Wikipedia

Rick Rude

Amerykański wrestler

Richard Erwin „Rick” Rood (ur. 7 grudnia 1958 w St. Peter, zm. 20 kwietnia 1999 w Alpharetcie), lepiej znany pod swoim pseudonimem ringowym jako „Ravishing” Rick Rude – amerykański wrestler związany w różnych okresach z National Wrestling Alliance, World Championship Wrestling oraz World Wrestling Federation i przez krótki okrez z Extreme Championship Wrestling. W 2017 roku został wprowadzony do WWE Hall of Fame przez Ricky’ego Steamboata[4].

Rick Rude
ilustracja
Imię i nazwisko

Richard Erwin Rood

Data i miejsce urodzenia

7 grudnia 1958
St. Peter

Data i miejsce śmierci

20 kwietnia 1999
Alpharetta

Przyczyna śmierci

Zawał mięśnia sercowego

Współmałżonek

Michelle

Dzieci

Colton
Richard Ryan
Kaleih
Merissa

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Rick Rude
Rick Rood
Ricky Rood[1]
Halloween Phantom
Smooth Operator[2]

Wzrost

1,91 m[1] – 1,93 m[3]

Masa ciała

114 kg[1]

Trenerzy

Eddie Sharkey

Debiut

1982

Emerytura

1 maja 1999[1]

Multimedia w Wikimedia Commons

Wczesne życie

edytuj

Richard Erwin „Rick” Rood[5][6] urodził się 7 grudnia 1958 roku w St. Peter, w stanie Minnesota, a wychowywał się w obszarze niemunicypalnym Robinson. Uczęszczał do liceum razem z innymi przyszłymi wrestlerami – Nikitą Koloffem, Bradym Boone’em i Curtem Henningiem. Następnie rozpoczął i z powodzeniem ukończył studia na Anoka-Ramsey Community College na wydziale wychowania fizycznego. Pracował jako ochroniarz baru Gramma B’s w Minneapolis i trenował siłowanie na rękę[2][5].

Kariera wrestlerska

edytuj

Został zauważony i przyjęty na ucznia przez trenera wrestlerów Eddiego Sharkeya. Debiutował w 1982 roku[5][7].

National Wrestling Alliance (1983–1987)

edytuj

Dołączył do National Wrestling Alliance (NWA) w 1983 roku. Występował pod pseudonimem ringowym Rick Rood. W ciągu tego jednego roku występował w wielu różnych terytoriach. Zaczynał w terytorium brytyjskiej kolumbijskii NWA All-Star Wrestling (ASW), gdzie grał face’a i jobbera. Ponieważ ta rola nie przypadła mu do gustu przeniósł się do Georgia Championship Wrestling (GCW), a potem do Continental Wrestling Association (CWA) w Memphis. Właściciel tamtejszego terytorium Jerry Jarrett wymyślił dla Rude’a przydomek „Ravishing” (pol. Porywający), którego wrestler używał później przez całą karierę. Następnie występował w Jim Crockett Promotions (JCP), a potem powrócił do Memphis[5], gdzie przyłączył się do stajni Family First[2], a jego managerem został Jimmy Hart, który wpadł na pomysł aby zmienić pseudonim ringowy Rooda na Rick Rude (z ang. Rude, pol. niegrzeczny, nieprzyzwoity). W CWA rywalizował z Jerrym Lawlerem i utworzył tag team z King Kongiem Bundy’m. Razem zostali mistrzami CWA Tag Team, a Rude mistrzem CWA Heavyweight[5].

W 1984 roku dołączył do Championship Wrestling from Florida (CWF), a jego managerem został Percy Pringle[5]. W styczniu 1985 roku pokonał Peza Whatley w walce o tytuł Florida Southern Heavyweight Championship[7]. Stracił swój tytuł w kwietniu, ale za to niecały tydzień później zdobył mistrzostwo tag teamów Florida United States Tag Team Championship z Jesse Barrem po tym, jak razem pokonali Marka i Jaya Youngbloodów. Gdy zakończyli swoje panowanie w lipcu, Rude w tym samym miesiącu ponownie został mistrzem Florida Southern Heavyweight pokonując Mike’a Grahama w turnieju o tytuł[1][2].

W 1985 roku dołączył do World Class Championship Wrestling (WCCW). Był w tag teamie z The Ultimate Warriorem[5], a jego managerem była jego siostra Nancy Rood, która grała postać o imieniu Raven[8]. Rywalizował z Kevinem Von Erichem i zdobył pas NWA American Heavyweight Championship. Był ostatnim posiadaczem tego tytułu przed zmianą jego nazwy na WCWA World Heavyweight Championship spowodowaną odłączeniem się WCCW od NWA[7].

W 1986 roku ponownie dołączył do Jim Crockett Promotions (JCP) i utworzył tag team z Mannym „The Raging Bull” Fernandezem. Razem pokonali drużynę Rock N' Roll Express w walce o tytuł NWA Tag Team Championship. Posiadali go sześć miesięcy, aż do momentu gdy zostali pokonani w walce rewanżowej o mistrzostwo przez Ricky’ego Mortona i Roberta Gibsona[7].

World Wrestling Federation (1987–1990)

edytuj

W 1987 roku podpisał kontrakt z World Wrestling Federation (WWF)[1]. Dołączył do stajni Heenan Family[5]. 5 lipca miała miejsce jego debiutancka walka w nowej organizacji – przegrał ją z Jerrym Allenem. Jednak w telewizji debiutował dopiero w walce wyemitowanej 9 sierpnia kiedy wspierany przez managera Bobby’ego Heenana pokonał Lanny’ego Poffo[2].

W WWF Rude odgrywał rolę heela. Wielu analityków uważa go za najbardziej znienawidzonego lub jednego z najbardziej znienawidzonych wrestlerów tamtego okresu[5][7]. Cztery razy znalazł się na liście najbardziej znienawidzonych wrestlerów sporządzoną przez Pro Wrestling Illustrated – w 1992 roku zajął pierwsze miejsce[1]. Charakterystycznym dla niego nawykiem było obrażanie publiczności w występach promocyjnych poprzedzających walki oraz obdarowywanie wybranej z publiczności młodej kobiety długim pocałunkiem po wygranej walce[5][7].

W czasie jednej ze swoich rutynowych celebracji zwycięstwa przypadkowo zaczął flirtować z Cheryl Hagood, żoną wrestlera Jake’a „The Snake” Robertsa. Gdy Cheryl mu się przedstawiła, Rude oświadczył się jej[2]. Doprowadziło to do sporu między nim, a Snekiem. Nowym charakterystycznym elementem ubioru Rude’a stały się spodenki z portretem Cheryl w okolicach krocza. Snake’owi udało się zemścić dopiero w czasie Survivor Series 24 listopada 1988, kiedy to w walce 5 na 5 złapał Rude’a od tyłu i wykonał DDT, po czym przypiął go i wyeliminował[5][7]. Całą walkę wygrała jednak drużyna Rude’a, a on sam wyeliminował Kena Patera[9].

Rude rywalizował także z The Ultimate Warriorem[5][7]. W 1989 roku na Royal Rumble odbył się konkurs na pozowanie, w którym udział wziął on i mistrz WWF Intercontinental, The Ultimate Warrior. Jego rywal zwyciężył w każdej kategorii, a on sam w odpowiedzi zaatakował go metalowym prętem i uciekł z ringu[3]. Obaj zawodnicy zmierzyli się ze sobą 2 kwietnia 1989 na WrestleMania V, w walce o tytuł należący do Warriora. Dzięki pomocy swojego managera Bobby’ego Heenana Rude wygrał i zdobył swoje pierwsze mistrzostwo w WWF. Był mistrzem aż do SummerSlam z 28 sierpnia, kiedy to Warrior pokonał go w walce dzięki interwencji Rowdy Roddy Pipera. To zapoczątkowało rywalizację między Rudem, a Piperem, ale w 1990 roku WWF zdecydowało się jednak przywrócić konflikt między Rude’em, a Warriorem. Obaj zawodnicy po raz drugi zmierzyli się na SummerSlam 27 sierpnia 1990, było to główne wydarzenie gali i walka w stalowej klatce o WWF Championship. Walka trwała 10 minut, a wygrał ją Warrior[5][7].

W październiku 1990 roku Rude odszedł z organizacji w związku ze sporem z zarządem[2].

World Championship Wrestling (1991–1997)

edytuj

Pierwszy raz wystąpił w World Championship Wrestling (WCW) w 1991 roku, na gali Halloween Havoc. Ukrywał się pod maską i pseudonimem ringowym Halloween Phantom. Jeszcze tego samego wieczoru pokonał w walce Toma Zenka i ujawnił swoją prawdziwą tożsamość[7][10]. Wkrótce dołączył do nowo powstałej stajni o nazwie Dangerous Alliance, do której należeli Paul E. Dangerously, Madusa, Arn Anderson, Bobby Eaton, Larry Zbyszko i Stunning Steve Austin[5]. Trzy tygodnie od swojego dołączenia do organizacji pokonał dotychczasowego mistrza, Stinga, w walce o WCW United States Championship. W 1992 roku nadal będąc mistrzem odszedł z Dangerous Alliance, a jego nową managerką została Madusa. Rywalizował także z Nikitą Koloffem i stoczył przegraną walkę z Ronem Simmonsem o WCW World Heavyweight Championship. W 1993 roku, po 14 miesiącach od zdobycia WCW United States Championship, nabawił się kontuzji i musiał zwakować tytuł[7].

Po powrocie zaangażował się w konflikt z ówczesnym posiadaczem WCW United States Championship, Dustinem Rhodesem, ale zrezygnował z pretendowania do mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w 1993 roku, ponieważ postanowił zdobyć pierwszorzędny tytuł. Na gali WCW Fall Brawl pokonał rekordowego mistrza WCW World Heavyweight Championship Rica Flaira i przejął jego pas. Wiele razy z powodzeniem bronił tytułu, aż do 1994 roku, gdy w Japonii odebrał mu go Hiroshi Hase. 8 dni później Rude odzyskał tytuł. W kwietniu 1994 został pokonany przez Stinga w walce o mistrzostwo, ale udało mu się odzyskać pas dwa tygodnie później w japońskim mieście Fukuoka, co czyni go trzykrotnym zdobywcą tytułu[5][7]. W swojej ostatniej walce ze Stingiem doznał poważnej kontuzji szyi po tym, jak przeciwnik skoczył na niego ze słupka gdy Rude był poza ringiem. Jego głowa uderzyła o podłogę i zauważalnie krwawiła przez resztę występu, ale udało mu się dokończyć walkę[11]. Kontuzja okazała się bardzo poważna, więc Rude zdecydował się zwakować tytuł i przejść na emeryturę[5][7].

Powrócił do pracy w organizacji w 1996 roku, jednak już nie jako wrestler, ale jako osobowość telewizyjna[5].

Extreme Championship Wrestling (1997)

edytuj

W 1997 roku przez krótki czas występował w Extreme Championship Wrestling (ECW) w jednym tag teamie z Shane’em Douglasem[7].

Powrót do World Wrestling Federation (1997)

edytuj

W 1997 roku na krótko wrócił do World Wrestling Federation (WWF). Nie walczył w tej organizacji, ale został managerem w stajni D-Generation X (wówczas Triple H, Shawn Michaels i Chyna)[7]. Odszedł z organizacji w geście solidarności z Bretem Hartem, który sam odszedł po tym jak przegrał walkę o tytuł z powodu oszustwa zarządu organizacji i jak sam twierdzi, nie był to keyfabe (wydarzenie to zostało później nazwane Montreal Screwjob)[5].

Powrót do World Championship Wrestling (1997–1999)

edytuj

W 1997 roku powrócił do World Championship Wrestling, a dzięki jego mediacjom organizacja zgodziła się zatrudnić także Breta Harta[5]. Ponieważ odcinki WWF Monday Night Raw były nagrywane przed emisją, a WCW Nitro nadawano na żywo, Rick Rude był pierwszym i jedynym wrestlerem w historii, który pojawił się w obu programach tej samej nocy[7][8]. W WCW odgrywał podobną rolę, co w WWF. Był managerem stajni New World Order. Krótko menedżerował też swojego odwiecznego przyjaciela Curta Henniga[7].

Śmierć i upamiętnienie

edytuj

Zmarł 20 kwietnia 1999 roku w wieku 40 lat z powodu zawału mięśnia sercowego[5]. W jego domu znaleziono puste pojemnika po lekach, więc podejrzewano wówczas, że śmierć nastąpiła w wyniku przedawkowania kwasu 4-hydroksybutanowego i steroidów, ale nigdy nie udało się w pełni udowodnić tej tezy. Z relacji jego rodziny wynika, że przed śmiercią Rude trenował w nadziei na powrót do aktywnej kariery wrestlera[6][12]. Jego rodzina ogłosiła też, że wpłaty ku jego pamięci można dokonywać na akcję charytatywną American Cancer Society[8].

Jego pogrzeb odbył się 24 kwietnia 1999 w domu pogrzebowym w Roswell w stanie Georgia. Został pochowany na cmentarzu Green Lawn Cemetery. Przy grobie znajduje się ławka zadedykowana mu przez jego dzieci[6].

31 marca 2017 roku Rick Rude został dołączony do WWE Hall of Fame. Wprowadził go Ricky Steamboat[4].

Życie prywatne

edytuj

Nigdy nie zdejmował obrączki ślubnej – na czas występu w ringu osłaniał ją białą taśmą[5]. Był narkomanem[6].

Rodzina

edytuj

Miał brata, Michaela Rooda, i trzy siostry: Marcię Wheeler, Nancy Natysin i Kathy Carder. Natysin i Carder pracowały jako showgirls w Las Vegas Strip[8].

Jego żoną aż do śmierci była Michelle, z którą miał czwórkę dzieci: trzech synów – Coltona, Richarda Ryana i Kaleiha – oraz córkę Merissę[8][11]. Colton Rood zginął 3 września 2016 roku w Armuchee w stanie Georgia w wypadku motocyklowym[6][13].

Mistrzostwa i osiągnięcia

edytuj

Gry komputerowe

edytuj

Jego postać pojawiła się w czterech grach konsolowych z serii WCW. Były to kolejno: WCW Super Brawl Wrestling (NES), WCW The Main Event (GB), WCW/nWo Thunder (PS) i WCW Nitro (N64). Jego postać pojawiła się też w dziewięciu grach z serii WWE, z czego tylko jedna została wydana za jego życia. Były to kolejno: WWF Wrestlemania Challenge, Showdown: Legends Of Wrestling, WWE SmackDown! vs. RAW 2008, WWE Legends Of WrestleMania, WWE 2K14, WWE 2K15, WWE 2K16, WWE 2K17[1] i WWE 2K18[14].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i j k Philip Kreikenbohm, Rick Rude [online], CAGEMATCH [dostęp 2017-03-12] (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g Rick Rude [online], Online World of Wrestling [dostęp 2017-03-14] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-02] (ang.).
  3. ↑ a b Royal Rumble 1989. Royal Rumble. 1989-01-15. [dostęp 2017-03-13].
  4. ↑ a b “Ravishing” Rick Rude gets inducted into the WWE Hall of Fame [online], WWE, 31 marca 2017 [dostęp 2017-04-03] (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Matthew Hester, The Ravishing One: The Story Of Rick Rude a True Class Act., „Bleacher Report”, 6 maja 2009 [dostęp 2017-03-14] (ang.).
  6. ↑ a b c d e Rick Rude Death – Heart Failure 1958-1999 (age 40) [online], wrestlerdeaths.com, 1 czerwca 2017 [dostęp 2017-03-14] (ang.).
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Travis Wakeman, Full Career Retrospective and Greatest Moments for Rick Rude, „Bleacher Report”, 9 września 2013 [dostęp 2017-03-13] (ang.).
  8. ↑ a b c d e Wrestling villain was not the real Rick Rude, „LasVegasSun.com”, Las Vegas Sun, 29 kwietnia 1999 [dostęp 2017-03-14] (ang.).
  9. ↑ WWF SURVIVOR SERIES 1988 [online], pwwew.net [dostęp 2017-03-13] (ang.).
  10. ↑ The WCW Halloween Phantom vs. Tom Zenk: Halloween Havoc 1991. WWE. [dostęp 2017-03-15]. (ang.).
  11. ↑ a b Dushyant Dubey, WWE News: „Ravishing” Rick Rude to be inducted into the WWE Hall of Fame [online], Sportskeeda, 7 marca 2017 [dostęp 2017-03-14] (ang.).
  12. ↑ Buck Woodward, Ryan Martinez, THIS DAY IN HISTORY: RICK RUDE PASSES AWAY, HOGAN WINS HIS FOURTH WCW TITLE, TWO GIRLS FOR EVERY DREAMER AND MORE [online], PWInsider.com, 20 kwietnia 2011 [dostęp 2017-03-15].
  13. ↑ Rich William, Rick Rude’s Son Dies In Motorcycle Accident At Age 19 – WrestlingInc.com [online], WrestlingInc.com, 10 września 2016 [dostęp 2017-03-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-14] (ang.).
  14. ↑ Joseph Lee, Full List Of Playable Superstars In WWE 2K18 [online], 411mania.com, 16 września 2017 [dostęp 2017-10-28] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rick_Rude&oldid=75379487”