أن تقرأ لوليتا في طهران

اگر این جمله گاندی رو معیار قرار بدیم، انقلاب ما بدون شک بویی از عظمت نبرده. لغو قوانین حمایت از خانواده، پایین آوردن سن ازدواج دختران، حجاب اجباری، مجاز نمودن چند همسری، پدیده ازدواج موقت و ... همه و همه زن ایرانی رو در حد یک کالا پایین آورد. کالایی که بزرگترین هدفش ارضای نیاز های جنس مخالف شده. و به اصطلاح این جهاد اکبرش هست.و اگر فکر می کنید مشکلات و گرفتاری های زنان ایرانی که در کتاب خانوم نفیسی می خونید مربوط به اوایل انقلابه و الان اوضاع بهتر شده، ارجاعتون می دم به سخنرانی های چند وقت پیش یکی از ائمه جمعه که گفته بود زنی از دید اسلام خوبه که گوشه خونه باشه و کسی نبینتش، ارجاعتون میدم به گشت ارشاد و یا اسید پاشی های اصفهان.

کتاب زندگی خانوم نفیسی و تعدادی از دانشجویان دخترش رو از اوایل انقلاب تا اواخر ریاست جمهوری رفسنجانی در بر می گیره، ینی زمانی که دیگه خانوم نفیسی تصمیم گرفتن از ایران برای همیشه برن. کتاب خوبیه برای این که از جزییات انقلاب ما آگاه بشید، خصوصا از لحاظ تاثیراتی که بر زندگی زنان داشت . تنها ایرادی که میشه به کتاب گرفت نقد های ادبی گاه و بیگاهش بود. هر فصل به نام یک نویسنده یا اثر ادبی مشهور نامگذاری شده و بخش هایی از هر فصل به نقد اون آثار اون نویسنده تخصیص داده می شه که خوندنش برای من غالبا ملال آور بود.

در جایی از کتاب در واکنش به این که دانشجویان به اصطلاح خط امامی سر کلاس ها به آثاری که مورد تدریس قرار داده میشه انگ امپریالیستی و مروج فساد و گمراه کننده بودن می زنن، خانوم نفیسی به درستی اشاره می کنه که اصلا از این مساله شگفت زده نیست. چون امثال این آدم ها به هر چیزی که نمی فهمن حمله می کنن. این دانشجو ها حتی کتاب رو نمی خوندن اما باهاش مخالفت می کردن! به نظرم ایران آینده کمتر به مستر بحری ها، مستر قمی ها و مستر نیازی ها و بیشتر به نیما ها و آذین ها و نسرین ها نیاز داره.ایران آینده جوان هایی رو می خواد که بخونن، بفهمن و تحلیل کنن و تحمل شنیدن آرای مخالف رو داشته باشند. نه جوان هایی که از هر چیزی که نمی فهمند و با عقاید و ایمان آن ها سازگار نیست می ترسند و به اون حمله می کنند.