Ferryfever

Huize Schaap werd geveld door een zwaar geval van ferryfever.  Vermoedelijk raakten we ongeveer een jaar geleden besmet op het veer van Schellebelle en sindsdien reizen we ons onafwendbare lot achterna via dek en hut van steiger naar kade. En dan moet je weten dat ik geen zeebenen heb en bij de minste schommeling groen uitsla, dus elke overtocht blijft een spannend avontuur.

We gaan al jaren een weekje op vakantie om Nieuwjaar te vieren, maar dit jaar had meneer Schaap het professioneel zo druk dat er niet veel meer in zat dan een lang weekend.  En omdat we hier dus met die veerbotenmanie zitten, kozen we ervoor de nachtboot van Zeebrugge naar Hull te nemen.  Het comfort op zo’n boot en het feit dat je slapend reist, zorgen ervoor dat je vakantie echt start van zodra je het autodek oprijdt.   De weg is het doel! 

De Pride of Bruges heeft betere tijden gekend, maar we waren alle vijf toch even opgewonden als altijd over onze hut, met de uitklapbedjes, de drankjes in de minibar en met voor het eerst onze eigen patrijspoorten.  Eten, kaarten, lezen, slapen, eten en hup! ineens ben je in Yorkshire en moet je links rijden, wat geen probleem kan zijn met vier alerte medereizigsters die bij elk roundabout en elke T-junction schreeuwen: Links! Links! Links!

Ik had op airbnb een adresje gevonden dat precies zo afgelegen lag als ik het wilde.  Vanuit Hull was het twee uur rijden, maar wij hielden eerst nog tussenstops in York en Skipton, een grote en een kleine stad, elk met hun kwaliteiten.  Het was donker toen we de Yorkshire Dales in reden voor het laatste deel van onze reis en met donker bedoel ik ook echt pikke-, pikke-, pikkedonker.  We bleven Links! Links! Links! roepen en  luisterden dankbaar naar de mevrouw van Waze die op miraculeuze wijze de weg wist langs smalle baantjes tussen dry-stone-walls en grillige kale hagen.  

Ook Hawkskwick was verstoken van enige straatverlichting, en op de tast vonden we de weg naar de gezellige omgebouwde schuur van Jonathan en Sonia.  Wat een zaligheid! In de keuken zat het brood al in de oven en in de woonkamer brandde de kachel.  We betaalden voor kamer en ontbijt, maar de rest van het huis werd ook met ons gedeeld, inclusief het Aga fornuis, de uitgebreide dvd-collectie en de gitaar.  De enorme zwarte kat Mushkin hield ons gezelschap.

Met onze maag vol pannenkoek, worst, spek, ei, baked beans en versgebakken brood klommen we de volgende ochtend de heuvel achter ons vakantieverblijf op. Jonathan had ons op de heuvel echte wuthering heigths beloofd en aan de andere kant van de heuvel een pub.  Met name onze middelste dochter begon met grote tegenzin aan de wandeling, zoals ze aan elke wandeling begint.  Maar met elk overstapje of draaipoortje dat we passeerden werd ons donderwolkje een beetje vrolijker tot ze als een stralend wolkje voor ons uit liep. De rode korhoenders, de blackface sheep en de pandakoeien waren onderhoudend gezelschap en in Kettlewell vonden we een pub waar we ons aan het real log fire konden opwarmen.  

Misschien iets té wuthering, die heights?

Dat was de laatste dag van het jaar.  Na de wandeling keken we met onze zwijmelende dochters naar Pride & Prejudice en aten we homemade sheperd’s pie.  Buiten was het nog steeds aardedonker en muisstil terwijl wij in diepe slaap het nieuwe jaar in gleden.

1 januari was stralend en ijskoud.  We kozen voor een korte wandeling in het populaire dorpje Malham, waar we gewoon de massa en haar honden moesten volgen op weg naar een schattige waterval.  Daarna reden we met de auto het natuurpark rond met mezelf als DJ.  Hier en daar hielden we halt om het fenomenale landschap in ons op te nemen.  Op de hogere toppen lag sneeuw, de lage winterzon gaf het roestbruine gras een prachtige gloed en wij bleven roepen Links! Links! Links! 

De vorige dag had mijn camera het begeven en ik was erg ontgoocheld dat ik al die schoonheid niet kon vastleggen.  Maar meneer Schaap en de meisjes vonden het leuk om eens zonder hun obsessieve fotografe op stap te zijn -  zo leuk zelfs dat ik hen durf te verdenken van sabotage, maar ik kan niets bewijzen.

De volgende dag stond een bezoek aan Hull op het programma, en dat was een ontgoocheling.  De stad was niet erg aantrekkelijk en een beetje doods. Nochtans is Hull culturele hoofdstad van Engeland 2017.  Ze hebben nog 363 dagen om het goed te maken.

We voeren terug met Pride of York, nog aftandser dan het vorige schip.  De zee was heel wat woeliger dan in het gaan, maar dat bleek geen bezwaar voor een heerlijke nachtrust in mijn deinende kajuit. 

Om 9 uur reden we Zeebrugge binnen, meneer Schaap helemaal klaar voor nieuwe werkdag en wij meisjes roepend: Rechts! Rechts! Rechts!

Voor wie ook de Ferry op wil:

• P&O verzorgt de lijn tussen Zeebrugge en Hull, boeken bij Direct Ferries is meestal goedkoper, maar het is best om altijd te vergelijken.  De ferry is niet goedkoop, dus vooral voor reizigers met een ruim budget, of voor slachtoffers van ferryfever.
• Ook onze airbnb was niet van de goedkoopste.  In Kettelewell, het pittoreske dorpje aan de andere kant van de heuvel is een YHA die uiteraard heel betaalbaar is, maar daar kan je natuurlijk geen Jane Austin video's kijken en wordt ook geen versgebakken brood geserveerd.
• Yorkshire is het graafschap van de Brontë sisters. Ik las Jane Eyre op de veerboot en onder mijn warme donsdeken in Hawskwick en vond het prachtig.