Ἱστορική νίκη τοῦ Ἐθνικισμοῦ, εἰδικῶς στήν Γαλλία ...

φωτό

 Η δεξιά Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν κέρδισε τον πρώτο γύρο των πρόωρων κοινοβουλευτικών εκλογών στη Γαλλία με ποσοστό 34,2% με βάση τα προκαταρκτικά στοιχεία. Ο συνολικός αριθμός των βουλευτών που κέρδισαν θα καθοριστεί μετά τον δεύτερο γύρο της επόμενης εβδομάδας.

Το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε τα προκαταρκτικά αποτελέσματα για τον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών:

Το κόμμα Εθνική Συσπείρωση (RN) προηγείται με 34,2% των ψήφων.

Ο αριστερός συνασπισμός του Νέου Λαϊκού Μετώπου βρίσκεται στη δεύτερη θέση με 28,1%.

και ο κεντροδεξιός συνασπισμός του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν ήρθε τρίτος με 20,3%.

Με βάση αυτά τα αρχικά αποτελέσματα, το Εθνικό Κόμμα αναμένεται να εξασφαλίσει από 240 έως 270 έδρες στη Βουλή, επιτυγχάνοντας σχετική πλειοψηφία, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της εθνικής τηλεόρασης. Ο συνασπισμός του Μακρόν προβλέπεται να χάσει περισσότερες από 160 έδρες, κερδίζοντας δυνητικά μόνο μεταξύ 60 και 90 από τις 577 συνολικά έδρες.

Η Μαρίν Λεπέν διακήρυξε τη νίκη επί των υποστηρικτών του Μακρόν και ζήτησε σθεναρή υποστήριξη στο κόμμα της σε εκείνες τις εκλογικές περιφέρειες που θα διεξαγάγουν δεύτερο γύρο την επόμενη εβδομάδα.

«Για να εφαρμόσουμε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα, χρειαζόμαστε απόλυτη πλειοψηφία, ώστε ο Τζόρνταν Μπαρντέλα να διοριστεί Πρωθυπουργός από τον Εμανουέλ Μακρόν σε μόλις οκτώ ημέρες», είπε η Λεπέν απευθυνόμενη σε υποστηρικτές στο Henin-Beaumont.

Σημείωσε ότι οι υποστηρικτές του Μακρόν είχαν ξεκάθαρα χάσει στον πρώτο γύρο και ότι η επερχόμενη μάχη θα είναι ενάντια στους σοσιαλιστές.

Η Λεπέν ανακοίνωσε επίσης ότι επανεξελέγη στο κοινοβούλιο από τον πρώτο γύρο.

Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών, ο εκπρόσωπος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Πιερ Ζουβέ, χαρακτήρισε το αποτέλεσμα ως σημαντική ήττα για τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.

«Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό το αποτέλεσμα αντιπροσωπεύει μια πολύ βαριά ήττα για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας», είπε μιλώντας σε δημοσιογράφους στα κεντρικά γραφεία του Σοσιαλιστικού Κόμματος στο Παρίσι.

"Ωστόσο, τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα. Αυτός είναι μόνο ο πρώτος γύρος. Είναι πλέον ευθύνη του Προέδρου της Δημοκρατίας και της ηγεσίας της προεδρικής πλειοψηφίας να λάβουν σαφείς αποφάσεις [για ποιον θα στηρίξουν στον δεύτερο γύρο]", είπε. προστέθηκε.

Το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών σημείωσε ρεκόρ προσέλευσης 59,39% μια ώρα πριν από το κλείσιμο των εκλογικών τμημάτων.

Ἀπό : sputnikglobe.com 

φωτό

Ο Τζόρνταν Μπαρντελά, πρόεδρος του Εθνικού Ράλι (RN), δήλωσε σχετικά με την ψηφοφορία και την υψηλή συμμετοχή: «Η απάντηση είναι ξεκάθαρη».

Είπε ότι μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία της αριστεράς θα οδηγούσε σε «χάος», προσθέτοντας ότι «η άκρα αριστερά είναι επικίνδυνη» και θέλει «να ανοίξει τις πύλες της μετανάστευσης».

«Δεν έχουν ηθικό όριο», είπε και προέτρεψε τους ψηφοφόρους να υποστηρίξουν την Εθνική Συσπείρωση στον δεύτερο γύρο της επόμενης εβδομάδας.

«Θα αγωνιστώ ακούραστα για τον γαλλικό λαό και για τη Γαλλία. Την επόμενη Κυριακή, η νίκη είναι δυνατή και η αλλαγή είναι στα χέρια μας». 

Από την άλλη ο μεγάλος χαμένος, πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν κάλεσε για μια «ευρεία» δημοκρατική συμμαχία.

Γαβριήλ Ἀττάλ - Ὁ ἐκλεκτός τοῦ Μακρόν : Ὁμοφυλόφιλος, σοσιαλιστής, ἑβραῖος καί ὀρθόδοξος χριστιανός !

«Αντιμετωπίζοντας την Εθνική Συσπείρωση, έχει έρθει η ώρα για μια ευρεία, ξεκάθαρα δημοκρατική και δημοκρατική συμμαχία για τον δεύτερο γύρο», είπε σε δήλωσή του καθώς ο ίδιος και ο πρωθυπουργός Γκάμπριελ Αττάλ δεν βρίσκονταν στα κεντρικά γραφεία του κόμματός τους . 

Ἀπό : thejournal.ie

φωτό

Ὑπέροχη νίκη τῆς Λέ Πέν ! Μέ ἑνωμένα ὅλα τά κομμούνια καί τίς "δημοκρατικές δυνάμεις" ἡ νίκη της ἦταν μεγαλειώδης ! 

Βεβαίως ἡ β΄ Κυριακή θά κρίνῃ τά πάντα, ἀλλά αὐτό δέν ἀλλάζει τό σημερινό ἀποτέλεσμα πού εἶναι μία ἱστορική νίκη τοῦ Ἐθνικισμοῦ. Εἱδικῶς στήν Γαλλία ...

Εὖγε στήν Μαρίν Λέ Πέν καί τόν ἄξιον πρόεδρον τοῦ κόμματος Τζόρνταν Μπαρντελά ! 

Ἡ Πελασγική

Κίεβο - Ἡ Ἱστορία τῆς μητέρας τῶν πόλεων τῆς Ῥωσσίας

 

Πώς μια θρυλική ρωσική πόλη κατέληξε στην Ουκρανία 

Η άλλοτε καρδιά του αρχαίου βασιλείου της Ρωσίας, έγινε πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ουκρανίας το 1934.

Γράφει ὁ Roman Shumov * 

Στην εποχή μας, η σχέση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας έχει επιδεινωθεί πέρα ​​από την απλή εχθρότητα σε ένα βασίλειο κολασμένου μίσους. Το Κίεβο, η πρωτεύουσα της Ουκρανίας, αποτελεί το επίκεντρο ενός έθνους σε πόλεμο με τη Ρωσία, Οι στρατιωτικοί του στόχοι βομβαρδίζονται, και ο ρωσικός εξοπλισμός που καταστράφηκε στη μάχη εκτίθεται στους δρόμους του.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, το Κίεβο θεωρούνταν περισσότερο ρωσική πόλη παρά ουκρανική. Τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι τον Ιούνιο του 1934, πριν από 90 χρόνια, όταν έγινε πρωτεύουσα της Ουκρανικής ΣΣΔ, αντικαθιστώντας το Χάρκοβο.

Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό; Πώς ένα μέρος που είναι γνωστό ως «μητέρα των ρωσικών πόλεων» έγινε ένα αμφιλεγόμενο σύμβολο για δύο γειτονικούς λαούς;

Μεταξύ Δάσους και Στέπας

Οι άνθρωποι ζουν στις όχθες του ποταμού Δνείπερου από τη Λίθινη Εποχή. Αυτό που σήμερα αναγνωρίζουμε ως Κίεβο ξεκίνησε ως οικισμός στη δυτική όχθη του ποταμού τον 6ο αιώνα. Αρχικά, ήταν απλώς ένα άλλο χωριό, αλλά τα πράγματα άλλαξαν δραματικά τον 9ο αιώνα.

Η μεσαιωνική Ρωσία άργησε να αναπτύξει μια γραπτή γλώσσα και ο αλφαβητισμός εξαπλώθηκε ακόμη αργότερα. Κατά συνέπεια, μεγάλο μέρος της ιστορίας της χώρας και συγκεκριμένα του Κιέβου συνδυάζεται από βάσιμες υποθέσεις. Ωστόσο, ορισμένα γεγονότα μπορούν να περιγραφούν με μεγάλο βαθμό ακρίβειας.

Τον 9ο αιώνα, εμφανίστηκε μια χώρα που θα ονομαζόταν Ρωσία του Κιέβου, η πατρίδα των προγόνων των σημερινών Ρώσων, Λευκορώσων και Ουκρανών. Η ραχοκοκαλιά αυτού του κράτους ήταν ένα δίκτυο ποτάμιων εμπορικών οδών. Αυτές οι διαδρομές ξεκινούσαν από τη Σκανδιναβία, διέσχιζαν τη Βαλτική Θάλασσα μέχρι τον Φινλανδικό Κόλπο (κοντά στη σημερινή Αγία Πετρούπολη) και χωρίζονταν στα δύο. Μια διαδρομή κατευθύνθηκε ανατολικά προς τον ποταμό Βόλγα και στη συνέχεια προς την Κασπία Θάλασσα, περνώντας από το Ιράν και το Αζερμπαϊτζάν πριν φτάσει στα αραβικά εδάφη. Η άλλη διαδρομή πήγαινε νότια μέσω του Νόβγκοροντ και κατέβαινε τον Δνείπερο στη Μαύρη Θάλασσα, οδηγώντας στην Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Σίδερο, κερί, γούνες, λινά, όπλα και σκλάβοι στάλθηκαν νότια. βόρεια ήρθε περίπλοκη μεταλλοτεχνία, βιβλία και, το πιο σημαντικό, ασήμι.

Η Ρωσία έγινε ο βασικός άξονας του εμπορίου με το Βυζάντιο, καλύπτοντας γεωγραφικά μια τεράστια περιοχή της διαδρομής. Βασικά φυλάκια σε αυτή τη διαδρομή ήταν το Νόβγκοροντ στο βορρά και το Κίεβο στο νότο. Η ενοποίηση αυτών των πόλεων υπό τη Σκανδιναβική δυναστεία Ρουρίκ σηματοδότησε την αρχή της Ρωσίας όπως τη γνωρίζουμε.

Το Κίεβο έγινε η κατοικία του Μεγάλου Πρίγκιπα, του ανώτατου ηγεμόνα της Ρωσίας. Εκείνη την εποχή, αντιπροσώπευε το τελευταίο προπύργιο του πολιτισμού πριν από την τεράστια στέπα. το ταξίδι κατά μήκος του Δνείπερου απαιτούσε ισχυρή προστασία και την αποφυγή περιττών στάσεων.

Το 988, η Ρωσία ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Ιδρύθηκε η Μητρόπολη του Κιέβου και η πρώτη πέτρινη εκκλησία στη Ρωσία κατασκευάστηκε στην πόλη.

Το εμπόριο ήκμασε στο Κίεβο και χαρακτήρισε αυτή την εποχή ως τη χρυσή του εποχή. Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει πολλά ξένα αντικείμενα στο Κίεβο, συμπεριλαμβανομένων πολλών νομισμάτων αραβικής, βυζαντινής και ευρωπαϊκής προέλευσης. Μέχρι τον 11ο αιώνα, το Κίεβο συγκρίνονταν υπό ευνοϊκή έννοια με την Κωνσταντινούπολη - μια εξαιρετικά κολακευτική σύγκριση για οποιαδήποτε μεσαιωνική πόλη. Οι επικές ιστορίες των Bogatyrs (το ρωσικό αντίστοιχο των ιπποτών της εποχής του Αρθούρου) περιστρέφονται πάντα γύρω από το Κίεβο, με τον θρυλικό πρίγκιπα Βλαντιμίρ τον Μέγα, ο οποίος βάφτισε τη Ῥώς, συχνά ως κεντρική φιγούρα παρόμοια με τον βασιλιά Αρθούρο.

Όμως, όλες οι χρυσές εποχές φτάνουν στο τέλος τους.

Η Παρακμή του Κεφαλαίου

Η ευημερία του Κιέβου άρχισε να  περιορίζεται με την ανάπτυξη άλλων περιοχών της Ρωσίας. Όλο και περισσότερες σημαντικές ανεξάρτητες πόλεις εμφανίστηκαν, και παρόλο που το Κίεβο διατήρησε επίσημα το κύρος του ως η κύρια έδρα της Ρωσίας, νέα κέντρα αυξάνονταν σε όλη τη χώρα. Για αυτές τις αναπτυσσόμενες δυνάμεις, η αναγνώριση της υπεροχής του Κιέβου έγινε περισσότερο θέμα παράδοσης παρά ανάγκης. Η εσωτερική διαμάχη δεν ήταν μοναδική στη Ρωσία. πολλά μεσαιωνικά κράτη, από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έως τις αντιμαχόμενες επαρχίες της Ιαπωνίας, γνώρισαν παρόμοια αναταραχή. Ωστόσο, ο 13ος αιώνας έφερε δύο γεγονότα που ξεχώρισαν έντονα τη Ρωσία στην παγκόσμια σκηνή.

Πρώτα, το 1204, οι Σταυροφόροι λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βρισκόταν ήδη σε παρακμή, αλλά η καταστροφή της μεγαλύτερης πόλης της κατέστρεψε την κύρια πηγή του πλούτου του Κιέβου - το διαμετακομιστικό εμπόριο. Αυτό το χτύπημα ήταν σοβαρό, αλλά όχι ακόμη καταστροφικό. Η αληθινή καταστροφή ήρθε τριάντα χρόνια αργότερα.

Το 1237, οι Μογγόλοι εισβολείς κατέβηκαν στη Ρωσία του Κιέβου. Αυτοί οι ασταμάτητοι κατακτητές, που είχαν υποτάξει το ένα έθνος μετά το άλλο, ξεκίνησαν μια σειρά εκστρατειών σε όλη την περιοχή, με αποκορύφωμα την πολιορκία του Κιέβου το 1240. Η πόλη ερημώθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς. Ακόμη χειρότερα, η τοποθεσία του Κιέβου στα σύνορα της στέπας μετατράπηκε σε κατάρα. Οι Μογγόλοι παρέμειναν επικίνδυνα κοντά και οι άνθρωποι στην περιοχή όχι μόνο αντιμετώπισαν την απειλή μεγάλων οργανωμένων εισβολών αλλά και μικρότερων κυμάτων επιδρομών που αναζητούσαν σκλάβους. Η ζωή κοντά στο Κίεβο ήταν γεμάτη κινδύνους. Ένας καθολικός μοναχός που ταξίδευε στα εδάφη της Ρωσίας το 1240 παρατήρησε ότι μόλις 200 σπίτια παρέμειναν στην κάποτε μεγάλη πόλη. Το Κίεβο είχε γίνει μια έρημος της Αποκάλυψης, μια πόλη-φάντασμα.

Ωστόσο, ο αντίκτυπος της εισβολής των Μογγόλων ξεπέρασε την απλή καταστροφή και ερήμωση. Βάθυνε το ρήγμα μεταξύ διαφορετικών τμημάτων αυτού που κάποτε ήταν μια ενοποιημένη Ρωσία. Περιφερειακές διαφορές υπήρχαν ήδη από τον 13ο αιώνα, πολιτικά (η νοτιοδυτική περιοχή είχε κλίση προς την Πολωνία και την Ουγγαρία, ο βορράς αλληλεπιδρούσε περισσότερο με τη Γερμανία και τη Σκανδιναβία, ενώ η βορειοανατολική αλληλεπίδραση με την περιοχή του Βόλγα και τους λαούς της) και γλωσσικά. Ωστόσο, η κατάκτηση των Μογγόλων διέκοψε πολλές συνδέσεις. Πολιτικά, τα εδάφη που προορίζονταν να γίνουν Ρωσία, Λευκορωσία και Ουκρανία άρχισαν να αποκλίνουν σε χωριστούς δρόμους.

Μια διχασμένη Ρωσία

Οι επόμενες δεκαετίες ήταν σκληρές για όλους. Η Χρυσή Ορδή, η αυτοκρατορία των απογόνων του Τζένγκις Χαν, επέβαλε βαρύ ζυγό στα διάφορα πριγκιπάτα της Ρωσίας.

Μέχρι τον 14ο αιώνα, το Κίεβο είχε πέσει υπό την επιρροή του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας. Αυτό το κράτος εκτεινόταν πολύ πέρα ​​από τη σημερινή Λιθουανία και είχε πλειοψηφικό σλαβικό πληθυσμό. Το 1324, ένας αδύναμος πρίγκιπας στο Κίεβο ηττήθηκε από τους Λιθουανούς, οδηγώντας σε μια περίοδο όπου τόσο η Χρυσή Ορδή όσο και η Λιθουανία αγωνίστηκαν για τον έλεγχο της πόλης. Τελικά, το Κίεβο τέθηκε υπό λιθουανική κυριαρχία.

Παρά αυτές τις αλλαγές και τις τραγωδίες της Μογγολικής εποχής, η Μόσχα δεν ξέχασε ποτέ τη συγγένειά της με το Κίεβο – οι συνδέσεις μεταξύ αυτής της αρχαίας πόλης και της ευρύτερης Ρωσίας παρέμειναν άθικτες. Η εκκλησία ήταν ένας κρίσιμος δεσμός από αυτή την άποψη. Η πνευματική ενότητα παρέμεινε, με τον Μητροπολίτη Κιέβου να κινείται βορειοανατολικά το 1299. Τον 14ο αιώνα, ο μητροπολίτης είχε ουσιαστικά την έδρα του στη Μόσχα, η οποία είχε γίνει πιο ασφαλής και πολυπληθέστερη. Η Μόσχα εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να ανεβαίνει, με φιλόδοξο στόχο να επανενώσει τα θραύσματα της μεσαιωνικής Ρωσίας που είχαν θρυμματιστεί από τις επιδρομές των Μογγόλων.

Πολιτικά, πολλοί από τους  Boyars του Κιέβου κοίταξαν επίσης προς τη Μόσχα, προτιμώντας συχνά έναν μακρινό σύμμαχο από έναν κοντινό άρχοντα. Ωστόσο, τον 15ο αιώνα, οι Λιθουανοί πρίγκιπες περιόρισαν την αυτονομία της πόλης. Στα μέσα του 16ου αιώνα, η Λιθουανία είχε ενωθεί με την Πολωνία για να σχηματίσει την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, με κυρίαρχο εταίρο την Πολωνία. Το Κίεβο έγινε μέρος των εδαφών του Πολωνικού στέμματος, που διοικούνται άμεσα από τη Βαρσοβία.

Εκείνη την εποχή, το Κίεβο ήταν σε δεινή κατάσταση. Η πόλη δεν είχε ποτέ ανακάμψει πλήρως από την καταστροφή των Μογγόλων. Οι κάποτε μεγαλειώδεις καθεδρικοί ναοί, οι οχυρώσεις και άλλες πέτρινες κατασκευές από τη μεσαιωνική εποχή των πριγκηπών στέκονταν ως ερειπωμένα λείψανα ενός παρελθόντος πολιτισμού.

Στα ανατολικά και νότια σύνορα της Κοινοπολιτείας υπήρχε ο Cossacks οικοδεσπότης: μια αυτόνομη, άναρχη «χερσαία Tortuga». Τον 17ο αιώνα, αυτοί οι άνθρωποι, οι άμεσοι πρόγονοι των σύγχρονων Ουκρανών, ξεσηκώθηκαν σε εξέγερση, αλλάζοντας δραματικά την ιστορία της περιοχής. Οι αντάρτες ήταν σταθερά προσανατολισμένοι προς τη Μόσχα, βλέποντάς τη ως ομόθρησκο προστάτη τους ενάντια στην καθολική πολωνική αριστοκρατία που απειλούσε την αυτονομία τους.

Μέρος της Αυτοκρατορίας

Έτσι το Κίεβο περιήλθε στην επιρροή της Μόσχας. Αρχικά, οι Ρώσοι ήταν αβέβαιοι για την επαναφορά του ελέγχου στη νοτιοδυτική Ρωσία. Ωστόσο, η εξέγερση των Κοζάκων αναμόρφωσε το πολιτικό τοπίο της Ανατολικής Ευρώπης, αποκαλύπτοντας την απροσδόκητη αδυναμία της Πολωνίας και την πιθανότητα οι Κοζάκοι να πέσουν υπό την κυριαρχία του Χαν της Κριμαίας. Κατά συνέπεια, οι Ρώσοι απάντησαν στο κάλεσμα των Κοζάκων και μια τσαρική φρουρά μπήκε στο Κίεβο. οι κάτοικοι της πόλης ορκίστηκαν την πίστη τους στον Τσάρο Αλεξέι Μιχαήλοβιτς.

Τα μέσα του 17ου αιώνα σημαδεύτηκαν από συνεχείς πολέμους για την περιοχή: συγκρούσεις που αφορούσαν τους Πολωνούς, τους Τάταρους της Κριμαίας, καθώς και πολυάριθμες εξεγέρσεις και εξεγέρσεις. Μέσα σε αυτή την αναταραχή, το Κίεβο ξεχώριζε απροσδόκητα ως φάρος σταθερότητας, εξασφαλισμένο από την παρουσία μιας σημαντικής ρωσικής φρουράς. Ακόμη και όταν οι γύρω περιοχές τυλίχτηκαν στις φλόγες και οι εχθρικοί στρατοί πλησίασαν, το Κίεβο παρέμενε σαν ακλόνητος βράχος σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Στο τέλος του πολέμου, το Κίεβο υποτίθεται ότι θα επανέλθει στον πολωνικό έλεγχο. Ωστόσο, η Κοινοπολιτεία, ερειπωμένη από συγκρούσεις και σε απόλυτη ανάγκη κεφαλαίων για τον πόλεμό της εναντίον της Τουρκίας, επέλεξε αντ 'αυτού την οικονομική αποζημίωση.

Για το ορατό μέλλον —όχι μόνο χρόνια αλλά αιώνες— το Κίεβο έγινε ένα σχετικά ήσυχο μέρος. Αναπάντεχα, έγινε και κόμβος πνευματικής ζωής. Οι πολίτες του Κιέβου σκέφτηκαν επιμελώς το νέο τους καθεστώς. Το 1674, η Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ δημοσίευσε τη «Σύνοψη του Κιέβου», που περιγράφει λεπτομερώς την ιστορία της νοτιοδυτικής Ρωσίας. Αυτό το βιβλίο έγινε ιστορικό μπεστ σέλερ της εποχής του και επηρέασε σημαντικά την αντίληψη των Ρώσων και των Ουκρανών ως παρακλάδια του ίδιου λαού. Γράφτηκε από τον Innokentiy Gizel—έναν φιλόσοφο, θεολόγο και ιστορικό του οποίου η ζωή ήταν εξαιρετικά μοναδική. Προτεστάντης από την Ανατολική Πρωσία, προσηλυτίστηκε στην Ορθοδοξία, εγκαταστάθηκε στο Κίεβο και κέρδισε τεράστιο σεβασμό τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία.

Η Ακαδημία Κιέβου-Μοχίλα, που ιδρύθηκε το 1632 ως το πρώτο ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας, άκμασε αυτή την περίοδο. Η πόλη άρχισε να γνωρίζει σημαντική ανάπτυξη, αφήνοντας πίσω την εποχή της παρακμής της. Αυτό δεν ήταν περίεργο. ως μέρος της Ρωσίας, το Κίεβο είχε την ευκαιρία να ζήσει και να οικοδομήσει εν ειρήνη. Τον 18ο αιώνα, η μπαρόκ αρχιτεκτονική έφτασε στο Κίεβο, με το παλάτι Mariinsky που σχεδιάστηκε από τον Bartolomeo Rastrelli, τον πιο διάσημο αρχιτέκτονα της Ρωσίας εκείνη την εποχή (γιος ενός Ιταλού που είχε υιοθετήσει τη ρωσική υπηκοότητα, γεγονός που εξηγεί το ασυνήθιστο όνομά του).

Το Κίεβο ήταν αρκετά κοσμοπολίτικο. Η πόλη είχε σημαντικούς Πολωνούς και Ρωσικούς πληθυσμούς, και στα τέλη του 19ου αιώνα, μια μεγάλη εβραϊκή κοινότητα είχε εγκατασταθεί εκεί. Αν και κάπως επαρχιακό, το Κίεβο είχε τον δικό του μοναδικό χαρακτήρα και αναπτύχθηκε γρήγορα. Το 1834, ο Ρώσος αυτοκράτορας Νικόλαος Α' ίδρυσε το Πανεπιστήμιο του Αγίου Βλαντιμίρ (τώρα Εθνικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου Taras Shevchenko). Ο αυτοκράτορας εκτιμούσε πολύ το Κίεβο, αποκαλώντας το «Ιερουσαλήμ της ρωσικής γης» (  Σημ. Πελασγικῆς :  Λέω κι᾿ἐγώ τόση πολύ ἡ ἀξία τῆς Οὐκρανίας γιά τούς Ἑβραίους... !  Ἔχει βάθος μεγάλο...) λόγω της ιστορικής σημασίας του για τη Ρωσία. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, κατασκευάστηκε η πρώτη μόνιμη γέφυρα της πόλης στον ποταμό Δνείπερο, ένα έργο εξαιρετικά ευεργετικό δεδομένου του τεράστιου πλάτους και βάθους του ποταμού.

Την δεκαετία του 1870, το Κίεβο γνώρισε μια κατασκευαστική έκρηξη, με τα εργοστάσια μηχανημάτων να αναπτύσσονται, τα ατμόπλοια να ταξιδεύουν στον Δνείπερο, και τους ανθρώπους να συρρέουν στην πόλη από τις αγροτικές περιοχές

Στις αρχές του 20ου αιώνα, το Κίεβο αναδείχθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της Ρωσίας. Ο μελλοντικός εφευρέτης ελικοπτέρων Igor Sikorsky εργάστηκε εδώ και η πόλη ξεκίνησε την πρώτη γραμμή ηλεκτρικού τραμ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, κάνοντας τη ζωή πιο ζωντανή και δυναμική.

Ταυτόχρονα, το Κίεβο έγινε πατρίδα τόσο των Ρώσων όσο και των Ουκρανών εθνικιστών. Η πόλη φιλοξένησε ακτιβιστές από διάφορες ρωσικές εθνικιστικές οργανώσεις μαζί με αυτούς από ουκρανικές εθνικιστικές ομάδες. Η Λέσχη Ρώσων Εθνικιστών του Κιέβου ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς πολιτικές οργανώσεις της πόλης. Γενικά, η μεσαία τάξη του Κιέβου αναγνωρίστηκε ως Ρωσική. Ο ουκρανικός εθνικισμός ήταν ακόμη στα σπάργανά του και οι πρώτοι Ουκρανοί εθνικιστές θεωρούνταν περιθωριακές φιγούρες. 

Ωστόσο, μετά τα γεγονότα του 1917, πολλές ριζοσπαστικές ιδέες βρήκαν ξαφνικά τη στιγμή τους.

Η πόλη των πολλών δασκάλων

Το 1917, η Ρωσική Αυτοκρατορία κατέρρευσε και ο Τσάρος παραιτήθηκε. Για το Κίεβο, όπως και για ολόκληρο το έθνος, αυτή ήταν μια κομβική στιγμή. Αρχικά, το Κίεβο έγινε μέρος της Ρωσικής Δημοκρατίας. Αφού οι Μπολσεβίκοι ανέτρεψαν τη δημοκρατική κυβέρνηση, οι Ουκρανοί ακτιβιστές ανακήρυξαν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας. Λίγο αργότερα, η πόλη καταλήφθηκε από τους Μπολσεβίκους. Μετά ήρθαν οι Γερμανοί κατακτητές (στην Ευρώπη μαίνεται ακόμη ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος), οι οποίοι εγκατέστησαν ένα καθεστώς ανδρείκελου υπό τον Pavlo Skoropadskyi που υπηρέτησε ως Hetman του Ουκρανικού Κράτους.

Μέχρι τα τέλη του 1918, με την ήττα της Γερμανίας στον πόλεμο, οι Hetman τράπηκαν σε φυγή και δυνάμεις πιστές στον Ουκρανό εθνικιστή Symon Petliura ανέλαβαν τον έλεγχο. Σύντομα εκδιώχθηκαν από τους Κόκκινους, οι οποίοι στη συνέχεια εκδιώχθηκαν από τους Λευκούς - υποστηρικτές μιας ενοποιημένης Ρωσίας. Αυτό το χάος δεν σταμάτησε μέχρι το καλοκαίρι του 1920, όταν τελικά τελείωσε ο Εμφύλιος Πόλεμος. Μεταξύ 1917 και 1920, το Κίεβο είδε τους κυβερνήτες του να αλλάζουν 15 φορές.

Οι Μπολσεβίκοι μετέφεραν την πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ουκρανίας σε άλλη πόλη. Το 1920, το Kharkov έγινε η έδρα των αρχών της δημοκρατίας. Αρχικά θεωρήθηκε προσωρινό μέτρο, οι φόβοι για άλλη κατοχή οδήγησαν τους Μπολσεβίκους να κάνουν το Χάρκοβο μόνιμη πρωτεύουσα. Ακόμη και ο Βλαντιμίρ Λένιν απέρριψε τα σχέδια επιστροφής της ουκρανικής πρωτεύουσας στο Κίεβο ως «ανοησία» τον Φεβρουάριο του 1920.

Στις 13 Ιουλίου 1923, το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας ανακήρυξε επίσημα το Χάρκοβο ως πρωτεύουσα της δημοκρατίας. Αυτό το καθεστώς κατοχυρώθηκε στο Σύνταγμα του 1929 της ΕΣΣΔ.

Οι Κόκκινοι άρχισαν γρήγορα να αναδιαμορφώνουν την Ουκρανία σύμφωνα με τα ιδανικά τους. Σύμφωνα με τις εθνικές τους πολιτικές, το Κίεβο, όπως και πολλές άλλες πόλεις, έγινε μέρος της Σοβιετικής Ουκρανίας και υπέστη «ουκρανοποίηση». Η χρήση της ουκρανικής γλώσσας στον πολιτισμό, τη διοίκηση και άλλους τομείς προωθήθηκε ενεργά και συχνά επιβλήθηκε. Ωστόσο, ως ριζοσπάστες άθεοι, οι Μπολσεβίκοι κατέστειλαν τον κλήρο, κατεδάφισαν εκκλησίες και κατέστρεψαν μνημεία του «Τσαρικού καθεστώτος». Επιπλέον, το πρόσωπο της πόλης άλλαξε δραματικά λόγω της εκβιομηχάνισης και της μαζικής μετανάστευσης από τις αγροτικές περιοχές: μια κυρίως ρωσική πόλη έγινε κατά κύριο λόγο ουκρανική. Το κλασικό μυθιστόρημα του  Mikhail Bulgakov «Η Λευκή Φρουρά» απεικονίζει ζωντανά τη σύγκρουση μεταξύ των εισερχόμενων Ουκρανών αγροτών και της ρωσικής διανόησης, που κάποτε έβλεπαν το Κίεβο ως το ασφαλές τους καταφύγιο.

Οι Μπολσεβίκοι εκτέλεσαν Ρώσους εθνικούς ακτιβιστές στο Κίεβο κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου το 1919. Ωστόσο, το καθεστώς του Στάλιν ήταν εμφανώς ασυνεπές. Μέχρι τη δεκαετία του 1930, οι Ουκρανοί εθνικιστές και οι διανοούμενοι συμπαθούντες τους αντιμετώπισαν εκτελέσεις.

Ορισμένοι ερευνητές ερμηνεύουν την μετακίνηση της ουκρανικής πρωτεύουσας πίσω στο Κίεβο από το Χάρκοβο ως παραχώρηση προς την εθνική ελίτ. Αυτό συνέβη μόλις λίγα χρόνια μετά από δίκες υψηλού προφίλ  «Ουκρανών εθνικιστών» από την Ένωση για την Απελευθέρωση της Ουκρανίας (SVU) και την Ουκρανική Στρατιωτική Οργάνωση (UVO), καθώς και εκκαθαρίσεις στην ηγεσία του κόμματος της Ουκρανίας υπό τη σημαία της καταπολέμησης του αστικού εθνικισμού.

Ο πόλεμος και η ζωή μετά

Το 1941, η ναζιστική εισβολή ήταν ένας ζωντανός εφιάλτης για το Κίεβο. Μέχρι τον Σεπτέμβριο, οι γερμανικές δυνάμεις είχαν περικυκλώσει και κατέλαβαν την πόλη και τα σοβιετικά στρατεύματα που υποχωρούσαν κατέστρεψαν βασικές κατασκευές. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος επέβαλε την αδίστακτη λογική του: στις 20 Σεπτεμβρίου, μια έκρηξη ραδιονάρκης σκότωσε έναν συνταγματάρχη της Βέρμαχτ και τους αξιωματικούς του επιτελείου του ενώ κατέστρεψε επίσης το κατάστρωμα παρατήρησης της Λαύρας. Μια άλλη έκρηξη στο Khreshchatyk, τον κεντρικό δρόμο της πόλης, κατεδάφισε ένα αρχηγείο τμήματος, αλλά στοίχισε επίσης τη ζωή αμάχων που έφεραν ραδιόφωνα για συλλογή. Αμέσως μετά, οι Ναζί συγκέντρωσαν δεκάδες χιλιάδες Εβραίους της πόλης στο Babyn Yar και τους εκτέλεσαν. Εγκατέστησαν μια ουκρανική διοίκηση, με τους εθνικιστές να πιστεύουν ότι ο Χίτλερ ήταν σύμμαχος που θα βοηθούσε στη δημιουργία μιας Ουκρανίας με εθνικό προσανατολισμό.

Στην πραγματικότητα, δημιουργήθηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο λαός λιμοκτονούσε και πολλοί οδηγήθηκαν βίαια στη Γερμανία για εργασία. Μέχρι το φθινόπωρο του 1943, όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το Κίεβο, οι νεκροί ήταν περισσότεροι από τους ζωντανούς, με μόνο 180.000 κατοίκους να απομένουν.

Οι επόμενες δεκαετίες έφεραν σχετική ειρήνη καθώς η πόλη ξαναχτίστηκε. Το Khreshchatyk, που καταστράφηκε το 1941 και καταστράφηκε περαιτέρω από τους Ναζί, ανακατασκευάστηκε με ενιαίο αρχιτεκτονικό στυλ. Η ανάκαμψη της πόλης ήταν ταχεία - μέχρι το 1960, ο πληθυσμός του Κιέβου είχε αυξηθεί στο ένα εκατομμύριο. Νέο μετρό και γέφυρες κατασκευάστηκαν, επιδιορθώνοντας γρήγορα τα σημάδια της δεκαετίας του 1940.

Το Κίεβο παρέμεινε κέντρο επιστήμης και βιομηχανίας εντός της ΕΣΣΔ. Από τη σκοπιά του Κρεμλίνου, η επιστημονική και βιομηχανική ικανότητα ήταν απαραίτητη για τη διατήρηση της σοβιετικής ιδεολογίας και της αυτονομίας της χώρας. Επιπλέον, οι Ουκρανοί γραφειοκράτες κατείχαν σημαντική εξουσία στη σοβιετική ιεραρχία. Ο Γενικός Γραμματέας Λεονίντ Μπρέζνιεφ καταγόταν από την Ουκρανία και γενικά, η ουκρανική σοβιετική ελίτ τα πήγε καλά. Κατά συνέπεια, το Κίεβο έλαβε γενναιόδωρη χρηματοδότηση για την επιστημονική ανάπτυξη. Έγινε η γενέτειρα του πρώτου υπολογιστή της ΕΣΣΔ, με τα ερευνητικά ινστιτούτα να εμφανίζονται σχεδόν πυρετωδώς.

Η ύστερη Σοβιετική Ουκρανία διέθετε μια μοναδική εθνική ταυτότητα. Λόγω της δομής της ΕΣΣΔ, οι άνθρωποι συχνά μετακινούνταν σε νέες πόλεις για δουλειά, καθιστώντας τα διοικητικά σύνορα σε μεγάλο βαθμό χωρίς νόημα. Η εθνική ταυτότητα ήταν ρευστή. Οι μεγάλες πόλεις της Ουκρανίας μιλούσαν κυρίως ρωσικά και η εθνικότητα ήταν περισσότερο θέμα προσωπικής αίσθησης και αυτοπροσδιορισμού.

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ώθησε τους ανθρώπους σε αχαρτογράφητη περιοχή. Τα σύνορα υλοποιήθηκαν εκεί που δεν υπήρχαν πριν. Το Κίεβο βρέθηκε απροσδόκητα η πρωτεύουσα ενός νέου κράτους, με τους κατοίκους να μην είναι σίγουροι για το τι σήμαινε αυτό πρακτικά. Η πόλη βυθίστηκε σε οικονομική κρίση τη δεκαετία του 1990.

Αν η Ουκρανία καθοδηγούνταν από άτομα που αντιλαμβάνονταν την πολυπλοκότητα της κληρονομημένης κληρονομιάς τους, η πορεία του έθνους θα μπορούσε να διέφερε σημαντικά. Κοσμοπολίτικο και σημαντικό για μια ποικιλία λαών, το Κίεβο φαινόταν ακατάλληλο ως πρωτεύουσα μιας χώρας που υιοθέτησε μια στενή εθνικιστική ιδεολογία. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι. Τώρα, δύο έθνη που πέρασαν τόσο καιρό χτίζοντας αυτήν την χιλιόχρονη πόλη τσακώνονται για αυτό.

* Ὁ Roman Shumov εἶναι ῥῶσσος ἱστορικός μέ εἰδίκευσιν στίς συγκρούσεις καί διεθνή πολιτική

Ἀπό : swentr.site

Ἡ Πελασγική

Ὁ Μπάϊντεν στό ντιμπέϊτ « ἕνα τροχαῖο ἀτύχημα σέ ἀργή κίνησιν»

 Στον απόηχο της αντιπαράθεσης ( ντιμπέϊτ ), ορισμένοι Δημοκρατικοί δεν μάσησαν τα λόγια τους όταν χαρακτήρισαν την απόδοση του Μπάιντεν ως «απόλυτη καταστροφή», «κατάρρευση» και «ένα τροχαίο ατύχημα σε αργή κίνηση».

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τραμπ βγήκε νικητής» της προεδρικής συζήτησης των ΗΠΑ στις 27 Ιουνίου μεταξύ του ίδιου και του Τζο Μπάιντεν, είπε στο Sputnik η Carole Lieberman , πιστοποιημένη από το διοικητικό συμβούλιο ψυχίατρος και συγγραφέας μπεστ σέλερ με έδρα το Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνια.

Έφερε τις σκέψεις της για το πώς φαίνονταν οι δυο τους κατά τη διάρκεια της 90λεπτης συζήτησης.

Ποια κρυμμένα μηνύματα υπάρχουν στη γλώσσα του σώματος του Μπάιντεν;

«Φαίνεται ότι έπαιρνε κάποιο φάρμακο για την ενίσχυση της απόδοσης, αλλά ήταν είτε μια χαμηλότερη δόση ή ένα λιγότερο ισχυρό φάρμακο, ή δεν έλαβαν υπόψη ότι η γνωστική παρακμή του ήταν χειρότερη από τον Πρωθυπουργικό λόγο. " είπε η Λίμπερμαν.

Ο 46ος πρόεδρος των ΗΠΑ «είχε ένα κενό βλέμμα, μια τρεμάμενη φωνή και φαινόταν σαν να μην τα κατάφερνε να τα βγάλει πέρα για τα 90 λεπτά - και πως επρόκειτο να καταρρεύσει ακριβώς εκεί», σύμφωνα με την ψυχίατρο.

Το πιο εντυπωσιακό πρόβλημα του POTUS ( Προέδρου) κατά τη διάρκεια της συζήτησης -το οποίο οι θεατές δεν μπορούσαν παρά να παρατηρήσουν- «ήταν ότι χάθηκε στη μέση των προτάσεων», επεσήμανε.

«Ο Μπάιντεν έδειξε μερικά από τα τυπικά σημάδια του ψέματος, όπως δύσπνοια, άκαμπτο σώμα, κοίταγμα, ανακατεύοντας και αυξανόμενη δυσκολία στην προσπάθεια να μιλήσει», είπε η Λίμπερμαν.

Τι έλεγε η γλώσσα του σώματος του Τραμπ;

Αντίθετα, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ «ήταν πολύ πιο δυνατός και ένθερμος» σχετικά με το τι δεν πάει καλά με τη χώρα του και «την επιθυμία του να το διορθώσει», σύμφωνα με την ψυχολόγο-συγγραφέα.

"Είχε πολλά καλά σημεία. Μου άρεσε όταν είπε ότι δεν κατάλαβε τι είχε πει ο Μπάιντεν, και δεν πιστεύει ότι ο Μπάιντεν κατάλαβε τί ἐλεγε. Δεν ήθελε να προσποιηθεί ότι ο Μπάιντεν έβγαζε νόημα " υπογράμμισε η Λίμπερμαν.

Από την άλλη πλευρά, ο Τραμπ «άφησε να φανεί ο ναρκισσισμός του [κατά τη διάρκεια της συζήτησης] όταν έλεγε ότι οι πολιτικές του ήταν οι καλύτερες και όλοι τον αγαπούν», σημείωσε η ψυχίατρος.

"Αυτό ισχύει ως επί το πλείστον, αλλά έδωσε στους ανθρώπους που θέλουν να πουν ότι είναι ναρκισσιστής κάτι να το επισημάνουν. Πρέπει να το μετριάσει λίγο, ώστε περισσότεροι άνθρωποι να αισθάνονται ζεστοί και πιό κοντά ​​του", κατέληξε η Λίμπερμαν.

Εν τω μεταξύ, οι New York Times ανέφεραν πανικό μεταξύ των Δημοκρατικών για την «ανήμπορη» και «τρεμουλιαστή» απόδοση του Μπάιντεν . Σύμφωνα με την εφημερίδα, οι κορυφαίοι Δημοκρατικοί έχουν ήδη διατυπώσει την ιδέα «αντικατάστασης του Μπάιντεν».

Ἀπό : sputnikglobe.com

Σκέψεις γιά τόν Τράμπ καί γιατί πρέπει νά ψηφιστῇ

Ἡ Πελασγική

Τό Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο τὀ ...ξανασκέφτεται ἄν οἱ Ἰσραηλινοί εἶναι γενοκτόνοι...

 Οι δικαστές του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ICC) ανέβαλαν την απόφαση για το εάν θα έπρεπε να εκδοθούν εντάλματα σύλληψης κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου και του υπουργού Άμυνας Γιόαβ Γκάλαντ για φερόμενα εγκλήματα πολέμου στη Γάζα.

Η καθυστέρηση ήρθε αφότου το ΔΠΔ επέτρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο να υποβάλει νομικά επιχειρήματα κατά της δικαιοδοσίας για το θέμα.

Σύμφωνα με δικαστικά έγγραφα που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Πέμπτη, το Ηνωμένο Βασίλειο υπέβαλε αίτημα στο ΔΠΔ στις 10 Ιουνίου για να παράσχει γραπτές παρατηρήσεις σχετικά με το εάν «το δικαστήριο μπορεί να ασκήσει δικαιοδοσία επί Ισραηλινών υπηκόων, σε περιπτώσεις όπου η Παλαιστίνη δεν μπορεί να ασκήσει ποινική δικαιοδοσία επί Ισραηλινών υπηκόων σύμφωνα με τις Συμφωνίες του Όσλο». 

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο έχει μια συνεχή έρευνα για τυχόν φερόμενα εγκλήματα εντός της δικαιοδοσίας του που διαπράχθηκαν στο παλαιστινιακό έδαφος και από Παλαιστίνιους στο έδαφος του Ισραήλ από το 2021.

Το βρετανικό σημείωμα επεσήμανε ότι το δικαστήριο εκείνη την εποχή έκρινε ότι θα έπρεπε να λάβει οριστική απόφαση σχετικά με τον ισχυρισμό του Ισραήλ ότι το αίτημα της Παλαιστινιακής Αρχής για ένταξη στο ΔΠΔ παραβιάζει τις Συμφωνίες του Όσλο εάν και όταν ένας εισαγγελέας του ΔΠΔ ζητήσει εντάλματα σύλληψης εναντίον Ισραηλινών υπηκόων.

Το επιχείρημα του Ηνωμένου Βασιλείου είναι ότι οι παλαιστινιακές αρχές δεν μπορούν να έχουν δικαιοδοσία επί Ισραηλινών υπηκόων σύμφωνα με τους όρους των Συμφωνιών του Όσλο και επομένως δεν μπορούν να μεταβιβάσουν τη δικαιοδοσία αυτή στο ΔΠΔ για τη δίωξη των Ισραηλινών.

«Το Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζει ότι το Τμήμα, σύμφωνα με το άρθρο 19 παράγραφος 1 του Καταστατικού της Ρώμης, «οφείλει να προβεί σε αρχικό προσδιορισμό της δικαιοδοσίας για την επίλυση της αίτησης για εντάλματα σύλληψης», της οποίας «[οι] Συμφωνίες του Όσλο εκδίδουν αναγκαστικά αποτελεί μέρος», δήλωσε το ΔΠΔ την Πέμπτη.

Οι δικαστές πρόσθεσαν ότι το δικαστήριο θα δεχτεί επίσης παρατηρήσεις από άλλα ενδιαφερόμενα μέρη για το νομικό ζήτημα μέχρι τις 12 Ιουλίου.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα των ΜΜΕ, η αποδοχή του αιτήματος του Ηνωμένου Βασιλείου θα μπορούσε να καθυστερήσει για μήνες την απόφαση για εντάλματα σύλληψης Ισραηλινών αξιωματούχων, την οποία ζήτησε ο εισαγγελέας του ΔΠΔ Καρίμ Χαν τον Μάιο.

Ο Χαν ανακοίνωσε τότε ότι αναζητούσε εντάλματα για τον Νετανιάχου και τον Γκάλαντ λόγω ύποπτων εγκλημάτων «προκαλώντας εξόντωση, πρόκληση λιμοκτονίας ως μέθοδο πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της άρνησης παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας, στοχεύοντας σκόπιμα αμάχους σε σύγκρουση». 

Η ανακοίνωση επικρίθηκε σφοδρά από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν χαρακτήρισε «εξοργιστικές» τις κατηγορίες του δικαστηρίου κατά του Ισραήλ .

 Η εκστρατεία στη Γάζα έχει προκαλέσει εκτεταμένες καταστροφές στον παλαιστινιακό θύλακα, αφήνοντας περισσότερους από 37.000 Παλαιστίνιους νεκρούς και περισσότερους από 86.000 τραυματίες, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Γάζας. ( ἐδῶ)  

Ἀλήθεια γιά τά ἐντάλματα πού ἔχει ἐκδόσει τό ΔΠΔ κατά τῆς Ρωσσίας, τοῦ Ποῦτιν καί ἄλλων ἀξιωματούχων της, δέν τίθεται κἄν θέμα ἔστω καί μίας ἐνστάσεως, ἔτσι ; Ἐκεῖ εἶναι ὅλα καλῶς καμωμένα.

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ICC) εξέδωσε εντάλματα σύλληψης για τον πρώην υπουργό Άμυνας της Ρωσίας Σεργκέι Σόιγκου και τον νυν αρχηγό του Γενικού Επιτελείου της χώρας, Βαλέρι Γκερασίμοφ, επικαλούμενοι φερόμενα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης στην Ουκρανία... ( ἐδῶ) 

Ἐάν ὅμως πρὄκειται γιά τά Ἰσραήλ τότε πέφτουν οἱ ΗΠΑ, πέφτει ἡ Ἀγγλία, πέφτει κόσμος καί κοσμάκης γιά τήν προστασία του ! 

Γι᾿αὐτό καί ἠ Ῥωσσία τούς ἔχει στείλει τό μήνυμα :

 Η Μόσχα έχει προηγουμένως απορρίψει παρόμοιες κατηγορίες, τονίζοντας ότι δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του διεθνούς οργανισμού. ( ἐδῶ) 

Πέραν τοῦ ὅτι δέν ἔχει ὑπογράψει ποτέ τό καταστατικό του,τούς ἔχει καί γραμμένους κανονικά. Καί ἐρωτῶ, μετά τήν τελευταία παρέμβασιν ὥστε νἀ μήν ἀγγιχτοῦν οἱ ἀρχιδολοφόνοι, γενοκτόνοι Ἰσραηλινοί : Ἔχουν ἄδικο πού τούς γράφουν στά παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων τους ; 

Ἀλλά βλέπεις πῶς ἀλλιῶς θά πάῃ στό Ἀμέρικα ὁ αἱμοσταγής Νετανιάχου ; 

Ἄν τε νἀ ᾿δοῦμε μέχρι πότε ἡ Καμπαλαρία θά ἔχῃ τό πάνω χέρι...

Οἱ φωτὀ ἀπό ἀνάλογα θέματά μας, ΕΔΩ

Ἡ Πελασγική 

Σκέψεις γιά τόν Τράμπ καί γιατί πρέπει νά ψηφιστῇ

Γράφει ὁ RockaBoatus ἀπό τήν σελίδα τοῦ Gab

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι μια ιδιότυπη προσωπικότητα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο πρόσφατο πολιτικό πρόσωπο που κατάφερε να οδηγήσει τη μισή χώρα σε κάποιο είδος συνδρόμου διαταραχής, ενώ η άλλη μισή τον βλέπει ως σωτήρα αυτής της άλλοτε μεγάλης δημοκρατίας. Οι περισσότεροι Αμερικανοί είτε τον αγαπούν είτε τον μισούν. Λίγοι άνθρωποι φαίνεται να έχουν την ικανότητα να μένουν ουδέτεροι ή να σκέφτονται με προσεκτικό τρόπο για τον άνθρωπο.

Όσον αφορά την πολιτική, ο Τραμπ είναι μπερδεμένος. Μερικές φορές, οι πολιτικές του πεποιθήσεις παραλληλίζονται με την προοδευτική σκέψη, ενώ άλλες φορές φαίνεται να είναι απόλυτα συντηρητικός ή ακόμα και στο δικό μας στρατόπεδο. Κάποιοι τον βλέπουν ότι αντανακλά τις κεντροδεξιές πολιτικές απόψεις της χώρας. Αυτό μπορεί να ισχύει. Ωστόσο, τείνω περισσότερο να το βλέπω ως απόδειξη της ιδεολογικής του ανωριμότητας. Αν και ο Τραμπ έχει καλά πολιτικά ένστικτα κατά καιρούς - όπως όταν πίστευε ότι η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ ήταν λάθος, όταν αμφισβήτησε τις εμπορικές πολιτικές των ΗΠΑ με την Κίνα ως κάτι εγγενώς άδικο και επιζήμιο για την Αμερική ή όταν έθεσε το ερώτημα κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης για τη μετανάστευση με μια δικομματική ομάδα νομοθετών, γιατί οι ΗΠΑ δέχονταν μετανάστες από « shithole countries » — φαίνεται να του λείπει ένα σταθερό πλαίσιο προσεκτικά σταθμισμένων πολιτικών απόψεων βάσει του οποίου μπορεί να φιλτράρει διαφορετικές απόψεις.

Αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές κατά την πρώτη διακυβέρνηση του Τραμπ κατά την οποία διόρισε ένα πλήθος νεοφιλελέ στο υπουργικό του συμβούλιο (π.χ. Τζον Μπόλτον, Νίκι Χέιλι, Μάικ Πομπέο) — και μετά υπάρχει ο διορισμός έκτρωμα, του Κρίστοφερ Ρέι ως επικεφαλής του FBI. Αν και ορισμένοι υπερασπίστηκαν τους διορισμούς του Τραμπ επειδή χρειαζόταν ώριμα και έμπειρα άτομα για να ηγηθούν στρατηγικών θέσεων εντός του υπουργικού συμβουλίου του, έδειξε κακή κρίση από την πλευρά του. Πολλά από τα πρόσωπα που διόρισε ο Τραμπ δεν τον συμπαθούσαν και είχαν ιδεολογικές διαφωνίες μαζί του. Σε αντίθεση με τα νεοφιλελέ που προσέλαβε, ο Τραμπ ήθελε να σταματήσουν οι δαπανηροί και περιττοί πόλεμοι που υποστήριζαν οι προηγούμενες προεδρικές διοικήσεις.

Έγινε επίσης οδυνηρά εμφανές ότι ο Τραμπ έκανε μια φρικτή επιλογή για την αντιπροεδρία, με τον Μάικ Πενς. Ο Πενς δεν ήταν μόνο ένας ευαγγελιστής που εξέφρασε την αμέριστη υποστήριξή του στο Ισραήλ, αλλά αποδείχθηκε αρκετά ο νεοσυντηρητικός όταν έδειξε την υποστήριξή του στην Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας. Ο Πενς δεν ήταν διαφορετικός από τους πολλούς Αμερικανούς που έπεσαν στο σχέδιο πρόκλησης της Ρωσίας που διαπράττει η αμερικανική κυβέρνηση από τη δεκαετία του 1990.

Σε μια συνέντευξη του 2023, ενώ ο Πενς βρισκόταν στην προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία, ο Τάκερ Κάρλσον τον ρώτησε για την ανησυχία του για το ότι οι Ουκρανοί δεν έχουν αρκετά τανκς αντί να ανησυχεί για τα βαθύτερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Αμερικανοί. Ο Τάκερ περιέγραψε πώς κάθε μεγάλη πόλη στις ΗΠΑ είχε γίνει πολύ χειρότερη τα τελευταία τρία χρόνια υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν, την ταχεία παρακμή της οικονομίας μας, συμπεριλαμβανομένης της απότομης αύξησης του ποσοστού αυτοκτονιών και των εκτοξευόμενων επιπέδων εγκληματικότητας. Η απάντηση που έδωσε ο Πενς αποκάλυψε πόσο δεν είναι σε επαφή με τον αμερικανικό λαό:

«Δεν με ενδιαφέρει αυτό». Έκανε ακόμη βαρύτερη την απάντησή του όταν την επανέλαβε για δεύτερη φορά. Οι απολογητές του Πενς προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την απάντησή του, αλλά δεν ήταν απλώς μια λεκτική γκάφα. Έδειχνε πόσο περιφρονητικός και αδιάφορος ήταν πραγματικά για τα δεινά των περισσότερων Αμερικανών. Κανείς που έρχεται σε επαφή με τις πραγματικές ανησυχίες του μέσου ανθρώπου δεν θα τολμούσε να μιλήσει με αυτόν τον τρόπο.

Υπήρχε επίσης το «πλατινένιο σχέδιο» του Τραμπ το οποίο αποκάλυψε το 2020 για να αυξήσει τη συμμετοχή των μαύρων στους ψηφοφόρους. Ο Τραμπ μίλησε για οικοδόμηση «ειρηνικών» αστικών γειτονιών με τα «υψηλότερα πρότυπα» αστυνόμευσης, επιβολή δικαιοσύνης στο σύστημα δικαιοσύνης, διεύρυνση των σχολικών επιλογών, αύξηση της ιδιοκτησίας των μαύρων κατοικιών και δημιουργία ενός «εθνικού σχεδίου επιείκειας για τη διόρθωση των άδικων διώξεων και για τη χάρη των ατόμων που έχουν μεταρρυθμίσει τη ζωή τους».

Δεν ήταν τίποτα άλλο από υψηλές αλλά κενές υποσχέσεις. Σοβαρά, «ειρηνικές» αστικές γειτονιές μεταξύ των Μαύρων; Πότε αποδέχτηκαν ποτέ οι μαύροι την αστυνομία στις κοινότητές τους, ανεξάρτητα από το αν είχαν τα «υψηλότερα πρότυπα» αστυνόμευσης ή όχι; Και οι προηγούμενες προσπάθειες για την αύξηση της ιδιοκτησίας μαύρων κατοικιών από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν απέτυχαν θλιβερά; Το «πλατινένιο σχέδιο» του Τραμπ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την απελευθέρωση καταδικασμένων μαύρων εγκληματιών στους δρόμους της Αμερικής. Αν ο άνδρας πίστευε σοβαρά ότι ένας σημαντικός αριθμός Μαύρων επρόκειτο να τον ψήφιζαν λόγω τέτοιας ευθυμίας, αυτό χρησίμευσε ως περισσότερη απόδειξη του πόσο άστοχος μπορεί να είναι ο Τραμπ κατά καιρούς, αν και τα πράγματα φαίνεται να αναζηχ τούν τον Τραμπ από αυτή την άποψη αν είναι πρόσφατα η δημοσκόπηση είναι σωστή.

Και μετά υπήρξε η παρενόχληση του Τραμπ στις ομοφυλοφιλικές και LGBTQ κοινότητες της Αμερικής. Μιλώντας στα Ηνωμένα Έθνη το 2019, ο Τραμπ εξέπληξε τους πάντες όταν ανακοίνωσε την παγκόσμια πρωτοβουλία της κυβέρνησής του για αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας σε περισσότερες από 70 χώρες όπου παραμένει παράνομη: «Η κυβέρνησή μου συνεργάζεται με άλλα έθνη για να σταματήσει να ποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία και είμαστε αλληλέγγυοι με άτομα LGBTQ που ζουν σε χώρες που τιμωρούν, φυλακίζουν ή εκτελούν άτομα με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό». Με όλα τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί, χρειαζόμασταν πραγματικά έναν πρόεδρο που θα προσπαθήσει να θέσει εκτός νόμου τη δίωξη των γκέι και των τρανς στη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο; Αν μη τι άλλο, έδειξε ότι η Ουάσιγκτον εμπλέκεται, για άλλη μια φορά, σε διεθνή ανάμειξη και επιδίωξη να επιβάλει τις εκφυλισμένες «αξίες» της σε ξένα έθνη.

Ο Τραμπ έχει υποστηρίξει σθεναρά το Ισραήλ στο παρελθόν και εξακολουθεί να υποστηρίζει σήμερα. Σε μια ομιλία που εκφώνησε στη Φλόριντα το 2019, ο Τραμπ δήλωσε ότι «το εβραϊκό κράτος δεν είχε ποτέ καλύτερο φίλο στον Λευκό Οίκο από τον πρόεδρό σας, Ντόναλντ Τζ. Τραμπ». Το είχε ήδη αποδείξει τον Δεκέμβριο του 2016, όταν αναγνώρισε επίσημα την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και δήλωσε ότι η αμερικανική πρεσβεία θα μεταφερθεί από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Αυτό το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει περισσότερο μίσος μεταξύ του ισραηλινού και του παλαιστινιακού λαού.

Όπως αρκετοί Αμερικανοί πρόεδροι πριν από αυτόν, ο Τραμπ φρόντισε να επισκεφθεί το Τείχος των Δακρύων δείχνοντας τον φόρο τιμής και τη δέσμευσή του στον εβραϊκό λαό. Παρόλο που οι περισσότεροι Εβραίοι περιφρονούν τον Τραμπ, εκείνος συνεχίζει να τους χαϊδεύει και να αναζητά την έγκρισή τους σε κάθε βήμα της διαδρομής. Στην πραγματικότητα, πιθανώς λόγω της ελίτ του καθεστώτος των Εβραίων στις ΗΠΑ, μια πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη από την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή «βρήκε ότι το 61% των ψηφοφόρων πιθανότατα θα επέλεγε να ψηφίσει ξανά τον Πρόεδρο Μπάιντεν έναντι του 23% που θα επέλεγε τον Τραμπ» (« Οι περισσότεροι Εβραίοι Αμερικανοί υποστηρίζουν τον Πρόεδρο Μπάιντεν για τον Τραμπ, Study Find s, "Scripps News Staff, 6/10/2024).

Αν και ο Τραμπ αρχικά δεν είχε πει πολλά για τον τρέχοντα πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς, πρόσφατα ήταν πιο φωνητικός γι' αυτόν και αποκάλυψε την υποστήριξή του στο Ισραήλ. Το NBC News ανέφερε ότι «ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε την Τρίτη ότι το Ισραήλ πρέπει να «τελειώσει το πρόβλημα» στον πόλεμό του κατά της Χαμάς, την πιο οριστική του θέση για τη σύγκρουση από τότε που η τρομοκρατική ομάδα σκότωσε 1.200 Ισραηλινούς και πήρε περισσότερους από 200 ομήρους στις 7 Οκτωβρίου. «Πρέπει να τελειώσετε το πρόβλημα», είπε ο Τραμπ στο Fox News την Τρίτη όταν ρωτήθηκε για τον πόλεμο. «Είχατε μια φρικτή εισβολή που δεν θα είχε συμβεί ποτέ αν ήμουν πρόεδρος». Όταν ρωτήθηκε σχετικά με το πρόγραμμα εάν υποστήριζε την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, ο Τραμπ αποδοκίμασε, αποφεύγοντας μια ρητή θέση για τη στρατιωτική προσπάθεια του Ισραήλ που έχει επίσης αφήσει τώρα περισσότερους από 30.000 νεκρούς στη Γάζα, σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Υπουργείο Υγείας. Ο πιθανός Ρεπουμπλικανός υποψήφιος για το 2024 δεν έχει δώσει τη δική του θέση για τη στρατηγική των ΗΠΑ ή του Ισραήλ κατά τη διάρκεια των πέντε μηνών του πολέμου» (“Trump Breaks Silence on Israel's Military Campaign in Gaza: Finish the Problem”, των Vaughn Hillyard και Allan Smith, 3/ 5/2024).

Μου φαίνεται ότι ο Τραμπ δεν έμαθε τίποτα για τους Εβραίους και τους πολεμοχαρείς τρόπους του Ισραήλ κατά την πρώτη του διακυβέρνηση. Αυτό επιβεβαιώνεται από την Karoline Leavitt, εκπρόσωπο Τύπου του Τραμπ, η οποία δήλωσε ότι «Όταν ο Πρόεδρος Τραμπ επιστρέψει στο Οβάλ Γραφείο, το Ισραήλ θα προστατευτεί και πάλι, το Ιράν θα καταρρεύσει, οι τρομοκράτες θα κυνηγηθούν και η αιματοχυσία θα τελειώσει." Είναι αυτό μια ένδειξη ότι ο Τραμπ λέει πράγματα που δεν σκοπεύει ποτέ να εκπληρώσει ή απόδειξη ότι η δεύτερη θητεία του Τραμπ θα χαρακτηριστεί από περισσότερη στρατιωτική επιθετικότητα των ΗΠΑ; Όσο περισσότερο ο Τραμπ υποστηρίζει το Ισραήλ, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να χειραγωγηθεί από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου για να διεξάγει περισσότερους πολέμους με αντιπροσώπους για λογαριασμό του Ισραήλ.

Μια άλλη από τις κακές αποφάσεις του Τραμπ ήταν ο βομβαρδισμός του σε αεροπορική βάση της Συρίας το 2017, που προκλήθηκε εν μέρει από τις εκκλήσεις της κόρης του Ιβάνκα. Σύμφωνα με το NBC News,

Ο πρόεδρος εκτόξευσε 59 πυραύλους κρουζ σε αεροπορική βάση της συριακής κυβέρνησης που ισχυρίστηκε ότι συμμετείχε σε επίθεση με χημικά όπλα που σκότωσε δεκάδες αμάχους την περασμένη εβδομάδα. Ο 33χρονος γιος του Τραμπ, Έρικ, είπε στη Daily Telegraph τη Δευτέρα ότι το χτύπημα επηρεάστηκε εν μέρει από την Ιβάνκα, η οποία είπε ότι ήταν «πληγωμένη και εξοργισμένη» από τη χημική επίθεση (« Ο Έρικ Τραμπ λέει ότι η επίθεση στη Συρία επηρεάστηκε από την "στεναχωρημένη" Ivanka », του Alexander Smith, 4/11/2017).

Και το 2020, ο Τραμπ διέταξε ένα χτύπημα ακριβείας εναντίον ενός ανώτατου Ιρανού διοικητή, του Κασέμ Σουλεϊμανί, σκοτώνοντάς τον στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης. Συνολικά δέκα άτομα σκοτώθηκαν στην επίθεση με drone: «Πέντε Ιρακινοί υπήκοοι και τέσσερις άλλοι Ιρανοί υπήκοοι σκοτώθηκαν μαζί με τον Σουλεϊμανί, συμπεριλαμβανομένου του αντιπροέδρου των Δυνάμεων Λαϊκής Κινητοποίησης του Ιράκ (PMF) και διοικητή της πολιτοφυλακής Kata'ib Hezbollah που υποστηρίζεται από το Ιράν. , Abu Mahdi al-Muhandis» (βλ. λήμμα της Wikipedia για τη « Δολοφονία του Qasem Soleimani» ). Η δολοφονία μιας τόσο ευρέως αγαπημένης και αξιοσέβαστης ιρανικής φιγούρας βοήθησε μόνο στην κλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν. Αποδείχθηκε ότι ήταν μια ακόμη περίπτωση όπου η κυβέρνηση των ΗΠΑ προκάλεσε θάνατο και καταστροφή σε ένα ξένο έθνος στο οποίο δεν είχε κανένα νόμιμο δικαίωμα να επιτεθεί. Εάν οι ΗΠΑ είχαν μείνει έξω από τη Μέση Ανατολή και είχαν σταματήσει τις προσπάθειές τους να επιβάλλουν τη «δημοκρατία» και τις «δυτικές αξίες» στα ισλαμικά έθνη, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιοχής δεν θα είχε βιώσει την αναταραχή που βιώνει τώρα.

Ο Τραμπ απέτυχε να χτίσει έναν «μεγάλο, όμορφο τοίχο» όπως υποσχέθηκε το 2015 και επανέλαβε αυτή την υπόσχεση αρκετές φορές αργότερα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Και όχι, το Μεξικό δεν το πλήρωσε ποτέ όπως υποσχέθηκε. Ενώ είναι αλήθεια ότι τμήματα του τείχους ανεγέρθηκαν, το μεγαλύτερο μέρος του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Μεγάλο μέρος του τείχους επισκεύαζε απλώς κατασκευές που ήταν σε ερειπωμένη κατάσταση αντί να δημιουργούσε εκατοντάδες μίλια μεγάλου απρόσβλητου συνοριακού τείχους που θα εμπόδιζε τους εισβολείς να εισέλθουν στο αμερικανικό έδαφος. Ο Scott Nicol, συμπρόεδρος της ομάδας Borderland του Sierra Club, δήλωσε ότι «οι ισχυρισμοί του Τραμπ ότι έχει «σχεδόν τελειώσει» [με το τείχος των συνόρων] δεν είναι «απολύτως αληθείς, ιδιαίτερα στο Νότιο Τέξας», όπου μεγάλες περιοχές της συνοριακής γης είναι ιδιόκτητα. Στο Νότιο Τέξας, ο Νίκολ είπε, «η ανάγκη απόκτησης ιδιοκτησίας για την ανέγερση του συνοριακού τείχους εμπόδισε την κατασκευή», καθώς οι ιδιοκτήτες γης έχουν δεσμεύσει την κυβέρνηση στα δικαστήρια» (« Did President Trump Build the 'Big, Beautiful' Border Wall he Promised?» από τη Lauren Giella, 1/12/2021).

Όλα αυτά καταδεικνύουν, και πάλι, ότι ο Τραμπ είναι ένας συνδυασμός καλών και κακών. Μερικές φορές, είναι πολύ οξυδερκής πολιτικά και έχει τον τρόπο να κάνει τους αντιπάλους του να φαίνονται ανόητοι. Συχνά μιλά και ενεργεί με τρόπους που αρέσουν στον μέσο άνδρα και γυναίκα. Είναι εύκολο να βλέπεις τον Τραμπ ως «έναν από εμάς» εξαιτίας αυτού. Από την άλλη πλευρά, όπως σημειώνεται, ο Τραμπ έχει λάβει μια σειρά από κακές αποφάσεις, ιδιαίτερα κατά την πρώτη του θητεία, όταν επέλεξε τους σκληροπυρηνικούς νεοσυντηρητές για το υπουργικό του συμβούλιο, συμπεριλαμβανομένων ατόμων που έκαναν γνωστό ότι δεν συμφωνούσαν με την ατζέντα του Τραμπ. Έχει επίσης δημιουργήσει κυβερνητικά προγράμματα που ήταν επιζήμια για την ηθική υγεία και ασφάλεια των Αμερικανών (π.χ. υποστήριξη της ατζέντας των ομοφυλόφιλων και LGBTQ, παρεμβάσεις στον τρόπο με τον οποίο τα ξένα έθνη αντιμετώπιζαν τους ομοφυλόφιλους και τους τρανς στις χώρες τους και το «πλατινένιο σχέδιο» που θα ενθαρρύνουν την απελευθέρωση μεγάλου αριθμού μαύρων εγκληματιών στις ίδιες τις κοινότητες που υπέστησαν θύματα).

Το αν θα κάνει τα ίδια λάθη αν του δοθεί δεύτερη θητεία μένει να φανεί. Ο Τραμπ, μου φαίνεται, έχει μάθει από ορισμένα από τα προηγούμενα πολιτικά του λάθη, αλλά όχι όλα . Είναι ακόμα στο κρεβάτι με το Ισραήλ και αυτή η συμμαχία είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει μόνο περισσότερη θλίψη και δυστυχία σε αυτόν καθώς και σε ολόκληρη τη χώρα. Εάν ο Τραμπ προσπαθήσει να «παίξει καλά» με τους Δημοκρατικούς, μόνο μπούμερανγκ θα του έχει. Δεν μπορεί κανείς να «παίζει καλά» με αυτούς που είναι τρελοί, ανήθικοι και αποφασισμένοι να σε καταστρέψουν με κάθε κόστος.

Γιατί, λοιπόν, να ψηφίσουμε τον Τραμπ το 2024;

Ο πρώτος λόγος είναι επειδή δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση εάν σκοπεύουμε να διατηρήσουμε τη συνταγματική μας δημοκρατία με τρόπους που συμβαδίζουν με αυτό που ήθελαν οι Ιδρυτές μας. Έχει καταστεί προφανές ότι εάν η κυβέρνηση Μπάιντεν διέθεταν τέσσερα ακόμη χρόνια, κάθε ελπίδα για την Αμερική για αυτό που ήταν κάποτε θα έχει πιθανώς χαθεί για πάντα. Είτε ο Τζο Μπάιντεν παραμείνει στο αξίωμα είτε αντικατασταθεί από ένα άλλο προοδευτικό κενό κοστούμι (πολλές προβλέψεις για τον κυβερνήτη της Καλιφόρνια, Γκάβιν Νιούσομ, θα είναι η πιθανή επιλογή), παραμένει η πορεία της Αριστεράς να «μεταμορφώσει θεμελιωδώς» την Αμερική στην πιο υποβαθμισμένη και αποκρουστική οντότητα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί παραμένει σταθερή. Η Αριστερά είναι αδυσώπητη στις προσπάθειές της. Είτε κερδίσουν μια δεύτερη θητεία στο Οβάλ Γραφείο με άλλες δόλιες εκλογές είτε πείθοντας αρκετούς Αμερικανούς με χαμηλή πληροφόρηση να τους ψηφίσουν, δεν έχουν σκοπό να αποδεχτούν απλώς την πολιτική διαδικασία και όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα αυτής.

Κάποιοι πρότειναν τον ανεξάρτητο υποψήφιο, Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ, ως άξια εναλλακτική είτε του Τραμπ είτε του Μπάιντεν. Ο Κένεντι έχει πράγματι κάποιες αξιοθαύμαστες ιδιότητες και απέδειξε πόσο οξυδερκής θα μπορούσε να είναι κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid, ειδικά στο να αποκαλύψει τι απάτη είναι ο Άντονι Φάουτσι.

 Ορισμένες από τις πολιτικές του φαίνονται αρκετά λογικές από όσα μπορώ να συγκεντρώσω.

Είναι προφανώς ένας έξυπνος άνθρωπος. Δυστυχώς, ο Κένεντι έχει εξαπατηθεί και χειραγωγηθεί πλήρως από τους Εβραίους και την ισραηλινή κυβέρνηση. Δεν υπάρχει ελάχιστη ελπίδα ότι δεν θα εξαπατηθεί να χρηματοδοτήσει περισσότερους αμερικανικούς πολέμους αντιπροσώπων για λογαριασμό του Ισραήλ εάν εκλεγεί στο Οβάλ Γραφείο.

Θεωρώ τον άνθρωπο ως γενικά, έντιμο, αλλά αδύναμο με αυτή την έννοια. Θέλει να είναι «καλός» και να του αρέσει. Αυτή τη στιγμή δεν χρειαζόμαστε το «ωραίο» γιατί η αμερικανική δημοκρατία παλεύει για την ίδια της τη ζωή.

Δεύτερον, η άνοια του Τζο Μπάιντεν είναι τόσο κακή που ακόμη και ένας αυξανόμενος αριθμός Δημοκρατικών ζητά την αντικατάστασή του. Το ότι οι Δημοκρατικοί διατήρησαν έναν τέτοιο επικεφαλής στο ανώτατο αξίωμα της χώρας για σχεδόν τέσσερα χρόνια δείχνει πόσο λίγο νοιάζονται για τον αμερικανικό λαό συλλογικά. Ή πόσο μικρή σημασία έχει ο πρόεδρος αν περιβάλλεται από ιδεολόγους που στην πραγματικότητα κάνουν τις πολιτικές. Καμία υγιής κυβέρνηση δεν κάνει κάτι τέτοιο, εκτός αν, φυσικά, έχει μολυνθεί από κακούς ηθοποιούς που στρέφονται για προσωπικό όφελος σε βάρος των ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι υπηρετούν. Και αυτό δεν περιγράφει εύστοχα το σημερινό μας συνέδριο και από τα δύο κόμματα;

Τρίτον, παρά τα λάθη του, ο Τραμπ έχει τον τρόπο να οδηγεί την Αριστερά πέρα ​​από την τρέλα. Σε όλα μου τα χρόνια, δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Άτομα που θεωρούνται αξιοσέβαστα, μορφωμένα και αξιοπρεπή μετατρέπονται στους πιο ανόητους ανθρώπους που μπορεί κανείς να φανταστεί και μόνο με την αναφορά του ονόματος του Τραμπ. Οι Δημοκρατικοί έχουν γίνει τόσο δημοσίως αγνοημένοι απέναντι στον Τραμπ που έχει ριζώσει στην Αμερική ένα είδος συνδρόμου μαζικής αναταραχής που είναι σχεδόν αδύνατο να αρνηθεί κανείς. Αυτό χρησιμεύει ως ένας ακόμη λόγος για να ψηφίσουμε για τον Τραμπ επειδή αποκαλύπτει την φύση της Αριστεράς της Αμερικής - δηλαδή, ότι αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από ανθρώπους που έχουν ελάχιστο αυτοέλεγχο και ακόμη λιγότερο στοιχειώδη ανθρώπινη ευπρέπεια. Οι πιο πρόστυχες δημόσιες πράξεις και οι κραυγές που εκτοξεύουν οι αριστεροί εναντίον του Τραμπ και των οπαδών του δείχνουν με τι είδους ανθρώπους αντιμετωπίζουμε. Σε ό,τι κι αν θέλει η Αριστερά να μεταμορφώσει την Αμερική, σίγουρα θα αντικατοπτρίζει στον πυρήνα της αυτούς τους εκφυλισμένους ανθρώπους.

Τέταρτον, ο Τραμπ είναι καλός για την οικονομία, ή τουλάχιστον καλύτερος από οποιονδήποτε άλλο σημερινό υποψήφιο. Η οικονομία ήταν πολύ καλύτερη κατά την πρώτη θητεία του Τραμπ από την οικονομία που παρήγαγε η κυβέρνηση Μπάιντεν τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Υπάρχουν καλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι η συνολική οικονομία θα βελτιωθεί σημαντικά με τον Τραμπ στο τιμόνι σε μια δεύτερη θητεία.

Ο Τραμπ, γενικά, έχει καλή επιχειρηματική λογική και εάν περιβάλλεται από έμπειρους και σοφούς συμβούλους, ο αμερικανικός λαός έχει περισσότερες πιθανότητες να βελτιώσει τη ζωή του. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να συμβεί αυτό, εάν δοθεί στον Τζο Μπάιντεν τέσσερα ακόμη χρόνια (ή με όποιον τον αντικαταστήσουν).

Πέμπτον, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανελέητη δίωξη του Ντόναλντ Τραμπ μέσω νόμου τα τελευταία χρόνια δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια των Δημοκρατικών να τον τιμωρήσουν επειδή κέρδισε τη Χίλαρι Κλίντον στις εκλογές του 2016. Ξεκινώντας από τους ισχυρισμούς ότι είχε συνεννοηθεί με την κυβέρνηση της Ρωσίας πριν από τις εκλογές του 2016 σε μια εκστρατεία επιρροής που είχε σκοπό να βλάψει τις προσπάθειες της Χίλαρι Κλίντον και να υπονομεύσει την πίστη του κοινού στη δημοκρατική εκλογική διαδικασία των ΗΠΑ. Ο Τραμπ φέρεται επίσης να διέταξε κυβερνοεπιθέσεις και στα δύο μέρη και ότι στελέχη και συνεργάτες της εκστρατείας του είχαν πολυάριθμες μυστικές επαφές με Ρώσους αξιωματούχους και πράκτορες (δείτε την καταχώριση στη Wikipedia ).

Αν και η Έκθεση Mueller δεν βρήκε συγκεκριμένα στοιχεία για τέτοιους ισχυρισμούς, δεν άργησε να συσσωρεύονται μια σειρά από ποινικές υποθέσεις εναντίον του Τραμπ, καθώς οι εισαγγελείς καταγγέλλονταν ο ένας ψευδής ισχυρισμός μετά τον άλλον εναντίον του Τραμπ, ειδικά μετά την απουσία του. Μαζί με δόλιες διαδικαστικές καθυστερήσεις, εντολές φίμωσης, μη επιβεβαιωμένους ισχυρισμούς που βασίζονται στα πιο αδύναμα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων των πιο άγριων εικασιών μεταξύ των ειδικών των μέσων ενημέρωσης, ο πρώην πρόεδρος βρέθηκε να περνά υπερβολικό χρόνο στην αίθουσα του δικαστηρίου - όλα αυτά σύμφωνα με το σχέδιο. Είχε σκοπό να εξουθενώσει τον Τραμπ, να αποθαρρύνει τους οπαδούς του και να ακυρώσει κάθε πιθανότητα να εκλεγεί ξανά.

Στο τέλος, ο Τραμπ κρίθηκε ένοχος από ένα δικαστήριο της Νέας Υόρκης για 34 κακουργήματα για πλαστογράφηση επιχειρηματικών αρχείων και συγκάλυψη της επιστροφής χρημάτων σιωπής ως απλές νομικές δαπάνες. Κάθε καταμέτρηση συνδέθηκε με διαφορετικό επιχειρηματικό ιστορικό που άλλαξε ο Τραμπ για να αποκρύψει τα εγκλήματά του.

Εάν οι καταδίκες σχεδιάστηκαν για να αποδιοργανώσουν την υποστήριξη του κοινού στον Τραμπ, σίγουρα απέτυχαν. Όχι μόνο οι δωρεές για την προεδρική εκστρατεία του Τραμπ έφτασαν στα ύψη εν μία νυκτί, αλλά η δημόσια υποστήριξη και υποστήριξη γι' αυτόν αυξήθηκε δραματικά — ακόμη και σε έναν αυξανόμενο αριθμό Μαύρων! Όποιος είχε δύο εγκεφαλικά κύτταρα γνώριζε πως ό,τι άντεχε ο Τραμπ στα χέρια των εισαγγελέων ήταν καθαρά πολιτικό . Δεν επρόκειτο για «κράτος δικαίου». Δεν επρόκειτο να ζητήσουμε από τους εκλεγμένους μας αξιωματούχους να λογοδοτήσουν το ίδιο με οποιονδήποτε άλλο Αμερικανό. Όχι, επρόκειτο για την προσπάθεια καταστροφής ενός ανθρώπου που τόλμησε να αμφισβητήσει, να κοροϊδέψει και να αντιταχθεί στην κυρίαρχη πολιτική ελίτ της Αμερικής. Πολλοί άνθρωποι αναγνώρισαν πως ό,τι κι αν έκανε ο Τραμπ, ήταν σχετικά ασήμαντο και δεν διαφέρει από αυτό που έκαναν πολλά άλλα δημόσια πρόσωπα και σημαντικοί άνθρωποι – αλλά ποτέ δεν διώχτηκαν γι' αυτό!

Παρά τα προσωπικά λάθη του Τραμπ, η προεδρία του κατάφερε να αποκαλύψει μεγάλο μέρος της βρωμιάς και της σήψης της Ουάσιγκτον. Έκανε τους Αμερικανούς να κάνουν ουσιαστικές ερωτήσεις για την κυβέρνησή τους. Η προεδρία του κατέστρεψε το παραδοσιακό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά υποστηρικτών της MAGA που διέκρινε τα ψέματα των ατελείωτων πολέμων, της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και των σπάταλων κρατικών δαπανών δεκαετιών. Γι' αυτό, πρέπει να παραμένουμε πάντα ευγνώμονες που ο Ντόναλντ Τραμπ έφτασε σε μια περίοδο της ιστορίας της χώρας μας για να βοηθήσει τους Αμερικανούς να συνειδητοποιήσουν πόσο άσχημα είχε απομακρυνθεί η διεφθαρμένη κυβέρνησή μας από το όραμα των Ιδρυτών μας.

Γιατί τότε οι Αμερικανοί πρέπει να βλέπουν ευνοϊκά τις προσπάθειες της κυβέρνησης Μπάιντεν να διώξει ατελείωτα τον Τραμπ; Δεν είναι η ίδια κυβέρνηση και το Κογκρέσο που έδωσαν 107 δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων για να πολεμήσουν έναν περιττό και αβίαστο πόλεμο στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων επιπλέον 95 δισεκατομμυρίων στο Ισραήλ, την Ταϊβάν και την Ουκρανία σε μια εποχή που το έλλειμμα έχει εκτοξευθεί στα 33 τρισεκατομμύρια δολάρια; Οι Αμερικανοί που υποφέρουν από την ανεργία, τον αυξανόμενο πληθωρισμό, τη φτώχεια και την έλλειψη στέγης έχουν πραγματικά ζητήματα που πρέπει να ανησυχούν - και ο Τραμπ δεν είναι ένα από αυτά!

Έκτον, μια ψήφος για τον Τζο Μπάιντεν σίγουρα θα διαιωνίσει το βάλτο της Ουάσιγκτον και η απώλεια των ελευθεριών μας θα επιταχυνθεί με τρόπους που δεν έχουμε ξαναδεί. Θα το φροντίσουν. Εάν ο Μπάιντεν κερδίσει μια δεύτερη θητεία, οι Δημοκρατικοί θα φροντίσουν να αποκλείσουν κάθε πιθανότητα να έρθει στην πολιτική σκηνή ένας άλλος υποψήφιος που μοιάζει με τον Τραμπ για να αμφισβητήσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

Τουλάχιστον με τον Τραμπ, υπάρχει η πιθανότητα και ίσως ακόμη και η πιθανότητα να σωθεί η χώρα (όσο αμυδρό φαίνεται τώρα). Αλλά απλώς δεν θα συμβεί υπό την προεδρία Μπάιντεν ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο επιλεγεί για να τον αντικαταστήσει.

Τέλος, υπάρχει η νοοτροπία πολλών Αμερικανών που είναι βαθιά απογοητευμένοι από την φθίνουσα κατάσταση του έθνους και την εκτεταμένη διαφθορά των εκλεγμένων μας αξιωματούχων. Ολόκληρο το σύστημα φαίνεται στημένο και αμφισβητούν αν πρέπει να κάνουμε τον κόπο να ψηφίσουμε. Τι όφελος υπάρχει όταν κάποιος ψηφίζει όταν η διαδικασία δεν είναι πλήρως αξιόπιστη και όταν αυτοί που την επιβλέπουν μπορεί να δωροδοκηθούν ή να έχουν μια ατζέντα που εγγυάται το αποτέλεσμα που θέλουν; Αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι εύκολο να απαντηθούν και δεν δηλώνω ότι έχω οριστικές λύσεις για το πώς μπορεί να επιλυθεί.

Αρκεί να πούμε ότι εάν εκατομμύρια συντηρητικοί ψηφοφόροι αρνούνταν να ψηφίσουν ( Αποχή), δεν θα επηρέαζε καθόλου αρνητικά τους Δημοκρατικούς. Στην πραγματικότητα, θα τους έδινε όλα όσα θέλουν και πολλά άλλα. Οι Δημοκρατικοί θα το έβλεπαν ως μια εθνική «εντολή» που απέδειξε ότι οι ιδέες τους ήταν σωστές. Έτσι ακριβώς θα αναφερόταν και στις mainstream ειδήσεις. Θα ενθάρρυνε τους Δημοκρατικούς στις κοινωνικές και πολιτικές προσπάθειές τους με τρόπους που δεν έχουμε ξαναδεί. Αναπόφευκτα θα περνούσαν νομοθεσία που θα απαιτούσε όλοι οι «διαφωνούντες», οι «ρατσιστές», οι «αντισημίτες» και οι άνθρωποι της MAGA να εισάγονται στα κυβερνητικά στρατόπεδα. Πιστεύετε ότι οι Δημοκρατικοί δεν θα το έκαναν αν ήξεραν ότι θα αντιμετωπίσουν μικρή πολιτική αντίσταση ή συνέπειες; Ξανασκέψου το.

Και πώς θα επηρέαζε η άρνηση ψήφου τα δικαιώματά μας στη Δεύτερη Τροποποίηση;( ἀφορᾷ τό δικαίωμα νά διατηρῇ ὁ ἀμερικανός πολίτης ὄπλα. ΕΔΩ )  Οι Δημοκρατικοί θα φρόντιζαν να ψηφίσουν νόμους που θα εξαφάνιζαν εντελώς τέτοια θεμελιώδη δικαιώματα. Θα μετέτρεπε κάθε δεξιόστροφο κάτοχο όπλων σε εχθρό του κράτους. Η κατάσχεση όπλων, λοιπόν, δεν θα ήταν μόνο μια πιθανότητα αλλά μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Ο λαός μας θα έπεφτε θύμα επιδρομικών ομάδων μαύρων εγκληματιών, ειδικά μεταξύ εκείνων που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις μεγάλες πόλεις μας.

Η μη ψήφος (  Αποχή) ισοδυναμεί με μη αντίσταση στη δημόσια σφαίρα, μια παραδοχή ότι οι Δημοκρατικοί έχουν καλύτερες ιδέες και καλύτερες λύσεις στα προβλήματα του έθνους μας. Επιπλέον, είναι ηττοπαθής στη φύση του ( ὁ ἀπέχων τῆς ἐκλογικῆς διαδικασίας) και σίγουρα θα δώσει στους εχθρούς μας όλα όσα ονειρεύτηκαν ποτέ να έχουν.  Είναι κατά κύριο λόγο γκρινιάρηδες και παραπονούμενοι που προσφέρουν ελάχιστα περισσότερα από λεκτικές εκρήξεις. Αναρωτιέται κανείς με ποιανού πλευρά είναι. Το να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να τα παρατήσουμε είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελαν οι εχθροί μας.

Καθώς η κυβέρνηση Μπάιντεν προσπάθησε να αφαιρέσει όλο και περισσότερα από τα δικαιώματά μας ως Αμερικανών, έχει προκαλέσει ευρεία αντίσταση μεταξύ των συντηρητικών. Έχει προκαλέσει πολλούς περισσότερους ανθρώπους μας να εμπλακούν στην πολιτική διαδικασία και να πολεμήσουν αυτό που είναι προφανώς κυβερνητική τυραννία. Δεν είναι η ώρα να τα παρατήσεις και να κρυφτείς σε μια καλύβα στο δάσος.

Οι εκλογές, αν μη τι άλλο, μας δίνει χρόνο. Μας παρέχει χρόνο για να ενωθούμε, να οργανωθούμε και να κάνουμε σημαντικά στρατηγικά βήματα για να νικήσουμε τους δημοκράτες. Παρέχει επίσης ένα ορισμένο αδιέξοδο στο Κογκρέσο που επιβραδύνει και εμποδίζει τους δημοκράτες να περάσουν ό,τι θέλουν. 

Οι εκλογές, λοιπόν, είναι απλώς ένα εργαλείο ανάμεσα σε πολλά στο οπλοστάσιό μας για την καταπολέμηση εκείνων που έχουν αποδειχθεί «εσωτερικοί εχθροί». Η υπεύθυνη άσκηση των εκλογικών μας δικαιωμάτων αποτρέπει ή τουλάχιστον επιβραδύνει την κυβερνητική τυραννία και τα προοδευτικά σχέδια της Αριστεράς για όλους μας. Μας παρέχει χρόνο και, αν χρησιμοποιηθεί με σύνεση και στρατηγική, μπορεί να μας δώσει ευκαιρίες να ματαιώσουμε τις προσπάθειες των αντιπάλων μας. Η Ιστορία έχει τον τρόπο της να μας εκπλήσσει, και θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην πάμε να πέσουμε στον γκρεμό όταν υπάρχουν ακόμη διαθέσιμες οδοί για να αντισταθούμε στον πιθανό μας αφανισμό.

Ἀπό : unz.com

Διαβᾶστε γιά νά καταλάβετε τί σημαίνει πολιτική σκέψις, τί σημαίνει γνώσις τῶν Ἀξιῶν καί Ἰδεῶν πολιτικοποιημένου ἀτόμου.Δέν χρειάζεται νά συμπληρώσω τίποτε περισσότερο, καθώς ἡ τελευταία φρᾶσις τοῦ θέματος τά λέει ὅλα : 

Η Ιστορία έχει τον τρόπο της να μας εκπλήσσει, και θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην πάμε να πέσουμε στον γκρεμό όταν υπάρχουν ακόμη διαθέσιμες οδοί για να αντισταθούμε στον πιθανό μας αφανισμό

Ἡ Πελασγική

Ἐπεί δή, «Ἕνας Νόμος Δέν Ἀρκεῖ » ...

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ άσκησε πιέσεις για την άρση των περιορισμών ηλικίας για τρανς χειρουργικές επεμβάσεις

Οι υγειονομικές αρχές των ΗΠΑ πίεσαν την Παγκόσμια Επαγγελματική Ένωση για την Υγεία των Τρανς (WPATH) να αφαιρέσει τους περιορισμούς ηλικίας για τις εφηβικές επεμβάσεις από τις κατευθυντήριες οδηγίες της που δημοσιεύθηκαν το 2022..

Η διοίκηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν, και συγκεκριμένα ( ο/η/το ++)  αναπληρωτής Υπουργός Υγείας, Ρἇχήλ Λεβίν, η οποία είναι τρανς, φοβόταν ότι οι περιορισμοί ηλικίας θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν την αυξανόμενη πολιτική αντίθεση στις αμφιλεγόμενες θεραπείες.  ( φωτό ἀριστερά : ὁ/ἡ /τό +++ Rachel Levine μέ τήν 13χρονη τράνς ἀκτιβίστρια, kai shappley πού ὑπερασπίζεται τά δικαιώματα τῶν διαφόρων τράνς. Ἡ ἀντίστοιχη τῆς Γκρέτας γιά ὅλα τά LGBTQ +++ ! ) 

Το WPATH σχεδίαζε αρχικά να ορίσει το ελάχιστο όριο ηλικίας για ορμονική θεραπεία στα 14, 15 για μαστεκτομή, 16 για αυξητική στήθους και χειρουργική προσώπου και 17 για χειρουργική επέμβαση γεννητικών οργάνων ή υστερεκτομή. Ωστόσο, στην τελική έκδοση του εγγράφου, που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα, η ομάδα δεν ανέφερε καθόλου όρια ηλικίας.  

Τα email που ελήφθησαν από τους NYT έδειξαν τώρα ότι το προσωπικό της/του Levine είχε έρθει σε επαφή με την ομάδα και διαφώνησε με τις οδηγίες, προτρέποντας το WPATH να κατεβάσει τα όρια ηλικίας.  

«[Ο/Η/ΤΟ Levine] και η κυβέρνηση Μπάιντεν ανησυχούν ότι η ύπαρξη ηλικίας στο έγγραφο θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Μας ζήτησαν να τα αφαιρέσουμε », αναφέρεται σε μια από τις επιστολές ενός υπαλλήλου του WPATH.  

Ορισμένα μέλη της οργάνωσης φέρεται να ανησυχούσαν για την παρέμβαση της κυβέρνησης και επέμειναν οι κατευθυντήριες γραμμές της επιτροπής να βασίζονται στην επιστήμη και τη συναίνεση των ειδικών και όχι στην πολιτική.  

«Χρειάζομαι κάποιον να μου εξηγήσει πώς η αφαίρεση των ηλικιών θα βοηθήσει στην καταπολέμηση της συντηρητικής αντι-τρανς ατζέντας», φέρεται να αναρωτήθηκε ένα μέλος του WPATH.  

Οι επεμβάσεις αλλαγής φύλου και άλλες «θεραπείες που σχετίζονται με το φύλο» για ανηλίκους έχουν γίνει ένα ολοένα και πιο αμφιλεγόμενο ζήτημα, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, όπου οι θέσεις για το θέμα γενικά χωρίζονται σε κομματικές γραμμές.  

Οι Δημοκρατικοί και η κυβέρνηση Μπάιντεν πιέζουν για αυξημένη πρόσβαση σε αυτό που αποκαλούν «υγειονομική περίθαλψη ειβεβαίωσης φύλου» για ανηλίκους, ενώ οι συντηρητικοί και οι ηγέτες των Ρεπουμπλικανών πολιτειών προσπαθούν να περιορίσουν την πρακτική.  

Ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ, όπως το Τέξας, η Φλόριντα, το Οχάιο, η Τζόρτζια και άλλες, έχουν ήδη θεσπίσει νομοθεσία που απαγορεύει τη φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο για τρανς ανηλίκους, ενώ ορισμένες, όπως το Τενεσί και η Αλαμπάμα, έχουν απειλήσει με πρόστιμα και ποινές φυλάκισης για ιατρικούς εργαζόμενους που παραβιάζουν την περιορισμούς.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν αμφισβητεί αυτές τις νομοθετικές απαγορεύσεις στο δικαστήριο, υποστηρίζοντας ότι η άρνηση πρόσβασης σε τρανς ανηλίκους σε υγειονομική περίθαλψη που επιβεβαιώνει το φύλο αποτελεί παραβίαση των εγγυήσεων ίσης προστασίας και δίκαιης διαδικασίας βάσει της 14ης τροποποίησης του Συντάγματος. 

Ἀπό : swentr.site

Εἶναι φορές, ὅπως τώρα, πού νομίζει κανείς πώς ὅ,τι καί νά πῆ θά εἶναι σά νά μήν ἔχῃ πεῖ τίποτε ! Ὅταν βλέπεις μία χώρα ὅπως οἱ ΗΠΑ πού θεωρητικά πρὄκειται γιά μία ἀπό τίς ἱσχυρότερες χῶρες στόν πλανήτη ν᾿ ἀσχολεῖται μέ τό ἄν καί πῶς θά ἰκανοποιήσῃ τά τράνς καί κάθε ἀνώμαλο ὄν καί νά θέτῃ ὡς κυρίαρχον θέμα γιά τό ὁποῖο τρέχει, κυριολεκτικῶς τρέχει νά νομοθετήσῃ ἀκόμη καί τίς ἡλικίες γιά χειρουργικές ἐπεμβάσεις τότε ὄχι ἁπλῶς ἀντιλαμβάνεσαι πόσο ἄσχημα εἶναι τά πράγματα,ἀλλά μᾶλλον ὄτι εἶναι τόσο δύσκολο ν᾿ἀλλάξῃ κάτι στήν προδιαγεγραμμένη καταστροφική πορεία τῆς Ἀνθρωπότητος ὥστε κάθε τι πού λέγεται ἤ γράφεται εἶναι ἄνευ ἀξίας. 

ἀπό ἐδῶ

Σέ κάποιο σχόλιο ἡ ἀγαπητή μας Ἀγγελική μᾶς ἔστειλε τό δημοσίευμα τῆς "Ἑστίας" ὅπου γίνεται λόγος γιά κάποια ἐγχειρίδια πού κυκλοφοροῦν σέ κράτη τῆς Ε.Ε. καί ἀπευθύνονται στά νήπια ( 4-5 χρόνων) προπαγανδίζοντας τήν ὁμοφιλοφυλία ἀλλά καί τό σέξ γιά τίς ἡλικίες αὐτές. 

Μοῦ ἔκανε πολλή ἐντύπωσιν πού μία ἀπό τῆς χῶρες αὐτές ἦταν ἡ Γαλλία, διότι ὅπως εἴχαμε δημοσιεύσει πρό 3ετίας ἡ κυβέρνησίς της εἶχε νομοθετήσει προστατεύοντας τά παιδιά : 

Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση ψήφισε ομόφωνα την Πέμπτη για να ορίσει την ηλικία συγκατάθεσης στα 15 χρόνια, χαρακτηρίζοντας το σεξ με παιδιά κάτω από αυτήν την ηλικία - καθώς και το αιμομιξικό σεξ με οποιονδήποτε κάτω των 18 ετών - ως βιασμό, που τιμωρείται έως και 20 χρόνια στη φυλακή... (ΕΔΩ) 

Πῶς μπορεῖ νά συμβαδίζῃ τό ἕνα μέ τό ἄλλο ; Πῶς ἡ προπαγάνδα σεξουαλικοῦ προσδιορισμοῦ μπορεῖ νά εἶναι ἀποδεκτή ἐνῶ νομοθετεῖται ὄριο ἠλικίας γιά συγκατάθεση σέξ, αἱμομιξία, βιασμό μέ αὐστηρές ποινές ; Αὐτό εἶναι θέμα ! 

Ὅσον ἀφορᾷ τήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρον ὅπου υἱοθετεῖται ἀπολύτως κάθε νεοταξίτικη ἐπιταγή δέν ἔχω νά πῶ τίποτε. Τό σύνθημα στην παρδαλο-αρέλασιν στήν Σαλόνικα ἀπαντᾷ σέ κάθε πιθανή ἀπορία :

ἀπό ἐδῶ

Ἁπλῶς γιά νά λέμε...

Ἡ Πελασγική