Konik polny
Konik polny, konik – potoczna nazwa owada z rzędu prostoskrzydłych (Orthoptera) oznaczająca skaczącego szarańczaka wydającego dźwięki poprzez pocieranie tylnych nóg o pokrywy[1]. W wąskim ujęciu obie nazwy dotyczą owadów z rodzaju Chorthippus[2]. W ujęciu potocznym także innych przedstawicieli szarańczowatych (z wyjątkiem samej szarańczy), a także (co bywa przez niektórych uważane za błędne[2]) pasikoników.
Według przeglądu Erazma Majewskiego nazwę „konik polny” stosowano w polskich podręcznikach z XIX w. jako odpowiadającą rodzajom Decticus, natomiast „konik” w różnych okresach m.in. rodzajowi Acrydium (współcześnie niewyróżniany), Locusta, Stenobothrus, ale także nienależących do prostoskrzydłych Cicada czy Libella (a więc bliżej nieokreślona ważka)[3].
W polskiej kulturze konik polny bywa symbolem lekkomyślności i braku dbałości o przyszłość, np. w tłumaczeniach bajek Ezopa i La Fontaine’a. W greckim tekście u Ezopa występuje cykada, analogicznie u La Fontaine’a[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Słownik języka polskiego. red. nauk. Mieczysław Szymczak. T. I: A-K Wyd. 7 zm. i popr.. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10903-3.
- ↑ a b Biologia. Multimedialna encyklopedia PWN Edycja 2.0. pwn.pl Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-61492-24-5.
- ↑ Erazm Majewski: Słownik nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich: zawierający ludowe oraz naukowe nazwy i synonimy polskie, używane dla zwierząt i roślin od XV-go wieku aż do chwili obecnej, źródłowo zebrane i zestawione z synonimami naukowemi łacińskiemi w podwójnym porządku alfabetycznym i pomnożone porównawczym materyałem, zaczerpniętym z innych języków słowiańskich. T. 1: Słownik polsko-łaciński. Warszawa: Nakładem Autora; Skład Główny w Warszawie w księgarni E. Wendego i S-ki, 1894, s. 153.
- ↑ Grzegorz Igliński, Przewartościowanie tradycji ezopowej w bajkach Juliana Ejsmonda Konik polny i mrówka oraz Pszczoła i gołąb, „Prace Literaturoznawcze”, 1, 2013, s. 47-59 (pol.).
