deductief bijv.naamw. Uitspraak: [ dedʏk'tif ] Afbreekpatroon: de·duc·tief als iets berust op deductie Voorbeeld: 'Bij deductief redeneren vertrek je van een algemene wet en die pas je toe op concrete situaties.' 2 definities...
1) Afleidend 2) Het een uit het ander afleidend 
Zie inductief.
Het afleiden van een nieuwe stelling, bewering of hypothese uit bestaande stellingen of theorieen. Deductie staat tegenover inductie.