Tytus Krawczyc
Tytus Arkadiusz Krawczyc (ur. 5 października 1930 w Sielawiczach w pow. słonimskim, zm. 24 stycznia 2020 w Poznaniu[1]) – generał dywizji pilot Wojska Polskiego, dowódca Wojsk Lotniczych (1983–1989), poseł na Sejm PRL VI kadencji.
| |
 generał dywizji pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 października 1930 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 stycznia 2020 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1948–1993 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Stanowiska |
dowódca pułku lotniczego, dowódca 2 Brandenburskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwsko-Szturmowego w Pile, zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych, dowódca 4 Pomorskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku, dowódca Wojsk Lotniczych |
| Późniejsza praca |
przeniesiony w stan spoczynku |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujSyn Stanisława i Bronisławy[1]. Do Wojska Polskiego wstąpił na ochotnika. Od 10 października 1948 w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Ukończył również Akademię Sztabu Generalnego (1960–1964), Wyższy Kurs Akademicki w Wojskowej Akademii Lotniczej w Monino (1971), Wojskową Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa w Moskwie (1973–1975), Wyższy Kurs Akademicki przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie (1984).
Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie w 1950 był kolejno: pilotem-instruktorem w 4 eskadrze szkolnej bazującej na lotnisku w Ułężu (1950–1951), dowódcą klucza w 8 eskadrze szkolenia podstawowego w Białej Podlaskiej (1951–1955), zastępcą dowódcy 4 eskadry lotniczej ds. wyszkolenia (1955–1957), dowódcą 2 eskadry w 58 Pułku Szkolno-Bojowym w Dęblinie, zastępcą do spraw liniowych dowódcy 58 Pułku Szkolno-Bojowego (1964–1965), dowódcą 61 Pułku Szkolno-Bojowego w Nowym Mieście nad Pilicą (1965–1968), dowódcą 2 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Kraków” w Goleniowie (1968–1970), dowódcą 2 Brandenburskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwsko-Szturmowego w Pile (1970–1973), zastępcą szefa sztabu Wojsk Lotniczych (1975) i zastępcą dowódcy Wojsk Lotniczych do spraw liniowych (1975–1977). 29 lipca 1977 objął dowództwo 4 Pomorskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku. 12 maja 1983 wyznaczony został na stanowisko dowódcy Wojsk Lotniczych w Poznaniu, które piastował do 4 września 1989. 15 września 1989 powołany został na stanowisko attaché wojskowego i lotniczego przy Ambasadzie PRL w Budapeszcie. W marcu 1993 przeszedł w stan spoczynku pożegnany oficjalnie przez ministra obrony narodowej Janusza Onyszkiewicza.
W latach 1972–1976 poseł na Sejm PRL VI kadencji z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W okresie 1986–1990 członek Komitetu Centralnego PZPR.
Jako pilot spędził w powietrzu 3520 godzin, w tym 1712 godzin na samolotach odrzutowych. Posiadał klasę mistrzowską pilota wojskowego. Latał na samolotach: UT-2, Po-2, Jak-11, Jak-18, Junak-3, TS-8 Bies, TS-11 Iskra, Lim-1, UTMiG-15, Lim-2, Lim-5, Lim-6 bis, MiG-21 (wersje MiG-21F-13, MiG-21R, MiG-21MF).
Pochowany na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order Sztandaru Pracy I klasy (1988)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1981)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1971)[3]
- Złoty Krzyż Zasługi (1965)
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Srebrny medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Brązowy medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Tytuł Zasłużony Pilot Wojskowy PRL (1978)
- Złota odznaka „Za pracę społeczną dla miasta Krakowa” (1969)[4]
- Medal „30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych” (Kuba, 1987)
- Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 1984)
- Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR, 1988)
- wiele innych odznaczeń resortowych, regionalnych, organizacyjnych i zagranicznych
Awanse
edytuj- chorąży – 3 IX 1950
- podporucznik – 8 VI 1951
- porucznik – 9 III 1953
- kapitan – 5 XII 1955
- major – 12 X 1962
- podpułkownik – 12 X 1966
- pułkownik – 12 X 1970
- generał brygady – 9 X 1980 (nominację wręczono 11 XII 1980)
- generał dywizji – 24 IX 1983
Życie prywatne
edytujMieszkał w Poznaniu. Od 1957 był żonaty z Urszulą z domu Waśkowską. Małżeństwo miało córkę Katarzynę[5].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Tytus Krawczyc. rejestry-notarialne.pl.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Poznaniu.
- ↑ Lista odznaczonych. „Nowiny”, s. 2, Nr 123 z 6 maja 1971.
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m. Krakowa, nr 24, 3 listopada 1969, s. 3.
- ↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 280–283.
Bibliografia
edytuj- S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej przy współpracy z Domem Wydawniczym Bellona, Poznań-Warszawa 2003, ISBN 83-902541-3-1 i s. 97–99, ISBN 83-11-09587-6.
- S. Czmur, W. Wójcik, Dowódcy Lotnictwa Polskiego, Redakcja Przeglądu WLOP, Poznań 1998.
- S. Czmur, W. Wójcik, Dowódcy Lotnictwa i Obrony Powietrznej, Redakcja Czasopism WLOP, Poznań 2000.
- J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 280–283.