Πορευόμαστε, όπως μπορούμε...

Τον τελευταίο καιρό νιώθω περίεργα. Κάτι σαν κούραση, λίγο σαν μοναξιά, ανάγκη για απόσταση... Δεν μου αρέσει αυτό. Δεν μου προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα. Δεν νοιώθω καλά να με ακολουθεί σαν σκιά αυτό το ...χαμηλό βαρομετρικό στη διάθεσή μου.

Βλέπω το φεγγάρι να γεμίζει σιγά σιγά, οδεύοντας στην Πανσέληνο αλλά και στην έκλειψη αύριο το βράδυ. Οι αστρολόγοι  λένε ότι η έκλειψη αυτή επηρεάζει αρνητικά τους καρκίνους... Καρκίνος δεν είμαι, οπότε μάλλον δεν φταίει το φεγγάρι για τα κέφια μου :-)

Ανήμερα του Κλήδονα (το λένε και θερινό ηλιοστάσιο) παλιά πηδάγαμε φωτιές, καίγαμε τα στεφάνια της πρωτομαγιάς, ήταν γιορτή χωρίς παπάδες που, εμένα τουλάχιστον, μου προκαλούσε μια ευχάριστη έξαψη. Φέτος άκουσα -πάλι- την RoadArtist και έκανα πολύ καλά. Πήγα στην Τεχνόπολη -αυτό που όλοι γνωρίζουμε σαν Γκάζι και άκουσα μουσικές θεσπέσιες αλλά και γεμάτες μπρίο.

Στο πρόγραμμα είχε προηγηθεί η Συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων μα δεν την πρόλαβα, έφτασα στο τέλος. Έκανα μια γύρα στον όμορφο χώρο της Τεχνόπολης, εκεί που κάποτε η μαυρίλα από το κάρβουνο σκότωνε πράγματα και ανθρώπους μέχρι να αρχίσει η επόμενη συναυλία με τη Συμφωνιέττας της Λωζάννης (Sinfonietta de Lausanne). Την νεανική αυτή ορχήστρα την παρουσιάζει τόσο όμορφα ο φίλος μου ο Asteroid που δεν χρειάζεται παρά να δείτε τη σχετική ανάρτησή του για να τα μάθετε όλα!

Μετά -σαν απποκάλυψη- μια μπάντα (θα την έλεγα) και ας είναι ορχήστρα με τα όλα της: Ορχήστρα Πνευστών - Τμήμα της Ορχήστρας Νέων της Βενεζουέλας "Σιμόν Μπολίβαρ". 

 

Ορχήστρα από νέους που έχουν κερδηθεί από το έγκλημα, το κρακ και τις συμμορίες με αντάλλαγμα την κλασσική μουσική και την μουσική εν γένει. Εν πάση περιπτώσει τα παιδιά -δεξιοτέχνες και βιρτουόζοι όλοι τους- δημιουργούν μιαν ατμόσφαιρα από τρυφερή μέχρι και οργιώδη

Τραγουδούν, χορεύουν και σολάρουν κάνοντας το κοινό να θέλει να σηκωθεί να χορέψει mambo και salsa, να αφήσει το φεγγάρι να το επηρεάσει και να αφεθεί σε ρυθμούς εκτός ΔΝΤ και τρόικας.

 Με τούτα και με τα άλλα πήραμε μιαν ανάσα. Κερδίσαμε μια μέρα πριν ξαναπέσουν τα κανάλια πάνω μας με την τελευταία επικαιρότητα...


Για μια όμορφη και ζωντανή παρουσίαση, της μπάντας με τα χάλκινα και τα κρουστά από τη Βενεζουέλα, δείτε εδώ :

http://asteroid2.blogspot.com/2010/06/blog-post_24.html

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Σοφέ μου, το τετράφωτο

που σε φωτάει λυχνάρι

νάτανε, λέει, φεγγάρι...

κι εσ' είκοσι χρονώ!

Όπερα στο δρόμο!..

Τι ήταν αυτό!

Μια υπέροχη βραδιά όπερας και μάλιστα με άποψη, στο στενό της οδού Μιλτιάδου, εκεί ανάμεσα στην Αιόλου και την Αγ. Μάρκου.

Αποσπάσματα από Τραβιάτα και Κάρμεν δοσμένα από την εκπληκτική ομάδα Oper(o)*. Με σκηνικό ένα νεοκλασικό κτήριο στην οδό Μιλτιάδου από τη μια μεριά και από την άλλη τα ρολλά των κλειστών μαγαζιών. Σκηνή, τα μπαλκόνια του κτηρίου και στο φινάλε της Κάρμεν, ο δρόμος...

Πλήθος κόσμου. Νέοι και μεγαλύτεροι, όλοι χαμογελαστοί και πρόσχαροι: Ευτυχείς από ό,τι ελάμβαναν σε μιαν εποχή όπου όλοι κοιτούν να μας “γδάρουν”. Υπήρχε και οχλαλοή και μέθεξη. Πραγματική ατμόσφαιρα opera.

Αν κατάλαβα καλά η προσπάθεια της Oper(o) επιδιώκει μα παρουσιάσει την όπερα σαν θεματολογία και δράμα που κυριολεκτικά συμβαίνει στο δρόμο, με την έννοια ότι η θεματολογία, οι άνθρωποι της, οι συγκρούσεις και οι συγκινήσεις τους: είναι όλα όσα συμβαίνουν στον καθένα μας ή στο ...αστυνομικό δελτίο και η φωνητική υπερβολή της όπερας, απλά, το αναγάγει σε τέχνη.

Για την Ελλάδα που η σχέση της με την όπερα καλλιεργήθηκε μέσα από το αποστειρωμένο περιβάλλον του (μικρο)αστικού καθωσπρεπισμού, σαν ένα είδος “υψηλής” (και εν πολλοίς, ακατανόητης) τέχνης, η προσπάθεια της ομάδας Oper(o), όπως την αντιλήφτηκα χθες βράδυ, επανεισάγει την όπερα στην πραγματική της διάσταση... Το ότι το κάνουν καλά είναι γεγονός. Το αν η όπερα μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα μια τέχνη που όπως και στην Ιταλία -και όχι μόνον, δεν ξεκόπηκε ποτέ από τον λαό αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής τους ζωής, αυτό είναι ένα στοίχημα που δεν ξέρω αν μπορεί να κερδηθεί... Αλλά τι σημασία έχει;

Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω την RoadArtist που με συνέπεια μας ενημερώνει έγκαιρα για όλα τα ωραία που συμβαίνουν στην πόλη και όχι μόνον.


Η ομάδα Oper(o) είναι:

Τραγουδιστές:
Εριφίλη Γιαννακοπούλου (μέτζο-σοπράνο), Βάσια Ζαχαροπούλου (σοπράνο), Νίκος Καραγκιαούρης (βαρύτονος), Μυρσίνη Μαργαρίτη (σοπράνο), Λητώ Μεσσήνη (σοπράνο), Δημήτρης Πακσόγλου (τενόρος), Γρηγόρης Πυριαλάκος (βαρύτονος), Ελένη Σωτηρίου (μέτζο-σοπράνο), Γιώργος Τζιουβάρας (τενόρος), Λευτέρης Χαρέλλης (τενόρος)
Ενορχήστρωση/Μουσική Επιμέλεια:
Νικολέτα Χατζοπούλου
Μουσική Προετοιμασία/Συνοδεία:
Πάνος Λουμάκης
Χορογραφία/Κίνηση:
Μαρία Αδαμοπούλου
Σκηνικά/Video:
Μανώλης Ζαχαριουδάκης
Μανώλης Χάρος
Κοστούμια:
Φράνκα Παπανδρέου

Ελεύθερος ο Κορκωνέας! Αμέ...

"Ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους αφέθηκαν οι δύο ειδικοί φρουροί που κατηγορούνται για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Οι κατηγορούμενοι αποφυλακίστηκαν επειδή σήμερα συμπληρώθηκαν 18 μήνες από την ημερομηνία προφυλάκισής τους". (Ελευθεροτυπία 7.6.2010)
Πώς είπατε;

Athens Pride 2010

Athens Pride 2010 στην πλατεία (που μόνο) Κλαυθμώνος (δεν ήταν).

Με γενικό σύνθημα "Είμαστε Παντού", οι ομοφυλόφιλοι της Ελλάδας και όχι μόνον, γιόρτασαν χθες τη διαφορετικότητά τους και παρέλασαν στην ζοφερή Αθήνα, χαρίζοντάς της μια πινελιά χαρούμενο χρώμα και ένα "άμα πια, δεν θα σκάσουμε κιόλας!"

Εμένα προσωπικά μου άνοιξε την καρδιά. Και να πω και κάτι; Με το ψυχοβγάλσιμο και τη μπλερέζα -που σέρνονται εσχάτως- δεν βγάζεις άκρη. Το πολύ να σου έρθει κανένα καρδιακό και άντε μετά να δούμε τι θα καταλάβεις...

Λοιπόν η γιορτή μου άρεσε. Ακόμα και ο καιρός, μουντός και βροχερός όλη μέρα, στη διάρκεια της γιορτής ήταν σαν την καλή χαρά. Το χάρηκα ειλικρινά και νοιώθω την ανάγκη για ένα ευχαριστώ σε όσους την οργάνωσαν που -πλάκα πλάκα- σπρώχνουν στην επιφάνεια, φωτίζουν και διεκδικούν το ξεπέρασμα ενός από τα πιο ζοφερά προβλήματα στέρησης ανθρώπινων δικαιωμάτων...

http://www.flickr.com/photos/ermiskasapis/sets/72157624093427353/

Σκέψεις και όργανα του λόγου...

(Το video είναι ελαφρώς άσχετο με το κείμενο που ακολουθεί. Απλά έπαιζε όσο το κείμενο γραφόταν και είπα να το κρατήσω).

Από τη σκέψη στο μολύβι κι απ' το μολύβι στο χαρτί -μια διαδρομή γοητευτική αλλά και, πότε πότε, οδυνηρή!.. 

> Η σκέψη που αναδύεται σαν μια τούφα σύννεφου στον ουρανό και πότε χάνεται πριν προλάβει να πάρει σχήμα, πότε φουντώνει και παίρνει μορφή άλλοτε λαγού, άλλοτε αρκούδας και άλλοτε κύκνου ή ελαφιού και σε τρέχει χωρίς να ξέρεις που. Η σκέψη, που κλώθει υπάρξεις μέσα από το τίποτα, που ακούγεται πίσω από σχήματα και χρώματα που ποτέ δεν είναι ακριβώς, ας πούμε, μπλε ή κόκκινα ή μοβ, αλλά σε κάνουν να πιστεύεις πως είναι. Μέχρι να χρειαστεί να στήσεις λέξεις -ξύλινα καλούπια-, για να τις πεις, να τις μιλήσεις, ν' ακουστούν!

Και τότε νιώθεις πως δεν ιριδίζουν ούτε σπινθηρίζουν πια... Μονάχα στέκουν σε σειρές οργανωμένες από κανόνες και συντακτικές δομές, συμβάσεις επικοινωνίας, σκοπούς και λόγους αλλότριους...

> Το μολύβι, άλλοτε βαρύ σαν τον πρόγονό του το καλέμι και άλλοτε πετούμενο σαν το φτερό της χήνας, χαράζει μέσα σε μικρούς κύκλους και ευθείες όλο το πνεύμα του ανθρώπου, και μια σε κάνει να νιώθεις κουρασμένος από το φορτίο μιας λέξης που δεν στέργει να πει το σχήμα τής σκέψης που σε τριβελίζει σαν δαιμονισμένη. Και άλλοτε ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς που, σαν μεμβράνη τυμπάνου, πάλλεται από ριπές εννοιών που ξεπηδάν μέσα από μια σκέψη απελευθερωμένη από την αυτάρεσκη ανάδευσή της στη σφαίρα του ανείπωτου...

> Και το χαρτί, αναρωτιέμαι συχνά αν είναι, η κατάληξη ή η αφετηρία του κύκλου αυτού. Πόσες και πόσες φορές δεν έχω νιώσει πως παίρνει τη μορφή ενός συνομιλητή ή πως με επηρεάζει με τις άκρες και τα περιθώριά του, την υφή και το χρώμα των γραμμών του. Και άλλοτε, πάλι, να μου λέει: “πες μου” ή “στόλισέ με”...

Παιχνίδια του μυαλού, σκέψεις και όργανα του λόγου κι έτσι νιώθω το σύμπαν που με περιβάλλει, εικόνα και ομοίωσή του, να σαλεύει μέσα μου.