Μια πόλη μαγική (οδηγός θύμησης μιας πόλης)

Δημοσιεύτηκε στο www.culturepoint.gr 

Δεκάδες στοιχισμένα τραπεζοκαθίσματα καταλαμβάνουν τη μεγάλη πλατεία, τον περιφρουρημένο λιμώνα των café στην πόλη αυτής της επαρχίας. Ένα σύνταγμα από αγνώστους κάθε φορά στρατιώτες της εξόδου, οικογένειες και νιόπαντρα ζευγάρια μπαινοβγαίνουν στα χαρακώματα των εντυπώσεων και οι διαψεύσεις στις παρέες φίλων γίνονται πισόπλατα μαχαιρώματα. Ευτυχισμένες ημέρες πλευροκοπούν αναπάντεχα περιστατικά. Αναμοχλεύονται ειδήσεις από στόμα σε στόμα. Τα δακτυλικά αποτυπώματα στον κατάλογο προδίδουν λεκέδες και ενόχους, η μεταμέλεια θα έρθει με το νάμα της Κυριακάτικης λειτουργίας.

Τα πρωινά στην πόλη τριποδίζουν συμπαθητικοί συνταξιούχοι, παππούδες και γιαγιάδες με εγγόνια στα καρότσια, αργόσχολοι και άνεργοι, πληρώνουν λογαριασμούς σε υπηρεσίες εκτίοντας την ποινή τους στο προαύλιο. Παιδαγωγοί-τσιλιαδόροι σέρνουν το άρμα της εκπαιδευτικής αριστείας στις παρελάσεις. Στους ίδιους δρόμους, αιρετοί πολιτικοί αντίζηλοι μοιράζουν χαμόγελα Joker, περπατούν πλάι πλάι με βιαστικούς δημόσιους υπαλλήλους, τραπεζικούς, όλοι τους μιλούν με επίσημο ύφος στο κινητό τους, θα σερβιριστούν καφέ στον πάγο, «διπλό, με δυο καστανές, κάντο δυνατό σήμερα». 

Καταστηματάρχες νοσταλγούν τα λιμάνια που δεν έφτασαν ποτέ.

Τοπικές αγγελίες-κηδειόσημα σε διάπυρους τείχους ομονοούν: η πολιτική οικονομία έπεσε θύμα πειρατείας στον κόλπο του Άντεν.

 Αναζητούνται δούλες να καθαρίζουν σπίτια, εργάτες σε συσκευαστήριο, φεουδάρχες ψάχνουν για κτήματα, το καινούργιο ξενοδοχείο θέλει καμαριέρα, σερβιτόρο, υπάλληλο υποδοχής … Κυρία για φροντίδα ηλικιωμένης. Στη διπλανή γκαρσονιέρα άφησαν μια γιαγιά. Το σπίτι είναι κοντά στη θάλασσα. Θα έρχονται τα καλοκαίρια, της είπαν, να κάνουν μπάνια. Μισθός αδιαπραγμάτευτος. «Ακόμη να φανούν» και έχουν περάσει δύο μήνες. Ευτυχώς, αλλάζουν γρήγορα οι εποχές.

Στα ξενοδοχεία πόλης βρίσκεις στρωμένα κρεβάτια με κλιβανισμένα σεντόνια για τα κακομεταχειρισμένα στρώματα-σώματα επισκεπτών Σαββατοκύριακου. Σώματα-δολώματα θα νοτιστούν εμπρός σε χάρτινους καθρέπτες, φαί στο πλαστικό, καφές στο δρόμο. Θα παίξουν από συλλογικής μνήμης το ρόλο τους εντός δωματίου. Το πληρωμένο θέαμα δίνεται λίγο παρακάτω, από επαγγελματία θίασο, ειδικευμένο να ξυπνά απωθημένα του φιλοθεάμονος κοινού. «Το κλειδί το αφήνετε φεύγοντας στη ρεσεψιόν».

Τα λιγοστά αγέραστα καφενεία-εκκλησίες με διακόνους να υπηρετούν μέχρι και σήμερα το αγαστό λειτούργημα, προσφέρουν θεία κοινωνία, κρατούν αναμμένη την χόβολη και την τσαλακωμένη κολιτσίνα. Δυναμώνουν το τηγάνι όταν έρχονται πεινασμένοι τουρίστες-συλλέκτες εμπειριών, θέλουν πριν φύγουν για τα μέρη τους να γευτούν τον meze με το ouzo. Μαζί τους οι νεότερες γενιές αναπαλαιώνουν μνήμες στο μιλητό.

Πολύ κοντά στην πόλη ξεκινούν τα περιβόλια και ο κάμπος, η ύπαιθρος. Δεν ξαφνιάζει κανέναν πια που τα χωριά μυρίζουν φυτοφάρμακα· τουρμπίνες τραμπαλίζονται στους αγροτικούς δρόμους, την ομίχλη από ραντισμούς πυκνώνει το πυρηνελαιουργείο και η δυσοσμία των χυμοποιείων, τα ξεβράσματα του βιολογικού, η ατμόσφαιρα είναι που … έχει χαλάσει.

Στις αυλές  των σπιτιών προσφέρονται εναλλακτικά αξιοθέατα από αποϊδρυματοποιημένους ψυχασθενείς που μαστορεύουν καθημερινά τον σταυρό τους. Αν τους ακολουθήσετε, θα τους δείτε να τον μεταφέρουν σαν αποτρελαμένοι Ζαρατούστρα τον ακροβάτη τους, ψάχνοντας τόπο να τον στυλώσουν.

Παντού υπάρχουν συστάδες εργαζομένων, δάση πυκνώνουν την πεδιάδα της Ευημερίας. Προτιμούνται οι εποχιακοί εργαζόμενοι να μιλούν ξένες γλώσσες. Το απολυτήριο Λυκείου δεν είναι απαραίτητο αν και υποδουλώνονται άφθονοι υποψήφιοι προκειμένου να τελειώσουν το διδακτορικό τους.

Στο πάρκινγκ ακριβά αυτοκίνητα εμπόρων δεινοσαύρων, εξαγωγέων νωπών προϊόντων, κτηματομεσίτες στη λαϊκή αγορά ψωνίζουν χωραφάκια σε λόγγους. «Εύκολα πωλούνται», τους εφησυχάζουν. Μαζί με το κτήμα θα πάρουν και τους κολίγους, σημαντική υποσημείωση αυτή.

Στην πόλη δεν υπάρχει τρομοκρατία, η βία είναι τυχαίο γεγονός, οι έφηβοι διακινούν λίγα γραμμάρια μαλθακότητας και ανταλλάσουν επικοινωνία μέσω της οθόνης. Η ασφάλεια πουλάει τον τελευταίο καιρό.

Είναι μια φιλήσυχη πόλη, οι άντρες βγαίνουν για μπάλα με το σινάφι και με δυο τρία «τζόνι» γυρίζουν σπίτι αλλιώτικοι. Υποφέρονται όμως, γιατί και οι γυναίκες μετά τις σειρές έχουν πράξει την τελευταία σκηνή πάθους σε δυνητική πραγματικότητα και νιώθουν επαρκείς. Σπουδαία υπόθεση η συνδρομητική τηλεόραση! Για πολλούς οι επιθυμίες και τα όνειρα μπαίνουν συχνά στις ταξιδιωτικές βαλίτσες. Ξεχνιούνται όμως κατά την αναχώρηση.

Μην σας ενοχλεί η κοσμοπλημύρα και τα πανηγύρια που διοργανώνονται κατά καιρούς, η οχλοβοή κάπου σταματά. Όσο οι επισκέπτες μεγαλώνουν τις όμορφες πόλεις, οι ντόπιοι εξαντλούνται, γίνονται παρίες, καταλήγουν νομάδες αναζητώντας καινούργιες προσφυγικές κατοικίες στην ίδια τους τη χώρα.

Μια αληθινή πόλη σε προσφορά. Πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εντός, γωνία Ναυάρχων και Πραξιτέλους.

Ο βάλτος μας

 

Διήγημα: “Ο βάλτος μας”

Της Κατερίνας Γραμματικού //

 αναδημοσίευση απο το www.fractalart.gr 

 

 

 

 

Ο βάλτος μας

 

– Φύγε από κει! Είναι μολυσμένα! Και μην περπατάς ξυπόλητη.

– Θέλω να βουτήξω.

– Καλά, αστειεύεσαι! Το λιγότερο που μπορείς να φύγεις είναι σαν ερυθρόδερμος. Δεν κάνουμε μπάνιο πια εδώ.

– Κοίτα γύρω σου, μου λες. Τι είναι όλοι αυτοί; Δεν ξέρουν γιατί σκεπάζονται με άμμο και φύκια; Αφού το έχουν πει γιατροί ότι κάνουν καλό.

– Τα καθαρά φύκια, όχι τα γλιστερά, με τοξικά κατάλοιπα πάνω τους. Κοίταξα παρόλα αυτά τους νεκρούς που ήταν θαμμένοι στην ακτή και ένας υποδόριος φόβος μου προκάλεσε φαγούρα.

Η παραλία μας με τον καιρό θα ονομαζόταν Ιαματική. Αν και οι άμπωτες και οι παλίρροιες μάζευαν κι έβγαζαν σκουπίδια στην βαλτώδη ακτή, τα φύκια αναβαθμίζονταν ως θεραπευτικό είδος για τον άνθρωπο, σε μια θάλασσα που άλλαζε συνεχώς χρώμα, γινόταν πιο πράσινη.

– Θυμάσαι που φοβόμουν τα βρύα; Άσε τα φύκια!

– Μάθε ότι έχουν γίνει γαστρονομική συνήθεια τελευταία κι αυτά, ναι, ναι, τα χορταράκια που πάταγα με τα πόδια μου και μου έλεγες “είναι καθαρά σ’ αυτό το σημείο, μη φοβάσαι”. Ολόκληρα λιβάδια γαργαλούσαν το σώμα μου, θολώνοντας τα νερά, όσο κι αν εγώ ήθελα να βλέπω το βυθό.

Η παλιά μας ακτή μητέρα, τα καλοκαιρινά μπάνια στη δική μας παραλία, όταν άλλοι συμμαθητές από τα ορεινά χωριά, έπρεπε να διασχίσουν βουνά και κάμπους μέχρι να έρθουν στη λίμνη. Έτσι την αποκαλούσαν πολλοί. Γιατί ήταν ήσυχη τον περισσότερο καιρό. Κύματα βουνά δεν γνώριζε η θάλασσά μας. Ερχόταν και για έναν άλλο λόγο ο κόσμος. Ήταν ρηχή, περπατούσες μέτρα μέχρι να φτάσει το νερό στον αφαλό και να κολυμπήσεις στα βαθιά.

Εσύ όμως δεν θα μπεις, ούτε αυτή τη φορά. Γιατί το κολύμπι που ήξερες, το ξέμαθες και γιατί έχει πάψει να είναι η θάλασσά Μας. Ο βάλτος κάθε μέρα χειροτερεύει. Κρατάει όμως σταθερά κάτι γηραιούς πελάτες, τουριστικά πουλιά και όλους εκείνους που παλεύουν τη μοναξιά με τους ήχους του νερού.

– Μην βάζεις τα πόδια σου!

Τα φύκια που πάτησα πέρσι το καλοκαίρι, αναζητώντας ίαση στις αναμνήσεις μου, με έστειλαν στο φαρμακείο για κορτιζόνη. Δεν πρέπει να επιθυμείς να αγγίξεις αχαρτογράφητα νερά της παιδικής σου μνήμης;

Τη σιωπή του κόλπου ταράσσουν φτεροκοπήματα και κρωξίματα πουλιών, θόρυβοι από βοθρατζίδικα που αδειάζουν κρυφά στη θάλασσα και μπάζα που πετιούνται από αγνώστους στην ακτή. Ανάμεσά τους υπάρχουν και οι απόκοσμοι, κάτι τύποι που σταλιάζουν για ώρες στο νερό ψάχνοντας για δολώματα, και οι άλλοι. Εκείνοι που έρχονται -γιατί δεν θέλουν να ξέρουν- και ψαρεύουν δίπλα σε φλαμίνγκο, βουτηχτάρια, νερόκοτες, τσικνιάδες, γερακίνες και χαλκόκοτες, ερωδιούς και αγριόπαπιες, κάτω από σμήνη με ψαρόνια και γλάρους. Τουλάχιστον τα πουλιά ξέρουν που θέλουν να πάνε, λες.

Ο βιολογικός σταθμός, χύνει αδιάκοπα καυτό «καθαρό» νερό στον κόλπο και η μυρωδιά από τα πυρηνελαιουργεία ξαπλώνει στην ομίχλη, μπαίνει απρόσκλητα στα σπίτια, στρογγυλοκάθεται με πλήρη ελευθεριότητα, σερβίροντας συμπαγή καπνό, τόσο πυκνό που κόβεται με μαχαίρι μες στην υγρασία. Τρώμε όλοι απ’ αυτό.

Κομμάτι αιγιαλού σχηματίστηκε για να ξεδιψάει και να ταΐζει ξενικά πουλιά· ο τόπος ετούτος ζωντανεύει στο περάσμά τους, κτυπά άλλος ρυθμός στην καρδιά της προστατευόμενης περιοχής. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι στις βόλτες τους, οι περαστικοί, απαγορεύεται να ρυπαίνουν. Σκουπίδια κάθε λογής πλάι στο σύμπαν των οστράκων, κελύφη από φυσίγγια, αναπτήρες, πλαστικά μπουκάλια, αποτσίγαρα, σακούλες, προφυλακτικά και ό,τι άλλο φανταστείς, προσφέρονται προς αλίευση κατά μήκος της ακτής.

– Ήρθαν τα πουλιά; με ρώτησες τελευταία. Ήταν Σεπτέμβρης.

– Όπου να’ ναι, σου απαντώ.

Θυμάσαι με ένστικτο ραβδοσκόπου, ο βάλτος έγινε τώρα κομμάτι μυαλού σου.

– Καλά που έρχονται κι αυτά και δεν ερημώνει ο τόπος.

Σπάνιο είδος τα αποδημητικά, ξέρουν όμως να επιστρέφουν. Έρχονται συχνά.

Αντίκρυ στο βάλτο μας, τα μακρύλαιμα νησάκια που διακρίνονται, δεν ανήκαν ποτέ στα κοντά μας όνειρα. Εμείς δυό ρόδες είχαμε και μια πετσέτα χρειαζόμασταν. Εντάξει, δεν υπήρχε τόσο πλαστικό για να δηλώνεις την παρουσία σου παντού. (Επιμένω! Τα τσόφλια τα μάζευες πάντα). Δεν είχαμε άλλωστε ΙΧ να ξεμακραίνουμε σε άλλες παραλίες με τουρίστες, ομπρέλες και ουζάκια πάνω στα τραπέζια. « Η Θάλασσά μας» λέγαμε και μας αρκούσε να παραθερίζουμε στο χωριό, τη μόνιμη κατοικία μας, χωρίς βέβαια να συνηθίσουμε την μυρωδιά του βάλτου. Δεν στερηθήκαμε νομίζω την αίσθηση ότι ανήκουμε σε αυτό το μέρος. Είχαμε και την ησυχία μας.

Προσπερνάω τα μπάζα και τις σωλήνες. Για χρόνια τα βλέπω στο ίδιο σημείο – κάποιο μεγάλο έργο θα γίνει εδώ. Σκύβω στα μικρά λουλουδάκια. Χωμένα ανάμεσα σε άγρια βλάστηση, βούρλα και σκίνα, πουρνάρια και σφένδαμα, θημωνιές και άφθονοι καλαμιώνες, τα μόνα ιστία πριν τα ναυάγια αποκαλυφθούν σε αυτό το χερσαίο οικοσύστημα. Αν βουλιάξω στο τέλμα θα σωθώ.

Πρόχειρη χαβούζα ήταν της περιοχής ο βάλτος μας, για δεκαετίες, αλλά και κοντινό βοσκοτόπι για πρόβατα και αγελάδες, κρυψώνα πουλιών με φωλιές. Τελευταία άλλαξαν πολλά και δια νόμου. Συνεχίζουν όμως να σταθμεύουν τροχόσπιτα ή να κάνουν αερομοντελισμό πάνω από τα κοπάδια πουλιών, οδοστρωτήρες να στρώνουν την άμμο(!) εξαφανίζοντας φωλιές και αυτοκίνητα κινούνται ελευθέρας, προς πάσα κατεύθυνση, προκαλώντας αναστάτωση στη ζωή του βιότοπου.

Ο τελευταίος κυνηγός πλήρωσε με την εξαφάνισή του από την περιοχή για τις άγριες πάπιες που βρήκαν μαδημένες στην πόρτα του. Συστάσεις, υποδείξεις να απομακρυνθεί από το συγκεκριμένο σημείο, θα πρέπει να του έγιναν. Δεν μπόρεσε να πείσει κανέναν ότι την παράγκα του, μια έρημη ψαροκαλύβα, την είχε στεριώσει στη δική του Μπουβίλ* με τον γνωστό σε πολλούς τρόπο, χωρίς να βλάπτει κανέναν και το κυνήγι, ήξερε πως δεν απαγορεύεται. Όχι όμως εκεί! Ενόχλησε τις Αρχές η παρουσία του, γιατί εκτός ότι βρισκόταν πλέον εντός οριοθετημένης ζώνης του υδροβιότοπου, λειτουργούσε αυθαίρετα πρόχειρο μαγειρείο, προσφέροντας σε κατατρεγμένα ζευγαράκια, ψάρι κυρίως και κυνήγι.

Η παράγκα, για χρόνια αποτελούσε σημαδούρα. Χώριζε την παραλία για μπάνιο από το βούρκο του σημερινού υδροβιότοπου.

 

*Μπουβίλ (Bouville, επινοημένη πόλη με συμβολικές έννοιες: Πόλη των βοδιών(ville des boeufs), της λάσπης (ville la boue), του τέλους (ville du bout), στο βιβλίο Ναυτία, του Ζ.Π. Σάρτ, εκδ. Πατάκη).

Το Ναύπλιο σε μια ποιητική αναδρομή

 

                                        

                      Διαθέσιμο στο Διαδίκτυο και στην πλατφόρμα της Blurb

Η νέα συλλογή διηγημάτων μου

 

Πρόκειται για εννέα αυτοτελή διηγήματα γραμμένα για διαφορετικές ηλικίες, σε διαφορετικούς τόπους και εποχές.

Η κόρη θα ματαιώσει για άλλη μια φορά το ταξίδι-φυγή από την μητέρα-«τύραννο», επειδή δεν βρίσκει κάποια αξιόλογη ανταμοιβή στην ελευθερία που της προτείνετε.

Η αγοραπωλησία ενός πυργόσπιτου στη Μάνη εμποδίζεται από την σύγκρουση εσωτερικών συναισθημάτων του πωλητή.

Η συγκατοίκηση με την μοναξιά δεν καταφέρνει να γεράσει ολότελα την ηλικιωμένη ηρωίδα και ένας παλιός έρωτας θα της ζωντανέψει μνήμες.

 Διαφορετικοί άνθρωποι θα ενωθούν με υπερρεαλιστικό τρόπο, ξορκίζοντας στο τέλος ό,τι τους δυναστεύει.

Ένας βαρύθυμος συνταξιούχος αναγεννιέται στην θάλασσα της παιδικής του ηλικίας και μια σχεδόν συνομήλικη γυναίκα θα τον ξυπνήσει ερωτικά.

Ένα μυθικό όνομα της Αριστεράς ξυπνά από τον ύπνο και επισκέπτεται την Ελλάδα για να γνωρίσει μια πόρνη, διαψεύδοντας για μια ακόμη φορά την Ιστορία.

Ένα γυναικείο ερωτικό σύμβολο έρχεται νοητά να αποπλανήσει έναν παντρεμένο άντρα ο οποίος πάσχει από ονειροφαντασιώσεις και ιδεολογικό ψυχαναγκασμό.

Η εξαπάτηση δύο γυναικών θέτει την πίστη σε αμφιβολία.

Γυναικοκτονία από αγάπη για μια γυναίκα που ανήκει σε μπουλούκι ηθοποιών.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στo βιβλιοπωλείο των εκδόσεων ή να το παραγγείλετε από άλλο βιβλιοπωλείο.

Παραγγελίες: komninos.shop 

Διττό φύλο

Katerina Grammatikou

Είμαι διττό. Δεν έχω γεννηθεί ακόμη, υπάρχω αμφίθυμα μέσα στο βυθό μου, ακούγοντας πότε τον έναν και πότε τον άλλο γονιό να με θέλουν μια το ένα και μία το άλλο. Εγώ έχω όλον τον κόσμο μέσα μου. Η ενδομήτρια ζωή μου είναι κολύμπι, φαί, κλοτσιές και μπερδέματα με το σχοινί που με ενώνει με την μητέρα μου. Κάπως έτσι περνάει ο χρόνος. Σε λίγους μήνες βγαίνω.

 Υπομένω τα νεύρα της μαμάς, το κλάμα της, τις φωνές της, την μάλλον απελπισία της.

-Γιατί σε μένα Θεέ μου, λέει και ξαναλέει.

Δεν έχω βιολογική ταυτότητα και δεν ανήκω στο επιθυμητό δίπολο, λέει ο υπεύθυνος της γέννησής μου και η μητέρα μου εξαγριώνεται, ακούγοντας πως όλα τα αγόρια γεννιούνται με ένα Χ Υ χρωμόσωμα και τα κορίτσια με δύο Χ. Ξέρω καλά ότι η μητέρα μου δεν λέει αρλούμπες με τα Χ και Υ στο Πολύχρωμο σχολείο που δουλεύει. Είναι υποστηρικτής μου, έχει κάνει αγώνες για όλους εμάς τους διαφορετικούς. Δεν ανησυχώ, για τον γονέα Β ανησυχώ. Είναι τρομοκρατημένος και κάθε μέρα μεθούν με τη μαμά. Τη μητέρα μου πάντως την έχω σιγουράκι για την απόφασή της. Αυτές τις μέρες όμως με βάζει και καπνίζω περισσότερο.

Την φορά που με ζούλιξαν πρόσφατα, αισθάνθηκα το ψύχος. 

-Τι με ακουμπάτε καλέ με τις χερούκλες σας; Απο ένα ένστικτο δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, κατάλαβα ότι έπαιζαν το κεφάλι μου κορώνα γράμματα.

 Έχουν ένστικτα τα μωρά από έμβρυα κιόλας, ανακάλυψα. Μπορεί να γίνω ερευνητής όταν γεννηθώ.  

-          Όπως ήρθε θα φύγει. Ήταν ο άλλος μου γονέας που μιλούσε.

-          Διαδικασία ρουτίνας. Ακούστηκε η τρίτη φωνή.

-          Θα πρέπει να το σκεφτώ. Ήταν η μανούλα μου. Αυτή θα ακούσετε τους φώναζα.

Το ίδιο βράδυ με φλόμωσαν πάλι στα τσιγάρα, το χασίς και το αλκοόλ.

 Θα πάψω μάλλον να είμαι διττός, ούτε καν υπαρκτός, λόγω Διαταραχής λένε και θα σκόπιμο είναι να περάσω στην αιωνιότητα. 

- καλέ εγώ δεν θέλω αιωνιότητες, μια μέρα να ζήσω θέλω, έξω στο φως, να δω πως είναι, όπως μου το περιγράφει η μανούλα μου;

Θα με κόψουν και θα με πετάξουν στα σκουπίδια, θα εξαφανίσουν κάθε ίχνος μου. Και είχα τόση ανυπομονησία να βγω και να χαίρομαι όταν θα με φωνάζουν Ερμή ή Αφροδίτη, δεν ξέρω τι από τα δυο, θα το αποφάσιζαν λένε όταν έφτανε η στιγμή, αν δεν βιαστούν να με καρατομήσουν γιατί δεν ανήκω στο δίπολο της αρμονίας, του άνδρα ή της γυναίκας.

- Αν το κρατήσουμε, η ζωή του θα είναι μια κόλαση, στο σχολείο ο περίγελος και στην κοινωνία ο ανώμαλος. Ένα στιγματισμένο άτομο, με πιθανές επιπλοκές και ανεπάρκειες. Γιατί να βασανιστεί;

- Προτιμότερο είναι να διακόψετε την κύηση, νέοι είσαστε ακόμη, ακούστηκε μια βαριά φωνή από το τηλέφωνο.

Χθες γινόταν φασαρία. Ανοιγόκλειναν πόρτες, χτυπούσαν παράθυρα, γυαλιά έσπαζαν στο πάτωμα, δονήσεις τράνταζαν το σώμα μου.  Η μητέρα μου πλύθηκε, φρεσκαρίστηκε, έβαλε ένα απαλό άρωμα και με πήγε κάπου που έκανε πάλι πολύ κρύο.

Είμαι τεσσάρων μηνών. Σε λίγους μήνες έρχομαι μαζί σας, αν μου το επιτρέψουν.

 

Αφιερώνεται σε όλα τα ίντερσεξ μωρά της οικουμένης που θανατώθηκαν επειδή δεν συμμορφώνονταν με τα στερεότυπα του βιολογικού τους φύλου. 

Στις Μπανιέρες, τα λουτρά του Ναυπλίου

 

 

Παραλία Γλώσσα Ναυπλίου. Δεκαετία ’70. Τις ξέραμε και “Μπανιέρες” γιατί το όνομα υπήρχε από όταν θερμά λουτρά λειτουργούσαν στο σημείο αυτό παλιότερα (μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’60). Τα ξύλινα σπιτάκια που έχουμε δει σε παλιές φωτογραφίες εμφανίζονται αρκετές δεκαετίες πριν και στη θέση του κτιρίου που θα καθιερωνόταν ως το «ουζερί της παραλίας» σήμερα διεκδικείται ως πολύφερνη νύφη για κοσμικό εστιατόριο.

 

Στη Γλώσσα βαπτιζόμασταν στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, άνοιγαν τα μάτια μας γεμίζοντας εικόνες και εντυπώσεις. Ήταν τα πρώτα οικογενειακά μπάνια. Με το λεωφορείο των δέκα. Νηπιακά, παιδικά και άπατα.

Μετά το πέρασμα απ’ την παλιά πόλη, τα Πέντε αδέλφια και τα σκαλιά στην Πύλη της Θάλασσας, το βαθύ μπλε, άλλοτε πράσινο, σε ξάφνιαζε. Αισθήσεις δούλευαν σε εγρήγορση. Λαχταράς να πέσεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Κρυολουσία με κατάδυση σαν βουτηχτάρι. Χωρίς σωσίβιο, μπρατσάκια, κολυμβητήριο. Δεν κολυμπούσαν όλοι. Έκαναν ότι-

Στη Γλώσσα όμως κολυμπούσες ελευθέρας. Δεν ήταν Αρβανιτιά που έτρωγες πόρτα γιατί η ταυτότητα σε πρόδιδε ότι είσαι από χωριό.

Μούλιαζαν τα άκρα, μελάνιαζαν τα χείλη. Κροτάλιζε ήχους απ’ το τρέμουλο η φωνή. Αφήναμε τα τσόφλια κρυφά μήπως και μας δουν. Φόβος έκθεσης (όχι στον ήλιο). Άλλωστε όλοι καθάριζαν αυγά στην παραλία.

Η Γλώσσα δεν ήταν απλά μια παραλία. Ήταν ένας κολπίσκος απάνεμος στη συνέχεια της -όπως θα μαθαίναμε αργότερα- ακτής Μιαούλη (η πασαρέλα σε συνέχεια με τις καφετέριες και θέα το Μπούρτζι). Αβαθής θάλασσα φάνταζε έτσι που ένιωθες τα πόδια σου να μην ακουμπούν πουθενά.

Εκεί μαθαίναμε πρώιμα εμείς οι μικροί χρήσιμα νοήματα ζωής. Πως για να γίνεις άξιος βουτηχτής πρέπει να ξέρεις σε ποια θάλασσα κολυμπάς, ποιος σε σπρώχνει για να πέσεις, πόση ανάσα να κρατήσεις για να βγεις ο νικητής, όσο αντέχεις πατητή. Προσταγές θα έσβηναν στην εκπνοή.

 

Να προσέχεις. Κλείσε τα μάτια, θα σε τσούζουν, τη μύτη με τα δυό δάχτυλα, ακούμπησε την άμμο αν μπορείς και πιάσε την αχιβάδα. Αν την ανοίξεις μόνο θα βρεις μαργαριτάρι.

 

Γειτονιές του Ναυπλίου

 

 Σεργιάνι στο Ιστορικό Ναύπλιο

Το παλιό Ναύπλιο, είναι η τοποθεσία που όριζε την παλιά πόλη ξεκινώντας από την πύλη της Ξηράς. Τώρα πια τα τείχη δεν προστατεύουν την ιστορική πόλη και το πέρασμα είναι ελεύθερο.

Οι ονοματοδοσίες των οδών στην παλιά πόλη του Ναυπλίου ανήκουν σε ιστορικά πρόσωπα και αγωνιστές της Επανάστασης. Αν κάτι έχει ενεργό ενδιαφέρον είναι ο έρωτας του Υψηλάντη με την Μαντώ Μαυρογένους. Ερχόμενοι και οι δυο στο Ανάπλι θα σημαδέψουν έναν αδιαμφισβήτητο έρωτα με άδοξο τέλος.

Αναφερόμενη Περιοχή Δικαστήρια-Πύλη Ξηράς-Αγιος Σπυρίδωνας, Μεγάλος δρόμος

Οι δρομόσκαλες του Αναπλιού

Η καθολική εκκλησία Μεταμόρφωσης του Σωτήρα,
 αλλιώς Φραγκοκκλησιά

 

 

Οδός Συγγρού (θέση Δικαστηρίων)

Παράλληλη είναι η οδός Πολυζωίδου (συσχετίστε την με την οδό Τερτσέτη λίγο παρακάτω).

Από την Πύλη της Ξηράς (είσοδος της παλιάς τειχισμένης πόλης) περπατήστε την Πλαπούτα για να βρείτε την πλατεία Αγίου Γεωργίου (Μητρόπολη), συνεχίστε την και θα δείτε ότι προεκτείνεται σε Ιω. Καποδίστρια λόγω του Αγίου Σπυρίδωνα (δολοφονία Καποδίστρια). Κυκλώνοντας τη γειτονιά και πριν κατεβείτε προς τον γιαλό, σταματήστε για λίγο στην είσοδο ενός παλιού κτιρίου, επί της Άγγελου Τερζάκη, στον αριθμό 20. Ήταν τo σπίτι του Αναπλιώτη λογοτέχνη, γιος του δημάρχου Δημητρίου Τερζάκη. Τμήστε στην πορεία σας την Άγγελου Τερζάκη με τον Μεγάλο δρόμο.

Οδός Δημ. Πλαπούτα: αγωνιστής του ’21 από την Γορτυνία, Φιλικός, πολέμησε δίπλα στον Κολοκοτρώνη.

 

Την πλατεία Αγίου Γεωργίου κυκλώνουν παλιά επιβλητικά κτίρια.

 

Στο διάβα σας συναντάται τις οδούς:

Οδός Αθ. Φωτομάρα: Ηπειρώτης αγωνιστής του 1821, μέλος Φιλικής Εταιρίας

Οδός Δημητρίου Υψηλάντη και Μαντώς Μαυρογένους: Ο αδελφός ενός πρίγκιπα και η ελληνίδα της Τεργέστης μπλέκονται σε ειδύλλιο και ειρωνικά αυτό μεταφέρεται μέχρι το σήμερα μέσα στα σοκάκια του Αναπλιού. Το ένα μπαλκόνι, αντικριστά στο άλλο ξυπνούν τον έρωτα δυο αγωνιστών στα χρόνια της επανάστασης του 1821 που δεν θα έχει αίσιο τέλος.

Το σπίτι του Δ. Υψηλάντη αντικριστά της Μ. Μαυρογένους.
Έτσι γεννιούνται τα πάθη!

Οδός Τ. Κ. Παπανικολάου (προεκτείνεται στην οδό Καποδίστρια) : Ο Τάκης Παπανικολάου υπήρξε φιλάνθρωπος και δωρητής του Ναυπλίου. “Ο φίλος των πτωχών” διέθετε χρήματα σε πτωχούς και τη διαμόρφωση δρόμων.

Πάροδος Γεω. Ιατρού : δήμαρχος Ναυπλίου (εποχή των Ναυπλιακών). Επι της Ιατρού βρίσκεται το σπίτι του Αργείου λογοτέχνη Στέφανου Δάφνη

Πάροδος Γεω. Τερτσέτη: Μέλος της Φιλικής εταιρίας, ιδρυτής της Βιβλιοθήκης της Βουλής. Συνδέστε την ιστορικά με την οδό Πολυζωΐδη και τη δίκη του Κολοκοτρώνη στο Βουλευτικό.

 

 

 Παράλληλα, την περιοχή κυκλώνει ο πλέον πολυσύχναστος πεζόδρομος της παλιάς πόλης, πεζόδρομος, διασχίζει το κέντρο του τουριστικού Ναυπλίου.

 

Οδός Βασιλ. Κωνσταντίνου (Μεγάλος δρόμος)

Εμπορικός δρόμος, πολυσύχναστος με Cafe, καταστήματα και παγωτό. είναι ο δρόμος που ξεκινά από την Ενδεκάτη, περνά από το πάρκο και τον παλιό σιδ/κό σταθμό, συνεχίζει στην πλατεία τριών ναυάρχων, έξω από το δημαρχείο (παλιά βασιλική κατοικία) και διασχίζοντας την πλατεία Συντάγματος καταλήγει στην πλατεία Φιλελλήνων και στην παραλία.

 

 

Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Κατερίνα Γραμματικού.