Mignonne (1917)
 „Mignonne” w 1917 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1916 |
| Wodowanie |
1917 |
 Marine nationale
| |
| Nazwa |
„Mignonne” |
| Wejście do służby |
1918 |
| Wycofanie ze służby |
1920 |
 Forțele Navale Române
| |
| Nazwa |
„Sublocotenent Ghiculescu” |
| Wejście do służby |
styczeń 1920 |
 Marynarka Wojenna ZSRR
| |
| Nazwa |
„Angara” |
| Wejście do służby |
14 września 1944 |
| Forțele Navale Române
| |
| Nazwa |
„Ion Ghiculescu” |
| Wejście do służby |
październik 1945 |
| Wycofanie ze służby |
2002 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 375 ton |
| Długość |
60,2 metra |
| Szerokość |
7 m |
| Zanurzenie |
2,6 m |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla Sulzer o łącznej mocy 900 KM 2 śruby | |
| Prędkość |
14,5 węzła |
| Zasięg |
3000 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 100 mm (2 x I) 2 zrzutnie bg | |
| Załoga |
50 |
Mignonne (później Sublocotenent Ghiculescu, Angara i Ion Ghiculescu) – francuskie awizo z okresu I wojny światowej, a następnie rumuńska kanonierka, jeden z czterech pozyskanych przez Rumunię okrętów typu Friponne. Jednostka została zwodowana w 1917 roku w stoczni Arsenal de Brest w Breście, a do służby w Marine nationale przyjęto ją w 1918 roku. W styczniu 1920 roku okręt został zakupiony przez Rumunię i wszedł w skład Marynarki Wojennej pod nazwą „Sublocotenent Ghiculescu”. 5 września 1944 roku kanonierka została zdobyta przez żołnierzy radzieckich i następnie wcielona do służby w Marynarce Wojennej ZSRR jako „Angara”. Zwrócony w październiku 1945 roku okręt wszedł ponownie w skład Marynarki Wojennej Rumunii pod nazwą „Ion Ghiculescu”. W 1960 roku jednostka została przebudowana na okręt dowodzenia, a ze służby została wycofana w 2002 roku.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]
Awiza typu Friponne, klasyfikowane początkowo jako kanonierki do zwalczania okrętów podwodnych, zostały zamówione na podstawie wojennego programu rozbudowy floty francuskiej z 1916 roku[1]. Okręty były w zasadzie identyczne z awizami typu Ardent, różniąc się głównie rodzajem siłowni – silnikami Diesla w miejsce napędu parowego, dzięki czemu znacznie wzrósł zasięg pływania[1]. Początkowo planowano budowę 13 jednostek, jednak ukończono jedynie osiem[1]. Później klasyfikowane były jako awiza 2. klasy[2].
„Mignonne” zbudowany został w stoczni Arsenal de Brest[1][3]. Stępkę okrętu położono w 1916 roku, został zwodowany w 1917 roku, a do służby w Marine nationale wszedł w 1918 roku[2].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręt był kanonierką przeznaczoną do zwalczania okrętów podwodnych[1]. Długość całkowita kadłuba wynosiła 60,2 metra (57,8 metra między pionami), szerokość 7 metrów i zanurzenie 2,6 metra[4]. Wyporność standardowa wynosiła 375 ton, a pełna 443 tony[4][5][a]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 900 KM, poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[3][6][b]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 14,5 węzła[7]. Okręt zabierał 30 ton paliwa, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 3000 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 1600 Mm przy 15 węzłach)[3][7].
Uzbrojenie kanonierki składało się z dwóch pojedynczych dział kalibru 100 mm M1897 L/40 i dwóch zrzutni bomb głębinowych[2][7][c].
Załoga okrętu liczyła 50 oficerów, podoficerów i marynarzy[3][5].
Służba
[edytuj | edytuj kod]
Kanonierka służyła podczas I wojny światowej w latach 1916-1918 we francuskich Siłach Patrolowych Atlantyku[8]. 9 stycznia 1920 roku okręt został zakupiony przez Rumunię (wraz z bliźniaczymi jednostkami „Impatiente”, „Chiffonne” i „Friponne”) i już 15 stycznia wszedł w skład Marynarki Wojennej pod nazwą „Sublocotenent Ghiculescu”[3][8][d]. Nosił oznaczenie burtowe: „Gh”[4]. Jednostka otrzymała imię na cześć oficera rumuńskiej marynarki, poległego podczas I wojny światowej[3]. Na przełomie 1939 i 1940 roku dokonano modernizacji uzbrojenia jednostki: zdemontowano oba działa kal. 100 mm, instalując w zamian dwa pojedyncze działka plot. kal. 37 mm SK C/30 L/80[4]. W 1942 lub 1943 roku obrona przeciwlotnicza okrętu została wzmocniona przez montaż pojedynczego działka kal. 20 mm C/38 L/65, a na początku 1944 roku jedno z działek kal. 37 mm zostało zastąpione działem kal. 88 mm SK C/30 L/42[4].
5 września 1944 roku kanonierka została zdobyta przez żołnierzy radzieckich w Konstancy i następnie wcielona do służby w Marynarce Wojennej ZSRR jako „Angara” (Ангара)[9][10]. Okręt został zwrócony 14 października 1945 roku i wszedł ponownie w skład Marynarki Wojennej Rumunii pod nazwą „Ion Ghiculescu”[4][10]. Jednostka otrzymała oznaczenie burtowe D 62[5][10]. W 1960 roku jednostka została przebudowana na okręt dowodzenia i otrzymała oznaczenie NDD 113[10][11][e]. Uzbrojenie okrętu w tym okresie stanowiło pojedyncze działko plot. kal. 37 mm i dwa podwójne stanowiska wkm kal. 14,5 mm[11][12]. Jednostka została wycofana ze służby w 2002 roku[13].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215 i Gogin 2018F ↓ podają wyporność normalną 315 ton, McMurtrie 1941 ↓, s. 388 – 390 ton, zaś Pietlewannyj 2009 ↓, s. 171 standardową 344 tony i pełną 443 tony.
- ↑ Moore 1985 ↓, s. 408 i Sharpe 1989 ↓, s. 458 podają, że łączna moc siników wynosiła 1800 KM.
- ↑ McMurtrie 1941 ↓, s. 388, Blackman 1953 ↓, s. 295 i Pietlewannyj 2009 ↓, s. 171 podają, że okręt był uzbrojony także w dwa karabiny maszynowe.
- ↑ Gogin 2018C ↓ podaje nazwę: „Sublocotenent Ghiculescu Ion”.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 422, Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 324 i Gogin 2018C ↓ podają, że okręt został przebudowany na okręt hydrograficzny; według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 324 i Sharpe 1989 ↓, s. 458 okręt nosił nazwę „Constanta”.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 216.
- ↑ a b c Gogin 2018F ↓.
- ↑ a b c d e f McMurtrie 1941 ↓, s. 388.
- ↑ a b c d e f Gogin 2018C ↓.
- ↑ a b c Blackman 1953 ↓, s. 295.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215-216.
- ↑ a b c Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215.
- ↑ a b Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 191.
- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 171.
- ↑ a b c d Gogin 2018A ↓.
- ↑ a b Moore 1985 ↓, s. 408.
- ↑ Sharpe 1989 ↓, s. 458.
- ↑ Saunders 2004 ↓, s. 580.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Raymond Blackman (red.): Jane’s Fighting Ships 1953-1954. London: Sampson Low, Marston & Co., 1953. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: ANGARA gunboats (1917-1918/1944). Navypedia. [dostęp 2018-02-16]. (ang.).
- Ivan Gogin: CĂPITAN DUMITRESCU ASW gunboats (1917-1918/1920). Navypedia. [dostęp 2018-02-16]. (ang.).
- Ivan Gogin: FRIPONNE 2nd class avisos (ASW gunboats) (1917-1918). Navypedia. [dostęp 2018-02-16]. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French Warships of World War I. Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).