L'amante des livres's Reviews > Μοιρολόι

Η φετινη αναγνωστικη χρονια ξεκινησε με το "Μοιρολοι". Ενα βιβλιο με εξωφυλλο που μαγνητιζει και θυμιζει θαλασσα, ελληνικο τοπιο, ελληνικο καλοκαιρι, και πραγματι στην περιληψη του οπισθοφυλλου διαβαζουμε πως η ιστορια εκτυλισσεται σε καποιο ελληνικο νησι το οποιο, ομως, πουθενα δεν κατονομαζεται. Και σε αντιθεση με το ουτοπικο τοπιο που φερνει στο μυαλο το τριπτυχο ηλιος, θαλασσα, ασπρα σπιτακια, στο συγκεκριμενο νησι το σκηνικο μονο ουτοπια δε θυμιζει.
Δεν ηταν, βεβαια, μονο το εξωφυλλο που κεντρισε το ενδιαφερον μου. Το promo message ηταν το εξης: ενα μυθιστορημα στα χναρια της "Ιστοριας της Θεραπαινιδας". Ενταξει, νομιζω πως ειναι πλεον γνωστο οτι εχω ιδιαιτερη αδυναμια στη διλογια της Ατγουντ ("Θεραπαινιδα"/"Διαθηκες"), γενικοτερα αγαπω τις δυστοπιες, σκεφτηκα, λοιπον, πως αυτο θα ηταν ενα βιβλιο, λογικα, του γουστου μου. Οταν διαβασα και οσα αναγραφονται στο οπισθοφυλλο η αισθηση αυτη δυναμωσε, καθως και η περιεργεια μου. Ετσι, μπαινοντας στο μικρο βιβλιοπωλειο μας, κι αφου ηταν το πρωτο βιβλιο που προσεξα μπαινοντας γιατι το ειχαν ακριβως διπλα στην πορτα, δεν αντισταθηκα σχεδον καθολου.
Στο σημειο αυτο να πω πως, κατοπιν εορτης, πιστευω πως τετοιου ειδους promo messages ναι μεν εκπληρωνουν το σκοπο τους που ειναι η πωληση, ειναι ομως και λιγο παγιδα διοτι ασυναισθητα σε βαζουν στη διαδικασια της συγκρισης κατι που δεν εχει κανενα απολυτως νοημα.

Πισω στο βιβλιο: Απο τις πρωτες κιολας σελιδες νιωθεις μια δυσφορια να σε τυλιγει ολο και πιο σφιχτα καθως προχωραει η αναγνωση. Ολα, το τοπιο, το πως ειναι χτισμενο το χωριο, η κοινωνια και η οργανωση της, οι νομοι, ολα δημιουργουν μια ατμοσφαιρα αποπνικτικη, ασφυκτικη, σα να μη σου φτανει ο αερας για ν'αναπνευσεις.
Στο Ομορφο Χωριο (απ' εξω κουκλα κι απο μεσα πανουκλα!) οι ανθρωποι ζουνε απομονωμενοι σ'ενα δικο τους κοσμο. Εχουν αλλους ρυθμους, αλλο τροπο ζωης, αυστηρους νομους τους οποιους μαθαινουν απο παιδια με τη ραβδο στο σχολειο. Μοιαζουν να εχουν μεινει κολλημενοι σε μια αλλοτινη εποχη, σα να μη προχωρησαν ποτε εμπρος.
Στην πατριαρχικη και τελειως αμορφωτη αυτη κοινωνια οπου οι ανθρωποι πιστευουν στα μαγια, σε δεισιδαιμονιες, στις καταρες, στη γρουσουζια, το Κοριτσι θεωρειται ο αποδιοπομπαιος τραγος. Φταιει για οτι κακο κι αν συμβει στο χωριο. Γιατι ειναι η Αλλη, η Ξενη, αυτη απο Αντικρυ. Ελαχιστοι ειναι αυτοι που δε πιστευουν σε ανοησιες και τη στηριζουν οσο μπορουν.

Στον τοπο αυτο, οι γυναικες δε διαβαζουν, δεν μπορουν να γινουν ιερολογοι, θεωρουνται κατωτερα οντα, πρεπει να υπακουουν στους αντρες, δεν εχουν δικαιωμα ψηφου, οι νομοι οριζουν ποτε να παντρευτουν και ποιον, ποσα παιδια να κανουν, το μηκος της φουστας. Η θεση τους βρισκεται μονο στο σπιτι ή στον κηπο ή στο χωραφι.
Οι αντρες απο την αλλη απαγορευεται να μαγειρευουν, να τραγουδουν, απαγορευεται οποιαδηποτε συμπεριφορα μπορει να θεωρηθει "γυναικεια".
Επιπλεον, κανεις δεν πρεπει να μιλαει για το Αντικρυ γιατι αυτο μπορει να ξεμυαλισει τον καθενα και να θελει επειτα να φυγει. Οχι βεβαια οτι αφηνουν κανεναν να φυγει. Οποιος προσπαθησει να το σκασει τιμωρειται σκληρα.

Πολυ γνωριμα ολα αυτα. Περιγραφουν τη ζωη στη συγχρονη κοινωνια οπου τα στερεοτυπα και οι αγραφοι κανονες στερουν την ελευθερια μας.
Συν οτι για ολα τα κακα παντα φταιει ο Αλλος, ο Ξενος γιατι δεν ειναι σαν εμας, ειναι διαφορετικος κι αρα παντα φταιει. Η συγχρονη κοινωνια ειναι ακομη πατριαρχικη και ρατσιστικη και το βιβλιο της Κελερ καταδεικνυει αυτη την πραγματικοτητα. Ολα οσα περιγραφει ειναι αποψεις και στερεοτυπα που εξακολουθουν να ισχυουν: οι γυναικες ειναι κατωτερες, παντα φταινε οι ξενοι, η γνωση ξεσηκωνει τον ανθρωπο και τον κανει δυστυχισμενο ενω "μακαριοι οι πτωχοι τω πνευματι".