Mihailo Glika

Mihailo Glika (grč. Μιχαὴλ Γλυκάς, rođen u prvoj trećini 12. veka, umro nešto pre 1204) bio je vizantijski književnik i teolog.

Mihailo Glika bio je carski sekretar Manojla I Komnina, i na tom je položaju kritikovao astrološke sklonosti cara, pa je uhapšen i delimično oslepljen. Obratio se iz tamnice caru s molbom u vidu jedne pesme, koja predstavlja jedan od najstarijih spomenika narodnog grčkog jezika. Glika, naime, u širokim celinama pesme upotrebljava učeni jezik, ali mu se dopadaju i poslovice, te ih on u pesmu unosi u njihovom narodnom obliku. A kako želi da ih objasni i primeni, on i u ovim komentarima zadržava narodni idiom.

U svojoj Hronici sveta, koja zahvata vreme do 1118. godine, on često izostavlja važne događaje – manje su ga zanimali vojni pohodi –, ali zato u pripovedanje umeće ekskurse prirodnoistorijskog i teološkog sadržaja, pri čemu se koristi Fiziologom (priorodoslovno anonimno delo iz ranog hrišćanskog doba) i crkvenim piscima, te Jovan Skilicom, Mihailom Pselom, Jovanom Zonarom i Konstantinom Manasom. Glika aktuelizuje tradicionalnu etnonimiju, odnosno koristi savremene nazive za narode, za razliku od većine njemu savremenih vizantijskih pisaca. Hronika je imala didaktički karakter. Kritikovao je antičke filozofe, osim Aristotela; odbacuje ἀναγκή (nužnost) kao faktor u istorijskim zbivanjima.

Glika je pisao i pisma, teološka i retorska dela. Njegova su pisma upućena delom delom klericima i jednostavnim znatiželjnim monasima, delom ljudima iz javnog života, ali, isto tako, i prinčevima i princezama. Epistolograf odgovara na aporije prosečnog hrišćanina koji je pročitao nešto malo iz Biblije ili čuo na liturgiji jednu reč čiji smisao nije shvatio. Glika ima razumevanja za svako pitanje i nikada se ne penje na visoki dogmatski podijum nego pokušava da ostane "uverljiv", služeći se zdravim ljudskim razumom i uzimajući u obzir istorijske i prirodne činioce.