Πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, θέσεις και συζήτηση. Σχετικά με τη 13/2/2012 και γενικότερα.

Χτες, το γεγονός της ημέρας το οποίο πυροδότησε τις όποιες αντιδράσεις εκ μέρους των πολιτών, ήταν η ψήφιση του μνημονίου 2. Με αυτό έρχεται μια σειρά νέων μέτρων τα οποία, σύμφωνα με τις λογικές αναλύσεις και προβλέψεις διάφορων ατόμων και οργανώσεων σχετιζόμενων με τα οικονομικά κυρίως ζητήματα, θα οδηγήσουν αναμφίβολα σε μια οικονομική ύφεση την Ελλάδα η οποία θα διατηρηθεί για χρόνια με μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Φυσικά υπάρχει και η αντίθετη άποψη της κυβέρνησης πως μόνο αυτή είναι η λύση στην ύφεση και το ατράνταχτο επιχείρημα του κ. Παπαδήμου πως "το 2014 η Ελλάδα θα έχει ανάπτυξη της τάξης του 3%"... Το θέμα είναι πως ακόμα και η Ελλάδα να έχει τέτοια ανάπτυξη, πως διασφαλίζεται η επιβίωση ορισμένων(μεγάλης μερίδας) πολιτών και η εργασιακή τους "τιμή" και αξιοπρέπεια; Γιατί άλλο να έχεις ανάπτυξη με πολίτες που έχουν κάποια στάνταρ στην εργασία τους και άλλο να έχεις ένα στρατό από φθηνά εργατικά χέρια, ο οποίος στρατός θα έχει απολέσει βασικά στάνταρ αξιοπρεπούς ζωής. Φαίνεται να θυσιάζονται όλα το βωμό της απρόσωπης "ανάπτυξης" με κάθε κόστος, χωρίς να λαμβάνει κανείς υπόψη πως αυτοί που θα τα υποστούν αυτά δεν είναι άβουλα όντα και στην ουσία συνθέτουν το κράτος. Το κράτος είναι ένας μηχανισμός ο οποίος λειτουργεί με βάση(υποτίθεται) το καλό των πολιτών που το συνθέτουν(ντόπιων, ομογενών και αλλοδαπών) και όχι κάτι το αόριστο, άφθαστο και απόμακρο. Μένει να το συνειδητοποιήσει ο κόσμος αυτό και να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του αναφορικά με ορισμένες καταστάσεις. Αυτά βέβαια λίγο πολύ τα έχει ο περισσότερος(ελπίζω) κόσμος υπόψη του.

Ένα τραγικό λάθος που κάνει ο εκλεγμένος αλλά μη αποδεκτός(;) πλέον κρατικός μηχανισμός, είναι πως φαίνεται να μην καταλαβαίνει ΤΙΠΟΤΑ. Αρχικά δεν καταλαβαίνει το πως το κράτος οφείλει να συμπεριφέρεται. Οι σημερινοί συντελεστές του κρατικού μηχανισμού συμπεριφέρονται ως άβουλα όντα και πιόνια ενός γενικότερου ευρωπαϊκού και αμερικανικού παιχνιδιού. Παίζουν ακριβώς και πολύ "σωστά" το παιχνίδι των κύριων δυνάμεων του παγκόσμιου στερεώματος, δεν χρησιμοποιούν σωστά τα χαρτιά τους και δεν υπολογίζουν καθόλου τους πολίτες που "εκπροσωπούν". Για να μη μακρηγορώ ανούσια, ένα από τα τεράστια λάθη είναι οι ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ περικοπές(όλων των ειδών), με τελείως επιφανειακά κριτήρια και με άδικη κατανομή του "βάρους" που θα πρέπει κάθε πολίτης να σηκώσει. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να μη διαχωρίζεται δημόσιος από δημόσιο υπάλληλο καθώς οι διαφορές στην εργασία είναι μεγάλες όπως θα έπρεπε να είναι και οι περικοπές στους μισθούς του καθενός. Φυσικά και ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα έχει τα ανάλογα προβλήματα και σε πολλές περιπτώσεις μεγαλύτερα. Δε θα αναφέρω παραδείγματα καθώς ο αναγνώστης ενδεχομένως να στοχεύσει σε αυτά και να παραπλανηθεί.

Άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη αναστήματος της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κανείς δε φαίνεται διατεθειμένος να κινηθεί μακροπρόθεσμα και ίσως και να "θυσιαστεί" πολιτικά αναλαμβάνοντας μια πολιτική ουσίας και όχι μια πολιτική "σωτηρίας". Αυτό που θέλω να πω είναι πως στο σημείο που έχει φτάσει το κράτος αυτό και οι δύο επιλογές που έχει(αν δεχθούμε πως είναι ή μνημόνιο ή χρεωκοπία) θα έχουν σημαντικό αντίκτυπο στη λειτουργία του κράτους και στην επιβίωση των πολιτών. Αλλά κάποια από τις επιλογές αυτές διασφαλίζει τη διατήρηση της περιβόητης κρατικής(εθνικής) κυριαρχίας, την ύπαρξη ανεξαρτησίας - πολιτικής(στο βαθμό που γίνεται στο σύγχρονο κόσμο), οικονομικής, κοινωνικής κτλ. Αντί αυτού, κάθε ένας "σημαίνων" πολιτικός της Ελλάδας, χωρίς καμία εξαίρεση, αδυνατεί λόγω έλλειψης χαρακτήρα και προσωπικότητας να αναλάβει κάτι τέτοιο. Σκοπός όλων φαίνεται να είναι η διατήρηση των "καλών" σχέσεων με ορισμένα κράτη και μηχανισμούς και η διασφάλιση της προσωπικής τους επιβίωσης και πολυτελούς τους διαβίωσης εις βάρος, ουσιαστικά, λιγότερο "τυχερών" πολιτών του κράτους. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο τους εμφανώς έχει χαθεί από μεγάλη(ίσως τη μεγαλύτερη) μερίδα του κόσμου αλλά αυτό δε λαμβάνεται υπόψη. Καθότι εκλεγμένοι, έχουν την εντύπωση πως απολαμβάνουν το θεϊκό δικαίωμα της διακυβέρνησης ενός λαού που παραπαίει, αποπροσανατολίζουν ισχυριζόμενοι πως δέχονται την κριτική και αφουγκράζονται τη "λαϊκή οργή" και λαμβάνουν αποφάσεις επιζήμιες χωρίς ουσιαστική, πλέον, νομιμοποίηση .

Ένα χαρτί του πολιτικού κόσμου είναι η απαξίωση σημαντικών γεγονότων και ο(επιτυχής) αποπροσανατολισμός του μέσου πολίτη. Αυτό το χαρτί "παίχτηκε" και χτες.

Οι συγκεντρώσεις πολιτών ενάντια στην ψήφιση του νομοσχεδίου και στις κρατικές πολιτικές κορυφώθηκαν με μπαράζ πυρπολήσεων διαφόρων επιχειρήσεων στο κέντρο της πρωτεύουσας. Οι περισσότερες καταστροφές προκλήθηκαν σε τραπεζικά υποκαταστήματα του κέντρου τα οποία καταστράφηκαν ολοσχερώς. Επίσης καταστράφηκαν υποκαταστήματα, πολυεθνικών και μη αλυσίδων, όπως τα παγκοσμίως γνωστά Starbucks και τα Kosta Boda. Τέλος είχαμε καταστροφή μικρότερων, τοπικών επιχειρήσεων και την καταστροφή του γνωστού ιστορικού κινηματογράφου "Αττικόν". Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις έδρευαν σε κτίρια κάποιας αρχιτεκτονικής αξίας. Αυτό το γεγονός μαζί και με τη δαιμονοποίηση και όχι την κατανόηση των γεγονότων αυτών χρησιμοποιήθηκαν για την απαξίωση και τον αποπροσανατολισμό του κοινού. Το οποίο στη μεγαλύτερη μερίδα του πείστηκε να θρηνήσει τα κτήρια που χάθηκαν. Κτίρια τα οποία τα χρησιμοποιούσαν επιχειρήσεις οι οποίες σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται για τη σημερινή οικονομική κρίση(τράπεζες) και έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο παιχνίδι της παραπλάνησης του κοινού και ηγετικό ρόλο στο σημερινό τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού στερεώματος. Επίσης σε αυτά τα κτίρια βρίσκονταν επιχειρήσεις οι οποίες έχουν ως στόχο να προσφέρουν υπηρεσίες, μεγιστοποιώντας το κέρδος τους και ζημιώνοντας τον αγοραστή, ο οποίος πληρώνει για υπηρεσίες και αγαθά, στην πραγματικότητα αρκετά φθηνότερα από την τιμή πώλησης τους. Οι επιχειρήσεις αυτές συμβάλλουν μόνο στην πρόσκαιρη ευημερία και στην απόκτηση περιττών ουσιαστικά αγαθών σε μια εποχή που τα βασικά αγαθά καθίστανται όλο και πιο δύσκολα στο να τα εξασφαλίσει ο πολίτης. Η καταστροφή τους δεν προκαλεί κάποια βασική ζημιά στη ζωή του πολίτη. Αποτελεί μάλιστα και έναν συμβολισμό σχετικά με τις σημερινές "αξίες", τα στάνταρ ζωής και τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας. Θα ήταν συνετό να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε ορισμένα πράγματα παρά να τα αφορίσουμε άκριτα. Δεν ωφελεί σε τίποτα να θρηνείς για κτίρια, πόσο μάλλον με την προτροπή του κάθε πολιτικού "ηγέτη" ο οποίος την ίδια μέρα πήρε λανθασμένες αποφάσεις οι οποίες κρίνουν ζωές. Το αν θα λειτουργήσει ή όχι μια επιχείρηση την επόμενη μέρα είναι κάπως αδιάφορο μπροστά στις υπόλοιπες εξελίξεις και είναι άστοχη και αποπροσανατολισμένη η ασχολία με αυτό το γεγονός.

Σε λίγο καιρό από τώρα, χωρίς να θέλω να μιλάω βαρύγδουπα, είναι πολύ πιθανό τα προβλήματα του μέσου πολίτη να τον οδηγήσουν στις ίδιες ενέργειες με αυτές που τώρα κατακρίνει. Φυσικά και χάθηκαν θέσεις εργασίας, φυσικά και από αισθητικής άποψης ορισμένα κτίρια είναι κρίμα που καταστράφηκαν και φυσικά όλο αυτό το κλίμα εντείνει την σημερινή τεταμένη κατάσταση. Αλλά ίσως αυτό να είναι το ζητούμενο, να κορυφωθεί η πίεση και η ένταση της κοινωνίας ώστε να οδηγηθούμε σε κάποιες αλλαγές. Αυτά θα τα δείξουν οι επόμενοι μήνες όμως.

Επιπροσθέτως, θα πρέπει να μην ξεχνιέται το γεγονός της καταστροφής ιστορικών μνημείων και κτιρίων από το ελληνικό κράτος και το "ενδιαφέρον" που έχει δείξει σχετικά με τη διατήρηση τους. Να μη ξεχνιέται πως οι τράπεζες, τα Starbucks και η Kosta Boda δε θα δίσταζαν να γκρεμίσουν, σε άλλη περίπτωση, κτίρια αρχιτεκτονικής αξίας, ώστε να οικοδομήσουν κάτι "ελκυστικό" και "μοντέρνο" με απώτερο πάντα στόχο την εκμετάλλευση του αγοραστικού κοινού και τον πλουτισμό των μετόχων και ιδιοκτητών. Παρά τη στέγαση επιχειρήσεων σε ιστορικά κτίρια, αυτές φροντίζουν να εξαφανίζουν την όποια αισθητική του κτιρίου με τζαμαρίες και αλουμίνια. Δυστυχώς οι περισσότεροι πολίτες περίμεναν τους πολιτικούς ηγέτες ώστε να "ενδιαφερθούν" και να ασχοληθούν με τα κτίρια αυτά. Πολλοί πέρναγαν κάθε μέρα ή δούλευαν εκεί και δεν είχαν την παραμικρή ιδέα σχετικά με τα κτίρια αυτά. Κάπως έτσι εύκολα αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη. Επίσης, κάποιοι πολίτες ζημιώθηκαν από τα χθεσινά γεγονότα αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής αυτό είναι κανόνας και αναγκαστικά αποδεκτό. Οι ζημιές που θα προκληθούν από την κυβερνητική πολιτική θα ζημιώσουν πολύ περισσότερο τους πολίτες και σε μακροπρόθεσμο βαθμό.

Τέλος, οι ειρηνικές πορείες είναι τρόπος εκτόνωσης και όχι πρόκληση πίεσης στο πολιτικό σύστημα, γι αυτό είναι και νόμιμες. Δυστυχώς η ξεκάθαρη κοροϊδία περί αμαύρωσης της ειρηνικής πορείας δουλεύει. Εάν οι πορείες ήταν ειρηνικές, θα άλλαζε η πολιτική της κυβέρνησης ή απλώς θα μειωνόταν η πίεση σε αυτήν; Τέλος πάντων, αν μια πορεία ήταν να παραμείνει ειρηνική θα παρέμενε. Υπάρχουν λόγοι για αυτά που γίνονται.



Υ. Γ.

Ελπίζω το κείμενο να κατανοηθεί στο σύνολο του. Οι αρχικές παράγραφοι του κειμένου σχετικά με το ρόλο του κράτους κτλ., δεν έχουν ως στόχο την όποια δικαιολόγηση ή μη του κρατικού μηχανισμού, είτε δουλεύει σωστά είτε όχι, είναι απλά γεγονότα - ένα κράτος, από τη στιγμή που είναι ο κυρίαρχος τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας, οφείλει να συμπεριφέρεται με συγκεκριμένο τρόπο. Το ίδιο ισχύει π. χ. και για μια φασιστική οργάνωση, μια κομμουνιστική ή μια φεουδαρχική οργάνωση της κοινωνίας και της πολιτικής κ. α.. Κάθε σύστημα έχει και ανάλογους με το "ύφος" του κώδικες συμπεριφοράς. Δεν αποσκοπώ να υπερασπιστώ κάτι από αυτά, προσπαθώ να αναφέρομαι σε σχετικά αποδεκτά γεγονότα. Φυσικά δεν αναφέρω όλες τις μορφές οργάνωσης μιας κοινωνίας αλλά φέρνω μερικά ξακουστά παραδείγματα. Αυτές οι επεξηγήσεις γίνονται μήπως και προλάβω ορισμένες άστοχες κριτικές - έχω μια φοβία σχετικά με το πόσο μπορεί ο ανθρώπινος νους να διαστρεβλώσει κάτι.


Ωραίο θα ήταν να κατανοηθεί η κατάσταση, δεν βγάζει πουθενά η συνωμοσιολογία και η καταδίκη αποδιοπομπαίων τράγων.