Η Κρίση στην Μέση Ανατολή και τα Ξεχασμένα Παιδιά του Βυζαντινού Κόσμου

Η Κρίση στην Μέση Ανατολή και τα Ξεχασμένα Παιδιά του Βυζαντινού Κόσμου

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Ο πρόσφατος βομβαρδισμός, που χαρακτηρίστηκε έγκλημα πολέμου από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, στο ιστορικό ελληνορθόδοξο μοναστήρι του Αγίου Πορφυρίου στην Γάζα και η ηρωϊκή στάση του Αρχιεπισκόπου Τιβεριάδος Αλεξίου δίπλα στο ποίμνιό του έφερε στο φως της δημοσιότητας ένα ξεχασμένο ζήτημα: την τύχη των χριστιανικών μειονοτήτων της Μέσης Ανατολής, που ζουν υπό το κράτος του φόβου στις αρχές του 21ου αιώνα.

Ένα ζήτημα που θα έπρεπε να ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα εμάς τους Έλληνες (Ρωμιούς) διότι αυτοί οι χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής είναι κατευθείαν παιδιά του Βυζαντίου.

Το εξ αρχής ελληνοποιημένο Βυζάντιο περιελάμβανε τον χώρο της μητροπολιτικής Ελλάδας, την Μικρά Ασία και μεγάλο μέρος των ελληνιστικών επαρχιών της Μέσης Ανατολής. Όλοι ανεξαιρέτως οι γειτονικοί λαοί αναγνώριζαν την ελληνικότητα σε αυτό. Οι Βόρειοι και οι Δυτικοευρωπαίοι αποκαλούσαν τους υπηκόους της Αυτοκρατορίας «Γραικούς», όπως έκαναν πάντα με τους Έλληνες. Για τους ανατολικούς λαούς, το «Ρωμιός» αντικατέστησε το «Έλληνας» ή, το πιο γνωστό, «Γιουνάν» (Ίωνας), το οποίο εννοιολογικά είναι το ίδιο πράγμα.

Η θρησκεία αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του μεσαιωνικού πολιτισμού. Ειδικά, όμως, για το Βυζάντιο, η θρησκεία αποτέλεσε τον άξονα γύρω από τον οποίο κινήθηκε όλη η ιδεολογική, πολιτιστική και πολιτική ζωή του.

Οι θεολογικές συζητήσεις και αντεγκλήσεις του 2ου και 3ου αιώνα προετοίμασαν το έδαφος για τις μεγάλες διαμάχες του 4ου αιώνα μ.Χ., στην διάρκεια των οποίων διατυπώθηκε η ορολογία του περί Τριάδος δόγματος, που ισχύει ως σήμερα στον χριστιανικό κόσμο.

Μέση Ανατολή: Ιντιφάντα χωρίς προηγούμενο; Ανεβαίνει το θερμόμετρο της έντασης στο Ισραήλ

Μέση Ανατολή: Ιντιφάντα χωρίς προηγούμενο;

 Ανεβαίνει το θερμόμετρο της έντασης στο Ισραήλ

«Δεν πρέπει να είσαι θύμα.

Δεν πρέπει να είσαι θύτης.

Και πάνω απ' όλα,

δεν πρέπει να είσαι θεατής.»

Yehuda Bauer, Ισραηλινός ιστορικός 

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Κάθε κοινωνία, κάθε χώρα έχει τουλάχιστον δύο θεμελιώδεις βάσεις: μια επίσημη ιδεολογία και έναν αριθμό θεμελιωδών μύθων, που μπορεί να είναι πολύ κοντά στην ιστορική αλήθεια ή όχι. Στην περίπτωση του Ισραήλ η επίσημη ιδεολογία είναι η κοσμική, φιλελεύθερη, δημοκρατία που το κάνει να παρουσιάζεται ως το μοναδικό κράτος δυτικού τύπου στην Μέση Ανατολή. Ωστόσο, μόλις κοιτάξουμε «κάτω από την επιφάνεια» βλέπουμε ότι, μετά την επιστροφή του εβραϊκού λαού στην «γενέτειρα» γη του, οι «ξεχασμένες» εντολές της Βίβλου, που υπήρχαν από τότε που ο εβραϊκός λαός εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά στη γη του Ισραήλ πριν από 3.000 χρόνια, άρχισαν να ξαναζωντανεύουν.

Φυσικά, ο εβραϊκός λαός μελετούσε αυτούς τους νόμους επί αιώνες, αλλά παρέμεναν στην σφαίρα της θεωρητικής και της καθημερινής πρακτικής.

Η εβραϊκή ιστορία στην Γη της Επαγγελίας, σύμφωνα με τη βιβλική αφήγηση, ξεκίνησε όταν ο Αβραάμ αγόρασε το σπήλαιο Μαχπελάχ στην Χεβρώνα, από τον Χετταίο Εφρών, για τόπο ταφής της Σάρας. Με την πάροδο του χρόνου, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και η Ρεβέκκα, καθώς και ο Ιακώβ και η Λία ενταφιάστηκαν επίσης εκεί. Αυτό επικαλείται το εθνικό αφήγημα των Ισραηλινών. Τότε δεν υπήρχαν Παλαιστίνιοι.  Σήμερα οι τάφοι αυτοί στην βιβλική Ιουδαία και Σαμάρεια βρίσκονται μέσα στην καρδιά της παλαιστινιακής περιοχής της Χεβρώνας.

Μέση Ανατολή: 100 χρόνια Χάους

Μέση Ανατολή: 100 χρόνια Χάους

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, στις 14 Μαΐου 1948, και μια εκατονταετία πλέον από την περίφημη Διακήρυξη Μπάλφουρ, η οποία υπήρξε η αφετηρία για την νομιμοποίηση του Σιωνιστικού κινήματος στα πλαίσια των μεγάλων ανατροπών του 20^ου αιώνα. Οι Εβραίοι, μετά την Διασπορά τους, εξέφραζαν συνέχεια την ευχή να επιστρέψουν κάποτε στην Γη της Επαγγελίας, που ταυτιζόταν πλέον με την Παλαιστίνη, όποιες κι αν ήταν οι δυσκολίες που θα συναντούσαν για την πραγματοποίηση του ονείρου τους. Η ευχή χιλιετιών «τον επόμενο χρόνο στην Ιερουσαλήμ» ήταν το καθοριστικό πλαίσιο του Πρώτου Σιωνιστικού Συνεδρίου στην πόλη Βασιλεία της Ελβετίας, το 1897. Εκεί διατυπώθηκε σαφώς ο στόχος του πολιτικού Σιωνισμού: «Ο Σιωνισμός επιδιώκει να εγκαθιδρύσει μια εστία για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, εξασφαλισμένη από το διεθνές δίκαιο».

Η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ από τις ΗΠΑ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ δυναμιτίζει την εύθραυστη ισορροπία στην Μέση Ανατολή

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η απόφαση του πρόεδρου των ΗΠΑ Τράμπ αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ δυναμιτίζει την εύθραυστη ισορροπία στην Μέση Ανατολή

Παλαιστίνιοι διαδηλώνουν έξω από το τέμενος Αλ Άκσα στην παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ.

Κατ’ αρχήν να διευκρινήσουμε ότι η  Ιερουσαλήμ είναι «Ιερή Πόλη» και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες: Τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ.

 Για τους Εβραίους: Ο  Σολομώντας έχτισε τον μεγαλοπρεπή ιουδαϊκό ναό που καταστράφηκε λίγους αιώνες αργότερα από τους Βαβυλώνιους. Σήμερα σώζεται μόνο ένα τμήμα του τείχους από την περίοδο του Δεύτερου Ναού, το γνωστό «Τείχος των Δακρύων» ή «Δυτικό Τείχος» που είναι και ο ιερότερος τόπος λατρείας των Εβραίων.

 Για τους μουσουλμάνους: Στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ βρίσκεται το τρίτο ιερότερο προσκυνηματικό μνημείο για  το Ισλάμ-μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα- το τέμενος Αλ – Ακσά. Οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι ο Μωάμεθ μεταφέρθηκε από το Μασγίντ αλ-Χαράμ της Μέκκας στο αλ-Άκσά κατά τη διάρκεια του Νυχτερινού Περίπλου. Στην ισλαμική παράδοση  ο Μωάμεθ προσευχόταν προς αυτό το σημείο μέχρι τον 17ο μήνα μετά την Eγίρα, όταν ο Θεός τον έστρεψε προς την Καάμπα. 

Για τους χριστιανούς: Στην Ιερουσαλήμ βρίσκεται ο Ναός του Παναγίου Τάφου, κορυφαίος χώρος προσκυνήματος για τους Χριστιανούς αφού εκεί πιστεύεται πως εναπόθεσαν τη σορό του Ιησού Χριστού μετά τη Σταύρωση αλλά και άλλοι ιεροί τόπο για την χριστιανοσύνη όπως ο Κήπος της Γεσθημανής και το όρος των Ελαιών.

Ισραήλ και Σαουδική Αραβία: Μια ανίερη συμμαχία με μέλλον!!!

Ισραήλ και Σαουδική Αραβία: Μια ανίερη συμμαχία με μέλλον!!!

Είναι η πρώτη φορά, που το Ισραήλ στηρίζει Αραβικό κράτος, τόσο φανερά και απροκάλυπτα. Είναι η πρώτη φορά που  το Ισραήλ συμμετέχει σε ενδο-αραβική διένεξη και παίρνει το μέρος της μιας πλευράς, είναι η πρώτη φορά που το Ισραήλ συντάσσεται με τον Σουνιτικό άξονα, όπου ηγέτιδα δύναμη είναι η Σαουδική Αραβία και το αντίπαλο δέος ο Σιϊτικός άξονας, με ηγέτιδα δύναμη, το Ιράν, παραδοσιακό εχθρό του Ισραήλ.

Γράφει ο Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης*

Όταν πριν μερικά χρόνια κάποιος αναφερόταν στις σχέσεις Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας θα τις περιέγραφε  ως ανύπαρκτες , μηδενικές, εχθρικές, μίσους και έντονης επιθυμίας για αλληλοεξόντωση. Σήμερα ο γνώστης των τεκτονικών αλλαγών που συνέβησαν θα τις περιέγραφε ως καλές, βελτιούμενες, «συμμαχικές», ιδιαίτερες, αλλά και μη φανερές. Πριν λίγες ημέρες το Ισραήλ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να κλείσει τα γραφεία του Al-Jazeera , το τηλεοπτικό δίκτυο του Κατάρ, το οποίο οι ισραηλινές αρχές κατηγορούν για υποκίνηση βίας. Το Ισραήλ κατηγορεί εδώ και χρόνια το δίκτυο για έλλειψη αντικειμενικότητας στην κάλυψη της διένεξης με τους Παλαιστίνιους. 

Η Ώρα της Αλήθειας στην Μέση Ανατολή

Η Ώρα της Αλήθειας στην Μέση Ανατολή

Το Κουρδικό Χαρτί του Ισραήλ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, στην Γενεύη συνεχίζονταν οι συνομιλίες για το Κυπριακό όπου μια μειοψηφία του 18%, με την ανοχή των “αφελών” της ελληνικής πλευράς, επιδιώκει θρασύτατα να αναδειχθεί σε ισότιμη με τον ελληνικό λαό της Κύπρου, να διαλύσει ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, την Κυπριακή Δημοκρατία, και να κατασκευάσει μια διχοτομική και μη-βιώσιμη “Ομοσπονδία”.

Την ίδια στιγμή, οι Τούρκοι, που -μέσω των ενεργούμενών τους Τουρκοκυπρίων- ζητάνε όλα αυτά στο πολύπαθο νησί, αρνούνται όχι μόνο την αυτοδυναμία, αλλά και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα στους Κούρδους, έναν πληθυσμό που ισοδυναμεί με το 1/4 σχεδόν των κατοίκων της χώρας τους και πάνω από 40 εκατομμύρια στην ευρύτερη περιοχή.

Κι όλα συμβαίνουν καθώς ο “απρόβλεπτος” Ερντογάν, που ήθελε να γίνει ο νέος ισλαμιστής Χαλίφης της “αναμορφωμένης” Μέσης Ανατολής, φοβάται την διαφαινόμενη κουρδική ανεξαρτησία μετά τις γεωστρατηγικές ανατροπές που προκάλεσε ο πόλεμος της Συρίας και η Αραβική Άνοιξη, η οποία κατέληξε στον Χειμώνα του ISIS.

ΗΠΑ και ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ: Στο θολωμένο μου μυαλό!!!

ΗΠΑ και ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ: Στο θολωμένο μου μυαλό!!!

Μετά το ταξίδι Νετανιάχου στις ΗΠΑ, το Παλαιστινιακό ζήτημα πήρε στην κυριολεξία φωτιά... Ωραία λοιπόν τα κατάφερε ο πρόεδρος Τραμπ για αρχή...και αυτοσχεδιάζει επικίνδυνα σε έναν χώρο που αποτελεί επί δεκαετίες το πεδίο άγριων συγκρούσεων, εθνικών, θρησκευτικών, πολιτικών, οικονομικών, ενεργειακών συμφερόντων και επιδιώξεων και την προβολή ισχύος κρατικών δρώντων, εις βάρος των λαών που ζουν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Γράφει ο Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης*

Και να που το τελματωμένο θέμα της Ισραηλινο-Παλαιστινιακής διένεξης ξανάρθε στην επικαιρότητα με τις χειρότερες συνθήκες. Η επίσκεψη Νετανιάχου στην Ουάσιγκτον και η δήλωση Τραμπ, για επανέναρξη των συνομιλιών, αλλά και η ρήση του ότι «μπορεί να ζήσει και με την λύση ενός κράτους στην περιοχή, αν το αποδεχθούν και οι δύο πλευρές» (σιγά μην την αποδεχθούν ποτέ οι Παλαιστίνιοι), πυροδότησε αντιδράσεις όχι μόνο στον Αραβικό κόσμο, αλλά και στον Δυτικό κόσμο. Και τούτο διότι ο πρόεδρος Τραμπ υιοθέτησε ουσιαστικά τις θέσεις Νετανιάχου, στο θέμα αυτό, της λύσης ενός κράτους, που δεν αποδέχεται κανένα Αραβικό κράτος. Μάλιστα στο Ισραήλ ο Νετανιάχου έχει ήδη δεχτεί επικρίσεις από την ισραηλινή Δεξιά, επειδή εξετάζει το ενδεχόμενο παύσης της εποικιστικής δραστηριότητας , κατόπιν σχετικής παραίνεσης του προέδρου Τραμπ.

Νέος κύκλος βίας στην Παλαιστίνη;

Νέος κύκλος βίας στην Παλαιστίνη;

Οριστική επικράτηση θα επιδιώξει το Ισραήλ

Τα τελευταία χρόνια, με τις δραματικές εξελίξεις στον υπόλοιπο μεσανατολικό χώρο, το παλαιστινιακό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, ξεχασμένο εντελώς κι από τα μέσα ενημέρωσης. Φαίνεται, όμως, ότι κάποιοι στην σιωνιστική πλευρά πιστεύουν ότι ίσως τώρα είναι η ευκαιρία για την οριστική επικράτησή τους, όπως αφήνει να εννοηθεί το άρθρο του γνωστού ιστορικού για την Μέση Ανατολή, Daniel Pipes, στην έγκυρη αμερικανο-εβραϊκή επιθεώρηση Commentary, ένα από περιοδικά με την μεγαλύτερη επιρροή στον τομέα της διεθνούς πολιτικής.

Το Παλαιστινιακό ζήτημα ταιριάζει με την κλασσική περιγραφή της παράνοιας: “να κάνεις τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα”. Έναν αιώνα τώρα, από το 1917 που άνοιξε αυτός ο κύκλος, μετά την Διακήρυξη Μπάλφουρ, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί εμμένουν σε στατικούς και αντίθετους στόχους.

Οι Παλαιστίνιοι ετοιμάζονται να ανακηρύξουν την Ανεξαρτησία τους το 2017;

Οι Παλαιστίνιοι ετοιμάζονται να ανακηρύξουν την Ανεξαρτησία τους το 2017;

Παλαιστίνιες μαθήτριες μπροστά από έναν ζωγραφισμένο τοίχο στην Δυτική Όχθη

Στην Παλαιστινιακή Αρχή υπάρχει μια μεγάλη αίσθηση απογοήτευσης. Οι άνθρωποι στα παλαιστινιακά εδάφη παρακολουθούν με απαξίωση τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και την εκστρατεία των δύο κομμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Παλαιστινιακό ζήτημα δεν συζητείται καθόλου, αφού όλες οι ακροδεξιές θέσεις των Ισραηλινών είναι αποδεκτές με ενθουσιασμό και από τα δύο κόμματα. Υπάρχει επίσης μεγάλος θυμός για την Αίγυπτο. Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Sameh Shoukry στο Ισραήλ, στις 10 Ιουλίου, θεωρήθηκε ως αιγυπτιακή προδοσία απέναντι στο Παλαιστινιακό. Η Γαλλία, από την πλευρά της Ε.Ε., θεωρείται ότι έχει καλύτερες προθέσεις αλλά είναι πολύ αδύναμη για να δράσει από μόνη της.

Ο τρόπος «ενημέρωσης» για την Μέση Ανατολή από τα ΜΜΕ: το σύνδρομο Τομ και Τζέρι

Ο τρόπος «ενημέρωσης» για την Μέση Ανατολή από τα ΜΜΕ: το σύνδρομο Τομ και Τζέρι

Eπιμέλεια:  Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Σε αντίθεση με άλλα διεθνή θέματα, η σύγκρουση του Ισραήλ με τους Παλαιστινίους αποτελεί το αντικείμενο πολυάριθμων άρθρων, θεμάτων και ρεπορτάζ. Το πρόβλημα της κάλυψης από τα ΜΜΕ αυτής της σύγκρουσης δεν είναι συνεπώς ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Η αποκρυπτογράφηση του συγκεκριμένου τρόπου κάλυψης μας κάνει να διακρίνουμε τρεις σημαντικές τάσεις που χαρακτηρίζουν τις πληροφορίες σχετικά με την Μέση Ανατολή, όπως μας τις «πασσάρουν» τα κατεστημένα μίντια.

1. Η τέχνη της εξισορρόπησης... μιας ανισόρροπης κατάστασης:

Η πρώτη τάση είναι η μόνιμη εντολή της «ισορροπημένης» αντιμετώπισης της σύγκρουσης. Τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή συγκινούν ιδιαίτερα για πολιτικούς, ιστορικούς και πολιτιστικούς λόγους, και προσλαμβάνονται με βαρύ συναισθηματικό φορτίο, πράγμα που επηρεάζει τον τρόπο που προσπαθούν να τα καλύψουν τα κατεστημένα ΜΜΕ. Γιαυτό και η εντολή για «ουδέτερη» αντιμετώπιση, η οποία μερικές φορές μπορεί να παρομοιαστεί με μια μορφή λογοκρισίας ή αυτολογοκρισίας εκ μέρους ορισμένων δημοσιογράφων και της σύνταξης: η είδηση δεν θα πρέπει να προσβάλει το ένα από τα δύο «στρατόπεδα» και, για το σκοπό αυτό, υιοθετούν μια «ισορροπημένη» θέση.

Να μη γίνουμε και «γεωπολιτικό πείραμα»!

Να μη γίνουμε και «γεωπολιτικό πείραμα»!

Είναι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα και την Κύπρο να μείνουν μακριά από το μεσανατολικό ηφαίστειο.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Η νεώτερη Ελλάδα γεννήθηκε, ως εθνικό σχέδιο, από την αντίσταση στους Σταυροφόρους τον 13ο αιώνα. Δεν υπήρξε τμήμα του δυτικού αποικιακού σχεδίου στην Αραβία. Είμαστε γηγενείς, δεν ήρθαμε να κατακτήσουμε αυτή τη γωνιά του κόσμου. Η δική μας «στρατηγική ενδοχώρα» είναι η ακτινοβολία μας, οι αξίες που οφείλει να ενσαρκώνει η Ελλάδα και στην εξωτερική της πολιτική».

Ατυχέστατα, η Ελλάδα «επελέγη» ως τόπος μεγάλου οικονομικού πειράματος. Είναι μακροχρόνια ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία – κάποια στιγμή όλες οι «εφεδρείες» κινδυνεύουν να εξαντληθούν. Βασικός σκοπός άλλωστε του «πειράματος» είναι να πάει σε πολιτική «αλλαγή καθεστώτος», πλήρη κατάργηση δημοκρατίας, εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας, αρχίζοντας από Ελλάδα και επεκτεινόμενο σε Ευρώπη.

Κύπρος: Μικροκόρη, που μάς έγινες μάνα

Κύπρος: Μικροκόρη, που μάς έγινες μάνα

«Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου - το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου

ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ' το χωριό Λύση,

οδηγού ταξί το επάγγελμα,

πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη»

Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α "

[από τον Αποχαιρετισμό», του Γιάννη Ρίτσου, 1957]

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Από την αρχαιότητα μέχρι και το έπος του ’40, όπου πήγαιναν οι Έλληνες, η συμμετοχή της Κύπρου ήταν φανερή. Το ίδιο ενεργή ήταν και η συμβολή  του Ελληνα της Κύπρου στην πνευματική αναζήτηση του αρχαίου κόσμου από την αρχή. Πανάρχαια είναι και η σχέση της Κύπρου με την Αρκαδία γι’ αυτό στην Κύπρο επικράτησε η αρκαδική διάλεκτος. Σήμερα, ακόμα ο Κύπριος χωρικός χρησιμοποιεί, όταν μιλάει, αρχαίους γλωσσικούς τύπους της ελληνικής, όπως το ρήμα «έλλεται» το οποίον σημαίνει κινούμαι και από το οποίο προέρχεται η πρώτη ονομασία του Ελληνισμού: ΕΛΛΟΠΙΑ, δηλαδή η χώρα των ανθρώπων με το «αεικίνητο πνεύμα».

Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το νησί συμβολικά σαν την «πανοπλία του Ελληνισμού», μου είχε πεί πριν από χρόνια ο Μιχάλης Πισσάς, ένας από τους πιο σεβαστούς «δημογέροντες» της Κύπρου, τον οποίον είχα την τύχη να συναντήσω. «Ο λόγος είναι ότι ο περισσότερος οπλισμός που είχαν οι Έλληνες στον Τρωϊκό Πόλεμο ήταν από χαλκό που είχαν πάρει από την Κύπρο. Η δε πανοπλία του ίδιου του Αγαμέμνονα είναι κατασκεύασμα Κυπρίων και δεν αγοράσθηκε ούτε απεστάλη. Όπως λέει στην Ιλιάδα, Κεφάλαιο Λ΄, στίχος 19, ο Όμηρος «ξενίω δώκε», δηλαδή ο ίδιος ο Αγαμέμνονας πήγε εις την Κύπρο και ο βασιλεύς της Κύπρου εις την Πάφο, Κινύρας, του την έδωσε.

Ο «Σιδηρούς Άξονας» της αλαζονείας και της ύβρεως

Ο «Σιδηρούς Άξονας» της αλαζονείας και της ύβρεως

Τα πολεμικά παιχνίδια της Συμμαχίας Αγγλο-Σαξόνων, Σιωνιστών και Ισλαμιστών από την Γάζα μέχρι την Ουκρανία

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ότι ο «Νέος Αμερικανικός Αιώνας» του αμερικανοσιωνιστικού μπλοκ δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ γιατί η παγκόσμια αντίσταση των λαών υπήρξε τελικά αποφασιστική. Ιδιαίτερα, ο διασυρμός των Ισραηλινών από τους μαχητές της Χεζμπολλάχ στον Λίβανο το 2006 θα αναγνωρισθεί σίγουρα σαν το πρώτο «νέο Στάλινγκραντ» του 21^ου αιώνα. Ακολούθησαν η αποφασιστική νίκη των Ρώσων στην Γεωργία το 2008, το «φιάσκο» της Συρίας για τους νατοϊκούς ισλαμοφασίστες το 2013 και η αναχαίτιση της ευρω-ναζιστικής χούντας του Κιέβου από τον Πούτιν στην Κριμαία και στην Ανατολική Ουκρανία, που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.

Ειδικοί της γεωπολιτικής, που μελετούν την παράλογη «αυτοκρατορική» ψύχωση των ΗΠΑ μετά την 11^η Σεπτέμβρη 2001, θεωρούν υπεύθυνη για το Χάος, που μαίνεται στην Μέση Ανατολή και επεκτείνεται στην Ευρασία, την αλαζονεία της ασυνάρτητης πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών και των Τευτόνων συμμάχων τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές οι δύο δυνάμεις, μαζί με τους μεσσιανιστές του Σιωνισμού και του σουννιτικού Ισλαμισμού, είναι που αποτελούν τον νεοταξικό «Σιδηρού Άξονα» του πολέμου.

Το αιματοκύλισμα της Γάζας, το ζήτημα του σιωνισμού και το σύγχρονο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα

Το αιματοκύλισμα της Γάζας, το ζήτημα του σιωνισμού και το σύγχρονο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα

του Παναγιώτη Ήφαιστου*

[Σε αναφορά με το βιβλίο της Rose Jacqueline, Το ζήτημα του σιωνισμού, Εκδόσεις Ποιότητα και τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του σύγχρονου κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος.]

Για ακόμη μια φορά ο πόλεμος στην Μέση και Μείζονα Ανατολή προκαλεί εκατόμβες. Η θέση που υιοθετείται στην παρούσα παρέμβαση είναι ότι η πολιτικά ορθολογιστική πολιτική σκέψη και οι ορθολογιστικές πολιτικές αποφάσεις απαιτούν διάκριση μεταξύ, από την μια πλευρά, αντικειμενικής περιγραφής και ερμηνείας των γεγονότων της διεθνούς πολιτικής –κάτι που πρωτίστως απαιτεί γνώση για τον χαρακτήρα του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος– και από την άλλη πλευρά διατύπωσης υποκειμενικών αξιολογικών θέσεων.

Οι αξιολογικές θέσεις, υποστηρίζεται, μπορεί να είναι είτε προϊόν άγνοιας, συναισθηματισμού και κολλημάτων σε θεωρήματα και ιδεολογήματα είτε πολιτικά ορθολογιστικές θέσεις συμβατές με το εθνικό συμφέρον και την στρατηγική εκπλήρωσής τους. Τουτέστιν, η μόνη πολιτικά ορθολογιστική σκέψη είναι αυτή η οποία στηρίζει τα συμφέροντα ενός κράτους.

Τα ματωμένα φεγγάρια της Ιερουσαλήμ

Τα ματωμένα φεγγάρια της Ιερουσαλήμ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η κατάσταση στην Μέση Ανατολή , από την Γάζα και την Λιβύη μέχρι την Βαγδάτη είναι εκρηκτική και ανά πάσα στιγμή μπορούν να γενικευτούν οι εχθροπραξίες. Όσο για το Ισραήλ, τόσο η κυβέρνηση Νετανυάχου όσο και τα πανίσχυρα λόμπυ της στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν πρόκειται να ησυχάσουν αν δεν «ρίξουν» την Τεχεράνη στο καναβάτσο, αν δεν υποχρεώσουν δηλαδή το Ιράν σε πλήρη πυρηνική «άνευ όρων παράδοση».

Όμως, τα προβλήματα που σχετίζονται με το Ισραήλ στην Μέση Ανατολή δεν έχουν μόνο γεωπολιτικό χαρακτήρα, αλλά επιδέχονται και θεολογικές ερμηνείες. Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, το σιωνιστικό κράτος ταυτίστηκε με την εκπλήρωση βιβλικών προφητειών και μεσσιανικών οραμάτων, τα οποία όμως αποκρύπτονται επιμελώς από την διεθνή κοινότητα.

 Όλες οι πολιτικές και στρατιωτικές πράξεις των Εβραίων κατά το δεύτερο ήμισυ του 20^ου αιώνα και την πρώτη δεκαετία του 21^ου προσανατολίζονται προς την έλευσή του Μεσσία. Οι πόλεμοι του Ισραήλ για την επέκτασή του, η καταπίεση των Παλαιστινίων, η προστασία του από την Αμερική, όλα αυτά συνδέονται στον θεολογικό τρόπο που πολιτεύεται το Ισραήλ με τους «έσχατους καιρούς».

Η Μαθήτρια μου στη Γάζα

Η Μαθήτρια μου στη Γάζα

από solon antartis

[Πηγή: CyprusIndyMedia.org, 30/07/2014]

Η Μαθήτρια μου στη Γάζα

Δυσκολεύομαι να γράψω αυτό το καλοκαίρι. Οι εικόνες που με βομβαρδίζουν είναι τόσο οικείες και αβάστακτες. Αναδύονται από το Υποσυνείδητο όπου τις καταχώνιασα πριν από 40 χρόνια με κάθε εικόνα και κάθε είδηση από την κατεχόμενη Παλαιστίνη.

Η εικόνα βγαλμένη από τα τρίσβαθα της συλλογικής ανθρώπινης μας συνείδησης. Της κοινής μοίρας που μας βολοδέρνει μέσα στους μαιάνδρους του χωροχρόνου.

Η απουσία της Ελλάδας του Μνημονίου από την Μέση Ανατολή

Η απουσία της Ελλάδας του Μνημονίου από την Μέση Ανατολή

………………………..

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργούσαν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

[Κωνσταντίνος Καβάφης, «Ας Φρόντιζαν», 1930]

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
[Από το αφιέρωμα στην Μέση Ανατολή, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τ.210, Ιούνιος 2013]

Στην Μέση Ανατολή, που είναι η μόνιμη μπαρουταποθήκη του πλανήτη, όλα δείχνουν ότι το μόνο πράγμα που μένει να φανεί είναι ποιος –και πώς- θα πυροδοτήσει τον επόμενο πόλεμο. 

Οι συνέπειες των εξεγέρσεων που ονομάστηκαν «Αραβική Άνοιξη» και οι επιπλοκές του πολέμου στην Συρία έχουν περιπλέξει με το παραπάνω το ήδη σύνθετο και εκρηκτικό γεωπολιτικό σκηνικό. 

Σε αυτό το σκηνικό, ο ρόλος του Ισραήλ παραμένει καταλυτικός, όχι μόνο γιατί τα ισραηλινά αεροσκάφη παραβιάζουν πάντα τους αραβικούς ουρανούς, αλλά και γιατί το πανίσχυρο ισραηλινό λόμπυ πιέζει εδώ και καιρό την διστακτική κυβέρνηση Ομπάμα να κάνει το βήμα προς την γενίκευση της σύγκρουσης.