwarty nowy rysunek oparty na połączonym pliku DWT.
UWAGA Jeśli wyświetlanie kursora hiperłącza zostało wyłączone, opcje hiperłącza

nie są dostępne w menu skrótów. Kursor hiperłącza, etykiety narzędzi i menu
skrótów można włączyć w oknie dialogowym Opcje na karcie Parametry
użytkownika.

Polecenia
GOTOURL
HIPERŁĄCZE
Zmienne systemowe
PICKFIRST
Praca z plikami rysunków przez Internet

Użytkownik może otwierać i zapisywać rysunki w określonym miejscu w Internecie, dołączać
rysunki przechowywane w Internecie w postaci odniesień zewnętrznych, używać funkcji
i-drop do wstawiania bloków przez przeciąganie rysunków ze strony WWW, tworzyć pakiet
przekazu z rysunkami, który automatycznie zawiera wszystkie powiązane z nim pliki, jak
również edytować pliki przez Internet za pomocą aplikacji AutoCAD WS.
Otwieranie i zapisywanie plików rysunków z internetu

Polecenia wejścia i wyjścia pliku rozpoznają poprawną ścieżkę URL (Uniform Resource
Locator) do pliku DWG.
Można użyć programu AutoCAD LT do otwierania i zapisywania plików z Internetu.
Polecenia programu AutoCAD LT dla plików wejścia/wyjścia (OTWÓRZ, EKSPORT itd.)
rozpoznają każdą prawidłową ścieżkę URL do pliku programu AutoCAD LT. Wybrany
przez użytkownika plik rysunku zostanie pobrany i otwarty obszarze rysunku programu
AutoCAD LT. Następnie rysunek można edytować i zapisać, zarówno lokalnie, jak i pod
dowolnym adresem internetowym lub intranetowym, do którego użytkownik posiada
wymagane prawa dostępu.
Gdy użytkownik zna ścieżkę URL położenia pliku, który zamierza otworzyć, może
wprowadzić ją bezpośrednio w oknie dialogowym Wybierz plik. W oknie dialogowym
Wybierz plik można także przeglądać zdefiniowane serwery FTP lub foldery WWW.
Za pomocą okna dialogowego Przeglądaj sieć WWW można przejść do lokalizacji
Internetowej, w której jest zapisany plik, lub uzyskać dostęp do stron współpracy projektowej
Praca z plikami rysunków przez Internet | 1481

® ®
w witrynie Autodesk Buzzsaw za pomocą ikony Buzzsaw na liście Wybierz plik lub w
oknie dialogowym Zapisz rysunek jako.
Korzystanie z okna dialogowego Przeglądaj sieć WWW

Za pomocą okna dialogowego Przeglądaj sieć WWW użytkownik może szybko zlokalizować
miejsce w Internecie w celu otwarcia lub zapisania pliku. Użytkownik może określić
domyślne miejsce w Internecie, które będzie wczytywane przy każdym otwarciu okna
dialogowego Przeglądaj sieć WWW. Stosowanie okna dialogowego Przeglądaj sieć WWW
jest szczególnie pomocne, jeżeli użytkownik nie zna poprawnego adresu URL lub jeżeli
chce uniknąć wprowadzania długiego adresu URL przy każdym dostępie do danej lokalizacji.
Aby otworzyć plik rysunku z Internetu przez podanie adresu URL

2 W oknie Wybierz plik wprowadź URL do pliku w pozycji Nazwa pliku. Kliknij przycisk
Otwórz.
Użytkownik musi wpisać protokół transmisji (na przykład http:// lub ftp://)
i rozszerzenie pliku (na przykład .dwg lub .dwt), który zamierza otworzyć.
Aby otworzyć plik rysunku z Internetu przez przeglądanie serwera FTP

2 W oknie dialogowym Wybierz plik kliknij polecenie Narzędzia ➤ Dodaj/Zmień

adresy FTP.
3 W oknie dialogowym Dodaj/Zmień adresy FTP, w polu Nazwa strony FTP wprowadź
nazwę serwera FTP (na przykład ftp.autodesk.com).
4 W polu Zaloguj się jako wybierz jedną z następujących opcji:

■ Anonim. Użytkownik jest anonimowo zalogowany na stronie FTP. Jeśli serwer
FTP nie zezwala na zalogowanie się jako anonimowy użytkownik, należy wybrać
Użytkownik i podać poprawną nazwę użytkownika.
■ Użytkownik. Rejestruje użytkownika na stronie FTP pod określoną nazwą.
5 Wprowadź hasło, jeśli wymaga tego strona FTP.
6 Kliknij polecenie Dodaj. Kliknij przycisk OK.
7 W oknie dialogowym Wybierz plik, wybierz FTP z listy miejsca.
8 Kliknij dwukrotnie wybraną stronę FTP i wybierz plik.

Aby otworzyć plik rysunku z Internetu przez przeglądanie folderu sieciowego
2 W oknie dialogowym Wybierz plik, pod opcją Szukaj w, wybierz Foldery sieciowe
®
(lub Moje miejsca sieciowe, w zależności od używanej wersji systemu Microsoft
®
Windows ).
3 Kliknij dwukrotnie jeden z folderów sieciowych i wybierz plik.

Nowe foldery sieciowe tworzyć można w programie Eksplorator Windows. Można
zapytać administratora systemu lub zajrzeć do pomocy Eksploratora Windows, aby
uzyskać więcej informacji na temat folderów WWW.
Aby zapisać plik rysunku w Internecie przez podanie adresu URL

2 W okienku Nazwa pliku wprowadź URL.

Użytkownik musi podać protokół transmisji (na przykład ftp:// lub http://)
i rozszerzenie pliku (na przykład dwg lub dwt), który zamierza zapisać. Aby zapisywać
pliki pod określonym adresem, użytkownik musi posiadać prawa dostępu.
3 Z listy Pliki typu wybierz format pliku. Kliknij przycisk Zapisz.
Aby zapisać plik rysunku w Internecie przez przeglądanie serwera FTP

2 W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako wybierz opcję FTP z listy Miejsca.
Jeśli serwer FTP nie został dodany do dostępnych lokalizacji FTP, należy kliknąć
opcję Narzędzia ➤ Dodaj/zmień adresy FTP i określić adres FTP.
3 Kliknij dwukrotnie na wybraną stronę FTP i wybierz plik.
4 Z listy Pliki typu wybierz format pliku. Kliknij przycisk Zapisz.
Zapisywanie pliku w sieci Internet przez przeglądanie folderu sieciowego

2 W oknie dialogowym Wybierz plik, pod opcją Szukaj w, wybierz Foldery sieciowe
(lub Moje miejsca sieciowe, w zależności od używanej wersji systemu Windows).
3 Kliknij dwukrotnie jeden z folderów sieciowych.
Otwieranie i zapisywanie plików rysunków z internetu | 1483

Nowe foldery sieciowe tworzyć można w programie Eksplorator Windows. Można
zapytać administratora systemu lub zajrzeć do pomocy Eksploratora Windows, aby
uzyskać więcej informacji na temat folderów WWW.
4 Określ nazwę pliku i z listy Pliki typu wybierz format pliku.

Aby zapisywać pliki pod określonym adresem, użytkownik musi posiadać prawa
dostępu.
Aby określić domyślny adres internetowy używany w oknie dialogowym

Przeglądaj sieć WWW
2 Na karcie Pliki kliknij znak plus obok pozycji Nazwy plików pomocy i innych.
3 Wybierz opcję Domyślny adres internetowy. Kliknij przycisk Przeglądaj.
4 W oknie dialogowym Wybierz plik wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Wprowadź URL w adresie internetowym. Kliknij przycisk Otwórz.
■ Kliknij przycisk Przeglądaj sieć WWW i wprowadź adres internetowy w polu

Szukaj w.
Otwieranie pliku z sieci Internet za pomocą okna dialogowego Przeglądaj

sieć WWW
2 Kliknij przycisk Przeglądaj sieć WWW.

Wiele połączeń internetowych wymaga podania poprawnej nazwy użytkownika i
hasła przed uzyskaniem dostępu do Internetu AutoCAD LT wyświetla monity
pozwalające wprowadzić te dane.
3 W oknie dialogowym Przeglądaj sieć WWW wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Wskaż połączenie hipertekstowe na wyświetlonej stronie HTML.
■ W okienku Szukaj w wprowadź pełny lub częściowy adres URL, a następnie

naciśnij klawisz ENTER.
4 Powtarzaj punkt 3 procedury, aż zostanie odnaleziony plik, który ma być otwarty.

Zapisywanie pliku w sieci Internet za pomocą okna dialogowego Przeglądaj
sieć WWW
2 Kliknij przycisk Przeglądaj sieć WWW.

Wiele połączeń internetowych wymaga podania poprawnej nazwy użytkownika i
hasła przed uzyskaniem dostępu do Internetu AutoCAD LT wyświetla monity
pozwalające wprowadzić te dane.
3 W oknie dialogowym Przeglądaj sieć WWW wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Wskaż połączenie hipertekstowe na wyświetlonej stronie HTML.
■ W okienku Szukaj w wprowadź pełny lub częściowy adres URL, a następnie

naciśnij klawisz ENTER.
4 Powtórz procedurę opisaną w punkcie 3 aż do zlokalizowania adresu, pod którym

ma zostać zapisany plik.
Polecenia
EKSPORT
HIPERŁĄCZE
OTWÓRZ
Udostępnianie plików rysunku użytkownikom w innych krajach

Poczynając od produktów opartych na programie AutoCAD 2007, w plikach rysunków i
większości plików skojarzonych z plikami rysunków używany jest standard Unicode. Dzięki
temu oprócz wierności wizualnej zachowywana jest integralność danych zawierających
znaki międzynarodowe podczas zapisywania i otwierania plików rysunku.
Udostępnianie plików rysunku użytkownikom w innych krajach | 1485

UWAGA Programy AutoCAD 2006, AutoCAD LT 2006 i wcześniejsze wersje nie
obsługiwały standardu Unicode. W przypadku udostępniania rysunków do wykorzystania
we wcześniejszych wersjach programu, nieobsługujących znaków Unicode, należy
używać znaków ASCII, aby zapewnić zgodność zapisywanych plików, wstawianych
odnośników i określonych ścieżek folderów.
Omówienie standardu Unicode

Wszystkie znaki są przetwarzane numerycznie przez system operacyjny komputera, który
każdemu znakowi przypisuje liczbę. W przeszłości używano różnych systemów kodowania
liczbowego i często były one ze sobą w konflikcie. Z tego powodu systemy operacyjne i
aplikacje używały stron kodowych z określonym zestawem znaków i numerowania
przypisanych do kraju lub regionu.
Aby ułatwić uzyskiwanie zgodności międzynarodowej, większość czołowych firm
informatycznych przyjęła standard Unicode, opracowany przez konsorcjum Unicode
Consortium.
Wpływ na plik rysunku

Znaki właściwe dla danego języka mogą być używane w nazwach plików i tekście wewnątrz
plików rysunków lub plików z nimi skojarzonych. Oto typowe przykłady:
■ Nazwy plików rysunków
■ Nazwy ścieżek folderów
■ Nazwy obiektów, takich jak warstwy i bloki w rysunku
■ Nazwy plików wzorów linii i kreskowania oraz ich zawartość
■ Tekst używany w uwagach i wymiarach w rysunku
■ Pliki znaczników DWF lub DWFx
Oznacza to, że rysunek można otworzyć, pracować z nim i zapisać go na całym świecie,
niezależnie od znaków właściwych dla języka. Jednym wymaganiem jest wcześniejsze
zainstalowanie odpowiedniego pakietu języka.
Podczas zapisywania plików tekstowych, takich jak rodzaje linii (LIN), wzory kreskowania
(PAT) i skrypty (SCR) za pomocą aplikacji takiej jak Notatnik, aby zapewnić zgodność,
zaleca się określenie kodowania Unicode u dołu okna dialogowego Zapisz jako.
Ograniczenia
Większość międzynarodowych projektów rysunków można zakończyć w bieżącym
środowisku produktu. Jest jednak kilka typów plików i funkcji, które jeszcze nie są

obsługiwane między krajami i regionami, gdzie używa się różnych stron kodowych systemu
Windows. Do takich funkcji należą:
■ eTransmit
■ Zgodność z produktami nieobsługującymi standardu Unicode plików i danych

poddanych konwersji zwrotnej
■ Atrybuty bloku
UWAGA Nadal można używać funkcji eTransmit do przekazywania pakietów

transmitowanych do krajów i regionów używających tej samej strony kodowej.
Polecenia
OTWÓRZ
ZAPISZ
NZAPISZ
Zmienne systemowe
TEXTOUTPUTFILEFORMAT
Udostępnia opcje formatu Unicode dla plików dziennika.
Dostęp Buzzsaw dla współpracy projektowej

Za pomocą programu Autodesk® Buzzsaw® można zapisywać dokumenty znajdujące się w
witrynie Buzzsaw, a także zarządzać nimi i udostępniać je.
Buzzsaw jest bezpiecznym internetowym serwisem współpracy projektowej, którego
użytkownicy znajdujący się w różnych miejscach mogą przesyłać pliki do i uzyskiwać pliki
z centralnego miejsca. Istnieje możliwość zapisywania plików, przesyłania zbiorów przekazu
oraz publikowania arkuszy w Buzzsaw.
Można uzyskać 30-dniową próbną subskrypcję, wykonując procedurę uzyskania dostępu
do programu Buzzsaw lub za pośrednictwem witryny firmy Autodesk. Subskrypcja Buzzsaw
Dostęp Buzzsaw dla współpracy projektowej | 1487

obejmuje licencje dla użytkownika umożliwiające dostęp do Buzzsaw. Po zaproszeniu
konsultantów i dostawców do witryny oprogramowanie Buzzsaw zostanie pobrane
automatycznie.
Przygotowanie do używania Buzzsaw

Aby korzystać z usługi Buzzsaw, trzeba mieć konto projektowe lub uzyskać dostęp do
strony użytkownika Buzzsaw. Użytkownik dostarcza z Buzzsaw URL, nazwę użytkownika
oraz hasło umożliwiające zalogowanie się, dostęp oraz przesyłanie plików.
Korzystanie z Buzzsaw
Istnieje możliwość dostępu do Buzzsaw z kilku standardowych okien dialogowych wyboru
plików (takich jak Nowy lub Otwórz). Ikona Buzzsaw wyświetlana na liście Miejsca
umożliwia szybki dostęp do serwisu.
Za pomocą usługi eTransmit do witryny Buzzsaw można przesłać zestaw przekazu plików
DWG.
Przed zastosowaniem Buzzsaw do współpracy projektowej należy skonfigurować
odpowiednie skróty, aby szybko uzyskać dostęp do najczęściej używanych witryn. Za
pomocą ikony Buzzsaw na liście Miejsca można zdefiniować skrót do istniejącej witryny
współpracy projektowej z listy lub utworzyć nowy skrót za pomocą Dodaj skrót do lokalizacji
Buzzsaw.
Można kliknąć prawym przyciskiem myszy w obszarze Położenie okna dialogowego
obsługującego usługę Buzzsaw, aby wyświetlić menu skrótów z opcjami dodawania
lokalizacji Autodesk Buzzsaw oraz zarządzania nimi i usuwania ich. Zmiany wprowadzone
w lokalizacji są zapisywane w rejestrze.
Aby po raz pierwszy uzyskać dostęp do strony Buzzsaw

1 W oknie dialogowym do wybierania plików, takim jak okno dialogowe Wybierz plik,
na liście Miejsca kliknij ikonę Buzzsaw.
UWAGA Przy pierwszym wybraniu Buzzsaw uruchomiony zostanie Internet

Explorer i wyświetlona strona internetowa Autodesk Buzzsaw.
Skróty lokalizacji Buzzsaw wyświetlane są w oknie dialogowym Szukaj w.
2 Kliknij dwukrotnie Dodaj skrót do lokalizacji Buzzsaw.
3 W oknie dialogowym Logowanie do strony Buzzsaw w polu Strona Buzzsaw wprowadź

nazwę lokalizacji strony Buzzsaw, aby uzyskać do niej dostęp.
4 W polu Login, Nazwa użytkownika Buzzsaw wprowadź nazwę użytkownika.

Nazwa ta dostarczana jest przez osobę udzielającą dostępu do strony Buzzsaw.

5 W oknie dialogowym Hasło wprowadź hasło. Kliknij przycisk OK.
AutoCAD LT sprawdza, czy użytkownik posiada dostęp do strony. Po uzyskaniu
dostępu wyświetlane jest okno Utwórz skrót do lokalizacji Buzzsaw. W przeciwnym
razie wyświetlany jest komunikat o błędzie.
UWAGA Zaznacz pole wyboru Zapisz nazwę użytkownika i hasło, aby zachować
nazwę użytkownika i hasło w celu użycia ich w przyszłości.
6 W oknie dialogowym Utwórz skrót do lokalizacji Buzzsaw w polu Wybierz folder

Buzzsaw, projekt lub zestaw dokumentów, kliknij przycisk Przeglądaj.
7 W oknie dialogowym Wybierz lokalizację Buzzsaw wybierz projekt lub folder, aby
uzyskać do nich dostęp. Kliknij przycisk OK.
W oknie Wybierz folder Buzzsaw, projekt lub zestaw dokumentów wyświetlana jest
ścieżka.
8 W polu Podaj nazwę dla tego skrótu lokalizacji Buzzsaw wprowadź nazwę skrótu.
Ponownie wyświetlone zostanie okno dialogowe Wybieranie plików; skrót został
utworzony. Aby uzyskać dostęp do lokalizacji określonej skrótem, należy dwukrotnie
kliknąć skrót. Można utworzyć dowolną liczbę skrótów Buzzsaw.
Aby uzyskać dostęp do strony Buzzsaw

1 W oknie dialogowym do wybierania plików obsługiwanych przez Buzzsaw na liście
Miejsca kliknij ikonę Buzzsaw.
W oknie Szukaj w wyświetlane są wszystkie skonfigurowane skróty Buzzsaw.
2 Kliknij dwukrotnie skrót Buzzsaw.

Jeśli użytkownik nie jest zalogowany do strony, wyświetlone zostanie okno dialogowe
Logowanie do Buzzsaw. Po zalogowaniu użytkownik przejdzie do lokalizacji
zdefiniowanej skrótem.
Aby dodać skrót do lokalizacji Buzzsaw

1 W oknie dialogowym do wybierania plików obsługiwanych przez Buzzsaw, na liście
2 Kliknij prawym przyciskiem myszy skrót Buzzsaw. Kliknij opcję Dodaj skrót do
lokalizacji Buzzsaw.

3 W oknie dialogowym Logowanie do strony Buzzsaw w polu Strona Buzzsaw wybierz
lokalizację strony Buzzsaw, aby uzyskać do niej dostęp.
4 W razie potrzeby w polu Login, Nazwa użytkownika Buzzsaw wprowadź nazwę

użytkownika.
(Nazwa użytkownika dostarczana jest przez osobę udzielającą dostępu do strony
Buzzsaw).
5 W polu Login, Hasło wprowadź hasło. Kliknij przycisk OK.
UWAGA Zaznacz pole Zapisz nazwę użytkownika i hasło, aby zachować nazwę
użytkownika i hasło w komputerze do użycia w przyszłości.
6 W oknie dialogowym Utwórz skrót do lokalizacji Buzzsaw w polu Wybierz folder

Buzzsaw, projekt lub zestaw dokumentów, kliknij przycisk Przeglądaj, aby wybrać
lokalizację projektu lub folderu.
7 W drzewie katalogowym w oknie dialogowym Wybierz lokalizację Buzzsaw kliknij

nazwę strony, aby przejrzeć zawartość i przejść do projektu lub folderu. Kliknij przycisk
OK.
W oknie Utwórz skrót do lokalizacji Buzzsaw w polu Wybierz folder Buzzsaw, projekt
lub zestaw dokumentów wyświetlana jest ścieżka.
8 W polu Podaj nazwę dla tego skrótu lokalizacji Buzzsaw wprowadź nazwę. Kliknij
przycisk OK.
Ta nazwa folderu zostanie dodana do listy stron w oknie dialogowym nawigacji.
Aby zmienić nazwę skrótu lokalizacji Buzzsaw

2 Kliknij prawym przyciskiem myszy skrót Buzzsaw. Kliknij polecenie Edytuj skróty
3 W oknie dialogowym Skróty lokalizacji Buzzsaw wybierz skrót. Kliknij polecenie

Zmień nazwę.
4 Podaj nową nazwę skrótu lokalizacji Buzzsaw. Kliknij przycisk Zamknij.

Aby zmodyfikować skrót lokalizacji Buzzsaw
3 W oknie dialogowym Skróty lokalizacji Buzzsaw wybierz skrót. Kliknij przycisk

Zmień.
4 W oknie dialogowym Logowanie do strony Buzzsaw kliknij loguj do strony Buzzsaw.
5 W oknie dialogowym Edytuj skrót lokalizacji Buzzsaw zmień lokalizację lub nazwę
skrótu.
6 Kliknij przycisk OK. Kliknij przycisk Zamknij.
Aby usunąć skrót lokalizacji Buzzsaw

3 W oknie dialogowym Skróty lokalizacji Buzzsaw wybierz skrót. Kliknij przycisk Usuń.
Usunięty zostanie wybrany skrót.
Aby zapisać pliki otwarte na stronie Buzzsaw na innej stronie Buzzsaw

1 Kliknij menu Plik ➤ Zapisz.
2 W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako w polu Nazwa pliku wyświetlana jest cała
ścieżka pliku rysunku. Kliknij przycisk Zapisz.
Aby zapisać plik otwarty poza Buzzsaw na stronie Buzzsaw

2 W oknie dialogowym Zapisz rysunek jako na liście Miejsca kliknij ikonę Buzzsaw.
3 Kliknij dwukrotnie istniejący skrót lub utwórz nowy skrót.

UWAGA Jeśli użytkownik nie jest zalogowany do strony, wyświetlone zostanie
okno dialogowe Logowanie do Buzzsaw. Po zalogowaniu użytkownik przejdzie
do lokalizacji zdefiniowanej skrótem.
4 Wprowadź nazwę pliku i kliknij przycisk Zapisz.
Aby wysłać zestaw przekazu do Buzzsaw
1 Kliknij kartę Wyjście ➤ panel Wyślij ➤ eTransmit.
2 W oknie dialogowym Utwórz przekaz kliknij przycisk OK.
3 W oknie dialogowym Określ plik Zip na liście Miejsca kliknij ikonę Buzzsaw.
Skróty lokalizacji Buzzsaw wyświetlane są w oknie Zapisz w. Istniejące skróty Buzzsaw
wyświetlane są w kolumnie Miejsca.


Utworzony zostanie pakiet przekazu.
Aby opublikować pliki w Buzzsaw

1 W rysunku kliknij menu Plik ➤ Opublikuj.
2 W oknie dialogowym Opublikuj w polu Opublikuj w wybierz jedną z poniższych

opcji i kliknij Opcje publikowania.
■ Nazwane plotery w ustawieniach strony
■ Format DWF (plik DWF lub DWFx)
3 W oknie dialogowym Opcje publikowania w polu Domyślna Lokalizacja wyjściowa

kliknij opcję Lokalizacja. Kliknij przycisk [...].
4 W oknie Wybierz folder dla wygenerowanych plików, na liście Miejsca kliknij ikonę
Buzzsaw.


6 Kliknij przycisk Wybierz.
7 W oknie dialogowym Opcje publikowania kliknij przycisk OK.
8 W oknie dialogowym Opublikuj kliknij przycisk Opublikuj.
9 W oknie dialogowym Określ plik DWF kliknij przycisk Wybierz.

Spowoduje to rozpoczęcie publikowania. Okno statusu informuje o zakończeniu
publikowania.
Polecenia
OTWÓRZ
Zastosowanie programu AutoCAD WS do współpracy nad plikami

rysunków
Za pomocą programu AutoCAD® WS można udostępniać oraz edytować rysunki programu
AutoCAD w sieci WWW i zarządzać nimi.
AutoCAD WS jest aplikacją, która współdziała bezpośrednio z programem AutoCAD.
Zmiany wprowadzone do lokalnych rysunków programu AutoCAD są synchronizowane
z kopiami w Internecie, które zostały zapisane na serwerze AutoCAD WS.
Edytor AutoCAD WS umożliwia dostęp do kopii przechowywanych w Internecie i ich
edycję z dowolnego komputera z przeglądarką WWW. Nad tym samym plikiem rysunku
przechowywanym w Internecie może w czasie rzeczywistym pracować wielu użytkowników.
Dostęp do rysunków i udostępnianie ich w programie AutoCAD WS

Zaloguj się do konta w programie AutoCAD WS w celu uzyskania dostępu do przesłanych
plików i zarządzania nimi na dowolnym komputerze z przeglądarką WWW i dostępem
do Internetu.
Zastosowanie programu AutoCAD WS do współpracy nad plikami rysunków | 1493

Udostępniaj rysunki i inne pliki przez Internet innym użytkownikom. Użytkownicy mogą
wyświetlać, edytować lub pobierać udostępnione rysunki bez konieczności instalowania
oprogramowania CAD lub przeglądarki plików DWG. Mogą one także pobierać inne
udostępnione pliki, na przykład pliki PDF, ZIP, obrazy rastrowe i inne.
Praca grupowa w czasie rzeczywistym

Po udostępnieniu bieżącego rysunku można rozpocząć pracę grupową z innymi
użytkownikami w czasie rzeczywistym; wystarczy ich zaprosić. Dzięki temu rysunki można
równocześnie wyświetlać i edytować.
Użycie osi czasu

Na osi czasu można śledzić historię rysunku przechowywanego w Internecie. Korzystając
z osi czasu, można przeglądać poprzednie wersje rysunku, również te powstałe w wyniku
pracy grupowej w czasie rzeczywistym. Wyświetlane są wszystkie komentarze wprowadzone
w trakcie pracy nad rysunkiem.
Podczas przeglądania poprzednich wersji rysunku nie można wprowadzać zmian. Zapisz
kopię rysunku, aby kontynuować pracę nad wybraną wersją.
Aby uzyskać dodatkowe informacje i ćwiczenia zawierające opis korzystania z programu
AutoCAD WS, zobacz stronę WWW programu AutoCAD WS.
Automatyczne przesyłanie rysunków i plików
■ Kliknij kolejno kartę Online ➤ panel Przekaż ➤ Przekaż.

Do usługi programu AutoCAD WS przechowywania w Internecie zostaną wysłane:
bieżący rysunek i wszystkie powiązane odniesienia zewnętrzne (odnośniki zewnętrzne,
obrazy i podkładania), czcionki oraz pliki arkuszy stylów.
Domyślnie pliki te są automatycznie przesyłane każdorazowo podczas zapisywania
rysunku.
Przesyłanie wybranych plików
1 Kliknij kolejno kartę Online ➤ panel Przekaż ➤ Wyślij wiele plików.
2 W oknie dialogowym Wybierz pliki do przesłania wybierz pliki do przekazania.

Przesyłać można pliki dowolnego typu, takie jak rysunki AutoCAD (DWG lub DXF),
dokumenty PDF albo pliki pakietu Microsoft Office.

Zarządzanie przesyłanymi plikami
1 Kliknij kolejno kartę Online ➤ panel Przekaż ➤ Zarządzaj wysyłaniem.
2 W oknie dialogowym Zarządzaj wysyłaniem wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ Zaznacz pole wyboru rysunku, aby wczytać najnowszą wersję rysunku i włączyć
wysyłanie automatyczne. Rysunek będzie wysyłany każdorazowo podczas
zapisywania.
■ Usuń zaznaczenie pola wyboru rysunku, aby anulować przesyłanie (jeśli jest w
toku) i wyłączyć wysyłanie automatyczne.
UWAGA Proces przesyłania można wstrzymać lub wznowić wyłącznie dla plików
rysunków.
3 Aby usunąć plik z listy, kliknij go prawym przyciskiem myszy, a następnie wybierz
polecenie Usuń z tej listy.
Otwieranie i edycja rysunków online
■ Kliknij kolejno kartę Online ➤ panel Zawartość ➤ Otwórz online.

Bieżący rysunek zostanie przesłany i otwarty w programie AutoCAD WS. Użyj narzędzi
dostępnych w trybie online do edycji rysunku i współpracy z innymi użytkownikami.
Wyświetlanie plików przechowywanych w Internecie w programie AutoCAD

WS
1 Kliknij kolejno kartę Online ➤ panel Zawartość ➤ Rysunki online.

Wszystkie rysunki i pliki są wyświetlone w sekcji rysunki w programie AutoCAD
WS.
2 Kliknij dwukrotnie plik rysunku, aby go otworzyć w edytorze programu AutoCAD

WS.
UWAGA W programie AutoCAD WS można otwierać tylko pliki rysunków. Aby otworzyć
inne pliki, należy je pobrać.
Wybieranie poprzedniej wersji bieżącego rysunku
1 Kliknij kolejno kartę Online ➤ panel Zawartość ➤ Oś czasu.
Zastosowanie programu AutoCAD WS do współpracy nad plikami rysunków | 1495

W oknie dialogowym Oś czasu są wyświetlane wszystkie poprzednie wersje kopii
internetowej bieżącego rysunku.
2 Znajdź odpowiednią wersję i kliknij jedną z następujących opcji:

■ Wyświetl w trybie online. Umożliwia otwarcie wybranej wersji rysunku w
programie AutoCAD WS.
■ Pobierz. Umożliwia zapisanie kopii wersji rysunku na dysku lokalnym.
Udostępnianie kopii internetowej bieżącego rysunku w programie AutoCAD

WS
1 Kliknij kolejno kartę Online ➤ panel Udostępnij ➤ Udostępnij rysunek.
2 W oknie dialogowym Udostępnij rysunek podaj adresy e-mail odbiorców lub wybierz
je z kontaktów w programie AutoCAD WS.
3 Zdefiniuj uprawnienia dostępu do każdego odbiorcy.
4 (Opcjonalne) Wprowadź komunikat, który ma być dołączany do powiadomienia

e-mail.
5 Kliknij przycisk Udostępnij.
Pobieranie adresu URL kopii internetowej bieżącego rysunku
1 Kliknij kolejno kartę Online ➤ panel Udostępnij ➤ Pobierz łącze.
2 W oknie dialogowym Pobierz łącze zaznacz pole wyboru Udostępnij łącze.
3 Zdefiniuj uprawnienia dostępu do każdego odbiorcy.
4 Kliknij opcję Kopiuj, aby skopiować łącze do schowka.
6 Wklej łącze do dowolnego edytora tekstu i udostępnij je innym.
Przeglądanie wiadomości
■ Kliknij kolejno kartę Online ➤ panel Udostępnij ➤ Komunikaty.

Wyświetlona zostanie sekcja komunikatów programu AutoCAD WS.

Polecenia
POBIERZŁĄCZE
Generuje URL do kopii online bieżącego rysunku AutoCAD WS.
ZARZĄDZAJPRZEK
Zarządza przekazywaniem plików przechowywanych na serwerze AutoCAD WS.
KOMUNIKATY
Wyświetla komunikaty z konta programu AutoCAD WS.
RYSUNKIONLINE
Otwiera program AutoCAD WS w przeglądarce internetowej i wyświetla dostępne pliki
online.
OTWÓRZONLINE
Otwiera edytor AutoCAD WS w przeglądarce internetowej i wyświetla kopię online
bieżącego rysunku w celu edycji i współużytkowania online.
UDOSTĘPNIJ
Udostępnia kopię online bieżącego rysunku na serwerze AutoCAD WS dla innych
użytkowników.
HISTWERSJI
Zapewnia dostęp do poprzednich wersji kopii online bieżącego rysunku na serwerze
AutoCAD WS.
PRZEKAŻ
Przekazuje bieżący rysunek na serwer AutoCAD WS i określa, czy zmiany mają być
przekazywane automatycznie.
PRZEKAŻPLIKI
Przekazuje wybrane pliki na serwer AutoCAD WS.
Praca z odnośnikami zewnętrznymi przez Internet

Do rysunków przechowywanych we własnym systemie użytkownik może dołączyć rysunki
w postaci odnośników przechowywanych zewnętrznie w Internecie lub intranecie.
Praca z odnośnikami zewnętrznymi przez Internet | 1497

Przykładowo, użytkownik może posiadać zbiór rysunków konstrukcyjnych, które będą
codziennie modyfikowane przez kilku konstruktorów. Rysunki te są przechowywane w
Internecie, w katalogu projektu. Użytkownik może umieścić na komputerze rysunek główny
i dołączać rysunki z Internetu do rysunku głównego jako odnośniki. Gdy którykolwiek z
tych rysunków zostanie zmodyfikowany, wprowadzone zmiany zostaną uwzględnione w
rysunku głównym po jego otwarciu. Jest to potężne narzędzie służące do tworzenia
dokładnych, bieżących rysunków złożonych, nad którymi może pracować grupa projektowa.
UWAGA Jeśli użytkownik korzysta z niezbyt szybkiego połączenia z Internetem lub

pracuje z rysunkiem głównym, który posiada wiele odnośników, pobieranie odnośników
może być czasochłonne.
Aby dołączyć odnośnik zewnętrzny do rysunku przechowywanego w

Internecie
2 W oknie dialogowym Wybierz plik odnośnika wykonaj jedną z poniższych czynności:

■ W wycinku Nazwa pliku wprowadź URL położenia pliku, który ma zostać
dołączony.
Użytkownik musi w adresie URL podać protokół transmisji (na przykład http://
lub ftp://).
■ Kliknij przycisk Przeglądaj sieć WWW, a następnie za pomocą okna dialogowego

Przeglądaj sieć WWW znajdź plik, który ma być dołączony.
Jeśli sieć lub dostawca usług internetowych wymaga nazwy użytkownika i hasła,
program wyświetla monity pozwalające wprowadzić te dane.
4 W oknie dialogowym Odnośnik kliknij przycisk OK.
5 Określ punkt wstawienia odnośnika zewnętrznego.
Polecenia
HIPERŁĄCZE

Pakowanie zestawu plików do transmisji internetowej
eTransmit umożliwia skompletowanie zestawu plików do transmisji internetowej. Pliki
rysunku w pakiecie przekazu automatycznie zawierają wszystkie powiązane i zależne pliki,
takie jak odnośniki i pliki czcionek.
Nagminnym problemem jest wysyłanie rysunków bez dołączania zależnych plików, np.
odnośników i czcionek tekstu. W niektórych przypadkach, jeśli powiązane pliki nie zostaną
dołączone, uniemożliwi to odbiorcy pracę z plikiem. W przypadku transmisji przez
eTransmit zależne pliki są załączane automatycznie w pakiecie przekazu, zmniejszając w
ten sposób możliwość popełnienia błędu.
Wybierz pliki do pakietu

Okno dialogowe Utwórz przekaz zawiera dwie karty. Karty te pozwalają przeglądać i
zmieniać pliki, które mają zostać uwzględnione w pakiecie przekazu.
■ Drzewo plików. Ta karta wyświetla listę plików. Każdy plik rysunku na liście można
rozwinąć lub zwinąć, aby wyświetlić wszystkie zależne pliki. Domyślnie pliki zależne
zostają automatycznie włączone w pakiet przekazu, chyba że użytkownik usunął ich
wybranie.
■ Tabela plików. Karta ta wyświetla tabelę plików, położenia folderów i szczegółowe

informacje o plikach. Każdy plik można zaznaczyć lub odznaczyć, zapewniając
najbardziej bezpośrednią kontrolę nas zawartością pakietu przekazu. Pliki nie są
automatycznie zaznaczane czy też odznaczane.
W poniższej tabeli podano listę typowych rodzajów plików, które są automatycznie

dodawane do pakietu przekazu. Z pakietu przekazu można wybrać lub usunąć dowolny
automatycznie dodany plik oraz dodać do niego ręcznie dowolne inne pliki.
Rodzaje plików dodawane automatycznie do pakietu przekazu.

Typ pliku Opis
*.dwg Główny plik rysunku oraz dołączone odnośniki
Różne rodzaje plików obrazu Pliki obrazów rastrowych dołączane

zewnętrznie do rysunku głównego lub do
rysunków wskazywanych przez odnośniki lub
jako część materiału
*.dgn Pliki DGN dołączane zewnętrznie do rysunku

głównego lub do rysunków wskazywanych
przez odnośniki.
Pakowanie zestawu plików do transmisji internetowej | 1499

Rodzaje plików dodawane automatycznie do pakietu przekazu.
Typ pliku Opis
*.dwf Pliki Web Format dołączane zewnętrznie do

rysunku głównego lub do rysunków wska-
zywanych przez odnośniki
*.dwfx Plik DWF z informacjami XPS, który jest

dołączony zewnętrznie do rysunku głównego
lub do zewnętrznego rysunku odniesienia
*.pdf Pliki PDF dołączane zewnętrznie do rysunku

głównego lub do rysunków wskazywanych
przez odnośniki
*.fmp Plik odwzorowania czcionek używany przez

lokalny edytor tekstu podczas pracy z ob-
iektami tekstu wielowierszowego.
*.ctb Pliki tabeli stylów wydruku zależnych od

koloru używane do sterowania wyglądem
obiektów w rysunkach zestawu przekazu
podczas drukowania
*.stb Pliki nazwanych tabel stylów wydruku

używane do sterowania wyglądem obiektów
w rysunkach zestawu przekazu podczas
drukowania
*.pc3 Pliki konfiguracji plotera używane do

sterowania ustawieniami urządzenia podczas
drukowania układów rysunków w zestawie
przekazu.
W poniższej tabeli podano listę typowych rodzajów plików, które nie są automatycznie
dodawane do pakietu przekazu. Wiele z tych plików zawiera informacje charakterystyczne
dla aplikacji działającej wraz z produktem lub zawiera informacje używane początkowo

do formatowania obiektów w rysunku i które nie są już potrzebne do poprawnego
wyświetlania rysunku po wysłaniu go do innego użytkownika.
Rodzaje plików nie dodawane automatycznie do pakietu przekazu

Typ pliku Opis
*.shx Skompilowane pliki kształtu używane do

stylów tekstu oraz złożonych rodzajów linii
*.ttf Pliki czcionek True Type używane w stylach

tekstu
*.pfa, *.pfb Pliki czcionek PostScript Type 1
*.pat Pliki wzorów kreskowań
*.lin Pliki definicji rodzajów linii
*.pmp Pliki parametrów modelu plotera używane

do przechowywania informacji o konfiguracji
charakterystycznych dla plotera, takich jak
niestandardowe rozmiary papieru
*.unt Plik przekształceń jednostek używany przez

program Kalkulator
Obiekty OLE (pliki dołączone) Obiekty OLE dołączone do plików w rysunku

nie są dołączane do pakietu przekazu
Załączanie instrukcji dla odbiorców

Plik raportu generowany jest automatycznie i zawiera listę plików w pakiecie przekazu.
Raport zawiera także instrukcje opisujące, co należy zrobić z plikami zależnymi rysunku,
takimi jak odnośniki i pliki czcionek, tak by mogły być użyte przez dołączone pliki rysunków.
Do raportu można także dodać własne uwagi.
Zachowywanie ustawień transmisji

Pakiet przekazu jest wysyłany wielokrotnie w trakcie realizacji projektu. Własność eTransmit
dostarcza metody do nazywania i zapisywania ustawień przekazu jako ustawienia przekazu.
Okno dialogowe Ustawienia przekazu wyświetla listę zachowanych ustawień przekazu do
wyboru za każdym razem, gdy dokonywana jest transmisja zbioru plików. Domyślne
ustawienia transmisji nazywają się Standardowe.

Wybieranie opcji transmisji
W ustawieniach transmisji dostępnych jest kilka opcji dla pakietu przekazu. Za pomocą
tych opcji można:
■ Zestawić pakiet przekazu w pliku ZIP, w samorozpakowującym się pliku EXE lub w
katalogu kopiowanym do określonego położenia.
■ Określić, czy struktura folderu plików transmitowanych ma być zorganizowana w

hierarchiczną strukturę, zapakowana do pojedynczego folderu lub skopiowana „tak
jak jest” na komputer odbiorcy. Jeśli miejscem przeznaczenia jest FTP lub HTTP pakiet
transmitowany używa opcji pojedynczego folderu.
■ Dodawać zabezpieczenie hasłem do pakietu transmisyjnego, automatycznie wiązać

odnośniki, ustawiać domyślny ploter na „żaden” oraz inne opcje.
Po utworzeniu pakietu transmitowanego można wysłać go w dane miejsce w internecie

lub wysłać do innych w załączniku poczty elektronicznej. W celu wysłania pakietu przekazu
za pomocą poczty elektronicznej można skorzystać z opcji w oknie dialogowym Modyfikuj
ustawienia przekazu, która powoduje automatyczne uruchomienie domyślnej aplikacji
poczty elektronicznej. Po utworzeniu pakietu przekazu pakiet i plik raportu przekazu są
automatycznie dołączone do nowego listu elektronicznego.
UWAGA Bez względu na to, jaka opcja struktury folderu została wybrana dla pakietu
przekazu, każda bezwzględna ścieżka plików zależnych jest konwertowana na ścieżkę
względną lub „brak ścieżki” po to, aby plik rysunku mógł zlokalizować pliki zależne.
W jaki sposób pakiety przekazu działają w programie AutoCAD LT lub

poprzednich wersjach programu AutoCAD
Po wysłaniu pakietów przekazu do różnych osób i organizacji w przekazy włączone zostaną
prawdopodobnie AutoCAD LT lub poprzednie wersje programów AutoCAD.
Można transmitować pakiety między użytkownikami różnych produktów bazujących na
programie AutoCAD i korzystać z eTransmit do konwertowania plików do kilku
poprzednich formatów pliku DWG. Ponadto pakiety przekazu utworzone w programie
AutoCAD 2005 i wersjach nowszych tego programu mogą zawierać zestawy arkuszy
niedostępne w programie AutoCAD LT ani we wcześniejszych wersjach programu
AutoCAD. Pliki w tych zestawach arkuszy nadal mogą być wysyłane do programu AutoCAD
LT i poprzednich wersji programu AutoCAD oraz przez nie odbierane, jeśli jednak
użytkownik potrzebuje bardziej wygodnej i zaawansowanej metody przesyłania plików,
najlepszym rozwiązaniem będzie użycie zestawów arkuszy w pakietach przekazu.
W przypadku konwersji rysunków do starszego formatu plików rysunku (formatu programu
AutoCAD LT 2007 lub wersji wcześniejszych) dla rysunków zawierających obiekty
przekraczające ograniczenia dotyczące wielkości dla dużych obiektów występujące w

starszym formacie będą zgłaszane błędy w oknie dialogowym Napotkano błąd
przekształcenia i nie zostaną one przekształcone.
Transmitowanie plików za granicę

Nazwy plików generowanych przez produkty oparte na programie AutoCAD (począwszy
od wersji AutoCAD LT 2007) są tworzone z użyciem standardów Unicode i mogą być
współdzielone między różnymi wersjami narodowymi. Jednak usługa eTransmit
wykorzystuje technologię WinZip do tworzenia pakietów przekazu. Ponieważ program
WinZip obecnie nie jest zgodny ze standardem Unicode, zaleca się wykorzystanie jednego
z następujących alternatywnych rozwiązań:
■ Transmitowanie pojedynczych plików.
■ Korzystając z usługi eTransmit, utwórz folder zawierający pliki przeznaczone do

transmisji i skopiuj ten folder na udostępniony serwer.
■ Spakuj pliki za pomocą komercyjnej aplikacji zgodnej ze standardem Unicode.
■ Przed użyciem usługi eTransmit upewnij się, że we wszystkich nazwach plików użyto
wartości szesnastkowych mniejszych niż 80.
Aby utworzyć pakiet przekazu w określonym folderze
1 Kliknij kolejno menu aplikacji ➤ Opublikuj ➤ eTransmit.
2 W oknie dialogowym Utwórz przekaz na karcie Drzewo plików lub Tabela plików
kliknij przycisk Dodaj plik.
3 (Opcjonalnie) W oknie dialogowym Dodaj plik do przekazu zlokalizuj i zaznacz pliki,

które mają zostać włączone. Kliknij przycisk Otwórz. Jeśli to konieczne, powtórz ten
krok dla dodatkowych plików.
4 W oknie dialogowym Utwórz przekaz kliknij w drzewie lub tabeli plików, aby
wyczyścić znaczniki poza plikami, które są przeznaczone do włączenia. Kliknij dowolny
węzeł pliku rysunku, aby go rozwinąć i wyświetlić zależne pliki.
5 Kliknij opcję Ustawienia przekazu. Kliknij przycisk Zmień.
6 W oknie dialogowym Modyfikuj ustawienia przekazu kliknij strzałkę, aby wyświetlić

listę w części Typ pakietu przekazu, a następnie wybierz Foldery (zbiór plików).
Dodatkowo należy określić dodatkowe żądane opcje transmisji.
7 W części Folder pliku transmitowanego kliknij przycisk Przeglądaj, aby określić

folder, w którym utworzony będzie pakiet przekazu. Zostanie wyświetlone standardowe
okno dialogowe, w którym można wybrać plik.

8 Zlokalizuj folder, w którym ma być utworzony pakiet przekazu. Kliknij przycisk
Otwórz.
9 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Modyfikuj ustawienia przekazu.
10 Kliknij przycisk Zamknij, aby zamknąć okno dialogowe Ustawienia przekazu.
11 (Opcjonalnie) W oknie dialogowym Utwórz przekaz, w obszarze dla uwag i opisów

podaj dodatkowy komentarz, który zostanie dodany do pliku raportu.
12 Kliknij przycisk OK, aby utworzyć pakiet przekazu w określonym folderze.
Aby utworzyć pakiet przekazu jako samorozpakowujący, wykonywalny plik

lub archiwum ZIP
1 Kliknij kartę Wyjście ➤ panel Wyślij ➤ eTransmit.
2 W oknie dialogowym Utwórz przekaz na karcie Drzewo plików lub Tabela plików
kliknij przycisk Dodaj plik.
3 (Opcjonalnie) W oknie dialogowym Dodaj plik do przekazu zlokalizuj i zaznacz pliki,

które mają zostać włączone. Kliknij przycisk Otwórz. Jeśli to konieczne, powtórz ten
krok dla dodatkowych lokalizacji folderów.
4 W oknie dialogowym Utwórz przekaz kliknij w drzewie lub tabeli plików, aby
wyczyścić znaczniki poza plikami, które są przeznaczone do włączenia. Na karcie
Drzewo plików kliknij dowolny węzeł pliku rysunku, aby go rozwinąć i wyświetlić
zależne pliki.
5 Kliknij opcję Ustawienia przekazu. Kliknij przycisk Zmień.
UWAGA Zaleca się utworzenie i zachowanie kilku ustawień przekazu. Kiedy trzeba
utworzyć pakiet przekazu, lepiej wybrać ustawienie przekazu, niż wykonywać
poniższe kroki od 5 do 11.
6 W oknie dialogowym Zmień ustawienia przekazu kliknij strzałkę, aby wyświetlić listę
w polu Typ pakietu przekazu. Wybierz opcję Zip (*.zip) lub Wykonywalny
samowyodrębniający się (*.exe). Dodatkowo należy określić dodatkowe żądane opcje
transmisji.
7 W części Folder pliku transmitowanego kliknij przycisk Przeglądaj, aby określić

folder, w którym utworzony będzie pakiet przekazu. Zostanie wyświetlone standardowe
okno dialogowe, w którym można wybrać plik.

8 Zlokalizuj folder, w którym ma być utworzony pakiet przekazu. Kliknij przycisk
Otwórz.
9 Kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Modyfikuj ustawienia przekazu.
10 Kliknij przycisk Zamknij, aby zamknąć okno dialogowe Ustawienia przekazu.
11 (Opcjonalnie) W oknie dialogowym Utwórz przekaz, w obszarze dla uwag i opisów

podaj dodatkowy komentarz, który zostanie dodany do pliku raportu.
12 Kliknij przycisk OK, aby utworzyć pakiet przekazu w określonym folderze.
Aby rozpakować samorozpakowujący się wykonywalny pakiet przekazu

1 W Eksploratorze Windows kliknij dwukrotnie plik pakietu przekazu.
2 W oknie dialogowym eTransmit kliknij przycisk Przeglądaj, aby określić folder, w

którym zostaną rozpakowane pliki przesyłki.
4 Jeśli pakiet przekazu jest chroniony hasłem, należy hasło to wprowadzić.
5 Wybierz przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe.
Polecenia
ETRANSMIT
Pakuje zbiór plików dla internetowego przekazu.
HIPERŁĄCZE
Przeglądanie plików i przypisywanie im znaczników z

użyciem przeglądarki Design Review
Autodesk® Design Review to darmowy program służący do tworzenia i przeglądania plików
DWF. DWF to otwarty, opublikowany i bezpieczny format plików opracowany przez firmę
Autodesk. Umożliwia on łączenie i publikowanie bogatych danych projektowych 2D i 3D
oraz udostępnianie ich innym użytkownikom.
Przeglądanie plików i przypisywanie im znaczników z użyciem przeglądarki Design Review | 1505

Program Design Review umożliwia całemu zespołowi projektowemu lub tworzącemu
produkt wyświetlanie, drukowanie, wykonywanie pomiarów i oznaczanie przypisami
plików DWF, DWG, DXF, PDF i plików rastrowych zawierających elementy 2D i 3D.
Program Design Review, który jest w pełni zintegrowany z programami AutoCAD®,
Inventor® i Revit®, pomaga w łatwym współdzieleniu rysunków, modeli, map i danych
projektowych z członkami zespołu, klientami, konsultantami, wykonawcami, partnerami,
dostawcami i innymi osobami oceniającymi projekt, którzy mogą posiadać lub nie posiadać
umiejętności obsługi oprogramowania projektowego.
Projekty do użycia z programem Design Review można współdzielić przez pocztę
elektroniczną, sieci typu Intranet i nośniki fizyczne, takie jak płyty DVD. Program Design
Review można bezpłatnie pobrać ze strony
(http://www.autodesk.com/designreview-download). Program ten można dystrybuować w
wewnętrznej sieci lub utworzyć na jego podstawie obraz stanowiska jako część
korporacyjnego obrazu dla komputerów PC (o ile jest on dystrybuowany w całości na
warunkach umowy licencyjnej).
Informacje o formacie DWF i DWFx

Format DWF umożliwia utworzenie pojedynczego, bardzo skompresowanego pliku,
organizującego zestawy arkuszy, modeli, animacji i analizy metodą elementów skończonych
(Finite element analyses, FEA) oraz informacje o mapach, jak również inne pliki związane
z projektem. Pliki DWF, wraz z programem Design Review, usprawniają pracę grupową
dzięki klarownemu przekazywaniu informacji, takich jak zmiany i poprawki w projekcie,
redukując przy tym koszty wydruku i wysyłki związane z dystrybuowaniem kopii
papierowych do członków dużego zespołu.
Wprowadzanie zmian w plikach DWF, podobnie do formatu Adobe® PDF, nie jest możliwe
w większym stopniu niż w przypadku kopii papierowych. Jednak w plikach DWF, w
przeciwieństwie plików PDF, są zachowywane szczegółowe informacje projektowe i
informacje o skali, dlatego te pliki są bardziej odpowiednie dla architektów, inżynierów i
projektantów.
DWFx, nowsza wersja formatu DWF, jest oparta na standardzie XML Paper Specification
(XPS) firmy Microsoft. Format DWFx ułatwia współdzielenie danych projektowych z
recenzentami, którzy nie mogą instalować oprogramowania.
Pliki DWFx można otwierać i drukować natychmiast za pomocą darmowej przeglądarki
Microsoft XPS Viewer, która jest wstępnie zainstalowana na komputerach z systemem
operacyjnym Microsoft Windows Vista®. (W przypadku systemu operacyjnego Windows
XP przeglądarkę Microsoft XPS Viewer można pobrać bezpośrednio ze strony firmy
Microsoft). Pliki DWFx, w porównaniu do plików DWF, zawierają dodatkowe informacje,
na podstawie których w przeglądarce Microsoft XPS Viewer są wyświetlane dane projektowe.
Dlatego pliki DWFx są większe od odpowiadających im plików DWF.

PORADA W przeglądarce Design Review na karcie Ogólne okna dialogowego Opcje
można wybrać DWFx lub DWF jako domyślny format plików.
Aktualnie przeglądarka Microsoft XPS Viewer nie obsługuje arkuszy zawierających elementy
3D, elementy chronione hasłem, właściwości obiektów, elementy ograniczone czy
współrzędne map z odniesieniami geograficznymi. Przy próbie wyświetlenia pliku DWFx
arkuszy w przeglądarce Microsoft XPS Viewer, zawierającego którykolwiek z tych
nieobsługiwanych elementów, zostanie wyświetlone ostrzeżenie przekierowujące
użytkownika do pobrania programu Design Review i zalecające otwarcie pliku DWFx w
tym programie.
UWAGA Wszystkie wzmianki dotyczące formatu DWF w tej dokumentacji dotyczą też
bezpośrednio formatu DWFx (chyba że będzie podane inaczej).
Cyfrowy proces roboczy projektowania

Większość plików DWF jest rozpoczynanych jako rysunek lub model utworzony w
programach Autodesk, takich jak AutoCAD, Inventor czy Revit. Przed opublikowaniem
pliku DWF osoba publikująca plik DWF określa, które składniki (model, układy, warstwy,
bloki, nazwane widoki itp.) mają być uwzględnione w publikowanym pliku DWF. Po
określeniu składników projektant publikuje plik w formacie DWF na podstawie oryginalnego
formatu projektu i wysyła go do recenzji zespołowi; stanowi to początek cyfrowego procesu
recenzji projektu.
■ Odbiór. Recenzenci otrzymują plik DWF od osoby, która go opublikowała, i otwierają

go w programie Design Review w celu sprawdzenia jego zawartości (rysunek 2D, model
3D lub obraz).
■ Recenzowanie. Recenzenci dodają cyfrowe komentarze i przypisy do pliku DWF z

zastosowaniem objaśnień, tekstu, kształtów, znaków i symboli niestandardowych,
zapisując zmiany do pliku DWF.
■ Zwrot. Recenzenci wysyłają oznaczony przypisami plik DWF z powrotem do osoby

lub instytucji, która go opublikowała.
■ Korekta. Projektant za pomocą oprogramowania do publikacji importuje oznaczony

przypisami plik DWF i wprowadza szybkie poprawki do wyjściowego projektu na
podstawie komentarzy wprowadzonych kontekstowo dla konkretnych szczegółów
projektu.
■ Ponowne opublikowanie. Po wprowadzeniu poprawek do oryginalnego projektu

projektant ponownie publikuje zaktualizowany plik DWF, nowy zestaw arkuszy lub
model w oprogramowaniu publikującym; stanowi to rozpoczęcie kolejnego cyklu
cyfrowego procesu roboczego projektowania.
Przeglądanie plików i przypisywanie im znaczników z użyciem przeglądarki Design Review | 1507

Cyfrowy proces roboczy można powtarzać wielokrotnie, co jest istotą przyrostowej natury
procesu projektowania i recenzowania.
Tworzenie stron WWW za pomocą kreatora Opublikuj

w sieci
Kreator Opublikuj w sieci upraszcza proces tworzenia plików DWF lub DWFx i
formatowania ich na potrzeby wyświetlania na stronach HTML.
Kreator Opublikuj w sieci zawiera uproszczony interfejs, służący do tworzenia
formatowanych stron WWW zawierających obrazy rysunków w formacie DWF, DWFx,
JPEG lub PNG.
■ Pliki rysunkowe w formacie DWF lub DWFx nie są kompresowane.
■ Format JPEG używa kompresji ze stratami, co oznacza, że część danych zostaje umyślnie
odrzucona w celu zdecydowanego zmniejszenia wielkości skompresowanego pliku.
■ Format PNG (Portable Network Graphics) używa kompresji bez strat, co oznacza, że
żadne oryginalne dane nie są pomijane w celu zmniejszenia wielkości pliku.
Korzystając z kreatora Opublikuj w sieci WWW, użytkownik może szybko i w prosty

sposób utworzyć atrakcyjnie sformatowaną stronę WWW, nawet jeśli nie zna składni
HTML. Po utworzeniu strony WWW można udostępnić ją pod adresem internetowym
lub intranetowym.
Poniższe przykłady pokazują, w jaki sposób kreator Opublikuj w sieci WWW może być
wykorzystywany do tworzenia stron WWW.
■ Szablony. Można wybrać jeden z czterech szablonów układów stron WWW lub
dostosować własny szablon.
■ Motywy. Do wybranego szablonu można zastosować motyw. Za pomocą motywów

można zmieniać kolory i czcionki strony WWW.
■ i-drop. Użytkownik może aktywować funkcję ciągnij-i-upuść na stronie WWW.

Odwiedzający stronę mogą przeciągnąć pliki rysunków do sesji programu. Przeciąganie
plików i-drop jest idealnym rozwiązaniem przy publikowaniu bibliotek bloków w
Internecie.
Informacje na temat używania funkcji i-drop do tworzenia uchwytu i-drop na stronie

WWW można znaleźć w dokumentacji na stronie WWW firmy Autodesk pod adresem
http://www.autodesk.com/idrop-plk.

UWAGA Można także dostosować szablon używany dla strony WWW. Aby uzyskać
dodatkowe informacje na temat dostosowywania szablonów, zobacz Dostosowywanie
szablonu Opublikuj w sieci WWW w dokumentacji Podręcznik dostosowywania.
Patrz także:
Aby użyć kreatora Opublikuj w sieci WWW
1 Kliknij kolejno menu Plik ➤ Opublikuj w sieci WWW.
2 Aby utworzyć stronę WWW, należy postępować zgodnie z instrukcjami.
Polecenia
OPUBLIKUJWSIECI
Tworzy strony w formacie HTML zawierające obrazy wybranych rysunków.
Użycie usługi Autodesk Seek do dodawania i

udostępniania rysunków
Dzięki witrynie Autodesk Seek można współdzielić, wyszukiwać i ponownie używać treść
projektów utworzonych cyfrowo.
Usługa Autodesk® Seek umożliwia wyszukiwanie i udostępnianie informacji o produktach
i informacji projektowych z pomocą społeczności online związanej z projektowaniem.
Informacje te można wykorzystać do ulepszania projektów i spełniania określonych
oczekiwań klientów. Usługa umożliwia projektantom wyszukiwanie, pobieranie i
integrowanie rodzajowych lub specyficznych dla producenta produktów i elementów
budowlanych i skojarzonych z nimi informacji projektowych.
Pracując z wykorzystaniem oprogramowania projektowego, użytkownik może uwzględniać
produkty, które np. spełniają standardy LEED (Leadership in Energy and Environmental
Design) lub ADA (Americans with Disabilities Act). Usługa Autodesk Seek może pomóc
w wyszukaniu takich informacji i produktów oraz uwzględnieniu ich w swoim projekcie.
■ Aby uzyskać więcej informacji o certyfikacie ekologicznego budownictwa LEED, zobacz
witrynę sieci WWW U.S. Green Building Council: http://www.usgbc.org.
Użycie usługi Autodesk Seek do dodawania i udostępniania rysunków | 1509

■ Aby uzyskać więcej informacji o standardach ADA dotyczących projektowania
uwzględniającego potrzeby osób niepełnosprawnych, zobacz witrynę Amerykańskiego
Departamentu Sprawiedliwości: http://www.usdoj.gov/crt/ada/.
Dzięki witrynie Autodesk Seek można przesyłać i pobierać pliki rysunków i bloki programu
AutoCAD w różnych kategoriach. Można także uzyskać dostęp do zawartości zamieszczanej
przez producentów.
Bloki i rysunki są przesyłane z ich wartościami atrybutów do strony WWW Autodesk Seek.
Główny plik rysunku wczytany do strony WWW Autodesk Seek nie zawiera żadnych
zewnętrznych obrazów, odnośników (xref) ani odniesień do pliku podkładania.
UWAGA Usługa Autodesk Seek jest aktualnie dostępna tylko w języku angielskim (w
odmianie amerykańskiej).
Aby wyszukać bloki i rysunki w usłudze Autodesk Seek

1 Kliknij kolejno kartę Wstaw ➤ panel Zawartość.
2 Kliknij wewnątrz pola tekstowego Zawartość projektowa witryny Seek.
3 Wpisz jedno lub więcej słów kluczowych w polu tekstowym i naciśnij klawisz Enter
lub kliknij przycisk Autodesk Seek.
Aby przesłać blok lub rysunek do usługi Autodesk Seek

1 Kliknij kolejno kartę Wyniki pracy ➤ panel Autodesk Seek ➤ Udostępnij w Autodesk
Seek .
2 W oknie dialogowym Udostępnij w Autodesk Seek wybierz blok z listy bloków albo
wybierz bieżący rysunek.

Blok lub rysunek jest zapisywany jako plik tymczasowy, który zawiera dodatkowe
informacje, takie jak obraz miniatury, a następnie jest wysyłany do strony WWW
Autodesk Seek.
Jeśli rysunek jest nowy lub zawiera niezapisane zmiany, zostanie wyświetlony monit
o zapisanie pliku.
4 W przypadku wyświetlenia monitu należy wprowadzić nową nazwę pliku i zapisać

plik.
Podczas przygotowywania i przesyłania pliku jest wyświetlany pasek postępu.

5 Po przesłaniu pliku w przeglądarce internetowej zostanie wyświetlona strona WWW
Autodesk Seek.
Wprowadź informacje o przesłanych przez siebie plikach na stronie WWW, aby
zakończyć proces udostępniania za pomocą usługi Autodesk Seek.
Polecenia
ADCENTER
CONTENTEXPLORER
Szuka i wstawia informacje, takie jak pliki rysunków, bloków i style.
CONTENTEXPLORERCLOSE
Zamyka okno narzędzia Content Explorer.
SEEK
Otwiera przeglądarkę i wyświetla stronę domową Autodesk Seek.
WSPÓŁDZIELZSEEK
Wczytuje wybrany blok lub bieżący rysunek do witryny Autodesk Seek.
Zmienne systemowe
CONTENTEXPLORERSTATE
Wskazuje, czy okno narzędzia Content Explorer jest otwarte, czy zamknięte.
Użycie usługi Autodesk Seek do dodawania i udostępniania rysunków | 1511

1512
Korzystanie ze znaczników
w celu przejrzenia projektu 38
W końcowej fazie projektu rysunki można opublikować w celi ich przejrzenia i otrzymać w formie
elektronicznej poprawki i komentarze. Następnie można zaimplementować poprawki, na nie odpowiedzieć
i opublikować rysunek ponownie. Taka elektroniczna wymiana informacji ułatwia komunikację, skraca cykle
rewizji i skutkuje większą wydajnością procesu projektowania.
Przegląd korzystania ze znaczników w celu przejrzenia

projektu
W plikach DWF lub DWFx przeznaczonych do przeglądu można wstawić znaczniki w
programie Autodesk Design Review. Znaczniki takie można następnie przeglądać w programie
AutoCAD LT, wprowadzać zmiany w rysunkach i zmieniać stan znaczników.
Aby wysłać projekty do przeglądu, można je opublikować w pliku DWF lub DWFx, a następnie
wysłać do klienta lub innych osób, które będą przeglądać projekty. Przeglądający może
otworzyć plik DWF lub DWFx w programie Autodesk Design Review, nanieść znaczniki
elektronicznie, a następnie odesłać plik z powrotem. Aby uzyskać więcej informacji na temat
programu Autodesk Design Review, zobacz Przeglądanie plików i przypisywanie im
znaczników z użyciem przeglądarki Design Review na stronie 1505.
®
Po otwarciu pliku DWF lub DWFx ze znacznikami w programie AutoCAD LT można
przejrzeć znaczniki RML w obszarze rysunku programu AutoCAD LT, wyłączyć je,
wprowadzić zmiany, zmienić stan znaczników i opublikować plik DWF lub DWFx do
ponownego przeglądu.
Patrz także:

1513
Polecenia
ZNACZNIKOTWÓRZ
Otwiera Menedżera zestawów znaczników.
ZNACZNIKZAMKNIJ
Zamyka Menedżera zestawów znaczników.
OTWÓRZDWFZNACZNIK
Otwiera plik DWF lub DWFx zawierający znaczniki.
Publikowanie rysunków w celu przejrzenia

Rysunki są publikowane do przeglądu na zakończenie projektowania.
Publikowanie rysunków w celu przejrzenia powinno nastąpić dopiero na zakończenie
projektowania. Aby znaczniki elektroniczne utworzone w programie Autodesk Design
Review były dopasowane do geometrii oryginalnego rysunku, nie należy zmieniać elementów
pliku rysunku, ponieważ mogłoby to wpłynąć na to dopasowanie po opublikowaniu pliku
DWF lub DWFx do przeglądu.
Elementy te zawierają:
■ Warstwy i stany warstwy
■ Warstwy, z którymi obiekty są związane
■ Liczbę i położenie rzutni w układzie
■ Położenie i skalę obiektów w rzutni
■ Podgląd obrotu
■ Większość elementów rysunku
Patrz także:

1514 | Rozdział 38 Korzystanie ze znaczników w celu przejrzenia projektu

Polecenia
OPUBLIKUJ
Wstawianie znaczników
Do wstawiania znaczników w pliku DWF lub DWFx służy program Autodesk Design
Review. Znacznik jest pojedynczym komentarzem lub korekcją geometrii RML wstawioną
do pliku DWF lub DWFx.
Korzystając z programu Autodesk Design Review, można dodawać znaczniki elektronicznie
w podobny sposób, jak w przypadku rysunku drukowanego. Ponadto można określić stan
znacznika i dodać komentarze.
Znaczniki i ich stan są zapisywane w pliku DWF lub DWFx.
Więcej informacji na temat tworzenia znaczników w programie Autodesk Design Review
można znaleźć w pomocy programu Autodesk Design Review.
Patrz także:

Przeglądanie znaczników
Do przeglądania znaczników i zarządzania nimi służy Menedżer zestawów znaczników.
Aby przejrzeć znaczniki w projektach, należy wczytać zestaw znaczników do Menedżera
zestawów znaczników.
Zestaw znaczników jest grupą znaczników zawartą w jednym pliku DWF lub DWFx. Po
wczytaniu zestawu znaczników do Menedżera zestawów znaczników wyświetlany jest
widok drzewa z poszczególnymi arkuszami rysunku zawierającymi znaczniki oraz
skojarzonymi z nimi znacznikami.
W Menedżerze zestawów znaczników można zaznaczyć poszczególne znaczniki i przejrzeć
ich status wraz z takimi szczegółami, jak twórca znacznika, data i godzina ich utworzenia
oraz dowolne komentarze skojarzone ze znacznikiem.
Można utworzyć inne rodzaje znaczników, które również będą wyświetlane w pliku DWF
lub DWFx: bloki tekstu, geometria RML, wymiary i znaki. W Menedżerze zestawów
znaczników wyświetlane są natomiast tylko komentarze i tylko do nich jest przypisany
pewien stan.
Wstawianie znaczników | 1515

Program Autodesk Design Review umożliwia modyfikowanie plików DWF lub DWFx w
następujący sposób:
■ Zmiana kolejności arkuszy w pliku DWF lub DWFx
■ Dodawanie arkuszy do pliku DWF lub DWFx
UWAGA Jeśli arkusz został dodany w programie Autodesk Design Review, jego stan
(w widoku szczegółowym) jest w Menedżerze zestawów znaczników wyświetlany
jako Brak pliku. Przyczyną jest brak nowych arkuszy w pliku DSD.
■ Usuwanie arkuszy z pliku DWF lub DWFx
Menedżer zestawów znaczników wyświetla nową kolejność każdego zestawu znaczników,

do którego zostały dodane arkusze, z którego zostały usunięte arkusze lub w którym
zmieniono kolejność arkuszy za pomocą programu Autodesk Design Review.
Wszystkie arkusze dodane do pliku DWF lub DWFx w programie Autodesk Design Review
są wyświetlane kursywą. Dwukrotne kliknięcie arkusza dodanego w programie Autodesk
Design Review lub znacznika dla tego arkusza spowoduje otwarcie tego pliku DWF lub
DWFx w przeglądarce plików DWF.
Jeśli plik DWF lub DWFx nie zawiera znaczników, nie można go otworzyć w programie
AutoCAD LT, aby wczytać znaczniki. Można natomiast otworzyć plik DWF lub DWFx w
przeglądarce plików DWF. Wczytując podpisany cyfrowo plik DWFx, zostanie wyświetlony
komunikat z informacją, że wprowadzenie zmian w pliku spowoduje unieważnienie
dołączonego podpisu cyfrowego.
Po dwukrotnym kliknięciu na znacznik obszaru modelu w Menedżerze zestawów
znaczników oryginalny rysunek otworzy się w obszarze modelu i przywróci położenie
widoku do aktualnego w momencie publikowania rysunku. Po zmianie położenia widoku
znaczniki nie będą wyświetlane w rysunku, dopóki nie klikniesz dwukrotnie znacznika
obszaru modelu i nie powrócisz do publikowanego widoku.
Korzystając z Menedżera zestawów znaczników, można określić, co będzie wyświetlane w
obszarze rysunku. Początkowy plik rysunku, przejrzaną geometrię pliku DWF lub DWFx
i geometrię RML można wyświetlić lub ukryć. Pozwala to wyświetlić geometrię RML,
wyłączyć ją w celu dokonania zmian w rysunku, a następnie wyświetlić geometrię ponownie
w programie AutoCAD LT, aby sprawdzić poprawki.
Poniżej znajduje się kilka zaleceń do oglądania znaczników:
■ Zmień kolor tła obszaru modelu rysunku na jaśniejszy odcień koloru innego niż czarny.
Ta czynność umożliwia przejrzenie geometrii DWF lub DWFx w programie AutoCAD
LT po ponownym otrzymaniu pliku DWF lub DWFx.

■ Umieść pliki rysunku użyte do opublikowania pliku DWF lub DWFx w ścieżce
wyszukiwania. Ta czynność spowoduje, że będzie możliwe wczytanie odpowiednich
zestawów rysunków dla pliku DWF lub DWFx ze znacznikami.
Ustaw ścieżkę wyszukiwania na karcie Pliki w oknie dialogowym Opcje.
UWAGA Znaczniki można przeglądać w programie AutoCAD LT tylko wtedy, gdy plik
DWF lub DWFx ze znacznikami został utworzony w programie AutoCAD 2005 lub jego
nowszej wersji. Do przeglądania znaczników w programie AutoCAD LT potrzebny jest
również oryginalny plik rysunku. Pliki DWF lub DWFx ze znacznikami oryginalnie
utworzone w starszych wersjach programu AutoCAD LT można otwierać w programie
Patrz także:

Aby otworzyć Menedżera zestawów znaczników

■ Kliknij kolejno kartę Widok ➤ panel Palety ➤ Menedżer zestawów znaczników.
Aby otworzyć zestaw znaczników

1 Aby otworzyć zestaw znaczników, wykonaj jedną z poniższych czynności:
■ Kliknij menu Plik ➤ Wczytaj zestaw znaczników.
■ W Menedżerze zestawów znaczników kliknij listę Zestaw znaczników. Kliknij

przycisk Otwórz.
2 W oknie dialogowym Otwórz znacznik DWF zaznacz plik DWF lub DWFx zawierający
znaczniki. Kliknij przycisk Otwórz.
UWAGA W przypadku otwierania pliku DWFx z podpisem cyfrowym w oknie

dialogowym DWFx — Ostrzeżenie o podpisie cyfrowym kliknij przycisk Otwórz
plik.
Menedżer zestawów znaczników wyświetli zestaw znaczników w widoku drzewa.

Jeśli plik DWF lub DWFx nie zawiera znaczników, otwórz go w programie Autodesk
Design Review, ponieważ w programie AutoCAD LT nie można otwierać plików bez
znaczników.
Przeglądanie znaczników | 1517

Aby wyświetlić szczegóły pojedynczego znacznika w Menedżerze zestawów
znaczników
1 Kliknij menu Plik ➤ Wczytaj zestaw znaczników.

plik.
3 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij węzeł pojedynczego znacznika.

W obszarze Szczegóły znacznika, w dolnej części Menedżera zestawów znaczników
wyświetlone są szczegóły dla wybranego znacznika.
Aby otworzyć arkusz rysunku ze znacznikami w Menedżerze zestawów

znaczników

plik.
3 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij dwukrotnie arkusz rysunku lub węzeł

znacznika.
Po dwukrotnym kliknięciu węzła znacznika odpowiadający arkusz rysunku zostanie
otwarty w obszarze rysunku. Aby przejrzeć powiązany arkusz rysunku, potrzebny
jest oryginalny plik DWG, z którego utworzony został plik DWF lub DWFx ze
znacznikami.
Aby wyświetlić i ukryć geometrię DWG w arkuszach rysunku ze skojarzonymi

znacznikami


plik.
3 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij dwukrotnie węzeł arkusza rysunku, aby

otworzyć oryginalny plik DWG.
4 Kliknij przycisk Pokaż geometrię pliku DWG, aby ukryć geometrię DWG. Ponowne
kliknięcie tego przycisku powoduje wyświetlenie geometrii DWG.
UWAGA Jeśli z plikiem DWG nie są skojarzone żadne znaczniki lub zestaw
znaczników nie został wczytany do Menedżera zestawów znaczników, po otwarciu
tego pliku nie można korzystać z następujących znaczników w Menedżerze
zestawów znaczników: Opublikuj ponownie wszystkie zestawy znaczników, Pokaż
geometrię DWG, Pokaż geometrię DWF lub DWFx, Pokaż geometrię RML.
Aby wyświetlić i ukryć geometrię pliku DWF w obszarze rysunku


plik.
Menedżer zestawów znaczników otwiera i wyświetla zbiór w widoku drzewa.
3 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij dwukrotnie węzeł arkusza rysunku, aby

otworzyć oryginalny plik DWG.
4 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij przycisk Pokaż geometrię DWF, aby

wyświetlić geometrię DWF lub DWFx. Jeśli klikniesz ten sam przycisk ponownie,
geometria DWF lub DWFx zostanie ukryta.
Aby wyświetlić i ukryć geometrię RML (znaczników) w obszarze rysunku

Przeglądanie znaczników | 1519


plik.
3 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij węzeł znacznika, aby przejrzeć geometrię

RML w obszarze rysunku.
4 Kliknij przycisk Pokaż geometrię RML, aby ukryć geometrię RML. Ponowne kliknięcie
tego przycisku powoduje wyświetlenie geometrii RML.
Aby wydrukować rysunek ze znacznikami

■ W Eksploratorze Windows kliknij dwukrotnie plik DWF lub DWFx zawierający
znaczniki. Plik DWF lub DWFx zostanie otwarty w programie Autodesk Design Review.
Następnie można wydrukować plik DWF lub DWFx ze znacznikami.
Aby zamknąć Menedżera zestawów znaczników

■ Gdy Menedżer zestawów znaczników jest otwarty, kliknij menu Narzędzia ➤ Palety ➤
Menedżer zestawów znaczników.
Polecenia
ZNACZNIKOTWÓRZ
ZNACZNIKZAMKNIJ
OTWÓRZDWFZNACZNIK

Odpowiadanie na znaczniki
Po przejrzeniu znaczników można zmienić ich status i dodać komentarze, które zostaną
zachowane ze znacznikiem.
W Menedżerze zestawów znaczników, po wybraniu pojedynczego znacznika w widoku
drzewa, obszar Szczegóły znacznika wyświetli informacje na temat znacznika. W tym
obszarze można zmienić stan znacznika lub kliknąć prawym przyciskiem myszy znacznik
i wybrać dowolną opcję z menu Stan znacznika.
Domyślnym stanem nowych znaczników jest <Brak>. Stan znacznika można zmienić na
Pytanie, Do sprawdzenia lub Wykonany.
W Menedżerze zestawów znaczników, w obszarze Uwagi, w części Szczegóły znacznika
można dodawać komentarze lub uwagi dotyczące wybranego znacznika.
Zmiany stanu znacznika i dodane komentarze są automatycznie zapisywane w pliku DWF
lub DWFx i uwzględniane podczas ponownej publikacji. Zmiany w znacznikach można
także zachować, klikając prawym przyciskiem myszy węzeł zestawu znaczników i wybierając
z menu skrótów polecenie Zapisz zmiany historii znaczników.
OSTRZEŻENIE Zapisanie zmian w cyfrowo podpisanym pliku DWFx spowoduje

unieważnienie podpisu cyfrowego.
Patrz także:

Aby zmienić status znacznika

3 Kliknij prawym przyciskiem myszy węzeł znacznika. Kliknij polecenie Stan znacznika,
a następnie kliknij dowolny stan, aby go wybrać.
Dodane komentarze są automatycznie zapisywane w pliku DWF lub DWFx i
uwzględniane podczas ponownej publikacji tego pliku. Można także zachować zmiany
znaczników, klikając prawym przyciskiem myszy węzeł zestawu znaczników. Kliknij
opcję Zapisz zmiany historii znacznika.
Odpowiadanie na znaczniki | 1521

Aby dodać komentarze do znacznika
3 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij węzeł znacznika.
4 W okienku Szczegóły kliknij pole tekstowe Uwagi. Dodaj dowolne komentarze.

Komentarze są zapisywane w pliku DWF lub DWFx i uwzględniane w nim podczas
jego ponownego publikowania.
Można także zachować zmiany znaczników, klikając prawym przyciskiem myszy
węzeł zestawu znaczników. Kliknij opcję Zapisz zmiany historii znacznika.
Aby zapisać zmiany w znacznikach

3 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij węzeł znacznika i zmień jego status lub
dodaj komentarz.
4 Kliknij prawym przyciskiem myszy węzeł zestawu znaczników. Kliknij polecenie

Zapisz zmiany historii znacznika.
Zmiany stanu znacznika i inne dodatkowe komentarze są także zapisywane w pliku
DWF lub DWFx, kiedy rysunek jest zamykany lub ponownie publikowany.
Polecenia
ZNACZNIKOTWÓRZ
ZNACZNIKZAMKNIJ

OTWÓRZDWFZNACZNIK
Ponowne publikowanie zestawu znaczników

Po przejrzeniu zestawu znaczników i wprowadzeniu zmian w rysunkach można ponownie
opublikować zestaw znaczników do kolejnego przejrzenia.
Jeśli zestaw znaczników jest publikowany ponownie, znaczniki oraz wszystkie ich zmiany
są zapisywane w pliku DWF lub DWFx. Każdy użytkownik przeglądający opublikowany
ponownie plik DWF lub DWFx w programie Autodesk Design Review będzie widzieć
zmiany wprowadzone w rysunkach, jak również zmiany stanu i szczegóły znaczników.
W przypadku ponownego publikowania pliku DWF lub DWFx, z którego usunięto arkusze
lub zmieniono ich kolejność w programie Autodesk Design Review, w publikowanym pliku
DWF lub DWFx zostanie uwzględniona nowa kolejność arkuszy. Jeśli jednak w programie
Autodesk Design Review do pliku DWF lub DWFx zostały dodane jakiekolwiek arkusze,
arkusze te nie zostaną włączone do ponownie publikowanego pliku DWF lub DWFx.
Patrz także:

Aby ponownie opublikować zestaw rysunków ze znacznikami

3 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij dwukrotnie węzeł znacznika lub węzeł

arkusza rysunku, aby otworzyć oryginalny plik DWG.
4 W obszarze rysunku wprowadź wymagane zmiany w pliku DWG.
5 W Menedżerze zestawów znaczników kliknij węzły znaczników i wprowadź zmiany

w znacznikach lub dodaj komentarze, jeśli potrzeba.
6 U góry Menedżera zestawów znaczników kliknij przycisk Opublikuj ponownie DWF

ze znacznikami.
Ponowne publikowanie zestawu znaczników | 1523

7 Kliknij jedną z następujących opcji:
■ Opublikuj ponownie wszystkie arkusze. Kliknięcie tej opcji spowoduje ponowne
opublikowanie wszystkich arkuszy w pliku DWF lub DWFx ze znacznikami.
■ Opublikuj ponownie arkusze ze znacznikami. Kliknięcie tej opcji spowoduje

opublikowanie tylko tych arkuszy w pliku DWF lub DWFx ze znacznikami, z
którymi są skojarzone znaczniki.
8 W oknie dialogowym Określ plik DWF zaznacz dowolny plik DWF lub DWFx lub
wpisz nazwę pliku. Kliknij przycisk Wybierz.
Domyślnie nazwa poprzednio utworzonego pliku ze znacznikami jest wyświetlana i
nadpisywana przez plik o tej samej nazwie, który zawiera zmiany w rysunku i
znacznikach.
Polecenia
ZNACZNIKOTWÓRZ
ZNACZNIKZAMKNIJ
OTWÓRZDWFZNACZNIK

Renderowanie rysunków
1525
1526
Rysowanie widoków
izometrycznych 2D 39
Tryb izometryczny skok/siatka ułatwia tworzenie płaskich obrazów izometrycznych, reprezentujących
trójwymiarowe obiekty.
Tryb izometryczny skok/siatka ułatwia tworzenie płaskich obrazów, reprezentujących trójwymiarowe obiekty.
Przez wybranie ustawienia Izometryczna siatka/skok można w prosty sposób ustawiać obiekty wzdłuż jednej
z trzech płaszczyzn izometrycznych. Chociaż rysunek izometryczny wygląda jak rysunek przestrzenny, w
rzeczywistości jest płaską reprezentacją modelu. Dlatego też nie można na takim rysunku zmierzyć odległości
ani pola powierzchni, a także nie można automatycznie usunąć linii ukrytych.
Ustawianie izometrycznej siatki/skoku

Symulacja trójwymiarowego obiektu oglądanego z określonych punktów obserwacji przez
ustawienie elementów wzdłuż trzech głównych osi.
Rysunki izometryczne symulują trójwymiarowy obiekt, oglądany z określonych punktów
obserwacji, przez ustawienie elementów wzdłuż trzech głównych osi.
Przez wybranie ustawienia Izometryczna siatka/skok można w prosty sposób ustawiać obiekty
wzdłuż jednej z trzech płaszczyzn izometrycznych. Chociaż rysunek izometryczny wygląda
jak rysunek przestrzenny, w rzeczywistości jest płaską reprezentacją modelu. Dlatego też nie
można na takim rysunku zmierzyć odległości ani pola powierzchni; nie można też
automatycznie usunąć linii ukrytych.
Jeśli kąt obrotu skoku ma wartość 0, osie płaszczyzn izometrycznych będą nachylone pod
kątami 30, 90 i 150 stopni. Po ustawieniu dla stylu skoku opcji Izometryczny można pracować
na każdej z trzech płaszczyzn skojarzonych z parą osi:
■ Lewa Ustawia skok i siatkę wzdłuż osi nachylonych pod kątem 90 i 150 stopni.
■ Górna Ustawia skok i siatkę wzdłuż osi nachylonych pod kątem 30 i 150 stopni.
1527
■ Prawa Ustawia skok i siatkę wzdłuż osi nachylonych pod kątem 30 i 90 stopni.
Wybranie jednej z trzech płaszczyzn izometrycznych spowoduje ustawienie krzyża

nitkowego i Orto wzdłuż odpowiednich osi izometrycznych. Przykładowo, po włączeniu
trybu Orto podczas rysowania na urojonej płaszczyźnie wskazywane punkty będą
umieszczane zgodnie z układem jej osi. Można zatem rysować na górnej płaszczyźnie,
przełączyć na płaszczyznę lewą i dorysować następny bok, a następnie przełączyć na
płaszczyznę prawą, aby uzupełnić rysunek.
Aby włączyć płaszczyznę izometryczną

1 Kliknij kolejno menu ➤ Ustawienia rysunkowe.
2 Na karcie Skok i siatka w oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, w obszarze Typ

skoku wybierz opcję Skok izometryczny.
Zamiast tego można cyklicznie przechodzić między trzema płaszczyznami izometrycznymi,

naciskając klawisz F5.
1528 | Rozdział 39 Rysowanie widoków izometrycznych 2D

Szybka zmiana na inną płaszczyznę izometryczną
■ Naciśnij klawisz F5 lub CTRL+E, aby wybrać inną płaszczyznę izometryczną.
Program cyklicznie włącza kolejne płaszczyzny izometryczne: Górną, Prawą i Lewą.
Polecenia
USTAWIENIARYS
SIATKARYS
IZO
Określa bieżącą płaszczyznę izometryczną.
ORTO
Ogranicza ruchy wskaźnika do ruchu w kierunku poziomym lub pionowym.
SKOK
Zmienne systemowe
SNAPISOPAIR
Steruje bieżącą płaszczyzną izomerii dla bieżącej rzutni.
SNAPSTYL
Ustala styl skoku dla bieżącej rzutni.
Rysowanie widoków izometrycznych

Za pomocą elips można narysować okręgi na płaszczyznach izometrycznych.
Podczas rysowania na płaszczyznach izometrycznych za pomocą elipsy można przedstawić
okrąg oglądany pod określonym kątem pochylenia. Najprostszym sposobem narysowania
elipsy o poprawnym kształcie jest użycie opcji Izo w poleceniu ELIPSA. Opcja Izo jest
Rysowanie widoków izometrycznych | 1529

dostępna tylko wtedy, gdy opcja Styl trybu Skok jest ustawiona na Izometryczny (zobacz
temat USTAWIENIARYS).
UWAGA Aby przedstawić okręgi współśrodkowe, lepiej narysować najpierw elipsę o

tym samym środku, niż przesuwać oryginalną. Odsuwanie powoduje narysowanie
owalnego kształtu splajnu, który nie przedstawia skróconych w przodzie odległości,
czego można się spodziewać.
Aby narysować okrąg izometryczny

2 Na karcie Skok i siatka w oknie dialogowym Ustawienia rysunkowe, na karcie Skok

i siatka wybierz opcję Skok izometryczny.
4 Kliknij Rysuj ➤ Elipsa ➤ Oś, Koniec.
5 Wprowadź i, aby wybrać opcję rysowania okręgów izometrycznych.
6 Określ środek okręgu.
7 Określ promień lub średnicę okręgu.
Polecenia
ELIPSA
Tworzy elipsę lub łuk eliptyczny.
IZO
Określa bieżącą płaszczyznę izometryczną.
1530 | Rozdział 39 Rysowanie widoków izometrycznych 2D

Słownik
Polecenia skojarzone z definicją zostały umieszczone w nawiasie na końcu definicji.

aktywacja Część procesu rejestracji oprogramowania Autodesk. Umożliwia uruchomienie
produktu zgodnie z warunkami licencji użytkownika końcowego produktu.
alias Skrót do polecenia. Przykładowo, CP jest aliasem dla polecenia KOPIUJ, a Z jest aliasem
dla polecenia ZOOM. Aliasy są definiowane w pliku acadlt.pgp.
bezpośrednie wprowadzenie odległości Metoda określania drugiego punktu poprzez

wybranie kierunku kursorem i podanie odległości.
biblioteka slajdów Zbiór plików slajdów zorganizowany do ich wygodnego wyszukiwania

i wyświetlania. Nazwy bibliotek slajdów mają rozszerzenie .slb i są tworzone w programie
narzędziowym slidelib.exe.
biblioteka symboli Zbiór definicji bloków przechowywany w pojedynczym pliku rysunku.
bieżący rysunek Plik rysunku, który jest otwarty w programie i którego dotyczą polecenia
i czynności użytkownika.
bitmapa Cyfrowa reprezentacja obrazu, w której bity są przypisane do pikseli. W grafice

kolorowej każdy czerwony, zielony i niebieski komponent piksela jest reprezentowany
przez inną wartość.
blok Termin określający jeden lub więcej obiektów tworzących pojedynczy obiekt. Używany
wymiennie zarówno dla definicji bloku, jak i dla odniesienia do bloku. Zobacz także definicja
bloku i odniesienie do bloku. (BLOK)
blok bez nazwy Nienazwany blok utworzony przez kilka elementów, takich jak wymiary
zespolone i niezespolone.
chropowatość Wartość określająca sposób odbijania światła padającego na powierzchnię.

Wysoka chropowatość reprezentuje obiekty nieodbijające światła lub gruboziarniste (papier
ścierny, dywan). Niska chropowatość reprezentuje obiekty błyszczące (metale, niektóre
tworzywa sztuczne).
Glosariusz | 1531
CMYK Dla kolorów błękitnego, fioletowego, żółtego i koloru kluczowego. System
definiowania kolorów przez określenie procentowego udziału koloru błękitnego, fioletowego,
żółtego i koloru kluczowego, którym zazwyczaj jest kolor czarny.
czcionka Zestaw znaków składający się z liter, liczb, znaków przestankowych i symboli o
charakterystycznych proporcjach i kroju.
definicja bloku Nazwa, punkt bazowy oraz zbiór obiektów, które zostały połączone i są
przechowywane w tabeli symboli rysunku. Zobacz także blok i odniesienie do bloku.
definicje atrybutu Obiekt zawarty w definicji bloku, stosowany do przechowywania danych

alfanumerycznych. Wartości atrybutów mogą być wstępnie zdefiniowane lub określane
podczas wstawiania bloku. Dane atrybutów można wyciągnąć z rysunku i wstawić do
plików zewnętrznych. (ATRDEF)
DGN (podkładanie) Zobacz podkładanie.
DIESEL Dla Direct Interpretively Evaluated String Expression Language jest to

język makra służący do zmieniania linii stanu za pomocą zmiennej systemowej
MODEMACRO oraz do dostosowania elementów menu.
dopasowanie Dla Heidi Device Interface jest to interfejs do programowania sterowników

urządzeń, które są niezbędne do ich pracy z programem i innymi produktami firmy
Autodesk.
dopasowany do krzywej Gładka krzywa składająca się z łuków łączących każdą parę
wierzchołków. Krzywa przechodzi przez wszystkie wierzchołki polilinii i wykorzystuje
podane kierunki stycznych.
DSD Dla opisów zestawów rysunków jest to format pliku, w którym znajduje się opis
zestawu rysunków utworzony za pomocą okna dialogowego Opublikuj.
DWF Otwarty, opublikowany i bezpieczny format plików opracowany przez firmę

Autodesk, DWF umożliwia łączenie i publikowanie bogatych danych projektowych 2D i
3D oraz udostępnianie ich innym użytkownikom.
DWF (podkładanie) Zobacz podkładanie.
DWFx Wersja formatu DWF oparta na standardzie XML Paper Specification (XPS) firmy
Microsoft. Format DWFx umożliwia wyświetlanie plików DWF za pomocą darmowej
przeglądarki Microsoft XPS Viewer. Ogólnie nazywane plikami DWF.
DWG Standardowy format pliku dla zapisywania grafiki wektorowej.

Zobacz także DWF i DXF.
DXF Dla formatu drawing interchange format ASCII lub binarny format pliku rysunku
służący do eksportowania rysunków do innych aplikacji lub do importowania rysunków
z innych aplikacji.
1532 | Glosariusz
Zobacz także DWF i DWG.
elektroniczny zestaw rysunków Cyfrowy odpowiednik zestawu drukowanych rysunków.

Elektroniczny zestaw rysunków tworzony jest przez publikację rysunków w pliku DWF.
element interfejsu Obiekt interfejsu użytkownika, który można dostosowywać, taki jak
pasek narzędzi, menu rozwijane, klawisz skrótu, okno dokowalne itd.
etykieta atrybutu Ciąg tekstowy skojarzony z atrybutem identyfikującym określony atrybut

podczas wyodrębniania z bazy danych rysunku. Zobacz także definicja atrybutu, zapytanie
o wartość atrybutu i wartość atrybutu.
etykieta narzędzi Małe pole tekstowe zawierające nazwę lub opis obiektu lub elementu
interfejsu, które jest wyświetlane podczas trzymania na nim kursora.
filtry Zobacz filtry współrzędnych.
filtry punktu Zobacz filtry współrzędnych.
filtry współrzędnych Funkcje, które wyodrębniają indywidualne wartości współrzędnych

X, Y i Z z różnych punktów w celu utworzenia nowego punktu złożonego. Są one nazywane
również filtrami X, Y, Z punktu.
filtry współrzędnych X, Y, Z Zobacz filtry współrzędnych.
firmowy plik dostosowywania Plik CUIx zwykle zarządzany przez menedżera CAD. Wielu
użytkowników ma do niego dostęp i jest przechowywany we współdzielonym położeniu
sieciowym. Plik przeznaczony tylko do odczytu w celu zabezpieczenia przed zmianą danych
zawartych w pliku. Menedżer CAD tworzy firmowy plik CUIx, modyfikując główny plik
CUIx i zapisując plik do pomocniczego miejsca zdefiniowanego w oknie dialogowym Opcje,
karta Pliki.
geometria Wszystkie obiekty graficzne, takie jak linie, okręgi, łuki, polilinie i wymiary.
Obiekty niegraficzne, takie jak rodzaje linii, szerokości linii, style tekstu i warstwy nie są
uważane za elementy geometrii. Zobacz także obiekt nazwany.
geometria niezwiązana Obiekty z nierozwiązanym stopniem swobody nazywane są

niezwiązanymi.
globalny układ współrzędnych (GUW) Stały układ współrzędnych używany jako podstawa
definiowania wszystkich obiektów i innych układów współrzędnych. Zobacz także lokalny
układ współrzędnych (układ LUW).
gładkość Właściwość obiektów siatki sterująca zaokrągleniem obiektów. Obiekty o wyższym

poziomie gładkości będą zawierać więcej powierzchni lub reprezentacji.
główny plik dostosowywania Plik CUI z możliwością zapisu, definiujący większość

elementów interfejsu użytkownika (łącznie ze standardowymi menu, paskami narzędzi,
Glosariusz | 1533
skrótami klawiszowymi itp.). Podczas uruchamiania programu AutoCAD LT automatycznie
jest wczytywany plik acadlt.cuix (domyślny główny plik CUI).
Graficzna reprezentacja modelu oglądanego z określonego położenia w przestrzeni

(punkt obserwacji). Format pliku szablonu używany do publikowania rysunków w sieci
WWW.
granice Zobacz granice rysunku.
granice siatki Zdefiniowana przez użytkownika prostokątna obwiednia obszaru rysunku

pokryta kropkami, gdy siatka jest włączona. Zwana także granicami rysunku. (GRANICE)
grot strzałki Znak granicy, taki jak grot strzałki, kreska lub kropka na końcu linii
wymiarowej, wskazujący początek i koniec wymiaru.
grubość Odległość, na jaką zostanie zastosowane wyciąganie proste pewnych obiektów,

tak aby uzyskały one wygląd 3D. (WŁAŚCIWOŚCI, ZMCECHY, POZIOM, GRUBOŚĆ)
GUW Zobacz globalny układ współrzędnych (GUW).
i-drop Metoda przeciągania pliku rysunku ze strony WWW i wstawiania go do innego

rysunku.
IGES Dla Initial Graphics Exchange Specification jest to Standardowy format cyfrowej
reprezentacji i wymiany danych między systemami CAD/CAM. Spośród produktów
opartych na programie AutoCAD polecenia importowania i eksportowania plików IGES
są dostępne tylko w programie AutoCAD Mechanical.
1534 | Glosariusz
ISO Dla International Standards Organization. Organizacja ustalająca normy
międzynarodowe dla wszystkich dziedzin, oprócz elektryczności i elektroniki. Jej główna
siedziba znajduje się w Genewie, w Szwajcarii.
izometryczny styl lokalizacji Opcja rysowania, która ustawia kursor zgodnie z dwiema (z
trzech) osiami izometrycznymi i wyświetla siatkę, ułatwiając tworzenie rysunków
izometrycznych 2D.
JAKBLOK Specjalny parametr obiektu określający, że obiekt ten dziedziczy kolor lub
rodzaj linii bloku, w którym zostanie zawarty. Zobacz także JAKWARSTWA.
JAKWARSTWA Specjalny parametr obiektu określający, że obiekt ten dziedziczy kolor

lub rodzaj linii skojarzony z warstwą. Zobacz także JAKBLOK.
jednostka kątowa Jednostki miary dla kąta. Jednostki kątowe mogą być mierzone w
stopniach dziesiętnych, stopniach/minutach/sekundach, gradach oraz radianach.
kalibracja afiniczna Metoda kalibracji pulpitu, która pozwala na dowolną transformację

liniową w przestrzeni dwuwymiarowej. Kalibracja afiniczna wymaga trzech punktów
kalibracji, aby umożliwić transformację pulpitu złożoną z procesów konwersji, niezależnego
skalowania wzdłuż osi X i Y, obracania i ukosowania. Należy zastosować kalibrację afiniczną,
gdy rysunek zostanie inaczej rozciągnięty w kierunku poziomym lub pionowym. (PULPIT)
kandela Jednostka SI natężenia światła (odbierana energia wyemitowana przez źródło

światła w konkretnym kierunku) (Symbol: cd). Cd/Sr
karta wstążki Najwyższy poziom zgrupowania wstążki w oparciu o operację. Karta wstążki
zawiera grupy wielu paneli wstążki należących do jednego procesu roboczego. Panel wstążki
zawiera przyciski i kontrolki związane z danym zadaniem.
kąt skoku Kąt, o jaki obrócona jest siatka skoku.
kierunek w górę Wektor definiujący, który kierunek jest w górę. Domyślnie jest to dodatnia
oś Z (0,0,+1).
Kierunek w górę i kierunek północny muszą być zawsze prostopadłe względem siebie.
kolory RGB Dla czerwonego, zielonego i niebieskiego jest to system definiowania kolorów
przez określanie procentowych zawartości koloru czerwonego, zielonego i niebieskiego.
kolumna Zestaw komórek przylegających do siebie w pionie, obejmujących całą wysokość

tabeli. Pojedyncza kolumna ma szerokość jednej komórki.
koło Dotyczy jednego z elementów interfejsów użytkownika, z których składają się narzędzia
SteeringWheel. Zobacz także menu kołowe SteeringWheels.
komórka Najmniejszy dostępny do zaznaczenia fragment tabeli.
Glosariusz | 1535
kompas Pomoc wizualizacji, która wskazuje kierunki północy, południa, wschodu i zachodu
w bieżącym modelu.
komunikat narzędzia Mały komunikat instruktażowy wyświetlany nad oknem rysunku,

który jest powiązany z aktywnym narzędziem nawigacyjnym z menu kołowego
SteeringWheels.
konfiguracja rzutni Nazwany zbiór rzutni modelu, który może zostać zapisany, a potem
przywrócony. (RZUTNIE)
kontekstowa karta wstążki Karta wstążki jest wyświetlana tylko dla określonego typu
obiektu lub gdy wykonywane jest określone polecenie. Na przykład wybranie kreskowania
lub tabeli albo wykonanie polecenia wtekst wywołuje odpowiednie menu kontekstowe.
krawędź Wielosegmentowa linia określona w celu wybierania obiektów, przez które

przechodzi.
kreskowanie zespolone Kreskowanie, które jest dostosowywane do ograniczających je

obiektów tak, że modyfikacja tych obiektów automatycznie dopasowuje kreskowanie.
(GKRESKUJ)
krzywa b-splajn Krzywa wielomianowa przechodząca blisko danego zestawu punktów

sterujących. Zobacz także krzywa Beziera. (SPLAJN)
krzywa Beziera Krzywa wielomianowa zdefiniowana przez zbiór punktów sterujących,

reprezentująca równanie, którego stopień jest o jeden mniejszy niż liczba punktów branych
pod uwagę. Krzywa Beziera jest szczególnym przypadkiem b-splajnu. Zobacz także krzywa
b-splajn.
krzyż nitkowy Typ kursora składający się z dwóch przecinających się linii.
kursor Zobacz wskaźnik i krzyż nitkowy.
linia bazowa Hipotetyczna linia, na której spoczywają znaki tekstowe. Niektóre znaki mogą
mieć przedłużenia, które przekraczają linię bazową. Zobacz także wymiar bazowy.
linia łącząca Fragment obiektu odniesienia działający jak wskaźnik do opisywanego obiektu.
Linia łącząca może być linią prostą lub splajnem.
linia pomocnicza Linia, która rozciąga się dynamicznie na ekranie wraz ze zmianą położenia
kursora. Jeden koniec tej linii jest dołączony do punktu w rysunku, a drugi do poruszającego
się kursora.
linie podziału Linie, które pomagają w wizualizacji zakrzywionej powierzchni.
1536 | Glosariusz
Lokalizacja biegunowa Narzędzie do precyzyjnego rysowania, używane do lokalizowania
punktów w odległościach o określonych przyrostach wzdłuż ścieżki dopasowania śledzenia
biegunowego. Zobacz także śledzenie biegunowe na stronie 1549.
lokalny układ współrzędnych (układ LUW) Aktywny układ współrzędnych, który określa
płaszczyznę XY (płaszczyzna robocza) i kierunek osi Z do rysowania i modelowania.
Początek LUW i jego osie X, Y i Z można ustawić wedle własnych potrzeb. Zobacz także
globalny układ współrzędnych (GUW).
luks Jednostka SI natężenia oświetlenia (symbol: lx). Lm/m^2
lumen Jednostka SI strumienia świetlnego (Symbol: lm). Cd * Sr
lustro Aby utworzyć nową wersję istniejącego obiektu przez symetryczne odbicie tego
obiektu względem zdefiniowanej linii lub płaszczyzny. (LUSTRO)
LUW, definicja Każda definicja LUW może mieć własny początek i osie x, y i z. Można
utworzyć i zapisać dowolną liczbę definicji LUW.
łącze Do łączenia i osadzania obiektów (OLE), aby utworzyć odniesienia do danych w

innym pliku. Po połączeniu danych wszystkie zmiany wprowadzone do dokumentu
źródłowego zostaną automatycznie uaktualnione w dokumencie docelowym. Zobacz także
osadzanie.
łuk linii wymiaru Łuk (zwykle ze strzałkami na obu końcach) określający kąt utworzony
przez linie pomocnicze mierzonego kąta. Tekst wymiarowy obok tego łuku czasami dzieli
go na dwie części. Zobacz także wymiar kątowy.
mapa środowiska Mapa bitowa używana do symulowania odbicia od materiałów mających

właściwości odbijania światła. Mapa jest „zawinięta” wokół prezentacji i każdy obiekt
odbijający światło będzie prezentował odpowiedni fragment mapy w części odbijającej
materiału.
menu aplikacji Menu, które jest wyświetlane po kliknięciu przycisku aplikacji. Menu
aplikacji zawiera typowe narzędzia do tworzenia, zapisywania i publikowania plików.
Menu Pomoc Klasyczny sposób uzyskiwania dostępu do zasobów pomocy podręcznej.

W bieżącej wersji programu AutoCAD LT pozycję Pomoc można znaleźć na pasku narzędzi
InfoCenter lub naciskając klawisz F1.
Glosariusz | 1537
menu przycisku Menu urządzenia wskazującego z wieloma przyciskami. Każdy przycisk
urządzenia wskazującego (z wyjątkiem przycisku wyboru) można zdefiniować w pliku
dostosowywania (acadlt.cuix).
menu skrótów Menu wyświetlane przy kursorze po naciśnięciu prawego przycisku

urządzenia wskazującego. Menu skrótów i udostępniane w nim opcje zależą od położenia
kursora i innych warunków, takich jak wybranie obiektu lub uruchomienie polecenia.
menu skrótu Zobacz menu skrótów.
menu śledzenia Zestaw przycisków, który podąża za kursorem podczas przesuwania go

w oknie.
model Dwu- lub trójwymiarowa reprezentacja obiektu.
model szkieletowy Reprezentacja obiektu, która pokazuje jego obwiednie za pomocą linii
i krzywych.
monit Komunikat wiersza polecenia lub etykieta narzędzi z monitem o informacje lub
wykonanie działania, np. wskazanie punktu.
narzędzia SteeringWheel Zestaw narzędzi umożliwiających dostęp do narzędzi

nawigacyjnych 2D.
Narzędzie ShowMotion Element interfejsu użytkownika, gdzie można uzyskać dostęp do

nazwanych widoków (ujęć) przechowywanych w bieżącym rysunku. Nazwane widoki
(ujęcia) są zorganizowane w sekwencjach i mogą zawierać ruchy.
Natężenie oświetlenia W fotometrii natężenie oświetlenia to całkowity strumień świetlny

padający na jednostkę powierzchni.
Nazwany obiekt Zobacz obiekty nazwane zależne (w odnośnikach zewnętrznych).
nazwany widok Widok zapisany w celu późniejszego odtworzenia. (WIDOK)
nazwany zakres Narzędzie programu Microsoft Excel, które umożliwia przypisanie

znaczącej nazwy do pojedynczej komórki lub zakresu komórek.
nfragm Aby zmienić widok rysunku bez modyfikowania powiększenia. Zobacz także zoom.
(NFRAGM)
obiekt Jeden lub więcej elementów graficznych, takich jak tekst, wymiary, linie, okręgi lub
polilinie, traktowanych jako pojedynczy element przy tworzeniu, zarządzaniu i
modyfikowaniu. Dawniej zwany elementem.
1538 | Glosariusz
obiekt autorski bloku Więz wymiarowy, parametr lub operacja dodająca informacje do
definicji bloku.
obiekt nazwany Opisuje różne rodzaje informacji niegraficznych przechowywanych z

rysunkiem, takich jak style i definicje. Nazwane obiekty obejmują warstwy, style
wymiarowania, style tekstu, definicje bloków, układy, widoki i konfiguracje rzutni. Nazwane
obiekty są przechowywane w tabelach definicji (symboli).
obiekt niestandardowy Typ obiektu utworzony przez aplikację ObjectARX, który zazwyczaj
ma bardziej wyspecjalizowane możliwości od standardowych obiektów. Obiekty
niestandardowe obejmują bryły parametryczne (AutoCAD Mechanical Desktop),
inteligentnie interaktywne symbole drzwi (AutoCAD Architecture), obiekty wielokątne
(AutoCAD Map 3D) oraz zespolone obiekty wymiarowania (AutoCAD i AutoCAD LT).
Zobacz także obiekt zastępczy i odblokowanie obiektów.
obiekt przykrywający Wieloboczny obszar, który przesłania leżące pod nim obiekty za
pomocą bieżącego koloru tła. Obszar ten jest ograniczony ramką przykrycia, którą można
włączyć w celu edycji i wyłączyć podczas drukowania.
obiekt zastępczy Element zastępujący obiekt niestandardowy, jeśli aplikacja ObjectARX,

w której utworzono obiekt niestandardowy, nie jest dostępna. Zobacz takżeobiekt
niestandardowy i odblokowanie obiektu.
obiekty nazwane zależnymi (w odnośnikach) Nazwane obiekty wprowadzone do rysunku

przez odnośnik zewnętrzny. Zobacz także obiekt nazwany i tabela symboli.
ObjectARX (AutoCAD LT Runtime Extension) Środowisko programistyczne języka

kompilowanego dla programowania aplikacji AutoCAD LT.
obszar koła Obszar menu kołowego SteeringWheels, służący do organizowania segmentów

i innych przycisków.
obszar modelu Jeden z dwóch podstawowych obszarów, w których rezydują obiekty. Model
geometryczny jest zwykle umieszczany w trójwymiarowym obszarze układu współrzędnych
nazywanym obszarem modelu. Końcowy układ określonych widoków i opisów tego modelu
jest umieszczany w obszarze modelu. Zobacz także obszar papieru. (MODEL)
obszar roboczy Zestaw menu, pasków narzędzi oraz okien dokowalnych (takich jak paleta
Właściwości, DesignCenter oraz okno Palety narzędzi), pogrupowanych i rozmieszczonych
w sposób umożliwiający pracę w niestandardowym środowisku graficznym zorientowanym
zadaniowo.
obszar rysunku Obszar, w którym są wyświetlane i modyfikowane rysunki. Jego wielkość

różni się w zależności od wielkości okna programu AutoCAD LT oraz od liczby
wyświetlanych pasków narzędzi i innych elementów. Zobacz także okno programu
AutoCAD LT.
obszar rysunku Zobacz obszar rysunku.
Glosariusz | 1539
obwiednia komórki Cztery linie otaczające komórkę tabeli. Zakres przyległych komórek
może być otoczony obwiednią.
odblokowanie Ustawienie, które powoduje wyświetlenie poprzednio zablokowanych

warstw. Zobacz także zablokowanie. (WARSTWA)
odblokowanie obiektów Narzędzie zapewniające dostęp do wybranych widoków i

standardowych funkcji edycyjnych obiektu niestandardowego, jeśli aplikacja ObjectARX,
w której został utworzony obiekt niestandardowy, nie jest obecna. Zobacz także obiekt
niestandardowy i obiekt zastępczy.
odniesienie Definicja, znana jako odnośnik zewnętrzny lub odniesienie do bloku, która
jest używana i przechowywana w rysunku. Zobacz także blok (BLOCK) i odnośnik
zewnętrzny (xref). (ODNOŚNIK)
odniesienie do bloku Złożony obiekt wstawiony do rysunku i wyświetlający dane

przechowywane w definicji bloku. Jest on nazywany również wystąpieniem. Zobacz także
blok i definicja bloku. (WSTAW)
odnośnik Zobacz odnośnik zewnętrzny (xref).
odnośniki Plik rysunku, do którego odnosi się inny rysunek. (ODNOŚNIK)
odstęp linii łączącej Opcjonalny odstęp między linią odniesienia a jej zawartością.
odwzorowanie koloru Tabela definiująca intensywność czerwonego, zielonego i niebieskiego

(RGB) dla każdego wyświetlanego koloru.
odwzorowanie skali Wyświetlanie obiektów opisowych zgodnie ze skalami opisu

obsługiwanymi przez obiekt. Jeśli na przykład obiekt opisowy obsługuje dwie skale, to ma
dwie reprezentacje skali.
ograniczony obszar Zamknięty obszar zawierający pojedynczy obiekt (taki jak okrąg) lub
wiele współpłaszczyznowych obiektów nakładających się na siebie. W ograniczonych
obszarach można wstawić wypełnienia kreskowaniem.
okno AutoCAD LT Obszar rysunku, otaczające go menu oraz wiersz polecenia.
okno dokowalne Element interfejsu użytkownika, który może być zamocowany,

zakotwiczony lub ruchomy w obszarze rysunku. Okno dokowalne obejmuje okno poleceń,
palety narzędzi, paletę Właściwości itd.
okno graficzne Zobacz okno programu AutoCAD LT i obszar rysunku.
okno przecinające Prostokątny obszar rysowany w celu częściowego lub całkowitego

wybierania obiektów w jego granicach.
1540 | Glosariusz
okno wybierające Prostokątny obszar określony w obszarze rysunku służący do
jednoczesnego wybierania wielu obiektów. Zobacz także wybór przecięciem, wieloboczne
okno wybierające.
OLE Dla łączenia i osadzania obiektów (OLE). Metoda korzystania ze wspólnych danych,
w której dane z dokumentu źródłowego mogą być połączone z dokumentem docelowym
lub w nim osadzone. Wybranie danych w dokumencie docelowym otwiera aplikację
źródłową, aby umożliwić ich edycję. Zobacz także osadzanie i łącze.
opcje menu uchwytów Zobacz opcje menu uchwytów wielofunkcyjnych.
opcje menu uchwytów wielofunkcyjnych Opcje edycji, do których można uzyskać dostęp
z poziomu menu uchwytu, które zostanie wyświetlone po zatrzymaniu wskaźnika na
uchwycie obiektu (dostępne nie dla wszystkich typów obiektów).
operacja bloku Definiuje sposób przemieszczania lub zmiany geometrii odniesienia do

bloku dynamicznego w przypadku zmiany właściwości niestandardowych odniesienia do
bloku na rysunku. Definicja bloku dynamicznego zwykle obejmuje przynajmniej jedno
działanie skojarzone z parametrem. (BOPERACJA)
opisowe Właściwość należąca do obiektów używanych do opisywania rysunków. Ta

właściwość umożliwia automatyzację skalowania opisów. Obiekty opisowe są definiowane
z wysokością papieru i wyświetlane w rzutniach układu i obszarze modelu z rozmiarem
określonym na podstawie skali opisu tych obszarów.
opisy Tekst, wymiary, tolerancje, symbole, uwagi i inne rodzaje symboli lub obiektów
objaśniających używane w celu dodawania informacji do modelu.
osadzanie Aby użyć informacji łączenia i osadzania (OLE) obiektu z dokumentu

źródłowego w dokumencie docelowym. Obiekt osadzony jest kopią danych z dokumentu
źródłowego umieszczoną w dokumencie docelowym i niemającą żadnego połączenia z
dokumentem źródłowym. Zobacz także łącze.
panel wstążki Zestaw kontrolek z etykietami, powiązanych z zadaniem, zgrupowanych na

wstążce. W obszarze karty wstążki jest zgrupowanych wiele paneli wstążki należących do
jednego procesu roboczego.
parametr użytkownika Nazwana zmienna definiowana przez użytkownika (liczba

rzeczywista lub wyrażenie), której można użyć w więzach wymiarowych lub innych
parametrach użytkownika.
parametr więzu bloku Więz wymiarowy ze skojarzonymi informacjami autorskimi bloku.

Zobacz także : więz dynamiczny
Zobacz także : więz opisowy
pasek narzędzi Część interfejsu zawierająca ikony, które reprezentują polecenia.
Glosariusz | 1541
pasek nawigacji Narzędzia do nawigacji, które są udostępniane w wielu programach firmy
Autodesk. Do ujednoliconych narzędzi nawigacyjnych należą narzędzia Autodesk®
ViewCube®, SteeringWheels®, ShowMotion®i 3Dconnexion®.
Pasek operacji Element interfejsu użytkownika podobny do paska narzędziowego, w

którym są wyświetlane operacje skojarzone z obiektem parametru.
pasek więzów Wyświetla więzy geometryczne skojarzone z obiektami lub z punktami na

obiektach.
personalizacja Dostosowanie pliku wykonywalnego podczas instalacji przez podanie nazwy

użytkownika, firmy i innych informacji.
pinezka Przycisk w kształcie pinezki używany na wstążce i w menu aplikacji. Na wstążce

pinezki umożliwiają zachowanie rozwiniętych paneli. W menu aplikacji pinezki umożliwiają
zachowanie elementu na liście ostatnio wyświetlanych elementów.
plik CTB SA zależna od koloru tabela stylów wydruku.
plik dostosowywania (CUIx) Plik XML przechowujący dane dostosowywania. Plik

dostosowywania można modyfikować za pomocą edytora Dostosuj interfejs użytkownika.
Pliki CUIx zastępują pliki MNU, MNS, MNC oraz CUI które były stosowane do
definiowania menu w starszych wersjach.
plik PC2 Plik pełnej konfiguracji plotera. Pliki PC2 zawierają wszystkie ustawienia wydruku
i urządzenia drukującego, które zostały zapisane w poprzednich wersjach. Zobacz także
plik PCP i plik PC3.
plik PC3 Plik częściowej konfiguracji plotera. Pliki PC3 zawierają ustawienia wydruku,
takie jak sterownik urządzenia i model, port, do którego podłączone jest urządzenie
drukujące oraz inne ustawienia charakterystyczne dla urządzenia drukującego, ale bez
informacji o niestandardowej kalibracji plotera ani też o niestandardowych rozmiarach
papieru. Zobacz także plik PMP, plik STB i plik CTB.
plik PCP Plik częściowej konfiguracji plotera. Pliki PCP zawierają podstawowe ustawienia
wydruku i parametry pisaków, które zostały zapisane w poprzednich wersjach. Ustawienia
wydruku przechowywane w pliku PCP obejmują przypisanie pisaków, jednostki wydruku,
rozmiar papieru, obrót wydruku, początek wydruku, współczynnik skali oraz poziom
optymalizacji pisaków. Zobacz także plik PC2 i plik PC3.
plik PMP Plot Model Parameter. Pliki zawierające informacje o niestandardowej kalibracji
plotera i niestandardowym rozmiarze papieru skojarzone z plikiem konfiguracyjnym
plotera.
plik skryptu Zestaw poleceń wykonywanych po kolei, za pomocą pojedynczego polecenia

POKAZ. Pliki skryptów tworzone są poza środowiskiem programu, w edytorze tekstu,
zapisywane jako tekst i przechowywane w zewnętrznym pliku z rozszerzeniem .scr.
1542 | Glosariusz
plik slajdu Plik zawierający obraz rastrowy lub zdjęcie obiektów wyświetlanych w obszarze
rysunku. Pliki slajdów mają rozszerzenie .sld. (WSLAJD, SLAJD)
plik STB Dla pliku tabeli stylów wydruku. Zawiera style wydruku i ich właściwości.
plik szablonu wyodrębniania atrybutów Plik tekstowy ASCII określający, które atrybuty
są wyodrębniane i w jaki sposób są one formatowane podczas ich zapisywania w pliku
wyodrębniania atrybutów. Zobacz także plik wyodrębniania atrybutów.
plik wyodrębniania atrybutów Plik tekstowy ASCII, w którym jest zapisywany

wyodrębniony atrybut. Zawartość oraz format są określone przez plik szablonu
wyodrębniania atrybutów. Zobacz także plik szablonu wyodrębniania atrybutów.
pliki tymczasowe Pliki danych tworzone podczas sesji programu. Pliki te są usuwane
podczas kończenia sesji. Jeśli sesja zostanie błędnie zakończona, np. w przypadku przerwy
w dostawie prądu, pliki tymczasowe mogą pozostać na dysku.
plinia Zobacz polilinia.
płaszczyzna konstrukcyjna Zobacz płaszczyznę roboczą.
płaszczyzna robocza Inna nazwa płaszczyzny XY lokalnego układu współrzędnych. Zobacz

także wysokość i lokalny układ współrzędnych (układ LUW).
początek Punkt, w którym przecinają się osie współrzędnych. Przykładowo, początkiem

kartezjańskiego układu współrzędnych jest punkt, w którym spotykają się osie X, Y i Z o
wartości 0, 0, 0.
podkładanie Plik DWF lub DGN używany w celu dostarczenia zawartości wizualnej w
pliku rysunku. Podkładania nie można edytować i nie zapewnia ono pełnego zakresu
powiadamiania. Podkładanie nie może być powiązane z rysunkiem. Zobacz też odnośnik
(xref).
podstawowa etykieta narzędzi Wyświetla krótki opis etykiety narzędzi.
podstawowy fragment tabeli Fragment podzielonej tabeli zawierający początkowy zestaw

wierszy do pierwszego podziału tabeli.
podział prostokątny Podział tabeli na wiele części równomiernie odległych o wysokości

określonej przez użytkownika przy użyciu uchwytów podziału tabeli.
podział tabeli Punkt u dołu wiersza tabeli, w którym tabela zostanie podzielona, w wyniku
czego powstanie dodatkowy fragment tabeli.
pole Specjalny obiekt tekstowy wyświetlający dane, które mogą się zmieniać podczas pracy
nad rysunkiem. Gdy pole jest uaktualnione, wyświetlana jest jego ostatnia wartość.
(POLEDANYCH)
Glosariusz | 1543
polecenie nakładkowe Polecenie uruchamiane w czasie wykonywania innego polecenia.
Polecenia nakładkowe należy poprzedzać znakiem apostrofu.
polilinia Obiekt złożony z jednego lub wielu połączonych segmentów liniowych lub
łukowych, traktowany jako pojedynczy obiekt. Zwany także polilinią. (PLINIA, EDPLIN)
pomocniczy fragment tabeli Dowolny fragment podzielonej tabeli niezawierający

początkowego zestawu wierszy.
ponowna generacja Metoda zaktualizowania wyświetlania rysunku na ekranie przez

ponowne obliczenie współrzędnych ekranu z bazy danych. Zobacz także przerysowanie.
(REGEN)
poziom Domyślna wartość Z powyżej lub poniżej płaszczyzny XY bieżącego lokalnego

układu współrzędnych, która jest używana do podawania współrzędnych i wskazywania
położenia. (POZIOM)
pozioma linia łącząca Opcjonalny segment linii łączący koniec linii odniesienia z jej
zawartością.
projektowanie parametryczne Zdolność nawiązania relacji między obiektami w celu

sterowania wielkością i orientacją geometrii z użyciem parametrów zdefiniowanych przez
użytkownika i model.
prostokątny Posiadające prostopadłe boki lub styczne w punkcie przecięcia.
prymityw Podstawowe bryły 3D, takie jak kostki, stożki, walce, ostrosłupy, kliny, sfery i
torusy. Istnieje możliwość tworzenia siatek prymitywów i obiektów bryłowych 3D
prymitywów.
przełączanie za pomocą klawisza Ctrl Metoda przełączania między odmiennym

zachowaniem podczas edycji geometrii, w czasie wykonywania polecenia albo podczas
edycji z użyciem uchwytów. Naciśnięcie i zwolnienie klawisza Ctrl spowoduje cykliczne
przełączanie zachowania. W przypadku ograniczonej geometrii cykliczne przełączanie za
pomocą klawisza Ctrl powoduje przełączanie między wymuszaniem a zwalnianiem więzów.
przerysowanie Metoda szybkiego odświeżenia lub usunięcia znaczników wskazania w

bieżącej rzutni bez aktualizowania bazy danych rysunku. Zobacz także ponowna generacja.
(PRZERYS)
1544 | Glosariusz
przestrzeń papieru Jeden z dwóch podstawowych obszarów, w których rezydują obiekty.
W obszarze papieru są tworzone ostateczne układy do drukowania, w przeciwieństwie do
rysowania i tworzenia projektu w obszarze modelu. Model jest opracowywany na karcie
Model. Zobacz także obszar modelu i rzutnia. (PAPIER)
przewijanie Przywrócenie poprzedniego widoku lub ścieżki ruchu utworzonej za pomocą

narzędzi SteeringWheel lub innych narzędzi nawigacyjnych.
przycisk aplikacji Przycisk, który jest wyświetlany w lewym górnym rogu aplikacji. Po
kliknięciu przycisku aplikacji wyświetlane jest menu aplikacji.
przycisk wyboru Przycisk urządzenia wskazującego używany do wybierania obiektów lub

wskazywania punktów na ekranie. Przykładowo, w przypadku myszy z dwoma przyciskami
jest to domyślnie przycisk lewy.
punkt 1. Położenie w przestrzeni trójwymiarowej określone przez wartości współrzędnych

X, Y i Z. 2. Obiekt składający się z pojedynczego położenia w układzie współrzędnych.
(PUNKT)
punkt bazowy 1. W kontekście edycji za pomocą uchwytów ten uchwyt, który po wybraniu
go zmienia kolor, co pozwala na określenie centralnego punktu następnej operacji edycji.
2. Punkt, względem którego określana jest odległość i kąt podczas kopiowania, przesuwania
i obracania obiektów. 3. Punkt wstawienia bieżącego rysunku. (BAZA) 4. Bazowy punkt
wstawienia dla definicji bloku. (BLOK)
punkt dostępny dla więzu Należy wskazać obiekt, który może zostać geometrycznie i/lub
wymiarowo ograniczony (na przykład punkt końcowy lub punkt wstawienia).
punkt kontrolny Zobacz ramka sterująca.
punkt obserwacji Miejsce w trójwymiarowym obszarze modelu, z którego oglądany jest

model. Zobacz także widok i rzutnia. (PKTOBS)
punkt odniesienia W śledzeniu lub śledzeniu względem obiektu metody lokalizacji punktu,
pośrednia metoda stosowana jako odnośnik.
punkty definiujące Punkty dla tworzenia wymiaru. Program posługuje się punktami, aby
zmodyfikować wygląd i wartość niezespolonego wymiaru podczas modyfikowania
wymiarowanego obiektu. Są one nazywane także punktami defpoints i przechowywane na
specjalnej warstwie DEFPOINTS.
punkty dopasowania Położenia, w pobliżu których musi przebiegać krzywa b-splajn, w

ramach tolerancji dopasowania. Zobacz także punkty interpolacji i punkty przybliżenia.
punkty interpolacji Punkty definiujące, przez które przechodzi krzywa b-splajn. Zobacz
także punkty przybliżenia i punkty dopasowania.
Glosariusz | 1545
punkty przybliżenia Położenia punktów, w pobliżu których musi przebiegać krzywa
b-splajn, w ramach tolerancji dostosowania. Zobacz także punkty dopasowania i punkty
interpolacji.
ramka indywidualnych funkcji elementu Tolerancja zastosowana do określonych

elementów lub wzorów elementów. Symbole tolerancji kształtu i położenia zawsze zawierają
przynajmniej charakterystyczny symbol geometryczny wskazujący typ tolerancji oraz jej
wartość określające akceptowalny zakres zmian.
ramka sterująca Seria położeń punktów używanych jako mechanizm sterowania kształtem
b-splajnu. Punkty te są połączone segmentami liniowymi, aby ramka była czytelna i
odróżniała się od punktów dopasowania. Aby wyświetlić lub ukryć ramki sterujące, polecenia
POKAŻPUNKTSTER i UKRYJPUNKTSTER muszą być włączone.
region Dwuwymiarowe zamknięte obszary z przypisanymi parametrami fizycznymi, takimi

jak środek ciężkości lub masy. Istnieje możliwość tworzenia regionów na podstawie obiektów
tworzących zamknięte pętle. Są one zazwyczaj tworzone w celu zastosowania kreskowania
i cieniowania. (REGION)
rodzaj linii Sposób wyświetlania linii lub krzywej. Przykładowo, linia ciągła posiada inny
wzór (rodzaj linii) niż linia kreskowa. Inna nazwa to czcionka linii. (RODZLIN)
rozbij Do rozkładania złożonego obiektu, takiego jak blok, wymiar, bryła lub polilinia na
prostsze obiekty. W przypadku bloku jego definicja nie ulega zmianie. Odniesienie do
bloku zostanie zastąpione komponentami bloku. Zobacz także blok, definicja bloku i
odniesienie do bloku. (ROZBIJ)
rozdzielczość skoku Odległość między punktami siatki skoku.
rozszerzone etykiety narzędzi Jeśli kursor znajduje się przez pewien czas nad etykietą
narzędzi, są wyświetlane dodatkowe informacje.
rozwinięty panel Obszar na wstążce skojarzony z panelem wstążki. Rozwinięty panel

zawiera dodatkowe narzędzia i elementy sterujące. Zobacz także panel wstążki i wstążka.
ruchomy panel Panel wstążki, który nie jest dołączony do reszty wstążki lub okna pliku.
rysowanie parametryczne Funkcja w programie AutoCAD kojarząca więzy z obiektami,

ustalająca odległość, położenie i orientację obiektów względem innych obiektów.
rysunek domyślny Zobacz środowisko początkowe.
rysunek roboczy Rysunek stosowany w produkcji przemysłowej lub budownictwie.
rzutnia Ograniczony obszar, w którym wyświetlana jest część obszaru modelu rysunku.
Zmienna systemowa TILEMODE określa typ tworzonej rzutni. 1. Jeśli zmienna TILEMODE
jest wyłączona (0), tworzone rzutnie są obiektami układu, można je przesuwać i zmieniać
ich rozmiar. (WWIDOK) 2. Jeśli zmienna TILEMODE jest włączona (1), cały obszar
1546 | Glosariusz
rysunku jest dzielony na nienakładające się na siebie rzutnie modelu. Zobacz także
TILEMODE, widok i punkt obserwacji. (RZUTNIE)
rzutnie modelowe Rodzaj wyświetlania polegający na podzieleniu obszaru rysunku na

jeden lub kilka przylegających prostokątnych obszarów, w których mogą być wyświetlane
różne widoki. Zobacz także rzutnie układu, TILEMODE i rzutnia. (RZUTNIE)
rzutnie ruchome Zobacz rzutnie układu.
rzutnie sąsiadujące Zobacz także rzutnie modelowe.
rzutnie układu Obiekty utworzone w obszarze papieru, w których wyświetlane są widoki.

Zobacz także obszar papieru. (RZUTNIE)
rzutowanie płaskie Odwzorowywanie obiektów lub obrazów na płaszczyźnie.
scalanie W tabelach zestaw sąsiadujących komórek połączonych w pojedynczą komórkę.
segment koła Wycinek obszaru menu kołowego SteeringWheels przeznaczony dla

określonego narzędzia nawigacyjnego lub narzędzia orientacji.
siatka Obszar pokryty równomiernie rozłożonymi kropkami lub liniami, co pomaga w

rysowaniu. Odstępy siatki można dostosować. Kropki siatki nigdy nie są rysowane. Zobacz
także granice siatki. (SIATKARYS)
siatka skoku Niewidoczna siatka, która ogranicza ruchy kursora do węzłów siatki
rozmieszczonych w odstępach ustalonych przez Skok. Siatka skoku nie musi koniecznie
odpowiadać siatce widzialnej, która jest kontrolowana osobno poleceniem SIATKARYS.
(SKOK)
skala opisu Skala opisu to ustawienie zapisywane w obszarze modelu, rzutniach układu i
widokach modelu. Podczas tworzenia obiektów opisowych ma miejsce ich skalowanie
zgodnie z bieżącą skalą opisu i są one automatycznie wyświetlane we właściwym rozmiarze.
skala pośrednich map wypukłości Skaluje efekt podstawowego odwzorowania wypukłości

materiału w obszarach oświetlonych pośrednim światłem.
Skala przenikania kolorów Zwiększa lub zmniejsza nasycenie koloru światła odbitego
przez materiał.
składowy plik dostosowywania Dowolny plik CUI, który nie jest definiowany jako główny
plik CUI. Składowy pliki dostosowywania można wczytywać i usuwać, w zależności od
potrzeb, podczas sesji rysunkowej.
skróty klawiszowe Klawisze i kombinacje klawiszy uruchamiające polecenia; na przykład

CTRL+S zapisuje plik. Klawisze funkcyjne (F1, F2 itd.) są także klawiszami skrótów. Inna
nazwa to skróty klawiszowe.
Glosariusz | 1547
stałe tryby lokalizacji Ustawienie na stałe (aż do wyłączenia) trybu lokalizacji względem
obiektów dla kolejnych wybieranych obiektów. Zobacz także tryb lokalizacji obiektu i
zmiana lokalizacji obiektu. (OBIEKT)
stopnie dziesiętne Zapis służący do określania długości i szerokości geograficznej.

Przykładowo 35.1234°, 100.5678°.
Szerokość geograficzna zawsze poprzedza długość.
stopoświeca Amerykańska jednostka natężenia oświetlenia (symbol: fc). Lm/ft^2.
stopoświeca Amerykańska jednostka natężenia oświetlenia (symbol: fc). Lm/ft^2
styl komórki Styl zawierający specyficzne formatowanie komórek tabeli.
styl tabeli Styl zawierający specyficzne formatowanie tabeli i jej strukturę. Styl tabeli zawiera
co najmniej 3 style komórki.
styl tekstu Nazwany, zapisany zbiór ustawień określający wygląd znaków tekstowych —,
na przykład rozciągnięcie, ściśnięcie, pochylenie, odbicie lustrzane lub ustawienie w
pionowej kolumnie.
styl wydruku Właściwość obiektu określająca zestaw zmian koloru, wyrównania, skali
szarości, przypisań pisaków, rodzaju i szerokości linii, stylów zakończeń i połączeń linii
oraz stylów wypełniania. Style wydruku są używane w czasie wydruku.
styl wymiarowania Nazwana grupa ustawień wymiarowania, która określa wygląd wymiaru
i upraszcza ustawianie zmiennych systemowych wymiarów. (WYMSTYL)
symbol Reprezentacja elementu często używanego w rysunkach. Symbole wstawiane są

do rysunku w postaci bloków.
symbol układu LUW Ikona wskazująca orientację osi układu LUW. (LUWSYMB)
symbole zależne Zobacz obiekty nazwane zależne (w odnośnikach zewnętrznych).
szablon rysunku Plik rysunku z wstępnie ustalonymi ustawieniami nowych rysunków, jak
acadlt.dwt i acadltiso.dwt, chociaż jako szablonu można użyć dowolnego rysunku. Zobacz
także środowisko początkowe.
szerokość linii Wartość szerokości, która może być przypisana do wszystkich obiektów
®
graficznych, oprócz czcionek typu TrueType i obrazów rastrowych.
1548 | Glosariusz
szyk 1. Wiele kopii wybranych obiektów w prostokątnym lub biegunowym (promieniowym)
wzorze. (SZYK) 2. Zbiór danych, z których każdy element można zidentyfikować poprzez
indeks lub klucz oraz ustawionych tak, aby komputer mógł sprawdzić zbiór i odzyskać
dane za pomocą klucza.
szyk biegunowy Obiekty skopiowane wokół określonego punktu środkowego określoną

liczbę razy. (SZYK)
ścieżka wyszukiwania biblioteki AutoCAD LT Kolejność wyszukiwania pliku

pomocniczego: bieżący katalog, katalog rysunku, katalog określony w ścieżce pomocniczej
oraz katalog zawierający plik wykonywalny acadlt.exe.
śledzenie Sposób ustalania położenia punktu względem innych punktów w rysunku.
śledzenie biegunowe Narzędzie do precyzyjnego rysowania, które wyświetla tymczasowe

ścieżki dopasowania zdefiniowane przez określone przez użytkownika kąty biegunowe.
Zobacz także Lokalizacja biegunowa.
środowisko początkowe Zmienne i ustawienia dla nowych rysunków zdefiniowane przez

domyślny szablon rysunku, jak acadlt.dwt lub acadltiso.dwt. Zobacz także rysunek szablonu.
tabela Prostokątny układ komórek zawierających opis, głównie tekst, ale także bloki. W
przemyśle AEC tabele często są nazywane „schematami” i zawierają informacje o materiałach
potrzebnych do konstrukcji projektowanego budynku. W przemyśle wytwórczym są one
często redukowane do „BOM” (zestawienia komponentów). (TABELA)
tabela definicji Niegraficzny obszar danych pliku rysunku przechowujący definicje bloków.
tabela definicji bloków Niegraficzny obszar danych pliku rysunku, przechowujący definicje
bloków. Zobacz także obiekt nazwany.
tabela stylów wydruku Zestaw stylów wydruku. Style wydruków są zdefiniowane w tabelach
stylów wydruku i używane do obiektów tylko wtedy, gdy tabela stylów wydruku zostanie
dołączona do układu lub rzutni.
tabela symboli Zobacz tabela definicji i tabela definicji bloków.
tabela właściwości bloku Tabela umożliwiająca użytkownikom zdefiniowanie różnych

wartości zestawu właściwości definicji bloku. Wymiana właściwości przeglądania w
przyszłości.
Tekst wymiarowy Wartość miar wymiarowanego obiektu.
TILEMODE Zmienna systemowa kontrolująca, czy rzutnie mogą być tworzone jako obiekty
z możliwością przesuwania i zmiany rozmiaru (rzutnie układu), czy też jako nienakładające
się na siebie rzutnie sąsiadujące (rzutnie modelu). Zobacz także rzutnia.
tolerancja dopasowania Ustawienie dla maksymalnej odległości, jaką ma przejść krzywa

b-splajn dla każdego z opisujących ją punktów dopasowania.
Glosariusz | 1549
trójnóg osi Ikona ze współrzędnymi X, Y i Z, która jest używana do wizualizacji punktu
obserwacji (kierunku obserwacji) rysunku bez wyświetlania rysunku. (PKTOBS)
tryb Ustawienie oprogramowania lub stan działania.
tryb lokalizacji Metody wybierania często potrzebnych punktów na obiekcie podczas

tworzenia lub edycji rysunku. Zobacz także stały tryb lokalizacji i zmiana lokalizacji obiektu.
tryb Orto Ustawienie ograniczające ruchy urządzenia wskazującego do kierunku poziomego

i pionowego (względem bieżącego kąta skoku i lokalnego układu współrzędnych). Zobacz
także kąt skoku i lokalny układ współrzędnych (układ LUW).
tryb Skok Tryb ograniczania ruchów kursora do węzłów niewidocznej prostokątnej siatki.
Po włączeniu trybu Skok kursor nitkowy na ekranie oraz wszelkie wprowadzane współrzędne
są „przyciągane” do najbliższego punktu siatki. Rozdzielczość skoku definiują odstępy w
siatce. Zobacz także tryb lokalizacji obiektu. (SKOK)
tryby uchwytów Opcje edycji, do których można uzyskać dostęp z poziomu wybranych
uchwytów wybranych obiektów: rozciąganie, przenoszenie, obracanie, skalowanie oraz
odbicie lustrzane.
uchwyt aktywny Wybrany uchwyt.
uchwyt pokrywania się Uchwyt używany przez wiele obiektów.
uchwyty Małe kwadraty i trójkąty pojawiające się na wybranych obiektach. Po wybraniu

uchwytu można edytować obiekt, przeciągając go urządzeniem wskazującym zamiast
wprowadzanymi poleceniami.
uchwyty niestandardowe Używane w odniesieniu do bloku dynamicznego do zmiany

geometrii oraz właściwości niestandardowych.
ujęcie Zapisany widok, który można później przywrócić poprzez nazwę lub korzystając z
interfejsu ShowMotion. Ujęcie może zawierać statyczną miniaturę zapisanego widoku lub
ruchu kamery, który można odtwarzać jako animację.
układ Środowisko, w którym użytkownik tworzy i projektuje rzutnie układu obszaru

papieru do późniejszego wydrukowania. Dla każdego rysunku można utworzyć wiele
arkuszy.
układ LUW Zobacz lokalny układ współrzędnych (układ LUW).
układ współrzędnych LL84 Powszechnie używany układ współrzędnych geograficznych,

w którym szerokość i długość geograficzną mierzy się w zakresie od -90 do 90 stopni.
Długość geograficzna zaczyna się od 0 stopni, która leży na południku zerowym w
Greenwich, i jest mierzona w zakresie od -180 do 180 stopni.
Szerokość geograficzna 0 stopni znajduje się na równiku i jest mierzona w zakresie od -90
do 90 stopni.
1550 | Glosariusz
ustawienia strony Zestaw urządzenia drukującego i różnych ustawień, które mają wpływ
na wygląd i format końcowego wydruku. Ustawienia te można modyfikować i stosować
do innych układów.
UVW Obszar współrzędnych materiału. Jest używany zamiast współrzędnych XYZ, ponieważ
są one na ogół zarezerwowane dla globalnego układu współrzędnych (GUW). Większość
map materiałów stanowią płaszczyzny 2D przypisane do powierzchni 3D. Współrzędne
U, V i W odpowiadają kierunkom względnym współrzędnych X, Y i Z. Jeśli spojrzeć na obraz
mapy 2D, współrzędna U odpowiada współrzędnej X i reprezentuje poziomy kierunek
mapowania. Współrzędna V jest odpowiednikiem współrzędnej Y i reprezentuje pionowy
kierunek mapowania. Współrzędna W jest odpowiednikiem współrzędnej Z i reprezentuje
kierunek prostopadły do płaszczyzny UV mapy.
warstwa Logiczne grupowanie danych podobne do przezroczystych arkuszy kalki na

rysunku. Warstwy można oglądać osobno lub w połączeniu. (WARSTWA)
wartość atrybutu Informacje alfanumeryczne skojarzone z etykietą atrybutu. Zobacz także

definicja atrybutu, zapytanie o wartość atrybutu i etykieta atrybutu.
wartość domyślna Wartość, która jest przyjmowana w przypadku naciśnięcia klawisza

Enter w monicie podrzędnym. Wartość domyślna jest wyświetlona w nawiasach trójkątnych
<>. Zobacz także domyślna.
wektor Obiekt matematyczny z dokładnym kierunkiem i długością, ale bez określonego

położenia.
węzeł Specyfikacja lokalizacji obiektu służąca do określania położenia punktów, punktów

definicji wymiaru oraz początków tekstu wymiaru.
widok Graficzna reprezentacja modelu widziana z określonego miejsca (rzutni) w

przestrzeni. Zobacz także punkt obserwacji i rzutnia. (PKTOBS, WIDOK)
widok planu Orientacja widoku z punktu znajdującego się na dodatniej osi Z w kierunku
początku (0, 0, 0). (PLAN)
wieloarkuszowy DWF Plik DWF zawierający wiele arkuszy.
Glosariusz | 1551
wieloboczne okno wybierające Wieloboczny obszar wyznaczony do wybierania obiektów
w grupach. Zobacz także wybór przecięciem i wybieranie oknem.
wielolinia odniesienia Obiekt odniesienia, który tworzy opisy z wieloma liniami odniesienia.
wiersz Zestaw komórek przylegających do siebie w poziomie, obejmujących całą szerokość

tabeli. Pojedynczy wiersz ma wysokość jednej komórki.
wiersz polecenia Obszar tekstowy zarezerwowany dla wpisów z klawiatury, zgłoszeń i

komunikatów.
wierzchołek Miejsce, w którym spotykają się krawędzie lub segmenty polilinii.
więz dynamiczny Więz wymiarowy (właściwość Forma więzu ustawiona na wartość

„dynamiczny”), w przypadku którego więzy są wyświetlane tylko wtedy, gdy zostanie
wybrany ograniczony obiekt.
Zobacz także : więz parametryczny
Zobacz także : więz opisowy
więz geometryczny Reguły definiujące relacje geometryczne między elementami obiektów

(lub punktami na obiektach) i sterujące sposobem, w jaki zmienia się kształt obiektu lub
jego wielkość.
Więzy geometryczne mogą być pokrywające się, współliniowe, koncentryczne, równe,
unieruchomione, poziome, równoległe, prostopadłe, styczne i pionowe.
więz opisowy Więz wymiarowy używany do sterowania wielkością geometrii, jak również
opisywaniem rysunku.
Patrz również więz parametryczny i więz dynamiczny
więz wymiarowy Wymiary parametryczne sterujące wielkością, kątem lub położeniem

geometrii względem rysunku lub innych obiektów. Kiedy wymiary ulegną zmianie, zmienia
się wielkość obiektu.
więzy Forma projektu parametrycznego.

Reguły zarządzające położeniem, nachyleniem, stycznością, wymiarami i relacjami między
obiektami w geometrii.
właściwość formatu wyjściowego Właściwość przeglądania, gdzie wartość jest określana

za pomocą właściwości formatu wejściowego (inne właściwości parametru) przez użycie
tabeli przeglądowej.
właściwość ogólna Właściwości, które są wspólne dla pewnego zbioru obiektów. Obejmują
one kolor, warstwę, rodzaj linii, skalę rodzaju linii, styl wydruku, szerokość linii,
przezroczystość, hiperłącze i grubość.
właściwość sterowania Właściwość przeglądania jest odwracalna, gdy ręczna zmiana

wartości przeglądania odniesienia do bloku spowoduje zmianę wartości innych właściwości.
1552 | Glosariusz
wskaźnik Kursor wyświetlany na ekranie monitora, który można przesuwać nad obszarami
tekstowymi i graficznymi. Zobacz także krzyż nitkowy.
wskaż punkty Kliknięcie i pobranie punktu na obiekcie w rysunku.
współczynnik proporcji Współczynnik stosunku szerokości do wysokości wyświetlania.
współrzędne bezwzględne Wartości współrzędnych mierzone od punktu początkowego

układu współrzędnych. Zobacz także punkt początkowy, współrzędne względne, lokalny
układ współrzędnych (układ LUW), współrzędne globalne, i globalny układ współrzędnych
(GUW).
współrzędne globalne Współrzędne wyrażone w Globalnym Układzie Współrzędnych

(GUW).
współrzędne względne Współrzędne określone względem poprzednich współrzędnych.
wstążka Paleta, na której są wyświetlane przyciski i elementy sterujące służące zarówno

do rysowania i opisów 2D, jak i modelowania, przeglądania i renderowania 3D. Zobacz
także karta wstążki i panel wstążki i panel wysuwany. (WSTĄŻKA)
wstążka pionowa Wstążka, gdy jest ustawiona pionowo, zazwyczaj po lewej lub prawej
stronie okna pliku.
wstążka pozioma Wstążka, która rozciąga się wzdłuż górnego brzegu okna pliku.
wybieranie przed wybraniem polecenia Wybieranie najpierw obiektu, a następnie

wykonywanie na nim operacji, zamiast wprowadzania polecenia, a następnie wybierania
obiektu.
wybór sąsiadującej komórki Zaznaczenie komórek tabeli mających co najmniej jedną

obwiednię wspólną z inną komórką tego samego zaznaczenia.
wymiar bazowy Wiele wymiarów mierzonych od tej samej linii bazowej. Są one nazywane
również wymiarami równoległymi. Zobacz także linia bazowa.
wymiar dopasowany Wymiar, który mierzy odległość między dwoma punktami pod
dowolnym kątem. Linia wymiarowa jest równoległa do linii łączącej punkty definiujące
wymiar. (WYMNORMALNY)
wymiar dynamiczny Wymiary tymczasowe wyświetlane w obiektach, w tym dynamiczne

odwołania do bloków, w momencie edycji z użyciem uchwytów.
wymiar kątowy Wymiar, który mierzy kąty lub segmenty łuku i składa się z tekstu, linii
pomocniczych oraz linii odniesienia. (WYMKĄTOWY)
wymiar niezespolony Wymiar, który nie odzwierciedla automatycznie zmian w skojarzonej

geometrii, kontrolowany przez zmienną systemową DIMASSOC. Zobacz także wymiar
zespolony i wymiar rozbity.
Glosariusz | 1553
wymiar rozbity Niezależne obiekty, które wyglądają jak wymiar, ale nie są skojarzone z
wymiarowanym obiektem ani ze sobą. Kontrolowany przez zmienną systemową
DIMASSOC. Zobacz także wymiar zespolony, wymiar niezespolony i rozbijanie. (ROZBIJ)
wymiar sterowany Wymiar inny niż parametryczny zawarty w nawiasach wyświetlający

bieżącą wartość geometrii. Ta wartość jest aktualizowana, kiedy wielkość geometrii ulegnie
zmianie, ale nie steruje ona geometrią.
wymiar sterujący Wymiar parametryczny określający wielkość geometrii i zmieniający

wielkość obiektu w momencie zmiany jego wartości.
wymiar szeregowy Typ wymiaru liniowego używający początku drugiej pomocniczej linii
wymiarowej wybranego wymiaru jako początku jego pierwszej pomocniczej linii wymiarowej
i dzielący w ten sposób jeden długi wymiar na krótsze segmenty, które dają w sumie
całkowity wymiar. Zwany także łańcuchem wymiarowym. (WYMSZEREG)
wymiar zespolony Wymiar, który automatycznie adaptuje się do modyfikacji skojarzonej

z nim geometrii. Kontrolowany przez zmienną systemową DIMASSOC. Zobacz także
wymiar niezespolony i wymiar rozbity.
wypełnienie Jednolity kolor pokrywający obszar ograniczony przez linie lub krzywe.
(WYPEŁNIJ)
wysokość geograficzna Względna wysokość w podanym kierunku w górę zdefiniowanym

dla znacznika geograficznego.
wyspa Zamknięty obszar wewnątrz innego zamkniętego obszaru. Wyspy mogą zostać
wykryte jako część procesu tworzenia kreskowania, polilinii i regionów. (GKRESKUJ,
OBWIEDNIA)
wystąpienie bloku Zobacz odniesienie do bloku.
wyszukiwane słowo kluczowe Zdefiniowane przez użytkownika słowo kluczowe

umożliwiające wyszukiwanie poleceń w przeglądarce menu.
wyświetlanie ekranu wirtualnego Obszar, w którym program może przesuwać widok i

zmieniać jego powiększenie bez ponownego generowania rysunku.
wzór linii Zobacz rodzaj linii.
zablokowanie Ustawienie, które wyłącza wyświetlanie obiektów na wybranych warstwach.

Obiekty leżące na zablokowanych warstwach nie są wyświetlane, ponownie generowane
ani drukowane. Blokowanie warstw skraca czas ponownego generowania. Zobacz także
odblokowanie. (WARSTWA)
zakończenie linii odniesienia Fragment linii odniesienia połączony z opisem.
zakres Zobacz zakres rysunku.
1554 | Glosariusz
zakres rysunku Najmniejszy prostokąt zawierający wszystkie obiekty w rysunku,
wyświetlony na ekranie z największym możliwym powiększeniem wszystkich obiektów.
(ZOOM)
zakres rysunku Zobacz granice siatki.
zapętlony odnośnik zewnętrzny Rysunek odnośnika (xref), który odwołuje się do siebie
bezpośrednio lub pośrednio. Odnośnik zewnętrzny tworzący zapętlenie jest ignorowany.
zapytanie o wartość atrybutu Ciąg tekstowy wyświetlany podczas wstawiania bloku z

atrybutem o niezdefiniowanej wartości. Zobacz takżedefinicja atrybutu, etykieta atrybutu
i wartość atrybutu.
zawijanie Sytuacja, w której kursor zawija się wokół okna i pojawia po przeciwnej jego
stronie, co umożliwia kontynuowanie operacji przeciągania zamiast konieczności
zatrzymania się na krawędzi obszaru rysunku.
zbiór wskazań Jeden lub więcej wybranych obiektów, na które polecenie może działać w
tym samym czasie.
zespolenie powierzchni Zobacz: powierzchnie zespolone
zestaw rysunków Zbiór rysunków utworzony za pomocą okna dialogowego Opublikuj.
zestaw znaczników Grupa znaczników znajdująca się w pojedynczym pliku DWF.
zmiana lokalizacji obiektu Wyłączenie lub zmiana uruchomionego trybu lokalizacji obiektu
dla jednego punktu. Zobacz także tryb lokalizacji obiektu i stały tryb lokalizacji.
zmienna systemowa Nazwa rozpoznawana jako tryb, rozmiar lub granica. Zmienne
systemowe tylko do odczytu, takie jak DWGNAME, nie mogą być modyfikowane
bezpośrednio przez użytkownika.
zmienne wymiarowania Zestaw wartości liczbowych, ciągów tekstowych oraz ustawień

sterujących elementami wymiarowania. (WYMSTYL)
znacznik Komentarz lub poprawki korekcyjne wstawione do pliku DWF przy użyciu
programu Autodesk Design Review.
Glosariusz | 1555
znacznik geograficzny Wizualna reprezentacja informacji o położeniu geograficznym.
znacznik punktu odniesienia Podczas śledzenia lub śledzenia względem obiektu

tymczasowy znak plus wyświetlany w położeniu uzyskanego punktu.
znaczniki Tymczasowe znaczniki ekranowe wyświetlane w obszarze rysunku podczas

wskazywania punktu lub wybierania obiektów. (ZNACZNIK)
zoom Do zmniejszania lub zwiększania pozornego rozmiaru obszaru rysunku. (ZOOM)
zwolnij więzy Zdolność tymczasowego ignorowania więzów podczas edycji geometrii. Po

przeprowadzeniu edycji geometrii więzy są usuwane albo pozostawiane, w zależności czy
w przypadku edytowanej geometrii więz wciąż jest prawidłowy.
Źródło danych RSS Informacje publikowane na subskrybowanej witrynie WWW. Zazwyczaj

umożliwiają otrzymywanie powiadomień o zamieszczeniu nowej zawartości (artykułów).
RSS to skrót od Rich Site Summary (lub Really Simple Syndication).
1556 | Glosariusz
Indeks
A arkusze Excel
otwieranie plików wyodrębniania
adaptacyjne wyświetlanie siatki 500 atrybutów 788
ADN (Sieć deweloperska Autodesk) 5 arkusze kalkulacyjne
adresy URL (Uniform Resource Locators) uzyskiwanie dostępu do danych w 1048
otwieranie rysunków w 1481 arkusze kalkulacyjne Microsoft Excel
zapisywanie rysunków w 1481 uzyskiwanie dostępu do danych w 1048
agregatory 93 arkusze programu Excel
akceleracja programowa 179 uzyskiwanie dostępu do danych w 1048
aktualizacja arkusze programu Microsoft Excel
atrybuty bloku 794 otwieranie plików wyodrębniania
definicje bloku 86, 790 atrybutów 788
odniesienia do bloków 795 arkusze tytułowe 352
odnośniki 1287, 1301 arkusze w zestawach arkuszy
pola 1004 arkusze tytułowe 352
tabele przeglądowe 825 korzystanie z 351
aktualizowanie Menedżer zestawów arkuszy 341
dane tabeli 1048 modyfikowanie 351
opisy 865, 891 nazwy i numery 351
Szybki podgląd obrazów 215 otwieranie 351
wymiary zespolone 1068 podzestawy 347
wyświetlanie 450 stan 369
zestawy arkuszy 368 szablony 345, 363
aliasy układy i 344
wprowadzanie poleceń 42 ustawienia strony 363
anulowanie poleceń 43, 629 widoki 352
anulowanie wyboru obiektów 604, 607 właściwości 360
aplikacje zapisywanie wyborów arkuszy 364
Aplikacje oparte na RealDWG 209 zdefiniowane 339
eksportowanie plików do 1425 arkusze w zestawach rysunków 1266
importowanie plików z 1361 atrybuty bloków 777
ObjectARX 1446 aktualizacja 794
otwieranie plików wyodrębniania bloki zagnieżdżone 788
atrybutów 788 definicje 794
źródłowe i docelowe OLE 1335, 1347 definicje atrybutów 780
archiwizacja dołączanie 781
rysunki z odnośnikami 1304 edytowanie 781
zestawy arkuszy 363 etykiety atrybutów 780, 785, 794
arkusze informacje 777
pliki danych wyodrębniania modyfikowanie 792
atrybutów 788 niewidoczne 778
obsługa błędów 788
1557 | Indeks
opisowe 867 wstawianie bloków 756
samodzielne 782 biblioteki kolorów 422
stałe 778 biblioteki komórek (MicroStation) 1364
szablony wyodrębniania atrybutów 783 biblioteki symboli
usuwanie 794 aktualizacja definicji bloków 790
wyszukiwanie poprzez 123 tworzenie 775
zmienna 778 wstawianie bloków 756
atrybuty bloku bieżące rzutnie 286
wartości atrybutów 794 Big Fonts
Auto-lista (funkcja) 961 właściwości 1014
AutoCAD bitcode 45
poprzednie wersje 1435 bitmapy (obrazy BMP)
praca w programach AutoCAD i AutoCAD eksportowanie 1433
LT 1443 importowanie 1403
autocompleting polecenia i zmienne wklejanie 634
systemowe 42 bloki 767
Autodesk Authorized Training Centers 4 bloki dynamiczne
Autodesk Content Service 97, 119 parametry operacji 761
Autodesk Design Review bloki etykiet
informacje 1506, 1513 opisy 861, 873
przeglądanie plików DWF 1251 zestawy arkuszy 352
przeglądanie plików DWFx 1252 bloki objaśnień
publikowanie dla 1264 opisy 861, 882
wyświetlanie zestawów rysunków w 1277 zestawy arkuszy 352
Autodesk Exchange 4 bloki opisowe
Autodesk InfoCenter 3 formaty wcześniejszych wersji 1354
Autodesk Official Training Courseware 5 bloki zagnieżdżone
Autodesk Seek 83, 109, 115, 1509 atrybuty bloków 788
Autodesk Vault 1449 obcięte 1307
automatyczne ukrywanie palet 64 tworzenie 774
AutoSnap 490, 494 blokowanie
AutoStack (funkcja) 972 łącza danych tabeli 1049
Autowypełnienie (funkcja) 1059 ruchy kursora 505, 511
awarie, naprawianie po 236 skala rzutni układu 311, 322
warstwy 384
warstwy odnośników 1329
B warstwy w rzutniach układu 324
baz danych blokowanie skali w rzutniach układu 311
dane o atrybutach bloku w 783 błędy
bazy danych definicje bloków dynamicznych 810
informacje 1449 komunikaty o błędach odnośników 1320
bezpośrednie wprowadzenie odległości 470, pliki wyodrębniania atrybutów
519 bloków 788
biblioteki bloków poprawianie 628
aktualizacja definicji bloków 790 raportowanie 237
tworzenie 775 błędy pisowni 1033
1558 | Indeks
BOM (zestawienie komponentów) 1043 Big Fonts 1014
bryły 3D czcionki alternatywne 1016
obliczanie danych geometrycznych czcionki zastępcze 1013, 1016
dla 529 konwertowanie 1017
uchwyty 640 lokalizacje plików 229
właściwości masy 531 odwzorowywanie 1017
współrzędne 476 podstawione czcionki 1016
PostScript 1016
przypisywanie 1011
C rodzaje 1011
celownik (AutoSnap) 494 TrueType 1012
certyfikacja sprzętu i oprogramowania 180 Unicode 1014
certyfikaty główne dla identyfikatorów ustawienia wyświetlania 159
cyfrowych 1469 zestaw azjatyckich 1014
chmurki wersji 599 zestawy międzynarodowe 1014
chmury punktów czcionki alternatywne 1016
funkcjonalność programu AutoCAD czcionki azjatyckie 1014, 1022
LT 1445 czcionki PostScript 1016
chmury punktów 3D czcionki SHX 1014, 1016, 1022
funkcjonalność programu AutoCAD czcionki TrueType
LT 1445 czcionki zastępcze 1018
CIP (Program na rzecz zaangażowania informacje 1012
klientów) 6 odpowiedniki czcionek PostScript 1017
cofanie operacji 628 tekst pionowy 1022
pasek narzędzi szybkiego dostępu 21 wysokość tekstu 1020
poprawianie błędów 628 czcionki Unicode 1014
Content Explorer czcionki zastępcze 1013
Content Service 97 części
dostęp do zasobów 99 listy części 783
dostosowywanie widoków 131 wymiary sprawdzające 1145
foldery obserwowane 107, 118 zasoby DesignCenter Online 90, 92
funkcja wyszukiwania 121 części znormalizowane programu
indeksowanie zawartości 104 DesignCenter 92
informacje 96 czynnik skali globalnego rodzaju linii 438
praca z plikami 132 czyszczenie
uruchamianie 99 czyszczenie ekranu 146
widok komputera sieciowego 118 wyświetlanie 631
widok w witrynie Seek 115 czyszczenie ekranu 146
wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie 124
zaawansowane wyszukiwanie 122 D
Content Service 97, 119
cyfrowe, podpisy 1456 dana wejściowa
Cyklicznie — właściwość 843 zmienne Kalkulatora 545
czcionki dane producenta
a formaty plików wcześniejszych DesignCenter 92
wersji 1438
Indeks | 1559
datowniki pliki rysunku jako 755, 769
podpisy cyfrowe 1462 pola w 999, 1004
daty punkty bazowe 767
date-related wyszukiwań 128 rodzaje linii 772
znaki daty na układach 320 szerokość linii 772
definicje atrybutów 780 tworzenie 767
definicje bloków dynamicznych ustawienia obszaru modelu 296
atrybuty bloków 777 usuwanie 765
Edytor bloku 803 właściwości obiektu 772
funkcjonalność programu AutoCAD wstawianie bloków 755
LT 1445 zależności 814
geometria konstrukcyjna 776 zapisywanie 810
informacje 760, 801 definicje nazwane układów LUW 464
operacje 812, 817 Design Review
parametry 840 informacje 1506
poprawianie 810 publikowanie dla 1264
projektowanie 802 design review process 1507
przypisywanie danych do 825 DesignCenter
stany widoczności 846 aktualizacja definicji bloków 86
stosowanie 802 bloki 775
tabele przeglądowe 825 DesignCenter Online 90
testowanie 809–810 dodawanie zasobów z 85
tworzenie 802 dołączanie odnośników 1290
uchwyty i 840 dostęp do zasobów 82
właściwości 831 informacje 79
wstawianie bloków 755 kopiowanie definicji bloków 790
zależności 814 metadane pliku 200
zapisywanie 810 obrazy rastrowe w 1406
zestawy parametrów 807 opcje wyświetlania 80
zestawy wartości 836 pasek narzędzi 81
definicje bloku tworzenie narzędzi 86
aktualizacja 86, 790 układy w 336
atrybuty bloku 777 widok drzewa 82
biblioteki bloków 775 wstawianie bloków z 757
definicje bloków dynamicznych 801 DesignCenter Online
edycja lokalna 1311 informacje 90
Edytor bloku 803 kopiowanie zasobów 93
hiperłącza w 1479 przeszukiwanie zasobów 93
informacje 767 typy zasobów 92
kolory 772 digital design workflow 1507
kopiowanie 775 Dimensional CALS (format) 1254
modyfikowanie 789–790, 1310–1311 dla łuków eliptycznych
obiekty OLE w 1319 modyfikowanie 603
operacje 812 długość geograficzna 202
opisy 791, 861, 885 długość połączenia 706
palety narzędzi 776 dodatkowe linie siatki 499
1560 | Indeks
dokładność tryby lokalizacji względem obiektu 490
dane geometryczne 526 wielolinie odniesienia 984
jednostki rysunku 196 wymiary 1153
kalkulatory 533 wyświetlanie ścieżki dla 506
odległości 519 dopasowywanie
położenia odsunięcia 511 tekst wymiarowy 1083
położenia punktów 511 Doradztwo Autodesk 5
ruchy kursora 498 dostosowania adaptacyjne stylu wydruku 1244
tryby lokalizacji względem obiektu 490 dostosowywanie
układy współrzędnych 459 groty strzałek 1080
wartości liczbowe 1098 kreskowania 911
Wprowadzanie dynamiczne 482 obszary robocze 182
dokładność wizualna palety narzędzi 70
eksportowanie obiektów układu i 314 pasek nawigacji 279
obiekty opisowe i 869 rozmiar papieru 1178, 1206
zapisywanie plików i 222 słownik pisowni 1034
dokładność wizualna w konwertowanych tekst wymiarowy 1092
plikach 1354 widok główny 112
dołączanie właściwości zdefiniowane przez
atrybuty bloków 777, 781 użytkownika 136
hasła 1453 wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie 124
obrazów rastrowych 1406 wybieranie obiektów 615
odnośniki 1290, 1296 wyniki wyszukiwania widoku 131
plików do rysunków 1361 wyświetlanie wstążki 29
podkładania DGN 1372 dostrajanie wydajności 179
podkładania DWF 1372 drawing interchange format (pliki DXF)
podkładania DWFx 1371–1372 eksportowanie 1429
podkładania PDF 1372 konwertowanie na format DWG 1361
podpisy cyfrowe 1457–1458, 1460 drukarki
dołączone odnośniki odsuwanie wydruków 1211
aktualizacja 1301 wybieranie 1176, 1204
odnośniki oparte na Internecie 1498 drukowanie
powiadamianie o 1291 drukowanie 1197
przeniesione odnośniki 1299 eksportowanie plików 1250
wczytywanie na żądanie i 1302 formaty plików 1250
dopasowanie informacje 1197
formaty wcześniejszych wersji i 1437 obiekty obszaru papieru 1216
funkcja AutoTrack 514 obiekty przykrywające 936
obiekty 655 odsuwanie 1185
obiekty rzutni 331 opcje dopasowania 1186
równe odstępy 521–522, 524 orientacja 1182, 1211
tekst 996 podgląd 1249
tekst jednowierszowy 947 porządek wyświetlania a 454
tekst wielowierszowy 957 pozycjonowanie rysunku na
tekst wymiarowy 1087, 1138 papierze 1209
tolerancje brzegowe 1103 przetwarzanie układu i 303
Indeks | 1561
przezroczyste obiekty 453, 1215 polilinie 705
publikowanie 1263 rozmiar papieru 1210
ramki tekstowe 449 słowniki 1034
rozmiar papieru 1206 style tekstu 1009
skala wydruku 1212 style wydruku 1237
skalowanie rysunków 1186 szyki skojarzone 668
sprzętowe rodzaje linii 430 tabele 1043, 1053
style wydruku 1215, 1219 tabele stylów wydruku 1226, 1233
szerokość linii 441, 444, 1215 tekst 1023, 1037
tabele stylów wydruku 1189 tryby uchwytów 639
terminologia 1197 ucinanie 929
ustawienia obszaru modelu 296 więzy 725, 738
ustawienia strony 1169, 1202 wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie 124
wybieranie urządzeń wyjściowych 1204 wypełnienia 929
wydajność wydruku próbnego 449 Edycja odnośników — pasek narzędzi 1313
wyświetlanie obiektów 327 edycja z użyciem uchwytu, 650
drukowanie przestrzenne 1197 Edytor bloku
duplikaty, usuwanie 630 informacje 804
duże obiekty 209, 224, 1502 niestandardowe narzędzia autorskie
DWF Viewer 1506 bloku 813
dwukolorowe obrazy rastrowe 1415 palety autorskie bloku 806
dynamiczne panoramowanie 243 poprawianie definicji bloków 810
dystrybuowanie sprawdzanie bloków 809
elementy w szyku 663 właściwości niestandardowe 831
dziedziczenie wyróżnianie zależności 814
bloki 772 zapisywanie definicji bloku 810
lokalna edycja odnośników i 1318 Edytor konfiguracji plotera
obiekty łączone 706 rozmiar papieru 1177
dzielenie Edytor tabeli stylów wydruku
obiekty na równe segmenty 521–522, 524 edycja stylów wydruku 1237
zarządzanie tabelami stylów
wydruku 1233
E Edytor tekstu lokalnego
edycja czcionki w 1013
definicje atrybutów bloków 781 Edytor tekstu wielowierszowego 1037
definicje bloku 789, 1310 edytory tekstu 1037
hiperłącza 1474, 1479 edytowanie
kolumny tekstu 975 arkusze 351
obiekty niestandardowe 1447 atrybuty bloków 792, 794
obiekty ograniczone 729, 738 bloki dynamiczne 764
obiekty OLE 1347 chmurki wersji 599
obszary drukowania 1210 grupy 626
odnośniki 1310–1311 obiekty 603, 637
pliki AutoCAD WS 1493 obiekty linii odniesienia 982
podkładania 1385 obiekty warstw 385
pola w tekście 1000 odniesienia do bloków 789, 1311
1562 | Indeks
splajny 710 elipsy
style wymiarowania 1073 modyfikowanie 603
warstwy 393, 415 obliczanie danych geometrycznych
właściwości arkuszy i zestawów dla 529
arkuszy 360 rysowanie 583
wymiary 1132 uchwyty na 641
znaczniki 1516, 1523 etykiety (parametry) 832
eksportowanie etykiety (tekst) 939, 942
dane o atrybutach bloku 783 etykiety atrybutów 780
formaty plików eksportu 1425 etykiety narzędzi
obiektów układu do obszaru modelu 313 AutoSnap 494
obiekty OLE 1345 monity dynamiczne 485
palety narzędzi 76 uchwyty 842
pliki DGN 1430 ustawienia 146
pliki DWF lub DWFx 1425 Wprowadzanie dynamiczne 483
pliki DXF 1429
pliki PDF 1427
pliki rastrowe 1433 F
pliki WMF 1432 fazowanie
pliki wydruku 1250 obiekty 696
rysunków 1425 obwiednie kreskowania 696
stany warstw 419 filtrowanie
elektroniczne zestawy rysunków date-related wyszukiwań 128
kreślenie 1270 informacje 128
ponowna publikacja 1276 nadpisania rzutni i 397
publikowanie 1263, 1266, 1271 nowe warstwy nieuzgodnione 409, 411
wyświetlanie opublikowanych object-type wyszukiwań 128
plików 1277 parametry 748
elementy typy wymiarów 1067
Content Explorer 96 warstwy 390, 402
DesignCenter Online 90 wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie 124
dodawanie do narzędzia DesignCenter 85 wybieranie obiektów 8, 611
dostęp 132 filtrowanie, włączanie 128
dostęp z DesignCenter 82 filtrowanie, wyłączanie 128
indeksowanie 104, 112 filtry 128
pobieranie 115 filtry grupy warstw 403
praca 134 filtry właściwości warstw 404
Seek widoku 115, 1510 filtry współrzędnych 511
widok komputera sieciowego 118 Folder Moje dokumenty 210, 229
wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie 124 foldery
źródła elementów 109 obserwowane 107, 118
elementy i-drop położenia plików 210
rodzaje 92 ustawienia widoku Początek 112
uchwyty 1508 zasoby DesignCenter 82
elewacja 202 foldery obserwowane
indeksowanie 107
Indeks | 1563
komputery sieciowe 118 wyodrębnianie danych 1356
tworzenie lub usuwanie 118 zapisywanie rysunków 1351, 1360
foldery WWW zapisywanie ustawień konwersji 1359
otwieranie rysunków z 1481 formuły
zapisywanie rysunków w 1482 kopiowanie 1058
foldery, przeglądanie 127 więzy parametryczne 742
formatowanie tekstu wstawianie do komórek tabeli 1058
formatowanie znaków 1009 funkcja AutoTrack 514
kody dla 1037 funkcja eTransmit
komórki tabeli 1051, 1053 a podkładania 1401
pola 999 poprzednie wersje i 1502
tekst piętrowy 971 tworzenie pakietów przekazu 1499
tekst wielowierszowy 952, 958 zapisane ustawienia przekazu 1501
formaty plików funkcja skoku biegunowego 506
drukowalne formaty 1251–1254, 1256, Funkcja Wprowadzanie dynamiczne 483
1258 funkcje 545, 745
formaty plików eksportu 1425 grupy
formaty rastrowe 1404, 1433 funkcje oszczędzania papieru 1210
formaty wymiany rysunków 1253
formaty zaufane 209
konwertowanie 1351 G
obiekty wklejone 634 geometria
pliki możliwe do importowania 1361 autorskie bloki z więzami 776
pliki wydruku 1250 dane geometryczne obiektu 526
pliki wyodrębniania atrybutów 786 geometria konstrukcyjna 776
podpisy cyfrowe a 1460 globalny układ współrzędnych (GUW) 459
publikowanie stron WWW 1508 główne linie siatki 499
publikowanie zestawów rysunków 1263 Google Earth 203
szybki podgląd obrazów 212 granice
zapisywanie rysunków 222, 1358 szyki 673
zapisywanie w starszych formatach 1440 tolerancje 1102
formaty wcześniejszych wersji granice siatki
bloki opisowe 1354 obliczanie 297
konwersja wsadowa 1360 zmienianie 499
konwertowanie list plików 1360 zoom do 244
materiały 1356 groty strzałek
obiekty niestandardowe 1358 dostosowywanie 1080
obiekty opisowe 1354 groty strzałek wymiarowania 1066, 1079
obiekty tekstu wielowierszowego 1355 style linii odniesienia 993
ograniczenia 1353 grubość obiektów 855
oświetlenie 1357 grupy
przywracanie ustawień konwersji 1359 dodawanie obiektów do 626
skojarzone wymiary 1354 edycja obiektów 626
tabele 1356 edytowanie grup 626
właściwości warstwy 1355 filtry grupy warstw 403
wymiary 1354 grupy palet narzędzi 74, 76
1564 | Indeks
grupy parametrów 748 hiperłącza bezwzględne 1472, 1474
informacje 621 hiperłącza względne 1472, 1474
nazwy 622 hiperłącza z adresami e-mail 1478
rozgrupowanie 626 historia nawigacji 127
sortowanie wyniki wyszukiwania 130 historia plików przechowywanych w
tworzenie 621–622 Internecie 1494
tworzenie z predefiniowanymi
wyszukiwań 124
usuwanie 626 I
usuwanie definicji grupy 626 identyfikatory cyfrowe
usuwanie obiektów z 626 certyfikaty główne 1469
wybieranie 624 informacje 1458
zmiana kolejności obiektów w 624 ośrodki certyfikacji 1458, 1469
grupy parametrów 748 uzyskiwanie 1458
ikona LUW
H funkcje 33
ikona układu LUW
harmonogramy Edytor bloku 804
tabele 1043 opcje wyświetlania 466
hasła ikona układu LUW 2D 466
hasła szyfrowania 1453 ikona układu LUW 3D 466
odnośniki chronione hasłem 1454–1455 ikona układu LUW z cieniem 466
opublikowane pliki 1279 ikony
pliki DWF 1374 ikony palety narzędzi 65
przeglądanie rysunków zabezpieczonych narzędzia 68
hasłem 1454 ikony wiązań 726
rozróżnianie wielkości liter 1454 importowanie
usuwanie 1454 nazwane ustawienia strony 1172
wprowadzanie 1454 palety narzędzi 76
hierarchia zaufania dla identyfikatorów pliki DGN 1362
cyfrowych 1469 pliki WMF 1369
hiperłącza plików do rysunków 1361
bezwzględne 1472, 1474 stany warstw 419
bloki i 1479 tekst 979
e-mail 1478 układów jako arkuszy 351
edycja 1474, 1479 ustawienia konfiguracji plotera 1195
informacje 1472 importowanie tekstu z importowanie
opcje wyświetlania kursora 1473 obiekty OLE 1338
otwieranie plików w 1480 indeksowanie
pełne 1472, 1474 foldery obserwowane 107
pliki szablonów i 1480 wyniki w narzędziu Content Explorer 104
pola i 1006 Indeksowanie
rozpoczynanie rysunków 1480 widok główny 112
tworzenie 1474 indeksy przestrzenne 1330–1331
usuwanie 1479 indeksy warstw 1329, 1331
względne 1472, 1474 InfoCenter 3
Indeks | 1565
informacje o wersji 320 współrzędne 470
inicjalizowanie układów 1198 wymiary 1091, 1094
instalacja wyświetlanie Kalkulatora 540
palety kolorów 427 jednostki przekształcenia 1432
Instalacja początkowa jednostki rysunku
informacje 187 dokładność 196
intensywność koloru informacje 193
rzutnie układu 327 jednostki kątowe 196
ustawienia wydruku 1239 jednostki liniowe 196
Internet konwertowanie 194
Autodesk Seek 1510 przekształcony plik DGN 1364
DesignCenter Online 90 ustawienia obszaru modelu 295
dołączanie odnośników z 1498 zaokrąglanie 196
dostęp do sieci 1471 języki
obrazy rastrowe 1407 formaty plików wcześniejszych
otwieranie rysunków z 1481 wersji 1438
pakiety przekazu 1499 słowniki 1034
przechodzenie do konkretnych Tekst Unicode 1486
lokalizacji 1482 współpraca międzynarodowa 1486
serwery FTP 1481
witryny Buzzsaw 1487
wspólne korzystanie z rysunków 1471 K
zapisywanie rysunków 1266 Kalkulator
zapisywanie rysunków w 1481 informacje 533
izolowanie obiektów 456 wyświetlanie współrzędnych 534
kalkulator wiersza polecenia 549
J kalkulatory
Kalkulator 533
jasność 1414 kalkulator wiersza polecenia 549
jednostki angielskie kalkulatory geometryczne 533
konwertowanie na metryczne 193 kalkulatory matematyczne 533
pliki definicji rodzaju linii dla 431 kalkulatory naukowe 533
wyświetlanie Kalkulatora 540 karta DC Online (DesignCenter) 92
jednostki architektoniczne 540 Kartezjański układ współrzędnych 469, 472,
jednostki kątowe 196 477
jednostki liniowe 196 karty graficzne 179
jednostki metryczne katalog części 90, 93
konwertowanie na angielskie 193 kategorie
pliki definicji rodzaju linii dla 431 widoki zestawu arkuszy 348
jednostki miary zasoby DesignCenter Online 90
informacje 193 kąty
obszar modelu 295 definiowanie widoków 3D 260
przekształcanie 544 jednostki Kalkulatora 540
skala wydruku 1213 kąt skoku 501
tekst wymiarowy 1091 kąty biegunowe 507
typy jednostek współrzędnych 470 obliczanie 526
1566 | Indeks
obracanie obiektów za pomocą 653 zabarwienia 911
typy jednostek 470 zastosowanie 422
więzy 733 zestawy kolorów RAL 422
współrzędne biegunowe 474 zmiana 425
zmiany kąta 511 kolory ACI 422
kąty biegunowe 507 kolory tła
Klasyczny obszar roboczy 182 kreskowania 911
Klasyczny obszar roboczy programu rysunki 145
AutoCAD 182 tekst 952
klasyfikacje elementów 1447 kolory True Color 422
klucze (identyfikatory cyfrowe) 1456 kolumny (tabele)
klucze prywatne 1456 dodawanie lub usuwanie 1045
klucze publiczne 1456 formatowanie 1051
kolekcje zasobów 91, 93–94 modyfikowanie 1043
kolory kolumny (tekst wielowierszowy) 975
a szybkość wyświetlania 1423 Koło Nawigacja 2D 250
bloki 772–773 komentarze
domyślne 384 podpisy cyfrowe a 1462
elementy okna aplikacji 145 znaczniki i 1521
elementy siatki 499 komórki (tabele)
elementy tabeli 1051 Autowypełnienie (funkcja) 1059
elementy wymiarów 1073 bloki 1053
filtrowanie zbiorów wskazań 611 format adresu 1058
intensywność kolorów 1239 formuły do 1058
intensywność koloru 327, 1239 modyfikowanie 1044
kolor bieżący 422–423 scalanie 1045
kolory ACI 422 tekst w 1053
konwersja na skalę szarości 1240 zakresy komórek 1058
liczba 267 kompresja
lista kolorów DIC 422 pliki JPEG 1433
maskowanie obiektów za pomocą 935 kompresja LZW 1407
nadpisania właściwości warstw 397 konfiguracja odwzorowania
nazwy 422 przekształcenia 1365
obiekty wklejone 635 konflikt nazw odnośników 1322
obrazów rastrowych 1404, 1415 kontrast w obrazach rastrowych 1388, 1414
odcienie 911 konwencje nazewnictwa
palety kolorów 422, 427 międzynarodowe 223
palety kolorów Pantone 422 konwersja danych z plików DGN 1363
podkładania 1388 konwersja wsadowa 1360
style wydruku 1239 konwertowanie
tła 1388 czcionki 1017
True Color 422 formaty plików 1351
uchwyty 761 formaty plików wcześniejszych
warstwy a 382, 384, 393 wersji 1360
właściwości warstwy odnośników 1292 informacje na temat konwersji 1351
wyrównywanie 1239 jednostki rysunku 193
Indeks | 1567
jednostki wymiarowania 1095 modyfikowanie 929
kolory na skalę szarości 1240 nieograniczone kreskowania 897, 925
listy plików 1360 niezespolone 906
materiały 1356 obracanie 930
obiekty niestandardowe 1358 obramowane kreskowania 898
oświetlenie 1357 obwiednie 905, 934
tabele 1356 opisy i 861, 888
Tabele stylów wydruku 1223 orientacja 893
tekst w obszarze modelu lub papieru 1032 pełne wypełnienia 898
tekst wielowierszowy 1355 porządek wyświetlania 928
wymiarów niezespolonych na predefiniowane 910
zespolone 1137 przezroczystość 922
kopie plików w Internecie 1493 punkt początkowy 917
kopiowanie skalowanie wzorów 920, 930
biblioteka Autodesk Seek 115, 1510 style 905–906
definicje bloku 775 właściwości 922, 929
formuły do komórek tabeli 1058 wypełnienia gradientowe 911
obiekty 634, 656 wyrównanie 930
obiekty do innych rysunków 220 wyspy wewnątrz 905–906
odsuwanie obiektów 675 wzory ISO 910
przeciąganie obiektów 658 zespolone 898, 905
szyki obiektów 659 kreskowania zespolone
tryby uchwytów i 643 definiowane 898
warstwy 390 tworzenie 905
wczytywanie na żądanie i 1332 zakresy 932
wiele kopii obiektów 657 kreskowanie
właściwości kreskowania 929 wyświetlanie uproszczone 449
właściwości obiektu 381 kreskowanie zespolone
zasoby DesignCenter Online 91, 93 rozbijanie 703
krawędzie kreślenie
krawędzie obwiedni 679 obiekty OLE 1336
krawędzie tnące 679 podkładania 1401
ukrywanie 263 powiadomienie o nowej warstwie i 411
krawędzie tnące 679 zestawy rysunków 1270
krawędzie wybierające 607 kroje czcionek 1011
kreator Dodaj ploter 1198 krzywe NURBS 585
Kreator tworzenia układu 308, 1194 krzywe zamknięte typu splajn 529
Kreator tworzenia zestawu arkuszy 344 krzyż nitkowy
Kreator układu kolorystyka 145
tworzenie układów 1194 krzyże nitkowe
kreskowania funkcje 31
biblioteki wzorów 910 kursor
dostosowywanie 911 linia gumki 505, 517
duże lub złożone rysunki i 907 ograniczanie przesuwania 498
gęstość 920 poruszanie się w tabelach 1053
kolory tła 911 śledzenie biegunowe 506
1568 | Indeks
Wprowadzanie dynamiczne i 483 linie odniesienia
wygląd i funkcje 31 automatyczne tworzenie 1083
wyświetlanie wartości współrzędnych 470 bloki 995
zablokowanie ruchu 511 definiowane 980
kursor zbioru wskazań 31, 603 linie łączące 983
kwadranty w wymiarowaniu 1126 modyfikowanie 982
kwadraty 560, 603 opisy 861, 882
przerwania w 1148
style 993
L tekst wielowierszowy w 995
linie tworzenie 982
bezpośrednie wprowadzenie uchwyty 990
odległości 519 wielolinie odniesienia 982, 990
linie odręczne 567 wymiary współrzędnościowe i 1129
linie podwójne 562 zespolenie i 981, 984
linie pomocnicze 1075 linie podwójne 562
linie siatki tabeli 1051 linie pomocnicze
linie wymiarowe 1073 definiowane 1066
łączenie z poliliniami 706 łuki i 1119
łuki polilinii 576 pochylenie 1117
modyfikowanie 603 początek 1110
rodzaje linii 430 przerwania w 1148
rodzaje linii w krótkich segmentach 439 tekst na 1083, 1088
rysowanie 553 właściwości 1075
styczne łuków 572 wygląd 1075
style łączenia 1247 wymiary długości łuku 1130
style zakończenia 1246 wymiary kątowe 1126
szerokość linii 441 linie prostopadłe 505
tryb Orto 505 linie równoległe
ukrywanie 263 linie konstrukcyjne 593
więzy liniowe 733 zaokrąglanie 694
zaokrąglanie 693 linie rzutowane 1075
linie ciągnięcia 562 linie rzutowania 1075
linie gumki linie środkowe w wymiarach 1066, 1120
blokowanie 505 linie ukryte 263
odsuwanie 562 linie uskoku w wymiarach 1143
śledzenie 517 linie wydłużenia o stałej długości 1077
linie konstrukcyjne linie wymiarowe
modyfikowanie 603 definiowane 1066
rysowanie 592 obiekty linii odniesienia a 981
linie łączące wymiary kątowe 1126
tekst wymiarowy 1118 wymiary liniowe 1110
wielolinie odniesienia 980, 983 linie zaczepienia 980, 1118
linie nieskończone 592 lista
linie odbicia 823 warstwy 403
lista kolorów DIC 422
Indeks | 1569
lista Ostatnie dokumenty 15 styczne do linii 572
lista Otwarte dokumenty 17 wymiarowanie 1119, 1126, 1130
listy numerowane 960 zaokrąglone łuki 693
listy oznaczone literami 960 łuki polilinii 576
listy w tekście wielowierszowym 960
listy wypunktowania 960
LMAN Express Tool 419 M
lokalizacja mapy bitowe (obrazy BMP)
geograficzne 202 wydruk na 1254
lokalizowanie (tryby lokalizacji względem maskowanie obiektów 935
obiektu) 490 materiały
lokalizowanie z przyciąganiem 494 formaty wcześniejszych wersji 1356
lokalna edycja odniesień konwertowanie 1356
cofanie zmian 1317 MaxArray zmienna rejestru systemowego 673
dziedziczenie i 1318 Menedżer atrybutów bloków
informacje 1313 powielone etykiety 794
zapisywanie zmian 1317 zmiana kolejności monitów 781
lokalny edytor tekstu Menedżer naprawy rysunku
kolumny 975 odzyskiwanie pracy 236
tekst tabeli i 1045, 1058 Menedżer odniesień
tekst wielowierszowy 951 a podkładania 1402
wcięcia i 968 Menedżer parametrów 744, 748, 764
LUW (lokalny układ współrzędnych), definicje Menedżer ploterów
zapisywanie 464 informacje 1197
Menedżer rodzajów linii
Ł ustawienia skali 438
Menedżer stanów warstw
łącza danych odnośniki i 416
aktualizowanie 1048 przywracanie stanów warstw 414
blokowanie połączonych arkuszy stany warstw LMAN 419
kalkulacyjnych 1049 Menedżer stylów wydruku 1226
definiowane 1048 Menedżer stylów wymiarowania
łączenie opcje tekstu 1083
obiekty wklejone 635 style tekstu 1092
polilinie 706 tworzenie stylów 1070
regiony 595 ułamki 1106
style łączenia linii 1247 wartości wymiarowania 1095
łączenie i osadzanie obiektów (OLE) 1335 Menedżer ustawień strony
łuki tworzenie ustawień strony 1169
linie podwójne 562 Menedżer właściwości warstw
łączenie z poliliniami 706 filtrowanie warstw 402
łuki polilinii 576 nadpisania właściwości 396
modyfikowanie 603 nazwy warstw 390
rodzaje linii 430 nowe warstwy nieuzgodnione i 409
rysowanie 569 sortowanie warstw 402
segmenty chmurek wersji 599
1570 | Indeks
Menedżer zestawów arkuszy obiekty OLE 1347
blokowanie i odblokowywanie obiekty warstw 385
arkuszy 368 obszary drukowania 1210
funkcje 341 odniesienia do bloków 789, 1310–1311
informacje 339 odnośniki 1310–1311
menu skrótów 343 pliki AutoCAD WS 1493
współpraca zespołów 368 pola w tekście 1000
Menedżer zestawów znaczników polilinie 705
odpowiedzi na znaczniki 1521 rozmiar papieru 1210
przeglądanie znaczników 1515 rzutnie układu 316, 321
menu słowniki 1034
menu skrótów 53 splajny 710
pasek menu klasycznego 35 style tekstu 1009
układy obszaru roboczego 182 style wydruku 1237
menu kontekstowe 53 style wymiarowania 1073
menu otwierane prawym przyciskiem myszy 53 szerokość linii 447
menu skrótów tabele 1043, 1053
informacje 53 tabele stylów wydruku 1226, 1233
polecenia 46 tekst 1023, 1037
metadane warstwy 393, 415
opcje publikowania 1279 więzy 738
wprowadzanie 200 właściwości arkuszy i zestawów
Microsoft XPS Viewer 1506 arkuszy 360
międzynarodowe zestawy znaków 223, 1014, wymiary 1132
1486 wypełnienia 929
migrowanie znaczniki 1516, 1523
Instalacja początkowa 187 momenty bezwładności 531
miniatury 213 monity
modele 3D monity dynamiczne 485
grubość 855 wiersz polecenia 49
Modelowanie 3D (obszar roboczy) 182 monity dynamiczne 485
modyfikowanie motywy stron WWW 1508
arkusze 351 mysz 3D firmy 3Dconnexion 280
atrybuty bloku 792, 794 myszy 280
bloki dynamiczne 764 myszy 3D 280
chmurki wersji 599
definicje atrybutów bloków 781
definicje bloku 789–790, 1310 N
hiperłącza 1474, 1479 na spód, przesuwanie obiektów 454
kolory 425 na wierzch, przesuwanie obiektów 454
kolumny tekstu 975 nadawanie nazwy
kreskowania 929 widoki 255
narzędzia 59, 72 nadpisania położenia środka 1120
obiekty 603, 637 Nadpisania rzutni (filtr) 397
obiekty linii odniesienia 982 nakładanie odnośników 1296
obiekty ograniczone 729, 738
Indeks | 1571
naprawianie nazwane style wydruku
uszkodzone pliki rysunków 231 informacje 1222, 1230
narożniki przełączanie na zależne od koloru 1223
fazowanie 696 standardowe style 1236
ukośne 696 tworzenie 1233
zaokrąglanie 691 nazwane tabele stylów wydruku
narożniki ukośne 696 Edytor tabeli stylów wydruku 1233
narzędzia informacje 1199, 1222
dodawanie do pasków narzędzi 21 przełączanie na zależne od koloru 1223
dodawanie elementów do palet 70 style wydruku w 1230
modyfikowanie 59, 72 tabele odwzorowania kolorów 1236
narzędzia bloku 58 nazwane ustawienia strony
narzędzia polecenia 62 tworzenie 1172
pasek menu klasycznego 35 zastosowanie 1169
precyzyjne narzędzia rysunkowe 459 nazywanie
przyciski rozwijane narzędzia 58 obrazów rastrowych 1420
rysunki jako 87 style tekstu 1009
tworzenie 57 niejednorodne wymierne krzywe typu
tworzenie na podstawie elementów B-splajn 585
DesignCenter 86 nienazwane grupy 623
usuwanie 72 nieograniczone kreskowania 897, 925
właściwości 66 niestandardowe narzędzia autorskie bloku 813
zmiana układu 72 niesystemowe sterowniki ploterów
narzędzia nawigacyjne 277 sterownik rastrowy 1254
narzędzia szybkiego podglądu 212–213, 217 nieużywane warstwy 391
Narzędzie kontroli Menedżera CAD niewczytane obrazy rastrowe 1418
DesignCenter Online i 92 niewidoczne atrybuty bloków 778
narzędzie Panorama 251, 271 niewidoczne obiekty w blokach 846
narzędzie Powiększenie 253, 274 nieznalezione obrazy rastrowe 1418
narzędzie Przewiń 252, 272 nudging obiektów 650
Narzędzie Seek 1509
narzucanie rysowania linii wewnętrznych 1084
nawigacja O
klawisze okna poleceń 46 obiekty
pasek nawigacji 277 anulowanie wyboru 604, 607
SteeringWheels 269 dane geometryczne 526
nazewnictwo dopasowywanie 655
filtry wyborów 611 drukowanie 1215
rzutnie 288 duże obiekty 209, 224, 1502
stany warstw 414 edytowanie 603, 637
warstwy 389, 393 fazowanie 696
nazwane obiekty filtrowanie 611
konflikty nazw odnośników 1322 grupowanie 621
nazwane stany warstw izolowanie 456
zapisywanie 414 klasyfikacje elementów 1447
kolory 422
1572 | Indeks
kopiowanie 634, 643, 656 zmiana rozmiaru 686
liczenie 8 obiekty 2D
lokalizowanie 490 symulowanie 3D 1527
maskowanie 935 uchwyty wielofunkcyjne 640
obiekty 3D 853 wyświetlanie uproszczone 449
obiekty niestandardowe 1446 obiekty 3D
obiekty OLE 1335 cieniowanie 266
obiekty, proxy 1446 Edytor bloku i 804
obracanie 653 funkcje programu AutoCAD LT 1443
obszar papieru i 307 grubość 855
odbicie lustrzane 678 symulowanie w 2D 1527
odsuwanie 644, 675 tworzenie 853
pokrywanie 454 ucinanie 683
porządek wyświetlania 454 ukrywanie linii 263
powiększanie 244 współrzędne 476
przekształcanie na chmurki wersji 599 wydłużanie 683
przesuwanie 649 obiekty ACA (AutoCAD Architecture) 1357
przezroczystość 452 obiekty krzywoliniowe
przypisywanie do innych warstw 425, modyfikowanie 603
436, 447 rysowanie 569
rodzaje linii 430 obiekty nakładające się na siebie
rozciąganie 687 porządek wyświetlania 454
rozłączanie 701 wybieranie 603
równe odstępy w 521 obiekty niestandardowe 1446
rysowanie 553 formaty wcześniejszych wersji 1358
rzutnie układu i 310 konwertowanie 1358
skalowanie 687 Obiekty o zerowej długości 630
szerokość linii 441 obiekty OLE
szyki 659 aktualizacja 1339
usuwanie 634 dołączone odnośniki 1319
usuwanie obiektów powielonych 630 edycja 1347
warstwy 382 eksportowanie 1345
widoczność 324 jakość wydruku 1336
wklejanie 634 opcje wyświetlania 1347
właściwości masy 531 osadzanie 1335, 1342
wybieranie 603 pochłanianie 1338
wycinanie 634 połączenie 1336, 1339
wymazywanie 631 ponowne łączenie 1340
wyróżnianie 617 przerywanie połączeń 1340
wyszukiwanie według typu 128 tekst w 1338
wyświetlanie uproszczone 449 tekst wklejony jako 979
zadania w narzędziu Content wklejanie 635
Explorer 134 zagnieżdżone 1337
zaokrąglanie 691 zmiana rozmiaru 1347
zapisywanie 222 obiekty opisowe
zmiana kształtu 686 aktualizowanie 865
Indeks | 1573
aktualizowanie skali 891 obwody 529
bloki jako 885 odległości 526
definiowane 863 współczynniki skali obszaru modelu 297
formaty wcześniejszych wersji 1354 współrzędne punktu 526
formaty wcześniejszych wersji i 1436 obracanie
kreskowania jako 888 bloki 822
linie odniesienia jako 882 kąty skoku 501
obszar modelu i 295 kreskowania 930
odwzorowania skali 891 metody chwytania 639
orientacja 893, 1354 monity wstawiania bloków 756
przebieg pracy (omówienie) 864 obiekty 639, 653
rodzaje 861 podkładania 1385
skalowanie 295, 863, 865 tekst wymiarowy 1139
style opisowe 871 układy LUW 459
tekst 873, 942 widoki 3D 260
tolerancje jako 877 widoki w rzutniach układu 334
tworzenie 867 wymiary 1116
uchwyty wielofunkcyjne 640 obramowane kreskowania 898
widzialność 889 obramowania (komórki tabeli) 1051
wielolinie odniesienia jako 882 obrazów rastrowych
wierność wizualna 222, 869, 1436 brakujące 1421
wymiary jako 877, 1107 dołączanie 1406
obiekty osadzone (OLE) 635, 1335, 1342 dwutonowe 1415
obiekty połączone (OLE) 1335, 1339 formaty plików 1404
obiekty programu AutoCAD Architecture fragmenty obrazów 1423
(ACA) 1357 informacji o obrazach 1417
obiekty proxy 1446 karta kontekstowa wstążki 1404
obiekty przecinające się nazywanie 1420
przerwania wymiaru 1151 o 1403
obiekty przykrywające 935 obwiednie tnące 1410
obiekty styczne opcje wyświetlania 1414
łuki i linie 572 piksele 1404
okręgi 574 pliki internetowe 1407
Obiekty szyku 660 przezroczystość 1404
obiekty WTEKST 951 rozdzielczość 1408
obiekty złożone 703 skalowanie 1408
ObjectARX aplikacje szybkość wyświetlania 1422–1423
obiekty niestandardowe i obiekty ścieżki pliku 1406
proxy 1446 ukrywanie 1423
objętości 531 usuwanie 1422
obliczanie wczytywanie 1422
Kalkulator 533 znajdowanie plików 1421
kalkulator wiersza polecenia 549 obrazy cieniowane
kąty 526 tworzenie 266
konwertowanie jednostek miary 544 ukrywanie linii 263
obszary 528
1574 | Indeks
obrazy pocieniowane odejmowanie 530
funkcje programu AutoCAD LT 1443 obszary drukowania 1169, 1176, 1185, 1205,
obrazy rastrowe 1210
obrazy podglądu 227 obszary robocze
rozmiar pliku 1254 a procedury uruchamiania 186
wydruk na 1254 informacje 182
obszar modelu przełączanie 182
adnotacje i 295, 863, 865 przykłady 183
DGN (plik) przekształcenia i 1364 tworzenie 183
dostęp z poziomu rzutni układu 310 obszary wydruku
drukowanie z 296, 1206, 1216 obszary drukowania 1210
eksportowanie obiektów układu do 313 ustawianie 1183, 1205
opcje wyświetlania 154 obwiednie
przełączanie do układów 217 krawędzie obwiedni 679
przesuwanie obiektów do obszaru polilinie 556, 577
papieru 307 ponowne tworzenie 934
przetwarzanie rysunku w 293, 305 przerwy 596, 907
rzutnie 283 regiony 595
rzutowania równoległe 258 rzutnie układu 317
skala wydruku 1212 zoom do 244
stany warstw i 415 obwiednie obcięcia
tekst w 1032 rzutnie układu 317
ustawienia widoczności warstwy 311 obwiednie tnące
wymiarowanie 1107 bloki 1305
wyświetlanie szerokości linii w 441, 443 obrazów rastrowych 1410–1411
zdefiniowane 301 odnośniki 1292, 1305
znaczniki i 1516 podkładania 1391
obszar papieru obwody 529
bloki i 770 odbicie lustrzane
eksportowanie obiektów z 313 metody chwytania 639
informacje 301 obiekty 639, 678
narzędzia nawigacyjne 277 tekst 678, 1023
opcje wydruku 1216 odblokowania obiektów 1447
proces pracy układu 307 odblokowanie warstw
przesuwanie obiektów do obszaru rzutnie układu 324
modelu 307 odblokowywanie
rysowanie w 301 warstwy 383
stany warstw i 415 odblokowywanie warstw
tekst w 1032 ponowne generowanie rysunków 384
ukrywanie obiektów 1216 odcienie (kolory) 911
widzialność obiektu 324 odejmowanie
wymiarowanie 1108 obszary 530
wyświetlanie szerokości linii w 443–444 regiony 595
obszary odległości
łączenie obliczeń 530 długość połączenia 706
obliczanie 528, 594 obliczanie 526
Indeks | 1575
odległości biegunowe 508 operacje 817
określanie 519 przywracanie 764
równe odstępy 521 uchwyty 761
wyświetlanie wartości współrzędnych 470 wiązania 717
odłączanie odniesienia zewnętrzne
obrazów rastrowych 1409 wiązania 717
odnośniki 1300 odniesienie
podkładania 1371, 1381 tolerancje geometryczne 1163
Odłączanie obiektów złożonych 703 tolerancje złożone 1164
odniesienia do bloków wymiary współrzędnościowe 1128
aktualizacja 795 odnośniki 1287
atrybuty bloków 777 aktualizacja 1287, 1301
bloki dynamiczne 801 archiwizowanie rysunków z 1304
edycja 789, 1311 bloki i 756, 770
hiperłącza 1479 blokowanie warstw 1329
kolory 773 brakujące 208, 1321
komórki tabeli i 1053 chronione hasłem 1454–1455
obiekty linii odniesienia i 995 DesignCenter i 1290
obiekty OLE 1319, 1338 dołączanie 1290, 1296
obiekty wklejone jako 635 edycja 1310–1311
obszar papieru i 770 ikony 1291
odnośniki a 770 informacje 1287
opisy 791 komunikaty o błędach 1320
opisy i 885 konflikty nazw 1322
orientacja 893 kopiowanie 1330
parametry operacji 761 nakładki 1296
porównanie grup z 622 narzędzia odnośnika zewnętrznego 58
przycinanie 1305 obiekty OLE 1319, 1338
rodzaje linii 773 odłączanie 1300
rozbijanie 703, 799 odniesienia cykliczne 1322
skalowanie 755 odnośniki oparte na Internecie 1498
tekst wklejony jako 979 pliki dziennika 1324
uchwyty 648 podkładania jako 1371–1372, 1402
ustawienia obszaru modelu 296 pola w 1004
warstwy i 754 ponowne wczytywanie 1301
wiązania 717 powiadomienia o 1291, 1299, 1301
widoczność 763 produkty edukacyjne firmy
właściwości 772 Autodesk 1292
wstawianie 755 przeniesione odnośniki 1299
zagnieżdżone 774 przycinanie 1305, 1329
zapisywanie zmian 1317 rozbijanie 704
zespolone obiekty wymiarowania i 1068 stany warstw i 416
odniesienia do bloków dynamicznych ścieżki 1297–1298, 1332
atrybuty bloków 777 tymczasowe kopie pliku 1332
informacje 760, 801 ustalanie 1304, 1318
modyfikowanie 764 usuwanie aplikacji 1328
1576 | Indeks
wczytywanie na żądanie 1302, 1330–1332 odzyskiwanie
właściwości 1318 dane zestawu arkuszy 345
właściwości warstw 1292 po usterkach systemowych 236
zagnieżdżone 1296 uszkodzone rysunki 231
zapisywanie z indeksami 1329, 1331 ograniczenia formatów wcześniejszych
zapisywanie zmian 1317 wersji 1353
zdefiniowane 1287 okna
zestawy arkuszy a 351 mocowanie 165
odnośniki (xref) 1287 opcje interfejsu 145
odnośniki, paleta przezroczystość 165
informacje o podkładaniach 1396 zakotwiczone 165
Odnośniki, paleta zmiana rozmiaru 165
informacja o obrazach rastrowych 1417 okna dialogowe
wczytywanie i usuwanie obrazów 1422 obliczenia w 537, 551
odstęp między liniami opcje wyświetlania 49
formaty wcześniejszych wersji i 1437 pomijanie wyświetlania 49
odstępy przezroczyste polecenia i 43
elementy wymiarów 1073 okna przestawne 50, 165
formaty wcześniejszych wersji i 1437 okna wybierające 606
linie siatki 499 okno
równe odstępy 521 okna wybierające 606
wymiary 1153 zoom do 244
odstępy do obiektów 521–522, 524 okno aplikacji
odstępy między kolumnami tekstu 975 wyświetlanie czcionek w 159
odstępy między liniami okno poleceń
tekst 952, 970 informacje 41
tekst wymiarowy 1138 nawigacja w 46
odstępy między obiektami 701 przesuwanie i zmiana rozmiaru 50
odsunięcie ukrywanie 51
odsunięcia wydruku 1185, 1211 okno tekstowe 159
odsuwanie określanie ustawień strony 1169
czasowe punkty odniesienia 520 okręgi
kopiowanie obiektów 644 modyfikowanie 603
linie konstrukcyjne 593 obliczanie danych geometrycznych
obiekty 675 dla 529
odświeżanie ekranu 631 okręgi izometryczne 583, 1529
odtwarzanie operacji 21, 628 pierścienie 581
odwołania cykliczne między odnośnikami 1322 rysowanie 574
odwracanie uchwyty na 641
bloki 823 wymiarowanie 1120, 1126
filtry warstw 404 okręgi izometryczne 583, 1529
groty strzałek 1079 OLE (łączenie i osadzanie obiektów) 1335
obiekty 678 opcja Autoukrywanie 165
odwzorowywanie operacje
czcionki 1017 zależności 814
Indeks | 1577
operacje (bloki dynamiczne) Opublikuj w sieci WWW — kreator
informacje 817 informacje 1508
operacje obracania 822 orientacja
operacje odwracania 823 opisy 893
operacje przesuwania 818 rysunki 1182, 1211
operacje rozciągania 821 tekst 1022
operacje rozciągania biegunowego 822 orientacja pionowa 1182, 1211
operacje skalowania 820 orientacja pozioma 1182, 1211
operacje szyku 824 orientacja rysunku 1182, 1211
palety autorskie bloku 806 osie
tabele przeglądowe i 825 GUW 459
typy 817 kolorowanie 145
uchwyty i 840 linie odbicia 823
właściwości 832 osie czasu (pliki AutoCAD WS) 1494
właściwość Operacje łańcuchowe 830 oś X 145
wyświetlanie Edytora bloku 812 oś Y 145
zbiory wskazań 817 oś Z 145
zestawy parametrów i 807 ośrodki certyfikacji 1458, 1469
zmienianie 839 oświetlenie
operacje (użytkownika) formaty wcześniejszych wersji 1357
cofanie 628 konwertowanie 1357
odtwarzanie 628 otwieranie
operacje inicjowane dwukrotnym kliknięciem aplikacji źródłowych dla obiektów
przycisku myszy OLE 1347
edycja 637 arkusze w zestawach arkuszy 351
otwieranie palety Szybkie właściwości 377 pliki 14
operacje obracania 822 pliki wyodrębniania atrybutów 788
operacje odwracania 823 pliki z dużymi obiektami 209, 224
operacje przeglądania 807, 825 pliki z hiperłączami 1480
operacje przesuwania 818 plików w innych formatach 1361
operacje rozciągania 821–822 rysunki 207, 1481
operacje rozciągania biegunowego 822 rysunki DesignCenter 86
operacje skalowania 820 starsze pliki 1435
operacje szyku 824 szablony 1480
operatory układy 212
Menedżer parametrów 744 wiele rysunków 212
obliczenia 539
operatory logiczne 122
operatory logiczne P
wyszukiwanie za pomocą 122 pakiety przekazu
Opisowy (właściwość) 863, 867 a podkładania 1401
opisy tworzenie 1499
opisy 861, 873 zestawy arkuszy 363
tworzenie tekstu 942 Paleta Szybkie właściwości
optymalizacja działania ograniczenia 378
obiekty OLE 1336, 1339
1578 | Indeks
paleta Właściwości zależności 814
właściwości obiektu 377 zdefiniowane 816
właściwości tabeli 1043 zestawy parametrów 807
wykonywanie obliczeń 537 parametry biegunowe
Paleta Właściwości numery uchwytów 840
ograniczenia 378 wartości 836
palety autorskie bloku 806 parametry kluczowe bloku 764
palety kolorów 422, 427 parametry liniowe
palety kolorów Pantone 422 numery uchwytów 840
palety narzędzi wartości 836
dodawanie narzędzi 70 parametry obracania 836
dostosowywanie 70 parametry operacji 761
eksportowanie lub importowanie 76 parametry przeglądania 807
grupowanie 74 parametry widoczności 846
informacje 57 parametry XY 836
narzędzia 57 Parametryzacja węzła (splajnów) 712
palety bloków 776 pasek menu klasycznego 35
ustawienia i opcje 64 pasek narzędzi szybkiego dostępu 36
usuwanie 72 pasek narzędzi Tabela 1045
zablokowane 72 pasek nawigacji 277–278
zapisywanie 72, 76 pasek stanu aplikacji 38
palety narzędzi tylko do odczytu 72 pasek stanu rysunku 40
palety zadokowane 64 paski narzędzi
palety zakotwiczone 64 informacje 36
Panel Właściwości opcje wyświetlania 173
ograniczenia 378 Pasek narzędzi szybkiego dostępu 36
właściwości obiektu 378 układy obszaru roboczego 182
panoramowanie paski stanu 38
informacje 243 paski więzów 727
papierowe zestawy rysunków 1270 pełne hiperłącza 1472, 1474
paragrafy (tekst wielowierszowy) 951 pełne wypełnienia
parametry obiekty nakładające się na siebie 454
bloki dynamiczne 840 tworzenie 898, 911
dodawanie operacji do 812, 817 wyłączanie 449
etykiety 832 pierścienie
grupy 748 rozbijanie 703
Menedżer parametrów 744 rysowanie 581
palety autorskie bloku 806 wyświetlanie uproszczone 449
parametry widoczności 846 pierwszeństwo obliczeń 539
punkty kluczowe 817 piksele
tabele przeglądowe i 825–826 obrazów rastrowych 1404
uchwyty i 840 usuwanie smug na ekranie 631
wartości 836 pionowy tekst wymiarowy 1088
więzy parametryczne 742 pisaki wirtualne 1243
właściwości niestandardowe 831 pliki
właściwość Operacje łańcuchowe 830 aktualnie otwarte 17
Indeks | 1579
arkusze w zestawach arkuszy 339 eksportowanie 1430
dołączanie 132 importowanie 1362
domyślne lokalizacje 210 odwzorowanie przekształcenia 1365
drukowanie do 1270 pliki ziarna 1432
duże obiekty w 209 podkładania 1371–1372
eksportowanie 1425 rodzaje 1371
importowanie 1361 Terminologia programu MicroStation oraz
kopie zapasowe 234 AutoCAD 1377
metadane 200 warstwy a 1383
migrowanie 187 pliki DGN programu Intergraph
naprawianie uszkodzonych plików 231 MicroStation 1371–1372, 1377, 1383
ostatnio używane 15 pliki DGN programu MicroStation
otwieranie 14, 132, 207, 1480 dołączanie 1371–1372
podgląd 19 eksportowanie 1430
podpisy cyfrowe a 1458 importowanie 1362
przechodzenie do 1482 warstwy 1383
publikowanie 14, 1263, 1271, 1487 warunki 1377
szyfrowanie 1453 pliki DGN systemu Interactive Graphics
ścieżki wyszukiwania 229 System 1371–1372
tworzenie 14 pliki DSD (opisy zestawów rysunków) 1266,
unieruchomione 16 1276, 1279
ustawienia widoku Początek 112 pliki DST (dane zestawu arkuszy)
weryfikowanie 1465 dostęp członków zespołów do 368
witryny Buzzsaw i 1488 tworzenie 344
wstawianie 132 pliki DWF (Design Web Format)
zadania w narzędziu Content eksportowanie 1425
Explorer 132 metadane 1279
zapisywanie 221 obrazy stron WWW 1508
znaczniki 1513 opcje bezpieczeństwa 1279
znajdowanie 200 pliki wieloarkuszowe 1279
pliki ACB 427 podkładania 1371–1372
pliki BLK 1279 przeglądarki 1251, 1277
pliki BMP (bitmapy) publikowanie 1263, 1271
eksportowanie 1433 warstwy 1383
importowanie 1403 wydruk na 1251
wklejanie 634 znaczniki 1513
pliki BMP (mapy bitowe) Pliki DWF (Design Web Format)
wydruk na 1254 informacje 1506
pliki CALS 1254, 1403 pliki DWFx
pliki CDF (rozdzielane przecinkami) 786 eksportowanie 1425
pliki CSV (wartości rozdzielane informacje 1506
przecinkami) 1048 metadane 1279
pliki CTB 1199, 1221, 1228 obrazy stron WWW 1508
pliki CUS 1035 opcje bezpieczeństwa 1279
pliki DGN podkładania 1371–1372
edycja 1385 przeglądanie 1277
1580 | Indeks
przeglądarki 1252, 1277 pliki PC3 (konfiguracja plotera)
publikowanie 1263, 1271 informacje 1197
warstwy 1383 pliki PCP (konfiguracje starszych
właściwości zestawów arkuszy w 363 ploterów) 1195
wydruk na 1252 pliki PCX
znaczniki 1513 dołączanie 1403
Pliki DWG wydruk na 1254
zapisywanie podkładań jako 1401 pliki PDF
pliki DWT eksportowanie 1427
rozpoczynanie nowych rysunków 198 kreślenie 1256
szablony tworzenia arkuszy 363 podkładania 1371–1372
zapisywanie układów jako 335 publikowanie 1271
pliki DXF (drawing interchange format) warstwy a 1383
eksportowanie 1429 Pliki PDF programu Acrobat
konwertowanie na format DWG 1361 drukowanie 1256
pliki DXF (format wymiany rysunków) podkładania 1371–1372
eksportowanie danych o atrybutach warstwy a 1383
bloku 787 Pliki PDF programu Adobe Acrobat
zapisywanie 222 kreślenie 1256
pliki DXX 787 podkładania 1371–1372
pliki dziennika warstwy a 1383
odnośniki 1324 pliki PICT 1403
pliki EPS pliki PNG (Portable Network Graphics)
wydruk na 1258 eksportowanie 1433
pliki FLIC 1403 importowanie 1403
pliki FMP (przypisanie czcionek) 1017 obrazy stron WWW 1508
pliki Geo SPOT 1403 wydruk na 1254
pliki IG4 1403 pliki pomocnicze
pliki JFIF 1403 ścieżki wyszukiwania 229
pliki JPEG pliki PostScript
dołączanie 1403 drukowanie do 1258
eksportowanie 1433 pliki przypisania czcionek 1017
obrazy stron WWW 1508 pliki PS (PostScript)
wydruk na 1254 wydruk na 1258
pliki KML 202 pliki RealDWG 209
pliki KMZ 202 pliki RLC 1403
pliki konfiguracyjne plotera pliki RTF 979
informacje 1197 pliki rysunków (DWG)
pliki kopii zapasowej formaty poprzednich wersji programu
dane zestawu arkuszy 345 AutoCAD 1435
przywracanie rysunków z 235 znaczniki 1513
zapisywanie 222 pliki rysunku (DWG)
pliki LAS (stany warstw) 419 informacje o wersji 320
pliki LIN (biblioteka rodzajów linii) 431 kopie zapasowe 234
pliki PC2 (konfiguracje starszych lokalizacje plików 229
ploterów) 1195 metadane 200
Indeks | 1581
naprawianie 231 przypisania pisaków 1242
otwieranie 207 rozmiar papieru 1206
TrustedDWG 209 wybieranie 1176, 1204
wstawianie jako bloki 755 plotery bez pisaków 1242
wyszukiwanie 200, 227 plotery pisakowe
zapisywanie 221–222 przypisania pisaków 1242
pliki STB 1199, 1222, 1236 plotery rastrowe 1242
pliki szablonów bloków 1279 płaszczyzna konstrukcyjna 459, 469
pliki TARGA 1254, 1403 płaszczyzny 262, 469
pliki tekstowe płaszczyzna konstrukcyjna 469
eksportowanie danych o atrybutach bloku płaszczyzny izometryczne 1527
do 783 pobieranie
importowanie 979 pliki AutoCAD WS 1493
pliki TGA pochylona pomocnicza linia wymiarowa 1117
wydruk na 1254 początek
pliki TIFF kreskowania 917
dołączanie 1403 układy współrzędnych 459, 469
eksportowanie 1433 wymiary współrzędnościowe 1128
podział 1423 wyświetlanie ikony układu LUW w 467
wydruk na 1254 podgląd
Pliki TrustedDWG 209 pliki 19
pliki TXT rysunki 212, 227
importowanie 979 układy 212
pliki tymczasowe 229 wybory obiektów 617
pliki unieruchomione 16 wydrukowane rysunki 1249
pliki wartości rozdzielonych przecinkami zasoby online 91
(CDF) 786 podgląd miniatur 19
pliki wartości rozdzielonych spacjami podgląd wyboru 604
(SDF) 786 podkładania
pliki WMF formaty wcześniejszych wersji i 1437
eksportowanie 1432 informacje 1371
importowanie 1369 karty kontekstowe wstążki 1372
wklejanie 634 kolory 1388
pliki XGP 76 kontrast 1388
pliki XPS Compatible 1252 Menedżer odniesień i 1402
pliki XTP 76 obwiednie tnące 1391
pliki z przecinkiem jako separatorem (CSV) odłączanie 1381
łączenie z tabelami 1048 Odnośniki, paleta 1396
pliki ziarna DGN 1432 pliki DGN 1371–1372
pliki ZIP 1502 pliki DWF 1371
pliki zmiany ustawień strony 345, 363 pliki DWFx 1371–1372
plotery pliki PDF 1371–1372
funkcje oszczędzania papieru 1210 tła 1388
odsuwanie wydruków 1211 tryby lokalizacji względem obiektu 1387
pliki konfiguracyjne 1197 tworzenie list 1397
plotery rastrowe 1242 uchwyty 1385, 1387
1582 | Indeks
ustawienia monochromatyczności 1388 wiele narzędzi polecenia 62
ustawienia wyświetlania 1388 wiersz polecenia 41
ustawienia zaciemnienia 1388 Wprowadzanie dynamiczne i 483
usuwanie aplikacji 1382 wskaźnik zbioru wskazań 42
warstwy a 1383 wykonywanie 42
znajdowanie plików 1399 wykonywanie obliczeń 537
podpisy cyfrowe polecenia nakładkowe 43
certyfikaty główne 1469 polecenia przerywające 43
datowniki 1462 polecenia wejścia i wyjścia plików 1481
dołączanie do plików 1460 polilinie
identyfikatory cyfrowe 1458 chmurki wersji 599
informacje 1456 fazowanie 697
informacje o podpisanym pliku 1465 łączenie 706
klucze 1456 łuki polilinii 576
komentarze 1462 modyfikowanie 603, 705
obsługiwane typy plików 1460 obliczanie danych geometrycznych
unieważnianie 1458, 1465 dla 529
weryfikowanie 1465 odsuwanie 676
podpisy elektroniczne 1456 rodzaje linii 439
podstawione czcionki 1013, 1016 rozbijanie 703
podzbiór zestawu arkuszy 347 rysowanie 555
podział szerokie polilinie 555, 577
obrazy 1423 uchwyty 639, 705
pola (baz danych) uproszczone wyświetlanie 449
wyodrębnianie atrybutów i 784 zamknięte 577
pola (tekst) zaokrąglanie 693
hiperłącza 1006 polilinie dopasowane do splajnów
informacje 999 ucinanie 682
poprzednie wersje programu AutoCAD wydłużanie 682
i 1005 połączenie
pola (tekstowe) widoków z innymi aplikacjami 1345
funkcje programu AutoCAD LT 1443 położenia geograficzne
pola kontekstowe 1004 definiowanie 202
polecenia informacje 202
aliasy 42 wyświetlanie położenia 202
anulowanie 43, 629 położenie
dodawanie do pasków narzędzi 21 domyślny folder rysunku 210
historia poleceń 46 pomiary
kalkulator wiersza polecenia 549 równe odstępy 521–522, 524
menu skrótów 46, 53 tolerancje 1159
monity o 49 wymiary 1063
okno tekstowe 47 pomijanie zer
polecenia nakładkowe 43 tolerancje 1103
powtarzanie 43, 46 wymiary 1099
szukanie 13
tworzenie narzędzi dla 62
Indeks | 1583
Pomoc produkty firmy Autodesk
informacje z ostatniej chwili o informacje z ostatniej chwili 5
produktach 5 źródła informacji 4
temat Readme 5 Produkty i usługi innych firm (Autodesk) 5
ponowne generowanie Program na rzecz zaangażowania klientów 6
rysunki 444 Program szkoleń Autodesk e-Learning 5
wyświetlanie 450 program szkoleń e-Learning (Autodesk) 5
wyświetlanie obrazu rastrowego 1423 promień (zaokrąglenie) 691
wyświetlanie warstw 384 proste 592
ponowne łączenie połączeń OLE 1340 modyfikowanie 603
ponowne numerowanie arkuszy w zestawach zaokrąglanie 694
arkuszy 351 prostokąty
ponowne publikowanie zestawów modyfikowanie 603
rysunków 1276 rysowanie 560
ponowne zespalanie wymiarów 1136 prywatność 91
poprawianie przeciąganie obiektów 650, 658
definicje bloków dynamicznych 810 przecinanie obiektów
pisownia 1033 linie podwójne 563
pomyłki 628 regiony 595
poprzednie wersje ucinanie 679
a podkładania 1401 przedłużanie obiektów 686
konwertowanie plików 1435 przedłużenie linii pomocniczych 1076
pola i 1005 przeglądanie
szerokość linii a 446 chmurki wersji 599
zapisywanie rysunków 1440 nowe warstwy rysunku 410
porady dotyczące klawiszy 40 rysunki 1514
porządek wyświetlania przeglądanie folderów 127
kreskowania 928 przeglądarki
obiekty OLE 1338 opublikowane pliki 1277
zmiana 454 pliki DWF i DWFx 1277
powiadamianie przejścia między widokami 146
dodane nowe warstwy 410 przekształcanie
dołączone odnośniki 1291 jednostki miary 544
przeniesione odnośniki 1299 obiekty wklejone do odniesień do
zmienione odnośniki 1301 bloków 635
powielone obiekty 656 plików DGN na pliki DWG 1363
powiększanie widoków 243 plików w pliki programu AutoCAD
powtarzanie poleceń 43, 46 LT 1443
poziome segmenty linii odniesienia 980, 1118 rysunków na inne formaty 1425
poziomy tekst wymiarowy 1087 stany warstw LMAN 419
półproste starsze pliki 1438
modyfikowanie 603 tekst na opisy 873
rysowanie 592 wymiary na opisy 878
zaokrąglanie 694 przełączanie
produkty edukacyjne 1292 między kartami Model i Układ 154
1584 | Indeks
między obszarem modelu a obszarem przesyłanie
papieru 305 pliki AutoCAD WS 1493
między wiersz polecenia i w oknach zawartość Autodesk Seek 1510
dialogowych 49 przezroczystość
obszary robocze 182 kreskowania 922
rysunki 213 obiekty 452
słowniki 1034 obrazów rastrowych 1404, 1415
przełączniki okna 165
dostosowywanie uruchamiania 185 opcje wydruku 453, 1215
przełączniki wiersza polecenia palety 65
dostosowywanie uruchamiania ustawienia przezroczystości 452
programu 185 warstwy 384, 452
przeniesione odnośniki 1299 przybliżanie w czasie rzeczywistym 244
przenoszenie przycinanie
linie uskoku 1143 bloki 1305
paski narzędzi 21 obwiednie rzutni układu 317
przerwania w wymiarach 1148 odnośniki 1305, 1329
przerwy w obwiedniach 907 podkładania 1391
przerysowywanie wyświetlania 631 przypadkowe piksele 631
przestrzeń 3D przywracanie
płaszczyzna konstrukcyjna 459 pliki kopii zapasowej 234
współrzędne 476 poprzedni widok 243
przesuwanie rzutnie 288
arkusze do innych zestawów 351 układy LUW 464
bloki 818 ustawienia warstw 414
dynamiczne 243 uszkodzone rysunki 234
metody chwytania 639 widoki 255
narzędzia w paletach 72 przywracanie ustawień konwersji 1359
obiektów między obszarem modelu a publikowanie
obszarem papieru 307 a podkładania 1401
obiekty 639, 649, 675 drukowanie 1197
obiekty warstw do innych warstw 393 informacje 1263
pasek nawigacji 278 pliki 14
przeciąganie obiektów 658 przetwarzanie w tle 1264
rozciąganie 650 rysunki do przeglądania 1514
rysunki, do których istnieją strony WWW 1508
odnośniki 1299 ustawienia strony 1169
rzutnie układu 310 witryny Buzzsaw i 1487
tekst 1024, 1026 zestawy arkuszy 363
tekst wymiarowy 1139 zestawy rysunków 1263, 1266
układy LUW 459 znaczniki 1523
przesuwanie obiektów na spód 454 publikowanie w tle 1264
przesuwanie obiektów na wierzch 454 Pulpit — tryb 568
przesuwanie widoku (Panorama) pulpity graficzne
narzędzia SteeringWheel 249 Pulpit — tryb 568
punkt wstawienia dla bloków 843
Indeks | 1585
punktory 960 filtrowanie zbiorów wskazań 611
punkty informacje 430
bezpośrednie wprowadzenie lokalizacje plików 229
odległości 519 polilinie 439
dane geometryczne 526 przekształcony plik DGN 1364
odsuwanie obiektów od 520 rodzaje linii stylu wydruku 1244
określanie 517 rzutnie układu i 330
punkty bazowe bloku 767 skalowanie 330, 437, 1244
punkty dopasowania 711 sprzętowe rodzaje linii 430
punkty kluczowe 816–817 szkice odręczne 567
punkty sterujące 711 ustawienia obszaru modelu 296
równe odstępy pomiędzy 521–522, 524 usuwanie 431
rysowanie 591 warstwy a 382, 393, 436
śledzenie punktów 514 wczytywanie 431
współrzędne 526 wyświetlanie w krótkich segmentach 439
znaczniki punktów 522, 524 zastosowanie 434
punkty bazowe zmiana 436
punkt bazowy skoku 501 rodzaje linii bez odniesień 431
punkty dopasowania splajnów 587, 711 roundtripping 1507
punkty dostępne dla więzów 723 rozbijanie
punkty kluczowe bloki 799
informacje 817 obiekty 703
parametry 816, 840 obiekty złożone 703
punkty obserwacji w obszarze modelu 3D 260 odniesienia do bloków 703
punkty odniesienia odnośniki 704
odsuwanie od 520 rozbite kreskowania 906, 932
rysowanie 591 rozciąganie 650
punkty podziału w splajnach 712 bloki 821
punkty sterujące splajnów 587, 711 metody chwytania 640
punkty zespolenia wymiarów 1136 obiekty 687
puste obiekty tekstowe 630 rozciąganie 650
rozdzielczość
obrazów rastrowych 1408
R pliki PDF 1256
ramki rozgrupowanie grupy 626
ramki podkładania 1394 rozłączanie
regiony obiekty 701
obliczanie danych geometrycznych połączenia OLE 1340
dla 529 rozmiar papieru
tworzenie 594 dopasowywanie rysunków do 1213
złożony 595 modyfikowanie 1210
regiony złożone 595 skala wydruku i 1212
rodzaje linii skalowanie rysunków w celu
bieżący format 434 dopasowania 1186
bloki 772–773 ustawienia 1206
domyślne 384 ustawienia układu 1177
1586 | Indeks
rozpoczynanie tabel 1051 arkusze 339, 1266
rozpraszanie dopasowywanie do papieru 1209, 1213
linie odniesienia 984 drukowanie 1197
wymiary 1153 formaty plików 222
rozwinięcia hasła 1453
palety narzędzi 58 importowanie plików do 1361
równaniach informacje o wersji 320
więzy parametryczne 742 informacji o 7
ruchome paski narzędzi 37 jednostki miary 193
rysowanie kolory 422
bezpośrednie wprowadzenie kolory tła 145
odległości 519 kopiowanie między rysunkami 220
chmurki wersji 599 liczenie obiektów w 8
dokładność 459 lokalizacje plików 210, 229
elipsy 583 łączenie z bazami danych 1449
kwadraty 560 metadane 200
linie 553 nadawanie nazw 223
linie konstrukcyjne 592 naprawianie uszkodzonych rysunków 231
linie podwójne 562 obszar modelu 293
łuki 569 odnośniki 1287
łuki polilinii 576 oparte na Internecie 1481
obiekty 553 opisy w 861
obiekty krzywoliniowe 569 orientacja 1182, 1211
okręgi 574 otwieranie 134, 207, 1481
okręgi izometryczne 583, 1529 pakiety przekazu 1499
pierścienie 581 pliki międzynarodowe 223
polilinie 555 podgląd 212, 1249
półproste 592 podkładania 1371–1372
prostokąty 560 podpisy cyfrowe 1456
punkty odniesienia 591 położenie geograficzne 202
rysowanie parametryczne 715 przełączanie 213
rzutnie i 286 publikowanie 1263, 1487
rzutnie układu i 310 rysunki bez więzów 716
splajny 585 rysunki DesignCenter 86
styczne łuki i linie 572 rysunki nie w pełni związane 716
szerokie polilinie 577 Rysunki TrustedDWG 209
trójkąty 560 rysunki w pełni związane 716
tryb Orto 505 rzutnie 283
wieloboki 560, 577 skalowanie 295
właściwości obiektu 375 szablony 198
Rysowanie 2D i opis (obszar roboczy) 182 szyfrowanie 1453
rysowanie parametryczne tekst w 942
informacje 715 tworzenie narzędzi z 87
więzy parametryczne 715 udostępnianie 1471, 1493
rysunki układy 301, 303
archiwizacja 1304 uruchamianie 191
Indeks | 1587
ustawienia strony 1169 rzutnie układu
ustawienia wydruku 1169 blokowanie warstw 324
warstwy 382 cieniowane 1192
widoki 243 dopasowywanie widoków w 331
wiele otwartych rysunków 212 dostęp do obszaru modelu z 310
właściwości obiektu 375 drukowanie 1192
wstawianie jako bloki 769 informacje 301
zakresy 244 intensywność koloru obiektów w 327
zapis częściowy 222 modyfikowanie widoków w 311
zapis przyrostowy 223 obracanie widoków 334
zapisywanie 221, 1351, 1358, 1360, 1481 opisy i 863, 865
zapisywanie jako szablony 198 powiększanie 310
zestawy arkuszy 339 rodzaje linii w 330
znaczniki 1513 rysowanie w 310
znajdowanie 200, 227 skala 311
rysunki bez więzów 716 tworzenie 316
rysunki główne 1287 widoki w 321
rysunki izometryczne 1527 widzialność w 324
rysunki nie w pełni związane 716 wiele 316
rysunki oparte na Internecie 1481 włączanie lub wyłączanie 328
rysunki w pełni związane 716 zmiana rozmiaru 317
rysunków rzutnie układu w nieregularnych kształtach 316
eksportowanie 1425 rzutowania równoległe
formaty poprzednich wersji programu tworzenie 258
AutoCAD 1351, 1358, 1360,
1440
konwertowanie na format programu S
AutoCAD LT 1443 S (symbol rozmiaru bezwzględnego) 1162
rzutnie samorozpakowujące się pliki
bieżący format 286 wykonywalne 1502
dopasowywanie widoków w 331 scalanie
drukowanie 1215 komórki w tabelach 1045
nadpisania właściwości warstw i 396, 415 Schowek (Windows) 634
opcje wydruku 1192 schowek systemu Microsoft Windows 634
opisy w 863, 865 schowek systemu Windows 634
przywracanie stanów warstw i 415 serwery
rozmieszczanie 284, 288 AutoCAD WS 1493
rysowanie w 286 serwery proxy 1471
rzutnie układu 316 serwery proxy 1471
tworzenie 283 siatka
warstwy a 396 przyciąganie do 499
rzutnie cieniowane wyświetlanie 499
opcje wydruku 1192, 1215 sieci
rzutnie obszaru modelu widok komputera sieciowego 118
tworzenie 283 sieci intranet 1471
Sieć deweloperska Autodesk (ADN) 5
1588 | Indeks
skala słowniki 1034
jednostki rysunku 194 sortowanie
rodzaje linii 437 obiekty znalezione 130
rysunki 295 warstwy 402
rzutnie układu 321 spisy treści 352
skala wydruku 1186, 1212 splajny
uwagi 863, 865, 891 edytowanie 710
współczynniki skali 687 modyfikowanie 603
wymiary 1095, 1107 obliczanie danych geometrycznych
skala szarości 1240 dla 529
skalowanie odsuwanie 676
bloki 755, 820 punkty sterujące 711
groty strzałek 1080 rysowanie 585
metody chwytania 640 uchwyty 639, 710
obiekty 639, 687 ucinanie 713
obiekty OLE 1347 węzły 712
obrazów rastrowych 1408 wydłużanie 713
podkładania 1385 zaokrąglanie 713
rodzaje linii 330, 437, 1244 sprawdzanie pisowni 1033
rysunki 295 sprawdzanie wiązań 726
rysunki dopasowywane do papieru 1186 sprawdzenie pisowni 1033
skala wydruku 1212 sprzęt
skalowanie przez odniesienie 688 akceleracja 179
szerokości linii 1188 rodzaje linii i 430
tabele 1043 stałe 545
tekst 1024, 1026, 1031 stałe atrybuty bloków 778
ustawienia obszaru modelu 295 stałe globalne 546
uwagi 863, 865, 891 stałe tryby lokalizacji 491, 496
widoki w rzutniach układu 321 stany warstw 414, 419
współczynniki skali tekstu 297 SteeringWheels 269
wzory kreskowania 920, 930 sterownik ADI DXB 1253
składnia sterownik Adobe PostScript
Kalkulator 539 drukowanie z 1258
przełączniki wiersza polecenia 186 sterownik DWG na PDF 1256
skok obrotu 644 sterownik PostScript
skok odsunięcia 644 drukowanie z 1258
skrócone wymiary promienia 1120 sterownik rastrowy
skróty drukowanie z 1254
porady dotyczące klawiszy 40 sterowniki 180
skróty klawiaturowe 40 sterowniki ekranu 179
Skróty lokalizacji Buzzsaw 1488 sterowniki niesystemowe ploterów
skrypty PDF wydruk 1256
dostosowywanie uruchamiania sterownik PostScript 1258
programu 185 wydruk na 1250
ukrywanie okien dialogowych 49 strony
słowa kluczowe 200 arkusze w zestawach arkuszy 339
Indeks | 1589
ustawienia strony 1169 warstwy a 384, 393
strony internetowe wybieranie 1215
publikowanie rysunków 1266 style wydruku zależne od koloru 1221, 1223
szablony 1508 style wymiarowania
tworzenie 1508 informacje 1070
strony kodowe 1486 modyfikowanie 1073
strony WWW tworzenie list 1071
agregatory zasobów online 93 zastępowanie 1157
Autodesk Seek 1510 zastosowanie 1156
DesignCenter Online 90 zmienne systemowe 1071
dołączanie odniesień zewnętrznych z plików style wymiarowania z odnośników 1071
przechowywanych w style zakończenia linii 1246
Internecie 1498 sumy
motywy 1508 regiony 595
otwieranie i zapisywanie plików 1481 sygnatury czasowe
pliki AutoCAD WS 1493 układy 320
style symbol L (minimalne pasowanie) 1162
obiekty linii odniesienia 993 symbol LMC (minimalne pasowanie) 1162
opisy 871 symbol M (maksymalne pasowanie) 1162
punkty odniesienia 591 symbol MMC (maksymalne pasowanie) 1162
tekst 1008 symbol ponad 1131
wymiary 1070 symbol RFS (niezależnie od rozmiaru
style tabel 1051 elementu) 1162
style tekstu symbol układu LUW
czcionki 1011 kolorystyka 145
informacje 1008–1009 symbole
kąt pochylenia 1021 dane wyodrębniania atrybutów
modyfikowanie 1009 bloków 787
orientacja w 1022 łuki 1130
pola 999 nazwy plików 223
tabele 1051 pasowania 1162
tekst jednowierszowy 946 punktory w listach 960
tekst wielowierszowy 952, 958 symbole odnośników 1291, 1323
tekst wymiarowy 1092 symbole wieloznaczne 122
tworzenie 1009 tolerancje 1102
wysokość 1019 tolerancje odwzorowania 1164
style wizualne wstawianie 952
funkcje programu AutoCAD LT 1443 znaki zakończenia 1066
style wydruku symbole pasowania 1162
informacje 1219 symbole wieloznaczne
modyfikowanie 1237 filtrowanie warstw według 404
NORMALNY 1233 synchronizacja
rodzaje 1199, 1220 pliki AutoCAD WS 1493
style drukowania obiektów 1230 szablony
tabele stylów wydruku 1189, 1221 a procedury uruchamiania 185
ustawienia 1237 hiperłącza do 1480
1590 | Indeks
pliki szablonów bloków 1279 skala 441, 1188
powiadomienie o nowej warstwie i 412 warstwy a 382, 393, 447
szablony rysunku 198 właściwości bloku 772
szablony stron WWW 1508 włączanie lub wyłączanie 444, 450
szablony tworzenia arkuszy 345 wyświetlanie 443, 446
szablony układów 335 zastosowanie 441
szablony wyodrębniania atrybutów 783 zmienianie 447
zapisywanie 222 sześciokąty 560
zestawy arkuszy 363 szkicowanie linii odręcznych 567
szablony rysunków szkolenie 4
hiperłącza do 1480 szukanie
szablony stron WWW 1508 pliki podkładań 1399
szablony rysunku wyszukiwanie i zastępowanie tekstu 1029
i procedury uruchamiania 185 wyszukiwanie poleceń 13
otwieranie 198 znajdowanie obrazów rastrowych 1421
pliki ziarna DGN 1432 znajdowanie plików rysunku 200, 227
rozpoczynanie rysunków 198 znajdowanie zasobów DesignCenter
tworzenie 198 Online 90, 94
zapisywanie 222 szybkie panoramowanie 243
szablony tworzenia arkuszy 345, 363 szybkość sprawdzania 1146
szablony układów 335 szyfrowanie
szablony wyodrębniania atrybutów 783 informacje 1453
szerokie polilinie klucze 1456
rysowanie 555, 577 właściwości rysunku a 1455
ucinanie 682 szyk prostokątny 660
wydłużanie 682 szyki biegunowe 666
wyświetlanie uproszczone 449 szyki nieskojarzone 660
zwężanie segmentów 577 szyki obiektów
szerokości linii biegunowe 666, 668, 673
elementy wymiarów 1073 prostokątny 660
szerokości linii stylu wydruku 1244 skojarzenie 660, 668
szerokości pisaka ISO 431 szyki wzdłuż ścieżki 662
szerokość tworzenie 659
kolumny tabeli 1043 szyki skojarzone 660, 668
szerokość geograficzna 202 szyki wzdłuż ścieżki 662
szerokość linii
bieżący format 445
domyślne 384 Ś
drukowanie 441, 1215 ścieżki
filtrowanie zbiorów wskazań 611 domyślne lokalizacje plików 210
informacje 441 pliki obrazów rastrowych 1421
obiekty niewyświetlane 441 pliki podkładań 1399
obszar modelu i 441 pliki pomocnicze 229
ponowne generowanie rysunków i 444 szyki wzdłuż ścieżki 662
ponowne przypisanie 447 ścieżki bezwzględne odnośników 1298
poprzednie wersje i 446 ścieżki pełne odnośników 1298
Indeks | 1591
ścieżki wyszukiwania tworzenie 1043
domyślne położenia plików 210 uchwyty 1044
określanie 229 usuwanie wierszy lub kolumn 1045
rysunki, do których istnieją wiersze tytułu 1051
odnośniki 1298 wstawianie bloków do 1053
ścieżki względne wybieranie elementów 1044
hiperłącza 1474 wysokość wiersza 1043
odnośniki 1297–1298 tabele (wyodrębnianie danych)
śledzenie formaty wcześniejszych wersji i 1438
określanie punktów 517 tabele odwzorowania kolorów 1236
śledzenie biegunowe 507 tabele przeglądowe
śledzenie lokalizacji względem informacje 825
obiektu 514 odwrotne przeglądanie 826
śledzenie biegunowe 506, 514 wartości 827
śledzenie lokalizacji względem obiektu 514 właściwości 826
śledzenie punktów 514 tabele stylów wydruku
środki ciężkości 531 edycja 1237
światło słoneczne Edytor tabeli stylów wydruku 1233
położenia geograficzne 202 Menedżer stylów wydruku 1226
modyfikowanie 1226
przełączanie typów 1223
T przypisywanie do układów 1189, 1224
tabela listy arkuszy 352 rodzaje 1199, 1221, 1228, 1230
tabele tabele odwzorowania kolorów 1236
formaty wcześniejszych wersji 1356 tworzenie 1226
konwertowanie 1356 wstępnie zdefiniowane 1228, 1236
tabele (tabele przeglądowe) 825 tabele stylów wydruku zależnych od koloru
tabele (wstawione) informacje 1228
aktualizowanie połączonych danych 1048 kolor obiektu 1199
Autowypełnienie (funkcja) 1059 przełączanie na nazwane 1223
definiowanie 1043 style wydruku w 1221
dodawanie wierszy lub kolumn 1045 tabele odwzorowania kolorów 1236
dzielenie na części 1044 tabele wyodrębniania danych
edycja 1044 a konwertowanie starszych plików 1438
formatowanie 1051 tabulatory w tekście 968
formaty wcześniejszych wersji i 1438 tekst
formuły w 1058 a formaty plików wcześniejszych
linie siatki 1051 wersji 1437
łącza danych 1048 czcionki 1011
opisy 861 dopasowanie 947, 996
pola w 999 drukowanie 449
scalanie komórek 1045 edycja 1023, 1037
style komórki 1051 edytory tekstu 1037
style tabel 1051 hiperłącza 1006, 1472
szerokość kolumny 1043 importowanie 979
tekst w 1053 jednowierszowy 946
1592 | Indeks
kąt pochylenia 1021 edycja 1026
kolumny w 975 edytory tekstu 1037
obiekty linii odniesienia 980 formatowanie 958
obszar modelu a obszar papieru 1032 formaty wcześniejszych wersji 1355
odbicie lustrzane 678, 1023 informacje 951
opisy 861, 873 karty 968
orientacja 893, 1022 kąt pochylenia 1021
pokrywanie 454 kolumny 975
pola 999 konwertowanie 1355
przesuwanie 1024, 1026 listy w 960
rodzaje 942 obiekty linii odniesienia i 980
skalowanie 1024, 1026 odstęp między liniami 970
sprawdzanie pisowni 1033 opisy 861
style tekstu 1008 orientacja 1022
tabele 1043, 1051, 1053 piętrowy 971
tekst w obiekcie OLE 1338 style 958, 1009
tekst wielowierszowy (wtekst) 951 tworzenie 951
tekst wymiarowy 1082, 1138 uchwyty 975
tryb Mtekst 449 wcięcie 968
tworzenie 942 właściwości 952
ustawienia obszaru modelu 296 wyrównywanie 957, 1032
wklejanie 979 wysokość 958, 1019
właściwości 1026 zastępowanie 1029
współczynniki skali 297 zawijanie tekstu 952
wyrównywanie 1032 znajdowanie 1029
wysokość 1019 tekst wyjustowany
wyszukiwanie 123 definiowane 952
wyświetlanie uproszczone 449 modyfikowanie 1032
zmiana wielkości 1031 tekst wymiarowy 1086
znajdowanie i zastępowanie 1029 ustawienia 957
tekst jednowierszowy tekst wymiarowy 1082
edycja 1024 tekst zespolony 981
kąt pochylenia 1021 temat pomocy Readme 5
orientacja 1022 testowanie
style 1009 bloki dynamiczne 809–810
tworzenie 946 części wymiarów 1145
wysokość 1019 testowanie rysunków
tekst piętrowy (tekst wielowierszowy) 971 przykłady 232
tekst pionowy 1022 testy naprawiania 232
tekst pochylony 1021 tła
tekst poziomy 1022 podkładania 1388
Tekst Unicode 952, 1438, 1486 tolerancje
tekst wielowierszowy dopasowanie 1103
a formaty plików wcześniejszych granice 1102
wersji 1437 opisy 861, 877
dopasowanie 957 pasowania 1162
Indeks | 1593
pomijanie zer 1103 śledzenie lokalizacji względem
symbole 1102 obiektu 514
tekst wielowierszowy 971 zmienianie 496
tolerancje brzegowe 1102 tryby uchwytów 639
tolerancje geometryczne 1159 tworzenie dwusiecznej obiektów za pomocą linii
tolerancje odchylenia 1102 konstrukcyjnych 593
tolerancje odwzorowania 1164 tworzenie list
tolerancje symetryczne 1102 obrazów rastrowych 1417
tolerancje złożone 1164 odnośniki 1324
układy odniesienia 1163 podkładania 1397
wymiary sprawdzające 1145 style wymiarowania 1071
zaokrąglanie wartości 1098 zmienne systemowe wymiarowania 1071
tolerancje brzegowe typy danych w tabelach 1051
tekst piętrowy 971 tytuły
wyświetlanie 1102 tabele 1051
tolerancje geometryczne tabelki rysunkowe 1194
informacje 1159
pasowania 1162
punkt odniesienia 1163 U
tolerancje brzegowe 1102 uchwyty
tolerancje odwzorowania 1164 bloki 648
tolerancje złożone 1164 bloki dynamiczne 840
tolerancje kształtów 1160 cykliczne wstawianie 843
tolerancje odchylenia 1102 edycja za pomocą uchwytów 650
tolerancje odwzorowania 1164 edytowanie obiektów 639
tolerancje profilów 1160 etykiety narzędzi 842
tolerancje symetryczne 1102 kopiowanie obiektów z 643
tolerancje złożone 1164 kreskowania 932
trójkąty 560 linie uskoku 1143
tryb izometryczny skok/siatka 1527 linie wymiarowe 1134
tryb Mtekst 449 nieskojarzone obiekty typu
tryb Orto 505 kreskowanie 639
tryb Wypełnij 449 obiekty linii odniesienia 990
tryby lokalizacji względem obiektu obiekty ograniczone 730, 739
AutoSnap 494 obiekty OLE 1347
funkcja skoku biegunowego 506 obiekty tekstu 975, 1024, 1026
informacje 490 opcje wyświetlania 641
kąty 501 parametry 816
linie podwójne 563 pliki podkładań 1385, 1387
menu skrótów 490, 493 pokrywania się 640
podkładania 1387 polilinie 639
punkty bazowe 501 rodzaje 761
rysunki izometryczne 1527 splajny 639, 710
skok w siatce 499 tabele 1044
stałe tryby lokalizacji 491 tekst wymiarowy 1139
tolerancje 1160
1594 | Indeks
uchwyty kwadrantu 641 otwieranie 212
wielofunkcyjne 640, 705 podgląd 212
wprowadzanie wymiarów 484 proces pracy 307
wybieranie 640 przełączanie do obszaru modelu 217
wymiary 1132–1133 rozmiar papieru 1177, 1206
wyświetlanie Edytora bloku 816 rzutnie układu 301
zależności 814 skala wydruku 1186
uchwyty dopasowania 761, 840 szablony układów 335
uchwyty kwadrantu 641 szerokości linii 443, 1188
uchwyty liniowe 761, 840 tabele stylów wydruku 1224
uchwyty niestandardowe 761 układy nazwane 307
uchwyty obracania 761, 840 ustawienia 308
uchwyty odwracania 761, 840 ustawienia plotera 1169, 1205, 1212
uchwyty pokrywania się 640 ustawienia strony 1169
uchwyty przeglądania 761, 825, 840 widoczność warstwy 311, 384
uchwyty standardowe 761, 840 wstawianie z DesignCenter 336
uchwyty wielofunkcyjne 640, 705, 710 wymiarowanie 1108
uchwyty wielofunkcyjne wymiaru 1134, 1139 zestawy arkuszy a 344, 351
uchwyty wielofunkcyjne, linie odniesienia 990 znaki daty i godziny 320
ucięte wymiary promienia 1120 układy LUW (lokalne układy współrzędnych)
ucinanie definicje nazwane 464
fazowane obiekty 697 definiowanie 459
fazowanie obwiedni 696 Edytor bloku 804
kreskowania 925 funkcje programu AutoCAD LT 1443
lokalizacje plików 229 ikona układu LUW 466
obiekty 679 płaszczyzna konstrukcyjna 459
obiekty 3D 683 przywracanie 464
obiekty zaokrąglone 692 wstępnie ustawione orientacje 464
rozbijanie 703 układy nazwane 307
splajny 713 układy współrzędnych
ustawienia obszaru modelu 296 GUW (globalny układ
zaokrąglanie obwiedni 691 współrzędnych) 459
układ GUW (globalny układ współrzędnych) początek 469
informacje 459 rodzaje 459
układy tryb Pulpit i 568
dodawanie 307 ukrywanie
drukowanie 1197 izolowanie obiektów 456
eksportowanie obiektów do obszaru linie 263
modelu 313 obiekty obszaru papieru 1216
importowanie plików konfiguracji obiekty opisowe 890
plotera 1195 obrazów rastrowych 1423
inicjalizacja 1170, 1198 obwiednie kreskowania 925
karty układów 301 obwiednie obrazów 1410
Kreator arkusza 308, 1194 palety 64
opcje wyświetlania 154 paski narzędzi 37
orientacja 893, 1182, 1211 ramki podkładania 1394
Indeks | 1595
stany widoczności bloków ustawienia zaciemnienia
dynamicznych 846 obiekty odnośnika 1312
warstwy 384 obrazów rastrowych 1414
ulubione podkładania 1388
DesignCenter 83 ustawienie JAKBLOK
wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie 125 definicje bloku 773
Ulubione łącza (DesignCenter) 83 ustawienie strony
ułamki 952, 971, 1106 ustawienia plotera 1202
uruchamianie ustawienie wzdłuż osi
dostosowywanie uruchamiania płaszczyzny izometryczne 1527
programu 185 usuwanie
rysunki 191, 1480 arkusze 351
Usługa Autodesk Seek Online 115 atrybuty bloków 794
usługa współpracy projektowej Buzzsaw 1487 definicja grupy 626
usługi czasu 1462 definicje bloku 765
ustalanie definicje grup 626
definicje obiektów 1323 elementy tabeli 1045
nazwanych obiektów w rysunkach 1323 hasła 1454
odnośniki w rysunku 1304 hiperłącza 1479
ustawienia monochromatyczności linie ukryte 264
podkładania 1388 nadpisania właściwości warstw 399
ustawienia pisaków narzędzia i palety 72
importowanie do układów 1195 nazwane obiekty 630
pisaki wirtualne 1243 nieużywane nazwane obiekty 630
plotery rastrowe 1242 nieużywane warstwy 391
przypisanie stylu wydruku 1242 obiektów z grup 607, 626
tabele odwzorowania kolorów 1236 obiekty 631, 634
ustawienia plotera obiekty powielone 630
obiekty 1215 obrazów rastrowych 1422
skala 1212 obwiednie tnące 1412
ustawienia przekazu (zapisane ustawienia przerwania wymiaru 1150
przekazu) 1501 przypadkowe piksele 631
ustawienia strony rodzaje linii 431
importowanie ustawień konfiguracji rodzaje linii bez odniesień 431
plotera 1195 style tekstu 1009
Menedżer ustawień strony 1169 tabele odwzorowania kolorów 1237
nazwane ustawienia strony 1169, 1172 warstwy 391
ustawienia 1169 więzy 718
Utwórz układ — kreator 1194 więzy geometryczne 722
zastępowanie 345, 363 zaokrąglenia 693
zestawy arkuszy 345, 363 znaczniki 631
ustawienia wydruku usuwanie aplikacji
orientacja 1211 odnośniki 1328
przezroczystość 1215 podkładania 1382
ustawienia strony i 1202 uszkodzone pliki rysunków 231
1596 | Indeks
uwagi sortowanie 402
informacje 939 stany warstw 414
znaczniki 1521 style wydruku 384, 1230
użytkownicy (wielu) 1493 szerokość linii 384, 393, 441, 447
używanie zestawów arkuszy podczas wspólnej tworzenie 389
pracy 368 ukrywanie 384
ustawienia 393
usuwanie 391
V uzgodnione 409, 411
Vault 1449 warstwa 0 383
VISRETAIN — zmienna systemowa 1355 widzialność 311, 384
właściwości 393, 1355
właściwości domyślne 384
W włączanie lub wyłączanie 384
wybieranie 390
warstwy 382 wyświetlanie 403
a podkładania 1373, 1383 z odnośnika 391
bieżący format 390 zamykanie 383
blokowanie 324, 384 zapisywanie 414
eksportowanie stanów warstw 419 zapobieganie wybieraniu 609
elementy bloków i 754 zastępowanie właściwości 385, 396
filtrowanie 390, 402 Warstwy
formaty wcześniejszych wersji 1355 ograniczenia 378
formaty wcześniejszych wersji i 1436 warstwy nieuzgodnione
importowanie stanów warstw 419 informacje 409
informacje 382 wyświetlanie 411
kolory 384, 393, 425 warstwy skojarzone 391
kopiowanie 390 warstwy uzgodnione
LMAN Express Tool 419 informacje 409
metadane 1279 zaznaczanie 411
modyfikowanie 393, 415 wartości
modyfikowanie obiektów na 385 parametry bloków dynamicznych 836
nazewnictwo 389, 393 pola tekstowe 1000
nieuzgodnione 409, 411 pomijanie zer 1099
nieużywane 391 tabele przeglądowe 827
obiekty OLE 1338 wartości wymiarowania 1094
odblokowywanie 383–384 wyszukiwanie za pomocą 122
odnośniki i 416, 1292, 1329 wyświetlanie Kalkulatora 539
odwracanie warstw 404 wartości liczbowe
pliki LAS 419 dane o atrybutach bloku 786
powiadomienie o nowej warstwie 410 pomijanie zer 1099
przesuwanie obiektów do innych 393, wymiary 1094
425, 436, 447 zaokrąglanie 1098
przezroczystość 384, 452 wartości na osi Z 477
przywracanie stanów warstw 414 wartości symbolu maksymalne pasowanie 1162
rodzaje linii 384, 393, 436, 1292 wartości symbolu minimalne pasowanie 1162
rzutnie układu i 324
Indeks | 1597
wartości symbolu niezależnie od rozmiaru opcje wydruku 1183
elementu 1162 opcje wyświetlania kolorów 267
wcięcia w akapitach 968 panoramowanie 243
wcześniejsze wersje programu AutoCAD 1439 przywracanie 255
wczytywanie rzutnie 283
obrazów rastrowych 1422 rzutnie układu 321
palety kolorów 427 skalowanie 321
rodzaje linii 431 ukrywanie linii 263
wczytywanie na żądanie (odnośniki) ustawienia 146
aktualizowanie odnośników 1302 widoki 3D obszaru modelu 258
informacje 1327 widoki zestawu arkuszy 352
tymczasowe kopie pliku odnośników 1332 wiele widoków układów rysunku 301
zapisywanie odnośników z właściwości 255
indeksami 1329, 1331 wstępnie ustawione widoki 3D 259
wersje plików przechowywanych w zapisywanie 255
Internecie 1494 zmiana 243
wersje programu AutoCAD 187, 1439 zmiana powiększenia 243
weryfikowanie widoki 3D
identyfikatory cyfrowe 1469 definiowanie 260
pliki 1465 konwencje projektowania
podpisy cyfrowe 1465 architektonicznego 260
Węzły na splajny 712 konwencje projektowania
wiązania mechanicznego 260
funkcjonalność programu AutoCAD obracanie 260
LT 1444 orientacja układu LUW 262
Menedżer parametrów 744, 764 widoki izometryczne 259
widoczność wstępnie ustawione widoki 259
opisy 889 zmiana punktów obserwacji 262
przezroczystość 452 widoki izometryczne
Widok domowy widoki 2D 1527
dodawanie folderów do 112 widoki 3D 259
indeksowanie zawartości i 112 widoki izometryczne 2D 1527
informacje 112 widoki nazwane
konfigurowanie 112 zapisywanie 255
przeglądanie foldery z 127 widoki perspektywiczne
usuwanie elementów z 112 a funkcje programu AutoCAD LT 1445
zapisywanie 112 widoki planu
Widok w witrynie Seek 115 definiowane 260
widoki zmiana punktów obserwacji 262
a procedury uruchamiania 186 widoki prostokątne 259
dopasowywanie w rzutniach 331 widoki z przodu 260
drukowanie 1205 widzialność
i połączenia OLE 1345 bloki dynamiczne 846
izometryczny 2D 1527 rzutnie układu i 324
modyfikowanie 311 warstwy 311, 384
obracanie 334 warstwy odnośników 1292
1598 | Indeks
wiele rysunków formuły 742
otwieranie 212 geometria konstrukcyjna i 776
przełączanie 220 parametry 742
wiele widoków układów rysunku 301 paski więzów 727
Wielobok okna wyboru 607 punkty dostępne dla więzów 723
wieloboki rysunki bez więzów 716
obliczanie danych geometrycznych rysunki nie w pełni związane 716
dla 529 rysunki w pełni związane 716
rysowanie 560, 577 usuwanie 718
wieloboku przecinającego 607 wiele więzów 724
wielolinie odniesienia (linie odniesienia) więzy geometryczne 719, 722
a formaty plików wcześniejszych więzy parametryczne 715
wersji 1437 więzy unieruchomienia 724
bloki 995 więzy wymiarowe 733
linie łączące 983 wyłączanie 718
modyfikowanie 982 wyświetlanie 726, 736
opisy 861, 882 więzy dynamiczne 736, 1353
przerwania w 1148 więzy geometryczne
style 993 edycja 725
tekst w 995 edycja ograniczonych obiektów 729
tworzenie 982, 990 ilustracja 715
wielu użytkowników 1493 informacje 719
wierność wizualna punkty dostępne dla więzów 723
a formaty plików wcześniejszych usuwanie 718, 722
wersji 1435 wiele więzów 724
wiersz polecenia więzy unieruchomienia 724
informacje 41 wyłączanie 718
kolory w 145 wyświetlanie 726
monity w 49 zastosowanie 722
przechodzenie między oknami dialogowymi więzy kątowe 733
i 49 więzy liniowe 733
przełączniki 185 więzy opisowe 736
składnia 186 więzy parametryczne 1353
ukrywanie 51 edycja ograniczonych obiektów 729, 738
wprowadzanie poleceń 41 formuły 742
wprowadzanie zmiennych informacje 715
systemowych 45 parametry 742
wiersze (tabele) usuwanie 718
dodawanie lub usuwanie 1045 więzy geometryczne 719, 722
formatowanie 1051 więzy wymiarowe 733
modyfikowanie 1043 wyłączanie 718
wierzchołki sterujące 586 wyświetlanie 726, 736
więzy więzy średnicy 733
bloki dynamiczne 764, 801 więzy unieruchomienia 724
edycja 725, 738 więzy współliniowe 733
edycja ograniczonych obiektów 729, 738
Indeks | 1599
więzy wymiarowe uproszczone wyświetlanie 449
edycja 738 użytkownika 136
edycja ograniczonych obiektów 738 warstwy 382, 393
ilustracja 715 widok w narzędziu Content Explorer 132
informacje 733 widoki 255
Menedżer parametrów 744 właściwości masy 531
wyświetlanie 736 właściwości narzędzi 66
wiodące (odstępy między wierszami) 970 właściwości ruchome 772
witryny Buzzsaw 1487 wybieranie obiektów za pomocą
witryny FTP filtrowania 611
otwieranie rysunków z Internetu 1481 wypełnienia 922
zapisywanie rysunków w 1481 wyszukiwanie poprzez 122, 136
witryny projektowe zastępowanie 396
dostęp do stron Buzzsaw 1488 właściwości masy 531
tworzenie 1488 właściwości niestandardowe
witryny WWW arkusze w zestawach arkuszy 360
elementy i-drop 1508 uchwyty i 761
strony Buzzsaw 1488 właściwości obiektu
witryny WWW współpracy 1488, 1494 bloki 772
wklejanie domyślne właściwości warstwy 384
listy 962 dziedziczenie 1318
obiekty 634 informacje 375
obiekty z innych rysunków 220 kolory 422, 425
przekształcanie danych podczas kopiowanie 381
wklejania 635 odnośniki 1318
tekst 979 przypisywanie 375
właściwości rodzaje linii 430
arkusze w zestawach arkuszy 360 szerokość linii 442
bloki 772 właściwości przeglądania 826
bloki dynamiczne 831 właściwości ruchome 772
filtry właściwości warstw 403 właściwości rysunku
kolory 422 dodawanie 200
kopiowanie 381 metadane 200
linie wymiarowe 1073 szyfrowanie a 1455
metadane 1279 wyświetlanie 201
nadpisania narzędzia 68 znajdowanie plików z 137, 200, 227
obiekty 375 właściwości warstwy 1355
obiekty OLE 1347 bloki i 772
rodzaje linii 430 filtry 404
style wydruku 1220 nadpisania narzędzia 68
szerokość linii 441 właściwości odnośnika 1292
szyki 668 właściwości wejściowe 826
tabele 1043 Właściwości zdefiniowane przez
tabele przeglądowe 826 użytkownika 136
tekst 952, 1026 właściwość Liczba uchwytów 840
ucinanie 922, 929 właściwość odsunięcie kąta 839
1600 | Indeks
właściwość Operacje łańcuchowe 830 współrzędne digitalizacji 478
właściwość współczynnika odległości 839 współrzędne kartezjańskie 2D
workflows filtry współrzędnych 511
digital design 1507 wartości X i Y 469
Wprowadzanie przy kursorze 483 wprowadzanie 472
wprowadzanie wymiarów 484 współrzędne kartezjańskie 3D
współczynnik proporcji definiowanie widoków 3D 260
obiekty OLE 1347 filtry współrzędnych 511
współczynniki skali wprowadzanie 477
obrazów rastrowych 1408 współrzędne sferyczne 481
rzutnie układu 321 współrzędne walcowe 479
skalowanie obiektów 687 współrzędne względne
ustawienia obszaru modelu 296 kopiowanie obiektów z 657
współrzędne wprowadzanie 470
filtry współrzędnych 511 współrzędne 2D 472
obliczanie 526 współrzędne 3D 478
położenia geograficzne 202 współrzędne sferyczne 482
położenie kursora 470 współrzędne walcowe 480
rodzaje 459 współrzędne X, Y 469
typy jednostek 470 współużytkowanie rysunków 1493
wartości bezwzględne 470 wstawianie
wartości względne 470 bloki 755, 1053
wprowadzanie 469 formuły 1058
Wprowadzanie dynamiczne i 483 obiekty OLE 1335
współrzędne 2D 472 obiekty w równych odstępach 521
współrzędne 3D 476 pliki rysunku jako bloki 755
wyświetlanie wartości 534 pola w tekście 999
współrzędne 2D zasoby z narzędziami 58
biegunowe 470 zawartość DesignCenter 85
kartezjańskie 469 znaczniki 1515
wprowadzanie 472 wstążka
współrzędne 3D dostosowywanie 29
wprowadzanie 476 informacje 22
współrzędne kartezjańskie 477 karty kontekstowe 1372, 1404
współrzędne sferyczne 481 wyświetlanie i organizowanie 24
współrzędne walcowe 479 wstążka pionowa 24
współrzędne bezwzględne wstążka pozioma 24
wprowadzanie 470 wstępnie ustawione widoki 3D 259
współrzędne 2D 472 wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie
współrzędne 3D 478 tworzenie 124
współrzędne biegunowe wtekst (tekst wielowierszowy) 951
informacje 469 wybieranie
współrzędne 2D 474 anulowanie wyboru 604
współrzędne sferyczne 481 dostosowanie wyboru obiektów 615
współrzędne walcowe 479 grupy 624
współrzędne biegunowe 2D 470, 474 krawędzie wybierające 607
Indeks | 1601
metody 607 kątowe 1118, 1125
obiekty 603 linie pomocnicze 1066
obszary wyboru o nieregularnym linie uskoku 1143
kształcie 607 linie wymiarowe 1066, 1073
okna wybierające 606 liniowy 1110
opcje domyślne 617 modyfikowanie 1132
podgląd wyborów 617 niezespolone 1067, 1133, 1137
pomijanie wyróżnienia 1424 odstępy między 1153
tabele lub elementy tabel 1044 opisy 861, 877, 1107
uniemożliwienie wybierania obiektów 609 przekształcony plik DGN 1364
urządzenia wyjściowe 1176, 1204 przerwania w 1148
warstwy 390 rodzaje 1063, 1110
wiele obiektów 606 rozbite 703, 1067, 1134–1135, 1139
właściwości klasyfikacji i 611 skala 1107
wybór ZW i OW 607 sprawdzanie 1145
wyróżnione obiekty 617 style 1070, 1156
wybieranie przecięciem 607 style tekstu 1092
wybieranie wstecz 826 tekst 1066, 1082, 1138
wybór OWbok 607 tworzenie 1063, 1110
wybór ZWbok 607 uchwyty 1132–1133
wycinanie ustawienia obszaru modelu 296
krawędzie tnące 679 wartości 1094
obiekty 634 więzy wymiarowe 733
wydajność wyświetlania 449, 1423 współrzędnościowe 1128
wydłużanie zespolone 1067, 1133, 1136
fazowane obiekty 697 wymiary długości łuku 1130, 1148
obiekty 681 wymiary dopasowane 1113
obiekty 3D 683 wymiary kątowe
obiekty zaokrąglone 692 odstępy między 1153
splajny 713 przerwania w 1148
wydruki testowe 449 punkty definiujące 1133
wyłączanie więzów 718 tworzenie 1125
wymazywanie obiektów 631 wymiary liniowe
wymiar promienia 1118, 1133 linie uskoku 1143
wymiary 1354 odstępy między 1153
bazowe 1102 przerwania w 1148
brzegowe 1102 punkty definiujące 1133
długość łuku 1130 rodzaje 1110
dopasowanie 1087, 1153 tworzenie 1111
dostosowywanie zawartości 1092 wymiary niezespolone 1067, 1133, 1137
elementy 1066 wymiary obrócone 1116
formaty wcześniejszych wersji i 1437, wymiary od bazy 1115
1440 wymiary odłączone 1133
groty strzałek 1066 wymiary opisowe 1107
informacje 1063 wymiary pionowe 1112
jednostki miary 1091, 1094 wymiary podstawowe 1102
1602 | Indeks
wymiary poziome 1112 wyróżnianie
wymiary promieniowe 1118, 1148 obiekty 617
wymiary rozbite 1067, 1135 widoczność 1424
wymiary równoległe 1153 zależności 814
wymiary sprawdzające 1145 wysokość
wymiary szeregowe 1115 tekst 958, 1032
wymiary średnicy 1119 wiersze tabeli 1043
punkty definiujące 1133 wyspy
tekst 1084 style wykrywania wysp 906
tworzenie 1118 wzory kreskowania i 905
wymiary współrzędnościowe 1128, 1133, 1148 wysunięcia 968
wymiary zespolone 1354 wyszukiwanie
aktualizowanie 1068 domyślne wyszukiwania 126
formaty wcześniejszych wersji i 1440 indeksowanie w narzędziu Content
informacje 1067 Explorer 104
modyfikowanie 1133, 1136 pliki rysunku 200, 227
obiekty linii odniesienia i 984 polecenia 13
obiekty opisowe i 878 Seek widoku 115
ograniczenia 1068 symbole wieloznaczne 122
punkty zespolenia 1136 widok komputera sieciowego 118
zmienianie zespoleń 1137 wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie 124
wyodrębnianie wyszukiwanie podstawowe 121
dane geometryczne 526 zaawansowane techniki 122
dane o atrybutach bloku 783 zdefiniowanej przez użytkownika
wyodrębnianie danych 1356 właściwości i 136
a konwertowanie starszych plików 1438 znajdowanie parametrów 749
wypełnienia źródła elementów 109
modyfikowanie 929 wyświetlanie
obiekty przykrywające 935 aktualizowanie 450
obwiednie 905, 934 czyszczenie 146, 631
pełne wypełnienia 898, 911 izolowane obiekty 456
style wydruku 1248 jakość 1423
właściwości 922 jednostki rysunku 295
wyłączanie wyświetlania 449 kolory 267
wypełnienia gradientowe 911 liczba kolorów 267
wypełnienia gradientowe obiekty nakładające się na siebie 454
tworzenie 911 obiekty OLE 1347
wyświetlanie uproszczone 449 obiekty opisowe 889
wyrażenia 539, 549 obrazów rastrowych 1423
Menedżer parametrów 744 obszary wydruku 1183
więzy parametryczne 742 opcje wyświetlania kolorów 267
wyrażenia wektorowe 549 opublikowane pliki 1277
wyrównanie paski narzędzi 37
kreskowania 917, 930 porządek wyświetlania 454
wyrównywanie 1239 ramki podkładania 1394
rodzaje linii 439
Indeks | 1603
siatka 499 zależności
style wydruku 1238 wyróżnianie zależności 814
szerokość linii 443 zamknięte polilinie 577
szybki podgląd obrazów 212–213, 217 zamocowane okna 50, 165
ścieżki dopasowania 515 zamykanie
uchwyty 641 arkusze w zestawach arkuszy 368
uproszczenie 449 okna 173
warstwy 384, 403 paski narzędzi 173
warstwy nieuzgodnione 411 warstwy 383
więzy 726 zaokrąglanie
więzy wymiarowe 736 jednostki rysunku 196
właściwości rysunku 201 narożniki 691
wydajność 449 obiekty 691
wyniki wyszukiwania 131 splajny 713
wyświetlanie dynamiczne współrzędnych 470 wartości wymiarowania 1098
wyświetlanie obrazów rastrowych w trybie zapis automatyczny 235
roboczym 1423 zapis częściowy 222
wyświetlanie statyczne współrzędnych 470 zapis przyrostowy 223
wyświetlanie wartości współrzędnych kąta 470 zapisane wyszukania
wyświetlanie wartości współrzędnych nawigacja 127
odległości 470 Zapisane wyszukania
wyznaczanie nowych warstw w rysunku 409– tworzenie 124
410 użytkownika właściwości i 139
wzory zapisywanie
biblioteki 910 definicje bloku 810
kreskowania 910, 920 dokładność wizualna i 222, 869, 1436
przekształcony plik DGN 1364 filtry wyborów 611
wzory kreskowania wg ISO 910 formaty wcześniejszych wersji 1351,
1358, 1360
indeksy przestrzenne 1329
Z indeksy warstw 1329
zabarwienia 911 nadpisania właściwości warstw 414
zabezpieczenia plików nieuzgodnione warstwy i 412
informacje 1453 obiekty 222
poziomy identyfikatorów cyfrowych 1458 obrazy podglądu 227
zablokowane palety narzędzi 72 opcje publikowania 1279
zadokowane paski narzędzi 37 palety narzędzi 72, 76
zagnieżdżone obiekty OLE 1337 pliki i podkładania 1401
zagnieżdżone odnośniki pliki kopii zapasowej 222, 235
edycja 1319 plików w starszych formatach 1435, 1440
obcięte 1307 rysunki 221, 1360, 1481
ścieżki 1297, 1321 rzutnie 288
zdefiniowane 1296 stany warstw 414
zakończenia 562, 1131 szablony układów 335
zakotwiczone okna 165 układy LUW 464
zakres rysunku 244, 1183, 1205 ustawienia konwersji 1359
1604 | Indeks
ustawienia strony 1172 Zestaw czcionek azjatyckich 1014
ustawienia warstw 414 zestaw kolorów RAL 422
ustawienia widoku Początek 112 zestawienie komponentów (BOM) 1043
widoki 255 zestawy arkuszy
wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie 124 aktualizowanie 368
wybieranie arkuszy 364 archiwizacja 363
zapis automatyczny 222, 235 bazowanie na plikach rysunku 345
zapis częściowy 222 bloki objaśnień i etykiet 352
zapis przyrostowy 223 blokowanie i odblokowywanie 368
zestawy arkuszy 369 definiowanie 339
zmiany edycji odnośnika 1317 kopie zapasowe i naprawianie 345
znaczniki 1521 Menedżer zestawów arkuszy 341
zarządzanie plikami 1449 metadane 1279
zastępowanie nazwy i numery arkuszy 351
formaty wcześniejszych wersji i 1436 organizacja 347
identyfikowanie 397 otwieranie rysunków 351
nadpisania właściwości warstw 385, 396, pliki DST 344
414 podzestawy i kategorie 347
odstępy siatki lokalizacyjnej 501 ponowne skojarzenie przeniesionych
odstępy węzłów siatki 501 arkuszy 351
operacje bloku dynamicznego 839 praca bez Menedżera zestawów
położenia środka wymiarów 1120 arkuszy. 370
rodzaje linii 436 przesyłanie 363
style wymiarowania 1071, 1157 przykładowe zestawy arkuszy 345
szerokość linii 447 publikowanie 363
tekst 1029 stan 369
tekst wymiarowy 1139 tworzenie i modyfikowanie zestawów 351
tryby lokalizacji względem obiektu 496 tworzenie zestawów 344
ustawienia strony zestawu arkuszy 345, tytuły i spisy treści 352
363 ustawienia strony 345, 363
usuwanie 399 widoki 352
właściwości narzędzi 68 właściwości 360
właściwości szyku 669 współpraca zespołów 368
zmiany kąta 511 zapisywanie 369
zawijanie tekstu 952 zapisywanie wyborów arkuszy 364
zbiory obwiedni zastępowanie 363
kreskowania 907 zestawy parametrów 806
polilinie 577 zestawy robocze obiektów odnośnika 1312,
zdefiniowane 556 1315
zbiory wskazań zestawy rysunków
definiowane 817 arkusze w 1266
zebrane linie odniesienia 983 kreślenie 1270
zespoły ponowna publikacja 1276
rysunki główne 1287 publikowanie 1263, 1266, 1271
współużytkowane palety narzędzi 76 wyświetlanie opublikowanych
zestawy arkuszy a 368 plików 1277
Indeks | 1605
zewnętrzne bazy danych 1449 geograficzne 202
zmiana kształtu odpowiadanie 1521
obiekty 686 ponowna publikacja 1523
zmiana nazw przeglądanie 1515
arkusze w zestawach arkuszy 351 publikowanie 1514
warstwy 393 równe segmenty na obiektach 521–522,
zmiana powiększenia 524
informacje 243 stan 1521
rzutnie układu 310 śledzenie punktów 514
sterowanie powiększeniem 244 tryby lokalizacji względem obiektu 494
szerokość linii 444 wstawianie 1515
zmiana rozmiaru zestawy znaczników 1515
dopasowywanie rysunków do znaczniki punktów 522, 524
papieru 1186 znaczniki dla bloków dynamicznych. 760
obiekty 686 znaczniki geograficzne 202
obiekty OLE 1347 znaczniki punktów 522, 524
okna 165 znaczniki RML 1513
paski narzędzi 37 znaczniki środka w wymiarach 1066, 1120
rzutnie układu 317 znajdowanie
tabele 1043 domyślne wyszukiwania 126
uchwyty obiektów i 640 elementy w plikach. 132, 134
ucinanie obiektów 679 funkcja wyszukiwania podstawowego 121
wydłużanie obiektów 681 indeksowanie w narzędziu Content
zmiana widoku (Zoom) Explorer 104
narzędzia SteeringWheel 249 obrazów rastrowych 1421
zmiana wielkości parametry 749
groty strzałek 1080 pliki podkładań 1399
kolumny w tekście 975 Seek widoku 115
opisy 863, 865, 891 symbole wieloznaczne 122
przerwania wymiaru 1150 tekst 1029
tekst 1024, 1026, 1031 widok komputera sieciowego 118
wymiary 1107 właściwości zdefiniowane przez
zmienianie nazwy użytkownika 136
grupy 626 wstępnie zdefiniowane wyszukiwanie 124
zmienna środowiskowa zaawansowane techniki 122
ADSKSIGTIMESRVR 1463 zasoby DesignCenter Online 90, 94
zmienne 545 źródła elementów 109
zmienne atrybuty bloków 778 znaki
zmienne kalkulatora (w Kalkulatorze) 545 formatowanie 958, 1009
zmienne systemowe międzynarodowe 1014
bitcode i 45 Tekst Unicode 1486
wpis wiersza polecenia 45 tworzenie tekstu piętrowego 972
wyświetlanie okna dialogowego i 49 wysokość 1019
zmiany wiersza polecenia i 43 znaki specjalne
znaczniki 1513 filtrowanie warstw według 404
chmurki wersji 599 nazwy plików 223
1606 | Indeks
pliki wyodrębniania atrybutów dostrajanie wydajności 179
bloków 787 grupy i 623
punktory w listach 960 szerokość linii a 444, 450
symbole odnośników 1291, 1323 szyki i 673
symbole wieloznaczne 122 warstwy a 383
Tekst Unicode 1486 wczytywanie odnośników na
ułamki 972 żądanie 1329, 1331
ułamki tolerancji 972 wyświetlanie obrazów rastrowych 1422
wstawianie 952 wyświetlanie tekstu 449
Znaki uniwersalne wyszukiwania 122 wyświetlanie wypełnień 449
znaki wydruku zapis przyrostowy 223
informacje 1199
włączanie 1216
zoom Ź
wyświetlanie siatki 500 Źródła zawartości 109
zwężanie
polilinie 577
zwiększanie wydajności Ż
akceleracja programowa 179
akceleracja sprzętowa 179 żółte ikony alertu 810
Indeks | 1607
1608

AutocadLT PDF Users-Guide PLK

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

AutocadLT PDF Users-Guide PLK

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

AutocadLT PDF Users-Guide PLK

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

AutoCAD LT 2012

Rozdział 1 Szukanie potrzebnych informacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

Rozdział 2 Uzyskiwanie informacji z rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7

Rozdział 3 Narzędzia w Oknie aplikacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

Rozdział 4 Inne lokalizacje narzędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35

Rozdział 5 Dostosowywanie środowiska rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 145

Rozpoczynanie rysunków i zapisywanie ich . . . . . . . . . . . . 189

Rozdział 6 Rozpoczynanie rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191

Rozdział 7 Otwieranie lub zapisywanie rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207

Rozdział 8 Naprawa, przywracanie i odzyskiwanie plików rysunku . . . . . . . . . 231

Sterowanie rzutami rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241

Rozdział 9 Zmiana widoków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 243

Rozdział 10 Używanie narzędzi wyświetlania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269

Organizowanie rysunków i układów . . . . . . . . . . . . . . . . . 291

Rozdział 12 Tworzenie rysunków z pojedynczym widokiem (obszar modelu) . . . 293

Rozdział 13 Tworzenie układów wielowidokowych (obszar papieru) . . . . . . . . . 301

Rozdział 14 Praca z arkuszami w zestawie arkuszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 339

Tworzenie i modyfikowanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . 373

Spis treści | vii

Rozdział 16 Narzędzia do precyzyjnego rysowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 459

viii | Spis treści

Rozdział 17 Tworzenie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553

Rozdział 18 Zaznaczanie i modyfikowanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 603

Rozdział 19 Dodawanie więzów do geometrii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 715

Rozdział 20 Praca z blokami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 753

Rozdział 21 Tworzenie i modyfikowanie bloków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 767

Rozdział 22 Dodawanie zachowań do bloków (bloków dynamicznych) . . . . . . . 801

Praca z modelami 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 851

Rozdział 23 Tworzenie modeli 3D . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 853

Opisywanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 859

Rozdział 24 Praca z opisami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 861

Rozdział 25 Kreskowanie, wypełnienia i przykrycia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 897

Rozdział 26 Etykiety i uwagi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 939

xii | Spis treści

Rozdział 27 Tabele . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1043

Rozdział 28 Wymiary i tolerancje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1063

Spis treści | xiii

Kreślenie i publikowanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . 1167

Rozdział 29 Określanie ustawień drukowania i publikowania . . . . . . . . . . . . . 1169

Rozdział 30 Drukowanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1197

xiv | Spis treści

Rozdział 31 Publikowanie rysunku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1263

Współdzielenie danych między plikami . . . . . . . . . . . . . . 1285

Rozdział 32 Odwoływanie się do innych plików rysunkowych . . . . . . . . . . . . 1287

Rozdział 33 Łączenie i osadzanie danych (OLE) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1335

Rozdział 34 Praca z danymi w innych formatach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1351

xvi | Spis treści

Rozdział 35 Dostęp do zewnętrznych baz danych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1449

Praca grupowa z innymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1451

Rozdział 36 Zabezpieczanie i podpisywanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . 1453

Rozdział 37 Użycie sieci Internet do kalibrowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1471

Spis treści | xvii

Rozdział 38 Korzystanie ze znaczników w celu przejrzenia projektu . . . . . . . . 1513

Renderowanie rysunków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1525

Rozdział 39 Rysowanie widoków izometrycznych 2D . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1527

xviii | Spis treści

Dostęp do pomocy i inne źródła informacji

Przegląd panelu InfoCenter oraz Autodesk Exchange

PORADA W celu uzyskania najlepszych wyników podczas korzystania z pola wyszukiwania