Tabela (bazy danych)

Przykład. 1. Tabela książki o dwóch kolumnach i trzech wierszach

ISBN	tytuł
1-234-56787-0	Zmyślona książka
1-234-56788-0	Zmyślona opowieść
1-234-56789-0	Zmyślona historia

Tabela (relacja) – wydzielony logicznie zbiór danych, zorganizowanych w formie tabeli składającej się z wierszy dzielonych na kolumny. Jest to obiekt teoretyczny i nie należy go mylić z jej graficzną reprezentacją, czy miejscem zajmowanym w pamięci komputera. W zależności od typu bazy danych wewnętrzna organizacja podziału danych na kolumny i wiersze jest różna i często umowna.

Pojedyncza tabela może być reprezentacją pewnej encji (np. książek, mieszkań, ludzi), relacji między nimi, albo może stanowić zawartość całej bazy danych. Pojedynczy wiersz tabeli nazywany jest rekordem i stanowi najczęściej zbiór danych o pojedynczym obiekcie (ew. grupie obiektów).

Identyfikacja kolumn i wierszy

Kolumny

W relacyjnym modelu baz danych i podobnych, kolumny stanowią zwykle atrybuty jakiegoś obiektu (np. wielkość, grubość, tytuł, nazwisko) i stąd dane zawarte w kolumnach mają najczęściej jeden określony typ. Dodatkowo w bazach obsługiwanych przez język SQL kolumnom nadawane są nazwy, także poza etapem projektowym i nazwy te są unikatowe w obrębie jednej tabeli.

Klucz główny

Przykład. 2. Tabela książki rozszerzona o kolumnę id, której wartości są wartościami klucza głównego

id	ISBN	tytuł
1	1-234-56787-0	Zmyślona książka
2	1-234-56788-0	Zmyślona opowieść
3	1-234-56789-0	Zmyślona historia
4	brak	O planie wprowadzania ISBN, czy warto?

Do jednoznacznej identyfikacji wierszy stosuje się klucz główny (ang. primary key), czyli jedną z kolumn lub ich grupę, których wartości są unikatowe w całej tabeli (dzięki czemu jednoznacznie identyfikują wiersz).

Klucz główny może być:

• ukryty przed użytkownikami identyfikator, który jest nadawany automatycznie przez system obsługujący bazę danych; w szczególności wiersz może być wówczas identyfikowany poprzez położenie w zbiorze danych (stosowane zwykle wtedy, gdy wszystkie rekordy mają stałą, tak samą wielkość);
• jawnym numerycznym kluczem, wybranym w procesie projektowania bazy danych, a w trakcie jej używania automatycznie zwiększanym przez system obsługujący bazę danych;
• jawnym kluczem składającym się z pojedynczej lub wielu kolumn; taka kolumna (kolumny) może być teoretycznie dowolnego typu, czy to numerycznego, czy tekstowego, czy nawet binarnego, niektóre systemy bazodanowe narzucają jednak pewne ograniczenia, wynikające z tego, że klucze te są indeksowane.

W tradycyjnym, relacyjnym modelu baz danych, zalecano by klucz główny składał się z kolumn (kolumny), których wartości nie są sztucznie wprowadzone. W pierwszym przykładzie (na górze), mógłby to być ISBN. W praktyce trudno jest znaleźć kolumnę, której wartości będą unikatowe (przykład 2 – po prawej). W takim przypadku należałoby rozszerzyć klucz głównym, jednak w zastosowaniu praktycznym klucz główny nie powinien składać się z paru kolumn (ze względu na powolniejszy dostęp do danych). Zamiast tego stosuje się dodatkową, sztuczną wartość numeryczną (najczęściej kolejne liczby naturalne). Wprowadzona dodatkowa kolumna zazwyczaj nie może być zmieniana i jest nadawana automatycznie przez system zarządzania bazą danych. Poza ułatwieniem dla programisty, tak stworzony klucz przyśpiesza także indeksowanie i łączenie tabel oraz ułatwi rozwój bazy danych.

Zobacz też

• DBMS
• Encja