Wikipedia

Óscar Tabárez

urugwajski piłkarz

Óscar Washington[a] Tabárez Silva, zwany El Maestro[1] (ur. 3 marca 1947 w Montevideo) – urugwajski piłkarz i trener piłkarski, w czasie kariery zawodniczej występujący na pozycji obrońcy.

Óscar Tabárez
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Óscar Washington Tabárez Silva

Data i miejsce urodzenia

3 marca 1947
Montevideo

Wzrost

174 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1967–1971 IA Sud América
1972–1973 ACIA
1975 Montevideo Wanderers
1976 CA Fénix
1976–1977 Puebla FC 2 (0)
1977–1978 CA Bella Vista
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1980–1983 CA Bella Vista
1983 Urugwaj U-20
1984 Danubio FC
1985–1986 Montevideo Wanderers
1987 CA Peñarol
1987 Urugwaj U-20
1988 Deportivo Cali
1988–1990 Urugwaj
1991–1993 CA Boca Juniors
1994–1995 Cagliari
1996 Milan
1997–1998 Real Oviedo
1999 Cagliari
2001 Vélez Sársfield
2002 CA Boca Juniors
2006–2021 Urugwaj
2012 Urugwaj IO
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Club Atlético Peñarol
złoto Copa Libertadores 1987
reprezentacja Urugwaju
srebro Copa América Brazylia 1989
złoto Copa América Argentyna 2011
Multimedia w Wikimedia Commons

Pracę szkoleniową rozpoczął na początku lat 80., najpierw jako trener młodzieży, a później drużyn seniorskich z ligi urugwajskiej. W kolejnej dekadzie wyjechał z kraju: początkowo do Argentyny, a następnie do Europy. Pracował w klubach hiszpańskich i włoskich, w tym w A.C. Milanie. Jednak jego osiągnięcia z tego czasu są niewielkie; pod względem liczby zdobytych trofeów znacznie lepiej wiodło mu się w Ameryce Południowej.

Od 2006 jest po raz drugi – wcześniej w latach 1988–1990 – selekcjonerem reprezentacji Urugwaju. Pod jego opieką po wielu dekadach słabszych występów Urugwajczycy powrócili do światowej czołówki, zdobywając kolejno IV miejsce na Mundialu 2010, Copa América 2011 i półfinał na Copa América 2007 oraz IV miejsce w Pucharze Konfederacji 2013. Za jego kadencji drużyna narodowa zajęła trzecie miejsce w rankingu FIFA (kwiecień 2012); nigdy wcześniej nie była tak wysoko.

W rankingu IFFHS na najlepszego trenera drużyny narodowej na świecie w 2010 i 2011 zajął odpowiednio 4.[2] i – jako pierwszy Urugwajczyk w historii – 1. miejsce[3], z kolei w podobnym zestawieniu dziennika El País na najlepszego szkoleniowca z Ameryki Południowej dwukrotnie – także w latach 2010–2011 – był pierwszy.

Kariera piłkarska

edytuj

Przez jedenaście lat był zawodnikiem klubów urugwajskich (głównie z drugiej ligi), przez sezon występował także w Meksyku. Ani razu nie zagrał w reprezentacji Urugwaju.

Kariera szkoleniowa

edytuj

1980–1990: pierwsze lata pracy szkoleniowej w Urugwaju

edytuj

Pracę szkoleniową rozpoczął w CA Bella Vista, czyli klubie, w którym zakończył karierę piłkarską. Przez pierwsze lata związany był z futbolem młodzieżowym, najpierw jako trener juniorów w Bella Vista, a następnie jako selekcjoner reprezentacji U-20. Z tą ostatnią wziął udział w igrzyskach panamerykańskich w 1983. Po zwycięstwie nad rówieśnikami z Wenezueli, Bermudów, Gwatemali i Brazylii podopieczni Tabáreza (wśród których znajdował się m.in. przyszły selekcjoner kadry Víctor Púa[4]) po raz pierwszy w historii wygrali w rozgrywkach piłkarskich tych igrzysk.

W 1984 Tabárez rozpoczął pracę w futbolu seniorskim. Z sukcesami prowadził Danubio FC (4. miejsce w pierwszej lidze w sezonie 1984), Montevideo Wanderers (wicemistrzostwo kraju w sezonie 1985) oraz C.A. Peñarol, z którym w 1987 zdobył Copa Libertadores, najważniejsze trofeum w klubowym futbolu w Ameryce Południowej. W drodze do tego triumfu jego podopieczni pokonali m.in. obrońcę pucharu River Plate i w finale Amérikę Cali. Osiągnięcia w piłce klubowej sprawiły, że w 1988 w wieku czterdziestu jeden lat został selekcjonerem reprezentacji Urugwaju.

W ciągu dwu lat pracy awansował z nią do Mundialu 1990 oraz – po porażce w finale z Brazylią – doprowadził do II miejsca na Copa América 1989. W eliminacjach do mistrzostw świata Urugwajczycy wygrali z Boliwią i Peru, a tuż przed rozpoczęciem mundialu w spotkaniach towarzyskich zremisowali z Niemcami (3:3) i ograli Anglików w Londynie (2:1). Obserwatorzy podkreślali, że selekcjoner zrezygnował ze sztywnej taktyki na rzecz większego luzu i improwizacji, dzięki czemu gra jego piłkarzy była znacznie bardziej efektowna niż poprzednio[5]. Jednak na samym turnieju drużyna, w której grali wtedy m.in. Hugo de León, Enzo Francescoli, Daniel Fonseca i Rubén Sosa, zanotowała tylko jedno zwycięstwo – z Koreą Południową. Dzięki bezbramkowemu remisowi z Hiszpanią w innym meczu grupowym awansowała do 1/8 finału, gdzie przegrała 0:2 z gospodarzami mistrzostw Włochami. Po latach Tabárez stwierdził, że przyczyną słabego występu na mundialu było zbyt długie zgrupowanie w Europie, w czasie którego piłkarze nie mieli kontaktu z rodziną i bliskimi[6].

1991–2002: w Argentynie i w Europie (Włochy i Hiszpania)

edytuj

Przez całe lata 90. pracował poza granicami Urugwaju. Po mistrzostwach świata otrzymał zatrudnienie w argentyńskim Boca Juniors, który w tamtym okresie nie odnosił sukcesów. Drużyna prowadzona przez Tabáreza, w której wówczas grał m.in. bramkostrzelny napastnik Sergio Martínez, w sezonie 1992–1993 po ponad dziesięcioletniej przerwie zdobyła mistrzostwo kraju. Mimo braku osiągnięć w rozgrywkach międzynarodowych, Urugwajczyk przepracował w klubie ze stolicy Argentyny prawie dwa lata.

„W Europie nie osiągnął nic. Włosi wspominają go jako intelektualistę gawędziarza, który w latach 90. opowiadał im o filozofii i historii, cytował poezję, ujmował delikatnością. Z prowincjonalnym Calgiari osiągał niezłe wyniki, w potężnym Milanie poniósł klęskę.”
–dziennikarz Rafał Stec[7]

Drugą połowę dekady spędził w Europie. Latem 1994 zastąpił Bruno Giorgiego na stanowisku trenera grającego w Serie A Cagliari Calcio. Swój pierwszy sezon w lidze włoskiej Tabárez zakończył na dziewiątym miejscu, przy czym zanotował kilka dobrych wyników z rywalami znacznie wyżej rozstawionymi: 3:0 z przyszłym mistrzem kraju Juventusem, remis (1:1) i zwycięstwo (2:1) z Interem Mediolan oraz dwukrotnie 1:1 w meczach z A.C. Milanem. Korzystne rezultaty z silnymi przeciwnikami stały się przepustką do pracy w AC Milanie, gdzie Urugwajczyk latem 1996 zmienił Fabia Capella. Dziennikarze tłumaczyli decyzję prezesów klubu o zatrudnieniu Tabáreza także swoistą „modą” na Amerykę Południową we Włoszech: w tym samym czasie trenerem AS Roma został Argentyńczyk Carlos Bianchi, a piłkarzem AC Fiorentina jego rodak Gabriel Batistuta[8].

W Milanie Tabárez pracował m.in. z Paolo Maldinim, Franco Baresim, Marcelem Desaillym, Roberto Baggio, Edgarem Davidsem i Christophe’em Dugarrym[9]. Jednak mimo wielu znanych nazwisk klub na koniec sezonu zajął dopiero jedenaste miejsce w lidze. Trener został zwolniony już w połowie sezonu, po dwudziestu dwu meczach, kiedy zespół zajmował dziewiątą lokatę i odpadł z Pucharu Włoch[10], podobnie jak z Ligi Mistrzów, gdzie zakończył rozgrywki już na fazie grupowej m.in. po porażkach z FC Porto (2:3) i IFK Göteborg (1:2). Prezes Silvio Berlusconi zatrudnił na jego miejsce byłego selekcjonera reprezentacji Włoch Arriga Sacchiego. Zdaniem komentatorów główną przyczyną porażki Tabáreza w Milanie był jego przesadnie ugodowy charakter i brak autorytetu wśród klubowych gwiazd[11].

Niepowodzeniem zakończyły się także kolejne przygody w europejskich klubach: Real Oviedo udało mu się uratować przed degradacją z Primera División dopiero w barażach (4:3 z UD Las Palmas), a po powrocie do Cagliari Calcio przetrwał jedynie cztery ligowe mecze, z których nie wygrał żadnego. Na koniec sezonu drużyna spadła z Serie A.

Po tych doświadczeniach Tabárez znacznie ograniczył swoją aktywność. W pierwszych latach XXI wieku pracował jedynie w dwu klubach z Argentyny (w obu spędził kilka miesięcy), CA Vélez Sarsfield i Boca Juniors. Po rozstaniu z tym drugim w 2002 na cztery lata całkowicie wycofał się z futbolu.

Od 2006: powrót do kraju i reprezentacji

edytuj
Podstawowe ustawienie reprezentacji Urugwaju w czasie Mundialu 2010

Do wielkiej piłki powrócił w 2006, kiedy zastąpił Jorge Fossatiego na stanowisku selekcjonera Urugwaju. Pierwszym wyzwaniem nowego trenera był start na Copa América 2007. W inauguracyjnym meczu jego podopieczni ulegli 0:3 Peru, jednak w kolejnych ograli m.in. Boliwię, gospodarza turnieju Wenezuelę, a w półfinale dopiero po rzutach karnych przegrali z późniejszym triumfatorem Brazylią. Ostatecznie zajęli czwarte miejsce.

Jeszcze większe problemy mieli Urugwajczycy w eliminacjach do Mundialu 2010. Tabárez eksperymentował z ustawieniem i składem, długo nie mógł się zdecydować, kto będzie pierwszym bramkarzem (podziękował numerowi jeden Fabiánowi Cariniemu), a dotychczasowi liderzy kadry, jak Walter Gargano i Sebastián Abreu, musieli coraz częściej ustępować miejsca młodszym graczom. W efekcie w kwalifikacjach Urugwajczycy zajęli dopiero piątą lokatę i o miejsce na mundialu musieli walczyć w barażach z Kostaryką. Wygrali je (1:0 i 1:1) i po raz pierwszy od 2002 zagrali na mistrzostwach świata.

W RPA podopieczni Tabárez doszli aż do półfinału, znacznie dalej niż faworyci imprezy Brazylijczycy i Argentyńczycy; po drodze zwyciężyli reprezentację gospodarzy (3:0), Meksyk (1:0), Koreę Południową (2:1), Ghanę (1:1, k. 4:2), a w ostatniej fazie turnieju stoczyli efektowne pojedynki z zespołami europejskimi, Holendrami i Niemcami (oba przegrane 2:3). Występ na Mundialu 2010 był najlepszy od 1970, kiedy Urugwajczycy również otarli się o finał turnieju. Dodatkowo lider kadry Diego Forlán otrzymał nagrodę dla najlepszego zawodnika mistrzostw, a sam Tabárez przez niektórych dziennikarzy uznany został za najlepszego selekcjonera turnieju[12].

Rok później Tabárez poprowadził swoich podopiecznych na Copa América 2011. Nie zmienił znacząco reprezentacji; do Argentyny pojechało aż dwudziestu uczestników mundialu. W rozgrywkach grupowych rywalami Urugwajczyków były zespoły Peru, Chile i Meksyku. Podopieczni Tabáreza zakończyli rozgrywki na drugim miejscu; zdobyli pięć punktów po dwu remisach (po 1:1 z Peru i Chile) oraz jednym zwycięstwie (1:0 z Meksykiem). W ćwierćfinale Urugwajczycy zmierzyli się z gospodarzami turnieju, Argentyńczycy. Ich trener, Sergio Batista, zdołał namówić do gry na Copa América największe gwiazdy zespołu, dzięki czemu jego podopieczni byli uważani za faworytów imprezy[13]. Wynik meczu – nazywanego przez dziennikarzy „przedwczesnym finałem”[14] – został rozstrzygnięty dopiero w rzutach karnych: Urugwajczycy wygrali 1:1 (5:4), a ich bramkarz, Fernando Muslera, obronił jedną jedenastkę, wykonywaną przez Carlosa Téveza. Dzięki temu podopieczni Tabáreza piąty raz z rzędu awansowali do półfinału Copa América.

W półfinale Urugwajczycy zmierzyli się z drużyną Peru, z którą grali już w grupie. Startowali z pozycji faworyta nie tylko tego spotkania, ale i całego turnieju, bo w ćwierćfinałach odpadły Argentyna, Brazylia, Chile i Kolumbia[15]. Po dwu golach Luisa Suáreza, strzelonych w przeciągu pięciu minut, wygrali 2:0 i po raz pierwszy od 1999 zagrali w finale Copa América. W ostatnim meczu turnieju pokonali 3:0 Paragwaj. Tym samym wysunęli się na czoło listy drużyn, które zwyciężyły w rozgrywkach o mistrzostwo Ameryki Południowej.

W tym samym czasie znaczące osiągnięcia zanotowały reprezentacje juniorska i młodzieżowa Urugwaju: pierwsza zdobyła wicemistrzostwo świata, druga zaś zakwalifikowała się do mistrzostw świata i Igrzysk Olimpijskich (jako jedyna oprócz Brazylii z Ameryki Południowej). W Urugwaju wszystkie – a nie tylko seniorska – drużyny narodowe grają i trenują według koncepcji Tabáreza[16].

Drużyna prowadzona przez Tabareza w 2014 roku ponownie zakwalifikowała się na mundial w Brazylii. Urugwaj trafił do grupy C. Po wygranej 2:1 z Anglią, 1:0 z Włochami oraz po porażce z Kostaryką, zespół z dorobkiem 6 punktów zajął 2. miejsce w grupie, co zapewniło mu awans do rundy finałowej. W 1/8 finał reprezentacja Urugwaju zmierzyła się z Kolumbią. Mecz zakończył się porażką 0:2.

28 marca 2020 roku został zwolniony ze stanowiska, gdy urugwajska federacja piłkarska zdecydowała o zwolnieniu ponad 400 pracowników w związku z panującą pandemią COVID-19[17].

Sukcesy szkoleniowe

edytuj
 
Piłkarze Urugwaju świętujący zwycięstwo w CA 2011

Życie prywatne

edytuj
  • Tabárez nigdy nie ukrywał fascynacji Che Guevarą; swoją córkę nazwał Tania na cześć towarzyszki życia legendarnego rewolucjonisty[18].

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Tabárez zapytany skąd wzięło się jego imię Washington odpowiedział: „Mój ojciec lubił imiona zaczynające się na W. Moi bracia to Walter i William”. Nowoczesność i technika. „Piłka Nożna”, 29 maja 1990, nr 22, s. 3.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Tabárez jest z wykształcenia nauczycielem i przez kilka lat pracował w szkole, stąd przezwisko „El Maestro”, czyli „nauczyciel”.
  2. ↑ IFFHS: Najlepsi trenerzy drużyn narodowych na świecie, 2010 (Dostęp 25 czerwca 2013).
  3. ↑ IFFHS: Najlepsi trenerzy drużyn narodowych na świecie, 2011 (Dostęp 25 czerwca 2013).
  4. ↑ RSSSF: Przebieg eliminacji i turnieju oraz kadry wszystkich drużyn (Dostęp 18 lipca 2010).
  5. ↑ Roman Hurkowski pisał przed Mundialem 1990: „Ten 43-letni mężczyzna, wcześniej architekt sukcesu Penarolu w Copa Libertadores '87, zupełnie zmienił metody pracy z reprezentacją. Dał swoim wybrańcom szeroki margines swobody, by na boisku mogli maksymalnie wykorzystać swe nieprzeciętne umiejętności. I pozbawieni pseudotaktycznych gorsetów, futbol techniczny przedkładający nad siłowy, poczęli wreszcie Urugwajczycy spisywać się na miarę oczekiwać swych sympatyków”. R. Hurkowski. Ruben – Enzo – Ruben. „Piłka Nożna”, 29 maja 1990, nr 22, s. 9.
  6. ↑ R. Stec. „Tabarez, czyli mundial trenerów niewidzialnych” (Dostęp 18 lipca 2010).
  7. ↑ R. Stec. Superdrużyna alternatywna. „Gazeta Wyborcza”, 19 grudnia 2011, dodatek sportowy, s. 4.
  8. ↑ Zob. K. Oleszek. Ameryka w Italii. „Piłka Nożna” nr 32, 6 sierpnia 1996, s. 18–19.
  9. ↑ FootballSquads.co.: skład AC Milanu na sezon 1996–1997 (Dostęp 18 lipca 2010).
  10. ↑ Soccerent: Biografia Óscara Tabáreza (Dostęp 18 lipca 2010).
  11. ↑ Jak pisze Rafał Stec: „Zastąpił Fabia Capello, fachowca o osobowości większej niż San Siro, a sam mówił szeptem, do piłkarzy – nawet juniorów – zwracał się per pan, po klubie chodził w kapciach, jakby chciał robić możliwie mało hałasu. Wszyscy go lubili, nikt nie słuchał. Posadę stracił po kilku miesiącach, kiedy Milan przegrał z Piacenzą”. Dzieło cyt.
  12. ↑ Leszek Orłowski, który przygotował zestawienie najlepszej jedenastki mundialu dla „Piłki Nożnej”, napisał: „Najlepszym trenerem imprezy należy obwołać Oscara Tabareza – z najmniejszym potencjałem osiągnął najwięcej”. L. Orłowski. Superherosi. „Piłka Nożna” nr 28, 13 lipca 2010, s. 2.
  13. ↑ Taką opinię wyraził nawet selekcjoner reprezentacji Brazylii, Mano Menezes. Zob. Futbolnews.pl: Selekcjoner Brazylii: Faworytem Copa America jest... (Dostęp 17 lipca 2011).
  14. ↑ Sports.pl: Argentyna – Urugwaj, czyli przedwczesny finał. sports.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-18)]. (Dostęp 17 lipca 2011).
  15. ↑ Tak pisał Paweł Wilkowicz w „Rzeczpospolitej”: „Dziś faworytem do tytułu wydaje się być Urugwaj”. Zob. Rzeczpospolita: Strzelać zakazano (Dostęp 18 lipca 2011).
  16. ↑ MISZA. Na Copa America finał maluchów, „Gazeta Wyborcza”, 23–24 lipca 2011, s. 30.
  17. ↑ Koniec ery Oscara Tabareza. Najdłużej pracujący selekcjoner świata zwolniony [online], Przegląd Sportowy, 28 marca 2020 [dostęp 2020-03-28] (pol.).
  18. ↑ Z. Mroziński. Meastro z Montevideo. Dwadzieścia lat później, „Piłka Nożna” nr 28, 13 lipca 2010, s. 31.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Óscar_Tabárez&oldid=73235832”