de nomade in mij

Drie maanden geleden verhuisden we van het mooiste huis is een lelijke straat naar het lelijkste huis is een mooie straat.  De eerste weken na de verhuizing kon ik niet langs het oude huis rijden zonder buikpijn te krijgen: we hadden hier nooit mogen weggaan!

We waren namelijk heel gelukkig in ons oude huis: comfort, charme, plaats, leuke buren, stad, autosnelweg, winkels, parken, muziekscholen en sportclubs,  we hadden het allemaal. Toch verruilden we het voor een huis dat al die dingen een beetje minder heeft. We hadden niet echt een goede reden. Sinds een paar jaar heb ik het irrationele verlangen om  rond mijn huis te kunnen lopen. En we wilden op minder bakstenen uitkijken. Onder mijn toezicht gaan kamerplanten namelijk snel dood, dus het groen in mijn leven moet van buiten komen.
We hebben ons niet echt verbeterd, we zijn gewoon veranderd. Er huist uiteindelijk ook ergens een nomade in mij.

Twee kilometer stroomafwaarts langs de boven zeeschelde, ver zijn we niet gegaan.

Intussen ben ik trouwens alweer helemaal in het reine met ons nieuwe bestaan en ik zou niet meer willen terugkeren. Ook al paste deze keuze niet bij mij volgens sommigen: je rijdt toch met een bakfiets? Maar ik heb nooit met een bakfiets gereden en nu  bouwen we  aan ons eigen ecologisch evenwicht: Meneer Schaap vangt de mollen en ik voeder de mezen.

 

minder bakstenen



langs de boven zeeschelde