Musa al-Kazim
Musa ibn Dżafar al-Kazim (arab. موسى بن جعفر الكاظم, Mūsá ibn Ǧaʿfar al-Kāẓim; ur. 10 listopada 745 w Medynie, zm. 4 września 799 w Bagdadzie) – według szyitów (imamitów) siódmy prawowity przywódca muzułmańskiej wspólnoty.
| |
| Siódmy Imam imamitów | |
| Okres |
od 765 (data śmierci Dżafara as-Sadika) |
|---|---|
| Poprzednik |
według szyitów Dżafar as-Sadik, według sunnitów nikt (rządzi Harun ar-Raszid) |
| Następca |
według szyitów Ali ar-Rida, według sunnitów nikt (rządzi Harun ar-Raszid) |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci |
śmierć przez otrucie z rozkazu Haruna ar-Raszida |
| Miejsce spoczynku | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo | |
| Małżeństwo |
cztery żony; Ummul Banīn Najmah i trzy inne |
| Dzieci |
ponad trzydzieścioro (w tym Ali al-Rida) |
Prawnuk Alego ibn Husajna, wnuk Muhammada al-Bakira, syn Dzafara as-Sadika. Podczas jego życia rządziło (według szyitów, uzurpowało władzę) kilku kalifów sunnickich: Marwan II, As-Saffah, Al-Mansur, Al-Mahdi, Al-Hadi i Harun ar-Raszid. Aresztowany i więziony kilkakrotnie, zmarł otruty z rozkazu tego ostatniego[1].
Dysputy teologiczne
edytujPewnego dnia Musa al-Kazim i Harun ar-Raszid byli razem w pobliżu miejsca spoczynku Mahometa w Medynie. Aby udowodnić swoją legitymizację władzy, ar-Raszid skierował słowa w stronę grobu: „Pozdrawiam Ciebie, o proroku Boga, ten który jesteś moim kuzynem!”. Na co al-Kazim odpowiedział: „Pozdrawiam Ciebie, mój drogi ojcze!”, co rozwścieczyło ar-Raszida: „Abul-Hasan (al-Kazim), sława jak twoja prawdziwie winna być wychwalana.”[2] Później, ar-Raszid przepytał al-Kazima dlaczego pozwala ludziom łączyć siebie z Mahometem i określać go mianem: „Syna proroka Boga”, w momencie kiedy był synem Alego, tak więc według zasady dziedziczenia, jego matka Fatima była córką Mahometa, co czyni ostatniego proroka islamu jego dziadkiem od strony matki. Imam odpowiedział: „Jeśli prorok by powrócił do życia i oświadczył się twojej córce, zaakceptowałbyś?” Ar-Raszid potwierdził, na co al-Kazim odpowiedział: „On by nigdy nie oświadczył się mojej córce i nigdy by jej nie poślubił, ponieważ on mnie począł a nie ciebie.” Ar-Raszid nie był usatysfakcjonowany odpowiedzią stwierdzając iż „zasada dziedziczności idzie w linii męskiej, nie żeńskiej”, a imamowie są synami córki Mahometa[3].
Imam al-Kazim zaczął cytować Koran: „a z jego potomstwa: Dawida, Salomona, Hioba, Józefa, Mojżesza i Aarona - w ten sposób płacimy tym, którzy czynią dobro! i Zachariasza, i Jana, Jezusa i Eliasza - oni wszyscy są z liczby cnotliwych.”[4][5] „Kim jest ojciec, Jezusa?”, „Jezus nie ma ojca”, odpowiedział ar-Raszid. Imam przedstawił fakt iż Bóg wymienił Jezusa pośród innych proroków a ów pochodził od Marii; „podobnie, my pochodzimy od naszej matki, Fatimy”[6]. Mimo tego, ar-Raszid domagał się więcej dowodów, al-Kazim zaczął ponownie cytować Koran: „A kto się będzie z tobą sprzeczał w jej przedmiocie po tym, jak otrzymałeś wiedzę, to powiedz: „Pozwólcie! Wezwijmy naszych synów i waszych synów, nasze kobiety i wasze kobiety, nas samych i was samych, potem będziemy się pokornie modlić i wzywać przekleństwa Boga na kłamców!”[7][8] Następnie: „Nikt nie twierdzi iż prorok rozkazał komukolwiek udać się pod pelerynę w momencie kiedy wyzwał chrześcijan na pojedynek modlitwy (mubahala) oprócz Alego, Fatimy, Hasana i Husajna. Z tego powodu, tłumaczeniem tego ajatu jest: Nasi synowie to Hasan i Husajn; naszą kobietą jest Fatima; my sami jesteśmy Alim.”[9]
Mnich
edytujChrześcijański mnich zwany Al-Abbas (urodzony Hilal asz-Szami), powiedział do Musy al-Kazima że ludzie cenią tych którzy jedzą skromne posiłki, noszą wełniane ubrania i są powściągliwi. Z tego powodu Imam przypomniał mu o Józefie, który był jednym z proroków. Józef nosił aksamitne ubrania dekorowane złotem i przesiadywał na tronach faraonów. „Ludzie nie potrzebowali jego ubrań, lecz sprawiedliwości”, stwierdził Imam. „Imam musi być sprawiedliwy i uczciwy; kiedy mówi o czymś, mówi tylko prawdę; kiedy obiecuje coś, dotrzymuje swojej obietnicy; kiedy wyrokuje, wyrok jest zawsze słuszny. Bóg nie zabronił nosić pewnych typów ubrań czy jeść pewnych potraw, jak długo oba są uzyskane drogą sprawiedliwą; raczej zabronił On zakazanego, małego bądź dużego.” Następnie zacytował Koran: „Powiedz: „Któż uznał za zakazane ozdoby Boga, które On przygotował dla Swoich sług, jak i dobre rzeczy pochodzące z Jego zaopatrzenia?” Powiedz: „One w Dniu Zmartwychwstania będą należeć wyłącznie do tych, którzy uwierzyli w życiu na tym świecie." W ten sposób przedstawiamy wyraźnie Nasze znaki dla ludzi, którzy wiedzą.”[10][11][12]
Przypisy
edytuj- ↑ Ataya, S. „Running Head” w Islam: Peace & Terrorism, Brief History, Principles and Beliefs, s. 68. ISBN 978-1-312-96421-1
- ↑ Donaldson, Dwight M. (1933). The Shi'ite Religion: A History of Islam in Persia and Irak. Burleigh Press. s. 152–160. Wersja angielska: One of the stories about the Imam concerns an incident where al-Rashid and the Imam were together before the tomb of Muhammad in Medina, when, to show his family ties to Muhammad, al-Rashid had said, „Salutation unto thee, O Prophet of God, unto thee who art my cousin!” In response, the Imam said, „Salutation unto thee, o my dear father!” which made al-Rashid furious. „Abul-Hasan, such glory as thine is truly to be vaunted of” said al-Rashid.
- ↑ Sharif al-Qarashi2, Baqir (2000). The Life Of Imam Musa Bin Ja'far aL-Kazim (PDF). Tłumaczenie by Jasim al-Rasheed. Iraq: Ansarian. s. 200-202.
- ↑ Koran (po angielsku): 6:84, 6:85
- ↑ Koran (po polsku): 6:84, 6:85
- ↑ Sharif al-Qarashi. s. 200-202.
- ↑ Koran (po angielsku): 3:61
- ↑ Koran (po polsku): 3:61
- ↑ Sharif al-Qarashi. s. 200-202. Wersja angielska: Then he said: „None claims that the Prophet made someone enter under the cloak when he challenged the Christians to a contest of prayer to God (mubahala) except Ali, Fatimah, al-Hasan, and al-Husayn. Therefore the explanation of the verse is: Our sons are al-Hasan and al-Husayn; our women is Fatimah; ourselves is Ali.”
- ↑ Koran (po angielsku): 7:32
- ↑ Koran (po polsku): 7:32
- ↑ Sharif al-Qarashi. s. 214.