ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ:
Σκοπός, διαδικασία και πρακτική.
Εισαγωγή.
1. Η ψυχοθεραπεία είναι η μόνη μορφή θεραπείας που υπάρχει. Εφόσον μόνο ο νους μπορεί να ασθενεί, μόνο ο νους μπορεί να θεραπεύεται. Μόνο ο νους χρειάζεται θεραπεία. Φαινομενικά, δεν είναι έτσι τα πράγματα, διότι οι εκδηλώσεις αυτού του κόσμου μοιάζουν πραγματικά αληθινές. Η ψυχοθεραπεία είναι απαραίτητη έτσι ώστε το άτομο να αρχίσει να αμφισβητεί την πραγματικότητά τους. Μερικές φορές είναι ικανό να αρχίσει να ανοίγει το νου του χωρίς μεθοδική βοήθεια αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση είναι πάντα κάποια αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τις διαπροσωπικές σχέσεις, που του δίνει την ικανότητα να το κάνει αυτό. Μερικές φορές χρειάζεται μια πιο δομημένη, εκτεταμένη σχέση με έναν «κανονικό» θεραπευτή. Και στις δύο περιπτώσεις, το έργο που πρέπει να γίνει είναι το ίδιο ∙ ο ασθενής πρέπει να βοηθηθεί για ν’ αλλάξει το νου του όσον αφορά την «πραγματικότητα» των ψευδαισθήσεων.
1. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ.
1. Πολύ απλά, ο σκοπός της ψυχοθεραπείας είναι να απομακρύνει τα εμπόδια προς την αλήθεια. Στόχος της είναι να βοηθήσει τον ασθενή να εγκαταλείψει το παγιωμένο σύστημα εθελοτυφλίας του, και να αρχίσει να αναθεωρεί τις πλαστές σχέσεις αιτίας και αποτελέσματος στις οποίες αυτό βασίζεται. Κανένας σε αυτόν τον κόσμο δεν ξεφεύγει από τον φόβο, αλλά όλοι μπορούν ν’ αναθεωρήσουν τις αιτίες του και να τις αξιολογήσουν σωστά. Ο Θεός έχει δώσει σε όλους έναν Δάσκαλο του Οποίου η σοφία και η βοήθεια υπερβαίνουν κατά πολύ την όποια συνεισφορά μπορεί να παρέχει κάποιος γήινος ψυχοθεραπευτής. Όμως, υπάρχουν φορές και καταστάσεις στις οποίες μία γήινη σχέση ασθενή-ψυχοθεραπευτή γίνεται το μέσον μέσω του οποίου Αυτός προσφέρει τα σπουδαιότερα δώρα Του και στους δύο.2. Τι καλύτερο σκοπό θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση από το να προσκαλέσει το Άγιο Πνεύμα να εισέλθει σε αυτή και να της δώσει το δικό Του σπουδαίο δώρο της χαράς; Τί σπουδαιότερος στόχος θα μπορούσε να υπάρχει για τον οιονδήποτε από το να μάθει να επικαλείται τον Θεό και ν’ ακούει την απάντησή Του; Και ποιος άλλος πιο υπερβατικός στόχος μπορεί να υπάρξει από το να θυμηθείς την οδό, την αλήθεια και την ζωή, και να θυμηθείς τον Θεό; Η βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο σωστός σκοπός της ψυχοθεραπείας. Θα μπορούσε να υπάρξει κάτι πιο ιερό; Διότι η ψυχοθεραπεία, αν γίνει σωστά κατανοητή, διδάσκει την συγχώρεση και βοηθά τον ασθενή να την αναγνωρίσει και να την δεχτεί. Και με την θεραπεία του συγχωρείται μαζί του και ο θεραπευτής.
3. Ο καθένας που χρειάζεται βοήθεια, άσχετα με την μορφή της κατάθλιψης του, επιτίθεται στον εαυτό του, και συνεπώς η ειρήνη του νου του υποφέρει. Αυτές οι τάσεις συχνά περιγράφονται ως «αυτό-καταστροφικές», και ο ασθενής συχνά τις αντιμετωπίζει έτσι. Αυτό που δεν συνειδητοποιεί και χρειάζεται να μάθει είναι ότι αυτός ο «εαυτός», που μπορεί να επιτίθεται και να δέχεται επίθεση, είναι μία αντίληψη που έχει ο ίδιος επινοήσει. Επί προσθέτως, την αντίληψη αυτή την φροντίζει, την υπερασπίζεται, και μερικές φορές είναι ακόμα και πρόθυμος να «θυσιάσει» την «ζωή» του για χάρη της. Διότι θεωρεί πως αυτός ο «εαυτός» είναι ο ίδιος. Αυτό τον εαυτό τον βλέπει να δέχεται εξωτερικές επιδράσεις, να αντιδρά σε εξωτερικές δυνάμεις έτσι όπως αυτές το απαιτούν, και να είναι αβοήθητος, καταμεσής απειλών από την δύναμη αυτού του κόσμου.
4. Η ψυχοθεραπεία, λοιπόν, πρέπει να επαναφέρει στην επίγνωσή του την ικανότητα να λαμβάνει τις δικές του αποφάσεις. Πρέπει να αποκτήσει την προθυμία να ανατρέψει τον τρόπο σκέψης του, και να καταλάβει ότι αυτά που θεωρούσε ότι πρόβαλλαν πάνω στον ίδιο τις συνέπειες τους, ήταν φτιαγμένα από τις δικές του προβολές πάνω στον κόσμο. Επομένως ο κόσμος που βλέπει δεν υπάρχει. Μέχρι αυτό να γίνει τουλάχιστον εν μέρει αποδεκτό, ο ασθενής δεν μπορεί να δει τον εαυτό του ως ικανό να παίρνει αποφάσεις. Και αυτός θα μάχεται εναντίον της δικής του ελευθερίας διότι θα την θεωρεί δουλεία.
5. Ο ασθενής δεν χρειάζεται να σκέφτεται την αλήθεια όπως ο Θεός για να κάνει κάποια πρόοδο στην σωτηρία. Αλλά πρέπει να αρχίσει να διαχωρίζει την αλήθεια από τις ψευδαισθήσεις, αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι το ίδιο, και να αποκτά έτσι όλο και μεγαλύτερη προθυμία να δει τις ψευδαισθήσεις ως ψευδείς και να δεχτεί την αλήθεια ως αληθινή. Ο Δάσκαλός του θα τον πάρει από εκεί, και θα τον οδηγήσει μέχρι εκεί που είναι πρόθυμος να πάει. Η ψυχοθεραπεία μπορεί μόνο να του εξοικονομήσει χρόνο. Το Άγιο Πνεύμα χρησιμοποιεί τον χρόνο με τον τρόπο που θεωρεί καλύτερο, και Αυτό ποτέ δεν κάνει λάθος. Η ψυχοθεραπεία κάτω από την καθοδήγησή Του είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί για να εξοικονομήσει χρόνο, και να προετοιμάσει και άλλους δασκάλους για το έργο Του. Στην βοήθεια που αρχίζει να καθοδηγεί το Άγιο Πνεύμα, δεν υπάρχει τέλος. Όποια διαδρομή και να επιλέξει, κάθε ψυχοθεραπεία οδηγεί τελικά στον Θεό. Αλλά όλα εξαρτώνται από το Άγιο Πνεύμα. Εμείς όλοι είμαστε οι ψυχοθεραπευτές Του, διότι επιθυμεί όλοι να θεραπευτούμε μέσα σε Αυτό.
2. Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
Εισαγωγή.
2. Οι ασθενείς δεν εισέρχονται στην ψυχοθεραπευτική σχέση με αυτό τον στόχο στο νου. Αντίθετα, τέτοιες αντιλήψεις σημαίνουν πολύ λίγα γι αυτούς, ειδάλλως δεν θα χρειαζόντουσαν βοήθεια. Ο στόχος τους είναι να μπορέσουν να διατηρήσουν αυτή την αντίληψη για τον εαυτό τους ακριβώς όπως είναι, αλλά χωρίς τα βάσανα που αυτή συνεπάγεται. Η όλη τους ισορροπία βασίζεται στην παρανοϊκή πίστη ότι αυτό είναι δυνατό. Και επειδή στον υγιή νου αυτό είναι ξεκάθαρα αδύνατον, αυτό που ζητούν είναι μαγεία. Μέσα στις ψευδαισθήσεις το αδύνατον επιτυγχάνεται εύκολα, αλλά μόνο με το κόστος να γίνει η ψευδαίσθηση αλήθεια. Ο ασθενής έχει ήδη πληρώσει αυτό το τίμημα. Τώρα θέλει μία «καλύτερη» ψευδαίσθηση.
3. Στην αρχή, λοιπόν, ο στόχος του ασθενή και του ψυχοθεραπευτή διαφέρουν. Ο ψυχοθεραπευτής όπως και ο ασθενής μπορεί να περιθάλπει ψευδείς αυτό-αντιλήψεις, αλλά οι αντίστοιχες αντιλήψεις τους για την «βελτίωση» πρέπει να διαφέρουν. Ο ασθενής ελπίζει να μάθει πώς να αποκτήσει τις αλλαγές που θέλει χωρίς ν’ αλλάξει την αυτό-αντίληψή του σε σημαντικό βαθμό. Μάλιστα, ελπίζει να την σταθεροποιήσει επαρκώς ώστε να συμπεριλάβει τις μαγικές δυνάμεις που αναζητά στην ψυχοθεραπεία. Θέλει να κάνει το ευάλωτο απρόσβλητο και το πεπερασμένο απεριόριστο. Ο εαυτός που βλέπει είναι ο θεός του, και αναζητά μόνο να τον υπηρετήσει καλύτερα.
4. Άσχετα με το πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι ο ίδιος ο ψυχοθεραπευτής, πρέπει να θέλει να αλλάξει την αυτό-αντίληψη του ασθενούς με κάποιο τρόπο που αυτός να θεωρεί αληθινό. Το έργο της ψυχοθεραπείας είναι να συμφιλιώνει αυτές τις διαφορές. Θα είναι ευχής έργο, αν και οι δύο μάθουν να παραιτούνται από τους αρχικούς τους στόχους, διότι μόνο στις σχέσεις μπορεί να βρεθεί η σωτηρία. Στην αρχή, είναι αναπόφευκτο και οι ασθενείς και οι θεραπευτές εξίσου να δεχτούν μη ρεαλιστικούς στόχους όχι απόλυτα απελευθερωμένους από μαγικούς τόνους. Στο τέλος θα παραιτηθούν από αυτούς μέσα στο νου τους και οι δύο.
1. Τα όρια στην ψυχοθεραπεία.
2. Η ψυχοθεραπεία από μόνη της δεν μπορεί να είναι δημιουργική. Αυτό είναι ένα από τα σφάλματα που προωθεί το εγώ ∙ ότι είναι ικανή για αληθινή αλλαγή, και επομένως για πραγματική δημιουργικότητα. Όταν μιλάμε για την «σωτήρια ψευδαίσθηση» ή το «τελικό όνειρο,» δεν εννοούμε κάτι τέτοιο, αλλά εδώ βρίσκεται η τελευταία άμυνα του εγώ. Η «αντίσταση» είναι ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα ∙ η δική του ερμηνεία για την πρόοδο και την εξέλιξη. Αυτές οι ερμηνείες θα σφάλλουν ως προς τις αναγκαιότητες, διότι είναι πλάνες. Οι αλλαγές που επιδιώκει να φτιάξει το εγώ δεν είναι πραγματικά αλλαγές. Δεν είναι παρά βαθύτερες σκιές, ή ίσως διαφορετικές νεφελώδεις σκεπτομορφές. Εν τούτοις, αυτό που βγαίνει από το τίποτα δεν μπορεί να αποκαλεστεί νέο ή διαφορετικό. Οι ψευδαισθήσεις είναι ψευδαισθήσεις ∙ η αλήθεια είναι αλήθεια.
3. Η αντίσταση όπως προσδιορίζεται εδώ μπορεί να είναι χαρακτηριστικό του θεραπευτή όπως και του ασθενή. Και στις δύο περιπτώσεις, βάζει όριο στην ψυχοθεραπεία διότι περιορίζει τους στόχους της. Ούτε μπορεί το Άγιο Πνεύμα να πολεμά εναντίον των εισβολών του εγώ κατά την διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας. Όμως, θα περιμένει, και η δική Του υπομονή είναι άπειρη. Ο στόχος Του είναι πάντα απόλυτα αδιαίρετος. Σε όποιες αποφάσεις και να φτάσουν ο ασθενής και ο θεραπευτής σε σχέση με τους δικούς τους αποκλίνοντες στόχους, δεν γίνεται να συμφιλιωθούν ολοκληρωτικά μέχρι να ενωθούν με τον δικό Του. Μόνο τότε κάθε σύγκρουση φτάνει στο τέλος της, διότι μόνο τότε μπορεί να υπάρξει βεβαιότητα.
4. Στην ιδανική περίπτωση, η ψυχοθεραπεία είναι μία σειρά ιερών συναντήσεων κατά τις οποίες γίνονται συναντήσεις αδελφών για να ευλογήσουν ο ένας τον άλλο και να λάβουν την ειρήνη του Θεού. Και αυτό μία μέρα θα έρθει για να περάσει για κάθε «ασθενή» πάνω στην γη, διότι ποιος άλλος εκτός από κάποιος ασθενής θα μπορούσε να έρθει εδώ; Ο θεραπευτής είναι μόνο κάποιος περισσότερο εξειδικευμένος δάσκαλος του Θεού. Μαθαίνει διδάσκοντας, και όσο πιο προχωρημένος είναι, τόσο περισσότερα διδάσκει και περισσότερα μαθαίνει. Αλλά σε όποιο στάδιο και να βρίσκεται, υπάρχουν ασθενείς που τον χρειάζονται ακριβώς έτσι όπως είναι τώρα. Δεν μπορούν να πάρουν περισσότερα από ό,τι μπορεί να δώσει αυτός τώρα. Εν τούτοις και οι δύο στο τέλος θα βρουν τα λογικά τους.
II. Η Θέση της Θρησκείας στην Ψυχοθεραπεία.
1. Για να είσαι δάσκαλος του Θεού, δεν είναι απαραίτητο να είσαι θρήσκος ή ακόμα ούτε να πιστεύεις στον Θεό σε κάποιο αναγνωρίσιμο βαθμό. Είναι απαραίτητο, όμως, να διδάσκεις την συγχώρεση και όχι την καταδίκη. Ακόμα και σε αυτό, δεν απαιτείται απόλυτη συνέπεια, διότι κάποιος που θα είχε πετύχει μέχρι αυτό το σημείο θα μπορούσε να διδάξει ολοκληρωτικά την σωτηρία, μέσα σε μια στιγμή και χωρίς λέξη. Ωστόσο αυτός που έχει μάθει όλα τα πράγματα δεν χρειάζεται δάσκαλο, και ο θεραπευμένος δεν χρειάζεται θεραπευτή. Οι σχέσεις εξακολουθούν να είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος, και θα τελειοποιηθούν μέσα στον χρόνο και θα επανορθωθούν στην αιωνιότητα.2. Η τυπική θρησκεία δεν έχει καμία θέση στην ψυχοθεραπεία, αλλά δεν έχει πραγματική θέση ούτε στην θρησκεία. Σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει μια εκπληκτική τάση να ενοποιείς αντιφατικές λέξεις μέσα σε έναν όρο δίχως να αντιλαμβάνεσαι καθόλου την αντίθεση. Η προσπάθεια για την τυποποίηση της θρησκείας είναι προφανώς μια προσπάθεια του εγώ να συμφιλιώσει το ασυμφιλίωτο που δεν χρειάζεται καθόλου επεξεργασία εδώ. Η θρησκεία είναι εμπειρία ∙ η ψυχοθεραπεία είναι εμπειρία. Στα ανώτερα επίπεδα γίνονται ένα. Καμία δεν είναι η ίδια η αλήθεια, αλλά και οι δύο μπορούν να οδηγήσουν στην αλήθεια. Τι άλλο μπορεί να είναι απαραίτητο για να βρεθεί η αλήθεια, που να παραμένει τέλεια προφανές, εκτός από το να αφαιρεθούν τα φαινομενικά εμπόδια προς την αληθινή επίγνωση;
3. Όποιος μάθει να συγχωρεί δεν μπορεί να αποτύχει να θυμηθεί τον Θεό. Η συγχώρεση, λοιπόν, είναι το μόνο που χρειάζεται να διδαχτεί, διότι είναι το μόνο που χρειάζεται να μαθευτεί. Όλα τα εμπόδια προς την ενθύμηση του Θεού είναι μορφές μη συγχώρεσης, και τίποτα άλλο. Αυτό ποτέ δεν είναι φανερό στον ασθενή, και μόνο σπάνια και στον θεραπευτή. Ο κόσμος έχει αντιπαρατάξει όλες του τις δυνάμεις ενάντια σε αυτή την μία επίγνωση, διότι σε αυτή έγκειται το τέλος του κόσμου και όλων όσων εκπροσωπεύει.
4. Ωστόσο δεν είναι η επίγνωση του Θεού που συνιστά ένα λογικό στόχο για ψυχοθεραπεία. Αυτή θα έρθει όταν η ψυχοθεραπεία ολοκληρωθεί, διότι εκεί που υπάρχει συγχώρεση έρχεται η αλήθεια . Θα ήταν άδικο πραγματικά αν ήταν απαραίτητη η πίστη στον Θεό για την ψυχοθεραπευτική επιτυχία. Ούτε η πίστη στον Θεό είναι μια αντίληψη με νόημα, διότι ο Θεός δεν γίνεται παρά να είναι γνωστός. Η πίστη υπονοεί ότι η απιστία είναι δυνατή, αλλά η γνώση του Θεού δεν έχει αληθινό αντίθετο. Το να μην γνωρίζεις τον Θεό σημαίνει ότι δεν έχεις καθόλου γνώση, κι εκεί οδηγεί όλη η μη συγχώρεση. Και δίχως την γνώση, μόνο πίστη μπορεί να έχει κάποιος.
5. Τα διαφορετικά διδακτικά βοηθήματα απευθύνονται σε διαφορετικούς ανθρώπους. Μερικές μορφές θρησκείας δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό, και μερικές μορφές ψυχοθεραπείας δεν έχουν καμία σχέση με την θεραπεία. Ωστόσο αν ο μαθητής και ο δάσκαλος ενωθούν στο μοίρασμα ενός στόχου, ο Θεός θα εισέλθει στην σχέση τους διότι έχει προσκληθεί να εισέλθει. Με τον ίδιο τρόπο, κάποια ένωση σκοπού ανάμεσα στον ασθενή και τον θεραπευτή επαναφέρει την θέση του Θεού στην ανάληψη, πρώτα μέσω της όρασης του Χριστού και μετά μέσω της μνήμης του Ίδιου του Θεού. Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας είναι η επιστροφή στην σωφροσύνη. Δάσκαλος και μαθητής, θεραπευτής και ασθενής, είναι όλοι παρανοϊκοί ειδάλλως δεν θα βρίσκονταν εδώ. Μαζί μπορούν να βρουν μια διέξοδο, διότι κανείς τους δεν θα βρει μόνος του την σωφροσύνη.
6. Αν η θεραπεία είναι μια πρόσκληση στον Θεό να εισέλθει στο Βασίλειό Του, τι σημασία έχει το πώς είναι η γραμμένη η πρόσκληση; Έχει σημασία το χαρτί, ή το μελάνι, ή η πέννα; Μήπως αυτός που γράφει δεν είναι αυτός που δίνει την πρόσκληση; Ο Θεός έρχεται σε κείνους που θέλουν να επανορθώσουν τον κόσμο Του, διότι έχουν βρει τον τρόπο να Τον καλέσουν. Αν δύο ενωθούν, Αυτός πρέπει να βρίσκεται εκεί. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο σκοπός τους, αλλά πρέπει να τον μοιραστούν ολοκληρωτικά για να πετύχουν. Είναι αδύνατον να μοιραστούν ένα στόχο που δεν είναι ευλογημένος από τον Χριστό, διότι αυτό που είναι αόρατο στα δικά Του μάτια είναι πολύ κατακερματισμένο ώστε να έχει νόημα.
7. Όπως η αληθινή θρησκεία θεραπεύει, έτσι πρέπει και η αληθινή ψυχοθεραπεία να είναι θρησκευτική. Αλλά και οι δύο έχουν πολλές μορφές, διότι κανένας καλός δάσκαλος δεν χρησιμοποιεί μία μόνο προσέγγιση σε κάθε μαθητή. Αντίθετα, ακούει προσεκτικά τον καθένα τους, και τον αφήνει να διαμορφώσει το δικό του πρόγραμμα εργασίας ∙ όχι τον στόχο του προγράμματος, αλλά το πώς μπορεί καλύτερα να φτάσει τον στόχο που θέτει γι αυτόν. Ίσως ο δάσκαλος να μην θεωρεί τον Θεό ως μέρος της διδασκαλίας. Ίσως ο ψυχοθεραπευτής να μην καταλαβαίνει ότι η θεραπεία προέρχεται από τον Θεό. Μπορούν να πετύχουν εκεί που πολλοί που πιστεύουν στον Θεό θα αποτύχουν.
8. Τι πρέπει να κάνει ο δάσκαλος για να εξασφαλίσει την μάθηση; Τι πρέπει να κάνει ο θεραπευτής για να προκαλέσει την θεραπεία; Μόνο ένα πράγμα ∙ την ίδια προϋπόθεση που ζητά η σωτηρία από τον καθέναν. Ο κάθε ένας πρέπει να μοιράζεται κάποιο στόχο με κάποιον άλλο, και κάνοντας αυτό, να χάσουν κάθε έννοια ξεχωριστών συμφερόντων. Μόνο κάνοντας αυτό είναι δυνατόν να υπερβεί τα στενά όρια που θέλει να επιβάλλει το εγώ πάνω στον εαυτό. Μόνο κάνοντας αυτό μπορεί ο δάσκαλος και ο μαθητής, ο θεραπευτής και ο ασθενής, εσύ κι εγώ, να δεχτούμε την Επανόρθωση και να μάθουμε να την δίνουμε όπως την λάβαμε.
9. Η επικοινωνία είναι αδύνατη όταν είσαι μόνος. Όποιος στέκει διαχωρισμένος δεν μπορεί να λάβει την όραση του Χριστού. Του προσφέρεται, αλλά δεν μπορεί να απλώσει το χέρι του να την λάβει. Ας ησυχάσει και ας αναγνωρίσει ότι η ανάγκη του αδελφού του είναι και δική του. Και ας αντιμετωπίσει τότε την ανάγκη του αδελφού του σαν να ήταν δική του και ας δει ότι αντιμετωπίζονται σαν ένα, γιατί αυτό είναι. Τι άλλο είναι η θρησκεία εκτός από ένα εργαλείο που θα τον βοηθήσει να δει ότι έτσι είναι; Και τι άλλο είναι η ψυχοθεραπεία εκτός από μια βοήθεια ακριβώς προς την ίδια κατεύθυνση; Είναι ο στόχος που κάνει αυτές τις διαδικασίες ίδιες, διότι είναι ένα σε σκοπό και γι αυτό πρέπει να είναι και ένα στα μέσα.
III. Ο Ρόλος του Ψυχοθεραπευτή
1. Ο ψυχοθεραπευτής είναι ένας ηγέτης με την έννοια ότι πορεύεται λίγο πιο μπροστά από τον ασθενή, και τον βοηθά να αποφύγει μερικές από τις κακοτοπιές στην διαδρομή βλέποντάς τες αυτός πρώτος. Το ιδανικό είναι να είναι και ακόλουθος, διότι Ένας θα πρέπει να προπορεύεται αυτού για να του δίνει το φως να βλέπει. Χωρίς αυτόν τον Ένα, και οι δυο τους θα σκοντάφτουν στα τυφλά πηγαίνοντας στο πουθενά. Όμως, είναι αδύνατον αυτός ο Ένας να λείπει ολοκληρωτικά αν ο στόχος είναι η θεραπεία. Μπορεί, όμως, να μην αναγνωρίζεται. Κι έτσι το λίγο φως που μπορεί τότε να γίνει αποδεκτό θα είναι το μοναδικό φως στην οδό που οδηγεί στην αλήθεια.2. Η θεραπεία περιορίζεται από τους περιορισμούς του ψυχοθεραπευτή, όπως περιορίζεται και από τους περιορισμούς του ασθενή. Επομένως, ο στόχος της διαδικασίας, είναι να υπερβεί αυτά τα όρια. Κανένας από τους δύο δεν μπορεί να το κάνει αυτό μόνος του, αλλά όταν ενωθούν, τους έχει δοθεί η δυνατότητα υπέρβασης όλων των περιορισμών. Τώρα η έκταση της επιτυχίας τους εξαρτάται από το πόση από αυτή την δυνατότητα είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν. Η προθυμία μπορεί να προέλθει από οποιονδήποτε από αυτούς στην αρχή, και καθώς ο άλλος την μοιράζεται, θα αυξάνει. Η πρόοδος γίνεται ζήτημα απόφασης ∙ μπορεί να φτάσει σχεδόν στον Ουρανό ή να μην προχωρήσει περισσότερο από ένα ή δύο βήματα από την κόλαση.
3. Είναι πολύ πιθανόν η ψυχοθεραπεία να φαίνεται πως αποτυγχάνει. Είναι ακόμα πιθανόν το αποτέλεσμα να μοιάζει με πισωγύρισμα. Αλλά στο τέλος πρέπει να υπάρξει κάποια επιτυχία. Κάποιος ζητά βοήθεια ∙ ένας άλλος ακούει και απαντά με την μορφή της βοήθειας. Αυτή είναι η φόρμουλα για την σωτηρία, και πρέπει να θεραπεύει. Μόνο οι διαιρεμένοι στόχοι μπορούν να παρεμποδίσουν την τέλεια θεραπεία. Ένας θεραπευτής απόλυτα απαλλαγμένος από το εγώ του θα μπορούσε να θεραπεύσει τον κόσμο χωρίς ούτε μια λέξη, απλά με το να είναι εκεί. Κανένας δεν χρειάζεται να τον δει ή να του μιλήσει ή να γνωρίζει καν την ύπαρξή του. Η απλή Παρουσία Tου είναι αρκετή για να θεραπεύσει.
4. Ο ιδανικός ψυχοθεραπευτής είναι ένα με τον Χριστό. Αλλά η θεραπεία είναι μια διαδικασία, όχι ένα γεγονός. Ο ψυχοθεραπευτής δεν μπορεί να προοδεύσει δίχως τον ασθενή, και ο ασθενής δεν μπορεί να είναι έτοιμος να λάβει τον Χριστό αλλιώς δεν θα μπορούσε να είναι ασθενής. Κατά μία έννοια, ο ψυχοθεραπευτής που δεν έχει εγώ είναι κάτι το αφηρημένο που στέκει στο τέλος της διαδικασίας της θεραπείας, υπερβολικά μπροστά για να πιστεύει στην ασθένεια και υπερβολικά κοντά στον Θεό για να έχει τα πόδια του στην γη. Τώρα μπορεί να βοηθά μέσω εκείνων που χρειάζονται βοήθεια, διότι έτσι φέρνει σε πέρας το σχέδιο που ορίστηκε για την σωτηρία. Ο ψυχοθεραπευτής γίνεται ο ασθενής του, δουλεύοντας μέσα από άλλους ασθενείς για να εκφράζει τις σκέψεις του καθώς τις λαμβάνει από τον Χριστικό Νου.
IV. Η Διαδικασία της Ασθένειας.
1. Όπως όλη η θεραπεία είναι ψυχοθεραπεία, έτσι κάθε ασθένεια είναι νοητική. Είναι μια κρίση στον Υιό του Θεού, και η κρίση είναι νοητική δραστηριότητα. Η κρίση είναι μια απόφαση, που παίρνεται επανειλημμένα, ενάντια στην δημιουργία και τον Δημιουργό της. Είναι μια απόφαση να αντιλαμβάνεσαι το σύμπαν έτσι όπως θα το δημιουργούσες εσύ. Είναι μια απόφαση ότι η αλήθεια μπορεί να ψεύδεται και πρέπει να είναι ψευδής. Τι άλλο, τότε, μπορεί να είναι η ασθένεια εκτός από μια έκφραση θλίψης και ενοχής; Και ποιος μπορεί να θρηνεί για κάτι άλλο εκτός από την αθωότητά του;2. Μόλις δεις τον Υιό του Θεού ως ένοχο, η ασθένεια γίνεται αναπόφευκτη. Την έχεις ζητήσει και θα την λάβεις. Και όλοι αυτοί που ζητούν την ασθένεια έχουν τώρα καταδικάσει τους εαυτού τους να ψάχνουν γιατρικά που δεν μπορούν να βοηθήσουν, διότι η πίστη τους είναι στην ασθένεια και όχι στην σωτηρία. Και δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα που μια αλλαγή στο νου να μην μπορεί να επηρεάσει, διότι όλα τα εξωτερικά πράγματα είναι μόνο σκιές μιας απόφασης που έχει ήδη παρθεί. Αν αλλάξεις την απόφαση, πως είναι δυνατόν να μην αλλάξει και η σκιά της; Η ασθένεια μπορεί να είναι μόνο η σκιά της ενοχής, αλλόκοτη και άσχημη εφόσον μιμείται τη δυσμορφία. Αν κάποια δυσμορφία ειδωθεί ως πραγματική, τι άλλο θα μπορούσε να είναι η σκιά της εκτός από δύσμορφη;
3. Η κάθοδος στην κόλαση ακολουθεί βήμα – βήμα μια αναπόφευκτη πορεία, μόλις παρθεί η απόφαση ότι η ενοχή είναι πραγματική. Η ασθένεια και ο θάνατος και η δυστυχία τώρα προχωρούν αμείλικτα στην γη σε αποφασιστικά κύματα, κάποιες φορές μαζί και κάποιες σε θλιβερή διαδοχή. Ωστόσο, όλα αυτά τα πράγματα, όσο αληθινά και να μοιάζουν, δεν είναι παρά ψευδαισθήσεις. Ποιος θα μπορούσε να έχει πίστη σε αυτά μόλις το συνειδητοποιήσει αυτό; Και ποιος θα μπορούσε να μην έχει πίστη σε αυτά μέχρι να το συνειδητοποιήσει; Η θεραπεία είναι ίαση ή διόρθωση, κι έχουμε πει ήδη και θα πούμε ξανά, ότι όλη η θεραπεία είναι ψυχοθεραπεία. Το να θεραπεύεις τους ασθενείς δεν είναι άλλο από το να φέρνεις αυτή την συνειδητοποίηση στην επίγνωση τους.
4. Η λέξη «θεραπεία» έχει περιέλθει σε ανυποληψία ανάμεσα στους πιο «σοβαρούς» ψυχοθεραπευτές του κόσμου, και δίκαια. Διότι ούτε ένας τους δεν μπορεί να θεραπεύσει, και ούτε ένας τους δεν καταλαβαίνει την θεραπεία. Στην χειρότερη περίπτωση, το μόνο που κάνουν είναι να καταστήσουν το σώμα πραγματικό μέσα στον δικό τους νου, κι έχοντας κάνει αυτό, αναζητούν μαγικά με τα οποία να θεραπεύσουν τα προβλήματα με τα οποία προικίζουν την ασθένεια με τον νου τους. Πως θα μπορούσε μια τέτοια διαδικασία να θεραπεύσει; Είναι γελοία από την αρχή ως το τέλος. Ωστόσο, έχοντας αρχίσει έτσι, πρέπει να τελειώσει έτσι. Είναι σαν ο Θεός να ήταν ο διάβολος και να έπρεπε να βρεθεί στο κακό. Πως θα μπορούσε η αγάπη να βρίσκεται εκεί; Και πως θα μπορούσε η ασθένεια να θεραπεύει; Δεν είναι και τα δύο αυτά μία μόνο ερώτηση;
5. Στην καλύτερη περίπτωση, και η λέξη είναι ίσως αμφισβητήσιμη εδώ, οι «θεραπευτές» του κόσμου μπορεί να αναγνωρίζουν ότι ο νους είναι η πηγή της ασθένειας. Αλλά το σφάλμα τους έγκειται στην πεποίθηση ότι αυτός μπορεί να θεραπεύσει τον εαυτό του. Αυτό έχει κάποια αξία σε έναν κόσμο όπου μια έννοια όπως «διαβαθμίσεις σφαλμάτων» έχει νόημα. Ωστόσο οι θεραπείες τους παραμένουν προσωρινές, ή μπορεί να προκύψει μια άλλη ασθένεια στην θέση της προηγούμενης, διότι ο θάνατος δεν ξεπερνιέται μέχρι να γίνει κατανοητό το νόημα της αγάπης. Και ποιός μπορεί να το κατανοήσει αυτό χωρίς να τον Λόγο του Θεού, δοσμένο από Αυτόν στο Άγιο Πνεύμα ως δώρο Του σε σένα;
6. Η ασθένεια κάθε είδους μπορεί να οριστεί ως το αποτέλεσμα μιας θέασης του εαυτού ως αδύναμο, ευάλωτο, διεφθαρμένο και επισφαλή, άρα σε ανάγκη διαρκούς άμυνας. Ωστόσο, αν πραγματικά ήταν αυτός ο εαυτός, η άμυνα θα ήταν αδύνατη. Επομένως, οι άμυνες που αναζητούνται πρέπει να είναι μαγικά. Πρέπει να ξεπεράσουν όλους τους περιορισμούς που γίνονται αντιληπτοί στον εαυτό, ενώ την ίδια στιγμή να φτιάχνουν μία νέα αντίληψη του εαυτού στην οποία η παλιά να μην μπορεί να επιστρέψει. Με λίγα λόγια, το σφάλμα γίνεται αποδεκτό ως πραγματικό και αντιμετωπίζεται με ψευδαισθήσεις. Εφόσον η αλήθεια οδηγείται στις ψευδαισθήσεις, η πραγματικότητα τώρα γίνεται απειλή και γίνεται αντιληπτή ως κακή. Η αγάπη γίνεται τρομακτική διότι η πραγματικότητα είναι αγάπη. Έτσι κλείνει ο κύκλος ενάντια στις «εισβολές» της σωτηρίας.
7. Επομένως η ασθένεια είναι ένα λάθος και χρειάζεται διόρθωση. Και όπως έχουμε ήδη τονίσει, η διόρθωση δεν μπορεί να επιτευχθεί εδραιώνοντας πρώτα την «ορθότητα» του λάθους κι έπειτα παραβλέποντάς το. Αν η ασθένεια είναι πραγματική δεν μπορεί να παραβλεφτεί πραγματικά, διότι η παράβλεψη της πραγματικότητας είναι παραφροσύνη. Ωστόσο αυτός είναι ο σκοπός της μαγείας ∙ να κάνει τις ψευδαισθήσεις αληθινές μέσω της εσφαλμένης αντίληψης. Αυτό δεν μπορεί να θεραπεύει, διότι αντιτίθεται στην αλήθεια. Ίσως μια ψευδαίσθηση υγείας να παίρνει την θέση της για λίγο, αλλά όχι για πολύ. Ο φόβος δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ από τις ψευδαισθήσεις, διότι είναι μέρος από αυτές. Θα ξεφύγει και θα πάρει μιαν άλλη μορφή, όντας η πηγή όλων των ψευδαισθήσεων.
8. Η ασθένεια είναι παράνοια διότι κάθε ασθένεια είναι νοητική αρρώστια, και σε αυτήν δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Μία από τις ψευδαισθήσεις με την οποία η ασθένεια γίνεται αντιληπτή ως πραγματική είναι η πίστη ότι η αρρώστια ποικίλει σε ένταση, ότι ο βαθμός απειλής διαφέρει ανάλογα με την μορφή που παίρνει. Εδώ βρίσκεται η βάση όλων των σφαλμάτων, διότι όλα τους δεν είναι παρά απόπειρες συμβιβασμού βλέποντας μόνο λιγάκι από την κόλαση. Αυτό είναι μια παρωδία τόσο ξένη προς τον Θεό που πρέπει να είναι για πάντα αδιανόητη. Αλλά οι παράφρονες την πιστεύουν διότι είναι παράφρονες.
9. Ένας τρελός θα υπερασπίζεται τις δικές του ψευδαισθήσεις διότι μέσα σε αυτές βλέπει την δική του σωτηρία. Επομένως, θα επιτίθεται σε κείνον που προσπαθεί να τον σώσει από αυτές, πιστεύοντας ότι εκείνος του επιτίθεται. Αυτός ο περίεργος κύκλος επίθεσης – άμυνας είναι ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθεί ο ψυχοθεραπευτής. Μάλιστα, αυτό είναι το κεντρικό του έργο ∙ ο πυρήνας της ψυχοθεραπείας. Ο θεραπευτής γίνεται αντιληπτός ως κάποιος που επιτίθεται στην πιο αγαπημένη ιδιοκτησία του ασθενή ∙ την εικόνα του για τον εαυτό του. Κι εφόσον αυτή η εικόνα έχει γίνει η ασφάλεια του ασθενή έτσι όπως την αντιλαμβάνεται, ο θεραπευτής δεν μπορεί παρά να γίνεται αντιληπτός ως πραγματική πηγή κινδύνου, που πρέπει να του επιτεθεί ακόμα και να τον σκοτώσει.
10. Ο ψυχοθεραπευτής, τότε, έχει μια τεράστια ευθύνη. Πρέπει να αντιμετωπίσει την επίθεση χωρίς επίθεση, άρα και χωρίς άμυνα. Έργο του είναι να αποδείξει ότι οι άμυνες δεν είναι απαραίτητες, και ότι η έλλειψη άμυνας είναι δύναμη. Αυτή πρέπει να είναι η διδασκαλία του, αν πρέπει το μάθημά του να είναι ότι η σωφροσύνη είναι ασφαλής. Ποτέ δεν είναι υπερβολικό να τονίσουμε ότι η παράφρονες πιστεύουν ότι η σωφροσύνη είναι απειλή. Αυτό είναι το επακόλουθο του «προπατορικού αμαρτήματος» ∙ η πίστη ότι η ενοχή είναι πραγματική και απόλυτα δικαιολογημένη. Άρα η λειτουργία του ψυχοθεραπευτή είναι να διδάξει ότι η ενοχή, όντας μη πραγματική, δεν μπορεί να είναι δικαιολογημένη. Αλλά ούτε είναι ασφαλής. Κι έτσι πρέπει να παραμένει ανεπιθύμητη όσο και ανύπαρκτη.
11. Μόνο η διδασκαλία της σωτηρίας είναι ο στόχος όλης της θεραπείας. Απάλλαξε το νου από το παρανοϊκό βάρος της ενοχής που μεταφέρει τόσο αποκαμωμένος, και η θεραπεία επιτυγχάνεται. Το σώμα δεν θεραπεύεται. Απλά αναγνωρίζεται ως αυτό που είναι. Αν ειδωθεί ορθά, ο σκοπός του μπορεί να γίνει κατανοητός. Τι χρειάζεται η ασθένεια τότε; Δώσε αυτό το δώρο και μόνο, και όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν. Δεν υπάρχει ανάγκη για πολύπλοκες αλλαγές. Δεν υπάρχει ανάγκη για χρονοβόρες αναλύσεις και κουραστικές συζητήσεις και αναζητήσεις. Η αλήθεια είναι απλή, όντας μία για όλα.
V. Η Διαδικασία της Θεραπείας
1. Και ενώ η αλήθεια είναι απλή, εξακολουθεί να πρέπει να διδαχθεί σε κείνους που έχουν ήδη χαθεί σε ατέλειωτους δαιδάλους πολυπλοκότητας. Αυτή είναι η μεγάλη ψευδαίσθηση. Στο ξεκίνημά της έρχεται η αναπόφευκτη πίστη ότι, για να είναι ασφαλής κάποιος, πρέπει να ελέγχει το άγνωστο. Αυτή η παράξενη πίστη βασίζεται σε συγκεκριμένα βήματα που ποτέ δεν φτάνουν στην συνειδητότητα. Πρώτα, εισάγεται από την πίστη ότι υπάρχουν δυνάμεις που πρέπει να ξεπεραστούν αν κάποιος θέλει να είναι καταρχάς ζωντανός. Και μετά, φαίνεται σαν αυτές οι δυνάμεις να μπορούν να κρατηθούν ανενεργές μόνο από μια υπερδιογκωμένη αίσθηση του εαυτού που κρατά στο σκοτάδι αυτό που νιώθει αληθινά, και επιδιώκει να ανασύρει τις ψευδαισθήσεις στο φως. 2. Ας θυμόμαστε ότι εκείνοι που έρχονται σε εμάς για βοήθεια φοβούνται πάρα πολύ. Αυτό που πιστεύουν ότι θα βοηθήσει μπορεί μόνο να βλάψει, και αυτό που θεωρούν ότι θα βλάψει, μόνο αυτό μπορεί να βοηθήσει. Η πρόοδος καθίσταται αδύνατη μέχρι ο ασθενής να πειστεί να αντιστρέψει τον διαστρεβλωμένο τρόπο που βλέπει τον κόσμο ∙ τον διαστρεβλωμένο τρόπο που βλέπει τον εαυτό του. Η αλήθεια είναι απλή. Ωστόσο πρέπει να διδαχτεί σε κείνους που νομίζουν ότι θα τους βάλει σε κίνδυνο. Πρέπει να διδαχτεί σε κείνους που επιτίθενται διότι νιώθουν απειλή, και σε κείνους που χρειάζονται το μάθημα της έλλειψης άμυνας πάνω από όλα τα άλλα, για να τους δείξει τι είναι δύναμη.
3. Αν αυτός ο κόσμος ήταν ιδανικός, πιθανόν να μπορούσε να υπάρξει ιδανική ψυχοθεραπεία. Ωστόσο αυτή θα ήταν άχρηστη σε μια ιδανική κατάσταση. Μιλάμε για ιδανική διδασκαλία σε ένα κόσμο στον οποίο ο τέλειος δάσκαλος δεν θα μπορούσε να παραμείνει για πολύ ∙ ο τέλειος ψυχοθεραπευτής δεν είναι παρά μια αναλαμπή μιας σκέψης που δεν έχει ακόμα συλληφθεί. Αλλά ακόμα μιλάμε γι αυτό που μπορεί να γίνει για να βοηθηθούν οι παράφρονες μέσα στα όρια του εφικτού. Για όσο είναι ασθενείς, μπορούν και πρέπει να βοηθηθούν. Από την ψυχοθεραπεία δεν ζητείται τίποτα περισσότερο από αυτό ∙ ούτε λιγότερα από όλα όσα έχει να δώσει δεν είναι αντάξιο του ψυχοθεραπευτή. Διότι ο Θεός ο Ίδιος του προσφέρει τον αδελφό του ως σωτήρα του από τον κόσμο.
4. Η θεραπεία είναι ιερή. Τίποτα στον κόσμο δεν είναι ιερότερο από το να βοηθήσεις κάποιον που ζητά βοήθεια. Και οι δύο έρχονται πολύ κοντά στον Θεό σε αυτή την προσπάθεια, όσο περιορισμένη και να είναι, όσο και να της λείπει η ειλικρίνεια. Όπου δύο ενώνονται για θεραπεία, ο Θεός είναι εκεί. Και Αυτός έχει εγγυηθεί ότι θα ακούσει και θα τους απαντήσει στ’ αλήθεια. Μπορούν να είναι σίγουροι ότι η θεραπεία είναι μια διαδικασία που διευθύνει Αυτός, διότι είναι σύμφωνα με το Θέλημά Του. Έχουμε τον Λόγο Του να μας καθοδηγεί, καθώς προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους αδελφούς μας. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε αβοήθητοι από μόνοι μας, και ότι στηριζόμαστε σε μια δύναμη πέρα από την δική μας μικρή δυνατότητα για το τι να διδάξουμε όπως και για το τι να μάθουμε.
5. Ένας αδελφός που αναζητά βοήθεια μας φέρνει δώρα πολύ πέρα από τα ύψη που μπορούν να γίνουν αντιληπτά σε οποιοδήποτε όνειρο. Αυτός μας προσφέρει την σωτηρία, διότι έρχεται σε εμάς ως Χριστός και Σωτήρας. Αυτό που ζητά ζητείται από τον Θεό μέσω αυτού. Και αυτό που κάνουμε γι αυτόν γίνεται το δώρο που δίνουμε στον Θεό. Το ιερό κάλεσμα του ιερού Υιού του Θεού για βοήθεια μέσα στην απελπισία της αντίληψής του δεν μπορεί παρά να απαντηθεί από τον Πατέρα του. Ωστόσο Αυτός χρειάζεται μια φωνή μέσω της οποία να πει τον ιερό Του Λόγο ∙ ένα χέρι για να φτάσει τον Υιό Του και να αγγίξει την καρδιά του. Σε μια τέτοια διαδικασία, ποιός θα μπορούσε να μην θεραπευτεί; Η ιερή αλληλεπίδραση είναι το σχέδιο του Θεού του Ίδιου, με το οποίο σώζεται ο Υιός Του.
6. Διότι δύο έχουν ενωθεί. Και τώρα οι υποσχέσεις του Θεού τηρούνται από Αυτόν. Τα όρια που έχουν τεθεί και στον ασθενή και στον ψυχοθεραπευτή δεν υπολογίζονται πια, διότι η θεραπεία έχει αρχίσει. Αυτό που αυτοί πρέπει να αρχίσουν ο Πατέρας τους θα το ολοκληρώσει. Διότι Αυτός ποτέ δεν έχει ζητήσει κάτι περισσότερο από την ελάχιστη προθυμία, την ελάχιστη πρόοδο, τους πιο ανεπαίσθητους ψίθυρους του Ονόματός Του. Το να ζητάς βοήθεια, όποια μορφή και να πάρει, δεν είναι παρά ένα κάλεσμα προς Αυτόν. Και Αυτός θα στείλει την Απάντησή Του μέσω του ψυχοθεραπευτή που μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τον Υιό Του και όλες τις παρούσες ανάγκες του. Ίσως η απάντηση να μην φαίνεται σαν δώρο από τον Ουρανό. Μπορεί ακόμα και να μοιάζει με χειροτέρευση και όχι βοήθεια. Ωστόσο το αποτέλεσμα ας μην κριθεί από εμάς.
7. Κάπου πρέπει να λαμβάνονται όλα τα δώρα του Θεού. Μέσα στον χρόνο καμία προσπάθεια δεν γίνεται μάταια. Δεν είναι η τελειότητά μας αυτό που ζητείται στις προσπάθειες να θεραπεύσουμε. Ήδη έχουμε αυταπάτες, αν νομίζουμε ότι υπάρχει ανάγκη θεραπείας. Και η αλήθεια θα έρθει σε εμάς μέσω κάποιου που μοιάζει να μοιράζεται μαζί μας το όνειρο της ασθένειας. Ας τον βοηθήσουμε να συγχωρήσει τον εαυτό του για όλα τα τα παραπτώματα με τα οποία θέλει να καταδικάσει τον εαυτό του χωρίς λόγο. Η θεραπεία του είναι η δική μας θεραπεία. Και καθώς θα βλέπουμε την αθωότητα μέσα σε αυτόν να ξεπροβάλλει λαμπρή μέσα από το πέπλο της ενοχής που καλύπτει τον Υιό του Θεού, θα δούμε σε αυτόν το πρόσωπο του Χριστού, και θα καταλάβουμε ότι δεν είναι άλλο από το δικό μας.
8. Ας καθίσουμε σιωπηλοί μπροστά στην Θέληση του Θεού, και ας κάνουμε αυτό που έχει επιλέξει να κάνουμε. Υπάρχει μόνο ένας δρόμος μέσω του οποίου ερχόμαστε εκεί που άρχισαν όλα τα όνειρα. Και εκεί είναι που θα τα αφήσουμε, για να αποχωρίσουμε ειρηνικά για πάντα. Άκουσε έναν αδελφό που καλεί για βοήθεια και απάντησέ του. Στον Θεό θα είναι που απαντάς, διότι εσύ Τον κάλεσες. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να ακούσεις την Φωνή Του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αναζητήσεις τον Υιό Του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βρεις τον Εαυτό σου. Ιερή είναι η θεραπεία, γιατί ο Υιός του Θεού επιστρέφει στον Ουρανό μέσα από τον τρυφερό της εναγκαλισμό. Γιατί η θεραπεία λέει σε αυτόν, με την φωνή του Θεού, ότι όλες οι αμαρτίες του έχουν συγχωρεθεί.
VI. Ο Ορισμός της Θεραπείας.
1. Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας, λοιπόν, μπορεί να οριστεί απλά ως συγχώρεση, διότι καμιά θεραπεία δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο. Αυτοί που δεν συγχωρούν είναι ασθενείς, πιστεύοντας ότι δεν έχουν συγχωρεθεί. Η προσκόλληση στην ενοχή, η περίθαλψή της και το σφιχταγκάλιασμα της, η τρυφερή της προστασία και η επαγρυπνούσα άμυνά της, -- όλα αυτά δεν είναι παρά μια αμείλικτη άρνηση να συγχωρείς. «Ο Θεός δεν μπορεί να εισέλθει εδώ» επαναλαμβάνουν οι ασθενείς, ξανά και ξανά, ενώ θρηνούν τις απώλειές τους κι εν τούτοις χαίρονται γι αυτές. Η θεραπεία συμβαίνει καθώς ένας ασθενής αρχίζει να ακούει το μοιρολόι που τραγουδά, και αμφισβητεί την εγκυρότητά του. Και μέχρι να το ακούσει, δεν καταλαβαίνει ότι είναι αυτός ο ίδιος που το τραγουδά. Το ότι το ακούει είναι το πρώτο βήμα στην ανάρρωσή του. Η αμφισβήτηση αυτού πρέπει λοιπόν να γίνει η επιλογή του. 2. Υπάρχει μια τάση, και είναι πολύ ισχυρή, να ακούσεις αυτό το τραγούδι του θανάτου μόνο για μια στιγμή, κι έπειτα να το διώξεις χωρίς να διορθωθεί. Αυτές οι σύντομες επιγνώσεις αντιπροσωπεύουν τις πολλές ευκαιρίες που μας δίνονται στην κυριολεξία «για να αλλάξουμε το τραγούδι μας.» Ο ήχος της θεραπείας μπορεί να ακουστεί στην θέση του παλιού τραγουδιού. Αλλά πρώτα πρέπει να αναδυθεί η προθυμία να αμφισβητήσεις την αλήθεια» του τραγουδιού της καταδίκης. Οι παράξενες διαστρεβλώσεις που είναι ενσωματωμένες μέσα στην αυτό – αντίληψη, που η ίδια δεν είναι παρά μια ψευδο-δημιουργία, κάνουν αυτό τον άσχημο ήχο να μοιάζει αληθινά ωραίος. «Ο ρυθμός του σύμπαντος,» το «τραγούδι του κήρυκα των αγγέλων,» όλα αυτά και ακόμα περισσότερα ακούγονται αντί για κάποιες απεχθείς κακόηχες κραυγές.
3. Το αυτί μεταφράζει ∙ δεν ακούει. Το μάτι αναπαράγει ∙ δεν βλέπει. Έργο τους είναι να κάνουν αρεστό οτιδήποτε καλείται, όσο δυσάρεστο και να είναι. Αυτά απαντούν στις αποφάσεις του νου, αναπαράγοντας τις επιθυμίες του και μεταφράζοντάς τες σε αποδεκτές και ευχάριστες μορφές. Μερικές φορές η σκέψη πίσω από την μορφή εισβάλλει, αλλά μόνο για πολύ λίγο, και ο νους τρομοκρατείται και αρχίζει να αμφισβητεί για την νοητική του υγεία. Ωστόσο δεν θα επιτρέψει στους σκλάβους του να αλλάξουν την μορφή που κοιτάζουν ∙ τους ήχους που ακούν. Αυτά είναι τα «φάρμακά» του ∙ τα «μέτρα προστασίας» του από την παράνοια.
4. Αυτές οι μαρτυρίες τις οποίες φέρνουν οι αισθήσεις δεν έχουν παρά έναν σκοπό ∙ να δικαιολογούν την επίθεση κι έτσι να κρατήσουν την μη συγχώρεση χωρίς αναγνώριση γι αυτό που είναι. Αν αυτή ειδωθεί δίχως μεταμφίεση είναι ανυπόφορη. Χωρίς προστασία δεν θα μπορούσε να διαρκέσει. Εδώ περιθάλπεται όλη η ασθένεια, αλλά χωρίς την αναγνώριση ότι έτσι είναι. Διότι όταν μια μη συγχώρεση δεν αναγνωρίζεται, η μορφή που παίρνει μοιάζει να είναι κάτι άλλο. Και τώρα είναι το «κάτι άλλο» που φαίνεται πως προκαλεί τον τρόμο. Αλλά δεν είναι το «κάτι άλλο» που μπορεί να θεραπευτεί. Αυτό δεν είναι άρρωστο, και δεν χρειάζεται γιατρειά. Το να επικεντρώνεις της θεραπευτικές σου προσπάθειες εδώ δεν είναι παρά ματαιότητα. Ποιος μπορεί να θεραπεύσει κάτι που δεν μπορεί να είναι άρρωστο και να το κάνει καλά;
5. Η ασθένεια παίρνει πολλές μορφές, το ίδιο και η μη συγχώρεση. Οι μορφές της μιας αναπαράγουν της μορφές της άλλης, διότι είναι η ίδια ψευδαίσθηση. Τόσο πολύ μοιάζουν η μία με την άλλη, που μια προσεκτική μελέτη της μορφής κάποιας ασθένειας θα δείξει εντελώς ξεκάθαρα την μορφή της μη συγχώρεσης που αντιπροσωπεύει. Όμως, το να δεις αυτό δεν θα έχει θεραπευτικό αποτέλεσμα. Αυτό επιτυγχάνεται με μόνο μία αναγνώριση ∙ ότι μόνο η συγχώρεση θεραπεύει την μη συγχώρεση, και μόνο η μη συγχώρεση μπορεί να προκαλέσει ασθένεια οιουδήποτε είδους.
6. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι ο τελικός στόχος της ψυχοθεραπείας. Πως επιτυγχάνεται; Ο θεραπευτής βλέπει στον ασθενή όλα όσα δεν έχει συγχωρέσει στον εαυτό του, κι έτσι του δίνεται άλλη μια ευκαιρία να τα δει, να τα ανοίξει σε επανα- αξιολόγηση και να τα συγχωρήσει. Όταν συμβεί αυτό, βλέπει τις αμαρτίες του σαν να έχουν πάει σε ένα παρελθόν που δεν είναι πια εδώ. Μέχρι να το κάνει αυτό, πρέπει να θεωρεί ότι το κακό τον περιτριγυρίζει εδώ και τώρα. Ο ασθενής είναι η οθόνη του για την προβολή των αμαρτιών του, δίνοντας του την ικανότητα να τις αφήσει να φύγουν. Αν κρατήσει έστω και μια μικρή υποψία αμαρτίας σε αυτά που βλέπει, τότε η απελευθέρωσή του θα είναι μερική και δεν θα είναι βέβαιη.
7. Κανένας δεν θεραπεύεται μόνος. Αυτό είναι το χαρμόσυνο τραγούδι που τραγουδά η σωτηρία προς όλους όσους ακούν την Φωνή της. Αυτή την δήλωση θα πρέπει να την θυμούνται πολύ συχνά όλοι εκείνοι που βλέπουν τους εαυτούς τους ως ψυχοθεραπευτές. Μπορούν να βλέπουν τους ασθενείς τους ως κομιστές της συγχώρεσης, διότι αυτοί είναι που έρχονται να δείξουν την αθωότητά τους σε μάτια που ακόμα πιστεύουν ότι η αμαρτία είναι ακόμα εκεί για να την βλέπουν. Ωστόσο η απόδειξη της αθωότητας, ιδωμένη στον ασθενή και αποδεκτή από τον θεραπευτή, θα προσφέρει στο νου και των δύο μία συμφωνία στην οποία μπορούν να συναντηθούν και να ενωθούν και να είναι σαν ένα.
VII. Η ιδανική Σχέση Ασθενή – Θεραπευτή.
1. Ποιος, λοιπόν, είναι ο θεραπευτής, και ποιος είναι ο ασθενής; Στο τέλος, ο καθένας είναι και τα δύο. Αυτός που χρειάζεται θεραπεία πρέπει να θεραπεύει. Γιατρέ, θεράπευσε τον εαυτό σου. Ποιος άλλος υπάρχει να θεραπεύσεις; Και ποιος άλλος χρειάζεται θεραπεία; Ο κάθε ασθενής που έρχεται σε έναν ψυχοθεραπευτή του προσφέρει μια ευκαιρία να θεραπεύσει τον εαυτό του. Αυτός είναι επομένως ο θεραπευτής του. Και ο κάθε θεραπευτής πρέπει να μάθει να θεραπεύει από τον κάθε ασθενή που έρχεται σε αυτόν. Επομένως αυτός γίνεται ο ασθενής του. Ο Θεός δεν γνωρίζει από διαχωρισμό. Αυτό που γνωρίζει είναι μόνο ότι έχει έναν Υιό. Η γνώση Του αντανακλάται στην ιδανική σχέση ασθενή – θεραπευτή. Ο Θεός έρχεται σε αυτόν που καλεί, και σε Αυτόν αναγνωρίζει αυτός τον Εαυτό Του. 2. Σκέψου προσεκτικά, δάσκαλε και θεραπευτή, για ποιον προσεύχεσαι, και ποιος χρειάζεται θεραπεία. Διότι η ψυχοθεραπεία είναι προσευχή, και η θεραπεία είναι ο στόχος και το αποτέλεσμά της. Τι άλλο είναι η προσευχή εκτός από η ένωση νοών σε μια σχέση μέσα στην οποία μπορεί να εισέλθει ο Χριστός; Αυτός είναι ο οίκος Του, μέσα στον οποίο Τον προσκαλεί η ψυχοθεραπεία. Τι σημαίνει ίαση των συμπτωμάτων, όταν εκεί υπάρχει πάντα ένα άλλο για να το επιλέξεις; Αλλά μόλις ο Χριστός εισέλθει, τι άλλη επιλογή υπάρχει εκτός από το να Τον κρατήσεις εκεί; Δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι περισσότερο από αυτό, διότι αυτό είναι τα πάντα. Η θεραπεία είναι εδώ, όπως και η ευτυχία και η ειρήνη. Αυτά είναι τα «συμπτώματα» της ιδανικής σχέσης ασθενή – θεραπευτή, που αντικαθιστούν εκείνα με τα οποία ο ασθενής ήρθε να ζητήσει βοήθεια.
3. Η διαδικασία που λαμβάνει χώρα σε αυτή την σχέση είναι στην πραγματικότητα μία στην οποία ο ψυχοθεραπευτής μέσα στην καρδιά του λέει στον ασθενή ότι όλες οι αμαρτίες του έχουν συγχωρεθεί, μαζί με τις δικές του. Ποια θα μπορούσε να είναι η διαφορά ανάμεσα στην θεραπεία και την συγχώρεση; Μόνο ο Χριστός συγχωρεί, γνωρίζοντας την αθωότητά Του. Η όρασή Του θεραπεύει την αντίληψη και η ασθένεια εξαφανίζεται. Ούτε θα επιστρέψει ξανά, μόλις η αιτία της έχει απομακρυνθεί. Αυτό, όμως, χρειάζεται την βοήθεια ενός πολύ προχωρημένου ψυχοθεραπευτή, ικανού να ενωθεί με τον ασθενή σε μια ιερή σχέση στην οποία κάθε αίσθηση διαχωρισμού τελικά ξεπερνιέται.
4. Γι αυτό, ένα πράγμα μόνο χρειάζεται. Ο ψυχοθεραπευτής δεν συγχέει τον εαυτό του με κανένα τρόπο με τον Θεό. Όλοι οι «αθεράπευτοι θεραπευτές» κάνουν αυτή την βασική σύγχυση με την μία ή την άλλη μορφή, διότι πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους ως αυτοδημιούργητους μάλλον παρά Θεό – δημιούργητους. Αυτή η σύγχυση σπάνια έρχεται, αν έρθει ποτέ στην επίγνωση, ειδάλλως ο αθεράπευτος θεραπευτής θα γινόταν αμέσως ένας δάσκαλος του Θεού, αφιερώνοντας την ζωή του στην λειτουργία της αληθινής θεραπείας. Πριν φτάσει σε αυτό το σημείο, θεωρούσε ότι αυτός ήταν επί κεφαλής της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας και επομένως υπεύθυνος για το αποτέλεσμά της. Τα σφάλματα του ασθενούς του γίνονταν έτσι οι δικές του αποτυχίες, και η ενοχή γινόταν η επικάλυψη, σκοτεινή και ισχυρή, γι αυτό που θα έπρεπε να είναι η Ιερότητα του Χριστού. Η ενοχή είναι αναπόφευκτη σε εκείνους που χρησιμοποιούν την δική τους κρίση για να πάρουν τις αποφάσεις τους. Η ενοχή είναι αδύνατη σε κείνους μέσω των οποίων μιλά το Άγιο Πνεύμα.
5. Το ξεπέρασμα της ενοχής είναι ο αληθινός στόχος της ψυχοθεραπείας και προφανής στόχος της συγχώρεσης. Σε αυτό φαίνεται καθαρά η ενότητά τους. Ωστόσο ποιος θα μπορούσε να βιώσει το τέλος της ενοχής αν νοιώθει υπεύθυνος για τον αδελφό του στον ρόλο τού καθοδηγητή γι αυτόν; Μια τέτοια λειτουργία προϋποθέτει μια γνώση που κανένας δεν μπορεί να έχει ∙ μια βεβαιότητα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, και για όλες τις επιδράσεις που μπορούν να συμβούν σε αυτά. Μόνο από αυτή την παντογνωστική άποψη θα μπορούσε να είναι δυνατός ένας τέτοιος ρόλος. Καμία αντίληψη δεν είναι παντογνωστική, ούτε είναι ο μικροσκοπικός εαυτός κάποιου μόνος σε ολόκληρο το σύμπαν ικανός να ισχυριστεί ότι έχει τέτοια σοφία παρά μόνο στην τρέλα. Το ότι πολλοί ψυχοθεραπευτές είναι τρελοί είναι προφανές. Κανένας αθεράπευτος θεραπευτής δεν μπορεί να είναι απόλυτα στα λογικά του.
6. Ωστόσο είναι το ίδιο παρανοϊκό να μην δέχεσαι μια λειτουργία που σου έχει δώσει ο Θεός όσο και το να επινοείς μια που Αυτός δεν σου έδωσε. Ο προχωρημένος ψυχοθεραπευτής με κανέναν τρόπο δεν μπορεί ποτέ να αμφισβητεί την δύναμη που βρίσκεται μέσα του. Ούτε αμφισβητεί την Πηγή της. Καταλαβαίνει ότι όλη δύναμη στην γη και στον Ουρανό ανήκουν σε αυτόν εξαιτίας αυτού που είναι. Και είναι αυτό που είναι εξαιτίας του Δημιουργού του, του Οποίου η Αγάπη είναι μέσα του και ο Οποίος δεν γίνεται να αποτύχει. Σκέψου τι σημαίνει αυτό ∙ έχει τα δώρα του Θεού του Ίδιου για να τα δώσει. Οι ασθενείς του είναι οι άγιοι του Θεού, που επικαλούνται την οσιότητά του για να την κάνουν δική τους. Και καθώς τους την δίνει, αυτοί βλέπουν το λαμπρό πρόσωπο του Χριστού να τους ανταποδίδει το βλέμμα τους.
7. Οι παράφρονες, νομίζοντας ότι είναι ο Θεός, δεν φοβούνται να προσφέρουν την αδυναμία στον Υιό του Θεού. Αλλά αυτό που βλέπουν σε αυτόν εξαιτίας αυτού, το φοβούνται πραγματικά. Ο αθεράπευτος ψυχοθεραπευτής δεν γίνεται να μην φοβάται τους ασθενείς του, και να μην τους υποπτεύεται για την προδοσία που βλέπει στον εαυτό του. Προσπαθεί να θεραπεύσει, κι έτσι μπορεί κάποιες φορές να το κάνει. Αλλά δεν θα πετύχει παρά μόνο σε κάποιο βαθμό και για λίγο. Αυτός δεν βλέπει τον Χριστό μέσα σε αυτόν που καλεί. Τι απάντηση μπορεί να δώσει σε κάποιον που του φαίνεται άγνωστος ∙ ξένος προς την αλήθεια και φτωχό σε σοφία, χωρίς τον θεό που πρέπει να του αποδώσει; Δες τον Θεό σου μέσα σε αυτόν, διότι αυτό που βλέπεις θα είναι η Απάντησή σου.
8. Σκέψου τι σημαίνει πραγματικά η ένωση δύο αδελφών. Και μετά ξέχνα τον κόσμο και όλους αυτούς του μικρούς θριάμβους του και τα όνειρα του θανάτου. Τα όμοια είναι ένα, και τίποτα τώρα δεν μπορεί να έρθει στην μνήμη από τον κόσμο της ενοχής. Ο χώρος γίνεται ναός, και ο δρόμος ένας χείμαρρος από αστέρια που ξεπλένει ανάλαφρα όλα τα αρρωστημένα όνειρα. Η θεραπεία έχει τελειώσει, διότι αυτό που είναι τέλειο δεν χρειάζεται θεραπεία, και τι είναι αυτό που παραμένει να συγχωρεθεί εκεί όπου δεν υπάρχει αμαρτία;
9. Να είσαι ευγνώμων, ψυχοθεραπευτή, που μπορείς να βλέπεις τέτοια πράγματα, αν μόνο καταλάβεις τον σωστό σου ρόλο. Αλλά αν αποτύχεις σε αυτό, έχεις αρνηθεί ότι ο Θεός σε δημιούργησε, άρα δεν θα ξέρεις ότι είσαι ο Υιός Του. Ποιος είναι ο αδελφός σου τώρα; Ποιος άγιος μπορεί να έρθει να σε πάρει σπίτι μαζί του; Έχασες τον δρόμο. Και μπορείς τώρα να περιμένεις να δεις σε αυτόν κάποια απάντηση που εσύ αρνήθηκες να δώσεις; Θεράπευε και θεραπεύσου. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή μονοπατιών που να μπορούν ποτέ να οδηγήσουν στην ειρήνη. Ω άφησε τον ασθενή σου να εισέλθει, διότι αυτός έχει έρθει σε σένα από τον Θεό. Δεν είναι η ιερότητά του αρκετή για να ξυπνήσει την μνήμη Εκείνου;
3. Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
2. Ποιος, λοιπόν, αποφασίζει τι χρειάζεται κάθε αδελφός; Σίγουρα όχι εσύ, που δεν αναγνωρίζεις ακόμα ποιος είναι αυτός που ρωτά. Υπάρχει Κάτι μέσα του που θα σου πει, αν ακούσεις. Και αυτή είναι η απάντηση ∙ άκου. Μην απαιτείς, μην αποφασίζεις, μην θυσιάζεις. Άκου. Αυτό που ακούς είναι αλήθεια. Θα έστελνε ο Θεός τον Υιό Του σε σένα και δεν θα ήταν σίγουρος ότι αναγνωρίζεις τις ανάγκες του; Σκέψου τι σου λέει ο Θεός ∙ Αυτός χρειάζεται την φωνή σου για να μιλήσει εκ μέρους Του. Θα μπορούσε να υπάρχει κάτι πιο ιερό; Ή ένα σπουδαιότερο δώρο για σένα; Θα προτιμούσες να διαλέξεις ποιος θέλεις να είναι θεός, ή να ακούσεις την Φωνή Εκείνου ο Οποίος είναι ο Θεός μέσα σου;
3. Οι ασθενείς σου δεν χρειάζεται να είναι σωματικά παρόντες για να τους υπηρετήσεις στο Όνομα του Θεού. Αυτό μπορεί να δυσκολευτείς να το θυμάσαι, αλλά ο Θεός δεν θα περιορίσει τα δώρα Του μόνο στους λίγους που μπορείς να δεις με τα μάτια του σώματος. Μπορείς να δεις και άλλους, διότι η όραση δεν περιορίζεται στα μάτια του σώματος. Μερικοί δεν χρειάζονται την φυσική σου παρουσία. Σε χρειάζονται το ίδιο, και ίσως ακόμα περισσότερο, την στιγμή που στέλνονται. Θα τους αναγνωρίσεις με όποιο τρόπο είναι πιο χρήσιμος και για τους δυο σας. Δεν έχει σημασία το πώς έρχονται . Θα σταλούν σε όποια μορφή είναι πιο χρήσιμη ∙ ένα όνομα, μια εικόνα, μια ιδέα, ή ίσως κάποια αίσθηση ότι απλώνεις σε κάποιον το χέρι σου κάπου. Η ένωση είναι στα χέρια του Αγίου Πνεύματος. Δεν γίνεται να μην πετύχει.
4. Ένας ιερός ψυχοθεραπευτής, ένας προχωρημένος δάσκαλος του Θεού, ποτέ δεν ξεχνά ένα πράγμα ∙ δεν έφτιαξε αυτός το σχέδιο της σωτηρίας, ούτε είναι αυτός που καθιέρωσε τον δικό του ρόλο σε αυτό. Κατανοεί ότι ο δικός του ρόλος είναι απαραίτητος για ολόκληρο το σχέδιο, και ότι μέσα από αυτόν θα αναγνωρίσει ολόκληρο το σχέδιο όταν ο δικός του ρόλος ολοκληρωθεί. Εν τω μεταξύ πρέπει να μαθαίνει, και οι ασθενείς του είναι τα μέσα που στέλνονται σε αυτόν για την μάθησή του. Τι άλλο εκτός από ευγνώμων θα μπορούσε να είναι γι αυτούς και προς αυτούς; Αυτοί έρχονται φέρνοντας τον Θεό. Θα αρνιόταν αυτό το Δώρο για χάρη ενός βότσαλου, ή θα έκλεινε την πόρτα στον σωτήρα του κόσμου για να αφήσει να περάσει μέσα ένα φάντασμα; Ας μην προδώσει τον Υιό του Θεού. Αυτός που τον καλεί είναι πολύ πέρα από την κατανόησή του. Ωστόσο δεν θα αγαλλίαζε που μπορεί να απαντήσει, όταν μόνο έτσι θα μπορέσει να ακούσει το κάλεσμα και να καταλάβει ότι είναι το δικό του;
II. Είναι η Ψυχοθεραπεία Επάγγελμα;
1. Με την αυστηρή έννοια, η απάντηση είναι όχι. Πως θα μπορούσε ένα ξεχωριστό επάγγελμα να είναι κάποιο στο οποίο όλοι εμπλέκονται; Και πως θα μπορούσαν να τεθούν όρια σε μια αλληλεπίδραση στην οποία ο καθένας είναι και ασθενής και ψυχοθεραπευτής σε κάθε σχέση στην οποία εισέρχεται; Ωστόσο, αν θέλουμε να μιλήσουμε πρακτικά, μπορούμε ακόμα να πούμε ότι υπάρχουν εκείνοι που αφοσιώνονται κυρίως στην θεραπεία κάποιου είδους ως κύρια λειτουργία τους. Και είναι σε αυτούς που ένας μεγάλος αριθμός άλλων απευθύνεται για βοήθεια. Συνεπώς, αυτή είναι η εξάσκηση της ψυχοθεραπείας σαν επάγγελμα. Επομένως, αυτοί είναι «επίσημα» οι βοηθοί. Είναι αφοσιωμένοι σε κάποιου ειδικού είδους ανάγκες στις επαγγελματικές τους δραστηριότητες, παρόλο που μπορεί να υπάρχουν πολύ πιο ικανοί δάσκαλοι έξω από αυτούς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάζονται κανένα ειδικό κανόνα, φυσικά, αλλά μπορεί να καλεστούν να χρησιμοποιήσουν ειδικές εφαρμογές των γενικών αρχών της θεραπείας. 2. Πρώτον, ο επαγγελματίας ψυχοθεραπευτής βρίσκεται σε άριστη θέση να αποδείξει ότι δεν υπάρχει βαθμός δυσκολίας στην θεραπεία. Γι αυτό, όμως, χρειάζεται ειδική εκπαίδευση, διότι η διδακτέα ύλη βάσει της οποίας έγινε ψυχοθεραπευτής πιθανόν τον δίδαξε πολύ λίγα ή τίποτα για τις πραγματικές αρχές της θεραπείας. Μάλιστα, είναι πολύ πιθανόν να τον δίδαξε πώς να κάνει την θεραπεία αδύνατη. Η περισσότερη από την διδασκαλία του κόσμου ακολουθεί ένα πρόγραμμα μαθημάτων στην κρίση, με στόχο να κάνει τον ψυχοθεραπευτή κριτή.
3.Ακόμα κι αυτό μπορεί να χρησιμοποιήσει το Άγιο Πνεύμα, και θα το χρησιμοποιήσει, φτάνει να Του δοθεί η παραμικρή πρόσκληση. Ο αθεράπευτος θεραπευτής μπορεί να είναι αλαζών, εγωιστής, αδιάφορος, και πραγματικά ανέντιμος. Μπορεί να μην ενδιαφέρεται για την θεραπεία ως τον πιο σημαντικό στόχο του. Ωστόσο κάτι του συνέβη, όσο μικρό και να ήταν, όταν διάλεξε να γίνει θεραπευτής, όσο λάθος κατεύθυνση και να διάλεξε. Αυτό το «κάτι» είναι αρκετό. Αργά ή γρήγορα αυτό το κάτι θα αναδυθεί και θα αυξηθεί ∙ ένας ασθενής θα αγγίξει την καρδιά του, και ο ψυχοθεραπευτής θα του ζητήσει σιωπηλά βοήθεια. Έχει βρει ο ίδιος έναν ψυχοθεραπευτή. Έχει ζητήσει από το Άγιο Πνεύμα να εισέλθει στην σχέση και να την θεραπεύσει. Έχει δεχτεί την Επανόρθωση για τον εαυτό του.
4. Ο Θεός λέγεται πως κοίταξε όλα όσα δημιούργησε και δήλωσε ότι είναι καλά. Όχι, τα διακήρυξε τέλεια, και έτσι ήταν. Κι εφόσον οι δημιουργίες Του δεν αλλάζουν και διαρκούν για πάντα, έτσι είναι και τώρα. Ωστόσο δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ο τέλειος ψυχοθεραπευτής ούτε ο τέλειος ασθενής. Και οι δύο πρέπει να έχουν αρνηθεί την τελειότητά τους, διότι η ίδια η ανάγκη τους του ενός για τον άλλον υπονοεί μια αίσθηση έλλειψης. Μια σχέση ένας προς έναν δεν είναι μια Σχέση. Ωστόσο είναι το μέσον της επιστροφής ∙ ο δρόμος που διάλεξε ο Θεός για την επιστροφή του Υιού Του. Μέσα σε αυτό το παράξενο όνειρο πρέπει να εισέλθει μια παράξενη διόρθωση, διότι μόνο αυτό είναι το κάλεσμα προς αφύπνιση. Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι η ψυχοθεραπεία; Αφυπνίσου και αγαλλίασε, διότι όλες σου οι αμαρτίες σού έχουν συγχωρεθεί. Αυτό είναι το μόνο μήνυμα που οποιοιδήποτε δύο θα πρέπει να δίνουν ο ένας στον άλλο.
5. Κάτι καλό πρέπει να προκύψει από κάθε συνάντηση ασθενή και ψυχοθεραπευτή. Και αυτό το καλό σώζεται και για τους δύο, για εκείνη την ημέρα που θα μπορέσουν ν’ αναγνωρίσουν ότι μόνο αυτό ήταν πραγματικό στην σχέση τους. Εκείνη την στιγμή το καλό επιστρέφεται σε αυτούς, ευλογημένο από το Άγιο Πνεύμα ως δώρο από τον Δημιουργό τους σαν σημάδι της Αγάπης Του. Διότι η ψυχοθεραπευτική σχέση πρέπει να γίνει σαν την σχέση του Πατέρα και του Υιού. Δεν υπάρχει άλλη, διότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Οι ψυχοθεραπευτές αυτού του κόσμου δεν αναμένουν αυτή την έκβαση, και αν το έκαναν, πολλοί από τους ασθενείς τους δεν θα ήταν ικανοί να δεχτούν βοήθεια από αυτούς. Ωστόσο κανένας ψυχοθεραπευτής δεν θέτει πραγματικά τον στόχο για τις σχέσεις των οποίων είναι και ο ίδιος μέρος. Η κατανόησή του αρχίζει με την αναγνώριση αυτού, κι έπειτα συνεχίζει από εκεί.
6. Την στιγμή που ο ψυχοθεραπευτής ξεχνά να κρίνει τον ασθενή είναι που συμβαίνει η θεραπεία. Σε κάποιες σχέσεις αυτό το σημείο δεν φτάνει ποτέ, παρόλο που και ο ασθενής και ο ψυχοθεραπευτής μπορεί να αλλάζουν τα όνειρά τους στην πορεία. Ωστόσο δεν θα είναι το ίδιο όνειρο και για τους δυο τους, άρα δεν θα είναι το όνειρο της συγχώρεσης μέσα στο οποίο και οι δύο κάποια μέρα θα ξυπνήσουν. Το καλό σώζεται ∙ και πράγματι φροντίζεται. Αλλά μόνο λίγος χρόνος εξοικονομείται. Τα νέα όνειρα θα χάσουν τα προσωρινά τους θέλγητρα και θα μετατραπούν σε όνειρα φόβου, ο οποίος είναι το περιεχόμενο όλων των ονείρων. Ωστόσο κανένας ασθενής δεν μπορεί να δεχτεί περισσότερα από ό,τι είναι έτοιμος να λάβει, και κανένας ψυχοθεραπευτής δεν μπορεί να προσφέρει περισσότερα από όσα πιστεύει ότι έχει. Επομένως υπάρχει μια θέση για όλες τις σχέσεις σε αυτόν τον κόσμο, και αυτές θα φέρουν τόσο καλό όσο ο καθένας είναι έτοιμος να δεχτεί και να χρησιμοποιήσει.
7. Ωστόσο όταν η κρίση σταματά είναι που συμβαίνει η θεραπεία, διότι μόνο τότε μπορεί να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχει διαβάθμιση δυσκολίας στην θεραπεία. Αυτή είναι μια απαραίτητη κατανόηση για τον θεραπευμένο θεραπευτή. Αυτός έχει μάθει ότι δεν είναι πιο δύσκολο να ξυπνήσει έναν αδελφό από κάποιο όνειρο από ό,τι είναι από κάποιο άλλο. Κανένας επαγγελματίας ψυχοθεραπευτής δεν μπορεί να κρατήσει αυτή την κατανόηση με συνέπεια στο νου του, προσφέροντάς την σε όλους όσους έρχονται σε αυτόν. Υπάρχουν κάποιοι σε αυτόν τον κόσμο που έχουν πλησιάσει πολύ, αλλά δεν έχουν δεχτεί το δώρο ολοκληρωτικά με τον σκοπό να μείνουν και να αφήσουν την κατανόησή τους να παραμείνει στην γη μέχρι το τέλος του χρόνου. Δύσκολα θα μπορούσαν να αποκαλεστούν επαγγελματίες θεραπευτές. Αυτοί είναι οι Άγιοι του Θεού. Είναι οι Σωτήρες του κόσμου. Η εικόνα τους παραμένει, διότι αυτοί το έχουν επιλέξει. Αυτοί παίρνουν την θέση άλλων εικόνων, και βοηθούν προσφέροντας ευγενικά όνειρα.
8. Μόλις ο επαγγελματίας ψυχοθεραπευτής συνειδητοποιήσει ότι οι νόες είναι ενωμένοι, μπορεί επίσης και να αναγνωρίσει ότι ο βαθμός δυσκολίας στην θεραπεία δεν έχει νόημα. Ωστόσο αρκετά πριν φτάσει σε αυτό μέσα στον χρόνο μπορεί να προχωρά προς τα εκεί. Πολλές ιερές στιγμές μπορεί να γίνουν δικές του στην διαδρομή. Ένας στόχος σηματοδοτεί το τέλος ενός ταξιδιού, όχι την αρχή, και καθώς ένας στόχος επιτυγχάνεται ένας άλλος αρχίζει να φαίνεται αμυδρά. Οι πιο πολλοί επαγγελματίες ψυχοθεραπευτές βρίσκονται ακόμα στα πολύ αρχικά στάδια του πρώτου ταξιδιού. Ακόμα κι εκείνοι που έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τί πρέπει να κάνουν μπορεί ακόμα να αντιτίθενται στο ξεκίνημα. Ωστόσο όλοι οι νόμοι της θεραπείας μπορούν να γίνουν δικοί τους μόνο σε μια στιγμή. Το ταξίδι δεν είναι μακρύ παρά μόνο στα όνειρα.
9. Ο επαγγελματίας ψυχοθεραπευτής έχει ένα πλεονέκτημα που μπορεί να εξοικονομήσει τεράστιο χρόνο αν χρησιμοποιηθεί σωστά. Έχει διαλέξει έναν δρόμο στον οποίο υπάρχει μεγάλος πειρασμός να κάνει κακή χρήση του ρόλου του. Αυτός του επιτρέπει να περάσει πολλά εμπόδια προς την ειρήνη πολύ γρήγορα, αν ξεφύγει από τον πειρασμό να αναλάβει μια λειτουργία που δεν του έχει δοθεί. Για να καταλάβει ότι δεν υπάρχει βαθμός δυσκολίας στην θεραπεία, πρέπει επίσης να αναγνωρίσει ότι αυτός και ο ασθενής είναι ίσοι. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο σημείο σε αυτό. Είτε είναι ίσοι ή όχι. Οι προσπάθειες των ψυχοθεραπευτών να κάνουν συμβιβασμούς σε αυτό το θέμα είναι πραγματικά παράξενες. Κάποιοι χρησιμοποιούν την σχέση απλά για να συλλέξουν πιστούς λάτρεις για το εικονοστάσι τους, και αυτό το θεωρούν θεραπεία. Μερικοί ασθενείς, επίσης, θεωρούν ότι αυτή η παράξενη διαδικασία είναι η σωτηρία. Ωστόσο σε κάθε συνάντηση υπάρχει Ένας ο Οποίος λέει, «Αδελφέ μου, διάλεξε ξανά.»
10. Μην ξεχνάς ότι κάθε μορφή ιδιαιτερότητας πρέπει να την υπερασπίζεσαι, και θα το κάνεις. Ο ψυχοθεραπευτής που είναι δίχως άμυνες έχει την δύναμη του Θεού μαζί του, και ο αμυντικός ψυχοθεραπευτής έχει χάσει την επαφή του με την Πηγή της σωτηρίας. Αυτός δεν βλέπει και δεν ακούει. Πως, λοιπόν, μπορεί να διδάξει; Επειδή είναι η Θέληση του Θεού να πάρει την θέση του στο σχέδιο για την σωτηρία. Διότι είναι η Θέληση του Θεού ο ασθενής του να βοηθηθεί να ενωθεί με αυτόν εκεί. Διότι η ανικανότητά του να βλέπει και ν’ ακούει δεν περιορίζει το Άγιο Πνεύμα με κανένα τρόπο. Παρά μόνο στον χρόνο. Μέσα στον χρόνο μπορεί να υπάρξει μεγάλη αργοπορία ανάμεσα στην προσφορά και την αποδοχή της θεραπείας. Αυτό είναι το πέπλο μπροστά στο πρόσωπο του Χριστού. Ωστόσο δεν μπορεί να είναι παρά μια ψευδαίσθηση, διότι ο χρόνος δεν υπάρχει και η Θέληση του Θεού πάντα ήταν ακριβώς έτσι όπως είναι.
III.Το Ζήτημα της Αμοιβής.
2. Μόνο ένας αθεράπευτος θεραπευτής θα προσπαθήσει να θεραπεύσει για τα χρήματα, και δεν θα το πετύχει στον βαθμό που τους δίνει αξία. Ούτε θα βρει την δική του θεραπεία στην πορεία. Θα υπάρξουν εκείνοι από τους οποίους το Άγιο Πνεύμα ζητά κάποια πληρωμή για τον δικό Του σκοπό. Θα υπάρξουν εκείνοι από τους οποίους δεν ζητά. Δεν θα πρέπει να είναι ο ψυχοθεραπευτής που παίρνει αυτές τις αποφάσεις. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στην πληρωμή και το κόστος. Το να δίνεις χρήματα όπου ορίζει το σχέδιο του Θεού δεν έχει κανένα κόστος. Το να τα παρακρατάς από εκεί όπου ανήκουν δικαιωματικά έχει τεράστιο κόστος. Ο ψυχοθεραπευτής που θα το έκανε αυτό χάνει τον τίτλο του θεραπευτή, διότι δεν θα καταλάβαινε τι είναι η θεραπεία. Δεν μπορεί να την δώσει, άρα δεν μπορεί ούτε να την έχει.
3. Οι ψυχοθεραπευτές αυτού του κόσμου είναι πραγματικά άχρηστοι για την σωτηρία του κόσμου. Έχουν απαιτήσεις, άρα δεν μπορούν να δώσουν. Οι ασθενείς μπορεί να πληρώνουν μόνο για την ανταλλαγή ψευδαισθήσεων. Αυτό, πραγματικά, πρέπει να απαιτεί πληρωμή, και το κόστος είναι μεγάλο. Μια «αγορασμένη» σχέση δεν μπορεί να προσφέρει το μόνο δώρο με το οποίο επιτυγχάνεται όλη η θεραπεία. Η συγχώρεση, το μόνο όνειρο του Αγίου Πνεύματος, δεν πρέπει να έχει κανένα κόστος. Διότι αν έχει, απλά σταυρώνει πάλι τον Υιό του Θεού. Μπορεί να είναι αυτός ο τρόπος που συγχωρείται; Μπορεί να είναι αυτός ο τρόπος που θα τελειώσει το όνειρο της αμαρτίας;
4. Το δικαίωμα στην ζωή είναι κάτι για το οποίο κανένας δεν χρειάζεται να αγωνιστεί. Το έχει λάβει ως υπόσχεση, και είναι εγγυημένο από τον Θεό. Επομένως είναι ένα δικαίωμα που ο ψυχοθεραπευτής και ο ασθενής μοιράζονται εξίσου. Αν η σχέση τους είναι ιερή, ό,τι χρειάζεται ο ένας του δίδεται από τον άλλον ∙ ό,τι λείπει στον έναν ο άλλος το παρέχει. Σε αυτό το σημείο γίνεται η σχέση ιερή, διότι σε αυτό το σημείο θεραπεύονται και οι δύο. Ο ψυχοθεραπευτής ξεπληρώνει τον ασθενή με ευγνωμοσύνη, όπως και ο ασθενής τον ξεπληρώνει. Δεν υπάρχει κανένα κόστος σε κανέναν από τους δύο. Αλλά ευχαριστίες αξίζουν και στους δύο, για την απελευθέρωση από την μακρόχρονη φυλάκιση και αμφιβολία. Ποιος δεν θα ήταν ευγνώμων με ένα τέτοιο δώρο; Ωστόσο ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό θα μπορούσε να αγοραστεί;
5. Καλά έχει ειπωθεί ότι σε αυτόν που έχει θα του δοθούν. Επειδή έχει, μπορεί να δίδει. Κι επειδή δίδει, θα του δίδεται. Αυτός είναι ο νόμος του Θεού, και όχι του κόσμου. Το ίδιο γίνεται με τους θεραπευτές του Θεού. Δίνουν διότι έχουν ακούσει τον Λόγο Του και τον κατάλαβαν. Γι αυτό όλα όσα χρειάζονται θα τους δοθούν. Αλλά θα χάσουν αυτή την κατανόηση αν δεν θυμούνται ότι όλα όσα έχουν προέρχονται μόνο από τον Θεό. Αν πιστέψουν ότι χρειάζονται οτιδήποτε από έναν αδελφό, δεν θα τον αναγνωρίζουν ως αδελφό πια. Και αν το κάνουν αυτό, ένα φως σβήνει ακόμα και στον Ουρανό. Όπου ο Υιός του Θεού στρέφεται εναντίον του εαυτού του, μπορεί να κοιτάζει μόνο στο σκοτάδι. Έχει αρνηθεί ο ίδιος το φως, και δεν μπορεί να δει.
6. Ένας κανόνας θα πρέπει πάντα να τηρείται: Κανέναν δεν πρέπει να διώξει επειδή δεν μπορεί να πληρώσει. Κανένας δεν στέλνεται τυχαία σε κανέναν. Οι σχέσεις είναι πάντα σημαντικές. Όποιος και να ήταν ο σκοπός τους πριν εισέλθει το Άγιο Πνεύμα σε αυτές, πάντα είναι ο ενδεχόμενος ναός Του ∙ ο τόπος ανάπαυσης του Χριστού και ο οίκος του Ίδιου του Θεού. Όποιος έρχεται έχει σταλεί. Ίσως στάλθηκε για να δώσει στον αδελφό του τα χρήματα που χρειαζόταν. Ως εκ τούτου και οι δύο θα είναι ευλογημένοι. Ίσως στάλθηκε για να διδάξει τον θεραπευτή πόσο χρειάζεται την συγχώρεση, και πόσο δίχως αξία είναι τα χρήματα σε σύγκριση με αυτό. Και πάλι και οι δύο θα είναι ευλογημένοι. Μόνο σε σχέση με το κόστος θα μπορούσε κάποιος να έχει περισσότερα. Στο μοίρασμα, ο καθένας πρέπει να κερδίζει μια ευλογία χωρίς κόστος.
7. Αυτή η άποψη για την πληρωμή μπορεί να μοιάζει ανεφάρμοστη, και στα μάτια του κόσμου θα ήταν. Ωστόσο ούτε μία εγκόσμια σκέψη δεν είναι πραγματικά πρακτική. Πόσα κερδίζεις με το να αγωνίζεσαι για ψευδαισθήσεις; Πόσα χάνεις διώχνοντας τον Θεό; Και είναι δυνατόν να γίνει έτσι; Σίγουρα δεν είναι πρακτικό να αγωνίζεσαι για το τίποτα, και να επιχειρείς να κάνεις αυτό που είναι αδύνατον. Σταμάτησε λοιπόν για λίγο, τόσο όσο χρειάζεται για να σκεφτείς αυτό: Ίσως αναζητούσες την σωτηρία χωρίς να αναγνωρίζεις πού να κοιτάξεις. Όποιος ζητά την βοήθειά σου μπορεί να σου δείξει το πού. Τι μεγαλύτερο δώρο θα μπορούσε να σου δοθεί; Τι μεγαλύτερο δώρο υπάρχει που θα ήθελες να δώσεις;
8. Γιατρέ, θεραπευτή, ψυχοθεραπευτή, δάσκαλε, θεράπευσε τον εαυτό σου. Πολλοί θα έρθουν σε σένα φέροντας το δώρο της θεραπείας, αν το επιλέξεις. Το Άγιο Πνεύμα ποτέ δεν αρνείται μια πρόσκληση να εισέλθει και να κατοικήσει μαζί σου. Θα σου δώσει ατέλειωτες ευκαιρίες να ανοίξεις την πόρτα στην σωτηρία σου, διότι αυτή είναι η λειτουργία Του. Επίσης θα σου πει ακριβώς ποια είναι η δική σου λειτουργία σε κάθε περίσταση και όλες τις φορές. Όποιον σου στέλνει θα φτάνει σε σένα, απλώνοντας το χέρι του προς τον Φίλο του. Άφησε τον Χριστό μέσα σου να τον καλωσορίσει, διότι αυτός ο ίδιος Χριστός είναι μέσα και σε κείνον. Αν του αρνηθείς την είσοδο, αρνείσαι τον Χριστό μέσα σου. Να θυμάσαι την θλιβερή ιστορία του κόσμου, και τα χαρμόσυνα νέα της σωτηρίας. Να θυμάσαι το σχέδιο του Θεού για την επανόρθωση της χαράς και της ειρήνης. Και μην ξεχνάς πόσο πολύ απλοί είναι οι τρόποι του Θεού:
Ήσουν χαμένος στο σκοτάδι του κόσμου μέχρι που ζήτησες το φως. Και τότε ο Θεός έστειλε τον Υιό Του να σου το δώσει.
