What do you think?
Rate this book
آنته کریستا
رمان داستانِ یک دخترِ دانشجوی تنهاست که هیچ دوستی ندارد. او در دانشکده با دختری پُرشر و شور آشنا می‌شود که همه‌ی نگاه‌ها به اوست. دختری که از شهری دیگر به کالج می‌آید و ناگهان قهرمانِ کتاب تصمیم می‌گیرد او را به خانه‌شان دعوت کند مگر کمی از تنهایی درآید. اما... رمان مملو از تضادهای درونی شخصیت‌هاست. تبلوری از نفرتِ عمیق به دیگری و کشفِ رازهایی که برآمده از بدخواهی هولناکی است. آنته‌کریستا رمانی است درباره‌ی زاده شدنِ همان «دیگری»ای که ژان‌پل سارتر «دوزخ» می‌نامیدش. نوتومب در ساختاری ساده و پیش‌رونده روایتِ ظهور و سقوطِ «دیگری» را می‌سازد؛
104 pages, Paperback
First published January 1, 2003
About the author
Amélie Nothomb
89 books5,219 followersAmélie Nothomb, born Fabienne Claire Nothomb, was born in Etterbeek, Belgium on 9 July 1966, to Belgian diplomats. Although Nothomb claims to have been born in Japan, she actually began living in Japan at the age of two until she was five years old. Subsequently, she lived in China, New York, Bangladesh, Burma, the United Kingdom (Coventry) and Laos.
She is from a distinguished Belgian political family; she is notably the grand-niece of Charles-Ferdinand Nothomb, a Belgian foreign minister (1980-1981). Her first novel, Hygiène de l'assassin, was published in 1992. Since then, she has published approximately one novel per year with a.o. Les Catilinaires (1995), Stupeur Et Tremblements (1999) and Métaphysique des tubes (2000).
She has been awarded numerous prizes, including the 1999 Grand Prix du roman de l'Académie française; the Prix René-Fallet; and twice the Prix Alain-Fournier.
While in Japan, she attended a local school and learned Japanese. When she was five the family moved to China. "Quitter le Japon fut pour moi un arrachement" ("Leaving Japan was a wrenching separation for me") she writes in Fear and Trembling. Nothomb moved often, and did not live in Europe until she was 17, when she moved to Brussels. There, she reportedly felt as much a stranger as everywhere else. She studied philology at the Université Libre de Bruxelles. After some family tensions, she returned to Japan to work in a big Japanese company in Tokyo. Her experience of this time is told in Fear and Trembling. She has written a romanticized biography (Robert des noms propres) for the French female singer RoBERT in 2002 and during the period 2000-2002 she wrote the lyrics for nine tracks of the same artist. Many ideas inserted in her books come from the conversations she had with an Italian man, from late eighties and during the nineties. She used the French Minitel, while he used the Italian Videotel system, connected with the French one. They never met personally.
Source: Wikipedia
She is from a distinguished Belgian political family; she is notably the grand-niece of Charles-Ferdinand Nothomb, a Belgian foreign minister (1980-1981). Her first novel, Hygiène de l'assassin, was published in 1992. Since then, she has published approximately one novel per year with a.o. Les Catilinaires (1995), Stupeur Et Tremblements (1999) and Métaphysique des tubes (2000).
She has been awarded numerous prizes, including the 1999 Grand Prix du roman de l'Académie française; the Prix René-Fallet; and twice the Prix Alain-Fournier.
While in Japan, she attended a local school and learned Japanese. When she was five the family moved to China. "Quitter le Japon fut pour moi un arrachement" ("Leaving Japan was a wrenching separation for me") she writes in Fear and Trembling. Nothomb moved often, and did not live in Europe until she was 17, when she moved to Brussels. There, she reportedly felt as much a stranger as everywhere else. She studied philology at the Université Libre de Bruxelles. After some family tensions, she returned to Japan to work in a big Japanese company in Tokyo. Her experience of this time is told in Fear and Trembling. She has written a romanticized biography (Robert des noms propres) for the French female singer RoBERT in 2002 and during the period 2000-2002 she wrote the lyrics for nine tracks of the same artist. Many ideas inserted in her books come from the conversations she had with an Italian man, from late eighties and during the nineties. She used the French Minitel, while he used the Italian Videotel system, connected with the French one. They never met personally.
Source: Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 708 reviews
August 3, 2023
من شانزده‌ساله بودم و هیچ چیزی نداشتم. نه سرمایه‌ای، نه آرامش روحی‌ای، نه دوستی، نه عشقی و نه ایده‌ای. حتی مطمئن نبودم روح دارم. خودم بودم و همین کمد لباس و کتاب‌هایم. صفحه‌ی ۱۹ کتاب
یکی از لذت‌های زندگی‌ام مطالعه بود. روی تختم دراز می‌کشیدم و غرق کتاب می‌شدم. اگر رمان خوبی بود، در فضای آن فرو می‌رفتم. اگر هم رمان ضعیفی بود، وقت زیادی برایش نمی‌گذاشتم. خواندن، لذتی است که جایگزینی ندارد. ظاهر من استخوانی بود؛ درون من فقط با یک کتابخانه‌ی باشکوه و پر از کتاب جان می‌گرفت. صفحه‌ی ۴۵ کتاب
دوباره صاحب تختم می‌شدم و روی آن می‌خوابیدم. انگار مجلل‌ترین تخت روی این سیاره را می‌یافتم؛ در اتاقی که متعلق به خودت است، می‌توانی به آرامش شاهانه برسی. من نمی‌توانستم بدون خواندن فلوبر زندگی کنم. اتاقی که در آن نه کسی هست، نه مانعی برای خیال‌پردازی و تنها دکورش یک پنجره است. وقتی اتاق یک پنجره دارد، انسان از آسمان هم سهمی دارد. پس چرا چیز دیگری بخواهد؟ صفحه‌ی ۵۶ کتاب
آنان که تصور میکنند مطالعه به منزله‌ی گریز از دیگران است، سخت در اشتباه‌اند؛ خواندن، حضور داشتن در جهان واقعیت در منسجم‌ترین شکل آن است. میزان آسیب‌پذیری کسانی که مطالعه میکنند به وضوح کمتر از کسانی است که مطالعه نمیکنند. صفحه‌ی ۹۸ کتاب
یکی از لذت‌های زندگی‌ام مطالعه بود. روی تختم دراز می‌کشیدم و غرق کتاب می‌شدم. اگر رمان خوبی بود، در فضای آن فرو می‌رفتم. اگر هم رمان ضعیفی بود، وقت زیادی برایش نمی‌گذاشتم. خواندن، لذتی است که جایگزینی ندارد. ظاهر من استخوانی بود؛ درون من فقط با یک کتابخانه‌ی باشکوه و پر از کتاب جان می‌گرفت. صفحه‌ی ۴۵ کتاب
دوباره صاحب تختم می‌شدم و روی آن می‌خوابیدم. انگار مجلل‌ترین تخت روی این سیاره را می‌یافتم؛ در اتاقی که متعلق به خودت است، می‌توانی به آرامش شاهانه برسی. من نمی‌توانستم بدون خواندن فلوبر زندگی کنم. اتاقی که در آن نه کسی هست، نه مانعی برای خیال‌پردازی و تنها دکورش یک پنجره است. وقتی اتاق یک پنجره دارد، انسان از آسمان هم سهمی دارد. پس چرا چیز دیگری بخواهد؟ صفحه‌ی ۵۶ کتاب
آنان که تصور میکنند مطالعه به منزله‌ی گریز از دیگران است، سخت در اشتباه‌اند؛ خواندن، حضور داشتن در جهان واقعیت در منسجم‌ترین شکل آن است. میزان آسیب‌پذیری کسانی که مطالعه میکنند به وضوح کمتر از کسانی است که مطالعه نمیکنند. صفحه‌ی ۹۸ کتاب
July 30, 2022
Es gibt Bücher, die lesen sich hervorragend, fesseln, lösen eine Resonanz in einem aus, dass man am liebsten schon während der Lektüre Leseempfehlungen aussenden möchte. Aber man hält sich zurück, denn der oder die Autor/in befindet sich auf einem heiklen Weg. Wird sie ein zufrieden stellendes Ende finden, um eine Schleife um das Werk zu binden?
Genauso ein Buch war der belgische Roman „Böses Mädchen“ für mich. Sarkastisch und bitterböse wird aus Sicht der 16jährigen, introvertierten Studentin Blanche geschildert, wie das Gegenstück zu ihr, die extravertierte Christa sich in ihrem Leben breit macht, bei ihr einzieht, Blanches Eltern bezirzt und Blanche das Leben zur Hölle macht. Christa wird zur Antichrista. Blanche, die Weiße, die Unbefleckte bekommt die teuflische Macht der Lügen und Manipulationen zu spüren. Bis sie zum Gegenschlag ausholt und versucht, das Leben Christas im fernen Heimatort Malmedy (mal-me-dit bedeutet Böses Verheißend) zu erkunden. Amelie Nothomb (über)lädt ihren Roman voll mit christlicher Symbolik, obwohl Religion für keine Person des Buchs eigentlich eine Rolle spielt. Blanche wird von der Antichrista aus ihrem Paradies (ihr Zimmer vertrieben). Epihanias, Judaskuss, Kreuzigung, Auferstehung, Gebet und vieles mehr packt Nothomb in ihrem Roman, schüttelt alles kräftig durch und am Ende... Tja, lest selbst. Das Buch bietet meiner Ansicht nach viele Interpretationsmöglichkeiten. Mir wäre eine klare Aussage lieber gewesen, denn ansonsten ist das Buch vor allem sprachlich wenig komplex. Aber die kurzen Sätze sind messerscharf und treffend.
Kurzum: ein kurzweiliges Lesevergnügen und eine klare Leseempfehlung. Für die überbordende Symbolik gibt es einen Sternenabzug.
Genauso ein Buch war der belgische Roman „Böses Mädchen“ für mich. Sarkastisch und bitterböse wird aus Sicht der 16jährigen, introvertierten Studentin Blanche geschildert, wie das Gegenstück zu ihr, die extravertierte Christa sich in ihrem Leben breit macht, bei ihr einzieht, Blanches Eltern bezirzt und Blanche das Leben zur Hölle macht. Christa wird zur Antichrista. Blanche, die Weiße, die Unbefleckte bekommt die teuflische Macht der Lügen und Manipulationen zu spüren. Bis sie zum Gegenschlag ausholt und versucht, das Leben Christas im fernen Heimatort Malmedy (mal-me-dit bedeutet Böses Verheißend) zu erkunden. Amelie Nothomb (über)lädt ihren Roman voll mit christlicher Symbolik, obwohl Religion für keine Person des Buchs eigentlich eine Rolle spielt. Blanche wird von der Antichrista aus ihrem Paradies (ihr Zimmer vertrieben). Epihanias, Judaskuss, Kreuzigung, Auferstehung, Gebet und vieles mehr packt Nothomb in ihrem Roman, schüttelt alles kräftig durch und am Ende... Tja, lest selbst. Das Buch bietet meiner Ansicht nach viele Interpretationsmöglichkeiten. Mir wäre eine klare Aussage lieber gewesen, denn ansonsten ist das Buch vor allem sprachlich wenig komplex. Aber die kurzen Sätze sind messerscharf und treffend.
Kurzum: ein kurzweiliges Lesevergnügen und eine klare Leseempfehlung. Für die überbordende Symbolik gibt es einen Sternenabzug.
February 28, 2019
Quando una camera ha una finestra, si ha la propria porzione di cielo
Primo libro che leggo della perfida Amelie.
Sottile, arguta, spiazzante e, direi, e pure un po’ perversa, intellettualmente parlando, ovviamente.
Chiusa l’ultima pagina mi sono chiesta cosa l’eccentrica scrittrice volesse insinuare nella mente di chi legge.
Probabilmente niente di univoco, io posso solo dire cosa è arrivato a me.
1) Dietro una persona eccessivamente popolare e brillante ci sono infinite ombre: anche chi appare iper-felice ha i suoi problemi (e fin qui niente di così originale)
2) Il comportamento corretto, dà soddisfazione immediata, ma non porta la felicità. L’essere superiori molto spesso porta solitudine (e qui la perfidia comincia a manifestarsi)
3) Anche chi appare e dimostra di essere superiore ha comportamenti che rivelano aspetti inattesi e non al livello della superiorità dimostrata (e qui la perfidia è conclamata)
4) I criteri con cui le persone formano le proprie opinioni è imperscrutabile. A volte basta un piccolissimo dettaglio per rovesciare il giudizio.
Nota di particolare merito, il modo in cui Ameliè richiama e cita altre opere.
Oltre ad essere per niente invasiva e molto opportuna, è lieve. La citazione può essere o non essere colta. Se colta amplifica, se non colta non toglie nulla alla potenza del concetto espresso.
Esemplifico:
“Riscoprivo il più grande lusso di questo pianeta: una stanza tutta per sé”
Bellissimo inoltre il passaggio sulla lettura:
“Chi crede che leggere sia una fuga è all’opposto della verità: leggere è trovarsi di fronte al reale nella sua massima concentrazione, il che, stranamente, è meno spaventoso che avere a che fare con le sue eterne diluizioni”
Che dire: Amelie, mi se proprio piaciuta!
Primo libro che leggo della perfida Amelie.
Sottile, arguta, spiazzante e, direi, e pure un po’ perversa, intellettualmente parlando, ovviamente.
Chiusa l’ultima pagina mi sono chiesta cosa l’eccentrica scrittrice volesse insinuare nella mente di chi legge.
Probabilmente niente di univoco, io posso solo dire cosa è arrivato a me.
1) Dietro una persona eccessivamente popolare e brillante ci sono infinite ombre: anche chi appare iper-felice ha i suoi problemi (e fin qui niente di così originale)
2) Il comportamento corretto, dà soddisfazione immediata, ma non porta la felicità. L’essere superiori molto spesso porta solitudine (e qui la perfidia comincia a manifestarsi)
3) Anche chi appare e dimostra di essere superiore ha comportamenti che rivelano aspetti inattesi e non al livello della superiorità dimostrata (e qui la perfidia è conclamata)
4) I criteri con cui le persone formano le proprie opinioni è imperscrutabile. A volte basta un piccolissimo dettaglio per rovesciare il giudizio.
Nota di particolare merito, il modo in cui Ameliè richiama e cita altre opere.
Oltre ad essere per niente invasiva e molto opportuna, è lieve. La citazione può essere o non essere colta. Se colta amplifica, se non colta non toglie nulla alla potenza del concetto espresso.
Esemplifico:
“Riscoprivo il più grande lusso di questo pianeta: una stanza tutta per sé”
Bellissimo inoltre il passaggio sulla lettura:
“Chi crede che leggere sia una fuga è all’opposto della verità: leggere è trovarsi di fronte al reale nella sua massima concentrazione, il che, stranamente, è meno spaventoso che avere a che fare con le sue eterne diluizioni”
Che dire: Amelie, mi se proprio piaciuta!
January 29, 2022
داستان از زبان دختر کم رویی به نام بلانش که هیچ دوستی نداره بیان میشه. در دانشگاه با دختر محبوبی به نام کریستا آشنا میشه و برای اینکه بهش نزدیک بشه و بخاطر دوری خونه کریستا دعوتش می‌کنه تا دوشنبه ها خونه شون بخوابه و در این حین با اون روی تاریک و دوروی کریستا کم کم آشنا میشه و....
چقدر شخصیت های کتاب روی اعصاب بودن و نمیتونستم بهشون توی دلم بد و بی راه نگم.
متاسفانه ترجمه پر از سانسور بود و یه جاهایی مخصوصا آخرش معلوم بود که داره از اصل داستان زده میشه.
1400/11/9
چقدر شخصیت های کتاب روی اعصاب بودن و نمیتونستم بهشون توی دلم بد و بی راه نگم.
متاسفانه ترجمه پر از سانسور بود و یه جاهایی مخصوصا آخرش معلوم بود که داره از اصل داستان زده میشه.
1400/11/9
August 15, 2018
I lowered my rating from 3 to 2 stars which might seem like a minor change to you but it's a pretty significant one for me. That's where I draw the line between a book that was just average overall but which I would still recommend, and a book that's just subpar all around (and could stay unread for all I care). Upon reflecting on this read, I have to admit that Nothomb's overarching message just left a bitter taste in my mouth; I honestly don't need more authors pushing the messages of whiteness equating goodness and purity. Given the fact that our main protagonist's name is literally Blanche (= white, pure, prim) the message was just laid on too thick and annoyed the shit out of me.
I read Antéchrista as a buddy read with the wonderful Reni. I think the two of us have a very similar attitude towards Amélie Nothomb, one that walks the fine line between fascination and disgust. Nothomb seems, mind my French, absolutely batshit crazy. Whenever I see an interview with her or watch a documentary on her creative process, I can't help but shake my head. She seems like a self-invented art persona, not a real person. I'm usually not quick to judge people I don't know but I'm really creeped out by her. And honestly, if I ever saw her out in the open, I would run. ;)
But enough on the notorious Miss Nothomb, let's talk about why Antéchrista failed to impress me overall. The book is just such a bore. When I read Nothomb I want the crazy, I want things to be creepy and over-the-top; I'm not seeking a realistic portrayal of a conflict.
Unfortunately, Antéchrista just screams ORDINARY. It's the story of the shy Blanche who has no friends at university and falls in with the popular girl Christa. It turns out that Christa has a dark side and tries to subjugate Blanche and take her place in her family. The whole plot is ridiculously foreseeable and apart from a few initial moments of shock, it's tediously tame.
In my humble opinion, the author's intent doesn't matter when taking their work into consideration but Nothomb's reasoning for writing Antéchrista is just too good not to mention: she wanted to warn the world of religious cults and the worship of antichrist-like figures. Yes, I can't make that shit up. And thus her story contains a lot of religious metaphors and analogies. I didn't vibe with that interpretation at all because everything was way too fucking obvious: Blanche, our pure christ-like figure, Christa, the literal antichrist who's trying to corrupt her, the kiss of Judas ... bla bla bla bla, one more boring than the other.
The reading of Antéchrista that I vibe with the most is the reading in which we don't consider Christa as an actual person but rather like the personification of all of Blanche's fears and bad thoughts. Thus the story becomes a typical coming of age story with teenage Blanche being her own worst enemy; she needs to free herself of her self-doubt and self-loathing to become a functional adult. It's still not a world-shaking read then, but at least it becomes bearable.
I'm definitely going to continue reading Nothomb, and hopefully find another gem such as Robert des Noms Propres. Hygiène de l'Assassin is next, we'll see how that goes. And remember, kids, don't partake in any religious cults. ;)
I read Antéchrista as a buddy read with the wonderful Reni. I think the two of us have a very similar attitude towards Amélie Nothomb, one that walks the fine line between fascination and disgust. Nothomb seems, mind my French, absolutely batshit crazy. Whenever I see an interview with her or watch a documentary on her creative process, I can't help but shake my head. She seems like a self-invented art persona, not a real person. I'm usually not quick to judge people I don't know but I'm really creeped out by her. And honestly, if I ever saw her out in the open, I would run. ;)
But enough on the notorious Miss Nothomb, let's talk about why Antéchrista failed to impress me overall. The book is just such a bore. When I read Nothomb I want the crazy, I want things to be creepy and over-the-top; I'm not seeking a realistic portrayal of a conflict.
Unfortunately, Antéchrista just screams ORDINARY. It's the story of the shy Blanche who has no friends at university and falls in with the popular girl Christa. It turns out that Christa has a dark side and tries to subjugate Blanche and take her place in her family. The whole plot is ridiculously foreseeable and apart from a few initial moments of shock, it's tediously tame.
In my humble opinion, the author's intent doesn't matter when taking their work into consideration but Nothomb's reasoning for writing Antéchrista is just too good not to mention: she wanted to warn the world of religious cults and the worship of antichrist-like figures. Yes, I can't make that shit up. And thus her story contains a lot of religious metaphors and analogies. I didn't vibe with that interpretation at all because everything was way too fucking obvious: Blanche, our pure christ-like figure, Christa, the literal antichrist who's trying to corrupt her, the kiss of Judas ... bla bla bla bla, one more boring than the other.
The reading of Antéchrista that I vibe with the most is the reading in which we don't consider Christa as an actual person but rather like the personification of all of Blanche's fears and bad thoughts. Thus the story becomes a typical coming of age story with teenage Blanche being her own worst enemy; she needs to free herself of her self-doubt and self-loathing to become a functional adult. It's still not a world-shaking read then, but at least it becomes bearable.
I'm definitely going to continue reading Nothomb, and hopefully find another gem such as Robert des Noms Propres. Hygiène de l'Assassin is next, we'll see how that goes. And remember, kids, don't partake in any religious cults. ;)
April 1, 2018
Questa è una storia di adolescenza, puntuta e crudele. Questa è la storia di Blanche, raccontata da lei stessa.
Blanche, la ragazza che vuole nascondersi, facendo dei suoi complessi un rifugio sicuro, incontra Christa ovvero l’esatto opposto: la ragazza estroversa, disinibita, che si finge amica per accaparrarsi tutto l’amore possibile, catturare tutto il consenso in circolazione, essere la prima, l’adorata. Essere adorabile è perciò la sua strategia.
Christa si insinua nella vita di Blanche occupando ben presto tutto lo spazio, fisico e affettivo. Diventerà, nell’intimo confabulare tra sé e sé della ragazza, l’Antichrista, ovvero l’iperbolica concentrazione del male: egoismo, narcisismo, invidia, menzogna.
“Adesso scoprivo che l’amore era per Antichrista un fenomeno puramente riflessivo: una freccia che partiva da sé in direzione di sé. L’arcata più piccola del mondo. Si poteva vivere a una portata così minuscola?”
La storia è, come spesso per Nothomb, portata all’eccesso e al parossismo, ovvero ai limiti della credibilità. Ma non è questo che importa. Importa la parola che suggestiona e ferisce, che apre delle crepe, che induce a colmare dei vuoti o a viverli. La parola perturbante.
La storia non si conclude come ci ci aspetta, sebbene la protagonista-vittima abbia infine, come speriamo, la sua vendetta sulla carnefice. Una vendetta incruenta, guidata dalle parole di un’eroina tragica: “‘Sono di quelli che amano e non di quelli che odiano’, dichiara l’Antigone di Sofocle. Niente di più bello è mai stato detto”.
Giustizia sembra fatta, dunque.
Eppure...
Blanche, la ragazza che vuole nascondersi, facendo dei suoi complessi un rifugio sicuro, incontra Christa ovvero l’esatto opposto: la ragazza estroversa, disinibita, che si finge amica per accaparrarsi tutto l’amore possibile, catturare tutto il consenso in circolazione, essere la prima, l’adorata. Essere adorabile è perciò la sua strategia.
Christa si insinua nella vita di Blanche occupando ben presto tutto lo spazio, fisico e affettivo. Diventerà, nell’intimo confabulare tra sé e sé della ragazza, l’Antichrista, ovvero l’iperbolica concentrazione del male: egoismo, narcisismo, invidia, menzogna.
“Adesso scoprivo che l’amore era per Antichrista un fenomeno puramente riflessivo: una freccia che partiva da sé in direzione di sé. L’arcata più piccola del mondo. Si poteva vivere a una portata così minuscola?”
La storia è, come spesso per Nothomb, portata all’eccesso e al parossismo, ovvero ai limiti della credibilità. Ma non è questo che importa. Importa la parola che suggestiona e ferisce, che apre delle crepe, che induce a colmare dei vuoti o a viverli. La parola perturbante.
La storia non si conclude come ci ci aspetta, sebbene la protagonista-vittima abbia infine, come speriamo, la sua vendetta sulla carnefice. Una vendetta incruenta, guidata dalle parole di un’eroina tragica: “‘Sono di quelli che amano e non di quelli che odiano’, dichiara l’Antigone di Sofocle. Niente di più bello è mai stato detto”.
Giustizia sembra fatta, dunque.
Eppure...
October 28, 2024
واقعا تا حالا هیچ کاری از نوتومب نخوندم که بگم Wow.
کلا این جوریم که meh.
ولی خب همیشه انتخاب خوبیه برای روزهای بی‌حوصلگی و بیرون اومدن از چرخه ریدینگ‌اسلامپ.
کلا این جوریم که meh.
ولی خب همیشه انتخاب خوبیه برای روزهای بی‌حوصلگی و بیرون اومدن از چرخه ریدینگ‌اسلامپ.
December 15, 2021
Easily read this novella in a couple of sittings, the story just flows and even though I felt aspects of the story ridiculous (the parents were so easily manipulated!) I kinda related to 16yo Blanche. Shy, smart, at University, isolated and lacking confidence, she’s attracted to the bright popular girl, Christa. The friendship soon becomes toxic, Christa (now known as Antichrista in Blanche’s mind) is just outrageous. I liked the twist when it came, the ending is a bit anticlimactic but the book as a whole made me smile and shake my head.
May 31, 2018
3.5
Situacija za zamisliti se.. Prisjeti se čovjek svojih mladih dana.. Kako lijepih, tako i onih manje lijepih. Iz jednih i drugih nešto se nauči i to je cijela bit!
I, da.. Pazi što želiš, moglo bi ti se i ostvariti! (i što ćeš onda kada ne bude onako kako si zamišljao!?)
"Doista, ono što mislimo da imamo zapravo i nemamo ili, ako i imamo, tako je nestalno da otuđenje postaje kobno."
"Pravi pogled nema predrasuda."
Situacija za zamisliti se.. Prisjeti se čovjek svojih mladih dana.. Kako lijepih, tako i onih manje lijepih. Iz jednih i drugih nešto se nauči i to je cijela bit!
I, da.. Pazi što želiš, moglo bi ti se i ostvariti! (i što ćeš onda kada ne bude onako kako si zamišljao!?)
"Doista, ono što mislimo da imamo zapravo i nemamo ili, ako i imamo, tako je nestalno da otuđenje postaje kobno."
"Pravi pogled nema predrasuda."
November 16, 2017
Mal wieder ein Highlight. Was für Figuren diese Frau erfindet und wie sie diese in wenigen Worten so lebendig werden lässt, wie manche es nicht in 500 Seiten schaffen! Ich bin begeistert, auch von dieser Geschichte und ich glaube, das ich mich noch lange daran erinnern werde. Und das ist die Kunst, die diese Autorin für mich beherrscht: In knapp 140 Seiten schafft sie es, mir ein Geschehen und die Charaktere so nahe zu bringen, dass es sich anfühlt, als würde ich sie tatsächlich kennen. Nein, als hätte ich mit ihnen zusammengelebt! Wahnsinn. Das schafft kein anderer Autor, den ich bisher gelesen habe. Nicht auf so wenigen Seiten. (: Empfehlenswert - aber man wird sich über diese Menschen in der Geschichte definitiv grün und blau ärgern und an deren Verstand zweifeln. Sie sind einfach zu echt, um drüber hinwegzusehen. :D
September 26, 2022
El sello Nothomb no falla
July 27, 2024
Very slight, short novel that barely fills its 100-ish pages. Blanche, an awkward 16-year-old, is briefly delighted when she strikes up a friendship with the more self-assured Christa, but this curdles into hatred when Christa comes to stay with her family, wins over her parents and makes a series of belittling jabs at Blanche. Apparently it’s all supposed to be one big religious metaphor, but that doesn’t really come across. The inequitable friendship reminded me of Suzannah Dunn’s Levitation for Beginners, which does more interesting things with it. While Antichrista doesn’t appear to have been published as a YA novel, at least not in the UK, I’d probably have liked it a lot more had I read it as a teenager.
September 26, 2022
Otra vez la autora se las mandó: aburrirse olímpicamente a mitad de camino y cambiar toda la historia a algo nada que ver, jajaja. Si no hubiera sido por eso, le habría puesto 4 ó 5 estrellas, y es que antes del cambio radical, había algo muy cierto en su retrato de las gentes... los matices tan sutiles de los personajes, aunque gritaran otra cosa, la víctima cómo a mi parecer era realmente victimaria, así como me pasó con la saga de Elena Ferrante. Algo muy interesante de ver.
Pero a última hora la victimaria era realmente victimaria y como que se volvió loca, quitando de la historia todo vestigio de verosimilitud. Pese a eso, en mi opinión, la tal víctima igual era insufrible, quejosa y llorona y siempre sintiéndose secretamente mejor que todo el mundo.
Recomendado, NAH. Viene a ser de mis menos favoritos de la autora, aunque si no hubiera tenido esa metamorfosis podría haber llegado a mi top 5, porque curiosamente esta vez era también un libro muy serio y muy insightful. Aun así, me entretuve mucho y se lee bien rapidito, así que cliente muy feliz. Volveré a las redes locas, sabias y surrealistas de Amélie Nothomb <3
Pero a última hora la victimaria era realmente victimaria y como que se volvió loca, quitando de la historia todo vestigio de verosimilitud. Pese a eso, en mi opinión, la tal víctima igual era insufrible, quejosa y llorona y siempre sintiéndose secretamente mejor que todo el mundo.
Recomendado, NAH. Viene a ser de mis menos favoritos de la autora, aunque si no hubiera tenido esa metamorfosis podría haber llegado a mi top 5, porque curiosamente esta vez era también un libro muy serio y muy insightful. Aun así, me entretuve mucho y se lee bien rapidito, así que cliente muy feliz. Volveré a las redes locas, sabias y surrealistas de Amélie Nothomb <3
May 23, 2022
Spiazzante, dall’inizio alla fine che mi ha lasciato a bocca aperta. Un libro intelligente, perfido, travolgente. Finale strepitoso di una storia che non avevo idea di dove mi avrebbe portato. Ho adorato le dinamiche familiari (assurde) innescate dall’arrivo di Christa, il rapporto multisfaccettato tra le due ragazze, lo sconvolgimento delle scoperte di Blanche e il finale che ha rovesciato di nuovo tutto.
July 14, 2018
نویسنده سعی کرده بود با بازی با اسم یکی از شخصیت های کتاب یه بُعد دیگه هم به داستان ساده اش بده اما کاملا ناموفق بود
January 29, 2012
If I were to choose a word to describe the book, I would say "annoying". The episodes from this book are most likely to happen in secondary school, not university. Simply immature and stupid.
December 27, 2018
Bitterböse und sarkastisch. Ich war schockiert, wütend und amüsiert zugleich. Es hat mir sehr gut gefallen und wird nicht mein letztes Buch von Amelie Nothomb gewesen sein.
July 15, 2020
En muchas de sus obras, como Metafísica de los tubos y El sabotaje amoroso, Amélie Nothomb -a través de unos personajes que a menudo son poco más que muñecos de ventrílocuo - nos va contando momentos puntuales de su vida, en este caso los 16 años.
De la misma manera que en El sabotaje amoroso aquí el tema principal es una amistad femenina, frustrada y llena de contradicciones. Blanche, una joven solitaria e introvertida, conoce en la universidad a Christa, carismática y vital, y desea con toda su alma convertirse en su amiga:
"Está integrada" pensé. Aquella palabra tenía para mí un significado desmesurado. Yo nunca me había sentido integrada en nada. Sentía hacia los que sí lo estaban una mezcla de desprecio y de envidia."
Cuando presenta a Christa a sus padres éstos quedan prendados de ella porque es todo lo contrario que su hija, a la que nunca han tenido en gran consideración. El relato que Nothomb nos hace roza a menudo con la caricatura y la burla, pero tiene momentos de auténtico dolor:
Pasé la noche hurgando en mi cabeza: ¿alguien me había querido? ¿Había encontrado en mi camino un niño o un adulto que me hiciera experimentar la increíble elección del amor?
Blanche reflexiona sobre aquello que nos hace atractivos para los otros y cita un salmo: Benditos sean aquellos que inspiran amor. Pero según transcurre la historia vemos que la calidad humana de Christa no se corresponde con su rutilante personalidad y asistimos a su transformación en Antichrista.
Amélie me ha hecho reír - y reflexionar - con esta especie de fábula donde nos ofrece una visión extremadamente pesimista de la amistad como un juego de dominio y sumisión:
Quizá ésa era la razón por la cual, con anterioridad, no había tenido ni un amigo ni una amiga: había visto demasiadas veces, en el instituto y en otras partes, el noble nombre de la amistad ligado a oscuros servilismos no consentidos, a sistemáticos dispositivos de humillación, a golpes de Estado permanentes, a repugnantes sumisiones, incluso a procedimientos de chivo expiatorio.
No deja títere con cabeza, Nothomb en estado puro. 3,5*
De la misma manera que en El sabotaje amoroso aquí el tema principal es una amistad femenina, frustrada y llena de contradicciones. Blanche, una joven solitaria e introvertida, conoce en la universidad a Christa, carismática y vital, y desea con toda su alma convertirse en su amiga:
"Está integrada" pensé. Aquella palabra tenía para mí un significado desmesurado. Yo nunca me había sentido integrada en nada. Sentía hacia los que sí lo estaban una mezcla de desprecio y de envidia."
Cuando presenta a Christa a sus padres éstos quedan prendados de ella porque es todo lo contrario que su hija, a la que nunca han tenido en gran consideración. El relato que Nothomb nos hace roza a menudo con la caricatura y la burla, pero tiene momentos de auténtico dolor:
Pasé la noche hurgando en mi cabeza: ¿alguien me había querido? ¿Había encontrado en mi camino un niño o un adulto que me hiciera experimentar la increíble elección del amor?
Blanche reflexiona sobre aquello que nos hace atractivos para los otros y cita un salmo: Benditos sean aquellos que inspiran amor. Pero según transcurre la historia vemos que la calidad humana de Christa no se corresponde con su rutilante personalidad y asistimos a su transformación en Antichrista.
Amélie me ha hecho reír - y reflexionar - con esta especie de fábula donde nos ofrece una visión extremadamente pesimista de la amistad como un juego de dominio y sumisión:
Quizá ésa era la razón por la cual, con anterioridad, no había tenido ni un amigo ni una amiga: había visto demasiadas veces, en el instituto y en otras partes, el noble nombre de la amistad ligado a oscuros servilismos no consentidos, a sistemáticos dispositivos de humillación, a golpes de Estado permanentes, a repugnantes sumisiones, incluso a procedimientos de chivo expiatorio.
No deja títere con cabeza, Nothomb en estado puro. 3,5*
March 13, 2016
L'histoire:
Avoir pour amie la fille la plus admirée de la fac, belle, séduisante, brillante, enjouée, audacieuse? Lorsque Christa se tourne vers elle, la timide et solitaire Blanche n'en revient pas de ce bonheur presque écrasant. Elle n'hésite pas à tout lui donner, et elle commence par l'installer chez elle pour lui épargner de longs trajets en train.
Blanche va très vite comprendre dans quel piège redoutable elle est tombée. Car sa nouvelle amie se révèle une inquiétante manipulatrice qui a besoin de s'affirmer en torturant une victime. Au point que Blanche sera amenée à choisir : se laisser anéantir, ou se défendre.
Mon avis:
Ce livre était affligeant, peu crédible et convenu à souhait.
J'ai trouvé qu'il s'agissait là d'un mélange pas du tout réussi de "Jennifer's body" et de "Vilaines filles écrit par Megan Abbott".
Le style est correct mais le scénario est une coquille vide (Mais d'un ennui). L'ouvrage manque sa cible : il n'apporte rien, pas d'analyse, pas de recul, pas de solution, on en ressort juste avec un profond malaise et la frustration d'être complètement exclu de cette histoire.
Bref, passez votre chemin!
Avoir pour amie la fille la plus admirée de la fac, belle, séduisante, brillante, enjouée, audacieuse? Lorsque Christa se tourne vers elle, la timide et solitaire Blanche n'en revient pas de ce bonheur presque écrasant. Elle n'hésite pas à tout lui donner, et elle commence par l'installer chez elle pour lui épargner de longs trajets en train.
Blanche va très vite comprendre dans quel piège redoutable elle est tombée. Car sa nouvelle amie se révèle une inquiétante manipulatrice qui a besoin de s'affirmer en torturant une victime. Au point que Blanche sera amenée à choisir : se laisser anéantir, ou se défendre.
"Les corps ont trois possibilité de beauté: la force, la grâce et la plénitude. Certains corps miraculeux parviennent à réunir les trois. A l'opposé, le mien ne possédait pas une once de ces trois merveilles. Le manque était sa langue maternelle ; il exprimait l'absence de force, l'absence de grâce et l'absence de plénitude. Il ressemblait à un hurlement de faim.
Au moins ce corps jamais montré au soleil portait-il bien mon prénom: blanche était cette chose chétive, blanche comme l'arme du même nom, mais mal affûtée - la partie tranchante tournée vers l'intérieur."
Mon avis:
Ce livre était affligeant, peu crédible et convenu à souhait.
J'ai trouvé qu'il s'agissait là d'un mélange pas du tout réussi de "Jennifer's body" et de "Vilaines filles écrit par Megan Abbott".
Le style est correct mais le scénario est une coquille vide (Mais d'un ennui). L'ouvrage manque sa cible : il n'apporte rien, pas d'analyse, pas de recul, pas de solution, on en ressort juste avec un profond malaise et la frustration d'être complètement exclu de cette histoire.
Bref, passez votre chemin!
October 14, 2007
'Antichrista' es un libro horrible, uno de los peores que se han escrito nunca. Lo odio con todas mis fuerzas. No es sólo que sea horrible; es que es repugnante. Sólo lo terminé porque era ridículamente corto. Cae en todos los tópicos habidos y por haber, que es difícil de creer que haya sido escrito en serio. Pero es así: ni una pizca de ironía hacía la trama que la pueda redimir. Es todo puro narcisismo y autocomplacencia. De un maniqueismo alarmante.
Cuenta una supuesta amistad entre dos adolescentes: la chica popular mala-malísima y la pobrecita chica marginada buena-buenísima. Todos los personajes son tan terriblemente planos y sin ningún matiz que dan dolor de cabeza. Ya es bien cierto que la peor literatura se hace con los mejores sentimientos e intenciones. En esta ocasión, se pretende que compadezcamos a la pobre chica marginada de un increíble buen corazón, que tiene que sufrir mil y una putadas. Es sentimentalismo barato. Es una manipulación rastrera. Es repugnante. Y más si tenemos en cuenta que la protagonista la podemos identificar con la autora. Es asqueroso.
Cuenta una supuesta amistad entre dos adolescentes: la chica popular mala-malísima y la pobrecita chica marginada buena-buenísima. Todos los personajes son tan terriblemente planos y sin ningún matiz que dan dolor de cabeza. Ya es bien cierto que la peor literatura se hace con los mejores sentimientos e intenciones. En esta ocasión, se pretende que compadezcamos a la pobre chica marginada de un increíble buen corazón, que tiene que sufrir mil y una putadas. Es sentimentalismo barato. Es una manipulación rastrera. Es repugnante. Y más si tenemos en cuenta que la protagonista la podemos identificar con la autora. Es asqueroso.
January 30, 2022
This slight fable illustrates why Boris Johnson has no friends. People only befriend you so they can ride you to whatever career victory they crave, like a flea on a Big Dog, knowing full well you may be used as collateral to protect the Great Leader. In the process, your soul is slowly sucked from your body, leaving you a baggy-eyed robotic husk of a non-person, like the talentless sap Liz “Pork Markets” Truss. For Americans, replace Boris with Trump, and Truss with Mike Lindell.
October 5, 2023
"Archée bezeichnet die Reichweite eines Bogens. Kein anderes Wort verleitet mich so zum Träumen. Es enthält den zum Zerreißen gespannten Bogen, den Pfeil und den erhabenen Moment des Loslassens, den Aufstieg des Pfeils in die Lüfte, die Sehnsucht nach dem Unendlichen und schließlich auch das edelmütige Scheitern, denn die Reichweite des Bogens ist beschränkt, meßbar, ein vitaler Impuls, der mitten im Flug plötzlich endet. Es ist das Sinnbild der Lebenskraft von der Geburt bis zum Tod, der Inbegriff purer Energie, die in einem Augenblick verbrennt."
Amelie Nothomb beschreibt in ihrem Roman "Böses Mädchen" eine Freundschaft, die tatsächlich nie eine war, da sie von Anfang eine klare Hierarchie und Überlegenheit der selbstbewussten, angebeteten Christa gegenüber der zurückgezogenen, einsamen Blanche zeigte. Von Anfang war es ein Kräftemessen, wobei sich Blanche zu Anfang ihrer Rolle der Dankbarkeit und Untergebung fügte. Selbst als Christa ihr Bett, ihren Kleiderschrank, die Ruhe im Zimmer und die Aufmerksamkeit und Hingabe Blanches Eltern besetzt, sehnt sich Blanche nur nach ihren ruhigen Stunden beim Lesen. Das Aushalten scheint ihr wenig auszumachen. Erst als Christa schlecht über Blanches Eltern redet, findet die Protagonistin einen Grund, Christas wahre Herkunft und Identität zu entblößen.
Amelie Nothombs Charaktere sind überzeichnet, unrealistisch und alle auch gewissermaßen anstrengend. Das soll natürlich auch so. Die Eltern sind naiv und vergessen ihr eigenes Kind bei der Schönheit und Wortgewandheit Christas. Christa spielt ein doppeltes Spiel, im privaten erniedrigt sie Blanche, bei Anwesenheit anderer gibt sie sich besonders charmant, redet über ihre tiefe Bindung zur deutscher Philosophie (die ja bekanntlich so homogen ist) und zeigt sich verletzlich, wenn sie über ihre arme Herkunft spricht. Blanche durchschaut schnell die Fassade, ringt aber mit ihren eigenen negativen Gedanken, die das Dasein einer Grüblerin sehr gut darstellen. Hat man dieses Verhalten verdient? Sollte man nicht froh sein, zumindest eine Freundin als diese bezeichnen zu können? Gleichzeitig weiß sie um die Sticheleien Christas, lässt sich teilweise sogar darauf ein. In Blanches Kopf findet sich aber nicht nur reine Erniedrigung, sie fühlt sich in dem Sinne erhaben, als dass sie sich ihres eigenen Intellekts bewusst ist und diesen nicht zur Schau stellen muss.
Das Buch ist mit diesem Setting und den Charakteren natürlich unglaublich durchschaubar und die Handlung sowie das Ende demnach auch erwartbar. Man geistert ständig in Blanches Kopf rum, erlebt die Hänseleien von Christa, stürzt sich in Selbstzweifel und findet dann wieder Freude in der Literatur und den stillen Momenten alleine. Es passiert nicht viel.
Und trotzdem holen der Schreibstil und der Humor einiges aus der Erzählung raus. Der Ton ist bissig, arrogant, aber auch an manchen Stellen einfühlsam und zärtlich. An einigen Stellen musste ich laut lachen und ich war beeindruckt von manch cleveren Sätzen. Amelie Nothomb kann schreiben. Aber kann sie auch erzählen?
Abschließend würde ich sagen, dass dieses Buch eher durch sein Wortgewandtheit, als durch seine Handlung und Charaktere heraussticht. Und trotzdem bereue ich es nicht, dieses Buch gelesen zu haben. Ich bin gespannt, was Nothomb noch zu sagen hat.
Amelie Nothomb beschreibt in ihrem Roman "Böses Mädchen" eine Freundschaft, die tatsächlich nie eine war, da sie von Anfang eine klare Hierarchie und Überlegenheit der selbstbewussten, angebeteten Christa gegenüber der zurückgezogenen, einsamen Blanche zeigte. Von Anfang war es ein Kräftemessen, wobei sich Blanche zu Anfang ihrer Rolle der Dankbarkeit und Untergebung fügte. Selbst als Christa ihr Bett, ihren Kleiderschrank, die Ruhe im Zimmer und die Aufmerksamkeit und Hingabe Blanches Eltern besetzt, sehnt sich Blanche nur nach ihren ruhigen Stunden beim Lesen. Das Aushalten scheint ihr wenig auszumachen. Erst als Christa schlecht über Blanches Eltern redet, findet die Protagonistin einen Grund, Christas wahre Herkunft und Identität zu entblößen.
Amelie Nothombs Charaktere sind überzeichnet, unrealistisch und alle auch gewissermaßen anstrengend. Das soll natürlich auch so. Die Eltern sind naiv und vergessen ihr eigenes Kind bei der Schönheit und Wortgewandheit Christas. Christa spielt ein doppeltes Spiel, im privaten erniedrigt sie Blanche, bei Anwesenheit anderer gibt sie sich besonders charmant, redet über ihre tiefe Bindung zur deutscher Philosophie (die ja bekanntlich so homogen ist) und zeigt sich verletzlich, wenn sie über ihre arme Herkunft spricht. Blanche durchschaut schnell die Fassade, ringt aber mit ihren eigenen negativen Gedanken, die das Dasein einer Grüblerin sehr gut darstellen. Hat man dieses Verhalten verdient? Sollte man nicht froh sein, zumindest eine Freundin als diese bezeichnen zu können? Gleichzeitig weiß sie um die Sticheleien Christas, lässt sich teilweise sogar darauf ein. In Blanches Kopf findet sich aber nicht nur reine Erniedrigung, sie fühlt sich in dem Sinne erhaben, als dass sie sich ihres eigenen Intellekts bewusst ist und diesen nicht zur Schau stellen muss.
Das Buch ist mit diesem Setting und den Charakteren natürlich unglaublich durchschaubar und die Handlung sowie das Ende demnach auch erwartbar. Man geistert ständig in Blanches Kopf rum, erlebt die Hänseleien von Christa, stürzt sich in Selbstzweifel und findet dann wieder Freude in der Literatur und den stillen Momenten alleine. Es passiert nicht viel.
Und trotzdem holen der Schreibstil und der Humor einiges aus der Erzählung raus. Der Ton ist bissig, arrogant, aber auch an manchen Stellen einfühlsam und zärtlich. An einigen Stellen musste ich laut lachen und ich war beeindruckt von manch cleveren Sätzen. Amelie Nothomb kann schreiben. Aber kann sie auch erzählen?
Abschließend würde ich sagen, dass dieses Buch eher durch sein Wortgewandtheit, als durch seine Handlung und Charaktere heraussticht. Und trotzdem bereue ich es nicht, dieses Buch gelesen zu haben. Ich bin gespannt, was Nothomb noch zu sagen hat.
April 2, 2023
ساعت ۸ از خواب بلند شدم، شروعش کردم، تمومش کردم و ساعت ۱۱ از اتاقم خارج شدم.
........
داستان در مورد دو دختر نوجوان هست که شخصیتی متفاوت از هم دارن. یکی تنهاست و به دنیای کتاب‌ها پناه میبره، دیگری اجتماعی، شاد و سطحی است. کریستا به دنیای بلانشِ تنها میاد به بهانه‌ی اینکه بهش درس زندگی بده و البته آرامشش رو تصاحب کنه.
قسمت‌هایی از نوجوانی خودم رو تو وجود هر دوشون می‌تونستم پیدا کنم. من هر دو بودم و تظاهر کردم دیگری‌ام.
........
داستان در مورد دو دختر نوجوان هست که شخصیتی متفاوت از هم دارن. یکی تنهاست و به دنیای کتاب‌ها پناه میبره، دیگری اجتماعی، شاد و سطحی است. کریستا به دنیای بلانشِ تنها میاد به بهانه‌ی اینکه بهش درس زندگی بده و البته آرامشش رو تصاحب کنه.
قسمت‌هایی از نوجوانی خودم رو تو وجود هر دوشون می‌تونستم پیدا کنم. من هر دو بودم و تظاهر کردم دیگری‌ام.
August 9, 2024
Una stella l’ha persa perché i miei occhi stanno ancora sanguinando per la quantità di volte che ho dovuto leggere “gli autori dei miei giorni” con riferimento ai genitori della protagonista; l’altra perché la trama è di una banalità disarmante per una millennial cresciuta a pane e “Mean Girls”.
Però la scrittura di Nothomb è sempre ammaliante e arriva dritta al punto senza perdersi in inutili panegirici.
Non vedo l’ora di leggere altro di suo.
Però la scrittura di Nothomb è sempre ammaliante e arriva dritta al punto senza perdersi in inutili panegirici.
Non vedo l’ora di leggere altro di suo.
November 19, 2024
«هيچ‌كس درونم را نمى‌شناخت. هيچ‌كس نمى‌دانست كه من از هيچ‌كس جز خودم شكايتى ندارم. و من از ناديده گرفته شدنم از سوى ديگران بهره مى‌جستم و بى‌آنكه كسى متوجه باشد تمام روزهايم را مطالعه مى‌كنم.»
July 31, 2017
This was a story of my very own life. Not that I ever had to live with a fucking Christa that would steal my parents or anything, but I have been bullied by such mean girls all my life. They stole my pride and confidence, and pushed me back ten years. I think this book might be a big help to the young me,if I ever get a time machine.
داستان بلانش، داستان خود من و تقلاهاى من در تمام زندگى ام هست. رويارويى با دخترهاى بدجنس و بدقلبى كه خودشيفته اند و با خراب كردن شخصيتت، سعى ميكنند خودشان را مهم و دوست داشتنى جلوه دهند. يك سرى انسان پست شيطان نما، كه هرقدر بيشتر به آنها بها بدهى بيشتر و بيشتر به روحت نفوذ ميكنند، و از آزار دادنت لذت ميبرند. بدتر اينجاست كه با اين ها نميشود با خشونت روبرو شد، چون علاوه بر اين كه از ديگر آزار، لذت ميبرند، عاشق خود آزارى هم هستند.
اميدوارم آن دخترها اين كتاب را بخوانند و به عمق بدطينتى احمقانه و بيشرمانه شان پى ببرند.
چقدربخشودنشان سخت است.
داستان بلانش، داستان خود من و تقلاهاى من در تمام زندگى ام هست. رويارويى با دخترهاى بدجنس و بدقلبى كه خودشيفته اند و با خراب كردن شخصيتت، سعى ميكنند خودشان را مهم و دوست داشتنى جلوه دهند. يك سرى انسان پست شيطان نما، كه هرقدر بيشتر به آنها بها بدهى بيشتر و بيشتر به روحت نفوذ ميكنند، و از آزار دادنت لذت ميبرند. بدتر اينجاست كه با اين ها نميشود با خشونت روبرو شد، چون علاوه بر اين كه از ديگر آزار، لذت ميبرند، عاشق خود آزارى هم هستند.
اميدوارم آن دخترها اين كتاب را بخوانند و به عمق بدطينتى احمقانه و بيشرمانه شان پى ببرند.
چقدربخشودنشان سخت است.
October 12, 2018
This book made me so angry - but it is also creepy and absolutely fascinating!
August 12, 2024
کریستا واقعا اعصاب خورد کن بود. نسل اینجور آدمها کم. آدمهایی که در مورد همه چی و همه کس نظر دارن و نظرشونم میخوان بهت تحمیل کنند ولی در درون یه طبا توخالی بیشتر نیستند.
July 29, 2021
Yo iba a por cosmética del enemigo pero se cruzó este libro en mi camino y tuve que leerlo.
La historia puede parecer, a simple vista, superficial: dos chicas de 16 años con personalidades antagónicas (Christa, atractiva, segura de sí misma, popular y Blanche tímida, con escasas habilidades sociales) se hacen amigas.
Pero Nothomb utiliza este archiconocido cliché para ahondar en la parte más neurótica y oscura de la amistad y de la adolescencia.
Christa se aferra a Blanche como una garrapata se aferra a un perro para chuparle poco a poco la sangre, consiguiendo hacerse a través de manipulaciones y engaños con su poco espacio vital (su habitación) y sus escasos vínculos afectivos (sus padres).
De forma satírica, Nothomb nos muestra a una Blanche que sabe que está siendo agredida y manipulada que identifica perfectamente cada abuso, cada vejación, pero que se siente irremediablemente sometida a los juegos de poder de Christa.
Por qué?
Aquí es donde la autora te golpea con una verdad tan cruda que sientes el escozor del golpe:
"Mis padres solo me habían demostrado afecto, y empezaba a descubrir hasta qué punto resultaba precario"
"Pasé la noche hurgando en mi cabeza: alguien me hab��a querido? Había encontrado en mi camino algún niño o adulto que me hiciera experimentara increíble elección del amor?"
"Puede que Christa fuera pretenciosa y superficial pero ella por lo menos se hacía querer".
Y ahí está. La importancia de los vínculos afectivos en la configuración del autoconcepto y la autoestima,especialmente en la adolescencia.
La huerfandad que produce el sentimiento de soledad, la enajenación ante el propio cuerpo, ante la propia identidad adolescente, y la necesidad de aceptación son analizadas por la autora a través de situaciones llevadas al extremo y personajes caricaturizados. Cosa que, sin embargo, no le resta fuerza al relato.
El final tampoco desmerece, pero os dejo con la miel en los labios para que lo descubráis vosotras mismas.
Es mi primera vez con Amelie Nothomb y me ha encantado su forma de escribir directa y sin tapujos.
La próxima, esta vez sí, será cosmética del enemigo
La historia puede parecer, a simple vista, superficial: dos chicas de 16 años con personalidades antagónicas (Christa, atractiva, segura de sí misma, popular y Blanche tímida, con escasas habilidades sociales) se hacen amigas.
Pero Nothomb utiliza este archiconocido cliché para ahondar en la parte más neurótica y oscura de la amistad y de la adolescencia.
Christa se aferra a Blanche como una garrapata se aferra a un perro para chuparle poco a poco la sangre, consiguiendo hacerse a través de manipulaciones y engaños con su poco espacio vital (su habitación) y sus escasos vínculos afectivos (sus padres).
De forma satírica, Nothomb nos muestra a una Blanche que sabe que está siendo agredida y manipulada que identifica perfectamente cada abuso, cada vejación, pero que se siente irremediablemente sometida a los juegos de poder de Christa.
Por qué?
Aquí es donde la autora te golpea con una verdad tan cruda que sientes el escozor del golpe:
"Mis padres solo me habían demostrado afecto, y empezaba a descubrir hasta qué punto resultaba precario"
"Pasé la noche hurgando en mi cabeza: alguien me hab��a querido? Había encontrado en mi camino algún niño o adulto que me hiciera experimentara increíble elección del amor?"
"Puede que Christa fuera pretenciosa y superficial pero ella por lo menos se hacía querer".
Y ahí está. La importancia de los vínculos afectivos en la configuración del autoconcepto y la autoestima,especialmente en la adolescencia.
La huerfandad que produce el sentimiento de soledad, la enajenación ante el propio cuerpo, ante la propia identidad adolescente, y la necesidad de aceptación son analizadas por la autora a través de situaciones llevadas al extremo y personajes caricaturizados. Cosa que, sin embargo, no le resta fuerza al relato.
El final tampoco desmerece, pero os dejo con la miel en los labios para que lo descubráis vosotras mismas.
Es mi primera vez con Amelie Nothomb y me ha encantado su forma de escribir directa y sin tapujos.
La próxima, esta vez sí, será cosmética del enemigo
June 26, 2020
بلانش:آنان که تصور میکنند مطالعه به منزله ی گریز از دیگران است،سخت در اشتباه اند. خواندن،حضور داشتن در جهان واقعیت در منسجم ترین شکل آن است.میزان آسیب پذیری کسانی که مطالعه میکنند به وضوح کمتر از کسانی است که‌مطالعه نمیکنند.
Displaying 1 - 30 of 708 reviews