Godzina 00:53
W środku nocy obudziły mnie odgłosy wydobywające się z paszczy Harleya. Latał chop gdzieś po okolicy zupełnie samopas i oszczekiwał wytrwale niedźwiedzie, żubry czy cokolwiek tam się kręci wokół Bacówki po zmroku. Ujadanie niosło się jakby od strony zalesionego zbocza - kurdę, a co jeśli się zgubi albo coś go zeżre? Niby żyje pod Rawkami sto razy dłużej niż ja - ale jako że zacząłem tu pracować, poczułem się odpowiedzialny za wyposażenie i inwentarz schroniska. Zmotywowany poczuciem misji i świeżacką nadgorliwością wygramoliłem się ze swojego barłogu i ruszyłem z odsieczą dla biednego psa w potrzebie (plot twist: wcale nie był w potrzebie)*. Wyszedłem na zewnątrz w ciemność i chłód, wywołując Harleya aby wrócił do ciepłego i bezpiecznego schronienia. Ten nie był zbyt chętny do bycia ratowanym i zdecydowanie nie rozumiał, czego od niego chcę, kiedy on broni naszych rubieży przed dzikimi bestiami. W końcu jednak jakoś przekonałem go do powrotu na taras i z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku wróciłem do środka. Mimochodem zawadziłem o kuchnię, gdzie znalazłem jakąś zapomnianą michę pierogów, której nie wyjedli goście schroniska. Jako że heroiczne czyny wzbudzają apetyty, rozprawiłem się z nimi bez skrupułów (z pierogami znaczy, nie gośćmi), dopisałem w notesie wspomnienia z minionego dnia i udałem się na zasłużony spoczynek...
Godzina 08:12
Budzi mnie trzask otwieranej klapy w podłodze i gromki okrzyk Mewy "Radek!".
"Co?" nieprzytomnie odkrzykuję.
"Zaspałeś!"
Przytomnieję błyskawicznie. Fak fak faaak! Budzik na 7:30, ale przez nocne eskapady (i wrodzoną niechęć do wstawania) olałem go i zaspałem. Już trzeciego dnia swojego okresu próbnego... Ubieram się ekspresowo i bez mycia pojawiam się w kuchni kwadrans po rozpoczęciu zmiany. Śmieszki Mateusza odnośnie mojego zaspania będą mi towarzyszyć przez resztę dnia, ale przynajmniej nie wyrzucili mnie z pracy.
Dzień zapowiada się deszczowo, więc i ruch turystyczny nie naprzykrza się nam zbytnio. Poranek mija spokojnie. Przyuczam się sztuki robienia grzańców, których popularność wśród gości rośnie odwrotnie proporcjonalnie do warunków atmosferycznych - im zimniejsza i "gorsza"** pogoda, tym chętniej piją ciepłe napoje alkoholowe. Procedura nie jest skomplikowana, ale dosyć satysfakcjonująca - warzenie trunków z mnogością rozgrzewających dodatków ma swój urok, kiedy czarujesz nad garem buchającym upajającymi oparami.
Poza tym biegam z zaopatrzeniem góra-dół do Spożywczaka, Hydro, Blaszaka i inszych (równie wdzięcznie nazwanych) pomieszczeń znajdujących się w podziemiach Bacówki. Nauczenie się wszystkich tych nazw wymaga nieco czasu, który w większości spędza się wchodząc do niewłaściwych miejsc i nie znajdując poszukiwanych rzeczy. Dodatkowego kolorytu dodaje fakt, że tabliczki na drzwiach niekoniecznie odpowiadają używanym nazwom...***
 |
| Grzanek - rezydent Kotłowni i okolicznych pomieszczeń technicznych - w trakcie grzania się na buforze. |
W rzeczonych podziemiach mieszczą się zapasy, które po przetworzeniu w kuchni trafiają w wiecznie nienasycone paszcze turystów - z tej racji ruch na schodach ze zgrzewkami napojów, paczkami mąk i cukrów, czy skrzynkami warzyw praktycznie nie ustaje.
Po paru dniach intensywnego mycia garów i łazienek, skóra na moich dłoniach zaczyna przypominać powierzchnię radzieckiego poligonu atomowego w Kazachstanie, wobec czego intensywnie zaczynam odczuwać potrzebę zaaplikowania jakiegoś kojącego remedium. Ku swej uciesze znajduję na półce w kuchni tubkę kremu do rąk - widać na nim resztki jakiegoś odręcznego napisu, ale to nie było na pewno nic ważnego****. Z ulgą nawilżam wysuszoną skórę - ale żeby poziom sponiewierania nie spadał poniżej wymaganej wartości, zaraz parzę sobie palucha o rozgrzaną rączkę gara z wrzątkiem. Ech, kolejny bąbel do kolekcji.
Godzina 12:15
 |
| Przerwa. |
Koło południa wychodzą na taras odetchnąć świeżym, rześkim, górskim powietrzem (to jest wspaniałe w tym miejscu, powietrze zawsze jest świeże, rześkie i górskie). Połoniny okryte są dziś chmurami, ale gdzieniegdzie przebija się słońce. Ptaki na okolicznych drzewach drą się jak wściekłe, jakby chcąc nadrobić zaległości po długiej zimie. Harley leży obok monitorując okolicę, a ja korzystam z wolnego i spisuję wrażenia w podręcznym notatniczku.
Reszta dnia mija bez większych zaburzeń, powoli wchodzę w rytm normalnej schroniskowej pracy. Wieczorem sprzątam łazienki, tym razem mierząc się ze słynnym, budzącym zgrozę Bieszczadzkim Błotem™ - dzięki ciężkiej pracy turystów, reprezentatywna próbka okolicznych gleb, glin i iłów jest pieczołowicie i obficie rozprowadzona po powierzchniach płaskich naszych sanitariatów. Woda w wiadrze z mopem szybko zmienia kolor i gęstość, adekwatnie do ścieranego błocka. Patrząc na uwalone prysznice zachodzę w głowę, czy niektórzy ludzie wchodzą pod natryski kompletnie ubrani i po prostu się spłukują w całości...? Pozostawione ślady wskazują, że co najmniej podejmują takie próby. Nie mnie jednak oceniać, czasu mało więc uwijam się aby zdążyć przed 19 (tym razem włączam ciepłą wodę, jest postęp).
 |
| Niewielka, acz zdeterminowana i bezwzględna grupa turystów w trakcie ataku szczytowego na Bacówkę. |
Godzina 23:14
Po skończeniu dnia, gramolę się z powrotem do swojej niebiańskiej izdebki i mam chwilę dla siebie, aby pisać dalej i myśleć. Jak na razie, czuję się tu naprawdę dobrze - nawet biegając z mopem czy szorując trzysta czterdziesty ósmy talerz na zmywaku. Wiem, że wciąż jestem natchniony duchem przygody i odkrywania nowej rzeczywistości, ale naprawdę się tu odnajduję.
Największy stres dla introwertyka - ludzie - tworzą tu bardzo fajną zgraję. Po ekipie "weteranów" widać, że przeżyli sporo i dotarli się w tym specyficznym środowisku - różni ludzie, ale ciekawi i otwarci, nie traktujący świeżaków z wyższością. Patrząc na to, jak dobrze idzie mi dogadywanie się ze starą ekipą, z żalem myślę o ich rychłym odejściu - wszyscy bowiem kończą pracę w Bacówce w przeciągu najbliższych miesięcy. Jeśli przyjdę tu kiedyś na stałe, nie będę już współpracował z uczącymi mnie ludźmi. Schronisko przejmie już kolejna zmiana, być może złożona z aktualnie szkolących się adeptów.
A ten świeży narybek w Bacówce to... nazwijmy ich bardzo barwną zbieraniną. Ludzie znacznie młodsi ode mnie, na różnych etapach życia i ogarnięcia, prezentujący dość szeroki zakres charakterów i problemów personalnych. Schronisko górskie na końcu świata jest miejscem, które przyciąga osoby uciekające przed czymś albo próbujące zostawić stare życie za sobą. Bardzo dobrze opisuje to fragment ogłoszenia o pracy na stronie innego górskiego schroniska:
Ogrom pracy latem albo ogrom śniegu zimą, czy też praca w oderwaniu od dotychczasowej codzienności, pozornie mogą wydawać się świetną ucieczką od tego co było. Tymczasem jest dokładnie na odwrót. Wszystko z czym się zmagasz wypłynie. Tak się po prostu dzieje w bezpośrednim kontakcie z przyrodą, w ciszy, w prostocie życia, przy wysiłku fizycznym i w małej społeczności będącej ze sobą niemal jak załoga pełnomorskiego rejsu.
Nie jest to jednak ośrodek terapeutyczny, tylko miejsce pracy a zespół – choć bywa bezcenną grupą wsparcia – przede wszystkim ma wiele zadań wspólnie do wykonania.
Normalnych tu nie biorą (i dobrze), ale nadal kluczowa jest zdolność do funkcjonowania w zespole. Przyrównałbym turnus w schronisku do rejsu łodzią podwodną - jesteśmy trochę skazani na siebie, nieco odcięci od świata, a prawie całe nasze życie odbywa się w tej wspólnej, małej przestrzeni. Czy to są ludzie, z którymi będę chciał płynąć na pokładzie rawczańskiego okrętu podwodnego?
Czas pokaże.
Na pewno będzie ciekawie.
* Pierwsze pytanie wśród załogi nazajutrz: kto do cholery zamknął Harleya na tarasie na noc?
** Nie ma złej pogody, są tylko źle przygotowani wędrowcy.
*** Co będzie przyczynkiem do mojego kolejnego Pomysłu Racjonalizatorskiego, polegającego na poprawnym opisaniu pomieszczeń.
**** To było coś ważnego.
