και ο καιρός πέρασε πλάι από το γαλανό της θάλασσας
αφήνοντας το παρελθόν να γίνει μέλλον
χωρίς να αγγίξει το παρόν
μαρμαρωμένη η ματιά μου
στο ασπρόμαυρο του χθες
νεράιδα
σήκωσα το χέρι και σε άγγιξα
μα δεν σε ένιωσα
έσκυψα και σε φίλησα
μα τα χείλη σου παγωμένα
πιο παγωμένα κι από το μαύρο
και άφησα το ρόδο να πέσει
που κρατούσα τόσα χρόνια
να γίνει ένα με το χώμα
και άφησα τα χρώματα να φύγουν
που σου είχα χαρίσει
να γίνουν σταγόνες του ουρανού
και άφησα το πορφυρό ποτάμι
των συναισθημάτων μου
να πνίξει την χαμένη σου μοναδικότητα
και άφησα εμένα
εκεί στο παραμύθι
σε εκείνο το μαγικό παραμύθι
φτιαγμένο από την ανόητη πραγματικότητα
6 σχόλια:
Diage...
Πολύ όμορφη ανάρτηση!
"Αφήνοντας το παρελθόν να γίνει μέλλον χωρίς να αγγίξει το παρόν."
Πόσο αληθινό; Καμιά φορά πράγματι η πραγματικότητα φαίνεται να 'ναι "ανόητη"... Μα πως αλλιώς να "φτιάξουμε" κι εμείς το παραμύθι μας;
Αφήνουμε - δυστυχώς - καμιά φορά τα χρώματα να φύγουν, τα ρόδα να πέσουν, τα ποτάμια να μας πνίξουν...
Είμαστε άνθρωποι. Είναι λογικό.
Φιλιά πολλά, τα ξαναλέμε
Είναι στιγμές που μοιάζουν οι λέξεις νεκρά σώματα....κι άλλες πάλι που κρύβουν τόσες στιγμές και χρώματα και όνειρα και αγγίγματα....γιατί όλα είναι λέξεις τελικά και νοήματα...!!!
Αυτή είναι η ανόητη πραγματικότητα μας..!
Κι αν αργώ πάλι εδώ είμαι....
Φιλί!
Σωστά τα λόγια σου Ναταλία μου είμαστε άνθρωποι.Αυτή η φράση σου τα εμπεριέχει όλα
Σε ευχαριστώ που πέρασες.
Αναστασία μου σοφό το συμπέρασμα σου μα αδύνατο να το κατανοήσω
Χαίρομαι που είσαι κοντά μου
Μου το είχες πει άλλωστε και το κάνεις πράξη.
Σε ευχαριστώ
Δεν σε ξέχασα, απλά ξεχάστηκα για λίγο !
Φιλί !
Παλιός καλός φίλος... που χάθηκες εσύ;
Να είσαι καλά, να ξημερώνεις όμορφα!
Δημοσίευση σχολίου