What do you think?
Rate this book
Suferințele tînărului Werther
Presented as a collection of confessional letters written by the eponymous protagonist, The Sorrows of Young Werther charts the emotional journey of a young man who, during a stay in a picturesque German village, falls in love with Lotte, a local woman engaged to another man. As he realises that his passion is doomed to failure and constant pain, Werther contemplates taking the most drastic of measures. Partly autobiographical, and the prototype for many later Romantic works in its depiction of the sensitive, tortured Romantic hero, Goethe's seminal classic is a timeless masterpiece of world literature.
220 pages, Paperback
First published January 1, 1774
About the author
Johann Wolfgang von Goethe
11.4k books6,395 followersA master of poetry, drama, and the novel, German writer and scientist Johann Wolfgang von Goethe spent 50 years on his two-part dramatic poem
Faust
, published in 1808 and 1832, also conducted scientific research in various fields, notably botany, and held several governmental positions.
George Eliot called him "Germany's greatest man of letters... and the last true polymath to walk the earth." Works span the fields of literature, theology, and humanism.
People laud this magnum opus as one of the peaks of world literature. Other well-known literary works include his numerous poems, the Bildungsroman Wilhelm Meister's Apprenticeship and the epistolary novel The Sorrows of Young Werther .
With this key figure of German literature, the movement of Weimar classicism in the late 18th and early 19th centuries coincided with Enlightenment, sentimentality (Empfindsamkeit), Sturm und Drang, and Romanticism. The author of the scientific text Theory of Colours , he influenced Darwin with his focus on plant morphology. He also long served as the privy councilor ("Geheimrat") of the duchy of Weimar.
Goethe took great interest in the literatures of England, France, Italy, classical Greece, Persia, and Arabia and originated the concept of Weltliteratur ("world literature"). Despite his major, virtually immeasurable influence on German philosophy especially on the generation of Georg Wilhelm Friedrich Hegel and Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling, he expressly and decidedly refrained from practicing philosophy in the rarefied sense.
Influence spread across Europe, and for the next century, his works inspired much music, drama, poetry and philosophy. Many persons consider Goethe the most important writer in the German language and one of the most important thinkers in western culture as well. Early in his career, however, he wondered about painting, perhaps his true vocation; late in his life, he expressed the expectation that people ultimately would remember his work in optics.
George Eliot called him "Germany's greatest man of letters... and the last true polymath to walk the earth." Works span the fields of literature, theology, and humanism.
People laud this magnum opus as one of the peaks of world literature. Other well-known literary works include his numerous poems, the Bildungsroman Wilhelm Meister's Apprenticeship and the epistolary novel The Sorrows of Young Werther .
With this key figure of German literature, the movement of Weimar classicism in the late 18th and early 19th centuries coincided with Enlightenment, sentimentality (Empfindsamkeit), Sturm und Drang, and Romanticism. The author of the scientific text Theory of Colours , he influenced Darwin with his focus on plant morphology. He also long served as the privy councilor ("Geheimrat") of the duchy of Weimar.
Goethe took great interest in the literatures of England, France, Italy, classical Greece, Persia, and Arabia and originated the concept of Weltliteratur ("world literature"). Despite his major, virtually immeasurable influence on German philosophy especially on the generation of Georg Wilhelm Friedrich Hegel and Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling, he expressly and decidedly refrained from practicing philosophy in the rarefied sense.
Influence spread across Europe, and for the next century, his works inspired much music, drama, poetry and philosophy. Many persons consider Goethe the most important writer in the German language and one of the most important thinkers in western culture as well. Early in his career, however, he wondered about painting, perhaps his true vocation; late in his life, he expressed the expectation that people ultimately would remember his work in optics.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 9,641 reviews
September 5, 2020
This is a dangerous book. For anyone who has suffered from that unrequited love that burns like a fever will be able to relate uncannily well with this book. Unfortunately the ending is such that it inspired many people to use it like a template for their own lives when faced with a similar situation. While finishing up this book I wondered whether Goethe was ever aware or thought about the painful actions his book inspired.
This is a fictionalized autobiography of Goethe's own experience of being in love with a woman he could never have. The experience was obviously very painful for him. His writing style has powerful clarity that can easily pull you into the story causing you to ache with the main character and laugh at the same time. To me this was an example of the dark-side of romanticism. The main character, Werther, was so obsessed and fixated on Charlotta (the woman he loves) that it was as if he wasn't even seeing her anymore. What he was in love with was an idea, not actually her, he was in love with his own ideal of her. This is the grand delusion that romantics feed themselves and they do it to such excess that their behavior seems pitiable. I would only recommend this book to anyone who wants to understand what obsession with another human being looks like. This mindset is as unhealthy as attaining the object, and I say object because that is what the idealized Charlotta became, would likely only reveal his delusion.
Romanticism is an example of looking for a personal messiah in love. Someone who we can pin all of our hopes and dreams on to pull us out of the human condition we find ourselves stuck in. A quest for transcendence through the love of another. But placing that responsibility on the shoulders of someone else will always disappoint and rightly so. We can not give to another what only we can do for ourselves.
I would only cautiously recommend this book. Realists could handle it, but dreamers beware.
This is a fictionalized autobiography of Goethe's own experience of being in love with a woman he could never have. The experience was obviously very painful for him. His writing style has powerful clarity that can easily pull you into the story causing you to ache with the main character and laugh at the same time. To me this was an example of the dark-side of romanticism. The main character, Werther, was so obsessed and fixated on Charlotta (the woman he loves) that it was as if he wasn't even seeing her anymore. What he was in love with was an idea, not actually her, he was in love with his own ideal of her. This is the grand delusion that romantics feed themselves and they do it to such excess that their behavior seems pitiable. I would only recommend this book to anyone who wants to understand what obsession with another human being looks like. This mindset is as unhealthy as attaining the object, and I say object because that is what the idealized Charlotta became, would likely only reveal his delusion.
Romanticism is an example of looking for a personal messiah in love. Someone who we can pin all of our hopes and dreams on to pull us out of the human condition we find ourselves stuck in. A quest for transcendence through the love of another. But placing that responsibility on the shoulders of someone else will always disappoint and rightly so. We can not give to another what only we can do for ourselves.
I would only cautiously recommend this book. Realists could handle it, but dreamers beware.
January 16, 2014
I couldn't help but imagine young Werther as a high school, tweeting about all his troubles to the ether. So, without further ado, I present to you: The Tweets of Young Werther.
This is the kind of book that high school teachers should be making self-absorbed teenagers read. They can totally relate, both to the intense feelings of emotion and the complete conviction that no one in the world has ever felt the same way before. I couldn't relate that well, because really Werther just needs to man up and bang someone else, but I still (inexplicably) liked this book. Actually, my affection is explicable: we're talking about Goethe, after all.
I should really step away from photoshop and get back to work.
This is the kind of book that high school teachers should be making self-absorbed teenagers read. They can totally relate, both to the intense feelings of emotion and the complete conviction that no one in the world has ever felt the same way before. I couldn't relate that well, because really Werther just needs to man up and bang someone else, but I still (inexplicably) liked this book. Actually, my affection is explicable: we're talking about Goethe, after all.
I should really step away from photoshop and get back to work.
January 3, 2020
“I have so much in me, and the feeling for her absorbs it all; I have so much, and without her it all comes to nothing.”
A lot of classic novels contain certain things that make us cringe a little today but The Sorrows of Young Werther is one that, more than most, really hasn't aged well. I do not know if some people consider this tragically romantic, but it is not my idea of romance. Werther is a serious pest and borderline stalker. He needs to let it go.
In this story, Werther falls head over heels for the first pretty girl who wants to dance with him, obsesses over her, and continues to pursue her even after learning of her engagement to another man; even after she openly refuses him. He turns up at her house constantly. He attempts to force kisses upon her. We suffer through accounts of his sex dreams about her. They're not called that, but that's basically what they are.
The book is written as a series of letters to Werther's friend Wilhelm. It's a tiny book, but it feels so much longer because these letters mostly consist of Werther's repetitive internal struggles. Of course he believes he is the only person in the history of the world to feel like he does, and he repeatedly insists that Charlotte - the object of his obsession - secretly loves him, too, despite her protestations.
I can sympathise with the pain and angst of young love, even when it is wrapped up in a flowery, introspective package. I liked Call Me By Your Name after all. However, any sympathy I had for Werther quickly dissipated when he continued to harass both Lotte and her now husband, Albert. I guess this is just an old example of predatory behaviour being excused because of passion, and men's emotions being perceived as more important than the damage they do to the women they're directed at.
It also romanticizes And though the intellectuals smell blood when anyone dares to call a 300-year-old classic "boring", I'm going to have to be philistine and say it: It's also really boring.
Blog | Facebook | Twitter | Instagram | Youtube
January 6, 2020
During the past 3 years I’ve started to read more classic writers that I missed when I was younger. That means most of them because I thought that dead writer= bad writer, with the exception of Russian authors. Some of these authors I was eager to read, some less. Goethe is one of the latter ones, I knew he was important but it did not attract me at all. I decided on The Sorrows of Young Werther as the introduction with the writer because it was short and in prose. The small novel totally exceeded my expectations and I gulped it in almost one go. I was surprised that it was so readable although the subject wasn’t too pleasing, hint the Sorrows from the title, and the epistolary format is not usually exciting.
The subject is not something out of the ordinary, the young artist falls in love with a woman who is promised to another man and his “sorrows” are expressed through letters to his friend. However, I was touched by Werther’s pain, although it was a bit too melodramatic at times, an obsession which cannot end well, as they usually don’t.
I am excited that the first book of the year received maximum grades and I can’t wait to see what more the year brings.
The subject is not something out of the ordinary, the young artist falls in love with a woman who is promised to another man and his “sorrows” are expressed through letters to his friend. However, I was touched by Werther’s pain, although it was a bit too melodramatic at times, an obsession which cannot end well, as they usually don’t.
I am excited that the first book of the year received maximum grades and I can’t wait to see what more the year brings.
August 12, 2021
(Book 959 from 1001 books) - Die Leiden des jungen Werthers = Les souffrances du jeune Werther = The Sorrows of Young Werther, Johann Wolfgang von Goethe
A Autobiographical novel by Johann Wolfgang von Goethe, first published in 1774.
Most of The Sorrows of Young Werther, a story about unrequited love, is presented as a collection of letters written by Werther, a young artist of a sensitive and passionate temperament, to his friend Wilhelm.
These give an intimate account of his stay in the fictional village of Wahlheim (based on Garbenheim, near Wetzlar), whose peasants have enchanted him with their simple ways.
Spoiler Alert
There he meets Charlotte, a beautiful young girl who takes care of her siblings after the death of their mother. Werther falls in love with Charlotte despite knowing beforehand that she is engaged to a man named Albert, eleven years her senior.
Despite the pain it causes him, Werther spends the next few months cultivating a close friendship with them both. His sorrow eventually becomes so unsupportable that he is forced to leave Wahlheim for Weimar, where he makes the acquaintance of Fräulein von B. He suffers great embarrassment when he forgetfully visits a friend and unexpectedly has to face there the weekly gathering of the entire aristocratic set.
He is not tolerated and asked to leave since he is not a nobleman. He then returns to Wahlheim, where he suffers still more than before, partly because Charlotte and Albert are now married. Every day becomes a torturing reminder that Charlotte will never be able to requite his love.
She, out of pity for her friend and respect for her husband, decides that Werther must not visit her so frequently. He visits her one final time, and they are both overcome with emotion after he recites to her a passage of his own translation of Ossian.
Even before that incident, Werther had hinted at the idea that one member of the love triangle – Charlotte, Albert or Werther himself – had to die to resolve the situation. Unable to hurt anyone else or seriously consider murder, Werther sees no other choice but to take his own life.
After composing a farewell letter to be found after his death, he writes to Albert asking for his two pistols, on the pretext that he is going "on a journey".
Charlotte receives the request with great emotion and sends the pistols. Werther then shoots himself in the head, but does not die until twelve hours later. He is buried between two lime trees that he had mentioned frequently in his letters. The funeral is not attended by any clergy, or by Albert or Charlotte.
The book ends with an intimation that Charlotte may die of a broken heart: "I shall say nothing of...Charlotte's grief. ... Charlotte's life was despaired of."
عنوانهای چاپ شده در ایران: «رنجهای ورتر جوان»؛ «غمهای ورتر جوان»؛ «سرگذشت ورتر جوان»؛ «سرگذشت ورتر»؛ اثر: یوهان ولفگانگ فون گوته؛ تاریخ نخستین خوانش: بیست و هشتم ماه می سال 2003میلادی
عنوان: سرگذشت ورتر؛ نویسنده: گوته؛ مترجم: نصرالله فلسفی؛ تهران بنگاه مطبوعاتی پروین، 1317؛ در185ص؛ چاپ دیگر تهران کانون معرفت، چاپ چهارم 1333؛ در 179ص؛ کانون معرفت، 1342؛ در 184ص؛ چاپ دیگر تهران: پژواک فرهنگ، 1378؛ در 137ص؛ شابک 9649030433؛ موضوع: ادبیات کلاسیک از نویسندگان آلمان - سده 18م
عنوان: رنجهای ورتر جوان - یوهان ولفگانگ فون گوته، مترجم: فریده مهدوی دامغانی؛ تهران، نشر تیر، 1381؛ در 255ص؛ شابک 9646581536؛ چاپ دوم 1385، چاپ سوم 1387؛
عنوان: رنجهای ورتر جوان - یوهان ولفگانگ فون گوته، مترجم: محمود حدادی؛ تهران، نشر ماهی، 1386؛ در 220ص؛ شابک 9789649971582؛ چاپ چهارم 1390؛ ادبیات آلمان
عنوان غمهای ورتر جوان - یوهان ولفگانگ فون گوته، ترجمه: ابوذر آهنگی، محل نشر کرج، نشر نادی، تاریخ نشر 1383/02/13، شابک 9647274149؛ قطع وزیری، جلد شومیز، تعداد صفحه 224، نوبت چاپ نخست
مترجم: سعید فیروزآبادی؛ تهران، جامی، 1388، در 224ص؛ شابک 9789642575268؛
عنوان: سرگذشت ورتر جوان؛ نویسنده: گوته؛ مترجم: نصرالله فلسفی؛ تهران: پژواک فرهنگ، 1378؛ در 137ص؛ شابک 9649030433؛
کتاب، در نخستین روزهای نشر، به برهان توجیه مسئله خودکشی، مخالفت گسترده ی روحانیان را، در پی داشت؛ و برای همین، فروش آن قدغن شد، اما هیاهوی ناشی از همان ممنوعیت، به فروش بیشتر اثر یاری رساند، و طولی نکشید که به چند زبان ترجمه شد، و شهرت فراوانی برای «گوته»، به همراه آورد، و آوازه ی ایشان را، به گوش سرتاسر «اروپا» رساند؛ «ناپلئون» در دیدار خصوصی خود، به «گوته»، اقرار کرد، که «ورتر» را، شش یا هفت بار خوانده است
نامه های «ورتر» به دوستش «ویلهلم»، از دوره ای است، که زندگی «ورتر» آغاز میشود، او به تازگی به رابطه ی عاشقانه اش، با زنی به نام «لئونورا» پایان داده؛ و پس از آن؛ «ورتر»، در یک روستا مستقر شده؛ و خیال دارد زندگیش را، با طراحی، نقاشی، و گشت و گذر در اطراف روستا، بگذراند؛ «ورتر» اهل کار و تلاش بسیار نیست؛ او از یک محیط شهری، و از یک زندگی اشرافی، به محیطی روستایی آمده، و در برخورد نخست، از نحوه ی زندگی روستاییان، که یادآور دوران پدرسالاری باستانی است، لذت میبرد؛ «ورتر» در طول زمان اقامتش در روستا، با دهقانان بسیاری آشنا شده، و با دو برادر کشاورز، به نامهای «فیلیپ» و «هانس»، و جوانکی دهاتی، که عاشق صاحبکار بیوه اش شده، دوست میشود؛ دیری نمیگذرد که «ورتر»، در جستجوهای خود در اطراف روستا، به مکانی پر دارودرخت و دلربا میرسند؛ دلربایی آن مکان بیشتر میشود آنگاه که «ورتر»، دختر جوان قاضی آن محدوده، به نام «شارلوت» را، در مجلس رقصی دیدار میکنند؛ سرشت مشترک آنها در کتابخوانی، منجر به ایجاد علاقه، در «ورتر» میشود؛ اما دختر با مردی خوش آتیه، به نام «آلبرت» نامزد کرده، و «ورتر» تنها میتواند به معاشرت دوستانه قناعت کند؛ هرچه از زمان اقامت و سکونت «ورتر» در روستا میگذرد، بر شدت علاقه ی «ورتر» افزوده میشود، تا جاییکه که دیگر نمیتواند خود را به رابطه ی دوستانه، راضی کند؛ با ورود «آلبرت» به روستا، ماجرا پیچیده تر میشود؛ «ورتر»میخواهد تا رابطه ی آندو را به سود خود شکراب کند، اما روزگار برای هر سه؛ سرنوشت پر فراز و فرودی در نظر گرفته است؛ سرنوشتی که هرگز به فکر «ورتر» خطور نمیکرد
نقل نمونه متن (کاش هر آدمی روزانه با خود میگفت بهترین کار تو در حق دوستانت این است که چشم دیدن شادی آنها را داشته باشی و با شرکت در این شادی، شادمانی آنها را افزون کنی؛ آیا اگر روزی دیدی جان و دل آنها از حسی هولناک در عذاب است، و دلشان از غصه پریشان، عرضه داری که ذره ای از رنجشان بکاه)»؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 24/06/1399هجری خورشیدی؛ 20/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
A Autobiographical novel by Johann Wolfgang von Goethe, first published in 1774.
Most of The Sorrows of Young Werther, a story about unrequited love, is presented as a collection of letters written by Werther, a young artist of a sensitive and passionate temperament, to his friend Wilhelm.
These give an intimate account of his stay in the fictional village of Wahlheim (based on Garbenheim, near Wetzlar), whose peasants have enchanted him with their simple ways.
Spoiler Alert
There he meets Charlotte, a beautiful young girl who takes care of her siblings after the death of their mother. Werther falls in love with Charlotte despite knowing beforehand that she is engaged to a man named Albert, eleven years her senior.
Despite the pain it causes him, Werther spends the next few months cultivating a close friendship with them both. His sorrow eventually becomes so unsupportable that he is forced to leave Wahlheim for Weimar, where he makes the acquaintance of Fräulein von B. He suffers great embarrassment when he forgetfully visits a friend and unexpectedly has to face there the weekly gathering of the entire aristocratic set.
He is not tolerated and asked to leave since he is not a nobleman. He then returns to Wahlheim, where he suffers still more than before, partly because Charlotte and Albert are now married. Every day becomes a torturing reminder that Charlotte will never be able to requite his love.
She, out of pity for her friend and respect for her husband, decides that Werther must not visit her so frequently. He visits her one final time, and they are both overcome with emotion after he recites to her a passage of his own translation of Ossian.
Even before that incident, Werther had hinted at the idea that one member of the love triangle – Charlotte, Albert or Werther himself – had to die to resolve the situation. Unable to hurt anyone else or seriously consider murder, Werther sees no other choice but to take his own life.
After composing a farewell letter to be found after his death, he writes to Albert asking for his two pistols, on the pretext that he is going "on a journey".
Charlotte receives the request with great emotion and sends the pistols. Werther then shoots himself in the head, but does not die until twelve hours later. He is buried between two lime trees that he had mentioned frequently in his letters. The funeral is not attended by any clergy, or by Albert or Charlotte.
The book ends with an intimation that Charlotte may die of a broken heart: "I shall say nothing of...Charlotte's grief. ... Charlotte's life was despaired of."
عنوانهای چاپ شده در ایران: «رنجهای ورتر جوان»؛ «غمهای ورتر جوان»؛ «سرگذشت ورتر جوان»؛ «سرگذشت ورتر»؛ اثر: یوهان ولفگانگ فون گوته؛ تاریخ نخستین خوانش: بیست و هشتم ماه می سال 2003میلادی
عنوان: سرگذشت ورتر؛ نویسنده: گوته؛ مترجم: نصرالله فلسفی؛ تهران بنگاه مطبوعاتی پروین، 1317؛ در185ص؛ چاپ دیگر تهران کانون معرفت، چاپ چهارم 1333؛ در 179ص؛ کانون معرفت، 1342؛ در 184ص؛ چاپ دیگر تهران: پژواک فرهنگ، 1378؛ در 137ص؛ شابک 9649030433؛ موضوع: ادبیات کلاسیک از نویسندگان آلمان - سده 18م
عنوان: رنجهای ورتر جوان - یوهان ولفگانگ فون گوته، مترجم: فریده مهدوی دامغانی؛ تهران، نشر تیر، 1381؛ در 255ص؛ شابک 9646581536؛ چاپ دوم 1385، چاپ سوم 1387؛
عنوان: رنجهای ورتر جوان - یوهان ولفگانگ فون گوته، مترجم: محمود حدادی؛ تهران، نشر ماهی، 1386؛ در 220ص؛ شابک 9789649971582؛ چاپ چهارم 1390؛ ادبیات آلمان
عنوان غمهای ورتر جوان - یوهان ولفگانگ فون گوته، ترجمه: ابوذر آهنگی، محل نشر کرج، نشر نادی، تاریخ نشر 1383/02/13، شابک 9647274149؛ قطع وزیری، جلد شومیز، تعداد صفحه 224، نوبت چاپ نخست
مترجم: سعید فیروزآبادی؛ تهران، جامی، 1388، در 224ص؛ شابک 9789642575268؛
عنوان: سرگذشت ورتر جوان؛ نویسنده: گوته؛ مترجم: نصرالله فلسفی؛ تهران: پژواک فرهنگ، 1378؛ در 137ص؛ شابک 9649030433؛
کتاب، در نخستین روزهای نشر، به برهان توجیه مسئله خودکشی، مخالفت گسترده ی روحانیان را، در پی داشت؛ و برای همین، فروش آن قدغن شد، اما هیاهوی ناشی از همان ممنوعیت، به فروش بیشتر اثر یاری رساند، و طولی نکشید که به چند زبان ترجمه شد، و شهرت فراوانی برای «گوته»، به همراه آورد، و آوازه ی ایشان را، به گوش سرتاسر «اروپا» رساند؛ «ناپلئون» در دیدار خصوصی خود، به «گوته»، اقرار کرد، که «ورتر» را، شش یا هفت بار خوانده است
نامه های «ورتر» به دوستش «ویلهلم»، از دوره ای است، که زندگی «ورتر» آغاز میشود، او به تازگی به رابطه ی عاشقانه اش، با زنی به نام «لئونورا» پایان داده؛ و پس از آن؛ «ورتر»، در یک روستا مستقر شده؛ و خیال دارد زندگیش را، با طراحی، نقاشی، و گشت و گذر در اطراف روستا، بگذراند؛ «ورتر» اهل کار و تلاش بسیار نیست؛ او از یک محیط شهری، و از یک زندگی اشرافی، به محیطی روستایی آمده، و در برخورد نخست، از نحوه ی زندگی روستاییان، که یادآور دوران پدرسالاری باستانی است، لذت میبرد؛ «ورتر» در طول زمان اقامتش در روستا، با دهقانان بسیاری آشنا شده، و با دو برادر کشاورز، به نامهای «فیلیپ» و «هانس»، و جوانکی دهاتی، که عاشق صاحبکار بیوه اش شده، دوست میشود؛ دیری نمیگذرد که «ورتر»، در جستجوهای خود در اطراف روستا، به مکانی پر دارودرخت و دلربا میرسند؛ دلربایی آن مکان بیشتر میشود آنگاه که «ورتر»، دختر جوان قاضی آن محدوده، به نام «شارلوت» را، در مجلس رقصی دیدار میکنند؛ سرشت مشترک آنها در کتابخوانی، منجر به ایجاد علاقه، در «ورتر» میشود؛ اما دختر با مردی خوش آتیه، به نام «آلبرت» نامزد کرده، و «ورتر» تنها میتواند به معاشرت دوستانه قناعت کند؛ هرچه از زمان اقامت و سکونت «ورتر» در روستا میگذرد، بر شدت علاقه ی «ورتر» افزوده میشود، تا جاییکه که دیگر نمیتواند خود را به رابطه ی دوستانه، راضی کند؛ با ورود «آلبرت» به روستا، ماجرا پیچیده تر میشود؛ «ورتر»میخواهد تا رابطه ی آندو را به سود خود شکراب کند، اما روزگار برای هر سه؛ سرنوشت پر فراز و فرودی در نظر گرفته است؛ سرنوشتی که هرگز به فکر «ورتر» خطور نمیکرد
نقل نمونه متن (کاش هر آدمی روزانه با خود میگفت بهترین کار تو در حق دوستانت این است که چشم دیدن شادی آنها را داشته باشی و با شرکت در این شادی، شادمانی آنها را افزون کنی؛ آیا اگر روزی دیدی جان و دل آنها از حسی هولناک در عذاب است، و دلشان از غصه پریشان، عرضه داری که ذره ای از رنجشان بکاه)»؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 24/06/1399هجری خورشیدی؛ 20/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
July 14, 2007
Thackeray wrote this very glib verse synopsis of the tale:
Werther had a love for Charlotte
Such as words could never utter;
Would you know how first he met her?
She was cutting bread and butter.
Charlotte was a married lady,
And a moral man was Werther,
And, for all the wealth of Indies,
Would do nothing for to hurt her.
So he sighed and pined and ogled,
And his passion boiled and bubbled,
Till he blew his silly brains out,
And no more was by it troubled.
Charlotte, having seen his body
Borne before her on a shutter,
Like a well-conducted person,
Went on cutting bread and butter.
Werther had a love for Charlotte
Such as words could never utter;
Would you know how first he met her?
She was cutting bread and butter.
Charlotte was a married lady,
And a moral man was Werther,
And, for all the wealth of Indies,
Would do nothing for to hurt her.
So he sighed and pined and ogled,
And his passion boiled and bubbled,
Till he blew his silly brains out,
And no more was by it troubled.
Charlotte, having seen his body
Borne before her on a shutter,
Like a well-conducted person,
Went on cutting bread and butter.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 28, 2016
مگر میشود رنج های ورتر جوان را بخوانی و از زیبایی عشق متحیر نشوی. قطعا به خود خواهی گفت : این یک مساله به غایت جدی ست.
December 11, 2023
#روز_ولنتاین
هزار و نود و پنج روز_شبم را صرف دوستداشتن دختری کردم که با یک ساعت نشستن با دیگری رفت...
چند روز قبل در اینستاگرام خبر چاپ کتاب شعری از بختیار علی را دیدم ،قلکم را شکستم و رفتم تا کتاب را بخرم.در تمام مسیر بابک جهانبخش گوش دادم.هی زمزمه میکردم
“رو عشق من حساب کن همیشه
آدم از عشقش که خسته نمیشه”
به کتابفروشی رسیدم .
داخل کتابفروشی شدم و او را با او دیدم...
خانهای که هزار و نود روز صرف ساختن آن کرده بودم در یک ثانیه فرو ریخت...
آنقدر دست و پایم را گم کردم که ندانستم در آنجا چه گوهی میخورم و چرا آمده بودم کتابفروشی...
هیچ کتابی نخریدم ،هدفونم را زدم و اینبار بابک جهانبشی در کار نبود...
نامجو بود که در گوشم زمزمه میکرد:
“تو اکنون ز عشقم گریزانی
غمم را ز چشمم نمیخوانی”
احساس میکردم نامجو «ساربان» را خوانده تا چشمان من بیکار نباشند.ببارند.
شاید خداوند میخواست چشمان من ببارند چون امسال برف خوبی نبارید.
آن دختر آبی پوش آنقدر آبی پوشید تا من آبی شدم:”””|
آنقدر اهنگرا عقب و جلو کردم که اگر نامجو مرا میدید میگفت: «گا..دی حنجره ما را جوان»
تمام خیابان دانشکده تا خانه را روی آن تیکه از آهنگ قفلی زده بودم.
تمام دغدغهام شده بود اینکه ،یک پیرمرد سیگارفروش را پیدا کنم و از او دو نخ سیگار بخرم.راستش آنقدر ها هم بدشانس _یا_خوششانس نبودم چرا که پیدا کردم و دو نخ سیگار فیلتر قرمز خریدم.
از او خواهش کردم فندکش را بدهد تا سیگار را روشن کنم. نمیدانم چرا نگفت:«حیف نیست سیگار میکشی»
شاید بخاطر این بود که او آنجا بود تا از من ۲۰۰۰ تومن بگیرد...
شاید هم آنقدر غم از چهره ام معلوم بود که دلش نیامد بگوید نکش.
راستش من هم نمیخواستم تامی شلبی بازی دربیاورم ،فقط فکر میکردم اگر یک سیگار بپیچانم بلکه آن تصویر از ذهنم پاک شود.
اما نشد ، حداقل تا امروز هم آن دو سیگار کاری نکردهاند و تصویر جلو چشمانم رژه میرود...
حالا باید وارد خانه میشدم و مادرم مغزم را میگایید که تا این وقت شب در بیرون چه گوهی میخوردم.
دم در خانه احساس کردم قلبم ،قلبی به مراتب دردمندتر و نالان تر از کسی است که در بستر بیماری افتاده باشد.
به خانه رفتم ،نمیدانم خوششانس بودم_یا بد شانس که مهمان داشتیم.
آن هم دایی احمقم با یه لشکر از قد و نیم قد هایش.
آن تخم جنها فکر میکردند حالم خوب است و مثل همیشه از سر و کولم بالا میرفتند.
دوست داشتم داد بزنم و به آنها بگویم :
مادر جندهها من فقط از نظر قدی با شما یکی هستم ،۲۲ سالمه...
اما نتوانستم بگویم _ جرات نکردم بگویم ...
اما چیزی در آنها بود که برایم جالب بود ،خوی کودکانهی آنها... به تخمشان نبود که من و اتفاقات جهان چطور میگذرد.
به تخمشان نبود که همین من ،نیم ساعت قبل دختری را که هزار و نود روز صرف دوست داشتنش کرده بودم را با دوستم دیدم.
اگر حتی آن تخم جنها صحنه ای را که من دیدم: یعنی وقتی دوست دخترم از دوستم گل رز گرفت را میدیدند،باز هم به تخمشان نبود .
آن تخم جن ها باعث شدند کمی حالم بهتر شود ،البته به آقای نامجو توهینی نمیکنم ایشان هم باعث شد ببارم. اما اگر روانکاوی کنم با دیدن بچهها ،بازگشتم به گذشته و از شدت دردم کم شد.
شب جمعه نبود اما...
داییام تخم هایش را برداشت و رفت. باز من ماندم و یک تصویر ...
در خانه نمیتوانستم سیگار بکشم و مجبور شدم کتاب بخوانم.اعترافات یک رمان نویس جوان از اومبرتو اکو را باید تمام میکردم .چند صفحهای را ورق زدم و با یک متن عجیبی مواجه شدم.که برایتان در اینجا میاورم:
بحث عشق رمانتیک که در میان باشد ما همگی از این تصور که یارمان روزی ترکمان بگوید عذاب میکشیم: حتی بودند کسانی که در عالم واقع،با ترک یار،کارشان به خودکشی کشیده است.
پس از انتشار کتاب «رنج های ورتر جوان» از گوته که قهرمان داستان به دلیل عشق ناکامش دست به خودکشی میزند،بسیاری از خوانندگان جوان و رمانتیک نیز خودکشی کردند.
این گفته های اکو بود که باعث شد سمت این کتاب بیایم . با خودم گفتم :تنها من میتوانم ورتر را درک کنم و تنها ورتر میتواند درد مرا درک کند.
راستش من بارها گفتم خایهی آن را ندارم کار را تمام کنم و فقط میتوانم بقول ورتر بگویم:
«دیگر تحمل این همه رنج را ندارم»
خدایا تو خود نظارهگر رنج هایم هستی! تو خود نیز باید پایانی بدانها ببخشی...
هزار و نود و پنج روز_شبم را صرف دوستداشتن دختری کردم که با یک ساعت نشستن با دیگری رفت...
چند روز قبل در اینستاگرام خبر چاپ کتاب شعری از بختیار علی را دیدم ،قلکم را شکستم و رفتم تا کتاب را بخرم.در تمام مسیر بابک جهانبخش گوش دادم.هی زمزمه میکردم
“رو عشق من حساب کن همیشه
آدم از عشقش که خسته نمیشه”
به کتابفروشی رسیدم .
داخل کتابفروشی شدم و او را با او دیدم...
خانهای که هزار و نود روز صرف ساختن آن کرده بودم در یک ثانیه فرو ریخت...
آنقدر دست و پایم را گم کردم که ندانستم در آنجا چه گوهی میخورم و چرا آمده بودم کتابفروشی...
هیچ کتابی نخریدم ،هدفونم را زدم و اینبار بابک جهانبشی در کار نبود...
نامجو بود که در گوشم زمزمه میکرد:
“تو اکنون ز عشقم گریزانی
غمم را ز چشمم نمیخوانی”
احساس میکردم نامجو «ساربان» را خوانده تا چشمان من بیکار نباشند.ببارند.
شاید خداوند میخواست چشمان من ببارند چون امسال برف خوبی نبارید.
آن دختر آبی پوش آنقدر آبی پوشید تا من آبی شدم:”””|
آنقدر اهنگرا عقب و جلو کردم که اگر نامجو مرا میدید میگفت: «گا..دی حنجره ما را جوان»
تمام خیابان دانشکده تا خانه را روی آن تیکه از آهنگ قفلی زده بودم.
تمام دغدغهام شده بود اینکه ،یک پیرمرد سیگارفروش را پیدا کنم و از او دو نخ سیگار بخرم.راستش آنقدر ها هم بدشانس _یا_خوششانس نبودم چرا که پیدا کردم و دو نخ سیگار فیلتر قرمز خریدم.
از او خواهش کردم فندکش را بدهد تا سیگار را روشن کنم. نمیدانم چرا نگفت:«حیف نیست سیگار میکشی»
شاید بخاطر این بود که او آنجا بود تا از من ۲۰۰۰ تومن بگیرد...
شاید هم آنقدر غم از چهره ام معلوم بود که دلش نیامد بگوید نکش.
راستش من هم نمیخواستم تامی شلبی بازی دربیاورم ،فقط فکر میکردم اگر یک سیگار بپیچانم بلکه آن تصویر از ذهنم پاک شود.
اما نشد ، حداقل تا امروز هم آن دو سیگار کاری نکردهاند و تصویر جلو چشمانم رژه میرود...
حالا باید وارد خانه میشدم و مادرم مغزم را میگایید که تا این وقت شب در بیرون چه گوهی میخوردم.
دم در خانه احساس کردم قلبم ،قلبی به مراتب دردمندتر و نالان تر از کسی است که در بستر بیماری افتاده باشد.
به خانه رفتم ،نمیدانم خوششانس بودم_یا بد شانس که مهمان داشتیم.
آن هم دایی احمقم با یه لشکر از قد و نیم قد هایش.
آن تخم جنها فکر میکردند حالم خوب است و مثل همیشه از سر و کولم بالا میرفتند.
دوست داشتم داد بزنم و به آنها بگویم :
مادر جندهها من فقط از نظر قدی با شما یکی هستم ،۲۲ سالمه...
اما نتوانستم بگویم _ جرات نکردم بگویم ...
اما چیزی در آنها بود که برایم جالب بود ،خوی کودکانهی آنها... به تخمشان نبود که من و اتفاقات جهان چطور میگذرد.
به تخمشان نبود که همین من ،نیم ساعت قبل دختری را که هزار و نود روز صرف دوست داشتنش کرده بودم را با دوستم دیدم.
اگر حتی آن تخم جنها صحنه ای را که من دیدم: یعنی وقتی دوست دخترم از دوستم گل رز گرفت را میدیدند،باز هم به تخمشان نبود .
آن تخم جن ها باعث شدند کمی حالم بهتر شود ،البته به آقای نامجو توهینی نمیکنم ایشان هم باعث شد ببارم. اما اگر روانکاوی کنم با دیدن بچهها ،بازگشتم به گذشته و از شدت دردم کم شد.
شب جمعه نبود اما...
داییام تخم هایش را برداشت و رفت. باز من ماندم و یک تصویر ...
در خانه نمیتوانستم سیگار بکشم و مجبور شدم کتاب بخوانم.اعترافات یک رمان نویس جوان از اومبرتو اکو را باید تمام میکردم .چند صفحهای را ورق زدم و با یک متن عجیبی مواجه شدم.که برایتان در اینجا میاورم:
بحث عشق رمانتیک که در میان باشد ما همگی از این تصور که یارمان روزی ترکمان بگوید عذاب میکشیم: حتی بودند کسانی که در عالم واقع،با ترک یار،کارشان به خودکشی کشیده است.
پس از انتشار کتاب «رنج های ورتر جوان» از گوته که قهرمان داستان به دلیل عشق ناکامش دست به خودکشی میزند،بسیاری از خوانندگان جوان و رمانتیک نیز خودکشی کردند.
این گفته های اکو بود که باعث شد سمت این کتاب بیایم . با خودم گفتم :تنها من میتوانم ورتر را درک کنم و تنها ورتر میتواند درد مرا درک کند.
راستش من بارها گفتم خایهی آن را ندارم کار را تمام کنم و فقط میتوانم بقول ورتر بگویم:
«دیگر تحمل این همه رنج را ندارم»
خدایا تو خود نظارهگر رنج هایم هستی! تو خود نیز باید پایانی بدانها ببخشی...
March 3, 2022
“I have so much in me, and the feeling for her absorbs it all; I have so much, and without her it all comes to nothing.”
No doubt there were shimmers of brilliance in Johann Wolfgang von Goethe's The Sorrows of Young Werther (1774); however, for such a short book, it took me a long time to complete it. At one level, it's not difficult to relate to Werther and the pain he experiences (he is in love with a woman who is unavailable, i.e. already married). Still, experiencing this pain (and wallowing with Werther in his anguish) is not enough to move the narrative forward.
No doubt there were shimmers of brilliance in Johann Wolfgang von Goethe's The Sorrows of Young Werther (1774); however, for such a short book, it took me a long time to complete it. At one level, it's not difficult to relate to Werther and the pain he experiences (he is in love with a woman who is unavailable, i.e. already married). Still, experiencing this pain (and wallowing with Werther in his anguish) is not enough to move the narrative forward.
May 16, 2023
Este aproape imposibil de priceput ecoul imens pe care l-a avut în 1774 această povestire / nuvelă de 100 de pagini. O recitesc acum cu maximă înduioșare, am citit-o prima dată în liceu. Unii au vorbit de o adevărată epidemie de sinucideri declanșată de lectura cărții, dar asta este o informație de verificat. Mulți contemporani de-ai poetului s-au recunoscut, probabil, în trările exaltate ale eroilor (Lotte, Werther, Albert) sfîșiați între datorie și iubire.
Ceea ce supără / amuză la o lectură recentă e retorismul strident al însemnărilor din jurnalul tînărului. Invocația permanentă a Cerului, exclamațiile care încep întotdeauna cu „vai”, „o”, „of”, „ah”, crizele de plîns convulsiv, bocetele, toate tulbură sobrietatea lecturii. Ne-am obișnuit cu un alt tip de scriere, mai puțin exaltată, mai rece, minimalistă (cum se zice acum). Goethe îl descrie pe Werther ca pe un ins mult prea declamativ, scuturat de convulsii, de o emotivitate aproape morbidă și, deci, puțin verosimilă, chiar în epoca lui Goethe. Nu uit însă că poeții formează sensibilitatea publicului. Am ales cîteva exemple de comic involuntar:
„Nefericitule! Nu ești nebun? Nu te înșeli oare pe tine însuți? Ce înseamnă această pasiune cumplită și fără de sfîrșit?”.
„...m-am azvîrlit la pămînt și am plîns îndelung, apoi am sărit în picioare...”.
„Am primit o scrisoare de la dînsul, o scrisoare în fața căreia am îngenunchiat...”.
„O, Doamne, care m-ai făcut, dacă mi-ai fi dăruit această fericire, toată viața mea ar fi fost o neîntreruptă rugă”.
„Ah, golul acesta, golul acesta îngrozitor...”. „Ah! iubirea, bucuria, căldura, voluptatea...”. „O! Cu brațele deschise stăteam pe marginea abisului...”.
Lotte către Werther: „ Fii bărbat!”.
„Ajunse acasă și se duse singur în odaia lui. Aici plînse cu hohote”.
„Un val de lacrimi care izbucni din ochii Lottei și îi ogoi inima opri cîntecul lui Werther”.
„Sînt gata, Lotte! Bat, rece și țeapăn, la poarta de aramă a morții”.
Dincolo de aceste pasaje lacrimogene, care ne stîrnesc poate un zîmbet sceptic, lectura Suferințelor tînărului Werther e necesară pentru orice studios care vrea să priceapă cum a evoluat proza de la Petronius și Apuleius la Thomas Pynchon și Philip Roth. Și cum s-a format publicul ei.
Ceea ce supără / amuză la o lectură recentă e retorismul strident al însemnărilor din jurnalul tînărului. Invocația permanentă a Cerului, exclamațiile care încep întotdeauna cu „vai”, „o”, „of”, „ah”, crizele de plîns convulsiv, bocetele, toate tulbură sobrietatea lecturii. Ne-am obișnuit cu un alt tip de scriere, mai puțin exaltată, mai rece, minimalistă (cum se zice acum). Goethe îl descrie pe Werther ca pe un ins mult prea declamativ, scuturat de convulsii, de o emotivitate aproape morbidă și, deci, puțin verosimilă, chiar în epoca lui Goethe. Nu uit însă că poeții formează sensibilitatea publicului. Am ales cîteva exemple de comic involuntar:
„Nefericitule! Nu ești nebun? Nu te înșeli oare pe tine însuți? Ce înseamnă această pasiune cumplită și fără de sfîrșit?”.
„...m-am azvîrlit la pămînt și am plîns îndelung, apoi am sărit în picioare...”.
„Am primit o scrisoare de la dînsul, o scrisoare în fața căreia am îngenunchiat...”.
„O, Doamne, care m-ai făcut, dacă mi-ai fi dăruit această fericire, toată viața mea ar fi fost o neîntreruptă rugă”.
„Ah, golul acesta, golul acesta îngrozitor...”. „Ah! iubirea, bucuria, căldura, voluptatea...”. „O! Cu brațele deschise stăteam pe marginea abisului...”.
Lotte către Werther: „ Fii bărbat!”.
„Ajunse acasă și se duse singur în odaia lui. Aici plînse cu hohote”.
„Un val de lacrimi care izbucni din ochii Lottei și îi ogoi inima opri cîntecul lui Werther”.
„Sînt gata, Lotte! Bat, rece și țeapăn, la poarta de aramă a morții”.
Dincolo de aceste pasaje lacrimogene, care ne stîrnesc poate un zîmbet sceptic, lectura Suferințelor tînărului Werther e necesară pentru orice studios care vrea să priceapă cum a evoluat proza de la Petronius și Apuleius la Thomas Pynchon și Philip Roth. Și cum s-a format publicul ei.
April 19, 2017
"Α,εσείς οι λογικοί άνθρωποι! Πάθος! Μέθη! Παραφροσύνη! Κάθεστε εκεί ήρεμοι και απαθείς, εσείς οι ενάρετοι, κατακρίνετε τον πότη, απεχθάνεστε τον τρελό, προσπερνάτε σαν τους ιερείς, και, σαν τους Φαρισαίους, ευχαριστείτε το Θεό που δεν σας έκανε όμοιους μ' εκείνους. Έχω μεθύσει πολλές φορές, τα πάθη μου ποτέ δεν απείχαν πολύ από την τρέλα και δεν μετανιώνω ούτε για το ένα ούτε για το άλλο, γιατί, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, έμαθα να κατανοώ ότι όλους τους ξεχωριστούς ανθρώπους, αυτούς που πραγματοποίησαν κάτι μεγάλο, κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο, ανέκαθεν τους θεωρούσαν μεθυσμένους και τρελούς".
Ο Βέρθερος είναι το αριστούργημα του Γκαίτε που με στοίχειωσε και με δίχασε παράλληλα. Δύσκολο πολύ να αποφασίσει κάποιος απόλυτα γι’αυτό το κείμενο και την ουσία του.
Σε ρουφάει στη δίνη του,σε συγκλονίζει και σε παραπέμπει σε διαδικασίες προσωπικής ψυχικής εξερεύνησης.
Διαβάζοντας το πρέπει να ξεθάψεις τους δικούς σου καημούς,πρέπει να ματώσεις παλιές πληγές, να αναμοχλεύσεις ξεχασμένα όνειρα,εφιάλτες,αισθήματα,γεγονότα,αποτυχίες και ελπίδες.
Πρέπει να κοιτάξεις μέσα απο τη ζωή και το θάνατο του Βέρθερου τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και το εγώ του. Ανάμεσα σε κάθε άτομο και σε κάθε κοινωνία.
Είναι ένα βιωματικό επιστολογραφικό μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.
Είναι ένας σπαραγμός μιας παραδομένης και αποστασιοποιημένης ψυχής που παραδέρνει ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα.
Οι παράμετροι και οι συμβολισμοί πάρα πολλοί και ο τρόπος σκέψης ανάμεσα στο κλασικό και το ρομαντικό επιτείνουν τη βαρύτητα και την σημασία αυτού του αριστουργήματος.
Δεν είναι καθόλου εύκολο ανάγνωσμα και τελειώνοντας το βιβλίο επιβάλλονται τα ανάμεικτα συναισθήματα αν κάποιος φτάσει το μεγαλείο του.
Σίγουρα κάπου μέσα σε αυτές τις σελίδες βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας.
Θυμάσαι;
Ο αντισυμβατικός Βέρθερος,ο ιδανικός μυθιστορηματικός αυτόχειρας που έμεινε στην ιστορία, άγγελος και δαίμονας μαζί.
Μια μοναδική μορφή,μια ιδιάζουσα προσωπικότητα. Ένας ήρωας νικημένος και ανίκανος να προσαρμοστεί στα επιβαλλόμενα πλαίσια προτιμάει την ελευθερία του θανάτου,την απόλυτη ελευθερία,την αιώνια γιατρειά του αφόρητου πόνου του, την αυτοκτονία.
Ο Βέρθερος γνωρίζει και ερωτεύεται παράφορα τη Λόττε. Εξ αρχής ο έρωτας του είναι απόλυτος και άνευ ορίων. Χωρίς λογική συναίνεση. Χωρίς συμβιβασμό. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και ρεαλιστικές αποφάσεις.
Τη λάτρεψε,την εξιδανίκευσε,τη θεοποίησε, εξοργιστικά και αρρωστημένα.
Η Λόττε είναι αρραβωνιασμένη με άλλον και ο Βέρθερος αναγκάζεται να αναπτύξει δυνατή φιλία με το ζευγάρι για να μπορεί να τη βλέπει.
Σιγά-σιγά ο έρωτας του γίνεται αφόρητος,τον κυριεύει,τον εξουσιάζει. Όταν η Λόττε τον αρνείται,χωρίς να το θέλει μεταμορφώνει τον άγγελο σε δαίμονα.
Ο Βέρθερος μεταλλάσσεται. Αρνείται με τη σειρά του τον κόσμο. Πληγώνεται. Καταρρέει. Αποστρέφεται το εγώ του. Ζηλεύει παθολογικά. Οργίζεται. Νοσταλγεί ότι έζησαν μαζί. Απομονώνεται.
Σε αυτή την άρνηση και την κοινωνική αποξένωση συντελούν και κάποια άλλα γεγονότα που βιώνει και η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς.
Όλα αυτά φτάνουν σε εμάς με τη μορφή επιστολών που γράφει ο Βέρθερος σε κάποιον φίλο του.
Ο φίλος φυσικά και είναι φανταστικός.
Ο αποδέκτης των επιστολών φυσικά και ταυτίζεται με τον αναγνώστη.
Διαβάζουμε -χωρίς να μπορούμε να βοηθήσουμε- και νιώθουμε την επίπονη και αγωνιώδη διαφυγή του προς την παράνοια.
Ο απόλυτος έρωτας, η πραγματεία του ανεξέλεγκτου και αντισυμβατικού. Του ανομολόγητου συναισθήματος. Της ελευθερίας των ιδεών που ανατρέπουν το κατεστημένο.
Ένας μοναχικός άντρας που έζησε για να πεθάνει ή πέθανε για να βιώσει την απόλυτη διάσταση της ελεύθερης καρδιάς, την οποία και παρέδωσε ανεπιστρεπτί στα χέρια μιας γυναίκας.
Προσπάθησε να το ελέγξει. Δεν τα κατάφερε. Ικέτευσε. Έκλαψε. Γονάτισε. Διαλύθηκε. Επαναστάτησε. Κατέστρεψε τον εαυτό του.
«Αχ! Τι είναι αυτό που νοιώθω να διατρέχει τις φλέβες μου, όταν το δάχτυλό μου αγγίζει τυχαία το δικό της, όταν τα πόδια μας συναντηθούν τυχαία κάτω από το τραπέζι!
Τραβιέμαι πίσω σαν να ‘χω αγγίξει φωτιά και μια μυστική δύναμη με τραβάει πάλι μπροστά, ένας ίλιγγος καταλαμβάνει τις αισθήσεις μου.
Ω, και η αθωότητά της, η αγνότητα της ψυχής της δεν νοιώθει πόσο με βασανίζουν αυτές οι μικρές οικειότητες. Όταν, καθώς μιλάμε, ακουμπάει το χέρι της πάνω στο δικό μου, και πάνω στο άναμμα της συζήτησης με πλησιάζει έτσι που η ουράνια ανάσα της φτάνει στα χείλη μου… νομίζω πως βυθίζομαι σαν να μ’ έχει χτυπήσει κεραυνός.
Και, Βιλέλμ, αυτόν τον ουρανό, αυτήν την εμπιστοσύνη, αν ποτέ τολμήσω να… Με καταλαβαίνεις. Όχι, η καρδιά μου δεν είναι τόσο διεφθαρμένη! Αλλά αδύνατη, πολύ αδύνατη! Και μήπως αυτό δεν είναι διαφθορά;
Είναι για μένα ιερή. Κάθε πόθος σωπαίνει ενώπιών της.
Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει όταν είμαι κοντά της νιώθω την ψυχή μου να πάλετε σε όλα μου τα νεύρα. Έχει μια μελωδία που την παίζει στο πιάνο με αγγελική δύναμη, τόσο απλά και με τόση ψυχή! Είναι το αγαπημένο της τραγούδι και το νιώθω να με ξαλαφρώνει από κάθε πόνο, κάθε σύγχυση και κάθε μαύρη σκέψη ακόμα όταν την ακούω να παίζει έστω και την πρώτη νότα».
Με κυρίευσε αυτό το βιβλίο και με προβλημάτισε πολύ.
•Απο την ρομαντική πλευρά του με συγκίνησε και με πόνεσε.
Ο γλυκός Βέρθερος. Ο αστός που γυρίζει την πλάτη στην ταξική κοινωνική φόρμουλα και δεν περιορίζεται σε «πρέπει» και «κανόνες».
Πλάθει πραγματικούς και παραμυθένιους κόσμους για να μπει και να ζήσει με τη γυναίκα που λάτρεψε.
Τρέφεται απο τα συναισθήματα του, δε φοβάται τίποτα,ζει μόνο για να τη βλέπει,να της μιλάει,να την αγαπάει για όλα και για τίποτα,μέχρι θανάτου.
Δεν μπορεί να περιοριστεί. Να εκλογικεύσει το πάθος που του κυριεύει ψυχή και σώμα. Βασανίζεται. Υποφέρει. Πονάει. Φθείρεται.
Γίνεται έρμαιο στο εξιδανικευμένο του μαρτύριο. Το μαρτύριο του έρωτα του για τη Λόττε που τον λυτρώνει και τον φυλακίζει σε χρονικά παραληρήματα.
Όταν εκείνη τον αρνείται προσπαθεί να επιβιώσει,παλεύει να γιατρευτεί μέσα απο την «άγια» φύση.
Καταφεύγει στο θεϊκό και εξωπραγματικό στοιχείο για να τη συναντήσει κάποτε σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη υπόσταση που θα μεταφέρει τα τραύματα της ψυχής του. Φαντασιώνεται. Αγωνίζεται να ζήσει την ψευδαίσθηση της συνέχειας κάπου άλλου μήπως καταφέρει να υπάρχει στο παρόν.
Μάταια. Ολα φθίνουν. Η φυγή του είναι μονόδρομος που οδηγεί στην λύτρωση.
•Απο την ρεαλιστική πλευρά με εκνεύρισε και με θύμωσε απίστευτα.
Η εμμονή του με τη Λόττε ξεπερνάει κάθε μέτρο ανθρώπινης προσωπικότητας.
Καταντάει ένας μανιακός εγωιστής, μίζερος,ευσυγκίνητος και αναξιοπρεπής. Πολλές φορές τον αγάπησα αλλά καμία δεν τον λυπήθηκα.
Πλούσιος, βολεμένος κοινωνικά και οικονομικά,καλλιεργημένος και ευγενής συμπεριφέρεται σαν φουκαριάρης και δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το δικό του υπέρ εγώ.
Αγαπάει με πάθος αλλά δίνει την εντύπωση πως ψάχνει επιβεβαίωση απο λάθος άτομα.
Αν η γυναίκα αυτή ανταποκρινόταν στον έρωτα του θεωρώ πως θα την απομυθοποιούσε με συνοπτικές διαδικασίες....
Είναι πολύ αδύναμος,κακομοίρης και υπέρμετρα ευαίσθητος και ρομαντικός που καταντάει ανούσιος και θλιβερός.
Θεωρεί πως είναι ο μοναδικός που έχει το χάρισμα και τις ικανότητες να αγαπήσει υπέρμετρα, να πληγωθεί και να πονέσει. Είναι νάρκισσος,φλύαρος για τον τέλειο εαυτό του και αχάριστος.
Η συναισθηματική του νοημοσύνη φτάνει μέχρι του σημείου της δίκης του εσωτερικής απαίτησης και αισθητικής. Όλοι οι άλλοι υπολείπονται.
Συγκρίνει τον εαυτό του με το σύζυγο της Λόττε κάτι που ειναι παραπάνω απο ατυχές. Είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες.
Ζηλεύει τους πάντες ακόμα και τα αντικείμενα που έρχονται σε επαφή με τη μοναδική του αγάπη και υποφέρει και πονά έντονα και μαζοχιστικά.
Απομακρύνεται απο κοντά της για κάποιο διάστημα όμως δεν προσπαθεί να ηρεμήσει και να ζήσει με τον εαυτό του. Αντιθέτως,απομονώνεται απο όλους, σπαράζει,οικτίρει το μοναχικό του μεγαλείο και αλλοιώνεται. Καταθλίβει το εγώ του ψυχαναγκαστικά, γιγαντώνει τα αρνητικά στοιχεία της ζωής του και οδηγείται εκούσια στην παράνοια.
Ο Βέρθερος αυτοκτονεί.
«Τι είναι αυτό καλέ μου; Τρομάζω με το εαυτό μου!
Δεν είναι η αγάπη μου γι’ αυτήν η ιερότερη, ή καθαρότερη, ή πιο αδελφική αγάπη;
Ένοιωσα ποτέ κάποια ένοχη επιθυμία στην ψυχή μου;
– Δεν θέλω να ορκιστώ. – Και τώρα όνειρα!
Ω πόσο δίκιο είχαν οι άνθρωποι που απέδιδαν τόσο αντιφατικές επιδράσεις σε άγνωστες δυνάμεις!
Τούτη τη νύχτα! Τρέμω που το λέω, την κρατούσα στην αγκαλιά μου, την έσφιγγα στο στήθος μου, και σκέπαζα το στόμα της, που ψέλλιζε λόγια αγάπης, με ατελείωτα φιλιά,το βλέμμα μου κολυμπούσε μέσα στη μέθη του δικού της!
Θεέ μου! Είμαι ένοχος που ακόμη και τώρα νιώθω ευτυχία καθώς ανακαλώ από τα βάθη της καρδίας μου αυτές τις φλογερές χαρές;
Λόττε! Λόττε! Και έχουν τελειώσει όλα για μένα! Οι αισθήσεις μου ταράζονται, πάνε οχτώ μέρες που δεν έχω τη δύναμη να σκεφτώ, τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρια. Δεν είμαι καλά πουθενά και είμαι καλά παντού. Δεν επιθυμώ τίποτε, δεν ζητώ τίποτε.
Θα ήταν καλύτερα για μένα να φύγω».
Τελικά για μένα υπερισχύει ο ρομαντισμός ή και όχι.
Νικήθηκε και δεν το άντεξε,υποχώρησε.
Δεν μπορούσε να προσαρμοστεί, ο πόνος του ξεπέρασε τα όρια της αντοχής και της λογικής.
Αυτοκτόνησε.
Βέρθερε,λατρεμένε αυτόχειρα της ζωής και απόλυτε εραστή της παντοτινής ελευθερίας.
Διαβάστε το.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς ✔️
Ο Βέρθερος είναι το αριστούργημα του Γκαίτε που με στοίχειωσε και με δίχασε παράλληλα. Δύσκολο πολύ να αποφασίσει κάποιος απόλυτα γι’αυτό το κείμενο και την ουσία του.
Σε ρουφάει στη δίνη του,σε συγκλονίζει και σε παραπέμπει σε διαδικασίες προσωπικής ψυχικής εξερεύνησης.
Διαβάζοντας το πρέπει να ξεθάψεις τους δικούς σου καημούς,πρέπει να ματώσεις παλιές πληγές, να αναμοχλεύσεις ξεχασμένα όνειρα,εφιάλτες,αισθήματα,γεγονότα,αποτυχίες και ελπίδες.
Πρέπει να κοιτάξεις μέσα απο τη ζωή και το θάνατο του Βέρθερου τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και το εγώ του. Ανάμεσα σε κάθε άτομο και σε κάθε κοινωνία.
Είναι ένα βιωματικό επιστολογραφικό μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.
Είναι ένας σπαραγμός μιας παραδομένης και αποστασιοποιημένης ψυχής που παραδέρνει ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα.
Οι παράμετροι και οι συμβολισμοί πάρα πολλοί και ο τρόπος σκέψης ανάμεσα στο κλασικό και το ρομαντικό επιτείνουν τη βαρύτητα και την σημασία αυτού του αριστουργήματος.
Δεν είναι καθόλου εύκολο ανάγνωσμα και τελειώνοντας το βιβλίο επιβάλλονται τα ανάμεικτα συναισθήματα αν κάποιος φτάσει το μεγαλείο του.
Σίγουρα κάπου μέσα σε αυτές τις σελίδες βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας.
Θυμάσαι;
Ο αντισυμβατικός Βέρθερος,ο ιδανικός μυθιστορηματικός αυτόχειρας που έμεινε στην ιστορία, άγγελος και δαίμονας μαζί.
Μια μοναδική μορφή,μια ιδιάζουσα προσωπικότητα. Ένας ήρωας νικημένος και ανίκανος να προσαρμοστεί στα επιβαλλόμενα πλαίσια προτιμάει την ελευθερία του θανάτου,την απόλυτη ελευθερία,την αιώνια γιατρειά του αφόρητου πόνου του, την αυτοκτονία.
Ο Βέρθερος γνωρίζει και ερωτεύεται παράφορα τη Λόττε. Εξ αρχής ο έρωτας του είναι απόλυτος και άνευ ορίων. Χωρίς λογική συναίνεση. Χωρίς συμβιβασμό. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και ρεαλιστικές αποφάσεις.
Τη λάτρεψε,την εξιδανίκευσε,τη θεοποίησε, εξοργιστικά και αρρωστημένα.
Η Λόττε είναι αρραβωνιασμένη με άλλον και ο Βέρθερος αναγκάζεται να αναπτύξει δυνατή φιλία με το ζευγάρι για να μπορεί να τη βλέπει.
Σιγά-σιγά ο έρωτας του γίνεται αφόρητος,τον κυριεύει,τον εξουσιάζει. Όταν η Λόττε τον αρνείται,χωρίς να το θέλει μεταμορφώνει τον άγγελο σε δαίμονα.
Ο Βέρθερος μεταλλάσσεται. Αρνείται με τη σειρά του τον κόσμο. Πληγώνεται. Καταρρέει. Αποστρέφεται το εγώ του. Ζηλεύει παθολογικά. Οργίζεται. Νοσταλγεί ότι έζησαν μαζί. Απομονώνεται.
Σε αυτή την άρνηση και την κοινωνική αποξένωση συντελούν και κάποια άλλα γεγονότα που βιώνει και η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς.
Όλα αυτά φτάνουν σε εμάς με τη μορφή επιστολών που γράφει ο Βέρθερος σε κάποιον φίλο του.
Ο φίλος φυσικά και είναι φανταστικός.
Ο αποδέκτης των επιστολών φυσικά και ταυτίζεται με τον αναγνώστη.
Διαβάζουμε -χωρίς να μπορούμε να βοηθήσουμε- και νιώθουμε την επίπονη και αγωνιώδη διαφυγή του προς την παράνοια.
Ο απόλυτος έρωτας, η πραγματεία του ανεξέλεγκτου και αντισυμβατικού. Του ανομολόγητου συναισθήματος. Της ελευθερίας των ιδεών που ανατρέπουν το κατεστημένο.
Ένας μοναχικός άντρας που έζησε για να πεθάνει ή πέθανε για να βιώσει την απόλυτη διάσταση της ελεύθερης καρδιάς, την οποία και παρέδωσε ανεπιστρεπτί στα χέρια μιας γυναίκας.
Προσπάθησε να το ελέγξει. Δεν τα κατάφερε. Ικέτευσε. Έκλαψε. Γονάτισε. Διαλύθηκε. Επαναστάτησε. Κατέστρεψε τον εαυτό του.
«Αχ! Τι είναι αυτό που νοιώθω να διατρέχει τις φλέβες μου, όταν το δάχτυλό μου αγγίζει τυχαία το δικό της, όταν τα πόδια μας συναντηθούν τυχαία κάτω από το τραπέζι!
Τραβιέμαι πίσω σαν να ‘χω αγγίξει φωτιά και μια μυστική δύναμη με τραβάει πάλι μπροστά, ένας ίλιγγος καταλαμβάνει τις αισθήσεις μου.
Ω, και η αθωότητά της, η αγνότητα της ψυχής της δεν νοιώθει πόσο με βασανίζουν αυτές οι μικρές οικειότητες. Όταν, καθώς μιλάμε, ακουμπάει το χέρι της πάνω στο δικό μου, και πάνω στο άναμμα της συζήτησης με πλησιάζει έτσι που η ουράνια ανάσα της φτάνει στα χείλη μου… νομίζω πως βυθίζομαι σαν να μ’ έχει χτυπήσει κεραυνός.
Και, Βιλέλμ, αυτόν τον ουρανό, αυτήν την εμπιστοσύνη, αν ποτέ τολμήσω να… Με καταλαβαίνεις. Όχι, η καρδιά μου δεν είναι τόσο διεφθαρμένη! Αλλά αδύνατη, πολύ αδύνατη! Και μήπως αυτό δεν είναι διαφθορά;
Είναι για μένα ιερή. Κάθε πόθος σωπαίνει ενώπιών της.
Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει όταν είμαι κοντά της νιώθω την ψυχή μου να πάλετε σε όλα μου τα νεύρα. Έχει μια μελωδία που την παίζει στο πιάνο με αγγελική δύναμη, τόσο απλά και με τόση ψυχή! Είναι το αγαπημένο της τραγούδι και το νιώθω να με ξαλαφρώνει από κάθε πόνο, κάθε σύγχυση και κάθε μαύρη σκέψη ακόμα όταν την ακούω να παίζει έστω και την πρώτη νότα».
Με κυρίευσε αυτό το βιβλίο και με προβλημάτισε πολύ.
•Απο την ρομαντική πλευρά του με συγκίνησε και με πόνεσε.
Ο γλυκός Βέρθερος. Ο αστός που γυρίζει την πλάτη στην ταξική κοινωνική φόρμουλα και δεν περιορίζεται σε «πρέπει» και «κανόνες».
Πλάθει πραγματικούς και παραμυθένιους κόσμους για να μπει και να ζήσει με τη γυναίκα που λάτρεψε.
Τρέφεται απο τα συναισθήματα του, δε φοβάται τίποτα,ζει μόνο για να τη βλέπει,να της μιλάει,να την αγαπάει για όλα και για τίποτα,μέχρι θανάτου.
Δεν μπορεί να περιοριστεί. Να εκλογικεύσει το πάθος που του κυριεύει ψυχή και σώμα. Βασανίζεται. Υποφέρει. Πονάει. Φθείρεται.
Γίνεται έρμαιο στο εξιδανικευμένο του μαρτύριο. Το μαρτύριο του έρωτα του για τη Λόττε που τον λυτρώνει και τον φυλακίζει σε χρονικά παραληρήματα.
Όταν εκείνη τον αρνείται προσπαθεί να επιβιώσει,παλεύει να γιατρευτεί μέσα απο την «άγια» φύση.
Καταφεύγει στο θεϊκό και εξωπραγματικό στοιχείο για να τη συναντήσει κάποτε σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη υπόσταση που θα μεταφέρει τα τραύματα της ψυχής του. Φαντασιώνεται. Αγωνίζεται να ζήσει την ψευδαίσθηση της συνέχειας κάπου άλλου μήπως καταφέρει να υπάρχει στο παρόν.
Μάταια. Ολα φθίνουν. Η φυγή του είναι μονόδρομος που οδηγεί στην λύτρωση.
•Απο την ρεαλιστική πλευρά με εκνεύρισε και με θύμωσε απίστευτα.
Η εμμονή του με τη Λόττε ξεπερνάει κάθε μέτρο ανθρώπινης προσωπικότητας.
Καταντάει ένας μανιακός εγωιστής, μίζερος,ευσυγκίνητος και αναξιοπρεπής. Πολλές φορές τον αγάπησα αλλά καμία δεν τον λυπήθηκα.
Πλούσιος, βολεμένος κοινωνικά και οικονομικά,καλλιεργημένος και ευγενής συμπεριφέρεται σαν φουκαριάρης και δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το δικό του υπέρ εγώ.
Αγαπάει με πάθος αλλά δίνει την εντύπωση πως ψάχνει επιβεβαίωση απο λάθος άτομα.
Αν η γυναίκα αυτή ανταποκρινόταν στον έρωτα του θεωρώ πως θα την απομυθοποιούσε με συνοπτικές διαδικασίες....
Είναι πολύ αδύναμος,κακομοίρης και υπέρμετρα ευαίσθητος και ρομαντικός που καταντάει ανούσιος και θλιβερός.
Θεωρεί πως είναι ο μοναδικός που έχει το χάρισμα και τις ικανότητες να αγαπήσει υπέρμετρα, να πληγωθεί και να πονέσει. Είναι νάρκισσος,φλύαρος για τον τέλειο εαυτό του και αχάριστος.
Η συναισθηματική του νοημοσύνη φτάνει μέχρι του σημείου της δίκης του εσωτερικής απαίτησης και αισθητικής. Όλοι οι άλλοι υπολείπονται.
Συγκρίνει τον εαυτό του με το σύζυγο της Λόττε κάτι που ειναι παραπάνω απο ατυχές. Είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες.
Ζηλεύει τους πάντες ακόμα και τα αντικείμενα που έρχονται σε επαφή με τη μοναδική του αγάπη και υποφέρει και πονά έντονα και μαζοχιστικά.
Απομακρύνεται απο κοντά της για κάποιο διάστημα όμως δεν προσπαθεί να ηρεμήσει και να ζήσει με τον εαυτό του. Αντιθέτως,απομονώνεται απο όλους, σπαράζει,οικτίρει το μοναχικό του μεγαλείο και αλλοιώνεται. Καταθλίβει το εγώ του ψυχαναγκαστικά, γιγαντώνει τα αρνητικά στοιχεία της ζωής του και οδηγείται εκούσια στην παράνοια.
Ο Βέρθερος αυτοκτονεί.
«Τι είναι αυτό καλέ μου; Τρομάζω με το εαυτό μου!
Δεν είναι η αγάπη μου γι’ αυτήν η ιερότερη, ή καθαρότερη, ή πιο αδελφική αγάπη;
Ένοιωσα ποτέ κάποια ένοχη επιθυμία στην ψυχή μου;
– Δεν θέλω να ορκιστώ. – Και τώρα όνειρα!
Ω πόσο δίκιο είχαν οι άνθρωποι που απέδιδαν τόσο αντιφατικές επιδράσεις σε άγνωστες δυνάμεις!
Τούτη τη νύχτα! Τρέμω που το λέω, την κρατούσα στην αγκαλιά μου, την έσφιγγα στο στήθος μου, και σκέπαζα το στόμα της, που ψέλλιζε λόγια αγάπης, με ατελείωτα φιλιά,το βλέμμα μου κολυμπούσε μέσα στη μέθη του δικού της!
Θεέ μου! Είμαι ένοχος που ακόμη και τώρα νιώθω ευτυχία καθώς ανακαλώ από τα βάθη της καρδίας μου αυτές τις φλογερές χαρές;
Λόττε! Λόττε! Και έχουν τελειώσει όλα για μένα! Οι αισθήσεις μου ταράζονται, πάνε οχτώ μέρες που δεν έχω τη δύναμη να σκεφτώ, τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρια. Δεν είμαι καλά πουθενά και είμαι καλά παντού. Δεν επιθυμώ τίποτε, δεν ζητώ τίποτε.
Θα ήταν καλύτερα για μένα να φύγω».
Τελικά για μένα υπερισχύει ο ρομαντισμός ή και όχι.
Νικήθηκε και δεν το άντεξε,υποχώρησε.
Δεν μπορούσε να προσαρμοστεί, ο πόνος του ξεπέρασε τα όρια της αντοχής και της λογικής.
Αυτοκτόνησε.
Βέρθερε,λατρεμένε αυτόχειρα της ζωής και απόλυτε εραστή της παντοτινής ελευθερίας.
Διαβάστε το.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς ✔️
May 18, 2017
“Lo clásico es salud, lo romántico es enfermedad”, dijo Goethe una vez. Cuando el Romanticismo explotó originariamente en Alemania, lo hizo para romper la delicada armonía que imponía el movimiento del Clasicismo.
A partir de ese torbellino que se llamó “Sturm und Drang” (Tormenta e Ímpetu), los hombres ya no fueron los mismos. Y Werther fue el punto de partida del sentimiento romántico. Ser romántico, además de un modelo literario o un estilo pictórico, era una forma de vida. Se vivían las pasiones al máximo. Se exaltaba el los dualismo de la razón y la pasión, la exacerbación del “yo” dominaba los intelectos, los románticos crean una conexión mística con Dios a través del Panteísmo y todo, absolutamente todo, lo regula la subjetividad, a punto tal, de que los artistas son considerados genios de características “divinas”.
Goethe fue el que inició este movimiento, junto con Schiller (aquel que le arrancaba lágrimas a un jovencísimo Dostoievski) y todo se vivía a flor de piel, en carne viva, como lo hizo Werther. Su vida, a partir de Lotte fue un tobogán hacia el desastre.
Este libro, que tanto influyó en su época, logró desatar una ola de suicidios en muchos lugares, porque todo amor correspondido no tenía otra forma de terminar que no fuera esta. Dicen que este libro, escrito en forma epistolar era uno los preferidos de Napoleón, quien en 1808 confesó haberlo leído… ¡siete veces!
Novela clave, pasional, desgarrada, si la ambientamos en su época, ya que hoy día es muy difícil llegar a estos extremos. Me debía su lectura y, como apasionado que soy del Romanticismo y la literatura declamo: ¡Oh, Werther!, ¡Oh, Humanidad!
A partir de ese torbellino que se llamó “Sturm und Drang” (Tormenta e Ímpetu), los hombres ya no fueron los mismos. Y Werther fue el punto de partida del sentimiento romántico. Ser romántico, además de un modelo literario o un estilo pictórico, era una forma de vida. Se vivían las pasiones al máximo. Se exaltaba el los dualismo de la razón y la pasión, la exacerbación del “yo” dominaba los intelectos, los románticos crean una conexión mística con Dios a través del Panteísmo y todo, absolutamente todo, lo regula la subjetividad, a punto tal, de que los artistas son considerados genios de características “divinas”.
Goethe fue el que inició este movimiento, junto con Schiller (aquel que le arrancaba lágrimas a un jovencísimo Dostoievski) y todo se vivía a flor de piel, en carne viva, como lo hizo Werther. Su vida, a partir de Lotte fue un tobogán hacia el desastre.
Este libro, que tanto influyó en su época, logró desatar una ola de suicidios en muchos lugares, porque todo amor correspondido no tenía otra forma de terminar que no fuera esta. Dicen que este libro, escrito en forma epistolar era uno los preferidos de Napoleón, quien en 1808 confesó haberlo leído… ¡siete veces!
Novela clave, pasional, desgarrada, si la ambientamos en su época, ya que hoy día es muy difícil llegar a estos extremos. Me debía su lectura y, como apasionado que soy del Romanticismo y la literatura declamo: ¡Oh, Werther!, ¡Oh, Humanidad!
April 5, 2024
به نظرم در برخورد با «رنجهای ورتر جوان» دو مسئله میتواند بر قضاوتِ نهاییِ خواننده تاثیر بگذارد. اول اینکه خاستگاه و اهمیت این کتاب چیست، و چرا این اثر تا این حد مشهور شده است و بسیاری از نویسندگان از آن یاد میکنند.
و دوم برداشت شخصیِ خوانندهی امروزی، که تجربهی زیستهی نسبتاً متفاوتی با خوانندهی دویست سال پیش دارد و میتواند عاشق این کتاب شود یا از آن بیزار باشد.
رمانتیسم
گفته میشود رمانتیسم دراواخر قرن هجدهم، واکنشی بود به انقلاب صنعتی و ورود به عصر روشنگری.
در تقابل با فضای خشک و بیروح صنعتی و فضای اندیشهگرایی خشک عصر روشنگری، جنبش رمانتیسم از آلمان سربرآورد و بر هنر و ادبیات و فلسفه سایه افکند.
در این فضا با شعارهای تازهای روبرو بودیم؛ در این زمان «احساس»، «تخیل» ، «آرزو» و «حسرت» ورد زبان اندیشمندان بود. باز هم عشقهای اساطیری راه خود را به ادبیات باز کردند و از «آشتی با طبیعت» سخن میرفت.
رنجهای ورتر جوان در واقع یکی از مهمترین آثار ادبیِ پیشارمانتیسم است که تأثیر زیادی بر روشنفکران رمانتیک بعدی گذاشت.
شاعرانگی
بنابراین ما ویژگیهای رمانتیسم را میتوانیم در بیشتر آثار گوته از جمله این کتاب ببینیم.
فضای رمان همراه است با فوران احساساتِ اغراق شده و خیالپردازیهای ورتر به عنوان شخصیت اصلی کتاب.
عشقی که ورتر به دختری به نام لوته پیدا میکند، شبیه به عشقهای کلاسیک و اساطیریِ گذشته است. شبیه به رومئو و ژولیت، پائولا و فرانچسکا و حالا ورتر و لوته.
رنجهای ورتر جوان در بسیاری از صفحاتش آرزوی بازگشت به گذشتهی پراحساس آدمی است. توصیفهای احساسی از طبیعت در کنار احساسات درونیِ ورتر، از این کتاب نثری شاعرانه ساخته است و این که میگویم شاعرانه، اغراق نیست:
در کمال شگفتی هنگام خواندن کتاب برایم پیش میآمد که یاد ابیاتی از منوچهری دربارهی توصیف طبیعت بیفتم، یا عاشقانهای از سعدی یا بیتی خیالانگیز از مولوی از خاطرم بگذرد و به خاطر ندارم در مورد هیچ کتاب خارجی چنین چیزی برایم رخ داده باشد و این نه تنها نمایانگر شاعرانگی این کتاب است، بلکه نشان میدهد ادبیات جهان و احساسات آدمی، با وجود فاصلهی جغرافیایی چقدر میتواند نزدیک باشد. (شاید ماجرای شیفتگی گوته به فرهنگ شرق و حافظ را شنیده باشید)
دومین شگفتی اینکه گوته هنگام نوشتن این کتاب فقط ۲۴ سال داشته است. ماجرای عاشقانهی کتاب برگرفته از تجربهی عشقیِ خودِ گوته است و اگرچه شوریدگی ورتر در کتاب با احساسات یک جوان ۲۴ ساله سازگار است، ولی عمق احساسات و پیچیدگیهای خیالانگیز شاعرانه و کیفیت نثر کتاب فراتر از یک جوان ۲۴ ساله مینماید. خود گوته در دوران پیری گفته کسی که در ۲۴ سالگی ورتر را نوشته برگ چغندر نیست!
به نظرم بعضی از عبارات کتاب چنان زیبا، خیالانگیز و پیچیدهاند که باید آنها را ذرهذره چشید و به آنها اندیشید.
بیشترِ کتاب به صورت نامهنگاریهای ورتر نوشته شده است و با وجود اینکه من معمولاً رابطهی خوبی با سبکِ نامه نگاری ندارم، باید بگویم این کتاب از نمونههای خوب در این سبکِ نویسندگی است.
تجربهای وابسته به شخص
نظرات راجع به کتاب بسیار متفاوت است و این تفاوت در دیدگاهها برای من کاملاً قابل درک است. در عین حال که بعضی کتاب را شاهکار بزرگی میدانند، از نظر بعضی دیگر کتاب چیزی بیش از هذیانهای یک جوانِ تحت تأثیر نوسانات هورمونی نیست! در واقع احساسات ورتر برای خوانندهی امروزی میتواند بیش از حد اغراقگونه و سانتیمانتال به نظر برسد و البته این خصوصیت ادبیاتِ آن دوره است.
در ریویوها دیدم یکی از دوستان این کتاب را تاریخ مصرف گذشته می��داند و من با این نظر تقریباً مخالفم.
البته موافقم که احساسات عاشقانهی ورتر متناسب با فضای احساسیِ قرن هجدهم است و برای خوانندهی امروز ممکن است بیش از حد احساسی به نظر برسد چون ما فضای رمانتیک قرن هجده را پشت سر گذاشتهایم. بعید است نویسندهی امروزی بتواند اثر مشابهی بیافریند و اگر هم در این راه تلاش کند، احتمالاً نتیجه، بیش از اثری تقلیدی و درجهدو نخواهد بود. ما از فضای فکری مکتب رمانتیسم بسیار دور شدهایم.
اما مخالفم که بگوییم خواندن این کتاب دیگر به درد کسی نمیخورد.
هنوز هم بسیاری از خوانندگان میتوانند از فضای احساسیِ رمان لذت ببرند، هرچند که از بعضی از قسمتهای کتاب خوششان نیاید. ما از فضای فکری شکسپیر و سعدی و حافظ هم دور شدهایم، اما با اینکه ممکن است به کار آنها انتقاداتی داشته باشیم، هنوز هم میتوانیم از آثارشان لذت ببریم.
خواننده باید بداند که داستان، پیرنگی ساده دارد و تقریباً خبری از چرخش داستانی و غافلگیری نیست و حتی شاید بشود پایان داستان را از میانهی آن حدس زد. ضمن اینکه اگر سختگیر باشیم میشود به داستان و پایانش ایراد اخلاقی هم گرفت. بیشترِ ارزش کتاب بر دوش همان توصیفهای احساسیِ نویسنده است و اینکه این احساسات چقدر مورد پسند واقع شود، بستگی به روحیه و سلیقهی خواننده دارد.
پس کتاب را به چه کسانی پیشنهاد میکنم؟
به احساساتیها،خیالپردازها، آنهایی که روحیهی لطیف و شاعرانه دارند، کسانی که دوست دارند یک عاشقانهی نسبتا کلاسیک بخوانند و نوجوانانی که اولین تجربههای عشقی خود را تجربه میکنند، میتوانم کتاب را پیشنهاد کنم.
در عین حال به کسانی که به تازگی شکست عشقی را تجربه کردهاند، با وجود درک عمیقی که نسبت به کتاب خواهند داشت، کتاب را پیشنهاد نمیکنم، گفته میشود بعد از چاپ کتاب تعدادی از جوانان تحت تأثیر ورتر دست به خودکشی زدند و برای مدتی کتاب در بعضی از کشورها ممنوع شد.
نقد بسیار خوبی از توماس مان در انتهای کتاب ترجمه و چاپ شده، بنابراین من یادداشتم در مورد کتاب را بیش از این کش نمیدهم.
دربارهی ترجمه
سومین شگفتی برای من، مواجهه با ترجمهی محمود حدادی بود.
همانطور که گفتم رنجها ورتر جوان اثری است بسیار شاعرانه و خیال انگیز، و میدانیم که ترجمهی شعر یا آثار شاعرانه همیشه یکی از سختترین چالشهای ترجمه بوده و معمولاً شعر در اثر ترجمه، زیباییهای زبان اصلیِ خود را از دست میدهد.
اما جناب حدادی در ترجمهی این کتاب کاری از نظر من شگفتآور کرده و حتی وقتی چند عبارت از کتاب را با یکی از ترجمههای انگلیسی مقایسه کردم، به نظرم آمد ترجمهی فارسی در مواردی زیباتر و دلپذیرتر از ترجمهی انگلیسی از آب درآمده است.
دایرهی وسیع واژگان مترجم و نثر پاکیزه و کم عیب و نقص او، به حفظ شاعرانگی و زیبایی اثر کمک زیادی کرده است.
باید اعتراف کنم که ترجمهی جناب حدادی یکی از بهترین نمونههای ترجمهای بود که تاکنون خواندهام. در واقع امتیاز من به کتاب سه ستاره است و من ستارهی چهارم را به ترجمهی درخشان محمود حدادی میدهم.
و دوم برداشت شخصیِ خوانندهی امروزی، که تجربهی زیستهی نسبتاً متفاوتی با خوانندهی دویست سال پیش دارد و میتواند عاشق این کتاب شود یا از آن بیزار باشد.
رمانتیسم
گفته میشود رمانتیسم دراواخر قرن هجدهم، واکنشی بود به انقلاب صنعتی و ورود به عصر روشنگری.
در تقابل با فضای خشک و بیروح صنعتی و فضای اندیشهگرایی خشک عصر روشنگری، جنبش رمانتیسم از آلمان سربرآورد و بر هنر و ادبیات و فلسفه سایه افکند.
در این فضا با شعارهای تازهای روبرو بودیم؛ در این زمان «احساس»، «تخیل» ، «آرزو» و «حسرت» ورد زبان اندیشمندان بود. باز هم عشقهای اساطیری راه خود را به ادبیات باز کردند و از «آشتی با طبیعت» سخن میرفت.
رنجهای ورتر جوان در واقع یکی از مهمترین آثار ادبیِ پیشارمانتیسم است که تأثیر زیادی بر روشنفکران رمانتیک بعدی گذاشت.
شاعرانگی
بنابراین ما ویژگیهای رمانتیسم را میتوانیم در بیشتر آثار گوته از جمله این کتاب ببینیم.
فضای رمان همراه است با فوران احساساتِ اغراق شده و خیالپردازیهای ورتر به عنوان شخصیت اصلی کتاب.
عشقی که ورتر به دختری به نام لوته پیدا میکند، شبیه به عشقهای کلاسیک و اساطیریِ گذشته است. شبیه به رومئو و ژولیت، پائولا و فرانچسکا و حالا ورتر و لوته.
رنجهای ورتر جوان در بسیاری از صفحاتش آرزوی بازگشت به گذشتهی پراحساس آدمی است. توصیفهای احساسی از طبیعت در کنار احساسات درونیِ ورتر، از این کتاب نثری شاعرانه ساخته است و این که میگویم شاعرانه، اغراق نیست:
همهی احساسات ما مثل چشمهایمان محو وسوسهی دوردستها میشود و آخ که ما خوش داریم با همهی وجود در آن غرق شویم و جان و دلمان را از شور دریافتی یگانه، بزرگ و پرشکوه لبریز کنیم. ولی آن لحظه که به دوردست رسیدیم، آن لحظه که آنجا بدل به اینجا شد، آن مقصود و مراد پیش رو، انگاری به پشت سر میرود و خودمان هم باز آن بیبرگ و نوایی میشویم که بودیم: اسیر تنگنای هستیمان، و همیشه در حسرت آن تازگی و طراوت گریزپا.
و من از این عشق چه به خود میبالم. از زمانی که او دوستم دارد، در چشم خودم ارجمند میآیم.
قلب ما اگر از عشق خالی باشد چیست؟ چیست فانوس خیالی خالی از نور؟ ولی همین که شعله را در این محفظه گذاشتی، آن تصویرهای همهرنگ بر دیوار سفید اتاق به تجلی درمیآید! و این همه، حتی اگر بیش از وهمی گذرا نباشد، باز مایهی خوشبختی ماست که مثل بچههای معصوم دور آن میایستیم و از این همه رنگ و جلوهی سحرآمیز لذت میبریم.
من در پیش او از جان خودم بیخبرم و تار و پود وجودم انگاری از هم میپاشد.
در کمال شگفتی هنگام خواندن کتاب برایم پیش میآمد که یاد ابیاتی از منوچهری دربارهی توصیف طبیعت بیفتم، یا عاشقانهای از سعدی یا بیتی خیالانگیز از مولوی از خاطرم بگذرد و به خاطر ندارم در مورد هیچ کتاب خارجی چنین چیزی برایم رخ داده باشد و این نه تنها نمایانگر شاعرانگی این کتاب است، بلکه نشان میدهد ادبیات جهان و احساسات آدمی، با وجود فاصلهی جغرافیایی چقدر میتواند نزدیک باشد. (شاید ماجرای شیفتگی گوته به فرهنگ شرق و حافظ را شنیده باشید)
دومین شگفتی اینکه گوته هنگام نوشتن این کتاب فقط ۲۴ سال داشته است. ماجرای عاشقانهی کتاب برگرفته از تجربهی عشقیِ خودِ گوته است و اگرچه شوریدگی ورتر در کتاب با احساسات یک جوان ۲۴ ساله سازگار است، ولی عمق احساسات و پیچیدگیهای خیالانگیز شاعرانه و کیفیت نثر کتاب فراتر از یک جوان ۲۴ ساله مینماید. خود گوته در دوران پیری گفته کسی که در ۲۴ سالگی ورتر را نوشته برگ چغندر نیست!
به نظرم بعضی از عبارات کتاب چنان زیبا، خیالانگیز و پیچیدهاند که باید آنها را ذرهذره چشید و به آنها اندیشید.
بیشترِ کتاب به صورت نامهنگاریهای ورتر نوشته شده است و با وجود اینکه من معمولاً رابطهی خوبی با سبکِ نامه نگاری ندارم، باید بگویم این کتاب از نمونههای خوب در این سبکِ نویسندگی است.
تجربهای وابسته به شخص
نظرات راجع به کتاب بسیار متفاوت است و این تفاوت در دیدگاهها برای من کاملاً قابل درک است. در عین حال که بعضی کتاب را شاهکار بزرگی میدانند، از نظر بعضی دیگر کتاب چیزی بیش از هذیانهای یک جوانِ تحت تأثیر نوسانات هورمونی نیست! در واقع احساسات ورتر برای خوانندهی امروزی میتواند بیش از حد اغراقگونه و سانتیمانتال به نظر برسد و البته این خصوصیت ادبیاتِ آن دوره است.
در ریویوها دیدم یکی از دوستان این کتاب را تاریخ مصرف گذشته می��داند و من با این نظر تقریباً مخالفم.
البته موافقم که احساسات عاشقانهی ورتر متناسب با فضای احساسیِ قرن هجدهم است و برای خوانندهی امروز ممکن است بیش از حد احساسی به نظر برسد چون ما فضای رمانتیک قرن هجده را پشت سر گذاشتهایم. بعید است نویسندهی امروزی بتواند اثر مشابهی بیافریند و اگر هم در این راه تلاش کند، احتمالاً نتیجه، بیش از اثری تقلیدی و درجهدو نخواهد بود. ما از فضای فکری مکتب رمانتیسم بسیار دور شدهایم.
اما مخالفم که بگوییم خواندن این کتاب دیگر به درد کسی نمیخورد.
هنوز هم بسیاری از خوانندگان میتوانند از فضای احساسیِ رمان لذت ببرند، هرچند که از بعضی از قسمتهای کتاب خوششان نیاید. ما از فضای فکری شکسپیر و سعدی و حافظ هم دور شدهایم، اما با اینکه ممکن است به کار آنها انتقاداتی داشته باشیم، هنوز هم میتوانیم از آثارشان لذت ببریم.
خواننده باید بداند که داستان، پیرنگی ساده دارد و تقریباً خبری از چرخش داستانی و غافلگیری نیست و حتی شاید بشود پایان داستان را از میانهی آن حدس زد. ضمن اینکه اگر سختگیر باشیم میشود به داستان و پایانش ایراد اخلاقی هم گرفت. بیشترِ ارزش کتاب بر دوش همان توصیفهای احساسیِ نویسنده است و اینکه این احساسات چقدر مورد پسند واقع شود، بستگی به روحیه و سلیقهی خواننده دارد.
پس کتاب را به چه کسانی پیشنهاد میکنم؟
به احساساتیها،خیالپردازها، آنهایی که روحیهی لطیف و شاعرانه دارند، کسانی که دوست دارند یک عاشقانهی نسبتا کلاسیک بخوانند و نوجوانانی که اولین تجربههای عشقی خود را تجربه میکنند، میتوانم کتاب را پیشنهاد کنم.
در عین حال به کسانی که به تازگی شکست عشقی را تجربه کردهاند، با وجود درک عمیقی که نسبت به کتاب خواهند داشت، کتاب را پیشنهاد نمیکنم، گفته میشود بعد از چاپ کتاب تعدادی از جوانان تحت تأثیر ورتر دست به خودکشی زدند و برای مدتی کتاب در بعضی از کشورها ممنوع شد.
نقد بسیار خوبی از توماس مان در انتهای کتاب ترجمه و چاپ شده، بنابراین من یادداشتم در مورد کتاب را بیش از این کش نمیدهم.
دربارهی ترجمه
سومین شگفتی برای من، مواجهه با ترجمهی محمود حدادی بود.
همانطور که گفتم رنجها ورتر جوان اثری است بسیار شاعرانه و خیال انگیز، و میدانیم که ترجمهی شعر یا آثار شاعرانه همیشه یکی از سختترین چالشهای ترجمه بوده و معمولاً شعر در اثر ترجمه، زیباییهای زبان اصلیِ خود را از دست میدهد.
اما جناب حدادی در ترجمهی این کتاب کاری از نظر من شگفتآور کرده و حتی وقتی چند عبارت از کتاب را با یکی از ترجمههای انگلیسی مقایسه کردم، به نظرم آمد ترجمهی فارسی در مواردی زیباتر و دلپذیرتر از ترجمهی انگلیسی از آب درآمده است.
دایرهی وسیع واژگان مترجم و نثر پاکیزه و کم عیب و نقص او، به حفظ شاعرانگی و زیبایی اثر کمک زیادی کرده است.
باید اعتراف کنم که ترجمهی جناب حدادی یکی از بهترین نمونههای ترجمهای بود که تاکنون خواندهام. در واقع امتیاز من به کتاب سه ستاره است و من ستارهی چهارم را به ترجمهی درخشان محمود حدادی میدهم.
May 29, 2007
Most beautiful book I've ever read. Goethe's style and prose is incredible. I'm not sure how well it translates to English, having read it in Dutch and German, but I'm sure there are many competant translators out there. Anyone who's not read this is really, really missing out as it's of an unequalled beauty.
September 4, 2015
"I have been intoxicated more than once, my passions have never been far off insanity."
Although I have some sympathy for unrequited love, it was hard for me to understand Werther. My feelings toward him went back and forth between sympathy and frustration. At times I admired his love, at other times I found it to be very obsessive. Yes, he was sensitive and romantic, but the woman of his dreams did not lead him on in any way so I did find the way he behaved quite incomprehensible.
This was my first Goethe and it won't be my last.I love how he writes, and I enjoyed his philosophical musings, and his meditations on life, love, religion, people, etc. He made some interesting points although some of them did seem to come from an elitist's point of view.
Although I have some sympathy for unrequited love, it was hard for me to understand Werther. My feelings toward him went back and forth between sympathy and frustration. At times I admired his love, at other times I found it to be very obsessive. Yes, he was sensitive and romantic, but the woman of his dreams did not lead him on in any way so I did find the way he behaved quite incomprehensible.
This was my first Goethe and it won't be my last.I love how he writes, and I enjoyed his philosophical musings, and his meditations on life, love, religion, people, etc. He made some interesting points although some of them did seem to come from an elitist's point of view.
Read
September 9, 2017It’s taken me well over a year to get through the saga of Young Werther’s love for his Lotte even though it’s quite a short little book. I plead mitigating circumstances. I had no thought of reading this novel until I came across a pair of characters called Goethe and Lotte in Christine Brooke-Rose’s Textermination, and checked out their real-life story. The trail led to a fictional version of the same story in Young Werther. I was tempted to try reading Young Werther in his own language so I bought a parallel text and set about deciphering Die Leiden while meanwhile continuing to decipher Brooke-Rose’s prose. I love challenges.
Die Leiden is written mostly in the form of letters from Werther to his friend Wilhelm. The first lines of the first letter had a lovely rhythm and were full of short and recognisable words:
Wie froh bin ich, daß ich weg bin! Bester Freund, was ist das Herz des Menchen! (How glad I am to have come away! Best of friends, what the human heart is like!)
I read a bit further, pleased with my efforts, until I came to a line about two sisters, one of whom Werther seemed to be involved with. Or was he dallying with both at the same time, the young scamp? I was confused and switched to the English version but somehow lost interest in Werther when he then began to dally with Lotte, who was already engaged, excusing himself thus: I treat my heart like a sick child; I let it have anything it wants.
Fast forward to last week and a decision to clear my currently-reading shelf with no further Zaudern und Zagen (shilly-shallying). I picked up Werther again and this time his sorrows somehow suited me better. Before I knew it, I was leafing through his letters, immer geschwinder (faster and faster) like water thundering through a gigantic gorge into a deep dark lake. Werther, like many young people of the 1770s, was awed by the spectacle of nature and continually pondering man’s punyness in relation to the landscape.
When Werther is not being awed by glowing sunsets or wild storms, he is tormented by thoughts of his beloved Lotte who meantime has married her fiancé. When the blue frock-coat and matching yellow waistcoat he was wearing the day he met her are finally worn out, he has another made exactly the same so that he can continue to be reminded of her. He treasures ribbons and trinkets that she has touched and dreams of her constantly.
Such are the sorrows of young Werther.
Goethe had a real Lotte in his life, Charlotte Buff, whom he met in 1772 when he was twenty-three and she was nineteen and already engaged. Apparently her fiancé offered to stand down in favour of Goethe, but G remembered he had an urgent journey to make just about then and Lotte eventually married her fiancé. Goethe may have shared some of Werther’s sorrows over Lotte but he quickly found comfort in the arms of another (married) lady; there were a series of married ladies in his life, it seems.
Lotte went in search of him in Weimar many years later when they were both in their sixties and she a widow. Her journey was not a success. Thomas Mann wrote about this period in their lives in his novel Lotte in Weimar: The Beloved Returns. It might well have been called The Sorrows of Lotte.
Die Leiden is written mostly in the form of letters from Werther to his friend Wilhelm. The first lines of the first letter had a lovely rhythm and were full of short and recognisable words:
Wie froh bin ich, daß ich weg bin! Bester Freund, was ist das Herz des Menchen! (How glad I am to have come away! Best of friends, what the human heart is like!)
I read a bit further, pleased with my efforts, until I came to a line about two sisters, one of whom Werther seemed to be involved with. Or was he dallying with both at the same time, the young scamp? I was confused and switched to the English version but somehow lost interest in Werther when he then began to dally with Lotte, who was already engaged, excusing himself thus: I treat my heart like a sick child; I let it have anything it wants.
Fast forward to last week and a decision to clear my currently-reading shelf with no further Zaudern und Zagen (shilly-shallying). I picked up Werther again and this time his sorrows somehow suited me better. Before I knew it, I was leafing through his letters, immer geschwinder (faster and faster) like water thundering through a gigantic gorge into a deep dark lake. Werther, like many young people of the 1770s, was awed by the spectacle of nature and continually pondering man’s punyness in relation to the landscape.
When Werther is not being awed by glowing sunsets or wild storms, he is tormented by thoughts of his beloved Lotte who meantime has married her fiancé. When the blue frock-coat and matching yellow waistcoat he was wearing the day he met her are finally worn out, he has another made exactly the same so that he can continue to be reminded of her. He treasures ribbons and trinkets that she has touched and dreams of her constantly.
Such are the sorrows of young Werther.
Goethe had a real Lotte in his life, Charlotte Buff, whom he met in 1772 when he was twenty-three and she was nineteen and already engaged. Apparently her fiancé offered to stand down in favour of Goethe, but G remembered he had an urgent journey to make just about then and Lotte eventually married her fiancé. Goethe may have shared some of Werther’s sorrows over Lotte but he quickly found comfort in the arms of another (married) lady; there were a series of married ladies in his life, it seems.
Lotte went in search of him in Weimar many years later when they were both in their sixties and she a widow. Her journey was not a success. Thomas Mann wrote about this period in their lives in his novel Lotte in Weimar: The Beloved Returns. It might well have been called The Sorrows of Lotte.
March 27, 2021
تأتينا هذه الرواية من القرن الثامن عشر من أعظم كتاب ألمانيا، رواية رومانسية حالمة في غاية العذوبة والشاعرية والجمال ، ساحبة معها كل مشاعر القارىء، جارفة معها طوفاناً من العواطف والأشجان، لا أتحدث عن الحب فقط، بل الطبيعة، النفس البشرية، الروح الصوفية، الخطيئة، والحب المستحيل ..
تستظل الرواية بعبق من أجمل الكلمات المختارة من لغة ذلك العصر، من بهجة الحب ، من الطبيعة الساحرة، رواية كأنها قصيدة أو ديوان شعر ، تفضح الروح الضعيفة للإنسان، تستولي على دهشة القارئ، لم تكن رواية مربكة على الإطلاق، بل حزينة ، ذلك الحزن الشفاف الذي يطرأ على قلوب الحالمين ،المقيمون في معبد الجمال الخالد ..
وكأنها لوحة طائشة من فنان على وشك الهزيمة ..
ذكرتني الرواية بما يكتبه جبران، أي لغة وأي عواطف ممزوجة بالجمال والرقة والعذوبة وسلامة الحس ومعرفة ما بداخل النفس البشرية من آلام ، أي والله إنها آلام فيرتر المسكين، آلام ذلك القلب المرهف الحساس، الذي يجد نفسه إلا على حواف العذابات ومكابدة الرغائب العميقة لروح الإنسان ..
أي كيد وأي حزن هي هذه الرواية، قرائتها مشقة ومتعة لا تنتهي ، قد جمعت بعضاً من روح الأدب الخالد الذي يشعرك فعلاً كم هي عظيمة وساحرة مهنة الأدب ..
لو قرأتها منذ سنوات لما أحببتها كل هذا الحب ولما تسنى لي أن أقع فريسة لجمالها ، أغرقت نفسي في أجوائها ونفسية فيرتر الذي لا ألومه على شيء بقدر لومه على تلك الروح المفرطة لحب كل ما هو جميل وعزيز عليها ..
ولم أجد كلمة تصف جمال الترجمة وأسلوبها الراقي في التعامل مع هذا الزخم الهائل من الشاعرية والمفردات العظيمة ..
تستظل الرواية بعبق من أجمل الكلمات المختارة من لغة ذلك العصر، من بهجة الحب ، من الطبيعة الساحرة، رواية كأنها قصيدة أو ديوان شعر ، تفضح الروح الضعيفة للإنسان، تستولي على دهشة القارئ، لم تكن رواية مربكة على الإطلاق، بل حزينة ، ذلك الحزن الشفاف الذي يطرأ على قلوب الحالمين ،المقيمون في معبد الجمال الخالد ..
وكأنها لوحة طائشة من فنان على وشك الهزيمة ..
ذكرتني الرواية بما يكتبه جبران، أي لغة وأي عواطف ممزوجة بالجمال والرقة والعذوبة وسلامة الحس ومعرفة ما بداخل النفس البشرية من آلام ، أي والله إنها آلام فيرتر المسكين، آلام ذلك القلب المرهف الحساس، الذي يجد نفسه إلا على حواف العذابات ومكابدة الرغائب العميقة لروح الإنسان ..
أي كيد وأي حزن هي هذه الرواية، قرائتها مشقة ومتعة لا تنتهي ، قد جمعت بعضاً من روح الأدب الخالد الذي يشعرك فعلاً كم هي عظيمة وساحرة مهنة الأدب ..
لو قرأتها منذ سنوات لما أحببتها كل هذا الحب ولما تسنى لي أن أقع فريسة لجمالها ، أغرقت نفسي في أجوائها ونفسية فيرتر الذي لا ألومه على شيء بقدر لومه على تلك الروح المفرطة لحب كل ما هو جميل وعزيز عليها ..
ولم أجد كلمة تصف جمال الترجمة وأسلوبها الراقي في التعامل مع هذا الزخم الهائل من الشاعرية والمفردات العظيمة ..
October 17, 2009
It's definately a masterpiece of its age, but I can't count how many times throughout the book I wanted to shake Werther by the arm or better so, slap him it the face. The characters are just unbelievablly stupid. I know that the times were different, but still they should know better. And the fact that the book caused a lot of people to commit suicide doesn't help at all.
I can't believe Goethe wasted his talent on such a wortless novel.
I can't believe Goethe wasted his talent on such a wortless novel.
May 5, 2017
مقدمه ای بر مابعدالطبیعه ی انتحار
زندگی ما، از دید ما، نقطه ی پایانی ندارد. زندگی ما البته پایان دارد که همانا مرگ است. اما مسئله ی مهم، این است که ما هرگز لحظه ی مرگ خود را، لحظه ی نیست شدن خود را ادراک نمی کنیم. ما تا یک لحظه مانده به مرگ را ادراک می کنیم، اما نه لحظه ی مرگ را. در نتیجه، چنان که ویتگنشتاین هم می گوید، مرگ جزئی از زندگی ما نیست، مرگ هر فرد واقعه ای در زندگی خود او نیست، واقعه ای در زندگی اطرافیان و شاهدان است.
به این ترتیب بسیاری از خودکشی ها از نظر عقلانی واهی هستند. البته خودکشی برای پایان دادن به رنج های زندگی موجّه است، اما خودکشی برای غمگین کردن دیگری، برای اثبات کردن مظلومیت خود، و یا دواعی مشابه، امری غیر عقلانی است. در این نوع خودکشی ها، فرد چنان در احساسات و تخیّلات غرق می شود که فرصت درست اندیشیدن ندارد. فرد پس از ضربه خوردن از معشوق خود را مظلوم می یابد، تخیّلش فعّال می شود و همچون کودکان، حالتی را تصوّر می کند که مرده و معشوقش سوگوار و ضجّه زنان، پشیمان شده که چرا به او ظلم کرده و به این ترتیب با غمگین کردن معشوق، انتقام ظلم های او را می گیرد و تشفّی خاطر می یابد. اما در این تخیّلات، فرد همیشه خود را همچون ناظر بیگانه ای تخیّل می کند که دارد به ماجرا نگاه می کند، انگار دوربینی است که در سه کنج اتاق کار گذاشته اند؛ متوجّه نیست که اگر خود را بکشد، او خودش همان جسد بی جانی می شود که آن گوشه افتاده است، و جسد بی جان نمی تواند تشفّی خاطر بیابد، چون "خاطر" و ذهنیتی ندارد، چون ادراکش به کلی از بین رفته است و نه معشوقش را می بیند، نه گریه های او را.
زندگی ما، از دید ما، نقطه ی پایانی ندارد. زندگی ما البته پایان دارد که همانا مرگ است. اما مسئله ی مهم، این است که ما هرگز لحظه ی مرگ خود را، لحظه ی نیست شدن خود را ادراک نمی کنیم. ما تا یک لحظه مانده به مرگ را ادراک می کنیم، اما نه لحظه ی مرگ را. در نتیجه، چنان که ویتگنشتاین هم می گوید، مرگ جزئی از زندگی ما نیست، مرگ هر فرد واقعه ای در زندگی خود او نیست، واقعه ای در زندگی اطرافیان و شاهدان است.
به این ترتیب بسیاری از خودکشی ها از نظر عقلانی واهی هستند. البته خودکشی برای پایان دادن به رنج های زندگی موجّه است، اما خودکشی برای غمگین کردن دیگری، برای اثبات کردن مظلومیت خود، و یا دواعی مشابه، امری غیر عقلانی است. در این نوع خودکشی ها، فرد چنان در احساسات و تخیّلات غرق می شود که فرصت درست اندیشیدن ندارد. فرد پس از ضربه خوردن از معشوق خود را مظلوم می یابد، تخیّلش فعّال می شود و همچون کودکان، حالتی را تصوّر می کند که مرده و معشوقش سوگوار و ضجّه زنان، پشیمان شده که چرا به او ظلم کرده و به این ترتیب با غمگین کردن معشوق، انتقام ظلم های او را می گیرد و تشفّی خاطر می یابد. اما در این تخیّلات، فرد همیشه خود را همچون ناظر بیگانه ای تخیّل می کند که دارد به ماجرا نگاه می کند، انگار دوربینی است که در سه کنج اتاق کار گذاشته اند؛ متوجّه نیست که اگر خود را بکشد، او خودش همان جسد بی جانی می شود که آن گوشه افتاده است، و جسد بی جان نمی تواند تشفّی خاطر بیابد، چون "خاطر" و ذهنیتی ندارد، چون ادراکش به کلی از بین رفته است و نه معشوقش را می بیند، نه گریه های او را.
March 11, 2021
I would not be mistaken if I think that many of us would have just eschewed this book by just seeing the first few words of the title. SORROW: the very word instigates a sense of a confused horror in us. Sorrow is one of the emotions which every great man cannot escape in their lives, as Dostoevsky says. Sorrow brings a state of helplessness from which the unfortunate weak ones cannot free themselves. Though the events of this story can be considered as unfortunate for our Werther, but it can be accepted that Werther is not a weak one, at least not in common sense.
The mere idea of reading letters brings a happy amusement to most of us. But what if those letters brim with sorrow? Through this brilliant epistolary novel, Goethe makes us read the most compelling letters of sorrowful experience of Werther in his young age.
Werther is not the one who despises living or humans; but he is one of those great men who loves the simplicity of the common man; a kind hearted man who weeps for the unfortunate of his fellow men, even for those who are unfamiliar to him. He values everyone equally and respects everyone’s emotions; He even scorns at one’s indifference and apathy. But what befalls him later is something inexorable!
Young Werther falls in love with irresistible Lotte! But Lotte is to be married to Albert, another gentleman with whom Werther makes an in-good-terms friendship. While the marriage between L and A seems to last, the friendship between W and A is enfeebled by the unconventional ideas of Werther.
Love that all he needs and that is widely believed to conquer us and set us free from material contaminations, he felt, is purloined from his lady-love. Stricken with sorrow, he walks endlessly in search of himself, for which Sorrow also alienates individuals from the rest. But wherever he goes, in some way or the other, the memory of his lady-love wakes him up from his somber sojourn. How can the bright figures and brilliant landscapes amuse a prisoner of life?
The mere idea of reading letters brings a happy amusement to most of us. But what if those letters brim with sorrow? Through this brilliant epistolary novel, Goethe makes us read the most compelling letters of sorrowful experience of Werther in his young age.
“I am proud of my heart alone, it is the sole source of everything, all our strength, happiness and misery. All the knowledge I possess everyone else can acquire, but my heart is all my own”
Werther is not the one who despises living or humans; but he is one of those great men who loves the simplicity of the common man; a kind hearted man who weeps for the unfortunate of his fellow men, even for those who are unfamiliar to him. He values everyone equally and respects everyone’s emotions; He even scorns at one’s indifference and apathy. But what befalls him later is something inexorable!
“It's true that nothing in this world makes us so necessary to others as the affection we have for them.”
Young Werther falls in love with irresistible Lotte! But Lotte is to be married to Albert, another gentleman with whom Werther makes an in-good-terms friendship. While the marriage between L and A seems to last, the friendship between W and A is enfeebled by the unconventional ideas of Werther.
“Is this the destiny of man? Is he only happy before he has acquired his reason or after he has lost it?”
Love that all he needs and that is widely believed to conquer us and set us free from material contaminations, he felt, is purloined from his lady-love. Stricken with sorrow, he walks endlessly in search of himself, for which Sorrow also alienates individuals from the rest. But wherever he goes, in some way or the other, the memory of his lady-love wakes him up from his somber sojourn. How can the bright figures and brilliant landscapes amuse a prisoner of life?
October 12, 2014
I am proud of my heart alone, it is the sole source of everything, all our strength, happiness and misery. All the knowledge I possess everyone else can acquire, but my heart is all my own.
If one doesn’t drown oneself in its indulgent water, sorrow can deepen, can humanize and connect a person to humanity. Werther realizes this idea at different levels of self-indulgence, self-destruction and emotional dissipation. He is dreamy, sensitive, emotional, vulnerable, very romantic, made for love, to the cost of dissolution of the self. Such sensitivity in fact renders him extremely vulnerable, weakened by the power of his own emotions, because the world as constituted is not especially kind to the sensitive nature. Such a nature in this sense is not made for the world and has to be somewhat artificially (but nevertheless necessarily) re-trained for adaptation to it. A misfit has to be turned into something of a workable fit. But for Werther, a painful detour towards self destruction comes naturally in the course of living than the simulation of a personality that is not true for him.
Sometimes I don't understand how another can love her, is allowed to love her, since I love her so completely myself, so intensely, so fully, grasp nothing, know nothing, have nothing but her.
Werther’s sentimentality is obsessive and even morbid at times. The grief is intense and so over involving that someone just might need a moment to disconnect from the atmosphere of such melancholic dankness. The prose over spills with painful lovelorn sentiments that ooze from his heart. But then this pain is as real and as acutely felt. Werther with all his vulnerabilities, his idealism, his belief in the utmost goodness of human nature and his disdain for worldly ambition is not really made for this world. He is that sentimental loner who lives in the images of art and literature. He poetizes nature, intersperses it with memories of love, separation, melancholy, nostalgia and transient happiness that speckle the mountains, the stream, the trees, the wind and the snow. Fragments of his being that are scattered all through. Nature stimulates him, mirrors his passions, and embraces the immensity of his grief. It is the only place he truly belongs to. One realizes how hard it must have really been for him. It makes his tale a sorrowful litany of all those hopeless wanderers tormented by their own passionate nature, who want a escape from the grim impassiveness of this world they live in. An ode to all sentimental misfits, hopeless romantics, caged by their passions, incapacitated by their longings, falling apart at the seams of a world which harbors antipathy or at most a polite indifference towards them.
November 14, 2019
”So far as I know, Goethe was the first writer or artist to become a Public Celebrity. There had always been poets, painters and composers who were known to and revered by their fellow artists, but the general public, however much it may have admired their works, would not have dreamed of wishing to make their acquaintance. But, during the last twenty years or so of Goethe’s life, a visit to Weimar and an audience with the Great Man was an essential item in the itinerary of any cultivated young man making his Grand Tour of Europe.”
The majority of these young men had only read one book by Goethe, the one he wrote when he was twenty-four. I can only imagine how delightful it would have been for the old boy to meet someone who had read his more mature works and enjoyed them more than they did his passionate, overwrought novella titled The Sorrows of Young Werther. From all accounts, it seems that Goethe was a good sport, indulging and tolerating these young men who were enamored with the wrong book from his oeuvre.
Readers are generally split these days on whether they want to meet those writers who have inspired them. I’ve always been in the camp of meeting them, realizing they are hardly going to match my perceptions of them from reading their books. Paul Theroux is brooding, egotistical, and rude. (I found it a brilliant persona for a book tour.) Peter Mayles is the other end of the spectrum as a charming, congenial, and a highly amusing man. I do believe a few women in the back actually swooned. Most writers fall somewhere in-between. You must understand that writers are just human beings, and as one writer confessed to me at the end of a long tour…”these are not the people I thought were reading my books.”
It was the first time I realized that writers conjure up ideas of their readers just as readers conjure up ideas of who the writer should be. The chance for mutual disappointment is always a possibility. In many ways, the writer, once he/she has given their book over to me, is no longer part of the process. I will make of it what I will, and the writer’s intentions no longer apply. Goethe and his biographers mostly insist this book is not autobiographical. They base this upon the fact that Goethe, in real life, did not fall into the deep abyss that Werther, after much distress, finds himself.
While reading the book, I found myself, during idle speculation times, frequently referring to Werther as Goethe, so it was impossible for me to separate the writer, in this case, from the novella. He would rise up from the gutter of the book like a spectral ghost. Goethe did have a doomed love affair as a young man, which spurred the writing of this book. It must have been cathartic, putting Werther through his paces and experiencing many of the passion driven outcomes that Goethe in real life resisted.
I think the heroine, Lotte, sums up the situation with Werther very well. Or is she speaking to Goethe or is Goethe speaking to himself? ”Oh, why did you have to be born with this violent temper, this uncontrollable clinging passion for everything you touch!”
Werther meets Charlotte when she is already engaged to Albert. Werther falls head over heels in love with her, despite her obligations. She is as intelligent as she is lovely and, in everyone’s assessment, will make a wonderful wife...for Albert. It is so much more convenient when a rival is an odious bore, but Albert is actually someone who Werther can’t help but respect and admire. He treats Werther with respect, despite Werther’s increasingly annoying declarations of love towards his fiancee. Albert is actually very cultured and advanced in his thinking. He seems to understand that Werther is suffering from some form of temporary insanity. He is nearly achieving sainthood by the end of the novel. I would have felt compelled to frog march Werther out of my house and bar him from ever returning long before the plot reaches its inevitable conclusion.
We learn of Werther’s thoughts through letters to his friend Wilhelm. We can tell by Werther’s responses to Wilhelm’s returning letters, which we are not privy to, that his friend is becoming more and more concerned about the state of his friend’s mind.
Albert expresses his concern as well. ”You exaggerate everything, and you are certainly wrong when you compare suicide, which we discuss here, to great actions, since no one can consider it as anything but weakness. For it is certainly easier to die than bravely to bear a life of misery.” What Albert could have went on to say is, as miserable as you are now, you will not be this miserable forever. The clouds darkening your brow will eventually give way to blue skies once again.
Lotte does say with insight tinged by exasperation, ”’Why must it be I, Werther? Just I, who belong to another? Why must that be? I am afraid, very much afraid, that it is only the impossibility of possessing me that attracts you so much.’” Doesn’t that sound like something out of Shakespeare?
As discouraging as Lotte is to the reception of his love, she does also encourage it. She is flattered by his attention. She does like Werther a lot. He is in many ways a better match for her intellectually than Albert, but a much higher risk than the steady Albert. She does wish to have it all. She wants to marry the security of Albert, but still retain Werther as a dear friend to entertain her with his discussions of books, art, travel, and music. This is not dissimilar from a man who wishes to stay married to his wife but would appreciate the stimulation of a dalliance with a young woman. It is like holding a cake in one hand and trying to eat a slice from the other hand while walking a tightrope with certain death below.
As I was reading, I kept asking myself, after pinning the spectre of Goethe between the flyleaf and the front cover, if I would have enjoyed this novella more when I was twenty. Certainly a bit more, but I’ve never really been into overwrought, high strung, nearly hysterical obsessions with love. Still, this book did have a huge impact on young men of the 18th and early 19th century. Maybe it made some of these young men dream about feeling such a passion for a woman, a man, or really anything at all. They were, after all, taking a tour of Europe in search of themselves before settling down to a dreary life of marriage, career, and child rearing. Maybe some of them fell desperately in love with a fiery eyed Italian waitress or with the lovely profile of a Spanish Princess and stoked their passion by reading Werther’s tribulations with the lovely Lotte.
I really hope so.
If you wish to see more of my most recent book and movie reviews, visit http://www.jeffreykeeten.com
I also have a Facebook blogger page at:https://www.facebook.com/JeffreyKeeten
The majority of these young men had only read one book by Goethe, the one he wrote when he was twenty-four. I can only imagine how delightful it would have been for the old boy to meet someone who had read his more mature works and enjoyed them more than they did his passionate, overwrought novella titled The Sorrows of Young Werther. From all accounts, it seems that Goethe was a good sport, indulging and tolerating these young men who were enamored with the wrong book from his oeuvre.
Readers are generally split these days on whether they want to meet those writers who have inspired them. I’ve always been in the camp of meeting them, realizing they are hardly going to match my perceptions of them from reading their books. Paul Theroux is brooding, egotistical, and rude. (I found it a brilliant persona for a book tour.) Peter Mayles is the other end of the spectrum as a charming, congenial, and a highly amusing man. I do believe a few women in the back actually swooned. Most writers fall somewhere in-between. You must understand that writers are just human beings, and as one writer confessed to me at the end of a long tour…”these are not the people I thought were reading my books.”
It was the first time I realized that writers conjure up ideas of their readers just as readers conjure up ideas of who the writer should be. The chance for mutual disappointment is always a possibility. In many ways, the writer, once he/she has given their book over to me, is no longer part of the process. I will make of it what I will, and the writer’s intentions no longer apply. Goethe and his biographers mostly insist this book is not autobiographical. They base this upon the fact that Goethe, in real life, did not fall into the deep abyss that Werther, after much distress, finds himself.
While reading the book, I found myself, during idle speculation times, frequently referring to Werther as Goethe, so it was impossible for me to separate the writer, in this case, from the novella. He would rise up from the gutter of the book like a spectral ghost. Goethe did have a doomed love affair as a young man, which spurred the writing of this book. It must have been cathartic, putting Werther through his paces and experiencing many of the passion driven outcomes that Goethe in real life resisted.
I think the heroine, Lotte, sums up the situation with Werther very well. Or is she speaking to Goethe or is Goethe speaking to himself? ”Oh, why did you have to be born with this violent temper, this uncontrollable clinging passion for everything you touch!”
Werther meets Charlotte when she is already engaged to Albert. Werther falls head over heels in love with her, despite her obligations. She is as intelligent as she is lovely and, in everyone’s assessment, will make a wonderful wife...for Albert. It is so much more convenient when a rival is an odious bore, but Albert is actually someone who Werther can’t help but respect and admire. He treats Werther with respect, despite Werther’s increasingly annoying declarations of love towards his fiancee. Albert is actually very cultured and advanced in his thinking. He seems to understand that Werther is suffering from some form of temporary insanity. He is nearly achieving sainthood by the end of the novel. I would have felt compelled to frog march Werther out of my house and bar him from ever returning long before the plot reaches its inevitable conclusion.
We learn of Werther’s thoughts through letters to his friend Wilhelm. We can tell by Werther’s responses to Wilhelm’s returning letters, which we are not privy to, that his friend is becoming more and more concerned about the state of his friend’s mind.
Albert expresses his concern as well. ”You exaggerate everything, and you are certainly wrong when you compare suicide, which we discuss here, to great actions, since no one can consider it as anything but weakness. For it is certainly easier to die than bravely to bear a life of misery.” What Albert could have went on to say is, as miserable as you are now, you will not be this miserable forever. The clouds darkening your brow will eventually give way to blue skies once again.
Lotte does say with insight tinged by exasperation, ”’Why must it be I, Werther? Just I, who belong to another? Why must that be? I am afraid, very much afraid, that it is only the impossibility of possessing me that attracts you so much.’” Doesn’t that sound like something out of Shakespeare?
As discouraging as Lotte is to the reception of his love, she does also encourage it. She is flattered by his attention. She does like Werther a lot. He is in many ways a better match for her intellectually than Albert, but a much higher risk than the steady Albert. She does wish to have it all. She wants to marry the security of Albert, but still retain Werther as a dear friend to entertain her with his discussions of books, art, travel, and music. This is not dissimilar from a man who wishes to stay married to his wife but would appreciate the stimulation of a dalliance with a young woman. It is like holding a cake in one hand and trying to eat a slice from the other hand while walking a tightrope with certain death below.
As I was reading, I kept asking myself, after pinning the spectre of Goethe between the flyleaf and the front cover, if I would have enjoyed this novella more when I was twenty. Certainly a bit more, but I’ve never really been into overwrought, high strung, nearly hysterical obsessions with love. Still, this book did have a huge impact on young men of the 18th and early 19th century. Maybe it made some of these young men dream about feeling such a passion for a woman, a man, or really anything at all. They were, after all, taking a tour of Europe in search of themselves before settling down to a dreary life of marriage, career, and child rearing. Maybe some of them fell desperately in love with a fiery eyed Italian waitress or with the lovely profile of a Spanish Princess and stoked their passion by reading Werther’s tribulations with the lovely Lotte.
I really hope so.
If you wish to see more of my most recent book and movie reviews, visit http://www.jeffreykeeten.com
I also have a Facebook blogger page at:https://www.facebook.com/JeffreyKeeten
April 28, 2021
Goethe more like goethe fuck out of my face
January 10, 2024
“Las penas del joven Werther” es una novela epistolar y, por tanto, una novela escrita en primera persona y, por tanto, una novela cimentada en un único punto de vista (no conocemos las respuestas que Werther recibe a las cartas que escribe), lo que siempre resta fiabilidad al mensaje, máxime si, como en este caso, la personalidad del protagonista es algo más que excesiva si no directamente patológica. Si a todo esto le añadimos que es una novela del siglo XVIII, que el protagonista tiene un final trágico y mi absoluto desconocimiento acerca del pensamiento del autor, no me es fácil concluir si el texto es una apología de los comportamientos mostrados o su denuncia. Me inclino a pensar que Werther encarna los pensamientos de su autor y, siendo así, la novela, aunque soberbia en la forma, me ha parecido un mojón en el fondo, con un repulsivo clasismo y condescendencia hacia los más desfavorecidos y la justificación de la violencia y el asesinato machista en función de una supuesta impotencia de la razón frente a la fuerza del sentimiento (aspectos de la novela que curiosamente nadie parece destacar).
Goethe, a pesar de las consecuencias que ello pueda acarrear, incluso dando la impresión de que las desea, reivindica la eliminación de todo lo que suponga un freno a los sentimientos, las restricciones que imponen las normas sociales y, en general, toda limitación al desarrollo personal del individuo (una rebelión que, por cierto, no dirige contra las desigualdades sociales —“Sé muy bien cuán necesarias son las diferencias entre clases” — aunque se vuelva muy susceptible cuando le conciernen personalmente).
“¿Por qué brota tan pocas veces el torrente del genio, por qué es tan raro que irrumpa como una catarata sin freno para estremecer vuestra alma llena de asombro? Mis queridos amigos, porque en ambas orillas de esa catarata viven los caballeros acomodados, cuyas casitas de jardín, arriates de tulipanes y campos de coles se echarían a perder y que, por eso, saben cómo defenderse de tan peligrosa amenaza…”Entendiendo así la novela, el monólogo que conforman las cartas enviadas a su amigo, más que un retrato de una personalidad excesiva, es la plasmación de un modelo de comportamiento que el autor encarna en un ingenuo jovencito egocéntrico que con una autoestima desmedida y una aguda inseguridad, combinación fatal donde las haya, de igual forma se eleva a las más colosales alturas de autosatisfacción que cae en la más absoluta miseria autodestructiva.
“Un ser incapaz de desempeñar ninguna actividad que pudiera guardar relación con los asuntos de la vida corriente… plenamente entregado a su extraordinaria sensibilidad, a su forma de pensar y a una pasión sin límites…”Esta tensión alcanza su máxima expresión en la pasión amorosa que es vivida extremadamente en sus dos polos de felicidad y desgracia, y contra la que no existen otros remedios que la consumación o la muerte.
“Es inevitable que aquello que proporciona la felicidad al hombre luego se tornara fuente de su desdicha”La novela se completa con reflexiones diversas sobre la belleza y fuerza de la naturaleza, en la que parece incluir al pueblo llano, o las referidas al arte, cuya práctica se resiente ante un sentimiento de felicidad plena, de tal forma que justo en aquellos momentos en los que los sentidos están más abiertos, más susceptibles a cualquier estímulo, menos se pueden plasmar en una obra, sentimientos que ya de por sí son esquivos a su expresión literaria o artística en general.
Por último, y a riesgo de ser pesado, quiero subrayar de nuevo que para mí la obra es todo lo que hace al caso, cualquier otro factor que la rodee —época en la que se escribió, movimiento al que pertenece, posición que ocupa en la historia de la literatura, condicionamientos del autor…— no añade un ápice al placer o displacer que siento leyéndola, que en mi valoración es lo único que hace al caso.
July 1, 2024
Here is a book I have wanted to read for a long time, leaving me with mixed feelings.
That's a very German work announcing the beginnings of the romantic current. We may savor a job when we are teenagers when we know our first emotions, our early romantic disappointments. It is a classic that I could have undoubtedly been able to seduce when I was 17, but I discovered it far too late. Werther has too easy tears; this work is too cutesy for my taste. It's a missed appointment; it's a shame there are beautiful passages, especially the descriptions of nature.
That's a very German work announcing the beginnings of the romantic current. We may savor a job when we are teenagers when we know our first emotions, our early romantic disappointments. It is a classic that I could have undoubtedly been able to seduce when I was 17, but I discovered it far too late. Werther has too easy tears; this work is too cutesy for my taste. It's a missed appointment; it's a shame there are beautiful passages, especially the descriptions of nature.
September 21, 2019
آری، بدون تردید من تنها مسافری بیش نیستم...زائری بر روی زمین! آیا شما بیش از این هستید؟
چه رنجی است عشق...آن هنگام که راههای وصال صعب العبور باشد...از مستان میکده، پندی دهمت....نیک بشنو که تنها آن عشقِ راستینست...در این زمانهی پر هیاهو، عشق مُد شده...مسخره شده...پیر زمزمه کنان گفت: «آری، مُد آیا همان مسخرگی نیست!؟»...همه آنرا فریاد میزنند...یکی از یکی عاشقتر و سینه چاکتر...اما ته قلبشان را ببینی...پر از لجن و عفونتِ من و خودشیفتگی...هنوز از این معشوق خدافظی نکرده...به آن یکی سلام و بوس فرستادن...در این جهان دروغین و مضحک باید هم از عشق گریخت...عاشق نه تویی...برو اسمش را چیز دیگر بگذار...عاشق همان پروانه است که میسوزد...جان میدهد...دم برنمیآورد...عشقش برای تایید اینستا نمیخواهد...هیچگاه دیدهای از سوخته شدن پرهایش عکس بگیرد...یا پروانهها را جمع کند تا خودکشیاش را به نمایش بگذارد!؟...نه...پروانه عشق راستینش را به خودش ثابت میکند...تو دروغهایت را به دیگران
درک نشدن، تقدیر برخی از انسانهاست
تو دیوانهای بیش نیستی؛ در جستجوی چیزی هستی که در این عالم زمینی هرگز یافت نمیشود
دوش در خواب دیدم که پیرمغان صدایم میزند...گفت بهرتو پندی دیگر دهم...آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است...خواستم مصرع دوم را بر زبان آورم...گفت خاموش...حافظ از من شنید...اما رای دیگر زد...اینبار خوب بشنو...از دو چیز بپرهیز...یک عشق...سکوت کرد و سرش را این سو و آن سو جنبانید...گفت نزدیکتر آی...دم گوشام گفت: دومی هم حقیقت...اما هردو چاره��اپذیرند اگر هنوز ذرهای خوی انسانی در وجودت مانده باشد
Jan
رنج
Nehatin û rawestin
نیامدن و انتظار
Li girîn û nedîtin
گریستن و ندیدن
Hezkirin û weqetin
دوست داشتن و جدایی
Nikarim bibêjim oofff
حتی نمیتوانم آهی بکشم
Çawa ez êdî bijîm?
چگونه دیگر زندگی کنم؟
Ez bê rih mam
مانده ام بی روح
Bê xwedî bi tenê
بی کس و تنها
Jîn bixof bû dijminê ronahî
زندگی کابوس شد و دشمنِ روشنی
Ez ketîbûm xewekî giran
در خوابی گران بودم
Hat xewna min,
به خوابم آمد
Bi qêrîn feryad û fîgan
با ناله، فریاد و فغان
Mame bi tena êş û jan
ماندهام تنها با دردها و رنجها
هنگام خواندن این کتاب، آنقدر ترانهی "ژان" را با صدای راپرین و مرادی گوش دادم که دیگر فک کنم تا ابد هروقت این ترانه را بشنوم یاد ورتر بیافتم
https://files.fm/u/y2s94wmz
جملات کتاب:
میتوانم شیرینترین و سعادتمندترین نوع زندگی را داشته باشم: چنانچه دیوانه نبودم
آه! بیش از صد بار است که خنجری را در دست گرفتهام تا درد و رنج قلب را پایان بخشم! از نژاد اصیل اسبانی شنیدهام که ظاهرا آن هنگام که بیاندازه خسته شده باشند، خود بنا به نوعی آگاهی غریزی یکی از رگهای خود را با دندان میگشایند تا تنفسشان را سهولت بخشند...من هم بسیار راغبم که رگی در وجود خویش بگشایم، تا بتواند به آزادی ابدی را برایم فراهم آورد
به راستی انسان، این نیمهخدای که این چنین مورد ستایش واقع شده است، چیست...؟ آیا دقیقا در ساعتی که بیش از هر زمان دیگر، به نیروهایی نیازمند است، کمبودشان در وجودش آشکار و مشهود نمیگردد...؟
شارلوت عادت کرده بود همهی احساسات خود، همهی اندیشههایی را که حائز ارزشی نسبی بود با ورتر در میان نهد، و عزیمت مرد جوان به راستی میتوانست خلایی در وجود او پدید آورد که وی هرگز به تنهایی نمیتوانست آن را آکنده سازد
چه رنجی است عشق...آن هنگام که راههای وصال صعب العبور باشد...از مستان میکده، پندی دهمت....نیک بشنو که تنها آن عشقِ راستینست...در این زمانهی پر هیاهو، عشق مُد شده...مسخره شده...پیر زمزمه کنان گفت: «آری، مُد آیا همان مسخرگی نیست!؟»...همه آنرا فریاد میزنند...یکی از یکی عاشقتر و سینه چاکتر...اما ته قلبشان را ببینی...پر از لجن و عفونتِ من و خودشیفتگی...هنوز از این معشوق خدافظی نکرده...به آن یکی سلام و بوس فرستادن...در این جهان دروغین و مضحک باید هم از عشق گریخت...عاشق نه تویی...برو اسمش را چیز دیگر بگذار...عاشق همان پروانه است که میسوزد...جان میدهد...دم برنمیآورد...عشقش برای تایید اینستا نمیخواهد...هیچگاه دیدهای از سوخته شدن پرهایش عکس بگیرد...یا پروانهها را جمع کند تا خودکشیاش را به نمایش بگذارد!؟...نه...پروانه عشق راستینش را به خودش ثابت میکند...تو دروغهایت را به دیگران
درک نشدن، تقدیر برخی از انسانهاست
تو دیوانهای بیش نیستی؛ در جستجوی چیزی هستی که در این عالم زمینی هرگز یافت نمیشود
دوش در خواب دیدم که پیرمغان صدایم میزند...گفت بهرتو پندی دیگر دهم...آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است...خواستم مصرع دوم را بر زبان آورم...گفت خاموش...حافظ از من شنید...اما رای دیگر زد...اینبار خوب بشنو...از دو چیز بپرهیز...یک عشق...سکوت کرد و سرش را این سو و آن سو جنبانید...گفت نزدیکتر آی...دم گوشام گفت: دومی هم حقیقت...اما هردو چاره��اپذیرند اگر هنوز ذرهای خوی انسانی در وجودت مانده باشد
Jan
رنج
Nehatin û rawestin
نیامدن و انتظار
Li girîn û nedîtin
گریستن و ندیدن
Hezkirin û weqetin
دوست داشتن و جدایی
Nikarim bibêjim oofff
حتی نمیتوانم آهی بکشم
Çawa ez êdî bijîm?
چگونه دیگر زندگی کنم؟
Ez bê rih mam
مانده ام بی روح
Bê xwedî bi tenê
بی کس و تنها
Jîn bixof bû dijminê ronahî
زندگی کابوس شد و دشمنِ روشنی
Ez ketîbûm xewekî giran
در خوابی گران بودم
Hat xewna min,
به خوابم آمد
Bi qêrîn feryad û fîgan
با ناله، فریاد و فغان
Mame bi tena êş û jan
ماندهام تنها با دردها و رنجها
هنگام خواندن این کتاب، آنقدر ترانهی "ژان" را با صدای راپرین و مرادی گوش دادم که دیگر فک کنم تا ابد هروقت این ترانه را بشنوم یاد ورتر بیافتم
https://files.fm/u/y2s94wmz
جملات کتاب:
میتوانم شیرینترین و سعادتمندترین نوع زندگی را داشته باشم: چنانچه دیوانه نبودم
آه! بیش از صد بار است که خنجری را در دست گرفتهام تا درد و رنج قلب را پایان بخشم! از نژاد اصیل اسبانی شنیدهام که ظاهرا آن هنگام که بیاندازه خسته شده باشند، خود بنا به نوعی آگاهی غریزی یکی از رگهای خود را با دندان میگشایند تا تنفسشان را سهولت بخشند...من هم بسیار راغبم که رگی در وجود خویش بگشایم، تا بتواند به آزادی ابدی را برایم فراهم آورد
به راستی انسان، این نیمهخدای که این چنین مورد ستایش واقع شده است، چیست...؟ آیا دقیقا در ساعتی که بیش از هر زمان دیگر، به نیروهایی نیازمند است، کمبودشان در وجودش آشکار و مشهود نمیگردد...؟
شارلوت عادت کرده بود همهی احساسات خود، همهی اندیشههایی را که حائز ارزشی نسبی بود با ورتر در میان نهد، و عزیمت مرد جوان به راستی میتوانست خلایی در وجود او پدید آورد که وی هرگز به تنهایی نمیتوانست آن را آکنده سازد
September 3, 2020
Leo este libro recién, a una edad madura y con muchas experiencias previas personales y literarias. Encuentro por ello muchas cosas en "Werther" que me parecen no sólo "anticuadas" o "pasadas de moda" sino también incorrectas y opuestas a lo que debería ser el ideal del amor.
Werther es en verdad un joven apasionado y romántico pero en el fondo también egoísta, vehemente y hasta irrespetuoso. Es una persona que demuestra su gran grado de sensibilidad pero que al defender lo que cree correcto llega a ser muy expresivo y desprecia a quienes no piensan como él.
Pero el libro en sí creo expresa algo muy tradicional de la época: los libros no son sólo para decir si nos gusta o no los personajes sino también para a través de ellos conocer una época y sus creencias. Entiendo en gran medida a Stendhal cuando describía en su libro "Del Amor" a los alemanes y sus amores, son gente muy pensante (no necesariamente de forma racional) y sensible.
Me gustaron sobre todo las primeras y las últimas páginas del libro, cuando Werther conoce a Carlota se enamora de ella perdidamente y la amará por siempre. Está compuesto el libro de epístolas de Werther fundamentalmente dirigido a su amigo Guillermo donde cuenta todo lo que le pasa.
Se nota el romanticismo, el catolicismo, la importancia hacia las cosas pequeñas pero como digo también un gran egoísmo creo. Bueno, por la expresión y la calidad de pluma de Goethe le doy cuatro estrellas, pensé hasta 3. Es inferior creo yo a "María" y también a la obra del mismo autor "Fausto". No la pondría entre mis favoritas.
Werther es en verdad un joven apasionado y romántico pero en el fondo también egoísta, vehemente y hasta irrespetuoso. Es una persona que demuestra su gran grado de sensibilidad pero que al defender lo que cree correcto llega a ser muy expresivo y desprecia a quienes no piensan como él.
Pero el libro en sí creo expresa algo muy tradicional de la época: los libros no son sólo para decir si nos gusta o no los personajes sino también para a través de ellos conocer una época y sus creencias. Entiendo en gran medida a Stendhal cuando describía en su libro "Del Amor" a los alemanes y sus amores, son gente muy pensante (no necesariamente de forma racional) y sensible.
Me gustaron sobre todo las primeras y las últimas páginas del libro, cuando Werther conoce a Carlota se enamora de ella perdidamente y la amará por siempre. Está compuesto el libro de epístolas de Werther fundamentalmente dirigido a su amigo Guillermo donde cuenta todo lo que le pasa.
Se nota el romanticismo, el catolicismo, la importancia hacia las cosas pequeñas pero como digo también un gran egoísmo creo. Bueno, por la expresión y la calidad de pluma de Goethe le doy cuatro estrellas, pensé hasta 3. Es inferior creo yo a "María" y también a la obra del mismo autor "Fausto". No la pondría entre mis favoritas.
November 19, 2018
رنج های وِرتِر جوان : رمانتیسیسم در مقابل خردگرایی!
در اهمیت “رمان رنج های وِرتِر جوان” همین بس که از جمله کتاب هایی هست که پیش در آمد انقلاب فرانسه بودند و زمینه ی آن را فراهم کرده اند.
نقد های زیبایی به طبقات اشرافی و اختلاف طبقاتی می کنه.
توصیفات عاشقانه واقعاً زیباست ولی حقیقتاً از یه جایی به بعد فکر کنم خود رمانتیک هام
حالشون به هم بخوره ازش.
میشه تصور کرد که فیلسوف های تحلیلی چه حالی نسبت به این کار گوته داشتن و دارن!
توصیف های طبیعت و در کل نگاه گوته به طبیعت بسیار زیباست.
نکته ی جالب برام این هست که وِرتِر خود گوته هست و لوته(شارلوته) معشوقعه ی او واقعی و تقریباً داستان بخشی از زندگی گوته را می خوانیم و خاطرات او.
گوته با نوشتن این رمان با وسوسه ی خودکشی جنگیده که دلیلش گرفتاری در یک مثلث عشقی بوده که البته بسیاری لایه های عمیق تری داره این میل به خودکشی در گوته و نوشتن این رمان که با خوندن رمان و یادداشت زیبای “توماس مان” بر رمان بهش میشه رسید.
بعد از این رمان چندین خودکشی دقیقاً به شیوه ی وِرتِر حتی در لباس های همانند وِرتِر اتفاق
افتاده و در ابتدا فروش آن ممنوع اعلام شد.
در کل از خوندنش لذت بردم هرچند که عذابم داد تا حدودی. راجع به شاعرهای هم عصر گوته هم اطلاعات خوبی به دست داد.
ترجمه ی محمود حدادی هم بسیار زیبا بود.
در اهمیت “رمان رنج های وِرتِر جوان” همین بس که از جمله کتاب هایی هست که پیش در آمد انقلاب فرانسه بودند و زمینه ی آن را فراهم کرده اند.
نقد های زیبایی به طبقات اشرافی و اختلاف طبقاتی می کنه.
توصیفات عاشقانه واقعاً زیباست ولی حقیقتاً از یه جایی به بعد فکر کنم خود رمانتیک هام
حالشون به هم بخوره ازش.
میشه تصور کرد که فیلسوف های تحلیلی چه حالی نسبت به این کار گوته داشتن و دارن!
توصیف های طبیعت و در کل نگاه گوته به طبیعت بسیار زیباست.
نکته ی جالب برام این هست که وِرتِر خود گوته هست و لوته(شارلوته) معشوقعه ی او واقعی و تقریباً داستان بخشی از زندگی گوته را می خوانیم و خاطرات او.
گوته با نوشتن این رمان با وسوسه ی خودکشی جنگیده که دلیلش گرفتاری در یک مثلث عشقی بوده که البته بسیاری لایه های عمیق تری داره این میل به خودکشی در گوته و نوشتن این رمان که با خوندن رمان و یادداشت زیبای “توماس مان” بر رمان بهش میشه رسید.
بعد از این رمان چندین خودکشی دقیقاً به شیوه ی وِرتِر حتی در لباس های همانند وِرتِر اتفاق
افتاده و در ابتدا فروش آن ممنوع اعلام شد.
در کل از خوندنش لذت بردم هرچند که عذابم داد تا حدودی. راجع به شاعرهای هم عصر گوته هم اطلاعات خوبی به دست داد.
ترجمه ی محمود حدادی هم بسیار زیبا بود.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 23, 2023
This is my first introduction to Goethe. Having entertained a desire to read him for this long, I decided to venture into him first with a short work. My feelings about the book are mixed, but Goethe, as an author, made an impression in my heart.
As I mentioned, the book produced mixed feelings in me. Some parts, especially the beginning, I greatly enjoyed. They were beautiful and lively. However, as the story progresses, the tone becomes more melancholy, and from thence, harrowing. The protagonist, young Werther, was the biggest drawback. He was a narcissist. I could neither sympathize nor empathize with him. I felt more for Lotte, the pursued object of his obsession.
The story is about an infatuation that leads to an obsession. Such an attachment can only end in tragedy. This is an age-old tale. There is nothing innovative there. But Goethe's pen has done wonders with this common theme. He writes beautifully and emotionally. Being semi-autobiographical, Goethe does his job well. However, the emotions bounced over me because of my dislike for the protagonist. Goethe's writing is the plus point here. It is the reason for my continued reading. The book would have suffered more in its rating if not for the attraction Goethe's writing had on me.
Overall, I cannot say I enjoyed the story. But as an introduction to Goethe, the book was quite satisfactory.
More of my reviews can be found at http://piyangiejay.com/
As I mentioned, the book produced mixed feelings in me. Some parts, especially the beginning, I greatly enjoyed. They were beautiful and lively. However, as the story progresses, the tone becomes more melancholy, and from thence, harrowing. The protagonist, young Werther, was the biggest drawback. He was a narcissist. I could neither sympathize nor empathize with him. I felt more for Lotte, the pursued object of his obsession.
The story is about an infatuation that leads to an obsession. Such an attachment can only end in tragedy. This is an age-old tale. There is nothing innovative there. But Goethe's pen has done wonders with this common theme. He writes beautifully and emotionally. Being semi-autobiographical, Goethe does his job well. However, the emotions bounced over me because of my dislike for the protagonist. Goethe's writing is the plus point here. It is the reason for my continued reading. The book would have suffered more in its rating if not for the attraction Goethe's writing had on me.
Overall, I cannot say I enjoyed the story. But as an introduction to Goethe, the book was quite satisfactory.
More of my reviews can be found at http://piyangiejay.com/
March 27, 2023
ورتر جوانی هنرمند مسلک که در نامههایی به دوستی از اوضاع و احوال خودش مینوسه و در میانهی این نامهها خبر از عشقی ممنوع میده، عشق به دختری که نامزد داره و و سپس ازدواج میکنه اما ورتر همچنان نمیتونه دست از عشق این دختر بکشه تا آنکه ماجرا به جایی میرسه که تحملش از توان همه خارجه و به قول کتاب عربی دوران مدرسه فوقع ما وقع.ه
اگر شما دچار عشقی نافرجام شده باشید، عشق به کسی که میدونید امید وصالی در اون نیست، احتمالا این کتاب براتون خیلی آشنا و درگیر کننده میشه و از ظرافت های اون لذت میبرید اما در غیر این صورت به نظرم برای زمان حال حاضر پس از سالها از نوشتن این اثر اون شاهکار بودن دیگه رنگ باخته هرچند هنوز جملات زیبا و دلنشین در کتاب به چشم میخوره. و اینکه در میانهی کتاب راوی از ورتر به ناشر عوض میشه برای من جالب بود.ه
اگر شما دچار عشقی نافرجام شده باشید، عشق به کسی که میدونید امید وصالی در اون نیست، احتمالا این کتاب براتون خیلی آشنا و درگیر کننده میشه و از ظرافت های اون لذت میبرید اما در غیر این صورت به نظرم برای زمان حال حاضر پس از سالها از نوشتن این اثر اون شاهکار بودن دیگه رنگ باخته هرچند هنوز جملات زیبا و دلنشین در کتاب به چشم میخوره. و اینکه در میانهی کتاب راوی از ورتر به ناشر عوض میشه برای من جالب بود.ه
Displaying 1 - 30 of 9,641 reviews