Thesis Chapters by Miroslav Budimir
University of Belgrade Faculty of Political Science, 2020
The main objective of the research is the analysis of the universal basic income as an instrument... more The main objective of the research is the analysis of the universal basic income as an instrument of social policy, a basis of real freedom for all, and a basic human right. The analysis of universal basic income proposals is conducted on the basis of several criteria: (1) interrelationship between universal basic income and the other two models of social protection: public assistance and social insurance; (2) the effects of the UBI on (un)employment and work incentives; (3) possible legitimate ways of financing the universal basic income: (a) through fiscal public revenues like taxes and other charges; (b) through non-fiscal public revenues from public capital funds; (4) the question of the universality of basic income: is it an universal human right of every human being or a right limited to citizens of a country, federal state or province.
Unlike two other models of social protection, public assistance and social insurance, universal basic income is not based on charity toward the poor (like public assistance) where “the hand that gives is always above the hand that receives”, or state-supported solidarity among employees and their employers (like social insurance) which is selective and limited to those who are already privileged enough to be employed, but on a human right to dignified life, work, health, well-being and free development of every person, regardless of their work or property status. However, a reform that introduces an universal basic income could either increase or decrease social security and freedom of people in the worst social position. If the introduction of universal basic income implies abolishment of the existing social benefits and services, for the most deprived persons of the community it would be a worse scheme than the existing one. Only in sensible combination with the other universal and conditional components of the social protection system, universal basic income can increase the income and property, powers and prerogatives, and social bases of self-esteem of the people in the worst social position. In its constructive function, universal basic income is a floor beneath the overall income distribution that includes wages and conditional social benefits and services as well as universal health care and universally accessible education.
Universal basic income would allow all people to move more freely between more or less paid work, lifelong education and training, and voluntary activities in the community, because they could at any time decide to quit job or shorten working hours, without losing the right to a basic income. The combination of three unconditionalities of the universal basic income – an individual basis, no means-test or work requirement – would eliminate the unemployment trap or exclusion of the poor and marginalized part of the population from working and social life, and the employment trap or exploitation and burnout of people in work. The Finnish national UBI experiment (2017–2018) proved that basic income increases work motivation and overall life satisfaction: the experimental group of unemployed people who received a basic income during the experiment were mentally healthier, felt more self-confident, had less stress and more autonomy in life, did more meaningful work, and had more trust in other people and social institutions compared with the control group. It is a proof that universal basic income is not an instrument of a passive welfare state that would be introduced so that some people would choose to do nothing for the rest of their lives, but an instrument of an active welfare state by which people can freely choose a meaningful way to best contribute to society.
American economist and Nobel laureate Herbert Simon estimated that approximately 90 per cent of the salary of an employee in the formal economy is not earned by personal effort, but is a gift from accumulated social wealth to which current employees have contributed nothing. Thus, the introduction of an universal basic income is only a way to distribute a part of that natural, social, cultural and technological heritage of humanity among all members of society. Therefore, a fairly legitimate way of financing the universal basic income is to ensure the property right of every person over an equal part of social wealth that is created due to natural resources and scientific, technological, organizational and cultural achievements of previous generations of mankind. However, in the absence of such public capital fund, the universal basic income would have to be financed by fiscal public revenues. A compromise solution would be a sensible combination of fiscal and non-fiscal public revenues for the financing of basic income.
Macro-regional or world basic income is necessary for a fairer distribution of the inherited social wealth of humanity, which is now distributed in extremely unequal proportions between and within states. World or macro-regional basic income is one of the necessary social and economic preconditions for the safe opening of borders between countries at the European and global level. The wider the supranational level at which the universal basic income is introduced, the weaker would be the motivation for selective opportunistic economic migrations which is now significantly boosted by national transfer programs in the affluent countries of the Global North.
Moral law is obviously on the side of universal basic income. Just as slavery, racial and gender discrimination have been finally recognized as the intolerable infringements of the basic human rights, so the non-recognition of a right to basic means of subsistence or the conditioning of that right by economic extortion and coercion based on illegitimate ownership and control over the labor and social wealth will finally be recognized as an unbearable violation of a right to dignified life and freedom of every individual and family regardless of their work or property status. Humanity is unstoppably moving towards the realization of that natural right. Universal basic income would only partially restore or compensate people for the enormous social wealth that some individuals and groups illegitimately appropriated for themselves as exclusive private property, while the state confirmed and protected that illegitimate private appropriation with its coercive apparatus and legislation. It is impossible to restore the dignity and freedom of the individual, family and work without reclaiming the natural right to basic means of subsistence.
Key words: universal basic income, social policy, social protection, social security, social insurance, public assistance, social model, social state, work incentives, means test, social wealth.
Univerzitet u Beogradu Fakultet političkih nauka, 2020
Glavni cilj istraživanja je analiza univerzalnog osnovnog dohotka kao instrumenta socijalne polit... more Glavni cilj istraživanja je analiza univerzalnog osnovnog dohotka kao instrumenta socijalne politike i osnove stvarne slobode za sve ljude. Predlozi univerzalnog osnovnog dohotka analizirani su na osnovu nekoliko kriterijuma: (1) odnosa između univerzalnog osnovnog dohotka i druga dva modela socijalne sigurnosti: socijalne pomoći i socijalnog osiguranja; (2) uticaja univerzalnog osnovnog dohotka na (ne)zaposlenost i podsticaje za rad; (3) mogućih legitimnih načina finansiranja univerzalnog osnovnog dohotka: (a) fiskalnim javnim prihodima, to jest, porezima; (b) nefiskalnim javnim prihodima iz javnih kapitalnih fondova; (4) pitanja univerzalnosti osnovnog dohotka: da li je UOD univerzalno ljudsko pravo svakog čoveka ili pravo ograničeno na građane neke države, savezne države ili pokrajine.
Za razliku od druga dva modela socijalne sigurnosti - socijalne pomoći i socijalnog osiguranja - univerzalni osnovni dohodak nije zasnovan na milosrđu prema siromašnima (kao socijalna pomoć) u kojem je „ruka koja daje uvek iznad ruke koja prima“, niti na državno subvencionisanoj solidarnosti između zaposlenih i njihovih poslodavaca (poput socijalnog osiguranja) koja je selektivna i ograničena na one koji su već dovoljno privilegovani da budu zaposleni, već na ljudskom pravu na dostojanstven život, rad, zdravlje, blagostanje i slobodan razvoj svake osobe, bez obzira na njen radni ili imovinski status. Međutim, reforma kojom se uvodi univerzalni osnovni dohodak može povećati ili smanjiti socijalnu sigurnost i slobodu ljudi u najgorem društvenom položaju. Ako uvođenje univerzalnog osnovnog dohotka podrazumeva ukidanje postojećih socijalnih davanja i usluga, za ljude u najgorem društvenom položaju to bi bio lošiji sistem socijalne sigurnosti od postojećeg. Univerzalni osnovni dohodak može povećati dohodak i imovinu, moći i prerogative, i društvene osnove samopoštovanja ljudi u najgorem socijalnom položaju jedino u razumnoj kombinaciji sa ostalim univerzalnim i uslovnim komponentama sistema socijalne sigurnosti. U svojoj konstruktivnoj funkciji, univerzalni osnovni dohodak je pod ispod ukupne raspodele dohotka koja uključuje zarade i uslovna socijalna davanja i usluge, kao i univerzalnu zdravstvenu zaštitu i univerzalno dostupno obrazovanje i stanovanje.
Univerzalni osnovni dohodak omogućio bi svim ljudima da se slobodnije kreću između manje-više plaćenog rada, doživotnog obrazovanja, i dobrovoljnih aktivnosti u zajednici, jer bi u svakom trenutku mogli odlučiti da napuste posao ili skrate svoje radno vreme, bez gubitka prava na osnovni dohodak. Kombinacija tri bezuslovnosti univerzalnog osnovnog dohotka – individualno zasnovanog prava, nepostojanja uslova provere prihoda i traženja ili prihvatanja posla – ukinula bi zamku nezaposlenosti ili isključenje siromašnog i marginalizovanog dela stanovništva iz radnog i društvenog života, i zamku zaposlenosti ili eksploataciju i sagorevanje zaposlenih. Finski nacionalni eksperiment sa univerzalnim osnovnim dohotkom (2017–2018) dokazao je da osnovni dohodak povećava radnu motivaciju i ukupno zadovoljstvo životom: nezaposlene osobe u eksperimentalnoj grupi koje su tokom dvogodišnjeg eksperimenta primale osnovni dohodak bile su mentalno zdravije, osećale su veće samopouzdanje, manje stresa i više autonomije u životu, bavile su se smislenijim radom i imale su više poverenja u druge ljude i društvene institucije u poređenju sa osobama iz kontrolne grupe. To je dokaz da univerzalni osnovni dohodak nije instrument pasivne države blagostanja koji bi se uveo kako bi neki ljudi odlučili da ne rade ništa do kraja života, već instrument aktivne države blagostanja pomoću kojeg ljudi mogu slobodno izabrati najsmisleniji način kako da najbolje doprinesu društvu.
Američki ekonomista i nobelovac Herbert Sajmon procenio je da se približno 90 odsto plate zaposlene osobe u formalnoj ekonomiji ne zarađuje ličnim radom, već predstavlja poklon od akumuliranog društvenog bogatstva za koje sadašnji zaposleni nisu nimalo zaslužni. Uvođenje univerzalnog osnovnog dohotka samo je način da se jedan deo tog prirodnog, društvenog, kulturnog, saznajnog i tehničkog nasleđa čovečanstva pravednije raspodeli između svih članova društva. Iz toga sledi da je potpuno legitiman način finansiranja univerzalnog osnovnog dohotka osiguranje vlasničkog prava svakog čoveka nad jednakim delom društvenog bogatstva koje se stvara zahvaljujući prirodnim bogatstvima, naučnim, tehnološkim, organizacionim i kulturnim dostignućima svih generacija čovečanstva. Međutim, u odsustvu takvog javnog kapitalnog fonda, univerzalni osnovni dohodak morao bi se finansirati fiskalnim javnim prihodima. Kompromisno rešenje bila bi razumna kombinacija fiskalnih i nefiskalnih javnih prihoda za finansiranje univerzalnog osnovnog dohotka.
Makroregionalni ili svetski osnovni dohodak neophodan je za pravedniju raspodelu nasleđenog društvenog bogatstva čovečanstva koje je sada raspodeljeno u krajnje nejednakim razmerama između i unutar država. Osim toga, svetski ili makroregionalni osnovni dohodak jedan je od neophodnih socijalnih i ekonomskih preduslova bezbednog otvaranja granica između država na evropskom i globalnom nivou. Što je širi nadnacionalni nivo na kojem se uvodi univerzalni osnovni dohodak, manje su mogućnosti nastanka selektivnih oportunističkih transnacionalnih ekonomskih migracija koje sada značajno podstiču transferni progami socijalne sigurnosti u bogatim zemljama Globalnog severa.
Moralno pravo je očigledno na strani univerzalnog osnovnog dohotka. Kao što su ropstvo, rasna i polna diskriminacija konačno bili prepoznati kao nepodnošljivo kršenje osnovnih ljudskih prava, isto tako će nepriznavanje prava na osnovna sredstva za život odnosno uslovljavanje tog prava ekonomskom ucenom i prinudom na osnovu nelegitimne kontrole i vlasništva nad radom i društvenim bogatstvom, konačno biti prepoznato kao nepodnošljivo kršenje prava na dostojanstven život i slobodu svakog čoveka i porodice. Čovečanstvo nezaustavljivo ide ka ostvarenju tog prirodnog prava. Univerzalni osnovni dohodak samo bi delimično vratio ili nadoknadio ljudima to što su neki pojedinci ili grupe nelegitimno prisvojili za sebe kao ekskluzivnu privatnu svojinu, a država im svojom silom i zakonima to potvrdila i zaštitila. Nemoguće je obnoviti dostojanstvo i slobodu pojedinca, porodice i rada bez vraćanja prirodnog prava na osnovna sredstva za život.
Ključne reči: univerzalni osnovni dohodak, socijalna politika, socijalna zaštita, socijalna sigurnost, socijalno osiguranje, socijalna pomoć, socijalni model, socijalna država, podsticaji za rad, uslovljavanje radnom obavezom, društveno bogatstvo.
Papers by Miroslav Budimir
Godišnjak Fakulteta političkih nauka, XIV(24): str. 203–222, 2020
Zaštita maloletnih migranata bez pratnje u Republici Srbiji – Predlozi za njeno unapređenje zasno... more Zaštita maloletnih migranata bez pratnje u Republici Srbiji – Predlozi za njeno unapređenje zasnovani na uvidima iz prakse
Apstrakt
Zaštita maloletnih migranata bez pratnje ima prioritet u odnosu na druge postupke u sistemu azila i socijalnoj i porodičnopravnoj zaštiti migrantske populacije u Srbiji. Cilj ovog rada je utvrdjivanje glavnih problema i predloga mogućih unapredjenja zaštite. Uvidi iz prakse zasnovani su na neposrednom učešću autora u socijalnoj, porodičnopravnoj i medjunarodnoj zaštiti nepraćene i razdvojene dece izbeglica i drugih migranata u Srbiji. U radu su identifikovani glavni akteri i način funkcionisanja sistema zaštite, sa posebnim osvrtom na glavne probleme tog sistema. Predlozi za unapredjenje zaštite zasnovani su na direktnim praktičnim uvidima u probleme u postupku zaštite koji su potvrdjeni na mnogim pojedinačnim slučajevima.
Ključne reči: Maloletni migranti bez pratnje roditelja, staratelja ili odgovorne odrasle osobe, medjunarodna zaštita, socijalna zaštita, porodičnopravna zaštita, starateljstvo, smeštaj, trajna rešenja.
Protection of unaccompanied and separated refugee/migrant children in the Republic of Serbia – Proposals for its improvement based on the insights from the practice
Abstract
The protection of unaccompanied and separated refugee/migrant children has priority over other procedures in the asylum system and the social and family law protection of the migrant population in Serbia. The aim of this paper is to establish the main problems and proposals for possible improvements in the protection. Insights from practice are based on the direct participation of the author in the international, social and family law protection of unaccompanied and separated refugee/migrant children in Serbia. The paper identifies main actors and the mode of operation of the protection system, with special emphasis on the major problems of the system. The proposals for the improvement of protection are based on direct practical insights into the problems in the protection procedure which were confirmed in many individual cases.
Key words:
Unaccompanied and separated refugeee/migrant children, international protection, social protection, family law protection, guardianship, accommodation, durable solutions.
Uploads
Thesis Chapters by Miroslav Budimir
Unlike two other models of social protection, public assistance and social insurance, universal basic income is not based on charity toward the poor (like public assistance) where “the hand that gives is always above the hand that receives”, or state-supported solidarity among employees and their employers (like social insurance) which is selective and limited to those who are already privileged enough to be employed, but on a human right to dignified life, work, health, well-being and free development of every person, regardless of their work or property status. However, a reform that introduces an universal basic income could either increase or decrease social security and freedom of people in the worst social position. If the introduction of universal basic income implies abolishment of the existing social benefits and services, for the most deprived persons of the community it would be a worse scheme than the existing one. Only in sensible combination with the other universal and conditional components of the social protection system, universal basic income can increase the income and property, powers and prerogatives, and social bases of self-esteem of the people in the worst social position. In its constructive function, universal basic income is a floor beneath the overall income distribution that includes wages and conditional social benefits and services as well as universal health care and universally accessible education.
Universal basic income would allow all people to move more freely between more or less paid work, lifelong education and training, and voluntary activities in the community, because they could at any time decide to quit job or shorten working hours, without losing the right to a basic income. The combination of three unconditionalities of the universal basic income – an individual basis, no means-test or work requirement – would eliminate the unemployment trap or exclusion of the poor and marginalized part of the population from working and social life, and the employment trap or exploitation and burnout of people in work. The Finnish national UBI experiment (2017–2018) proved that basic income increases work motivation and overall life satisfaction: the experimental group of unemployed people who received a basic income during the experiment were mentally healthier, felt more self-confident, had less stress and more autonomy in life, did more meaningful work, and had more trust in other people and social institutions compared with the control group. It is a proof that universal basic income is not an instrument of a passive welfare state that would be introduced so that some people would choose to do nothing for the rest of their lives, but an instrument of an active welfare state by which people can freely choose a meaningful way to best contribute to society.
American economist and Nobel laureate Herbert Simon estimated that approximately 90 per cent of the salary of an employee in the formal economy is not earned by personal effort, but is a gift from accumulated social wealth to which current employees have contributed nothing. Thus, the introduction of an universal basic income is only a way to distribute a part of that natural, social, cultural and technological heritage of humanity among all members of society. Therefore, a fairly legitimate way of financing the universal basic income is to ensure the property right of every person over an equal part of social wealth that is created due to natural resources and scientific, technological, organizational and cultural achievements of previous generations of mankind. However, in the absence of such public capital fund, the universal basic income would have to be financed by fiscal public revenues. A compromise solution would be a sensible combination of fiscal and non-fiscal public revenues for the financing of basic income.
Macro-regional or world basic income is necessary for a fairer distribution of the inherited social wealth of humanity, which is now distributed in extremely unequal proportions between and within states. World or macro-regional basic income is one of the necessary social and economic preconditions for the safe opening of borders between countries at the European and global level. The wider the supranational level at which the universal basic income is introduced, the weaker would be the motivation for selective opportunistic economic migrations which is now significantly boosted by national transfer programs in the affluent countries of the Global North.
Moral law is obviously on the side of universal basic income. Just as slavery, racial and gender discrimination have been finally recognized as the intolerable infringements of the basic human rights, so the non-recognition of a right to basic means of subsistence or the conditioning of that right by economic extortion and coercion based on illegitimate ownership and control over the labor and social wealth will finally be recognized as an unbearable violation of a right to dignified life and freedom of every individual and family regardless of their work or property status. Humanity is unstoppably moving towards the realization of that natural right. Universal basic income would only partially restore or compensate people for the enormous social wealth that some individuals and groups illegitimately appropriated for themselves as exclusive private property, while the state confirmed and protected that illegitimate private appropriation with its coercive apparatus and legislation. It is impossible to restore the dignity and freedom of the individual, family and work without reclaiming the natural right to basic means of subsistence.
Key words: universal basic income, social policy, social protection, social security, social insurance, public assistance, social model, social state, work incentives, means test, social wealth.
Za razliku od druga dva modela socijalne sigurnosti - socijalne pomoći i socijalnog osiguranja - univerzalni osnovni dohodak nije zasnovan na milosrđu prema siromašnima (kao socijalna pomoć) u kojem je „ruka koja daje uvek iznad ruke koja prima“, niti na državno subvencionisanoj solidarnosti između zaposlenih i njihovih poslodavaca (poput socijalnog osiguranja) koja je selektivna i ograničena na one koji su već dovoljno privilegovani da budu zaposleni, već na ljudskom pravu na dostojanstven život, rad, zdravlje, blagostanje i slobodan razvoj svake osobe, bez obzira na njen radni ili imovinski status. Međutim, reforma kojom se uvodi univerzalni osnovni dohodak može povećati ili smanjiti socijalnu sigurnost i slobodu ljudi u najgorem društvenom položaju. Ako uvođenje univerzalnog osnovnog dohotka podrazumeva ukidanje postojećih socijalnih davanja i usluga, za ljude u najgorem društvenom položaju to bi bio lošiji sistem socijalne sigurnosti od postojećeg. Univerzalni osnovni dohodak može povećati dohodak i imovinu, moći i prerogative, i društvene osnove samopoštovanja ljudi u najgorem socijalnom položaju jedino u razumnoj kombinaciji sa ostalim univerzalnim i uslovnim komponentama sistema socijalne sigurnosti. U svojoj konstruktivnoj funkciji, univerzalni osnovni dohodak je pod ispod ukupne raspodele dohotka koja uključuje zarade i uslovna socijalna davanja i usluge, kao i univerzalnu zdravstvenu zaštitu i univerzalno dostupno obrazovanje i stanovanje.
Univerzalni osnovni dohodak omogućio bi svim ljudima da se slobodnije kreću između manje-više plaćenog rada, doživotnog obrazovanja, i dobrovoljnih aktivnosti u zajednici, jer bi u svakom trenutku mogli odlučiti da napuste posao ili skrate svoje radno vreme, bez gubitka prava na osnovni dohodak. Kombinacija tri bezuslovnosti univerzalnog osnovnog dohotka – individualno zasnovanog prava, nepostojanja uslova provere prihoda i traženja ili prihvatanja posla – ukinula bi zamku nezaposlenosti ili isključenje siromašnog i marginalizovanog dela stanovništva iz radnog i društvenog života, i zamku zaposlenosti ili eksploataciju i sagorevanje zaposlenih. Finski nacionalni eksperiment sa univerzalnim osnovnim dohotkom (2017–2018) dokazao je da osnovni dohodak povećava radnu motivaciju i ukupno zadovoljstvo životom: nezaposlene osobe u eksperimentalnoj grupi koje su tokom dvogodišnjeg eksperimenta primale osnovni dohodak bile su mentalno zdravije, osećale su veće samopouzdanje, manje stresa i više autonomije u životu, bavile su se smislenijim radom i imale su više poverenja u druge ljude i društvene institucije u poređenju sa osobama iz kontrolne grupe. To je dokaz da univerzalni osnovni dohodak nije instrument pasivne države blagostanja koji bi se uveo kako bi neki ljudi odlučili da ne rade ništa do kraja života, već instrument aktivne države blagostanja pomoću kojeg ljudi mogu slobodno izabrati najsmisleniji način kako da najbolje doprinesu društvu.
Američki ekonomista i nobelovac Herbert Sajmon procenio je da se približno 90 odsto plate zaposlene osobe u formalnoj ekonomiji ne zarađuje ličnim radom, već predstavlja poklon od akumuliranog društvenog bogatstva za koje sadašnji zaposleni nisu nimalo zaslužni. Uvođenje univerzalnog osnovnog dohotka samo je način da se jedan deo tog prirodnog, društvenog, kulturnog, saznajnog i tehničkog nasleđa čovečanstva pravednije raspodeli između svih članova društva. Iz toga sledi da je potpuno legitiman način finansiranja univerzalnog osnovnog dohotka osiguranje vlasničkog prava svakog čoveka nad jednakim delom društvenog bogatstva koje se stvara zahvaljujući prirodnim bogatstvima, naučnim, tehnološkim, organizacionim i kulturnim dostignućima svih generacija čovečanstva. Međutim, u odsustvu takvog javnog kapitalnog fonda, univerzalni osnovni dohodak morao bi se finansirati fiskalnim javnim prihodima. Kompromisno rešenje bila bi razumna kombinacija fiskalnih i nefiskalnih javnih prihoda za finansiranje univerzalnog osnovnog dohotka.
Makroregionalni ili svetski osnovni dohodak neophodan je za pravedniju raspodelu nasleđenog društvenog bogatstva čovečanstva koje je sada raspodeljeno u krajnje nejednakim razmerama između i unutar država. Osim toga, svetski ili makroregionalni osnovni dohodak jedan je od neophodnih socijalnih i ekonomskih preduslova bezbednog otvaranja granica između država na evropskom i globalnom nivou. Što je širi nadnacionalni nivo na kojem se uvodi univerzalni osnovni dohodak, manje su mogućnosti nastanka selektivnih oportunističkih transnacionalnih ekonomskih migracija koje sada značajno podstiču transferni progami socijalne sigurnosti u bogatim zemljama Globalnog severa.
Moralno pravo je očigledno na strani univerzalnog osnovnog dohotka. Kao što su ropstvo, rasna i polna diskriminacija konačno bili prepoznati kao nepodnošljivo kršenje osnovnih ljudskih prava, isto tako će nepriznavanje prava na osnovna sredstva za život odnosno uslovljavanje tog prava ekonomskom ucenom i prinudom na osnovu nelegitimne kontrole i vlasništva nad radom i društvenim bogatstvom, konačno biti prepoznato kao nepodnošljivo kršenje prava na dostojanstven život i slobodu svakog čoveka i porodice. Čovečanstvo nezaustavljivo ide ka ostvarenju tog prirodnog prava. Univerzalni osnovni dohodak samo bi delimično vratio ili nadoknadio ljudima to što su neki pojedinci ili grupe nelegitimno prisvojili za sebe kao ekskluzivnu privatnu svojinu, a država im svojom silom i zakonima to potvrdila i zaštitila. Nemoguće je obnoviti dostojanstvo i slobodu pojedinca, porodice i rada bez vraćanja prirodnog prava na osnovna sredstva za život.
Ključne reči: univerzalni osnovni dohodak, socijalna politika, socijalna zaštita, socijalna sigurnost, socijalno osiguranje, socijalna pomoć, socijalni model, socijalna država, podsticaji za rad, uslovljavanje radnom obavezom, društveno bogatstvo.
Papers by Miroslav Budimir
Apstrakt
Zaštita maloletnih migranata bez pratnje ima prioritet u odnosu na druge postupke u sistemu azila i socijalnoj i porodičnopravnoj zaštiti migrantske populacije u Srbiji. Cilj ovog rada je utvrdjivanje glavnih problema i predloga mogućih unapredjenja zaštite. Uvidi iz prakse zasnovani su na neposrednom učešću autora u socijalnoj, porodičnopravnoj i medjunarodnoj zaštiti nepraćene i razdvojene dece izbeglica i drugih migranata u Srbiji. U radu su identifikovani glavni akteri i način funkcionisanja sistema zaštite, sa posebnim osvrtom na glavne probleme tog sistema. Predlozi za unapredjenje zaštite zasnovani su na direktnim praktičnim uvidima u probleme u postupku zaštite koji su potvrdjeni na mnogim pojedinačnim slučajevima.
Ključne reči: Maloletni migranti bez pratnje roditelja, staratelja ili odgovorne odrasle osobe, medjunarodna zaštita, socijalna zaštita, porodičnopravna zaštita, starateljstvo, smeštaj, trajna rešenja.
Protection of unaccompanied and separated refugee/migrant children in the Republic of Serbia – Proposals for its improvement based on the insights from the practice
Abstract
The protection of unaccompanied and separated refugee/migrant children has priority over other procedures in the asylum system and the social and family law protection of the migrant population in Serbia. The aim of this paper is to establish the main problems and proposals for possible improvements in the protection. Insights from practice are based on the direct participation of the author in the international, social and family law protection of unaccompanied and separated refugee/migrant children in Serbia. The paper identifies main actors and the mode of operation of the protection system, with special emphasis on the major problems of the system. The proposals for the improvement of protection are based on direct practical insights into the problems in the protection procedure which were confirmed in many individual cases.
Key words:
Unaccompanied and separated refugeee/migrant children, international protection, social protection, family law protection, guardianship, accommodation, durable solutions.
Unlike two other models of social protection, public assistance and social insurance, universal basic income is not based on charity toward the poor (like public assistance) where “the hand that gives is always above the hand that receives”, or state-supported solidarity among employees and their employers (like social insurance) which is selective and limited to those who are already privileged enough to be employed, but on a human right to dignified life, work, health, well-being and free development of every person, regardless of their work or property status. However, a reform that introduces an universal basic income could either increase or decrease social security and freedom of people in the worst social position. If the introduction of universal basic income implies abolishment of the existing social benefits and services, for the most deprived persons of the community it would be a worse scheme than the existing one. Only in sensible combination with the other universal and conditional components of the social protection system, universal basic income can increase the income and property, powers and prerogatives, and social bases of self-esteem of the people in the worst social position. In its constructive function, universal basic income is a floor beneath the overall income distribution that includes wages and conditional social benefits and services as well as universal health care and universally accessible education.
Universal basic income would allow all people to move more freely between more or less paid work, lifelong education and training, and voluntary activities in the community, because they could at any time decide to quit job or shorten working hours, without losing the right to a basic income. The combination of three unconditionalities of the universal basic income – an individual basis, no means-test or work requirement – would eliminate the unemployment trap or exclusion of the poor and marginalized part of the population from working and social life, and the employment trap or exploitation and burnout of people in work. The Finnish national UBI experiment (2017–2018) proved that basic income increases work motivation and overall life satisfaction: the experimental group of unemployed people who received a basic income during the experiment were mentally healthier, felt more self-confident, had less stress and more autonomy in life, did more meaningful work, and had more trust in other people and social institutions compared with the control group. It is a proof that universal basic income is not an instrument of a passive welfare state that would be introduced so that some people would choose to do nothing for the rest of their lives, but an instrument of an active welfare state by which people can freely choose a meaningful way to best contribute to society.
American economist and Nobel laureate Herbert Simon estimated that approximately 90 per cent of the salary of an employee in the formal economy is not earned by personal effort, but is a gift from accumulated social wealth to which current employees have contributed nothing. Thus, the introduction of an universal basic income is only a way to distribute a part of that natural, social, cultural and technological heritage of humanity among all members of society. Therefore, a fairly legitimate way of financing the universal basic income is to ensure the property right of every person over an equal part of social wealth that is created due to natural resources and scientific, technological, organizational and cultural achievements of previous generations of mankind. However, in the absence of such public capital fund, the universal basic income would have to be financed by fiscal public revenues. A compromise solution would be a sensible combination of fiscal and non-fiscal public revenues for the financing of basic income.
Macro-regional or world basic income is necessary for a fairer distribution of the inherited social wealth of humanity, which is now distributed in extremely unequal proportions between and within states. World or macro-regional basic income is one of the necessary social and economic preconditions for the safe opening of borders between countries at the European and global level. The wider the supranational level at which the universal basic income is introduced, the weaker would be the motivation for selective opportunistic economic migrations which is now significantly boosted by national transfer programs in the affluent countries of the Global North.
Moral law is obviously on the side of universal basic income. Just as slavery, racial and gender discrimination have been finally recognized as the intolerable infringements of the basic human rights, so the non-recognition of a right to basic means of subsistence or the conditioning of that right by economic extortion and coercion based on illegitimate ownership and control over the labor and social wealth will finally be recognized as an unbearable violation of a right to dignified life and freedom of every individual and family regardless of their work or property status. Humanity is unstoppably moving towards the realization of that natural right. Universal basic income would only partially restore or compensate people for the enormous social wealth that some individuals and groups illegitimately appropriated for themselves as exclusive private property, while the state confirmed and protected that illegitimate private appropriation with its coercive apparatus and legislation. It is impossible to restore the dignity and freedom of the individual, family and work without reclaiming the natural right to basic means of subsistence.
Key words: universal basic income, social policy, social protection, social security, social insurance, public assistance, social model, social state, work incentives, means test, social wealth.
Za razliku od druga dva modela socijalne sigurnosti - socijalne pomoći i socijalnog osiguranja - univerzalni osnovni dohodak nije zasnovan na milosrđu prema siromašnima (kao socijalna pomoć) u kojem je „ruka koja daje uvek iznad ruke koja prima“, niti na državno subvencionisanoj solidarnosti između zaposlenih i njihovih poslodavaca (poput socijalnog osiguranja) koja je selektivna i ograničena na one koji su već dovoljno privilegovani da budu zaposleni, već na ljudskom pravu na dostojanstven život, rad, zdravlje, blagostanje i slobodan razvoj svake osobe, bez obzira na njen radni ili imovinski status. Međutim, reforma kojom se uvodi univerzalni osnovni dohodak može povećati ili smanjiti socijalnu sigurnost i slobodu ljudi u najgorem društvenom položaju. Ako uvođenje univerzalnog osnovnog dohotka podrazumeva ukidanje postojećih socijalnih davanja i usluga, za ljude u najgorem društvenom položaju to bi bio lošiji sistem socijalne sigurnosti od postojećeg. Univerzalni osnovni dohodak može povećati dohodak i imovinu, moći i prerogative, i društvene osnove samopoštovanja ljudi u najgorem socijalnom položaju jedino u razumnoj kombinaciji sa ostalim univerzalnim i uslovnim komponentama sistema socijalne sigurnosti. U svojoj konstruktivnoj funkciji, univerzalni osnovni dohodak je pod ispod ukupne raspodele dohotka koja uključuje zarade i uslovna socijalna davanja i usluge, kao i univerzalnu zdravstvenu zaštitu i univerzalno dostupno obrazovanje i stanovanje.
Univerzalni osnovni dohodak omogućio bi svim ljudima da se slobodnije kreću između manje-više plaćenog rada, doživotnog obrazovanja, i dobrovoljnih aktivnosti u zajednici, jer bi u svakom trenutku mogli odlučiti da napuste posao ili skrate svoje radno vreme, bez gubitka prava na osnovni dohodak. Kombinacija tri bezuslovnosti univerzalnog osnovnog dohotka – individualno zasnovanog prava, nepostojanja uslova provere prihoda i traženja ili prihvatanja posla – ukinula bi zamku nezaposlenosti ili isključenje siromašnog i marginalizovanog dela stanovništva iz radnog i društvenog života, i zamku zaposlenosti ili eksploataciju i sagorevanje zaposlenih. Finski nacionalni eksperiment sa univerzalnim osnovnim dohotkom (2017–2018) dokazao je da osnovni dohodak povećava radnu motivaciju i ukupno zadovoljstvo životom: nezaposlene osobe u eksperimentalnoj grupi koje su tokom dvogodišnjeg eksperimenta primale osnovni dohodak bile su mentalno zdravije, osećale su veće samopouzdanje, manje stresa i više autonomije u životu, bavile su se smislenijim radom i imale su više poverenja u druge ljude i društvene institucije u poređenju sa osobama iz kontrolne grupe. To je dokaz da univerzalni osnovni dohodak nije instrument pasivne države blagostanja koji bi se uveo kako bi neki ljudi odlučili da ne rade ništa do kraja života, već instrument aktivne države blagostanja pomoću kojeg ljudi mogu slobodno izabrati najsmisleniji način kako da najbolje doprinesu društvu.
Američki ekonomista i nobelovac Herbert Sajmon procenio je da se približno 90 odsto plate zaposlene osobe u formalnoj ekonomiji ne zarađuje ličnim radom, već predstavlja poklon od akumuliranog društvenog bogatstva za koje sadašnji zaposleni nisu nimalo zaslužni. Uvođenje univerzalnog osnovnog dohotka samo je način da se jedan deo tog prirodnog, društvenog, kulturnog, saznajnog i tehničkog nasleđa čovečanstva pravednije raspodeli između svih članova društva. Iz toga sledi da je potpuno legitiman način finansiranja univerzalnog osnovnog dohotka osiguranje vlasničkog prava svakog čoveka nad jednakim delom društvenog bogatstva koje se stvara zahvaljujući prirodnim bogatstvima, naučnim, tehnološkim, organizacionim i kulturnim dostignućima svih generacija čovečanstva. Međutim, u odsustvu takvog javnog kapitalnog fonda, univerzalni osnovni dohodak morao bi se finansirati fiskalnim javnim prihodima. Kompromisno rešenje bila bi razumna kombinacija fiskalnih i nefiskalnih javnih prihoda za finansiranje univerzalnog osnovnog dohotka.
Makroregionalni ili svetski osnovni dohodak neophodan je za pravedniju raspodelu nasleđenog društvenog bogatstva čovečanstva koje je sada raspodeljeno u krajnje nejednakim razmerama između i unutar država. Osim toga, svetski ili makroregionalni osnovni dohodak jedan je od neophodnih socijalnih i ekonomskih preduslova bezbednog otvaranja granica između država na evropskom i globalnom nivou. Što je širi nadnacionalni nivo na kojem se uvodi univerzalni osnovni dohodak, manje su mogućnosti nastanka selektivnih oportunističkih transnacionalnih ekonomskih migracija koje sada značajno podstiču transferni progami socijalne sigurnosti u bogatim zemljama Globalnog severa.
Moralno pravo je očigledno na strani univerzalnog osnovnog dohotka. Kao što su ropstvo, rasna i polna diskriminacija konačno bili prepoznati kao nepodnošljivo kršenje osnovnih ljudskih prava, isto tako će nepriznavanje prava na osnovna sredstva za život odnosno uslovljavanje tog prava ekonomskom ucenom i prinudom na osnovu nelegitimne kontrole i vlasništva nad radom i društvenim bogatstvom, konačno biti prepoznato kao nepodnošljivo kršenje prava na dostojanstven život i slobodu svakog čoveka i porodice. Čovečanstvo nezaustavljivo ide ka ostvarenju tog prirodnog prava. Univerzalni osnovni dohodak samo bi delimično vratio ili nadoknadio ljudima to što su neki pojedinci ili grupe nelegitimno prisvojili za sebe kao ekskluzivnu privatnu svojinu, a država im svojom silom i zakonima to potvrdila i zaštitila. Nemoguće je obnoviti dostojanstvo i slobodu pojedinca, porodice i rada bez vraćanja prirodnog prava na osnovna sredstva za život.
Ključne reči: univerzalni osnovni dohodak, socijalna politika, socijalna zaštita, socijalna sigurnost, socijalno osiguranje, socijalna pomoć, socijalni model, socijalna država, podsticaji za rad, uslovljavanje radnom obavezom, društveno bogatstvo.
Apstrakt
Zaštita maloletnih migranata bez pratnje ima prioritet u odnosu na druge postupke u sistemu azila i socijalnoj i porodičnopravnoj zaštiti migrantske populacije u Srbiji. Cilj ovog rada je utvrdjivanje glavnih problema i predloga mogućih unapredjenja zaštite. Uvidi iz prakse zasnovani su na neposrednom učešću autora u socijalnoj, porodičnopravnoj i medjunarodnoj zaštiti nepraćene i razdvojene dece izbeglica i drugih migranata u Srbiji. U radu su identifikovani glavni akteri i način funkcionisanja sistema zaštite, sa posebnim osvrtom na glavne probleme tog sistema. Predlozi za unapredjenje zaštite zasnovani su na direktnim praktičnim uvidima u probleme u postupku zaštite koji su potvrdjeni na mnogim pojedinačnim slučajevima.
Ključne reči: Maloletni migranti bez pratnje roditelja, staratelja ili odgovorne odrasle osobe, medjunarodna zaštita, socijalna zaštita, porodičnopravna zaštita, starateljstvo, smeštaj, trajna rešenja.
Protection of unaccompanied and separated refugee/migrant children in the Republic of Serbia – Proposals for its improvement based on the insights from the practice
Abstract
The protection of unaccompanied and separated refugee/migrant children has priority over other procedures in the asylum system and the social and family law protection of the migrant population in Serbia. The aim of this paper is to establish the main problems and proposals for possible improvements in the protection. Insights from practice are based on the direct participation of the author in the international, social and family law protection of unaccompanied and separated refugee/migrant children in Serbia. The paper identifies main actors and the mode of operation of the protection system, with special emphasis on the major problems of the system. The proposals for the improvement of protection are based on direct practical insights into the problems in the protection procedure which were confirmed in many individual cases.
Key words:
Unaccompanied and separated refugeee/migrant children, international protection, social protection, family law protection, guardianship, accommodation, durable solutions.