Felicja Sulimirska
Felicja Bolesława Maria Sulimirska (ur. 19 listopada 1897 we Samborze, zm. 22 listopada 1918 we Lwowie) – polska uczestniczka obrony Lwowa z listopada 1918.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUrodziła się 19 listopada 1897 w Samborze[1]. Była córką oficera Tadeusza Sulimirskiego i Bohdany z domu Kaczkowskiej oraz bratanicą Wita Sulimirskiego (także obrońca Lwowa)[2]. Ukończyła Gimnazjum Sióstr Nazaretanek we Lwowie[1].
U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczyła w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[1]. Służyła pod komendą „Sokoła” – Macierzy jako kurierka, odbywając trasu przecinające linie frontu[1][3]. W ostatnim dniu walk 21 listopada 1918 została postrzelona podczas przejścia – według różnych wersji przez Plac Akademicki lub przy ulicy Aleksandra Fredry 21 – kiedy przeprowadzała dwóch oficerów[1][2][4][5][6][7]. Następnie, w trakcie transportu do miejsca udzielania pomocy została ponownie trafiona z broni palnej[1]. Zmarła w szpitalu Politechniki nazajutrz, 22 listopada 1918, już po oswobodzeniu Lwowa[1][2][8]. Została pochowana na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera I, miejsce 39)[9].
Doceniając rolę kobiet w obronie Lwowa przykład Felicji Sulimirskiej przywołał płk Czesław Mączyński, który stwierdził, że znalazła śmierć szczytną, a chlubną, kładąc życie swe młode w ofierze i służbie dla najświętszej sprawy[10]. Zarówno według Mączyńskiego jak i według relacji Jana Gelli, trafienie Sulimirskiej było jednym z wielu przykładów strzelania przez Ukraińców do bezbronnych cywilnych mieszkańców polskiej ludności Lwowa (tj. nie przejawiających udziału w trwającym konflikcie zbrojnym), jako że Sulimirska idąc jako zakonspirowana kurierka nie zdradzała się z wypełniania swojej roli[4][4].
Zarządzeniem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z 4 listopada 1933 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Niepodległości za pracę w dziele odzyskania niepodległości[11]. Uchwałą Rady Miasta Lwowa z listopada 1938 jednej z ulic we Lwowie nadano imię Felicji Sulimirskiej[12].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Felicja Bolesława Sulimirska. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2019-12-10]. za: Stanisław Nicieja: Cmentarz Obrońców Lwowa. Wrocław / Warszawa / Kraków: Ossolineum, 1990, s. 175.
- ↑ a b c Wit Sulimirski: Grupa „Sokól” – Macierz. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 461. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Wit Sulimirski: Grupa „Sokól” – Macierz. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 455. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ a b c Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI-22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: ok. 1919, s. 134.
- ↑ Czesław Mączyński: Boje lwowskie. Cz. 2. Oswobodzenie Lwowa (1-24 listopada 1918 roku). T. II. Warszawa: 1921, s. 78.
- ↑ Aleksandra Zagórska. Walka i śmierć Orlęcia. „Biuletyn”. Nr 27, s. 11, Grudzień 1974. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Wit Sulimirski: Grupa „Sokól” – Macierz. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 469. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Zygmunt Zygmuntowicz: Wyzwolenie Małopolski. II. Obrona Lwowa. W: Dziesięciolecie Polski Odrodzonej. Księga pamiątkowa 1918-1928. Kraków, Warszawa: Ilustrowany Kurier Codzienny, 1928, s. 127.
- ↑ W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 49.
- ↑ Czesław Mączyński: Boje lwowskie. Cz. 1. Oswobodzenie Lwowa (1-24 listopada 1918 roku). T. I. Warszawa: 1921, s. 75.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
- ↑ Symboliczne nadanie nazw związanych z Obroną Lwowa szeregowi ulic we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 265, s. 2, 22 listopada 1938.