Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Cmentarz Wojskowy na Powązkach, zwyczajowo Powązki Wojskowe – cmentarz komunalny znajdujący się przy ul. Powązkowskiej 43/45 w Warszawie.
 Brzozowe krzyże na grobach w kwaterze Harcerskiego Batalionu AK „Zośka” | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Powązkowska 43/45 |
| Typ cmentarza |
komunalny |
| Stan cmentarza |
czynny |
| Powierzchnia cmentarza |
24,3 ha[1] |
| Data otwarcia |
1912 |
| Zarządca |
Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie |
Mapa cmentarza
| |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
 52°15′30″N 20°57′11″E/52,258333 20,953056
| |
| Strona internetowa | |
Nekropolia znajduje się w północno-zachodniej części Powązek, w dzielnicy Żoliborz. Od strony południowej graniczy z Laskiem na Kole, od zachodu al. Armii Krajowej, a od północy ul. Powązkowską.
Cmentarz zajmuje powierzchnię 24,3 ha[1]. Bywa mylony ze znajdującym się przy tej samej ulicy znacznie starszym cmentarzem Powązkowskim.
Historia
edytujCmentarz został założony w 1912 przez władze Warszawskiego Okręgu wojskowego jako cmentarz prawosławny przeznaczony dla zmarłych żołnierzy rosyjskich[2][3]. Po wybuchu I wojny światowej miejsce spoczynku znaleźli tu nie tylko Rosjanie, ale również jeńcy – żołnierze niemieccy, węgierscy, chorwaccy, czescy, słowaccy oraz polscy, którzy zmarli w warszawskich szpitalach[4][5]. Po zajęciu Warszawy przez wojska niemieckie w sierpniu 1915 nekropolia przeszła pod zarząd garnizonu niemieckiego[4]. W jej północno-zachodniej części zaczęto grzebać poległych i zmarłych żołnierzy niemieckich[4].
Po 1918 cmentarz został przejęty przez władze wojskowe i oddany w zarząd Kurii Biskupa Polowego[4]. Nekropolię powiększono do 16,5 ha, podzielono na kwatery i wytyczono aleję główną[4]. W 1922 Kuria przekazała bezpośredni nadzór nad cmentarzem nowo utworzonej parafii św. Jozafata[4]. Cmentarz stał się tradycyjnym miejscem pochówków wojskowych zmarłych w czasie pokoju oraz członków ich rodzin. W 1921 i w kolejnych latach spoczęli na nim uczestnicy powstań: listopadowego, styczniowego, wielkopolskiego, powstań śląskich, bohaterowie wojny polsko-bolszewickiej i walk o granice RP oraz ofiary przewrotu majowego[6].
Umieszczenie po 1937 na ścianie kwatery weteranów powstania styczniowego 205 brązowych tabliczek z nazwiskami powstańców zmarłych w ostatnich latach na terenie Polski był jednym z pierwszych przypadków budowania na cmentarzu grobów symbolicznych – osób zmarłych lub poległych w innych miejscowościach[5]. Takie rozwiązanie było szczególnie często praktykowane na Powązkach po II wojnie światowej.
Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 na cmentarzu chowano poległych żołnierzy[7], często ofiary bombardowań lotniczych[8]. Po kapitulacji miasta przeniesiono tam ekshumowane ciała żołnierzy pochowanych na miejskich placach i skwerach[8].
W 1941 władze okupacyjne rozpoczęły grzebanie na cmentarzu żołnierzy niemieckich[1]. Niemcy zajęli w tym celu pięciohektarowy teren od strony ulicy Powązkowskiej, nakazując ekshumację znajdujących się tam 59 grobów żołnierzy polskich[5]. Powstał tzw. cmentarz Bohaterów (niem. Heldenfriedhof)[9]. Wydzielony teren nekropolii został ogrodzony, a brama główna zamknięta dla ludności polskiej[8].
W czasie okupacji na Powązkach chowano, zwykle pod przybranymi nazwiskami, członków polskiego ruchu oporu, m.in. Jana Bytnara (jako Jana Domańskiego)[10][11]. Grzebano tam również jeńców radzieckich[5].
W latach 1945–1947 na cmentarz przenoszono ekshumowane ciała powstańców i osób cywilnych pogrzebanych na terenie miasta w czasie powstania warszawskiego[12]. W zajmujących zwarty obszar kwaterach pochowano poległych w powstaniu żołnierzy Armii Krajowej, m.in. ze zgrupowań i batalionów „Zośka”, „Parasol”, „Golski”, „Gustaw”, „Kiliński”, „Miotła”, „Kryska”, a także żołnierzy Armii Ludowej[13]. 1 sierpnia 1946, w drugą rocznicę wybuchu powstania, w kwaterze A-26 odsłonięto pomnik Gloria Victis[14]. Ofiary cywilne grzebano w większości na utworzonym w sierpniu 1945 przy wschodniej granicy cmentarza wojskowego na obszarze 7,8 ha pierwszym w Warszawie cmentarzu bezwyznaniowym (komunalnym)[10][15].
W 1946 cmentarz przejęła administracja wojskowa, co pozwoliło na uzyskanie środków na konserwację i uporządkowanie nekropolii[16][17].
W latach 50. na cmentarzu powstała Aleja Zasłużonych, umiejscowiona w części alei głównej[18]. Została ona zamknięta dwoma rondami i obsadzona tujami[18]. Jej oś centralną zamyka grobowiec Karola Świerczewskiego[19]. Kiedy zabrakło przy niej miejsca, podjęto decyzję, że jej przedłużeniem będą dwie prostopadłe do alei głównej nekropolii aleje:[18]
- przy głównej bramie przy ul. Powązkowskiej, pomiędzy kwaterami 2 i 4,
- za grobowcem Bolesława Bieruta, pomiędzy kwaterami 30 i 32 oraz 29 i 31.
1 stycznia 1964 doszło do połączenia cmentarza wojskowego z cmentarzem komunalnym, w wyniku czego przejęty przez miasto obiekt zmienił nazwę na Cmentarz Komunalny-Powązki[15].
W latach 1963–1964 wzniesiono Dom Przedpogrzebowy zaprojektowany przez Zbigniewa Gnassa przy współpracy Ryszarda Sobolewskiego i Stanisława Lisowskiego[20]. W latach 1965–1969 przebudowano kwatery wojenne.
Oprócz wyodrębnionych kwater na cmentarzu znajdują się liczne pomniki, upamiętnienia i tablice pamiątkowe m.in. pomniki Cichociemnych, 54 członków PPR straconych 16 grudnia 1942, I Brygady Spadochroniarzy poległych pod Arnhem oraz jeńców wojennych rozstrzelanych w Woldenbergu.
W 1990, w związku z budową kolejnego odcinka al. Prymasa Tysiąclecia[9], ekshumowano szczątki 2566 pochowanych na cmentarzu żołnierzy niemieckich, którzy m.in. zmarli w warszawskich szpitalach z ran odniesionych na froncie wschodnim i podczas walk w powstaniu warszawskim, i przeniesiono je na cmentarz wojenny w pobliżu wsi Joachimów-Mogiły[10].
W 1998 Rada Warszawy przywróciła nazwę „Cmentarz Wojskowy” funkcjonującą przed 1964.
Tak jak w przypadku pozostałych stołecznych cmentarzy komunalnych, rodziny zmarłych odznaczonych: Orderem Orła Białego, Orderem Wojennym Virtuti Militari, Orderem Krzyża Wojskowego oraz Honorowych Obywateli m.st. Warszawy są zwolnione z opłat za udostępnienie miejsca grzebalnego na Cmentarzu Wojskowym w celu utworzenia i zachowania grobu oraz za udostępnienie niszy urnowej w kolumbarium[21].
Kwatery Cmentarza Wojskowego na Powązkach
edytujKwatera na Łączce
edytujW tzw. kwaterze „Ł” (tzw. Łączce) potajemnie pochowane zostały osoby zamordowane przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa w latach 1948–1954[22]. Miejsce to znajduje się w pobliżu murów pomiędzy cmentarzem Wojskowym i komunalnym. W 2015 roku odsłonięto tam Panteon – Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych.
Dolinka Katyńska
edytujDolinka Katyńska na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach jest najważniejszym w Warszawie miejscem upamiętnienia ofiar zbrodni katyńskiej (1940).
Kwatera Smoleńska
edytuj10 listopada 2010 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach odsłonięto pomnik ku czci ofiar katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku, zaprojektowany przez warszawskiego artystę rzeźbiarza Marka Moderaua i znajdujący się w tzw. Kwaterze Smoleńskiej[23]. Integralną częścią upamiętnienia są znajdujące się tam groby 28 ofiar katastrofy[24].
Kwatera Harcerskiego Batalionu Armii Krajowej „Zośka”
edytujW tej kwaterze, oznaczonej numerem A-20, znajdują się 174 groby, w większości harcerzy – członków Szarych Szeregów i Batalionu „Zośka”, którzy zginęli podczas II wojny światowej, oraz pojedyncze groby cywilne[25].
Pierwszą osobą pochowaną w tym miejscu (3 kwietnia 1943) był Jan Bytnar „Rudy”, odbity 26 marca w akcji pod Arsenałem. Przy uzyskaniu zgody na jego pochowanie (pod przybranym nazwiskiem Jana Domańskiego) uzyskano jednocześnie zgodę zarządu nekropolii na zajęcie przyległego terenu na kolejne pochówki[26]. Miejsce wskazał Tadeusz Zawadzki „Zośka” za namową swojego ojca, Józefa Zawadzkiego[27].
Cechą charakterystyczną kwatery są ustawione na grobach białe brzozowe krzyże. Prostopadle do linii grobów znajduje się również mogiła symboliczna w formie muru obłożonego czarnym sjenitem. Wyryto na nim dziesiątki nazwisk poległych żołnierzy związanych z Grupami Szturmowymi i Batalionem „Zośka”, którzy nie mają swoich grobów na Powązkach (w większości przypadków ich ciał nie odnaleziono).
Pochowani na cmentarzu
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 113. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 5–6.
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 112. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b c d e f Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 6.
- ↑ a b c d Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 410. ISBN 83-06-00089-7.
- ↑ Tadeusz Sobieraj: Orły Niepodległości. Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie w setną rocznicę jego powstania (1912–2012). Ząbki: Apostolicum, 2012, s. 5–18. ISBN 978-83-7031-808-6.
- ↑ Stefan Artymowski, Groby żołnierzy polskich na Powązkach, jako przykład pamięci o uczestnikach walk kampanii polskiej w 1939 r. [w:] Dziedzictwo i pamięć Września 1939 na Mazowszu, pod red. T. Skoczka, Warszawa 2013, s. 186.
- ↑ a b c Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 7.
- ↑ a b Wojciech Königsberg: Hans Schmalz "Panienka": zboczeniec, morderca, kat Warszawy. Zginął w błyskawicznej i mało znanej akcji Armii Krajowej. [w:] Gazeta Stołeczna [on-line]. wyborcza.pl, 5 marca 2018. [dostęp 2021-05-06].
- ↑ a b c Tadeusz Sobieraj: Orły Niepodległości. Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie w setną rocznicę jego powstania (1912–2012). Ząbki: Apostolicum, 2012, s. 3. ISBN 978-83-7031-808-6.
- ↑ Barbara Wachowicz: Rudy, Alek, Zośka. Gawęda o bohaterach „Kamieni na szaniec”. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2007, s. 396. ISBN 978-83-7399-219-1.
- ↑ Piotr Rozwadowski (red. nauk.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. Tom 2.. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona i Fundacja „Warszawa Walczy 1939–1945”, 2005, s. 52–56. ISBN 83-11-09261-3.
- ↑ Tadeusz Sobieraj: Orły Niepodległości. Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie w setną rocznicę jego powstania (1912–2012). Ząbki: Apostolicum, 2012, s. 37–76. ISBN 978-83-7031-808-6.
- ↑ Juliusz Jerzy Malczewski (red.): Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, s. 23, 169. ISBN 83-217-2641-0.
- ↑ a b Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 412. ISBN 83-06-00089-7.
- ↑ Piotr Rozwadowski (red. nauk.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. Tom 2.. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona i Fundacja „Warszawa Walczy 1939–1945”, 2005, s. 53. ISBN 83-11-09261-3.
- ↑ Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 8.
- ↑ a b c Juliusz Jerzy Malczewski (red.): Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, s. 30. ISBN 83-217-2641-0.
- ↑ Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 54.
- ↑ Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 53.
- ↑ Uchwała Nr LXXXV/2186/2014 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 3 lipca 2014 r. w sprawie zwolnienia z opłat za miejsca do pochowania zmarłych odznaczonych: Orderem Orła Białego, Orderem Wojennym Virtuti Militari, Orderem Krzyża Wojskowego i Honorowych Obywateli m.st. Warszawy oraz sprawowania opieki nad grobami zmarłych zasłużonych dla Rzeczypospolitej Polskiej i Miasta Stołecznego Warszawy, a także innymi obiektami upamiętniającymi wydarzenia historyczne na cmentarzach komunalnych m.st. Warszawy. [w:] Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego poz. 6874 [on-line]. 15 lipca 2014. s. 1. [dostęp 2014-08-27].
- ↑ Tomasz Łabuszewski (red. nauk.): Śladami zbrodni. Przewodnik po miejscach represji komunistycznych lat 1944−1956. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2012, s. 258. ISBN 978-83-7629-380-6.
- ↑ Odsłonięcie pomnika. „Pustka i żal”. polskieradio.pl, 10 listopada. [dostęp 2010-11-12].
- ↑ Smoleńsk – pomnik – Powązki. money.pl, 29 października 2010. [dostęp 2010-11-12].
- ↑ Włodzimierz Trojan: Kwatera Batalionu „Zośka”. Warszawa: Fundacja Ochrony Zabytków, 1991, s. 17.
- ↑ Anna Borkiewicz-Celińska: Batalion „Zośka”. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990, s. 166. ISBN 83-06-01851-6.
- ↑ Włodzimierz Trojan: Kwatera Batalionu Zośka. Warszawa: Fundacja Ochrony Zabytków, 1991, s. 19, 21-22.
Bibliografia
edytuj- Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 410–412. ISBN 83-06-00089-7.
- Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 112–113. ISBN 83-01-08836-2.