Kajetan Olszewski
Kajetan Bolesław Olszewski (ur. 7 sierpnia 1858 w Kolnie, zm. 20 sierpnia 1944 w Warszawie) – tytularny generał broni Wojska Polskiego.
| |
 tytularny generał broni
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 sierpnia 1858 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1879–1924 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca okręgu generalnego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się 7 sierpnia 1858 w Kolnie, w rodzinie Władysława i Teofili z Godlewskich. Ukończył gimnazjum klasyczne w Suwałkach, szkołę oficerską w Warszawie i Szkołę Strzelecką Oficerów Sztabowych w Petersburgu[1]. Od 1879 oficer zawodowy rosyjskiej piechoty. Jako dowódca pułku walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W I wojnie światowej dowódca brygady piechoty. Generał major z 1914. Odznaczył się w bitwie pod Zelwą. W okresie wrzesień 1916 – marzec 1917 dowódca Brygady Strzelców Polskich przy armii rosyjskiej. Po tym dowodził 153 Dywizją Piechoty.
Po rewolucji 1917 przeszedł do Polski. Jako generał podporucznik armii rosyjskiej reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[2]. Do 29 listopada 1918 inspektor generalny Wojska Polskiego na Lubelszczyźnie. 28 listopada 1918 – 28 lipca 1919 dowódca Okręgu Generalnego „Kielce” – na tym stanowisku mianowany generałem podporucznikiem. 28 lipca 1919 – 14 lutego 1921 dowódca Okręgu Generalnego „Łódź”. Od 14 lutego 1921 w stanie spoczynku, w stopniu generała porucznika, ale pozostaje zatrzymany w służbie czynnej, jako przewodniczący Centralnej Komisji Kontroli Stanów, a od lipca tego roku przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej, a potem Komisji Likwidacyjnej dla Spraw Weryfikacji. W okresie od sierpnia 1921 do sierpnia 1927 zasiadał w składzie Kapituły Orderu „Odrodzenia Polski”[1][3][4]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała broni[5]. Z dniem 27 sierpnia 1924 Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby wojskowej[6][7]. Do lutego 1925 pełnił funkcję wojewody wołyńskiego. Później osiadł w Warszawie.
Zmarł podczas powstania warszawskiego. Pochowany razem z żołnierzami pułku AK „Baszta” w Alei Niepodległości. W 1945 ekshumowany i pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A14-6-4/5)[8].
Jego żona Zofia z Tomaszewiczów (1877–1932), z którą miał 4 synów, była odznaczona Krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice[9].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[10]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921)[11][12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (13 lipca 1921)[13][14][15]
- Krzyż Walecznych (1923)[16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej (Francja, 8 września 1925)[17]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu NMP Łaskawej[1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 221. [dostęp 2021-08-24].
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 2, nr 2, Warszawa 1918, s. 15.
- ↑ Kapituła Orderu „Polonia Restituta”. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 141 z 23 czerwca 1927.
- ↑ Nowa Kapituła Orderu „Odrodzenia Polski”. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 221 z 26 września 1936.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 737.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 691.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 90 z 5 września 1924 roku, s. 506.
- ↑ Miasto st. Warszawa - Cmentarze
- ↑ Zofia Olszewska. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 10, Nr 337 z 6 grudnia 1932.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.
- ↑ M.P. z 1921 r. nr 298, poz.353. - członkowi Kapituły orderu „Odrodzenia Polski”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
- ↑ M.P. z 1921 r. nr 156 „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu organizacji wojskowej” (jako jeden z pierwszych 15 osób odznaczonych Orderem „Odrodzenia Polski”).
- ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 157 z 19 lipca 1921.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 14, 27.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 20 czerwca 1923 roku, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 18 października 1925 roku, s. 576.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.