Garota

Egzekucja poprzed uduszenie garotą, Filipiny, 1901

Garota (hiszp. garrote) - broń wykorzystywana od czasów starożytności przez zabójców do szybkiego duszenia ofiar. Jest to kawałek dość cienkiego, lecz wytrzymałego materiału, do uchwycenia oburącz i zaciskania na szyi ofiary.

Garota wbrew pozorom może być bronią użytą do samoobrony (ale nie tnąca), mimo iż w założeniu służy do nagłego ataku od tyłu. Jest bardzo łatwa do ukrycia.

Broń współcześnie rzadko używana, jednak w XIX wieku budziła grozę czego dowodem jest, fakt iż policja w wielu krajach wówczas nosiła specjalne kołnierze uniemożliwiające uduszenie.

Tym samym terminem określa się urządzenie do przeprowadzania egzekucji używane od XIX wieku do lat 70. XX wieku w Hiszpanii i Portugalii. Zasada działania była podobna do opisanej wyżej garoty i szubienicy. Skazany siedział na krześle kiedy pętla powoli (do 25 minut) w wyniku kręcenia korby zaciskała mu się na szyi.

Typy garot

Garota tnąca, wykonana z metalowego, elastycznego drutu, uważana za najskuteczniejszą, śmiertelnie niebezpieczną broń. W wyniku jej działania zwykle dochodzi do poderżnięcia gardła. Istnieją opinie, że broń ta była używana przez agentów OSS w czasie II wojny światowej.

Garota miażdżąca, wykonana z grubej, szorstkiej liny. Stosowana do skręcania karku (uduszenie za jej pomocą jest trudniejsze). W Ten sposób zginął Atahualpa ("Ustawiono go tyłem do słupa, przeciągnięto sznur wokół pala i jego szyi, zakręcono na kiju i dokręcano kij, który stopniowo zaciskał się wokół jego szyi.")

Garota klasyczna zrobiona z wytrzymałej, wcale nie ostrej żyłki, np. struny fortepianowej.