Bu aksam ne varsa anlayamadim... Hic bitmedi icimdeki daralti... Cozemedim, anlayamadim kendimi. 3 Tane kocaman bardak cay ictim yetmedi ve 2 bardak kahve pesinden geldi... Bloglarda gezindim, yok olmadi. Toparlayamadim kendimi. Icimde bir his... Sanki surekli arkamda biri var ve beni atacak bosluga gibi. Yani bunlari okuyan diyecek ki bunalima mi girdin? HAYIR... Lakin anlam veremiyorum kendime... Derkennn.... bi an gozume kitapcik ilisti, hadislerle dolu. Gozumu kapayip besmele cekip beni rahatlatacak bir isaret icin Hadis actim.
Karsima Sevgili'den cikan guzel soz soyle:
"Allah'a ve ahiret gunune iman eden kimse, komsusuna eziyet etmesin.
Allah'a ve ahiret gunune iman eden kimse, misafirine ikramda bulunsun.
Allah'a ve ahiret gunune iman eden kimse, ya hayir soylesin veya sussun."
Buhari, Edeb, 31,85; Muslim, Iman 74,75
YA HAYIR SOYLESIN VEYA SUSSUN... Bu seslenis banaydi... Anladim... Zikri kalp olayi! Denklemi cozdum nihayet:) Son gunlerimde cok bos seyler dusundum ve gereksiz konustum. Bos konusulan sozler yorar... Uzun zaman bos konusmamak icin hep dilimi farkli kullanirdim, dunyalik islere takmazdim da oh.. :) Bazi hallerden uzaklastigimi ve fani islere fazla daldigimi anladim ve beni sustura bilen, kendime getiren en guzel arac zikirdir. Dogru yaa... ara vermistim... :)
Nefesim kalbimi calistirsin...
Simdi kendimdeyim elhamdulillah...
MEDINEM