Brick Making

The Indus Civilization, often denoted by its major city Harappa, spanned almost two millennia from 3200 to 1300 BC. Its tradition reaches back to 7000 BC: a 5000 year long expansion of villages and towns, of trading activity, and of technological advancements culminates between 2600 and 1900 BC in the build-up of large cities, writing, and political authority; it emerges as one of the first great civilizations in history. During the ensuing 600 years, however, key technologies fall out of use, urban centers are depopulated, and people emigrate from former core settlement areas. Although many different hypotheses have been put forward to explain this deurbanization, a conclusive causal chain has not yet been established. We here combine literature estimates on brick typology, and on urban area for individual cities. In the context of the existing extensive data on Harappan artifact find sites and put in their chronological context, the combined narratives told by bricks, cities, and spatial extent can provide a new point of departure for discussing the possible reasons for the mysterious "decline".

توضیحِ چیستی و چگونگی کار کودک در کوره های آجرپزی مسئله اصلی تحقیق حاضر است. با هدفِ دست یافتن به این توضیح، شبکه روابط کاری و اجتماعی میان افراد شاغل در یک کوره آجرپزی با هدف شناسایی ساخت اجتماعی ای که در آن پدیده «کار کودک» روی می دهد، تحلیل شد.
این کوره با نام «کارخانه آجرفشاری وطن» در منطقه محمودآباد در جنوب شرق شهر تهران (منطقه 20 شهرداری) قرار دارد و در مهر ماه 1393، 36 نفر در آن مشغول به کار بوده که 9 نفر از ایشان «کودک» بودند. با تمام شاغلین مصاحبه نیمه ساخت یافته و با 10 نفر از ایشان که دارای تنوع سنی، جنسیتی، قومیتی و شغلی بودند، مصاحبه عمیق صورت گرفت.
یافته های حاصل از تحلیل سازمان کار در کوره نشان میدهد که چهار گروه کاری عمده «کارگران خشت¬زن»، «کارگران انبارزن»، «کارگران چرخکش» و «کارگران آجربارکن» در کوره مشغول به کار بودند که اولین گروه از قوم فارس، دومین و سومین گروه از قوم افغان و چهارمین گروه از قومیت ترک و همگی مهاجرینی به ترتیب از شهرهای تربت جام، مزارشریف، هرات و همدان. غالب کودکان کار در گروه کارگران خشت زن قرار می گرفتند.
یافته¬های حاصل از داده¬های استنادی نشان می¬دهد که کودکان به طور میانگین در طول روز 8 ساعت با انحراف معیار 2 ساعت و شش روز هفته را کار می¬کنند.کار آنها در زیر نور مستقیم آفتاب انجام میشود و برای پسران مستلزم بلند کردن 20 کیلوگرم بار در هر بار خالی کردن قالب می باشد.
یافته های حاصل از داده های رابطه ای نشان می دهد که 1. ساخت سه شبکه کاری «تعامل کاری میان کارگران»، «نظارت بر کار دیگر کارگران» و «اطلاع از جزئیات کاری دیگر کارگران» به گونه¬ای است که از یک طرف کودکان را به حاشیه می-راند و هیچگونه منبع و فرصتی را برای تغییر شرایط زندگی و کاری در اختیار آنها قرار نمی¬دهد و از طرف دیگر مسئله کار کودکان در کوره را تبدیل به مسئله¬ای شخصی و خانوادگی می¬کند و از طرح آن به عنوان مسئله¬ای که سازمان کار در کوره می¬تواند به آن رسیدگی کند، جلوگیری می¬کند. 2. ساخت چهار شبکه اجتماعی «دوستی میان کارگران»، «رفت¬وآمد خانوادگی میان کارگران» و «کمک کردن به کارگران» و «کمک گرفتن از کارگران»، مبتنی بر دو گسست قومیتی و جنسیتی، به گونه¬ای است که با ایجاد شبکه¬هایی همگن و یکپارچه از یک طرف دسترسی کودکان و خانواده¬های آنها را  به منابع و فرصت¬های موجود در شبکه بسیار محدود کرده و از طرف دیگر امکان برخوردی متفاوت با پدیده کار کردنِ کودکان را از خانواده سلب می¬کند.