Archaeolgoy

Lapita has been a focus for archaeologists for generations. Initially inspired by the scattered reporting in the early twentieth century of highly decorated sherds (Meyer 1909; McKern 1929; Piroutet 1917), its increasing significance in terms of the human settlement of the Pacific began to build in the 1960s. The Lapita culture has been most clearly defined by its distinctive dentatestamped decorated pottery and the design system represented on it and on further incised pots. It is defined earliest in the Bismarck Archipelago to the east of the large island of New Guinea, at some time in the centuries preceding 3000 cal. BP. At around that date the Lapita culture spread out from its Bismarck Archipelago 'homeland' to beyond previously inhabited regions of Near Oceania to establish the first human colonies in the western part of Remote Oceania, the present-day southeast Solomons, Vanuatu, New Caledonia, Fiji, Tonga, Samoa and Wallis and Futuna. At about the same time there was a push to the southwest out from the Bismarcks along the south coast of New Guinea, perhaps even as far as the Torres Straits (McNiven et al. 2006). The broad overlapping themes of this volume, Lapita distribution and chronology, society and subsistence, relate to research questions that have long been debated in relation to Lapita. It is a substantial volume with 23 chapters, reflecting the increasing breadth and focus on different aspects of Lapita that have developed over several decades.

Η ανασκαφή διεξήχθη σε 3 περιόδους τα χρόνια 2011, 2012 και 2013. ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΚΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (2011) Στην πρώτη περίοδο ανακαλύφθηκαν και ανασκάφτηκαν μερικώς α) ένα μεγάλο αψιδωτό οικοδόμημα (που από φέτος ονομάζεται Μέγαρο Α), β) ένα μεταγενέστερο μικρότερο αψιδωτό κτίριο (Μέγαρο Β), που χρονολογήθηκαν γενικά στην ΥΕ ΙΙ-ΙΙΙ περίοδο, γ) ένας χαλικόστρωτος δρόμος με κατεύθυνση βορρά-νότο, που ορίζεται από τις δυο πλευρές με παχείς τοίχους. δ) 3 ρωμαϊκοί κεραμοσκεπείς τάφοι 5/6 αιώνα μ.Χ.. Ο δρόμος και οι παχείς τοίχοι κατασκευάστηκαν μετά την εγκατάλειψη των κτιρίων πάνω στα ερείπια τους, και ο προορισμός και η λειτουργία τους είναι ακόμη υπό διερεύνηση. ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΣΚΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (2012) Κατά την περίοδο 2012 έγιναν οι εξής εργασίες: 1. Δοκιμαστικές τομές βόρεια, δυτικά και βορειοανατολικά από το μεγάλο οικοδόμημα, από τις οποίες διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχαν δίπλα του άλλα οικοδομήματα. Αποκαλύφθηκαν μόνο αποθέτες απορριμμάτων. 2. Αποκαλύφθηκε σε ολόκληρη την έκταση του το μεγάλο αψιδωτό ελλειψοειδές οικοδόμημα (Μέγαρο Α) της ΥΕ ΙΙ/ΙΙΙ περιόδου, που έχει έκταση 168 τ.μ. Ανασκάφτηκε μέχρι τα πατώματα περίπου, στο 3/5 του. Έμειναν για περαιτέρω έρευνα τα βαθύτερα στρώματα. 3. Αποκαλύφθηκε ολόκληρο το μικρό αψιδωτό κτίριο (Μέγαρο Β) ΥΕ ΙΙΙΓ με έκταση 20 τ.μ. 4. Ανασκάφτηκαν τρεις ακόμη κεραμοσκεπείς τάφοι της ρωμαϊκής περιόδου 5/6ου αι. μ.Χ., ανατολικά και σε κάποια απόσταση από το μεγάλο οικοδόμημα. 5. Πραγματοποιήθηκε επιφανειακή έρευνα στον αγρό (ελαιώνα) των κληρονόμων Βαγγέλη Μενεγάτου, όπου γίνεται από το 2011 η ανασκαφή. Ακολουθεί αναλυτικότερη παρουσίαση των αποτελεσμάτων: 1. Δοκιμαστικές τομές Οι δοκιμαστικές τομές πραγματοποιήθηκαν βόρεια, δυτικά και βορειοανατολικά του βόρειου τμήματος της περσινής ανασκαφής με τετράγωνα διαστάσεων 5Χ5 μ. Αποκαλύφθηκε παντού ο στέρεος κοκκινωπός βράχος σε βάθος από την επιφάνεια του εδάφους, που ποικίλλει από 0,20 μ. μέχρι και 0,80 μ. Η στρωματογραφία προσδιορίζεται στο ανώτερο στρώμα από σκούρο καστανό χώμα καλλιεργημένο και διαταραγμένο, που περιείχε μικρές πέτρες και σποραδικά θραύσματα κεραμίδων ρωμαϊκών χρόνων, και στο κατώτερο στρώμα από κοκκινωπό χώμα, που περιείχε χαλίκια και λίγα όστρακα προϊστορικών χρόνων. Δεν αποκαλύφθηκε σαφές κατάλοιπο κάποιου κτίσματος. Σε δυο σημεία, στα βορειοδυτικά και στα βόρεια αποκαλύφθηκαν τεχνητοί λάκκοι, που δημιουργήθηκαν με απλή διαμόρφωση κοιλοτήτων του βράχου και ταπεινό πέτρινο «περίφραγμα». Οι λάκκοι αυτοί περιείχαν σημαντικές ποσότητες φθαρμένης κεραμικής και άψητου δομικού πηλού. Οι λάκκοι ερμηνεύτηκαν κατ' αρχήν ως «αποθέτες απορριμμάτων». Τα ευρήματα δεν μελετήθηκαν ακόμη, αλλά η κεραμική είναι σαφώς προϊστορική, κυρίως ΜΕ ΙΙΙ και ΥΕ Ι και ΙΙ φάσεων. Στη βορειοανατολική δοκιμαστική τομή αποκαλύφθηκε μια μεγάλη διατάραξη, που οφειλόταν στις ρίζες των δένδρων που υπήρχαν εδώ και σε μια «λιθιά», που είχε διαλύσει δυο κεραμοσκεπείς τάφους του 5/6 αιώνα μ.Χ. Συλλέχτηκαν λίγα ανθρώπινα οστά και κεραμική των ύστερων ρωμαϊκών χρόνων (μικρές χύτρες). 2. Αρχαιότερη οικιστική φάση. Στα βόρειο, στο ανατολικό και σε μέρος του δυτικού δωματίου του μεγάλου αψιδωτού οικοδομήματος η ανασκαφή έφτασε μέχρι τα πατώματα. Ανακαλύφθηκαν κάτω από αυτά

This paper presents four stone figurines of the Minoan Prepalatial period. Three come from south-central Crete, whereas
the fourth is said to come from Knossos.
The first figurine is a fragmentary “Cycladicizing” figurine of a worshipper from the Prepalatial tholos tomb cemetery
at the Odigitria Monastery. Made of grey steatite, it preserves only the torso. The closest parallel is a worshipper figurine
of the same material from the Prepalatial tholos tomb at Porti. The figurine belongs to a “transitional” group of
figurines, which preserve some Cycladic features except for the position of the arms and announce the worshipper figurines
of the Protopalatial period. The figurine dates to the mature Prepalatial period (2000 BC).
The second figurine is a fragmentary and probably imported Cycladic figurine of the Dokathismata variety from
the Prepalatial tholos tomb at Kalokampos in Trypiti. It is made of marble and preserves only part of the legs, from the
thighs to below the knees. It dates to the middle Prepalatial period (2500 BC).
The third figurine is an almost complete Cycladic-type figurine of the Koumasa variety with folded arms. It was
found during the cleaning of the Prepalatial tholos tomb cemetery of Koumasa. The head and feet are missing. The figurine
dates to the middle Prepalatial period.
The fourth figurine is a fragmentary Cycladic-type figurine of the Koumasa variety. Allegedly from Knossos, it may
have come from a site in south-central Crete. It preserves the legs and dates to the middle Prepalatial period.

This paper deals with the period 1878 -1913, in which the Archaeology of Crete began. It was a revolutionary period, as
Crete was part of the Ottoman Empire until 1898, and a semi-dependent state from 1898 to 1913, when it was united
with Greece. In 1878, a merchant from Heraklion named Minos Kalokairinos revealed the western part of the palace at
Knossos. Unfortunately he dated his discovery incorrectly, since he thought that the ruins were the Greek andreion (a
public building for city officials). The Educational Syllogos of Heraklion, with Joseph Hazzidakis as president since 1884,
functioned as an archaeological service and rescued monuments, as the Great Inscription at Gortyn and the Idaean
cave, and established the Archaeological Museum in Heraklion. After 1898, as director of antiquities and of the Museum,
Hazzidakis explored the Archalochori Cave and tombs at Gournes and Gazi; he excavated Minoan villas at Tylissos and
discovered the palace at Malia in 1915. Italian archaeologists had worked in Crete since 1884, when Federico Halbherr
had assisted Hazzidakis with the Great Inscription and the Idaean cave. After 1900 the Italian mission under Halbherr
focused its interest in the Messara plain, south Crete. Here, Halbherr and Pernier excavated the palaces at Festos and
Agia Triada and their cemeteries. At Gortyn they excavated the Odeion, the sanctuary of Apollo and other monuments.
Chance reserved the full excavation of the palace at Knossos for the British archaeologist Arthur Evans. He had
uncovered the whole palace only in 6 years, and published the excavation in 6 volumes. He also excavated some houses
and the cemeteries. Evans is considered as the creator of Minoan archaeology, as he established the name Minoan to
the palace and the prehistoric civilization of Crete. Hazzidakis was succeed by Ephor Stephanos Xanthoudides, who
excavated the oval house at Chamezi, Siteia, in 1903, the cemeteries at Mouliana, Sitia, and megaron Nirou at Kokkini
Chani, a tomb at Pyrgos and the tholos tombs in the Mesara plain.

«Τα Αστερούσια όρη
είναι ένας ολόκληρος κό-
σμος, με πλούσια ιστορία
και διαxρονικά ιδιόρρυθ-
μο όσο και ενδιαφέρο-
ντα πολιτισμό. Περιοχές
που σήμερα είναι ακα-
τοίκητες ή πολύ αραιο-
κατοικημένες, σε μεγάλες
εποχές της αρχαιότητας, όπως είναι η προα-
νακτορική μινωική (3η χιλ. π.Χ.) και η ρωμαϊ-
κή, ήταν πυκνοκατοικημένες κι έσφυζαν από
ζωή. Η πρώιμη αρχαιολογία των Αστερουσί-
ων – ίσως η πιο ποικίλη από τις αρχαιολογί-
ες των άλλων βουνών της Κρήτης – είναι ένα
συναρπαστικό
αφήγημα που θα προσπαθήσω
να παρουσιάσω».