Αν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι για να ζουν ευτυχισμένοι θα πρέπει το σπίτι τους να είναι γεμάτο από επώνυμα έπιπλα, πανάκριβα έργα τέχνης, καλογυαλισμένα ασημικά για να καθρεφτίζεται η ματαιοδοξία τους και υπέρλαμπρα μάρμαρα για να αντανακλούν λίγη λάμψη και για εκείνους ,τότε αυτοί οι άνθρωποι ζουν στην απόλυτη δυστυχία. Γιατί η αληθινή, η ουσιαστική ευτυχία υπάρχει...
στο φως και τη φλόγα που τρεμοπαίζουν στο τζάκι που άναψε μια υγρή νύχτα του Δεκέμβρη...
στο χέρι που κρατά ένα ποτήρι γεμάτο με κόκκινο μυρωδάτο κρασί και σιγοτραγουδά μια αγαπημένη μελωδία...
στα φώτα του δρόμου που κοιτάζεις άυπνος με μάτια ορθάνοιχτα, αυτά τα μάτια της ψυχής...
σε μια ξεθωριασμένη κουρτίνα που τραβάς δειλά για να προστατέψεις τη μοναξιά σου από όσα ζητούν να σε πληγώσουν...ξανά και...ξανά...
σε μια ξύλινη παλιά καρέκλα που κάθεσαι πάντα για να εξομολογηθείς τα ανεκπλήρωτα όνειρά σου...
σε μια αχνή ηλιαχτίδα που τρυπώνει στην κάμαρά σου νωρίς το ξημέρωμα για να σε ξυπνήσει γλυκά και να ζεστάνει την καρδιά σου...
στις στιγμές που ο εγωισμός περιττεύει και γυρνώντας το κλειδί μοιράζεσαι τη θαλπωρή σου μ΄ αυτούς που αγαπάς και σε αγαπούν...
στο χρόνο που σταματά καθώς φωνάζεις στους τέσσερις τοίχους που έφτιαξες με τσιμέντο κι αγάπη ότι σου ανήκουν και ότι τους ανήκεις κι εσύ...
