Wikipedia

Roddy Piper

Roderick George Toombs (ur. 17 kwietnia 1954 w Saskatoon, prowincja Saskatchewan w Kanadzie, zm. 31 lipca 2015 w Los Angeles) – kanadyjski wrestler i aktor. Sławę w biznesie wrestlingu zyskał występując jako Roddy Piper w gimmicku energicznego Szkota pochodzącego z Glasgow, ubranego w kilt oraz występującego przy akompaniamencie muzyki odgrywanej na dudach[1][2]. Przez tabloid The Daily Telegraph określony jako „największy wrestlingowy antagonista wszechczasów”[3]. Członek galerii sław WWE Hall of Fame (2005)[4]. Jeden z najbardziej utytułowanych zawodników wrestlingu na terytoriach podległych organizacji National Wrestling Alliance (NWA) gdzie w trakcie kariery sięgnął po ok. 30 tytułów mistrzowskich[5]. Będąc aktorem sukces odniósł dzięki głównej roli Johna Nady w filmie science fiction pt. Oni żyją z 1988, a cytat wypowiadany przez niego w tym filmie „I have come here to chew bubble gum and kick ass. And I'm all out of bubble gum” (pol. „Wpadłem tu żuć sobie gumę i skopać nieco tyłków. Ale guma już mi się skończyła”) wszedł do kanonu popkultury jako ikoniczny[6][7][8].

Roddy Piper
Ilustracja
Roddy Piper w 2009.
Imię i nazwisko

Roderick George Toombs

Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1954
Saskatoon, Saskatchewan

Data i miejsce śmierci

31 lipca 2015
Los Angeles, Kalifornia

Przyczyna śmierci

nagłe zatrzymanie krążenia spowodowane nadciśnieniem tętniczym

Współmałżonek

Kitty Jo Dittrich
(1982–2015)

Dzieci

4

Kariera wrestlera
Pseudonimy
ringowe

„Rowdy” Roddy Piper
Hot Rod
The Masked Canadian
Piper Machine

Wzrost

188 cm

Masa ciała

104 kg

Zapowiadany z

Glasgow, Szkocja

Trenerzy

Gene LeBell
Leo Garibaldi
Tony Condello
Joe Fiorino
Stu Hart

Debiut

1969

Emerytura

2011

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kariera

edytuj

Wczesne życie i początki kariery w wrestlingu (1954 – 1983)

edytuj

Urodził się w Saskatoon, a wychowywał się w Winnipeg – tam też uczęszczał do szkoły średniej Windsor Park Collegiate. Jego ojciec Stanley Baird Toombs był funkcjonariuszem Kanadyjskiej Królewskiej Policji Konnej przy przewoźniku kolejowym Canadian National Railway[9], matka zaś – Eileen Anderson miała pochodzenie szkocko-kanadyjskie. Jeszcze w okresie gimnazjum został wydalony ze szkoły za posiadanie noża sprężynowego, który nosił przy sobie podczas lekcji[10]. Po wydaleniu z gimnazjum jego relacje z ojcem stały się napięte przez co opuścił rodzinny dom i wychowywał się w schroniskach młodzieżowych prowadzonych przez YMCA[11]. Imał się również dorywczych prac podejmowanych w lokalnych siłowniach w Kanadzie oraz zaczął grywać na dudach osiągając biegłość w grze na tym instrumencie muzycznym[12]. Przyjaźnił się również z późniejszym hokeistą NHL Camem Connorem[13].

Jeszcze w okresie szkoły średniej trenował zapasy[14] (sięgnął po szkolne mistrzostwo w kategorii do 76 kg[15]). Trenował pięściarstwo w klubie Landsdown Boxing Club w Toronto[16], a później utrzymywał również, że został laureatem turnieju pięściarskiego Golden Gloves, jednak sam Toombs nie figuruje w zestawieniu mistrzów Golden Gloves ani pod jego prawdziwym imieniem i nazwiskiem ani też pod żadnym z jego pseudonimów ringowych[17]. Trenował również judo pod okiem Gene’a LeBella, który przyznał mu czarny pas w tej sztuce walki[18].

Karierę zawodowego zapaśnika rozpoczął jeszcze w okresie gdy uczęszczał do szkoły średniej w 1969 (mając 15 lat)[19]. Jak sam wyznał w książce autobiograficznej In the Pit With Piper wydanej w 2002, pseudonim Roddy Piper przyjął po tym jak podczas jednej z walk, konferansjer ringowy zapowiedział go przy akompaniamencie muzyki odgrywanej na dudach jako Roddy the Piper (ang. Roddy Dudziarz)[20]. Od 1973 do 1975 występował jako jobber w walkach dla American Wrestling Association (AWA) oraz organizacji podległych National Wrestling Alliance (NWA). Od 1975 zaczął sukcesywnie rozwijać swój gimmick Rowdy – chuligańskiego, zadziornego Szkota, który łatwo wchodził w rywalizację z innymi zawodnikami, a także prowadził konflikt z lokalną społecznością meksykańską na terenie Kalifornii, kiedy podczas wrestlingowych show Piper odgrywał na dudach na złość latynoskich widzów Hymn Meksyku – później był zagłuszany przez samych widzów, którzy na wejście zaczęli akompaniować meksykańską piosenkę ludową La Cucaracha tworząc ogólny chaos podczas show[21].

Na terenie Kalifornii występował w rywalizacji z Chavo Guerrero Sr. oraz Gory’m Guerrero, później po przegraniu przez niego zakładu i ogolenia mu głowy na łyso zaczął występować w masce jako The Masked Canadian w tag teamie u boku Chavo Guerrero Sr.[22] Na przełomie 1978 i 1979 Piper opuścił Kalifornię dołączając do konglomeratu organizacji wrestlingu skupionych pod szyldem Pacific Northwest Wrestling.

W 1980 dołączył do Mid-Atlantic Wrestling (późniejsze Jim Crockett Promotions) prowadząc rywalizację z Rickiem Flairem i Jackiem Brisco. Występował również jako komentator walk wrestlingowych. W 1982 został zwolniony z Mid-Atlantic Wrestling ze względu na spóźnienie się na show. Następnie wyjechał na Portoryko by w 1983 z powrotem powrócić do różnych organizacji wrestlingu na terytorium stanu Georgia gdzie ponownie toczył walki z Rickiem Flairem oraz wszedł w rywalizację z Sgt. Slaughterem i Gregiem Valentine – w szczególności jego walka z Valentine’m podczas gali Starrcade ’83: A Flare for the Gold w 1983 przeszła do historii pod nazwą The Year of the Ear, ponieważ podczas tego starcia Valentine uszkodził błonę bębenkową Piperowi, atakując go psią obrożą w dog collar match’u – w następstwie tej kontuzji Piper stracił od 50 do 75% słuchu lewego ucha[23][24].

World Wrestling Federation (1979 – 1996)

edytuj
 
Roddy Piper w walce z Mr. T podczas WrestleManii I w 1985. W tle Hulk Hogan.

Jeszcze w 1979 Piper stoczył kilka walk dla World Wrestling Federation (WWF), jednakże pełny kontrakt na występy w tej organizacji podpisał dopiero w 1983 by zacząć w pełni występować od 1984. W WWF debiutował w 1984 jako menedżer Davida Schultza i "Mr. Wonderful" Paula Orndorffa jednak gimmick ten został szybko porzucony przez WWF na rzecz bookowania Pipera jako czynnego wrestlera[25].

Tuż po tym jak zaczął występować jako wrestler w WWF, nadano mu własny segment o nazwie „Piper’s Pit” (ang. Nora Pipera) odbywający się podczas telewizyjnych programów wrestlingowych produkowanych przez WWF[26]. Wywiady przeprowadzane przez Pipera w ramach Piper’s Pit z innymi zawodnikami WWF ustawiały karierę Pipera jako głównego antagonisty WWF lat 80., stając się z czasem kultowymi[27]. Podczas Piper’s Pit, Roddy Piper zapraszał do wywiadu innych zawodników WWF, a następnie antagonizował ich przeciwko sobie podważając kariery lub wprost obrażając ich lub nawet fizycznie atakując[28].

W 1985 Piper prowadził rywalizację z Hulkiem Hoganem o tytuł WWF Championship. W tym samym czasie WWF zaczęła również promować swoją pierwszą dużą galę w systemie pay-per-view sygnowaną nazwą „WrestleMania”, którą zapowiedziano w hali Madison Square Garden w Nowym Jorku. Rywalizacja Pipera i Hogana zaprowadziła obu zawodników do starcia podczas ww. WrestleManii I, gdzie obaj zmierzyli się w tag teamowej walce wieczoru gali – Hulk Hogan i Mr. T vs Roddy Piper i Paul Orndorff, w której zwycięstwo odnieśli Hogan i Mr. T[29]. Rok później podczas gali WrestleMania 2 Piper zmierzył się w walce bokserskiej z Misterem T, którą również przegrał, będąc zdyskwalifikowanym za wykonanie rzutu swoim przeciwniku[30].

W 1987 ogłosił zakończenie kariery wrestlera ogłaszając przejście do aktorstwa – jego „walką pożegnalną” z zawodowymi zapasami było starcie z zakładem „włosy kontra włosy” przeciwko Adrianowi Adonisowi podczas gali WrestleMania III, którą Piper wygrał[31].

Po dwuletniej przerwie Piper powrócił do zawodowych zapasów w WWF. Nadal prowadził segment Piper’s Pit oraz regularnie występował w kolejnych programach i galach pay-per-view produkowanych przez WWF. W styczniu 1992 podczas gali Royal Rumble (1992) sięgnął po swój jedyny indywidualny tytuł jaki zdobył w ramach organizacji WWF – WWF Intercontinental Championship, tracąc go następnie podczas gali WrestleMania VIII niespełna trzy miesiące później na rzecz Breta Harta[32]. W latach 1994–1996 prowadził różne rywalizacje – m.in. z Jerry’m "The King" Lawlerem[33] oraz komentował wydarzenia rozgrywane w WWF podczas panelu „The Bottom Line” w programie All-American Wrestling.

Od końca stycznia 1996 zaczął odgrywać rolę „tymczasowego przewodniczącego WWF” po tym jak Gorilla Monsoon został odsunięty z występów po ataku na niego przez Vadera[34]. Rozpoczął też rywalizację z Goldustem. Na początku września 1996 po raz ostatni pojawił się w WWF podczas odcinka Monday Night RAW, który miał miejsce w kanadyjskim mieście Toronto[35].

World Championship Wrestling (1996 – 2000)

edytuj

Jesienią 1996 zadebiutował w World Championship Wrestling (WCW) i zaczął występować jako protagonista atakując stajnię nWo oraz samego Hulka Hogana, który w WCW odgrywał wtedy rolę antagonisty[36]. Następnie Piper dołączył do Ricka Flaira i stajni The Four Horseman przeciwko nWo. W czerwcu 1997 został zaatakowany przez stajnię The Four Horseman, a następnie wycofany z telewizji[37]. Na początku września 1997 został komisarzem WCW (WCW Commissioner) prowadząc nadal rywalizację z Hoganem, a także pomniejszą rywalizację z Bretem Hartem[38].

Od 1999 rozpoczął kolejne rywalizacje z Rickiem Flairem oraz Buffem Bagwellem. W lutym 2000 po raz ostatni pojawił się w WCW podczas gali SuperBrawl 2000 jako sędzia specjalny walki o tytuł WCW World Heavyweight Championship pomiędzy Sidem Viciousem, Jeffem Jarrettem i Scottem Hallem[39]. W lipcu 2000 jego kontrakt z WCW wygasł, przez co Piper odszedł z organizacji[40].

Dalsza kariera – scena niezależna, powroty do WWE, Total Nonstop Action Wrestling (2001 – 2015)

edytuj

W 2001 i 2002 odgrywał rolę komisarza w federacji niezależnej Xcitement Wrestling Federation (XWF)[41]. Na początku grudnia 2002 zadebiutował w Total Nonstop Action Wrestling (TNA), gdzie prowadził feud z Vince’m Russo, a także zaczął prowadzić segment In the Pit with Piper[42]. W styczniu 2005 po raz ostatni pojawił się w TNA podczas gali Final Resolution (2005)[43].

W marcu 2003 powrócił do WWE jako antagonista atakując Hulka Hogana i sprzymierzając się z Seanem O’Haire[44]. Nadal prowadził rywalizację z Hoganem, który przybrał nowy gimmick zamaskowanego luchadora o imieniu Mr. America. W czerwcu 2003 został zwolniony z WWE ze względu na wywiad przeprowadzony poza kayfabe w programie Real Sports with Bryant Gumbel gdzie Piper ujawnił mroczną stronę biznesu wrestlingu[45]. Jeszcze w latach 2005–2012 zaliczał nieregularne występy na scenie niezależnej. Pojawiał się w federacjach takich jak WrestleReunion czy Pro Wrestling Guerrilla (PWG).

W lutym 2005 WWE ogłosiło, że Piper zostanie wprowadzony do galerii sław WWE Hall of Fame – został wprowadzony przez Ricka Flaira w dniu 2 kwietnia 2005[46]. Przez 2005 rok prowadził nieregularnie segment Piper’s Pit podczas odcinków RAW. Na początku listopada 2006 sięgnął wraz z Rickiem Flairem po swój ostatni tytuł w ramach WWE – World Tag Team Championship na gali Cyber Sunday (2006)[47]. W dniu 13 listopada 2006 Flair i Piper utracili tytuły tag teamowe na rzecz Rated-RKO (Edge i Randy Orton)[48].

W latach 2007–2015 pojawiał się nieregularnie w WWE – prowadził różne krótkie rywalizacje (m.in. z Chrisem Jericho w 2009), a w 2010 wprowadził Wendi Richter do galerii sław WWE Hall of Fame[49], a także okresowo pojawiał się podczas odcinków Raw i SmackDown by prowadzić swój kultowy segment Piper’s Pit.

W 2011 stoczył swój ostatni pojedynek w wrestlingu, jednak nie wycofał się w pełni z biznesu zawodowych zapasów, gdyż w 2012 utworzył Portland Wrestling Uncut nawiązując do tradycji organizacji Portland Wrestling, w której znaleźli się starsi zawodnicy występujący w przeszłości w Portland Wrestling oraz nowe twarze sceny niezależnej, a Piper występował w swojej federacji jako konferansjer[50].

W lipcu 2015 Ric Flair wyznał, że Piper utracił swój kontrakt legend w WWE ze względu na konflikt jaki toczył w przestrzeni publicznej (poza wrestlingowym kayfabe) ze Stone Coldem Steve’m Austinem[51], jednak na trzy tygodnie przed swoją śmiercią sam Piper przeprosił Austina za prowadzenie z nim publicznego sporu[52].

Tytuły mistrzowskie i osiągnięcia

edytuj
  • Big Time Wrestling (San Francisco)
    • NWA United States Heavyweight Championship (wersja San Francisco) (1 raz)
    • NWA World Tag Team Championship (wersja San Francisco) (1 raz) – z Edem Wiskoskim
 
Roddy Piper ubrany w charakterystyczny szkocki kilt w 1983 roku.

Rekord w Luchas de Apuestas

edytuj
Zwycięzca (stawka) Przegrany (stawka) Lokalizacja Gala Data Uwagi
Roddy Piper (włosy) Luke Williams (włosy) Portland, Oregon gala na żywo 1 marca 1980
Roddy Piper (włosy) Adrian Adonis (włosy) Pontiac, Michigan WrestleMania III 29 marca 1987

Inne media – wokalista, aktor, dubbing w serialach animowanych i grach komputerowych oraz podcasting

edytuj

Oprócz kariery zawodowego zapaśnika, Piper występował jako aktor filmowy i telewizyjny, a także udzielał się w rolach dubbingowych. W latach 80. wystąpił w teledysku Cyndi Lauper pt. The Goonies ’R’ Good Enough oraz nagrał utwór pt. For Everybody, ktory znalazł się na muzycznym albumie studyjnym wydanym przez World Wrestling Federation pt. The Wrestling Album. W 1992 nagrał utwór muzyczny pt. I’m Your Man, który wydano tylko na terytorium Wielkiej Brytanii i do którego nakręcono teledysk – na stronie B singla znalazł się jego drugi utwór pt. Judy Come Back[53].

Jako aktor sławę uzyskał dzięki roli Johna Nady w horrorze SF Johna Carpentera pt. Oni żyją, w którym Piper wypowiada zdanie „I have come here to chew bubble gum and kick ass. And I'm all out of bubble gum” (pol. „Wpadłem tu żuć sobie gumę i skopać nieco tyłków. Ale guma już mi się skończyła”) stał się kultowym. Podobnie za ikoniczną uznano uliczną bójkę na przedmieściach Los Angeles Johna Nady (odgrywanego w filmie przez Pipera) z Frankiem Armitage’m (w którego wcielił się Keith David) – zarówno scenę cytatu jak i bójki parodiowano w serialach animowanych Miasteczko South Park i Pora na przygodę! oraz w grach komputerowych Duke Nukem 3D i Saints Row IV[54].

Entertainment Weekly wskazywał, że rola Pipera w filmie „Oni żyją” ustawiła Pipera jako „ikonę popkultury” i „swego rodzaju legendę”[55]. Magazyn Rolling Stone opisał również na swoich łamach, iż Piper „miał niezapomnianą karierę aktora kultowego”, wspominając jego rolę w filmie „Oni żyją”[56].

Jego postać jako Roddy’ego Pipera pojawiła się w kilkudziesięciu odsłonach gier komputerowych: WWF WrestleMania: Steel Cage Challenge, WCW/nWo Revenge, WCW/nWo Thunder, Legends of Wrestling II, WWE SmackDown! Here Comes the Pain, Showdown: Legends of Wrestling, WWE Day of Reckoning, WWE SmackDown! vs. Raw, WWE SmackDown vs. Raw 2007, WWE SmackDown vs. Raw 2008, WWE All Stars (jako postać legendarna), WWE 2K14 (ukryta postać), WWE 2K16 i WWE 2K19 (postać DLC), a także w WWE 2K20, WWE 2K Battlegrounds, WWE 2K22, WWE 2K23 oraz WWE 2K24[57]. Jego postać pojawiła się również cameo w fabule gry Saints Row IV, gdzie Piper użyczył również głosu swojemu bohaterowi[58].

Był również podcasterem – swoje autorskie słuchowisko (Piper’s Pit with Roddy Piper) prowadził na platformie PodcastOne od kwietnia 2014 do początku lipca 2015, kiedy wszedł w publiczny spór ze Stone Coldem Steve’m Austinem[59].

Poniższe tabele przedstawiają wybrane występy Pipera w filmie, telewizji oraz Internecie:

Film
Rok Tytuł Rola Uwagi
1978 The One and Only Joe 'Leatherneck Joe' Grady niewymieniony w napisach
1986 Trzaskające się ciała Rick 'Quick Rick' Roberts rola drugoplanowa
1988 Hell Comes to Frogtown Sam Hell główna rola
Oni żyją John Nada główna rola
1989 Buy & Cell Kowboj rola drugoplanowa
1991 Tagteam Rick McDonald główna rola
1992 Immortal Combat John Keller główna rola
1993 Back in Action Frank Rossi główna rola
1994 No Contest 'Ice' rola drugoplanowa
Tough & Deadly Elmo Freech główna rola
1995 Jungleground porucznik Jacob Cornell główna rola
1996 Terminal Rush Bartel główna rola
Marked Man Frank Gibson główna rola
Sci-Fighters detektyw Cameron Grayson główna rola
1997 First Encounter porucznik Ed Ganz główna rola
Dead Tides Mick Leddy główna rola
The Bad Pack Dash Simms główna rola
1998 Hard Time Randy rola drugoplanowa
Last to Surrender Nick Ford główna rola
1999 Legless Larry & the Lipstick Lady Larry 'Legless Larry' główna rola
The Shepherd Miles alternatywny tytuł filmu: Cyber City
2000 Jack of Hearts detektyw Deeks rola drugoplanowa
2005 Three Wise Guys pastor Roberts rola drugoplanowa
Honor LT Tyrell jedna z głównych ról
2006 Domestic Import Bill 'Bronco Bill' alternatywny tytuł filmu: Nanny Insanity
Costa Chica: Confession of an Exorcist Lucas McMurter alternatywny tytuł filmu: Legion: The Final Exorcism
Shut Up and Shoot! barman Yokum rola drugoplanowa
Night Traveler The Pyro Messiah użyczył głosu, rola drugoplanowa
Blind Eye Fred Mears główna rola
2007 Ghosts of Goldfield Jackson Smith
Super Sweet 16: The Movie Mitch
2008 Legion: The Final Exorcism Nieznany
2009 The Mystical Adventures of Billy Owens William Thurgood główna rola
A Gothic Tale Narrator
2010 The Portal George 'Homeless George'
Lights Out detektyw Callahan główna rola
Billy Owens and the Secret of the Runes William Thurgood
Alien Opponent ojciec Melluzzo główna rola
2011 Clear Lake Wayne główna rola
Pizza Man Roderick
Fancypants Smiley główna rola
Zielona Latarnia: Szmaragdowi wojownicy Bolphunga użyczył głosu
2013 Black Dynamite Teaches a Hard Way! We własnej osobie rola cameo
Pro Wrestlers vs Zombies We własnej osobie główna rola
2014 Pogrzebać przeszłość Eddie Starks
2015 The Reconciler Russ
2015 Portal to Hell Jack główna rola
2015 The Masked Saint Nicky Stone
2016 The Bet Mr. Jablonski film wydano po śmierci Pipera
2016 The Chair Murphy film wydano po śmierci Pipera

Źródło:[60]

Telewizja
Rok Tytuł Rola Uwagi
1987 The Highwayman Kaznodzieja odcinek pilotażowy
1989 The Super Mario Bros. Super Show! We własnej osobie występ gościnny – użyczył głosu
1990 The Love Boat: A Valentine Voyage Maurice Steiger film telewizyjny
1992 Jedwabne pończoszki Jimmy Snow odc. "Wild Card" (sezon 2, odc. 4)
1993 Nieśmiertelny Anthony Gallen, Nieśmiertelny odc. "Epitaph for Tommy" (sezon 2, odc. 10)
1994 RoboCop Tex Jones/Commander Cash odc. "Robocop vs. Commander Cash"
1998 Strażnik Teksasu Cody 'The Crusader' Conway odc. "Crusader"
1999 The Outer Limits Marlon odc. "Small Friends" (sezon 5, odc. 3)
Louis Theroux’s Weird Weekends We własnej osobie odc. "Wrestling" (sezon 2, odc. 6)
Mentors Daniel Boone odc. "The Rescue" (sezon 1, odc. 13)
2003 The Man Show We własnej osobie odc. "Apologizing"
2006 Robot Chicken We własnej osobie użyczył głosu; odc. "Metal Militia" (sezon 2, odc. 9)
2009–2013 U nas w Filadelfii Da’’ Maniac wystąpił w dwóch odcinkach
2010 Dowody zbrodni "Sweet" Sil Tavern odc. "One Fall" (sezon 7, odc. 16)
2011 Fantasy Factory We własnej osobie odc. "Kid Lightning" (sezon 4, odc. 7)
2012 Breaking In Mr. Weller odc. "The Contra Club" (sezon 2, odc. 1)
2013 Wojny magazynowe We własnej osobie odc. "Barry’s Angels" (sezon 4, odc. 11)
2014 Pora na przygodę! Don John użyczył głosu; odc. "The Red Throne" (sezon 5, odc. 47)
2014 WWE Legends’ House We własnej osobie wystąpił w 10 odcinkach – sezon 1
2015 Food Factory USA We własnej osobie odc. "No Snout About It" (sezon 2, odc. 4)

Źródło:[61]

Streaming w sieci
Rok Tytuł Rola Uwagi
2014–2015 Piper’s Pit with Roddy Piper We własnej osobie (prowadzący) Podcast realizowany na platformie PodcastOne od kwietnia 2014 do lipca 2015 – dwa ostatnie odcinki pojawiły się w serwisie SoundCloud.
2015 Table for 3 We własnej osobie Reality show, w którym osobistości ze świata WWE dzielą się historiami przy obiedzie. Piper wystąpił w 2015 po raz ostatni w WWE w tym programie – emisja ostatniego odcinka z jego udziałem odbyła się już pośmiertnie w dniu 6 sierpnia 2015.

Życie osobiste i śmierć

edytuj

Ze swoją żoną Kitty Jo Dittrich (z którą był związany do śmierci) doczekał się czwórki dzieci (trzech córek i syna): Ariel Teal Toombs, Anastacia Shea Toombs, Falon Danika Toombs i Colton Baird Toombs. Jedna z jego córek – Ariel jest aktorką filmową, wokalistką, a także związana była z biznesem wrestlingu[62]. Jego jedyny syn z kolei (Colton) został zawodnikiem mieszanych sztuk walki[63]. Toombs określał siebie chrześcijaninem[64].

Piper wymieniał m.in.: Gene’a LeBella, Muhammada Ali i Lou Thesza jako osób mających wpływ na jego karierę[65].

W 2002 wydał swoją książkę autobiograficzną pt. In The Pit with Piper, w której opisał swoje pochodzenie, życie osobiste oraz karierę wrestlera i aktora – w tej samej książce stwierdził, że jest spokrewniony z rodziną Hartów i że jest kuzynem Breta Harta[66]. Bruce Hart stwierdził, że on oraz jego rodzeństwo byli kuzynostwem w drugiej linii w stosunku do Toombsa[67].

W listopadzie 2006 WWE informowała o tym, że Piper choruje na chłoniaka Hodgkina i że przechodzi chemioterapię (którą zakończył w połowie stycznia 2007)[68]. Toombs potwierdził następnie zmaganie się ze schorzeniem na swojej stronie internetowej.

W dniu 24 lipca 2015 Piper wystąpił w programie The Rich Eisen Show. Podczas występu Piper miał trudności ze skupieniem się i często mówił na inny temat niż przedstawiane mu pytania[69]. Tydzień później, w dniu 31 lipca 2015 Toombs zmarł we śnie w swojej letniej rezydencji w Los Angeles. Obdukcja zwłok wykazała, że przyczyną zgonu Pipera było nagłe zatrzymanie krążenia spowodowane nadciśnieniem tętniczym. Tuż po jego śmierci, jego przyjaciel Bruce Prichard wyznał, że na noc przed śmiercią Pipera otrzymał od niego nagranie na skrzynkę głosową na której Piper mówił, że „nie czuje się zbyt dobrze, i że musi odespać zmęczenie” – podobną informację na skrzynkę głosową otrzymał Hulk Hogan od Roddy’ego Pipera, w której Piper mówił o tym że „podąża z Chrystusem”[70]. W dniu 3 sierpnia 2015 podczas odcinka Raw, na początku show wykonano 10 symbolicznych uderzeń w gong, które tradycyjnie honorują zmarłych zawodowych zapaśników[71]. Ciało Pipera poddano kremacji, a jego prochy złożono na cmentarzu Crescent Grove Cemetery w Tigard w stanie Oregon[72].

W 2016 jego córka Ariel i syn Colton wydali drugą książkę biograficzną o swoim ojcu pt. Rowdy: The Roddy Piper Story[73]

 
Posąg z brązu przedstawiający Roddy’ego Pipera, odsłonięty podczas panelu WrestleMania Axxess w 2019.

Spuścizna kariery wrestlera

edytuj

Roddy Piper uznawany jest powszechnie zarówno wśród fanów, organizacji wrestlingu jak i mediów zajmujących się biznesem zawodowych zapasów za jednego z największych antagonistów w historii wrestlingu[74] – sama federacja WWE wymieniła go jako największy czarny charakter w historii profesjonalnego zapaśnictwa[75][76].

Dave Meltzer – dziennikarz sportowy oraz ekspert z zakresu wrestlingu opisał Pipera jako „jedną z kluczowych postaci mających wpływ na rozwój organizacji WWE, a w szczególności dzięki jego występowi w nakręceniu sukcesu gali Wrestlemania I”[77].

Ric Flair nazwał Pipera „bez wyjątku największym artystą w historii wrestlingu”[78]. W podobnym tonie mówił o Piperze Vince McMahon, który wyznał po jego śmierci, że „Roddy Piper był jednym z najbardziej rozrywkowych, kontrowersyjnych i bombastycznych performerów w historii WWE, uwielbianym przez miliony fanów na całym świecie”[79].

Tuż po śmierci Pipera głos zabrał reżyser filmowy John Carpenter, który skomentował odejście zawodnika w następujący sposób: „Jestem zdruzgotany dzisiejszą wiadomością o śmierci mojego przyjaciela Roddy’ego Pipera. Był świetnym zapaśnikiem, znakomitym artystą i dobrym przyjacielem”[80].

Jego osobisty segment będący wywiadem prowadzonym z różnymi postaciami w WWF/WWE, pod nazwą Piper’s Pit (ang. Nora Pipera) został uznany za innowacyjny, urozmaicający programy telewizyjne z zakresu rozrywki sportowej (wrestlingu) produkowanych przez WWF/WWE[81]. Piper jest również pierwszym wrestlerem, który wchodził do ringu przy akompaniamencie muzyki odgrywanej na żywo przez zespół muzyczny – w lutym 1985 Piper wszedł do walki przeciwko Hulkowi Hoganowi w hali Madison Square Garden, a jego motyw muzyczny odrywała wtedy orkiestra dęta New York Police Department – NYPD Pipes and Drums[potrzebny przypis].

Menedżer wrestlingowy Bobby Heenan twierdził, że Piper posiadał talent do wymyślania wrestlingowych promo na poczekaniu. Heenan wyznał, że zostawiał Pipera samego w szatni, a po dwudziestu minutach wracał by usłyszeć promo, które Piper przygotował do występu na ringu[potrzebny przypis].

Zawodniczka mieszanych sztuk walki oraz wrestlerka – Ronda Rousey używała przydomka Rowdy, który nadany jej został przez przyjaciół, jednak nie korzystała z tego pseudonimu zawodowo aż do spotkania się z samym Piperem, który wyraził zgodę na oficjalne używanie przydomka Rowdy przez Rondę. W dniu 1 sierpnia 2015 – dzień po śmierci Pipera, Rousey zadedykowała swoją walkę przeciwko Bethe Correia na gali UFC 190 zmarłemu zawodnikowi, a w wywiadzie po walce z Correią wymieniła z nazwiska zmarłego Pipera[82].

W 2018 Rousey zadebiutowała w WWE jako wrestlerka, a w swoim gimmicku zaczęła występować w kilcie i skórzanej kurtce po Roddym Piperze, którą otrzymała od syna zmarłego zawodnika, oddając w ten sposób hołd karierze Pipera[83]. Zaczęła też używać rzutu określanego nazwą Piper’s Pit jako akcję kończącą walkę[84].

W kwietniu 2019 podczas wydarzenia WrestleMania Axxess odsłonięto na Brooklynie w Nowym Jorku posąg z brązu przedstawiający postać Roddy’ego Pipera[85].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ 11 Things WWE Wants You To Forget About Rowdy Roddy Piper – 11. His True Heritage, whatculture.com, [dostęp 2024-07-28].
  2. ↑ What was Rowdy Roddy Piper’s Net Worth?, essentiallysports.com, [dostęp 2024-07-28].
  3. ↑ 'Rowdy' Roddy Piper, wrestler – obituary, telegraph.co.uk, [dostęp 2024-08-01].
  4. ↑ Roddy Piper, wwe.com, [dostęp 2024-07-14].
  5. ↑ Roddy Piper – Titles, cagematch.net, [dostęp 2024-07-13].
  6. ↑ THEY LIVE: THE STORY BEHIND HOW RODDY PIPER CAME UP WITH THE MOVIE’S MOST FAMOUS LINE, syfy.com, [dostęp 2024-07-13].
  7. ↑ No bubble gum? No problem. ‘They Live’ is alive at The Varsity., varsitydesmoines.com, [dostęp 2024-07-13].
  8. ↑ "Oni żyją". Kultowy klasyk, na którym łapy kładą neonaziści (KULTOWY CZWARTEK), wyborcza.pl, [dostęp 2024-07-13].
  9. ↑ A Rowdy tale. Roddy Piper’s children finish writing his life story, winnipegfreepress.com, [dostęp 2024-07-14].
  10. ↑ Roddy Pipper Talks to Steve Austin About Pulling a Knife on His Teacher, Working w/ Gene LeBell, Constructing His First Promos, wrestlezone.com, [dostęp 2024-07-14].
  11. ↑ Five Memorable Times Roddy Piper Didn’t Give A F*ck, itrwrestling.com, [dostęp 2024-07-14].
  12. ↑ R. Piper, R. Picarello, In The Pit with Piper, Rozdział Roddy Piper Is Born, books.google.pl, [dostęp 2024-07-20].
  13. ↑ 'Rowdy' Roddy Piper got his start in the ring in Winnipeg, cbc.ca, [dostęp 2024-07-13].
  14. ↑ Roddy Pipper Talks to Steve Austin About Pulling a Knife on His Teacher, Working w/ Gene LeBell, Constructing His First Promos, wrestlezone.com, [dostęp 2024-07-14].
  15. ↑ The Official Biography, rowdyroddypiper.com, [dostęp 2024-07-20].
  16. ↑ The Official Biography, rowdyroddypiper.com, [dostęp 2024-07-20].
  17. ↑ 10 Things Fans Should Know About Roddy Piper's Life Outside WWE, thesporster.com, [dostęp 2024-07-14].
  18. ↑ HOW RODDY PIPER GOT HIS BLACK BELT FROM GENE LEBELL, mixedmartialarts.com, [dostęp 2024-07-14].
  19. ↑ The Official Biography, rowdyroddypiper.com, [dostęp 2024-07-20].
  20. ↑ R. Piper, R. Picarello, In The Pit with Piper, Rozdział Roddy Piper Is Born, books.google.pl, [dostęp 2024-07-20].
  21. ↑ For whom the bagpipes toll: with a new no-holds-barred book, the kilt-wearing bad boy takes on Vince McMahon and the wrestling establishment – Interview: Rowdy Roddy Piper (strona zarchiwizowana), findarticles.com, [dostęp 2024-07-20].
  22. ↑ Rowdy Roddy Piper (strona zarchiwizowana), canoe.ca, [dostęp 2024-07-20].
  23. ↑ Rowdy Roddy Piper (strona zarchiwizowana), canoe.com, [dostęp 2024-07-25].
  24. ↑ Roddy Piper and Greg Valentine – Their Lauded Feud & Dog Collar Match, prowrestlingstories.com, [dostęp 2024-07-25].
  25. ↑ Ask 411 Wrestling: Why Did the WWF Start Roddy Piper as a Manager?, 411mania.com, [dostęp 2024-07-25].
  26. ↑ The 10 Greatest Piper’s Pit Segments Of All Time, thesportster.com, [dostęp 2024-07-25].
  27. ↑ Piper responds to being ranked as wrestling's greatest villain, wwe.com, [dostęp 2024-07-14].
  28. ↑ The Backstage Story On Roddy Piper & Jimmy Snuka’s Coconut Incident In WWE, thesportster.com, [dostęp 2024-07-14].
  29. ↑ WrestleMania I Main Event, wwe.com, [dostęp 2024-07-25].
  30. ↑ A Look Back At WrestleMania II: Rowdy Roddy Piper vs Mr. T, fightsatw.com, [dostęp: 2024-07-25].
  31. ↑ First 10 WWE Wrestlers To Defeat Roddy Piper (In Chronological Order), thesportster.com, [dostęp 2024-07-25].
  32. ↑ WrestleMania 8, a two-for-one deal (strona zarchiwizowana), slam.cane.ca, [dostęp 2024-07-25].
  33. ↑ WWF Monday Night RAW – March 21st, 1994, blogofdoom.com, [dostęp 2024-07-25].
  34. ↑ WWF: Monday Night Raw (01.29.96), pdrwrestling.net, [dostęp 2024-07-25].
  35. ↑ WWF: Raw Championship Friday (09.06.96), pdrwrestling.net, [dostęp 2024-07-25].
  36. ↑ Ring Crew Reviews: WCW Halloween Havoc 1996, 411mania.com, [dostęp 2024-07-25].
  37. ↑ The Best and Worst of WCW Monday Nitro: Ric Flair And Rowdy Roddy Piper Finally Come To Blows, uproxx.com, [dostęp 2024-07-25].
  38. ↑ WCW Monday Night Nitro – Monday, 09/08/97, ddtdigest.com, [dostęp 2024-07-25].
  39. ↑ Mike Reviews Shows Considered To Be Stinkers – WCW SuperBrawl X (20th February 2000), blogofdoom.com, [dostęp 2024-07-25].
  40. ↑ 10 Totally Ridiculous WCW Contracts You Won’t Believe – 8. Roddy Piper, whatculture.com, [dostęp 2024-07-25].
  41. ↑ XWF "In Your Face" PPV review: A look back at the first PPV, pwtorch.com, [dostęp 2024-07-25].
  42. ↑ SEPT. 17 IN HISTORY: Piper delivers infamous rambling promo on TNA PPV 10 years ago, plus Raven shaved bald, pwtorch.net, [dostęp 2024-07-25].
  43. ↑ New Resolution needed by TNA, slam.canoe.ca, [dostęp 2024-07-25].
  44. ↑ Hulk Hogan's Forgotten WWE Match With Roddy Piper In 2003, Explained, thesportster.com, [dostęp 2024-07-25].
  45. ↑ Roddy Piper Interview, ign.com, [dostęp 2024-07-19].
  46. ↑ A Look Back On Roddy Piper's Run With WWE In The 2000s, thesportster.com, [dostęp 2024-07-25].
  47. ↑ Ric Flair & Rowdy Roddy Piper def. World Tag Team Champions Spirit Squad, wwe.com, [dostęp 2024-07-25].
  48. ↑ [World Tag Team Championships – Edge & Randy Orton, November 13, 2006 – January 29, 2007] (strona zarchiwizowana), wwe.com, [dostęp 2024-07-25].
  49. ↑ Third WWE HOF 2010 Inductee With Her Inductor Revealed, wrestlezone.com, [dostęp 2024-07-25].
  50. ↑ Ramblin' Rod, and 25 other things Portlanders will never see again, oregonlive.com, [dostęp 2024-07-19].
  51. ↑ RODDY PIPER DROPPED FROM WWE LEGENDS DEAL, pwinsider.com, [dostęp 2024-07-25].
  52. ↑ Roddy Piper gives his side of the Steve Austin Controversy, pwinsider.com, [dostęp 20240-07-25].
  53. ↑ ‘Rowdy’ Roddy Piper Had A Brief Career As A Singer, wrestlezone.com, [dostęp 2024-07-31].
  54. ↑ “Rowdy” Roddy Piper Dies: Pro Wrestling Icon & Veteran Actor Was 61, deadline.com, [dostęp 2024-08-01].
  55. ↑ Rowdy Roddy Piper in They Live: Remembering his film career, ew.com, [dostęp 2024-08-01].
  56. ↑ ‘Rowdy’ Roddy Piper Dead at 61, rollingstone.com, [dostęp 2024-08-01].
  57. ↑ Roddy Piper – Wrestling Games, cagematch.net, [dostęp 2024-08-01].
  58. ↑ Saints Row IV (2013 Video Game) – Cast, imdb.com, [dostęp 2024-08-01].
  59. ↑ Roddy Piper gone from Podcast One and he blames Steve Austin, cagesideseats.com, [dostęp 2024-08-01].
  60. ↑ [1].
  61. ↑ [2].
  62. ↑ Ariel Teal Toombs, imdb.com, [dostęp 2024-07-14].
  63. ↑ A Rowdy tale. Roddy Piper’s children finish writing his life story, winnipegfreepress.com, [dostęp 2024-07-14].
  64. ↑ I'm a Christian! When I was very little boy I had that proved to me., x.com, [dostęp 2024-08-01].
  65. ↑ The Official Biography, rowdyroddypiper.com, [dostęp 2024-07-20].
  66. ↑ R. Piper, R. Picarello, In The Pit with Piper, Berkley Boulevard Books 2002, s. 231.
  67. ↑ “Hart Murmurs” Edition #7 – Condolences for the Fallen in 2015 (strona zarchiwizowana), pwpnation.com, [dostęp 2024-07-20].
  68. ↑ Emotional Piper speaks out, will receive treatment December 4, 2006 (strona zarchiwizowana), wwe.com, [dostęp 2024-08-01].
  69. ↑ Hall of Fame Wrestler Roddy Piper Talks Hulk Hogan & More in Studio – 7/24/15, youtube.com, [dostęp 2024-07-31].
  70. ↑ Hulk Hogan – ‘I Got A Voice Message From Roddy Piper Two Days After His Death’, ewrestlingnews.com, [dostęp 2024-08-01].
  71. ↑ Watch WWE's Salute To "Rowdy" Roddy Piper (strona zarchiwizowana), screengrabber.deadspin.com, [dostęp 2024-07-31].
  72. ↑ Rowdy Roddy Piper, findagrave.com, [dostęp 2024-08-01].
  73. ↑ Rowdy: The Roddy Piper Story, porchlightbooks.com, [dostęp 2024-07-25].
  74. ↑ Rowdy Roddy Piper: The Greatest WWE Superstar to Never Hold a WWE World Title, bleacherreport.com, [dostęp 2024-07-14].
  75. ↑ The Official Biography, rowdyroddypiper.com, [dostęp 2024-07-20].
  76. ↑ Piper responds to being ranked as wrestling's greatest villain, wwe.com, [dostęp 2024-07-14].
  77. ↑ Wrestling legend Roddy Piper passes away at 61, WWE & Vince McMahon statement (updated), f4online.com, [dostęp 2024-07-20].
  78. ↑ The Official Biography, rowdyroddypiper.com, [dostęp 2024-07-20].
  79. ↑ Wrestling legend Roddy Piper passes away at 61, WWE & Vince McMahon statement (updated), f4online.com, [dostęp 2024-07-20].
  80. ↑ WWE Legend 'Rowdy' Roddy Piper Dies at 61 (strona zarchiwizowana), variety.com, [dostęp 2024-08-01].
  81. ↑ Full Career Retrospective and Greatest Moments for Roddy Piper, bleacherreport.com, [dostęp 2024-07-13].
  82. ↑ Forever Rowdy: Ronda Rousey dedicates win to Roddy Piper, wwe.com, [dostęp 2024-07-20].
  83. ↑ Why Ronda Rousey paying tribute to WWE legend Roddy Piper is so important for his legacy, mirror.co.uk, [dostęp 2024-07-19].
  84. ↑ WWE TBT: Ronda Rousey Explains Her Finisher During Workout, rondarousey.com, [dostęp 2024-07-13].
  85. ↑ “Rowdy” Roddy Piper statue revealed at WrestleMania Axxess, wwe.com, [dostęp 2024-08-01].

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roddy_Piper&oldid=74906307”