Beatrix's Reviews > Waar ik liever niet aan denk

Momenten kun je fotograferen, vasthouden en koesteren, maar hoe zit dit met de mensen die het meest dichtbij je staan, en wat doe je wanneer ze ondanks je verwoede pogingen om ze bij je te houden toch door je vingers heen glippen? Daarover buigt de naamloze hoofdpersoon zich in dit bijzondere verhaal. Als onderdeel van een tweeling onderzoekt ze wie zij, nummer Twee, is, wanneer ze de grip op en de verbondenheid met haar tweelingbroer verliest. Want wie ben je nog zonder de ander wanneer je altijd samen één was?

"Even was 1 WTC het hoogste gebouw ter wereld... Maar wat is erger? Heel even het hoogste gebouw ter wereld zijn geweest of nooit het hoogste gebouw ter wereld zijn geweest omdat de toren naast je altijd net iets hoger was?"

Aan de hand van korte fragmenten treedt de lezer het hoofd binnen van Twee. Dromen, herinneringen, en overpeinzingen wisselen elkaar af, vullen elkaar soms aan, of zijn met elkaar in strijd, net zoals dit in het echte leven ook gebeurt. We blikken terug op hun vroegere jeugd, op de bijzondere symbiotische relatie die ooit was en het moment waarop de eerste scheurtjes zichtbaar werden en de tweeling uit twee eenlingen begon te bestaan.

"Dat was toen mijn gevoelens nog aan de buitenkant zaten en ik nog niet wist dat dit niet de bedoeling was."

Het geheel is meeslepend, emotioneel en confronterend, en staat net als 'Mensen zonder uitstraling' vol met prachtige zinnen, en rake beeldspraak. Ik hou echt van Posthuma's schrijfstijl, laconiek en licht cynisch aan de ene kant, en tegelijkertijd ook kwetsbaar en pijnlijk eerlijk.

'Waar ik liever niet aan denk' is een ontroerend verhaal over voor en na, over troost en rouw, over katten en truien en over samen en alleen. Over de verwoestende kracht van depressie, dood, overleven en verzuipen, soms letterlijk en soms nog vluchtig naar adem kunnen happen wanneer het water al tot aan je lippen staat.