Yanılsamalar

İçerik tablosu

Yanılsamalar

Umut yüklü bir baharda tanıdığım gizemli kızdı. Yüzünde sıcak, çocuksu bir bakış; heybesinde bir demet hayal ve yeni tomurcuklanmış mavi erguvan dallarının yaydığı büyüyü taşıyordu. Tanıdım ve çok sevdim. Günün birinde çekti gitti. O gideli yıllar oldu, ama sanki dün gibi. Korkarım ki sonsuza dek dün gibi kalacak. Bundan sonra tek dileğim, bir ömür boyu düşlerinin misafiri olabilmek. Zira O, düşlerimin tek misafiri...

Yıllarca peşinden koşulsa bile değecek kusursuz bakışlıma şöyle seslenmiştim: İlk kez göz göze geldiğimiz o günden beri, ta uzaklardan bir kasırga esiyor ve beni sana doğru itiyor. Karşı duramıyorum bu yönlendirici fırtınaya... Haberin yok belki, ama bazı zamanlar ancak seni düşünerek ruhumu dinginleştirebiliyorum. Sayende engin, şiirsel maviliklere yol alıyorum. Kulağıma bir yerlerden büyülü müzikler çalınıyor. Müziklerin makamı, bir yönüyle çok tanıdık, bir yönüyle inanılmaz gizemli ve yabancı...

Magmadaki kor gibi düştün yüreğime! Ters yüz olmuş bir gökyüzü altında yeni bir dünyaya göç! Tamiri olanaksız, ruhta derin bir sızı! En azından düşte görmeden dindirilemez bir hasret! Azrail’in gelip hissiz bırakacağı ana kadar sürecek yoğun duygular! Yokluğun bile çok ve üzerinde yürüdüğün toprak dahi kıskanılası!

Yıllar sonra bir gün, baharın son yağmurları diner dinmez, belki gelirsin umut renginde... Ya da hafif bir esinti yardımıyla kokun gelir gece serinliğinde... Kim bilir!

Ola ki hiç gelmesen bile:

Her yeri hüzün kaplı bir Evrende, sen dinginlikler içinde ol!

Bırak çoğunluk karayı seçsin, sen sonsuz mavilik ol!

Gerçeği yakmada ustalara karşı biricik gerçek!

Uçurumlar, yıkımlar, sonu gelmez savaşlar senden uzak olsun!

Koruyucu melekler başucunda nöbette ve Tanrı seni korusun!

Bu kitap,

Hayat yürüyüşümün muhteşem bir anında karşılaştığım,

Düşlerimin işgalcisi,

Gül denizleri içinde hayal ettiğim güzele adanmıştır.

YANILSAMALAR

Tabancanın soğuk namlusu alnı ile kulağı arası bir yere dayalı halde kendine geldiğinde nerede olduğu hakkında en ufak bir fikri yoktu. Yanı başında can alıcı kuş misali duran adam, yalnızca anlat diyordu.

-Neredeyim ve sen kimsin? Diye sordu çelimsiz adam. Beti benzi atmıştı ve konuşacak takati yoktu. Neredeyse iki gündür her yeri çelikten bir kafesin içine kapatılmıştı ve kendinden geçmiş halde yatmıştı. Siyah bir kuşakla kapatılmış gözleri açıldığında, göz kapaklarını hareket ettirmekte güçlük çekiyor, karşısında duran kar maskeli adamı parmaklıklar arasından oldukça bulanık görüyordu.

-Bienvenue à la vallée des loups! Dedi sorgucu adam.

-Ne diyorsun, kurtlar vadisi de nedir?

-Artık elimizdesin. Fransa ile İsviçre arasında kimsenin yaşamadığı ıssız bir bölge burası. Alplere yakın derin bir vadinin en kuytuluk yerindeyiz. Etrafta cana yakın bazı komşularımız yok değil tabii ki! Kurt sürüleri... Anlayacağın serbest bile bıraksam gidebilecek halde değilsin. Konuşursan ve beni ikna edebilirsen, öngörülecek cezayı çektikten sonra uygun şekilde çekip gidersin. Aksi halde, insani ihtiyaçlarını karşılamak haricinde, bu kafesin içine mahkumsun, dedi sorgucu adam elindeki tabancayı doğrultmaktan vazgeçip, beline takarken...

-İyi de neden? Dedi adam. Benimle sorununuz nedir? Yüzü çaresiz ve solgun; saçı başı dağınık haldeydi. Sorgu sual edilmeden saatlerce dövüldüğünden üzerindeki beyaz çizgili mavi gömleği ve kot pantolonu kana bulanmış ve lime lime olmuştu. 

Sorgucu, adama su ve yemek verdi. Kendini toparlaması için zaman tanımalıydı. Odanın kapısını sertçe vurup, dışarı çıktı. Bitkin haldeki adam büyük bir bardak içindeki suyu tek dikişte içti. Önüne konan yemeğiyse zor bela yiyebildi, zira elleri mosmordu ve uyuşmuş parmakları tahta kaşığı tutmakta zorlanıyordu. Bu hale nasıl geldiğiyle ilgili en ufak bir fikri yoktu. Dayak yediği anları anımsamıyordu. Son hatırladığı şey, Lyon’da bir barda eğlencede olduğuydu. Sırtına sert bir cisimle vurulmuş ve film orada kopmuştu.

Bir süre sonra sorgucuyu yeniden karşısında görünce, bir şey söylemesine fırsat vermeden:

-Titanik’in başına gelenleri filmlerde ve kitaplarda anlatıldığı gibi sanırsan aldanırsın, dedi. Kuvvet almak için kafesin bir parmaklığına sıkı sıkıya tutundu.

-Dinliyorum, dedi sorgucu.

-Geminin buzdağına çarparak batma hikayesi baştan aşağı yanlıştı. Olay insanlara yansıtıldığından çok daha farklı gelişmişti.

-Öyle mi, dedi sorgucu. Adamı ciddiye almış görünmüyordu, ama yine de devamını dinlemek istiyordu.

-Gerçekte, Titanik’in sonunu getiren bu gemi o kadar sağlam ki Tanrı bile batıramaz sözü olmuştu. İnsanlara aktarılanlarsa başkaydı.

-Hakikati senden dinleyelim o halde! Neymiş bakalım işin gizemi! Dedi. Sözleri alaycıydı.

Adam uzak geçmişte yaşadığı, bulanıklaşmış bir anısını hatırlamak istercesine derin düşüncelere dalarak:

-Titanik, İngiliz Donanmasına ait bir gemiyle çarpışarak batmıştı ve bu bir kaza değildi. Orduya ait gemiye komuta eden üst düzey asker koyu Katolik, oldukça dindar biriydi ve bu sözler onu çok kışkırtmıştı. Olayın tetikleyicisi oydu ve rütbesi Amirallikti, dedi.

Tuhaf görünen bu sözler üzerine:

-Bildiğim kadarıyla bu gemiyi Tanrı bile batıramaz sözü, Titanik denize açıldıktan sonra sarf edilmişti. O halde bahsettiğin Amiralin bunu duyması nasıl mümkün olabilirdi? Diye sordu sorgucu. Adamın mantıklı bir açıklama yapamayacağından neredeyse emindi. Tutunduğu parmaklığı bırakıp, kafesin içine çömelen adam, yediği yemek sayesinde az da olsa güç toplamıştı. Ellerini ve vücudunu daha iyi hissediyordu.

-Elbette ki o cümle daha önce de sarf edilmişti, dedi. O söz ilk olarak, gemi daha tersanede inşa halindeyken, montaj işi yapan ustalardan biri tarafından söylenmişti. Kulaktan kulağa yayılan o talihsiz cümle İngiliz Amiraline aktarıldığında o lanet gemiyle okyanus ortasında karşılaşmak istemem demişti. Zira böyle bir durumda nasıl bir reaksiyon göstereceğini kendi de bilmiyordu.

-Peki sonra ne oldu?

-Bu sinir bozucu söz askerin kafasına çivi gibi çakılmıştı ve takıntı haline getirmişti. Biraz konyak içip sakinleştiği, daha doğrusu keyfinin yerinde olduğu anlarda, vicdanı ve üst beyni ona bir cahilin sarf ettiği aptalca bir söz, üzerinde durmaya bile değmez diyordu. Jet hızında çalışan alt beyni ise o gemiyi batırırsan sonsuza değin cenneti hak edersin diyordu. Tıpkı hiyerarşide astın üstün emirlerini hiçe sayarak etrafı dağıtması gibi bir şey yaşandı. Aylar sonra, her iki gemi okyanus ortasında seyrederken, kaptan köşküne giren Amiral yeni rotalarını kaptana iletti. Neler olduğunu anlamayan ve itiraz eden kaptana silahını doğrultan komutan emrimi mi sorguluyorsun? diye sordu. Korkuya kapılan kaptan belirtilen rotaya yönelmek zorunda kalınca, devasa gemiler okyanusun ortalık yerinde çarpıştı.

-Biraz saçma değil mi? Yani boşboğazca söylenmiş bir sözden yola çıkıp yüzlerce kişinin hayatına mal olacak bir hamleyi o seviyedeki bir asker nasıl yapar?

-Elbette ki yapmamalıydı, dedi adam. Alt beyin, yukarıya karşı konulamaz bir sinyal gönderince olanlar olmuştu. Çünkü bilincimizin bir kısmı bilinçaltından yönetilir. Sükunetiyle tanıdığımız insanlar hiç hesapta olmayan bir hareket yaptıklarında bunu ondan hiç beklemezdim dediğimiz şey tam da