Sjeng Schalken

{{{imię i nazwisko}}}

Państwo	Holandia
Data i miejsce urodzenia	8 września 1976 Weert
Wzrost	193 cm
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1994
Zakończenie kariery	2007
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	9
Najwyżej w rankingu	11 (21 kwietnia 2003)
Australian Open	4R (2004)
Roland Garros	3R (1999, 2002, 2003)
Wimbledon	QF (2002–2004)
US Open	SF (2002)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	6
Najwyżej w rankingu	21 (20 maja 2002)
Australian Open	3R (2002)
Roland Garros	2R (1996, 2001)
Wimbledon	QF (2001)
US Open	SF (2001)

{{Tenisista infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | medale = | wikicytaty = | alt grafiki = | imię i nazwisko = | odznaczenia = | faksymile = | imię i nazwisko org = | pełne imię i nazwisko = | miejsce śmierci = | data śmierci = | opis faksymile = Nieznane pola: "masa_ciała", "nazwa" oraz "miejsce zamieszkania".

Sjeng Schalken (ur. 8 września 1976 w Weert) – holenderski tenisista, zwycięzca dziewięciu turniejów zawodowych w grze pojedynczej i sześciu w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Wysoki (193 cm), praworęczny Holender, z bekhendem granym jedną ręką, dobrze radził sobie na wszystkich nawierzchniach kortów. Mocny serwis ułatwiał mu zdobywanie punktów na szybkich podłożach (chociaż nie grał za często wolejem), regularne uderzenia z głębi kortu dawały z kolei podstawę do skutecznej walki na nawierzchni ziemnej. Duże możliwości Schalken sygnalizował już jako junior, kończąc rok 1994 na 9. miejscu w rankingu młodzieżowym, z tytułem mistrzowskim na US Open i półfinałem Wimbledonu. W tymże roku debiutował w gronie tenisistów profesjonalnych i odniósł pierwsze zwycięstwo w turnieju challengerowym (niższa ranga niż cykl ATP World Tour). W 1995 wygrał swój pierwszy turniej ATP World Tour w Walencji, po finałowym zwycięstwie nad Austriakiem Gilbertem Schallerem. Dało mu to awans do czołowej pięćdziesiątki rankingu światowego. Zarówno w 1995, jak i w kolejnym sezonie, jako niespełna 20-latek, był najmłodszym zwycięzcą turnieju w głównym cyklu (w 1996 wygrał w Dżakarcie).

W 1997 wygrał turniej w Bostonie, pokonując po drodze m.in. Hiszpana Àlexa Corretję i Chilijczyka Marcelo Ríosa. W sezonie 1998 musiał zadowolić się dwoma półfinałami i pięcioma ćwierćfinałami, turniej wygrał natomiast u progu sezonu 1998 – w Auckland nie stracił nawet seta, a w finale okazał się lepszy od Niemca Tommy'ego Haasa. W 2000, głównie dzięki zwycięstwu w Tokio i finałowi w Szanghaju, po raz pierwszy w karierze został pierwszą rakietą Holandii, przerywając ośmioletni okres dominacji Richarda Krajicka. Zapisał się w t.r. także w historii Wimbledonu – w III rundzie uległ Australijczykowi Markowi Philippoussisowi po meczu trwającym 5 godzin i 5 minut (drugi pod względem długości w dziejach turnieju); samodzielny rekord gracze ustanowili w kategorii "decydujący piąty set" – Philippoussis wygrał 20:18. W 2001 Schalken był w finale turnieju w Waszyngtonie (w półfinale pokonał Agassiego, w finale przegrał z Roddickiem), na koniec sezonu wygrał natomiast halową imprezę w Sztokholmie (w drodze do finału nie stracił seta, w samym finale po zaciętej walce – w piątym secie przegrywał już 0:3 przy serwisie przeciwnika – pokonał Fina Jarkko Nieminena).

Lata 2002-2003 były najlepsze w dotychczasowej karierze Holendra. Starty w 2002 Schalken rozpoczął przeciętnie, dobrą formę prezentując dopiero latem na kortach trawiastych. Na tej nawierzchni był kolejno w półfinale londyńskiego turnieju Queen's Club (przegrał z Lleytonem Hewittem), wygrał turniej w 's-Hertogenbosch (pierwszy wygrany turniej przed własną publicznością, w ćwierćfinale pokonał Rogera Federera, w finale Arnauda Clémenta), wreszcie osiągnął pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał na Wimbledonie. Poprzednio, startując od Wimbledonu w 1995 we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, nigdy nie doszedł dalej niż do III rundy. W Wimbledonie 2002 pokonał m.in. kończącego karierę Amerykanina Michaela Changa, a w ćwierćfinale był bliski pokonania Hewitta (który ostatecznie został triumfatorem turnieju). Schalken przegrał zdecydowanie dwa pierwsze sety ćwierćfinału z Hewittem, Australijczyk miał już także przewagę przełamania w trzeciej partii, a jednak mecz wygrał dopiero 7:5 w piątym secie. Dobrą dyspozycję Schalken potwierdził w kolejnym turnieju Wielkiego Szlema, osiągając w US Open półfinał (jako pierwszy Holender od czasu Toma Okkera w 1971). Pokonał m.in. Marka Philippoussisa, Gustavo Kuertena i w ćwierćfinale Fernando Gonzáleza (w pięciu setach, z których trzy, w tym decydujący, kończyły się tie-breakami). W meczu półfinałowym uległ zmierzającemu po swoje czternaste wielkoszlemowe zwycięstwo Amerykaninowi Pete'owi Samprasowi. Po turnieju US Open Holender awansował po raz pierwszy w karierze do czołowej dwudziestki rankingu i utrzymał tę pozycję do końca sezonu, dochodząc jeszcze do finału turnieju w Moskwie. Zbliżoną formę prezentował Schalken w 2003 – po raz pierwszy w karierze wygrał w jednym sezonie dwa turnieje (w s'Hertogenbosch ponownie pokonał w finale Clémenta, w Costa Do Sauipe pokonał Schüttlera), był także w dwóch ćwierćfinałach wielkoszlemowych (na Wimbledonie pokonał m.in. Schuettlera, wówczas nr 5 ATP, przegrał z Federerem, w US Open ponownie pokonał Schüttlera, a uległ Roddickowi). W kwietniu 2003 osiągnął najwyższą pozycję w rankingu – nr 11.

Po sezonie 2003 Schalken notował nieco słabsze rezultaty, będąc zmuszonym do rezygnacji ze znacznej liczby startów z powodu kontuzji. Jego najlepszym wynikiem był ćwierćfinał Wimbledonu w 2004 (trzeci z rzędu na tych kortach). W 2004 wypadł z czołowej pięćdziesiątki, a w 2005 nawet z setki rankingu. Kontynuował jednak starty w 2006, chociaż ze względu na niski ranking był zmuszony do udziału w challengerach.

Sjeng Schalken był również dobrym deblistą. Do kwietnia 2006 wygrał sześć turniejów cyklu ATP World Tour, był w dalszych trzech finałach. Najlepsze rezultaty osiągał w parze z rodakiem Paulem Haarhuisem, doświadczonym deblistą (byłym liderem klasyfikacji deblowej) – wygrali wspólnie pięć turniejów (z czego trzy w 2001) i byli w półfinale US Open 2001. Również w 2001 Schalken był w ćwierćfinale gry podwójnej na Wimbledonie, ale w parze z Hiszpanem Juanem Balcellsem. W maju 2002 został sklasyfikowany na 21. miejscu w rankingu deblistów. Łączne zarobki Schalkena (do kwietnia 2006) przekroczyły pięć milionów dolarów.

W latach 1996-2005 Schalken regularnie grał w reprezentacji w Pucharze Davisa. Debiutował jako deblista (w parze z Janem Siemerinkiem) w meczu z Nową Zelandią, ale występował przede wszystkim w grze pojedynczej (w sporadycznych startach deblowych partnerował Haarhuisowi). Zdobył w meczach reprezentacji szereg ważnych punktów, głównie zapewniających Holandii utrzymanie w Grupie Światowej. Przyczynił się także do osiągnięcia półfinału Pucharu Davisa w 2001; w półfinale nieznacznie przegrał z Francuzem Nicolasem Escudé (6:8 w piątym secie), co przy końcowym zwycięstwie Francji 3:2 miało kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia. W I rundzie Pucharu Davisa w 2005 Schalken zdobył dwa punkty singlowe przeciwko Szwajcarom, oba mecze wygrywając w pięciu setach. Do końca 2005 jego bilans w Pucharze Davisa wyniósł 21 zwycięstw i 13 porażek.

W latach 2001-2002 Schalken zasiadał w radzie zawodników ATP. Od listopada 2003 jest żonaty. Ogłosił zakończenie kariery 29 marca 2007.

Wygrane turnieje:

• gra pojedyncza:
  • 1995 Walencja
  • 1996 Dżakarta
  • 1997 Boston
  • 1999 Auckland
  • 2000 Tokio
  • 2001 Sztokholm
  • 2002 's-Hertogenbosch
  • 2003 's-Hertogenbosch, Costa do Sauipe
• gra podwójna:
  • 1995 Amsterdam (z Marcelo Ríosem)
  • 1999 Amsterdam (z Paulem Haarhuisem)
  • 2000 Szanghaj (z Paulem Haarhuisem)
  • 2001 's-Hertogenbosch, Amsterdam, Mediolan (wszystkie z Paulem Haarhuisem)

Finały turniejowe:

• • 2000 Szanghaj
  • 2001 Waszyngton
  • 2002 Moskwa
• gra podwójna:
  • 1998 Taszkent (z Kennethem Carlsenem)
  • 2001 Scottsdale (z Marcelo Ríosem)
  • 2003 Los Angeles (z Joshuą Eagle)

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-12-25]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-12-25]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-12-25]  (ang.).