Pelio Papadia's Reviews > Φυσικό μυθιστόρημα

Το πρώτο βιβλίο του Γκιόργκι Γκοσποντίνοφ που μεταφράστηκε στα ελληνικά από τις πάντα εύστοχες στις επιλογές τους εκδόσεις Ίκαρος ήταν για μένα αποκάλυψη. Έτσι, έσπευσα να διαβάσω και το δεύτερο, το «Φυσικό Μυθιστόρημα», (το οποίο έχει, όμως, γραφτεί πριν από το «Περί φυσικής της μελαγχολίας» και αποτελεί την πρώτη εμφάνιση του Βούλγαρου συγγραφέα στο μυθιστόρημα). Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το κατατάξω, όπως και το προηγούμενό του σε κάποιο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος. Ακόμα πιο δύσκολο μού είναι να πιστέψω πως ένα μεταμοντέρνο, "δύστροπο", κείμενο όπως αυτό θα αποδεικνυόταν page turner και θα με ξενυχτούσε μεσοβδόμαδα. Χαλάλι!
Ο Γκοσποντίνοφ, λοιπόν, πραγματεύεται ένα κοινότοπο θεωρητικά θέμα: έναν δύσκολο χωρισμό, μετά από απιστία και είναι ένας μονόλογος του απατημένου συζύγου, που δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει το διαζύγιό του, αλλά και την εγκυμοσύνη (από άλλον άντρα) της συζύγου του. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίον διαχειρίζεται το υλικό του -τις στιγμές της καθημερινότητας, τις αναμνήσεις, τα χρόνια του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τις επιστημονικές γνώσεις, τις φιλοσοφικές σκέψεις- είναι απίθανος και το ποιητικό, θα έλεγα, αποτέλεσμα πολύ παραπάνω από ικανοποιητικό! Ο New Yorker έγραψε, όχι άδικα, για ένα αναρχικό-πειραματικό ντεμπούτο. Πράγματι το «Φυσικό Μυθιστόρημα», που μπορεί να ξενίσει έναν άπειρο αναγνώστη με την παράξενη δομή και τα εκφραστικά του μέσα, είναι ένα συναρπαστικό, χιουμοριστικό, φιλοσοφικό βιβλίο που εμπερικλείει με γοητεία τη θλίψη και τη ματαίωση που προκαλούν πολύ συχνά οι ανθρώπινες σχέσεις.
Η ρέουσα μετάφραση είναι της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου και το φανταστικό (για άλλη μια φορά) εξώφυλλο του Χρήστου Κούρτογλου.