İçeriğe atla

Destiny's Child

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Destiny's Child
Destiny's Child, Şubat 2013'te New Orleans, Louisiana'daki Mercedes-Benz Superdome'da düzenlenen Super Bowl XLVII devre arası gösterisi'da sahnede. Soldan sağa: Kelly Rowland, Beyoncé Knowles, Michelle Williams
Genel bilgiler
Başladığı yerHouston, Teksas, ABD
Tarzlar
Etkin yıllar1990 (1990)–2006 (2006)
Müzik şirketi
Resmî sitewww.destinyschild.com
Eski üyelerBeyoncé Knowles
Kelly Rowland
Michelle Williams
LaTavia Roberson
LeToya Luckett
Farrah Franklin

Destiny's Child, son ve en etkin döneminde Beyoncé Knowles, Kelly Rowland ve Michelle Williams'tan oluşan Amerikalı kız grubu. 1990 yılında Houston, Teksas'ta kurulan grup, müzikal girişimlerine Girl's Tyme adıyla,[1] Knowles, Rowland, LaTavia Roberson ve LeToya Luckett dörtlüsü olarak başladı. Kısıtlı başarılardan sonra 1996 yılında Columbia Records'a Destiny's Child adıyla kaydolan grup ana akım piyasadaki başarısını ise 1999 çıkışlı en çok satan albümü The Writing's on the Wall ile elde etti. Bu albümden "Bills, Bills, Bills" ve "Say My Name" gibi bir numara tekliler yayımlandı. Eleştirel ve ticari olarak başarılar devam ederken, grup, üyeleri arasındaki kavgalar ve yasal sürtüşmelere sahne oldu. Bu dönemde Roberson ve Luckett, menajer Mathew Knowles'ın Knowles ve Rowland'ı kayırmasını gerekçe göstererek menajerle yollarını ayırmayı talep etti.

Roberson ve Luckett ayrıldıktan kısa bir süre sonra Williams ve Farrah Franklin gruba dahil edildi. Ancak 2000'de kısa bir süre sonra Franklin gruptan ayrılarak üçlüyü yalnız bıraktı. Üçüncü stüdyo albümleri Survivor, grubun bu süreçte yaşadıklarını yansıtan bir eser olarak görüldüğü gibi "Independent Women", "Survivor" ve "Bootylicious" gibi uluslararası başarıda şarkılara yer vermekteydi. 2002'de grup kariyerine ara verdi. Daha sonra, solo albüm girişimlerini takip eden iki yılın sonunda tekrar birleşerek dördüncü ve son albümleri Destiny Fulfilled'i (2004) yayımladı. Destiny's Child, dünya çapında günümüze kadar 60 milyondan fazla albüm sattı. Billboard dergisi, grubu gelmiş geçmiş en başarılı üçlülerden biri olarak göstererek, onu 2000'lerin en başarılı dokuzuncu oluşumu olarak addetti. Grup, 2008'de aynı derginin "Gelmiş Geçmiş En Başarılı Hot 100 Sanatçıları" listesinde 68. sırada kendisine yer buldu. Kariyeri boyunca ve sonrasında birçok ödüle aday gösterilen Destiny's Child, ikisi "En İyi İkili veya Grup Vokal R&B Performansı" olmak üzere üç Grammy ve "En İyi Uluslararası Grup" dalında bir BRIT Ödülü kazandı.

Kariyer geçmişi

[değiştir | kaynağı değiştir]

1990–97: Erken dönem ve Girl's Tyme

[değiştir | kaynağı değiştir]

Beyoncé Knowles 1990 yılında bir kız grubu seçmesinde rapçi LaTavia Roberson ile tanıştı.[2] Houston'da ilk adımlarını atan ikili, rap söyleyip dans etmeye başladı. Aile sorunları nedeniyle Knowles'ın yanına taşınan Kelly Rowland da bu gruba 1992'de dahil oldu. İlk başta Girl's Tyme olarak anılan grup, en sonunda Támar Davis ve Nikki – Nina Taylor kardeşleri de içeren altı kişilik bir gruba dönüştü.[3][4] Girl's Tyme ulusal bir ilgi uyandırdı[3] ve west-coast R&B müzik yapımcısı Arne Frager, grup üyelerini görmek adına Houston'a geldi. Onları, Kuzey Kaliforniya'daki The Plant Kayıt Stüdyosu'na getirdi ve özellikle yeteneğinin ve ses kişiliğinin olduğunu düşündüğü Knowles'ın sesini ön plana alan kayıtlara öncülük etti.[3] Girl's Tyme'ı büyük bir kayıt anlaşmasına tabii tutmak isteyen Frager, onları Star Search adlı bir yetenek şovuna dahil etme girişiminde bulundu.[3] Ancak grup yarışmayı kaybetti. Knowles'a göre şarkı seçimleri yanlış yapılıyordu;[5] ona göre aslında şarkı söylemeyip rap yapıyorlardı.[2]

Bu yenilgiden sonra, Knowles'in babası Mathew, gönüllü olarak zamanını gruba menajerlik yapmaya adadı.[3][6] Mathew Knowles, üye sayısını Davis ve Taylor kardeşleri çıkartarak ve 1993'te LeToya Luckett'i katarak dörde indirdi.[2][3] Zamanlarını Houston'da kilisede geçirmenin yanında, Girl's Tyme, evin arka bahçesinde ve Knowles'in annesi Tina'nın sahip olduğu Headliners Salon adlı kuaförde sıklıkla pratik yapmayı sürdürdü. Grup üyeleri bazı zamanlarda, salon Montrose Bulvarı'nda bulunduğu sıralarda, kuafördeki performanslarıyla müşterilerden bahşiş topladılar. Bunu yaparak müşterilerden yorum almayı amaçlıyorlardı. Okul günlerinde Girl's Tyme bazı yerel konserlerde sahne aldı. Yaz geldiğindeyse Mathew Knowles bir "acemi birliği" kurarak onları dans ve vokal konusunda eğitti.[7] Bu sıkı çalışmalardan sonra dönemin bilinen R&B grupları SWV, Dru Hill ve Immature'ın konserlerinde açılışta sahne aldılar.[2] Tina Knowles ise bu performanslar için kıyafet tasarımları yaptı.[7]

Kariyerlerinin erken dönemi boyunca Girl's Tyme ismini "Something Fresh", "Cliché", "The Dolls" ve "Destiny" gibi isimlerle değiştirdi.[8] Elektra Records ile Destiny ismiyle anlaşma imzalamalarından kısa süre sonra, herhangi bir albüm yayımlayamadan listeden çıkarıldılar.[6] Kayıt şirketi arayışları Knowles ailesini de etkiledi. 1995'te tıbbi ekipman satışı üzerine olan işinden istifa eden Mathew Knowles,[3] aile gelirini yarıya indirerek çifti ayrılma noktasına getirdi.[3][6] 1996'da grup son olarak Yeşaya kitabında da geçen "Destiny's Child" adını aldı.[2][8] Mathew Knowles, Columbia Records ile bir kayıt anlaşması yapmaya çalıştı ve aynı yıl içinde anlaşma imzalandı.[2][4] Columbia ile anlaşma öncesinde grup, Tony! Toni! Toné! grubundan D'wayne Wiggins'in de yardımıyla Oakland, Kaliforniya'da çeşitli şarkılar kaydetmişti. Bunlardan "Killing Time", kayıt şirketinin grubun "kendine has bir kaliteye" sahip olduğunu kabul etmesine yol açmıştı ve 1997 filmi Siyah Giyen Adamlar'ın soundtrack'ine dahil edildi.[2][9]

1998–2000: Çıkış ve grup değişiklikleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Wyclef Jean, grubun ilk teklisi "No, No, No"yu remiksledi.

Destiny's Child, aynı adı taşıyan ilk stüdyo albümünü ABD'de 17 Şubat 1998'de yayımladı. Albümde Tim & Bob, Rob Fusari, Jermaine Dupri, Wyclef Jean, D'wayne Wiggins ve Corey Rooney gibi isimlerin prodüksiyonları vardı.[2] Destiny's Child, Billboard 200 listesinde 67, Billboard R&B/Hip-Hop Albümleri listesinde 14 numarayı gördü.[10] Yıllar içinde bir milyonu aşan satışlar neticesinde Recording Industry Association of America (RIAA) tarafından platin plak ile ödüllendirildi.[11] İlk tekli "No, No, No"nun remiks sürümü Billboard Hot 100 listesinde 3 numaraya kadar yükseldi. Bir sonraki şarkı "With Me Part 1" ise önceki şarkının yakaladığı başarıya erişemedi. Bu sıralarda "Get on the Bus" adlı şarkıları, romantik drama Ahmaklar Neden Aşık Olur? filminin soundtrack'ine dahil edildi. Ancak şarkı Avrupa ve diğer marketlerde kısıtlı bir satış grafiği çizdi. 1998'de grup "No, No, No" adına En İyi Yeni Sanatçı ödülü de dahil olmak üzere üç Soul Train Lady of Soul ödülü elde etti.[2] Beyoncé Knowles, bu çıkışlarını başarılı olarak addetse de bu başarının yeterli olmadığını ekledi ve grubun böylesi neo soul kayıtlar için yeterince olgun olmadığı sonucunu çıkardı.[12]

İlk albümlerinin başarısından sonra, grup hemen stüdyoya girdi ve Kevin "She'kspere" Briggs[2] ve Rodney Jerkins dahil olmak üzere yeni yapımcılarla anlaştı. 27 Temmuz 1999'da yayımlanan The Writing's on the Wall, Billboard 200 listesinde 5 numaraya kadar yükselerek grubun kariyerinde kırılma noktası yaratan albüm oldu.[10][12] 1999'da yayımlanan ilk tekli "Bills, Bills, Bills", Amerikan müzik listesi Billboard Hot 100'de bir numaraya çıkarak grubun bu ülkedeki ilk bir-numara eseri oldu.[2] The Writing's on the Wall, grubun geniş kitlelerce tanınmasını sağlayarak kariyerlerine bir ivme kazandırdı.[7][13] Albümün teklileri arasında en büyük başarıyı "Say My Name" elde etti.[13] Amerikan müzik listesinde üç hafta boyunca bir numarada kalarak albümün satış oranlarını ivmeyle yükseltmeyi başardı.[4][14] Tekli, ABD'de sekiz milyon kopya satarak RIAA tarafından 8 kez platin plakla ödüllendirildi.[2][11] The Writing's on the Wall, albüm bazında dünya çapında 11 milyon kopya sattı ve 2000'li yılların en çok satan albümleri arasındaki yerini aldı.[15]

Michelle Williams, gruba Luckett ve Roberson yerine girdi.

Aralık 1999'da Luckett ve Roberson, grubun gelir paylaşımında yaptığı haksızlıkları gerekçe göstererek grup menajerleriyle yolları ayırmayı talep etti.[2] Her ne kadar hiçbir zaman grubu terk etmeyi düşünmemiş olsalar da, ikili Şubat 2000'de "Say My Name" şarkısına çekilen müzik videosunda iki yeni üyenin kendilerinin yerine ve kendilerinden habersiz gruba dahil edildiğini fark etti.[2] Video gösteriminden önce Knowles, TRL'de Luckett ve Roberson'ın grubu terk ettiğini açıkladı.[4] Bu ikili yerine Monica'nın arka vokallerini yapan Michelle Williams ve şarkıcı-aktris Farrah Franklin alındı.[7] Monica ile olan süresi dolunca Williams, grupla koreograf Braden Larson veya bilinen adıyla "Peanut Orlando", tarafından tanıştırıldı ve Houston'a uçarak Knowles ailesinin yanına yerleşti.[7]

Mart 2000'de Roberson ve Luckett, Mathew Knowles'a karşı, partnerlik ihlallerini ve itibarı gerekçe göstererek dava açtı. Davadan sonraki süreç boyunca iki taraf da karşılıklı olarak medyada birbirlerine karşı kötüleyici demeçler verdi.[2] Katılmasından beş ay sonra Franklin de grubu terk etti. Geriye kalan üyeler bunun yetersiz tanıtım ve konserler yüzünden olduğunu belirtse de Williams, Franklin'in stresle başa çıkamadığını iddia etti.[7] Ancak Franklin, ayrılmasına sebep olarak çevresindeki kavgalardan kaynaklanan negatifliği ve karar vermede yaşadığı zorlukları gösterdi.[2] Onun ayrılması medyada diğerleri kadar skandal yaratmadı. Williams ise gruba katılarak özgüven sorunları yaşamaya başladığını belirtti: "Kendimi diğer üyelerle karşılaştırıyordum ve baskı benim üzerimdeydi."[7]

2000 sonlarında Roberson ve Luckett, ödeşme karşılığında açtıkları davanın Rowland ve Knowles'ı kapsayan kısmını düşürse de menajere açtıkları davayı sürdürdüler. Anlaşma gereği her iki taraf da halk önünde konu hakkında konuşmama kararı aldı.[2] Roberson ve Luckett bir başka kadın müzik grubu olan Anjel'i kursa da, kayıt şirketiyle yaşanan sorunlar nedeniyle proje rafa kaldırıldı. Bu yaşananlardan grup üyeleri fazlaca etkilense de Destiny's Child'ın başarıları devam etti. Devam eden yıllar boyunca grubun satış grafikleri olumlu devam ederken,[2] başarıları onları bir "pop kültür fenomeni" haline getirdi.[4] "Say My Name", grubun en çok satan teklisi olarak kaldı.[12] The Writing's on the Wall albümünden dördüncü tekli "Jumpin', Jumpin'" de ABD'de ilk beşe girme başarısı gösterdi. Bu süre boyunca grup, Britney Spears ve Christina Aguilera gibi isimlerin konserlerinin açılışında sahne aldı.[2]

Williams ile beraber Destiny's Child, Charlie'nin Melekleri filmi için Ekim 2000'de tekli olarak yayımlanan "Independent Women Part 1"ı kaydetti. Şarkı Amerikan müzik listelerinde on bir ardışık hafta bir numarada yer alarak, hem grubun hem de o senenin en uzun süre bir numarada kalan şarkısı oldu.[4][16] Bu başarı, Charlie'nin Melekleri soundtrack albüm satışlarında artışa yol açtı ve albüm 2001 sonuna kadar 1,5 milyon sattı.[8] 2000'de grup Soul Train's Sammy Davis Jr. Yılın Eğlence İnsanı ödülü elde etti.[8]

2001–03: Survivor, sonraki kayıtlar, geri çekilme ve yan projeler

[değiştir | kaynağı değiştir]

2001 Billboard Müzik Ödülleri'nde Destiny's Child, Yılın Sanatçısı ve Yılın Grubu da dahil olmak üzere birçok ödül kazandı.[17][18] Eylül 2000'de altıncı Soul Train Lady of Soul Ödülleri'nden iki ödül daha elde etti.[19] Destiny's Child, üçüncü stüdyo albümleri Survivor'ı 2000 sonu ve 2001 başları arasında kaydetti. Yapım aşamasında Knowles, neredeyse bütün şarkıların prodüksiyon ve yazımında görev alarak daha büyük bir kontrol sahibi oldu.[2][20][21] Survivor, 2001 başlarında piyasaya sürüldü ve Billboard 200 listesine ilk haftada 663.000 kopyadan fazla satarak bir numaradan giriş yaptı.[10][22] İlk üç tekli "Independent Women Part I", "Survivor" ve "Bootylicious" Amerikan listelerinde ilk üçte yer alırken uluslararası birçok listede üst sıralarda yer aldı.[2] Bunlardan ilk ikisi Birleşik Krallık'ta bir numarayı gördü.[23] Albüm ABD'de dört kez,[11] Avustralya'da iki kez platin plakla ödüllendirildi.[24] 27 Temmuz 2001 tarihine kadar toplamda altı milyon sattı.[25]

11 Eylül saldırıları gerçekleşince grup Avrupa konserlerini iptal ederek kurbanların yararına bir konsere katıldı.[2] Ekim 2001'de ise meşhur Noel şarkılarının yeni uyarlamalarını içeren 8 Days of Christmas adlı bir Noel albümü piyasaya sürdü.[26] Albüm Billboard 200 listesinde 34 numaraya kadar yükseldi.[10] Şubat 2001'de grup "Say My Name" ile "En İyi Grup R&B Vokal Performansı" ve "En İyi R&B Şarkısı" dallarında iki Grammy ödülü kazandı.[27] Bunun yanında "Favori R&B Grubu" dalında da Amerikan Müzik Ödülü elde etti.[2] Yine 2001'de grup Solange Knowles'in Disney Channel'daki The Proud Family serisindeki tema müziği arka vokallerinde yer aldı. Mart 2002'de bir remiks derlemesi olan This Is the Remix yayımlandı.[28] Bu albüm de ABD'de 29 numaraya erişti.[10] İlk tekli "Survivor"ın, bazılarınca eski grup üyeleriyle yaşanan kavgaları hedef aldığı iddia edilse de Knowles bu şarkıda kimsenin hedef gösterilmediğini belirtti. Bu durumun her iki tarafın birbirini halk önünde yermesinin önüne geçen anlaşmayı ihlal ettiğini öne süren Roberson ve Luckett, remiks albümünün yayımlanmasının hemen ardından tekrar Destiny's Child ve Sony Music'e dava açtı. Haziran 2002'de geriye kalan davalar sonuçlandı.[2]

Knowles'ın kız kardeşi Solange. Grupla beraber pek çok kayıtta yer aldı ve gruba yeni üyeler alınırken gruba dahil edileceği iddia edildi. Ancak bunun sadece dinleyicilerin nabzına bakmak maksatlı bir testten ibaret olduğu belirtildi.

2000 sonlarında Destiny's Child, menajerleri tarafından ortaya atılan ve solo albüm projeleri başta olmak üzere çeşitli yan projeler için dağılma fikrini açıkladı.[20][29] 2002'de Williams, modern gospel müziği türünde bir derleme olan Heart to Yours adlı solo albümünü yayımladı.[2] Albüm Billboard Top Gospel Albums listesinde bir numarayı gördü. Heart to Yours piyasaya sürülürken Destiny's Child da resmî otobiyografileri Soul Survivors'ı yayımladı.[30] Rowland, bu sıralarda hip hop sanatçısı Nelly ile "Dilemma"yı yayımladı. Şarkı ABD'de bir numaraya yükselip uluslararası başarılar elde ederken sene sonunda Rowland'a En İyi Rap/Sung İş Birliği dalında da Grammy ödülü kazandırdı.[29] Aynı yıl Knowles, Mike Myers ile Avanak Ajan: Altın Kuş filminde yer aldı. Bu sırada da filmin soundtrack albümüne de dahil edilen ilk solo teklisi "Work It Out"ı piyasaya sürdü.[2] "Dilemma"nın başarısından ötürü Rowland'ın ilk albümü Simply Deep'in yayımlanma tarihi 2003 başından Eylül 2002'ye çekildi.[31] Bu albüm İngiliz albüm listesinde bir numaraya kadar yükseldi.[32] Rowland aynı sene korku filmi Freddy vs. Jason'da yer aldı. Knowles ise bu sıralarda "The Fighting Temptations" ile ikinci filminde rol aldıktan sonra o zamanki erkek arkadaşı Jay-Z'nin "'03 Bonnie & Clyde" teklisine konuk oldu. Bu şarkı Knowles'ın ilk albümünün de habercisi oldu.[33]

Rowland'ın "Dilemma" ile gelen başarısı nedeniyle Knowles'ın ilk albümü Dangerously in Love'ın çıkışı Haziran 2003 gibi geç bir tarihe ertelendi.[31][34] Knowles'ın albümü üç üyenin arasında en büyük başarı göstereni oldu.[35] Dangerously in Love, 317.000 kopyayla Billboard 200 listesine bir numaradan giriş yaptı.[36] Albümden "Crazy in Love" ve "Baby Boy" bir numaraya yükselirken "Me, Myself and I" ve "Naughty Girl" ilk beşte yer aldı. ABD'de dört milyonun üzerinde satarak RIAA tarafından dört kez platin plakla ödüllendirildi.[37] Albüm, Temmuz 2009 itibarıyla ABD'de 4,9 milyon satarak Knowles'ın şu ana kadarki en çok satan albümü olarak kaldı.[38] Albüm dünyada ise 11 milyonun üzerinde sattı.[39][40] Albüm eleştirmenlerden övgüler almasının yanı sıra, sene sonundaki Grammy Ödülleri'nde beş ödül birden alarak Norah Jones, Lauryn Hill ve Alicia Keys gibi kadın sanatçılarla eşdeğer bir başarı sergiledi.[41] Kasım 2003'te Williams, Broadway'deki Aida müzikalinde yer aldı. Ocak 2004'te ise Do You Know adlı ikinci gospel albümünü yayımladı.[2]

Destiny's Child'ın erken dönem kayıtlarında prodüktörlük yapan Dwayne Wiggins, 2002'de eski dava vekillerine dava açarak (Bloom, Hergott, Diemer & Cook LLP) 15 milyon dolar talep etti. Gerekçe olarak da grupla yaptığı anlaşmanın değerinin kendisine sorulmadan azaltılması olarak gösterildi. Bu dava açıklanmayan bir tutar ödemesiyle kapandı.[42] Haziran 2003'te Mathew Knowles, grubun Solange'ın da dahil olduğu bir dörtlü olarak birleşeceğini öne sürdü.[43] Destiny's Child daha önceden Solange ile kayıt çalışmaları yaptığı gibi, Solange'ın bizzat Rowland ayak parmaklarını kırdığı zamanlarda onun yerine sahneye çıktığı bilinmektedir. Ancak menajer, bu önerinin sadece halkın ne düşündüğünü görmek adına yapılan bir deneme olduğunu belirtti.[44] Ağustos 2003'te Knowles bizzat kardeşi Solange'ın gruba katılmayacağını onayladı ve Solange'ın Ocak 2003'te yayımlanan ilk stüdyo albümü Solo Star'ı tanıttı.[45]

2004–05: Destiny Fulfilled ve #1's

[değiştir | kaynağı değiştir]
Destiny's Child son üyeleriyle 2005'teki Destiny Fulfilled... and Lovin' It konser turunda canlı performans sırasında.

Dağılmalarından üç yıl sonra Destiny's Child tekrar birleşerek dördüncü ve son stüdyo albümleri Destiny Fulfilled'i kaydetti.[2] Albüm diğer albümlere nazaran daha sert ve "urban" kalıyordu ve şarkılar birbirleriyle kavramsal olarak ilintiliydi.[46] Destiny Fulfilled ile üçlü arasında bir eşitlik göze çarptı:[12] her üye şarkıların yazımı için eşit görev aldı[47] ve menajerlerinin dışında baş prodüktör olarak yer edindi.[48] 15 Kasım 2004'te yayımlanan Destiny Fulfilled 497.000 kopya satarak iki numaradan Amerikan albüm listesine giriş yaptı.[49] ABD'de üç kez platin plak elde eden albüm[11] dünya çapında sekiz milyondan fazla sattığı gibi 2005'in en çok satan albümleri arasında yer aldı.[39] Grup bu albümle o senenin en çok satan kadın müzik grubu ve Amerikan grubu oldu. Albümden dört tekli piyasaya sürüldü: "Lose My Breath", "Soldier", "Cater 2 U" ve "Girl". Bunlardan ilk ikisi ABD müzik lisesinde ilk üçte yer aldı. "Soldier" ve "Cater 2 U" 2006'da RIAA tarafından platin plakla ödüllendirildi.[11]

Albümün tanıtımı adına grup, Destiny Fulfilled... and Lovin' It Tour adlı dünya turunu başlattı. Sonrasında 11 Haziran 2005'te Barselona'daki Palau Sant Jordi'de 16.000 kişinin önünde resmî olarak dağıldığını açıkladı.[50] Albümü Destiny Fulfilled adıyla yayımlamanın bir rastlantı olmadığını eklediler.[51] Albümün kayıtları sırasında kişisel çalışmalara yönelmek adına grubun on dört yıllık kariyerini tamamlaması gerektiğine karar verilmişti. Knowles bunun üzerine "kaderlerinin yerini bulduğunu" (Destiny Fulfilled, Türkçe: Kader Yerini Buldu) belirtti.[51] Grup özel olarak MTV'ye karar üzerine bir mektup yolladı:

“ 9 yaşından beri Destiny's Child olarak çalışıyoruz ve 14 yaşından beri beraber turnelere katıldık. Uzun tartışmalardan ve iç ses dinlemelerinden sonra şimdiki turnemizin bize zirvede bırakmamız için fırsat tanıdığını fark ettik. Arkadaşlık bağımızda ve müziğimiz için şükranlarımızda, hayranlarımızda ve birbirimizde birleşerek bitirmeye karar verdik. Beraber çalıştığımız bu harika yıllardan sonra artık kişisel amaçlarımızın ve solo çabalarımızın ciddiyetle peşinden koşmanın vaktinin geldiğini fark ettik... Ne olursa olsun birbirimizi hep arkadaş ve kız kardeş olarak sevmeye ve sanatçı olarak birbirimizi desteklemeye devam edeceğiz. Bütün hayranlarımıza gösterdikleri sevgi ve destek için teşekkür ediyoruz. Umarız sizleri kaderlerimiz yerini bulmaya devam ederken yine görebiliriz.
—Destiny's Child, MTV[50] 		„

Destiny's Child, 25 Ekim 2005'te #1's adlı derleme albümlerini yayımladı. Albümde üç yeni şarkı yer almaktaydı. Bunlardan "Stand Up for Love", Dünya Çocuk Günü tema şarkısı olarak bestelenirken "Check on It", Knowles tarafından Pembe Panter filminin soundtrack'i için kaydedildi.[52] Kayıt prodüktörü David Foster, kızı Amy Foster-Gillies ve Knowles "Stand Up for Love"ı her yıl dünya çapında düzenlenen ve çocukların sorunları için ödenek/farkındalık oluşturmaya çalışan Dünya Çocuk Günü adına besteledi. Buna paralel olarak üç yıl içinde, Ronald McDonald House Charities için 50 milyon dolardan fazla bağış toplandı. Destiny's Child, bu şekilde 2005 yılında küresel elçi olarak sesleriyle ve yardımlarıyla programın destekçisi oldu.[53] #1's albümü, aynı zamanda DualDisc formatında yayımlandı. Bu sürümde şarkıların yanında seçilen yedi video ve Destiny's Child: Live in Atlanta DVD'sinden bir tanıtım filmi yer aldı.[52] Bu DVD, grubun Destiny Fulfilled... and Lovin' It turnesi dahilinde Atlanta'dayken çekildi ve 28 Mart 2006'da satışa sunuldu. Bu da bir milyondan fazla satarak RIAA tarafından platin plakla ödüllendirildi.[11] Derleme albümünün adı, içinde barındırdığı bir numara hitler nedeniyle verilmişti ancak her şarkı bir numaraya erişmiş değildi. Ayrıca albüm kâğıtlarında şarkıların ticari başarılarıyla ilgili bir bilgi yer almadığından ötürü Billboard yazarı Keith Caulfield, bu ismin bir "pazarlama kurnazlığı" olduğunu öne sürdü.[54] Bunlara rağmen MTV'den Chris Harris, albümün "ismine sadık olarak var olduğunu" belirtti.[55]

Dağılma ve sonrası

[değiştir | kaynağı değiştir]

Destiny's Child, 19 Şubat 2006'da Houston'da 2006 NBA All-Star Maçı müsabakalarında veda gösterisi maksadıyla konser vermek üzere birleşti. Knowles bunun üzerine "Bu son albüm olabilir ama son gösteri değil" dedi.[56][57] Televizyonda yayımlanan son gösterileri de bundan birkaç gün sonra New York'ta düzenlenen Fashion Rocks yardım konserine katılmak oldu.[56] 28 Mart 2006'da Destiny's Child Hollywood Walk of Fame'e dahil edilerek bu sıfatı elde eden 2035. isim oldu.[58] 2006 BET Ödülleri'nde En İyi Grup ödülü elde ettiler. Aynı ödülü daha önce 2001 ve 2005'te de elde etmişlerdi.[59]

Resmî dağılmanın ardından LeToya Luckett da dahil olmak üzere tüm üyeler solo projelere devam etti. Luckett'in Temmuz 2006'da yayımladığı LeToya albümü Billboard 200 listesinde bir numarayı gördü.[60] Knowles, 2006 komedi filmi Pembe Panter'de konuk oyuncu olarak yer aldı ve bu filmin müzikleri arasında yer alan "Check on It" şarkısı ABD'de bir numaraya yükseldi.[61] Bunun yanı sıra 1960'larda The Supremes benzeri bir Motown kadın müzik grubunu canlandıran ve 1981'deki müzikal aslının uyarlaması olan Rüya Kızlar filminde sahne aldı. Burada Diana Ross-benzeri karakter Deena Jones'u canlandırdı.[61][62] Buradaki rolünden etkilenerek, 4 Eylül 2006'da yayımlanan bir sonraki albümü B'Day'i yayımladı.[63] Knowles'ın "Get Me Bodied" müzik videosunda Rowland, Williams ve Solange yer aldı. Video bunun yanında Nisan 2007'de B'Day Anthology Video Album'e dahil edildi.[64]

2007'de Rowland Ms. Kelly adlı ikinci albümünü yayımladı. 26 Haziran 2007'de ise BET Ödülleri'nde tekrar bir araya geldiler. Beyoncé Knowles burada özel konukları Williams, Solange Knowles ve Mo'Nique ile beraber "Get Me Bodied"i seslendirdi. Performanstan sonra Knowles, Eve ile "Like This" şarkısını seslendirmek üzere Rowland'ı sahneye davet etti.[65] 2 Eylül 2007'de The Beyoncé Experience turnesinin Los Angeles ayağında Knowles, Rowland ve Williams ile beraber "Survivor" şarkısının bir kısmını söyledi. Bu onların Destiny Fulfilled ... and Lovin 'It turnesinden sonra beraber sahne aldıkları ilk gösteri oldu. Daha sonra diğer üyeler Knowles için "Happy Birthday" şarkısını seslendirdiler. Bu performans Knowles'ın 2007 çıkışlı turne DVD'si The Beyoncé Experience Live'da yer aldı.[66] 2008 başında Rowland, 2007 albümünü tekrar düzenleyerek ve eklemeler yaparak Ms. Kelly Deluxe adıyla piyasaya sürdü. Bu yeni albümden Travis McCoy eşliğinde, aslen Bobby Womack şarkısı olan "Daylight" piyasaya sürüldü ve İngiltere'de ilk yirmide yer aldı.[67] 2008'de Knowles, Billy Joel uyarlaması olan "Honesty" şarkısını Destiny's Child albümünün onuncu yılı şerefine kaydetti ve sadece Japonya'ya özel bir Mathew Knowles/Music World CD'si şeklinde piyasaya sürdü. Williams ise Ekim 2008'de gospel olmayan, hızlı tempolu Eurodans benzeri üçüncü stüdyo albümü Unexpected'i piyasaya sürdü.[68][69] Bir sonraki ay Knowles üçüncü albümü I Am... Sasha Fierce'ı, 2009 yazında Luckett ikinci albümü Lady Love'ı yayımladı. Aynı yaz Williams, Chicago müzikalinin Londra ayağında müzikal kapsamında katil Roxie Hart'ı oynayan ilk Afrika kökenli Amerikalı oldu.[70] Haziran 2010'da Rowland, "Commander" teklisini yayımlayarak Here I Am albümünün gelişini haber verdi.[71]

Ekim 2012'de Associated Press, Playlist: The Very Best of Destiny's Child adlı ikinci derleme albümünün yayımlanmasından sonra, 3 Şubat 2013'te gerçekleşecek olan Knowles'ın Super Bowl XLVII devre arası gösterisi performansında Destiny's Child'ın potansiyel iş birlikçi olabileceğini öne sürdü.[72] Bu albüm aslında dört şarkı dışında öncekinin hemen hemen aynısı olup yeni şarkılar eklenmiş bir haliydi. 10 Ocak 2013'te Beyoncé, bir üçüncü derleme olan Love Songs'un yayımlanacağını haber verdi.[73] Bu albüm önceki iki derlemeden farklı olup daha çok albüme özel şarkılar ile "Nuclear" adlı yeni bir şarkıyı içermekteydi. "Nuclear", 2005'ten sonra grubun yayımladığı ilk yeni şarkı oldu.[74] Super Bowl XLVII devre arası gösterisi sırasında grup üyeleri tekrar bir araya gelerek "Bootylicious", "Independent Women" ve "Single Ladies (Put a Ring on It)" şarkılarını seslendirdi.[75] 4 Haziran 2013'te ise Destiny's Child Video Anthology adlı video antolojisi yayımlandı.[76] 16 müzik videosu bulunan bu antoloji grubun Legacy etiketiyle yayımlanan üçüncü eser oldu.[76] Üçlü en son Haziran 2014'te bir araya gelerek Williams'ın "Say Yes" şarkısına konuk sanatçı olarak katıldı.[77]

Sanatçılık

[değiştir | kaynağı değiştir]

Tarz ve temalar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Destiny's Child, genel olarak urban, contemporary ve dance-pop ögelerini birleştiren bir R&B tarzıyla şarkılar ortaya koydu.[78] Destiny's Child üyeleri, Janet Jackson'ın eserlerinden etkilendiklerini belirtti.[79] The New York Times gazetesinden Ann Powers, grubun müziğini "taze ve duygusal ... bu kızlar en iyi mikslere, en aklı başında sample'lara ve özellikle de en olay yaratan beat'lere sahip," şeklinde yorumladı.[14] Aynı yayından Jon Pareles, "Knowles'ın sesinin yanı sıra grubun başarısının koşar adım sıçrayan ezgilere, kırılganlığın üzerindeki senkoplu parçalara, hızlı tempoyla aranje edilmiş geçişlere ve yumuşak nakaratlara da bağlı olduğunu" belirtti.[80] Grup genel olarak, özellikle yavaş tempolu şarkılarda vokalleriyle armoni gözeterek uyum sağlar. Pek çok örnekte, grup üyeleri teker teker belli bölümleri söyler. Survivor albümündeki çoğu şarkıda grubun tüm üyeleri ana vokal olarak görev alır:[7] "... herkes müziğin bir parçasıdır ... Herkes her şarkıda ana vokal olarak görev alır ve bu vokal ve mental olarak grubun olması idealize edilen yerdir."[81] Ancak Knowles, "Brown Eyes" ve "Dangerously in Love" gibi eserlerde ana vokali tek başına eline alır. Grubun şarkı sözleri, genel olarak kadın-erkek ilişkileri, kadın dayanışması ve kadının gücü temaları etrafında şekillenir.

Survivor albümündeki bazı temalar grubun yaşadığı iç kavgalara gönderme olarak yorumlanır. "Survivor" şarkısının sözlerinde geçen "Radyolarda seni bombalamayacağım ... Sen veya ailen hakkında atıp tutmayacağım ... Dergilere senin adına nefret dolu demeçler vermeyeceğim" sözleri,[7] Roberson ve Luckett'in yaptığı sessizlik anlaşmasını ihlal ettiği gerekçesiyle mahkemelik oldu.[2] Bir röportajında Knowles "Şarkının sözleri grubun hikayesi hakkında, çünkü biz çok badireler atlattık, ... bütün bunlar 10 yıllık beraberliğimizde bizi daha sıkı ve daha iyi hale getirdi." yorumunu yaptı.[7] Aynı albümdeki bir başka şarkı "Fancy"de "Hep benimle yarışmaya çalıştın kızım ... kendi kimliğini bul" sözleri, eleştirmen David Browne tarafından Entertainment Weekly dergisindeki yazıda davalar üzerine yazıldığı şeklinde yorumlandı.[82] AllMusic'ten Stephen Thomas Erlewine Survivor'ı, "grubun iç karmaşadan sağ kaldıklarını ve sanatsal açıdan meziyetlerini vurgulamak maksadıyla şekillenen, kararlı, inatçı bir kayıt, ... Bu amacı gösterebilmek adına sert olmaya çalışan bir kayıt ancak sonunda zorlama ve yapay bir his veriyor," şeklinde yorumladı.[83] Albüm her ne kadar olumlu eleştiriler alsa da, Knowles'ın olaya yakın dahiliyeti eleştirildi. Knowles Survivor albümünün büyük bir kısmını yazıp yapımını üstlendi.[7] Browne bu yardımın Survivor albümüne "prematür ama kaçınılmaz bir şekilde büyüme ağrısı çeken" bir atmosfer kazandırdığını öne sürdü.[82]

İmaj

[değiştir | kaynağı değiştir]
Knowles, The Supremes grubunun ana vokali Diana Ross'u idölleri arasında gösterdi.

Destiny's Child sıklıkla Amerikalı 1960'lar kız grubu The Supremes ile mukayese edildi. Böylesi kıyaslamalarda Knowles'a, Supremes'in ana vokali Diana Ross rolü biçildiyse de Knowles bu yakıştırmayı hiçbir zaman kabul etmedi.[12] Rastlantısal bir biçimde Knowles, 1981 çıkışlı Broadway müzikalinin uyarlaması olan Rüya Kızlar'da Diana Ross ile özdeşleştirilen Deena Jones karakteri olarak rol aldı. Buna Survivor albümüne yaptığı geniş çaptaki katkıları eklendiğinde MTV'den Gil Kaufman, "Beyoncé'nin grubun su götürmez lideri ve halka açılan yüzü olduğu aşikardır," yorumunu yaptı.[2] Bu albümdeki yoğun katkılarının ise albümü "neredeyse Beyoncé'nin kendi kişisel işi" kıldığı belirtildi.[82] The New York Times gazetesinden Lola Ogunnaike, "Destiny's Child aslında Beyoncé'nin kaçınılmaz solo kariyerinden önce kullandığı bir atış rampasından biraz fazlasıydı," yorumunu getirdi.[84]

Knowles'ın Dangerously in Love albümü gündeme geldiğinde grup üyeleri solo kariyerlerinde başarılara imza attıktan sonra grubun tamamen dağılacağı söylentileri yaygındı.[50][85] Bu durum Justified albümünün büyük başarılarından sonra grubu 'N Sync'ye geri dönmeyi reddeden Justin Timberlake ile mukayese edildi.[2][85] Rowland bu söylentilere, o dönem tekrar beraber stüdyoda olduklarını belirterek yanıt verdi.[86] Gruba göre tekrar bir araya gelmek "alın yazısı"ydı[2] ve yakınlıkları onları bir arada tutan etmendi.[46] Suede dergisinin sanat editörü Margeaux Watson, Knowles'ın davranışını "önceki partnerlerine sadakatsiz davranmak istemeyen bir yıldız" şeklinde yorumlayarak, bu kararı "hayırsever bir davranış" olarak nitelendirdi.[84] Knowles'ın annesi Tina, 2002'de modanın grup kariyerinde etkisini ortaya koyan Destiny's Style: Bootylicious Fashion, Beauty and Lifestyle Secrets from Destiny's Child adlı kitabı yayımladı.[87]

Knowles'ın Ross'a benzetilmesinin yanında Kelly Rowland da yine The Supremes'ten Mary Wilson ile mukayese edildi. Wilson bizzat bu durumu "Bizim durumumuzla aynı," şeklinde yorumladı ve grubun ikincil üyesinin sahip olabileceği solo kariyeri hakkında "Bu çok zor ama yapılabilir. Bunun gerçekten hakkını vermelisiniz, ancak bu şekilde işler," eklemesini yaptı.[88] Rowland, Wilson ve diğer Supremes üyesi Cindy Birdsong ile Motown'ın 2004'teki 45. yaş gününde sahne aldı.[89] "Dilemma" ve "Stole" gibi uluslararası başarılar gösteren şarkıların ardından müzik eleştirmenleri Rowland hakkında "özgür ve Beyoncé'den farklı bir sanatçı" yorumunu yaptı.[90][91][92][93][94][95] Grubun ilk üç albümünde Rowland pek çok yerde kendine ait solo geçiş ve köprü kısımlarını tek başına söyledi ("Bills, Bills, Bills", "Independent Woman", "Survivor" ve "Bootylicious"), nakarata katıldı ("Say My Name") ve Knowles'a vokal armoni sağladı ("No, No, No" and "Jumpin' Jumpin'"). Ancak Destiny Fulfilled albümüyle beraber daha büyük bir sanatsal alana sahip oldu.[96][97][98]

Miras

[değiştir | kaynağı değiştir]
Destiny's Child'ın Hollywood Bulvarı'ndaki yıldızı.

Destiny's Child, medyada R&B ikonu olarak addedildi[99] ve dünya çapında 60 milyon sattı.[100][101][102] Grubun dağılışından sonra MTV'den James Montgomery, grubun "tarihteki en çok satan kadın pop vokal gruplarından biri" olarak "oldukça geniş hacimde başarılar elde ettiğini" belirtti."[103] Billboard, Destiny's Child'ın "girişken feminist marşlarıyla, muazzam koreografilerle ve imrenilesi moda anlayışıyla tanımlanabileceğini" söylerken,[104] Essence dergisi grubun "armonik müziği ve modern tarzıyla trendleri çizdiğini" belirtti."[105] 2015 yılında Dazed Digital'dan Daisy Jones, grubun R&B müziğine nasıl bir kayda değer etki bıraktığını anlatan bir makale yayımladı ve şunları söyledi: "Su götürmez bir biçimde Destiny's Child meşru olarak R&B sound'unu ebediyen değiştirdi... onların ayırt edilen etkisi Tinashe'den Ariana Grande'ye günümüzün pop müzik manzaralarına serpilmiş olarak bulunabilir."[106] The Cut dergisinden Nicole Marrow, 1990'larda ve 2000'ler başında R&B müziğinin "kadınlığı kucaklayan ve kişiselliği kutlayan güçlü söylemlere sahip TLC ve Destiny's Child gibi forvet oyuncularının başarıları sayesinde yeniden tanımlandığını" söyledi.[107] Forbes'dan Hugh McIntyre, 2000'ler ortasında müzik sahnesine çıkan The Pussycat Dolls ve Danity Kane gibi isimlerden önce Destiny's Child'ın kız grubu alanında "saltanat süren kraliçeler" olduğunu belirtti.[108]

Destiny's Child'ın son halindeki üyeleri grubun en tanınan üçlüsü olarak gösterilir.[109][110] Billboard onları gelmiş geçmiş en iyi müzik üçlüleri arasında gösterdi. Aynı derginin müzik listelerine göre Destiny's Child, TLC ve The Supremes'ten sonraki gelmiş geçmiş en başarılı üçüncü kız grubudur.[104][111] Grubun tekli olarak yayımladığı "Independent Women" (2000) şarkısı, Billboard'un "Billboard Hot 100 Liste Tarihindeki En Başarılı 40 Kız Grubu Şarkısı" listesinde yer aldı.[112] ABD'de on bir hafta bir numarada yer alan "Independent Women" şarkısı, en uzun bir numarada kalan kız grubu şarkısı dalında Guinness Rekoru kırdı.[113] "Bootylicious" terimi ("booty" -kalça- ve "delicious" -lezzetli- sözcüklerinden türetilmiştir) grubun aynı addaki teklisi ile geniş çapta kullanılmaya başladı ve 2006'da Oxford İngilizce Sözlüğü'ne dahil edildi.[114] Aynı terim yine Beyoncé'nin yuvarlak hatlı vücudunu tanımlamak için 2000'ler boyunca kullanıldı.[115][116] VH1, 2011'de "Bootylicious" şarkısını "2000'lerin En İyi 100 Şarkısı" listesine, sonraki sene de grubu "Müzikteki En İyi 100 Kadın" listesine dahil etti.[117][118] "Independent Women" şarkısı da NME'nin "2000'lerin En İyi 100 Şarkısı" listesinde kendine yer buldu.[119] 2005 Dünya Müzik Ödülleri'nde Destiny's Child "Dünyanın En Çok Satan Kız Grubu" ödülünü aldı ve aynı törende grup adına Patti LaBelle, Usher, Babyface, Rihanna, Amerie ve Teairra Marí'den oluşan 17 dakikalık övgü performansı icra edildi.[120][121] 2006'da grup Hollywood Bulvarı'nda bir yıldız sahibi oldu.[122] Billboard dergisi, grubu gelmiş geçmiş en başarılı üçlülerden biri olarak göstererek, onu 2000'lerin en başarılı dokuzuncu oluşumu olarak addetti.[123][124] Grup, 2008'de aynı derginin "Gelmiş Geçmiş En Başarılı Hot 100 Sanatçıları" listesinde 68. sırada kendisine yer buldu.[125]

Destiny's Child, Rihanna,[126][127] Fifth Harmony,[128] Little Mix,[129] Girls Aloud,[130][131] Haim,[131][132] Jess Glynne,[133] Katy B,[131][134] ve RichGirl gibi müzik oluşumları tarafından bir ilham kaynağı olarak gösterildi.[135] Ciara, Destiny's Child'ın televizyondaki canlı performansını izledikten sonra müzik kariyerine adım atmaya karar verdi.[136] Ariana Grande, Destiny's Child'ı vokal ilham kaynakları arasında göstererek, grubun şarkılarını dinleyerek sahip olduğu vokal aralığını fark ettiğini; armonileri, tekrarları ve doğaçlama şarkı söylemeyi onlardan öğrendiğini ifade etti.[137] Meghan Trainor, "No" (2016) adlı şarkısının 1990'lar sonu, 2000'ler başı Destiny's Child, NSYNC ve Britney Spears sound'undan esinlendiğini belirtti.[138] Fifth Harmony, Destiny's Child'ı en büyük ilham kaynakları olarak gösterdi ve hatta grubu övgü amacıyla "Say My Name", "Independent Women", "Bootylicious" ve "Survivor" şarkılarından oluşan dermeceyi Greatest Hits adlı TV programında icra etti.[139] Fifth Harmony ayrıca "Brave, Honest, Beautiful" (2015) şarkılarının girişine "Bootylicious"ın girişinden ögeler iliştirdi.[140]

Grup üyeleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Girl's Tyme Destiny's Child
Üye 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005
Nikki Taylor
(1990–1993)
Nina Taylor
(1990–1993)
Támar Davis
(1990–1993)
LaTavia Roberson
(1990–2000)
LeToya Luckett
(1993–2000)
Farrah Franklin
(2000)
Beyoncé Knowles
(1990–2005)
Kelly Rowland
(1991–2005)
Michelle Williams
(2000–2005)

Diskografi

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Destiny's Child diskografisi

Turneler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Ana sanatçı olarak

Yan sanatçı olarak

Açılış sanatçısı olarak

Ödüller ve adaylıklar

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Destiny's Child'ın kazandığı ve aday gösterildiği ödüller listesi

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ "Destiny's Child's Long Road To Fame (The Song Isn't Called 'Survivor' For Nothing)". MTV. 13 Haziran 2005. 9 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  2. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af Kaufman, Gil (13 Haziran 2005). "Destiny's Child's Long Road To Fame (The Song Isn't Called 'Survivor' For Nothing)". MTV News. 30 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Nisan 2008. 
  3. ^ a b c d e f g h Beyonce: All New. E! Online. 
  4. ^ a b c d e f "Beyoncé Knowles: Biography". People. 17 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Nisan 2008. 
  5. ^ Farley, Christopher John (15 Ocak 2001). "Call Of The Child". Time. 12 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Nisan 2008. 
  6. ^ a b c "Driven: Beyonce Knowles". VH1. MTV Networks. 8 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  7. ^ a b c d e f g h i j k Dunn, Jancee (10 Haziran 2001). "Date with destiny". The Observer. Londra. 4 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Şubat 2009. 
  8. ^ a b c d Gillings, Andrew (22 Nisan 2001). "Destiny's Child: Soul-Survivors". Essence. 15 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2009. 
  9. ^ Stacy-Deanne; Kenyatta, Kelly; Lowery, Natasha (2005). Alicia Keys, Ashanti, Beyoncé, Destiny's Child, Jennifer Lopez & Mya: Divas of the New Millennium. Amber Books Publishing. ISBN 0-9749779-6-9. 8 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Şubat 2008. 
  10. ^ a b c d e "Artist Chart History – Destiny's Child". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 13 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Şubat 2009. 
  11. ^ a b c d e f "Gold and Platinum". Recording Industry Association of America. 19 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Şubat 2009. 
  12. ^ a b c d e Anthony, James (18 Ağustos 2006). "'Of course you can lose yourself'". The Guardian. Londra. 11 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  13. ^ a b Flynn, Paul (18 Ağustos 2006). "'Of course you can lose yourself'". The Guardian. Londra. 20 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  14. ^ a b Powers, Ann (29 Nisan 2001). "Destiny's Child: In Tune With the New Feminism". The New York Times. 8 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ocak 2014. 
  15. ^ "About Destiny's Child – MTV". MTV. 25 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2014. 
  16. ^ "Chart Beat Bonus: Endless Love". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 18 Şubat 2005. 25 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Şubat 2009. 
  17. ^ VanHorn, Teri (6 Aralık 2000). "Sisqo Wins Big At Billboard Awards". MTV. 10 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  18. ^ Vineyard, Jennifer (5 Aralık 2001). "Destiny's Child, R. Kelly Win Big, Britney Gets Soaked At Billboard Awards". MTV. 5 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  19. ^ Schafer, Gabrielle (5 Eylül 2000). "Mary J. Blige, Angie Stone, Destiny's Child Win Big at Soul Awards". Rolling Stone. 18 Ağustos 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  20. ^ a b VanHorn, Teri (8 Aralık 2008). "Destiny's Child Solo CDs Won't Compete With Group, Each Other". MTV News. 9 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  21. ^ "Destiny's Child: Survivors". MTV. 19 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  22. ^ Cohen, Jonathan (9 Mayıs 2001). "Destiny's Child Shoot Straight To No. 1". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 3 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  23. ^ Sexton, Paul (23 Nisan 2001). "Destiny's Child 'Survive' On UK Singles Chart". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 20 Eylül 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  24. ^ "ARIA Charts – Accreditations – 2001 Albums". Australian Recording Industry Association. 17 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  25. ^ "Destiny's Child Timeline – Survivor". Sony Music. 30 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2014. 
  26. ^ VanHorn, Teri (24 Eylül 2008). "Destiny's Child Put 'Stank' Into Christmas On Holiday Album". MTV News. 14 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  27. ^ Reese, Lori (22 Şubat 2001). "Steel Yourself". Entertainment Weekly. 5 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  28. ^ Cohen, Jonathan (5 Şubat 2002). "Destiny's Child Groove On 'Remix'". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 19 Eylül 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  29. ^ a b "Kelly Rowland pursues her own destiny". Cable News Network. 23 Ocak 2003. 14 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  30. ^ Corey, Moss (15 Mart 2002). "Destiny's Child Solo Gospel Album Features 9/11 Tribute". MTV. 16 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  31. ^ a b Moss, Corey (22 Temmuz 2002). "Nelly Hit Forces Change In Plans For Destiny's Child LPs". MTV News. 9 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2008. 
  32. ^ "Tatu top singles chart again". British Broadcasting Corporation. 9 Şubat 2003. 10 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  33. ^ Louie, Rebecca (6 Ağustos 2007). "Crazy in love with Beyonce". New York Daily News. 22 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  34. ^ Susman, Gary (2 Haziran 2003). "'Anger' Management". Entertainment Weekly. 29 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  35. ^ "R&B stars Destiny's Child split". BBC. 13 Haziran 2005. 11 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2008. 
  36. ^ Todd, Martens (2 Temmuz 2003). "Beyonce, Branch Albums Storm The Chart". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 11 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  37. ^ "Gold & Platinum Searchable Database - June 04, 2014". RIAA. 5 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  38. ^ Grein, Paul (23 Haziran 2014). "Top New Acts Since 2000 (slide 13)". Yahoo! Music. 19 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2014. 
  39. ^ a b "Destiny's Child Biography and Sales". 24 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2015. 
  40. ^ "Beyonce & Fans to Celebrate Superstar's 25th Birthday With Eagerly Awaited New Solo Album, 'B'Day,' Coming in September". Prnewswire.co.uk. 8 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2010. 
  41. ^ Silverman, Stephen (8 Şubat 2004). "Much Grammy 'Love' for Beyoncé, OutKast". People. 26 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2008. 
  42. ^ "Yahoo Music - Exclusive New Music and Music Videos". New.music.yahoo.com. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  43. ^ Susman, Gary (27 Haziran 2003). "Codependent Women". Entertainment Weekly. 4 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  44. ^ Moss, Corey (26 Haziran 2003). "Destiny's Child May Get A New Member Next Year". MTV. 14 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  45. ^ Corey, Moss (25 Ağustos 2003). "Destiny's Child To Remain A Trio, Says Beyoncé". MTV. 17 Nisan 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  46. ^ a b Moss, Corey. "Destiny's Child: Reunited And It Feels So Good (Part 1)". MTV News. 3 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  47. ^ Moss, Corey. "Destiny's Child: Reunited And It Feels So Good (Part 2)". MTV News. 30 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  48. ^ Destiny's Fulfilled (Media notes). Sony Music BMG Entertainment. 2004.
  49. ^ Whitmire, Margo (24 Kasım 2004). "Eminem Thankful To Remain No. 1". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 30 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  50. ^ a b c Kaufman, Gil (12 Haziran 2005). "Destiny's Child Announce Split". MTV News. 4 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  51. ^ a b Vineyard, Jennifer (23 Haziran 2005). "Destiny's Child Talk Split: 'It's Not the End'". MTV News. 3 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  52. ^ a b Moss, Corey (21 Eylül 2005). "Destiny's Child Look Back With #1's Before Going Their Separate Ways". MTV News. 13 Kasım 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  53. ^ "Destiny's Child Releases New Anthem for World Children's Day at McD's". McDonalds. 27 Eylül 2005. 15 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2008. 
  54. ^ Caulfield, Keith (1 Kasım 2005). "Ask Billboard". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 20 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  55. ^ Harris, Chris (2 Kasım 2005). "Destiny's Child's #1's Hits — You Guessed It — #1". MTV News. 24 Temmuz 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  56. ^ a b Ford, Tracey (31 Ocak 2006). "Destiny's Child Reunite for NBA". Rolling Stone. 18 Mart 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2008. 
  57. ^ MTV News staff (2 Ağustos 2006). "For The Record: Quick News On Kanye West, Destiny's Child, Metallica, Kelly Clarkson, Paris Hilton & More". MTV News. 17 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2015. 
  58. ^ "Destiny's Child Gets Star on Walk of Fame". FOX News. Associated Press. 29 Mart 2006. 23 Nisan 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  59. ^ "BET Awards Style: 28 Past Winner Portraits". Entertainment Weekly. 4 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  60. ^ Cohen, Jonathan (2 Ağustos 2006). "LeToya Powers Right To No. 1 On Billboard 200". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Şubat 2009. 
  61. ^ a b Otto, Jeff (8 Şubat 2006). "Interview: Beyonce Knowles". IGN. 17 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  62. ^ Tecson, Brandee J. (3 Şubat 2006). "Beyonce Slimming Down And 'Completely Becoming Deena'". MTV News. 20 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  63. ^ Reid, Shaheem. "Be All You Can, B". MTV News. 1 Eylül 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  64. ^ Vineyard, Jennifer. "Beyonce: Behind The B'Day Videos (Part 2)". MTV News. 30 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  65. ^ Cohen, Sandy (2 Mart 2007). "Hudson, Beyonce, T.I. Among BET Winners". The Washington Post. 22 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ocak 2008. 
  66. ^ Crosley, Hillary (27 Eylül 2007). "Billboard Bits: Beyonce, Bob Marley, Bragg/Brad". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 28 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  67. ^ "Kelly Rolland: Fulfilling Her Destiny". Bluesandsoul.com. 1 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  68. ^ Crosley, Hillary (21 Mart 2008). "Williams In A Dance Mood On Third Solo Disc". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 26 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  69. ^ "MICHELLE WILLIAMS: Destiny's offspring". Bluesandsoul.com. 24 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  70. ^ "Michelle Williams: Heart to Hart". Bluesandsoul.com. 1 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  71. ^ "Kelly Rowland: Fulfilling destiny". Bluesandsoul.com. 15 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  72. ^ Fekadu, Mesfin (16 Ekim 2012). AP source: Beyonce set for Super Bowl halftime. Associated Press. 16 Ekim 2012 tarihinde erişildi.
  73. ^ "Love Songs". Destiny's Child. 12 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2013. 
  74. ^ "Listen to the World Premiere of Destiny's Child's 'Nuclear'". Mashable.com. 31 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  75. ^ "Destiny's Child reunite at Beyoncé Super Bowl half-time show". Digitalspy.com. 2 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  76. ^ a b "Destiny's Child Video Anthology To Be Released June 4th | The Official Destiny's Child Site". Destiny's Child Official Website. 9 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  77. ^ Stutz, Colin (21 Mayıs 2014). "Destiny's Child Reunites for Michelle Williams Solo Track & Music Video: Listen". Billboard. 24 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ağustos 2014. 
  78. ^ Huey, Steve. "Destiny's Child: Biography". Allmusic. Macrovision Company. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2008. 
  79. ^ Atwood, Brett (11 Ocak 2001). "Destiny's Child Inspired By Janet Jackson". Yahoo!. 11 Haziran 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2009. 
  80. ^ Pareles, Jon (1 Ağustos 2005). "Pop Review; Empowerment, Allure And a Runway's Flair". The New York Times. 25 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Şubat 2009. 
  81. ^ Basham, David (20 Nisan 2001). "'Bootylicious' Destiny's Child Sample Stevie Nicks, More On Survivor". MTV. 4 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  82. ^ a b c Browne, David (7 Mayıs 2001). "Survivor (2008): Destiny's Child". Entertainment Weekly. 5 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  83. ^ Erlewine, Stephen Thomas. "Survivor: Destiny's Child". Allmusic. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009. 
  84. ^ a b Ogunnaike, Lola (14 Kasım 2004). "Beyoncé's Second Date With Destiny's Child". The New York Times. 28 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Şubat 2009. 
  85. ^ a b Edwards, Tanya (23 Eylül 2002). "Will 'NSYNC Or Destiny's Child Ever Record Another Album". MTV News. 9 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  86. ^ Moss, Corey (9 Temmuz 2004). "Destiny's Child Back In The Studio, So 'Shut Up!' Kelly Rowland Says". MTV News. 27 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  87. ^ "Book Excerpt: Destiny's Style". ABC News. 5 Mart 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2009. 
  88. ^ "Mary Wilson Of The Supremes On 'Dreamgirls,' 'Sparkle,' Diana Ross And Kelly Rowland | Hip-Hop Media Training (NEW) - Yahoo". Ca.music.yahoo.com. 8 Haziran 2012. 19 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  89. ^ "The Supremes' Mary Wilson, and Cindy Birdsong and Kelly Rowland were among the knockout performers who wowed the crowd at the "Motown 45" anniversary celebration on Sunday at Shrine Auditorium in Los Angeles.(About town: events that have people talking) | HighBeam Business: Arrive Prepared". Business.highbeam.com. 6 Nisan 2004. 19 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2014. 
  90. ^ "Album: Kelly Rowland". Londra: The Independent. 7 Şubat 2003. 20 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2011. 
  91. ^ Verrico, Lisa (31 Ocak 2003). "Kelly Rowland: Simply Deep". The Times. 17 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2011. 
  92. ^ "The Release Of Kelly Rowland's Debut Album Simply Deep, Firmly Fixes The Spotlight On..." BBC Music. 31 Mart 2003. 17 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2011. 
  93. ^ Sullivan, Caroline (7 Şubat 2003). "Kelly Rowland: Simply Deep". Londra: The Guardian. 18 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2009. 
  94. ^ Cinquemani, Sal (2 Kasım 2002). "ALBUM REVIEW: Kelly Rowland – Simply Deep". Slant. 13 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2011. 
  95. ^ Caramanica, Jon (25 Ekim 2002). "Simply Deep Rreview". Entertainment Weekly. 11 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2011. 
  96. ^ Sullivan, Caroline (12 Kasım 2004). "Destiny's Child, Destiny Fulfilled". The Guardian. Londra. 24 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2008. 
  97. ^ Sinclair, Tom (26 Kasım 2004). "Destiny Fulfilled (2004): Destiny's Child". Entertainment Weekly. 19 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2008. 
  98. ^ Eliscu, Jenny (25 Ekim 2004). "Destiny's Child: Destiny Fulfilled". Rolling Stone. 18 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2008. 
  99. ^ D'Angelo, Lucia (17 Mart 2017). "Le Icone Hip Hop e R'n'B degli anni '90". Vogue Italia (İtalyanca). 20 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mart 2017. 
  100. ^ Waxman, Olivia (11 Ocak 2013). "Beyoncé and Destiny's Child to Release Original Track for First Time in Eight Years". time.com. 22 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Haziran 2013. 
  101. ^ Feeney, Nolan (24 Nisan 2014). "How Beyonce Came to Run the World". Time. 22 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  102. ^ Kennedy, Gerrick D. (7 Haziran 2016). "From Destiny's Child to music queenmaker: Kelly Rowland has a new handpicked girl group". Los Angeles Times. 16 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2016. 
  103. ^ Montgomery, James (6 Eylül 2010). "Destiny's Child Reunion Rumors Quashed by Beyonce's Dad". MTV. 11 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  104. ^ a b "Billboard Greatest Trios of All Time". Billboard. 30 Nisan 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  105. ^ Melton, Nicole Mane; Sangweni, Yolanda (1 Haziran 2011). "Greatest Girl Groups of All Time". Essence. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. [ölü/kırık bağlantı]
  106. ^ Jones, Daisy (12 Haziran 2015). "How Destiny's Child changed R&B forever". Dazed Digital. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  107. ^ Marrow, Nicole (12 Kasım 2014). "In Defense of...Girl Groups". Cut magazine. 15 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  108. ^ McIntyre, Hugh (10 Haziran 2016). "Where Have All the Girl Groups Gone In Music?". Forbes. 21 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  109. ^ Bond, Nick (15 Ocak 2014). "Destiny's Child: Where Are They Now?". News.com.au. 19 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  110. ^ Behan, Conor (31 Ocak 2013). "Why you should care about the Destiny's Child reunion". The Daily Edge. 17 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2016. 
  111. ^ Lipshutz, Jason (5 Mart 2015). "Top 10 Girl Groups of All Time". Billboard. 12 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  112. ^ "Top 40 Biggest Girl Group Songs of All Time on the Billboard Hot 100 Chart". Billboard. 24 Mart 2016. 19 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  113. ^ Valdes, Mimi (Ekim 2002). "The Metamorphosis". Vibe. Cilt 10. Google Books. s. 118. 11 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Eylül 2016. 
  114. ^ Lamb, Bill (17 Mart 2006). "Beyoncé and Destiny's Child Enter the Dictionary With Bootylicious". About.com. 30 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2017. 
  115. ^ Barlett, Liam (11 Mart 2007). "Bootylicious Beyoncé". 60 Minutes. 30 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2017. 
  116. ^ Eisinger, Amy (22 Mayıs 2009). "'Bootylicious' Beyoncé says it's 'sexier' to stay out of the gym". Daily News. New York. 30 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2017. 
  117. ^ Anderson, Kyle (29 Eylül 2011). "U2, Rihanna, Amy Winehouse, Foo Fighters fill out VH1's '100 Greatest Songs of the '00s': An EW Exclusive!". Entertainment Weekly. 5 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  118. ^ Graham, Mark (13 Şubat 2012). "VH1's 100 Greatest Women In Music (Complete List)". VH1. 4 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2017. 
  119. ^ "100 Best Songs of the 00s: 90-81". NME. s. 2. 21 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  120. ^ "Delta a shoe-in". The Age. 2 Eylül 2005. 27 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  121. ^ "10 Most Insane #TBT Moments From Destiny's Child's 2005 WMA Tribute". MTV. 24 Nisan 2014. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  122. ^ "Destiny's Child Gets Star on Walk of Fame". FOX News. Associated Press. 29 Mart 2006. 23 Nisan 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  123. ^ "Billboard Greatest Trios of All Time". Billboard. 30 Nisan 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2008. 
  124. ^ "Best of the 2000s. Artists Of The Decade". Billboard. Prometheus Global Media. s. 1. 29 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2012. 
  125. ^ "The Billboard Hot 100 All-Time Top Artists". Billboard. Nielsen Business Media, Inc. 29 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2008. 
  126. ^ "Spotlight on Rihanna". Vogue Italia. 12 Mart 2010. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  127. ^ Croteau, Lauren (16 Ocak 2009). "Destiny's Child Influenced Rihanna". Crushable.com. 11 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  128. ^ Davis, Rachaell (3 Temmuz 2016). "Fifth Harmony Pays Homage to Destiny's Child with a Performance Of Their Hits". Essence.com. 3 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2017. 
  129. ^ "Little Mix's Aspirations, Musical Influences & Collaboration Wish List". WBMP (FM). 27 Mart 2013. 28 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Mart 2013. 
  130. ^ "Artist Influences for Girls Aloud". MTV. 13 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  131. ^ a b c Dekel-Daks, Tal (29 Ocak 2013). "Ten Things About... Destiny's Child". Digital Spy. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  132. ^ Kaufman, Gil (27 Mart 2013). "Haim are crushing on Aaliyah, Destiny's Child". MTV. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  133. ^ Smyth, David (23 Eylül 2014). "Interview: Mobo shortlisted singer Jess Glynne on being pop's brightest newcomer". London Evening Standard. 10 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  134. ^ Corner, Lewis (18 Nisan 2011). "Katy B was brought up on Destiny's Child". Digital Spy. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  135. ^ "RichGirl: Money in the Bank". Rap-Up. 29 Nisan 2009. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  136. ^ McMahon, James (19 Temmuz 2013). "Flashback Friday: Ciara". Wonderland magazine. 11 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  137. ^ "Grande Dame". V. 20 Şubat 2014. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  138. ^ Schillaci, Sophie (13 Mayıs 2016). "Exclusive: Meghan Trainor on Being Inspired by Britney Spears and *NSYNC, Her Hilarious Relationship Dealbreakers". Entertainment Tonight. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  139. ^ Roth, Madeline (29 Temmuz 2016). "Fifth Harmony's Full Destiny's Child Medley Is Here, And It's Flawless". MTV. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2016. 
  140. ^ Walker, John (16 Şubat 2015). "Are Fifth Harmony Really 'Like Mariah'? We Did the Math". MTV. 2 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Eylül 2016. 

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
Wikimedia Commons'ta Destiny's Child ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Destiny%27s_Child&oldid=32550182" sayfasından alınmıştır