Pređi na sadržaj

Emigracija iz Istočnog bloka

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Posle Drugog svetskog rata, zemlje Istočnog bloka su nametnule emigraciona ograničenja, koji su činili Sovjetski Savez i njegove satelitske države u Centralnoj i Istočnoj Evropi. Legalna emigracija je u većini slučajeva bila moguća samo da bi se ponovo spojile porodice ili da bi se omogućilo da se pripadnici manjinskih etničkih grupa vrate u svoje domovine.

Vlade istočnog bloka su tvrdile da su stroga ograničenja emigracije neophodna da bi se sprečio odliv mozgova. Vlade Sjedinjenih Američkih Država i Zapadne Evrope su tvrdile da predstavljaju kršenje ljudskih prava. Uprkos ograničenjima, došlo je do prebegavanja na Zapad.

Nakon što je Istočna Nemačka pooštrila zonsku okupacionu granicu sa Zapadnom Nemačkom, granica gradskog sektora između Istočnog Berlina i Zapadnog Berlina postala je rupa kroz koju je moglo doći do bekstva. Ovo je zatvoreno podizanjem Berlinskog zida u avgustu 1961. Nakon toga, emigracija iz Istočnog bloka je praktično bila ograničena na ilegalna bekstva, etničku emigraciju prema bilateralnim sporazumima i mali broj drugih slučajeva.

Istorijska pozadina

[uredi | uredi izvor]

Originalna ograničenja emigracije SSSR-a

[uredi | uredi izvor]
Retka sovjetska viza tipa 2 za stalnu emigraciju

Iako je prvi program boljševičkog pokreta u Rusiji sadržao zahtev za „ukidanje pasoša“,[1] samo dva meseca nakon Ruske revolucije 1917, novi režim je uveo kontrolu pasoša i zabranio izlazak zaraćenih građana.[2] Obrazloženje je bilo delimično zbog toga da je emigracija povezana sa protivljenjem socijalističkoj državi, kao i sa strahom da će emigracija naduvati opozicione armije. [2] Brest-Litovski ugovor iz 1918. obavezao je Rusiju da dozvoli emigraciju neRusa koji su želeli nemačko državljanstvo, ali je režim pokušao da smanji ovaj priliv tako što je to dozvolio tokom samo jednog meseca. [2] Počev od 1919. godine, putovanje u inostranstvo zahtevalo je odobrenje NKVD-a, uz dodatnu saglasnost Posebnog odeljenja Čeke dodatog 1920.[2] Godine 1922, nakon Ugovora o stvaranju SSSR-a, i Ukrajinska SSR i Ruska SFSR su izdale opšta pravila za putovanja koja su zabranjivala praktično sve odlaske, čineći legalnu emigraciju gotovo nemogućom. [3] Međutim, Sovjetski Savez nije mogao da kontroliše svoje granice sve dok nije stvoren sistem granične straže preko specijalnog korpusa Gosudarstvenoe Političeskoie Upravlenie (GPU), tako da je do 1928. čak i ilegalni odlazak bio nemoguć.[3]

Godine 1929. uvedene su još strožije kontrole, kojima je naređeno da svaki sovjetski službenik koji službuje u inostranstvu a koji pređe „u logor neprijatelja radničke klase i seljaka“ i odbije da se vrati, bude pogubljen u roku od dvadeset četiri sata od hapšenja.[4] Tokom 1932, pošto je Staljinov prvi petogodišnji plan forsirao kolektivizaciju, da bi se dodelio oskudni stan i iskorijenili "neproduktivni" elementi, uvedena je interna pasoška kontrola.[4] U kombinaciji sa pojedinačnim gradskim dozvolama („mesto stanovanja“) i unutrašnjim ograničenjima slobode kretanja koja se često nazivaju 101. kilometar, ova pravila su u velikoj meri ograničavala mobilnost čak i na malim područjima.[4] Kada je proglašen sovjetski ustav iz 1936. godine, praktično nije došlo do legalne emigracije, osim veoma ograničenog spajanja porodice i nekih prisilnih deportacija.[4] Veoma mali broj ljudi je krišom prešao u Rumuniju, Persiju i Mandžuriju, ali je većina stanovništva ostala u suštini zatočena.[5] Moskovskaja Pravda je kasnije opisala odluku o emigriranju kao „neprirodnu i kao da nekoga živog zakopamo“.[6] Na one koji su hteli da odu gledali su ne samo kao na dezertere, već i kao na izdajnike.[6]

Mobilizacija radne snage u Sovjetskom Savezu nije bila izvodljiva ako je emigracija ostala opcija.[7] Sovjetski premijer Nikita Hruščov je kasnije izjavio: „Bili smo uplašeni, zaista uplašeni. Plašili smo se da bi otopljenje moglo da izazove poplavu, koju nećemo moći da kontrolišemo i koja bi nas mogla potopiti. Kako je mogla da nas potopi? Mogla je da preplavi obale sovjetskog korita i formira plimni talas koji bi sprao sve barijere i potporne zidove našeg društva“.[6]

Pored toga, ograničenja emigracije su korišćena da bi se čuvala tajna života u Sovjetskom Savezu.[8] Počevši od 1935. godine, Josif Staljin je već efektivno zatvorio spoljni pristup Sovjetskim Socijalističkim Republikama (i do svoje smrti 1953.), efektivno ne dozvoljavajući strano putovanje unutar Sovjetskog Saveza tako da stranci nisu znali za političke procese koji su se odigrali. u tome.[9] Tokom ovog perioda, pa sve do kasnih 1970-ih, 25 godina nakon Staljinove smrti, nekoliko diplomata i stranih dopisnika kojima je bio dozvoljen ulazak u Sovjetski Savez obično su bili ograničeni na nekoliko kilometara od Moskve, dok su njihovi telefoni prisluškivani, prebivališta su im bila ograničena na lokacije samo za strance, a sovjetske vlasti su ih stalno pratile.[9] Pojedinci sa sopstvenim stavovima ili interesima koji bi prišli takvim strancima su bili hapšeni.[8] Mnogo godina posle Drugog svetskog rata, čak ni najbolje obavešteni stranci nisu znali koliko je uhapšenih ili pogubljenih sovjetskih građana, niti koliko je loše poslovala sovjetska privreda.[8]

Stvaranje istočnog bloka

[uredi | uredi izvor]
Mapa zemalja istočnog bloka u centralnoj Evropi

Boljševici su preuzeli vlast u Rusiji nakon Ruske revolucije 1917 . Tokom građanskog rata u Rusiji koji je usledio, koji se poklopio sa ulaskom Crvene armije u Minsk 1919. godine, Belorusija je proglašena Socijalističkom Sovjetskom Republikom Belorusijom. Nakon novih sukoba, 1920. proglašena je Beloruska Sovjetska Socijalistička Republika. Porazom Ukrajine u Poljsko-ukrajinskom ratu, nakon mira u Rigi u martu 1921. nakon Poljsko-sovjetskog rata, centralna i istočna Ukrajina su pripojene Sovjetskom Savezu kao Ukrajinska Sovjetska Socijalistička Republika. Godine 1922, Ruska SFSR, Ukrajinska SSR, Beloruska SSR i Zakavkaska SFSR su zvanično spojene kao republike čime je stvoren Savez Sovjetskih Socijalističkih Republika, ili Sovjetski Savez.

Tokom završnih faza Drugog svetskog rata, Sovjetski Savez je započeo stvaranje Istočnog bloka direktnim pripajanjem nekoliko zemalja kao Sovjetskih Socijalističkih Republika, prema Sporazumu Molotov-Ribentrop.

To je uključivalo istočnu Poljsku (uključenu u tri različite SSR),[10] Letoniju (postala je Letonska SSR),[11][12] Estoniju (postala je Estonska SSR),[11][12] Litvanija (postala je Litvanska SSR),[11][12] deo istočne Finske (postao Karelo-Finska SSR, a kasnije spojen sa Ruskom SFSR)[13] i severna Rumunija, Basarabija, (postala je Moldavska SSR).[14][15] Do 1945. godine, ove dodatno aneksirane zemlje su imale približno 465.000 dodatnih kvadratnih kilometara (180.000 kvadratnih milja), ili nešto više od područja Zapadne Nemačke, Istočne Nemačke i Austrije zajedno.[16]

Druge države su pretvorene u sovjetske satelitske države, kao što su Narodna Republika Poljska, Narodna Republika Mađarska,[17] Čehoslovačka Socijalistička Republika,[18] Socijalistička Republika Rumunija, Narodna Republika Albanija,[19] i kasnije Istočna Nemačka iz sovjetske zone nemačke okupacije.[20] Federativna Narodna Republika Jugoslavija se takođe smatrala delom Bloka,[21][22] iako je do raskola Tito-Staljin došlo 1948.[23] nakon čega je usledilo formiranje Pokreta nesvrstanih.

Uslovi u istočnom bloku

[uredi | uredi izvor]
Linija za distribuciju jestivog ulja u Bukureštu, Rumunija, maja 1986.

Širom istočnog bloka, kako u Sovjetskom Savezu, tako i u ostatku bloka, ruska SFSR je dobila na značaju, i nazivana je naibolee vydajuščajasja nacija (najistaknutija nacija) i rukovođaščij narod (vodeći ljudi).[16] Sovjeti su promovisali poštovanje ruskih akcija i karakteristika, kao i izgradnju sovjetskih komunističkih strukturnih hijerarhija u drugim zemljama istočnog bloka.[16]

Definišuća karakteristika komunizma primenjenog u Istočnom bloku bila je jedinstvena simbioza države sa društvom i ekonomijom, što je rezultiralo time da su politika i ekonomija izgubile sopstvene autonomske karakteristike.[24] U početku, Staljin je upravljao sistemima koji su odbacivali zapadne institucionalne karakteristike tržišnih ekonomija, demokratsko upravljanje (nazvano „ buržoaskom demokratijom“ u sovjetskom jeziku) i vladavinu prava koja je pokorila diskrecionu intervenciju države.[25] Sovjeti su naložili eksproprijaciju i estatizaciju privatne svojine.[26]

„Režimi replika“ u sovjetskom stilu koji su nastali u Bloku ne samo da su reprodukovali sovjetsku plansku ekonomiju, već su usvojili i brutalne metode koje su koristili Josif Staljin i sovjetska tajna policija za suzbijanje stvarne i potencijalne opozicije.[26] Komunistički režimi u Istočnom bloku su čak i marginalne grupe opozicionih intelektualaca videli potencijalnu pretnju zbog osnova komunističke moći u njima.[27] Suzbijanje disidentstva i opozicije bio je centralni preduslov za sigurnost komunističke vlasti unutar Istočnog bloka, iako je stepen opozicije i potiskivanja disidenta varirao u zavisnosti od zemlje i vremena u celom bloku.[27]

Pored toga, mediji u Istočnom bloku služili su kao državni organ, potpuno oslonjeni i potčinjeni vladajućim komunističkim partijama, pri čemu su radio i televizijske organizacije bile u državnom vlasništvu, dok su štampani mediji obično bili u vlasništvu političkih organizacija, uglavnom od strane vladajuće Komunističke partije.[28] Štaviše, istočni blok je imao ekonomski loš razvoj što je dovelo do toga da te zemlje idu putem ekstenzivnog, a ne intenzivnog razvoja, i da su daleko zaostajale za svojim zapadnoevropskim kolegama u bruto domaćem proizvodu po glavi stanovnika.[29] Prazne police u prodavnicama čak i u Istočnoj Nemačkoj bile su podsetnik na netačnost propagande u vezi sa navodnim veličanstvenim i neprekidnim ekonomskim napretkom.[30]

Istorija

[uredi | uredi izvor]

Bežanje i proterivanje Nemaca u Istočnom bloku

[uredi | uredi izvor]
Sudetski Nemci proterani posle Drugog svetskog rata

Na kraju i nakon Drugog svetskog rata, najmanje dvanaest miliona etničkih Nemaca Folksdojčea ili Rajhsdojčea je pobeglo ili proterano,[31][32][33][34] Barbara Maršal procenjuje da je broj etničkih Nemaca koji su bežali ili proterani iz Istočni blok je bio „oko petnaest miliona“.[35] ‍:6 uglavnom na i sa sovjetskih okupiranih teritorija postajući Istočni blok, što ga čini najvećim pokretom bilo kog evropskog naroda u modernoj istoriji.[32][36] Saveznici su se dogovorili o protjerivanju prije kraja rata.[37][38][39] Najmanje dva miliona ljudi je stradalo zbog bekstva i proterivanja, od kojih 400.000 do 600.000 fizičkom silom.[40][41] Skoro sve ovo dogodilo se između 1944. i 1948.[42] Ukupne brojke uključuju značajan egzodus Nemaca iz oblasti u blizini linija fronta dok je Crvena armija napredovala prema područjima naseljenim Nemacima.[43] Mnogi su bili svesni sovjetskih represalija nad nemačkim civilima,[44] kao što je to da su sovjetski vojnici počinili silovanje i druge zločine.[44][45] Vesti o ovim zverstvima, poput masakra u Nemersdorfu,[44] su takođe delimično bile preuveličane i širene od strane nacističke propagandne mašinerije.

Posleratna slobodna emigracija

[uredi | uredi izvor]

Nakon sovjetske okupacije istočne Evrope na kraju Drugog svetskog rata, većina ljudi koji su živeli u novostečenim oblastima težila je nezavisnosti i želela je da sovjetske trupe odu.[46] [ potreban je citat da se proveri ] Dok su milioni etničkih Nemaca pobegli ili su proterani iz istočne Evrope, oko četiri miliona etničkih Nemaca je sprečeno da ode napredovanjem sovjetskih trupa ili deportovano u udaljena područja Sovjetskog Saveza kao deo Staljinove politike prema nemačkom stanovništvu.[35]

Pre 1950. godine, preko 15 miliona ljudi je emigriralo je iz istočnoevropskih zemalja pod sovjetskom okupacijom na zapad u pet godina neposredno nakon Drugog svetskog rata.[47] Sve do ranih 1950-ih, granice između nemačkih okupacionih zona mogle su se lako preći.[48] Koristeći ovu rutu, broj ljudi iz Istočne Evrope koji su podneli zahtev za politički azil u Zapadnoj Nemačkoj iznosio je 197.000 1950. godine, 165.000 1951. godine, 182.000 1952. i 331.000 1953.[48] Jedan od razloga za naglo povećanje broja zahteva 1953. godine bio je strah od potencijalne dalje sovjetizacije sa sve paranoidnijim akcijama Josifa Staljina krajem 1952. i početkom 1953.[49] 226.000 je pobeglo samo u prvih šest meseci 1953.[30] Zbog nedostatka resursa i prostora u Zapadnoj Nemačkoj, na zahtev Trumana 1952. godine, Sjedinjene Države su povećale svoje kvote za prijem za preseljenje u okviru Programa bekstva Sjedinjenih Država (USEP).[48] Posle Mađarske revolucije 1956. 171.000 mađarskih izbeglica prešlo je granicu sa Austrijom, dok je 20.000 prešlo u Jugoslaviju.[50]

Godine 1948, u debati o Univerzalnoj deklaraciji o ljudskim pravima, Sovjeti su se usprotivili formulciji da „svako ima pravo da napusti bilo koju zemlju, uključujući i sopstvenu“.[51] Tvrdeći da bi „to podstaklo emigraciju“, Sovjeti su želeli da dodaju frazu „u skladu sa procedurom utvrđenom u zakonima te zemlje“, pri čemu su samo Poljska i Saudijska Arabija podržale sovjetski predlog.[51]

Sve veća ograničenja

[uredi | uredi izvor]
Sovjetski i američki tenkovi na kontrolnom punktu Čarli 1961.

Sve do 1952. linije između istočne Nemačke pod sovjetskom okupacijom i zapadnih okupiranih zona mogle su se većinom lako preći.[52] Pre 1961. godine, preko 3,5 miliona Istočnih Nemaca koji su emigrirali u Zapadnu Nemačku pre 1961,[53][54] što je činilo većinu ukupne neto emigracije od 4,0 miliona emigranti iz cele centralne i istočne Evrope između 1950. i 1959.[55] Kao odgovor na sve veći broj ljudi koji prelaze granice, Sovjetski Savez je uveo strože granične kontrole oko svoje zone, unutrašnje nemačke granice.[52] Sovjetski Savez je 1955. godine doneo zakon o prenošenju kontrole nad civilnim pristupom Berlinu na Istočnu Nemačku, čime je Sovjeti zvanično abdicirali od direktne odgovornosti za stvari u njima, dok je kontrolu preneo na režim koji nije priznat na zapadu.[56] Kada je veliki broj Istočnih Nemaca tada prebegao pod maskom „poseta“, nova istočnonemačka država je u suštini eliminisala sva putovanja na zapad 1956.[52] Sovjetski ambasador u Istočnoj Nemačkoj Mihail Pervuhin primetio je da „prisustvo otvorene i suštinski nekontrolisane granice između socijalističkog i kapitalističkog sveta u Berlinu nesvesno podstiče stanovništvo da napravi poređenje između oba dela grada, što, nažalost, ne ide uvek u korist demokratskog [istočnog] Berlina“.[57]

Ograničenja koja su sprovedena u Istočnom bloku tokom Hladnog rata zaustavila su većinu migracija istok-zapad, i bilo je samo 13,3 miliona migracija ka zapadu između 1950. i 1990.[58] Do ranih 1950-ih, sovjetski pristup kontroli nacionalnog pokreta oponašao je većina ostatka Istočnog bloka (zajedno sa Kinom, Mongolijom i Severnom Korejom),[59] sa teškim ograničenjima koja su sprečavala takvu emigraciju.[35] Mađarski ekonomista je izjavio da je „bilo sasvim očigledno da su socijalističke zemlje — kao i druge zemlje — nameravale da spreče da se njihovi profesionalci, obučeni na račun njihovog društva, koriste za bogaćenje drugih zemalja“.[59] Portparoli istočne Evrope su tvrdili da sprečavaju potencijalne emigrante da pate zbog nedovoljne jezičke i kulturne pripreme.[60] Oni su takođe naglasili dug koji pojedinci imaju prema socijalističkim državama, koje su nudile brigu od rođenja, uključujući subvencionisano obrazovanje i obuku,[60] i na taj način opravdavali su ograničenja emigracije kao „porez na obrazovanje“ pri čemu države imaju pravo da nadoknade ulaganja.[61] Otvorena politika emigracije stvorila bi „odliv mozgova“, primoravajući državu da prilagodi svoju strukturu plata po cenu drugih ekonomskih prioriteta.[62] Predstavnici Bugarske i Rumunije dugo su tvrdili da ne mogu sebi priuštiti da isplaćuju plate sa Zapada i da bi, bez ograničenja emigracije, „postali kao Afrika“.[62] Ograničenja su predstavljala nedoumicu za neke države istočnog bloka koje su bile ekonomski naprednije i otvorenije od Sovjetskog Saveza, tako da se prelazak granica činio prirodnijim — posebno između Istočne i Zapadne Nemačke gde ranije nije postojala granica.[62]

Neograničeno iseljavanje iz istočnog Berlina

[uredi | uredi izvor]

Sa zvaničnim zatvaranjem unutrašnje nemačke granice 1952.[57] granica gradskog sektora u Berlinu ostala je znatno pristupačnija od ostatka granice jer su njome upravljale sve četiri okupacione sile.[52] Shodno tome, Berlin je postao glavna ruta kojom su istočni Nemci odlazili na Zapad.[63] Istočna Nemačka je 11. decembra 1957. uvela novi zakon o pasošima, koji je smanjio ukupan broj izbeglica koje su napuštale Istočnu Nemačku, dok je drastično povećao procenat onih koji su odlazili kroz Zapadni Berlin sa 60% na preko 90% do kraja 1958. godine[57] Oni koji su zaista uhvaćeni u pokušaju da napuste Istočni Berlin bili su podvrgnuti teškim kaznama, ali bez fizičke barijere, pa čak i pristupa podzemnom vozu do Zapadnog Berlina, takve mere su bile neefikasne.[64] Shodno tome, granica berlinskog sektora je u suštini bila „rupa“ kroz koju su građani Istočnog bloka još uvek mogli da pobegnu.[57] 3,5 miliona Istočnih Nemaca koji su otišli do 1961. godine činili su otprilike 20% celokupnog stanovništva Istočne Nemačke.[64]

Odliv mozgova

[uredi | uredi izvor]

Emigranti su uglavnom bili mladi i dobro obrazovani, što je dovelo do odliva mozgova zbog kojeg su strahovali zvaničnici u Istočnoj Nemačkoj.[46] Jurij Andropov, tadašnji direktor KPSS za odnose sa komunističkim i radničkim partijama socijalističkih zemalja, napisao je hitno pismo 28. avgusta 1958. Centralnom komitetu o značajnom povećanju broja istočnonemačke inteligencije među izbeglicama za 50%.[65] Andropov je izvestio da, dok je rukovodstvo Istočne Nemačke izjavilo da odlaze iz ekonomskih razloga, svedočenja izbeglica ukazuju da su razlozi više politički nego materijalni.[65] On je naveo da je „beg inteligencije dostigao posebno kritičnu fazu“.[65] Vođa SED-a Valter Ulbriht nije video samo problem „odliva mozgova“, već i problem Grenzgänger, 50.000 stanovnika Istočnog Berlina koji rade u Zapadnom Berlinu.[65] Građani iz ruralnih krajeva, nezadovoljni nakon kampanja kolektivizacije takođe su izazvali bekstvo desetina hiljada farmera, uključujući jednu trećinu bogatijih farmera, ostavljajući više od 10% obradive zemlje u Istočnoj Nemačkoj pod ugarom, što je dovelo do nestašice hrane.[30] Poljoprivrednici koji su ostali nisu bili skloni da rade više od proizvodnje za sopstvene potrebe jer su fiksne nabavne cene značile mali profit, a upadljiva proizvodnja zahtevala je brzopleto uključivanje u zadruge ili državne farme.[66] Egzodus je intenzivirao postojeće nestašice roba i usluga u ekonomiji sa nedostatkom .[66]

Do 1960. godine, kombinacija Drugog svetskog rata i masovne emigracije na zapad napustila je Istočnu Nemačku sa samo 61% radno sposobnog stanovništva, u poređenju sa 70,5% pre rata.[64] Gubitak je bio nesrazmerno težak među profesionalcima — inženjerima, tehničarima, lekarima, nastavnicima, advokatima i kvalifikovanim radnicima.[64] Direktni troškovi gubitka ljudstva procenjeni su na 7 do 9 milijardi dolara, a lider Istočne Nemačke Valter Ulbriht je kasnije tvrdio da mu Zapadna Nemačka duguje 17 milijardi dolara odštete, uključujući reparacije kao i gubitke u ljudstvu.[64] Osim toga, odliv mlade populacije Istočne Njemačke potencijalno ju je koštao preko 22,5 milijardi maraka izgubljenih investicija u obrazovanje.[67] Odliv mozgova profesionalaca postao je toliko štetan za politički kredibilitet i ekonomsku održivost Istočne Nemačke da je ponovno obezbeđenje sovjetske imperijalne granice bilo imperativ.[68] Istovremeno, postojale su pozitivne posledice emigracije po istočnonemački režim, uključujući uklanjanje antiruskih nacionalista i glasnih protivnika, što je možda pomoglo vladi Istočne Nemačke da izbegne neke od nemira koji su se razvili u Mađarskoj, Poljskoj i Čehoslovačkoj.[69]

Izgradnja Berlinskog zida

[uredi | uredi izvor]
Berlinski zid 1975.

Čak i sa jačanjem unutrašnje nemačke granice, emigracija kroz Berlin je počela da raste.[70] Uobičajeno planiranje postalo je gotovo nemoguće u Istočnoj Nemačkoj, pošto su čitavi gradovi postojali bez lekara, usevi su bili nepožnjeveni, a pedesetpetogodišnjaci su stavljeni na posao da voze ulične automobile.[70] Istočnonemačka privreda bila je na ivici kolapsa.[70] U strahu od drastične akcije u Berlinu, Ulbriht je 15. jula 1961. sazvao retku konferenciju za štampu, insistirajući da „niko nema nameru da gradi zid“, ali je jasno stavio do znanja da „odliv mora da se zaustavi“.[70] Dodao je „podrazumeva se da će takozvani izbeglički kampovi u Zapadnom Berlinu” — tranzitni kampovi u kojima su izbeglice procesuirane na putu od Zapadnog Berlina do Zapadne Nemačke — „biti zatvoreni”.[71]

Trinaestog avgusta 1961. Istočna Nemačka je podigla barijeru od bodljikave žice koja će postati Berlinski zid koji razdvaja istočni i zapadni Berlin.[68] Dva dana kasnije, policijski i vojni inženjeri počeli su da grade betonski zid.[71] Izgradnja je nakratko izazvala strahove od izbijanja vojne krize, iako je samo 11.000 zapadnih vojnika bilo locirano u Berlinu u poređenju sa 500.000 sovjetskih vojnika koji su ih okruživali raspoređeni u Istočnoj Nemačkoj.[72] Time je okončana decenija tokom koje je podeljena prestonica podeljene Nemačke bila najlakše mesto za neovlašćene prelaze sa istoka na zapad.[73] Zajedno sa zidom, 1340 kilometara zonska granica je postala 56 kilomrzsts široka na istočnonemačkoj strani u nekim delovima Nemačke sa visokom ogradom od čelične mreže koja se proteže duž „trake smrti“ oivičene trakama oranice zemlje, da uspori i otkrije otiske onih koji pokušavaju da pobegnu, i minirana polja.[74]

Kasnija ograničenja i dogovori

[uredi | uredi izvor]

Nakon toga, samo 5.000 ljudi je prešlo Berlinski zid između 1961. i 1989.[75] Shodno tome, nakon podizanja Zida, ukupna neto emigracija iz centralne i istočne Evrope je još više opala i to na 1,9 miliona između 1960. i 1969. i 1,1 milion između 1970. i 1979.[55]. Ovo se donekle povećalo na 2,3 miliona između 1980. i 1989. uz povećanu etničku emigraciju nakon što je Mihail Gorbačov došao na vlast sredinom 1980-ih.[76] Više od 75% onih koji su emigrirali iz zemalja istočnog bloka između 1950. i 1990. godine to je činilo prema bilateralnim sporazumima o „etničkoj migraciji“,[58] i verskim manjinama, poput onih iz Bugarske (etnički Turci i drugi muslimani), Poljske (etnički Nemci, etnički Mađari i etnički Jevreji), Rumunija (etnički Nemci, etnički Jevreji) i Jugoslavija (etnički Turci i drugi muslimani).[55][77] Većina Sovjeta kojima je dozvoljeno da odu tokom ovog vremenskog perioda bili su etnički Jevreji kojima je bilo dozvoljeno da emigriraju u Izrael nakon što je niz sramotnih begunaca 1970. doveo do toga da Sovjeti otvore veoma ograničene etničke emigracije.[78] Oko 10% emigranata bili su izbeglice migranti po Ženevskoj konvenciji iz 1951.[58] Emigracija iz zemalja istočnog bloka bila je sledeća:[79]

Emigracija iz Istočnog bloka tokom 1982.
Država Ukupno % pop Napomene
Albanija Ispod 1.000 0,0% 1946–1982; nema emigracije[80]
Bugarska 431.000 5,3% 1946–1982; 300.000 etničkih Turaka u Tursku[80]
Čehoslovačka 1.973.000 14,0% 1946–1982; 1,57 miliona Nemaca proteranih 1946. i 200.000 Čeha i Slovaka pobeglo je tokom sovjetske invazije 1968.[81]
Istočna Nemačka 3.365.000 19,8% 1948–1982; skoro sve pre Berlinskog zida 1961.
Mađarska 332.000 3,3% 1946–1982; 200.000 je pobeglo tokom Mađarske revolucije 1956.[82]
Poljska 1.877.000 6,0% 1946–1982; 1,3 miliona Aussiedler (nemačko poreklo kroz istočnonemački program)[83][84]
Rumunija 424.000 2,2% 1946–1982; mnogi su bili Aussiedler (etnički Nemci)[80]
Sovjetski Savez 500.000 0,2% 1948–1982; Svi etnički Jevreji, Nemci i Jermeni; nemoguća druga emigracija osim etničkih i porodičnih[79][85]

Strog bezbednosni aparat Albanije gotovo da nije dozvoljavao emigraciju, dok se većina emigracije iz Istočne Nemačke dogodila pre podizanja Berlinskog zida.[86] Zbog kulturnog afiniteta Istočne Nemačke sa Zapadnom Nemačkom i gledanja zapadnonemačke televizije koja prikazuje zapadni život u većem delu Istočne Nemačke, Istočna Nemačka je bila sklonija gubitku stanovništva.[86]

Kartica za sledovanje mleka iz 1983. godine iz Narodne Republike Poljske

Dalji pritisak emigracije bio je sve veći jaz u životnom standardu između zapadne Evrope i istočnog bloka nakon 1960-ih.[87] Svakodnevne pritužbe vezane za potrošnu robu, zalihe ili plate mogle bi vrlo lako dovesti do poređenja sa zapadnim uslovima. [87] Kvalitet robe koju su prikazivale „tetke“ i Interšopovi, gde bi posetioci kupovali vrhunsku robu u stranoj valuti, pojačao je osećaj drugorazrednog statusa kod građana Istočne Nemačke i to je uticalo na njihova shvatanja ekonomskpg stanja i prilika u sopstvenoj zemlji.[87] Valter Fridrih, direktor Lajpciškog instituta, požalio se da „nedostaci i slabosti u našoj zemlji (npr. problemi sa snabdevanjem robom široke potrošnje i rezervnih delova; medijska politika; ružičaste perspektive; stvarno demokratsko učešće, itd.) sve više dolaze u fokus i postaju oštrojkritikovani, u sve većoj meri se baca sumnja u superiornost socijalizma“.[88] Izveštaji Štazija su se navodili žaljenje na pojedince kojima je dat privilegovan pristup da putuju na Zapad radi posla sa „pričama o ’premasnom asortimanu dostupnih roba... ili sa izveštajima o istočnonemačkoj robi koja se tamo prodaje po sniženim cenama ."[88]

Pokušaji prebega iz Sovjetskog Saveza bili su regulisani dva zakona[pojasniti] : (i) ilegalno putovanje u inostranstvo bez pasoša je bilo krivično delo za koje se kažnjava zatvorskom kaznom od jedne do tri godine, čak i u slučajevima kada je odredište bila druga zemlja istočnog bloka; i (ii) nezakonito prebegavanje u državu koja nije članica Istočnog bloka i odbijanje da se vrati kući smatralo se izdajom države.[89] Da bi uklonili iskušenje građanima, Sovjeti su uložili velika sredstva u graničnu kontrolu, sa dugim krivičnim pravilima u vezi sa približavanjem pograničnom regionu.[89] Skoro da nije bilo emigracije iz Sovjetskog Saveza 1950-ih i 1960-ih, osim etničkih Jermena koji su se vraćali u Jermeniju.[pojasniti][90] 1973. godine Kongres Sjedinjenih Američkih Država je liberalizaciju sovjetske emigracione politike učinio preduslovom za ukidanje trgovinskih barijera, što je rezultiralo emigracijom 370.000 sovjetskih građana, uglavnom etničkih Jevreja.[90] Drugi talas emigracije započeo je 1986–87, nakon dolaska na vlast Mihaila Gorbačova, pri čemu su većina emigranata bili etnički Jevreji, etnički Nemci, Jermeni, Grci ili pentekostalci.[90]

Zbog različitih međunarodnih sporazuma, nesovjetske zemlje istočnog bloka nisu eksplicitno zabranile emigraciju.[62] Umesto toga, uveli su dugu seriju birokratskih odobrenja koja podnosilac zahteva mora da dobije mimo službe za pasoše — uključujući lokalnu policiju, poslodavce i državnu stambenu komisiju — bez vremenskog ograničenja za akciju.[77] Prijave su mogle biti odbijene, bez žalbe, po raznim subjektivnim osnovama, kao što su nacionalna bezbednost i „interes države“.[77] Mnogo toga je prepušteno administrativnom nahođenju i neobjavljenim internim direktivama, pri čemu su šanse da se na kraju dobije nakon godina procesa izuzetno visoke.[77] Kao iu Sovjetskom Savezu, pokušaj odlaska bez dozvole u državu koja nije članica Istočnog bloka bio je kažnjiv kao izdaja, a Albanija i Rumunija su se za takva krivična dela pozivale na smrtnu kaznu.[77] Čak i nakon što su porodice podnele zahtev za odlazak da se pridruže izbeglicama koje su bežale tokom konfuzije sovjetske invazije na Čehoslovačku 1968. godine, čehoslovačke vlasti su ih obavestile „da je u suprotnosti sa interesom države da se građanima Čehoslovačke omogući dugotrajni privatni boravak u inostranstvu, što uključuje i emigraciju.[91] Međutim, emigracija je takođe korišćena kao neka vrsta ventila za otpuštanje da bi se ubrzao odlazak ograničenih istaknutih vokalnih neistomišljenika.“[92]

Jugoslavija je 1964. godine postala jedina komunistička država u Evropi koja je dozvolila svojim građanima da emigriraju.[55]

Helsinški sporazum iz 1975. i strategije restriktivnosti

[uredi | uredi izvor]
Vrh Berlinskog zida i stražarska kula
„Zadnji zid“ se nalazio na strani istočnog Berlina, sa „trakom smrti“ od mina i drugih predmeta između zidova

Helsinški sporazum iz 1975. bio je važan sporazum iz doba hladnog rata koji je potpisala većina evropskih zemalja, uključujući zemlje Istočnog bloka, SAD i Kanada. Upravljao je raznim teritorijalnim sporazumima, graničnim sporovima, ljudskim pravima, pretnjom silom i drugim stvarima. Helsinški sporazum je sadržao obećanje da će se poštovati prava na međunarodna putovanja, kontakt sa porodicom i sloboda informisanja, kao i promovisanje kulturne razmene.[93] U Istočnoj Nemačkoj, je vlada spinovala vezana za postojanje ove odredbe kroz svoje medijima, pošto su potencijalni emigranti polako počeli da shvataju da bi izlazne vize mogle biti dostupne nekima, 7.200 podnosilaca zahteva podnelo je prvi zahtev krajem 1970-ih.[93]

Zapadna Nemačka je vodila pregovore o dogovorenom egzodusu nekih etničkih Nemaca iz Poljske u zamenu za finansijske podsticaje, uključujući velike zajmove.[35]‍:9 Slično tome, Rumuniji je plaćen fiksni iznos od 5.000 nemačkih maraka po etničkom Nemcu kome je dozvoljeno da ode, koji je povećan na 7.800 NM 1983. i na 11.000 NM 1988.[35]‍:9 Istočna Nemačka je izvezla 70.000 političkih zatvorenika u Zapadnu Nemačku, u zamenu za po 70.000 NM po čoveku koliko je plaćala Zapadna Nemačka, koja je Istočnoj Nemačkoj donela 3,4 milijarde nemačkih maraka u vreme kada je bila u finansijskoj krizi.[93] Istočna Nemačka je isplate koje su primili za oslobađanje posmatrala ne kao otkupninu, već kao nadoknadu štete koju su takvi pojedinci naneli socijalističkom sistemu, kao i nadoknadu troškova obrazovanja.[94] Međutim, puštanje nekih da odu legalno predstavlja opasan presedan, uključujući dugoročnu pretnju javnosti koja se snažno zalaže za pravo na emigriranje.[93] Centralni komitet je 1988. upozoravao da „neophodna posvećenost sprečavanju pokušaja emigracije kod mnogih nije prisutna“, „još nije postignuta potrebna vladajuća atmosfera protivljenja ovim pojavama“, a sindikalni „funkcioneri ili vođe brigada ponekad navode da ne shvataju zašto ovim građanima nije dozvoljeno da emigriraju."[93]

Strategija režima je bila da se prijave odobravaju selektivno i sa dugim kašnjenjima u procesu koji je osmišljen da bude ponižavajući, frustrirajući i da dovede do toga da kandidati godinama čekaju na datum odlaska koji se nikada neće ostvariti.[93] Pored toga, dok su čekali, podnosioci zahteva su bili izloženi otvorenoj diskriminaciji, bili su suočeni sa otpuštanjem ili degradacijom, uskraćen im je pristup univerzitetu i bili su primorani da predaju svoj pasoš što je rezultiralo uskraćivanjem prava na putovanje čak i unutar zemlje u kojoj žive.[93] Tokom 1984. dvadeset pet Čehoslovaka okupiralo je ambasadu Zapadne Nemačke u Pragu i zatražili su azil na zapadu, dok je sedam Istočnih Nemaca to učinilo u biblioteci ambasade Sjedinjenih Američkih Država u Zapadnom Berlinu.[95] Vlasti su popustile i te godine je došlo do ogromnog porasta legalne emigracije,[95] sa molbama na 57.600,[pojasniti] 29.800 od kojih je odobreno.[93] Male grupe organizovanih aplikanata već su držale bdenja pozivajući na legalnu emigraciju od kasnih 1970-ih.[95] Broj pokreta i prijava narastao je do kasnih 1980-ih kako se jaz u prosperitetu između istoka i zapada povećavao, što je dovelo do toga da je državljanstvo Zapadne Nemačke izgledalo privlačnije, dok su vlasti bile u nedoumici kako da se pozabave porastom zahteva.[96] Povećanje izdavanja viza kasnih 1980-ih, koje je pratilo odluku iz 1988. da se daju prioritet onima za građane koji su učestvovali u protestima, pružilo je podsticaj za dalje širenje pokreta.[96] Istočnonemačka stranka SED priznala je da „problem emigracije suočava sa fundamentalnim problemom razvoja [Istočne Nemačke]” i da ovaj izazov „preti da potkopa verovanje u ispravnost politike stranke”.[96] Ovaj potez je pratio rast značajnog pada poverenja stanovništva, koje je bilo nesigurno da će problemi sa kojima se suočava socijalizam ikada moći biti rešeni i da li je takvo društveno uređenje budućnost.[96]

Liberalizacija

[uredi | uredi izvor]

Do kasnih 1980-ih, Mađarska je dozvolila građanima starijim od 55 godina da odu i liberalizovala je emigraciju u slučajevima spajanja porodice, zajedno sa povećanim dozvolama za putovanja.[97] Rumunija je takođe liberalizovala emigraciju u svrhu spajanja porodice.[97] Sredinom 1980-ih, Istočna Nemačka je proširila svoj program primanja plaćanja za oslobađanje političkih zatvorenika na zapad i uključila „ponovo spajanje porodice“.[94] Isplate političkih zatvorenika su postale toliko velike da ih je Istočna Nemačka računa na isplate kao svog državnog ekonomskog planiranja.[94] Liberalizacija ograničenja emigracije 1989. usledila je nakon još jedne poplave iseljavanja u Zapadnu Nemačku tokom revolucija 1989. indirektno preko trećih zemalja – poput Mađarske, Čehoslovačke i Poljske – što je ubrzalo propast vlade Istočne Nemačke kada je zatvaranje granica izazvalo demonstracije.[86]

Godine 1985, nakon ere stagnacije, reformski orijentisani sovjetski lider Mihail Gorbačov je signalizirao trend ka većoj liberalizaciji. Emigracija se povećala nakon liberalizacije usvojene 1986.[35]‍:9 Na primer, priliv etničkih Nemaca iz Istočnog bloka dramatično se povećao sa 42.786 godišnje u 1986. na 202.673 u 1988.[35]‍:9 Sovjetski Savez se suočavao sa periodom ozbiljnog ekonomskog pada i bila mu je potrebna zapadna tehnologija.

Prvi znaci velikih reformi pojavili su se 1986. godine kada je Gorbačov pokrenuo politiku glasnosti (otvorenosti) u Sovjetskom Savezu i naglasio potrebu za perestrojkom (ekonomsko restrukturiranje).

Verujući da će Gorbačovljeve reformske inicijative biti kratkotrajne, ortodoksni komunistički vladari poput Eriha Honekera iz Istočne Nemačke, Todora Živkova iz Narodne Republike Bugarske, Gustava Husaka iz Čehoslovačke Socijalističke Republike i Nikolaj Čaušesk iz Socijalističke Republike Rumunije su ignorisali poziva na promene.[98] „Kada vaš komšija postavlja nove tapete, to ne znači da morate i vi“, izjavio je jedan član Politbiroa Istočne Nemačke.[99]

Revolucije i slobodna emigracija

[uredi | uredi izvor]
Istočnonemački graničari gledaju kroz rupu u Berlinskom zidu 1990.
Zapadni Nemci radoznalo vire u istočnonemačke graničare kroz rupu u zidu

Do 1989. Sovjetski Savez je ukinuo doktrinu Brežnjeva u korist nemešanja u unutrašnje stvari svojih saveznika iz Varšavskog pakta, nazvanu Sinatrinom doktrinom u šaljivoj referenci na pesmu „Moj put“ Frenka Sinatra. Talas revolucija 1989. godine, koji se ponekad naziva „Jesen nacija“,[100] zahvatio je istočni blok.[101] U Narodnoj Republici Poljskoj u aprilu 1989. godine, organizacija Solidarnost je legalizovana, dozvoljeno joj je da učestvuje na parlamentarnim izborima i osvojila je zapanjujućih 99 od 100 dostupnih poslaničkih mesta (s tim što je jedno preostalo mesto zauzeo nezavisni kandidat). Mađarska je postigla neke trajne ekonomske reforme i ograničenu političku liberalizaciju tokom 1980-ih, ali su se velike reforme dogodile tek nakon što je Janoš Kadar zamenio mesto generalnog sekretara Komunističke partije 1988.[traži se izvor]

Prebegavanje

[uredi | uredi izvor]
Svetlana Alilujeva, ćerka Josifa Staljina, na slici sa ocem 1935. Alilujeva je prebegla 1967. preko Nju Delhija u Sjedinjene Američke Države i osudila Staljinov režim i sovjetsku vladu. Godine 1984. vratila se u SSSR, gde je podnela zahtev i dobila sovjetsko državljanstvo.

Prebezi

[uredi | uredi izvor]

Iako je međunarodno kretanje bilo, uglavnom, strogo kontrolisano, benguci su bili u stanju da koriste domišljate metode da izbegnu graničnu bezbednost. Neki od ljudi koji su pokušali da pobegnu bili su u stvari istočnonemački stražari ili vojnici. Neki od njih su vojnim vozilima razbili Berlinski zid. [102] [86] U Istočnoj Nemačkoj, izraz Republikflucht (republički begunci) koristio se za svakoga ko želi da ode u nesocijalističke zemlje. Pokušaji Republikfluhta da napusti Istočnu Nemačku predstavljali su krivično delo i za njih su bile izrečene stroge kazne. Što se tiče razloga za takva ograničenja, propagandna brošura koju je Socijalistička partija Nemačke (SED) objavila 1955. za korišćenje partijskih agitatora ocrtavala je ozbiljnost 'bega iz republike', navodeći da je „napuštanje DDR-a čin političkog i moralna zaostalost i izopačenost“, a „radnici širom Nemačke će zahtevati kaznu za one koji danas napuste Nemačku Demokratsku Republiku, jaki bastion borbe za mir, da služe smrtonosnom neprijatelju nemačkog naroda, imperijalistima i militaristima“.[103] Štaviše, pokušaj bekstva preko utvrđenih granica Istočne Nemačke podrazumevao je značajan rizik od povreda ili smrti. Procene za broj poginulih u pokušaju da pobegnu preko Berlinskog zida kreću se od 136 do nešto više od 200.[104][105] Oko 75.000 ljudi je uhvaćeno i zatvoreno.

Otmice

[uredi | uredi izvor]

Petnaestog juna 1970. dvanaest građana uglavnom jevrejskog porekla hvaćeno je u pokušaju da otmu avion kako bi pobjegli iz Sovjetskog Saveza, i dodeljene su im oštre kazne, uključujući i smrtne kazne za dvojicu vođa, koje su kasnije zamijenjene na 15 godina u radnom logoru.[106] Najmanje šest pokušaja bekstva iz Jermenije, Sovjetskog Saveza i Litvanije je učinjeno od 1970. do 1971.[106]

Bilo je tri otmice aviona od strane građana DDR-a da bi pobegli u Zapadnu Nemačku; najpoznatija je otmica leta 165 LOT Polish Airlines-a 1978. [107]

Poznati i diskretni prebezi

[uredi | uredi izvor]

Među poznatim prebegima su ćerka Josifa Staljina Svetlana Alilujeva (iako se vratila 1984), pilot Mig-25 Viktor Belenko, generalni podsekretar UN Arkadij Ševčenko, šahovski velemajstor Viktor Korčnoj, baletske zvezde Rudolf Nurejev, Mihail Barišnjikov, Natalija Makarova, Aleksandar Godunov.[108] Među poznatim istočnonemačkim prebegima su pisac Volfgang Leonhard, istočnonemački vojnik Konrad Šuman, koji je slavno fotografisan kako skače sa Berlinskog zida dok je bio u izgradnji, i veliki broj evropskih fudbalera, uključujući Jerga Bergera. Svetski šampion u šahu Boris Spaski je takođe emigrirao u Francusku na način sličan bekstvu..

Iako su mediji često izveštavali o prebegima na visokom nivou poput javnih ličnosti, prebezi bez istaknutog društvenog profila obično nisu bili spominjani u medijima.[109] Broj nejavnih prebega iz „crnog toka” nije poznat.[108]

Vidi još

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Dowty 1989, str. 67
  2. ^ a b v g Dowty 1989, str. 68
  3. ^ a b Dowty 1989, str. 69
  4. ^ a b v g Dowty 1989, str. 70
  5. ^ Dowty 1989, str. 71
  6. ^ a b v Dowty 1989, str. 74
  7. ^ Dowty 1989, str. 73
  8. ^ a b v Laqueur 1994, str. 23
  9. ^ a b Laqueur 1994, str. 22
  10. ^ Roberts 2006, str. 43
  11. ^ a b v Wettig 2008, str. 21
  12. ^ a b v Senn, Alfred Erich, Lithuania 1940 : revolution from above, Amsterdam, New York, Rodopi, 2007. ISBN 978-90-420-2225-6.
  13. ^ Kennedy-Pipe, Caroline, Stalin's Cold War, New York : Manchester University Press, 1995. ISBN 0-7190-4201-1.
  14. ^ Roberts 2006, str. 55
  15. ^ Shirer 1990, str. 794
  16. ^ a b v Graubard 1991, str. 150
  17. ^ Granville, Johanna, The First Domino: International Decision Making during the Hungarian Crisis of 1956, Texas A&M University Press, 2004. ISBN 1-58544-298-4.
  18. ^ Grenville 2005, str. 370–71
  19. ^ Cook 2001, str. 17
  20. ^ Wettig 2008, str. 96–100
  21. ^ Crampton 1997, str. 216–7
  22. ^ Eastern bloc, The American Heritage New Dictionary of Cultural Literacy, Third Edition.
  23. ^ Wettig 2008, str. 156
  24. ^ Hardt & Kaufman 1995, str. 11
  25. ^ Hardt & Kaufman 1995, str. 12
  26. ^ a b Roht-Arriaza 1995, str. 83
  27. ^ a b Pollack & Wielgohs 2004, str. xiv
  28. ^ O'Neil, Patrick (1997), Post-communism and the Media in Eastern Europe, Routledge, str. 15—25, ISBN 0-7146-4765-9 
  29. ^ Hardt & Kaufman 1995, str. 15–17
  30. ^ a b v Dale 2005, str. 17
  31. ^ Jürgen Weber, Germany, 1945–1990: A Parallel History, Central European University Press, 2004, p.2, ISBN 963-9241-70-9
  32. ^ a b Arie Marcelo Kacowicz, Pawel Lutomski, Population resettlement in international conflicts: a comparative study, Lexington Books, 2007, p.100, ISBN 0-7391-1607-X: "...largest movement of any European people in modern history"
  33. ^ Peter H. Schuck, Rainer Münz, Paths to Inclusion: The Integration of Migrants in the United States and Germany, Berghahn Books, 1997, p.156, ISBN 1-57181-092-7
  34. ^ The Expulsion of 'German' Communities from Eastern Europe at the end of the Second World War Arhivirano 2009-10-01 na sajtu Wayback Machine, Steffen Prauser and Arfon Rees, European University Institute, Florense.
  35. ^ a b v g d đ e Marshall, Barbara (2000). The new Germany and migration in Europe. Manchester University Press. ISBN 0-7190-4336-0. 
  36. ^ Bernard Wasserstein, Barbarism and civilization: a history of Europe in our time, Oxford University Press, 2007, p.419: "largest population movement between European countries in the twentieth century and one of the largest of all time." ISBN 0-19-873074-8
  37. ^ Text of Churchill Speech in Commons on Soviet=Polish Frontier, The United Press, 15. 12. 1944. 
  38. ^ Detlef Brandes, Der Weg zur Vertreibung 1938–1945: Pläne und Entscheidungen zum "Transfer" der Deutschen aus der Tschechoslowakei und aus Polen, Oldenbourg Wissenschaftsverlag, 2005, pp.398ff, ISBN 3-486-56731-4
  39. ^ Klaus Rehbein, Die westdeutsche Oder/Neisse-Debatte: Hintergründe, Prozess und Ende des Bonner Tabus, LIT Verlag Berlin-Hamburg-Münster, 2005, pp.19,20, ISBN 3-8258-9340-5
  40. ^ Overy (1996), The Penguin Historical Atlas of the Third Reich, str. 111 
  41. ^ Christoph Bergner, Secretary of State in Germany's Bureau for Inner Affairs, outlines the stance of the respective governmental institutions in Deutschlandfunk on 29 November 2006,
  42. ^ Statistisches Bundesamt, Die deutschen Vertreibungsverluste, Wiesbaden, Kohlhammer Verlag, Stuttgart 1958, pp.38,45,46.
  43. ^ Matthew J. Gibney, Randall Hansen, Immigration and Asylum: From 1900 to the Present, 2005, pp.197,198, ISBN 1-57607-796-9, ISBN 978-1-57607-796-2
  44. ^ a b v Matthew J. Gibney, Randall Hansen, Immigration and Asylum: From 1900 to the Present, 2005, p.198, ISBN 1-57607-796-9, ISBN 978-1-57607-796-2
  45. ^ Earl R. Beck, Under the Bombs: The German Home Front, 1942–1945, University Press of Kentucky, 1999, p.176, ISBN 0-8131-0977-9
  46. ^ a b Thackeray 2004, str. 188
  47. ^ Böcker 1998, str. 207
  48. ^ a b v Loescher 2001, str. 60
  49. ^ Loescher 2001, str. 68
  50. ^ Loescher 2001, str. 82
  51. ^ a b Dowty 1989, str. 111
  52. ^ a b v g Dowty 1989, str. 121
  53. ^ Mynz 1995, str. 2.2.1
  54. ^ Senate Chancellery, Governing Mayor of Berlin, The construction of the Berlin Wall Arhivirano 2014-04-02 na sajtu Wayback Machine states "Between 1945 and 1961, around 3.6 million people left the Soviet zone and East Berlin"
  55. ^ a b v g Mynz 1995, str. 3.2.1
  56. ^ Harrison 2003, str. 98
  57. ^ a b v g Harrison 2003, str. 99
  58. ^ a b v Böcker 1998, str. 209
  59. ^ a b Dowty 1989, str. 114
  60. ^ a b Dowty 1989, str. 115
  61. ^ Dowty 1988, str. 88
  62. ^ a b v g Dowty 1989, str. 116
  63. ^ Paul Maddrell, Spying on Science: Western Intelligence in Divided Germany 1945–1961, p. 56.
  64. ^ a b v g d Dowty 1989, str. 122
  65. ^ a b v g Harrison 2003, str. 100
  66. ^ a b Crampton 1997, str. 278
  67. ^ Volker Rolf Berghahn, Modern Germany: Society, Economy and Politics in the Twentieth Century, p. 227.
  68. ^ a b Pearson 1998, str. 75
  69. ^ Dowty 1989, str. 126
  70. ^ a b v g Dowty 1989, str. 123
  71. ^ a b Dowty 1989, str. 124
  72. ^ Harrison 2003, str. 102
  73. ^ Keeling, Drew (2014), "Berlin Wall and Migration," Migration as a travel business
  74. ^ Black et al. 2000, str. 141
  75. ^ „The Berlin Wall—Facts and Figures”. Official site of the capital of Germany. Arhivirano iz originala 2006-01-03. g. Pristupljeno 2006-03-19. 
  76. ^ Mynz 1995, str. 3.2.1–2
  77. ^ a b v g d Dowty 1989, str. 117
  78. ^ Krasnov 1985, str. 1&126
  79. ^ a b Council of Europe 1992, str. 15
  80. ^ a b v Council of Europe 1992, str. 22
  81. ^ Council of Europe 1992, str. 16
  82. ^ Council of Europe 1992, str. 17
  83. ^ Council of Europe 1992, str. 20
  84. ^ Council of Europe 1992, str. 25
  85. ^ Council of Europe 1992, str. 23
  86. ^ a b v g Turnock 1997, str. 19
  87. ^ a b v Dale 2005, str. 85
  88. ^ a b Dale 2005, str. 86
  89. ^ a b Dowty 1989, str. 75
  90. ^ a b v Mynz 1995, str. 3.2.2
  91. ^ Dowty 1989, str. 118
  92. ^ Dowty 1989, str. 119
  93. ^ a b v g d đ e ž Dale 2005, str. 87
  94. ^ a b v Dowty 1989, str. 125
  95. ^ a b v Dale 2005, str. 88
  96. ^ a b v g Dale 2005, str. 89
  97. ^ a b Dowty 1989, str. 120
  98. ^ Romania – Soviet Union and Eastern Europe, U.S. Library of Congress
  99. ^ Steele, Jonathan.
  100. ^ See various uses of this term in the following publications.
  101. ^ E. Szafarz, "The Legal Framework for Political Cooperation in Europe" in The Changing Political Structure of Europe: Aspects of International Law, Martinus Nijhoff Publishers. ISBN 0-7923-1379-8
  102. ^ „A communist soldier made a daring escape through the Berlin Wall in an APC”. 29. 4. 2020. 
  103. ^ „Wer die Deutsche Demokratische Republik verläßt, stellt sich auf die Seite der Kriegstreiber ("He Who Leaves the German Democratic Republic Joins the Warmongers")”. Notizbuch des Agitators ("Agitator's Notebook"). Socialist Unity Party of Germany, Agitation Department, Berlin District. novembar 1955. Arhivirano iz originala 26. 03. 2014. g. Pristupljeno 2008-02-17. 
  104. ^ Chronik der Mauer: Todesopfer an der Berliner Mauer (in German)
  105. ^ http://www.chronik-der-mauer.de/index.php/de/Start/Index/id/593792 Center for Contemporary Historical Research (Zentrum für Zeithistorische Forschung Potsdam e.V) in German
  106. ^ a b Krasnov 1985, str. 124–5
  107. ^ „The Guild of Air Pilots and Air Navigators – Gapan Organization” (PDF). www.gapan.org. [mrtva veza]
  108. ^ a b Krasnov 1985, str. 2
  109. ^ Krasnov 1985, str. 5

Literatura

[uredi | uredi izvor]
  • Black, Cyril E.; English, Robert D.; Helmreich, Jonathan E.; McAdams, James A. (2000), Rebirth: A Political History of Europe since World War II, Westview Press, ISBN 0-8133-3664-3 
  • Böcker, Anita (1998), Regulation of Migration: International Experiences, Het Spinhuis, ISBN 90-5589-095-2 
  • Cook, Bernard A. (2001), Europe Since 1945: An Encyclopedia, Taylor & Francis, ISBN 0-8153-4057-5 
  • Crampton, R. J. (1997), Eastern Europe in the twentieth century and after, Routledge, ISBN 0-415-16422-2 
  • Council of Europe (1992), People on the move: new migration flows in Europe, Council of Europe, ISBN 92-871-2021-8 
  • Dale, Gareth (2005), Popular Protest in East Germany, 1945–1989: Judgements on the Street, Routledge, ISBN 0-7146-5408-6 
  • Dowty, Alan (1989), Closed Borders: The Contemporary Assault on Freedom of Movement, Yale University Press, ISBN 0-300-04498-4 
  • Dowty, Alan (1988), „The Assault on Freedom of Emigration”, World Affairs, 151 (2) 
  • Graubard, Stephen R. (1991), Eastern Europe, Central Europe, Europe, Westview Press, ISBN 0-8133-1189-6 
  • Grenville, John Ashley Soames (2005), A History of the World from the 20th to the 21st Century, Routledge, ISBN 0-415-28954-8 
  • Hardt, John Pearce; Kaufman, Richard F. (1995), East-Central European Economies in Transition, M.E. Sharpe, ISBN 1-56324-612-0 
  • Harrison, Hope Millard (2003), Driving the Soviets Up the Wall: Soviet-East German Relations, 1953–1961, Princeton University Press, ISBN 0-691-09678-3 
  • Krasnov, Vladislav (1985), Soviet Defectors: The KGB Wanted List, Hoover Press, ISBN 0-8179-8231-0 
  • Laqueur, Walter (1994), The dream that failed: reflections on the Soviet Union, Oxford University Press, ISBN 0-19-510282-7 
  • Lipschitz, Leslie; McDonald, Donogh (1990), German unification: economic issuesNeophodna slobodna registracija, International Monetary Fund, ISBN 1-55775-200-1 
  • Loescher, Gil (2001), The UNHCR and World Politics: A Perilous Path, Oxford University Press, ISBN 0-19-829716-5 
  • Miller, Roger Gene (2000), To Save a City: The Berlin Airlift, 1948–1949, Texas A&M University Press, ISBN 0-89096-967-1 
  • Nekrich, Aleksandr Moiseevich; Ulam, Adam Bruno; Freeze, Gregory L. (1997), Pariahs, Partners, Predators: German–Soviet Relations, 1922–1941, Columbia University Press, ISBN 0-231-10676-9 
  • Marshall, Barbara (2000), The new Germany and migration in Europe, Manchester University Press, ISBN 0-7190-4336-0 
  • Mynz, Rainer (1995), Where Did They All Come From? Typology and Geography of European Mass Migration In the Twentieth Century; EUROPEAN POPULATION CONFERENCE CONGRESS EUROPEAN DE DEMOGRAPHE, United Nations Population Division 
  • O'Neil, Patrick (1997), Post-communism and the Media in Eastern Europe, Routledge, ISBN 0-7146-4765-9 
  • Pearson, Raymond (1998), The Rise and Fall of the Soviet Empire, Macmillan, ISBN 0-312-17407-1 
  • Pollack, Detlef; Wielgohs, Jan (2004), Dissent and Opposition in Communist Eastern Europe: Origins of Civil Society and Democratic Transition, Ashgate Publishing, Ltd., ISBN 0-7546-3790-5 
  • Puddington, Arch (2003), Broadcasting Freedom: The Cold War Triumph of Radio Free Europe and Radio LibertyNeophodna slobodna registracija, University Press of Kentucky, ISBN 0-8131-9045-2 
  • Roberts, Geoffrey (2006), Stalin's Wars: From World War to Cold War, 1939–1953, Yale University Press, ISBN 0-300-11204-1 
  • Roht-Arriaza, Naomi (1995), Impunity and human rights in international law and practice, Oxford University Press, ISBN 0-19-508136-6 
  • Shirer, William L. (1990), The Rise and Fall of the Third Reich: A History of Nazi Germany, Simon and Schuster, ISBN 0-671-72868-7 
  • Thackeray, Frank W. (2004), Events that changed Germany, Greenwood Publishing Group, ISBN 0-313-32814-5 
  • Turnock, David (1997), The East European economy in context: communism and transition, Routledge, ISBN 0-415-08626-4 
  • Wegner, Bernd (1997), From Peace to War: Germany, Soviet Russia, and the World, 1939–1941, Berghahn Books, ISBN 1-57181-882-0 
  • Weinberg, Gerhard L. (1995), A World at Arms: A Global History of World War II, Cambridge University Press, ISBN 0-521-55879-4 
  • Wettig, Gerhard (2008), Stalin and the Cold War in Europe, Rowman & Littlefield, ISBN 978-0-7425-5542-6 
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Емиграција_из_Источног_блока&oldid=28420912”