Wikipedia

Samuel Eto’o

piłkarz kameruński

Samuel Eto’o Fils (wym. [samɥɛl eto fis]; ur. 10 marca 1981 w Duali) – kameruński piłkarz, który występował na pozycji napastnika. Były reprezentant Kamerunu (rekordzista pod względem liczby strzelonych bramek w kadrze narodowej – 56[2]), złoty medalista igrzysk olimpijskich w Sydney w 2000 roku, trzykrotny finalista Pucharu Narodów Afryki (2000, 2002 i 2008), uczestnik czterech turniejów finałowych mistrzostw świata (1998, 2002, 2010 i 2014). Uznawany za jednego z najlepszych piłkarzy afrykańskich[3][4][5][6]. Czterokrotnie wybierany Piłkarzem Roku Afryki (2003, 2004, 2005 i 2010). W swojej karierze występował m.in. w Realu Madryt, FC Barcelona, Interze Mediolan, Evertonie, Chelsea i UC Sampdoria. Od grudnia 2021 roku jest prezesem Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej.

Samuel Eto’o
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Samuel Eto’o Fils

Data i miejsce urodzenia

10 marca 1981
Duala

Wzrost

180 cm[1]

Pozycja

napastnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1992–1996 Kadji Sport Academies
1996–1997 Real Madryt
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1997–2000 Real Madryt 3 (0)
1997–1998 → CD Leganés (wyp.) 28 (3)
1999 → RCD Espanyol (wyp.) 0 (0)
2000 → RCD Mallorca (wyp.) 13 (6)
2000–2004 RCD Mallorca 120 (48)
2004–2009 FC Barcelona 144 (108)
2009–2011 Inter Mediolan 67 (33)
2011–2013 Anży Machaczkała 53 (25)
2013–2014 Chelsea 21 (9)
2014–2015 Everton 14 (3)
2015 UC Sampdoria 18 (2)
2015–2018 Antalyaspor 76 (44)
2018 Konyaspor 13 (6)
2018–2019 Qatar SC 17 (6)
W sumie: 587 (293)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2000 Kamerun U23 (IO 2000) 6 (1)
1997–2014  Kamerun 118 (56)
W sumie: 124 (57)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Letnie igrzyska olimpijskie
złoto Sydney 2000
Puchar Narodów Afryki
złoto Ghana/Nigeria 2000
złoto Mali 2002
srebro Ghana 2008
Puchar Konfederacji
srebro Francja 2003
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Samuel Eto’o w reprezentacji Kamerunu.
Eto’o, jako zawodnik FC Barcelona.

Kariera klubowa

edytuj

Początki

edytuj

Jest wychowankiem akademii piłkarskiej Kadji Sport Academies w Duali, w której występował w latach 1992–1996. W 1996 roku, mając 15 lat przeniósł się do akademii Realu Madryt, z którym podpisał sześcioletni kontrakt i w tym samym roku rozpoczął treningi w drużynie B tego klubu (Real Madryt Castilla). W sezonie 1996/1997 Real Madryt Castilla zajął 18. miejsce w Segunda División i spadł do niższej klasy. Z uwagi na fakt, że w hiszpańskiej III lidze nie mogli wówczas występować piłkarze spoza państw Unii Europejskiej, Eto’o, nie mając szans na włączenie do kadry pierwszego zespołu „Królewskich”, musiał opuścić Real. W związku z tym w sezonie 1997/1998 został wypożyczony do II-ligowego CD Leganés, a w 1999 roku do RCD Espanyol, w którym na skutek nieporozumień z trenerem zagrał tylko jedno oficjalne spotkanie ligowe. Sytuacja nie uległa poprawie nawet po mistrzostwach świata 1998, w których wystąpił jako najmłodszy zawodnik turnieju. Niechciany w Madrycie został po raz kolejny wypożyczony – tym razem do RCD Mallorca – gdzie grał aż do wygaśnięcia kontraktu z Realem.

RCD Mallorca

edytuj

W sezonie 2003/2004 RCD Mallorca sięgnęła po Puchar Króla, pokonując w finale Recreativo Huelva. Jednak problemy finansowe tego klubu i słaba postawa w całym sezonie - w efekcie czego zespół cudem utrzymał się w Primera Division - spowodowały, że napastnik zaczął poważnie myśleć nad zmianą barw klubowych. Uhonorowany tytułem Najlepszego Piłkarza Afryki 2003 mógł spokojnie czekać na oferty europejskich potentatów. Po czterech latach gry w zespole z Majorki, Eto’o stał się jego najlepszym strzelcem w historii pierwszoligowych występów zaliczając 54 trafienia. Skuteczność napastnika przyciągnęła uwagę klubu FC Barcelona, który potrzebował dobrego napastnika. Także Liverpool i Real Madryt chciały sprowadzić tego zawodnika. Jednak mający pierwszeństwo w negocjacjach Real, który wciąż posiadał 50 procent udziałów Kameruńczyka, zrezygnował z walki, gdyż Eto’o nie posiadał paszportu Unii Europejskiej.

FC Barcelona

edytuj

Ostatecznie latem 2004 roku Eto’o zasilił szeregi Barcelony stając się pierwszym Kameruńczykiem, występującym w tym klubie[7]. Suma odstępnego wynosiła 24 miliony euro i rozdzielona została po równo między Mallorcę i Real.

Z drużyną Barcelony zdobył Mistrzostwo Hiszpanii (trzykrotnie), Superpuchar Hiszpanii. W 2006 i 2009 triumfował z Barceloną w Lidze Mistrzów, sukces ten powtórzył także w 2010 w barwach Interu.

 
Samuel Eto’o w barwach Interu Mediolan.

Inter Mediolan

edytuj

W lipcu 2009 roku przeszedł do włoskiego Interu Mediolan. W nowej drużynie zadebiutował 30 lipca 2009 roku w sparingowym meczu z AS Monaco. Inter wygrał tamto spotkanie 1:0. Kameruńczyk stwierdził, iż „szybko wpasował się w tę grupę zawodników i doskonale rozumie się z Diego Milito”[8].

Anży Machaczkała

edytuj

Po dwóch latach gry we Włoszech, w sierpniu 2011 roku media donosiły o zaawansowanych rozmowach w sprawie przejścia piłkarza do rosyjskiego klubu Anży Machaczkała[9]. 23 sierpnia 2011 roku rosyjski klub potwierdził, że oba kluby osiągnęły porozumienie w sprawie transferu. Według informacji Kameruńczyk będzie najlepiej zarabiającym piłkarzem świata z kontraktem wartym około 15-20 milionów euro rocznie[10]. W nowej drużynie zadebiutował 27 sierpnia 2011 roku w spotkaniu z FK Rostów. Pojawił się na boisku w 58. minucie, a w 80. minucie zdobył wyrównującego gola (mecz zakończył się remisem 1:1)[11]. [12].

Chelsea

edytuj

29 sierpnia 2013 roku Eto’o podpisał roczny kontrakt z Chelsea. 14 września 2013 roku zadebiutował w przegranym 0:1 meczu ligowym przeciwko Evertonowi[13]. 19 stycznia 2014 roku zaliczył pierwszego hat tricka w wygranym przez Chelsea 3:1 meczu z Manchesterem United[14].

Everton

edytuj

26 sierpnia 2014 roku podpisał dwuletni kontrakt z Evertonem[15].

UC Sampdoria

edytuj

27 stycznia 2015 roku podpisał 3,5-letni kontrakt z UC Sampdoria[16].

Antalyaspor

edytuj

W czerwcu 2015 roku podpisał trzyletni kontrakt z Antalyasporem[17]. W grudniu 2015 został tymczasowo grającym trenerem tego klubu[18][19].

Konyaspor

edytuj

31 stycznia 2018 roku związał się dwuipółletnim kontraktem z Konyasporem po przedwczesnym rozwiązaniu umowy z Antalyasporem za obopólną zgodą[20].

Qatar SC

edytuj

Na początku sierpnia 2018 roku polubownie rozstał się z Konyasporem, a następnie podpisał kontrakt z Qatar SC[21].

Kariera reprezentacyjna

edytuj
 
Eto'o w reprezentacji Kamerunu

W seniorskiej kadrze narodowej swojego kraju Samuel Eto’o zadebiutował na dzień przed 16. urodzinami – 9 marca 1997 roku w San José, w przegranym 0:5 towarzyskim spotkaniu z Kostaryką[2]. W 1998 roku został - przez selekcjonera Claude’a Le Roya - powołany na mistrzostwa świata we Francji. Na tym turnieju zadebiutował 17 czerwca 1998 roku, w wieku 17 lat i 3 miesięcy, podczas przegranego 0:3 meczu fazy grupowej z Włochami i był to jego jedyny występ na tej imprezie. 22 stycznia 2000 roku, zremisowanym 1:1 meczem z Ghaną, zadebiutował w Pucharze Narodów Afryki, a 6 dni później - w wygranym 3:0 spotkaniu z Wybrzeżem Kości Słoniowej - zdobył swą pierwszą bramkę w kadrze narodowej[2]. W 2000 roku został zwycięzcą Pucharu Narodów Afryki i złotym medalistą igrzysk olimpijskich w Sydney. Pierwszą mundialową bramkę zdobył w czasie mistrzostw świata w Korei i Japonii – 6 czerwca 2002 roku w meczu przeciwko Arabii Saudyjskiej. W 2002 roku triumfował także w Pucharze Narodów Afryki. W grudniu 2011 roku Kameruńska Federacja Piłkarska zawiesiła Eto’o na 15 spotkań, karząc go tym samym za udział w strajku reprezentantów kraju, który doprowadził do odwołania towarzyskiego meczu z Algierią 15 listopada 2011 roku[22]. Zawieszenie piłkarza wywołało falę krytyki ze strony władz państwowych, co spowodowało zmniejszenie kary przez tamtejszą federację piłkarską z 15 do 4 meczów[12]. We wrześniu 2013 roku po grupowym zwycięstwie w eliminacjach do mistrzostw świata w Brazylii nad Libią niespodziewanie Eto’o przekazał informację kolegom, że kończy grę w barwach narodowych. Jak twierdził sam Eto’o przyczyną takiego zachowania były sprawy rodzinne[23][24]. W październiku 2013 roku po długich namowach prezydenta kraju Paula Biyii, Eto’o powrócił do reprezentacji narodowej, na mecz barażowy o mistrzostwa świata 2014 przeciwko Tunezji. 27 sierpnia 2014 roku ogłosił zakończenie reprezentacyjnej kariery[25]. Jego bilans osiągnięć w drużynie narodowej zamknął się na 56 golach w 118 meczach[2].

Statystyki klubowe

edytuj

Źródło[26]:

Kluby Sezon Ligi krajowe Puchary krajowe Kontynentalne Inne Razem
mecze gole mecze gole mecze gole mecze gole mecze gole
CD Leganés 1997/1998 28 3 2 1 0 0 – – 30 4
Real Madryt 1998/1999 1 0 0 0 0 0 – – 1 0
RCD Espanyol 1998/1999 0 0 1 0 0 0 – – 1 0
Real Madryt 1999/2000 2 0 0 0 3 0 1 0 6 0
RCD Mallorca 1999/2000 13 6 0 0 – – – – 13 6
2000/2001 28 11 5 2 – – – – 33 13
2001/2002 30 6 1 1 9 3 – – 40 10
2002/2003 30 14 6 5 0 0 – – 36 19
2003/2004 32 17 2 0 7 4 2 1 43 22
Łącznie 133 54 14 8 16 7 2 1 165 70
FC Barcelona
2004/2005 37 25 1 0 7 4 – – 45 29
2005/2006 34 26 0 0 11 6 2 2 47 34
2006/2007 19 11 2 1 3 1 3 0 27 13
2007/2008 18 16 3 1 7 1 – – 28 18
2008/2009 36 30 4 0 12 6 – – 52 36
Łącznie 144 108 10 2 40 18 5 2 199 130
Inter Mediolan 2009/2010 32 12 2 1 13 2 1 1 48 16
2010/2011 35 21 4 5 10 8 4 3 53 37
2011/2012 0 0 0 0 0 0 1 0 1 0
Łącznie 67 33 6 6 23 10 6 4 102 53
Anży Machaczkała 2011/2012 22 13 1 0 0 0 – – 23 13
2012/2013 25 10 3 2 16 9 – – 41 21
2013/2014 6 2 0 0 0 0 – – 6 2
Łącznie 53 25 4 2 16 9 0 0 73 36
Chelsea 2013/2014 21 9 3 0 9 3 2 0 35 12
Everton 2014/2015 14 3 1 0 4 1 1 0 20 4
UC Sampdoria 2014/2015 18 2 – – – – – – 18 2
Antalyaspor 2015/2016 31 20 1 0 – – – – 32 20
2016/2017 30 18 9 0 – – – – 30 18
2017/2018 15 6 0 0 – – – – 15 6
Łącznie 76 44 1 0 0 0 0 0 77 44
Konyaspor 2017/2018 17 6 1 0 – – – – 18 6
Qatar SC 2018/2019 17 6 6 4 – – 3 1 23 10
Łącznie w karierze 587 293 46 22 111 48 20 8 764 371
Stan na 24 marca 2020

Osiągnięcia

edytuj

RCD Mallorca

FC Barcelona

Inter Mediolan

Reprezentacja Kamerunu

Osiągnięcia indywidualne

Zakończenie kariery i dalsza działalność

edytuj

7 września 2019 roku ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej[27].

11 grudnia 2021 roku został wybrany na prezesa Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej[28][29].

Życie prywatne

edytuj

Ma dwóch młodszych braci: Davida-Pierre’a Eto’o i Etienne’a Eto’o, którzy również są piłkarzami. Jest katolikiem[30].

6 lipca 2007 roku w Paryżu wziął ślub ze swoją długoletnią partnerką Georgette, z którą ma troje dzieci: Sienę, Maelle i Etienne’a[31].

17 października 2007 roku otrzymał hiszpańskie obywatelstwo[32].

20 czerwca 2022 został skazany na 22 miesiące pozbawienia wolności oraz 1,8 mln dolarów grzywny za oszustwa podatkowe w latach 2006–2009, którymi pilotował jego ówczesny agent José María Mesalles który również został skazany na 22 miesiące więzienia[33].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Profil zawodnika. soccerbase.com, 2014-06-13. [dostęp 2014-06-13]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Reprezentacyjne statystyki zawodnika. rsssf.com, 2014-06-13. [dostęp 2014-06-13]. (ang.).
  3. ↑ Samuel Eto’o, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-05] (ang.).
  4. ↑ Le Cameroun face à l'Eto'o dépendance. coupe-du-monde.tf1.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-30)].
  5. ↑ Why Samuel Eto’o retires as Africa’s greatest of all time
  6. ↑ 'Africa's greatest' Eto'o eyes move into management
  7. ↑ Tom McCoy: Six to watch in the Primera Liga. [w:] Football [on-line]. news.bbc.co.uk, 2004-08-26. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  8. ↑ Eto'o zadowolony po debiucie w Interze. 22 maja 2010 roku zdobył z Interem Puchar LM, to już jego trzeci triumf w tych elitarnych rozgrywkach. [dostęp 2009-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 lipca 2014)].
  9. ↑ Samuel Eto,o rusza w step - Sport - rp.pl [online], www.rp.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  10. ↑ Liga rosyjska. Andżi Machaczkała potwierdza: Kupiliśmy Samuela Eto'o [online], www.sport.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  11. ↑ Samuel Eto'o już strzela dla nowego klubu - Onet Sport [online] [dostęp 2017-11-26].
  12. ↑ a b Kara Eto'o zmniejszona do czterech meczów - Piłka nożna - rp.pl [online], www.rp.pl [dostęp 2017-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02] (pol.).
  13. ↑ Match report: Everton 1 Chelsea 0. chelseafc.com, 2013-09-14. [dostęp 2015-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-23)]. (ang.).
  14. ↑ Match Report: Chelsea 3 Manchester United 1. chelseafc.com. [dostęp 2014-01-19]. (ang.).
  15. ↑ Matthew Gamble: Everton Sign Eto'o. evertonfc.com, 2014-08-26. [dostęp 2015-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)]. (ang.).
  16. ↑ Ufficiale: Samuel Eto'o è un calciatore della Sampdoria. sampdoria.it, 2015-01-27. [dostęp 2015-12-16]. (wł.).
  17. ↑ Samuel Eto'o joins ambitious Turkish side Antalyaspor. bbc.com, 2015-07-01. [dostęp 2015-12-16]. (ang.).
  18. ↑ Samuel Eto'o given managerial chance at Antalyaspor. bbc.com, 2015-12-16. [dostęp 2015-12-16]. (ang.).
  19. ↑ Antalyaspor'da 'Hoca Eto'o' fırtınası. hurriyet.com.tr, 2015-12-16. [dostęp 2015-12-16]. (tur.).
  20. ↑ Oluwashina Okeleji: Samuel Eto'o joins Turkish side Konyaspor from rivals Antalyaspor. [w:] Football [on-line]. bbc.com, 2019-01-31. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  21. ↑ Samuel Eto'o: Qatar Sports Club announce signing of former Barcelona player. [w:] Football [on-line]. bbc.com, 2018-08-14. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  22. ↑ Piłka nożna. Eto’o odsunięty na 15 meczów reprezentacji
  23. ↑ Eto'o rezygnuje z gry w reprezentacji - Transfery.info [online], transfery.info [dostęp 2017-11-26].
  24. ↑ Eto'o odszedł z reprezentacji - ChelseaLondyn.pl [online], www.chelsealondyn.pl [dostęp 2017-11-26].
  25. ↑ Samuel Eto'o kończy reprezentacyjną karierę - eurosport.interia.pl [online], sport.interia.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  26. ↑ Międzynarodowe statystyki zawodnika. national-football-teams.com, 2014-06-13. [dostęp 2014-06-13]. (ang.).
  27. ↑ Samuel Eto'o announces retirement from football. [w:] News [on-line]. skysports.com, 2019-09-07. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  28. ↑ Former Cameroon star Eto'o elected president of national federation. [w:] Sport [on-line]. sowetanlive.co.za, 2012-12-11. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  29. ↑ Samuel Eto'o prezesem Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej - Polsat Sport [online], www.polsatsport.pl [dostęp 2021-12-12] (pol.).
  30. ↑ YouTube [online], www.youtube.com [dostęp 2017-11-26] (fr.).
  31. ↑ Samuel Eto’o and his sweetheart were now one in spirit through wedding. web.archive.org, 2007-10-04. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  32. ↑ Reuters Staff: Soccer-Barcelona's Eto'o granted dual nationality. [w:] World football [on-line]. reuters.com, 2007-10-17. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  33. ↑ Samuel Eto'o skazany - WP SportoweFakty [online], wp.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Samuel_Eto’o&oldid=74486390”