Hedonizmi

Hedonizmi është ndjekja e kënaqësisë e cila është në vetvete një qëllim i vërtetë dhe qëllimi i të gjitha aktiviteteve. Hedonizmi i ka rrënjët në një numër të mendimeve filozofike : Epikuri dhe Epicureans, te utopistët siç ishte si Thomas More, utilitaristët, filozofët, natyralistët, dhe psikologjinë e sjelljes. Siç ka koncepte të ndryshme mbi kënaqësinë, ashtu ka versione të ndryshme të hedonizmit. Hedonizmi psikologjik është i mendimit që një individ duhet dhe patjetër duhet të punojnë për të realizuar dëshirën për kënaqësi, hedonizëm erotik egoist që invidi të japë gjithçka në mënyrë që ai sjell kënaqësi më në afat të gjatë dhe, më në fund, hedonizëm universal që një individ duhet të punojnë në përputhje me atë që do për një kohë të gjatë për të kënaqur që shumicën e njerëzve.

Praktika psikoterapeutike ka treguar se ka shumë njerëz që tërë jetën "besojnë" në kënaqësi vazhdimisht duke arritur dhe kënaqësi në këtë gjendje. Funksionimin seksual dhe sjelljen e personave të tillë shpesh është vlerësuar në mënyrë që përputhet me esencën e ekzistencës së tyre, dhe bien në një gjendje të ndryshme të frikës intensive dhe çrregullime të humorit në këtë drejtim, kur gjërat të shkojnë në mënyrë që ai nuk dëshiron.

Hedonizëm epikurian është në fakt një hedonizëm i "gjallë". Ai beson se dhimbja mendore është rëndë se trupit, sepse trupi po vuan vetëm për shkak të dhimbjes e tanishme, dhe shpirti i paraqet dhimbje nga e kaluara dhe e tashmja, dhe të ardhmen dhe ndoshta me kënaqësi përfshijnë mungesën e dhimbjes fizike dhe të stresit mendor. jeta e rahtshme ofron vetëm arsye kritike e cila vlerëson arsyet për përzgjedhjen ose refuzimin e mendimeve. Të menduarit e gabuar janë shkaku kryesor për paraqitjen e konfuzionit mendor dhe ankth.