Πτι Φουρ

Θωρώ τον τζιαι φύρνουμαι. Ακούω τα γαλλικά με την αρρενωπή του φωνή και φτάνω στην αποκορύφωση (θεωρητικά βεβαία).
Είναι σαν τα παραδοσιακά γαλλικά γλυκά παστάκια που δεν μπορείς να σταματήσεις να τα χλαπακιάζεις. Είναι ακράτητη η ορμή που με κυριαρχεί να τον χυμήξω και να τον γευτώ από την κορφή μέχρι τα νύχια και πιο βαθεια. Το βασανιστήριο είναι ακόμη μεγαλύτερο γιατί κάθεται στο αμέσως διπλανό γραφείο και προστίθεται ότι έχω πάθει μυικό τραλαλά στο σβέρκο γυρίζοντας όλη την ώρα προς τα δεξιά να πάρω την οπτική μου δόση. Πόσες φορές να μου πέσει το στυλό στο πάτωμα, πόσες φορές να τεντωθώ γυρίζοντας στα δεξιά και ποτέ μα ποτέ στα αριστερά (τι να δω εξάλλου στ' αριστερά; τον βλάχο τον καλαμαρά συνάδελφο;), άσε δε που έπαθε ψύξη η μουτσούνα μου γιατί έχω ένα διαρκές χαμόγελο όποτε τον κοιτάζω.


Είναι γλύκας ο άτιμος σε σημείο που έχω γελοιοποιηθεί. Στην δουλειά δεν ξέρει κανείς ότι είμαι γκέι... ακόμα. Αποφεύγω από καιρό να κάνω τέτοιες ανακοινώσεις γιατί πριν από πολλά χρόνια απολύθηκα στην Γερμανία εμμέσως γιατί ήμουν γκέι. Τότε όμως δεν ήταν θεσμοποιημενος ο όρος του mobbing κι έτσι πήρα τον πούλλο μου (έκανα δικαστική αγωγή και την κέρδισα αλλά τι τα θες – το ψυχικό κέρατο σου μένει). Έκτοτε ο Γκρηκστόρης...στρέητ, πολύ στρέητ.

Ο πτι φουρ είναι Βέλγος (το κουκλί μου). Οι Βέλγοι είναι καλοί στο κρεβάτι (το ξέρω γιατί κρεβατιάστηκα με την μισή Λιέγη). Κάθε άλλο βέαια από πετί. Με περνά ένα κεφάλι και είναι ξυλαγγουρέ, ημιμουστακωμένος και κάπως άτσαλος στην κίνηση του.
Έχει χείλη σαρκώδη σ ένα γαλακτερό πρόσωπο και στρατιωτικό κούρεμα. Φοράει Asics Tiger με καλτσάκια και παρακολουθώ τους απογυμνωμένους αστράαλους του με τα κάποια τριχοκατάλοιπα που καταφέρνουν να ξεφύγουν από το καμουφλάζ του τζιν και νιώθω σαν να κάνω έρωτα μαζί του. Γυρνώ να τον κοιτάξω τουλάχιστον αμέτρητες φορές κάθε ώρα και τις μισές με πιάνει στα πράσα οπότε από αμηχανία περισσότερο (και μάλλον μ' ένα ανέκφραστο ερωτηματικό) ανταποδίδει το χαμόγελο.

Αυτή η διαδικασία τρέχει εδώ και κάτι βδομάδες: τον παρακολουθώ με βλέμμα απλανές προς το μαλακισμένο, κάποτε μου χαμογελά, τις περισσότερες φορές με γράφει, είμαι σίγουρος ότι υποψιάζεται το ανυποψίαστο αλλά του είμαι βασικά αδιάφορος. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι είναι στρέητ αλλά αυτό δεν υπήρξε σε καμιά χρονική εμπόδιο για μένα και την αρρωστημένη φαντασία μου.

Ενώ πέθαινα για περαιτέρω δεν έκανα καμιά πιο εμφανή προσπάθεια για επαφή. Μέχρι που προχτές έφερα μαζί μου την κατά την γερμανική διαφήμιση την μακρύτερη πραλίνα του κόσμου (ένα κουτί απ αυτές βασικά) αφήνοντας το πάνω στο γραφείο μου. Όπως περνούσε από δίπλα μου, τις είδε. Το πρόσωπο του έλαμψε, μου χάρισε το γλυκύτερο χαμόγελο που μπορούσε και με ρώτησε αν μπορούσε να πάρει μια.
Ναι! Η επαφή έγινε! Πέρασαν βέβαια μια μέρα και τρεις ώρες μέχρι να βρω ευκαιρία να ρωτήσω τ όνομα του αλλά το έμαθα: Μπενζινών. Από την Λιέγη. Το χει η πολύ φαίνεται.

Η παιδική του αρρενωπότητα με συνεπαίρνει και η αθωότητα που ακτινοβολεί με ξελογιάζει γιατί την νιώθω σαν έκφυλη σεξουαλική έλξη επειδή δεν είναι αθώος, απλά έτσι φαίνεται.

Τα' χω πρήξει στον καλαμαρά δίπλα μου που με ξέρει χρόνια στο σημείο να μην μπορεί πια να ακούει τίποτε άλλο περί πτι φουρ. Τις σοκολάτες όμως ξέρει να τις τρώει ο πουσστοκαλαμαράς, το κέρατο του.